Kup książkę

Kup książkę

Redakcja: Natalia Paszko

Skład komputerowy: Piotr Pisiak

Projekt okładki: Piotr Pisiak

Zdjęcia na okładce: © Warren Goldswain – Fotolia.com

Wydanie I

Białystok 2014

ISBN

978-83-7377-699-9

Copyright for this edition by Studio Astropsychologii, Białystok 2014.

All rights reserved, including the right of reproduction in whole or in part in any form.

Wszelkie prawa zastrzeżone. Żadna część tej publikacji nie może być powielana

ani rozpowszechniana za pomocą urządzeń elektronicznych, mechanicznych,

kopiujących, nagrywających i innych bez pisemnej zgody posiadaczy praw autorskich.

Ta książka służy celom informacyjnym i nie zastępuje pomocy medycznej.

Autor i wydawnictwo opracowali i sprawdzili zawarte w tej książce zalecenia

zgodnie ze swoją wiedzą i sumieniem. Jednakże nie dają gwarancji.

Autor i wydawnictwo nie ponoszą żadnej odpowiedzialności.

15-762 Białystok

ul. Antoniuk Fabr. 55/24

85 662 92 67 – redakcja

85 654 78 06 – sekretariat

85 653 13 03 – dział handlowy – hurt

85 654 78 35 – www.talizman.pl – detal

sklep firmowy: Białystok, ul. Antoniuk Fabr. 55/20

Więcej informacji znajdziesz na portalu www.psychotronika.pl

PRINTED IN POLAND

Bądź na bieżąco i śledź nasze wydawnictwo na Facebooku.
www.facebook.com/Wydawnictwo.Studio.Astropsychologii

Kup książkę

Spis treści:

Wstęp 9

Rozdział I:

Wpływ poczucia winy na powstawanie otyłości 13

Rozdział II:

Metamorfoza poprzez miłość 51

Rozdział III:

Wybaczanie 77

Rozdział IV:

Ach, ten lęk 89

Rozdział V:

Rola przekonań w powstawaniu nadwagi 111

Rozdział VI:

Emocje i ich rola w powstawaniu otyłości 141

Rozdział VII:

Relaks drogą do niepodjadania 161

Rozdział VIII:

Proste jest łatwe 175

Rozdział IX:

Gdzie byłam otyła i dlaczego brakowało mi energii? 195

Rozdział X:

Sposoby na łatwiejsze odchudzanie 205

Kup książkę

Kup książkę

7

Wyrazy wdzięczności

Jestem pełna wdzięczności dla Wszechświata otaczającego mnie

przez cały czas wspaniałymi ludźmi, którzy, pojawiając się na mo-

jej drodze, pokazywali i ciągle pokazują mi, kim rzeczywiście je-

stem. Jestem wdzięczna autorom książek, które pobudziły moją

ciekawość, odwagę i chęć zmiany. Jestem wdzięczna twórcom i or-

ganizatorom warsztatów rozwoju osobistego za ich miłość i hoj-

ność w dzieleniu się wiedzą.

Jestem wdzięczna ludziom szczupłym za to, że wielokrotnie

dawali mi do zrozumienia, iż szczupłe ciało jest zgodne z natu-

rą. Jestem wdzięczna ludziom zdrowym, bo pokazali mi swoim

przykładem, że zdrowie i szczęście jest wynikiem wiary we własną

moc. Jestem wdzięczna ludziom prawdziwie bogatym, bo pokaza-

li mi, że można żyć w radości i obfitości bez poczucia winy.

Jestem wdzięczna również tym wszystkim ludziom w  moim

życiu, którzy nie wierzyli we własną moc, doświadczali bólu i sa-

motności, ponieważ to dzięki nim mogłam dostrzec swoją własną

niemoc, cierpienie i gorycz. Jestem wdzięczna moim rodzicom za

to wspaniałe życie, którym zostałam przez nich obdarzona. Jestem

wdzięczna sobie za to, że pokonałam blokadę niemocy i znalazłam

w sobie odwagę przyznania się przed samą sobą do swoich niedo-

skonałości, dzięki czemu mogłam się od nich uwolnić.

Kup książkę

Kup książkę

9

Wstęp

Bardzo trudno było mi wyobrazić sobie siebie jako osobę szczu-

płą. Wielka chęć wyglądania jak zgrabne rówieśniczki i  liczne

upadki na drodze od jednej diety do kolejnej w tęsknocie za upra-

gnioną figurą, którym towarzyszył słomiany zapał, spowodowały

obarczanie siebie winą, a jej efektem stała się złość na samą siebie,

rozładowywana słodkimi przysmakami. Nic dziwnego, że stałym

elementem mojego życia było doświadczanie ogromnej rozpaczy

z powodu własnego wyglądu.

