Stephanie James

Mężczyzna

znad jeziora

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Proszę się nie zatrzymywać! To zaczyna być interesujące!

Męski głos, dochodzący z wnętrza ciemnego pomieszczenia, brzmiał lodowato i

przypominał trzask odwodzonego cyngla. Brenna Llewellyn miała wrażenie, że wycelowano w nią

śmiercionośną broń. Z jedną nogą przerzuconą już przez parapet okna, zamarł w bezruchu. Znalazła

się w pułapce.

Szeroko otwartymi oczyma wpatrywała się przerażona w głąb ciemnego pokoju.

Przypłacę życiem tę moją przygodę, pomyślała nieco histerycznie. Nie mając nic do

stracenia, postanowiła ratować się ucieczką. Ten wynajęty przez nią domek letniskowy, do którego

przyjechała na wakacje nad jezioro Tahoe, nie był pusty. Miał już lokatora! Ukrywał się w nim

jakiś złodziej lub nawet bandyta. Jej niespodziewane nocne wtargnięcie musiało być dla niego

przykrym zaskoczeniem.

- Na pani miejscu nie próbowałbym uciekać - ostrzegł ten sam stalowy męski głos. - Jest na

to stanowczo za późno.

W bezsilnym geście Brenna zacisnęła dłonie na parapecie. Wiedziała, że mężczyzna ma

rację. Na tle okna, w księżycowej poświacie, była z wnętrza domku dobrze widoczna. Stanowiła

doskonały cel. Zanim udałoby się jej zeskoczyć z okna, ukrywający się złoczyńca mógłby ją

zastrzelić. Nie wątpiła, że jest uzbrojony. Brenna siedziała więc nadal okrakiem na parapecie,

rozpaczliwie szukając w myśli jakiegoś wyjścia. Próbowała opanować strach. Jeśli wpadnie w

panikę, sytuacja stanie się jeszcze gorsza.

- Niech mnie pan posłucha - powiedziała po chwili zdumiewająco spokojnym głosem. - Nie

widzę w tych ciemnościach pańskiej twarzy. Nie wiem, jak pan wygląda, więc nigdy nie będę

mogła pana zidentyfikować. Proszę pozwolić mi wyjść tą samą drogą, którą tu przyszłam. Słowo

honoru, nikomu nie powiem, że pana tu zastałam.

- Słowo honoru? - powtórzył mężczyzna. - W ustach włamywaczki? To brzmi interesująco -

dodał z sarkazmem.

W ciemnościach Brenna dostrzegła nagle jakiś ruch.

- Nie! Proszę! - krzyknęła.

W tej właśnie chwili promienie księżyca oświetliły wnętrze pokoju. Na widok mężczyzny

serce podeszło jej do gardła. Był bosy, obnażony do pasa. Miał na sobie tylko obcisłe dżinsy.

Trzymał łuk ze strzałą.

Brennę zdumiał widok prymitywnej broni. Była jednak przekonana, że w rękach tego

mężczyzny może być równie groźna, jak każda inna.

- Mój Boże! - szepnęła. W co ja się wpakowałam? Pomyślała z przerażeniem.

- Jak długo zamierza pani tak siedzieć na parapecie? Równie dobrze może pani wejść teraz

do środka.

- Przepraszam, nastąpiło jakieś nieporozumienie... - powiedziała niepewnym głosem.

- Jestem o tym przekonany - mruknął mężczyzna,

Zbliżył się do niej jednym nagłym kocim ruchem.

- Przykrą stroną życia jest to, że trzeba płacić za popełnione błędy. Jako profesjonalna

włamywaczka pani chyba dobrze o tym wie.

Nie spuszczając wzroku ze swej ofiary, odstawił na bok łuk i strzałę.

Teraz albo nigdy, pomyślała Brenna. To moja ostatnia szansa. Jednym szybkim ruchem

spróbowała przerzucić nogę przez parapet i zeskoczyć na zewnątrz domku. Nie udało się. Poczuła

nagle, jak wokół przegubu jej dłoni zaciska się stalowa obręcz. Błyskawicznym ruchem ręki

mężczyzna wciągnął ją do środka. Zapalił światło w pokoju.

Do licha, nie poddam się przecież bez walki, pomyślała rozgniewana Brenna patrząc w

zimne oczy przeciwnika. Rzuciła się na niego jak rozeźlona kotka, usiłując się uwolnić ze

stalowego uścisku. Widząc bezlitosny wzrok mężczyzny, była przekonana, że nie cofnie się on

przed niczym.

I zanim zorientowała się, co się stało, leżała już na podłodze, przygwożdżona jego rękami.

Zamknęła bezwiednie oczy i nabrała głęboko powietrza.

- Ty łobuzie! - syknęła z wściekłością.

Napastnik jedną ręką docisnął obie dłonie Brenny do podłogi, drugą zaś zaczął przesuwać

wzdłuż jej ciała. Siedział teraz na niej okrakiem. Pod wpływem dotyku męskiej ręki Brenna

zesztywniała.

- Przysięgam na Boga, że jeśli mnie zgwałcisz, to gorzko tego pożałujesz. Sprawiedliwość

dosięgnie cię nawet na końcu świata. - Była równie wściekła, jak przerażona.

- Niech pani się uspokoi - powiedział. - Chcę się tylko przekonać, jaki ekwipunek noszą

włamywaczki w dzisiejszych czasach.

Brenna popatrzyła na niego zaskoczona. Dopiero teraz uprzytomniła sobie, że mężczyzna

rzeczywiście tylko ją obszukuje. Robi to sprawnie i fachowo.

- Nie jestem uzbrojona - powiedziała po chwili, zwilżywszy językiem spieczone wargi. - Na

litość boską, niech mi pan da spokój, nie jestem włamywaczką! - Natychmiast pożałowała swych

słów, gdyż uprzytomniła sobie, że ten bandzior, ukrywający się w opuszczonym domku nad

jeziorem, potraktuje ją łagodniej, jeśli będzie przekonany, że i ona jest na bakier z prawem.

Skończył obszukiwać Brennę. Wyprostował się powoli i zaczął przyglądać się jej uważnie.

- Mnie nie nabierzesz. - Mężczyzna zachowywał się spokojnie, a jego głos brzmiał teraz

niemal wesoło. - O ile mi wiadomo, większość ludzi włażących w nocy do cudzych mieszkań ma

złodziejskie zamiary.

- Wchodziłam nie do cudzego domu, lecz do własnego! Usiłowałam dostać się do środka!

- Tak się składa, że to ja jestem w tej chwili właścicielem tego domku. Kto pierwszy, ten

lepszy. Jak wiesz zapewne, w obliczu prawa najczęściej wygrywa posiadacz... - zawiesił głos nie

kończąc zdania.

- Wszedł pan nielegalnie w jego posiadanie! - przerwała mu ostro Brenna. Zaczęła

wstępować w nią odwaga. Instynkt podpowiadał, że sytuacja nie jest bardzo zła. Pocieszające było

to, że bandyta zachowywał się jak profesjonalista, a nie jak wariat. Nie wyglądało na to, że nagle

wpadnie w szał i ją zabije. Taką przynajmniej miała nadzieję.

- Wejść nielegalnie w posiadanie – powiedział kpiącym tonem. - W ustach włamywaczki

taka terminologia? Do czego to już doszło w dzisiejszych czasach!

- Zamierza pan temu zaprzeczyć? - przypierała Brenna mężczyznę do muru.

- Tak. Zaprzeczam. Czy mam pokazać moją umowę dzierżawną?

Brenna popatrzyła na mężczyznę z największym zdumieniem.

- Umowę? - powtórzyła.

- Na trzy miesiące począwszy od pierwszego czerwca. - Podniósł się z podłogi i podciągnął

Brennę do góry. Była niemile zaskoczona i zmieszana.

- Coś mi się zdaje - zaczęła ostrożnie - że nastąpiła jakaś pomyłka.

- Już to pani mówiłem. - Przyglądał się jej napiętej twarzy. - Za błędy się płaci, w taki czy

inny sposób.

Patrzyła na niego w milczeniu, próbując wziąć się w garść. Czy to możliwe, że usiłowała

dostać się do niewłaściwego domku? Rozejrzała się po pokoju. Widok wnętrza zdawał się

potwierdzać te ponure podejrzenia.

Pościel na łóżku była rozrzucona. Otwarte drzwi szafy ukazywały jej półki wypełnione

męskimi rzeczami. Na podłodze stało eleganckie obuwie, a obok niego dwie pary zniszczonych,

turystycznych butów. Mała półka w rogu pokoju była zarzucona papierami i książkami. Z głębokim

westchnieniem Brenna spojrzała ponownie na mężczyznę. Stał, spokojnie czekając, aż nieproszony

gość zakończy lustrację wnętrza, a na jego wargach błąkał się lekki uśmiech.

Kiedy ich oczy ponownie się spotkały, Brenna odetchnęła z ulgą. Z uśmiechem na ustach

mężczyzna wyglądał mniej groźnie niż poprzednio. Była przekonana, że, sprowokowany, potrafi

być niebezpieczny, ale że nie jest wariatem, mimo łuku i strzały.

Nieco uspokojona, zaczęła przyglądać mu się. uważnie. Był wysoki. Bruzdy wyżłobione

wokół oczu i ust świadczyły o tym, że młodość ma już za sobą. Wyglądał na jakieś trzydzieści

siedem lub osiem lat.

Skronie miał przyprószone siwizną. Gęste brązowe włosy były, jak na jej gust, ostrzyżone

zbyt krótko.

Nie był przystojny w konwencjonalnym znaczeniu tego słowa, lecz jego twarz uwidaczniała

wewnętrzne cechy charakteru. Malowały się na niej zarówno pewność siebie, jak i autorytet.

Twarde spojrzenie stalowych oczu, orli nos, mocno zarysowany podbródek i wysokie kości

policzkowe dopełniały obrazu.

Bezwiednie, wzrok Brenny przesunął się niżej i zatrzymał na szerokim i umięśnionym

torsie, pokrytym ciemnym owłosieniem. Dolną cześć ciała skrywały obcisłe czarne dżinsy.

Mężczyzna był silny i dobrze zbudowany.

Brenna przypomniała sobie, jak wynurzył się z mroku, z łukiem i strzałą w rękach.

Spokojny i opanowany, był panem sytuacji. Wyglądał na profesjonalistę w każdym calu. Brenna nie

umiała odpowiedzieć sobie na pytanie, jaki mógł być jego zawód. W każdym bądź razie było

oczywiste, że na posiedzeniach ciała pedagogicznego w college'u, w których brała udział, jego

obecność byłaby zupełnie nie na miejscu.

Zdawała sobie sprawę, że mężczyzna też przygląda się jej uważnie. Musiała wyglądać

okropnie, ale się tym nie przejmowała. Długie ciemne włosy wysunęły się spod klamerki zapiętej z

tyłu głowy i opadały teraz w nieładzie na plecy i ramiona. Według obiegowych kanonów urody, nie

była ładna. Miała interesującą twarz. Szeroko rozstawione brązowe oczy odzwierciedlały

inteligencję i poczucie humoru. Mimo łagodnie zarysowanych ust, skłonnych do śmiechu, z oblicza

Brenny przebijały upór i stanowczość.

Była ubrana w długi, czerwony, bawełniany sweter, zbyt obcisły na piersiach. Pod wpływem

taksującego wzroku mężczyzny uświadomiła sobie nagle, że nie ma na sobie biustonosza. Na

wyjazd nad jezioro Tahoe ubrała się w wytarte dżinsy i równie zniszczone mokasyny. Chciała

podróżować wygodnie i nie sądziła, że po drodze będzie musiała z kimkolwiek się kontaktować.

Mam przecież dwadzieścia dziewięć lat, pomyślała Brenna, powinnam mieć więcej

pewności siebie. Była już bądź co bądź osobą poważną. Pracowała jako wykładowca filozofii w

małym, lecz znanym college'u.

Dziś jednak nie była w dobrej formie.

- Jest mi przykro - zaczęła - bo wygląda na to, że wtargnęłam po nocy do domu będącego

czasowo w pańskim posiadaniu. - Uniosła w górę podbródek. - Niestety, tak się jednak składa, że ja

też mam taką samą umowę. To błąd właściciela. Jak mógł dwóm różnym osobom wynająć na lato

tę samą posiadłość?

- Znam doskonale właścicieli i nie sądzę, żeby aż tak się pomylili. Czy może pani pokazać

swoją umowę? - zapytał i wyciągnął rękę w stronę Brenny.

- Jest w samochodzie - odrzekła chłodno.

- No to chodźmy ją obejrzeć - zaproponował.

- Nie musi być pan aż tak niegrzeczny - powiedziała, gdy mężczyzna wziął ją mocno za

ramię i energicznym krokiem wyprowadził z sypialni w głąb mieszkania i skierował ku drzwiom

wyjściowym.

- Byłem przekonany, że wykazuję maksimum cierpliwości. - Otworzył drzwi. Wyszli na

zewnątrz.

Zdawała sobie sprawę z tego, że mężczyzna idzie boso po żwirze podjazdu. Robił długie,

niemal kocie kroki i nie zważał na ostre podłoże. Oparł się o samochód i bez ruchu patrzył, jak

Brenna otwiera drzwi i wyjmuje teczkę z jakimiś papierami.

- Oto moja umowa. - Z triumfem podała mu jakiś papier.

Wziął go bez słowa i pochylił się w stronę wnętrza wozu, usiłując odczytać treść w słabym

świetle.

- Nazywasz się Brenna Llewellyn? - spytał.

- Tak. I mogę tego dowieść - odrzekła zaczepnie.

Mężczyzna wyprostował się i uśmiechnął.

- Jestem Ryder Sterne. Najwyraźniej będziemy sąsiadami przez całe lato.

- Jak to: sąsiadami? - Brenna była zaskoczona.

- Ćwiczyłaś sposoby dostawania się do domu nie na tym obiekcie, co trzeba. Twój domek

jest tam. - Pokazał ręką w stronę lasu. - Zaraz za moim.

- Nic nie widzę. - Brenna wpatrywała się w ciemną grupę sosen. - W ogóle go nie

zauważyłam - przyznała, dostrzegając wreszcie majaczące kontury jakiegoś domku. - Do diabła -

mruknęła pod nosem - co za okropny sposób kończenia równie okropnego dnia! - Z widocznym

wysiłkiem odwróciła się w stronę mężczyzny stojącego nadal obok samochodu.

- Czy zawsze wchodzisz oknem? - spytał spokojnie.

- Nie bądź śmieszny. Chciałam otworzyć drzwi kluczem, ale mi się to nie udało. Dlatego

inną drogą próbowałam dostać się do środka.

- Usłyszałem, jak ktoś majstruje przy zamku. Gdybyś poczekała chwilę, otworzyłbym ci

drzwi, a nam obojgu zaoszczędziłbym trochę nerwów. Kiedy obeszłaś dom i usiłowałaś wejść przez

okno, uznałem, że twoje intencje są co najmniej podejrzane.

- I dlatego czaiłeś się z łukiem?

Ryder Sterne wzruszył ramionami.

- To była jedyna broń, jaką miałem pod ręką. Przecież nie wiedziałem, kto się tu zakrada.

Weźmy twoje rzeczy z samochodu. Jest już druga w nocy, a ja chciałbym się jeszcze trochę

przespać.

Brenna dotknęła odruchowo obnażonego ramienia Rydera. Poczuła pod palcami napięte

mięśnie.

- W porządku, sama sobie poradzę - odrzekła szorstkim głosem. - Jest mi bardzo przykro, że

wywołałam całe to zamieszanie. Kładź się spać. Twoja pomoc nie jest mi już potrzebna.

Spojrzał przelotnie na swoje ramię, którego Brenna przed chwilą dotykała i podniósł wzrok.

Na jego wargach błąkał się lekki uśmiech.

- Zaniosę bagaże na miejsce - powtórzył niezwykle łagodnym głosem. - Najpierw jednak

wrócę po buty. Poczekaj chwilę, to nie potrwa długo.

Brenna obserwowała jego płynne, lekkie ruchy. Zachowywał się przedziwnie. Była

przyzwyczajona do mężczyzn postępujących zupełnie inaczej. W identycznej sytuacji albo

próbowaliby się z nią spierać, albo wycofaliby się. Nigdy dotychczas nie miała do czynienia z

osobnikiem, który po prostu oświadcza, że zamierza coś zrobić, a następnie bez słowa to wykonuje,

nie bacząc na to, co ona ma w tej kwestii do powiedzenia.

Po chwili Ryder Sterne wrócił do samochodu i w milczeniu zaczął wyładowywać bagaże.

Im mówi spokojniej i łagodniej, tym działa sprawniej i bardziej profesjonalnie, pomyślała. Miała

świeżo w pamięci jego łagodny głos, którym zakazał jej ucieczki.

Dam spokój, nie będę protestowała, niech mi pomaga, postanowiła. Nie ma sensu się spierać

w samym środku nocy. Wzięła do ręki neseser i podążyła za Ryderem.

- Sądzę, że te drzwi dadzą się bez trudu otworzyć twoimi kluczami - powiedział zatrzymując

się na ganku małego domku z bardzo spadzistym dachem.

Po raz drugi tej nocy Brenna sięgnęła po klucz.

- Mam propozycję. Zawrzyjmy umowę. Jeśli mi przyrzekniesz, że o tym nocnym incydencie

nie wspomnisz przez całe lato, to ja nie powiem nikomu, że witasz gości uzbrojony w łuk i strzałę.

Zgoda?

W księżycowej poświacie Brenna zobaczyła, jak kąciki ust Rydera unoszą się w górę.

- Stawiasz trudne warunki. Będę się musiał nad tym zastanowić.

Weszli do środka. Ryder zapalił światło. Brenna rozglądała się z zaciekawieniem Wnętrze

domku było urządzone w wiejskim stylu. W saloniku, umeblowanym niskimi prostymi meblami,

znajdował się duży kominek. W rogu pokoju zauważyła schody biegnące na stryszek, gdzie pewnie

urządzono sypialnię.

- Czy widać stąd jezioro? - spytała wpatrując się w okno i próbując przebić wzrokiem

otaczające ich ciemności.

- Jutro zobaczysz więcej. Teraz zasłaniają drzewa. - Postawił przyniesione bagaże. -

Chodźmy. Resztę rzeczy uda się chyba zabrać za jednym zamachem.

- Oto człowiek czynu. Silny małomówny mężczyzna - powiedziała Brenna do odwróconych

pleców Rydera.

- Tylko o drugiej w nocy - odparł nie odwracając głowy w jej stronę.

Co się ze mną dzieje? Dlaczego robię takie kretyńskie uwagi? Brenna była zadowolona, że

Ryder nie może zobaczyć, jak bardzo się zaczerwieniła.

- Teraz powinniśmy się czegoś napić. Idziemy do mnie - stwierdził spokojnie, biorąc do ręki

ostatnią walizkę. Nie czekając na Brennę, ruszył w kierunku własnego domku.

Po chwili zobaczyła, że wraz z jej bagażem znika w środku. Podbiegła do niego.

- Dziękuję, to bardzo miło z twojej strony. Jestem pewna, że mimo tych przeżyć będę

dobrze spała. Jest już zresztą tak późno...

- Ale ja nie zasnę - odrzekł miękkim głosem, przytrzymując otwarte drzwi.

Niechętnie weszła do środka.

- Siadaj, proszę. Zaraz przyniosę kieliszki. - Odwrócił się i tym swoim, dobrze już Brennie

znanym, kocim zwinnym krokiem wyszedł z pokoju.

Zaczęła przyglądać się wnętrzu. Spojrzała odruchowo na półkę z książkami. Dowiem się, co

czytasz, a będę wiedziała, kim jesteś, powiedziała do siebie.

Z górnej półki wyjęła na chybił trafił jeden tom. Popatrzyła na broszurową okładkę z

prawdziwym obrzydzeniem. Była krzykliwa i w najgorszym guście. Widniał na niej supersamiec

strzelający w obronie własnej do otaczających go ponurych drabów. U boku bohatera znajdowała

się seksowna blondynka, uwieszona na jego ramieniu.

Co za szmira! pomyślała Brenna. Typowa literatura sensacyjno-przygodowa dla mężczyzn.

Zza jej pleców dobiegł nagle łagodny głos Rydera:

- Widzę, że nie jesteś tą książką zachwycona. Obawiam się jednak, że pozostałe są jeszcze

gorsze. Ja je nie tylko czytam. Ja je piszę.

- Co?! - wykrzyknęła zdumiona Brenna. Rzuciła ponownie wzrokiem na kartonową okładkę.

- Autorem jest Justin Murdock.

- To pseudonim. - Trzymając tackę z kieliszkami brandy, wolną ręką przesuwał jakieś

papiery leżące na starym, obitym blachą pniaku, służącym widocznie za podręczny stolik. Usiadł na

kanapie i wyciągnął w stronę Brenny rękę z kieliszkiem. - To dobry gatunek. Sama się zresztą

przekonasz. Moi bohaterowie piją zawsze tylko to, co najlepsze.

- Jestem pod wrażeniem - wycedziła Brenna biorąc brandy. Spróbowała. Trunek był

rzeczywiście przedni. Usiadła naprzeciw pana domu, zajmując wyściełany trzcinowy fotelik.

- Czego? Brandy czy mojej książki? - spytał Ryder.

- I tego, i tego.

- Ale takich książek nie lubisz. Mam rację? - Uśmiechnął się lekko.

- Tak. Ale przede wszystkim liczy się sukces. Czy go osiągnąłeś?

- Tak. I to duży.

- Gratuluję.

- Teraz kolej na ciebie.

Brenna westchnęła i na widok spojrzenia stalowych oczu Rydera ściągnęła bezwiednie

wargi.

- Wykładam filozofię w małym college'u w rejonie Zatoki San Francisco.

W oczach Rydera Brenna dojrzała lekkie rozbawienie.

- Co w tym śmiesznego? - zapytała łagodnym głosem. Brała przykład z gospodarza domu.

Na myśl jednak o własnej pracy zawodowej robiło się jej niedobrze. Najgorszy był ostatni tydzień.

Nie była w stanie wysłuchiwać teraz jakichś drwiących uwag.

- Twoja kariera zawodowa stoi w wyraźnej sprzeczności z tym, co widziałem pół godziny

temu. Właśnie przypomniałem sobie, jak pięknie się włamywałaś.

- Były czasy, panie Sterne, kiedy to filozof musiał być także człowiekiem czynu!

- Ale zapewne nie sprzecznego z prawem. Musisz jednak przyznać, że dziś większość

naukowców zamyka się w czterech ścianach swych instytutów bądź uczelni i rzadko kiedy staje oko

w oko z rzeczywistością, Wychodzą czasami ze swych wież z kości słoniowej, żeby znaleźć się

przed kamerami telewizyjnymi i przemówić w imię jakiejś sprawy akurat na czasie.

- W tej sprawie, która od dawna jest przedmiotem ciągłych sporów, stoimy po przeciwnych

stronach barykady. - Brenna ściągnęła brwi. - Osobiście wątpię, czy uda się kiedyś zlikwidować

panującą od wieków animozję między tymi, którzy propagują posługiwanie się rozumem, a

zwolennikami jakichś błyskotliwych działań. Ty, jak sądzę, żyjesz sobie wygodnie, opisując w

atrakcyjny sposób przejawy gwałtownych działań i przemocy. Ja zaś właśnie skończyłam

semestralne wykłady, usiłując pięćdziesięciu studentom pierwszego roku wbić do głowy podstawy

etyki.

Co za ironia losu, pomyślała. Spędzam życie na nauczaniu etyki po to tylko, by pewnego

dnia odkryć, że sama się stałam obiektem postępowania niezwykle nieetycznego...

Spojrzała na Rydera. Był jeszcze bardziej rozbawiony niż na początku rozmowy.

- A więc jesteśmy przeciwnikami! Kiedyś obiło mi się chyba o uszy, że to w wyniku

oddziaływania przeciwieństw może w końcu nastąpić harmonia.

Brenna spojrzała na niego zaskoczona.

- To Heraklit - powiedziała podnosząc do ust kieliszek z resztą brandy.

- Przepraszam, nie dosłyszałem.

- Heraklit - powtórzyła z wolna. - Grecki filozof, z Efezu. Żył jakieś pięćset lat przed naszą

erą. Głosił teorię wiecznego ruchu w świecie i w wewnętrznych przeciwieństwach zjawisk przyrody

upatrywał przyczynę ich rozwoju. Uważał, że harmonia natury jest wynikiem oddziaływania na

siebie dwóch przeciwstawnych sił. - W oczach Brenny pojawiły się wesołe ogniki. - Jeśli dobrze

pamiętam, do zademonstrowania napięć leżących u podstaw harmonii, Heraklit posłużył się

przykładem łuku...

- Łuku? - Ryder był zaintrygowany. - To ma sens. Między osadzoną strzałą a naciągniętą

cięciwą jest idealna równowaga. Lubię ruch. Wszystko, o czym mówiliśmy, jest interesujące.

Umieszczę to w książce, którą zaczynam pisać w przyszłym tygodniu.

- Nie chcesz poznać tej teorii? Czy nie powinieneś dowiedzieć się o niej czegoś więcej? -

spytała zaczepnie Brenna.

- Po co? - Wzruszył ramionami. - Powiedziałaś mi przecież to, co najważniejsze. Przed

rozpoczęciem pisania muszę zbadać inne zagadnienie: łuk jako broń współczesnego komandosa.

- W rękach dzisiejszych komandosów? To brzmi bezsensownie! Sądziłam, że wynalazek

prochu mamy już za sobą.

- Łukami posługiwano się niedawno, w Wietnamie - powiedział Ryder sadowiąc się

wygodniej na kanapie i sącząc brandy. - Oczywiście, w bardzo ograniczonym zakresie.

Współczesne techniki zbrojeniowe nie dostarczyły nam wielu sposobów niemal bezszelestnego

zabijania ludzi. W rękach człowieka, który musi po cichu poruszać się na terytorium wroga, na

przykład podczas akcji zwiadowczej, łuk może być pożyteczną bronią.

Brenna popatrzyła na niego zdegustowana.

- Jestem w stanie zrozumieć, dlaczego nie chcesz męczyć czytelników filozoficznymi

podtekstami. Przecież w swoich książkach sprzedajesz zupełnie coś innego, przemoc i akcję.

- A także seks.

W oczach Brenny malowała się pełna dezaprobata.

- Świetnie współgra z przemocą i akcją - wyjaśnił Ryder spokojnym głosem.

- Co do tego, nie mam żadnych wątpliwości. - Miała już dość tej rozmowy. Podniosła się z

zamiarem zakończenia bezsensownej gadaniny. - Bardzo dziękuję za brandy i za pomoc w

wyładowaniu bagażu. Chyba już najwyższy czas, żebym pozwoliła ci wreszcie położyć się do

łóżka. - Żwawym krokiem ruszyła w stronę drzwi.

- Odprowadzę cię do domku. - Błyskawicznie znalazł się przed nią i otworzył drzwi.

Porusza się bezszelestnie. Jak dzikie zwierzę. Zanim człowiek się obejrzy, może go już

dopaść, pomyślała z lekkim niepokojem.

- Dziękuję, to niepotrzebne - zaprotestowała. - Trafię sama.

- Odstawię cię na miejsce - powtórzył z uporem.

Z rezygnacją wzruszyła ramionami. Nie było sensu się spierać.

Bez słowa doszli do domku. I tutaj Brenna zachowała się w sposób dla niej zupełnie

nieoczekiwany. Wkładając klucz do zanika, odwróciła się w stronę Rydera i popatrzyła przeciągle

w jego stalowe oczy.

- O co chodzi? - zapytał.

- Powiedz mi, proszę, czy naprawdę wziąłeś mnie za włamywaczkę, kiedy mnie zobaczyłeś

siedzącą na parapecie?

Uśmiechnął się prawie niedostrzegalnie, lecz jego głos brzmiał zupełnie serio:

- Przyznaję, że przyszło mi to do głowy. Na ogół nie witam kobiet z łukiem w ręku. Czemu

się śmiejesz?

- Przepraszam, zupełnie bez powodu - odrzekła szybko, stojąc w otwartych drzwiach. -

Dobranoc.

Skinął lekko głową na pożegnanie i już go nie było. Zapadł się w ciemność.

Brenna zatrzymała się na chwilę. Jak mógł wziąć ją za włamywaczkę? To śmieszne,

przecież nie była osobą zdolną do przeprowadzenia jakiejkolwiek niebezpiecznej akcji! Zamknęła

drzwi, odwróciła się i zamyślona błądziła wzrokiem po przytulnym wnętrzu.

Ryder Sterne mylił się bardzo twierdząc, że Brenna, pracując na uczelni, żyje w całkowicie

nierealnym świecie. Właśnie kilka dni temu stanęła w obliczu ponurej rzeczywistości. W wieży z

kości słoniowej ukryć się nie mogła. Przed przykrościami, które przyniosło jej życie, nie było

ucieczki.

Okazało się także, iż nie może liczyć na pomoc jedynego mężczyzny, który powinien

opowiedzieć się po jej stronie, lecz tego nie uczynił. Ogarnęło ją ponownie uczucie rozczarowania,

a także złość na niego. Damon Fielding powiedział wyraźnie, co myśli o całej sprawie, gdy

próbował dziś rano „przemówić jej do rozsądku”.

Jego rada była nadzwyczaj praktyczna, w pełni racjonalna i niezwykle szokująca, jeśli

zważyć, że pochodziła od znanego i cenionego profesora filozofii i etyki. Namawiał ją usilnie, żeby

pogodziła się z tym, co się stało, i puściła w niepamięć całą sprawę. Od tego bowiem zależała jej

dalsza kariera.

Damon Fielding przyznał, że to, co zrobił dyrektor Instytutu Filozofii, było nieetyczne. Nie

powinien publikować wyników pracy naukowej Brenny bez jej wiedzy, i do tego pod własnym

nazwiskiem. Ale w świecie akademickim takie rzeczy się zdarzają. Brenna musi pamiętać o tym, że

profesor Paul Humphrey idzie lada chwila na emeryturę i że zgodnie z wszelkimi przewidywaniami

nie kto inny, lecz sam Damon Fielding zajmie jego miejsce i zostanie dyrektorem instytutu, a więc

jej bezpośrednim szefem. Jeśli Brenna zachowa się rozsądnie, będzie milczała i nie wywlecze na

szersze forum swojej sprawy, wszystko ułoży się dobrze. Tak mówił Damon.

Czy w imię dalszej kariery naukowej powinna przymykać oczy na nieuczciwe i krzywdzące

postępowanie? Przemawiając jej do rozsądku, Damon powiedział wczoraj jeszcze jedno. Z

nieubłaganą życiową logiką, która z pewnością lepiej przemawiałaby do ludzi pokroju Rydera

Sterne'a, zwrócił Brennie uwagę na fakt, że w razie otwartej konfrontacji z profesorem

Humphrey'em, jest z góry na pozycji przegranej i nie ma żadnych szans. Jako zwyczajny

wykładowca znajduje się zbyt nisko w hierarchii uczelnianej, by móc stawić czoło takiemu

autorytetowi, jakim jest profesor.

Mimo że argumentacja Damona do Brenny nie przemawiała, zasiała jednak w jej umyśle

poważne wątpliwości. Podważała sensowność dalszego kroczenia wybraną drogą życiową. Czy

naprawdę pragnie nadal nauczać innych o poszukiwaniu prawdy i normach moralnych, godząc się

równocześnie z nieetycznym postępowaniem i przymykać na nie oczy w imię własnej kariery? Czy

powinna przystać na moralny kompromis? Pragmatyczne podejście do życia jest z pewnością

bliższe takim ludziom, jak Ryder Sterne.

ROZDZIAŁ DRUGI

Jest to być może punkt zwrotny nie tylko w mojej karierze zawodowej, lecz także w życiu,

powiedziała do siebie Brenna następnego ranka. Podejmując decyzję dotyczącą swej przyszłości,

musi cały czas pamiętać o spoczywającej na niej odpowiedzialności za młodszego brata. Craig

także zbliża się teraz do przełomowego punktu w życiu. Wyczuwała to dobrze, mimo że chłopak

robił wszystko, by ją przekonać, że ze swych studiów jest zadowolony. Oby wytrzymał do końca!

Ma przed sobą jeszcze tylko jeden rok. A kiedy dostanie już dyplom do ręki, będzie mógł spokojnie

zastanowić się nad przyszłością i wybrać to, co go najbardziej zainteresuje. Byleby tylko skończył

studia! pomyślała. Było to jej najgorętsze życzenie.

Mimo porannego chłodu panującego w domku, wzięła prysznic. Włożyła te same dżinsy,

które nosiła poprzedniego dnia i z jednej z walizek wyciągnęła białą bawełnianą koszulę o

klasycznym kroju, z długimi rękawami i małym kołnierzykiem zapinanym pod szyją. Dzisiejszego

ranka ten prosty, niemal surowy strój odzwierciedlał jej poważny nastrój. Stanęła przed lustrem w

sypialni i zaczęła się czesać. Odgarnęła z czoła wszystkie włosy i upięła je w luźny węzeł z tyłu

głowy. Przy tym skromnym uczesaniu bursztynowe oczy Brenny wydawały się bardziej skośne niż

zwykle. Tego ranka patrzyły na nią w lustrze z całą powagą i stanowczością. Od czego zacząć

dzień?

Zeszła na dół, do kuchni. Nalała wody do czajnika i postawiła go na ogniu. Z niewielkiej

torby, w której przywiozła wiktuały, wyjęła paczkę herbaty. Sięgając do kredensu po fajansowy

kubek, spojrzała przelotnie w okno. Przez szybę zobaczyła Rydera.

Na jego widok natychmiast powróciło uczucie nieprzyjemnego zaskoczenia, którego

doznała przy pierwszym spotkaniu. Dzisiejszego ranka było ono mniej przykre, nadal jednak

obecność tego mężczyzny wprowadzała w jej umyśle poczucie irracjonalnego zagrożenia.

Stał na skraju polany w pobliżu swego domku i z łuku mierzył do tarczy przyczepionej do

drzewa. Promienie porannego słońca rozjaśniały jego brązowe włosy i podkreślały zgrabną

sylwetkę. Był ubrany w czarne obcisłe dżinsy. Do pasa miał przytroczony kołczan wypełniony

strzałami. Odwinięte rękawy żółtej koszuli ukazywały umięśnione opalone ręce. Na jednym

nadgarstku widniał skórzany pas ochronny.

Patrząc na tego mężczyznę miało się nieodparte wrażenie, że jest człowiekiem twardym.

Ostre rysy twarzy świadczyły o tym, że w życiu niejedno przeszedł. Brenna nadal przyglądała mu

się przez okno. Nalewając do kubka zagotowaną wodę, pomyślała, że Ryder wygląda dokładnie tak,

jak powinni wyglądać bohaterowie jego sensacyjnych powieści. Brakowało mu tylko jednego.

Seksownej blondynki uwieszonej u ramienia!

Postawiła gorący kubek na stole i ponownie spojrzała w okno. Ryder właśnie strzelał. Trafił

idealnie w sam środek tarczy. Zręcznym ruchem wyciągnął z kołczana następną strzałę, osadził ją i

napiął łuk. Po chwili strzała utkwiła w pniu drzewa tuż obok pierwszej.

W tym momencie, jakby czując na sobie czyjś wzrok, przed wyciągnięciem z kołczana

trzeciej strzały, Ryder odwrócił głowę i spojrzał w okno Brenny. Zobaczył ją przez szybę i

zdecydowanym, lekkim krokiem ruszył w jej stronę.

Uprzytomniła sobie nagle swe okropne zachowanie w nocy i postanowiła wykazać się teraz

lepszymi manierami. Zanim Ryder zbliżył się do domku, otworzyła drzwi i stanęła na progu,

witając gościa kubkiem gorącej herbaty.

- Bardzo dziękuję. - Wszedł do środka. Odłożył łuk i kołczan na kuchenny stół i wziął kubek

do ręki.

- Może nie jest tak dobra, jak twoja brandy, ale da się wypić - powiedziała Brenna z

uśmiechem.

- Zastanawiałem się, czy przywiozłaś ze sobą jakieś jedzenie. Miałem cię zapytać, czy mam

dać ci śniadanie. - Stał spoglądając na Brennę. Jego srebrzyste oczy przesuwały się po jej twarzy.

- My, filozofowie, nie jesteśmy aż tak bardzo oderwani od rzeczywistości, żeby zapominać

o tak podstawowych rzeczach, jak jedzenie! - Roześmiała się wesoło.

Ryder wysunął krzesło i usiadł przy stole. Brenna patrzyła, jak gość ze smakiem pije gorącą

herbatę.

- Dzisiaj wcale nie wyglądasz na profesorkę od filozofii - powiedział lekko schrypniętym

zmysłowym głosem, który sprawił, że Brenna od razu zaczęła mieć się na baczności. - Ale, prawdę

rzekłszy, wczoraj też w niczym jej nie przypominałaś - dodał po chwili.

