Delinsky Barbara Scenariusz dla dwojga

R O Z D Z I A Ł

Od pasa w dół wyglądał obiecująco. Gdy przesuwał

się na specjalnym wózeczku pod ciężarówką, szukając

miejsca awarii, obcisłe dżinsy napinały się na naprę

żonych mięśniach jak skóra na lwie. Wzdłuż wytar

tych z powodu długiego noszenia nogawek biegły ja

śniejsze smugi, od paska aż do zniszczonych

skórzanych butów roboczych. Kiedy zgiął nogę w ko

lanie, żeby odpowiednio ustawić wózek, pod spłowia

łą tkaniną wyraźnie zarysowały się potężne mięśnie

uda drugiej nogi.

Debra Barry po raz pierwszy w życiu poczuła się jak

bezwstydny podglądacz. Przełknęła ślinę i spytała:

- Przepraszam, czy pan Graham Reid? - A ponie

waż ciało z obnażonym torsem nie poruszyło się, po

deszła bliżej i pochyliła się, żeby sprawdzić, czy powy

żej szczupłych bioder wystających spod ciężarówki

rzeczywiście znajduje się mężczyzna.

- Halo! - zawołała.

Odrzucony klucz z lekkim brzękiem upadł na ce

ment, a mężczyzna cicho zaklął. Pomagając sobie

ugiętą w kolanie nogą, przesunął wózek do przodu.

Spod ciężarówki wyłoniła się klatka piersiowa, ramio

na oraz głowa i Debra znalazła się twarzą w twarz

z człowiekiem, którego jej polecono.

Był ubrudzony smarem i kurzem. Ciemne smużki po

krywały jego twarz i dłonie, a także przedramiona, bo

rękawy grubej wełnianej koszuli miał wysoko podwinię

te. Sama koszula też nie była najczystsza, podobnie jak

włosy - zmierzwiona czupryna, odsłaniająca czoło. Ale

oczy były czyste. Czyste i bursztynowe - i wpatrywały się

w nią tak, jakby co najmniej na tę ciężarówkę napadła.

- Tak? - spytał niskim i nadzwyczaj obojętnym

głosem.

- Szukam Grahama Reida - odparła z ulgą. Przy

najmniej na nią nie krzyknął, chociaż jego wzrok su

gerował, że mógłby to zrobić. Ale w końcu to New

Hampshire, a nie Nowy Jork. On był człowiekiem ze

wsi, a nie z miasta, zatem o wiele bardziej zrównowa

żonym. Powinna to zapamiętać.

- Tak?

Czekała, aż powie coś więcej, po czym znów spy

tała:

- To pan jest Graham Reid?

- Tak. - Tym razem mężczyzna odparł bardziej

zdecydowanie, z nutą zniecierpliwienia w głosie.

Wciąż leżąc, z uniesionymi nad głową rękami, nadal

wlepiał w nią wzrok.

Debra odetchnęła głęboko i powiedziała:

- Potrzebuję cieśli. Polecono mi pana. Może mo

glibyśmy porozmawiać?

Ponieważ mężczyzna nadal tylko gapił się na nią,

zastanowiła się, czy przypadkiem czymś go nie urazi

ła. Gdyby nie jego wzrok, mogłaby pomyśleć, że nie

zrozumiał jej prośby. Ale on wpatrywał się w nią prze

nikliwie - i to jedynie w jej twarz, lecz jak gdyby do

strzegał coś więcej. Nagle pozbyła się nieśmiałości.

- Jest pan cieślą, prawda? - zapytała z nutą zawo

du w głosie. - A może to pana ojciec... lub jakiś inny

Graham Reid zbudował to, co widziałam?

Mężczyzna zamrugał, jakby został wytrącony

z drzemki. Odepchnął się dłońmi od ciężarówki, po

czym jednym płynnym ruchem wyprostował się. De

bra pewnie wolałaby, żeby pozostał na ziemi. Jeśli do

tej pory myślała, że tylko jego wzrok jest onieśmiela

jący, to nie wzięła pod uwagę jego potężnego wzrostu,

imponującej szerokości ramion i klatki piersiowej.

- Widziała pani to, co zbudowałem? - zapytał tym

samym obojętnym tonem.

- Tak. Zanim zaczęłam pana szukać, obejrzałam

domy państwa Hardy i Lavelle. Szkoda byłoby pań

skiego i mojego czasu na tę rozmowę - przekonywa

ła - gdyby najpierw nie spodobała mi się pana praca.

W jego oczach pojawiło się coś w rodzaju szacunku,

ale przemknęło tak szybko, że pomyślała, iż tylko jej

się zdawało.

Graham Reid wytarł ręce o tył spodni, po czym wy

ciągnął prawą dłoń w geście spóźnionego powitania.

Jednak zanim kobieta zdążyła jej dotknąć, spojrzał na

swoją rękę i zauważył, że jest zabrudzona smarem,

więc tylko wzruszył ramionami. Dostrzegł nienaganny

wygląd Debry. Przesunął wzrokiem po jej obcisłych

dżinsach i bluzce z miękkiej tkaniny, wyglądającej

spod rozpiętej kurtki sięgającej bioder i przez moment

przyglądał się czubkom kozaczków z miękkiej skóry,

po czym znów powrócił wzrokiem do jej twarzy.

- Przepraszam. Nie chciałbym pani pobrudzić -

powiedział.

- Nic nie szkodzi - odrzekła szybko, pragnąc już

przejść do rzeczy. - To, o czym wspomniałam, to pa

na dzieło, prawda? - spytała.

- Tak - odparł, unosząc dłonie na wysokość ust.

- Imponujące - odważyła się powiedzieć. Kiedy

jednak nadal patrzył na nią tak samo, nie zdradzając

żadnych oznak wdzięczności, zmusiła się, żeby mówić

dalej. - Kupiłam dom tuż za miastem i chciałabym

dokonać w nim pewnych zmian. Będzie przy tym du

żo pracy, ale hojnie pana wynagrodzę. - Dostrzegła

w jego oczach lekkie zniechęcenie, więc dodała

ostrożnie: - Ma pan czas, prawda?

- Nie.

Zaskoczyła ją gwałtowność tego stwierdzenia.

- Nie? To dziwne. Powiedziano mi, że właśnie pan

kończy jakąś pracę. Właściwie to pan O'Hara wszelki

mi sposobami usiłował mnie przekonać, iż jest pe

wien, że będzie mi pan mógł pomóc.

Bursztynowe oczy zwęziły się.

- O'Hara tak mówił? - mężczyzna skrzywił się

i spojrzał na szczyt jakiejś góry w oddali. - Cwaniak

z tego O'Hary - wymamrotał pod nosem, po czym

znów skierował wzrok na Debrę. - Obawiam się jed

nak, że nie mogę pani pomóc.

Odwrócił się i pochylił, żeby podnieść rzucony pod

ciężarówkę klucz, pozostawiając Debrze do oglądania

jedynie swe szerokie plecy. Jej wszakże nie satysfak

cjonował ten widok.

- A zatem... czeka pana inna praca?

- Nie. - Wyprostował się i wszedł do garażu, żeby

odwiesić klucz na haczyk. Debra podążyła za nim.

- Nie rozumiem. Skoro kończy pan jedną pracę,

a nie spodziewa się następnej, to dlaczego nie weźmie

pan pod uwagę mojej propozycji?

Sięgnął do kieszeni koszuli, wyjął z niej odłamany

kawałek ołówka, spojrzał nań z niechęcią, po czym

rzucił go na ziemię i zaczął przeszukiwać otwarte szu

flady, żeby znaleźć coś do pisania. Pytanie Debry po

zostawało bez odpowiedzi, a on przerzucał różne

gwoździe i śrubki, aż w końcu znalazł to, czego po

trzebował. Oderwał kartkę z zabrudzonego bloczka

i zamaszyście coś na niej nagryzmolił.

- Tutaj ma pani kilka nazwisk. Każdy z tych ludzi

może pani pomóc. A poza tym oni potrzebują pracy

o wiele bardziej niż ja.

- Ale ja chcę, żeby to pan przyjął to zlecenie - za

protestowała, lecz Graham wcisnął jej kartkę w dłoń.

Podszedł do automatu z napojami i sięgnął do kie

szeni, jednak nie znalazł w niej drobnych. Błyskawicz

nie wyjęła potrzebne monety i włożyła je do otworu

w maszynie.

- Co ma być?

Zawahał się.

- „Mountain Dew". Będę pani dłużny.

- Nie ma sprawy. Niech to będzie zapłata za pora

dę. - Zdecydowanym ruchem pociągnęła rączkę au

tomatu, poczekała, aż wypadnie puszka z napojem,

po czym podała ją stojącemu obok mężczyźnie.

Potrzymał ją przez chwilę. Coś w nim buntowało się

przeciwko przyjmowaniu czegokolwiek od kobiety

noszącej markowe dżinsy i importowane buty,

a zwłaszcza tak pewnej siebie.

Niestety, chociaż owa pewność siebie mogła ozna

czać kłopoty, to jednocześnie go intrygowała. Kiedy

odginał palcem metalowy pierścień w wieczku puszki,

żeby ją otworzyć, i kiedy dał się słyszeć syk wydostają

cego się z niej gazu, nie mógł się oprzeć wrażeniu, że

oto świadomie otworzył puszkę Pandory.

- Możemy porozmawiać? - kobieta spytała po

nownie, rozglądając się za odpowiednim na tę rozmo

wę miejscem. Gdy znów na niego spojrzała, mężczy

zna akurat pociągał duży łyk napoju. Miał mocną

szyję. Jej wzrok podążył za poruszającymi się podczas

przełykania mięśniami - po skórze szorstkiej od za

rostu, do rozpiętego kołnierzyka i niżej, do kolejnej

dziurki, już z zapiętym guzikiem... Oszołomiona

swym zafascynowaniem siłą, która z tego człowieka

emanowała, odwróciła wzrok i popatrzyła na położo

ne nieco dalej, przy głównej ulicy, zabudowania. -

Czy jest tu gdzieś w pobliżu jakaś restauracja, gdzie

można by spokojnie porozmawiać? - zapytała cicho.
- Minęło już trochę czasu od śniadania.

Graham uśmiechnął się kącikiem ust.

- Niezbyt odpowiednio jestem ubrany - zauważył,

nieco przesadnie wymawiając słowa.

Debry nie zraziło jego pokpiwanie.

- Nie miałam na myśli Ritza - odpowiedziała rów

nie żartobliwie. - Z pewnością znajdzie się jakiś bar,

w którym nie obrażą się na widok smaru.

- Pani nie czuje się obrażona, prawda? - spytał,

marszcząc opalone czoło, na które opadały mu teraz

włosy.

- Oczywiście, że nie - odparła strofującym tonem.

- Więc jak? Jest tu jakieś miejsce, gdzie możemy

zjeść? A może obawia się pan, że ktoś pana zobaczy

w takim stanie?

W zamyśleniu potarł brodę, po czym zdał sobie

sprawę, że w ten sposób jeszcze bardziej rozmazuje

smar, więc zaraz opuścił rękę. Uśmiechnął się.

- Jest aż tak źle?

- Mnie to nie przeszkadza - odparła pobłażliwie

Debra, rzeczywiście raczej rozkoszując się wyglądem

tego mężczyzny.

Jednak chodziło o coś jeszcze. Graham spojrzał na

nią poważniej, a rozbawienie zupełnie zniknęło z jego

twarzy. Wyprostował się i rzekł chłodniejszym tonem:

- Niech pani posłucha, naprawdę nie ma sensu, że

byśmy rozmawiali. Nie mogę dla pani pracować. Po

prostu.

Nie chciała przyjąć tego do wiadomości.
- Przecież nawet pan nie wie, jaką pracę chcę pa

nu zlecić. Jak pan może tak w ciemno odmawiać!

Uniósł puszkę do ust i bez pośpiechu przełknął tro

chę napoju.

- Pracuję na własny rachunek. Sam decyduję

o tym, jaką robotę biorę, a jakiej nie. - Odwrócił się
i zaczął wolno iść w kierunku swojej ciężarówki.

Kobieta poszła za nim.

- Panie Reid, niezupełnie rozumiem, dlaczego nie

chce mnie pan wysłuchać, ale wiem, że pan wykona tę

pracę najlepiej. - Pobiegła przodem i w geście rozpa

czy oparła się o drzwi ciężarówki. Nie potrafiła tak po

prostu pozwolić mu odjechać.

Cofnął się i spojrzał na kartkę, którą wciąż trzyma

ła w dłoni.

- Forbes albo Campbell świetnie dadzą sobie radę.

Każdy z nich. Niech pani do któregoś zadzwoni.

- Ale ja już widziałam ich pracę - przekonywała

spokojnie, prostując się, by podkreślić swą zdecydo

waną postawę. - Pan jest lepszy.

Przeszyło ją świdrujące spojrzenie bursztynowych

oczu.

- Pochlebstwami niczego pani nie osiągnie, pani...

- Barry. Debra Barry. - Z nawyku, przedstawiając

się, wyciągnęła dłoń, a dopiero potem przypomniała

sobie jego wcześniejszą nieudaną próbę uczynienia te

go samego. Wsunęła rękę do kieszeni. - Wcale nie za

mierzam panu schlebiać. Mówię po prostu prawdę.

Przez cały ranek jeździłam po okolicy i oglądałam od

nowione ostatnio domy. Nadal twierdzę, że pana praca

prezentuje się najciekawiej. Właśnie pana potrzebuję.

Graham popatrzył na nią, podziwiając jej odwagę.

Nie była wysoka, ale dzięki dużym obcasom botków

wydawała się jakby groźniejsza; zapewne nie mogłaby

uzyskać takiego efektu w butach na płaskim obcasie.

Nie była również masywnej budowy ciała. Nawet ob

szerna kurtka nie mogła ukryć smukłości jej sylwetki.

Poza tym Debra Barry miała delikatne rysy twarzy.

Choć wszystko to mogło być zwodnicze. Przypomniał

sobie o tym, próbując zapanować nad zimnym dresz

czem, który przeszył jego ciało.

Przykładając puszkę do ust, wysączył resztę jej za

wartości, po czym zgniótł ją jedną ręką i rzucił do sto

jącej nieopodal beczki.

- Co pani miała na myśli? - spytał, a widząc roz

promienioną twarz kobiety, natychmiast pożałował,

że rozbudził w niej nadzieje. Ale co się stało, to się

stało. Jak przypuszczał, Debra Barry, nie tracąc cza

su, przystąpiła do wabienia go.

- Wszystko. - Oczy zabłysły jej z podniecenia. -

Chcę przeprowadzić generalną renowację domu.

- Gdzie to jest?

Wskazała głową na zachód.

- Niedaleko Woodbury, niecałe dwa kilometry od

centrum miasta, tuż za jeziorem...

- Jedynym budynkiem przeznaczonym na sprze

daż w tamtej okolicy był dom Richardsona. - Przyj

rzał jej się uważniej, z pewnym niedowierzaniem. -

Kupiła pani stary dom Richardsona?

- Zgadza się - odrzekła z dumą.

- To chyba najstarszy budynek w tym hrabstwie!

Od lat stał zaniedbany. Nie jestem pewien, czy cokol

wiek uda się tam ocalić.

- I właśnie dlatego bardzo się pan przyda.

Uniósł w górę dłoń, prostując szczupłe palce.

- Chwileczkę. Nie powiedziałem, że zrobię dla pa

ni cokolwiek.

- Ale chce pan usłyszeć coś więcej, prawda? -

przymilała się, czując, że człowiek, który zaplanował

i wykonał pracę, jakiej efekty oglądała dziś rano, nie

byłby w stanie zrezygnować z wyzwania, które mu

proponowała.

Dostrzegł w jej wzroku jakiś ciepły blask rozbawie

nia. Zauważył przy tym nagle, że jej oczy są równie

brązowe jak jej włosy. Ani jedne, ani drugie nie były

olśniewające, ale i jedne i drugie lśniły. Gdyby nie

miał takich brudnych rąk, być może pokusiłby się

o dotknięcie jedwabistego pasma, które wysunęło się

z misternego koczka na karku i opadało jej na poli

czek. Zamiast tego, przełknął tylko ślinę i sięgnął za

jej plecy, do klamki.

- Przepraszam - powiedział.

Twarz Debry natychmiast spoważniała.

- Przegrałam? Ale dlaczego? - Odsunęła się na

bok, a Graham otworzył drzwi szoferki. Nagle odwró

cił się w jej stronę i ruchem ręki zaprosił, by wsiadła.

- Stwierdziłem, że właściwie jestem głodny. -

W jego głosie zabrzmiało znużenie. - Pomógłbym

pani wsiąść, ale jest pani za czysta na to, żeby panią

dotykać. - Wpatrując się w lśniący w oddali sportowy

samochód, mknący ku jakiejś bardziej luksusowej

okolicy, czekał na jej decyzję, równocześnie walcząc

z pokusą, by samemu zmienić zdanie.

Nie pozwoliła mu dłużej się zastanawiać. Ponownie

odżyła w niej nadzieja, więc wspięła się do szoferki,

przesunęła się nad kierownicą i usiadła na miejscu dla

pasażera, zanim mężczyzna zdążył zmienić zdanie.

Gdy znalazł się obok niej, miała już przygotowany na

stępny plan ataku.

- To wspaniały dom - zaczęła, nie spuszczając

z niego wzroku, kiedy włączał silnik, cofał, żeby wyje

chać z zatoczki, zawracał, a potem wyjeżdżał na głów

ną drogę. - Perełka architektury.

- Wiem - odrzekł zwięźle.

Przyglądała się jego twarzy o wyrazistych rysach,

których surowość potęgowała jeszcze brudna smużka

na brodzie.

- Co pan wie? - spytała odruchowo.
- O domu Richardsona? - Zerknął na nią. - Nie

wiele więcej niż powiedział pani 0'Hara, jak sądzę. -

Wzruszył ramionami. - Został zbudowany ponad

dwieście lat temu przez jakiegoś cieślę okrętowego,

który poległ podczas walk o niepodległość. Jego po

tomkowie zamieszkiwali tam aż do początków dwu

dziestego wieku, ale od tamtej pory za wiele razy

zmieniali się właściciele domu, by móc ich wszystkich

wyliczyć. Po prostu obracał się w ruinę i stworzenie

w nim takich warunków, żeby wygodnie dało się tam

mieszkać, wymagało zbyt wielkich kosztów. - Zręcz

nym ruchem kierownicy wprowadził ciężarówkę na

boczną ulicę wysadzaną po obu stronach drzewami -

teraz pozbawionymi liści.

- Ale jednak drzemie w tym budynku ogromny po

tencjał, zgodzi się pan ze mną, panie Reid?

Spoważniał.

- Mam na imię Graham. Tak, jest w tym budynku

potencjał.

Debrę zastanowiło, dlaczego tak niechętnie to przy

znał. Tymczasem Graham zaparkował na wolnym miej

scu przed niewielkim budynkiem, jednym z kilkunastu

przy tej bardzo cichej uliczce, na jakiej się znaleźli.

- Ja pójdę pierwszy, żeby trochę się odświeżyć

w łazience, a pani mogłaby znaleźć dla nas wolny sto

lik - zakomenderował.

Zanim zdążyła odpowiedzieć, wysunął się z wozu

i zatrzasnął za sobą drzwi.

Zaskoczona, obserwowała, jak pobiegł ścieżką do

drzwi restauracji, po czym za nimi zniknął. Był pe

łen jakiegoś nieodpartego uroku... No i z pewnością

był utalentowany, sądząc po efektach jego pracy.

Choć zarazem dziwny. Nieco oszołomiona, wydo

stała się z samochodu, i szczelniej otulając się kurt-

ką, udała się w stronę drzwi, którymi wcześniej

wszedł Graham.

Budynek restauracji, bardzo prosty z zewnątrz,

miał równie bezpretensjonalne wnętrze. Znajdowały

się w nim okrągłe stoliki bez obrusów. Mniej więcej

połowa miejsc była zajęta - głównie przez dość swo

bodnie ubranych mężczyzn. Kobiet było tu niewiele.

Jakże dalece to miejsce różni się od restauracji,

w których zazwyczaj jadam - pomyślała Debra, kie

rując się ku wolnemu stolikowi w zacisznym kącie sa

li. Usiadła, oparła ręce na poręczach dębowego krze

sła i czekała, aż wróci jej cieśla.

Bo on już był jej cieślą, tak jak to sobie przyrzekła

- czy gotów był to przyznać, czy nie. Poznała jego sła

by punkt. Były nim jego umiejętności zawodowe,

zdolność projektowania i dbałość o szczegóły. Odda

ny. Poważny. Pomysłowy. Znakomity. Miły. Miły?

Kiedy przypomniała sobie, jak uśmiechnął się szero

ko raz czy dwa, chociaż najwyraźniej wbrew własnej

woli, stwierdziła, że ma szansę być miły. Może pod

warstwą znużenia krył się w tym umięśnionym twar

dzielu naprawdę sympatyczny człowiek?

Jednakże Graham wcale nie miał miłego wyrazu

twarzy, gdy po kilku minutach wyłonił się z zaplecza

restauracji. Kiedy się mył, dopadły go wyrzuty sumie

nia, że dał się skusić na ten obiad. Naturalnie, osta

tecznie, to on go zaproponował, ale to jej przebie

głość go do tego skłoniła. Ta jej łagodna perswazja

jest niebezpieczna - pomyślał, szukając Debry wzro

kiem po sali. Spokojnie na niego czekała. Natych

miast wyczuła spojrzenie Grahama. Obserwowała,

jak zmierzał w jej kierunku. Gdy dotarł do stolika, był

już znacznie bardziej stanowczy.

- Nie mogę przyjąć pani propozycji pracy, pani

Barry.

- Debra.
- Niech będzie... - Odsunął krzesło i usiadł, stara

jąc się zachować pewną odległość.

- Nie. Debra. - Powstrzymała uśmiech. - Wpa

dam w szał, kiedy ludzie zwracają się do mnie per

„Niech będzie".

Zamilkł na chwilę, po czym zmienionym tonem za

pytał:

- Często się to zdarza? - Nie zamierzał mówić tak

żartobliwie, ale jakoś wciągnął go jej niefrasobliwy

sposób bycia.

- Nie. Tak naprawdę częściej irytuje mnie, gdy mó

wią do mnie „kochanie" albo „złotko" - powiedziała,

myśląc o środowisku, z którego się wywodziła.

Graham zarejestrował w pamięci tę informację, ale

zaciekawiony spytał:

- Często wpadasz w szał?

Debra uśmiechnęła się szeroko.

- Jeżeli pytasz, czy będzie łatwo dla mnie praco

wać, to mogę cię zapewnić...

Na dźwięk tych słów natychmiast spoważniał.

- Nie zamierzam dla ciebie pracować.

- Ach tak. - Pochyliła się, wpatrując się w kartę

dań. - Jakieś propozycje?

- Podałem ci dwa nazwiska. Czyżbyś zgubiła już tę

karteczkę?

- Chodzi mi o obiad - bezpardonowo wyprowa

dziła go z błędu. - Mają tu coś, czego powinnam

spróbować?

Ponownie dostosowując się do jej nastroju, Gra

ham udał, że głęboko się namyśla. Nagle westchnął.

- Podają tu świetny ser z grilla. Albo możesz za

mówić hot-doga. Sałatkę jajeczną podają na bułce

paryskiej. Jest zachwycająca ... pod warunkiem, że

świeża.

- Teraz się ze mnie nabijasz... albo z nich - zbesz

tała go cicho, ale tak, żeby usłyszał. - Ja mówię po

ważnie. Pewnie często tu jadasz. Co polecasz?

- Jeżeli chcesz wiedzieć - odparł - to rzadko tu

bywam. Jadam w miejscu pracy.

- I w ten sposób znów wracamy do mojej propozy

cji. I do twojej odmowy. Skoro właśnie kończysz jakąś

pracę, to dlaczego nie chcesz potem pracować dla

mnie?

- Gulasz wołowy.

- Co takiego? - spytała zdziwiona.
- Spróbuj gulaszu wołowego. Podają go z ciepłym

chlebkiem kukurydzianym. Jest bardzo smaczny.

Frustracja rywalizowała w jej myślach z rozbawie

niem. Jej tajemniczy cieśla miał teraz czystą twarz,

więc mogła dostrzec kontrast szorstkiej skóry na

szczęce i gładkiej na kościach policzkowych. Drobne

zmarszczki, tak zwane „kurze łapki", przy zewnętrz

nych kącikach oczu świadczyły o poczuciu humoru,

którego próbki sama zdążyła już poznać. Natomiast

głębokie zmarszczki na czole, wyłaniającym się spod

dopiero co zaczesanych włosów, wynikały z poważ

niejszej strony jego natury. Stwierdziła, że stanowił

dla niej swego rodzaju łamigłówkę. A może po prostu

z podejrzliwością podchodził do nowo przybyłych?

Mieszkańcy stanu New Hampshire zachowywali

ostrożność w kontaktach z przybyszami z miasta. Czę

ściowo się nawet z nimi zgadzała.

- A zatem niech będzie gulasz wołowy - oświad

czyła, zamykając kartę dań. I splatając palce, znów

podjęła ten sam temat:

- Chciałabym przeprowadzić generalny remont

domu. Trzeba zainstalować nowe przewody elektrycz

ne, hydraulikę i system ogrzewania. Przypuszczam, że

chciałbyś, żeby zajął się tym ktoś inny.

- Nie zamierzam przyjąć tej pracy - powtórzył

Graham, chociaż, oparty na krześle, wsłuchiwał się

w każde jej słowo.

Debra wzruszyła ramionami, uznając, że jego pro

test nie ma znaczenia, i mówiła dalej, jak gdyby nicze

go nie powiedział.

- Najbardziej ekscytujące będzie dokonywanie

przebudowy domu, jaką już zaplanowałam.

- Ty zaplanowałaś? Jesteś architektem?

Roześmiała się i pokręciła głową, mrużąc oczy.

- Gdybym była, to nie przejmowałabym się tak

człowiekiem, którego chcę zatrudnić do roboty. Nie -

westchnęła - nie mam żadnego tytułu naukowego,

a tylko wiele własnych pomysłów. Problem w tym, że

nie wiem, czy te zmiany będą praktyczne... albo

w ogóle wykonalne. - Zaczerpnęła powietrza. -

Właśnie to będziesz musiał mi powiedzieć.

Próbując nie stracić cierpliwości, Graham w milcze

niu spojrzał w górę. Gdy znów na nią popatrzył, w je

go oczach pojawił się wyraz życzliwego pobłażania.

- Nie muszę ci niczego mówić, moja damo - rzekł

przeciągle.

- Debra. Mów mi Debra. „Dama" brzmi jak jakieś

imię dla psa.

Nagle Graham pochylił się ku niej, wsparł przedra

miona na stoliku i z twarzą niebezpiecznie blisko jej

twarzy, powiedział:

- Debra, zwracasz się pod zły adres. - Odchylił się

do tyłu równie szybko, jak poprzednio pochylił się

w przód, pozwalając jej odetchnąć, bo mimowolnie

wstrzymała na chwilę oddech. - Poza tym, z tego, co

słyszę, powinnaś zburzyć całość i zacząć od początku.

Skoro tak ci się nie podoba obecny wygląd tego domu...

- Nie powiedziałam, że mi się nie podoba! - wy

krzyknęła. - Uwielbiam go. Lokalizacja jest idealna.

Podstawowa zewnętrzna konstrukcja budynku także.

Oczywiście, że będzie trzeba sporo czasu i wysiłku, za

nim da się w nim zamieszkać. Ale będzie warto.

- Czyżby? - spytał obojętnie. Ruchem głowy przy

wołał kelnerkę i złożył zamówienie, po czym znów zwró

cił się w stronę Debry. - Będzie cię to sporo kosztować.

- Wiem.

- I masz tyle pieniędzy?

- Cóż to za pytanie?! Zawsze pytasz przyszłych

pracodawców o ich sprawy finansowe?

Na jego twarzy zamajaczył niewyraźny uśmiech, na

dający mu figlarny, szelmowski wygląd, który całkowi

cie rozwiał jej oburzenie.

- Tylko wtedy, gdy czuję, że nie mają pojęcia, cze

go będzie wymagała taka praca - odparł.

- Czyli jednak zastanowisz się nad jej przyjęciem?

Przestał się uśmiechać.

- Nie - odparł.

- Do cholery, Graham! - Pochyliła się ku niemu,

patrząc błagalnie. - Dlaczego nie?

- Po pierwsze dlatego, że to by za długo trwało.

Widziałem ten dom. A nawet dokładnie mu się przyj

rzałem. Masz rację, jest wspaniale zaprojektowany.

Nawet potrafię sobie niemal wyobrazić pewne rzeczy,

które miałaś na myśli... położenie skośnego dachu...

z przeszklonymi świetlikami nad wyłożonym panela

mi gabinetem, które aż się tam proszą...

- Gabinet. Będzie gabinet z ogromnym biurkiem,

z kilkoma fotelami i przeszklonym sufitem, przez któ

ry będzie wpadać mnóstwo naturalnego światła. Cho

ciaż nie jestem pewna, czy chcę, żeby to była szklana

kopuła, czy płaska tafla-świetlik. A jeżeli chodzi o to,

czy szyby mają być podwójne, czy potrójne...

- Jeżeli będziesz unikała szyb plastikowych, to

i jedne i drugie są dobre. Potrójne są świetne, jeśli

można je zdobyć. Ale trzeba je robić na specjalne za

mówienie. To wymaga czasu.

Debra uśmiechnęła się.
- Nie śpieszy mi się. Właśnie to jest piękne. Pod

warunkiem, że będę miała jakiś kąt, w którym będę

mogła mieszkać podczas tych wszystkich prac, to mo

żesz mieć tyle czasu, ile ci będzie potrzeba.

- Ja nie chcę żadnego czasu - przypomniał jej fi

glarnie Graham.

Majestatycznie skinęła głową.

- No tak. Ciągle zapominam. O! - Podniosła

wzrok. - A oto i gulasz! Lepiej żeby był smaczny, jeśli

mam wierzyć jakimkolwiek twoim rekomendacjom.

Temu cieśli o wiele mniej przeszkadzało jej poczu

cie humoru, niż by chciał. Powinien go drażnić jej

upór. Powinna go drażnić ona sama. Ale tak się nie

działo. Uważał raczej, że w jej humorze jest coś słod

kiego, podobnie jak poprzednio zachwycał się deli

katnością rysów jej twarzy. Minęło już dużo czasu, od

kąd ostatnio brał udział w takim odświeżającym

przekomarzaniu się. Niestety, to mu się podobało.

Obserwował, jak uśmiecha się do kelnerki, dzięku

jąc jej, po czym zajmuje się swą porcją gulaszu. Wie

dział, że musi w niej znaleźć coś irytującego... i to

szybko.

- I jak? - spytał, czekając na opinię o jedzeniu.

Pomyślał, że pewnie potrawa daleko odbiega od „bo-

euf bourgignon", jakiego być może się spodziewała.

Jeśli będzie miał szczęście, to ona za chwilę powie, że

danie jest ohydne.

Lekko przechylając głowę raz w jedną, raz w drugą

stronę, przełknęła to, co miała w ustach.

- Niezłe. Całkiem niezłe. Chyba pozwolę ci rów

nież złożyć specjalne zamówienie na świetliki z po

trójnymi szybami.

Złośliwie figlarny błysk w jej oku nie wpłynął na

Grahama uspokajająco. Z wściekłością zatem zaata

kował własną porcję gulaszu. Dopiero po chwili cichy

glos Debry przerwał jego zmieszanie.

- Graham, dlaczego nie miałbyś przyjąć tej pracy? -

Teraz w jej głosie nie było żartobliwego tonu, a jedynie

zwyczajna chęć uzyskania odpowiedzi. Zakochała się

w domach, które on zbudował, równie szybko, jak za

kochała się w tym starym, rozpadającym się budynku,

który kupiła, decydując się na niego w ciągu jednego

dnia. - Z tego, co widziałam, zajmujesz się budową

nowych domów, ale także odnawianiem starych. Praca

dla mnie będzie zawierała oba te elementy. - Gdy jed

nak nadal pochylał głowę z ciemną czupryną, jedząc

gulasz, Debra przełknęła jeszcze jeden kęs, po czym

odłożyła łyżkę i powiedziała: - Naprawdę potrzebuję

twojej pomocy. Chcę, żeby ten dom był idealny.

Graham powoli uniósł głowę.

- Dlaczego? Dlaczego to dla ciebie aż takie waż

ne? Przecież to tylko dom.

- To mój dom - odparła ostrzej niż zamierzała.

Choć potem mówiła już łagodniej, Graham wpatry

wał się w nią z uwagą. - Jest mój. Coś, co mam na

własność po raz pierwszy w życiu. To być może nic dla

ciebie nie znaczy. Nie wiem, z jakiego środowiska po

chodzisz. Ale ponieważ jesteś robotnikiem, to przy

puszczam, że mnie zrozumiesz. Poza tym, przecież je

steś cieślą. Z pewnością dostrzegasz przynajmniej

„fizyczne" zalety tego domu. Ale nie ma sensu inwe

stować w renowację, która nie zostanie przeprowa

dzona należycie. - Przerwała na chwilę, wpatrując się

w jego poważną twarz. - Czy wyrażam się dość jasno?

- spytała z wahaniem.

- Wreszcie... tak. Zgadzam się z tobą. Jeśli masz

odpowiednie środki, to ten dom może jeszcze wyglą-

dać olśniewająco. A poza tym, rozumiem, co to zna

czy posiadać coś na własność...

Ściszył głos, bo pomyślał o zupełnie innej sprawie.

Mówiła, że ma ten dom na własność, że chciałaby

mieć w nim jakiś kąt, w którym mogłaby mieszkać

podczas prac renowacyjnych. To mogło znaczyć, że

jest samotna. A wtedy to by było kuszenie diabła.

Z drugiej strony, jeżeli źle zrozumiał jej słowa, jeśli

miała kogoś - męża lub kochanka... Nie, to by było

jeszcze gorsze. A może mieszka z nią ktoś z rodziny?

- Powiedz mi... - zaczął.
- Co tylko chcesz! - wykrzyknęła z takim entuzja

zmem, że aż uniósł dłoń, by ją uciszyć.

- Spokojnie, kobieto.

- Debra. Mam na imię Debra.

- Nie lubisz też, jak się mówi do ciebie „kobieto"?

- Rzucił jej chłodne spojrzenie spod przymkniętych

powiek. - Widzisz? Nigdy nie moglibyśmy się doga

dać, spędzając ze sobą tak wiele czasu.

Ignorując jego żart, kontynuowała myśl:

- Jak myślisz, ile czasu to zajmie?

- Nie mógłbym ci tego powiedzieć bez dokładnego

obejrzenia domu, narysowania planu i przygotowania

dokumentacji. Teraz mamy kwiecień. Jeśli prace roz

poczną się w ciągu kilku najbliższych tygodni, to istnie

je duża szansa, że można będzie skończyć do jesieni.

Zdumiona, spytała:

- Tak długo? Przypuszczam, że gdyby kilka ekip

pracowało jednocześnie w różnych częściach domu,

byłoby szybciej.

Graham pochylił głowę.

- Być może tak jest w dużym mieście, kochana.

Ale to jest wieś. Oczywiście, są różne ekipy. Nawet

ktoś, kto woli pracować sam, tak jak ja, wzywa specja

listów od spraw technicznych.

- Spraw technicznych?

- Od hydrauliki, ogrzewania... tego typu rzeczy.

Ale właśnie z tego powodu powstają opóźnienia

w pracy. W takiej okolicy jest niewielu specjalistów.

Podobnie jak ty, chciałbym, żeby pracowali najlepsi.

A tacy mieszkają czasami dwie godziny drogi stąd

i niekoniecznie mogą mieć wolny czas akurat wtedy,

kiedy będziesz ich potrzebować. Poza tym, zdarzają

się kłopoty z dostawą materiałów. Na przykład, dach

takiego budynku jak dom Richardsona powinien być

pokryty gontem. Nie mówię o tanich gatunkach. Naj

lepszy jest gont cedrowy, a ten jego rodzaj, który mam

na myśli, nie zawsze jest łatwo dostępny. Wyrażam się

dość jasno? - spytał, powtarzając słowa, które wcze

śniej padły już w ich rozmowie.

- Słyszę, co mówisz... - odrzekła cicho i rozczarowa

na spojrzała w bok. - Naprawdę mi się nie śpieszy. Ale

myślałam, że będę mogła zamieszkać już w sierpniu.

- A tak konkretnie o co ci chodzi, Debra? - zapy

tał cicho.

Uniosła nieco głowę.

- O dom - odparła.

- Tylko dla ciebie? - W końcu wydusił z siebie to

pytanie. - Nie wspominałaś o nikim innym. Będziesz

z kimś mieszkać?

Zawahała się, po czym pokręciła przecząco głową.

- Nie. - Powiedziała to takim tonem, jakby straci

ła nagle pozorną pewność siebie. - Ale nie rozpowia

daj tego. Wolałabym, żeby ludzie o tym nie wiedzieli.

- Możesz być spokojna - stwierdził chłodno.

Debra spojrzała mu w twarz, ale nie malowały się

na niej żadne uczucia. Po prostu kończył jeść obiad.

Obserwowała go jednak dalej, zauważając, że w spo

sobie, w jaki spożywał posiłek, nie było nic z zacho

wania prostaka z dziury zabitej dechami. W istocie,

gdyby siedzieli w jednej z modnych nowojorskich ka

wiarenek, również niczym negatywnym by się nie wy

różniał. Było w nim coś dziwnego... Pod powłoką

gburowatości miał w sobie coś ze światowca. Dało

się to również zauważyć w efektach jego pracy.

Gdy wreszcie skończył jeść, wykorzystała ten ostat

ni moment do ponownego poruszenia tematu.

- Graham - zaczęła najbardziej zdecydowanym

tonem, na jaki ją było stać, nie mając przy tym poję

cia, że to jedynie zaostrzy jego hardość. - Ja napraw

dę chcę, żebyś zbudował mój dom.

Siedząc z łokciami wygodnie opartymi o grube drew

niane poręcze, złączył palce obu dłoni w geście nonsza

lancji, która nie pasowała do niepokoju w jego oczach.

- Przykro mi - powiedział tylko.
- Podaj mi przyczyny - nalegała. - Jeśli mnie tak

po prostu spławiasz, to przynajmniej mam prawo znać

powód twojej odmowy.

- Za dużo pracy.

- Bzdura! Powiedziałeś, że nie masz w planie żad

nej innej roboty. - Nagle coś ją tknęło. - Chyba stąd

nie wyjeżdżasz, co?

- Nie.
- Więc o co chodzi? Przecież zapłacę. Jak w ogóle

możesz nie przyjąć oferty pracy dającej ci zatrudnie

nie na cztery, pięć miesięcy?

- Sześć lub siedem. Nie chodzi o pieniądze.
- Oczywiście, że nie. Moja oferta jest wspaniała

z czysto zawodowego punktu widzenia. Jak możesz

rezygnować z szansy renowacji takiego domu, i to

w najdrobniejszych szczegółach, mając wolną rękę,

i mogąc robić, co tylko chcesz?

Na jego twarzy pojawił się cyniczny uśmieszek.

- Wolną rękę? Czyż nie mówiłaś, że wszystko już

zaplanowałaś?

- No cóż... tak... - zająknęła się, ale znów ruszyła

do ataku. - Wszystko jest do przedyskutowania. Tylu

rzeczy nie wiem. Nawet nie wiem, czego właściwie nie

wiem.

- A co to, u diabła, znaczy?

- To znaczy, że możesz zaproponować coś, o czym

nawet nie śniłam, i że może mi się to ogromnie

spodobać. Pomyśleć tylko, ile mogłabym stracić, gdy

byś mi odmówił.

- Ale wtedy - zauważył ponuro - nigdy nie prze

konałabyś się, co straciłaś, prawda?

Wyprostowała się, zdziwiona.

- Czy zrobiłam coś, co cię uraziło?

- Skąd ci to przyszło do głowy?

- Bo odnoszę niejasne wrażenie, że odmawiasz

ze względu na moją osobę. Coś cię we mnie irytuje,

prawda? - Nie czekając na odpowiedź, dodała: -

Powiedz mi jasno, Graham. Gdybym najpierw do

ciebie zadzwoniła... albo jeszcze lepiej, gdyby mój

mąż zadzwonił... - Słowa uwięzły jej w gardle, gdy

zdała sobie sprawę, co właśnie powiedziała. Tak po

prostu jej się wymknęło. Jeszcze nie wysechł atra

ment na dokumentach rozwodowych. Przełknęła

ślinę. - Gdyby zadzwonił do ciebie ktoś, kto do

kładnie opisałby twoje zadanie, czy od razu byś od

mówił, czy może umówiłbyś się z tą osobą, żeby

obejrzeć dom?

Graham popatrzył na nią głęboko zamyślony. Kie

dy jego wzrok przesunął się na lewą dłoń Debry, ko

bieta powstrzymała się przed ukryciem jej pod stoli

kiem. Nadal miała wrażenie, że ta dłoń jest naga bez

obrączki, którą tak długo nosiła.

- Jesteś w separacji? - zapytał cicho.

Debra wolałaby, żeby ten temat nie został poruszo

ny w ich rozmowie, ale nie było sensu go unikać.

- Rozwiedziona - odparła.
- Niedawno?

- Tak.

Pokiwał głową, a włosy opadły mu na czoło, łago

dząc surowy wyraz jego twarzy. Była rozwiedziona,

mieszkała sama, była do wzięcia. A jeżeli trafnie za

uważył, że zadrżała z powodu bolesnych wspomnień,

to znaczy, że była też podatna na zranienie. Wykorzy

stanie tej sytuacji byłoby zbyt łatwe. Choć pochodziła

z miasta, to była przecież człowiekiem jak każdy.

Przebywanie w jej towarzystwie podczas długich go

dzin pracy - gdyby tę pracę przyjął - byłoby dla nie

go próbą. Już sobie wyobrażał frustrację, jaką mógłby

czuć. Odnajdywał w tej kobiecie coś niepokojąco

przyciągającego.

Przeczesał palcami włosy w geście irytacji. Nagle

spojrzał dziewczynie prosto w oczy.

- OK, chodzi o ciebie. Czuję pewną niechęć wobec

bogatych kobiet, które bawią się życiem na wsi.

Wzburzona, zacisnęła dłoń w pięść.

- Nie proszę cię, żebyś się ze mną żenił! Proszę

tylko, żebyś trochę popracował nad moim domem! -

Spojrzała w okno, a jej ręka powędrowała w górę, po

czym z impetem opadła na drewniany stolik. - Nie

mogę w to uwierzyć - wyszeptała z niedowierza

niem, po czym spojrzała na niego z wyrzutem. - To

znaczy, przypuszczałam, że będziecie tu trochę...

prowincjonalni... ale liczyłam jednak na zdrowy roz

sądek. A jeśli chcesz wiedzieć, to nie jestem ani „bo

gatą kobietą", ani taką, która „bawi się życiem na

wsi". Wpakuję w ten dom mojego ostatniego centa...

I nie mam zamiaru kiedykolwiek wracać do miasta!

Jeżeli to jest „bawienie się życiem na wsi", to znaczy,

że nie jesteś taki bystry, za jakiego cię uważałam. -

Wściekła, sięgnęła po portmonetkę i wyjęła z niej

banknot, którym w niego cisnęła. - Proszę. Płacę za
siebie.

Chwycił jej nadgarstek i mocno przytrzymał.

- Ja stawiam - burknął. Poczuł, podobnie jak ona,

że coś między nimi zaiskrzyło. - Trochę już z tego wy

rosłem, że każde płaci za siebie, a poza tym nie zno

szę wyzwolonych kobiet.

- Myślałam, że nie masz pieniędzy- warknęła, bez

skutecznie próbując uwolnić się z palącego uścisku.

- Mam pieniądze. - Powoli puścił jej rękę i sięgnął

do tylnej kieszeni. - Nie mam drobnych. Ale mam

pieniądze.

- A zatem będę ci dłużna... po odjęciu ceny puszki

„Mountain Daw". - Czując nagły przypływ gniewu,

odwróciła się i wyszła z restauracji.

Łagodne powietrze tego popołudnia sprawiło, że

nieco ochłonęła. Nagle zdała sobie sprawę, że ktoś

musi ją podwieźć na stację obsługi samochodów,

gdzie pozostawiła swój wynajęty wóz. Kiedy, oszoło

miona, oparła się o drzwi ciężarówki, gniew powoli

zaczął jej mijać. Nie zdążyła nawet zastanowić się, co

ją tak bardzo wzburzyło, kiedy ten, który był przyczy

ną jej zdenerwowania, wyłonił się z restauracji i zaczął

się do niej zbliżać. Wydawał się przy tym niezwykle

męski i opanowany.

- Podwieźć cię gdzieś?

- Wiesz, że tak. Jeżeli to nie będzie zbyt duży kło

pot. Bo rozumiem, że jesteś bardzo zajęty.

- No już, już... - zbeształ ją, uśmiechając się prze

kornie. - Ten sarkazm jest niepotrzebny. Tylko dlate

go, że nie przywykłaś, by ci ktoś odmawiał...

- To nie ma nic do rzeczy! Mogę się pogodzić z po

rażką, jeśli przyczyny są uzasadnione. Twoje nie są!

Graham wyciągnął rękę poza jej ramieniem, żeby

chwycić klamkę, ale nie pozostawił jej miejsca, żeby

się przesunęła. Był niebezpiecznie blisko. Tak przera

żająco potężny. Przez ułamek sekundy Debra zasta

nawiała się, czy to nie lepiej, że nie przyjął tej pracy.

Całkowicie różnił się od mężczyzn, jakich znała do tej

pory... Stanowił dla niej zagrożenie... i pokusę. Do

diabła z tym! Przecież podobała jej się jego praca...

- Posłuchaj, Debra - zaczął ostrożnie, niskim gło

sem. - Nic o mnie nie wiesz.

- Widziałam, co potrafisz.
- Nie lubię kobiet z Nowego Jorku.

Zaśmiała się.

- To jakaś obsesja. A poza tym, skąd masz pew

ność, że jestem z Nowego Jorku?

- Po pierwsze, twój akcent. Rodowici nowojorczy

cy wymawiają słowa w charakterystyczny sposób.

Przypuszczam, że choć nawet przez jakiś czas przeby

wałaś gdzie indziej, to zawsze wracałaś do miasta.

Próbowała ignorować różnicę wzrostu między nimi;

oparła głowę o ciężarówkę, spoglądając w górę!

- Mogłabym pochodzić z północnej części stanu

Nowy Jork.

- O nie, masz zbyt wyraźny akcent. A poza tym,

są jeszcze inne sprawy, na przykład twój makijaż

i fryzura.

Odruchowo dotknęła koczka na karku.

- Coś nie tak z moimi włosami albo makijażem?

- Nic - przyznał beznamiętnie. - Są doskonałe.

- Więc o to chodzi?

Powoli skinął głową.

- Nawet pachniesz Manhattanem. Co to jest?

„Magie Noir", „Chanel"?

- „Lauren". I tak się składa, że dziś rano widzia

łam te perfumy na wyprzedaży w tutejszym sklepie.

- A czy zauważyłaś kurz na wierzchu pudełka? -

spytał. Widząc, że zrozumiała, o co mu chodzi, mówił

dalej: - Ale to nie tylko to. Mam na myśli również

twoje ubranie. - Jego wzrok zatrzymał się na chwilę

na jej ustach, po czym przesunął się na piękną bluzkę

i dżinsy. Niemal czuła ciepło jego bursztynowych

oczu. - To wiejski styl dla mieszczuchów. Zdaje się,

że nawet w gazecie z ubiegłej niedzieli widziałem

zdjęcie tego ubrania. Sprzedają je chyba w „Saks" al

bo w „Bloomingdale's".

Miał odpowiedź na wszystko. Debra nagle poczuła

się zmęczona. Ostatnio wydawało jej się, że nie potra

fi wygrywać z mężczyznami i po prostu nie miała ocho

ty na przedłużanie tej walki. Zresztą, w tym człowieku

oraz w sposobie, w jaki swoim ciałem osłaniał jej cia

ło, było coś takiego, co zupełnie zniechęcało ją do wal

ki. Ta z kolei myśl była nadzwyczaj niepokojąca.

- W porządku - rzekła, przyznając się do cichej po

rażki i wpatrując się w jego szyję. Wygrałeś. Nie

mam zamiaru przepraszać za to, kim jestem i skąd po

chodzę. Jeżeli tylko byłbyś tak uprzejmy i zawiózł mnie

do mojego samochodu, to zaraz bym sobie odjechała.

Ponieważ nie poruszył się, zdziwiona spojrzała

w górę. Jego wzrok palił ją, podobnie jak czyniły to je

go palce wtedy, gdy dotknął jej nadgarstka. Jakby pło

nął w nim jakiś wewnętrzny ogień, który zagrażał...

i zachęcał ją... nawet bardziej niż zewnętrzne oznaki

zmysłowości tego mężczyzny.

Graham nagle się wyprostował, głęboko odetchnął

i odsunął się od niej. Otworzył drzwi szoferki i pocze-

kał, aż dziewczyna wygodnie usiądzie.

Żadne z nich przez całą drogę powrotną nie odzy

wało się. Ale kiedy Graham zaparkował przy stacji

obsługi, powiedział głośno, wyraźnie i stanowczo:

- Jeżeli cię obraziłem, to przepraszam. Taki już je-

stem. Nie ma nic złego w tym, kim jesteś i jaka jesteś...

Tylko że miałbym pewien kłopot, pracując z tobą. -

Wpatrywał się w przednią szybę, cały czas zaciskając

dłonie na kierownicy. Patrzyła na zbielałe kostki jego

palców, znów zastanawiając się, co w nim tkwi. Ale to

nie był jej problem.

- Doceniam twoją szczerość - odezwała się cicho.

- Chociaż to niczego nie ułatwia. Nadal jestem prze

konana, że wykonałbyś tę pracę najlepiej i że byłbyś

w stanie to zrobić zapominając o mojej obecności.

W końcu - zakpiła - nie patrzyłabym ci na ręce czy

coś w tym rodzaju. No bo co ja mogę wiedzieć o bu

downictwie? A poza tym, mam co robić. - Nacisnęła

klamkę i otworzyła drzwi. Wysunęła się z szoferki

i odwracając się, po raz ostatni spróbowała go przeko

nać. Z ulgą stwierdziła, że odwzajemnił jej spojrzenie.
- Gdybyś zmienił zdanie i chciał obejrzeć dom, to bę

dę w nim od dzisiejszego późnego popołudnia.

W jego oczach pojawiło się najwyższe zdumienie.
- Ty tam mieszkasz? Ale tam pewnie nie ma żad

nego ogrzewania!

Uśmiechnęła się na myśl, że jest taki troskliwy, aż

zdała sobie sprawę, że on po prostu bezczelnie jej nie

wierzy... I wtedy uśmiech zniknął z jej twarzy.

- Jest kominek i mnóstwo drewna na opał. No

i właśnie kupiłam chyba najgrubszy śpiwór w tym

hrabstwie. My, dziewczyny z miasta, nie jesteśmy ta-

kie delikatne, jak wam, chłopcom ze wsi, się wydaje -

zakończyła słodko. - Dziękuję za obiad.

Głośno zatrzasnęła drzwi szoferki i nie oglądając

się za siebie, poszła do swego samochodu.

Przejechała spory kawałek drogi, zanim mężczyzna

za kierownicą ciężarówki włączył silnik, wrzucił bieg

i ruszył.

Był późny ranek następnego dnia, gdy zjawił się

w domu Richardsona.

R O Z D Z I A Ł

Po spędzeniu większej części nocy na zastanawianiu

się, czy to mądre w ogóle brać pod uwagę przyjęcie tej

pracy, Graham był równie zdziwiony jak Debra tym,

że znalazł się na progu jej domu. To było wyzwanie -

tłumaczył sam sobie - nieodparta pokusa projekto

wania i budowania. Nie potrafił jeszcze wyjaśnić, dla

czego ogolił się i umył z taką szczególną starannością,

nie mówiąc już o tym, dlaczego zrezygnował z przygo

towanych wcześniej luźnych spodni i swetra, wybiera

jąc dżinsy i świeżo upraną koszulę. Przecież przyjechał

tu jako cieśla. Powinien o tym pamiętać. Nie był też

w stanie usprawiedliwić faktu, że poświęcił na tę wy

prawę cały dzień roboczy, niczym innym, jak tylko

tym, że należało mu się trochę wolnego czasu.

Debra początkowo nie rozpoznała ciężarówki. By

ła tak zaabsorbowana pracą, że dopiero gdy auto by

ło tuż, tuż, odgłos silnika uniemożliwił jej koncentra

cję. Wyskoczyła zza prowizorycznego biurka

i spojrzała przez okno na ciemnobrązowego pikapa,

który zaparkował na żwirowym podjeździe za jej sa

mochodem. Promienie południowego słońca, prze

dzierające się pomiędzy konarami dębu, oślepiająco

odbijały się od masek obu aut.

Otwierając drzwi, w przypływie ostrożnej radości,

uśmiechnęła się do przybysza.

- O, widzę, że umyłeś ciężarówkę... i siebie - za

uważyła; szybkie bicie swego serca przypisała nadziei,

iż jej dom najwyraźniej zostanie ocalony. Nie miała za

sobą spokojnej nocy i doszła do wniosku, że Graham

prawdopodobnie miał rację. Nic by z tego nie wyszło.

Musieliby egzystować zbyt blisko siebie. Jeżeli miał

jakieś wątpliwości, obojętne, jakie, to źle one wróżyły

całemu przedsięwzięciu.

Spytała w duchu siebie samą, dlaczego zatem był tu

teraz i dlaczego tak świetnie wyglądał? Cieśla powinien

wyglądać obskurnie i byle jak, a nie świeżo i wytwornie.

Kiedy nagle pożałowała, że na niego naciskała, było już

za późno na zmianę decyzji. Stał przed nią. A sądząc

po wyrazie jego twarzy, przyjechał wyłącznie w spra

wach służbowych. Stanowiło to pewne pocieszenie.

- Pomyślałem, że trochę się tu rozejrzę - odważył

się odezwać obojętnym tonem, zerkając ponad jej ra

mieniem na ogień w kominku, na kilka walizek przy

ścianie oraz notatniki i papiery rozłożone na dużym

blacie wspartym na dwóch sporych pojemnikach na

popiół. - Przeszkadzam ci w czymś?

- Nie, nie! - Nie wiedząc, co począć z rękoma,

wsunęła je w tylne kieszenie mocno wytartych dżin

sów. Miała też na sobie starą bluzę z napisem „Uni

wersytet Columbia". W adidasach wyglądała na znacz

nie niższą niż poprzednio. - Trochę pracowałam.

- Pracowałaś? - Jakby podążając za tokiem jej

myśli, przyjrzał się jej ubraniu. Musiał przyznać, że

była to pewna odmiana. Nawet fryzura wyglądała na

bardziej swobodną - włosy, cienką wstążeczką zwią

zane nad jednym uchem w kucyk, opadały jej na ra

mię. - Sprzątałaś?

Pokręciła głową.

- To zrobiłam już wczoraj... to znaczy tylko trochę.

Nie ma sensu dokładnie sprzątać całego domu, skoro

już niedługo zacznie się jego przebudowa.

- Nie mogę uwierzyć, że naprawdę tu mieszkasz.

Spojrzała na niego z pewną dozą przekory.

- Mówiłeś to wczoraj. A dlaczego by nie? Mam

dach nad głową, kominek i stary piec węglowy

w kuchni. Nawet podłączyli mi elektryczność. Czego

więcej może chcieć kobieta?

- Zazwyczaj luksusów. Czyż nie użalałaś się nad tym,

że prace mogą potrwać aż sześć czy siedem miesięcy?

- To było rozczarowanie, a nie rozgoryczenie.

A to różnica. Chcę ci zwrócić uwagę, że nie odrzu

cam luksusów. Po ukończeniu prac ten dom będzie

wyjątkowy. Ale przez jakiś czas mogę się bez tego

obyć. - Nieśmiało rozchyliła usta w uśmiechu, opie

rając się plecami o podrapaną klamkę przy

drzwiach. - Poza tym, naprawdę nie mam wyboru.

Nie znam w tej okolicy nikogo, kto mógłby mnie

przyjąć pod swój dach, a nie znoszę mieszkać w ho

telu. Tutaj będzie najlepiej.

Graham popatrzył na nią z pewnym powątpiewa

niem. Wydawała się zbyt krucha na to, by znosić nie

wygody w starym, pełnym przeciągów domu. Ale

w końcu - zastanowił się - dokonała takiego wybo

ru. On po prostu przyszedł, żeby się rozejrzeć, popu

kać w parę desek, porobić trochę pomiarów. Gdyby

przyjął tę pracę - a wciąż pozostawało wielkie „gdy

by" - to przecież nie byłby jej niańką.

Przypominając sobie, po co tu przyjechał, poklepał

kieszenie wiatrówki, a potem dżinsów. Nagle odwró

cił się gwałtownie.

- Zaraz wrócę.

Po kilku minutach pojawił się ze składaną miarką,

notesem i ołówkiem. Debra wciąż stała w tym samym

miejscu.

- Wpuścisz mnie do środka? - spytał, zaintrygo

wany tym, że ona nadal tkwiła w przejściu. Nagle za

czerpnął powietrza, a na jego twarzy pojawiło się na

pięcie. - A może zatrudniłaś już kogoś innego?

Cofnęła się o krok.

- Nie! Nikogo nie zatrudniłam. Zamierzałam po

czekać na ciebie do popołudnia. Potem musiałabym

skontaktować się z kimś innym. Ale cieszę się, że

przyjechałeś.

Zmarszczył czoło. Zauważyła to, a także dostrze

gła, że jego włosy po umyciu miały nieco jaśniejszy

odcień brązu. Były gęste i z tyłu sięgały górnej krawę

dzi kołnierzyka, dalej niż to zalecała obecna moda

w mieście. Wydało jej się to bardzo odświeżające.

Jego głos przerwał tok jej rozmyślań.
- Nie obiecuję niczego - ostrzegł. Wciąż jeszcze

nie przekroczył progu. - Może trzeba będzie zrobić

więcej niż bym chciał. - Poniewczasie zdał sobie

sprawę z niezamierzonego podwójnego znaczenia

słów, które przed chwilą wypowiedział, więc szybko

dodał: - Ale masz rację. Dla... dla budowniczego ten

dom to zbyt wielka pokusa. Czuję, że powinienem

przynajmniej go obejrzeć.

Debra posłała mu swój najbardziej niewinny

uśmiech.

- Nie tłumacz się, proszę. - I tonem prawdziwego

powitania rzekła: - Po prostu jestem ci wdzięczna, że

tu przyjechałeś. - Wskazała w kierunku salonu. -

Proszę, wejdź.

Jeszcze nie przekroczył progu. To jednak niezbyt go

uspokajało.

- Może zacznę stąd. Chcę zobaczyć, co trzeba

zmienić w konstrukcji budynku i co należy naprawić.

- Cofając się, zszedł ze ścieżki i stanął na trawie, że

by przyjrzeć się budynkowi z zewnątrz.

Debra podążyła za nim, zamykając za sobą drzwi,

by nie wypuścić ogrzanego przez kominek powie

trza. Potrzebny był jej całkiem nowy system ogrze

wania. Jednak nie narzekała. Śpiwór dobrze ją chro-

nił przed chłodem, a wkrótce miała sprowadzić swo

je łóżko i trochę innych rzeczy. Poza tym koc elek

tryczny potrafił zdziałać cuda. No i miała gorącą wo

dę do kąpieli. Nie, nie było tak źle. To nawet

wydawało się ekscytujące, w pewien romantyczny

sposób.

- Kiedy nabyłaś prawo własności? - spytał Gra

ham, wpatrującą się w zniszczone gonty.

Podeszła bliżej.

- Dwa dni temu.

- Dobrze się przyjrzałaś budynkowi?

- Nie. Wiedziałam, w jakiej okolicy chcę mieszkać

i w jakiego rodzaju domu. Kiedy ujrzałam ten budy

nek, zrozumiałam, że trafiłam na skarb.

Zachichotał.

- Ten skarb może trafić w ciebie, zanim przepro

wadzi się tu remont. Widzisz tę ramę okienną? - De

bra powiodła wzrokiem za palcem, którym mężczyzna

wskazywał jedno z okien na piętrze. - Widzisz to wy

paczenie, szczególnie z lewej strony?

- Aha.

- Coś nie podtrzymuje konstrukcji tak, jak powin

no. Być może wilgoć przesiąka do ścian. Kiedy wejdę

do środka, zbadam, o co chodzi. Możliwe, że wilgoć

gromadzi się pod okapami. Ale to inna sprawa.

- Potrzebny będzie nowy dach.

- Zgadza się. Zakładając, że podtrzymująca go

konstrukcja jest solidna, to nie będzie wielki problem.

A poza tym, jeśli chcesz mieć w nim świetliki, to i tak

trzeba go będzie nieźle pociąć.

Debra, której podobała się zarówno jego wiedza,

jak i entuzjazm, uśmiechnęła się do własnych myśli.

Możliwe, że z łatwością byłby w stanie się jej oprzeć,

ale bardzo prawdopodobne, że nie będzie mógł się

oprzeć jej domowi. Więc jednak była nadzieja. Osła-

niając się ramionami przed chłodem, Debra rzuciła

mu spojrzenie z ukosa.

- A może by zainstalować jakiś system ogrzewania

na baterie słoneczne? Czy to jest wykonalne?

Mężczyzna ogarnął wzrokiem dach, zwieszające się

nad nim gałęzie, położenie słońca.

- Muszę obejrzeć tył budynku. Pobiegnij do domu

i narzuć coś na siebie, a ja tymczasem zrobię trochę

notatek.

- Ciepło mi.

- Przecież ci zimno. No idź. - Rzucił jej karcące

spojrzenie. - Niczego nie przegapisz.

Nie chcąc się sprzeczać, gdyż czuła, że zaczyna odno

sić zwycięstwo, Debra wróciła do domu po kurtkę, za

rzuciła ją na ramiona, po czym znów dołączyła do Gra

hama. Ołówek w jego ręce szybko ślizgał się po papierze

notatnika, zatrzymując się od czasu do czasu, gdy męż

czyzna spoglądał w górę, żeby ponownie coś oszacować.

Obserwowała go, podziwiając sposób, w jaki stał,

a potem podchodził do domu, wskazując na zniszczo

ne ściany zewnętrzne. Pokręciła się trochę po podwó

rzu, a potem przysiadła na jednym z solidniejszych

fragmentów odrapanego płotu, tym razem kierując

pełen podziwu wzrok na swój dom.

Był to jednopiętrowy drewniany budynek z wyso

kim poddaszem i wznoszącym się pośrodku dachu,

w najwyższym jego punkcie, ceglanym kominem.

Kształt domu był naprawdę interesujący, bo przez la

ta dodawano nowe elementy - przybudówkę z lewej

strony, z mniejszym kominem, z tyłu pomieszczenie

dla służby oraz małą powozownię z prawej strony, po

łączoną z głównym budynkiem krytym pasażem.

Siedząc tak i w milczeniu podziwiając konstrukcję

domu, Debra znów rozkoszowała się owym swoistym

domowym ciepłem, jakim emanował cały budynek.

Pochodził z innej epoki, w której zapewne żyło się

prościej - zadumała się, przywołując na chwilę w pa

mięci obraz Nowego Jorku. Zerknęła na zegarek.

Zbliżało się południe. Miała jeszcze półtorej godzi

ny. Z pewnością Graham nie zabawi tu aż tak długo.

Ponownie kierując wzrok na niego dostrzegła, że

odwzajemnił jej spojrzenie.

- Przepraszam! - Poderwała się. - Potrzebujesz

mnie może?

Dławiąc w sobie śmiech, pokręcił przecząco głową

i powoli zaczął obchodzić dom dookoła. A jakże, po

trzebował jej! Czyż nie na tym właśnie częściowo po

legał jego problem? Kiedy stał przed budynkiem, pa

trząc na nią, ogarnęła go fala takiego pożądania,

jakiego nie czuł od lat. Bo przy całym jej przekonywa

niu, że znalazła dokładnie to, czego szukała, czasa

mi... przez ułamki sekund... wydawała się taka zagu

biona... Mała, samotna i zagubiona. A może to były

tylko jego pobożne życzenia?

Poirytowany, skierował się na tyły budynku, wsłu

chując się przy tym w szelest uschniętych liści pod sto

pami. Kiedy się zatrzymał, by obejrzeć coś, co wyglą

dało na zbutwiałe drewno w dolnej części ściany,

dobiegł go z tyłu odgłos kroków.

- Niektóre z tych belek trzeba będzie wymienić -

powiedział, nie oglądając się za siebie. - Widzisz to?

- Dźgnął drewno końcem ołówka, z łatwością odłu-

pując kilka sporych drzazg. - To prawdopodobnie

oryginalna belka. - Spojrzał z ukosa na dach. - Du

ża część była wymieniana przynajmniej raz. A ten

dach jest być może trzecim lub czwartym z kolei. I za

każdym razem jakość nowych materiałów była coraz

gorsza.

Podeszła do niego z prawej strony i przyglądała się

temu, co jej pokazywał.

- Wczoraj mówiłeś o cedrowych gontach. Czy wła

śnie takie byś polecał?

- Na pewno biją na głowę te najnowszej generacji,

ponoć tak szykowne. Nie zrobiłabyś źle, budując za

równo dach, jak i ściany z drewna cedrowego. Naj

lepszy jego gatunek pokrywany jest środkiem utrud

niającym palenie się. - Przerwał na chwilę,

spoglądając na nią przenikliwie. - Na długo zamie

rzasz tu zostać?

