Robert Charroux

KSIĘGA ZDRADZONYCH TAJEMNIC

Przekład

Lech Niedzielski

SPIS TREŚCI:

OD WYDAWCY: Robert Charroux i jego dzieło

PRZEDMOWA

Część pierwsza: PRIMOHISTORIA

ROZDZIAŁ PIERWSZY: Zatopione miasta i zniszczone lądy

Świat za morzami – Buffon, Laplace, Arago i Humboldt są zgodni – Podwodne i podziemne
świątynie i miasta – Schronienie dla wtajemniczonych – Pod Sfinksem – Piramidy – Budowle
pozaziemskie? – Miasta-azyle – Powierzchnia Księżyca – Fakt zapomniany: koniec ostatniego
świata – Potop: Świat powstał w Armenii – Uratowane archiwa świata – Świadectwo kataklizmu na
Ziemi

ROZDZIAŁ DRUGI: Świat narodził się w USA

Wybrali pustynię – Pęknięcia – Zadecydował ktoś niewidzialny – Sprawdzenie amerykańskiej
hipotezy – Światło jest na Zachodzie – Ziemia jest krzywa – Amerykańskie tabu – Meksykanie żyli
w USA – O czym mówi Popol Vuh – Z tekstów: Ramajana i Drona Parva – Wenus i baśniowy
Zachód – Wiele twarzy Lucyfera – Bóg z Kosmosu – Stopione miasta prehistoryczne – Największa
amerykańska tajemnica – Dziesięć kwestii domagających się wyjaśnienia

ROZDZIAŁ TRZECI: Zagadka pustyni Gobi

Mr Mołotow pielgrzymuje do Ułan Bator – Święte księgi i czarodziejski pierścień – Biała Wyspa –
Tajna historia naszych czasów – Wybuch jądrowy w Mongolii – Jeśli już gdzieś bomby wybuchły,
wybuchną tam ponownie

ROZDZIAŁ CZWARTY: Epoka kamienna wymysł prehistoryków

Ziemia krąży po uprzywilejowanej orbicie – Exodus z planety na planetę – CTA-102 – Cudowne
nieposłuszeństwo Ewy – Przeznaczenie człowieka – Sześć podstawowych błędów – Żelazo i
galwanizacja przed trzydziestoma tysiącami lat – Neolit i paleolit wymysłem prehistoryków

ROZDZIAŁ PIĄTY: Kosmos i arka-rakieta

Punkt zerowy, czyli tam, gdzie wszystko istnieje w nicości – Tajemnice, wieczne tajemnice... –
Kosmos: plazma wypełniona pustką – Niewidzialne Wszechświaty – Niezwykły Wszechświat
Louisa Jacota – Kraina Mu leży na Księżycu – Kosmologia Teilharda de Chardina – Rozumność
materii – Tajemniczy DNA – Nerwy roślin – Sprytna szczeć – Wszystko przychodzi z innych planet
– Wersja ocenzurowana

Część druga: PROTOHISTORIA

ARKA O NAZWIE WENUS

ROZDZIAŁ SZÓSTY: Aniołowie i Księga Enocha

Siedem biblijnych wersów – Synowie Boga i córki człowiecze – Księga Enocha – Bardzo ludzcy
aniołowie – Praojcowie Hiperborei

ROZDZIAŁ SIÓDMY: Odwieczna tajemnica i niebezpieczne słowo

Czy Noe był Hiperborejczykiem? – Blady strach zazdrosnych mężów – Mojżesz był Egipcjaninem
– Zagadkowy Melchizedek, Gospodarz Świata – Niebezpieczne słowo

ROZDZIAŁ ÓSMY: Wenus – planeta naszych przodków

Co dziesięć tysięcy lat – koniec świata – Gdy biegun północny był na południu – Wenus była
niewidoczna – Tablice z Tirvalour – Tablice babilońskie – Sumer i Biblia – Wojna atomowa między
Atlantydą i Mu

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY: Hiperborejscy astronauci

Wenusjanie lądują w Armenii – Ta sama krew, ta sama rasa? – Kwatera Główna w Hiperborei –
Chaos po potopie – Hebrajczycy przeciw Hiperborejczykom – „Operacja Noe”

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY: Zazdrosny Bóg narodu wybranego

Prapoczątki według Księgi Enocha – Oannes, bóg-ryba – Fantastyczna Bestia – Olbrzymi –
Olbrzymi z Hiperborei – Olbrzymi biblijni – Potwory przeciw ludziom – Zazdrosny Bóg napomina
– Tajemnica Narodu Wybranego? – Echnaton – faraon monoteistyczny – Nefretete i Mojżesz –
Egipska religia i egipski przywódca – Śmierć egipskich bogów – Misja Narodu Wybranego

PRZYPISY

Od wydawcy

Robert Charroux i jego dzieło

Zwolenników książek Ericha von Dänikena, czy mówiąc szerzej, interesujących się problema-

tyką starożytnych astronautów, czeka nie lada uczta. Oto będą mogli zapoznać się z książkami
słynnego francuskiego badacza tajemnic przeszłości, największego, choć właściwie nieznanego w
Polsce, rywala Ericha von Dänikena – Roberta Charroux (wymawiaj: Szaru, z akcentem na ostatnią
zgłoskę). Zanim Däniken wydał swoją pierwszą książkę „Wspomnienia z przyszłości” (1968),
Francuz miał już za sobą „100.000 lat nieznanej historii człowieka” (1963), w której wyraźnie
sformułował dwa twierdzenia:

1. Przed tysiącami lat istniała na Ziemi wysoko rozwinięta cywilizacja oraz
2. W historii ludzkości maczali palce przybysze z kosmosu.

Oczywiście można się spierać, czy Robert Charroux był pierwszym, który postawił na porządku

dziennym którąś, lub obie, z powyższych tez. On sam niekiedy powołuje się na badaczy radzieckich,
którzy dawali wyraz swoim podejrzeniom, że występujące w Biblii postacie mogą być istotami z
kosmosu (Jahwe, Jezus itp.) i że jest coś nie w porządku z naszą historią (M. Agrest, W. Awiński, W.
Zajcew i I. Lisiewicz), ale Rosjanie nie przedstawili właściwie usystematyzowanej, zamkniętej
koncepcji, jak zrobili to Charroux czy Däniken.

Być może palma pierwszeństwa należy się Anglikowi Brinsleyowi Poer Trenchowi (za tym

pseudonimem ukrywa się lord Clancarty z Brytyjskiego Parlamentu), który w wydanej w 1960 roku
książce „Niebiańscy ludzie” (The Sky People) wiąże z naszą prehistorią rozumny czynnik kosmicz-
ny. A może należy ją przyznać Louisowi Pauwelsowi i Jacquesowi Bergier z ich ekscentrycznym
bestsellerem „Poranek magów” (Le matin des magiciens, 1960), chociaż tak naprawdę pogląd o
istnieniu w zamierzchłych czasach wysoko rozwiniętej cywilizacji, która uległa zagładzie atomo-
wej, wyartykułowali oni w sposób jawny raczej dopiero w „Wiecznym człowieku” (Eternal Man)
wydanym w 1972 r.

A przecież nieco wcześniej, bo w 1969 r., Włoch Peter Kolosimo napisał klasyczną niemal pracę

astroarcheologiczną – „Nie z tego świata” (Not of this World), zaś rok później (1970) wyszła książka
„Ludzie i cywilizacje fantastyczne” (Hommes et civilisations fantastiques) rodaka Charroux –
Serge'a Hutin.

Na oddzielny akapit, w tym krótkim omówieniu historii myśli astroarcheologicznej, zasługuje w

ogóle w Polsce nieznany i dotychczas nie wydany Raymond Drake. W 1968 r., a więc jednocześnie
z ukazaniem się „Wspomnień z przyszłości” Dänikena, napisał on swoją nadzwyczaj przyzwoicie
udokumentowaną i trzeźwą książkę „Bogowie i kosmonauci na starożytnym Wschodzie” (Gods and
Spacemen in the Ancient East) – później poszukiwał przybyszów z kosmosu w dawnej przeszłości
(Gods and Spacemen in the Ancient Past) oraz w dawnych czasach Nowego Świata (Gods and
Spacemen in the Ancient West).

Żaden z nich nie był jednak tak wytrwały w tropieniu pozaziemskich śladów na naszej planecie

jak Charroux i Däniken i tylko ci dwaj pozostali na placu boju.

Robert Charroux urodził się w 1909 r. Początkowo pracował jako urzędnik w Ministerstwie

Poczty i Telegrafu. Od 1943 r. przez dwa lata był ministrem kultury w rządzie francuskim. Od 1945
r. pracował jako dziennikarz, zaś od roku 1960 zdobył uznanie jako pisarz zajmujący się zagadkami
naszej przeszłości. Przez wiele lat przemierzał wszystkie kraje świata w poszukiwaniu śladów
mogących potwierdzić teorie, którym, dosłownie poświęcił swoje życie, gdyż zmarł w trakcie jednej
ze swoich wypraw. Napisał osiem książek dotyczących spraw, które później zaczęto określać nazwą
paleoastronautyki lub astroarchoeologii i kilka z nich stało się światowymi bestsellerami. Już po

śmierci (w 1978 r.) związane z nim paryskie wydawnictwo Laffonta wydało syntezę wszystkich prac
Roberta Charroux – biblię jego astroarcheologii, zatytułowaną „Księga jego ksiąg”. Ta ostatnia,
ukaże się nakładem naszego wydawnictwa jako „Tajemniczy świat Roberta Charroux”, którą to
nazwę nadaliśmy zresztą całemu cyklowi jego książek.

Na koniec słowo od wydawcy do sceptyków i krytyków.
Zdajemy sobie sprawę z licznych słabości występujących w książkach Roberta Charroux, który

niekiedy wykazuje marne pojęcie w sprawach naukowych bądź też opiera się na teoriach, będących
dziełem być może szalonych jednostek, z rozpędu, a może z naiwności lub ignorancji, fałszywie
umieszczanych przezeń na piedestale nauki.

Jednakże nie widzimy nic złego w podejrzeniu, że na Ziemię zawitały kiedyś rozumne istoty z

kosmosu. Nie widzimy również nic złego w twierdzeniu, że ich obecność mogła znaleźć odbicie w
wielu legendach lub świętych księgach z Biblią na czele. Mało tego – takie poglądy, będące przecież
zrębami myśli astroarcheologicznej, uważamy za zdrowe i wielce prawdopodobne – i to z
naukowego punktu widzenia.

Kosmos jest wielki. Istnieją w nim tryliony planet. Muszą istnieć miliony lub miliardy planet

zamieszkałych przez istoty rozumne, z których część lata sobie swobodnie po kosmosie. Niektóre z
nich musiały kiedyś nas odwiedzić. A co mogło z tego wyniknąć?

Po odpowiedź zwróćcie się do Ericha von Dänikena i Roberta Charroux.

Łódź, kwiecień l994 rok

Przedmowa

Człowiekowi zagraża realne niebezpieczeństwo, że prędzej zniknie jako gatunek, niż pozna

prawdę o swoim pochodzeniu i nieznanych siłach, które kierowały jego losem. Człowiek nie ma
pojęcia o swych nieznanych praprzodkach, którzy w zamierzchłych czasach tworzyli wspaniałe
cywilizacje i jak my dziś – próbowali podbijać Kosmos.

Nieprawdopodobne i jednocześnie deprymująco odporne na ludzkie dociekania, tajemnice te

wciąż stanowią wyzwanie dla naszej ciekawości: cudowny rozkwit architektury Egiptu,
tajemniczość greckiej mitologii, Hiperborea, budowa piramid, „wieże latających ludzi” z Zimbabwe
i Peru, lewitowanie, Kabała, Graal i wciąż niepoznane społeczeństwa starożytne. Przeczuwając, że
mogą być świadkami końca ery, zbuntowani ludzie prawdopodobnie chcą teraz zrzucić łuski z oczu
i zwątpić we wszystko, w co dotąd zmuszeni byli wierzyć.

Chciałbym zatem zaproponować nowe spojrzenie na znaną i nieznaną historię, w postaci zbioru

hipotez z pogranicza historii oficjalnej, a dzięki introspektywnym dociekaniom – sięgających tego,
co znane jest jako równoległe kosmosy. Nie będę przybierał aroganckiego tonu mędrca przeświad-
czonego o swej wiedzy, lecz przyjmę raczej postawę pełnego pokory poszukiwacza, który pewien
jest tylko tego, że postąpił do przodu zaledwie o kilka kroków.

Nasze pojmowanie własnego pochodzenia jest obarczone wielkim błędem, historia i prehistoria

zaś to jeden fałsz. Wyobraźmy sobie kropkę zaznaczoną ołówkiem na linii o długości trzystu
milionów kilometrów albo ziarnko piasku na Saharze. Tak wygląda przełożona na język konkretów
nasza historia i prehistoria w kontekście pojęć czasu i przestrzeni. Czy to jednak rozsądne sprowa-
dzać naszą cywilizację do nikłej kropki, znaczącej niewiele więcej niż ziarnko piasku? Nasza
tradycja odziedziczona po przodkach i podświadoma, choć uparta intuicja każą nam przypuszczać,
że swoje wielkie przeznaczenie człowiek ma spełnić poprzez cykl znikających cywilizacji. W
odpowiedzi na to, co zdaje się wyłaniać z otchłani przeszłości, oficjalna nauka mówi „Nie!”. Można
sądzić, że przetrwała tylko jedna prawda – prawda o istnieniu tajemnicy. Musimy ją uważać za
jedyną przekonującą i niezniszczalną rzeczywistość.

Albert Einstein, jeden z największych geniuszy w dziejach ludzkości, człowiek najbardziej chyba

predestynowany do ogarniania swym umysłem wszystkich problemów, obdarował nas złotym
kluczem do wiedzy:

„Najcudowniejszym doznaniem, które może się stać udziałem człowieka, jest poczucie tajemnicy.

Stanowi ona źródło prawdziwej sztuki i autentycznej nauki. Jeśli ktoś nigdy tego nie doświadczył, jeśli
pozbawiony jest daru dziwienia się i zachwycania, równie dobrze mógłby być martwy – jego oczy nie
widzą”.

W tym samym duchu wielki poeta Jean Cocteau zaryzykował wyrażenie pochwały mojej książki

„100.000 lat nieznanej historii człowieka” (Pandora Books, 1994 – przyp. red. pol.), mimo że
przedstawiłem w niej pewne niezwykle ryzykowne hipotezy. Myśląc podobnie jak Einstein, poeta
zaszczycił mnie długim listem, którego zakończenie brzmi następująco:

„Pańską książkę [...] powinno się chronić i uczynić przedmiotem rozważań. Należałoby pomedytować

nad bezsilnością – z jaką przed obliczem niezmierzonej, przerażającej ludzkiej głupoty sunie procesja
dowodów – oraz nad wyboistymi drogami, którymi idą odkrycia i wynalazki.

Wyjaśnił mi Pan kilka wersów Requiem, które dotychczas błędnie pojmowałem, pańskie teksty

wykraczają bowiem poza oficjalną egzegezę, czyniąc prostym to, co wydaje się skomplikowane”.

Czuję się zmuszony prosić Jeana Cocteau o wybaczenie, ale ta książka jest – jak to obecnie

widzę – jedynie niewprawną, kulawą próbą, niegodną jego uwagi. Po przestudiowaniu bowiem

apokryfów i starożytnych tekstów pozostawionych przez wielkie cywilizacje jawi się teraz przede
mną głębsza prawda: Prawda o Zachodzie. Świat zrodził się na Zachodzie, światło przyszło z
Zachodu. Tu leży czarodziejski klucz, który – jak głęboko wierzę – rzeczywiście otworzy lub
przynajmniej uchyli wrota Nieznanego.

Część pierwsza

PRIMOHISTORIA

Primohistoria to okres w dziejach rodzaju ludzkiego poprzedzający protohistorię i

równoległy do prehistorii, jednak różniący się od niej tym, że zakłada istnienie rozwinię-
tych cywilizacji.

Rozdział pierwszy

Zatopione miasta i zniszczone lądy

O potopie mówi tekst Biblii, a gliniane tabliczki babilońskie podają wersję identyczną choć

wcześniejszą. Jest to pisemny przekaz historii w dosłownym rozumieniu, powszechnie uznany za
pierwszy zapis w naszej cywilizacji.

Moim zdaniem pogląd ten opiera się na zadawnionym błędzie, popełnianym przez Hebrajczy-

ków i chrześcijan, dla których Stary Testament pozostaje niewzruszonym kanonem prawdy. Jak
powiadają hebrajskie teksty, nie można tam zmienić ani jednego słowa, ani jednej litery.

To prawda, że świat zawdzięcza ogromnie dużo Hebrajczykom, podobnie jak Hidnusom,

Egipcjanom i Grekom oraz że nikt nie wątpi w wielką wartość Biblii jako dokumentu, jednakże
Adam i Ewa nie byli Semitami, Hindusami, Egipcjanami czy Grekami. Taka koncepcja nie
wytrzymuje konfrontacji z odkryciami poczynionymi w ciągu ostatnich stu lat, mówiącymi o
istnieniu wysoce rozwiniętych prehistorycznych cywilizacji, nie znanych, niestety, autorom Księgi
Rodzaju.

Jeśli odrzucimy pseudohominidy, takie jak australopitek, sinantrop, pitekantrop, człowiek z

Fontechevade czy człowiek z Piltdown, które są albo zwykłym szalbierstwem albo nonsensem, to
pierwszą, jak się zdaje, znaną ludzką istotą pozostanie człowiek z Cro-Magnon, który czterdzieści
tysięcy lat temu mieszkał w dzisiejszym okręgu Perigord we Francji.

Pozostając w granicach wyznaczonych przez prehistorię, musimy przyznać, że cywilizacja

przyszła ze środkowozachodniej i południowo-zachodniej Francji, trudno jest bowiem nie uznać za
cywilizowanych ludzi, którzy wyrzeźbili kamienne księgi prehistorycznej biblioteki w Lussac-les-
Chateaux, lub malujących na ścianach jaskiń w Montignac-Lascaux.

Archeolodzy jednak, z powodu religijnego sekciarstwa, czy też z powodu braku wyobraźni i

odwagi, nie wierzą w istnienie cywilizacji neandertalskiej ani też stworzonej przez ludzi z Cro-
Magnon z ich miastami, handlem, przemysłem, sztuką itd.

Jeśli przez „cywilizację” rozumiemy obraz społeczeństwa zbliżony do naszego, to Cromagnoń-

czyków musimy zredukować do wymiaru prymitywnej przeciętności. Czy jednak istnieje jakiś
istotny powód, by wierzyć, że pierwsza ludzka cywilizacja to cywilizacja śródziemnomorska lub
orientalna?

Nasza historia sięga w przeszłość o wiele dalej niż sumeryjskie gliniane tabliczki, ponieważ w

geologii oraz w ustnych przekazach brzmią odległe echa zdarzeń spoza świata starożytności.
Niełatwo jest je umiejscowić w czasie, jednak ich autentyzm nie budzi wątpliwości.

Świat za morzami

Przekazy celtyckie mówią o innym, leżącym na zachodzie „świecie za morzami”, podczas gdy

Biblia, zamknięta w swym niemodnym już nieco egocentryzmie, umiejscawia kolebkę ludzkości na
Bliskim Wschodzie, w dorzeczu Tygrysu i Eufratu, nie wykluczając wszakże możliwości przedłuże-
nia ziemskiej egzystencji w kierunku boskich niebios, które mogą oznaczać inne planety i gwiazdy.

Teolodzy i historycy w spokoju ducha przyjmują biblijna propozycję, opatrując ją pieczęcią swej

oficjalnej aprobaty. Co jednak począć z przekazami rodem z Irlandii, Walii, Francji, Hiszpanii i
Meksyku, z mitologiami pochodzącymi z całego świata, z których każda reprezentuje swą własną
wersję genesis.

Uczciwość wymaga, aby badając hipotetyczne cywilizacje, brać pod uwagę każdy przekaz, a tro-

pów poszukiwać w zbudowanym na zasadach logiki świecie, do którego prowadzi nas nasza wiedza.

Takie spojrzenie pozwala sądzić, że geometryczny środek ludzkości nie znajduje się na obsza-

rach Orientu, historia zaś nie bierze swego początku od Sumerów i potopu, który dla ortodoksyj-
nych archeologów stanowi punkt przecięcia naukowej pewności z niesionym przez tradycję
domniemaniem.

Nie ma najmniejszej wątpliwości, że opisany w Księdze Rodzaju globalny potop wygląda na o

wiele bardziej destrukcyjną siłę, niż to można stwierdzić w dorzeczu Tygrysu i Eufratu. Bretońskie
miasto Is zostało zalane podobnie jak ląd łączący Francję z Anglią i wydarzenie to, jako historycz-
nie niewątpliwe, sięga w przeszłość dalszą niż epoka sumeryjska.

Prehistoryczne pisemne przekazy z Glozel we Francji, Newton w Szkocji, Alvao w Portugalii, z

Bautzen w Niemczech czy z rumuńskiego Costi są o tysiące lat starsze od tabliczek babilońskich i
mówią o istnieniu wykształconych ludzi, którzy byli spadkobiercami niezwykle starych, zaginio-
nych cywilizacji.

Archeolodzy uparcie zamykają się w granicach kurczowego racjonalizmu: Oto wytapianie żelaza

rozpoczęło się nie wcześniej niż przed trzema i pół tysiącem lat, a zatem epoka brązu wyprzedziła
żelazo (jest to pogląd niemądry, gdyż opiera się wyłącznie na fakcie, że brąz jest metalem trwalszym
od żelaza); najstarszymi ruinami są babilońskie zikkuraty (świątynne wieże tarasowe), a więc
cywilizowany świat narodził się w Sumerze. Wszystko to jest fałszem.

Buffon, Laplace, Arago i Humboldt są zgodni

Chińskie przekazy utrzymują, że ziemska cywilizacja liczy sobie kilkaset tysięcy lat.
Przyrodoznawca Buffon ogłosił, że w niektórych rejonach kuli ziemskiej „spadały szeregami

odłamki granitu, porfiru, jaspisu i kwarcu, zmieszane ze skamielinami nieznanymi na ziemi”.

Słynny matematyk Laplace pisał:

„Z krain, które zamieszkiwali, zniknęli wspaniali ludzie o imionach prawie nieznanych historii. Języki,

którymi się porozumiewali, a nawet ich miasta przestały już istnieć; z osiągnięć ich wiedzy i przemysłu
nie pozostało nic poza niejasną tradycją i kilkoma przekazami pisemnymi o niepewnym pochodzeniu”.

Aleksander Humboldt, twórca geografii botanicznej, utrzymywał, że w zamierzchłych czasach

potężny kataklizm zatopił większą część zamieszkałego przez ludzi świata.

„Nie ma wątpliwości” – powiedział wielki fizyk Arago, „że powodzie nie są wyjaśnieniem

skutków, które stwierdzają geolodzy”. Był on przekonany, że nastąpiło głębokie obsunięcie
powierzchni ziemi spowodowane kosmiczną katastrofą.

Królewski astronom i członek Akademii Nauk, Jean Syhrian Bailly, tak pisał w 1785 r.:

„Tradycje i pomniki dają obfite świadectwo tego, że przed całopalną pożogą na ziemi istniała

światowa cywilizacja, z której pozostały jedynie szczątki”.

Biorąc pod uwagę te wypowiedzi sławnych ludzi, pisarz A. d'Espiard de Cologne pokusił się o

takie podsumowanie:

„Wygląda to tak, jakby na powierzchni kuli ziemskiej wszystko się bezładnie piętrzyło; jak gdyby na

ziemię spadł jakiś inny świat, lub przynajmniej jego odpryski.

Dziś geolodzy, etnolodzy, archeolodzy i naukowcy wszystkich innych dyscyplin zgodni są co do tego,

że potężne trzęsienia ziemi i powodzie spustoszyły ją i zdziesiątkowały jej mieszkańców w czasach, które
można w przybliżeniu określić na lata: 4000, 10.000, 16.000 przed Chrystusem [...] i tak dalej. Wszyscy
uznaliby możliwość istnienia zaginionych cywilizacji gdyby nie zasiane przez prehistoryków wątpliwości
w postaci wymyślonych przez nich er w rodzaju paleolitu czy neolitu albo też idei pochodzenia człowieka

od małpy. Jeśli nasi przodkowie byli małpami, to z pewnością nie mogli zajmować się fizyką atomową,
telewizją czy kosmicznymi podróżami! Jednak w ciągu ostatnich kilku lat dwa odkrycia podważyły teorie
historyków starej szkoły, sprawiając że problem jest znów aktualny. Nowe konstatacje brzmią:

1. Jest rzeczą nieprawdopodobną, by człowiek pochodził od małpy.
2. Paleolit i neolit to wymysły, monstrualne błędy, oparte wyłącznie na fałszywych interpretacjach”.

W następnych rozdziałach omówię to bardziej szczegółowo, teraz zaś zwracam tylko uwagę, że

nasi przodkowie, z wyjątkiem nielicznych, żyjących na marginesie prymitywnych osobników, nigdy
nie używali kamiennych noży, toporów czy innych narzędzi. Gdyby bowiem stosowanie tych
kamiennych przedmiotów było powszechne, to takie znaleziska powinny iść w miliardy. W
porównaniu z tym nie znaleziono właściwie nic, poza kilkuset tysiącami kamiennych toporów
(główne narzędzie), nie wystarczających, by przyjąć, że jedno ziemskie pokolenie liczyło więcej niż
dwadzieścia osób.

Wciąż istnieją dowody świadczące o tym, że pogrzebane zostały miasta, a całe kontynenty

unicestwione przez powodzie i kosmiczne kataklizmy – że przed nami istniały nieznane cywiliza-
cje.

Wierzyli w to: Buffon, Laplace, Arago i dziesiątki innych uczonych. Czemu więc nie mielibyś-

my wierzyć i my?

Podwodne i podziemne świątynie i miasta

W różnych miejscach pustyni Gobi rosyjscy archeolodzy odkryli rozlegle, wychylające się z

piasku fundamenty. Na pustym jemeńskiej, w pobliżu Maribu, znajdują się ruiny starożytnej stolicy
królowej Saby, pod nimi jednak są fundamenty znacznie starszego miasta z czasów, kiedy Arabia
była urodzajną, dobrze nawodnioną krainą.

Idąc dalej na północ, ponad sto kilometrów na zachód od Homs w Syrii, napotykamy ruiny

Palmiry. Czemuż to wielkie starożytne miasto wybudowano na pustyni? Historycy nie potrafią
odpowiedzieć na to w sposób przekonywający, a dodatkowo deprymuje ich świadomość, że w
stolicy królowej Zenobii żyło, zaspokajało głód i pragnienie setki tysięcy mieszkańców. Wszystko
jednak stanie się zrozumiałe z chwilą, gdy przyjmiemy, że w owym czasie ta pustynia była terenem
uprawnym. Według żydowskich przekazów, Palmirę wybudował król Salomon, jednak już wcześ-
niej na miejscu tym znajdowały się ruiny. Niektórzy kronikarze zgadzają się z baronem d'Espiardem
de Cologne co do tego, że „wielce czcigodny król [Salomon] znalazł zakopany w mieście wielki
skarb; w mieście, które zostało zniszczone przez straszliwy kataklizm. To właśnie było źródłem jego
słynnych bogactw”.

Król Salomon wysyłał ekspedycje do Ofiru, usytuowanego podobno na terenach dzisiejszej

południowej Rodezji, by zdobyły złoto na budowę świątyni. Spotkało go jednak spore rozczaro-
wanie. W rzeczywistości Salomon był pierwotnie ubogim królem, który z konieczności przyjął od
Hirama pomoc przy wznoszeniu świątyni. Twierdzenie d'Espiarda de Cologne nie było więc
zupełnie pozbawione podstaw. Według legendy, starożytne greckie miasto Copae zostało zniszczone
przez Herkulesa. W historii tej kryje się oczywiście bardziej racjonalna prawda.

Jeszcze w dziewiętnastym wieku pozostałości miasta widoczne były na dnie jeziora Copais. Pięć

tysięcy lat temu gród ten musiał się znajdować co najmniej pięćdziesiąt metrów wyżej. Archeolodzy
ze zdumieniem odkryli system kanalizacji odprowadzającej ścieki do morza, ponieważ jednak
miasto osiadło na dnie zagłębienia, kanały te skierowane były ku górze zamiast prowadzić w dół.
Świadczy to o rozmiarach kataklizmu. Grecy nie zachowali o nim żadnych wspomnień i wszystko
przypisali gniewowi Herkulesa.

Copae było zaś miastem potężnym. Wyrąbane w litej skale przejścia towarzyszyły pięćdziesięciu

odgałęzieniom ciągów kanalizacyjnych, służąc jako wentylacyjne szachty. Cały ten system był
dokonaniem tytanicznym, przekraczającym możliwości zarówno starożytnej, jak i współczesnej

Grecji.

Schronienie dla wtajemniczonych

Zasypane świątynie są odkrywane w Egipcie kilkakrotnie w każdym stuleciu i nie ma wątpliwo-

ści co do tego, że pustynia wciąż jeszcze kryje rozległe, nieznane miasta.

Częściowo odkopano zabytki Teb, „miasta stu wrót” z jego skalnymi grobowcami i podziemny-

mi pałacami. Podobnie ma się rzecz z Karnakiem, gdzie tysiąc sześćset potężnych sfinksów pełni
straż wzdłuż królewskiego traktu. Odkryto również Sfinksa w Gizie, a także dolne partie piramid,
jednak prastary Egipt, ten sprzed faraonów i potopu wciąż jeszcze spoczywa głęboko uśpiony pod
milionami metrów sześciennych piasku, którego spiętrzenie pozostaje nadal nie wyjaśnione.

Baron d'Espiard de Cologne, który całe swe życie poświęcił badaniu tych spraw oraz gromadze-

niu przekazów pochodzących z Afryki Północnej , tak pisał w swej książce L’Egypte et l'Oceanie
(Paryż, 1882):

„W zamierzchłych czasach powiadano, że na południe od Wielkich Piramid i na zachód od zapadłych

ruin Memfis znajduje się świątynia oraz resztki mniej lub bardziej zasypanego piaskiem starego portyku,
który nie jest łatwy do znalezienia w bezmiarze pustyni. Legenda głosi, że tu właśnie znajdują się wejścia
do długich podziemnych korytarzy prowadzących do labiryntów oraz starożytnych niezwykłych
pomieszczeń mieszkalnych. Piramidy zaś były jedynie okazałymi wieżycami całego tego systemu.
Rozległe połączone ze sobą odgałęzienia nadawały budowli charakter miasta pogrążonego nie w wodzie,
lecz raczej wchłoniętego przez suchą materię”.

Wciąż nie podając źródeł swych informacji, baron dorzuca, że tajemnica ta długo jeszcze

pozostanie nie wyjaśniona, ponieważ grupy osób wtajemniczonych organizują spotkania w
zasypanym mieście, które pełni również rolę azylu „wysokich osobistości świata Zachodu”. A zatem
pod egipską pustynią leżało podziemne królestwo podobne do tybetańskiej Agarthy.

Obliczenia i dociekania zadufanych uczonych mężów, kazały wtajemniczonym kręgom Egiptu i

Zachodu – przewidującym z dużym wyprzedzeniem wielkie kataklizmy, które miały dotknąć glob
ziemski – zbudować sobie ten azyl, a jednocześnie zabezpieczyć „różnego rodzaju cenne przedmio-
ty oraz archiwa prastarego świata.

Rozważania D'Espiarda de Cologne nie są zbyt przekonywające, jednakże nikt już nie pamięta,

że dziewiętnastowieczne wykopaliska słynnego egiptologa, Augusta Mariette'a, zdają się potwier-
dzać te fantastyczne interpretacje.

Pod Sfinksem

Na głębokości dwudziestu metrów pod Sfinksem Mariette odkrył gigantyczne budowle i

wspaniałą świątynię o niezliczonych komnatach i korytarzach, zbudowaną z granitu i alabastru.
Pozbawiona jakichkolwiek napisów czy płaskorzeźb, trwała pogrzebana przez tyle tysięcy lat, żaden
historyk nie podejrzewał nawet jej istnienia.

Tradycja głosi, że Sfinks został wzniesiony w czasach, których nie sięga ludzka pamięć i że to

samo odnosi się do Piramid. Jest też rzeczą zupełnie oczywistą, że nie wybudowano ich na pustyni.

W mojej książce „100.000 lat nieznanej historii człowieka” w dość istotnym stopniu rozwijam

ten temat – teraz mogę dokonać kolejnego uzupełnienia.

Jeśli Piramidy są tym, za co je uznajemy – a więc rodzajem ostoi w obliczu ziemskich katakliz-

mów i groźby pogrzebania pod przesuwającymi się piaskami – to należy przyjąć, że spełniają one
również rolę świątyń, w których deponowane były najcenniejsze dokumenty starożytnych cywiliza-

cji. Oznacza to, że ich budowniczowie prawdopodobnie zamierzali nadać im takie rozmiary, masę
oraz wewnętrzny i zewnętrzny kształt architektoniczny, które świadczyłyby o wysokim poziomie
wiedzy matematycznej i astronomicznej.

Zabytki starożytnego Egiptu potrafią mówić, jednak milczą mimo niezliczonych prób wydobycia

z nich informacji przez naukowców, pseudonaukowców czy okultystów. Wielkie Piramidy nie chcą
zdradzić swej tajemnicy ignorantom.

Piramidy

Data ich budowy nadal pozostaje zagadką. Napoleon ocenił ich wiek na około cztery tysiące, a

Herodot na sześć tysięcy lat. Według współczesnych archeologów Piramidy są grobowcami i
podobnie jak Sfinks zostały zbudowane około 2900 r. przed Chrystusem.

Historyk Abu-Zeyd el Balchi pisze, że „przetłumaczono na arabski napisy wyryte na Piramidach,

co pozwoliło określić, kiedy zostały zbudowane. Było to mianowicie w okresie, gdy konstelacja
Lutni znajdowała się w zodiakalnym znaku Raka. Z obliczeń wynika, że chodzi tu o siedemdziesiąt
dwa tysiące lat przed Hedżrą [ucieczka Mahometa z Mekki do Medyny przed prześladowaniami w
622 r. – przyp. Tłum.].

Wydaje się to z lekka przesadzone!
Papirusy znalezione przy mumiach przez arabskich i koptyjskich archeologów, Armeliusa,

Abumazara i Murtadiego przekazują bardziej prawdopodobną relację:

„W tym czasie Saurid, syn króla Egiptu Sahluka, ujrzał we śnie ogromną planetę, która z potwornym

łoskotem uderza w Ziemię, pogrążając ją w ciemnościach. Zdziesiątkowana ludność nie wiedziała, gdzie
się schronić przed spadającymi głazami i cuchnącą wodą, które towarzyszyły kataklizmowi. Zdarzenia te
rozgrywały się w czasie, gdy samo centrum konstelacji Lwa sięgnęło właśnie głowy Raka. Wówczas król
Saurid wydał polecenie budowy Piramid”.

Historia ta pozostaje w zgodzie z istniejącymi na całym świecie legendami, które mówią o

spadającym na ziemię nieboskłonie i – w mojej ocenie – ma związek z pojawieniem się planety
Wenus.

Starożytni twierdzili, że pokrywający Piramidy wapień (dziś zniknął on już całkowicie) zdobiły

napisy w nieznanym języku. Teksty te oglądał w trzynastym wieku arabski historyk i lekarz,
Abdallatif.

Brak jest jednakże hipotez, które by w sposób zadowalający wyjaśniały tajemnicę Piramid. Ich

przeznaczenie nadal pozostaje zagadką, ich inskrypcji nie rozszyfrowano, a niższe kondygnacje są
dla nas niedostępne.

Archeolog Jomard oświadczył:

„Wciąż wymaga odpowiedzi pytanie w jakim celu spiętrzono taką masę kamienia; a także jakie jest

przeznaczenie tych wszystkich podziemnych galerii, tej obfitości komnat; szybu, o którym nie wiemy,
gdzie ma wlot, ani jak wygląda jego najniższy odcinek; tych skośnych, horyzontalnych i krętych przejść
najrozmaitszych rozmiarów; tych dwudziestu pięciu zagłębień w kamiennych ławach górnego korytarza;
tej galerii o podwyższonym sklepieniu, za którą biegł niezwykle niski pasażyk; tych trzech pojedynczych
wnęk przed wejściem do głównej sali – ich kształtu i szczegółów nie dających się porównać do niczego
znanego nam dotychczas...”.

Nie dających się porównać do niczego znanego nam dotychczas – i tu być może kryje się klucz

do tajemnicy!

