Robert Charroux

KSIĘGA ZDRADZONYCH TAJEMNIC

Przekład: Lech Niedzielski

Od wydawcy

Robert Charroux i jego dzieło

Zwolenników książek Ericha von Danikena, czy mówiąc szerzej,

interesujących się

problematyką starożytnych astronautów, czeka nie lada uczta. Oto będą

mogli zapoznać się z

książkami słynnego francuskiego badacza tajemnic przeszłości,

największego, choć właściwie

nieznanego w Polsce, rywala Ericha von Danikena - Roberta Charroux

(wymawiaj: Szaru, z

akcentem na ostatnią zgłoskę). Zanim Daniken wydał swoją pierwszą

książkę Wspomnienia z

przyszłości (1968), Francuz miał już za sobą 100 000 lat nieznanej historii

człowieka (1963), w

której wyraźnie sformułował dwa twierdzenia:

1. Przed tysiącami lat istniała na Ziemi wysoko rozwinięta cywilizacja

oraz

2. W historii ludzkości maczali palce przybysze z kosmosu.

Oczywiście można się spierać, czy Robert Charroux był pierwszym, który

postawił na porządku

dziennym którąś, lub obie, z powyższych tez. On sam niekiedy powołuje

się na badaczy

radzieckich, którzy dawali wyraz swoim podejrzeniom, że występujące w

Biblii postacie mogą być

istotami z kosmosu (Jahwe, Jezus itp) i że jest coś nie w porządku z naszą

historią (M. Agrest, W.

Awiński, W. Zajcew i I. Lisiewicz), ale Rosjanie nie przedstawili

właściwie usystematyzowanej,

zamkniętej koncepcji, jak zrobili to Charroux czy Daniken.

Być może palma pierwszeństwa należy się Anglikowi Brinsleyowi Poer

Trenchowi (za tym

pseudonimem ukrywa się lord Clancarty z Brytyjskiego Parlamentu), który

w wydanej w 1960 roku

książce Niebiańscy ludzie (The Sky People) wiąże z naszą prehistorią

rozumny czynnik kosmicz-

ny. A może należy ją przyznać Louisowi Pauwelsowi i Jacquesowi Bergier

z ich ekscentrycznym

bestsellerem Poranek magów (Le matin des magiciens, 1960), chociaż tak

naprawdę pogląd o

istnieniu w zamierzchłych czasach wysoko rozwiniętej cywilizacji, która

uległa zagładzie atomowej,

wyartykułowali oni w sposób jawny raczej dopiero w Wiecznym

człowieku (Eternal Man) wydanym

w 1972 r.

A przecież nieco wcześniej, bo w 1969 r., Włoch Peter Kolosimo napisał

klasyczną niemal pracę

astroarcheologiczną - Nie z tego świata (Not of this World), zaś rok

później (1970) wyszła książka

Ludzie i cywilizacje fantastyczne (Hommes et civilisations fantastiques)

rodaka Charroux - Serge'a

Hutin.

Na oddzielny akapit, w tym krótkim omówieniu historii myśli

astroarcheologicznej, zasługuje w

ogóle w Polsce nieznany i dotychczas nie wydany Raymond Drake. W

1968 r., a więc

jednocześnie z ukazaniem się Wspomnień z przyszłości Danikena, napisał

on swoją nadzwyczaj

przyzwoicie udokumentowaną i trzeźwą książkę Bogowie i kosmonauci na

starożytnym Wschodzie

(Gods and Spacemen in the Ancient East) - później poszukiwał

przybyszów z kosmosu w dawnej

przeszłości (Gods and Spacemen in the Ancient Past) oraz w dawnych

czasach Nowego Świata

(Gods and Spacemen in the Ancient West).

Żaden z nich nie był jednak tak wytrwały w tropieniu pozaziemskich

śladów na naszej planecie

jak Charroux i Daniken i tylko ci dwaj pozostali na placu boju.

Robert Charroux urodził się w 1909 r. Początkowo pracował jako

urzędnik w Ministerstwie

Poczty i Telegrafu. Od 1943 r. przez dwa lata był ministrem kultury w

rządzie francuskim. Od 1945

r. pracował jako dziennikarz, zaś od roku 1960 zdobył uznanie jako pisarz

zajmujący się

zagadkami naszej przeszłości. Przez wiele lat przemierzał wszystkie kraje

świata w poszukiwaniu

śladów mogących potwierdzić teorie, którym, dosłownie poświęcił swoje

życie, gdyż zmarł w

trakcie jednej ze swoich wypraw. Napisał osiem książek dotyczących

spraw, które później zaczęto

określać nazwą paleoastronautyki lub astroarchoeologii i kilka z nich stało

się światowymi

bestsellerami. Już po śmierci (w 1978 r.) związane z nim paryskie

wydawnictwo Laffonta wydało

syntezę wszystkich prac Roberta Charroux - biblię jego astroarcheologii,

zatytułowaną Księga jego

ksiąg. Ta ostatnia, ukaże się nakładem naszego wydawnictwa jako

Tajemniczy świat Roberta

Charroux, którą to nazwę nadaliśmy zresztą całemu cyklowi jego książek

Na koniec słowo od wydawcy do sceptyków i krytyków.

Zdajemy sobie sprawę z licznych słabości występujących w książkach

Roberta Charroux, który

niekiedy wykazuje marne pojęcie w sprawach naukowych bądź też opiera

się na teoriach,

będących dziełem być może szalonych jednostek, z rozpędu, a może z

naiwności lub ignorancji,

fałszywie umieszczanych przezeń na piedestale nauki.

Jednakże nie widzimy nic złego w podejrzeniu, że na Ziemię zawitały

kiedyś rozumne istoty z

kosmosu. Nie widzimy również nic złego w twierdzeniu, że ich obecność

mogła znaleźć odbicie w

wielu legendach lub świętych księgach z Biblią na czele. Mało tego - takie

poglądy, będące

przecież zrębami myśli astroarcheologicznej, uważamy za zdrowe i wielce

prawdopodobne - i to z

naukowego punktu widzenia.

Kosmos jest wielki. Istnieją w nim tryliony planet. Muszą istnieć miliony

lub miliardy planet

zamieszkałych przez istoty rozumne, z których część lata sobie swobodnie

po kosmosie. Niektóre

z nich musiały kiedyś nas odwiedzić. A co mogło z tego wyniknąć?

Po odpowiedź zwróćcie się do Ericha von Danikena i Roberta Charroux.

Łódź, kwiecień l994r.

Przedmowa

Człowiekowi zagraża realne niebezpieczeństwo, że prędzej zniknie jako

gatunek, niż pozna

prawdę o swoim pochodzeniu i nieznanych siłach, które kierowały jego

losem. Człowiek nie ma

pojęcia o swych nieznanych praprzodkach, którzy w zamierzchłych

czasach tworzyli wspaniałe

cywilizacje i jak my dziś - próbowali podbijać Kosmos.

Nieprawdopodobne i jednocześnie deprymująco odporne na ludzkie

dociekania, tajemnice te

wciąż stanowią wyzwanie dla naszej ciekawości: cudowny rozkwit

architektury Egiptu,

tajemniczość greckiej mitologii, Hiperborea, budowa piramid, “wieże

latających ludzi" z Zimbabwe i

Peru, lewitowanie, Kabała, Graal i wciąż niepoznane społeczeństwa

starożytne. Przeczuwając, że

mogą być świadkami końca ery, zbuntowani ludzie prawdopodobnie chcą

teraz zrzucić łuski z oczu

i zwątpić we wszystko, w co dotąd zmuszeni byli wierzyć.

Chciałbym zatem zaproponować nowe spojrzenie na znaną i nieznaną

historię, w postaci zbioru

hipotez z pogranicza historii oficjalnej, a dzięki introspektywnym

dociekaniom - sięgających tego,

co znane jest jako równoległe kosmosy. Nie będę przybierał aroganckiego

tonu mędrca

przeświadczonego o swej wiedzy, lecz przyjmę raczej postawę pełnego

pokory poszukiwacza,

który pewien jest tylko tego, że postąpił do przodu zaledwie o kilka

kroków.

Nasze pojmowanie własnego pochodzenia jest obarczone wielkim

błędem, historia i prehistoria

zaś to jeden fałsz. Wyobraźmy sobie kropkę zaznaczoną ołówkiem na linii

o długości trzystu

milionów kilometrów albo ziarnko piasku na Saharze. Tak wygląda

przełożona na język konkretów

nasza historia i prehistoria w kontekście pojęć czasu i przestrzeni. Czy to

jednak rozsądne sprowa-

dzać naszą cywilizację do nikłej kropki, znaczącej niewiele więcej niż

ziarnko piasku? Nasza

tradycja odziedziczona po przodkach i podświadoma, choć uparta intuicja

każą nam przypuszczać,

że swoje wielkie przeznaczenie człowiek ma spełnić poprzez cykl

znikających cywilizacji. W

odpowiedzi na to, co zdaje się wyłaniać z otchłani przeszłości, oficjalna

nauka mówi “Nie!". Można

sądzić, że przetrwała tylko jedna prawda - prawda o istnieniu tajemnicy.

Musimy ją uważać za

jedyną przekonującą i niezniszczalną rzeczywistość.

Albert Einstein, jeden z największych geniuszy w dziejach ludzkości,

człowiek najbardziej chyba

predestynowany do ogarniania swym umysłem wszystkich problemów,

obdarował nas złotym

kluczem do wiedzy:

Najcudowniejszym doznaniem, które może się stać udziałem człowieka,

jest poczucie

tajemnicy. Stanowi ona źródło prawdziwej sztuki i autentycznej nauki.

Jeśli ktoś nigdy tego nie

doświadczył, jeśli pozbawiony jest daru dziwienia się i zachwycania,

równie dobrze mógłby być

martwy - jego oczy nie widzą.

W tym samym duchu wielki poeta Jean Cocteau zaryzykował wyrażenie

pochwały mojej książki

100 000 lat nieznanej historii człowieka (Pandora Books, 1994 -przyp. red.

poi), mimo że

przedstawiłem w niej pewne niezwykle ryzykowne hipotezy. Myśląc

podobnie jak Einstein, poeta

zaszczycił mnie długim listem, którego zakończenie brzmi następująco:

Pańską książkę [...] powinno się chronić i uczynić przedmiotem rozważań.

Należałoby

pomedytować nad bezsilnością -z jaką przed obliczem niezmierzonej,

przerażającej ludzkiej

głupoty sunie procesja dowodów - oraz nad wyboistymi drogami, którymi

idą odkrycia i wynalazki.

Wyjaśnił mi Pan kilka wersów Requiem, które dotychczas błędnie

pojmowałem, pańskie teksty

wykraczają bowiem poza oficjalną egzegezę, czyniąc prostym to, co

wydaje się skomplikowane.

Czuję się zmuszony prosić Jeana Cocteau o wybaczenie, ale ta książka

jest - jak to obecnie

widzę - jedynie niewprawną, kulawą próbą, niegodną jego uwagi. Po

przestudiowaniu bowiem

apokryfów i starożytnych tekstów pozostawionych przez wielkie

cywilizacje jawi się teraz przede

mną głębsza prawda: Prawda o Zachodzie. Świat zrodził się na Zachodzie,

światło przyszło z

Zachodu. Tu leży czarodziejski klucz, który - jak głęboko wierzę -

rzeczywiście otworzy lub

przynajmniej uchyli wrota Nieznanego.

Część pierwsza

PRIMOHISTORIA

Primohistoria to okres w dziejach rodzaju ludzkiego poprzedzający

protohistorię i

równoległy do prehistorii, jednak różniący się od niej tym, że zakłada

istnienie

rozwiniętych cywilizacji.

Rozdział pierwszy

Zatopione miasta i zniszczone lądy

O potopie mówi tekst Biblii, a gliniane tabliczki babilońskie podają

wersję identyczną choć

wcześniejszą. Jest to pisemny przekaz historii w dosłownym rozumieniu,

powszechnie uznany za

pierwszy zapis w naszej cywilizacji.

Moim zdaniem pogląd ten opiera się na zadawnionym błędzie,

popełnianym przez

Hebrajczyków i chrześcijan, dla których Stary Testament pozostaje

niewzruszonym kanonem

prawdy. Jak powiadają hebrajskie teksty, nie można tam zmienić ani

jednego słowa, ani jednej li-

tery.

To prawda, że świat zawdzięcza ogromnie dużo Hebrajczykom, podobnie

jak Hidnusom,

Egipcjanom i Grekom oraz że nikt nie wątpi w wielką wartość Biblii jako

dokumentu, jednakże

Adam i Ewa nie byli Semitami, Hindusami, Egipcjanami czy Grekami.

Taka koncepcja nie

wytrzymuje konfrontacji z odkryciami poczynionymi w ciągu ostatnich stu

lat, mówiącymi o istnieniu

wysoce rozwiniętych prehistorycznych cywilizacji, nie znanych, niestety,

autorom Księgi Rodzaju.

Jeśli odrzucimy pseudohominidy, takie jak australopitek, sinantrop,

pitekantrop, człowiek z

Fontechevade czy człowiek z Piltdown, które są albo zwykłym

szalbierstwem albo nonsensem, to

pierwszą, jak się zdaje, znaną ludzką istotą pozostanie człowiek z Cro-

Magnon, który czterdzieści

tysięcy lat temu mieszkał w dzisiejszym okręgu Perigord we Francji.

Pozostając w granicach wyznaczonych przez prehistorię, musimy

przyznać, że cywilizacja

przyszła ze środkowozachodniej i południowo-zachodniej Francji, trudno

jest bowiem nie uznać za

cywilizowanych ludzi, którzy wyrzeźbili kamienne księgi prehistorycznej

biblioteki w Lussac-les-

Chateaux, lub malujących na ścianach jaskiń w Montignac-Lascaux.

Archeolodzy jednak, z powodu religijnego sekciarstwa, czy też z powodu

braku wyobraźni i

odwagi, nie wierzą w istnienie cywilizacji neandertalskiej ani też

stworzonej przez ludzi z Cro-

Magnon z ich miastami, handlem, przemysłem, sztuką itd.

Jeśli przez “cywilizację" rozumiemy obraz społeczeństwa zbliżony do

naszego, to

Cromagnończyków musimy zredukować do wymiaru prymitywnej

przeciętności. Czy jednak istnieje

jakiś istotny powód, by wierzyć, że pierwsza ludzka cywilizacja to

cywilizacja śródziemnomorska

lub orientalna?

Nasza historia sięga w przeszłość o wiele dalej niż sumeryjskie gliniane

tabliczki, ponieważ w

geologii oraz w ustnych przekazach brzmią odległe echa zdarzeń spoza

świata starożytności.

Niełatwo jest je umiejscowić w czasie, jednak ich autentyzm nie budzi

wątpliwości.

Świat za morzami

Przekazy celtyckie mówią o innym, leżącym na zachodzie “świecie za

morzami", podczas gdy

Biblia, zamknięta w swym niemodnym już nieco egocentryzmie,

umiejscawia kolebkę ludzkości na

Bliskim Wschodzie, w dorzeczu Tygrysu i Eufratu, nie wykluczając

wszakże możliwości

przedłużenia ziemskiej egzystencji w kierunku boskich niebios, które

mogą oznaczać inne planety i

gwiazdy.

Teolodzy i historycy w spokoju ducha przyjmują biblijna propozycję,

opatrując ją pieczęcią swej

oficjalnej aprobaty. Co jednak począć z przekazami rodem z Irlandii,

Walii, Francji, Hiszpanii i

Meksyku, z mitologiami pochodzącymi z całego świata, z których każda

reprezentuje swą własną

wersję genesis.

Uczciwość wymaga, aby badając hipotetyczne cywilizacje, brać pod

uwagę każdy przekaz, a

tropów poszukiwać w zbudowanym na zasadach logiki świecie, do którego

prowadzi nas nasza

wiedza.

Takie spojrzenie pozwala sądzić, że geometryczny środek ludzkości nie

znajduje się na

obszarach Orientu, historia zaś nie bierze swego początku od Sumerów i

potopu, który dla

ortodoksyjnych archeologów stanowi punkt przecięcia naukowej pewności

z niesionym przez

tradycję domniemaniem.

Nie ma najmniejszej wątpliwości, że opisany w Księdze Rodzaju globalny

potop wygląda na o

wiele bardziej destrukcyjną siłę, niż to można stwierdzić w dorzeczu

Tygrysu i Eufratu. Bretońskie

miasto Is zostało zalane podobnie jak ląd łączący Francję z Anglią i

wydarzenie to, jako

historycznie niewątpliwe, sięga w przeszłość dalszą niż epoka sumeryjska.

Prehistoryczne pisemne przekazy z Glozel we Francji, Newton w Szkocji,

Alvao w Portugalii, z

Bautzen w Niemczech czy z rumuńskiego Costi są o tysiące lat starsze od

tabliczek babilońskich i

mówią o istnieniu wykształconych ludzi, którzy byli spadkobiercami

niezwykle starych, zaginionych

cywilizacji.

Archeolodzy uparcie zamykają się w granicach kurczowego racjonalizmu:

Oto wytapianie

żelaza rozpoczęło się nie wcześniej niż przed trzema i pół tysiącem lat, a

zatem epoka brązu

wyprzedziła żelazo (jest to pogląd niemądry, gdyż opiera się wyłącznie na

fakcie, że brąz jest

metalem trwalszym od żelaza); najstarszymi ruinami są babilońskie

zikkuraty (świątynne wieże

tarasowe), a więc cywilizowany świat narodził się w Sumerze. Wszystko

to jest fałszem.

Buffon, Laplace, Arago i Humboldt są zgodni

Chińskie przekazy utrzymują, że ziemska cywilizacja liczy sobie kilkaset

tysięcy lat.

Przyrodoznawca Buffon ogłosił, że w niektórych rejonach kuli ziemskiej

“spadały szeregami

odłamki granitu, porfiru, jaspisu i kwarcu, zmieszane ze skamielinami

nieznanymi na ziemi".

Słynny matematyk Laplace pisał:

Z krain, które zamieszkiwali, zniknęli wspaniali ludzie o imionach prawie

nieznanych

historii. Języki, którymi się porozumiewali, a nawet ich miasta przestały

już istnieć; z

osiągnięć ich wiedzy i przemysłu nie pozostało nic poza niejasną tradycją i

kilkoma

przekazami pisemnymi o niepewnym pochodzeniu.

Aleksander Humboldt, twórca geografii botanicznej, utrzymywał, że w

zamierzchłych czasach

potężny kataklizm zatopił większą część zamieszkałego przez ludzi świata.

“Nie ma wątpliwości" powiedział wielki fizyk Arago, “że powodzie nie są

wyjaśnieniem skutków,

które stwierdzają geolodzy". Był on przekonany, że nastąpiło głębokie

obsunięcie powierzchni

ziemi spowodowane kosmiczną katastrofą.

Królewski astronom i członek Akademii Nauk, Jean Syhrian Bailly, tak

pisał w 1785 r.:

Tradycje i pomniki dają obfite świadectwo tego, że przed całopalną

pożogą na ziemi

istniała światowa cywilizacja, z której pozostały jedynie szczątki.

Biorąc pod uwagę te wypowiedzi sławnych ludzi, pisarz A. d'Espiard de

Cologne pokusił się o

takie podsumowanie:

Wygląda to tak, jakby na powierzchni kuli ziemskiej wszystko się

bezładnie piętrzyło;

jak gdyby na ziemię spadł jakiś inny świat, lub przynajmniej jego

odpryski.

Dziś geolodzy, etnolodzy, archeolodzy i naukowcy wszystkich innych

dyscyplin zgodni są co do

tego, że potężne trzęsienia ziemi i powodzie spustoszyły ją i

zdziesiątkowały jej mieszkańców w

czasach, które można w przybliżeniu określić na lata: 4 000, 10 000, 16

000 przed Chrystusem [...]

i tak dalej. Wszyscy uznaliby możliwość istnienia zaginionych cywilizacji

gdyby nie zasiane przez

prehistoryków wątpliwości w postaci wymyślonych przez nich er w

rodzaju paleolitu czy neolitu

albo też idei pochodzenia człowieka od małpy. Jeśli nasi przodkowie byli

małpami, to z pewnością

nie mogli zajmować się fizyką atomową, telewizją czy kosmicznymi

podróżami! Jednak w ciągu

ostatnich kilku lat dwa odkrycia podważyły teorie historyków starej

szkoły, sprawiając że problem

jest znów aktualny. Nowe konstatacje brzmią:

1. Jest rzeczą nieprawdopodobną, by człowiek pochodził od małpy.

2. Paleolit i neolit to wymysły, monstrualne błędy, oparte wyłącznie na

fałszywych

interpretacjach.

W następnych rozdziałach omówię to bardziej szczegółowo, teraz zaś

zwracam tylko uwagę, że

nasi przodkowie, z wyjątkiem nielicznych, żyjących na marginesie

prymitywnych osobników, nigdy

nie używali kamiennych noży, toporów czy innych narzędzi. Gdyby

bowiem stosowanie tych

kamiennych przedmiotów było powszechne, to takie znaleziska powinny

iść w miliardy. W

porównaniu z tym nie znaleziono właściwie nic, poza kilkuset tysiącami

kamiennych toporów

(główne narzędzie), nie wystarczających, by przyjąć, że jedno ziemskie

pokolenie liczyło więcej niż

dwadzieścia osób.

Wciąż istnieją dowody świadczące o tym, że pogrzebane zostały miasta, a

całe kontynenty

unicestwione przez powodzie i kosmiczne kataklizmy - że przed nami

istniały nieznane cywilizacje.

Wierzyli w to: Buffon, Laplace, Arago i dziesiątki innych uczonych.

Czemu więc nie mielibyśmy

wierzyć i my?

Podwodne i podziemne świątynie i miasta

W różnych miejscach pustyni Gobi rosyjscy archeolodzy odkryli rozlegle,

wychylające się z

piasku fundamenty. Na pustym jemeńskiej, w pobliżu Maribu, znajdują się

ruiny starożytnej stolicy

królowej Saby, pod nimi jednak są fundamenty znacznie starszego miasta z

czasów, kiedy Arabia

była urodzajną, dobrze nawodnioną krainą.

Idąc dalej na północ, ponad sto kilometrów na zachód od Homs w Syrii,

napotykamy ruiny

Palmiry. Czemuż to wielkie starożytne miasto wybudowano na pustyni?

Historycy nie potrafią

odpowiedzieć na to w sposób przekonywający, a dodatkowo deprymuje

ich świadomość, że w

stolicy królowej Zenobii żyło, zaspokajało głód i pragnienie setki tysięcy

mieszkańców. Wszystko

jednak stanie się zrozumiałe z chwilą, gdy przyjmiemy, że w owym czasie

ta pustynia była terenem

uprawnym. Według żydowskich przekazów, Palmirę wybudował król

Salomon, jednak już

wcześniej na miejscu tym znajdowały się ruiny. Niektórzy kronikarze

zgadzają się z baronem

d'Espiardem de Cologne co do tego, że “wielce czcigodny król [Salomon]

znalazł zakopany w

mieście wielki skarb; w mieście, które zostało zniszczone przez straszliwy

kataklizm. To właśnie

było źródłem jego słynnych bogactw".

Król Salomon wysyłał ekspedycje do Ofiru, usytuowanego podobno na

terenach dzisiejszej

południowej Rodezji, by zdobyły złoto na budowę świątyni. Spotkało go

jednak spore

rozczarowanie. W rzeczywistości Salomon był pierwotnie ubogim królem,

który z konieczności

przyjął od Hirama pomoc przy wznoszeniu świątyni. Twierdzenie

d'Espiarda de Cologne nie było

więc zupełnie pozbawione podstaw. Według legendy, starożytne greckie

miasto Copae zostało

zniszczone przez Herkulesa. W historii tej kryje się oczywiście bardziej

racjonalna prawda.

Jeszcze w dziewiętnastym wieku pozostałości miasta widoczne były na

dnie jeziora Copais.

Pięć tysięcy lat temu gród ten musiał się znajdować co najmniej

pięćdziesiąt metrów wyżej.

Archeolodzy ze zdumieniem odkryli system kanalizacji odprowadzającej

ścieki do morza, ponieważ

jednak miasto osiadło na dnie zagłębienia, kanały te skierowane były ku

górze zamiast prowadzić

w dół. Świadczy to o rozmiarach kataklizmu. Grecy nie zachowali o nim

żadnych wspomnień i

wszystko przypisali gniewowi Herkulesa.

Copae było zaś miastem potężnym. Wyrąbane w litej skale przejścia

towarzyszyły

pięćdziesięciu odgałęzieniom ciągów kanalizacyjnych, służąc jako

wentylacyjne szachty. Cały ten

system był dokonaniem tytanicznym, przekraczającym możliwości

zarówno starożytnej, jak i

współczesnej Grecji.

Schronienie dla wtajemniczonych

Zasypane świątynie są odkrywane w Egipcie kilkakrotnie w każdym

stuleciu i nie ma

wątpliwości co do tego, że pustynia wciąż jeszcze kryje rozległe, nieznane

miasta.

Częściowo odkopano zabytki Teb, “miasta stu wrót" z jego skalnymi

grobowcami i podziemnymi

pałacami. Podobnie ma się rzecz z Karnakiem, gdzie tysiąc sześćset

potężnych sfinksów pełni

straż wzdłuż królewskiego traktu. Odkryto również Sfinksa w Gizie, a

także dolne partie piramid,

jednak prastary Egipt, ten sprzed faraonów i potopu wciąż jeszcze

spoczywa głęboko uśpiony pod

milionami metrów sześciennych piasku, którego spiętrzenie pozostaje

nadal nie wyjaśnione.

Baron d'Espiard de Cologne, który całe swe życie poświęcił badaniu tych

spraw oraz

gromadzeniu przekazów pochodzących z Afryki Północnej , tak pisał w

swej książce L’Egypte et

l'Oceanie (Paryż, 1882):

W zamierzchłych czasach powiadano, że na południe od Wielkich Piramid

i na zachód od

zapadłych ruin Memfis znajduje się świątynia oraz resztki mniej lub

bardziej zasypanego piaskiem

starego portyku, który nie jest łatwy do znalezienia w bezmiarze pustyni.

Legenda głosi, że tu

właśnie znajdują się wejścia do długich podziemnych korytarzy

prowadzących do labiryntów oraz

starożytnych niezwykłych pomieszczeń mieszkalnych. Piramidy zaś były

jedynie okazałymi

wieżycami całego tego systemu. Rozległe połączone ze sobą odgałęzienia

nadawały budowli

charakter miasta pogrążonego nie w wodzie, lecz raczej wchłoniętego

przez suchą materię.

Wciąż nie podając źródeł swych informacji, baron dorzuca, że tajemnica

ta długo jeszcze

pozostanie nie wyjaśniona, ponieważ grupy osób wtajemniczonych

organizują spotkania w

zasypanym mieście, które pełni również rolę azylu “wysokich osobistości

świata Zachodu". A za-

tem pod egipską pustynią leżało podziemne królestwo podobne do

tybetańskiej Agarthy.

Obliczenia i dociekania zadufanych uczonych mężów", kazały

wtajemniczonym kręgom Egiptu i

Zachodu - przewidującym z dużym wyprzedzeniem wielkie kataklizmy,

które miały dotknąć glob

ziemski - zbudować sobie ten azyl, a jednocześnie zabezpieczyć “różnego

rodzaju cenne

przedmioty oraz archiwa prastarego świata.

Rozważania D'Espiarda de Cologne nie są zbyt przekonywające, jednakże

nikt już nie pamięta,

że dziewiętnastowieczne wykopaliska słynnego egiptologa, Augusta

Mariette'a, zdają się

potwierdzać te fantastyczne interpretacje.

Pod Sfinksem

Na głębokości dwudziestu metrów pod Sfinksem Ma-riette odkrył

gigantyczne budowle i

wspaniałą świątynię o niezliczonych komnatach i korytarzach, zbudowaną

z granitu i alabastru.

Pozbawiona jakichkolwiek napisów czy płaskorzeźb, trwała pogrzebana

przez tyle tysięcy lat,

żaden historyk nie podejrzewał nawet jej istnienia.

Tradycja głosi, że Sfinks został wzniesiony w czasach, których nie sięga

ludzka pamięć i że to

samo odnosi się do Piramid. Jest też rzeczą zupełnie oczywistą, że nie

wybudowano ich na

pustyni.

W mojej książce 100 000 lat nieznanej historii człowieka w dość istotnym

stopniu rozwijam ten

temat - teraz mogę dokonać kolejnego uzupełnienia.

Jeśli Piramidy są tym, za co je uznajemy - a więc rodzajem ostoi w

obliczu ziemskich

kataklizmów i groźby pogrzebania pod przesuwającymi się piaskami - to

należy przyjąć, że

spełniają one również rolę świątyń, w których deponowane były

najcenniejsze dokumenty staro-

żytnych cywilizacji. Oznacza to, że ich budowniczowie prawdopodobnie

zamierzali nadać im takie

rozmiary, masę oraz wewnętrzny i zewnętrzny kształt architektoniczny,

które świadczyłyby o

wysokim poziomie wiedzy matematycznej i astronomicznej.

Zabytki starożytnego Egiptu potrafią mówić, jednak milczą mimo

niezliczonych prób wydobycia

z nich informacji przez naukowców, pseudonaukowców czy okultystów.

Wielkie Piramidy nie chcą

zdradzić swej tajemnicy ignorantom.

Piramidy

Data ich budowy nadal pozostaje zagadką. Napoleon ocenił ich wiek na

około cztery tysiące, a

Herodot na sześć tysięcy lat. Według współczesnych archeologów

Piramidy są grobowcami i

podobnie jak Sfinks zostały zbudowane około 2900 r. przed Chrystusem.

Historyk Abu-Zeyd el Balchi pisze, że “przetłumaczono na arabski napisy

wyryte na Piramidach,

co pozwoliło określić, kiedy zostały zbudowane. Było to mianowicie w

okresie, gdy konstelacja

Lutni znajdowała się w zodiakalnym znaku Raka. Z obliczeń wynika, że

chodzi tu o siedemdziesiąt

dwa tysiące lat przed Hedżrą [ucieczka Mahometa z Mekki do Medyny

przed prześladowaniami w

622 r. - przyp. tłum.].

Wydaje się to z lekka przesadzone!

Papirusy znalezione przy mumiach przez arabskich i koptyjskich

archeologów, Armeliusa,

Abumazara i Murtadiego przekazują bardziej prawdopodobną relację:

W tym czasie Saurid, syn króla Egiptu Sahluka, ujrzał we śnie ogromną

planetę, która z

potwornym łoskotem uderza w Ziemię, pogrążając ją w ciemnościach.

Zdziesiątkowana ludność

nie wiedziała, gdzie się schronić przed spadającymi głazami i cuchnącą

wodą, które towarzyszyły

kataklizmowi. Zdarzenia te rozgrywały się w czasie, gdy samo centrum

konstelacji Lwa sięgnęło

właśnie głowy Raka. Wówczas król Saurid wydał polecenie budowy

Piramid.

Historia ta pozostaje w zgodzie z istniejącymi na całym świecie

legendami, które mówią o

spadającym na ziemię nieboskłonie i - w mojej ocenie - ma związek z

pojawieniem się planety

Wenus.

Starożytni twierdzili, że pokrywający Piramidy wapień (dziś zniknął on

już całkowicie) zdobiły

napisy w nieznanym języku. Teksty te oglądał w trzynastym wieku arabski

historyk i lekarz,

Abdallatif.

Brak jest jednakże hipotez, które by w sposób zadowalający wyjaśniały

tajemnicę Piramid. Ich

przeznaczenie nadal pozostaje zagadką, ich inskrypcji nie rozszyfrowano,

a niższe kondygnacje są

dla nas niedostępne.

Archeolog Jomard oświadczył “Wciąż wymaga odpowiedzi pytanie w

jakim celu spiętrzono taką

masę kamienia; a także jakie jest przeznaczenie tych wszystkich

podziemnych galerii, tej obfitości

komnat; szybu, o którym nie wiemy, gdzie ma wlot, ani jak wygląda jego

najniższy odcinek; tych

skośnych, horyzontalnych i krętych przejść najrozmaitszych rozmiarów;

tych dwudziestu pięciu

zagłębień w kamiennych ławach górnego korytarza; tej galerii o

podwyższonym sklepieniu, za

którą biegł niezwykle niski pasażyk; tych trzech pojedynczych wnęk przed

wejściem do głównej sali

- ich kształtu i szczegółów nie dających się porównać do niczego znanego

nam dotychczas...".

Nie dających się porównać do niczego znanego nam dotychczas - i tu być

może kryje się klucz

do tajemnicy!

To prawda, że okultyści odpowiedzieli na te pytania, podtrzymując

zwłaszcza twierdzenie, że

wnętrze Piramid jest szlakiem wtajemniczenia. To prawda, że inne

pomniki na świecie są

podobnymi zabytkami: megality, wygładzone kamienne jaskinie Bretanii i

Wysp Brytyjskich;

świątynia Hagar na Malcie; posągi na Wyspie Wschodniej, ziemne

piramidy Polinezji. Tajemnica

otacza nasz świat, jednak zwłaszcza wewnętrzna architektura egipskich

Piramid “nie da się

porównać do niczego znanego nam dotychczas".

Budowle pozaziemskie?

Powstaje pytanie: Czy ich znaczenie, czy powód ich istnienia wykracza

poza granice naszego

pojmowania?

Takie pytanie postawiono pewnego wieczora przy Okrągłym Stole, wokół

którego zasiedli

członkowie tajnego paryskiego studium problemów fantastycznych i

niewytłumaczalnych.

(Towarzystwo to urządza okresowe spotkania na zapleczu restauracji przy

Rue Rodier. Wokół

stołu, oświetlonego lampą naftową czterech mężczyzn i cztery kobiety

rozważają różne tajemnice i

proponują rozwiązania wolne od naukowych i religijnych dogmatów, by

wydobyć inne prawdy

związane z czasem i przestrzenią, prawdy niemożliwe do zaakceptowania

przez umysły

trzymające się kurczowo tradycyjnego racjonalizmu.]

Według tej hipotezy ludzie, którzy przybyli na Ziemię z innej planety, ci

nasi praprzodkowie, po

kilkuset lub kilku tysiącach lat zamieszkiwania, prawdopodobnie określili

dokładną datę kataklizmu,

który miał “położyć kres naszemu światu". Pragnąc pozostawić przyszłym

pokoleniom pouczającą

dla nich pamiątkę, wybudowali w Egipcie Piramidy, a w Boliwii Wrota

Tiahuanaco.

Nauka tych pozaziemskich istot była oczywiście uwarunkowana przez ich

naturę. Nasi

archeolodzy ze swymi pospolitymi umysłami nie potrafili dotychczas

znaleźć klucza do odczytania

tej informacji, należy jednak liczyć na rozwój, który w przyszłości pozwoli

ją rozszyfrować. Gdy

orientacja Wielkiej Piramidy pokryje się z kierunkiem północnym, będzie

to oznaczało początek

nowej ery, człowiek zaś stanie wobec ukrytej dotychczas prawdy - nagiej,

oślepiającej i być może

strasznej.

Dociekając matematycznych współzależności w wymiarach Wielkiej

Piramidy, które

bezsprzecznie mają wielkie znaczenie, okultyści po prostu przewidzieli

prawdę, która wciąż

jeszcze nie jest powszechnie głoszona, ani też nie została dostatecznie

precyzyjnie sformułowana.

Aczkolwiek ani te przekazy, ani archeologiczne odkrycia nie wyjaśniły tej

tajemnicy, to jednak

dają nam one pewność, że dolne partie konstrukcji Piramid sięgają w

przeszłość o wiele dalej niż

biblijny potop.

Miasta-azyle

Czy dopuszczalny jest sąd, że tajemne miasto Giza, jeśli ono w ogóle

istnieje, niejednokrotnie

odgrywało rolę schronienia podczas kilku potopów oraz że może ono być

ponownie wykorzystane

do takiego celu w wypadku następnego globalnego kataklizmu? Hipoteza

ta, uznana przez

wtajemniczonych, każe nam przypuszczać, że w Piramidach nadal

spoczywają dokumenty

pochodzące z okresu przedpotopowego.

Przekazy z Indii, Azji Mniejszej oraz Ameryki Północnej i Ameryki

Południowej dziwnie zgodnie

mówią o tym, że wtajemniczeni znajdowali bezpieczne schronie nie na

wszystkich kontynentach.

Ossendowski w swej książce Przez kraj zwierząt, ludzi i bogów pisze, że

pewien chiński lama

“powiedział Bogdo Khanowi, jakoby podziemne jaskinie Ameryki

zamieszkiwały starożytne ludy,

które zniknęły pod powierzchnią".

Czy jest to legenda? Nie. To oczywiste, że w podziemnych miastach nie

mieszkają już ludzie,

“którzy zniknęli pod ziemią"; żyli tam jednak przed kilku tysiącami lat, a

w ruinach Tiahuanaco w

Boliwii dziewiętnastowieczny przyrodnik Charles d'Orbigny widział

wejścia do podziemnych galerii

prowadzących do tajemnego miasta.

Jest nawet prawdopodobne, że otwarte kurhany i podziemne galerie w

Bretanii i Irlandii również

służyły jako osłona “przed spadającymi z nieba głazami" podczas

wielkiego kosmicznego

kataklizmu. Na skraju lasu Broceliande niedaleko Neant, w bretońskim

Departamencie Morbihan,

istnieje miejsce zwane Petruis Neanti, które -jak twierdzą okultyści - jest

wejściem do tajnego

celtyckiego schroniska, analogicznego do tybetańskiej Agarthy.

Także Peruwiańczycy z doliny Xauxa oraz Meksykanie i Indianie z jezior

kultywują tradycję

utrzymywania tajnych schronów dla wtajemniczonych, którzy po

kataklizmie mieli do spełnienia

misję odtworzenia życia na nowo.

Powierzchnia Księżyca

Przyczyny oraz sam charakter kosmicznych kataklizmów Biblia tłumaczy

gniewem Boga, jednak

bardziej racjonalne podejście wskazuje raczej na perturbacje zachodzące w

systemie słonecznym.

W czasach starożytnych twierdzono, że tragedia potopu zbiegła się w

czasie z potężną zmianą

planetarną.

Baron d'Espiard de Cologne przedstawił teorię, której - choć może się ona

zrazu wydać

nieprawdopodobna - nie należy odrzucać bez zastanowienia, ponieważ

oparta jest na faktach, jeśli

nie rozstrzygających, to co najmniej symptomatycznych.

Autor ten twierdzi, że wielka część księżycowej flory, fauny i warstwy

minerałów spadła na

Ziemię, grzebiąc pod sobą nasze dawne doliny, miasta i cywilizacje oraz

spiętrzając góry tam,

gdzie przedtem były równiny, pełne zaś zieleni i gęsto zaludnione obszary

obracając w piaszczyste

pustynie.

Dziś wiemy, że naga, spustoszona i pokryta pyłem powierzchnia Księżyca

wygląda tak, jakby jej

zewnętrzna warstwa została zdarta i odrzucona gdzieś daleko. To jakby

“oskalpowanie

"naprowadza nas na myśl, że kiedyś Księżyc uległ straszliwej katastrofie.

Co więcej - pozbawiony

jest on oceanów i atmosfery. Albo więc nie miał ich nigdy, albo - co

bardziej prawdopodobne - w

jakiś sposób je utracił. Księżyc był gwałtownie zbombardowany przez

meteoryty, wskutek czego

jego powierzchnia pokryta jest kraterami niczym Aragonia w 1918 r.

Rodzi się więc pytanie: Dlaczego bombardowany miałby być tylko

Księżyc, a Ziemia nie? Czy

Księżyc jest planetą, która - poobijana podczas swej kosmicznej podróży -

zjawiła się znikąd, by

następnie po zderzeniu się z Ziemią lub minięciu jej w bliskiej odległości

stać się jej satelitą?

D'Espiard de Cologne wykazał wielką bystrość, opowiadając przed

wiekiem o wielkich wojnach

jądrowych, naturalnych kataklizmach i być może o ingerencji istot

pozaziemskich. Utorował tym

drogę oczywistemu już dziś pojęciu powszechnej ewolucji. Jego teoria

jako całość ma posmak

fantastyki, totalnie jej jednak zlekceważyć nie można, każdy bowiem

(wyjąwszy prehistoryków)

wie, że nasz glob poddawany był potężnym bombardowaniom z

przestrzeni kosmicznej, wskutek

czego niektóre obszary zostały zatopione a całe populacje - zmiecione z

powierzchni ziemi. W

pamięci rasy ludzkiej nie zachowało się jednak prawie nic na temat

powodzi czy śmiercionośnych

deszczów ognia, ziemi i kamieni, które okresowo pustoszyły naszą

planetę. Zdarzyło się to

zupełnie niedawno, w roku 1500 r. przed Chrystusem, i tylko cud sprawił,

że od tamtej chwili ciągle

jeszcze trwamy w kosmicznej ciszy - cud, który jednak nie może

powtarzać się w nieskończoność!

Współcześni Europejczycy i wszyscy inni ludzie - pisze d'Espiard de

Cologne - mają przed sobą

tylko kilka stuleci na zorganizowanie się i przygotowanie na Ziemi, by

przetrzymać liczne ataki z

zagadkowej przestrzeni kosmicznej. Ta ciężka próba będzie jedynie

kolejnym etapem niebiańskiej

transformacji.

Zniknęło już pytanie o koniec świata, pojawiła się natomiast kwestia

wszechogarniającej

ewolucji, mimo całego szacunku dla tych miałkich ludzi, którzy nie chcą

zaryzykować wyjścia z

kręgu banału, mając zawsze w zanadrzu oskarżenia o obrazoburstwo i

naukową szarlatanerię

wobec tych wszystkich, którzy próbują poszerzyć ich ciasne ograniczone

umysły.

Fakt zapomniany: koniec ostatniego świata

Niezależnie od merytorycznej wartości teorii d'Espiarda de Cologne,

wydaje się pewne, że

ogólnoświatowe kataklizmy nawiedzały Ziemię w przeszłości.

Na przestrzeni ostatnich dziesięciu lub jedenastu tysięcy lat kulę ziemską

kilkakrotnie

pustoszyły katastrofy, których skutki dadzą się jedynie porównać do

zniszczeń powstałych w

wyniku wybuchu tysięcy ładunków jądrowych. Oceany przetaczały się

przez górskie łańcuchy i

wlewały w doliny, przesuwały się bieguny, niektóre kontynenty tonęły w

falach, inne - wyłaniały się

z morskiego dna, za każdym zaś razem ginęła niemal cała ludzka rasa.

Nasi przodkowie stosunkowo niedawno doświadczyli takich wstrząsów.

Szczęśliwcy, którzy je

przeżyli, przekazali swoje informacje w formie legend i świętych tekstów.

Jednak czy to wskutek głupiej beztroski, czy też uległości wobec jakichś

tajemniczych

rozkazów, czołowe postacie naszych instytucji i świata nauki albo

zaprzeczają tym wszystkim

przedpotopowym wydarzeniom, albo też twierdzą, że nic im o nich nie

wiadomo. Według nich za-

topienie Atlantydy to jedynie wymysł Platona. Z uśmiechem pobłażania

oznajmiają, że kraina Mu,

zaginiona cywilizacja oraz pogrzebane miasta to nic innego jak tylko

umysłowe odchylenia, będące

udziałem okultystów.

Prawda jest taka, że cała nasza - oparta na wielkim szalbierstwie -

cywilizacja zbudowana jest z

dogmatycznych podstaw, pozbawionych sensu pomysłów oraz tak

zwanych świętych tekstów,

zresztą ocenzurowanych i zniekształconych.

Zdemaskowanie oszustwa i ponowne rozważenie całego problemu byłoby

zadaniem wręcz

tytanicznym, wstrząsem na skalę światową, przedsięwzięciem, którego

nasza tradycyjna nauka nie

jest w stanie podjąć. Chcąc nie chcąc, muszą więc nadal grać znaczonymi

kartami, podrwiwać z

“bajania" tradycji, twierdzić, że cywilizacja narodziła się w Sumerze oraz

że zarodek pierwszej

ludzkiej istoty powstał z nasienia afrykańskiej lub azjatyckiej małpy.

Jakże jednak odmienne prawdy na temat przeszłości jawią się tym

wszystkim, którzy wracają

do niej unikając zdeptanych szlaków oficjalnej historii!

Jeśli przed czterema tysiącami lat zginęła niemal cała ludzka populacja,

jeśli zalane zostały

kontynenty, jeśli -być może - inne planety otarły się o powierzchnię Ziemi,

swą grawitacją

powodując wzburzenie jej oceanów oraz zrzucając do nich swe górskie

łańcuchy, a może i miasta,

czyż wobec tego wszystkiego nie powinniśmy dokonać rewizji części

naszej wiedzy, by

dostosować ją do danych niesionych przez zrekonstruowaną historię?

Tego właśnie będę próbował dokonać, odwołując się do jedynych wciąż

dostępnych dla nas

źródeł: przekazów ustnych i pisemnych.

