Vivian Arend

Dziecko sztormu

Vivian Arend - Namiętność z głębin Pacyfiku 1 - Dziecko sztormu

Tłumaczenie: sshakes

2 |

S t r o n a

Rozdział 1

Jego brak seksualnego zainteresowania mógłby być uznany za kłopotliwy, gdyby nie

był tak zabawny.

Złote promienie słoneczne oświetlające prawie nagie ciała tańczących wokół ognia

sprawiały, że połowicznie stawały one w cieniu. Biodra skręcały się w powolnych ruchach,
torsy błyszczały. Światła odbijające się od ciepłej skóry i twardych mięśni pobudzały coś w
głębi duszy. Matthew Jentry leżąc na piachu podpierając się na jednym łokciu, przyjmując
honory pożegnania odprawianego mu przez dane plemię.

Dwa tygodnie spędzone w tej osadzie dały mu możliwość zapoznania się z wrodzoną

zmysłowością Ludzi Morza. Martwił się brakiem medycznej opieki dla plemienia, które było
dość oddalone od głównych miast, takich jak Vancouver czy Victoria.

Przywódczyni osady miała jednak inny cel.

Mężczyzna przyglądał się jej przez ogniste pierścienie, dostrzegając delikatne

rozbawienie malujące się na kobiecej twarzy. Gdy kolejna młoda tancerka podeszła bliżej do
Matthewa, pochyliwszy się, aby dać mu pełen wgląd na jedną z jej najobfitszych zalet,
mężczyzna zapragnął się roześmiać.

Tak, wiedział, że tradycją było dzielenie przyjemności z lokalną ludnością. Wiedział, że

to dla nich zaszczyt móc wykazać się najlepszą obsługą, szczególnie dogodzenie takiej osobie
jak on, osobie magika i nowoczesnego uzdrowiciela.

Ale on chciał czegoś więcej. Nie ważne jak bardzo kuszące dostawał propozycje,

zamierzał skończyć to tak jak sobie zaplanował. Samotnie. Dopóki nie odnajdzie tej jednej
jedynej, która będzie jego dopełnieniem i sprawi, że jego prawdziwa misja zostanie spełniona,
nie miał zamiaru wskoczyć do łóżka z żadną chętną laleczką. Po sześciu suchych miesiącach,
wciąż nie potrzebował seksu.

Taniec został zakończony i mężczyzna wiwatował wraz z otaczającymi go starszymi z

plemienia, mężczyźni poklepywali go po ramionach, gdy przechodzili obok kierując się w
stronę grilla oraz pojemników wypełnionych słodkimi jabłkami, stojących przy brzegu,
schładzanych przez fale. Mama Tanis szybko podbiegła do niego nim zniknął w tłumie.

Jak na tak dużą kobietę poruszała się nieprawdopodobnie szybko.

- Podobał ci się taniec? - Patrzyła wprost na jego twarz, jej oczy przepełniała dziwna

mądrość. Była już dość stara, szczerze mówiąc już dawno przekroczyła wszelkie
statystyki tamtejszych posterunków.

- Owszem. Dziękuję za to pożegnanie, niedługo muszę udać się do kolejnej wioski.

Miło mi było cię poznać. - Ukłonił jej się z szacunkiem.

Vivian Arend - Namiętność z głębin Pacyfiku 1 - Dziecko sztormu

Tłumaczenie: sshakes

3 |

S t r o n a

Kobieta poruszyła palcem przed jego twarzą. - Już to mówiłeś, chyba jednak musisz

podążyć własną ścieżką, a nie drogą Mamy T. Dlaczego obracasz się w towarzystwie
starszych mężczyzn, w których żyłach nie płynie już ni kropla życia? Ich można zabawiać
ciekawymi opowiadaniami babuni. Powinieneś przebywać wśród młodych, śmiejąc się, żyjąc
i kochając.

- Mamo T…
- Och nie, przebywając tu unikałeś wszelkiego rodzaju rozrywki. Pracowałeś od świtu

do nocy, a nawet teraz, gdy już odjeżdżasz, zastanawiasz się, w jaki sposób
wymigać się od zabawy.

Mężczyzna uniósł brew. - Może jestem już za stary, brak mi witalności, aby zaszczycić

swym towarzystwem młodsze pokolenia.

Kobieta wybuchła śmiechem. - Brak witalności? Jedyną twą winą jest zbytnia

przezorność, przyjacielu. Nie będę ci robić więcej wymówek. Ta noc jest dla ciebie,
wykorzystasz ją, jak zechcesz. - Pochyliła się w przód, jej oczy zatonęły w jego. - Ale
powiem ci jeszcze jedno. Czasami to, czego szukamy jest bliżej niż się nam wydaje i
znajdziemy to, jeśli przestaniemy się rozglądać.

Poczuł dreszcze na skutek jej słów. Przepowiednia? Wróżba? Nie mógł tego wiedzieć.

Ludzie Morza posiadali wiele magicznych umiejętności. Ponownie się ukłonił, chwytając za
kobiecą dłoń i wyciskając na jej skórze delikatny pocałunek. Jego ruch wydarł chichot z jej
ust.

- Jesteś złym chłopcem, bo droczysz się z Mamą T.

Mężczyzna mrugnął do niej, na co kobieta zareagowała kiwnięciem głowy i

uśmiechem.

Matt wycofał się, już był gotów, aby dołączyć do mężczyzn, gdy coś mu się

przypomniało. Cholera, prawie bym zapomniał. - Jestem ci winien przeprosiny. Poprosiłaś,
abym zbadał jednego z twoich ludzi. Nie stawiła się na żadne spotkanie i... Próbowałem
skontaktować się z chorym w inny sposób, ale powiedziano mi, że wyjechał poza osadę. Jakaś
wycieczka uczniów szkoły średniej, w celu zbadania fauny i flory, czy coś takiego. Opatrzę
ją, gdy następnym razem się tu zjawię.

Usta przywódczyni zacisnęły się w jedną linię. - Powinnam wiedzieć. Mówiła, że nie

potrzebuje pomocy szamana. - Kobieta westchnęła. - Jak powiedziałeś, to poczeka. Powiem
jej co, o tym sądzę, gdy się z nią spotkam. To ja nakazałam jej się z tobą zobaczyć.

Matthew został tą wiadomością zaszokowany. - Rzadko się słyszy, aby młodsi

kwestionowali wyższość rad starszych. Jakże więc mogła zignorować twoje polecenie? Z
jakim problemem się boryka, że aż zlekceważyła swojego przywódcę i się ze mną nie
spotkała?

Mama Tanis położyła ręce w biodrach. - Ta dziewczyna nie może się przemienić.

Wiemy, że w jej żyłach płynie krew zmiennokształtnych, ale nigdy nie widzieliśmy, żeby się
zmieniała.

Vivian Arend - Namiętność z głębin Pacyfiku 1 - Dziecko sztormu

Tłumaczenie: sshakes

4 |

S t r o n a

Mężczyzna ruszył w stronę plaży, wzrok Mamy T. palił jego plecy. A z jego ust

ponownie uciekł chichot. Świat akademicki, który wymienił na świat mistyczny, strasznie
kontrastował z tym, czego się nauczył. Jedne rzeczy, które raz wydawały się sprzeczne,
innym razem były rzeczywistością. Nie tylko zarazki i wirusy powodują choroby, robią to
także złe duchy i przekleństwa. Jego zadaniem, jako szamana, było pogodzenie tych dwóch
światów, nie ważne jak dziwne było to połączenie.

Niebo powoli ciemniało, mroczne pasma przecinały nieboskłon na horyzoncie tuż nad

powierzchnią wody. Matt ostrożnie stawiał stopy na pisaku, miło było nagą skórą czuć pod
sobą ziarniste ciepło. Zagadka sprezentowana mu przez Mamę krążyła w jego umyśle, jak
niebezpieczny nurt próbujący zwabić go na niewłaściwą ścieżkę. Zmienny, który nie może się
zmieniać... dla Ludzi Morza to było jakby nigdy nie nauczył się chodzić. Dopóki ich domem
nie było zarówno morze, jak i ziemia, osoba taka nie mogła czuć się dobrze w społeczeństwie.

Kierując się impulsem, zawrócił i ruszył wprost ku zgromadzeniu młodych ludzi

zebranych wokół ogniska. Może uda mu się wypatrzeć tę dziewczynę wśród przyjaciół,
zrozumieć istotę jej problemu, nie niepokojąc jej. Chociaż nawet nie mógł sobie wyobrazić,
jak bardzo bała się spotkania z szamanem. Brzdęki gitary stawały się coraz głośniejsze,
mężczyzna dostrzegł jakąś parę grzejącą się przy ogniu.

Spojrzał na kółeczko kilka metrów dalej, grupę matek obserwującą czujnym okiem z

leżaków swoje pociechy. Dzieci bawiły się w zawiłą grę, która wymagała zmianę pozycji i
ukrycie błyszczącej powłoki uchowca. Pośród gromadki klęczała kobieta, śmiejąc się
odrzuciła głowę w tył, jej blond włosy rozsypały się na ramionach.

Ciało Matta stężało. W tym jej swobodnym ruchu było coś, co bardziej prowokowało,

niż jawne zaloty tancerki. Obserwował kobietę czując coraz większy ból w pachwinie, w
chwili, gdy nieznajoma dołączyła do zewnętrznego kółka, gra dalej była prowadzona wokół
dzieci.

Ciemne oczy, jasna karnacja. Musi być przyjezdną. Nigdy wcześniej nie widział

jasnowłosej dziewczyny w klanie orki, a Mama T. z pewnością powiedziałaby mu o takiej
anomalii. Stałaby się jednym z osadników, na którym przeprowadzał doświadczenia podczas
ostatnich dwóch tygodni. Cieszył się, że nie musiał poddać jej testom, ponieważ całe jego
ciało rozgrzewało się na sam widok kobiety, a jego pożądanie osiągało poziom krytyczny.

Musiał ją poznać.

Nastąpił ponowny wybuch śmiechu, gdy mężczyzna wszedł do koła. Dzieciaki powitały

nowego gracza. Nie ważne, gdzie się udał, śmiech dziecka sprawiał, że jego serce śpiewało
najgłośniej, mężczyzna tęsknił za chwilą, gdy będzie miał własne pociechy. Będzie je
wychowywał, patrzył jak dorastają, a potem zakładają własne rodziny. Przysięgał sobie, że
kiedyś tak będzie, nie ważne, jaka tradycja panowała wśród szamanów.

Wymienił kilka uścisków, przyjął dziecięce pocałunki i pomachał przyjacielsko do

matek, które czujne mu się przyglądały. Kilka z nich się zaczerwieniło, jednak większość
wyglądała na zadowolone, że ich pociechy przyciągnęły jego uwagę. Powoli okazał
zainteresowanie także jej. Smakując tę chwilę, przedłużając ją, dopóki nie spotkały się ich
spojrzenia.

Vivian Arend - Namiętność z głębin Pacyfiku 1 - Dziecko sztormu

Tłumaczenie: sshakes

5 |

S t r o n a

Odwróciła swoje ciemne oczy, jej kremowy policzek kontrastował z ciemną barwą rzęs.

Jego wzrok przyciągnęły jej pełne usta, dolna warga lśniła w miejscu, gdzie sekundę
wcześniej był jej język. Mężczyzna cal po calu oglądał jej piersi, nawet nie próbował kryć się
z tym jak bardzo podobają mu się jej krągłe kształty.

- Chcesz zagrać? - Malutkie dłonie pociągnęły go na piasek. Mężczyzna wdzięcznie

osunął się na kolana.

Złośliwy uśmieszek wykrzywił kobiece wargi, gdy przyglądała się sylwetce mężczyzny.

- Znasz zasady tej gry?

Uklęknął w środku koła i pokiwał głową. Zaskoczenie odmalowało się na jej twarzy,

nim zasłonił twarz rękoma i zaczął odliczanie. Dookoła niego, małe ciałka poruszały się w
kółko odśpiewując pieśń, powtarzaną z pokolenia na pokolenie. Gdy się zatrzymały,
uwidocznił się kolejny kontrast pomiędzy ludzkimi dziećmi, a dziećmi Ludzi Morza.

Zapanowała zupełna cisza.

Mężczyzna opuścił dłonie i zamrugał kilka razy powiekami, przyzwyczajając się do

słabego światła ognia. Dzieci cały czas milczały stojąc bez ruchu, ich twarze były pozbawione
wyrazu. Matt obserwował je bardzo uważnie nim ruszył ku pierwszej parze. Dzieci odwróciły
wzrok, uśmiechając się lekko. Mężczyzna powoli przejechał palcem po ich ramionach,
łaskocząc. Nie poruszyły się.

Usłyszał donośny śmiech tuż za sobą i jak na komendę się obrócił. Winowajczyni zbyt

późno się uspokoiła. Matt na kolanach podpełznął do niej, warcząc jak wściekła bestia. Reszta
roześmiała się serdecznie, gdy przyglądali się tej scenie.

O słodki Boże, jego tajemnicza kobieta usiadła za dziećmi.

Mężczyzna zamarł na chwilę, gdy rzuciła mu oskarżycielskie spojrzenie. Pogłaskawszy

małą dziewczynkę po ramieniu ruszył w kierunku swojej zdobyczy. Blondynka siedziała bez
ruchu, światło księżyca sprawiło, że jej włosy wydawały się być świecącą latarnią. Szaman
nie spieszył się, całymi dłońmi przesuwał po jej delikatnym ciele, a nie samymi opuszkami
jak to robił w przypadku dzieci. Poczucie skóry przy skórze sprawiło, że zaschło mu w
ustach, jego ciało stwardniało jeszcze bardziej z pożądania.

To była dziecięca zabawa, a on tak nieładnie się nakręcał. Na świecie nie było

sprawiedliwości.

Dziecko siedzące na jej kolanach zmieniło pozycie i popukało go w ramię. Palce

mężczyzny przesunęły się na pierś kobiety, niewiasta zassała powietrze. Szaman chciał
zignorować fakt, że jej brodawki stwardniały, jednak nie mógł oderwać wzroku od kobiecych
piersi jakby były one jego nowym celem.