- Pozory mogą mylić. To jedna z podstawowych zasad każdej sensownej filozofii - odrzekła

lekkim tonem.

- To jedna z podstawowych zasad działania każdego sensownego człowieka - odrzekł z

poważną miną. - Dasz mi się wyciągnąć stąd jutro wieczorem?

Zaskoczona tym niespodziewanym pytaniem i zupełną zmianą tematu, Brenna spojrzała na

gościa ze zdumionym wyrazem twarzy.

- Do Gardnerów, właścicieli tych domków. Mieszkają niedaleko stąd. Zaprosili mnie na

kolację i pomyślałem sobie, że może zechcesz wybrać się ze mną. Jestem pewien, że ucieszy ich

twoja wizyta.

- Bardzo miło, że o mnie pomyślałeś, ale...

- W porządku. - Ryder skinął głową. - Bądź gotowa jutro o wpół do siódmej.

- Panie Stenie... Ryderze - poprawiła się szybko Brenna. Zirytowana uniosła brwi. - Nie

przyjęłam tego zaproszenia. Dziękowałam ci tylko za to, że o mnie pomyślałeś, i miałam właśnie ci

odmówić. Będę bardzo zajęta. Mam tu dużo rzeczy do zrobienia i ...

- I będziesz miała na to całe wakacje. - Ryder uśmiechnął się do niej. Po raz pierwszy, od

chwili kiedy go poznała. W tym uśmiechu zawarł cały swój uwodzicielski czar. - Nawiasem

mówiąc, pozwalam sobie przypomnieć, że jesteś moją dłużniczką. Czas, żebyś się zrewanżowała.

- Jestem ci coś winna? To śmieszne! Dlaczego?

- Nie wiesz? Przecież napędziłaś mi porządnego stracha ostatniej nocy. Masz więc dług do

spłacenia. Coś mi się za to należy.

Brenna patrzyła na Rydera w osłupieniu. Zupełnie nie wiadomo dlaczego, pragnęła, by

nadal patrzył na nią z tym swoim zniewalającym uśmiechem.

- O ile mnie pamięć nie myli, nie wyglądałeś wcale na wystraszonego - odcięła się,

odzyskując po chwili głos.

Uwodzicielska mina Rydera gdzieś się ulotniła, a na jego wargach pojawił się jeden ze

znanych już Brennie sardonicznych uśmieszków.

- Człowiek uczy się, jak sobie z tym radzić.

- Z czym? Ze strachem?

- Aha. - Wziął kubek do ręki i wypił duży łyk herbaty. Podniósł głowę i popatrzył Brennie

prosto w oczy.

- Wczoraj w nocy nie tylko ja dobrze sobie ze strachem poradziłem.

- Nie praw mi, proszę, czczych komplementów. Na żadne pochwały nie zasłużyłam. Nie

musisz być dla mnie aż tak łaskawy! - Brenna nie bardzo wiedziała, dlaczego tak ostro zareagowała

na słowa Rydera.

- Nie jestem łaskawy - odrzekł spokojnym głosem. - Odwaga jest godną podziwu zaletą

każdego człowieka. - Podniósł rękę do góry, żeby powstrzymać młodą kobietę przed dalszymi

protestami. - Poczekaj, pozwól, że powiem to inaczej. Odwaga jest cnotą, którą ja osobiście

podziwiam u każdego, zarówno u mężczyzny, jak i u kobiety. Wyraziłem tylko własny pogląd i nic

nie uogólniam. Czy teraz jest w porządku?

- Nie zamierzałam się z tobą sprzeczać - odrzekła powoli Brenna. - Ja także jestem pełna

podziwu dla odwagi innych ludzi.

- Wreszcie być może w czymś się zgadzamy - powiedział żartobliwym tonem.

- Coś mi się jednak zdaje - ciągnęła niewzruszenie - że mówimy o dwóch odmiennych

rodzajach odwagi. Ten, który ty wychwalasz, różni się nieco od tego, który ja mam na myśli.

- Czyżby? - Ryder przyglądał się Brennie z zaciekawieniem.

Przytaknęła ruchem głowy.

- Dla ciebie odwaga polega na fizycznym przeciwstawianiu się niebezpieczeństwu. Wczoraj

w nocy usiłowałam z tobą walczyć, co w twoich oczach znalazło uznanie. Z mojej strony była to

jednak nie odwaga, lecz czysta desperacja. Wpadłam w panikę i reagowałam instynktownie.

Prawdziwą odwagę wykazują ludzie, którzy odmawiają wyparcia się własnych przekonań dlatego,

że większość społeczeństwa ich nie uznaje, a także wówczas, gdy nie podobają się one jakiejś

osobie o dużym autorytecie. Rozważmy to na konkretnych przykładach. Człowiekiem odważnym

był Sokrates. Pogodził się z tym, że go osądzono i skazano na śmierć za to, iż nauczał swej filozofii,

mimo że tak okrutnego losu mógł być może uniknąć. Niezwykle dzielnym człowiekiem był także

wielki humanista, angielski filozof Thomas Morę. Przeciwstawił się on królowi Henrykowi

Ósmemu i nie poszedł ręka w rękę z parlamentem, który usiłował mianować króla głową Kościoła.

- I podobnie jak Sokrates dał się zamordować? - W głosie Rydera przebijała wyraźna ironia.

- Tak. Został skazany na śmierć za zdradę stanu.

Dyskutując teraz z Ryderem, Brenna przypomniała sobie nagle ostatnią rozmowę z

Damonem Fieldingiem. Usiłował ją przekonać, że wystąpienie przeciw własnemu szefowi byłoby z

jej strony czymś w rodzaju zdrady.

- Zgoda. Nie zamierzam zaprzeczać. To byli mężowie prawi i odważni - rzekł po chwili

Ryder. -Muszę jednak dodać, że osobiście nie jestem wielkim zwolennikiem męczeństwa. To

wszystko jednak, o czym teraz mówimy, nie zmienia faktu, że wczoraj zachowałaś się nadzwyczaj

dzielnie i że był to czyn zasługujący na pochwałę. Od samego początku wiedziałaś przecież, że

jesteś na pozycji przegranej, a mimo to walczyłaś i opierałaś się nawet wówczas, gdy wciągnąłem

cię do pokoju i przewróciłem na ziemię. To był przejaw odwagi, moja pani.

- Sądzę, że raczej głupoty - odpowiedziała ze śmiechem. - Sytuacja przedstawiałaby się

zupełnie inaczej, gdybym od samego początku próbowała wyjaśnić ci powstałe nieporozumienie,

zanim rozpłaszczyłeś mnie na podłodze! Był to bowiem klasyczny przykład sytuacji, w której

powinien zatriumfować rozum.

- Łatwo tak mówić po fakcie - skomentował Ryder. - Przecież w nocy miałaś zbyt mało

przesłanek do powzięcia właściwej decyzji. Nic nie wskazywało na to, że posłużenie się wyłącznie

rozumem dałoby lepsze rezultaty. Dokonywanie tego rodzaju wyboru czasami wymusza na nas

życie, a my w określonych okolicznościach zachowujemy się najlepiej, jak potrafimy. Ponadto

wczoraj w nocy dowiedzieliśmy się czegoś o sobie, co w innych warunkach zajęłoby zapewne

znacznie więcej czasu.

Brenna podniosła wzrok i zdziwiona popatrzyła na Rydera.

- Czego to dowiedzieliśmy się o sobie? - spytała.

Ryder dosłyszał zaczepny ton w jej głosie. Na jego ustach zakwitł zniewalający uśmiech.

- Ty się przekonałaś o dwóch rzeczach. Po pierwsze, że nie pozwalam zuchowatym małym

włamywaczkom bezkarnie wdzierać się przez okno do mojego domu. A po drugie, że nie mam

zwyczaju uciekać się do gwałtu i w tym celu na kobiety się nie rzucam. - Nie bacząc na to, że

Brenna zrobiła się nagle czerwona, Ryder mówił dalej: - A ja przekonałem się naocznie, że

powalona na plecy nie trzęsiesz się ze strachu, i sprawdziłem namacalnie, iż w moich rękach

czujesz się nie najgorzej.

- Nie najgorzej? - powtórzyła ze złością Brenna, przypominając sobie równocześnie dotyk

dłoni Rydera, kiedy to przesuwał nią po jej ciele w poszukiwaniu ukrytej broni. Poczerwieniała

jeszcze bardziej. - Prawdziwy dżentelmen nie wracałby w rozmowie z kobietą do tak koszmarnego

dla niej przeżycia. Przypominanie mi o nim równocześnie z zaproszeniem do wspólnego spędzenia

jutrzejszego wieczoru, nie jest z twojej strony posunięciem bardzo roztropnym.

- Liczę na to, że dobrze sobie zapamiętałaś, iż nie uciekam się do gwałtu. - Uśmiechnął się

lekko. - Dałem niezbity dowód, że nie jestem groźny.

- I to ma być wystarczający powód, żeby się z tobą umawiać? - spytała Brenna. Propozycja

Rydera dotycząca wspólnego spędzenia wieczoru zachwyciła ją, a zarazem rozzłościła.

- Czy naprawdę nie chcesz poznać właścicieli domku, w którym tutaj mieszkasz? - zaczął z

innej beczki.

- Nie uważam tego za konieczne. Zawarliśmy umowę na wynajem za pośrednictwem agenta

i nic więcej nas nie łączy.

- To bardzo mili ludzie. No i jak już mówiłem, jesteś mi coś winna.

- Masz tak fantastyczną siłę przekonywania, że trudno ci się oprzeć - odrzekła ze śmiechem.

Wzięło w niej górę poczucie humoru. Co mi tam, pomyślała. Może być nawet przyjemnie spędzić

wieczór w towarzystwie człowieka tak całkowicie odmiennego nie tylko od Damona Fieldinga, lecz

także od każdego innego znanego jej mężczyzny w college'u!

- Czy miałaś inne plany?

- Właściwie to nie - przyznała szczerze. - Zgoda. Pójdę z tobą do Gardnerów. Ale czy jesteś

zupełnie pewny, że nie będą mieli nic przeciwko temu, że zamiast kołczanu ze strzałami

przytaszczysz mnie?

Wypił ostatni łyk herbaty i podniósł się zza stołu. Miał zadowoloną minę.

- Nie. Z samego rana zadzwoniłem do Sue Gardner i powiedziałem jej, że przyjdziemy

oboje.

Nie wstając od stołu, Brenna popatrzyła przeciągle na Rydera.

- Coś mi się zdaje, że jesteś człowiekiem bardzo pewnym siebie. Czy zawsze tak

manipulujesz ludźmi, żeby robili to, na co masz ochotę?

- Wybrałem sobie sposób życia, który pozwala mi egzystować na własnych, przeze mnie

ustalonych zasadach - powiedział spokojnym głosem, wytrzymując jej wzrok.

Brenna poczuła, jak między nimi przepływa jakiś prąd. Z całą siłą wróciło poczucie

zagrożenia, którego już przedtem doświadczyła w obecności Rydera.

- Ale ja nie jestem częścią twego życia. - Postanowiła mu to od razu powiedzieć. Chciała,

żeby wszystko było jasne, żeby między nimi nie było żadnych niedomówień. Zostali sąsiadami na

lato i niech Ryder na nic więcej nie liczy. Kochankami się nie staną. Oboje są reprezentantami

dwóch odrębnych, niemal przeciwstawnych sobie światów. Nie mają ze sobą nic wspólnego. Nic

ich nie łączy i łączyć nie może.

- Brenno, czy ty i całe twoje otoczenie zawsze udajecie, że nie widzicie tego, co dzieje się

wokół was, i nie reagujecie na to, co istnieje i co postrzegacie? Ty, moja droga, znalazłaś się w

moim życiu z chwilą wejścia przez okno do mojego domu. Istniejesz w moim świecie, jesteś

namacalna. Wystarczy tylko sięgnąć, by cię dotknąć...

Podniósł rękę i uniósł w górę podbródek Brenny. Spojrzał jej głęboko w oczy.

- O tak, Brenno Llewellyn. Stałaś się częścią mego życia. To fakt niezaprzeczalny.

- Tylko na lato - odrzekła cicho lekko zachrypniętym głosem. Nie była w stanie nawet się

poruszyć. Co się ze mną dzieje? pomyślała przerażona. Na co ja mu pozwalam? Czy zupełnie

postradałam zmysły?

- To chyba mi wystarczy.

W tym momencie Brenna spróbowała wydostać się spod jego ręki. Była jednak zbyt

powolna. Przysunął się bliżej i objął ją delikatnie za szyję. Drugą rękę położył na oparciu krzesła,

na którym siedziała. Nachylił się i zaczął wargami błądzić po jej twarzy.

Brenna siedziała bez ruchu. Zachowywała się biernie, próbując w myślach rejestrować i

analizować to, co się dzieje. Wyczuwała w Ryderze jakąś ciekawość. Sprawdzał ją, chciał się

przekonać, jak zareaguje na zbliżenie, i jaka właściwie jest. Przez całe lato będzie mieszkała tuż

obok niego, więc badał teren. Powinna zachowywać się spokojnie i grzecznie dać mu do

zrozumienia, że nie zamierza się nim zainteresować. Gdyby teraz zaczęła się wyrywać i walczyć, w

tym mocnym, skorym do przemocy mężczyźnie mogłaby odezwać się chęć użycia siły. Był

przecież gorącym zwolennikiem działania i walki. Dlatego gdy dotknął jej ust, siedziała nadal bez

ruchu.

Wargi Rydera były ciepłe i twarde, lecz nie natarczywe. Czekały na jej reakcję. Miałam

więc słuszność, pomyślała Brenna. Jest ciekawy, jak się zachowam. Trzymała szeroko otwarte

oczy, podczas gdy długie rzęsy oczu mężczyzny muskały jej policzki. Wargami badał reakcję na

pocałunek, a dłonią lekko głaskał kark.

Brenna zacisnęła palce na krawędzi stołu i nadal siedziała nieruchomo. Nie odpowiadała na

pieszczoty. Nagle jednak zdała sobie sprawę, że w tym powolnym, lekkim pocałunku Rydera jest

coś więcej niż tylko ciekawość. Wyczuwała w nim jakąś zachłanność, jakiś głód. Na szczęście,

trzymał się w ryzach i w tej chwili niczym jej nie zagrażał. Mimo swych postanowień, że

pieszczotom Rydera się nie podda, przez chwilę próbowała sobie wyobrazić, jakby to było, gdyby

stracił nad sobą panowanie.

Pocałunek nie trwał długo. Ryder musnął jeszcze raz wargi Brenny i uniósł nieco głowę.

Otworzył oczy. Były nieco zamglone. Na ustach błąkał mu się jakiś dziwny uśmiech.

- Naprawdę nie chcesz? - zapytał łagodnie.

- Nie chcę. - Głos Brenny brzmiał pewnie. Spojrzała Ryderowi prosto w oczy i wytrzymała

jego badawczy wzrok.

- Czy jest ktoś inny? - padło następne pytanie.

- Jest ktoś inny i jest coś innego. Jest wiele przeróżnych powodów. - Odetchnęła głęboko.

Uśmiechnął się. W srebrzystych oczach pojawiły się figlarne ogniki.

- Z takimi mglistymi powodami to sobie poradzę - stwierdził beztrosko.

Najwyższy czas skończyć z żartami, zdecydowała Brenna. Trzeba ukrócić go od razu.

- Nie przyjechałam tutaj po to, żeby flirtować.

- A po co?

- Żeby przemyśleć pewne sprawy. Muszę uporządkować sobie parę rzeczy w moim życiu.

Powziąć ważne decyzje.

- Brzmi to jeszcze bardziej niejasno. Czy nigdy nie odpowiadasz wprost na zadane pytania?

Czy to filozofia uczy cię tak enigmatycznych odpowiedzi?

- Niekiedy - odpowiedziała.

- To zdumiewające. Nic dziwnego, że takich jak ty trzyma się zamkniętych w akademickich

miasteczkach. Zginęłabyś od razu, gdyby cię stamtąd wypuścili! Nie dałabyś sobie rady żyjąc w

realnym świecie.

- Twoje uprzedzenia w stosunku do świata akademickiego stają się widoczne.

- A twoje uprzedzenia w stosunku do mojego świata? - odciął się Ryder. - Wyjdźmy teraz na

zewnątrz i zobaczmy, czy w otaczającej nas rzeczywistości nie znajdziemy czegoś, co zainteresuje

nas oboje.

- Jak sobie to wyobrażasz? - spytała podejrzliwie.

- Pokażę ci, jak strzela się z łuku. Poznasz praktyczny przykład filozoficznej zasady

harmonii we wszechświecie. - Roześmiał się, zadowolony. Wziął Brennę za rękę i ściągnął ją z

krzesła.

- A za to ty będziesz myślał o łuku tylko jako o śmiertelnej broni w rękach jednego z twoich

bohaterów! - odcięła się szybko.

- We wszystkim, co robisz, zdajesz się doszukiwać czegoś wzniosłego. Ale to nie powód,

abyś innych, których interesuje praktyczna strona życia, odsądzała od czci i wiary.

- Nie mam takiego zwyczaju - odrzekła bez namysłu Brenna.

Wyszli przed domek. Poranne powietrze było nadal rześkie. Kierując się w stronę drzewa,

na którym wisiała tarcza, Brenna zaczęła rozglądać się po okolicy. Spojrzała w lewo.

- Och! Stąd widać jezioro! Czy to nie fantastyczne? Wygląda jak morze!

Idealnie niebieskie wody jeziora Tahoe były tak głębokie, że nigdy nie zamarzały, nawet w

najgroźniejsze zimy, kiedy to okalające je wzgórza zamieniały się we wspaniałe tereny narciarskie.

Teraz, pięknego letniego dnia, odbijały ostre promienie porannego słońca.

- To jezioro ma trzydzieści kilka kilometrów długości - powiedział Ryder. - A w tym

miejscu prawie trzynaście szerokości. Czy lubisz hazard?

- Słucham? - spytała zaskoczona Brenna.

- Przyszło mi to do głowy dlatego, że postanowiłaś spędzić lato po tej właśnie stronie

jeziora. Od strony Nevady - wyjaśnił. Dochodzili do miejsca, w którym rano strzelał do celu.

- Aha, rozumiem teraz, co masz na myśli. Nie, hazard niewiele mnie interesuje.

Przejeżdżając przez miasto ostatniej nocy, widziałam kasyna. Znalazłam się tutaj tylko dlatego, że u

agenta, do którego poszłam, była to najatrakcyjniejsza oferta - wyjaśniła.

- A więc przywiódł cię tu los - orzekł dramatycznie brzmiącym głosem, odwiązując z ręki

skórzany pas ochronny.

Brenna roześmiała się wesoło.

- Obawiam się, że nie istnieje żaden dowód empiryczny na występowanie losu w

rzeczywistym świecie.

- Tak niesłychanie ożywiona konwersacja, jak ta, którą teraz prowadzimy, świadczy

niezbicie o tym, że krąg mężczyzn, z którymi się spotykasz, jest bardzo ograniczony. Od razu

widać, że masz do czynienia tylko z pracownikami college'u, i to pewnie wyłącznie z kolegami z

twojego wydziału - powiedział Ryder, mocując skórzany pas na lewym nadgarstku Brenny. - Tak

więc tym „kimś innym”, o którym wspominałaś, jest jeden z waszych wykładowców filozofii. Czy

zgadłem?

- Zupełnie nieźle radzisz sobie z gromadzeniem materiału dowodowego - skomentowała

spokojnie Brenna, oglądając skórzaną opaskę wzmacniającą nadgarstek.

- Mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę z tego, że ten facet cię nie kocha - ciągnął

niewzruszenie Ryder, pochylając się nad kołczanem i wyciągając z niego strzałę.

Teraz Brenna rozzłościła się nie na żarty. Nie może dać się wciągnąć w tego rodzaju

rozmowę!

- To jest twoje zdanie!

Włożył jej strzałę do ręki i spojrzał w oczy.

- To jest następny wniosek wyciągnięty na podstawie faktów - skorygował spokojnie.

- Jakich faktów? - zapytała szorstkim tonem.

- Pozwolił ci przyjechać samej nad Tahoe na całe lato.

- I to ma być dowód, że mnie nie kocha? - odrzekła ze złością, mierząc Rydera

roziskrzonym wzrokiem.

- W odniesieniu do mężczyzny to sensowne założenie. Wiem dobrze, bo sam nim jestem.

- Co za tupet i pewność siebie! - Brenna odczuwała wyraźnie fizyczną bliskość Rydera.

Wiedziała także, iż swymi „dowodami” i „założeniami” usiłuje ją podejść.

- Chcesz usłyszeć jeszcze jedno założenie? - prowokował dalej.

- Niespecjalnie.

- Ty tego faceta też nie kochasz – stwierdził spokojnym głosem.

- Zależy ci na tym, aby w to uwierzyć. Wiem także, dlaczego. Żebyś nie czuł się winny, gdy

zaczniesz mnie podrywać - odcięła się Brenna. Była wręcz dumna ze swego opanowanego głosu.

Przyglądała się strzale, którą trzymała w ręku. Powinnam cisnąć nią o ziemię, wrócić do domku i

zaryglować za sobą drzwi, pomyślała. Ale takie postępowanie świadczyłoby o tym, że nie może

sobie poradzić z Ryderem i że z nim przegrywa.

- Jeśli zacznę cię podrywać, to bez żadnych wyrzutów sumienia, tak więc tym się nie

przejmuj. - Roześmiał się gardłowo. - Nie mam nawet cienia wyrzutów sumienia, że cię

pocałowałem.

- Dlaczego sądzisz, że ja go nie kocham? - Mimo że czuła niesmak do siebie, nie mogła się

powstrzymać, by nie zadać tego pytania.

- To proste. Dlatego, że jesteś kobietą, dla której liczą się takie rzeczy, jak osobista godność.

Gdybyś kochała tego mężczyznę, nie ryzykowałabyś prowadzenia rozmowy na jego temat z innym

mężczyzną, A teraz bierzmy się do strzelania - dodał tym samym spokojnym tonem. - Jesteś

praworęczna, więc ustaw się lewym bokiem do tarczy. Zaczniemy ćwiczyć od strzelania na

stojąco...

Ryder ukląkł przed Brenna i pomógł ustawić jej stopy we właściwej pozycji. Brenna

wysłuchała całego wykładu o tym, jak trzymać ręce i naciągać łuk, a także o zasadach bezpiecznego

strzelania. To, co opowiadał, wciągało ją coraz bardziej. Był pedagogiem dobrym, wręcz

doskonałym. Umiejętność nauczania należała do zalet, które Brenna ceniła najbardziej.

- To strasznie trudne! Nie dam rady! - jęknęła, gdy Ryder polecił jej naciągnąć cięciwę. -

Nie uda mi się osadzić strzały!

- Poradzisz sobie, to nie takie trudne. Ten łuk jest bardzo lekki. Taka silna kobieta jak ty,

szybko nauczy się go napinać.

- Dlaczego uważasz mnie za silną? - spytała, wziąwszy głęboko oddech przed następną

próbą uporania się z łukiem.

- Czyżbyś już zapomniała, jak mi się wczoraj wyrywałaś?

- Ustaliliśmy przecież, że tego tematu nie będziesz więcej poruszać.

- Nic nie uzgodniliśmy. Powiedziałem, że się zastanowię. Jeszcze się nie zdecydowałem. O,

tak. Bardzo dobrze. Wiedziałem, że sobie poradzisz.

Brenna nie odezwała się ani słowem. Ryder przystąpił teraz do dalszego ciągu wykładu.

- Drzewce tych strzał jest wykonane z aluminium. Są bardzo kosztowne. Jeśli zgubisz którąś

w trawie lub w krzakach, to będziesz musiała szukać jej aż do skutku. Może nawet przez cały dzień.

- Czy to groźba?

- Nie. Dodatkowy bodziec, żebyś się starała trafić w tarczę. Pamiętaj, że cała tajemnica

strzelania z łuku polega na tym, żeby zharmonizować chwilę rozluźnienia mięśni ręki, którą

naciągasz cięciwę, z momentem mierzenia do celu, gdyż wówczas jest potrzebna maksymalna

koncentracja. Rozluźnij się więc i wypuść miękko strzałę. I pozostań w tej pozycji dopóty, dopóki

nie dotrze do celu.

- Lub całkowicie go ominie - westchnęła Brenna, widząc, jak wypuszczona strzała pada z

dala od tarczy.

- Musisz poćwiczyć, ta zabawa wymaga wprawy. Nie przejmuj się strzałą. Widziałem, w

którym miejscu upadła. Weź następną.

Radość z kilkakrotnego trafienia w tarczę była znacznie większa, niż Brenna się

spodziewała. Strzelanie wprawiło ją w doskonały nastrój. Czuła się świetnie i nie była nic a nic

zmęczona, kiedy po upływie dłuższego czasu podchodziła wraz z Ryderem do tarczy, żeby

wyciągnąć te nieliczne strzały, które w niej utkwiły.

- To by się bardzo podobało Craigowi! - wykrzyknęła entuzjastycznie.

- Komu? - zapytał Ryder. W jego głosie Brenna dosłyszała źle maskowaną ciekawość.

Uśmiechnęła się do niego.

- Craig to mój brat. Tej jesieni rozpoczyna ostatni rok nauki na uniwersytecie w Berkeley.

- Wygląda na to, że jesteś z niego dumna.

- Tak, jestem, bo to dobry dzieciak.

- Jeśli kończy studia, to nie dzieciak ani nawet chłopak, lecz już mężczyzna - powiedział

Ryder rzucając Brennie dziwne spojrzenie.

- Masz rację. - Znów się roześmiała. - Czasami zupełnie o tym zapominam. Między nami

jest bardzo duża różnica wieku. On ma dwadzieścia lat, a ja dwadzieścia dziewięć.

- Jesteście chyba bardzo zżyci.

- Tak. Od śmierci rodziców, zginęli w wypadku kilka lat temu, jesteśmy z Craigiem zupełnie

sami. Nie mamy żadnej rodziny - wyjaśniła spokojnie, gdy wracali do jej domku.

- Przy takiej różnicy wieku ty musiałaś przyjąć na siebie obowiązek wychowywania brata –

powiedział Ryder po chwili namysłu.

- Czasami staczaliśmy prawdziwe walki. - Na wspomnienie tamtych lat twarz jej się

rozpromieniła. - Craig był dzieckiem bardzo rozsądnym i odpowiedzialnym. I starał się nigdy nie

zapominać, że ja jestem jego siostrą, a nie mamą. Nie rzucał mi żadnych wyzwań, tak jak to robią

często nastolatki. Wiesz chyba, co mam na myśli.

- Wiem. Wprawdzie nie z własnego doświadczenia, bo nie mam dzieci, ale z obserwacji

innych. Dwa lata temu Gardnerowie mieli kłopoty z najstarszym synem.

- Już nie mają?

- Nie. Chłopak wyrósł i zmienił się na lepsze.

Brenna spojrzała na Rydera, chcąc zadać jeszcze inne pytania na temat Gardnerów, ale on

już zaczął mówić o lunchu.

Po posiłku poszli na długi spacer wzdłuż jeziora. Mijali po drodze wiele letniskowych

domków. Zwiedzili kilka malowniczych grot, a także małych plaż, które znaczyły brzeg jeziora.

Łagodny ciepły dzień miał się ku końcowi. Słońce kryło się powoli za strzelistymi wierzchołkami

gór.

Mimo solennych przyrzeczeń wobec samej siebie, Brenna znalazła się wieczorem w domku

Rydera. Popijała ostrą w smaku whisky w tym czasie, gdy gospodarz opiekał steki na rożnie.

Kiedy wracała po kolacji do siebie, między nią a Ryderem panowała miła atmosfera.

Odstawił Brennę na samo miejsce i na pożegnanie lekko musnął wargami jej ciepłe usta. Był to

spokojny pocałunek na dobranoc, nieco nawet bezosobowy.

Kiedy się rozstali, Brenna poczuła się niemal zawiedziona. Sądziła, że Ryder zachowa się

inaczej, będzie zaborczy i agresywny. Podświadomie nastawiła się na obronę i opór. Wobec

agresywnego charakteru Rydera i widocznej ochoty na letni flirt, takie przypuszczenia wydawały

się całkiem logiczne.

A więc dlaczego teraz, po jego odejściu, poczuła zawód? zapytywała samą siebie wdrapując

się po schodach na stryszek, gdzie była sypialnia. Powinna być wdzięczna losowi, że nie ma do

czynienia z nachalnym mężczyzną!

Następnego dnia Brenna wyciągnęła z walizki przywiezione notatki i postanowiła zabrać się

do przygotowania programu jesiennych zajęć ze studentami. Powrót myślami do tych spraw

spowodował, że przypomniała sobie o czekającej ją decyzji co do dalszej pracy w college'u. Nie

była jednak w stanie zabrać się do roboty. Nie sposób przecież planować wykładów w tak

niepewnej sytuacji.

Z trudem oderwała się od przykrych wspomnień i zaczęła myśleć o czekającej ją wieczornej

wizycie u Gardnerów.

Nieobce jej były zwyczaje panujące w takich miejscowościach letniskowych, jak ta nad

jeziorem Tahoe, w której się znajdowała. Wiedziała, że na wieczór obowiązują tu stroje dowolne.

Idąc do Gardnerów, powinna więc ubrać się przyzwoicie, aczkolwiek nie przesadnie. Bądź co bądź

na właścicielach domku należało zrobić dobre wrażenie. Z przywiezionych ze sobą rzeczy wybrała

strój dwuczęściowy typowo letnią, ażurową białą bluzkę z długimi rękawami i krótką, sięgającą

kolan spódniczkę. Poniżej talii przewiązała wąską czerwoną szarfę, a na nogi włożyła czerwone

lekkie pantofelki na wysokich obcasach. Z włosami gładko zaczesanymi w tył i upiętymi na karku,

wyglądała skromnie, lecz elegancko.

Dopiero gdy Ryder zapukał do drzwi, Brenna uprzytomniła sobie, że ubierała się tak

starannie nie tylko dla Gardnerów, lecz także dla niego. Ten fakt ją zaniepokoił.

- Dobry wieczór - powitała gościa, otwierając szeroko drzwi. Popatrzyła na niego ze

zdumieniem, a zarazem z aprobatą.

- Twoi bohaterowie nie tylko piją zawsze najlepsze gatunki brandy. - Obejrzała Rydera od

stóp do głów. - Ubierają się także u najlepszych włoskich projektantów!

Ryder wyglądał znakomicie. Doskonale mu było w szytej na miarę lnianej, jasnej,

szaroniebieskiej marynarce, wąskich, także lnianych, białych spodniach i w szafirowej koszuli.

- Żyje się tylko raz - powiedział lekko. - Jak myślisz, czy to ubranie pasuje do ferrari?

- Oczywiście, że tak - zapewniła roześmiana Brenna, kiedy szli w kierunku samochodu. Nie

widziała go jeszcze. Tej nocy, której przyjechała, musiał być zaparkowany na tyłach domku

Rydera. - Czerwone ferrari! Znakomicie pasuje także do mojego dzisiejszego stroju - stwierdziła z

rozbawieniem.

- Przepięknie wyglądasz, moja pani – powiedział Ryder, pomagając Brennie wsiąść do

samochodu. Zobaczyła, że cały czas uważnie się jej przygląda.

- Czy to wszystko dla mnie? - zapytał mierząc wzrokiem jej długie nogi, a potem resztę

zgrabnej sylwetki. Patrzył na Brennę pożądliwym okiem.

- Chcę zrobić dobre wrażenie na właścicielach mojego domku - odpowiedziała szybko.

Co to właściwie jest za człowiek? zastanawiała się. Widać, że patrzy na nią wygłodniałym

wzrokiem, lecz równocześnie potrafi traktować zupełnie obojętnie, tak jak w nocy lub podczas

wieczornego pożegnania.

Te przeciwstawne reakcje Rydera intrygowały ją, a zarazem niepokoiły. Musi cały czas

pamiętać, że pochodzi on z obcego jej środowiska i żyje w odmiennym, nie znanym jej świecie.

Kieruje się na co dzień zupełnie innymi zasadami moralnymi niż przeciętny profesor bądź

absolwent uczelni.

Muszę zachować miedzy nami odpowiedni dystans, postanowiła. Na szczęście, jego

zachowanie zdawało się wskazywać na to, że nie będzie się temu sprzeciwiał.

Przyjechali pod dom Gardnerów. Gospodarze, Sue i Adam, przywitali Brennę bardzo

serdecznie.

- Wchodźcie, proszę, do środka. Tak się cieszymy, że pani przyjechała! - wykrzyknęła Sue

Gardner, wprowadzając gości do pięknego domu, znajdującego się tuż nad brzegiem jeziora. -

Kiedy Ryder zatelefonował do nas i powiedział, że panią przywiezie, byłam zachwycona!

Przedstawiam pani mego męża, Adama.

Adam Gardner był przystojnym mężczyzną w średnim wieku, z gęstą czupryną siwiejących

włosów, ze szczerą otwartą twarzą i sympatycznym uśmiechem na wargach. Podobnie jak mąż, Sue

była atrakcyjną miłą kobietą. Promieniowało z nich dobre samopoczucie. Brenna zastanawiała się,

w jaki sposób mogli poznać Rydera. Przecież z pewnością nie pochodził on ze świata dużego

biznesu i nie należał do sfery, której reprezentantami byli Gardnerowie. Brenna była przekonana, że

środowisko, w którym wyrósł, nie było zamożne.

Było jednak faktem, że Gardnerowie powitali Rydera nadzwyczaj serdecznie, a Sue wręcz z

matczynym uczuciem ucałowała go w policzek.

- Jak to wspaniale, że przyjechałeś – powiedziała czule. - Cieszę się, że i w tym roku mogłeś

zatrzymać się w naszym domku.

Z uśmiechem na twarzy poprowadziła gości na taras, z którego roztaczał się przepiękny

widok na jezioro.

- Tu jest znacznie przyjemniej niż w moim mieszkaniu w Los Angeles - odrzekł Ryder.

Wziął do ręki szklankę margarity, którą podał mu Adam Gardner. - W tym roku jestem bardziej

zadowolony z pobytu tutaj niż w zeszłym. Wasze gusta w doborze osób, którym wynajęliście inne

domki, uległy znacznej poprawie - dodał patrząc znacząco na Brennę, która była właśnie zajęta

próbowaniem tequili.

- To przypadkowy łut szczęścia - odrzekł śmiejąc się Adam. - Chętnie przypisalibyśmy

sobie te zasługi, ale nie możemy. Wszystkie sprawy były w rękach agenta, który wypożyczał

domki.

- Brenna nie wierzy w przeznaczenie, więc pewnie nie wierzy także w szczęście - półgłosem

powiedział Ryder.

- Pozostaje więc tylko zwykły traf, czysty przypadek - wtrąciła się szybko, chcąc zapanować

nad dalszym przebiegiem rozmowy, która zaczynała odbywać się jej kosztem. - Czy co roku tutaj

przyjeżdżasz? - zwróciła się do Rydera.

W pokoju zapanowało nagłe milczenie. Gardnerowie wydawali się zaskoczeni tym, co

powiedziała, a Ryder miał taką minę, jakby chciał, żeby tego pytania w ogóle nie było. Do

rozmowy wtrąciła się Sue Gardner. Rzuciła Ryderowi ciepłe, pełne czułości spojrzenie, a następnie

zwróciła się do Brenny:

- Domek jest zawsze do dyspozycji Rydera. Może tu przyjeżdżać zawsze, kiedy tylko

zechce. Jesteśmy szczęśliwi, gdy z niego korzysta.

- Rozumiem - odrzekła Brenna, nie pojmując niczego. Nie miała pojęcia, o co chodzi, nie

rozumiała podtekstów towarzyszących tej rozmowie.

- Czy nic ci o nas nie mówił? - zapytał Adam Brennę, kątem oka spoglądając na Rydera, po

czym, nie zważając na niezadowolenie malujące się na jego twarzy, sam odpowiedział na własne

pytanie: - Widzę, że nic. Jesteśmy, Brenno, jego wielkimi dłużnikami.

Spojrzała pytającym wzrokiem na Rydera, ale ten udawał, że tego nie widzi. Wstał i

podszedł do balustrady okalającej taras i oparty o nią zaczął się przyglądać głośnej motorówce

płynącej w poprzek jeziora i ciągnącej za sobą dwóch narciarzy wodnych. Brenna odniosła

wrażenie, że chce, aby rozpoczęta rozmowa jak najszybciej się skończyła.

- Uratował życie naszemu synowi.

Brenna oderwała wzrok od Rydera i spojrzała na lekko uśmiechniętego Adama.

- Och! - wykrzyknęła.

Ku swemu zdumieniu, usłyszała teraz głos Rydera, beznamiętny i płynący jakby z oddali.

- Brenna nie pochwala takich rzeczy – powiedział powoli. - Adamie, nie mówmy już więcej

na ten temat - dodał nie odrywając wzroku od tafli jeziora.