Potop: Świat powstał w Armenii

Obraz globalnego potopu (potwierdzonego przez naukę), przedstawiany

przez wszystkich

starożytnych zgadza się w kilku zasadniczych punktach. A więc jest to

zagłada ludzkości z

wyjątkiem jednej pary ratujących się w łodzi osobników, którzy następnie

na nowo zaludniają

Ziemię.

Biblijny potop, mimo że odtworzony z przekazów fragmentarycznych,

przedstawiony jest dość

spójnie. “I Jahwe rzekł: «Zgładzę z powierzchni ziemi ludzi, których

stworzyłem; a wraz z ludźmi

zwierzęta domowe, płazy i ptactwo nieba, bo żałuję, że ich uczyniłem»"

(Księga Rodzaju, 6:7) .

Można by uczynić Panu zarzut niesprawiedliwości, że oto w gniewie

postanowił unicestwić

winnych i niewinnych, dusze czyste i zbrukane, ludzi i zwierzęta - lecz

czyż nie jest to sprawa

symbolu?

Bóg postąpił zgodnie ze swą decyzją, oszczędzając jedynie cnotliwego

Noego, jego rodzinę i

zwierzęta, które weszły na pokład arki. “Cokolwiek oddychało, cokolwiek

istniało na lądzie -

wymarło" (Księga Rodzaju, 7:22). Noe wraz z całą resztą wylądował na

górze Ararat w Armenii.

Jeśli mamy wierzyć Biblii, to obecny świat nie zrodził się w Sumerze, lecz

w Armenii, a co za tym

idzie - nasza cywilizacja jest drugą z kolei w historii ludzkości.

Uratowane archiwa świata

Przekazy chaldejskie są raczej zgodne z biblijnymi. Króla Ksisuthrosa o

rychłym nadejściu

potopu ostrzegł Chronos. Zakopał więc pod Sisparis, Miastem Słońca,

“teksty, które mówiły o

początku, środku i końcu wszystkiego" (a więc pisma starsze od Biblii), by

potem wraz z całym

swym dworem umknąć na statku, który podobnie jak arka osiadł w końcu

w Armenii, lecz na Górze

Korkura.

Tu ważna uwaga. Gdy tylko statek wylądował na szczycie Korkury,

wysiedli zeń król Ksisuthros,

ten chaldejski Noe, jego żona i córka oraz kapitan i nikt już więcej tej

czwórki nie widział, mimo że

jedynym suchym kawałkiem lądu była wówczas niewielka wysepka.

Podobnie jak Enoch zostali oni

zabrani do nieba. Ale w jaki sposób? Czy zrobili to aniołowie, czy też

jakaś latająca maszyna?

Według przekazów apokryficznych Noe miał ze sobą w arce najstarszą

książkę świata, Księgę

Enocha. Inni natomiast wtajemniczeni, a wśród nich Enoch i jego syn

Metuszelach uciekali drogą

powietrzną przez cały czas trwania potopu.

Przekazy na całym świecie potwierdzają autentyczność potopu oraz

owego “końca świata".

W Indiach Wedy i Ramajana opowiadają podobną historię, w której bóg

Brahma obarcza

legendarnego Manu odpowiedzialnością za ponowne zaludnienie Ziemi. W

późniejszej jednak

księdze Bhagavata Purana rolę Manu gra król Drawidów, który ukrył

uprzednio cenne Wedy

prawdopodobnie w sanktuarium Agarthy. W Egipcie Hermes Trismegistus

przewidując potop,

spisał sumę ludzkiej wiedzy na stelach [stojących płytach kamiennych -

przyp. tłum.] tak, że zapis

nie został zniszczony.

Przekaz żydowskiego historyka Józefa Flawiusza głosi, że patriarcha Set,

by nie zaprzepaścić

ludzkiej wiedzy “a przeczuwając podwójne zniszczenie za sprawą ognia i

wody, które

przepowiedział Adam, wzniósł dwie kolumny, jedną z cegieł, drugą z

kamienia, na których wyryto

informację o dorobku umysłowym człowieka".

Świadectwo kataklizmu na Ziemi

Platon powiada, że kiedy Solon pytał egipskich kapłanów o stolicę Egiptu

Dolnego, Sais, jeden

z nich odpowiedział: “Rasa ludzka niejednokrotnie ulegała w przeszłości

zagładzie i nie raz jeszcze

ją to spotka, a działo się to z różnych powodów. Największe kataklizmy

niosły ze sobą ogień i

woda, mniejsze katastrofy miały swe inne niezliczone przyczyny". W

odniesieniu zaś do Atlantydy:

“Nastąpiło gwałtowne trzęsienie ziemi i powodzie, i w ciągu jednego dnia

i nocy jednocześnie

wszystkich wojowników wchłonęła ziemia, tak jak w morskich głębinach

pogrążyła się wyspa

Atlantyda".

Grecy mówili o dwóch potopach: jednym z czasów panowania Ogygesa,

drugim - z okresu

Deukałiona, syna Prometeusza, a więc jak się przypuszcza sprzed około

trzech i pół tysiąca lat.

Na obszarze dzisiejszych Niemiec potop poprzedzała ogniowa nawałnica

przypominająca

kosmiczny kataklizm, co powtarza się także w większości przekazów

pochodzących ze wszystkich

części świata, gdzie spadające z nieba ogień i woda uzupełniały się w

niszczeniu ludzkiego

rodzaju. W Księdze Wyjścia i Księdze Jozuego Biblia mówi o dziwnych

niebieskich i ziemskich

zjawiskach, jakie występowały po potopie. W Księdze Wyjścia (9:23-26)

czytamy:

Jahwe zesłał grzmoty i grad. Błyskawice poleciały ku ziemi i Jahwe

spuścił grad na ziemię

egipską. Wśród nieustannych błyskawic spadł ciężki grad, jakiego nie było

w całej ziemi egipskiej

od czasów jej zamieszkania. Grad ten zbił w całym Egipcie wszystko,

cokolwiek znajdowało się na

polu, od człowieka do bydlęcia. Wybił też ów grad wszystkie rośliny polne

i połamał wszystkie

drzewa na polu. Nie było gradu tylko w ziemi Goszen, gdzie mieszkali

Izraelici.

Oczywiście można wątpić w tę łaskawość losu, zważywszy zwłaszcza

istnienie znanych

rabinom przekazów mówiących, że wyginęła niemal cała ludność Izraela.

Egipcjanie, kojarząc czas tych wydarzeń z Wyjściem Żydów, twierdzą, że

koniec okresu Egiptu

Środkowego wyznaczony był kosmicznym wstrząsem i że ogromna

większość ludności została

wówczas zgładzona.

Można mieć też wątpliwości co do samego wydarzenia, jakim było

Wyjście Izraelitów z Egiptu.

Chodzi tu prawdopodobnie jedynie o długą tułaczkę kilku plemion.

Wyczerpani kataklizmem

Egipcjanie nie ścigali Hebrajczyków. W takim wypadku przejście przez

Morze Czerwone jest

konfabulacją.

Papirus z Ipuwer mówi o rzekach krwi, deszczu czerwonej ziemi,

pożeranych przez płomienie

murach i o wodnym korytarzu, który pochłonął ludzi.

Te opowieści o wstrząsach popowodziowych są dla historyków zagadką.

Czy tworzą jedynie

zmienioną wersję wielkiego, ogólnoświatowego potopu, czy też -

potwierdzając relacje Egipcjan i

Biblii - odnoszą się do katastrof lokalnych?

W greckiej mitologii ogólnoświatowe kataklizmy ilustruje bunt Tytanów,

wojna olbrzymów i

zmagania Tyfona z Zeusem.

Morze i ziemia rozbrzmiewały odrażającym skowytem, jęczał

rozdygotany nieboskłon... Żyzna

ziemia płonęła i drżała, wybuchy targały gęstwiną borów, wszystko

zamieniło się w jedną wielką

kipiel... Ziemia i niebo mieszały się z sobą - pierwszą miotały głębokie

konwulsje, drugie waliło się

w dół (F. Guiraud i A.V. Pierre, Mythologie Generale).

W swej książce Worlds in Collision Immanuel Velikovsky rozbudowuje tę

hipotezę łącząc owe

wstrząsy z przemieszczeniami komety, która dwukrotnie zahaczyła o

Ziemię, zanim się

przekształciła w promienną planetę Wenus.

Uważam, że Velikovsky jest bardzo bliski prawdy i -będąc zwolennikiem

wszystkich jego teorii -

chciałbym zwrócić uwagę na coś, co moim zdaniem musiało poprzedzić

naturalny kataklizm,

mianowicie na katastrofę ziemską spowodowaną przez człowieka.

Velikovsky nawiązuje do tego w

ostatnich słowach swej przedmowy.

To że “niebo spadło na ziemię" jest dla mnie tak oczywiste, iż wierzyłbym

w to niezachwianie

nawet wówczas, gdyby nie było na to żadnych dowodów.

Starożytnym Celtom kataklizm kojarzy się z mrożącym krew żyłach

strachem przed niebem,

które może spaść na ich głowy.

Litwini wierzyli, że spośród bogów przetrwał tylko jeden: Aryan Mannus,

którego imię

przypomina indiańskiego Manu, greckiego Minosa, walijskiego Menw czy

egipskiego Menesa.

Opis potopu przekazywany przez Turków, Arabów i katolików

abisyńskich wzoruje się na wersji

biblijnej. Podania afrykańskie mówią, że pewnego dnia w zamierzchłych

czasach niebo spadło na

ziemię.

Święta księga Parsów, Bundahish, zawiera opis wojny między niebem i

ziemią, między

gwiazdami i planetami.

Z Owidiusza wiemy, że Kaukaz stał w płomieniach, co się może wiązać z

obficie tam

zalegającymi złożami ropy, zwłaszcza w “Kraju Ognia", czyli

Azerbejdżanie.

Kosmiczny kataklizm w Indiach wywołały zmagania bogów Wisznu lub

Kriszny z Wężem. Tekst

Visuddhi Magga opowiada, że ziemia została przenicowana, cały zaś rytm

świata - zakłócony.

Podobnych określeń użyto w przekazach chińskich prawdopodobnie w

odniesieniu do potopu z

okresu panowania cesarza Yau, który widział zalewane wodą górskie

szczyty i miliony ginących

ludzi.

Japonia również miała swój “koniec świata". Na Syberii opowiadają, że

może ognia strawiło całą

ziemię. Podania Eskimosów, Lapończyków, a zwłaszcza Finów (w

Kalevali) mówią o “wywróconej

do góry nogami ziemi" i ogólnoświatowej pożodze, po której nastąpił

potop i unicestwił ludzką rasę.

Potopy w Bochica w Kolumbii w Ameryce Południowej i w

meksykańskim Coxcox przypominają

kataklizm biblijny pod względem ilości ocalonych, których można

policzyć na palcach. Niebo

spadło kiedyś na ziemię również w Brazylii. W Polinezji był potop i

deszcz ognia, po czym niektóre

części lądu pogrążyły się w wodzie, inne zaś wyłoniły się z dna

morskiego.

Trzeba zaznaczyć, że na kosmiczny charakter końca świata wskazują

wszystkie przekazy,

nawet te pochodzące z odległych zakątków Afryki czy Polinezji, z jednym

tylko wyjątkiem - Biblii,

dla której cały świat ograniczał się do Jeruzalem.

Ogólnoświatowe potopy i kataklizmy, relacjonowane w przekazach i

potwierdzone przez

Cuviera i geologów, nie pozwalają wątpić, że w przeszłości istniały jakieś

zaginione cywilizacje,

zatopione kontynenty, a także cała nieznana historia, której odtworzenie

jest zadaniem fa-

scynującym.

Rozdział drugi

Świat narodził się w USA

Przyjrzyjmy się przez chwilę mapie świata, udając jednocześnie, że na

temat historii ludzkości

wiemy nie więcej niż świeżo przybyły na Ziemię mieszkaniec Wenus lub

Betelgeuse [gwiazda--

olbrzym najjaśniejsza w konstelacji Oriona - przyp. tłum.]. Stwierdzimy

wówczas, że spora część

naszej planety to z jednej strony tereny pustynne, z drugiej zaś - lasy oraz

żyzne pola i łąki. Logika

podsuwa tu natychmiast nieodparty wniosek, że cywilizacje nie powinny

się rozwijać w Afryce

Północnej, Egipcie, Mezopotamii czy Afganistanie, ponieważ w tych

rejonach występują szczere

pustynie, gdzie nie ma mowy o znalezieniu takich podstawowych

niezbędnych do życia czynników,

jak woda, ziemia uprawna, leśna zwierzyna łowna, drewno i kamień, a

więc budulec... Jeśli się

więc starożytni tam osiedlali, musieli być zupełnie pozbawieni zdrowego

rozsądku!

Wybrali pustynię

Tak właśnie należałoby myśleć, gdyby się nie miało pojęcia o historii

ludzkości. A jednak wbrew

wszystkiemu to właśnie na tych jałowych obszarach, i tylko tam,

rozwinęły się największe

cywilizacje Afryki i Azji (podobnie jak najwspanialsza cywilizacja

europejska, która rozkwitła w

skalistej Grecji).

Czy mamy tu do czynienia z niewiarygodnym nonsensem?

Zarówno na północ, jak i na południe rozciągają się pełne zwierzyny bory,

żyzne, nawodnione

przez tysiące strumieni i rzek równiny, na których można uprawiać proso,

winogrona, pszenicę,

jęczmień, soczewicę i wszystkie możliwe drzewa owocowe. Zające,

króliki, kuropatwy, dziki i

zwierzyna płowa mogłyby być łatwym łupem dla każdego łucznika, zaś w

rzekach roiło się. od

pstrągów, łososi, szczupaków, jesiotrów i minogów. Jednak ludzie z

tamtych prehistorycznych

czasów wzgardzili zielonymi polami i wybrali pustynie Afryki i Azji, a co

za tym idzie - głód, suszę i

niedostatek.

Jest wręcz niewiarygodne, aczkolwiek prawdziwe i warte dogłębnych

studiów, że to niezwykle

tajemnicze zjawisko wzbudziło wśród archeologów i filozofów niewielkie

tylko zainteresowanie.

Nie miałoby sensu spieranie się, że obszary te dwa lub trzy tysiące lat

przed Chrystusem nie

musiały być tak jak dziś pustyniami. Na przykład czytając Biblię nie

widzimy, by Hebrajczycy

wędrowali wśród lasów, płynęli w łodziach rzekami, zbierali wiosną

naręcza stokrotek czy też

pielęgnowali siano na łąkach w zielonych dolinach. Zamiast tego brnęli

przez bezkresne pustynie,

a ich jedyną nadzieją na przetrwanie była manna z nieba.

Pęknięcia

Tajemnicę potęguje jeszcze i to, że wszystkie azjatyckie i afrykańskie

cywilizacje sytuowały się

na szerokości geograficznej, wzdłuż której biegła linia częstych trzęsień

ziemi, podobnie jak

pokrywały się z nimi, choć tym razem w układzie południkowym, potężne

andyjskie cywilizacje

Inków a także Majów i Azteków w górach Meksyku i Gwatemali.

Kreśląc mapę terenów, gdzie występują trzęsienia ziemi, wulkany i

pęknięcia skorupy ziemskiej,

otrzyma się mapę krajów, w których powstały cywilizacje: Meksyku,

Gwatemali, Peru, Chile,

Kolumbii, Boliwii, Afryki Północnej, Hiszpanii, Francji, Włoch, Grecji

Egiptu, Persji, Mezopotamii,

Afganistanu, Chin, Indii itd, nie wyłączając zatopionych całkowicie lub

częściowo tajemniczej

Hiperborei oraz hipotetycznej Atlantydy i krainy Mu.

Nasi prehistoryczni przodkowie nie tylko przedkładali pustynie nad

zielony raj, ale swój

masochizm posuwali do tego stopnia, że osiedlali się w możliwie

najniebezpieczniejszych

punktach, a więc tam, gdzie ziemia wypluwała z siebie ogień i lawę,

otwierała swoje wnętrze,

zabijając i niszcząc, gdzie spiętrzała powodziową falę oceanów.

Wygląda to tak, jakby człowiekiem powodowała przemożna potrzeba

chłonięcia jakiejś emanacji

niezbędnej do jego rozwoju, promieniowania dobywającego się z pęknięć

powierzchni globu

sięgających aż do samego łona Matki-Ziemi.

Stworzony z pyłu i gliny syn Gai, człowiek - pragnie żyć w bezpośrednim

kontakcie ze swym

matczynym łonem, niezależnie od tego, jak bardzo byłoby ono potworne.

Dzięki temu czerpie on

tchnienie życia z ziemskich trzewi, uczestnicząc tym samym w

nieustającym procesie powstawania

nowych pęknięć i płodnym rytmie ewolucji.

Oddawanie religijnej czci macicy jest cechą wspólną wszystkich ludzi.

Odnosi się to również i do

Kościoła katolickiego z jego mistycznym traktowaniem dziewictwa i

czarnymi statuetkami Maryi

Dziewicy, zwłaszcza tej z Chartres, zwanej Matką Boską Podziemną, w

czym wtajemniczeni

dostrzegają symbol powrotu do materii.

Idąc jeszcze dalej, utożsamiają oni wnętrzności Gai, albo Matki-Ziemi, z

labiryntami

mitologicznymi i tymi, które są wytyczone przez posadzki pewnych

katedr, na przykład w Chartres

czy Montpelier. W tym znaczeniu ścieżka wtajemniczenia idzie często od

macicy (łona) ku

wnętrzu, symbolizując “drogę przeciwną", wiodącą poprzez śmierć ku

Zaświatom.

Erotyzm jest czynnikiem pozytywnym równoznacznym z początkiem

wszystkiego - praw fizyki,

elektrodynamiki, psychologii i najbardziej wyrafinowanych zjawisk

cybernetyki. Człowiek

pozostając w pobliżu łona Gai, która dała mu życie, ma świadomość, że

nie musi przecinać

łączącej go z nią pępowiny; wie, że tam zakończy życie, a mimo to

akceptuje swój los.

I ten właśnie pierwotny, niezrównoważony wybór i masochizm

zaowocował powstaniem

przemysłów wykorzystujących ogień, sztukę architektury i upływ czasu,

wszystko to odmierzane

wielkimi odkryciami i najwspanialszymi cywilizacjami: w Egipcie z jego

świątyniami i piramidami; w

Arabii, Persji i Afganistanie; w mezopotamskim zadziwiającym Sumerze,

wreszcie cywilizacjami

Inków i Majów.

Aby przetrwać, człowiek musiał wyostrzyć swój geniusz aż do

wyrafinowania, gdyż alternatywą

była jedynie wisząca nad nim kara śmierci. Musiał wymyślić, wynaleźć i

stworzyć w ciągu kilku

pokoleń to, czego złota era prehistoryczna nie była mu w stanie dać przez

nie kończące się

tysiąclecia stagnacji.

(Istnienie złotej ery kłóci się z zasadami powszechnej ewolucji. Absolut

wyklucza pojęcia

złotego wieku, złotej liczby czy też niewzruszonej prawdy. Nawet w

wypadku śmierci. Złota era

zakłada nieśmiertelność, a co za tym idzie - wieczny i statyczny świat

zamieszkały przez

niezdolnych do prokreacji ludzi, bezpłciowych niby anioły z

chrześcijańskiej mitologii. Jeśli w tym

symbolu kryje się głęboka prawda, to być może dotyczy ona jakiegoś

nieznanego nam

Wszechświata).

Dlaczego jednak wcześniejsi ludzie prehistoryczni nie wybrali życia w

niebezpieczeństwie?

Dlaczego nie zareagowali na wezwanie płynące z pęknięć w ziemskiej

skorupie? Czy było ich tak

niewielu, że pragnienie bezpieczeństwa okazało się silniejsze niż potrzeba

ewolucji?

A może należeli oni do innego gatunku? Taka hipoteza nie jest absurdem i

zasługuje na

głębszą analizę.

Albo człowiek z Cro-Magnon i neandertalczycy byli istotami ziemskimi,

które uległy degeneracji

wskutek spowodowanego przez ich przodków promieniowania, przez co

instynktownie odrzuciły

ewolucję i jej symbole, a więc ogień i żelazo; albo też ludzie z czasów

protohistorii - Sumerowie,

Hebrajczycy, Egipcjanie, Inkowie i Majowie - byli potomkami ras

pochodzących spoza naszej

planety, co by tłumaczyło ich wyższość intelektualną i technologiczne

osiągnięcia, choć nie

zachowania jednostkowe.

Zadecydował ktoś niewidzialny

Niezależnie od tego czy pochodzili od autentycznych Ziemian, czy od

istot pozaziemskich,

wszyscy oni wykazywali instynkt samozachowawczy, u niektórych jednak

przysłaniała go

cudowna, czarodziejska albo natchniona zdolność przewidywania

przyszłości.

Prorocy potrafili więc zaglądać w przyszłość i dowiadywać się, kiedy

pustynia zrodzi nową

cywilizację, a następnie pochłonie upadające miasta i ludzi, którzy

wypełnili już swoją misję i

znaleźli się u kresu swego cyklu. Być może prorocy widzieli zalegające

pod tym sterylnym

piaskiem złoża ropy, które miały być nagrodą za długie cierpienia albo

czymś w rodzaju

piekielnego ładunku zdolnego rozsadzić planetę, gdy przyjdą czasy

apokaliptyczne. Jedną z zasad

ewolucji jest podobno to, że człowiek w dążeniu do zdobycia osiągalnego

dlań wyrafinowanego

rozwoju zmuszony jest poszukiwać rozwiązań ryzykownych, odrzucając

jednocześnie

rozstrzygnięcia pozwalające zdobywać równowagę drogą najmniejszej

linii oporu.

Od chwili, gdy człowiek prehistoryczny przystosował się idealnie do

warunków swego życia,

przestał już być podmiotem biologicznej ewolucji i podporządkował się

tylko przyrodzie. Pewnego

dnia odrzucił tę zależność i zaczął sobie cenić wolną wolę. Opuścił wiek

złoty i wybrał wiek żelaza.

Jest to równoznaczne ż niezwykłym rozbudzeniem świadomości i

wyzwoleniem inteligencji

kierującej się przeciw dyktaturze instynktu, który hamował rozwój

człowieka. Wybrał więc on

następnie okolice tektonicznych pęknięć oraz pustynie jako miejsca, w

których pragnął

kontynuować przygodę życia. Od tej chwili musiał się liczyć z brakiem

stabilizacji i

niebezpieczeństwem śmierci, jednocześnie jednak wyzwolił się z kręgu

bezproduktywnej i nie

kończącej się teraźniejszości.

Jak byśmy tego nie tłumaczyli, to ostatecznie musimy dojść do nadrzędnej

przyczyny, która

doprowadziła do wyboru tańca na krawędzi wulkanu. Można ją określić

jako prawo powszechne

albo determinizm. Można nazwać ją Bogiem, Lucyferem, geniuszem

inteligencji, intelektualnym

przewodnikiem człowieka; albo Szatanem – jeśli uwzględnimy

przerażające strony cywilizacji...

Wszystko zależy od znaczenia, jakie się przypisuje ewolucji.

Tak więc niczego jeszcze nie wyjaśniono w sprawie prapoczątków rodzaju

ludzkiego, można

jednak zaobserwować pewną rytmiczność: ekspansja kosmosu przeplatana

okresami kontrakcji

związanymi z “tchnieniem Brahmy" i konwencjonalnymi teoriami

pulsującego Wszechświata.

Jedna wielka strefa pęknięć tektonicznych, globu zdaje się wymykać

powszechnemu prawu

rządzącemu znikającymi cywilizacjami. Leży ona na terytorium

dzisiejszych Stanów

Zjednoczonych. Na obszarze tym, między trzydziestym i czterdziestym

stopniem szerokości

geograficznej północnej, wszystko powinno bujnie rozkwitać - zamiast

tego jest tam pustka, a tam

gdzie należałoby się spodziewać fantastycznie żyznej gleby, widzimy

niczym niewytłumaczalną

jałowość.

Umysłowi nastawionemu na niezwykłość anomalia ta podsuwa

paradoksalną hipotezę: a jeśli

największe i najstarsze cywilizacje rozwijały się dokładnie tam, gdzie do

dziś nie pozostało po nich

najmniejszego śladu?

Sprawdzenie amerykańskiej hipotezy

Jeśli w czasach primohistorycznych nasi praprzodkowie zamieszkiwali

tereny dzisiejszych

Stanów Zjednoczonych, zaś ich cywilizacja została zniszczona przez

katastrofę nuklearną, czy

byłoby czymś niezwykłym, że dziś nie został z niej kamień na kamieniu?

Jeśliby wojna jądrowa starła z powierzchni ziemi ludzką rasę, co by

zostało z naszej cywilizacji

za milion lat? Nic, wyjąwszy może kamienne narzędzia należące do ludzi

z Borneo czy Nowej

Gwinei.

A ileż zmian dokonało się na naszym globie w ciągu tysiącleci! Niektóre

dzisiejsze pustynie były

w odległych czasach równinami porośniętymi trawą, środek Sahary

znajdował się pod wodą, a

Francję i Wyspy Brytyjskie łączył suchy ląd... A więc na przestrzeni tak

długiego czasu wszystko

było możliwe. Era naszych praprzodków mogła trwać na obszarach

nieznanej Ameryki przed

czasami człowieka prehistorycznego lub równolegle z nimi.

By zasłużyć na poważne potraktowanie, hipoteza taka musi być

oczywiście wsparta odkryciami,

zachowanymi cudem dokumentami, krótko mówiąc - raczej zbiorem

wiarygodnej dokumentacji niż

samymi zapewnieniami. Muszę tu wyznać, że byłem świadkiem, jak teoria

ta stawała się coraz

silniejsza, nabierała kształtu, barw i konsystencji, traciła charakter

domniemania, przybierając po-

stać niemal pewnika wyłaniającego się ze światowej tradycji, nauki i

udokumentowanej historii.

Światło jest na Zachodzie

Tylko wskutek samowolnej umowy między historykami istnieje

powszechne przekonanie, że

źródłem wszelkiego rozwoju jest Wschód. Tymczasem tradycja i badania

historyczne wykazują coś

wręcz przeciwnego - brzask ludzkości zapłonął na Zachodzie.

To właśnie na Zachód tradycyjnie parł człowiek prehistoryczny, to na

Zachodzie szukał on

Innego Świata, gdzie miliony słońc świeciło podczas wiecznego dnia.

Wszystkie wielkie najazdy i

migracje narodów kierowały się na Zachód, do krainy marzeń, a

dokładniej - na Wyspy Brytyjskie,

do Galii i na Półwysep Iberyjski, ostatni cypel wielkiego kontynentu.

Czego ci protoplasci poszukiwali na bajecznym, ograniczonym oceanem

Zachodzie? Jakiż to

tajemniczy atawizm gnał ich w tym kierunku?

Ignorowanie tego podstawowego pytania jest błędem, a pomimo to

większość historyków nie

waha się tak właśnie czynić.

W erze historycznej również uznawano, że na Zachodzie znajdują się

cudowne lądy i wyspy,

określane obecnie jako legendarne: Wyspa Brazil, San Brandan, Wyspy

Szczęśliwe, Inny Świat

albo kraina Graala, wreszcie Hiperborea. (Skandynawowie, Germanie i

Celtowie uznawali

Hiperboreę za miejsce swego pochodzenia. Z czynników geologicznych

można sądzić, że pokrywa

się ona z dzisiejszym obszarem Stanów Zjednoczonych sprzed kataklizmu,

który spowodował

odchylenie osi naszego globu o kąt 23° i 27').

I wreszcie to właśnie na Zachodzie starożytni Grecy i Egipcjanie

umiejscawiali Atlantydę, której

istnienie prędzej czy później musi zostać powszechnie uznane.

W ten sposób, mimo “paradoksalności" hipotezy, mamy podstawy, by

twierdzić, że nasze

poglądy są niemal klasyczne!

Stany Zjednoczone (będę je często dla ułatwienia nazywał “Ameryką")

obejmują rozległy

obszar, na którym pustynie, szkliste skały oraz nieobecność ludzkich istot

w zamierzchłych

czasach jawią się jak przekleństwo lub tabu, będące prawdopodobnie

skutkiem atomowego

kataklizmu, niezależnie od przyczyn jego wybuchu - naturalnych lub

sztucznych.

Z naukowego punktu widzenia nie ma żadnych wątpliwości co do uznania

tego kataklizmu za

fakt, przedmiotem kontrowersji pozostają natomiast nadal jego przyczyny.

Ziemia jest krzywa

Przed tysiącami lat, w czasach naszych nieznanych przodków, oś ziemska

nie była odchylona

od pionu, co oznacza, że nie występowały zmiany pór roku. A zatem,

przed wielkim kataklizmem

trwał okres nazywany w przekazach “złotym wiekiem"; termin należy

rozumieć w pewnym

ograniczonym sensie. Obracająca się na osi o północno-południowym

ustawieniu z odchyleniem o

kąt 23° i 27' do płaszczyzny ekliptyki - kula ziemska nie budzi w nas

dzisiaj szczególnych emocji,

towarzyszy nam bowiem w ten właśnie sposób od zarania gatunku

ludzkiego, podobnie jak mapa

Europy ze swym tajemniczym rytuałem oznaczania Francji kolorem

różowym, Hiszpanii - żółtym,

Włoch - fioletowym, a Belgii - zielonym.

Z owego odchylenia ziemskiej osi wyrasta jednak cała historia rodzaju

ludzkiego i to właśnie

powinno być podstawą naszej wiedzy. Gdyby nauczyciele uczyli swych

uczniów, nawet już na

najbardziej elementarnym poziomie, że kosmogonia i geologia stanowią

zasadniczy fundament

wiedzy, nastąpiłby szalony skok w naszym rozwoju. Ludzie pojęliby

bowiem wówczas, jak kruche

jest nauczanie empiryczne i wyrobiliby sobie jaśniejszy pogląd na swoją

genezę i przeznaczenie.

Przechylenie naszego globu świadczy ponad wszelką wątpliwość, że kula

ziemska poddana

była kiedyś straszliwemu kosmicznemu wstrząsowi, który dotknął również

w różnym stopniu inne

planety Układu Słonecznego. I to prowadzi nas do samego sedna

problemu: my, mieszkańcy

Ziemi, nie jesteśmy jedynymi, uprzywilejowanymi stworzeniami,

ograniczonymi do swego

zamkniętego świata; stanowimy cząstkę nieskończoności, a cała nasza

ludzka historia ma

jakiekolwiek znaczenie tylko w powiązaniu z ewolucją Wszechświata.

Gdy nadszedł kataklizm, Ziemia przechyliła się i zachwiała. Punkty

biegunów przesunęły się

przez lądy i oceany. Dryfując przez piekielną kipiel mórz, wpadały na

siebie lodowce wielkości

Korsyki czy Sycylii. Górskie pasma drżały w swych podstawach, rojące

się od śmiertelnie

przerażonych ludzi miasta i osiedla wciągane były przez niszczycielskie

wiry, a miotane siłą

odśrodkową oceany gnały poprzez kontynenty, wspinając się na najwyższe

szczyty.

W jednej chwili cała ziemska populacja, miliony, a może miliardy (czy

kiedykolwiek się tego

dowiemy?) ludzi utonęło, zostało zmiażdżonych, cała zaś nieznana

cywilizacja - sprowadzona do

bezkształtnej masy, w której nie pozostało nic godnego uwagi.

Czy ktokolwiek przetrwał? Możemy przyjąć, że tak, ale równie dobrze

można założyć, że zginęli

wszyscy, zaś pochodzenie dziś żyjącej na świecie ludzkiej rasy ma

charakter pozaziemski.

Pierwsze przypuszczenie brzmi jednak bardziej prawdopodobnie. Oto

racjonalna historia Ziemi

przemieszana z hipotezą o cywilizacji wymiecionej przez naturalny

kataklizm, poprzedzony - moim

zdaniem - przez jeden lub dwa wybuchy jądrowe, których autentyzm

powinien zostać dowiedziony.

Jest to śmiały pogląd, oczywiście odrzucony przez tradycyjnych

historyków. Wspiera się

głównie na obserwacjach geofizycznych, podaniach przekazanych nam

przez przodków, którzy

umknęli przed katastrofą, oraz na pewnych dowodach sugerujących, że

wybuchy jądrowe wy-

stąpiły w dwóch ośrodkach przepadłych cywilizacji -w Ameryce i na

pustyni Gobi.

Będziemy więc świadkami odrodzenia się nieznanej historii ludzkości,

zagubionej na razie w

otchłani czasu, w pustynnych piaskach, a także w pewnych legendach,

które wciąż jeszcze mogą

być kultywowane w pamięci ludzi z jakiejś innej planety.

Amerykańskie tabu

Między 30° a 40° szerokości geograficznej północnej znajdują się

najbogatsze i najgęściej

zaludnione obszary na Ziemi; to właśnie tam najczęściej ludzie budują

swoje miasta. Jednak

zawsze odczuwali oni przedziwną niechęć do zamieszkiwania w dwóch

miejscach, które stanowiły

coś w rodzaju tabu: w Ameryce i na pustyni Gobi.

Można by zrozumieć, że nie sprzyjający klimat i nieurodzajna gleba

pustyni Gobi mogły

zniechęcić ludzi do osiedlania się tam, czym jednak tłumaczyć to zjawisko

w odniesieniu do

Ameryki? Jest to wyjątkowo bogata kraina o ziemiach doskonale

nadających się do wszelkich

upraw i hodowli. Będąca jej częścią Floryda rodzi największe i

najsmaczniejsze na świecie owoce.

A jednak protohistoryczni ludzie wystrzegali się tego ziemskiego raju,

człowiek prehistoryczny zaś

nie miał ochoty na rozpoczynanie tam życia!

Rozległe wykopaliska archeologiczne w Ameryce przyniosły mierne

wyniki. W pobliżu Santa

Barbara w Kalifornii odkryto szczątki prymitywnych osobników typu

mongoidalnego, których wiek

oceniono na około osiem tysięcy lat. Niewykluczone, że byli to

Meksykanie jeszcze sprzed

wielkiego exodusu. Odkopano szkielety mamutów upolowanych za

pomocą strzał z kamiennymi

grotami. “Dziewczyna z Minnesoty" zdaje się liczyć sobie dwadzieścia

tysięcy lat i z tego samego

okresu pochodzi trochę kości i skorup naczyń. Odkrycia te pozwalają

jedynie snuć przypuszczenia

o przechodzących tamtędy plemionach kilku odizolowanych populacji.

Nie ma tam żadnych

pokrytych malowidłami jaskiń, żadnych znalezisk kamiennych narzędzi,

żadnych glinianych tabli-

czek... Można powiedzieć, że poza kilkoma indywidualnymi przypadkami

osobników, którzy

prawdopodobnie przeprawili się z Azji przez Cieśninę Beringa,

prehistoryczne życie w Ameryce

Północnej praktycznie nie istniało. Nawet w szesnastym wieku było tam

zaledwie kilka indiańskich

plemion, które nigdy w przeszłości nie tworzyły jakiejś rozwiniętej

cywilizacji.

Po odkryciu dokonanym przez Krzysztofa Kolumba okazało się, że

Ameryka Północna jest tak

słabo zamieszkana, że głównym problemem kolonistów było zaludnienie

jej poprzez masową

imigrację z Anglii, Włoch, Francji, Niemiec i Skandynawii. Również

haniebny proceder handlu

afrykańskimi niewolnikami rozwijał się tam z powodu braku ludzkiej siły

roboczej.

Żaden inny obszar na kuli ziemskiej, z wyjątkiem pustyni Gobi, nie może

się wykazać tak

rzadkim rodzimym zaludnieniem. Dlaczego?

Meksykanie żyli w USA

Ta fantastyczna zagadka znalazła częściową odpowiedź w legendach

Majów z sąsiedniego

Meksyku. Byli oni przekonani, że Ameryka Północna jest krainą śmierci i

że przybywały do niej

tylko te dusze, które nigdy nie miały zaznać reinkarnacji, jednak w

niezwykle odległej przeszłości

zamieszkiwał ją starożytny rodzaj ludzki.

Ostatnią koncepcję popierali specjaliści w dziedzinie meksykańskiej

historii. Podkreślali oni, że

od tysięcy lat ustne, przechodzące z pokolenia na pokolenie przekazy

przypisywały ludności

Meksyku pochodzenie z obszarów leżących na północy oraz że rzetelność

tych informacji

potwierdzają nie tylko dziewiętnastowieczne odkrycia budowli w

Kalifornii i Missisipi, ale nawet

jeszcze bardziej - studia porównawcze nad grupą języków amerykańskich.

O czym mówi “Popol Vuh"

Inne historie dostarczają ciekawych szczegółów dotyczących kataklizmu,

który unicestwił

przodków dzisiejszych Meksykanów i był niewątpliwie powodem ich

emigracji.

Dawno temu ludzie Trzeciej Ery (ludzie lasu ) zostali przez bogów

skazani na śmierć. Potężny

potop ognia, strumienie żywicy (płomieni) lały się z nieba na ziemię.

Wreszcie gwałtowne

huragany zniszczyły wszystkie uprawy. Czciciele Boga Zagłady

wydzierali ludziom oczy z głów,

wgryzali się w ich ciała i wnętrzności, przeżuwali ich kości i ścięgna.

Ludzie zaczęli biegać, to razem, to pojedynczo, niby rozchwiane kłosy

zboża, wspinali się na

swoje domy, spadając z dachów. Próbowali wchodzić na drzewa, te zaś

załamywały się pod ich

ciężarem. Szukali też schronienia w jaskiniach, które jednak nie pozwalały

się im do siebie zbliżyć.

Opis pochodzi z Popol Vuh, świętej księgi Majów, którą archeolodzy

uznają za najstarszy

dokument historii człowieka, starszy od hebrajskiej Biblii,

hinduistycznych Wed czy starożytnego

tekstu irańskiego Zend-Avesta.

Warto zaznaczyć uwagę, że ten kataklizm - potop, ogień z nieba,

trzęsienie ziemi - uderzająco

przypomina wojnę atomową opisaną w świętych tekstach hinduistycznych:

Miasta zostały zniszczone przez straszliwą broń, która była źródłem

światła jaśniejszego niż sto

tysięcy słońc...

Ów ogień sprawiał, że ludziom wypadały włosy i odchodziły paznokcie,

że ptaki, którym

najpierw bielały pióra i czerwieniały szpony, przeistaczały się w żółwie.

Aby się uchronić przed tym

rażeniem, żołnierze wskakiwali do rzek, gdzie obmywali się sami, a także

wszystko, czego musieli

dotknąć.

Z tekstów: Ramajana i Drona Parva

Efekt mutacji i skutki promieniowania, tak jasno przedstawione w

księgach sanskrytu, opisane

są za pomocą niemal tych samych określeń w meksykańskich świętych

tekstach: ogień przychodzi

z nieba, wyciska łzy z oczu, wyżera trzewia z ciał.

W końcu ludzie Trzeciej Ery ulegli fizycznym mutacjom, dokładnie tak,

jakby zostali poddani

promieniowaniu powstałemu po wybuchu atomowym, ponieważ ich rasa

zniknęła i została

zastąpiona Rasą Czwartej Ery.

Nic nie zostało z ludzi Trzeciej Ery prócz małp w lasach. Te małpy-

mutanty były potomkami

człowieka. I to dlatego są do niego podobne.

(Z księgi Popol Vuh. W przeciwieństwie do tradycyjnych prehistoryków

Meksykanie wierzyli, że

małpy pochodzą od zdegenerowanego i zmutowanego gatunku ludzkiego).

Możemy więc wyciągnąć wniosek, że zgodnie z pisemnymi przekazami

dwóch populacji

żyjących w odległości dwudziestu tysięcy kilometrów od siebie -

kataklizm atomowy dotknął dwie

części świata: Azję i Amerykę, a dokładniej - uwzględniając dane

geofizyczne - pustynię Gobi i

Stany Zjednoczone Ameryki.

Czy dawni Amerykanie i Hindusi próbowali odgrywać rolę bogów? Czy

prowadzili wojnę jądrową

przeciwko najeźdźcom z innej planety? Czy też atomowe eksplozje

spowodował naturalny

kataklizm?

Byłoby ryzykownie dokonywać wyboru między tymi wyjaśnieniami,

jednak co do samego faktu

nie ma żadnych wątpliwości.

Wenus i baśniowy Zachód

W każdym razie nadzwyczajna wiedza naukowa przypisywana ludziom

tamtych czasów wydaje

się wskazywać że przed lub w czasie atomowego kataklizmu nastąpiła

interwencja istot

pozaziemskich. Koncepcja ta wspiera się na ważnym materiale

dowodowym, pochodzącym

zwłaszcza z Meksyku, i który jest tak przekonywający, że elektryzuje

archeologów. Potwierdzające

świadectwa można znaleźć także w Peru i Boliwii z ich legendami,

niezrównanymi dokonaniami

Inków i rzeźbami z Tiahuanaco.

Quetzalcoatl, biały bóg Tolteków, wąż i ptak w jednej postaci, był

wielkim przyjacielem ludzkich

istot. Dał im cywilizację i wiedzę na temat sztuki, metalurgii i

posługiwania się ogniem, podobnie

jak uczynił to Prometeusz. Toltekowie i Aztecy powiadali, że przybył on z

“jasnej planety" (Wenus) i

miał białą skórę, co wyraźnie dowodzi, że nie należał on do rasy

czerwonej.

Po zatopieniu, zduszeniu i wytępieniu mieszkańców jego miasta Tulli, i

będącego być może

odpowiednikiem hiperborejskiego Thule, Quetzalcoatl wycofał się do

“starego kraju Tlapallan".

“Wyruszył przez wschodnie morze, poprzedzany przez swe sługi

pozamieniane w ptaki o

jaskrawym upierzeniu, przyrzekając, że tu powróci".

Znamienne jest to, że większość z wielkich wtajemniczonych

starożytnego świata w zagadkowy

sposób związanych jest z Zachodem i planetą Wenus oraz że wyruszają oni

w kierunku

wschodnim ku nieznanemu przeznaczeniu.

Bóg Inków, Viracocha “wyruszył na wschód i zniknął wśród fal". Był on

kimś w rodzaju

pozaziemskiego Pro-meteusza, podobnie jak Wenusjanka Orejona, która

według przekazów

andyjskich była matką ludzkości. Przybyła z Wenus w pojeździe

kosmicznym “jaśniejszym od

słońca", który wylądował w Tiahuanaco w Boliwii, w pobliżu jeziora

Titicaca. Wyglądem

przypominała dzisiejszą kobietę, z wyjątkiem długiej, spiczastej głowy i

dłoni o czterech,

połączonych płetwami palcach. Zanim kataklizm zniszczył całą rasę, jeden

z jej wenusjańskich

potomków z Tiahuanaco wyruszył w drogę, by jak Prometeusz wyjawić

główne tajemnice wiedzy,

zwłaszcza ludziom w Egipcie, Sumerze i Indiach. (Patrz trzeci rozdział w

książce 100 000 lat

nieznanej historii człowieka). Jukatański bóg, Cuculcan “przybył z

zachodu z dziewiętnastoma

towarzyszami. Zatrzymał się na dziesięć lat w Jukatanie, gdzie wprowadził

mądre prawa i zniknął

w kierunku wschodzącego słońca".

Tajemniczy bóg Ptah (co oznacza “robotnik") był albo istotą pozaziemską,

albo jakimś

potwornym mutantem. Ożenił się z boginią Bast, będącą lwicą i kotem

jednocześnie. Jako ten,

który podobno “dał początek pierwszemu zarodkowi", miał być panem

świata. Podobnie jak

Prometeusz, przyniósł z nieba ogień i światło (wiedzę) i był starszym

bratem ludzkości.

Pochodzący z Tiahuanaco lub z Atlantydy inspirator cywilizacji egipskiej

był z pewnością

prototypem Prometeusza. Jego wizerunek przyswoili sobie i przystosowali

do własnych warunków

Grecy, którzy jednak nadal utrzymywali związek z Ameryką i planetą

Wenus poprzez jego matkę

“oceaniczną nimfę o cudownych stopach", krewną Orejony i poprzez jego

wybawcę, Herkulesa,

bohatera wtajemniczenia w ogrodzie Hesperyd, leżącym “na najdalej na

zachód wysuniętym

krańcu, jeszcze za rzeką oceanu".

Zarówno ów mąż z Atlantydy, jak i Prometeusz oraz inni im podobni

protoplasci, ruszyli w

wędrówkę, by na wschodzie dokonać swych pełnych cierpień żywotów.

Wiele twarzy Lucyfera

Jest dla mnie rzeczą oczywistą, że wszyscy ci bohaterowie - Quetzalcoatl,

Viracocha, Ptah,

Atlant, Prometeusz, Oannes i Lucyfer, wenusjańska biblijna gwiazda

zaranna, “nosiciel światła " -

byli tą samą nadzwyczajną istotą, prawdopodobnie pozaziemskiego

pochodzenia, zmieniającą się

zależnie od tego, kto ją czcił. To samo dotyczy hinduistycznego Amitabhy,

“boga zachodu",

polinezyjskiego boga zachodniego Innego Świata, a także wierzeń

europejskich Celtów.