To prawda, że okultyści odpowiedzieli na te pytania, podtrzymując zwłaszcza twierdzenie, że

wnętrze Piramid jest szlakiem wtajemniczenia. To prawda, że inne pomniki na świecie są podobny-
mi zabytkami: megality, wygładzone kamienne jaskinie Bretanii i Wysp Brytyjskich; świątynia

Hagar na Malcie; posągi na Wyspie Wschodniej, ziemne piramidy Polinezji. Tajemnica otacza nasz
świat, jednak zwłaszcza wewnętrzna architektura egipskich Piramid „nie da się porównać do
niczego znanego nam dotychczas”.

Budowle pozaziemskie?

Powstaje pytanie: Czy ich znaczenie, czy powód ich istnienia wykracza poza granice naszego

pojmowania?

Takie pytanie postawiono pewnego wieczora przy Okrągłym Stole, wokół którego zasiedli

członkowie tajnego paryskiego studium problemów fantastycznych i niewytłumaczalnych. (Towa-
rzystwo to urządza okresowe spotkania na zapleczu restauracji przy Rue Rodier. Wokół stołu,
oświetlonego lampą naftową czterech mężczyzn i cztery kobiety rozważają różne tajemnice i
proponują rozwiązania wolne od naukowych i religijnych dogmatów, by wydobyć inne prawdy
związane z czasem i przestrzenią, prawdy niemożliwe do zaakceptowania przez umysły trzymające
się kurczowo tradycyjnego racjonalizmu.)

Według tej hipotezy ludzie, którzy przybyli na Ziemię z innej planety, ci nasi praprzodkowie, po

kilkuset lub kilku tysiącach lat zamieszkiwania, prawdopodobnie określili dokładną datę katakliz-
mu, który miał „położyć kres naszemu światu”. Pragnąc pozostawić przyszłym pokoleniom poucza-
jącą dla nich pamiątkę, wybudowali w Egipcie Piramidy, a w Boliwii Wrota Tiahuanaco.

Nauka tych pozaziemskich istot była oczywiście uwarunkowana przez ich naturę. Nasi archeolo-

dzy ze swymi pospolitymi umysłami nie potrafili dotychczas znaleźć klucza do odczytania tej
informacji, należy jednak liczyć na rozwój, który w przyszłości pozwoli ją rozszyfrować. Gdy
orientacja Wielkiej Piramidy pokryje się z kierunkiem północnym, będzie to oznaczało początek
nowej ery, człowiek zaś stanie wobec ukrytej dotychczas prawdy – nagiej, oślepiającej i być może
strasznej.

Dociekając matematycznych współzależności w wymiarach Wielkiej Piramidy, które bez-

sprzecznie mają wielkie znaczenie, okultyści po prostu przewidzieli prawdę, która wciąż jeszcze nie
jest powszechnie głoszona, ani też nie została dostatecznie precyzyjnie sformułowana.

Aczkolwiek ani te przekazy, ani archeologiczne odkrycia nie wyjaśniły tej tajemnicy, to jednak

dają nam one pewność, że dolne partie konstrukcji Piramid sięgają w przeszłość o wiele dalej niż
biblijny potop.

Miasta-azyle

Czy dopuszczalny jest sąd, że tajemne miasto Giza, jeśli ono w ogóle istnieje, niejednokrotnie

odgrywało rolę schronienia podczas kilku potopów oraz że może ono być ponownie wykorzystane
do takiego celu w wypadku następnego globalnego kataklizmu? Hipoteza ta, uznana przez
wtajemniczonych, każe nam przypuszczać, że w Piramidach nadal spoczywają dokumenty
pochodzące z okresu przedpotopowego.

Przekazy z Indii, Azji Mniejszej oraz Ameryki Północnej i Ameryki Południowej dziwnie zgod-

nie mówią o tym, że wtajemniczeni znajdowali bezpieczne schronie nie na wszystkich kontynen-
tach.

Ossendowski w swej książce „Przez kraj zwierząt, ludzi i bogów” pisze, że pewien chiński lama

„powiedział Bogdo Khanowi, jakoby podziemne jaskinie Ameryki zamieszkiwały starożytne ludy,
które zniknęły pod powierzchnią”.

Czy jest to legenda? Nie. To oczywiste, że w podziemnych miastach nie mieszkają już ludzie,

„którzy zniknęli pod ziemią”; żyli tam jednak przed kilku tysiącami lat, a w ruinach Tiahuanaco w

Boliwii dziewiętnastowieczny przyrodnik Charles d'Orbigny widział wejścia do podziemnych
galerii prowadzących do tajemnego miasta.

Jest nawet prawdopodobne, że otwarte kurhany i podziemne galerie w Bretanii i Irlandii również

służyły jako osłona „przed spadającymi z nieba głazami” podczas wielkiego kosmicznego
kataklizmu. Na skraju lasu Broceliande niedaleko Neant, w bretońskim Departamencie Morbihan,
istnieje miejsce zwane Petruis Neanti, które – jak twierdzą okultyści – jest wejściem do tajnego
celtyckiego schroniska, analogicznego do tybetańskiej Agarthy.

Także Peruwiańczycy z doliny Xauxa oraz Meksykanie i Indianie z jezior kultywują tradycję

utrzymywania tajnych schronów dla wtajemniczonych, którzy po kataklizmie mieli do spełnienia
misję odtworzenia życia na nowo.

Powierzchnia Księżyca

Przyczyny oraz sam charakter kosmicznych kataklizmów Biblia tłumaczy gniewem Boga, jed-

nak bardziej racjonalne podejście wskazuje raczej na perturbacje zachodzące w systemie słonecz-
nym.

W czasach starożytnych twierdzono, że tragedia potopu zbiegła się w czasie z potężną zmianą

planetarną.

Baron d'Espiard de Cologne przedstawił teorię, której – choć może się ona zrazu wydać

nieprawdopodobna – nie należy odrzucać bez zastanowienia, ponieważ oparta jest na faktach, jeśli
nie rozstrzygających, to co najmniej symptomatycznych.

Autor ten twierdzi, że wielka część księżycowej flory, fauny i warstwy minerałów spadła na

Ziemię, grzebiąc pod sobą nasze dawne doliny, miasta i cywilizacje oraz spiętrzając góry tam, gdzie
przedtem były równiny, pełne zaś zieleni i gęsto zaludnione obszary obracając w piaszczyste
pustynie.

Dziś wiemy, że naga, spustoszona i pokryta pyłem powierzchnia Księżyca wygląda tak, jakby jej

zewnętrzna warstwa została zdarta i odrzucona gdzieś daleko. To jakby „oskalpowanie” naprowadza
nas na myśl, że kiedyś Księżyc uległ straszliwej katastrofie. Co więcej – pozbawiony jest on
oceanów i atmosfery. Albo więc nie miał ich nigdy, albo – co bardziej prawdopodobne – w jakiś
sposób je utracił. Księżyc był gwałtownie zbombardowany przez meteoryty, wskutek czego jego
powierzchnia pokryta jest kraterami niczym Aragonia w 1918 r.

Rodzi się więc pytanie: Dlaczego bombardowany miałby być tylko Księżyc, a Ziemia nie? Czy

Księżyc jest planetą, która – poobijana podczas swej kosmicznej podróży – zjawiła się znikąd, by
następnie po zderzeniu się z Ziemią lub minięciu jej w bliskiej odległości stać się jej satelitą?

D'Espiard de Cologne wykazał wielką bystrość, opowiadając przed wiekiem o wielkich wojnach

jądrowych, naturalnych kataklizmach i być może o ingerencji istot pozaziemskich. Utorował tym
drogę oczywistemu już dziś pojęciu powszechnej ewolucji. Jego teoria jako całość ma posmak
fantastyki, totalnie jej jednak zlekceważyć nie można, każdy bowiem (wyjąwszy prehistoryków)
wie, że nasz glob poddawany był potężnym bombardowaniom z przestrzeni kosmicznej, wskutek
czego niektóre obszary zostały zatopione a całe populacje – zmiecione z powierzchni ziemi. W
pamięci rasy ludzkiej nie zachowało się jednak prawie nic na temat powodzi czy śmiercionośnych
deszczów ognia, ziemi i kamieni, które okresowo pustoszyły naszą planetę. Zdarzyło się to zupełnie
niedawno, w roku 1500 r. przed Chrystusem, i tylko cud sprawił, że od tamtej chwili ciągle jeszcze
trwamy w kosmicznej ciszy – cud, który jednak nie może powtarzać się w nieskończoność!

Współcześni Europejczycy i wszyscy inni ludzie – pisze d'Espiard de Cologne – mają przed sobą

tylko kilka stuleci na zorganizowanie się i przygotowanie na Ziemi, by przetrzymać liczne ataki z
zagadkowej przestrzeni kosmicznej. Ta ciężka próba będzie jedynie kolejnym etapem niebiańskiej
transformacji.

Zniknęło już pytanie o koniec świata, pojawiła się natomiast kwestia wszechogarniającej

ewolucji, mimo całego szacunku dla tych miałkich ludzi, którzy nie chcą zaryzykować wyjścia z

kręgu banału, mając zawsze w zanadrzu oskarżenia o obrazoburstwo i naukową szarlatanerię wobec
tych wszystkich, którzy próbują poszerzyć ich ciasne ograniczone umysły.

Fakt zapomniany: koniec ostatniego świata

Niezależnie od merytorycznej wartości teorii d'Espiarda de Cologne, wydaje się pewne, że

ogólnoświatowe kataklizmy nawiedzały Ziemię w przeszłości.

Na przestrzeni ostatnich dziesięciu lub jedenastu tysięcy lat kulę ziemską kilkakrotnie pustoszyły

katastrofy, których skutki dadzą się jedynie porównać do zniszczeń powstałych w wyniku wybuchu
tysięcy ładunków jądrowych. Oceany przetaczały się przez górskie łańcuchy i wlewały w doliny,
przesuwały się bieguny, niektóre kontynenty tonęły w falach, inne – wyłaniały się z morskiego dna,
za każdym zaś razem ginęła niemal cała ludzka rasa.

Nasi przodkowie stosunkowo niedawno doświadczyli takich wstrząsów. Szczęśliwcy, którzy je

przeżyli, przekazali swoje informacje w formie legend i świętych tekstów.

Jednak czy to wskutek głupiej beztroski, czy też uległości wobec jakichś tajemniczych rozkazów,

czołowe postacie naszych instytucji i świata nauki albo zaprzeczają tym wszystkim
przedpotopowym wydarzeniom, albo też twierdzą, że nic im o nich nie wiadomo. Według nich zato-
pienie Atlantydy to jedynie wymysł Platona. Z uśmiechem pobłażania oznajmiają, że kraina Mu,
zaginiona cywilizacja oraz pogrzebane miasta to nic innego jak tylko umysłowe odchylenia, będące
udziałem okultystów.

Prawda jest taka, że cała nasza – oparta na wielkim szalbierstwie – cywilizacja zbudowana jest z

dogmatycznych podstaw, pozbawionych sensu pomysłów oraz tak zwanych świętych tekstów,
zresztą ocenzurowanych i zniekształconych.

Zdemaskowanie oszustwa i ponowne rozważenie całego problemu byłoby zadaniem wręcz

tytanicznym, wstrząsem na skalę światową, przedsięwzięciem, którego nasza tradycyjna nauka nie
jest w stanie podjąć. Chcąc nie chcąc, muszą więc nadal grać znaczonymi kartami, podrwiwać z
„bajania” tradycji, twierdzić, że cywilizacja narodziła się w Sumerze oraz że zarodek pierwszej
ludzkiej istoty powstał z nasienia afrykańskiej lub azjatyckiej małpy.

Jakże jednak odmienne prawdy na temat przeszłości jawią się tym wszystkim, którzy wracają do

niej unikając zdeptanych szlaków oficjalnej historii!

Jeśli przed czterema tysiącami lat zginęła niemal cała ludzka populacja, jeśli zalane zostały

kontynenty, jeśli – być może – inne planety otarły się o powierzchnię Ziemi, swą grawitacją
powodując wzburzenie jej oceanów oraz zrzucając do nich swe górskie łańcuchy, a może i miasta,
czyż wobec tego wszystkiego nie powinniśmy dokonać rewizji części naszej wiedzy, by dostosować
ją do danych niesionych przez zrekonstruowaną historię?

Tego właśnie będę próbował dokonać, odwołując się do jedynych wciąż dostępnych dla nas

źródeł: przekazów ustnych i pisemnych.

Potop: Świat powstał w Armenii

Obraz globalnego potopu (potwierdzonego przez naukę), przedstawiany przez wszystkich

starożytnych zgadza się w kilku zasadniczych punktach. A więc jest to zagłada ludzkości z wyjąt-
kiem jednej pary ratujących się w łodzi osobników, którzy następnie na nowo zaludniają Ziemię.

Biblijny potop, mimo że odtworzony z przekazów fragmentarycznych, przedstawiony jest dość

spójnie.

„I Jahwe rzekł: «Zgładzę z powierzchni ziemi ludzi, których stworzyłem; a wraz z ludźmi zwierzęta

domowe, płazy i ptactwo nieba, bo żałuję, że ich uczyniłem»”. (Księga Rodzaju, 6:7)

Można by uczynić Panu zarzut niesprawiedliwości, że oto w gniewie postanowił unicestwić

winnych i niewinnych, dusze czyste i zbrukane, ludzi i zwierzęta – lecz czyż nie jest to sprawa
symbolu?

Bóg postąpił zgodnie ze swą decyzją, oszczędzając jedynie cnotliwego Noego, jego rodzinę i

zwierzęta, które weszły na pokład arki. „Cokolwiek oddychało, cokolwiek istniało na lądzie –
wymarło” (Księga Rodzaju, 7:22). Noe wraz z całą resztą wylądował na górze Ararat w Armenii.
Jeśli mamy wierzyć Biblii, to obecny świat nie zrodził się w Sumerze, lecz w Armenii, a co za tym
idzie – nasza cywilizacja jest drugą z kolei w historii ludzkości.

Uratowane archiwa świata

Przekazy chaldejskie są raczej zgodne z biblijnymi. Króla Ksisuthrosa o rychłym nadejściu

potopu ostrzegł Chronos. Zakopał więc pod Sisparis, Miastem Słońca, „teksty, które mówiły o
początku, środku i końcu wszystkiego” (a więc pisma starsze od Biblii), by potem wraz z całym
swym dworem umknąć na statku, który podobnie jak arka osiadł w końcu w Armenii, lecz na Górze
Korkura.

Tu ważna uwaga. Gdy tylko statek wylądował na szczycie Korkury, wysiedli zeń król Ksisut-

hros, ten chaldejski Noe, jego żona i córka oraz kapitan i nikt już więcej tej czwórki nie widział,
mimo że jedynym suchym kawałkiem lądu była wówczas niewielka wysepka. Podobnie jak Enoch
zostali oni zabrani do nieba. Ale w jaki sposób? Czy zrobili to aniołowie, czy też jakaś latająca
maszyna?

Według przekazów apokryficznych Noe miał ze sobą w arce najstarszą książkę świata, Księgę

Enocha. Inni natomiast wtajemniczeni, a wśród nich Enoch i jego syn Metuszelach uciekali drogą
powietrzną przez cały czas trwania potopu.

Przekazy na całym świecie potwierdzają autentyczność potopu oraz owego „końca świata”. W

Indiach Wedy i Ramajana opowiadają podobną historię, w której bóg Brahma obarcza legendarnego
Manu odpowiedzialnością za ponowne zaludnienie Ziemi. W późniejszej jednak księdze Bhagavata
Purana rolę Manu gra król Drawidów, który ukrył uprzednio cenne Wedy prawdopodobnie w
sanktuarium Agarthy. W Egipcie Hermes Trismegistus przewidując potop, spisał sumę ludzkiej
wiedzy na stelach [stojących płytach kamiennych – przyp. tłum.] tak, że zapis nie został zniszczony.

Przekaz żydowskiego historyka Józefa Flawiusza głosi, że patriarcha Set, by nie zaprzepaścić

ludzkiej wiedzy „a przeczuwając podwójne zniszczenie za sprawą ognia i wody, które przepowie-
dział Adam, wzniósł dwie kolumny, jedną z cegieł, drugą z kamienia, na których wyryto informację
o dorobku umysłowym człowieka”.

Świadectwo kataklizmu na Ziemi

Platon powiada, że kiedy Solon pytał egipskich kapłanów o stolicę Egiptu Dolnego, Sais, jeden z

nich odpowiedział:

„Rasa ludzka niejednokrotnie ulegała w przeszłości zagładzie i nie raz jeszcze ją to spotka, a działo się

to z różnych powodów. Największe kataklizmy niosły ze sobą ogień i woda, mniejsze katastrofy miały
swe inne niezliczone przyczyny”.

W odniesieniu zaś do Atlantydy:

„Nastąpiło gwałtowne trzęsienie ziemi i powodzie, i w ciągu jednego dnia i nocy jednocześnie

wszystkich wojowników wchłonęła ziemia, tak jak w morskich głębinach pogrążyła się wyspa Atlan-
tyda”.

Grecy mówili o dwóch potopach: jednym z czasów panowania Ogygesa, drugim – z okresu

Deukaliona, syna Prometeusza, a więc jak się przypuszcza sprzed około trzech i pół tysiąca lat. Na
obszarze dzisiejszych Niemiec potop poprzedzała ogniowa nawałnica przypominająca kosmiczny
kataklizm, co powtarza się także w większości przekazów pochodzących ze wszystkich części
świata, gdzie spadające z nieba ogień i woda uzupełniały się w niszczeniu ludzkiego rodzaju. W
Księdze Wyjścia i Księdze Jozuego Biblia mówi o dziwnych niebieskich i ziemskich zjawiskach,
jakie występowały po potopie. W Księdze Wyjścia (9:23–26) czytamy:

„Jahwe zesłał grzmoty i grad. Błyskawice poleciały ku ziemi i Jahwe spuścił grad na ziemię egipską.

Wśród nieustannych błyskawic spadł ciężki grad, jakiego nie było w całej ziemi egipskiej od czasów jej
zamieszkania. Grad ten zbił w całym Egipcie wszystko, cokolwiek znajdowało się na polu, od człowieka
do bydlęcia. Wybił też ów grad wszystkie rośliny polne i połamał wszystkie drzewa na polu. Nie było
gradu tylko w ziemi Goszen, gdzie mieszkali Izraelici”.

Oczywiście można wątpić w tę łaskawość losu, zważywszy zwłaszcza istnienie znanych rabinom

przekazów mówiących, że wyginęła niemal cała ludność Izraela.

Egipcjanie, kojarząc czas tych wydarzeń z Wyjściem Żydów, twierdzą, że koniec okresu Egiptu

Środkowego wyznaczony był kosmicznym wstrząsem i że ogromna większość ludności została
wówczas zgładzona.

Można mieć też wątpliwości co do samego wydarzenia, jakim było Wyjście Izraelitów z Egiptu.

Chodzi tu prawdopodobnie jedynie o długą tułaczkę kilku plemion. Wyczerpani kataklizmem
Egipcjanie nie ścigali Hebrajczyków. W takim wypadku przejście przez Morze Czerwone jest
konfabulacją.

Papirus z Ipuwer mówi o rzekach krwi, deszczu czerwonej ziemi, pożeranych przez płomienie

murach i o wodnym korytarzu, który pochłonął ludzi.

Te opowieści o wstrząsach popowodziowych są dla historyków zagadką. Czy tworzą jedynie

zmienioną wersję wielkiego, ogólnoświatowego potopu, czy też – potwierdzając relacje Egipcjan i
Biblii – odnoszą się do katastrof lokalnych?

W greckiej mitologii ogólnoświatowe kataklizmy ilustruje bunt Tytanów, wojna olbrzymów i

zmagania Tyfona z Zeusem.

„Morze i ziemia rozbrzmiewały odrażającym skowytem, jęczał rozdygotany nieboskłon... Żyzna

ziemia płonęła i drżała, wybuchy targały gęstwiną borów, wszystko zamieniło się w jedną wielką kipiel...
Ziemia i niebo mieszały się z sobą – pierwszą miotały głębokie konwulsje, drugie waliło się w dół”. (F.
Guiraud i A.V. Pierre, Mythologie Generale)

W swej książce Worlds in Collision Immanuel Velikovsky rozbudowuje tę hipotezę łącząc owe

wstrząsy z przemieszczeniami komety, która dwukrotnie zahaczyła o Ziemię, zanim się przekształ-
ciła w promienną planetę Wenus.

Uważam, że Velikovsky jest bardzo bliski prawdy i – będąc zwolennikiem wszystkich jego teorii

– chciałbym zwrócić uwagę na coś, co moim zdaniem musiało poprzedzić naturalny kataklizm,
mianowicie na katastrofę ziemską spowodowaną przez człowieka. Velikovsky nawiązuje do tego w
ostatnich słowach swej przedmowy.

To że „niebo spadło na ziemię” jest dla mnie tak oczywiste, iż wierzyłbym w to niezachwianie

nawet wówczas, gdyby nie było na to żadnych dowodów.

Starożytnym Celtom kataklizm kojarzy się z mrożącym krew żyłach strachem przed niebem,

które może spaść na ich głowy.

Litwini wierzyli, że spośród bogów przetrwał tylko jeden: Aryan Mannus, którego imię

przypomina indiańskiego Manu, greckiego Minosa, walijskiego Menw czy egipskiego Menesa.

Opis potopu przekazywany przez Turków, Arabów i katolików abisyńskich wzoruje się na wersji

biblijnej. Podania afrykańskie mówią, że pewnego dnia w zamierzchłych czasach niebo spadło na
ziemię.

Święta księga Parsów, Bundahish, zawiera opis wojny między niebem i ziemią, między

gwiazdami i planetami. Z Owidiusza wiemy, że Kaukaz stał w płomieniach, co się może wiązać z
obficie tam zalega-jącymi złożami ropy, zwłaszcza w „Kraju Ognia”, czyli Azerbejdżanie.
Kosmiczny kataklizm w Indiach wywołały zmagania bogów Wisznu lub Kriszny z Wężem. Tekst
Visuddhi Magga opowiada, że ziemia została przenicowana, cały zaś rytm świata –zakłócony.
Podobnych określeń użyto w przekazach chińskich prawdopodobnie w odniesieniu do potopu z
okresu panowania cesarza Yau, który widział zalewane wodą górskie szczyty i miliony ginących
ludzi.

Japonia również miała swój „koniec świata”. Na Syberii opowiadają, że może ognia strawiło całą

ziemię. Podania Eskimosów, Lapończyków, a zwłaszcza Finów (w Kalevali) mówią o „wywróconej
do góry nogami ziemi” i ogólnoświatowej pożodze, po której nastąpił potop i unicestwił ludzką rasę.

Potopy w Bochica w Kolumbii w Ameryce Południowej i w meksykańskim Coxcox przypomi-

nają kataklizm biblijny pod względem ilości ocalonych, których można policzyć na palcach. Niebo
spadło kiedyś na ziemię również w Brazylii. W Polinezji był potop i deszcz ognia, po czym niektóre
części lądu pogrążyły się w wodzie, inne zaś wyłoniły się z dna morskiego.

Trzeba zaznaczyć, że na kosmiczny charakter końca świata wskazują wszystkie przekazy, nawet

te pochodzące z odległych zakątków Afryki czy Polinezji, z jednym tylko wyjątkiem – Biblii, dla
której cały świat ograniczał się do Jeruzalem.

Ogólnoświatowe potopy i kataklizmy, relacjonowane w przekazach i potwierdzone przez Cuvie-

ra i geologów, nie pozwalają wątpić, że w przeszłości istniały jakieś zaginione cywilizacje,
zatopione kontynenty, a także cała nieznana historia, której odtworzenie jest zadaniem fascynu-
jącym.

Rozdział drugi

Świat narodził się w USA

Przyjrzyjmy się przez chwilę mapie świata, udając jednocześnie, że na temat historii ludzkości

wiemy nie więcej niż świeżo przybyły na Ziemię mieszkaniec Wenus lub Betelgeuse [gwiazda-
olbrzym najjaśniejsza w konstelacji Oriona – przyp. tłum.]. Stwierdzimy wówczas, że spora część
naszej planety to z jednej strony tereny pustynne, z drugiej zaś – lasy oraz żyzne pola i łąki. Logika
podsuwa tu natychmiast nieodparty wniosek, że cywilizacje nie powinny się rozwijać w Afryce
Północnej, Egipcie, Mezopotamii czy Afganistanie, ponieważ w tych rejonach występują szczere
pustynie, gdzie nie ma mowy o znalezieniu takich podstawowych niezbędnych do życia czynników,
jak woda, ziemia uprawna, leśna zwierzyna łowna, drewno i kamień, a więc budulec... Jeśli się więc
starożytni tam osiedlali, musieli być zupełnie pozbawieni zdrowego rozsądku!

Wybrali pustynię

Tak właśnie należałoby myśleć, gdyby się nie miało pojęcia o historii ludzkości. A jednak wbrew

wszystkiemu to właśnie na tych jałowych obszarach, i tylko tam, rozwinęły się największe
cywilizacje Afryki i Azji (podobnie jak najwspanialsza cywilizacja europejska, która rozkwitła w
skalistej Grecji).

Czy mamy tu do czynienia z niewiarygodnym nonsensem?
Zarówno na północ, jak i na południe rozciągają się pełne zwierzyny bory, żyzne, nawodnione

przez tysiące strumieni i rzek równiny, na których można uprawiać proso, winogrona, pszenicę,
jęczmień, soczewicę i wszystkie możliwe drzewa owocowe. Zające, króliki, kuropatwy, dziki i
zwierzyna płowa mogłyby być łatwym łupem dla każdego łucznika, zaś w rzekach roiło się od
pstrągów, łososi, szczupaków, jesiotrów i minogów. Jednak ludzie z tamtych prehistorycznych
czasów wzgardzili zielonymi polami i wybrali pustynie Afryki i Azji, a co za tym idzie – głód, suszę
i niedostatek.

Jest wręcz niewiarygodne, aczkolwiek prawdziwe i warte dogłębnych studiów, że to niezwykle

tajemnicze zjawisko wzbudziło wśród archeologów i filozofów niewielkie tylko zainteresowanie.
Nie miałoby sensu spieranie się, że obszary te dwa lub trzy tysiące lat przed Chrystusem nie musiały
być tak jak dziś pustyniami. Na przykład czytając Biblię nie widzimy, by Hebrajczycy wędrowali
wśród lasów, płynęli w łodziach rzekami, zbierali wiosną naręcza stokrotek czy też pielęgnowali
siano na łąkach w zielonych dolinach. Zamiast tego brnęli przez bezkresne pustynie, a ich jedyną
nadzieją na przetrwanie była manna z nieba.

Pęknięcia

Tajemnicę potęguje jeszcze i to, że wszystkie azjatyckie i afrykańskie cywilizacje sytuowały się

na szerokości geograficznej, wzdłuż której biegła linia częstych trzęsień ziemi, podobnie jak
pokrywały się z nimi, choć tym razem w układzie południkowym, potężne andyjskie cywilizacje
Inków a także Majów i Azteków w górach Meksyku i Gwatemali.

Kreśląc mapę terenów, gdzie występują trzęsienia ziemi, wulkany i pęknięcia skorupy ziemskiej,

otrzyma się mapę krajów, w których powstały cywilizacje: Meksyku, Gwatemali, Peru, Chile,
Kolumbii, Boliwii, Afryki Północnej, Hiszpanii, Francji, Włoch, Grecji Egiptu, Persji, Mezopo-
tamii, Afganistanu, Chin, Indii itd, nie wyłączając zatopionych całkowicie lub częściowo tajemni-
czej Hiperborei oraz hipotetycznej Atlantydy i krainy Mu.

Nasi prehistoryczni przodkowie nie tylko przedkładali pustynie nad zielony raj, ale swój

masochizm posuwali do tego stopnia, że osiedlali się w możliwie najniebezpieczniejszych punktach,
a więc tam, gdzie ziemia wypluwała z siebie ogień i lawę, otwierała swoje wnętrze, zabijając i
niszcząc, gdzie spiętrzała powodziową falę oceanów.

Wygląda to tak, jakby człowiekiem powodowała przemożna potrzeba chłonięcia jakiejś emanacji

niezbędnej do jego rozwoju, promieniowania dobywającego się z pęknięć powierzchni globu
sięgających aż do samego łona Matki-Ziemi.

Stworzony z pyłu i gliny syn Gai, człowiek – pragnie żyć w bezpośrednim kontakcie ze swym

matczynym łonem, niezależnie od tego, jak bardzo byłoby ono potworne. Dzięki temu czerpie on
tchnienie życia z ziemskich trzewi, uczestnicząc tym samym w nieustającym procesie powstawania
nowych pęknięć i płodnym rytmie ewolucji.

Oddawanie religijnej czci macicy jest cechą wspólną wszystkich ludzi. Odnosi się to również i do

Kościoła katolickiego z jego mistycznym traktowaniem dziewictwa i czarnymi statuetkami Maryi
Dziewicy, zwłaszcza tej z Chartres, zwanej Matką Boską Podziemną, w czym wtajemniczeni
dostrzegają symbol powrotu do materii.

Idąc jeszcze dalej, utożsamiają oni wnętrzności Gai, albo Matki-Ziemi, z labiryntami

mitologicznymi i tymi, które są wytyczone przez posadzki pewnych katedr, na przykład w Chartres
czy Montpelier. W tym znaczeniu ścieżka wtajemniczenia idzie często od macicy (łona) ku wnętrzu,
symbolizując „drogę przeciwną”, wiodącą poprzez śmierć ku Zaświatom.

Erotyzm jest czynnikiem pozytywnym równoznacznym z początkiem wszystkiego – praw fizyki,

elektrodynamiki, psychologii i najbardziej wyrafinowanych zjawisk cybernetyki. Człowiek
pozostając w pobliżu łona Gai, która dała mu życie, ma świadomość, że nie musi przecinać łączącej
go z nią pępowiny; wie, że tam zakończy życie, a mimo to akceptuje swój los.

I ten właśnie pierwotny, niezrównoważony wybór i masochizm zaowocował powstaniem

przemysłów wykorzystujących ogień, sztukę architektury i upływ czasu, wszystko to odmierzane
wielkimi odkryciami i najwspanialszymi cywilizacjami: w Egipcie z jego świątyniami i piramida-
mi; w Arabii, Persji i Afganistanie; w mezopotamskim zadziwiającym Sumerze, wreszcie cywili-
zacjami Inków i Majów.

Aby przetrwać, człowiek musiał wyostrzyć swój geniusz aż do wyrafinowania, gdyż alternatywą

była jedynie wisząca nad nim kara śmierci. Musiał wymyślić, wynaleźć i stworzyć w ciągu kilku
pokoleń to, czego złota era prehistoryczna nie była mu w stanie dać przez nie kończące się
tysiąclecia stagnacji.

(Istnienie złotej ery kłóci się z zasadami powszechnej ewolucji. Absolut wyklucza pojęcia

złotego wieku, złotej liczby czy też niewzruszonej prawdy. Nawet w wypadku śmierci. Złota era
zakłada nieśmiertelność, a co za tym idzie – wieczny i statyczny świat zamieszkały przez
niezdolnych do prokreacji ludzi, bezpłciowych niby anioły z chrześcijańskiej mitologii. Jeśli w tym
symbolu kryje się głęboka prawda, to być może dotyczy ona jakiegoś nieznanego nam
Wszechświata).

Dlaczego jednak wcześniejsi ludzie prehistoryczni nie wybrali życia w niebezpieczeństwie?

Dlaczego nie zareagowali na wezwanie płynące z pęknięć w ziemskiej skorupie? Czy było ich tak
niewielu, że pragnienie bezpieczeństwa okazało się silniejsze niż potrzeba ewolucji? A może
należeli oni do innego gatunku? Taka hipoteza nie jest absurdem i zasługuje na głębszą analizę.

Albo człowiek z Cro-Magnon i neandertalczycy byli istotami ziemskimi, które uległy degene-

racji wskutek spowodowanego przez ich przodków promieniowania, przez co instynktownie
odrzuciły ewolucję i jej symbole, a więc ogień i żelazo; albo też ludzie z czasów protohistorii –
Sumerowie, Hebrajczycy, Egipcjanie, Inkowie i Majowie – byli potomkami ras pochodzących spoza
naszej planety, co by tłumaczyło ich wyższość intelektualną i technologiczne osiągnięcia, choć nie

zachowania jednostkowe.

Zadecydował ktoś niewidzialny

Niezależnie od tego czy pochodzili od autentycznych Ziemian, czy od istot pozaziemskich,

wszyscy oni wykazywali instynkt samozachowawczy, u niektórych jednak przysłaniała go cudowna,
czarodziejska albo natchniona zdolność przewidywania przyszłości.

Prorocy potrafili więc zaglądać w przyszłość i dowiadywać się, kiedy pustynia zrodzi nową

cywilizację, a następnie pochłonie upadające miasta i ludzi, którzy wypełnili już swoją misję i
znaleźli się u kresu swego cyklu. Być może prorocy widzieli zalegające pod tym sterylnym piaskiem
złoża ropy, które miały być nagrodą za długie cierpienia albo czymś w rodzaju piekielnego ładunku
zdolnego rozsadzić planetę, gdy przyjdą czasy apokaliptyczne. Jedną z zasad ewolucji jest podobno
to, że człowiek w dążeniu do zdobycia osiągalnego dlań wyrafinowanego rozwoju zmuszony jest
poszukiwać rozwiązań ryzykownych, odrzucając jednocześnie rozstrzyg-nięcia pozwalające
zdobywać równowagę drogą najmniejszej linii oporu.

Od chwili, gdy człowiek prehistoryczny przystosował się idealnie do warunków swego życia,

przestał już być podmiotem biologicznej ewolucji i podporządkował się tylko przyrodzie. Pewnego
dnia odrzucił tę zależność i zaczął sobie cenić wolną wolę. Opuścił wiek złoty i wybrał wiek żelaza.
Jest to równoznaczne z niezwykłym rozbudzeniem świadomości i wyzwoleniem inteligencji
kierującej się przeciw dyktaturze instynktu, który hamował rozwój człowieka. Wybrał więc on
następnie okolice tektonicznych pęknięć oraz pustynie jako miejsca, w których pragnął kontynuo-
wać przygodę życia. Od tej chwili musiał się liczyć z brakiem stabilizacji i niebezpieczeństwem
śmierci, jednocześnie jednak wyzwolił się z kręgu bezproduktywnej i nie kończącej się teraźniej-
szości.

Jak byśmy tego nie tłumaczyli, to ostatecznie musimy dojść do nadrzędnej przyczyny, która

doprowadziła do wyboru tańca na krawędzi wulkanu. Można ją określić jako prawo powszechne
albo determinizm. Można nazwać ją Bogiem, Lucyferem, geniuszem inteligencji, intelektualnym
przewodnikiem człowieka; albo Szatanem – jeśli uwzględnimy przerażające strony cywilizacji...
Wszystko zależy od znaczenia, jakie się przypisuje ewolucji.

Tak więc niczego jeszcze nie wyjaśniono w sprawie prapoczątków rodzaju ludzkiego, można

jednak zaobserwować pewną rytmiczność: ekspansja kosmosu przeplatana okresami kontrakcji
związanymi z „tchnieniem Brahmy” i konwencjonalnymi teoriami pulsującego Wszechświata. Jedna
wielka strefa pęknięć tektonicznych, globu zdaje się wymykać powszechnemu prawu rządzącemu
znikającymi cywilizacjami. Leży ona na terytorium dzisiejszych Stanów Zjednoczo-nych. Na
obszarze tym, między trzydziestym i czterdziestym stopniem szerokości geograficznej północnej,
wszystko powinno bujnie rozkwitać – zamiast tego jest tam pustka, a tam gdzie należałoby się
spodziewać fantastycznie żyznej gleby, widzimy niczym niewytłumaczalną jałowość.

Umysłowi nastawionemu na niezwykłość anomalia ta podsuwa paradoksalną hipotezę: a jeśli

największe i najstarsze cywilizacje rozwijały się dokładnie tam, gdzie do dziś nie pozostało po nich
najmniejszego śladu?

Sprawdzenie amerykańskiej hipotezy

Jeśli w czasach primohistorycznych nasi praprzodkowie zamieszkiwali tereny dzisiejszych

Stanów Zjednoczonych, zaś ich cywilizacja została zniszczona przez katastrofę nuklearną, czy
byłoby czymś niezwykłym, że dziś nie został z niej kamień na kamieniu?

Jeśliby wojna jądrowa starła z powierzchni ziemi ludzką rasę, co by zostało z naszej cywilizacji

za milion lat? Nic, wyjąwszy może kamienne narzędzia należące do ludzi z Borneo czy Nowej
Gwinei.

A ileż zmian dokonało się na naszym globie w ciągu tysiącleci! Niektóre dzisiejsze pustynie były

w odległych czasach równinami porośniętymi trawą, środek Sahary znajdował się pod wodą, a
Francję i Wyspy Brytyjskie łączył suchy ląd... A więc na przestrzeni tak długiego czasu wszystko
było możliwe. Era naszych praprzodków mogła trwać na obszarach nieznanej Ameryki przed
czasami człowieka prehistorycznego lub równolegle z nimi.

