Sheri WhiteFeather

Ś

miały romans

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Katrina Beaumont nie dlatego wybrała się do „Steamu", żeby zobaczyć
Claytona Crawforda, właściciela wytwornej restauracji i najmodniej-
szego klubu jazzowego. Po prostu zdała się na przyjaciółki, które uznały,
ż

e wieczorny wypad do lokalu dobrze jej zrobi. Zresztą, niedawno

porzucona przez narzeczonego, sama doszła do wniosku, że łatwiej
zniesie upokorzenie w towarzystwie bliskich sobie osób.
Zerknęła w stronę Claya. Stał odwrócony do niej plecami w drugim
końcu sali, niedaleko sceny. Nie widziała go od lat, ale natychmiast
rozpoznała. Czuła jego obecność nawet z tej odległości.
Sięgnęła po kieliszek wina, szybko odwróciła wzrok od Claya i
zapatrzyła się w kolorową serwetkę. Clay nie był jej eksnarzeczonym i to
nie on zranił jej uczucia. Po prostu w odległej przeszłości należał do jej
ż

ycia, a wspomnienia z młodości jawiły się jej jak sceny z dawno

niewidzianego filmu.
- Znów odpłynęłaś myślami. - Jenny Kincaid, ciemnooka brunetka,
przechyliła głowę i potrząsnęła zgrabną fryzurką na pazia.
- Martwimy się o ciebie - dodała Anna-Mae Delcott, druga przyjaciółka,
blondynka o podobnie ostrzyżonych włosach.
Ponad dziesięć lat temu wszystkie trzy zadebiutowały w życiu
towarzyskim na tym samym balu kotylionowym. Chodziły do tego
samego prywatnego liceum, a potem zbijały bąki w tym samym college'u,
kontynuując edukację, choć sute fundusze powiernicze zwalniały je z
pogoni za karierą.
Katrina westchnęła. Zajmowały stolik z szarego marmuru na wprost
parkietu, na którym rytmicznie kołysały się pary. Orkiestra grała wolno i
nastrojowo, słodkie jazzowe melodie wypełniały klub i zniewalały dusze.
- Staram się dobrze bawić - powiedziała.
- Rozmyślając o Andrew? - Jenny zanurzyła paluszek krabowy w
miseczce z pikantnym sosem cajun. Restauracja znajdowała się piętro

wyżej, ale w klubie nie brakowało zakąsek.
- Wcale o nim nie myślałam. - Katrina wysączyła łyk wina. Imię
„Andrew" podziałało na nią fatalnie.

Wspomnienie o tym facecie raniło dumę biednej bogatej dziewczynki,
skończonej w towarzystwie młodej damy, porzuconej kochanki. -
Myślałam o Clayu.

Anna-Mae pochyliła się do przodu.
- Właścicielu tego dekadenckiego klubu?
- Tak. - Wino spłynęło do żołądka i przyjemnie go rozgrzało. Lokal

był równie mroczny i bogaty jak mężczyzna, który był jego właścicielem:
ciężkie aksamitne kotary, mahoniowe meble, pojedyncza
krwistoczerwona róża na każdym stoliku. Czy tylko ona w tym klubie
przeżywa miłosne cierpienia? Czy jest jedyną udręczoną kobietą, która
szuka schronienia wśród ludzik - Nie widziałam go od czasu, kiedy
byliśmy nastolatkami. Tak się składa, że jego matka wykonywała dla
mnie różne poprawki krawieckie.

- Gdzie on jest? - Jenny wachlowała usta po przełknięciu pikantnej

zakąski.

- Przy scenie. - Katrina pokazała ruchem głowy. Clay nadal stał tyłem

do sali. - Rozmawia z kelnerką.

Obie dziewczyny wyciągnęły szyje, żeby lepiej widzieć. Kiedy Clay

przysunął się bliżej do kelnerki, na chwilę mignął im jego profil, a ten
poufały gest sprawił, że serce Katriny uderzyło mocniej.

- Jaką ma ciemną cerę - zauważyła Jenny.

- Nie jest z naszej sfery - dodała Anna-Mae.
- Przynajmniej tak słyszałam. Dlaczego nigdy o nim nie wspomniałaś?
Katrina zbyła pytanie wzruszeniem ramion. Clay był jej tajemnicą.
Nikomu nie opowiadała, jak niegdyś wodził za nią ciemnymi, gniewnymi
oczami, ale tacy chłopcy jak Clayton Crawford nie zbliżali się do
subtelnych panienek z dobrych domów. Takie kontakty były zakazane, o
czym Katrina dobrze wiedziała.
- Ciekawe, jak mu się udało zdobyć taki lokal. - Jenny już szykowała się
do plotkowania.
- Myślicie, że ma powiązania?
Katrina zdobyła się na odwagę i jeszcze raz zerknęła w tamtą stronę.
Clay nie był już chłopcem. Zmężniał, rysy wyostrzyły mu się z wiekiem.
- Powiązania z kim?
- Z mafią, rzecz jasna.
Nie zdążyła odpowiedzieć, bo Clay przechwycił jej wzrok. Trwała przez
chwilę w bezruchu. Z trudem chwytała powietrze, licząc, że nie

wszystkie emocje malują się na jej twarzy.
- Chyba wyczuł, że go obgadujemy.
- Co? - Oszołomiona Katrina łyknęła białego wina, nie do końca
ś

wiadoma, kto wypowiedział te słowa. Jedyne, co do niej docierało, to że

Clay zmierza w jej stronę. Czy wie, że porzucił ją narzeczony?- Czy
wyczuł jej fatalny nastrój?
Kiedy dotarł do ich stolika, powoli podniosła głowę. Zobaczyła czarny
garnitur, wąski krawat i ciemnobrązowe włosy sczesane do tyłu.
Zawsze ją fascynował jego wygląd, zdradzający portugalskie, szkockie i
indiańskie korzenie.
- Katrina - powiedział cicho.
W jego głosie pobrzmiewało echo gorących letnich wieczorów, kiedy
lekki deszczyk zasnuwał okna. Niemal poczuła parną wilgoć oblepiającą
skórę.
- Clay - szepnęła.
A potem przedstawiła go przyjaciółkom, a on, jak przystało na
właściciela, uprzejmie się do nich uśmiechnął.
- Mam nadzieję, że dobrze się panie bawią.
Anna-Mae pokiwała głową, ale Jenny przyglądała mu się krytycznym
okiem, jakby zastanawiała się, czy nie ma do czynienia z drobnym
aferzystą.
- Niezły ten pański lokal - powiedziała.
- Lubię go. - Clay przez chwilę przyjrzał się jej uważnie, jakby czytał w
jej myślach, poczym zwrócił się do Katriny: - Gdzie się podział twój
narzeczony?
Odetchnęła z trudem. Na pewno przeczytał o jej zaręczynach w kronice
towarzyskiej. Rodzina Andrew Winstona reprezentowała tak zwane stare
pieniądze i taką pozycję społeczną, która zapewniała miejsce w kronice
towarzyskiej miejscowej gazety.

Podobnie rodzina Katriny ulepiona była z równie szlachetnej gliny, a
Clay wiedział o tym najlepiej.
- On... my... - zająknęła się.
- Ona go opłakuje - oświadczyła Anna-Mae. Clay uniósł brwi.
- Nie, nie umarł - wyjaśniła Anna-Mae. - Odwołał ślub.
- Wiem, co pani miała na myśli. - Mężczyzna z przeszłości Katriny nie
pospieszył z wyrazami współczucia, tylko wpatrywał się w jej oczy,
czym przyprawił ją o mocne bicie serca.
Przygładziła włosy zaplecione we francuski warkocz. Miała nadzieję, że
wygląda na spokojniejszą, niż jest w istocie. Tak po prostu powinno być,
jako że starała się pamiętać o wpajanych jej przez matkę dobrych
manierach.

- To stało się zaledwie przed kilkoma dniami.
- Świeża rana - zauważył Clay.
- Andrew jeszcze zmieni zdanie - wtrąciła Jenny. - Czasami nie
wiadomo, dlaczego mężczyzn ogarnia strach przed ślubem. - Wypros-
towała się ostentacyjnie i przybrała trochę zbyt wyniosłą minę.
Katrina podejrzewała, że i ona wygląda podobnie. Zastanawiała się, czy
Clay traktuje to z powagą, czy też po prostu nie przejmuje się
kobietami pokroju

Katriny i jej przyjaciółek, lub nawet w duchu kpi sobie z takich paniuś.
„Steam" jest najpopularniejszym lokalem w Savannah, a Clay obraca się
w świecie, przy którym ich uprzywilejowana pozycja przestaje się liczyć.
Kiedyś miał fatalną reputację, ale to tylko dlatego, że był biedny i urodził
się w niewłaściwej dzielnicy. Długą drogę przebył ten chłopak, nim
znalazł się na szczycie.

- Przyślę wam butelkę wina - powiedział. - Od firmy. Jako lekarstwo

na twój smutek. - Spojrzał na Katrinę z lekko ironicznym uśmieszkiem,
który zdawał się nawiązywać do przeszłości.

- Dziękuję, ale to nie jest konieczne. - Nie zdobyła się na bardziej

błyskotliwą odpowiedź.

- Ależ bardzo proszę... nalegam. - Skłonił się przed nią elegancko,

pożegnał jej przyjaciółki i odszedł, pozostawiając ją jeszcze bardziej sa-
motną.

Kilka godzin później Clay stał za barem, sączył wodę sodową i

obserwował klub. Dorobił się go z najwyższym trudem. Ciężko pracował
nad poprawieniem pozycji społecznej swojej rodziny. Najpierw w pocie
czoła zdobył stypendium naukowe, które pozwoliło mu skończyć studia,
a potem stawał na głowie, by przekonać do siebie inwestorów i dowieść
im, że „Steam" może się okazać hitem.
A teraz?
Teraz był trzydziestoletnim człowiekiem sukcesu i właśnie próbował się
otrząsnąć z wrażenia, jakie zrobiła na nim Katrina Beaumont. Kiedy byli
nastolatkami, chciał jej tylko dorównać, choćby na tyle, żeby móc się z
nią spotykać. Jednak tacy jak on, urodzeni w złych dzielnicach biedacy,
nie mieli prawa do kobiet z high life'u. Za to teraz takie damy jak Katrina
przybywały tłumnie do „Steamu", żeby zanurzyć się w rozedrganej,
ekscytującej atmosferze pulsującego jazzem świata, który stworzył.
Od muzyki wibrowały ściany, ciała na parkiecie splatały się w
seksownym tańcu, a Clay próbował stłumić w sobie ból, jakiego
doświadczał, kiedy był chłopcem. Nie jest już dzieciakiem, a Katrina
cierpi z powodu innego mężczyzny.

A więc kogo, do cholery, to obchodzi?
Gdy nastąpił kulminacyjny punkt programu i salę ogarnęło zbiorowe
szaleństwo, do Claya zbliżył się Joe Morton, bramkarz, ostrzyżony na
jeża blondyn o poważnym usposobieniu, sprawny i kompetentny jak
mało kto. W swoim czarnym garniturze wyglądał jak pozbawiony szyi
kulturysta.
- Mamy drobny kłopot przy stoliku twojej znajomej damy - powiedział,
celując podbródkiem w stolik, o którym była mowa. - Mam to załatwić,
czy sam się tym zajmiesz?
Kłopot ? Clay powędrował wzrokiem we wskazanym kierunku.
Rzeczywiście, Katrina i jej koleżanki sprzeczały się głośno i zapal-
czywie. Clay ociągał się chwilę, popatrzył na Joego spod przymrużonych
powiek, wreszcie podjął decyzję.
- Zajmę się tym - oznajmił.
- Tak myślałem.
Clay nie zareagował na ten komentarz, który dobitnie świadczył o tym,
ż

e Joe zauważył jego zainteresowanie byłą narzeczoną Andrew

Winstona.
Gdy podszedł bliżej, już wiedział, co to za „kłopot". Po prostu Katrina
była pijana.
No, ładnie, pomyślał. Kolejna komplikacja. Tylko tego mi brakowało.
Stanął za krzesłem Katriny i położył ręce na oparciu.
- O co chodzić - zapytał, przerywając kłótnię przyjaciółek.
- One chcą wyjść - zanuciła Katrina na melodię smętnej piosenki. - A ja
chcę zostać.
- Nigdy tego nie robi - oznajmiła Anna-Mae.
- Coś takiego zdarza jej się pierwszy raz - dodała Jenny.
Nic dziwnego, pomyślał Clay. Stylowo uczesana, elegancka Katrina
Beaumont nie należała do kobiet, które tracą nad sobą kontrolę i robią
coś niestosownego

w publicznym miejscu. A jednak, widząc ją teraz w szykownej czarnej
sukience i drogim naszyjniku, nikt nie mógł mieć wątpliwości, że jest
nieźle nawalona.

- Poza wyciągnięciem jej stąd i wrzuceniem do samochodu nic innego

nie przychodzi nam do głowy. - Jenny spojrzała w szkliste oczy przyja-
ciółki. -Ale Katrina zapadłaby się ze wstydu pod ziemię, gdyby doszło
do jakiejś sceny. Obawiam się jednak, że w obecnej sytuacji raczej nie
ma mowy o dyskretnym opuszczeniu lokalu.

Clay, chociaż miał wielką ochotę zakląć soczyście, zachował

kamienny wyraz twarzy. Zaopiekowanie się pijanym klientem, a

szczególnie tą jedną klientką, należało do jego obowiązku.

- Zajmę się nią.
- Co zrobisz ? - spytała zdesperowana Jenny.
- Zaprowadzę ją na górę i dam jej trochę czasu na ochłonięcie. Potem

odwiozę ją do domu.

Przyjaciółki wymieniły między sobą skonsternowane spojrzenia, po

chwili jednak z ulgą przyjęły jego propozycję. Widocznie mu ufały, a
przynajmniej liczyły na to, że będzie wolał uniknąć rozróby we własnym
klubie. Nie mogły przecież wiedzieć, że „góra" oznacza mieszkanie
Claya na trzecim piętrze.

Katrina skrzywiła się.

- Rozmawiacie tak, jakby wcale mnie tutaj nie było. - Zatrzepotała
rzęsami jak spłoszony motyl.
- Ależ wiemy, że jesteś. - Clay pochylił się nad nią. - Twoje przyjaciółki
pozwolą ci tu zostać, ale będziesz musiała przystać na moje towarzystwo.
- Jenny uważa, że jesteś kryminalistą - powiedziała z lekkim
uśmieszkiem.
- Nic podobnego - oburzyła się Jenny. - Przecież wszyscy wiedzą, że
Clay jest porządnym facetem.
Akurat, pomyślał. W tej chwili widzi we mnie tylko człowieka, który
uwolni ją od podpitej przyjaciółki.
- Dokąd idziemy? - zapytała Katrina, gdy Clay prowadził ją korytarzem,
który już nie należał do lokalu.
- Do mnie. - Wiedział, że do wytrzeźwienia potrzeba przede wszystkim
czasu. Na pewno dobrze jej zrobi filiżanka kawy, w każdym razie trzeba
ją czymś zająć.
- Tak tu jakoś pusto - bąknęła.
Zerknął do góry na kamery kontrolujące drzwi wejściowe. Wnętrze
mieszkania było strzeżone przez najwyższej klasy system alarmowy.
- To tutaj? - zapytała, przekraczając próg.
- Tak. - Wyłączył alarm. - To moje mieszkanie.
- Całkiem niezłe - uśmiechnęła się drżącymi wargami.
Rozejrzał się po swoim eleganckim apartamencie. Meble były
nowoczesne, proste i nieskazitelne w proporcjach. Pasowały do nich
obrazy olejne jego ulubionego malarza, Peruwiańczyka, którego
jaskrawa kolorystyka emanowała zmysłowością. Całość uzupełniały
specjalnie zaprojektowane abażury, podobne do tych, jakie zdobiły
wnętrze „Steamu", i lśniąca biało-czarna wykładzina na podłodze.
- Ty też jesteś niezły. Ledwie na nią spojrzał.
- Mówisz tak pod wpływem wina.
- Zawsze uważałam, że jesteś podniecający.
Barrdzo podniecający. - Osunęła się na sofę
i objęła czule poduszkę. - Wiesz, co on mi dał do
zrozumienia ?

Uff. Pora na zwierzenia. Clay usiadł przy stoliczku. Przez lekko
rozsunięte zasłony widział zarys pogrążonego w mroku krytego tarasu, a
deszcz za oknami sprawił, że poczuł się samotny.
- Nie musisz mi tego opowiadać, Katrina.
- Kat. Możesz do mnie mówić Kat. Nikt tak nie mówi, ale ty możesz. -
Wytworny pantofelek zsunął się z jej stopy i zwisał na czubku palców. -
Andrew nie był zadowolony w naszego związku.

Podziwiał moje towarzyskie wyrobienie, ale...- dyndający pantofelek
spadł na podłogę - ...nie byłam dla niego dość podniecająca. W łóżku -
powiedziała ironicznie, robiąc przy tym wielkie oczy.

Clay nie mógł powstrzymać uśmiechu.
- Może powinien był cię upić. Teraz ona się roześmiała.
- Może. Czy ja jestem pijana, Clayton?
- Tak, szanowna pani, obawiam się, że tak.

- Hm. - Przez chwilę dumała nad swoim stanem. - Nawet nie wiem,
czy mi się to podoba. Czuję się jednocześnie smutna... i szczęśliwa.

- Zrobię ci kawy. - Z braku lepszego pomysłu przeszedł do kuchni. Nie

wyobrażał sobie oziębłej Katriny w łóżku. Zawsze uważał, że ta lekko
afektowana i wyniosła dziedziczka fortuny w nocy zatraca się bez reszty
i szepcze najbardziej nieprzyzwoite słówka do ucha kochanka.

Nalewając wody do ekspresu, zastanawiał się, czy, jak sugerowała

Jenny, Katrina i Andrew naprawdę się pogodzą.

Zdjął marynarkę i poluzował krawat, po czym sprawdził ekspres. Płyn

kapał rytmicznie i powoli jak deszcz za oknami.

W końcu wrócił do Katriny z filiżanką świeżo zaparzonej kawy, do

której dodał mleko i cukier.
To do niej pasuje, pomyślał. Wygląda tak słodko i ma taką mleczną cerę.
- Dziękuję. - Upiła łyczek, zostawiając ślad szminki na brzeżku filiżanki.
-Widzę stąd twoje łóżko.
- I co z tego? - Zmrużył oczy.
- To, że nie masz ścian w mieszkaniu. Zewsząd widać miejsce, gdzie
ś

pisz. Mogłabym się zabawić w podglądaczkę.

Clay zmierzwił włosy palcami. Ramę do łóżka z kutego żelaza zamówił u
włoskiego projektanta. Skomplikowany, oryginalny kształt i ornament
pasowały do ówczesnego stanu emocjonalnego Claya i do sinusoid jego
ż

ycia.