Wszystkie przekazy są pod tym względem uderzająco zbieżne, a zgodność

ta jest tym

istotniejsza, że dotyczy tak odległych od siebie ludów, jak Hindusi,

Celtowie, Majowie i Inkowie,

opowiadających o ogniu z nieba (moim zdaniem - o atomowym wybuchu),

który zniszczył cywi-

lizacyjny cykl jeszcze przed biblijnym potopem.

Czy można takie analogie ignorować? Albo przeczyć temu, że składają się

one na

primohistoryczną rzeczywistość?

Według przekazów meksykańskich, Quetzalcoatl pewnego dnia wyruszył

w kierunku

wschodnim - chodzi tu bez wątpienia o Atlantydę, leżącą powyżej

dzisiejszego Półwyspu Jukatan -

“i unicestwił sam siebie w ogromnym ogniu". Historia ta może oznaczać,

że wystartował na

latającej machinie podobnej do ognistych rydwanów, które uniosły ku

niebu Enocha,

Ksisusthorosa, Noego, Mojżesza i Eliasza.

Przekazy dodają jednak, że Quetzalcoatl miał powrócić, co dowodziłoby,

iż ostatecznie bóg ten

nie zginął, lecz po prostu przeniósł się w jakieś inne miejsce.

Po jego wyjeździe, mieszkańcy Meksyku wystawili na wschodnim

wybrzeżu straże mające za

zadanie wypatrywać powrotu boga. Kiedy w szesnastym wieku Cortez

wylądował tam ze swymi

ludźmi, Indianie - wierząc że jest właśnie powrót Quetzalcoatla - przyjęli

Hiszpanów z wielkimi

honorami.

Bóg z Kosmosu

Od tego czasu pamięć o latającym bogu trwała w dziwnych

uroczystościach zwanych

“ewolucjami łatających ludzi", wykonywali je tzw. voadorzy przytroczeni

do liny zawieszonej na

wysokim maszcie, trzydzieści metrów nad ziemią. Można się jej

dopatrywać także w ogromnych

głowach kamiennych olbrzymów, nakrytych hełmami, przypominającymi

kaski dzisiejszych

astronautów. Figury gigantów są dziełem meksykańskich Olmeków.

Czego jeszcze więcej trzeba, by sceptycy wreszcie uznali

prawdopodobieństwo interwencji istot

pozaziemskich, a tym samym - istnienia w czasach primohistorycznych

nieznanych cywilizacji.

Popol Vuh zupełnie wyraźnie wspomina o cywilizacji ludzi Trzeciej Ery

(a więc Trzeciego

Słońca: deszczu ognia), mówiąc o “gęsto zaludnionych miastach i

skanalizowanych domach".

Inne przekazy opowiadają o masowej emigracji starożytnych

Meksykanów z północnej części

kraju (dzisiejszych Stanów Zjednoczonych), gdzie dotknęła ich katastrofa i

śmierć:

Idąc za radą kapłanów, ruszyli na południe, uchodząc z ziemi swej zguby.

Wiedzieli, że w kraju

ocalenia znajdą się w chwili, gdy ujrzą orła siedzącego na kaktusie i

trzymającego w szponach

węża.

Jest to kolejna wskazówka, że przed cywilizacją sumeryjską istniała w

Ameryce Północnej

cywilizacja primohistoryczna.

Pozostaje teraz sprawdzić, czy namacalne świadectwa potwierdzą

rzetelność tych historii i

pokażą ponad wszelką wątpliwość, że dzisiejsze Stany Zjednoczone są

“krainą, z której świat wziął

swój początek".

Dziewiętnastowieczni etnolodzy wiedzieli o istnieniu “starożytnych

budowli w Kalifornii i

Missisipi". Ponieważ jednak nie było żadnych danych dotyczących czasu

powstania tych

konstrukcji, nie dawało się określić, czy pochodzą one jeszcze sprzed

sumeryjskich zikkuratów.

Stopione miasta prehistoryczne

W dziewiętnastym wieku kapitan Ives William Walker dokonał na

zachodzie Stanów

Zjednoczonych odkryć, które - moim zdaniem - nie pozostawiają pod tym

względem żadnych

wątpliwości.

Według Walkera, cały obszar między Gila i San Juan pokrywały ruiny. W

jednym miejscu odkrył

on pozostałości miasta rozciągającego się na przestrzeni półtora kilometra.

Zeszklone skały

świadczyły o straszliwym kataklizmie, który się tędy przetoczył. W środku

miasta, na wielkiej trzy-

czterometrowej skale widoczne były jeszcze szczątki ogromnej budowli.

Jej południowy kraniec

wyglądał tak, jakby był stopiony w hutniczym piecu, a na podłożu, na

którym stał, widniały podobne

ślady. Ciągłe jeszcze widoczne były zarysy ulic i usytuowanie domów.

Okolica obfitowała w

podobne ruiny. W przekazach miejscowych Indian brak jest jakichkolwiek

wzmianek o mie-

szkańcach tych miast. Nie znając ich historii, Indianie odczuwali religijny

lęk przed tymi ruinami.

Amerykanie są tak bardzo przytłoczeni wypowiedziami europejskich

prehistoryków, że wydaje

się im wręcz nie do pomyślenia, aby ich betonowe miasta i orane

traktorami (wkrótce całkowicie,

zautomatyzowanymi) równiny mogły być miejscem narodzin najstarszej

znanej cywilizacji. Jednak

od tysięcy lat wisi nad tym krajem przekleństwo pewnej tajemnicy, która

wymaga wyjaśnienia.

Największa amerykańska tajemnica

Jest jeszcze inny znamienny fakt, który powinien zaintrygować krytyczne

umysły: całkowity brak

koni w Ameryce Północnej w czasach hiszpańskich podbojów.

Powszechnie wiadomo, że Aztecy i

Inkowie byli zdumieni widokiem żołnierzy Pizarra i Corteza jeżdżących

na nieznanych im

zwierzętach, czyli na koniach.

W Europie, Azji, Afryce, a nawet w Oceanii koń należał do bardzo starej

prehistorycznej rodziny

i zawsze spełniał ważną rolę w procesie społecznej ewolucji. W Ameryce

zaś był absolutnie

nieobecny, tak jak nieobecne tam były pozostałości po prehistorycznych

ludziach, ich siedliskach i

cywilizacji.

Jest to zbyt niezwykłe, by miało być prawdziwe, zwłaszcza dlatego, że

Stany Zjednoczone są

teraz terenem tak bardzo sprzyjającym hodowli koni. Rozwijają się one

znakomicie zwłaszcza tam,

gdzie - jak na przykład w Teksasie - trzymane są w ogromnych, liczących

tysiące sztuk stadach.

Są tam też miejsca, w których konie żyją w stanie dzikim.

Prawda wyszła na jaw dopiero kilka lat temu, gdy odnaleziono kości

należące do

najdawniejszego znanego nam konia, znacznie starszego od

prehistorycznych gatunków znanych

z Francji oraz krajów tatarskich i arabskich.

A odkrycia tego dokonano w Stanach Zjednoczonych.

Paleontolodzy są obecnie zgodni co do jednego: koń nie pochodzi z

Europy, Azji, Afryki czy

Oceanii - jego ojczyzną jest Ameryka, a dokładnie - teren dzisiejszych

Stanów Zjednoczonych. To

stąd dotarł on przez Przesmyk Panamski do Ameryki Południowej, a do

reszty świata - przez

Cieśninę Beringa.

Fakt ten przydaje naszej nieznanej historii szerokiego rozmachu, co

prehistorycy starają się

starannie przemilczać. (Aby chronić swój system przyjęty jako

obowiązująca konwencja,

kwestionują oni autentyczność malowideł w jaskiniach Altamiry,

dyskredytują Glozel, konfiskują

bibliotekę z Lussac-les-Chateaux itd. Altamira została już wyjaśniona, inne

sprawy doczekają się

tego wkrótce. (Patrz drugi rozdział w książce 100 000 lat nieznanej historii

człowieka).

A więc dowiedzione zostało, że na długo przed Sumerem, być może

dziesięć lub piętnaście

tysięcy lat wcześniej, konie występowały na obszarach dzisiejszych

Stanów Zjednoczonych, czyli

w swojej kolebce, by nagle, z niewiadomego powodu - zniknąć!

Powodem takiego absolutnego zniknięcia mógł być tylko potężny

kataklizm - kataklizm, który

musiał oczywiście zmieść także i inne zwierzęce gatunki oraz - bez

wątpienia - ludzkie cywilizacje

znacznie starsze niż te znane z Europy czy Azji.

Człowiek prehistoryczny żył, ewoluował i tworzył wspaniałe cywilizacje

w Ameryce Północnej, a

następnie zupełnie zniknął, podobnie jak koń, w wyniku wydarzenia, które

mamy powody uznać za

wybuch atomowy.

Możemy też dziś wyjaśnić znaczenie tajemniczej figury konia, która w

piętnastym wieku

widziana była na przylądku wschodnich Azorów, zwrócona przodem w

stronę nie znanej jeszcze

wówczas Europejczykom Ameryki.

Wiemy także, dlaczego koń morski został bogiem Posejdonem w

Atlantydzie i Grecji.

Dziesięć kwestii domagających się wyjaśnienia

Wybuch atomowy, na który wskazuje nasza interpretacja tekstu Popol

Vuh, jest dostatecznym

wyjaśnieniem wielu zagadkowych dotychczas zjawisk. Można je

wypunktować następująco:

1. Prawdopodobne istnienie cywilizacji na linii pęknięć tektonicznych,

będących naturalnym

stymulatorem rozwoju.

2. Możliwość atomowego kataklizmu.

3. Doliny śmierci i stopione miasta

4. Kataklizm naturalny wywołany odchyleniem się ziemskiej osi o 23°

27'.

5. Exodus starożytnych mieszkańców Meksyku.

6. Przyczyny zniknięcia konia z terenów, które były jego kolebką.

7. Tabu wiszące nad Ameryką Północną i niechęć człowieka do osiedlania

się na tych terenach.

8. Istnienie na obszarze dzisiejszych Stanów Zjednoczonych cywilizacji

starszej od sumeryjskiej.

9. Opowieści o kraju “białych przodków" i poszukiwania Wysp

Szczęśliwych, wyspy Brazil,

Hiperborei i Thule.

10. Światło przybyło z zachodu.

Rozumiemy teraz, dlaczego starożytni nie chcieli mieszkać w “Krainie

Śmierci", w której kapitan

Walker odkrył szkliwo stopionych miast w miejscach noszących

wymowne nazwy: Śmiertelna

Dolina i Ognista Dolina, leżąca pięćdziesiąt kilometrów od Las Vegas.

Rozdział trzeci

Zagadka pustyni Gobi

Obszar, na którym w Ameryce mógł nastąpić wybuch jądrowy, leży

między około 30° a 40°

szerokości geograficznej północnej oraz między 90° a 110° długości

geograficznej zachodniej.

Drugie epicentrum mieści się na przeciwnej półkuli, na pustyni Gobi,

między 36° a 50° szerokości

geograficznej północnej oraz między 80° a 120° długości geograficznej

wschodniej.

Pustynia Gobi (zwana również Szamo) stanowi rozległą część terytorium

Mongolii, dwa razy

większą niż powierzchnia Francji. Jałowość jej gleby, piaskowe burze,

ostry klimat i wrogość

plemion sprawiały, że pustynia Gobi jest niemal nie znana archeologom i

geografom.

Legendy - ale czy to tylko legendy? - przypisują tytuł Gospodarza Świata

zagadkowemu

potężnemu przywódcy religijnemu, który włada ludem tej pustyni.

Prawdą jest, że tajemniczość wręcz promieniuje z tej krainy, której sława

jako pełnej magii

przyćmiewa nawet Tybet.

Mr Mołotow pielgrzymuje do Ułan Bator

Po powrocie z podróży do Mongolii w 1962 r. amerykański etnolog

W.S.Lewis oświadczył, że

W.M.Mołotow, niegdyś prawa ręka Stalina, a później zaś główny wróg

Chruszczowa, swoją

niezwykle uprzywilejowaną pozycje zawdzięczał pomocy udzielonej mu

przez Bodgo-Gegena,

przywódcę łamów Azji Środkowej, będącego ponoć wcieleniem Buddy

podobnie, jak Dalaj Lama w

Tybecie.

Nie ma możliwości zweryfikowania tego oświadczenia, jest jednak

pewne, że Mołotow cieszył

się nietykalnością, która intrygowała polityczne kręgi. Wyglądało to tak,

jakby nad wolą i

postępowaniem jego potężnego wroga, Chruszczowa, roztaczała kontrolę

jakaś nieznana siła.

Podobne wsparcie otrzymał w dziewiętnastym wieku car Aleksander I.

Udzielił mu go Bodgo-

Gegen z Ułan Ba-tor. To właśnie między innymi dzięki tej pomocy

Napoleon poniósł klęskę.

Śmierć Aleksandra I owiana była mgłą tajemnicy. Krążyły pogłoski, które

pozwalały ludowi

rosyjskiemu wierzyć, że jeszcze długo po oficjalnej dacie śmierci w 1825r.

podróżował on przez

imperium pod nazwiskiem Fiodora Kuźmicza.

W kremlowskich archiwach znajdują się zapiski na temat tej sprawy

ciągnącej się od czasów

panowania Romanowów; nie bezzasadne jest przypuszczenie, że Mołotow

skorzystał z nich we

własnym interesie.

Święte księgi i czarodziejski pierścień

Czyżby mongolski Gospodarz Świata wpływał na polityczne losy naszego

globu? Kusi mnie,

aby odpowiedzieć twierdząco, gdyż pozwalają w to wierzyć pewne fakty

historyczne, przynajmniej

jeśli przyjmie się punkt widzenia okultystów. Kim jest jednak Gospodarz

Świata?

Jego imię brzmi Jeb-Tsung i mieszka w nim dusza Amitabhy, boga

Zachodu i miłosierny duch

czterech szczytów otaczających miasto Ułan Bator (dawniej Urga).

Jeb-Tsung nie został poddany zabiegom administracyjnym ze strony

władców Mongolskiej

Republiki Ludowej, którzy ze względów politycznych są wrogo

nastawieni wobec “zabobonów".

Jako Bodgo-Gegen pozostaje on duchowym przywódcą stu tysięcy łamów

i miliona wiernych.

Nie rezyduje już teraz w świętym Bodgo Ol, Watykanie jego ośmiu

poprzedników, który został

“upaństwowiony" przez Komunistyczny Komitet Naukowy. Wędruje

natomiast po stepach, wiodąc

za sobą imponujący dwór złożony z łamów i szamanów. Wizerunek

Gospodarza Świata jako

komiwojażera niezbyt sprzyja wierze w nadzwyczajną moc ani jego, ani

otaczających go dostoj-

ników, choć niełatwo byłoby jednak podważyć jej istnienie.

Wybitny polski badacz, Ferdynand Ossendowski, uniknął poważnych

niebezpieczeństw dzięki

czarodziejskiemu pierścieniowi, który otrzymał od Bogdo-Gegena z

Nabaranczi. Lamowie

przewidzieli co do godziny śmierć generała Ungerna von Sternberga,

przeciwnika bolszewików. W

1933 r. naukowiec francuski, Maurice Percheron, otrzymał

niezaprzeczalny dowód tajemnej siły,

której najwyraźniej użyto na korzyść pewnej grupy wpływowych

Mongołów.

“I czym innym niż czarami" - pisze Charles Correga -“można

wytłumaczyć fakt, że

Czyngis-Chan, niewykształcony pastuch, mając do pomocy jedynie

garstkę nomadów,

zdołał podporządkować sobie wiele narodów i imperiów tysiące razy

wyżej

rozwiniętych?"

Kubilaj Chan, którego władza rozciągała się od Mongolii, poprzez Chiny,

Indie, Afganistan,

Persję aż po połowę Europy, przyjął buddyzm, gdy ujrzał cuda, jakie na

oczach przedstawicieli

wszystkich religii czynił Turio Ghamba.

Mongolskich czarów próbował użyć dla zawojowania świata Hitler,

jednak szamani go oszukali,

nie zdradzając mu nigdy źródła swojej mocy.

Wszystkie te tajemnice, zamknięte w ogromnej skrzyni, strzeżonej przez

mnichów Szabinari,

służących obecnemu Bodgo-Gegenowi, spisane są w świętych księgach:

dwustu dwudziestu

sześciu tomach Panjuri stu ośmiu tomach Ganjur. Ich czarodziejska moc

materializuje się w

przedmiotach religijnego kultu, a głównie we wspaniałym komplecie

rubinów w pierścieniu, którego

Czyngis-Chan i jego wnuk Kubilaj-Chan nigdy nie zdejmowali ze

wskazującego palca prawej dłoni.

(Maha Chohan, fałszywy Gospodarz Świata i prawdziwy awanturnik,

który w 1947 r. przybył do

Francji, początkowo był nauczycielem, następnie przyjacielem, a wreszcie

wrogiem Michaela

Iwanowa, “mędrca" z Sevres, nosił na wskazującym palcu prawej ręki

pierścień ze szmaragdem,

który - według niego - należał do Czyngis-Chana. Jak twierdził ów

szarlatan, pierścień zawierał

“atom wodoru zdolny wysadzić świat w powietrze").

Taki jest ten dziwny kraj, ta straszna pustynia, najgorsza ze wszystkich

pustyń, której

zamierzchła historia jest absolutnie nieznana, mimo wielkiej roli, jaką

odgrywa w dziejach naszej

planety.

Primohistorię pustyni Gobi możemy sobie częściowo wyobrazić dzięki

kluczowi, jakiego

dostarczył nam opierający się na przekazach nieformalnych historyk Jean

Roy:

W dolinie Indusu przed trzema i pół tysiącami lat kwitła cywilizacja

dawnego ludu Drawidów, by

następnie kilka wieków później wchłonąć jasnoskórych Wedydów i

ciemnoskórych Melanidów.

Melanidzi przybyli z dorzecza rzeki Tarim, z okolic Lop Nor (dzisiejszy

Sinciang) . Do głębokich

dolin Indusu zeszli oni przez przełęcz Karakorum, przynosząc Drawidom

wiedzę o dziesiętnym

systemie liczbowym, znanym obecnie jako «arabski», który przeniesiono

na Zachód podczas

arabskich najazdów.

Drawidzi nazwali Melanidów Naachalami, co oznacza «wysocy bracia*.

Nazwa ta tłumaczy się

być może tym, że Melanidzi zeszli z górskich okolic Karakorum, gdzie

niektóre szczyty dochodzą

do wysokości siedmiu tysięcy metrów wysokości.

Wiedzę o dziesiętnym systemie liczbowym posiadali jedynie

«wtajemniczeni». Nie twierdzili, że

był to ich wynalazek, powiadali jednak, że został on im zawierzony.

A zatem któż na tym pustynnym, dwakroć przewyższającym Mont Blanc

płaskowyżu, mógł ich

wtajemniczyć w ten wspaniały, obowiązujący nas dziś system liczbowy?

Biała Wyspa

Pewien przekaz, którym szczegółowo zajmiemy się później, podaje, że

Melanidzi wiedzę swą

otrzymali od ludzi przybyłych z nieba na statku kosmicznym. Pojazd ten

wylądował na Białej

Wyspie leżącej na morzu Gobi. Wyspa ta, jak powiadają, istnieje do dziś w

postaci góry Atis, około

siedmiuset kilometrów od Lob-nor (Sinciang). W tym właśnie miejscu, w

odległości niemal

dwudziestu tysięcy kilometrów znaleźliśmy odpowiednik amerykańskiej

tajemnicy z Newady.

Nad pustynią Gobi ciąży tabu. Również i tu, po burzach piaskowych,

wyłaniają się spod ziemi

miasta, których pochodzenie ginie w pomrokach czasu; także tu

przetaczały się potopy, fale

powodziowe, a z nieba raził ogień.

Latający nad pustynią Gobi rosyjscy lotnicy sfotografowali ruiny wielkich

miast, rozpoznawalne

dzięki ich fundamentom. W niedługiej już przyszłości piaski Gobi

przemówią, a wówczas cała

oficjalna prehistoria stanie pod znakiem zapytania.

Podczas opisanego w Wedach (Siatapathabrahmana - jeden z najstarszych

hinduskich

tekstów) legendarny Manu zbudował arkę, którą “ogromna ryba przeniosła

na Górę Północy", co

oznacza, że statek wylądował na dzisiejszej pustyni Gobi, czyli na Białej

Wyspie. Znawca historii

Indii, A. Weber, uznał tę opowieść za mętne wspomnienie o emigracji

Ariów, którzy przybyli do

Indii, a nawet prawdopodobnie również do Japonii, kiedy to zostali

wypędzeni ze swej ojczyzny

przez potop lub inną katastrofę.

W rejon pustyni Gobi przybywały ludy o niezwykłej wiedzy, nie znanej

innym społecznościom.

Należy przyjąć, że ich exodusem, przypominającym emigrację

Meksykanów uciekających z

terenów Kalifornii i Newady, kierował przemożny imperatyw,

przekształcenie zaś żyznej krainy w

jałową pustynię i odpychający step zdaje się wskazywać, że przeszedł

tamtędy straszliwy

kataklizm.

Dziś potrafimy zrozumieć, dlaczego przez tysiące lat ludzie nie chcieli

wracać do tych

przeklętych miejsc, gdzie na ich przodków “spadł z góry gniew Boga".

Szczególną uwagę należy zwrócić na słowa Jeana Roya, dotyczące “ludzi,

którzy przybyli z

nieba" i wylądowali na Białej Wyspie.

Mongolska nazwa pustyni Gobi brzmi Szamo, co może mieć związek z

imieniem boga

Szamosa, który - jak podaje Talmud - był czczony pod postacią czarnej

gwiazdy. Szamos oznaczał

również “złego luminarza" Arabów; odnosiło się to prawdopodobnie do

Saturna lub jakiegoś innego

ciała niebieskiego, grożącego ludzkiej rasie niebezpieczeństwem (kolejna

koncepcja tragedii

kosmicznej lub inwazji pozaziemskich istot).

Teraz, kiedy już z dużym prawdopodobieństwem zlokalizowaliśmy dwa

punkty eksplozji

atomowych w czasach starożytnych, warto sprawdzić, czy dotrwały do

dnia dzisiejszego jakieś

wspólne cechy charakterystyczne dla obu tych centrów: w Stanach

Zjednoczonych i na pustyni

Gobi. I tu właśnie staniemy przed najbardziej wstrząsającymi odkryciami,

tak jak gdyby wszystko

było jedynie wiecznie powtarzającym się cyklem, poczynając od

mignięcia primohistorii, a na

niewidzialnej historii dwudziestego pierwszego wieku kończąc.

Starożytne pisma hinduskie (Ramajana, Drona Parva, Mahavira) wyraźnie

mówią o wojnie

atomowej na Ziemi; ponieważ zaś Popol Vuh (napromieniowanie ludzi -

opinie Recinosa i

Villacosty) oraz Biblia (zniszczenie Sodomy i Gomory) wspierają tę

koncepcję, istnieją podstawy,

by wierzyć, że starożytni Amerykanie i Mongołowie próbowali wejść w

rolę bogów, podobnie jak

czynili to fizycy atomowi w 1945 r.

Czy broni atomowej użyli do walki z najeźdźcami z niebios, czy też przy

jej pomocy wyniszczyli

się wzajemnie?

Tajna historia naszych czasów

Począwszy od 1945 r. koncepcja atomowych zniszczeń dokonanych przez

człowieka nabrała

większego sensu niż tłumaczenie wszystkiego boską zemstą wobec

Hiroszimy i Nagasaki, a

jednak tę ostatnią opinię podbudowują pewne zbiegi okoliczności,

ponieważ to właśnie dokładnie

na obszarach starożytnej Kalifornii i Mongolii składowanych i

testowanych jest wiele rakiet atomo-

wych.

W marcu 1963 r. oraz w lutym-marcu 1964 r. stacjonujące w

kalifornijskiej bazie amerykańskie

rakiety typu Nike-Herkules, były gotowe do odpalenia ze swych

podziemnych stanowisk. Technicy,

których zadaniem był nadzór nad pociskami w wypadku wojny,

znajdowali się pod kontrolą policji

wyposażonej w rozkazy zastrzelenia każdego, kto by zdradzał odchylenia

od normy psychicznej,

dopuścił się jawnej zdrady albo podejmował próbę odpalenia pocisków

bez jednoznacznego

rozkazu.

A jednak kilka pocisków, na szczęście bez głowic jądrowych, wybuchło z

zupełnie nieznanych

powodów, mimo podjęcia wszelkich dostępnych człowiekowi środków

ostrożności.

Wybuch jądrowy w Mongolii

Luty, rok 1960. Na pustyni podobnej do Newady, w pobliżu mongolskiej

granicy, na tej samej

szerokości i niemal analogicznej długości geograficznej, Rosjanie również

magazynowali jądrowe

ładunki. Doprawdy zadziwiające jest przeznaczenie tych miejsc!

W lutym 1960 r. zachodnie tajne służby otrzymały informację, że zmarło

dwóch rosyjskich

generałów; następnie cała prawda zaczęła stopniowo wychodzić na jaw.

Okazało się, że kilka

bomb wodorowych wybuchło z zupełnie nieznanych powodów, mimo

podjęcia wszelkich

dostępnych człowiekowi środków ostrożności. Wielu Rosjan zginęło,

tysiące było rannych.

Radioaktywność ziemska czterokrotnie przewyższyła punkt krytyczny,

fakt ten jednak był przez

wszystkie rządy starannie ukrywany.

Powszechnie wiadomo, że ludność z okolic jeziora Balchasz ewakuowano

w kierunku Morza

Kaspijskiego. Amerykańskie czujniki i sejsmografy odnotowały dwie

eksplozje równe wybuchom,

odpowiednio, dwustu i dwustu pięćdziesięciu bomb atomowych. W

odstępie kilku sekund w

powietrze wyleciały dwa składowiska pocisków.

Kilka dni po tej katastrofie radioaktywność osiągnęła swój punkt

krytyczny w Paryżu, gdzie

uległy zniszczeniu błony fotograficzne o wysokiej czułości.

Rok później na całym świecie zanotowano liczne uszkodzenia płodów

ludzkich. Zwłaszcza w

dawnym Związku Radzieckim, Chinach i Japonii. Wtajemniczona w

przyczyny tego zjawiska żona

Chruszczowa, ulegając głosowi sumienia, powiedziała gdzieś publicznie:

“Wyrzućmy wszystkie

bomby atomowe do morza!"

Zdarzyły się zatem dwa bardzo dziwne wypadki, oba na 36° szerokości

geograficznej

północnej, z tym że jeden na 112° długości geograficznej zachodniej, a

drugi na 90° długości

wschodniej. I były to dwa miejsca, o których można sądzić, że w

zamierzchłej przeszłości przeżyły

już atomowe kataklizmy.

Jeśli już gdzieś bomby wybuchły, wybuchną tam ponownie

Wybuchy jądrowe sprzed tysięcy lat i eksplozje z ostatnich dziesięcioleci -

teoria

prawdopodobieństwa przemawia przeciw możliwości, by tak rzadkie

wypadki mogły się powtarzać

w tych samych punktach globu i to bez konkretnego powodu.

Choć pełni przerażenia, musimy jednak założyć, że pewnego dnia, może

wkrótce, może w

odległej przyszłości, a w każdym razie niespodziewanie, amerykańskie

magazyny nuklearne w

Newadzie i rosyjskie lub chińskie w Azji Środkowej ponownie wybuchną

z zupełnie nieznanych

powodów, mimo podjęcia wszelkich dostępnych człowiekowi środków

ostrożności. (Amerykański

skład broni jądrowej Fort Ri-chardson na Alasce omal nie wybuchł

podczas trzęsienia ziemi w

1964 r. Pociski uległy przemieszczeniu, a niektóre bezpieczniki zostały

uszkodzone).

W wypadku katastrofy atomowej zagładzie może ulec około

dziewięćdziesiąt pięć procent

ludzkości. Przyszłe pokolenia znów się więc zdziwią, dlaczego to Newada

i Mongolia wzbudzają w

ludziach rodzaj atawistycznej odrazy...

Newada i Mongolia - dwa bieguny ludzkiego przeznaczenia, gdzie wciąż

jeszcze mogą istnieć

ślady tych tak tajemniczych, odległych zdarzeń. Na ogromnej przestrzeni

usianej takimi miastami

jak Las Vegas, Los Angeles, Salt Lakę City, Kansas City, Dallas, New

Orleans i Houston,

rozciągały się niegdyś dumne grody naszych praprzodków, którzy w swym

rozwoju doszli do

kosmicznych podróży, cybernetyki, telewizji i rozszczepienia atomu.

Rozdział czwarty

Epoka kamienna wymysł prehistoryków

Niełatwo jest znaleźć inne wyjaśnienie powstania ludzkiego gatunku niż

droga ewolucji wiodąca

od świata zwierząt. Subiektywnie jesteśmy rzecz jasna skłonni buntować

się przeciw koncepcji

naszego małpiego pochodzenia. Uważamy to, słusznie lub nie, za niezbyt

dla nas pochlebne

rozwiązanie. Bardziej odpowiadałby nam początek otoczony aurą

cudowności!

Czy człowiek powstał spontanicznie, wygrywając los na kosmicznej

ruletce? Czy też jesteśmy

dziećmi Boga, jego dziełem? Może tak, jeśli Boga utożsamiamy z

wszechogarniającym Rozumem;

bez wątpienia nie - jeśli uważamy go za twórcę, który pracował w glinie, a

pierwszą kobietę

utworzył z żebra mężczyzny.

Ziemia krąży po uprzywilejowanej orbicie

Nie wydaje się, aby któreś z ogniw łańcucha powszechnej ewolucji było

uprzywilejowane. Nie

ma żadnych względów dla Himalajów, które mogłyby być ciepłym Rajem,

pozbawionym wiecznych

śniegów, żadnych - dla wód Oceanu Spokojnego, nie musiałyby być tak

słone; mrówka

pozbawiona jest najmniejszych szans, by dorównać wielkością słoniowi,

ten zaś nie potrafi

przekształcić się w mrówkę; wypalające się w bezkresie Kosmosu słońca

też mogłyby liczyć na

jakieś szczególne prawa.

A jednak w odniesieniu do człowieka, nie jest to tak jednoznaczne. Nasza

potwierdzona w Biblii

skłonność do uważania siebie za środek Kosmosu jest nierozsądna; ale

prawdą jest również, że

nasz gwiezdny statek, czyli Ziemia, jest bardziej przystosowana do

kosmicznych podróży niż

pozostałe planety.

Nie mamy na ten temat zbyt wielu informacji, ale wiemy, że Mars jest

wypalony, Wenus spowita

w mgły, Księżyc pozbawiony atmosfery i w tej sytuacji Ziemia ma do

zaoferowania bezsprzecznie

najlepsze warunki do takiego życia, jakie znamy. Dzieje się tak

prawdopodobnie wskutek

wyjątkowej - w odniesieniu do Słońca - pozycji, zajmowanej przez naszą

planetę.

Z prawa powszechnej ekspansji wiemy, że każdego dnia planety poruszają

się w większym

oddaleniu od środka Układu Słonecznego, co oznacza, że ich orbity są

wciąż rozszerzającymi się

spiralami . Stąd wniosek, że kiedyś, w różnym czasie, wyruszyły one z

centrum (teoria Louisa

Jacota) i że Merkury i Wenus zajmą kiedyś dzisiejszą orbitę Ziemi,

podczas gdy Mars, Jupiter itd.

krążyły po niej w przeszłości . Zdaje się więc, że jesteśmy w czasie i

miejscu, w którym pewne

planety są za stare, a inne - zbyt niedojrzałe, sytuacja Ziemi zaś jest

idealna.

Exodus z planety na planetę

Jednak starsze planety znajdowały się kiedyś w tej samej sytuacji i

musiały mieć te same

możliwości hodowania roślin, zwierząt oraz rozwoju ludzkości. To

pozwala na sformułowanie

fascynującej hipotezy. Wówczas, gdy mieszkańcy najbliższej

wyprzedzającej nas wiekiem planety

(niekoniecznie Marsa, ponieważ w Kosmosie występowały potężne

perturbacje) stwierdzili, że ich

warunki stały się niemożliwe do dalszej egzystencji, rozpoczęli

przygotowania do exodusu na

Ziemię, gdzie wszelkie przejawy życia znajdowały się dopiero w

początkowej fazie ewolucji.

Podobnie jak Noe w arce, tak i pierwsi astronauci z zagrożonej planety

musieli wyruszyć w

misję rozpoznawczą, zabierając ze sobą nasiona roślin i wybrane okazy

zwierząt. Czyż nasi

astronauci nie będą mieli do wykonania podobnych poleceń, kiedy

wyruszą na Marsa lub Wenus?

Zadaniem primohistorycznych astronautów było przystosowywanie

przywiezionych ze sobą

okazów do ziemskich warunków, zanim przybędą koloniści, którzy z

jakichś poważnych zapewne

powodów nie mogli tego uczynić wcześniej. Mieszkańcy innych planet

postąpili w podobny sposób

w czasach dawniejszych, formując tym samym międzyplanetarną sztafetę,

podążającą zawsze w

tym samym kierunku i ku tej samej uprzywilejowanej orbicie, a więc tej,

na której obecnie się

znajdujemy.

Tak więc czas pochodzenia człowieka cofnięto, pozostawiając jednak

miejsce jego narodzin w

odległości około stu pięćdziesięciu milionów kilometrów od Słońca.

Taki pogląd nie wyklucza naturalnego pojawienia się na Ziemi istot

ludzkich; jedynie zakłada, że

jeżeli tubylcy istnieli, to zostali wchłonięci przez pozaziemskich

przybyszów. Zdaje się nawet mieć

(o dziwo] punkty styczne z teorią wywodząca się z doktryn

spirytualistycznych, mówiącą o istnieniu

siedmiu nieboskłonów, koncentrycznie usytuowanych niebiańskich sfer,

wymyśloną przez

starożytnych i będącą przedmiotem tajnych nauk Różokrzyżowców,

ostatnich depozytariuszy

wiedzy o “początkach, środku i końcu wszystkiego".

Nie mamy żadnych dowodów istnienia ludzkich istot na Ziemi przed

dwudziestu, trzydziestu

tysiącami lat, ponieważ nie znaleziono wcześniejszych śladów cywilizacji,

ani też starszych

wiekiem ludzkich szczątków. Umieszczenie przez prehistoryków

pierwszego ogniwa w okresie

przed pół, a nawet milionem lat jest zupełnie nieuzasadnione.

Ludzka rasa pochodzenia ziemskiego musiała znikać kilkakrotnie podczas

wielkich

kataklizmów. Nie przetrwał na to żaden fizyczny dowód, jednak pamięć o

primohistorycznych

cywilizacjach ostatnich tysiącleci zachowała się w przekazach

nieoficjalnych.

Mimo wysyłanych przez nas sygnałów, radiowego nasłuchu, rakiet, nie

dociera do nas żaden

odzew z innych planet; jednak być może w niezmierzonych przestrzeniach

galaktyki istnieje

jeszcze bardziej uprzywilejowana od Ziemi planeta, na którą przybyła

niezwykła ludzka populacja i

nastał tam prawdziwy kosmiczny Eden, z którego Adam nie został

wypędzony.

CTA-102

Hipoteza, którą ortodoksyjni obrońcy ustalonego porządku nazywali

obłąkaną, wzbudziła

zainteresowanie 13 kwietnia 1965 r., kiedy to rosyjscy astronomowie

oświadczyli, że wraz ze

swymi amerykańskimi kolegami badają pochodzące z Kosmosu

zmodulowane sygnały, wysiane

być może przez członków jakiejś “supercywilizacji". Reakcja sceptyków

była natychmiastowa.

Astronom Davies z Obserwatorium w Jordell Bank stwierdzi, że

przypominają one inne sygnały,

pochodzące z kwazarów [niby-gwiazd - przyp.tłum.] i aby wyjaśnić

regularność faz ich emisji, nie

ma potrzeby odwoływać się aż do pomysłu odległych cywilizacji, gdyż

może to być naturalna

oscylacja, tak jak w wypadku cyklu plam słonecznych.

Opinię taka wyrazili również belgijski profesor Ray-mond Courtez oraz

sir Bernard Lovell,

dyrektor Obserwatorium w Jordell Bank. Większość astronomów uznała

jednak możliwość istnienia

w nieznanych obszarach Kosmosu wysoko cywilizowanych istot.

Źródło radiowej emisji, znane jako CTA-102, zostało wykryte w Stanach

Zjednoczonych w 1960

r. jednocześnie z innymi nadajnikami - CTA-21, 3C-444, 3C-445 -których

emisja odbywała się w

paśmie trzydziestu pięciu centymetrów, mając niezwykły kształt widma

częstotliwości radiowej.

Znany w świecie rosyjski astronom Josif Szkłowski 12 kwietnia 1960 r.

powiedział w Instytucie

Astronomicznym im. Sternberga w Moskwie:

Amerykańskie Obserwatorium w Mount Pałomar ustaliło, że w punkcie, z

którego CTA-102

wysyła swoje fale, znajduje się bardzo mała gwiazda o rozmiarach

najmniejszych z dotychczas

znanych (wielkość gwiazdowa 17.3). Gwiazda ta posiada ogromną

energię. To na razie wszystko,

co o niej wiemy.

kilkud

Punktem wyjścia w badaniu tych niezwykłych zjawisk była solidnie

uzasadniona teoria dra

Kardaszowa: Jeśli się przyjmie możliwość istnienia cywilizacji znacznie

nas przewyższających

rozwojem, to należy też uznać, że są one w stanie zmieniać cały swój

system planetarny, emitując,

na przykład, sygnały tak silne jak te, które odbieramy z CTA-102;

dziesiątki tysięcy razy silniejsze

niż cała wyprodukowana na Ziemi energia. Sygnały te powinny być

wysyłane na długościach fal

zapewniających najlepsze warunki emisji, chroniące ją przed zakłóceniami

przez naturalny» szum

Wszechświata - a więc na długości fal rzędu dziesięciu centymetrów.

Rosyjskie obserwacje prowadził astronom Szołomitskij, który tak opisał

ich wyniki:

Wydaje się, że CTA-102 jest oddalona od Ziemi nie więcej niż o pięć

milionów lat świetlnych.

Kontrola emisji w paśmie 32 centymetrów jasno wykazuje okresową

powtarzalność od 100 do 102

dni w sygnale. W okresie tym sygnał nasila się lub słabnie w bardzo

ustabilizowanych granicach.

Tak więc prawdopodobieństwo istnienia istot kosmicznych zostało uznane

przez naukowców.

Jest to ogromny krok naprzód w gromadzeniu wiedzy, która w przyszłości

zyska sobie prawa w

pełni wiarygodnej nauki.

Czy tajemniczy “ludzie" z CTA-102 nawiązali już kiedyś kontakt z

Ziemią? Upieranie się przy

tym mogłoby być ryzykowne, jednakże warto zauważyć, że swe emisje

zdają się kierować ku

naszej planecie na częstotliwości, którą astronomowie uznają za

szczególnie korzystną.

Jeśli chodzi o obecną odległość od tej gwiazdy - trzy do pięciu milionów

lat świetlnych - jest ona

jedynie pozorną przeszkodą, gdyż nasze pojmowanie czasu i przestrzeni

jest prawdopodobnie

inne od tego, które uznają mieszkańcy CTA-102.

Czy któregoś dnia ujrzymy astronautów tej cywilizacji lądujących na

Ziemi, by nam oświadczyć,

że są naszymi praprzodkami?

Ogrom Kosmosu sprawia że, wszystkie, nawet najbardziej fantastyczne

przypuszczenia są

uzasadnione; jeśli się jednak nie ma żadnego dowodu, pozostaje

konieczność zbadania

konwencjonalnej prehistorii (niezależnie od stopnia dezaktualizacji), by

pojąć, co znaczy określenie

człowiek epoki kamiennej lub człowiek jaskiniowy -a zatem nasz przodek,

człowiek

“prehistoryczny".

Cudowne nieposłuszeństwo Ewy

Człowiek - niezależnie od tego czy jest istotą ziemską, czy przybyszem z

Kosmosu - zdaje się

stanowić logiczny etap w procesie ewolucji, a kto wie, czy nie jego

produkt końcowy.

Jednakże jego ewolucja przebiegła wyjątkowo szybko. Rozwój

intelektualny, świadomość,

wolna wola dały o sobie znać w rytmie postępu matematycznego. Może to

być uznane za

osiągnięcie granicy, za którą ewolucja pogrąża się w nieskończoności lub -

jak by to ujęli idealiści -

w Bogu.

Jeśli człowiek jest zwierzęciem, to bez wątpienia najwyżej stojącym,

ponieważ posiada

zdolność rozumowania, rozróżnia dobro od zła według przyjętych przez

siebie zasad, buntuje się

przeciw naturze, a nawet próbuje ją sobie podporządkować. Wraz z nim

zaczyna się epoka

Lucyfera, księcia intelektu i anioła, który się nie zawahał, przynajmniej

pozornie, stanąć na drodze

boskich planów. Można więc przyjąć, że oto człowiek identyfikuje się z

Lucyferem i sam pragnie

objąć panowanie nad światem.

Księga Rodzaju, posługując się symbolem raju ziemskiego, opisuje, w

jaki sposób człowiek

osiągnął świadomość i wolną wolę. Adam i Ewa nie przestrzegają

oczywiście zakazu Boga -

zrywają owoce z drzewa wiadomości.

Piszę “oczywiście", gdyż bieg wypadków był nieunikniony i zamierzony.

Bóg wiedział, że jego

zakaz zostanie złamany i dawno zdecydował, że stanie się to właśnie z

woli samych grzeszników,

tak jak w wypadku buntu Lucyfera.

Adam i Ewa osiągnęli zatem świadomość i wolną wole, Bóg zaś, dzieląc

się z nimi cząstką swej

władzy, przekazał całej ludzkości najcenniejsze dary. Ów epizod z

ziemskiego raju można by

nazwać Rewolucją Francuską czasów biblijnych!

Poza tym jak Bóg mógłby powierzać stworzonym Przez siebie istotom

panowanie nad niebem i

gwiazdami, nad Ziemią i jej wspaniałą przyrodą, nie obdarzając ich

jednocześnie zdolnością

sprawowania władzy, podejmowania decyzji, zdobywania wiedzy? Jaki

sens miałoby stworzenie

świata bez zaplanowanej ewolucji człowieka? Jeśli sobie wyobrazimy, że

dwoje biblijnych

przodków przyjęło postawę biernego posłuszeństwa, dojdziemy do

absurdalnego wniosku. Adam i

Ewa zachowali się więc w swojej sytuacji najrozsądniej.

Ukazanie prawdziwego sensu tego wydarzenia, wymaga szerszej

interpretacji, a jednocześnie -

nadania innego znaczenia buntowi Lucyfera.

Oceniać to należy w kontekście ewolucji człowieka od chwili, gdy Ewa

nakarmiła nas swym

jabłkiem.

Przeznaczenie człowieka

Biolodzy uważają, że znaleźliśmy się już u kresu przygody.

Zwolennikiem tej teorii jest

zwłaszcza Jean Rostand. Zbliżanie się końca ludzkiej rasy kojarzone jest z

wolną wolą człowieka i

odrzuceniem przezeń praw natury, ale ostatecznie może się ono zmieścić w

grafiku procesu

przewidywanej ewolucji.

Osiągnięty stopień ewolucji doprowadził nas do ostatecznych możliwych

granic butnej wiedzy,

jeszcze jeden skok naprzód i Lucyfer utożsami się z Bogiem, a człowiek -

teraz już pan świata -

rozciągnie swą władzę na Kosmos.

Jest to jedynie hipoteza, ale możemy logicznie założyć, że cykl zbliża się

już do końca, na co

zresztą wskazuje nasza biologiczna kondycja. Ludzie chcą ujarzmić atom i

zdobyć Kosmos,

prowadząc wojnę na podobieństwo zmagań Tytanów z bogami. Jednak, tak

jak uczeń

czarnoksiężnika, mogą doprowadzić do własnej zguby, jeśli

promieniowanie pozbawi ich zdolności

prokreacji.

Według naukowców z Instytutu Życia, który skupia wybitnych biologów z

całego świata

interesujących się problemem obrony gatunku Homo sapiens (patrz -200

000 lat nieznanej historii

człowieka) - jest niewykluczone, że około roku 2035 ludzkość będzie

wydawać na świat dzieci

wyłącznie dotknięte poważnymi wadami wrodzonymi.

Czy byłoby to równoznaczne z końcem świata? Niekoniecznie. “Nauka

zawsze ofiarowuje nam

więcej, niż od niej oczekujemy" - powiada Jean Rostand - co może

oznaczać, że człowiek znajdzie

sposób na podtrzymanie swego gatunku bez uciekania się do prokreacji.

Bezpłodna ludzkość powróciłaby więc do pierwotnych cech

charakterystycznych tworzenia -

gatunku aseksualnego, tak jak w wypadku organizmów

jednokomórkowych. Reprodukcja

odbywałaby się w sposób sztuczny. Niewykluczone też, że ludzie będą

nadał dążyli do

wyeliminowania śmierci fizycznej, aż osiągną nieśmiertelność i spowodują

tym odrodzenie złotej

ery, która - jak głosi tradycja - istniała już w przeszłości.