By zasłużyć na poważne potraktowanie, hipoteza taka musi być oczywiście wsparta odkryciami,

zachowanymi cudem dokumentami, krótko mówiąc – raczej zbiorem wiarygodnej dokumentacji niż
samymi zapewnieniami. Muszę tu wyznać, że byłem świadkiem, jak teoria ta stawała się coraz
silniejsza, nabierała kształtu, barw i konsystencji, traciła charakter domniemania, przybierając
postać niemal pewnika wyłaniającego się ze światowej tradycji, nauki i udokumentowanej historii.

Światło jest na Zachodzie

Tylko wskutek samowolnej umowy między historykami istnieje powszechne przekonanie, że

źródłem wszelkiego rozwoju jest Wschód. Tymczasem tradycja i badania historyczne wykazują coś
wręcz przeciwnego – brzask ludzkości zapłonął na Zachodzie.

To właśnie na Zachód tradycyjnie parł człowiek prehistoryczny, to na Zachodzie szukał on

Innego Świata, gdzie miliony słońc świeciło podczas wiecznego dnia. Wszystkie wielkie najazdy i
migracje narodów kierowały się na Zachód, do krainy marzeń, a dokładniej – na Wyspy Brytyjskie,
do Galii i na Półwysep Iberyjski, ostatni cypel wielkiego kontynentu.

Czego ci protoplasci poszukiwali na bajecznym, ograniczonym oceanem Zachodzie? Jakiż to

tajemniczy atawizm gnał ich w tym kierunku?

Ignorowanie tego podstawowego pytania jest błędem, a pomimo to większość historyków nie

waha się tak właśnie czynić.

W erze historycznej również uznawano, że na Zachodzie znajdują się cudowne lądy i wyspy,

określane obecnie jako legendarne: Wyspa Brazil, San Brandan, Wyspy Szczęśliwe, Inny Świat albo
kraina Graala, wreszcie Hiperborea. (Skandynawowie, Germanie i Celtowie uznawali Hiperboreę za
miejsce swego pochodzenia. Z czynników geologicznych można sądzić, że pokrywa się ona z
dzisiejszym obszarem Stanów Zjednoczonych sprzed kataklizmu, który spowodował odchylenie osi
naszego globu o kąt 23° i 27').

I wreszcie to właśnie na Zachodzie starożytni Grecy i Egipcjanie umiejscawiali Atlantydę, której

istnienie prędzej czy później musi zostać powszechnie uznane.

W ten sposób, mimo „paradoksalności” hipotezy, mamy podstawy, by twierdzić, że nasze poglą-

dy są niemal klasyczne!

Stany Zjednoczone (będę je często dla ułatwienia nazywał „Ameryką”) obejmują rozległy obszar,

na którym pustynie, szkliste skały oraz nieobecność ludzkich istot w zamierzchłych czasach jawią
się jak przekleństwo lub tabu, będące prawdopodobnie skutkiem atomowego kataklizmu,
niezależnie od przyczyn jego wybuchu – naturalnych lub sztucznych.

Z naukowego punktu widzenia nie ma żadnych wątpliwości co do uznania tego kataklizmu za

fakt, przedmiotem kontrowersji pozostają natomiast nadal jego przyczyny.

Ziemia jest krzywa

Przed tysiącami lat, w czasach naszych nieznanych przodków, oś ziemska nie była odchylona od

pionu, co oznacza, że nie występowały zmiany pór roku. A zatem, przed wielkim kataklizmem trwał

okres nazywany w przekazach „złotym wiekiem”; termin należy rozumieć w pewnym ograniczo-
nym sensie. Obracająca się na osi o północno-południowym ustawieniu z odchyleniem o kąt 23° i
27' do płaszczyzny ekliptyki – kula ziemska nie budzi w nas dzisiaj szczególnych emocji,
towarzyszy nam bowiem w ten właśnie sposób od zarania gatunku ludzkiego, podobnie jak mapa
Europy ze swym tajemniczym rytuałem oznaczania Francji kolorem różowym, Hiszpanii – żółtym,
Włoch – fioletowym, a Belgii – zielonym.

Z owego odchylenia ziemskiej osi wyrasta jednak cała historia rodzaju ludzkiego i to właśnie

powinno być podstawą naszej wiedzy. Gdyby nauczyciele uczyli swych uczniów, nawet już na
najbardziej elementarnym poziomie, że kosmogonia i geologia stanowią zasadniczy fundament
wiedzy, nastąpiłby szalony skok w naszym rozwoju. Ludzie pojęliby bowiem wówczas, jak kruche
jest nauczanie empiryczne i wyrobiliby sobie jaśniejszy pogląd na swoją genezę i przeznaczenie.
Przechylenie naszego globu świadczy ponad wszelką wątpliwość, że kula ziemska poddana była
kiedyś straszliwemu kosmicznemu wstrząsowi, który dotknął również w różnym stopniu inne
planety Układu Słonecznego. I to prowadzi nas do samego sedna problemu: my, mieszkańcy Ziemi,
nie jesteśmy jedynymi, uprzywilejowanymi stworzeniami, ograniczonymi do swego zamkniętego
świata; stanowimy cząstkę nieskończoności, a cała nasza ludzka historia ma jakiekolwiek znaczenie
tylko w powiązaniu z ewolucją Wszechświata.

Gdy nadszedł kataklizm, Ziemia przechyliła się i zachwiała. Punkty biegunów przesunęły się

przez lądy i oceany. Dryfując przez piekielną kipiel mórz, wpadały na siebie lodowce wielkości
Korsyki czy Sycylii. Górskie pasma drżały w swych podstawach, rojące się od śmiertelnie
przerażonych ludzi miasta i osiedla wciągane były przez niszczycielskie wiry, a miotane siłą
odśrodkową oceany gnały poprzez kontynenty, wspinając się na najwyższe szczyty.

W jednej chwili cała ziemska populacja, miliony, a może miliardy (czy kiedykolwiek się tego

dowiemy?) ludzi utonęło, zostało zmiażdżonych, cała zaś nieznana cywilizacja – sprowadzona do
bezkształtnej masy, w której nie pozostało nic godnego uwagi.

Czy ktokolwiek przetrwał? Możemy przyjąć, że tak, ale równie dobrze można założyć, że zginęli

wszyscy, zaś pochodzenie dziś żyjącej na świecie ludzkiej rasy ma charakter pozaziemski. Pierwsze
przypuszczenie brzmi jednak bardziej prawdopodobnie. Oto racjonalna historia Ziemi przemieszana
z hipotezą o cywilizacji wymiecionej przez naturalny kataklizm, poprzedzony – moim zdaniem –
przez jeden lub dwa wybuchy jądrowe, których autentyzm powinien zostać dowiedziony.

Jest to śmiały pogląd, oczywiście odrzucony przez tradycyjnych historyków. Wspiera się głównie

na obserwacjach geofizycznych, podaniach przekazanych nam przez przodków, którzy umknęli
przed katastrofą, oraz na pewnych dowodach sugerujących, że wybuchy jądrowe wystąpiły w dwóch
ośrodkach przepadłych cywilizacji – w Ameryce i na pustyni Gobi.

Będziemy więc świadkami odrodzenia się nieznanej historii ludzkości, zagubionej na razie w

otchłani czasu, w pustynnych piaskach, a także w pewnych legendach, które wciąż jeszcze mogą
być kultywowane w pamięci ludzi z jakiejś innej planety.

Amerykańskie tabu

Między 30° a 40° szerokości geograficznej północnej znajdują się najbogatsze i najgęściej

zaludnione obszary na Ziemi; to właśnie tam najczęściej ludzie budują swoje miasta. Jednak zawsze
odczuwali oni przedziwną niechęć do zamieszkiwania w dwóch miejscach, które stanowiły coś w
rodzaju tabu: w Ameryce i na pustyni Gobi.

Można by zrozumieć, że nie sprzyjający klimat i nieurodzajna gleba pustyni Gobi mogły

zniechęcić ludzi do osiedlania się tam, czym jednak tłumaczyć to zjawisko w odniesieniu do
Ameryki? Jest to wyjątkowo bogata kraina o ziemiach doskonale nadających się do wszelkich
upraw i hodowli. Będąca jej częścią Floryda rodzi największe i najsmaczniejsze na świecie owoce.
A jednak protohistoryczni ludzie wystrzegali się tego ziemskiego raju, człowiek prehistoryczny zaś
nie miał ochoty na rozpoczynanie tam życia!

Rozległe wykopaliska archeologiczne w Ameryce przyniosły mierne wyniki. W pobliżu Santa

Barbara w Kalifornii odkryto szczątki prymitywnych osobników typu mongoidalnego, których wiek
oceniono na około osiem tysięcy lat. Niewykluczone, że byli to Meksykanie jeszcze sprzed
wielkiego exodusu. Odkopano szkielety mamutów upolowanych za pomocą strzał z kamiennymi
grotami. „Dziewczyna z Minnesoty” zdaje się liczyć sobie dwadzieścia tysięcy lat i z tego samego
okresu pochodzi trochę kości i skorup naczyń. Odkrycia te pozwalają jedynie snuć przypuszczenia o
przechodzących tamtędy plemionach kilku odizolowanych populacji. Nie ma tam żadnych
pokrytych malowidłami jaskiń, żadnych znalezisk kamiennych narzędzi, żadnych glinianych
tabliczek... Można powiedzieć, że poza kilkoma indywidualnymi przypadkami osobników, którzy
prawdopodobnie przeprawili się z Azji przez Cieśninę Beringa, prehistoryczne życie w Ameryce
Północnej praktycznie nie istniało. Nawet w szesnastym wieku było tam zaledwie kilka indiańskich
plemion, które nigdy w przeszłości nie tworzyły jakiejś rozwiniętej cywilizacji.

Po odkryciu dokonanym przez Krzysztofa Kolumba okazało się, że Ameryka Północna jest tak

słabo zamieszkana, że głównym problemem kolonistów było zaludnienie jej poprzez masową
imigrację z Anglii, Włoch, Francji, Niemiec i Skandynawii. Również haniebny proceder handlu
afrykańskimi niewolnikami rozwijał się tam z powodu braku ludzkiej siły roboczej. Żaden inny
obszar na kuli ziemskiej, z wyjątkiem pustyni Gobi, nie może się wykazać tak rzadkim rodzimym
zaludnieniem. Dlaczego?

Meksykanie żyli w USA

Ta fantastyczna zagadka znalazła częściową odpowiedź w legendach Majów z sąsiedniego

Meksyku. Byli oni przekonani, że Ameryka Północna jest krainą śmierci i że przybywały do niej
tylko te dusze, które nigdy nie miały zaznać reinkarnacji, jednak w niezwykle odległej przeszłości
zamieszkiwał ją starożytny rodzaj ludzki.

Ostatnią koncepcję popierali specjaliści w dziedzinie meksykańskiej historii. Podkreślali oni, że

od tysięcy lat ustne, przechodzące z pokolenia na pokolenie przekazy przypisywały ludności
Meksyku pochodzenie z obszarów leżących na północy oraz że rzetelność tych informacji
potwierdzają nie tylko dziewiętnastowieczne odkrycia budowli w Kalifornii i Missisipi, ale nawet
jeszcze bardziej – studia porównawcze nad grupą języków amerykańskich.

O czym mówi Popol Vuh

Inne historie dostarczają ciekawych szczegółów dotyczących kataklizmu, który unicestwił

przodków dzisiejszych Meksykanów i był niewątpliwie powodem ich emigracji.

Dawno temu ludzie Trzeciej Ery (ludzie lasu ) zostali przez bogów skazani na śmierć. Potężny

potop ognia, strumienie żywicy (płomieni) lały się z nieba na ziemię. Wreszcie gwałtowne huraga-
ny zniszczyły wszystkie uprawy. Czciciele Boga Zagłady wydzierali ludziom oczy z głów, wgryzali
się w ich ciała i wnętrzności, przeżuwali ich kości i ścięgna. Ludzie zaczęli biegać, to razem, to
pojedynczo, niby rozchwiane kłosy zboża, wspinali się na swoje domy, spadając z dachów. Próbo-
wali wchodzić na drzewa, te zaś załamywały się pod ich ciężarem. Szukali też schronienia w
jaskiniach, które jednak nie pozwalały się im do siebie zbliżyć.

Opis pochodzi z Popol Vuh, świętej księgi Majów, którą archeolodzy uznają za najstarszy

dokument historii człowieka, starszy od hebrajskiej Biblii, hinduistycznych Wed czy starożytnego
tekstu irańskiego Zend-Avesta.

Warto zaznaczyć uwagę, że ten kataklizm – potop, ogień z nieba, trzęsienie ziemi – uderzająco

przypomina wojnę atomową opisaną w świętych tekstach hinduistycznych:

„Miasta zostały zniszczone przez straszliwą broń, która była źródłem światła jaśniejszego niż sto

tysięcy słońc...

Ów ogień sprawiał, że ludziom wypadały włosy i odchodziły paznokcie, że ptaki, którym najpierw

bielały pióra i czerwieniały szpony, przeistaczały się w żółwie. Aby się uchronić przed tym rażeniem,
żołnierze wskakiwali do rzek, gdzie obmywali się sami, a także wszystko, czego musieli dotknąć”.

Z tekstów: Ramajana i Drona Parva

Efekt mutacji i skutki promieniowania, tak jasno przedstawione w księgach sanskrytu, opisane są

za pomocą niemal tych samych określeń w meksykańskich świętych tekstach: ogień przychodzi z
nieba, wyciska łzy z oczu, wyżera trzewia z ciał.

W końcu ludzie Trzeciej Ery ulegli fizycznym mutacjom, dokładnie tak, jakby zostali poddani

promieniowaniu powstałemu po wybuchu atomowym, ponieważ ich rasa zniknęła i została
zastąpiona Rasą Czwartej Ery.

Nic nie zostało z ludzi Trzeciej Ery prócz małp w lasach. Te małpy-mutanty były potomkami

człowieka. I to dlatego są do niego podobne.

(Z księgi Popol Vuh. W przeciwieństwie do tradycyjnych prehistoryków Meksykanie wierzyli, że

małpy pochodzą od zdegenerowanego i zmutowanego gatunku ludzkiego).

Możemy więc wyciągnąć wniosek, że zgodnie z pisemnymi przekazami dwóch populacji

żyjących w odległości dwudziestu tysięcy kilometrów od siebie – kataklizm atomowy dotknął dwie
części świata: Azję i Amerykę, a dokładniej – uwzględniając dane geofizyczne – pustynię Gobi i
Stany Zjednoczone Ameryki.

Czy dawni Amerykanie i Hindusi próbowali odgrywać rolę bogów? Czy prowadzili wojnę

jądrową przeciwko najeźdźcom z innej planety? Czy też atomowe eksplozje spowodował naturalny
kataklizm?

Byłoby ryzykownie dokonywać wyboru między tymi wyjaśnieniami, jednak co do samego faktu

nie ma żadnych wątpliwości.

Wenus i baśniowy Zachód

W każdym razie nadzwyczajna wiedza naukowa przypisywana ludziom tamtych czasów wydaje

się wskazywać że przed lub w czasie atomowego kataklizmu nastąpiła interwencja istot pozaziem-
skich. Koncepcja ta wspiera się na ważnym materiale dowodowym, pochodzącym zwłaszcza z
Meksyku, i który jest tak przekonywający, że elektryzuje archeologów. Potwierdzające świadectwa
można znaleźć także w Peru i Boliwii z ich legendami, niezrównanymi dokonaniami Inków i
rzeźbami z Tiahuanaco.

Quetzalcoatl, biały bóg Tolteków, wąż i ptak w jednej postaci, był wielkim przyjacielem ludzkich

istot. Dał im cywilizację i wiedzę na temat sztuki, metalurgii i posługiwania się ogniem, podobnie
jak uczynił to Prometeusz. Toltekowie i Aztecy powiadali, że przybył on z „jasnej planety” (Wenus)
i miał białą skórę, co wyraźnie dowodzi, że nie należał on do rasy czerwonej.

Po zatopieniu, zduszeniu i wytępieniu mieszkańców jego miasta Tulli, i będącego być może

odpowiednikiem hiperborejskiego Thule, Quetzalcoatl wycofał się do „starego kraju Tlapallan”.

„Wyruszył przez wschodnie morze, poprzedzany przez swe sługi pozamieniane w ptaki o jaskrawym

upierzeniu, przyrzekając, że tu powróci”.

Znamienne jest to, że większość z wielkich wtajemniczonych starożytnego świata w zagadkowy

sposób związanych jest z Zachodem i planetą Wenus oraz że wyruszają oni w kierunku wschodnim
ku nieznanemu przeznaczeniu.

Bóg Inków, Viracocha „wyruszył na wschód i zniknął wśród fal”. Był on kimś w rodzaju poza-

ziemskiego Prometeusza, podobnie jak Wenusjanka Orejona, która według przekazów andyjskich
była matką ludzkości. Przybyła z Wenus w pojeździe kosmicznym „jaśniejszym od słońca”, który
wylądował w Tiahuanaco w Boliwii, w pobliżu jeziora Titicaca. Wyglądem przypominała dzisiejszą
kobietę, z wyjątkiem długiej, spiczastej głowy i dłoni o czterech, połączonych płetwami palcach.
Zanim kataklizm zniszczył całą rasę, jeden z jej wenusjańskich potomków z Tiahuanaco wyruszył w
drogę, by jak Prometeusz wyjawić główne tajemnice wiedzy, zwłaszcza ludziom w Egipcie,
Sumerze i Indiach. (Patrz trzeci rozdział w książce „100.000 lat nieznanej historii człowieka”).

Jukatański bóg, Cuculcan „przybył z zachodu z dziewiętnastoma towarzyszami. Zatrzymał się na

dziesięć lat w Jukatanie, gdzie wprowadził mądre prawa i zniknął w kierunku wschodzącego
słońca”.

Tajemniczy bóg Ptah (co oznacza „robotnik”) był albo istotą pozaziemską, albo jakimś potwor-

nym mutantem. Ożenił się z boginią Bast, będącą lwicą i kotem jednocześnie. Jako ten, który
podobno „dał początek pierwszemu zarodkowi”, miał być panem świata. Podobnie jak Prometeusz,
przyniósł z nieba ogień i światło (wiedzę) i był starszym bratem ludzkości.

Pochodzący z Tiahuanaco lub z Atlantydy inspirator cywilizacji egipskiej był z pewnością

prototypem Prometeusza. Jego wizerunek przyswoili sobie i przystosowali do własnych warunków
Grecy, którzy jednak nadal utrzymywali związek z Ameryką i planetą Wenus poprzez jego matkę
„oceaniczną nimfę o cudownych stopach”, krewną Orejony i poprzez jego wybawcę, Herkulesa,
bohatera wtajemniczenia w ogrodzie Hesperyd, leżącym „na najdalej na zachód wysuniętym krańcu,
jeszcze za rzeką oceanu”.

Zarówno ów mąż z Atlantydy, jak i Prometeusz oraz inni im podobni protoplasci, ruszyli w

wędrówkę, by na wschodzie dokonać swych pełnych cierpień żywotów.

Wiele twarzy Lucyfera

Jest dla mnie rzeczą oczywistą, że wszyscy ci bohaterowie – Quetzalcoatl, Viracocha, Ptah,

Atlant, Prometeusz, Oannes i Lucyfer, wenusjańska biblijna gwiazda zaranna, „nosiciel światła ” –
byli tą samą nadzwyczajną istotą, prawdopodobnie pozaziemskiego pochodzenia, zmieniającą się
zależnie od tego, kto ją czcił. To samo dotyczy hinduistycznego Amitabhy, „boga zachodu”,
polinezyjskiego boga zachodniego Innego Świata, a także wierzeń europejskich Celtów.

Wszystkie przekazy są pod tym względem uderzająco zbieżne, a zgodność ta jest tym istotniej-

sza, że dotyczy tak odległych od siebie ludów, jak Hindusi, Celtowie, Majowie i Inkowie,
opowiadających o ogniu z nieba (moim zdaniem – o atomowym wybuchu), który zniszczył
cywilizacyjny cykl jeszcze przed biblijnym potopem.

Czy można takie analogie ignorować? Albo przeczyć temu, że składają się one na primohis-

toryczną rzeczywistość?

Według przekazów meksykańskich, Quetzalcoatl pewnego dnia wyruszył w kierunku wschod-

nim – chodzi tu bez wątpienia o Atlantydę, leżącą powyżej dzisiejszego Półwyspu Jukatan – „i
unicestwił sam siebie w ogromnym ogniu”. Historia ta może oznaczać, że wystartował na latającej
machinie podobnej do ognistych rydwanów, które uniosły ku niebu Enocha, Ksisusthorosa, Noego,
Mojżesza i Eliasza.

Przekazy dodają jednak, że Quetzalcoatl miał powrócić, co dowodziłoby, iż ostatecznie bóg ten

nie zginął, lecz po prostu przeniósł się w jakieś inne miejsce.

Po jego wyjeździe, mieszkańcy Meksyku wystawili na wschodnim wybrzeżu straże mające za

zadanie wypatrywać powrotu boga. Kiedy w szesnastym wieku Cortez wylądował tam ze swymi
ludźmi, Indianie – wierząc że jest właśnie powrót Quetzalcoatla – przyjęli Hiszpanów z wielkimi
honorami.

Bóg z Kosmosu

Od tego czasu pamięć o latającym bogu trwała w dziwnych uroczystościach zwanych

„ewolucjami latających ludzi”, wykonywali je tzw. voadorzy przytroczeni do liny zawieszonej na
wysokim maszcie, trzydzieści metrów nad ziemią. Można się jej dopatrywać także w ogromnych
głowach kamiennych olbrzymów, nakrytych hełmami, przypominającymi kaski dzisiejszych
astronautów. Figury gigantów są dziełem meksykańskich Olmeków.

Czego jeszcze więcej trzeba, by sceptycy wreszcie uznali prawdopodobieństwo interwencji istot

pozaziemskich, a tym samym – istnienia w czasach primohistorycznych nieznanych cywilizacji?

Popol Vuh zupełnie wyraźnie wspomina o cywilizacji ludzi Trzeciej Ery (a więc Trzeciego

Słońca: deszczu ognia), mówiąc o „gęsto zaludnionych miastach i skanalizowanych domach”.

Inne przekazy opowiadają o masowej emigracji starożytnych Meksykanów z północnej części

kraju (dzisiejszych Stanów Zjednoczonych), gdzie dotknęła ich katastrofa i śmierć:

„Idąc za radą kapłanów, ruszyli na południe, uchodząc z ziemi swej zguby. Wiedzieli, że w kraju

ocalenia znajdą się w chwili, gdy ujrzą orła siedzącego na kaktusie i trzymającego w szponach węża”.

Jest to kolejna wskazówka, że przed cywilizacją sumeryjską istniała w Ameryce Północnej

cywilizacja primohistoryczna.

Pozostaje teraz sprawdzić, czy namacalne świadectwa potwierdzą rzetelność tych historii i

pokażą ponad wszelką wątpliwość, że dzisiejsze Stany Zjednoczone są „krainą, z której świat wziął
swój początek”.

Dziewiętnastowieczni etnolodzy wiedzieli o istnieniu „starożytnych budowli w Kalifornii i

Missisipi”. Ponieważ jednak nie było żadnych danych dotyczących czasu powstania tych konstruk-
cji, nie dawało się określić, czy pochodzą one jeszcze sprzed sumeryjskich zikkuratów.

Stopione miasta prehistoryczne

W dziewiętnastym wieku kapitan Ives William Walker dokonał na zachodzie Stanów

Zjednoczonych odkryć, które – moim zdaniem – nie pozostawiają pod tym względem żadnych
wątpliwości.

Według Walkera, cały obszar między Gila i San Juan pokrywały ruiny. W jednym miejscu odkrył

on pozostałości miasta rozciągającego się na przestrzeni półtora kilometra. Zeszklone skały
świadczyły o straszliwym kataklizmie, który się tędy przetoczył. W środku miasta, na wielkiej trzy-
czterometrowej skale widoczne były jeszcze szczątki ogromnej budowli. Jej południowy kraniec
wyglądał tak, jakby był stopiony w hutniczym piecu, a na podłożu, na którym stał, widniały
podobne ślady. Ciągłe jeszcze widoczne były zarysy ulic i usytuowanie domów. Okolica obfitowała
w podobne ruiny. W przekazach miejscowych Indian brak jest jakichkolwiek wzmianek o miesz-
kańcach tych miast. Nie znając ich historii, Indianie odczuwali religijny lęk przed tymi ruinami.

Amerykanie są tak bardzo przytłoczeni wypowiedziami europejskich prehistoryków, że wydaje

się im wręcz nie do pomyślenia, aby ich betonowe miasta i orane traktorami (wkrótce całkowicie,
zautomatyzowanymi) równiny mogły być miejscem narodzin najstarszej znanej cywilizacji. Jednak
od tysięcy lat wisi nad tym krajem przekleństwo pewnej tajemnicy, która wymaga wyjaśnienia.

Największa amerykańska tajemnica

Jest jeszcze inny znamienny fakt, który powinien zaintrygować krytyczne umysły: całkowity

brak koni w Ameryce Północnej w czasach hiszpańskich podbojów. Powszechnie wiadomo, że
Aztecy i Inkowie byli zdumieni widokiem żołnierzy Pizarra i Corteza jeżdżących na nieznanych im
zwierzętach, czyli na koniach.

W Europie, Azji, Afryce, a nawet w Oceanii koń należał do bardzo starej prehistorycznej rodziny

i zawsze spełniał ważną rolę w procesie społecznej ewolucji. W Ameryce zaś był absolutnie
nieobecny, tak jak nieobecne tam były pozostałości po prehistorycznych ludziach, ich siedliskach i
cywilizacji.

Jest to zbyt niezwykłe, by miało być prawdziwe, zwłaszcza dlatego, że Stany Zjednoczone są

teraz terenem tak bardzo sprzyjającym hodowli koni. Rozwijają się one znakomicie zwłaszcza tam,
gdzie – jak na przykład w Teksasie – trzymane są w ogromnych, liczących tysiące sztuk stadach. Są
tam też miejsca, w których konie żyją w stanie dzikim.

Prawda wyszła na jaw dopiero kilka lat temu, gdy odnaleziono kości należące do najdaw-

niejszego znanego nam konia, znacznie starszego od prehistorycznych gatunków znanych z Francji
oraz krajów tatarskich i arabskich.

A odkrycia tego dokonano w Stanach Zjednoczonych.
Paleontolodzy są obecnie zgodni co do jednego: koń nie pochodzi z Europy, Azji, Afryki czy

Oceanii – jego ojczyzną jest Ameryka, a dokładnie – teren dzisiejszych Stanów Zjednoczonych. To
stąd dotarł on przez Przesmyk Panamski do Ameryki Południowej, a do reszty świata – przez
Cieśninę Beringa.

Fakt ten przydaje naszej nieznanej historii szerokiego rozmachu, co prehistorycy starają się

starannie przemilczać. (Aby chronić swój system przyjęty jako obowiązująca konwencja, kwestio-
nują oni autentyczność malowideł w jaskiniach Altamiry, dyskredytują Glozel, konfiskują bibliotekę
z Lussac-les-Chateaux itd. Altamira została już wyjaśniona, inne sprawy doczekają się tego wkrótce.
(Patrz drugi rozdział w książce „100.000 lat nieznanej historii człowieka”).

A więc dowiedzione zostało, że na długo przed Sumerem, być może dziesięć lub piętnaście

tysięcy lat wcześniej, konie występowały na obszarach dzisiejszych Stanów Zjednoczonych, czyli w
swojej kolebce, by nagle, z niewiadomego powodu – zniknąć!

Powodem takiego absolutnego zniknięcia mógł być tylko potężny kataklizm – kataklizm, który

musiał oczywiście zmieść także i inne zwierzęce gatunki oraz – bez wątpienia – ludzkie cywilizacje
znacznie starsze niż te znane z Europy czy Azji.

Człowiek prehistoryczny żył, ewoluował i tworzył wspaniałe cywilizacje w Ameryce Północnej,

a następnie zupełnie zniknął, podobnie jak koń, w wyniku wydarzenia, które mamy powody uznać
za wybuch atomowy.

Możemy też dziś wyjaśnić znaczenie tajemniczej figury konia, która w piętnastym wieku wi-

dziana była na przylądku wschodnich Azorów, zwrócona przodem w stronę nie znanej jeszcze
wówczas Europejczykom Ameryki.

Wiemy także, dlaczego koń morski został bogiem Posejdonem w Atlantydzie i Grecji.

Dziesięć kwestii domagających się wyjaśnienia

Wybuch atomowy, na który wskazuje nasza interpretacja tekstu Popol Vuh, jest dostatecznym

wyjaśnieniem wielu zagadkowych dotychczas zjawisk. Można je wypunktować następująco:

1. Prawdopodobne istnienie cywilizacji na linii pęknięć tektonicznych, będących naturalnym

stymulatorem rozwoju.

2. Możliwość atomowego kataklizmu.

3. Doliny śmierci i stopione miasta.
4. Kataklizm naturalny wywołany odchyleniem się ziemskiej osi o 23° 27'.
5. Exodus starożytnych mieszkańców Meksyku.
6. Przyczyny zniknięcia konia z terenów, które były jego kolebką.
7. Tabu wiszące nad Ameryką Północną i niechęć człowieka do osiedlania się na tych terenach.
8. Istnienie na obszarze dzisiejszych Stanów Zjednoczonych cywilizacji starszej od sumeryj-

skiej.

9. Opowieści o kraju „białych przodków” i poszukiwania Wysp Szczęśliwych, wyspy Brazil,

Hiperborei i Thule.

10. Światło przybyło z zachodu.

Rozumiemy teraz, dlaczego starożytni nie chcieli mieszkać w „Krainie Śmierci”, w której kapi-

tan Walker odkrył szkliwo stopionych miast w miejscach noszących wymowne nazwy: Śmiertelna
Dolina i Ognista Dolina, leżąca pięćdziesiąt kilometrów od Las Vegas.

Rozdział trzeci

Zagadka pustyni Gobi

Obszar, na którym w Ameryce mógł nastąpić wybuch jądrowy, leży między około 30° a 40°

szerokości geograficznej północnej oraz między 90° a 110° długości geograficznej zachodniej.

Drugie epicentrum mieści się na przeciwnej półkuli, na pustyni Gobi, między 36° a 50°

szerokości geograficznej północnej oraz między 80° a 120° długości geograficznej wschodniej.

Pustynia Gobi (zwana również Szamo) stanowi rozległą część terytorium Mongolii, dwa razy

większą niż powierzchnia Francji. Jałowość jej gleby, piaskowe burze, ostry klimat i wrogość
plemion sprawiały, że pustynia Gobi jest niemal nie znana archeologom i geografom.

Legendy – ale czy to tylko legendy? – przypisują tytuł Gospodarza Świata zagadkowemu

potężnemu przywódcy religijnemu, który włada ludem tej pustyni. Prawdą jest, że tajemniczość
wręcz promieniuje z tej krainy, której sława jako pełnej magii przyćmiewa nawet Tybet.

Mr Mołotow pielgrzymuje do Ułan Bator

Po powrocie z podróży do Mongolii w 1962 roku, amerykański etnolog W. S. Lewis oświadczył,

że W. M. Mołotow, niegdyś prawa ręka Stalina, a później zaś główny wróg Chruszczowa, swoją
niezwykle uprzywilejowaną pozycje zawdzięczał pomocy udzielonej mu przez Bodgo-Gegena,
przywódcę lamów Azji Środkowej, będącego ponoć wcieleniem Buddy podobnie, jak Dalaj Lama w
Tybecie.

Nie ma możliwości zweryfikowania tego oświadczenia, jest jednak pewne, że Mołotow cieszył

się nietykalnością, która intrygowała polityczne kręgi. Wyglądało to tak, jakby nad wolą i postępo-
waniem jego potężnego wroga, Chruszczowa, roztaczała kontrolę jakaś nieznana siła.

Podobne wsparcie otrzymał w dziewiętnastym wieku car Aleksander I. Udzielił mu go Bodgo-

Gegen z Ułan Bator. To właśnie między innymi dzięki tej pomocy Napoleon poniósł klęskę. Śmierć
Aleksandra I owiana była mgłą tajemnicy. Krążyły pogłoski, które pozwalały ludowi rosyjskiemu
wierzyć, że jeszcze długo po oficjalnej dacie śmierci w 1825 roku podróżował on przez imperium
pod nazwiskiem Fiodora Kuźmicza.

W kremlowskich archiwach znajdują się zapiski na temat tej sprawy ciągnącej się od czasów

panowania Romanowów; nie bezzasadne jest przypuszczenie, że Mołotow skorzystał z nich we
własnym interesie.

Święte księgi i czarodziejski pierścień

Czyżby mongolski Gospodarz Świata wpływał na polityczne losy naszego globu? Kusi mnie, aby

odpowiedzieć twierdząco, gdyż pozwalają w to wierzyć pewne fakty historyczne, przynajmniej jeśli
przyjmie się punkt widzenia okultystów. Kim jest jednak Gospodarz Świata?

Jego imię brzmi Jeb-Tsung i mieszka w nim dusza Amitabhy, boga Zachodu i miłosierny duch

czterech szczytów otaczających miasto Ułan Bator (dawniej Urga). Jeb-Tsung nie został poddany

zabiegom administracyjnym ze strony władców Mongolskiej Republiki Ludowej, którzy ze
względów politycznych są wrogo nastawieni wobec „zabobonów”. Jako Bodgo-Gegen pozostaje on
duchowym przywódcą stu tysięcy lamów i miliona wiernych.

Nie rezyduje już teraz w świętym Bodgo Ol, Watykanie jego ośmiu poprzedników, który został

„upaństwowiony” przez Komunistyczny Komitet Naukowy. Wędruje natomiast po stepach, wiodąc
za sobą imponujący dwór złożony z lamów i szamanów. Wizerunek Gospodarza Świata jako
komiwojażera niezbyt sprzyja wierze w nadzwyczajną moc ani jego, ani otaczających go dostojni-
ków, choć niełatwo byłoby jednak podważyć jej istnienie.

Wybitny polski badacz, Ferdynand Ossendowski, uniknął poważnych niebezpieczeństw dzięki

czarodziejskiemu pierścieniowi, który otrzymał od Bogdo-Gegena z Nabaranczi. Lamowie
przewidzieli co do godziny śmierć generała Ungerna von Sternberga, przeciwnika bolszewików. W
1933 roku naukowiec francuski, Maurice Percheron, otrzymał niezaprzeczalny dowód tajemnej siły,
której najwyraźniej użyto na korzyść pewnej grupy wpływowych Mongołów.

„I czym innym niż czarami” – pisze Charles Correga – „można wytłumaczyć fakt, że Czyngis-

Chan, niewykształcony pastuch, mając do pomocy jedynie garstkę nomadów, zdołał podporządko-
wać sobie wiele narodów i imperiów tysiące razy wyżej rozwiniętych?”

Kubilaj Chan, którego władza rozciągała się od Mongolii, poprzez Chiny, Indie, Afganistan,

Persję aż po połowę Europy, przyjął buddyzm, gdy ujrzał cuda, jakie na oczach przedstawicieli
wszystkich religii czynił Turio Ghamba.

Mongolskich czarów próbował użyć dla zawojowania świata Hitler, jednak szamani go oszukali,

nie zdradzając mu nigdy źródła swojej mocy.

Wszystkie te tajemnice, zamknięte w ogromnej skrzyni, strzeżonej przez mnichów Szabinari,

służących obecnemu Bodgo-Gegenowi, spisane są w świętych księgach: dwustu dwudziestu sześciu
tomach Panjur i stu ośmiu tomach Ganjur. Ich czarodziejska moc materializuje się w przedmiotach
religijnego kultu, a głównie we wspaniałym komplecie rubinów w pierścieniu, którego Czyngis-
Chan i jego wnuk Kubilaj-Chan nigdy nie zdejmowali ze wskazującego palca prawej dłoni.

(Maha Chohan, fałszywy Gospodarz Świata i prawdziwy awanturnik, który w 1947 roku przybył

do Francji, początkowo był nauczycielem, następnie przyjacielem, a wreszcie wrogiem Michaela
Iwanowa, „mędrca” z Sevres, nosił na wskazującym palcu prawej ręki pierścień ze szmaragdem,
który – według niego – należał do Czyngis-Chana. Jak twierdził ów szarlatan, pierścień zawierał
„atom wodoru zdolny wysadzić świat w powietrze”).

Taki jest ten dziwny kraj, ta straszna pustynia, najgorsza ze wszystkich pustyń, której

zamierzchła historia jest absolutnie nieznana, mimo wielkiej roli, jaką odgrywa w dziejach naszej
planety.