- Ależ to śmieszne! Dlaczego mielibyśmy milczeć, skoro uratowałeś życie naszemu

chłopcu?

Brenna zwróciła się teraz do Adama Gardnera i zapytała:

- Jak to się stało?

Pan domu nie bardzo wiedział, jak się zachować. Było widać, że bardzo się liczy ze słowami

Rydera. Do rozmowy włączyła się jednak Sue.

- Ryder przewodził w Ameryce Południowej niewielkiej grupie zebranych na chybił trafił

najemników podczas ataku na więzienie, w którym trzymano naszego syna pod zarzutem przemytu

narkotyków. Wszyscy wiedzą, jak straszne feruje się za to wyroki. W tym czasie nie liczyli się tam

wcale z obcokrajowcami i obywatelstwo amerykańskie Evana jeszcze pogarszało sprawę.

Powiedziano nam, że nie mamy szansy zobaczenia syna, że nigdy nie wyjdzie żywy z tego

więzienia. - Sue Gardner mówiła to wszystko spokojnym głosem. - Ryder go wyswobodził i

przywiózł do domu.

Szklanka z alkoholem zakołysała się niebezpiecznie w ręku Brenny, z chwilą gdy do jej

świadomości dotarła cała historia i rola Rydera, jaką w niej odegrał.

- Mój Boże! - westchnęła. Skierowała wzrok na milczącego mężczyznę, stojącego bez ruchu

przy balustradzie tarasu.

- Czy robisz takie rzeczy dla zarobku? - spytała po chwili.

Odwrócił się i zobaczył jej pełne zdumienia spojrzenie.

- Utrzymuję się z pisania książek - powiedział głosem, w którym wyczuwało się wyzwanie.

Podniósł do ust szklankę z margaritą i wypił potężny łyk.

- Książek, w których opisujesz swe własne przygody? - Brenna nie dawała za wygraną. To,

co usłyszała, było dla niej prawdziwym szokiem. Nie wiadomo dlaczego wyobrażała sobie, że

mroczne strony jego charakteru ograniczają się wyłącznie do lubowania się w wymyślaniu przygód

mrożących krew w żyłach. Teraz już wiedziała, że przemoc była częścią życia tego człowieka, a nie

tylko opisywaną fikcją.

- Brenno, Ryder wyświadczył nam nieprawdopodobną wręcz przysługę - powiedział

poważnie Adam Gardner, widząc jej reakcję na to, co usłyszała. - Źle zrozumiałaś. Właściwie to on

nie jest płatnym najemnikiem.

Nagle Ryder obdarzył Brennę zniewalającym uśmiechem, tym, który robił na niej tak silne

wrażenie. Ale w jego oczach ponownie dojrzała wyzwanie.

- Właściwie nie jestem - powiedział po chwili, powtarzając słowa Adama. Wziął do ust

następny łyk margarity. - Już nie jestem. Teraz jestem autorem lichych książek sensacyjnych.

Koniec. Kropka. Chodźmy coś zjeść.

ROZDZIAŁ TRZECI

- Muszę uczciwie przyznać, że twoje zachowanie bardzo mi się podobało. Szybko

pozbierałaś się po doznanym szoku i do końca wieczoru żywo uczestniczyłaś w rozmowie. To ci się

chwali - powiedział Ryder do Brenny po wyjściu od Gardnerów, pomagając jej usadowić się w

ferrari. - Sądzę jednak, że już dłużej powstrzymywać się nie potrafisz. A więc strzelaj. Jestem

gotów. Powiedz, co o mnie myślisz. Miejmy tę sprawę wreszcie za sobą.

Kiedy usiadł za kierownicą, Brenna rzuciła mu krótkie badawcze spojrzenie. Zdawała sobie

sprawę z tego, że ją prowokuje. Od chwili gdy wyszła na jaw cała prawda o bujnej, awanturniczej

przeszłości Rydera, w jego oczach widziała ciągłe wyzwanie. Wyglądało na to, że chce, aby

wystąpiła przeciwko niemu z zarzutami. Chyba dlatego, że u Gardnerów wypiła sporo alkoholu i

teraz bardziej beztrosko i wyrozumiale patrzyła na świat, nie dawała się sprowokować. Wyzwanie

Rydera wydawało się jej dość zabawne, a nawet nieco rozbrajające.

- Sądzisz, że potępię cię dlatego, że chłopakowi uratowałeś życie? - W milczeniu Rydera

wyczuła wahanie.

- Syn Gardnerów nie był winny. Znalazł się w towarzystwie ludzi, którzy w niecny sposób

go wykorzystali. Chcąc zerwać z regułami obowiązującymi w środowisku, w którym się wychował,

wyjechał z domu, by poznać świat i zakosztować innego, fascynującego go życia. To, które

prowadzili jego rodzice, wydawało mu się bezsensowne i nudne. Dzisiaj, po latach, Evan z

pewnością by ci się spodobał. Zupełnie się ustatkował. Prowadzi bogobojne życie maklera

giełdowego.

Brenna uśmiechnęła się lekko.

- Dzięki Bogu, że Craig nigdy nie próbował odrzucać ogólnie przyjętych zasad i nie

wybierał się w podróż dookoła świata!

- Widocznie rozsądnie się z n im obchodziłaś i to dało dobre rezultaty.

- Niestety, nie jest zadowolony ze studiów. - Westchnęła ciężko. - Udało mi się chyba go

przekonać, że nie warto, by teraz rzucał uczelnię, skoro włożył w naukę tak wiele wysiłku. Ma

jeszcze tylko rok przed sobą.

Kątem oka Brenna zobaczyła, jak Ryder nabiera głęboko powietrza. Wyglądał na

zdenerwowanego.

- Czy mogę przyjąć - zaczął powoli - że nie wygłosisz zaraz wyczerpującego wykładu o

tym, jak zbrodnicza i godna powszechnego potępienia jest moja przeszłość?

- Nie moja to rola, by cię pouczać - odrzekła lekko brzmiącym tonem.

- Nie bądź dla mnie aż tak łaskawa.

Brenna zastanowiła się nad jego słowami. Czy rzeczywiście zachowywała się wyrozumiale?

- Gardnerowie poszukiwali kogoś, kto im pomoże wyciągnąć syna z więzienia. Ale jak to

się stało, że trafili do ciebie? - Sama Brenna była zaskoczona, że zadała Ryderowi to pytanie.

- Jako oficer piechoty morskiej odbywałem służbę wojskową najpierw w południowo-

wschodniej Azji, a potem służyłem w... nieważne, w innych miejscach. Po opuszczeniu wojska od

razu zająłem się pisaniem i nie podejmowałem żadnej innej pracy. Od czasu do czasu większy

zastrzyk gotówki stawał się nie do pogardzenia. Utrzymywałem kontakty z kilkoma ludźmi, z

którymi zaprzyjaźniłem się jeszcze w wojsku. Poza regularną armią istnieje, Brenno, specjalna

siatka z której pomocy mogą korzystać ludzie w wyjątkowych sytuacjach. I tak się stało w

przypadku Gardnerów. - Zawiesił głos, a po chwili dodał: - Pakowanie jednych ludzi do pudła, a

wyciąganie innych z różnych dziwnych miejsc stało się moją specjalnością. - Wzruszył ramionami.

- A może także ulubionym zajęciem? - zapytała Brenna.

- Kiedyś mnie to bawiło, ale nie dziś. Teraz bardzo podoba mi się pisanie - powiedział tak

kategorycznym tonem, że nawet żartem Brenna nie odważyłaby mu się sprzeciwić.

Była w doskonałym nastroju. Przez otwarte okno samochodu chłonęła rześkie górskie

powietrze. Jadąc obok Rydera, czuła się znakomicie. Było miło tak sobie podróżować dla

przyjemności w towarzystwie mężczyzny zupełnie odmiennego od tych wszystkich, których miała

okazję do tej pory poznać. Brennie wydawało się, że dzisiejszego wieczoru jest zupełnie kimś

innym niż zwykle. Było to sympatyczne odczucie i pragnęła, żeby iluzja szybko się nie skończyła.

- Czy to, co powiedziałeś, oznacza, że dzisiejszy wieczór spędzam ze znanym autorem

poczytnych książek sensacyjno-przygodowych, a nie w towarzystwie byłego najemnika? -

zażartowała.

Ryder rzucił jej ukradkowe niepewne spojrzenie.

- Tak.

- No to dobrze. Opowiedz mi więc o swoim pisaniu, Ryderze Sternie. A może powinnam

raczej powiedzieć: Justine Murdocku? - poprawiła się szybko, pamiętając o jego pseudonimie.

- Czy mogę zadać ci osobiste pytanie?

- Jasne, że możesz - odrzekła bez chwili namysłu. Była w świetnym nastroju.

- Ile alkoholu dziś wypiłaś?

- Nie jestem pijana - zaprzeczyła szybko, lecz z lekkim wahaniem w głosie. Przecież nie

była pijana. Tylko czuła się jakoś dziwnie lekko i przyjemnie, świadoma siedzącego obok niej

mężczyzny. W towarzystwie Damona Fieldinga nigdy nie czuła się tak swobodnie. Dlaczego teraz

jest inaczej? Zapytywała samą siebie.

- No to może spróbujemy szczęścia w kartach? - zaproponował Ryder. - Zatrzymajmy się

przed jakimś kasynem i przekonajmy na własne oczy, co daje ci twoja filozofia, kiedy staje twarzą

w twarz ze szczęściem.

- Dobrze - odrzekła Brenna po krótkim wahaniu. - Sądzę, że mi się to spodoba. - Poczuła

nagle, że na ten jeden jedyny wieczór przenosi się do innego, szalonego świata. Było to cudowne

wrażenie. Popatrzyła na Rydera. W jednej chwili wydał się jej weselszy, a nawet szczęśliwszy.

Wyglądał tak, jakby jakiś ciężar spadł mu nagłe z serca, jakby pragnął zapomnieć o rozmowie na

temat swej przeszłości i cieszyć się tym, co życie przyniesie mu tego wieczoru.

- Coś mi mówi, że dzisiaj będę miał szczęście - powiedział do Brenny parkując ferrari przed

jednym z imponujących, luksusowych kasyn. - Takiego uczucia nie miałem od dawna. - Pomógł

Brennie wysiąść z samochodu i poprowadził ją, trzymając mocno pod rękę, do wspaniale

oświetlonego budynku. - Jak w twoim świecie nazywa się uśmiech fortuny? - zapytał lekko, bez

żadnej złośliwości. Brenna mimo woli zacisnęła wargi.

- W nauce jest coś takiego, jak teoria prawdopodobieństwa. Mówimy o

prawdopodobieństwie wystąpienia zdarzenia, czyli, inaczej powiedziawszy, o szansie.

Weszli do wnętrza kasyna. I nagle znaleźli się w pełnym świetle ogromnych żyrandoli, w

barwnym otoczeniu ożywionych klientów kasyna, ruchliwych krupierów i młodych kelnerek

biegających wśród gości z tacami pełnymi koktajli. Na szum rozmów nakładały się inne odgłosy:

kręcącego się koła fortuny i automatów do gier.

W tym luksusowym wyizolowanym świecie hazardu Brenna poczuła się doskonale.

Dzisiejszego wieczoru pasował on znakomicie do nastroju, w którym się znajdowała.

Gdy przemierzali salę, wisiała na ramieniu Rydera. Niezwykle się jej to podobało. Byli

bardzo blisko, tak jakby manifestując w ten sposób przynależność do siebie. Damon Fielding

trzymał ją zawsze na odległość, gdy wychodzili gdzieś wieczorem. Nie uznawał tak staroświeckich

zwyczajów, jak publiczne demonstrowanie przynależności. Normalnie takiego zachowania się

Brenna też oczywiście nie popierała. Ale teraz było zupełnie, ale to zupełnie inaczej. Dlaczego?

pytała samą siebie. Odpowiedzieć na to pytanie nie było trudno, znajdowała się przecież w

nietypowej sytuacji. A może czuła się tak dobrze, inaczej niż zwykle, po prostu dlatego, że

przebywała w towarzystwie nietypowego mężczyzny?

- A czy ty w ogóle umiesz grać w karty? - zapytał Ryder. Widząc niezwykłe ożywienie na

twarzy Brenny, uśmiechnął się do niej ciepło.

- Nie umiem, ale sobie popatrzę, jak ty będziesz grał. Sądzę, że dla mnie bardziej nadają się

automaty.

- Dobrze. Zagram, ale pod warunkiem, że ty staniesz tuż za moim i plecami. Przekonamy

się, ile szczęścia mi dziś przyniesiesz. - Zajął miejsce przy jednym ze stołów pokrytych zielonym

suknem.

Młoda i ładna dziewczyna, która rozdawała karty, obdarzyła go promiennym uśmiechem.

- Ona cię chyba podrywa - dramatycznym szeptem powiedziała Brenna Ryderowi do ucha.

- Ależ skąd! - Spojrzał na nią przelotnie i się roześmiał. - Płacą jej za to, żeby tak witała

każdego gościa. A teraz bądź cicho. Zaczynam grać. Połóż mi dłoń na ramieniu, tak żebym

wiedział, że jesteś przy mnie.

- Uważasz, że moja ręka na twoich plecach jest niezbędna?

- Tak. Bo za jej pośrednictwem twoje dobre fluidy przepłyną do mnie - wyjaśnił z poważną

miną. - Jasne? - Nie było już można dłużej rozmawiać, bo gra się zaczęła. Atrakcyjna krupierka

zaczęła tasować karty, a Ryder oddał się cały grze. Brenna nie odrywała palców od szaroniebieskiej

marynarki, posłusznie trzymając je na męskim ramieniu, i z zaciekawieniem przyglądała się grze.

Tutaj też Ryder zachowuje się jak profesjonalista, pomyślała. Wszystko robi w taki właśnie sposób.

Teraz był napięty, lecz w pełni się kontrolował. Dopisywało mu szczęście. Wygrywał.

- Wystarczy tego dobrego - powiedział chowając wygrane żetony do kieszeni. Odwrócił się

twarzą do Brenny. - A nie mówiłem, że dziś jest moja szczęśliwa noc? Chodźmy stąd, moja pani,

znajdziemy sobie jakąś inną grę.

Na kole fortuny Brenna postawiła dolara na wybraną przez siebie liczbę. Wygrała podwójną

stawkę. Podniosła błyszczące roześmiane oczy na Rydera. Stał tuż obok i obejmował ją w talii.

- Łatwiej tak zarobić na życie niż ucząc filozofii - powiedziała patrząc z dumą na swą

wygraną.

Ubawiło go to oświadczenie, uśmiechnął się lekko.

- Czy uczenie filozofii to taka ciężka praca?

Nieświadomie przypomniał Brennie o tym, co czeka ją na początku jesiennego semestru.

- Nie jest tak ciężka, jak... Nieważne. Chodźmy teraz pograć na automatach!

Nie próbował kontynuować przykrego dla Brenny tematu. Zaprowadził ją do najbliższego

rzędu automatów, w których grało się dwudziestopięciocentówkami. Z niespotykanym u siebie

entuzjazmem, Brenna zaczęła wrzucać pieniążki. Automat połykał jedną monetę za drugą.

- Nie zniechęcaj się, spróbuj jeszcze - doradzał. - Mówię ci, dzisiaj przegrać nie możemy.

Okazało się, że miał rację. Począwszy od następnej próby, automat, zamiast połknąć

pieniążek i domagać się następnego, zaczął z siebie wyrzucać całą kaskadę brzęczących monet.

- Popatrz! Wygraliśmy! Jesteśmy bogaci! - wykrzykiwała Brenna.

- Pójdę po jakieś naczynie, żebyś miała gdzie trzymać wygraną - powiedział ze śmiechem.

Zniknął za plecami Brenny, która w tym czasie patrzyła z zachwytem na duży stos monet

piętrzący się przed nią. Po chwili Ryder wrócił. Miał w ręku papierowy kubek. Brenna zaczęła

wrzucać do niego pieniążki.

- Jak my się z tym zabierzemy?

- Musimy tylko dojść do kasy. Tam nam je wymienią na lekkie papierowe pieniądze.

- Kierownictwo kasyna na pewno by nas stąd wyprosiło, gdybyśmy tak wygrywali dłużej.

Odeszli od automatu i skierowali się w stronę kasy.

- Od straty dwustu dolarów nie zbankrutują. Ale zróbmy sobie teraz mały odpoczynek -

zaproponował Ryder.

- Gdy ma się dobrą passę, podobno nie jest dobrze przerywać - zaprotestowała Brenna.

- Dobra passa będzie trwała nadal - zapewnił ją Ryder. - Tym razem na parkiecie.

Poprowadził ją na galerię okalającą salon gier. Stały tam malutkie stoliki i przygrywała

muzyka. Po raz pierwszy tego wieczoru Brenna zaczęła się zastanawiać nad tym, co robi. Ale gdy

Ryder wziął ją w ramiona, zapomniała o wątpliwościach i bez reszty oddała się następnym

uciechom.

Trzymał ją mocno i bardzo blisko siebie, z nie ukrywaną zaborczością. Przesuwał ręką po

karku w dół, aż do nasady pleców, przytulając ją namiętnie. Jego gorący oddech rozwiewał luźne

pasemka jej włosów. Brenna oparła głowę na ramieniu Rydera. Była szczęśliwa.

- Dobrze się bawisz, moja pani? - zapytał.

- Tak - przyznała bez chwili wahania. - Bardzo dobrze. A ty?

- Myślałem, że na początku nie będzie łatwo, ale wszystko się uładziło, prawda? Ja też

dobrze się bawię. I cieszę się, że jestem z tobą. Już chyba przedtem wspominałem, że lubię trzymać

cię blisko siebie.

Brenna aż zadrżała, gdyż w tej samej chwili Ryder, na potwierdzenie swych słów, zaczął

przesuwać rękę wzdłuż jej pleców. Każdym nerwem odczuwała jego dotyk, reagowała na męski

zapach skóry i nieskończenie dużą liczbę innych czynników składających się na doznania

zmysłowe.

Była to upojna, czarowna noc. Brenna przesunęła lekko palcami po karku Rydera i dotknęła

jego włosów.

Zareagował ostro i natychmiast. Przytrzymał ją blisko siebie, a jego głęboki głos stał się

jeszcze bardziej aksamitny. Co takiego dotyczyło jego głosu, o czym powinna pamiętać?

zastanawiała się niezbyt przytomnie. Przypomniała sobie.

- Niebezpieczny - powiedziała rozmarzonym głosem przymykając oczy.

- Co jest niebezpieczne? - zapytał Ryder.

- Nie co, lecz kto. Ty. Wtedy, kiedy mówisz łagodnym i miękkim głosem. - Roześmiała się

nie podnosząc powiek.

- To nie ja jestem groźny dzisiejszej nocy – szepnął jej wprost do ucha. - Ty stanowisz

prawdziwe zagrożenie.

- O nie. Ja jestem ostrożnym, roztropnym, poważnym i nienagannie zachowującym się

pracownikiem dydaktycznym cenionego college'u.

- Profesorką, która wchodzi w nocy przez okna do Bogu ducha winnych mężczyzn, a potem

uwodzi ich w tańcu.

- Wcale cię nie uwodzę - zaprotestowała.

- To sprawa punktu widzenia.

Brenna otworzyła oczy i napotkała badawcze spojrzenie Rydera. Patrzył na nią tak

intensywnie, jakby chciał przeniknąć wzrokiem do jej wnętrza.

- Czy rzeczywiście czujesz się uwodzony? - spytała z zainteresowaniem.

- Czuję się tak, jakby mnie ktoś wrzucił w sam środek jeziora. Tahoe jest bardzo głębokie.

Człowiek może zanurkować i więcej się nie wynurzyć - wyszeptał jej do ucha dramatycznym

głosem.

- Jestem przekonana, że świetnie pływasz.

- Całe niebezpieczeństwo polega na tym, że mogę nie zechcieć w ogóle wypłynąć.

- Czy to jakieś zakodowane ostrzeżenie?

- Być może.

- Zakodowane ostrzeżenie - powtórzyła po chwili namysłu. - A więc powinnam uważać?

Puścił ją i rozłożył ręce w bezradnym geście. Cała ta rozmowa wymykała mu się spod

kontroli.

- Być może. Ale jeśli nasze spotkanie i wszystko, co dzieje się od tamtej pory, jest czystym

zrządzeniem losu, nic na to nie poradzisz.

- Zapominasz, że ja w los nie wierzę.

- Czy to oznacza, że zawsze bierzesz pełną odpowiedzialność za własne czyny? - Opuścił

głowę i drobniutkimi pocałunkami zaczął obsypywać kark Brenny.

- Tak - oświadczyła dzielnie. Odczuwała miłe ciepło rozchodzące się wzdłuż szyi i ramion. -

Jestem zwolenniczką odpowiedzialności jednostki.

- Ja też. Bo nawet wtedy, kiedy ma się do czynienia z losem i ze szczęściem, człowiek sam

musi podejmować decyzję, gdyż zawsze istnieje możliwość wyboru. Dzisiaj wybór należy do

ciebie. Pomyśl więc dwa razy, zanim zdecydujesz się na wariant bardziej ryzykowny, ponieważ

potem będę cię trzymał za słowo.

- Co to? Następne ostrzeżenie?

- Chyba tak. - Ryder westchnął i przyciągnął Brennę ku sobie.

Nie schodzili z parkietu. Była pod wrażeniem naturalnego fizycznego uroku Rydera.

Tańczyła rozmarzona, zapominając o Bożym świecie.

- Zrobiło się późno. Dochodzi druga - powiedział Ryder, gdy po kilku kolejnych tańcach

opuścili wreszcie parkiet i podeszli do stolika.

- Naprawdę? - Brenna stłumiła lekkie ziewniecie. - To znaczy, że nadeszła już pora, abym

przelazła przez czyjeś okno?

- Jeśli tego koniecznie chcesz, to przechodź, ale tylko przez moje. Masz ochotę wracać do

domu?

- Tak. - Rozejrzała się i z galerii, na której się znajdowali, popatrzyła z góry na salon gier.

W kasynie było jeszcze dużo gości. - Czy takich miejsc nigdy nie zamykają?

- Nie. Chodźmy już. Jedźmy do domu. Czas pójść do łóżka.

Podnieśli się od stolika. Brenna spojrzała uważnie na swego towarzysza, zastanawiając się,

jak rozumieć jego ostatnie słowa. Ale Ryder nic więcej nie powiedział. Wziął ją pod rękę i

wyprowadził z kasyna.

Usadowiła się wygodnie w samochodzie i przez szybę patrzyła na mało widoczne w

ciemności kontury wysokich sosen i wody jeziora. Podczas jazdy nie rozmawiali. Przez cały czas

Brenna była świadoma fizycznej bliskości Rydera. Ten siedzący obok mężczyzna bardzo ją

intrygował. Miał bujną i awanturniczą przeszłość. Skomplikowaną osobowość. Był silny i pewny

siebie.

- Czy chciałeś, żebym się o tym dowiedziała? - zapytała nagle.

- O czym?

- O twojej przeszłości.

- Raczej nie. - Zawahał się. - Ale zabierając cię do Gardnerów musiałem liczyć się z

możliwością, że ci o wszystkim powiedzą. Widocznie podświadomie pragnąłem, żebyś się

dowiedziała, zanim sprawy między nami zajdą za daleko.

- Chciałeś być uczciwy wobec mnie? - zapytała Brenna.

- W pewnym sensie.

- To godne pochwały. - Pokiwała głową. - Ale nie miałeś się czego bać.

- Dlatego, że poznanych faktów nie zamierzasz użyć przeciw mnie? - Rzucił jej ukradkowe

spojrzenie.

- Nie. Dlatego, że sprawy między nami nie zajdą aż tak daleko, aby to miało jakiekolwiek

znaczenie. - W głosie Brenny było ukryte wyzwanie.

Ryder jednak nie dał się sprowokować. Patrząc cały czas wprost przed siebie, w milczeniu

dalej prowadził samochód.

Wrócili na miejsce. Ryder zaparkował ferrari i odprowadzając Brennę do domku, nadal się

nie odzywał. Stając na ganku, odwrócił twarz w jej stronę i z lekkim naciskiem powiedział:

- Zaproś mnie do środka. Chętnie czegoś się napiję.

Pod wpływem jego intensywnego spojrzenia, poczuła przyspieszone bicie serca.

- Nie m am żadnej brandy - powiedziała niepewnie.

- Nic nie szkodzi. Wystarczy mi herbata.

Przez chwilę stali w milczeniu, mierząc nawzajem swe chęci i siły. Niepewność i wahania

Brenny nie miały prawie żadnych szans wobec silnej woli Rydera.

Palcami drżącymi zarówno z podniecenia, jak i z obawy przed tym, co może ją czekać,

wręczyła mu klucz. Bez słowa wsunął go do zamka i otworzył drzwi.

- Rozpalę ogień w kominku - powiedział wchodząc zdecydowanym krokiem do środka.

Brenna przyglądała się przez chwilę, jak mężczyzna przechodzi przez pokój tym swoim

zwinnym, kocim krokiem, a potem odwróciła się i poszła do kuchni.

Kilka minut później stała tam, patrząc niezbyt przytomnym wzrokiem na nastawiony czajnik

i czekała, aż zagotuje się woda. Wsłuchiwała się w dochodzące z pokoju odgłosy układanego

drzewa. Co ja właściwie robię? - zapytywała samą siebie. A czy w ogóle warto nad tym się

zastanawiać? Wiedziała, że to, co stanie się dzisiejszej nocy, jest nieuniknione. To dziwne odczucie

potęgowało się w niej przez prawie cały wieczór, ale podświadomie odsuwała je od siebie. Było

znacznie łatwiej przyjmować do wiadomości każde z kolejnych zdarzeń z osobna, i nie myśleć o

tym, co nastąpi później, mimo że zdrowy rozsądek wyraźnie wskazywał na konsekwencje takiego

beztroskiego postępowania. Brenna wsypała herbatę do fajansowego dzbanka i zalała ją wrzątkiem.

Wyjęła z kredensu dwie filiżanki ze spodeczkami i postawiła je na tacy.

Kiedy weszła do pokoju, zobaczyła Rydera rozciągniętego na kanapie i patrzącego w

buzujący ogień. Usłyszawszy kroki, odwrócił się od kominka i zaczął pożądliwie wodzić wzrokiem

po całej jej postaci. Gdy niepewnie, drżącymi rękami, stawiała tacę na okrągłym, wiklinowym

stoliku, słychać było brzęk przesuwającej się porcelany.

- A więc wypijmy za naszą noc dekadenckich rozrywek - powiedziała pozornie

opanowanym głosem. Nalała herbatę do filiżanek i jedną z nich podała Ryderowi.

- Wykładowcy filozofii nie mają zwyczaju spędzać wakacyjnych wieczorów oddając się tak

grzesznym rozrywkom, jak hazard, i odwiedzając nocne spelunki w towarzystwie autorów lichych

książek sensacyjno-przygodowych - z lekką ironią rzekł Ryder, biorąc z rąk Brenny filiżankę z

herbatą. - Mam rację? - zapytał.

- Ja na ogół nie spędzam - stwierdziła spokojnie, z oczyma utkwionymi w herbacie.

- Musieli być przecież jacyś filozofowie, którzy opowiadali się za przyjemnościami nie dla

ducha, lecz ciała.

Brenna była zaskoczona spokojnym zachowaniem się gościa. Próbował dostosowywać się

do jej nastroju. W takim postępowaniu Rydera nie było dla niej nic nowego. Już wcześniej

zaobserwowała, że w jednej chwili zachowuje się dość agresywnie i nie ukrywa swego pożądania, a

w drugiej zupełnie zmienia front i traktuje ją niemal bezosobowo.

- Oczywiście, że byli i tacy - powiedziała po chwili. - Kilku orędowało za życiem pełnym

rozkoszy, lecz mieli oni na myśli raczej przyjemności natury intelektualnej, a nie cielesne -

wyjaśniała dalej. - Nawet biedny Epikur, tak często odsądzany od czci i wiary za propagowanie

cielesnych rozkoszy, jako cel najwyższy wysuwał indywidualne szczęście człowieka, twierdząc

równocześnie, że życie szczęśliwe to życie moralne. Przeciwnicy zniekształcali jego poglądy i

sprawili, że przymiotnik „epikurejski” stał się synonimem zbytkownego życia, pełnego ziemskich

rozkoszy. W rzeczywistości poglądy Epikura i jego uczniów były umiarkowane, a głoszone przez

nich teorie - powściągliwe. Mimo to jednak na tle poglądów innych filozofów, którzy opowiadali

się za życiem surowym, stoickim, teorie Epikura mogły wydawać się dość radykalne. - Brenna

skończyła ten długi wywód i popatrzyła w ogień.

- Muszą istnieć jednak poglądy filozoficzne - Ryder nie dawał za wygraną - którymi można

by się posłużyć do usprawiedliwienia życia z rozkoszami albo cielesnymi, albo duchowymi.

- Pewnie są - przyznała Brenna.

- A czy człowiek, który usiłuje powziąć decyzję, jaką drogą kroczyć w życiu, ma swobodę

wyboru?

- Istnieje przecież doktryna wolnej woli.

Ryder odstawił swoją filiżankę i z rąk Brenny wyjął nie dopitą herbatę.

- Wobec tego dokonuję wyboru i zaraz cię pocałuję. Mam w nosie ryzyko!

Wziął ją w ramiona. Brenna wstrzymała oddech. Usta Rydera błądziły po jej twarzy. Nie

potrafiła protestować przeciw jego pieszczotom. Do takiego nieuniknionego skutku prowadził cały

łańcuch zdarzeń dzisiejszego wieczoru. Poddając się pocałunkom, Brenna chciała zakosztować

tego, co ten intrygujący mężczyzna mógł jej zaoferować. Było to przemożne pragnienie. Przed

dalszym ciągiem, który przewidywała, nie mogła i nie chciała się powstrzymać.

Przyciągnął ją mocno do siebie. Wiedziała, że jej pragnie. Wskazywało na to napięcie

wszystkich mięśni jego ciała i rozpalone wargi przesuwające się po jej twarzy. Nadal jednak

panował nad sobą. Instynktem czysto kobiecym pragnęła przełamać samokontrolę Rydera i

zaspokoić jego pożądanie.

Świadomość tych chęci wstrząsnęła Brenna do głębi. Drżąc, przywarła do niego całym

ciałem.

Kiedy ustami odnalazł jej wargi, Brenna objęła go za szyję i poddała się pocałunkom, a

kiedy jego język wsunął się głębiej, poczuła narastającą w nim agresję i to ją zachwyciło. Badał

sekrety jej ust coraz dociekliwiej, sprawiając, że w Brennie zaczęło budzić się pożądanie.

Ryder odchylił się, tak że leżała teraz na nim. Kiedy usiłowała złapać oddech, przytrzymał

ją mocno przy sobie.

- Jeszcze trochę - wyszeptał, a ona posłuchała. Z własnej, nie przymuszonej woli ujęła w

dłonie twarz mężczyzny, nie odrywając ust od jego natarczywych warg. Czuła się wspaniale. Ryder

ją intrygował. I ponownie pomyślała, że musi sprawdzić, co ten interesujący mężczyzna ma jej do

zaoferowania.

Złączeni ustami pieścili się nadal. Ryder położył rozpostartą dłoń na plecach Brenny i zaczął

ich przytulonym do siebie ciałom nadawać powolny, miarowy rytm. Niezdolna myśleć o

czymkolwiek, Brenna wygięła się w łuk, jeszcze bardziej zbliżając się do Rydera.

Zaczęła cicho jęczeć z rozkoszy. Przycisnął jej pośladki mocno do siebie. Teraz wyraźnie

odczuła, jak silne jest jego pożądanie. Podnieciło to ją jeszcze bardziej. Ryder jej pożądał i ona

pragnęła jego! Nigdy w życiu nie odbierała podobnych wrażeń. Nigdy nie czuła się tak jak teraz.

Pragnęła zapomnieć o wszystkim, co było, nie myśleć o przyszłości i kontynuować tę piękną

podróż w nieznane.

- Ryderze... - Uniosła nieco głowę i spojrzała mu prosto w oczy.

Przez chwilę przyglądał się jej uważnie.

- Mówiłem ci, kiedy tańczyliśmy w kasynie, że dzisiejszej nocy decyzja będzie należała do

ciebie - powiedział. - Ale pamiętaj, jeśli wybierzesz ryzyko, zmuszę cię, żebyś dotrzymała słowa.

- Jakie ryzyko?

- Ryzyko zaproszenia mnie do łóżka.

Te ostre, wypowiedziane bez ogródek słowa podnieciły, a zarazem nieco speszyły Brennę.

- O jakim ryzyku mówisz? Że w moim łóżku długo nie pozostaniesz? - Świadomie go

prowokowała, na myśl jednak o tym, że wypowiadane słowa mogłyby okazać się prawdą, poczuła

ukłucie w sercu.

- Głuptasie! Czy ty nic nie rozumiesz? - Ryder popatrzył na Brennę zdumionym wzrokiem. -

Twoje ryzyko polega na czymś przeciwnym. Na tym, że z tobą zostanę. Jeśli raz będziesz moja, nie

pozwolę ci odejść! Do licha, być może nie pozwoliłbym ci odejść nawet wówczas, gdybyś mnie tu

dziś w ogóle nie zaprosiła!

- O czym ty mówisz? - zapytała.

- Nic nie pojmujesz, więc jest jeszcze chyba za wcześnie, bym rościł sobie do ciebie jakieś

prawa. - Na wargach błąkał mu się lekki uśmiech, ale oczy miał nieprzeniknione.

- Czy chcesz jakiegoś zobowiązania z mojej strony? To w twoich ustach zupełnie coś

nowego - próbowała żartować. - Przecież zwykle to nie kobieta... - urwała.

- Nie obchodzi mnie, co się zazwyczaj dzieje. Interesuje mnie tylko to, jak jest między nami.

Pragnę cię, Brenno, ale się powstrzymam, jeśli nie jesteś gotowa. Poczekam... Będę cierpliwy, ale

równocześnie ostrzegam, że gdy oddasz mi się tej nocy, rano już się nie uwolnisz ode mnie!

Rozumiesz? Nie będę odgrywał roli letniego kochanka. Jeśli tylko na krótki czas wyrwałaś się ze

swej wieży z kości słoniowej, żeby popróbować życia, nie licz na przelotny romans. Nie będę twą

rozrywką urlopową!

- Nigdy nie miałam zamiaru...

- Wiem dobrze, że na co dzień żyjemy w różnych światach, i może właśnie dlatego

przyciąga cię do mnie czysta ciekawość i wabi urok nieznanego. Jeśli cała sprawa do tego tylko się

sprowadza, to radzę ci uciekaj szybko od ognia, bo możesz sobie opalić skrzydełka.

- To nie tak! Nic nie rozumiesz! - zaprzeczała gwałtownie, mimo że był bardzo bliski

prawdy. - To nie tak...

Widząc, że w żaden inny sposób o prawdziwości swych słów go nie przekona, objęła mocno

dłońmi twarz mężczyzny i przylgnęła ustami do jego warg. Nie miała zamiaru dłużej rozumować.

Nie puści od siebie Rydera i nie pozwoli mu dziś odejść!

Męskie ręce zacisnęły się mocniej wokół drżącego kobiecego ciała. Dużym wysiłkiem

podniósł się z kanapy, trzymając nadal Brennę w objęciach.

Nie odrywając ust od jej warg, zaczął powoli iść w stronę schodów prowadzących na strych,

do sypialni.

ROZDZIAŁ CZWARTY

W ramionach Rydera czuła się dobrze i bezpiecznie. Niemal bez wysiłku wniósł ją na

schody i dopiero teraz oderwał usta od jej gorących warg.

Z uśmiechem popatrzył na półprzytomną twarz Brenny.

- Jesteś dzisiaj złotooką czarodziejką - powiedział nieco szorstkim, zmysłowym głosem.

- A ty? A ty, kim dziś jesteś? - spytała, dotykając palcem kącika jego ust.

- Tylko mężczyzną. Ale takim, który bardzo cię pragnie. Czy to wystarczy?

Co Ryder ma na myśli? zastanawiała się Brenna. Po chwili uznała jednak, że nie jest to

ważne. Da mu, oczywiście, odpowiedź twierdzącą.

- Tak.

Być może obawiał się, że zbyt wiele będzie od niego wymagała i zażąda więcej, niż on jest

w stanie jej dać. Ale to przecież Ryder mówił o wzajemnym zobowiązaniu. Nie rozumiała

wówczas, co miał na myśli, lecz jego słów analizować nie zamierzała. Ani w tej chwili, ani w ogóle

tej nocy. Postanowiła bowiem, że będzie to noc specjalna

- Nie jestem czarodziejką - odrzekła po chwili. - Jestem tylko kobietą. Czy to ci wystarczy?

- To wszystko, czego pragnę - powiedział stłumionym głosem.