- Zamierzam tu żyć. To znaczy, oczywiście, że jeże

li w następnym miesiącu przejedzie mnie ciężarówka,

to nie zabawię tu długo.

- Masz makabryczne poczucie humoru - burknął.

- Wiesz, co mam na myśli.

- Chciałeś zapytać, kiedy mnie zmęczy „bawienie

się życiem na wsi"? Jak cię mam przekonać, że zamie

rzam tu pozostać?

Jego bursztynowe oczy wpatrywały się w nią

uważnie.

- Ale dlaczego?

- Dlaczego zamierzam tu zostać? - Kiedy skinął

głową, wzruszyła ramionami i powołała się na najbez

pieczniejszy z powodów, dla których tu przybyła. -

Zawsze chciałam mieszkać na wsi. Zawsze też chcia

łam sama zaprojektować swój dom.

- To dlaczego nie kupisz kawałka ziemi i nie zbudu

jesz nowego domu, zamiast „leczyć" ten zabytek? Pod

pewnymi względami byłoby to znacznie łatwiejsze.

Zawadiacko przechyliła głowę w bok.

- Ale nawet nie w połowie tak zabawne. A poza

tym, coś jest w tej ciągłości... - nie mogła znaleźć od

powiednich słów. - Chodzi o to, że czujesz korzenie...

Nawet jeśli nie dotyczy to własnej przeszłości. Sam

przecież mówiłeś, że to jest jeden z najstarszych bu

dynków w okolicy. To mi się podoba.

Zakończyła odpowiedź tak radośnie, iż Graham nie

zdobył się na uwagę, że trochę to wszystko za proste.

- Powiem ci jeszcze coś, co ci się spodoba - rzekł,

ruszając tym razem w stronę podwórza na tyłach do

mu i jednocześnie cały czas oglądając budynek. -

Fundamenty wyglądają dobrze. Nic nie wskazuje na

to, że są osłabione. Czasami osiadający przez lata bu

dynek może narobić sporo kłopotów. Myślę, że twój

dom jest w porządku, chociaż będę go jeszcze musiał

obejrzeć wewnątrz.

- Zrobisz to? - spytała z nadzieją w głosie.

Spojrzał na nią z ukosa, po czym znów utkwił wzrok

w tylnej ścianie domu.

- Jeszcze nie - rzekł tak zdecydowanie, że nie

śmiała drążyć tego tematu. Znów przyłożył ołówek do

papieru, wracając do sporządzania notatek. Podcho

dził do budynku, stukał to tu, to tam, cofał się, przy

glądał i szedł dalej.

Nie chcąc mu przeszkadzać, Debra przeszła na po

dwórze do lekko zmurszałej, drewnianej, dwuosobowej

huśtawki, zawieszonej na grubym konarze kasztanow

ca. Już zamierzała na niej usiąść, ale na dźwięk podnie

sionego głosu Grahama natychmiast się wyprostowała.

- Jest bezpieczna?

- Oczywiście, że tak.
- Skąd wiesz?

- Bo usiadłam na niej już pierwszego dnia, kiedy

oglądałam dom. A poza tym, pośrednik od nierucho

mości ostrzegał mnie przed każdym kamieniem na

drodze, więc jestem pewna, że nigdy nie pozwoliłby

mi usiąść na tej huśtawce, gdyby miał jakiekolwiek

wątpliwości. Nie chciałby narażać się na sprawę w są

dzie. No i... - uśmiechnęła się szeroko - miał ze so

bą takiego olbrzymiego psa. Pozwoliliśmy, żeby naj

pierw on wypróbował to urządzenie.

W odpowiedzi usłyszała „hmm...", po czym Graham

wrócił do oglądania domu. Usiadła wygodnie i zaczęła

się lekko huśtać, uznając, że rytmiczne popiskiwanie

zardzewiałej metalowej konstrukcji ma wiele uroku.

Graham kontynuował swą pracę, a Debra nie

spuszczała z niego oczu. Widać było, że wie, co robi.

Zręcznie odsunął kilka desek leżących przy tylnych

drzwiach, z łatwością ominął wystający korzeń drze

wa, o który pośrednik od nieruchomości tak fatalnie

się potknął, przeskoczył przez fragment płotka zagra

dzającego mu drogę do powozowni.

Głęboko odetchnęła czystym, chłodnym powie

trzem, wyobrażając sobie, jak Jason próbowałby prze

trwać w tak surowych warunkach. Nigdy by tego nie

zrobił! Zadumała się, po czym znów zerknęła na zega

rek. Było prawie wpół do pierwszej. Została jej jeszcze

godzina. Czy Graham skończy do tego czasu? Na

prawdę nie chciałaby mu wyjaśniać, na czym polega jej

praca. Nie dzisiaj. Nie temu człowiekowi. Chociaż,

ktokolwiek podejmie się renowacji tego domu, wkrót

ce się przekona, że codziennie po południu przez go

dzinę Debra jest nieuchwytna. Jednak im mniej ludzi

będzie o tym wiedziało, tym lepiej. Nie miała pojęcia,

jak przyjęto by tu to, czym się zajmowała.

Postanowiła, że zaproponuje mu, aby wszedł do do

mu na filiżankę kawy. Zeskoczyła z huśtawki i dogo

niła Grahama przed powozownią. Jednak zaangażo

wanie się w przebudowę domu skierowało jej myśli na

inne tory.

- Pomyślałam, że można by tu urządzić garaż -

powiedziała. - Ten budynek jest bardzo przestronny.

Jak sądzisz?

Skończył coś zapisywać, po czym się odezwał:

- Myślę, że to dobry pomysł. Jeśli chcesz, można

obudować pasaż. Wtedy mogłabyś przechodzić do sa-

mochodu prosto z domu, nie wychodząc na dwór. Wi

działem już takie rozwiązania, tylko...

- To by uniemożliwiło swobodny przepływ powie

trza z frontowego podwórza na tyły domu, nie mó

wiąc już o tym, że zniszczyłoby róże, które podobno

wkrótce tu zakwitną. Nie, dzięki. Niech tak zostanie.

- Dobrze - powiedział tylko i popatrzył na nią

z wyraźną aprobatą.

Debra poczuła nagle, że tymi ciepłymi, bursztyno

wymi, bystrymi oczami przenikał ją tak samo, jak

przenikał warstwy materiałów budowlanych, z któ

rych wykonany był jej dom. Odwróciła się, zakłopota

na, i skierowała się w stronę drzwi wejściowych. Nagle

przypomniała sobie, co zamierzała zrobić.

- Napiłbyś się kawy? - rzuciła przez ramię. Nie

odpowiadał, więc się odwróciła. - Graham? - Po

chylił głowę, zmarszczył czoło. - Kawy, Graham?

Spojrzał zaskoczony, jakby usłyszał ją po raz

pierwszy.

- Nie, nie, dziękuję. - I nagle zmienił zdanie. -

A może jednak się napiję. Jeśli to nie kłopot.

- Żaden kłopot - powiedziała cicho i poszła w kie

runku drzwi.

Minęło dobre dziesięć minut, zanim Graham podą

żył za nią. Zapukał delikatnie, chociaż drzwi były

uchylone, i głęboko zamyślony zaczekał, aż pojawi się

Debra i gestem zaprosi go do środka. Jego wahanie

było tak subtelne, że nie mogła tego dostrzec. Wie

dział jednak, że zdecyduje się na ten krok.

Przez chwilę postał w holu i przyjrzał się wnętrzu,

po czym udał się za Debrą do kuchni, której cała pod

łoga zastawiona była kartonami.

- Nie najlepiej to wygląda! - zawołał. Kolejno,

z coraz większą dezaprobatą, oglądał źle skompono

wany zestaw przypadkowych półek i szafek, umiesz-

czonych tu tylko dlatego, że akurat były potrzebne. -

Wywaliłbym to wszystko. Właściwie... - powiedział,

spoglądając w górę i do tyłu, co miało oznaczać, że

ma na myśli cały budynek - wywaliłbym większość

z tego, co tu jest. Być może dom jest duży, ale jeśli

piętro wygląda tak, jak to, co widziałem na dole, to

znaczy, że jest podzielone na wiele małych pomiesz

czeń, a w każdym z nich panuje ciasnota.

Wyciągając do niego rękę, w której trzymała kubek

gorącej, parującej kawy, Debra oparła się plecami

o stary porcelanowy zlew.

- Niektórzy nazywają to przytulnością. -

Uśmiechnęła się - Ale ja akurat zgadzam się z tobą.

Zbyt wiele lat spędziłam w małych mieszkaniach, że

by znów dać się zamknąć w pudełku. Chciałabym zbu

rzyć większość ścian działowych, zostawiając może tu

i ówdzie - wskazała ręką - takie półścianki, jak mię

dzy kuchnią i jadalnią. - Sącząc kawę, obserwowała

reakcję Grahama. - Chciałabym również połączyć

piętro z parterem... Wiesz, burząc strop jednej z sy

pialni, żeby na dole powstał wysoki salon... A także

burząc sufit innej sypialni, żeby połączyć ją z podda

szem pełniącym funkcję kącika rekreacyjnego. Co

o tym powiesz?

- O możliwościach? - Oczy mu błyszczały. - Są

nieograniczone.

- O tym, czy to zrobisz.

Przełknął ślinę. Blask w jego oczach przygasł.

- Nie wiem. Będę jeszcze musiał zrobić więcej ob

liczeń. - Gdy podnosił do ust kubek, jego spojrzenie

było już całkiem ponure. Czubkiem buta lekko kop

nął jedno z kartonowych pudeł. - Przywiozłaś to

wszystko ze sobą?

- Uhm. Stwierdziłam, że muszę sobie znaleźć ja

kieś zajęcie. - Podążyła za jego wzrokiem, oglądając

emaliowane garnki i rondle, wystające z jednego

z kartonów. - Problem tylko w tym, że nie znoszę

rozpakowywania. Podobnie jak sprzątania. I tak

wszystko trzeba będzie wynieść, jak rozpoczną się

prace remontowe. - Zmarkotniała. - Chodź.

Przejdźmy do salonu. Ogień w kominku zupełnie zga

śnie, jeżeli nie będę go podsycać.

Poszła przodem, zastanawiając się przez chwilę,

dlaczego od czasu do czasu nachodził ją lęk. Prze

cież się nie bała. Chociaż od dawna marzyła o za

mieszkaniu na wsi, nie wyobrażała sobie, że stanie

się to w takich okolicznościach. Zawsze myślała, że

przeprowadzi się razem z Jasonem. Dziwne, ale

obecność Grahama, co by nie mówić - przytłaczają

ca - jeszcze bardziej jej uświadomiła, jaka cisza pa

nowała tu wczoraj wieczorem. Tak, pragnęła ciszy

i spokoju. Była to miła odmiana po ciągłym bom

bardowaniu dźwiękami dochodzącymi z ulicy

w mieście, w którym zawsze mieszkała. Ale ta cisza

odzwierciedlała również jej samotność, w sensie fi

zycznym. W promieniu wielu kilometrów nie było

żywej duszy. To stanowiło dla niej zupełnie nowe

doświadczenie.

- Przepraszam, ale nie bardzo jest na czym usiąść

- mruknęła pod nosem, wskazując na pustą podłogę.

- Meble jeszcze nie dotarły. - Odstawiła kubek z ka

wą, zręcznie zgarnęła swoje papiery i położyła je na

obudowie maszyny do pisania - tak dyskretnie, jak to

tylko było możliwe. Na szczęście Graham był zbyt za

jęty kominkiem, żeby zauważyć, co zrobiła. Wykorzy

stała tę okazję i zerknęła na zegarek. Minęło kolejne

piętnaście minut. Zostawało coraz mniej czasu. Sia

dając na podłodze przed kominkiem, ponownie się

gnęła po kubek z kawą.

- Przyjmiesz tę pracę? - spytała bez ogródek.

Wszystko wskazywało na to, że Graham jej nie

usłyszał. Cały czas przyglądał się marmurowemu ob

ramowaniu kominka.

- Piękne. Powinno się to wyczyścić i wypolerować.

- Właśnie zamierzałam to zrobić. Pomyślałam, że

cegły pomaluję na biało. W gruncie rzeczy, chciała

bym, żeby w całym domu przeważał biały kolor. Daje

to wrażenie przestronności, bardziej niż ciemne bar

wy, które, zdaje się, uwielbiano w przeszłości.

- Wtedy ciemne kolory były praktyczniejsze. -

Uśmiechnął się kącikiem ust. - Budowlańcy nie dys

ponowali pewnie zmywalną białą farbą. - Wspierając

łokieć na obudowie kominka, powoli podniósł do ust

kubek z kawą.

Debra obserwowała go, czując jego siłę nawet tam,

gdzie siedziała. Zauważyła, że paznokcie miał krótko

przycięte i porządnie wyszorowane. Zastanowiła się,

jak był sprawny, co mogłyby obejmować te palce, jak

by to było, gdyby jej dotykał. Zacisnęła dłoń i spojrza

ła w bok.

- Więc jak? Jak będzie? - spytała. - Zrobisz to?

Bez pośpiechu pociągnął jeszcze jeden duży łyk ka

wy, po czym oblizał górną wargę.

- Nie wiem. Muszę jeszcze obejrzeć wnętrze, a po

tem przeanalizować swoje notatki. Później trzeba bę

dzie naszkicować parę planów.

- Ale rozważasz przyjęcie tej pracy, prawda?

Drgnienie mięśni w jego twarzy zinterpretowała ja

ko wyraz zniecierpliwienia.

- N i e byłoby mnie tu, gdybym tego nie rozważał.

Ale... - przerwał na chwilę, po czym odezwał się nie

bezpiecznie cicho - nie powinnaś się tak zapalać.

Mógłbym z łatwością wykorzystać twój entuzjazm,

przyjmując tę pracę tu i teraz, biorąc dużą zaliczkę,

a potem wszystko zrobić po łebkach.

- Nie zrobiłbyś tego - powiedziała, z jakimś ta

jemniczym przekonaniem o swej racji.

- Skąd wiesz? Przecież mnie nie znasz.

- Więc opowiedz mi o sobie. Od dawna wykonu

jesz tę pracę?

Zmartwiło go, że tak łatwo dał się złapać w pułapkę.

Zmarszczył czoło i zamieszał resztką kawy w kubku.

Jeśli miałbym się wyrażać precyzyjnie - pomyślał -

to wplątałbym się w długie wyjaśnienia. O wiele lepiej

będzie, jeśli ona uzna, że jestem tylko cieślą.

- Jak długo? Prawie dwadzieścia lat - odpowie

dział, szerzej interpretując wyrażenie „tę pracę" i wli

czając w to projektowanie jeszcze w szkole.

- Zawsze tutaj mieszkałeś?
- Nie.

Po jego lodowatym spojrzeniu poznała, że już nic

więcej jej nie powie. Zastanowiła się, podobnie jak

dzień wcześniej, czy nie tkwiła w nim jakaś druga na

tura, zupełnie różna od tej, którą pokazywał światu.

Jeśli tak było, to lepiej, żeby przypisała swe zafascyno

wanie jedynie niezdrowej ciekawości i dała spokój.

O ile bardzo intrygował ją wygląd tego mężczyzny,

o tyle niepotrzebne jej były tego typu emocjonalne

komplikacje. Przecież opuściła miasto w poszukiwa

niu prostego życia. I właśnie, do cholery, miała do

czynienia z prostotą!

- A zatem - westchnęła, powracając do poprzed

niego tematu, świadoma, że dochodzi godzina pierw

sza - przypuszczam, że będziesz musiał po prostu

przejrzeć swoje notatki, a potem wrócisz do mnie

z projektem i wyliczeniami. Jeżeli chodzi o jakość

twojej pracy, nie mam zastrzeżeń. Jeśli chcesz tę ro

botę, to ją masz. - Przerwała na chwilę i uśmiechnę

ła się. - Jestem nowa w tej okolicy, ale wydaje mi się,

że ustne rekomendacje ludzi najlepiej cię reklamują.

Wątpię, że pracowałbyś dla mnie po łebkach... Wła

śnie z powodu, o którym wspomniałam, a może dlate

go, że wydajesz się zbyt oddany temu, co robisz. Ja

kość puddingu sprawdza się, jedząc go. A efekty

twojej pracy, które widziałam, są przepyszne.

- Przepyszne? - powtórzył, krzywiąc się. - Nigdy

nie myślałem o swojej pracy, że jest przepyszna. Le

piej zatrzymaj to słowo dla siebie. Mogłoby przynieść

więcej szkody niż pożytku.

Uśmiechnęła się szeroko.

- Zraniłoby męskie ego?
- A pewnie.

Spojrzenie, jakim ją w tej chwili obdarzył, zadowoliło

męskie ego. Jego siła była druzgocąca. Przenikał wzro

kiem jej ciało, wzbudzając w nim odczucia, które ją zdu

miały. Wstrzymała oddech, poczuła przyśpieszone bicie

serca. Przez jej żyły przebiegł żar, który znalazł ujście je

dynie w zaróżowieniu się policzków. Tak, jak wcześniej,

choć tym razem w znacznie większym stopniu, poraziła

ją jego nieokiełznana męskość. Tak, męskość. Przedtem

nazywała to zmysłowością albo urokiem. Teraz męsko

ścią. Był mężczyzną w każdym calu. Bez wątpienia.

Nagle wystraszona, odwróciła wzrok. Jednak ten

ogarniający ją przypływ zmysłowych wrażeń nie minął

tak szybko, jak się spodziewała. Trwał w tej ciszy i roz

palił ją jeszcze bardziej, gdy Graham przykucnął obok

i uniósł palcem jej brodę. Nie mogła się oprzeć jego

sile. Podniosła wzrok i ich spojrzenia spotkały się.

- Rozumiesz teraz, Debra, dlaczego waham się, czy

przyjąć tę pracę? - Poduszeczka jego kciuka przesu

wała się lekko po jej policzku w tę i z powrotem, a gdy

nie odpowiedziała, zatrzymał palec. - Rozumiesz?

- Kim ja dla ciebie jestem...

- Jesteś piękną kobietą.

Z trudem mogła oddychać, był tak blisko.

- Nie jestem piękna. Przecież mam oczy i widzę.
- Oczy kobiety. W oczach mężczyzny jesteś piękna.

- Niekoniecznie - wyszeptała, przypominając so

bie, jak łatwo przyszło Jasonowi porzucenie jej. Zna

lazł sobie piękniejszą.

- Tak - dobiegło z jego coraz bardziej zbliżających

się ust, czemu towarzyszył trzask drewna płonącego

w kominku. Debra zaprzeczyła wolnym ruchem głowy,

po części protestując przeciw temu, co powiedział,

a po części przeciw temu, co - jak przypuszczała -

miało się wydarzyć. Ale on po prostu znów wyszeptał:

„tak" tuż przy jej ustach. A potem ją pocałował.

Później Debra wielokrotnie zastanawiała się, jak to

się stało. Sceneria nie miała w sobie nic romantyczne

go... Stary, zniszczony salon, bez mebli, środek dnia...

Ale dotknięcie jej ust przez jego wargi stanowiło słod

ki wstęp, który był najbardziej romantycznym przeży

ciem, jakiego kiedykolwiek doznała. Czuła, że zastą

piło ono uścisk dłoni, którego nie wymienili

poprzedniego dnia... Ale uścisk dłoni oznaczający po

czątek związku jakże różnego od tego, czego się spo

dziewała, gdy po raz pierwszy go ujrzała.

Gdy podniósł głowę i zobaczył w oczach Debry

strach, zsunął dłonie na jej ramiona i przyciągnął ją

bliżej do siebie. Jego wzrok pieścił jej twarz, niemo po

naglając: „Pocałuj mnie". Kiedy to spojrzenie dotarło

do jej ust, była już jak w transie. Z rozchylonymi bez

radnie wargami patrzyła, jak Graham pochyla głowę,

by znów ich dotknąć. Nagle, przymykając powieki, po

rzuciła wszelkie rozmyślania i po prostu zaczęła się

rozkoszować jego ciepłem. Wargi Grahama przesuwa

ły się ostrożnie, badając każdy zakamarek jej ust, jak

by szukały jakiejś przeszkody. A gdy jej nie znalazły,

mężczyzna nabrał śmiałości, lekko wodząc wokół jej

warg końcem języka, który pozostawiał wilgotny ślad.

W przypływie słabości, bez poczucia winy, Debra

dała upust swym emocjom. Pozwoliła działać instynk

towi, by przekonać się, co to za mężczyzna. Jej pocału

nek, odwzajemniony z podobną, subtelną ciekawością,

był w równej mierze odkrywaniem samej siebie, jak je

go. Kiedy jednak niezaspokojona ciekawość doprowa

dziła do zetknięcia się ich języków, oboje drgnęli.

Graham odsunął się.

- Piękna... i niebezpieczna - wyszeptał ochryple. -

Groźna kombinacja.

Debra z trudem łapała oddech.

- Nie musi... tak być - mówiła. Wiedziała, że te

raz, bardziej niż kiedykolwiek, chciała, by to on odna

wiał jej dom. Nie zastanawiała się, dlaczego, podob

nie jak nie namyślała się przed wypowiedzeniem

kolejnych słów: - Zawsze istnieje... powściągliwość.

- Ha! A jak myślisz, co to było? Bez powściągliwo

ści już byśmy się zaczynali kochać. I o to mi chodzi.

Możesz mówić, że nie jesteś piękna, ale moje ciało

mówi co innego. I nie pozwala mi o tym zapomnieć! -

Przeklinając cicho, wstał, odwrócił się, oparł łokcie na

obudowie kominka i zagłębił palce we włosach.

Obserwując wznoszenie się i opadanie w ciężkim

oddechu ramion Grahama, próbującego nad sobą za

panować, Debra starała się przyznać mu rację. Sama

nadal czuła ciarki na całym ciele. Może byłoby lepiej,

gdyby znalazła innego cieślę. Ale nie mogła. Pragnę

ła tylko jego.

- Nie jestem dzieckiem - powiedziała, już spokoj

nym głosem. - Mam nad sobą władzę.

- Tak, jak przed chwilą? - Nie odwrócił się.

- Ja... hmm... jeszcze nie byłam przygotowana. -

Przecież on był obcym człowiekiem! Robotnikiem...

Cieślą... Nigdy przedtem nie zdarzyło jej się nic takie

go. - To się po prostu... stało.

Spojrzał na nią z ukosa.
- I nie sądzisz, że coś innego też się po prostu...

stanie?

- Nie, jeśli nie będziemy tego chcieli. - Triumf ro

zumu nad materią, jak to się mówi, pomyślała.

- Ale my tego chcemy! - odparł. - A przynaj

mniej ja. Jestem mężczyzną, Debra. Tylko raz wczoraj

na ciebie spojrzałem, a krew zaczęła mi żywiej krążyć.

Oczywiście, że teraz, kiedy mój rozum przejął kontro

lę nad sytuacją, wzdrygam się na myśl o tarzaniu się

po podłodze z przyszłą klientką. Ale szczerze mówiąc

nie wiem, jak dalece mogę zaufać głosowi sumienia.

Gdybym miał tu pracować dzień w dzień... no cóż, nie

chciałbym ponosić odpowiedzialności za swoje czyny.

- Ja wezmę na siebie tę odpowiedzialność. - Z ro

snącym zdecydowaniem przeciwstawiła się ostrzeże

niom Grahama. - Chcę najlepszego cieśli. Tak się

składa, że ty nim jesteś. - Uniosła do góry brodę. -

Przyjmiesz tę pracę, czy nie?

Przez minutę Graham po prostu gapił się na nią,

mrużąc z niedowierzaniem oczy. Podobna wątpliwość

zabrzmiała i w jego głosie:

- Słyszałaś cokolwiek z tego, co mówiłem, Debra?
- Słyszałam.

- No i... nie męczy cię... ta myśl, że będę pracował

w tym domu, obmyślając, gdzie i kiedy cię dorwać?

- Dam sobie z tym radę - oświadczyła stanowczo. -

Natomiast nie dam sobie rady z byle jakim pracowni

kiem wykonującym byle jak robotę. A więc jeżeli uwa

żasz, że możesz pracować dobrze, to jesteś zatrudniony.

Graham uniósł dłoń i potarł tył głowy.

- To brzmi jak wyzwanie - rzekł śmiertelnie spo

kojnym głosem.

- No pewnie, że to wyzwanie - przyznała z rosną

cą śmiałością. - Podejmujesz rękawicę?

- Kiepsko dobrane słownictwo.

- Cholera! - krzyknęła rozdrażniona. - Chcesz tę

robotę?

- Tak! - mruknął. - Chcę.

Sfrustrowana, ale uradowana, Debra poderwała się

na równe nogi i wyrzuciła w górę ramiona.

- Dzięki Bogu! Nareszcie coś konkretnego!

Nie miała pojęcia, jak bardzo ten triumf ożywił jej

oblicze. Ale Graham to dostrzegł. Z błyskiem w oku

wyciągnął ręce i przytulił ją mocno do siebie.

- Co robisz?! - krzyknęła przeraźliwie, nie mogąc

uwierzyć, że zdecydował się na to.

- Całuję cię - wyszeptał, składając ciepły, uwodzi

cielski pocałunek na jej ustach.

- Graham, przestań! - zaprotestowała, odchylając

głowę, żeby móc się odezwać. Chodziło o zasady. Mu

siała zademonstrować swoje opanowanie. Położyła

mu dłonie na klatce piersiowej, próbując go ode

pchnąć, ale on się nie poruszał. - Graham...

Powiódł wargami po jej policzku, po czym lekko

ukąsił ją w ucho.

- Uhmm?
- Puść mnie.

- Dlaczego?

- Bo... bo mam coś do zrobienia. - Sytuacja była

krytyczna. Bała się, że jej zdolność panowania nad

sobą okaże się niewystarczająca. Dotyk jego ciała

podniecał ją bardziej niż chciała się do tego przy

znać.

Zdziwiony, zapytał:

- Czyżby? Zatrzymuję cię?

Udało jej się trochę od niego odsunąć pod pretek

stem zerkania na zegarek. Było dwadzieścia pięć po

pierwszej.

- Tak - odparła.

- No cóż, a zatem... - odepchnął ją lekko od sie

bie, lecz przez kilka sekund przytrzymał jej nadgarst

ki. - Nie będę cię zatrzymywał.

Zostawało coraz mniej czasu. Chciała, żeby już so

bie poszedł. Ale jej chwilowe poczucie ulgi okazało

się przedwczesne. Ku jej przerażeniu usłyszała, jak

Graham mówi:

- Nie będzie ci przeszkadzało, jeśli jeszcze się tu

trochę pokręcę? Muszę zrobić kilka pomiarów i obej

rzeć piwnicę. Właściwie, tak naprawdę, nie widziałem

tu zbyt wiele... to znaczy tego, co powinienem. -

Błysk w jego oku powiedział jej wszystko. Z trudem

zachowała spokój.

- Och, chcesz to wszystko zrobić dzisiaj?

- Jasne. Poza tym, powinniśmy jeszcze porozma

wiać. Mogę zaproponować pewne rzeczy, ale pomo

głoby mi, gdybyś przekazała mi jak najwięcej swoich

pomysłów, żebym się zorientował, czego chcesz,

a czego nie.

Nie będąc pewna, czy mówi to jako fachowiec, czy

po prostu żartuje sobie z niej, skinęła głową.

- Masz rację, oczywiście. A im wcześniej uzy

skasz potrzebne ci informacje, tym szybciej będziesz

mógł rozpocząć pracę. Jak sądzisz, kiedy możesz za

cząć?

Postukał się końcem ołówka w czoło.

- Jeszcze jakieś trzy, najwyżej cztery dni zajmie mi

dokończenie roboty w banku.

- W banku?

- Dokonuję tam pewnych przeróbek.
- Sam jeden?

- Właściwie, to wszystko nadzoruję. Właśnie dlate

go mogłem wziąć wolne wczoraj i dzisiaj. Ale mam już

wielką ochotę robić coś własnymi rękami. - Choć miał

niewinną minę, jego głos zabrzmiał bardzo łobuzersko.

Debra z niezachwianą pewnością siebie zignorowa

ła jego pułapkę.

- Mogę to sobie wyobrazić. Więc myślisz, że mo

żesz zacząć w przyszłym tygodniu?

- Jeśli naszkicuję plany, a ty je zaakceptujesz, no

i jeżeli zdobędę potrzebne materiały. Zacznę od bu

rzenia ścian... Będę też musiał poświęcić trochę czasu

na zorganizowanie grupy robotników... wiesz, hydrau

lika, elektryka... - Zmarszczył czoło w geście ostrze

żenia. - Może tu się zrobić tłoczno.

- Tym lepiej - odpaliła, wiedząc, że w większej

grupie ludzi będzie bezpieczniejsza. - Aha, ale... bę

dę potrzebowała jakiegoś miejsca do pracy. Czy jest

tu takie pomieszczenie, którym możesz się zająć na

końcu?

Słyszał, jak kilkakrotnie wspominała o swojej pra

cy. Teraz wzmogła się w nim ciekawość.

- Jakiego rodzaju pracę wykonujesz?

Było wpół do drugiej. Debra czuła to instynktownie.

Chciała, żeby już poszedł, by mogła obejrzeć serial.

- Piszę - powiedziała szybko, mając nadzieję, że on

tylko kiwnie głową i odejdzie. Nie zrobił tego jednak.

- Ach tak! - Okrzyk był przesadny i towarzyszył mu

jakiś fałszywy błysk w oku. Wydawało się, że dysponu

je całym czasem tego świata. - Jesteś jedną z tych.

- Co masz na myśli?

- Przyjeżdżają tu do nas dość często. Początkujący,

dobrze się zapowiadający pisarze. Wszyscy szukają

natchnienia na świeżym wiejskim powietrzu.

To z pewnością nie był powód, dla którego tu

przyjechała, ale właściwie ucieszyło ją, że on tak

uważał. W gruncie rzeczy, z każdą minutą zachowy

wała się coraz rozsądniej. Jeśli musiałaby codzien

nie włączać telewizor, to on dość szybko by się

o tym dowiedział.

- Zobaczymy, jak to zadziała - rzekła, cały czas

zdając sobie sprawę z tego, że Graham Reid i ta jego

przeklęta męskość będą dla niej stanowić o wiele

większą inspirację niż świeże wiejskie powietrze. -

A teraz naprawdę muszę coś zrobić. Przepraszam cię.

Powiedziała mu to tak otwarcie, jak tylko umiała.

Graham spojrzał na nią zdumiony.

- Mogę się rozejrzeć na dole?

Nie poruszyła się.
- Rozgość się. To właściwie tylko wielka dziura

w ziemi, z piecem centralnego ogrzewania i mnó

stwem rur. Może ty lepiej się w tym połapiesz ode

mnie. - Mówiła szybciej niż zazwyczaj. - Wchodzi

się tam przez małe drzwi obok pieca w kuchni. Uwa

żaj na głowę.

Posłał jej wymuszony uśmiech.

- Dzięki.

Od razu gdy wyszedł, pośpiesznie uklękła, by otwo

rzyć prostokątną torbę, mieszczącą radio i telewizor,

stojącą niewinnie obok jej skórzanych walizek i ni

czym się nie wyróżniającą. Nie była to jednak kolejna

walizka, lecz prawdziwe cacko, prezent, jaki wręczyła

sama sobie, gdy wróciła z Haiti z dokumentami roz

wodowymi. Wszystko działało na baterie i było sym

bolem zerwania długotrwałych więzi, jakie łączyły ją

z Nowym Jorkiem. Obecnie utrzymywała tę więź je-

dynie za pomocą korespondencji, sporadycznych tele

fonów do swego producenta, no i tego małego ekrani

ku, na którym ożywały napisane przez nią słowa.

Podniecenie, jakie odczuwała za każdym razem

oglądając serial, nigdy nie malało, chociaż scenariu

sze pisała już prawie od sześciu lat. Było coś ekscytu

jącego w tym obserwowaniu wymyślonych przez sie

bie postaci, słuchaniu ich rozmów, śledzeniu

triumfów i porażek - ich losów prezentowanych od

wybrzeża do wybrzeża wielomilionowej widowni. Se

rial „Gry miłosne" w żadnym razie nie był najdłuższą

operą mydlaną. Jednak od samego początku został

nadzwyczaj dobrze przyjęty i po jakimś czasie stał się

jedną z najpopularniejszych produkcji tego typu, do

prowadzając do zniknięcia z ekranu dwóch innych.

Mimo iż widziała już tak wiele odcinków, nadal po

ruszał ją widok własnego nazwiska wśród napisów

końcowych. Jej nazwiska... i Jasona... i pięciu innych

scenarzystów tworzących ich ekipę. Gdy zaczynała,

mając dwadzieścia cztery lata, była wśród nich naj

młodsza. Trzeba przyznać, że mimo tego wszystkiego,

co się wydarzyło później, w znacznej mierze swą do

brą passę zawdzięczała Jasonowi. Zachęcał ją, by mu

pomagała, tydzień po tygodniu, aż w końcu została

zaakceptowana jako pełnoprawny członek zespołu.

Do tej pory Debra była przekonana, że Jasona, tak

jak i ją, zadowalał podobny rozwój wydarzeń. Proble

my między nimi zaczęły się później.

Dostroiła obraz, potem dźwięk. Po czołówce poka

zano, czym zakończył się wczorajszy odcinek, kiedy to

rozwścieczony Jonathan Gable odkrył, że jego żona,

Selena, znów zniknęła. Dobrze to pokazali, dokładnie

tak, jak to sobie Debra wyobraziła. Jonathan, zacho

wując ostrożność, dawał wszystkim do zrozumienia,

że jego złość skierowana jest wyłącznie przeciwko po

tężnemu psu podwórzowemu, którego wynajął wła

śnie po to, by uniknąć podobnej sytuacji.

A tak naprawdę wściekał się na żonę. To była taka

jej forma karania go, a jednocześnie chęć zwrócenia

na siebie uwagi, za każdym razem, kiedy podejrzewa

ła go o nowy romans. Być może w przeszłości jej po

dejrzenia były słuszne. Tym razem jednak myliła się.

Ta kobieta, z którą spotykał się w tajemnicy, była naj

prawdopodobniej jego przyrodnią siostrą, dzieckiem,

którego jego ojciec wypierał się przez całe czterdzie

ści osiem lat. Jednak Jonathan nie wiedział jeszcze te

go na pewno. No i z pewnością nie mógł o tym powie

dzieć Selenie. Tamta tajemnicza kobieta była nową

towarzyszką życia ojca Seleny.

Oburzony Jonathan przeklinał Selenę i jej dziecinne

zachowanie. Uciekała od czasu do czasu, powodując

jedynie jego zażenowanie, no i kłopoty, bo musiał ją

najpierw odnaleźć, a potem wyrwać z tego jej obrane

go azylu. Już wiele lat temu rozwiódłby się z nią, gdyby

nie obawa o karierę polityczną jej ojca, który oczywi

ście robił się coraz starszy, ale ku wiecznemu zmartwie

niu Jonathana, wciąż liczył się na arenie politycznej.

Selena Gable wiedziała, że trzyma swego męża

w garści. Jego firma elektroniczna rozkwitła w dużej

mierze dzięki kontraktom rządowym, w których zała

twieniu pośredniczył jej ojciec. Bez tych kontraktów,

które regularnie przedłużano, firma by ucierpiała, je

śli nie upadła. Selena wykorzystywała tę wiedzę. Tyl

ko potęga jej ojca trzymała przy niej Jonathana, któ

rego fizyczne zainteresowanie nią wygasło już wiele

lat temu. Nie chciała rozwodu. „Gable Electronics"

to była żyła złota, którą miało przejąć - w równych

częściach - troje jej dzieci. Pragnęła tego bardziej

niż czegokolwiek. Jonathan podejrzewał już, że naj

młodszy Ben nie jest jego synem. Ale dopóki małżeń

stwo trwało, nie powiedziałby ani nie zrobił niczego.

I dopóki dwoje jego prawowitych dzieci miało udzia

ły w „Gable Electronics", niczego powiedzieć nie

mógł. On i Selena jak gdyby kręcili się razem na ka

ruzeli z unoszącymi się i opadającymi konikami -

jedno do góry, drugie w dół - zamieniając się rolami

w boleśnie powtarzającym się cyklu, z którego żadne

z nich nie mogło uciec z obawy przed wpadnięciem

pod końskie kopyta.

No i był Adam Gable, ich najstarszy syn, prawnik.

To właśnie Adama wezwał jego ojciec, prosząc, by go

zastąpił w pracy, podczas gdy on będzie szukał żony.

Adam, który był już przyzwyczajony do takich na

głych zastępstw i odziedziczył po nim żądzę władzy,

chętnie się zgodził. Teraz, pod nieobecność ojca,

mógł wykorzystać swoją szansę. Pośpieszył do wła

snego biura i zadzwonił do dyrektora „Fielder Insti-

tute", swego dobrego znajomego, by ten przygoto

wał i przysłał mu kontrakty. Jego ojciec o wiele za

długo nie chciał się mieszać do spraw implantów

wszczepianych do mózgu. Nadeszła pora, by firma

„Gable Electronics" tym się zainteresowała. Gdyby

podpisał kontrakty w ciągu najbliższych tygodni, ich

główny konkurent byłby skończony. Adam niewiele

się przejmował faktem, że prezesem konkurencyjnej

firmy był stary znajomy jego ojca, który zasługiwał

na to, by go ostrzec. Adam miał pewność, że odpo

wiednie zainicjowanie tej sprawy oraz korzyści, któ

re to za sobą pociągnie, zrekompensuje w oczach Jo

nathana Gable'a bezczelne posunięcie syna.

Debra wiedziała o tym lepiej, ale tylko dlatego, że

ciąg dalszy scenariusza, który dopisała dzisiaj, wła

śnie to przewidywał. Gdy twarz Adama Gable'a ustą

piła miejsca krzykliwej reklamie proszku do prania,

Debra oderwała od ust kostki zaciśniętych palców,

głęboko odetchnęła i wyprostowała się. Komuś, kto

by ją teraz obserwował, musiałaby się wydać osobą

uzależnioną od oper mydlanych - przez cały czas

emisji nawet się nie poruszyła. Ale przecież nikt jej

nie obserwował. A przynajmniej tak sądziła.

Czując, że nagle robi jej się gorąco, powoli spojrza

ła w stronę holu. A tam, oparty o futrynę drzwi, stał

Graham, który wyglądał niemal na tak zirytowanego,

jak Jonathan Gable na początku tego odcinka.

R O Z D Z I A Ł

- Muszę przyznać, że nigdy dotąd nikt mnie nie

olał z powodu opery mydlanej - wycedził przez zaci

śnięte zęby Graham. - To jest właśnie to, co „na

prawdę musiałaś zrobić"?

Wydawało się, że Debra nie ma innego wyjścia, jak

tylko się przyznać, co też zamierzała uczynić, nie kry

jąc oburzenia. W końcu Graham był tylko jej cieślą.

Skoro ma mu płacić, to może mu kazać czekać na wy

jaśnienia, jeśli przyjdzie jej na to ochota.

- Tak. To ważna część moich codziennych zajęć.
- Chyba żartujesz?

- Ani trochę.

- Codziennie po południu oglądasz opery mydlane?

Mógłby się już domyślić.

- Tylko tę jedną. Codziennie po południu.
- Czy jest w niej coś szczególnego? - kpiąco wy

krzywił usta w półuśmiechu, przez co Debra jeszcze

bardziej zacięła się w sobie.

- Można tak powiedzieć. - Tylko tyle powinien

wiedzieć.

Graham pokręcił głową i westchnął, zadziwiony.

- Boże, nigdy bym cię nie wziął za zagorzałą fankę

oper mydlanych! Ależ jesteś pełna niespodzianek!

- Nie, wcale nie - odparła, po czym wzruszyła ra

mionami i z udawaną nonszalancją znów odwróciła się

do telewizora. - Po prostu nie znasz mnie zbyt dobrze.

- Zaczynała się druga część odcinka. Niech sobie Gra

ham myśli, co chce. Zdecydowana była oglądać dalej.

Odwrócona do niego plecami, nie dostrzegła ta

jemniczego wyrazu jego twarzy. Z pewnością nie znał

jej zbyt dobrze, ale to, co o niej wiedział, wprawiało

go w zakłopotanie. Czy była opanowaną, elegancką

damą z Nowego Jorku, próbującą wiejskiego życia,

czy też niezależną pisarką w dżinsach i bluzie, z wło

sami związanymi w koński ogon? A może dziwaczką,

spędzającą popołudnia na obserwowaniu wzlotów

i upadków bohaterów oper mydlanych? Pomyśleć tyl

ko: opery mydlane!

Debra zdawała się nie pasować do żadnego szablo

nu i w tym sensie niepokoiła go. W tym sensie... i nie

tylko. Nawet teraz, kiedy kompletnie go ignorowała,

myślał o łagodnym zarysie jej ramion, prostej linii ple

ców, smukłych nogach i szczupłym ciele.

Odwrócił się i zaczął wchodzić na piętro, w zamyśle

niu analizując stan starych dębowych schodów i rozpa

czając przez chwilę nad niemożliwością naprawy roz

klekotanej poręczy. Powtarzał sobie, że był szalony.

Nigdy nie powinien przyjmować tej pracy. Nie chodzi

ło tylko o to, że obecność Debry będzie dla niego wręcz

fizyczną torturą. Niepokoiła go również w jakiś inny

sposób, wzbudzając w nim, między innymi, instynkty

opiekuńcze. Co z tego, że było jej zimno? Powinna

wziąć ze sobą płaszcz! Cóż z tego, że warunki życia by

ły tu tak prymitywne? Wiedziała, co robi, kupując ten

dom. Dlaczego to właśnie on ma się tym przejmować?

Przejmował się jednak i tym, że wzbudzała w nim

silniejsze emocje niż jakakolwiek inna kobieta, odkąd

wyjechał z Nowego Jorku. No tak, popracuje dla niej

tak długo, jak długo będzie trzeba, spędzając przy niej

dzień po dniu, być może poznając ją nieco lepiej i naj

prawdopodobniej znajdując drogę do jej łóżka. A co

potem? Czy będzie w stanie spakować swoje narzędzia

i wyjechać po skończeniu roboty? A co więcej, czy ona

mu na to pozwoli? Czul przecież, jak odwzajemniła je

go pocałunek. Mógłby przysiąc, że była równie tego

spragniona jak on. No a kobiety są zaborcze. Wiedział
o tym aż za dobrze. Nie chodziło o to, że - biorąc pod

uwagę zaistniałe okoliczności - żałował, iż poślubił

Joanie. To był jego obowiązek, coś, co zrobiłby nawet

wtedy, gdyby jej ojciec nie nalegał na małżeństwo.

Wciąż jednak podejrzewał, że „wypadek", który przy

trafił się Joanie, nie był wcale żadnym wypadkiem.

Chciała, żeby wpadł w pułapkę. Zrobiła to w taki spo

sób, że wiedziała, iż on nie będzie z tym walczył.

Teraz pojawiła się Debra Barry, która zarezerwo

wała sobie sześć miesięcy jego życia. Ostrzegał ją, ale

zdecydowała się ponieść odpowiedzialność za to, co

się wydarzy... albo nie wydarzy... między nimi. Była al

bo świętą, albo grzesznicą, albo naprawdę podziwiała

jego pracę. Wiedziała, czego chce, miała dobre pomy

sły. Oczywiście, wymagały one pewnej modyfikacji.

Ale w końcu on też miał w zapasie sporo pomysłów.

Pracując razem, z łatwością mogliby stworzyć ten jej

wymarzony dom. Z jakiegoś powodu miało to dla nie

go ogromne znaczenie.

Stojąc w najmniejszej z czterech sypialni i wygląda

jąc przez okno na tylne podwórze i łąkę w oddali, przy

pomniał sobie własny dom, skryty za zasłoną drzew na

stoku góry. Po przybyciu tu przed siedmioma laty zbu

dował go od podstaw, powoli, mieszkając początkowo

w ciężarówce. To zabawne, że się martwił, iż Debra bę

dzie znosić niewygody w jej własnym domu! A jeszcze

zabawniejsze było to, że on kiedyś myślał podobnie jak

ona. Też był w tej okolicy nowy, nie znał tu nikogo
i buntował się przeciwko mieszkaniu w hotelu. Wy

starczyło chodzić tam raz w tygodniu, żeby wziąć po

rządny prysznic. A na co dzień wystarczało jezioro po

łożone u podnóża góry. A nawet jeśli wyglądał

i pachniał jak robotnik, to niech tam! Dni, kiedy nosił

trzyczęściowy garnitur i spoglądał w dół z czterdzieste

go trzeciego piętra wieżowca, już minęły. Zamierzał

pozostać na parterze.

Otworzył notes i przechodząc z pokoju do pokoju,

oglądając ściany, okna, podłogi i sufity, robił obszer

ne notatki. Od czasu do czasu rozkładał miarkę i do

konywał pomiarów pomieszczeń. Co jakiś czas ogar

niało go podekscytowanie, bo w jego głowie pojawiały

się wciąż nowe pomysły.

Zatracając się w pracy nie zauważył, ile minęło czasu.

Kiedy wreszcie wrócił do salonu, stwierdził, że Debra

siedzi nachmurzona przed wyłączonym telewizorem.

- Coś się stało z twoim odbiornikiem? - zapytał.

Popatrzyła na niego zaskoczona, bo tym razem to

ona pogrążona była całkowicie w świecie swojej sztuki.

- Och, nie. Serial się skończył.

- I to jest powód przygnębienia? - Nadal nie mógł

uwierzyć, że naprawdę to oglądała.

Spojrzała na niego jakoś mściwie, co wprawiło go

w jeszcze większe zdumienie.

- Tylko wtedy, kiedy zdarza się naprawdę coś

głupiego! To znaczy... wiem, że ten wątek z trace

niem pamięci stawał się już trochę nudny, ale żeby

urozmaicać akcję kazirodztwem? Dla mnie to prze

sada!

Wzruszył ramionami.

- Mnie się to nie wydaje zbyt wydumane. W takich

operach mydlanych im sprośniej, tym lepiej.

Pochyliła się, wsunęła telewizor do torby i zamknę

ła ją z hałasem.

- Odnosi się takie wrażenie, prawda? - Wstała,

rzucając mu gniewne spojrzenie. - No cóż, są wśród

nas tacy, którzy się z tym nie zgadzają. Dostrzegamy

różnicę między realizmem a absurdem, i znacznie wo-

limy ten pierwszy! Schodzenie do najniższego poziomu

nie zdziała nic, oprócz obrażania inteligencji widzów!

Graham z równym wysiłkiem próbował pojąć jej wy

buch gniewu, co stłumić ogarniające go rozbawienie.

- Zawsze możesz napisać do nich list - zapropo

nował półżartem.

- Mogę zrobić coś lepszego! - Zrobiła zaledwie

dwa kroki i nagle zatrzymała się, zasmucona.

- Co się stało?
- Telefon - zajęczała. - Założą go dopiero jutro.

- Chyba nie zamierzałaś do nich dzwonić? - spy

tał z niedowierzaniem i zaśmiał się serdecznie. -

Krzyżowiec z lasu! - Udał nagłą powagę, konspira

cyjnie ściszając głos. - Często robisz takie rzeczy?

Właśnie ten jego śmiech, głośny i szczery, uświado

mił jej, w czym rzecz. Nagle mniej istotne wydały się

jej obiekcje dotyczące manipulowania fabułą przez

Martina Alonziona. Chodziło o Martina i Harrisa,

o Nowy Jork. Już jej tam nie było.

Jej twarz złagodniała i pojawił się na niej wyraz ja

kiejś wzruszającej słabości.

- To dziwne. Zwykle nie miałam żadnych zastrze

żeń. Chyba się robię drażliwa na starość.

- Na starość! A niech mnie! Dzisiaj wyglądasz na

jakieś osiemnaście lat. - Gdy wymówił te słowa,

wzdrygnął się. Jego własna córka za kilka miesięcy

skończy osiemnaście lat. I nagle zastanowił się, ile na

prawdę lat ma Debra Barry.

Uśmiechnęła się, a jej oczy zaiskrzyły.

- To najmilsza rzecz, jaką mogłeś mi powiedzieć,

zważywszy, że w zeszłym tygodniu skończyłam trzy

dziestkę.

Poczuł wszechogarniające uczucie ulgi. Przynaj

mniej nie byłoby to coś w rodzaju uwodzenia koleżan

ki własnej córki!

- Zasmuciło cię to? - spytał.
- Nie, aż do ubiegłego wieczora, a raczej dzisiej

szego ranka. - Powędrowała wzrokiem do złożonych

w kąciku rzeczy. - Być może ten śpiwór chroni przed

zimnem, ale z pewnością nic nie poradzi na twardość

podłogi. - Spróbowała rozprostować ramiona. - Już

jest lepiej, dzięki Bogu.

Graham wyciągnął do niej rękę.

- Pokaż, niech zobaczę.
Ale Debra szybko odsunęła się poza zasięg jego ra

mion. Bała się, co mogłoby się stać, gdyby jej dotknął.

Te długie, szczupłe palce były zbyt sprawne.

- Już w porządku.
- Ciągle tak mówisz, ale najpierw było ci zimno,

a teraz zesztywniałaś...

- Nie jest mi zimno. A jeżeli chodzi o zesztywnie

nie, to przyzwyczaję się.

- Chyba nie zamierzasz spać na podłodze aż do za

kończenia prac? - spytał z wyrazem takiego zatrwo

żenia na twarzy, że Debra nie mogła się powstrzymać

przed zadaniem mu pytania.

- O co ci chodzi, Graham? Nie mów mi, że ciebie

by to zniechęciło. - Był taki wytrzymały, był mężczy

zną z krwi i kości, amerykańskim kowbojem, który

przybył na wschód kraju. Nieomal wyobrażała go so

bie mieszkającego w swej nieodłącznej brązowej cię-

żarówce-pikapie, w pobliżu jej domu.

- Ty... chyba... żartujesz? - Jego przeciągłe wyma

wianie słów potwierdziło to, co sobie przed chwilą wy

obraziła. - Coś ci powiem, maleńka. Nic mnie nie

zniechęca, kiedy czegoś chcę.

Dopiero w tej chwili, widząc łotrowski błysk w jego

oku, Debra pojęła, jak on rozumiał jej słowa. Żału

jąc, że zdążyła się już zarumienić, rzekła strofującym

tonem:

- Nie to miałam na myśli. I jestem Debra, a nie

„maleńka". Nie mów mi, że kobiety z New Hampshi-

re lubią takie określenia, bo ci nie uwierzę.

Wzruszył ramionami.
- Więc nie powiem. Ale... nie sądzisz, że posuwasz

się trochę za daleko w tym znoszeniu niewygód? To

znaczy, dobrze jest od czasu do czasu przeżyć przygo

dę. Jednak taki gwałtowny powrót do warunków pier

wotnych, to co innego. Jeżeli po jednej nocy zdrętwia

ło ci ciało, to zobaczysz, co będzie po paru

następnych. A skoro już jesteśmy przy tym temacie...

- skrzywił się. - Jeśli to ma być biurko, to przed

upływem tygodnia zupełnie cię pokręci.

- Graham - zaczęła żartobliwym tonem, nie bar

dzo wiedząc, co innego powiedzieć - nie wiedziałam,

że tak cię obchodzi mój los.

- Skoro mi płacisz, kotku, stać mnie na to.

Westchnęła.
- Ach, więc to tak. No to cię uspokoję, bo moje

łóżko zjawi się tu już wkrótce. A jeżeli chodzi o biur

ko, to pomyślę o kupieniu jakiegoś, jeśli mi powiesz,

gdzie je ustawić. Nie odpowiedziałeś na moje pytanie.

- Jakie pytanie?

- Gdzie będę mogła mieszkać podczas remontu?

- Naprawdę jesteś zdecydowana tu mieszkać przez

cały ten czas?

- Tak.

Graham zaczął rozglądać się po pokoju, a na jego

twarzy malowało się coraz większe zatroskanie. Nagle

odwrócił się i znów podszedł do schodów, przy któ

rych zatrzymał się coś rozważając, po czym minął je

i skierował się w stronę kuchni. Debra podążyła za

nim i omal na niego nie wpadła, kiedy gwałtownie

przystanął przy wejściu do przybudówki.

- Tutaj?

Po krótkim namyśle Graham pokręcił głową.

- Nie. Za dużo roboty mnie tu czeka. - Wyminął

ją, wychodząc przez tylne drzwi na zewnątrz. - Zaraz

wrócę.

Ale ona nadal szła tuż za nim, dotrzymując mu kroku.
- W powozowni?

- Może tam będzie dobrze - powiedział.

Drzwi opierały się przez chwilę, po czym ustąpiły,

głośno skrzypiąc.

Wewnątrz było niemal ciemno. Okna już dawno te

mu zostały zabite deskami. Światło wpadało jedynie

przez uchylone drzwi.

- Nie wygląda to o wiele lepiej od stajni! - zapro

testowała łagodnie.

Ale Graham nie wydawał się zaniepokojony.

- Hej, a gdzie twoje umiłowanie natury? - Gdy je

go oczy przywykły do ciemności, przeszedł przez po

mieszczenie, żeby zbadać podwójne drzwi. - Są solid

ne. I jest tu dość ciepło.

Miał rację. Poczuła to ciepło z chwilą, gdy tu weszli.

Grube drewniane ściany nie przepuszczały przecią

gów, jednocześnie zatrzymując ciepło pochodzące od

nagrzanego słońcem dachu. A może czuła to ciepło

dlatego, że Graham tu był?

- A co... co z elektrycznością? - spytała. - No bo

przecież nie mogłabym pracować w takich warunkach.

Stanął obok niej, z rękoma wspartymi na biodrach.

W snopie światła wpadającym przez drzwi dostrzegła

jego taksujące spojrzenie.

- Z łatwością można tu przeciągnąć kabel. - Po

wiódł wzrokiem po tylnej ścianie, po czym spojrzał w gó

rę, na poddasze. - Właściwie... - uśmiechnął się chy

trze - mogłoby tu być całkiem nieźle. Jeżeli mamy

wyszykować ten budynek na przyzwoity garaż i pomiesz

czenie magazynowe, to i tak musimy wstawić nowe szy-

by. Te drzwiczki u szczytu poddasza można zastąpić du

żą przeszkloną kopułą. Przez nią i przez pozostałe szyby

w oknach będzie wpadać dostatecznie dużo światła.

- No nie wiem - wymamrotała, potrzebując do

datkowej zachęty. Graham od razu to zrozumiał.

- Będzie wspaniale! - przekonywał, zapalając się

do tego pomysłu. - Urządzę cię tu w ciągu tygodnia.

Będziesz musiała chodzić do głównego budynku, żeby

korzystać z bieżącej wody... i z kuchni. Ale będzie ci

tu wygodnie. - Nagle ściszył głos. - I będziesz się

trzymała z dala ode mnie.

- Ach, więc w twoim szaleństwie jest metoda! -

spekulowała. - Nie chcesz, żebym ci przeszkadzała.

Graham odchylił głowę do tyłu i spojrzał na pod

dasze.

- Właściwie, pomyślałem o tym, że będziesz miała

tu spokój.

- Ha! Zapominasz, że jestem przyzwyczajona do

obecności ludzi. Nie przejmuj się tym ze względu na

mnie.

Spojrzał jej prosto w oczy.

- Przejmuję się tym raczej ze względu na nas. -

Wstrzymała oddech, a on mówił dalej. - Czasami,

oprócz mnie, będą pracowali w głównym budynku

jeszcze inni robotnicy. - Ściszył głos. - A ja napraw

dę nie lubię mieć dużej widowni.

Debra żałowała, że w powozowni nie było jaśniej,

chłodniej, jakoś mniej przyjemnie. Było cicho, przy

tulnie, otaczał ich półmrok.

- Widownia bardzo by się nudziła... - zaczęła

i cofnęła się o krok.

Graham wyciągnął rękę i chwycił Debrę za nad

garstek.

- Doprawdy? - Podszedł do niej tak blisko, że nie

mal nie było między nimi miejsca na swobodny od-

dech. Lekki wietrzyk bawił się drzwiami i snop wpa

dającego przez nie światła stał się węższy.

Samokontrola. Samodyscyplina. Debra bezgłośnie

powtarzała te słowa, jakby były one w stanie zmniej

szyć fizyczny pociąg, który odczuwała. Ale przed nią

stał Graham, wysoki, wyprostowany, nęcący swym

ciepłem... Rysował kciukiem „erotyczne wzory" na

wewnętrznej stronie jej nadgarstka, co wzbudzało

w jej żyłach falę podniecenia.

- Graham... nie - wyszeptała.

- Ostrzegałem cię. - Jego głos był ciepły, aksamit

ny, równie głęboki jak otaczająca ich ciemność.

- Robisz to celowo, prawda?

- Tak. - Zbliżył się jeszcze trochę, niemal niedo

strzegalnie.

Nie mogła się poruszyć. Było tak, jakby mrok obej

mował ją od tyłu, zatrzymując na miejscu.

- Nie... - powtórzyła słabym głosem. - Ja...

- Ty... co? - Ich ciała się zetknęły. Graham poło

żył jej dłoń na wysokości swego pasa i przytrzymał. -

Jest coś innego, co „naprawdę musisz zrobić"?

Nie była w stanie myśleć o niczym innym, jak tylko

o swoim ramieniu obejmującym jego szczupłą talię.

- Ja... powinnam... wrócić do domu.

- Nikt go nie ukradnie. - Pochylił głowę i mruknął

tuż przy jej policzku: - Nie ma tu nikogo... nikogo...

Jego słowa, ich łagodna siła, podniecały ją w spo

sób niewyobrażalny, przyćmiewając wszelkie nadzieje

na odsunięcie od siebie Grahama. Była sama, w cie

płej, ciemnej powozowni, z niezwykłym mężczyzną.

We wznoszącym się ponad nią ciele poczuła jakąś dzi

ką, ukrytą siłę, wyraźnie jej uświadamiającą, jak bar

dzo ten mężczyzna różnił się od tamtego, którego

znała przed nim. Był samotnikiem, cieślą... i podnie

cał ją w sposób wręcz przerażający.

Wydawało się, że było słychać jedynie ogłuszające

bicie jej serca. A także... głos Grahama, teraz niższy

i bardziej gardłowy.

- Nie ma tu nikogo, kto mógłby zobaczyć, co robi

my... nikogo, kto by się tym przejął... - Swobodną rę

ką dotknął jej szyi. - Pocałuj mnie - zażądał lako

nicznie, podnosząc kciukiem jej brodę.

Chciała mu się oprzeć. Przecież sobie obiecała.

Ale... nie mogła. Spojrzała na niego błagalnie, lecz on

już dawno pozbył się ciężaru odpowiedzialności za

swoje zachowanie. To był test - wiedziała o tym - i za

chwilę miała go oblać ze szczętem. Ale czy to napraw

dę miało znaczenie? Nie było tu nikogo oprócz nich.

Kto by się tym przejął, że pocałowała swojego cieślę

w powozowni? Po tym wszystkim, co przeszła, kto by

jej zabronił krótkiego, nieodpowiedzialnego flirtu?

Z jej ust, rozchylających się i wznoszących na spotka

nie jego warg, dobył się cichutki jęk. Została nagrodzo

na pełną pożądania reakcją, jakiej się po nim spodzie

wała... Twarde męskie usta łapczywie pochyliły się nad

nią, ramiona pożądliwie objęły jej ciało, a między nią

a nim zapłonął taki żar, że niemal stopił ich w jedno.

- No już, kochana - usłyszała jego zdławiony

szept przy swych ustach, gdy na chwilę przestał ją ca

łować. - Chodź tutaj - znów objął jej wargi pocałun

kiem, od którego zadrżało całe jej ciało.

Wyswobodzoną wreszcie ręką Debra przesunęła

powoli w górę po jego naprężonych plecach. Gdy to

samo zrobiła drugą, odniosła wrażenie, jakby obej

mowała stal. Graham był naprężony... twardy i męski.

I ta ciemność... ta ciemność zdawała się wyolbrzy

miać każde doznanie. Krew tętniła w jej żyłach gorą

cą falą, ciało aż do bólu płonęło z pożądania... Wiele

razy przeżywała chwile namiętności z Jasonem, ale ni

gdy nawet w przybliżeniu nie było w nich tyle eroty-

zmu, tyle ognia, co w tej chwili. Zastanowiła się, czy

to się dzieje naprawdę, bo tak bardzo różniło się to od

tego, co przeżywała wcześniej. Lecz przecież wszystko

było teraz inne. Ona była inną kobietą, nagłe świado

mą wolności, którą dał jej rozwód. Wolną. Ale czy

właśnie nie rezygnowała z tej wolności?

- Graham... - powiedziała, odrywając od niego

usta i z trudem łapiąc oddech.

On ujął jej głowę w obie dłonie, zbliżając ją do sie

bie i dotykając końcem języka jej dolnej wargi. Debra

usiłowała wydobyć z siebie jakiś spójny dźwięk:

- Graham! - wyszeptała w gwałtownej obronie,

resztkami sił, które jej pozostawił.

- Ciii...

- Nie. Musisz przestać.

- A ty?

Jej ręce nadal zaciskały się na potężnych mięśniach

jego ramion. Zmusiła się do rozluźnienia uścisku.

- Ja też - odrzekła.

- Dlaczego? - Przesunął dłonie w dół, by przyci

snąć ją do siebie jeszcze bardziej. - Mogłoby nam być

dobrze razem. Nie widzisz tego? - Powiódł palcami

po zewnętrznej stronie jej uda. Osunęłaby się na zie

mię, gdyby jej nie podtrzymywał drugą ręką. - Chodź

ze mną do łóżka na poddaszu, Debra. Spróbujmy.

- Nie mogę - jęknęła, jednocześnie pragnąc go

rozpaczliwie i wiedząc, że on pożąda jej równie moc

no. - Proszę, Graham...

Odpowiedział obejmując jej usta gniewnym, gwał

townym pocałunkiem. Odpychała go, lecz on bezlito

śnie nalegał, rozchylając językiem jej wilgotne wargi.

Pozwoliła mu na to. Sprzeciwiała się jego sile, lecz za

razem dziwnie ją ona podniecała. Kiedy gwałtownie

odsunął ją od siebie, cała drżała.

Popatrzył na nią, łapiąc powietrze i nierówno oddy

chając.

- Może powinnaś jeszcze raz przemyśleć sprawę

zatrudnienia mnie. Bo ja cię pragnę, Debra.

- Wiem.

Mogła powiedzieć tylko to. Ona również go pra

gnęła, nie przyznała się jednak do tego z obawy przed

konsekwencjami. Stała przed nim w milczeniu, cała

dygocząc. Gdy jednak wyciągnął rękę, by dotknąć jej

twarzy, nie cofnęła się. Jego palce delikatnie wodziły

po skórze policzka. Promienne bursztynowe oczy wy

ruszyły w tę samą podróż, zamigotały na chwilę, na

potykając jej wzrok, po czym podążyły dalej.

Poczuła, że nagle zakołysała się ziemia. Krew w ży

łach tętniła jeszcze szybciej. Gdy przesunął dłonią po

jej piersi, była pewna, że za chwilę umrze. To, że takie

dotknięcie, zwyczajne dotknięcie, mogło wywołać

w jej ciele podobne poruszenie, wydawało się czymś

przerażającym. Jej klatka piersiowa w podnieceniu

unosiła się i opadała. Oblizała suche wargi. Nie mo

gła się poruszyć. Jakby stopy wrosły jej w podłogę,

a oczy... jej oczy stały się nagle więźniami jego błądzą

cych bursztynowych oczu.

Dłoń mężczyzny powoli przesuwała się w tę i z powro

tem po miękkiej tkaninie bluzy Debry. Zareagowała na

tychmiast. Musiał to wyczuć. Następnie powiódł kciu

kiem po górnej części jej piersi, a potem precyzyjnie,

przez wystający szczyt, i pod wrażliwą wypukłością pod

spodem... Debra przygryzła wargę, żeby nie krzyknąć.

Nagle opuścił dłoń. Niebezpieczeństwo minęło.

Ten sam wietrzyk, który przymknął drzwi, pogrąża

jąc ich w ciemności, teraz te drzwi ponownie otwo

rzył. W tej nagłej, przykrej jasności, twarz Grahama

wydawała się ponura. Miał ściągnięte brwi, zaciśnięte

zęby. Jego oczy gniewnie płonęły.

- Oto cała odpowiedzialność - rzekł strofująco.

Odwrócił się i szybko odszedł w kierunku drzwi.

Był to zwrot w więcej niż jednym znaczeniu tego sło

wa. Kiedy z odległego końca pomieszczenia znów na

nią popatrzył, wydawał się zadziwiająco opanowany,

niezwykle obojętny.

- I cóż, Debra? Co o tym sądzisz?

Upłynęła minuta, zanim była w stanie się odezwać.

A nawet wtedy jej głos zabrzmiał ledwo słyszalnie:

- O czym?
- O nas. O tobie i o mnie. Myślisz, że nam się uda?

Nie mogła się oprzeć wrażeniu, że oto czyha na nią

lew, gotów do skoku na najdrobniejszy znak z jej stro

ny. Mimo całej pozornej obojętności.

- Myślę... - zaczęła ostrożnie, biorąc głęboki od

dech - że ten dom będzie świetny, gdy remont się

skończy.

Ton jego głosu zabrzmiał obojętnie.

- A co z poddaszem? Jest jakaś nadzieja?

- I może masz rację... - kontynuowała, odważnie

ignorując jego sugestywne spojrzenie i nonszalancko

rozglądając się wokół. - Tutaj będzie mi dobrze. -

Przerwała na chwilę. - Czy... czy podejmiesz się tego?