Primohistorię pustyni Gobi możemy sobie częściowo wyobrazić dzięki kluczowi, jakiego

dostarczył nam opierający się na przekazach nieformalnych historyk Jean Roy:

„W dolinie Indusu przed trzema i pół tysiącami lat kwitła cywilizacja dawnego ludu Drawidów, by

następnie kilka wieków później wchłonąć jasnoskórych Wedydów i ciemnoskórych Melanidów.
Melanidzi przybyli z dorzecza rzeki Tarim, z okolic Lop Nor (dzisiejszy Sinciang). Do głębokich dolin
Indusu zeszli oni przez przełęcz Karakorum, przynosząc Drawidom wiedzę o dziesiętnym systemie
liczbowym, znanym obecnie jako «arabski», który przeniesiono na Zachód podczas arabskich najazdów.

Drawidzi nazwali Melanidów Naachalami, co oznacza «wysocy bracia». Nazwa ta tłumaczy się być

może tym, że Melanidzi zeszli z górskich okolic Karakorum, gdzie niektóre szczyty dochodzą do
wysokości siedmiu tysięcy metrów wysokości.

Wiedzę o dziesiętnym systemie liczbowym posiadali jedynie «wtajemniczeni». Nie twierdzili, że był

to ich wynalazek, powiadali jednak, że został on im zawierzony”.

A zatem któż na tym pustynnym, dwakroć przewyższającym Mont Blanc płaskowyżu, mógł ich

wtajemniczyć w ten wspaniały, obowiązujący nas dziś system liczbowy?

Biała Wyspa

Pewien przekaz, którym szczegółowo zajmiemy się później, podaje, że Melanidzi wiedzę swą

otrzymali od ludzi przybyłych z nieba na statku kosmicznym. Pojazd ten wylądował na Białej
Wyspie leżącej na morzu Gobi. Wyspa ta, jak powiadają, istnieje do dziś w postaci góry Atis, około
siedmiuset kilometrów od Lobnor (Sinciang). W tym właśnie miejscu, w odległości niemal
dwudziestu tysięcy kilometrów znaleźliśmy odpowiednik amerykańskiej tajemnicy z Newady.

Nad pustynią Gobi ciąży tabu. Również i tu, po burzach piaskowych, wyłaniają się spod ziemi

miasta, których pochodzenie ginie w pomrokach czasu; także tu przetaczały się potopy, fale
powodziowe, a z nieba raził ogień.

Latający nad pustynią Gobi rosyjscy lotnicy sfotografowali ruiny wielkich miast, rozpoznawalne

dzięki ich fundamentom. W niedługiej już przyszłości piaski Gobi przemówią, a wówczas cała
oficjalna prehistoria stanie pod znakiem zapytania.

Podczas opisanego w Wedach (Siatapathabrahmana – jeden z najstarszych hinduskich tekstów)

legendarny Manu zbudował arkę, którą „ogromna ryba przeniosła na Górę Północy”, co oznacza, że
statek wylądował na dzisiejszej pustyni Gobi, czyli na Białej Wyspie. Znawca historii Indii, A.
Weber, uznał tę opowieść za mętne wspomnienie o emigracji Ariów, którzy przybyli do Indii, a
nawet prawdopodobnie również do Japonii, kiedy to zostali wypędzeni ze swej ojczyzny przez
potop lub inną katastrofę.

W rejon pustyni Gobi przybywały ludy o niezwykłej wiedzy, nie znanej innym społecznościom.

Należy przyjąć, że ich exodusem, przypominającym emigrację Meksykanów uciekających z terenów
Kalifornii i Newady, kierował przemożny imperatyw, przekształcenie zaś żyznej krainy w jałową
pustynię i odpychający step zdaje się wskazywać, że przeszedł tamtędy straszliwy katak-lizm.

Dziś potrafimy zrozumieć, dlaczego przez tysiące lat ludzie nie chcieli wracać do tych przeklę-

tych miejsc, gdzie na ich przodków „spadł z góry gniew Boga”.

Szczególną uwagę należy zwrócić na słowa Jeana Roya, dotyczące „ludzi, którzy przybyli z

nieba” i wylądowali na Białej Wyspie.

Mongolska nazwa pustyni Gobi brzmi Szamo, co może mieć związek z imieniem boga Szamosa,

który – jak podaje Talmud – był czczony pod postacią czarnej gwiazdy. Szamos oznaczał również
„złego luminarza” Arabów; odnosiło się to prawdopodobnie do Saturna lub jakiegoś innego ciała
niebieskiego, grożącego ludzkiej rasie niebezpieczeństwem (kolejna koncepcja tragedii kosmicznej
lub inwazji pozaziemskich istot).

Teraz, kiedy już z dużym prawdopodobieństwem zlokalizowaliśmy dwa punkty eksplozji atomo-

wych w czasach starożytnych, warto sprawdzić, czy dotrwały do dnia dzisiejszego jakieś wspólne
cechy charakterystyczne dla obu tych centrów: w Stanach Zjednoczonych i na pustyni Gobi. I tu
właśnie staniemy przed najbardziej wstrząsającymi odkryciami, tak jak gdyby wszystko było
jedynie wiecznie powtarzającym się cyklem, poczynając od mignięcia primohistorii, a na niewi-
dzialnej historii dwudziestego pierwszego wieku kończąc.

Starożytne pisma hinduskie (Ramajana, Drona Parva, Mahavira) wyraźnie mówią o wojnie

atomowej na Ziemi; ponieważ zaś Popol Vuh (napromieniowanie ludzi – opinie Recinosa i
Villacosty) oraz Biblia (zniszczenie Sodomy i Gomory) wspierają tę koncepcję, istnieją podstawy,
by wierzyć, że starożytni Amerykanie i Mongołowie próbowali wejść w rolę bogów, podobnie jak
czynili to fizycy atomowi w 1945 roku.

Czy broni atomowej użyli do walki z najeźdźcami z niebios, czy też przy jej pomocy wyniszczyli

się wzajemnie?

Tajna historia naszych czasów

Począwszy od 1945 r. koncepcja atomowych zniszczeń dokonanych przez człowieka nabrała

większego sensu niż tłumaczenie wszystkiego boską zemstą wobec Hiroszimy i Nagasaki, a jednak
tę ostatnią opinię podbudowują pewne zbiegi okoliczności, ponieważ to właśnie dokładnie na
obszarach starożytnej Kalifornii i Mongolii składowanych i testowanych jest wiele rakiet atomo-
wych.

W marcu 1963 r. oraz w lutym-marcu 1964 r. stacjonujące w kalifornijskiej bazie amerykańskie

rakiety typu Nike-Herkules, były gotowe do odpalenia ze swych podziemnych stanowisk. Technicy,
których zadaniem był nadzór nad pociskami w wypadku wojny, znajdowali się pod kontrolą policji
wyposażonej w rozkazy zastrzelenia każdego, kto by zdradzał odchylenia od normy psychicznej,
dopuścił się jawnej zdrady albo podejmował próbę odpalenia pocisków bez jednoznacznego
rozkazu.

A jednak kilka pocisków, na szczęście bez głowic jądrowych, wybuchło z zupełnie nieznanych

powodów, mimo podjęcia wszelkich dostępnych człowiekowi środków ostrożności.

Wybuch jądrowy w Mongolii

Luty, rok 1960. Na pustyni podobnej do Newady, w pobliżu mongolskiej granicy, na tej samej

szerokości i niemal analogicznej długości geograficznej, Rosjanie również magazynowali jądrowe
ładunki. Doprawdy zadziwiające jest przeznaczenie tych miejsc!

W lutym 1960 r. zachodnie tajne służby otrzymały informację, że zmarło dwóch rosyjskich

generałów; następnie cała prawda zaczęła stopniowo wychodzić na jaw. Okazało się, że kilka bomb
wodorowych wybuchło z zupełnie nieznanych powodów, mimo podjęcia wszelkich dostępnych
człowiekowi środków ostrożności. Wielu Rosjan zginęło, tysiące było rannych. Radioaktywność
ziemska czterokrotnie przewyższyła punkt krytyczny, fakt ten jednak był przez wszystkie rządy
starannie ukrywany.

Powszechnie wiadomo, że ludność z okolic jeziora Balchasz ewakuowano w kierunku Morza

Kaspijskiego. Amerykańskie czujniki i sejsmografy odnotowały dwie eksplozje równe wybuchom,
odpowiednio, dwustu i dwustu pięćdziesięciu bomb atomowych. W odstępie kilku sekund w
powietrze wyleciały dwa składowiska pocisków.

Kilka dni po tej katastrofie radioaktywność osiągnęła swój punkt krytyczny w Paryżu, gdzie

uległy zniszczeniu błony fotograficzne o wysokiej czułości.

Rok później na całym świecie zanotowano liczne uszkodzenia płodów ludzkich. Zwłaszcza w

dawnym Związku Radzieckim, Chinach i Japonii. Wtajemniczona w przyczyny tego zjawiska żona
Chruszczowa, ulegając głosowi sumienia, powiedziała gdzieś publicznie:

„Wyrzućmy wszystkie bomby atomowe do morza!”

Zdarzyły się zatem dwa bardzo dziwne wypadki, oba na 36° szerokości geograficznej północnej,

z tym że jeden na 112° długości geograficznej zachodniej, a drugi na 90° długości wschodniej. I
były to dwa miejsca, o których można sądzić, że w zamierzchłej przeszłości przeżyły już atomowe
kataklizmy.

Jeśli już gdzieś bomby wybuchły, wybuchną tam ponownie

Wybuchy jądrowe sprzed tysięcy lat i eksplozje z ostatnich dziesięcioleci – teoria prawdopodo-

bieństwa przemawia przeciw możliwości, by tak rzadkie wypadki mogły się powtarzać w tych
samych punktach globu i to bez konkretnego powodu.

Choć pełni przerażenia, musimy jednak założyć, że pewnego dnia, może wkrótce, może w

odległej przyszłości, a w każdym razie niespodziewanie, amerykańskie magazyny nuklearne w
Newadzie i rosyjskie lub chińskie w Azji Środkowej ponownie wybuchną z zupełnie nieznanych
powodów, mimo podjęcia wszelkich dostępnych człowiekowi środków ostrożności. (Amerykański
skład broni jądrowej Fort Richardson na Alasce omal nie wybuchł podczas trzęsienia ziemi w 1964
roku. Pociski uległy przemieszczeniu, a niektóre bezpieczniki zostały uszkodzone).

W wypadku katastrofy atomowej zagładzie może ulec około dziewięćdziesiąt pięć procent

ludzkości. Przyszłe pokolenia znów się więc zdziwią, dlaczego to Newada i Mongolia wzbudzają w
ludziach rodzaj atawistycznej odrazy...

Newada i Mongolia – dwa bieguny ludzkiego przeznaczenia, gdzie wciąż jeszcze mogą istnieć

ślady tych tak tajemniczych, odległych zdarzeń. Na ogromnej przestrzeni usianej takimi miastami
jak Las Vegas, Los Angeles, Salt Lakę City, Kansas City, Dallas, New Orleans i Houston, rozciągały
się niegdyś dumne grody naszych praprzodków, którzy w swym rozwoju doszli do kosmicznych
podróży, cybernetyki, telewizji i rozszczepienia atomu.

Rozdział czwarty

Epoka kamienna wymysł prehistoryków

Niełatwo jest znaleźć inne wyjaśnienie powstania ludzkiego gatunku niż droga ewolucji wiodąca

od świata zwierząt. Subiektywnie jesteśmy rzecz jasna skłonni buntować się przeciw koncepcji
naszego małpiego pochodzenia. Uważamy to, słusznie lub nie, za niezbyt dla nas pochlebne
rozwiązanie. Bardziej odpowiadałby nam początek otoczony aurą cudowności!

Czy człowiek powstał spontanicznie, wygrywając los na kosmicznej ruletce? Czy też jesteśmy

dziećmi Boga, jego dziełem? Może tak, jeśli Boga utożsamiamy z wszechogarniającym Rozumem;
bez wątpienia nie – jeśli uważamy go za twórcę, który pracował w glinie, a pierwszą kobietę
utworzył z żebra mężczyzny.

Ziemia krąży po uprzywilejowanej orbicie

Nie wydaje się, aby któreś z ogniw łańcucha powszechnej ewolucji było uprzywilejowane. Nie

ma żadnych względów dla Himalajów, które mogłyby być ciepłym Rajem, pozbawionym wiecz-
nych śniegów, żadnych – dla wód Oceanu Spokojnego, nie musiałyby być tak słone; mrówka
pozbawiona jest najmniejszych szans, by dorównać wielkością słoniowi, ten zaś nie potrafi
przekształcić się w mrówkę; wypalające się w bezkresie Kosmosu słońca też mogłyby liczyć na
jakieś szczególne prawa.

A jednak w odniesieniu do człowieka, nie jest to tak jednoznaczne. Nasza potwierdzona w Biblii

skłonność do uważania siebie za środek Kosmosu jest nierozsądna; ale prawdą jest również, że nasz
gwiezdny statek, czyli Ziemia, jest bardziej przystosowana do kosmicznych podróży niż pozostałe
planety.

Nie mamy na ten temat zbyt wielu informacji, ale wiemy, że Mars jest wypalony, Wenus spowita

w mgły, Księżyc pozbawiony atmosfery i w tej sytuacji Ziemia ma do zaoferowania bezsprzecznie
najlepsze warunki do takiego życia, jakie znamy. Dzieje się tak prawdopodobnie wskutek
wyjątkowej – w odniesieniu do Słońca – pozycji, zajmowanej przez naszą planetę.

Z prawa powszechnej ekspansji wiemy, że każdego dnia planety poruszają się w większym

oddaleniu od środka Układu Słonecznego, co oznacza, że ich orbity są wciąż rozszerzającymi się
spiralami. Stąd wniosek, że kiedyś, w różnym czasie, wyruszyły one z centrum (teoria Louisa
Jacota) i że Merkury i Wenus zajmą kiedyś dzisiejszą orbitę Ziemi, podczas gdy Mars, Jupiter itd.
krążyły po niej w przeszłości. Zdaje się więc, że jesteśmy w czasie i miejscu, w którym pewne
planety są za stare, a inne – zbyt niedojrzałe, sytuacja Ziemi zaś jest idealna.

Exodus z planety na planetę

Jednak starsze planety znajdowały się kiedyś w tej samej sytuacji i musiały mieć te same

możliwości hodowania roślin, zwierząt oraz rozwoju ludzkości. To pozwala na sformułowanie
fascynującej hipotezy. Wówczas, gdy mieszkańcy najbliższej wyprzedzającej nas wiekiem planety
(niekoniecznie Marsa, ponieważ w Kosmosie występowały potężne perturbacje) stwierdzili, że ich

warunki stały się niemożliwe do dalszej egzystencji, rozpoczęli przygotowania do exodusu na
Ziemię, gdzie wszelkie przejawy życia znajdowały się dopiero w początkowej fazie ewolucji.

Podobnie jak Noe w arce, tak i pierwsi astronauci z zagrożonej planety musieli wyruszyć w misję

rozpoznawczą, zabierając ze sobą nasiona roślin i wybrane okazy zwierząt. Czyż nasi astronauci nie
będą mieli do wykonania podobnych poleceń, kiedy wyruszą na Marsa lub Wenus?

Zadaniem primohistorycznych astronautów było przystosowywanie przywiezionych ze sobą

okazów do ziemskich warunków, zanim przybędą koloniści, którzy z jakichś poważnych zapewne
powodów nie mogli tego uczynić wcześniej. Mieszkańcy innych planet postąpili w podobny sposób
w czasach dawniejszych, formując tym samym międzyplanetarną sztafetę, podążającą zawsze w tym
samym kierunku i ku tej samej uprzywilejowanej orbicie, a więc tej, na której obecnie się
znajdujemy.

Tak więc czas pochodzenia człowieka cofnięto, pozostawiając jednak miejsce jego narodzin w

odległości około stu pięćdziesięciu milionów kilometrów od Słońca.

Taki pogląd nie wyklucza naturalnego pojawienia się na Ziemi istot ludzkich; jedynie zakłada, że

jeżeli tubylcy istnieli, to zostali wchłonięci przez pozaziemskich przybyszów. Zdaje się nawet mieć
(o dziwo) punkty styczne z teorią wywodząca się z doktryn spirytualistycznych, mówiącą o istnieniu
siedmiu nieboskłonów, koncentrycznie usytuowanych niebiańskich sfer, wymyśloną przez
starożytnych i będącą przedmiotem tajnych nauk Różokrzyżowców, ostatnich depozytariuszy
wiedzy o „początkach, środku i końcu wszystkiego”.

Nie mamy żadnych dowodów istnienia ludzkich istot na Ziemi przed dwudziestu, trzydziestu

tysiącami lat, ponieważ nie znaleziono wcześniejszych śladów cywilizacji, ani też starszych
wiekiem ludzkich szczątków. Umieszczenie przez prehistoryków pierwszego ogniwa w okresie
przed pół, a nawet milionem lat jest zupełnie nieuzasadnione.

Ludzka rasa pochodzenia ziemskiego musiała znikać kilkakrotnie podczas wielkich katakliz-

mów. Nie przetrwał na to żaden fizyczny dowód, jednak pamięć o primohistorycznych cywili-
zacjach ostatnich tysiącleci zachowała się w przekazach nieoficjalnych.

Mimo wysyłanych przez nas sygnałów, radiowego nasłuchu, rakiet, nie dociera do nas żaden

odzew z innych planet; jednak być może w niezmierzonych przestrzeniach galaktyki istnieje jeszcze
bardziej uprzywilejowana od Ziemi planeta, na którą przybyła niezwykła ludzka populacja i nastał
tam prawdziwy kosmiczny Eden, z którego Adam nie został wypędzony.

CTA-102

Hipoteza, którą ortodoksyjni obrońcy ustalonego porządku nazywali obłąkaną, wzbudziła

zainteresowanie 13 kwietnia 1965 r., kiedy to rosyjscy astronomowie oświadczyli, że wraz ze swymi
amerykańskimi kolegami badają pochodzące z Kosmosu zmodulowane sygnały, wysłane być może
przez członków jakiejś „supercywilizacji”. Reakcja sceptyków była natychmiastowa. Astronom
Davies z Obserwatorium w Jordell Bank stwierdzi, że przypominają one inne sygnały, pochodzące z
kwazarów [niby-gwiazd – przyp.tłum.] i aby wyjaśnić regularność faz ich emisji, nie ma potrzeby
odwoływać się aż do pomysłu odległych cywilizacji, gdyż może to być naturalna oscylacja, tak jak
w wypadku cyklu plam słonecznych.

Opinię taką wyrazili również belgijski profesor Raymond Courtez oraz sir Bernard Lovell,

dyrektor Obserwatorium w Jordell Bank. Większość astronomów uznała jednak możliwość istnienia
w nieznanych obszarach Kosmosu wysoko cywilizowanych istot.

Źródło radiowej emisji, znane jako CTA-102, zostało wykryte w Stanach Zjednoczonych w 1960

r. jednocześnie z innymi nadajnikami – CTA-21, 3C-444, 3C-445 – których emisja odbywała się w
paśmie trzydziestu pięciu centymetrów, mając niezwykły kształt widma częstotliwości radiowej.

Znany w świecie rosyjski astronom Josif Szkłowski 12 kwietnia 1960 r. powiedział w Instytucie

Astronomicznym im. Sternberga w Moskwie:

„Amerykańskie Obserwatorium w Mount Palomar ustaliło, że w punkcie, z którego CTA-102 wysyła

swoje fale, znajduje się bardzo mała gwiazda o rozmiarach najmniejszych z dotychczas znanych (wielkość
gwiazdowa 17.3). Gwiazda ta posiada ogromną energię. To na razie wszystko, co o niej wiemy”.

Punktem wyjścia w badaniu tych niezwykłych zjawisk była solidnie uzasadniona teoria dra

Kardaszowa: Jeśli się przyjmie możliwość istnienia cywilizacji znacznie nas przewyższających
rozwojem, to należy też uznać, że są one w stanie zmieniać cały swój system planetarny, emitując,
na przykład, sygnały tak silne jak te, które odbieramy z CTA-102; dziesiątki tysięcy razy silniejsze
niż cała wyprodukowana na Ziemi energia. Sygnały te powinny być wysyłane na długościach fal
zapewniających najlepsze warunki emisji, chroniące ją przed zakłóceniami przez naturalny szum
Wszechświata – a więc na długości fal rzędu dziesięciu centymetrów.

Rosyjskie obserwacje prowadził astronom Szołomitskij, który tak opisał ich wyniki:

„Wydaje się, że CTA-102 jest oddalona od Ziemi nie więcej niż o pięć milionów lat świetlnych.

Kontrola emisji w paśmie 32 centymetrów jasno wykazuje okresową powtarzalność od 100 do 102 dni w
sygnale. W okresie tym sygnał nasila się lub słabnie w bardzo ustabilizowanych granicach”.

Tak więc prawdopodobieństwo istnienia istot kosmicznych zostało uznane przez naukowców.

Jest to ogromny krok naprzód w gromadzeniu wiedzy, która w przyszłości zyska sobie prawa w
pełni wiarygodnej nauki.

Czy tajemniczy „ludzie” z CTA-102 nawiązali już kiedyś kontakt z Ziemią? Upieranie się przy

tym mogłoby być ryzykowne, jednakże warto zauważyć, że swe emisje zdają się kierować ku naszej
planecie na częstotliwości, którą astronomowie uznają za szczególnie korzystną.

Jeśli chodzi o obecną odległość od tej gwiazdy – trzy do pięciu milionów lat świetlnych – jest

ona jedynie pozorną przeszkodą, gdyż nasze pojmowanie czasu i przestrzeni jest prawdopodobnie
inne od tego, które uznają mieszkańcy CTA-102.

Czy któregoś dnia ujrzymy astronautów tej cywilizacji lądujących na Ziemi, by nam oświadczyć,

że są naszymi praprzodkami?

Ogrom Kosmosu sprawia że, wszystkie, nawet najbardziej fantastyczne przypuszczenia są

uzasadnione; jeśli się jednak nie ma żadnego dowodu, pozostaje konieczność zbadania
konwencjonalnej prehistorii (niezależnie od stopnia dezaktualizacji), by pojąć, co znaczy określenie
człowiek epoki kamiennej lub człowiek jaskiniowy – a zatem nasz przodek, człowiek
„prehistoryczny”.

Cudowne nieposłuszeństwo Ewy

Człowiek – niezależnie od tego czy jest istotą ziemską, czy przybyszem z Kosmosu – zdaje się

stanowić logiczny etap w procesie ewolucji, a kto wie, czy nie jego produkt końcowy. Jednakże jego
ewolucja przebiegła wyjątkowo szybko. Rozwój intelektualny, świadomość, wolna wola dały o
sobie znać w rytmie postępu matematycznego. Może to być uznane za osiągnięcie granicy, za którą
ewolucja pogrąża się w nieskończoności lub – jak by to ujęli idealiści – w Bogu.

Jeśli człowiek jest zwierzęciem, to bez wątpienia najwyżej stojącym, ponieważ posiada zdolność

rozumowania, rozróżnia dobro od zła według przyjętych przez siebie zasad, buntuje się przeciw
naturze, a nawet próbuje ją sobie podporządkować. Wraz z nim zaczyna się epoka Lucyfera, księcia
intelektu i anioła, który się nie zawahał, przynajmniej pozornie, stanąć na drodze boskich planów.
Można więc przyjąć, że oto człowiek identyfikuje się z Lucyferem i sam pragnie objąć panowanie
nad światem.

Księga Rodzaju, posługując się symbolem raju ziemskiego, opisuje, w jaki sposób człowiek

osiągnął świadomość i wolną wolę. Adam i Ewa nie przestrzegają oczywiście zakazu Boga –
zrywają owoce z drzewa wiadomości.

Piszę „oczywiście”, gdyż bieg wypadków był nieunikniony i zamierzony. Bóg wiedział, że jego

zakaz zostanie złamany i dawno zdecydował, że stanie się to właśnie z woli samych grzeszników,
tak jak w wypadku buntu Lucyfera.

Adam i Ewa osiągnęli zatem świadomość i wolną wolę, Bóg zaś, dzieląc się z nimi cząstką swej

władzy, przekazał całej ludzkości najcenniejsze dary. Ów epizod z ziemskiego raju można by
nazwać Rewolucją Francuską czasów biblijnych!

Poza tym jak Bóg mógłby powierzać stworzonym przez siebie istotom panowanie nad niebem i

gwiazdami, nad Ziemią i jej wspaniałą przyrodą, nie obdarzając ich jednocześnie zdolnością
sprawowania władzy, podejmowania decyzji, zdobywania wiedzy? Jaki sens miałoby stworzenie
świata bez zaplanowanej ewolucji człowieka? Jeśli sobie wyobrazimy, że dwoje biblijnych
przodków przyjęło postawę biernego posłuszeństwa, dojdziemy do absurdalnego wniosku. Adam i
Ewa zachowali się więc w swojej sytuacji najrozsądniej.

Ukazanie prawdziwego sensu tego wydarzenia, wymaga szerszej interpretacji, a jednocześnie –

nadania innego znaczenia buntowi Lucyfera.

Oceniać to należy w kontekście ewolucji człowieka od chwili, gdy Ewa nakarmiła nas swym

jabłkiem.

Przeznaczenie człowieka

Biolodzy uważają, że znaleźliśmy się już u kresu przygody. Zwolennikiem tej teorii jest

zwłaszcza Jean Rostand. Zbliżanie się końca ludzkiej rasy kojarzone jest z wolną wolą człowieka i
odrzuceniem przezeń praw natury, ale ostatecznie może się ono zmieścić w grafiku procesu
przewidywanej ewolucji.

Osiągnięty stopień ewolucji doprowadził nas do ostatecznych możliwych granic butnej wiedzy,

jeszcze jeden skok naprzód i Lucyfer utożsami się z Bogiem, a człowiek – teraz już pan świata –
rozciągnie swą władzę na Kosmos.

Jest to jedynie hipoteza, ale możemy logicznie założyć, że cykl zbliża się już do końca, na co

zresztą wskazuje nasza biologiczna kondycja. Ludzie chcą ujarzmić atom i zdobyć Kosmos,
prowadząc wojnę na podobieństwo zmagań Tytanów z bogami. Jednak, tak jak uczeń
czarnoksiężnika, mogą doprowadzić do własnej zguby, jeśli promieniowanie pozbawi ich zdolności
prokreacji.

Według naukowców z Instytutu Życia, który skupia wybitnych biologów z całego świata

interesujących się problemem obrony gatunku Homo sapiens (patrz: „100.000 lat nieznanej historii
człowieka”) – jest niewykluczone, że około roku 2035 ludzkość będzie wydawać na świat dzieci
wyłącznie dotknięte poważnymi wadami wrodzonymi.

Czy byłoby to równoznaczne z końcem świata? Niekoniecznie. „Nauka zawsze ofiarowuje nam

więcej, niż od niej oczekujemy” – powiada Jean Rostand – co może oznaczać, że człowiek znajdzie
sposób na podtrzymanie swego gatunku bez uciekania się do prokreacji.

Bezpłodna ludzkość powróciłaby więc do pierwotnych cech charakterystycznych tworzenia –

gatunku aseksualnego, tak jak w wypadku organizmów jednokomórkowych. Reprodukcja odbywa-
łaby się w sposób sztuczny. Niewykluczone też, że ludzie będą nadał dążyli do wyeliminowania
śmierci fizycznej, aż osiągną nieśmiertelność i spowodują tym odrodzenie złotej ery, która – jak
głosi tradycja – istniała już w przeszłości.

Czy zatem rozpłyniemy się we wzniosłości w stopniu, który pozwoli nam utożsamić się z

Bogiem, tak jak pragnął tego Teilhard de Chardin? A może ta nieśmiertelność okaże się zwodnicza i
powrócimy do stanu plazmy, by rozpocząć na nowo wspinaczkę po szczeblach drabiny ewolucji?

Z praw rządzących ewolucją niewiele możemy wywnioskować o naszym przeznaczeniu,

ponieważ wiadomo, że ewolucji nie krępują żadne naukowe rygory, a nawet nie da się udowodnić
istnienia tego procesu. Wiele gatunków – takich jak dżdżownice, bakterie, algi itd., nie wspomina-
jąc już o słynnej latimerii – żyje już przez całe epoki i nie podlega żadnym dostrzegalnym
przemianom, a więc – nie ewoluuje.

Sześć podstawowych błędów

Zarówno pochodzenie człowieka, jak i ostateczny cel jego istnienia to tajemnice trudne do

wyjaśnienia, zwłaszcza że historia i prehistoria zawierają luki i straszliwe błędy.

Według interpretacji prehistoryków przeszłość dzieli się na wyraźne okresy, zwane paleolitem i

neolitem, albo starszą epoką kamienną i młodszą epoką kamienną. Koncepcja ta sprzyja
ortodoksyjnym teoriom prehistorycznym, stanowiąc ich kamień węgielny.

Dziś już doskonale wiadomo, że główne założenia, na których się opiera prehistoria, są tak dalece

nieuzasadnione, że nie można ich nawet zaakceptować jako ewentualności, ponieważ kryją w sobie
sześć zasadniczych błędów.

1. Nie istnieje żaden dowód na to, że człowiek pochodzi od małpy. Te dwa gatunki są tak

odmienne, że transfuzja krwi między człowiekiem i gibbonem, szympansem czy orangutanem jest
tak samo niebezpieczna, jak między każdą inną parą dwóch różnych gatunków.

Nigdy nie znaleziono żadnych łączników między człowiekiem i małpą. Wszystkie te rzekome

ogniwa, takie jak sinantrop, australopitek, pitekantrop, atlantrop i antropopitek, to szalbierstwa,
podobnie jak oszustwem był tzw. człowiek z Piltdown.

Stosując taką metodę ustalania drzewa genealogicznego, można by równie łatwo udowodnić, „że

patyk jest przodkiem łóżka – po przejściu takich form pośrednich jak bujane krzesełko, składany
fotelik, taboret, fotel klubowy i sofa”. (Jean Servier, L’Homme et l'Invisible).

2. Prehistoryczni ludzie nie mieszkali w jaskiniach, z wyjątkiem tak rzadkich przypadków,

jak się to zdarza jeszcze i dzisiaj. Nie ma jaskiń w najbardziej skalistych terenach, takich jak Saint-
Acheul, Levallois-Perret, Chelles, Le Grand-Pressigny... Ludzie prehistoryczni z pewnością nie spali
co noc w Les Eyzies! Mieszkali w chatach lub, co ze względu na ich sprawność w obróbce kamienia
jest bardziej prawdopodobne – w domach.

3. Ludzie prehistoryczni ubierali się podobnie jak my, a więc nosili kapelusze, kurtki,

spodnie, buty. Nie ma żadnych wątpliwości, gdyż dowodzą tego rysunki wyryte na kamiennych
tabliczkach z prehistorycznej biblioteki w Lussac-les-Chateau, których nie zarekwirowało Museede
l'Homme w Paryżu, udostępniając jedynie niewiele znaczące rysunki. Te zaś, świadczące o istnieniu
w okresie magdaleńskim [późny paleolit – przyp. tłum.] rozwiniętej cywilizacji, zawsze się
przypadkiem „gdzieś zawieruszają”, nikt jednak nie wie gdzie.

Po mojej relacji na ten temat, zamieszczonej w książce „100.000 lat nieznanej historii

człowieka”, Costantin Brive, dziennikarz L'Auto-Joumal, postanowił sprawdzić, czy nie kłamię, gdy
zapewniam o istnieniu tych kamiennych tabliczek. Musiał on pokonać wiele perfidnych przeszkód i
udaremnić mnóstwo prób zbywania go niczym, by jednak wreszcie nabrać pewności, że owe
tabliczki rzeczywiście odpowiadały mojemu opisowi i pokazywały ludzi noszących kapelusze,
kurtki, spodnie i buty. W artykule zamieszczonym 8 sierpnia 1963 r. w L'Auto-Journal Brive
nieśmiało wspomniał o machinacjach tych, którzy chcieli pokrzyżować jego dociekania. Jednak z
powodu jakichś obaw nie napisał tego, co wyznał mi w cztery oczy, a mianowicie, kto rzeczywiście
w tej sprawie kłamał.

4. Ludzie prehistoryczni mieli swoje pismo. Dowodzą tego ryty na tabliczkach z Glozel. Ich

autentyczność jest potwierdzona przez spektakularne ekspertyzy, podczas których prehistorycy
polegli ze szczętem, obezwładnieni siłą faktów i pełną dobrej wiary postawą odkrywcy tych
tabliczek, Emile'a Fradina. (Muzeum w Glozel, leżące piętnaście kilometrów od Vichy, wciąż stoi
otworem dla publiczności. Jest to, moim zdaniem, jeden z trzech cudów starożytnego świata. Dwa
pozostałe to groty w Lascaux i prehistoryczna biblioteka w Lusac-les-Chateaux).

5. Ludzie prehistoryczni nie egzystowali w warunkach niepewności, jak to przedstawiają

popularne podręczniki. Wręcz przeciwnie – przeżywali jakby złotą erę dóbr materialnych, których
liczne źródła były niewyczerpane i łatwo dostępne.

Jest to zupełnie oczywiste. W dzisiejszych czasach tysiące ludzi żyje lub mogłoby żyć żywiąc się

wyłącznie dzięki polowaniu i łowieniu ryb, nawet jeśli nasze lasy się kurczą, ryby w rzekach giną od
detergentów i innych chemikaliów. W czasach prehistorycznych ryb i zwierzyny była wszelka
obfitość, więc żyjący wówczas ludzie mieli wokół siebie bogate zasoby żywności.

6. Ludzie prehistoryczni nie byli gruboskórnymi, przygłupawymi istotami, choć taki ich

wizerunek został ukształtowany. Byli oni malarzami, garncarzami i znakomitymi artystami.
Potwierdzają to odkrycia w Glozel oraz malowidła w grotach Lascaux i Altamiry. Jaskinie były
używane jako warsztaty jedynie przez mniej dojrzałych osobników tej społeczności. Inni natomiast
wiedzieli już wiele o szkle, węglu i – co jest wielce prawdopodobne – o metalach.

Żelazo i galwanizacja przed trzydziestoma tysiącami lat

„Ale przecież w paleolicie nie znano żelaza!” – sprzeciwią się prehistorycy.
Czy rzeczywiście? To jak wobec tego wytłumaczyć fakt, że na obszarach szczególnie bogatych w

złoża rudy żelaza, na przykład w Alzacji-Lotaryngii, nie ma śladu kultury narzędzi epoki
kamiennej?

Tereny te były z pewnością zamieszkane przez ludzi prehistorycznych, zwłaszcza w siódmym i

szóstym tysiącleciu przed Chrystusem, jednak nie znajdujemy tam narzędzi krzemiennych, gdyż
nawet w najniższych warstwach społeczeństwa wygodniej i rozsądniej było używać przedmiotów z
żelaza. Prawdopodobne jest więc, że przed wieloma tysiącami lat na wszystkich kontynentach
kwitły cywilizacje znające stal, lotnictwo i fizykę jądrową.

Już w dziewiętnastym wieku byli uczeni, którzy doszli do podobnego wniosku, nie mieli jednak

odwagi, by go wypowiedzieć. Odnosi się to do egiptologa Augusta Mariette'a, odkrywcy Serapeum
w Memfis i grobowców świętych byków Apis.

Kopiąc w twardej, kamienistej glebie do głębokości dwudziestu metrów pod Sfinksem w Gizie,

Mariette dotarł do ogromnej budowli kryjącej w sobie mistrzowsko wykonane dzieła sztuki. Data
wybudowania samego Sfinksa ginie w pomroce czasów, a przecież owe budowle od tysiącleci
tkwiące po warstwą gleby są jeszcze starsze!

Ale to jeszcze nie wszystko. Pośród przedmiotów pogrzebanych tak głęboko w tej primo-

historycznej warstwie ziemi znajdowały się – jak podaje sprawozdanie z połowy dziewiętnastego
wieku, zawarte w Grand Dictionnaire Unwersel du XIX” Siecle – „sztuki złotej biżuterii, których
filigranowość i lekkość nasuwały podejrzenie, że zostały one wytworzone w procesie całościowego
powlekania elektrolitycznego, a więc technice przemysłowej stosowanej dzisiaj zaledwie od dwóch,
trzech lat”.

Odkrycie to jest oczywiście wysoce kłopotliwe dla tych wszystkich, którzy upierają się przy

poglądzie, że cywilizacja powstała w Sumerze, nie dawniej niż przed sześciu tysiącami lat!

Podobnych odkryć dokonano również w innych miejscach. Wiele przedmiotów pochodzących z

Memfis i Teb – wazy, filiżanki, groty strzał – pokrytych jest cienką warstewką metalu, na którym nie
widać jakichkolwiek śladów lutowania czy też roboty ręcznej. Warstwa ta jest tak równomiernie
rozłożona, a jej struktura krystaliczna tak bardzo przypomina strukturę osiąganą w procesie powle-
kania elektrolitycznego, że niektórzy uczeni nie wahają się przyznać, iż starożytni Egipcjanie znali
tę technologię. Plemię Haddadów w Afryce stosowało już przed ośmioma tysiącami lat, a w innych
rejonach zaś stosowano je jeszcze wcześniej.