Gdzie, do cholery, się ona ukrywała przez te dwa tygodnie? Teraz wszystkie jego plany,

co do pozostania w celibacie, odeszły wraz ze wczorajszym odpływem. Jeśli w magicznym
świecie była jakakolwiek sprawiedliwość, przeznaczone było być im razem. Nawet jeśli
miałaby to być jedna noc.

Vivian Arend - Namiętność z głębin Pacyfiku 1 - Dziecko sztormu

Tłumaczenie: sshakes

6 |

S t r o n a

Rozdział 2

Laurin przeklinała swoje libido za tak oczywiste ukazanie się gościowi. Przecież

zazwyczaj się tak nie zachowywała. Nie robiła takich rzeczy. Może i byłaby gotowa
zaspokoić potrzebę ciała, ale oczywiście nie z kimś, kogo nigdy wcześniej nie widziała.

I może gdyby powtarzała sobie to kłamstwo dostatecznie często, uwierzyłaby w nie. Nie

było nic zwyczajnego w tym, czego chciała od klęczącego przy niej ciemnego nieznajomego.
Jedynie dzieci z osady otaczające ich powstrzymywały ją przed pchnięciem go na piach i
wejściu na niego, aby ujeżdżać go w zapomnieniu.

Kiedy mężczyzna wyciągną ukrytą muszlę spod ramienia jej partnerki, okrzyki

zachwytu rozbrzmiały wokół nich. Malutka dziewczynka na czworakach przemieściła się do
przodu, zatrzymując się na chwilę, aby cmoknąć mężczyznę w policzek, po czym zajęła
miejsce pośrodku koła. Na chwilę okrzyki wzmogły się i Laurin została uwięziona pomiędzy
poczuciem strachu i fascynacji, gdy uświadomiła sobie, że nieznajomy już zajął swoje
miejsce w parze.

Z nią.

Zignorowała fakt, że jej cipka nagle zwilgotniała i przesunęła się lekko, aby zrobić mu

miejsce. Mężczyzna szybko ulokował się za nią, jego uda zacisnęły się na jej biodrach, łapiąc
ją w pułapkę. Przełożył rękę pod jej biustem, przycisnął tors do kobiecych pleców, tak, że
oddech uwiązł w jej piersi.

Twarde mięśnie były wszędzie. W jego rękach, jego udach, jego ciele. Ten prosty fakt,

że ich ciała się dotykały sprawiał, że dreszcze przebiegły w dół jej kręgosłupa, a gęsia skórka
pojawiła się na jej ciele.

Nieznajomy roześmiał się miękko. - Chłodno? - Szept połaskotał ją w ucho, gdy

mężczyzna przesunął ustami po małżowinie. Poczuła odrobinę wilgoci, gdy polizał jej ucho,
dreszcze wstrząsnęły jej ciałem od stup do głów. - Mogę cię ogrzać. Jeśli jesteś
zainteresowana…

Gra rozpoczęła się na nowo. Laurin była wdzięczna za tę chwilę rozproszenia. O

cholera, o cholera, o cholera. Musiała zadecydować, i to już. Czy miała zamiar odejść z tym
facetem, czy był tak rozkoszny jak obiecywał? Jutro rano wyruszy w podróż do kolejnej
wioski, podczas miesiąca badań. Facet z pewnością był zmiennym, który powrócił do osady,
po pewnym czasie niebytności.

Nigdy nie korzystała z seksualnych ofert zmiennych. Spędziwszy ostatnie dwa lata na

podróżach od wioski do wioski wzdłuż wybrzeża, wszyscy z plemienia wiedzieli, że naucza
dzieci, a poza tym raczej woli pozostawać samotnia. Nawet nadpobudliwe plemię zmiennych
wydr nie przekonało jej do nawiązania bliższych znajomości, mimo, iż ich perswazje były
bardzo kuszące.

Vivian Arend - Namiętność z głębin Pacyfiku 1 - Dziecko sztormu

Tłumaczenie: sshakes

7 |

S t r o n a

Była nieugięta, aż do teraz.

Mocny uścisk jego dłoni ostrzegł ją sekundę wcześniej, że mężczyzna zamierza się

przybliżyć. Oh Boże, jego erekcja wpasowała się między jej pośladki, gorąco paliło ją przez
materiał jego dżinsów i jej bawełnianą sukienkę. Mężczyzna lekko przesunął rękę tak, że jej
piersi ustawiły się na jego przedramieniu, jego dłoń objęła ją w tali. Wysunął kciuk i
delikatnie otarł go o jej ciało.

- Nazywam się Matt.

Motyla delikatność w jego słowach była pieszczotą dla jej ucha. Poruszyła się, z jej ust

wydobył się mimowolny pisk. Śmiech dzieci przywrócił jej uwagę ponownie do zabawy,
poszukiwacz był coraz bliżej znalezienia ukrytej muszli. Co prawda oni jej nie mieli, ale
Laurin nie chciała, aby ktokolwiek dowiedział się, co innego urosło między nimi. Zmusiła się
do uśmiechu, gdy mała dziewczynka szybko ich przeszukała. Matt przycisnął się do niej, jego
członek napierał na nią. W jakiś sposób wcisnął swoją dłoń pod jej rękę, tak, że udało mu się
wsunąć palce pod rękaw jej koszulki. Skóra dotykała skóry. Wstrzymała oddech, gdy potok
obrazów, w których ich ciała dotykały się całą powierzchnią, zalał jej umysł. Chciała z nim
być.

To była jej odpowiedź, nieprawdaż?

Może to będzie najlepsze wyjście. Jeśli odejdzie wcześnie rano, nie będzie czasu na

żadne osobiste poznawanie. Mogliby rozkoszować się tym, co wydawało sie być
nadzwyczajnym pociągiem fizycznym bez musu sprostania odpowiedziom na pytania
dotyczącej jej samej, tego skąd pochodzi i kim naprawdę jest.

Sex. Łatwe i proste. Mogła to zrobić. Prawda?

Ponownie pogłaskał ją kciukiem, a jej cipka mimowolnie zwilgotniała. Łatwe i proste?

Powątpiewała. Gorętszy niż Hades? Och tak.

Gra zakończyła się niespodziewanie, gdy matki dzieci klasnęły w dłonie, wołając swoje

pociechy do domu. Grupka młodocianych powstała, dzieci obdarowały się pożegnalnymi
uściskami, po czym poddały się ruchom migracyjnym. Na niebie ponad nimi błyszczało
mnóstwo gwiazd, fale oceanu pieszczotliwie okalały ląd. Laurin kiwnęła głową odpowiadając
na grzeczne ukłony posyłane w jej kierunku. Wiedziała, że rodziny doceniają jej wkład w
nauczaniu dzieci wszystkiego poczynając od alfabetu, na trygonometrii kończąc. Ludzie
Morza prowadzili bardzo odizolowany tryb życia, ale ich potomkowie wciąż musieli posiadać
pewne wiadomości na temat innego świata. Klan orki utworzył jedną z największych osad,
znajdującą się jedynie cztery godziny drogi od wyspy Vancouver. Ich populacja była na tyle
duża, że kobiecie mogło się udać przekonać ministerstwo edukacji, że wysłanie tu
pełnoetatowego nauczyciela byłoby korzystną inwestycją.

Delikatna pieszczota na jej ramieniu przypomniała jej, że tym razem, kiedy dzieci

odeszły, nie została sama.

- Już nie będziesz drżeć - szepnął, a ona szybko rozwiała jego wątpliwości. Teraz,

gdy już podjęła decyzję, nie było możliwości, aby nie skorzystała z okazji.

Vivian Arend - Namiętność z głębin Pacyfiku 1 - Dziecko sztormu

Tłumaczenie: sshakes

8 |

S t r o n a

Odwróciła ku niemu głowę, patrząc prosto w zaskakująco jasne, niebieskie oczy. Przy

jego ciemnych włosach i skórze, spodziewała się ujrzeć ciemne tęczówki, tak bardzo
rozpowszechnione wśród ludzi z klanu orki. Fascynacja wypełniła jego spojrzenie, gdy wlepił
oczy w jej usta. Instynktownie kobieta oblizała wargi, a wtedy nieznajomy zamruczał,
obejmując ją ramionami. Gdy już znalazła się w jego uścisku, coś w niej zmiękło, a pożądanie
zalało jej ciało.

- Ogrzej mnie - wyszeptała, unosząc dłonie, aby objąć jego twarz. Słodki pocałunek.

A potem kolejny. Umieściła delikatną pieszczotę na jego ustach, dopóki mężczyzna
nie przyciągnął jej bliżej i przejął kontrolę. Konsumował ją. Ucztował na niej.
Ustami zawędrował niżej, ssąc pulsujący punkt na zejściu się szyi z ramieniem.
Chwyciwszy jej tyłek w dłonie, docisnął ją mocno do swego ciała. Jej płeć dotknęła
jego erekcji, mężczyzna uniósł ją, ocierając o siebie ich ciała. Jej ostatnia trzeźwa
myśl mówiła o tym, że wciąż są na plaży, na widoku praktycznie całego klanu.

Mężczyzna zawarczał, dźwięk wydobył się z głębi jego gardła, zakołysał nią podnosząc

jej ciało i wchodząc w mrok, wciąż wielbiąc jej usta swoimi. Kobieta zamknęła oczy i ufnie
powierzyła mu siebie, pozwalając mu się zanieść, gdziekolwiek zapragnie. Na ślepo
akceptując cuda, jakie oferowały jego usta. Chodziło o coś więcej niż pocałunki. Pożądanie
iskrzące między nimi, a jedynym łączącym punktem były ich usta.

Nieznajomy zanurkował, dziewczyna otworzyła oczy i spostrzegła, że znajdują się w

namiocie. Gdy tylko została ułożona na materacu rozejrzała się wokoło. Pośrodku znajdowało
się kilka rzeczy osobistych. Obok wypróżnionego biurka stała mała walizka. Ona sama
mieszkała w podobnych warunkach, jej wszystkie rzeczy były już spakowane, w ramach
przygotowania przed porannym wyjazdem.

Przygotowanie. Cholera.

- Masz przy sobie prezerwatywy? - Umieściła dłonie na jego piersi, aby ich

rozdzielić, mimo tego jej place podkuliły się mimowolnie, aby pochwycić miękką
bawełnę jego koszuli.

Niewytłumaczalne emocje pojawiły się na twarzy Matta, nim pospieszył do walizki, aby

poszperać w jej najgłębszych zakamarkach. Usiadła chcąc go obserwować. Fakt, że nie miał
małego pakieciku w tylniej kieszeni spodni, jakby spodziewał się, że coś podobnego mu się
przydarzy, uspokajał ją. Przez chwilę naszły ją wątpliwości, jednak nim zdążyła zareagować,
mężczyzna odwrócił się ku niej z tryumfującym uśmiechem. Ich oczy się spotkały i już
wiedziała, że jest zgubiona.

Musiała go mieć.

Matt zapalił małą latarnię stojącą na biurku, przytłumione światło wypełniło namiot. W

przyćmionym świetle jego ciemna skóra wydawała się być nawet ciemniejsza, gdy ruszył on
ku łożu i uklęknął przed nią. Przez dłuższą chwilę patrzył jej prosto w oczy. Czysty błękit
jego tęczówek prześwietlał ją na wskroś jak promienie rentgenowskie. Każde pragnienie—a
teraz miała ich całkiem sporo—zostało obnażone przed nim. Musiała odwrócić wzrok.

Vivian Arend - Namiętność z głębin Pacyfiku 1 - Dziecko sztormu

Tłumaczenie: sshakes

9 |

S t r o n a

Jednak odważyła się obserwować go spod rzęs, kiedy zaczął rozpinać koszulę. Mięśnie

wykute z obsydianu zdobiły jego tors, nie myśląc wyciągnęła rękę, aby dotknąć twardego
sześciopaku. Hmm, delikatna skóra, solidna konstrukcja. Przesunęła się na przód, aby
przycisnąć dłonie do ciepła, które wręcz promieniowało z jego tułowia.

- Jak ci na imię, mój promieniu księżycowy? - Jego głos drażnił mroczną stronę jej

duszy, pobudzając potrzeby, których nigdy nie posiadała. Przełknęła ciężko, gdy
zrzucił koszulę i zaczął rozpinać jej suknię.

- Laurin.

Jego oczy były skupione na jej ciele, gdy rozsuwał bawełniany materiał na boki,

chłodna bryza oceanu załopotała wejściem do namiotu, owiewając jej skórę.

- Piękne imię. - Przejechał knykciami po krawędziach jej stanika, jej brodawki

stwardniały do granic bólu. - Laurin, dziękuję ci za dar dzielenia ze mną
przyjemności tej nocy.

Powietrze zadrżało wokół nich, gdy wzięła oddech. Zaczęło się coś magicznego, a ona

nie miała siły tego powstrzymać. Może zawsze działo się tak przy seksualnym zbliżeniu z
Człowiekiem Morza. Tego nie wiedziała.

Matt przysunął się ku niej, kochankowie spotkali się w połowie drogi. Gdy ich usta się

połączyły mężczyzna objął dłońmi jej odziane w biustonosz piersi. Jego smak, lekko słodki,
łaskotał jej kubki smakowe, gdy zaakceptowała wsuwający się do wnętrza jej ust język.
Przygryzając i liżąc, całowali się nieustępliwie, kiedy jego kciuki kreśliły koła wokół
wystających sutków. Kobieta chciała, aby to trwało wiecznie, delikatny ruch jego silnych ust
na jej. Mężczyzna dotknął drugą dłonią jej szyi, aby nadać jej głowie inny kąt, chcąc pogłębić
pocałunek. Laurin jęknęła, chcąc mieć go bliżej siebie. Chciała czuć jego smak, być
konsumowana przez jego ciepło. Przesunął językiem po jej zębach i po jej wardze,
odpowiedziała mu lekkim ssaniem.