Jakoś obojętnie wzruszył ramionami.

- Jestem do wynajęcia.

Debra się odwróciła.

- No to jesteś zatrudniony.

Wymknęła się przez uchylone drzwi i pobiegła pa

sażem łączącym budynki, po czym zatrzasnęła za sobą

zewnętrzną, ażurową część odrapanych drzwi ku

chennych. Gdy dotarła do salonu, rozejrzała się ner

wowo za czymś do roboty. Odruchowo sięgnęła po

duże polano i przyciągnęła je do kominka.

- Daj, ja to zrobię - mruknął Graham, który nad

szedł z tyłu. W kilka minut zręcznie rozpalił w komin-

ku duży ogień. - Na twoim miejscu używałbym

mniejszych polan. Takie, jak to, mogłoby cię wciągnąć

w płomienie.

- Chciałbyś tak myśleć, co? - spytała, reagując na

jego łaskawość ponownie odzyskanym animuszem.

Ponieważ najwyraźniej nie była w stanie rzucić go na

kolana, musiała się po prostu nauczyć opryskliwości.

Czegokolwiek, dzięki czemu mogłaby odzyskać swą

dumę i pewność siebie. - Chciałbyś myśleć, że nie po

radzę sobie bez mężczyzny, prawda? No cóż, mylisz

się! Ty i... i wszyscy mężczyźni na świecie, którzy uwa

żają kobietę jedynie za zabawkę!

W jego ponurym spojrzeniu pojawiło się zdumienie.

- Co takiego?

- Oj przestań, Graham. „Chodź ze mną do łóżka

na poddaszu"? Takie zdanie ma kogoś skusić? - Oso

biście uważała je za niebezpiecznie skuteczne, ale on

nie powinien o tym wiedzieć. - Z pewnością sama na

pisałam całą masę lepszych zdań! - Wyrzucając z sie

bie te słowa, czuła coraz większą trwogę. Żeby to

ukryć, mówiła dalej: - I powiem ci coś jeszcze. Mogła

bym ci dorównać wytrzymałością, śpiąc noc w noc na

twardej, drewnianej podłodze, drżąc z zimna i dorzu

cając drew do tego rozpadającego się paleniska. To, co

ty masz w mięśniach, ja mam tutaj. - Uderzyła się pię

ścią w klatkę piersiową. - To się nazywa determinacja.

A więc... - odchyliła głowę do tyłu, jak gdyby udało jej

się rozwiązać jakiś problem - kiedy możesz zacząć?

Graham patrzył na nią z błyskiem w oku, w jakiś

niejasny sposób przypominając jej tego mężczyznę,

który zaledwie wczoraj spokojnie odmówił przyjęcia

pracy. Przez chwilę sądziła, że i tym razem może to

zrobić. Wyglądał na wściekłego, gdy zabierał z obudo

wy kominka swój notatnik, ołówek i składaną miarkę.

- Zadzwonię do ciebie.

Ruszył w kierunku drzwi.

- Ale ja nie mam telefonu.

- Jutro będziesz miała.

Przekroczył próg.
- Ale nie będziesz znał numeru!

- Podadzą mi w biurze numerów.

I już go nie było.

Kiedy telefon zadzwonił późnym popołudniem na

stępnego dnia, Debra poczuła takie samo ściskanie

w żołądku, jakie męczyło ją całą noc.

- Halo? - spytała z wahaniem.

Jednak to nie był Graham, o nie.

- No! Najwyższy czas! Wiesz, jak się denerwowa

łam?

Debra zacisnęła zęby.

- Nie, mamo, nie wiedziałam. Mówiłam ci, żebyś się

nie martwiła. Nie jestem taka całkiem bezradna. - Po

wtórzyła dokładnie ten sam argument, który padł pięć

dni wcześniej, gdy wpadła do matki, by się pożegnać.

- Wiem, że nie jesteś bezradna. Ale ja jestem two

ją matką i martwię się. Bóg jeden wie, co ci się może

przydarzyć, kiedy będziesz mieszkać sama w tym lesie.

- Nie mieszkam w lesie.

- Wiesz, co mam na myśli. Wszystko w porządku?

- Oczywiście, że tak. - Debra oparła się plecami

o ścianę i osunęła się po niej, siadając na podłodze. -

W gruncie rzeczy, sprawy układają się naprawdę

świetnie.

- To Bogu dzięki! Nie odzywałaś się do mnie i...

- Mamo, przecież ci mówiłam, żebyś nie spodzie

wała się wiadomości przez kilka tygodni! Nie miałam

pojęcia, kiedy znajdę odpowiedni dom.

- Coś o tym wiem, kochanie. Czy... jest czarujący?
- Jak na wiejski dom... - Debra uśmiechnęła się. -

Myślę, że można tak powiedzieć. - Rozejrzała się

wokół. Od wczoraj nic się nie zmieniło, poza tym, że

napisała scenariusz do kolejnego odcinka serialu i wy

słała go do Nowego Jorku.

Jej uśmiech zmienił się w grymas. To zabawne - za

stanawiała się - jak tłumiona energia, odpowiednio

ukierunkowana, może być twórcza.

- Właściwie przekonał mnie potencjał, który tkwi

w tym budynku. Dom jest bardzo stary i trzeba nad nim

sporo popracować. Już kogoś w tym celu zatrudniłam.

- Szybko działasz.

On także.

- No cóż... nie było sensu dłużej czekać. Im szyb

ciej zacznie robotę, tym szybciej skończy.

- No nie wiem, Debra. Może Jason powinien ci był

polecić kogoś znajomego.

Debra patrzyła prosto przed siebie, koncentrując

się na zygzakowatej szczelinie w ścianie.

- Jesteśmy rozwiedzeni. Nie chcę i nie potrzebuję

jego pomocy. Świetnie daję sobie radę sama.

- Ale czy on jest dobry, ten facet, którego zatrud

niłaś? Widziałaś wcześniejsze efekty jego pracy?

Sprawdziłaś go?

- Tak, mamo.

- I jesteś pewna, że będziesz bezpieczna, kiedy za

cznie pracować w twoim domu? To znaczy, musisz pa

miętać, że mieszkasz tam sama. Ci starzy rzemieślni

cy bywają czasem wstrętnymi satyrami.

Debra, słysząc te słowa, omal się nie zakrztusiła.

Zakasłała.

- Dobrze się czujesz, moja droga? Chyba się nie

rozchorowałaś?

- Nie, mamo. Czuję się dobrze.

- Tutaj jest wyjątkowo zimno, jak na tę porę roku.

Wyobrażam sobie, jak jest tam, gdzie ty jesteś. Masz

tam ciepło?

- Siedzę tuż przy kominku. Jest wspaniale.

- Dotarły już twoje rzeczy?
- Dzwoniłam do składu w Manchesterze, w któ

rym je przechowują. Przywiozą wszystko w ponie

działek.

- Ale co zrobisz do tego czasu?
- Bardzo mi tu wygodnie, mamo.

- Debra, przecież nie masz nawet łóżka!
- Dlaczego wszyscy tak się przejmują tym, gdzie

śpię?

- To Harris już cię niepokoił? - spytała Lucy Ship-

man i mówiła dalej, nie dając Debrze czasu na wypro

wadzenie jej z błędu. Może to i lepiej. Szczególna tro

ska, jaką okazywał Graham, jeszcze bardziej

wstrząsnęłaby jej matką. - Wiesz, to dobrze, że

w końcu do niego zadzwoniłaś. Męczył Jasona, żeby

mu powiedział, kiedy się wprowadzasz. Liczy na to, że

będziesz nadal pisać scenariusze do serialu.

- Tak, mówił mi o tym. Zamierzam to robić. Nigdy

nie miałam co do tego żadnych wątpliwości.

- Może o tym nie myślałaś, ale... no cóż, tak nagle

się spakowałaś i wyjechałaś...

Tego jednego tematu Debra nie zamierzała oma

wiać. Świadomość niewierności Jasona była zbyt upo

karzająca.

- Nagle czy nie... Mój wyjazd nie sprawił Harriso

wi najmniejszych kłopotów. Dostanie swój scenariusz

na czas, jak zawsze. Nie zapominaj, że muszę wywią

zać się z umowy.

- Jestem pewna, że Harris dałby ci więcej czasu,

gdybyś go potrzebowała, kochanie. Wiesz, jak on cię

lubi.

Nie na tyle, żeby ostrzec ją przed zbliżającym się

niebezpieczeństwem... albo żeby coś zrobić, gdy już to

się zaczęło.

- Czas nie jest istotny, mamo - buntowniczo od

parła Debra. - Po raz pierwszy w życiu mam go tyle,

ile chcę. I szczerze mówiąc, bardzo mi się to podoba.

Ale zamierzam wykonać swoją pracę. Nie zapominaj,

że umowę podpisują obie strony. Harris dostaje sce

nariusz, a ja pieniądze. Naprawdę, bardzo mi się po

doba ta moja samowystarczalność.

- Jeżeli potrzebujesz pieniędzy, to Jason bardzo

chętnie...

- Nie chcę pieniędzy Jasona!
- No to wiesz, że ja ci mogę pomóc.

- Mamo - Debra Westchnęła, rozdrażniona - nie

potrzebuję także twoich pieniędzy. Miałam szczęście.

Mimo iż Jason ostatnio niezbyt idealnie się zachowy

wał - o czym wolę nie mówić - to przez ponad pięć

lat trwania naszego małżeństwa był dla mnie bardzo

dobry. Nalegał, żebym zatrzymała wszystko, co zaro

biłam na własne nazwisko - to, co było w banku albo

w postaci jakichś inwestycji. Na swój sposób jestem

bogatą kobietą. - Nie całkiem było to zgodne z praw

dą, ale biorąc pod uwagę okoliczności, takie nagina

nie faktów wydawało się nieszkodliwe. - Musisz po

prostu to zaakceptować. - Debra nie była optymi

stycznie nastawiona. Jej matka zbyt wiele lat rządziła

ludźmi, by łatwo mogła zrezygnować z kierowania

sprawami swej córki.

- Akceptuję to, kochanie. Ale martwię się. To przy

wilej matki. W końcu nie jestem już najmłodsza, no i...

- Masz pięćdziesiąt cztery lata i jesteś w sile wieku

- przerwała jej Debra z uśmiechem. - I wyglądasz

dziesięć lat młodziej. Już niedługo ludzie będą nas

brać za siostry..

- Nie, jeżeli będziesz tam o siebie dbała. Powietrze

jest suche. Masz swój krem nawilżający, prawda?

Ponieważ matka na to nalegała, Debra miała taki

krem odkąd skończyła szesnaście lat.

- Tak, mamo - odrzekła przeciągle, bo już dawno

temu postanowiła, że nie będzie się kłócić. To, co ro

biła po odłożeniu słuchawki telefonu, to była tylko

i wyłącznie jej sprawa.

- To dobrze! - zawołała Lucy Shipman najwyraź

niej zadowolona, że ten najistotniejszy problem został

rozwiązany. - Och, i zadzwoń do Stuarta, dobrze?

- Do Stuarta? Skontaktowałam się z nim przed

wyjazdem. Jakieś kłopoty?

- Nie. Tylko... no cóż... - wzięła głęboki oddech

i pośpiesznie dokończyła: - Stuartowi jest przykro, że

stało się to, co się stało.

Chociaż był jej starszym bratem, Debra nie miała

dla niego zbyt wiele współczucia.

- Stuartowi jest przykro z powodu mojego rozwo

du? A to, że Jason zabawiał się na boku, nie przeszka

dzało mu tak bardzo!

- No nie, to nieprawda. Był bardzo niezadowolo

ny, kiedy się dowiedział, co robi Jason. Ale on i Jason

byli od lat przyjaciółmi. Nie może o tym zapomnieć,

podobnie jak nie zapomina o tym, jak bardzo był

szczęśliwy, gdy wyszłaś za Jasona.

- Ja także byłam szczęśliwa - odparła smutno De

bra - ale wszystko się zmieniło. I głupio byłoby pró

bować odzyskać coś, co... minęło.

Lucy Shipman zająknęła się:

- Nie... nie kochasz już Jasona?

- Wolałabym o tym nie mówić, mamo.

- Bo jeżeli go kochasz...

- Jesteśmy rozwiedzeni. Już po wszystkim. To ko

niec! - Zdając sobie sprawę, jak bardzo podniosła

głos, Debra szybko się opanowała. - Ale już dosyć

o mnie. Jak ty się miewasz?

- Jakoś przeżyję. Gardner zaczyna naciskać na

mnie, żeby ustalić datę ślubu, ale ja wolałabym się nie

śpieszyć. - Debra się roześmiała. Wyraźnie słyszała,

że jej matka także się uśmiechała. - Wiem, co my

ślisz, córeczko, i chyba masz rację. Być może dawniej

się śpieszyłam. Ale zmieniłam się. Gardner jest moim

czwartym partnerem, ale wierz mi, jeżeli zdecyduję

się przyjąć jego oświadczyny, to będzie moim ostat

nim mężczyzną. To nieustanne zmienianie nazwiska

staje się trochę nudne.

- Och, takie jest życie wymagającej kobiety! - draż

niła się z nią Debra, ale replika matki otrzeźwiła ją.

- Jaka matka, taka córka. Dzwonili już John i Ben-

jie. Chcą się z tobą zobaczyć, gdy tu wpadniesz. A kie

dy to właściwie będzie, kochanie?

- Ja... nie planuję tego w tej chwili. - Zamierzała

trzymać się z dala od Nowego Jorku.

- A ja myślałam, że raz czy dwa razy w miesiącu tu

przylecisz, żeby pracować z Harrisem.

- To nie jest konieczne. Będzie mi przysyłał zarys

fabuły na następny tydzień. Ja będę mu wysyłała go

towy scenariusz. Wszelkie inne sprawy można zała

twić przez telefon. - Wymagało to nieco perswazji,

ale Debra tak właśnie postanowiła, więc Harris nie

miał wielkiego wyboru.

- A co z przyjęciem Sandry? Liczy na ciebie...

- Zadzwoniłam do niej w zeszłym tygodniu i wymó

wiłam się. Doskonale mnie zrozumiała. - Czyż San

drę nie spotkał kilka lat temu podobny los, jak Debrę?

- Ale na pewno będziesz musiała wrócić po trochę

swoich rzeczy...

Lucy Shipman nie mogła zobaczyć uśmiechu swojej

córki.

- Nie, naprawdę nie. Zabrałam wszystko, czego

potrzebuję.

- Ale Jason mówi, że jest jeszcze wiele...
- Powiedziałam Jasonowi, żeby się tego wszystkiego

pozbył. Już mnie tam nie ma, mamo. Wyjechałam! -

Cisza w słuchawce świadczyła o konsternacji jej matki.

Odczuwając coś w rodzaju litości, Debra odezwała się

łagodniej: - A poza tym, naprawdę nie mogę się w tej

chwili stąd wyrwać. Remont zacznie się w najbliższym

tygodniu. Muszę tu być, żeby wszystko nadzorować.

- A czy to piłowanie i walenie młotkiem nie prze

szkodzi ci w pracy? Jak można w takich warunkach się

skoncentrować?

Debra natychmiast się ożywiła.

- Układ pomieszczeń jest idealny. Widzisz, jest tu

główny budynek, w którym przeprowadzi się więk

szość prac. Poza tym mam tu starą powozownię, któ

rą cieśla wyszykuje dla mnie tak, żebym mogła w niej

mieszkać i pracować do czasu, aż zostaną zakończone

wszelkie inne roboty. Tak więc, będę z dala od naj

większego hałasu. Nic nie będzie mi przeszkadzać.

Poza Grahamem Reidem. Ale z nim sobie poradzi.

Po wczorajszej porażce w powozowni obiecała sobie,

że będzie z nim przebywać tylko przy zapalonym świe

tle... i z otwartymi oczami.

- No cóż, kochanie... - matka westchnęła, przy

znając niechętnie, iż wygląda na to, że jej córka panu

je nad wszystkim. - Chyba wiesz, co robisz. Ale bę

dzie mi cię brakować. Zadzwonisz, prawda?

Chociaż Debra wiedziała, że najprawdopodobniej

to matka będzie do niej dzwonić, i to dosyć często,

przyznała:

- Tak. Zadzwonię. A kiedy dom będzie gotowy,

musisz wpaść z wizytą. Ty... - uśmiechnęła się - i sta

ry Gardner. Nawet go lubię.

- Bogu za to dzięki! - wykrzyknęła żartobliwie

matka Debry, wiedząc, że tak naprawdę to nie miało

żadnego znaczenia. Gdyby czekała na aprobatę córki,

to przez te wszystkie lata byłaby samotna. Debra za

bardzo kaprysiła nawet w swoich sprawach. W istocie,

gdy wreszcie zakochała się w Jasonie, był to prawdzi

wy powód do świętowania. - Ale Debra, pamiętaj.

Jeśli poczujesz się samotna i zapragniesz towarzy

stwa, to chętnie powiem słówko Benjie'emu. Lubię go

bardziej niż Johna. Ma więcej klasy. Pojawi się u cie

bie w mgnieniu oka.

- Niekoniecznie tego mi potrzeba, mamo, ale dzię

kuję, że o tym pomyślałaś. Pozdrów ode mnie wszyst

kich, dobrze?

- Oczywiście, kochanie. Trzymaj się. Do widzenia.

Gdy Debra odłożyła słuchawkę, doznała pewnego

poczucia winy. Mimo całego przewrażliwienia Lucy

Shipman, ona naprawdę przejmowała się losem córki.

I nic dziwnego, że z trudem przychodziło jej zaakcep

tować tę jej „deklarację niepodległości". Bo czyż De

bra nie grała w tę grę mniej więcej od trzydziestu lat?

A jednak lepsza taka rozłąka późno niż wcale - po

myślała. Odepchnęła się od ściany i wstała.

I co teraz? Wykonała już zaplanowaną na dziś pra

cę, telefon został zainstalowany, jako sumienna

współpracownica zadzwoniła do Harrisa, żeby mu po

dać swój nowy numer... No, a potem zadzwoniła do

niej matka. Będzie musiała pamiętać, żeby dać za to

Harrisowi małą reprymendę.

Teraz potrzebna jej była filiżanka gorącej herbaty

i krzyżówka do rozwiązania. Kupiła jakąś, gdy wyjeż

dżała z Nowego Jorku.

Ruszyła w stronę kuchni.

Wzdrygnęła się, słysząc dzwonek telefonu. Po

pierwsze dlatego, że był to nowy dźwięk w tym po-

mieszczeniu, a po drugie pomyślała, że to Graham.

Z hałasem postawiła czajnik na ogniu i biegiem wró

ciła do salonu.

- Halo? - odezwała się, próbując ukryć entu

zjazm.

- Debra? Jak się masz?

Od razu zmienił jej się nastrój.

- Mike? Wszystko dobrze... Skąd masz mój numer

telefonu?

- Właśnie dzwoniła mama. Wydawało jej się, że je

steś trochę przygnębiona. Zasugerowała, żebym cię

rozweselił. - Przerwał na chwilę. - Mogę?

Michael Lang był jej przyrodnim bratem, młod

szym o trzy lata. Zawsze byli sobie bliscy. - Gdybym

chciała, żeby ktoś mnie rozweselił, Mike, to do ciebie

pierwszego bym zadzwoniła - powiedziała Debra

z uśmiechem. - Ale czuję się znakomicie. Znasz ma

mę... Zawsze doszukuje się czegoś, czego nie ma.

- Wiem, ale postanowiłem, że sam to sprawdzę.

Spodobał mi się ten pretekst, żeby do ciebie zadzwo

nić. Co słychać? Mama mówiła, że już coś kupiłaś.

Debra ponownie oparła się plecami o ścianę i usia

dła na podłodze. I znów mówiła o swoim domu, o re

moncie, jaki zamierza w nim przeprowadzić, o po

mieszczeniu, w którym tymczasem będzie mieszkać,

i o przekonaniu, że to posunięcie było najlepsze, jakie

mogła wykonać.

- Naprawdę nie mogłam tam zostać, Mike. Nie po

tym...

- Wiem. To padalec.

- Stuart tak nie uważa.

- Dlatego, że Stu nie jest od niego wiele lepszy.

Nie mam pojęcia, jak Stephanie z nim wytrzymuje!

- No cóż, może pozwolimy mu mieć wątpliwości.

W końcu jest naszym bratem.

- Jest twoim bratem. Ja przyznaję się do tego tylko

w polowie.

- A propos, jak tam twój tata? - Debra zawsze

uważała, że Michael-senior nie był odpowiedni dla jej

matki. Być może sam doszedł do tego wniosku. Ko

bieta, z którą się ożenił po rozwodzie z Lucy, była

o wiele bardziej uległa. Zdawali się do siebie idealnie

pasować, a ich małżeństwo trwało już prawie dwa

dzieścia lat.

To o czymś świadczyło.

- Tata czuje się świetnie. Razem z Marie łapią

ostatni śnieg w Aspen. Odbiło im na punkcie nart.

- Chyba zarazili się od ciebie. A propos, gdybyś

chciał się u mnie zatrzymać po drodze do Tucker-

man's Ravine, to wiesz, że zawsze znajdzie się miejsce.

- Mama miała rację. Ty się czujesz samotna.

- Nie jestem samotna. Po prostu cieszę się, że te

raz dla odmiany mogę sama dobierać gości. Powinie

neś poczuć się zaszczycony.

- Jestem, jestem! Ale chyba będę musiał zaczekać

z jazdą na nartach do następnej zimy. Nie uda mi się

wyrwać do połowy maja, no a wtedy to już...

- No cóż, zaproszenie i tak jest aktualne.

- Nie wrócisz?

To samo pytanie, wywołujące te same wspomnienia.
- Nie w najbliższej przyszłości. Chciałabym raczej

trzymać się z daleka.

Nastąpiła krótka przerwa, po czym Michael ode

zwał się łagodnie:

- Jeżeli ma to dla ciebie jakieś znaczenie, Deb, to

uważam, że masz rację. Zasługujesz na coś lepszego.

Mam tylko nadzieję, że tam to znajdziesz.

Uśmiechnęła się i powiedziała, wzruszona:

- Dzięki, Mike. Wiem, że znajdę. Będziemy w kon

takcie.

Odłożyła słuchawkę, oparła się o ścianę i głęboko

westchnęła. Będzie jej brakowało pewnych ludzi. Mi

ke był jednym z nich, jej ojciec drugim. Odruchowo

sięgnęła po słuchawkę, ale znów ją odłożyła. Pewnie

jest jeszcze w Londynie. Nie było sensu nawet próbo

wać dzwonić.

Przeraźliwy gwizd czajnika wezwał ją znowu do

kuchni. Nie zdążyła jednak nawet sięgnąć po torebkę

herbaty, gdy ponownie rozległ się dzwonek telefonu.

Tym razem to musiał być Graham.

A jednak nie był.

- Debra? - w słuchawce ostrożnie odezwał się ni

ski głos.

- Tak, Jason.

Powinna była wiedzieć.

- Jak się masz?

- Świetnie. - Cała zesztywniała.

- Harris podał mi twój numer telefonu.

- Domyśliłam się.

- On... nie widział w tym żadnego problemu.

- Nie dziwię się. - Przestąpiła z nogi na nogę.

- A więc - kontynuował - jak ci się tam układają

sprawy?

- Wspaniale.

- Kupiłaś ładny dom?

- Uhm.

- Harris powiedział, że przesłałaś mu scenariusz.

Możesz tam pracować?

- Bardziej niż kiedykolwiek dotąd. Tu jest cicho.

Po prostu idealnie.

Było, do chwili, gdy on zadzwonił. Czuła się głębo

ko oburzona, że tak się jej narzucał.

- Cieszę się. - Przerwał na chwilę. - No cóż, po

prostu chciałem się upewnić, że dobrze się czujesz.

Wysłuchała już chyba dosyć.

- Chyba musisz mieć niezłe wyrzuty sumienia -

powiedziała.

- Jesteśmy dobrymi znajomymi. Nie mam prawa

wykazywać zainteresowania?

- Przykro mi, Jason. Zrezygnowałeś z tego prawa,

kiedy wskoczyłeś do łóżka Jackie. Tak mi utkwiła

w pamięci scena z Lothario, że nie potrafię w tobie

widzieć dobrego znajomego.

Jason nie zamierzał dać sobie zamknąć ust.
- Chciałem po prostu się dowiedzieć, co sądzisz

o odcinkach w tym tygodniu. Szanuję twoją opinię,

Debra.

- Nie we wszystkich kwestiach, ale rzeczywiście -

zawsze liczyłeś się z moim zdaniem w sprawach zawo

dowych.

- Podobała ci się moja robota? - Wiedział, jak na

wiązać z nią kontakt.

- Nie mogła mi się nie podobać. Jesteś najlepszy

w firmie. Natomiast Martin zaczyna świrować.

- Myślisz o tej wzmiance o kazirodztwie?

- Owszem! W szkicu scenariusza nie było o tym

mowy.

- Nie było... dopóki Harris nie dostał wyników

ostatniego sondażu rynku. Pamiętasz, mówił nam...

Nie, ty wtedy wyjechałaś.

Na Haiti. Żeby szybko uzyskać rozwód. Odpowiedzią

Debry było jedynie milczenie. Jason przełknął ślinę.

- Tak czy inaczej, ten sondaż pokazywał, że musimy

wymyślić coś szokującego, żeby zwiększyć oglądalność.

Nadal jesteśmy na pierwszym miejscu, ale jeżeli chce

my się na nim utrzymać, to... no cóż, włączenie wątku

kazirodztwa jest jednym ze sposobów. No i nie wypa

dło to najgorzej, zważywszy, że żadne z dwojga nie

wiedziało o łączącym je pokrewieństwie.

- To było kiepskie.

- Tak. No cóż, napomknę o tym Harrisowi. Może

na tym jednym ujęciu się skończy.

- O Boże, mam taką nadzieję.

Znów przerwał na chwilę.

- Czy... czy czegoś potrzebujesz?

- Spokoju i ciszy. Ten telefon dzwoni bez przerwy.

Zignorował jej uwagę.

- Mam na myśli to... czy... czy naprawdę czegoś ci

potrzeba?

Wiedziała dokładnie, co on ma na myśli, i bez żalu

postanowiła go rozczarować.

- Nie - odparła.

- Jesteś pewna?

Jak nigdy dotąd.

- Uhm.

Głos w słuchawce był coraz bardziej zakłopotany.

- No cóż, to trzymaj się.

- Dobrze. - Nie fatygowała się, żeby odwzajemnić

jego ciche pożegnanie, po prostu poczekała chwilę

i odłożyła słuchawkę. Upłynęło kilka minut, zanim

ochłonęła. Masując palce, którymi podczas rozmowy

z ogromną silą bezwiednie ściskała słuchawkę, ruszy

ła w kierunku kuchni.

Kiedy telefon zadzwonił po raz kolejny, omal nie

krzyknęła. Zatrzymała się, zacisnęła pięści, wzburzo

na, zawróciła i poderwała słuchawkę z widełek.

- Halo! - Nie było to pytanie, lecz żądanie odpo

wiedzi.

Przez chwilę nikt się nie odzywał. I nagle jego głos

popłynął po drucie jak orzeźwiający górski strumień,

czysty i swobodny.

R O Z D Z I A Ł

- Debra? Mówi Graham. - Gdyby Debra nie wie

działa, że w jego głosie brzmiał niepokój, mogłaby to

uznać za zniecierpliwienie. Prawdopodobnie już wcze

śniej próbował się dodzwonić. - Wszystko w porządku?

Odetchnęła.

- Już tak. Dzięki Bogu, że zadzwoniłeś! Już nie

mogę wytrzymać tych telefonów.

- Coś nie tak?

- Ciągle dzwonią. Nie mogę w to uwierzyć! Można

by pomyśleć, że wyjechałam już wiele miesięcy temu

albo że jestem zupełnie niekompetentna. - Nie za

mierzała obarczać Grahama swoją frustracją. Po pro

stu trafił na zły moment.

- Kto dzwoni?
- Wszyscy... Harris, moja matka, Mike, a nawet Ja-

son. Właściwie, to ja zadzwoniłam do Harrisa. Pozo

stali otrzymali mój numer właśnie od niego.

Zapanowała dziwna cisza. W końcu Graham ode

zwał się pierwszy.

- Jesteś popularną damą. Przepraszam, że ci prze

szkadzam.

- Och, ty nie! - wykrzyknęła, rozczesując palcami

włosy, przesuwając ręką od czoła w dół. - Tylko ty je

den masz coś, czego potrzebuję. Czy... czy poczyniłeś

już jakieś postępy, jeżeli chodzi o plany remontu?

- Właśnie w tej sprawie dzwonię. - Teraz zaczął

mówić poważniej, jak fachowiec, precyzyjnie, bez żar

tów. - Poświęciłem temu trochę czasu wczoraj wie-

czorem i wykonałem kilka wstępnych szkiców. Dzisiaj

cały dzień nie było mnie w domu, w przeciwnym razie

zrobiłbym więcej. Jednak myślę, że mogę zacząć pra

cę przy powozowni na początku przyszłego tygodnia.

Chciałbym, żebyś jak najszybciej przeniosła się tam

z głównego budynku.

Przypomniała sobie o jego groźbie uwiedzenia jej

na poddaszu, lecz szybko doszła do wniosku, że jego

zasadniczy ton wykluczał taką ewentualność. Po pro

stu nie chciał, żeby mu się plątała pod nogami.

- Będziesz mógł zacząć pracę, gdy tylko wyniosę

się z głównego budynku?

Niemal wyobrażała sobie, jak potrząsa głową, a gę

ste włosy najprawdopodobniej opadają mu na czoło.

- Właściwie, to będzie zależało od tego, kiedy zdo

będę potrzebne materiały. Będę mógł zacząć od razu,

jeżeli uda mi się je zamówić w ciągu kilku najbliższych

dni. Ale zanim złożę zamówienie, muszę z tobą omó

wić moje plany.

- Oczywiście. Powiedz, kiedy.

- Może jutro po południu?
- Doskonale. Hm... Może po wpół do trzeciej?

Prawie zapomniała. Jak to się mogło stać?

Graham przez chwilę milczał. Nagle zrozumiał.

- Po wpół do trzeciej. Zatem do zobaczenia.

- Uhm. Cześć.

Spośród wszystkich rozmów telefonicznych, które

odbyła w ciągu ostatniej godziny, ta była najważniejsza,

najbardziej treściwa... I tylko tę z przykrością zakończy

ła. Graham nagle stał się dla niej zwiastunem czekają

cej ją przyszłości. Wnosił powiew świeżości i wolności,

czyli zupełne przeciwieństwo tego, co pozostawiła, wy

jeżdżając. Przypomniał jej, że zerwała z przeszłością, co

było istotne zwłaszcza po rozmowie z Jasonem. Miała

rację, że upierała się, by go zatrudnić. Wiedziała o tym.

Graham, z kolei, odłożył słuchawkę z o wiele

mniejszym przekonaniem o słuszności decyzji, którą

podjął. Harris, Mike, Jason... czy ta kobieta sama

uczestniczyła w jakiejś operze mydlanej? A poza tym,

od czego właściwie uciekła?

Ale przecież - zastanawiał się, siedząc na bujanym

fotelu i odpychając się jedną stopą od biurka - nie

był tym, który zamierzał „pierwszy rzucić kamie

niem". Jego samego nawiedzały duchy przeszłości...

Wciąż żywe. Przyciskając zaciśniętą dłoń do ust, przy

glądał się fotografii, którą otrzymał pocztą w zeszłym

tygodniu. Było to zdjęcie Jessie z uroczystości zakoń

czenia szkoły średniej, które przysłał mu ojciec. Joan

nie pozwoliłaby, żeby Jessie sama je wysłała, nawet

gdyby dziecko pomyślało o tym. Ale nie pomyślało.

Poza tym, Jessica nie była już dzieckiem. Musi zacząć

myśleć o niej „Jessica", a nie „dziecko". Była kobietą,

prawie dorosłą, już nie owym rozczochranym brzdą

cem, który nie chciał iść spać.

Natychmiast pogrążył się we wspomnieniach. Two

rzyli wtedy trzyosobową rodzinę. Jessie była za mała,

żeby zdawać sobie sprawę z napięcia panującego mię

dzy rodzicami. Dopiero gdy podrosła, ta skompliko

wana sytuacja zaczęła mieć wpływ także na nią. Jesz

cze teraz Graham z bólem serca wspominał, jak stała

między Joan a nim, spoglądając raz na niego, raz na

nią. Chociaż chodziło właściwie o niezbyt istotne spra

wy, jak pora chodzenia spać, wysokość kieszonkowe

go, wyjazd na obóz - świadczyło to o znacznie więk

szych różnicach poglądów męża i żony. Podstawowych

różnicach. Takich, że niemożliwe już było pojednanie.

Właśnie to powiedzieli sędziemu. Z pozoru rozwie

dli się i rozstali w przyjaźni. Dopiero później, gdy

z upływem czasu Jessie coraz bardziej się od niego

oddalała, Graham zdał sobie sprawę, jaką to formę

zemsty obmyśliła Joanie. Co za ironia - myślał -

a nawet okrucieństwo. Ożenił się z Joanie, bo spo

dziewała się dziecka. A gdy małżeństwo się rozpadło,

miał to dziecko i tak stracić.

Jego pięść opadła na biurko. Poderwał się z miej

sca. To wszystko przez ten pokój. To dlatego, że spo

śród wszystkich pomieszczeń w tym domu, najwier

niej odzwierciedlał dawne życie Grahama. Książki na

półkach, papiery na biurku, no i zdjęcia... jego rodzi

ców, Jessie, brata Boba i jego żony... To wszystko wy

wołało melancholię, na którą był tylko jeden sposób.

Dotarł do holu. Podeszwy jego butów zaczęły stu

kać o lakierowane dębowe drewno, zakłócając ciszę

i spokój, panujące w domu, i wymownie świadcząc

o nastroju Grahama. Dopiero kiedy wszedł do swojej

pracowni, oświetlonej wpadającym przez przeszklony

sufit światłem, i zatrzasnął za sobą drzwi, cały ten

zgiełk znów ustał.

Godziny spędzone w tym zaciszu zostały przez niego

dobrze wykorzystane. Plany, które zawiózł następnego

popołudnia do domu Debry, były wspaniałe, znacznie

bardziej dopracowane od pierwotnych. Czuł to, gdy

rozwijał papier z projektem budowlanym, słyszał to we

własnym głosie, kiedy wszystko Debrze objaśniał, wi

dział to w jej oczach, patrzących na niego z zachwytem.

- I naprawdę możemy zastosować z tyłu panele

termiczne, gromadzące energię słoneczną? - spytała

podekscytowana, siadając obok niego na podłodze,

na piętach.

- Jasne. - Uśmiechnął się, zadowolony z jej entu

zjazmu. - Będzie doskonale. Możemy wyburzyć sufi

ty dwóch pomieszczeń przybudówki, żeby zrobić tam

solarium, o którym mówiłaś. Rozbudowując tutaj -

przyklęknął i pochylił się, wskazując różne części ry

sunku - i tutaj, uzyskamy pięciokątne pomieszczenie.

Dach będzie opadał ukośnie od strony południowej,

bo tylko tam gałęzie drzew są na tyle rzadkie, że prze

puszczają światło słoneczne.

Skinęła głową i ponownie przyjrzała się planom.

Imponowało jej to, jak starannie, na wysokim pozio

mie i profesjonalnie je wykonał. Ostrożnie przewróci

ła kartkę, by obejrzeć następną. Nagle, zdumiona, po

kręciła głową.

- Nigdy bym nie uwierzyła, że można przenieść

schody.

- Wszystko jest możliwe. Pytanie tylko, czy chcesz,

żeby zostały przesunięte. Sam dom, bez przybudó

wek, jest idealnie symetryczny. Sugerowałaś, że chcia

łabyś wyburzyć część sufitu na parterze, by połączyć

go z piętrem, a to zaburzyłoby ową symetrię. Dlacze

go by nie dokonać radykalniejszej zmiany i nie zapro

ponować czegoś naprawdę interesującego?

Debra uśmiechnęła się szeroko.

- W porządku! Podoba mi się to! - Podniosła

wzrok i ich spojrzenia spotkały się. Pojawiła się między

nimi niemal namacalna więź. W tej chwili jej serce za

tańczyło jak szalone. Graham wydawał się równie po

ruszony. Nagle odetchnął głęboko i wyprostował się.

- Czy ja czegoś nie zapomniałem?
- Zapomniałeś? - spytała.

Popatrzył na nią.

- Chodzi mi o plany. Czy uwzględniłem wszystko,

co chciałaś?

- Tak... a nawet więcej! Plany są doskonałe, Gra

ham. Dzięki.

Unikając jej wzroku, po prostu opuścił głowę,

przyjmując do wiadomości jej komplement.

- Zatrzymaj je. Mam w domu kopię. Jeżeli coś ci

przyjdzie do głowy, zanotuj to. - Zaczął wstawać. -

Aha, i pomyślałem, że wpadnę w sobotę, żeby zosta

wić trochę rzeczy w powozowni. Mogę?

Chwilę to trwało, zanim ochłonęła.

- W sobotę? Hm... jasne, świetnie. - Nagle coś so

bie przypomniała. - Oj, ale może mnie nie być! Pla

nowałam, że pojadę do Manchesteru po rzeczy. -

Przerwała na chwilę, żeby złapać oddech, po czym

znów się odezwała: - Ale drzwi będą otwarte. Bę

dziesz mógł wejść.

Zdziwił się.

- Zawsze zostawiasz otwarte drzwi?

- Nie do tego budynku. - Powiodła dookoła wzro

kiem. - Ale w drzwiach do powozowni nie ma zamka.

Naprawdę nie ma w niej nic cennego.

- Wkrótce będzie - zamruczał pod nosem, spoglą

dając przy tym na nią ponuro. Energicznie wyciągnął

z kieszeni długopis i zrobił stosowną notatkę w swym

notesiku. Debra zastanawiała się, czemu tak się na

chmurzył.

- Przypuszczam, że masz rację - rzekła żartobliwym

tonem. - Intruz byłby znacznie bardziej zainteresowa

ny twoimi narzędziami niż moją maszyną do pisania.

Graham nie fatygował się, żeby wyprowadzić ją

z błędu co do przedmiotu jego troski. Schował długo

pis i notes do kieszeni i odwrócił się, żeby odejść. Pró

bowała coś wymyślić, cokolwiek, żeby go jeszcze na

chwilę zatrzymać... Ale nie przychodziło jej do głowy

nic oprócz własnej troski.

- Graham? - Postanowiła mu o tym powiedzieć. Za

trzymał się, z dłonią na klamce. - Chyba... nie masz już

wątpliwości czy... przyjąć tę pracę, prawda? - spytała.

Odwrócił się i spojrzał na nią. W jego głosie dało

się wyczuć jakiś paraliżujący chłód.

- Oczywiście, że mam. Ale przyjmę ją. Ten twój cho

lerny dom to niezłe wyzwanie. I miałaś rację. Ani For-

bes, ani Campbell nie zaproponowaliby takich planów.

Oczywiście, że nie. Przecież ani Forbes, ani Campbell

nie praktykowali w Nowym Jorku, a chociaż Debra być

może temu zaprzeczała, to jednak miała nowojorski

gust. Szyk i wyrafinowanie. Taki był jej dom i ona sama.

Debrę dobiegł odgłos włączonego silnika, pisk

opon, a potem oddalający się warkot wozu Grahama.

Usiadła i słuchała, dopóki nie pozostała jedynie cisza.

Nagle, strofując się za uleganie wpływowi tego wiej

skiego osiłka, zrolowała plany i odłożyła je do póź

niejszego przejrzenia.

Umieściła w maszynie do pisania czystą kartkę pa

pieru i zaczęła sporządzać listę rzeczy, które zamie

rzała kupić w Manchesterze.

Jej pierwszy zakup tego dnia był chyba jednocze

śnie najbardziej ekscytujący. Nigdy dotąd nie miała

własnego samochodu, nie mówiąc o potężnym pojeź

dzie z napędem na cztery koła. Była więc początkowo

ostrożna. Jednak krok po kroku - a było tych kroków

wiele - nabrała odwagi. Gdy o szóstej po południu

wjeżdżała na żwirowy podjazd, zapomniała już o ma

łym wynajętym samochodzie, zaprzyjaźniona ze swym

nowym lśniącym Blazerem.

W tylnej części wozu ułożyła torby z zakupami,

wśród których były między innymi grube wełniane

podkolanówki, bluza z napisem „New Hampshire -

Granite State", papier maszynowy, koperty, a także

masło orzechowe i galaretka. Poza tym: długa deska

rzeźnicza, z której postanowiła zrobić biurko, solidne

emaliowane rury, które tak przycięto, żeby można

z nich było zrobić nogi do tego biurka, krzesło z pro

stym oparciem, które wypatrzyła na jakiejś „garażo

wej wyprzedaży", poduszki do niego, a także gruba

puchowa kołdra w kolorach jasnoniebieskim i kremo

wym, którą sprzedawano akurat po obniżonej cenie.

Z obniżoną ceną czy nie, ów ostatni nabytek był

trochę na pokaz, zważywszy że jej elektryczny koc

miał przybyć wraz z innymi rzeczami już w poniedzia

łek. Rzeczywiście, wałęsała się bez końca po dziale

z pościelą w domu towarowym, by wreszcie ulec im

pulsowi. Koc elektryczny był praktyczny i skuteczny.

Kołdra natomiast była przytulna i kojąca.

Tak więc to właśnie tę kołdrę ułożyła na swym du

żym mosiężnym łóżku, przywiezionym w końcu w cię

żarówce od przeprowadzek w poniedziałek po połu

dniu. Następnie ustawiła przed sobą mały telewizor

i opierając się na grubych poduszkach, usiadła na łóż

ku, by oglądać serial „Gry miłosne". Dopiero w prze

rwie na reklamę, między drugą a trzecią częścią od

cinka, zdała sobie sprawę, że nie jest sama.

Graham stał z otwartą puszką napoju gazowanego

w dłoni, opierając się swobodnie o drzwi salonu. Naj

wyraźniej sięgnął do jej lodówki, a ona niczego nie

słyszała.

- Ciebie to naprawdę wciąga, co? - spytał, gdy

spojrzała na niego, nagle dostrzegając jego obecność.

- Stoję tu już od kilku minut. Nieźle wyglądasz, kie

dy tak leżysz na łóżku i oglądasz telewizję. Naprawdę

chcesz spać w tym salonie? - Podniósł puszkę do ust,

nie spuszczając jednak wzroku z Debry.

Zajmując nieco godniejszą pozycję, Debra przeszła

do obrony.

- Wydawało mi się to najbardziej sensowne. Po

pierwsze, tutaj jest kominek. Po drugie, te schody są

wąskie, więc ci mężczyźni od przeprowadzek strasznie

by się namęczyli, gdyby mieli wnieść łóżko na piętro.

- Rzeczywiście, było ogromne. - No a wreszcie, już

niedługo przeniosę się do powozowni, zatem ten me

bel znajdzie się tam również.

Zastanowił się przez chwilę nad całą jej odpowie

dzią, po czym, najwyraźniej usatysfakcjonowany, ski

nął głową z uznaniem.

- Rozsądne. Aha... - uniósł puszkę - dzięki za

„Mountain Dew". - Odwrócił się i wyszedł tylnymi

drzwiami, by kontynuować pracę w powozowni.

A Debra znów musiała ochłonąć po tej niezapowie

dzianej wizycie.

Podkurczyła nogi. Przypomniała sobie moment jego

przyjazdu. Ciężarówka Grahama wypełniona była ma

teriałami budowlanymi, które zręcznie przeniósł do

powozowni. Obserwowała go dyskretnie przez okno

na piętrze, zahipnotyzowana jego fizyczną siłą, z jaką

wszystko zdejmował, podnosił i przenosił. A potem za

jął się pracą, jak gdyby Debry tu w ogóle nie było. Nie,

wcale jej to nie przeszkadzało. Przecież zatrudniła go

do pracy, a nie do zabawy. Miała jednak nadzieję, że

Graham wpadnie zapytać, jak ona się miewa, czy zro

biła zakupy, a nawet - gdzie kupiła tego Blazera.

Nie zrobił tego. Po prostu poświęcał się pracy z ta

ką samą niezmąconą koncentracją, jaką - jak się wy

dawało - krytykował u niej. Oczywiście nie wiedział,

że Debra oglądała telewizję ze względów zawodo

wych i że to właśnie ona napisała scenariusz tego se

rialu. W pewnym sensie podobało jej się utrzymywa

nie tego w tajemnicy. Dawało jej to pewną przewagę.

Choć czasami mogło się wydawać, że on dostrzega

zbyt wiele, niemal jakby znal całą jej przeszłość.

Skąd pochodził i co robił? Tu, w New Hampshire,

w cieniu gór, budował domy swymi mocnymi dłońmi.

Spojrzała na swoje ręce. Jej skóra była jasna i gładka,

jego - ciemniejsza, bo pokryta włoskami. Jej palce by

ły wysmukłe i zwężające się ku końcom, jego - szczupłe

i tępo zakończone. Wnętrze jej dłoni było miękkie i za

dbane, jego - twarde i zrogowaciałe. Takie różnice.. Ta

kie podniecające różnice. Jednak nie mogła zapominać,

że on był zwykłym cieślą, a ona przeżywała chwile sła

bości po nagłym i bolesnym rozwodzie. Wystarczająco

zły był już sam rozpad jej małżeństwa. Ale żeby zaba

wiać się z wynajętym robotnikiem? A przecież tak ją to

kusiło - wtedy, w powozowni, w ciemności... No tak,

nie byłaby lepsza od jednej z postaci ze swego serialu.

Przypominając sobie nagle o „Grach miłosnych",

drgnęła i zerknęła na ekran akurat w chwili, gdy koń

czył się odcinek. Przegapiła! Nie zdarzyło jej się to

od... Czy w ogóle przegapiła kiedykolwiek jakiś odci

nek tego serialu, odkąd zaczęła pisać scenariusz?

Dzięki Betamaxowi i pracowitemu zbieraniu przez

Jasona taśm filmowych, była nawet w stanie odtwo

rzyć te odcinki, których nie obejrzała z powodu wyjaz

du na Haiti. Przecież to była jej praca - rozumowała.

A właśnie teraz ją spieprzyła!

Zła na siebie, zeskoczyła z łóżka na podłogę i usia

dła przy prowizorycznym biurku, na którym nadal sta

ła maszyna do pisania, zmuszając się za karę do napi

sania kolejnej sceny. I pomyśleć, że się przejmowała

robotą Grahama...

Gdy dwie godziny później mężczyzna pojawił się

ponownie, wciąż uderzała w klawisze maszyny. Tym

razem natychmiast dostrzegła jego obecność. Zawie

szając dłonie nad klawiaturą, przerwała na chwilę

pracę, by posłać mu krótkie spojrzenie, po czym znów

zaczęła pisać.

- Ciężko pracujesz - zauważył od razu.

- Próbuję. - Wpatrując się w zapisaną do połowy

kartkę, usiłowała nie stracić wątku.

- Czy to powietrze?
- Słucham? - Błędnie napisała słowo, zamazała je

korektorem i wpisała na nowo.

- Świeże powietrze. Czy to prawda, że ono inspiruje?

Spojrzała w górę, a potem znowu w dół.

- Ach, to... - westchnęła. - Naprawdę nie wiem.

Inspiracja nigdy nie była dla mnie problemem. - Jej

palce wydawały się nieutrudzone, lecz nie trafiały

tam, gdzie powinny. Ignorując kolejny błąd, a potem

trzeci, uparcie pisała dalej. Z pochyloną głową, być

może nie dostrzegała zagadkowego wyrazu twarzy

Grahama. Jednak nie mogła nie zwrócić uwagi na lek

ką kpinę w jego głosie.

- Rzadko widuje się takie pisarki - zażartował. -

Powinnaś opisać sekret swego pisania. To byłby best

seller.

Debra westchnęła, rozpaczając nad swym nieumie

jętnym posługiwaniem się maszyną. Uzbierała się już

co najmniej jedna linijka bezsensownie poprzekręca

nych słów. Kładąc dłonie na obu bokach maszyny,

podniosła oczy na Grahama.

- Chciałeś czegoś ode mnie?

Przez moment wydało jej się, że usłyszy typową mę

ską ripostę. Wskazywała na to jego niedbała postawa,

niewyraźny uśmiech. Lecz nagle ten uśmiech zniknął,

a Graham wyprostował się.

- Właściwie... - odezwał się zrównoważonym to

nem - chciałem skorzystać z twojego telefonu. Cho

dzi o rozmowę miejscową. Będę rozmawiał krótko.

Wskazała głową w kierunku aparatu stojącego na

podłodze. Odchyliła się na oparcie krzesła i patrzyła,

jak Graham podchodzi sprężyście, przyklęka, by wy-

brać numer, a potem zaczyna rozmawiać. Mówił ci

cho i zwięźle, cały czas spoglądając na Debrę. Gdy

skończył, szybko wstał.

- Dzięki - powiedział tylko i wyszedł.

Przez długi czas Debra się nie poruszyła, z konster

nacją wpatrując się w miejsce, gdzie klęczał, i przypo

minając sobie każdy szczegół jego wyglądu. Miał na

sobie swoje zwykłe ubranie robocze, to znaczy dżinsy,

wełnianą koszulę i robocze buty. Chociaż nie był aż

tak brudny, jak pierwszego dnia, kiedy go zobaczyła

pracującego pod ciężarówką, to jednak widać było, że

ta robota kosztowała go już trochę wysiłku. Świadczy

ły o tym rozwichrzone włosy, ciemna, brudna smużka

na przedramieniu, a także słabo wyczuwalny zapach

potu. Pod koszulą miał biały ciepły podkoszulek,

i jeszcze w tej chwili pamiętała, że przy dekolcie wy

stawały spod niego brązowe włoski.

Zapanowała nad rumieńcem i otrząsnęła się. Lecz

wizerunek Grahama nie chciał opuścić jej pamięci.

Potężny, wysmukły, władczy. Lew. Opanowany, z re

zerwą. Po raz pierwszy zastanowiła się nad jego ży

ciem. Zakładała, że rozmawiał przez telefon w spra

wach zawodowych. Wskazywała na to zwięzłość jego

wypowiedzi. Nie mogła jednak się powstrzymać od

rozmyślań nad pozazawodową stroną jego życia.

Przecież musiała istnieć. Ktoś taki na pewno spotykał

się z kobietami.

Wstrzymała oddech, bo pomyślała, że pewnie ma

żonę, a może nawet gromadkę dzieci. Gorący pocału

nek, którym ją obdarował, ani sugestywne spojrzenie

w kierunku poddasza nie wykluczały przecież takiej

możliwości. Jason miał żonę i to go nie powstrzymało!

W przypływie oburzenia, Debra powróciła do ma

szyny. Poirytowana, poprawiała każdą literówkę

w tekście, rozpaczliwie pragnąc równie łatwo wyma-

zać z pamięci wizerunek mężczyzny, który przebywał

właśnie w jej powozowni. Wydawało się jednak, że nie

zostanie wplątana w pogmatwane losy klanów Ga-

ble'ów, Walkerów i Fieldingów, dopóki nie dotrą do

niej słabe odgłosy piłowania i uderzania młotkiem,

przywołujące ją do rzeczywistości. W końcu okazało

się, że Graham wyszedł z jej domu równie dyskretnie,

jak przyszedł.

Mijały dni i ustaliła się pewna rutyna. Graham

przyjeżdżał każdego ranka i od razu szedł do powo

zowni. Nie chcąc kusić losu, Debra po prostu zosta

wiała mu w kuchni dzbanek świeżo zaparzonej kawy

i zajmowała się swoimi sprawami. Jeśli się spotykali,

to jedynie przypadkowo i oboje reagowali na to ze

stosowną nonszalancją. Debra uważała, że Graham

jest w pełni zadowolony, całą swą energię wkładając

w pracę. Musiała przyznać, że „swawolne" zachowa

nie nie zdarzało się żadnemu z nich. Nie znaczyło to,

że z upływem dni pociągał ją coraz mniej. Jego wy

raźna obojętność zdawała się czynić go jeszcze atrak

cyjniejszym. Trzymała się jednak od niego z daleka,

oglądając postępy prac dopiero, gdy wieczorem zo

stawała sama. Ta dzieląca ich odległość była jej wyba-

wieniem.

Pod koniec tygodnia Graham zakończył remont

powozowni, zainstalował nowe okna, świetlik i dużą

przeszkloną kopułę w dachu. Rozświetlając to po

mieszczenie w ten prosty sposób, zdziałał cuda i po

zbawił Debrę wszelkich wątpliwości co do przekształ

cenia powozowni w tymczasowe miejsce jej

zamieszkania. Zaczęła niecierpliwie oczekiwać co

wieczór kolejnych niespodzianek i znajdowała w nich

usprawiedliwienie faktu, że całkowicie zawierzyła

opinii Grahama.

Jednak gdy minął wtorek, środa i czwartek następ

nego tygodnia, zaczęła się niecierpliwić. Czas zajmo

wało jej pisanie, wypady po zakupy, a także obowiąz

kowe wizyty na poczcie. Zaczęła jednak odczuwać

coraz większe pragnienie bezpośredniego obserwo

wania postępów prac. W piątek uległa pokusie.

W powozowni było ciszej niż przez cały tydzień.

Nie słyszała uderzeń młotka, przenikliwego warkotu

ręcznej piły czy, nieco cichszego, szlifierki. Nawet

drzwi nie zaskrzypiały, kiedy je otworzyła i weszła do

środka. Grahama nie było nigdzie widać. Zaskoczo

na, weszła dalej, stanęła pośrodku i odwróciła się

o sto osiemdziesiąt stopni.

- Tutaj jesteś! - wykrzyknęła, dostrzegając go na

poddaszu. - Malujesz?

Zbliżał się do niej, powoli przesuwając się tyłem na

czworakach. Nie pozwalał jej zbyt wiele dostrzec.

- To lakier - powiedział i nagle zatrzymał się,

przysiadając na piętach. - I jak, co o tym sądzisz?

Debra powiodła wzrokiem po całym poddaszu.

- Nie mogę w to uwierzyć! Wspaniałe! - Rzeczy

wiście, było jasne i przestronne, a drewno uzyskało

naturalną jasną barwę, po usunięciu starej, ciemniej

szej warstwy. - Mogę wejść na górę? - spytała odru

chowo, sięgając już dłonią do balustrady krętych

schodów, które zbudował.

Graham nie odpowiedział. Po prostu patrzył, jak

Debra wchodzi na górę i zatrzymuje się tuż przy nim.

- Ostrożnie! - Wskazał obok niej. - Jeszcze nie

wyschło.

Nie mogła się poruszyć, tak była zaabsorbowana

podziwianiem widoku, który dotąd tonął w ciemności.

- Prawie skończyłeś! - wykrzyknęła zachwycona.

Graham podniósł pędzel i dalej umiejętnie rozpro

wadzał lakier. Smarował równo i oszczędnie, nie po

zostawiając żadnych zgrubień.

- To chroni drewno, cokolwiek byś chciała w przy

szłości tu, na górze, robić.

Spoglądając na to szerokie poddasze, Debra była

w stanie wyobrazić sobie ustawienie tu różnych rze

czy. Wielkie mosiężne łóżko stanęłoby w samym koń

cu, pod przeszkloną kopułą, żeby mogła przed snem

liczyć gwiazdy, a budzić się wraz ze wschodem słoń

ca. Biurko doskonale pasowałoby w pobliżu spadzi

stego stropu, bo przez nowy świetlik wpadałoby mnó

stwo światła, umożliwiając jej pracę. W innych

kątach umieściłaby książki, sprzęt stereofoniczny,

kilka małych stolików i fotele, które sprowadziła

z Nowego Jorku. A pod spodem, przy tylnej ścianie

powozowni, Graham zbudowałby półki, które po

mieściłyby skrzynki i pudła z wszystkimi jej przywie

zionymi rzeczami.

Opierając się o sięgającą pasa balustradę, Debra przy

glądała się wykonanej przez niego robocie. Na dźwięk

podniesionego głosu Grahama, wyprostowała się.

- Ostrożnie, Debra!

- W porządku.
- Jeżeli nie będziesz uważała, to spadniesz. -

Przerwał na chwilę, stojąc z pędzlem w dłoni. - Mo

że powinienem był zrobić wyższą balustradę?

- Nie bądź niemądry! Ta jest zupełnie bezpieczna.

Poza tym, gdyby była wyższa, to połączenie poddasza

z parterem nie wyglądałoby tak ładnie. Ale przecież -

spojrzała na niego łagodnie - ty o tym wiesz.

- Tak - odrzekł spokojnie. - Wiem.

Odwrócił się raptownie i znów zabrał się do pracy.

Debra czuła, że pozwala jej już odejść, lecz nie mo

gła się na to zdobyć. Zdumiona zmianą nastroju Gra-

hama, przyglądała się jego brązowym włosom i po

chylonej głowie, gdy koncentrował się na pracy. Był

samotnikiem. Zaakceptowała to. Pracował dla niej

już dwa tygodnie, ale jeszcze nigdy nie przyprowadził

żadnego pomocnika. A może ona go rozpraszała?

Bardziej prawdopodobne było to, że go denerwowała.

Opierając się o balustradę, doszła do smutnego wnio

sku, że choć być może uważa ją za kobietę atrakcyjną,

to po prostu jej nie lubi.

Czując się dziwnie przygnębiona, zeszła po krętych

schodach na dół, po raz ostatni z podziwem popatrzy

ła na stworzone przez niego dzieło, i zostawiła go

w spokoju. Gdy tylko znalazła się w kuchni, zadzwo

nił telefon. Moment był odpowiedni, bo musiała roz

ładować napięcie. Ruszyła pędem przez salon i pod

niosła słuchawkę.

- Halo?

Niewielkie zakłócenia zasugerowały jej, kto to mo

że dzwonić.

- Cześć, laleczko. - To był Harris. - Jak tam leci?

- Świetnie, Harris - odparła z entuzjazmem.

Ale zaraz potem, siadając po turecku na podłodze,

odezwała się nieco ostrożniej. - Dostałeś moją

przesyłkę?

- Wczoraj wieczorem. Wygląda nieźle, Deb.

Kiedy zadzwonił trzy dni temu, omawiali scena

riusz. Nie sądziła, że mogą być z nim jakieś problemy.

Musiał być inny powód tego telefonu.

- Jak było na zebraniu dziś rano? - spytała.
- Brakowało nam ciebie... - rzekł ponuro, zawie

szając głos, jakby się spodziewał, że ona coś z tym zro

bi, zgadzając się natychmiast wrócić.

Uśmiechnęła się tylko:

- Dzięki, Harris. Jak tam wszyscy?

- Wszyscy mają się świetnie. Ciągle pytają o ciebie.

100

- Więc cieszę się, że jestem z tobą w ciągłym kon

takcie - drażniła się z nim, nie chcąc ani trochę ustą

pić. - Możesz ich zapewnić, że u mnie wszystko do

brze. No to... co słychać nowego?

Słuchała Harrisa, który przełknąwszy porażkę,

przystąpił do przedstawiania ogólnego zarysu scena

riusza na przyszły miesiąc, który miał zamiar jej prze

słać. Nie było w nim nic „dziwacznego". Ku jej wiel

kiej uldze, nawet wątek kazirodztwa został usunięty

w cień. Dopiero gdy przyszło do omawiania rodziny

Gable, którą ona wprowadziła do serialu, Debra za

częła słuchać Harrisa zdumiona.

- Ależ Harris, przecież już na ten temat dyskuto

waliśmy. Selena uciekała już tak często i zawsze po

tulnie wracała do Jonathana. Amerykańskie kobiety

na pewno już wychodzą z siebie!

- Tym razem nie było jej przez wiele tygodni. Uni

kała Jonathana dłużej niż kiedykolwiek przedtem.

Debra zaśmiała się pobłażliwie.
- Oboje wiemy, że Marjorie chciała mieć trochę

wolnego. Granie Seleny Gable dzień po dniu musi się

stawać nudne, zwłaszcza dla tak energicznej kobiety,

jak Marjorie. Mówię ci, niech ona znów się pojawi!

- To znaczy powinna wrócić, tupnąć nogą i nie

ustępować mu?

- Niezupełnie. Uważam, że Selena powinna wresz

cie postawić się mężowi. To jej ciągłe wyjeżdżanie

i wracanie jest już nudne. Niech pokaże charakter!

Jeżeli opuściła Jonathana, bo podejrzewała, że znowu

ją zdradził, to niech sama czymś mu zagrozi.

- To nie jest takie proste, Deb. Jonathan ma na Se-

lenę haka, że Ben może nie być jego synem.

- A ona ma na niego wpływy swego ojca-polityka.

Tak więc, ich rachunki są wyrównane. Proponuję, by

śmy pozwolili Selenie wykorzystać swą inteligencję.

101

- Ona wcale nie jest inteligentna! - zaprotestował

Harris. - Nigdy nie była inteligentna!

Ale Debra stanęła w jej obronie:
- Nie, to nieprawda. Z pewnością trzymała Jonatha

na w garści, wymachując mu przed nosem tymi kontrak

tami rządowymi. Niech mu więc teraz na nosie zagra!

- To znaczy, ma mu zagrozić utratą tych kontrak

tów? Ale ona też na tym ucierpi. Jej dzieci mają takie

same udziały w „Gable Electronics" jak Jonathan.

- To prawda. Ale jest też druga strona medalu. Jej

dzieci... a w każdym razie Adam i Cynthia... są także

dziećmi Jonathana. Myślę, że niechętnie narażałby

ich przyszłość. - Ściskając słuchawkę między policz

kiem i ramieniem, pochyliła się, by podsycić ogień

w kominku.

- A zatem?

- A zatem - powtórzyła i zaczęła mówić z coraz

większą stanowczością - gdy Jonathan odnajdzie

wreszcie Selenę, straszliwie się pokłócą. Po raz pierwszy

Selena naprawdę odrzuci jego puste słowa wyrażające

chęć pogodzenia się z nią. I po raz pierwszy wszystko

mu wygarnie... co o nim myśli, co czuje. Mówię ci, na

sza żeńska widownia będzie bić brawo na stojąco.

- Chłopakom się to spodoba, nie ma co - w słu

chawce rozległ się cichy pomruk. „Chłopaki" to byli

scenarzyści z ekipy, koledzy Debry.

- Dasz sobie z nimi radę, Harris. Poza tym, zawsze

ci mówiłam, że powinniście mieć u siebie więcej sce

narzystek. Powiedz chłopakom, że Jonathan też bę

dzie miał kiedyś swój dzień w tym serialu. Tymczasem

dajmy szansę Selenie.

Westchnienie Harrisa z łatwością pokonało odle

głość dzielącą Nowy Jork od New Hampshire.

- W porządku, laleczko. Co jeszcze masz do po

wiedzenia?

102

Debra uśmiechnęła się ironicznie.

- Selena może bardzo spokojnie poinformować

Jonathana, że skontaktowała się z Rachel Lowden.

- Z Rachel Lowden? Ale jej już nie ma w serialu

od pięciu miesięcy.

- No cóż, to ją znowu wprowadzimy... a w każdym

razie groźbę, że może wrócić... I to w zaawansowanej

ciąży.

Nastąpiła długa przerwa. Nagle Harris odezwał się

cicho, żartobliwym tonem:

- Jesteś wcieleniem zła, Debra. Wiesz o tym?
- Tego się wymaga w tym zawodzie, czyż nie?

Posmutniała, zastanawiając się, czy takie samo

„zło" tkwi w jej kolegach. Jason posunął się jeszcze

dalej.

- A co zrobi Selena, kiedy Jonathan przyprze ją do

muru argumentem dotyczącym Bena?

Debra uniosła głowę.

- Jonathan nie ma żadnego dowodu. Selena o tym

wie. Gdy dwa lata temu Richard dostał wylewu i za

niemówił sparaliżowany, została wyeliminowana jedy

na możliwość złożenia zeznań, że Ben jest dzieckiem

z nieprawego łoża. Jeśli kiedyś w przyszłości pozwoli

my Richardowi cudownie wyzdrowieć, to będziemy

mogli to zrobić. Właściwie, może to mieć nawet zwią

zek z badaniami dotyczącymi implantów, do których

Adam właśnie zobowiązał firmę. Jak tak teraz o tym

myślę, to mogłaby być nawet zemsta Jonathana w od

powiedzi na zemstę Seleny.

- Nieźle.
- Będzie dobrze, Harris... o ile Selena będzie miała

swój dzień. - Debra była zdecydowana postawić na

swoim. - To źle, że Jonathan ciągle tak się zachowuje.

Oczywiście, tym razem nie zdradził Seleny, to był fałszy

wy alarm, ale na miłość boską, ten facet miał kiedyś je-

103

den gorący romans za drugim! - Głos Debry przybrał

na sile. - Jakoś nie wydaje się, że oni wyrównali rachun

ki. Nie ma sprawiedliwości. Selena za to, co zrobiła tyl

ko raz, ciągle jest karana. Jonathan robił to samo bez

przerwy, a odczuwa tylko pewne zakłopotanie, no i mo

że lekkie zdenerwowanie, kiedy ucieka od niego żona.

- No nie, chłopakom to się naprawdę spodoba -

powtórzył Harris, mrucząc pod nosem. Chociaż wyda

wało się, że mówi tak, bo czuje się zastraszony przez

ekipę scenarzystów, był wydawcą i producentem tego

serialu, miał więc decydujące zdanie.

