PRZYGODY BOMBIKA – CZĘŚĆ 2 (WYPRAWA BOMBIKA)

Dawno temu w Afryce mieszkał sobie jedyny na świecie łaciaty słoń Bombik. Z początku łata na jego grzbiecie była dla niego powodem
wielkiego zmartwienia. Kiedy jednak zrozumiał, że wcale nie jest gorszy od innych słoni, jego życie znowu nabrało pięknych i
radosnych kolorów. Nowe przygody Bombika rozpoczęły się w dniu narodzin jego siostry. Cała rodzina Bombalskich czekała na ten
dzień z radością. Bombik niecierpliwił się i trochę niepokoił, bo przecież pierwszy raz w życiu miał mieć rodzeństwo. W końcu pod
wieczór po bardzo upalnym dniu urodziła się słoniowa dziewczynka. Mamusia i tatuś nazwali ją Bomila. Radości w domu było, co nie
miara. I ciągle ktoś przychodził w odwiedziny. A to Pani Hipopotamowa, a to znajomy tatusia, pan Żyrafa, nawet stary Lew Samotnik
zajrzał na chwilę. W całym tym zamieszaniu mało kto zauważał Bombika. Wszystkich interesowała ta mała „Słoninka”, jak o niej
myślał Bombik.
-Co się stało? – zastanawiał się Bombik. – Czy mnie już nikt nie lubi? Przecież ciągle tutaj mieszkam i ciągle jestem małym, dzielnym
Bombikiem!
-Ciiii! – uciszał go tatuś. – Cicho Bombiku, obudzisz Bomilę.
-Mamo – próbował zwrócić się do niej, ale zdążył tylko usłyszeć:
-Teraz nie mogę, synku, bo muszę się zająć Bomilą.
-Jestem głodny. – marudził słonik.
-Zaczekaj – próbował pocieszyć go tata. – Zaraz zjemy razem, tylko mamusia nakarmi Bomilę.
-Bomila … Bomila … ! – mruczał pod nosem. – Bomila, Bomila, tylko ona, ciągle ona! A ja? Jestem taki zostawiony na boku.
Porzucony jak kolorowy kamyk z kolekcji, gdy na jego miejsce trafia ładniejszy.
-Bombiku, nie smuć się. – zwróciła się do niego mama. – Bomila jest mała i dlatego potrzebuje troszkę więcej naszej uwagi. Wcale nie
przestałeś by naszym kochanym synkiem.
-Ty jesteś starszy, silniejszy i mądrzejszy od Bomili. – dodał tatuś. – Więc teraz będziesz musiał się nią opiekować jako starszy brat.
-Spróbuję … - odparł i poszedł do swego pokoju.
Czuł jednak, że to będzie bardzo trudne zadanie, bo tak naprawdę chyba nie za bardzo lubił swojej siostrzyczki. Przecież przez nią nie
mógł być już beztroskim słonikiem, jedynym, ukochanym synkiem swoich rodziców. Odtąd życie Bombika bardzo się skomplikowało.
Zamiast szaleć z kolegami, prawie cały czas musiał spędzać z Bomilą. Pewnego dnia w pobliżu jeziora spotkał swojego kolegę
Hipopotama Popo.
-Mieć młodszą siostrę to wstyd dla słonia. – zwierzał się koledze Bombik. – Już nie mogę grać z innymi słoniami w mamucie
kamienie, bo to przecież zabawa dla chłopców. Wyśmialiby mnie, gdybym przyprowadził siostrę.
-Rozumiem cię, stary. – odparł hipopotam. – Ja też muszę zajmować się młodszym bratem, to strasznie męczące. Nie można już robić
tego, na co ma się ochotę.
-I takiego dzieciaka ciągle trzeba mieć na oku … – dodał Bombik. – Wczoraj nad jeziorem Bomila naśladowała różowego flaminga.
Najpierw chodziła za nim po wodzie i próbowała stać na jednej nodze jak on, a potem zachciało się jej latać. Ach, to była tragedia …