Według ostrożnych obliczeń poczynionych przez inżynierów, kopalnie rudy żelaza na włoskiej

wyspie Elbie były eksploatowane „co najmniej dziesięciokrotnie dawniej niż znana nam oficjalnie
najstarsza kopalnia”. Biorąc pod uwagę, że Grecy w czasach Homera znali już tę wyspę, nadając jej
nazwę Aethalia z powodu stale unoszącego się nad nią dymu z jej kuźni, dochodzimy do wniosku,
że znajdujące się tam kopalnie musiały być eksploatowane ponad trzydzieści pięć tysięcy lat temu.

Jak w takiej sytuacji można mieć odwagę opowiadania o „epoce kamiennej” – neolicie i

paleolicie?

Neolit i paleolit wymysłem prehistoryków

Paleolit i neolit stanowią niewzruszony kanon naszej staroświeckiej prehistorii!
Nie waham się jednak oświadczyć, że i paleolit, i neolit tak naprawdę istniały tylko w wyobraźni

prehistoryków.

To prawda, że niektórzy ludzie prehistoryczni używali narzędzi z krzemienia, jednak ich liczba

była tak znikoma, że można ją uznać za nieistotną. Narzędzia te stosowano wówczas w takich
proporcjach, jak dziś je się kawior lub żuje gumę, a więc robił to jeden człowiek na tysiąc lub na
dziesięć tysięcy swych współczesnych.

Pogląd taki przedstawiłem specjalistom a ich reakcje były dwojakiego rodzaju. Prehistorycy

ortodoksyjni wzruszali ramionami i unikali jakiejkolwiek dyskusji, nie będąc w stanie niczego w
mojej koncepcji zakwestionować; prehistorycy „otwarci” natomiast uważają ją za nadzwyczaj
trafną.

Przedstawię teraz w skrócie drogę rozumowania, którą doszedłem do takich właśnie wniosków.
Liczebność całego narodu albo jakiegoś regionu można określić w przybliżeniu na podstawie

liczby domów czy samochodów lub takich niezbędnych narzędzi jak noże, gdy jest to społeczeń-
stwo na niskim poziomie techniki. Możemy w ten sposób uzyskać liczbę dziesięciu milionów lub
stu milionów w odniesieniu do Francji; dziesięciu tysięcy lub ośmiuset tysięcy w wypadku Sahary.
Rzadko jednak nasz wynik będzie przewyższał dwukrotnie rzeczywistą liczbę mieszkańców, a nigdy
– pięciokrotnie.

Znając liczbę istniejących w średniowieczu noży, wiedzielibyśmy, ilu ludzi żyło w tamtych

czasach. Jednak większość noży z tego okresu zżarła rdza.

Gdyby w paleolicie lub neolicie zajmowano się wyłącznie, jak to utrzymują prehistorycy,

ciosaniem i szlifowaniem narzędzi z krzemienia, a nie wyrabianiem ich z żelaza, to powinno się
znajdować „noże” z tamtych czasów, niezależnie od tego, jak bardzo są one odległe, ponieważ
krzemień nie ulega zniszczeniu. Może przetrwać milion lat bez najmniejszej, widocznej gołym
okiem skazy. A mówi się, że właśnie tak długo żyje na Ziemi człowiek.

Moim zdaniem ludzie prehistoryczni musieli używać narzędzi do cięcia, rzeźbienia i do

samoobrony. Mężczyźni zawsze potrzebowali takich przedmiotów jak noże, siekiery, pilniki i dłuta.
Uznajmy za obiekty użyteczne dla człowieka prehistorycznego te, które kształtem lub przezna-
czeniem przypominają nóż; będą to więc siekierki, skrobaki, rylce, krótko mówiąc – niemal
wszystkie krzemienne przedmioty uznawane przez ludzi za przydatne. Zwykły człowiek, także i w
naszych czasach, potrzebuje w ciągu swego życia pewnych narzędzi: siekier, pił, dłut, obcęgów itp.
Cala ich kolekcja stanowi około stu sztuk.

A zatem człowiek prehistoryczny, który w ciągu dziesięciu minut potrafił wyciosać kamienną

siekierę (w takim czasie M. Borde z Bordeaux wykonał prymitywny toporek), mając dużo materiału
do wyrobu kamiennych narzędzi – musiał w ciągu życia wyprodukować co najmniej sto sztuk
narzędzi, ponieważ albo się one łamały, albo zużywały, albo ginęły; nigdy jednak – nie znikały lub
ulegały unicestwieniu.

Powszechnie wiadomo, że w zwyczajnej sypkiej glebie kamienie, a co za tym idzie – i krzemien-

ne narzędzia, wskutek połączonego działania geologicznych perturbacji i siły odśrodkowej,
wypychane są ku górze. Tym tłumaczy się fakt, że każdego roku można w ogrodzie zbierać
kamienie, uprzednio dokonując nawet gruntownego czyszczenia gleby. To samo dotyczy pocisków
artyleryjskich i ich części, które ciągle jeszcze wyłaniają się na powierzchni pól bitewnych z czasów
I wojny światowej. Każdego roku dzieci znajdują takie ładunki w ogrodach, lasach i na polach
uprawnych, stając się ofiarami wypadków.

Badania rozpocząłem w miejscu dobrze mi znanym – w Charroux, w Departamencie Vienne we

Francji. Jest to jedno z najważniejszych znalezisk kamiennych siekier, tych tak kluczowych
narzędzi.

Znaleziono tam tysiąc lub dwa tysiące toporków, ale w przeciągu kilku lat źródło to niemal się

wyczerpało. Liczba spoczywających tam wciąż jeszcze siekier szacowana jest na dwa do pięciu

tysięcy, choć ta ostatnia liczba wydaje się nieprzyzwoicie optymistyczna.

Jeśli nie liczyć Le Grand Pressigny, to Charroux jest jednym z największych takich miejsc we

Francji. Leży ono na prehistorycznej autostradzie, w połowie drogi między Le Grand Pressigny i
Les Eyzies, na brzegu rzeki Charents, ponad siedem kilometrów od słynnej jaskini Chaffaud.
(Francuska prehistoryczna autostrada biegnie równolegle do szosy łączącej Paryż z Bordeaux,
mijając malownicze miejscowości i piękne krajobrazy. Jej dokładna trasa wygląda następująco: Le
Grand Pressigny, La Roche Posay, Anglessur-l'Anglin, Saint-Savin, Lussac-les-Chateaux, L'Isle-
Jourdain , Charroux, Civray, Angouleme, Nontron, Perigueux, Les Eyzies.). W regionie tym
znajduje się czterdzieści dziewięć jaskiń, jednak nie wygląda na to, aby któraś z nich była
kiedykolwiek zamieszkała.

Charroux obfituje w złoża krzemienia, a liczba stu siekier przypadających na każdego mężczyz-

nę w każdym dwudziestopięcioletnim pokoleniu wydaje się najskromniejszym z możliwych
szacunków. W rzeczywistości każdy przeciętny mężczyzna tamtego okresu musiał w przeciągu
swego życia wykonać znacznie więcej niż sto tych narzędzi, czy to zmuszony potrzebą, czy dla
relaksu, czy też chcąc kogoś obdarować.

Wiedząc o tym wszystkim, możemy dokonać przybliżonego obliczenia, bez potrzeby cofania się

do najwcześniejszych okresów prehistorii.

W ciągu pięćdziesięciu tysięcy lat w Charroux przeżyło dwa tysiące pokoleń. Według naszych

ocen wszyscy oni mieli w użyciu około dziesięciu tysięcy siekier. Jeśli założymy, że na jedno życie
przypada sto siekier, to ilu ludzi żyło w Charroux w jednym pokoleniu?

10.000 siekier /100 x 2000 pokoleń = 0,05 człowieka

Albo też, licząc sto siekier na człowieka w okresie tylko dziesięciu tysięcy lat, to znaczy

czterystu pokoleń:

10.000 siekier /100x400 człowieka

Jeśli zaś w czyimś odczuciu sto siekier w ciągu życia jest liczbą przesadzoną i obniżmy ją do

dziesięciu, to dla dwóch tysięcy pokoleń otrzymamy wówczas:

10.000 siekier/ 10x2000 = 0,5 człowieka

Zaś dla czterystu pokoleń:

10.000 siekier/ 10x400 = 2,5 człowieka

Próbujmy innych możliwości. Rozważmy na przykład milion lat (czterdzieści tysięcy pokoleń),

przyjmując liczbę dziesięciu siekier przypadających na człowieka:

10.000 siekier/10x40 000 człowieka = 0,025 człowieka

Albo jedną siekierę na człowieka na przestrzeni dwóch tysięcy pokoleń:

10.000 siekier/ 1x2 000 = 5 ludzi

We wszystkich tych spekulacjach przyjąłem liczby najmniej sprzyjające mojej koncepcji,

bowiem w Charroux nie było dziesięciu tysięcy siekier. Jest to liczba obejmująca narzędzia i
zdeformowane odłamki, które ewentualnie mogłyby być jako narzędzia używane.

Niezależnie od tego, jak prowadzimy obliczenia, ich wyniki są zawsze absurdalne! Równie

niedorzeczne rezultaty osiąga się w badaniach prowadzonych w: Le Grand-Pressigny, Les Eyzies,
płaskowyżu Chambes czy też Saint-Acheul.

Nie znamy dokładnej liczby mieszkańców Francji w czasach prehistorycznych, jednak pewne

wielkości graniczne narzucają się same: trzydzieści..., a może trzysta tysięcy? W mojej ocenie
prawdziwa jest jakaś wielkość pośrednia między tymi krańcowościami.

Jeśli przyjmiemy trzydzieści tysięcy jako liczbę ludności, okres pięćdziesięciu tysięcy lat (dwóch

tysięcy pokoleń) oraz sto sztuk różnych narzędzi potrzebnych człowiekowi w jednym pokoleniu, to
we Francji powinniśmy stać przed szansą znalezienia lub wygrzebania spod ziemi sześciu miliardów
sztuk krzemiennych narzędzi. Tymczasem w naszych muzeach i zbiorach prywatnych jest ich mniej

niż milion. Byłoby więc niedorzecznością wierzyć, że pod ziemią leży jeszcze sześć miliardów tych
przedmiotów.

W spadku po przodkach odziedziczyliśmy około sześciuset tysięcy narzędzi z krzemienia, co

pozwala uzyskać następującą liczbę ludności Francji w jednym pokoleniu (wszystkie dane takie, jak
w poprzednich obliczeniach):

600.000/100x2 000 = 3 ludzi

Uzyskany wynik oznacza, że jedno ziemskie pokolenie liczyło od pięćdziesięciu do stu osób,

ponieważ w czasach prehistorycznych Francja była obszarem najgęściej zaludnionym.

Wszystkie te obliczenia są bezsensowne a wniosek jest oczywisty:
Liczba krzemiennych narzędzi nie pozostaje w logicznej proporcji w stosunku do mieszkańców

Francji. Wskazuje ona jedynie na liczbę osobników o opóźnionym rozwoju intelektualnym. Takie
jednostki zdarzają się w każdej populacji i tak, jak człowiek z Piltdown oraz nie istniejąca czaszka
sinantropa dostarczają prehistorykom materiału do konstruowania pseudonauki.

A zatem ludzie prehistoryczni – których w jednym ziemskim pokoleniu było więcej niż

pięćdziesięciu! – do wyrobu swych narzędzi nie używali krzemienia, lecz czegoś, co zniknęło
wskutek naturalnej degradacji. Według prawdopodobieństwa było to żelazo i stopy innych metali.

Określenia „paleolit” i „neolit”, używane przez prehistoryków w odniesieniu do tak zwanej

„epoki kamiennej” są całkowicie mylące. Dziesięciu, pięćdziesięciu, a nawet stu ludzi w jednym
ziemskim pokoleniu mogło używać narzędzi wykonanych z krzemienia, ale to jeszcze nie powód,
by ten znikomy procent populacji decydował o charakterze całej epoki.

Rozumując w ten sposób, moglibyśmy utrzymywać, że wiek dwudziesty należy do epoki

kamiennej, gdyż ludy Nowej Gwinei i Borneo wciąż jeszcze używają krzemiennych narzędzi, albo
że jest to epoka kawioru czy gumy do żucia, ponieważ niewielkie grupy ludzi jadają kawior albo
żują gumę.

Z przedstawionych rozważań wynika, że nasi bezpośredni przodkowie nie byli tak tępi, jak

próbowano nam wmawiać, oraz że cała konwencjonalna prehistoria jest całkowicie iluzoryczna i
oparta na błędach.

Dla mnie jednak ważniejsze jest to, że upadek ortodoksyjnej prehistorii, z jej koncepcją

jaskiniowców posługujących się kamiennymi narzędziami, otwiera przed nami wrota do nieznanej
przeszłości człowieka. Teraz, kiedy odrzuciliśmy już błędne teorie, możemy sobie wyobrazić tę
przeszłość jako tak pełną grozy i tak niesamowitą – jaką bez wątpienia rzeczywiście była!

Rozdział piąty

Kosmos i arka-rakieta

Punkt zerowy, czyli tam, gdzie wszystko istnieje w nicości

Nie sposób jest wyobrazić sobie nicości poprzedzającej stworzenie. Jak może wyglądać niemy,

pusty Kosmos, w którym nie istnieje czas, przestrzeń, ruch, światło, ciepło czy istoty rozumne? Co
więcej sofiści nie omieszkaliby wykazać, że aczkolwiek nicość jest tylko abstrakcją, to jednak
stanowi zjawisko samo w sobie, a zatem jest rzeczywistością stworzoną!

Ludzki umysł ma zdolność prowadzenia dociekań tylko w ramach ograniczonego, widzialnego

Wszechświata, gdzie nawet abstrakcja ma swoje specyficzne rekwizyty.

Tajemnica stworzenia wciąż jeszcze jest dla nas niedostępna, ale dzięki temu, że jego dwa etapy

– teraźniejszość i przyszłość – nie są zamknięte w czasie, mamy tu pewną swobodę w snuciu
rozważań.

W teorii rozszerzającego się i kurczącego, dwustożkowego Kosmosu (wyobraźmy sobie ciąg

stożków uszeregowanych w linię i połączonych ze sobą w pary wierzchołkami) geometryczny
środek całości stanowi punkt zerowy połączenia, w którym kończy się skurcz, a zaczyna rozkurcz.
Jest to więc punkt bezruchu, równowagi i nicości, choć jego istnienie jest tylko teoretyczne.

Ów proces następujących po sobie stożków wydaje się czymś nadprzyrodzonym, ponieważ

ludzki umysł nie jest w stanie wyobrazić sobie, lub zaakceptować, powtarzającej się bezustannie
ekspansji na przemian z wstępowaniem, ani zerowego punktu nieistnienia, ani też samorzutnego
aktu kreacji, który zaczyna się zaraz po przekroczeniu tego punktu.

A jednak koresponduje to z kosmologią braministyczną (tchnienie i wdech Brahmy), z teorią

rozszerzającego się Kosmosu, koncepcją niezbędnych cyklów życia, śmierci i ponownych narodzin i
z prawem Lavoisiera, które głosi, że nic nie ginie, nic się nie tworzy, wszystko – przekształca.

Punkt zerowy, utożsamiany przez niektórych z Bogiem, dopuszcza również współistnienie czasu

i antyczasu. To, co nie zostało jeszcze stworzone, pozostaje w sferze nieistnienia, które zawiera w
sobie z góry założony plan kreacji. Obserwujemy tu zatem przejście od idei do jej urzeczywist-
nienia, od stanu ulotności – do materii. Jak byśmy sobie nie wyobrażali Wszechświata, to nasze
myślenie nie jest w stanie wykroczyć poza granice ryzykownej teorii, ponieważ nieustannie
napotykamy sprzeczności i zagadki.

Jeśli pewnego dnia człowiek świadomie wstąpi w piąty, szósty albo siódmy wymiar, być może

zrozumie wówczas to, co teraz umyka możliwościom percepcji albo w jego odczuciu nie ma
związku z zasobem dzisiejszej wiedzy.

Problem stworzenia badany jest zawsze w ramach naszego trójwymiarowego pojmowania

rzeczywistości, bez uwzględniania innych, równoległych lub współdziałających ze sobą światów,
których istnienie jest możliwe a nawet prawdopodobne. W swych marzeniach człowiek widzi siebie
wyposażonego w moc tworzenia i unicestwiania – jednak jest to możliwe tylko w myślowych
spekulacjach albo w innym świecie. Jeśli ostatecznie dochodziło do materializacji, to albo mogła
ona być pożywką dla naszego niewidzialnego świata, albo uczestniczyła w tworzeniu zupełnie innej
rzeczywistości.

Możliwość procesu materializacji w świecie ponadnaturalnym nie została do tej pory udowod-

niona. Czy ma to oznaczać, że nadprzyrodzone jest niemożliwe oraz że odległe, niewidzialne światy
nie istnieją?

A jeżeli jest przeciwnie i do sfer tych można przenikać myślami lub innymi sposobami, to w

konsekwencji świat traci coś ze swej masy na korzyść innych przestrzeni, które penetruje nasz
umysł, niosąc tam własne treści. Hipoteza ta działa w obie strony – sugeruje, że materia może
przybywać do naszego świata za pośrednictwem istot żywych albo myśli pochodzących z innych
zakątków Kosmosu.

W prawdziwym cudzie kiełkowania istnieje plan powzięty, zanim jeszcze ukształtowało się

ziarno, a zatem w nicości lub teraźniejszości, która jest zaledwie istnieniem tego, co jeszcze nie
zostało stworzone. W tym ujęciu przyszłość zawsze zawiera się w teraźniejszości, tak jak nicość
kryje w sobie materię i czas.

Tajemnice, wieczne tajemnice...

A zatem zadawanie pytania w rodzaju „Kto stworzył świat?” jest podobnie niedorzeczne jak

udzielanie nań odpowiedzi, która prowokuje równie bezsensowne indagacje przypominające
dziecinną zabawę w rodzaju: Jeśli kiedyś Wszechświat nie istniał, to co było przedtem? Nicość. A
kto stworzył nicość? Bóg. A kto stworzył Boga? Itd.

Zasadniczym problemem dla człowieka łaknącego wiedzy jest umiejętność usytuowania siebie i

własnej percepcji w stosunku zarówno do tego, co wydaje mu się nieskończenie wielkie, jak i wobec
spraw nieskończenie małych. Pomimo całej siły swego geniuszu, magii nauk matematycz-nych i
ogromnej zawiłości filozoficznych dociekań, człowiek nigdy nie dotrze do końca tego labiryntu.

Na innej płaszczyźnie ideę tę wyraża tradycja tybetańska, głosząc, że po to, aby napisać imię

Boga, wszyscy ludzie pod słońcem mieli pracować razem przez tysiące lat wypróbowując w tym
celu wszystkie możliwe alfabety, i nawet wówczas udało się im napisać jedynie kilka pierwszych
liter tego imienia.

Ujmując rzecz prościej: ortodoksyjni Żydzi mieli zakazane wymawianie lub pisanie imienia

Boga, tak jak starożytnym Egipcjanom nie wolno było fugować spoin w świętych Piramidach.

Kosmos: plazma wypełniona pustką

Aby zaspokoić tę szatańską ciekawość, człowiek musi sobie wyobrazić przyczynę wszystkich

rzeczy.

Wierzy on, że nieskończenie wielkie jest odbiciem nieskończenie małego oraz że galaktyki,

mgławice i roje gwiazd bez reszty należą do nieskończenie wielkiego. Traktując to przekonanie jako
punkt wyjścia, człowiek wymyślił „totalny” Wszechświat razem z jego mechanizmem, prawami i
zasadami. Można to porównać do sytuacji, w której ktoś znając jedynie punkt wyznaczający
wierzchołek litery „A”, wyobraża sobie wszystkie litery alfabetu!

Istnieje prawdopodobieństwo, że dostępny naszym zmysłom Wszechświat – roje gwiazd,

mgławice, planety – jest względnie porównywalny do cząsteczki plazmy z ludzkiego ciała, pobranej
do badań mikroskopowych. Obserwujący ją biolog rozróżni tam bakterie, wirusy, czerwone krwinki,
limfę i inne mikroskopijne drobinki pływające w oceanie pustki. Gdyby jednak nie wiedział o tym
uprzednio, czy potrafiłby to określić jako plazmę? A jeśli tak, to czy byłby w stanie stwierdzić, skąd
ona pochodzi? Od pchły, ryby, niedźwiedzia czy słonia? Czy może pobrano ją od pijaka, tępego
jaskiniowca albo od Einsteina lub Bergsona? Albo z kształtnego ramienia pięknej kobiety, jej nogi,
stopy lub delikatnej piersi?

A jeśliby nawet ta identyfikacja i badanie powiodły się, to czy można w ten sposób uzyskać

wgląd we Wszechświat? Ujrzeć miasta pełne ludzi, zgiełk ulic, muzea sztuki, laboratoria badawcze,
katedry, stadiony, teatry i burdele? Czy choć przez mgnienie oka można odczuć inteligencję

Kartezjusza, geniusz Rodina lub piękno królowej Balkis?

Istnieje tylko jedna szansa na miliard, że nasze pojmowanie świata ma jakieś uzasadnienie,

ponieważ wszystko, co jest przedmiotem naszej percepcji, pozostaje w stanie nieskończonej
płynności. Głosimy ideę cząstki Wszechświata, ale jednocześnie mylimy mechanizm jej
funkcjonowania z mechanizmem działania całości. Mamy pojęcie o materii, ale bardzo mgliście
pojmujemy jej rozumność.

Moim więc zdaniem, badania naukowe powinno się traktować w kategoriach harców rycersko-

sportowych, a kiedy zaś mówimy o wszechświecie, to powinniśmy przez to jednoznacznie rozumieć
nasz Wszechświat.

Niewidzialne Wszechświaty

Środki, którymi dysponujemy, próbując rozpoznać nasze wspaniałe naczynie, naszego kosmicz-

nego Graala, są doprawdy nikczemne; można je porównać do wyposażenia Don Kichota naprawia-
jącego zło świata.

Niezależnie od mocy, w jaką wyposażymy teleskopy i od precyzji, którą nadamy elektronicznym

urządzeniom – nasze badania nadal pozostaną w granicach tak bardzo niedoskonałej trójwymia-
rowości.

Czy istnieje więcej niż jeden Wszechświat?
Mamy tak głębokie przekonanie o daremności dociekań, że poszukujemy od samego początku. Z

atomu, który miał być jakoby najmniejszą cząstką materii, zrobiliśmy gniazdo dla mnóstwa jąder i
innych drobin, a całość, czyli Wszechświat, podzieliliśmy na przeróżne mniejsze całości, tak że
teraz mamy atomy, światy, kosmosy i Wszechświaty. Tłumaczymy to wszystko, posługując się
wątpliwymi prawami, wypływającymi z innych zasad, które są wprawdzie użyteczne dla naszego
rozumowania, ale oparte na niepewnych podstawach. Nie składa się to bynajmniej na zbyt
przekonujący system!

Dzisiejszy poziom wszystkich tych praw i dociekań pozwala założyć istnienie nowych wymiarów

– czwartego, piątego, szóstego, siódmego i tak dalej – nie wspominając o Tajemniczej Niewiadomej,
Niewidzialnym, które przyciągają nasze myśli.

W nowym ujęciu Wszechświat może się składać z miliardów innych galaktycznych wszechświa-

tów, a jeszcze do tego z wielości wszechświatów równoległych: światów myśli, światów nadprzyro-
dzonych, światów niewidzialnych, wielowymiarowych, a być może nawet światów pozbawionych
jakichkolwiek wymiarów.

Nie jest moim zamiarem analizowanie – nawet i skrótowe – głównych teorii kosmologicznych,

jednak warto chyba przedstawić te z nich, które są nośnikami nowego ducha i wkraczają na
rewolucyjną ścieżkę.

Niezwykły Wszechświat Louisa Jacota

Według szwajcarskiego profesora Louisa Jacota nic nie pozostaje w bezruchu, nic nie trwa

wiecznie, zero absolutne jest niepotrzebnym nikomu wymysłem, a zatem Wszechświat nie został
stworzony – on istniał zawsze.

Nie ma w tym jakiegoś szczególnego obrazoburstwa, jednak dwa prawa spełniają rolę stymula-

torów nowych koncepcji, które – choć są może niezbyt łatwe do przełknięcia – to kryją w sobie
zarodek prawd objawiających się w przyszłości.

Prawo Hubble'a: Mgławice oddalają się z prędkościami proporcjonalnymi do odległości (od

pięciuset do stu tysięcy kilometrów na sekundę w nieustannie rozszerzającym się wszechświecie).

Prawo Bodego: W Układzie Słonecznym odległości planet od Słońca (licząc do Uranu

włącznie), odpowiadają następującemu postępowi geometrycznemu: 1, 2, 4, 8, 16, 32, 64. Prawo to
spełnia się w odniesieniu do siedmiu kolejnych przypadków, choć z dwoma wyjątkami. Pierwszy
polega na tym, że postęp zaczyna się nie od Słońca, lecz od Merkurego, drugi dotyczy planet
powyżej Uranu – tam odległości się nie podwajają, lecz są jednakowe. (Patrz: Louis Jacot Elements
de Physique Evolutive).

Aby podbudować swe koncepcje, Jacot przyjmuje, albo odrzuca pewne idee. A więc Wszech-

świat jest już wypełniony; zjawisko kosmicznej grawitacji to złudzenie; grawitację można wyjaśnić
współśrodkowym ciśnieniem eteru; teorie względności mają służyć usprawiedliwianiu wszystkiego,
co ktokolwiek uzna za stosowne udowodnić, krocząc drogą błędów, fałszerstw i stosując różne
kryteria. Wielu fizyków uznało ten pogląd, jednak przyjmując prawo Bodego, Jacot doszedł do
zadziwiającej koncepcji Układu Słonecznego. Wygląda ona w skrócie tak:

Słońce, obracając się wokół własnej osi, tworzy na swym równiku nieustannie rosnące

zgrubienie. Gdy wybrzuszenie to osiąga odpowiednią masę, Słońce rodzi zalążek planety, który
podobnie jak dziecko – początkowo pozostaje blisko swej matki; następnie rośnie i wyrusza ku
granicom naszego małego Wszechświata. A więc najmłodsze są planety najbliższe Słońca: Merkury,
Wenus i Ziemia, a najstarsze to Pluton, Neptun, Uran itd. Nasza planeta także urodziła swego
satelitę – Księżyc. Początkowo obroty Ziemi były powolne, później uległy przyśpieszeniu, następnie
stały się szybkie. Wolne obroty zakończyły się w ostatniej epoce lodowcowej czwarto-rzędu i po
długim okresie przejściowym uzyskały wymiar jednego obrotu podczas dwudziestu czterech godzin.

Z każdym powolnym obrotem na pozostającej w ciemności półkuli formowały się lodowcowe

czapy, podczas gdy na drugiej – od równika po bieguny – panował bardzo ciepły klimat z tropikalną
roślinnością (co tłumaczyłoby występowanie w Bałtyku bursztynu, czyli skamieliny żywicy;
tropikalnych skamielin w złożach węgla na dalekiej północy; epok lodowcowych w czasach
prehistorycznych; starożytnych chronologii i niewiarygodnego wieku patriarchów).

Przejście od obrotów przyśpieszonych (około dwumiesięcznych) do szybkich (dwudziestocztero-

godzinnych) spowodowało stopienie się lodów oraz zjawisko znane jako ogólnoświatowy potop,
który według Jacota nastąpił około 3500 r. przed Chrystusem. Taka kosmologia w sposób oczywisty
obala wiele pojęć uważanych za ugruntowane, a szczególnie podważa przyjętą chronologię.

Naukowcy twierdzą, że wiek Ziemi mieści się w przedziale między czterema a ośmioma

miliardami lat, dopuszczając też liczbę dziesięciu miliardów. Po przestudiowaniu różnych metod
obliczania tej wielkości (pomijając metodę argonową) – a więc opartych na badaniu radioaktyw-
ności skał, erozji, osiadania, warstw (corocznego narastania warstw mułu), formowania się
pokładów węgla; metod fizycznych i astronomicznych itd. – Jacot doszedł do wniosku, że nauka
ortodoksyjna popełniła potężny błąd interpretacyjny. Według niego bowiem nasza planeta istnieje
zaledwie od dwustu do dwustu pięćdziesięciu tysięcy lat!

Kraina Mu leży na Księżycu

Myśl o tym, że Księżyc powstał z materii oderwanej od Ziemi, wskutek czego na jej powierzchni

powstała blizna zwana teraz Oceanem Spokojnym, jest interesującą hipotezą, do której odwoływa-
no się niejednkorotnie, ale przed Louisem Jacotem nikt nie potrafił sformułować dla niej jakiegoś
możliwego do przyjęcia uzasadnienia.

Ponieważ nieoficjalne przekazy umiejscawiają starożytną krainę Mu na środku Oceanu

Spokojnego, możemy wyciągnąć wniosek, że to właśnie Mu dostarczyła materiału do budowy
Księżyca. A więc nasi astronauci mają okazję, co prawda znikomą, natrafić na pozostałości bardzo
starej cywilizacji na Księżycu, na ślady ziemskiego pochodzenia!

Ewolucyjna fizyka Jacota powoduje również ekstrapolacje w dziedzinie międzyplanetarnej, która

zawsze budziła wielkie zainteresowanie.

Gdyby na naszej planecie wylądowali ludzie z Kosmosu, to skąd mogliby przybyć? Jest wysoce

nieprawdopodobne, aby przylecieli z Merkurego czy z Wenus, ponieważ są to planety młodsze;
natomiast przypuszczalni mieszkańcy Jupitera czy asteroidów w odległej przeszłości lub Marsa
nieco później – mieli uzasadnione powody do opuszczenia swych planet, zanim życie na nich przes-
tanie być możliwe.

Wszystko to oczywiście pozostaje jedynie w sferze przypuszczeń, gdyż na przykład jest możliwe,

że ewolucja na Wenus przebiegała szybciej niż na Ziemi, a mieszkańcy innych planet mają takie
środki transportu pozwalające im na ucieczkę, o jakich się nam nawet nie śniło. Czyżby Teilhard de
Chardin nie mylił się, powiadając, że „tylko rzeczy fantastyczne mogą się okazać prawdziwe”?

Kosmologia Teilharda de Chardina

Pełen szacunku dla dogmatów, lecz jednocześnie świadomy gwałtownych przemian zachodzą-

cych w umysłach chrześcijan, ksiądz Teilhard de Chardin zbudował kosmologię, której założenia w
skrócie przedstawiają się następująco:

Świat rozwija się w sposób ewolucyjny począwszy od materii nieorganicznej, a na powstaniu

świadomej myśli kończąc.

Proces ewolucji trwa zarówno w wymiarze indywidualnym, jak i w skali ponadjednostkowej, co

ustawicznie powiększa skalę świadomości.

Na płaszczyźnie biologicznej ludzkość wznosi się ku zjednoczeniu i duchowej koncentracji w

samej istocie boskości (w środku środków).

Jako idealny punkt docelowy (krańcowy, eschatologiczny) świata jawi się doskonałość: Bóg-

Omega, czyli „ponadosobowy” ośrodek ludzkiej osobowości.

Cała ewolucja odbywa się wokół niematerialnej osi, która swym istnieniem wyprzedza świat.

Rozumność materii

W innej hipotezie, gdzie punktem wyjścia jest klasyczna komórka-matka, ewolucja materii

mieści w sobie elementy fantastyczne, które poszerzają nasze niepewne horyzonty, tworząc syntezę
uznanych naukowych teorii, niektórych teorii w jakimś stopniu sprawdzonych doświadczalnie oraz
danych przekazywanych przez tradycję, które albo były racjonalistom nieznane, albo przez nich
niesprawiedliwie odrzucone.

Na ewolucję składają się z założenia niestabilne systemy, które poprzez proces narodzin, życia i

śmierci posuwają się ku systematycznie narastającej złożoności i uduchowieniu.

Ateiści utrzymują, że ten mechanizm jest ślepy i pozbawiony nadrzędnej rozumności. Idealiści

zaś twierdzą, że jeśli istnienie świata ma cel (świat skończony), to ostateczne ludzkie panowanie na
Ziemi będzie tożsame z panowaniem przewodniego rozumu, który wierzący nazywają Bogiem.
Rozum ten przenika wszystko, a człowiek jest jego cząstką.

Przedstawię teraz w największym skrócie moją wersję ewentualnego przebiegu procesu ewolucji.

Podstawową materią Wszechświata jest rodzaj „oryginalnej plazmy” złożonej z ruchu, światła i
energii. Pozostaje ona w stanie przedkreacyjnym, jest wieczna, żyjąca i pobudzana przez wyższy
rozum. (Na początku, jak twierdzą niektórzy uczeni, była temperatura rzędu kilku miliar-dów
stopni; wszystko promieniowało lub falowało, wykazując ogromne możliwości przekształceń i
prawdopodobnie – zawierało zalążek rozumu).

Z plazmy tej wyłaniają się jakieś byty pierwotne, by następnie do niej powrócić i rozpocząć

nowy cykl, który jest duchowo bogatszy niż poprzedni i zawiera głębszą treść.

Może przydawać to wartości na pozór irracjonalnej wierze w reinkarnację i zmartwychwstanie.

Jeśli Wszechświat jest ograniczony, to swój kres winien osiągnąć tylko poprzez doskonalenie

materii, a nie człowieka.

Podstawą hylozoizmu jest twierdzenie o wszechobecności życia i rozumu – począwszy od

minerałów, a na człowieku kończąc. Tak zwana materia nieożywiona zawiera w sobie potencjał
rozumu równy temu, który spoczywa w mózgu matematyka. To oczywiście możliwe, że wykorzys-
tywana jest tylko mikroskopijna jej cząstka. Również i mózg ludzki angażuje zaledwie fragment
swej mocy, czyli dziesięć miliardów szarych komórek z trzydziestu miliardów, z jakich się składa.
W wypadku zaś minerałów, proporcje rozumności ostatecznie użytej są znacznie mniejsze, a owa
inteligencja może zupełnie nieodczuwalna wskutek przemożnej siły bezwładności, która ją tłumi.

Możemy się zastanawiać, czy istnienie rozumnych minerałów nie jest bardziej prawdopodobne

niż się powszechnie sądzi. Czyż skorupa ziemska nie okrywa nasienia? Wybuchy wulkanów,
trzęsienia ziemi, a zwłaszcza ta żyjąca siła pełnego tajemnic Nieznanego nazwana prądami
tellurycznymi – wszystko to może być demonstracją inteligencji tego globu, naszej Matki-Ziemi, z
której pochodzą wszystkie myślące istoty ludzkie.

Czy jest poza tym przejawem rozsądku kwestionowanie rozumności tych nieprzeliczonych

miliardów elektronów, neutronów, protonów itp., które podlegając mutacjom i transmutacjom
sprawiają, że nasz glob jest, w wymiarze niewidzialnym, nieustannie kipiącą masą?

Kula ziemska żyje tak, jak żyje każdy składnik atomu. Stanowi ona cząstkę minerałów, roślin i

zwierząt. To Gaja – matka człowieka. Ona jest jego grobem, ona odradza jego ciało, a być może
także część lub cały jego potencjał psychiczny.

Tajemniczy DNA

Każdy przyrodniczy byt natury, czy to minerał, czy człowiek, obdarzony jest zmysłami, rozu-

mem i duszą.

Zaprzeczano temu, że minerały, rośliny, niższe zwierzęta – a nawet kobiety! – posiadają duszę,

jednak w celu poparcia tej tezy należałoby ściśle wskazać konkretny obiekt oraz określić czas, w
którym dusza nagle objawi w nim swoją obecność. W rzeczywistości jednak nie wybucha ona
samorzutnie, co byłoby niewytłumaczalne.

Rozum, zmysły i dusza są więc atrybutami wszelkich powiązań w naturze, które początek biorą

od czegoś, co jest uznawane za najniższe ogniwo w łańcuchu ewolucji – DNA (kwas dezoksyrybo-
nukleinowy). Skrystalizowany DNA jest minerałem, w postaci wirusa zaś – organizmem żyjącym.

Co więcej – nie wiemy, gdzie przebiegają granice poszczególnych bytów. Morski zawilec jest

zwierzęciem, lecz tak silnie przypomina roślinę, że od stuleci był za nią uważany. Słynny
przyrodnik Ramur, zwany „Pliniuszem osiemnastego wieku”, tak bardzo wierzył w słuszność tej
klasyfikacji, że przez długi czas odmawiał podania Paryskiej Akademii Nauk nazwiska człowieka,
który udowodnił zwierzęcą naturę zawilca, gdyż pragnął „uchronić go od śmieszności”.