Z płonącymi oczyma, w których odbijał się ogień

kominka, Debra argumentowała dalej: - Jeśli chło

paki nie potrafią sobie z tym poradzić, to ich problem.

Takie mamy czasy. Kobieta ma prawo walczyć o to,

czego pragnie, nawet jeżeli jest to jedynie odrobina

szacunku ze strony męża! A skoro nie jest w stanie te

go uzyskać, to być może można jej wybaczyć, że sama

czasami oszukuje. - Podczas przerwy na złapanie od

dechu, Debrze przyszedł do głowy pewien pomysł. -

Gdybym miała dość odwagi, to pozwoliłabym Selenie

przespać się z młodszym mężczyzną, jakimś „mię-

śniowcem", który ją uwielbia. Do diabła, gdybym mia

ła na tyle odwagi, to sama bym sobie takiego znalazła!

Niekoniecznie młodszego. Ale z pewnością troskliwe

go i czułego. - Przymrużyła oczy i odezwała się

ostrzej: - I tak zadurzonego we mnie, że chętnie by

machnął ręką na moją przeszłość.

- To rzeczywiście byłaby sensacja - Harris drażnił

się z nią.

Debra, oczywiście, miała na myśli Selenę i jej krót

ki romans, z którego narodził się Ben. Jednak musia

ła zareagować na ciętą uwagę Harrisa.

- Można to nazwać sensacją. - Nagle przelękła

się, bo dostrzegła kątem oka jakiś ruch, odbity w mo-

104

siężnej rączce pogrzebacza opartego o kominek. Od

wróciła się gwałtownie i ujrzała wpatrującego się

w nią Grahama. Natychmiast ściszyła głos.

- Słuchaj, Harris. Naprawdę muszę już kończyć.
- I zostawisz mnie w takim zawieszeniu po całym

tym wybuchu emocji? O rany, ty naprawdę jesteś

wkurzona, co?

- Co masz na myśli?
- Jesteś zła na Jasona. Posłuchaj. Nie wiem, czy to,

co powiem, jest coś warte, ale... już po wszystkim.

- Właśnie to próbuję wszystkim mówić.
- Nie, mam na myśli ten jego romans z Jackie.

Świadoma obecności Grahama, Debra odwróciła

się znów przodem do kominka i jeszcze bardziej ści

szyła głos.

- Naprawdę mnie to nie obchodzi.

- On cię nadal kocha.
- Harris - rzekła zwięźle - to po prostu nie jest

prawda.

- Kocha cię, Deb.

- Harris... - powiedziała groźnie, walcząc z poku

są zerknięcia przez ramię. - Słuchaj, poinformuj

mnie, co postanowisz w sprawie Seleny. Może poroz

mawiamy w przyszłym tygodniu, dobrze?

Po chwili ciszy usłyszała zrezygnowany głos Harrisa:

- Dobrze, laleczko.

- Aha, Harris...

- Tak?
Uśmiechnęła się.
- Rozchmurz się. Jak tylko sobie znajdzie kogoś

innego, przestanie ci zawracać głowę. - Dobrze od

gadła, co tam się dzieje.

- Cholera, mam nadzieję... Cześć, Deb.

Delikatnie odłożyła słuchawkę. Odwróciła się

i spojrzała na Grahama.

105

- Przepraszam. Nie mogłam się od niego uwolnić.

Czy... chciałeś skorzystać z telefonu?

Głos Grahama zabrzmiał dziwnie gardłowo:

- Naprawdę byś to zrobiła... Wzięłabyś sobie ko

goś tylko po to, żeby dopiec mężowi? - W jego ponu

rym spojrzeniu dostrzegła pogardę.

- Ja nie mam męża - odrzekła cicho.
- W porządku. Byłemu mężowi. Wdałabyś się w ja

kiś romans, żeby mu dopiec? - Zniknęła jego wcze

śniejsza obojętność. Oczy, które ją sondowały, patrzy

ły teraz bezlitośnie.

- Nie powinieneś był podsłuchiwać.

- Ale zrobiłem to. A teraz ty unikasz odpowiedzi

na moje pytanie.

Debra usiłowała mówić spokojnie i cicho:

- Wcale nie muszę ci na to odpowiadać.

Wykrzywił usta w sardonicznym uśmiechu.
- A zatem... przypuszczam, że to prawda.

- Co?

- To jest bardzo subtelne przyznanie się do winy.

Nie mogła w to uwierzyć.

- Chyba tylko w wyobraźni beznadziejnego mę

skiego szowinisty! Graham, zaskakujesz mnie! To

znaczy, wiem, że wy, tutejsi, jesteście ciut bardziej

konserwatywni niż my, ludzie z miasta, ale... dopraw

dy! Nic cię nie upoważnia do oceny mojej moralności.

Nie masz o niej pojęcia! - Zraniona i zagniewana,

skoczyła na równe nogi i sięgnęła po kurtkę. - Wy

chodzę! - stwierdziła, wsuwając ręce w rękawy. -

Możesz używać telefonu, ile chcesz.

To jej wyjście byłoby doskonałe, gdyby nie fakt, iż

Graham stał jej na drodze. Gdy chciała go wyminąć,

z łatwością zastąpił jej drogę.

Porażona jego bliskością, cofnęła się.

- Przepraszam. Chciałabym teraz wyjść.

106

- Zrobiłabyś to, Debra?

- Czy bym wyszła? A pewnie. Przez cały tydzień

myślałam o tym, żeby pojechać do supermarketu.

Wiedziała, że nie to miał na myśli. Mówiło jej to

ponure spojrzenie Grahama. Gdy podniosła wzrok,

omal serce nie zatrzymało jej się w piersi.

- Czy zachowałabyś się w ten sposób? - spytał po

raz kolejny.

- Chcę wyjść, Graham. Odsuń się, proszę.

Powoli pokręcił głową, przymrużył oczy.

- Próbowałem zachowywać się szlachetnie, próbo

wałem dać ci spokój. Ale jeżeli to mam być ja albo ja

kiś inny typek...

Upłynęła chwila, zanim Debra pojęła, o co mu cho

dzi. A wtedy rozzłościła się.

- Żartujesz? Ja nigdy...

- Nigdy byś się nie zadawała ze swoim cieślą? -

Przybliżył się o krok. - Zdaje się, że pamiętam twoją

wcześniejszą reakcję. Spodobało ci się, gdy cię do

tknąłem. - Wyciągnął rękę, żeby przypomnieć jej

tamten dzień w powozowni, ale zwinnie go wyminęła.

Jednak on równie szybko chwycił ją ręką w pasie.

- Nie uciekaj teraz - mruknął. - Zaczyna się ro

bić interesująco. - Przytrzymał ją jeszcze mocniej.

- Puść mnie! - krzyknęła, aż nazbyt świadoma siły

jego ramienia, siły całego jego ciała. W odpowiedzi

obrócił ją i przyciągnął do siebie, tak że plecy Debry

oparły się o jego klatkę piersiową. Jej wzrok padł na

łóżko, i w przypływie paniki zadała sobie pytanie, co

ją opętało, żeby je zostawić w salonie.

- Nie możesz tego zrobić, Graham - wydyszała, gdy

sięgnął drugą ręką pod jej kurtkę, obejmując biodra.

Poczuła przy uchu jego ciepły oddech.

- Dlaczego nie? Byłoby dobrze. Wiesz, to by rozła

dowało napięcie.

107

- Wcale nie czuję napięcia. Graham... przestań! -

Ugryzł ją lekko w ucho, a ponieważ krzyknęła, prze

sunął usta na jej szyję. Próbowała oderwać jego ręce

od swego ciała, ale wydawało się, że to były stalowe

obręcze.

- Ładnie pachniesz, maleńka...
- Nie nazywaj mnie „maleńką"! To poniżające! -

Miękkim, ciepłym językiem wodził po wrażliwym miej

scu na jej szyi. - Graham - błagała szeptem. - Nie!

Pocałował ją jeszcze raz, po czym powoli odwrócił

w ramionach twarzą do siebie. Zacieśnił uścisk, zanim

zdążyła mu umknąć. Obejmując ją jedną ręką za szy

ję, kciukiem i wskazującym palcem drugiej uniósł jej

brodę. i

Debra nigdy dotąd nie spotkała się z taką żądzą, ja

ką właśnie dostrzegła w jego oczach. Graham jej pra

gnął. I miał zamiar ją posiąść. Właściwie, powinna być

teraz przerażona. Przerażało ją to, że uginały się pod

nią kolana... a także to, że aby zachować szacunek dla

samej siebie, będzie musiała stoczyć z nim walkę.

- No już... - mruczał chrapliwie. - Zatrudniłaś

odpowiedniego człowieka.

- Zwolnię cię! - zagroziła, ale on tylko odchylił do

tyłu głowę i zaśmiał się. Dostrzegła jego mocną,

umięśnioną szyję, ładnie zarysowaną szczękę i zdro

we, lśniące, białe zęby.

- Nie zrobisz tego. - Popatrzył na nią pewnym

wzrokiem. Nagle cały humor prysnął i w głosie Gra

hama pojawił się tępy żal:

- Zafascynował mnie twój dom. A ciebie zafascy

nowały moje plany. To działa w obie strony, Debra.

Po prostu.

Miał rację. W pewnym sensie byli jak Selena i Jo

nathan, bo każde z nich miało coś, czego potrzebowa

ło to drugie.

108

- Ale to byłby gwałt, gdybyś mnie zmusił.
- Nie zmuszę cię. - Pochylił głowę i zaczął pieścić

wargami jej policzek, przesuwając je tuż pod okiem

i zmuszając ją, by je zamknęła. Drżenie jej ciała po

twierdziło jego rację. Nie zmusiłby jej. Nie musiałby

tego robić.

Gdy Debra zdała sobie z tego sprawę, mocno wsu

nęła dłonie między ich ciała.

- Graham, daj spokój! - rzekła przez zaciśnięte

zęby, prowadząc teraz wojnę na dwóch frontach. - To

jest śmieszne! Nie będziesz chciał mieć ze mną do

czynienia, jeżeli to zrobisz. I co wtedy będzie z twoją

pracą tutaj?

Z ustami tuż przy jej wargach, odparł niskim, zmy

słowym głosem:

- Każdego ranka przychodziłbym cię budzić, wpeł-

załbym na twoje łóżko, żeby poczuć ciepło twego ciała,

jego dopasowywanie się do mojego... a potem brałbym

się za pracę przy domu. Nie, Debra, to by mi zupełnie

nie przeszkadzało! Jesteś atrakcyjna i do wzięcia -

przesuwał rękę coraz niżej - i jakoś nieprzyzwoicie

sprawiasz, że łamię wszystkie swoje obietnice. - Nagle

wydał się bardziej zagniewany niż podniecony.

Debra przegrywała walkę. Jej własne postanowie

nia zdawały się bardzo odległe.

- Proszę - błagała - nie rób mi tego! Ja cię wcale

nie znam. Niczego o tobie nie wiem!

- A nigdy dotąd nie kochałaś się z nieznajomym?

No, gdzie twoja wyobraźnia?

- Wyobraźnia nie ma z tym nic wspólnego! - od

paliła w ostatniej próbie zachowania świadomości. -

Pewnie jesteś żonaty albo zaręczony, albo masz jakąś

kobietę, która rozchoruje się, gdy się dowie, że nie

mogłeś się oprzeć swojej pracodawczyni.

Jego ramię zacisnęło się na jej plecach.

109

- Gdybym był żonaty lub zaręczony, to za cholerę

bym nie robił tego, co właśnie zamierzam zrobić. -

Nie mówiąc nic więcej, odwrócił ku sobie jej twarz,

a ich usta zetknęły się.

R O Z D Z I A Ł

Był mężczyzną potężnym, mocno zbudowanym,

o wielkiej sile fizycznej. Jeśli Debra kiedykolwiek w to

wątpiła, to teraz jego mocny pocałunek dowiódł tego

ponad wszelką wątpliwość. Rozchylone usta Graha

ma nie pozwalały jej wargom na żaden opór. Żarliwe,

łapczywe, zdawały się pożerać ją z nienasyconą żądzą,

która zapierała jej dech w piersiach.

Gdy wreszcie się odsunął, zakręciło jej się w głowie.

Zacisnęła palce na jego wełnianej koszuli. Była oszo

łomiona. Graham pomyślał, że zaakceptowała swą

porażkę.

- Tak już lepiej - wyszeptał. - Chcę, żebyś była

uległa, uległa i oddana. Prawa kobiet to piękna rzecz,

ale nie tutaj.

W przypływie oburzenia, zaczęła się z nim szarpać.

- Jesteś brutal i łobuz! Odczep się ode mnie!

Płonącymi oczyma wpatrywał się w jej wilgotne

usta.

- Co? I mam przegapić taką zabawę? Wiem, o co

chodzi, Debra. Jesteś jedną z tych, które potrzebują

takiej walki, żeby odegrać rolę skrzywdzonej dziewi-

110

cy. - Kiedy zaczęła się jeszcze energiczniej wyrywać,

po prostu wzmocnił uścisk. - No cóż, nie musisz te

raz tego robić. Nikomu nie powiem, że uległaś i do

brze się bawiłaś.

- Ty... - Jej protest został ukrócony przez jego

wargi, które ponowiły atak. Po chwili, już nieco łagod

niejsze, stały się bardziej przekonujące niż władcze.

Debra, czując się coraz bardziej zagrożona, cała ze

sztywniała. Była zdecydowana pozbawić go tej satys

fakcji.

Graham był jednak równie zdecydowany, by ją

osiągnąć. Uwalniając jej plecy, tym razem uwięził

w swych silnych dłoniach jej głowę

- Otwórz usta, Debra - zażądał niskim, chrapli

wym głosem. - Otwórz je. - Nie czekając, aż to zro

bi, zaczął składać śmiałe, mocne pocałunki wokół jej

warg, a każdy z nich pociągał ją, kusił, nęcił jakąś

dziwną brutalnością.

Nie potrafiła określić, na czym polegała ich niezwy

kłość. Było tak, jakby agresywna pożądliwość Graha

ma kryla jakąś głębszą potrzebę, jakby ta nagłość wy

nikała raczej z samotności niż z czystego pociągu

fizycznego. Pod powłoką brutalności Debra wyczuła

coś cieplejszego, łagodniejszego. Być może sprawiały

to jego dłonie, trzymające ją mocno, jednak nie czy

niące jej żadnej krzywdy. A może było to delikatne

drżenie jego ciała, świadczące o tym, że próbował się

kontrolować, czego nie robiłby prawdziwy brutal.

Jeszcze nie odważył się kusząco wysunąć języka...

Nagle Debra zapragnęła, żeby to zrobił... Chciała, że

by posmakował jej w pełni. Tak, kierowała nią cieka

wość. Skoro jego śmiałe poczynania tak poruszyły jej

zmysły, zastanawiała się, co by się stało, gdyby posunął

się jeszcze dalej. To jego ledwie wyczuwalne uczucie

desperacji wywołało u niej odruch współczucia. W tym

111

ułamku sekundy zapragnęła zaspokoić jego pragnie

nie, coś dla niego zrobić, być dla niego kimś ważnym.

Jej usta stawiały coraz mniejszy opór, a w końcu

uległy naciskowi, rozchylając się. Gdy jego język się

w nich zagłębił, zdołał poznać je całe, zanim zdążyła

zaprotestować. A jednak zaprotestowała - po chwili

- próbując go odepchnąć. To jest niewłaściwe, mówi

ła sobie, to wszystko jest niewłaściwe. Jednak gdy de

likatnie przygryzł wnętrze jej warg, poczuła w sobie

ogień, który mógłby ją całą spalić od środka.

- Proszę, nie! - krzyknęła słabo, kiedy przesunął

usta, by zbadać kształt jej policzka. - Nie... - Tym

czasem jej dłonie mocniej ścisnęły jego muskularne

ramiona. Byłby dobrym kochankiem, śmiałym i moc

nym - mówiła sobie. Nagle zaczęła drżeć, przestra

szona narastającym w niej podnieceniem. - Nie! -

krzyknęła, jakby rozkazując samej sobie, i spróbowa

ła cofnąć się o krok.

Ku jej zaskoczeniu, Graham pozwolił na to. Od ra

zu pojęła, dlaczego. Gdyby jeszcze odrobinę posunął

się do przodu, a ona cofnęła, znaleźliby się tuż przy

łóżku.

Zanim zdążyła zareagować, wsunął ręce pod jej po

śladki i uniósł ją. Nim złapała oddech, już leżała na ple

cach, spoglądając w twarz pożądającego ją mężczyzny.

- Co ty robisz? - spytała, dysząc. Poczuła, że Gra

ham przycisnął nogą jej uda, a ręką - ramiona.

Nie odezwał się, pochylił głowę i pocałował ją z ta

kim samym żarem, jaki palił ją w środku. Przynaj

mniej był szczery - pomyślała. Pragnął jej. Nie bawił

się w podchody, jak inni, których znała. Zawsze była

wierna Jasonowi. Jednak mężczyźni często szeptali jej

do ucha niedwuznaczne bzdury i tylko czekali, by za

proponować jej pójście do łóżka. Może nie byliby ta

cy odważni, gdyby wiedzieli, że im odmówi.

112

W tym mężczyźnie, Grahamie, było natomiast coś

naprawdę ekscytującego - wiedział, czego chciał,

i zamierzał to osiągnąć.

Czy była równie szczera? Zastanawiała się nad tym,

a jej bezradne usta odpowiadały tymczasem na jego

prowokujące pieszczoty. Smakowała go... Usta, język,

zęby, po których wodziła czubkiem języka... Nawet je

go zapach sprawiał jej przyjemność... Zapach, świeże

go drewna, potu, lakieru, zapach pracy. Pragnęła re

agować na jego poczynania. Jednak czy mogła uczynić

to szczerze i pełnym przekonaniem? Czy mogła mu

pozwolić, by robił, co chce... i czy jutro potrafiłaby so

bie spojrzeć w oczy?

- Graham! - wydyszała, gdy odsunął jej włosy, by

zbadać ustami łuk jej szyi. - Dosyć!

- Nie, kochana - zamruczał. - Nie sądzę, żebym

kiedykolwiek miał dosyć. Nie masz pojęcia, co ty ze

mną robisz! - To ostatnie zdanie zabrzmiało jak przy

znanie się do słabości. Debra nagle poczuła się silna.

Silna jako kobieta. Musiała rozczarować Jasona, skoro

szukał szczęścia w ramionach innej. Fakt, że wzbudziła

pożądanie w kimś tak niezwykle męskim jak Graham,

było ogromnym komplementem dla jej kobiecości.

- Powiedz mi, co z tobą robię - zażądała, przecze

sując palcami jego bujne włosy i zmuszając go, żeby

na nią spojrzał. - Powiedz mi, Graham.

Ale on nie chciał brać udziału w gierkach słownych.

Przesuwając się na jej ciało, wyraźnie zademonstro

wał, jaki ona ma na niego wpływ. Opierając się na

przedramieniu, zaczął obsypywać jej twarz i szyję po

całunkami.

Debra zamknęła oczy i delektowała się każdym do

znawanym wrażeniem, nie tylko pełnym erotyzmu na

ciskiem jego warg, lecz także ciężarem jego szczupłe

go, silnego ciała o mięśniach jak ze stali. Wciąż czuła

113

jego moc, ale teraz nieco się pohamował, by wywołać

u niej reakcję, której pragnął.

I to mu się udało. Debra czuła, że płonie i że jedy

nym jej wybawieniem jest ciało Grahama. Nie bardzo

wiedziała, co robią jego dłonie, dopóki nie poczuła na

piersi powiewu chłodnego powietrza i nie zdała sobie

sprawy, że jej bluzka została rozpięta. Debra jęknęła

cicho, z przerażenia, czy może z podniecenia. Nie

miała czasu się nad tym zastanawiać. Dłonie Graha

ma nadal wędrowały po jej ciele, a usta obejmowały

jej wargi.

Jego twarde ręce cieśli wodziły po jej brzuchu,

zręczne palce przesuwały się po koronkowym staniku.

I znów dostrzegła w nim kuszące kontrasty... Szorst

kie dłonie dotykały jej ze zmysłową finezją. Gdy prze

sunęły się po jej piersiach, przytuliła się do niego, jak

na ironię pragnąc teraz, by okazał swą siłę. Ale nie za

mierzał tego zrobić. Aż nadto delikatnie wsunął palec

pod koronkę stanika i zaczął powoli pocierać pełną

pierś, aż po nabrzmiały szczyt...

- Graham... o tak...

Gdy ją pocałował, odwzajemniła jego łapczywość,

nie zważając na to, iż zaczyna im brakować tchu. Miał

rację. To rzeczywiście było dobre. Czuła, że obdarzał

ją ciepłym uczuciem i pragnął jej. Czuła się nadzwy

czaj kobieca i godna pożądania.

- Tak... - zamruczała i zasygnalizowała ostateczne

poddanie się, unosząc ręce ku jego piersiom, a potem

obejmując jego naprężone plecy i przyciągając go do

siebie. - Och, tak, Graham...

- Powiedz mi...
- To jest takie... dobre.

I w tej samej chwili Graham się od niej odsunął. Je

go dłoń zaprzestała swych słodkich tortur. Wsparł się

na pięściach i spojrzał na nią z góry.

114

- Jesteś cwana - burknął, a w jego głosie pojawiło

się coś innego niż namiętność. - Zwiodłaś mnie, że

bym podjął się tej pracy, kusząc mnie tym swoim

drobnym ciałkiem.

Walcząc z obezwładniającym pożądaniem, Debra

zmusiła się, by otworzyć oczy.

- Co? - wyszeptała, czując, że z pewnością prze

gapiła początek tej rozmowy.

Graham patrzył na nią groźnie. Oddychał ciężko,

próbując się opanować.

- Być może nie jestem owym młodszym mężczyzną,

„wspaniałym osiłkiem", którego zaproponowałaś Sele

nie - wycedził przez zęby - ale do cholery, pragnę cię.

- O co ci... O co ci chodzi?
- Nieźle nam idzie targowanie się. Ja zbuduję ci

dom, ty mi zapłacisz. Ty będziesz mi ogrzewać łóżko,

ja machnę ręką na twoją ponurą przeszłość.

Pozbywając się resztek oszołomienia, Debra spoj

rzała na niego z niedowierzaniem.

- Moją... ponurą przeszłość? Nie ma żadnej ponu

rej przeszłości!

- W porządku. - Posłał jej nieprzyjemny uśmiech.

- Nie będę cię o to pytał. Akceptuję cię taką, jaką je

steś... Tak długo, jak długo będziesz mi robić dobrze.

- Graham! - krzyknęła. - Sam nie wiesz, co mó

wisz!

- Wiem wystarczająco dużo - odpalił, delikatnie

się do niej przybliżając. - Tylko to się liczy między na

mi. Tylko to. Nic więcej.

Nie doceniał jej. W przypływie siły zrodzonej

z wściekłości nagle go odepchnęła, akurat na tyle sil

nie, by wyśliznąć się spod niego i zeskoczyć w łóżka.

- Ty łajdaku! - krzyknęła, próbując zapiąć bluzkę.

Nagle poczuła się nic nie warta. - Nie mam żadnej

ponurej przeszłości poza tym, że raz poderwałam jed-

115

nego faceta, żeby dopiec drugiemu. Podsłuchałeś pry

watną rozmowę i... i niczego nie zrozumiałeś! - Trzę

sąc się ze złości, nie była w stanie zrobić niczego wię

cej, oprócz obrzucenia Grahama piorunującym

spojrzeniem. Wstał z łóżka i stanął obok niej. Patrzył

ponuro i zarazem zadziwiająco obojętnie.

- Więc popraw mnie, jeśli się mylę - zażądał gło

sem nie znoszącym sprzeciwu. Zahaczył kciuk za

szlufkę przy pasku, a drugą rękę swobodnie opuścił

wzdłuż ciała.

Debra spojrzała na niego pełna oburzenia.
- Powiedziałam ci już dosyć. Nie mam nic więcej

do...

- Chciałbym wiedzieć, skąd u ciebie nagle taki

przypływ moralności. To znaczy... - uśmiechnął się

drwiąco - te wszystkie telefony od Harrisa, Mike'a,

Jasona... Proponowanie, żeby Selena zabawiła się

z młodszym mężczyzną... Poderwanie biednego, ado

rującego cię głupca... No, słucham!

- Nie zasługujesz na żadne wyjaśnienia.

- Chcę wiedzieć! - zagrzmiał, chwytając ją za ra

miona z gwałtownością lwa atakującego zdobycz.

- Jesteś moim cieślą - odparła słabo, chcąc go

zranić równie mocno. - Niczym więcej, tylko moim

cieślą. Na miłość boską! Nie jestem ci winna żad

nych ...

- Jestem mężczyzną - wycedził przez zaciśnięte

zęby. - A ty prowadzisz niebezpieczną grę. Ten cieśla

być może nie jest głupi, ale zaczyna się robić choler

nie niecierpliwy.

Debra najwyraźniej trafiła go w czuły punkt. Nigdy

nie widziała go tak zagniewanego. Miał groźnie zaci

śnięte usta, a bursztynowe oczy patrzyły na nią lodo

wato. Uścisk jego palców nawet przez kurtkę sprawiał

jej ból.

116

- Chcesz wyjaśnień? - spytała, patrząc na niego

z resztką śmiałości, jaka jej została. - No to będziesz

je miał.

Odetchnęła głęboko, by nieco ochłonąć.

- Harris jest moim wydawcą. Mike jest moim przy

rodnim bratem. Jason jest moim byłym mężem, a także

kolegą po piórze. A Selena - wypaliła - akurat tak się

składa, że jest postacią, którą stworzyłam. I jeżeli ze

chcę jej znaleźć młodszego mężczyznę, ciepłego, uwiel

biającego ją, delikatnego mężczyznę - to zrobię to!

Zadyszana, wytrzymała zatrwożone spojrzenie

Grahama. Bardzo powoli rozluźnił uścisk palców.

Zmarszczył brwi i odezwał się dużo łagodniej i z pew

nym wahaniem:

- Czy ty... poddajesz się jakiejś terapii?

- Terapii?

- Chodzisz do psychiatry?

- A po co, u licha, miałabym to robić?

Spojrzał na nią z głębokim współczuciem i rzekł

ostrożnie:

- Wiesz, co to jest schizofrenia, prawda?

Z początku nie pojęła, o co mu chodzi.

- Schizofrenia? - powtórzyła z zakłopotaną miną.

Nagle, zdumiona, zrozumiała, co miał na myśli. -

Schizofrenia? - wykrzyknęła histerycznie. Wyciągnę

ła ręce, by go odepchnąć. - Nie jestem schizofrenicz

ką! - wrzasnęła. - Selena to postać... jedna z wielu,

o których piszę każdego dnia. - Cofnęła się o krok

i drżącym palcem wskazała na telewizor. - Jestem

scenarzystką! Piszę dla telewizji... operę mydlaną! Jak

myślisz, dlaczego codziennie tak uważnie oglądam

ten serial? Bo, do cholery, piszę do niego scenariusz!

Piszę scenariusz!

Graham milczał oszołomiony. Nie mogąc sobie po

radzić z ogarniającym go wstydem, po prostu patrzył,

117

jak Debra odwraca się i zaczyna iść w stronę drzwi.

Gdy się za nią zatrzasnęły, Graham zmarszczył czoło

i pochylił głowę. Usłyszał, jak Debra zapala silnik sa

mochodu i odjeżdża. Chciał jej powiedzieć, żeby uwa

żała... No, ale przecież była już dużą dziewczynką.

Szykowną kobietą. Kobietą robiącą karierę... i to tak

imponującą. A kim był on, żeby mówić jej cokol

wiek... po takiej gafie, jaką popełnił?

Zaczął go ogarniać coraz większy wstyd. Mężczy

zna cofnął się w kierunku łóżka i ciężko usiadł na je

go brzegu. Uważał się za inteligentnego człowieka,

a jednak teraz wszystko źle zinterpretował. Przez

chwilę myślał nawet, że Debra jest psychicznie nie

zrównoważona. Bóg jeden wie, że nie byłaby pierwszą

osobą, która opuściła miasto, znalazłszy się na skraju

załamania nerwowego. Patrząc w sufit, wściekły na sa

mego siebie, zacisnął zęby. Jakże mógł tak myśleć

choćby przez chwilę, skoro zawsze wydawała mu się

rozsądna i opanowana?

Gdy pochylił głowę, jego wzrok padł na maszynę do

pisania. Była scenarzystką... a nie jakąś kurą domową,

która potrzebowała swojej dawki opery mydlanej, że

by przetrwać kolejny dzień!

Zaciskając palce na brzegu kołdry, rozmyślał

o tym, co zrobił. Szczerze mówiąc był pewien, że ona

fruwa z kwiatka na kwiatek. Tylu mężczyzn do niej

dzwoniło... A kiedy dziś rano usłyszał, w jaki sposób

rozmawia przez telefon... wydawało się, że postępuje

niemoralnie. Skąd miał wiedzieć? Do cholery, dla

czego od początku nie powiedziała mu całej prawdy?

Cóż, prawdopodobnie to ją bawiło. Mimo że zaim

ponowała mu swoim talentem pisarskim, to jednak

wciąż była dziewczyną z miasta, cwaną oszustką. Pod

tym względem miał rację. Od początku nim zawład

nęła. A potem ubzdurała sobie, że chciał ją posiąść

118

wbrew jej woli. Ale to przecież nie byłoby wbrew jej

woli, prawda? Przytulała się do niego. Nie walczyłaby

z nim, tego był pewien. Ale co potem? Jakże wiele ra

zy zadawał sobie podobne pytanie...

Wściekły, poderwał się z łóżka i powoli podszedł do

okna, żeby spojrzeć na podjazd. Brązowy pikap wyda

wał się samotny bez towarzystwa jej Blazera. Graham

chciał zerknąć na zegarek i wtedy przypomniał sobie,

że przecież nie ma go na przegubie. Już nie. Nie nosił

go, odkąd się tu przeprowadził. To była jedna z tych

rzeczy, które podobały mu się w życiu na wsi. Czas,

mnóstwo czasu. Nowy Jork funkcjonował według ści

śle określonego harmonogramu. Tam posiadanie ze

garka było koniecznością. Każdy dzień to był maraton

- bieganie z jednego spotkania na drugie, a rzadkie

chwile przy desce kreślarskiej były niczym łapczywie

wysysana w biegu cząstka pomarańczy. Pocierając

w zamyśleniu nagi nadgarstek, próbował sobie przypo

mnieć, kiedy ostatnio tak odruchowo próbował spraw

dzić, która godzina. Było to dawno, dawno temu.

Wpatrywał się w drogę za podjazdem, ale Blazer

Debry nie wracał. Mężczyzna odwrócił głowę i rozej

rzał się po pokoju za jakimś zegarem. W końcu na

podłodze przy łóżku dostrzegł radio z budzikiem. By

ła pierwsza po południu. Ona wkrótce wróci. Jej se

rial zaczynał się za pół godziny.

Przeklinając cicho swoją głupotę, poszedł do kuch

ni, wyjął z lodówki puszkę „Mountain Dew" i wrócił

do powozowni. Stwierdził, że tam jest jego miejsce.

Był robotnikiem i powinien się trzymać swojej roboty.

Schrzanił sprawę z Debrą. Zdaje się, że po prostu

stracił kontakt z takim życiem - na wysokich obro

tach. Osiem lat. To wystarczająco długi czas, żeby za

pomnieć, jak to jest. Do tej pory mu to nie przeszka

dzało. Więc dlaczego teraz było inaczej?

119

Uniósł puszkę do ust i rozkoszował się chłodem na

poju, spływającego powoli przez gardło. A potem po

szedł do swojej ciężarówki i nie zamykając za sobą

drzwi, usiadł za kierownicą. Sięgnął po brązową tor

bę, która cierpliwie czekała na niego w cieniu na pod

łodze, i wyjął z niej jedną z dwóch kanapek z szynką

i serem, które przygotował sobie w domu. Szynka

i ser... Spojrzał na tę nieciekawą kombinację i pomy

ślał, że Debra nie jadłaby szynki i sera. Bez wątpienia

schrupałaby jakąś sałatkę, wykwintną zapiekankę...

i może popiła jogurtem. Znał ten typ kobiet...

Poruszył się gwałtownie na siedzeniu. Łapczywie

ugryzł dwa kęsy kanapki, jeden po drugim, i omal się

nie udławił. Na ratunek przyszedł mu kolejny łyk na

poju. Pamiętała o „Mountain Dew". Kim ona była,

u licha, i czemu zagrażała spokojowi jego ducha?

Kiedy już skończyły się kanapki i napój, on wciąż

nie znał odpowiedzi. Wrócił do powozowni i zaczął

instalować zamki, które kupił wcześniej. Jednak zale

dwie zdążył wywiercić jeden otwór, odłożył narzędzia

i ponownie udał się do głównego budynku. Nie bar

dzo zdając sobie sprawę z własnych zamierzeń, usta

wił przed sobą telewizor i włączył go.

Serial „Gry miłosne" rozpoczął się już dawno te

mu. Graham usiadł na podłodze, opierając się o łóż

ko, i zaczął uważnie oglądać. Jeszcze zanim zakończy

ła się ostatnia scena, uwierzył we wszystko, co usłyszał

od Debry. Tak, Selena była postacią z tego serialu,

chociaż dzisiaj tylko o niej wspominano. Harris Ward

był wymieniony jako producent, a Jason Barry jako

jeden ze scenarzystów. Pojawiło się także imię i na

zwisko Debry.

Graham ponownie schował odbiornik do torby,

z której go wyjął, po czym powrócił do montowania

zamków przy drzwiach powozowni. Wkręcał śruby

120

z całą siłą, jaką dawała mu frustracja. Nagle rozejrzał

się za czymś, w co mógłby uderzyć.

Ależ był głupcem... Jak źle traktował Debrę! Choć

by nawet nie była w jego typie, zasługiwała na jakiś

szacunek! Gdybyż tylko mógł jej mieć za złe tę ule

głość w jego ramionach... Ale nie mógł. Coś zaiskrzy

ło między nimi, mimo wszelkich dzielących ich różnic.

Do diabła, czyż nie złamał swego postanowienia, że

będzie jej unikał? Czy to nie on zainicjował owe nie

szczęsne „swawole"? Choć chciałby wierzyć, że jego

reakcja była tylko odpowiedzią na jej zachowanie, to

jednak w rzeczywistości chodziło o coś więcej. Pocią

gała go. I, do diabła, nie wiedział, co z tym zrobić!

Chwycił siekierę, wypadł jak burza z powozowni

i zaatakował stare suche drzewo na podwórzu. Zdążył

odrąbać jedynie dolne gałęzie, gdy usłyszał warkot sil

nika. Zerknął na drogę i zobaczył Blazera wjeżdżają

cego powoli na podjazd. Kiedy Debra zatrzymała się,

on znów z całej siły rąbał drzewo.

Kobieta wyłączyła silnik i siedziała przez chwilę

w samochodzie, zastanawiając się, co powiedzieć, co

zrobić. Winna mu była przeprosiny. Powinna wyja

śnić wszystko już wcześniej. Sądziła, że to będzie tyl

ko gra, ale ta „gra" obróciła się przeciwko niej. Jak

że mogła go czynić odpowiedzialnym za to, co się

stało? A jeżeli chodzi o sposób, w jaki się do niego

przytuliła... Można by go niemal usprawiedliwić, że

myślał o niej jak najgorzej. Jakiego rodzaju kobieta

przybyłaby na to pustkowie, po czym zatrudniła do

pracy najwyższego, najbardziej umięśnionego i nie

zwykle przystojnego robotnika? Z pewnością był

również wspaniałym projektantem i zdolnym rze

mieślnikiem. Jednak ten scenariusz wydawał się aż

nadto znajomy. Wielokrotnie sama opisywała różne

warianty takiej sytuacji!

121

Kręcąc głową, wysiadła z Blazera i zamyślona skie

rowała w stronę domu. Nie zamierzała zobaczyć się

z Grahamem, jeśli on pierwszy do niej nie przyjdzie.

Nie zrobił tego jednak. Właściwie, nie wiedziałaby, co

powiedzieć, gdyby się do niej odezwał. Nie odezwał

się. Gdy już znalazła się w domu, rzuciła kurtkę na

łóżko i udała się prosto do kuchni, żeby przygotować

sobie filiżankę herbaty. Jej aromat i ciepło nie pomo

gły jednak pozbyć się wewnętrznego chłodu, jaki od

czuwała.

Od chwili, gdy stąd odjechała, cały czas krążyła po

okolicy. Trochę czasu spędziła też w zaparkowanym

samochodzie, na cichej drodze usytuowanej na skar

pie nieopodal pastwiska. I myślała o Grahamie. Tak,

żałowała, że od początku nie powiedziała mu prawdy.

I - tak, była zakłopotana tym, że go błagała. Ale naj

większe wyrzuty sumienia miała z powodu tego, jak

go upokorzyła.

Była arogancka... zupełnie niepotrzebnie. Mówiąc

mu, że nie jest „niczym więcej, tylko jej cieślą", miała

na myśli to, iż byli jedynie dwojgiem ludzi, których

ścieżki życiowe przecięły się z powodu tymczasowej

sytuacji - remontu domu. Jednak z jej słów wynikało

- a w swej złości pozwoliła, by tak się stało - że jest

kimś gorszym od niej.

To nie była prawda. Jako cieśla posiadał umiejęt

ności, których ona w żaden sposób nie mogła naśla

dować. Plany, które dla niej sporządził, przewyższa

ły wszystkie, które do tej pory widziała, zarówno pod

względem technicznym, jak i samego wykonania.

W istocie, było w nim również coś takiego, co mogło

świadczyć o jego wykształceniu. Wyrażał się jak czło

wiek światły, miał bogate słownictwo, a w jego po

czuciu humoru pobrzmiewała nawet nutka wyrafino

wania.

122

Zatrzymała się przy oknie w pustej jadalni. Komi

nek. Graham rąbał suche drzewo na opał. Zahipnoty

zowana, patrzyła, jak w powietrzu zakreśla siekierą

niemal pełne koła, unosząc ją do tyłu i do góry, od no

gi na wysokość klatki piersiowej i ramienia, i jeszcze

wyżej... A potem całą siłą swych potężnych mięśni

uderza w dół, rozłupując drewno. Westchnęła i opar

ła się o ramę okna, popijając herbatę.

Intrygował ją. Od samego początku, gdy tak gwał

townie odmówił przyjęcia jej oferty pracy. Oczywi

ście, jego wygląd fascynował ją, jednak chodziło o coś

więcej. A może to był po prostu jej nawyk? W końcu

obserwowanie ludzi, pisanie o nich, o ich zachowaniu

i motywacjach, to jej praca.

Gwałtownie uniosła głowę i wyprostowała się. „Gry

miłosne"! Zupełnie zapomniała! Nerwowo zerknęła

na zegarek i zdała sobie sprawę, że całkowicie przega

piła dzisiejszy odcinek. Już po raz drugi jej się to zda

rzyło. Po raz drugi! Zła, że aż tak zajmował ją ten

mężczyzna, który przecież był tylko przelotną znajo

mością, zasiadła przy maszynie do pisania. Właśnie

tam - w salonie - zastał ją Graham, gdy pół godziny

później wszedł do domu.

Niosąc duże naręcze świeżo narąbanego drewna,

rzucił jej przelotne spojrzenie i podszedł do kominka.

Kucnął, by ułożyć polana w koszyku, i ponownie spoj

rzał na Debrę. A ona odwzajemniła to spojrzenie.

- Zrobiłaś zakupy? - spytał jak gdyby nigdy nic.

- Hm... nie - odrzekła cicho. O tym też komplet

nie zapomniała. - Pojeździłam sobie trochę... Nie by

ło dużego ruchu...

Ale palnęłam głupstwo, pomyślała, przecież to nie

Nowy Jork.

Graham tylko skinął głową i ponownie skupił uwa

gę na układaniu polan.

123

- Tutaj rzadko bywa duży ruch. Czasami nasila się

na jesieni, kiedy turyści przyjeżdżają popatrzeć na ko

lorowe liście. Wtedy jest tu pięknie.

- Teraz też jest pięknie.

- To prawda. - Skończył układanie drew, wstał

i otrzepał dłonie, pocierając jedną o drugą. - Proszę.

Powinno starczyć na jakiś czas. Popracuję jeszcze przy

tym drzewie. I tak trzeba by je było ściąć.

- Wiem. I... dziękuję.

Unikając jej wzroku, znów skinął głową, po czym

odwrócił się, żeby wyjść. Ale po chwili przystanął i po

tarł kark. Debra wstrzymała oddech.

- Posłuchaj - zaczął, spoglądając na nią łagodnie.

- Przepraszam za to, co się stało. Wysnułem kilka

błędnych wniosków. To nie powinno się było zdarzyć.

Debra wysłuchała jego przeprosin, ale pokręciła

głową.

- Nie, Graham, to moja wina. Powinnam ci była

powiedzieć o mojej pracy już pierwszego dnia, kie

dy przyłapałeś mnie na oglądaniu tego serialu. A co

do Harrisa, Mike'a i Jasona - uśmiechnęła się nie

wyraźnie - to chyba powinnam była dokładniej

określić, kim oni są, kiedy wymieniłam ich imiona.

Nic dziwnego, że cię to zmyliło. A jeżeli chodzi

o rozmowę, którą podsłuchałeś dzisiaj, to... no cóż,

chyba rzeczywiście musiałam ci się wydawać trochę

dziwna!

Zmarszczył opalone czoło.

- Tak, „dziwna" to dobre określenie. Zaczynałem

już sobie wyobrażać, że zamierzasz przekształcić ten

dom, to moje arcydzieło... w jaskinię grzechu. -

Uśmiechnął się kącikiem ust, co świadczyło, że wraca

mu dobry humor.

Debra poczuła się tak, jakby ktoś zdjął jej z ramion

ogromny ciężar.

124

- Nie - rzekła, wzdychając - ten dom ma być dla

mnie i tylko dla mnie. Być może będę od czasu do

czasu przyjmować gości, lecz mam nadzieję znaleźć tu

spokój i ciszę.

- Znajdziesz... bo ja znalazłem.
Wydawało się, że to idealny moment, żeby go zapytać:

- Jak długo już tu mieszkasz?
- Osiem lat. Miałem szczęście. Dostałem aż za

wiele propozycji pracy. A jeżeli chodzi o tutejszy spo

kój - uśmiechnął się - to mogłoby być tak zawsze.

Debra podkuliła pod siebie nogi i oparła się o ścianę.
- Wiem, co masz na myśli. Jest coś takiego w tej ci

szy, w śpiewie ptaków o świcie...

- Jeszcze go tak wiele nie słyszałaś. Poczekaj kilka

tygodni, aż wróci więcej ptaków i rozpocznie się ich se

zon godowy... - Ściszył głos i przez chwilę oboje milcze

li, zakłopotani. - No cóż... tak czy inaczej... jest miło.

Uśmiechnęła się łagodnie i skinęła głową.

- Więc będę czekać.
Podtrzymany tym uśmiechem na duchu, Graham

odezwał się delikatnie.

- Przegapiłaś swój program.

Zaczerwieniła się.

- Wiem.

- Obejrzałem go.

Jej oczy rozbłysły.

- Naprawdę?
- Yhmm... Przegapiłem początek, ale to, co wi

działem, przykuło mnie do telewizora.

- Przestań, Graham - zbeształa go.

Wyciągnął rękę, chcąc ją ułagodzić.

- W porządku. No więc nie byłem przykuty. Sama

fabuła mnie nie wciągnęła. Ale zafascynowały mnie

dialogi i fakt, że to ty je napisałaś.

- Nie do dzisiejszego odcinka. Chyba napisał je Don.

125

- Ale twoje nazwisko też zostało wymienione. Mu

sisz być bardzo utalentowana.

Zbagatelizowała swoje dokonania wzruszeniem ra

mion.

- Ciężko pracuję, ale podoba mi się to.
- Od dawna to robisz?

- Od sześciu lat.
- To znaczy, że byłaś bardzo młoda, kiedy zaczęłaś.

Wydawało mi się, że trudno się załapać do takiej ro

boty.

- Tak, trudno. Ktoś mi... pomógł.
- Nie mów, niech zgadnę... Twój tatuś jest grubą

rybą w sieci telewizyjnej?

- Niezupełnie.
- To może... twoja matka jest aktorką, zatrudnioną

tam na stałe.

- Nie.

- A zatem... to musi chodzić o Jasona. - Odchylił

do tyłu głowę, spoglądając na nią pytająco.

- Tak. - Uśmiechnęła się gorzko. - O Jasona. Po

znałam go na warsztatach pisarskich pod koniec stu

diów. Miał u nas wykłady... Pisał w tym czasie scena

riusz do innej opery mydlanej. Zaczęliśmy się

spotykać, a potem pobraliśmy się. Między innymi, na

uczył mnie zawodu.

- Albo on był dobrym nauczycielem, albo ty i tak

byłaś uzdolniona w tym kierunku.

- Chyba wszystkiego po trochu. Moim głównym

przedmiotem na studiach był język angielski, a wiel

kim marzeniem napisanie wspaniałej amerykańskiej

powieści. - Te ostatnie słowa wypowiedziała żartobli

wie, zabawnie je akcentując. - Wykłady Jasona były

tak naprawdę moim pierwszym kontaktem z pisaniem

scenariuszy. Zafascynowało mnie to. Ale oczarowało

mnie i to, w jaki sposób opowiadał o tym Jason.

126

- No i sam Jason?
- On też. - Spojrzała na swoje dłonie spoczywające

na kolanach - długie, szczupłe i... nagie. Nagle wes

tchnęła. - Tak czy owak - przeniosła wzrok na Graha

ma - zaczęłam pracować u jego boku. Wiesz, pisałam

od czasu do czasu jakąś scenę, gdy on był zbyt zajęty.

- Współpracowałaś z nim.
- Na początku nieoficjalnie.

Graham spojrzał ponuro.

- To znaczy, że on wszystko przypisywał sobie?
- Och, to nie było tak. - Debra stanęła w obronie

Jasona. - W końcu byliśmy już wtedy małżeństwem

i on mnie utrzymywał, tak czy inaczej. Ja nie chciałam

uznania ani pieniędzy. One po prostu były przekłada

ne z jednej kieszeni do drugiej.

- To jest dobroczynność. Większość ludzi nalegała

by na to, żeby znaleźć się w świetle reflektorów.

- Ja nie lubię być w świetle reflektorów.

Przyjrzał się jej sceptycznie.

- Naprawdę? Ale... czekaj. Zbaczamy z tematu.

Chciałbym usłyszeć zakończenie tej historii.

- Nie ma zbyt wiele do opowiadania. Kiedy doszło

do tego, że pisałam pełne scenariusze na dany dzień,

Jason postanowił poinformować producenta, że jestem

w stanie to robić z równym powodzeniem, jak on. Nie

znaczy to, że tak właśnie było. Jednak to dało produ

centowi swobodę działania, bo już dawno chciał zwolnić

jednego ze scenarzystów. Byłam pod ręką. To wszystko.

- Jesteś zbyt skromna - skarcił ją Graham, przyglą

dając jej się uważnie. - Show-biznes potrafi być okrut

ny, z tego co słyszałem. Trzeba być dobrym, żeby się

tam wkręcić, po znajomości czy też nie. A kto mówi, że

twoja praca nie jest lepsza od tego, co robi Jason?

- Ja tak mówię. On jest dobry. Jego pomysły są

spójne, a narracja zawsze nieco płynniejsza niż

127

u reszty scenarzystów. - Zamyśliła się. - W tej pra

cy przechodzi się kolejne etapy. Gdy człowiek zaczy

na pisać scenariusze, to nie pragnie niczego więcej,

jak tylko dopasować się do całości. W tym systemie

pracy jest to konieczne. Ponieważ sześciu, siedmiu,

a czasami ośmiu scenarzystów przygotowuje na zmia

nę kolejne odcinki, byłoby katastrofą, gdyby każdy

z nich chciał tworzyć po swojemu. Widz miałby wte

dy kompletny mętlik w głowie. Istnieje jednak swo

boda w pewnych sprawach, takich jak rozłożenie dia

logów na różne postacie, a nawet proponowanie

reakcji tych postaci na różnorodne wydarzenia.

Upływa jednak trochę czasu, zanim człowiek nabie

rze na tyle pewności siebie i wprawy, że potrafi ko

rzystać z tej swobody.

- Nie wierzysz, że osiągnęłaś już ten etap?

Przypominając sobie poranną rozmowę z Harri

sem, Debra odrzekła z przekonaniem:

- Myślę, że w końcu zaczynam go osiągać. W każ

dym razie, mam taką nadzieję. Kiedy teraz oglądam

dany odcinek serialu, to od razu wiem, kto napisał

scenariusz. Don, Martin, Steve - każdy z nich ma

swój odrębny styl. Przez długi czas naśladowałam Ja-

sona. Mam nadzieję, że teraz się to zmienia.

Przez chwilę żadne z nich się nie odzywało. Gdy

Graham przerwał wreszcie ciszę, w jego głosie za

brzmiała troska:

- Czyżbym wyczuwał jakąś gorycz?

- W sprawie Jasona?

Skinął głową. Odrzucając włosy z twarzy, wzruszyła

ramionami.

- Nie ma powodu, żebym czuła gorycz. Jason był

wspaniałym nauczycielem. To dzięki niemu zrobiłam

karierę i mam środki do życia. Bez niego nie byłabym

tym, kim jestem.

128

- Pod każdym względem? Czy gdyby nie Jason, na

dal mieszkałabyś w Nowym Jorku?

Zastanawiając się nad jego pytaniem, przesunęła

palcem po dolnym rzędzie klawiszy w maszynie do pi

sania.

- Tak. Chyba tak. Ale tylko dlatego, że Jason

uwielbiał miasto. Ja od dawna chciałam się stamtąd

wynieść.

- Czy to... był jeden z problemów?
- W naszym małżeństwie? Dobry Boże, nie! - Za

śmiała się łagodnie. - Wątpię jednak, czy Jason zda

wał sobie sprawę, co myślę na ten temat, a ja nie

chciałam z tego robić problemu. Był szczęśliwy. A za

tem i ja byłam szczęśliwa.

Graham uśmiechnął się ironicznie.

- Jaki śliczny układ.
- Ale tak było! - wykrzyknęła Debra, przeciwsta

wiając się jego sarkazmowi. - To znaczy, dobrze prze

żyliśmy ze sobą pięć lat. Był dla mnie dobry. Prowa

dziliśmy bardzo aktywne życie... dużo przyjęć, no i...

i oboje odnieśliśmy sukces.

- Więc co się stało?

Nie spodziewała się, że spyta tak bez ogródek.

Znów spojrzała w dół, na maszynę, i zmarszczyła czo

ło. Jakoś nie potrafiła się zdobyć na powiedzenie mu

całej prawdy. Była zbyt upokarzająca.

- Och... chyba po prostu potrzebowaliśmy rozłąki.

Jakoś tak poszliśmy w różne strony.

- Tak nagle?

Cały czas unikała jego wzroku.

- Uhmm.

- To dziwne. Naprawdę smutne. Wydaje się, że

między tobą i Jasonem było dobrze. Żeby tak po pro

stu... nagle się rozstać... To nie wróży najlepiej wszyst

kim tym rzekomo szczęśliwym małżeństwom, prawda?

129

Wystarczyło, że obrzuciła go jednym szybkim spoj

rzeniem, i od razu zrozumiała, że dała się złapać na

haczyk. Ani przez moment nie wierzył, że ona i Jason

po prostu oddalili się od siebie. Ale w końcu, dlacze

go miałby tak sądzić? Ludzie niezmiennie zakładali,

że aby odnieść sukces jako telewizyjna scenarzystka,

trzeba się z kimś przespać, a żeby to zrobić, należy

prowadzić ryzykowny i nieuczciwy tryb życia. Ona

i Jason nie postanowiliby się rozstać ot tak, dla zaba

wy. Nie, musiał między nimi nastąpić jakiś poważny,

dramatyczny konflikt.

I rzeczywiście tak było. Ale Debra nie chciała o tym

mówić.

- Przypuszczam, że przeżywaliśmy kłopoty, jak in

ne pary - zaproponowała, by zaspokoić jego cieka

wość.

- Ale kochałaś go?
- Tak. Kochałam. Przez jakiś czas absolutnie wiel

biłam. Gdy go poślubiłam, myślałam, że potrafi czynić

cuda. Zdawał się wiedzieć wszystko i znać wszystkich.

Może... może po prostu nie potrafiłam mu dorównać.

Graham obrzucił ją karcącym spojrzeniem.

- Ani trochę w to nie wierzę. A może było odwrot

nie? - Widząc jej zdumienie, wyjaśnił: - Może stałaś

się dla niego zagrożeniem?

- Oczywiście, że nie! Nie mogłam się z nim rów

nać.

- Ty mogłaś tak uważać, lecz on mógł nie być pew

ny siebie.

Przez chwilę zastanawiała się nad taką ewentualno

ścią. Nagle energicznie pokręciła głową.

- Nie. Jason był absolutnie pewny siebie. Wiedział,

kim był i czego chciał. - Jej własne słowa wywołały

ukłucie w sercu i lekki dreszcz. Przecież on chciał Jac-

kie. Tak po prostu.

130

Graham szybko wyjął ręce z kieszeni i podszedł do

kominka.

- Zaczyna się robić chłodno. - Przykląkł, wrzucił

na popiół, który pozostał z ubiegłego wieczoru, nowe

drwa i wziął z obudowy kominka długą zapałkę, by

rozpalić ogień. Dopiero, gdy uznał, że polana się za

jęły, odsunął się nieco, aby do Debry dotarła fala cie

pła. Nie usiadł, a tylko przykląkł na jednym kolanie,

na drugim wspierając przedramię.

Debra obserwowała go ostrożnie, niepewna, jak

bardzo Graham zamierza się tu rozgościć. Nie cho

dziło o to, że była zajęta. Wręcz przeciwnie, popołu

dnie miała wolne. Właściwie, jak się tak głębiej za

stanowiła, doszła do wniosku, że lubi z nim

rozmawiać, mimo tematu, który poruszyli. To dziw

ne... Nie była w stanie myśleć o Jasonie, ani tak swo

bodnie o nim mówić, od czasu, gdy dowiedziała się

o jego zdradzie.

Jakby odgadując jej myśli, Graham spytał:
- Czy jest ci trudno... nadal z nim pracować?

- Odległość czyni cuda - uśmiechnęła się delikat

nie. - Nie muszę się kontaktować bezpośrednio z Ja-

sonem. Teraz najbliższy kontakt mam z nim wtedy,

gdy oglądam napisane przez niego odcinki serialu.

- A czy nie ma jakichś zebrań współpracowników,

czy czegoś takiego?

- No może, od czasu do czasu.
- Mogłabyś więc do nich wrócić...

- Nie chcę! I naprawdę nie ma takiej potrzeby. Po

za tym... jestem tu bardzo szczęśliwa.

Spojrzał na nią z ukosa.

- Jak długo?

- Słucham?

- Jak długo będziesz tu szczęśliwa? - Pomyślał

o Joan. Stanowczo sprzeciwiała się wyjazdom na wieś.

131

Dla niej wakacje to był lot do Paryża, Acapulco czy na

jakieś wyspy.

Debra odetchnęła głęboko, udając rozdrażnienie.

- No i znowu... stara śpiewka Grahama. Zamie

rzam tu pozostać! Jak mogę cię o tym przekonać?

- Słyszę, co mówisz, ale ciągle mam wątpliwości.

Z tego, co powiedziałaś, byłaś w Nowym Jorku bardzo

zajęta, udzielałaś się towarzysko. To musi być dla ciebie

spora odmiana. Po jakimś czasie zaczniesz się nudzić.

- I zacznę odrywać mojego cieślę od pracy, zaga

dując go na śmierć? To masz na myśli? - Nieznaczny

uśmiech w kąciku ust sprawił, że jej słowa nie za

brzmiały ostro.

Graham odpowiedział równie żartobliwie.

- No cóż, miałbym się wtedy czym przejmować.

Właśnie zaczynam ogromną pracę. Nie chciałbym, że

by pogaduszki z panią domu opóźniały ją w takim sa

mym stopniu, jak na przykład czekanie na dostawę

nowego kotła centralnego ogrzewania. A propos -

od spraw żartobliwych przeszedł do praktycznych -

system paneli termicznych, który mam na myśli, powi

nien ci zapewnić większość energii do ogrzania wody.

- Wspaniale!
- Chciałbym jednak zainstalować dodatkowy pod

grzewacz wody, chociaż przez większość czasu będzie

mógł być wyłączony.

- Brzmi nieźle - kiwnęła głową. Nagle przypo

mniała sobie dyskusję, którą przerwała wzmianka

Grahama. - Posłuchaj, jeżeli cię zatrzymuję...

- Nie zatrzymujesz. Już prawie skończyłem pracę

w powozowni. W poniedziałek przyjdzie tu jeden gość

i od razu rano przeniesiemy tam twoje rzeczy. Potem

będę mógł zacząć pracować tutaj.

Debra uśmiechnęła się zadowolona, wyprostowała

nieco plecy, po czym westchnęła.

132

- No cóż, zatem pewnie będziesz chciał już poje

chać do domu... Mieszkasz sam?

- Uhmm. - Nie uczynił żadnego ruchu, żeby

wstać.

- Niedaleko?
- Niezbyt daleko. Około szesnastu kilometrów

w tamtym kierunku - wskazał na północ.

- W pobliżu tej góry?

Wolno skinął głową, najwyraźniej nie śpiesząc się

bardziej od niej. Być może - zastanawiała się - on

także dobrze się czuje w jej towarzystwie. Dziwne...

nie czuła się zagrożona... ani winna...

- Byłeś kiedyś żonaty? - Skarcił ją spojrzeniem,

szybko stanęła w swojej obronie. - Ja ci opowiedzia

łam o sobie. To uczciwe pytanie.

Uśmiech pojawiał się na jego twarzy powoli, ale

jednak był dla niej wspaniałą nagrodą.

- Tak sądzę. - Nieco przygasł. - Tak, byłem raz

żonaty.

- Ale nie tutaj.

- Nie.

I znów nie zamierzał jej powiedzieć, skąd przybył.

Już po raz drugi unikał wyjawienia tego. Mogła się tyl

ko domyślać, że nie był to dla niego przyjemny temat.

Czyż mogła się z nim spierać? Przecież dopiero co sa

ma wymijająco odpowiedziała na jego pytanie doty

czące rozpadu jej małżeństwa. Przynajmniej mogła się

czuć trochę usprawiedliwiona, skoro on też coś taił.

- To było dawno temu?
- Bardzo.

- A jednak nie ożeniłeś się ponownie. - Nie mo

gła tego zrozumieć. Był przystojny, miły, odnosił suk

cesy w pracy.

- Nie - odparł po prostu. Sięgnął po pogrzebacz

i przesunął polana w kominku.

133

- Nie czułeś się samotny? - spytała.

- A gdzie tam... Mam tu dużo roboty. Wciąż je

stem zajęty. - Jego odpowiedź była wymijająca i obo

je o tym wiedzieli. Mnóstwo roboty to było coś zupeł

nie innego niż bycie samotnym. Ludzie często

wynajdują sobie jakieś zajęcie tylko po to, żeby nie

odczuwać samotności.

Graham wpatrywał się w ogień, a Debra przygląda

ła się jemu. Jego mocno zarysowany, ostry profil paso

wał do tego, kim był i gdzie postanowił spędzić tych

osiem lat. Pomyślała, że zbyt wiele wniosków wyciąga

na podstawie jego wymijających odpowiedzi, że tylko

wyobraża sobie, iż znajdują się w podobnej sytuacji.

Graham niekoniecznie musiał pochodzić z wielkiego

miasta, tak jak ona. Bardzo prawdopodobne, że więk

szość życia upływała mu w takim powolnym rytmie,

w jakimś innym małym stanie, w innej wiejskiej okoli

cy. Oczywiście, pozostawała jeszcze sprawa planów,

które dla niej wykonał. Musiał się gdzieś tego nauczyć.

No ale przecież w wielu mniejszych miastach były róż

ne świetne szkoły... Gdzie on studiował? Otworzyła

usta, żeby go o to zapytać, ale zadzwonił telefon.

Graham odwrócił głowę w kierunku aparatu, ale to

Debra podniosła słuchawkę.

- Halo?

Od razu rozpoznała głos w słuchawce i uśmiechnę

ła się.

- Mam się dobrze, Stuart. A ty?

Jej starszy brat właśnie rozpoczął swą - potoczystą

i długą - odpowiedź, kiedy Debra poczuła na sobie

groźne spojrzenie Grahama. Przeniosła na niego

wzrok i aż się cofnęła.

134

R O Z D Z I A Ł

Rozmawiając z Grahamem, Debra spędziła czas

zaskakująco przyjemnie; była niezwykle zrelaksowa

na. Kiedy więc nagle tak groźnie na nią spojrzał, na

tychmiast poczuła, że coś utraciła. Nagle zrozumiała.

Przykryła dłonią słuchawkę i pośpiesznie wyszep

tała:

- Stuart jest moim starszym bratem.

Monolog starszego brata gwałtownie się urwał.

- Kto tam jest? - mruknął, jak zawsze ostrożnie

podchodząc do czegoś, czego nie znał.

Debra nie spuszczała wzroku z Grahama, posyłając

mu karcące spojrzenie, by nie był już tak naburmu

szony.

- To facet, który pracuje przy remoncie mojego

domu - wyjaśniła pośpiesznie. - Właśnie omawiali

śmy pewne sprawy.

Było to właściwie zgodne z prawdą - pomyślała -

choć może trochę mylące.

- Aha. A kto to jest?

- Nazywa się Graham Reid. Ci, którzy go polecili,

bardzo pozytywnie się o nim wyrażali.

W jej spojrzeniu pojawiła się złośliwa figlarność;

Graham odwrócił wzrok. Debra zamierzała jeszcze po

chwalić sporządzone przez niego plany, lecz Stuart jej

przerwał.

- Jesteś z nim sama?

Burkliwy i podejrzliwy ton głosu brata sprawił jej

ból. Stuart zawsze był wobec niej opiekuńczy, ale nie

135

tak dawno zawiódł ją właśnie wtedy, gdy mógł pomóc.

Nawet jego rzekomy konflikt interesów był tu słabym

usprawiedliwieniem.

- Wszystko w porządku, Stuart - wycedziła

przez zęby i zmusiła się do zachowania spokoju. -

Ale chyba ci przerwałam. Coś mówiłeś... coś o ma

mie?

W głosie Stuarta pojawiło się więcej irytacji niż

oschłości.

- Dzwoniła przed chwilą. Rozmawiałaś z nią?

- Nie rozmawiałam od paru dni.
- Poczekaj, aż usłyszysz najświeższe nowiny.

- Czekam.

Graham sięgnął po kolejne polano, dołożył do

ognia, po czym wstał. Debra obserwowała jego ruchy,

mając nadzieję, że nie wyjdzie. Była gotowa w każdej

chwili zakończyć rozmowę ze Stuartem.

- Tym razem chce mieć uroczysty ślub. - W jego

słowach pobrzmiewało mnóstwo pogardy.

To, że matka pragnęła uroczystego ślubu, rzeczywi

ście było dla Debry nowiną, chociaż od dawna uważa

ła ją za ekscentryczkę.

- To znaczy z ministrantami, druhnami, płatkami

róż i długim trenem przy sukni? - spytała.

- No właśnie! Ona nie może tego zrobić! To jej

czwarty ślub, na miłość boską!

Debra wzięła głęboki oddech, próbując nie tracić

cierpliwości.

- Wiem, że to jej czwarty ślub.

- To nieprzyzwoite.

- Nie, jeżeli właśnie tego chce.
- A ten idiota Gardner...

- Lubię Gardnera.

- On chce, żeby się przeprowadziła z nim do Palm

Beach. Wiedziałaś o tym?

136

- Nie. Ale uważam, że to świetnie. - Uśmiechnęła

się, dodając żartobliwym tonem - Mama ma wystar

czająco dużo lat, żeby dać sobie z nim radę.

- Tak myślisz? A przypomnij sobie, jak było ze

Stanleyem.

- To nie była jej wina. Wyszła za Stanleya, bo

uwielbiała go mieć przy sobie. Był czarującym towa

rzyszem. Skąd mogła wiedzieć, że on to potraktuje jak

dobrze opłacane zajęcie?

Stuart żachnął się:

- Powinna była wiedzieć.

- Daj spokój. Była zakochana!

- Zakochana? Naprawdę tak myślisz? No a co

z Michaelem?

- Z Michaelem było inaczej. Kiedy za niego wy

chodziła, przeżywała chwile słabości po rozwodzie

z tatą i sądziła, że potrzebny jej spokojniejszy, łagod

niejszy mężczyzna.

- I przypuszczam, że jego też kochała?
- Na swój sposób.

Graham stał oparty o obudowę kominka i inten

sywnie wpatrywał się w ogień, który właśnie podsy

cił.

Debra zdawała sobie sprawę, że czeka, aż ona

skończy rozmowę.

- Posłuchaj, Stu. To nie jest nasza sprawa.

Stuart nie dał się zbyć.

- Ona jest naszą matką. Oczywiście, że to nasza

sprawa! Myślę, że powinniśmy jej trochę przemówić

do rozumu.

- I tutaj się mylisz. To jej życie. Ona wie, co robi.

W tej chwili szczerze wierzy, że jest zakochana

w Gardnerze. Co będzie w przyszłym tygodniu... czy

w przyszłym miesiącu... tego nie wie nikt.

- Uciekasz od tematu.

137

Poczuła, że zaczyna się coraz bardziej irytować.

Stuart potrafił wzbudzać w niej takie uczucia.