W sypialni położył Brennę na łóżku.

- Och! - wykrzyknęła.

- Czy coś się stało? - Pochylił się nad nią zaniepokojony.

- Nie, nic ważnego. Zgubiłam po drodze pantofel.

- Chcesz być Kopciuszkiem uciekającym z balu?

Wziął Brennę za ramiona i uniósł nieco. Znajdowała się teraz w pozycji siedzącej, oparta o

wezgłowie łóżka. Ukląkł przed nią na jednym kolanie.

- Chętnie, ale pod warunkiem, że ty będziesz królewiczem - próbowała żartować. Mimo

pozornej pewności siebie, była napięta i zdenerwowana.

- Niezbyt nadaję się do tej roli. - Ryder położył rękę na jej odsłoniętych kolanach i powoli

przesunął ją w dół. Zdjął pozostały pantofel.

- Zależy mi na tym, żeby cię rozebrać, a nie na tym, by sprawdzić, czy bucik na ciebie

pasuje. W roli królewicza z bajki byłbym dziś nie najlepszy.

Brenna wsunęła palce we włosy Rydera. Podświadomie wyczuwała, że musi teraz wyjść mu

naprzeciw i przekonać go o tym, że jest pożądany. Tej nocy postanowiła zrobić wszystko, czego ten

intrygujący mężczyzna od niej zażąda. Podniosła opuszczone powieki i z czułym uśmiechem

spojrzała na niego.

- Dzisiejszej nocy jesteś moim królewiczem. Tak właśnie zawsze go sobie wyobrażałam.

Bez słowa przyciągnął Brennę do siebie. Tym razem pocałunek był mocniejszy i gorętszy

niż poprzednie, lecz Ryder, mimo że wyraźnie pobudzony, nadal trzymał zmysły na wodzy. Brenna

zaś, jak typowa kobieta, pragnęła sprawdzić, na ile silna jest ta samokontrola.

Nie przestawał ją całować. Kiedy, roznamiętniona, zaczęła cicho jęczeć, dotknął ręką jej

piersi. Gdy poczuł, jak koniuszek sutka nabrzmiewa, popchnął Brennę lekko w tył. Opadając na

łóżko, pociągnęła go za sobą.

Pragnąc, by Ryder pieścił ją mocniej, zaczęła szeptać jego imię. Przesunął teraz rękę w dół,

aż do tali, i pod jego zwinnymi palcami czerwona szarfa niemal sama się rozwiązała. Zaczął

rozbierać Brennę. Było jej wspaniale. Czuła się tak, jak nigdy w życiu, i coraz bardziej pragnęła

Rydera.

Ściągnął z niej bluzkę i spódnicę.

- Jesteś prześliczna. W sam raz dla mnie - powiedział cicho, nie mogąc oderwać wzroku od

piersi dziewczyny, doskonale widocznych przez przeźroczystą halkę. - Taka mała, grzeczna i

bardzo, ale to bardzo zmysłowa.

Gdy halka i biustonosz znalazły się na podłodze, zaczął pokrywać drobnymi pocałunkami

szyję i piersi Brenny.

- Moja ty cudowna włamywaczko - szeptał przeciągając dłońmi od szyi aż do bioder. -

Miałem na ciebie wielką ochotę już pierwszej nocy.

- Być może mnie pożądałeś, ale zupełnie inaczej, nie tak, jak teraz... - protestowała Brenna.

Zamiast odpowiedzi zamknął wargi na jej obrzmiałej piersi, a po chwili językiem zaczął

obwodzić naprężony sutek. Brenna zacisnęła powieki i ze zduszonym krzykiem wbiła paznokcie w

ramiona Rydera.

Podnieciło go to jeszcze bardziej. Jednym zręcznym ruchem przesunął dłonie niżej, na jej

pośladki, i ściągnął w dół resztki garderoby. Brenna leżała teraz przed nim zupełnie naga.

Otworzyła oczy i zobaczyła, jak Ryder zaczyna odpinać guziki przy koszuli.

- Pozwól mi, proszę, ja to zrobię - poprosiła próbując usiąść na łóżku. Po chwili drżącymi z

podniecenia palcami niezdarnie rozpinała szafirową koszulę.

Ryder siedział bez ruchu, lecz kiedy Brenna wsunęła dłonie pod miękką tkaninę, rozchyliła

poły koszuli i obnażyła opalony tors, zduszonym szeptem wypowiedział jej imię i gwałtownym

gestem złapał za przeguby rąk.

- Gdybym ci na to pozwolił, natychmiast doprowadziłabyś mnie do szaleństwa! Mamy dużo

czasu...

- Ja pierwsza oszaleję, jeśli każesz mi czekać w nieskończoność! - zaprotestowała lekko

schrypniętym głosem. - Ja... bardzo cię pragnę.

Powiedziawszy te słowa, Brenna uprzytomniła sobie, że jeszcze nigdy w taki sposób

mężczyzny nie pragnęła. Nie było to zwykłe seksualne pożądanie, jak wówczas, gdy będąc jeszcze

na studiach pieściła się z chłopcem, w którym się podkochiwała. Było to więcej niż w jej

stosunkach z Damonem. Rydera Sterne'a nie tylko pożądała, lecz także chciała zaspokoić.

- Naprawdę mnie pragniesz? - zapytał.

- Bardziej niż czegokolwiek - odpowiedziała bez chwili namysłu. Podniosła opuszczone

powieki i spojrzała mu prosto w oczy. Zobaczyła w nich pożądanie, którego już nie był w stanie

opanować. Nie protestował, gdy go rozbierała.

- Jesteś śliczna - powiedział kładąc się obok niej. Wodziła lekko palcem po jego

owłosionym torsie, płaskim brzuchu i umięśnionych udach.

Nie mogła się oprzeć i zaczęła całować pierś Rydera. Chwycił ją za włosy i głodnymi

ustami zaczął szukać jej warg.

- Następnym razem będzie ci lepiej, teraz nie jestem w stanie dłużej się powstrzymywać...

Uniósł się i przygniótł Brennę całym ciałem.

- Przykro mi, moja droga, że nie będę idealnym kochankiem. Już dłużej czekać nie mogę. Za

bardzo cię pragnę. Zaraz będziesz moja i tylko moja!

Pod wpływem tych słów napięcie Brenny sięgnęło szczytu. Wbiła paznokcie głęboko w

skórę na ramionach i biodrami przycisnęła się do jego ciała. Była to jedyna odpowiedź, jakiej

udzielić potrafiła.

Gdy zaczął ją pieścić, wiła się jak oszalała.

- Ryderze, proszę cię. Błagam!

Uniósł się i po chwili już należała do niego. Pieścił ją z niesamowitą siłą i z takim

zapamiętaniem, że chciała aż krzyczeć z rozkoszy, ale głos uwiązł jej w gardle.

- Ryderze! Ryderze! Kochany! - szeptała suchymi wargami.

- Teraz. Brenno, teraz. Oddaj mi się. - Kilka sekund później świat Brenny rozprysnął się w

miliony złocistych gwiazd. Chwilę po niej także Ryder zakończył swoją cudowną podróż.

Upłynęło sporo czasu, zanim poczuła na sobie ciężar jego ciała. Zsunął się leniwie na bok i

z zadowoleniem patrzył na Brennę. Milczeli przez chwilę.

Ryder pocałował ją lekko w rozchylone usta.

- Wiem, że to teraz śmiesznie zabrzmi, ale kiedy odprowadzałem cię do domu, wcale nie

zamierzałem przespać się z tobą - przyznał.

- Było to więc zrządzenie losu czy wolna wola? - zażartowała niezbyt przytomnym głosem.

- Nie mam pojęcia i nie będę się nad tym zastanawiał. Stało się i tylko to się teraz liczy.

Brenna otworzyła szerzej oczy. Zdumiała ją siła, z jaką Ryder wypowiedział ostatnie słowa.

- Żałujesz, że tak się stało? - spytała zaniepokojona.

- Oczywiście, że nie. Ale stało się wcześnie i dlatego mogło pociągać za sobą ryzyko, ale

być może był to jedyny sposób, żebyśmy byli razem. Brenno, teraz już jesteś moja. Długo

czekałem, aż pojawisz się na mojej drodze i teraz nie pozwolę ci już odejść.

- Nigdzie się nie wybieram - uspokoiła go Brenna. - Przynajmniej tej nocy. - Nie chciała

dłużej rozmawiać na ten temat.

Łagodnym ruchem odgarnął kosmyk włosów z jej wilgotnego czoła.

- Zostaniesz ze mną do rana. - Powiedziawszy te słowa, w zadumie potrząsnął z

niedowierzaniem głową. - Profesorka od filozofii! Kto by pomyślał! Coś takiego nie przyszłoby mi

nigdy do głowy.

- Co? - spytała Brenna.

- Że znajdę taką kobietę, jaka jest mi do szczęścia potrzebna. Brenno, czy zdajesz sobie

sprawę z tego, że ja swoje nauki pobierałem w szkole wojskowej, w której niewiele wagi

przywiązywano do takich przedmiotów, jak etyka czy filozofia?

- Była to więc edukacja niepełna - skomentowała Brenna.

- Raczej praktyczna - poprawił ją Ryder, lekko się przy tym uśmiechając. Pochylił się i ją

pocałował. - Czy jesteś zadowolona z wyników swej metody uwodzenia, którą w stosunku do mnie

dziś zastosowałaś?

- Kategorycznie odmawiam odpowiedzi, gdyż wszystko, co powiem, może być użyte

przeciwko mnie - odparła głaszcząc ramię Rydera.

- Właściwie to bez znaczenia, czy wyciągnę coś z ciebie na ten temat, czy nie. Stało się.

Jesteś moja.

W głosie Rydera wyczuła determinację. Nie pojmowała jednak głębszego sensu jego słów.

Wiedziała wprawdzie już jedno. Że jest mężczyzną bardzo zaborczym, z rozwiniętym instynktem

posiadania. Dzisiejszej nocy stała się jego własnością. Nad tym, jakie to może, spowodować

konsekwencje, wolała się nie zastanawiać.

- Nie zasypiaj jeszcze, moja ty czarodziejko. To, co działo się przed chwilą, było tylko

wstępem. Zaraz postaram się zrobić na tobie lepsze wrażenie.

- Grozisz?

- Nie. Usiłuję tylko powstrzymać cię przed zaśnięciem.

Ujął w dłonie twarz Brenny i zaczął całować ją mocno i powoli. Świadomie pobudzał jej

zmysły. Pieścił ustami ramiona i piersi, dotykał wszystkich wrażliwych zakątków ciała.

Tym razem, gdy poszybowali w cudowną podróż ku gwiazdom, Brenna oddała się

Ryderowi duszą i ciałem. Takiej rozkoszy nigdy przedtem nie doznawała.

Gdy wrócili na ziemię, mężczyzna położył się obok niej i przyciągnął ją delikatnie do siebie.

- Jestem jeszcze w przestworzach - wyszeptała.

- Ja też - odpowiedział cicho. - Ale teraz już zaśnij, proszę.

- Dlaczego?

- Nie chcę, żebyś leżała w ciemnościach z otwartymi oczyma, gdy będę spał.

- Chrapiesz? - spytała z udawanym przerażeniem.

- Czy nie za późno na takie pytania? Wzięłaś mnie takim, jaki jestem.

- Ale ta noc już się prawie skończyła.

- Przed nami nowy dzień. Śpij dobrze, kochana.

- Dobranoc, królewiczu z bajki.

Uśmiechnął się jeszcze i zapadł w sen. Chwilę później zasnęła Brenna.

Rano obudziły ją promienie słońca dostające się do wnętrza pokoju przez małe okienko w

dachu. Było już późno. Przeciągnęła się leniwie. Poczuła lekki ból mięśni. Stanęły jej przed oczyma

wydarzenia poprzedniej nocy. Podniosła głowę i usiadła na łóżku. Rozejrzała się po pokoju. Nie

było w nim nikogo.

Na myśl, że zaraz zobaczy Rydera, opanował ją nagły strach. Obawiała się, że za chwilę

wyjdzie z łazienki lub wkroczy do sypialni ze śniadaniem na tacy. Serce zaczęło jej bić nierównym

rytmem. Wpadła w prawdziwą panikę.

O Boże! Co ja najlepszego zrobiłam ostatniej nocy! Musiałam być chyba zupełnie szalona,

pomyślała z przerażeniem. Wstała i sięgnęła po szlafroczek. Wytężyła słuch. Ani od strony

łazienki, ani z dołu nie dochodziły żadne odgłosy. Wszędzie panował spokój. Brenna odetchnęła z

ulgą. Rydera w domku nie było.

Poszła do łazienki, żeby wziąć prysznic. W lustrze zobaczyła odbicie swej zaniepokojonej

twarzy. Co się ze mną dzieje? zapytywała samą siebie.

Dlaczego była tak bardzo niespokojna? Czy dlatego, że pod wpływem chwilowego nastroju

dała się uwieść intrygującemu mężczyźnie, niepodobnemu do żadnego innego ze znanych jej ludzi?

Ze względu na Damona Fieldinga żadnych wyrzutów sumienia nie odczuwała. Ich

wzajemne stosunki nie sięgnęły jeszcze progu sypialni, mimo że od wielu miesięcy wspólnie

pracowali i często się spotykali.

Ta myśl nie uspokoiła Brenny. Nadal czuła się nieswojo. Odkręciła kurek i stanęła pod

prysznicem.

Zaledwie trzy dni znajomości z Ryderem wystarczyły, żeby ich stosunki osiągnęły punkt

szczytowy, podczas gdy długotrwała znajomość z Damonem stała właściwie w miejscu. I nagle z

przerażającą jasnością Brenna zdała sobie sprawę z tego, że gdyby spotykała się z Damonem, a

nawet sypiała z nim przez następne dziesięć lat, nigdy nie byłaby w stanie przeżyć tego, co ostatniej

nocy z Ryderem. Na tę myśl uczucie paniki zwiększyło się jeszcze bardziej. Jak mogła dopuścić do

tego, co się stało! Dlaczego to w ogóle zrobiła? Aż zamknęła oczy, gdy nagle uprzytomniła sobie,

że Ryder dał jej przecież swobodę wyboru. Z szansy wycofania się, zanim będzie za późno, nie

skorzystała.

Widocznie to, co stało się tej nocy, było nieuniknione. Nie była to przyjemna myśl dla

kogoś, kto na wykładach z etyki nauczał o odpowiedzialności i wolnej woli!

Stojąc pod strumieniem ciepłej wody, Brenna usiłowała analizować powstałą sytuację.

Powtarzała z uporem, że nic złego się nie stało. Nie powinna mieć do siebie pretensji o zdarzenia z

ostatniej nocy i oto, że uległa nieprzepartemu urokowi Rydera. Mimo swych już niemal trzydziestu

lat, niewiele miała dotychczas romansów, więc raz coś nieprzewidzianego i szalonego należało się

jej od życia.

Nie czuła się winna ani wobec siebie, ani względem Damona, który z pewnością spotykał

się z innymi kobietami. Jedynym problemem dla Brenny był fakt, że w zupełnie nieoczekiwany

sposób ostatniej nocy poddała się Ryderowi. Stała się jego własnością, a on nią bez reszty

zawładnął. Co stanie się, jeśli ten zaborczy mężczyzna nadal będzie rościł sobie do niej jakieś

prawa?

Pierwszy to chyba raz w całym swoim życiu Brenna nie potrafiła logicznie rozumować.

Różne pytania kłębiły się w jej głowie. Gdzie jest teraz Ryder? Dlaczego ją opuścił? I co o niej

myśli? A może, co byłoby prawdziwym dobrodziejstwem, lekko potraktuje wydarzenia ostatniej

nocy i będzie zachowywał się tak, jakby nic się nie wydarzyło? Było to jednak mało

prawdopodobne. W oczach Rydera Brenna widziała wczoraj znacznie więcej niż tylko prymitywny

głód fizycznego pożądania. Wolała o tym nie myśleć.

Zakręciła kran i wytarła się szorstkim ręcznikiem. Stojąc przed lustrem odgarnęła włosy z

czoła, sczesała je z boków twarzy i związała z tyłu głowy. Takie skromne, wręcz surowe uczesanie

odpowiadało jej dzisiejszemu niewesołemu nastrojowi.

Gdzie się podział Ryder?

Wcześniej czy później, zobaczę go, pomyślała Brenna wkładając dżinsy i koszulową bluzkę

z długim rękawem. Gdy sięgnęła pod łóżko, aby wyciągnąć sandały, dobiegło ją z dołu pukanie do

drzwi. Zamarła w bezruchu.

Spojrzała na wyciągniętą rękę. Trzymała w niej nie zwykły sandałek, lecz czerwony

pantofel, który Ryder zdjął z jej stopy ostatniej nocy.

Stukanie do drzwi stawało się coraz głośniejsze i bardziej natarczywe.

Czemu Ryder w ogóle puka i to z takim zniecierpliwieniem? Nie było to do niego podobne.

Była pewna, że gdyby chciał wejść, zrobiłby to po cichu.

- Otwieraj, Brenno!

W tym momencie stanęła jak wryta, kurczowo ściskając w ręku czerwony pantofel. To nie

był Ryder! Ten głos należał do Damona Fieldinga!

Nabrała głęboko powietrza, by się opanować i przy akompaniamencie dalszego głośnego

pukania zeszła powoli na dół.

W powstałej sytuacji powinno być jej trudniej otworzyć drzwi Damonowi niż Ryderowi, ale

tak nie było, mimo że profesor Fielding odgrywał w jej życiu znacznie ważniejszą rolę. Był

człowiekiem, który mógł pomóc jej w karierze zawodowej, we wszystkich trudnych sprawach

wymagających znajomości stosunków panujących w college'u. Sądziła także, iż w przyszłości

zostanie jej mężem. Otworzyła drzwi.

- Damonie, skąd się tutaj wziąłeś? - spytała powoli.

Stał przed nią średniego wzrostu, przystojny mężczyzna. Miał ciemne, dobrze ostrzyżone

włosy i bardzo niebieskie oczy. Nie na próżno podczas swych rozległych studiów spędził rok w

Oksfordzie. Ubierał się nienagannie. Miał teraz na sobie tweedową marynarkę ze skórzanymi łatami

na łokciach, elegancką koszulę, a także dobrze dobrane spodnie i buty. Od całej postaci tego blisko

czterdziestoletniego mężczyzny biła pewność siebie, ugruntowana wysoką pozycją naukową. Był

kandydatem numer jeden na stanowisko dyrektora Instytutu Filozofii, z chwilą przejścia profesora

Paula Humphreya na emeryturę. W środowisku akademickim profesor Fielding miał doskonałą

opinię. Był poważanym naukowcem i cenionym specjalistą w swojej dziedzinie.

- Dzień dobry, Brenno. - Gość grzecznie ją przywitał. - Czy dzieje się coś ciekawego? -

Uśmiechnął się i popatrzył na pantofel, który ciągle jeszcze trzymała w ręku.

- Nie, nic się nie dzieje - odparła szybko. Cofnęła się i gestem zaprosiła Damona do środka.

- Twój widok mnie zaskoczył. Nie spodziewałam się zobaczyć cię tutaj. Jechałeś taki szmat drogi

tylko po to, żeby mnie odwiedzić?

- Nad jeziorem Tahoe nie mam innych znajomych. - Zbliżył się i lekko ją pocałował. - Czy

człowiekowi zmęczonemu długą podróżą dasz filiżankę kawy?

- Zaraz dostaniesz. A może zjesz śniadanie? Czy zatrzymywałeś się gdzieś po drodze? -

Zadowolona z wymówki, Brenna ruszyła w stronę kuchni.

- Postoju nigdzie nie robiłem, a ze śniadaniem to świetny pomysł. - Damon przechadzał się

po pokoju. - No i jak udał ci się urlop? - zapytał.

- Przecież dopiero tu przyjechałam.

Otworzyła drzwi lodówki, aby zobaczyć, co jest do jedzenia. Jajka i tosty muszą wystarczyć.

- Przyjechałeś tylko na jeden dzień?

- Odwiedzałem znajomego w Sacramento i nagle przyszło mi do głowy, żeby wpaść do

ciebie. Martwiłem się trochę, kochanie.

Brenna zerknęła na Damona i zobaczyła, że się jej przygląda. Stał z rękoma w kieszeniach.

Jeśli zaraz wyciągnie swą nieodłączną fajkę, obraz będzie kompletny. Zamknęła lodówkę.

- Miło, że się o mnie troszczysz - odrzekła sztywno, z zaciśniętymi ustami. - Ale wiesz

przecież dobrze, po co tu przyjechałam. Muszę mieć trochę czasu na przemyślenie tej sprawy.

- Po to tu właśnie jestem, aby ci pomóc. Należysz do najbardziej rozsądnie myślących ludzi,

jakich znam, lecz coś mi się widzi, że tym razem przestałaś być realistką.

- Na litość boską, Damonie, przecież profesor Humphrey opublikował moją pracę pod

swoim nazwiskiem! Jest to czyn nieetyczny, wręcz karygodny! Czego więc, u licha, spodziewasz

się po mnie? Że dopuszczę do tego, aby zabierano mi pracę? To , że jestem dopiero młodszym

wykładowcą, nie ma żadnego znaczenia!

- Ale twoja przyszłość ma znaczenie i o niej musisz przede wszystkim myśleć! - ostrym

głosem powiedział Damon, zaniepokojony uporem Brenny.

- Moja przyszłość to wykłady na temat takich pojęć, jak etyka i prawda! Jak mam nauczać

innych, jeśli sama będę je w życiu ignorować?

W niewielkiej kuchni stali teraz naprzeciw siebie. Gdzie podział się Ryder? zaczęła znów

zastanawiać się Brenna. Dlaczego jego osoba zaprząta teraz jej myśli? Przecież ma gościa. Damon

Fielding przyjechał z daleka, żeby przemówić jej do rozsądku. Powinna myśleć o nim i cieszyć się,

że tak się o nią troszczy!

- Brenno - zaczął znów Damon . - Żyjesz przecież w realnym świecie, a nie w

wyidealizowanej społeczności, gdzie wszyscy postępują zawsze zgodnie z kodeksem etycznym.

Bądź rozsądna! Paul Humphrey niedługo przechodzi na emeryturę. Nie możesz występować

przeciwko niemu. Nie masz żadnych szans wygrania swojej sprawy. Wszyscy uwierzą jemu, a nie

tobie. Nic sobą jeszcze nie reprezentujesz. Masz tylko doktorat i znajdujesz się na najniższym

szczeblu akademickiej kariery. Zaszkodzisz sobie, a być może nawet zaprzepaścisz całą swoją

przyszłość, jeśli wybitnego poważanego naukowca oskarżysz o takie rzeczy.

- Teraz się nie dziwię, że studenci tak chwalą twoje wykłady. - Brenna uśmiechnęła się z

przymusem. - Argumenty są bez zarzutu, a sposób ich przedstawienia jest wręcz doskonały! -

Wyjęła patelnię i nad miską zaczęła rozbijać jajka. - Ale mnie nie przekonasz. Naprawdę nie wiem,

czy będę w stanie wrócić po wakacjach do naszego college'u i nadal pracować z tym nieuczciwym

człowiekiem.

- Jesteś idiotką! - wykrzyknął Damon. Ledwie panował nad sobą.

Ma powody, żeby się złościć, pomyślała Brenna. Jest zmęczony długą podróżą, nie jadł

jeszcze śniadania, usiłuje udowodnić niemądrej pracowniczce instytutu, jak źle się zachowuje i

wyperswadować bezsensowne kroki, które zamierza podjąć.

- Wrócisz do pracy i dobrze o tym wiesz! Nie masz wyjścia. Co innego mogłabyś robić?

Zasilić krąg bezrobotnych wykładowców filozofii, których nikt nie potrzebuje? Upłyną miesiące, a

nawet lata, zanim w swoim zawodzie dostaniesz jakąś pracę!

- A moja godność i szacunek do samej siebie? - spytała sucho Brenna, zaciekle ubijając

jajka.

- Co dadzą ci one w świecie pełnym Humphreyów? Stosunki w naszym college'u są

identyczne, jak na wszystkich innych uczelniach. Jeśli chcesz coś osiągnąć, musisz zachowywać się

tak, jak pozostali. Nie wolno ci atakować żadnych autorytetów, a zwłaszcza szefów, bo przyniesiesz

sobie szkodę i wyjdziesz na idiotkę!

- Damonie, mówisz tak, jakbyśmy żyli w świecie wielkiego biznesu, gdzie panują

prawdziwie wilcze obyczaje. Manipulacje, walka o stołki, przeróżne taktyki podjazdowe, a przede

wszystkim główna zasada nienarażania się szefom! - Brenna zamilkła na chwilę.

- Tak. Jest dokładnie tak, jak mówisz. - Damon był już naprawdę rozwścieczony. -

Wszędzie każdy sukces ma swoją cenę.

- Uważasz, że powinnam ją płacić?

- Oczywiście. Jako wkład w przyszłą karierę.

- Cel uświęca środki? Czy ty w ogóle wiesz, co mówisz? Cały czas chodzi przecież o

kradzież i nieetyczne zachowanie. Czy pochwalasz takie czyny?

W tym momencie Brenna zorientowała się, że posunęła się za daleko. Zobaczyła, jak

Damom gwałtownie czerwienieje i nagle poczuła, jak silna ręką wymierza jej policzek.

Spojrzała na niego przerażona i w tym momencie zobaczyła, że powalony mocnym

uderzeniem pada jak ścięty na ziemię.

Dopiero teraz zauważyła Rydera.

ROZDZIAŁ PIĄTY

- Damonie! - Brenna podeszła szybko do leżącego. Kiedy klęczała już obok niego, dobiegł

ją opanowany, spokojny głos Rydera:

- Zostaw go. Nic mu się nie stało. Zaraz przyjdzie do siebie.

Damon jęknął i otworzył oczy. Brenna gniewnym, oskarżycielskim wzrokiem zmierzyła

Rydera, który stał spokojnie, tak jakby nic się nie stało. Był teraz ubrany w codzienne czarne dżinsy

i białą sportową koszulę. Wyglądał nienagannie, tylko włosy miał nieco zwichrzone, zapewne w

wyniku incydentu z Damonem. Jego srebrzyste, pełne uczucia oczy były odbiciem wydarzeń

poprzedniej nocy.

Spojrzenie Rydera napełniło Brennę niesmakiem jeszcze bardziej ją rozzłościło.

- Nie było żadnego powodu do tak brutalnego zachowania! - wybuchnęła z gniewem. - Czy

zawsze siłą rozstrzygasz spory i załatwiasz wszystkie sprawy? Czy zawsze bez zastanowienia

posuwasz się do użycia przemocy? Człowiek, którego właśnie uderzyłeś, jest moim kolegą z

college'u! To szanowany profesor filozofii! Czy zdajesz sobie sprawę z tego, co uczyniłeś?

Oczy Rydera stały się nieprzeniknione. Popatrzył na Brennę i spokojnie powiedział:

- Zasłużył na karę. Przecież cię uderzył.

- To była moja wina! I słusznie zostałam ukarana! - wykrzyknęła. - Powiedziałam mu

straszne rzeczy, obraziłam go. Zachowałam się w sposób niewybaczalny w stosunku do człowieka,

który w trosce o moje dobro przejechał szmat drogi, żeby mi pomóc i przemówić do rozsądku.

Jak mogłam tak źle potraktować Damona? Zapytywała samą siebie zrozpaczona Brenna.

- Zostaw faceta w spokoju. Wstań i podejdź do mnie. - Do Rydera jakby nie dotarły pełne

wyrzutu słowa Brenny. Spojrzał na leżącego, który właśnie, podniósł rękę i dotykał nią obolałej

szczęki.

Brenna nawet się nie poruszyła. Z niepokojem w głosie zwróciła się do Damona:

- Tak mi przykro za to, co się stało! Przepraszam za moje słowa. Uwierz mi, nie chciałam

cię obrazić. Czy dobrze się czujesz? Pozwól, że ci pomogę...

- Brenno, powtarzam po raz ostatni, zostaw go w spokoju i chodź do mnie. Jeśli tego zaraz

nie zrobisz, ja sam...

Tym razem słowa Rydera dotarły do Brenny. Ten aksamitny timbre jego głosu słyszała już

przedtem, kiedy próbował jej coś nakazać. Wiedziała, że jest przejawem woli, której trzeba się

poddać. Podniosła się z klęczek, nie odrywała jednak wzroku od Damona. Uniósł się trochę, z

widocznym trudem usiadł na ziemi i skupił teraz całą uwagę na Ryderze.

- Brenno, a co to za prymityw? Twój przyjaciel? A więc tak spędzasz letnie urlopy!

Zabawiasz się z ogierem! Nic dziwnego, że takiego ćwoka ukrywasz przed całym światem!

- To nie jest tak, jak myślisz. Posłuchaj, ja... - zaczęła tłumaczyć się Brenna. Rozwścieczony

Damon pragnął zadośćuczynienia za swoje upokorzenie, chciała ułagodzić jego gniew. Miała

poczucie winy.

- Dość tego gadania - przerwał sucho Ryder. - Przypominam, w razie gdybyście o tym

zapomnieli, że ja jestem tu panem sytuacji i nie mam ochoty dłużej wysłuchiwać oskarżeń,

przeprosin i innych bezsensownych komentarzy. Profesorze - zwrócił się do Damona - nic się panu

nie stało i świetnie pan o tym wie. Proszę wstać i szybko się stąd wynosić. A na koniec małe

ostrzeżenie. Jeśli jeszcze raz podniesie pan rękę na Brennę, zachowam się znacznie brutalniej. Czy

to jasne?

- A idź do diabła! - warknął w odpowiedzi Damon. Wstał i niechętnym krokiem ruszył do

wyjścia.

Kiedy Brenna w przepraszającym geście wysunęła rękę, by dotknąć Damona, wystarczyło

tylko jedno spojrzenie Rydera, by szybko się cofnęła. Patrzyła na wychodzącego mężczyznę. Znikał

z jej życia i wraz z jego odejściem musiała się pożegnać z dalszą pracą w college'u. Damon zostanie

niebawem nowym dyrektorem instytutu i z pewnością dzisiejszego incydentu jej nie daruje. Tak

więc, na skutek ingerencji Rydera, sprawa przyszłej kariery została przesądzona bez jej udziału.

Żadnej decyzji Brenna podejmować już nie musiała. Gdy tylko za Damonem zatrzasnęły się z

hukiem drzwi, z roziskrzonym wzrokiem zwróciła się do Rydera:

- Czy wiesz, co zrobiłeś? Jak śmiałeś tu wchodzić i tak się zachowywać! Zrujnowałeś całe

moje życie!

Popatrzył na nią przez chwilę.

- Brenno, wszedłem i zobaczyłem mężczyznę wymierzającego ci policzek. Miałem stać i

spokojnie patrzeć na to, co się dzieje? Co, twoim zdaniem, powinienem zrobić?

- Należało zachować się w sposób rozsądny i cywilizowany. Zamiast używać pięści, trzeba

było zadać parę pytań i dowiedzieć się, o co chodzi.

Ryder uniósł brwi i wzruszył ramionami.

- A więc, o co poszło? - zapytał spokojnie.

- Teraz to już nie ma żadnego znaczenia. Na jakiekolwiek wyjaśnienia jest stanowczo za

późno.

- Dlatego, że już zdążyłem, jak to powiedziałaś, zrujnować ci życie? - Na ustach Rydera

błąkał się lekki uśmiech.

- To nie są żarty!

- Co, twoim zdaniem, powinienem zrobić? Sądzisz, że dobrze czuje się mężczyzna, gdy

nagle widzi przed sobą taką scenę, jakiej ja byłem świadkiem? Brenno, ten facet miał duże

szczęście, że mu solidnie nie przyłożyłem!

- A cóż cię powstrzymało? - zapytała ze złością.

- Powiedzmy, że wspaniałomyślność. Po uroczym wieczorze byłem w dobrym nastroju... -

Dopiero teraz dotarło do Brenny, że Ryder jest wściekły.

- Po uroczym wieczorze i uwiedzeniu profesorki z college'u? - wycedziła przez zęby.

- Po uroczym wieczorze, podczas którego zostałem uwiedziony przez profesorkę z college'u

- poprawił bez cienia humoru w głosie. - O ile mnie pamięć nie myli, to nie ja przyspieszyłem tok

zdarzeń. Dobrze wiedziałaś, bo ci to mówiłem, że mogę jeszcze poczekać.

- Uważasz, że ostatnia noc, to moja wina? - Brenna była tak rozzłoszczona, że incydent z

Damonem zupełnie wywietrzał jej z głowy.

- Tak - odrzekł po namyśle Ryder.

- Jesteś wstrętnym, źle wychowanym, nieokrzesanym...

- Ćwokiem? - podpowiedział, a w oczach zapaliły mu się podejrzanie wesołe ogniki.

Tego już było dość dla Brenny. Odwróciła się szybko, złapała pierwszy z brzegu przedmiot,

jaki był pod ręką i rzuciła nim w Rydera.

Uchylił się w porę i książka, którą cisnęła Brenna, przeleciała mu obok głowy i uderzyła w

ścianę. W pokoju zapanowała cisza. Brenna stała bez ruchu z szeroko otwartymi oczyma. Była

zaskoczona i przerażona własną gwałtownością. Zobaczyła nagle, że Ryder idzie w jej stronę.

Przestraszyła się. Chciała odwrócić się i uciec, lecz nogi wrosły jej w ziemię. Przytłaczały ją

poczucie winy i przeżycia ostatnich godzin, a także złość na Rydera, połączona ze strachem.

Zacisnęła pięści i z udawaną odwagą postanowiła stawić mu czoło.

Podszedł szybko tym swoim zwinnym, kocim krokiem i zatrzymał się tuż przed nią.

- Miałem okazję już się przekonać, że jesteś odważna i łatwo się nie poddajesz.

Brenna oddychała szybko i nierówno. Z trudem chwytała powietrze.

Ryder mówił dalej:

- Mam podstawy sądzić, że nie traktujesz mnie jak zabawnego ćwoka, z którym

postanowiłaś sobie poigrać tego lata.

- Jesteś naprawdę nieznośny - powiedziała z wyrzutem.

- Wiem. - Westchnął głęboko. - Będziesz musiała mi to wybaczyć. Ostatnie kilka minut nie

należało do najprzyjemniejszych. - Brenna zobaczyła, że Ryder odwraca się w stronę kuchni. - Raz

jest pora na działanie, a raz na rozmowy - mówił dalej. - A czasami jeszcze na jedzenie. Działanie

mamy już za sobą. Dwie następne rzeczy są jeszcze przed nami. O, widzę, że już zabrałaś się do

śniadania - dodał i włożył rękę do kartonu, aby wyjąć następne jajko.

Brenna spojrzała na Rydera zwężonymi oczyma i z naciskiem powiedziała:

- To śniadanie robiłam dla Damona.

- Już go nie ma - stwierdził beznamiętnie.

- Słuchaj...

- Siadaj, Brenno. Musimy porozmawiać.

Stalowa nuta w jego głosie sprawiła, że Brenna posłuchała go od razu. Podeszła do

drewnianego stołu stojącego pod oknem i usiadła na krześle. Bez słowa patrzyła, jak Ryder

sprawnie przygotowuje śniadanie.

Na widok jej sztywnej postaci i niemego żalu w oczach, potrząsnął głową.

- Nie będę przepraszał za to, co się stało. Prawie na pewno każdy mężczyzna na moim

miejscu zachowałby się tak samo.

- Każdy mężczyzna, który ma zwyczaj wszystkie problemy rozwiązywać siłą!

- Widzę, że ci się nie podobało. Szkoda, że nie mogłaś się przekonać, co dopiero bym zrobił,

gdybym wszedł i zobaczył cię w ramionach tego faceta! Gwoli ścisłości, pozwól jednak, że ci

przypomnę. Nie kto inny, lecz on pierwszy użył siły.

- Och! - jęknęła Brenna na wspomnienie tego, co uczyniła Damonowi. - Powinieneś słyszeć,

co ja mu powiedziałam!

- Parę słów do mnie dotarło, ale nic nie zrozumiałem. A więc o co chodziło? - spytał

spokojnie, nalewając herbatę.

- Damon przyjechał specjalnie po to, żeby mi pomóc. Martwił się o mnie, o moje sprawy

zawodowe. Jestem... Właśnie byłam w trakcie podejmowania ważnej decyzji, która może zaważyć

na całej mojej przyszłości. Damon chciał zwrócić mi uwagę na praktyczną stronę powstałej

sytuacji... - Brenna przerwała i sięgnęła po filiżankę z herbatą. - To wszystko jest bardzo

skomplikowane i wątpię, czy cię zainteresuje...

- Świetnie wiesz, że tak - przerwał jej szorstko. - Mów dalej.

Po dłuższym wahaniu zdecydowała się opowiedzieć Ryderowi całą swoją historię. Nabrała

powietrza.