- Seksowny mężczyzna. Seksowne łóżko - mruczała Katrina.
- Przestań - obruszył się.
- Kiedy to prawda. - Odkryła komplet szklanych podstawek pod kieliszki
i na jednej z nich postawiła filiżankę. Nawet pijana, pozostała wierna
dobrym manierom, które wyniosła z domu Beaumontów.
Z lepszym lub z gorszym skutkiem, pomyślał. Wprawdzie jeszcze nie

bełkotała, ale wino rozwiązało jej język.
- Czy mogę spać w twoim łóżku ? Chcę się
otulić twoim kocem.
Lekko go zatkało.
- Mam cię otrzeźwić i odwieźć do domu.
- Kiedy w domu czuję się taka samotna.
Spojrzał na taras, po czym przeniósł wzrok na twarz Katriny. Wiedział,
ż

e jest zagubiona; przyszło mu do głowy, by dotknąć jej policzka,

poczuć gładkość skóry. Westchnęła.
- Mogę tu zostać, Clay? Jestem pełnoletnia. Już od dawna.
- Wiem, ile masz lat.
- Dwadzieścia dziewięć. Po prostu jestem starą panną.
No i proszę, znowu go rozśmieszyła. Dlaczego tak bardzo ją lubi?
- A w czym zamierzasz spać, Katrina?
- Kat. Możesz mi coś pożyczyć. Albo wślizgnę się do tego twojego
wielkiego łóżka nago.
- Co takiego? - Serca uderzyło mu mocniej.
- Przecież żartuję - odpowiedziała z niewinnym uśmieszkiem.
Dobre sobie! Może Katrina traktuje to lekko, ale on przez moment
zapragnął jej równie silnie jak wówczas, kiedy byli młodzi, kiedy nie
panował nad burzą hormonów, kiedy budził się w nocy i...
- Więc mogę tu spać? - śałośnie skrzywiła
usta, a jemu zaschło w gardle. - Proszę...
A co mi tam, do licha! Nie miał serca odsyłać jej do domu, wysadzić pod
rodzinną posiadłością jak jakąś awanturnicę. Był pewien, że
Beaumontowie nigdy nie widzieli córki w takim stanie.
- Może powinienem zadzwonić do twoich rodziców. Uspokoić ich, że
jesteś cała i zdrowa, że nic ci nie grozi.
Zbyła jego sugestię machnięciem ręki.
- Niech sobie myślą, że jestem z Andrew. śe znów jesteśmy razem. -
Wstała i zatoczyła się na jednym wysokim obcasie. - Przebiorę się w
łazience. Chyba tam są ściany?
- A także drzwi i zamek. Poczekaj, dam ci coś do przebrania. -
Przemierzył ogromny apartament w drodze do zabytkowej szafy, z której
wyjął koszulę. Katrina podążyła za nim, gubiąc po drodze drugi pantofel.
- Masz. - Podał jej koszulę i wskazał łazienkę.
Wyszła stamtąd parę chwil później, mając na sobie koszulę i pończochy.
Ale widok, słowo daję, pomyślał.
- Nie mogłam tego zdjąć. - Pociągnęła za delikatny naszyjnik.
- Widzę. - Zapinając koszulę, pomyliła też dziurki, więc poły zwisały
nierówno. - Odwróć się. Może mnie się uda.
Kiedy stanęła tyłem, pochylił się nad nią i poczuł zapach jej perfum.
Pachniała czymś egzotycznym, co przywodziło na myśl rozkwitłe o
ś

wicie orchidee. Wykluczone, żeby seks z nią mógł być banalny czy

nudny. Odsunął na bok jej warkocz, żałując, że nie może przy

tulić się do niej i zachęcić do niespiesznego, gorącego pocałunku.

Misterne zapięcie naszyjnika opierało się jego palcom. Marudził przy

nim, wstrzymując oddech, by utrzymać na wodzy pożądanie.

- Udało się. - Łańcuszek spadł mu do ręki, a połyskujące kamienie

przyczepiły się do skóry.

- Dziękuję. - Odwróciła się szybko. Chociaż jej jasnoniebieskie oczy

zmętniały od alkoholu, a szminka na ustach się rozmazała, nadal wy-
glądała ślicznie.

Odłożył na bok naszyjnik.
- Pozwól, że poprawię twoją koszulę.
- To twoja koszula.
- Więc pozwól, że poprawię moją koszulę. — Wiedział, że nie

powinien tego robić, ale miał to w nosie. Każdy pretekst był dobry, żeby
jej dotknąć, zbliżyć się choć trochę.

- Jestem tak śpiąca...

Rozpiął trzy pierwsze guziczki.

- Położę cię do łóżka już za chwilę, ale najpierw muszę... - Odjęło mu

mowę, kiedy zobaczył jej stanik i rowek między piersiami. Nie przestał,
dopóki nie rozpiął wszystkich guziczków. Czarne koronkowe majtki były
równie seksowne i ozdobne jak zakończenie pończoch.

- Czy mogę już pójść do łóżka?
- Co?- Zaraz, zaraz. - Otrząsnął się z transu

i pospiesznie zaczął zapinać koszulę, myląc dziurki tak samo jak ona. -
No, teraz jest dobrze. Chodź. - Poprowadził ją do żelaznego łoża i
odwinął grubą brązową narzutę. Opadła ciężko na poduszkę.

- Clay, czy wciąż jesteśmy przyjaciółmi?
- Nigdy nimi nie byliśmy.
- Ależ byliśmy. Durzyliśmy się w sobie.
Cokolwiek by to znaczyło. - Nagle przeszłość wróciła do niego z taką

mocą, że znów poczuł się młody i biedny.

- Nigdy się nie zniżyłaś do mojego poziomu. Odwiedzanie slumsów

nie było w twoim stylu.

Zmieszana Katrina zatrzepotała rzęsami. W głowie się jej kręciło, a

może opłakiwała narzeczonego, który ją rzucił.

- Nie to miałam na myśli.
- Więc dowiedź tego. - Zbolały i wściekły nachylił się nad nią. -

Udowodnij, co powiedziałaś.

Przez chwilę wpatrywała się w niego nieruchomo, wreszcie

wyciągnęła rękę i przesunęła nią po jego policzku, co podnieciło Claya
jeszcze bardziej. Zalała go fala gorąca, a krew w żyłach krążyła coraz

szybciej.

Ujął w dłonie jej twarz i pocałował w usta. Katrina zamknęła oczy, a

on delektował się smakiem wina i kawy, czując słodkie, leniwe upojenie.
Cukier i mleko.

Pogłębił pocałunek, sycąc się jej zapachem.

Chciał sięgnąć po więcej, już nie opierał się własnemu pragnieniu. Wargi
Katriny były miękkie i podatne.
Zbyt miękkie, pomyślał, gdy przywarła do niego. Zbyt podatne.
Wycofał się. Nie powinien tego robić. Nie tutaj. Nie tak.
- Prześpij się, Kat.
Ręka, którą pieściła jego twarz i włosy, bezwładnie opadła.
- Nie podobam ci się?
Czy naprawdę poczuła się zraniona i odrzucona? Czy jest zbyt pijana, by
dotarło do niej, że właśnie próbuje okazać jej szacunek ?
- Oczywiście, że mi się podobasz. – Usiadł wygodniej na łóżku i
wyciągnął ramiona, w które bezpiecznie mogła się wtulić.
Z westchnieniem przyjęła jego zaproszenie. Clay zrozumiał, jak bardzo
brakuje jej kogoś, komu mogłaby zaufać.
Facet z niewłaściwej dzielnicy, pomyślał. Pocieszyciel, który chucha na
strzaskane kawałki jej serca. Nienawidził Andrew Winstona, ale także
mu zazdrościł...
Przytulona do niego Katrina już po chwili spała głęboko. Clay delikatnie
musnął wargami jej czoło. Siedząc na łóżku, wsłuchiwał się w nie-
regularny rytm deszczu i zastanawiał, co przyniesie następny dzień.

ROZDZIAŁ DRUGI

Katrina zamrugała powiekami i zmrużyła oczy. Raziło ją światło sączące
się przez okno tak bardzo, że aż skrzywiła się z bólu. Nigdy dotąd nie
miała migreny, w każdym razie na pewno nie tak silnej.
Dopiero kiedy usiadła i rozejrzała się dookoła, uświadomiła sobie, gdzie
jest i skąd ten ból głowy.
Najchętniej ukryłaby się pod podłogą i tam cichutko umarła. Nie dość, że
upiła się jak ulicznica, to na dodatek spędziła noc w łóżku Claya jak...
Dotknęła koszuli - koszuli Claya - przypominając sobie jak przez mgłę,

ż

e zapinał ją na niej. A może rozpinał? Poruszyła nogami, zastanawiając

się, dlaczego coś jej tam przeszkadza. Zerknęła pod koc i zobaczyła, że
ma na sobie pończochy z czarną elastyczną

koronką. Zupełnie jak dziwka, pomyślała.
- Czego szukasz? - Głos Claya, dochodzący nie wiadomo skąd, bardzo ją
zaskoczył.
Przykryła się przerażona, zachodząc w głowę, jakim cudem wkradł się
tutaj tak bezszmerowo. Z drugiej strony, czy mogła słyszeć cokolwiek
przy takim dudnieniu w głowie?
Skoncentrowała się i spróbowała odtworzyć przebieg ostatnich godzin.
Czy kochała się w nocy z Clayem w samych pończochach? Czy zdjął z
niej bieliznę, a potem ubrał ją w swoją koszulę, pozapinał i zapakował do
łóżka?
Nie, to niemożliwe! Nie była aż tak narąbana. Zapamiętałaby, gdyby
uprawiała seks, zwłaszcza z kimś takim jak Clayton Crawford.
Właśnie podszedł do łóżka, a ona przyglądała mu się spod
przymrużonych rzęs. Był odświeżony i wypoczęty, ubrany w spłowiałe
dżinsy i zwyczajny biały T-shirt.
Bezpretensjonalnie elegancki. Przystojny i męski. Za to ona wygląda jak
straszydło - potargany warkocz, rozmazany tusz. Zażenowana, szybko
dotknęła włosów. Okazało się, że opadają jej luźno na ramiona.
- Rozplotłem ci warkocz - wyjaśnił Clay.
- Kiedy?
- W nocy, kiedy zasnęłaś i kiedy przestało padać.
- Dlaczego?
- Bo chciałem dotknąć twoich włosów. Poczuła, że robi jej się ciepło,
zbyt ciepło.
Pomyślała, że mógłby sobie darować te romantyczne teksty.
- Doceniam twoją gościnność. – Odruchowo poprawiła włosy i zdobyła
się na maksymalnie uprzejmy, rzeczowy i bezosobowy ton głosu.
- Ale nie powinnam była tu zostać.
- To ty się uparłaś. - Uśmiechnął się lekko. - Chciałaś się otulić moim
kocem.
Wstrzymała oddech. Co powinna na to odpowiedzieć? Nie pamięta
przynajmniej połowy z tego, co mówiła wieczorem.
- Muszę jechać do domu. - Rozejrzała się dookoła. - Która godzina?
- Za kwadrans dwunasta.
- Co? Prawie południe? Postanawiając wstać, Katrina przytrzymała się
wezgłowia na wypadek, gdyby zakręciło jej się w głowie. Wykonane z
kutego żelaza łóżko było prawdziwym arcydziełem sztuki zdobniczej,
jednak w tej chwili nie bardzo mogła je podziwiać, kurczowo uczepiona

jednej z jego wolut.
- Posiedź jeszcze - zaproponował Clay. - Zrobię ci śniadanie, żebyś
odzyskała siły.
- Broń Boże, żadnego jedzenia - jęknęła, czując, że żołądek podchodzi jej
do gardła.
- Jedna grzanka i gorąca herbata dobrze ci zrobią. - Nie czekając na
odpowiedź, pomaszerował do kuchni.
Usiadła na łóżku, przeklinając swoją niewybaczalną lekkomyślność.
Usiłowała zrzucić winę na anonimowego producenta wina, a wreszcie na
Claya za to, że przysłał butelkę do ich stolika. A w dodatku skłonił ją do
łzawych zwierzeń.
Wrócił z wiklinową tacą, którą postawił przed Katriną.
- Masz jeść, pić i weselić się.
Co za poczucie humoru, pomyślała. Miała tak sucho w ustach, że chętnie
sięgnęła po herbatę. Ponieważ zdawało się jej, że usnęła w ramionach
Claya, postanowiła go nie pytać, gdzie spędził noc.
Czy przypadkiem jej nie pocałował? A może to tylko mętne złudzenie?
Czyżby w zamroczeniu alkoholowym wyczarowała taki sen?
- Jak herbata?
- Świetna. - Ostrożnie sączyła płyn. - Czy wczoraj wspominałam coś o
Andrews
- śe jest niezadowolony z waszego... hm... życia intymnego? - Usiadł na
brzegu łóżka. - Owszem, mówiłaś.
- Przepraszam. Nie powinnam była stawiać cię w takiej sytuacji.
- Nie ma sprawy. Mówiłaś też inne rzeczy, niekoniecznie o nim.
- Naprawdę? - zapytała nerwowo, nie mogąc doczekać się konkretów.
- Naprawdę. - Głos miał ochrypły, mówił wolno i z południowym
akcentem, przesadnie przeciągając samogłoski. - Bez przerwy powta-
rzałaś, jaki jestem seksowny. Ja, moje mieszkanie, moje łóżko.
Bo jesteś seksowny, pomyślała Katrina. Ale nie w tym rzecz.
- Byłam... mało przytomna.
- Aha. A teraz jesteś niedysponowana. I masz na sobie moją koszulę.
Chrupała grzankę, odgryzając maleńkie kawałeczki. Miała nadzieję, że to
uspokoi pieczenie w żołądku.
- Upiorę ją i zwrócę.
- Możesz ją sobie zatrzymać. Na pamiątkę swojego pierwszego kaca. -
Nachylił się i pokazał palcem pigułki, które położył na tacy. - Nie
zapomnij ich wziąć.
- To na ból głowy?
- Tak, łaskawa pani. Kat. Omal nie upuściła lekarstwa.
- Kat?
- Nikt tak do ciebie nie mówi, ale mnie wolno. - Uśmiechnął się szeroko
niczym czarny charakter z westernu. - Oficjalnie mi na to zezwoliłaś.
Wrzuciła do ust pigułki, popiła miętową herbatą. Kat to było jej

wymyślone w dzieciństwie zdrobnienie, wyłącznie na własny użytek.
Coś jakby drugie ja. Wy

brała je, ponieważ brzmiało zwyczajnie, fajnie i lekko. Było luzackie, a
więc nie do pomyślenia w rodzinie, gdzie najważniejsze były pozory.
Beaumontowie nie pozwalali sobie na niewłaściwe zachowanie; nie
dostarczali tematów do plotek. Katrina wywodziła się ze starej
arystokracji Savannah. I niezależnie od swojego drugiego imienia,
zawsze była grzeczną, dobrze ułożoną księżniczką mamy i taty.

Kiedy podniosła wzrok, Clay wpatrywał się w nią. Uśmiech znikł z

jego twarzy, oczy spochmurniały. Niewiele można z nich było wyczytać.

- Gdzie moje ubranie? - zapytała.
- Powiesiłem sukienkę w szafie - Wskazał ręką za siebie. - Schowałem

tam też twoje pantofle i torebkę.

- Dziękuję. - Wolałaby, żeby nie rozplatał jej włosów. Poczuła się

nieswojo na myśl o tym, że dotykał jej we śnie. -Widzę, że jesteś
ekspertem w takich sprawach.

- Czemuż to? Dlatego, że jestem właścicielem klubu? Czy może masz

na myśli moje pijackie doświadczenia?

Na dobrą sprawę, niby skąd miałaby wiedzieć?- Od dawna nic o nim

nie słyszała poza tym, co podawały lokalne media.

- Bo zaproponowałeś, że się mną zaopiekujesz.

- Zrobiła przerwę na łyk herbaty. - Czy twoja... partnerka nie zrozumie
ź

le tej sytuacji?

- Gdybym miał stałą partnerkę, nie przyprowadziłbym cię tutaj. -
Przesunął po niej wzrokiem. - Joe powiedział, że jesteś panią mojego
serca.
- Joe?
- Bramkarz.
- Jezu! Teraz mogła tylko się modlić o to, żeby personelowi klubu nie
przyszło do głowy rozpuszczać plotek o jej związku z ich szefem.
- Ciekawe, skąd mu to przyszło do głowy.
- Chyba wywnioskował to ze sposobu, w jaki na ciebie patrzyłem.
Chciała go zapytać, czy całowali się tej nocy, ale zabrakło jej odwagi.
- Nigdy więcej czegoś takiego nie zrobię.
- Czego? Nie upijesz się czy nie wylądujesz w moim łóżku?
Kpi sobie z niej, czy chce wprawić w zakłopotanie?- A może sarkazm to
jego mechanizm obronny?
- Już powiedziałam, że jestem ci wdzięczna za gościnę.
- Zawsze do usług. - Skłonił się i uśmiechnął leciutko.
Poczuła nagłą słabość. Nogi i ręce zrobiły się miękkie jak rozgotowana
owsianka. Czy trzymanie jej w ramionach mieściło się w ramach

gościnności? A utulenie do snu? Albo rozplatanie włosów?
- Zaniemówiłaś, Kat? - Tym razem naprawdę się uśmiechnął. Błysnęły
zęby, olśniewająco białe w zestawieniu ze śniadą skórą.
- Przestań mnie tak nazywać - powiedziała sztywno, co Clay skwitował
zmarszczeniem brwi.
- Pijana jesteś o wiele zabawniejsza.
- A ty byłeś milszy jako młody chłopak.
- Nadal jestem miły. - Przechwycił jej wzrok na długą chwilę. -
Oczywiście wtedy, kiedy mam tak dobry nastrój.
Do reszty zakłopotana, wreszcie skończyła grzankę i wypiła ostatni łyk
herbaty.
- Muszę się ubrać.
- Bardzo proszę. Łazienka jest do twojej dyspozycji. I w ogóle czuj się
jak u siebie w domu. - Odebrał od niej tacę.
Katrina podniosła się z łóżka, starając się zachować pozory swobody, co
w tym osobliwym stroju nie było łatwe.
Otworzyła szafę i wyjęła swoje rzeczy. Zauważyła przy okazji, że w
ubraniach Claya panuje lekki bałagan.
Potem wzięła głęboki oddech i ruszyła w kierunku łazienki. Kiedy mijała
Claya, czuła jego wzrok na sobie. Pamiętała, że kiedy byli nastolatkami,
często się na nią gapił, więc dlaczego miałby teraz przestać? W koń

cu spała w jego łóżku, prawda?

Kiedy zamknęła się w łazience, spojrzała w lustro i jęknęła. Jeszcze

nigdy nie wyglądała tak okropnie. Używając kosmetyków Claya,
naprawiła szkody najlepiej, jak mogła. Ponieważ nie znalazła gościnnej
szczoteczki do zębów, skorzystała z papierowego kubeczka i płukanki do
ust z dozownika nad umywalką. Na koniec umyła twarz mydłem i
przyczesała włosy szczotką Claya, czyniąc sobie wyrzuty, że taka
swoista intymność sprawia jej przyjemność.

Kiedy ubrana w sukienkę wynurzyła się z łazienki, Clay siedział na

sofie.

Katrina sięgnęła do torebki i wyjęła telefon komórkowy. Niestety,

okazało się, że bateria jest rozładowana.

- Mogę skorzystać z twojego telefonu? - zapytała. - Chcę wezwać

taksówkę.

- Po co?- Przecież mogę cię odwieźć do domu.
- Będzie przyzwoiciej, jeśli pojadę taksówką.
Przyzwoiciej ze względu na rodziców, pomyślała. Lepiej, żeby nie

wiedzieli, co robiła poprzedniego wieczoru i gdzie spędziła noc.

Clay podniósł się z kanapy i podszedł do niej. Zastanawiała się przez

moment, czynie zamierza jej dotknąć, a może nawet pocałować... choćby

po to, by dowieść, że słowo „przyzwoiciej" nie ma tutaj zastosowania.
Ale on nie przekroczył granicy.
- Po powrocie do domu powinnaś się jeszcze położyć. Odespać to
wszystko.
- Właśnie tak zrobię. - Poprawiła zsuwającą się koszulę Claya, którą
przewiesiła sobie przez ramię, aby oddać do prania. - I dziękuję ci za
pomoc, Clay - dodała po chwili.
Kiwnął głową i podał jej bezprzewodowy telefon. Katrina zamówiła
taksówkę, a kiedy przyszła pora, odprowadził ją do windy, zjechał z nią
na dół i wsadził do auta, po czym odszedł bez pożegnania.