Myślała, że poleci, ale wpadła do jeziora i musiałem ją wyciągać na brzeg. Przestraszyłem się, że się utopi.
-To musiało być strasznie śmieszne. – zaśmiał się Popo. – Słoń na jednej nodze! Ha ha ha! Latający słoń … ! Ha ha ha! Przecież
słonie umieją pływać, nic by się jej nie stało.
-No tak. – wyjaśnił Bombik. – Ale ona jest jeszcze mała i nie mam pojęcia, czy umie pływać.
-Mój brat, z kolei – opowiadał Popo. – Wymyślił sobie, że musi sawannę zobaczyć z drzewa. Wyobrażasz sobie hipopotama na
drzewie?
-Skąd wziąć drzewo, które utrzymałoby taki ciężar … ? – zaśmiał się Bombik i wraz z kolegą zaczął taplać się w błocie.
Kiedy Bombik wrócił do domu, od razu wyczuł, że coś jest nie tak. Tatuś nerwowo chodził tam i z powrotem, wyglądał na bardzo
zmartwionego, mamusia zaś siedziała na łóżku obok Bomili.
-Co się stało? – zapytał przerażony Bombik.
-Bomila nagle zachorowała. – wyjaśnił ojciec. – Nie wiemy, co się stało, czekamy na lekarza, pana Nosorożca.
-O, chyba właśnie idzie. – dodał po chwili i wyszedł mu na spotkanie. – Dobrze, że już pan jest, bardzo niepokoimy się o naszą
córeczkę.
-Zaraz ją zbadam. Czy zauważył pan ostatnio coś dziwnego u niej? – spytał lekarz.
-Nie, biegała sobie w pobliżu domu, a kiedy wróciła, nagle dostała wysokiej gorączki i bardzo osłabła.
-No to zobaczmy. – powiedział stary nosorożec i od razu zabrał się do roboty.
Po chwili powiedział:
-Tak, tak, to musi być to …
-To znaczy co? – spytała przestraszona mama.
-Wszystko wskazuje na poważne zatrucie. – wyjaśnił. – Musiała zjeść jakieś trujące zioło.
-A czy jest na to jakieś lekarstwo? – odezwał się tatuś.
-Prawdę mówiąc, nie wiem. – zawstydził się nosorożec. – Jeszcze nie spotkałem się z tak trudnym przypadkiem.
-Czy to znaczy, że nie ma ratunku dla naszej córeczki? – lamentowała matka.
-Dawno, dawno temu – odparł lekarz. – Słyszałem od pana Profesora Goryla o jakiejś roślinie, która rośnie w górach, podobno jest
niezawodna. Ale … nie pamiętam, co to za roślina i gdzie można ją znaleźć, przykro mi.
-Ale … – przypomniał sobie po chwili. – … przecież nie tylko mnie mówił o tej roślinie, trzeba pytać innych zwierząt. Może ktoś
pamięta lepiej niż ja.
Bombik przysłuchiwał się rozmowie rodziców z lekarzem i prawdę mówiąc, na jego słoniowym grzbiecie cierpła skóra. Nie mógł
uwierzyć, że to wszystko prawda. Podbiegł do Bomili, która leżała na świeżo zerwanych liściach bananowca. Widać było, że bardzo
cierpi. Kiedy zobaczyła obok siebie brata, z trudem uniosła trąbę i splotła ją z trąbą Bomilka. Słonik poczuł, że jej trąba jest bardzo
gorąca. Potem, zmęczona, zamknęła oczy i słychać już było tylko jej ciężki oddech.
-Może gdybym z nią był, nie zjadłaby tej trującej rośliny. – rozmyślał Bombik. – Może gdybym się z nią bawił, byłoby wszystko w
porządku. Może gdybym ją bardziej lubił …
Podszedł do Bomili i powiedział:
-Jeszcze będziemy razem naśladować flamingi, siostrzyczko. Tylko trzymaj się dzielnie …
Wybiegł na podwórko i zaczął wołać:

-Kto słyszał o leczącej roślinie z gór? Kto zna Profesora Goryla? Pomóżcie mi uratować moją siostrę!
Biegał i trąbił na wszystkie strony, a zwierzęta jedne za drugim powtarzały tę wiadomość tak, że wkrótce cała sawanna usłyszała o
chorej Bomili i Bombiku, który szuka leczącej rośliny z gór. Kiedy właśnie o tej sprawie rozmawiał pan lew z panią lwicą, papuga
Żako-Żalla sprzątała swoje mieszkanie w dziupli. To sławna papuga-artystka. Zna ją cała sawanna. Umie śpiewać i tańczyć, a
najbardziej znana jest z tego, że potrafi naśladować każdy głos: chrząkanie hipopotama, trąbienie słonia, krzyk szympansa, syczenie
węża … Latała z występami po całej sawannie. Bywała w puszczy i w górach. Papugi z rodziny pani Żako są szare, mają tylko
czerwony ogon. Dlatego Żako-Żalla zawsze ubierała korale z różnobarwnych kamyków i kapelusz z kolorowymi kwiatami. Właśnie
wynosiła ze swojego mieszkanka kolejną partię śmieci, gdy usłyszała rozmowę lwów. Podeszła bliżej i zagadnęła:
-Przepraszam, że się wtrącę, czy ktoś pytał o Profesora Goryla?
-Mały słoń Bombik potrzebuje informacji na jego temat. – wyjaśnił pan lew.
-Siostrzyczka Bombika jest bardzo chora. – dodała pani lwica. – A Profesor Goryl podobno zna jedyne lekarstwo na to straszne
zatrucie.
-Och, znałam Profesora osobiście. – wzruszyła się papuga. – Był moim wielkim wielbicielem. Nie opuścił żadnego mojego występu w
górach. Ach, jakie to były występy, jakie miejsca, jakie sale, jaka publiczność … A te oklaski, bisy, kwiaty, autografy …
-Droga pani. – przerwał jej pan lew. – czy wie pani coś o lekarstwie, którego szuka Bombik? Czy Profesor Goryl coś o tym
wspominał?
-Lekarstwo? – oburzyła się Żako-Żalla. – Ależ, panie lwie, ja z Profesorem rozmawiałam o sztuce!
-Sztuka nie uratuje Bomili, a zioła z pewnością. – wtrąciła pani lwica.
-O, i tu się z panią nie zgodzę. – uniosła się papuga. – Ponieważ pamiętam …
-Co takiego? – krzyknęli wszyscy.
-Profesor Goryl nauczył mnie kiedyś krótkiej piosenki. – odpowiedziała. – Może to nie jest arcydzieło, ale skoro wspaniały Profesor
Goryl mówił, że ta piosenka może pomóc wielu zwierzętom, uwierzyłam mu i nauczyłam się jej na pamięć.
-To może być to ... – mruczał pan lew. – Czy może ją pani zaśpiewać?
-Ależ oczywiście! – odpowiedziała z dumą.
I pani Żako-Żallla zaczęła śpiewać:

NA SMOCZEJ GÓRZE PRZY SMOCZYM OKU
SMOCZĄ ROŚLINĘ ZRYWAJ PO ZMROKU.

DZIEŃ JEDEN TYLKO LEKARSTWO DZIAŁA,
POTEM JUŻ NA NIC WYPRAWA CAŁA.

MUSISZ PAMIĘTAĆ, ŻE KTO PRZEBACZA,
LECZY SAMOTNOŚĆ I DROGĘ SKRACA.

-Brawo, droga pani, brawo! – zachwycał się lew. – Bomila będzie uratowana.
-Proszę pomóc Bombikowi, pani Żako, proszę zaśpiewać Bombikowi tę piosenkę. – prosiła ją pani lwica.
-Ach, Drodzy Państwo. – odpowiedziała papuga. – Zawsze chętnie dzielę się swoim talentem. Z przyjemnością pomogę w uratowaniu
Bomili. Lecę natychmiast do rodziny Bombalskich.
I poleciała, pytając o drogę zwierząt z sawanny. Chyba nie trzeba wam mówić, jak bardzo Bombik i jego rodzice ucieszyli się, kiedy
usłyszeli piosenkę papugi. Wszystkich zastanawiała tylko tajemnicza ostatnia zwrotka. Nikt jednak nie potrafił odgadnąć, o co w niej
chodzi. Wnet do rodziny Bombalskich dotarł pan doktor nosorożec.
-Smocze Oko, tak. – odezwał się po usłyszeniu piosenki. – Coś sobie przypominam. To taki mały przesmyk w górach, coś jakby skalna
brama w kształcie oka. Za nią znajduje się mała polana, na której rośnie Smocze Zioło.
-Wyruszamy natychmiast! – zakomenderował ojciec.
-Pan powinien zostać przy Bomili. – sprzeciwił się pan nosorożec. – Aby na zmianę z żoną czuwać przy niej. No i pan … jest po prostu
… ten tego … za duży. Przez Smocze Oko przejdzie tylko niezbyt duże zwierzę.
-A ja? Czy ja się zmieszczę? – spytał ochoczo Bombik.
-No, nie mam pewności, ale być może. – odpowiedział.
-No to idę! – zaproponował słonik.
-Synku, jesteś za mały. To może być niebezpieczna wyprawa. – powstrzymywała go matka.
-Mamusia ma rację. – wtrącił się tatuś. – Nie będziesz umiał chodzić po górach. Przecież my, słonie, nigdy nie wybieramy się na
górskie wycieczki. Możesz się zgubić!
-Poradzę sobie! – nie dawał za wygraną Bombik. – Pamiętacie, że kiedyś odszukałem Sapiącego Mamuta? Mam wprawę w trudnych
wyprawach! Proszę, pozwólcie mi pójść!
Rodzice zastanawiali się jeszcze przez chwilę, ale nie można była dłużej zwlekać, bo Bomila z każdym dniem stawała się coraz słabsza.
-Dobrze, idź. – zgodził się tatuś. – Żeby trafić do Smoczej Góry, musisz iść w kierunku wschodzącego słońca. Tylko bądź bardzo
ostrożny.
-A co mam robić, kiedy spotkam smoka? – spytał Bombik.
-Eee, po smokach została już tylko nazwa góry i zioła. – zapewnił pan doktor.
-Nie martwcie się o mnie, na pewno wrócę ze smoczym ziołem. – stwierdził odważnie mały słonik, po czym pożegnał się i ruszył
prędko na wyprawę.
-Czy ta góra nie będzie dla niego za wysoka? – zwróciła się mama do nosorożca, kiedy Bombik był już daleko.
-Żadna góra nie jest za wysoka dla tego, kto pokonuje ją sercem. – odparł. – To dzielny słonik.
Bombik podśpiewywał sobie nową piosenkę, której nauczył się od Żako-Żalli i szybko szedł w kierunku, skąd wschodzi słońce. Po
drodze minął rodzinę hipopotamów odpoczywających nad jeziorem. Widział też Popo i jego młodszego brata, ale nie mógł zatrzymać
się na chwilę zabawy, czy pogawędkę. Wiedział, że każda minuta jest bardzo cenna. Kiedy tak dzielnie maszerował przez sawannę,
nagle do jego głowy wdarła się straszna myśl:

-Ojej, ja przecież nie wiem, jak wygląda to Smocze Zioło! Hm, jak je rozpoznam pomiędzy innymi roślinami? Skąd będę wiedział,
które trzeba zerwać?
Nie tracąc nadziei, próbował przywołać w sobie pozytywne myśli:
-A może na tej polance rośnie tylko Smocze Zioło i nie ma tam innych roślin, albo zapytam kogoś, kto będzie wiedział, jak ono
wygląda.
Z tą nadzieją wędrował wytrwale przez cały dzień. Pod wieczór słońce wydłużyło cień Bombika, że nie umiał dostrzec jego końca.
Wtem Bombik zauważył dziwne zjawisko. Z oddali nad sawanną unosiła się chmura kurzu, która szybko przesuwała się w jego
kierunku.
-Co to jest? – zastanawiał się Bombik. – Czy to wiatr zamiata sawannę? To chyba biegnie jakieś zwierzę.
Może przestraszona antylopa … Dwie nogi, długa szyja, a pomiędzy tym biało-czarny tułów … Kto to jest? Przecież to ptak! Ha!
Jeszcze nie widziałem tak dużego ptaka! W dodatku nie leci, tylko biegnie!
Ptak zatrzymał się.
-Dzień dobry. Jestem Bombik, a ty? – przywitał słonik, otrzepując się z kurzu i pokaszlując.
-Cześć Struś Dudu. – odpowiedział przyjacielsko.
-Nigdy jeszcze nie spotkałem strusia. – zwierzył się Bombik. – Nie wiedziałem, że strusie są takie duże …
-Jesteśmy największymi ptakami na świecie ... – chwalił się Dudu i dodał śmiejąc się łagodnie:
-A ja nie wiedziałem, że słonie mogą być łaciate …
-Jestem jedyny w swoim rodzaju. – odpowiedział Bombik i spytał:
-Dokąd tak biegłeś?
-Odwiedzam przyjaciół. Mam ich wielu w różnych stronach Afryki. Biegam, żeby odwiedzić wszystkich! – wyjaśnił struś.
-Aha. – uśmiechnął się Bombik. – Ja też mam kilku przyjaciół, ale na szczęście mieszkamy blisko siebie. Możemy się, więc, często
spotykać.
-Strusie biegają bardzo szybko. – zapewniał Dudu. – Dlatego możemy przyjaźnić się ze zwierzętami, które mieszkamy daleko.
-Bardzo się cieszę, że cię spotkałem. – powiedział Bombik i po chwili spytał nieśmiało:
-Czy mogę cię o coś prosić?
-Jasne! Dudu nigdy nie zawodzi i zawsze chętnie służy pomocą. – usłyszał w odpowiedzi.
-Moja siostra jest bardzo chora. Właśnie idę na Smoczą Górę po Smocze Zioło, które może ją uratować …
-Ach, cudowne Smocze Zioło! – przerwał mu struś. – Rzeczywiście, jest niezwykłe.
-Znasz je? – spytał zaskoczony.
-Oczywiście, że znam. – zapewniał nowy znajomy.
-Więc, proszę, powiedz mi, jak ono wygląda. – poprosił mały słonik. – Bo ja zupełnie się nie znam na ziołach.
-Nie wiesz, jak wygląda Smocze Zioło? – zdziwił się Dudu. – No wiesz, no, taka roślina, ma liście … co ci będę tłumaczył, po prostu
pójdę z tobą! Nie można zostawiać przyjaciela w potrzebie!
-Nie wiedziałem, że tak łatwo zostaje się czyimś przyjacielem. – odparł chłodno Bombik.
-Chodźmy, bo niedługo będzie noc. – zakomenderował Dudu.
Do zmroku pozostało już niewiele czasu. Przeszli, więc, niezbyt długi odcinek drogi, gdy trzeba było zatrzymać się na postój.
Następnego dnia zerwali się wcześniej, aby wyruszyć, jak najszybciej. W drodze zwierzęta dużo rozmawiały, żeby się lepiej poznać.
Bombik bardzo cieszył się, że grono jego przyjaciół powiększyło się o wspaniałego strusia.
-Na co był szympans, którego wyleczyłeś tym smoczym lekarstwem? – zapytał Bombik po dłuższej rozmowie.
-Bolały go żeby i wypadała mu sierść … – usłyszał.
-Hm, to rzeczywiście lekarstwo na wszystko. – zachwycał się słonik. – Moja siostra ma jakieś ostre zatrucie i też ma jej pomóc Smocze
Zioło.
-O, tak, to wspaniałe lekarstwo pomaga na wszystko. – zapewniał struś,
-Jesteś tylko trochę starszy ode mnie, ale już tyle wiesz i umiesz. – stwierdził Bombik i ciągnął dalej:
-A gdzie nauczyłeś się leczyć te wszystkie zwierzęta?
-W klinice pana Sępa Królewskiego. – odpowiedział bez zastanowienia struś.
Zwierzęta szły szybko i nawet nie zauważyły, kiedy minął kolejny dzień. Pod wieczór na horyzoncie dostrzegły jakieś wzgórza. Spośród
nich wyróżniał się jeden szczyt. Pięknie pomalowany zachodzącym słońcem na czerwono.
-To musi być Smocza Góra. – stwierdził słonik. – Jaka wielka … Jutro będziemy przy Smoczym Oku. Ach, tylko, żebym zdążył z
lekarstwem na czas.
-Na pewno zdążysz. – pocieszał go kompan. – A teraz musimy odpocząć, aby nabrać sił. Skoro świt ruszamy na Smoczą Górę.
Bombik starał się zasnąć. Nie mógł jednak zmrużyć oka. Myślał o chorej siostrze. Myślał o tym, że od tej pory wszystko szło bardzo
dobrze. Ale w sercu Bombika rosła jakaś niepewność. Obawiał się, że prawdziwe trudności dopiero się zaczną.
-Co może stać się w górach … ? Zabłądzimy … ? Nie znajdziemy Smoczego Oka … ? Albo okaże się, że Smocze Zioło już nie rośnie
na małej polance …
Im dłużej słonik myślał, tym więcej pojawiało się obaw. A Smocza Góra, teraz, pomalowana przez księżyc na niebiesko, wydawała się
groźna i niedostępna. Nocną ciszę zakłócało tylko donośne chrapanie strusia i jakieś przerażające dźwięki dochodzące z lasu u podnóża
góry. Za każdym razem, kiedy dobiegały one do uszu Bombika, cierpła mu skóra na całym ciele. Gdy słońce wschodziło, słonik zerwał
się na równe nogi i krzyknął do ucha pogrążonego w śnie strusia:
-Pobudka!!! Wstawać!
-To już dzień? – odparł zaspany.
-Tak, już widno, możemy ruszać na Smoczą Górę. – odpowiedział dzielny słonik.
-No to ruszajmy … – zaproponował Dudu i przeciągnął się.
-Mam nadzieję, że szybko uda nam się znaleźć Smocze Zioło. – martwił się Bombik, przyspieszając kroku.
-Pewnie! Przecież już kiedyś tutaj byłem po Smocze Zioło. – odrzekł przyjaciel.
-Dla chorego szympansa, pamiętam. – uśmiechnął się słonik.
Słonikowi wciąż brzmiały w uszach nocne krzyki dochodzące z lasu. Szedł, więc, bardzo ostrożnie, bo niebezpieczeństwo mogło czaić
się za każdym drzewem. Wkrótce weszli na wąską ścieżkę, która powoli wspinała się pod górę. Im wyżej, tym las stawał się rzadszy.
Bombik zachwycał się widokiem. Jeszcze nigdy nie widział sawanny i lasu z góry. Zatrzymywał się tylko, żeby troszkę odsapnąć i