Kiedy pozostawił jej usta i dotknął wargami jej okrytego koronką biustu, wydała ciche

westchnienie. Wygięła się pod nim w łuk, przysuwając się bliżej, póki jej uda nie uderzyły w
jego biodra. Jej rozgrzany wzgórek spoczywał na jego brzuchu, delikatne ocieranie sprawiało,
że jej łechtaczka pulsowała.

Cały świat opierał się na zmyśle dotyku. Gorąco wypływające z miejsca, w którym

spoczywały jego usta, uderzyło do jej łona. Przeniósł dłoń na jej udo, pogłaskał wnętrze jej
nogi, po czym objął ręką wzgórek.

- Och cholera, jesteś mokra. - Jego palce pieściły ją przez majteczki. Mocny

kontrolowany dotyk pobudzał ją i nęcił. Szerzej rozsunęła nogi i jęknęła w
proteście, gdy mężczyzna się odsunął. Bez słowa nieznajomy rozebrał ją z sukienki,
majtek i stanika, po czym umieścił ją na materacu wedle własnego upodobania. Sam
rozebrał się bardzo szybko i stanął przed kochanką. Podziw widoczny na jego
twarzy potwierdziło jego ciało z penisem wystającym z pachwiny. A skowyt uciekł
z jej ust, gdy wałczyła z pokusą posmakowania perłowego paciorka wypływającego
z główki sztywnego pala.

- Proszę… - Patrzyła na niego, niezdolna do zwerbalizowania jego potrzeby. Jej

gorączka wzmagała się, pragnęła, aby przestał patrzeć i przeszedł do działania.

Vivian Arend - Namiętność z głębin Pacyfiku 1 - Dziecko sztormu

Tłumaczenie: sshakes

10 |

S t r o n a

Jasna poświata jej piękna owinęła się wokół jej serca, równie mocno jak wokół jego

ciała. Kiedy Matt spojrzał na Laurin, rozłożoną jak jakaś egzotyczna uczta na jego łożu,
zaczął się zastanawiać, w którym momencie utracił kontrole nad sytuacją.

Magia wypełniająca namiot była o wiele potężniejsza od jakiejkolwiek, jaką

doświadczył. Seksualna przyjemność była porządnym katalizatorem dla umiejętności
szamana, ale czy powinna być aż tak intensywna? Nadmierna koncentracja namiętności
przerażała go. Sprawiła, że się zawahał i zaczął zastanawiać, czy powinni to kontynuować.
Usiadł przy niej i ostrożnie położył dłoń na jej piersi, rozczapierzył palce otwierając cię na
mistyczną stronę jej natury. Nie było to drobiazgowe badanie, jedynie powierzchniowe
poszukiwanie jej umiejętności.

Nic.

Nic nie dotarło do niego, poza obezwładniającym pożądaniem. Laurin jęknęła, cichy

odgłos z głębi gardła, mężczyzna stracił zainteresowanie rozwiązaniem zagadki, dlaczego
całe pomieszczenie pulsuje energią. Zaakceptował jej dar, teraz miał zamiar rozkoszować się
jej towarzystwem. Później poszukają odpowiedzi.

Okrył ją swoim nagim ciałem. Zassał powietrze na skutek słuszności tego posunięcia,

ciepło do ciepła, twardość do miękkości. Wargi przylgnęły do warg, gdy ponownie posiadł jej
usta. Miodowa słodycz, leżąc pod nim uległa, Laurin uniosła ręce chcąc pogłaskać go po
plecach samymi opuszkami. Rozsunęła nogi pozwalając mu przysunąć się bliżej. Jego erekcja
naparła na nią, mężczyzna otarł się o nią biodrami. Ruch ten sprawił, że jego członek
przesunął się po lokach okrywających kobiece łono, wilgoć wypływająca z jej cipki zwilżyła
jego penisa.

Nieznajomy wycałował ścieżkę w dół jej ciała, poświęcając dużą uwagę jej piersiom,

pieszcząc słodkie wypukłości, dopóki kobieta nie zaczęła krzyczeć. Szlak wytyczony przez
pocałunki przesunął się nieco dalej, mężczyzna zatrzymał się dopiero przy pępku.
Dziewczyna wydała cichy chichot, gdy zanurzył język w dołeczku, facet podniósł głowę i
podparł się na łokciu, aby obdarzyć ją uśmiechem.

- Uwielbiam odgłos twojego śmiechu.

Jej ciemne oczy spoczęły na nim. - Uwielbiam to, co ze mną robisz.

- Hmm. - Pocałował jej brzuch, całkiem skupiony na kobiecie. - Jakieś propozycje?

Odpowiedziała spojrzeniem. - Nie przestawaj - wyszeptała.

Zapach wydzielający się spomiędzy jej nóg kusił, mężczyzna nie mógł mu się dłużej

opierać. - Wedle twego życzenia, pani.

Spojrzał na blond loczki okrywające jej łono, cale były pozlepiane jej sokami. Wziął

głęboki wdech, aby wypełnić płuca i głowę jej zapachem, po czym opuścił głowę, aby
obdarzyć ją intymny pocałunkiem.

Vivian Arend - Namiętność z głębin Pacyfiku 1 - Dziecko sztormu

Tłumaczenie: sshakes

11 |

S t r o n a

Jak mógł porównywać jej smak do miodu? Nie, ona byłą o niebo słodsza. Jej smak

pozostawał na języku jak słodkie wino, rozkoszował się nim przy każdym łyku. Odsunął loki,
aby ujrzeć nagie, różowe ciałko, kreślił na nim lekkie koła językiem. Laurin zadrżała pod jego
ustami, otworzyła rozkosznie usta, gdy mężczyzna ją mył, spijając krem wypływający z jej
ciała. Ta ciecz, nawet teraz, przygotowywała jej cało na stosunek.

Wystający koralik jej łechtaczki napiął się, wysuwając do przodu. Mężczyzna wziął go

w usta, delikatnie ssąc. Dziewczyna krzyknęła, rozluźniając się pod nim, zaciskając palce na
jego włosach. Mężczyzna dmuchnął w jej kobiecość, wsuwając do wnętrza palce, chcąc
sprawdzić jej gotowość. Zalała go fala pożądania, zacisnęła się na nim tak mocno, że musiał
skoncentrować się na tym, aby nie dojść właśnie w tym momencie, jak niedoświadczony
nastolatek.

- Och cholera, Laurin. Po prostu… cholera.

Kobieta uniosła biodra, domagając się jego uwagi. Otrzymała ją, odpowiedział z głębi

serca. Drugi palec dołączył do pierwszego, pogładził przednią część jej pochwy posuwistymi
ruchami. Na zmianę lizał i ssał, dopóki jej ciało nie zareagowało jak fala dobijająca do
brzegu, rozbijająca się o skały i schładzająca się w chłodnym nocnym powietrzu. Laurin
wygięła się w łuk, rzucała głową z boku na bok, ciche okrzyki przyjemności wydobywały się
z jej ust.

Mężczyzna skoncentrował się na dotykaniu jej i pieszczeniu, tera delikatnie, co raz

bardziej miękko, dopóki nie ustały pierwsze drgawki. Kiedy ich spojrzenia się spotkały,
zauważył łzy w jej oczach i coś w jego sercu ścisnęło się. Matt podniósł się, aby ją
pocałować, ich ciała splotły się razem, gdy kobieta zacisnęła palce na jego włosach,
utrzymując ich usta złączone. Matt przetoczył ich ciała, uwielbiając czucie jej wagi na sobie.
Potem pochwycił w dłonie jej biodra, ściskając jędrne pośladki. Jego erekcja spoczęła
pomiędzy jej udami. Kiedy dziewczyna uniosła się, aby ucałować jego skroń, gorąca główka
jego kutasa wsunęła się do jej wnętrza.

Obydwoje zamarli.

Pilna potrzeba zanurzenia się w niej po same jądra zszokował go. Był facetem, który nie

zamierzał zostawiać za sobą dzieci, tak jak fala zostawia pianę. Powinien to przerwać i
pomyśleć o zabezpieczeniu. To nie miało sensu, ale nie miał siły się poruszyć. Zamrożony
użył całej swojej siły, aby pozostać nieruchomo i nie zanurzyć się w kobiecie po rękojeść.

Laurin była tą, która zdołał się opanować. Usiadła na jego brzuchu, pulsujące ciepło jej

wnętrza nakreśliło ślad na jego członku.

- Kondom. Och Boże, proszę, nie chcę przestawać, ale musisz…
- Mam go. - Odwrócił ich ponownie, układając ją płasko na materacu, posiadając usta

w delikatnym pocałunku, który zwiększał swoją intensywność z każdą sekundą.
Ścisnął jej piersi i uciskał, przygryzając jej czerwone usta, dopóki kobieta nie
odsunęła głowy. Uniósł się i przez chwilę, przerażający moment, ponownie
usadowił się na wejściu do jej zapraszającego pasażu. Ich oczy się spotkały i
przeklął

Vivian Arend - Namiętność z głębin Pacyfiku 1 - Dziecko sztormu

Tłumaczenie: sshakes

12 |

S t r o n a

- Pieprzyć to, tak bardzo cie pragnę. Tak jak teraz, skóra dotykająca skórę. - Poruszył

biodrami i jego członek zanurzył się głębiej. Zamknął oczy i zacisnął mocno zęby.
Och kurwa, musiał się powstrzymać, ale ta myśl go zabijała. Dlaczego wszystko
wewnątrz niego błagało, aby stało się to niezakłócone przez nic nienaturalnego?

- Proszę nie bez… nie mogę, po prostu nie mogę. - Ponownie to Laurin była tą, która

znalazła w sobie siłę, aby go powstrzymać. Wysunęła się spod niego, drżąc
przeraźliwie. Jego magia rozbłysła—mimo, że go zostawiła, wiedział, że pragnie
jego dotyku bez żadnych barier. Pragnęła go równie mocno, co on jej.

Nie—potrzebowała. To było poza pragnieniem. To było poza skalą pożądania i

przyjemności. Jakoś dzielenie tego doświadczenia z nią stało sie koniecznością, równie
potrzebną co oddychanie i wschód słońca o poranku. Szelest foli udało mu się usłyszeć mimo
zaburzeń słuchu. Bezmyślnie zmusił się do otwarcia pakiecik, mimo iż cała jego dusza
protestowała przeciwko próbom założenia prezerwatywy. Laurin przyszła mu z pomocą,
dotyk jej dłoni na jego pulsującym członku był jak pierwszy promień świtu wpadający przez
okno po srogiej, śnieżnej, zimowej nocy. Każda komórka jego ciała błagała o nią, więc jak
tylko kobiece dłonie nasunęły lateks na jego penisa ponownie pochwycił ją w objęcia.

Przetoczyli się razem, na wpół siedząc, na wpół leżąc, i w tej jednej chwili połączyli się.

Nabiła się na niego z opróżniającym duszę okrzykiem zachwytu. Ten dźwięk sprawił, że
ścisnęło mu sie krocze i wyostrzyły zmysły, dziesięciokrotnie odczuwał to, co dzielili. Jej
piersi ocierały się o jego tors, jej napięte brodawki drapały wrażliwą skórę, jej miękki
brzuszek napierał na jego, owinęła ramiona wokół męskiej szyi, przyciągając faceta do siebie.
Szybko nadziewała się na jego kutasa, wprowadzając go głęboko w jej zapraszające ciepło.
Mężczyzna całował ją bez opamiętania, usiłując bezsłownie przeprosić kobietę za utratę
kontroli, gdy tylko ponownie wyszedł na prowadzenie, chwytając za jej biodra i nieustannie ją
na siebie opuszczając. Słodki krem między nimi ułatwiał mu poruszanie się w jej ciasnej
pochwie. Ich języki plątały się i ocierały o siebie imitując ruch ich ciał.

Nagle nie było już niczego, poza wystrzałowymi fajerwerkami i lekkimi dreszczami

przepływającymi przez ich ciała. Pociągnął ją mocno na siebie ostatni raz, uginając biodra,
aby zbliżyć ich do siebie, gdy opanowała go pierwsza fala orgazmu. Jego jądra wypróżniły się
z nasienia, bycie w jej ramionach i jej ciele było tak dobre i tak właściwe, słowa go zawiodły.

Bez tchu czekał, aż drgawki ustaną lub przeistoczą się w coś słabszego w skale

Richtera. Wycisnął pocałunek na jej ramieniu, ciepło jej skóry sparzyło go jak rozognione
żelazo.

Gdy już w końcu mógł się ruszać i obydwoje zaczęli drżeć w chłodnym powietrzu,

rozchylił prześcieradła i delikatnie ułożył ją na materacu. Oczy Laurin pozostały zamknięte,
pozostałości łez zdobiły jej rzęsy. Pocałował ją lekko, po czym odsunął się, aby pozbyć się
prezerwatywy.

Gdy już uporał się z kawałkiem lateksu wrócił i owinął się wokół niej jak koc,

niezdolny fizycznie do zaprzestania odczuwania dotyku jej skóry nim nastanie świt.

Vivian Arend - Namiętność z głębin Pacyfiku 1 - Dziecko sztormu

Tłumaczenie: sshakes

13 |

S t r o n a

Rozdział 3

Było to w jakiś sposób wstrętne i strasznie banalne, ale jak tylko obudziła się przed

Mattem, jej pierwszą myślą była chęć jak najszybszego i najcichszego wymknięcia się na
przystań.

Wciąż, przez chwilę przyglądała się jego twarzy, przypominając sobie krągłości

masywnych mięśni jego ciała. Cokolwiek wydarzyło się ostatniej nocy, nie żałowała swoich
poczynań. Lub przynajmniej nie będzie, gdy uda jej się wydostać z namiotu bez zbudzenia
jego właściciela. Nie potrzebowała porannych komplikacji. Ostrożnie obróciwszy się na
drugą stronę, Laurin wyślizgnęła się spod jego muskularnego ramienia i wyszła z posłania. Jej
sukienka była przewieszona przez poręcz krzesła, kobieta w mgnieniu oka naciągnęła ją na
siebie przez głowę.

