Narkotyczna osobowość naszych czasów
Znudzony sobą człowiek sięga po coraz to nowsze środki w nadziei, że coś odkryje, że
uda mu się wykorzystać całkowicie potencjał własnej inteligencji.
Pobudzić mózg, wedrzeć się do jego uśpionych dotąd, niedostępnych zakamarków.
Wyznawcy wschodnich religii twierdzą, że to ich bóg stworzył "magiczne zioła", które
niedoskonałemu człowiekowi pozwalają, choć na chwilę, poznać boską istotę. W ten
sposób starają się udowodnić tezę, że ich narkotyk istniał "od zawsze". Są jednak tacy,
którzy uważają, że uzależnienie od narkotykyków to choroba ostatnich stuleci, że zdolny
do tego był zupełnie zdezorientowany mieszkaniec świata. Narkotyk, to substancja, od
której łatwo jest się uzależnić.
Nawet w podświadomości narkomana jest jakieś tabu przestrzegające przed
niebezpieczeństwem zażywania tego typu środków. Dlatego każdy narkoman tworzy
własne teorie uzasadniające "konieczność" sięgania po haszysz, marihuanę, opium czy
LSD. Nie ma dwóch takich samych narkomanów, podobnie jak i różne są powody, które
"zmuszają" do brania. Ogólnie można jednak powiedzieć, że zawsze pojawia się jakiś
brak. Najczęściej brak wiary w samego siebie, w możliwości innego życia lub we własne
siły twórcze. Dzisiejszy ćpun dysponuje bogatym laboratorium pełnym syntetycznych
środków odurzających. Zażywa głównie amfetaminę, przy pomocy której próbuje
dogonić świat, lub LSD po to, aby na chwilę odpocząć od rzeczywistości i
"popodróżować po sobie". Narkotyk to substancja tajemnicza, o niezwykłych
właściwościach, może przynieść siły i ekstazę. Równie dobrze chorobę psychiczną i
śmierć. Narkotyków nie można przyjmować "kulturalnie". W ich przypadku każde
użycie jest już nadużyciem i kończy się uzależnieniem psychiki lub ciała. Nałóg pojawia
się niezależnie od tego, kto i z jakich powodów bierze środki odurzające Narkomanem
może zostać równie dobrze nastolatek, który próbuje na chwilę się oszołomić, jak i
dojrzały artysta "poszukujący" w sobie natchnienia. Problem tylko w tym, czy narkotyki
to substancje wspomagające, czy niszczące rozwój? Biorąc narkotyki trudno być
autentycznym, dosyć szybko uzależnienie zahacza o pewne stereotypy postępowania i
zachowania. Niewielu artystów może powiedzieć jak Śledziewski: "Ja nie muszę nic
brać, aby lepiej i ciekawiej widzieć, już to coś mam w sobie." Środki narkotyczne
działają przede wszystkim na system nerwowy, zmieniają sposób postrzegania, plączą
wcześniejsze doświadczenia, zmniejszają dystans. Zanim ktoś zejdzie do narkotycznego
piekła wierzy, że istnieją wyższe racje, aby brać, palić, wstrzykiwać. "Człowiek, który za
pomocą środków farmaceutycznych próbuje stworzyć sobie raj - pisze Baudelaine -
przypomina maniaka, który zastępuje prawdziwe meble i żywe ogrody malowanymi na
płótnie." W naszych czasach zmienia się sceneria pomieszczeń, w których narkoman
dokonuje ucieczki. Najczęściej jest to ogromna hala dyskotekowa z muzyką techno.
Narkomania jest to igranie z własnym życiem. Dzień po dniu w taki sposób osiąga się
ekstazę i oszołomienie psychiki. Znikają dylematy moralne, problemy, konflikty.
Chciałabym teraz napisać kilka słów o tolerancji wobec narkomana. Kiedy psycholog,
terapeuta pracuje z osobami cierpiącymi, może wybrać jedną z dwóch postaw: staje się
zobojętniały na problem lub cyniczny wobec sytuacji problemowej. Ważna jest więc rola
tolerancji i określenie jej kształtu wobec osób uzależnionych. Zażywanie narkotyków
jest najbardziej wyrazistym przykładem konfliktu wewnętrznego. Z jednej strony
narkoman wyciąga rękę po pomoc, chcąc uwolnić się z nałogu, jednocześnie z drugiej
strony wskazuje sobie narkotyk. Powstają zatem dwa dialektyczne procesy. Po pierwsze:
zależność między poszukiwaniem a ucieczką. Często nałóg utożsamia się z ucieczką: od
świata, od siebie, od własnych problemów. Z drugiej strony branie narkotyków jest
wyrazem poszukiwania sensu bycia. Po drugie zaś, występuje zależność pomiędzy