Katrina weszła do położonej na wyspie posiadłości rodziców -
klasycystycznej rezydencji z kolumnowym portykiem i arkadami wokół
całego budynku. Przystanęła w głównym holu i rozejrzała się wokoło.
Reprezentacyjne dębowe schody były centralnym punktem wspaniałego
domu, należącego od pokoleń do Beaumontów. Od dziecka nauczyła się
odnosić z szacunkiem i pietyzmem do spuścizny przodków. Od początku
było wiadomo, że będzie tu mieszkać do czasu zamążpójścia.
Marne widoki na samodzielność, pomyślała, wchodząc po schodach.
Pewnie do końca życia zostanie starą panną.
- Dzień dobry, panienko - powitała ją jedna z licznych służących.
- Dzień dobry. - Katrina przystanęła w kory-
tarzu, gdzie siwa kobieta robiła porządki w bieliźniarce. - Rodzice w
domu?

- Nie, panienko. Wyjechali jakiś czas temu.

Ciekawe dokąd, pomyślała, wchodząc do swojego apartamentu. Czy
ojciec, którego rodzina mieszka w Savannah od sześciu pokoleń,
towarzyszy matce, jednej z najbardziej uroczych i towarzyskich pań
domu, w wyprawie na zakupy? Czy też, mając własne obowiązki i roz-
ległe kontakty, każde z nich udało się w swoją stronę?

Usiadła na brzegu łoża z baldachimem i przesunęła palcem po

koronkowej wypustce poduszki. Co zrobią, gdy dowiedzą się, że ich
dobrze wychowana córka, pijana jak bela, spędziła noc w łóżku Claytona
Crawforda?

Kiedy na szafce nocnej zadzwonił telefon, podniosła słuchawkę,

postanawiając się nie przejmować. Mama i tata na pewno niczego się nie
dowiedzą.

- No, dzięki Bogu - odezwał się znajomy głos po drugiej stronie

prywatnej linii. - Od rana próbuję cię złapać.

Katrina poprawiła słuchawkę przy uchu.
- Anna-Mae?
- Tak, ja. Nie uwierzysz, co się stało. Kiedy Jenny ustaliła, że nie

wróciłaś do domu na noc, zaczęła wydzwaniać do wszystkich, sprawdza-
jąc, czy ktoś cię nie widział.

- Och nie! - pomyślała Katrina. Tylko nie to.
No, ale kiedy się dowiedziała, że Clay ma nad klubem mieszkanie,
skojarzyła fakty i... - Anna-Mae zawiesiła głos.
- I co? - Serce podeszło jej do gardła. - Naopowiadała wszystkim, że
mnie uwiódł?
- Nie wszystkim - powiedziała konspiracyjnym szeptem Anna-Mae. - Nie
powiedziała twoim rodzicom. Uważają, że byłaś z Andrew, a ona tego
nie sprostowała. - Po chwili ciszy padło pytanie: - Czy Clay jest tak
nieobliczalny i namiętny, na jakiego wygląda?
- Anno-Mae!
- Wybacz mi zbytnią ciekawość. Jenny nie zainteresowała się nim, ale ja
uważam, że jest po prostu rozkoszny.
Katrina ścisnęła kurczowo poduszkę z koronkową wypustką.
- Nie kochałam się z nim.
- Ojej! - Ożywienie znikło z głosu Anny-Mae. - A wszyscy są
przekonani, że z nim spałaś.
- Uduszę Jenny. - Rodzice jak nic dowiedzą się o wszystkim, pomyślała.
To tylko kwestia czasu, kiedy matka, która najpewniej usłyszy o tym w
Klubie Kotylionowym, przekaże wstrząsającą nowinę ojcu, każąc mu
przedtem usiąść na wypadek, gdyby miał zemdleć.
- Jenny nie chciała wywołać skandalu, naprawdę.

Niepokoiła się o ciebie. Jestem pewna, że naprawi błąd, gdy tylko z nią
porozmawiasz. Naprawi błąd? Czy można odwołać skandali Przecież w
tych kręgach najróżniejsze sensacje krążyły jak podawana z ręki do ręki
bombonierka czekoladek.

- Dobrze wiesz, że to nic nie da.
- Więc będziesz musiała robić uniki, żeby wyjść z tego obronną ręką.

Poza tym, jeśli w ogóle komuś należy się porządny romans, to właśnie
tobie.

Ale ja nie miałam romansu, pomyślała Katrina. Tyle, że ucierpiała

moja reputacja. To się nazywa cierpieć za niewinność.

Po skończonej rozmowie przebrała się w szlafrok i wsunęła do łóżka.

Zamierzała odespać nocne szaleństwo i zapomnieć o kłopotach choćby
na parę godzin.

Kiedy wkrótce ponownie zadzwonił telefon, skrzywiła się, chwyciła

słuchawkę i warknęła:

- Anno-Mae, jestem zbyt zmęczona, żeby...
- Nie jestem Anną-Mae.
Męski głos po prostu nią wstrząsnął.
- Andrew?
- Nie mogę uwierzyć, że posunęłaś się do czegoś takiego. Zdajesz

sobie sprawę, jak to wygląda? Wiesz, co ludzie mówią?

- Jak on śmie ją karcić, traktować tak, jakby nadal byli zaręczeni!

-Czyżbyś zapomniał, kto odwołał ślub?- syknęła.
Andrew mruknął coś, a Katrina wyobraziła sobie, jak siedzi przy
zabytkowym biurku dziadka ubrany w jasnoszary garnitur i stonowany
krawat, z rozjaśnionymi od słońca pasemkami popielato brązowych
włosów.
- Więc nie zaprzeczasz, że to prawda? Wbrew sobie powiedziała:
- Nie, nie zaprzeczam. A nawet...
- Co nawet?
- Clay powiedział, że jestem... - wyprostowała się, szukając słów, których
mógłby użyć właściciel Steam - ...jestem najlepszą laską, jaką
kiedykolwiek miał.
Andrew zamilkł, napięcie rosło. Czy pulsują mu żyły na szyi? Czy
wyobraża ją sobie nagą, wygiętą w erotycznej pozie, z nogami rozłożo-
nymi wzdłuż ud innego mężczyzny?
- Byłaś pijana - powiedział w końcu złośliwie.
- Clayowi to jakoś nie przeszkadzało. - Przytuliła się do poduszki,
wdychając poranne powietrze. - A teraz pozwól, że trochę pośpię, bo
jestem taka zmęczona... Ziewnęła głośno i zanim zdążył coś
odpowiedzieć, odłożyła słuchawkę, zostawiając Andrew z jego myślami.
Potem wstała i aby poprawić sobie samopoczucie, podeszła do lustra o
fazowanych krawędziach. Nieste

ty, ujrzała w nim bladą, zmęczoną kobietę, tę samą, którą porzucił
Andrew. Tę samą, która rozczarowała go w łóżku. Z tą tylko różnicą, że
teraz, przedstawiając się jako kochanka Claytona Crawforda, rzuciła nie-
zły kąsek na pożarcie temu rozplotkowanemu światkowi.

Dwa dni później Clay zapukał do drzwi Katriny. A przynajmniej był

pewien, że to są jej drzwi. Dowiedział się, że za karę została zesłana do
domku dla gości - niedużego dworku z białymi treliażami, otoczonego
kobiercem soczyście zielonej trawy i mnóstwem kwiatów. Pomyślał, że
ten uroczy parterowy domek mógłby z powodzeniem wyjść spod pędzla
Thomasa Kinade'a.

Drzwi otworzyła mu Katrina. Była ubrana w beżowe spodnie i

jedwabną bluzkę i uczesana w bardzo kobiecy, trochę staroświecki
koczek.

- Ładne mi zesłanie - powiedział i uśmiechnął się na powitanie.
Zatrzepotała powiekami, nie wierząc własnym oczom.
- Clayton? Skąd się tu wziąłeś?
- Zostawiłaś to u mnie. - Wcisnął jej do ręki złoty łańcuszek.

- Mój naszyjnik - ucieszyła się. - Ale twoja koszula jeszcze jest w

praniu.
- Powiedziałem, że nie musisz jej zwracać.
- Wiem, ale... - Wzrok jej przygasł, kiedy rzuciła okiem na naszyjnik. -
Zapomniałam o nim.
- Ale ja nie. - Już od paru dni kombinował, jak i kiedy jej go zwrócić. -
Nie zaprosisz mnie do środka?- Wsunął ręce do kieszeni, przekrzywił
głowę i czekał.
Cofnęła się od drzwi i wpuściła go do domku.
- Niezła chata - powiedział. Podłogi z twardego drewna, słoneczne
wykuszowe okna, dobrane z gustem antyki.
- Wcale nie zostałam zesłana.
- To w czym rzecz- Dlaczego przeniosłaś się tutaj i
- Bo tak postanowiłam. - Nadal trzymała naszyjnik, a oszlifowane
kamienie połyskiwały w jej ręku. - To był mój wybór.
Bo rozczarowała rodziców, pomyślał. Bo wywołała skandal.
- Plotka nie wyszła ode mnie - powiedział.
- Wiem. Kiedy nie wróciłam do domu, Jenny wykonała parę telefonów,
uruchamiając lawinę.
- Słyszałem inną wersję.
- Podeszła do serwantki, zawierającej kolekcję puzderek ze słynnej
rosyjskiej manufaktury Fabergego. Wzięła jedno do ręki i wsunęła do
ś

rodka naszyjnik.

- A co słyszałeś?
- śe jesteś najlepszą laską, jaką kiedykolwiek
miałem - odpowiedział, nie mogąc powstrzymać uśmiechu.
Katrina zbladła.
- Nie mam pojęcia, skąd się wzięła ta plotka.
- Naprawdę nie masz?
- Naprawdę.
Puszczając mimo uszu jej zapewnienie, podszedł bliżej, żeby popatrzeć
na cacka.
- Andrew zadzwonił do mnie do klubu.
- Co?!
- Chciał przedstawić swój punkt widzenia. Twój eks utrzymuje, że nie
okazałem ci należytego szacunku. Po pierwsze dlatego, że cię upiłem, po
drugie, że cię uwiodłem. A po trzecie, że zaliczyłem cię do lasek. -
Zerknął przez ramię i dostrzegł, jak nerwowo poprawiała idealnie leżącą
bluzkę. - Myślisz, że będzie się chciał pojedynkować? - Odwrócił się od
serwantki i z szelmowskim błyskiem w oku spojrzał na Katrinę. -
Podobno dżentelmeni w ten sposób wyrównują krzywdy i mszczą
zhańbiony honor kobiety. Czy może pojedynki zarezerwowane są tylko
dla polityków?
- To wcale nie jest śmieszne, Clayton.

- A kto mówi, że jest? - Uśmiechnął się lekko. - Nawet nie mam
rewolweru.
Osunęła się na kanapę. Dziedziczka fortuny ukryta w domku dla gości.
- Ten skandal rozrasta się z każdą chwilą. Co mam zrobić?
No właśnie, co on jej zaproponuje?
- Mogłabyś zjeść ze mną dzisiaj kolację w „Steamie". Około siódmej. Co
ty na to?
- Ruszył w stronę drzwi. - Wtedy omówimy szczegóły.
Poderwała się z kanapy.
- Jakie szczegóły?
- Dowiesz się podczas kolacji. - Otworzył drzwi i wyszedł z domku,
pozostawiając za sobą osłupiałą Katrinę.

ROZDZIAŁ TRZECI

Katrina weszła schodami na pierwsze piętro „Steamu". Była zbyt
zdenerwowana, żeby jechać windą - nie lubiła tkwić zamknięta w cias-
nym pudełku z innymi ludźmi. Wiedziała, że kolacja z Clayem
przysporzy dodatkowych plotek, a jednak przyszła tutaj, ubrana w
opalizującą koktajlową sukienkę, gotowa na spotkanie z mężczyzną, o
którym się mówi.
Może nie powinna była wkładać czegoś tak rzucającego się w oczy, tylko
zadowolić się klasyczną letnią garsonką.
Miała nadzieją, że Clay nie zwabił jej do swojej pułapki. Zresztą i tak na
odwrót było za późno; Szef sali już ją dostrzegł.
- Dzień dobry, panno Beaumont - powitał ją z uśmiechem, wyrażającym
„właśnie na panią czekamy". - Tędy proszę.
Poprowadził ją do stolika na środku sali. Cudownie, pomyślała, siadając
na krześle, które jej wysunął. Będę dziś główną atrakcją lokalu.
- Pan Crawford wkrótce dołączy do pani.
- Szef skłonił się przed nią. - Wybrał już wino.
Zastygła, ale po chwili ochłonęła i zdobyła się na zdawkowe „dziękuję",
wiedząc, że tym przypomnieniem jej przygody z alkoholem Clay chce
ubarwić skandal.
Tak jakby mogła o tym zapomnieć!
Wino, znane jej aż za dobrze chardonnay, pojawiło się na stole, tyle że
nie podał go kelner, ale Clay.

Wysoki i śniady, w ciemnogranatowym jak niebo o północy garniturze,
stał przy stoliku i wyglądał bardzo zmysłowo.
- Kat - powiedział. - Kitty Kat.
Od razu ją tym rozbroił.
- Ślicznie wyglądasz. - Pocałował ją lekko w policzek.
- Sama nie wiem, po co tu przyszłam.
Usiadł naprzeciwko niej. Oddzielało ich ciepłe
ś

wiatło przesiane przez kolorowy abażur lampy.

- Pewnie z ciekawości. Chcesz się dowiedzieć, co chowam w zanadrzu. -
Uśmiechnął się. - Poza tym chcesz wzbudzić jeszcze większą zazdrość
Andrew.
To nieprawda! - oburzyła się.
- Czyżby? - Nalał wina.
Katrina tylko dotknęła nóżki kieliszka. Odmówiła wypicia tej trucizny.
Co prawda w głębi duszy miała wielką ochotę ukarać Andrew, udo-
wodnić, jaka jest silna i niezależna, ale za nic nie przyznałaby się do tego
Clayowi.
- Pozwoliłem sobie zamówić kolację trochę wcześniej - oznajmił. - Mam
nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu.
- Decyzja należy do ciebie. To ty rozgrywasz tę partię.
- Nie, Kat. To twoja gra, choć również biorę w tym udział.
- Czyli w czymi
- W tej przygodzie. - Nachylił się w jej stronę. - Po kolacji pójdziemy do
mnie i będziemy się kochać. - Spróbował wina. - Na tarasie.
Odjęło jej mowę. śadna z prywatnych szkół, do których uczęszczała,
ż

aden chłopak z dobrego domu, z którymi się umawiała, żadne z

towarzyskich zdarzeń, do których przywykła od dziecka, nie
przygotowały jej na tę chwilę.
- Nie mogę... Po prostu nie mogłabym zrobić czegoś takiego -
wykrztusiła.
- Nikt prócz ciebie nie mógł przekazać Andrew, co podobno
powiedziałem o tobie. Nikt prócz ciebie by nie stwierdził, że jesteś
najlepszą z lasek, jakie kiedykolwiek miałem. - Dotykał róż stojących na
stoliku, powiódł ręką po wypukłościach wazonu. - Nie sądzisz, że
powinnaś postąpić zgodnie z tym, co mu opowiedziałaś?
Wyzywał ją na pojedynek, prowokował i mącił jej w głowie. Tu już nie
chodziło o wzbudzenie zazdrości w Andrew czy o dostarczenie pożywki
dla kolejnych plotek.
Kelner postawił na stole wodę z cytryną, a zaraz po niej pierwsze danie.
Czy chcę mu pokazać, jaka jestem dobra? - pomyślała.
Pytanie Claya zawisło w powietrzu, a Katrina popijała wodę i wyraziła
uznanie dla wyśmienitego dania.
Jedli w milczeniu znakomicie przyrządzoną egzotyczną rybę mahi-mahi,
podaną ze smażonymi kaparami. Restauracja była elegancko urządzona.

Ciemne drewno i czerwony aksamit stwarzały ciepłą atmosferę.
-Deser możemy zjeść u mnie – powiedział Clay.
- Kochając się na tarasie? - zamyśliła się Katrina.
- Brzoskwinie z rusztu z bitą śmietaną - kusił. - Możemy je sami
przygotować.
- Nie jestem w tym zbyt dobra.
W kącikach jego warg pojawił się uśmieszek.
- W grillowaniu brzoskwiń ?
- W seksie - szepnęła. Dużo by dała, żeby ten mężczyzna choć raz
potraktował ją serio.
- Właściwie ja prawie nigdy...- Zawiesiła głos i jeszcze ciszej
dokończyła: - No wiesz...
Gdy zmarszczył brwi, udając, że nie rozumie,
miała ochotę go kopnąć. ?
- Masz na myśli orgazm? - zapytał wreszcie, też szeptem.
Spłonęła rumieńcem.
- Clayton!
- Piękna, słodka Kat - powiedział niskim, łagodnym głosem. - A ja
dochodzę już od samego patrzenia na ciebie.
To nie powinno w ogóle się zdarzyć, pomyślała, kiedy sala zawirowała
wokół niej. Nie wolno im prowadzić takich rozmów, nie tutaj, nie tak.
- Zjesz ze mną deser? - zapytał znowu.
Powinna odmówić. Powinna powiedzieć, że nie jest gotowa, że nie może
iść z nim do łóżka, że nie da się zwabić i że nie ulegnie jego urokowi, ale
było za późno. Clay już ją pokonał.
- Tak.
- Teraz?
Przytaknęła ruchem głowy. Nagle zapragnęła czegoś słodkiego.
- Brzoskwinie z rusztu... tak.
- Z bitą śmietaną.
Kiedy wsiedli do windy, Katrina pomyślała, że są jak napalone tygrysy w
klatce. Clay wyjął z kieszeni klucz i uruchomił wjazd na trzecie piętro,
do tej części budynku, do której tylko on miał dostęp.
Przeszli pustym korytarzem, tą samą drogą, którą Katrina już raz odbyła.
Tylko że tym razem miała się z nim kochać. Miała wejść w jego życie.
Przynajmniej na dzisiejszy wieczór... albo dopóki nie wygaśnie
namiętność. Nagle zdała sobie sprawę z możliwych konsekwencji tego
kroku.
Otworzył drzwi i wyłączył alarm. Pięknie urządzone mieszkanie - z
biało-czarną podłogą i z łóżkiem z kutego żelaza - sprawiało wrażenie
jeszcze większego niż poprzednio.
Chętnie by porozmawiała z Clayem o jego rodzinie, o jego matce i
siostrach, ale nie był to odpowiedni czas na nadrabianie zaległości. Dziś
byli dla siebie prawie obcy. Chłopak i dziewczyna, którzy dawno temu

stracili z sobą kontakt.
Weszli razem do kuchni, która, podobnie jak całe mieszkanie, urządzona
była bardzo stylowo. Z okapu nad długim stołem do pracy zwisały stare
mosiężne naczynia, a jedną ścianę zdobiło malowidło przedstawiające
naturalnej wielkości wojownika z nagim torsem. Obok wisiała seria
portrecików pięknych młodych kobiet z rytualnie pomalowanymi
twarzami.
- Ten artysta jest daltonistą.
Przechyliła głowę, zastanawiając się, w jaki sposób malarz, który nie
odróżnia barw, mógł stworzyć tak śmiałe i dobre obrazy.
Kiedy odwróciła wzrok, zobaczyła wpatrzone w siebie oczy Claya.
- Podoba mi się twoja sukienka - powiedział, przyglądając się lśniącej
srebrnej materii, ściśle opływającej ciało. - Podobają mi się też twoje
włosy.
Nieco speszona, przejechała palcami po sięgających do ramion
kasztanowych puklach.
- Tym razem je rozpuściłam.
- No właśnie. - Przysunął się trochę bliżej.
Zajrzała w jego pociemniałe oczy, które, jak się jej wydało, odsłaniały
fragment duszy, on zaś dotknął jej policzka. Wszystko to trwało jedną
krótką chwilę.
- Czy udawałaś, gdy byłaś z Andrew, Kat?
- Udawałam?
- No, kiedy tego nie czułaś. Oszukiwałaś go?
Nie - wyrzuciła z siebie. - Choć może powinnam była udawać. -
Popatrzyła na wojownika na ścianie i zauważyła, że ma równie ciemne
oczy jak Clay. - Może to by coś zmieniło.
- Nie. Dobrze, że byłaś szczera.
- Kiedy nie kończyłam, nie rozmawialiśmy o tym. Andrew, zrywając
zaręczyny, powiedział, że nie byliśmy zgrani w łóżku. śe czegoś
brakowało. Ale nie ob.

winiał mnie, w każdym razie nie wprost.