Następnie była już poza namiotem, wracała do swojego mieszkanka, mając nadzieję, że

nie natknie się na żadnego tubylca idącego na połów ryb. Nie potrzebowała drobiazgowej
rozmówki z kimkolwiek, w celu wyjaśnienia, dlaczego ma na sobie wczorajszy strój.

Świeża, morska bryza wypełniła jej nozdrza jak odświeżające powietrze po deszczu.

Pożegnania z tutejszą ludnością nie należały do łatwych, ale podróże w nowe miejsca zawsze
ją ekscytowały. Laurin zanurkowała do wnętrza własnego namiotu, aby się przebrać i
spakować. Ktoś już wyniósł jej główny bagaż, więc teraz mogła szybko przygotować się na
nadchodzącą wędrówkę. Przez chwilę zastanawiała się, kogo Mama T. zaangażowała w
podrzucenie jej w kolejne miejsce. W większości podróżowała na wolnych barkach lub
statkach zaopatrzeniowych. Okazyjnie trafiała na motorówki, jednak ekskluzywne środki
transportu należały do rzadkości. Tym razem powiedziano jej jedynie, że o dziewiątej rano
ma się stawić w porcie.

Czas, który jej pozostał spędziła na skalistym wybrzeżu z widokiem na okolice i ocean,

zastanawiając się, dlaczego smak Matta pozostał w jej ustach. Ostatnia noc pozytywnie ją
zaskoczyła, trochę przytłoczyła.

Przestraszyła na śmierć.

Była tak blisko uprawiania miłości bez zabezpieczeń. Jakby nie była sobą. Coś w

połączeniu jej samej z Mattem spowodowało, że straciła kontrolę, a namiętność wypełniająca
daną przestrzeń przekroczyła wszelkie normy. Chciałaby móc powtórnie wtulić się w jego
ramiona i poprosić o kolejną rundę. Magia, którą dzielili, była najniezwyklejszym
doświadczeniem seksualnym.

Vivian Arend - Namiętność z głębin Pacyfiku 1 - Dziecko sztormu

Tłumaczenie: sshakes

14 |

S t r o n a

Roześmiała się. Trzy lata ukrywała swoje pochodzenie, a teraz była gotowa zapomnieć

o tym przez błahy kaprys. Jedną z przyczyn, dla której opuściła góry i wyruszyła nad ocean,
była chęć ucieczki przed przeznaczeniem. Ludzie powietrza byli dobrzy. To ona nie chciała
skończyć u boku partnera, który myślałby, że to, iż się spotkali było jedynie realizacją jakiejś
mistycznej przepowiedni. Nie była gotowa na ustatkowanie się, więc zwiała przed
wszystkimi, którzy przymuszali ją do popełnienia największego błędu.

Jednak wciąż tęskniła za przemianą. Potrzeba ukrywania się wymuszała pozostawanie

w ludzkiej formie. Tak dawno temu ostatni raz unosiła się w powietrzu, a tak bardzo tęskniła
za unoszeniem się na skutek podmuchów wiatru, szybowaniem ponad chmurami. Niebo
ponad jej głową jaśniało, zabarwione świeżą czerwienią. Zbierało się na sztorm. Wyczuwała
to w powietrzu, elektryczne impulsy poruszały jej nozdrza. Podróż z tego miejsca nie będzie
idylliczna. Nagle zmienił się kierunek wiatru, teraz napływał prosto znad morza. Czas na
marzenia się skończył. Z kimkolwiek wybierała się na wycieczkę musiał się pospieszyć, aby
uciec przed niepogodą.

Wytarte deski doku skrzypiały pod nogami, gdy skierowała się w stronę czekających

łodzi. Zauważyła, że jeden z tutejszych mężczyzn załadował jej walizkę na jacht i odetchnęła
z ulgą, wiedząc już, iż nie będzie musiała męczyć się w jednej z łodzi zacumowanych przy
końcu portu, jednej z wiekowych barek, które w ślimaczym tempie poruszały się po morzu.

Laurin zagwizdała, gdy dokładnej przyjrzała się pobliskiemu statkowi. Jego pokład był

czysty, lśnił się w promieniach słońca odbijanych od wody. Był istnym dziełem sztuki —
wyposażona w pojedynczy maszt, aby umożliwić doświadczonemu żeglarzowi indywidualne
pływanie. Laurin zakładała, że stacjonarny silnik był schowany na czas tych dni, kiedy ocean
był gładki jak tafla szkła lub podczas takich dni jak ten, aby płynięcie na przekór pogodzie
było bezpieczne. Z przyjemnością dostrzegła przenośny kajak doczepiony do tylniej części
statku jej ukochanymi cedrowymi paskami, tuż za pojedynczym sterem, zabójczo czerwonym,
połyskującym w słońcu.

Ładna. Bardzo ładna.

Łódź przyciągała ją jak magnez, po chwili była przy niej, gładząc dłonią górną część

burty. Przykucnęła, aby móc odczytać litery wymalowane niżej.

Dziecko sztormu.

Wczołgała się na pokład, całkowicie zahipnotyzowana kunsztem sztuki. Były tam dwa

komfortowe siedzenia na otwartej rufie, która umożliwiała pasażerom patrzenie na wodę.
Przycisnęła nos do okna sterowni, aby obejrzeć ster. Twory przepięknej stolarki wypełniały
przestrzeń, wiśniowe tony rozświetlały ciepłem i pięknem, aż po każdy detal.

- Ekhem. - Mama Tanis stała na pokładzie, jej dłonie spoczywały na kobiecych

biodrach. Laurin wyprostowała się z zakłopotaniem. Wtargnięcie na czyjąś łódź,
niezależnie jak atrakcyjnej, było niezwykle niegrzeczne.

- Przepraszam, ja…
- Zauważyłam, że już wiesz, czym odpłyniesz.

Laurin uśmiechnęła się. - Och Mama T., dziękuję.

Vivian Arend - Namiętność z głębin Pacyfiku 1 - Dziecko sztormu

Tłumaczenie: sshakes

15 |

S t r o n a

Serdeczny śmiech wypłynął z gardła matrony, Laurin szybko dołączyła do niej, nagle

czując się cudownie żywa. Wiatr rozwiewał jej włosy, zasłaniając pole widzenia, odgarnęła je
związując gumką wydobytą z kieszeni.

Przywódczyni przestała się śmiać. Kiwnęła głową, jakby z pochwałą. - Jesteś wcześniej.

Laurin zeszła ze statku, wróciwszy po torbę podróżną, którą zostawiła na lądzie,

skłoniła się ostrożnie przed starszą kobietą. – Nie ma na co czekać. Za trzydzieści minut
nadejdzie pływ. Możemy wyjechać jak tylko właściciel będzie gotowy. - Mama Tanis uniosła
brew, jakby na coś czekając. Laurin wzdrygnęła się niepewnie. – Coś nie tak?

- Próbuję zrozumieć jak taka młoda, mądra kobieta, jak ty, może być aż tak uparta i

pozbawiona zdrowego rozsądku.

Laurin zmarszczyła brwi. Zmieszana rozejrzała się dookoła. - Co takiego zrobiłam?

- Wykazałaś się kompletnym brakiem ciekawości. Nawet nie zapytałaś się, kto będzie

pilotem na twoim okręcie.

Podróżna torba zawisła na jej ramieniu, Laurin przesunęła się, pozwalając mężczyźnie

wnieść jej walizkę na pokład. Kiwną grzecznie głową i ruszył na statek. - Jestem zachwycona
z jakichkolwiek poczynań, które dla mnie zrobisz.

Mama Tanis zacmokała donośnie. - Naprawdę? Wydawałaś się mieć pewne trudności z

dotrzymaniem terminu, który wcześniej ustaliłam.

Umówione spotkanie. Cholera, miała nadzieję, że odpłynie nim Mama T. odkryje, że

wymigała się od wyznaczonego jej badania - Wszystko w porządku. Doceniam to, że się o
mnie martwisz, ale naprawdę nic mi nie jest.

Wpatrywały się w siebie nawzajem. Tutejsi ludzie słuchali najstarszych z plemienia.

Laurin szybko wyprostowała plecy. Nie chciała poddać swej mistycznej naturze—
akceptowałą ją, tak, ale nie zamierzała pozwolić zwierzęcej naturze wyprzeć jej ludzką stronę.
Nie chciała, aby ktokolwiek poznał jej moce. Niepewnie ustawiła mur między nimi, nie
pozwalając przywódczyni klanu orki poznać choćby cień jej talentów.

- Odmawiasz? Jak możesz…? - Głos Mamy T był szeptem, zdenerwowanie nie

pozwoliło jej dokończyć wypowiedzi.

Laurin szybko odparła. - Jestem tylko gościem. Twój autorytet nie przymusi mnie do

wykonywania twoich poleceń, tak ja w przypadku tutejszych osadników. – Odrzuciła dumnie
głowę, przeklinając, że musiała ukazać trochę swoich własnych zdolności.

Miękkie cmoknięcie wydostało się z ust starszej kobiety. – Więc za bardzo się boisz.

Powiem to jeszcze raz, czasem to, czego potrzebujesz jest bliżej niż myślisz.

Rozbrzmiał delikatny śmiech, który ciało Laurin natychmiast rozpoznało. Dramatycznie

przeszukała oczami pokład, próbując zlokalizować mężczyznę, gdy zalała ją fala dreszczy.

Vivian Arend - Namiętność z głębin Pacyfiku 1 - Dziecko sztormu

Tłumaczenie: sshakes

16 |

S t r o n a

Jego głos dochodzi dokładnie zza niej. - Mama T., wciąż chcesz mi robić wymówki?

Nie potrzebuję słów krytyki, tylko mojego pasażera.

Laurin obróciła się w chwili, gdy Matt wychylił się ze sterowni, jego jasnoniebieskie

oczy wyrażały zaskoczenie, kiedy przyglądał jej się od stóp do głów..

***

Po trzech godzinach rejsu Laurin wyczuła nadchodzący sztorm nie tylko na łodzi.

Rozmawiali trochę, oboje zajęci rozmyślaniem. Statek wdzięcznie mijał niebezpieczne ławice
i mierzeje. Matt koncentrował swoją uwagę na sterze, kiedy studiował ekran radaru
skanującego i mapę, rozpostarta przed nim. W miarę upływu czasu fale stały się większe,
niebo przysłoniły ciemne i gęste chmury zwiastując burzę. Żywioł rozpryskiwał się o dziób
łodzi, mocząc pokład.

Laurin podeszłą do drzwi i położyła palce na szybie. Zimna woda zdobiąca kropelkami

szybę nie była w stanie schłodzić jej rozgrzanego ciała. Coś wewnątrz niej tęskniło za
wolnością, pragnąc dać się porwać dzikim wiatrom. Pragnęła za pomocą skrzydeł i pazurów
wznieść się ponad sztorm i odnaleźć tam spokój. Potrzeba przemienienia się była nagląca,
kobieta zużyła wszystkie swoje siły, aby jej nie ulec. Przemiana nie była teraz możliwa.
Musiała z tym walczyć.

Przestała studiować szare niebo, aby przyjrzeć się profilowi Matta. Był równie

olśniewający teraz, w świetle dnia, co ostatniej nocy. Och Boże, ostatnia noc. Jej skóra
napięła sie, piersi uniosły. Sterownia była zbyt mała by pomieścić ich oboje oraz jej
wspomnienia dotyczące ich splecionych ciał.

Matt chrząknął. – To może zabrzmieć dziwnie, ale… możesz przestać? Nie potrafię się

skoncentrować, kiedy ty… - Szarpnął sterem, kawałek skały otarł się o prawą burtę, co
zabrzmiało złowrogo. Statek kołysał się niebezpiecznie na falach, wpływając w przesmyk.

Ocierając się o skały. To ona chciał otrzeć się o niego. Tym razem bez żadnych limitów

czasowych. Żadnego strachu o bycie nakrytym. Jedynie czas na badanie jego ciała,
podziwianie jego prężnych muskuł i pozwalanie mu na…

Silnik zaniechał pracy, przykuwając jej uwagę. Nagle mężczyzna złapał jej rękę I

przemówił wprost do jej twarzy. - Laurin! Wystarczy. Proszę. Udaj się pod główny pokład,
albo do galery, po prostu pozwól mi nawigować w tym całym bałaganie, zanim napytamy
sobie prawdziwej biedy. Niedługo nadejdzie sztorm i muszę znaleźć bezpieczną przystań.

Wyleciała jak przestraszony ptaszek.

Kiedy mężczyzna znalazł się poza zasięgiem jej wzroku, jej nagła potrzeba osłabła.

Jednak chęć dotknięcia go pozostała, ale przynajmniej znów miała swoje myśli dla siebie.
Motor ponownie został uruchomiony, wydając znajome buczenie. Wstawiła wodę na kawę,
unieruchomiła go mając na uwadze kołyszący ruch statku. Robienie czegoś zwyczajnego w
samym środku chaosu było tym teczko potrzebowała. Laurin wzięła głęboki wdech.

Co się z nią działo? Od spotkania go na łodzi, pierwotna potrzeba, aby zanurzyć się w

nim, urosła do niebotycznych proporcji.

Vivian Arend - Namiętność z głębin Pacyfiku 1 - Dziecko sztormu

Tłumaczenie: sshakes

17 |

S t r o n a

Wchodząc na pokład nie wydała choćby pisku sprzeciwu. Nie zdradziła się nawet

rumieńcem, że już go poznała, kiedy Mama T. jej go przedstawiła.

Krzywy uśmiech zagościł na jej twarzy, kiedy przeglądała szafki w kuchni, aby znaleźć

niezbędne rzeczy. Ożywczy zapach kawy uderzył w jej nozdrza, poprawiając jej lekko
nastrój. Nie wiedziała, kim on jest i o to przede wszystkim chodziło. W jakiś sposób
komiczne było to, że jej jednonocna przygoda zdarzyła się z jedynym mężczyzną, który nie
zostawał w wiosce.