- Chyba słyszałeś, że dla ludzi parających się nauką, publikowanie wyników własnych prac

jest sprawą pierwszoplanową.

- Jeśli nie publikujesz, to nie istniejesz?

- Coś w tym rodzaju. Przez wiele miesięcy przygotowywałam pracę na temat etyki w

informatyce.

- Czego? - przerwał jej Ryder. Wydawał się zaskoczony.

- Strony etycznej używania komputerów. To jeden z zupełnie nowych i niezwykle

aktualnych tematów interesujących naukowców. W wielu ośrodkach akademickich czystą filozofię

zepchnięto na plan dalszy, jako naukę oderwaną od życia. Coraz rzadziej, niestety, uważa się ją za

podstawę wykształcenia współczesnego człowieka. I trzeba zrobić wszystko, żeby ta wspaniała

nauka odzyskała należne jej miejsce! Etyka w zastosowaniach informatyki jest właśnie takim

kierunkiem, dzięki któremu można będzie nie tylko przywrócić filozofii utraconą pozycję, lecz

także ją ożywić i powiązać z praktyką. Zagadnienia etyczne towarzyszące używaniu i nadużywaniu

komputerów to coś w rodzaju filozofii stosowanej. - Brenna spojrzała na Rydera, niepewna, czy

ciągnąć dalej.

- Wierzę ci na słowo. Mów, słucham uważnie - zapewnił nie odrywając wzroku od patelni,

na której smażyła się jajecznica.

- W każdym bądź razie włożyłam wiele wysiłku w zebranie materiałów i przygotowanie

pracy na ten temat, który ujęłam na tle historycznego rozwoju myśli filozoficznej. Odnoszenie tego,

co głosili tacy filozofowie, jak Arystoteles czy Kant, do współczesnych problemów moralnych

towarzyszących stosowaniu komputerów, jest rzeczą naprawdę fascynującą! Daje całkiem nowe

spojrzenie, otwiera horyzonty... - W oczach Brenny było widać prawdziwy entuzjazm.

- Powtarzam: wierzę ci na słowo. - Ryder uśmiechał się lekko. - Mów dalej.

Otrząsnęła się z błądzących po głowie myśli i wróciła do przerwanego wątku opowiadania.

- W służbowym biurku trzymałam zawsze wszystkie materiały: cały plik własnych notatek i

wstępny szkic artykułu. Dla nikogo w instytucie nie było żadną tajemnicą, że przygotowuję pracę i

zamierzam ją opublikować w poważnym czasopiśmie naukowym. Prawie nigdy nie zjawiałam się

w instytucie w niedziele - ciągnęła Brenna. - Kiedyś jednak wpadłam zupełnie przypadkiem na

chwilę i zobaczyłam, że wszystkie moje notatki i szkic artykułu zniknęły z biurka!

- Ktoś ci je zabrał? - Opowiadanie Brenny zaczynało intrygować Rydera.

- W poniedziałek z samego rana były już na swym zwykłym miejscu w szufladzie. Nie

miałam pojęcia, co się stało, ale zaczęłam się denerwować. Od tamtej pory codziennie zabierałam

wszystkie papiery do domu, ale, jak się potem okazało, na ochronę pracy było już za późno. Nigdy

się nie dowiem, ile weekendów moje notatki spędziły na cudzym biurku!

- Czyim?

- Nie zgadniesz, więc powiem ci od razu. Na biurku dyrektora instytutu! - wykrzyknęła

Brenna. Jej gniew powrócił ze zdwojoną siłą. - Szacownego i ogólnie poważanego profesora Paula

Humphreya, który ostatni rok swej pracy w college'u, przed przejściem na emeryturę, chciał

uwieńczyć artykułem świadczącym o tym, że nieobce mu są także zagadnienia filozofii stosowanej!

Jego postępowanie powinno mi właściwie pochlebiać - dodała po chwili namysłu. - Nie miałam

pojęcia, że moja praca była aż tak dobra, że zechciał ją łaskawie podpisać własnym nazwiskiem!

- W jaki sposób o tym wszystkim się dowiedziałaś?

- Tydzień temu ogłoszono, że obszerny artykuł monograficzny autorstwa profesora

Humphreya został przyjęty do druku w poważnym czasopiśmie filozoficznym. Kopie tekstu

profesora udostępniono pracownikom naszego instytutu, żebyśmy mogli zapoznać się z pracą i

podziwiać osiągnięcia szefa. Zanim skończyłam czytać pierwszą stronę, już wiedziałam, że mam

przed oczyma wyniki własnej pracy!

- I co zrobiłaś? Na najbliższym zebraniu pracowników instytutu wstałaś i przy wszystkich

oskarżyłaś dyrektora o to, że przywłaszczył sobie twoją pracę? - spytał zaciekawiony Ryder.

Postawił na stole przed Brenna jajecznicę z tostami i usiadł naprzeciw niej. - To musiała być

interesująca scena.

- Nie oskarżyłam go otwarcie, bo, sam musisz przyznać, cała ta sytuacja była bardzo

kłopotliwa. Poszłam więc z tą sprawą do człowieka, do którego miałam w instytucie największe

zaufanie i którego znałam bardzo dobrze. Było niemal pewne, że zostanie on wkrótce nowym

szefem naszego instytutu...

- I ja wyrzuciłem go dzisiaj z tego domu?

- Ten człowiek to Damon Fielding. Profesor Damon Fielding - nie zważając na pytanie

Rydera mówiła dalej Brenna przez zaciśnięte zęby.

- I co było dalej? Opowiedział się natychmiast po twojej stronie i wystąpił w obronie?

- Bardzo mi współczuł. - Brenna ciężko westchnęła. - Powiedział, że mi wierzy, lecz że

oboje nie możemy nic zrobić w tej sprawie. Profesor Humphrey jest nietykalnym autorytetem. Jeśli

odważę się go oskarżyć, sama tylko przegram. Damon zwracał mi uwagę na fakt, że jeśli chcę dalej

pracować w college'u, muszę nauczyć się działać dyplomatycznie, by nie narażać przyszłej kariery.

To, co mówił, brzmiało tak, jakby dotyczyło świata wielkiego biznesu, w którym przecież bez

przerwy toczy się bezpardonowa walka o wpływy i awanse.

- Dużo w tym racji - powiedział Ryder. Nieco zaskoczył Brennę. Nie sądziła, że na ten temat

może mieć on jakiekolwiek zdanie. - Każda sytuacja - ciągnął - w której występuje bezustanne

współzawodnictwo w osiąganiu coraz to wyższych szczebli kariery, tworzy, oględnie mówiąc,

niezbyt przyjemny klimat. Tak dzieje się w wojsku, w biznesie i, mam podstawy sądzić, także w

twoim akademickim świecie. Jest to fakt, na który, moja droga, żadnego wpływu mieć nie możesz.

Do zrobienia pozostaje ci tylko jedno. Powzięcie decyzji, czy w tej bezpardonowej, codziennej

walce chcesz uczestniczyć, czy nie. Pamiętaj, wybór jest w twoich rękach, należy do ciebie.

- Widzę, że zastanawiałeś się kiedyś nad tym problemem - rzekła ze zdumieniem Brenna.

- Tak. Sam miałem z nim do czynienia. Jest to jedna z przyczyn, dla której robiłem to, co

robiłem i jeden z powodów, dla których zająłem się pisaniem. Dokonałem wyboru. Postanowiłem

żyć własnym życiem, oczywiście na tyle, na ile jest to możliwe.

Brenna spojrzała zdziwiona na Rydera. Była skonsternowana. Zupełnie bezwiednie zadała

mu teraz nurtujące ją od dłuższej chwili pytanie:

- A co ty byś zrobił na miejscu Damona?

- Gdybyś przyszła do mnie mając w ręku dowód, że szef przywłaszczył sobie wyniki twojej

pracy? Och, zachowałbym się z pewnością jak człowiek źle wychowany i nieokrzesany. A także

gwałtowny. Moja droga, do upadłego walczyłbym po twojej stronie dopóty, dopóki nas obojga nie

wyrzuciliby z college'u, bo tak cała sprawa by się na pewno zakończyła. Zauważ jedno, proszę, że

nie wypowiadam się co do tego, czy mój sposób jest lepszy, czy gorszy od tego, który preferuje

Fielding. Ocena należy do ciebie. Przecież w końcu nie kto inny, lecz ty musisz sama na coś się w

końcu zdecydować.

- Tak - przytaknęła Brenna. - Muszę, mimo że wygląda na to, że sprawa jest już

rozstrzygnięta. Damon nie wybaczy mi tego, co stało się dziś rano. Całe to wydarzenie wynikło z

mojej winy. Nie powinnam mu mówić, że nie opowiadając się po mojej stronie, postępuje

niemoralnie i nieuczciwie.

- I dlatego stracił panowanie nad sobą i cię uderzył?

- Tak. Obraziłam go przecież. A on przyjechał tylko po to, żeby mi pomóc.

- Kim jest ten facet dla ciebie? - zapytał Ryder. - Coś mi się wydaje, że nie tylko kolegą z

pracy.

- Jest... był... - jąkała się Brenna. - Łączą nas bliskie stosunki. Spotykamy się regularnie i ...

- Unikała wzroku Rydera.

- I zamierzałaś związać się z nim na stałe?

- Sądziłam, że pasujemy do siebie. Szanujemy się nawzajem, lubimy razem przebywać,

mamy wiele wspólnego...

- I to wszystko przestało się liczyć po ostatniej nocy - stwierdził Ryder. - Tak, to prawda,

więc przestań patrzeć na mnie rozżalonym wzrokiem. Nie możesz mieć wiele wspólnego z

Fieldingiem, bo byś lepiej go znała. Jeśliby tak właśnie było, nie zabolałaby cię tak bardzo jego

odmowa poparcia twej sprawy. Gdyby łączyło was coś głębszego, gdybyś lepiej znała tego faceta,

taka właśnie jego reakcja nie byłaby dla ciebie żadnym zaskoczeniem - Ryder zamilkł, zamyślił się,

a po chwili dodał: - Moim zachowaniem się dziś rano nie byłaś zaskoczona. I to po zaledwie trzech

dniach znajomości!

- O czym ty mówisz?

- Twój związek z Fieldingiem jest skończony - powtórzył mocnym, stanowczym głosem. -

Sama o tym zdecydowałaś wpuszczając mnie, mimo ostrzeżeń, do łóżka ostatniej nocy.

Uprzedzałem, że potem wycofać ci się nie pozwolę. Stoimy więc przed faktem dokonanym. Teraz

już należysz do mnie, Brenno Llewellyn!

Należysz do mnie. Należysz do mnie. Te słowa huczały jej w głowie, gdy patrzyła na

mężczyznę siedzącego po przeciwnej stronie stołu.

- Nie - wyszeptała przerażona. - Nie rozumiesz...

- Zamierzasz przede mną uciec? - zapytał Ryder obojętnym tonem, sięgając po następnego

tosta.

- Jeżeli uważasz, że mamy ze sobą wiele wspólnego, powinieneś znać odpowiedź na to

pytanie! - odcięła się Brenna. Jak on śmie oświadczać jej z całym spokojem takie rzeczy? Co za

zachowanie! Na szczęście z tym prymitywnym człowiekiem nie będzie musiała mieć dłużej do

czynienia. Przecież nigdy go więcej nie spotka!

Od chwili jednak, w której się dziś obudziła, nie opuszczały jej złe przeczucia. Wiedziała, że

ulegając nastrojowi wieczoru, popełniła ogromny, wręcz niewybaczalny błąd. Jak mogła zachować

się tak beznadziejnie? Jak mogła być taka głupia?

Ryder zastanawiał się nad ostatnimi słowami Brenny.

- To, że spróbujesz uciec przede mną, uważam za prawdopodobne - powiedział po chwili. -

Jeśli jednak tak postąpisz, to tylko po to, żeby się przekonać, czy będę cię szukał.

- Takie zachowanie się byłoby z mojej strony głupią dziecinadą! - wykrzyknęła Brenna,

rozzłoszczona dlatego, że mimo woli zaczęła się zastanawiać, czy Ryder rzeczywiście próbowałby

ją odnaleźć. Całe to rozważanie jest zupełnie bez sensu. Brenna Llewellyn nie ucieka się do takich

bezsensownych sztuczek! Stać ją na to, by w każdej sytuacji poradzić sobie w sposób znacznie

inteligentniejszy!

- Nie byłoby to postępowanie dziecinne, lecz typowo kobiece - poprawił ją Ryder. - Żebyś

nie musiała sobie dłużej zaprzątać tym głowy, powiem ci od razu. Poszukam cię, ale kiedy odnajdę,

nie będę z pewnością w dobrym nastroju. Gdybym jednak teraz miał się założyć o to, co ty byś

zrobiła, postawiłbym na wariant, że uciekać nie będziesz. Zostaniesz i będziesz walczyła do

upadłego, mimo że nie masz żadnych szans.

- To głupie!

- Sprawa jest przesądzona, moja pani. Po to jednak, by ukoić twoje nadwerężone nerwy,

podobnie jak wczoraj, jeszcze raz cię zapewniam: mogę poczekać i ponaglać cię nie będę.

- Cóż za wspaniałomyślność! - Brenna z niedowierzaniem słuchała słów Rydera. Co on

sobie myśli? Wiedziała jednak, że znalazła się w sytuacji nie do pozazdroszczenia.

- Brenno, nie jestem wspaniałomyślny. Wiem, że wydarzenia ostatniej nocy nastąpiły zbyt

szybko. Dlatego dzisiaj czujesz się nieswojo i jesteś zdenerwowana. Daję ci więc czas na

pogodzenie się z nową sytuacją, żebyś sobie wszystko spokojnie przemyślała. Masz zresztą inne

kłopoty, z którymi musisz się uporać. Nie będę cię nękał.

- Jesteś piekielnie pewny siebie - odezwała się z sarkazmem w głosie.

- Nie siebie, lecz ciebie. Jesteś uczciwą kobietą. Wiem, że nie potrafisz przekreślić tego, co

stało się ostatniej nocy. Musisz mieć tylko trochę czasu, żeby się z tym pogodzić. Nie obawiaj się.

Jeśli gra jest warta świeczki, potrafię być bardzo cierpliwy...

- Czy ty aby nie przywiązujesz zbyt dużej wagi do jednej nieco szalonej nocy? - spytała

Brenna.

- Była zwariowana, prawda? - Ryder uśmiechnął się szeroko. - Czy zanim tutaj przyjechałaś,

podejrzewałaś, że jesteś zdolna do jakichkolwiek szaleństw?

Brenna poczuła nagle piekące łzy pod powiekami. Za dużo działo się naraz i nie umiała się z

tym uporać! Potrzebowała spokoju i czasu.

Wstała od stołu.

- Przepraszam - powiedziała, z trudem powstrzymując się od płaczu. - To był ciężki ranek.

Idę na spacer. - Odwróciła się i szybko wybiegła z domu.

Pół godziny później siedziała nad wodą wpatrując się w niebieską toń jeziora. Niedaleko od

domu znalazła małą grotę, będącą idealną wprost kryjówką.

Mimo że powstrzymała się przed płaczem, nadal była rozbita i zdenerwowana. Przez chwilę

myślała nawet o tym, żeby zadzwonić do brata. Nie mógłby jej pomóc i tylko wpadłby w

prawdziwy szał. Reagował bardzo emocjonalnie. Nie zważając na nic, walczyłby w jej obronie do

upadłego.

W tym momencie Brenna ujrzała swego prześladowcę. Szedł w jej kierunku z termosem w

ręku i jakimiś książkami pod pachą.

- Doskonały dzień, żeby posiedzieć nad wodą i poczytać przy kubku gorącej herbaty –

powiedział i usiadł obok Brenny.

- Słuchaj, ja... - zaczęła.

- Wziąłem dla ciebie książkę -przerwał jej spokojnym głosem i zabrał się do otwierania

termosu.

Spojrzała na lekturę przyniesioną przez Rydera. Jedna książka, z dziedziny filozofii, była tą,

którą w niego rzuciła. Druga, w broszurowej oprawie i z krzykliwą okładką, należała do Rydera.

Był jej autorem.

- Dziękuję, ale nie mam w tej chwili ochoty na czytanie tekstów filozoficznych - odrzekła

sztywno.

- Przyniosłem ją dla siebie. Weź drugą.

- Chcesz, żebym to czytała? - spytała z niesmakiem.

- Wiem, że moje książki nie są w twoim guście, ale chcę, żebyś przeczytała choć jedną z

nich.

- Dlaczego? - Brenna położyła powieść na kolanach i zaczęła ją oglądać.

- Zazwyczaj w każdej książce jest coś z jej autora. Może dowiesz się o mnie czegoś więcej.

- A ty zamierzasz się męczyć studiując tekst naukowy?

- Chętnie dowiem się czegoś o dziedzinie, która stanowi dla ciebie źródło utrzymania -

odrzekł z uśmiechem.

- Różnimy się pod każdym względem, Ryderze. Cała ta zabawa, którą proponujesz, nie ma

żadnego sensu. Co chcesz w ten sposób zyskać?

- Już ci mówiłem, trochę wzajemnego zrozumienia. Sądzę, że to istotne, skoro mamy żyć

razem - dodał. Otworzył książkę i zaczął czytać spis treści.

- Razem żyć? Czyś ty naprawdę zwariował? Ostatnia noc była pomyłką i dobrze o tym

wiesz!

- Dlaczego? - spytał podnosząc wzrok znad książki.

- Bo temu, co stało się między nami, przypisujesz zbyt duże znaczenie.

- Brenno, pożądałem cię od chwili, w której po raz pierwszy cię zobaczyłem, kiedy to

włamywałaś się do mego domu. A ostatnia noc udowodniła, że ty też mnie pragniesz.

- To stanowczo za mało, żeby w ogóle myśleć o wspólnym życiu. - Brenna czuła się bardzo

nieswojo. Z jednej strony słowa Rydera napawały ją niepokojem, z drugiej zaś sprawiały, że chciała

przyznać mu rację i poddać się bez reszty zarówno urokowi lata, jak i temu intrygującemu silnemu

mężczyźnie.

- Jesteśmy sobie nawzajem potrzebni - powiedział spokojnie.

- Skąd możesz to wiedzieć? Przecież prawie się nie znamy! - wybuchnęła Brenna.

- Wiem to podświadomie. Czuję, ale słowami wyrazić nie potrafię. Pomyślałem sobie, że

jeśli przeczytasz choć jedną z moich książek, to może lepiej zrozumiesz, co usiłuję ci powiedzieć.

Widząc niemal błagalną prośbę w oczach Rydera, Brenna poczuła się bezradna. Nie

potrafiła mu odmówić.

- A co będzie, jeśli po tej lekturze zdania nie zmienię?

- Wydaje mi się, że w tej chwili nie jesteś zdolna do jasnego myślenia i sensownej oceny.

- A więc nie jest to najlepsza pora na analizowanie na podstawie książki twojego charakteru

- odcięła się szybko, mimo że postanowiła przeczytać powieści Rydera.

- Trudno. Zaryzykuję.

- Może ty sam zmienisz zdanie na mój temat po przeczytaniu tej filozoficznej dysputy?

Pomyślisz sobie, że jestem drętwą, nudną i nieprzystępną nauczycielką przedmiotu, który nigdy cię

nie zainteresuje.

- Czy te wszystkie cechy sama sobie przypisujesz? - spytał. Wydawał się rozbawiony.

- Prawdę mówiąc, nie. Sądzę jednak, że inni mogą tak o mnie myśleć.

- Nic, co jest w tej książce, nie zmieni mojej opinii o tobie. Poszerzę sobie tylko

intelektualne horyzonty.

- Ryderze, a co do ostatniej nocy... - zaczęła niepewnym głosem.

Zamknął jej usta gorącym pocałunkiem. Ta przejmująca pieszczota przypomniała Brennie

wspólne chwile rozkoszy i zaspokojenia. Po raz pierwszy od rana uspokoiła się i rozluźniła.

Pocałunek koił jak balsam.

- Nie mówmy już więcej, moja słodka. Nie zniekształcajmy słowami wspomnienia ostatniej

nocy.

Brenna podniosła ociężałe powieki i drżącymi rękami otworzyła książkę, która ciągłe

jeszcze leżała na jej kolanach.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Powieść sensacyjną Justina Murdocka zapowiadał tytuł książki „Uprowadzenie

Quicksilvera” i krzykliwa, w złym guście okładka. Widniał na niej silnie zbudowany mężczyzna.

Atakowały go groźne węże. U stóp tego supermana wpółleżała w ponętnej pozie młoda i bardzo

przerażona kobieta. Rudowłosa piękność obejmowała mężczyznę kurczowo za kolano, podczas gdy

on chronił ich oboje przed jadowitymi wężami. Jedyną bronią bohatera był cienki nóż, który

trzymał w ręku.

Brenna była zdegustowana wyglądem okładki i zła na siebie, że dała się namówić Ryderowi

na przeczytanie tej sznurowatej powieści. Pocieszała ją jedynie myśl, że oderwanie się na pewien

czas od własnych niewesołych problemów dobrze jej zrobi. Otworzyła książkę.

Musiałem uczciwie przyznać, że ten facet był dobry w swoim fachu, mimo że wykazywał

jeszcze niewielkie doświadczenie. Miałem na to dowody. Nie wziął bowiem pod uwagę dwóch

rzeczy. Że w starych angielskich gospodach okna nie otwierają się bezszmerowo i że agenci

specjalni, którzy dożyli mojego wieku, mają bardzo lekki sen. Na dodatek tej właśnie nocy leżałem

wpółprzebudzony, gdyż wspomnienie seksownej blondynki, którą zostawiłem w Paryżu, spędzało mi

sen z powiek. W każdym bądź razie dobrze po północy usłyszałem ciche skrzypienie otwieranego

okna. W starych angielskich gospodach przyjaźni goście nie korzystają z takiej drogi. Moja ręka

zacisnęła się więc automatycznie na rękojeści sztyletu znajdującego się pod poduszką.

Gdy intruz wsunął się cicho do pokoju, leżałem bez ruchu. Instynkt ostrzegł mnie jednak od

razu, że gość szykuje się do ataku.

Rzuciłem sztyletem i niemal równocześnie zsunąłem się z łóżka na podłogę. Okazałem się

lepszy. Napastnik zdążył jeszcze wystrzelić do mnie z pistoletu z tłumikiem, lecz chybił, gdyż wąskie

i długie ostrze sztyletu o sekundę wcześniej zatopiło się w jego szyi.

Podniosłem się z ziemi i zapaliłem w pokoju górnej światło. Prawdę mówiąc, nie był to

najlepszy początek mego urlopu.

Czytając tę scenę, Brenna przypomniała sobie, jak włamywała się do domku Rydera. Na

samo wspomnienie aż się uśmiechnęła, lecz chwilę potem uprzytomniła sobie, że cała ta przygoda

mogła skończyć się fatalnie.

Akcja powieści, żywa i obfitująca w przeróżne wydarzenia, rozwijała się szybko i sprawnie.

Pod koniec pierwszego rozdziału, główny bohater książki niejaki Hunt Cameron, otrzymuje

niezwykle trudną i niebezpieczną misję do wykonania. Jego zadanie jest uprowadzenie zza

„żelaznej kurtyny” człowieka, który zdradził. Był to groźny facet. Nazywano go Quicksilverem, bo

był szybki i nieuchwytny jak żywe srebro. Nieskomplikowana fabuła powieści miała drugi, dość

ciekawy dla Brenny, wątek. Do wykonania trudnej misji Cameronowi przydzielono bowiem

partnera. Młodą i piękną agentkę specjalną, Cassandrę Vaughn.

Była świeżo upieczoną absolwentką nowoczesnej szkoły szpiegowskiej. Świetnie znała się

na komputerach i za ich pomocą potrafiła wykonywać analizy przeróżnych faktów. Umiała także

posługiwać się wszelkimi technicznymi cudeńkami używanymi w tym zawodzie. Miała dużą

wiedzę podręcznikową i wszystko usiłowała robić dosłownie tak, jak ją tego nauczono. Dla

Cassandry Vaughn usiłowanie uprowadzenia Quicksilvera miało być pierwszym w życiu zadaniem.

Hunt Cameron był natomiast agentem doświadczonym i wytrawnym. Tego, co umiał, a

potrafił wiele, nauczyło go życie. Często działał instynktownie i niekonwencjonalnymi metodami.

Jedynym środkiem technicznym, w który naprawdę wierzył, był długi i wąski sztylet. Nigdy się z

nim nie rozstawał. Ten człowiek nie ufał nikomu.

Hunt Cameron i Cassandra Vaughn stanowili przeciwieństwo i od pierwszego wejrzenia

poczuli do siebie niechęć. Hunt, profesjonalista w każdym calu, uważał młodą debiutantkę za kulę u

nogi, a śliczna Cassandra nie pochwalała metod jego pracy. Ale, jak to w takich przypadkach bywa,

zaczęli ze sobą romansować.

Brenna przyłapała się na tym, że opisy wszystkich scen miłosnych między Huntem a

Cassandrą czyta z wielkim zaciekawieniem.

W południe oboje z Ryderem poszli na lunch do jego domku. Jedli kanapki i pili herbatę.

Brenna chciała szybko wrócić do przerwanej lektury. Pół godziny później znaleźli się nad jeziorem

i zatopili ponownie w kartach swoich książek.

Nad wodą panowała cisza, przerywana od czasu do czasu warkotem silnika przepływającej

motorówki. Brenna odczuwała obecność siedzącego blisko niej Rydera, lecz całą jej uwagę

pochłaniała wartka i emocjonująca akcja powieści. Kiedy późnym popołudniem przeczytała

ostatnie zdanie, musiała uczciwie przyznać, że Justin Murdock dał swym czytelnikom godziwą

rozrywkę. I nie tylko rozrywkę, gdyż ze względu na zawarte w książce podteksty czytelnicy tej

sensacyjnej książki otrzymali jeszcze coś, z czego chyba niewielu zdawało sobie sprawę.

- Skończyłaś? - spytał Ryder, odkładając na bok własną lekturę.

Brenna skinęła głową. Oparła podbródek na dłoniach i zamyślona patrzyła daleko przed

siebie na połyskujące w słońcu wody jeziora.

- Ryderze, ta książka jest świetnie napisana. Jestem pewna, że niejednokrotnie już ci to

mówiono.

- Chciałem usłyszeć pochwałę od ciebie -odrzekł, lekko się uśmiechając.

Na chwilę zamilkli oboje. Brenna zdawała sobie sprawę z tego, że Ryder czeka na jej dalsze

uwagi.

- Dużo w niej przemocy - zaczęła powoli. Nie od razu chciała mówić o tym, co

najważniejsze.

- Autorów sensacyjnych książek obowiązują pewne rygory.

- Czy dotyczą także scen miłosnych? - spytała odruchowo Brenna i niemal natychmiast tego

pożałowała. Siedziała teraz sztywna, czekając w napięciu na odpowiedź Rydera.

- To nie są opisy scen miłosnych, lecz erotycznych. Tak, czytelnicy tego typu książek

spodziewają się w nich między innymi właśnie takich rzeczy. Już ci wspominałem, że w swych

powieściach sprzedaję seks, przemoc i intrygę.

Brenna oderwała wzrok od tafli jeziora i spojrzała na mówiącego.

- Ale to są przecież sceny miłosne! - niemal wykrzyknęła.

- Dlaczego tak sądzisz? - spytał Ryder obojętnym tonem. Obserwował ukradkiem twarz

Brenny.

- Bo... bo łączy ich znacznie więcej. Niezależnie od wzajemnego pożądania seksualnego,

Cassandra i Hunt przekonują się, że są sobie coraz bardziej potrzebni. A zresztą całkiem

niepotrzebnie o tym mówię. Przecież to spod twego pióra pochodzą opisy tych scen!

- Mów dalej - poprosił. - Bardzo podoba mi się sposób, w jaki specjalistka od filozofii

analizuje sznurowatą powieść. Dlaczego sceny łóżkowe uważasz za miłosne? W całej tej książce

ani razu nie pada słowo „miłość”. Hunt nie mówi Cassandrze, że ją kocha.

- Ona też tego nie robi - dodała Brenna z nutą zawodu w głosie. - Na samym końcu książki

mogłeś to wprost napisać. Przecież jest oczywiste, że połączyła ich głęboka miłość.

- W tym, co odczuwali w stosunku do siebie, nie było nic bezsensownego i

sentymentalnego.

- Tak właśnie oceniasz miłość? Uważasz, że jest głupia i ckliwa? - spytała nie kryjąc

rozczarowania.

- Tego zdania są moi czytelnicy - odrzekł z przekonaniem.

Brenna roześmiała się, odwróciła wzrok od Rydera i w zamyśleniu spoglądała na wody

jeziora.

- Podobało mi się zakończenie. Cassandra i Hunt zdali sobie sprawę z tego, że od życia

pragną znacznie więcej i decydują się zacząć je na nowo. - Bohaterowie książki Rydera postanowili

bowiem rzucić swój trudny i niebezpieczny zawód i zbudować wspólne, spokojniejsze i

szczęśliwsze życie.

- Czy Hunt nie jest jak na twój gust zbyt zagorzałym antyfeministą? - żartobliwym tonem

zapytał Ryder.

- Jest. Pod pewnymi względami. Na przykład zawsze bierze na siebie najtrudniejsze zadania,

w przekonaniu, że Cassandra z nimi sobie nie poradzi. - Brenna przerwała na chwilę. - Stop.

Wycofuję to wszystko, co powiedziałam. Hunt pakował się w najgorsze tarapaty z zupełnie innego

powodu. Dlatego, że za wszelką cenę usiłował osłaniać swoją partnerkę. Mówi wprawdzie

dziewczynie, że nie ufa jej zawodowym umiejętnościom, lecz w jego ustach to tylko pretekst. Cały

czas usiłuje ochronić ją przed koszmarnym przeżyciem, jakim jest zabicie człowieka. I zawsze

osłania wtedy, kiedy Cassandrze grozi niebezpieczeństwo. Mam rację?

- Tak.

- Hunt - ciągnęła Brenna - jest agresywny, cyniczny i bezwzględny. Jako przeciwnik potrafi

być bardzo niebezpieczny. Ale sama nie wiem dlaczego, mimo tych wszystkich wad, mam dziwną

słabości do tego mężczyzny. Daje się lubić. - Patrzyła znów na wodę. Skierowała wzrok daleko

przed siebie. - Ufałabym mu bez granic. Jest człowiekiem na wskroś prawym i uczciwym, mimo że

kieruje się własnymi zasadami. A może właśnie dlatego. Powiedz mi, proszę, na ile Hunt jest

odbiciem ciebie? - spytała.

- Przekonaj się sama.

Brenna nadal nie patrzyła na Rydera. Jej ścisły analityczny umysł zaczynał formułować

wnioski. Nie była nimi zachwycona.

Myśli Brenny obracały się wokół faktu, że mimo woli zaczęła podziwiać Hunta Camerona i

zasady moralne, którymi się w życiu kierował. Podobnie jak powieściową Cassandrę, pociągały ją

zarówno siła charakteru, jak i prawość tego człowieka, mimo że chwilami drażnił ją bardzo jego

sposób bycia, zachowanie się, postępowanie i maniery. Wobec samej siebie Brenna musiała

przyznać, że jej stosunek emocjonalny do Rydera staje się niebezpiecznie bliski uczuciu, którym

piękna Cassandra z książki darzyła jej bohatera.

Świadomość tego faktu była dla Brenny wręcz przerażająca. Musiała zacząć się bronić, i to

natychmiast. Z błyskiem gniewu w oczach spojrzała na Rydera.

- Nie powinieneś używać siły w stosunku do Damona.

- Należysz do mnie, Brenno. Już nigdy więcej nikomu nie pozwolę cię uderzyć. Facet miał

szczęście, że go nie zabiłem.

W prawdziwość tych słów Brenna nie wątpiła. Wiedziała, że Ryder mówi prawdę. Kierował

się w życiu własnymi zasadami. Ostatniej nocy mu się oddała, została jego własnością i dlatego

stanął w jej obronie i nadal zamierza ją chronić. Podobnie jak powieściowa Cassandra, Brenna

odczuwała jednak wewnętrzną potrzebę protestu wobec takiego traktowania. Nie stanie się niczyją

własnością, zwłaszcza zaś Rydera! To nie jest dla niej odpowiedni mężczyzna. Na co dzień był jej

potrzebny ktoś właśnie taki, jak Damon Fielding...

Brenna nagle uprzytomniła sobie, że jej ostrą reakcję na słowa Damona wywołało

rozczarowanie do tego człowieka. Spodziewała się, że wystąpi w jej obronie i będzie skutecznie

chronił przed przeciwnościami życia. A co on robił? Była kobietą silną i świetnie potrafiła sobie

radzić i bronić się sama. W głębi duszy marzyła jednak o tym, by mężczyzna, z którym się zwiąże,

w krytycznych sytuacjach stawał zawsze w jej obronie i nie szedł nigdy na żaden kompromis.

Nie, nie jestem sprawiedliwa w stosunku do Damona, pomyślała Brenna. Na swój sposób

usiłował mnie przecież chronić. Radził rozsądnie, bym myślała o karierze i przyszłości w college'u,

nie zaś o niesprawiedliwości, która mnie spotkała. Takie rozumowanie miało sens.

Będąc na miejscu Damona, Ryder wytoczyłby w jej obronie otwartą wojnę. Z jakim

skutkiem? Oboje wylecieliby z college'u... Przypomniała sobie niedawno odbytą rozmowę.

K t o ma rację? Po czyjej stronie jest słuszność? pytała samą siebie Brenna. Odpowiedź nie

była prosta.

Pójście na kompromis jest rozwiązaniem dobrym, lecz człowiek sam musi zdecydować,

gdzie położyć kres takiemu postępowaniu. Brenna była przekonana, że dla Damona, gdy chodziło o

karierę zawodową, taka granica znajdowała się dalej niż dla niej. O ile dalej?

Zanim spróbuje odpowiedzieć sobie na to pytanie, musi się zająć odmienną sprawą, w tej

chwili znacznie ważniejszą. Wytyczeniem zupełnie innej granicy w stosunkach z Ryderem! Od

samego początku instynkt ostrzegał ją przed tym niezwykle niebezpiecznym mężczyzną. I teraz, po

przeczytaniu napisanej przez niego powieści, wiedziała już na pewno, że to, co ją pociąga w

Ryderze, polega na czymś więcej, niż tylko na zmysłowym pożądaniu. Jakaś cząstka jej samej

tęskniła do mężczyzny prostolinijnego, bezkompromisowego i niezależnego. Ale z pewnością nie

do Rydera Sterne'a! To było wykluczone! Jakże bowiem mogłaby związać się z człowiekiem

prymitywnym, nie należącym do środowiska, w którym żyła i żyć zamierzała. Jej potrzebny był

mężczyzna inteligentny, ze statusem naukowym. Nie do pomyślenia byłoby zakochać się w

człowieku spoza jej świata.

Zakochać się? O nie! Nigdy! W bursztynowych oczach Brenny zapłonęły gniewne ognie.

Spojrzała niechętnie na Rydera.

- Nie należę do ciebie. Pod żadnym względem. Ostatniej nocy poszliśmy tylko do łóżka.

Kiedy wreszcie zrozumiesz, że nie miało to nic wspólnego z miłością?

Odłożył książkę, odwrócił się w stronę Brenny i ujął mocno w dłonie jej rozognioną twarz.

W srebrzystych oczach, które teraz patrzyły na nią z bliska, dostrzegła determinację.

- Moja droga, ani mnie, ani czytelników moich powieści nie interesują tak bezsensowne i

sentymentalne pojęcia jak miłość. Nie używaj więc proszę tego słowa. Nas oboje łączy coś innego.

Pożądamy się nawzajem i jesteśmy sobie potrzebni.

- Jak możesz w ogóle twierdzić coś takiego! - wykrzyknęła Brenna. - Wcale nie jesteśmy

sobie potrzebni! - Mówiąc te słowa nie była ich do końca pewna i obawiała się, że Ryder to

wyczuje.

Popatrzył na nią uważnie.

- Pół dnia spędziłem dziś na czytaniu prac naukowców, których ty szanujesz. - Wskazał na

leżący obok zbiór filozoficznych tekstów. - Chcesz usłyszeć, czego się dowiedziałem? - Nie czekał

na odpowiedź Brenny i ciągnął dalej: - Jako człowiek parający się filozofią, należysz do grona ludzi

dociekliwych, którzy nie boją się formułować problemów do rozwiązania, i to najbardziej

podstawowych. Pytania, które stawiali sobie dawni filozofowie, dotyczyły istoty natury ludzkiej,

zjawisk i rzeczy. Były tak fundamentalne, że otwierały nowe obszary wiedzy. Przemyślenia tych

ludzi i ich teorie leżą u podstaw nie tylko nauk matematyczno-przyrodniczych i technicznych, lecz

także etyki i logiki. Kobieto! Jeśli zamierzasz dalej uprawiać swój zawód, musisz mieć odwagę

cywilną, żeby samej sobie zadać parę pytań i poszukać na nie odpowiedzi!