- A ty winiłaś siebie?
- Tak, chociaż moja przyjaciółka ciągle mi powtarzała, że nie

powinnam. śe nie zrobiłam nic złego. - Przeniosła wzrok na jedną z
namalowanych kobiet, zastanawiając się, ile ciemnowłosych piękności
Clay zaciągnął do łóżka. -Jednak to fakt, że rozczarowałam Andrew. Nie
spełniłam jego oczekiwań. - Uśmiechnęła się smutno. - Wątpię, żeby
poczuwał się do jakiejkolwiek winy. Mężczyznom to się raczej nie
zdarza.

- Nadal go kochasz?
Chciała powiedzieć, że nie, że wcale, ale nie mogła.

Nie odkochuję się tak łatwo, choć przyznaję, że poczułam się

zraniona. Nawet jeśli zrobił to nieumyślnie, wpędził mnie w poczucie
niższości. Nie potrafię mu tego wybaczyć.

- Z nami tak nie będzie. - Znów pogłaskał ją po twarzy. - To tylko

zwykły romans.

- Nie chcę cię rozczarować.
- Nie rozczarujesz. - Uśmiechnął się do niej. - Pragnąłem cię przez

ponad połowę mojego życia, to znaczy od chwili, kiedy cię ujrzałem.

Najchętniej odwróciłaby wzrok. Czuła się bardzo zakłopotana.
- Byliśmy dziećmi, Clay.

- Nastolatkami. Chłopcom w tym wieku szaleją hormony. Kiedy kładłem
się spać, zawsze myślałem o tobie. Zdarzało się, że...
Podniosła rękę, nie chcąc o tym słuchać. To miały być czasy
młodzieńczej niewinności.
- Obiecałeś mi brzoskwinie.
- A jakże. - Sięgnął po miskę z owocami. Niczym zgrana para stanęli
przy stole, przekroili na pół dwie brzoskwinie i usunęli pestki. Katrina
ułożyła połówki w rondelku, a Clay posypał je cukrem.
Włączył grill, a kiedy z cukru zrobił się karmel i brzoskwinie zmiękły,
wyjął je z pieca. Sięgnął do lodówki po szklany słój.
- Creme frache. - Na szklanych talerzykach ułożył brzoskwinie i przybrał
je kremem z bitej słodkiej śmietanki.
Gdy spróbowała, aż się rozpromieniła.
- Cudowne.
Zdjął marynarkę i krawat.
- Usiądźmy na tarasie.
Na dźwięk słowa „taras" serce Katriny zaczęło bić szybciej, ale
posłusznie poszła za nim. Czerwcowe powietrze było wilgotne i ciepłe, a
widok z trzeciego piętra na główny plac zabytkowej części miasta
zachwycający.
Usiedli na drewnianej ławce otoczonej roślinami w doniczkach. Wisząca
ogrodowa lampa rzucała blade bursztynowe światło.
Clay zjadł deser i odstawił talerzyk na wąski stół. Katrina jeszcze
kończyła swoją brzoskwinię; śmietanka po prostu rozpływała się w
ustach. Kiedy wreszcie oblizała wargi, pochylił się i musnął nosem jej
szyję. Odwrócił twarz Katriny do siebie. Zamierzał dopiąć swego.
Pocałunek był niespieszny, delikatny i wyjątkowy. Clay spijał z jej warg
smak upalnej letniej nocy.
Katrinie zakręciło się w głowie. To było miłe uczucie. Clay natomiast
płonął z pożądania. Przerwał pocałunek, zgasił światło i poprowadził ją
w ciemny kąt tarasu. Znalazł miejsce między dwiema wysokimi
roślinami i przycisnął Katrinę do ściany.
- Ktoś nas może zobaczyć z dołu - szepnęła. Co prawda zauważyłby
tylko pocętkowane blaskiem księżyca cienie mężczyzny i kobiety złączo-

nych w uścisku.
- Skąd mają wiedzieć, co robimy. To za daleko, żeby ktoś się
zorientował, że trzymam rękę pod twoją sukienką.
Poderwała głowę, omal nie uderzając nią o ścianę.
- Przecież nie trzymasz...
- Już trzymam. - Błyskawicznie wsunął rękę pod srebrzystą sukienkę i
szarpnął za gumkę majteczek.
Katrina oddychała z trudem.
- Znów masz na sobie te seksowne pończochy - ucieszył się, gładząc jej
uda.
- Zawsze takie noszę.
- Będziemy się kochać w ubraniu - szepnął jej do ucha. - Ale najpierw
musisz zdjąć majtki.
Jak może zrobić coś tak szokującego?. Tutaj, na tarasie, kiedy na ulicy,
trzy piętra niżej, kręcą się ludzie?
- Nie jestem taka... swobodna, Clay.
- Ależ jesteś. Tylko jeszcze o tym nie wiesz. - Przycisnął usta do jej szyi.
- Tętno ci podskoczyło. Masz gorącą skórę.
Za to kolana jak z waty, pomyślała i objęła Claya za szyję, żeby nie
upaść.
- Ty je zdejmij.
- Nie. - Delikatnie ugryzł ją w szyję. - Chcę, żebyś się sama rozebrała.
Cóż, trzeba skoczyć na głęboką wodę. Katrina zamknęła oczy, sięgnęła
pod sukienkę, zsunęła majtki i pozwoliła im opaść na ziemię, u stóp
Claya.
- Grzeczna dziewczynka. A teraz podnieś sukienkę.
Na chwilę ją zatkało.
- Zrób to, Kat. Zrób to dla mnie.
Powoli pociągnęła do góry brzeg sukni. Clay uśmiechnął się... a potem
ukląkł przed nią.
Poczuła się kompletnie oszołomiona, kiedy wargi Claya dotknęły ją tam,
właśnie tam.
Zasłaniała ich balustrada tarasu. Nikt nie mógł zobaczyć, że Clay klęczy
na podłodze i sprawia jej rozkosz. Nikt poza mną, pomyślała.
Spojrzała w dół i zobaczyła czubek jego głowy. Chciała go dotknąć, ale
nie mogła. Cały czas ściskała kurczowo brzeg sukienki.
Kiedy język Claya natrafił na jej najczulszy punkt, Katrina pomyślała, że
zaraz umrze. On tymczasem chłonął ją, poznawał jej smak, a roz-
kosznymi, rytmicznymi muśnięciami języka wydobywał z niej
niekontrolowane jęki.
Zbyt podniecona, by się czymkolwiek przejmować, wyżej zadarła
sukienkę. Już była gotowa iść na całość.
Całował ją powoli i tak głęboko, że jej ciałem wstrząsały spazmy.
Wciśnięta między dwie rośliny, ledwie mogła się utrzymać na nogach.

Liście dotykały jej ramion, wzmagając cudowne doznania tej jakże
wyuzdanej miłości.
Rozpalona do białości, bez reszty podporządkowała się woli Claya. Już
po chwili zalała ją fala rozkoszy, o jakiej nigdy nie śniła. Zatraciła się
zupełnie.
Wstał z klęczek i przywarł do niej. Kiedy poczuła jego wezbraną
męskość, miała ochotę wchłonąć go całego.
Rozpięła mu koszulę i spodnie, i zdobyła, co chciała. Pieściła go bez
opamiętania, ręką, a potem ustami...
Z klubu dochodziły rytmy jazzu. A może tak biło jej serce?
Clay wyjął z kieszeni prezerwatywę. Znów był gotów.
Pomysł, by kochać się w ubraniu, jest taki wyzywający i ryzykowny, i
taki rozkoszny... - pomyślała Katrina.
- Skąd we mnie tyle wyuzdania? - wyszeptała.
- Po prostu jest - odpowiedział jej zdławiony szept Claya. - I w tobie, i
we mnie.
Podczas namiętnego pocałunku wszedł w nią i wypełnił sobą, a Katrinie
do reszty zaparło dech w piersi.
Kochał ją jak nałogowiec, który wreszcie może zaspokoić głód, jak
erotoman spragniony ostrego seksu. Szarpnął za dekolt sukienki, od-
słaniając przód stanika.
Między piersiami spływała cieniutka strużka potu. Katrina omdlewała z
ż

aru i mocnego, pulsującego rytmu.

Nie odrywał od niej oczu. Nawet w ciemności szukali się wzrokiem.
Sukienka dawno zwinęła się w ciasny wałek w talii, koszulę Claya wzdy-
mał lekki wiaterek.
Powiodła palcem po jego wargach. Na moment światło księżyca
rozjaśniło jego twarz, która za chwilę znów pogrążyła się w tajemniczym
cieniu.
Zapragnęła przekroczyć granice i sięgnąć ręką w do niedawna zakazane
rejony ich ciał.
- Deprawujesz mnie - wykrztusiła.
- Moja Kat...
To prawda, pomyślała. Jestem jego Kat. Teraz należę do niego.
Muskała dłonią intymne miejsca Claya, potem swoje, doprowadzając i
siebie, i jego na próg szaleństwa.
Wędrował ustami po jej szyi i piersiach, aż poczuła ból w nabrzmiałych
od namiętności sutkach.
A kiedy wspięli się na sam szczyt, przed jej oczami zawirowały ogniste
koła, opromieniając tęczą świat szaleńczego pożądania. Rozkosz Katriny
wyzwoliła także w Clayu niekontrolowany spazm. Kiedy odrobinę
ochłonęli, wziął ją na ręce i zaniósł do mieszkania.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Doszedł do niepościelonego łóżka i położył Kat na zmiętej pościeli.
Powoli dochodziła do siebie. Czy to się naprawdę zdarzyło? - pomyślała
wciąż oszołomiona, zrzucając z nóg pantofle. Clay zrobił to samo i
położył się przy niej.
- Zobacz, co zdobyłem. - Wyjął z kieszeni jej majtki. - Zatrzymam je
sobie.
Kpi sobie ze mnie czy co? - pomyślała. Co to za głupie żarty? A może
gromadzi pamiątki po kochankach? Poderwała się, żeby odzyskać
trofeum. Roześmiał się i bez sprzeciwu oddał jej własność, a ona przez
chwilę miała nieprzepartą wręcz ochotę cisnąć mu majteczkami w twarz.
Uznała, że Clayton Crawford jest kompletnie zdeprawowany. Jest także,
doszła do wniosku, najcudow

niejszym kochankiem, o jakim może marzyć kobieta.

Wciągnęła majtki, na co Clay uniósł ironicznie brwi.
- Myślisz, że mnie to powstrzymać
- Może na chwilę - mruknęła, sięgnęła po pilota i włączyła telewizor,

przeskakując ze stacji na stację.

- Co będziemy oglądać?
- To. - Wybrała kanał z klasyką filmową, trafiając w sam środek

kultowej „Casablanki".

Clay, o dziwo, nie zaprotestował. Nawet poprawił poduszki, moszcząc

Katrinie wygodne miejsce obok siebie. Przysunęła się bliżej, a on wziął
ją za rękę. Nagle poczuła się młoda i niedoświadczona. Jak nastolatka,
którą kiedyś była, jak dziewczyna, za którą Clay szalał.

W milczeniu oglądali film. Patrzyli na Humphreya Bogarta i Ingrid

Bergman jak na dobrych starych znajomych, delektując się słynnymi sce-
nami, znanymi na pamięć dialogami, nabrzmiałą emocjami atmosferą.

Kiedy skończył się film, Katrina wyłączyła telewizor. Odwróciła się

do Claya, a on uśmiechnął się czule.

- Zostaniesz na noc? - zapytał. – Kupiłem zapasową szczoteczkę do

zębów.

Znów powróciło to samo uczucie. Deja vu?
- Naprawdę?

Przytaknął ruchem głowy.

- I nie musisz się martwić, w co tym razem
ubierzesz się do łóżka. - Przysunął się bliżej.
- Będziemy spać nago.
- Widzę, że wszystko zaplanowałeś. - Nadąsała się.
- Po prostu szukam sposobu, żeby ukraść ci majtki. - Rozpromienił się
jak dziecko. - Dawniej dość często zdarzało mi się fantazjować na temat
twojej bielizny.
Udając zawstydzenie, pokręciła głową. Jej też zdarzało się fantazjować
na jego temat, choć nie myślała wtedy o bieliźnie.
- Nie uwierzysz, ile razy chciałem wejść do pokoju, kiedy przychodziłaś
na przymiarki -westchnął Clay. - Ale mama by mnie zabiła.
- Twoja mama potrafiła wyczarować igłą cuda. Nie wiem, jak to się stało,
ż

e straciłyśmy kontakt.

- Pewnie wyrosłaś z takich rękodzieł i zaczęłaś ubierać się w modnych
butikach.
- I było mi strasznie niezręcznie, pomyślała, zadawać się z chłopakiem,
który nie pasował do reszty towarzystwa.
- Jak się miewa twoja mama?
- Świetnie. Kupiłem jej mieszkanie w apartamentowcu. A właśnie, może
byś zjadła z nami obiad w niedzielę ? - Przeturlał się bliżej niej.
Podniosła głowę i napotkała jego wzrok.
- Z wami?
- Z moją mamą, siostrami i ich mężami. Spotykamy się w każdą
niedzielę.
Zaproszenie poruszyło zapomniane struny. Katrina zawsze podziwiała
ubogą rodzinę Claya, łączącą ich więź, co wydawało się niezwykłe.
- Tak, bardzo bym chciała. - Spojrzała mu w oczy. - Nie wiedziałam, że
twoje siostry wyszły za mąż.
- Mają już nawet dzieci. Jeszcze tylko ja się nie ustatkowałem.
- Byłeś zajęty klubem. - Czyli zbijaniem majątku, dodała w myśli, i
kokietowaniem stałych bywalców. - Jak długo to potrwa, Clay?
- To?- Masz na myśli nas? - Wzruszył ramionami. - Nie wiem. Parę
tygodni. Miesiąc. Czy to ważne?
- Nie. - Oboje wiedzieli, że nadal należą do dwóch różnych środowisk.
Ś

wiat nuworyszów i świat tak zwanych „starych pieniędzy" rzadko łączy

coś więcej niż przelotny, gorący romans.
- W Andrew już się obudził posiadacz - zauważył Clay.
- Bo nakłamałam mu na twój temat. Pewnie uważa, że mnie
wykorzystałeś, kiedy byłam pijana.
- Może i tak, ale wcześniej czy później będzie chciał cię odzyskać.
Wzdrygnęła się.
- Nie chcę teraz o tym myśleć. - Jeszcze nie była gotowa wybaczyć
Andrew, a może nawet pogodzić się z nim... Nie teraz, kiedy leżała w
łóżku Claya.

- Więc o czym myślisz?-
- O tobie. Uśmiechnął się lekko.
- O mnie?
- Kiedyś wypożyczałam z biblioteki książki o tych krajach i ich kulturze,
skąd pochodzi twoja rodzina.
- Naprawdę? - Nie spodziewał się, że Katrina nawiąże do przeszłości. To
mu pochlebiło. - A konkretnie co cię interesowałoś
- Wszystko. Czytałam o Szkocji i o Portugalii, a także o dzielnych
Indianach z plemienia Choctaw.
Matka Claya była Portugalką w drugim pokoleniu, a ojciec pół
Indianinem, pół Szkotem. Clay aż dotąd nie miał pojęcia, że to może
mieć jakiekolwiek znaczenie dla Katriny.
- Odziedziczyłem pewną rzecz po ojcu. - Ojciec zmarł, gdy Clay był
jeszcze chłopcem. Katrina w ogóle go nie znała. - To cenna rodzinna
pamiątka.
- Co to takiego?
- Wyszywana paciorkami przepaska Choctawów. Kiedyś ci ją pokażę. -
Kiedy otrząsnę się ze szczeniackiego sentymentu, pomyślał. Pewnie
wtedy, kiedy nasz romans dobiegnie końca. - Po babce ze strony matki

mam stary różaniec.

- Bardzo się cieszę, że zobaczę twoją mamę.
- Ona też będzie uradowana na twój widok. -Miał tylko nadzieję, że

matka nie zacznie sobie zbyt wiele obiecywać po jego związku z Katriną.
Z Kat, poprawił się w myślach. Lubił to zdrobnienie. Po chwili milczenia
uniósł palcem jej podbródek. - Nie napiłabyś się czegoś? Może przynieść
butelkę wina?

- Strasznie zabawne. Nigdy więcej nie wezmę alkoholu do ust.
- Nie ma sprawy. Na trzeźwo też budzi się w tobie lwica.
Spojrzała w stronę tarasu, a potem na Claya, który nie mógł

powstrzymać uśmiechu. Doszedł do wniosku, że jego patio już nigdy nie
będzie takie same.

- Kat, żeby nie było niejasności. Po raz pierwszy zdarzyło mi się

uprawiać seks na zewnątrz.

- Cieszę się. To znaczy... byłoby mi przykro, gdybyś robił to stale na

tarasie. - Nerwowo skubała róg koca. - Dlaczego... akurat ze mną ?

- Nie wiem. - Może to był sposób na popisywanie się ich związkiem?

Może chciał pokazać całemu Savannah, że jest wystarczająco dobrym
partnerem dla Katriny? - Może lubię ryzyko?

- Na pewno nikt nas nie zobaczył? - Wróciła do skubania koca.

- Było ciemno. Ledwie widzieliśmy siebie nawzajem. - Ale nadal czuł

rozkoszny smak jej kobiecości. - Naprawdę jesteś najlepszą laska, jaką
miałem.
- Clayton! - oburzyła się i odwróciła głowę.
- Co? - uśmiechnął się od ucha do ucha i połaskotał ją lekko.
Roześmiana, próbowała się wyrwać. Przekomarzając się i turlając na
łóżku, zdejmowali z siebie kolejne części garderoby i rzucali je na
podłogę.
Potem całowali się długo i namiętnie.
- Grzeczna Katrina - wyszeptał Clay, siadając na niej okrakiem. -
Nieznośna Kat.
- Podstępny Clay.
- To tylko seks - zapewnił z niewinną miną, sięgnął do szafki nocnej po
prezerwatywę.
- Wiem. - Pomogła mu włożyć gumkę. -Ale to tak dobrze robi.
- Co?- Przekraczanie norm? - Wiedział, że Kat odczuwa potrzebę buntu
przeciw rygorom tak zwanego dobrego wychowania, pragnie choć na
chwilę wyrwać się ze swojej sfery. Było mu wszystko jedno, czy to on
ma służyć za narzędzie, skoro ich zabawa i tak nie miała trwać długo.
Ważne, że teraz należy do niego.
Zanurzył się w niej. Uderzał mocno i wchodził coraz głębiej, a Katrina
idealnie z nim współpracowała. Zamknęła oczy, a kiedy je otworzyła,
zwarli się wzro

kiem - błękit z szafirem, przyciągające się jak zaczarowane kamienie.
Clay zanurzył twarz w zgięciu szyi Katriny i wdychał zapach jej skóry z
subtelną nutką orchidei.