Szaman. Wybrała cholernego szamana na swoją pierwszą seksualną przygodę z Ludźmi

Morza. Prychnęła kpiąco. Jeśli musisz coś spieprzyć, zrób to porządnie. Był najlepszym
kandydatem do odkrycia jej sekretów. Chociaż pozwolenie mu na odkrywanie rzeczy, które
ukrywała, mogło przysporzyć jej sporo frajdy. Potrzebowali przynajmniej kilka rund w łóżku,
a może nawet…

Poderwała się. Co się, do cholery, wyprawiało z jej hormonami?

Laurin lubiła seks. Ale nie w stylu “potrzebujesz go, to weź”, jak to było w przypadku

kawy czy ciemnej czekolady. Ale kiedy jej spojrzenie padło na Matthewa Jentreja, stała się
jak gołąb naprowadzający się wprost na grzędę. Wyobraziła sobie ich złączone dłonie,
prowadzące ich w niebezpieczne zakątki. Lepiej było wyobrazić sobie jego dłonie na jej ciele,
gładzące jej brzuch, aby objąć piersi, jego ciemna skóra kontrastująca z jej jasną. Jego kciuki
okalające brodawki, kiedy uciskałby pulsujące piersi w dłoniach.

Laurin oparła się o kuchenną szafkę I zamknęła oczy. Boże, prawie to czuła, mrowiąca

sensacja spływająca z jej twardych guziczków wprost między nogi. Objęła swe piersi, chcąc
powstrzymać drżenie. Odczucia były tak cudowne, że zsunęła dłoń w dół, po brzuchu,
wsuwając ją pod elastyczny pasek od szortów i dociskając do pulsującej łechtaczki. Pożądanie
osaczyło ją, jak chmura szczyt góry. Była zbyt bezsilna, żeby to powstrzymać.

Przekleństwa rozbrzmiały wprost z pokładu, co nagle uświadomiło jej, że dogadza sobie

w miejscu, do którego Matt może wpaść w każdej chwili. Rumieniec objął jej policzki.
Szybko pospieszyła, żeby wyłączyć śpiewający czajnik. Serce dudniło jej w gardle, a dłonie
trzęsły się, kiedy zalewała sobie kawę. Oparła czoło o zimne szkło, małego okrągłego okna,
próbując się uspokoić. W między czasie kawa się zaparzyła, a kobieta sięgnęła po nią bardziej
zestresowana niż czysto napalona. Dodała dodatkową łyżeczkę cukru do podróżnego kubka,
mając nadzieję, że dodatkowe kalorie pomogą jej uporać sie ze stresem.

Patrzyła ze zgrozą na drugi kubek. Nie miała pojęcia, jaką mężczyzna lubi kawę, ale

była zbyt zalękniona, aby wejść z powrotem na górę i go zapytać. To wymagało spojrzenia na
jego twarz. Przemówienia do niego.

Cholera, spieprzyła.

Odgłos silnika ustał, kobieta w panice spojrzała na drzwi, jej dłonie prewencyjnie

zacisnęły się na kubku, który dzierżyła przed sobą jak tarczę. Słyszała ciężkie kroki oraz
odgłos oraz głośny plusk. Potem drzwi otworzyły się gładko, a jego obute w sandały stopy
pojawiły się na stopniach. Zatrzymał się na chwilę, jego pierś unosiła, a nozdrza drgały, kiedy
patrzył na nią kobaltowymi oczami.

Vivian Arend - Namiętność z głębin Pacyfiku 1 - Dziecko sztormu

Tłumaczenie: sshakes

18 |

S t r o n a

Zwolnił swój najazd. Jeden krok. Dwa. Trzeci sprawił, że stali twarzą w twarz, a ona

była wciśnięta w szafkę. Rozluźnił jej śmiertelny uścisk i odłożył kubek gdzieś za nią. Ich
piersi się dotknęły, uruchamiając falę gorąca. Laurin uświadomiła sobie, że wstrzymuje
oddech, więc wypuściła powoli powietrze, wydając ciche westchnienie. Poruszył się I jego
twarda pierś otarła się o napięte brodawki. Złapał ją w pułapkę, z jedną ręką po jej jednej
stronie, po czym bez precedensów docisnął jej biodra do swoich. O cholera, jego erekcja
wciskała się w jej brzuch. Zwilgotniała w najintymniejszym miejscu.

Matt wzmocnił nacisk, teraz ich ciała się ze sobą stykały na każdym calu. Przechylił na

bok głowę i zbliżył ich usta do siebie. Była pewna, że musiał słyszeć bicie jej serca. Dotknął
jej złączonych warg, jego rzęsy muskały ją jak motyli pocałunek, wypuściła powietrze z
cichym jękiem.

Była w ogniu. Nie tego się spodziewała.

Matt przemówił przy jej wargach, jego głos drżał, a każde słowo potwierdzone było

miękkim pocałunkiem. - Doprowadzasz… mnie… do… szaleństwa.

Wtedy sztorm rozgorzał między nimi, a jego delikatność zniknęła. Owinęła wokół niego

ramiona i przycisnął jego usta do swoich. Błyskawica rozbłysła między ich duszami, jej
ciałem rządził żywioł, jak morskimi bałwanami na oceanie. Wsunął język do jej ust, a ona
zaakceptowała wszystko, co jej dawał, ssąc go. Ich biodra zderzyły się I kobieta otoczyła go
nogami, otwierając swoje ciało, chcąc otrzeć się o jego imponującą erekcję. Pchnął w nią,
unosząc lekko jej biodra, i to było to. To czego potrzebowała — właściwy kąt, właściwy
nacisk. Jęknęła wprost w jego usta, a on przełknął ten odgłos. Powietrze między nimi
skwierczało, iskrząc od magii, kiedy posadził ją na blacie szafki. Tuż za nią kubek od kawy
przechylił się i wpadł z brzdękiem do zlewu. Jego ręce były zajęte rozpinaniem jej szortów i
podwijaniem koszuli.

- Muszę cię dotykać. Muszę cię zobaczyć - wyjąkał i cofnął się, potrząsając głową jak

dzika bestia. Groźne błyski pojawiły się w jego źrenicach, przyglądała mu się z
ciekawością, gdy oparł się o ścianę naprzeciw niej. Dzieliło ich zaledwie kilka stóp,
lecz dla nich była to aż mila. - Nie rozumiem tego. Przestanę, jeśli tego chcesz, ale
Boże, mam nadzieję, że czujesz to samo. Muszę mieć cię ponownie.

Nadeszła panika, a po niej przyjemność. Strach natychmiastowo zastąpiło pożądanie.

Musiał się w niej zanurzyć, zachęcony jej własnym pożądaniem. Teraz? Tutaj? - Burza…

- Statek zakotwiczył w zatoce. Jesteśmy bezpieczni, dopóki się stąd nie ruszymy.

- Zacisnął dłonie w pięści, dygotał na całym ciele. Ponownie zalała ją magiczna fala,
przytłaczając jej zmysły. Sięgnęła najgłębiej, jak się dało, aby temu przeciwdziałać.
Na tyle dawno korzystała z tej części swej natury, iż poczuła się tak, jakby skóra
paliła się na niej żywcem. Nie spodziewała się kolejnego rozbłysku namiętności,
który zalał jej ciało. Zamiast ugasić pożądliwość w stosunku szamana, jej fascynacja
wzrosła.

Był w stanie się powstrzymać? Och Boże, jeśli przestanie, ona umrze.

Vivian Arend - Namiętność z głębin Pacyfiku 1 - Dziecko sztormu

Tłumaczenie: sshakes

19 |

S t r o n a

Rozdział 4

Czekał niecierpliwie, nierówne oddechy wstrząsały jego ciałem. Jej oczy były ogromne

— gigantyczne morskie oceany zapraszające, aby w nie wstąpić i utonąć w rozkosznej pasji.
Nie rozumiał przyciągania między nimi, ale było właściwe. Ostatecznie nie było niczego
złego w ich dwojgu rozkoszujących się kolejną rundą wyjątkowego seksu.

Kobieta na chwilę przygryzła dolną wargę. Jego puls przyspieszył na tę milczącą

odpowiedź. Z ponętnym uśmiechem, ściągnęła koszulkę przez głowę i sięgnęła za siebie, aby
odpiąć zapięcie od stanika. Rzuciła ubraniami w niego, ale jego ramiona okazały się zbyt
ciężkie, aby zareagować wystarczająco szybko. Laurin roześmiała się, kiedy rzeczy uderzyły
w jego brzuch i, odbiwszy się od niego, ułożył się w stosik u jego stóp. Przyglądał jej się nie
mrugnąwszy powiekami, widząc ją prawie w całej okazałości. Długie, zgrabne nogi, smukła
talia. Jej piersi były pełne, red czerwone aureole otaczały napięte szczyty.

- Jesteś taka piękna. – Przełknął głośno, nie mogąc oderwać od niej wzroku.
- Twoja kolej. Także chcę ujrzeć twoje ciało. – Zsunęła się z lady I wyciągnęła do

niego ręce. Jednak mężczyzna ją zatrzymał. Jakikolwiek cielesny kontakt mógłby
już teraz skutkować przedwczesnym końcem. Zdjął koszulę, a dziewczyna aż
gwizdnęła z zadowolenia, słodki uśmiech wykrzywił kąciki jej warg. Chciał ją
pocałować, przysunął się odrobinę bliżej. Spotkali się w połowie drogi, poczuł
gorąco jej skóry już zanim doszło do realnego kontaktu fizycznego.

Gorące, powolne pocałunki poprzedzały każde kolejne spotkanie ich rąk, ust i ciał. Nie

było już odwrotu, żadnej ucieczki przed tym, co miało się zaraz między nimi wydarzyć. Mat
zadrżał czując na języku jej smak, jej dłonie głaskały mięśnie męskiego karku. Jej pieszczoty
były stonowane i kontrolowane, jej paznokieć drażnił jego brodawkę, przesuwając się po
włoskach na jego piersi. Uniósł dłonie, aby objąć jej piersi, a jęk satysfakcji wypływający z
jej ust sprawił, że podkurczył palce u stóp.

Stali tak przez długi czas dotykając się i pieszcząc. Oplatając się sylwetkami, spotkanie

dusz i ciał. Powoli zaczęli dawać sobie zbyt wiele by czekać, jego potrzeba czyniła go
gorącym, twardym i pulsującym.

Kiedy upadła przed nim na kolana, przeklął ściany, które zadrżały na skutek fali

adrenaliny, która go zalała. Torturowała go delikatnymi pocałunkami umieszczanymi na
skórze brzucha, jego kutas naparł mocno na materiał jego szortów w kolorze khaki. Rozpięła
guziczek i zaczęła manewrować przy zamku, jego członek stał się tak wrażliwy, że czuł jakby
muskała jego skórę. Kiedy wzięła jego erekcję w dłoń, myślał, że umrze od rozkoszy
czerpanej z jej dotyku. Pewny sposób, w jaki go dotykała, wywołał cień zazdrości o każdego,
którego kiedykolwiek wcześniej dotknęła.

- Chcę cię posmakować. – Sposób, w jaki jej oczy lśniły, kiedy patrzyła na niego

czynił go słabym. Liznęła wrażliwą skórę, obmywając główkę penisa z wydzieliny,
która już się tam zebrała, mężczyzna zadrżał.

Vivian Arend - Namiętność z głębin Pacyfiku 1 - Dziecko sztormu

Tłumaczenie: sshakes

20 |

S t r o n a

- Tak. Och, Boże, tak. Nie czekaj… musimy pogadać. – Łódź kołysała się z boku na

bok na pełnym oceanie, to nie był czas, ani miejsce. Gdziekolwiek zaprowadzi ich
magia—to nie był czas ani miejsce.

Utrzymała kontakt wzrokowy, liżąc wkoło główkę jego fiuta. – Porozmawiamy później.

– Potem zwilżyła usta i zassała go. Wilgotna jaskinia jej ust otoczyła go, kusząc. Wsunął
palce w jej włosy, miękka tekstura ocierała się o jego dłonie jak połacie jedwabiu. Pocierała
go powoli, każde muśnięcie jej ust, każde pociągnięcie języka zwiększało jego potrzebę do
stopnia, w którym nie pozostawało nic poza podnieceniem i ogniem. Wciąż poruszała się przy
nim, zasysając go z dużą wprawą. Kiedy uniosła dłoń, aby objąć jądra, jego kontrola zawisła
na włosku.

- Jestem blisko. Jeśli nie chcesz żebym doszedł w twoich ustach, musisz przestać.

Uśmiechnęła się i mrugnąwszy jednym okiem wsunęła go sobie całego do ust. To był

przecudny widok, jej usta rozwarte na nim, usta zwilżone śliną i nasieniem. Lekko odgięła
głowę, zmieniając kąt, a jego twardość weszła w nią jeszcze głębiej. Potem przełknęła, a w
jego uszach zaczęło buzować. Lekki, nieustanny nacisk wzrósł do erupcyjnych rozmiarów. A
kiedy kobieta wplotła jego palce w jej włosy, namawiając go, aby przejął kontrolę nad
sytuacją, był stracony.

Kołysał jej głową delikatnie, ale pewnie, wypychając biodra w coraz to szybszym

rytmie, kiedy kobieta jęczała, dostosowując się do niego. Objęła piersi dłońmi, szczypiąc
brodawki, zanim zaczęła masować jego mosznę. Zamruczała, a on odnalazł spełnienie.
Trzymał ją nieruchomo, jego krocze było mocno dociśnięte do jej ust, kiedy przełykała
nasienie, oczyszczając jego penisa, pozwalając, aby sperma spływała w dół jej gardła.