- Jakich pytań? - zaczepnie spytała Brenna. - Podaj choć jeden przykład.

- Czego oczekujesz od życia, czego chcesz od ludzi. Co pragnęłabyś otrzymać od życiowego

partnera i co jesteś w stanie dać mu w zamian. - Głos Rydera stał się teraz łagodny. - Jest jeszcze

wiele innych pytań, takich jak, na przykład, dlaczego zaprosiłaś mnie wczoraj do swojego łóżka.

- Nie! Ja nie... - Żeby nie widzieć pełnego wyrzutu spojrzenia Rydera, Brenna zamknęła

oczy. - A więc dobrze. Zrobiłam to. Niczemu zaprzeczać nie będę. Nie wiem tylko, czego chcesz

teraz ode mnie.

- To proste. Chcę ciebie - odpowiedział łagodnie. - Chcę mieć całą ciebie na prawach

wyłączności. Jeśli kiedykolwiek się dowiem, że twój bezcenny profesor Fielding znów cię dotknął,

rozerwę go na strzępy. Ile razy mam jeszcze powtarzać moje ostrzeżenia? Mówiłem, że jeśli mi się

oddasz, to na zawsze i bez reszty!

- Nie mam pojęcia, co w twoich ustach oznacza „bez reszty”. - Nie bardzo wiedząc

dlaczego, Brenna ciągnęła tę bezsensowną rozmowę. Rozumowo opierała się Ryderowi, lecz jej

zmysły wymykały się spod kontroli. Jak dobrze byłoby rzucić się teraz w ramiona tego mężczyzny i

wreszcie przestać myśleć! Zapomnieć nie tylko o przeszłości, lecz także o przyszłości! Wrodzona

ostrożność i nieufność jednak przeważyły. W stosunkach z Ryderem musiała bez przerwy mieć się

na baczności. Sobie już zupełnie nie dowierzała.

- Przestań udawać, że nie rozumiesz - odparł lekko zniecierpliwiony. - Ostatniej nocy

wyrażałem się prosto i jasno.

- Usiłujesz mnie wciągnąć w coś poważnego. Przestań wywierać presję!

- Wcale nie wywieram. Powiedziałem ci przecież, że mogę poczekać.

- To tylko puste słowa! Równocześnie żądasz ode mnie wielu rzeczy!

- Upoważniłaś mnie do tego.

- Nigdy czegoś podobnego nie uczyniłam!

- Co więc zamierzasz zrobić? O ewentualnej ucieczce już rozmawialiśmy. Wiesz, że szybko

cię znajdę. Jeśli jednak zostaniesz ze mną, dam ci czas na oswojenie się z nową sytuacją. Podejmij

więc decyzję. Wybieraj.

Brenna aż zatrzęsła się ze złości. Siłą oderwała dłonie Rydera od swojej twarzy. Zerwała się

na równe nogi.

- Jak w ogóle śmiesz proponować coś takiego! Nikt nie ma prawa mi nic narzucać! Robię to,

co mi się żywnie podoba i nikomu nie dam się ubezwłasnowolnić! Twoje zarozumialstwo i

arogancja są wręcz przerażające. Czy naprawdę uważasz mnie za tak głupią, że zgodzę się na to,

byś uciął sobie ze mną wakacyjny romans? Genialnemu autorowi jest potrzebny ktoś, kto dostarczy

mu wieczorami trochę rozrywki po trudach pisania?

Brenna walczyła zapamiętale i poddawać się nie zamierzała.

Ryder podniósł się i stanął obok niej.

- Świetnie wiesz, że żadna rozrywka nie jest mi potrzebna. Gdyby tak było, nie

obiecywałbym, że poczekam, aż następnym razem zaprosisz mnie do łóżka. Kobieto, pójdź

wreszcie po rozum do głowy i przestań szukać wyimaginowanych powodów, żeby atakować.

- Wyimaginowanych? - powtórzyła zaczepnie rozdrażniona Brenna. - Coś mi się zdaje, że

wszystkie, które wymieniłabym, uznałbyś za wymyślone.

- O nie. Masz realne, ważne powody, żeby się mnie obawiać. Stwarzam przecież istotne

zagrożenie dla całej twej unormowanej egzystencji - odparł poważnie.

- Jedyne zagrożenie, z jakim mam teraz do czynienia, dotyczy mojej pracy zawodowej.

- Mylisz się, Brenno. Z tą sprawą łatwo sobie poradzisz. Ze mną jednak pójdzie ci znacznie

trudniej.

- Zaczynasz zachowywać się tak, jak ten wstrętny typ z kart twojej książki! - Brenna była

już tak rozzłoszczona, że przestała panować nas sobą. Zbyt wiele rzeczy działo się równocześnie, i

to za sprawą Rydera!

- A może jest przeciwnie? Może to on postępuje tak, jak ja? - spytał.

- Nie jestem seksowną rudą dziewczyną! Nie padnę na twarz przed jakimś prymitywnym

supermanem, co to uważa, że każda kobieta, na którą spojrzy, powinna mu się natychmiast oddać,

duszą i ciałem!

Po tej tyradzie Ryder nie odezwał się ani słowem. Uniósł tylko brwi i ten jego gest

wystarczył, by twarz Brenny zalała się nagle rumieńcem. Przecież raz już uległa Ryderowi! I temu

zaprzeczyć się nie da.

Nabrała powietrza i z godnością uniosła głowę.

- Uważam, że nie ma sensu kontynuować tej dyskusji. Wracam do domu. Cóż to był za

cholernie wesoły dzień!

Odwróciła się na pięcie i brnąc przez głęboki piach ruszyła w stronę grupy sosen, za którymi

znajdowały się domki. Starała się iść wolno i spokojnie. Nie da satysfakcji Ryderowi i uciekać

przed nim nie będzie. Po przeżyciach ostatnich godzin odczuwa teraz niesmak, irytację i złość, ale

tego prymitywnego mężczyzny przecież się nie obawia!

- Brenno!

To jedno słowo zabrzmiało w jej uszach jak trzaśniecie bicza. Odwróciła się powoli i stanęła

twarzą w twarz z Ryderem.

- Nie wydawaj mi poleceń - powiedziała opanowanym głosem.

- Nie wydaję. Wykrzyknąłem tylko twoje imię - odrzekł równie spokojnie. - Nie musisz się

mnie obawiać. I nie bój się siebie.

Brenna stała teraz nieruchomo i patrzyła na Rydera.

- Wczorajsza noc już się nie powtórzy - powiedziała zwilżywszy językiem zaschnięte z

emocji wargi.

- Zgoda. Jeśli tego chcesz. - Ryder zatrzymał się o krok od Brenny.

- Przepraszam za to, co wtedy się stało. Przykro mi, że opacznie pojąłeś moje zachowanie.

- Mylisz się.

- Proszę, nie zaczynaj wszystkiego od początku.

- Dobrze. Będę milczał.

- Złoszczę cię?

- Nie. Jedynie prowokujesz.

- Co zamierzasz zrobić? - spytała słabym głosem.

- Tak długo będę cię molestował, aż mi ulegniesz.

- Grozisz?

- Nie. Wrócę do twego łóżka dopiero wtedy, kiedy sama o to poprosisz.

Odetchnęła głęboko. Była na razie bezpieczna. Ryder nie rzucał słów na wiatr. Zrobiło się

jej jednak trochę przykro, że go rozczarowała. Wspólnie spędzona noc miała dla niej znaczenie i

uczciwość nakazywała mu o tym powiedzieć.

- Słuchaj. A co do tamtej nocy... - zaczęła niepewnie. Trudno było dobrać właściwe słowa.

- Zostawmy ten temat w spokoju - szorstko przerwał jej Ryder.

- Czemu? Dlatego, że to, co się zdarzyło, odmiennie oceniamy?

- Świetnie wiesz, że ja mam rację. Nie chcesz mi jej przyznać. Nie szkodzi. Zrobisz to

niebawem. Poczekam. - Wyciągnął rękę do Brenny. - Zapraszam na przedwieczornego drinka,

kolację i konwersację na tematy czysto filozoficzne. - Uśmiechnął się mile.

Tylko przez chwilę Brenna wahała się, czy przyjąć wyciągniętą dłoń. W tym momencie

poczuła, jak bardzo jest zmęczona. Z ulgą powitała koniec przykrej rozmowy i propozycję Rydera.

- Dziękuję za zaproszenie - odrzekła powoli. Ale gdy jego palce zacisnęły się lekko na jej

dłoni, nabrała głęboko powietrza i, nie mogąc oprzeć się pokusie odwetu, powtórzyła z uporem: -

Nie powinieneś uderzyć Damona. Nigdy nie wolno odpowiadać przemocą.

- Wierz mi, niekiedy to dobra metoda. - Uśmiechnął się blado. - Sama od czasu do czasu

musisz przecież tęsknić do czegoś definitywnego. W tych filozoficznych dociekaniach, którymi się

zajmujesz, jest przecież tyle nierozstrzygalnego...

Ruszyli w stronę domku Rydera.

- Czy coś już postanowiłaś w sprawie dalszej pracy? - zapytał po chwili.

- Jeszcze nic. I nie wiem, co zrobię. Po moich dzisiejszych wyczynach, po tym, jak

obraziłam Damona, mam podstawy sądzić, że spaliłam za sobą wszystkie mosty. - Brenna zagryzła

wargi. Narozrabiała co niemiara. Najgorsze było jednak to, że nie potrafiła określić swego stosunku

do całej tej sprawy.

- To, że mu przyłożyłem, pogorszyło jeszcze sytuację. Sądzisz, że wyrzuci cię z college'u

lub sprawi, że się ciebie pozbędą?

- Nie sądzę, by potrafił posunąć się aż tak daleko, ale... - urwała.

- Ale może utrudnić ci życie?

- Tak - odparła zgodnie z prawdą.

- Najważniejsze jest to, że go nie kochasz.

- Przecież miłość, jak twierdzisz, to uczucie bezsensowne i sentymentalne. Dlaczego więc

wypowiadasz się na ten temat?

- Gdybyś kochała Fieldinga, nie poszłabyś ze mną do łóżka.

Brenna pokiwała bezradnie głową. Ryder był tak bezgranicznie pewny siebie! Dalsza

dyskusja z nim na ten temat nie miała żadnego sensu.

Brenna ostatnio nie rozważała swego stosunku do Damona. Od chwili, w której obudziła się

dziś w pustym łóżku, wszystkie jej myśli skupiały się bez przerwy wokół Rydera. I on kierował

wszystkimi jej krokami.

Postanowiła przestać analizować to, co się ostatnio wydarzyło, i tego wieczoru bez

wewnętrznych oporów nie tylko zgodzić się na towarzystwo Rydera, lecz także mu się

podporządkować. Było to dla Brenny zupełnie nowe odczucie, gdyż, odkąd pamiętała, zawsze brała

na siebie odpowiedzialność za wszystko, zwłaszcza zaś za brata i swoje zawodowe życie. To było

normalne i innej sytuacji w ogóle sobie dotychczas nie wyobrażała.

Kilka godzin później, usadowiona wygodnie w kącie kanapy, wpatrywała się w ogień

płonący na kominku i sączyła wyborną brandy.

Przez cały wieczór rozmawiali z Ryderem tylko o filozofii i postaciach występujących w

jego książkach. Brenna była rozluźniona i pogodna. Odczuwała radość życia.

Ryder, siedzący na drugim końcu kanapy, uniósł kieliszek.

- Wypijmy za następną idealną noc.

Zrelaksowana Brenna spojrzała na niego z lekkim uśmiechem.

- Idealną. Nawet wtedy, kiedy spędzisz ją sam, we własnym łóżku? - spytała z żartobliwą

zaczepką.

Po raz pierwszy tego miłego spokojnego wieczoru padły z ust obojga słowa na temat,

którego do tej pory starannie unikali. Brenna natychmiast pożałowała, że go podtrzymała.

- We własnym łóżku - przytaknął Ryder. - A cóż w tym złego? Do mojej sypialni

przynajmniej nie muszę wdrapywać się po schodach. - Zamilkł na chwilę i popatrzył uważnie na

Brennę. - Czy rzeczywiście będę spał dziś sam? - zapytał łagodnie.

Nagle zrobiło się jej gorąco. Mimo napiętej atmosfery, która się wytworzyła, Brenna

postanowiła nadal prowadzić rozmowę w lekkim, żartobliwym tonie.

- Nie martw się, Ryderze. Jesteś dziś bezpieczny. Nikt nie zamierza cię uwodzić.

- Wiesz, że nie stronię od ryzyka. Mam podstawy przypuszczać, że ty też się go nie

obawiasz. - Uniósł się nieco na kanapie i na mały stolik z grubego pniaka odstawił kieliszek, który

przez cały czas trzymał w ręku.

Brenna poczuła, jak mocno bije jej serce. Czy tylko z obawy przed Ryderem?

- Obiecałeś, że nie będziesz mnie ponaglał i poczekasz - przypomniała lekko schrypniętym

głosem.

- Aha. - Kiwnął potakująco głową i dodał: - Poczekam. Na zaproszenie.

- Dziś zaproszenia się nie doczekasz. Nie licz na to. - Ręka, w której trzymała brandy, lekko

zadrżała.

- Czyżby? - Delikatnie przeciągnął opuszkiem palca po szyi Brenny. Jej złote oczy zalśniły

nagle ciepłym blaskiem. - Czy zdobędziesz się na to, by zaprzeczyć temu, o czym przekonaliśmy

się oboje ostatniej nocy? - zapytał łagodnie.

- Zamierzasz uwodzić mnie dalej za pomocą rozmów o filozofii i tej dobrej brandy?

- Nie. To ty mnie znów kokietujesz i prowokujesz. Nawet sama rozmowa z tobą jest

podniecająca.

Dużym wysiłkiem woli Brenna podniosła się z kanapy.

- Będzie lepiej, jeśli już sobie pójdę. Dobranoc. Za kolację bardzo dziękuję.

Odwróciła się i ciężkim krokiem zaczęła iść w stronę drzwi.

Kiedy dotykała ręką zamka, Ryder znalazł się obok niej.

- Muszę iść. - Spuściła wzrok i patrzyła na palce zaciśnięte wokół klamki.

- Wcale cię nie zatrzymuję.

- Ale też mi nie pomagasz! - Podniosła głowę i spojrzała złym wzrokiem na Rydera.

- Za dużo ode mnie żądasz...

Brenna otworzyła szeroko drzwi i zatrzymała się tuż za progiem, patrząc w ciemną noc.

Czego ja właściwie chcę? pomyślała nagle. Na spędzenie jeszcze jednej nocy z Ryderem zgodzić

się nie mogła. Ryzyko byłoby zbyt duże.

- Posłuchaj mnie wreszcie. Naprawdę, nie mogę zostać. A co do poprzedniej nocy, to musisz

wiedzieć, że... Och!

Jednym zwinnym ruchem Ryder znalazł się przy Brennie. Nie słyszała, jak się zbliża i

odwracając się wpadła w jego ramiona. Bez słowa stała teraz nieruchomo. Podniosła na Rydera

szeroko otwarte oczy. Patrzył na nią wzrokiem pełnym pożądania.

- Ostatnia noc - powiedział łagodnie - była idealna. Dzisiejsza też stanie się doskonała.

Porwał Brennę na ręce, odwrócił się i wniósł ją do środka, jednym ruchem ciała zatrzaskując

za sobą drzwi. Po chwili znaleźli się w kręgu ciepła promieniującego od żywicznych szczap

płonących na kominku.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Ryder usiadł na kanapie, nadal trzymając Brennę na rękach. Przez chwilę bez słowa

przytulał ją do siebie. Oparła głowę o jego ramię. Pragnął tej kobiety, a ona pożądała jego.

Zrobiło się jej lekko na duszy. Odsunęła od siebie wszystkie myśli i poddała się urokowi

zarówno nocy, jak i mężczyzny, który trzymał ją mocno w ramionach,

- A więc, moja pani, czy dostanę zaproszenie? - zapytał.

- Wygląda na to, że sam je sobie załatwiłeś.

- Musisz potwierdzić. Nie chcę, żebyś miała jakiekolwiek wątpliwości.

- Co do tego, kto kogo uwodzi? - zażartowała.

- Tak - padła odpowiedź serio.

- Ryderze, zwolnij mnie teraz z podejmowania decyzji. Cały dzień ich świadomie unikałam i

nie chciałabym zaczynać.

- Rozumiem. Życzysz sobie, abym tym razem decydował za nas oboje.

- Wygląda na to, że masz do czynienia z kobietą o słabym charakterze.

- Nie jesteś słaba, ale łatwo cię skrzywdzić. - Uśmiechnął się i przeciągnął ręką po ciemnych

włosach Brenny. - A więc jesteś gotowa mi zaufać? Sądzisz, że postąpię właściwie? Wiesz

przecież, że jestem głęboko przekonany, iż należymy do siebie.

- Nie mów tak, proszę! - wykrzyknęła cichutko. - Nie chcę myśleć teraz o żadnych

zobowiązaniach!

- W porządku... - Czubkiem języka dotknął ucha Brenny. - Ale gdy obudzisz się rano,

pamiętaj, że za tę noc odpowiedzialnością obciążyłaś mnie.

Brenna nie odrzekła już nic więcej. Pod wpływem pieszczot rozluźniała się coraz bardziej.

Czuła się bezpieczna i pożądana. Były to wspaniałe doznania. Dotknęła policzka mężczyzny, a

następnie przesunęła dłoń w dół, aż pod szyję, i zaczęła rozpinać guziki od koszuli. Ryder pieścił

oddechem jej ucho. Rękę położył na piersi.

Gdy zaczął ją głaskać przez bluzkę, cicho zajęczała.

- Ryderze, och, Ryderze!

- Tak dobrze jest cię dotykać - szepnął stłumionym głosem. Rozpiął bluzkę Brenny i wsunął

pod nią rękę. - Dziękuję ci, słodka dziewczyno, za to, że obdarzyłaś mnie dziś zaufaniem.

Zapewniam cię, że tej decyzji nie pożałujesz.

Brenna przycisnęła wargi do szyi Rydera. Było tak dobrze, a pieszczoty coraz bardziej

wzmagały jej pożądanie. Ręką wsuniętą pod rozpiętą koszulę gładziła teraz jego umięśniony tors.

Po chwili dłoń Brenny zsunęła się jeszcze niżej. Ryder drgnął gwałtownie.

- Sama widzisz, co ze mną robisz! Niełatwo mężczyźnie zachowywać się spokojnie wtedy,

kiedy aż tak pożąda kobiety!

Te słowa, wypowiedziane szorstkim zmysłowym tonem, sprawiły Brennie wielką

przyjemność. W jej oczach zapaliły się wesołe ogniki.

- Jesteś czarodziejką - mówił dalej Ryder. - Ale pamiętaj, że na tę noc mnie przekazałaś

władzę.

Uśmiechnęła się i złożyła usta do pocałunku. Ryder wpił się w nie mocno. Nie przerywając

pieszczoty, powoli zsunął Brennę z kolan na poduszki kanapy i przycisnął mocno całym ciałem.

Po chwili uniósł się i ściągnął z dziewczyny bluzkę, a z siebie koszulę. Położył rozpaloną

dłoń na jej płaskim, ukrytym w dżinsach brzuchu. Ich oczy się spotkały.

- Powiedz, że mnie pragniesz - powiedział łagodnymi głosem.

- Pożądam cię, Ryderze - odpowiedziała Brenna, zwilżając językiem zaschnięte wargi.

Rozebrał ją powoli. Leżała teraz przed nim obnażona i skąpana w świetle migocących blaski

w ognia padających z kominka. Ukląkł obok kanapy i gładził jej ciało. Gdy pochylił się, by

pocałować naprężone piersi, przywarła do niego z całej siły.

- Chodź do mnie, słodka dziewczyno - szepnął Ryder. - Pragnę mieć cię całą bardzo, ale to

bardzo blisko. - Położył się na dywanie i pociągnął Brennę za sobą, tak że przykryła go ciałem.

Szybko pojęła jego zamiary. To, co nastąpiło, było dla niej czymś zupełnie nowym i

zachwycającym. Sprawdzała teraz, na ile może podniecić Rydera, zanim straci on panowanie nad

sobą.

Przyciągnął Brennę mocno do siebie i zaczął całować jej wargi, równocześnie przesuwając

rękę wzdłuż ud.

- Chodź do mnie, moja słodka. I weź mnie sobie.

Ogarnęła ich gorączka. Stali się jednością i zamknęli we własnym świecie. Połączył ich

także jeden krzyk spełnienia. Po dłuższej chwili, gdy już leżeli obok siebie, Brenna usłyszała szept:

- Cudownie odpowiadasz na wszystkie pieszczoty. Płoniesz w moich objęciach. Brenno,

jesteś dla mnie stworzona. Należysz do mnie. Jeszcze nigdy nie byłem tak... tak...

- Zaborczy? Wymagający? Irracjonalnie zazdrosny? - podpowiadała.

- Wyjęłaś mi z ust te słowa. I dobrzeje zapamiętaj. Będę kochankiem zaborczym,

wymagającym i zazdrosnym. Z góry cię ostrzegam.

- Mimo tych wszystkich okropnych wad, które właśnie wymieniłeś, masz chyba jakieś

zalety. - Brenna próbowała żartować, lecz nie najlepiej jej się to udawało. Spoważniała i mówiła

dalej: - Nigdy przedtem nie wiedziałam, jak to jest, gdy człowieka ogarną płomienie...

- Och, Brenno!

Przyciągnął ją do siebie, tulił i głaskał. W pieszczocie tej było wiele czułości, która

wzruszyła Brennę. Zaspokojeni, leżeli objęci i patrzyli w ogień dogorywający na kominku.

Upłynęło wiele czasu, zanim Ryder podniósł się i zaprowadził dziewczynę do sypialni.

- Popełniłem błąd. Gdy pierwszej nocy dostałaś się tutaj przez okno, nie powinienem cię w

ogóle wypuszczać - powiedział, kiedy kładli się obok siebie. - Wszystko byłoby wówczas prostsze.

Następnego ranka Brenna obudziła się ze świadomością, że nic nie jest i nie będzie proste.

Myślami wróciła do realnego świata.

Tej nocy Ryder dał Brennie, za jej pełnym przyzwoleniem, tak mocne i wspaniałe odczucia,

jakich nigdy przedtem nie doznawała. Była szczęśliwa, że mu uległa.

Teraz jednak, wraz z rozpoczynającym się nowym dniem, musiała znów zająć się swymi

problemami wymagającymi rozstrzygnięcia.

Zobaczyła, że Ryder się obudził. Przyglądał się jej teraz spod półprzymkniętych powiek i

przyciągał do siebie, by pocałować.

- Pasujesz do mojego łóżka, Brenno. Świetnie w nim wyglądasz.

Patrząc na uśmiechniętego i zadowolonego Rydera, uprzytomniła sobie nagle, że jest o krok

od zakochania się w nim na dobre i natychmiast włączyła mechanizm obrony. To niemożliwe! Nie

mogę się zakochać w tak nieodpowiednim dla mnie mężczyźnie!

- Sam też wyglądałbyś nie najgorzej, gdybyś wreszcie przestał wlepiać we mnie oczy z miną

zachwyconego sobą samca.

Uwolniła się z objęć Rydera i usiadła na brzegu łóżka.

- Odczułem ulgę, że nie będę musiał już więcej błagać cię o względy. - Podciągnął poduszkę

i oparł się o nią plecami.

Dlaczego to wszystko musiało mi się przydarzyć z takim właśnie mężczyzną? Dlaczego na

miejscu Rydera nie znajduje się teraz ktoś pokroju Damona.

- Prawdziwy dżentelmen zawsze czeka na zaproszenie - upomniała Rydera.

- Nie wtedy, kiedy dama ceduje na niego odpowiedzialność za noc. Tak przecież zrobiłaś,

Brenny Llewellyn!

- Tylko na jedną noc!

- Nie. Na zawsze - oświadczył z głębokim przekonaniem.

O niebiosa! Co ja mam robić z Ryderem? Zastanawiała się Brenna. Muszę to wszystko

spokojnie przemyśleć, z dala od niego i jego sypialni.

- Nie spodziewaj się po mnie zbyt wiele - ostrzegła.

Ryder roześmiał się głośno. Nadal pełnym zachwytu wzrokiem patrzył na dziewczynę.

- Stanę się jedynym mężczyzną w twym życiu. I będę miał zawsze te prawa, które mi

wczoraj przyznałaś.

- Chcesz zbyt wiele.

Wyglądało na to, że Ryder nie zauważa złego nastroju Brenny. Sam był w doskonałym,

wręcz niefrasobliwym humorze.

- Nie wygrasz ze mną. Jestem od ciebie większy.

Próbuje się ze mną przekomarzać, pomyślała. Postanowiła wziąć się w garść. To, że Ryder

jest w żartobliwym nastroju, nie powinno jej wyprowadzać z równowagi.

- Duże rozmiary nie zawsze są zaletą. Przypomnij sobie dinozaury.

- Kiepska analogia. Oprócz krzepy fizycznej mam także rozum - przechwalał się Ryder.

Podniósł się zwinnie z łóżka, złapał Brennę wpół i przerzucił ją sobie przez ramię.

- Co robisz? - wykrzyknęła. - Puść mnie natychmiast!

- Zaraz cię nauczę, jak szorować mi plecy. - Zaczął iść w stronę łazienki. - Od dawna marzę

o własnej dziewczynie, która by to robiła codziennie.

- Cóż za fantazja! - Brenna z rozmysłem wbiła paznokcie w plecy Rydera.

- Oj - jęknął i szybko się zemścił, klepiąc ją w obnażony pośladek.

W łazience odkręcił kurek z wodą do prysznicu i nie puszczając Brenny wszedł wraz z nią

pod strumień wody.

- To idiotyczne! - warknęła.

- Nic nie mów i szybko zaczynaj mnie szorować.

Dopiero po godzinie udało się Brennie pozbyć towarzystwa niefrasobliwego i rozbawionego

Rydera. Przekonała go wreszcie, że musi wrócić do siebie, by się przebrać.

- Jeśli przestaniesz znęcać się tak nade mną, to być może zrobię ci śniadanie - dodała. Ta

myśl zrobiła jej przyjemność, a poza tym uznała, że powinna wreszcie zrewanżować się Ryderowi

za ciągłe dokarmianie.

- Zgoda. - Klepnął ją czule.

Uciekła. Przygotowując śniadanie nie przestawała myśleć. Co począć? pytała samą siebie.

Nie mogę przecież zakochać się na dobre w tak obcesowym i prymitywnym człowieku jak Ryder

Sterne. W mężczyźnie, który nie ma pojęcia o tym, co to miłość, i uważa to uczucie za coś

bezsensownego i sentymentalnego! A może powinnam potraktować tę znajomość jak urlopowy

romans? Brenna zagryzła wargi. Nie, to nie wchodziło w rachubę. O rosnącym uczuciu do tego

nieznośnego mężczyzny nie potrafię myśleć w kategoriach letniej przygody.

W tym momencie usłyszała pukanie do drzwi. Dlaczego Ryder zaczyna nagle zachowywać

się tak oficjalnie? Rozbawiło ją to i z uśmiechem na ustach otworzyła drzwi.

Na progu stał zupełnie ktoś inny. Craig!

- Kochany! - wykrzyknęła Brenna na widok szczupłego młodzieńca i rzuciła mu się na

szyję. - Jak to cudownie, że cię widzę! Zostaniesz kilka dni? - Obejmując czule brata cofnęła się w

głąb mieszkania. - Akurat trafiłeś na śniadanie. Wchodź.

- Piękne dzięki. Wiesz, że jedzenia nigdy nie odmawiam. Jak ci się tutaj powodzi? Jesteś

zadowolona z urlopu? - Odziedziczył po rodzicach ciemnobrązowe włosy, a w jego bursztynowych

oczach, podobnie jak u siostry, zapalały się wesołe złote ogniki.

Brenna uważała, że Craig jest przystojny. Był szczupły i zgrabny, a jego młodzieńcza twarz

nabierała już ostrzejszych rysów dojrzałego mężczyzny. Wiedziała, że brat ma powodzenie u

dziewczyn, ale o żadnej jeszcze nie myślał poważnie. Wprawdzie w dniu matury przyszedł do

domu przekonany, że zakochał się po uszy, ale po tygodniu przestał już myśleć o dziewczynie, w

której się zadurzył. Na szczęście, pomyślała Brenna. Była wtedy za to bardzo wdzięczna losowi.

- Co w Berkeley? O ile wiem, w tym roku masz na uczelni także zajęcia w lecie.

- Wszystko w porządku - odpowiedział Craig, sadowiąc się przy stole.

Brenna krzątała się przy kuchni, przygotowując śniadanie. W słowach brata wyczuła jakąś

niepokojącą nutę.

- Cieszę się, że przyjechałeś - odezwała się po chwili. - Ale w jaki sposób udało ci się

wyrwać w samym środku tygodnia? Byłam przekonana, że masz wiele pracy. Wiem, jak

intensywne bywają zajęcia organizowane w lecie.

- Jestem tu po to, żeby porozmawiać z tobą o... o przyszłym roku - odrzekł powoli Craig.

Brenna wyciągała właśnie z szuflady dodatkowe sztućce dla brata. Jego słowa zwiększyły

jej narastający niepokój.

- O co chodzi? - spytała prostując plecy.

- Jesienią nie wracam do Berkeley. Rzucam naukę.

- Nie możesz tego zrobić! Zwłaszcza teraz, kiedy masz tak blisko do końca. Nie możesz!

Podeszła do stołu i przerażona tym, co usłyszała, usiadła naprzeciw brata. Patrzyli na siebie

w milczeniu.

- Musisz mnie zrozumieć - zaczął po chwili Craig. - Mam już dość nauki. Chcę podróżować,

zobaczyć kawałek świata. Udało mi się dostać robotę na frachtowcu. Zaczynam za kilka tygodni.

- Na statku? - spytała z niedowierzaniem Brenna.

- Nawet nie masz pojęcia, jaka to okazja! - wykrzyknął z entuzjazmem. - O czymś takim od

dawna marzyłem. Ostatnio w Berkeley marnowałem tylko czas.

- Powinieneś skończyć studia! Tak niewiele masz do końca! Wiesz przecież, że

wykształcenie to rzecz najważniejsza. Nie wolno ci rzucać nauki. Pomyśl, masz przed sobą tylko

rok!

- I co mi z tego przyjdzie? Sama dobrze wiesz, że po to, by się w życiu jakoś sensownie

ustawić, jako absolwent wydziału historii, musiałbym się zdecydować na studia podyplomowe. Na

myśl o dalszych latach nauki niedobrze mi się robi!

- To znacznie lepsze niż pływanie na jakimś przeklętym statku! Craigu, oprzytomniej!

Chcesz popełnić szaleństwo!

Brat nie odezwał się więcej. Oboje siedzieli w milczeniu, ze spuszczonymi głowami. Brenna

wiedziała, że Craig decyzji nie zmieni, i chciało się jej płakać z rozpaczy. Zajść tak daleko i się

poddawać? Ten chłopak źle robi. Trzeba mu to koniecznie wyperswadować.

- Proszę cię, braciszku. Poczekaj rok. Wtedy postanowisz, co dalej. W każdym bądź razie

zdobędziesz już jakieś kwalifikacje. Będzie ci łatwiej, jeśli zmienisz zdanie i zdecydujesz się na

ustabilizowane życie.

- Na studia mogę przecież wrócić, kiedy tylko zechcę.

Byli tak zajęci rozmową, że nie usłyszeli odgłosu otwieranych drzwi. Zza pleców Craiga

dobiegł ich nagle donośny głos Rydera:

- Wchodzi ci już w krew, moja pani, przyjmować śniadaniem obcych mężczyzn. Nie jestem

tym zachwycony.

- Słuchaj - zaczęła szybko Brenna. - To jest...

W tym momencie Craig podniósł się od stołu i zwrócił się w stronę nowo przybyłego.

Wyglądał tak, jakby wejście obcego mężczyzny nie wywarło na nim żadnego wrażenia. Dobrze

znając porywczość brata, Brenna wiedziała jednak, że może on ostro zareagować na odezwanie się

Rydera.

- Nazywam się Craig Llewellyn. - Spokojnie odczekał chwilę, aż gość dobrze mu się

przyjrzy. - Brenna jest moją siostrą.

- Jesteście do siebie podobni - stwierdził Ryder. Atmosfera zelżała, gdy z przepraszającym

gestem wyciągnął rękę do Craiga. - Nazywam się Ryder Sterne.

Chłopak uścisnął wyciągniętą dłoń i z uśmieszkiem na ustach zapytał:

- A właściwie, co upoważnia pana do tego, żeby interesować się mężczyznami, których

przyjmuje śniadaniem moja siostra?

- Craigu! - wykrzyknęła Brenna, zaskoczona odezwaniem się brata.

- Możesz być zupełnie spokojny, mam do tego pełne prawo - odrzekł niewzruszony Ryder.

Siadając swobodnie na krześle i niefrasobliwie uśmiechając się do rozzłoszczonej Brenny, zaczął

udzielać dalszych informacji: - Bo widzisz, chłopcze, sprawa ma się tak, Brenna do mnie należy.

- Nie słuchaj go, Craigu. Od samego rana Ryder tak okropnie dziś się zachowuje.

- Powiadasz, że od samego rana? - Mówiąc te słowa Craig uniósł znacząco jedną brew i

spojrzał z dziwną miną na siostrę, a zaraz potem przeniósł wzrok na gościa.

Brenna uprzytomniła sobie nagle, że w jej stosunkach z bratem zaczynają zmieniać się role.

Po raz pierwszy w życiu Craig oceniał jej postępowanie. Zrobiła się purpurowa. Szybko poderwała

się od stołu.

- Czy któryś z was ma ochotę na herbatę? - spytała sztywnym głosem.

- Brenna jest trochę skrępowana powstałą sytuacją - wyjaśnił gość Craigowi.

- To jasne. - Młodszy brat Brenny pokiwał ze zrozumieniem głową, kątem oka przyglądając

się Ryderowi. - Dobrze ją rozumiem. Mężczyźni, z którymi spotyka się moja siostra i którzy nią się

interesują nie mają zwyczaju opowiadać wszem i wobec, że do nich należy. W środowisku Brenny

to nie uchodzi. Jej znajomi inaczej się zachowują.

- Pytałam, czy ktoś chce herbaty! - niemal wrzasnęła Brenna.

- Proszę - odrzekł Ryder. - Twój brat pewnie też chętnie się napije. - Kiedy odwróciła się

tyłem do stołu, żeby sięgnąć po czajnik, zwrócił się do Craiga i z zainteresowaniem w głosie

zapytał: - A jak tacy faceci się zachowują? Czy możesz mi powiedzieć?

- Prawdę powiedziawszy, w życiu mej siostry właściwie nie było żadnego mężczyzny - po

chwili namysłu zreflektował się Craig. - Kiedy chodziłem jeszcze do liceum, Brenna prowadziła

dom. Były to też początki jej pracy w college'u. Miała ręce pełne roboty i na życie towarzyskie nie

starczało czasu. Potem poznałem ze dwóch jej kolegów, z którymi się spotykała. Byli zagorzałymi

zwolennikami związków partnerskich, na równych prawach, i łączenia się ludzi o wspólnych

intelektualnych zainteresowaniach. Nigdy nie powiedzieliby o kobiecie, że do nich należy. Coś tak

prymitywnego i niedzisiejszego nie przyszłoby im w ogóle do głowy. Uznając w małżeństwie

koleżeńskie stosunki, pewnie pół roku po ślubie zaczęliby romansować ze swymi studentkami.

- Dość tego. - Z pobladłą twarzą Brenna podeszła do brata. - Zamknij się wreszcie!

- Przepraszam, siostrzyczko. Nie chciałem cię urazić. - Dopiero teraz zobaczył, jak bardzo

jest zmieszana i zdenerwowana. - Już masz jedno zmartwienie, nie powinienem przysparzać ci

więcej kłopotów.

- Jakie ma zmartwienie? - spytał Ryder.

- To sprawa osobista. Moja i Craiga - powiedziała ostro Brenna.

- Jeśli czymś się zamartwiasz, będzie lepiej, gdy od razu powiesz mi, o co chodzi.

Brenna czuła, że Ryder uważnie się jej przygląda, ale nawet nie spojrzała w jego stronę.

- Nie chcę o tym mówić - odrzekła sucho.

- Czy masz jakiś kłopot? - Ryder zwrócił się do Craiga.

- Nie. Tylko rzucam studia. Przyjechałem, żeby siostrze o tym powiedzieć.

- I dlatego się martwi? A co zamierzasz dalej robić?

Brenna postawiła jedzenie na stole i szklanym wzrokiem popatrzyła na obu mężczyzn.

Wyglądało na to, że wyłączyli ją z rozmowy. Być może zrobiła to sama, nie godząc się na

omawianie przy Ryderze spraw brata.