- Od niczego nie uciekam! Myślę po prostu, że po

winniśmy zostawić mamę w spokoju.

- Ale przecież jesteśmy jej coś winni.
- Masz rację. Jesteśmy jej winni lojalność i wspar

cie. Tylko że to nie jest twoja specjalność, co?

Stuart postanowił całkowicie zignorować jej doci

nek.

- Jesteśmy jej winni dobrą radę.

- Dobrą radę? - krzyknęła Debra. - A kim my je

steśmy, żeby dawać jej dobre rady? Moje małżeństwo

właśnie diabli wzięli, a twoje... no cóż, ty akurat masz

za żonę świętą kobietę, która wytrzyma wszystko, no,

może poza napaścią i pobiciem! Gdyby przyszło co do

czego, Stuart, to nasze rady będą guzik warte! - Za

milkła na chwilę, zirytowana; opuściła głowę i potarła

dłonią czoło. - Słuchaj, muszę już kończyć - wyszep

tała przygnębiona.

- Chcesz iść na ten uroczysty ślub?

- Nie zamierzam iść na żaden ślub! Nie ma mnie

tam, pamiętasz?

- Łatwo możesz wrócić. Będzie chciała, żebyś

przyszła.

- Po prostu będzie musiała mnie zrozumieć.

W gruncie rzeczy, ty możesz jej to wytłumaczyć. Je

steś mi coś winien.

Nie cierpiała tych telefonów, nie cierpiała!

- Jestem ci coś winien?

- On był twoim najlepszym przyjacielem, Stuart!

Cały czas o wszystkim wiedziałeś! - W przypływie

emocji, Debra zapomniała na chwilę o obecności

Grahama i ponownie zwróciła na niego uwagę do

piero wtedy, gdy lekko poruszył nogą. Spojrzała na

niego z obawą i stwierdziła, że wlepia w nią wzrok.

138

Zerknęła w bok i ściszyła głos. - Będę zmuszona

zadzwonić do ciebie innym razem, Stu. Do widze

nia.

Tylko przenikliwy wzrok Grahama powstrzymał ją

od trzaśnięcia słuchawką. Celowo powoli odłożyła ją

na widełki, podobnie jak celowo patrzyła w bok, do

póki nie minął jej gniew. Zamiast niego pojawiło się

jednak coś innego - krępująca świadomość wypowie

dzianych przed chwilą słów.

- Przepraszam - wyszeptała. - Nie musiałeś tego

wysłuchiwać.

Graham nie odpowiedział. Po prostu czekał, zakła

dając, że jeśli ona zechce mu coś z tego wszystkiego

wyjaśnić, to po prostu to zrobi. W swoim czasie.

- Moja matka myśli o ponownym wyjściu za mąż -

zaczęła Debra niepewnie. Podeszła do okna. - To bę

dzie jej czwarty ślub. Chce, żeby był wyjątkowy. - Ob

jęła się rękoma w pasie.

Graham cicho podszedł do niej od tyłu i oparł się

o ramę okienną.

- Potrafię to zrozumieć.

- Mój brat nie potrafi. Chce jej to wybić z głowy.

- Uroczysty ślub czy małżeństwo?
- Jedno i drugie... Tylko nie mogę pojąć, dlaczego

on uważa, że to jest jego sprawa.

- On sam jest żonaty?

Wpatrując się w postrzępioną linię horyzontu po

nad wiecznie zieloną roślinnością, Debra zmarszczyła

czoło i odparła:

- Myślę, że można tak to nazwać. - Nagle zamil

kła, usiłując znaleźć słowa, które potrafiłyby wyrazić

dręczące ją uczucie. - Graham - zaczęła i odetchnę

ła głęboko. Spojrzała na niego, a potem znów na ho

ryzont. Ponownie wzięła głęboki oddech, po czym

utkwiła wzrok w podłodze.

139

Wyczuwając jej wewnętrzną walkę, nie odzywał się.

Po raz pierwszy widział ją tak niepewną siebie. Chciał

wyciągnąć do niej rękę, ale nie śmiał.

Nie podniosła oczu, kiedy powiedziała cichym, peł

nym bólu głosem:

- Graham, czy ty kiedykolwiek... obwiniasz się

o to, że nie potrafiłeś utrzymać swojego małżeństwa?

Gdy powoli uniosła głowę, ujrzał ten ból w jej

oczach i zrozumiał, że jej smutek wiązał się jedynie

pośrednio z matką i bratem. Jeśli wypowiedziane

przez nią słowa zdradzały to, o czym myślała, to teraz

szukała pocieszenia u właściwego człowieka.

- Często - odparł cicho. - Bardzo często.

- Mimo że minęło już tyle czasu? To uczucie nie

znika?

Zastanowił się nad tym, co czuł w chwili rozwodu

i później.

- Myślę, że uczucie porażki pojawia się na końcu.

Przynajmniej tak było w moim przypadku. Na początku

był gniew i frustracja. Dopiero potem, gdy one minęły,

przyszło to straszne poczucie, że do niczego się nie nada

ję. Nadal czasami tak się czuję. - Myślał teraz o Jessie

i o swej całkowitej niemożności porozumienia się z nią.

- Ale tutaj odnosisz sukcesy.

- Być może jako projektant i budowniczy. Z pew

nością nie jako mąż i ojciec.

Debra pomyślała, że być może chciał mieć dzieci,

lecz nie miał.

- Czy to dlatego nigdy się ponownie nie ożeniłeś?

- Wzruszył ramionami, a ona mówiła dalej: - To

znaczy, ja na przykład czuję, że nie udało mi się coś,

co bardzo chciałam zrobić dobrze.

- To normalne uczucie, Debra.

- Ale w mojej sytuacji jest gorzej. - Nie zdając so

bie z tego sprawy, mówiła podniesionym głosem. -

140

Słyszałeś moją rozmowę ze Stuartem. Moja matka już

trzykrotnie była mężatką! Stuart traktuje swoje mał

żeństwo, jakby było... psem. Gdy ma ochotę, głaszcze

je po głowie. Kiedy nie jest w nastroju, daje mu kop

niaka i wysyła do drugiego pokoju. No a popatrz na

„Gry miłosne". Moi bohaterowie wymieniają się mał

żonkami jakby to byli partnerzy do wynajęcia... - Za

czerpnęła powietrza, po czym dodała, wyraźnie przy

bita: - Ale kim ja jestem, żeby kogokolwiek

krytykować? Wcale nie jestem lepsza. Mnie też się nie

udało. - Teraz jej głos brzmiał już niemal jak szept.

Graham myślał, że pęknie mu serce. Jeśli kiedykol

wiek czuł, że nie nadaje się do niczego, to właśnie te

raz. Tak naprawdę chciał ją wziąć w ramiona i ukoić jej

ból, powiedzieć jej, że to wszystko w ogóle nie ma zna

czenia. A jednak miało. A w każdym razie dla niego.

Rozpad jego małżeństwa wywarł ogromny wpływ na

jego życie. No i kimże on był, żeby dawać innym rady?

- Co się stało w waszym małżeństwie, Debra? -

usłyszał własne ciche pytanie.

Chwilę to trwało, zanim znalazła właściwe słowa.

A gdy je wypowiedziała, były ledwie słyszalne, stłu

mione upokorzeniem.

- Mój mąż... Jason... postanowił... przećwiczyć

swój scenariusz... z jedną ze swych głównych aktorek.

No i już. Powiedziała to. Myślała, że poczuje się te

raz lepiej, lecz miała wrażenie, że tylko poniżyła się

w jego oczach.

- On cię zdradził?

Mocniej objęła się ramionami.

- Tak.

- Tylko raz?

- O nie! - Jej gniew odżył. - To była długa opo

wieść o tym, jak żona dowiaduje się ostatnia. Wiem,

od niedawna, że to trwało wiele miesięcy. Cała ekipa

141

o tym wiedziała, wszyscy scenarzyści i pozostali, od

dyrektorów po techników. Tylko nie ja. Za bardzo

ufałam swojemu mężowi. Byłam zbyt pewna, że

w moim małżeństwie to się nie zdarzy. - Przerwała,

nie mogąc złapać tchu. - No cóż, zdarzyło się - do

dała. Opuściła ramiona i wsunęła dłonie w kieszenie

dżinsów. Lecz nagle się uśmiechnęła. - Czyż nie je

steś zadowolony, że mnie zapytałeś?

- Tak - odparł bez wahania. Mógł teraz więcej

zrozumieć... Ów chłód, który pojawiał się czasami

w jej głosie, tylko czasami - gdy mówiła o Jasonie...

Tę gorycz skierowaną ku bratu... Zdecydowanie, z ja

kim oświadczyła, że nigdy nie wróci do Nowego Jor

ku. - Ale mylisz się, Debra.

Uniosła głowę.

- Mylę się? W jakiej sprawie?

- Po pierwsze, mylisz się obwiniając się o to - mó

wił spokojnie, łagodnie. - Jeśli Jason zbłądził, to był

jego problem. Trzymałem cię w ramionach. Niczego

ci nie brakuje. - Gdyby jego głos nie brzmiał tak ko

jąco, te słowa mogłyby wywołać pożar. Lecz Debra

była w stanie jedynie lekko się zarumienić.

- Niczego nie brakuje także średnio wypieczone

mu na węglu drzewnym stekowi z polędwicy wołowej,

ale nawet on po jakimś czasie może się znudzić.

Graham uśmiechnął się.

- Stek nie pisze scenariuszy. Co wiąże się z inną

sprawą: mylisz się przypuszczając, że wszyscy gorzej

o tobie myślą, ponieważ zdradził cię mąż. Mogą jedy

nie gorzej myśleć o Jasonie. A każdy, kto uważa ina

czej, nie jest wart, żeby go brać pod uwagę.

- Mówisz tak, jakby to było bardzo proste. Ale

chodzi również o mnie. Ja sama czuję się rozczarowa

na. Chciałam, żeby nam się udało. Żebyśmy różnili się

od innych. Chciałam udowodnić, że to jest możliwe...

142

- Mówiła coraz ciszej, czując narastający ucisk w gar

dle. Z trudem przełknęła ślinę, po czym wyszeptała: -

Chyba pragnęłam uwierzyć, że to jest możliwe.

- A teraz nie wierzysz?

Przecząco pokręciła głową.
Graham bardzo delikatnie odsunął pasemko wło

sów z jej szyi.

- Może zbyt surowo się oceniasz. To znaczy, twoja

sytuacja jest wyjątkowa. Praca, którą wykonujesz, krę

gi towarzyskie, w których się obracałaś... pewnie wi

działaś wszystko, co najgorsze, jeżeli chodzi o małżeń

stwa i rozwody. - Zatrzymał dłoń na jej ramieniu,

próbując ją jakoś pocieszyć.

- Ty jesteś większym optymistą?

- Jeżeli o mnie chodzi, to nie za bardzo. Ja też się

sparzyłem. Ale tutaj poznałem mnóstwo wspaniałych

ludzi, a sporo z nich przeżyło wiele szczęśliwych lat

w małżeństwie. To może przywrócić człowiekowi wiarę.

Debra zaśmiała się cicho, zdumiona, że jest w tej

chwili do tego zdolna.

- Czuję, że trzeba by długo przywracać mi wiarę.

- Ona przyjdzie... z czasem.

W jego oczach pojawił się na chwilę cień wątpliwo

ści, ale szybko zniknął.

- Musimy w to wierzyć - dodał Graham i zamilkł.

Patrząc na niego, rzeczywiście w to wierzyła. Jego si

ła dodawała sił i jej, jego łagodność i ją czyniła łagod

niejszą. Ponownie sobie przypominała, jak ożywczo na

nią działał... Był zupełnie niekonwencjonalny. I zdała

sobie sprawę, że przy nim czuła się znacznie lepiej.

Przez chwilę zdawali się doskonale siebie rozumieć.
Graham westchnął głęboko, zsunął rękę z jej ra

mienia i przez moment, który wydawał się wieczno

ścią, ich dłonie zetknęły się w ciepłym uścisku... A po

tem rozdzieliły.

143

- No cóż... - Zrobił krok w kierunku drzwi. - Mu

szę już iść. Do zobaczenia... w poniedziałek rano?

Uśmiechnęła się i skinęła głową, a potem patrzyła,

jak Graham otwiera drzwi.

- Graham?

Zatrzymał się i obejrzał za siebie.

- Dzięki - wyszeptała.
Dotknął dwoma palcami skroni i uśmiechnął się.

- To wszystko w ramach moich obowiązków.

I wyszedł.
Debra podążyła wzrokiem za jego wysoką, smukłą

postacią. Obserwując, jak wsiada do pikapa, włącza

silnik, a potem cofa wóz po podjeździe, wróciła my

ślami do tej godziny, którą właśnie z nim spędziła,

i poczuła, że ogarnia ją jakieś rozkoszne ciepło. Nie

było już ani śladu tego mężczyzny, który dziś rano nie

mal siłą ją uwiódł. Wydawało się, że zniknął z chwilą,

gdy ona pozbyła się swego gniewu. Odnalazła przyja

ciela, który przeżył podobne katusze, jak ona, i który

potrafił ją zrozumieć.

Stała jeszcze chwilę przy oknie, patrząc na pusty już

podjazd, niewymownie wdzięczna losowi za to, że mo

gła z radością oczekiwać poniedziałku.

Był początek maja, zaczynało się robić ciepło, a za

pach unoszący się w powietrzu zapowiadał jakieś

przyjemne wydarzenia. Jasno świeciło słońce, wiał

orzeźwiający wiaterek. Debra poczuła się tak dobrze,

jak nie czuła się od tygodni.

Wcześnie wstała, szybko zebrała pościel z łóżka

i wyruszyła w swą pierwszą z wielu wyprawę z rzecza

mi - do powozowni. Skąpane w porannym słońcu

poddasze wyglądało wesoło i przyjaźnie. Debra sta-

144

rannie układała ubrania i walizki pod ukośnym stro

pem, jednocześnie cały czas wyglądając ciężarówki

Grahama. Gdy wreszcie pojawiła się na drodze i wy

kręciła na podjeździe, Debra poczuła w sobie taką

pogodę ducha, jak nigdy dotąd.

Jednak choć dla niej ten dzień zaczął się radośnie,

Graham był najwyraźniej przygnębiony. Dostrzegła

to od razu w jego twarzy, gdy wysiadł z ciężarówki,

i usłyszała to w jego głosie, gdy zajrzał przez frontowe

drzwi do głównego budynku i zawołał ją po imieniu.

Kiedy rozległ się jego okrzyk, Debra szła już z po-

wozowni do domu.

- Tutaj jestem! - zawołała, wychodząc zza naroż

nika przed budynek, by tam spotkać się z Grahamem.

Wyglądał na zmęczonego, jakby nie przespał całe

go weekendu albo miał niezłego kaca. Chociaż był

schludny, uczesany, a w dżinsach, podkoszulku z krót

kim rękawem i narzuconej na nią rozpiętej koszuli ro

boczej z denimu wyglądał dość świeżo, jego oczy mó

wiły, że coś jest nie tak.

Gdyby byli sami, Debra mogłaby zapytać, czy

wszystko w porządku. Ale towarzyszył mu pomocnik,

miło wyglądający człowiek o ciemnych, zmierzwio

nych włosach i bezpośrednim spojrzeniu, trzymający

się kilka kroków z tyłu. Patrząc na nich obu - równie

muskularnych i „gotowych poruszyć ziemię" - pomy

ślała, że być może Graham spędził ten weekend

z chłopakami w jakimś miejscowym barze. W takiej

wiejskiej okolicy pewnie było to częstym zwyczajem.

Uśmiechnęła się nieśmiało, nie wiedząc, jak go po

witać.

- Hm... witam. - Uniosła rękę i nieznacznie nią

pomachała. - Właśnie przenosiłam rzeczy.

Graham zmarszczył brwi.

- My byśmy to zrobili. Trzeba było poczekać.

145

Skwitowała to wzruszeniem ramion, po czym zmu

siła się, by przenieść spojrzenie z Grahama na jego

znajomego. Wyciągnęła w jego stronę rękę.

- Jestem Debra Barry.

Uśmiechając się wstydliwie kącikiem ust, ciemno

włosy mężczyzna mocno uścisnął jej dłoń.

- Jestem Tom. - Nagle poczerwieniał. - Właści

wie, mówią na mnie Butch. Pani też tak może mówić.

Debra uśmiechnęła się szeroko.

- Miło cię poznać, Butch. I dziękuję, że przyjecha

łeś pomóc. Obawiam się, że będziecie mieli, chłopaki,

pełne ręce roboty, wnosząc to łóżko na poddasze. -

Jej spojrzenie objęło Grahama, który patrzył na nią

z powagą. - To znaczy, szalenie mi się podobają te

spiralne schody, ale...

- Mamy swoje sposoby. Pamiętałem o nich, kiedy

budowałem te schody - odrzekł niemal mrukliwie,

a Debra znów nie mogła się oprzeć wrażeniu, że oto

widzi przed sobą lwa. Była w nim ta sama wystudiowa

na powściągliwość, ta sama rezerwa, którą - jak sądzi

ła - udało jej się rozproszyć w piątek wieczorem.

Czując się nagle niepewnie, zmusiła się do uśmie

chu, jeśli nie z powodu Grahama, to z myślą o męż

czyźnie, którego przyprowadził ze sobą.

- Cóż, a zatem... Czy któryś z was chciałby wypić fi

liżankę kawy, zanim się do tego zabierzecie? - Już

dużo wcześniej przygotowała cały dzbanek kawy.

Twarz Butcha pojaśniała i już otworzył usta, by przy

jąć jej propozycję, lecz Graham uprzedził go, mówiąc:

- Po prostu zostaw ją w kuchni. Chyba zaczniemy

od tego łóżka. Najpierw zrobimy najtrudniejszą robo

tę. - Wskazał gestem, by Butch podążył za nim, po

czym poszedł powoli w kierunku domu, zostawiając

Debrę zadumaną nad tym, co też takiego uczyniła, że

wywołała oburzenie.

146

Po chwili rozmyślań stwierdziła jednak, że niczego

złego nie zrobiła. On był po prostu w kiepskim humo

rze. Westchnęła i wróciła do powozowni, by dalej ukła

dać swe rzeczy. Uznała, że lepiej nie wchodzić Graha

mowi w drogę, czego wyraźnie od niej oczekiwał.

Nie mogła jednak oprzeć się podglądaniu, jak męż

czyźni z mozołem przenoszą duże mosiężne łóżko przez

podwórze, ostrożnie wnoszą je przez duże podwójne

drzwi do powozowni i stawiają u podnóża schodów wio

dących na poddasze. Usiadła przy ścianie, z nogami

zwisającymi za krawędź poddasza, i tak dyskretnie, jak

to tylko było możliwe, obserwowała, jak krzątają się

przy stosie lin i bloczków. Ku jej zdumieniu, cała ta ope

racja była prosta - przynajmniej dla człowieka o takich

umiejętnościach technicznych, jakie posiadał Graham.

W krótkim czasie duże łóżko zostało uniesione na li

nach w górę, opuszczone za barierką na poddasze i od

powiednio ustawione pod przezroczystą kopułą.

- Wspaniale! - krzyknęła, obserwując to wszystko

z podziwem. - Znakomicie tam pasuje!

Z rękoma na biodrach, Graham skinął głową, zga

dzając się z nią, po czym pochylił się, by pozbierać

rozrzucone narzędzia. Odezwał się natomiast Butch.

- Rzeczywiście wygląda dość ładnie. Dobre miejsce.

Dużo światła. - W jego głosie pobrzmiewał jakiś tutej

szy akcent, czego nie dawało się wyczuć u Grahama.

- Też tak myślę - zauważyła Debra, uśmiechając

się. - Promienie słońca wpadają przez kopułę, dzia

łając jak naturalny grzejnik.

Butch spojrzał w górę.

- Później może tu nieźle przygrzewać.

- W porządku. Lubię ciepło. A poza tym, jak się

otworzy te duże podwójne drzwi, to będzie tu wpadał

wiatr.

Głos z dołu przerwał im rozmowę.

147

- Chyba nie będziesz w nocy otwierać drzwi? Trzy

mam tu swój sprzęt! - Po tej uwadze nad schodami

pojawiła się głowa Grahama, który posłał Debrze

znaczące spojrzenie, po czym znów zszedł na dół.

- Nie w nocy! - zawołała za nim Debra. - Ale

w dzień mam zamiar to robić! - Jej oświadczenie by

ło równie śmiałe jak jego, aż Butch mrugnął do niej

porozumiewawczo. Graham nie odezwał się już, więc

Debra się uśmiechnęła. - Tak, jakby ktoś potrzebo

wał jego starego sprzętu - zażartowała, mówiąc bar

dzo cicho. - Tak naprawdę mogliby ukraść tę nową

lampę, którą kupiłam w zeszły weekend. - Nagle za

interesowała się: - Mieszkasz w pobliżu, Butch?

- Tak, proszę pani. W drugim końcu tego mia

steczka.

- Z rodziną? - W ocenie Debry, chłopak miał nie

wiele ponad dwadzieścia lat.

- Tak, proszę pani.

- Nie mów „proszę pani". Tak mógłbyś mówić do

mojej matki. Jestem Debra.

Uśmiechnął się szeroko.

- W porządku, Debra. Mieszkam z mamą, tatą

i czterema młodszymi braćmi.

- Czterech chłopców? I wszyscy są tacy wysocy jak

ty? - Z pewnością miał ponad metr osiemdziesiąt.

- Niee... Ale ja jestem najstarszy. Po prostu jeszcze

mnie nie doścignęli...

- Butch! - znów dobiegło z dołu. - Pomóż mi! -

I znów wyłoniła się znad schodów głowa Grahama. -

To znaczy, jeżeli w czymś nie przeszkadzam. - Bystre

bursztynowe oczy spoglądały to na Debrę, to na chło

paka.

Debra i Butch wymienili między sobą spojrzenia,

z trudem kryjąc rozbawienie, po czym pomocnik Gra

hama wzruszył ramionami i zszedł po schodach. W po-

148

czuciu winy, że tak bezczynnie obserwowała pracę

mężczyzn, Debra sięgnęła po świeżą pościel, którą

przyniosła tu wcześniej, i zaczęła ją rozkładać na łóżku.

- Czy te kartonowe pudła z jadalni też mają się

znaleźć na poddaszu? - zawołał Graham parę minut

później.

Debra przez chwilę się zastanawiała.

- Nie, może ustawcie je tu na dole. Na górę wnie

ście tylko rzeczy z salonu.

Usłyszała oddalające się kroki. Energicznie potrzą

snęła poduszkami i położyła na łóżku kołdrę w kolo

rach jasnoniebieskim i kremowym. I ponownie zain

teresowała się tym, co porabiają mężczyźni.

Kolejne pudła - większość tego, co przywieziono

ciężarówką w czasie przeprowadzki - zostały usta

wione przy tylnej ścianie, na parterze powozowni. De

bra zauważyła, że najpierw pojawiał się z pudłem

Graham, stawiał je na podłogę i znikał, potem przy

chodził Butch, wykonywał te same czynności i znów

ustępował miejsca Grahamowi.

Ze swojego wysokiego stanowiska Debra obserwo

wała ich w milczeniu. Jedynie od czasu do czasu męż

czyźni zerkali w jej stronę. Oczy Grahama były mrocz

ne i tajemnicze, a Butcha nieco jaśniejsze i bardziej

przyjazne. Do niego też ośmieliła się odezwać.

- Czy ty się tym zajmujesz zawodowo, Butch? -

zawołała na dół, wspierając łokcie na barierce i luźno

splatając dłonie.

- Przenoszeniem rzeczy? - Zaśmiał się. - Nie,

proszę pani... hm, przepraszam. Uczę się.

- Naprawdę? - wykrzyknęła, jakby ją to ucieszyło.

- Gdzie?

- Na U N H . To jest, na Uniwersytecie New

Hampshire. Właśnie powinienem wkuwać do egza

minów. Ale kiedy zadzwonił Graham, nie mogłem

149

się oprzeć możliwości wyrwania się z domu. - Usta

wił kolejny karton i stał z rękoma opuszczonymi

wzdłuż tułowia.

- Co studiujesz? - spytała żywo tym zainteresowa

na Debra.

- Weterynarię. Kocham zwierzęta.

Debra była zafascynowana.

- Chcesz być weterynarzem? To wspaniale!

Właśnie w tym momencie pojawił się Graham z ko

lejnym ładunkiem i skutecznie przerwał im rozmowę

groźnym spojrzeniem. Butch, któremu przypomniał

w ten sposób o jego obowiązkach, natychmiast odszedł

w stronę domu. Debra obserwowała, jak Graham wy

konuje kolejne czynności, a potem wychodzi. Gdy wró

cił Butch, na nowo podjęła przerwaną rozmowę.

- Miałeś w domu zwierzęta?

Wydawał się równie chętny do rozmowy, jak ona.

- U mnie w domu? Niee... Jeden z moich braci ma

taką paskudną alergię na sierść, więc nigdy nie wolno

mi było trzymać w domu zwierząt. Ale sąsiedzi mają

ich mnóstwo, no i sąsiedzi sąsiadów, i ich sąsiedzi.

W tym hrabstwie jest bardzo dużo zwierząt. Przydał

by się jeszcze jeden weterynarz - powiedział i posta

wił pudło na miejsce.

- Więc chciałbyś tu otworzyć przychodnię dla

zwierząt?

To zabawne - pomyślała - istnieje taki mit, że

dzieciaki opuszczają wieś i jadą do miasta, jak tylko

staje się to możliwe. W każdym razie, tak uważają lu

dzie z miasta, którzy naturalnie chcieliby wierzyć, że

ich sposób życia jest marzeniem każdego.

- Tutaj... albo gdzieś indziej w tym stanie - od

rzekł Butch.

- Podoba ci się takie spokojne życie?

Uśmiechnął się szeroko.

150

- Spokojne życie? Do cholery... przepraszam pa

nią... tutaj bywa czasami niezłe zamieszanie. Na

przykład w zeszłą sobotę, w starej fabryce włókien

niczej nad rzeką. Taki jeden facet z Bostonu chce ją

przekształcić w kompleks drogich mieszkań własno

ściowych, no a tutejsi zaciekle się przed tym bro

nią...

Wrócił Graham. I znów rozmowa się urwała. Butch

się wycofał. Graham ustawił karton na podłodze i na

gle, zamiast wrócić po kolejne pudło, jak się spodzie

wała Debra, spojrzał na nią, podparł się pod boki i za

czął wchodzić po schodach.

Widząc to, poczuła lęk, który tylko trochę łagodzi

ła świadomość, że Butch zaraz wróci. Gdy Graham

stanął przed nią w odległości niecałego metra, wypro

stowała się i spojrzała mu prosto w twarz.

- Co ty wyprawiasz z Butchem? - spytał niskim,

pełnym napięcia głosem.

Zdziwiła się.

- Rozmawiam z nim. To miły chłopiec.

- Co powiedziałaś?
- To miły chłopiec. - Dopiero gdy to powtórzyła,

zdała sobie sprawę, że Graham usłyszał ją również za

pierwszym razem. W tym momencie jej obawy pogłę

biły się jeszcze.

- Tak, to miły chłopiec. Zapamiętaj to sobie. -

Bardziej niż jego słowa rozzłościła ją ostrość tonu, ja

kim je wypowiedział i sposób, w jaki zmarszczył przy

tym czoło. Gdy już zamierzał odejść, gwałtownie wy

ciągnęła rękę i chwyciła go za ramię.

- Zaczekaj chwilę. Co chcesz przez to powiedzieć?

- Prawie nie zwróciła uwagi na to, że Butch wrócił,

a potem znowu wyszedł, natomiast bardziej zaintry

gowała ją sprężystość mięśni Grahama. Cofnęła rękę,

jak oparzona.

151

- Chcę powiedzieć... - zaczął powoli - że Butch

jest młody i łatwo zrobić na nim wrażenie. Nie ma po

jęcia, jak sobie poradzić z takimi kobietami, jak ty,

a ja nie chcę, żeby musiał tego próbować. On ma te

raz wiele spraw na głowie. Nie potrzebna mu jakaś

młodzieńcza miłość.

- Jest miły, czego nie mogę powiedzieć o tobie.
- Ma robotę do zrobienia. I ja też. A skoro już je

steśmy przy tym temacie, to chcę ci powiedzieć, że

w ciągu kilku najbliższych miesięcy będą tu od czasu

do czasu pracować jeszcze inni mężczyźni. Jeśli nie

będziesz uważać, to zaczną się plotki....

- Że jestem przyjaźnie nastawiona do ludzi?

Patrzył na nią chłodno.

- Że tu polujesz. No wiesz, bogata rozwódka lądu

je w lesie w poszukiwaniu... niedźwiedzi.

- To odrażające, Graham! - krzyknęła, po czym

ściszyła głos, bo znów pojawił się Butch. - A poza

tym, nie jestem bogata!

- Jesteś rozwiedziona i do wzięcia.

- Jestem rozwiedziona. Nie jestem do wzięcia!

- Czy dlatego nie było się przez cały weekend?

- Co takiego?
- Próbowałem do ciebie dzwonić. Nikt nie podno

sił słuchawki. Jak na kobietę, która szuka ucieczki od

nerwowego trybu życia, to jesteś bardzo aktywna.

- Więc ty uważasz, że spędziłam ten weekend na hu

lankach? - Znów podniosła głos. - Ha! To raczej ty

wyglądasz na skacowanego! Tak się składa, że pojecha

łam na północ, przez góry. A ponieważ chciałam wy

łącznie sobie sprawić przyjemność, postanowiłam za

trzymać się na noc w zajeździe. To była bardzo

relaksująca wyprawa. - Nagle spoważniała, przypomi

nając sobie zasadniczy temat tej rozmowy. - A jeżeli

chodzi o twoje obleśne imaginacje, to są kompletnie

152

chore. Byłam sama... przez cały weekend... Oczywiście

nie licząc właścicieli zajazdu, innych gości, kelnerek

w restauracji, faceta, który nalał mi benzyny do baku,

no i uroczej starszej pani w Informacji przy autostradzie

Kancamagus. - Przerwała na moment, by zaczerpnąć

powietrza. - Ale nie, nie uwiodłam po drodze żadnego

niedźwiedzia. Nie jestem aż taka napalona!

Świadom, że Butch lada chwila może wrócić, Gra

ham usiłował mówić cicho.

- Czy właśnie o tym świadczyło to, co się stało

w piątek? Już niemal błagałaś...

W pierwszym odruchu chciała dać mu w twarz. Ale

po chwili, pojmując sens tej całej dyskusji, uśmiechnęła

się. I zrobiła to z nagle rosnącym zachwytem. - Dlacze

go, Grahamie Reid, wydaje mi się, że jesteś zazdrosny?

- Zazdrosny? Ja? O kogo?
- O Butcha... albo o jakiegokolwiek innego męż

czyznę, który mógłby się znaleźć na mojej drodze. -

Wciąż się uśmiechając, skrzyżowała ręce na piersi,

przyjmując zuchwałą pozę. - Jesteś zazdrosny.

Popatrzył na nią ponuro.

- Zazdrosny? Niedoczekanie twoje! Nie masz ni

czego, czego ja pragnę.

- Nie? - drażniła się, podchodząc bliżej i mówiąc

bardzo cicho. - Ja też cię poczułam w ubiegły piątek.

Mężczyźni mają tę słabość, wiesz.

Przez długą chwilę Graham w ogóle się nie odzywał.

Debra stała tuż przy nim, spoglądając mu w twarz, prze

konana, że miała rację, lecz mając przy tym nadzieję, że

nie posunęła się za daleko. Graham wziął głęboki od

dech, aż napiął mu się na piersi podkoszulek. W ogóle

wydał jej się jakby wyższy. Nagle się uśmiechnął.

- Jesteś cwana, Debro Barry. Masz odpowiedź na

wszystko. Teraz rozumiem, dlaczego jesteś dobra

w swoim fachu. Dialog to twoja specjalność.

Pozostając pod wpływem jego uśmiechu, Debra nie

była w stanie zareagować inaczej, jak tylko tym sa

mym, tyle że w nieco bardziej nieśmiałej wersji. Jak

mu się udawało w jednej chwili tak ją poruszyć,

a w następnej uspokoić uśmiechem - pozostawało

zagadką. A jednak tak właśnie było.

- Posłuchaj, Graham - zaczęła łagodnie. - Jeżeli

to jest coś warte, to powiem, że naprawdę nie mam

żadnych planów dotyczących Butcha... ani jakiegokol

wiek innego mężczyzny. Ty powinieneś wiedzieć, co

czuję.

Graham przyglądał się jej z tajemniczym wyrazem

twarzy. Nagle, nie mówiąc ani „tak", ani „nie", od

wrócił się, zbiegł na dół po schodach i ruszył w kie

runku głównego budynku. Do powozowni natomiast

wpadł Butch z pocztą.

- Udało mi się urządzić zasadzkę na George'a. -

Pomachał plikiem kopert, podchodząc do poddasza.

- Tyle na dzisiaj. - Wyciągnął do góry rękę i poddał li

sty Debrze, która znalazła się właśnie w połowie scho

dów. - Mam nadzieję, że to dobre wieści.

Debra dostrzegła w lewym górnym rogu koperty

znane jej dobrze logo i uśmiechnęła się.

- Tak, dobre. To... - pomachała dużą szarą koper

tą, pozostałe listy wsuwając pod pachę - da mi zaję

cie na cały tydzień.

Był to zarys fabuły jej serialu. Przysiadła na scho

dach i od razu zajrzała do koperty, Butch tymczasem

dołączył do Grahama.

Gdy Graham wrócił po krótkiej przerwie na kawę,

zastał ją na podłodze powozowni, usiłującą przykręcić.

śrubę, której nie dało się przekręcić.

- Co ty robisz? - spytał rozbawiony i zdziwiony,

obrzucając spojrzeniem długą deskę rzeźniczą, na

której klęczała.

154

- To moje biurko - mruknęła w odpowiedzi, wy

krzywiając twarz w grymasie spowodowanym wysił

kiem. Spróbowała jeszcze raz, po czym bezużyteczne

narzędzie rzuciła na podłogę. - To śmieszne. Ten

człowiek mówił... - zażartowała - że wystarczy tylko

przykręcić nogi i będę miała biurko. - Spojrzała na

Grahama pełna rezygnacji. - Dlaczego oni zawsze to

robią... Przedstawiają sprawę tak, jakby to było dzie

cinnie proste, choć wcale nie jest?

Graham przyklęknął, podniósł śrubę i przyjrzał jej

się chwilę. Rozbawiony, uśmiechnął się kącikiem ust.

- Bo są wśród nas tacy, którzy nie potrafią napi

sać listu do domu, nawet jeśli zależy od tego ich ży

cie... Ale z drugiej strony, są świetni w przykręcaniu

śrub. Poczekaj. - Poszedł do swej ciężarówki i po

chwili wrócił z ręczną wiertarką. Włączył ją do nie

dawno zainstalowanego gniazdka. Następnie ukląkł

przy desce, ołówkiem zaznaczył na niej odpowiednie

punkty, po czym kolejno wywiercił w czterech ro

gach otwory.

- Proszę - rzekł z satysfakcją. - Teraz spróbuj. -

Przytrzymał pionowo jedną nogę stołu, a Debra po

nownie zaatakowała śrubę. Po kilku minutach wszyst

ko znalazło się na swoim miejscu.

- To oszukaństwo - drażniła się z nim.
- Ale zadziałało, prawda? - Wziął od niej śrubo

kręt, dokręcił śrubę, po czym umocował kolejną nogę.

- Niektórzy z nas potrafiliby wywiercić tylko taki

otwór, przez który śruba swobodnie by przechodziła.

- Sekret - rzekł konspiracyjnym półszeptem Gra

ham - polega na tym, żeby wywiercić otworek co naj

mniej dwa lub trzy razy węższy od śrubki. Chodzi o to,

żeby wszedł weń tylko jej czubek, a potem gwint po

winien sam wkręcić się w drewno.

- Bardzo sprytnie.

155

- Jeszcze sprytniej byłoby użyć wiertarki do wkrę

cania samych śrub. Ale to uniemożliwiłoby osiągnię

cie zamierzonego celu.

- Jakiego celu?

- Własnoręcznego wykonania pracy. - Nagle Gra

ham zaczął mówić bardziej serio. - Jeśli zadanie jest

tak proste, że nie wymaga wielkiego wysiłku, to rów

nie dobrze można do tego zatrudnić kogoś innego.

Nagroda za pracę to odciski na dłoniach, pot, zmę

czenie pod koniec dnia.

- Bardziej ci na tym zależy niż na samym efekcie?

- spytała Debra, czując, że powoli zaczyna Grahama

„rozgryzać".

Przed przymocowaniem trzeciej nogi biurka, po

trzymał ją chwilę w dłoni, uśmiechając się łagodnie.

- Tak. Nawet bardziej. Przypuszczam, że ty tak sa

mo myślisz o swojej pracy. To, co miałaś w ręku, to był

zarys scenariusza?

Nie sądziła, że zauważył, jak czytała.

- Hm. Skrót fabuły... na tydzień pisania.

- Jak szczegółowy jest ten skrót?

- Nie za bardzo. Dostaję jakieś dziesięć stron

wskazówek i mam z tego zrobić sześćdziesiąt stron

scenariusza.

- Więc możesz w usta swoich postaci dowolnie

wkładać dialogi?

- Dość dowolnie. I właśnie na tym polega wyzwa

nie. Ostateczny efekt może zasadniczo zależeć od te

go, co postanowię.

- A gdybyś nie miała tej swobody? Gdyby w skró

cie, który otrzymujesz, było wszystko wyszczególnio

ne, tak że musiałabyś tylko rozbudować już wymyślo

ną fabułę?

- To by było nudne... i frustrujące.

Graham ustawił nogę biurka.

156

- Moja praca jest taka sama. Musi istnieć jakieś

wyzwanie, wymagające wysiłku umysłowego albo fi

zycznego, i musi się z tym wiązać poczucie dumy z do

łożonych starań. - Nagle uśmiechnął się wyraźnie

rozbawiony, aż Debrze serce podskoczyło w piersi. -

Oczywiście, że sam rezultat pracy też się liczy. W koń

cu tego oczekuje od nas klient.

- Właśnie. - Nagle ich role się zmieniły i teraz

Debra przytrzymywała nogę biurka, a Graham posłu

giwał się śrubokrętem. Obserwowała jego zręcznie

dłonie, podziwiając łatwość, z jaką radził sobie z na

rzędziem; chwilami wydawało jej się, że było ono

przedłużeniem palców Grahama. Zupełnie niepo

trzebnie, przypomniała sobie ciepło tych palców, spo

sób, w jaki jej dotykały.

I nagle praca była skończona. Graham zręcznie od

wrócił biurko blatem do góry; po raz pierwszy stanę

ło na własnych nogach.

- Nieźle - powiedział. - No to zanieśmy je na górę.

Ku zdumieniu Debry, dźwignął je ponownie i uło

żył sobie na ramieniu, by móc pokonać spiralne

schodki. Tak, jakby dokładnie wiedział, gdzie zamie

rzała je ustawić, postawił je tuż przy świetliku, po

czym cofnął się nieco.

- Zupełnie nieźle. A gdzie twoja maszyna do pisa

nia? - Rozejrzał się, dostrzegł ją pod spadzistym

stropem i przeniósł na biurko. Nagle potarł palcem

podbródek. - Mam tylko nadzieję, że dwa gniazdka

elektryczne, które tu zainstalowaliśmy, wystarczą. Co

ty tu masz? Maszynę do pisania, lampę, telewizor...

coś jeszcze?

- Jeszcze radio z budzikiem, ale to już wszystko.

Dwa gniazdka z rozgałęziaczami wystarczą aż nadto.

- Zachichotała. - Przecież nie będę tu aż tak długo,

prawda?

157

Graham posłał jej nieprzyjemne spojrzenie i pokrę

cił głową.

- Nie, jeśli będę miał coś do powiedzenia na ten

temat. - Nagle rozejrzał się po poddaszu, a w końcu

zatrzymał wzrok na schodach. - Mam nadzieję, że to

był dobry pomysł - wymamrotał pod nosem.

Ale Debra go usłyszała.

- Co masz na myśli?

- Mam na myśli to - westchnął - że będziesz tu

trochę odseparowana od reszty domu. A jeżeli obu

dzisz się w środku nocy i zechcesz skorzystać z toalety?

- To co?

Popatrzył ponuro.

- To będziesz musiała wędrować w ciemności aż do

głównego budynku.

- Będzie świecił księżyc. - Wzruszyła ramionami,

starannie ukrywając zachwyt z powodu jego troski.

- Tylko w bezchmurne noce. A nawet wtedy bę

dziesz się mogła potknąć Bóg wie o co... To znaczy, je

żeli w ogóle uda ci się zejść ze schodów w jednym ka

wałku. Nie wydaje mi się, żeby łatwo było schodzić po

ciemku po krętych schodach.

- Graham, nic mi nie będzie - zapewniła go. -

Kupię sobie dużą latarkę. Co ty na to?

- I tak będzie ci potrzebna - odparł posępnie.

- No to sobie taką kupię. Coś jeszcze? - spytała

nonszalancko, lecz jej nonszalancja natychmiast znik

nęła, gdy Debra dostrzegła, że Graham spojrzał na

łóżko. Zrobiła to samo. Cienie na kołdrze, tańczące

z promykami słońca prześwitującymi przez młode ga

łązki drzew, nagle wydały jej się bardzo zmysłowe.

Spojrzała w bursztynowe oczy Grahama.

Patrzyli na siebie przez moment, ponownie przeży

wając dopiero co odkryty pożar namiętności. Debra

poczuła, że krew zaczyna jej żywiej krążyć, żołądek

158

podchodzi do gardła, a kolana uginają się. Zupełnie

nieświadomie oblizała wargi, które nagle stały się zu

pełnie suche.

- Debra... - Graham ostrzegł ją głębokim tonem.

Przełknął ślinę. - To wszystko - uciął, po czym od

wrócił się i wyszedł.

Dawno już umilkły odgłosy jego kroków, lecz De

bra dopiero teraz była w stanie się poruszyć. Rzuciła

się na łóżko, i od razu pomyślała o tym, jak by to by

ło, gdyby leżeli obok siebie.

Upłynęło trochę czasu, zanim zdołała zmobilizo

wać się do pracy.

Maj rozkwitał we wszystkich pięknych zakątkach

wsi, jakie Debra odkrywała każdego dnia. Forsycje

eksplodowały kaskadami żółci, a na drzewach poja

wiły się pączki, które wkrótce się rozwinęły, tworząc

parasole zieleni. Trawa z każdym dniem zmieniała

barwę - od brązowej, poprzez szarą, aż do jasnozie

lonej.

Tak jak przewidział Graham, z południa powróciły

pięknie upierzone ptaki, przepełniając powietrze swy

mi godowymi nawoływaniami, a każdy z gatunków

wyśpiewywał własną, wspaniałą pieśń.

Graham energicznie zabrał się do pracy. Zaczął od

szczytu dachu, odrywając stare gonty.

Debra natomiast popadła w pewnego rodzaju wy

godną rutynę: rano pracowała na poddaszu, przy biur

ku obok świetlika, potem robiła sobie przerwę na

obiad, a następnie oglądała swój serial. Pisanie szło jej

dobrze. Była w stanie koncentrować się o wiele lepiej

niż kiedykolwiek wcześniej w Nowym Jorku, chociaż

trochę podejrzewała, że to poranne zdyscyplinowanie

159

wynikało z pokusy obserwowania popołudniami pracy

Grahama.

I rzeczywiście, patrzyła na niego, ukradkiem z pod

dasza, obserwując jego gibkie ciało balansujące na da

chu, a czasem zupełnie tego nie kryjąc, gdy rozmawia

ła przez telefon, który pozostał w głównym budynku.

W to, że był przystojny, nigdy nie wątpiła. Nawet

gdy dzień się dłużył, a wygląd Grahama zmieniał się

z godziny na godzinę pod wpływem zmęczenia i nie

zbyt czystej roboty, on sam wydawał jej się coraz

atrakcyjniejszy. Dostrzegała nawet takie szczegóły,

jak to, że jego włosy, coraz bardziej mokre od potu,

przylepiały się do skroni... I to, jak od czasu do czasu

rozprostowywał i zginał prawe ramię... Jak ocierał

usta grzbietem dłoni... Stanowił dla niej doskonałą in

spirację, kiedy opisywała sceny miłosne.

Dramat „Gier miłosnych" nadal codziennie rozgry

wał się na ekranach telewizorów. Harris pozwolił, by

Debra nadała Selenie nieco charakteru, tak jak chcia

ła. Gdy scenariusz dotarł do Nowego Jorku, dokona

no w nim jedynie drobnych poprawek. Debra czuła

się usatysfakcjonowana, a telefony od Harrisa ograni

czyły się do jednego tygodniowo.

Jej matka, z kolei, dzwoniła do niej co kilka dni, po

dobnie jak wtedy, gdy Debra mieszkała w Nowym

Jorku. Koszt rozmów międzymiastowych nie miał dla

niej znaczenia. Ani to, że Debra musiała poświęcać

im czas. Bardzo się natomiast przejmowała obmyśla

niem szczegółów swej wspaniałej ceremonii ślubnej.

Za każdym razem, gdy dzwoniła, miała inną sprawę

do omówienia, inny problem do rozwiązania. I każdą

rozmowę kończyła westchnieniem i stwierdzeniem, że

wszystko naprawdę wymyka się spod kontroli. Nie

zmiennie, kiedy Debra sugerowała, że być może jej

matka nie jest pewna, czy powinna wyjść za mąż, Lu-

160

cy Shipman wzdychała, odpowiadała „Może masz ra

cję, moja droga", po czym szybko przechodziła do na

stępnego szczegółu planowanej ceremonii.

Debra łatwo potrafiła wprawić matkę w dobry hu

mor. Zupełnie inaczej przedstawiała się sprawa z jej

bratem, Stuartem. Urażony ucieczką Debry z miasta,

zdawał się celowo grać na jej poczuciu winy, które -

jak miał nadzieję - wciąż odczuwała. Albo przycze

piał się do czegoś innego. Niestety często tym czymś

był Graham.

- A co on tam robi? - domagał się odpowiedzi.
- Mówiłam ci. Pracuje tutaj.

- Jako recepcjonista? Dlaczego odbiera telefony?

- Jeśli jest bliżej aparatu niż ja, to podnosi słu

chawkę. To też już ci mówiłam, Stuart. Mieszkam

i pracuję w budynku powozowni, ale nie można tam

było podłączyć telefonu bez załatwienia mnóstwa for

malności. W sumie nie warte to było zachodu, bo

przecież niedługo i tak się stamtąd wyprowadzę. Gra

ham wyświadcza mi przysługę podnosząc słuchawkę,

w przeciwnym razie telefon by dzwonił i dzwonił. No

a ty myślałbyś, że codziennie się gdzieś wypuszczam.

Nieraz zastanawiała się, że to nie byłby zły pomysł -

nie podnosić słuchawki. Telefony od Stuarta drażniły ją.

- Czy on pracuje sam?

- Przeważnie tak. Czasami pomagają mu inni lu

dzie, ale przeważnie woli pracować sam.

- Graham Reid? - Jej brat długo dumał nad tym

imieniem i nazwiskiem, po czym mruczał „hm..."

i przechodził do dyskusji o tym, że Debra unika odpo

wiedzialności „chowając się" - jak on to określał -

w New Hampshire. Przez dłuższy czas Debra po pro

stu pozwalała mu mówić. Jeżeli chciał uważać, że ona

się „chowa", miał do tego prawo. Nie, właściwie to

ona miała do tego prawo.

161

Z każdym dniem Debra była coraz bardziej przeko

nana, że jej decyzja o zamieszkaniu w tym miejscu by

ła słuszna. Kilka razy w tygodniu jeździła do miastecz

ka i szybko zaprzyjaźniła się z jego mieszkańcami,

których powściągliwość ustąpiła pod wpływem jej

życzliwego uśmiechu i otwartości. By zaspokoić ich

ciekawość, powiedziała im, że jest pisarką. Zdarzyło

się, iż pewnego dnia wstąpiła do ciastkarni i ujrzała,

że jej stali bywalcy oglądają w telewizji operę mydla

ną, która była emitowana tuż po jej serialu. Wtedy

ośmieliła się przyznać otwarcie, co pisze. Przez jakiś

tydzień później czuła na sobie spojrzenia miejsco

wych, którzy uważnie obserwowali każdy jej krok.

W końcu doszli do wniosku, że wciąż jest tą samą

„ładną, młodą kobietą, która przybyła z Nowego Jor

ku" i zaakceptowali ją jako jedną z nich. W istocie,

byli nawet opiekuńczy, nie rozpowiadali o jej profesji

obcym, którzy od czasu do czasu tamtędy przejeżdża

li. Było tak, jakby stanowiła ich własny skarb, ich wła

sny sekret. Debra ze swojej strony dołożyła starań, by

poświęcać więcej czasu na rozmowę z nimi.

Właściwie nie były to wielkie starania. To, czego

między innymi brakowało jej w Nowym Jorku, a co

od dawna sobie wyobrażała - że idzie ulicą, na któ

rej właściciele sklepów i mieszkańcy miasta wołają ją

po imieniu, machają do niej i uśmiechają się - stało

się rzeczywistością. Czuła się tak spełniona i ważna

jako jednostka, jak nigdy przedtem. Uśmiechanie się

do ludzi przychodziło jej bez trudu. Właściwie tylko

w jednym przypadku Debra zachowywała się po

wściągliwie - gdy inni robotnicy pracowali z Graha

mem w jej domu. Była wobec nich uprzejma i przy

jazna w nieco mniej ostentacyjny sposób,

zachowując ostrożność, żeby nie wzbudzać zazdrości

Grahama.

162

Z upływem dni bowiem, w jej relacjach z Graha

mem pojawiło się dużo ciepła. Stopniowo czuła się

przy nim coraz swobodniej. Gdy pracował, często roz

mawiali. Doszło do tego, że kiedy byli sami, przyrzą

dzała obiady dla nich dwojga, często bardzo obfite,

a Graham pożerał je tak, jakby nie jadł od wielu dni.

- Co ty jadasz? - spytała pewnego popołudnia,

kiedy urządzili sobie piknik na zalanym słońcem po

dwórzu na tyłach domu, dogadzając swym podniebie

niom smażonym kurczakiem i kukurydzą.

- Och, trochę tego, trochę tamtego - odrzekł

z głupawym uśmiechem, proponując jej kolejne udko

i cofając rękę, gdy pokręciła przecząco głową.

- Sam gotujesz?
- Pewnie. Dużo tego. - Dodał. Nadal ją prowoko

wał. - Naprawdę zjadłabyś to wszystko beze mnie?

- Przez parę dni - odparła sprytnie, po czym spró

bowała jeszcze bardziej uzasadnić obfitość przygoto

wanego jedzenia. - Duży posiłek najlepiej jeść w porze

obiadowej. Wtedy przez resztę dnia można go spalić.

Graham przyjrzał się jej dokładnie, zatrzymując

wzrok na piersiach, talii, biodrach, i wzbudzając w jej

ciele, podążające za jego spojrzeniem, dreszcze.

- Więc dlaczego to ja głównie jem?

- Bo ja nie pracuję tak ciężko, żeby móc to wszyst

ko spalić.

- No tak, ale jeżeli zjem duży obiad, a potem taką

samą kolację, to chyba będzie przesada? - Graham

przeciągnął się i poklepał po płaskim brzuchu.

- Mógłbyś... podnosić ciężary - zauważyła Debra,

uśmiechając się szeroko.

- Żartujesz? - Udał oburzenie. - Musisz wie

dzieć, że to ciało było kiedyś chude. W tej chwili wy

gląda tak jak wygląda, dzięki solidnej pracy. -

W oczach zapaliły mu się iskierki. - Podnoszenie cię-

163

żarów jest dla tych, którzy nie mogą w inny sposób za

pracować na mięśnie. A jak jest z tobą? - Nachylił się

i zanim Debra zdążyła przewidzieć jego ruch, delikat

nie ścisną! jej ramiona i nogi, pomacał brzuch.

Wybuchnęła głośnym śmiechem, który tylko czę

ściowo wywołały łaskotki.

- Przestań, Graham! - zawołała, chwytając jego

dłoń. Wtedy przestał. Popatrzyli sobie w oczy - nagle

poważniej - pozostając niebezpiecznie blisko siebie.

Jego dłoń była ciepła. Ciepła i duża, tak że Debra

z trudem mogła ją objąć palcami. Jego spojrzenie

przesunęło się na jej usta. Ta „pieszczota" sprawiła, że

Debra oddychała z coraz większym trudem. Nagle

wstrząsnął nimi krzyk dzikiej gęsi, przelatującej wyso

ko nad ich głowami... i czar prysnął.

Spędzali ze sobą czas beztrosko żartując, a potem

nieuchronnie kończyło się to znaczącym spojrzeniem,

dotykiem albo westchnieniem, które przypominało

im, że to, co zaiskrzyło między nimi, nigdy nie wygasło.

Debra niczego nie przyśpieszała. Nie była jeszcze go

towa, podobnie jak Graham, by uczynić kolejny krok.

A jednak pojawiło się dręczące ją uczucie, najbar

dziej zauważalne w nocy, kiedy była sama na podda

szu, księżyc i gwiazdy świeciły jej nad głową, a w drze

wach szumiał lekki wietrzyk. Postanowiła nazwać to

„trudami dojrzewania" - po raz pierwszy była prze

cież zdolną do samodzielnego życia, odrębną jednost

ką, nie córką czy żoną, lecz sobą. W głębi duszy jed

nak podejrzewała, że chodzi o coś innego. Graham

Reid szybko stawał się jej obsesją.

Chociaż przez weekendy wynajdywała sobie wiele za

jęć, poznawała okolicę, robiła zakupy w słynnym miej-

164

scowym zakładzie produkującym swetry, odwiedzała

nowo poznanych znajomych, to jednak poniedziałkowe

poranki były szczególne. Kiedy przyjeżdżał Graham, jej

serce przyśpieszało nieco swój rytm i zaczynała poru

szać się z większą lekkością. Gdyby nie wierzyła, że jest

inaczej, podejrzewałaby siebie o to, że jest niemal zako

chana w tym człowieku. Ale uważała, że jest inaczej. Po

prostu przeżywała okropne chwile po rozpadzie związ

ku, który miał trwać wiecznie. Graham był kimś, kogo...

lubiła, podziwiała... do kogo czuła niezwykle silny po

ciąg fizyczny. Ale miłość? To nie było możliwe.

Mimo to zaczęła planować ich specjalne obiady,

postanawiając rozmawiać z Grahamem tak otwarcie,

jak się da - na temat swojej pracy i telefonów, które

odbierała. Nie były to jakieś świadome starania z jej

strony, by wprowadzić go w swoje życie. Stwierdziła

po prostu, że odpowiada jej omawianie z nim różnych

spraw, że on potrafi ocenić daną sytuację i pomóc jej

z niej wybrnąć.

Graham nadal jednak nie uchylał drzwi do swojej

prywatności, chociaż Debra bardzo starała się to

zmienić. Mówił jedynie o teraźniejszości albo niedaw

nej przeszłości, czyli czasie, kiedy mieszkał już w tej

okolicy. Natomiast zawsze unikał opowiadania o swo

im dzieciństwie, o wykształceniu czy małżeństwie.

Debra nauczyła się rozpoznawać zmiany jego na

stroju po odgłosach młotka uderzającego w nowe ce

drowe gonty, które mocował na dachu. Czasami przy

bijał je łatwo i pewnie, a innym razem z siłą

zdradzającą frustrację. Wtedy, kiedy nie mogła się

z nim porozumieć, jej własna frustracja była niemal

równie wielka. W takich chwilach wyglądał na zatro

skanego, a ona bardzo pragnęła mu pomóc.

On jej na to jednak nie pozwalał, zmuszając Debrę

do zadowalania się tymi ich wspólnie spędzanymi

165

chwilami, które były serdeczne, radosne, a często też

pełne zadumy.

Graham był jej tajemnicą. To, co ich łączyło, ciepło

i bliskość, istniało tylko w małym świecie jej domu.

Aż do dnia, kiedy pojawił się Jason Barry.

Właśnie zaczął się czerwiec, a wraz z nim siódmy

tydzień pobytu Debry w jej nowym domu. Ponieważ

zrobiło się naprawdę ciepło, większość czasu spędza

ła na dworze. Pisała, siedząc na starej drewnianej huś

tawce, przechadzała się po podwórzu lub po lesie,

a często po prostu wygrzewała się na słońcu, zerkając

na Grahama. Skończył już przybijać gonty i zajął się

zewnętrznymi ścianami domu, chcąc je starannie wy

kończyć przed przystąpieniem do kolejnych prac we

wnątrz budynku.

W ten poniedziałek w domu panowała cisza, a spo

kój pogłębiała bezwietrzna pogoda, bezchmurne nie

bo i wspaniałe słońce. Debra, założyła krótką obcisłą

bluzeczkę bez ramiączek i szorty. Była bosa. Graham

miał na sobie jedynie spłowiałe dżinsy i adidasy.

Było dość wczesne popołudnie. Debra skończyła

już zaplanowane na ten dzień pisanie, przygotowała

na obiad kanapki z upieczonymi na grillu stekami

i zrobiła dokładne notatki po obejrzeniu kolejnego

odcinka „Gier miłosnych". Odpoczywała teraz na

R O Z D Z I A Ł

166

trawniku przed domem, siedząc z wyciągniętymi no

gami, podpierając się z tyłu rękami, wpatrując się

w opalony tors swego cieśli.

Jej cieśla. Już dawno nie myślała o nim w ten spo

sób. Ale oto miała go przed sobą, stojącego u szczytu

drabiny, wbijającego gwoździe w drewno i wyglądają

cego niezwykle pociągająco. Pamiętała, jak pierwszy

raz ściągnął koszulę z powodu upału. Poczuła zażeno

wanie, onieśmielenie, niemal bała się spojrzeć na nie

go. Nawet teraz, chociaż pokonała już owo pierwsze

skrępowanie, czuła tak samo przyśpieszony puls, ten

sam ucisk w żołądku.

Nie znaczy to oczywiście, że nigdy dotąd nie widzia

ła mężczyzny. Ale ciało Grahama było inne niż te,

które znała - bardziej jędrne i umięśnione. Gdy uno

sił każdą deseczkę, przykładał ją w odpowiednim

miejscu, sięgał po gwóźdź, a potem z całej siły go wbi

jał, jego błyszcząca od potu skóra napinała się na mu-

skułach. Ramiona miał długie, silne i z dnia na dzień

coraz bardziej opalone. Debra zauważyła, jak na po

krywających je brązowych włoskach zaiskrzyły pro

mienie słoneczne, a potem, kiedy odwrócił się, żeby

sięgnąć po kolejną deskę, dostrzegła trójkąt kędzie

rzawych włosów porastających jego klatkę piersiową

i sięgających niżej, aż do paska spodni.

Debra ułożyła się na plecach i zamknęła oczy, ale je

go wizerunek pozostał pod powiekami i z każdą chwi

lą stawał się coraz wyraźniejszy. Gdy z otwartego okna

dobiegł ją dzwonek telefonu, niemal poczuła ulgę.

Graham przerwał pracę, by popatrzeć, jak Debra

biegnie do domu. Pomyślał, jak zdrowo wygląda

z opalenizną i jak bardzo zaczyna się upodabniać do

wiejskiej dziewczyny. Coraz trudniej mu było utrzy

mywać dystans. Odwrócił się i ze zdwojoną energią

wbił kolejny gwóźdź.

167

- Graham? - Wychyliła się zza frontowych drzwi.

- To do ciebie. Dzwoni Joe.

Joe był facetem, który tydzień temu dokonywał po

miarów kuchni.

Graham zszedł z drabiny, szybko podszedł do drzwi,

wyminął Debrę i skierował się w stronę telefonu. Gdy

rozmawiał, Debra powędrowała do kuchni. Już sobie

w niej wyobrażała elektryczną kuchenkę, mikrofalów

kę, lodówkę z podwójnymi drzwiami i ustawiony po

środku grill, który już zamówiła. Wróciła do salonu

akurat w chwili, gdy Graham odkładał słuchawkę.

- Jakieś problemy? - spytała, dostrzegając jego

zmarszczone czoło.

- Co? Nie, nie. Nic podobnego. Przypomniał mi,

że miałem o czymś powiedzieć elektrykowi.

Debra skinęła głową i jeszcze raz się rozejrzała.

- Ten dom wygląda już inaczej, jest jakby większy

i jaśniejszy.

- To prawda. - Graham spojrzał na miejsce, gdzie

jeszcze do niedawna znajdował się sufit, a teraz widać

było odsłonięte krokwie pierwszego piętra. - Być

może te okna na górze są małe, lecz przez nie wpada

do salonu znacznie więcej światła niż poprzednio. Po

czekaj aż zostaną zainstalowane świetliki. Wtedy do

piero zobaczysz różnicę.

Odchyliła do tyłu głowę, próbując sobie to wyobra

zić. Nie mogła zauważyć, że Graham spojrzał na nią,

po czym przeniósł wzrok na okno.

- Ktoś tu jest - rzekł cicho. - Spodziewałaś się

kogoś?

Debra odwróciła się i dostrzegła nadjeżdżający sa

mochód.

- Ja nie. - Wzruszyła ramionami, po czym przyj

rzała mu się uważniej. Wóz miał tablice rejestracyjne

z New Hampshire... Teraz też wyraźniej było widać

168

kierowcę. Rozpoznała go natychmiast po gęstych si

wych włosach.

- Och, nie! - wyszeptała przerażona i podniosła

pełen niepokoju wzrok na Grahama. - Och, nie!

- Kto to jest? - zapytał ostrożnie, choć znał odpo

wiedź, zanim mu jej udzieliła.

- To Jason! - Przygryzając dolną wargę, wlepiła

wzrok w Grahama, po czym wyszeptała: - Jego tu nie

powinno być. To jest mój dom.

Oczy Grahama wyrażały zrozumienie, lecz nic nie

odparł. Po prostu uniósł dłoń do jej policzka i delikat

nie go pogłaskał. Debra uspokoiła się. Odwróciła się

i wyszła na dwór.

Wychodząc z samochodu, Jason odruchowo wygładził

swe lniane spodnie i poprawił pasek. Powiódł wzrokiem

po budynku, a potem zatrzymał spojrzenie na Debrze.

- Cześć, złotko! - wykrzyknął i znów spojrzał na

dom. - Niezłe mieszkanko sobie znalazłaś.

- Co ty tu robisz, Jason? - spytała, cały czas panu

jąc nad głosem. Zbliżyła się do połowy podwórza, tak

by w razie potrzeby zapobiec wejściu mężczyzny do

domu bez zaproszenia. Tu się zatrzymała.

Nie zrażony jej chłodnym przywitaniem, Jason

udał, że napawa się świeżym powietrzem, poklepał się

po brzuchu i zrobił kilka kroków w jej kierunku.

- Odwiedzam cię, Deb. Stwierdziłem, że nadszedł

czas, żebym i ja zobaczył w końcu wieś. - Podszedł, ujął

ją za ramiona i pochylił się do jej ust. Debra jednak cof

nęła się i odwróciła głowę, więc jego pocałunek dosięgnął

tylko policzka. Debra znów zrobiła kilka kroków do tyłu.

- Czego chcesz? - spytała.
- Zobaczyć, jak sobie radzisz. - Uśmiechnął się. -

Dobrze wyglądasz. A właściwie pięknie. Opalona, bez

makijażu, bosa. - Nagle pobiegł wzrokiem w bok.

Debra obejrzała się i dostrzegła Grahama wyłaniają-

169

cego się zza budynku. Skinął głową w ich kierunku

i wrócił do swej pracy.

- To jest ten Reid, o którym Stuart mówił z takim

rozdrażnieniem?

- Tak.
- Wygląda tylko na zwykłego robotnika. - Ostrość

spojrzenia Jasona przeczyła niedbałemu tonowi jego

głosu.

- Bo właśnie nim jest.
- Jesteś z niego zadowolona?

- Uhm.
- Czy mogę... czy masz coś przeciwko temu, żebym

się trochę rozejrzał?

- Stąd też możesz patrzeć. A potem możesz wrócić

do swojego samochodu i do Nowego Jorku.

- Przestań, Deb. Jak ty ze mną rozmawiasz? Przy

jechałem tu, żeby się z tobą zobaczyć.

Z każdą minutą czuła się silniejsza, zwłaszcza, że

Graham był w pobliżu.

- Powinieneś był zadzwonić i uprzedzić o swoich

planach, to zaoszczędziłabym ci tej podróży. Tutaj nie

ma dla ciebie miejsca, Jason.

Wyciągnął rękę, żeby ją uspokoić.

- Posłuchaj, wiem, że zostałaś zraniona.

- Zraniona? - Poczuła wzbierającą złość. Nie mo

gła uwierzyć, że ośmielił się przyjechać do jej domu.

Do jej domu! - Zraniona?

- Posłuchaj, mogę to wyjaśnić.
- Za późno na wyjaśnienia, Jason. Jesteśmy roz-

wiedzeni. To koniec.

- Jesteś dziecinna...

- Jeśli ci się nie podobam, to możesz odjechać. Nie

ma powodu, żebyś tu zostawał.

- Debra, przyjechałem porozmawiać - zaczął mó

wić głośniej. Spojrzał w górę i dostrzegł wlepiony

170

w niego wzrok Grahama. - Chodźmy stąd gdzieś. -

Zrobił kilka kroków w jej stronę, wyciągnął dłoń

i przesunął palcami po jej ramieniu, a potem je objął.