Nerwy roślin

Koncepcja głosząca istnienie wszechogarniającego rozumu zaczęła zyskiwać coraz większą

liczbę zwolenników od chwili, gdy przyrodnik Nemec – posługując się końcówkami korzeni cebuli,
hiacyntów, paproci itp. – zademonstrował istnienie systemu nerwowego roślin. Jeśli się „zrani”
roślinę, czy to będzie trzydziestometrowa sekwoja, czy strzęp mchu, to zawartość komórek z
odległych części rośliny gwałtownie przemieszcza się w kierunku tej rany. Jeśli zaatakowany jest
korzeń, zwija się on i skręca niczym ranne zwierzę. Pod mikroskopem zaobserwowano, że kiedy
zrywany jest liść lub kwiat, komórkami rośliny wstrząsa spazm.

(Pomimo ignorancji i naiwności wykazywanych przez wegetarian, nietrudno jest darzyć ich

sympatią. Mają oni prawdopodobnie rację, twierdząc, że ich rozsądnie stosowana dieta jest reakcją
na nadmierne spożywanie mięsa, mylą się jednak, jeśli sądzą, że wegetarianizm przerywa
„mordowanie” zwierząt. Mieszają sentymentalizm z rozsądkiem i wypaczają prawa natury,
niezależnie od tego, jak bardzo się im one mogą wydawać okrutne).

Profesor Halberlandt udowodnił, że górna strona liścia pełni funkcję oka z fasetami i

soczewkami, które skupiają słoneczne promienie w środku każdej komórki. Gdyby tak pewnego
dnia dąb przemówił i zaczął rozwiązywać matematyczne równania, czy nie należałoby go
sklasyfikować jako zwierzę wyższego rzędu mimo pokrywających go gałęzi, żołędzi i ptasich
gniazd? Niestety, dęby oczywiście nie mówią, przynajmniej nie w sensie rozumianym przez ludzi,
choć Arystoteles powiedział dwadzieścia trzy (mniej więcej!) wieki temu, że potrafią bezgłośnie
myśleć.

Zachowanie pewnych roślin i zwierząt jest często zdumiewające. Na Nowej Gwinei samiec

amblyornis (odmiana jaskółki), zbiera liście i kwiaty, układając z nich wokół swej towarzyszki
wielobarwny dywan, co czyni z oczywistych powodów estetycznych.

Sprytna szczeć

Żadna z hipotez dotyczących tropizmów – geotropizm, heliotropizm, hydrotropizm, nyktitro-

pizm itp. – nie jest w stanie wyjaśnić, dlaczego powój w dwóch wypadkach na pięć pełznie w
kierunku podpórki, niezależnie od tego, gdzie się ona znajduje.

Szczeć, roślina iglasta, posiada szczególnie rozwiniętą inteligencję. W miejscu połączenia

każdego swego liścia z łodygą szczeć tworzy mały zbiorniczek, w którym gromadzi się deszczówka
i rosa. Przejaw inteligencji? Jeszcze nie całkiem. Tak się jednak składa, że każdy taki basenik
przyciąga wiele owadów, także i moskitów, które wpadają tam i toną. Przez jakiś czas mokną w
wodzie, a następnie szczeć zjada je, wysuwając cieniutkie protoplazmatyczne włoski. Niewiele
zwierząt wykazuje podobny spryt, a właściwie chciałoby się rzec – wyobraźnię.

Bakterie pokonają wielkie, w stosunku do swych rozmiarów, odległości, aby dotrzeć do roztworu

soli azotu, nawet do roztworu niezwykle słabego, będą jednak omijać roztwory gliceryny, mimo że
te ostatnie stanowiłyby dla nich doskonały żer. Bakterie wyżej sobie cenią smak azotu!

A zatem w obu końcach niższego łańcucha ewolucji znajdujemy ślady odczuwania zmysłowego,

woli i duszy, które dopiero teraz zaczynamy dostrzegać.

Wszystko przychodzi z innych planet

Ewolucja jest zjawiskiem wszechobejmującym i nieodwracalnym, aczkolwiek nie zostało ono w

pełni udowodnione i trudno je zweryfikować. Określając ją jako nieodwracalną, to znaczy
wykluczającą możliwość powrotu do formy wcześniejszej, wyrażam typowy pogląd, którego nie
można poprzeć żadnym ostatecznym dowodem, podobnie jak się to zdarzyło w przypadku
zaobserwowanym w Osace, w Japonii, przez dra Ziro Nikuniego i grupę innych lekarzy. Otóż u
ludzi cierpiących na jakąś tajemniczą chorobę obserwowali oni pojawienie się na skórze włókien
bawełny w ilościach wystarczających do wyprodukowania kilku ubrań! Nie była to forma
pasożytów – takie wytłumaczenie prowadziłoby donikąd. Na skórze chorych rosły trzy rodzaje
włókien: mineralne, o czym świadczyła ich fizyczna struktura oraz roślinne i zwierzęce.

Często mówimy o „ogniwach” łączących jakichś dwóch osobników, ale w rzeczywistości takie

połączenia nie istnieją. Należy również przyznać, że we „wszechogarniającej” ewolucji mieści się
wiele gatunków, które nie ewoluowały od najbardziej zamierzchłych epok stworzenia.

Uogólniając, życie nie jawi się nam jako zjawisko o nadmiernej spójności. To tak, jakby nasza

planeta była ogrodem zoologicznym i doświadczalną strukturą stworzoną przez istoty wyższe dla
ich własnej moralnej satysfakcji. Albo – z punktu widzenia teorii barona d'Espiarda de Cologne –jak
gdyby formy życia zostały kiedyś osadzone na Ziemi przez jakieś wędrujące planety, na skutek
zderzenia lub procesu międzyplanetarnej osmozy.

Trzecia i znacznie bardziej prawdopodobna hipoteza głosi, że zarodki życia trafiły na Ziemię

przypadkiem z przestrzeni międzygwiezdnej albo że życie sprowadzili rozmyślnie podróżnicy z
innych planet, którzy przywieźli ze sobą ziarno i wybrane gatunki zwierząt, tak jak uczynią to nasi
astronauci, gdy wylądują na niezamieszkałej planecie.

Takie ewentualne możliwości postawiły zagadnienie ewolucji w zupełnie innym świetle.
Poszukujemy prawdy, ale niewykluczone, że wymyślamy ją sobie od samego początku, gdyż nie

mamy pojęcia, w jakim miejscu skali wielkości sami się znajdujemy. Galaktyki, na które patrzymy
przez teleskopy z odległości kilku milionów lat świetlnych, mogą się znajdować zaledwie na skraju
jakiegoś niezgłębionego Wszechświata.

Jeśli tak, to prawa rządzące znajdującym się w obrębie naszej percepcji światem są ograniczone.

Jest rzeczywiście matematyczną prawdą, że autentyczne prawa Wszechświata pozostają jedynie w
bardzo odległym związku z przypadkowymi i niepozornymi prawami sformułowanymi przez
naszych naukowców.

Co się dzieje z powszechnym prawem ciążenia, nieprzezroczystością oraz czasem w nieznanej

nam rzeczywistości życia atomu? A jakie znaczenie może mieć długość, szerokość i grubość w
obiekcie podgrzanym do temperatury stu milionów stopni?

Człowiek zawsze próbuje zrozumieć nieznane, mierzy je sobie znanymi miarami i umieszczając

w kategoriach ziemskiej przygody. Teraz jednak ta przygoda oddala się od nas i musimy powoli
oswajać się z myślą o prawdopodobieństwie pozaziemskiego pochodzenia naszego życia, o tym że
rośliny, zwierzęta i ludzkie istoty zostały sprowadzone na Ziemię w czasach, gdy nie było na niej
żadnych form materii ożywionej. Nie jest to hipoteza przerażająca.

W wąskim polu widzenia, wyznaczonym przez ich końskie okulary, prehistorycy dostrzegają, jak

nasz „przodek” Homo sapiens podnosi się z poziomu antropoida, wytwarza krzemienne narzędzia, a
następnie pracowicie pnie się po stopniach wiedzy. Jednak teorie te były przez ludzi zdecydowanie
odrzucane w różnych okresach i w różnych miejscach. Czy byli to czerwonoskórzy w Ameryce,
brązowi w Polinezjii, czarni w Afryce, żółci w Azji czy biali w Europie – wszyscy zawsze
utrzymywali, że nasza cywilizacja przybyła z zewnątrz, że nie jest pochodzenia ziemskiego!

Można powiedzieć, że zgodnie z najstarszym znanym dokumentem, Księga Enocha, techniki

wytapiania metali i wyrabiania broni (tarcz, sztyletów i mieczy), starożytnej farmakopei, sztuki
makijażu, używania kosmetyków i praktyki stosowania depilacji i podkreślania brwi – nauczyły nas
pozaziemskie istoty, które przybyły tu przyciągnięte pięknością i sex appealem naszych ziemskich
kobiet!

Wersja ocenzurowana

Nie jest oczywiście zbyt pochlebne dla uduchowionych, stworzonych przez Boga istot

przyznanie, że ich cywilizacja wzięła swój początek raczej z prostaczej przygody związanej z
odwiedzinami grupy lubieżnych astronautów, dla których jedyną okolicznością łagodzącą był zbyt
wybujały temperament.

W telewizji podobna historia mogłaby być pokazana jedynie w wersji ocenzurowanej i nietrudno

jest zrozumieć skrupuły, które okazali autorzy Biblii relacjonujący te wydarzenia. Ujęli to zgrabnie
w kilku wersach (Księga Rodzaju 6:2-4), których rzeczywistego znaczenia nie sposób nie
zrozumieć.

Czy Księżyc wysypał na Ziemię swoje kontynenty, morza i miasta, jak powiadał d'Espiard de

Cologne? Nie sądzę, aby tak było.

Czy w czasach starożytnych odbywano podróże międzyplanetarne? Moja odpowiedź jest

kategorycznie twierdząca, zwłaszcza że taka podróż jest jedyną szansą ratunku dla istot żyjących na
planecie, gdzie ich przetrwanie było zagrożone.

Istnieje możliwość że „kosmiczni ludzie” wylądują na naszej planecie jutro albo za kilka stuleci,

ale jest też pewność że za kilka tysięcy lat (a może znacznie wcześniej) mieszkańcy Ziemi, chcąc
żyć dalej, będą musieli osiedlić się na Księżycu, Marsie, Wenus lub Merkurym.

Biologiczna zdolność adaptacyjna człowieka jest nadzwyczajna, ale należy wątpić, czy –

uwzględniwszy nawet przyśpieszenie ewolucji – zdoła się on przystosować do nieoczekiwanych
zmian, jakie kryje dlań w zanadrzu nasza planeta, takich jak zwiększenie tempa ziemskich obrotów
wokół osi, zmniejszenie gęstości masy, rozrzedzenie atmosfery, wysychanie oceanów, ostry klimat
itd. Ucieczka na inną planetę stanie się wówczas koniecznością.

Jeśli mamy wierzyć fizykowi Louisowi Jacotowi i prawu Bodego, i jeśli planety starsze od

Ziemi, takie jak Mars, Jupiter, Saturn i Uran, były kiedyś zamieszkałe, to ich mieszkańcy musieli
kiedyś uciekać na bardziej gościnną planetę, która zajmowała w stosunku do Słońca korzystniejszą
pozycję. Musiał się więc odbyć exodus z Uranu na Saturna, następnie z Saturna na Jupitera, potem z
Jupitera na zniszczoną planetę, której fragmenty tworzą dziś asteroidy, wreszcie z tej planety na
Marsa, a z Marsa na Ziemię.

Część druga

PROTOHISTORIA

Arka o nazwie Wenus

Według tej hipotezy pochodzenie naszej cywilizacji byłoby bezpośrednio związane z Marsem, a

cofając się w odleglejszą przeszłość – ze wszystkimi innymi planetami.

Mamy jednak wszelkie podstawy, by się zgadzać z przekazami nieoficjalnymi i amerykańskim

uczonym Immanuelem Vielikovskym stwierdzającym, że naszymi „założycielami” byli Wenusjanie,
ponieważ Wenus jest bez wątpienia planetą wędrowną, która stosunkowo niedawno stała się częścią
Układu Słonecznego.

Pogląd ten omówię bardziej szczegółowo w dalszej części pracy, na razie tylko powiem, że

Wenus może być albo byłą kometą, która ustabilizowała się na okołosłonecznej orbicie, albo
gigantycznym statkiem kosmicznym, używanym przez pozaziemskie istoty do ucieczki z ich
zagrożonego środowiska.

Prehistorycy dali się zahipnotyzować rzadko znajdowanym i niezwykle wątpliwym kościom

prehistorycznych ludzi lub humanoidów, którzy rzekomo byli naszymi przodkami. Na miejsce tych
koncepcji tradycja wspólnie z logiką podsuwają symboliczny obraz arki Noego: uchodząc przed
kataklizmem para ludzi wraz z wybranymi okazami zwierząt wyrusza na statku, by odtworzyć
unicestwiony świat. Pierwsza ludzka istota mogła przyjść na świat na Ziemi i być może miała małpy
za swych przodków – nie jest to hipoteza pozbawiona uzasadnienia, ale możliwe również, iż
człowiek narodził się na innej planecie i jestem przekonany, że dotyczyło to właśnie tych naszych
przodków, których starożytni nazywali aniołami i półbogami.

Czy na innych planetach ewolucja przebiega inaczej niż na Ziemi? Tego nie wiemy, ale tylko do

czasu, kiedy pewnego dnia również i my wyruszymy w arce-rakiecie, by odtwarzać cywilizację w
innym zakątku Kosmosu. Później zaś to już nasi dalecy potomkowie będą musieli wierzyć w
nadzwyczajną przygodę, która była naszym udziałem!

Rozdział szósty

Aniołowie i Księga Enocha

Primohistoria, którą właśnie przywołaliśmy na powrót do życia, różni się znacznie zarówno od

tego, co głosi Biblia, jak i od ustaleń oficjalnej nauki.

Wielu uważa Biblię za uniwersalny ocean, z którego wypływają rzeki wiedzy. Muszę tu jednak

wyznać, że pomimo wielkiego zainteresowania świętymi księgami, nie jestem już w stanie dłużej
uznawać ich za coś więcej niż tylko za odległe interpretacje wydarzeń, które zostały opisane,
niekiedy nawet dokładnie, lecz były całkowicie niezrozumiałe dla tych, którzy je relacjonowali,
często uzupełniając je samowolnie. Interpretacja zdarzeń musi być teraz wsparta aktualną wiedzą i
wolna od dogmatycznych zahamowań.

Siedem biblijnych wersów

Od dwóch tysięcy lat miliony ludzi podejmują wysiłki, by z jednej strony chronić prestiż Biblii

wobec naukowych dociekań, z drugiej zaś – by ją zniszczyć poprzez ciasne, destrukcyjne
sekciarstwo. Są też miliardy ludzi, którzy nigdy tej księgi nie studiowali, albo z lenistwa, albo w
obawie przed represjami.

Moje przedsięwzięcie może być więc przez wielu odczytane jako wysoce ryzykowne; jednak

chcę całe zagadnienie potraktować rzetelnie i mam nadzieję, że podsunięte przeze mnie rozwiązania
pomogą wszystkim tym, którzy próbują zrozumieć Biblię. Zważywszy, że moje poglądy zantagoni-
zują wielu ludzi wszystkich religijnych orientacji i zderzą się z ugruntowanymi przekonaniami,
opiniami i postawami – chciałbym powiedzieć wyraźnie, że nie dyskredytuję czyichkolwiek
motywów i że nie jestem związany z jakimkolwiek politycznym ugrupowaniem – jednak szacunek
dla ideałów innych ludzi nie może być dla mnie przeszkodą w poszukiwaniu prawdy lub
„odmiennych prawd”. Tolerancja i swoboda wypowiedzi są najcenniejszymi zdobyczami człowie-
ka, a ja mam teraz zamiar z nich skorzystać.

Analizowana z takim nastawieniem Biblia jawi się jako dokument, którego jedynie siedem

wersów zasługuje na uwagę dwudziestowiecznego umysłu. Chodzi tu o siedem pierwszych wersów
szóstego rozdziału Księgi Rodzaju. Cała reszta Biblii, poza kilkoma wyjątkami, jest tubą zwietrza-
łego już systemu moralnych nakazów i opowiada o zdarzeniach, które nigdy nie budziły zaintereso-
wania Chińczyków, australijskich aborygenów, Eskimosów, amerykańskich Indian i wszystkich
ludzi epoki nowożytnej.

Opowieść o eksterminacji dokonanej na trzystu Moabitach przez dwustu hebrajskich wojowni-

ków nie przykuwa już niczyjej uwagi poza grupą wyspecjalizowanych w tym kierunku historyków.
Jednakże dla obywateli dzisiejszego świata istnieją trzy ważne i fascynujące sprawy:

1. Wkrótce po stworzeniu świata „synowie Boga współżyli z córkami człowieczymi” (Księga

Rodzaju 6:4).

2. Jakieś wydarzenia, o których nie wiemy, wzbudziły gniew Boga.
3. Żałując swego dzieła stworzenia ludzkiej rasy, Bóg zniszczył ją.

Czy dla ludzi może być coś ważniejszego od zniszczenia ich świata? W zestawieniu z nim

wszelkie inne kataklizmy tracą jakiekolwiek znaczenie. Coś, co powinno stanowić główny wątek

Księgi Rodzaju, jest tu potraktowane szkicowo, bez bliższego wyjaśnienia. Oto przybywają
tajemnicze pozaziemskie istoty, a następnie Bóg postanawia unicestwić ludzką rasę. Dziwne to i
niepokojące...

Kim są jednak owi „synowie Boga”, których Ojcowie Kościoła nazwali „aniołami”? (W Księdze

Enocha „anioły” te nazywane są okazjonalnie „synami niebios”, „synami świętych aniołów”,
„stróżami”, a czasem po prostu „ludźmi”). Czy były to pochodzące z królestwa Boga Ojca niebiań-
skie stworzenia, które przybyły na ziemską planetę, by uprawiać miłość z tutejszymi kobietami?

Czy ludzie ery jądrowej, telewizji i kosmicznych podróży wierzą w takie nigdy przez nikogo ze

współczesnych nie sprawdzone fantasmagorie, jak skrzaty, gobliny czy elfy? Problem ten nie
istnieje dla ludzi o głębokiej wierze – dla nich Biblia głosi prawdę w każdym calu. Kto się jednak
odważy wierzyć w nią w sposób racjonalny? Czy mielibyśmy uznać, że anioły nigdy nie istniały?
Jeśli tak, to Biblię – a wraz z nią inne święte teksty łącznie z apokryfami, które zgodnie opowiadają
podobne historie – należałoby uznać za literaturę adresowaną do dzieci.

Jeśli jednak ci „aniołowie” reprezentują jakąś ukrytą prawdę, stanowią symbol – to kim są

naprawdę? I skąd przybyli?

Przedstawię tu ostrożnie propozycję ich tożsamości, która może być zaakceptowana w epoce

pozaplanetarnej przygody kosmicznej człowieka.

Synowie Boga i córki człowiecze

Z pierwszego wersu szóstego rozdziału Księgi Rodzaju dowiadujemy się, że niedługo po

stworzeniu Adama i Ewy ludzka rasa zaczęła się rozrastać. Ziemska populacja wciąż jeszcze była
niezwykle nieliczna, prawdopodobnie nie przekraczała kilku tysięcy ludzi.

Wers 2: „Synowie Boga spostrzegli, iż córki człowiecze są piękne; pojęli więc za żony te wszystkie,

które sobie upodobali.

Wers 4: „W owych czasach byli na świecie olbrzymi – a także i potem – kiedy to synowie Boga

współżyli z córkami człowieczymi, a one im rodziły synów. Byli to przesławni mocarze zamierzchłych
czasów”.

Owi „przesławni mocarze”, zrodzeni z ziemskich kobiet w najdawniejszych czasach i „synów

Boga”, mogą być śmiało utożsamiani z wodzami narodów albo herosami czy półbogami
mitologicznymi.

Co jednak z „synami Boga”?
Jeśli mamy wierzyć autorytatywnym komentarzom Biblii, to aniołowie zstąpili z boskich wyżyn

po to, by poprzez współżycie z kobietami zapładniać je. Cóż to za lubieżne anioły!

Tylko wówczas, gdybym uważał niebiosa za hultajską spelunkę, mógłbym zaakceptować

podobnie świętokradcze wyjaśnienie, zwłaszcza że trudno sobie wyobrazić anioły, które nie dość, że
targane cielesnymi żądzami, to są jeszcze wyposażone fizycznie, by te ciągoty zaspokoić.

Czyżby aniołowie byli materialnymi istotami, o podobnych do naszych cechach płci i do tego

jeszcze bardziej niż my uzależnionymi od demona żądzy?

Teksty apokryficzne, jak na przykład przetłumaczony z etiopskiego Walka Adama i Ewy,

przeciwstawiają się takiemu nierozsądnemu wyjaśnieniu.

Piszą o nich starożytne sagi, mówiąc, że aniołowie zstąpili z niebios i połączyli się z córkami

Kaina i spłodzili z nimi olbrzymów. Myliły się jednak w swych twierdzeniach; nieprawdą jest
bowiem, by aniołowie, którzy są duchami, łączyli się w grzechu z ludźmi... Bowiem w zgodzie z
naturą swych bytów są oni istotami bezpłciowymi i czysto duchowymi, a z powodu swego upadku
stały się czarne.

Trzeba zaznaczyć, że tekst ten ma głęboko religijny charakter, bez jakichkolwiek tendencji

heretyckich.

Jeśli jednak „synowie Boga” nie byli aniołami, to możemy brać pod uwagę tylko niezwykle

rosłych mężczyzn, ponieważ ich potomstwo było pokoleniem olbrzymów. W tym czasie łatwo było
zidentyfikować połączonych w nieliczne grupki potomków Adama i Ewy, a zatem owi mężczyźni z
pewnością nie byli Ziemianami!

Przerywając na chwilę tę narzucaną przez Biblię zabawę, chcę dodać, że nie wierzę w stworzenie

mężczyzny i kobiety z gliny, by służyli za wzór dla naszej ludzkiej rasy; mogę się więc zgodzić z
ewentualnością, że ci lubieżni giganci przybyli z innej części naszego globu, z Azji, Ameryki,
Europy, Oceanii czy Afryki. Jednak Biblia powiada, że byli oni synami Boga, a teksty apokryficzne
są zgodne co do tego, że były to istoty z nieba i że one zstąpiły na Ziemię.

Z braku innych zasługujących na uwagę wyjaśnień należy stwierdzić, że tacy przybysze mogą

być tylko ludźmi, którzy latali w powietrzu, a więc lotnikami lub astronautami, prawdopodobnie
reprezentującymi rasę odmienną od naszej, gdyż ich cechy fizyczne nie dają podstaw, by im
przypisywać ziemskie pochodzenie.

Aby znaleźć więcej odkrywczych szczegółów, musimy wrócić do pism starożytnych, z których

szczególną ich obfitością odznacza się znacznie starszy od Biblii tekst apokryficzny zatytułowany
Księga Enocha. Denerwujące w Biblii jest to, że jedynie w dwóch wersach (2. i 4. szóstego
rozdziału Księgi Rodzaju) wspomina się tam o nadejściu „synów Boga” oraz że cała historia świata
od chwili fantastycznego wylądowania do tragedii potopu zawiera się w kilku linijkach. Księga
Enocha natomiast historii owych „aniołów” i przyczynom boskiego gniewu poświęca dwadzieścia
dwa rozdziały. Dwadzieścia dwa rozdziały przeciw siedmiu wersom Biblii!

Rodzi się tu oczywiście pytanie: Dlaczego z Księgi Rodzaju usunięto tak istotną część opowia-

danej przez nią historii?

Księga Enocha

Księga Enocha, której trzy egzemplarze przywiózł z Abisynii w 1772 r. szkocki uczony James

Bruce, została skopiowana z oryginału pisanego po hebrajsku, chaldejsku lub aramejsku i przez
wielu tłumaczy uważanego za najstarszy rękopis świata. Dwa egzemplarze Księgi znajdują się w
Anglii, jeden – we Francji.

Tekst ten był wygładzony przez katolickich skrybów, którzy kierując się pobożnymi intencjami

dodawali doń rozdziały zwiastujące nadejście Syna Bożego lub Mesjasza. Wszystkie te uzupełnienia
łatwo jest jednak wytropić.

(W pragnieniu utożsamiania Jezusa z Mesjaszem pisarze i mnisi na przestrzeni szesnastu wieków

po Chrystusie okaleczali lub niszczyli wszelkie dokumenty – rękopisy, pokryte napisami kamienie,
księgi itp. – które mogłyby wzbudzać wątpliwości co do pryncypiów chrześcijańskiej ortodoksji. To
ogromne dzieło fałszerstwa prowadzili również duchowni innych religii, tak że nie ma już w tej
chwili starożytnych rękopisów, być może z wyjątkiem rękopisów znad Morza Martwego, których
autentyzm i kompletność nie budziłyby wątpliwości).

Enoch był tajemniczą postacią, przejętą przez tradycję izraelską, jego istnienie sięga jednak w

przeszłość o wiele dalej niż hebrajska cywilizacja. Niektórzy badacze twierdza, że jeszcze przed
Biblią, przed hinduskimi Wedami, braministycznymi Prawami Manu, chińskimi Cingami itd –
istniały rękopisy, które służyły za wzorce znanych nam świętych ksiąg.

Mojżesz kilkakrotnie napomyka o tekstach starszych od Pięcioksiągu, cytując ich fragmenty, na

przykład w Księdze Liczb (21:14). Wspomina się o nich również w Księdze Jozuego (10:13], II
Księdze Samuela (1:18) i w innych miejscach. Wydaje się, że w pierwszych dwunastu rozdziałach
Księgi Rodzaju Mojżesz dokonuje streszczenia wszystkich tych przedbiblijnych tekstów.

Jeśli wierzyć przekazom, Enoch przybył z Górnej Mezopotamii, ponieważ jest przedstawiony

jako opiekun lub ojciec legendarnego króla ludu Kaju-Marath albo Kajomerów, „króla Ziemi” i
Azerbejdżanu. Związek Enocha z Armenią jest niezwykle ważny, gdyż to właśnie tam narodziła się
pierwsza indoeuropejska cywilizacja. Warto zauważyć, z korzyścią dla dalszego wywodu, że według

historyków Kajomerowie wprowadzili obrzęd zwany pabus, czyli „całowania stóp”, Ormianki i
Czerkieski zaś uważane były za najpiękniejsze na świecie. Te szczegóły będą się bezpośrednio
wiązać kosmiczną przygodą.

W rękopisach muzułmańskich powiada się, że wiedzę na temat prawdziwego Boga Kajomerowie

czerpali z ksiąg proroka Edrisa („Edris” jest arabskim odpowiednikiem „Enocha”).

Bardzo ludzcy aniołowie

Doszliśmy więc w ten sposób do przybliżenia postaci ormiańskiego Enocha. Jego księga jest

apokryfem (od greckiego apokryphos – ukryty, czyli przeznaczony dla wtajemniczonych), uznanym
jednak za autentyczny. Wczesny Kościół uważał go nawet za dokument kanoniczny. Zaczyna się on
takim oto wstępem:

„Jest to Księga Enocha spisana przez tego proroka w imieniu Boga pełnego miłosierdzia i łaski,

nieskorego do gniewu, zawsze gotowego okazywać łagodność i wyrozumiałość”.

W rozdziale 7 narrator przechodzi do sedna sprawy, nie wspominając o Adamie i Ewie ani o

innych dramatycznych wydarzeniach rozgrywających się w niebie.

Rozdział 7, wersy 1-2:

„Kiedy ludziom zaczęło się rodzić mnóstwo dzieci w tamtych czasach, przyszły też na świat piękne i

szykowne dziewczęta. A kiedy aniołowie, dzieci niebios, ujrzeli je, zapałali do nich miłością i tak uradzili:
«Wybierzmy sobie spośród tej ludzkiej rasy kobiety i spłodźmy z nimi potomstwo”.

Znajdujemy tu natychmiast inny niż w Biblii klimat. Kobiety istniały na Ziemi od niedawna –

przynajmniej te „piękne i szykowne” – gdyż w przeciwnym wypadku zostałyby zauważone już
przez „dzieci niebios”.

Czy te niebiańskie istoty były aniołami? Tak – ale w tym znaczeniu, w jakim w oczach Inków

aniołami byli Cortez i jego ludzie, którzy lądowali w Ameryce, albo lotnicy po raz pierwszy
oglądani przez dzikie plemiona z dżungli.

Orejonę, wenusjańską kobietę, która – jak głosi tradycja andyjska – wylądowała w pobliżu

jeziora Titicaca, prawdopodobnie w składzie pierwszej grupy rozpoznawczej, później uznano za
boginię. (Reprezentuję pogląd, że wylądowało kilka takich rekonesansów, zwłaszcza w Peru,
Mongolii, Armenii i dziś już zatopionej Hiperborei. Jeśli planowano emigrację, to z całą pewnością
podjęto co najmniej jedną misję rozpoznawczą).

Czy nie jest doskonale logiczne to, że ludy prymitywne uważają przybyszów z nieba za istoty

nadprzyrodzone? Enoch wyjaśnia, że ci zachowujący się tak bardzo po ludzku aniołowie należeli do
obcej nam rasy.

Prześledźmy więc kolejne wersy.
Wersy 3-7:

„Następnie Samjaza, ich wódz, rzekł do nich: «Lękam się, że nie spełnicie swych zamiarów i że na

mnie spadnie kara za waszą zbrodnię». Oni jednak opowiedzieli: «Przysięgamy tobie i zwiążmy się
wszyscy obopólną przysięgą: niczego nie zmienimy w naszych zamiarach, wypełnimy wszystko, cośmy
postanowli». Ślubowali więc i związali się tym wzajemnie. A było ich dwustu, zstąpili w Aradis,
niedaleko Mount Armon. (W Biblii nazwa ta nie występuje).

Trzeba zauważyć, że spisek zawiązany przez tych dwustu kosmitów – którymi byli w dosłownym

znaczeniu, skoro ich pochodzenie miało nieziemski charakter – wzbudził w Samjazie pewne obawy.
Sposób wyrażania się członków ekspedycji jest zgodny z charakterem odważnych, awanturniczych
astronautów, od dawna pozbawionych cielesnych uciech, które najwyraźniej są im doskonale znane.

Ci „aniołowie” z pewnością nie byli w tej dziedzinie nowicjuszami!

Wersy 9-11:

„Imiona i przywódców były następujące: Samjaza (ich wódz), Urakabarameel, Akibeel, Tamiel,

Ramuel, Danel, Azkeel, Sarakamjal, Asael, Armers, Batraal, Arazeal. Takie były imiona przywódców
aniołów; cała reszta zaś była z nimi. (Porównaj imiona Arazeal i Auruseak – ormiańskie nazwy planety
Wenus).

I każdy z nich wybrał sobie kobietę, zbliżył się do niej i razem z nią zamieszkał; i wszyscy oni uczyli

swe kobiety czarów i sztuki magicznej, a także właściwości korzeni i drzew. Kobiety zaś zachodziły w
ciążę i wydawały na świat olbrzymów”.

Jak możemy uznać poważnie pomysł, że te „anioły”, na co dzień żyjące w niebiańskiej błogości

boskiego królestwa, potrafiły dawać wyraz uczuciom godnym sprośnego żołdactwa i miały pojęcie
o rzeczach nieznanych w sferach niebieskich, a więc o czarach, magii oraz odżywczych i
leczniczych właściwościach roślin?

Rozdział 8, wers 1:

„Azazjel uczył także ludzi wyrabiania mieczy, noży, tarcz, napierśników i zwierciadeł; uczył ich

robienia bransoletek i ozdób, sposobów używania farb, sztuki malowania brwi i używania drogich kamieni
oraz wszelkiego rodzaju barwników. W ten sposób wszyscy zostali przekupieni”.

A zatem, lustra, broń, kosmetyki i kobiece sztuczki nie zostały wynalezione na Ziemi. Na jakiejś

innej planecie ludzie rozwinęli cywilizację trochę podobną do naszej, a tamtejsze kobiety stosowały
środki piękności identyczne lub zbliżone do sprzedawanych w naszych magazynach.

W kolejnych wersach inne anioły uczą „czarów, magii, sztuki obserwowania gwiazd, znaków,

astronomii, ruchów księżyca” i tak dalej.

Uczyć można tego, co się dobrze zna i co zostało wypraktykowane. Czy to możliwe, że w boskiej

dziedzinie „aniołowie” mogli się nauczyć wyrabiania narzędzi wojny, świecidełek i biżuterii, a także
„sztuki malowania brwi”? Czy to możliwe, że na nieskalaną, czystą Ziemię sprowadzili z niebios
zepsucie?

Mimo najszczerszych chęci trudno jest zaprzeczyć, ze owe „anioły” rozumowały i postępowały w

sposób typowy dla ludzi, zupełnie nie pasujący do boskiej natury. Kiedy jednak uznamy ich za
astronautów, którzy przybyli z innej planety, wówczas wszystko staje się jasne!

Jeśli uznamy historię z Księgi Enocha za prawdziwą, to jedynym wyjaśnieniem jej treści może

być to, że zawiera ona opis kolonizacji Ziemi przez astronautów, którzy przybyli tu albo z zamiarem
jej podboju, albo zmuszeni do opuszczenia swej planety. Jeśli tak – to tych dwustu kosmitów
tworzyło prawdopodobnie grupę zwiadowczą, której zadaniem było dostarczenie raportu z
wykonanej misji.

Jest to hipoteza racjonalna, gdyż uzasadniają ją plany związane z badaniem Kosmosu.
Obserwując dalszy ciąg tej historii zauważymy, że wiarygodność hipotezy wzrośnie, a rola

Enocha stanie się bardziej oczywista. Niewykluczone, że był on przybyszem z Kosmosu, może
owym pełnym skrupułów Samjazą, najprawdopodobniej przedstawicielem wyższego dowództwa,
który potępił zachowanie członków grupy zwiadowczej i powrócił do swych przełożonych, a nawet
stał się mediatorem między nimi a niesubordynowanymi astronautami.

Rozdział 12 (część 3.), wersy 1-2:

„Zanim zakończył wszystkie swoje sprawy, Enoch został zabrany z Ziemi i nikt nie wie dokąd ani co

się z nim stało. Resztę swoich dni spędził pośród świętych i pełnych czujności (mędrców)”.

Podobnie jak Eliasz, którego – jak podaje Biblia – „trąba powietrzna wyniosła ku niebu”, tak i

Enoch stał się astronautą lub lotnikiem i wyruszył z raportem do swych przełożonych. (W mitologii
ormiańsko-kaukaskiej, jak twierdzi profesor Joseph Karst z Uniwersytetu w Strassbourgu, dżin
Karapet jest utożsamiany z Enochem. Imię „Karapet” pochodzi z języka gruzińskiego od słowa kari,

czyli „wrota” lub „władca wrót” albo od karvosani – „władca obozu”, ogólne zaś jego znaczenie
sprowadza sie do określenia „posłaniec”, co z pewnością można odnieść do Enocha).

Zdaję sobie w pełni sprawę z tego, jak bardzo ta fantastyczna interpretacja kłóci się z naszym

mieszczańskim błogostanem i atawistyczną naiwnością; jeśli jednak nie chcemy wyjaśnienia jeszcze
bardziej niezwykłego i trudnego do przyjęcia w naszych czasach – że był to mianowicie złowrogi
bunt upadłych aniołów, które zbiegły z rozdygotanego nieboskłonu – to nie ma innego wyjścia, jak
tylko zająć się interpretacją tych wydarzeń.

Praojcowie Hiperborei

Zgodnie z duchem swych czasów narrator opisuje „niebiosa o kryształowych ścianach”, co

dziwnie przypomina przedstawianą w legendach, otoczoną wysokimi lodowymi ścianami
Hiperboreę. Podobieństwo to jest warte odnotowania, gdyż koresponduje z niektórymi opowieś-
ciami nordyckich sag.

W nordyckiej i celtyckiej tradycji Hiperborea umiejscawiana jest w pobliżu Grenlandii; a więc na

północnym zachodzie. W tej właśnie stronie Enoch lokalizuje bazę dowództwa kosmitów. Odwiedza
on różne zachodnie regiony Ziemi, a następnie siedzibę Wiecznego Króla w północnej części kuli
ziemskiej.

Rozdział 69 (część 12), wersy 3-4:

„Od tego czasu nigdy już nie udawałem się do ludzkiego plemienia; umieścił mnie on między duchami,

między północą i zachodem, gdzie aniołowie otrzymali liny by wytyczyć miejsce dla prawych i
wybranych. Tam też ujrzałem praojców, świętych, którzy w tej pięknej okolicy żyli przez całą wieczność”.

Trzeba zaznaczyć, że Enoch łatwo utożsamia niebiosa z Ziemią, powiadając że „święte miejsce”

– ów Eden, gdzie rośnie słodko woniejące drzewo prawdy – leży „na zachodzie, na krańcach
naszego globu, tam gdzie zaczyna się niebo”.