Widział jakby przez mgłę, puls galopował. Nigdy wcześniej nie miał tak intensywnego i

długiego orgazmu. Przejechała nosem po wrażliwym marszczeniu w zagłębienu uda, po czym
umieściła końcowy pocałunek na jego brzuchu. Matt wyszedł ze swoich szortów i wziął ją w
ramiona. Stali tam spleceni, ich oddechy się mieszały. Ułożyła głowę na jego ramieniu i
zamruczała rozkosznie. Nie miał za dużego pola do manewrów w niewielkiej kuchni, ledwie
obrócił się i biodrem otworzył maleńkie drzwiczki prowadzące do kajuty sypialnej.

- Twoja kolej, promyczku.

Jego duże łóżko było schowane pod dziobem pokładu, materac przymocowany był za

pomocą łukowatych cum. Opuścił ją na niego czule, odgarniając kosmyk włosów z jej czoła.
Jego skóra mrowiła, w miejscach, w których się dotykali, użył swoich szamanich mocy, aby
odnaleźć wyjaśnienie dla emocji i namiętności, których doświadczał. Doświadczali razem.
Ujęła jego dłoń i uniosła ją do ust, całując i przygryzając jego kłykcie. Jej różowy język
droczył się z nim, wsuwając się pomiędzy każdy z palców. Kontrast między tym dotykiem, a
pożądaniem, jaki wywołał, zadziwiał go.

Roześmiał się i położył jej dłoń na brzuchu usuwając szorty, jasnożółty kształt jej

majtek wywołał natychmiastową reakcję. Mimo, iż dopiero co doszedł, jego fiut ponownie się
podniósł, kiedy potarł palcem w centrum przemoczonego materiału.

Zadrżała.

Vivian Arend - Namiętność z głębin Pacyfiku 1 - Dziecko sztormu

Tłumaczenie: sshakes

21 |

S t r o n a

Roześmiał się i powtórzył pieszczotę, wsuwając palce pod jej majteczki i zdzierając je z

jej ciała. Zamierzał rozkoszować się tym równie mocno, co ona.

- Muszę cię dotknąć, Laurin. Muszę cię posmakować. – Łódź zakołysała się

niebezpiecznie i kobieta pociągnęła go na relatywnie stabilny materac.

Liżąc, torował sobie drogę w dół jej ciała, całując jej żebra, umieszczając motyle

pocałunki na jej delikatnym brzuchu. Każde posmakowanie jej ciała, każdy dotyk wzmagał
oczekiwanie, aż do momentu kiedy usadowił się między jej udami. Nie mógł się doczekać, aż
ponownie przeprowadzi ją poza krawędź. Bez ostrzeżenia, bez nasilania napięcia, pochylił
się, aby ustami zakryć jej wilgotne gniazdko. Laurin wygięła plecy pod wpływem dotyku,
kiedy mężczyzna wsunął język w jej ciało.

Przestał słyszeć odgłosy sztormu, gdy ucztował na niej, odgłosy rozkoszy wypływały z

jej ust, przekrzykując okrzyki wiatru i pukającą w okna wodę. Czuł jedynie nawoływanie
ognia wypełniającego, jego żyły oraz pulsowanie w uszach. I ją. Gardłowe jęki, urywany
oddech, delikatne westchnienia—to wszystko sprawiało, że chciał wywołać w niej prawdziwy
kataklizm. A kiedy wykrzyczała jego imię, jej palce wplotły się w jego włosy, jej biodra
uniosły do jego, jego satysfakcja dopasowała się do jej.

Surowa potrzeba, aby być wszystkim, co dla niej pęcznieje, zagościła w jego myślach.

Odsunął się, aby ujrzeć ją rozłożoną na materacu, wiotką i zrelaksowaną. Uśmiech na jej
twarzy dotarł do najgłębszych zakamarków jego duszy.

Jak to mogło się stać, że przy upływie zaledwie dnia, jego serce bolało na samą myśl

zostawienia jej? Czy faktycznie magia, która teraz wypełniała to maleńkie pomieszczenie
była rezultatem czegoś głębszego niż zwykłe przyciąganie? Przesunął dłońmi po jej piersi, po
czym objął kobiecą twarz. Obróciła się i ucałowała jego dłoń.

- Jesteś gotowy na więcej? - wyszeptała. Kuszący dotyk jej dłoni na jego barkach

wywoływał dreszcze. Kiedy chwyciła jego pośladki i ścisnęła je, jego członek
uniósł się znacznie. Jej agresywne, nieznoszące sprzeciwu zachowanie podobało mu
się, czucie jej poruszającego się wysublimowanie ciała. Rozsunęła nagle uda i
podciągnęła się do jego bioder, aby połączyć ich ciała.

O, cholera. – Czekaj. Prezerwatywa.

Otworzyła szeroko oczy, przeklinając. Zacmokał przysuwając się do niej, rozgrzana

skóra do rozgrzanej skóry, wyciągnął dłoń w stronę małej szafki przy łóżku. Tym razem to
ona się zapomniała. Uczucie, że on także może sprawić, iż straci panowanie nad sobą było…

Przenikliwy hałas, który poprzedził przeraźliwie głośny trzask, dający się usłyszeć

mimo szalejącego sztormu, a łódź zakołysała się gwałtownie, rzucając ich oboje na materac.

Kurwa. Co teraz? – Zostań tutaj. Sprawdzę to. Nie będzie żadnego pożytku, gdy oboje

zostaniemy przemoczeni. – Pocałował ją w policzek i zsunął się z łóżka, zmierzając w stronę
wejścia na pokład.

W ciemnościach niewiele widział, deszcz i wiatr konkurowali ze sobą chybocząc łódką.

Krawędź jednego z żagli rozwiązał się i łopotał strasząc jak wściekły duch.

Vivian Arend - Namiętność z głębin Pacyfiku 1 - Dziecko sztormu

Tłumaczenie: sshakes

22 |

S t r o n a

W narożniku widział pozostałości liny. Cumy zostały rozerwane i teraz Dziecko sztormu

poruszało się wydane na łaskę wiatru i fal. Mimo iż pospieszył w stronę steru, aby
pokierować łodzią, szybko zbliżył się do niebezpiecznej mielizny. Utknęli tu dopóki sztorm
nie przejdzie i nie nadejdzie przypływ. Kto mógł wiedzieć, w jakim położeniu znajdzie się
łódź, gdy noc się skończy.

Musieli się szybko ewakuować, zanim statek znajdzie się na bardziej niebezpiecznym

gruncie. Pozostawiając stery żywiołowi, podpierając się o ściany łodzi ruszył w drogę
powrotną do kajuty. Lodowata woda schładzała mu barki, a mokre włosy przylepiały się do
twarzy. Szkoda, że musieli opuścić statek, ale przy odrobinie szczęścia rano powrócą I będą
mogli kontynuować swoją podróż.

Laurin stała w drzwiach, ręce drżały na jego skórze, kiedy przyciągnął ją do siebie.

– Jesteśmy bezpieczni?

Drżenie w jej głosie zmusiło go do zatrzymania się, pogłaskał jej policzek uspokajająco.

Namiętność wybuchła między nimi ponownie, mimo niesprzyjających warunków, uśmiechnął
się na tę dziwną koordynację. – Ze statkiem nic się nie stanie, ale my musimy się przemienić.
Przeczekamy sztorm w wodzie. Albo podpłyniemy do lądu i tam się ukryjemy. Kiedy
znalazłem te zatokę, zauważyłem, że na mapie zaznaczono małe chaty.

Gdy mówił, napięła mięśnie.

Czule odgarnął kosmyk włosów, który opadł na jej policzek. – Wszystko jest dobrze.

Pomogę ci. – Jeśli mieliby więcej czasu próbowałby wykonać ten krok nieco wolniej, ale
naglił ich sztorm. Słaby odgłos drapania rozległ się tuż przy kadłubie, jakby dno statku
dotknęło mielizny.

Potrząsnęła głową i odsunęła się. Stracenie kontaktu z jego skóra bolało ją mentalnie.

- Laurin, co jest nie tak?

Odgłos ocierania narastał, wydała stłumiony okrzyk. Kiedy się mu przyglądała, jej

źrenice ze strachu zamieniły się w wąski szparki. – Nie mogę się przemienić. Muszę…
muszę… - Panika zawładnęła nią, mężczyzna przysunął się, pragnąć ja uspokoić. Niebo
rozjaśniła błyskawica i oboje upadli na materac. Laurin nabrała garść w prześcieradło, jej
oddech stał się tak gwałtowny, że Matt myślał, że dostała ataku paniki.

Przygwoździł ją do materaca, więżąc jej ciało. Oboje dyszeli, on od próby oparcia się

nagłej potrzebie wzięcia jej ponownie. Zmagał się z własnym libido, przeklinając dziwną
dolegliwość, która zawładnęła jego umysłem i ciałem.

To nie jest właściwy czas.

- Mogę ci pomóc. Jestem szamanem. Mogę się przemienić w każde morskie zwierzę.

Niezależnie od tego, czym ty jesteś, poprowadzę cię. Nawet, jeśli nigdy wcześniej
się nie przemieniałaś. – Drżenie jej ciała zmniejszyło się. Przesunął dłonią po jej
żebrach, zsyłając uspokajające myśli. Musiał jej pokazać, że jego moc wystarczy,
aby przełamać bariery, jakie stworzyła jej przeszłość. Zalał ją swoją magią, dzieląc
się swoim pragnieniem niesienia pomocy, szukając jej zwierzęcego ducha.

Vivian Arend - Namiętność z głębin Pacyfiku 1 - Dziecko sztormu

Tłumaczenie: sshakes

23 |

S t r o n a

- Nie!

Magia eksplodowała między nimi, rzucając go na podłogę. W jakiś sposób odrzuciła go

i zaczęła uciekać, przez drzwi wpadła do kuchni, a następnie na zalany wodą pokład.

- Laurin! – Pognał za nią, oboje nadzy, oboje nagle mokrzy, pośród zacinającego

deszczu i błyskających piorunów. Stojąc w drzwiach, przyglądał się nagle
zalewającej ich wodzie. Gotująca woda utworzyła między nimi kurtynę. – Powiedź
mi, co się dzieje – krzyknął. – Mogę ci pomóc.

Przytuliła się do poręczy. Jej ciało drżało, rzucane wiatrem i nagłymi podrygami łodzi

unoszącej się na większych falach. Rezygnacja odmalowała się na jej twarzy, gdy spojrzała w
niebo, woda lała się z niej strumieniami. – Cholera jasna, naprawdę nie chcę się przemienić i
nie umiem pływać.

- Co? Oczywiście, że potrafisz. Pomogę ci i popłyniemy razem. – Sięgnął po nią,

ślizgając się na mokrych deskach. Statek skrzypiał na mierzei, bujając się na boki,
kiedy fale rozbijały się o niego. Mężczyzna potknął się i w ostatniej chwili chwycił
się balustrady tuż obok niej. – Musimy już iść. Proszę, Laurin, skocz ze mną.
Obiecuje, że cię nie opuszczę.

Odrzuciła w tył głowę i, ku jego zaskoczeniu, roześmiała się. Okrzyk czystego,

wzniosłego zachwytu opuścił jej usta. Ten wybuch radości przeciął odgłos szalejącego
sztormu, martwiąc go. Czyżby strach pchnął ją poza krawędź szaleństwa?

Potrzasnęła głową, jej oczy błyszczały, kiedy posłała mu krzywy uśmiech. - Nie

zostawisz mnie? Och, Matt. Skoro i tak nie mam wyboru… Może nie jestem zdolna do
pływania. Ale potrafię latać.

Przeskoczyła przez balustradę, mężczyzna rzucił się, aby ją złapać, ale jego palce

prześlizgnęły się po niej. Chwilę później z morskiej piany wyłonił się rybołów, kołując wokół
statku, uciekając w górę, ponad burzowe chmury.

Vivian Arend - Namiętność z głębin Pacyfiku 1 - Dziecko sztormu

Tłumaczenie: sshakes

24 |

S t r o n a

Rozdział 5

Laurin musnęła powierzchnię wody w miejscu, gdzie ostatni raz widziała delfina.

Skierowała się do najbliższego brzegu, przyfrunęła kilka cali nad piasek, po czym przybrała
ponownie swoją ludzką postać. Wiatr był tutaj słabszy dzięki naturalnej osłonie z wydmy, ale
mimo to nocne powietrze chłodziło jej nagą skórę. Objęła się ramionami chcąc zwalczyć
zimno.

Wpatrując się w ocean zastanawiała się, w jaki sposób Matt zdołał na niej wymóc

przemianę. Odgłos jego krzyku, kiedy wzbiła się w powietrze rozbrzmiewał w jej głowie —
nie chciał jej opuścić. Potrzeba pozostania w jego ramionach zaskoczyła ją równie mocno, co
chęć fizycznego połączenia.

Nigdy wcześniej nie potrzebowała nikogo aż tak desperacko. Bolał ją każdy cal jej ciała

nawołując za jego bliskością. Chciała ponownie usłyszeć delikatny śmiech I poczuć palce
przesuwające się po jej skórze. Och cholera, co się z nią działo? Minęły zaledwie dwadzieścia
cztery godziny, a ona już za nim tęskniła.

Jej przemoczone włosy przykleiły się do twarzy, woda spływała kaskadami po jej

plecach. Głębokie poczucie spokoju zalało jej serce, kiedy mężczyzna przebił się przez
powierzchnię wody.

Umięśnione nogi zaniosły go do niej. Jego naga skóra lśniła w świetle księżyca

wyłaniającego się spomiędzy chmur. Wokoło nich szalał sztorm, burząc jej loki wokół głowy.
Uniosła ręce, aby je pochwycić, a Matt wykorzystał ten moment, aby zbliżyć do siebie ich
ciała.

- Człowiek powietrza, zmienny.

Roześmiała się na widok jego lśniących oczu. - Szaman.

Dreszcz przesunął się po jej skórze. Owinął wokół niej ramiona, ich usta się spotkały,

języki zatańczyły znany taniec. Ich skóry, śliskie od deszczu i słonej oceanicznej wody,
ocierały się o siebie z dziecinną łatwością, kiedy uniósł ją w swych objęciach. Owinęła nogi
wokół jego pasa, a ręce wokół szyi, nie oddzielając od niego swych ust.