Czy zatem rozpłyniemy się we wzniosłości w stopniu, który pozwoli nam

utożsamić się z

Bogiem, tak jak pragnął tego Teilhard de Chardin? A może ta

nieśmiertelność okaże się zwodnicza

i powrócimy do stanu plazmy, by rozpocząć na nowo wspinaczkę po

szczeblach drabiny ewolucji?

Z praw rządzących ewolucją niewiele możemy wywnioskować o naszym

przeznaczeniu,

ponieważ wiadomo, że ewolucji nie krępują żadne naukowe rygory, a

nawet nie da się udowodnić

istnienia tego procesu. Wiele gatunków - takich jak dżdżownice, bakterie,

algi itd., nie wspominając

już o słynnej latimerii - żyje już przez całe epoki i nie podlega żadnym

dostrzegalnym przemianom,

a więc - nie ewoluuje.

Sześć podstawowych błędów

Zarówno pochodzenie człowieka, jak i ostateczny ceł jego istnienia to

tajemnice trudne do

wyjaśnienia, zwłaszcza że historia i prehistoria zawierają luki i straszliwe

błędy.

Według interpretacji prehistoryków przeszłość dzieli się na wyraźne

okresy, zwane paleolitem i

neolitem, albo starszą epoką kamienną i młodszą epoką kamienną.

Koncepcja ta sprzyja

ortodoksyjnym teoriom prehistorycznym, stanowiąc ich kamień węgielny.

Dziś już doskonale wiadomo, że główne założenia, na których się opiera

prehistoria, są tak

dalece nieuzasadnione, że nie można ich nawet zaakceptować jako

ewentualności, ponieważ kryją

w sobie sześć zasadniczych błędów.

1. Nie istnieje żaden dowód na to, że człowiek pochodzi od małpy. Te dwa

gatunki są tak

odmienne, że transfuzja krwi między człowiekiem i gibbonem,

szympansem czy orangutanem jest

tak samo niebezpieczna, jak między każdą inną parą dwóch różnych

gatunków.

Nigdy nie znaleziono żadnych łączników między człowiekiem i małpą.

Wszystkie te rzekome

ogniwa, takie jak sinantrop, australopitek, pitekantrop, atlantrop i

antropopitek, to szalbierstwa,

podobnie jak oszustwem był tzw. człowiek z Piltdown.

Stosując taką metodę ustalania drzewa genealogicznego, można by równie

łatwo udowodnić,

“że patyk jest przodkiem łóżka - po przejściu takich form pośrednich jak

bujane krzesełko, składany

fotelik, taboret, fotel klubowy i sofa". (Jean Servier, L’Homme et

l'Invisible).

2. Prehistoryczni ludzie nie mieszkali w jaskiniach, z wyjątkiem tak

rzadkich przypadków, jak

się to zdarza jeszcze i dzisiaj. Nie ma jaskiń w najbardziej skalistych

terenach, takich jak Saint-

Acheul, Levallois-Perret, Chelles, Le Grand-Pressigny... Ludzie

prehistoryczni z pewnością nie

spali co noc w Les Eyzies! Mieszkali w chatach lub, co ze względu na ich

sprawność w obróbce

kamienia jest bardziej prawdopodobne - w domach.

3. Ludzie prehistoryczni ubierali się podobnie jak my, a więc nosili

kapelusze, kurtki, spodnie,

buty. Nie ma żadnych wątpliwości, gdyż dowodzą tego rysunki wyryte na

kamiennych tabliczkach z

prehistorycznej biblioteki w Lussac-les-Chateau, których nie

zarekwirowało Museede l'Homme w

Paryżu, udostępniając jedynie niewiele znaczące rysunki. Te zaś,

świadczące o istnieniu w okresie

magdaleńskim [późny paleolit - przyp. tłum.] rozwiniętej cywilizacji,

zawsze się przypadkiem

“gdzieś zawieruszają", nikt jednak nie wie gdzie.

Po mojej relacji na ten temat, zamieszczonej w książce 200 000 lat

nieznanej historii człowieka,

Costantin Brive, dziennikarz “L'Auto-Joumal", postanowił sprawdzić, czy

nie kłamię, gdy

zapewniam o istnieniu tych kamiennych tabliczek. Musiał on pokonać

wiele perfidnych przeszkód i

udaremnić mnóstwo prób zbywania go niczym, by jednak wreszcie nabrać

pewności, że owe

tabliczki rzeczywiście odpowiadały mojemu opisowi i pokazywały ludzi

noszących kapelusze,

kurtki, spodnie i buty. W artykule zamieszczonym 8 sierpnia 1963 r. w

“L'Auto-Journal" Brive

nieśmiało wspomniał o machinacjach tych, którzy chcieli pokrzyżować

jego dociekania. Jednak z

powodu jakichś obaw nie napisał tego, co wyznał mi w cztery oczy, a

mianowicie, kto rzeczywiście

w tej sprawie kłamał.

4. Ludzie prehistoryczni mieli swoje pismo. Dowodzą tego ryty na

tabliczkach z Glozel. Ich

autentyczność jest potwierdzona przez spektakularne ekspertyzy, podczas

których prehistorycy

polegli ze szczętem, obezwładnieni siłą faktów i pełną dobrej wiary

postawą odkrywcy tych

tabliczek, Emile'a Fradina. (Muzeum w Glozel, leżące piętnaście

kilometrów od Vichy, wciąż stoi

otworem dla publiczności. Jest to, moim zdaniem, jeden z trzech cudów

starożytnego świata. Dwa

pozostałe to groty w Lascaux i prehistoryczna biblioteka w Lusac-les-

Chateaux).

5. Ludzie prehistoryczni nie egzystowali w warunkach niepewności, jak to

przedstawiają

popularne podręczniki. Wręcz przeciwnie - przeżywali jakby złotą erę dóbr

materialnych, których

liczne źródła były niewyczerpane i łatwo dostępne.

Jest to zupełnie oczywiste. W dzisiejszych czasach tysiące ludzi żyje lub

mogłoby żyć żywiąc

się wyłącznie dzięki polowaniu i łowieniu ryb, nawet jeśli nasze lasy się

kurczą, ryby w rzekach

giną od detergentów i innych chemikaliów. W czasach prehistorycznych

ryb i zwierzyny była

wszelka obfitość, więc żyjący wówczas ludzie mieli wokół siebie bogate

zasoby żywności.

6. Ludzie prehistoryczni nie byli gruboskórnymi, przygłupawymi

istotami, choć taki ich wizerunek

został ukształtowany. Byli oni malarzami, garncarzami i znakomitymi

artystami. Potwierdzają to

odkrycia w Glozel oraz malowidła w grotach Lascaux i Altamiry. Jaskinie

były używane jako

warsztaty jedynie przez mniej dojrzałych osobników tej społeczności. Inni

natomiast wiedzieli już

wiele o szkle, węglu i - co jest wielce prawdopodobne - o metalach.

Żelazo i galwanizacja przed trzydziestoma tysiącami lat

“Ale przecież w paleolicie nie znano żelaza!" sprzeciwią się prehistorycy.

Czy rzeczywiście? To jak wobec tego wytłumaczyć fakt, że na obszarach

szczególnie bogatych

w złoża rudy żelaza, na przykład w Alzacji-Lotaryngii, nie ma śladu

kultury narzędzi epoki

kamiennej?

Tereny te były z pewnością zamieszkane przez ludzi prehistorycznych,

zwłaszcza w siódmym i

szóstym tysiącleciu przed Chrystusem, jednak nie znajdujemy tam

narzędzi krzemiennych, gdyż

nawet w najniższych warstwach społeczeństwa wygodniej i rozsądniej

było używać przedmiotów z

żelaza. Prawdopodobne jest więc, że przed wieloma tysiącami lat na

wszystkich kontynentach

kwitły cywilizacje znające stal, lotnictwo i fizykę jądrową.

Już w dziewiętnastym wieku byli uczeni, którzy doszli do podobnego

wniosku, nie mieli jednak

odwagi, by go wypowiedzieć. Odnosi się to do egiptologa Augusta

Mariette'a, odkrywcy Serapeum

w Memfis i grobowców świętych byków Apis.

Kopiąc w twardej, kamienistej glebie do głębokości dwudziestu metrów

pod Sfinksem w Gizie,

Mariette dotarł do ogromnej budowli kryjącej w sobie mistrzowsko

wykonane dzieła sztuki. Data

wybudowania samego Sfinksa ginie w pomroce czasów, a przecież owe

budowle od tysiącleci

tkwiące po warstwą gleby są jeszcze starsze!

Ale to jeszcze nie wszystko. Pośród przedmiotów pogrzebanych tak

głęboko w tej

primohistorycznej warstwie ziemi znajdowały się - jak podaje

sprawozdanie z połowy

dziewiętnastego wieku, zawarte w Grand Dictionnaire Unwersel du XIX"

Siecle - “sztuki złotej

biżuterii, których filigranowość i lekkość nasuwały podejrzenie, że zostały

one wytworzone w

procesie całościowego powlekania elektrolitycznego, a więc technice

przemysłowej stosowanej

dzisiaj zaledwie od dwóch, trzech lat".

Odkrycie to jest oczywiście wysoce kłopotliwe dla tych wszystkich,

którzy upierają się przy

poglądzie, że cywilizacja powstała w Sumerze, nie dawniej niż przed

sześciu tysiącami lat!

Podobnych odkryć dokonano również w innych miejscach. Wiele

przedmiotów pochodzących z

Memfis i Teb - wazy, filiżanki, groty strzał - pokrytych jest cienką

warstewką metalu, na którym nie

widać jakichkolwiek śladów lutowania czy też roboty ręcznej. Warstwa ta

jest tak równomiernie

rozłożona, a jej struktura krystaliczna tak bardzo przypomina strukturę

osiąganą w procesie powle-

kania elektrolitycznego, że niektórzy uczeni nie wahają się przyznać, iż

starożytni Egipcjanie znali

tę technologię. Plemię Haddadów w Afryce stosowało już przed ośmioma

tysiącami lat, a w innych

rejonach zaś stosowano je jeszcze wcześniej.

Według ostrożnych obliczeń poczynionych przez inżynierów, kopalnie

rudy żelaza na włoskiej

wyspie Elbie były eksploatowane “co najmniej dziesięciokrotnie dawniej

niż znana nam oficjalnie

najstarsza kopalnia". Biorąc pod uwagę, że Grecy w czasach Homera znali

już tę wyspę, nadając

jej nazwę Aethalia z powodu stale unoszącego się nad nią dymu z jej

kuźni, dochodzimy do

wniosku, że znajdujące się tam kopalnie musiały być eksploatowane ponad

trzydzieści pięć tysięcy

lat temu.

Jak w takiej sytuacji można mieć odwagę opowiadania o “epoce

kamiennej" - neolicie i

paleolicie?

Neolit i paleolit wymysłem prehistoryków

Paleolit i neolit stanowią niewzruszony kanon naszej staroświeckiej

prehistorii!

Nie waham się jednak oświadczyć, że i paleolit, i neolit tak naprawdę

istniały tylko w wyobraźni

prehistoryków.

To prawda, że niektórzy ludzie prehistoryczni używali narzędzi z

krzemienia, jednak ich liczba

była tak znikoma, że można ją uznać za nieistotną. Narzędzia te stosowano

wówczas w takich

proporcjach, jak dziś je się kawior lub żuje gumę, a więc robił to jeden

człowiek na tysiąc lub na

dziesięć tysięcy swych współczesnych.

Pogląd taki przedstawiłem specjalistom a ich reakcje były dwojakiego

rodzaju. Prehistorycy

ortodoksyjni wzruszali ramionami i unikali jakiejkolwiek dyskusji, nie

będąc w stanie niczego w

mojej koncepcji zakwestionować; prehistorycy “otwarci" natomiast

uważają ją za nadzwyczaj

trafną.

Przedstawię teraz w skrócie drogę rozumowania, którą doszedłem do

takich właśnie wniosków.

Liczebność całego narodu albo jakiegoś regionu można określić w

przybliżeniu na podstawie

liczby domów czy samochodów lub takich niezbędnych narzędzi jak noże,

gdy jest to

społeczeństwo na niskim poziomie techniki. Możemy w ten sposób

uzyskać liczbę dziesięciu

milionów lub stu milionów w odniesieniu do Francji; dziesięciu tysięcy

lub ośmiuset tysięcy w

wypadku Sahary. Rzadko jednak nasz wynik będzie przewyższał

dwukrotnie rzeczywistą liczbę

mieszkańców, a nigdy - pięciokrotnie.

Znając liczbę istniejących w średniowieczu noży, wiedzielibyśmy, ilu

ludzi żyło w tamtych

czasach. Jednak większość noży z tego okresu zżarła rdza.

Gdyby w paleolicie lub neolicie zajmowano się wyłącznie, jak to

utrzymują prehistorycy,

ciosaniem i szlifowaniem narzędzi z krzemienia, a nie wyrabianiem ich z

żelaza, to powinno się

znajdować “noże" z tamtych czasów, niezależnie od tego, jak bardzo są

one odległe, ponieważ

krzemień nie ulega zniszczeniu. Może przetrwać milion lat bez

najmniejszej, widocznej gołym

okiem skazy. A mówi się, że właśnie tak długo żyje na Ziemi człowiek.

Moim zdaniem ludzie prehistoryczni musieli używać narzędzi do cięcia,

rzeźbienia i do

samoobrony. Mężczyźni zawsze potrzebowali takich przedmiotów jak

noże, siekiery, pilniki i dłuta.

Uznajmy za obiekty użyteczne dla człowieka prehistorycznego te, które

kształtem lub

przeznaczeniem przypominają nóż; będą to więc siekierki, skrobaki, rylce,

krótko mówiąc - niemal

wszystkie krzemienne przedmioty uznawane przez ludzi za przydatne.

Zwykły człowiek, także i w

naszych czasach, potrzebuje w ciągu swego życia pewnych narzędzi:

siekier, pił, dłut, obcęgów

itp. Cala ich kolekcja stanowi około stu sztuk.

A zatem człowiek prehistoryczny, który w ciągu dziesięciu minut potrafił

wyciosać kamienną

siekierę (w takim czasie M. Borde z Bordeaux wykonał prymitywny

toporek), mając dużo materiału

do wyrobu kamiennych narzędzi - musiał w ciągu życia wyprodukować co

najmniej sto sztuk

narzędzi, ponieważ albo się one łamały, albo zużywały, albo ginęły; nigdy

jednak - nie znikały lub

ulegały unicestwieniu.

Powszechnie wiadomo, że w zwyczajnej sypkiej glebie kamienie, a co za

tym idzie - i

krzemienne narzędzia, wskutek połączonego działania geologicznych

perturbacji i siły

odśrodkowej, wypychane są ku górze. Tym tłumaczy się fakt, że każdego

roku można w ogrodzie

zbierać kamienie, uprzednio dokonując nawet gruntownego czyszczenia

gleby. To samo dotyczy

pocisków artyleryjskich i ich części, które ciągle jeszcze wyłaniają się na

powierzchni pól bitewnych

z czasów I wojny światowej. Każdego roku dzieci znajdują takie ładunki w

ogrodach, lasach i na

polach uprawnych, stając się ofiarami wypadków.

Badania rozpocząłem w miejscu dobrze mi znanym - w Charroux, w

Departamencie Vienne we

Francji. Jest to jedno z najważniejszych znalezisk kamiennych siekier, tych

tak kluczowych

narzędzi.

Znaleziono tam tysiąc lub dwa tysiące toporków, ale w przeciągu kilku lat

źródło to niemal się

wyczerpało. Liczba spoczywających tam wciąż jeszcze siekier szacowana

jest na dwa do pięciu

tysięcy, choć ta ostatnia liczba wydaje się nieprzyzwoicie optymistyczna.

Jeśli nie liczyć Le Grand Pressigny, to Charroux jest jednym z

największych takich miejsc we

Francji. Leży ono na prehistorycznej autostradzie, w połowie drogi między

Le Grand Pressigny i

Les Eyzies, na brzegu rzeki Charents, ponad siedem kilometrów od słynnej

jaskini Chaffaud.

(Francuska prehistoryczna autostrada biegnie równolegle do szosy łączącej

Paryż z Bordeaux,

mijając malownicze miejscowości i piękne krajobrazy. Jej dokładna trasa

wygląda następująco: Le

Grand Pressigny, La Roche Posay, Anglessur-l'Anglin, Saint-Savin,

Lussac-les-Chateaux, L'Isle-

Jourdain , Charroux, Civray, Angouleme, Nontron, Perigueux, Les

Eyzies.). W regionie tym

znajduje się czterdzieści dziewięć jaskiń, jednak nie wygląda na to, aby

któraś z nich była

kiedykolwiek zamieszkała.

Charroux obfituje w złoża krzemienia, a liczba stu siekier przypadających

na każdego

mężczyznę w każdym dwudziestopięcioletnim pokoleniu wydaje się

najskromniejszym z możliwych

szacunków. W rzeczywistości każdy przeciętny mężczyzna tamtego okresu

musiał w przeciągu

swego życia wykonać znacznie więcej niż sto tych narzędzi, czy to

zmuszony potrzebą, czy dla

relaksu, czy też chcąc kogoś obdarować.

Wiedząc o tym wszystkim, możemy dokonać przybliżonego obliczenia,

bez potrzeby cofania się

do najwcześniejszych okresów prehistorii.

W ciągu pięćdziesięciu tysięcy lat w Charroux przeżyło dwa tysiące

pokoleń. Według naszych

ocen wszyscy oni mieli w użyciu około dziesięciu tysięcy siekier. Jeśli

założymy, że na jedno życie

przypada sto siekier, to ilu ludzi żyło w Charroux w jednym pokoleniu?

10 000 siekier /100 x 2000 pokoleń = 0,05 człowieka

Albo też, licząc sto siekier na człowieka w okresie tylko dziesięciu tysięcy

lat, to znaczy

czterystu pokoleń:

10 000 siekier /100x400 człowieka

Jeśli zaś w czyimś odczuciu sto siekier w ciągu życia jest liczbą

przesadzoną i obniżmy ją do

dziesięciu, to dla dwóch tysięcy pokoleń otrzymamy wówczas:

10 000 siekier/ 10x2000 = 0,5 człowieka

Zaś dla czterystu pokoleń:

10 000 siekier/ 10x400 = 2,5 człowieka

Próbujmy innych możliwości. Rozważmy na przykład milion lat

(czterdzieści tysięcy pokoleń),

przyjmując liczbę dziesięciu siekier przypadających na człowieka:

10 000 siekier/10x40 000 człowieka = 0,025 człowieka

Albo jedną siekierę na człowieka na przestrzeni dwóch tysięcy pokoleń:

10 000 siekier/ 1x2 000 = 5 ludzi

We wszystkich tych spekulacjach przyjąłem liczby najmniej sprzyjające

mojej koncepcji, bowiem

w Charroux nie było dziesięciu tysięcy siekier. Jest to liczba obejmująca

narzędzia i zdeformowane

odłamki, które ewentualnie mogłyby być jako narzędzia używane.

Niezależnie od tego, jak prowadzimy obliczenia, ich wyniki są zawsze

absurdalne! Równie

niedorzeczne rezultaty osiąga się w badaniach prowadzonych w: Le

Grand-Pressigny, Les Eyzies,

płaskowyżu Chambes czy też Saint-Acheul.

Nie znamy dokładnej liczby mieszkańców Francji w czasach

prehistorycznych, jednak pewne

wielkości graniczne narzucają się same: trzydzieści.., a może trzysta

tysięcy? W mojej ocenie

prawdziwa jest jakaś wielkość pośrednia między tymi krańcowościami.

Jeśli przyjmiemy trzydzieści tysięcy jako liczbę ludności, okres

pięćdziesięciu tysięcy lat (dwóch

tysięcy pokoleń) oraz sto sztuk różnych narzędzi potrzebnych człowiekowi

w jednym pokoleniu, to

we Francji powinniśmy stać przed szansą znalezienia lub wygrzebania

spod ziemi sześciu

miliardów sztuk krzemiennych narzędzi. Tymczasem w naszych muzeach i

zbiorach prywatnych

jest ich mniej niż milion. Byłoby więc niedorzecznością wierzyć, że pod

ziemią leży jeszcze sześć

miliardów tych przedmiotów.

W spadku po przodkach odziedziczyliśmy około sześciuset tysięcy

narzędzi z krzemienia, co

pozwala uzyskać następującą liczbę ludności Francji w jednym pokoleniu

(wszystkie dane takie,

jak w poprzednich obliczeniach):

600 000/100x2 000 = 3 ludzi

Uzyskany wynik oznacza, że jedno ziemskie pokolenie liczyło od

pięćdziesięciu do stu osób,

ponieważ w czasach prehistorycznych Francja była obszarem najgęściej

zaludnionym.

Wszystkie te obliczenia są bezsensowne a wniosek jest oczywisty:

Liczba krzemiennych narzędzi nie pozostaje w logicznej proporcji w

stosunku do mieszkańców

Francji.

Wskazuje ona jedynie na liczbę osobników o opóźnionym rozwoju

intelektualnym. Takie

jednostki zdarzają się w każdej populacji i tak, jak człowiek z Piltdown

oraz nie istniejąca czaszka

sinantropa dostarczają prehistorykom materiału do konstruowania

pseudonauki.

A zatem ludzie prehistoryczni - których w jednym ziemskim pokoleniu

było więcej niż

pięćdziesięciu! - do wyrobu swych narzędzi nie używali krzemienia, lecz

czegoś, co zniknęło

wskutek naturalnej degradacji. Według prawdopodobieństwa było to

żelazo i stopy innych metali

Określenia “paleolit" i “neolit", używane przez prehistoryków w

odniesieniu do tak zwanej “epoki

kamiennej" są całkowicie mylące. Dziesięciu, pięćdziesięciu, a nawet

ludzi w jednym ziemskim pokoleniu mogło używać narzędzi wykonanych

z krzemienia, ale to

jeszcze nie powód, by ten znikomy procent populacji decydował o

charakterze całej epoki.

Rozumując w ten sposób, moglibyśmy utrzymywać, że wiek dwudziesty

należy do epoki

kamiennej, gdyż ludy Nowej Gwinei i Borneo wciąż jeszcze używają

krzemiennych narzędzi, albo

że jest to epoka kawioru czy gumy do żucia, ponieważ niewielkie grupy

ludzi jadają kawior albo

żują gumę.

Z przedstawionych rozważań wynika, że nasi bezpośredni przodkowie nie

byli tak tępi, jak

próbowano nam wmawiać, oraz że cała konwencjonalna prehistoria jest

całkowicie iluzoryczna i

oparta na błędach

Dla mnie jednak ważniejsze jest to, że upadek ortodoksyjnej prehistorii, z

jej koncepcją

jaskiniowców posługujących się kamiennymi narzędziami, otwiera przed

nami wrota do nieznanej

przeszłości człowieka. Teraz, kiedy odrzuciliśmy już błędne teorie,

możemy sobie wyobrazić tę

przeszłość jako tak pełną grozy i tak niesamowitą - jaką bez wątpienia

rzeczywiście była!

Rozdział piąty

Kosmos i arka-rakieta

Punkt zerowy, czyli tam, gdzie wszystko istnieje w nicości

Nie sposób jest wyobrazić sobie nicości poprzedzającej stworzenie. Jak

może wyglądać niemy,

pusty Kosmos, w którym nie istnieje czas, przestrzeń, ruch, światło, ciepło

czy istoty rozumne? Co

więcej sofiści nie omieszkaliby wykazać, że aczkolwiek nicość jest tylko

abstrakcją, to jednak

stanowi zjawisko samo w sobie, a zatem jest rzeczywistością stworzoną!

Ludzki umysł ma zdolność prowadzenia dociekań tylko w ramach

ograniczonego, widzialnego

Wszechświata, gdzie nawet abstrakcja ma swoje specyficzne rekwizyty.

Tajemnica stworzenia wciąż jeszcze jest dla nas niedostępna, ale dzięki

temu, że jego dwa

etapy - teraźniejszość i przyszłość - nie są zamknięte w czasie, mamy tu

pewną swobodę w snuciu

rozważań.

W teorii rozszerzającego się i kurczącego, dwustożkowego Kosmosu

(wyobraźmy sobie ciąg

stożków uszeregowanych w linię i połączonych ze sobą w pary

wierzchołkami) geometryczny

środek całości stanowi punkt zerowy połączenia, w którym kończy się

skurcz, a zaczyna rozkurcz.

Jest to więc punkt bezruchu, równowagi i nicości, choć jego istnienie jest

tylko teoretyczne.

Ów proces następujących po sobie stożków wydaje się czymś

nadprzyrodzonym, ponieważ

ludzki umysł nie jest w stanie wyobrazić sobie, lub zaakceptować,

powtarzającej się bezustannie

ekspansji na przemian z wstępowaniem, ani zerowego punktu nieistnienia,

ani też samorzutnego

aktu kreacji, który zaczyna się zaraz po przekroczeniu tego punktu.

A jednak koresponduje to z kosmologią braministyczną (tchnienie i wdech

Brahmy), z teorią

rozszerzającego się Kosmosu, koncepcją niezbędnych cyklów życia,

śmierci i ponownych narodzin

i z prawem Lavoisiera, które głosi, że nic nie ginie, nic się nie tworzy,

wszystko - przekształca.

Punkt zerowy, utożsamiany przez niektórych z Bogiem, dopuszcza

również współistnienie

czasu i antyczasu. To, co nie zostało jeszcze stworzone, pozostaje w sferze

nieistnienia, które

zawiera w sobie z góry założony plan kreacji. Obserwujemy tu zatem

przejście od idei do jej

urzeczywistnienia, od stanu ulotności - do materii. Jak byśmy sobie nie

wyobrażali Wszechświata,

to nasze myślenie nie jest w stanie wykroczyć poza granice ryzykownej

teorii, ponieważ

nieustannie napotykamy sprzeczności i zagadki.

Jeśli pewnego dnia człowiek świadomie wstąpi w piąty, szósty albo

siódmy wymiar, być może

zrozumie wówczas to, co teraz umyka możliwościom percepcji albo w

jego odczuciu nie ma

związku z zasobem dzisiejszej wiedzy.

Problem stworzenia badany jest zawsze w ramach naszego

trójwymiarowego pojmowania

rzeczywistości, bez uwzględniania innych, równoległych lub

współdziałających ze sobą światów,

których istnienie jest możliwe a nawet prawdopodobne. W swych

marzeniach człowiek widzi siebie

wyposażonego w moc tworzenia i unicestwiania - jednak jest to możliwe

tylko w myślowych

spekulacjach albo w innym świecie. Jeśli ostatecznie dochodziło do

materializacji, to albo mogła

ona być pożywką dla naszego niewidzialnego świata, albo uczestniczyła w

tworzeniu zupełnie

innej rzeczywistości.

Możliwość procesu materializacji w świecie ponadnaturalnym nie została

do tej pory

udowodniona. Czy ma to oznaczać, że nadprzyrodzone jest niemożliwe

oraz że odległe,

niewidzialne światy nie istnieją?

A jeżeli jest przeciwnie i do sfer tych można przenikać myślami lub

innymi sposobami, to w

konsekwencji świat traci coś ze swej masy na korzyść innych przestrzeni,

które penetruje nasz

umysł, niosąc tam własne treści. Hipoteza ta działa w obie strony -

sugeruje, że materia może

przybywać do naszego świata za pośrednictwem istot żywych albo myśli

pochodzących z innych

zakątków Kosmosu.

W prawdziwym cudzie kiełkowania istnieje plan powzięty, zanim jeszcze

ukształtowało się

ziarno, a zatem w nicości lub teraźniejszości, która jest zaledwie

istnieniem tego, co jeszcze nie

zostało stworzone. W tym ujęciu przyszłość zawsze zawiera się w

teraźniejszości, tak jak nicość

kryje w sobie materię i czas.

Tajemnice, wieczne tajemnice...

A zatem zadawanie pytania w rodzaju “Kto stworzył świat?" jest podobnie

niedorzeczne jak

udzielanie nań odpowiedzi, która prowokuje równie bezsensowne

indagacje przypominające

dziecinną zabawę w rodzaju: Jeśli kiedyś Wszechświat nie istniał, to co

było przedtem? Nicość. A

kto stworzył nicość? Bóg. A kto stworzył Boga? itd.

Zasadniczym problemem dla człowieka łaknącego wiedzy jest

umiejętność usytuowania siebie i

własnej percepcji w stosunku zarówno do tego, co wydaje mu się

nieskończenie wielkie, jak i

wobec spraw nieskończenie małych. Pomimo całej siły swego geniuszu,

magii nauk

matematycznych i ogromnej zawiłości filozoficznych dociekań, człowiek

nigdy nie dotrze do końca

tego labiryntu.

Na innej płaszczyźnie ideę tę wyraża tradycja tybetańska, głosząc, że po

to, aby napisać imię

Boga, wszyscy ludzie pod słońcem mieli pracować razem przez tysiące lat

wypróbowując w tym

celu wszystkie możliwe alfabety, i nawet wówczas udało się im napisać

jedynie kilka pierwszych

liter tego imienia.

Ujmując rzecz prościej: ortodoksyjni Żydzi mieli zakazane wymawianie

lub pisanie imienia

Boga, tak jak starożytnym Egipcjanom nie wolno było fugować spoin w

świętych Piramidach.

Kosmos: plazma wypełniona pustką

Aby zaspokoić tę szatańską ciekawość, człowiek musi sobie wyobrazić

przyczynę wszystkich

rzeczy.

Wierzy on, że nieskończenie wielkie jest odbiciem nieskończenie małego

oraz że galaktyki,

mgławice i roje gwiazd bez reszty należą do nieskończenie wielkiego.

Traktując to przekonanie

jako punkt wyjścia, człowiek wymyślił “totalny" Wszechświat razem z

jego mechanizmem, prawami

i zasadami. Można to porównać do sytuacji, w której ktoś znając jedynie

punkt wyznaczający

wierzchołek litery “A", wyobraża sobie wszystkie litery alfabetu!

Istnieje prawdopodobieństwo, że dostępny naszym zmysłom Wszechświat

- roje gwiazd,

mgławice, planety - jest względnie porównywalny do cząsteczki plazmy z

ludzkiego ciała, pobranej

do badań mikroskopowych. Obserwujący ją biolog rozróżni tam bakterie,

wirusy, czerwone krwinki,

limfę i inne mikroskopijne drobinki pływające w oceanie pustki. Gdyby

jednak nie wiedział o tym

uprzednio, czy potrafiłby to określić jako plazmę? A jeśli tak, to czy byłby

w stanie stwierdzić, skąd

ona pochodzi? Od pchły, ryby, niedźwiedzia czy słonia? Czy może

pobrano ją od pijaka, tępego

jaskiniowca albo od Einsteina lub Bergsona? Albo z kształtnego ramienia

pięknej kobiety, jej nogi,

stopy lub delikatnej piersi?

A jeśliby nawet ta identyfikacja i badanie powiodły się, to czy można w

ten sposób uzyskać

wgląd we Wszechświat? Ujrzeć miasta pełne ludzi, zgiełk ulic, muzea

sztuki, laboratoria

badawcze, katedry, stadiony, teatry i burdele? Czy choć przez mgnienie

oka można odczuć

inteligencję Kartezjusza, geniusz Rodina lub piękno królowej Balkis?

Istnieje tylko jedna szansa na miliard, że nasze pojmowanie świata ma

jakieś uzasadnienie,

ponieważ wszystko, co jest przedmiotem naszej percepcji, pozostaje w

stanie nieskończonej

płynności. Głosimy ideę cząstki Wszechświata, ale jednocześnie mylimy

mechanizm jej

funkcjonowania z mechanizmem działania całości. Mamy pojęcie o

materii, ale bardzo mgliście

pojmujemy jej rozumność.

Moim więc zdaniem, badania naukowe powinno się traktować w

kategoriach harców rycersko-

sportowych, a kiedy zaś mówimy o wszechświecie, to powinniśmy przez

to jednoznacznie

rozumieć nasz Wszechświat.

Niewidzialne Wszechświaty

Środki, którymi dysponujemy, próbując rozpoznać nasze wspaniałe

naczynie, naszego

kosmicznego Graala, są doprawdy nikczemne; można je porównać do

wyposażenia Don Kichota

naprawiającego zło świata.

Niezależnie od mocy, w jaką wyposażymy teleskopy i od precyzji, którą

nadamy elektronicznym

urządzeniom - nasze badania nadal pozostaną w granicach tak bardzo

niedoskonałej

trójwymiarowości.

Czy istnieje więcej niż jeden Wszechświat?

Mamy tak głębokie przekonanie o daremności dociekań, że poszukujemy

od samego początku.

Z atomu, który miał być jakoby najmniejszą cząstką materii, zrobiliśmy

gniazdo dla mnóstwa jąder i

innych drobin, a całość, czyli Wszechświat, podzieliliśmy na przeróżne

mniejsze całości, tak że

teraz mamy atomy, światy, kosmosy i Wszechświaty. Tłumaczymy to

wszystko, posługując się

wątpliwymi prawami, wypływającymi z innych zasad, które są wprawdzie

użyteczne dla naszego

rozumowania, ale oparte na niepewnych podstawach. Nie składa się to

bynajmniej na zbyt

przekonujący system!

Dzisiejszy poziom wszystkich tych praw i dociekań pozwala założyć

istnienie nowych wymiarów

- czwartego, piątego, szóstego, siódmego i tak dalej - nie wspominając o

Tajemniczej

Niewiadomej, Niewidzialnym, które przyciągają nasze myśli.

W nowym ujęciu Wszechświat może się składać z miliardów innych

galaktycznych

wszechświatów, a jeszcze do tego z wielości wszechświatów

równoległych: światów myśli,

światów nadprzyrodzonych, światów niewidzialnych, wielowymiarowych,

a być może nawet świa-

tów pozbawionych jakichkolwiek wymiarów.

Nie jest moim zamiarem analizowanie - nawet i skrótowe - głównych

teorii kosmologicznych,

jednak warto chyba przedstawić te z nich, które są nośnikami nowego

ducha i wkraczają na

rewolucyjną ścieżkę.

Niezwykły Wszechświat Louisa Jacota

Według szwajcarskiego profesora Louisa Jacota nic nie pozostaje w

bezruchu, nic nie trwa

wiecznie, zero absolutne jest niepotrzebnym nikomu wymysłem, a zatem

Wszechświat nie został

stworzony - on istniał zawsze.

Nie ma w tym jakiegoś szczególnego obrazoburstwa, jednak dwa prawa

spełniają rolę

stymulatorów nowych koncepcji, które - choć są może niezbyt łatwe do

przełknięcia - to kryją w

sobie zarodek prawd objawiających się w przyszłości.

Prawo Hubble'a: Mgławice oddalają się z prędkościami proporcjonalnymi

do odległości (od

pięciuset do stu tysięcy kilometrów na sekundę w nieustannie

rozszerzającym się wszechświecie).

Prawo Bodego: W Układzie Słonecznym odległości planet od Słońca

(licząc do Uranu

włącznie), odpowiadają następującemu postępowi geometrycznemu: 1, 2,

4, 8, 16, 32, 64. Prawo

to spełnia się w odniesieniu do siedmiu kolejnych przypadków, choć z

dwoma wyjątkami. Pierwszy

polega na tym, że postęp zaczyna się nie od Słońca, lecz od Merkurego,

drugi dotyczy planet

powyżej Uranu - tam odległości się nie podwajają, lecz są jednakowe.

(Patrz: Louis Jacot

Elements de Physique Evolutive).

Aby podbudować swe koncepcje, Jacot przyjmuje, albo odrzuca pewne

idee. A więc

Wszechświat jest już wypełniony; zjawisko kosmicznej grawitacji to

złudzenie; grawitację można

wyjaśnić współśrodkowym ciśnieniem eteru ; teorie względności mają

służyć usprawiedliwianiu

wszystkiego, co ktokolwiek uzna za stosowne udowodnić, krocząc drogą

błędów, fałszerstw i

stosując różne kryteria. Wielu fizyków uznało ten pogląd, jednak

przyjmując prawo Bodego, Jacot

doszedł do zadziwiającej koncepcji Układu Słonecznego. Wygląda ona w

skrócie tak:

Słońce, obracając się wokół własnej osi, tworzy na swym równiku

nieustannie rosnące

zgrubienie. Gdy wybrzuszenie to osiąga odpowiednią masę, Słońce rodzi

zalążek planety, który

podobnie jak dziecko - początkowo pozostaje blisko swej matki; następnie

rośnie i wyrusza ku

granicom naszego małego Wszechświata. A więc najmłodsze są planety

najbliższe Słońca:

Merkury, Wenus i Ziemia, a najstarsze to Pluton, Neptun, Uran itd. Nasza

planeta także urodziła

swego satelitę - Księżyc . Początkowo obroty Ziemi były powolne, później

uległy przyśpieszeniu,

następnie stały się szybkie. Wolne obroty zakończyły się w ostatniej epoce

lodowcowej

czwartorzędu i po długim okresie przejściowym uzyskały wymiar jednego

obrotu podczas

dwudziestu czterech godzin.

Z każdym powolnym obrotem na pozostającej w ciemności półkuli

formowały się lodowcowe

czapy, podczas gdy na drugiej - od równika po bieguny - panował bardzo

ciepły klimat z tropikalną

roślinnością (co tłumaczyłoby występowanie w Bałtyku bursztynu, czyli

skamieliny żywicy;

tropikalnych skamielin w złożach węgla na dalekiej północy; epok

lodowcowych w czasach

prehistorycznych; starożytnych chronologii i niewiarygodnego wieku

patriarchów).

Przejście od obrotów przyśpieszonych (około dwumiesięcznych) do

szybkich

(dwudziestoczterogodzinnych) spowodowało stopienie się lodów oraz

zjawisko znane jako

ogólnoświatowy potop, który według Jacota nastąpił około 3500 r. przed

Chrystusem. Taka

kosmologia w sposób oczywisty obala wiele pojęć uważanych za

ugruntowane, a szczególnie

podważa przyjętą chronologię.

Naukowcy twierdzą, że wiek Ziemi mieści się w przedziale między

czterema a ośmioma

miliardami lat, dopuszczając też liczbę dziesięciu miliardów . Po

przestudiowaniu różnych metod

obliczania tej wielkości (pomijając metodę argonową) - a więc opartych na

badaniu radioak-

tywności skał, erozji, osiadania, warstw (corocznego narastania warstw

mułu), formowania się

pokładów węgla; metod fizycznych i astronomicznych itd. - Jacot doszedł

do wniosku, że nauka

ortodoksyjna popełniła potężny błąd interpretacyjny. Według niego

bowiem nasza planeta istnieje

zaledwie od dwustu do dwustu pięćdziesięciu tysięcy lat!

Kraina Mu leży na Księżycu

Myśl o tym, że Księżyc powstał z materii oderwanej od Ziemi, wskutek

czego na jej powierzchni

powstała blizna zwana teraz Oceanem Spokojnym, jest interesującą

hipotezą, do której

odwoływano się niejednkorotnie, ale przed Louisem Jacotem nikt nie

potrafił sformułować dla niej

jakiegoś możliwego do przyjęcia uzasadnienia.

Ponieważ nieoficjalne przekazy umiejscawiają starożytną krainę Mu na

środku Oceanu

Spokojnego, możemy wyciągnąć wniosek, że to właśnie Mu dostarczyła

materiału do budowy

Księżyca. A więc nasi astronauci mają okazję, co prawda znikomą, natrafić

na pozostałości bardzo

starej cywilizacji na Księżycu, na ślady ziemskiego pochodzenia!

Ewolucyjna fizyka Jacota powoduje również ekstrapolacje w dziedzinie

międzyplanetarnej, która

zawsze budziła wielkie zainteresowanie.

Gdyby na naszej planecie wylądowali ludzie z Kosmosu, to skąd mogliby

przybyć? Jest wysoce

nieprawdopodobne, aby przylecieli z Merkurego czy z Wenus, ponieważ

są to planety młodsze;

natomiast przypuszczalni mieszkańcy Jupitera czy asteroidów w odległej

przeszłości lub Marsa

nieco później - mieli uzasadnione powody do opuszczenia swych planet,

zanim życie na nich prze-

stanie być możliwe.

Wszystko to oczywiście pozostaje jedynie w sferze przypuszczeń, gdyż na

przykład jest

możliwe, że ewolucja na Wenus przebiegała szybciej niż na Ziemi, a

mieszkańcy innych planet

mają takie środki transportu pozwalające im na ucieczkę, o jakich się nam

nawet nie śniło. Czyżby

Teilhard de Chardin nie mylił się, powiadając, że “tylko rzeczy

fantastyczne mogą się okazać

prawdziwe"?

Kosmologia Teilharda de Chardina

Pełen szacunku dla dogmatów, lecz jednocześnie świadomy gwałtownych

przemian

zachodzących w umysłach chrześcijan, ksiądz Teilhard de Chardin

zbudował kosmologię, której

założenia w skrócie przedstawiają się następująco:

Świat rozwija się w sposób ewolucyjny począwszy od materii

nieorganicznej, a na powstaniu

świadomej myśli kończąc.

Proces ewolucji trwa zarówno w wymiarze indywidualnym, jak i w skali

ponadjednostkowej, co

ustawicznie powiększa skalę świadomości.

Na płaszczyźnie biologicznej ludzkość wznosi się ku zjednoczeniu i

duchowej koncentracji w

samej istocie boskości (w środku środków).

Jako idealny punkt docelowy (krańcowy, eschatologiczny) świata jawi się

doskonałość: Bóg-

Omega, czyli »ponadosobowy" ośrodek ludzkiej osobowości.

Cała ewolucja odbywa się wokół niematerialnej osi, która swym

istnieniem wyprzedza świat.

Rozumność materii

W innej hipotezie, gdzie punktem wyjścia jest klasyczna komórka-matka,

ewolucja materii

mieści w sobie elementy fantastyczne, które poszerzają nasze niepewne

horyzonty, tworząc

syntezę uznanych naukowych teorii, niektórych teorii w jakimś stopniu

sprawdzonych do-

świadczalnie oraz danych przekazywanych przez tradycję, które albo były

racjonalistom nieznane,

albo przez nich niesprawiedliwie odrzucone.

Na ewolucję składają się z założenia niestabilne systemy, które poprzez

proces narodzin, życia

i śmierci posuwają się ku systematycznie narastającej złożoności i

uduchowieniu.

Ateiści utrzymują, że ten mechanizm jest ślepy i pozbawiony nadrzędnej

rozumności. Idealiści

zaś twierdzą, że jeśli istnienie świata ma cel (świat skończony), to

ostateczne ludzkie panowanie

na Ziemi będzie tożsame z panowaniem przewodniego rozumu, który

wierzący nazywają Bogiem.

Rozum ten przenika wszystko, a człowiek jest jego cząstką.

Przedstawię teraz w największym skrócie moją wersję ewentualnego

przebiegu procesu

ewolucji. Podstawową materią Wszechświata jest rodzaj “oryginalnej

plazmy" złożonej z ruchu,

światła i energii. Pozostaje ona w stanie przedkreacyjnym, jest wieczna,

żyjąca i pobudzana przez

wyższy rozum. (Na początku, jak twierdzą niektórzy uczeni, była

temperatura rzędu kilku miliardów

stopni; wszystko promieniowało lub falowało, wykazując ogromne

możliwości przekształceń i

prawdopodobnie - zawierało zalążek rozumu).

Z plazmy tej wyłaniają się jakieś byty pierwotne, by następnie do niej

powrócić i rozpocząć nowy

cykl, który jest duchowo bogatszy niż poprzedni i zawiera głębszą treść.

Może przydawać to wartości na pozór irracjonalnej wierze w reinkarnację

i zmartwychwstanie.

Jeśli Wszechświat jest ograniczony, to swój kres winien osiągnąć tylko

poprzez doskonalenie

materii, a nie człowieka.

Podstawą hylozoizmu jest twierdzenie o wszechobecności życia i rozumu

- począwszy od

minerałów, a na człowieku kończąc. Tak zwana materia nieożywiona

zawiera w sobie potencjał

rozumu równy temu, który spoczywa w mózgu matematyka. To

oczywiście możliwe, że

wykorzystywana jest tylko mikroskopijna jej cząstka. Również i mózg

ludzki angażuje zaledwie

fragment swej mocy, czyli dziesięć miliardów szarych komórek z

trzydziestu miliardów, z jakich się

składa. W wypadku zaś minerałów, proporcje rozumności ostatecznie

użytej są znacznie mniejsze,

a owa inteligencja może zupełnie nieodczuwalna wskutek przemożnej siły

bezwładności, która ją

tłumi.

Możemy się zastanawiać, czy istnienie rozumnych minerałów nie jest

bardziej prawdopodobne

niż się powszechnie sądzi. Czyż skorupa ziemska nie okrywa nasienia?

Wybuchy wulkanów,

trzęsienia ziemi, a zwłaszcza ta żyjąca siła pełnego tajemnic Nieznanego

nazwana prądami

tellurycznymi - wszystko to może być demonstracją inteligencji tego

globu, naszej Matki-Ziemi, z

której pochodzą wszystkie myślące istoty ludzkie.