Rozdział 3 3, wersy 1-3:

„Następnie udałem się na północ ku granicom Ziemi i tam, na krańcu świata, ujrzałem wielki,

wspaniały cud. Zobaczyłem otwarte wrota niebios. Było tych wrót troje, wyraźnie od siebie
oddzielonych”.

Nie mówi on nic o tym, że opuścił Ziemię i wzniósł się ku niebu; nie ma też chyba najmniejszego

pojęcia na temat południa i wschodu Ziemi. Spotyka „praojców”, nadludzi, a według mnie –
wyższych dowódców ekspedycji rozpoznawczej, która wylądowała w Armenii.

Zdarza się jednak, że Enoch rozróżnia Ziemię i niebiosa. O buntownikach pisze:
Rozdział 68, wersy 3-4:

„Oto są imiona przywódców – setników, półsetników i dziesiętników. Pierwsze z nich brzmi: Jekum.

To on właśnie zmącił umysły wszystkich synów świętych aniołów, to on natchnął ich, by zstąpili na
Ziemię i spłodzili dzieci z ludzkimi istotami”.

(A zatem święte anioły miały w niebiesiech potomstwo!)
Wersy 6-7:

„Imię trzeciego brzmi: Gadrel. To ten, który odkrył synom człowieczym narzędzia do zabijania. To ten,

który uwiódł Ewę”.

Jest to jeden z niewielu ustępów, w których pojawia się imię Ewy. Nigdy natomiast nie wspomina

sie o Adamie, który według tej historii jest pierwszym w dziejach rogaczem!

Zakończenie tej apokalipsy jest niesamowicie zagmatwane, gdyż traktuje o stworzeniu i ostatecz-

nie opowiada o potopie, słusznym ukaraniu złoczyńców, którymi według mnie byli astronauci.

Potępione anioły rzuciły się w Dolinę Ognia, co może oznaczać Kraj Ognia (Azejberdżan), w

pobliżu którego Noe wylądował w swojej arce.

Tekst słowiański zatytułowany Księga tajemnic Enocha zawiera ciekawy opis ludzi, którzy

odwiedzili opowiadającego:

„Pojawiło się przede mną dwóch ludzi. Byli bardzo wysocy, wyżsi niż ktokolwiek, kogo widziałem w

życiu. Ich twarze świeciły niby słońca, a oczy były jak zapalone latarnie. Z ich ust dobywały się
płomienie. Ubrania mieli jak obłok piany, a ramiona jak złote skrzydła wyrzeźbione u wezgłowia mego
łoża”.

Nie jest to opis aniołów, ale ludzi. Tak właśnie ubranych wyobrażamy sobie zazwyczaj

astronautów – w przeźroczyste hełmy i plastykowe kombinezony.

W pobliżu kopalni uranu w Ferganie (dawne tereny ZSSR), między Afganistanem a Morzem

Aralskim, rosyjski archeolog Georgij Szacki odkrył niedawno wyryte w skale postacie w strojach
przypominających kosmiczne skafandry i hełmy i sprawiające wrażenie prawdziwych astronautów.
Szacki uważa, że te rysunki pochodzą z okresu zwanego paleolitem.

Wydaje się, że pozostawione w Meksyku przez tajemniczych Olmeków potężne kamienne głowy

również mają związek z międzyplanetarną przygodą. Zajmujący się naukowymi problemami
rosyjski dziennikarz Agrest, badając teksty zapisów znad Morza Martwego, znalazł w nich następu-
jące zdanie:

„Z nieba przybyli ludzie, a inni ludzie zostali zabrani z Ziemi i przeniesieni do nieba. Ludzie, którzy

przybyli z nieba, pozostali na Ziemi przez długi czas”.

Oczywiście, człowiek pokorny i wierzący ograniczy się do wykładni dosłownej; jednakże w

dwudziestym wieku nieprzejednany krytyk nie może pominąć myśli o spisku zawiązanym w celu
ukrycia jakiejś groźnej tajemnicy.

Staranna analiza Księgi Enocha pozwala odkryć niepokojące fakty i daje niemal całkowitą

pewność, że Enoch nie opisuje jakiejś wizji, lecz prawdziwą podróż. Co prawda on sam powiada, że
miał kilka omamów, ale w zadziwiający sposób łączy on niebo z Ziemią, tak jakby nie potrafił ich
jasno rozdzielić w swym umyśle; wydaje się zmieszany w takim samym stopniu, w jakim byłby na
przykład Indianin podróżujący w szesnastym wieku do Chin helikopterem lub odrzutowcem.

Został on „przeniesiony ponad ziemią i postawiony na dole, przed drzwiami swego domostwa”

(rozdział 80, wers 7). Jeśli jednak była to tylko fantazja i Enoch nie odbył żadnej podróży, to
przecież nie byłoby potrzeby odwożenia go do domu! W rozdziale 64, część II-2 zaś, prawda
wychodzi na jaw chyba wówczas, gdy czytamy że Noe „wyruszył ku krańcom Ziemi, w kierunku
sadyby swego przodka Enocha”.

Czyżby skrywała się tu jakaś tajemnica? Dla autora tych rozważań jest jasne, że „wzięty żywcem

do nieba” Patriarcha Enoch w rzeczywistości odszedł „na krańce Ziemi”, między północą i
zachodem, a zatem – do Hiperborei albo ku Florydzie, gdzie miał tajną ziemską przystań, nieopodal
swego dowództwa. Noe widzi (rozdział 64, część III-1) „przechylającą się i grożącą zawaleniem
Ziemię”. To także jest nadzwyczaj dziwne! Czy Noego, jak głosi Biblia egipskich gnostyków,
„wzięto żywcem do nieba” by uchronić go przed potopem? Może uczynili to tajemniczy
przodkowie, którzy mieszkali „między północą i zachodem”? Przodkowie, którzy posiadali latające
maszyny? A może Noe widział „przechylającą się” ziemię tak, jak każdy, kto siedzi w odrywającym
się od ziemi samolocie?

Wszystko to dobitnie świadczy o tym, że Enoch powietrzną podróż odbył na jawie, a nie w

marzeniu sennym.

Tak więc zarówno Księga Enocha, jak i Księga tajemnic Enocha, dostarczają świadectw

rzucających niezwykłe światło na zapomnianą przeszłość ludzkości.

Do jakiego stopnia możemy ufać tym rękopisom, które mimo swojej zwodniczości i niespójności

są przecież pierwszymi dokumentami w naszej historii oraz przedstawiają prawdę, choć bez
wątpienia zniekształcaną poprzez niewłaściwe jej rozumienie oraz błędy naniesione w trakcie
licznych przepisywań?

W Zohar, najstarszej opowieści Kabały, Księga Enocha wspomniana jest kilkakrotnie jako dzieło

„chronione z pokolenia na pokolenie i przekazywane z wielkim nabożeństwem”. Zostało ono
usunięte z kanonu liturgii żydowskiej, a następnie zakazane przez chrześcijan, jednak dopiero w
trzecim wieku. Jego znaczenie jest wciąż ogromne, ponieważ Księgę Enocha uważa się za jedyny
rękopis pochodzący z czasów przedpotopowych.

Przekonanie to pogłębia fakt, że Enoch opisał ruchy Słońca i Księżyca, popełniając jednak błędy,

które – według Hoffmana – można wytłumaczyć jedynie przypuszczeniem, że Enoch omawiał
system istniejący w przyrodzie przed zmianami spowodowanymi przez światowy potop.

Podanie głosi, że Księga Enocha uniknęła zniszczenia dzięki temu, że Noe zabrał ją do swojej

arki. A zatem nie bez powodu to właśnie dzieło jest uważane za prawdziwą Biblię ludzi.

Zważywszy na przesunięcie biegunów, które nastąpiło w czasie potopu, dane astronomiczne,

które znajdujemy w Księdze Enocha, skłaniają nas do uznania, że jej autor mieszkał w starożytnej
Armenii, w pobliżu źródła Eufratu, gdzie wylądowali zakochani w córkach człowieczych astronauci.
A koncepcję tę wzmacniają również badania geologiczne.

Rozdział siódmy

Odwieczna tajemnica i niebezpieczne słowo

Tajemnicę pochodzenia człowieka i zaginionych cywilizacji będzie można wyjaśnić wówczas,

gdy rozszyfruje się tożsamość „aniołów – synów Boga”. Nie jest to sprawa błaha. Ateiści oraz
większość tak zwanych rozsądnych ludzi traktują teksty święte po prostu jako bajki, legendy lub
niedorzeczności. Ta pełna negacji postawa nie pozwala dostrzegać rzeczywistej wartości spuścizny,
jaką nam niesie tradycja, mimo jej niejednoznaczności.

Nie mam najmniejszych wątpliwości, że zarówno Biblia, jak i apokryfy przedstawiają prawdę,

niewolną chwilami od pewnych przerysowań i okaleczeń, ale jednak opierającą się rzeczywistych
podstawach.

W co zatem mamy uwierzyć?
Jeśli „anioły” przybyły do nas z niebios i jeśli nie są one istotami ludzkimi, a służą jako łączniki

między Bogiem i nami – wówczas nasze interpretacje są zupełnie bezprzedmiotowe. W naszym
uporządkowanym, materialnym świecie niebiańska dziedzina ma jednak niewielu utalentowanych
entuzjastów! A aniołów – złych, czy dobrych; aniołów-stróżów, czy członków chórów anielskich –
zidentyfikowano, uchwycono na fotograficznej kliszy lub widziano w stopniu nie większym niż to
dotyczy elfów, skrzatów, gnomów i goblinów.

Jeśli Biblia zasługuje na poważne potraktowanie, choć nie zawsze chodzi o jej dosłowne

rozumienie, to należy przyjąć, że występujący w niej „aniołowie” to istoty inteligentne, stworzone z
krwi i kości, podobnie jak my, co prowadzi do wniosku, że anioły, synowie Boga, to ludzie.

Muszę przyznać, że określenie ich jako przybyszów z Kosmosu – a taki ostateczny wniosek

zamierzam wkrótce sformułować – jest dla naszego bojaźliwego konformizmu trochę niepokojący.
Nawet w dwudziestym wieku utrzymywanie, że już kiedyś odwiedzili nas przybysze z innej planety,
jest uznawane za pewną ekstrawagancję, aczkolwiek wielu ludzi zgadza się z tą hipotezą, zdając
sobie sprawę z głębokiego znaczenia naszych wysiłków zmierzających do podboju Kosmosu oraz
konsekwencji, jakie mogą z tego wynikać w przyszłości. Ale są też i inni!

Dzielą się oni na dwie grupy. Pierwsza to naiwne dusze, które widują kosmitów każdego ranka w

drodze do pracy, co najmniej raz w roku identyfikują jeden lub dwa latające spodki. Grupa druga to
sceptycy i niedowiarki, którzy swoje poglądy opierają na faktach sprawdzonych, co niewątpliwie
sprawia, że ich pozycja jest silna.

„Zaprzeczasz istnieniu aniołów, duchów i skrzatów” – mogą rozumować sceptycy – „ponieważ

mają one związek z nierealnym, nie-materialnym i hipotetycznym światem. Tymczasem zaś
wierzysz w kosmitów! Czy kiedykolwiek ich widziałeś?”

Muszę przyznać z ręką na sercu, że nigdy nie widziałem jakichkolwiek przybyszów z innych

planet, widziałem natomiast astronautów, satelity i rakiety, wiem też że w ostatnich latach pojazdy
kosmiczne docierają do coraz bardziej odległych od Ziemi rejonów Kosmosu. Niektóre wylądowały
na Księżycu, Wenus i Marsie, Być może przed rokiem 2000 człowiek postawi swą stopę na
Czerwonej Planecie. Głupotą byłoby temu zaprzeczać.

Równie niemądre byłoby przekonanie, że tego, co może zdarzyć się jutro, nie dokonano też

wczoraj.

Przyznaję bez oporu: nie mamy jakiegokolwiek namacalnego dowodu, że w czasach starożytnych

kosmici przybyli na naszą planetę, i dopóki będzie go brakowało, dopóty stwierdzenie takie
pozostanie jedynie hipotezą. Wykluczanie jednak takiej możliwości byłoby rzeczą wysoce
nierozsądną.

Zanim rozszyfruję aniołów z Biblii i z Księgi Enocha jako istoty z innej planety, chciałbym

wykazać, że więcej szczegółów o tajemniczych gościach dostarczają ich dziwne przygody.

Czy Noe był Hiperborejczykiem?

Jak głosi biblijny przekaz, w ogólnoświatowym potopie zginęła cała ludzka rasa z wyjątkiem

pasażerów arki Noego. Po wylądowaniu w Armenii mieli oni do spełnienia ważną misję odtworze-
nia ziemskiej populacji. Jeśli więc mamy wierzyć tej historii, to wszyscy mieszkańcy naszego globu
są potomkami Noego.

Jest jednak pewna niejasność, ponieważ oświadczenie Lamecha, domniemanego ojca Noego,

pozostawia nie rozstrzygniętą kwestię pochodzenia tego ostatniego. Lamech nie był mianowicie w
pełni przekonany o małżeńskiej wierności swej żony, Bat-Enosh, choć podejrzenie to mogło być
całkowicie nieuzasadnione.

W rozdziałach 106-107 Księgi Enocha czytamy:

„Po pewnym czasie mój syn Metuszelach wybrał żonę dla swego syna Lamecha; żona Lamecha zaszła

w ciążę i urodziła syna. Miał on piękne oczy, jego skóra była jak krew z mlekiem, a włosy na głowie białe
niczym wełna”.

Potem Lamech rzekł do Metuszelacha:

„Powołałem na świat dziecko, które się różni od innych dzieci, które jest inne niż wszyscy ludzie, lecz

przypomina potomstwo aniołów z niebios”.

W rękopisie znanym jako Apokryfy Księgi Rodzaju Lamech stawia swej żonie, Bat-Enosh,

pytanie na temat urodzonego przez nią dziwnego dziecka, kobieta jednak usprawiedliwia się ze
wzruszającą godnością. (Przytoczony w następnym cytacie dialog małżonków jest w rękopisie
częściowo nieczytelny; brakujące słowa zrekonstruował profesor Biberkrant z Uniwersytetu w
Jerozolimie).

„Następnie powściągnęła swój gniew i rozmawiała ze mną. Powiedziała «O, panie mój, o (mężu,

przypomnij sobie) moją rozkosz! Czy mam ci przysięgać na wszystkie świętości, na króla niebios (i
wszystkiej Ziemi), że to nasienie przyszło do mnie od ciebie, i że brzemienna stałam się za twoją sprawą,
a nie jakiegoś cudzoziemca, 'anioła stróża' czy innego syna niebios...»”.

Blady strach zazdrosnych mężów

Oczywiście w odczuciu Lamecha fizyczny wygląd Noego świadczył o tym, że dziecko należało

do innej rasy. Według mnie opis Noego nieodparcie przypomina Hiperborejczyków z ich śnieżno-
białą cerą i złocistymi włosami.

Przytoczony tu ostatni ustęp dowodzi, że jeszcze długo po przybyciu „synów Boga”, albo – jak

chcą tego Ojcowie Kościoła – aniołów, pamięć o tych rozpustnych i jurnych istotach przepełniona
była ogromną trwogą. Ów dość zabawny z perspektywy kilku tysięcy lat przypadek pozwala sądzić,
że jeszcze przez długi czas ludzie okazywali wielką nieufność wobec owych wielce uwodzicielskich
„aniołów” najwyraźniej cierpiących na obsesję seksualną.

Lamecha bynajmniej nie zachwycała myśl, że mógł zostać wystrychnięty na dudka przez anioła z

nieba. Ponieważ oboje byli głęboko religijni, powinni byli uznać to za wielką łaskę, dar niebios,
którym zaszczyceni zostali Józef i jego żona Maria. A jednak nie byli zadowoleni. Jest oczywiste, że

w ich oczach owe rzekome anioły były po prostu pozbawionymi hamulców uwodzicielami, z czego
można wnosić, że kosmici stracili już wówczas pierwotny prestiż i przestali być uważani za istoty
boskie. Wciąż nazywano ich „aniołami z nieba”, ale stali się synonimem maniactwa seksualnego i
choć dysponowali ogromną wiedzą, to sławni byli przede wszystkim dzięki sztuce Przyprawiania
rogów mężom.

Jednakże ów odruchowy strach odczuwany przez zazdrosnych mężów w czasach starożytnych,

który przerodził się w psychozę trwającą kilka stuleci, miał prawdopodobnie głębsze podłoże.
Jedynie Józef dał wiarę aniołowi, który tak wyjaśnił brzemienność jego małżonki: „...to, co się w
niej poczęło, pochodzi od Ducha Świętego” (Mateusz, 1:20).

Komentatorzy rosyjscy, którzy – będąc ateistami – nie musieli się obawiać popełnienia grzechu

świętokradztwa, wywnioskowali z tej anielskiej przygody, że Jezus był synem przybysza z innej
planety. Pogląd ten ma pewne uzasadnienie mimo swej bezbożności. Jeśli jednak chodzi o Rosjan,
to musimy uwzględnić ich niewątpliwe uprzedzenia. Sformułowali oni trzy teorie dotyczące Jezusa:

1. Jezus jest postacią mityczną, ponieważ o jego istnieniu nie wspomina żaden współczesny mu

historyk. To tłumaczyłoby systematyczne niszczenie w średniowieczu wszystkich dzieł
historycznych pochodzących z okresu od początku pierwszego do połowy drugiego wieku.

2. Jezus i jego apostołowie to przybysze z innej planety, wypełniający na Ziemi określoną misję.
3. Józef zaniedbywał swą ładną żonę Marię, czego wynik był nieuchronny: kobieta zaszła w

ciążę z innym mężczyzną. Nie byłoby w tym wszystkim niczego naganne go, gdyby w wyniku
szatańskiego spisku nie przedstawiono tego dziecka miłości jako Syna Bożego, a nawet jako
Boga.

Uważam te wybitnie wywrotowe opinie za warte przytoczenia z tego względu, że towarzyszyły

one pewnej rosyjskiej akcji politycznej rozpętanej w październiku 1963 r. przeciw „burżuazyjnemu
żydostwu”.

Mojżesz był Egipcjaninem

To prawda, że moje dociekania kwestionują same podstawy religii żydowskiej i chrześcijańskiej,

ale czy w naszych czasach można wierzyć we wszystkie opowieści Starego Testamentu? Historia
biblijna nie jest historią Hebrajczyków – jest ona historią Zachodu, należy do wszyst-kich, od
Skandynawii po Egipt, od Francji po wschodni kraniec (dawnego ZSRR). Początkowo Biblia była
pomyślana jako kronika pustynnego plemienia nomadów i dopiero później, dzięki jakiejś tajemni-
czej sile, jej losy zaczynały się splatać z losami Europy i narodów o najwyżej w świecie rozwiniętej
kulturze.

Od dwóch tysięcy lat Biblia pozostawała tylko Biblią; to znaczy świętym pomnikiem jedynego

Boga i wiecznej prawdy. Zbrodnią i świętokradztwem było wprowadzanie w niej jakichkolwiek
zmian, poddawanie czegoś w wątpliwość czy też próby samowolnych interpretacji. Nasze miasta,
wynalazki i kościoły katedralne są wspaniałym wyrazem podziwu dla myśli zrodzonej w umyśle
pokornego hebrajskiego pasterza.

Ludzie Zachodu nie mogą o tym zapominać – Biblia łączy ich trwale w duchowym braterstwie,

poprzez ciało, serce i geniusz. Jednak wraz z nadejściem nauki przyszły nowe czasy. Musimy się
„na nowo odtworzyć”, jak to wyraził Leprince-Ringuet. Mimo całej miłości, jaką darzymy poczci-
wą, starą, odziedziczoną po przodkach Biblię – jeśli zamierzamy przetrwać i dalej się rozwijać,
musimy zamknąć ją na wiecznie naiwnym i czarującym rozdziale, którego nie doczytaliśmy do
końca.

Wielki psychiatra Zygmunt Freud (a także wielu innych przed nim) był wstrząśnięty niewiary-

godnością pewnych faktów przedstawionych w Biblii i choć zdawał sobie sprawę, jak bardzo może
być bolesne dla niego samego wykazanie ich błędności, miał odwagę przedstawić własną
interpretację, co uczynił w sposób zdecydowany, lecz jednocześnie pełen szacunku. Przeprowadził

szczególnie skrupulatne badania dotyczące tajemnicy Mojżesza, dochodząc do następującego
wniosku: wielki patriarcha i prawodawca Hebrajczyków mógł być tylko Egipcjaninem, a prawo,
podobnie jak obrzęd obrzezania, pochodzą z Egiptu. Mojżesz, tak jak asyryjski król Sargon, król
Akkady, został umieszczony w wodoszczelnym koszyku i puszczony z biegiem rzeki. Dziecko
znalazła córka faraona, adoptowała je i dała mu na imię Mojżesz. Tyle mówi nam legenda.

Uczeni historycy twierdzą, że imię „Mojżesz” pochodzi od hebrajskiego moszeh, czyli

„wyciągnięty”, ponieważ został on wyciągnięty z wody.

Jak można było przez tyle wieków wierzyć w podobną niedorzeczność?
W czasach, kiedy miał żyć Mojżesz (a trzeba podkreślić, że autentyczność jego postaci została

udowodniona ponad wszelką wątpliwość), Hebrajczycy, naród koczujących pasterzy, był dla
Egipcjan tym, czym dziś Cyganie są dla mieszczaństwa prowadzącego osiadły tryb życia. Co gorsza
byli oni znienawidzoną rasą, której plenienie się uważano za tak szkodliwe, że faraon wydał
polecenie zabijania wszystkich hebrajskich noworodków płci męskiej.

Czy można sobie wyobrazić córkę prezydenta Republiki Francuskiej, który podczas II wojny

światowej adoptuje dziecko, nadając mu tak niemieckie imię jak Zygfryd lub Wilhelm? A coś
takiego właśnie, na miarę swych czasów, uczynić miała córka faraona. Jest to zupełnie niewiarygod-
ne, zwłaszcza jeśli się zważy, że „dziecko” po egipsku brzmi mose, a zatem etymologia byłaby tu
znacznie bardziej prawdopodobna niż w wypadku hebrajskiego moszeh.

Wydaje się więc, że Mojżesz był Egipcjaninem. Wychowanie odebrał na dworze królewskim.

Historyk Józef Flawiusz szczegółowo opisuje jego znakomitą sytuację życiową. W Dziejach
Apostolskich (7:22) czytamy że, Mojżesz „zdobył w Egipcie wszechstronne wykształcenie”, co
oznaczało, że otrzymał naukową edukację zastrzeżoną jedynie dla kasty kapłanów. Mówi się, że
dowodził armią faraona i walczył w Etiopii. Zajmował wysoką pozycję i miał przed sobą wielką
przyszłość, a jego śmierć nastąpiła w tajemniczych okolicznościach.

Zagadkowy Melchizedek, Gospodarz Świata

W badaniach dotyczących aniołów, prowadzonych w celu identyfikacji istot przybyłych z nieba,

natrafiamy na kolejną postać przyciągającą uwagę. Chodzi tu o tajemniczego Melchizedeka. Biblia
informuje nas o nim bardzo skąpo; musiał być jednak postacią nadzwyczaj ważną, gdyż w Księdze
Rodzaju (14:18-20) czytamy, co następuje:

„A Melchizedek, król Szalemu, wyniósł chleb i wino. Był on kapłanem Boga Najwyższego. I

pobłogosławił Abrama, mówiąc: «Niech Abram będzie błogosławiony przez Boga Najwyższego, Stwórcę
nieba i ziemi. Niech też będzie błogosławiony Bóg Najwyższy, który wydał twych nieprzyjaciół w twoje
ręce.» Wtedy dał mu Abram dziesięcinę ze wszystkiego”.

Poza krótką wzmianką w psalmie 110 jest to jedyne w Starym Testamencie odniesienie do

Melchizedeka i to wystarcza, by wzbudzać uzasadnione podejrzenia. Na szczęście istnieją teksty
apokryficzne, które dostarczają nam więcej informacji.

Rozdział dwudziesty trzeci Księgi tajemnic Enocha opowiada o narodzinach Melchizedeka

(którego imię znaczy w hebrajskim „król prawości”). Oto streszczenie tej relacji: Sophonim, żona
Nira, choć była kobietą bezpłodną, pewnego dnia stwierdziła, że jest brzemienna. Zanim jednak
dziecko przyszło na świat, kobieta zmarła. Melchizedek, gdy tylko opuścił ciało matki, zaczął
mówić, głosząc chwałę Pana. Nir i Noe dali mu na imię Melchizedek.

Pan rozkazał świętemu Michałowi zabrać go z ziemi i umieścić w Raju, dzięki czemu Melchize-

dek uniknął potopu. Później został mianowany najwyższym kapłanem wśród ludzi. Kiedy ludzkość
zostanie oczyszczona, Melchizedek będzie Gospodarzem Świata.

Zaiste dziwny to kapłan, zwłaszcza że starożytni kronikarze robili wszystko, by zaciemnić jego

biografię, jakby chcieli narzucić zasłonę na tajemnicę, której nikt nie powinien poznać. Według

niektórych autorów, Melchizedek był synem Noego, Ojcowie Kościoła zaś ogłosili, że jest on
„typem Chrystusa i wiecznym arcykapłanem”.

Sekta zwolenników Melchizedeka – podbudowując swój pogląd oświadczeniem świętego Pawła,

że Melchizedek „nie miał ojca, matki ani rodowodu” (List do Hebrajczyków 7:3) – utrzymywała, że
nie był on istotą ludzką, lecz posiadał niebiańską moc, przewyższając nawet Jezusa Chrystusa i był
rozjemcą między Bogiem i aniołami.

(Pewne wtajemniczone kręgi utrzymują, że dynastia Melchizedeka była podtrzymywana przez

tysiąclecia w sanktuariach znajdujących się pod opieką wybranych rabinów, podobnie jak wieczne
trwanie tybetańskiego Buddy. Kiedy nadejdzie właściwy czas, ostatni sukcesor Melchizedeka
ujawni się jako król prawości, Gospodarz Świata albo Mesjasz Hebrajczyków).

A zatem, po nalocie kosmitów ponownie pojawiają się „anioły”, całą zaś tajemnicę pogłębia

opinia Augustina Calmeta wyrażona w pracy Discours et dissertations sur le Nouveau Testament
(1705 r.). Według niego Melchizedek był samym Enochem! Enochem-rozjemcą miedzy grupą
zwiadowczą z Armenii i kosmitami z Hiperborei – lub, jeśli kto woli, między aniołami i Bogiem.

Calmet uważał go nawet za jednego z trzech króli podążających za dziwną gwiazdą do Betlejem.

Według niego królami tymi byli Enoch, Melchizedek i Eliasz.

Jakże dziwne jest podobieństwo tych trzech postaci: Enocha, którego zabrano w niebiosa;

Melchizedeka, który również jak stał – trafił do Edenu i Eliasza, który zanim się znalazł fizycznie w
niebie, czynił tu na ziemi cuda znacznie przewyższające czyny Jezusa!

Ich działania wyraźnie wskazują, że cała trójka znała tajemnicę awiacji lub podróży kosmicz-

nych.

Jeśli wierzyć tradycji, ich tajemna wiedza była znacznie bogatsza. Eliasz ożywiał zmarłych,

wzniecał ogień na odległość, sprowadzał burzę i deszcz, wypalał nieprzyjacielskie wojska „ogniem
z nieba”, rozdzielał wody Jordanu i przechodził przezeń suchą nogą.

Jakież to naukowe prawdy kryją się za tymi legendami? A jeśli te prawdy mają rzeczywiście

naukowe podłoże, to skąd by oni wszyscy mieli przybyć, jeśli nie z rozwiniętej, nie znanej nam
jeszcze cywilizacji?

Czy nie jesteśmy na tropie jakiejś niezwykłej, pełnej symboli i niedopowiedzeń tajemnicy?

Niebezpieczne słowo

W przeszłości niektóre prawdy umykały cenzurze i można je dostrzec w pewnych wywodach.

Gnostycy egipscy twierdzili, że Noe wcale nie zbudował arki, by w niej pływać po zalanej potopem
ziemi, lecz umknął w niebo na „świetlistej chmurze”. (Les Livres secrets des Gnostiques d'Egypte
Jeana Doresse'a).

W roku 1621 Jacques Auzoles Lapeire tak napisał o Melchizedeku:

„Został on spłodzony albo przez jakąś nieznaną istotę, albo w sposób dla nas niezwykły i

niewytłumaczalny. Owym patriarchą był Enoch, który opuścił ziemski raj i zmienił swe imię. Został
powołany do życia przed Adamem i należał do rasy niebiańskiej, nieskończenie przewyższającej ludzką”.

Ku naszemu zdumieniu odkrywamy więc, że kluczowe postacie Pisma Świętego – Enoch, Noe,

wyniosły i potężny Melchizedek, Mojżesz, Eliasz, Jesus – zrodzili się z nieznanych ojców, oraz że
niemal wszyscy mieli przy własnym poczęciu do czynienia z aniołami.

Co więcej – wszystkich ich zabrano żywych i dokądś przeniesiono – jakby przy pomocy pojazdu

latającego udali się w jakieś tajemnicze miejsce. Należał do nich również Mojżesz, o czym świadczy
jego wniebowstąpienie. Czterdziestodniowa rozmowa Mojżesza „w cztery oczy” z Bogiem na Górze
Synaj daje nam wiele do myślenia, zwłaszcza że nikomu nie wolno było się zbliżyć do tej góry.
Należy też zauważyć, że Mojżesz odszedł samotnie, by dokonać żywota, że „nikt nie zna jego grobu
aż po dzień dzisiejszy” (Księga Powtórzonego Prawa, 34:6).

Trudno jest ignorować podobną tajemnicę. Moim zdaniem kryje się w niej prawda o początkach

naszego gatunku. Wystarczyłoby tylko jedno słowo, aby wszystko stało się zrozumiałe i logiczne,
czarodziejskie, straszliwe, groźne słowo, które zmieniłoby oblicze historii!

Jest to jednak słowo, które ortodoksyjnym myślicielom – skrępowanym lojalnością wobec

okropnych układów – wolno jest wypowiedzieć jedynie z protekcjonalnym uśmieszkiem na ustach,
choćby nawet ich serca i wyobraźnia reagowały na zew dławionej prawdy. Już w 366 r. po
Chrystusie na Soborze Latakijskim, czy to wskutek wyrzutów sumienia, czy też kierując się
względami praktycznymi w celu zachowania tajemnicy, zakazano nazywania aniołów ich imionami.
(Oddawanie czci aniołom jest uznawane za herezję). Za istotne uważano utrudnianie dostępu do
tego, co mogłoby naruszyć tajemnicę.

Słowem, nie jest bezpiecznie rozprawiać o aniołach lub raczej o tych cielesnych – podobnych

nam – istotach, które założyły swą kwaterę w legendarnej Hiperborei.

Mijające stulecia zamazywały i gmatwały fakty, nazwiska i daty; spustoszenie zwiększali ludzie,

zeskrobując teksty z oryginalnych rękopisów i przekształcając je w ten sposób w palimpsesty. A
jednak zachowała się cudownie nie tknięta pamięć o niezwykłych przodkach, których kraj leżał za
oceanem, nieopodal Ameryki; pamięć, która od dwóch tysięcy lat zniewala Skandynawów i Celtów
– w prostej linii potomków Enocha, Noego i Melchizedeka – do nostalgicznej pogoni za Hiperboreą
i Atlantydą.

Rozdział ósmy

Wenus – planeta naszych przodków

Ludzi starożytnych, których świadomość bycia integralną częścią Wszechświata znacznie

przewyższała nasze odczucia, największym przerażeniem napawała groźba zawalenia się nieba. Żyli
oni w czasach nie tak jeszcze odległych od wielkich kosmicznych kataklizmów, które niszczyły
naszą planetę. Dla nas wydarzenia te są tak zamierzchłe, że większość nie ma o nich pojęcia, a
innych po prostu to nie interesuje.

Już widzę to obojętne, lekceważące wzruszenie ramionami w odpowiedzi na uwagę o realności

takiego zagrożenia w dzisiejszych czasach! A jednak pewnego dnia, może jutro, na horyzoncie
pojawi się niewielka kometa, jak się to stało przed około czterema tysiącami lat (w 2348 r. przed
Chrystusem, jak wynika z danych biblijnych, lub około 1500 r. przed Chrystusem według innych
obliczeń), a następnie Ziemia zmieni swoje ustawienie, z północy zrobi się południe, ze wschodu –
zachód, wszystko stanie się własnym przeciwieństwem, i to dla każdego – nawet dla sceptyków.

Można się pocieszać myślą, że według obliczeń astronomów szansę na zderzenie Ziemi z kometą

są nieskończenie małe – mniej więcej jedna na 281 milionów.

Co dziesięć tysięcy lat – koniec świata

Geolodzy obliczają wiek Ziemi na pięć do dziesięciu miliardów lat. Z tego faktu można by

wyciągnąć wniosek, że koniec naszego ziemskiego świata jest bardzo bliski, ponieważ powinien on
się zdarzyć już dawno temu. Na szczęście takie „matematyczne” spekulacje nie są zbyt precyzyjne.
Tym niemniej wiadomo, że Ziemia niemal na pewno co pięć – dziesięć tysięcy lat przechodzi
gwałtowne perturbacje, gdyż mimo że komety niekoniecznie muszą w nią trafiać, to nawet
przelatując obok w niewielkiej odległości, powodują ogromne katastrofy.

W niezwykle dociekliwej i udokumentowanej książce Worlds in Collision („Światy w

zderzeniu”) Immanuel Velikovsky odtworzył początki Ziemi i jej przygody z kometami. Wywód
swój oparł zarówno na tradycji, jak i na najświeższych danych naukowych. Dążąc do odkrycia
prawdy, w niektórych punktach zgadza się z profesorem Louisem Jacotem, który utrzymuje, że
szybkość obrotów Ziemi wokół własnej osi drastycznie się zmienia. Moim zdaniem badania tych
dwóch autorów w połączeniu z najnowszymi odkryciami archeologicznymi, uzupełnione interpreta-
cjami tekstów Biblii i apokryfów – składają się na wyjaśnienie tajemnicy ludzkiej prehistorii
sięgającej w przeszłość prawdopodobnie znacznie głębszą niż dziesięć tysięcy lat.

Gdy biegun północny był na południu

Mniej więcej dziesięć tysięcy lat temu biegun północny znajdował się na wyspie Baffina, a oś

Ziemi nie była odchylona, na skutek czego na wszystkich obszarach globu przez cały rok był ten
sam klimat, bez podziału na pory roku.

Kometa lub wędrująca planeta – Wenus przemknęła tak blisko naszego globu, że Ziemią targnęły

konwulsje i stanęła w płomieniach. Eksplodowały i zapłonęły miasta, lasy, a nawet pasma górskie,
podczas gdy z nieba spadał deszcz ropy, błota i rozżarzonych meteorytów. Od bieguna północnego
ruszyły lodowce, powodując potężną falę, która ugasiła pożogę, niszcząc jednocześnie to, co
ocalało. Tylko znikoma część ludzi, zwierząt i roślin uszła cało. Podczas wstrząsów Ziemia
przekręciła się i bieguny zamieniły się miejscami. Sytuacja ta trwała czas nieokreślony, a może tylko
przez kilka dni. Wenus została przechwycona przez nasz system słoneczny jak w sieć, niczym
sztuczny satelita i zaczęła wędrówkę po dzisiejszej orbicie.

W połowie drugiego tysiąclecia przed Chrystusem kolejny, łagodniejszy kataklizm przyniósł falę

powodziową, trzęsienia ziemi i grad meteorytów, o czym opowiada Biblia w Księdze Wyjścia i
Księdze Jozuego.

Tak w wielkim skrócie wygląda historia ostatnich pięciu – dziesięciu tysięcy lat, podczas których

zaszły dobrze nam znane wydarzenia: ogólnoświatowy kataklizm, a więc słynny potop i mniejsza
katastrofa z okresu ucieczki Żydów z Egiptu.

Jednak ze względu na swój fantastyczny charakter dwie sprawy wymagają szczegółowego

wyjaśnienia: odwrócenie biegunów i wejście Wenus między Ziemię i Merkurego. Starożytne teksty
nie pozostawiają najmniejszej wątpliwości, że przemieszczenie się biegunów wskutek obrotu globu
o 180° nastąpiło rzeczywiście. Egipski Papirus Harrrisa opowiada o kosmicznym kataklizmie ognia
i wody, mówiąc że „południe stało się północą, a ziemia przekręciła się do góry nogami”. Niemal to
samo znajdujemy w Papirusie z Ipuwer: „Świat został pchnięty wstecz jak na kole garncarza, a
Ziemia się przekręciła”. W przechowywanym w petersburskim Ermitażu papirusie również czytamy,
że „świat się przekręcił”.