zaczerpnąć świeżego powietrza. Słonie nie mają wprawy w chodzeniu po górach, więc Bombik szybko się męczył. Zaraz jednak ruszał
dalej, bo myśl o chorej Bomili nie pozwalała mu na dłuższy odpoczynek. Dudu też szedł z trudem. Zdecydowanie odpowiadała mu
płaska sawanna niż strome górskie zbocza. Słoń i struś w górach – to był dopiero widok. W pewnym momencie ścieżka rozwidlała się.
-Gdzie teraz? W prawo, czy w lewo? – zapytał zdyszany Bombik.
-Zaczekaj chwilę, pójdę na prawo i sprawdzę, co tam jest. – zaproponował struś-przewodnik.
Dudu nie czekał ani chwili. Szybko ruszył ścieżką na prawo i zniknął za skałą.
-To na pewno nie ta droga! Kończy się tuż nad przepaścią! Chodźmy w lewo! – zawołał po chwili.
Ścieżka, którą poszły zwierzęta przestała się wspinać. Przez chwilę wiodła równo po zboczu, potem skręciła w lewo, w dół, potem tuż
nad lasem i jeszcze raz w lewo. Przy zakręcie w lewo znowu zaczęła się piąć w górę. Nagle zmęczone zwierzęta stanęły. Przed nimi …
ścieżka znowu się rozwidlała.
-Hej, Dudu, patrz, już tu byliśmy! Oj, kręcimy się w kółko! Chyba zabłądziliśmy. – stwierdził Bombik.
-Musieliśmy coś przegapić. Chodźmy jeszcze raz w lewo. Będziemy bardziej uważać. – zaproponował Dudu.
-Nie, teraz chodźmy w prawo. – zaprotestował słonik.
-Tam nic nie ma, tam jest tylko przepaść! – bronił się struś.
-Może czegoś nie zauważyłeś. Zaczekaj tutaj, teraz ja sprawdzę te ścieżkę po prawej stronie. – odparł stanowczo.
Bombik zniknął za skałą. Chwilę szedł po zboczu, rozglądając się uważnie. Nie było tam żadnej przepaści. Nagle odkrył coś tak
niesamowitego, że aż zamurowało go z wrażenia. Zobaczył otwór w skale. Z prawej i lewej strony zwężał się i kończył ostrymi
kącikami. Był przedzielony kamiennym soplem, grubym u góry i zwężającym się ku dołowi. Wszystko to wyglądało jak …
-Smocze Oko! – krzyknął słonik, podskakując z radości, po czym szybko wrócił do swego przyjaciela i powiedział:
-Dudu, nie martw się, znalazłem Smocze Oko.
-Wiem. – odparł zasmucony.
-Wiesz? – zdziwił się Bombik. – Przecież mówiłeś, że tam jest przepaść!
-Okłamałem się. – wyznał Dudu.
-Dlaczego? – spytał z niedowierzaniem.
-Bo … ja nie wiem, jak wygląda Smocze Zioło. – powiedział zawstydzony.
-Jak to? A chory szympans? A klinika Sępa Królewskiego?
-Wymyśliłem to.
-Co teraz będzie z Bomilą? – zmartwił się Bombik i zwrócił się do strusia:
-Dlaczego to zrobiłeś?! Mówiłeś, że jesteś moim przyjacielem!
-Chciałem, żeby tak było. – tłumaczył się Dudu. – Bo ja … ja nie mam żadnych przyjaciół. Skłamałem, że wiem, co to jest Smocze
Zioło, bo bałem się, że nie będziesz się chciał ze mną zaprzyjaźnić. A potem z jednego kłamstwa wyrosło drugie i trzecie, i im było ich
więcej, tym trudniej było wszystko odwołać i …
-Kłamstwem nigdy nie zdobędziesz przyjaciół! – przerwał mu Bombik. – Nie wystarczy powiedzieć, że jest się czyimś przyjacielem!
-Teraz wiem, przepraszam! – zawstydził się struś.
-Nie chcę cię znać! – krzyczał słoń. – Jak mogłeś! Jak mogłeś!!!
Bombik poczuł się zdradzony, oszukany przez przyjaciela i bardzo nieszczęśliwy, odszedł w kierunku Smoczego Oka. Przecisnął się