Czy jest poza tym przejawem rozsądku kwestionowanie rozumności tych

nieprzeliczonych

miliardów elektronów, neutronów, protonów itp., które podlegając

mutacjom i transmutacjom

sprawiają, że nasz glob jest, w wymiarze niewidzialnym, nieustannie

kipiącą masą?

Kula ziemska żyje tak, jak żyje każdy składnik atomu . Stanowi ona

cząstkę minerałów, roślin i

zwierząt. To Gaja - matka człowieka. Ona jest jego grobem, ona odradza

jego ciało, a być może

także część lub cały jego potencjał psychiczny.

Tajemniczy DNA

Każdy przyrodniczy byt natury, czy to minerał, czy człowiek, obdarzony

jest zmysłami, rozumem

i duszą.

Zaprzeczano temu, że minerały, rośliny, niższe zwierzęta - a nawet

kobiety! - posiadają duszę,

jednak w celu poparcia tej tezy należałoby ściśle wskazać konkretny

obiekt oraz określić czas, w

którym dusza nagle objawi w nim swoją obecność. W rzeczywistości

jednak nie wybucha ona

samorzutnie, co byłoby niewytłumaczalne.

Rozum, zmysły i dusza są więc atrybutami wszelkich powiązań w

naturze, które początek biorą

od czegoś, co jest uznawane za najniższe ogniwo w łańcuchu ewolucji -

DNA (kwas

dezoksyrybonukleinowy]. Skrystalizowany DNA jest minerałem, w

postaci wirusa zaś -

organizmem żyjącym.

Co więcej - nie wiemy, gdzie przebiegają granice poszczególnych bytów.

Morski zawilec jest

zwierzęciem, lecz tak silnie przypomina roślinę, że od stuleci był za nią

uważany. Słynny

przyrodnik Ramur, zwany “Pliniuszem osiemnastego wieku", tak bardzo

wierzył w słuszność tej

klasyfikacji, że przez długi czas odmawiał podania Paryskiej Akademii

Nauk nazwiska człowieka,

który udowodnił zwierzęcą naturę zawilca, gdyż pragnął “uchronić go od

śmieszności".

Nerwy roślin

Koncepcja głosząca istnienie wszechogarniającego rozumu zaczęła

zyskiwać coraz większą

liczbę zwolenników od chwili, gdy przyrodnik Nemec - posługując się

końcówkami korzeni cebuli,

hiacyntów, paproci itp. - zademonstrował istnienie systemu nerwowego

roślin. Jeśli się “zrani"

roślinę, czy to będzie trzydziestometrowa sekwoja, czy strzęp mchu, to

zawartość komórek z odle-

głych części rośliny gwałtownie przemieszcza się w kierunku tej rany. Jeśli

zaatakowany jest

korzeń, zwija się on i skręca niczym ranne zwierzę. Pod mikroskopem

zaobserwowano, że kiedy

zrywany jest liść lub kwiat, komórkami rośliny wstrząsa spazm.

(Pomimo ignorancji i naiwności wykazywanych przez wegetarian,

nietrudno jest darzyć ich

sympatią. Mają oni prawdopodobnie rację, twierdząc, że ich rozsądnie

stosowana dieta jest

reakcją na nadmierne spożywanie mięsa, mylą S1§ jednak, jeśli sądzą, że

wegetarianizm przerywa

,.mordowanie" zwierząt. Mieszają sentymentalizm z rozsądkiem i

wypaczają prawa natury,

niezależnie od tego, jak bardzo się im one mogą wydawać okrutne).

Profesor Halberlandt udowodnił, że górna strona liścia pełni funkcję oka z

fasetami i

soczewkami, które skupiają słoneczne promienie w środku każdej

komórki.

Gdyby tak pewnego dnia dąb przemówił i zaczął rozwiązywać

matematyczne równania, czy nie

należałoby go sklasyfikować jako zwierzę wyższego rzędu mimo

pokrywających go gałęzi, żołędzi i

ptasich gniazd? Niestety, dęby oczywiście nie mówią, przynajmniej nie w

sensie rozumianym przez

ludzi, choć Arystoteles powiedział dwadzieścia trzy (mniej więcej!) wieki

temu, że potrafią

bezgłośnie myśleć.

Zachowanie pewnych roślin i zwierząt jest często zdumiewające. Na

Nowej Gwinei samiec

amblyornis (odmiana jaskółki), zbiera liście i kwiaty, układając z nich

wokół swej towarzyszki

wielobarwny dywan, co czyni z oczywistych powodów estetycznych.

Sprytna szczeć

Żadna z hipotez dotyczących tropizmów - geotropizm, heliotropizm,

hydrotropizm, nyktitropizm

itp. -nie jest w stanie wyjaśnić, dlaczego powój w dwóch wypadkach na

pięć pełznie w kierunku

podpórki, niezależnie od tego, gdzie się ona znajduje.

Szczeć, roślina iglasta, posiada szczególnie rozwiniętą inteligencję. W

miejscu połączenia

każdego swego liścia z łodygą szczeć tworzy mały zbiorniczek, w którym

gromadzi się

deszczówka i rosa. Przejaw inteligencji? Jeszcze nie całkiem. Tak się

jednak składa, że każdy taki

basenik przyciąga wiele owadów, także i moskitów, które wpadają tam i

toną. Przez jakiś czas

mokną w wodzie, a następnie szczeć zjada je, wysuwając cieniutkie

protoplazmatyczne włoski.

Niewiele zwierząt wykazuje podobny spryt, a właściwie chciałoby się rzec

- wyobraźnię.

Bakterie pokonają wielkie, w stosunku do swych rozmiarów, odległości,

aby dotrzeć do roztworu

soli azotu, nawet do roztworu niezwykle słabego, będą jednak omijać

roztwory gliceryny, mimo że

te ostatnie stanowiłyby dla nich doskonały żer. Bakterie wyżej sobie cenią

smak azotu!

A zatem w obu końcach niższego łańcucha ewolucji znajdujemy ślady

odczuwania zmysłowego,

woli i duszy, które dopiero teraz zaczynamy dostrzegać.

Wszystko przychodzi z innych planet

Ewolucja jest zjawiskiem wszechobejmującym i nieodwracalnym,

aczkolwiek nie zostało ono w

pełni udowodnione i trudno je zweryfikować. Określając ją jako

nieodwracalną, to znaczy

wykluczającą możliwość powrotu do formy wcześniejszej, wyrażam

typowy pogląd, którego nie

można poprzeć żadnym ostatecznym dowodem, podobnie jak się to

zdarzyło w przypadku

zaobserwowanym w Osa-ce, w Japonii, przez dra Ziro Nikuniego i grupę

innych lekarzy. Otóż u

ludzi cierpiących na jakąś tajemniczą chorobę obserwowali oni pojawienie

się na skórze włókien

bawełny w ilościach wystarczających do wyprodukowania kilku ubrań!

Nie była to forma pasożytów

- takie wytłumaczenie prowadziłoby donikąd. Na skórze chorych rosły trzy

rodzaje włókien:

mineralne, o czym świadczyła ich fizyczna struktura oraz roślinne i

zwierzęce.

Często mówimy o “ogniwach" łączących jakichś dwóch osobników, ale w

rzeczywistości takie

połączenia nie istnieją. Należy również przyznać, że we

“wszechogarniającej" ewolucji mieści się

wiele gatunków, które nie ewoluowały od najbardziej zamierzchłych epok

stworzenia.

Uogólniając, życie nie jawi się nam jako zjawisko o nadmiernej spójności.

To tak, jakby nasza

planeta była ogrodem zoologicznym i doświadczalną strukturą stworzoną

przez istoty wyższe dla

ich własnej moralnej satysfakcji. Albo - z punktu widzenia teorii barona

d'Espiarda de Cologne - jak

gdyby formy życia zostały kiedyś osadzone na Ziemi przez jakieś

wędrujące planety, na skutek

zderzenia lub procesu międzyplanetarnej osmozy.

Trzecia i znacznie bardziej prawdopodobna hipoteza głosi, że zarodki

życia trafiły na Ziemię

przypadkiem z przestrzeni międzygwiezdnej albo że życie sprowadzili

rozmyślnie podróżnicy z

innych planet, którzy przywieźli ze sobą ziarno i wybrane gatunki

zwierząt, tak jak uczynią to nasi

astronauci, gdy wylądują na niezamieszkałej planecie.

Takie ewentualne możliwości postawiły zagadnienie ewolucji w zupełnie

innym świetle.

Poszukujemy prawdy, ale niewykluczone, że wymyślamy ją sobie od

samego początku, gdyż

nie mamy pojęcia, w jakim miejscu skali wielkości sami się znajdujemy.

Galaktyki, na które

patrzymy przez teleskopy z odległości kilku milionów lat świetlnych,

mogą się znajdować zaledwie

na skraju jakiegoś niezgłębionego Wszechświata.

Jeśli tak, to prawa rządzące znajdującym się w obrębie naszej percepcji

światem są

ograniczone. Jest rzeczywiście matematyczną prawdą, że autentyczne

prawa Wszechświata

pozostają jedynie w bardzo odległym związku z przypadkowymi i

niepozornymi prawami sfor-

mułowanymi przez naszych naukowców.

Co się dzieje z powszechnym prawem ciążenia, nieprzezroczystością oraz

czasem w nieznanej

nam rzeczywistości życia atomu? A jakie znaczenie może mieć długość,

szerokość i grubość w

obiekcie podgrzanym do temperatury stu milionów stopni?

Człowiek zawsze próbuje zrozumieć Nieznane, mierzy je sobie znanymi

miarami i umieszczając

w kategoriach ziemskiej przygody. Teraz jednak ta przygoda oddala się od

nas i musimy powoli

oswajać się z myślą o prawdopodobieństwie pozaziemskiego pochodzenia

naszego życia, o tym

że rośliny, zwierzęta i ludzkie istoty zostały sprowadzone na Ziemię w

czasach, gdy nie było na

niej żadnych form materii ożywionej. Nie jest to hipoteza przerażająca.

W wąskim polu widzenia, wyznaczonym przez ich końskie okulary,

prehistorycy dostrzegają, jak

nasz “przodek" Homo sapiens podnosi się z poziomu antropoida,

wytwarza krzemienne narzędzia,

a następnie pracowicie pnie się po stopniach wiedzy. Jednak teorie te były

przez ludzi

zdecydowanie odrzucane w różnych okresach i w różnych miejscach. Czy

byli to czerwonoskórzy

w Ameryce, brązowi w Polinezjii, czarni w Afryce, żółci w Azji czy biali

w Europie - wszyscy zawsze

utrzymywali, że nasza cywilizacja przybyła z zewnątrz, że nie jest

pochodzenia ziemskiego!

Można powiedzieć, że zgodnie z najstarszym znanym dokumentem,

Księga Enocha, techniki

wytapiania metali i wyrabiania broni (tarcz, sztyletów i mieczy),

starożytnej farmakopei, sztuki

makijażu, używania kosmetyków i praktyki stosowania depilacji i

podkreślania brwi - nauczyły nas

pozaziemskie istoty, które przybyły tu przyciągnięte pięknością i sex

appealem naszych ziemskich

kobiet!

Wersja ocenzurowana

Nie jest oczywiście zbyt pochlebne dla uduchowionych, stworzonych

przez Boga istot

przyznanie, że ich cywilizacja wzięła swój początek raczej z prostaczej

przygody związanej z

odwiedzinami grupy lubieżnych astronautów, dla których jedyną

okolicznością łagodzącą był zbyt

wybujały temperament.

W telewizji podobna historia mogłaby być pokazana jedynie w wersji

ocenzurowanej i nietrudno

jest zrozumieć skrupuły, które okazali autorzy Biblii relacjonujący te

wydarzenia. Ujęli to zgrabnie w

kilku wersach (Księga Rodzaju 6:2-4), których rzeczywistego znaczenia

nie sposób nie zrozumieć.

Czy Księżyc wysypał na Ziemię swoje kontynenty, morza i miasta, jak

powiadał d'Espiard de

Cologne? Nie sądzę, aby tak było.

Czy w czasach starożytnych odbywano podróże międzyplanetarne? Moja

odpowiedź jest

kategorycznie twierdząca, zwłaszcza że taka podróż jest jedyną szansą

ratunku dla istot żyjących

na planecie, gdzie ich przetrwanie było zagrożone.

Istnieje możliwość że “kosmiczni ludzie" wylądują na naszej planecie

jutro albo za kilka stuleci,

ale jest też pewność że za kilka tysięcy lat (a może znacznie wcześniej)

mieszkańcy Ziemi, chcąc

żyć dalej, będą musieli osiedlić się na Księżycu, Marsie, Wenus lub

Merkurym.

Biologiczna zdolność adaptacyjna człowieka jest nadzwyczajna, ale

należy wątpić, czy -

uwzględniwszy nawet przyśpieszenie ewolucji - zdoła się on przystosować

do nieoczekiwanych

zmian, jakie kryje dlań w zanadrzu nasza planeta, takich jak zwiększenie

tempa ziemskich obrotów

wokół osi, zmniejszenie gęstości masy, rozrzedzenie atmosfery,

wysychanie oceanów, ostry klimat

itd. Ucieczka na inną planetę stanie się wówczas koniecznością.

Jeśli mamy wierzyć fizykowi Louisowi Jacotowi i prawu Bodego, i jeśli

planety starsze od Ziemi,

takie jak Mars, Jupiter, Saturn i Uran, były kiedyś zamieszkałe, to ich

mieszkańcy musieli kiedyś

uciekać na bardziej gościnną planetę, która zajmowała w stosunku do

Słońca korzystniejszą

pozycję. Musiał się więc odbyć exodus z Uranu na Saturna, następnie z

Saturna na Jupitera, po-

tem z Jupitera na zniszczoną planetę, której fragmenty tworzą dziś

asteroidy, wreszcie z tej

planety na Marsa, a z Marsa na Ziemię.

Część druga

PROTOHISTORIA

Arka o nazwie Wenus

Według tej hipotezy pochodzenie naszej cywilizacji byłoby bezpośrednio

związane z Marsem, a

cofając się w odleglejszą przeszłość - ze wszystkimi innymi planetami.

Mamy jednak wszelkie podstawy, by się zgadzać z przekazami

nieoficjalnymi i amerykańskim

uczonym Immanuelem Vielikovskym stwierdzającym, że naszymi

“założycielami" byli Wenusjanie,

ponieważ Wenus jest bez wątpienia planetą wędrowną, która stosunkowo

niedawno stała się

częścią Układu Słonecznego.

Pogląd ten omówię bardziej szczegółowo w dalszej części pracy, na razie

tylko powiem, że

Wenus może być albo byłą kometą, która ustabilizowała się na

okołosłonecznej orbicie, albo

gigantycznym statkiem kosmicznym, używanym przez pozaziemskie

istoty do ucieczki z ich

zagrożonego środowiska.

Prehistorycy dali się zahipnotyzować rzadko znajdowanym i niezwykle

wątpliwym kościom

prehistorycznych ludzi lub humanoidów, którzy rzekomo byli naszymi

przodkami. Na miejsce tych

koncepcji tradycja wspólnie z logiką podsuwają symboliczny obraz arki

Noego: uchodząc przed

kataklizmem para ludzi wraz z wybranymi okazami zwierząt wyrusza na

statku, by odtworzyć

unicestwiony świat. Pierwsza ludzka istota mogła przyjść na świat na

Ziemi i być może miała

małpy za swych przodków - nie jest to hipoteza pozbawiona uzasadnienia,

ale możliwe również, iż

człowiek narodził się na innej planecie i jestem przekonany, że dotyczyło

to właśnie tych naszych

przodków, których starożytni nazywali aniołami i półbogami.

Czy na innych planetach ewolucja przebiega inaczej niż na Ziemi? Tego

nie wiemy, ale tylko do

czasu, kiedy pewnego dnia również i my wyruszymy w arce-rakiecie, by

odtwarzać cywilizację w

innym zakątku Kosmosu. Później zaś to już nasi dalecy potomkowie będą

musieli wierzyć w

nadzwyczajną przygodę, która była naszym udziałem!

Rozdział szósty

Aniołowie i Księga Enocha

Primohistoria, którą właśnie przywołaliśmy na powrót do życia, różni się

znacznie zarówno od

tego, co głosi Biblia, jak i od ustaleń oficjalnej nauki.

Wielu uważa Biblię za uniwersalny ocean, z którego wypływają rzeki

wiedzy. Muszę tu jednak

wyznać, że pomimo wielkiego zainteresowania świętymi księgami, nie

jestem już w stanie dłużej

uznawać ich za coś więcej niż tylko za odległe interpretacje wydarzeń,

które zostały opisane,

niekiedy nawet dokładnie, lecz były całkowicie niezrozumiałe dla tych,

którzy je relacjonowali,

często uzupełniając je samowolnie. Interpretacja zdarzeń musi być teraz

wsparta aktualną wiedzą i

wolna od dogmatycznych zahamowań.

Siedem biblijnych wersów

Od dwóch tysięcy lat miliony ludzi podejmują wysiłki, by z jednej strony

chronić prestiż Biblii

wobec naukowyych dociekań, z drugiej zaś - by ją zniszczyć poprzez

ciasne, destrukcyjne

sekciarstwo. Są też miliardy ludzi, którzy nigdy tej księgi nie studiowali,

albo z lenistwa, albo w

obawie przed represjami.

Moje przedsięwzięcie może być więc przez wielu od-Czytane jako

wysoce ryzykowne; jednak

chcę całe zagadnienie potraktować rzetelnie i mam nadzieję, że podsunięte

przeze mnie

rozwiązania pomogą wszystkim tym, którzy próbują zrozumieć Biblię.

Zważywszy, że moje poglądy

zantagonizują wielu ludzi wszystkich religijnych orientacji i zderzą się z

ugruntowanymi

przekonaniami, opiniami i postawami - chciałbym powiedzieć wyraźnie,

że nie dyskredytuję

czyichkolwiek motywów i że nie jestem związany z jakimkolwiek

politycznym ugrupowaniem -

jednak szacunek dla ideałów innych ludzi nie może być dla mnie

przeszkodą w poszukiwaniu

prawdy lub “odmiennych prawd". Tolerancja i swoboda wypowiedzi są

najcenniejszymi

zdobyczami człowieka, a ja mam teraz zamiar z nich skorzystać.

Analizowana z takim nastawieniem Biblia jawi się jako dokument,

którego jedynie siedem

wersów zasługuje na uwagę dwudziestowiecznego umysłu. Chodzi tu o

siedem pierwszych

wersów szóstego rozdziału Księgi Rodzaju.

Cała reszta Biblii, poza kilkoma wyjątkami, jest tubą zwietrzałego już

systemu moralnych

nakazów i opowiada o zdarzeniach, które nigdy nie budziły

zainteresowania Chińczyków,

australijskich aborygenów, Eskimosów, amerykańskich Indian i

wszystkich ludzi epoki nowożytnej.

Opowieść o eksterminacji dokonanej na trzystu Moa-bitach przez dwustu

hebrajskich wojowników

nie przykuwa już niczyjej uwagi poza grupą wyspecjalizowanych w tym

kierunku historyków.

Jednakże dla obywateli dzisiejszego świata istnieją trzy ważne i

fascynujące sprawy:

1. Wkrótce po stworzeniu świata “synowie Boga współżyli z córkami

człowieczymi" (Księga

Rodzaju 6:4).

2. Jakieś wydarzenia, o których nie wiemy, wzbudziły gniew Boga.

3. Żałując swego dzieła stworzenia ludzkiej rasy, Bóg zniszczył ją.

Czy dla ludzi może być coś ważniejszego od zniszczenia ich świata? W

zestawieniu z nim

wszelkie inne kataklizmy tracą jakiekolwiek znaczenie. Coś, co powinno

stanowić główny wątek

Księgi Rodzaju, jest tu potraktowane szkicowo, bez bliższego wyjaśnienia.

Oto przybywają

tajemnicze pozaziemskie istoty, a następnie Bóg postanawia unicestwić

ludzką rasę. Dziwne to i

niepokojące...

Kim są jednak owi “synowie Boga", których Ojcowie Kościoła nazwali

“aniołami"? (W Księdze

Enocha “anioły" te nazywane są okazjonalnie “synami niebios", “synami

świętych aniołów",

“stróżami", a czasem po prostu “ludźmi"). Czy były to pochodzące z

królestwa Boga Ojca nie-

biańskie stworzenia, które przybyły na ziemską planetę, by uprawiać

miłość z tutejszymi

kobietami?

Czy ludzie ery jądrowej, telewizji i kosmicznych podróży wierzą w takie

nigdy przez nikogo ze

współczesnych nie sprawdzone fantasmagorie, jak skrzaty, gobliny czy

elfy? Problem ten nie

istnieje dla ludzi o głębokiej wierze - dla nich Biblia głosi prawdę w

każdym calu. Kto się jednak

odważy wierzyć w nią w sposób racjonalny? Czy mielibyśmy uznać, że

anioły nigdy nie istniały?

Jeśli tak, to Biblię - a wraz z nią inne święte teksty łącznie z apokryfami,

które zgodnie opowiadają

podobne historie - należałoby uznać za literaturę adresowaną do dzieci.

Jeśli jednak ci “aniołowie" reprezentują jakąś ukrytą prawdę, stanowią

symbol - to kim są

naprawdę? I skąd przybyli?

Przedstawię tu ostrożnie propozycję ich tożsamości, która może być

zaakceptowana w epoce

pozaplanetarnej przygody kosmicznej człowieka

Synowie Boga i córki człowiecze

Z pierwszego wersu szóstego rozdziału Księgi Rodzaju dowiadujemy się,

że niedługo po

stworzeniu Adama i Ewy ludzka rasa zaczęła się rozrastać. Ziemska

populacja wciąż jeszcze była

niezwykle nieliczna, prawdopodobnie nie przekraczała kilku tysięcy ludzi.

Wers 2:

Synowie Boga spostrzegli, iż córki człowiecze są piękne; po-)Cii więc za

żony te wszystkie,

które sobie upodobali.

Wers 4:

W owych czasach byli na świecie olbrzymi - a także i potem -kiedy to

synowie Boga współżyli z

córkami człowieczymi, a one im rodziły synów. Byli to przesławni

mocarze zamierzchłych czasów.

Owi “przesławni mocarze", zrodzeni z ziemskich kobiet w

najdawniejszych czasach i “synów

Boga", mogą być śmiało utożsamiani z wodzami narodów albo herosami

czy półbogami

mitologicznymi.

Co jednak z “synami Boga"?

Jeśli mamy wierzyć autorytatywnym komentarzom Biblii, to aniołowie

zstąpili z boskich wyżyn

po to, by poprzez współżycie z kobietami zapładniać je. Cóż to za lubieżne

anioły!

Tylko wówczas, gdybym uważał niebiosa za hultajską spelunkę, mógłbym

zaakceptować

podobnie świętokradcze wyjaśnienie, zwłaszcza że trudno sobie wyobrazić

anioły, które nie dość,

że targane cielesnymi żądzami, to są jeszcze wyposażone fizycznie, by te

ciągoty zaspokoić.

Czyżby aniołowie byli materialnymi istotami, o podobnych do naszych

cechach płci i do tego

jeszcze bardziej niż my uzależnionymi od demona żądzy?

Teksty apokryficzne, jak na przykład przetłumaczony z etiopskiego Walka

Adama i Ewy,

przeciwstawiają się takiemu nierozsądnemu wyjaśnieniu.

Piszą o nich starożytne sagi, mówiąc, że aniołowie zstąpili z niebios i

połączyli się z córkami

Kaina i spłodzili z nimi olbrzymów. Myliły się jednak w swych

twierdzeniach; nieprawdą jest

bowiem, by aniołowie, którzy są duchami, łączyli się w grzechu z

ludźmi... Bowiem w zgodzie z

naturą swych bytów są oni istotami bezpłciowymi i czysto duchowymi, a z

powodu swego upadku

stały się czarne.

Trzeba zaznaczyć, że tekst ten ma głęboko religijny charakter, bez

jakichkolwiek tendencji

heretyckich.

Jeśli jednak “synowie Boga" nie byli aniołami, to możemy brać pod

uwagę tylko niezwykle

rosłych mężczyzn, ponieważ ich potomstwo było pokoleniem olbrzymów-

W tym czasie łatwo było

zidentyfikować połączonych w nieliczne grupki potomków Adama i Ewy,

a zatem owi mężczyźni z

pewnością nie byli Ziemianami!

Przerywając na chwilę tę narzucaną przez Biblię zabawę, chcę dodać, że

nie wierzę w

stworzenie mężczyzny i kobiety z gliny, by służyli za wzór dla naszej

ludzkiej rasy; mogę się więc

zgodzić z ewentualnością, że ci lubieżni giganci przybyli z innej części

naszego globu, z Azji,

Ameryki, Europy, Oceanii czy Afryki. Jednak Biblia powiada, że byli oni

synami Boga, a teksty

apokryficzne są zgodne co do tego, że były to istoty z nieba i że one

zstąpiły na Ziemię.

Z braku innych zasługujących na uwagę wyjaśnień należy stwierdzić, że

tacy przybysze mogą

być tylko ludźmi, którzy latali w powietrzu, a więc lotnikami lub

astronautami, prawdopodobnie

reprezentującymi rasę odmienną od naszej, gdyż ich cechy fizyczne nie

dają podstaw, by im

przypisywać ziemskie pochodzenie. Aby znaleźć więcej odkrywczych

szczegółów, musimy wrócić

do pism starożytnych, z których szczególną ich obfitością odznacza się

znacznie starszy od Biblii

tekst apokryficzny zatytułowany Księga Enocha. Denerwujące w Biblii

jest to, że jedynie w dwóch

wersach (2. i 4. szóstego rozdziału Księgi Rodzaju) wspomina się tam o

nadejściu “synów Boga"

oraz że cała historia świata od chwili fantastycznego wylądowania do

tragedii potopu zawiera się w

kilku linijkach. Księga Enocha natomiast historii owych “aniołów" i

przyczynom boskiego gniewu

poświęca dwadzieścia dwa rozdziały. Dwadzieścia dwa rozdziały przeciw

siedmiu wersom Biblii!

Rodzi się tu oczywiście pytanie: Dlaczego z Księgi Rodzaju usunięto tak

istotną część opowia-

danej przez nią historii?

Księga Enocha

Księga Enocha, której trzy egzemplarze przywiózł z Abisynii w 1772 r.

szkocki uczony James

Bruce, została skopiowana z oryginału pisanego po hebrajsku, chaldejsku

lub aramejsku i przez

wielu tłumaczy uważanego za najstarszy rękopis świata. Dwa egzemplarze

Księgi znajdują się w

Anglii, jeden - we Francji.

Tekst ten był wygładzony przez katolickich skrybów, którzy kierując się

pobożnymi intencjami

dodawali doń rozdziały zwiastujące nadejście Syna Bożego lub Mesjasza.

Wszystkie te

uzupełnienia łatwo jest jednak wytropić.

(W pragnieniu utożsamiania Jezusa z Mesjaszem pisarze i mnisi na

przestrzeni szesnastu

wieków po Chrystusie okaleczali lub niszczyli wszelkie dokumenty -

rękopisy, pokryte napisami

kamienie, księgi itp. - które mogłyby wzbudzać wątpliwości co do

pryncypiów chrześcijańskiej

ortodoksji. To ogromne dzieło fałszerstwa prowadzili również duchowni

innych religii, tak że nie ma

już w tej chwili starożytnych rękopisów, być może z wyjątkiem rękopisów

znad Morza Martwego,

których autentyzm i kompletność nie budziłyby wątpliwości).

Enoch był tajemniczą postacią, przejętą przez tradycję izraelską, jego

istnienie sięga jednak w

przeszłość o wiele dalej niż hebrajska cywilizacja.

Niektórzy badacze twierdza, że jeszcze przed Biblia, przed hinduskimi

Wedami,

braministycznymi Prawami Manu, chińskimi Cingami itd - istniały

rękopisy, które służyły za wzorce

znanych nam świętych ksiąg.

Mojżesz kilkakrotnie napomyka o tekstach starszych od Pięcioksiągu,

cytując ich fragmenty, na

przykład w Księdze Liczb (21:14). Wspomina się o nich również w

Księdze Jozuego (10:13], II

Księdze Samuela (1:18) i w innych miejscach. Wydaje się, że w

pierwszych dwunastu rozdziałach

Księgi Rodzaju Mojżesz dokonuje streszczenia wszystkich tych

przedbiblijnych tekstów.

Jeśli wierzyć przekazom, Enoch przybył z Górnej Mezopotamii, ponieważ

jest przedstawiony

jako opiekun lub ojciec legendarnego króla ludu Kaju-Marath albo

Kajomerów, “króla Ziemi" i

Azerbejdżanu. Związek Enocha z Armenią jest niezwykle ważny, gdyż to

właśnie tam narodziła się

pierwsza indoeuropejska cywilizacja. Warto zauważyć, z korzyścią dla

dalszego wywodu, że

według historyków Kajomerowie wprowadzili obrzęd zwany pabus, czyli

“całowania stóp", Ormianki

i Czerkieski zaś uważane były za najpiękniejsze na świecie. Te szczegóły

będą się bezpośrednio

wiązać kosmiczną przygodą.

W rękopisach muzułmańskich powiada się, że wiedzę na temat

prawdziwego Boga

Kajomerowie czerpali z ksiąg proroka Edrisa ("Edris" jest arabskim

odpowiednikiem “Enocha").

Bardzo ludzcy aniołowie

Doszliśmy więc w ten sposób do przybliżenia postaci ormiańskiego

Enocha. Jego księga jest

apokryfem (od greckiego apokryphos - ukryty, czyli przeznaczony dla

wtajemniczonych), uznanym

jednak za autentyczny. Wczesny Kościół uważał go nawet za dokument

kanoniczny. Zaczyna się

on takim oto wstępem:

Jest to Księga Enocha spisana przez tego proroka w imieniu Boga pełnego

miłosierdzia i łaski,

nieskorego do gniewu, zawsze gotowego okazywać łagodność i

wyrozumiałość.

W rozdziale 7 narrator przechodzi do sedna sprawy, nie wspominając o

Adamie i Ewie ani o

innych dramatycznych wydarzeniach rozgrywających się w niebie.

Rozdział 7, wersy 1-2:

Kiedy ludziom zaczęło się rodzić mnóstwo dzieci w tamtych czasach,

przyszły też na świat

piękne i szykowne dziewczęta. A kiedy aniołowie, dzieci niebios, ujrzeli

je, zapałali do nich miłością

i tak uradzili: «Wybierzmy sobie spośród tej ludzkiej rasy kobiety i

spłodźmy z nimi potomstwo .

Znajdujemy tu natychmiast inny niż w Biblii klimat. Kobiety istniały na

Ziemi od niedawna -

przynajmniej te »piękne i szykowne" - gdyż w przeciwnym wypadku

zostałyby zauważone już

przez “dzieci niebios".

Czy te niebiańskie istoty były aniołami? Tak - ale w tym znaczeniu, w

jakim w oczach Inków

aniołami byli Cortez i jego ludzie, którzy lądowali w Ameryce, albo lot-

U1cy po raz pierwszy

oglądani przez dzikie plemiona z dżungli.

Orejonę, wenusjańską kobietę, która - jak głosi tradycja andyjska -

wylądowała w pobliżu jeziora

Titicaca, prawdopodobnie w składzie pierwszej grupy rozpoznawczej,

później uznano za

boginię.(Reprezentuję pogląd, że wylądowało kilka takich rekonesansów,

zwłaszcza w Peru,

Mongolii, Armenii i dziś już zatopionej Hiperborei. Jeśli planowano

emigrację, to z całą pewnością

podjęto co najmniej jedną misję rozpoznawczą).

Czy nie jest doskonale logiczne to, że ludy prymitywne uważają

przybyszów z nieba za istoty

nadprzyrodzone? Enoch wyjaśnia, że ci zachowujący się tak bardzo po

ludzku aniołowie należeli

do obcej nam rasy.

Prześledźmy więc kolejne wersy.

Wersy 3-7:

Następnie Samjaza, ich wódz, rzekł do nich: «Lękam się, że nie spełnicie

swych zamiarów i że

na mnie spadnie kara za waszą zbrodnię». Oni jednak opowiedzieli:

«Przysięgamy tobie i zwiążmy

się wszyscy obopólną przysięgą: niczego nie zmienimy w naszych

zamiarach, wypełnimy

wszystko, cośmy postanowli». Ślubowali więc i związali się tym

wzajemnie. A było ich dwustu,

zstąpili w Aradis, niedaleko Mount Armon.

(W Biblii nazwa ta nie występuje).

Trzeba zauważyć, że spisek zawiązany przez tych dwustu kosmitów -

którymi byli w dosłownym

znaczeniu, skoro ich pochodzenie miało nieziemski charakter -wzbudził w

Samjazie pewne obawy.

Sposób wyrażania się członków ekspedycji jest zgodny z charakterem

odważnych,

awanturniczych astronautów, od dawna pozbawionych cielesnych uciech,

które najwyraźniej są im

doskonale znane. Ci “aniołowie" z pewnością nie byli w tej dziedzinie

nowicjuszami!

Wersy 9-11:

Imiona i przywódców były następujące: Samjaza* (ich wódz),

Urakabarameel, Akibeel, Tamiel,

Ramuel, Danel, Azke-el, Sarakamjal, Asael, Armers, Batraal, Arazeal.

Takie były imiona

przywódców aniołów; cała reszta zaś była z nimi.

(Porównaj imiona Arazeal i Auruseak - ormiańskie nazwy planety

Wenus).

I każdy z nich wybrał sobie kobietę, zbliżył się do niej i razem z nią

zamieszkał; i wszyscy oni

uczyli swe kobiety czarów i sztuki magicznej, a także właściwości korzeni

i drzew. Kobiety zaś

zachodziły w ciążę i wydawały na świat olbrzymów.

Jak możemy uznać poważnie pomysł, że te “anioły", na co dzień żyjące w

niebiańskiej błogości

boskiego królestwa, potrafiły dawać wyraz uczuciom godnym sprośnego

żołdactwa i miały pojęcie

o rzeczach nieznanych w sferach niebieskich, a więc o czarach, magii oraz

odżywczych i

leczniczych właściwościach roślin?

Rozdział 8, wers 1:

Azazjel uczył także ludzi wyrabiania mieczy, noży, tarcz, napierśników i

zwierciadeł; uczył ich

robienia bransoletek i ozdób, sposobów używania farb, sztuki malowania

brwi i używania drogich

kamieni oraz wszelkiego rodzaju barwników. W ten sposób wszyscy

zostali przekupieni.

A zatem, lustra, broń, kosmetyki i kobiece sztuczki nie zostały

wynalezione na Ziemi. Na jakiejś

innej planecie ludzie rozwinęli cywilizację trochę podobną do naszej, a

tamtejsze kobiety stosowały

środki piękności identyczne lub zbliżone do sprzedawanych w naszych

magazynach.

W kolejnych wersach inne anioły uczą “czarów, magii, sztuki

obserwowania gwiazd, znaków,

astronomii, ruchów księżyca" i tak dalej.

Uczyć można tego, co się dobrze zna i co zostało wypraktykowane. Czy

to możliwe, że w

boskiej dziedzinie ”aniołowie" mogli się nauczyć wyrabiania narzędzi

wojny, świecidełek i biżuterii,

a także “sztuki malowania brwi"? Czy to możliwe, że na nieskalaną, czystą

Ziemię sprowadzili z

niebios zepsucie?

Mimo najszczerszych chęci trudno jest zaprzeczyć, ze owe “anioły"

rozumowały i postępowały

w sposób typowy dla ludzi, zupełnie nie pasujący do boskiej natury. Kiedy

jednak uznamy ich za

astronautów, którzy Przybyli z innej planety, wówczas wszystko staje się

jasne!

Jeśli uznamy historię z Księgi Enocha za prawdziwą, to jedynym

wyjaśnieniem jej treści może

być to, że zawiera ona opis kolonizacji Ziemi przez astronautów, którzy

przybyli tu albo z zamiarem

jej podboju, albo zmuszeni do opuszczenia swej planety. Jeśli tak - to tych

dwustu kosmitów

tworzyło prawdopodobnie grupę zwiadowczą, której zadaniem było

dostarczenie raportu z

wykonanej misji.

Jest to hipoteza racjonalna, gdyż uzasadniają ją plany związane z

badaniem Kosmosu.

Obserwując dalszy ciąg tej historii zauważymy, że wiarygodność hipotezy

wzrośnie, a rola Enocha

stanie się bardziej oczywista. Niewykluczone, że był on przybyszem z

Kosmosu, może owym

pełnym skrupułów Samjazą, najprawdopodobniej przedstawicielem

wyższego dowództwa, który

potępił zachowanie członków grupy zwiadowczej i powrócił do swych

przełożonych, a nawet stał

się mediatorem między nimi a niesubordynowanymi astronautami.

Rozdział 12 (część 3.), wersy 1-2:

Zanim zakończył wszystkie swoje sprawy, Enoch został zabrany z Ziemi i

nikt nie wie dokąd ani

co się z nim stało. Resztę swoich dni spędził pośród świętych i pełnych

czujności (mędrców).

Podobnie jak Eliasz, którego - jak podaje Biblia - “trąba powietrzna

wyniosła ku niebu", tak i

Enoch stał się astronautą lub lotnikiem i wyruszył z raportem do swych

przełożonych. (W mitologii

ormiańsko-kaukaskiej, jak twierdzi profesor Joseph Karst z Uniwersytetu

w Strassbourgu, dżin

Karapet jest utożsamiany z Enochem. Imię “Karapet" pochodzi z języka

gruzińskiego od słowa

kań, czyli “wrota" lub “władca wrót" albo od karvosani -“władca obozu",

ogólne zaś jego znaczenie

sprowadza sie do określenia “posłaniec", co z pewnością można odnieść

do Enocha).

Zdaję sobie w pełni sprawę z tego, jak bardzo ta fantastyczna interpretacja

kłóci się z naszym

mieszczańskim błogostanem i atawistyczną naiwnością; jeśli jednak nie

chcemy wyjaśnienia

jeszcze bardziej niezwykłego i trudnego do przyjęcia w naszych czasach -

że był to mianowicie

złowrogi bunt upadłych aniołów, które zbiegły z rozdygotanego

nieboskłonu - to nie ma innego

wyjścia, jak tylko zająć się interpretacją tych wydarzeń.

Praojcowie Hiperborei

Zgodnie z duchem swych czasów narrator opisuje “niebiosa o

kryształowych ścianach", co

dziwnie przypomina przedstawianą w legendach, otoczoną wysokimi

lodowymi ścianami

Hiperboreę. Podobieństwo to jest warte odnotowania, gdyż koresponduje z

niektórymi opo-

wieściami nordyckich sag.

W nordyckiej i celtyckiej tradycji Hiperborea umiejscawiana jest w

pobliżu Grenlandii; a więc na

północnym zachodzie. W tej właśnie stronie Enoch lokalizuje bazę

dowództwa kosmitów.

Odwiedza on różne zachodnie regiony Ziemi, a następnie siedzibę

Wiecznego Króla w północnej

części kuli ziemskiej.

Rozdział 69 (część 12), wersy 3-4:

Od tego czasu nigdy już nie udawałem się do ludzkiego plemienia;

umieścił mnie on między

duchami, między północą i zachodem, gdzie aniołowie otrzymali liny by

wytyczyć miejsce dla

prawych i wybranych. Tam też ujrzałem praojców, świętych, którzy w tej

pięknej okolicy żyli przez

całą wieczność.

Trzeba zaznaczyć, że Enoch łatwo utożsamia niebiosa z Ziemią,

powiadając że “święte

miejsce" - ów Eden, gdzie rośnie słodko woniejące drzewo prawdy -leży

“na zachodzie, na

krańcach naszego globu, tam gdzie zaczyna się niebo".

Rozdział 3 3, wersy 1-3:

Następnie udałem się na północ ku granicom Ziemi i tam, na krańcu

świata, ujrzałem wielki,

wspaniały cud. Zobaczyłem otwarte wrota niebios. Było tych wrót troje,

wyraźnie od siebie

oddzielonych.

Nie mówi on nic o tym, że opuścił Ziemię i wzniósł się ku niebu; nie ma

też chyba najmniejszego

pojęcia na temat południa i wschodu Ziemi. Spotyka “praojców", nadludzi,

a według mnie -

wyższych dowódców ekspedycji rozpoznawczej, która wylądowała w

Armenii.

Zdarza się jednak, że Enoch rozróżnia Ziemię i niebiosa. O buntownikach

pisze:

Rozdział 68, wersy 3-4:

Oto są imiona przywódców - setników, półsetników i dziesiętników.

Pierwsze z nich brzmi:

Jekum. To on właśnie zmącił umysły wszystkich synów świętych aniołów,

to on natchnął ich, by

zstąpili na Ziemię i spłodzili dzieci z ludzkimi istotami.

(A zatem święte anioły miały w niebiesiech potomstwo!)

Wersy 6-7:

Imię trzeciego brzmi: Gadrel. To ten, który odkrył synom człowieczym

narzędzia do zabijania.

To ten, który uwiódł Ewę.

Jest to jeden z niewielu ustępów, w których pojawia się imię Ewy. Nigdy

natomiast nie

wspomina sie o Adamie, który według tej historii jest pierwszym w

dziejach rogaczem!

Zakończenie tej apokalipsy jest niesamowicie zagmatwane, gdyż traktuje

o stworzeniu i

ostatecznie opowiada o potopie, słusznym ukaraniu złoczyńców, którymi

według mnie byli

astronauci.

Potępione anioły rzuciły się w Dolinę Ognia, co może oznaczać Kraj

Ognia (Azejberdżan), w

pobliżu którego Noe wylądował w swojej arce.

Tekst słowiański zatytułowany Księga tajemnic Enocha zawiera ciekawy

opis ludzi, którzy

odwiedzili opowiadającego:

Pojawiło się przede mną dwóch ludzi. Byli bardzo wysocy, wyżsi niż

ktokolwiek, kogo widziałem

w życiu. Ich twarze świeciły niby słońca, a oczy były jak zapalone

latarnie. Z ich ust dobywały się

płomienie. Ubrania mieli jak obłok piany, a ramiona jak złote skrzydła

wyrzeźbione u wezgłowia

mego łoża.

Nie jest to opis aniołów, ale ludzi. Tak właśnie ubranych wyobrażamy

sobie zazwyczaj

astronautów - w przeźroczyste hełmy i plastykowe kombinezony.

W pobliżu kopalni uranu w Ferganie (dawne tereny ZSSR), między

Afganistanem a Morzem

Aralskim, rosyjski archeolog Georgij Szacki odkrył niedawno wyryte w

skale postacie w strojach

przypominających kosmiczne skafandry i hełmy i sprawiające wrażenie

prawdziwych astronautów.

Szacki uważa, że te rysunki pochodzą z okresu zwanego paleolitem.

Wydaje się, że pozostawione w Meksyku przez tajemniczych Olmeków

potężne kamienne

głowy również mają związek z międzyplanetarną przygodą. Zajmujący się

naukowymi problemami

rosyjski dziennikarz Agrest, badając teksty zapisów znad Morza

Martwego, znalazł w nich

następujące zdanie:

Z nieba przybyli ludzie, a inni ludzie zostali zabrani z Ziemi i przeniesieni

do nieba. Ludzie,

którzy przybyli z nieba, pozostali na Ziemi przez długi czas.

Oczywiście, człowiek pokorny i wierzący ograniczy się do wykładni

dosłownej; jednakże w

dwudziestym wieku nieprzejednany krytyk nie może pominąć myśli o

spisku zawiązanym w celu

ukrycia jakiejś groźnej tajemnicy.

Staranna analiza Księgi Enocha pozwala odkryć niepokojące fakty i daje

niemal całkowitą

pewność, że Enoch nie opisuje jakiejś wizji, lecz prawdziwą podróż. Co

prawda on sam powiada,

że miał kilka omamów, ale w zadziwiający sposób łączy on niebo z

Ziemią, tak jakby nie potrafił ich

jasno rozdzielić w swym umyśle; wydaje się zmieszany w takim samym

stopniu, w jakim byłby na

przykład Indianin podróżujący w szesnastym wieku do Chin helikopterem

lub odrzutowcem.

Został on “przeniesiony ponad ziemią i postawiony na dole, przed

drzwiami swego domostwa"

(rozdział 80, wers 7). Jeśli jednak była to tylko fantazja i Enoch nie odbył

żadnej podróży, to

przecież nie byłoby potrzeby odwożenia go do domu! W rozdziale 64,

część II-2 zaś, prawda

wychodzi na jaw chyba wówczas, gdy czytamy że Noe “wyruszył ku

krańcom Ziemi, w kierunku

sadyby swego przodka Enocha".

Czyżby skrywała się tu jakaś tajemnica? Dla autora tych rozważań jest

jasne, że “wzięty

żywcem do nieba" Patriarcha Enoch w rzeczywistości odszedł “na krańce

bierni", między północą i

zachodem, a zatem – do Hiperborei albo ku Florydzie, gdzie miał tajną

ziemską przystań,

nieopodal swego dowództwa. Noe widzi (rozdział 64, część III-1)

“przechylającą się i grożącą

zawaleniem Ziemię". To także jest nadzwyczaj dziwne! Czy Noego, jak

głosi Biblia egipskich

gnostyków, “wzięto żywcem do nieba" by uchronić go przed potopem?