Potrzeba, żeby w niej utonąć, brodawki łaskoczące go w miejscu, w którym były mocno

dociśnięte do jego piersi. Złączyła palce w jego włosach i pociągnęła na tyle mocno, żeby
rozdzielić ich wargi. Obydwoje zassali powietrze.

- Cholera jasna, powinienem zbić ci tyłek za nie powiedzenie mi o tym wcześniej

– warknął.

Vivian Arend - Namiętność z głębin Pacyfiku 1 - Dziecko sztormu

Tłumaczenie: sshakes

25 |

S t r o n a

Serce Laurin zwiększyło obroty na widok erotycznych obrazów, które pojawiły się w jej

umyśle. Narastające napięcie między jej nogami sprawiło, że mocniej zacisnęła uda na jego
pasie. Matt jęknął I położył głowę na jej ramieniu. Wziął głęboki oddech I przemówił, ledwie
słyszalnie ponad odgłosem fali rozbijających się o brzeg. – Musisz przestać. Nie wiem jak czy
dlaczego, ale przez ostatnie pięć godzin widzę cokolwiek sobie wyobrazisz, każdy erotyczny
obraz rysujący się w twojej głowie.

Ciepło pulsujące w jej żyłach tylko zachęciło ją do dalszych sztuczek. – Myślę, że to

uwielbiasz.

Roześmiał się soczyście, kołysząc jej ciałem. Szybkie kroki zaniosły ich za linię drzew.

- Tak, ale to sprawia, że ciężko mi myśleć. Chodź, znajdźmy schron. – Uchylił

pokrywę kolejnego plastikowego kosza. – Wytrzyj się, a ja spróbuję rozpalić ogień.
– Czysty ręcznik zwisł na jej ramionach, ciepły i miękki, jego dłonie masowały ją
delikatnie przez chwilę zanim mężczyzna się odwrócił.

Przytulna mała chatka była otwarta, gdy ją znaleźli. Mały piec opalany drewnem

znajdował się w jednym rogu, a stół i jedno krzesło przeciw niego. Pojedyncze łóżko
przymocowano do ściany, materac na nim był zwinięty w kącie, co miało uchronić go przed
atakiem myszy. Laurin energicznie pocierała swą skórę, próbując się rozgrzać. Po zdjęciu
ręcznika z jej włosów, owinęła się kocem i dołączyła do Matta siedzącego przy otwartym
piecu.

- Czas na zamianę. Ty także musisz wyschnąć. – Otarli się ramionami zmieniając

pozycje. Laurin oparła się pokusie, aby się na nim oprzeć, ciepło jego ciała
przyciągało ją jak magnez.

- Kawy?

Na samo brzmienie słowa jej usta wypełniły się śliną. - O Boże, tak. Jesteś pewien, że

możemy z tego skorzystać?

Matt potaknął. – Znasz zasady. Zostawimy chatę w nienaruszonym stanie, a ja postaram

się możliwie najszybciej uzupełnić zapasy. Jestem przekonany, że nie my pierwsi jesteśmy tu
niespodziewanymi gośćmi. Rybak zrozumie.

To była prawda. Już wcześniej skrywała się w małym górskim domku i jakoś nigdy nie

czuła się z tego powodu winna. Podpałka zajęła się ogniem, więc dorzuciła jeszcze więcej
drewna. Narastające ciepło owiewało jej ciało, westchnęła z ulgą.

Spojrzała na Matta. Jego ciało wyschło, znalazł parę spodenek w jednym z pojemników.

Uśmiechnął się, kiedy zauważył, że kobieta go obserwuje i wyciągnął ku niej ubranie. – Nie
dbam o to, co masz na sobie, ale chyba przyda ci się trochę więcej ciepła.

Krzątali się w milczeniu. Laurin naciągnęła na siebie zbyt dużą koszulę, jej krańce

dotykały kobiecych kolan. Powoli pokój się nagrzewał. Deszcz pukał w dach, ale teraz
brzmiał przyjemnie, jakby wpasował się w rytm tego miejsca. Bogart zapach kawy wzbił się
w powietrze, odwróciła się więc od łóżka, które szykowała do snu.

Vivian Arend - Namiętność z głębin Pacyfiku 1 - Dziecko sztormu

Tłumaczenie: sshakes

26 |

S t r o n a

Matt wskazał na leżącą blisko filiżankę. – Dodałem więcej cukru. Będziesz tego

potrzebować.

Zmarszczyła nos i powoli potaknęła. – Chyba jestem ci winna jakieś wyjaśnienia.

Wręczył jej filiżankę, po czym usiadł na łóżku, ostrożnie wciągając kobietę na swoje

kolana. – Najpierw się napij. Jeśli nie przemieniałaś się już przez długi czas, potrzebujesz
kalorii.

Ciekawe co ogrzało ją bardziej? Łagodzący płyn spływający po ściankach jej gardła?

Ciepło wypływające z jego ciała, w miejscach, w których się dotykali? Opiekuńczy ton jego
głosu? Przesunął dłońmi wzdłuż jej pleców, delikatnie pocierając i masując. Zachciało jej się
mruczeć.

Emocje, jakie wywoływał w niej ten mężczyzna, były nieprawdopodobne. Namiętność i

żądza, słodka tęsknota za domem, wszystko zmieszane razem tworzyło życiodajną miksturę.
Zbyt wiele i wciąż niewystarczająco dużo.

Spojrzała na niego. – Dlaczego czuję się jakbym…

- …chciała wtopić się w moje ciało? Spędzić całą noc spleciona ze mną? – Musnął

palcami jej podbródek. Otarł się kciukiem o jej szczękę. – Też to czuję. Powietrzny
zmienny. Nawet nie śniłem, że coś takiego mogłoby się wydarzyć. – Ich spojrzenia
się spotkały. Wiedza, że zna każde jej pragnienie spowodowała napływ ciepła do
policzków.

- Nigdy nie śniłeś o czymś takim? O byciu uwięzionym przez sztorm? Mam nadzieję,

że twoja łódź ma się dobrze.

Potrząsnął głową. – Dziecku sztormu nic nie będzie. Prawdopodobnie mogliśmy zostać

na pokładzie, tylko spalibyśmy na głowach, wiedząc, że nie odpłyniemy nim przyjdzie
przypływ. Ale nie o to mi chodziło. Nie mogę uwierzyć, że nie zorientowałem się, iż należysz
do Ludzi Powietrza.

Laurin przytuliła się mocniej do jego ciała. To było zbyt właściwe, żeby z tym walczyć.

- Nie chcę, aby ktokolwiek wiedział.
- Dlaczego trzymasz to w tajemnicy? Zmienni żyją w stadach, przez większą część

życia. Niezależnie od rodzaju.

Laurin zastanawiała sie jak wiele może mu powiedzieć. Jej jednonocna przygoda stała

się czymś większym. Jeśli miałaby być szczera, Matt ogromnie ją pociągał i to nie tylko przez
fizyczne pragnienie jego ciała. Troskliwość, jaką jej okazał, otworzyła ją na tyle mocno, że
ciała podzielić się każdym sekretem. Obróciła się na jego kolanach, aby spojrzeć mu w twarz.

- Opuściłam góry jakieś dwa lata temu. Było wielu potężnych zmiennych chcących

przywiązać mnie do swego boku i szybko zaczęło mnie to męczyć. Tęskniłam za
możliwością nauczania, ale nie chciało mnie wypuścić. Starałam się o wędrowną
pozycję, od tego czasu jestem z Ludźmi Morza. Moja rodzina wiedziała, jak mnie
znaleźć, ale tak długo jak się nie przemieniałam byłam niemożliwa do wyśledzenia.
– Westchnęła i dokończyła kawę, umieszczając filiżankę na stole.

Vivian Arend - Namiętność z głębin Pacyfiku 1 - Dziecko sztormu

Tłumaczenie: sshakes

27 |

S t r o n a

- Teraz znów muszę się ich jakoś pozbyć. Mogę się założyć, że gdy tylko ustanie
sztorm zaroi się tu od orłów i jastrzębi. – Zaszokowany wyraz twarzy Matthewa
wywołał jej uśmiech. – Co?

- Dlaczego ściga cię wielu mężczyzn z różnych klanów? Zamieniłaś się w

rybołowa…

Cholera. - Cóż, a więc o to chodzi. Jestem czymś na kształt…

- Cholera jasna, jesteś szamanem, tak jak ja. – Jego spojrzenie było zbyt intensywne,

aby mogła utrzymać kontakt wzrokowy.

- Nie, wstrzymaj się jeszcze. Nie jesteśmy tym samym, właściwie to jestem

całkowitym twoim przeciwieństwem. Nie mam żadnych własnych magicznych
umiejętności. Tak, mogę przemienić się w każdego z klanu powietrza. Ale tu jest
haczyk. Skoro mogę przemienić się w cokolwiek, synowie po kądzieli i dalecy
kuzyni, chcąc znaleźć się wyżej w hierarchii chcieli mnie za partnerkę. Miałam
zwiększyć ich moc.

Uśmiech Matthewa rozbłysł jak słońce na czystym porannym niebie. – Chyba jesteśmy

sobie przeznaczeni.

- Boże, ty też. – Słowa uciekły spomiędzy jej warg, nim zdążyła zakleić usta.

Zaskoczenie odmalowało się na jego twarzy. – O czym ty, cholera, mówisz?

- Posłuchaj, to, że ja… my… - Wstała, zalała ją fala rozczarowania. Myślała, że on

będzie inny. Nie chciała, żeby ktoś wykorzystał jej zdolności, chciał jej tylko
dlatego, że może mu się przydać. Jednak zanim mogłaby się poruszyć, mężczyzna
złapał ją, przyciągnął do piersi, jednocześnie kładąc się plecami na łóżku. – Wypuść
mnie - zażądała.

Uniósł brew w odpowiedzi. - Jesteś niemożliwa. Chcę pogadać, a skoro jedynie w ten

sposób mogę zdobyć twoje zainteresowanie…

- Ostatnim razem, kiedy chciałeś zdobyć moją uwagę siłą, skończyłeś na tyłku. – Jak

śmiał kontrolować ją w ten sposób? Próbowała zignorować jakąś malutką część w
niej, której podobało się jego przejęcie kontroli nad nią. Skarciła się w duchu za
rozkoszowanie się jego apodyktycznym zachowaniem.

- Hmm, naprawdę podobał ci się pomysł zbicia ci przeze mnie tyłka, prawda? Laurin,

posłuchaj. Nie chcę kontrolować twojego życia. Oferuję ci rozwiązanie twoich
problemów, a przy okazji moich. – Pogłaskał jej szyję i kobieta zadrżała.

- Przestań.

Zacmokał Matt. - Dlaczego?

Vivian Arend - Namiętność z głębin Pacyfiku 1 - Dziecko sztormu

Tłumaczenie: sshakes

28 |

S t r o n a

- Nie potrafię myśleć, kiedy to robisz.
- Nie powinnaś myśleć, kiedy to robię. – Obsypał pocałunkami jej obojczyk,

rozpinając jej koszulę i ukazując nagą pierś jego oczom. – Kurwa, kobieto,
sprawiasz, że tracę nad sobą kontrolę. – Odsunął się i usiadł, gładząc delikatnie jej
ramie. – Potrzebuję cię, Laurin, ale nie po to, żeby przejąć kontrolę nad twoim
życiem. Chcę ciebie, myślę, że to początek pięknego związku. Jeśli zechcesz
wysłuchać moich zaręczyn.

Vivian Arend - Namiętność z głębin Pacyfiku 1 - Dziecko sztormu

Tłumaczenie: sshakes

29 |

S t r o n a

Rozdział 6

Prawie połknął język na ten kiepski dobór słów. Wyraz jej twarzy wyrażał tak samo

wielką panikę, jak wtedy, gdy musieli opuścić Dziecko Sztormu. Cholera, na jego mózgu
musiał zawiązać się supeł. Nigdy nie był tak głupi, tak niezdyscyplinowany.

Ona była zmiennym powietrza z krwi i kości. Nawet za milion lat nie odgadłby, że

pochodzi z gór, a nie morza. Czuł się przy niej tak dobrze. Tak… właściwie. Jakby do siebie
należeli. Potrząsnął lekko głową, próbując omieść mózg z pajęczyn.

- Rozluźnij się, Księżycu, nie proponuję ci żebyśmy się związali. Jeśli to, co mówisz

jest prawdą, z porannym wiatrem nadleci tu mnóstwo frajerów. Jestem wygodnym
rozwiązaniem twoich problemów.

Laurin usiadła na łóżku, a mężczyzna usilnie próbował zignorować fakt, że jej koszula

się rozpięła, ukazując pełne piersi.

- O czym ty mówisz?

Wzruszył ramionami, pozwalając żeby jego magia wypełniła pomieszczenie. Jej oczy

rozszerzyły się na chwilę, po czym uśmiechnęła się do niego łobuzersko. – O cholera, to
wystraszy ich na śmierć. Jesteś niegrzecznym chłopcem. – Uniósł brwi i kobieta się
roześmiała. Dźwięk ten zamarł w powietrzu. – Czekaj. Co ty będziesz miał z naszego układu?
Coś oprócz niezłej frajdy z przerażonych kurczaków odlatujących w nieładzie, gubiących
trochę piór przy okazji?

Zaopiekuję się tobą. Nie zwerbalizował tej myśli. Jeszcze nie. Ale może trochę tych

emocji, które posiadał, udzielało się także jej. Na ten moment mógł jedynie podzielić się z nią
swymi problemami.

- Czy wiesz, jaki żywot prowadzą szamani?
- Szamani nie mają rodzin. Oni… - jej twarz zbladła, otwierała i zamykała usta. - O

mój Boże, dlatego byłeś zaskoczony, kiedy powiedziałam, że chcę użyć
prezerwatywy. Większość kobiet chce z tobą współżyć żeby… - Przeklęła miękko,
potrząsając współczująco głową.