przez skalną bramę i wszedł na małą polankę. Był to jakby kocioł, otoczony ze wszystkich stron górami. Bombik zaczął przyglądać się
rosnącym tam roślinom. Niestety, było ich zbyt wiele. Nie miał pojęcia, które z nich to Smocze Zioło? Nie potrafił odpowiedzieć sobie
na to pytanie. Ból w jego sercu stał się jeszcze większy. Najpierw został okrutnie okłamany przez Dudu, teraz nie znajdzie Smoczego
Zioła. Zapadła bardzo ciemna noc. To nic, że świecił księżyc i tysiące gwiazd migało z nieba. Noc w Bombiku była czarna jak łata na
jego grzbiecie i żadne światełko nie było w stanie jej rozświetlić. Siedział samotny pośrodku polanki i płakał. Gdzieś obok niego rosło
Smocze Zioło, które mogło uratować Bomilę, gdzieś obok niego, blisko. Ale które to? Wyczerpany wszystkimi smutnymi
wydarzeniami, zasnął. Przyśniła mu się Bomila, jak naśladuje flamingi i rozbawiona uczy się fruwać. Nie chciał się budzić z tego snu.
Nagle poczuł, że ktoś puka w jego głowę i usłyszał głos:
-Obudź się słoniku, no obudź się wreszcie, nie czas na spanie.
-Ojej, ojej… – ocknął się przerażony Bombik. – Proszę, panie smoku, nie rób mi nic złego!
-Kto? Ja? – zaśmiała się postać. – Nie bój się, mój chłopcze, nic ci nie grozi. Jestem Profesor Goryl.
-Profesor Goryl? – ucieszył się słoń.
-Tak, we własnej osobie. – usłyszał w odpowiedzi. – Usłyszałem czyjś płacz, musiałem, więc, sprawdzić, czy ktoś nie potrzebuje mojej
pomocy. Na tę polankę przychodzą różne zwierzęta przychodzą różne zwierzęta po zioła.
-O, tak … tak, tak, tak! – przerwał mu Bombik. – Bardzo potrzebuję pana pomocy, profesorze. Proszę mi powiedzieć, która roślina to
Smocze Zioło. Moja siostra jest bardzo chora. Pan Nosorożec mówił, że ono może ją uratować. Żako-Żalla zaśpiewała pana piosenkę,
a ja i struś przyszliśmy …
-Och, Żako-Żalla ... – zachwycił się Profesor Goryl. – i Nosorożec … znam go. To mój uczeń, dobry uczeń. A co dolega twojej
siostrze?
-Zjadła jakąś trującą roślinę. – wyjaśnił Bombik.
-A kiedy? Więcej niż trzy dni temu? – spytał poważnie profesor.
-Tak, panie profesorze. – przytaknął przestraszony słonik.
-No to nie ma, na co czekać. – odpowiedział Goryl. – Musisz się spieszyć. To jest Smocze Zioło.
Profesor Goryl wskazał na niepozorną roślinę o długich, ostro zakończonych liściach. Zerwał cztery sztuki i zaczął rozglądać się wkoło.
-Czego pan szuka? – zapytał Bombik.
-Szukam jakiegoś patyka. Dopiero co zerwane liście łatwo się do niego przykleją. To najlepszy sposób na zachowanie świeżości.
Zwiędłe do niczego się nie nadają. A teraz posłuchaj uważnie, mój dzielny słoniku. Powiedz panu Nosorożcowi, żeby z dwóch liści
natychmiast zaparzył herbatę i dał do wypicia twojej chorej siostrzyczce. A potem dwa kolejne liście ma żuć powoli, aż zrobią się
zupełnie białe. Zapamiętasz?
-Tak, tak, zapamiętam. – zapewniał Bombik. – Dziękuję, panie profesorze, bardzo dziękuję!
-Proszę bardzo. – uśmiechnął się przyjacielsko i rozglądając się wkoło dodał:
-Już słońce wschodzi, a nad zerwanym ziołem nie może wzejść dwa razy, spiesz się. Pozdrów ode mnie Nosorożca, a Żako-Żalli
podaruj ode mnie ten kwiatuszek do jej kapelusza.