Każdy znajomy mówił, że gdybym schudła, mogłabym być

fajną dziewczyną. Nikt jednak naprawdę nie powiedział mi, jak

mam to zrobić. Udzielano mi rad zgodnie z utartymi przekona-

niami, czyli: przejść na dietę, ćwiczyć, stosować metodę nżt (nie

żreć tyle), herbaty i tabletki odchudzające – szkoda, że nikt z do-

radców nigdy tego sam nie wypróbował. Wierzę, że istnieją ludzie,

którzy osiągnęli wspaniałe efekty odchudzania takimi metodami.

Dla mnie jednak ćwiczenia i diety były totalną porażką. Z tablet-

kami było łatwiej, wystarczyło połknąć. Niestety, tym sposobem

jedynie mój portfel stawał się coraz szczuplejszy, ale nie ja.

Wtedy nikt mi nie powiedział, że przyczyny występowania

otyłości są znacznie głębsze niż te powszechnie przyjęte.

Wiedziałam, że coś ze mną było nie tak, i  bardzo chciałam

zmienić ten stan. Nie czułam się sobą. Bardzo chciałam stać się

towarzyska, lubiana i  atrakcyjna. Myślałam, że szczupłe ciało

może mi to wszystko zapewnić. Co z  tego, skoro odchudzanie

Kup książkę

10

było taką torturą. Stałam się bardzo ciekawa łatwego sposobu

na schudnięcie. Wraz ze wzrostem zainteresowania tym tematem

zaczęły napływać do mnie różne metody, techniki i sposoby. Wie-

działam już, że magiczne tabletki, cudowne herbatki, fizyczne

sposoby wyciskania z siebie siódmych potów mi nie służą. Zaję-

łam się więc wypróbowywaniem metod „zupełnie nie z tego świa-

ta”, czyli tych najbardziej naturalnych, prostych i skutecznych.

Wiedziałam we własnym wnętrzu, że istnieje metoda inna niż

ćwiczenia i diety. Wiedziałam, że otyłość jest nie tylko wynikiem

objadania się. Wiedziałam, że chodzi o coś jeszcze. Tylko nie wie-

działam, o co. Nie przestawałam jednak wierzyć, że istnieje dla

mnie prosty sposób, aby schudnąć. Wreszcie mi się udało. Jestem

teraz nie tylko szczupła, ale i szczęśliwa, bogata, pewna siebie.

Metoda odchudzania, którą proponuję, nie jest tak naprawdę

metodą odchudzania, ale sposobem na odnalezienie prawdziwego

siebie, czyli powrotem do swojej własnej natury, a schudniecie jest

jej efektem ubocznym. Jedynym wysiłkiem, który trzeba włożyć

w początkowej fazie doskonalenia siebie, jest zmiana sposobu my-

ślenia z negatywnego na pozytywny. Sam proces chudnięcia jest

bezwysiłkowy, łatwy i przyjemny.

Koncentruję się przede wszystkim na zagadnieniu poczucia

winy, poprzez które staliśmy się kimś zupełnie innym, niż jeste-

śmy. Poprzez poczucie się winnym nastąpiło zablokowanie prze-

pływu energii radości, obfitości, łatwości, miłości i niezależności.

Tamy na rzece przepływu naturalnej energii życia sprawiły, że

smutek, złość, zgorzkniałość, nieśmiałość, niepewność i ciężkość

były postrzegane jako zgodne z  życiem. Człowiek z  natury jest

zdrowy, szczupły, radosny, wolny i pewny siebie. Otyły człowiek

nie może być sobą. Nagromadził zapasy tłuszczu, ponieważ grał

kogoś zupełnie innego, dlatego nie może polubić siebie i czuć się

dobrze ze swoim ciałem.

Przeszkodami na drodze do oczyszczenia siebie z poczucia winy

są przede wszystkim nieumiejętność wybaczenia, brak miłości do

Kup książkę

11

siebie, błędne wyobrażenia na własny temat oraz zakłócone poczu-

cie bezpieczeństwa.

O sposobach radzenia sobie z tymi blokadami, by stać się peł-

nym radości, wdzięku, miłości, a  przy okazji odzyskać szczupłą

sylwetkę, opowiadam w poszczególnych rozdziałach.

Moim największym sekretem, dzięki któremu osiągnęłam suk-

cesy nie tylko w dziedzinie odchudzania, ale i każdej innej, było

zaufanie Bogu. Odkrywanie swojej boskiej natury poprzez całko-

wite zawierzenie się Jego mocy, znacznie potężniejszej ode mnie,

a którą sama w sobie miałam od zawsze. Zaufać życiu to pozwo-

lić prowadzić się Bogu (miłości, Wszechświatowi, naturze, życiu).