Potaknął. – Chcą zajść w ciąże i mieć potężne potomstwo. To niełatwa rzecz, zajść w

ciąże z szamanem, ale się zdarza. A mówiąc tak od serca? To cholernie uciążliwy sposób na
dorastanie, bez ojca, jedynie z jakimś mistycznym gościem zjeżdżającym raz na ruski rok.
Nie mam nic do samotnych mamusiek, ale takim, które chcą podnieść swój status przez
posiadanie dziecka mówię, że ten pomysł jest do bani. Nie szukam takich kobiet, Laurin.
Pragnę prawdziwej rodziny. Ale w międzyczasie, spędziłem sześć miesięcy walcząc z
kobitami, które uważały mnie za dawcę spermy. Kiedy miałbym ciebie u mego boku, mój
problem zostałby rozwiązany. – Laurin potaknęła, rozważając jego słowa. Zmarszczyła na
chwile nos.

Vivian Arend - Namiętność z głębin Pacyfiku 1 - Dziecko sztormu

Tłumaczenie: sshakes

30 |

S t r o n a

- Będę przez miesiąc uczyła dzieci w Bella Coola. Ja długo możesz zostać?
- Dwa tygodnie. Mogę zaaranżować krótkoterminowe wizyty do pobliskich wiosek w

weekendy, kiedy nie będziesz musiała mi towarzyszyć.

- Mogę troszeczkę zmienić swoje plany. Powinno się udać. – Jej ciemne oczy

przyglądały mu się ostrożnie. – A co jeśli, kiedy będziemy zaręczeni, spotkasz
kogoś, kogo chciałbyś bliżej poznać? Myślę o tym, czy nie przegapisz miłości
swego życia, kiedy będziesz ze mną.

Myślę, że już ją znalazłem. O cholera. Jego wnętrzności zacisnęły się. Pomyśl, Matt, ona

nie jest gotowa żeby to usłyszeć. Zmusił się do spokoju. – Nie będę cię zdradzał, jeśli o to
pytasz. Teraz, chcę się po prostu zrelaksować I robić swoje. Daj temu szansę, zobaczymy jak
nam będzie ze sobą.

Laurin przyglądała mu się przez chwilę, po czym wyciągnęła dłoń, którą uścisnął, tak

rzeczowo. Bezosobowo. Zaatakowało go poczucie winy połączone z seksualną iskrą
przeskakującą między ich ciałami. Może i w tej chwili zaczęły się ich zaręczyny, a co do ich
końca – nie miał zamiaru pozwolić jej odejść. No przynajmniej w ten sposób mógł ją
przekonać, że są sobie przeznaczeni.

Delikatne trzepotanie powiek sprawiło coś dziwnego jego sercu. Kolejny erotyczny

obraz przepłynął z jej myśli do jego, mężczyzna zdusił jęk pożądania, który chciał uciec
spomiędzy zamkniętych warg. Laurin pokazała mu fantazję o ich splecionych ciałach
oświetlanych bladym światłem zachodzącego słońca, uprawiających miłość na pokładzie
Dziecka Sztormu.

Jego puls przyspieszył, gdy zrzuciła z ramion koszulę. Upadła do jej bioder, Matt

przełknął ciężko ślinę. Jego penis napiął się jak żagiel na porywistej bryzie. - Laurin?

- Stwierdziłam, że skoro mamy być parą, powinniśmy więcej poćwiczyć. Musimy

być wystarczająco przekonujący dla nadlatujących zalotników. Nie sądzisz?

O Boże, ona go zabije. Czy mężczyzna może umrzeć od eksplozji kutasa? – Księżycu.

Uwielbiam sposób, w jaki działa twój umysł, ale zostawiłem portfel na statku. Żadnej
ochrony. Chata jest dobrze przygotowana, ale oczywiście nikt nie spodziewał się syren
dobijających się do drzwi.

Podczołgała się do nie go, czysta żądza malowała się na jej obliczu. Namiętność w jej

oczach, piersi kołyszące się, kiedy zbliżała się do niego sprawiły, że zaschło mu w gardle.
– Pomyśl logicznie. Nie potrzebujemy zabezpieczenia. Powietrzny zmienny i wodny szaman?
Znasz się na swojej nauce, uzdrowicielu.

Jego erekcja wyprostowała się, salutując z radości. – Cholera, masz rację. – Nie mogła

zajść w ciąże, nie bez solidnego hokus-pokus, przez które był skory przejść, kiedy już zdoła ją
przekonać, że ich relacja jest czymś więcej niż zwykłym układem.

Mocowała się z jego szortami, kiedy mężczyzna próbował zacałować ją do

nieprzytomności. Przeturlali się na małym łóżku, trzaskanie ognia w komuniku zmieszało się
z odgłosami padającego deszczu. Symfonia natury zapewniła tło ich miłości.

Vivian Arend - Namiętność z głębin Pacyfiku 1 - Dziecko sztormu

Tłumaczenie: sshakes

31 |

S t r o n a

Ich nagie ciała ocierały się o siebie, kiedy wymieniali się pocałunkami. Matthew badał

każdy cal jej ciała w przydymionym świetle chaty. Jej ledwie chwytane oddechy i jęki
wydawane, gdy ssał i podszczypywał różane szczyty stawiały jego ciało w ogniu, sprawiały,
ze jego serce wyło.

Pocierał je delikatnie, okalając kciukiem napięty guziczek na szczycie jej waginy,

wsuwając palce do mokrego tunelu. Całowali się długo i dokładnie. Kiedy jęknęła, objął
ustami jej usta, kontynuując prowadzenie jej poza krawędź, aż jej ciało nie zadrżało w reakcji.
Potem usadowił się pomiędzy jej rozsuniętymi nogami i złączył ich ciała.

Słodkie ciepło, ogniste i otulające, powitało jego członka. Docisnął się do niej gładko,

chcąc wsunąć się nieco głębiej. Było to wszystkim, czego mógł kiedykolwiek pragnąć, lecz
wciąż niewystarczająco wiele. Nagląca potrzeba tej kobiety—myślał, że zmniejszy się teraz,
gdy byli idealnie złączeni, skóra do skóry. Jednak czegoś wciąż brakowało. Jego dusza była
obolała.

Odsunął się, aby spojrzeć kobiecie w oczy. - Laurin. – To nie jego szalejąca krew

sprawiała, że jego puls wypadł z rytmu, tylko coś głębszego, bardziej pierwotnego.

Objęła dłonią jego policzek i zmrużyła oczy, zmarszczka pojawiła się na jej czole. – Co

się dzieje?

Potrząsnął głową. – Nic złego, ale muszę ci powiedzieć… muszę ci pokazać. – Nie

mogąc utrzymać swej mocy w ryzach, poddał się.

W małym pokoiku rozbrzmiały dzwony, głęboki brzdęk wydany przez jego magię. To

ona splątała ich kończyny, pogładziła umysły. Laurin zacisnęła palce na jego plecach, owinęła
nogi wokół bioder. – O mój Boże, co ty robisz? – Błyski, jak miliony świetlików, pojawiły
się nawet w najdalszych krańcach pomieszczenia. Lekka bryza pojawiła się z nikąd, omiatając
ich nagie skóry.

- Nie potrafię tego powstrzymać. – Pchnął w nią ponownie, powoli i gładko,

dotykając brzuchem jej łechtaczki, wychylając biodra pod takim kątem, jakiego
potrzebowała. Laurin krzyknęła z przyjemności, wbijając paznokcie w jego
ramiona.

- Nie chcę… żebyś przestał… litości… tak.

Kolejne pchnięcie. I jeszcze jedno. Laurin przygryzła wargę, unosząc się pod wpływem

jego ruchów. Magia w pokoju przybrała na sile, przeklęła.

I straciła kontrole nad swoimi własnymi umiejętnościami.

Nadzwyczajne esencje ich dusz—powietrza i wody— spotkały się, kiedy uprawiali

miłość. W tej małej chacie, zaledwie dwanaście na dwanaście stóp, usiłowały złączyć się dwa
żywioły. Była tam pulsująca potrzeba zbliżenia, ocieranie się jego kutasa głęboko o ścianki jej
pochwy. Przyciąganie, która łączyło ich usta i ciała. Jej uzależniający smak, złączenie się
spoconych ciał I słonej skóry. Wszystko to wydawało się takie właściwe i niezbędne.

Vivian Arend - Namiętność z głębin Pacyfiku 1 - Dziecko sztormu

Tłumaczenie: sshakes

32 |

S t r o n a

I wtedy, gdy ponownie się dotknęli wydarzyło się coś jeszcze. Jej myśli otarły się o

jego, ukazując poziom jej ekscytacji, równie mocno, co tęsknotę za posiadaniem go wewnątrz
własnego ciała. Własnego życia. Wyczuwał wszystko—pragnienia i potrzeby—zamierzał, je
wypełniać.

Jej ciało napięło się, pierwsze skurcze jej orgazmu zacisnęły na nim swą obręcz.

Wstrzymał na kolejne trzy pchnięcia, próbując wydłużyć jej przyjemność, po czym wszystko
stało się nie do zniesienia. Zakopując się w jej cieple, stracił kontrolę i wytrysnął. Jego ciało
było złączone z jej tak blisko, jak to było tylko możliwe.

Ich umysły i dusze były złączone.

Obrazy, emocje. Wiedza o ich ukrytych nadziejach i strachu spłynęła na niego, jakby

nagle poznał ją dogłębnie. Jej oczy rozszerzyły się, objęła czule jego twarz, w chwili, gdy
jego własna historia wyryła się w jej umyśle.

Matt nie był pewien jak długo tak pozostali, zmęczeni i złączeni. Nagle jednak

uświadomił sobie, że leży na boku, patrząc w jej twarz. Samotna łza wypłynęła z kącika jej,
oka, więc szybko ją scałował.

- Co się stało? - wyszeptała Laurin, mierzwiąc palcami jego czuprynę. – Zrobiliśmy

coś źle?

Przesunął palcem po jej drżącej dolnej wardze. – Coś bardzo właściwego.

- My… to nie będzie zwyczajny związek, prawda? Jest w nas coś więcej.

Kiwnął głową, nie mogąc przestać jej całować. – Wciąż masz czas. Nie chcę żebyś

czułą się zobowiązana do czegoś więcej niż zwykła umowa, która ma nam obojgu pomóc. Ale
uzupełniamy się wzajemnie. Nie tylko w łóżku, ale także w naszych umiejętnościach i
osobowościach.

- Magia. Nigdy wcześniej nie utraciłam kontroli nad nią w takim stopniu. – Wtoczyła

się na niego, zaciskając uda na jego pasie. Jej włosy zawisły jak kurtyna znad jej
ramion, wygiął się do przodu, aby strącić je z piersi. Potrzeba żeby jej dotykać
powoli słabła.

- Nie straciłaś nad tym kontroli. Mogłaś się przemienić.

Powoli pokiwała głową. Matt wstrzymał oddech, czekając na odpowiedź. Wiedział,

czego on sam doświadczył.

Jego świat się zmienił.

Cokolwiek tu się wydarzyło, potrzebował jej w swoim życiu. Jednak, jeśli ona będzie

potrzebować więcej czasu, aby zaakceptować ich połączenie, będzie cierpliwy. Ludzie Morza
byli bardzo staroświeccy. Spokojni i zdolni do czekania na właściwy moment. Usiadł i
wciągnął ją w swoje ramiona. – Uwielbiam poznawać cię lepiej. Wciąż zamierzasz się tego
podjąć? Całe magiczne przeznaczenie sobie i reszta?

Vivian Arend - Namiętność z głębin Pacyfiku 1 - Dziecko sztormu

Tłumaczenie: sshakes

33 |

S t r o n a

Wiatr zapędził się w rejony, po których boją się chadzać anioły. Głos Laurin był

miękki, ale spokojny, gdy przemówiła. – Myślisz, że mogłabym zignorować to, co się właśnie
wydarzyło? Nie planowałam ślubnych przyrzeczeń, ale dzielimy coś więcej niż zwykły seks.

Pogłaskała go po szyi i supeł na jego wnętrznościach się poluźnił. Napięcie z kilku

miesięcy odpłynęło. Kiedy zachichotała, odchylił ją lekko, aby móc spojrzeć jej w oczy. - Co?

- Wiesz jak dziwnie jest mi patrzeć na ciebie wiedząc, co lubisz jeść na śniadanie? Że

jeździsz zbyt szybko i w sekrecie kochasz czytać…

Matt roześmiał się głośno, kiedy docisnął dłoń do jej ust. – Hej, to oszustwo.

Ucałowała jego palce, światło lśniło jej oczach. – Nie moja wina.

Trzymał ją delikatnie, serce miał przepełnione miłością. – Nie wiesz wszystkiego,

zrozum. Wciąż mamy pewne sekrety.

Laurin uśmiechnęła się do niego. – Wciąż planujesz skopać tyłki chłopakom, kiedy

pojawią się tu o poranku?

Musiał się skoncentrować nad odpowiedzią, gdyż jego ciało ponownie było pobudzone.

– O cholera, tak. Nawet na ciebie nie chuchną a my będziemy mieć trochę pierza do pościeli
na Dziecku Sztromu.

Odgłos jej śmiechu odurzał go, wyciągnął rękę po kolejną dawkę jego słodkiego

Księżyca.

A reszta? Później przyjdzie czas na detale.

Vivian Arend - Namiętność z głębin Pacyfiku 1 - Dziecko sztormu

Tłumaczenie: sshakes

34 |

S t r o n a

Już niedługo część druga pod tytułem

Burzliwe uwodzenie.

Zanim Laurin i Matt będą

mogli zbadać ich mistyczną

więź, Ludzie Powietrza zaczną

kwestionować jej prawo do

wyboru na partnera Człowieka

Morza.

Odpieranie ataków

niedoszłych zalotników Laurin

jest dla Matta igraszką. Ale co

się stanie, kiedy kobieta zetknie

się z jego skorym do zabaw,

krzepkim klanem wydry?

Szczególnie teraz, gdy stanął

się główną atrakcją rytuału

płodności.