Debra wyswobodziła się gwałtownym szarpnię

ciem.

- Wszystko, co masz do powiedzenia, możesz po

wiedzieć tutaj.

Jason ściszył głos i odezwał się, niemal nie porusza

jąc ustami.

- Mamy publiczność. Chciałbym trochę prywat

ności.

- To wróć do Nowego Jorku. Masz tam mieszka

nie. Wejdź do niego i zamknij drzwi. Będziesz miał ty

le prywatności, ile chcesz. - Starania, by zapanować

nad sobą, zaczęły zbierać swoje gorzkie żniwo. Debra

poczuła, że wszystko zaczęło w niej kipieć.

- Dlaczego mi to robisz, Debra? Przecież łączyło

nas coś szczególnego.

- Łączyło, prawda? - zauważyła. - A potem ty to

zniszczyłeś.

- Przepraszam cię za to, złotko. Wynagrodzę ci to.

Debra wpatrywała się w niego z niedowierzaniem.

Spojrzała w bok, potem znów na niego.

- Wynagrodzisz mi to? Zwariowałeś? Nie chcę od

ciebie niczego... Poza tym, żebyś się wyniósł z mojego

życia!

- Ciii... Mów ciszej. - Rzucił spojrzenie w kierun

ku domu. - Ten twój człowiek może się zacząć zasta

nawiać, o co chodzi.

- Graham nie będzie się nad niczym zastanawiał -

odcięła się, poirytowana. - On już o nas wie. A jeże

li nie usłyszy, co mówisz, to ja mu to prawdopodobnie

opowiem później.

Po raz pierwszy Jason okazał zaniepokojenie. Spoj

rzał na nią z dezaprobatą i przesunął palcami po jed-

171

nym ze swych znakomicie przyciętych baczków -

w geście, który kiedyś chwytał Debrę za serce. Teraz

jednak nie robił na niej żadnego wrażenia.

- Co tu się dzieje? - Świdrował ją wzrokiem. -

Nie mów mi, że poderwałaś pierwszego lepszego fa

ceta, który ci się nawinął?

- A jeśli tak? To moja sprawa, nie twoja.

- Jestem twoim mężem...
- Byłeś moim mężem. - Wyprostowała się. - Je

stem teraz wolną kobietą. Mogę robić, co chcę. A poza

tym, kim ty jesteś, żeby mnie oceniać? Miałeś romans

z inną kobietą, podczas gdy twoja żona siedziała w do

mu, wierząc, że jesteś jej wierny. Nie mów mi o byciu

moim mężem. Zdradziłeś mnie i teraz za to płacisz.

- A więc to jest kara... ten rozwód, ten twój dom

tutaj? Tak? - Pytał cicho. - Wbijasz we mnie nóż...

ale tylko trochę... i przekręcasz go. Nie chcesz zabić,

tylko zranić.

Debra skrzywiła się z niesmakiem.
- Jak zawsze, dramatyzujesz. Zachowaj to do swo

jego scenariusza, Jason. Na mnie to nie działa. - Od

wróciła się i zaczęła iść w kierunku domu, ale Jason

podbiegł i chwycił ją za ramię.

- Poczekaj chwilę. - Jego głos zabrzmiał groźnie,

pojawiło się w nim coś nowego, czego nigdy dotąd

u niego nie słyszała. - Nie wlokłem się tu tyle kilome

trów tylko po to, żebyś odwróciła się do mnie pleca

mi. Nie wiem, co w ciebie wstąpiło. Nigdy dotąd nie

byłaś taka nieuprzejma.

Ciężko oddychając, usiłowała panować nad sobą.

- Masz rację, Jason. Byłam słodka i wyrozumiała.

Właściwie byłam frajerką. - Spojrzała na swe ramię

i wyraźnie akcentując każde słowo, dodała stanowczo:

- Zabierz rękę. - Zdumiony tonem jej głosu, Jason

zrobił, co kazała. Dopiero wtedy zaczęła mówić dalej,

172

patrząc mu prosto w oczy i wykorzystując jego chwilę

słabości. - Wiesz, naprawdę czuję obrzydzenie do sa

mej siebie. Kiedy myślę o tych wszystkich razach, gdy

cię kryłam, pisząc za ciebie scenariusze, wierząc, że

jesteś na planie i poznajesz sztukę reżyserii... - Po

kręciła głową. - Naprawdę byłam tępa.

- Nie, nie byłaś. Kochałaś mnie. Właśnie na tym

polega miłość. Na zaufaniu. - Nie przerywał, ignoru

jąc wyraz oburzenia, jaki pojawił się na jej twarzy. -

Chcesz mi powiedzieć, że wszystko, co czułaś, już mi

nęło? - Pstryknął palcami. - Ot tak, po prostu?

Debra resztką sił powstrzymała się od splunięcia

mu w twarz.

- Ot tak, po prostu? - powtórzyła. - Nie, Jason,

to nie minęło. - Pstryknęła palcami, jak on przed

chwilą. - Nie minęło ot tak. Było raczej tak. - Ude

rzyła pięścią w otwartą dłoń z taką siłą, że aż poczuła

piekący ból. Była jednak zbyt zdenerwowana, by

zwracać na to uwagę. - Ale masz rację. To jest spra

wa zaufania. Kiedy odkryłam, że zabawiasz się na bo

ku, zaufanie, którym kierowałam się w życiu, runęło

w gruzy. - Wzięła głęboki oddech. - Zabawna spra

wa z tym zaufaniem... Gdy raz zniknie, to już na do

bre. - Dygotała ze wzburzenia, ale mówiła łagodnie.

- A więc odpowiadając na twoje pytanie, powiem:

nie, nie wszystko, co czułam, przeminęło. Pamiętam

dobre chwile, które przeżyliśmy, i tym wspomnieniom

towarzyszy ciepłe uczucie. Ale nigdy już nie mogła

bym ci ufać, ani cię szanować. A bez tych dwóch rze

czy miłość jest... no cóż, farsą.

Przez długą chwilę Jason milczał. Gdy w końcu się

odezwał, w jego głosie zabrzmiała hardość, świadczą

ca o tym, że nie może pogodzić się z porażką.

- To ty dramatyzujesz. Nic dziwnego, że jesteś taką

dobrą scenarzystką.

173

- Nie pochlebiaj mi, Jason. To już nic dla mnie nie

znaczy. Jestem dobra, bo mnie tego nauczyłeś.

A wiem, że jestem dobra, bo Harris mi to mówi.

- Ten serial cię potrzebuje. Nie chciałbym, żebyś

się z nim pożegnała.

Debra wstrzymała oddech, po części z powodu

wrogiego wyrazu twarzy Jasona, a po części na skutek

tego, co wyraźnie sugerował.

- Czy to jest groźba? - wyszeptała w końcu.

Wzruszył ramionami.

- Ależ nie. To przypomnienie, że dostałaś tę posa

dę dzięki mnie.

- Zasłużyłam na nią! To ja wykonywałam za ciebie

całą robotę!

- Ale beze mnie nigdy byś nie dostała tej pracy.

- I co w związku z tym? - Krew tętniła w jej żyłach

jak oszalała.

- Sporo czasu spędzam z Harrisem.

- No i co? - Powiedział „A", czekała aż powie „B".

Odetchnął głęboko.

- No cóż... wiem, że Janice Walker bardzo by

chciała wskoczyć na twoje miejsce.

Debra stała oniemiała, nie wierząc własnym uszom.

Nie chodziło o to, że czuła się zagrożona. Nie poczu

ła się tak nawet przez chwilę. Harris znał jej talent.

Ale jak Jason miał w ogóle czelność to zasugerować...

- Czego ty właściwie chcesz, Jason? - wycedziła

przez zęby. - Po co tu przyjechałeś? Przejdź do sed

na sprawy. Bez uników.

Patrzył na nią spokojnie.

- Chcę, żebyś wróciła, Debra. Wróć ze mną do No

wego Jorku jako moja żona.

Wielkim wysiłkiem woli powstrzymała się od śmiechu.

- Mów dalej. Jak byś wyjaśnił wszystkim to nagłe

pojednanie?

174

- Wystarczyłoby prostu powiedzieć, że się pogo

dziliśmy. Że nie możemy żyć bez siebie. Że się ko

chamy.

- Ale tak nie jest. I nie będzie.
- Chcę mieć cię przy sobie.
- Dlaczego?

Zająknął się, jak gdyby nie spodziewał się takiego

pytania wprost.

- Bo... tam jest twoje miejsce.

Debra zacisnęła pięści i patrzyła na niego oszołomio

na i wściekła. Gniew, który w niej narastał, teraz zaczął

w niej wrzeć. Dygocząc z oburzenia, odezwała się cicho:

- To chyba najbardziej nieprawdziwe zdanie, jakie

kiedykolwiek od ciebie usłyszałam! - krzyknęła. -

Wcale w to nie wierzę, podobnie jak w to, że możesz

doprowadzić do zwolnienia mnie przez Harrisa.

Odwróciła się do niego plecami, zrobiła jeden

krok, ale zmieniła zamiar i znów na niego spojrzała.

- Wiesz, co myślę? Że przeżywasz jakiś cholerny

kryzys wieku średniego. Stąd wzięła się ta sprawa

z Jackie. I właśnie dlatego mnie potrzebujesz. Chodzi

o zachowanie twarzy, prawda, Jason? - Podniosła

głos. - Chcesz, żebym wróciła, bo nie możesz znieść

myśli, że żona cię porzuciła. Myślałeś, że możesz mieć

wszystko... mnie, Jackie, czy jakąkolwiek inną akto-

reczkę. Mogę sobie niemal wyobrazić, jak opowiadasz

wszystkim o mojej wyrozumiałości. - Oczy jej błysz

czały, ciężko oddychała. - No cóż, nie jestem wyrozu

miała! Mam swoją godność i szacunek dla samej sie

bie. Ostatnią rzeczą, którą bym zrobiła, byłby powrót

do ciebie! - Drżącym palcem wskazała w jego kie

runku. - Więc możesz wrócić do tego swojego wyna

jętego samochodziku i zabrać się z powrotem do No

wego Jorku. Nie chcę cię tu, Jason! Po prostu!

Znów chwycił ją za ramię.

175

- Posłuchaj, złotko...

- Nie mów do niej „złotko" - spokojnie, lecz sta

nowczo przerwał mu czyjś niski głos - i zabierz rękę

z jej ramienia. - Oboje odwrócili głowy i ujrzeli Gra

hama, który stanął obok Debry. Nigdy dotąd Debra

nie widziała jego bursztynowych oczu patrzących z ta

ką wściekłością. - Ta kobieta już kilka razy powie

działa, żebyś odjechał. - Wskazał głową w kierunku

podjazdu. - Proponuję, żebyś już ruszał.

Jasona zamurowało tylko na moment. Po chwili wy

prostował się - a miał ponad metr osiemdziesiąt, tyl

ko parę centymetrów mniej od Grahama. Różnica

między nimi o wiele bardziej zaznaczała się w budo

wie sylwetki.

- A ty myślisz, że kim jesteś? To prywatna sprawa

między moją żoną a mną - odparł Jason z oburzeniem.

Po krótkim namyśle Graham objął Debrę w pasie

i przysunął delikatnie do siebie. Natychmiast poczuła

się pewniej i wsparła się na jego potężnej sylwetce.

- Ona nie jest twoją żoną. Wymyśl coś innego.

- Co to jest, Debra? Od kiedy potrzebujesz ochro

niarza? Czy aż tak bardzo się mnie boisz, czy może

obawiasz się samej siebie? Czy to byłoby takie strasz

ne, gdybyś przyznała, że nadal mnie kochasz?

Graham milczał, rozumiejąc, że sama chce na to

odpowiedzieć. Leciutko zacisnął palce na na wysoko

ści jej talii, co przywróciło Debrze pewność siebie

i umożliwiło udzielenie Jasonowi odpowiedzi zaska

kująco spokojnym głosem.

- Graham nie jest moim ochroniarzem. Jest moim

przyjacielem... Kimś więcej niż ty byłeś dla mnie przez

ostatnie miesiące. I nie, nie boję się ani ciebie, ani sa

mej siebie. Zabiłeś wszelką miłość, jaką mogłam kiedy

kolwiek czuć. Już jej po prostu nie ma. - Ściszyła na

gle głos do szeptu, pod wpływem napięcia wywołanego

176

wspomnieniem jego zdrady. - Jedź już, Jason! Zostaw

mnie w spokoju! Ten dom, ta ziemia - to dla mnie coś

zupełnie nowego. Nie chcę tu żadnych wspomnień.

Myślała, że ugną się pod nią nogi, ale zacisnęła zę

by i nadal stała wyprostowana. A sprawiło to wsparcie

Grahama - ręka, którą ją obejmował i jego siła.

- Rozczarowałaś mnie, Debra - dodał Jason, po

czym rzucił Grahamowi lekceważące spojrzenie, od

wrócił się i odszedł w kierunku swego samochodu.

Debra nie poruszyła się. Obserwowała i czekała, aż

Jason naciśnie na pedał gazu, wycofa samochód z pod

jazdu i pomknie drogą, znikając jej w końcu z oczu.

I wtedy nagle zaczęła dygotać. Graham powoli ob

rócił ją w swych ramionach, a ona przytuliła policzek

do jego ciepłego torsu. Mocno objął jej plecy. Bosa,

wydawała się niższa, bardziej krucha. Pochylił głowę,

jego twarz zanurzyła się w jej kasztanowych, jedwabi

stych włosach. Zamknął oczy i tak jak umiał, starał się

ukoić jej ból.

Jęknęła cicho i kurczowo objęła go w pasie. Oddy

chała nierówno, ciężko. Spróbowała się uspokoić, głę

boko wciągając powietrze w płuca. Poskutkowało. Za

pach jego ciała działał na nią kojąco. Wzdychała,

jakby płakała bez łez, przytulając się do Grahama

i próbując zapomnieć o tym, co się przed chwilą stało.

Graham trzymał ją mocno, masując plecy Debry

i próbując tą pieszczotą rozluźnić jej napięte mięśnie.

Tylko tyle mógł zrobić, by powiedzieć bez słów, że jest

z niej dumny, by zapewnić ją, że postąpiła słusznie.

Jednak mogłaby go oskarżyć o wykorzystywanie sytu

acji, a tego nie chciał. Zaufanie, które zapanowało

między nimi, było dla niego bardzo cenne. Nie chciał

tego zniweczyć.

Debra wyczuła przyśpieszone bicie jego serca i odru

chowo potarła policzek o jego tors. Odkryła rozkoszny

177

kontrast: ciepła, miękka skóra pokryta krótkimi wło

skami mocno opinała twarde, silne mięśnie. Czuła się

bezpieczna i spokojna. Jasona już tu nie było. I nigdy

nie będzie. Był tylko Graham i ta wspaniała ziemia.

Zamknęła oczy i znów głęboko odetchnęła, rozko

szując się jego zapachem, czystym i podniecającym.

Spowodował on, że ukojenie przekształciło się w upo

jenie, a ona nie miała ani siły, ani ochoty, by przeciw

stawić się sile jego przyciągania. Zbliżyła usta do cia

ła Grahama i pocałowała je delikatnie - raz, potem

drugi... Następnie przesunęła dłonie w górę jego ple

ców, badając wspaniałą muskulaturę... Jej puls przy

śpieszył, dorównując biciu jego serca.

- Debra?

Znów mocniej go obejmując, powoli uniosła twarz

i spojrzała mu w oczy. Ujrzała w nich ciepło i oczeki

wanie. To nie był Jason. Między nim a Grahamem nie

było żadnego podobieństwa. Ta twarz wyrażała tro

skę, zrozumienie, bezinteresowność. To był Graham...

I tak bardzo pragnęła go pocałować.

Stojąc na palcach, dotknęła ustami jego brody...

A potem zaczęła składać podobne, delikatne poca

łunki wokół kącików jego ust. Cofnęła się i napotkała

jego wzrok. Płomień w jego oczach potwierdzał to,

o czym świadczył przyspieszony oddech.

Objął ją i uniósł. Ich pocałunek był wyrazem wza

jemnego pragnienia, nagle uwolnionego po wielu

dniach oczekiwania na tę chwilę. Pochłonął ich całko

wicie, powodując u Debry zawrót głowy. Przesunęła rę

ce po jego talii, centymetr po centymetrze wspinając

się w górę jego klatki piersiowej, ku opalonym ramio

nom. Jej ciało przywierało teraz mocno do jego ciała.

Objęła go za szyję, on tymczasem pieścił jej plecy. Ca

ły czas ich wargi przywierały do siebie, jakby się bali te

go, co może przynieść nawet chwilowe ich rozłączenie.

178

To się musiało jednak zdarzyć, bo ich płuca pragnę

ły powietrza z powodu szybko rosnącego podniece

nia. Z gardłowym jękiem Graham oderwał usta od jej

warg i przesunął je na szyję.

- Debra - wyszeptał, po czym zaczął zataczać ję

zykiem kółka poniżej jej ucha.

Debra, przechylając głowę, z rozkoszą mu na to

przyzwoliła, nieświadoma gwałtowności uścisku na je

go szyi, ani swych cichych westchnień. Gdy w końcu

Graham osunął się na ziemię, podążyła za nim.

Miał ją tuż przy sobie, jedną dłonią podtrzymując

jej ramiona, a drugą jej dotykając. Popatrzyli sobie

w oczy. Debra czuła się teraz spełniona i kochana;

Graham pomógł usunąć jej z pamięci wszelkie myśli
o bólu i zdradzie... Jego ciepłe palce dotknęły jej po

liczka, kciuk zaczął obrysowywać jej wargi. Nagle

chwyciła dłoń Grahama i przycisnęła ją do ust, by po

czuć chropowatość jego odcisków. Wiedziała już, że

pragnie więcej, o wiele więcej...

- Graham... ja... - Nie dokończyła. Słowa uwięzły

jej w gardle. Cóż mogłaby powiedzieć? Że go kocha?

Może to była prawda, chociaż sama nie czuła się jeszcze

gotowa, by ją usłyszeć. Że go pragnie? Ale przecież on

to już wiedział. A zatem, o co chodziło? - Graham...

Wyswobodził jeden z palców i zakrył nim jej usta.
- Nie mów ani słowa - wyszeptał. - Nie liczy się

nic, oprócz tego... - pocałował jej powieki. - Pragnę

tylko, żeby było lepiej, piękniej...

- Już jest - wyszeptała, niemal nie rozchylając ust.

Gdy ujął jej brodę i pochylił głowę, już na niego cze

kała. Obdarowała go mocną mieszanką słodyczy
i ognia... A dając, otrzymywała jeszcze większą dawkę

podniecenia, bo dodawała mu śmiałości. Jego dłoń

przesunęła się na jej szyję, po czym zsunęła się niżej.

Czuła jego chropowate, lecz zarazem delikatne dło-

179

nie robotnika. Gdy przesunęły się na bluzeczkę, jej

ciało odruchowo się wyprężyło.

- Graham... - wyszeptała.

Obsypał jej czoło pocałunkami i poprosił:

- Pozwól, że cię dotknę.
- Tak... tak... - Zamknęła oczy, wygięła plecy i po

czuła jego dłoń na piersi. Zręcznymi palcami pieścił

jej krągłość, jakby oceniał jej wielkość pod naprężoną

tkaniną. Z łatwością odnajdując twardy szczyt, zaczął

pocierać go kciukiem. Debra płonęła pod jego palą

cym dotykiem.

- Dobrze tak? - Spytał szeptem.

- Och, tak...

- Chcesz jeszcze?

Otworzyła oczy.

- Tak - zamruczała. Jej ciało płonęło coraz bar

dziej. Napięcie, które odczuwała, nie pozwoliłoby na

inną odpowiedź...

- Pocałuj mnie - poprosił. Uczyniła to z wielką

namiętnością. Choć oszołomiona rozkoszą, zdała so

bie sprawę, że jego palce zsuwają jej z piersi bluzkę.

Wspierając się na umięśnionych ramionach, Gra

ham spojrzał w dół. Debra leżała nieruchomo, świa

doma swej nagości i zachwycona rozkoszą, z jaką on

podziwiał bujność jej piersi. Chociaż w odróżnieniu

od pewnych kobiet, które znała, nigdy nie była ekshi-

bicjonistką, teraz nie odczuwała żadnego zażenowa

nia. Proponowała Grahamowi coś, co - jak się wyda

wało - już od dawna do niego należało.

- Jesteś śliczna, Debra. - Ciepła barwa jego głosu

i pełen uwielbienia wzrok pozwolił jej w to wierzyć.

Uniósł dłoń i dotknął jej skóry, początkowo deli

katnie, lekko ją łaskocząc...

- Taka miękka i jasna - zamruczał zafascynowany.

- Tutaj nie opalona. Gdyby słońce wiedziało, co tra-

180

ci... - Powiódł palcami wokół jednej piersi, a potem

potarł dłonią brodawkę tymi samymi podniecającymi,

okrężnymi ruchami...

Debra jęknęła i chwyciła go za nadgarstek.
- Sprawiam ci ból? - spytał.
- Och, tak... - wyszeptała - ale nie tu...

Pochylając się, Graham dotknął ustami jej warg.

- Więc gdzie? Tutaj? - Nie patrząc, sięgnął po

drugą jej pierś. Gdy zaprzeczyła ruchem głowy, prze

sunął rękę niżej, na brzuch. - Tutaj? - I znów za

przeczyła. Pochylił się jeszcze niżej, aż jego pierś do

tknęła jej brodawek. Przesunął rękę po biodrze

Debry, a potem niżej, po nodze, i z powrotem po

wiódł palcami w górę jej uda. - Tutaj?

- Nie... - zadrżała. - Och, Boże, Graham... gdybyś

wiedział... - Głos uwiązł jej w gardle. Dłoń mężczyzny

zakradła się w górę, by pieścić jej pulsujące, ciepłe cia

ło. Odruchowo wyprężyła się, próbując się uwolnić.

Jęknęła, bo ruch jego palców stał się gwałtowniejszy. -

Graham... - Tym razem jego wargi nie pozwoliły jej

mówić, rozchylając jej usta w niepohamowanym poca

łunku, jakiego nigdy dotąd nie doświadczyła...

Teraz wiedziała, czego chce, i o czym powinna była

wiedzieć od pierwszego dnia, kiedy poznała Grahama.

- Graham... wyszeptała przy jego ustach. Gdy pod

niósł głowę, ujęła w dłonie jego twarz. - Czego ty

pragniesz? - spytała.

Przesunął dłonią po jej brzuchu, piersiach, ramie

niu, aż do nadgarstka. I z łagodną perswazją przyci

snął jej dłoń do dowodu swego pożądania.

- Pragnę cię - wyszeptał, przytrzymując jej rękę i po

cierając nią pieszczotliwie w górę i w dół... Z minuty na

minutę oddychał coraz głośniej. - Pragnę cię całą... że

by każdy centymetr twego ciała dotykał mojego. Chcę

cię trzymać nagą w ramionach... spragnioną, w moim

181

łóżku. O Boże, Debra! - krzyknął. - Nie wydaje mi się,

żebym mógł to dłużej wytrzymać. - Gwałtownie odsu

nął od siebie jej rękę. - Pragnę być w tobie, do cholery,

i nie wyobrażać sobie, jak ci było z Jasonem, albo co my

ślisz i czujesz, kiedy piszesz swoje sceny miłosne!

Siła, z jaką wymówił te słowa, zaskoczyła ich oboje,

podobnie jak same słowa. Zakłóciły wyjątkowość tej

chwili, jaskrawo przypominając o tamtym innym świe

cie, z którego pochodziła Debra, i do którego, pod

wieloma względami, nadal należała. A Graham znów

był tylko cieślą, wynajętym robotnikiem.

Nagle zaprzeczyła temu, o czym przed chwilą po

myślała. Nie, nie był tylko cieślą! W czasie miłosnych

uniesień okazał się czuły i delikatny. Nie było w nim

nic z grubianina, pragnącego zaspokoić przede

wszystkim własne potrzeby. Kim on był? - spytała sa

mą siebie. Prawie nic o nim nie wiedziała.

- O co chodzi, Debra? - spytał Graham, pohamo-

wując nagle swą gwałtowność, gdyż wyczuł zmianę jej

nastroju.

Odezwała się nieco głośniejszym szeptem, pełna

pragnienia i zarazem obawy.

- Trudno w to uwierzyć, ale prawie cię nie znam.

- Wiesz to, co trzeba wiedzieć... to, co jest ważne.

- A cóż to takiego? - spytała niespokojnie.

- Że jestem mężczyzną mieszkającym samotnie na

wsi i zarabiającym na swe utrzymanie uczciwą pracą.

- Alę tak jest teraz. - Mówiła bardziej zdecydowa

nie, gdyż w końcu zebrała myśli. - A co z twoją prze

szłością?

Puścił jej dłonie i usiadł obok, patrząc przed siebie,

na wiejski krajobraz, podczas gdy ona usiłowała z po

wrotem założyć bluzkę.

- To nie ma znaczenia - wycedził przez zęby, a je

go ciepła namiętność nagle zniknęła.

182

- Ma znaczenie. Właśnie w tym rzecz - przekony

wała go łagodnie, siadając obok niego. - Na to, kim

jesteśmy w danej chwili, składa się suma wcześniej

szych zdarzeń. - Patrzyła gdzieś ponad horyzontem.

- Jestem teraz tutaj z powodu tego, kim byłam, co

zrobiłam i co widziałam wcześniej. - Odwróciła się,

by spojrzeć na jego mocno zarysowany profil. - Mo

żesz mnie zrozumieć, bo wiesz, co się ze mną wcze

śniej działo. Nawet twoje dzisiejsze spotkanie z Jaso-

nem z pewnością ci w tym pomogło.

Spojrzał na nią chłodno.

- Rzeczywiście. On jest pewnie ze dwadzieścia lat

starszy od ciebie.

Wzruszyła ramionami.

- Niezupełnie, ale prawie. I dobrze myślisz... Przy

puszczam, że był dla mnie mentorem, i to mnie

w nim pociągało. Wziął mnie pod swoje skrzydła ja

ko swoją protegowaną. Nigdy nie kwestionowałam

tego, co robił.

- Potrafię to zrozumieć - rzekł nieco łagodniej.

- A więc zrozumiesz także, że to, iż tu jestem, robię

swoje i mocno stoję na nogach, wiele dla mnie znaczy.

- Rozumiem.

- Widzisz? Ty potrafisz zrozumieć. Natomiast je

żeli chodzi o mnie... - przerwała na chwilę. - Ty je

steś dla mnie wielkim znakiem zapytania. Wyjeż

dżasz stąd codziennie pod koniec dnia i jedziesz

nawet nie wiem gdzie. Kończysz pracę w piątki. Co

robisz przez cały weekend? Gdy nadchodzi ponie

działek, nie śmiem cię o nic pytać z obawy, że za

mkniesz się w sobie i będziesz na mnie zły. Wiem, że

byłeś żonaty, ale nie ośmielam się pytać o twoją żo

nę, o to, gdzie mieszkałeś, no i gdzie się nauczyłeś tak

projektować... - Zabrakło jej tchu, więc zamilkła.

Nagle spojrzała na niego błagalnie. - Czy mogę cię

183

pytać o te sprawy, Graham? Mógłbyś mi udzielić kil

ku odpowiedzi?

Przez chwilę nie odzywał się. Patrzył to na nią, to

na ziemię, to na odległe wzgórza. Wiedział, że nie po

stępuje wobec niej uczciwie. Już wcześniej sam to

przyznał. Doskonale zdawał sobie sprawę, że podczas

ich rozmów to Debra otwierała się bardziej. Teraz,

spoglądając na nią, uświadomił sobie, ile chciałby jej

powiedzieć. A jednak ciągle coś go powstrzymywało,

jakaś obawa, że będzie zgubiony, jeśli wyzna jej całą

prawdę. Wtedy odsłoni się całkowicie.

Ale czy to tak naprawdę ma znaczenie? - pytał

sam siebie. Czy już teraz nie był całkowicie pod jej

wpływem? Nie chciał tej pracy, ale ją przyjął. Nie pra

gnął jej przyjaźni, ale ona się pojawiła równie nie

uchronnie, jak wschód słońca. Nie chciał jej uczucia...

tylko jej ciała. Nawet teraz sprawy przebiegały nie

tak, jak to sobie zaplanował. Czy w takim razie mógł

by uciec od tego, co prawdopodobnie było już fak

tem? Czy był w niej zakochany?

Wstał i spojrzał na nią z góry, celowo wykorzystu

jąc tę przewagę, by zrekompensować sobie bezrad

ność, którą odczuwał. Jednak jego mocno ściągnięte

brwi zdradzały dręczący go niepokój.

- Nie jestem gotów, Debra... przykro mi. - Od

wrócił się i wymamrotał pod nosem: - Lepiej już

wrócę do pracy - i odszedł.

Debra, skonsternowana, patrzyła, jak zdecydowa

nym krokiem szedł przez trawnik do domu, do swego

młotka, gwoździ i desek. Zdumiało ją, jak wiele się

wydarzyło, odkąd ostatnio stał na dachu. W zamyśle

niu potarła dłonią gładką skórę ramienia i ścisnęła je

mocno, aż poczuła pulsowanie krwi.

Nie było aż tak źle - przekonywała samą siebie.

Chociaż niczego się nie dowiedziała, to przynajmniej

184

nie zatrzasnął jej drzwi przed nosem. Mogła poczekać.

Żadne z nich nie wybierało się w daleką drogę. Gdyby

tylko nie to dręczące uczucie niespełnienia...

Odwróciła się, zostawiając za plecami Grahama.

Niewielkim pocieszeniem było to, że - jak się wyda

wało - on również był podenerwowany, co przejawia

ło się w gwałtowności, z jaką uderzał młotkiem. Na

szczęście, mógł w ten sposób rozładować napięcie.

W przeciwieństwie do niej.

Nagle przyszedł jej do głowy pewien pomysł. Wsta

ła i udała się do powozowni po torebkę i kluczyki. Na

wet nie spojrzała w stronę domu, wycofując samo

chód z podjazdu.

Po powrocie dostrzegła jedynie, że Graham pod

czas jej nieobecności wykonał kawał dobrej roboty.

Mogła się tego spodziewać.

Zaparkowała swego Blazera przy jego ciężarówce,

wysiadła i otworzyła bagażnik. Sięgnęła do niego

i szarpnęła maszynę, glebogryzarkę, którą jej znajomy

ze sklepu z narzędziami z łatwością załadował do sa

mochodu. Ani drgnęła.

- Cholera! - Zaciskając zęby, obiema dłońmi zdo

łała ją tylko odrobinę przysunąć. Wdrapała się na ba

gażnik i ze wszystkich sił spróbowała przesunąć ma

szynę ku tylnym drzwiom. Udało jej się umieścić

glebogryzarkę i oprzeć o brzeg samochodu, tak by

można ją było potem opuścić na ziemię. Wygramoliła

się na zewnątrz. Zdyszana i podenerwowana, cofnęła

się o krok i przyjrzała się nowemu nabytkowi. Wtedy

zmroził ją głos Grahama.

- Mój Boże, Debra! - wykrzyknął, podbiegając.

Odsunął ją na bok i ściągnął maszynę na ziemię. -

185

Co ty chcesz zrobić? Nadwerężyć wszystkie mię

śnie?

- Przecież tobie udało się to podnieść - odparła

z oburzeniem, wycierając spocone czoło grzbietem

dłoni. - Patowi ze sklepu z narzędziami także. Żaden

z was nie miał z tym kłopotów.

- Ale ty jesteś kobietą. Nie możesz tego robić.

- Kto tak mówi? - Jej oczy płonęły. Była gotowa

do walki.

- Ja tak mówię - oświadczył, lecz w jego oczach

i głosie pojawiła się nagle łagodność, co wystarczyło,

by powstrzymać jej wojownicze zapędy. - Chyba nie

ważysz więcej niż pięćdziesiąt kilo?

- Pięćdziesiąt pięć.

Uśmiechnął się szeroko.

- Widzisz, chodzi o to, że moje ciało ma większą

masę. Pat jest chyba jeszcze potężniejszy. Pod tym

względem, jeżeli chodzi o podnoszenie takiej maszy

ny - ogarnął ją wzrokiem - to mamy nad tobą prze

wagę. Nie wspominając o tym, że obaj ciężko pracuje

my fizycznie. Tak więc... - zaakcentował ostatnie

słowa, marszcząc czoło - jeśli zamierzasz mnie oskar

żyć o to, że jestem męskim szowinistą, to oszczędź so

bie tego. Gdybyś miała z metr osiemdziesiąt i ważyła

osiemdziesiąt parę kilo, to bym ci pozwolił podnieść

tę twoją cholerną glebogryzarkę. A teraz powiedz -

westchnął - co ty w ogóle zamierzałaś z nią zrobić?

- Przygotować ogród - odparła, przez jego nieod

partą logikę pozbawiona możliwości zaczepki.

- Gdzie? Za domem?

- Tam jest największe nasłonecznienie.

- Kwiaty?

Zaprzeczyła ruchem głowy, odsuwając z policzka

pasemko mokrych włosów.

- Warzywa - odparła.

186

- Ach... Zapasy na zimę?

- Coś w tym rodzaju. - Odchyliła głowę w bok. -

Nigdy dotąd nie uprawiałam ogrodu. To będzie dla

mnie wyzwanie.

Graham obrzucił ją sceptycznym spojrzeniem.

- Wiesz, co należy robić?

- Jasne. W ostatni weekend spędziłam trochę cza

su w bibliotece w Manchesterze. Wypożyczyłam parę

książek. Ale najpierw muszę spulchnić glebę, zanim

zacznę robić cokolwiek innego. I stąd się wzięło -

spojrzała na maszynę - to. - Odetchnęła głęboko

i sięgnęła po rączkę urządzenia, zamierzając je prze

ciągnąć na podwórze. - Właściwie mogę się już za to

zabrać. Robi się późno.

Graham uprzejmie nie powiedział nic na temat po

ry dnia. Oboje wiedzieli, że najlepiej byłoby rozpo

cząć tę ciężką pracę jutro z rana. Oboje wiedzieli jed

nak również i to, że nawet krótka chwila pracy

podziałałaby na nią w tej chwili terapeutycznie.

- Proszę - rzekł wspaniałomyślnie - pozwól, że

przeciągnę to na podwórze.

Graham umieścił glebogryzarkę tam, gdzie Debra

chciała, kiedy jednak chwyciła za rączkę, przystępując

do pracy, gorzko się rozczarowała. Maszyna porusza

ła się, to było już coś. Jednakże zaledwie Debra wyko

nała pół okrążenia, spociła się.

- Chcesz, żebym się tym zajął? - spytał Graham.

Stał z boku z rękoma wspartymi na biodrach, bezczel

nie z siebie zadowolony.

Wyczuwając subtelny humor w jego głosie, zrobiła

się jeszcze bardziej zawzięta.

- Nie, dzięki. Sama to zrobię. - I popchnęła glebo

gryzarkę jeszcze trochę do przodu, i jeszcze trochę...

aż natrafiła na coś twardego i nie mogła ruszyć dalej.

Kopnęła grudę ziemi i odkryła, w czym tkwi problem.

187

- Kamienie? - zdziwiła się. Nie przewidziała, że

tu będą. Zaklęła cicho, bo w książkach, które czytała,

nie wspominano o nich.

- Owszem, kamienie. Większa część Nowej Anglii

jest kamienista. Chociaż tutaj nie jest jeszcze tak źle

jak na południu i bliżej wybrzeża.

- To zachęcające. Ale jak się tego pozbyć?
- Musisz wykopać kilofem albo łopatą. Masz takie

narzędzia? - Debra pokręciła głową na znak, że nie.

- Więc biegnij i weź łopatę z ciężarówki. Powinna

być w bagażniku.

Gdy wróciła, Graham zdążył już trzeci raz okrążyć

z maszyną podwórze.

- Wykop ten kamień - polecił jej, nie przerywając

pracy. - Nie jest zbyt duży.

Rzeczywiście nie był. Usunęła go bez większego tru

du i zdołała przenieść w inne miejsce, a potem stanę

ła z boku i przyglądała się pracy Grahama. Tak spędzi

ła całą godzinę. Od czasu do czasu trafiały się jakieś

kamienie do usunięcia, ale on przeważnie dawał sobie

z nimi radę gołymi rękami. Pozostawało jej tylko ob

serwować pracę jego mięśni poruszjących się pod opa

loną skórą na ramionach i plecach. Kiedy się spocił,

popołudniowe słońce dodało blasku jego skórze, któ

ra zdawała się jeszcze bardziej opinać muskuły.

Stawał się coraz atrakcyjniejszy. Wilgotne włosy,

przylegające teraz do jego skroni i szyi, oraz cień za

rostu na szczęce przydawały jego wyglądowi surowo

ści. Debra była tym widokiem bardzo podniecona.

Napięcie nerwowe częściowo rozładowała dopiero

po odjeździe Grahama. Po prostu przebiegła się tro

chę w pobliżu domu. Ostatnie tego dnia promienie

słońca oświetlały ciemnobrunatną ziemię i ogrzewały

powietrze przed nastaniem wieczornego chłodu.

Choć Debra nigdy dotąd nie biegała, to często o tym

188

myślała. Teraz, gdy w końcu się na to zdecydowała,

zaczęła dokuczać jej kolka. Biegła i zastanawiała się,

co ci entuzjaści joggingu w nim widzą. Dopiero kiedy

wróciła na poddasze, wzięła prysznic i założyła chłod

ną, luźną koszulę nocną, doceniła wartość ruchu.

Czuła się odprężona i przyjemnie zmęczona. Ostatnią

rzeczą, której teraz pragnęła, była bezsenność i roz

pamiętywanie przez pół nocy wydarzeń tego dnia.

Każda myśl o wizycie Jasona jeżyła jej włosy na gło

wie. Każda myśl o namiętności Grahama sprawiała,

że krew żywiej zaczynała krążyć jej w żyłach. Wyczer

panie fizyczne okazało się najlepszym wyjściem z tej

sytuacji. Ostatnią jej myślą przed snem było to, że

prawdopodobnie zacznie regularnie biegać.

Kiedy następnego popołudnia jakiś samochód zaje

chał na podjazd, była swojej decyzji już zupełnie pewna..

R O Z D Z I A Ł

Debra odniosła tak silne wrażenie deja vu, jak nigdy

dotąd. Była z Grahamem w domu, gdzie schronili się

przed palącym słońcem i chłodzili napojem gazowa

nym z puszek. Zadzwonił telefon. Debra podniosła

słuchawkę, po czym podała ją Grahamowi, który z ko

lei przeprowadził krótką rozmowę z urzędnikiem ze

189

składu drzewnego. Zaledwie zdążył jej powiedzieć, że

właśnie przywieziono dębowe elementy schodów, któ

re zamówił, spojrzał przez okno i powiedział:

- Masz gościa.

Zastygła w bezruchu, ale zaraz spróbowała rozpro

szyć obawy.

- Ja nie. Może to ktoś do ciebie? - Popatrzyła mu

w oczy, czując ucisk w żołądku. Nie przyszło jej do

głowy, że Jason może tak szybko wrócić. Modliła się,

żeby w ogóle nie wracał.

Dopiero kiedy samochód podjechał bliżej, stwier

dziła, że to nie jest jego auto. Samochód Jasona miał

barwę kasztanową, a ten był niebieski. Na widok go

ścia Debra głośno się roześmiała.

- To mój ojciec! - wykrzyknęła podekscytowana,

ruszając ku drzwiom.

Cały czas uśmiechając się szeroko, pomknęła przez

podwórze i padła w ramiona ojca.

- Jak się masz, Debbie? - spytał przybysz, ściska

jąc ją mocno. - Wyglądasz wspaniale! - Przyjrzał jej

się pobieżnie. - Bez butów? Jakże to tak?

Debra nie odpowiedziała od razu, bo emocje ści

snęły jej na chwilę gardło. Otarła łzy radości.

- To się nazywa „pozwolić palcom stóp odetchnąć

świeżym powietrzem". Jak się masz, tato? - Uśmie

chając się od ucha do ucha, pokręciła z niedowierza

niem głową. - Cóż za wspaniała niespodzianka!

David French uniósł ciemną brew, marszcząc,

i tak już pokryte zmarszczkami, czoło. Z równo przy

strzyżonymi szpakowatymi włosami, w sportowej ko

szuli i jasnych spodniach, wyglądał jak zawsze do

brodusznie.

- Miałem nadzieję, że tak to przyjmiesz. Martwi

łem się. Jason zadzwonił do mnie wczoraj wieczorem,

cały wzburzony, zdenerwowany...

190

- Jason! - Jęknęła; znów odżył w niej gniew. -

Nie tracił czasu. To mu trzeba przyznać! Naprawdę do

ciebie dzwonił? Po co?

- Był zmartwiony.
- Wcale nie był zmartwiony! Był zły, że śmiałam

mu odmówić. Był oburzony, bo powiedziałam, że już

go nie kocham. No i był zazdrosny.

- Zazdrosny o... Grahama?

- Tak. O Grahama. Bój Boże, Graham był wspa

niały. Gdyby go tu wczoraj przy mnie nie było, to my

ślę, że Jason mógłby mnie zabrać stąd siłą. Był

okropny!

- No już, uspokój się, Debbie. - Ujął ją pod ra

mię. - Przejdźmy się, opowiesz mi o wszystkim. A po

tem możesz mi pokazać ten swój dom. - Rozejrzał

się dookoła. - Jesteś dziś sama?

- Nie, nie - odrzekła i ta myśl ją uspokoiła. -

Graham jest z tyłu domu. Chodź. - Wyswobodziła ra

mię i wzięła ojca za rękę. - Przedstawię cię. A potem

możemy usiąść na huśtawce i popatrzeć, jak pracuje.

- Posłała ojcu wyjątkowo niewinny uśmiech. - To

wspaniała rozrywka.

- Czy on się na to zgadza?

- Nigdy nic nie miał przeciwko temu.

Obeszli budynek i mężczyzna, o którym rozmawia

li, ukazał się ich oczom.

- Graham? - zawołała Debra. - Chciałabym, że

byś poznał mojego ojca, Davida Frencha. Tato, to jest

Graham Reid.

Graham przełożył młotek do lewej dłoni i zszedł po

drabinie na tyle nisko, by móc podać rękę na powitanie.

- Miło mi pana poznać, panie French.

- Cała przyjemność po mojej stronie - odrzekł oj

ciec Debry, dokonując bystrymi oczyma błyskawicz

nej analizy, która wypadła zdecydowanie korzystnie. -

191

Ostatnio dużo o panu słyszałem. Z tego, co mówili mi

syn i zięć...

- Były zięć - przerwała mu Debra.

- Były zięć. Dziękuję ci, moja droga. A zatem,

sądząc po tym, co mi powiedzieli, zacząłem podejrze

wać, że moja córka wynajęła jakiegoś brutala i potwo

ra. - W kąciku ust Davida Frencha pojawił się poro

zumiewawczy uśmieszek.

Graham również się uśmiechnął, zadowolony

z bezstronności ojca Debry.

- Niezupełnie. Obiecuję panu, że nigdy, w żaden

sposób nie skrzywdziłbym pańskiej córki.

Starszy mężczyzna kiwnął głową, jakby dziękując

Grahamowi i jednocześnie żegnając się z nim, ujął

Debrę pod ramię i poprowadził ją w głąb podwórza.

Gdy usiedli na huśtawce i Graham nie mógł ich już

słyszeć, wrócił do swej pracy. Jednak jego myśli wciąż

krążyły wokół ojca i córki; przypomniał sobie wyraz

szczęścia, jaki rozjaśnił twarz Debry, gdy rozpoznała

swego gościa. Wydawało się, że ci dwoje są sobie bar

dzo bliscy. Łączyła ich jakaś szczególna więź. Byli te

raz całkowicie sobą zaabsorbowani, a łagodny i cza

sem poważny wyraz ich twarzy sugerował istnienie

między nimi pełnego ciepłych uczuć i troski związku.

Zazdrość może być czasem destrukcyjna, i Graham

teraz właśnie ją poczuł. Zazdrościł im takiego poro

zumienia, ale nie dlatego, że mogło być dla niego za

grożeniem. Przypominało mu, czego zabrakło w jego

kontaktach z własną córką, Jessie.

Przywołanie jej imienia wywołało w nim bolesny smu

tek. Niedawno były jej urodziny, a on nie zrobił niczego,

by je uczcić. Często myślał o wysłaniu kartki z życzenia

mi albo prezentu, jednak wciąż pamiętał, że sześć lat te

mu córka odesłała mu jego podarunek z powrotem. Nie

potrafiłby znieść podobnego odrzucenia po raz kolejny.

192

Z całą siłą swej frustracji wbił w deskę kolejny

gwóźdź. Jessie w tym tygodniu kończy szkołę. W tym

tygodniu. Jego córka kończy szkołę średnią. Wydawa

ło się to trudne do uwierzenia. Ta młoda kobieta była

mu zupełnie obca, i właśnie to było najtrudniejsze do

zaakceptowania.

Rytmicznie uderzając młotkiem, przypomniał so

bie rozmowę ze swym ojcem na temat podarowania

jej samochodu z okazji ukończenia szkoły średniej.

Ojciec porozmawiał z Joan, która od razu sprzeciwiła

się temu pomysłowi. Jej córka nie potrzebowała jesz

cze samochodu, a kiedy będzie jej potrzebny, to ona

kupi jej go sama. Dziwne - zastanawiał się Graham -

przecież to Joan zawsze wydawała się bardziej „nowo

czesna" od niego. I to właśnie była jedna z tych rze

czy, które ich od siebie oddaliły. Joan chciała otaczać

Jessikę wszelkimi możliwymi luksusami. Ale samo

chód? Po prostu nie mogła znieść myśli, że kupiłby go

Graham. Czy czuła się zagrożona? Czy matka i córka

nie zawsze potrafiły się porozumieć? Czy Jessica za

stanawiała się kiedykolwiek, jak by to było, gdyby

znała ojca?

Pobożne życzenia - stwierdził i zszedł z drabiny po

następne deski. Jessica była już dorosła. Z łatwością

mogłaby się z nim skontaktować, gdyby tylko chciała.

Jego adres nie był tajemnicą. Bóg jeden wie, że na po

czątku, gdy tu zamieszkał, Joan aż nazbyt często wy

syłała pod ten adres swoje złośliwe liściki. Teraz już

od lat się z nią nie kontaktował. Być może dawno

zniszczyła w swoim notatniku tę stronę, na której by

ło zapisane jego imię i nazwisko.

Westchnął głęboko, ponownie wszedł na drabinę,

przymocował kolejną deskę, po czym pozwolił sobie

zerknąć na Debrę. Właśnie w tym samym momencie

ona oderwała od niego wzrok.

193

- Nie potrafię wyjaśnić, co czuję - powiedziała nie

mal szeptem, by usłyszał ją tylko ojciec. - Zatrudniłam

go, bo jest najlepszym cieślą w okolicy. Widziałam wcze

śniejsze efekty jego pracy i byłam zachwycona. To zna

czy, jeszcze za wcześnie, żebyś tu coś zobaczył, ale poka

żę ci plany, które narysował, i poddasze, które dla mnie

urządził. Jest naprawdę utalentowanym projektantem.

Nie zdziwiłoby mnie, gdyby miał dyplom architekta.

- Nie pytałaś go o to?
- Och, próbowałam. Ale on nie lubi opowiadać

o sobie. To nie znaczy, że coś ukrywa, nie przypusz

czam, raczej wiąże się to z jakąś bolesną sprawą, do

której nie chce wracać.

David French przyłożył palec do górnej wagi i po

ruszył nim lekko w górę i dół, co było u niego gestem

wyrażającym zamyślenie.

- Trochę go sprawdziłem - powiedział w końcu.

- Co zrobiłeś? - krzyknęła Debra. - Myślałam,

że jesteś po mojej stronie.

- Wiesz, że jestem, Debbie. Ale chciałem przygo

tować sobie dosyć amunicji, w razie, gdyby zadzwonił

Stuart albo Jason. A zadzwonią, wiesz o tym. Powie

działem im, że tu przyjadę.

Skrzywiła się.

- Nie zrobiłeś tego!
- Zrobiłem. Musiałem ich jakoś uspokoić. Są prze

konani, że ten facet całkowicie tobą zawładnął.

- To absurd. Ale w końcu ani Stu, ani Jason nigdy

nie widzieli we mnie samodzielnej jednostki... No to

czego dowiedziałeś się o Grahamie?

David French mrugnął do niej porozumiewawczo.

- Tego, że chyba wszyscy go lubią. Ciężko pracuje,

jest spokojny, skryty, nie sprawia żadnych kłopotów.

Jestem pewien, że mówiono ci to samo, gdy o niego

pytałaś.

194

- Właściwie tak.

Przeniósł wzrok z twarzy córki na Grahama.

- Mówią, żeby nie oceniać książki po okładce,

a jednak okładka potrafi czasem wiele powiedzieć.

- W jakim sensie? - Debra miała własną teorię na

ten temat, ale jak zawsze zaintrygowało ją filozoficzne

podejście ojca do sprawy oraz jego niesamowita spo

strzegawczość. I tym razem się nie rozczarowała.

- Chociaż „okładka" może nie mówić wszystkiego,

a czasami potrafi nawet zmylić, to może co nieco za

sugerować. W przypadku Grahama, weźmy na począ

tek jego ciężarówkę. Jest czysta, zadbana. On jest

z niej dumny. Ale nie przyozdabia jej żadnymi nalep

kami. To wiele mówi. Sugeruje, że jest niezależny i nie

dba o rozgłaszanie na prawo i lewo, co lubi, a czego

nie lubi. Absolutnie nie czuje potrzeby oznajmiania

całemu światu za pomocą nalepek, że na przykład ko

cha Nowy Jork, New Hampshire, Vermont, owczarki

niemieckie lub kawior z bieługi.

Debra cicho się roześmiała.

- Pewnie w drodze z lotniska widziałeś wiele ta

kich napisów na samochodach.

- I wszystkie te auta mnie wyprzedzały. Twój ojciec

nie jest już takim odważnym kierowcą jak kiedyś.

- I Bogu dzięki... Ale mów dalej.

- Na temat Grahama?

Skinęła głową.
- Jego ramiona są nagie.

Zachichotała.

- Oczywiście, że jego ramiona są nagie. Podobnie

jak jego cały tors. Tam na górze, gdzie teraz pracuje,

jest gorąco. Jego koszula wisi na płocie już od rana.

- Chodzi mi o to, że nie ma żadnych tatuaży.

- Tatuaży? - powtórzyła. - A cóż to ma do rze

czy?

195

- Hm... Tatuaże są pod pewnym względem podob

ne do owych nalepek na samochodach. Ludzie, którzy

się tatuują, chcą coś światu powiedzieć. A ten twój

Graham niczego nie chce światu mówić. Maszeruje

w rytm innego werbla, że tak powiem.

- To może być albo dobre, albo złe.

- Masz rację. Są ludzie, którzy idą własną drogą

z braku innej. Oni po prostu nie słyszą innych werbli.

Myślę, że Graham słyszy je dość dobrze, lecz podjął

świadomą decyzję o pójściu tą a nie inną drogą.

- Czyli zrobił na tobie dobre wrażenie? - spytała

Debra, próbując nie okazywać, jak wielkie to ma dla

niej znaczenie.

Jeśli nawet jej ojciec to dostrzegł, bardzo dyploma

tycznie zachował tę informację dla siebie.

- Ma bezpośrednie spojrzenie i zdecydowany

uścisk dłoni. To dobre oznaki. - Nagle głośno za

czerpnął powietrza. - I na tym, obawiam się, kończą

się moje obserwacje. Musiałbym spędzić więcej czasu

z tym człowiekiem, żeby dowiedzieć się czegoś jesz

cze... No, ale chodźmy już. - Poklepał ją po kolanie,

wstał z huśtawki, odchrząknął, po czym odwrócił się

i wyciągnął do Debry rękę. - Pokaż mi ten swój dom.

Lepiej żeby był taki wspaniały, jak mówisz - ostrzegł

ją z błyskiem w oku świadczącym o tym, że już polu

bił to miejsce.

Debra wzięła go za rękę, zamierzając oprowadzić

go po domu. Jednak gdy dotarli do budynku, David

French wpadł na inny pomysł.

- Graham! - zawołał. - Może mi pan poświęcić

kilka minut i zapoznać mnie ze swoimi planami? Mo

ja córka jest pod tym względem zupełną amatorką.

W postępowaniu ojca Debrę zaniepokoiło tylko to,

że powstrzymywał uśmiech, który mógłby zdradzić je

go motyw. Zaprotestowała tylko symbolicznie.

196

- Mogę ci je pokazać, tato. Graham jest zajęty...

- Graham jest zajęty odkąd tu przyjechałem. Nale

ży mu się mała przerwa. Czyżbyś była aż tak surową

pracodawczynią?

Uśmiechnęła się kącikiem ust.
- Ależ on uwielbia swoją pracę. Nie słyszysz tego

oddania w każdym uderzeniu młotka?

- Proszę pani i proszę pana, dajcie spokój... -

Graham już schodził po drabinie, równie ciekaw Da

vida Frencha, jak on jego. - Nie kłóćcie się z mojego

powodu - nalegał, bez trudu włączając się do rozmo

wy. - Z przyjemnością oprowadzę pana po domu, pa

nie French. I ma pan rację... - Posłał Debrze protek

cjonalny uśmiech. - Być może Debra jest świetną

pisarką, ale nie budowniczym. - Ściszył porozumie

wawczo głos, przenosząc wzrok na Davida. - Wie

pan, jak to jest z tymi „mózgowcami". Nie za bardzo

sobie radzą z pracą fizyczną.

- Słyszałam to, Grahamie Reid - oświadczyła De

bra. - Ja jestem wyjątkiem. Kto pierwszy rozpala

ogień w kominku każdego ranka?

- Ty - odparł potulnie.

- A kto samodzielnie napalił w tym zabytkowym

piecu w kuchni?

Skinął głową.

- Ty.

- A kto przygotowuje ci obiady o niebo lepsze od

jakichś głupich kanapek z szynką i serem, które nosisz

w starej brązowej torbie? - Gdy popatrzył na nią

zdziwiony, obrzuciła go zuchwałym spojrzeniem. -

Widzę wszystko - odparła, po czym skorzystała z tej

chwilowej przewagi i spytała: - To jak powiedziałeś?

Że nie idzie mi praca fizyczna?

Graham podrapał się po głowie. Była sprytna. Nie

ustąpił jej jednak całkowicie.

197

- To zabawne. - Zaśmiał się cicho. - Właśnie po

myślałem o twojej zakłopotanej minie, kiedy zastana

wialiśmy się, jak umieścić łóżko na poddaszu. No i...

o tej scenie z biurkiem i śrubami, nie wspominając

o pewnej glebogryzarce...

Debra cierpliwie zniosła jego celne strzały, po czym

zwróciła się do ojca:

- Wy, mężczyźni, wszyscy jesteście tacy sami. Przy

czepiacie się do drobiazgów i wyolbrzymiacie je.

W porządku. - Uniosła w górę ręce. - Idźcie. -

Spojrzała na Grahama. - Pokaż mu dom, ale powo-

zownię zostaw mnie.

- Słusznie - padła spokojna odpowiedź. Graham

cofnął się, by mogła pójść przodem. Ona zrobiła to

samo.

- Nie, nie. Idźcie pierwsi. Ja będę szła kilka kro

ków za wami i wysłucham waszych uwag.

Jej żartobliwemu tonowi odpowiedział uśmiech oj

ca. Teraz zrobił krok do przodu, wskazując głową na

córkę.

- Kochane z niej dziecko, nieprawdaż? - zauwa

żył, po czym ruszył w kierunku domu.

Graham uśmiechnął się szeroko i poszedł przo

dem, a Debra, tak jak zapowiedziała, poszła za nimi.

Odpowiadała jej ta pozycja. Z tego dogodnego punk

tu obserwacyjnego mogła do woli patrzeć na idących

obok siebie Grahama i swego ojca. Wyczuła, że od ra

zu pojawiła się między nimi nić porozumienia.

Gdy wędrowali z pokoju do pokoju, Graham wyja

śniał im obojgu, co już zostało wykonane i co jeszcze

będzie zrobione. Na każde pytanie Davida Graham

z łatwością potrafił odpowiedzieć, David zaś miał sto

sowną odpowiedź na każdy komentarz Grahama. Oj

ciec Debry kilka razy zakwestionował przedstawione

mu plany. Wtedy Graham cierpliwie uzasadniał każ-

198

de rozwiązanie, a David niezmiennie kiwał głową na

znak, że rozumie i przyznaje mu rację.

Debra prawie nie słyszała, o czym mówili. Docho

dziły do niej jedynie niewyraźne odgłosy rozmowy.

Cieszyła się, widząc, że jej ojciec jest równie zaabsor

bowany słuchaniem, jak Graham opowiadaniem.

Miało to dla niej ogromne znaczenie.

Tak ją pochłonęły rozmyślania, że aż zadrżała, za

skoczona, gdy ojciec chwycił ją nagle za rękę.

- Teraz twoja kolej, Debbie. Co jest w powozowni?

Debra półprzytomnie patrzyła to na jednego męż

czyznę, to na drugiego.

- Co? Już skończyliście?

Graham uśmiechnął się.

- Obejrzeliśmy prawie wszystko. Pewnie cię to

znudziło.

Jego uwaga zapiekła ją do żywego.

- Nie wierz w ani jedno jego słowo, tato. Co naj

mniej połowa tych pomysłów jest moja.

- To znaczy - podjął ojciec - że jednak coś wynio

słaś z tych swoich studiów?

- Nie, nie to miałam na myśli. - Uśmiechnęła się

przekornie. - Choć studia sporo kosztowały, najbar

dziej przydała mi się lektura czasopisma „Architectu-

ral Digest", które zaprenumerowałeś dla mnie w ze

szłym roku.

Ojciec i córka obeszli główny budynek, przeszli pa

sażem do powozowni i zniknęli w jej wnętrzu.

Graham ponownie sięgnął po młotek i gwoździe

i zaczął się wspinać po drabinie, ale nagle znierucho

miał; pomyślał o tym, jak bardzo podobała mu się

rozmowa z Davidem Frenchem. Ten człowiek najwy

raźniej miał coś wspólnego z architekturą, chociaż

Graham nie przypominał sobie, czy Debra wspomina

ła coś na ten temat. Właściwie, jak się zastanowić, to

199

ona bardzo mało o nim opowiadała, choć tak często

rozmawiali o jej matce, braciach - rodzonym i przy

rodnim - byłym mężu i producencie. Zastanawiał się,

jaką rolę odgrywał David w jej życiu; podejrzewał, że

reprezentuje normalniejszą część jej rodziny.

I znów poczuł ukłucie zazdrości, choć tym razem

bardziej bezpośredniej. Debra kochała swego ojca.

Z tym nie mógł się spierać. Natomiast mógł polemi

zować z decyzją, którą być może podjęła po cierpie

niach spowodowanych przez Jasona, by ograniczyć

swą miłość do wypróbowanych i szczerze oddanych jej

ludzi, właśnie takich jak David.

Jakaż to by była strata, gdyby już nigdy nie pokocha

ła żadnego mężczyzny. Miała przecież tyle do ofiaro

wania. Tak, do ofiarowania. Początkowo błędnie ją

ocenił. A dokładniej mówiąc, to, w co chciał wierzyć,

po prostu nie okazało się prawdą. Od samego począt

ku czuł, że w tym „ładnym opakowaniu" kryje się coś

więcej. I od początku wiedział też, że znalazł się pod

jej wpływem. A teraz bardzo prawdopodobne było

i to, że już się w niej zakochał, więc zaczął się teraz za

stanawiać nad daremnością tego uczucia.

Ironia tego wszystkiego - rozważał, wbijając kolej

ny gwóźdź - polegała na tym, że kiedy był z Debrą,

nie czuł się tylko zwykłym cieślą. W jej towarzystwie

stawał się zdolnym architektem. Ona to sprawiała.

Podobnie jak jej ojciec. Przy nich czuł się tak, jak nie

gdyś; był człowiekiem, którego proszono o radę,

z którym się zaprzyjaźniano, którego szanowano. De

bra, ze swą łagodną perswazją, spowodowała, że za

pomniał o tym, co - z jego winy - poszło kiedyś nie

tak, jak powinno. Ufała mu, a to dodawało sił.

I po raz pierwszy pomyślał, czy nie spróbować od

nowa... Teraz właściwie nawet lękał się nadejścia tej

chwili, gdy skończy pracę w jej domu, wyjedzie, zabie-

200

rze się za inną robotę... I będzie musiał żyć bez Debry.

Ciężko przeżywał nawet krótką rozłąkę w weekendy.

Nie miał pojęcia, jak sobie poradzi, gdy nie będzie jej

już mógł widywać.

Warkot silnika samochodu przerwał jego rozważa

nia; niemal w tym samym momencie pojawiła się w je

go polu widzenia szczupła sylwetka Debry.

- Czy to odjeżdżał twój tata?

- Tak. - Stała u podnóża drabiny, trzymając ręce

w kieszeniach szortów. Był jej wdzięczny, że miała

dziś na sobie koszulę, a nie obcisłą bluzeczkę bez ra-

miączek. Końce koszuli związała w węzeł powyżej ta

lii. Wąski pas obnażonej skóry nie wpłynął kojąco na

stan jego umysłu, zwłaszcza że Graham pozwolił so

bie na przypomnienie, jak miękka była ta skóra w tym

miejscu, a także wyżej... I jeszcze wyżej...

Głęboko zaczerpnął powietrza.

- Szkoda. Chciałbym się z nim pożegnać. Wróci tu

jeszcze?

- Nie wiem. Zamierza wybrać się dziś w góry. Wła

śnie dlatego pojechał do miasteczka. Chce zasięgnąć

informacji, gdzie mógłby się zatrzymać. Ale będziesz

miał jeszcze okazję z nim porozmawiać. Poprosił nas,

żebyśmy zjedli z nim kolację. - Celowo wypowiedzia

ła te słowa jakby od niechcenia. Teraz wstrzymała od

dech, zastanawiając się, co powie Graham.

Wydawał się całkowicie zaskoczony.
- Hm... kolację?

- No wiesz, rostbef, kurczak w winie, krewetki, coś

w tym rodzaju...

Zaśmiał się.

- To chyba nie tutaj. - Ale nagle coś mu przyszło do

głowy. - Chociaż, jest tu takie jedno niezłe miejsce.

Debra odpowiedziała uśmiechem.

- Stonehenge West.

201

- Już je odkryłaś? - Był trochę rozczarowany, że

to nie on pierwszy wyjawił jej ten sekret.

- Hej, przecież kubki smakowe na moim języku

„urodziły się i wychowały" w Nowym Jorku. Jak tylko

znajdę się w promieniu kilometra od dobrej kuchni,

od razu cieknie mi ślinka.

Graham próbował się nie roześmiać.

- To naprawdę odrażające, Debra. Mogę sobie wy

obrazić, jak jeździsz tym swoim Blazerem z pianą na

ustach, nerwowo poszukując skrytej gdzieś w górach

namiastki wielkiego miasta. - Nagle spojrzał na nią

badawczo. - Jak odkryłaś Stonehenge West?

- Naprawdę chcesz wiedzieć?

- Jasne.

Był przygotowany na wszystko.

Ale ona zawahała się.
- Niee... Pomyślisz, że zwariowałam.

- No powiedz. Rozbudziłaś moją ciekawość.

Odwrócił się i usiadł na drabinie, opierając wyprosto

waną nogę na jednym z niższych szczebli. Debra jeszcze

przez chwilę wahała się, po czym zaczęła mówić.

- No cóż, widzisz... Parę tygodni temu, w weekend,

jechałam przed siebie i nagle znalazłam się za pięk

nym czerwonym Mercedesem. Wiesz, model 350 SL...

- Czy wiem... - zamruczał pod nosem.

- To było takie dziwne, że go tutaj zobaczyłam.

Chyba nie widziałam podobnego od sześciu tygodni.

Tak więc... postanowiłam za nim trochę pojechać.

Wiesz... - uśmiechnęła się nieco złośliwie - żeby się

dowiedzieć, jak spędzają czas bogaci...

- To rzeczywiście było wariactwo. Mogłaś zabłą

dzić na jakiejś zapomnianej przez Boga bocznej dro

dze i znaleźć się sam na sam ze świrem.

- W tym samochodzie siedzieli mężczyzna i kobie

ta. Domyśliłam się, że jadą w jakieś interesujące miej-

202

sce. Poza tym, za kierownicą nie siedział żaden świr.

Prowadził bardzo ostrożnie.

- Model 350 SL? Powiedzmy! No dobra, i co się

stało?

Wzruszyła ramionami.
- Właściwie niewiele. Pojechałam za nimi do tej

restauracji, a potem zawróciłam.

- Widziałaś tamte skały?
- Jak mogłabym je przegapić! Są piękne. Jakby mi

niatury gór. Nawet gdyby mnie nie było stać na jedze

nie w tej restauracji, warto by było do niej pojechać

choćby tylko na koktajl. Widok na te skały i na dolinę

zapiera dech w piersiach.

- Ale przecież stać cię na taki posiłek. Dlaczego

nie zajrzałaś do środka?

Zmarszczyła nos.

- Och, nie wiem. Po pierwsze, nie byłam odpo

wiednio ubrana. - Popatrzyła na swoje szorty. -

Zdaje się, że zapomniałam już, jak się nosi spódnicę.

- A po drugie? - ponaglił ją.

- Po drugie, byłam sama. Przebywanie w takim

miejscu cieszy wtedy, kiedy jest się z kimś.