Powierzyć się Bogu z  zaufaniem. Nie mam na myśli Boga oso-

bowego. Nie mówię tutaj o żadnej religii. Mam na myśli jedną,

przenikającą wszystko energię miłości. Energia ta przenika każ-

dego z nas, przenika wszystko. Jeżeli tego nie odczuwamy, a życie

kogokolwiek z nas wygląda blado i jest pełne cierpienia – to tylko

dlatego, że na drodze do odczuwania przepływu energii Wszech-

świata pojawiła się blokada.

Kiedy opór przed doświadczaniem miłości, radości, ochrony

boskiej, obfitości, wolności, prostoty, niewinności zostanie usu-

nięty, wtedy Bóg przepływa przez całego ciebie i twoje życie z ła-

twością. Nie trzeba szukać szczęścia na zewnątrz. Ono już jest

wewnątrz każdego z  nas. Doświadczenie szczęścia, miłości, ob-

fitości sprawia, że rozmywa się i znika całe poczucie winy, kon-

trola, poczucie bycia gorszym czy mniej wartościowym. Każdy

człowiek pojawił się na Ziemi nie bez przyczyny. Bóg zawsze ma

plan wobec każdego z  nas. Mamy w  sobie moc przewyższają-

cą wszelkie nasze wyobrażenia. Każdy z nas jest pod doskonałą

ochroną i opieką Boga przez cały czas. Jesteśmy otaczani miłością

Wszechświata w każdej sekundzie życia. Brak zaufania do życia to

wielki zator na drodze do przejawiania własnej mocy. Jeśli ufamy

Wszechświatowi i jego wsparciu, jesteśmy prowadzeni w najlep-

szym możliwym kierunku.

Kup książkę

Kup książkę

13

Rozdział I

Wpływ poczucia winy

na powstawanie otyłości

Zajadanie poczucia winy

Poczucie winy jest ważnym czynnikiem zarówno w  budowaniu

własnego ciała, jak i w tworzeniu własnego życia. Doświadczenie

to przejawia się w czasie samotności, odrzucenia, niezrozumienia,

poczucia wstydu, kłopotów partnerskich, zdrowotnych, towarzy-

skich i innych. Poczucie winy wpływa wówczas na odkrycie roz-

czarowania własną postawą oraz tworzenie żalu do siebie. Prze-

jawia się potępianiem samego siebie lub chęcią zadośćuczynienia.

Widocznymi objawami tego stanu są ciągle pojawiające się pro-

blemy w życiu, nałogi, nadwaga, choroby, brak pieniędzy, a także

brak partnera.

Bardzo ważne jest zrozumienie, że nie można rozdzielać ciała

od samego siebie. Człowiek ma tendencję do dzielenia własnej

osoby na ciało, umysł i duszę. Trudno jest zrozumieć siebie jako

całość  – wszystko. Kiedy człowiek nienawidzi swojego ciała, to

nienawidzi również siebie, i odwrotnie. Ciało i osoba jest tym sa-

mym. Kiedy osoba jest w stanie zagrożenia życia, to nie boi się,

że jej ciało zostanie uśmiercone, ale ona. Zrzucenie nadwagi to

ukłon w kierunku lekkości – i odwrotnie, doświadczanie lekkości

w życiu prowadzi do lekkości fizycznej uwidocznionej w formie.

Lekkość fizyczna jest wynikiem poczucia lekkości w ogóle, czyli

osoby jako całości. Ciało jest formą energii i jak każda inna energia

pozwala kształtować się pod wpływem emocji, których dana osoba

Kup książkę

14

dostarcza mu wraz z odczuciami wywołanymi poprzez słowa, my-

śli i czyny. Dbając o swoje samopoczucie, dbamy również o swoje

ciało. Dbając o swoje ciało, poprawiamy własne samopoczucie.

Często w dzieciństwie, kiedy zapytałam o coś tatę, dostawałam

odpowiedź: „Jak to, tego nie wiesz?”, „Nie wiesz takich prostych

rzeczy?”. Przestałam pytać. W szkole, kiedy czegoś nie rozumia-

łam, nie prosiłam, żeby mi wytłumaczono. Milczałam, a  mate-

riał wkuwałam na pamięć. Byłam postrzegana jako osoba bardzo

spokojna, a przez moje milczenie i dobre oceny w szkole – jako

grzeczna, dobrze ucząca się dziewczynka.

Kiedy uczestniczyłam w  rozmowach, udawałam, że wszystko

wiem. Wiele razy, zapytana o coś, wymyślałam jakąś odpowiedź, jeśli

tylko było to możliwe, zamiast przyznać się, że nie wiem. Oczywiście

obracało się to przeciwko mnie. Prawda łatwo wychodziła na jaw,

a ja za każdym razem czułam wstyd i coraz większą niechęć do siebie.