Może uczynili to tajemniczy

przodkowie, którzy mieszkali “między północą i zachodem"? Przodkowie,

którzy posiadali latające

maszyny? A może Noe widział “przechylającą się" ziemię tak, jak każdy,

kto siedzi w odrywającym

się od ziemi samolocie?

Wszystko to dobitnie świadczy o tym, że Enoch powietrzną podróż odbył

na jawie, a nie w

marzeniu sennym.

Tak więc zarówno Księga Enocha, jak i Księga tajemnic Enocha,

dostarczają świadectw

rzucających niezwykłe światło na zapomnianą przeszłość ludzkości.

Do jakiego stopnia możemy ufać tym rękopisom, które mimo swojej

zwodniczości i niespójności

są przecież pierwszymi dokumentami w naszej historii oraz przedstawiają

prawdę, choć bez

wątpienia zniekształcaną poprzez niewłaściwe jej rozumienie oraz błędy

naniesione w trakcie

licznych przepisywań?

W Zohar, najstarszej opowieści Kabały, Księga Enocha wspomniana jest

kilkakrotnie jako dzieło

“chronione z pokolenia na pokolenie i przekazywane z wielkim

nabożeństwem". Zostało ono

usunięte z kanonu liturgii żydowskiej, a następnie zakazane przez

chrześcijan, jednak dopiero w

trzecim wieku. Jego znaczenie jest wciąż ogromne, ponieważ Księgę

Enocha uważa się za jedyny

rękopis pochodzący z czasów przedpotopowych.

Przekonanie to pogłębia fakt, że Enoch opisał ruchy Słońca i Księżyca,

popełniając jednak

błędy, które - według Hoffmana - można wytłumaczyć jedynie

przypuszczeniem, że Enoch omawiał

system istniejący w przyrodzie przed zmianami spowodowanymi przez

światowy potop.

Podanie głosi, że Księga Enocha uniknęła zniszczenia dzięki temu, że

Noe zabrał ją do swojej

arki. A zatem nie bez powodu to właśnie dzieło jest uważane za prawdziwą

Biblię ludzi.

Zważywszy na przesunięcie biegunów, które nastąpiło w czasie potopu,

dane astronomiczne, które

znajdujemy w Księdze Enocha, skłaniają nas do uznania, że jej autor

mieszkał w starożytnej

Armenii, w pobliżu źródła Eufratu, gdzie wylądowali zakochani w córkach

człowieczych astronauci.

A koncepcję tę wzmacniają również badania geologiczne.

Rozdział siódmy

Odwieczna tajemnica i niebezpieczne słowo

Tajemnicę pochodzenia człowieka i zaginionych cywilizacji będzie można

wyjaśnić wówczas,

gdy rozszyfruje się tożsamość “aniołów - synów Boga". Nie jest to sprawa

błaha.

Ateiści oraz większość tak zwanych rozsądnych ludzi traktują teksty

święte po prostu jako bajki,

legendy lub niedorzeczności. Ta pełna negacji postawa nie pozwala

dostrzegać rzeczywistej

wartości spuścizny, jaką nam niesie tradycja, mimo jej niejednoznaczności.

Nie mam najmniejszych wątpliwości, że zarówno Biblia, jak i apokryfy

przedstawiają prawdę,

niewolną chwilami od pewnych przerysowań i okaleczeń, ale jednak

opierającą się rzeczywistych

podstawach.

W co zatem mamy uwierzyć?

Jeśli “anioły" przybyły do nas z niebios i jeśli nie są one istotami

ludzkimi, a służą jako łączniki

między Bogiem i nami - wówczas nasze interpretacje są zupełnie

bezprzedmiotowe. W naszym

uporządkowanym, materialnym świecie niebiańska dziedzina ma jednak

niewielu utalentowanych

entuzjastów! A aniołów - złych, czy dobrych; aniołów-stróżów, czy

członków chórów anielskich -

zidentyfikowano, uchwycono na fotograficznej kliszy lub widziano w

stopniu nie większym niż to

dotyczy elfów, skrzatów, gnomów i goblinów.

Jeśli Biblia zasługuje na poważne potraktowanie, choć nie zawsze chodzi

o jej dosłowne

rozumienie, to należy przyjąć, że występujący w niej “aniołowie" to istoty

inteligentne, stworzone z

krwi i kości, podobnie jak my, co prowadzi do wniosku, że anioły, synowie

Boga, to ludzie.

Muszę przyznać, że określenie ich jako przybyszów z Kosmosu - a taki

ostateczny wniosek

zamierzam wkrótce sformułować - jest dla naszego bojaźliwego

konformizmu trochę niepokojący.

Nawet w dwudziestym wieku utrzymywanie, że już kiedyś odwiedzili nas

przybysze z innej

planety, jest uznawane za pewną ekstrawagancję, aczkolwiek wielu ludzi

zgadza się z tą hipotezą,

zdając sobie sprawę z głębokiego znaczenia naszych wysiłków

zmierzających do podboju

Kosmosu oraz konsekwencji, jakie mogą z tego wynikać w przyszłości.

Ale są też i inni!

Dzielą się oni na dwie grupy. Pierwsza to naiwne dusze, które widują

kosmitów każdego ranka

w drodze do pracy, co najmniej raz w roku identyfikują jeden lub dwa

latające spodki. Grupa druga

to sceptycy i niedowiarki, którzy swoje poglądy opierają na faktach

sprawdzonych, co niewątpliwie

sprawia, że ich pozycja jest silna.

“Zaprzeczasz istnieniu aniołów, duchów i skrzatów" - mogą rozumować

sceptycy - “ponieważ

mają one związek z nierealnym, nie-materialnym i hipotetycznym

światem. Tymczasem zaś

wierzysz w kosmitów! Czy kiedykolwiek ich widziałeś?"

Muszę przyznać z ręką na sercu, że nigdy nie widziałem jakichkolwiek

przybyszów z innych

planet, widziałem natomiast astronautów, satelity i rakiety, wiem też że w

ostatnich latach pojazdy

kosmiczne docierają do coraz bardziej odległych od Ziemi rejonów

Kosmosu. Niektóre wylądowały

na Księżycu, Wenus i Marsie, Być może przed rokiem 2000 człowiek

postawi swą stopę na

Czerwonej Planecie. Głupotą byłoby temu zaprzeczać.

Równie niemądre byłoby przekonanie, że tego, co może zdarzyć się jutro,

nie dokonano też

wczoraj.

Przyznaję bez oporu: nie mamy jakiegokolwiek namacalnego dowodu, że

w czasach

starożytnych kosmici przybyli na naszą planetę, i dopóki będzie go

brakowało, dopóty stwierdzenie

takie pozostanie jedynie hipotezą. Wykluczanie jednak takiej możliwości

byłoby rzeczą wysoce

nierozsądną.

Zanim rozszyfruję aniołów z Biblii i z Księgi Enocha jako istoty z innej

planety, chciałbym

wykazać, że więcej szczegółów o tajemniczych gościach dostarczają ich

dziwne przygody.

Czy Noe był Hiperborejczykiem?

Jak głosi biblijny przekaz, w ogólnoświatowym potopie zginęła cała

ludzka rasa z wyjątkiem

pasażerów arki Noego. Po wylądowaniu w Armenii mieli oni do spełnienia

ważną misję

odtworzenia ziemskiej populacji. Jeśli więc mamy wierzyć tej historii, to

wszyscy mieszkańcy

naszego globu są potomkami Noego.

Jest jednak pewna niejasność, ponieważ oświadczenie Lamecha,

domniemanego ojca Noego,

pozostawia nie rozstrzygniętą kwestię pochodzenia tego ostatniego. La-

mech nie był mianowicie w

pełni przekonany o małżeńskiej wierności swej żony, Bat-Enosh, choć

podejrzenie to mogło być

całkowicie nieuzasadnione.

W rozdziałach 106-107 Księgi Enocha czytamy:

Po pewnym czasie mój syn Metuszelach wybrał żonę dla swego syna

Lamecha; żona Lamecha

zaszła w ciążę i urodziła syna. Miał on piękne oczy, jego skóra była jak

krew z mlekiem, a włosy na

głowie białe niczym wełna.

Potem Lamech rzekł do Metuszelacha:

Powołałem na świat dziecko, które się różni od innych dzieci, które jest

inne niż wszyscy ludzie,

lecz przypomina potomstwo aniołów z niebios.

W rękopisie znanym jako Apokryfy Księgi Rodzaju Lamech stawia swej

żonie, Bat-Enosh,

pytanie na temat urodzonego przez nią dziwnego dziecka, kobieta jednak

usprawiedliwia się ze

wzruszającą godnością. (Przytoczony w następnym cytacie dialog

małżonków jest w rękopisie

częściowo nieczytelny; brakujące słowa zrekonstruował profesor

Biberkrant z Uniwersytetu w

Jerozolimie).

Następnie powściągnęła swój gniew i rozmawiała ze mną. Powiedziała

«O, panie mój, o (mężu,

przypomnij sobie) moją rozkosz! Czy mam ci przysięgać na wszystkie

świętości, na króla niebios (i

wszystkiej Ziemi), że to nasienie przyszło do mnie od ciebie, i że

brzemienna stałam się za twoją

sprawą, a nie jakiegoś cudzoziemca, 'anioła stróża' czy innego syna

niebios...»

Blady strach zazdrosnych mężów

Oczywiście w odczuciu Lamecha fizyczny wygląd Noego świadczył o

tym, że dziecko należało

do innej rasy. Według mnie opis Noego nieodparcie przypomina

Hiperborejczyków z ich

śnieżnobiałą cerą i złocistymi włosami.

Przytoczony tu ostatni ustęp dowodzi, że jeszcze długo po przybyciu

“synów Boga", albo - jak

chcą tego Ojcowie Kościoła - aniołów, pamięć o tych rozpustnych i

jurnych istotach przepełniona

była ogromną trwogą. Ów dość zabawny z perspektywy kilku tysięcy lat

przypadek pozwala sądzić,

że jeszcze przez długi czas ludzie okazywali wielką nieufność wobec

owych wielce uwodzicielskich

“aniołów" najwyraźniej cierpiących na obsesję seksualną.

Lamecha bynajmniej nie zachwycała myśl, że mógł zostać wystrychnięty

na dudka przez anioła

z nieba. Ponieważ oboje byli głęboko religijni, powinni byli uznać to za

wielką łaskę, dar niebios,

którym zaszczyceni zostali Józef i jego żona Maria. A jednak nie byli

zadowoleni. Jest oczywiste,

że w ich oczach owe rzekome anioły były po prostu pozbawionymi

hamulców uwodzicielami, z

czego można wnosić, że kosmici stracili już wówczas pierwotny prestiż i

przestali być uważani za

istoty boskie. Wciąż nazywano ich “aniołami z nieba", ale stali się

synonimem maniactwa

seksualnego i choć dysponowali ogromną wiedzą, to sławni byli przede

wszystkim dzięki sztuce

Przyprawiania rogów mężom.

Jednakże ów odruchowy strach odczuwany przez zazdrosnych mężów w

czasach starożytnych,

który przerodzi! się w psychozę trwającą kilka stuleci, miał

prawdopodobnie głębsze podłoże.

Jedynie Józef dał wiarę aniołowi, który tak wyjaśnił brzemienność jego

małżonki: “...to, co się w

niej poczęło, pochodzi od Ducha Świętego" (Mateusz, 1:20).

Komentatorzy rosyjscy, którzy - będąc ateistami - nie musieli się obawiać

popełnienia grzechu

świętokradztwa, wywnioskowali z tej anielskiej przygody, że Jezus był

synem przybysza z innej

planety. Pogląd ten ma pewne uzasadnienie mimo swej bezbożności. Jeśli

jednak chodzi o

Rosjan, to musimy uwzględnić ich niewątpliwe uprzedzenia. Sformułowali

oni trzy teorie dotyczące

Jezusa:

1. Jezus jest postacią mityczną, ponieważ o jego istnieniu nie wspomina

żaden współczesny mu

historyk. To tłumaczyłoby systematyczne niszczenie w średniowieczu

wszystkich dzieł

historycznych pochodzących z okresu od początku pierwszego do połowy

drugiego wieku.

2. Jezus i jego apostołowie to przybysze z innej planety, wypełniający na

Ziemi określoną misję.

3. Józef zaniedbywał swą ładną żonę Marię, czego wynik był

nieuchronny: kobieta zaszła w

ciążę z innym mężczyzną. Nie byłoby w tym wszystkim niczego naganne

go, gdyby w wyniku

szatańskiego spisku nie przedstawiono tego dziecka miłości jako Syna

Bożego, a nawet jako

Boga.

Uważam te wybitnie wywrotowe opinie za warte przytoczenia z tego

względu, że towarzyszyły

one pewnej rosyjskiej akcji politycznej rozpętanej w październiku 1963 r.

przeciw “burżuazyjnemu

żydostwu".

Mojżesz był Egipcjaninem

To prawda, że moje dociekania kwestionują same podstawy religii

żydowskiej i chrześcijańskiej,

ale czy w naszych czasach można wierzyć we wszystkie opowieści

Starego Testamentu?

Historia biblijna nie jest historią Hebrajczyków - jest ona historią

Zachodu, należy do wszystkich,

od Skandynawii po Egipt, od Francji po wschodni kraniec (dawnego

ZSRR).

Początkowo Biblia była pomyślana jako kronika pustynnego plemienia

nomadów i dopiero

później, dzięki jakiejś tajemniczej sile, jej losy zaczynały się splatać z

losami Europy i narodów o

najwyżej w świecie rozwiniętej kulturze.

Od dwóch tysięcy lat Biblia pozostawała tylko Biblią; to znaczy świętym

pomnikiem jedynego

Boga i wiecznej prawdy. Zbrodnią i świętokradztwem było wprowadzanie

w niej jakichkolwiek

zmian, poddawanie czegoś w wątpliwość czy też próby samowolnych

interpretacji. Nasze miasta,

wynalazki i kościoły katedralne są wspaniałym wyrazem podziwu dla

myśli zrodzonej w umyśle

pokornego hebrajskiego pasterza.

Ludzie Zachodu nie mogą o tym zapominać - Biblia łączy ich trwale w

duchowym braterstwie,

poprzez ciało, serce i geniusz. Jednak wraz z nadejściem nauki przyszły

nowe czasy. Musimy się

“na nowo odtworzyć", jak to wyraził Leprince-Ringuet. Mimo całej

miłości, jaką darzymy poczciwą,

starą, odziedziczoną po przodkach Biblię - jeśli zamierzamy przetrwać i

dalej się rozwijać, musimy

zamknąć ją na wiecznie naiwnym i czarującym rozdziale, którego nie

doczytaliśmy do końca.

Wielki psychiatra Zygmunt Freud (a także wielu innych przed nim) był

wstrząśnięty

niewiarygodnością pewnych faktów przedstawionych w Biblii i choć

zdawał sobie sprawę, jak

bardzo może być bolesne dla niego samego wykazanie ich błędności, miał

odwagę przedstawić

własną interpretację, co uczynił w sposób zdecydowany, lecz jednocześnie

pełen szacunku.

Przeprowadził szczególnie skrupulatne badania dotyczące tajemnicy

Mojżesza, dochodząc do

następującego wniosku: wielki patriarcha i prawodawca Hebrajczyków

mógł być tylko Egipcjani-

nem, a prawo, podobnie jak obrzęd obrzezania, pochodzą z Egiptu.

Mojżesz, tak jak asyryjski król

Sargon, król Akkady, został umieszczony w wodoszczelnym koszyku i

puszczony z biegiem rzeki.

Dziecko znalazła córka faraona, adoptowała je i dała mu na imię Mojżesz.

Tyle mówi nam legenda.

Uczeni historycy twierdzą, że imię “Mojżesz" pochodzi od hebrajskiego

moszeh, czyli

“wyciągnięty", ponieważ został on wyciągnięty z wody.

Jak można było przez tyle wieków wierzyć w podobną niedorzeczność?

W czasach, kiedy miał żyć Mojżesz (a trzeba podkreślić, że autentyczność

jego postaci została

udowodniona ponad wszelką wątpliwość), Hebrajczycy, naród

koczujących pasterzy, był dla

Egipcjan tym, czym dziś Cyganie są dla mieszczaństwa prowadzącego

osiadły tryb życia. Co

gorsza byli oni znienawidzoną rasą, której plenienie się uważano za tak

szkodliwe, że faraon wydał

polecenie zabijania wszystkich hebrajskich noworodków płci męskiej.

Czy można sobie wyobrazić córkę prezydenta Republiki Francuskiej,

który podczas II wojny

światowej adoptuje dziecko, nadając mu tak niemieckie imię jak Zygfryd

lub Wilhelm? A coś

takiego właśnie, na miarę swych czasów, uczynić miała córka faraona. Jest

to zupełnie niewia-

rygodne, zwłaszcza jeśli się zważy, że “dziecko" po egipsku brzmi mose, a

zatem etymologia

byłaby tu znacznie bardziej prawdopodobna niż w wypadku hebrajskiego

moszeh.

Wydaje się więc, że Mojżesz był Egipcjaninem. Wychowanie odebrał na

dworze królewskim.

Historyk Józef Flawiusz szczegółowo opisuje jego znakomitą sytuację

życiową.

W Dziejach Apostolskich (7:22) czytamy że, Mojżesz “zdobył w Egipcie

wszechstronne

wykształcenie", co oznaczało, że otrzymał naukową edukację zastrzeżoną

jedynie dla kasty

kapłanów. Mówi się, że dowodził armią faraona i walczył w Etiopii.

Zajmował wysoką pozycję i miał

przed sobą wielką przyszłość, a jego śmierć nastąpiła w tajemniczych

okolicznościach.

Zagadkowy Melchizedek, Gospodarz Świata

W badaniach dotyczących aniołów, prowadzonych w celu identyfikacji

istot przybyłych z nieba,

natrafiamy na kolejną postać przyciągającą uwagę. Chodzi tu o

tajemniczego Melchizedeka. Biblia

informuje nas o nim bardzo skąpo; musiał być jednak postacią nadzwyczaj

ważną, gdyż w Księdze

Rodzaju (14:18-20) czytamy, co następuje:

A Melchizedek, król Szalemu, wyniósł chleb i wino. Był on kapłanem

Boga Najwyższego. I

pobłogosławił Abrama, mówiąc: «Niech Abram będzie błogosławiony

przez Boga Najwyższego,

Stwórcę nieba i ziemi. Niech też będzie błogosławiony Bóg Najwyższy,

który wydał twych

nieprzyjaciół w twoje ręce.» Wtedy dał mu Abram dziesięcinę ze

wszystkiego.

Poza krótką wzmianką w psalmie 110 jest to jedyne w Starym

Testamencie odniesienie do

Melchizedeka i to wystarcza, by wzbudzać uzasadnione podejrzenia. Na

szczęście istnieją teksty

apokryficzne, które dostarczają nam więcej informacji.

Rozdział dwudziesty trzeci Księgi tajemnic Enocha opowiada o

narodzinach Melchizedeka

(którego imię znaczy w hebrajskim “król prawości"). Oto streszczenie tej

relacji:

Sophonim, żona Nira, choć była kobietą bezpłodną, pewnego dnia

stwierdziła, że jest

brzemienna. Zanim jednak dziecko przyszło na świat, kobieta zmarła.

Melchizedek, gdy tylko

opuścił ciało matki, zaczął mówić, głosząc chwałę Pana. Nir i Noe dali mu

na imię Melchizedek.

Pan rozkazał świętemu Michałowi zabrać go z ziemi i umieścić w Raju,

dzięki czemu Melchizedek

uniknął potopu. Później został mianowany najwyższym kapłanem wśród

ludzi. Kiedy ludzkość

zostanie oczyszczona, Melchizedek będzie Gospodarzem Świata.

Zaiste dziwny to kapłan, zwłaszcza że starożytni kronikarze robili

wszystko, by zaciemnić jego

biografię, jakby chcieli narzucić zasłonę na tajemnicę, której nikt nie

powinien poznać. Według

niektórych autorów, Melchizedek był synem Noego, Ojcowie Kościoła zaś

ogłosili, że jest on

“typem Chrystusa i wiecznym arcykapłanem".

Sekta zwolenników Melchizedeka - podbudowując swój pogląd

oświadczeniem świętego Pawła,

że Melchizedek “nie miał ojca, matki ani rodowodu" (List do

Hebrajczyków 7:3) - utrzymywała, że

nie był on istotą ludzką, lecz posiadał niebiańską moc, przewyższając

nawet Jezusa Chrystusa i

był rozjemcą między Bogiem i aniołami.

(Pewne wtajemniczone kręgi utrzymują, że dynastia Melchizedeka była

podtrzymywana przez

tysiąclecia w sanktuariach znajdujących się pod opieką wybranych

rabinów, podobnie jak wieczne

trwanie tybetańskiego Buddy. Kiedy nadejdzie właściwy czas, ostatni

sukcesor Melchizedeka

ujawni się jako król prawości, Gospodarz Świata albo Mesjasz

Hebrajczyków).

A zatem, po nalocie kosmitów ponownie pojawiają się “anioły", całą zaś

tajemnicę pogłębia

opinia Augustina Calmeta wyrażona w pracy Discours et dissertations sur

le Nouveau Testament

(1705 r.). Według niego Melchizedek był samym Enochem!, Enochem-

rozjemcą miedzy grupą

zwiadowczą z Armenii i kosmitami z Hiperborei - lub, jeśli kto woli,

między aniołami i Bogiem.

Calmet uważał go nawet za jednego z trzech króli podążających za dziwną

gwiazdą do Betlejem.

Według niego królami tymi byli Enoch, Melchizedek i Eliasz.

Jakże dziwne jest podobieństwo tych trzech postaci: Enocha, którego

zabrano w niebiosa;

Melchizedeka, który również jak stał - trafił do Edenu i Eliasza, który

zanim się znalazł fizycznie w

niebie, czynił tu na ziemi cuda znacznie przewyższające czyny Jezusa!

Ich działania wyraźnie wskazują, że cała trójka znała tajemnicę awiacji

lub podróży

kosmicznych.

Jeśli wierzyć tradycji, ich tajemna wiedza była znacznie bogatsza. Eliasz

ożywiał zmarłych,

wzniecał ogień na odległość, sprowadzał burzę i deszcz, wypalał

nieprzyjacielskie wojska “ogniem

z nieba", rozdzielał wody Jordanu i przechodził przezeń suchą nogą.

Jakież to naukowe prawdy kryją się za tymi legendami? A jeśli te prawdy

mają rzeczywiście

naukowe podłoże, to skąd by oni wszyscy mieli przybyć, jeśli nie z

rozwiniętej, nie znanej nam

jeszcze cywilizacji?

Czy nie jesteśmy na tropie jakiejś niezwykłej, pełnej symboli i

niedopowiedzeń tajemnicy?

Niebezpieczne słowo

W przeszłości niektóre prawdy umykały cenzurze i można je dostrzec w

pewnych wywodach.

Gnostycy egipscy twierdzili, że Noe wcale nie zbudował arki, by w niej

pływać po zalanej potopem

ziemi, lecz umknął w niebo na “świetlistej chmurze". (Les Livres secrets

des Gnostiques d'Egypte

Jeana Doresse'a).

W roku 1621 Jacques Auzoles Lapeire tak napisał o Melchizedeku:

Został on spłodzony albo przez jakąś nieznaną istotę, albo w sposób dla

nas niezwykły i

niewytłumaczalny. Owym patriarchą był Enoch, który opuścił ziemski raj i

zmienił swe imię. Został

powołany do życia przed Adamem i należał do rasy niebiańskiej,

nieskończenie przewyższającej

ludzką.

Ku naszemu zdumieniu odkrywamy więc, że kluczowe postacie Pisma

Świętego - Enoch, Noe,

wyniosły i potężny Melchizedek, Mojżesz, Eliasz, Jesus - zrodzili się z

nieznanych ojców, oraz

że niemal wszyscy mieli przy własnym poczęciu do czynienia z aniołami.

Co więcej - wszystkich ich zabrano żywych i dokądś przeniesiono - jakby

przy pomocy pojazdu

latającego udali się w jakieś tajemnicze miejsce. Należał do nich również

Mojżesz, o czym

świadczy jego wniebowstąpienie. Czterdziestodniowa rozmowa Mojżesza

“w cztery oczy" z

Bogiem na Górze Synaj daje nam wiele do myślenia, zwłaszcza że nikomu

nie wolno było się

zbliżyć do tej góry. Należy też zauważyć, że Mojżesz odszedł samotnie, by

dokonać żywota, że

“nikt nie zna jego grobu aż po dzień dzisiejszy" (Księga Powtórzonego

Prawa, 34:6).

Trudno jest ignorować podobną tajemnicę. Moim zdaniem kryje się w niej

prawda o początkach

naszego gatunku.

Wystarczyłoby tylko jedno słowo, aby wszystko stało się zrozumiałe i

logiczne, czarodziejskie,

straszliwe, groźne słowo, które zmieniłoby oblicze historii!

Jest to jednak słowo, które ortodoksyjnym myślicielom - skrępowanym

lojalnością wobec

okropnych układów -wolno jest wypowiedzieć jedynie z protekcjonalnym

uśmieszkiem na ustach,

choćby nawet ich serca i wyobraźnia reagowały na zew dławionej prawdy.

Już w 366 r. po

Chrystusie na Soborze Latakijskim, czy to wskutek wyrzutów sumienia,

czy też kierując się

względami praktycznymi w celu zachowania tajemnicy, zakazano

nazywania aniołów ich imionami.

(Oddawanie czci aniołom jest uznawane za herezję). Za istotne uważano

utrudnianie dostępu do

tego, co mogłoby naruszyć tajemnicę.

Słowem, nie jest bezpiecznie rozprawiać o aniołach lub raczej o tych

cielesnych - podobnych

nam - istotach, które założyły swą kwaterę w legendarnej Hiperborei.

Mijające stulecia zamazywały i gmatwały fakty, nazwiska i daty;

spustoszenie zwiększali ludzie,

zeskrobując teksty z oryginalnych rękopisów i przekształcając je w ten

sposób w palimpsesty . A

jednak zachowała się cudownie nie tknięta pamięć o niezwykłych

przodkach, których kraj leżał za

oceanem, nieopodal Ameryki; pamięć, która od dwóch tysięcy lat zniewala

Skandynawów i Celtów

- w prostej linii potomków Enocha, Noego i Melchizedeka -do

nostalgicznej pogoni za Hiperboreą i

Atlantydą.

Rozdział ósmy

Wenus - planeta naszych przodków

Ludzi starożytnych, których świadomość bycia integralną częścią

Wszechświata znacznie

przewyższała nasze odczucia, największym przerażeniem napawała groźba

zawalenia się nieba.

Żyli oni w czasach nie tak jeszcze odległych od wielkich kosmicznych

kataklizmów, które niszczyły

naszą planetę. Dla nas wydarzenia te są tak zamierzchłe, że większość nie

ma o nich pojęcia, a

innych po prostu to nie interesuje.

Już widzę to obojętne, lekceważące wzruszenie ramionami w odpowiedzi

na uwagę o realności

takiego zagrożenia w dzisiejszych czasach! A jednak pewnego dnia, może

jutro, na horyzoncie

pojawi się niewielka kometa, jak się to stało przed około czterema

tysiącami lat (w 2348 r. przed

Chrystusem, jak wynika z danych biblijnych, lub około 1 500 r. przed

Chrystusem według innych

obliczeń), a następnie Ziemia zmieni swoje ustawienie, z północy zrobi się

południe, ze wschodu -

zachód, wszystko stanie się własnym przeciwieństwem, i to dla każdego -

nawet dla sceptyków.

Można się pocieszać myślą, że według obliczeń astronomów szansę na

zderzenie Ziemi z

kometą są nieskończenie małe - mniej więcej jedna na 281 milionów.

Co dziesięć tysięcy lat - koniec świata

Geolodzy obliczają wiek Ziemi na pięć do dziesięciu miliardów lat. Z

tego faktu można by

wyciągnąć wniosek, że koniec naszego ziemskiego świata jest bardzo

bliski, ponieważ powinien

on się zdarzyć już dawno temu. Na szczęście takie “matematyczne"

spekulacje nie są zbyt pre-

cyzyjne. Tym niemniej wiadomo, że Ziemia niemal na pewno co pięć -

dziesięć tysięcy lat

przechodzi gwałtowne perturbacje, gdyż mimo że komety niekoniecznie

muszą w nią trafiać, to

nawet przelatując obok w niewielkiej odległości, powodują ogromne

katastrofy.

W niezwykle dociekliwej i udokumentowanej książce Wodds in Collision

(Światy w zderzeniu)

Immanuel Velikovsky odtworzył początki Ziemi i jej przygody z

kometami. Wywód swój oparł

zarówno na tradycji, jak i na najświeższych danych naukowych. Dążąc do

odkrycia prawdy, w

niektórych punktach zgadza się z profesorem Louisem Jacotem, który

utrzymuje, że szybkość

obrotów Ziemi wokół własnej osi drastycznie się zmienia. Moim zdaniem

badania tych dwóch

autorów w połączeniu z najnowszymi odkryciami archeologicznymi,

uzupełnione interpretacjami

tekstów Biblii i apokryfów - składają się na wyjaśnienie tajemnicy ludzkiej

prehistorii sięgającej w

przeszłość prawdopodobnie znacznie głębszą niż dziesięć tysięcy lat.

Gdy biegun północny był na południu

Mniej więcej dziesięć tysięcy lat temu biegun północny znajdował się na

wyspie Baffina, a oś

Ziemi nie była odchylona, na skutek czego na wszystkich obszarach globu

przez cały rok był ten

sam klimat, bez podziału na pory roku.

Kometa lub wędrująca planeta - Wenus przemknęła tak blisko naszego

globu, że Ziemią

targnęły konwulsje i stanęła w płomieniach. Eksplodowały i zapłonęły

miasta, lasy, a nawet pasma

górskie, podczas gdy z nieba spadał deszcz ropy, błota i rozżarzonych

meteorytów. Od bieguna

północnego ruszyły lodowce, powodując potężną falę, która ugasiła

pożogę, niszcząc

jednocześnie to, co ocalało. Tylko znikoma część ludzi, zwierząt i roślin

uszła cało.

Podczas wstrząsów Ziemia przekręciła się i bieguny zamieniły się

miejscami. Sytuacja ta trwała

czas nieokreślony, a może tylko przez kilka dni.

Wenus została przechwycona przez nasz system słoneczny jak w sieć,

niczym sztuczny satelita

i zaczęła wędrówkę po dzisiejszej orbicie.

W połowie drugiego tysiąclecia przed Chrystusem kolejny, łagodniejszy

kataklizm przyniósł falę

powodziową, trzęsienia ziemi i grad meteorytów, o czym opowiada Biblia

w Księdze Wyjścia i

Księdze Jozuego .

Tak w wielkim skrócie wygląda historia ostatnich pięciu - dziesięciu

tysięcy lat, podczas których

zaszły dobrze nam znane wydarzenia: ogólnoświatowy kataklizm, a więc

słynny potop i mniejsza

katastrofa z okresu ucieczki Żydów z Egiptu.

Jednak ze względu na swój fantastyczny charakter dwie sprawy wymagają

szczegółowego

wyjaśnienia: odwrócenie biegunów i wejście Wenus między Ziemię i

Merkurego. Starożytne teksty

nie pozostawiają najmniejszej wątpliwości, że przemieszczenie się

biegunów wskutek obrotu globu

o 180° nastąpiło rzeczywiście. Egipski papirus Harrrisa opowiada o

kosmicznym kataklizmie ognia

i wody, mówiąc że “południe stało się północą, a ziemia przekręciła się do

góry nogami". Niemal to

samo znajdujemy w papirusie z Ipuwer: “Świat został pchnięty wstecz jak

na kole garncarza, a

Ziemia się przekręciła". W przechowywanym w petersburskim Ermitażu

papirusie również

czytamy, że “świat się przekręcił".

W Sofiście-Polityku Platon mówi o odwróceniu biegu słońca i o zagładzie

ludzkości. Herodot,

“ojciec historii", przekazuje relacje kapłanów egipskich, według których

kilkakrotnie na przestrzeni

znanych im dziejów słońce wschodziło w miejscu, w którym teraz

zachodzi i odwrotnie. Papirusy

znalezione w piramidach oznajmiają, że “słońce przestało już mieszkać na

zachodzie i znów świeci

ze wschodu". Polinezyjczycy, Chińczycy, Hindusi i Eskimosi byli

świadkami podobnego zjawiska.

Ten zbiór świadectw, który od dawna intrygował archeologów i

astronomów, zyskał na

znaczeniu dzięki odkryciu dwóch map nieba namalowanych na suficie

grobowca architekta

królowej Hatszepsut - Senmuta .

Jedna z tych map jest normalna, z prawidłowo zaznaczonymi głównymi

punktami odniesienia.

Jednakże z pozycji gwiazd na mapie drugiej wynika, że wschód znajduje

się po lewej, a zachód po

prawej stronie; rzecz tym bardziej znamienna, że grób należy do

człowieka, którego zawód

wymagał dobrej znajomości astronomii i geografii.

Hatszepsut była królową osiemnastej dynastii panującej w połowie

drugiego tysiąclecia przed

Chrystusem; jej architekt więc żył w okresie, w którym - według

Velikovsky'ego - miał miejsce

ogólnoświatowy kataklizm. Mapa z jego grobowca może oznaczać chęć

uwiecznienia niezwykłych

wypadków, jakie wydarzyły się za życia Senmuta.

Ponadto na niektórych obszarach wulkanicznych geolodzy natrafili na

lawę zastygłą w kierunku

przeciwnym względem lokalnego pola magnetycznego, co jest zjawiskiem

trudnym do wyjaśnienia,

o ile się nie przyjmie, że lawa krystalizowała się w czasie, gdy odwrócone

były bieguny ziemskie.

Wenus była niewidoczna

Jesteśmy dziś przyzwyczajeni do kosmografii, w której ruch planet

Układu Słonecznego odbywa

się bez najmniejszych odchyleń. Nie wierzylibyśmy własnym oczom,

gdyby pewnego dnia nasze

zegarki wskazywały południe, a słońce wciąż jeszcze kryłoby się za

horyzontem. A jednak (i

astronomowie to potwierdzają) kiedyś zdarzały się dni i noce trwające

trzydzieści, czterdzieści

godzin.

Z Biblii wiemy, że kiedy Jozue zatrzymał słońce, dzień cudownie się

przedłużył.

Zrekonstruowany zegar wodny faraona Amenhotepa III był

zaprojektowany dla długości dnia

wynoszącej dwanaście godzin i osiemnaście minut w chwili zimowego

przesilenia dnia z nocą,

zamiast, jak dziś, na dziesięć godzin i dwadzieścia sześć minut.

Wydaje się, że Wenus należy do Układu Słonecznego podobnie jak

pozostałe planety - jest

jednak pewna różnica. Wygląda na to, że pięć lub dziesięć tysięcy lat temu

Wenus, dziś

najjaśniejsza i najbardziej widoczna planeta na niebie, była z Ziemi

niewidoczna. Gdzie się więc

znajdowała? Może w Układzie Słonecznym, za Jupiterem, a może

miliardy kilometrów stąd, w

jakimś odległym rejonie Kosmosu.

Tak czy inaczej stosunkowo niedawno Wenus przemknęła blisko Ziemi,

zmiatając z niej

większą część jej mieszkańców, by następnie usadowić się na dzisiejszej

orbicie. Jest to

zdarzenie, którego starożytni nie mogli zapomnieć!

Oczywiście - nie uznaje tego większość astronomów, dla których tradycja

i logika nie

przedstawiają żadnego znaczenia. Nie mając naukowych dowodów, wolą

temu najzwyczajniej

zaprzeczać. Dla każdego jednak, kto kieruje się logiką, sprawa jest

zupełnie oczywista.

Racjonalna analiza tego zagadnienia składa się z dwóch faz: pierwsza to

udowodnienie, że

pięć tysięcy lat temu Wenus jako planeta była na niebie niewidoczna;

druga wykazanie, że jej

przybycie spowodowało kataklizm znany jako ogólnoświatowy potop.

Tablice z Tirvalour

W osiemnastym wieku chrześcijańscy misjonarze i słynny orientalista

Jean-Baptiste-Joseph

Gentil wysłali do Francji kilka hinduskich tablic astronomicznych

świadczących o starożytnym

rodowodzie nauki Indii. Były wśród nich tablice z Tirvalour, które

dowodzą, że to, co znane jest

jako epoka Kali-jugi, rozpoczęło się 16 lutego 3102 r. przed Chrystusem o

godzinie drugiej

dwadzieścia siedem i trzydzieści sekund rano. [Chwila śmierci boga

Kryszny, początek epoki, w

której żyjemy - przyp. tłum.].

Hindusi - pisał astronom królewski, Jean Sylvian Bailly, w swym dziele

Traite de l'Astronomie

Indienne (1787) - ...powiadają że w epoce kali-jugi nastąpiła koniunkcja

wszystkich planet. Ich

tablice astronomiczne wskazują, że to się rzeczywiście zdarzyło... W tym

czasie obserwowali oni

cztery planety wyłaniające się kolejno spośród słonecznych promieni:

najpierw Saturna, a

następnie Marsa, wreszcie Jupitera i Merkurego. Widziano, jak planety te

skupiły się na

stosunkowo niewielkiej przestrzeni.

Bailly był oczywiście zaskoczony, nie znajdując w tych obserwacjach

żadnej wzmianki o Wenus.

Nie mogąc uwierzyć, aby Układ Słoneczny składał się wówczas z czterech

planet, doszedł do

wniosku, że Wenus musiała się tym momencie znajdować za Słońcem albo

po prostu została

przeoczona.

Żadne z tych wyjaśnień nie jest jednak właściwe. Hindusi, podobnie jak

Chaldejczycy, byli

niezwykle biegłymi i skrupulatnymi astronomami, kiedy więc podają, że

wystąpiła koniunkcja

wszystkich planet, nie zaś tylko niektórych - powinniśmy im wierzyć. Fakt

ten odnotowali tak

dokładnie, że po upływie pięciu tysięcy lat możemy ustalić jego datę z

dokładnością do jednej

sekundy. Ta właśnie niezwykła precyzja pozwala nam wyrazić

przekonanie, że Wenus nie

umknęła uwadze obserwatorów, zwłaszcza że jest ona najjaśniejszą i

najbardziej widoczna z

planet.

Przypuszczenie, że w tym czasie znajdowała się ona po drugiej stronie

Słońca, też nie

wytrzymuje krytyki, ponieważ nie mogła ona tam pozostawać zbyt długo i

wyłoniłaby się wreszcie

podobnie jak pozostałe planety: “najpierw Saturn, następnie Mars,

wreszcie Jupiter i Merkury".

To zupełnie niemożliwe, aby Wenus pozostawała w ukryciu przez cały ten

czas, który

wystarczył na wyłonienie się pozostałych planet.

Co więcej, tablice z Tirvalour nie zawierają żadnej wzmianki na temat

Wenus, ani o jej

nieobecności, ani też o ponownym wyłonieniu się, co - gdyby się zdarzyło

-zostałoby z pewnością

odnotowane.

Ponieważ ci skrupulatni i rzetelni hinduscy astronomowie wyraźnie

oświadczyli, że opisują

koniunkcję wszystkich planet, możemy wyciągnąć wniosek, że przed

pięcioma tysiącami lat Wenus

nie była częścią Układu Słonecznego. Występuje ona natomiast w

późniejszych hinduskich

tablicach astronomicznych.

Tablice babilońskie

Astronomia babilońska zajmuje się czterema wymienionymi wyżej

planetami, jednak Wenus jest

tam również nieobecna. Starożytne teksty nazywają ją “wielką gwiazdą,

która przyłączyła się do

innych wielkich gwiazd." W swoich modlitwach Babilończycy

przywoływali Saturna, Jupitera, Marsa

i Merkurego, nigdy zaś Wenus. Starożytny kalendarz znaleziony w

Boghaz-Keui, w Azji Mniejszej,

wymienia gwiazdy i planety; lista ta nie zawiera Wenus.

Istnieje tylko jedno logiczne wyjaśnienie. Przed pięcioma tysiącami lat

Wenus była

Babilończykom nieznana. Albo nie wchodziła jeszcze w skład Układu

Słonecznego, albo była tak

daleko od Ziemi, że starożytni nie byli w stanie jej dostrzec.

Przekaz meksykański powiada, że “ogromny wąż ognia zaatakował

Słońce i przez cztery dni

panowała ciemność, a potem wielki wąż przemienił się w promienną

gwiazdę [Wenus]". Tubylcy z

Wysp Samoa powiadają, że planeta Wenus kiedyś “chodziła samopas", a z

jej głowy wyrastały

rogi.

W Grecji światły Demokryt, biegły zwłaszcza w dziedzinie astronomii,

utrzymywał, że Wenus nie

jest w ogóle planetą, nie podał jednak uzasadnienia tej koncepcji, co jak na

wielkiego uczonego

jest raczej irytujące!

Według Varrona święty Augustyn powiada, że Kastor z Rhodos zostawił

na piśmie opis

zadziwiającej przemiany, jaka się dokonała na Wenus. Powiadają, że

planeta zmieniła barwę,

wielkość, kształt i sposób poruszania się. Ani przedtem, ani później nie

zdarzyło się nic

podobnego. Działo się to podobno za panowania króla Ogygesa

[przypomnijmy powódź z jego

czasów], co poświadczają Adratus, Cyzicenus i Dion, poważni

matematycy neapolitańscy.

Wszystkie te zgodne sprawozdania budziły żywe zainteresowanie

uczonych, którzy mogli snuć

jedynie przypuszczenia na temat przyczyn tego zjawiska. Wielu z nich

sądziło, a Velikovsky się z

nimi zgadza, że Wenus albo była kometą, albo ją z tym ciałem niebieskim

mylono.

Czy jednak - pyta Grandę Encyclopdie - można pomylić planetę z

kometą? A gdyby nawet taki

błąd popełniono, to czy wkrótce nie zostałby on odkryty wraz z

ponownym pojawieniem się

Wenus? Jak obserwator, naukowiec lub matematyk miałby odwagę bez

należytego namysłu

ręczyć za tak doniosłe wydarzenie, będące czymś zupełnie wyjątkowym

jeszcze dziś, po upływie

trzydziestu sześciu stuleci?

Ponieważ Chińczycy, Grecy, Hindusi i inni mówili o “jasnych włosach"

albo o “ognistej grzywie",

które ciągnęły się za Wenus, musimy się zgodzić, że ta planeta po prostu

nie istniała na niebie

starożytnych i że pojawiała się na nim jako kometa, powodując swymi

kolejnymi wizytami wielkie

wstrząsy.

Przypomnę jeszcze, że według tradycji Inków pierwsza kobieta rodzaju

ludzkiego, Orejona,

przybyła na Ziemie z Wenus w statku kosmicznym “jaśniejszym niż

słońce".

Aczkolwiek tajemnica tej planety pozostaje ciągle niezgłębiona, można z

całą pewnością

powiedzieć, że Wenus pojawiła się na naszym niebie pod postacią komety

przed pięcioma

tysiącami lat i z katastrofalnym dla Ziemi skutkiem.

Dodać jeszcze należy, że w XVII i XVIII w. wybitni astronomowie:

Cassini, Short, Montagne i

inni, obserwowali w pobliżu Wenus tajemniczego, sztucznego lub

naturalnego, satelitę.

Wydaje się więc, że ta związana z Lucyferem planeta [łac. Lucifer-

«nosiciel światła»; imię

nadane upadłemu aniołowi, księciu ciemności, szatanowi, przez

nieporozumienie... patrz: S.

Kopaliński, Słownik mitów i tradycji kultury, PIW, Warszawa 1988, s. 613

- przyp. tłum.] przebyła

nietypową drogę i będąc sprawczynią światowego potopu, zyskała

reputację planety przynoszącej

nieszczęście.

Czy uwikłanie się jednej z planet Układu Słonecznego w podobne

anomalie miałoby być czymś

aż tak absurdalnym? Bynajmniej. Czymś nienormalnym byłoby

wykluczenie takiej możliwości.

Jak twierdzą astrofizycy, czy najogólniej rzecz ujmując - naukowcy -

atom zbudowany jest na

podobieństwo Układu Słonecznego lub - jeśli ktoś woli - odwrotnie.

Słońce jest odpowiednikiem

jądra, planety - elektronów, i - tak jak w atomie - zachodzą tu wciąż

niedokładnie jeszcze poznane

procesy, będące wyznacznikami życia, ruchu i grawitacji planetarnych .

W atomie elektrony przeskakują z jednego poziomu na inny, to znaczy

zmieniają orbity. W

systemie słonecznym planety powinny mieć zdolność podobnych

zachowań, powodowanych

podobnymi przyczynami. (Jak powiedział Hermes Trismegistos: “To co na

górze jest obrazem

tego, co na dole"). W atomie zjawisko to może wywołać pewne reakcje

towarzyszące, których

odpowiednikiem w systemie słonecznym może być to, co starożytni

nazwali “końcem świata". W

1696 r. angielski matematyk William Whiston oświadczył, że biblijny

potop spowodowała kometa

widziana w 1680r. Jej czas obiegu wynosi pięćset siedemdziesiąt pięć i pół

roku. Nie dam głowy za

dokładność jego obliczeń, jeśli jednak nie ma w nich błędu, to następnego

końca świata należałoby

oczekiwać w roku 2255!