Po krótkim wahaniu, Craig opowiedział Ryderowi o swoich postanowieniach. Kiedy

skończył, wyprostował się na krześle. Wyglądało na to, że czeka na opinię gościa.

Ryder oparł łokcie o blat stołu i popatrzył uważnie na młodego człowieka.

- Jesteś przekonany, że właśnie tak chcesz zrobić?

- Jestem - odrzekł Craig. Nie patrzył w stronę Brenny, która stała nieruchomo w głębi

kuchni.

- Jak nazywają się linie, do których należy frachtowiec? - pytał dalej Ryder.

Craig podał nazwę, a gość pokiwał w zamyśleniu głową.

- Swego czasu o nich słyszałem. Czy masz jakieś pojecie o pracy na morzu?

- Niewielkie - przyznał Craig. - Powiedziano mi, że przejdę odpowiednie przeszkolenie.

- O tak. Jestem pewien, że dostaniesz dobrą szkołę. To ciężka robota.

- Wiem.

- A czy w ogóle kiedyś pływałeś?

- Właściwie nie.

- Na pewno to ci się spodoba - spokojnym głosem powiedział Ryder. - Tylko pamiętaj o

jednym. Jeśli będziesz miał dość, w każdej chwili możesz rzucić tę robotę. Gdybyś zaciągnął się do

wojska, byłoby to znacznie trudniejsze.

Po tych słowach Rydera, na twarzy Craiga odmalowała się wyraźna ulga.

- Zapamiętam. A czy robił pan kiedyś coś podobnego?

- Trochę podróżowałem. Przekonanie się na własne oczy, jak funkcjonuje reszta świata, jest

bardzo pouczające. Być może warte tyle, co pięć czy nawet dziesięć lat przebywania w szkole.

- Mam dość! Koniec tej rozmowy! - Brenna nie posiadała się ze złości. - Craigu, to, co

chcesz zrobić, jest idiotyzmem i dobrze o tym wiesz. A tobie - zwróciła się do Rydera - nie wolno

go zachęcać. Nie masz prawa wtrącać się w nasze sprawy rodzinne.

- Nie masz racji. Wszystko, co dotyczy ciebie, żywo obchodzi mnie. Craig powinien

samodzielnie podejmować decyzje. Jest wprawdzie twoim młodszym bratem, lecz także już

mężczyzną. Sam musi postanowić, co chce robić dalej.

- Czy ty nic nie rozumiesz? - wybuchnęła zgnębiona Brenna. - Do końca studiów pozostał

mu zaledwie rok! Powinien je skończyć! W przeciwnym razie, co się z nim stanie? Co z nim

będzie, gdy wyjedzie? A jak wpakuje się w takie kłopoty, jak syn Gardnerów? - pytała z rozpaczą w

głosie.

- Wtedy pojadę po Craiga i ci go dostarczę – odrzekł spokojnie Ryder.

Brenna popatrzyła na niego wzrokiem pełnym smutku. Odwróciła się i bez słowa wyszła z

domu.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Ani Craig, ani Ryder nie próbowali pocieszać Brenny, bądź przemawiać jej do rozsądku.

Była im za to wdzięczna. Potrzebowała teraz spokoju. Musiała wszystko przemyśleć i pogodzić się

z nową sytuacją. Przez wiele lat niemal jak matka czuła się odpowiedzialna za losy młodszego

brata. Ale co teraz stanie się z Craigiem?

Brennie stanęły łzy w oczach. Wsunęła ręce do kieszeni i zaczęła wpatrywać się w spokojne

wody jeziora. Z miejsca, do którego doszła, domków nie było widać.

Craig jest przecież dorosły, powtarzała sobie. Nie ma jeszcze doświadczenia, lecz już jest

mężczyzną. Ryder miał rację, gdy kilka dni temu zwrócił jej uwagę, że o bracie mówi jak o

dziecku. Nawet matki muszą się pogodzić z tym, że pewnego dnia synowie staną się dorosłymi

ludźmi. Brenna przestała być opiekunką brata. Pragnęła, żeby zostali przyjaciółmi. Byłoby

bezsensowne, gdyby w stosunkach z Craigiem nadal chciała pozostawić sobie dominującą pozycję

starszej siostry.

Dominującą? Dopiero dziś, po tym jak podniosła głos na brata i powiedziała, że nie wolno

mu rzucać studiów, zdała sobie sprawę, iż taką właśnie rolę odgrywała dotychczas w stosunku do

niego. Zbyt długo przypisywała ją sobie, zbyt długo czuła się za niego odpowiedzialna.

Craig przyjechał nad jezioro Tahoe nie po to, by wysłuchać rad siostry. Chciał tylko ją

poinformować o powziętej decyzji.

Przypomniała sobie przerażającą historię o synu Gardnerów i aż się wzdrygnęła. Pracując na

statku, Craig nieraz znajdzie się w trudnej sytuacji. A jeśli wpadnie w poważne tarapaty? Co wtedy

z nim się stanie? Bujna wyobraźnia Brenny pracowała na jej niekorzyść.

Musi położyć kres tym rozważaniom. Craig nie jest Evanem Gardnerem. Nie buntuje się

przeciw życiu, lecz chce go po prostu zakosztować. A jeśli coś mu się stanie, były najemnik

wyciągnie go z opresji i przywiezie do domu. Nie było powodu, żeby nie dowierzać Ryderowi.

Ostatni raz popatrzyła na jezioro i ruszyła z powrotem.

W domku nie było nikogo. Craig i Ryder skończyli śniadanie. Stos brudnych naczyń piętrzył

się w zlewie. Brenna zaczęła przygotowywać sobie coś do zjedzenia, kiedy przez okno zobaczyła

obu mężczyzn stojących na wprost tarczy strzelniczej.

Ryder pokazywał różne sposoby strzelania z łuku. Było widać, że Craigowi cała ta zabawa

bardzo się podoba. Mają ze sobą wiele wspólnego, uprzytomniła sobie Brenna.

Obaj są energiczni, przedsiębiorczy i pewni siebie. Żyją zgodnie z własnymi kodeksami

etycznymi, w których honor i uczciwość zajmują poczesne miejsce. Tego rodzaju mężczyznom

kobieta może ufać bez granic, lecz będzie musiała stale znosić ich przechwałki, zadziorność i inne

podobne, typowo męskie wady. Brenna odwróciła się od okna i usiadła przy stole, żeby wreszcie

zjeść śniadanie. Była już porządnie głodna.

Gdzieś po godzinie zjawił się Craig. Był sam. Pomna swych postanowień, Brenna

zachowywała się spokojnie. Obdarzyła brata ciepłym uśmiechem. Zobaczyła, że odetchnął z ulgą.

Spojrzał na siostrę rozradowanym wzrokiem i usiadł naprzeciw niej przy stole.

- Będzie dobrze, siostrzyczko. Wszystko uzgodniłem z Ryderem. O nic się nie martw. Kiedy

wyjadę, zatroszczy się o ciebie.

Brenna podniosła głowę.

- O czym ty mówisz? - spytała zdumiona.

- Odbyliśmy długą rozmowę. Ryder powiedział, co was łączy. Zaopiekuje się tobą. Nie będę

musiał więcej się martwić, że poślubisz jakiegoś drętwego i nadętego faceta, jak Fielding.

- Posłuchaj. Nie wiem, co Ryder ci naopowiadał, ale wiedz jedno. Nic stałego nas nie łączy.

To przelotna znajomość. W tej chwili zresztą twoje sprawy są znacznie ważniejsze. Stoisz przecież

przed wielką życiową przygodą. Jeśli rzeczywiście chcesz jechać, dłużej nie będę protestowała.

- Dzięki, Brenno, że mnie zrozumiałaś. - Craig pochylił się w stronę siostry i uścisnął ją

czule. - Dużo musi cię kosztować takie postanowienie. Wiem, że chciałabyś, abym wylądował w

twoim ukochanym środowisku akademickim. Wybacz, siostrzyczko, ale nie dla mnie taka

egzystencja.

- Od dwóch lat zdawałam sobie z tego sprawę. - Brenna westchnęła głęboko.

- Mężczyzna musi znaleźć sobie własne miejsce w życiu - poważnym głosem oświadczył

Craig. - Czas żebym zaczął szukać.

Resztę dnia spędzili razem na miłej spokojnej rozmowie. To zżyte rodzeństwo miało sobie

wiele do powiedzenia. Ryder wykazał niezwykłą dla niego delikatność i zostawił ich samych.

Pojawił się dopiero wtedy, kiedy Craig poszedł po niego i zaprosił na kolację.

Wyjmując z piekarnika faszerowane pieczarki, Brenna zobaczyła, że Ryder rzuca jej krótkie

badawcze spojrzenie. Pewnie chce się upewnić, czy pogodziła się już z decyzją brata.

- Cześć - powitała go pogodnie. - Siadaj. Craig znakomicie przyrządza margaritę. Jeśli

zdobył tę umiejętność w Berkeley, to lepiej nie zgadywać, czego nauczy się na morzach

południowych! - Roześmiała się i gorącą tackę z pieczarkami odstawiła szybko na płytkę kuchenki.

- Margarita to świetny pomysł - z uznaniem w głosie powiedział Ryder. Gdy Brenna wniosła

do pokoju gorącą zakąskę, siedział na krześle w pobliżu kominka.

Mrugnąwszy porozumiewawczo do gościa, Craig wyszedł do kuchni. Brenna została sam na

sam z Ryderem. Musiał przecież wiedzieć, że brat powtórzy jego obietnicę, że się nią zaopiekuje.

Spojrzenie srebrzystych oczu było wymowne. Ryder pytał ją wzrokiem, jak przyjęła to

oświadczenie.

- Zapewniłeś Craiga, że podczas jego nieobecności nic mi się nie stanie - zaczęła oschłym

tonem. Chciała od razu załatwić tę sprawę.

- Martwił się, jak sobie poradzisz - odrzekł spokojnie Ryder, sięgając po zakąskę.

Spróbował. - Te grzyby są świetne. Czy zdajesz sobie sprawę z tego, że jest to pierwszy posiłek,

który dla mnie przyrządziłaś?

- Słuchaj, Craig ma mylne wyobrażenie o łączących nas stosunkach - ciągnęła Brenna, nie

dając za wygraną.

- Nie. Nie ma. - Spojrzał na wracającego z kuchni młodego człowieka. Niósł na tacy

dzbanek z margaritą i trzy szklanki, na brzegach których lśniły obwódki z kryształków soli. - Miło

widzieć, że w dzisiejszych czasach można się jeszcze czegoś na studiach nauczyć - dodał z

uznaniem w głosie.

Aż do końca dnia Brenna nie miała okazji dokończyć rozmowy z Ryderem. Rano brat

wracał już do Berkeley. Nie chciała przy nim wywoływać żadnych scen. Zależało jej na tym, by

wieczór upłynął w serdecznej, ciepłej atmosferze.

Słuchała więc spokojnie ożywionej rozmowy Craiga z Ryderem, rzadko w niej uczestnicząc.

Mówili przede wszystkim o wyjeździe Craiga, a Ryder opowiedział kilka historyjek z własnych

podróży. Nie poruszał żadnych przykrych tematów, za co Brenna była mu wdzięczna. Craig będzie

miał dość własnych przeżyć i przygód, i nie należało go zachęcać do bardziej awanturniczego i

niebezpiecznego życia.

Późnym wieczorem, gdy Ryder poszedł do domu, Brenna uprzytomniła sobie, że rozmowy o

podróżach i przygodach wprawiły ją w stan niepokoju, wręcz podniecenia.

Wychodząc, Ryder objął ją i mocno pocałował na dobranoc. Nie krył przed Craigiem

zażyłości łączącej go z Brenna. Zmieszana, szybko wysunęła się z jego ramion i spojrzała na brata.

W jego oczach zobaczyła aprobatę.

Następnego ranka Brenna ze łzami w oczach żegnała Craiga.

- Nie jedzie przecież na wojnę - uspokajał ją Ryder, gdy zniknął im z oczu odjeżdżający

samochód. - Przecież jeszcze się zobaczycie.

- Wiem. - Brenna wytarła łzy i odsunęła się od Rydera.

- Nic mu się nie stanie. Jest dorosły.

- Wiem - powtórzyła. Odwróciła się i nie patrząc na Rydera ruszyła w stronę domku. Jej

wewnętrzny niepokój z poprzedniego wieczoru wzmógł się jeszcze bardziej. Wszystkie przykre

wydarzenia ostatniego tygodnia zrobiły swoje. Czuła się teraz zupełnie rozbita. Nie wiedziała, co

robić ze sobą.

Ryder szedł obok Brenny, ze zmarszczonym czołem.

- Masz żal o to, że poparłem pomysł jego wyjazdu! - zapytał po chwili.

Nie odpowiedziała.

- Dobrze wiesz, że i tak by wyjechał. Nie dałby się zatrzymać. Coś mi się zdaje, że jest tak

samo uparty jak jego siostra.

Brenna nadal się nie odzywała. Szła w milczeniu. Nie potrafiła sobie wyjaśnić przyczyn

własnego smutku i niepokoju.

- Martwisz się tym, co obiecałem Craigowi? Że zaopiekuję się tobą?

W odpowiedzi wzruszyła tylko ramionami. Gdy otwierała drzwi domku, Ryder stracił

wreszcie cierpliwość.

- Do diabła, odezwij się wreszcie! Nie możesz tak odejść bez słowa!

Wziął Brennę za ramię i obrócił twarzą do siebie.

- A co to, u licha, ma znaczyć? - spytała za złością.

- Usiłuję poznać przyczynę twego zachowania. Sądziłem, że z decyzją Craiga już się

pogodziłaś.

- Tak. Pogodziłam. I nie mam do ciebie żalu o to, że wziąłeś jego stronę. Czego innego

mogłam się po tobie spodziewać? Ty i Craig jesteście ulepieni z tej samej gliny. Od początku było

oczywiste, że się dogadacie!

- A więc rozzłościło cię to, co mu obiecałem?

- Może - syknęła, usiłując uwolnić ramię. - A może nie podobał mi się sposób, w jaki to

załatwiłeś? Nie miałeś prawa tak postępować! Nikt cię do tego nie upoważnił.

- Brenno, jesteś moją kobietą i jest oczywiste, że zajmę się tobą.

- Nic nie jest oczywiste! - wybuchnęła z wściekłością

- Czy chcesz się teraz kłócić?

- Nie, bo nie ma o co. Z zupełnie innego powodu jestem w złej formie.

- Z jakiego?

- Nie twój interes.

- Oczywiście, że mój. Wszystko, co dotyczy ciebie, jest moją sprawą. O co więc chodzi?

Dlaczego jesteś tak bardzo zdenerwowana?

- Wiesz chyba, że mam wystarczające powody!

- Tak. I z wszystkim radzisz sobie zupełnie dobrze. Co nowego stało się dzisiejszego ranka?

- Nie wiem. Nie umiem sobie wytłumaczyć, dlaczego jestem w tak podłym nastroju, i z

nikim na ten temat nie będę rozmawiać!

- Pogadasz ze mną.

- Nie masz prawa nalegać!

- Oj, Brenno, zaczynam tracić cierpliwość.

- Chcesz, żebym się przestraszyła?

- Może. - Głos Rydera stawał się coraz spokojniejszy.

- Oboje wiemy, że cierpliwości nie stracisz. Jesteś przecież profesjonalistą w każdym calu.

Potrafisz być zawsze zimny i opanowany.

- Po co te złośliwości? Zaczynasz wyżywać się na mnie? Chcesz mnie sprowokować? To

niebezpieczna gra, moja pani. Wierz mi, będzie dla ciebie lepiej, jeśli porozmawiamy.

- Sądziłam, że wszystkie problemy wolisz rozwiązywać siłą.

- Tylko w specjalnych okolicznościach. Ta sytuacja do nich nie należy. Mów wreszcie, o co

chodzi.

- Sama nie wiem. Idź sobie.

Ryder trzymał Brennę mocno za rękę. Zamyślił się i po chwili zapytał:

- A może jesteś zazdrosna?

- Zazdrosna? Na litość boską, co ci przychodzi do głowy? Ukrywasz tu gdzieś w krzakach

jakąś seksowną dziewczynę?

- Chodzi nie o kobietę, lecz o Craiga.

Trafił bezbłędnie. Dopiero w tej chwili Brenna sama to zrozumiała.

- O Craiga? - spytała cicho.

- Tak. O to, ze nie chce pójść śladem siostry i rezygnuje z unormowanego życia. I że ma

odwagę realizować swe marzenia o wielkich przygodach. Odwagę, której tobie brakuje. Dlatego

czujesz się nieszczęśliwa?

- Nie! To niemożliwe! - wykrzyknęła zaskoczona Brenna.

- Możliwe, a nawet bardzo prawdopodobne. Zaraz wyjaśnię, dlaczego. To proste. Z jednej

strony chcesz dalej żyć sobie spokojnie w swym wyizolowanym, akademickim światku, z drugiej

jednak pragniesz czegoś więcej, ale boisz się siebie.

Ze zdumieniem Brenna popatrzyła na Rydera. Miał rację! Taka była prawda! Prawda, której

się obawiała.

- Czy dlatego tak bardzo mi się opierasz? - ciągnął, niewzruszony. - Boisz się mnie, bo

stanowię zagrożenie dla twej unormowanej egzystencji? Wiedz jednak, że to, co się stało, już się

nie odstanie. Podjęłaś ryzyko i zostałaś moja. Miej teraz odwagę przyznać się do tego wobec samej

siebie.

- Jak możesz tak mówić!

- Tego lata stanęłaś w obliczu znacznie ważniejszego problemu niż sprawa własnej kariery

zawodowej czy przyszłości brata. Stoisz na rozstajach.

- Wiem dobrze, czego chcę od życia!

- Zgoda. Ale czy zdobędziesz się na odwagę, by przyznać się do tego? Ile czasu ci potrzeba,

by pogodzić się z myślą, że oprócz wspinania się po szczeblach kariery i kontaktów z różnymi

Fieldingami jest jeszcze coś więcej? Craig znalazł w sobie odwagę i będzie robił to, czego pragnie.

A ty, Brenno? Czy odważysz się zrobić to samo, czy też zamkniesz się znowu w swojej wieży z

kości słoniowej, bezskutecznie usiłując uciec przede mną?

Słowa Rydera wywarły na Brennie duże wrażenie. Wiedziała jednak, że musi mu się

przeciwstawić. Z mieszanymi uczuciami odrzekła:

- Jeśli zdecyduję się wrócić do, jak ty to nazywasz, wieży z kości słoniowej, żadną siłą mnie

stamtąd nie wyciągniesz! Sama podejmuję decyzje co do mego życia i nie pozwolę sobą

manipulować. To, że dwukrotnie się przespaliśmy, w żadnym razie nie upoważnia cię do wtrącania

się w moje sprawy. Nie masz w stosunku do mnie żadnych praw. Ile razy mam ci to jeszcze

powtarzać?

- A ile razy powinienem wziąć cię jeszcze do łóżka, żebyś wreszcie przestała zaprzeczać, że

do mnie należysz? - zaatakował Ryder.

Tego było już dla Brenny stanowczo za dużo.

Uderzyła go w twarz. Z łatwością mógł się uchylić, bo brała szeroki zamach, lecz tego nie

zrobił. Stał bez ruchu, a na jego policzku wystąpił czerwony ślad.

- Używając siły trzeba się liczyć z możliwością odwetu - powiedział po chwili.

- Czy to oznacza, że mi się odwzajemnisz?

- Sądzisz, że cię uderzę?

Brenna zamknęła oczy. Odczuwała teraz niesmak i było jej wstyd.

- Nie. Mimo że na to zasłużyłam.

Parę razy odetchnęła głęboko, aby dojść do siebie. Kiedy otworzyła zamknięte oczy, Rydera

już przy niej nie było.

Samotnie zjadła kolację siedząc przy kominku. Miała przed sobą niewesołą perspektywę

pójścia spać do pustego łóżka, nawet bez powiedzenia dobranoc Ryderowi. I nagle uprzytomniła

sobie, że do niej należy położenie kresu powstałej sytuacji. Musi przeprosić Rydera, i to jak

najszybciej.

Brenna wiedziała, że całe popołudnie i wieczór nie wychodził z domu. Prawdopodobnie

pracował spokojnie nad książką. To do niego podobne, pomyślała. Ten człowiek ma stalowe nerwy.

Niczym się nie przejmuje. Sama nie była w stanie przeczytać ani jednej stronicy. Trzymała na

kolanach kwartalnik filozoficzny, otwarty ciągle w tym samym miejscu.

A może byłoby lepiej zostawić sprawę z Ryderem, tak jak jest w tej chwili? W ten sposób

zerwałaby znajomość, która stawała się zbyt bliska. Tego ranka już nawet wydawało się jej, że jest

zakochana.

Od wszystkich znanych jej mężczyzn różnił się tak bardzo, że zapewne to ją w nim

pociągało. Atrakcyjność Rydera nie oznaczała jednak, że nadawał się na, życiowego partnera.

Żaden związek nie może opierać się na tak wątłej podstawie, jak oświadczenie mężczyzny, iż

kobieta należy do niego, bo się z nim przespała.

Brenna musiała jednak przyznać się przed sobą, że Ryder pociągał ją nie tylko fizycznie.

Przypomniał się jej mimo woli bohater „Akcji Quicksilver”, wprawdzie twardy i

bezkompromisowy, ale kierujący się w życiu uczciwymi zasadami. Takiemu mężczyźnie można by

zaufać. Podobnie jak Ryderowi.

Nie powinna jednak wiązać się z człowiekiem pokroju Rydera Sterne'a. Co innego Damon

Fielding. On rozumiał jej sposób życia, ambicje i karierę. Był dla niej odpowiednim mężczyzną.

Miał nowoczesne poglądy na małżeństwo, a to, że Craig go nie lubił, nie miało większego

znaczenia. Sama przecież decyduje o sobie i swoją drogę życiową już wybrała. Nie ma na niej

miejsca dla takich mężczyzn jak Ryder Sterne.

Nie zmienia to jednak postaci rzeczy, że w stosunku do Rydera zachowała się niewłaściwie.

Winna mu była nie tylko przeprosiny za wymierzony policzek, lecz także wdzięczność za to, że

pomógł jej spokojnie przetrwać ostatni wieczór z Craigiem i podtrzymał ją na duchu.

Wstała z lekkim westchnieniem. Nałożyła żakiet, bo wieczór był chłodny, i wyszła z domu.

Stanąwszy na progu zobaczyła, że w oknach Rydera nie palą się światła. Czyżby poszedł

spać? Spojrzała na zegarek Było później, niż przypuszczała. Przez chwilę wahała się, czy wizyty

nie odłożyć do rana.

Coś jednak ciągnęło ją do Rydera. Musi zakończyć całą sprawę. Im szybciej, tym lepiej. I

tak od przykrego incydentu upłynęło już zbyt wiele czasu. Przecinając leśną polankę Brenna

powtarzała sobie, że celem jej wizyty są tylko przeprosiny. W żaden sposób Ryder nie wymusi na

niej zgody na to, żeby się z nim związała!

Podchodząc bliżej zobaczyła, że nawet ganek nie jest oświetlony. Widocznie gospodarz

poszedł spać. Trudno, będzie więc musiał wstać i wysłuchać, co gość ma mu do powiedzenia.

Brenna zaczęła obchodzić dom dokoła. Stanęła tuż przy otwartym oknie do sypialni. Tym

samym, przez które usiłowała dostać się pierwszej nocy do środka. Zaraz zastuka w ramę okienną i

obudzi Rydera. Raźniej będzie rozmawiać z nim po ciemku, niż w ostrym świetle lampy.

- Ryderze! - zawołała cicho.

Odpowiedzi nie było. Z wnętrza pokoju nie dochodziły żadne odgłosy.

- To ja, Brenna. Muszę z tobą porozmawiać. Tylko przez chwilę.

W domku nadal panowała cisza. Brenna otworzyła szerzej okno i zajrzała do pokoju. Było

tak ciemno, że dostrzegła tylko zarys łóżka.

- Obudź się, Ryderze!

Usiadła na parapecie. A może był w łazience lub wcale się jeszcze nie położył?

- Nie śpię.

Głos Rydera dotarł do Brenny nie od strony łóżka, lecz z przeciwnego kąta pokoju.

Instynktownie cofnęła się i zaczęła schodzić z parapetu, ale jednym ruchem ręki Ryder ją

zatrzymał.

- Och! - szepnęła. - Przeraziłeś mnie. Nie reagowałeś na pukanie w okno, pomyślałam wiec,

że nie ma cię w pokoju.

- Usłyszałem chrzęst żwiru na ścieżce, a potem zobaczyłem cię na parapecie. Postanowiłem

się przekonać, co zamierzasz zrobić.

- Przyszłam tu z kilku powodów. Po pierwsze, aby cię przeprosić za moje okropne

zachowanie. Straciłam panowanie nad sobą. Wybacz mi.

- A jakie są inne powody? - zapytał sucho.

Brenna westchnęła. Ryder nie zamierzał ułatwiać jej zadania.

- Chciałam podziękować za to, że pomogłeś Craigowi i mnie. Podtrzymałeś nas na duchu i

sprawiłeś, że wieczór upłynął w spokoju. Bez ciebie byłoby znacznie gorzej.

- Rozumiem. Co jeszcze?

Brenna zawahała się przez chwilę. Nic więcej mówić nie zamierzała. Zwyciężyła jednak

wrodzona uczciwość.

- Co do zazdrości o brata, to... to miałeś trochę racji - przyznała.

- Że robi to, na co ty się nie zdobyłaś?

- Przecież każdy człowiek ma od czasu do czasu ochotę robić coś innego niż zwykle. Ja też.

To naturalne. Ale wybrałam pracę w college'u i jestem z tego zadowolona. Ty i Craig jesteście

zupełnie inni.

- Zupełnie?

- Chyba tak. Wyboru dokonałam dawno temu i nic już nie zmienię.

- Na zmiany nigdy nie jest za późno – powiedział Ryder łagodnym głosem. - Nikt nie jest

przypisany na zawsze do swego zawodu i nie musi przez całe życie iść raz ustaloną drogą.

- Jestem zadowolona ze swojej egzystencji! - zawołała Brenna. - Jestem dobra w swoim

zawodzie i to daje mi satysfakcję. Od czasu do czasu myślę sobie o innych sposobach na życie, na

przykład o takim jak twój, ale to nie oznacza, że sama mam na niego ochotę. W głębi duszy może i

podziwiam życie pełne przygód. Ale z pewnością nie pochwalałabym wielu rzeczy, które ty robiłeś.

Lubię moją pracę!

- W porządku. Jesteś więc szczęśliwa w swojej wieży z kości słoniowej.

- Tak.

- To dobrze, ale pozostaje jeszcze jedna sprawa.

- Jaka?

- Nasza. Czekam, aż pogodzisz się z tym, że do mnie należysz.

- Nigdy na to nie przystanę! Zrozum wreszcie, że należymy do dwóch różnych światów!

- To nie ma znaczenia.

- Nieprawda! Chcę mieć kogoś, kto będzie mnie rozumiał, kogoś z mojego środowiska.

Tobie jest potrzebna zupełnie inna kobieta. Bardziej atrakcyjna i łaknąca burzliwego życia...

- Ty i ja potrzebujemy siebie nawzajem - przerwał jej Ryder. - Czy nadal tego nie widzisz?

- A co z miłością? - wyrwało się nagle Brennie. Zła na siebie, zagryzła wargi. Nie wolno jej

było posługiwać się argumentem tak nieracjonalnym.

- Z miłością? - powtórzył Ryder. - Mówię o ważnych sprawach, a nie o jakichś bliżej

nieokreślonych odczuciach. Brenno, nie brak ci przecież inteligencji. Bierz więc pod uwagę tylko

fakty. One dowodzą, że mnie potrzebujesz, lecz jeszcze trochę się obawiasz.

- Wcale się nie boję! - wykrzyknęła Brenna.

- Boisz się mnie dlatego, że, jak już mówiłem, stanowię dla ciebie zagrożenie. Miej odwagę

pokonać własny strach.

Ryder z uporem obstawał przy swoim. Brenna miała tego serdecznie dość.

- Przyszłam tutaj po to, żeby cię przeprosić, a nie na bezsensowną dyskusję. Dobranoc. -

Jakąś cząstką siebie marzyła skrycie, by Ryder nie pozwolił jej odejść.

- Przyjmuję przeprosiny. Dobranoc - powiedział spokojnie. Zeszła z parapetu i szybko

ruszyła w stronę domku.

Nagle za plecami usłyszała miękki głos Rydera:

- Brenno!

- Słucham?

- Mogłaś go zatrzymać.

- Kogo? Craiga? - Brenna nie rozumiała, co Ryder ma na myśli.

- Zostałby, gdybyś mu się zwierzyła z własnych kłopotów i opowiedziała o sytuacji, jaka się

wytworzyła w college'u.

- To nie byłoby w porządku - wyjaśniła. - Nie mogłam przecież użyć uczuciowego szantażu.

- Wiem. Jesteś rzetelnym człowiekiem. Zawsze wolisz walczyć uczciwie, nawet wtedy,

kiedy wiesz, że przegrasz. Śpij dobrze, moja pani. Życzę ci dobrej nocy.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Następnego ranka, we wspólnej skrzynce pocztowej, Ryder znalazł list adresowany do swej

sąsiadki. Poszedł więc do Brenny. Zastał ją w kuchni. Robiła śniadanie.

- Jest korespondencja do ciebie. - Położył kopertę i usiadł przy stole. - Herbata gotowa? -

zapytał bezceremonialnie.

O mały włos, a Brenna upuściłaby trzymane w ręku jajko. Od rana, po bezsennie spędzonej

nocy, była strzępkiem nerwów. Miotały nią sprzeczne uczucia, wpadała w skrajne nastroje.

- Tak. Możesz sobie nalać - odpowiedziała. Podeszła do stołu i wzięła kopertę do ręki. Był

to list od Diany Bergen.

- Pisze ktoś z przyjaciół? - spytał Ryder, nalewając sobie herbatą.

- Koleżanka z college'u. - Brenna rozerwała kopertę i szybko przebiegła wzrokiem treść

listu. - A więc tak to wszystko się skończy - powiedziała półgłosem.

- Co? - spytał Ryder.

- Profesor Paul Humphrey przyspieszył przejście na emeryturę. Jutro wieczorem odbędzie

się pożegnalne przyjęcie. Diana pisze, że byłoby dobrze, gdybym się na nim zjawiła. Ze względów

czysto taktycznych. - Tu Brenna wyraźnie się skrzywiła. - O przyjęciu Diana nie mogła mnie

wcześniej uprzedzić, gdyż nie ma tutaj telefonu. - Raz jeszcze rzuciła wzrokiem na list. - Jest

niemal pewne, że nowym dyrektorem instytutu zostanie Damon.

Ryder ostrożnie pił gorącą herbatę.

- No to w jesiennym semestrze nie będziesz mogła uskarżać się na brak wrażeń. Czy

rzeczywiście zamierzasz wracać do college'u i pracować u Fieldinga?

- Jeszcze nie wiem. O Damona będę martwić się później. Może go nawet przeproszę za to,

co tutaj się stało. Na razie jednak ważniejszy jest dla mnie profesor Humphrey. Jeśli nie zjawię się

jutro na przyjęciu, to być może stracę jedyną okazję, żeby się z nim zobaczyć i odbyć zasadniczą

rozmowę.

- Dlaczego, do licha, wcale nie przejmujesz się Fieldingiem? Sama mówiłaś, że ten facet

utrudni ci życie.

- Nie jestem o tym przekonana. Pewnie da mi spokój, bo mnie lubi. Rozmowa z profesorem

jest dla mnie w tej chwili istotniejsza, mimo że jeszcze nie wiem, w jaki sposób załatwię tę przykrą

sprawę.

- Czy Humphrey może ci zaszkodzić?

- Raczej nie, skoro odchodzi. Ale tak nieetycznego postępowania nie mogę puścić mu

płazem. - Brenna powzięła decyzję. - Wyjeżdżam po południu. Pójdę na przyjęcie i porozmawiam z

profesorem. Niech się dzieje, co chce. Bez względu na to, jaki ta konfrontacja będzie miała wpływ

na moją dalszą pracę w college'u.

- A co z Fieldingiem? - spokojnym tonem zapytał Ryder.

- Popełniłam błąd. Nie powinnam w ogóle prosić go o pomoc. I na dodatek jeszcze

obraziłam go za to, że usiłował wbić mi trochę rozumu do głowy. Jutro wieczorem przeproszę

Damona za moje okropne zachowanie. Zrozumie i wybaczy. Wyjaśnię mu też całą historię z tobą.

- Całą? Już sobie wyobrażam, jaka to będzie interesująca opowiastka.

- Przecież nie muszę mówić mu wszystkiego! - Brenna zrobiła się czerwona.

- Nie jest głupi. O ile dobrze pamiętam, uważa, że znalazłaś sobie ogiera do wakacyjnych

igraszek.

- Jak możesz nawet powtarzać coś takiego!

- Oboje dobrze słyszeliśmy, co mówił. Sądzisz, że ma rację? Czy rzeczywiście zabawiasz się

ze mną?

- Jesteś śmieszny. Proszę, tylko mnie nie prowokuj.

Brenna popatrzyła błagalnym wzrokiem na Rydera.

- A co do ostatniej nocy, to...

- Widzę, że wyjaśnienia dotyczące „ostatnich nocy” weszły ci już w nałóg. - W uśmiechu na

twarzy Rydera Brenna dojrzała nagle serdeczność. Podniósł się zza stołu, podszedł blisko i ujął w

dłonie jej spłonioną twarz. - Chodzi mi tylko o przyszłość. Nie będę się wtrącał do twoich spraw z

szefem. Jeśli uważasz, że powinnaś jechać i z nim porozmawiać, to twoja sprawa. Dobrze cię

rozumiem. Mnie interesuje zupełnie coś innego. Muszę wiedzieć, czy zamierzasz wrócić tu na

resztę wakacji, czy nie.

- Och, sama nie wiem, czy powinnam. Może będzie lepiej tak właśnie zakończyć naszą

znajomość.

- Jeśli nie wrócisz, i tak niczemu kresu nie położysz. Dobrze wiesz, że po ciebie pojadę. Daj

słowo, że przyjedziesz. Chyba się nie boisz? - Zaczął lekko wodzić palcem po szyi Brenny.

- Ach! - szepnęła poddając się bezwolnie delikatnej pieszczocie.

- A więc obiecujesz?

Co mogła odpowiedzieć? Ten mężczyzna miał nad nią władzę. Taką, jakiej dotychczas nie

miał nikt inny.

- Będzie lepiej, jeśli... - zaczęła niepewnie.

Ryder nie pozwolił Brennie skończyć zdania. Dotknął wargami jej ust i pocałował ją lekko,

a zarazem tak tkliwie, że nagle poczuła, iż słabnie w jego ramionach.

Odsunął się po chwili i popatrzył Brennie prosto w oczy.

- Obiecaj, że wrócisz nad jezioro Tahoe. To mi się od ciebie należy - rzekł mocnym, lecz

łagodnie brzmiącym głosem.

Nic nie była winna Ryderowi i dobrze o tym wiedziała. Mimo to jednak, niemal wbrew

woli, odrzekła cicho:

- Dobrze.

Przyciągnął ją mocno do siebie i stwierdził spokojnie:

- Wielka to frajda mieć do czynienia z uczciwą kobietą, o której wiadomo, że słowa

dotrzyma.

W południe Brenna była już w drodze. Prowadziła samochód napięta i zdenerwowana.

Nadal nie wiedziała, jak się zachowa, gdy stanie twarzą w twarz z profesorem Humphrey'em.

Ponadto miała ciągle przed oczyma obraz żegnającego ją Rydera. Stał na podjeździe z rękoma w

kieszeniach. Lekki wiatr od jeziora rozwiewał mu włosy, a na twarz o ściągniętych rysach padały

promienie słońca. Brenna zdawała sobie sprawę z tego, że Ryder dobrze rozumie powód, dla

którego postanowiła wracać dziś do college'u. Równocześnie jednak wiedziała, że nie zwolni jej z

danego mu słowa i będzie czekał, aż sama wróci nad jezioro.

Dlaczego mu to obiecałam? wielokrotnie zapytywała samą siebie podczas długiej i męczącej

podróży w okolice Zatoki San Francisco. Znacznie rozsądniej i bezpieczniej byłoby skończyć tę

znajomość.

Postanowiła przestać o tym myśleć. Teraz sprawa związana z jej pracą była znacznie

ważniejsza. Brenna nie liczyła na to, że uzyska pełne zadośćuczynienie. Takich złudzeń nie miała.

Chodziło jej tylko o to, by człowiek, który dopuścił się tak nieetycznego czynu, dowiedział się, iż

ona jest tego świadoma. I ma mu to za złe. Myliła się sądząc, że Damon stanie po jej stronie. Są

sprawy, które każdy musi załatwić sam i nikt go w tym wyręczyć nie może.