Najlepszym lekarstwem powodującym zapomnienie tych ciężkich

sytuacji było objadanie się. Czułam się głupsza i gorsza, a do tego

byłam gruba. Dopiero kiedy zrozumiałam, że być może mój ojciec

przez te słowa chciał mnie zmotywować do nauki albo mówił tak,

bo sam nie chciał się przyznać do niewiedzy, wybaczyłam mu i zaczę-

łam afirmować: „Opłaca mi się pytać, kiedy czegoś nie rozumiem”,

„Mam prawo czegoś nie wiedzieć i zawsze mogę to sprawdzić lub

o to zapytać”. Kiedy wreszcie w to uwierzyłam, sytuacja zaczęła się

zmieniać, a ja mniej jadłam, bo było mniej do zajadania.

W dzieciństwie czasem słyszałam od mojej mamy, gdy coś jej

nie wyszło, coś spadło lub się rozbiło: „To twoja wina, bo tutaj

postawiłaś tę szklankę”, „To twoja wina, bo patrzyłaś mi na ręce,

kiedy robiłam herbatę”. Dzisiaj się z tego śmieję, ale w moim życiu

właśnie takie słowa powodowały, że czułam się winna i robiłam

wszystko, żeby zadowolić innych, aby tylko nie być posądzoną, że

zrobiłam coś nie tak. Poczucie niechęci do siebie rosło, tak samo

jak poczucie winy z „samowolnego” bycia ofiarą, ja z kolei je mini-

malizowałam podjadaniem w kącie czegokolwiek.

Kup książkę

15

Rodzice zwykli wmuszać we mnie jedzenie, gdy nie miałam na

coś ochoty lub nie byłam głodna – pod groźbą kary. System ten po-

skutkował zupełnym podporządkowaniem oraz przejadaniem się.

Wiem, że moi rodzice pragnęli dla mnie tego, co sami uwa-

żali za najlepsze. Pragnęli, abym była zdrowa i nigdy nie była

głodna. Przekonani, że dziecko jest za małe, aby mieć swoje

zdanie, robili to, co ich zdaniem było najwłaściwsze w  danej

sytuacji.

Dzisiaj doskonale rozumiem motywy ich postępowania. Jestem

osobą dorosłą, która podjęła decyzję o  zmianie siebie. Dlatego

z  łatwością i  miłością wybaczam wszelki gniew i  żal, jaki mia-

łam w stosunku do ludzi, którzy mieli wpływ na moją otyłość.

Wybaczam również sobie, że pozwoliłam na to. Wiem już teraz,

że poczucie winy było bezpodstawne, gdyż wynikało z niezrozu-

mienia sytuacji i ludzi z nią związanych. Dlatego teraz z łatwością

rezygnuję z poczucia winy na rzecz mojego szczupłego i zdrowe-

go ciała.

Poczucie winy nakręca poczucie winy

Szukając początków mojego poczucia winy, odkrywałam, że źró-

dło poczucia winy jest znacznie głębsze i starsze, niż mogłoby się

to wydawać. Raz wytworzona emocja winy działa jak łańcuszek:

przenosi się w bardziej współczesne obszary życia, zatem trudno

zauważyć, iż stara emocja spowodowała szereg nowych zdarzeń.

Wydaje się, że odczucie winy następuje w oparciu o teraźniejsze

doznania, te, które występują na bieżąco. Są to najczęściej jednak

objawy pozostałe po okresie zwanym dzieciństwem.

Nie trzeba jednak sięgać aż tak głęboko w  przeszłość, żeby

zidentyfikować własne poczucie winy. Wystarczy wyłapać myśl,

która wpłynęła negatywnie na samopoczucie i wywołała poczucie

winy, a wówczas ją przeanalizować.

Kup książkę

16

Kiedy poczułam się źle, odmawiając przyjaciółce pomocy przy dziecku, z rąk wy-
padł mi talerz porcelanowy, a potem wypadł mi telefon komórkowy i się potłukł.
Następnie przypaliłam zupę, uderzyłam małym palcem stopy w drewnianą nogę
krzesła. Żeby poprawić sobie humor, co chwilę coś przegryzałam. Podjadałam
orzeszki na przemian z czekoladą, pijąc kolejną kawę.

Sytuacje te mogą się wydawać zupełnie ze sobą niepowiązane. Najpierw poja-

wiła się myśl „jak mogłam odmówić”, następnie negatywna emocja, która spowodo-
wała pojawienie się we mnie winy, którą z kolei była złość na siebie, bo odmówiłam
pomocy. Następnie, z powodu poczucia winy za ten uczynek, skupiłam w myślach
całą uwagę na tym, zamiast na czynnościach w kuchni, co spowodowało, że nie-
chcący zrzuciłam talerz ze stołu. Pojawiła się jeszcze większa wściekłość na siebie
oraz własną niezręczność, co nakręciło winę jeszcze mocniej. Prawdopodobnie nie
przypaliłabym zupy, gdybym skupiła uwagę na gotowaniu, a nie myśleniu o stłu-
czonym naczyniu i o tym, ile będzie kosztowała naprawa telefonu.