Sumer i Biblia

Nie wierzę tysiącom ludzi, którzy twierdzą, że widzieli latające spodki

albo Marsjan (mówię tu

jedynie o naiwnych lub fałszywych “świadkach", ponieważ zdaję sobie

sprawę, że istnieją także

uczciwi i poważni badacze niezidentyfikowanych obiektów latających),

ani setkom tysięcy ofiar

halucynacji, które są przekonane, że widziały duchy. Wierzę natomiast tym

milionom, które od

czterech tysięcy lat, od równika po bieguny, od wschodu po zachód,

dawały świadectwo pomyłki

popełnianej przez oficjalną naukę, uparcie twierdząc, że potop i pożogę na

Ziemi spowodowała

wędrująca planeta i że tą planetą była Wenus.

Niestety, błąd naukowców, którzy akceptują system przyjęty na drodze

“ortodoksyjnej zmowy",

nie jest jedynym, który wypaczył historię ludzkości! Komu zatem możemy

ufać, na czym opierać

naszą pewność, jeśli nie znajdujemy danych, które nie byłyby

fragmentaryczne lub wręcz celowo

zniekształcone. Moglibyśmy równie dobrze nie wierzyć w nic! Ani w

Biblię, ani w Sumer jako

kolebkę pierwszej cywilizacji!

A przecież astronomowie i archeolodzy mają dziesiątki dowodów na to, że

cywilizacja egipska

wyprzedza sumeryjską o kilka tysięcy lat . Od tej ostatniej znacznie

wcześniejsza jest również

cywilizacja hinduska. Pochodzące sprzed co najmniej pięciu tysiącleci

tablice z Tirvalour świadczą

o kulturze liczącej sobie blisko siedem tysięcy lat.

Kalendarz staroegipski, tzw. kalendarz Sotisa-Syriusza powstał co

najmniej sześćdziesiąt dwa

wieki temu. jego istnienie dowodzi, że cywilizacja egipska wyprzedza

sumeryjską i pozwala nam

określić jej wiek na siedem -osiem tysięcy lat.

W kalendarzu Ptolemeuszy znajdujemy dane dotyczące rocznego ruchu

Syriusza z 4241 r.

przed Chrystusem. Ponieważ Syriusz miał ogromne znaczenie, będąc

zwiastunem wylewów Nilu,

można domniemywać, że kalendarz ten opracowali astronomowie egipscy.

Oficjalna doktryna utrzymuje jednak, że cywilizacja ludzka zrodziła się

pięć tysięcy lat temu w

Sumerze, kalendarz Syriusza został więc odrzucony, a jego wiek - po

subtelnych obliczeniach

mających na celu “sprostowanie błędu" - obniżony z sześćdziesięciu

dwóch do około dwudziestu

ośmiu stuleci. W ten sposób Sumer został uratowany!

Trzeba wielkiej odwagi czy wręcz szaleństwa, by przyjąć postawę Don

Kichota w dziedzinie

pełnej tak złudnych wyobrażeni Zwłaszcza że uczestnicy ortodoksyjnego

spisku, wykoślawiając

prawdę, podobnie jak sąd w Glozel, nie zawahają się przed rzuceniem

nawet najgorszej kalumnii

na każdą nową próbę odtworzenia przeszłości.

Ale nic to! W labiryncie tysiącleci i matactw postaram się trzymać jak

najbliżej faktów i

zaproponuję najlogiczniejsze, moim zdaniem, interpretacje.

Według mojej hipotezy, istoty pozaziemskie przybyły na naszą planetę

kilka tysięcy lat przed

potopem, choć niemożliwością jest ustalenie nawet przybliżonej daty ich

lądowania w mrokach

czasów primohistorycznych, sięgających być może okresu człowieka

Neandertalu.

Wojna atomowa między Atlantydą i Mu

Jak powiada Biblia, ludzie, którzy zapoczątkowali nową, wspaniałą

cywilizację, upadli tak nisko,

że “wszelkie ich zamysły kierowały się ku złu" (Księga Rodzaju 6:5), co

może nasuwać analogię do

czasów dzisiejszych, pełnych materializmu i występku.

Co się więc zdarzyło?

Przeznaczeniem cywilizacji jest wieczne odtwarzanie się, nieubłagany

ciąg ku śmierci i

odrodzeniu. Z powodów niewątpliwie podobnych do tych, które dziś

dzielą blok wschodni od

zachodniego, doszło do wybuchu wojny między Atlantydą i krainą Mu.

Zdarzyło się to na samym początku czasów prehistorycznych, jest zasnute

woalem

późniejszych faktów i rozpuszczone w legendach przekazywanych przez

tradycję. Choć ludzie

pamiętają o tych wydarzeniach, to przecież uruchamiając wyobraźnię,

dopasowują je do współcze-

snych sobie realiów, wplątując w nie swych bogów i herosów.

Mahabhartha, Drona Parva i Maha Vira opowiadają o stoczonej na Ziemi

wojnie atomowej,

której skutkiem były mutacje i choroba popromienna. Podobnie jak

mitologia grecka, Ramajana

opisuje walkę bogów z demonami lub Tytanami. Istnieje tu tak wiele

zbieżności, a bohaterowie są

tak bardzo do siebie podobni, że Grecy podejrzewali Hindusów o

dokonanie przekładu Homera.

Bardziej prawdopodobne jest jednak to, że powszechnie znana wszystkim

w prehistorycznych

czasach prawda stała się inspiracją zarówno dla Iliady i Odysei, jak i dla

większości innych

przekazów. Zasadniczym zaś elementem tej prawdy jest wojna Tytanów z

bogami; to znaczy

globalny kataklizm.

W tym samym czasie, gdy bomby atomowe państwa Mu druzgotały

Atlantydę i kontynent

amerykański, nuklearna odpowiedź Atlantydy unicestwiała Mu.

Zidentyfikowaliśmy uprzednio dwa ośrodki zagłady -na zachodzie:

Kalifornia-Newada, na

wschodzie: pustynia Gobi. Istniały jednak prawdopodobnie i inne,

spoczywające teraz pod

powierzchnią Atlantyku i Oceanu Spokojnego.

Ta bezsensowna wojna pogrążyła świat w ruinie. Z powierzchni ziemi

została starta cała

cywilizacja, rasa ludzka uległa fizycznej i intelektualnej degradacji, zaś

zdolność do reprodukcji

niezwykle osłabła. Problem przetrwania okazał się tym trudniejszy, że

zaczęły przychodzić na

świat miliony dzieci z wadami wrodzonymi.

Wskutek tajemniczego zbiegu okoliczności, po kataklizmie będącym

dziełem człowieka,

nastąpiła katastrofa naturalna, kiedy to trwałości Układu Słonecznego

zagroziła wędrująca planeta

Wenus. (Platon przytacza wypowiedzi kapłanów z miasta Sais, którzy

utrzymywali, że pożar świata

wywołany przez Faetona był w istocie kataklizmem planetarnym).

Po potopie ludzka rasa zaczęła z dnia na dzień podupadać, zawracając z

przebytej już drogi

cywilizacji i stopniowo pogrążając się w barbarzyństwie. W ostatnim

przebłysku intelektualnej

świadomości ludzie wznieśli Puerta del Soi w Tiahuanaco i wyrzeźbili na

nich urządzenia

techniczne o nieznanym już dla nich przeznaczeniu, z myślą o przekazaniu

informacji przyszłym

pokoleniom. W Egipcie wtajemniczeni wykonywali rysunki skrzydlatych

globów, które później

pojawiały się na wrotach świątyń jako zagadkowe, niepojęte symbole.

Mam świadomość, że taka rekonstrukcja okresu primohistorii zostanie

uznana za policzek przez

zwolenników ugruntowanej konwencji, a także przez teologów

przywiązanych do swej tradycji i

prawdy objawionej. Jednakże moja reoknstrukcja przeszłości nie jest

bardziej nieprawdopodobna

niż pisemne wywody historyków i prehistoryków, ignorujących tak

kluczowe źródła, jak historie o

aniołach, starożytnych herosach, legendarnych potworach oraz o

powodziach i kataklizmach, które

zmiotły kilka ziemskich cywilizacji.

Komentatorzy i teolodzy nie badali jeszcze tekstów Biblii i apokryfów z

pełną świadomością

faktów, których nie sposób ignorować w nieskończoność. Oto w coraz

większym stopniu

zaczynamy odczuwać więź z Kosmosem, Ziemia nie jest zamkniętym

światem, a wkrótce zostaną

nawiązane kontakty kosmiczne. Inaczej rzecz ujmując - są ludzie o

konserwatywnych,

zaściankowych Poglądach, którzy nadal zamierzają myśleć ograniczonymi

kategoriami ziemskimi,

podczas gdy jesteśmy już obywatelami Wszechświata.

Od pontyfikatu Jana XXIII można zauważyć wyraźne dążenie do większej

swobody

intelektualnej w kręgach kościelnych, połączonej z pewną tolerancją. Stary

Testament stał się już

powodem kontrowersji, a 2 listopada 1964 r. w Watykańskiej Radzie

Ekumenicznej szesnastu

biskupów poprosiło, aby wolno było korzystać z przekazów tradycji w

celu uzupełnienia luk

występujących w Piśmie Świętym. Rewolucyjni biskupi uważali, że Biblię

pisano w szczególnych

okolicznościach i w konwencji literackiej przyjętej przez autorów. Jest to

wyraźne ustępstwo na

rzecz interpretacji, która “weźmie pod uwagę odkrycia nowoczesnej

nauki". Czyli właśnie to, czego

z zachowaniem największego obiektywizmu próbuję dokonać w tej

książce.

Zarówno Biblia, jak i inne święte pisma podkreślają, że nasze prapoczątki

mają ścisły związek z

interwencją istot pozaziemskich. Uwzględniając ten właśnie fakt,

spróbowałem odtworzyć

primohistorię zestawiając hipotezę o zniszczonych cywilizacjach z

niezwykłymi zdarzeniami z

czasów biblijnych.

Rozdział dziewiąty

Hiperborejscy astronauci

Czy zdołałem przekonać czytelników, że “aniołowie, którzy zstąpili z

nieba", nie mogli być nikim

innym, jak tylko przybyszami z przestrzeni pozaziemskiej? Czy moje

poglądy związane z kosmicz-

nymi wędrówkami Wenus, można bez obawy przeciwstawić wyrokom

wydanym przez astronomów

klasycznych?

Zaryzykuję twierdzenie, że tak właśnie jest, bowiem teorie (które poprę

innymi źródłami)

zastosowane do historii, pozwolą wyjaśnić zagadki pozostające wciąż poza

naszym zasięgiem.

Oczywiście, nie wszystko jest wyjaśnione - do tego jeszcze daleko. Nie

jestem w stanie

wypowiadać się na każdy temat, czy skutecznie zaatakować wszystkie

przesądy, które nas

krępują. Jednak moja interpretacja rzuca na okres ostatnich dziesięciu

tysięcy lat nowe światło i

nadaje mu znaczenie, które zaczyna korespondować z potrzebą

racjonalizmu i logicznego

myślenia, nie mówiąc już o tym, że zaspokaja ciekawość.

Później inni będą poprawiać - to coś ujmując, to dodając do moich ustaleń

- aż wreszcie upływ

czasu i dobra wola ludzi sprawią, że prawda wyłoni się z mroku, w którym

tkwiła nie tylko wskutek

zapomnienia, ale również z powodu błędnych i pośpiesznie

formułowanych poglądów.

Proszę mi wybaczyć, że w celu ułatwienia mieszam w wywodzie sprawy

wiarygodne z

domniemanymi; czyniąc to jednak, staram się w jak najmniejszym stopniu

zbaczać z przyjętej

drogi.

Wenusjanie lądują w Armenii

Mało kto wątpi, że historia świata układa cykle. W obrębie Układu

Słonecznego te cykle i epoki

mają pewien wpływ na wszystkie planety.

Sześć, a może dwanaście tysięcy lat temu , mieszkańcy jednej z nich

stanęli w obliczu tak

fatalnych warunków biologicznych, że aby przetrwać, podjęli decyzję o

opuszczeniu planety.

Wysłali więc swych badaczy, których zadaniem była misja rozpoznawcza

na innej, gościnniejszej

planecie, przypominającej ich macierzystą kształtem, składem atmosfery i

ogólnymi warunkami do

życia.

Wszystko wskazuje na to, że owymi planetami były Wenus (która

wskutek opisanych już

kosmicznych perturbacji znalazła się w niebezpieczeństwie) i Ziemia

zajmująca idealną orbitę i

przypominająca Wenus pod względem warunków do życia. (Jest to tylko

hipoteza, prawdziwie

istotny fakt to przybycie kosmitów, którzy moim zdaniem przylecieli z

Wenus, przy czym ogólny

obraz sytuacji nie ulegnie zmianie, jeśli się okaże, że przybyli z innej

planety).

W owym czasie Wenus nie zajmowała miejsca między Ziemią i

Merkurym, lecz

prawdopodobnie między Marsem i Jowiszem - w każdym razie tak daleko,

że starożytni nie byli w

stanie jej dostrzec.

Exodus całej populacji planety wiąże się z olbrzymimi trudnościami,

niezależnie od stopnia

rozwoju technologicznego. Zasadniczą sprawą było rozpoznanie.

Zwiadowców, opatrzonych

specjalnymi instrukcjami, wysłano w statkach kosmicznych na Ziemię, na

której Wenusjanie

spodziewali się znaleźć odpowiednią dla nich atmosferę, a także dobrze

już rozwinięte życie

zwierzęce i roślinne. Inny jeszcze czynnik wpłynął na ich wybór. W

najbliższym sąsiedztwie Wenus

znajdowały się tylko Mars i Ziemia. Ten pierwszy był znacznie mniejszy,

zaś jego jałowość

stanowiła poważną przeszkodę w osiedleniu się na nim istot ludzkich.

Ponieważ Wenus była większa od Ziemi (później straciła nieco swej masy

podczas

niesamowitego pędu ku Słońcu), jej mieszkańcy przewyższali wzrostem

ludzi.

Wszystko to było doskonale znane wenusjańskim naukowcom i

skrupulatnie rozważone

podczas dokonywania wyboru Ziemi jako celu ucieczki.

Dziś korzystne warunki do kolonizacji astronauci znaleźliby tylko na

Marsie (grawitacja słabsza

niż u nas) albo na Wenus (grawitacja nieco silniejsza). Gdybyśmy musieli

opuścić planetę, to

teoretycznie najlepsza byłaby do tego celu Wenus.

Wenusjanie przybyli prawdopodobnie w co najmniej pięciu grupach, z

których każda składała

się z kilku pojazdów kosmicznych i wylądowali w Hiperborei, Atlantydzie

(dzisiejsze USA, Peru),

państwie Mu (pustynia Gobi), Egipcie i w Armenii - na obszarach

znaczonych płonącymi

bliskowschodnimi złożami ropy naftowej.

Podróż międzyplanetarną poprzedzają próby nawiązania kontaktu przy

pomocy sygnałów

radiowych lub świetlnych. W czasach starożytnych Ziemia nieprzerwanie

przekazywała sygnał:

były nim płonące złoża ropy naftowej wokół Kaukazu, w Azerbejdżanie

(Kraju Ognia), w Persji i

Iraku. Potwierdzają to kroniki. W ogromnym półkolu złoża

bliskowschodniej ropy były niczym znaki

rozpoznawcze lądowisk. Kiedy więc kosmici przybyli na Ziemię, gdzie

mieli wylądować, jeżeli nie w

oznakowanej ogniami Armenii?

Nie licząc Bliskiego Wschodu, w większości miejsc, w których

wylądowali (aniołowie,

półbogowie, herosi czy też latający ludzie z legend) ci, pełni życzliwości

reprezentanci wysokiej

kultury, pozostawili po sobie pamiątki. Nie odnosi się to jednak

najwyraźniej do tych, którzy

wylądowali w Armenii. Musieli to być bowiem swego rodzaju szaleńcy,

jakich zawsze można

znaleźć w każdej grupie pionierów i poszukiwaczy przygód, przywykłych

do ryzykowania życiem.

Rozmaici desperados i kryminaliści nie należą wśród nich do rzadkości.

Musimy też przyjąć, że astronauci, których wysłano z zadaniem zbadania

nieznanej i może

wrogiej planety, musieli być zarówno pełnymi inicjatywy budowniczymi i

kolonizatorami, jak, i

wojownikami. Nie zachowywali sie niegodziwie; ci jednak, którzy mieli

szczęście wylądować na

obszarach zamieszkałych przez szczególnie piękne kobiety, nie byli w

stanie oprzeć się ich

czarowi. Armenki i Czerkieski zawsze słynęły ze swej wielkiej urody,

jedwabistej skóry, blasku

oczu i postawy pełnej godności. Związki ponętnych Armenek z

wenusjańskimi dwumetrowymi

olbrzymami zaowocowały narodzinami dzieci niezwykle okazałych,

urodziwych, inteligentnych i

silnych. A zatem według tej hipotezy antyczni bohaterowie i półbogowie

są potomkami Wenusjan i

armeńskich kobiet.

Istnieje pewna zależność między wzrostem mieszkańców danej planety a

jej masą. Jupiterianie

byliby wyżsi niż Saturnianie, w następującej kolejności zaś szliby:

Neptunianie, Uranianie,

Ziemianie, Wenusjanie, Marsjanie i mieszkańcy Merkurego. Pięć -

dziesięć tysięcy lat temu Wenus

była nieco większa od Ziemi, a więc jej mieszkańcy tylko z lekka

przewyższaliby wzrostem ludzi;

mierzyli oni jednak z pewnością dużo ponad dwa metry. Ciekawe, że

mitologia pozostaje w

zgodzie z nauką. Oto potężni jak góry Tytani byli synami Nieba (a więc

bez wątpienia Jupitera -

największej z planet), cyklopi to dzieci Saturna, ojcem zaś sturękich

hekatonchejrów byłby Uran.

Ta sama krew, ta sama rasa?

Wyłania się tu jednakże pewien problem natury biologicznej. Jak to

możliwe, by mężczyźni z

innej planety mogli mieć dzieci z kobietami ziemskimi? Dlaczego stosunki

seksualne między nimi

nie były bezpłodne? Jest wiele możliwych wyjaśnień tego stanu rzeczy.

Kosmici z Hiperborei mogli posłużyć się swoją wiedzą naukową

pozwalającą przezwyciężyć

niezgodności biologiczne. Jeśli - jak wierzono - kobiety rodziły

monstrualne dzieci ze związków ze

zwierzętami, nie ma powodu, by nie mogły rodzić dzieci spłodzonych

przez mężczyzn z innych

planet, podobnie jak nie widać przyczyny, dla której życie ludzkie,

zwierzęce i roślinne na

wszystkich planetach nie miałoby się od siebie różnić tylko w minimalnym

stopniu.

Dla Indian północnoamerykańskich z plemienia Paunisów gwiazda

zaranna (Wenus) jest po

Słońcu największą niebieską siłą. Dar życia miała otrzymać od Wielkiego

Ducha z zadaniem

rozprzestrzenienia go po całej ziemi, zaś według zachodniej tradycji

Wenus stoczyła wielki ko-

smiczny bój z “siedmioma potwornymi ptakami".

Jak powiadają Paunisi Tirawa z Nebraski, po stworzeniu świata, Wielki

Wódz rozdzielił między

bogów zadania. Powiedział więc do Wenus, gwiazdy zarannej:

Ty pozostaniesz na zachodzie i będziesz nazywana matką wszystkich

rzeczy, gdyż to za twoją

sprawą powstanie wszystko, co żywe. Przyślę ci chmury, wiatry,

błyskawice i pioruny. Kiedy je zaś

dostaniesz, umieścisz blisko Niebiańskiego Ogrodu i tam powstaną z nich

ludzkie istoty.

Tradycja Indian amerykańskich nieodmiennie głosi, że istoty na

wszystkich planetach [Układu

Słonecznego -przyp. tłum.} zostały stworzone przez planetę Wenus.

Wszystkie zatem należą do tej

samej rasy i mogą między sobą mieć potomstwo. Jak poza tym

wytłumaczyć fakt, że tradycja

ludowa całego świata przyznaje tak wybitną rolę właśnie Wenus?

Szczególnie człowiek może być uniwersalnym zwierzęciem. W takim

razie rasa ludzka na Ziemi

nie różni się zasadniczo od ras zamieszkujących niegdyś inne planety

Układu Słonecznego, co

wynika z kolejnych emigracji z planety na planetę, a co wyjaśniłem

przedstawiając teorię Louisa

Jacota.

Kwatera Główna w Hiperborei

Astronauci należący do innych grup mieli oczywiście kontakty seksualne

z kobietami z okolic, w

których wylądowali i oni również płodzili niezwykłe potomstwo: idolos w

Peru, rusałki (kobiety

obdarzone szczególnymi właściwościami) w Europie Północnej i

mitologicznych bohaterów w

różnych innych częściach świata.

Główna Kwatera wszystkich grup penetracyjnych mieściła się w

Hiperborei (Thule na Grenlandii

albo w Ameryce Północnej), “między Północą i Zachodem, gdzie

aniołowie otrzymali liny do

wymierzenia miejsca dla prawych i wybranych". Tam właśnie udał się

ormiański astronauta Enoch,

aby zdać sprawę z misji.

Wszędzie gdzie znaleźli się Hiperborejczycy częściowo przekazywali

swoją wiedzę, jednak,

prymitywni mieszkańcy Ziemi nie byli w stanie dokonać skoku, który

wyniósłby ich na intelektualny

poziom swych mistrzów. Co więcej, ci ostatni byli odcięci od ojczyzny;

nie musieli przecież być

zawodowymi naukowcami, nie mieli z sobą bibliotek, laboratoriów i

innych niezbędnych środków

nauczania o wszystkim, o czym sami wiedzieli.

Wyobraźmy sobie los fizyków atomowych zrzuconych w dwudziestym

wieku na spadochronach

w środku brazylijskich puszcz i pozbawionych kontaktu z cywilizacją -

byliby tak samo bezradni

wobec dzikiej natury jak Robinson Crusoe na swojej wyspie. W takiej

właśnie sytuacji byli

Wenusjanie. Według Księgi Enocha pozwolili się częściowo zasymilować.

Każda z grup osiadła na

swoim kontynencie, nie odczuwając - co zrozumiałe - zbyt wielkiej chęci

powrotu na zagrożoną

macierzystą planetę.

A może Hiperborejczycy byli bardziej sumienni? Może wysłali z

powrotem na Wenus pojazd

kurierski? Czy byli w ogóle zdolni podjąć próbę powrotu? Odpowiedzi na

te pytania nie usłyszymy

prawdopodobnie nigdy.

Dajmy więc temu spokój. Czy to z wyboru, czy z konieczności kosmici

zostali na Ziemi i założyli

dwie główne cywilizacje. Jedną na Atlantydzie, rozległym kontynencie,

rozciągającym się wówczas

na Atlantyku aż po brzegi Ameryki. Drugą zaś na Mu, kontynencie na

Oceanie Spokojnym,

obejmującym pustynię Gobi i część Indii. Były też mniejsze, założone

przez astronautów kolonie w

Egipcie, Grecji i Armenii.

W ciągu kilku tysięcy lat Hiperborea, Atlantyda i Mu osiągnęły szczyt

swojego rozwoju. Ich

mieszkańcy odzyskali wiedzę, jaką posiadali przed przybyciem na Ziemię,

a zatem znów znali

tajemnicę energii jądrowej.

Przez ten czas Wenus przeszła już gehennę swego upadku, a jej ludność

uległa tak dalece

degeneracji, że nie była w stanie ujść na inną planetę.

Chaos po potopie

Z przekazów wiemy, że tysiące kobiet i mężczyzn, którzy schronili się w

wysokich górach,

zdołało przetrwać przypuszczalny kataklizm atomowy oraz idący w ślad

za nim potop. Jednakże

egipskie rękopisy powiadają, że zniszczeniu uległa cała ludzka rasa z

bardzo niewielkimi

wyjątkami. Relacje te musiały w rzeczywistości dotyczyć dolin Nilu oraz

przylegającej do nich

pustyni, gdzie przodkowie Hebrajczyków ponieśli tak ciężkie straty.

Biblijna lista genealogiczna, którą sporządzili Hebrajczycy, by wykazać

się przodkami, jest zbyt

długa i zbyt jawnie pomyślana jako sposób udowodnienia z góry założonej

tezy. Jeśli chodzi zaś o

niewiarygodną historię Noego i jego arki, to przeczy jej Biblia egipskich

gnostyków. Jest ona

naiwnym kamuflażem faktu, że świat nie został zniszczony całkowicie,

lecz uległ zagładzie

częściowej i został ponownie zaludniony.

Od kogo pochodzą Hebrajczycy? Czyżby stanowili pierwotny trzon rasy

ludzkiej jeszcze z

czasów przedbiblijnych? Jest to możliwe, gdyż ich pochodzenie okrywa

tajemnica.

Na pierwszy rzut oka - czytamy w Wielkim słowniku XIX wieku (Grand

Dictionaire du XIX"

Siecle) - można by sądzić, że nie ma drugiego narodu, który miałby tak

dokładne wiadomości o

swoim pochodzeniu. Kiedy się jednak zastanowimy nad tą mieszanką

składników teologicznych i

cudownych opowieści tworzących historię tego ludu, jesteśmy skłonni

wyciągnąć wniosek wręcz

przeciwny - że niewiele jest starożytnych tekstów tak bardzo niepewnych i

niejasnych.

Wyjątkowe zalety intelektualne Hebrajczyków dawały im niejaką

przewagę nad innymi

narodami. Można by sądzić, że ich pochodzenie jest pozaziemskie,

zwłaszcza że istoty z Kosmosu

prawdopodobnie wybrały Hebrajczyków, by kontynuowali ich misję.

Hipoteza ta znajduje uzasadnienie w treści Biblii: wtajemniczeni

przybywają na “obłokach"

(niebiańskich pojazdach) do ludu Izraela, aby mu podyktować jego Prawo,

uczyć go, prowadzić

przez pustynię, przeprawiać przez wody...

Interwencję Hiperborejczyków można dostrzec w wypadku większości

głównych wydarzeń

relacjonowanych przez Stary Testament, wiemy także, że wielu bohaterów

biblijnych porodziły

matki hebrajskie z ojców, którzy byli “aniołami", to znaczy mężczyznami

przybyłymi z nieba.

Hebrajczycy przeciw Hiperborejczykom

Hebrajczycy nie uznawali dziecka spłodzonego przez “anielskiego" ojca

za członka swojej rasy.

Nigdy też nie kryli wrogości wobec ingerowania sił pozaziemskich w ich

prywatne życie. Jest też

oczywiste, że utraciwszy przez stulecia poczucie swej misji i świadomość

prawdy pierwotnej,

zapragnęli dla swego narodu zaszczytnego miana pioniera całej ludzkości.

W tym też celu przejęli wszystkich bohaterów primo-historycznych.

Enoch, Noe, Mojżesz,

Melchizedek i inni stali się w ten sposób czystej krwi Hebrajczykami,

“aniołowie" zaś zastygli jako

obraz niewinnej, kultywowanej "przez tradycję świętości.

Ten ukryty cel uzurpacji, który był powodem okrawania starożytnych

tekstów, tłumaczy również

unikanie przez autorów Biblii jakichkolwiek wzmianek na temat Kosmosu

i planet. Każdy obiekt na

autentycznym niebie natychmiast wzbudzał nieufność. Poza tym Biblia

szczegółowo opisuje to, co

się działo przed przybyciem “aniołów", milczy natomiast o ważnych

zdarzeniach rozgrywających

się później, a więc między tym niezwykłym lądowaniem a potopem.

Dziwna to luka...

Kiedy około roku 150 n.e. chrześcijanie pisali Ewangelię, mogli nie

pojmować tajnego znaczenia

polityki Hebrajczyków, jednak dzięki aktowi jakiegoś niezwykłego

jasnowidzenia przechwycili nić

wiodącą w nieznaną przeszłość.

Jezus narodził się z Marii i z nieznanego ludziom ojca (Boga). Tradycja

stopniowo narastała,

Żydzi jednak odmawiali uznania tego Mesjasza. Jego przyjście na świat za

bardzo przypominało

im narodziny, których “cudowną" naturę tak mozolnie starano się ukryć. Z

punktu widzenia Żydów,

Jezus nie był jednym z nich, nie należał do ich rasy.

Krótko mówiąc, ważne jest, że w tych najdawniejszych, pełnych

niepewności i dziwów czasach

rozgrywała się między Hiperborejczykami a Hebrajczykami partia

szachów, której stawką było

ustalenie, kto z nich ostatecznie ma stanowić rasę praprzodków.

Ponieważ Hebrajczycy jako naród istnieli dopiero od czasów panowania

Mojżesza, zaszczyt

uczestniczenia w prapoczątkach musi być przyznany Hiperborejczykom.

Pewną niedogodnością w odtworzeniu owej historii jest konieczność

pogodzenia ruiny

cywilizacji Atlantydy i Mu z faktem, że tak bardzo jeszcze przedpotopowe

“obłoki" i latające

machiny odegrały również skromną, ale istotną rolę po zakończeniu

potopu.

“Operacja Noe"

Jeśli w czasie potopu Hiperborejczycy wciąż jeszcze dysponowali

pojazdem kosmicznym, to z

pewnością użyli go do ratowania swojej elity. Była to “operacja

przetrwanie", podobna do tych,

które planowane są w większości cywilizacji dwudziestowiecznych. (Na

przykład od 1964 r, w

Wielkiej Brytanii odbywają się spotkania ćwiczebne, mające zapewnić

ochronę piętnastu tysięcy

uprzywilejowanych osób w wypadku wybuchu wojny jądrowej.

Pierwszymi takim zajęciami kierował

kapitan Rusby, komandor Królewskiego Korpusu Obserwacyjnego, a

odbyły się one w schronie

atomowym w Maidstone, w hrabstwie Kent).

Można wziąć pod uwagę co najmniej trzy hipotezy:

1. Posługując się naukowymi metodami, Hiperborejczycy przewidzieli

kosmiczny kataklizm i

podjęli kroki zapewniające im możliwość opuszczenia Ziemi w celu

uratowania zarówno swej

wiedzy, jak i grupy wybrańców. Można by to nazwać “Operacją Noe".

W ramach “Operacji Noe" Hiperborejczycy wysłali w przestrzeń

kosmiczną pojazd na czas

(godziny, dni) trwania gwałtownych wstrząsów kiedy to Wenus otarłszy

się o Ziemię, spuściła na

nią deszcz kamieni, ognia, błota itp. Być może przygotowali oni jakieś tym

czasowe schronienie na

innej planecie lub na Lilith - naszym drugim satelicie zaobserwowanym

przez kabalistów, albo

wreszcie na owej problematycznej anty - Ziemi, którą sytuują oni

[kabaliści] po drugiej stronie

Słońca, dokładnie naprzeciwko naszej planety. Na każ dym z tych dwóch

ciał niebieskich mógł się

znajdować ów Eden, do którego został przeniesiony Melchizedek. (Wciąż

poszukujemy

pierwotnego Edenu, owego ziemskiego raju, który równie dobrze mógł

leżeć gdzieś poza Ziemią,

może na Wenus. Niezależnie bowiem od stopnia jej degradacji, była ona

przecież ich planetą

macierzystą, wciąż jeszcze, po wiekach rozłąki, nostalgicznie wabiącą ich

do siebie).

3. Hiperborejczycy zbudowali na Ziemi schrony, które miały ich osłaniać

przed skutkami

kosmicznego kataklizmu i potopu.

Ta ostatnia hipoteza, najbardziej przemawiająca do przekonania,

przywodzi na myśl owe

ośrodki wtajemniczonych, o których mówi tradycja: opieczętowane miasto

pod egipskimi

Piramidami , w którym znajdą schronienie “wybitne osobistości świata

Zachodu"; rozciągająca się

pod Himalajami podziemna Agartha w Tybecie, również zbudowana w

kształcie piramidy.

Wschodnia tradycja głosi, że Agarthę zamieszkują mędrcy wszystkich

czasów, a także

“Gospodarze Świata".

Prawdopodobnie istniały też i inne kryjówki, które poszły na dno wraz z

Atlantydą i Mu lub

zostały zmiażdżone jak Tiahuanaco (podziemne miasto, do którego

wejście odkrył w

dziewiętnastym wieku przyrodnik d'Orbigny).

Jest wszakże rzeczą zupełnie pewną, że naiwna i urocza historia

przedsięwzięcia Noego z jego

arką to legenda czystej wody. Nie kłamstwem, oczywiście, a jedynie

rodzajem baśni.

Niestety, kosmita Noe i piękna Ormianka nie byli Adamem i Ewą

późniejszych czasów, a tylko

jednymi spośród tysięcy, które ocalały.

“Operacja Noe" była łabędzim śpiewem Hiperborejczyków. Ich kontynent

pogrążył się w

oceanie, a specjaliści - zdziesiątkowani i rozproszeni - zostali zredukowani

do roli biernych

świadków wydarzeń. Ich cywilizacja, już wcześniej rozbita wskutek

bezsensownej wojny jądrowej,

uległa teraz niemal całkowitemu zniszczeniu, a wraz z nią zniknęły

laboratoria, pojazdy kosmiczne

i inne zdobycze techniczne.

Mizerne resztki ich wyposażenia, które pozostały po potopie, były

niewystarczające dla

podtrzymania potęgi niedawnych Gospodarzy Świata. Można sobie

wszakże wyobrazić, że

dysponując ostatnim czynnym pojazdem kosmicznym, sterowanym z

podziemnych schronów,

wciąż próbowali utrzymywać kontrolę nad ważniejszymi wydarzeniami.

Oto rekonstrukcja przeszłości, w której tajemniczość wiadomości

przekazywanych przez

tradycję zostaje rozświetlona wyjaśnieniami - jeśli nie dość

prawdopodobnymi, to mającymi

przecież pewne racjonalne uzasadnienie.

Wiele spraw ciągle okrywa tajemnica. Poza niepewnością spowodowaną

przez czynnik czasu,

niebezpieczne jest podejmowanie próby rozwikłania intrygi tak cierpliwie

i fachowo tkanej przez siły

wielkiej zmowy. Intrygi, której nici wiodą nas do podstawowej prawdy:

początek ludzkości był

dziełem “aniołów, którzy zstąpili z nieba", czyli astronautów z Hiperborei.

Rozdział dziesiąty

Zazdrosny Bóg narodu wybranego

Bez względu na to, czy człowiek stanowi nieodłączną część świata

zwierzęcego, czy też został

stworzony niezależnie, jego powstanie musiało być poprzedzone

istnieniem innych, rozwijających

się według swoich praw, form żywych, w tym także jakichś prototypów

człowieka.

Przez cały czas swojego istnienia, Ziemia poddawana była (i nadal jest

poddawana)

prawdziwemu bombardowaniu promieniami radioaktywnymi - już to

pochodzenia naturalno-

kosmicznego, już to sprokurowanymi przez samego człowieka. (“Państwa

nuklearne" potajemnie

zatapiają radioaktywne odpady w wodach oceanów. Nieuniknioną tego

konsekwencją jest

zwiększona na skażonych obszarach liczba dzieci rodzących się z wadami

wrodzonymi, a także

rosnący na tych terenach wskaźnik mutacji. Wszystkie te dane trzymane są

w tajemnicy).

Pewne gatunki całkowicie zniknęły w niektórych częściach globu (na

przykład koń w Ameryce),

inne zaś zaczęły przybierać zwyrodniałe, spotworniałe formy.

Intelektualne możliwości gatunków poddanych napromieniowaniu mogą

się nagle i w sposób

niezwykły rozwinąć. Czyżby człowiek był produktem jednej z takich

szczęśliwych mutacji? Za taką

teorią przemawia powolny proces prokreacji człowieka, w przeciwieństwie

do świata zwierzęcego.

Jednym zaś z pierwszych skutków napromieniowania jest zakłócenie

możliwości rozrodczych.

Jeśli pierwszy mężczyzna - Adam, albo pierwsza kobieta - Ewa powstali

przypadkowo jako

efekt mutacji i, co za tym idzie, byli stworzeniami jedynymi w swoim

rodzaju, to mogli się

reprodukować jedynie poprzez seksualne związki ze zwierzętami tych

gatunków, od których

pochodzili, ewentualnie z innymi gatunkami fauny. (Pewien pogląd głosi,

że pierwsze istoty ludzkie

były hermafrodytami).

Jeśli istniało kilka ludzkich prototypów człowieka, musiały się one od

siebie czymś różnić. W

każdym razie osobniki spotworniałe pochodziły albo od pierwotnych

pojedynczych okazów albo od

odmiennych prototypów. Ciekawe, czy potwory te miały jakiś związek ze

swymi odpowiednikami z

mitologii: herosami i półbogami, którzy w protohistorii ludzkości odegrali

pewną rolę.

Kopulacja między zwierzętami różnych gatunków jest fizycznie możliwa,

biolodzy jednak

utrzymują, że nigdy nie może ona zaowocować prokreacją. Ponieważ

jednak teoria ta nie ma

jednak niepodważalnej podbudowy, niektórzy kwestionują jej zasadność.

W 1965 r. profesorowi Henry Harrisowi i doktorowi J.P. Watkinsowi z

Uniwersytetu w Oxfordzie

udało się połączyć komórki ludzkie z komórkami myszy i otrzymać

krzyżówkę. Sukcesem

zakończyły się także inne próby kojarzenia różnych gatunków i klas

zwierząt. Otóż możliwe jest

krzyżowanie ze sobą ssaków i ryb, a być może także ptaków i roślin -

przynajmniej na poziomie

komórkowym.

Wydaje się też możliwe, że kobieta jest zdolna do urodzenia dziecka

poczętego z samcem

zwierzęcym. Dowodem mógłby być przypadek Teresy X z departamentu

Vichy we Francji.

Szesnastoletnia Teresa wraz z ojcem i małpą mieszkała w przyczepie

samochodowej stojącej

na pustej parceli. Pewnego dnia stwierdziła, że jest w ciąży. Policja,

podejrzewając kazirodztwo,

wszczęła dyskretne śledztwo. Ojciec dziewczyny, człowiek prosty, ale

głęboko religijny, został

szybko oczyszczony z zarzutów, głównie dzięki swemu szczeremu

przekonaniu, że za sprawą

Ducha Świętego jego skromna przyczepa na podobieństwo Betlejem (a

właściwie dlaczego by

nie?) dozna zaszczytu cudownych narodzin! Ostatecznie poród odbył się

bez komplikacji, tylko że

jego owocem okazał się wykazujący wielką żywotność małpio-ludzki

potworek. Dziewczyna

przyznała wówczas, że miała stosunki płciowe z małpą. W kilka dni po

urodzeniu latorośl ta została

uśpiona. Badania nad nią przeprowadził dr T. z Vichy, a jego sprawozdanie

wraz z materiałami

śledztwa spoczywa w miejskim archiwum.

Krzyżówki między zwierzętami są sprawą otwartą. Co jednak sprawdziło

się u zwierząt, nie

musi być prawdą w odniesieniu do człowieka, zważywszy na jego

uprzywilejowaną sytuację jako

istoty o rozwiniętym systemie emocjonalnym i intelektualnym, a także

specyficznych

możliwościach rozrodczych.

Możemy domniemywać, że przybyli z innej planety mężczyźni, którzy

mieli dzieci z ziemskimi

kobietami, mogli dysponować nieco innymi warunkami. Nie jest bowiem

wykluczone, że posiadali

oni wiedzę naukową umożliwiającą im doprowadzanie do aktu prokreacji

między zwierzętami i

ludźmi - być może w celach doświadczalnych.

Jeśli astronauci wylądują któregoś dnia na jakiejś planecie, gdzie natrafią

na poważne

przeszkody dla prowadzenia normalnego życia, nietrudno sobie

wyobrazić, że spróbują poprzez

sztuczne zapłodnienie stworzyć żywe organizmy będące skrzyżowaniem

istot ludzkich z istotami

pochodzącymi z tamtej planety.

Nauka przyszłości z pewnością upora się z tym, co dziś zdaje się być nie

do przezwyciężenia.

Wyjaśnieniem zagadki potworów mitologicznych może być tajemnicza

wiedza naukowa

hiperborejskich astronautów.

Ludowe przekazy andyjskie powiadają, że ziemska rasa ludzka pochodzi

od związku tapira z

wenusjańską astronautką o imieniu Orejona. Z twierdzeniem tym zgadza

się hiszpański biolog

Garcia Beltran.

Prapoczątki według “Księgi Enocha"

W tradycji, zwłaszcza egipskiej i greckiej, stosunki płciowe między

kobietami i zwierzętami

zajmują ważne miejsce.

Znalazłszy się w kleszczach niepohamowanej żądzy, piękna Pazyfae

oddała się białemu

bykowi, wskutek czego została matką Minotaura.

Propoeitides prostytuowała się z każdym przybyszem, wzbudzając

również bez żenady

pożądanie u zwierząt. To samo mówi się też o Ormiankach i Lidyjkach,

które oddawały się

bezwstydnej formie czczenia boginki Anaitis (Anahid u mieszkańców

Orientu).

W jaskini z epoki magdaleńskiej w Lussac-les-Chateaux we Francji

znaleziono kamienne rzeźby

przedstawiające ludzi z wyraźnie psimi głowami.

Należy też zwrócić baczniejszą uwagę na ustęp z Księgi Enocha, w

którym autor nawiązując do

pewnej wizji, opisuje dziwne sceny prokreacyjne. W rozdziale 85, część

17, wers 2-4 czytamy:

Ujrzałem wychodzącego spod ziemi byka, który był biały. Potem przyszła

jałówka, a z nią dwoje

cieląt - jedno czarne, drugie czerwone.

Biały byk (kolor sprawiedliwości) symbolizuje Adama, jałówka - Ewę,

czarnym cielęciem jest

Kain, a czerwonym Abel. W rozdziale 85 Enoch opisuje proliferację

byków i jałówek:

Patrzyłem na to wszystko ze zdumieniem, a podniecone byki pokrywały

jałówki. Jałówki stawały

się cielne i rodziły słonie, wielbłądy i osły.

Dalej mamy opowieść o bitwie stoczonej przez słonie, wielbłądy i inne

zwierzęta, następnie o

budowie wieży Babel, poprzedzającej ogromny chaos na Ziemi, i wreszcie

- historię Noego i

potopu.

Ta wersja prapoczątku, jakże odmienna od biblijnej, podbudowuje linię

mitologii, w której

występowały zagadkowe powiązania ludzi i byków. Jakiekolwiek

znaczenie przypisane jest w tej

historii bykowi i jałówce, Enoch powiada, że z nich to właśnie zrodziły się

inne zwierzęta, których

matką była albo jałówka, albo (co znacznie bardziej prawdopodobne)

kobieta.

Przytoczone przez księdza Charlevoix podanie północnoamerykańskich

Indian mówi, że kiedy

cała rasa ludzka została zniszczona w wyniku wielkiego kataklizmu, Bóg -

pragnąc na nowo

zaludnić Ziemię - pozamieniał zwierzęta w ludzkie istoty.

Nie daję oczywiście żadnej wiary wszystkim tym opowieściom,

interesujące jest wszakże to, że

starożytni - słusznie czy nie - nie uznawali jednak aktu prokreacji między

zwierzętami różnych

gatunków za niemożliwy.

Oannes, bóg-ryba

Nie wiadomo, czy Chaldejczycy i Hebrajczycy należą do tej samej rasy -

wydaje się to mało

prawdopodobne. Jednakże ich przekazy mogłyby sugerować, że za

pierwotnego praprzodka mają

oni dziwaczny stwór, ni to człowieka, ni zwierzę - Oannesa, boga i twórcę

cywilizacji sumeryjskiej.

(Oannes, Oan = Ogen, Okean, Okeanos = Oceanus. Jest on

odpowiednikiem rzymskiego Janusa,

a także Prometeusza Greków.) Opisywany jako potwór, pół-człowiek, pół-

ryba (czasem pół-żaba),

który przybył z Morza Erytrejskiego, to znaczy Zatoki Perskiej i Morza

Czerwonego. Miał dwie

głowy - ludzką i rybią - oraz wyrastające z ogona nogi. Potrafił mówić.

Każdego ranka wychodził z

morza, szedł między ludzi i uczył ich przyrody, sztuk pięknych, literatury i

rolnictwa. W syryjskim

Oannes znaczy “obcy", co niewiele nam mówi o pochodzeniu tego

uczonego boga. Może to strój

Oannesa nadawał mu wygląd ryby, a może też wskutek jakiegoś

niewiarygodnego cudu był on

produktem potwornej krzyżówki?