Oplotła go nogami, a jemu serce omal nie wyskoczyło z piersi.

Wyobrażał sobie tę chwilę przez ponad pół życia - twarzą w twarz,
ochrypłe oddechy i niewiarygodny żar między nogami.

- Marzenie - mruknął.
- Moje czy twoje? - wyszeptała, jeszcze mocniej przywierając do

niego.

- Obojga. - Przeturlali się przez całe łóżko, nie przerywając

namiętnych pieszczot.

Wreszcie Clay unieruchomił jej ramiona nad głową i ruszył do

ostatecznego ataku. Kiedy niemal do krwi ugryzła się w wargę, pochylił
głowę i pocałunkiem ukoił jej ból, jednocześnie prowadząc ją wyżej i
wyżej... aż na sam szczyt.

A kiedy nastąpiło uwolnienie, padli bez tchu, ciasno spleceni i

ociekający potem, nieświadomi niczego poza sobą.

Katrina obudziła się o świcie. Clay spał obok niej, z twarzą na

poduszce, którą obejmował ramieniem. Patrząc na jego smukłe, a

zarazem doskonale umięśnione ciało, pomyślała, że jego ulubionym
sportem musi być pływanie. Pamiętała, że zawsze lubił sporty wodne.
Pogłaskała go po głowie, odsunęła z oka zabłąkany kosmyk włosów.
Machnął ręką, opędzając się od niej jak od uprzykrzonej muchy.
Wreszcie otworzył oczy i dopiero wtedy zobaczył, co zrobił.

- Przepraszam. - Wyglądał na zakłopotanego. - Przyzwyczaiłem się

budzić sam.

- Nie ma sprawy. - Ona też zwykle budziła się sama, chyba że spędzała

noc z Andrew, ale jego nawyki znała.

- Od czego zaczynasz zwykle dzień? - zapytała.
- Nie do końca obudzony Clay przeciągnął się rozkosznie.
- To zależy od tego, co zamierzam robić.
- Nie masz rutynowych czynności, stałych zajęci
- Prawdę mówiąc, nie.

Przeciwieństwo Andrew, pomyślała Katrina.

- Choćby świat się walił, jej były narzeczony codziennie brał prysznic

o szóstej rano, następnie czytał gazetę w jadalni, zjadał dwa sadzone
jajka i grzankę z dietetycznego pieczywa posmarowaną cienko masłem.

- A co ty robisz? - zapytał.
- Zwykle parzę kawę.
- No to nie krępuj się. Ale musisz to zrobić na golasa. Założę się, że w

domu Andrew nigdy nie przygotowywałaś kawy bez ubrania.

- No i kto zaczął rozmowę o Andrew? - Kurczowo ścisnęła poduszkę.

- Nawet o nim nie myślałam.

- Ale z ciebie kłamczucha, Kat - skarcił ją, nie

kryjąc rozbawienia.

Roześmiał się, kiedy cisnęła w niego poduszką.
- Nie denerwuje cię to, że myślę o innym mężczyźnie? - Była

rozczarowana niepoważnym stosunkiem Claya do ich przygody.

- A dlaczego miałoby denerwować? Śpisz ze mną, a nie z nim. To ze

mną czujesz się tak... - Szelmowsko uniósł jedną brew - No wiesz.

Dobry Boże, jęknęła w duchu.
- Masz wybitnie przerośnięte ego.
- Walę prosto z mostu. - Rzucił się na nią, aż zapiszczała.
Może jednak zależy mu na mnie, myślała, kiedy ją całował; może jest

bardziej zaborczy, niż się do tego przyznaje. A może nie, uznała, kiedy
wreszcie ją puścił. Może jednak woli budzić się sam.

Wyszła z łóżka owinięta w prześcieradło.
- Nie robię kawy na golasa - stwierdziła dumnie.
- Posłuchaj, moja panno. - Przykrywające Claya prześcieradło zsunęło

się nieco. - Chyba nie powiesz o mnie, że zachowuję się jak roz-

pieszczony paniczyk? A mam pewnie tyle samo pieniędzy co ty.

Zatkało ją na chwilę. Był taki cholernie przystoj

ny! Podziwiała jego rosnącą erekcję. Czyżby mu było mało?

- Nie jesteś żadnym paniczykiem. Nawet byś nie wiedział, jak się

zachować w cywilizowanym miejscu.

- Akurat! Od lat obserwuję ludzi twojego gatunku.
- Mojego gatunku? Mówi o spadkobiercach starych fortun, jakby byli

spanielami na wystawie psów rasowych, pomyślała z oburzeniem. - No
to świetnie się składa. Skoro tak doskonale sobie radzisz wśród ludzi
mojego gatunku, możesz mi towarzyszyć na gali Jacht Klubu pod koniec
miesiąca.

- Jakaś charytatywna piła?
- Wcale nie piła. I nic ci się nie stanie, jeżeli ofiarujesz trochę tych

swoich nuworyszowskich pieniędzy na szlachetne cele.

I znów ten jego szeroki, promienny uśmiech.
- Na ratowanie syren? - zapytał z ironią.
- Na budowę oceanarium. - Szczelniej otuliła się prześcieradłem. Nie

zamierzała prowadzić rozmowy na golasa. Nie będzie demonstrować
swoich wdzięków tak jak Clay. - Masz smoking? Mężczyźni z mojego
ś

rodowiska nie wypożyczają ubrań.

Kupię smoking u Armaniego, specjalnie na tę okazję. - Cały czas

wodził za nią wzrokiem. - Andrew też tam będzie ?
- Prawdopodobnie. Mieliśmy pójść razem. Nie zdziwiłabym się, gdyby
zjawił się w towarzystwie innej kobiety.
- Z jakąś inną syreną? Rany, ci dobrze urodzeni naprawdę potrafią się
bawić! Tylko szkoda, że tacy prostacy jak ja odbijają im kobiety. - Wstał
z łóżka i zerwał prześcieradło z Katriny.
Aż się zachwiała, tak gwałtownie zmiękły jej kolana.
- Jak śmiesz? - oburzyła się.
- Co jak śmiem? - Wygładził zmierzwione włosy. - Dopiero mam zamiar
coś zrobić. Co byś powiedziała, gdybym przyparł cię do nocnego stolika,
rozchylił ci nogi i wszedł w ciebie? - Stał zupełnie swobodnie, jakby
takie rozmowy były dla niego czymś normalnym. - Bez żadnej gry
wstępnej, bez prezerwatywy. Bez usprawiedliwiania się. - Przysunął się
bliżej. - Cóż, nie śmiałbym o tym marzyć.
Całe ciało Katriny przebiegł miły dreszczyk.
- Dlaczego? Bo jesteś dżentelmenem?
- Bo mam ochotę na kawę. - Bez uprzedzenia podniósł Kat i zarzucił
sobie na ramię jak jakiś jaskiniowiec.
Poklepał ją po gołej pupie, a ona zapiszczała jak cnotliwa panienka.

Zaczęła się szarpać i wyrywać, z zapałem włączając się w zabawę.
Zaniósł Katrinę do kuchni, a przed jej oczami
przesuwała się szybko biało-czarna wykładzina. W końcu postawił ją na
podłodze.

Spojrzeli na siebie i wybuchnęli niepohamowanym śmiechem. Clay

najwyraźniej zapomniał, że poprzedniego wieczoru włączył maszynkę do
kawy na poranną godzinę. Nadzy czy nie, najważniejsze, że czekała na
nich świeżutka kawa.

Parę godzin później Katrina siedziała w skórzanym fotelu w gabinecie

ojca, popijając mrożoną herbatę. W podobnym fotelu zasiadła jej matka,
ojciec zaś zajął miejsce przy chippendale'owskim biurku. Siwe włosy i
dostojna postawa sprawiały, że wyglądał za nim jak dygnitarz. Ręcznej
roboty pudełko z cygarami jeszcze wzmagało to wrażenie. Jednak
Katrina wiedziała swoje.

Inicjatywa rodzinnego spotkania na szczycie wyszła od matki. Delilah

Beaumont, w przeciwieństwie do męża, nie wyglądała tak imponująco,
ale to były tylko pozory. Pięknie starzejącej się damie z Południa, o
łagodnym głosie i subtelnych manierach, daleko było do spłoszonej sarny
czy omdlewającego łabędzia. Z jej zdaniem trzeba było się liczyć, o
czym Katrina wiedziała jak mało kto.

- Zatrudniłam detektywa do zbadania sytuacji Claytona Crawforda. -

Delilah sięgnęła po leżący na biurku raport i położyła go sobie na
kolanach.

Katrina wytrzeszczyła na matkę zdumione oczy.
- To była sugestia Andrew - dodał William

Beaumont.

-Andrew ? Można się było po nim tego spodziewać, pomyślała

Katrina.

- Ale dlaczego?
- Bo Jenny powiedziała Andrew, że Clay może mieć kryminalne

powiązania? śe jego klub nie mógł powstać bez poparcia jakiegoś
gangu? - wybuchła.

Właśnie o to chodziło. - W dystyngowanym głosie matki nie było

słychać nawet cienia zażenowania.

- I co? - naciskała Katrina.
- A to, że detektyw nie znalazł dowodu przestępczej działalności. -

Delilah otworzyła raport. -Wszystkie inwestycje są jak najbardziej
legalne. Ale - dodała po krótkiej przerwie, która miała służyć pokreśleniu
efektu następnych słów - ktoś za pośrednictwem klubu przemycał
narkotyki. Skorumpowani gliniarze albo coś w tym rodzaju.

I Clay był w to wmieszany?- - zapytała Katrina.
- Nie, ale „Steam" nie jest odpowiednim lokalem dla młodej damy z

twoją pozycją.

- „Steam"? Mamo, przecież tobie nie chodzi o klub, ale o Claya!

Zależy ci na tym, żebym się z nim nie widywała!

Ten mężczyzna cię wykorzystuje - westchnęła Delilah. - Szkodzi

twojej reputacji.

- On mnie nie upił i nie wykorzystał. To wszystko kłamstwo.
Delilah uniosła brwi. Złotobrązowe włosy miała upięte w elegancki

kok, a w uszach tkwiły perły.

- Więc nie spałaś z nim?
- Spałam. - Katrina zerknęła na ojca, ale ten ani drgnął. - Lubię jego

towarzystwo. - Przypomniała sobie sytuację z kawą. - On mnie roz-
ś

miesza. Przy nim czuję się dowartościowana.

- Nie chcielibyśmy, żeby cię zranił - odezwał się William.
- To Andrew mnie zranił, nie Clay.
- Ty także zraniłaś Andrew - wtrąciła matka. - Ten skandal dotyka nas

wszystkich.

Katrina dopiła herbatę. Pod tym względem rodzice mieli rację. Z

drugiej strony chciała się spotykać z Clayem, chciała sama decydować o
sobie.

- Poprosiłam Claytona, żeby mi towarzyszył

na gali.

Matka pobladła.
- Może tak będzie lepiej - wtrącił się delikatnie William. - Jeżeli

Katrina i ten młody człowiek razem wezmą udział w tej akcji, plotki
mogą ucichnąć. To w pewnym sensie zalegalizuje ich związek.

- Chciałeś powiedzieć: romans. – Delilah odłożyła

papiery na biurko męża. - Ale czy cokolwiek może usprawiedliwić fakt,
ż

e nasza córka sypia z właścicielem klubu jazzowego?

William sięgnął po raport detektywa.
- Clayton Crawford to dobrze ustawiony młody człowiek. Sam do

wszystkiego doszedł, ciężko pracował na swoją pozycję. Nie ma w tym
nic wstydliwego.

Słowa ojca zrobiły na Katrinie wrażenie, ale nie dała po sobie tego

poznać. Czekała na reakcję matki.

W końcu twarz damy z Południa wypogodziła się. Jej oczy napotkały

wzrok córki.

- Skoro tak bardzo ci zależy na spotkaniach z panem Crawfordem, to

spróbuj zachowywać się tak, aby nie przynieść wstydu swojemu ojcu i
mnie.

Katrina skinęła głową bez słowa, zastanawiając się, czy możliwe

będzie spełnienie tego warunku. Przy Clayu pozbywała się wszelkich
zahamowań. Kiedy była z nim, brała górę Kat, nie Katrina.

- Masz już suknię na galę? - zapytała matka.
- Jeszcze nie.
- Wybierzmy się razem na zakupy. - Głos Delilah był prawie

serdeczny. -Wszyscy będą się
wam przyglądać, więc powinnaś mieć coś olśniewającego.
Katrina zgodziła się. Miała nadzieję, że Clay dzisiaj zadzwoni, że zaprosi
ją wieczorem do „Steamu". Ze będą tańczyć i słuchać muzyki.
A później kochać się na sto nowych cudownych sposobów.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Pękający w szwach klub „Steam" organizował, jak w każdą sobotę,
występy młodych talentów. Wysocy, smagli mężczyźni uwijali się na
obrzeżach parkietu, a efektowne kobiety o fantazyjnych fryzurach rwały
oczy.
Katrina rozejrzała się za Clayem, ale go nie znalazła. Niezdecydowana,
co dalej, odwróciła się w kierunku sceny. Muzyka, której dźwięki
wypełniały lokal, była smętna i piękna, równie piękna jak wokalistka,
która pieszczotliwymi ruchami dotykała mikrofonu. Zapatrzona w nią,
zachwycona jej skórą w kolorze kawy z mlekiem i szorstkim, łamliwym
głosem, Katrina ocknęła się, dopiero gdy poczuła, że ktoś z tyłu ją
obejmuje. Rozmarzona, przechyliła się do tyłu, pozwalając się
przytulać. Kiedy odwróciła głowę, Clay pocałował ją

namiętnie i niespiesznie. Słodko i delikatnie.

Pomyślała, że taka muzyka jest stworzona do miłości. Miała ochotę tu

i teraz zedrzeć z Claytona Crawforda ubranie i kochać się z nim choćby
na podłodze.

Rozdzielili się i stanęli do siebie twarzami. Przez chwilę trwali w

milczeniu. W przydymionym, nastrojowym świetle Clay wyglądał jak
prawdziwy macho.

- Napijesz się czegoś? - zapytał wreszcie.

- Imbirowego piwa.
- A na zaostrzenie apetytu ?
- Coś pikantnego.
Zmierzył ją wzrokiem od stóp do głów.
- Podoba mi się to, co masz na sobie.
- To się nazywa kombinezon. - Okręciła się dookoła, by

zaprezentować przylegający do ciała czarny, zmysłowy strój, który
kupiła specjalnie dla niego. - Jest z jednego kawałka i z tyłu ma suwak.

- Zauważyłem. - Przekazał zamówienie mijającej ich kelnerce i

poprowadził Katrinę do prywatnego stolika w głębi lokalu.

- Jak to jest, gdy się tak żyje co wieczór ? - spytała.
- Masz na myśli muzykę, prosperujący biznes, eleganckie kobiety? -

Przytrzymał dla niej krzesło. - Bywają gorsze rzeczy.
Popatrzyła na efektowne kobiety i na prześliczną wokalistką na środku
sceny.
- Ale nie wszystkie należą do ciebie. Usiadł obok niej.
- Jesteś tego pewna ?
- A co; masz haremu - Wzruszyła ramionami, by nie dać poznać, co
naprawdę czuje.
- Szczęściarz z ciebie.
Podano piwo imbirowe dla Katriny i wodę sodową dla Claya. Zakąska -
paluszki z piersi kurczaka z sosem chipotle w osobnej miseczce -
wjechała po paru minutach.
Katrina spróbowała przyprawioną ostro potrawę. Pieprzny smak pasował
do jej nastroju.
- Spałeś z nią, Clay? - zapytała, wskazując ruchem głowy wokalistkę. -
Ona też należy do twojego haremu?
- Gloria? - Spojrzał z zachwytem na zmysłową piosenkarkę. -Jej mężem
jest ten gitarzysta, właśnie ma solówkę.
Ukryła uśmiech zadowolenia.
- A ona? - Wskazała na najładniejszą kelnerkę. Długonoga blondynka
miała zmysłowy chód i wiodący na pokuszenie rowek między piersiami.
- Nie mieszam interesu z przyjemnością - odpowiedział, zerkając na
atrakcyjną pracownicę.
- No to kto jest w twoim haremie?
- Ty. Tylko ty.
Poczuła, że robi jej się gorąco.
- Coś nie tak? - zainteresował się Clay.
Zaprzeczyła ruchem głowy. Ten człowiek jeszcze zrobi z niej
nimfomankę. W ostatnich dniach żyła i oddychała wyłącznie dla niego.
Przez chwilę milczeli, słuchając muzyki i pogryzając kurczaka. Raz po
raz migotała świeca na stole.
- Zatańczymy? - zaproponował Clay.
- Chętnie. - Tylko się nie rozmyśl, pomyślała. Dałaby wszystko za jego

dotyk.
Poprowadził ją na parkiet, gdzie znaleźli dla siebie spokojne miejsce w
rogu. Mocne, zmysłowe rytmy powolnej muzyki idealnie pasowały do
ich nastroju. Katrina objęła Claya za szyję, on położył dłonie na jej talii.
Po chwili opuścił ręce i przyciągnął jej biodra do siebie. Nie przej-
mowała się tym, że cały świat się dowie, jak bardzo Clay ją podnieca.
Miała w nosie, że zachowują się niestosownie na oczach wszystkich.
„Steam" powstał dla takich jak oni, dla ludzi, którzy pragną siebie
nawzajem.
Kiedy orkiestra zeszła ze sceny, Katrina poprosiła Claya, żeby pokazał
jej resztę klubu.
- Mam cię oprowadzić?
- Jeszcze nie wszystko widziałam.
- Niewiele tu jest do oglądania. Byłaś już wszędzie, poza drugim piętrem.
- To mi je pokaż.
Poprowadził ją wąską klatką schodową przeznaczoną dla personelu.
- Jak widzisz, nie ma tu nic ekscytującego.
- Ale może być.
Przystanął i spojrzał na Katrinę.
- Co masz na myśli?
- Uwiedzenie - wyznała, pokonując resztę stopni.
- Chcesz mnie uwieść? Tutaj ?
- Skoro ty to zrobiłeś na tarasie... - Niecierpliwym ruchem dotknęła
brylantowych kolczyków. Poza nimi miała jeszcze na szyi nieduży
łańcuszek z rubinami. Dziś też zaplotła włosy w warkocz, tym razem
mniej skomplikowany, żeby go można było łatwo rozpleść.
- Co tam jest? - zapytała, podchodząc do zamkniętych drzwi.
- Środki czystości. Tam mnie chcesz uwieść?-
- Czemu nie? - Otworzyła drzwi i wciągnęła Claya do środka. Śmiał się,
więc uznała, że chętnie weźmie udział w jej grze.
- Gdzie tu się zapala światło?- Poszukała ręką kontaktu i nacisnęła go.
Niewielki pokój był zagracony. - Drzwi się zamykają?
- Tylko z zewnątrz. Mogą nas nakryć.
- Na tym polega zabawa. Ale może uda się je zatarasować. Tak na
wszelki wypadek.
- Da się zrobić. - Przesunął do wejścia paletę z artykułami papierniczymi.
Katrina rozejrzała się za czymś do siedzenia i znalazła zamknięty karton.
Przykryła go ręcznikiem i usiadła na brzeżku.
- A teraz stań przede mną.
- Po co? Co chcesz zrobić?
- A jak myślisz?
Kiedy do niego dotarło, obwiódł palcem kontur jej warg.
- Rozpustna Kat.
Rozpięła zamek spodni i pociągnęła je w dół.