Dotarła wreszcie na miejsce. Zmęczona długą podróżą i wyczerpana nerwowo, wcześnie

położyła się spać. Zasnęła od razu. I śniła o mężczyźnie o srebrzystych oczach.

Następnego dnia starannie wybrała strój na wieczorne przyjęcie. Powinien dodać jej odwagi.

Tym razem bowiem miała być zdana wyłącznie na samą siebie. Postanowiła ubrać się elegancko, a

zarazem efektownie. Wybrała klasyczny biały kostium z żółtą, jedwabną bluzką, ostro kontrastującą

z czarnymi włosami, które upięła w węzeł z tyłu głowy. Na rękę nałożyła bransoletkę - dwa krążki:

żółty i turkusowy.

Tak ubrana, Brenna popatrzyła jeszcze raz w lustro. Czy wyglądam na spokojną i

opanowaną? Czy uda mi się ukryć przed ludźmi zdenerwowanie i niepokój? zapytywała samą

siebie.

Do klubu, w którym odbywało się przyjęcie, przyjechała umyślnie z opóźnieniem. Chciała

wejść na salę, gdy większość gości będzie już w środku. Z parkingu szła równym, miarowym

krokiem. W college'u odbywały się wprawdzie jakieś kursy letnie, lecz ruch był tu teraz znacznie

mniejszy niż podczas roku akademickiego.

Dzięki licznym wspaniałomyślnym sponsorom i hojnym wychowankom uczelni, klub był

miejscem wytwornym. Zaprojektowano go w stylu starej angielskiej biblioteki. Przyjęto tu także

dawne zwyczaje. Gościom podawano sherry i maleńkie kanapki.

Gdy Brenna weszła na salę, powitał ją szum rozmów wielu gości - profesorów i

wykładowców ze wszystkich wydziałów college'u. Przystanęła w pobliżu drzwi i zaczęła rozglądać

się wokoło. Profesora Humphreya ujrzała od razu. Stał pośrodku sali w otoczeniu

najznamienitszych gości. Już na pierwszy rzut oka było widać, że jest on dzisiaj w centrum uwagi.

Po prawej stronie profesora Brenna zobaczyła Damona.

- Jesteś! To świetnie. Cieszę się, że dostałaś mój list! - zawołała Diana Bergen, podchodząc

do Brenny. Sympatyczna twarz młodej kobiety wyrażała szczere zadowolenie. Dwa lata starsza niż

Brenna, niedawno dostała nominację na starszego wykładowcę.

- Dziękuję za list, Diano. Miło, że o mnie pomyślałaś.

Brenna wzięła do ręki kieliszek sherry. Pomyślała, że alkohol dobrze jej zrobi i doda

odwagi.

- Uważałam, że powinnaś się pokazać. - Diana spojrzała w stronę profesora Humphreya i

otaczających go osób. - Wiem, że naszego dyrektora w głębi serca nikt specjalnie żałować nie

będzie, ale przy takich okazjach trzeba być obecnym. To świadczy o szacunku, który żywisz do

naszych wydziałowych prominentów - dodała ze śmiechem.

Jeszcze niedawno temu, Brenna nie zwracała w ogóle uwagi na różne drobne obowiązki i

inne powinności członka społeczności akademickiej. W każdej pracy trzeba trochę udzielać się

towarzysko i Brenna nigdy przedtem przeciw temu się nie buntowała. Dziś jednak jej udział w

przyjęciu był przyprawiony goryczą. Wszyscy zebrani rozgrywali tu swoje małe taktyczne gry,

wspomagające wspinanie się po stopniach kariery. Czy kogokolwiek z tych ludzi zainteresowałoby

to, co jej się przydarzyło? Żałowaliby jej, czy woleliby o całym incydencie nigdy nie usłyszeć?

Brenna nie miała złudzeń. Oczywiście, wybraliby drugie rozwiązanie. Gdy się bowiem wie o jakiejś

sprawie, trzeba się do niej jakoś ustosunkować. Z ich punktu widzenia jedynym sensownym

posunięciem będzie opowiedzieć się po stronie profesora Humphreya. A on z pewnością zaprzeczy

oskarżeniom Brenny...

Nie mam prawa nikogo wplątywać w tę sprawę, nie po raz pierwszy powtarzała sobie

Brenna, obchodząc powoli salę. Spojrzała w stronę profesora. Był mężczyzną postawnym i

przystojnym, o arystokratycznych rysach, a bujne siwe włosy nadawały mu patrycjuszowski

wygląd.

Muszę jakoś odciągnąć go na bok, pomyślała sącząc sherry, której kieliszek ciągle trzymała

w ręku.

Gdy tak obserwowała profesora Humphreya, zobaczył ją Damon Fielding. W jego oczach

dojrzała zarówno zaskoczenie, jak i dezaprobatę. Ruszył szybko w jej stronę.

- A więc zdecydowałaś się przyjechać - stwierdził sucho na powitanie. - To dobrze.

Najwyższy czas, żebyś zaczęła dostosowywać się do panujących zwyczajów. Profesor Humphrey

żegna się dziś z nami i od jesieni nie będziesz musiała więcej go oglądać. Nie ma więc żadnego

sensu poruszać twej sprawy. Przyznaję, była przykra, ale z powodu tak drobnego incydentu nie

warto psuć sobie opinii w oczach dziekana i innych pracowników wydziału. Przyrzekam, że gdy

tylko zajmę miejsce Humphreya, wszystko ułoży się zupełnie inaczej.

- A więc twój awans jest przesądzony?

- Tak. To już postanowione. Głos profesora miał decydujące znaczenie. - Damon powiedział

to z nie ukrywaną satysfakcją. - Nie żywię do ciebie żadnych pretensji o to, co stało się nad

jeziorem Tahoe.

- Bardzo ci dziękuję. - Taka wspaniałomyślność Damona zaskoczyła Brennę. Postanowiła

przeprosić go od razu za postępek Rydera. - Przykro mi, że mój sąsiad cię uderzył. Nie powinien

był tego robić, ale nie wiedział, kim jesteś. Zobaczył, że się kłócimy.

- Zareagował odruchowo.- Damon uśmiechnął się wyrozumiale.

- Chyba tak. Przepraszam za to, że cię sprowokowałam. Nie miałam prawa mówić ci nic

przykrego.

- Kim jest ten mężczyzna? - zapytał Damon.

- Moim sąsiadem. - Brenna spojrzała nerwowo w stronę profesora Humphreya. Stał nadal na

środku sali.

- Jest dla ciebie kimś ważnym? Byłem wtedy tak rozeźlony, że powiedziałem coś, czego

mówić ci nie powinienem.

- Zaprzyjaźniłam się z nim. - Brenna nie mogła powiedzieć nic więcej o swym stosunku do

Rydera, gdyż nawet nie potrafiła określić, co łączy ją z tym dziwnym mężczyzną.

- Mówiłaś mu o nas? Wyjaśniłaś, o co się kłóciliśmy? Wie, kim jestem? - pytał dalej

Damon.

- Tak - przyznała Brenna.

- To dobrze. Więc wie, jak stoją sprawy między nami.

Brenna nabrała głęboko powietrza i zwróciła się do swego towarzysza:

- Przyjechałam dziś tylko po to, żeby porozmawiać z profesorem o wiadomej sprawie.

Na twarzy Damona oprócz niezadowolenia zauważyła także cień niepokoju.

- To bez sensu! - wybuchnął. - Nie możesz tego zrobić! Chcesz sobie zaszkodzić?

- Nie. Pragnę tylko uzmysłowić profesorowi, jaką zrobił mi krzywdę. Nie obawiaj się, nie

poproszę cię o poparcie. Sama załatwię całą sprawę. Dyskretnie i kulturalnie. - Uśmiechnęła się do

niego.

- Humphrey nadal może ci bruździć - obstawał przy swoim Damon.

- Spoza uczelni? Będąc na emeryturze?

- Przecież nie wyrzeknie się spotkań z kolegami. Tu i tam powie słowo i zantagonizuje ludzi

przeciw tobie - argumentował.

- Trudno. Zaryzykuję. Musi się dowiedzieć, co myślę o takiej nieuczciwości.

- Ile razy mam ci powtarzać, abyś dała spokój całej tej historii? Twoja kariera tylko na tym

zyska.

- Naprawdę jesteś przekonany, że profesor zechce mnie zniszczyć?

- Jeśli zaraz nie przestaniesz mówić o tej idiotycznej sprawie, to dopilnuję osobiście...

- Damonie, co masz na myśli? - Brenna popatrzyła zdumiona na swego rozmówcę.

- Pamiętaj, zostanę twoim szefem.

- Wiem. Ale co to ma wspólnego z...

- Będę w stanie zrekompensować ci wyrządzoną krzywdę.

- Zrekompensować? - jak echo powtórzyła Brenna.

- Dyrektor instytutu ma duży wpływ na wiele spraw dotyczących pracowników college'u,

takich jak awanse, stanowiska, a nawet publikacje. Przekonasz się, że milczenie się opłaci.

- Zamierzasz mnie przekupić? - z niedowierzaniem spytała Brenna.

- Narażasz swą przyszłość na szwank. Za bardzo zależy mi na tobie, żebym na to przystał.

Jeśli zachowasz się dziś rozsądnie, pomogę ci.

- Och, Damonie. Ty naprawdę nic nie rozumiesz. - Brenna potrząsnęła głową ze smutkiem.

Ryder od razu wiedział, o co jej chodzi. W lot pojął całą sprawę i zaaprobował zamiary. Dlaczego

Damon jest aż tak ślepy i niczego nie rozumie? Powiedziała głośno: - Odbędę rozmowę z

profesorem i od tego zamiaru mnie nie odwiedziesz. Jestem ciekawa, ile jeszcze innych prac zdążył

opublikować pod własnym nazwiskiem.

Damon otworzył usta, by zaprotestować, ale w tej właśnie chwili oboje usłyszeli znajomy,

głęboki i ciepło brzmiący męski głos:

- Tutaj pan jest! - zwrócił się do Damona Paul Humphrey. - Powinienem od razu wiedzieć,

że znajdę pana w towarzystwie naszej uroczej panny Llewellyn! Dobry wieczór, Brenno. - Skłonił

głowę. - To bardzo miło z twojej strony, że przyjechałaś na moje pożegnanie. O ile dobrze

pamiętam, spędzasz właśnie urlop nad jeziorem Tahoe.

Elegancki starszy pan. Człowiek ogólnie ceniony i poważany. Autorytet naukowy. Brenna

nie mogła pojąć, jak taki człowiek może jeszcze patrzeć jej prosto w oczy i prawić miłe słówka.

- Dzisiejszej uroczystości nigdy bym nie opuściła, panie profesorze - odrzekła spokojnie.

Takiej okazji nie mogła zaprzepaścić. Teraz albo nigdy, postanowiła. Rozmowa będzie musiała

odbyć się w obecności Damona. Trudno. Jeśli zechce, to odejdzie i zostawi ją z profesorem. - Jest

pewna sprawa, o której chcę z panem porozmawiać.

- Nie musisz się spieszyć. Przecież nie znikam na zawsze. - Starszy pan uśmiechnął się

czarująco. - Będziesz mnie widywała, moja kochana. Zamierzam nadal uczestniczyć w życiu

naszego college'u. Otrzymam nawet własny gabinet w gmachu biblioteki. To, jak sądzę, przywilej

weterana. Na razie jednak wybieram się na urlop. Jedziemy z żoną do Grecji. Obiecywałem jej to

od dawna i wreszcie dotrzymam słowa.

- Muszę dziś z panem porozmawiać - powtórzyła z naciskiem Brenna.

- Ależ proszę, moja droga! Mógłbym się założyć, że wiem, o czym będzie mowa. - Profesor

mrugnął porozumiewawczo.

Zauważyła rozpaczliwe spojrzenie Damona. Błagał ją o milczenie. Nic z tego, pomyślała.

Zaczynam mówić. I w tym momencie nagle odniosła wrażenie, że jest obserwowana. Odwróciła

wzrok od swych rozmówców i zaczęła rozglądać się wokoło. Przy wejściu na salę ujrzała znajomą

sylwetkę Rydera.

Na litość boską, co on tutaj robi? Odpowiedź na to pytanie narzucała się sama. Nie

dowierzał, że wróci nad jezioro Tahoe! Uważał, że nie dotrzyma danego mu słowa. Ta myśl

wstrząsnęła Brenna.

Ich spojrzenia się skrzyżowały. Ryder skinął lekko głową kelnerce, która wręczyła mu

kieliszek sherry i nie odrywając wzroku od Brenny ruszył w jej stronę.

Miał na sobie płową kurtkę sportową o ekstrawaganckim kroju, ciemnobrązowe

dopasowane spodnie, brązową jedwabną koszulę, a do niej krawat w ciapki złote i brązowe.

Specjalnie wyszykował się na tę okazję, pomyślała Brenna. Z wyglądu niczym jednak nie

przypominał pozostałych gości, ubranych w zwyczajowe tweedowe marynarki lub ciemne spokojne

garnitury.

Brenna nie mogła oderwać oczu od Rydera. Po chwili znalazł się tuż przy niej i bez słowa

stanął za plecami.

- Słuchaj, moja droga... - zaczął Paul Humphrey.

- Brenno! - upomniał ją Damon.

Całą siłą woli Brenna zmobilizowała się i zwróciła do profesora:

- Interesuje mnie pański artykuł o etycznych aspektach informatyki.

- Wcale mnie to nie dziwi. - Starszy pan pokiwał ze zrozumieniem głową. - Sądzę, że część

tego, co napisałem, przyda się w twojej pracy. Jeśli mnie pamięć nie myli, zajmujesz się podobnymi

zagadnieniami. - Brenna o mało nie zadławiła się łykiem alkoholu, który miała właśnie w ustach.

- Posłuchaj... - zaczął Damon.

Brenna przestała na niego zważać. Nie była nic winna Damonowi, ani do niczego

zobowiązana. Odczuła nagłą ulgę. Zapragnęła być wolna, naprawdę wolna, by wrócić do Rydera.

Jeszcze nigdy w życiu nie było jej tak lekko jak teraz.

- Jeżeli jednak, moja droga, interesują cię jakieś szczegóły - ciągnął profesor Humphrey –

będzie lepiej, jeśli od razu zwrócisz się do pana Fieldinga.

Brenna podniosła wzrok. Ryder nadal stał tuż przy niej. Jego obecność dodawała sił.

Słuchała teraz uważnie dalszych słów profesora.

- Przed napisaniem tego artykułu odbyłem kilka interesujących rozmów z panem

Fieldingiem. Przekazał mi niezwykle cenne i wnikliwe uwagi. Było ich tak wiele, że, prawdę

powiedziawszy, powinien być formalnym współautorem tej pracy. Dopilnuję, aby jego nazwisko

znalazło się obok mojego. Nie, niech pan nie protestuje... - Profesor zwrócił się do Damona

Fieldinga. - Bez zachęty z pana strony i pańskiej pomocy nigdy bym nie napisał tego artykułu. To

nasze wspólne dzieło. Niektóre z pańskich spostrzeżeń były wręcz znakomite!

Szeroko otwartymi oczyma Brenna popatrzyła na Damona.

- A więc to ty wniosłeś w napisanie tego artykułu znaczący wkład? - spytała ironicznie. -

Możesz mi powiedzieć, jaki? Czy partie materiału o etyce humanistycznej i logice dwudziestego

wieku to twoja własna praca?

Zanim zmieszany Damon zdążył otworzyć usta, odezwał się profesor:

-Tak. Te fragmenty zawdzięczam panu Fieldingowi. Poczynił także ciekawe spostrzeżenia

na temat arystotelesowego myślenia.

Brenna tak mocno zacisnęła palce na kieliszku, aż pobielały jej kostki. Wszystko, co

wymienił profesor, było jej własnym dziełem!

- A komentarze na temat Kanta? - ciągnęła bezlitośnie.

- Brenno - wyjąkał Damon - zrozum, że ja...

- Zostawiam was teraz samych. Spokojnie sobie pogadacie - przerwał mu profesor. -

Przepraszam was, moi drodzy, ale mam tu dziś oficjalne obowiązki do wypełnienia. Muszę

uzmysłowić wszystkim, jak bardzo będzie im brak mojej osoby. - Roześmiał się, ojcowskim gestem

dotknął ramienia Fieldinga, a odchodząc rzucił zaciekawione spojrzenie w stronę Rydera.

- Jak mogłeś tak postąpić? - Brenna zwróciła się do Damona. - Ukradłeś mi pracę, zabrałeś

notatki. A ja, naiwna, opowiadałam ci ciągle, co zamierzam napisać! Najciekawsze fragmenty

sprzedałeś profesorowi. Na litość boską, dlaczego to zrobiłeś? Dlaczego?

- Zaraz ci wyjaśnię - zaczął Damon. - Ale ta sprawa dotyczy tylko nas obojga. - Spojrzał

nerwowo na Rydera. - Co ten człowiek tu robi?

- Jestem z Brenną - odezwał się Ryder po raz pierwszy. - Mimo że jest dzielna i odważna,

nie będzie sama załatwiała tej cholernej sprawy.

- Cholernej? - powtórzył Damon.

Ryder podniósł kieliszek do ust. Popatrzył uważnie na Brennę.

- A więc to on tak cię załatwił? - zapytał spokojnie, wskazując palcem na stojącego obok

nich mężczyznę.

- Wszystko na to wskazuje - odparła.

- Chciałem zasłużyć się Humphreyowi, żeby mnie rekomendował na swego następcę. -

Damon poruszył się nerwowo. - Brenno, czy ty naprawdę nie rozumiesz, że jako dyrektor będę

mógł pomóc także tobie?

- Co mam z nim zrobić? - zapytał rzeczowo Ryder.

Damon cofnął się instynktownie.

- Nic - równie spokojnie odrzekła Brenna. - Przyszłam tu tylko po to, żeby powiedzieć

winnemu, co o nim myślę. I to zrobiłam. Damonie, twoja wspinaczka po szczeblach kariery

zaczyna się niezwykle interesująco. Zastanawiam się tylko, jakim będziesz człowiekiem, kiedy

dojdziesz do szczytu. - Odwróciła się na pięcie i zwróciła do Rydera: - Chodźmy stąd.

- Jesteś zadowolona? - zapytał.

- Tak. Zabierz mnie stad. Proszę.

- Z największą przyjemnością, moja pani. Z największą przyjemnością.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Ryder prowadził Brennę do wyjścia, nie zważając na zaciekawione spojrzenia pozostałych

gości. Była świadoma wrażenia, jakie jej towarzysz wywarł na znajomych i kolegach z pracy, ale w

tej chwili nie było to dla niej ważne. Myślała o decydującej rozmowie, którą będzie musiała z nim

odbyć.

Gdy tylko zamknęły się za nimi drzwi klubu, odwróciła się i spojrzała na niego.

- Dlaczego przyjechałeś tu za mną? - spytała ostrym tonem. - Przecież mówiłam, że wrócę.

- Świetnie to zapamiętałem - odrzekł łagodnie.

- Ale nie uwierzyłeś! Sądziłeś, że ucieknę? Przecież dałam słowo! - Brenna zatrzymała się

na chodniku i popatrzyła na Rydera. Oświetlała go uliczna lampa.

- Zjawiłem się tutaj z innego powodu.

- Z jakiego? - spytała zaczepnie.

- Z tego, który podałem Fieldingowi.

- Odbyłeś całą tę długą podróż tylko po to, by być w pobliżu mnie, w razie gdyby była

potrzebna męska interwencja? - Brenna przypomniał sobie bohatera „Akcji Quicksilver”, który

brudną robotę wykonywał zawsze sam, by nie narażać Cassandry na niebezpieczeństwo. Tak Hunt

Cameron manifestował swój antyfeminizm, a zarazem troskę o partnerkę.

- To, że będziesz stawiać czoło facetowi, który przywłaszczył twoją pracę, wcale nie było

dla mnie zabawne. Wiedziałem, że świetnie sobie poradzisz, ale nie chciałem zostawiać cię samej. -

Mam pełne prawo troszczyć się o ciebie - stwierdził spokojnie. - Mam prawo stać u twego boku i

wspierać wtedy, kiedy masz poważne kłopoty.

- Prawo? - Brenna gwałtownie zatrzymała się w miejscu. Spojrzała na Rydera

rozgniewanym wzrokiem. - Ty masz prawo? Jesteś szowinistycznym i aroganckim samcem,

uzurpującym sobie przywileje, których nie ma i nigdy nie dostanie. Od chwili naszego spotkania

ciągle czegoś chcesz ode mnie. Zbyt wiele wymagasz, ale... - urwała, by złapać oddech.

- Ale? - powtórzył, dotykając lekko jej ramienia.

- Ale masz jedną zaletę. Kobieta dokładnie wie, czego może się po tobie spodziewać –

przyznała szczerze. - Wie ponadto, że gdy znajdzie się w trudnej sytuacji, wówczas zawsze ją

wesprzesz. Dziękuję, że przyjechałeś i byłeś tu dziś ze mną. - Brenna wspięła się na palce i

pocałowała Rydera.

Odsunęła się szybko i ruszyła w stronę parkingu. Ryder poszedł za nią do samochodu.

- Będę czekał na ciebie nad jeziorem – powiedział spokojnie. - Jedź jutro ostrożnie.

- A co z tobą? Wracasz? Teraz? Po nocy? - Spojrzała na niego zaskoczona.

- Tak. Przyjechałem tu tylko na wszelki wypadek. Naprawdę, moja pani. - Widząc

zaniepokojony wzrok Brenny, uśmiechnął się do niej ciepło.

- A nie dlatego, że mi nie ufałeś?

- Wiedziałem, że dotrzymasz słowa.

- Masz przed sobą długą drogę - szepnęła.

- Nie szkodzi.

- Możesz przecież zostać.

Potrząsnął głową.

- Będę czekał. Jutro. Teraz wracaj do domu i porządnie się wyśpij. Należy ci się

wypoczynek, miałaś ciężki wieczór. - Poczekał, aż Brenna zapali silnik. Potem podszedł do

własnego wozu i wsiadł do środka. Kiedy opuścili parking, każde z nich pojechało swoją drogą.

Mogłam podążać teraz za Ryderem, pomyślała Brenna, widząc we wstecznym lusterku

znikające w dali ferrari. Dlaczego mnie na to nie namawiał. Domyślał się, że chcę mieć teraz trochę

czasu dla siebie, żeby przemyśleć pewne sprawy.

Sporo problemów, które ostatnio trapiły Brennę rozwiązało się dziś wieczorem za jednym

zamachem. Wiedziała już, co stanie się z jej karierą, i czego chce od życia. Wiedziała też, że musi

pogodzić się z myślą związania się na stałe z Ryderem. Ale na to wszystko potrzebny był czas,

mimo że elementy życiowej łamigłówki zaczęły nagle idealnie do siebie pasować.

Kiedy tak się stało? usiłowała sobie przypomnieć. Wtedy, gdy na drugim końcu sali ujrzała

Rydera.

Przyjechał, by stanąć u jej boku.

Powrotna jazda ciągnęła się w nieskończoność. Wreszcie oczom zmęczonej Brenny ukazała

się boczna droga, przy której stały dobrze jej znane domki nad jeziorem. Dojeżdżając na miejsce

czuła się teraz tak, jakby nie jechała na urlop, lecz wracała z utęsknieniem do prawdziwego domu.

Zahamowała na podjeździe. Gdy zobaczyła z daleka Rydera idącego w jej kierunku, zdała

sobie sprawę z tego, jak bardzo jej na n im zależy. Wypadła z samochodu i zaczęła biec szybko w

jego kierunku.

- Kochany! Jakie to szczęście, że jestem już z tobą! - zawołała rzucając się w jego ramiona.

Bez wysiłku uniósł ją w górę i przytulił do siebie.

- Byłem pewny, że wrócisz - oświadczył buńczucznie i przypieczętował te słowa władczymi

pocałunkami. Brenna poddała mu się, wiedząc, że odtąd stanowi wyłączną własność Rydera, ale że

sama równocześnie bierze tego mężczyznę w swe wyłączne posiadanie.

Kiedy oderwał wreszcie usta od warg dziewczyny, zobaczył w jej oczach pełne uwielbienie.

- Powzięłaś decyzję, Brenno? - zapytał łagodnie. - Zgadzasz się należeć do mnie?

W odpowiedzi głośno się roześmiała.

- Twój sposób wyrażania się jest okropny i wymaga niezwłocznej korekty. Żyjemy przecież

w czasach równouprawnienia. Wróciłam tutaj tylko i wyłącznie z jednego, bezsensownego i

sentymentalnego powodu. Bo zakochałam się w tobie. - Powiedziawszy to Brenna szybko

przyłożyła dłoń do warg Rydera.

- Wiem, że dla ciebie te słowa niewiele znaczą. Ale pewnego dnia udowodnię ci, że jest to

idealny sposób wyrażania twych uczuć w stosunku do mnie - dodała z czułością w głosie.

Ucałował palce, które Brenna położyła na jego wargach.

- Nigdy nie twierdziłem, że miłość jest głupia i sentymentalna. Mówiłem jedynie, że

czytelnicy moich książek pewnie tak uważają. W rozmowach z tobą unikałem tego słowa przede

wszystkim dlatego, że uznałem cię za racjonalistkę. Przed panią profesor od filozofii należało

roztaczać argumenty logiczne i przemawiać do jej poczucia prawości i osobistej godności. A w

miłości nie ma logiki.

- Ale za to są w niej prawość i uczciwość.

- Tak. - Ryder wsunął dłonie we włosy Brenny i wyciągnął z nich grzebienie. - Od pierwszej

chwili pragnąłem cię mieć. Szybko jednak zdałem sobie sprawę z tego, że moje uczucia w stosunku

do ciebie wykraczają poza fizyczne pożądanie. Jesteś mi potrzebna. Stałaś się częścią mojej osoby,

bardzo ważną częścią. Uczucie, które do ciebie żywię, mam przemożną ochotę nazwać miłością.

Kocham cię.

- Ja ciebie też, Ryderze. Ja też.

Przyciągnął Brennę do siebie. Głaskał jej ramiona i plecy z tak ogromnym przejęciem, jakby

jeszcze nie wierzył, że całkowicie go zaakceptowała.

- Jesteśmy nad jeziorem Tahoe, od strony Nevady - szepnął.

- A więc? - Uśmiechnęła się, szczęśliwa w jego silnych ramionach.

- A więc możemy pobrać się jeszcze dzisiaj.

Podniosła wzrok.

- Chcesz, Ryderze?

- Tak. Chcę. Odczuwam bardzo prymitywną potrzebę przywiązania cię do siebie

natychmiast, na wszelkie możliwe sposoby.

100

Brenna potrząsnęła głową, a w jej bursztynowych oczach zapaliły się wesołe ogniki.

- I co mam z tobą zrobić? Jesteś niepoprawny!

- Przestań kpić sobie z tego, że zachowuję się jak neandertalczyk, i szybko powiedz, że

wyjdziesz za mnie - powiedział Ryder szorstkim głosem, przyciągając głowę Brenny do swego

ramienia.

- Dobrze - odrzekła posłusznie.

- Czy zgadzasz się tylko dlatego, że chcesz ze mnie wyplenić antyfeminizm?

- Oczywiście, że tak. Jak zgadłeś? Skąd wiesz, że nigdy nie potrafiłam oprzeć się

wyzwaniom?

Poczuła nagle, że ramiona Rydera zadrgały ze śmiechu. Objęła go za szyję.

- Kocham cię bardzo. Przez cały czas powtarzałam, że jesteś zupełnie nieodpowiednim

mężczyzną. Robiłam to chyba tylko dlatego, że bałam się uprzytomnić sobie, jak bardzo jesteś dla

mnie stworzony.

- Mimo mojej przeszłości? I braku wykształcenia?

- Twoja przeszłość mnie nie interesuje. Liczy się tylko to, co przed nami.

- A twoja przyszłość, Brenno? Czy wiesz już, czego chcesz od życia?

- Na razie wiem, że chcę ciebie. A co do reszty... potem coś się postanowi. Od kiedy moja

pamięć sięga, zawsze trzymałam się wąskiej i prostej ścieżki akademickiego życia. Nie jest to zła

droga i być może pewnego dnia jeszcze na nią powrócę. Teraz jednak potrzebna mi zmiana.

Przynajmniej na parę miesięcy. Wybierzemy się gdzieś, abym mogła obejrzeć kawałek świata?

- Myślałem już o tym. Pojedziemy, jak tylko napiszę książkę.

- Ostrzegam, że lubię podróżować wygodnie. Pod tym względem wcale nie przypominam

Craiga.

- Będziemy wszędzie jeździć pierwszą klasą. - Ryder uśmiechnął się zadowolony. - Prawdę

powiedziawszy, sam nie miałbym już teraz ochoty podróżować w kiepskich warunkach.

- Dopiero po powrocie postanowimy coś w sprawie mojej dalszej pracy.

- Skoro więc twoja dalsza przyszłość nie jest jeszcze do końca ustalona, porozmawiajmy o

tym, co nas może czekać teraz. Chcesz usłyszeć, co zrobimy?

- Tak.

- Najpierw wsadzę cię do samochodu i pojedziemy wziąć ślub. Potem będzie mały lunch z

kawiorem i szampanem. A kiedy wrócimy, zaniosę cię do sypialni, gdzie odbędzie się dalszy ciąg

uroczystości.

- Uwielbiam, gdy tak decydujesz o wszystkim za nas oboje - odrzekła śmiejąc się Brenna.

Trzy godziny później Ryder wzniósł toast szampanem.

101

- Za małą włamywaczkę, która o drugiej w nocy wdarła się do mojej sypialni.

- Musisz do tego wracać? - mruknęła z dezaprobatą Brenna.

- Ten toast jest bardzo ważny – zaprotestował Ryder odstawiając kieliszek i podnosząc się

od stołu. - Właśnie tamtej pamiętnej nocy zacząłem zdawać sobie sprawę, że to mnie, spokojnemu

człowiekowi, przypadnie w udziale los męża najbardziej awanturniczej z kobiet. I się nie myliłem.

Wkrótce potem mnie uwiodłaś, kiedy pojechaliśmy do kasyna!

- Wcale tego nie zrobiłam!

- Pierwsza małżeńska sprzeczka?

- Hej, dokąd się wybierasz? - zawołała Brenna widząc, jak Ryder odchodzi od stołu.

- Idę po koc. Pojedziemy teraz do naszej małej groty nad jeziorem.

- Obiecywałeś, że zaniesiesz mnie do łóżka.

- Zmieniłem zdanie. Mała włamywaczka potrzebuje w dzień swego ślubu silniejszych

wrażeń.

- Pojedziemy wiec na ryby?

- Niezupełnie.

Kiedy znaleźli się w grocie, Ryder zaczął rozkładać koc. Zakochanym wzrokiem Brenna

obserwowała jego zwinne ruchy. Gdy wyprostował się i popatrzył na nią, w jego srebrzystych

oczach dojrzała niepewność i wahanie.

- Ryderze - wyszeptała zaniepokojona.

- Kocham cię, lecz teraz, kiedy należysz już do mnie i się z tym pogodziłaś, poczułem się

tak niepewnie, że aż dostałem dreszczy.

- Uważasz, że żeniąc się popełniłeś błąd?

- Jasne, że nie. Do licha, jak możesz w ogóle mówię coś podobnego! Trzęsę się teraz jak

liść. Z wrażenia. Nigdy przedtem na niczym nie zależało mi tak, jak teraz na tobie. Pragnę zostać

idealnym mężem i doskonałym kochankiem. Chcę, żebyś kochała mnie do końca życia. A jeśli

człowiekowi tak bardzo na czymś zależy, to nic dziwnego, że ze strachu dostaje dreszczy!

- Może dlatego ja sama też czuję się nieswojo. - Brenna podała Ryderowi nieco drżącą rękę.

- Pragnę być dla ciebie idealną żoną.

Przytulił ją i pocałował.

Stali objęci dopóty, dopóki nie uspokoili rozedrganych nerwów.

- Kocham cię - powiedziała Brenna.

- Ja też bardzo cię kocham. - Mówiąc te słowa Ryder opadł na ziemię, pociągając za sobą

Brennę.

Rękoma drżącymi tym razem z pożądania zaczął rozbierać ją pospiesznie i nieporadnie.

102

- Poczekaj. - Brenna zatrzymała na chwilę jego dłonie. - Nie mogę nadążyć za tobą. Też

muszę cię przecież rozebrać. - Zaczęła niezdarnie rozpinać koszulę męża.

Kiedy wreszcie znaleźli się nadzy obok siebie, Ryder pogładził ją z czułością.

- Tak bardzo cię kocham - wyszeptała w odpowiedzi na pieszczotę, która wzbudziła w niej

nagłe pożądanie. Odwzajemniła się pocałunkami.

- Moja mała czarodziejko - szeptał Ryder. - Jesteś jak kwiat, który otwiera się dla mnie.

Zaczęli się kochać. Czuli, że należą do siebie duszą i ciałem.

Gdy oprzytomnieli, do Brenny dotarły stłumione słowa Rydera:

- Mam wreszcie żonę! - W jego głosie było słychać niedowierzanie.

- Od dawna się za nią rozglądałeś? - spytała śmiejąc się Brenna.

- Nie miałem pojęcia, że coś takiego może być człowiekowi potrzebne, dopóki nie zakradłaś

się do mnie.

- Wcale się nie zakradałam!

- O mało nie umarłem wtedy ze strachu.

- I ja mam w to wierzyć?

- Od pierwszej nocy bez przerwy się bałem. Że Fielding mi ciebie zabierze. Że nie

wybaczysz mi mojej przeszłości. I że uciekniesz.

- Nie miałam pojęcia, że może istnieć coś, czego się obawiasz. Ja sama też byłam w strachu.

- Nic dziwnego. Zbyt wiele kłopotów spadło ci na głowę. Kryzys w pracy, wyjazd Craiga...

- I ty. Przede wszystkim ty. Stałeś się najtrudniejszym problemem do rozwiązania.

- Dlatego, że w niczym nie przypominałem typu mężczyzny, jaki ty zawsze podziwiałaś?

- Nie. Dlatego że byłeś dokładnie takim mężczyzną, jakiego podziwiałam i o jakim

marzyłam, lecz z pozoru wcale go nie przypominałeś. Nie nosiłeś tweedowej marynarki ani nie

miałeś za sobą co najmniej jednego roku studiów w Oksfordzie. Nie zdobyłeś żadnego stopnia

naukowego i ...

- Stop! - Ryder ze śmiechem przerwał Brennie. - Coś jednak mam. Książki. Przecież, je

publikują!

- Fakt. Punkt dla ciebie, aczkolwiek nie tego rodzaju prace miał wydawać mój przyszły

mąż...

- Za to dobrze zarabiam.

- Nie da się ukryć, że piszesz też dobrze!

Ryder przyciągnął Brennę do siebie. Całował ją długo i czule.

- A więc masz ochotę podróżować i zakosztować awanturniczego życia? - zapytał.

- Nasze małżeństwo będzie jedną wielką awanturą - odrzekła śmiejąc się Brenna.

103

- A propos przyszłości. W ciągu najbliższych tygodni skończę książkę i zaraz potem

wyjedziemy. A teraz chodź do mnie. - Ryder przyciągnął Brennę i mocno przytulił. - Muszę

wypróbować nową miłosną scenę.

- Myślałam, że opisujesz wyłącznie erotyczne sceny!

- Od dziś to się zmienia. - Dotknął wargami gorących ust żony.

Brenna wiedziała, że to prawda.

Bo w życiu prywatnym Ryder Sterne, znany pisarz sznurowatych powieści sensacyjno-

przygodowych, był prawdziwym mistrzem od miłosnych scen.

104

Document Outline

ROZDZIAŁ PIERWSZY
ROZDZIAŁ DRUGI
ROZDZIAŁ TRZECI
ROZDZIAŁ CZWARTY
ROZDZIAŁ PIĄTY
ROZDZIAŁ SZÓSTY
ROZDZIAŁ SIÓDMY
ROZDZIAŁ ÓSMY
ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Krentz Jayne Ann Mezczyzna znad jeziora
James Fenimore Cooper Jezioro Smierci
164 Stephanie James Cena miłości
164 Stephanie James Cena miłości
164 Stephanie James Cena miłości
127 James Stephanie Lekkomyślna namiętność
James Stephanie Iluzjonista
Cooper James Jezioro śmierci
James Stephanie Przygoda na Karaibach
James Stephanie Lekkomyślna namiętnośc
James Stephanie Lekkomyslna namietnosc
James Stephanie Lekkomyślna namiętność
James Stephanie Lekkomyślna namiętność
James Stephanie Diabelska cena
127 James Stephanie Lekkomyślna namiętność
James Stephanie Lekkomyślna namiętność

więcej podobnych podstron

Stephanie James Mężczyzna znad jeziora

Document Outline