-Dziękuję za wszystko. Do widzenia, panie Profesorze Gorylu. Do widzenia! – pożegnał się słonik i natychmiast ruszył w drogę.
Gdy przechodził przez Smocze Oko, usłyszał za sobą znaną mu piosenkę. To Profesor Goryl śpiewał swoim basem, jakby o czymś
chciał słonikowi jeszcze przypomnieć.
-Jak mam donieść lekarstwo w jeden dzień, skoro droga do Smoczego Oka zajęła mi trzy dni szybkiego marszu. Ojej, co ja mam
robić? – zastanawiał się Bombik. – Już wiem! Muszę iść trzy razy szybciej i wtedy w ciągu jednego dnia przejdę tyle, ile w ciągu
trzech.
-Ale czy będę potrafił iść tak szybko? – oprzytomniał słoń. – Przecież w tę stronę spieszyłem się, jak tylko mogłem.
Postanowił jednak spróbować. Kiedy wrócił do rozwidlenia ścieżki, Dudu wciąż tam stał i płakał. Bombik minął go, udając, że w ogóle
go nie zauważył.
-Mam wszystko, czego mi potrzeba! – zawołał tak, żeby struś usłyszał. – Nie musze już prosić Dudu o pomoc! Niech sobie będzie taki
samotny jak …
W tym momencie słonik posmutniał i dokończył:
- … jak ja …
Ale stało się coś dziwnego. Mijając strusia, poczuł, że coś jest nie tak. Nagle stał się jakby cięższy o tysiąc ton. Maszerowanie stało się
prawie niemożliwe. Zmuszał się ze wszystkich sił, żeby postawić kolejny krok. Poczuł gorąco na całym ciele, a w sercu jakiś cichy głos:
-Wróć … przebacz … pomóż … pokochaj …
Wreszcie nie wytrzymał, zawrócił i bez wysiłku podbiegł do strusia:
-Nie musisz udawać kogoś, kim nie jesteś. Jesteś fajnym strusiem bez udawania.
-Przepraszam, bardzo przepraszam. – powiedział ze łzami struś.
-Nikt nie jest tak bardzo zły, żeby nie mógł stać się dobry. – stwierdził Bombik. – Wybaczam ci.
-Czy to znaczy, że możemy się zaprzyjaźnić? – spytał nieśmiało Dudu.
-Jasne! – odarł słonik. – Chyba najlepszym lekarstwem na samotność jest prawdziwy przyjaciel. A teraz ruszajmy. Musimy iść trzy
razy szybciej, bo zioło działa tylko przez jeden dzień. Mam nadzieję, że zdążymy. Bardzo chciałbym zdążyć, ale czy się uda … ?
-Mam świetny pomysł. – zawołał nowy przyjaciel. – Zejdź szybko z góry. Spotkamy się pod lasem.
Po chwili dodał:
-Już wiem, dlaczego nigdy nie miałem przyjaciół. Bo ciągle kłamałem. A przecież prawda to znak przyjaźni.
Bombik uśmiechnął i stał przez chwilę zupełnie zaskoczony. A potem pobiegł za strusiem, po którym zostały już tylko tumany kurzu. Z
górki idzie się szybciej, więc słonik raz dwa znalazł się u podnóża Smoczej Góry.
-Tutaj! – krzyknął struś.
Bombik obejrzał się w stronę, skąd dochodził głos i zaniemówił z wrażenia. Zobaczył przed sobą cały strusi zaprzęg. Dudu stał
pierwszy, a za nim jeszcze dwie pary strusi. Za strusiami, zaś, drewniany wózek.
-Bombiku, co tak stoisz? – spytał Dudu. – Struś Express czeka gotowy do odjazdu! Wsiadaj, szybkie bieganie to przecież nasza
specjalność. Na pewno zdążymy!
Bombik usiadł nieśmiało w wózku.
-Siedzisz? – upewnił się przyjaciel, a gdy słonik przytaknął, ten wydał rozkaz:
-No to w drogę!
Strusie ruszyły powoli, żeby Bombik nie spadł z wózka, a następnie przyspieszały coraz bardziej i bardziej. Struś Express mknął jak
wiatr, zostawiając za sobą wielki ogon kurzu. Bombikowi wydawało się, jakby frunął. Teraz zrozumiał tajemnicę ostatniej zwrotki
piosenki, której nauczyła go papuga. Gdyby nie pogodził się z Dudu, gdyby mu nie przebaczył, nie udałoby się skrócić długiej drogi do
domu. Nim zaszło słońce, Struś Express dotarł na miejsce, a chwilę potem Bomila piła już herbatkę ze Smoczego Zioła.
-Pan Profesor Goryl pozdrawia wszystkich! – oznajmił na wejście dzielny Bombik i zwrócił się do papugi:
-A pani, Żako-Żallo, podarował ten czerwony kwiatuszek.
-Mój ulubiony. – zachwycała się. – Dziękuję! Dołączę go do bukieciku na mym kapeluszu.
I po chwili dodała:
-Ale popatrzcie na Bomilę, jak szybko wracają jej siły. Czyż nie mówiłam, że sztuka ma bardzo dobry wpływ na nasze zdrowie?
Potem Bombik bardzo długo opowiadał o wyprawie na Smoczą Górę, o spotkaniu z Profesorem Gorylem i niezwykłej przejażdżce Struś
Expressem. Bomila wyzdrowiała, a Bombik i Dudu zostali prawdziwymi przyjaciółmi.

Opracował na podstawie bajki muzycznej

pt. „Wyprawa Bombika”

Piotr (Tuptuś)

Autor: ks. Bogusław Zeman SSP

Wydawca: Edycja św. Pawła

http://chomikuj.pl/petrus-paulus