- Rozpustny Clay - powiedziała, widząc, jaki jest już podniecony.
Drgnęły mięśnie jego płaskiego brzucha, kiedy Katrina połaskotała je
językiem. Zaczęła go pieścić i podniecać ustami. Clay bawił się jej
włosami, rozplatając warkocz, ałe kiedy sięgnęła głębiej, uniósł jej
podbródek i spojrzał w oczy.
- To nie w porządku - powiedział.
Ochłonęła nieco i uśmiechnęła się.
- Dlaczego ? Bo jesteś unieruchomiony i nie możesz mi nic dać z siebie?
- Ściągnęła mu spodnie jeszcze niżej. - Biedny chłopczyk. – Już się nie
bronił, a ona udowodniła, ile może mu sprawić przyjemności...
Jednak po jakimś czasie wszystko się zmieniło. Teraz on wodził rękami
po jej ciele, wdzierał się w najbardziej intymne miejsca.
Porwał ją w ramiona i całował tak namiętnie, że zawirowało jej w
głowie. Potknęli się o paletę przy drzwiach, pod nogami mieli pudełka
proszku do prania.
Clay sięgnął po portfel i wyjął prezerwatywę. Katrina jęknęła. Pogodziła
się już z faktem, że Clay podjął
jej grę i obrócił ją przeciwko niej. Nie miała nic przeciwko temu, że
przejął inicjatywę. Liczyła się tylko ta chwila i to, że oboje tak
desperacko pragną się nawzajem.

Clay opadł na karton i posadził Katrinę na sobie. Naga, z odchyloną

głową, dała się ponieść namiętności.

Zalewały ją fale rozkoszy. Rozedrgani, wilgotni i ciągle nienasyceni

wspólnie wspinali się na szczyt.

- Pocałuj mnie - jęknął Clay. - Chcę, żebyś mnie całowała.
Zwarli się w pocałunku, namiętnym i ostrym niczym wrogowie, którzy

pragną się nawzajem rozszarpać.

A potem zatracili się zupełnie...

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Katrina siedziała w porsche Claya. Ta marka i model samochodu
wyjątkowo pasowały do mężczyzny, który prowadzi tak aktywny tryb
ż

ycia.

Jechali do domu jego matki. Katrina denerwowała się na myśl o
emocjach, jakie to spotkanie z pewnością w niej wywoła.

- Ślicznie wyglądasz - zauważył Clay.
- Dziękuję - uśmiechnęła się. Notowała w pamięci każdy jego
komplement. Ubrała się w zwykłą letnią sukienkę i sandałki, by nie
wyglądać pretensjonalnie.
Clay wyciągnął rękę i odsunął jej włosy z karku.
- Ciekawe, czy mama zauważy te malinki.
- To wcale nie jest zabawne. - Odtrąciła jego rękę. Nie życzyła sobie,
ż

eby żartował na temat tego, co wy

prawiali wczoraj wieczorem. Samo wydostanie się z magazynu na
drugim piętrze było ryzykowne - ona rozczochrana, on w podartej
koszuli. No i, oczywiście, te ślady na jej ciele, widome oznaki tego, co
robili. Nic dziwnego, że za wszelką cenę chciała je ukryć.

-Jesteśmy na miejscu. -Po dziesięciu minutach jazdy Clay zaparkował

przed nowoczesnym apartamentowcem obłożonym czerwoną licówką w
otoczeniu bujnej zieleni.

Weszli na nasłonecznioną ścieżkę, by dojść do bloku, w którym

mieszkała matka Claya. Wszedł bez pukania, wpuścił Katrinę do środka i
od progu zameldował ich przybycie.

- O Boże! - Marie Crawford już spieszyła, by ich przywitać. - Katrina!

Jak miło znów cię widzieć! - Wzięła ją za rękę. - Jak zawsze śliczna.
Odkąd Clay powiedział, że przyprowadzi cię na kolację, jestem bardzo
rozemocjonowana, nie mogę sobie znaleźć miejsca.

- Dziękuję. Tak się cieszę, że tutaj jestem. - Uśmiechnęła się do matki

Claya, której widok uruchomił lawinę wspomnień. Poznała ją, kiedy
Marie pracowała poza domem, usiłując sprzedawać szyte przez siebie
ubrania w ekskluzywnych butikach.

W końcu Marie odwróciła się do syna i objęła go na powitanie.
- Mój kochany synek!

- Moja fantastyczna mama!- Wycisnął głośny pocałunek na jej policzku.
Katrina patrzyła z podziwem na ich swobodne zachowanie.
Po chwili otoczyła ich cała rodzina. Katrina wiedziała, że Clay uważa się
za głowę domu i nic dziwnego: opiekował się siostrami, pomagał Marie
finansowo. W pewnym sensie dobrze się czuł w roli jedynego
mężczyzny, z drugiej strony ciążyła mu trochę odpowiedzialność za dwie
młodsze siostry i owdowiałą matkę.
Teraz jego siostry miały czarujących mężów i rozkoszne dzieci.
Pierwszym krokom maluchów towarzyszyły rozkochane spojrzenia do-
rosłych.
Niebawem cały klan Crawfordów przeniósł się do kuchni, gdzie unosiły
się apetyczne zapachy domowych potraw. Apartament, który Clay kupił

Marie, był luksusowo wyposażony, miał wszystkie wygody, których
brakowało jej w młodości. On sam i jego siostry wychowywali się w
ciasnym mieszkanku, a Clay spał na nadmuchiwanym materacu w
pokoju, w którym jego matka szyła na maszynie.
Upiekłam ciasto drożdżowe - powiedziała Marie do Katriny. - Pamiętam,
jak bardzo je lubiłaś.
Dziękuję. Wszystko tutaj tak ładnie pachnie. – Rzu

ciła okiem na Claya, który podniósł jednego z malców i posadził go
sobie na biodrze.

Rodzina Katriny nigdy nie jadała w kuchni, nie kręciła się tam w

trakcie przygotowywania posiłków, nie wtykała nosa do garnków. Jej
matka ustalała lub aprobowała menu i na tym kończyła się jej
interwencja kulinarna. Tutaj każdy zakasywał rękawy, włącznie z
mężami.

Kiedy gości poproszono do stołu, Clay podał brzdąca Katrinie. Jenna,

matka dziecka, uśmiechnęła się tylko i wróciła do robienia sałatki.

Katrina delikatnie musnęła twarz dziecka. Chłopczyk potrząsnął

trzymaną w pulchnej łapce zabaweczką i ofiarował ją nowej cioci.

- Ojej, dziękuję - powiedziała, przyglądając się plastikowej łódeczce.
Zachwycony dzieciak uśmiechnął się od ucha do ucha i zaczął

podskakiwać radośnie na jej rękach. Miał na imię Danny i był
najwyraźniej tak samo zalotny jak jego seksowny wujek.

Clay usiadł do stołu, mrugnął do Katriny i wyłowił oliwkę z sałatki, za

co dostał klapsa od Jenny. Druga siostra Claya, apetycznie zaokrąglona
brunetka o imieniu Tiana, wzniosła oczy do nieba.

Przez cały obiad na kolanach Claya siedziała córeczka Tiany,

dwuletnia pyzata dziewczynka w różowym sweterku, i wyjadała plasterki
owoców z jego talerza.

- Co o tym sądzisz? - zapytał Clay Katrinę.
Domyśliła się, że chodzi mu o jedzenie - wieprzowe polędwiczki,

faszerowane małże i ryż przyprawiony kolendra.

- Wyśmienite.
- Wiesz, że mama pracuje teraz w sklepie z akcesoriami ślubnymi? -

zapytała Jenna.

- Nie miałam pojęcia.
- Sama uszyłam ślubne suknie dla obu moich córek - pochwaliła się

Marie i zerknęła na Claya. - A pewnego dnia doprowadzę do ołtarza
mojego jedynaka.

- Kogo? Mnie? - Clay dobrodusznie uśmiechnął się do szwagrów. -

Nie ma mowy. Nie jestem taki jak oni.

Marie, święcie przekonana, że jej syn będzie świetnym mężem i

ojcem, zbyła jego słowa machnięciem ręki.

Katrina, której na moment zabrakło powietrza, zwróciła się do Marie.

Postanowiła przyznać się do własnego niepowodzenia.

- Ja... ja byłam zaręczona, ale nic z tego nie wyszło.
- A teraz spotykasz się z moim synem - powiedziała ciepło Marie. -

Może spróbujesz go okiełznać i ucywilizować?

- Ujarzmić Claya? Katrina sięgnęła po szklankę z wodą, żeby ukryć

zakłopotanie. Jak widać, nie
dotarły do nich plotki. Nie wiedzą, że ich syn, brat i szwagier zdążył ją
już zdemoralizować.

Rozmowa zeszła na inny temat, a po kolacji przenieśli się do salonu na

deser i bezkofeinową kawę. Clay i Katrina starali się nie dotykać, nawet
nie trzymali się za ręce, ale Marie i tak traktowała ich jak parę, na swój
własny matczyny sposób.

Kiedy wieczór dobiegł końca, każdy po kolei uścisnął Katrinę, jakby

już była członkiem rodziny. Marie najdłużej trzymała ją w objęciach i na
odchodnym wręczyła paczuszkę z drożdżowym ciastem własnego
wyrobu.

Katrina nie wiadomo dlaczego posmutniała.

Clay odwiózł ją do domku gościnnego Beau-montów, więc zaprosiła

go do środka z nadzieją, że minie jej zły nastrój.

Włożyła ciasto do pojemnika na pieczywo i oparła się o kuchenny

kontuar. Francuskie okna wychodziły na pełen kwiatów ogród, który,
choć piękny i zadbany, pogłębiał jej samotność swoim bezruchem i
spokojem. Jakież to było odległe od ciepłego, pełnego serdecznych ludzi
domu Marie.

- Dobrze się czujesz? - zapytał Clay. Pokiwała głową bez przekonania.
- Świetnie.
- Oj, chyba nie. Wciąż nie możesz przeboleć Andrew? Czy o to

chodzić
- Nie wiem - odpowiedziała, spoglądając na ogród. - Chyba po prostu
chciałabym mieć to, co mają twoje siostry. Zawsze tego pragnęłam.
Clay zamilkł i wsunął ręce do kieszeni. Włosy spadały mu miękko na
czoło, rysy twarzy złagodniały. Katrina chętnie położyłaby mu rękę na
ramieniu, ale nie zdobyła się na odwagę, żeby go dotknąć. Nie teraz. Nie
tak.
- Na co miałabyś jutro ochotę? - spytał w końcu.

v

- Jutro? - podchwyciła radośnie.
- Moglibyśmy na przykład wybrać się do parku. Pokarmić ptaki i
poleniuchować.
Andrew nie przyszłoby coś równie prostego do głowy.

- Chętnie - powiedziała z uśmiechem.
- Więc spotkajmy się w parku koło jedenastej rano. - Przy fontannie. -
Wyjął ręce z kieszeni. - Uwielbiałem to miejsce, kiedy byłem dziecia-
kiem.
- Kiedy oboje byliśmy nastolatkami.
- Tak. - Musnął jej policzek przelotnym pocałunkiem, ale zaraz, się
cofnął. - Do zobaczenia jutro rano.
- Do zobaczenia. - Odprowadziła go do drzwi i przystanęła na progu,
ś

ledząc go wzrokiem. Nie mogła się już doczekać następnego dnia.

Clay usiadł na ławce w parku Forsyth i czekał na Kat. Spojrzał na
zegarek i stwierdził, że przyszedł za wcześnie. Jakoś bardzo mi zależy na
tym spotkaniu, pomyślał. Czy nie zanadto przywiązałem się do kobiety,
której serce należy do innego ?
Zapatrzył się w dobrze sobie znaną fontannę. Jak dawniej postać kobiety
w fałdzistych szatach wieńczyła dwuczłonową konstrukcję, mitologiczne
bóstwa morskie pluły wodą, a trzy łabędzie majestatycznie przesuwały
się po sadzawce.
Kiedy się odwrócił, ujrzał Kat. Ona także przyszła wcześniej.
Kiedy podchodziła, słońce połyskiwało na jej włosach. Chociaż
większość ławek koło fontanny była zajęta, natychmiast go dostrzegła.
Nie odrywali od siebie oczu.
Uwielbiał sposób, w jaki się poruszała. Stawiała długie i pełne gracji
kroki. Dżinsy i T-shirt jeszcze na nikim tak dobrze nie wyglądały.
Usiadła obok niego, a on zapragnął chwycić ją w ramiona, zatrzymać i
nigdy więcej nie wypuścić. Zamiast tego uśmiechnął się beztrosko.
- Kat - przywitał ją.
Założyła nogę na nogę i odwzajemniła uśmiech.
- Clay.
Podał jej chleb. Przez chwilę siedzieli w milczeniu,

rzucając na ziemię nieduże kawałki i obserwując dziobiące je ptaki.

- Więc to tutaj przychodziłeś, kiedy byłeś chłopcem.
- Z powodu fontanny. Zawsze wprawiała mnie w dobry nastrój.
- To znaczy?
- Czułem się tak, jakbym zanurzał się w nierzeczywistym świecie. -

Popatrzył na rzeźby. - Może to z powodu tych morskich stworów.

- Mój tata nazywa je trytonami. - Wyprostowała się, żeby lepiej się

przyjrzeć. - Według mitologii greckiej Tryton był synem Posejdona. Był
półczłowiekiem i pół rybą. Albo pół delfinem. Nie jestem do końca
pewna.

Clay nie znał greckiej mitologii, ale słyszał trochę o co bardziej

znanych bóstwach.

- Posejdon był władcą morza, prawda?
- Tak. Przemierzał morza na złotym rydwanie zaprzężonym w delfiny.
Pomyślał o swoim szklanym przycisku do papieru w kształcie delfina.
- A gdzie mieszkał?
- W złotym pałacu w pobliżu Atlantydy.
- Szczęściarz. - Clay zawsze uwielbiał wodę. Pływanie w oceanie

dawało mu poczucie wolności i mocy, było wręcz mistycznym
doznaniem z pogranicza innej rzeczywistości. - Mam nadzieję, że ta
charytatywna gala, na którą mnie zaprosiłaś, nie okaże się taka straszna.
Nie zaszkodzi ofiarować trochę pieniędzy na oceanarium.

Rzuciła ptakom garść pokruszonego chleba.
- Nie mogę się już doczekać. Mama kupiła mi sukienkę. Jest... -

Zachichotała. - Nie sądzę, żeby cię to zainteresowało.

- Dlaczego nie? - zawtórował jej śmiechem. - Całe moje dzieciństwo

upłynęło wśród fatałaszków. Przyzwyczaiłem się.

Odgarnęła włosy, które wchodziły jej do oczu. Rozpuściła je dzisiaj.

Pewnie nadal ukrywa ślady na szyi, pomyślał Clay.

- Zaskoczę cię - oznajmiła.
- Przepraszam, czym?
- Moją sukienką.
Nagle cała ta charytatywna szopa zaczęła mu się jawić jak bal

maturalny, na którym miał być partnerem Kat.

- Powiesz chociaż, jakiego jest koloru? - Musi przecież wiedzieć, jaki

bukiecik jej przynieść.

- Biała.
Clay przechylił głowę.
- Mama uszyła ci białą sukienkę na bożonarodzeniowy bal

kotylionowy, pamiętasz?

Bal debiutantek śmietanki towarzyskiej Savannah był jedną z

wytwornych imprez, w których Clay nigdy nie uczestniczył.
- Debiutantki zawsze ubierają się na biało, ale ta suknia nie będzie taka...
niewinna.
- To się rozumie samo przez się - odpowiedział, nie kryjąc uśmiechu.
Z ostentacyjnym oburzeniem dała mu kuksańca, przy okazji posypując
go okruszkami chleba. Otrzepał się, ujął w dłonie jej twarz i pocałował w
usta. Przy fontannie, pomyślał. Przy bóstwach strzegących mórz.
Katrina słodko jęknęła, a on pogłębił pocałunek, czując smak miętowego
cukierka, który właśnie ssała. Zagarnął go językiem i przeniósł do
swoich ust.
Szarpnęła się na znak protestu, ale nie pozwolił jej się ruszyć. Lubił
drażnić się z nią, robić coś, czego się nie spodziewała.
W końcu się rozdzielili.
- Tak nie można... - mruknęła. - W biały dzień?
Wzruszył ramionami, chociaż serce waliło mu jak młotem.

- To tylko pocałunek.
- Ale przez ciebie poczułam się oszołomiona. - Zatrzepotała rzęsami.
- Zbyt oszołomiona, żeby zjeść ze mną lunch? Chętnie bym coś
przekąsił. Może jakiegoś burgera ?
- Może być.
- Świetnie. - Ujął Katrinę za ramię i powęd-
rowali ocienionymi dróżkami. Odpowiadało im przebywanie w swoim
towarzystwie. Czuli się zarówno przyjaciółmi, jak i kochankami.

Poszli na lunch do pobliskiej restauracji. Kiedy już usiedli, Clay zdał

sobie sprawę, że cały czas obserwuje Kat. Wszystko go w niej
fascynowało. Sposób, w jaki sączyła cherry colę - połączenie likieru
migdałowego i rumu o aromacie wanilii z odrobiną coca-coli- jak
elegancko jadła upieczonego na grillu burgera. Jego talerz był cały
umazany przyprawami, które dodał do swojej bułki, za to na talerzu
Katriny taki bałagan byłby nie do pomyślenia.

- Jeszcze mnie nie ucywilizowałaś do końca... i nie poskromiłaś -

zauważył.

Podniosła na niego wzrok, a on od razu się zorientował, że wytrącił ją

z równowagi. Najwyraźniej nie była przygotowana, że Clay powróci do
wypowiedzianego w dobrej wierze życzenia swojej matki.

- A chcesz, żebym to zrobiła?

Pomyślał, że o niczym innym nie marzy.

- Nie - odpowiedział głośno. - Nie ma na świecie takiego mężczyzny,

który chciałby zostać poskromiony. Chyba że przykuje się go
kajdankami do łóżka.

Wytarła usta, pozostawiając ślad szminki na serwetce - śliczny,

różowokoralowy odcisk.
- Tobie tylko jedno w głowie.
- Wciąż o tobie fantazjuję. Zaczerwieniła się i sięgnęła po drinka, żeby
ochłonąć. Ależ ona ma temperament, pomyślał z uznaniem Clay, którego
uwagi nie umknęła jej reakcja.
- Nie powinniśmy rozmawiać w miejscu publicznym o takich sprawach. -
Zerknęła na kelnerkę obsługującą sąsiedni stolik.
- Może też nie powinniśmy całować się w parku? - Wzruszył ramionami.
- To zaproś mnie do siebie. - Wspaniale byłoby się z nią kochać w jej
łóżku, w gościnnym domku Beaumontów, w dziennym świetle
rozjaśniającym jej skórę.
Nie odpowiedziała od razu. Clay czekał, zniecierpliwiony, ale i ciekaw,
jaką podejmie decyzję. Ale mnie wzięło, myślał. Nie było dnia, żeby nie
pragnął jej dotykać, wszędzie, bez końca...
- Dobrze. To chodźmy - powiedziała w końcu, zarumieniona aż po
włosy.
Wyruszyli dwoma samochodami. Clay zatrzymał się przy aptece, żeby
uzupełnić zapas prezerwatyw, Kat pojechała przodem.

Chwilę potem Clay wjechał w aleję, prowadzącą do posiadłości rodziców
Katriny. Skręcił na podjazd, minął główną rezydencję i znalazł się na
obsadzonej drzewami drodze wiodącej do domku dla gości. I wte

dy zobaczył zaparkowanego przy luksusowym sedanie Kat ciemno-
granatowego mercedesa.

Kat stała na ganku ocienionym pnączami i kwiatami. Clayowi na

moment serce przestało bić, kiedy obok niej dostrzegł wysokiego,
eleganckiego mężczyznę.