Poczucie winy rosło, wzmagane emocją niezadowolenia z własnych uczynków.

Myśli te znowu odwróciły moją uwagę od „tu i teraz”.

Za moją niezręczność i objadanie nieświadomie ukarałam sama siebie kopnia-

kiem. Żeby się pocieszyć, zjadłam pół szarlotki, popijając ją kawą.

Myśl o  kaloriach, jakie właśnie zjadłam, znów obudziła we mnie poczucie

winy. Jedno poczucie winy stworzyło kolejne. Oczywiście na tym nie poprzestało.
Zbiór negatywnych wydarzeń ciągnących się latami mógł być wytworem zapo-
czątkowanym tym właśnie zdarzeniem. A jeśli nie tym, to innym zadawnionym
momentem powodującym powstanie wyrzutów sumienia.

Historię, którą właśnie opisałam, stworzyłam po to, żeby zo-

brazować, do czego może doprowadzić poczucie się winnym.

W moim życiu zdarzały się podobne sytuacje, ale niestety nie pa-

miętam ich szczegółowo. Pamiętam natomiast pociąg do jedzenia

w takich właśnie momentach, zamiast zastanowienia się nad tym,

co jest przyczyną mojego nadmiernego apetytu.

Kup książkę

17

Żeby nie dopuścić do tych wszystkich sytuacji, wystarczyłoby

zauważyć pierwsze poczucie winy, jakie się pojawiło, kiedy na-

stąpiło pierwsze negatywne odczucie po odmowie znajomej oraz

przeanalizowanie, dlaczego w ogóle się pojawiło. Może w prze-

szłości zdarzyła się podobna sytuacja, która wywołała podobne

samopoczucie?

Należy zatem sytuację zrewidować, a następnie odpowiednio

zareagować, zamiast pozwolić negatywnemu uczuciu żyć stwo-

rzonym w sobie raz poczuciem winy i przyciągać kolejne nega-

tywne sytuacje do własnego życia.

Uważam, że nie każdy potrzebuje regresingu, hipnozy czy in-

nych form penetrowania przeszłości, aby wyleczyć się ze starych

ran i  emocji powodujących szereg niemiłych zdarzeń w  życiu.

Można załatwiać sprawy na bieżąco, wychwytywać nadarzające

się ku temu okazje w postaci irytującego – negatywnego – sa-

mopoczucia powodowanego najczęściej przez ludzi, których od-

bieramy negatywnie, lub negatywnych myśli wywołujących takie

emocje, jak w przykładzie powyżej.

Przykład złego samopoczucia po odmowie przyjaciółce przy-

sługi jest doskonałą informacją, która powiedziała wiele o tej oso-

bie: „Czuję się źle z powodu swojej asertywności”. A co by było,

gdyby się zgodziła? Wtedy zamiast posprzątać mieszkanie, pójść

do fryzjera, przygotować się na randkę – musiałaby kilka godzin

spędzić w sposób, na który nie miała najmniejszej ochoty, i prze-

łożyć swój plan spędzenia wolnego czasu w taki właśnie sposób

na inny termin. Wściekła, że mieszkanie pozostanie brudne, a na

randkę będzie musiała ułożyć sobie fryzurę sama. Dlatego takie

zachowanie – odmowa – było właściwe. Gdyby osoba z tej historii

zaraz na początku wyłapała złe samopoczucie z powodu odmowy

i  nie poddała mu się, tylko przeanalizowała, załatwiłaby jedną

z ważnych kwestii we własnym życiu.

Warto wyłapywać takie informacje, bo mówią dużo o  czło-

wieku. Mnie powiedziały, że dla mnie będzie korzystne naucze-

Kup książkę

18

nie się mówienia „nie” bez czucia się winną. Nie jest sztuką od-

mówić czegoś sobie lub komuś albo się na to zgodzić. Sztuką

jest nie czuć się winnym, kiedy się to robi. Podobnie jak ze je-

dzeniem czegoś smacznego. Nie jest sztuką nie zjeść tego, co się

lubi, dlatego, że jest to kaloryczne, a potem cały dzień katować

się myślą o  smaku i  zapachu tejże potrawy, ale zjeść kawałek

i czuć się z tym dobrze.

Korzenie poczucia winy

Dużo myślałam o  tym, jak wcześnie i  gdzie pierwsze korzenie

poczucia winy zostają zapuszczone. Trudno określić czas i miejsce

oraz które słowo lub zachowanie jako pierwsze wywołało poczucie

winy. Jestem jednak przekonana, że miało to miejsce w bardzo

wczesnym dzieciństwie.