Graham poczuł na całym ciele gęsią skórkę. Do

cholery, ona miała na wszystko odpowiedź! Z każdą

chwilą pociągała go coraz bardziej.

- Zjesz dziś z nami kolację, Graham? Naprawdę

chcielibyśmy, żebyś to zrobił.

- Do diabła, Debra. Jestem twoim cieślą. - Usil

nie starał się o tym pamiętać. - Chyba tak w głębi du

szy nie chcesz, żebym wam towarzyszył?

- Przede wszystkim, to ojciec zaproponował -

oświadczyła. - A poza tym, właśnie że chcę.

Powiedziała tylko tyle. Tylko te proste słowa. Jej

oczy dopowiedziały resztę. Gdyby przez pięć minut

podawała mu wszelkie możliwe powody, dla których

203

powinien zjeść z nimi tę kolację, nie zabrzmiałoby to

równie przekonująco jak ta bezpośrednia, cicha proś

ba. Teraz już wiedział, że nie ma wyboru i musi przy

jąć propozycję.

- Trzeba będzie zarezerwować miejsca - ostrzegł.
- Ty się tym nie martw. - Podeszła do tylnych

drzwi, po czym odwróciła się, z ręką na klamce. - Czy

o ósmej będzie za późno? - W mieście o ósmej było

by za wcześnie. Tutaj jednak sprawy wyglądały ina

czej. O ile się orientowała, Graham pochłaniał swój

stek z ziemniakami jeszcze przed wieczornymi wiado

mościami w telewizji. I z tego, co wiedziała, przed

dziewiątą już spał.

- O ósmej będzie dobrze - odrzekł. - Jeśli twój

ojciec zamierza się tu przebrać, to spotkamy się w re

stauracji.

Chciał przez to powiedzieć, że będzie miał ją kto

podwieźć. Debra nie spierała się z nim, podejrzewa

jąc, że Grahamowi może nie uśmiechać się pomysł

podrzucenia jej pikapem na miejsce.

- Jesteś pewien, że nie chcesz, żebyśmy wpadli po

ciebie? - spytała możliwie delikatnie. Z radością zo

baczyłaby, gdzie mieszka.

Ale nie miało się to stać. Przynajmniej nie tego wie

czoru.

- Dzięki, ale będzie prościej, jeśli spotkamy się już

na miejscu.

- Jak wolisz - wzruszyła ramionami, po czym,

wchodząc do domu, zawołała jeszcze. - Ale bądź do

kładnie o ósmej. Mój ojciec jest zawsze punktualny!

Graham Reid również był punktualny. W gruncie

rzeczy, przyjechał nawet trochę za wcześnie. Tak dys-

204

kretnie, jak to było możliwe, zaparkował swego merce

desa pomiędzy innymi autami na małym parkingu, po

czym usiadł w zacisznym kąciku restauracji ze szklanką

szkockiej z lodem. Został zaproszony, a przecież wła

ściwie to on powinien się tu czuć gospodarzem. Z pew

nością byłoby go stać na przyjęcie gości; te góry były,

w pewnym sensie, jego domem. Może powinien poroz

mawiać z szefem sali, żeby pod koniec posiłku podał

mu rachunek... Ale nie. Ojciec Debry zaprosił go tu

w dowód swej gościnności. Jeszcze będzie okazja, żeby

się zrewanżować. Był o tym przekonany.

Kiedy jednak Debra pojawiła się nagle w drzwiach

restauracji, poczuł, że nie jest już taki pewien siebie.

Pośpiesznie przełknął drinka i wstał, żeby ją powitać.

- Pięknie wyglądasz - rzekł cicho, zauroczony kon

trastem białego jedwabiu i lekkiej opalenizny i roz

puszczonymi brązowymi włosami, a także rozpromie

nionymi oczyma i wyjątkowo zaróżowionymi

policzkami. Zdołał sobie przypomnieć, gdzie się znaj

dują, i powstrzymać pragnienie wzięcia jej w ramiona.

W końcu nie byli tu sami. Nagle przeniósł wzrok na jej

ojca. Uśmiechnął się i wyciągnął dłoń na powitanie.

- Miło mi znów pana widzieć, panie French.
Na szczęście dla Debry, mężczyźni od razu rozpo

częli rozmowę, co pozwoliło jej zebrać myśli, gdy zaję

ła miejsce za stołem. Była oszołomiona jego wido

kiem. Chociaż wiedziała, że nie będzie ubrany

w dżinsy, to żadne z jej wyobrażeń nie przygotowało

jej na to, co zobaczyła. Miał na sobie granatowy ble

zer, jasnoszare luźne spodnie, białą koszulę, krawat

w szaro-różowe paski i mokasyny. Wyglądał równie

wspaniale i wytwornie jak każdy ze stałych bywalców

tego lokalu. Na jego gładko zaczesanych włosach lśni

ła jeszcze wilgoć po niedawno wziętym prysznicu.

Świeżo ogolony, delikatnie pachniał jakimś balsamem.

205

- Napijesz się czegoś, Debra? - zapytał.

Podniosła wzrok na kelnera.

- Hm... „białą lilijkę" proszę.

Kelner skinął głową i przyjął zamówienie od jej oj

ca, gdy tymczasem Graham usiłował sobie przypo

mnieć, kiedy ostatnio słyszał nazwę tego aperitifu. To

było dawno temu, w jakimś cichym, wytwornym miej

scu, zupełnie nie związanym z jego obecnym życiem.

A w jego obecnym życiu... była Debra. Nie potrafił

oderwać od niej oczu.

Pomogła mu w tym szkocka, a także umiejętne

podtrzymywanie rozmowy przez Dawida. Pod koniec

kolacji Graham znał już trochę ciekawych opowieści,

które zrekompensowały mu frustrację spowodowaną

tym, że przez cały wieczór siedział tuż obok Debry,

dotykając kolanem jej kolana, obserwując jak rozma

wia, je, uśmiecha się... i mając przed oczyma owe sty

kające się ze sobą, wyłaniające się z dekoltu krągłości.

Gdy odprowadził ją do samochodu jej ojca, podzięko

wał starszemu panu i powiedział obojgu „dobranoc",

ale nie ukoiło go to ani trochę.

Doznania Debry były jeszcze bardziej ponure.

- Nie dowiedziałeś się zbyt wiele, co? - Rzuciła

ojcu groźne spojrzenie, gdy wyprowadzał samochód

na główną drogę. - Bardzo uważa na to, co mówi.

Mistrz uników. Nie wyjawia ani skrawka tajemnicy.

- No już, Debbie, nie oceniaj go tak ostro. Pewnie

ma jakiś ważny powód, dla którego nie mówi o swojej

przeszłości. Poza tym, to są detale. Tego, co najważ

niejsze - swojej inteligencji i prawości - nie może

ukryć.

Patrząc gdzieś w dal, w ciemność, Debra westchnęła.

- Chyba masz rację. Tylko że to jest... denerwujące.

Słowo „denerwujące" dobrze pasowało do dzisiej

szego wieczoru. Bo chociaż wspaniale było spędzić go

206

z Grahamem i obserwować, jak z łatwością nawiązuje

kontakt z jej ojcem, to istną torturą zdawał się fakt, że

znajdowała się tak blisko, a jednak tak od niego dale

ko. Jeszcze raz przypominała sobie jego blezer, luźno

narzucony na ramiona, dzięki czemu wydawały się

one jeszcze szersze, biel mankietu jego koszuli, kon

trastującą z opaloną skórą nadgarstka, lekki połysk

brązowych włosków na grzbietach jego dłoni... włosy

na karku muskające kołnierzyk koszuli... usta, zaci

śnięte leciutko, gdy przyłapał ją na tym, że mu się

wnikliwie przygląda...

- Jesteś w nim zakochana, Debra? - Głos ojca

przerwał tok jej rozmyślań.

- Hm?...

- Słyszałaś.

Zauważyła, że użył jej pełnego imienia, nie zdrob

nienia, co zdarzało mu się jedynie wtedy, gdy mówił

bardzo poważnie.

- Och... nie wiem.

- Nie ma się czego wstydzić.

Popatrzyła na ojca.

- Jestem rozwódką zaledwie od dwóch miesięcy!

Jakże bym się mogła zakochać tak szybko? Poza tym,

on dla mnie pracuje. Człowiek nie zakochuje się

w swoim cieśli.

- Kto tak powiedział?

- Ja tak mówię - odparła z nieoczekiwaną gwał

townością. - Tego rodzaju rzeczy są dobre w operze

mydlanej, a nie w prawdziwym życiu.

David odezwał się nieco łagodniej:

- To, co się tu dzieje, niezupełnie jest operą mydla

ną, Debbie. Graham nie jest ani aktorem, ani zamoż

nym playboyem skaczącym z kwiatka na kwiatek.

O ile się orientuję, przebywa tu od ośmiu lat, ciężko

pracując. Musisz mu to przyznać.

207

- Przyznaję, tato. Przyznaję! Chodzi tylko o to,

że... no cóż, czasami mam takie obawy... że jest jesz

cze coś innego w jego życiu.

- Inna kobieta?
- Nie. Nie to.

- Więc co?

Zamknęła oczy, oparła się o zagłówek i westchnęła.

- Wydaje się taki samotny... żadnej rodziny. To mi

nie pasuje. Wiele rzeczy nie pasuje. W pewnych spra

wach jest otwarty, a w innych skryty. To mnie przeraża.

David French prowadził przez chwilę w milczeniu,

porządkując myśli. Odezwał się dopiero wtedy, gdy

wprowadził samochód na podjazd i zahamował.

- Wiesz... - zaczął miękko, odwracając twarz do

córki - dziś wieczorem obserwowałem was oboje.

- Przecież rozmawiałeś.

- Ale także patrzyłem. I wydawało mi się, że oboje

próbujecie ignorować coś, co jest dosyć oczywiste.

- Oboje? Ależ tato! Graham nie zamierza się we

mnie zakochać. On nienawidzi kobiet z miasta. Po

wiedział mi to.

- Zatem oszukuje sam siebie. Możesz mi wierzyć,

on zwracał na ciebie uwagę tak samo, jak ty na niego.

Jestem mężczyzną. Powinienem coś o tym wiedzieć. -

Uśmiechnął się. - On naprawdę świetnie sobie ra

dził, prowadząc zupełnie spokojną rozmowę, chociaż

cały czas czuł na sobie twój wzrok. - Uśmiech zmie

nił się w cichy śmiech. - Naprawdę znakomicie mu

się to udawało.

- Wcale nie znakomicie. Po prostu nie wzruszało

go to, że na niego patrzyłam.

- Czy dlatego ciągle się wiercił? I czy dlatego drża

ła mu ręka, kiedy podnosił kieliszek do ust? Drżała

bardzo leciutko... ale ja dostrzegam takie rzeczy. Jak

na przykład odrobinę potu tuż nad jego górną wargą...

208

- Tato! Przestań! Jesteś w błędzie!
Ale on już powiedział to, co chciał powiedzieć, więc

tylko wzruszył ramionami.

- Być może. A może po prostu mam nadzieję.
- Nadzieję na co?

Spoważniał.

- Nie mogę pogodzić się z myślą, że byłabyś tu sa

ma. Mogłabyś skończyć gorzej niż Graham.

- Już raz to zrobiłam, i to nie tak dawno temu.

- Więc posłuchaj swego serca.

- Mego serca! A co ono wie? Moje serce nieźle

mnie urządziło w sprawie Jasona!

- Ale teraz jesteś już trochę starsza i mądrzejsza.

Wszyscy musimy brać lekcje od życia, często bolesne.

Nie uszło uwagi Debry ani pełne goryczy spojrzenie

ojca, ani głębsze znaczenie jego słów. Ona także do

brze pamiętała tamte dni, kiedy to nie mogliby roz

mawiać w ten sposób. Właśnie dlatego łącząca ich

obecnie więź była taka cenna.

Pochyliła się i uściskała ojca.

- Kocham cię, tato. Wiesz o tym, prawda?

- Wiem i wierz mi, że to mi nieraz dodaje otuchy.

Teraz, kiedy Nora odeszła...

Debra pomyślała o drugiej żonie ojca, która zmar

ła dwa lata temu i z którą szczęśliwie przeżyli w związ

ku małżeńskim dwadzieścia pięć lat.

- Jesteś pewien, że nie chcesz przenocować w mo

im domu, tato? Mógłbyś spać na łóżku. Ja mogłabym

się przespać w moim wspaniałym śpiworze.

David French natychmiast zaprotestował.

- I miałbym przegapić partię golfa, którą udało mi

się zamówić na jutro rano? Nie, moja pani. Ten ośro

dek rekreacyjny znajduje się zaledwie godzinę drogi

stąd.

- Ale jest już późno. I ciemno.

209

- Nonsens. Jest pełnia księżyca. A ja jestem noc

nym markiem. Dam sobie radę.

- Wpadniesz tu jeszcze w drodze powrotnej?

Pokręcił przecząco głową.

- Tutaj jest takie małe lotnisko. Polecę stamtąd do

Manchesteru, a tam przesiądę się na samolot do Nowe

go Jorku. W ten sposób nie będę musiał prowadzić sa

mochodu. Ale niedługo znów cię odwiedzę. Gdy dom

będzie już ukończony, pobędę z tydzień. Co ty na to?

Brzmiało wspaniale.

- Czy to groźba... czy obietnica? - Debra drażniła

się z ojcem, by ukryć przerażenie, jakie ogarnęło ją na

myśl o ukończeniu remontu.

- Obietnica. A teraz daj mi buziaka i biegnij do do

mu.

Uściskała go mocno i wysiadła z samochodu. Lecz

zamiast ruszyć w stronę budynku, zatrzymała się jesz

cze przy oknie auta.

- Dzięki, że przyjechałeś, tato. Było wspaniale.

Dzięki za... wszystko.

- Nie ma o czym mówić. No, trzymaj się. I pomyśl

o tym, co ci powiedziałem.

- Dobrze - wyszeptała.

Poczekała, aż samochód zniknie jej z oczu.

Długo nie mogła zasnąć. Nie pomógł ani ciepły

prysznic, ani kubek mleka. Myślała o Grahamie i o tym,

że była w nim zakochana. Jej ojciec od razu to do

strzegł. Po co miałaby się oszukiwać? Kochała go. Co

dziennie z przyjemnością czekała na ich rozmowy, na

możliwość obserwowania go przy pracy. Czuła się do

brze, gdy był w pobliżu, zaczęła polegać na jego wyro

zumiałości, gdy była zakłopotana lub zmartwiona. I bar-

210

dzo pragnęła dzielić z nim to, co głęboko przed nią

skrywał. Nie tylko powodowana ciekawością, ale też

mając nadzieję, że pomoże mu uporać się z czymś, co -

była o tym przekonana - bardzo mu doskwierało.

Słowa ojca nie dawały jej spokoju. „Gdy dom będzie

już ukończony...". Kiedy to nastąpi, Graham nie będzie

miał pretekstu, by tu przyjeżdżać, chyba że - jak twier

dził jej ojciec - naprawdę czuł do niej coś szczególne

go. Czy chodziło tylko o pociąg fizyczny? Czy to, co do

strzegł ojciec, polegało jedynie na pożądaniu? Graham

od początku przyznawał, że jej pragnie. Czy istniało

jeszcze coś głębszego? Tego po prostu nie wiedziała.

Godziny zdawały się dłużyć w nieskończoność.

Wreszcie zasnęła. A wtedy zaczęła śnić o minionych ty

godniach i o Grahamie. Od czasu do czasu budziła się

gwałtownie, zastanawiając się w ciemności, co będzie,

gdy dom zostanie wyremontowany. Wyczerpana, o świ

cie zapadła w końcu w głębszy sen, ale tylko po to, by

znów się poderwać, gdy koszmar powrócił. Tym razem

jednak słońce było już wysoko na niebie, a Graham we

własnej osobie pochylał się nad nią, zatroskany.

R O Z D Z I A Ł

Debra wpatrywała się z niego oszołomiona i nie

pewna, czy go sobie nie wyobraziła.

- Dobrze się czujesz, Debra? - spytał, odpowiada

jąc przestraszonym spojrzeniem na jej przerażony

211

wzrok. Pochylał się nad nią, opierając się na dłoniach

po obu stronach jej ramion. Ciemnobrązowa koszul

ka z krótkimi rękawami ciasno opinała jego klatkę

piersiową, a wyblakłe dżinsy - jego biodra.

- Och, Graham! - wyszeptała, mrugając, jakby się

bała, że on zniknie, gdy zamknie oczy. - Ciągle śnił

mi się ten sam koszmar. Wciąż myślałam, że dom zo

stanie ukończony... - Te słowa wypowiedziała w po

śpiechu, lecz ich głębsze znaczenie było oczywiste.

Kiedy uniosła się gwałtownie i zarzuciła mu ramiona

na szyję, przycisnął ją mocno do siebie.

Upłynęło kilka minut, zanim wreszcie uwierzyła, że

on naprawdę tam był. Jego potężny tors uciskał jej

piersi, a ramiona jak ze stali obejmowały jej plecy. Po

czuła wyraźny męski zapach i bicie jego serca. Zaci

snęła uścisk na jego szyi. Graham zadrżał, co było od

powiedzią na jej drżenie.

Jakimś cudem znalazł w sobie siłę, by odchylić się

nieco i spojrzeć na nią. W jej twarzy dostrzegł to sa

mo nieokiełznane pragnienie, jakie czuł w jej uległym

ciele. Dopiero się obudziła, była ciepła... Resztki jego

samokontroli prysły jak mydlana bańka.

Już kilka sekund później ich usta stykały się w na

głym, gwałtownym pocałunku. Nie było ładnego

drażnienia się ze sobą, żadnej zabawy w smakowanie

i pieszczoty. Nie było też powolnego uwodzenia jed

nych ust przez drugie. Była tylko dzika żądza, która

narastała przez dwa miesiące, a teraz zdawała się eks

plodować. Podczas tych zachłannych pocałunków

dłonie Grahama przytrzymywały głowę Debry, a jego

długie palce wczepiały się w jej gęste włosy.

Debra szerzej otworzyła usta, by jego język mógł

rozpocząć swoją agresywną, namiętną penetrację.

Dyszała ciężko, ich języki walczyły ze sobą, sięgając

ku tej samej, ciemnej, wilgotnej głębi. Przez cały ten

212

czas jej dłonie pożądliwie przesuwały się po jego

twardych muskułach, podążając coraz niżej i niżej...

Klęczała teraz przed nim. Wyciągnęła mu koszulkę

z dżinsów i wsunęła pod nią dłonie. Rozluźnił na

chwilę swój uścisk, by gwałtownie uwolnić się od tej

części garderoby i odrzucić ją na bok, po czym znów

zaatakował jej usta...

Debra płonęła, dotykając jego piersi i pocierając

dłońmi o jego ciało. Czubkami palców przeszukiwała

brązowe włosy porastające mu tors, odnajdując ukry

te w nich brodawki. Dotyk Grahama wywoływał w jej

ciele pożar. Drżała, czując, jak jej koszula nocna uno

si się coraz wyżej, ponad jej uda, biodra, aż do talii.

Jego palce dotykały ją wszędzie, zawładnęły jej skórą,

krągłościami i zagłębieniami. Ich usta zwarły się na

miętnie i gwałtownie. Uniósł jej koszulę aż do piersi,

a potem jednym zdecydowanym ruchem zdjął ją z niej

i odrzucił w kąt pokoju.

Z ust Debry dobył się cichy jęk rozkoszy. Nadal klę

cząc, wyprostowała się, po czym pochyliła się do przo

du. Z wygiętymi w łuk plecami, powoli zbliżyła się do

niego. Poczuła, jak jego szorstkie palce przesunęły się

po jej udach, pośladkach, biodrach. Gwałtownie po

chyliła głowę. Graham odnalazł jej brodawkę i mocno

objął ją ustami. Krzyknęła, gdy tymczasem on coraz

zachłanniej wpijał się w jej pierś.

Kryjąc twarz w jego bujnych włosach, sięgnęła do je

go ramion. Na przemian dawały się słyszeć jęki i ciężkie

oddechy, dobiegające to z jego ust, to z jej. Gdy drżenie

ud Debry stało się zbyt intensywne, usiadła na piętach.

Ich dłonie spotkały się przy sprzączce paska od spodni.

Potem sięgnęły do rozporka. Głośno oddychając, Gra

ham musnął jej usta, zrzucając z siebie spodnie razem

ze slipkami. I znów zbliżył się do niej, obejmując poca

łunkiem jej wargi i popychając ją lekko na ogrzaną słoń-

213

cem pościel. Jednym doskonałym, zdecydowanym ru

chem wsunął się pomiędzy jej uda i wszedł w nią.

- Graham! - krzyknęła, czując w sobie jego pełnię

i wiedząc, że nigdy dotąd nie doznała czegoś równie

pięknego. Zagłębiał się w nią coraz głębiej, i głębiej,

oddając jej całego siebie, a próbując dać jeszcze więcej.

Tempo od razu było gwałtowne, rytm dwóch ideal

nie dopasowanych do siebie ciał szybki i niemal bru

talny. Siła Grahama była bezgraniczna, a każde

pchnięcie unosiło ich wyżej, jak wielkie crescendo,

które wybuchło w końcu oślepiającym szałem rozko

szy, pozostawiając ich spoconych i wyczerpanych,

z trudem wracających do rzeczywistości.

Przez długie chwile dały się słyszeć jedynie odgłosy

gwałtownie wdychanego przez ich zmęczone płuca

powietrza. Ciało Grahama przygniatało Debrę, lecz

ona niemal nie czuła jego ciężaru, jeszcze oszołomio

na dzikością, z jaką się kochali. Nigdy w życiu nie do

znała tak potężnych wrażeń fizycznych. I nigdy dotąd

nie zapomniała się aż tak bardzo. Ich namiętność by

ła spontaniczna i spalająca, zarówno egoistyczna, jak

i bezinteresowna. Jedyna w swoim rodzaju.

Debra zamknęła oczy, próbując to wszystko pojąć.

Jej dłonie spoczywały bezwładnie na jego plecach,

a palce wyczuwały wilgoć na jego skórze. Nagle jęknął

tuż przy jej szyi i uniósł się. Otworzyła oczy i ujrzała,

że Graham siedzi na brzegu łóżka, pochylony, wspie

rając się łokciami na kolanach i zakrywając dłońmi

oczy.

- O co chodzi? - wyszeptała, unosząc się gwałtow

nie, nagle przerażona. Jeśli tego żałował, jeśli mu się

to nie podobało, to ona jest gotowa umrzeć.

Jego bursztynowe oczy wyrażały zdziwienie. Nagle,

spinając się w sobie, spojrzał daleko przed siebie.

A potem znów popatrzył na Debrę.

214

- Przyrzekłem, że tego nie zrobię - wyszeptał.
- To było nieuniknione. Wiedziałeś o tym - po

wiedziała równie cicho.

- Nie planowałem tego. - Uderzył pięścią w udo.

- Nie zaplanowałem tego... bo w przeciwnym razie

przyniósłbym coś ze sobą.

Uniosła dłoń na wysokość jego ramienia, ale zaraz

ją cofnęła.

- Przyniósłbyś coś? - powtórzyła bezmyślnie. Do

piero po chwili zaczęła rozumieć. - Mówisz o zabez

pieczeniu?

- To był mój obowiązek. Nie zrobiłem niczego,

gdybym...

- W porządku - odrzekła cicho, pragnąc go uspo

koić. - Ja... jestem zabezpieczona. - W gruncie rze

czy, pomyślała o tym po raz pierwszy od miesięcy.

Podczas bolesnego procesu rozwodowego po prostu

nie przyszło jej do głowy, żeby przyśpieszyć swoją co

roczną wizytę u ginekologa i usunąć spiralę, z której

nie zamierzała korzystać.

Graham poczuł ulgę. Wrócił myślami do przeszło

ści, do poczęcia Jessiki i małżeństwa, które z koniecz

ności nastąpiło potem. Ale Debra to nie była Joan.

Myśl o tym, że Debra nosiłaby w sobie jego dziecko,

wzbudziła w nim ciepłe uczucia. Wyraz jego twarzy

złagodniał. Uniósł dłoń do jej twarzy, ponownie

owładnięty jej urokiem.

- Chyba nie sprawiłem ci bólu? - wyszeptał.

Debra uśmiechnęła się i pokręciła głową, wzruszo

na jego troską. Wspominając, z jaką energią ją po

siadł, zaczerwieniła się lekko.

- Kocham cię, Graham - szepnęła. - Wiesz

o tym, prawda? - Uniosła dłoń i odgarnęła włosy

z jego czoła. On zaś położył rękę na jej szyi, wyczuwa

jąc kciukiem puls. W jego bursztynowych oczach było

215

tyle ciepła, ile w porannym słońcu, które już dawno

wzeszło.

- Przypuszczałem, że nie oddałabyś mi się, gdybyś

mnie nie kochała. - Pochylił się i pocałował ją łagod

nie w usta. - Ja też cię kocham, wiesz o tym.

- Nie wiedziałam - powiedziała cicho tuż przy jego

ustach - ale się cieszę. - Westchnęła i uległa jego

słodkim, żarliwym wargom. Zamknęła oczy, lecz zaraz

gwałtownie je otworzyła, bo jakiś odległy dźwięk zmą

cił ciszę.

- Telefon - wyszeptała.
- Hm... - Był zbyt zajęty smakowaniem słodyczy,

której zaznał już wcześniej, żeby powiedzieć coś więcej.

- Powinnam odebrać?

- Uhm... - Pokręcił głową. - Jesteś piękna, Debra

- po raz pierwszy przesunął wzrokiem po jej ciele. -

I bardzo miękka. - Poczuła, że dotyka spojrzeniem

jej piersi, talii, bioder, jakby na znak, że należą do nie

go. Nagle wyciągnął rękę, by dotknąć ich naprawdę.

Zatoczył palcami ósemkę wokół jej piersi, potem

przesunął je niżej, do pępka, a potem jeszcze niżej, aż

wstrzymała oddech i pochyliła się ku niemu.

Jednym zręcznym ruchem wziął ją w ramiona, ob

rócił i opadł plecami na łóżko, przytrzymując ją nad

sobą. Tym razem kochali się powoli, zmysłowo, nie

śpiesznie rozkoszując się tym, czego zabrakło w po

przednim szale uniesień. Jeśli przedtem Graham był

gwałtowny, to teraz postępował jak zdolny i subtelny

artysta. Sprawiał, że każdy fragment ciała Debry re

agował na jego dotyk.

Tym razem ich zespolenie wzbogacały czułe słowa

miłości. Kiedy zwarte ciała rozgrzały się, naprężyły,

a potem stały jednością, doznali uczucia całkowitego

połączenia serc i umysłów, dzięki któremu ich osta

teczna ekstaza była jeszcze wspanialsza.

216

Dochodziło południe. Dzwonek telefonu rozlegał

się już kilka razy. Bez żalu pozwolili, by dzwonił. Ra

mię w ramię, zupełnie nadzy, przeszli pasażem do

głównego budynku, żeby wziąć prysznic. Potem, otu

leni ręcznikami, pożywili się spóźnionym śniadaniem

złożonym z jajek na boczku i bułeczek, a później jesz

cze raz nasycili się sobą nawzajem.

- To niezbyt dobry dzień na pracę - zażartował

Graham, opierając się o zagłówek łóżka, podczas gdy

Debra wspierała się na jego ciele. Kiedy on napawał

się widokiem poddasza, ona podziwiała jego ciało.

Ale myśl o pracy przerwała jej tę przyjemność.

- Och, Boże. Która godzina? - Odwróciła się, że

by spojrzeć na radio z budzikiem. Poderwała się

z miejsca i włączyła telewizor. - Przepraszam - rze

kła żartobliwym tonem, wdrapując się znów na łóżko

i przytulając do Grahama. - Masz do wyboru: albo

to... albo przybijanie desek. Wybieraj.

Usłyszała jego śmiech. Objął rękoma jej pośladki

i jeszcze raz przycisnął ją mocno do siebie.

- Wybieram ciebie, ale skoro jesteś już zajęta

czymś innym, to lepiej wrócę do pracy. - Zsunął ją

bezceremonialnie na łóżko, wstał i sięgnął po ubra

nie. Zanim je założył, rozpoczęła się już pierwsza

część odcinka „Gier miłosnych". Graham pochylił się,

pocałował piersi Debry, po czym wyprostował się

i udał w kierunku głównego budynku.

Godzinę później podążyła za nim, rześka, pełna

optymizmu, entuzjazmu, wyjątkowo ożywiona. Wi

dząc, że Graham znów stoi na drabinie, uśmiechnęła

się pogodnie.

- Może napijesz się czegoś zimnego?

- Brzmi nieźle.

217

Zaledwie przekroczyła próg domu, zadzwonił tele

fon. Tym razem nie mogła go zignorować. Przeszła do

salonu i podniosła słuchawkę.

- Debra, mówi Stuart. Gdzieś ty była, do diabła?

Cały dzień próbuję się do ciebie dodzwonić!

Była tak oszołomiona miłością, że nie zwróciła

uwagi na jego nieuzasadnione oburzenie. - Byłam

zajęta. Co tam słychać?

- Nareszcie się czegoś dokopałem.
- Dokopałeś się? Czego?

- Czegoś na temat Grahama Reida.

Debra cała zesztywniała.

- Wymieniłem przypadkiem jego nazwisko w roz

mowie z Johnem LeDuc. Pamiętasz Johna, prawda?

Firma budowlana „LeDuc i synowie". On jest właśnie

jednym z tych synów. No więc, w pewnym momencie

zapytał o ciebie. Powiedziałem mu, co zamierzasz

zrobić z tym swoim domem i że zatrudniłaś do pracy

jakiegoś faceta. Kiedy wymieniłem nazwisko Reida,

wydało mu się ono znajome. Właśnie przed chwilą

John znowu zadzwonił do mnie. - Stuart przerwał na

chwilę, żeby zaczerpnąć powietrza i wsłuchać się w ci

szę w słuchawce. - Debra, jesteś tam?

- Jestem - potwierdziła, rozdarta pomiędzy chę

cią słuchania, a pragnieniem zachowania obecnego

stanu rzeczy. Kochała Grahama, nie wiedząc nic o je

go przeszłości. Jak stwierdził jej ojciec, to były nie

ważne detale. Wiedziała to, co było naprawdę najważ

niejsze.

Stuart mówił dalej.

- Mieszkał w Nowym Jorku. Wiedziałaś o tym?

Nie wiedziała, choć nie zaskoczyło jej to. Gdyby to

nie był Nowy Jork, mogło to by być jakieś inne "ko-

smopolityczne" miasto. Zawsze wyczuwała w nim

mieszczucha.

218

- Był architektem - stwierdziła spokojnie, próbu

jąc samodzielnie dopasować ten fragment układanki.

- Wiedziałaś o tym? - spytał Stuart raz jeszcze,

nagle zbity z tropu.

- Tak - odparła cicho, starając się przybrać obojęt

ny ton. - Powiedz mi, czego jeszcze się dowiedziałeś.

- Dyplom zrobił na Uniwersytecie Columbia. Ale

jeszcze wcześniej ożenił się z córką pewnego bankiera.

Bardzo bogatego bankiera. Z tego związku ma córkę.

Debra wstrzymała oddech. Córka? Nigdy nie wspo

minał, że ma dziecko! No ale przecież w ogóle nie

mówił o swojej przeszłości.

- Miał córkę? - usłyszała własne pytanie.
- Przypuszczam, że nadal ją ma. Chociaż według

Johna chodzą słuchy, że Reid nie przyjeżdżał do No

wego Jorku od rozwodu. Czyli od bardzo dawna.

To wiedziała. Pasowało to do jego pogardy dla ko

biet z miasta. A więc... jego żona była bogatą miesz

kanką Nowego Jorku. I to pewnie był paskudny roz

wód. Do tego miał córkę...

- Co o tym myślisz, Deb?

Pomyślała, że Graham powinien był jej o tym

wszystkim powiedzieć. Pozostało jej tylko mieć na

dzieję, że w którymś momencie to uczyni.

- A co mam myśleć, Stuart? Czy od tej informacji

świat ma się zawalić? Graham jest moim cieślą. Nie

interesuje mnie jego życie osobiste. Liczy się to, czy

potrafi wykonać swoją pracę... - Urwała, bo

w drzwiach pojawił się Graham. Nie wiedziała, jaką

część tej rozmowy zdążył usłyszeć. Przyglądał się jed

nak uważnie wyrazowi jej twarzy. Z wielkim trudem

spróbowała się nawet uśmiechnąć.

- Coś jeszcze, Stuart? - spytała cicho.

- Nie... Cieszył się świetną reputacją jako archi

tekt.

219

Było to pewne ustępstwo ze strony Stuarta.

- Dziękuję, że to powiedziałeś... Czy wszystko po

za tym w porządku?

- Tak. - Przerwał na chwilę, po czym odezwał się

nieco ostrożniej. - Czy tata cię odwiedził?

- Tak. Wczoraj.

- Miła wizyta?
- Yhm. - Nie zamierzała dłużej rozwodzić się na

ten temat.

- No cóż, pomyślałem tylko, że powinnaś o tym

wiedzieć...

- Tak. Jeszcze raz dziękuję. Do widzenia, Stuart.

Kiedy słuchawka spoczęła na widełkach, Graham

spytał:

- Jakiś problem?
- Nie, nie. - Debra wstała i zaczęła wolno iść

w stronę kuchni. Nagle Graham chwycił ją za ramię

i lekko przyciągnął do siebie.

- Nie ma problemu? - spytał cicho - To dlaczego

na mnie nie patrzysz?

Uniosła głowę.

- Patrzę na ciebie - wyszeptała, czując w duszy

dziwny ból, mimo że bliskość tego mężczyzny zupeł

nie ją rozbrajała. Spojrzała na jego usta, które po

śpiesznie nachyliły się ku jej ustom. Pocałunek był

ostrożny, lecz namiętny. Westchnęła bezradnie i przy

tuliła się do potężnego ciała Grahama.

- Tak już lepiej - rzekł cicho i wyprostował się. -

A teraz może byś się czegoś napiła?

Uśmiechnęła się. Przeszłość nie miała znaczenia.

- Właśnie. - Wzięła go za rękę i poprowadziła do

kuchni, gdzie czekał już dzbanek świeżo przygotowa

nej przez nią lemoniady. Wypili ją na huśtawce za do

mem. Graham rozłożył się na całej jej długości, a De

bra wcisnęła się pomiędzy jego kolana, opierając się

220

o niego. Uspokoiła się. Wydawało się, że Stuart dzwo

nił całe wieki temu. Ale znów zadzwonił telefon. De

bra zesztywniała.

- Niech dzwoni - rzekł Graham.
- Tak nie można.

Czuła jego oddech na swoim policzku.

- Wcześniej już tak było - powiedział.
- Wiem. Właśnie dlatego teraz powinnam ode

brać. - Odepchnęła się od niego, wstała i ruszyła bie

giem w stronę domu. - Stuart się nieźle wkurzył, że

nie mógł się dodzwonić - zawołała przez ramię. -

Teraz ktoś inny może mieć ten sam problem.

Chwytając słuchawkę, odezwała się, zdyszana:

- Halo?

- Debra?

- Mama! Jak się masz?

- Świetnie. Ale czy ty się dobrze czujesz? Masz ta

ki słaby głos.

- Po prostu zabrakło mi tchu. Musiałam tu przy

biec, bo byłam za domem. Jak tam sprawy?

Lucy Shipman zaczęła przedstawiać w skrócie

„sprawy", a konkretnie problem z nową sukienką,

którą zamówiła na przyjęcie z okazji pięćdziesiątych

urodzin kogoś ze znajomych. Nie odezwała się ani

słowem na temat własnego ślubu. Debra wiedziała, że

chwilowo ta sprawa została „zawieszona". Jak się

wkrótce okazało, jej matka dzwoniła z zupełnie inne

go powodu.

- Rozmawiałam dziś rano ze Stuartem.

- Ach tak? - spytała Debra, instynktownie zacho

wując ostrożność.

- To doprawdy niezwykły zbieg okoliczności. Mil-

dred zna tego twojego Reida.

- Mildred?

- Przecież znasz Mildred, kochanie. Ona jest...

221

- Oczywiście, że znam Mildred. - Przerwała jej

Debra, natychmiast przypominając sobie największą

plotkarę wśród znajomych Lucy Shipman. - Ale dla

czego akurat rozmawiałaś na ten temat z Mildred?

- No cóż, Stuart zadzwonił do mnie i powiedział,

że ten Graham mieszkał kiedyś w Nowym Jorku, no

więc naturalnie mnie to zaciekawiło. Jeśli był kimś

ważnym, to Mildred na pewno o nim słyszała.

Debra spochmurniała.

- Najwyraźniej był kimś ważnym.

- Och, tak. Jego żoną była Joan Yarrow. Jej ojciec

jest...

- Wiem, mamo.
Lucy Shipman mówiła dalej, nie zważając na nutę

zniecierpliwienia w głosie córki.

- Graham nie miał właściwie żadnych pieniędzy.

Jego ojciec był nauczycielem i kosztem niemałych wy

rzeczeń udało mu się posłać synów na studia. A było

ich dwóch, Graham i jeszcze jeden. - Zaczerpnęła po

wietrza. - Tak czy inaczej, pieniądze żony zapewniły

Grahamowi dobry start. Miał własną firmę architekto

niczną. Po rozwodzie pozostał jeszcze przez jakiś czas

w Nowym Jorku, a potem wyjechał i już nie wrócił.

Debra odetchnęła głęboko, żeby się uspokoić.

- Twoja Mildred to prawdziwa encyklopedia, co?
- No, no, moja droga. Ten sarkazm nie jest ko

nieczny. Być może ty już to wszystko wiesz, ale ja

o tym nie wiedziałam. Lecz czeka cię jeszcze najważ

niejsza wiadomość.

- Córka.

- Jak się o tym dowiedziałaś?
Debra nie potrafiła się przyznać, że usłyszała o tym

od Stuarta.

- Przecież znam już tego człowieka od dwóch mie

sięcy, mamo. Bardzo często rozmawiamy ze sobą.

222

Matka konspiracyjnie ściszyła głos.

- A czy on w ogóle ją wspomina... tę Jessikę? Z te

go, co słyszała Mildred, to oni są bardzo wzajemnie

do siebie zrażeni. Szkoda, zwłaszcza że ślub brał Gra

ham pod przymusem. Można by pomyśleć, że skoro

mężczyzna pragnie dziecka na tyle, że poślubia jego

matkę, to powinien się domagać prawa odwiedzania

go. Ale przecież ta dziewczyna jest już właściwie do

rosła. Właśnie skończyła szkołę średnią.

Oszołomiona Debra osunęła się na podłogę i usia

dła po turecku, pochylając się nad telefonem.

- Jestem pewna, że są jakieś powody - wyszeptała,

usiłując przyjąć do wiadomości informację, którą

matka tak radośnie jej przekazała.

- No cóż, to dowiedz się, jakie, kochanie. To wspa

niała historia. Może wprowadzisz podobny wątek do

swojego serialu. A propos, obejrzałam wczorajszy odci

nek i uważam, że był świetny. To ty pisałaś scenariusz?

Debra poczuła ogromną ulgę, gdy chwilę potem

odłożyła słuchawkę. Oparła się o ścianę, nadal

siedząc na podłodze. Dlaczego on nie mógł jej o tym

opowiedzieć? Czyżby jej nie ufał?

Córka o imieniu Jessica. Absolwentka szkoły śred

niej. Powód zawarcia małżeństwa, które i tak się nie

udało. To wyjaśniało, dlaczego tak się zaniepokoił, czy

zabezpieczyła się przed ciążą. Raz już został zmuszo

ny do małżeństwa. Ale przecież teraz nie było mowy

o małżeństwie. A może jednak?...

- Debra? - dobiegający z kuchni głos Grahama

odbił się echem po całym domu.

- Tutaj - zawołała słabym głosem, po czym pod

niosła głowę. Poczuła napływające do oczu łzy. Wła

śnie je ocierała, gdy pojawił się Graham.

Widząc, że Debra siedzi skulona na podłodze, za

wołał:

223

- Do cholery! Znowu ci to zrobili! Kto tym razem?

Harris? Mike? - Patrzył coraz bardziej ponuro. - To

był Jason, tak? - Przemierzył pokój kilkoma długimi

krokami i wyciągnął do niej rękę, żeby pomóc jej wstać.

- Nie. - Uśmiechnęła się zażenowana. - To nie

był Jason. - Wstała, spojrzała na Grahama, a potem

w bok. - To była moja matka. - Uwolniła rękę z jego

dłoni i podeszła do okna. Zupełnie niespodziewanie

ogarnęła ją złość. Tym razem to przecież była jego wi

na. Grahama. Gdyby szczerze z nią porozmawiał, to

ani słowa Stuarta, ani matki nie mogłyby jej zranić.

- Czy coś się stało? - spytał Graham, nagle świa

dom dystansu, który pojawił się między nimi.

Pokręciła przecząco głową.

- Po prostu sobie... pogawędziłyśmy.
- Może powinnaś podłączyć automatyczną sekre

tarkę?

Debra odwróciła się gwałtownie w jego stronę.

- To moja matka, na miłość boską! Nie mogę jej

zbywać czymś takim!

- Spokojnie, Debra. To była tylko sugestia.

Miał rację. I wiedziała, że zareagowała zbyt emo

cjonalnie. Ale nie mogła się opanować. Kiedy telefon

znów zadzwonił, spojrzała nań bliska wybuchu.

- Ja odbiorę... - zaproponował Graham.
- Ja! - odpaliła zdecydowanym tonem, lecz jej

brązowe oczy prowokowały go, żeby się temu sprzeci

wił. Nie zrobił tego.

- Halo! - burknęła do słuchawki, odwracając się

plecami do Grahama.

- Deb? Czy to ty?
- To ja, Harris. - Nie była w nastroju do tej roz

mowy, podobnie jak do dwóch poprzednich. A do

kładniej, to właśnie tamte dwie zepsuły jej dzień.

Nie, uczynił to Graham.

224

- Wszystko w porządku?

Debra uniosła dłoń.
- Dlaczego wszyscy zawsze mnie o to pytają?

Oczywiście, że wszystko w porządku.

- Masz taki głos, jakbyś była gotowa kogoś zabić.
- Nie zabić. Być może okaleczyć. To po prostu je

den z gorszych dni. - Westchnęła. - Co tam nowego?

- Hm... Może powinienem zadzwonić innym ra

zem?

- Mów teraz. No już. - Kątem oka dostrzegła, że

Graham wciąż stał za jej plecami. W słuchawce nadal

jednak panowała cisza. - Harris, o co chodzi?

- O Jasona.

Poczuła zimny dreszcz.

- Co z nim? - Graham podszedł bliżej. Gdy zaczę

ła się od niego odwracać, chwycił ją za ramiona. Choć

z łatwością mogłaby się uwolnić, nie zrobiła tego. Po

trzebowała w tej chwili jego siły.

- Był wściekły, kiedy od ciebie wrócił. Debra, on się

domaga, żebym cię zwolnił. - Wzdrygnęła się. - To

znaczy... to jest absurd. Co się między wami dzieje?

- Nic. Jesteśmy rozwiedzeni.

- Ja też tak myślałem. To po co on za tobą jeździ do

New Hampshire? Wpadł tu dziś rano potwornie wście

kły. Twierdzi, że sytuacja jest nie do wytrzymania, że

postanowiłaś go dręczyć. Co ty wyprawiasz, Deb?

- Nic. On chce, żebym do niego wróciła, a ja od

mawiam. To wszystko.

- On jest zupełnie niemożliwy. Nie wiem, co robić.

- Mógłbyś mnie zwolnić - odważyła się powie

dzieć.

Harris skwitował tę propozycję śmiechem.

- I miałbym stracić swojego najbardziej godnego

zaufania scenarzystę? Nie ma mowy! To Jason ciągle

nie dotrzymuje terminów. Co mogę z nim zrobić?

225

- Nie wiem, Harris. Po prostu nie wiem.

Na chwilę zapadła cisza.

- Myślisz, że mogłabyś... spróbować z nim poroz

mawiać?

Teraz ona się roześmiała.
- Ja? Mam porozmawiać z Jasonem? Urządził mi tu

niezłą scenę. - Podniosła głos. - Jason nie potrzebuje

rozmowy ze mną. Potrzebuje tylko mojego całkowitego

posłuszeństwa. - Gdy głos zaczął jej drżeć, Graham

mocniej ścisnął jej ramiona. - No cóż, sama się o to

prosiłam, bo zachowywałam się jak jego piesek pokojo

wy. Przykro mi, Harris. Teraz Jason to twój problem.

- Jesteś pewna, że nie można by niczego...
- Co ja mu mogę powiedzieć? „Jason, zachowuj się

stosownie"? „Jason, daruj sobie"? „Jason, dorośnij"?

Nie rozumiesz tego, Harris? To jest coś, z czym on sam

będzie musiał sobie poradzić. Ja sobie poradziłam.

Jej ostatnie słowa zastanowiły Harrisa.

- Poradziłaś sobie, co? Odkąd tam jesteś, twoje

scenariusze są lepsze niż kiedykolwiek. - Wes

tchnął. - W porządku, Debra. Przepraszam, że ci

przeszkodziłem. Pomyślałem tylko, że warto będzie

spróbować.

- Harris...

- Tak, laleczko?

- Bądź wobec niego cierpliwy. On jest utalentowa

nym scenarzystą.

- Wierz mi, gdybym nie był o tym przekonany, to

wywaliłbym go już dwa tygodnie temu. Myślisz, że po

doba mi się, co on tutaj wyprawia? Przez niego moje

najlepsze aktorki rzucają się sobie do gardeł... - Za

milkł, przypominając sobie, w jaki sposób Debra zo

stała zraniona. - Przepraszam cię, laleczko. No cóż...

- westchnął - dam mu jeszcze trochę czasu. Jestem

mu to winien.

226

- Dzięki, Harris.
- Nie dziękuj mi. Po prostu przysyłaj mi nadal swo

je scenariusze. Potrzebuję cię, Deb.

- Dzięki.

Chociaż Debra poczuła ulgę, gdy dowiedziała się,

że ma zapewnioną pracę, jednocześnie poczuła przy

pływ ogromnej frustracji, bo wiedziała, że poza tym

niewiele spraw było w porządku. Odłożyła słuchawkę

i wyśliznęła się z objęć Grahama.

- Lepiej trochę popracuję. - Spróbowała go wy

minąć. Powstrzymał ją.

- O co w tym wszystkim chodzi?

- O nic. - Skoro on nie uznawał za stosowne dzie

lić się z nią swym życiem, to dlaczego ona miałaby

dzielić się swoim?

- To był Harris, tak? Jason sprawia mu kłopoty?

- Och, to nic takiego.

- Debra... - W głosie Grahama zabrzmiało ostrze

żenie. Ponieważ patrzyła gdzieś obok, ujął jej brodę

i odwrócił jej twarz do siebie. - Co się stało, Debra?

Gdyby jego uścisk sprawiał jej ból lub gdyby ode

zwał się do niej chłodno, to być może byłaby w stanie

mu się oprzeć. Lecz jego palce były delikatne, a głos

ciepły i spokojny. Ku jej przerażeniu, znów miała oczy

pełne łez.

- Och, Graham... - zaczęła łamiącym się szeptem,

lecz przerwał jej przenikliwy dzwonek telefonu.

Oboje spojrzeli na aparat. Gdy dzwonienie rozle

gło się ponownie, Graham podjął decyzję. Wziął De

brę za rękę i poprowadził w kierunku drzwi.

- Chodź. Wynosimy się stąd.

Po upewnieniu się, że wejście od frontu zamknięte

jest na klucz, przeszli ku tylnym drzwiom, które Gra

ham również zamknął, podobnie jak drzwi powozow-

ni, po czym zaprowadził Debrę do swej ciężarówki.

227

Czując, że ma się stać coś ważnego, Debra milcza

ła. Od czasu do czasu spoglądała na Grahama, do

strzegając na jego twarzy napięcie, którego nie mogły

spowodować jedynie wydarzenia z ostatnich minut.

Prowadził samochód bez słowa. Jechali na północ,

w stronę gór. Kiedy po półgodzinie Graham skręcił

z głównej drogi w boczną, mniej uczęszczaną, Debra

zaczęła się domyślać, jaki może być cel ich wyprawy.

Gdy ujrzała piękny, nowoczesny budynek na zboczu

góry, była już tego pewna.

- To twój dom, prawda? - wyszeptała.
- Tak. To mój dom. - Zaparkował ciężarówkę pod

strzelistymi sosnami i obszedł auto, żeby pomóc De

brze wysiąść.

- Sam go zbudowałeś?
- Tak.

Podeszła powoli do budynku, porażona jego wspa

niałością. Był nieduży, lecz mimo to imponujący, ze

ścianami z sekwoi, wysokim, spadzistym dachem

i przeszklonym frontem. Zachwycił ją ten widok.

- Jest podobny do ciebie, wiesz?
- Do mnie? - spytał rozbawiony. Najwyraźniej

wracał mu humor. Stali tuż obok siebie.

- Yhm. Sprytnie schowany na uboczu, skryty za

wiejską drogą i zasłoną drzew. Ale ma styl i klasę.

I różni się od całego otoczenia.

Popatrzył na nią z wyrazem powagi.

- To, że się różni, może być albo dobre, albo złe. To

samo można powiedzieć o stylu i klasie.

- Ogromnie mi się podoba ten dom - powiedzia

ła, znacząco akcentując każde słowo. Wsunęła rękę

w jego dużą, silną dłoń i zapytała: - Dlaczego mnie tu

przywiozłeś? *

- Chciałem cię oderwać od tego telefonu. On ci

przysparza za dużo zmartwień!

228

- Ale dlaczego właśnie tutaj? Mogliśmy się po pro

stu trochę przejechać, spędzić popołudnie gdzie indziej.

Była to dla niego chwila prawdy. Jeszcze mógł ją

stąd zabrać, pójść z nią na spacer do lasu, a potem na

kolację... I nie musieliby wcale wchodzić do jego do

mu. Przypomniał sobie, jak pierwszy raz do niej przy

jechał, jak bardzo się wahał, zanim wreszcie przekro

czył próg jej domu. Ale to jednak było przeznaczenie.

Tak jak teraz.

Mocniej ściskając jej rękę, wprowadził ją do budyn

ku i przeprowadził przez kilka pokoi do swego gabi

netu. Tam uwolnił jej dłoń, podszedł do biurka, popa

trzył przez chwilę na stojące tam fotografie, po czym

odwrócił się i przysiadł na brzegu blatu. Debra nie

miała czasu, żeby się rozejrzeć. Nie spuszczała oczu

z twarzy Grahama. Instynktownie zrozumiała, że ten

pokój reprezentował to wszystko, co Graham pozo

stawił za sobą.

- Moja żona miała na imię Joan - zaczął cicho,

jakby ostrożnie. - Poznaliśmy się jeszcze w szkole.

Była o kilka klas niżej ode mnie. No cóż, dobrze nam

było ze sobą. Byliśmy tacy beztroscy... Nieodpowie

dzialni, krótkowzroczni. Zaszła w ciążę, więc się po

braliśmy. Kilka miesięcy później zrobiłem dyplom na

wydziale architektury. A po kilku kolejnych miesią

cach urodziła się nasza córka.

Podniósł z biurka jej fotografię. Debra podeszła bli

żej, żeby się jej przyjrzeć. - Jessie. Jessica. Uwielbia

łem ją. Joan także. Niestety, z upływem czasu już tylko

to nas łączyło. To małżeństwo zupełnie się nie udało.

- Dlaczego, Graham?

Wzruszył ramionami.

- Przyczyna była naprawdę prosta. Ona pochodzi

ła z bogatego domu, ja nie. To, co dla mnie było luk

susem, Joan uważała za niezbędne. Mnie najbardziej

229

uszczęśliwiały pewne rzeczy, które nie kosztowały ani

centa, jak niedzielne spacery po parku jesienią, spę

dzanie czasu w domu na zabawie z Jessie. A jeżeli

chodzi o Joan, no cóż... ona potrzebowała więcej szu

mu, więcej blichtru. Coraz bardziej się od siebie od

dalaliśmy. Ja nie lubiłem restauracji, które ona wybie

rała, a jej nie obchodziły te, które ja lubiłem. Mnie się

nie podobały jej plany wakacyjne, a jej moje. Ja nie

lubiłem jej przyjaciół, a ona moich. No i Jessie tkwiła

pośrodku tego wszystkiego, rozdarta między uczucia

mi do nas obojga.

Debra wyczuwała przepełniający go ból i serce jej

się krajało. Stanęła pomiędzy kolanami Grahama

i położyła dłonie na jego udach, w geście wyrażającym

ciepłe uczucia i zachętę, by mówił dalej.

- Dzięki pieniądzom Joan byłem w stanie założyć

w Nowym Jorku własną firmę. Nigdy nie pozwoliła mi

o tym zapomnieć. Ale szło mi dobrze. Firma miała na

koncie spore sukcesy. - Przerwał na chwilę i zmarsz

czył brwi. - Na tym też, po części, polegał problem.

Gdy spłaciłem jej zainwestowane pieniądze, niemałe

pieniądze, dojrzało we mnie bardzo silne postanowie

nie dotyczące naszego wspólnego życia. Po raz pierwszy

poczułem, że mam prawo być sobą. Za pieniądze, któ

re zarobiłem, mogłem kupić niemal wszystko, czego mi

było trzeba. - Odetchnął głęboko i spojrzał gdzieś

w bok, a na jego twarzy pojawił się wyraz rezygnacji. -

Wkrótce potem napięcie między nami doszło do zeni

tu. W chwili, gdy uzgodniliśmy, że się rozwiedziemy, już

prawie ze sobą nie rozmawialiśmy. Joan zabrała niemal

wszystko, co mieliśmy. W końcu, to były jej rzeczy. Ja

przeprowadziłem się do mieszkania w innej części mia

sta. Jessie miała spędzać ze mną co drugi weekend.

Pochylił głowę i zamilkł. Był teraz myślami gdzieś

daleko, ponownie przeżywając minione wydarzenia.

230

Pragnąc je z nim dzielić, Debra delikatnie przesunęła

dłońmi po jego udach, próbując go w ten sposób na

kłonić, by „wrócił".

- Na początku nie było tak źle. Planowałem dla

mnie i córki różne zajęcia. Wydawało się, że lubiła ze

mną przebywać. Miała wtedy siedem lat. Kiedy skoń

czyła osiem, było już trochę ciężej. A kiedy miała dzie

więć lat, zrobiło się jeszcze gorzej. Za każdym razem,

gdy ją widywałem, była coraz bardziej obca. A potem

już nie chciała, żebym ją gdzieś zabierał, twierdząc, że

ma inne plany, albo po prostu płacząc. - Graham po

patrzył na Debrę z wyrazem bezradności. - Jakże

mógłbym z nią walczyć? Wydawała się taka nieszczę

śliwa. Mała dziewczynka powinna mieć prawo spędzać

weekendy ze swoimi przyjaciółmi. Wydawało się też

naturalne, że dorastając, czuła się bardziej zażenowa

na bawiąc się ze mną... W każdym razie, tak to sobie

tłumaczyłem. Dopiero kiedy zaczęła odnosić się do

mnie wyraźnie wrogo i gdy mimowolnie się wygadała,

zdałem sobie sprawę, że Joan wpaja jej negatywny wi

zerunek mojej osoby.

- I nic nie mogłeś na to poradzić? - spytała Debra

z wyraźną troską w głosie.

- A co mogłem zrobić? Oczywiście, porozmawia

łem z Joan. Ona zaprzeczyła wszystkiemu, mówiąc, że

nie robi nic złego. A ja nie miałem innego dowodu,

oprócz oświadczenia dziesięciolatki na temat tego, co

powiedziała jej matka. Czy mógłbym pójść do sądu

i przedstawić dziecko jako świadka? A jeśli nawet po

wiedziałaby prawdę, co dobrego by z tego wynikło?

Czy naprawdę mógłbym się domagać powierzenia mi

opieki nad dzieckiem, które po prostu nie chciało ze

mną przebywać?

- Nie. Oczywiście, że nie mógłbyś - przyznała ci

cho Debra.

231

- Już na początku próbowałbym uzyskać prawo do

opieki, gdyby nie trzy rzeczy. Joan była dobrą matką,

kochała Jessikę, a Jessica najwyraźniej ją uwielbiała.

To ja do nich nie pasowałem. - Zamilkł, na nowo

przeżywając swoją porażkę.

- Czy właśnie wtedy wyjechałeś z Nowego Jorku?

Skinął głową.

- Zawsze mi się marzył wyjazd na wieś. Wydawało

się to idealnym rozwiązaniem.

- Ale twoja praca... twoja firma... Co się z nią stało?

Wzruszył ramionami.
- Zwinąłem interes.

- Tak po prostu?

- To było dość łatwe. Miałem już wtedy kilku part

nerów. Kupili ode mnie moje udziały. Miałem mnó

stwo własnych pieniędzy i dokonałem kilku trafnych

inwestycji. Więc przyjechałem tutaj i kupiłem trochę

ziemi.

- Nie tęskniłeś za pracą?

Graham uśmiechnął się.

- Nadal pracowałem w swoim zawodzie. Pod wie

loma względami było to bardziej ekscytujące niż kie

dykolwiek wcześniej. Nie tylko mogłem projektować,

ale też budowałem. Jako dzieciak zawsze uwielbiałem

to robić. Z pewnością skala moich projektów jest te

raz mniejsza. Nie wybuduję tu dwoma rękami wie

żowca z betonu i stali. Ale czuję się szczęśliwy, bar

dziej usatysfakcjonowany niż byłem w Nowym Jorku.

- Uśmiechnął się. - To chyba tkwiące we mnie zwie

rzę potrzebuje fizycznego wyżycia się.

- Zwierzę... - drażniła się z nim Debra. Uniosła

dłoń i pogładziła go po policzku. Poczuła, że jest jej

tak bliski, jak żaden inny mężczyzna dotąd. - Nie

mogę się zdecydować, czy to lew czy kotek. Czasami

jesteś dla mnie tajemnicą.

232

- To dlatego, że nie byłem wobec ciebie tak otwarty,

jak powinienem. I dlatego, że czasami czuję się kom

pletnie przegrany i nie wiem, jak sobie z tym poradzić.

- Przegrany? - Dokładnie wiedziała, co miał na

myśli. - Jak możesz tak mówić? Przecież próbowałeś.

Przez dwa... nie, przez trzy lata starałeś się, jak mogłeś.

- Naprawdę? - spytał z taką gwałtownością, że

przeszyła ją ona aż do głębi. Teraz Debra jeszcze wy

raźniej dostrzegała, jak bardzo Graham musiał cier

pieć przez te wszystkie lata. - A może postąpiłem jak

tchórz? Mogłem być bardziej stanowczy wobec Jessi-

ki i domagać się, żeby spędzała ze mną więcej czasu.

Może zbyt łatwo ustąpiłem. Może uwierzyła, że już

mnie nie obchodzi na tyle, bym chciał o nią walczyć.

Może właśnie dlatego odsunęła się ode mnie.

Debra pokręciła głową.

- Nie, Graham. Znam cię. Jesteś pełen ciepłych

uczuć i poświęcenia.

- Potrafię też być gburowaty i sprawiać kłopoty.

- Czasami, tylko czasami. Ale ta twoja dobra stro

na w każdej chwili może wziąć górę.

- Ale Jessica prawdopodobnie dostrzegała jedynie

tę złą stronę. To chyba moja wina. Za każdym razem,

gdy po nią przyjeżdżałem, była albo zapłakana, albo

w złym humorze. To od razu powodowało u mnie na

pięcie. Bóg jeden wie, kogo wtedy widziała! - Ogrom

jego cierpień był wypisany na jego twarzy. Debra pra

gnęła go przytulić, ukołysać, sprawić, by poczuł się le

piej. Ale rozwiązanie jego problemów nie było takie

proste.

- A co się działo po twoim przyjeździe tutaj? Wi

dywałeś się z nią?

- Próbowałem. Kilka razy mój ojciec ją tu przywo

ził... Jakimś cudem kontakty między nimi wciąż były

dobre. Ale zawsze wydawała się zamknięta w sobie

233

i nieszczęśliwa. W końcu dałem za wygraną i po pro

stu ograniczyłem się do wysyłania jej liścików i kartek

okolicznościowych. - Jego głos lekko drżał z emocji.

- Po jakimś czasie już nawet nie raczyła ich czytać.

Kiedy jedna koperta wróciła w ogóle nie otwarta, da

łem sobie spokój. Wydawało się, że radzi sobie z na

szym rozwodem przez całkowite zapomnienie o mo

im istnieniu. Ja próbowałem robić to samo. Niestety,

nie zadziałało.

Zapadła głęboka cisza. Debra usiłowała znaleźć

słowa mogące to wszystko jakoś podsumować.

- A zatem nie masz z nią żadnego kontaktu?

- Żadnego. Nie widziałem się z nią od siedmiu lat.

Debra spojrzała na fotografię, którą rzucił na biurko.

- Jest piękną dziewczyną.

On także popatrzył z podziwem na jasnowłosą,

uśmiechniętą absolwentkę szkoły średniej i skinął

głową.

- Czy kiedykolwiek myślałeś o tym, żeby spróbo

wać jeszcze raz? Teraz, gdy jest starsza, może byłaby

bardziej otwarta.

- Niee... Nie pragnę się karać w nieskończoność.

Co innego myśleć o niej jak o dziecku, czuć się zranio

nym, zagniewanym, a co innego widzieć ją jako doro

słą kobietę, która być może jest równie zgorzkniała

i ograniczona jak jej matka.

- Ale przecież tego nie wiesz! Z pewnością jest już

teraz bardziej niezależna. Być może ma w sobie tyle

odwagi, by przeciwstawić się swojej matce i spojrzeć

na ciebie w inny sposób niż kiedyś.

Wzruszył ramionami.

- Od czasu do czasu brałem taką ewentualność

pod uwagę. Ale jeśli tak jest, to dlaczego nie skontak

towała się ze mną? Nigdzie stąd nie wyjeżdżałem. Je

stem dokładnie w tym samym miejscu; gdzie widziała

234

ranie po raz ostatni. Dlaczego więc nie zadzwoniła,

nie napisała, nie przyjechała?

- Może się boi. To się czasami zdarza. To jest taka

wzajemna obawa, że się zostanie zranionym. A wy

starczy, żeby jedna ze stron uczyniła pierwszy krok...

- Przestań, Debra. Mówisz jak bujająca w

obłokach idealistka, że tak powiem.

Uparcie patrzyła mu prosto w oczy.

- W moim przypadku to zadziałało.

Graham już otworzył usta, żeby jeszcze bardziej

uzasadnić swój punkt widzenia, gdy nagle dotarło do

niego znaczenie tych słów. Przyjrzał jej się badawczo,

po czym zmarszczył czoło.

- Co takiego? - zapytał.

- Powiedziałam, że w moim przypadku to zadziałało.

- Co zadziałało?

- Zrobienie pierwszego kroku.
- O czym ty mówisz, Debra?

- O moim ojcu i o mnie.

- O twoim ojcu i o tobie? - powtórzył, jakby nie

zrozumiał.

Nie było to coś, o czym lubiła opowiadać. Jednak

dla niego mogła zrobić wyjątek. Nadeszła na to odpo

wiednia pora.

- Uwierzyłbyś, że przez wiele lat nie znałam moje

go ojca?

- Nie, nie uwierzyłbym - odparł zgodnie z praw

dą. - Ciebie i Davida łączy wspaniała, doskonała

więź, jedna z najbardziej naturalnych, jakie widywa

łem między ojcem i córką.

- Na to wygląda, prawda? - Uśmiechnęła się, za

dowolona.

- To znaczy, że tak nie jest naprawdę?

- Och, jest. Ale nie zawsze tak było. Przez piętna

ście lat mego życia wcale go nie znałam.

235

- Nie wierzę.

- To lepiej uwierz, bo to prawda. Moi rodzice roz

wiedli się, zanim skończyłam roczek. Po roku matka

ponownie wyszła za mąż. Wydawało się, że tata po

prostu gdzieś zniknął.

- Jak to... zniknął?

- Po prostu był gdzie indziej.
- Nie składał wam... wizyt?

- Na początku być może tak, ale ja byłam za mała,

żeby zwracać na to uwagę. A kiedy dowiedziałam się, jak

się rzeczy mają, on już zupełnie zniknął z pola widzenia.

- Ale dlaczego? Jak człowiek może zostawić dziec

ko... właściwie dwoje dzieci... w taki sposób?

- Mężczyźni... ludzie... robią dziwne rzeczy, kiedy

czują się zagrożeni - wyjaśniła łagodnym tonem. -

Jeżeli chodzi o mojego ojca, okazało się, że nie może

wytrzymać z moją matką. Ona ma niezły charakterek.

Tylko w ten sposób można to określić. Po prostu nie

próbował dostosować się do niej. Poznałeś go. Jest

szczerym, prostolinijnym facetem. A tymi dwoma

przymiotnikami ludzie niezbyt często określają moją

matkę. Nie krytykuję jej, po prostu uczciwie mówię,

jak jest. Matka to urocza dziwaczka.

- Debra... - Graham skarcił ją wyjątkowo łagod

nym tonem głosu.

- Mówię poważnie. Kocham ją taką, jaka jest. Tata

tego nie potrafił, więc odszedł. Po latach chciał się

z nami skontaktować. Ale z każdym rokiem czuł, że

ma do tego coraz mniejsze prawo.

- A ty? Czułaś coś do niego przez ten czas?