Andrew Winston. Jej były narzeczony. Clay znał go ze zdjęć, które

widywał w kronikach towarzyskich miejscowych gazet.

Trzeba będzie spokojnie wypić piwo, które się nawarzyło, pomyślał...

albo dołożyć facetowi, jeśli zachowa się niezbyt grzecznie. Clay wy-
prostował ramiona i zamknął drzwi samochodu umyślnie głośno, by Kat i
Andrew usłyszeli. Oboje się odwrócili, a Clay na chwilę zastygł z
wrażenia.

Kat wyglądała tak bezbronnie, jak jeszcze nigdy. Jej widok sprawił mu

ból. Twarz Andrew o arystokratycznych rysach pozostawała nie-
wzruszona, drgał mu tylko mięsień szczęki.

Clay ruszył w ich stronę, a Kat nerwowo poprawiła włosy. Czy

próbowała ukryć ślady na szyić- Pewnie nie chciała, żeby jej dawny
kochanek je zauważył.

- Andrew wstąpił po drodze - oznajmiła.
- Widzę. - Mężczyźni zmierzyli się wzrokiem. Clay chętnie chwyciłby

tego napuszonego bubka za klapy i zrzucił ze schodków ganku, ale nie
zamierzał popisy

wać się swoimi proletariackimi manierami. Chyba że Andrew go
sprowokuje.

- Po co przyszedłeś? - zapytał wreszcie.
- Chciałem porozmawiać z Katriną.
- O czym?
- O gali wodniaków, skoro koniecznie musisz wiedzieć.
Były narzeczony Kat odwrócił się i lekko musnął jej dłoń. Clay

zacisnął zęby.

- Czy będziesz mi towarzyszyć na gali? zapytał Andrew głosem

słodkim jak ulepek. Wciąż mam dla nas bilety.

Wzięła głęboki oddech.
- Wybieram się z Clayem.
- Naprawdę ? - Jego wysokość łaskawie odwrócił się, przekrzywił

królewską głowę i spojrzał na rywala. - Zazdroszczę ci.

Proszę, proszę! Co za uprzejmość! A raczej co za obłuda. Koleś

przeliczył, ile straci, nie żeniąc się z Katriną Beaumont, i znów uderza w
lansady.

- Nic dziwnego, Winsten - syknął Clay.

Wargi Andrew ułożyły się w nieco sztuczny uśmiech.

- Może Katrina zarezerwuje dla mnie jeden taniec.
Taniec jako towarzyski pojedynek. To była mocna strona Winstona.
- Jestem pewien, że tak - odpowiedział Clay, starając się nie okazać, że

czuje się zagrożony.
- A zatem zobaczymy się wszyscy na gali.
- Andrew wygładził koszulę, poprawił mankiety. Wyglądał świeżo i
pogodnie nawet w tym
dusznym upale. Za to Clay zaczął się pocić.
Teraz żałował, że nie dokopał temu gogusiowi.
Kat stała sztywno wyprostowana jak zombi, a kiedy Andrew skłonił się
lekko i powiedział „do widzenia", Clay miał ochotę nią potrząsnąć, żeby
ożyła.
Kiedy Winston odjechał, zaległo kłopotliwe milczenie.
- Na mnie też czas - wykrztusił w końcu Clay. Nie mógłby zostać z
Katriną ani chwili dłużej, nie teraz.
- Rozumiem cię. - Zaplotła ręce na piersi.
- Przepraszam za to, co się stało.
- Ależ nic się nie stało. - Musnął palcem jej policzek. -Wiedziałem, że
Andrew będzie chciał cię odzyskać
Czuję się taka zakłopotana i rozdarta - powiedziała łamiącym się głosem.
Wiem. - Dotknął ustami jej warg. On też był zakłopotany, - Może
powinniśmy zrobić sobie małą przerwę przed galą. To tylko pięć dni.
Mam milion spraw do załatwienia w klubie.
- Więc nie zobaczę cię przed piątkiem?
- Nie. Ale na pewno będę ci towarzyszyć na gali
- Nie zapomnij o smokingu.
- Nie zapomnę. - Już go sobie kupił. - Trzymaj się... do naszego
spotkania.
- A potem mogę przestać się trzymać? - zapytała, sprawiając mu tym ból.
Clay uśmiechnął się tylko smutno. Zastanawiał się, kiedy Andrew
oświadczy się ponownie. Podejrzewał, że niedługo. Spochmurniał, a
kiedy Katrina wychyliła się, żeby go uścisnąć, przytrzymał ją odrobinę za
długo. Cóż, tęsknił za nią już teraz.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Wieczorem, w dniu, w którym odbywała się gala, Clay usiłował sobie
wmówić, że udział w balu charytatywnym to całkiem zwykła rzecz. Nie
należał do elity, ale miał mnóstwo pieniędzy, dość, żeby od nikogo nie
czuć się gorszym. Nie był tak wytworny j ak Andrew Winston i nie miał j
ego ogłady, ale umiał zachować się w towarzystwie. Od dziecka
obserwował grupę rówieśników Kat.
Więc dlaczego jest tak cholernie zdenerwowany ? Dlaczego czuje się tak,
jakby miał się kompletnie zbłaźnić?- Zapomnieć o manierach, które
opanował?
Gdy w domku dla gości rozbrzmiał dzwonek, Katrina otworzyła drzwi w
długiej, wąskiej sukni w odcieniu lodowatej bieli. Dekolt odsłaniał
rowek między piersiami, niegłęboko, tyle tylko, żeby pobudzić
wyobraźnię.
- No, no, ale kreacja. - Clay nie krył podziwu.
- Cieszę się, że ci się podoba. - Zakręciła się wkoło, prezentując całość, a
przy okazji ukazując gołe plecy. Wreszcie stanęła twarzą do niego i przez
chwilę nie odrywali od siebie wzroku. Clay wyciągnął rękę i dotknął
pasemka jej włosów. Gładko zaczesane z przodu, spadały na plecy w
artystycznym nieładzie.
Uśmiechnęła się do niego.
- Ty też wyglądasz świetnie.
- Dzięki. - Jego markowy smoking z ostro zakończonymi wyłogami był
szyty na miarę. -A to dla ciebie. -Wręczył jej bukiecik orchidei. - Moje
ulubione kwiaty. Powinny pasować do białej sukni.
- Jakie śliczne! Wiesz, że używam perfum o tym zapachu ?
- Wiem.
Jeszcze raz zapatrzyli się na siebie, jakby zastygli poza czasem. Kat
sprawiała wrażenie równie zdenerwowanej jak Clay. Ale przecież nie
widzieli się prawie od tygodnia. Nie dotykali się, nie całowali...
- Wejdź na chwilę. Muszę wziąć torebkę.
Najchętniej zostałby tu na cały wieczór. Przytulna atmosfera dworku,
zapach świec odpowiadały mu bardziej niż oficjalna gala.
Kat przypięła bukiecik do białej torebki, gdzie orchidee zajęły należne
im miejsce. Clay uznał, że wy

gląda jak pobudzona pocałunkiem królewna z bajki.

Bo naprawdę jest królewną, pomyślał. Katrina Beaumont wywodzi się

z arystokracji Południa. Nic dziwnego, że obiecała Andrew taniec.

Zajęli miejsca w porsche Claya, a on na próżno usiłował uwolnić się

od myśli o byłym narzeczonym Kat. Tego wieczoru musi być tylko jego.
Jego królewną, kochanką, która zdominowała wszystkie jego myśli.

- Czy twoi rodzice wybierają się na bal? - zapytał.
- Nie. Wyjechali z miasta na weekend, ale będą Anna-Mae i Jenny.
Clay wyjechał na ulicę.
- Czy Jenny wciąż rozpowszechnia plotki na nasz tematu
- Już nie musi. Sami dostarczyliśmy wystarczająco dużo powodów.
Zredukował biegi przed światłami stopu.
- Nie ulega wątpliwości, że wzbudziliśmy zainteresowanie Andrew.
- To więcej niż pewne.
Wjechali do centrum miasta, minęli kilka skrzyżowań i zatrzymali się

przed pamiętającym dawne czasy hotelem nad rzeką Savannah. Ściana
sali balowej była cała przeszklona, widok na port zapierał dech. Duże
wrażenie robiła dekoracja, zaprojektowana specjalnie na bal.
Ś

wiatła w kolorze morskiej wody i kaskady zmarszczonych w drobne

fale tkanin sprawiały wrażenie, jakby się było na dnie morza.
Aby zebrać jak najwięcej pieniędzy, przy bufetach sprzedawano
artystycznie ułożone potrawy, głównie owoce morza. Po sali kręcili się
kelnerzy, serwujący gratisowe kieliszki szampana.
Wmieszali się w tłum. Clay czuł obserwujące ich oczy, więc
ostentacyjnie objął Kat w pasie. Jeszcze nie natknął się na Andrew, ale
przeczuwał, że były narzeczony zaaranżuje sobie królewskie wejście.
Kat odmówiła szampana, decydując się na napój gazowany. Clay
zamówił dla siebie szkocką z wodą.
W pewnym momencie przedarła się do nich Anna-Mae. Clay odprężył
się nieco, kiedy przyjaciółka Kat szczerze się do niego uśmiechnęła.
- Czy tu nie jest cudowniej - Pokazała na salę. - Wszyscy wyglądamy jak
syreny.
- Albo jak bóstwa morskie - dodał Clay.
- Albo trytony - szepnęła mu do ucha Kat.
- W każdym razie wy wyglądacie po prostu wspaniale - oznajmiła Anna-
Mae, sącząc szampana. - Przysiądźcie się do nas. Tam jest mój chłopak. -
Wskazała na mężczyznę o takim samym popielatoblond kolorze włosów
jak jej. - Prawda, że odjazdowy?
- Wspaniały - odrzekł Clay, mrugając porozumiewawczo do Anny-Mae.
Zaprowadziła ich do swojego partnera, który okazał się całkiem
niegłupim, zabawnym i bezpretensjonalnym facetem, pomimo swoich
arystokratycznych genów.
Po kwadransie Clay i Kat przeszli do bufetu. Nałożyli sobie na talerze
krokiety z łososia, solę nadziewaną krabami, kanapki z kawiorem i wró-
cili do stolika, by w miłym towarzystwie delektować się morskimi

smakołykami.
Clay zawsze sobie cenił dobrą kuchnię, a teraz z przyjemnością patrzył, z
jakim apetytem Kat pochłania przekąski. Podniosła wzrok i uśmiechnęła
się do niego.
Jedzenie jest takie erotyczne, prawda? - rozmarzyła się Anna-Mae, która
zauważyła wymianę spojrzeń Katriny i Claya. - My też powinniśmy
sobie zafundować namiętny romans - zwróciła się do swojego
towarzysza.
- Sądziłem, że już go mamy - odpowiedział oburzonym głosem młody
człowiek, rozśmieszając towarzystwo.
Clay poprosił Kat do tańca. Dołączyli do kołyszących się w rytmie
muzyki par. Gdyby to był klub „Steam", Clay nie wahałby się ani chwili i
pocałował Kat. Tutaj jednak musiał się powstrzymać.
- Dobrze się bawisz? - zapytała Katrina.
Kiwnął z aprobatą głową, lecz kiedy zerknął w stronę drzwi, zobaczył, że
pojawił się w nich Andrew. Jenny i jej partner trzymali się kilka kroków
za nim.
Resztę wieczoru diabli wzięli. Już wkrótce Andrew upomniał się o swój
taniec, a Clay mógł się im tylko przyglądać zza stołu, mając za całe
towarzystwo Jenny, która trajkotała mu prosto w ucho.
Zawsze tworzyli wspaniałą parę - zaćwierkała.
Nie powiedziałbym. - Musiał jednak przyznać, że Katrina i Andrew
naprawdę wyglądają jak stworzeni dla siebie. Zauważył, że są idealnie
zgrani. Tańczyli z gracją i płynnie. Cóż, robili to od dziecka, skoro całe
ż

ycie uczestniczyli w rozmaitych balach. Widząc, że Katrina i Andrew

nie spuszczają z siebie wzroku, Clay wypił do dna swojego drinka.
Andrew pochylił się do Katriny i coś jej szeptał. Pewnie jakieś bardzo
osobiste wyznanie. Po chwili odpowiedziała mu, najpewniej urywanym,
zdławionym głosem.
Clay uznał, że przyszedł czas, by pozwolić jej odejść, by zakończyć ich
romans. Była jego fantazją, chłopięcym marzeniem, które się spełniło,
lecz które nie mogło trwać.
- Andrew wie, że popełnił błąd - powiedziała
Jenny. - Nie powinien był zrywać zaręczyn.
Clay nie podjął tematu. Teraz, kiedy orkiestra przestała grać, Andrew
pocałował Katrinę w rękę, dziękując za taniec. Clay nigdy nie pocałował
jej w rękę. Obsypywał ją pocałunkami od stóp do głów, ale nigdy nie
przyszedł mu do głowy tak romantyczny gest.
Teraz tego żałował. śeby choć raz umiał zachować się tak rycersko.
Choć przez jedną noc...
Andrew poszedł do baru, a Katrina wróciła do stolika. Clay wstał, żeby
podać jej krzesło.
- Wyjdźmy na zewnątrz. Chciałabym zaczerpnąć świeżego powietrza -
poprosiła.

- Oczywiście. - Przeszklone drzwi wyprowadziły ich na taras.
Podeszli do balustrady i popatrzyli na rzekę. Światło księżyca odbijało
się od wody i znikało raz po raz.
Katrina bawiła się nerwowo bukiecikiem przy torebce.
- Andrew chce, żebyśmy się zaczęli znów spotykać - wyznała.
Clay przybrał obojętną minę.
- A co ty o tym sądzisz?
- Sama nie wiem. - Podniosła oczy na Claya. - Naprawdę nie wiem.
- Nadal jesteś rozdarta ?
- Tak.
Wyciągnęła rękę, żeby go dotknąć, ale się cofnął.

Nie zniósłby żadnej rywalizacji, wiedząc, że jest na przegranej pozycji.
Nie zamierzał też występować w charakterze balsamu na jej rany.

- Uważam, że powinnaś dać szansę Andrew.
- Sugerujesz, że powinnam się z nim pogodzić? Skończyć z tobąć-
- Było nam dobrze razem, Kat. -Wsunął ręce do kieszeni; ot, wolny,

niezależny właściciel modnego klubu. - Ale to był tylko seks.

- Tylko seks? - W jej głosie był ból i jakaś bezbronność. - Sądziłam, że

byliśmy też przyjaciółmi.

- Byliśmy... Jesteśmy. - Poczuł dziwny ucisk w piersi. Czy to serce?-

Wyraźnie brakowało mu powietrza. - Ale Andrew był twoim narzeczo-
nym. Ze mną miałaś romans, którym chciałaś wzbudzić jego zazdrość.
Ale zawsze chodziło ci o niego, prawda-

- Nieprawda. - Zamyśliła się, wodząc palcem po płatkach orchidei. -

W każdym razie nie cała prawda. Spałam z tobą, bo mnie pociągasz. Bo
przy tobie czuję się...

- Namiętna? - poddał jej. - Trochę rozpustna? - Obserwował rzekę,

czekając, aż blask księżyca znów się pojawi. - Oboje wiedzieliśmy, że to
gra. Oboje wiedzieliśmy, że się skończy.

- Więc to tak ma być ? - Drżał jej głos. - Już po wszystkimi
Clay odwrócił się i spojrzał Kat w oczy.

- Tak. Już jest po wszystkim. - Tyle że nigdy nie zapomni tego czasu,
który spędzili razem, nie zapomni jej desperacji i odwagi, dzięki którym
została jego kochanką.

We wtorek wieczorem Katrina z trudem zaplatała warkocz. Sztywne
palce nie poruszały się tak sprawnie jak zawsze. Spojrzała na matkę,
która siedziała za nią na brzegu łóżka.
- Jesz dzisiaj kolację z Andrew? - zapytała Delilah.
- Tak. - Gdy ponownie odwróciła się do lustra, zauważyła, że z
niewyspania ma sińce pod oczami. Nieustannie myślała o Clayu, wciąż

zastanawiała się, gdzie jest i co robi.
Jak długo zamierzasz tu mieszkać? - Dyskretnym ruchem ręki Delilah
wskazała wnętrze domku dla gości.
- Nie wiem. Czy to ważne?
Delilah wstała i stanęła za Katriną.
- Daj. Pomogę ci. - Ujęła palcami warkocz i wprawnie go zaplotła. -Wróć
do domu. Z nami będzie ci raźniej.
Katrina wzruszyła ramionami.
- Czuję się taka... pusta w środku.
- Andrew pomoże ci dojść do siebie po tym skandalu.
- Kiedy ja tęsknię za Clayem, mamo. Wiem, że nie powinnam, ale nic na
to nie poradzę.
- Zobaczysz, że po spotkaniu z Andrew poczujesz się lepiej.
- Tak uważasz? - Spojrzała w lustro, w którym napotkała wzrok matki. -
Kochałaś tatusia, kiedy brałaś z nim ślub?
- Oczywiście. Nie wyszłabym za mężczyznę, którego nie kocham. -
Delilah wyrównała warkocz i położyła dłonie na ramionach Katriny.
- Wątpisz w swoje uczucie do Andrew?
- Clay powiedział, że powinnam dać Andrew szansę.
- No i właśnie to robisz. - Dalilah zawahała się. - Chcę, żebyś była
szczęśliwa, Katrino. Może Clay życzy ci tego samego.
Kiedy przybył Andrew, Katrina była gotowa. Ubrała się w
fioletoworóżową sukienkę, pantofle na niskich obcasach i sznur pereł.
Idealny wizerunek przyszłej, miłej i solidnej spadkobierczyni fortuny. A
u jej boku spokojny i stateczny Andrew. Nic dodać, nic ująć, pomyślała.
Kiedy wsiedli do samochodu, Andrew, zamiast włączyć silnik, odwrócił
się i przyjrzał badawczo Katrinie. Milczenie stawało się coraz bardziej
kłopotliwe. Jakby się od siebie odzwyczaili.
- Chcę cię odzyskać - odezwał się wreszcie.
- Chcę, żebyśmy zrozumieli nasze problemy i pozbyli się ich.
- Dlaczego? Dlaczego właśnie teraz?
- Bo wydałaś mi się inna, kiedy byłaś z nim.
I chciałbym, żebyś taka była ze mną.
Spojrzała przez okno. Nagle domek dla gości wydał jej się tajemniczym
dworkiem, jak widziana w krzywym zwierciadle dekoracja z dziecinnej
bajki. Ot, miejsce, w którym znikają starzejące się debiutantki, by już
nigdy stamtąd nie wyjść.
- Czy teraz też tak wyglądam?
- Nie.
- Więc może mogę być taka tylko przy nim. Chyba rzucił na mnie czar. -
Odwróciła się od okna. -Miałeś rację, że ze mną zerwałeś. I miałeś rację,
mówiąc, że między nami nie ma chemii.
Niezdecydowanym ruchem dotknął jej policzka.
- Możemy spróbować to zmienić.

- Tak uważasz? - Patrząc w oczy Andrew, ujrzała ich przeszłość i stojącą
pod znakiem zapytania przyszłość. - A jeśli się nie uda? Jeśli dalej nie
będę nic czułaś
- Czy był lepszy w łóżku ode mnie? - odezwało się męskie ego Andrew.
Skubnęła brzeg sukienki. Wolałaby uniknąć takich porównań.
- Nie chodzi oto, kto jest lepszy - powiedziała wreszcie. Wyprostowała
się na fotelu i wzięła głęboki oddech. - Clay dał mi to, czego mi
brakowało. Myślę, że gdzieś w głębi ducha zawsze go pragnęłam. śe
zaw

sze nosiłam go w sobie.