Najpierw pojawił się odbiór danego słowa, zachowania lub

wyczucia czyjejś emocji, następnie pojawiło się poczucie winy.

Spowodowało to powstanie uczucia zagrożenia, nasiliły się oba-

wy, a  następnie powstało negatywne przekonanie. Zachowania

lub słowa innych nasączone emocjami zwiększają wytworzenie

poczucia winy i ugruntowują wyobrażenia na temat własny i in-

nych, poprzez które wybieramy określone drogi w życiu.

Schematycznie można to nakreślić w następujący sposób:

Negatywne słowo, czyn, gest lub czyjaś emocja  poczucie

winy strach  wyobrażenia i przekonania  zachowanie zgodne

z wzorcami przekonań i wyobrażeń.

Niewinne dziecko nie wstydzi się i nie boi niczego, dopóki się

go za to nie skarci. Mały człowiek uświadamia sobie wówczas,

że popełnił błąd. Ponieważ nikt tej niewinnej istocie nie po-

wiedział, że każdy ma prawo popełniać błędy, a tylko krzyczał

na nią lub wyśmiewał się z  jej uczynków, zatem mały ludzik

uwierzył, że zrobił coś strasznie złego, a nawet, że sam jest zły.

Kup książkę

19

Nieraz taka istotka słyszała: „Wstydziłbyś się”, „Co z ciebie wy-

rośnie”. Jeżeli dziecko zostało ukarane przez rodziców słownie

lub fizycznie bez wcześniejszego wytłumaczenia mu, dlaczego

została podjęta taka decyzja, to zacznie myśleć i czuć się winne

temu, że nie potrafiło się zachować, albo nie będzie zdawało

sobie sprawy z tego, za co zostało ukarane, i w efekcie zacznie

myśleć, że to ono samo jest przyczyną wszelkiego zła. To z kolei

kształtuje w dziecku nieustanne poczucie winy spowodowane

nieumiejętnością spełnienia oczekiwań rodziców, a także zaniża

jego poczucie wartości.

Nieznającej jeszcze życia istocie należy jasno wytłumaczyć za-

sady, jakie obowiązują w domu i świecie, oraz jakie zachowania są

wymagane względem innych ludzi. Kochający rodzic powinien

dodać do tego również słowa miłości, czyli mówić swojemu dziec-

ku, że jest ważną, cenną i godną miłości istotą oraz że rodzic nie

będzie zły na nie jako na istotę ludzką, tylko na to, jak się zacho-

wało w danym momencie. Być może nie zahamuje to powstania

poczucia winy, ale dziecko będzie świadome źródła ewentualnej

kary mogącej wystąpić przy każdym podobnym zachowaniu oraz

pozostanie świadome, że mimo swojego postępowania jest kocha-

ne i ważne dla rodziców.

Jeśli rodzice przekazali dziecku, jakie zachowania nie są przez

nich akceptowane i będą karane, to może być tak, że dziecko albo

w lęku przed karą czegoś nie zrobi, albo zrobi to mimo groźby

kary – co i tak wywoła w nim pewne poczucie winy, bo postąpiło

wbrew rodzicom. Wynika z tego, że każdy z nas, chcąc żyć w spo-

łeczeństwie, musi doświadczyć czynników kształtujących poczu-

cie winy. Pytaniem zatem nie jest: „Jak uniknąć wywoływania

poczucia winy w naszym dziecku?”, ale „Jak wychowywać dziec-

ko, żeby mimo metod wychowawczych czuło się wartościowym

i potrzebnym człowiekiem?”. Pytaniem osoby dorosłej, która już

ma w sobie dojrzałe poczucie winy: „Jak mogę sobie uświadomić

źródło mojego poczucia winy i się od niego uwolnić?”.

Kup książkę

20

Dojrzałe poczucie winy to poczucie się winnym w takich roz-

miarach, że bardziej to nie jest możliwe, co z kolei wywołuje chęć

uwolnienia się od tego nieprzyjemnego stanu kreującego nega-

tywne sytuacje w życiu danej osoby. Pojawia się wtedy intencja

powrotu do swojego naturalnego stanu niewinności.

Niedojrzałym poczuciem winy jest kreowanie sobie negatyw-

nych sytuacji bez pojęcia, że samemu się je stworzyło. Jest to

świadomość, że w duszy coś nie gra, i obarczanie za to siebie wraz

ze zgodą na dalsze otrzymywanie kopniaków. Z upływem czasu

i wzrostem niezadowolenia z siebie i z życia przychodzi uświado-

mienie sobie nonsensu przeciągania tego stanu, dochodzi powoli

do dojrzałego poczucia winy, a potem – do chęci uwolnienia.