Usłyszała w jego głosie wyjątkowe zainteresowanie

i podekscytowanie. Jakby próbował uwierzyć, że ist

nieje nadzieja.

- Byłam ciekawa. Odkąd skończyłam dziesięć lat,

zastanawiałam się, jaki on jest. Moja matka bardzo

236

dobrze sobie z tym poradziła, wyjaśniając, że on ma

swoje życie, że ponownie się ożenił i jest szczęśliwy.

Ale wymknęło jej się również, że często przyjeżdża do

Nowego Jorku w sprawach służbowych. Zaczęłam

fantazjować, jak by to było, gdybym wpadła na niego

w jakiejś restauracji i dowiedziała się, kim jest.

- I co się w końcu stało?

Uśmiechnęła się szeroko.

- Wpadłam na niego w restauracji i dowiedziałam

się, kim jest.

Graham przyjrzał jej się sceptycznie.

- Chyba żartujesz.
- Nie. Naprawdę na niego wpadłam. Przypadko

wo, oczywiście. Miałam wtedy piętnaście lat. Biegłam

do toalety w restauracji, skręciłam w nieoświetlonym

korytarzu, no i zderzyłam się z nim.

- Ale skąd wiedziałaś, że to był właśnie on?

- Nie wiedziałam. On mnie poznał. Przez cały czas

dostawał moje fotografie, a ostatnie zdjęcie zostało

zrobione zaledwie dwa czy trzy miesiące wcześniej.

Gapił się na mnie, więc przestraszona pobiegłam

z powrotem do stolika. Mógł po prostu odejść. Sie

dział w innej sali. A jednak poszedł za mną. Matka,

która była akurat w wyjątkowo dziwacznym nastroju,

ochoczo nas sobie przedstawiła.

- I to wszystko? Odtąd staliście się kumplami?

- Niezupełnie. Szczerze mówiąc, dzwonił ze trzy

razy, zanim w końcu zgodziłam się z nim porozma

wiać. Byłam wystraszona i zagniewana. Ale ta inna

potrzeba była silniejsza.

- Jaka?

- Potrzeba poznania mężczyzny, po którym odzie

dziczyłam geny.

Przez dłuższy czas Graham po prostu wpatrywał się

w nią z wyrazem niedowierzania.

237

- I naprawdę staliście się sobie tak bliscy, jak jeste

ście teraz, po tak długiej rozłące? - spytał wreszcie.

- Myślę, że pod wieloma względami taka bliskość

jest rezultatem tej rozłąki. Wielu ludzi przyjmuje

kontakty rodzinne za pewnik. My tego nie robiliśmy.

Czasem pewnymi drobnymi sprawami próbujemy

nadrobić lata niewidzenia się. Na przykład, on za

wsze nazywa mnie Debbie. Jestem pewna, że ma ku

temu jakiś powód. I rzeczywiście, kiedy z nim jestem,

znów czuję się trochę jak dziecko. Ale tylko trochę.

Tata akceptuje mnie jako dorosłą. Daje mi swobodę,

nigdy nie wywiera na mnie nacisku. A ja mogę go

traktować w ten sam sposób bez obawy, że go stracę.

W końcu to on pierwszy zrobił ten krok, wtedy, w re

stauracji.

Graham pokręcił głową.

- Nie mogę uwierzyć. Wy dwoje wydajecie się so

bie tacy bliscy.

- Jesteśmy... teraz. Ale musiało upłynąć trochę

czasu.

- Więc jest w tym jakieś przesłanie dla mnie?

- Jedynie takie, że to może się zdarzyć. A możliwe

też, że w twoim przypadku to się nie wydarzy. Nigdy

nie ma pewności. Lecz musisz zdać sobie sprawę, że

twój problem nie jest wyjątkowy, no i że nie jest nie

rozwiązywalny.

Graham odetchnął głęboko

- I nie myślisz teraz o mniej gorzej... wiedząc to

wszystko?

Popatrzyła na niego, jakby powiedział coś napraw

dę niemądrego.

- Czy gorzej o tobie myślę? Jakże bym mogła, Gra

ham?

- Mogłabyś mnie winić za to, że spieprzyłem spra

wę jako ojciec?

238

- Zrobiłeś, co mogłeś. Kto by mógł żądać czegoś

więcej?

- Jesteś niemożliwa, wiesz o tym? - Objął dłońmi

talię Debry i splótł palce na jej plecach. - Właściwie

nic się nie zmieniło, ale czuję ulgę. Po raz pierwszy

opowiedziałem komuś o Jessie. Jest tak, jakbyś mi

zdjęła z grzbietu ogromny ciężar.

Poczuła się szczęśliwa.

Graham objął ją mocniej i przytulił.

- Kocham cię - wyszeptał. - Kocham cię.

Debra czuła się akceptowana i spełniona.

Uśmiechnęła się.

- Mam nadzieję - rzekła cicho. - Nie chciałabym

sama nieść tego ciężaru.

Odchylił głowę.

- Ciężaru, tak?

Zupełnie ją rozbroił.

- A pewnie! Tylko że on nie jest na grzbiecie.
- Nie? A gdzie?

Przyłożyła dłoń do serca.

- Tutaj.

- Tutaj? - delikatnie odsunął jej rękę i przyłożył

w tym samym miejscu swoją.

Od tej chwili zaczęli się unosić coraz wyżej... Dotyk

przekształcił się w pieszczotę, która sprowokowała

coraz intensywniejsze pocałunki. Gdy Debra złapała

oddech, leżała już obok Grahama na jego dużym dę

bowym łóżku, wyczerpana i szczęśliwa, okryta jedynie

cienką warstewką potu. To był wspaniały moment, po

dobnie jak ten, który nastąpił po nim, i ten, który był

jeszcze później... Cała noc była wyjątkowa. Gdy na

stępnego ranka wrócili wreszcie do jej domu, myślała

tylko o ich wspólnej przyszłości.

Ale nagle zadzwonił telefon i jej plany legły w gruzach.

239

R O Z D Z I A Ł

- Nie wierzę ci - krzyknęła oburzona Debra, prze

rażona pewnością Jasona.

- Ale to prawda. Nasz rozwód jest nielegalny.

- Dlaczego? - Kurczowo zacisnęła palce na słu

chawce.

Zaniepokojony jej nagłym zblednięciem, Graham

stanął tuż obok.

- O co chodzi? - wyszeptał niecierpliwie. Ale De

bra tylko uniosła dłoń; chciała dokładnie słyszeć każ

de słowo Jasona.

- Mój podpis... ten na dokumencie, w którym wy

raziłem zgodę na rozwód... - mówił szybko Jason.

- Co z tym podpisem?
- Nie został odpowiednio poświadczony notarial

nie. Temu prawnikowi wcześniej wygasł certyfikat.

- Niemożliwe! - krzyknęła Debra. - Próbujesz

mnie nabrać! Dlaczego?

Graham chwycił ją za ramię. Zacisnęła palce na je

go dłoni.

- Nie nabieram cię, kotku - odrzekł Jason niemal

wesoło. - Powiedziałem, że chcę, żebyś do mnie

wróciła. Teraz nie masz wyjścia. Nadal jesteś moją

żoną.

Przeszył ją nagły dreszcz, cała zaczęła dygotać.

Myśl, że była żoną Jasona, teraz, gdy poznała i poko

chała Grahama, wydawała się sennym koszmarem.

- Nigdy już nie będę twoją żoną! Jeśli to koniecz

ne, choćby dziś polecę na Haiti po ten rozwód!

240

- Bez mojej zgody? - spytał kpiąco Jason. - Nie

uda ci się to. Żaden prawnik nie przeprowadzi rozwo

du, jeśli nie będziesz miała mojej zgody. A ja nie za

mierzam popełnić drugi raz tego samego błędu.

- Dość chętnie podpisałeś zgodę za pierwszym razem.
- Wtedy nie myślałem rozsądnie. Teraz tak.

Debra podniosła na Grahama oczy pełne łez i za

gryzła dolną wargę.

- Będę z tobą walczyć, Jason. Pozwę cię do sądu.

Zostaniesz oskarżony o cudzołóstwo. Czy właśnie te

go chcesz?

- Nie masz żadnego dowodu.

- Żadnego dowodu? - wrzasnęła. - Cała ekipa wie

działa, co się dzieje. Każdy z nich zezna na moją korzyść!

- Doprawdy? I zaryzykują, że zostaną zwolnieni?

Mam tam sporo do powiedzenia.

- Nie tyle, jak myślisz! Nadal dla nich pracuję i też

coś znaczę.

Jason parsknął głośnym śmiechem.

- Ty? Ach, to dlatego, że prawie rozkochałaś w so

bie Harrisa. Ale go nie zdobędziesz. No i z pewnością

nie będziesz też miała tego swojego najemnego ro

botnika. Dopilnuję tego.

Zaczął łamać jej się głos.

- O czym ty mówisz?

- Kwestionowanie rozwodu może się ciągnąć lata

mi, Deb. Proces może być bardzo paskudny i bardzo...

jawny.

- Ale to ty postąpiłeś niewłaściwie! To tobie się

nieźle dostanie!

Nie zrażony, odrzekł z takim chłodem w głosie, że

zmroził on ją do szpiku kości.

- Oświadczę, że niedostatecznie o mnie dbałaś,

Debra, że odmawiałaś mi moich małżeńskich praw

i nie zaspokajałaś mnie. Powiem, że miałem poważny

241

powód, żeby szukać tego u kogoś innego. Czy właśnie

o to ci chodzi? Czy chcesz, żeby właśnie to usłyszał ca

ły świat?... Że wyżywasz się seksualnie jedynie w swo

ich scenariuszach?

- To podłość! - krzyknęła Debra, bliska załama

nia. - To podłość i kłamstwo! Nie możesz tego zro

bić, Jason! Nie pozwolę ci!

Jason mówił niebezpiecznie spokojnie.
- Zrobię to, Debra. Pomyśl o tym. Chcę, żebyś tu

do mnie przyjechała, i nie wytrzymam już dłuższej

zwłoki. Nie możesz się związać z nikim innym, złotko.

Jestem twoim mężem.

- To się jeszcze okaże! - krzyknęła Debra i trza

snęła słuchawką o widełki, a potem wybuchnęła gło

śnym płaczem.

Graham natychmiast ją przytulił, ogrzewając jej

rozdygotane ciało.

- Już dobrze - szeptał spokojnie, obejmując jej

głowę, choć sam z trudem panował nad własnym gnie

wem. Usłyszał z tej rozmowy tyle, że pojął, o co cho

dziło. Był wściekły. - Ciii... Już dobrze - powtarzał.

- Wcale nie! - zawołała, wciąż szlochając, z twa

rzą wtuloną w jego koszulę. - On lubi niszczyć! Nie

obchodzi go nic, oprócz końca własnego nosa! Moje

uczucia... Moje uczucia nic dla niego nie znaczą! Mo

ja przyszłość się nie liczy...

- Ciii... - Graham przytulił policzek do miękkich

włosów Debry, masując otwartą dłonią jej plecy.

- Och, Graham... co ja mam zrobić...?

- Będziemy walczyć, kochana.
- Ale ty nie słyszałeś jego głosu! Przysięgam, że on

stracił rozum!

Szloch ponownie wstrząsnął jej ciałem, doprowa

dzając Grahama do rozpaczy. Gdyby Jason Barry był

tam teraz, Graham z chęcią by go udusił. Lecz jedyne

242

co mógł teraz zrobić, to mocniej objąć Debrę, próbu

jąc przyjąć na siebie część jej bólu. Dopiero gdy jej

płacz zaczął słabnąć, ujął w dłonie jej twarz, otarł kciu

kami łzy, a potem delikatnie pocałował jej policzki.

- Chodź - rzekł cicho. - Przejdźmy się trochę. -

Ostrożnie wsunął jej rękę pod swoje ramię i poprowa

dził ją przez kuchnię na podwórze za domem, do huś

tawki.

- No już... Powiedz mi teraz dokładnie, co on mó

wił - poprosił, gdy usiedli obok siebie.

- Och, Graham... - zaczęła i znów wybuchnęła

płaczem.

Tulił ją cierpliwie, pocieszając w milczeniu, aż po

nownie się opanowała.

- Już w porządku?

Pociągnęła nosem, skinęła głową, po czym wzięła

głęboki oddech.

- Powiedział, że ten rozwód jest nielegalny. Że no

tariusz, który poświadczył jego podpis pod zgodą na

rozwód, nie miał do tego prawa, bo w tym czasie stra

cił uprawnienia zawodowe. Wygasł mu certyfikat. -

Znów napłynęły jej do oczu łzy. Zacisnęła palce na

koszuli Grahama. - To niesprawiedliwe! To jest po

prostu niesprawiedliwe!

Pozwolił jej płakać, wyczuwając, że powodem tych

łez jest także wspomnienie przyczyny rozpadu jej

małżeństwa. Cieszył się, że mógł być tu teraz przy niej

i ją przytulić. Jedną nogą odpychał się od ziemi, lek

ko kołysząc huśtawką. Pod wpływem tych „hipnotyzu

jących" ruchów i rytmicznego skrzypienia, a także po

cieszającego uścisku mocnych ramion Grahama,

Debra wreszcie nad sobą zapanowała.

- Przepraszam, że... tak się załamałam.
- Ciii... Masz do tego pełne prawo.

- Ale to niczego nie rozwiązuje.

243

- Jednak dzięki temu czujesz się chyba trochę le

piej, prawda?

Wyczuwając w jego głosie, że się uśmiechnął, spoj

rzała w górę i sama również zmusiła się do uśmiechu.

- Prawda. - Otarła łzy. - Ale co mam teraz po

cząć? Czuję się taka bezradna.

Ale Graham tak się nie czuł.
- Najpierw musisz wziąć dokument poświadczają

cy rozwód, no i swój egzemplarz zgody Jasona. Masz

go tutaj, prawda?

Skinęła głową i natychmiast po niego pobiegła. Po

nownie siadając obok Grahama, rozłożyła papier, by

oboje mogli go zobaczyć.

- On ma rację - powiedziała z wyraźną rezygna

cją, wskazując na złotą pieczęć. - Widzisz tę datę?

Termin wygasł trzy miesiące przed rozwodem. Dla

czego tego nie zauważyłam? Dlaczego Fuller tego nie

dostrzegł?

- Fuller?
- Paul Fuller. Przygotowywał dla mnie dokumenty

rozwodowe. Byłam wtedy dość zdenerwowana i wie

działam tylko tyle, że chcę to zrobić, i to szybko. On

zajął się wszystkim - samolotem, hotelem, umówie

niem spotkania w Port-au-Prince na Haiti.

- A kto to jest ten Gerald Axhelm?

- Ten notariusz? Któż to wie! Jason go skądś wy

trzasnął! - Zaczęła mówić głośniej. - Z tego co

wiem, ten głupek może być jego dalekim krewnym!

Jak ktoś mógł nam coś takiego zrobić?

- Uspokój się, kochana. - Graham ścisnął jej

dłoń. - Posłuchaj. Najpierw musisz zadzwonić do

Paula Fullera. Może już zacząć działać.

- Ale co on ma zrobić?

- Mógłby poszukać odpowiedniego paragrafu...

wyśledzić tego notariusza... no, działać.

244

- Nie wiem, Graham. Paul był naszym prawni

kiem... i przyjacielem, gdy jeszcze byliśmy małżeń

stwem. Równie dobrze może próbować zablokować

tę sprawę, jeśli Jason już do niego dotarł.

- Poprosiłaś przyjaciela Jasona, żeby przygotował

twój rozwód?

- Ale Jason wyrażał wtedy całkowitą zgodę. Nie

rozumiesz? Ani razu nie zasugerował, że będzie wal

czył! - Gwałtownie uniosła ręce; znów była przerażo

na. - Nie mogę w to uwierzyć. Po co mu żona, która

go nienawidzi?

- Może to sprawa zasad?

- Zasad? Mój Boże, on musi być szalony!

- Kiedy tu był, zasugerowałaś, że przeżywa jakiś

kryzys wieku średniego. Rzeczywiście może tak być.

Może to jego reakcja na fakt, że nie robi się coraz

młodszy, że być może ma już za sobą szczyt swojej ka

riery, swojej potęgi.

Przyjrzała się Grahamowi sceptycznie.
- Tak myślisz?

Wzruszył ramionami.

- Nie znam tego człowieka, więc nie mogę być pe

wien. Ale zawsze istnieje taka ewentualność. To brzmi

sensownie.

- To wcale nie jest sensowne. Wszystko mu się świet

nie układa. Ta cała sprawa jest dziwna! Gdybym napisa

ła taki scenariusz, Harris wyrzuciłby go do kosza!

Graham zachichotał nieco złośliwie.

- Bywały takie momenty, kiedy podejrzewałem, że

twoje życie trąci trochę operą mydlaną.

- Nie trąci. Nie może! Przynajmniej ja tego nie

chcę - oświadczyła poważnie. - Ten dom, ta ziemia,

ty... w końcu znalazłam coś na kształt normalności. -

Poczuła ucisk w gardle. - Nie mogę teraz przegrać,

Graham - wyszeptała. - Po prostu nie mogę.

245

Graham również spoważniał i mocno ją przytulił.

- Nie przegrasz, kochana. Daję ci na to słowo. Ja-

son nie zrobi tego po swojemu. - Coś mu nagle przy

szło na myśl. - Słuchaj, pozwól, że zadzwonię do swo

jego prawnika.

- Nadal jesteś z nim w kontakcie?

- Ma oko na moje inwestycje, więc często z nim roz

mawiam. Poza tym, jest moim dobrym przyjacielem.

- Myślisz, że mógłby pomóc?
- Z pewnością mógłby się przyjrzeć tej sprawie. My

się na tym nie znamy. On tak. Będzie musiał zobaczyć

ten dokument, no i będzie chciał z tobą porozmawiać...

Debra wyprostowała się gwałtownie.

- Nie pojadę do Nowego Jorku, Graham. Nie ma

mowy.

Odsunął jej za ucho kosmyk włosów.

- Być może nie będziesz musiała. - Jego głos był

łagodny, choć zdecydowany. - Na razie możesz z nim

porozmawiać przez telefon. A potem... no cóż, zoba

czymy, co on powie. - Przerwał na chwilę. - Wiesz,

że nie możesz wiecznie unikać tego miasta.

- I kto to mówi! - wykrzyknęła.

- Ja nie mam żadnego powodu, żeby tam wracać.

Jeśli twierdzenie Jasona jest słuszne i będziesz go mu

siała pozwać do sądu, to być może nie będziesz miała

innego wyjścia.

- Boże, mam nadzieję, że on się myli. To musi być ja

kiś głupi kawał. Pewnie jakoś się dowiedział, że ty i ja...

- Ta elektryzująca myśl zaparła jej dech w piersiach.

- Wszystko będzie dobrze, zobaczysz. Chodź. -

Starając się zachować niefrasobliwy ton, wziął ją za

rękę i podniósł z huśtawki. - Zadzwonimy do Petera.

Nie zastali go jednak. Graham zrobił, co mógł. Po

dał numer telefonu Debry i wyjaśnił, że będą tu przez

cały dzień.

246

- Przykro mi, Deb. Oddzwoni do nas, jak tylko

wróci. Chciałbym cię gdzieś stąd zabrać, żebyś prze

stała o tym myśleć, ale musimy czekać.

- W porządku, Graham - rzekła przygnębiona. -

I tak muszę trochę popisać.

- Popisać? Jesteś pewna, że będziesz w stanie pra

cować?

Roześmiała się gorzko.

- Jeśli czegoś nie napiszę, to Harris gotów mnie

zwolnić. A poza tym, pisanie wymaga skupienia. To

lepsze od bezczynności - powiedziała i jednocześnie

pomyślała, że gdyby nie zaczęła pracować, skończyło

by się na obserwowaniu Grahama. A gdyby go obser

wowała, zaczęłaby go pragnąć. Wspięła się na palce,

objęła go za szyję. - Kocham cię - wyszeptała- i nie

obchodzi mnie, czy to grzech. Jestem okropna?

On także ją objął i równie mocno przytulił.

- Nie chciałbym cię innej - złożył na jej wargach

długi, nieśpieszny, przenikający aż do duszy pocału

nek, po czym pozwolił jej odejść.

Jedynym pocieszeniem dla obojga było to, że każde

wykonało więcej pracy niż zwykle. Graham z impetem

uderzał w gwoździe, a Debra w klawisze maszyny do

pisania, co okazało się bardzo pomocne i psychicznie

oczyszczające.

Ponieważ Peter O'Reilly przez całe popołudnie był

w sądzie, oddzwonił dopiero o piątej. Najpierw poroz

mawiał z Grahamem, potem z Debrą. Zapisał nazwisko

notariusza i numer jego licencji, by móc go odnaleźć. Po

lecił Debrze, żeby wysłała mu rano ekspresem doku

ment poświadczający zgodę na rozwód. Dodał jej otuchy

i obiecał zadzwonić, jak tylko będzie miał jakieś wieści.

247

Wieści nadeszły dopiero późnym popołudniem na

stępnego dnia i nie brzmiały zbyt obiecująco. Notariusz,

Gerald Axhelm, był zatrudniony jako księgowy w małej

nowojorskiej firmie, lecz odszedł z niej w niejasnych

okolicznościach. Nikt też nie znał jego nowego adresu.

- I co teraz zrobimy? - spytała przygnębiona Debra.

Peter nie zamierzał się poddawać.

- Przeprowadzimy małe śledztwo. Od czasu do

czasu współpracuję z paroma ludźmi, którzy się zaj

mują takimi sprawami. Ten, którego mam na myśli,

wyśledzi tego człowieka. To tylko kwestia czasu.

Jednak czas nie był ich sprzymierzeńcem, bo zamiast

konkretów przynosił tylko niekończące się rozmyślania.

Podobnie jak w czwartek wieczorem, tak i teraz

Graham nalegał na spędzenie weekendu z Debrą.

- Nie możemy... - mówiła bliska załamania. Cho

ciaż ogromnie go pragnęła, nie potrafiłaby pójść

z nim do łóżka - teraz, gdy dowiedziała się, że być

może nadal jest żoną innego mężczyzny. To by rzuca

ło cień na wszystko, co ją łączyło z Grahamem

- Wiem, kochana, wiem. Ale możemy być blisko

siebie. Możemy leżeć przytuleni, nawet jeśli nie bę

dziemy się ze sobą kochać.

- To będzie tortura!

- Wolałabyś, żebym odjechał?

- Nie! - Myśl o tym była jeszcze gorsza. Mimo że

nieustanna pokusa i ciągłe opieranie się bez przerwy

przywodziło jej na myśl Jasona i fakt, iż jej życie zo

stało przewrócone do góry nogami, pragnęła towarzy

stwa Grahama.

W nocy delikatnie tulił ją w ramionach, w dzień

również był blisko niej. Często rozmawiali o przeszło

ści, dowiadując się o sobie coraz więcej. Często też

pracowali albo po prostu siedzieli przytuleni i czytali.

Czasami przychodziła im ochota na żarty, jak na przy-

248

kład w niedzielny poranek. Po joggingu Graham przy

niósł ze skrzynki pocztowej kilka gazet, po czym wziął

„New York Times'a", a prasę lokalną oddał Debrze.

- Hej! - krzyknęła. - Co ty wyprawiasz?
- Czytam gazetę - odparł, siadając na łóżku usta

wionym na poddaszu. - Zawsze w niedzielę rano czy

tam gazetę.

- Ale to jest moja gazeta. Oddawaj! - Rzuciła mu

na kolana lokalny dziennik i sięgnęła po „Times'a".

Jednak Graham zdecydowanym gestem przytrzy

mał gazetę.

- No co ty, Deb... A gdzie tradycyjna gościnność?

- Ale... „Times"? Myślałam, że tylko ja tu czytam

„Times'a".

- Gdyby tak było, to nie przywoziliby ci go do do

mu. Nie szarp!

Debra ustąpiła, wypuściła z rąk gazetę, ale jedynie po

to, żeby usiąść i dokładniej przyjrzeć się Grahamowi.

- Już się mną zmęczyłaś? - zażartował, po czym za

trzymał dla siebie pierwszą stronę z artykułem wstęp

nym, a jej rzucił na kolana resztę gazety. - Widzisz?

Nie jestem egoistą. Potrafię się z tobą wszystkim dzielić.

Ale ona myślała zupełnie o czymś innym; przypo

minała sobie wydarzenia sprzed dwóch miesięcy.

- Pierwszego dnia, kiedy cię poznałam, powiedzia

łeś, że moje ubranie jest podobne do tego, które wi

działeś minionej niedzieli w reklamie „Bloomingda-

le's". Ponieważ tutaj nie ma sklepu „Bloomingdale's",

więc lokalne gazety nie zamieszczałyby takiego ogło

szenia, prawda? Naprowadziłeś mnie na trop, ale ja

go nie zauważyłam. Powinnam była wiedzieć, że jesteś

kim więcej niż tylko miejscowym cieślą.

Graham wydawał się niezmiernie rozbawiony.

- Cóż mogę powiedzieć? Pewnie byłaś tak oślepio

na moim wyglądem, że miałaś zmącony umysł.

249

Uśmiechnęła się.

- Byłeś umazany smarem, a twoje zachowanie też

pozostawiało wiele do życzenia. Chociaż, no cóż... -

Wstała, zbliżyła się do niego i objęła go za szyję. -

Fakt, miałam zmącony umysł. Już wtedy zrobiłeś na

mnie spore wrażenie. - Pochyliła głowę i pocałowała

go delikatnie. - Kocham cię - wyszeptała.

Rozchylił usta, co sprawiło, że usta Debry uczyniły to

samo, a wtedy jego język natychmiast się w nich zagłę

bił i posmakował ich słodyczy. Graham szeptał słowa

miłości, a jego ręce wędrowały po całym jej ciele.

W końcu odchylił głowę i popatrzył na szyję Debry,

a potem niżej, na koronkowy dekolt jej nocnej koszuli.

- To nie jest rozsądne - powiedział zmienionym

głosem, przez dłuższy czas wodząc oczyma po wypu

kłościach jej piersi, a potem spoglądając prosto w jej

spragnione oczy. Na jego twarzy malowało się napię

cie. - Cholera, lepiej żeby Peter szybko coś wymyślił.

Nie wiem, jak długo będę mógł to znieść.

- Wiem - wyszeptała. - Przykro mi. Nie powin

nam była tego zaczynać. Tylko po prostu... po prostu...

Jak mogła wyrazić ogrom swej miłości? Gdyby po

wiedziała, że pragnie go tak samo mocno, jak on jej,

byłaby to tylko połowa prawdy. Drugą połowę dopo

wiedziałyby ich ciała w chwili, kiedy on by się w niej

zagłębił. Mężczyzna i kobieta połączeni w odwiecz

nym rytuale miłości i nadziei. Byłaby w tym obietnica

wspólnej przyszłości i być może czegoś, co przeżyłoby

ich oboje.

Oszołomiona tokiem swych myśli, Debra w milcze

niu wzruszyła ramionami, sięgnęła po swoją część ga

zety i udając skupienie, oparła się o zagłówek tuż

obok Grahama. Nigdy dotąd nie zastanawiała się, czy

chciałaby mieć dziecko. Nigdy nie przyszło jej do gło

wy, żeby mieć je z Jasonem. Był zajęty i bardzo wyraź-

250

nie dawał do zrozumienia, że nie pragnie takiego

uwiązania. A ona tak była przez niego zdominowana,

że nie wracała do tej sprawy. Jednak związek z Gra

hamem to zupełnie co innego - myślała. - W jej

małżeństwie to Jason znajdował się w centrum uwagi,

natomiast przy Grahamie najważniejsza wydawała się

miłość. Była to relacja oparta na dawaniu i otrzymy

waniu, jakiej jeszcze nigdy nie zaznała; przepiękne

poczucie dzielenia się zarówno dobrymi, jak i złymi

doświadczeniami. Obecność Grahama była tego naj

lepszym dowodem, podobnie jak czas, który spędzili

tamtego dnia, w jego domu, na szczerej rozmowie.

Widziała cierpienie w jego oczach, kiedy mówił

o utracie kontaktu z Jessiką. Zrozumiała, że chciałby

mieć dziecko. Była też pewna, że uwielbiałby je, choć

być może jeszcze bardziej uwielbiałby Debrę za to, że

je urodziła. Wiedziała, że ma w sobie dość miłości

i dla Grahama, i dla jego dziecka. Tak, pragnęła mu je

dać. Och, nie natychmiast. Tak wielu rzeczy chciałaby

jeszcze doświadczyć tylko z nim. Ale byłaby szczęśli

wa, mogąc kiedyś, w przyszłości, urodzić dziecko...

Mimo iż zachwyciła ją ta myśl, zarazem przytłaczał

ją ciężar kłopotliwej sytuacji, w której się znajdowała.

Istniały dwa problemy: jej rozwód, który Jason uwa

żał za nieważny, no i Jessica. W pierwszej sprawie

musiała wierzyć, że wszystko pójdzie po jej myśli. Na

tomiast Jessica... to było coś zupełnie innego. Zanim

Graham zostałby ojcem kolejnego dziecka, musiałby

dojść do ładu ze swoimi uczuciami wobec córki. To, że

powiedział o niej Debrze, było jedynie podzieleniem

się problemem. Jednak sam problem istniał nadal.

Graham wciąż miał ogromne poczucie winy i żalu.

- Dobrze się czujesz? - przerwał jej rozmyślania

łagodnym, zabarwionym troską głosem. Odwróciła

się i spojrzała na niego.

251

- Hm... tak. - Zmusiła się do uśmiechu. - Do

brze.

Wątpił w to, a nawet wyczuwał, wokół jakiej sprawy

krążą jej myśli, bo on również nie przestawał się nad

tym zastanawiać. Na razie jednak mogli tylko czekać.

- Choć do mnie - wyszeptał i wyciągnął w jej kie

runku ręce. Natychmiast przyjęła jego propozycję

i przytuliła policzek do potężnego torsu. - Widzisz,

jak bardzo cię kocham - drażnił się z nią, sięgając po

swoją część gazety.

Tak więc czytali... czekali... i martwili się. Ponieważ

wciąż odczuwali silne pożądanie, napięcie zaczęło na

rastać. Ich frustracja była natury fizycznej, bo nie ko

chali się ze sobą, ale jeszcze gorszy był jej aspekt psy

chiczny - zastanawianie się, co przyniesie przyszłość.

Gdy nadszedł poniedziałkowy poranek, Graham po

wrócił do wbijania gwoździ, a robił to tak gwałtownie,

jakby się na kimś mścił. Zastanawiał się, jak do tego do

szło, że jego życie nagle tak się skomplikowało; jednego

był pewien - nie chciałby pozbyć się kłopotów, gdyby to

miało oznaczać utratę Debry. Debra z kolei wspomina

ła te dni, kiedy wyobrażała sobie, że odnajdzie tu ciszę

i wytchnienie; lecz wiedziała i to, że nie potrafi już sobie

wyobrazić życia bez Grahama, nawet za cenę spokoju.

Pracując ze zdwojoną energią zrodzoną z frustracji

i wściekłości, w poniedziałek Graham skończył przy

bijanie desek na zewnątrz budynku i we wtorek prze

niósł się do wnętrza domu. Debra pisała scenę za sce

ną, także posuwając się do przodu szybciej niż zwykle,

po prostu próbując w ten sposób uciec od zmartwień.

Za każdym razem, gdy dzwonił telefon, rytm ich

serc gwałtownie się wzmagał. Po każdym fałszywym

252

alarmie tracili nadzieję. Kiedy wreszcie późnym po

południem w środę otrzymali długo oczekiwaną wia

domość, był to dla obojga moment niezwykłej wagi.

- A zatem wszystko w porządku? - spytał Gra

ham, bo Debra zaniemówiła z wrażenia. Oboje przy

kładali ucho do słuchawki.

- W porządku! - wykrzyknął triumfalnie Peter. -

Odnaleźliśmy Axhelma w Oregonie. Zdaje się, że

opuścił tę nowojorską firmę z przyczyn osobistych. Je

go narzeczona musiała wrócić do Portland, bo jej ro

dzina przeżywała jakieś trudne chwile. Oboje byli

więc mocno zestresowani, próbując zdecydować, co

powinni zrobić. Ucierpiała na tym jego praca. Kiedy

jego partnerzy zaczęli mieć do niego pretensje, wku

rzył się i z miejsca rzucił tę robotę. Padło przy tym pa

rę nieprzyjemnych słów i powstało trochę nieporozu

mień. I właśnie dlatego w Nowym Jorku nie chcieli

podać jego nowego adresu.

- Ale co z tą pieczęcią? - domagał się odpowiedzi

Graham. - Jest ważna?

- Pieczęć? Nie. Rzeczywiście jej termin wygasł.

Ale to nie ma znaczenia. On nadal jest notariuszem.

Przedłużył swoją licencję, mimo że zapomniał zamó

wić nową pieczęć.

- A więc podpis Jasona jest ważny? - Graham ob

jął Debrę w talii. Cała drżała, czekając na odpowiedź.

- W rzeczy samej.

- A nie ma takiej możliwości, że Axhelm kłamie,

próbując ukryć swój błąd? - Graham chciał mieć cał

kowitą pewność.

- Nie. Poleciłem mojemu człowiekowi, żeby spraw

dził jego wiarygodność, no i certyfikat. Jest bez zarzutu.

Ten rozwód jest jak najbardziej legalny. Jak tylko odło

żę słuchawkę, podyktuję list w tej sprawie i poślę go

przez posłańca Barry'emu. Otrzyma go dziś wieczorem.

253

- Dziękuję ci, Peter - powiedziała Debra. Do

oczu napłynęły jej łzy radości i ulgi. Czuła się lekka,

swobodna i niewiarygodnie szczęśliwa.

- Dzięki, stary - dodał wzruszony Graham. - Do

ceniam to, co zrobiłeś. Bogu niech będą dzięki! - za

wołał i nagle wypuścił słuchawkę, mocno przytulając

Debrę. Skrył twarz w jej włosach. - Bogu niech będą

dzięki!

Debra nie była pewna, co uczyniło ją szczęśliwszą -

wieści od Petera czy radość Grahama. Widziała, że

przez cały ten czas Graham okazywał siłę i uspokajał ją.

Dopiero teraz zrozumiała, w jak wielkim żył napięciu.

A jednocześnie sprawiał, że czuła się pożądana i kocha

na, bardziej niż kiedykolwiek w całym swoim życiu.

Wydawało się naturalne, że teraz od razu zaczną

się kochać, tutaj - w tym salonie, na podłodze. Obo

je przeżyli sześć dni piekła, więc byli to sobie winni.

Bez słowa zdarli z siebie ubranie. Gdy ich nagie ciała

dotknęły się wreszcie, docenili to bardziej niż kiedy

kolwiek przedtem. Ich wygłodniałe usta zwarły się

w pocałunku. Osunęli się na podłogę i uklękli naprze

ciw siebie. Doświadczanie, dotykanie, poznawanie...

wszystko było dozwolone, nic nie było zakazane.

Graham ponownie odkrywał każdy fragment jej ciała,

pieszcząc je dłońmi, a potem ustami... Wzdychała, wy

powiadając jego imię i wyprężając się z rozkoszy. Ona

również była spragniona. Jej ręce wędrowały po jego

ciele, przypominając sobie wielkość jego ramion i klatki

piersiowej, rozkoszując się smukłością jego talii i bioder,

zachwycając się jego skórą, trójkątem włosów na piersi,

zwężającym się ku dołowi, do pępka i jeszcze niżej...

Wyczuła palcami jego naprężenie, a on odnalazł

i pogładził jej ciepły, miękki aksamit... Okazując siłę,

która tak ją podniecała, wsunął dłonie pod jej uda

i nieznacznie ją uniósł, po czym rozsunął jej nogi, by

254

objęła nimi jego biodra. Następnie, jakby oboje nic

nie ważyli, pochylił się nad nią.

To, co się stało później, było doświadczeniem wy

kraczającym poza wszelkie wyobrażenia Debry. Jej

ciało przestało istnieć, stało się częścią jego ciała.

Unosili się i opadali w doskonałej harmonii. W miej

scu ich zespolenia doznania wybuchały jak iskry

ognia, jedne bardziej płomienne od drugich, coraz

gorętsze, aż w końcu wszystkie złączyły się u szczytu

ekstazy i eksplodowały.

- Gra... ham... - krzyknęła przeciągle Debra, nie

mogąc złapać powietrza. Obezwładniające spazmy

rozkoszy zdawały się nie mieć końca.

Graham głośno jęknął; jego ciało nie przestawało

w niej pulsować, jego łomoczące serce czuła tuż przy

swoim tak wyraźnie, jak jeszcze nigdy dotąd. Znowu

jęknął, po czym ich ciała zaczęły się uspokajać. Nie

odsuwał się od niej, mocno ją do siebie przytulając.

- Nigdy nie chcę cię opuszczać, Debra. Pomóż mi

w tym!

Ta jego gwałtowna zaborczość przypomniała jej, że

kiedyś dostrzegła w nim lwa. Był silny i potężny.

Uwielbiała go.

- O czym myślisz? - szepnął jej do ucha i przesu

nął po nim językiem.

Przytuliła twarz do wilgotnej, pachnącej piżmem

skóry na jego szyi.

- Myślałam o tym, że... pójdę za tobą dokądkol

wiek zechcesz.

- A może na kolację dziś wieczorem, żeby to

wszystko uczcić w jakimś miłym miejscu?

- Hm... Chciałabym...

Znacznie później, gdy Graham pojechał do swego

domu, żeby się umyć i przebrać, Debra wzięła prysz

nic i założyła białą jedwabną sukienkę, którą tak lubi-

255

ła. Cicho podśpiewując, upięła włosy. Czuła się weso

ła i beztroska. Był to pierwszy dzień ich wspólnego ży

cia. Udało im się przetrwać naprawdę ciężką próbę.

Gdy nadejdzie odpowiednia pora, rozwiąże się rów

nież problem Grahama dotyczący Jessiki - tego była

pewna. Przyszłość wydawała się jasna i radosna...

Wydawała się do chwili, gdy Debra otworzyła drzwi

i ujrzała pobladłą twarz Grahama. Zrozumiała, że

stało się coś bardzo złego.

- O co chodzi? - spytała, dostrzegając, że Graham

nawet nie zdążył się ogolić. Stał w pozie wyrażającej

największe przygnębienie. Widać było, że przeżył

przed chwilą piekło. - Co się stało? - powtórzyła.

Serce omal nie zatrzymało jej się w piersi ze strachu.

Graham spojrzał na nią nieprzytomnie.

- Może... może nie powinienem tu przyjeżdżać... -

powiedział niewyraźnie.

Położyła mu dłoń na ramieniu, zanim zdążył się od

wrócić i odejść.

- Co się stało? Powiedz mi, Graham! - zawołała

przygnębiona i przerażona.

Przeczesał dłonią włosy i zaczął mówić.

- Kiedy dotarłem do domu, dzwonił telefon. - Prze

rwał na chwilę, jakby wypowiadanie tych słów czyniło

jego przeżycia jeszcze bardziej realnymi i dręczącymi.

- Tak...? - Debra zachęcała go do mówienia najła-

godniej jak umiała.

- To był mój ojciec. Próbował się ze mną skontak

tować od wczorajszego poranka. - Znów przerwał,

wziął głęboki oddech, po czym spojrzał jej prosto

w oczy. - Chodzi o Jessie. Jest ranna.

Debra zaczerpnęła powietrza.
- Co się stało?

- Przebiegała przez ulicę... Potrąciła ją taksówka.

- Mój Boże, Graham! Czy to coś poważnego?

256

Upłynęło kilkanaście sekund, zanim był w stanie jej

odpowiedzieć.

- Ojciec nie jest pewien. Nie rozmawiali z Joan

zbyt długo. Ale fakt, że w ogóle zadzwoniła, świadczy

o tym, że to poważne. Jessie spędziła na stole opera

cyjnym wiele godzin. Było kilka złamanych kości i ob

rażenia wewnętrzne. Podobno zatrzymali już krwa

wienie, ale ona nadal jest w stanie krytycznym.

Debra zbliżyła się do niego.

- Tak mi przykro, Graham. - Położyła mu ręce na

ramionach. - Czy... czy mogę coś zrobić?

Tym razem, zanim odpowiedział, upłynęła jeszcze

dłuższa chwila. Objął jej plecy i poczuła, że przyjmu

je jej pocieszenie.

- Nie wiem... nie sądzę. - Nagle westchnął i odsu

nął się, by na nią spojrzeć. - Muszę tam jechać, De

bra. To jest moja szansa. Może Jessie w ogóle nie

zwróci na mnie uwagi, ale myślę, że nie darowałbym

sobie, gdybym nie spróbował.

Mimo ogromnego zdenerwowania, Debra doceniła

wagę tych słów. Graham Reid był niezwykłym człowie

kiem. Wyprostowała się i delikatnie go pocałowała.

- Ja też tak myślę... Kiedy chcesz pojechać?

- Dzisiaj wieczorem nic już tam nie leci, ale jutro

rano jest samolot z Menchesteru. Będę w Nowym

Jorku przed dziesiątą. - Zawahał się, po czym spoj

rzał na nią przepraszająco. - Nie będziesz miała mi

za złe, jeśli odłożymy tę kolację? Chyba nie byłbym

zbyt dobrym towarzyszem.

- Oczywiście, że nie mam ci tego za złe. Może

wróćmy do twojego domu, na wypadek, gdyby znów

dzwonił twój ojciec. Jeżeli jesteś głodny, mogę ci tam

coś przygotować.

- Jesteś pewna? - Spojrzał na jej sukienkę. - Wy

glądasz tak ślicznie.

257

Widząc miłość w jego oczach, usilnie się starała

mówić spokojnym tonem.

- Jeszcze mogę się tak ubrać setki razy. Daj mi tyl

ko chwilę na przebranie się i spakowanie.

Zaskoczyła go.

- Spakowanie?

- Jadę z tobą.
Dostrzegła na jego twarzy wyraz niedowierzania.

- Do Nowego Jorku?

Skinęła głową i ten prosty gest tak go wzruszył, że

powiedział lekko drżącym głosem:

- Nie musisz tego robić, Deb.

Znów zbliżyła się do niego, wzięła go za rękę, unio

sła ją do ust, a potem przycisnęła do swego policzka.

- Nie wyobrażam sobie, że mógłbyś pojechać tam

sam. Chcę być przy tobie. Chyba że... oczywiście, chy

ba że wolałbyś być sam.

- Och, Debra... - Wymówił jej imię, jednocześnie

ciężko wzdychając. Ujął w dłonie jej głowę i nachylił

się, delikatnie i czule całując ją w usta. - Och, De

bra... co ja takiego zrobiłem, żeby na ciebie zasłużyć?

Naprawdę pojechałabyś ze mną?

- Tak - wyszeptała.

Teraz pocałował ją mocniej, nie pozostawiając wąt

pliwości, że chce w ten sposób wyrazić miłość i po

dziękowanie. I nagle pomyślał, że Jessica wyzdrowie

je. Musi. Zbyt wiele rzeczy chciał jej powiedzieć.

Zrobi to powoli, tak samo, jak uczynił do David

French. Był zdecydowany wykonać pierwszy krok.

O świcie wyjechali do Manchesteru, skąd polecieli

samolotem do Nowego Jorku i tak, jak powiedział

Graham, znaleźli się na miejscu przed dziesiątą. Żad-

258

ne z nich podczas tej podróży nie mówiło zbyt wiele.

Wszystko wyrażały ich splecione dłonie. Byli sobie

potrzebni i chcieli mieć pewność, iż to drugie znajdo

wało się tuż obok.

Mimo że Debra obiecała sobie nigdy nie wracać do

Nowego Jorku, czuła się dziwnie spokojna. Była teraz

inną kobietą, już nie tą załamaną i przegraną, która

opuściła to miasto dwa miesiące temu. Dowodem był

siedzący obok Graham. Nikt nigdy tak bardzo jej nie

potrzebował i właśnie dlatego czuła się spełniona

i wartościowa.

Z lotniska pojechali taksówką do szpitala. Debra

została na parterze, a Graham poszedł na górę. Wy

dawało jej się, że czekała na niego całą wieczność.

Gdy wreszcie wrócił, był blady i wyczerpany, lecz

uśmiechnięty. Zrozumiała, że to dobry znak. O nic

nie pytała, a tylko ujęła rękę, którą do niej wyciągnął.

Wyszli na zewnątrz.

Kiedy Graham polecił taksówkarzowi, żeby zatrzy

mał się przed hotelem „Plaza", Debra popatrzyła na

niego pytająco. Bladość na jego twarzy zaczęła zani

kać, a w oczach pojawił się ledwo zauważalny blask,

świadczący o odzyskiwaniu dobrego humoru.

- Musimy przecież gdzieś przenocować - odpo

wiedział na jej nieme pytanie. Zapłacił taksówkarzo

wi, a potem powierzył ich bagaże portierowi w ele

ganckiej liberii.

Po raz pierwszy, odkąd samolot wylądował na lot

nisku LaGuardia, Debra naprawdę zdała sobie spra

wę, gdzie się znajduje. Hotel „Plaza" był kwintesencją

Nowego Jorku - szykowny, elegancki i romantyczny.

A jednak gdy szła po wyłożonych czerwonym chodni

kiem schodach w kierunku ogromnych obrotowych

drzwi, czuła się tu jak gość. To miasto nie było już jej

domem. Jej serce znajdowało się gdzie indziej.

259

Spojrzała w bok i zauważyła, że Graham jej się

przygląda. Uśmiechnęła się nieśmiało. To dziwne -

zastanawiała się - czuła się trochę jak dziewczyna ze

wsi po raz pierwszy odwiedzająca Nowy Jork. Jej strój

- szykowny lniany kostium i sandałki na wysokich ob

casach - był jakby obcy jej ciału, choć nosiła go z gra

cją, jak zawsze. Spojrzenie Grahama potwierdziło to.

- Dobrze się czujesz? - szepnął, ujmując ją pod

ramię, gdy podchodzili do recepcji.

- Uhm - odparła. Graham wyglądał na zmęczo

nego. Dostrzegała to, mimo uśmiechów, jakie jej po

syłał. To był długi dzień, a przedtem był przecież jesz

cze cięższy wieczór. On prawie wcale nie spał. Przez

większość minionej nocy obserwowała, jak przewra

cał się z boku na bok.

Gdy tylko boy hotelowy zaprowadził ich do pokoju,

Graham zdjął marynarkę, rzucił ją na krzesło i zaczął

rozluźniać krawat. Debra bez słowa wzięła jego ubranie

i powiesiła w szafie. Gdy się odwróciła, zobaczyła, że

opadł na łóżko, zasłaniając ramieniem oczy... Zrzuciła

żakiet, wysunęła stopy z butów i usiadła tuż obok niego.

- Coś ci podać? - spytała ostrożnie. - Aspirynę,

trochę wody, wezwać obsługę hotelową?

Odsłonił oczy i objął Debrę, pociągając ją ku sobie.

- Nie, kochana. Ty mi wystarczysz. Potrzebuję tyl

ko kilku minut spokoju.

Położyła się obok niego, przytulając swe szczupłe

ciało do jego potężnej sylwetki. Jej policzek spoczął

na koszuli z gładkiej bawełny. Położyła rękę na jego

eleganckim skórzanym pasku. Chociaż chciała usły

szeć, co wydarzyło się w szpitalu, wiedziała, że naj

pierw potrzebował kilku chwil na zregenerowanie sił.

Słyszała rytmiczne bicie jego serca.

- Ona wyzdrowieje - odezwał się w końcu, po czym

westchnął, jakby mu ulżyło, że wreszcie to powiedział.

260

- Dzięki Bogu - szepnęła Debra. Odwróciła gło

wę i oparła brodę na jego klatce piersiowej, żeby móc

widzieć jego twarz. Miał zamknięte oczy, a jego dłu

gie rzęsy pięknie ocieniały mu kości policzkowe. -

Rozmawiałeś z lekarzami?

- Tak. Dodali mi otuchy. Jessie złamała nogę, rękę

i kilka żeber. Najbardziej martwiły ich obrażenia we

wnętrzne. Ale uważają, że wszystko „naprawili" i że

ona już dochodzi do siebie. Na wszelki wypadek za

trzymają ją na oddziale intensywnej opieki medycznej

jeszcze co najmniej przez jeden dzień.

Zamilkł, ale Debra chciała go zapytać o coś jeszcze.

- Czy... widziałeś się z nią? - wyszeptała z waha

niem.

- Tak, długo siedziałem przy jej łóżku.

Nastąpiła długa cisza. Debra zauważyła, że zmarsz

czył brwi, starając się dobrać odpowiednie słowa. Ca

ły czas miał zamknięte oczy.

- To było... straszne uczucie - rzekł łamiącym się

głosem. Zacisnął palce na jej ramieniu. - Tyle banda

ży... Wydawała się taka mała, taka blada.

W geście pocieszenia Debra odsunęła mu delikat

nie włosy z czoła. Jego skóra była ciepła i napięta.

Przesunęła dłonią po policzku Grahama, by wreszcie

zatrzymać ją poniżej jego szyi, pomiędzy dwoma od

piętymi guzikami koszuli. Wolno otworzył oczy i wte

dy Debra spostrzegła, że są wilgotne od łez.

- To było straszne - wyszeptał. - Nie widziałem jej

tyle lat i wiem, że wydoroślała. Ale ciągle wyobraża

łem ją sobie jako małą, chudą dziewczynkę z długimi,

rozpuszczonymi włosami, która spadła z rowerka

i rozcięła sobie kolano. Tym razem jednak plaster i po

całunek nie wystarczały. Nawet nie mogłem jej przytu

lić. Chciałem zrobić cokolwiek, ale, do cholery, nie

mogłem zrobić niczego. Była tak bardzo poraniona,

261

a ja byłem kompletnie bezradny. - Znów zamknął

oczy. Debra otarła łzę, która spłynęła z kącika jego

oka. Delikatnie gładziła palcami jego skroń.

- Bardzo ją bolało?

- Podali jej środki przeciwbólowe, więc nie sądzę,

żeby coś czuła. Przez większość czasu spała.

- Czyli... nie rozmawiałeś z nią?

Sięgnął po jej dłoń i zbliżył ją do ust. Kiedy się ode

zwał, poczuła na palcach jego oddech.

- Rozmawiałem. Od czasu do czasu budziła się.
- Co powiedziała?

W odpowiedzi Graham niespodziewanie się zaśmiał.
- Chyba wystraszyłem ją jak diabli.

- Jak to?

- Kiedy po raz pierwszy otworzyła oczy, spojrzała

na mnie, jakbym był potworem z trojgiem oczu. Przy

puszczam, że nie mogła znieść mojego widoku, więc

po prostu znów zasnęła. Za drugim razem jednak nie

mogła już zlekceważyć mojej obecności.

- Rozpoznała cię, prawda?

Posłał jej spojrzenie zabarwione wymuszoną weso

łością.

- Och, tak. Rozpoznała mnie... Chciała wiedzieć,

czy umarła.

- Niemożliwe!
- Możliwe. Kiedy zapewniłem ją, że nie umarła,

zaczęła przypuszczać, że byłem tam, bo wkrótce ma

umrzeć. A gdy znów zaprzeczyłem, spytała wprost, po

co przyszedłem. - Natychmiast spoważniał. - Pyska

ty dzieciak.

Wydawało się, że Graham doszedł już do siebie.

- Co odpowiedziałeś? - spytała Debra.

- Bardzo wyraźnie ją poinformowałem, że jest mo

ją córką i że ją kocham.

- I co ona na to?

262

- Nic. Jeszcze przez chwilę gapiła się na mnie,

a potem zamknęła oczy i znowu zasnęła.

- I co się stało potem? - Debra czuła się tak, jak

by wisiała na skraju przepaści, a Graham celowo po

zwalał jej pozostawać w tym położeniu.

- Obudziła się kilka minut później. Nie wiedzia

łem, cholera, co mam robić. Bałem się, że jeżeli po

wiem za dużo, to tylko ją zdenerwuję. A Bóg jeden

wie, że miała w tym momencie dość problemów.

- I co zrobiłeś?

- Po prostu tam siedziałem.

- Nie powiedziałeś niczego?
- Nie. Powiedziałem już to, co najważniejsze. Po

myślałem, że jest dostatecznie dorosła, żeby wycią

gnąć z tego wnioski.

- I zrobiła to?

Poczuła, że jego klatka piersiowa uniosła się w gó

rę, tak głęboko zaczerpnął powietrza w płuca.

- Nie od razu. Co jakiś czas przysypiała i budziła

się, spoglądając na mnie. Chyba spodziewała się, że

po prostu w którymś momencie... zniknę. Fakt, że tak

się nie stało, pewnie ją zaskoczył. - Graham od

chrząknął, ale chrypka nie ustępowała. - Następnym

razem, gdy się obudziła, nawet się uśmiechnęła...

A przy kolejnej okazji... przesunęła rękę w moim kie

runku. - Głos mu się załamał, więc zamilkł. Tym ra

zem Debra nie mogła dostrzec jego wilgotnych oczu.

Jej własne były zamglone od łez. - Po prostu siedzia

łem tam przez chwilę, trzymając jej dłoń, aż w końcu

przyszła pielęgniarka. Wtedy wyszedłem.

Upłynęło sporo czasu, zanim którekolwiek z nich

znów się odezwało. Debra cieszyła się szczęściem

Grahama. Wydawał się usatysfakcjonowany. A to był

dopiero początek. Oboje o tym wiedzieli. Nadeszła ta

„odpowiednia pora", a wraz z nią nadzieja.

263

Debra nie była pewna, kto zdrzemnął się pierwszy,

ona czy Graham. Ale gdy się obudziła, było późne po

południe i Graham już na nią czekał.

- Martwiłem się, że będziesz tak spać w nieskoń

czoność, a nie miałem serca cię budzić.

- Powinieneś! Od dawna nie śpisz?

Przysunął ją do siebie i przytulił mocno. Dotknął jej

pleców, a ona przywarła do niego całym ciałem.

- Na tyle długo, żeby mnie wytrącił z równowagi

twój widok - mruknął, po czym przycisnął ją jeszcze

mocniej. Wsunął nogę pomiędzy jej uda. - Och, De

bra, masz pojęcie, jak bardzo cię kocham?

Uśmiechnęła się nieśmiało.

- Potrafię sobie wyobrazić, jak bardzo mnie pra

gniesz...

Zdumiała go i rozbawiła jej zuchwałość.

- Potrafisz? Czyżby?

Nie było wątpliwości. Napór jego ciała zdążył już

wywołać w niej podobne pragnienie.

- Uhmm... - odrzekła tylko.

Ku jej zdumieniu, wypuścił ją nagle z ramion i prze

turlał się w drugi koniec łóżka. Następnie zwinnie

wstał i podszedł do niej od drugiej strony. Popatrzył

na nią z góry. W jego postawie było coś zdecydowanie

zuchwałego, nieco prowokującego i nad wyraz mę

skiego. Jego ciemnobrązowe włosy lśniły w promie

niach popołudniowego słońca. Był prawdziwym

lwem. Debra drżała wewnątrz z podniecenia.

Bezlitośnie patrząc jej prosto w oczy, zaczął zdejmo

wać po kolei części swej garderoby. Na pierwszy ogień

poszła koszula, wyciągnięta ze spodni, rozpięta, zsunię

ta z ramion, ukazująca szeroką, opaloną klatkę piersio

wą, którą Debra tak dobrze już zbadała dotykiem, po

znała jej smak i zapach. Potem jego dłonie sięgnęły do

paska, rozpinając sprzączkę i wyciągając go ze szlufek

264

spodni. Równie nieśpiesznie sięgnął do rozporka i po

woli, lecz zdecydowanie, rozsunął go. Pożądanie Debry

wzrosło, gdy pozbył się butów, a następnie zdjął spodnie.

Kiedy stanął przed nią jedynie w slipkach, wstrzymała

oddech. A gdy podważył kciukami ich gumkę i zsunął je

z bioder, w całym ciele poczuła zmysłowe pulsowanie.

Był wspaniały, wysoki, szczupły i w pełni pobudzo

ny. Jego ciało było kompilacją faktur i kształtów, od

nierównej płaszczyzny klatki piersiowej do gładszej

i jaśniejszej skóry bioder. Znakomicie prezentowała

się teraz jego muskulatura, efekt wielu godzin ciężkiej

pracy fizycznej. Po zrzuceniu eleganckiego ubrania

znów był jej cieślą, cudownie nieokiełznanym przy

stojniakiem, którego kochała.

Wygłodniałym spojrzeniem bursztynowych oczu

ogarnął jej ubrane ciało.

- Zdejmij to - rozkazał pół żartem, pół serio.

Debra wsparła się na drżących rękach i wstała

z łóżka. Zaczęła się rozbierać. Najpierw zrzuciła na

podłogę bluzkę i spódnicę. Coraz bardziej podnieco

na, lecz i zakłopotana uważnym spojrzeniem Graha

ma, z pewnym wahaniem zsunęła halkę i rajstopy.

Stała przed nim niezdecydowana, jedynie w skąpej

koronkowej bieliźnie, odczuwając dziwne drżenie

w okolicy żołądka... Wobec jego nagości i braku zaże

nowania, poczuła ogromną nieśmiałość. Był jak wspa

niały heros, gotowy, by ją posiąść. Już teraz pożerał ją

swym przenikliwym wzrokiem.

- Najpierw stanik - polecił stłumionym głosem.

Próbując zapanować nad sobą, sięgnęła drżącymi

dłońmi za plecy. Rozpięcie biustonosza zajęło jej

znacznie więcej czasu niż zwykle. W końcu odsłoniła

pełne piersi.

Graham zrobił mały krok w jej kierunku. Oddychał

teraz nierówno, co dodało Debrze odwagi, by na nie-

265

go spojrzeć. Świadomość, że potrafiła podniecić lwa,

uderzała do głowy i oszałamiała.

Pieścił spojrzeniem jej jasną skórę, nabrzmiałe sut

ki... wodził palącym wzrokiem pomiędzy jej piersiami,

ku pępkowi i jeszcze niżej...

- Teraz one - polecił niskim głosem, wskazując

brodą jedwabny trójkąt majteczek.

Przez chwilę nie mogła się poruszyć.

- Majtki, Debra.

Z pewnym zażenowaniem zsunęła lśniącą tkaninę

z bioder i nóg. Teraz była zupełnie naga, tak jak on.

- Tak już lepiej - mruknął.

Zgrabnym ruchem odwinął narzutę z łóżka.

- Teraz się połóż.

Ciało Debry płonęło. Nigdy nie doświadczyła czegoś

równie prowokującego, jak owa dominacja Grahama.

- Połóż się! - powtórzył nieco ostrzejszym tonem.

Znała go zbyt dobrze, żeby się obawiać. Drżał. Skó

rę klatki piersiowej pokrywała mu cienka warstewka

potu. Był na granicy utraty kontroli nad sobą. Delek

towała się tą myślą.

Ostrożnie usiadła na brzegu łóżka. Przesunęła się

ku jego środkowi i powoli położyła się na plecach,

spoglądając na Grahama. Gdyby go tak dobrze nie

znała, mogłaby ją przerazić siła tego jędrnego, atle

tycznego ciała. I gdyby mu tak bardzo nie ufała, prze

straszyłaby się jego potężnej sylwetki. Ale kochała go

i wiedziała, że nigdy, przenigdy by jej nie skrzywdził.

Jej ciało pragnęło go z takim palącym napięciem, że

nie miała innego wyboru, jak tylko zaakceptować

wszelkie słodkie tortury, jakie dla niej szykował.

Z szeroko otwartymi oczyma obserwowała, jak pod

szedł do łóżka, powiódł płonącym wzrokiem od jej ra

mienia, poprzez uda, aż do palców stóp, oparł jedno ko

lano na materacu, a drugie przerzucił nad jej ciałem.

266

Klęcząc nad nią okrakiem, oparł się na pięściach poni

żej jej ramion. Przymykając powieki, upajał się wido

kiem, znajdując rozkosz w szybkim unoszeniu się i opa

daniu jej piersi, odnajdując przyjemność nawet

w sposobie, w jaki przygryzała wargę. Nieśpiesznie, nie

skończenie wolno pochylał głowę, aż jego usta znalazły

się tuż przy jej ustach, drażniąc ją obietnicą płomienne

go pocałunku i nakłaniając ją do rozchylania warg -

znów i znów - lecz ani razu jej nie dotykając. Zaskoczy

ło go, gdy nagle zacisnęła dłonie na jego ramionach.

- Graham! Nie wytrzymam dłużej! - krzyknęła,

unosząc złaknione zaspokojenia ciało. Natychmiast

łagodniej spojrzał jej w oczy.

- To znaczy, że... nie przeraziłem cię... ani trochę?

- Czy mnie przeraziłeś? Mój Boże, Graham, tak

bardzo cię pragnę, że nic nie byłoby mnie w stanie

przerazić!

- Nic? - spytał z taką pewnością siebie, że natych

miast nabrała podejrzeń.

Usiadł i zaczął zsuwać się z łóżka.

- Myliłam się! - krzyknęła, rzucając się za nim. -

Właśnie to mnie przeraża! - Mocno objęła go za szy

ję, gotowa trzymać go w tym uścisku całą wieczność. -

Nigdy mnie nie zostawiaj - wyszeptała. - Tego bym

nie zniosła!

W odpowiedzi przytulił ją ze wszystkich sił.

- Nie mógłbym cię zostawić, kochana. Jesteś moją

lepszą połową. Nie wiesz o tym? - Jeśli chciała mu

udzielić jakiejś odpowiedzi, to przepadła ona w jego

ustach, które nagle objęły jej wargi. Dopiero kiedy ją

uwolnił, wtulając głowę w jej miękką szyję, mogła się

odezwać.

- Jesteś wielkim kotkiem, Graham.

- Kotkiem? - mruknął w sposób, który podejrza

nie przypominał ryk lwa. - Kotkiem? - Dobył z głębi

267

gardła niski, zwierzęcy odgłos, przewrócił ją na łóżko

i posiadł z dzikością, która podnieciła ją bardziej niż

potrafiłaby sobie wyobrazić. Nie pozostawała bierna.

Kiedy Graham uszczypnął jasną, ciepłą skórę na jej ra

mieniu, Debra wbiła paznokcie w opaloną skórę jego

pleców. A gdy przycisnęła go mocniej do siebie, on za

czął poruszać się w niej z jeszcze większą gwałtowno

ścią. Była to pełna namiętności bitwa o tytuł najżarliw-

szego. Po ostatecznym wybuchu porażającej umysł

ekstazy, gdy leżały obok siebie ich lśniące od potu, wy

czerpane ciała, nie było wśród nich przegranego.

Po dłuższej chwili Graham sięgnął po telefon.

- Proszę o szampan i kawior do pokoju 3433.

- Szampan i kawior? - wyszeptała Debra tuż przy

jego piersi.

Odłożył słuchawkę i uśmiechnął się szeroko.

- Zasłużyliśmy na to, czyż nie? To był burzliwy ty

dzień.

Włączył stojące przy łóżku radio, by utuliły ich ła

godne dźwięki muzyki.

Przytulając ją mocniej, odezwał się łagodnie:

- Chciałbym dziś wieczorem znów wstąpić do szpi

tala. Masz coś przeciwko temu? Potem moglibyśmy

zjeść późną kolację.

- Oczywiście, że nie mam nic przeciwko temu!

Z jego ust dobyło się ciche westchnienie satysfakcji.

- Chciałbym tu spędzić kilka dni... żeby się upew

nić, że wszystko z nią w porządku... żeby mieć pew

ność, że ona wie, iż nie zamierzam jej pozwolić znowu

odejść. Możesz... czy zechciałabyś zostać tu ze mną?

To znaczy, wiem, że masz swoją pracę...

- Praca zaczeka. Poza tym, dzięki energii wynika

jącej ze zdenerwowania, tak bardzo posunęłam się

naprzód w ciągu ostatniego tygodnia, że mogę sobie

zrobić małą przerwę. - Oparła głowę o jego ramię. -

268

Mogę nawet pójść do studia i wziąć taśmy z tymi od

cinkami serialu, które przegapiłam.

- Chciałabyś to zrobić? - spytał.

Pamiętał, jak przerażała ją myśl o zobaczeniu się ze

współpracownikami.

Debra uśmiechnęła się. Zyskała pewność siebie,

a zawdzięczała to przede wszystkim jemu.

- Myślę, że teraz już mogłabym. Chyba nawet

chciałabym. Chcę mieć to wszystko za sobą, kiedy

wrócimy do domu.

Uścisk Grahama zacieśnił się, a jego usta dotknęły

jej nosa. Gdy uniosła się nieco, objął wargami jej usta

z doskonałą precyzją, wyrażając tą niemą pieszczotą

podziw dla jej decyzji. Kiedy ponownie przytuliła się

do niego, oboje zamknęli oczy, by móc rozkoszować

się tą chwilą.

Właśnie wtedy popłynęła z radia stara, dobrze im

znana ballada country. Opowiadała o cieśli i o jego

dziewczynie, o małżeństwie i dziecku.

Debra otworzyła oczy i stwierdziła, że Graham

wpatruje się w nią spokojnie i zarazem przenikliwie,

co zawsze ją rozbrajało.

- Zgodzisz się, prawda? - spytał niskim głosem.

- Tak - wyszeptała, nie posiadając się z radości.
- Na tę część o dziecku również?

Wstrzymała oddech.

- Jesteś pewien? - zapytała w końcu.

Wyraz jego twarzy mówił o miłości, która zwycięża

wszystko.

- Nigdy w życiu nie byłem niczego tak bardzo pe

wien - odparł cicho i pocałował ją, żeby przypieczę

tować swoje uroczyste oświadczenie.