Andrew był wyraźnie spięty, ale zachowywał spokój. Patrzył tylko na

Katrinę, jakby próbował przeniknąć wzrokiem dzielący ich mur, zro-
zumieć to, co usłyszał.

- Zakochałaś się w nim? Z wzajemnością ?

Katrina zastygła, tylko jej serce zaczęło moc niej bić. Miłości Nie sięgała
myślami tak daleko. Nie dopuszczała do siebie tego słowa.

- Sama nie wiem. Chciałabym...
- Co byś chciałaś
Pragnęłabym móc być z nim. Jeszcze tylko ten jeden raz.
- Więc spotkajcie się i zakończ tę sprawę.

Zaskoczona sugestią i szczerością byłego na
rzeczonego, nie spuszczała z niego wzroku.

- A potem? Co mam zrobić potem ? Wrócić

do ciebie? Spróbować jeszcze raz?

Andrew nie odpowiedział. Decyzja nie należała do niego.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Clay krążył po mieszkaniu, nie mogąc się na niczym skoncentrować.
Miał przeczucie, że wkrótce coś się stanie, coś, co jeszcze bardziej
skomplikuje mu życie.
Poszedł do kuchni i skrzywił się na widok niepozmywanych naczyń.
Denerwowało go, że nie potrafi przestać myśleć o Kat, że odkąd
pozwolił jej odejść, wciąż zaprząta jego umysł.
Kiedy zadzwoniła komórka, wyczuł, że oto nadchodzi kłopot, którego się

spodziewa. Ale postanowił stawić temu czoło.
Otworzył komórkę i nacisnął klawisz.
- Halo.
- Clay? Tu Joe.
- Słucham. - Czekał, co ma mu do powiedzenia jego goryl. Za chwilę
zamykano klub, ale dzisiaj wieczorem Clay nie pojawił się w lokalu.
- Jest tu Katrina Beaumont i chce się z tobą
widzieć.
Zaklął pod nosem. Powinien ją odprawić... ale wiedząc, że Kat jest pod
tym samym dachem, nagle za nią zatęsknił.
- Możesz ją wprowadzić na górę?
- Tak, sir. Już ruszamy.
Czekał na nich przy frontowych drzwiach. Zastanawiał się, co też
wstąpiło w Katrinę, że postanowiła tu przyjść. Może ma ochotę jeszcze
mnie trochę podręczyć, pomyślał.
W końcu usłyszał kroki w korytarzu, a po chwili zobaczył Joego i Kat.
Ze wszystkich pracowników tylko bramkarz miał klucz do mieszkania
Claya. Mężczyźni porozumieli się wzrokiem. Joe skinął głową i
przekazał opiekę nad Kat Clayowi.
Przesunęła sznur pereł, które miała na szyi. Wyglądała aż do bólu
poprawnie.
- Miałam zjeść w mieście kolację z Andrew - odezwała się pierwsza.
- I zamiast tego przyszłaś tutaj ?
- Chciałam się z tobą zobaczyć. Andrew zgodził się ze mną, że
powinnam. - Zerknęła Clayowi przez ramię, jakby czuła się skrępowana
wycelowanymi w nią kamerami.
- Wejdziesz do środka?
- Tak. Dzięki.
- Poszła za nim, a Clay zastanawiał się, czy ma jej zaproponować jakiś
zimny napój. Wieczór był parny, więc na pewno jest spragniona. Drzwi
na taras były otwarte, ale przed wilgotnym upałem nie było ucieczki.
- Napijesz się czegoś? - Wszedł do kuchni,
wrzucił trochę lodu do szklanki i zaczął nalewać
colę, kiedy Katrina weszła za nim i stanęła koło
kontuaru.
Wzięła od niego napój i piła zachłannie, zostawiając ślady szminki na
szkle.
- Co ty tu robisz, Kat ?
- Już ci powiedziałam. Chciałam się z tobą zobaczyć.
- Po co?
- Bo tęskniłam za tobą.
On też za nią tęsknił. Do bólu.
- Dlaczego Andrew zgodził się, żebyś tu przyszła?
Katrina wypiła jeszcze łyk.

- Powiedziałam mu, że chcę spędzić z tobą jeszcze jedną noc.
- Jeszcze jedną noc?
- Tak - wyrzuciła z siebie pospiesznie. - Andrew zapytał - dodała po
krótkiej przerwie - czy się w tobie zakochałam. I czy ty mnie kochasz.
Ale to przecież...
- Niemożliwe - dokończył Clay.
- Właśnie... Jedna noc wystarczy.
- Oczywiście, że wystarczy. Nam obojgu. - Odruchowo wyciągnął do niej
ręce, a kiedy położyła głowę na jego ramieniu, poczuł, że cała drży.
Przyciągnął ją do siebie, wdychając jej zapach. - Czasami wyczuwam
twoje perfumy, nawet gdy cię tu nie ma.
Popatrzyła na niego uważnie.
- Ale teraz jestem.
Dotknął jej warkocza. Jaka jest piękna, pomyślał.
- Byłaś tak uczesana za pierwszym razem.
- Tak, kiedy wypiłam za dużo wina. To było przed wiekami.
- Następnym razem też miałaś warkocz.
- Kiedy cię uwiodłam w pokoju ze środkami czystości?
Przytaknął skinieniem głowy. Modlił się, żeby ta jedna noc przyniosła
rozwiązanie.
- Nigdy mnie nie rozczarowałaś.
Kiedy szybko się rozebrali i znaleźli w łóżku, słowa okazały się
zbyteczne. Odnaleźli się natychmiast, jakby nigdy się nie rozstawali.
Pieścili się i całowali do utraty tchu, jakby chcieli pochłonąć się
nawzajem.
- Cieszę się, że tu jesteś - wyszeptał Clay, doprowadzając ją do kolejnego
orgazmu.
- Ja też - jęknęła na wpół przytomna, jeszcze bardziej wzmagając jego
uczucia.
Wciąż nienasyceni, kochali się tego ostatniego wieczoru wiele razy. I
chyba mogliby się tak kochać wiecznie.
Katrina obudziła się wtulona w ramiona Claya. Położyła dłoń na jego
piersi, a on poruszył się przez sen.
Zwlekała chwilę, patrząc na niego z zachwytem. Walczyła z
pragnieniem, by tu zostać, by zatrzymać mężczyznę, który do niej nie
należał. W końcu wysunęła się z łóżka, pozbierała swoje rzeczy i jeszcze
raz spojrzała na Claya, który w tym momencie otworzył oczy.
- Dokąd się wybierasz?-
- Wezmę prysznic. A potem pojadę do domu.
- Pójdę pod prysznic z tobą. - Z poważną miną usiadł na łóżku. Był
zafrasowany, jakby jakaś myśl nie dawała mu spokoju.
Weszli do łazienki i zamknęli drzwi. Clay odkręcił kran, a kiedy stanęli
w kabinie, przyciągnął Kat do siebie i pocałował ją. Mocno. Desperacko.
Kat odwzajemniła pocałunek. Woda spływała na ich nagie ciała,

pieszcząc skórę. Clay nie tracił czasu na grę miłosną. Przyparł Katrinę do
kafelków i wyczuł, że ona pragnie go z równą mocą, jak on jej.
Kiedy wymówiła jego imię i wpiła mu paznokcie w ramiona, uniósł jej
biodra i posadził na sobie.
Kochali się dziko, całowali, gryźli i jęczeli. Bez zabezpieczenia, bez
czułych słówek. Zatracili się w strumieniu gorącej i parującej wody.
Clay szorstko ugniatał jej ciało, znaczył je paznokciami. Kat nie
pozostawała dłużna. Chwilami drapała go aż do krwi. Nie zwracał na to
uwagi, jakby nie czuł bólu. Zależało mu tylko na mocnym,
nieprzerwanym rytmie niekontrolowanego seksu. Kat poznała to po
dzikim wyrazie jego oczu.
Czy takim go zapamięta? Czy taki obraz będzie ją prześladował co noc?
Przeraziła się, bo zrozumiała, że będzie za nim tęsknić przez resztę życia.
Przygwoździł ją do ściany, jakby go wreszcie zabolało. Podrapała go jak
kotka, jak tygrysica niszcząca swojego samca.
Nie zwalniał, ponaglał ją coraz mocniejszymi pchnięciami. Zwarli się
oczami, a woda zalewała ich twarze, aż osiągnęli szczyt. Jednocześnie, w
tej samej, graniczącej z szaleństwem, chwili. Ciało Katriny przeniknęła
potężna fala, odbierając jej resztę siły. Wstrząsały nią spazmy, podczas
gdy Clay z nieokiełznaną mocą wypełniał ją sobą. A kiedy, ciężko
dysząc, uwolnił ją z ramion, omal nie straciła równowagi i zatoczyła się
na niego.
- Jeżeli zajdziesz w ciążę, ożenię się z tobą - wydyszał.
Katrina z wrażenia aż zamrugała. Nie spodziewałam się po nim takiej
deklaracji, pomyślała. Nie mogła wydobyć słowa. Niewidzącymi oczami
wpatrywała się w ślady, jakie jej paznokcie zostawiły na ramionach
Claya.
Kiedy wyszli z kabiny, Clay troskliwie zawinął ją w ręcznik.
- Słyszałaś, co powiedziałem ?
- Tak - wykrztusiła z trudem. - Mówiłeś to poważnieć
Clay cofnął się o krok.
- Oczywiście, że tak.
- Dziękuję. - Dziwne, że może być tak romantycznie i smutno zarazem,
pomyślała.
- Doceniam twoje... - Nie mogła wymyślić
właściwego słowa, więc zawiesiła głos.
- Zamierzasz wrócić do Andrew, Kat?
- Nie, jeśli zajdę z tobą w ciążę.
- A jeśli nie?
Nie wyobrażała sobie siebie u boku Andrew. Już nie. Nie po miłości z
Clayem.
- Nigdy do niego nie wrócę. Już go nie kocham. Może nigdy prawdziwie
go nie kochałam. - Ponieważ kocham Claya, pomyślała. Ponieważ w
głębi serca zawsze go kochałam.

- Zdaje się, że Andrew odgadł to przede mną.
Nie zareagował na jej słowa i oboje pogrążyli się w milczeniu. Jeżeli
Andrew nie stoi już na przeszkodzie, to znaczy, że mają wolny wybór:
mogą być razem, z dzieckiem czy bez. Ale ani Katrina, ani Clay nie mieli
odwagi wypowiedzieć na głos swoich myśli.
- Przepraszam, że cię tak podrapałam - powiedziała, wkładając majteczki
i stanik. - Popatrz tylko, pokaleczyłam cię do krwi.
- Nie ma sprawy.
Podniosła z podłogi sukienkę, żałując, że nie przyszła w innej -
luźniejszej, mniej oficjalnej.
- Chyba już pójdę - powiedziała.
Odnalazła w kuchni torebkę.

- Gotowa? - zapytał Clay, zatrzymując się
na progu.
- Nie, pomyślała. Wcale nie jestem gotowa.
- Wyjdziesz ze mną?- zapytała.
- Muszę. Klub już jest zamknięty.
Kiedy wsiedli do windy, nie wcisnął guziczka, tylko spojrzał na Kat.
Miała łzy w oczach.
- Nie płacz, Kat.
- Nie płaczę. - Pociągnęła nosem, a Clay przysunął się bliżej. Wziął ją w
ramiona, a ona przywarła do niego z całej siły. Przypomniała sobie, jak
często dawał jej schronienie w swoich ramionach.
- Zostań ze mną - powiedział z ustami przy jej uchu.
Podniosła na niego oczy.
- Na jak długo?
- Na jak długo zechcesz.
- A jeśli zechcę zostać na zawsze?
Dotknął kosmyka jej włosów. Były wilgotne i potargane tak samo jak
jego.
- Czy to znaczy, że mnie kochasz? Pokiwała głową bez słowa.
- O Boże, Kat. Ja też. Ale to mnie przeraża. Kolana się pod nią ugięły.
Clay wyglądał tak poważnie i tak... bezradnie. Cudowny mężczyzna,
który właśnie obnażył swoją duszę.
- Dlaczego ?
- Z powodu Andrew. To on jest takim facetem, którego powinnaś
poślubić. To jego zaakceptowałaby twoja rodzina.
- Moja rodzina pragnie tylko mojego szczęścia. Kocham się w tobie od
czasu, kiedy byliśmy smarkaczami, wiesz?
- To tak jak ja, ale wówczas nie rozumiałem swoich uczuć.
- Byliśmy na to za młodzi.
- Starałem się zapomnieć o tobie, ale okazało się, że nasza przygoda to
nie tylko seks. Początkowo tak myślałem, ale nie miałem racji. - Za-

stanowił się przez chwilę. - Chcesz ze mną zamieszkać tutaj? Prowadzić
ze mną klub?- Znowu zamilkł i poszukał jej wzroku. - Może wyjdziesz
za mnie? - zapytał wreszcie.
- Może? - Serce Kat biło radośnie. Nabrała dużo powietrza w płuca,
rozkoszując się chwilą, czekając, aż świadomość dotrze do każdej
komórki jej ciała. Clayton Crawford ją kocha, chce, by została jego żoną.
-W tej sprawie nie ma prawa być żadnego „może". - Nie wyobrażała
sobie życia bez niego. Bez jego dotyku, bez jego głosu, bez jego
bezpiecznych ramion. - Wyjdę za ciebie, jasne... i to natychmiast.
- Przyszłaś tu, żeby się pożegnać na zawsze, a teraz mamy się pobrać.
Zabawne, co? - Uśmiechnął się szeroko. - Chyba rozum nam odebrało.
- Zgadzam się z tobą w zupełności. - Odwzajemniła uśmiech.

- Zostały niecałe dwa miesiące! - zawołała Delilah Beaumont, kartkując
swój notes. - Niecałe dwa miesiące na przygotowanie wesela!
- Są niecierpliwi. - Marie wyraziła opinię na temat przyszłych państwa
młodych. - Nie chcą czekać.
Clay zerknął na swoją mamę, a ona się uśmiechnęła. Obie rodziny
zebrały się w salonie Beaumontów przy mrożonej herbacie i przekąs-
kach.
- Potrzebny nam będzie jakiś organizator. O,
mam! - Delilah znalazła kartkę z numerem, którego szukała. - Urządzimy
największe i najwspanialsze wesele, jakiego Savannah jeszcze nie
widziało. Nawet gdybyśmy mieli harować dzień i noc!
Clay nie odezwał się słowem, rozsiadł się tylko wygodniej i obserwował
matkę Kat, tak strasznie przejętą zbliżającym się ślubem. Było mu
wszystko jedno, jak będzie wyglądała ta ceremonia, najważniejsze, że
ż

enił się z kobietą, którą kocha.

Kat siedziała obok Marie ze stertą żurnali na kolanach. Szukały
pomysłów na ślubną suknię, którą matka Claya miała zaprojektować i
uszyć.
- Wesele może odbyć się tutaj. – Delilah wskazała ręką na drzwi
prowadzące do zadbanego ogrodu. - O zmierzchu, z lampionami pływa-
jącymi wśród lilii wodnych. Prawda, że tak będzie wytworniej
I romantycznie - dopowiedziała Marie. Kat podniosła oczy znad żurnala.
- Przecież nie mamy lilii wodnych, mamo.
- To je sprowadzimy. Wzniesiemy też romantyczną świątynkę albo
kamienną pergolę. Coś o wiele bardziej oryginalnego niż zwykła altana.
Jeśli będzie trzeba, przeprojektujemy cały ogród. - Delilah klasnęła w
dłonie. - A co powiecie na greckie posągi?
- Pod warunkiem, że jeden z nich będzie przedstawiał Trytona - żywo
zareagowała Kat.
- Cudowny pomysł. - Delilah sięgnęła po kanapeczkę z ogórkiem. - To
syn Posejdona, prawda?- Zrobiła przerwę, żeby przeżuć kanapkę. - Może

powinniśmy też zamówić posąg Posejdona. Co o tym sądzisz, Claytonie?
- Świetny pomysł. - Spojrzał na Kat i od razu serce zaczęło mu bić
szybciej. Była śliczna jak obrazek.
- Mnie się to wszystko podoba - odezwał się ojciec Kat, którego nikt nie
pytał o zdanie.
William był spokojnym człowiekiem, dobrodusznym i ogólnie
szanowanym. Clay ogromnie go polubił i miał nadzieję, że z wzajem-
nością.
- Zadzwonię zaraz do projektanta zieleni. - Delilah promieniała. Planując
ś

lub córki, była wreszcie w swoim żywiole. Podobnie jak matka Claya,

która nie mogła się doczekać, kiedy jej syn stanie przed ołtarzem.
Clay wziął za rękę swoją narzeczoną i poprowadził ją do ogrodu.
Wędrowali trawnikiem pośród orgii kwiatów, podziwiając widok na
ocean. Naprawdę wymarzone miejsce na uroczystość weselną!
- Mama jeszcze nawet nie zaczęła myśleć o samym przyjęciu. Trzeba
ustalić menu, zamówić tort, przygotować...
- To nie ma znaczenia. - Ujął w dłonie twarz Kat i pocałował ją. -
Najważniejsze, że jesteśmy razem.
- Kocham cię, Claytonie Crawfordzie - wyszeptała, obejmując go za
szyję.
- A ja ciebie, Kat. - Wszystkie unoszące się w powietrzu zapachy
wymieszały się z sobą, tworząc cudowną wonną harmonię. - Jesteś dla
mnie wszystkim.
Znów się pocałowali, a potem oderwali od siebie, żeby jeszcze raz
popatrzeć na ocean, na połyskującą w oddali błękitnozieloną toń.
- Czy wiesz, że nie jesteśmy jedyną parą, która poznała się w klubie? -
odezwał się po chwili Clay.
- Tak?
Sophia i Nick też się tam zeszli i odtąd są razem, podobnie jak Kelly i
Mike.
- Nie mam zielonego pojęcia, o kim mówisz.
- Sophia była moją asystentką, a Nick agentem specjalnych służb
antynarkotykowych, który zachwycił Sophię. Teraz odnawiają parowiec i
zamierzają urządzić w nim kasyno.
- Czyli że on już nie jest gliną.
- Nie. Ani ona moją asystentką. - Clay uśmiechnął się, nie odrywając
wzroku od rozpromienionych błękitnych oczu Kat i jej opalonej twarzy. -
Myślę, że teraz ty zostaniesz moją prawą rękę.
- Z radością. - Przylgnęła do ramienia Claya. - A kim są Kelly i Mike?
Kelly jest kelnerką w „Steamie", Mike zaś służy w elitarnej jednostce sił
specjalnych amerykańskiej marynarki. Nazywają go Wściekłym Psem.
- Bo jest taki szalony ?
Clay zaśmiał się.
- Nie, chociaż oszalał na punkcie Kelly. Zaproszę ich na wesele. A także

Sophię i Nicka.
- Chcę, żebyś poznała moich przyjaciół. - Odgarnął włosy z czoła Kat. -
To będzie piękne wesele. Najlepszy dzień w naszym życiu.
- Każdy dzień będzie najlepszym dniem w naszym życiu. - Zerwała
goździk i włożyła go Clayowi do kieszonki koszuli.
- Czuję się jak w niebie - wyszeptał, gdy znaleźli się w długim tunelu
kwitnących róż.
- To tak jak ja. - Wzięła mężczyznę swoich marzeń za rękę i
poprowadziła go w głąb ogrodu, do miejsca, które najbardziej lubiła.
Idealny kącik dla zakochanych, pomyślał Clay. Dla dwojga ludzi, którzy
mieli spędzić wieczność w Savannah, z jego gorącymi popołudniami, i
nastrojowymi wieczorami, przyglądając się zabawom swoich dzieci,
urodzonych w tym parnym, południowym mieście, które zawsze będzie
ich domem.