1 listopada 1964 r. we francuskiej miejscowości Courthezon pewna suka

urodziła siedmioro

szczeniąt, z których sześć dziwnie przypominało ryby. Wydłużone pyski,

brak uszu, płetwiaste

łapy, wysmukłe korpusy zwężające się w tylnej części jak u ryby. Nawet

ich skóra pobłyskiwała

niczym łuski. Czy były one wynikiem monstrualnej krzyżówki, czy też

niesamowitej mutacji? Jak by

nie było to zagadkowe, jednak zdarzyło się naprawdę.

Logika każe mi widzieć w Oannesie (założywszy, że rzeczywiście istniał)

istotę z Kosmosu,

przybyłą na Ziemię w pojeździe, który mógł mu później służyć jako

podwodny dom.

Tak czy inaczej, ważne jest, że starożytnych najwyraźniej nie przerażał

widok ludzi o

powierzchowności odbiegającej od normy, jakby potworność nie była

zjawiskiem niezwykłym, lecz

czymś powszechnym.

Niezależnie od tego, jak głęboko w przeszłość mogą sięgać te podania i

legendy, pozwalają

zrozumieć nieznaną historię człowieka; nawet jeśli przekazy te zdają się

przeczyć naukowym

prawom powszechnej ewolucji, która dziś nadal jest koncepcją dość

ryzykowną. Jeśli bowiem

świat był kilkakrotnie niszczony, jeśli potopy pochłaniały ludzką rasę, to

czy ewolucja mogła

przebiegać bez głębokich zmian jej kierunków? Znaleźć je możemy we

wszystkich formach życia.

Potwory, fantastyczne zwierzęta i niezwykli ludzie są logicznym i

racjonalnym składnikiem

rozwoju materii, intelektu i ducha; postępu zmierzającego ku ostatniemu

ogniwu tego łańcucha,

którym jest człowiek.

Czy jest czymś nierozsądnym wiara w to, że w czasie gdy pojawiali się

pierwsi ludzie, niektóre

obdarzone inteligencją, choć zdegenerowane mutanty, angażowały się w

nieprzejednaną walkę

przeciw Homo sapiens, walkę, której stawką była dominacja na Ziemi?

Fantastyczna Bestia

Przekazy ludowe wszystkich krajów opowiadają o olbrzymach,

potwornych bestiach, czasem na

wpół ludzkich, czasem zupełnie zwierzęcych, żądających danin w postaci

młodych chłopców czy

dziewic. Może nas zdumiewać, do jakiego stopnia te wszystkie potwory -

Minotaur, Sfinks, Volta,

olbrzymy, demoniczne kreatury - uwieczniły pamięć o pladze czasów

starożytnych.

Ostatecznie, przemykając w labiryncie śmierci, zwykli ludzie

zatriumfowali nad Fantastyczną

Bestią. Od tej chwili ewolucja człowieka mogła przebiegać w sposób

nieskrępowany, a świat

zaludnił się w sposób naturalny. Czy Fantastyczna Bestia starożytnych

była symbolem, mutantem,

rzeczywistą bestią czy też śmiertelną zarazą?

Pod otoczką baśni i legend kryje się prawda, którą strach nazwać.

Człowiek potrafi zachować swe wspomnienia w stanie nie

zdeformowanym przez okres około

czterdziestu lat. Później fakty zaczynają się zacierać, tworząc stopniowo

legendę. Wojny

napoleońskie stałyby się nią już dawno, gdyby nie zachowane dokumenty

związane z tamtymi

czasami.

A zatem pamięć o na poły ludzkich potworach przeistoczyła się w

zdumiewające baśnie i teraz

problemem jest wyłuskanie tkwiącej w nich cząsteczki pierwotnej prawdy.

Straszliwa Bestia z Gvaudan nie była nawet zwykłym wilkiem, lecz

dużym kotem albo rysiem!

Nadludzka walka Rolanda stoczona z Saracenami w Roncesvalles była w

istocie co najwyżej

potyczką!

Wpływ czasu zazwyczaj wyolbrzymia wydarzenia ze starożytności, w

niektórych jednak

wypadkach ich wielkość została pomniejszona. Na przykład wojna

Tytanów z Zeusem, która miała

wstrząsnąć Olimpem i wprawić w drżenie bogów, była

najprawdopodobniej ogólnoświatowym

kataklizmem, który starł z powierzchni Ziemi ogromną część rasy

ludzkiej.

Jak więc w ramach tych dwóch krańcowości interpretować opowieści o

takich starożytnych

potworach jak: Cyklopi, Minotaur, Tytani, Gorgony, satyry, aniołowie,

wilkołaki, Hydry, Lewiatan i

Behemoth - pochodzących z mitologii i ludowej tradycji?

Immanuel Velikovsky pragnął udowodnić, że potop nastąpił około 1500 r.

przed Chrystusem i że

cała nasza planeta została dokładnie zniszczona przez kataklizm

spowodowany prawdopodobnie

bliskim przejściem komety.

Arystoteles utrzymywał, że Układ Słoneczny był systematycznie nękany,

a następnie

przywracany do porządku w “nad-roku", który zawierał w sobie wielką

zimę zwaną kataklusmos

(powódź, katastrofa) i wielkie lato, czyli ekpyrosis (pożar). Zgadza się to z

tezą Velikowsky'ego

dotyczącą ogólnoświatowej pożogi i powodzi.

Czyżby mitologiczne potwory pochodziły z okresu ostatniego potopu,

będąc skutkiem

promieniowania wywołanego przez przelatującą obok Ziemi kometę?

Ponieważ w Biblii nie znajdujemy żadnych wzmianek o rozmnażaniu się

niezwykłych bestii,

jestem przekonany, że chwilę ich pojawienia się musimy umieścić w

okresie przedpotopowym, w

czasie bliżej nie sprecyzowanym (mówiono o dziewięciu tysiącach lat),

kiedy to - , według mojej

hipotezy - Ameryką i pustynią Gobi wstrząsnęły wybuchy jądrowe. W ich

następstwie garstka ludzi,

która uniknęła zagłady, cierpiąc na chorobę popromienną, mogła spłodzić

potwory, by później z

nimi walczyć o prawo do przeżycia. A jeśli tych rozbitków było bardzo

niewielu, to chcąc

podtrzymać rasę, mogli być zmuszeni do kopulowania ze zwierzętami.

A może potwory są jeszcze starsze? Może pochodzą z czasów

pńmohistorycznych, w których

człowiek kształtował się na drodze wyjątkowych mutacji? Trudno w to

uwierzyć, ponieważ

wydarzenia te byłyby zbyt odległe w czasie, by zostawić jakikolwiek ślad

w ludzkiej pamięci.

Jeśli nie chcemy popaść w błąd konwencjonalnego myślenia, którego

podstawą jest

przekonanie, że Ziemia stanowi ośrodek Wszechświata - spróbujmy

pokusić się o ciekawsze

wyjaśnienie.

Olbrzymi

A gdyby przyjąć, że Ziemia służyła kiedyś ludzkim istotom pozaziemskim

jako rodzaj zwierzyńca

lub ogrodu botanicznego? Jest to logiczne i spójne. Oto grupy istot z innej

planety wylądowały na

naszym globie, przynosząc z sobą cywilizację, a także nasiona nieznanych

roślin i okazy zwierząt

w nadziei przystosowania ich do innych warunków życia. Przybysze

spotkali także ziemskich tu-

bylców, próbując ich skolonizować albo też zintegrować się z nimi, co

jednak nie było pozbawione

ryzyka, polegającego na skażeniu rasy, bowiem astronauci byli inni

biologicznie. Ich związki z

ziemskimi kobietami zaowocowały potomstwem okazalszym niż

dotychczas-, które z perspektywy

czasu zapamiętano jako olbrzymy. Wszyscy starożytni zaświadczają o

istnieniu olbrzymów przed

potopem. (Podczas prac wykopaliskowych w 1964 r. w Algueca niedaleko

Manglisu [tereny byłego

ZSSR -przyp. tłum.] znaleziono w jaskini szkielety ludzi o wzroście od

dwóch osiemdziesięciu do

trzech metrów).

Tradycja Indian Czolula, spisana w rękopisie znajdującym się teraz w

Watykanie, powiada, że

przed wielkim potopem, który nastąpił w 4008 r. po stworzeniu świata,

kraj Anahuac

zamieszkiwali olbrzymi. Ci z nich, którzy ocaleli, zostali pozamieniani w

ryby.

W Egipcie zaś utrzymują, że olbrzymi stoczyli wojnę z ludźmi, a

następnie wyemigrowali,

przyjąwszy uprzednio postać zwierząt.

Rabini żydowscy próbowali dowieść na podstawie świadectw zbyt

odległych, by były dokładne,

że pierwszy człowiek liczył sobie ponad sto metrów wzrostu.

Biblia opowiada o olbrzymach dość szczegółowo, zwłaszcza o ostatnim z

nich - Ogu, królu

Basaanu, który zginął w walce z Mojżeszem. Ów na poły legendarny Og

musiał mieć następców,

gdyż Hebrajczycy wciąż prowadzili przeciw nim wojny. Starożytna Thais

utrzymywała, że ludzie

byli potężnych rozmiarów, a Skandynawowie, nawiązując do przekazów

hiperborejskich, twierdzili,

że pierwsze ludzkie istoty dorównywały wzrostem górskim łańcuchom.

Biorąc poprawkę na wyobraźnię, upływu czasu oraz naturalną dla

wszystkich legend skłonność

do wyolbrzymiania, możemy przyjąć, że wzrost tych starożytnych

olbrzymów niewiele przekraczał

dwa metry.

Olbrzymi z Hiperborei

Jeden aspekt greckiej mitologii zdaje się potwierdzać domysły, że

mężczyźni z Kosmosu

przewyższali Ziemian zarówno wzrostem, jak i inteligencją: olbrzymi byli

tak mocarni, że nawet

bogowie pokonywali ich tylko dzięki pomocy zwykłych śmiertelników.

Pomijając tkwiącą w tym

przesadę, można domniemywać, że chodzi tu o istoty wyżej cywilizowane

niż mieszkańcy Ziemi, a

co za tym idzie - nieosiągalne dla ciosów przeciwnika.

By jeszcze bardziej podbudować tę koncepcję, dodam, że

Skandynawowie lokalizowali kraj

olbrzymów w okolicach Thule, które uważano za miejsce lądowania

pierwszych ludzi z innej

planety, ponieważ zgodnie z tradycją celtycką i skandynawską Hiperborea

była ojczyzną ludzi

wyższej rasy, którzy wraz ze swym kontynentem ulegli zagładzie w

atomowym kataklizmie, jaki

nastąpił w Azji i Ameryce.

Niewykluczone że hiperborejscy olbrzymi mają swych potomków w

Japonii. Zapaśnicy sumo

(sumotori), którzy cieszą się w swoim kraju niezwykłą popularnością i

prestiżem, niewiele tylko

ustępują pod tym względem bogom i cesarzowi. Są fantastycznie silni;

niektórzy ważą około

dwustu kilogramów i mają ponad dwa metry wzrostu.

Historyk Pierre Darcourt pisze (“Le Monde et la Vie", luty 1965 r.]

Początkowo sumotori rekrutowali się spośród jasnoskórych olbrzymów

Ainu. Byli to wywodzący

się z Kaukazu biali emigranci, którzy podobno przewędrowali całą

Syberię. Ich bóg Kamu łączył w

sobie słońce, wiatr, ocean i naturę niedźwiedzia. Ci lubiący alkohol górale

z Hokkaido, włochaci,

potężni i mocarni, byli wspaniałymi zapaśnikami".

Inni Japończycy, o ciemniejszej skórze, pochodzili podobno z wysp

polinezyjskich, Malezji i

Chin. Zwyciężali oni olbrzymów wykorzystując swą przewagę wiedzy i

wojennego sprzętu.

Zwycięzcy - ciągnie Pierre Darcourt - odjechali zabierając z sobą piękne

białe kobiety swych

wrogów. Ze związków z nimi narodzili się olbrzymi azjatyccy, z których

sformowano pierwszą

cesarską straż przyboczną.

W tym ujęciu można by północną Japonię z jej hiperborejskimi tubylcami

uznać za Daleki

Zachód naszego globu lub też za zachowaną część starożytnego kraju Mu,

którego mieszkańcy

należeli do tej samej rasy kosmitów co Hiperborejczycy. Mamy tu do

czynienia z jednym z wielu

tropów, który sprzyja hipotezie o naszych pierwotnych praprzodkach,

przybyłych z Wenus lub innej

planety Układu Słonecznego. Z owych pozaziemskich Hiperborejczyków

mogą się wywodzić:

olbrzymi opisani w Biblii jako “przesławni mocarze zamierzchłych

czasów", a także - wskutek

degrengolady i niesamowitych krzyżówek (lubieżni “synowie Boga" z

Księgi Rodzaju) i

niszczącego promieniowania - na wpół ludzkie potwory z legend oraz

olbrzymi o ciałach zwierząt,

którzy podobno wyemigrowali do Egiptu.

Jeśli nikt jednoznacznie nie zaprzecza istnieniu starożytnych olbrzymów i

potworów - a

musiałby w konsekwencji odrzucić Biblię, apokryfy i całą tradycję - to dla

powyższej interpretacji

nie widzę żadnej rozsądnej alternatywy.

Olbrzymi biblijni

Według Biblii olbrzymi byli istotami wyższego rzędu, ponieważ to oni

zrodzili królów, bohaterów i

uczonych. W Księdze Rodzaju (6:4) czytamy: W owych czasach byli na

świecie olbrzymi - a także i

potem - kiedy to synowie Boga współżyli z córkami człowieczymi, a one

rodziły im synów. Byli to

przesławni mocarze zamierzchłych czasów.

Informacja dotycząca olbrzymów, którą wystarczy tylko odnieść do

świata zwierzęcego, by

otrzymać klucz do tajemnicy.

A więc czy owi “synowie Boga" - którzy przybyli na Ziemię, by wykraść

ludziom córki lub

zgwałcić ich żony - nie cudzołożyli z pewnymi zwierzętami? Takie

nienormalne praktyki wciąż

jeszcze zdarzają się wśród seksualnych maniaków, którzy przez dłuższy

czas pozbawieni są

kontaktów płciowych. Astronauci mogli z powodzeniem spłodzić

potworne potomstwo: pół-ludzi,

pół-koni albo pół-ludzi, pół-krowy...

Przywieźli oni ze sobą na Ziemię zwierzęta, które puścili wolno.

Zwierzęta te - zanim wyginęły

lub się przystosowały do nowych warunków w wyniku naturalnych

krzyżówek lub niezwykłych

sparzeń - musiały przejść przez nieunikniony etap spotwornienia.

To właśnie może tłumaczyć istnienie ludzkich olbrzymów, byków-ludzi

(Minotaur), koni-ludzi

(centaury), kozłów-ludzi (satyry), lwów-ludzi (sfinksy), Gorgon, syren itp.

Potwory przeciw ludziom

Potwory mogły być mutantami powstałymi w wyniku wystawienia się na

działanie

promieniowania, a ich zniekształcenia z pewnością zostały przez legendę

wyolbrzymione. Na

przykład Minotaur był najprawdopodobniej jedynie olbrzymem o twarzy

przypominającej byka.

Wydaje się, że próbowały one pełnić pewną rolę w społeczeństwie i

znalazły się w konflikcie z

normalnymi ludźmi gotowymi bronić swych praw. Następnie doszło do

niemal bratobójczej walki,

która wstrząsała ludzkością przez długie lata. Potwory przeważały siłą i

bezwzględnością, ich

inteligencja zaś pozostawała w tyle. Przeciwnicy byli słabsi, lecz

mądrzejsi, a także mieli przewagę

liczebną. “Mitologiczne bestie" zebrały bogate żniwo wśród młodzieży,

nazwane później krwawymi

ofiarami. Ostatecznie jednak “bohaterowie" (to znaczy “olbrzymi" -

potomkowie kosmicznych ojców

i ziemskich matek) przełamali tyranię potworów.

Być może w celu upamiętnienia wielkiej bitwy z czasów starożytnych

zwycięzcy ustawili tysiąc

sześćset tajemniczych potworów w świątyni w Karnaku, a na zachód od

Wielkich Piramid - Sfinksa

w Gizie. Cóż to za wspaniały temat dla epiki starożytnych piewców i jak

łatwo jest zrozumieć ich

powodowane uniesieniem przeinaczanie faktów! Zwycięscy herosi urastali

do miana półbogów,

prawda leżała jednak gdzieś pośrodku - między tymi wszystkimi

upiększeniami.

Zazdrosny Bóg napomina

W Biblii znajdujemy znamienny ustęp. W Księdze Wyjścia (34:15) Pan,

który sam mieni się

“zazdrosnym Bogiem", tak przemawia do narodu hebrajskiego:

Nie zawieraj przymierza z mieszkańcami tej ziemi.

Dalej zaś (34:24):

Ja bowiem wypędzę przed wami narody i poszerzę twoje granice...

Intencją tekstu jest ukazanie przymierza Pana z plemieniem Izraela; w

dalszym jednak ciągu, w

Księdze Kapłańskiej (18:22-24) Bóg wymienia dziwne kryteria

decydujące o Hebrajczykach jako

Narodzie Wybranym:

Nie będziesz obcował z mężczyzną, tak jak się obcuje z kobietą, bo to jest

obrzydliwość! Nie

będziesz też obcował z żadnym zwierzęciem, bo przez to stałbyś się

nieczysty. Kobieta też nie

podda się zwierzęciu w celu obcowania z nim, bo to rzecz haniebna! Nie

kalajcie się niczym takim,

bo tym wszystkim kalały się narody, które Ja wyrzucam przed wami.

Jest to sformułowanie jednoznaczne i niezwykle wręcz ważne w

kontekście procesu ludzkiej

ewolucji. Był oto bowiem czas, już po potopie, w którym stosunki

seksualne ludzi ze zwierzętami

praktykowano powszechnie. Czy istnienie potworów należy uznać jako

wynik tego zjawiska? Biblia

na ten temat milczy, jednak mitologia grecka zdaje się potwierdzać

realność takiej prokreacji.

Tajemnica Narodu Wybranego?

Praprzodkiem Chaldejczyków był rybi protoplasta Oannes; Egipcjanie

pysznili się

pochodzeniem od bogów z głowami szakali, sępów, ibisów, kotów, byków

itp.; Grecy nie mieli

oporów w przyznawaniu się do swych zwierzęcych praojców - i tylko

Hebrajczycy wydawali się

wolni od jakiegokolwiek powinowactwa ze zwierzętami. Bóg Izraelitów

przyrzekł, że obdarzy ich

panowaniem na Ziemi z różnych powodów - jednym z nich było to, że

“niczym się nie skalali".

Jestem przeciwnikiem wszelkich uproszczeń, jednak sądzę, że warto

podsumować wszystkie te

okoliczności.

Potwory mitologiczne pozostają nadal problemem nie rozwiązanym; jest

jednak oczywiste, że

Hebrajczycy przedstawiali siebie jako potomków nieznanej, lecz czystej

rasy, której pochodzenie

możemy uznać za ziemskie.

Czy jest to tajemnicą Narodu Wybranego?

Hebrajczycy zawsze okazywali wielką niechęć do krzyżowania się

zarówno z istotami

pozaziemskimi, jak i z rasami, które uznawali na nieczyste. Jakiż to

mroczny atawizm, jaki

tajemniczy powód sprawiał, że - podobnie jak Cyganie i ludzie Północy -

Hebrajczycy uważali sie-

bie za “naród wyjątkowy"?

Już samo to wystarcza, by podjąć badania sięgające odległych i dziwnych

początków tego ludu

- a więc czasów Mojżesza, którego objawioną misją było tchnąć w

Hebrajczyków duszę, dać im

Boga, ojczyznę oraz stworzyć strukturę społeczną. Jednak ów wybitny

patriarcha, ojciec Narodu

Wybranego sam nie był Hebrajczykiem, o czym już wspominałem w

rozdziale siódmym, nawią-

zując do pracy Zygmunta Freuda. Tę samą koncepcję, podbudowaną

niezwykle przekonującą

argumentacją, przedstawia wielu historyków: Józef Flawiusz, Yahuda, E.

Mayer, O. Rank, J.H.

Breasted i inni.

Echnaton - faraon monoteistyczny

Tajemnica bierze swój początek z Egiptu sprzed ponad trzech i pół tysiąca

lat, czyli końca

panowania osiemnastej dynastii, kiedy to faraon Amenofis IV wprowadził

reformę religijną,

ogłaszając, że jedyną oficjalną religią jest czczenie Atona, boga słońca. W

szóstym roku

panowania żarliwie oddany swemu nowemu bóstwu faraon zmienił imię

na Echnaton (“Światłość

Atona") i porzucił Teby na rzecz nowej stolicy, którą wybudował w

miejscu dzisiejszego Tell el-

Amarna.

Faraon był jednocześnie wysokim kapłanem. Celebrował nabożeństwa

przy obelisku oraz

komponował hymny, które jednoznacznie określały tożsamość Stwórcy:

“Jedyny Boże, poza

którym nie ma żadnych innych..."

Podobnie jak-w religii wyznawanej później przez Hebrajczyków, tu

również nie wolno było

rysować ani rzeźbić postaci boga Atona, którego można było przedstawiać

jako słoneczny krąg z

rozchodzącymi się promieniami.

Wiara w innych bogów została zakazana, ich figury zburzono,

zdewastowano płaskorzeźby, a

nawet wymazywano słowo “bóg", jeśli występowało ono w liczbie

mnogiej.

Nowa religia odrzuciła koncepcję piekła i zakazała uprawiania magii i

czarów. Jej podstawowe

przykazania znajdujemy w Biblii:

Nie będziesz miał żadnych innych bogów poza mną. Nie uczynisz sobie

rzeźby, żadnej

podobizny tego, co jest w górze w niebiosach, czy tego, co jest na dole na

ziemi, ani tego, co jest

w wodach i pod ziemią. (Księga Powtórzonego Prawa, 5:7-8) Nie

zostawisz przy życiu

czarowników. (Księga Wyjścia, 22:17)

Główne zaś przykazanie współbrzmi z przykazaniem Kościoła

katolickiego: “Czcij Boga

jedynego i miłuj Go bez reszty".

Należy koniecznie podkreślić te ścisłe związki między religią Atona a

późniejszą wiarą

Hebrajczyków.

Egipcjanie byli niezwykle silnie przywiązani do swoich tysiącletnich

wierzeń. Mimo że od czasu

do czasu powodowani chciwością łupili świątynie Amona, to kult boga

Atona uznali tylko pod

przymusem i gdy w 1358 r. przed Chrystusem Echnaton zmarł,

natychmiast powrócili do swych

dawnych bogów.

Nefretete i Mojżesz

Mojżesz przypuszczalnie mieszkał na dworze faraona (niewykluczone że

był członkiem rodziny

królewskiej) i został nawrócony na religię Atona.

Echnaton, poza tym jedynym bogiem, czcił również -w inny sposób - swą

piękną żonę

Nefretete, która podobno pochodziła z Syrii. Czyżby przyniosła ona z sobą

bakcyl religii

monoteistycznej? Pisarz i egiptolog Jean-Luis Bernard twierdzi, że tak

właśnie było, choć w swojej

książce l’Egypte et la Gense de Surhomme pisze o ojcu Echnatona,

faraonie Amenofisie III, że ten

wykazywał niejaką słabość do tego boga, ponieważ nazwę “Światłość

Atona" nadał spacerowemu

statkowi, którym obwoził po jeziorze swą żonę Tiy.

Nefretete była nie tylko promienna, ale i zniewalająca - pisze Bernard -

była wytworna,

inteligentna i pełna godności, ale też wyniosła i uparta. W jej kobiecości

było coś przesadnego,

jakaś nieugiętość i aberracja.

W kult Atona zaangażowane były więc trzy osoby: Nefretete jako czynnik

doradczy, Echnaton -

niefortunny władca i Mojżesz - człowiek czynu, który miał zostać

wyzwolicielem i prawodawcą

Hebrajczyków, niosąc im nową, gotową już religię.

Czy Mojżesz marzył o objęciu sukcesji po Echnatonie, czy też był jego

misjonarzem szerzącym

kult Boga Jedynego? Musiał sobie wkrótce uświadomić, że tego zadania

nie uda mu się wypełnić

wśród zamożnych Egipcjan i podobnie jak wszyscy reformatorzy - jako

przedmiot swego

nauczania wybrał sobie najuboższy, najnieszczęśliwszy i najbardziej

uciskany naród.

Hebrajczycy, niszczeni i pogardzani przez egipską arystokrację, stanowili

znakomity materiał do

obróbki i Mojżesz wykorzystał tę okazję. Oto błyskawicznie został ich

przywódcą i zabrał ich z

Egiptu - jak się wydaje, bez jakichkolwiek sprzeciwów - i zawiódł do

Ziemi gościnniejszej niż dolina

Nilu.

Egipska religia i egipski przywódca

Według Biblii, w ucieczkę Hebrajczyków z Egiptu zaangażowanych było

około miliona ludzi.

Liczba ta jednak jest zupełnie nie uzasadniona. Milion Hebrajczyków nie

byłoby w stanie przetrwać

na pustyni, ani też przejść między falami Morza Czerwonego. Nie

jesteśmy w stanie określić ich

liczby. Mogło ich być kilkuset, a co najwyżej kilka tysięcy.

Freud ocenia, że exodus odbył się w latach 1358 -1350 przed Chrystusem,

po śmierci

Echnatona i około sto lat przed datą podawaną przez Kościół katolicki.

Dopiero po przezwyciężeniu ogromnych trudności z tą barbarzyńską

hordą, udało się

Mojżeszowi zastąpić boga Adonaja bogiem Jahwe. Stało się to

prawdopodobnie w żyznej oazie

Meribat Quades, a nie na Górze Synaj.

W ten sposób Hebrajczycy otrzymali egipską religię z rąk egipskiego

misjonarza. Obrzezanie,

ów “znak porozumienia" między Izraelem i Bogiem, był obyczajem

egipskim. Istnieją egipskie

płaskorzeźby pokazujące ten obrzęd, a archeolodzy często ekshumują

mumie, które mają wyraźne

ślady po tej operacji, którą Egipcjanie ogromnie się szczycili.

Herodot opowiada o nich, że pierwsi zaczęli praktykować obrzezanie,

które przyjęli ze

względów higienicznych. Czuli również wstręt do świń, ponieważ Set,

przyjąwszy postać tego

zwierzęcia, zranił Horusa [...] Powodowani dumą uważali się za najwyżej

stojący, najczystszy i

najbliższy Boga naród.

Wszystko to w niczym nie umniejsza geniuszu Hebrajczyków, jest jednak

oczywiste, że

podstawy religii, a nawet swoje prawa zawdzięczają Egipcjanom, od

których zapożyczyli również

przesądy i zasady higieny.

Izrael stał się narodem w pełnym tego słowa znaczeniu z chwilą zlania się

plemienia, które

wyszło z Egiptu, z plemionami pustynnymi. Religia Mojżeszowa okrzepła

ostatecznie około 550 r.

przed Chrystusem, kiedy to rabini napisali Biblię. Ponieważ w chwili, gdy

były spisywane słowa i

czyny Mojżesza, on sam nie żył już od ośmiuset lat - zabity, jak twierdzą

niektórzy historycy, przez

Hebrajczyków - łatwo sobie wyobrazić stopień dokładności tych relacji!

Analiza ta sprawia, że czuję się nieswojo, jak świętokradca, ponieważ

moje dociekania

prowadzą do zniszczenia legendy, która w dzieciństwie była mi tak bliska i

do której dziś jeszcze

jestem szczerze przywiązany. Historia nie może się jednak składać z

powodowanych

sentymentem ustępstw, wobec czego muszę powiedzieć, jak według mnie

wygląda prawda.

Jest to wszakże prawda domniemana-mimo że niewątpliwie dotyka

niezbitych faktów, to jednak

również zawiera w sobie dużą dozę niepewności. Aby jednak prowadzić

dalej pościg za prawdą,

musiałem przypuścić atak na tę twierdzę, tak jak byłem zmuszony

niszczyć - dręczony o wiele

mniejszymi wyrzutami sumienia - poronione doktryny prehistorii.

Śmierć egipskich bogów

Egipt ze swymi wspaniałymi świątyniami, niezliczonymi bogami o

głowach krów, wilków lub

byków, z heretyckimi faraonami - porzucił pochodnię cywilizacji, którą

podjęli skromni hebrajscy

pasterze.

Bardzo duże niegdyś zaludnienie w regionie Morza Śródziemnego

wybitnie się zmniejszyło. Od

tysiąca lat pustynia stopniowo pochłaniała orne pola i starożytne miasta.

Abydos, Teby i Memfis

były już tylko własnymi cieniami z czasów wspaniałej przeszłości.

Niełatwo dziś odmalować obraz świata tamtych czasów, jeśli jednak

wierzyć świętym tekstom,

to skutki potopu były dla ludzkości katastrofalne. Pośród tego ogólnego

upadku, kiedy to

starożytne cywilizacje załamywały się wskutek jakiejś tajemniczej,

przewlekłej choroby - tylko

naród żydowski miał świadomość śmiertelnego zagrożenia.

Wielki misjonarz o imieniu Mojżesz położył nadzwyczajne zasługi,

wyprowadzając i ratując

Hebrajczyków, by ich następnie przysposobić do wypełnienia wzniosłych

celów. Biblia dokładnie

opisuje chwilę narodzenia się Narodu Wybranego.

Czy dokonało się to dlatego, aby narzucić światu tyranię

uprzywilejowanej rasy? Niektórzy tak

właśnie sądzili i ten tragiczny błąd zaciążył na historii, nie przysparzając

nikomu ani zaszczytu, ani

korzyści.

Misja Narodu Wybranego

Po zdziesiątkowaniu rodzaju ludzkiego przez potop, który

prawdopodobnie zniszczył również

możliwości reprodukcyjne ludzi, stało się konieczne powtórne zaludnienie

świata wybraną rasą

zrodzoną przez Hebrajczyków i istoty pozaziemskie. Ci ostatni już zdążyli

sobie zapewnić

potomków, najpierw w Armenii i na Kaukazie, jednak z ludźmi pustyni

chcieli prawdopodobnie

stworzyć rasę mutantów czy też istot wyżej rozwiniętych, zdolnych do

przekazywania ich wiedzy i

najbardziej skomplikowanych tajemnic, bez obawy o ich zniekształcenie.

Niestety Hebrajczycy wypaczyli te intencje albo niewłaściwie

wykorzystując swą

uprzywilejowaną sytuację, albo zatracając ezoteryczne znaczenie swych

przewag, mając o nich

niejasne tylko pojęcie.

Jak wskazuje Księga Ozeasza, misja ta zakończyła się w czasie

panowania Jeroboama, syna

Johoasza i króla Izraela w ósmym wieku przed Chrystusem. Mówi w niej

Bóg do Ozeasza:

Idź, pojmij za żonę nierządnicę i miej dzieci nierządu! Bo opuszczając

Jahwe, kraj oddaje się

nierządowi (1:2).

I dalej:

Wino i moszcz odbierają rozum. Lud mój pyta o radę swego drewna,

laska jego wróżbiarska

udziela mu odpowiedzi, bo duch niewierności go zaślepił; Boga swego

opuszczają, by się oddać

nierządowi. Na szczytach gór składają ofiary i palą kadzidło na

wzniesieniach, pod dębem, topolą i

terebintem, bo jest im miły ich cień. Przeto i córki ich oddają się

nierządowi, a ich synowie

dopuszczają się cudzołóstwa. Na córki ich nie ześlę kary za to, że

uprawiają nierząd, ani na ich

synowe za to, że cudzołożą, bo oni sami obcują z wszetecznymi, składają

ofiary z nierządnicami

świątyń (4:11-14).

Z takich oto powodów powstało pojęcie Narodu Wybranego, a także bez

wątpienia i

zadziwiająca zagadka Kabały, z której - już po nadejściu chrześcijaństwa -

niedostatecznie

wtajemniczeni Hebrajczycy czerpali wiedzę o swojej genealogii, doznając

przy tym uczucia

frustracji. Mogli bowiem sądzić, że są jedynie uszlachetnionymi nieco,

dzięki krzyżówkom,

morskimi świnkami, a nie czystą rasą - pragnąc więc za wszelką cenę

zyskać sobie prawo do

pierwszego wtajemniczenia, postanowili na swą przeszłość zarzucić

nieprzeniknioną zasłonę.

Kabalistyczne Maasseh Merkabad stało się zatem państwową tajemnicą,

przekazywaną tylko

ustnie i tylko w kręgu najwyżej wtajemniczonych rabinów. Plan kosmitów

poszedł w zapomnienie,

a Żydzi dążyli do usunięcia wszelkich jego śladów poprzez włączenie do

swojej rasy wszystkich

obcych mędrców i patriarchów żyjących w czasach opisywanych w

Księdze Rodzaju i Księdze

Wyjścia. Ten wielki kamuflaż sprowadził ciemności, które spowiły historię

ludzkiej rasy.

Spis treści

Robert Charroux i jego dzieło

Przedmowa

Część pierwsza - PRIMOHISTORIA

Zatopione miasta i zniszczone lądy

Świat za morzami. Buffon, Laplace, Arago i Humboldt są zgodni.

Podwodne i podziemne świątynie

i miasta. Schronienie dla wtajemniczonych. Pod Sfinksem. Piramidy.

Budowle pozaziemskie?

Miasta-azyle. Powierzchnia Księżyca. Fakt zapomniany: koniec ostatniego

świata. Potop: Świat

powstał w Armenii. Uratowane archiwa świata. Świadectwo kataklizmu na

Ziemi

Świat narodził się w USA

Wybrali pustynię. Pęknięcia. Zadecydował ktoś niewidzialny. Sprawdzenie

amerykańskiej hipotezy.

Światło jest na Zachodzie. Ziemia jest krzywa. Amerykańskie tabu.

Meksykanie żyli w USA. O

czym mówi Popol Vuh. Wenus i baśniowy Zachód. Wiele twarzy Lucyfera.

Bóg z Kosmosu.

Zatopione miasta prehistoryczne. Największa amerykańska tajemnica.

Dziesięć kwestii

domagających się wyjaśnienia

Zagadka pustyni Gobi

Mr Mołotow pielgrzymuje do Ułan Bator. Święte księgi i czarodziejski

pierścień. Biała Wyspa. Tajna

historia naszych czasów. Wybuch jądrowy w Mongolii. Jeśli już gdzieś

bomby wybuchły, wybuchną

tam ponownie

Epoka kamienna - wymysł prehistoryków

Ziemia krąży po uprzywilejowanej orbicie. Exodus z planety na planetę.

CTA-102. Cudowne

nieposłuszeństwo Ewy. Przeznaczenie człowieka. Sześć podstawowych

błędów. Żelazo i

galwanizacja przed trzydziestoma tysiącami lat. Noelit i paleolit

wymysłem prehistoryków

Kosmos i arka-rakieta

Punkt zerowy, czyli tam, gdzie wszystko istnieje w nicości. Kosmos:

plazma wypełniona pustką.

Niewidzialne Wszechświaty. Niezwykły Wszechświat Louisa Jacota.

Kraina Mu leży na Księżycu.

Kosmologia Teilharda de Chardina. Rozumność materii. Tajemniczy DNA.

Nerwy roślin. Sprytna

szczeć. Wszystko przychodzi z innych planet. Wersja ocenzurowana. Arka

o nazwie Wenus

Część druga - PROTOHISTORIA

Aniołowie i Księga Enocha

Siedem biblijnych wersów. Synowie Boga i córki człowiecze. Księga

Enocha. Bardzo ludzcy

aniołowie. Praojcowie Hiperborei

Odwieczna tajemnica i niebezpieczne słowo

Czy Noe był Hiperborejczykiem? Blady strach zazdrosnych mężów.

Mojżesz był Egipcjaninem.

Zagadkowy Melchizedek, Gospodarz Świata. Niebezpieczne słowo

Wenus - planeta naszych przodków

Co dziesięć tysięcy lat - koniec świata. Gdy biegun północny był na

południu? Wenus była

niewidoczna. Tablice z Tirvalour. Tablice babilońskie. Sumer i Biblia.

Wojna atomowa między

Atlantydą i Mu

Hiperborejscy astronauci

Wenusjanie lądują w Armenii. Ta sama krew, ta sama rasa? Kwatera

Główna w Hiperborei. Chaos

po potopie. Hebrajczycy przeciw Hiperborejczykom. “Operacja Noe"

Zazdrosny bóg narodu wybranego

Prapoczątki według “Księgi Enocha". Oannes, bóg-ryba. Fantastyczna

Bestia. Olbrzymi. Olbrzymi

z Hiperborei. Olbrzymi biblijni. Potwory przeciw ludziom. Zazdrosny Bóg

napomina. Tajemnica

Narodu Wybranego. Echnaton - faraon monoteistyczny. Nefretete i

Mojżesz. Egipska religia i

egipski przywódca. Śmierć egipskich bogów. Misja Narodu Wybranego

Wszystkie cytaty biblijne zaczerpnięto z Biblii, Wyd. św. Wojciecha,

Poznań 1973.

W drugim rozdziale książki 100 000 lat nieznanej historii człowieka

przedstawiłem pogląd, że nasi praprzodkowie

spowodowali ogólnoświatową katastrofę jądrową, taką jaką i my możemy

wywołać, oraz że tragicznie zdziesiątkowani

ludzie zmuszani byli ponownie wspinać się po drabinie ewolucji w celu

odbudowania swego gatunku.

Oznacza to właściwie ludzi stworzonych z drewna. Może to być symbol

podkreślenia przewagi ducha lub intelektu

nad ciałem, którego funkcja uważana była za znacznie bardziej bierną.

Opisane w Popol Vuh ery składają się na cykl

Pięciu Słońc: Słońca Tygrysa, Słońca Wielkiego Wiatru, Słońca Ognia z

Niebios, Słońca Potopu i Słońca dzisiejszego,

które będzie trwało aż do końca świata.

Tradycjonaliści reprezentują pogląd, że w tym czasie Jukatan był

połączony z Ameryką Północną lądem, który teraz

znajduje się pod Zatoką Meksykańską. Obszary, na których występowały

gwałtowne huragany, to zapewne

południowo-zachodnie tereny Stanów Zjednoczonych albo Floryda, gdzie

również dziś pojawiają się bardzo często.

Jeśli mamy wierzyć specjalistom badającym UFO, z okręgiem Sinciang

łączy się jakaś tajemnica. W każdym razie jest

to częściowo zamknięta strefa wojskowa i być może znajduje się tam baza

zaopatrzeniowa “Czarnego Księcia ,

zagadkowego satelity rosyjskiego wystrzelonego w 1957 r.

Na temat Wielkiej Piramidy wypowiedziano już chyba wszystkie możliwe

niedorzeczności. Mówi się, że jej wymiary

dają liczbę Pi, obwód kuli ziemskiej, odległość od Ziemi do Słońca itd. itp.

Jeśli jednak wymiary Wielkiej Piramidy

sumują się nam dziś w odległość od Ziemi do Słońca, to mamy tu już błąd

w założeniu, ponieważ zgodnie z prawem

powszechnej ekspansji Ziemia nieustannie oddala się od środka naszego

układu, tak że obecnie znajduje się ona dalej

od Słońca, niż było to w czasach starożytnego Egiptu. A zatem liczba ta

albo była błędna wówczas, albo jest błędna

teraz [przyp. autora].

Powyższa krytyka tzw. piramidologii jest nader słaba (pomijając już

słabości samej piramidołogii), ponieważ nawet

gdyby planety Układu Słonecznego zamieniały się miejscami - co jest

twierdzeniem nie do przyjęcia - to okres kilku

tysięcy lat, jaki minąłby od czasu wybudowania piramid, a nawet kilkuset

tysięcy lat, byłby zbyt krótki, by nastąpiło

znaczące odsunięcie się orbity Ziemi od Słońca. Ponadto: nie jest znana

dokładna wysokość Wielkiej Piramidy,

odległość zaś od Słońca Ziemi poruszającej się wszak po orbicie

eliptycznej, a nie kołowej jest zmienna (średnia

arytmetyczna tej odległości wynosi ok. 150 min km]. Mówienie więc, że

wysokość Piramidy Cheopsa stanowi

odwzorowanie odległości Ziemi od Słońca jest niejednoznaczne i mało

sensowne [przyp. red. poi.].

R. Charroux opiera się tutaj na nader egzotycznej teorii nie uznawanej

przez naukę. Toteż jego wnioski formułowane

w następnym podrozdziale należy traktować jako bezpodstawne, inaczej

fałszywe [przyp. red. poi.].

Nie ujrzymy - przynajmniej przybyłych z rejonu tej gwiazdy. Doniesienia,

o których pisze tu autor okazały się być

odkryciami nowego typu superszybko wirujących gwiazd neutronowych,

nazywanych pulsarami [przyp. red. poi.].

Człowiek z Piltdown - słynna mistyfikacja antropologiczna. We wsi

Piltdown znaleziono w 1912 r. szczątki czaszki

ludzkiej o niezwykłej grubości oraz szczęki ssaków: polioceńskiego

słonia, mastodonta i hipopotama, co mogło

świadczyć, że właścicielem czaszki był człowiek żyjący od 200 tys. do

miliarda lat temu. Odkrycie to poruszyło świat

naukowy i spowodowało dyskusję trwającą 50 lat. Dokładne badania (w

1950 r.) wykazały, że naukowcy padli ofiara

oszustwa: czaszka pochodziła ze starego globu, żuchwa od samicy

orangutana a szczęki ssaków sprowadzono z

wykopalisk tunezyjskich [przyp. red. poi.].

Spośród przytoczonych tu sześciu twierdzeń, pierwsze jest nieprawdziwe,

gdyż powiedzenie, że człowiek pochodzi

od małpy jest swego rodzaju skrótem myślowym, W istocie ewolucjonizm

głosi powstanie człowieka i małp od

wspólnego im przodka. Gorzej już gdy autor robi zamach na podstawy

teorii ewolucji - gorzej oczywiście dla niego,

gdyż podstawy tej teorii są nader przekonujące. A co z pozostałymi? No

cóż, są szokujące. przyp. red. poi.]

Sprawa eteru, substancji mającej rzekomo wypełniać przestrzeń

kosmiczną była popularna w XIX w. Obecnie od

wielu lat jest już zarzucona [przyp. red. poi.].

Istnieje kilka teorii pochodzenia Księżyca, jednakże koncepcja, iż Księżyc

jest oderwaną od Ziemi bryłą materii ma

najmniej zwolenników w nauce [przyp. red. poi.].

Według najnowszych badań wiek Ziemi wynosi około 4,5 miliarda lat

[przyp. red. pol.J

Z podobną teorią (ale tylko pod pewnym względem!) wystąpił przed kilku

laty biolog James Lovelock twierdząc, że

można rozpatrywać Ziemię jako coś żywego [przyp. red. poi.].

Spotyka się też wersję: Samjase [przyp. red. poi.].

Palimpsest - stary rękopis na pergaminie, z którego usunięto dawne pismo

i użyto ponownie jako materiału

piśmiennego. Słownik wyrazów obcych, PWN 1962 [przyp. red. poi.].

Velikovsky podaje następujące daty: pierwszy kataklizm miał miejsce

między 1500 r. a 1700 r. przed Chrystusem,

drugi pięćdziesiąt dwa lata później (podczas ucieczki Żydów z Egiptu.

Twierdzi również, że Mars zderzył się z Ziemią

w ósmym wieku przed Chrystusem, powodując odchylenie ziemskiej osi.

Zgadzam się z tym, lecz nie bezkrytycznie.

Nie było to bowiem zderzenie bezpośrednie (w przeciwnym bowiem

wypadku Ziemia rozpadłaby się na kawałki!), lecz

tylko lekkie muśnięcie. Globalny kataklizm zaś musiał nastąpić znacznie

dawniej. W każdym razie ani Egipcjanie, ani

Hebrajczycy nie byliby w stanie odrodzić się i odbudować swych

cywilizacji w ciągu pięćdziesięciu dwóch lat.

Pogląd jakoby atom był odpowiednikiem Układu Słonecznego, jest

przestarzały i odrzucony przez współczesną

naukę [przyp. red. poi.].

Oficjalna archeologia stoi na stanowisku, że cywilizacje egipska i

sumeryjska powstały mniej więcej w tym samym

czasie [przyp. red. poi.].

W jaki sposób mamy ustalać dokładne dat}', jeśli czas jest elementem

elastycznym jak guma, która się rozciąga i

kurczy? Rok w trzeciorzędzie może sie równać naszemu stuleciu. Norma

czasowa jest funkcją ziemskiej rotacji, a ta

zmienia się nieustannie.

Oto porywająca myśl: Piramidy są być może znakami rozpoznawczymi,

nieomal wiecznymi, gdyż piasek nie jest ich

w stanie zasypać , wskazującymi przyszłym pokoleniom, że właśnie w tym

miejscu pogrzebane są tajemnice “początku,

środka i końca wszystkiego". Jeśli ludzie zechcą zbudować pomnik nauki

dwudziestowiecznej, będą musieli wskazać to

miejsce za pomocą znaku, który przetrwa tysiąclecia. Czy ponownie

posłużą sie piramidami'? Czy też może jakimś

pojemnikiem z materiałem radioaktywnym, którego promieniowanie

będzie rozpoznawalne przez tysiące lat?