Chyba każdy człowiek nosi w sobie poczucie winy. Jest to stan

mocno zakotwiczony już w umyśle małego dziecka, a nawet nie-

mowlęcia. Rodzice w swojej nieświadomości mówią dziecku różne

rzeczy, nie zdając sobie sprawy z ich skutków w życiu dorosłym

własnej pociechy. Myślą, że kiedy dorośnie, o wszystkim zapomni.

Świadomie może nie pamiętać, ale czysta podświadomość małego

dziecka koduje każde słowo oraz działanie w jego kierunku.

Niestety, większość rodziców woli krytykować i karcić swoje po-

ciechy za najmniejszy nawet błąd, niż je doceniać, wyrażać miłość

względem nich oraz mówić im, jaką radość daje sama ich obec-

ność. Niewielu rodziców potrafi wyrażać uczucia miłości wzglę-

dem dziecka. Nadrabiają to bardzo często poprzez przygotowy-

wanie swojemu dziecku lubianych przez nie posiłków, kupowanie

słodyczy lub innych rzeczy. Mówi się: „przez żołądek do serca”.

Nawet przez dawanie prezentu w postaci czekoladek staramy się

pokazać, jak kogoś kochamy, zamiast mu to po prostu powiedzieć.

Rzadki u  rodziców jest zwyczaj przyznawania się do błędów,

przepraszania i przebaczania. Rodzice lub opiekunowie są pierw-

szymi i  najważniejszymi autorytetami dziecka. Dziecku wydaje

się bardzo niesprawiedliwe, kiedy rodzic popełni błąd i nie przy-

zna się do niego, a ono za to oberwie. Nie chodzi wtedy o sam

Kup książkę

21

czyn, ale o to, że dziecko poczuło się winne z powodu własnego

istnienia. Problem narasta do rozmiaru wytworzenia w sobie po-

czucia bycia mniej wartościowym człowiekiem niż inni.

Aktywowanie się poczucia winy w  życiu dorosłym jest swo-

istym rodzajem mechanizmu obronnego. Umysł zapamiętał karę

otrzymaną w dzieciństwie za pewne zachowanie, a następnie za

każdym razem, kiedy dorosły człowiek chciał popełnić pewien

czyn, umysł przypominał, żeby tego nie robić, by nie doświadczyć

kary. Jeśli dziecko zostało skarcone w dzieciństwie za odzywanie

się, bo mówiło „od rzeczy”, to będzie w dorosłości postrzegane

jako osoba nieśmiała, ponieważ ma zakodowane w  podświado-

mości, że kiedy się odezwie, to oberwie. Jeżeli ktoś wyśmiewał się

z małej dziewczynki, że wygląda paskudnie, bo założyła szpilki

i bluzkę mamy, to jako kobieta może czuć się winna, kiedy ubie-

rze się seksownie. Jeżeli dziecko pod groźbą kary zjadało wszyst-

ko, choć nie było głodne, to w życiu dorosłym będzie czyścić tale-

rze do ostatniego okruszka, żeby uniknąć kary.

Już jako dziecko byłam notorycznym kłamcą nawet w  naj-

mniej istotnych sprawach. Kiedy dorosłam, niewiele się zmieni-

ło. Również jako osobie dorosłej kłamstwo częściej przechodziło

mi przez usta niż prawda. Nawet kiedy zdałam sobie już z tego

sprawę, nie potrafiłam przyznać się do kłamstwa. Bardzo źle się

z tym czułam, więc próbowałam znaleźć przyczynę przeinaczania

faktów. Kiedy sięgnęłam w przeszłość, przypomniałam sobie la-

nie otrzymane od taty, czemu towarzyszyło powiedzenie prawdy

o jakimś wydarzeniu. Nie przypominam sobie dokładnie, o jaką

sprawę chodziło, wiem jednak, że mój umysł zapamiętał to jako

„nie warto mówić prawdy, bo wtedy dostaje się lanie”. Kłamałam

więc szybciej, niż myślałam, właśnie po to, żeby uniknąć kary.

Dużo czasu zajęło mi przekonanie swojego umysłu, że mówienie

prawdy zwyczajnie mi się opłaca. Moja świadomość rosła, prze-

stałam kłamać, a nawet kiedy „spontanicznie” skłamałam, zaraz

potem potrafiłam się do tego przyznać.

Kup książkę

22

Miałam 35 lat i byłam całkowicie przekonana, że jestem w porządku z wła-
sną uczciwością – a jednak skłamałam. Powiedziałam koleżance przez telefon,
że mój partner wyjeżdża za trzy dni w sprawach własnego biznesu, podczas
gdy on już wyjechał dzień wcześniej. Po chwili zdałam sobie sprawę z tego,
co zrobiłam. Nie przyznałam się jednak do tego od razu. Umówiłyśmy się na
spotkanie za pół godziny. Chciałam zobaczyć, jak się z tym będę czuła w drodze
do niej i chciałam powiedzieć jej o tym podczas spotkania. Czułam się okrop-
nie. Patrzyłam na przepływające przeze mnie emocje, niechęć do własnej osoby
w myślach, które nieustannie przewijały się przez mój umysł. Kiedy otworzyła
drzwi, powiedziałam jej prawdę. Od razu przyszła do mnie odpowiedź, dla-
czego to zrobiłam. Otóż ostatnimi czasy bardzo zaniedbałyśmy naszą relację
głównie z tego powodu, że ja gdzieś wyjeżdżałam i nie miałam wystarczająco
dużo czasu, aby spotykać się ze znajomymi, a pozostały czas spędzałam z part-
nerem. Żeby pokazać jej, jak mi na niej zależy, wymyśliłam na poczekaniu, że
jeśli mój partner wyjedzie za kilka dni, a ja do niej pójdę już teraz, to będzie
znaczyło jak jest dla mnie ważna.

Chciałam pokazać, jaką jestem dobrą koleżanką, i poczuć się lepiej. Chcia-

łam również, żeby ona czuła się dobrze. Niewątpliwie miałam zakodowane
w mojej podświadomości, że niewinne kłamstwo nikomu nie zaszkodzi. Źródłem
takiej troski o samopoczucie mojej koleżanki było prawdopodobnie wzbudzone
w dzieciństwie poczucie winy, w czasie kiedy zdradziłam swoje prawdziwe od-
czucia i uraziłam tym bliską mi osobę, a ona mi to wypomniała.

Kiedy powiedziałam jej o moim kłamstwie, byłam zaskoczona jej reakcją.

Powiedziała bardzo spokojnie: „Aneta, a myślisz, że ja nie koloryzuję? Ja też
czasem przeinaczam fakty”. Po krótkim czasie już rozmawiałyśmy o czymś zu-
pełnie niezwiązanym z tym tematem.

Tylko że ona była szczupła, a ja nie. Ona nie miała poczucia winy z powodu

swojego zmieniania faktów. Ja natomiast za każdym razem, kiedy przyłapałam
się na kłamstwie, czułam się winna i pokazywałam to swoją nadwagą.

Kup książkę

23

Poczucie winy jest niewątpliwie czynnikiem napędzającym ape-

tyt psychiczny na nadprogramowe jedzenie. Tak właśnie było

w moim przypadku.

Jako dziecko nie miałam pojęcia, dlaczego utyłam, nawet się

nad tym nie zastanawiałam. Pozostawałam jednak świadoma, że

cały czas byłam z czegoś niezadowolona, że coś mi nie pasowało.

Już w wieku kilku lat wiedziałam, że różnię się od moich rówie-

śników. Z tego, co mogę sobie przypomnieć z zachowań i słów

ludzi, których wybrałam sobie na rodzinę, wywnioskowałam, że

ślepo zgadzałam się ze wszystkim, co mówili, bo każdy sprzeciw

był buntem podlegającym karze. Powiedzenie, że dzieci i  ryby

głosu nie mają, traktowałam bardzo dosłownie. Kiedy kazano

mi opróżnić talerz co do okruszka, to tak właśnie robiłam, tłu-

miąc w sobie naturalne prawo do wyrażenia tego, że byłam już

najedzona.

Kiedy uświadomiłam sobie bycie „grubym kluskiem”, czyli już

w wieku kilku lat, może 4-5, punktem bycia winną stał się sam

fakt, że jestem gruba. Tłuszcz przesłonił mi widok na wszyst-

ko inne. Myślałam, że moja nieśmiałość była rezultatem otyłości.

Robienie tego, co każą inni, czyli brak własnego zdania – to wina

otyłości. Myślałam sobie, że gdybym była szczupła i ładna, to nie

pozwoliłabym sobie na takie traktowanie i  robiłabym w  życiu,

co tylko chcę. Przez wiele lat wszystko kręciło się wokół kilogra-

mów, których obecność uświadamiali mi bliscy i znajomi, mówiąc

czule: „ale grubiutka dziewczynka” albo „pulpet”.

Kiedy miałam momenty, gdy zeszczuplałam w wyniku tortur

jedzenia według różnych diet, i gubiłam nawet do 10 kg wagi,

wcale nie stawałam się bardziej śmiała, odważna czy pewna sie-

bie. Wręcz przeciwnie, byłam bardziej milcząca i częściej myśla-

łam o odmawianiu sobie przyjemności jedzenia, choć myślałam

notorycznie właśnie o nim.

Był to dla mnie dowód na to, że moja otyłość powstała z po-

wodu winy, jaką odczuwałam, zanim utyłam. Wcześniej byłam

Kup książkę