W Sofiście-Polityku Platon mówi o odwróceniu biegu słońca i o zagładzie ludzkości. Herodot,

„ojciec historii”, przekazuje relacje kapłanów egipskich, według których kilkakrotnie na przestrzeni
znanych im dziejów słońce wschodziło w miejscu, w którym teraz zachodzi i odwrotnie. Papirusy
znalezione w piramidach oznajmiają, że „słońce przestało już mieszkać na zachodzie i znów świeci
ze wschodu”. Polinezyjczycy, Chińczycy, Hindusi i Eskimosi byli świadkami podobnego zjawiska.

Ten zbiór świadectw, który od dawna intrygował archeologów i astronomów, zyskał na znacze-

niu dzięki odkryciu dwóch map nieba namalowanych na suficie grobowca architekta królowej
Hatszepsut – Senmuta.

Jedna z tych map jest normalna, z prawidłowo zaznaczonymi głównymi punktami odniesienia.

Jednakże z pozycji gwiazd na mapie drugiej wynika, że wschód znajduje się po lewej, a zachód po
prawej stronie; rzecz tym bardziej znamienna, że grób należy do człowieka, którego zawód
wymagał dobrej znajomości astronomii i geografii.

Hatszepsut była królową osiemnastej dynastii panującej w połowie drugiego tysiąclecia przed

Chrystusem; jej architekt więc żył w okresie, w którym – według Velikovsky'ego – miał miejsce
ogólnoświatowy kataklizm. Mapa z jego grobowca może oznaczać chęć uwiecznienia niezwykłych
wypadków, jakie wydarzyły się za życia Senmuta.

Ponadto na niektórych obszarach wulkanicznych geolodzy natrafili na lawę zastygłą w kierunku

przeciwnym względem lokalnego pola magnetycznego, co jest zjawiskiem trudnym do wyjaśnienia,
o ile się nie przyjmie, że lawa krystalizowała się w czasie, gdy odwrócone były bieguny ziemskie.

Wenus była niewidoczna

Jesteśmy dziś przyzwyczajeni do kosmografii, w której ruch planet Układu Słonecznego odbywa

się bez najmniejszych odchyleń. Nie wierzylibyśmy własnym oczom, gdyby pewnego dnia nasze
zegarki wskazywały południe, a słońce wciąż jeszcze kryłoby się za horyzontem. A jednak (i
astronomowie to potwierdzają) kiedyś zdarzały się dni i noce trwające trzydzieści, czterdzieści
godzin.

Z Biblii wiemy, że kiedy Jozue zatrzymał słońce, dzień cudownie się przedłużył.
Zrekonstruowany zegar wodny faraona Amenhotepa III był zaprojektowany dla długości dnia

wynoszącej dwanaście godzin i osiemnaście minut w chwili zimowego przesilenia dnia z nocą,
zamiast, jak dziś, na dziesięć godzin i dwadzieścia sześć minut.

Wydaje się, że Wenus należy do Układu Słonecznego podobnie jak pozostałe planety – jest

jednak pewna różnica. Wygląda na to, że pięć lub dziesięć tysięcy lat temu Wenus, dziś najjaśniejsza
i najbardziej widoczna planeta na niebie, była z Ziemi niewidoczna. Gdzie się więc znajdowała?
Może w Układzie Słonecznym, za Jupiterem, a może miliardy kilometrów stąd, w jakimś odległym
rejonie Kosmosu.

Tak czy inaczej stosunkowo niedawno Wenus przemknęła blisko Ziemi, zmiatając z niej większą

część jej mieszkańców, by następnie usadowić się na dzisiejszej orbicie. Jest to zdarzenie, którego
starożytni nie mogli zapomnieć!

Oczywiście – nie uznaje tego większość astronomów, dla których tradycja i logika nie przedsta-

wiają żadnego znaczenia. Nie mając naukowych dowodów, wolą temu najzwyczajniej zaprzeczać.
Dla każdego jednak, kto kieruje się logiką, sprawa jest zupełnie oczywista.

Racjonalna analiza tego zagadnienia składa się z dwóch faz: pierwsza to udowodnienie, że pięć

tysięcy lat temu Wenus jako planeta była na niebie niewidoczna; druga wykazanie, że jej przybycie
spowodowało kataklizm znany jako ogólnoświatowy potop.

Tablice z Tirvalour

W osiemnastym wieku chrześcijańscy misjonarze i słynny orientalista Jean-Baptiste-Joseph

Gentil wysłali do Francji kilka hinduskich tablic astronomicznych świadczących o starożytnym
rodowodzie nauki Indii. Były wśród nich tablice z Tirvalour, które dowodzą, że to, co znane jest
jako epoka Kali-jugi, rozpoczęło się 16 lutego 3102 r. przed Chrystusem o godzinie drugiej
dwadzieścia siedem i trzydzieści sekund rano. [Chwila śmierci boga Kryszny, początek epoki, w
której żyjemy – przyp. Tłum.].

„Hindusi – pisał astronom królewski, Jean Sylvian Bailly, w swym dziele Traite de l'Astronomie

Indienne (1787) – ...powiadają że w epoce kali-jugi nastąpiła koniunkcja wszystkich planet. Ich
tablice astronomiczne wskazują, że to się rzeczywiście zdarzyło... W tym czasie obserwowali oni
cztery planety wyłaniające się kolejno spośród słonecznych promieni: najpierw Saturna, a następnie
Marsa, wreszcie Jupitera i Merkurego. Widziano, jak planety te skupiły się na stosunkowo
niewielkiej przestrzeni”.

Bailly był oczywiście zaskoczony, nie znajdując w tych obserwacjach żadnej wzmianki o Wenus.

Nie mogąc uwierzyć, aby Układ Słoneczny składał się wówczas z czterech planet, doszedł do
wniosku, że Wenus musiała się tym momencie znajdować za Słońcem albo po prostu została
przeoczona.

Żadne z tych wyjaśnień nie jest jednak właściwe. Hindusi, podobnie jak Chaldejczycy, byli

niezwykle biegłymi i skrupulatnymi astronomami, kiedy więc podają, że wystąpiła koniunkcja
wszystkich planet, nie zaś tylko niektórych – powinniśmy im wierzyć. Fakt ten odnotowali tak
dokładnie, że po upływie pięciu tysięcy lat możemy ustalić jego datę z dokładnością do jednej
sekundy. Ta właśnie niezwykła precyzja pozwala nam wyrazić przekonanie, że Wenus nie umknęła
uwadze obserwatorów, zwłaszcza że jest ona najjaśniejszą i najbardziej widoczna z planet.

Przypuszczenie, że w tym czasie znajdowała się ona po drugiej stronie Słońca, też nie wytrzymu-

je krytyki, ponieważ nie mogła ona tam pozostawać zbyt długo i wyłoniłaby się wreszcie podobnie
jak pozostałe planety: „najpierw Saturn, następnie Mars, wreszcie Jupiter i Merkury”.

To zupełnie niemożliwe, aby Wenus pozostawała w ukryciu przez cały ten czas, który wystarczył

na wyłonienie się pozostałych planet.

Co więcej, tablice z Tirvalour nie zawierają żadnej wzmianki na temat Wenus, ani o jej

nieobecności, ani też o ponownym wyłonieniu się, co – gdyby się zdarzyło – zostałoby z pewnością
odnotowane.

Ponieważ ci skrupulatni i rzetelni hinduscy astronomowie wyraźnie oświadczyli, że opisują

koniunkcję wszystkich planet, możemy wyciągnąć wniosek, że przed pięcioma tysiącami lat Wenus
nie była częścią Układu Słonecznego. Występuje ona natomiast w późniejszych hinduskich tablicach
astronomicznych.

Tablice babilońskie

Astronomia babilońska zajmuje się czterema wymienionymi wyżej planetami, jednak Wenus jest

tam również nieobecna. Starożytne teksty nazywają ją „wielką gwiazdą, która przyłączyła się do
innych wielkich gwiazd”. W swoich modlitwach Babilończycy przywoływali Saturna, Jupitera,
Marsa i Merkurego, nigdy zaś Wenus. Starożytny kalendarz znaleziony w Boghaz-Keui, w Azji
Mniejszej, wymienia gwiazdy i planety; lista ta nie zawiera Wenus.

Istnieje tylko jedno logiczne wyjaśnienie. Przed pięcioma tysiącami lat Wenus była Babilończy-

kom nieznana. Albo nie wchodziła jeszcze w skład Układu Słonecznego, albo była tak daleko od
Ziemi, że starożytni nie byli w stanie jej dostrzec.

Przekaz meksykański powiada, że „ogromny wąż ognia zaatakował Słońce i przez cztery dni

panowała ciemność, a potem wielki wąż przemienił się w promienną gwiazdę [Wenus]”. Tubylcy z
Wysp Samoa powiadają, że planeta Wenus kiedyś „chodziła samopas”, a z jej głowy wyrastały rogi.

W Grecji światły Demokryt, biegły zwłaszcza w dziedzinie astronomii, utrzymywał, że Wenus

nie jest w ogóle planetą, nie podał jednak uzasadnienia tej koncepcji, co jak na wielkiego uczonego
jest raczej irytujące!

Według Varrona święty Augustyn powiada, że Kastor z Rhodos zostawił na piśmie opis

zadziwiającej przemiany, jaka się dokonała na Wenus. Powiadają, że planeta zmieniła barwę,
wielkość, kształt i sposób poruszania się. Ani przedtem, ani później nie zdarzyło się nic podobnego.
Działo się to podobno za panowania króla Ogygesa [przypomnijmy powódź z jego czasów], co
poświadczają Adratus, Cyzicenus i Dion, poważni matematycy neapolitańscy.

Wszystkie te zgodne sprawozdania budziły żywe zainteresowanie uczonych, którzy mogli snuć

jedynie przypuszczenia na temat przyczyn tego zjawiska. Wielu z nich sądziło, a Velikovsky się z
nimi zgadza, że Wenus albo była kometą, albo ją z tym ciałem niebieskim mylono.

Czy jednak – pyta Grande Encyclopdie – można pomylić planetę z kometą? A gdyby nawet taki

błąd popełniono, to czy wkrótce nie zostałby on odkryty wraz z ponownym pojawieniem się Wenus?
Jak obserwator, naukowiec lub matematyk miałby odwagę bez należytego namysłu ręczyć za tak
doniosłe wydarzenie, będące czymś zupełnie wyjątkowym jeszcze dziś, po upływie trzydziestu
sześciu stuleci?

Ponieważ Chińczycy, Grecy, Hindusi i inni mówili o „jasnych włosach” albo o „ognistej

grzywie”, które ciągnęły się za Wenus, musimy się zgodzić, że ta planeta po prostu nie istniała na
niebie starożytnych i że pojawiała się na nim jako kometa, powodując swymi kolejnymi wizytami
wielkie wstrząsy.

Przypomnę jeszcze, że według tradycji Inków pierwsza kobieta rodzaju ludzkiego, Orejona,

przybyła na Ziemie z Wenus w statku kosmicznym „jaśniejszym niż słońce”.

Aczkolwiek tajemnica tej planety pozostaje ciągle niezgłębiona, można z całą pewnością

powiedzieć, że Wenus pojawiła się na naszym niebie pod postacią komety przed pięcioma tysiącami
lat i z katastrofalnym dla Ziemi skutkiem.

Dodać jeszcze należy, że w XVII i XVIII w. wybitni astronomowie: Cassini, Short, Montagne i

inni, obserwowali w pobliżu Wenus tajemniczego, sztucznego lub naturalnego, satelitę.

Wydaje się więc, że ta związana z Lucyferem planeta [łac. Lucifer – „nosiciel światła”; imię

nadane upadłemu aniołowi, księciu ciemności, szatanowi, przez nieporozumienie... – patrz: S.
Kopaliński, „Słownik mitów i tradycji kultury”, PIW, Warszawa 1988, s. 613 – przyp. tłum.]
przebyła nietypową drogę i będąc sprawczynią światowego potopu, zyskała reputację planety
przynoszącej nieszczęście.

Czy uwikłanie się jednej z planet Układu Słonecznego w podobne anomalie miałoby być czymś

aż tak absurdalnym? Bynajmniej. Czymś nienormalnym byłoby wykluczenie takiej możliwości. Jak
twierdzą astrofizycy, czy najogólniej rzecz ujmując – naukowcy – atom zbudowany jest na
podobieństwo Układu Słonecznego lub – jeśli ktoś woli – odwrotnie. Słońce jest odpowiednikiem
jądra, planety – elektronów, i – tak jak w atomie – zachodzą tu wciąż niedokładnie jeszcze poznane
procesy, będące wyznacznikami życia, ruchu i grawitacji planetarnych.

W atomie elektrony przeskakują z jednego poziomu na inny, to znaczy zmieniają orbity. W

systemie słonecznym planety powinny mieć zdolność podobnych zachowań, powodowanych
podobnymi przyczynami. (Jak powiedział Hermes Trismegistos: „To co na górze jest obrazem tego,
co na dole”). W atomie zjawisko to może wywołać pewne reakcje towarzyszące, których
odpowiednikiem w systemie słonecznym może być to, co starożytni nazwali „końcem świata”. W
1696 r. angielski matematyk William Whiston oświadczył, że biblijny potop spowodowała kometa
widziana w 1680 r. Jej czas obiegu wynosi pięćset siedemdziesiąt pięć i pół roku. Nie dam głowy za
dokładność jego obliczeń, jeśli jednak nie ma w nich błędu, to następnego końca świata należałoby
oczekiwać w roku 2255!

Sumer i Biblia

Nie wierzę tysiącom ludzi, którzy twierdzą, że widzieli latające spodki albo Marsjan (mówię tu

jedynie o naiwnych lub fałszywych „świadkach”, ponieważ zdaję sobie sprawę, że istnieją także
uczciwi i poważni badacze niezidentyfikowanych obiektów latających), ani setkom tysięcy ofiar
halucynacji, które są przekonane, że widziały duchy. Wierzę natomiast tym milionom, które od
czterech tysięcy lat, od równika po bieguny, od wschodu po zachód, dawały świadectwo pomyłki
popełnianej przez oficjalną naukę, uparcie twierdząc, że potop i pożogę na Ziemi spowodowała
wędrująca planeta i że tą planetą była Wenus.

Niestety, błąd naukowców, którzy akceptują system przyjęty na drodze „ortodoksyjnej zmowy”,

nie jest jedynym, który wypaczył historię ludzkości! Komu zatem możemy ufać, na czym opierać
naszą pewność, jeśli nie znajdujemy danych, które nie byłyby fragmentaryczne lub wręcz celowo
zniekształcone. Moglibyśmy równie dobrze nie wierzyć w nic! Ani w Biblię, ani w Sumer jako
kolebkę pierwszej cywilizacji!

A przecież astronomowie i archeolodzy mają dziesiątki dowodów na to, że cywilizacja egipska

wyprzedza sumeryjską o kilka tysięcy lat. Od tej ostatniej znacznie wcześniejsza jest również
cywilizacja hinduska. Pochodzące sprzed co najmniej pięciu tysiącleci tablice z Tirvalour świadczą
o kulturze liczącej sobie blisko siedem tysięcy lat.

Kalendarz staroegipski, tzw. kalendarz Sotisa-Syriusza powstał co najmniej sześćdziesiąt dwa

wieki temu; jego istnienie dowodzi, że cywilizacja egipska wyprzedza sumeryjską i pozwala nam
określić jej wiek na siedem – osiem tysięcy lat.

W kalendarzu Ptolemeuszy znajdujemy dane dotyczące rocznego ruchu Syriusza z 4241 r. przed

Chrystusem. Ponieważ Syriusz miał ogromne znaczenie, będąc zwiastunem wylewów Nilu, można
domniemywać, że kalendarz ten opracowali astronomowie egipscy.

Oficjalna doktryna utrzymuje jednak, że cywilizacja ludzka zrodziła się pięć tysięcy lat temu w

Sumerze, kalendarz Syriusza został więc odrzucony, a jego wiek – po subtelnych obliczeniach
mających na celu „sprostowanie błędu” – obniżony z sześćdziesięciu dwóch do około dwudziestu
ośmiu stuleci. W ten sposób Sumer został uratowany!

Trzeba wielkiej odwagi czy wręcz szaleństwa, by przyjąć postawę Don Kichota w dziedzinie

pełnej tak złudnych wyobrażeni Zwłaszcza że uczestnicy ortodoksyjnego spisku, wykoślawiając
prawdę, podobnie jak sąd w Glozel, nie zawahają się przed rzuceniem nawet najgorszej kalumnii na
każdą nową próbę odtworzenia przeszłości.

Ale nic to! W labiryncie tysiącleci i matactw postaram się trzymać jak najbliżej faktów i

zaproponuję najlogiczniejsze, moim zdaniem, interpretacje.

Według mojej hipotezy, istoty pozaziemskie przybyły na naszą planetę kilka tysięcy lat przed

potopem, choć niemożliwością jest ustalenie nawet przybliżonej daty ich lądowania w mrokach
czasów primohistorycznych, sięgających być może okresu człowieka Neandertalu.

Wojna atomowa między Atlantydą i Mu

Jak powiada Biblia, ludzie, którzy zapoczątkowali nową, wspaniałą cywilizację, upadli tak nisko,

że „wszelkie ich zamysły kierowały się ku złu” (Księga Rodzaju 6:5), co może nasuwać analogię do
czasów dzisiejszych, pełnych materializmu i występku.

Co się więc zdarzyło?
Przeznaczeniem cywilizacji jest wieczne odtwarzanie się, nieubłagany ciąg ku śmierci i

odrodzeniu. Z powodów niewątpliwie podobnych do tych, które dziś dzielą blok wschodni od
zachodniego, doszło do wybuchu wojny między Atlantydą i krainą Mu. Zdarzyło się to na samym
początku czasów prehistorycznych, jest zasnute woalem późniejszych faktów i rozpuszczone w
legendach przekazywanych przez tradycję. Choć ludzie pamiętają o tych wydarzeniach, to przecież
uruchamiając wyobraźnię, dopasowują je do współczesnych sobie realiów, wplątując w nie swych
bogów i herosów.

Mahabhartha, Drona Parva i Maha Vira opowiadają o stoczonej na Ziemi wojnie atomowej,

której skutkiem były mutacje i choroba popromienna. Podobnie jak mitologia grecka, Ramajana
opisuje walkę bogów z demonami lub Tytanami. Istnieje tu tak wiele zbieżności, a bohaterowie są
tak bardzo do siebie podobni, że Grecy podejrzewali Hindusów o dokonanie przekładu Homera.

Bardziej prawdopodobne jest jednak to, że powszechnie znana wszystkim w prehistorycznych

czasach prawda stała się inspiracją zarówno dla Iliady i Odysei, jak i dla większości innych
przekazów. Zasadniczym zaś elementem tej prawdy jest wojna Tytanów z bogami; to znaczy
globalny kataklizm.

W tym samym czasie, gdy bomby atomowe państwa Mu druzgotały Atlantydę i kontynent

amerykański, nuklearna odpowiedź Atlantydy unicestwiała Mu.

Zidentyfikowaliśmy uprzednio dwa ośrodki zagłady – na zachodzie: Kalifornia-Newada, na

wschodzie: pustynia Gobi. Istniały jednak prawdopodobnie i inne, spoczywające teraz pod powierz-
chnią Atlantyku i Oceanu Spokojnego.

Ta bezsensowna wojna pogrążyła świat w ruinie. Z powierzchni ziemi została starta cała

cywilizacja, rasa ludzka uległa fizycznej i intelektualnej degradacji, zaś zdolność do reprodukcji
niezwykle osłabła. Problem przetrwania okazał się tym trudniejszy, że zaczęły przychodzić na świat
miliony dzieci z wadami wrodzonymi.

Wskutek tajemniczego zbiegu okoliczności, po kataklizmie będącym dziełem człowieka,

nastąpiła katastrofa naturalna, kiedy to trwałości Układu Słonecznego zagroziła wędrująca planeta
Wenus. (Platon przytacza wypowiedzi kapłanów z miasta Sais, którzy utrzymywali, że pożar świata
wywołany przez Faetona był w istocie kataklizmem planetarnym).

Po potopie ludzka rasa zaczęła z dnia na dzień podupadać, zawracając z przebytej już drogi

cywilizacji i stopniowo pogrążając się w barbarzyństwie. W ostatnim przebłysku intelektualnej
świadomości ludzie wznieśli Puerta del Soi w Tiahuanaco i wyrzeźbili na nich urządzenia
techniczne o nieznanym już dla nich przeznaczeniu, z myślą o przekazaniu informacji przyszłym
pokoleniom. W Egipcie wtajemniczeni wykonywali rysunki skrzydlatych globów, które później
pojawiały się na wrotach świątyń jako zagadkowe, niepojęte symbole.

Mam świadomość, że taka rekonstrukcja okresu primohistorii zostanie uznana za policzek przez

zwolenników ugruntowanej konwencji, a także przez teologów przywiązanych do swej tradycji i
prawdy objawionej. Jednakże moja reoknstrukcja przeszłości nie jest bardziej nieprawdopodobna
niż pisemne wywody historyków i prehistoryków, ignorujących tak kluczowe źródła, jak historie o
aniołach, starożytnych herosach, legendarnych potworach oraz o powodziach i kataklizmach, które
zmiotły kilka ziemskich cywilizacji.

Komentatorzy i teolodzy nie badali jeszcze tekstów Biblii i apokryfów z pełną świadomością

faktów, których nie sposób ignorować w nieskończoność. Oto w coraz większym stopniu
zaczynamy odczuwać więź z Kosmosem, Ziemia nie jest zamkniętym światem, a wkrótce zostaną
nawiązane kontakty kosmiczne. Inaczej rzecz ujmując – są ludzie o konserwatywnych,
zaściankowych Poglądach, którzy nadal zamierzają myśleć ograniczonymi kategoriami ziemskimi,
podczas gdy jesteśmy już obywatelami Wszechświata.

Od pontyfikatu Jana XXIII można zauważyć wyraźne dążenie do większej swobody intelektu-

alnej w kręgach kościelnych, połączonej z pewną tolerancją. Stary Testament stał się już powodem
kontrowersji, a 2 listopada 1964 r. w Watykańskiej Radzie Ekumenicznej szesnastu biskupów
poprosiło, aby wolno było korzystać z przekazów tradycji w celu uzupełnienia luk występujących w
Piśmie Świętym. Rewolucyjni biskupi uważali, że Biblię pisano w szczególnych okolicznościach i
w konwencji literackiej przyjętej przez autorów. Jest to wyraźne ustępstwo na rzecz interpretacji,
która „weźmie pod uwagę odkrycia nowoczesnej nauki”. Czyli właśnie to, czego z zachowaniem
największego obiektywizmu próbuję dokonać w tej książce.

Zarówno Biblia, jak i inne święte pisma podkreślają, że nasze prapoczątki mają ścisły związek z

interwencją istot pozaziemskich. Uwzględniając ten właśnie fakt, spróbowałem odtworzyć
primohistorię zestawiając hipotezę o zniszczonych cywilizacjach z niezwykłymi zdarzeniami z
czasów biblijnych.

Rozdział dziewiąty

Hiperborejscy astronauci

Czy zdołałem przekonać czytelników, że „aniołowie, którzy zstąpili z nieba”, nie mogli być

nikim innym, jak tylko przybyszami z przestrzeni pozaziemskiej? Czy moje poglądy związane z
kosmicznymi wędrówkami Wenus, można bez obawy przeciwstawić wyrokom wydanym przez
astronomów klasycznych?

Zaryzykuję twierdzenie, że tak właśnie jest, bowiem teorie (które poprę innymi źródłami) zasto-

sowane do historii, pozwolą wyjaśnić zagadki pozostające wciąż poza naszym zasięgiem.

Oczywiście, nie wszystko jest wyjaśnione – do tego jeszcze daleko. Nie jestem w stanie wypo-

wiadać się na każdy temat, czy skutecznie zaatakować wszystkie przesądy, które nas krępują. Jednak
moja interpretacja rzuca na okres ostatnich dziesięciu tysięcy lat nowe światło i nadaje mu
znaczenie, które zaczyna korespondować z potrzebą racjonalizmu i logicznego myślenia, nie
mówiąc już o tym, że zaspokaja ciekawość.

Później inni będą poprawiać – to coś ujmując, to dodając do moich ustaleń – aż wreszcie upływ

czasu i dobra wola ludzi sprawią, że prawda wyłoni się z mroku, w którym tkwiła nie tylko wskutek
zapomnienia, ale również z powodu błędnych i pośpiesznie formułowanych poglądów.

Proszę mi wybaczyć, że w celu ułatwienia mieszam w wywodzie sprawy wiarygodne z

domniemanymi; czyniąc to jednak, staram się w jak najmniejszym stopniu zbaczać z przyjętej drogi.

Wenusjanie lądują w Armenii

Mało kto wątpi, że historia świata układa cykle. W obrębie Układu Słonecznego te cykle i epoki

mają pewien wpływ na wszystkie planety.

Sześć, a może dwanaście tysięcy lat temu , mieszkańcy jednej z nich stanęli w obliczu tak

fatalnych warunków biologicznych, że aby przetrwać, podjęli decyzję o opuszczeniu planety.
Wysłali więc swych badaczy, których zadaniem była misja rozpoznawcza na innej, gościnniejszej
planecie, przypominającej ich macierzystą kształtem, składem atmosfery i ogólnymi warunkami do
życia.

Wszystko wskazuje na to, że owymi planetami były Wenus (która wskutek opisanych już

kosmicznych perturbacji znalazła się w niebezpieczeństwie) i Ziemia zajmująca idealną orbitę i
przypominająca Wenus pod względem warunków do życia. (Jest to tylko hipoteza, prawdziwie
istotny fakt to przybycie kosmitów, którzy moim zdaniem przylecieli z Wenus, przy czym ogólny
obraz sytuacji nie ulegnie zmianie, jeśli się okaże, że przybyli z innej planety).

W owym czasie Wenus nie zajmowała miejsca między Ziemią i Merkurym, lecz prawdopodobnie

między Marsem i Jowiszem – w każdym razie tak daleko, że starożytni nie byli w stanie jej
dostrzec.

Exodus całej populacji planety wiąże się z olbrzymimi trudnościami, niezależnie od stopnia

rozwoju technologicznego. Zasadniczą sprawą było rozpoznanie. Zwiadowców, opatrzonych
specjalnymi instrukcjami, wysłano w statkach kosmicznych na Ziemię, na której Wenusjanie
spodziewali się znaleźć odpowiednią dla nich atmosferę, a także dobrze już rozwinięte życie
zwierzęce i roślinne. Inny jeszcze czynnik wpłynął na ich wybór. W najbliższym sąsiedztwie Wenus
znajdowały się tylko Mars i Ziemia. Ten pierwszy był znacznie mniejszy, zaś jego jałowość

stanowiła poważną przeszkodę w osiedleniu się na nim istot ludzkich. Ponieważ Wenus była
większa od Ziemi (później straciła nieco swej masy podczas niesamowitego pędu ku Słońcu), jej
mieszkańcy przewyższali wzrostem ludzi. Wszystko to było doskonale znane wenusjańskim
naukowcom i skrupulatnie rozważone podczas dokonywania wyboru Ziemi jako celu ucieczki.

Dziś korzystne warunki do kolonizacji astronauci znaleźliby tylko na Marsie (grawitacja słabsza

niż u nas) albo na Wenus (grawitacja nieco silniejsza). Gdybyśmy musieli opuścić planetę, to
teoretycznie najlepsza byłaby do tego celu Wenus.

Wenusjanie przybyli prawdopodobnie w co najmniej pięciu grupach, z których każda składała się

z kilku pojazdów kosmicznych i wylądowali w Hiperborei, Atlantydzie (dzisiejsze USA, Peru),
państwie Mu (pustynia Gobi), Egipcie i w Armenii – na obszarach znaczonych płonącymi blisko-
wschodnimi złożami ropy naftowej.

Podróż międzyplanetarną poprzedzają próby nawiązania kontaktu przy pomocy sygnałów

radiowych lub świetlnych. W czasach starożytnych Ziemia nieprzerwanie przekazywała sygnał: były
nim płonące złoża ropy naftowej wokół Kaukazu, w Azerbejdżanie (Kraju Ognia), w Persji i Iraku.
Potwierdzają to kroniki. W ogromnym półkolu złoża bliskowschodniej ropy były niczym znaki
rozpoznawcze lądowisk. Kiedy więc kosmici przybyli na Ziemię, gdzie mieli wylądować, jeżeli nie
w oznakowanej ogniami Armenii?

Nie licząc Bliskiego Wschodu, w większości miejsc, w których wylądowali (aniołowie, półbogo-

wie, herosi czy też latający ludzie z legend) ci, pełni życzliwości reprezentanci wysokiej kultury,
pozostawili po sobie pamiątki. Nie odnosi się to jednak najwyraźniej do tych, którzy wylądowali w
Armenii. Musieli to być bowiem swego rodzaju szaleńcy, jakich zawsze można znaleźć w każdej
grupie pionierów i poszukiwaczy przygód, przywykłych do ryzykowania życiem. Rozmaici
desperados i kryminaliści nie należą wśród nich do rzadkości.

Musimy też przyjąć, że astronauci, których wysłano z zadaniem zbadania nieznanej i może

wrogiej planety, musieli być zarówno pełnymi inicjatywy budowniczymi i kolonizatorami, jak, i
wojownikami. Nie zachowywali sie niegodziwie; ci jednak, którzy mieli szczęście wylądować na
obszarach zamieszkałych przez szczególnie piękne kobiety, nie byli w stanie oprzeć się ich czarowi.
Armenki i Czerkieski zawsze słynęły ze swej wielkiej urody, jedwabistej skóry, blasku oczu i
postawy pełnej godności. Związki ponętnych Armenek z wenusjańskimi dwumetrowymi olbrzyma-
mi zaowocowały narodzinami dzieci niezwykle okazałych, urodziwych, inteligentnych i silnych. A
zatem według tej hipotezy antyczni bohaterowie i półbogowie są potomkami Wenusjan i armeńskich
kobiet.

Istnieje pewna zależność między wzrostem mieszkańców danej planety a jej masą. Jupiterianie

byliby wyżsi niż Saturnianie, w następującej kolejności zaś szliby: Neptunianie, Uranianie,
Ziemianie, Wenusjanie, Marsjanie i mieszkańcy Merkurego. Pięć – dziesięć tysięcy lat temu Wenus
była nieco większa od Ziemi, a więc jej mieszkańcy tylko z lekka przewyższaliby wzrostem ludzi;
mierzyli oni jednak z pewnością dużo ponad dwa metry. Ciekawe, że mitologia pozostaje w zgodzie
z nauką. Oto potężni jak góry Tytani byli synami Nieba (a więc bez wątpienia Jupitera – największej
z planet), cyklopi to dzieci Saturna, ojcem zaś sturękich hekatonchejrów byłby Uran.

Ta sama krew, ta sama rasa?

Wyłania się tu jednakże pewien problem natury biologicznej. Jak to możliwe, by mężczyźni z

innej planety mogli mieć dzieci z kobietami ziemskimi? Dlaczego stosunki seksualne między nimi
nie były bezpłodne? Jest wiele możliwych wyjaśnień tego stanu rzeczy.

Kosmici z Hiperborei mogli posłużyć się swoją wiedzą naukową pozwalającą przezwyciężyć

niezgodności biologiczne. Jeśli – jak wierzono – kobiety rodziły monstrualne dzieci ze związków ze
zwierzętami, nie ma powodu, by nie mogły rodzić dzieci spłodzonych przez mężczyzn z innych
planet, podobnie jak nie widać przyczyny, dla której życie ludzkie, zwierzęce i roślinne na
wszystkich planetach nie miałoby się od siebie różnić tylko w minimalnym stopniu.

Dla Indian północnoamerykańskich z plemienia Paunisów gwiazda zaranna (Wenus) jest po

Słońcu największą niebieską siłą. Dar życia miała otrzymać od Wielkiego Ducha z zadaniem
rozprzestrzenienia go po całej ziemi, zaś według zachodniej tradycji Wenus stoczyła wielki
kosmiczny bój z „siedmioma potwornymi ptakami”.

Jak powiadają Paunisi Tirawa z Nebraski, po stworzeniu świata, Wielki Wódz rozdzielił między

bogów zadania. Powiedział więc do Wenus, gwiazdy zarannej:

„Ty pozostaniesz na zachodzie i będziesz nazywana matką wszystkich rzeczy, gdyż to za twoją sprawą

powstanie wszystko, co żywe. Przyślę ci chmury, wiatry, błyskawice i pioruny. Kiedy je zaś dostaniesz,
umieścisz blisko Niebiańskiego Ogrodu i tam powstaną z nich ludzkie istoty”.

Tradycja Indian amerykańskich nieodmiennie głosi, że istoty na wszystkich planetach [Układu

Słonecznego – przyp. tłum.] zostały stworzone przez planetę Wenus. Wszystkie zatem należą do tej
samej rasy i mogą między sobą mieć potomstwo. Jak poza tym wytłumaczyć fakt, że tradycja
ludowa całego świata przyznaje tak wybitną rolę właśnie Wenus?

Szczególnie człowiek może być uniwersalnym zwierzęciem. W takim razie rasa ludzka na Ziemi

nie różni się zasadniczo od ras zamieszkujących niegdyś inne planety Układu Słonecznego, co
wynika z kolejnych emigracji z planety na planetę, a co wyjaśniłem przedstawiając teorię Louisa
Jacota.

Kwatera Główna w Hiperborei

Astronauci należący do innych grup mieli oczywiście kontakty seksualne z kobietami z okolic, w

których wylądowali i oni również płodzili niezwykłe potomstwo: idolos w Peru, rusałki (kobiety
obdarzone szczególnymi właściwościami) w Europie Północnej i mitologicznych bohaterów w
różnych innych częściach świata.

Główna Kwatera wszystkich grup penetracyjnych mieściła się w Hiperborei (Thule na Grenlandii

albo w Ameryce Północnej), „między Północą i Zachodem, gdzie aniołowie otrzymali liny do
wymierzenia miejsca dla prawych i wybranych”. Tam właśnie udał się ormiański astronauta Enoch,
aby zdać sprawę z misji.

Wszędzie gdzie znaleźli się Hiperborejczycy częściowo przekazywali swoją wiedzę, jednak,

prymitywni mieszkańcy Ziemi nie byli w stanie dokonać skoku, który wyniósłby ich na
intelektualny poziom swych mistrzów. Co więcej, ci ostatni byli odcięci od ojczyzny; nie musieli
przecież być zawodowymi naukowcami, nie mieli z sobą bibliotek, laboratoriów i innych
niezbędnych środków nauczania o wszystkim, o czym sami wiedzieli.

Wyobraźmy sobie los fizyków atomowych zrzuconych w dwudziestym wieku na spadochronach

w środku brazylijskich puszcz i pozbawionych kontaktu z cywilizacją – byliby tak samo bezradni
wobec dzikiej natury jak Robinson Crusoe na swojej wyspie. W takiej właśnie sytuacji byli
Wenusjanie. Według Księgi Enocha pozwolili się częściowo zasymilować. Każda z grup osiadła na
swoim kontynencie, nie odczuwając – co zrozumiałe – zbyt wielkiej chęci powrotu na zagrożoną
macierzystą planetę.

A może Hiperborejczycy byli bardziej sumienni? Może wysłali z powrotem na Wenus pojazd

kurierski? Czy byli w ogóle zdolni podjąć próbę powrotu? Odpowiedzi na te pytania nie usłyszymy
prawdopodobnie nigdy.

Dajmy więc temu spokój. Czy to z wyboru, czy z konieczności kosmici zostali na Ziemi i

założyli dwie główne cywilizacje. Jedną na Atlantydzie, rozległym kontynencie, rozciągającym się
wówczas na Atlantyku aż po brzegi Ameryki. Drugą zaś na Mu, kontynencie na Oceanie
Spokojnym, obejmującym pustynię Gobi i część Indii. Były też mniejsze, założone przez
astronautów kolonie w Egipcie, Grecji i Armenii.

W ciągu kilku tysięcy lat Hiperborea, Atlantyda i Mu osiągnęły szczyt swojego rozwoju. Ich

mieszkańcy odzyskali wiedzę, jaką posiadali przed przybyciem na Ziemię, a zatem znów znali
tajemnicę energii jądrowej.

Przez ten czas Wenus przeszła już gehennę swego upadku, a jej ludność uległa tak dalece

degeneracji, że nie była w stanie ujść na inną planetę.

Chaos po potopie

Z przekazów wiemy, że tysiące kobiet i mężczyzn, którzy schronili się w wysokich górach,

zdołało przetrwać przypuszczalny kataklizm atomowy oraz idący w ślad za nim potop. Jednakże
egipskie rękopisy powiadają, że zniszczeniu uległa cała ludzka rasa z bardzo niewielkimi wyjątka-
mi. Relacje te musiały w rzeczywistości dotyczyć dolin Nilu oraz przylegającej do nich pustyni,
gdzie przodkowie Hebrajczyków ponieśli tak ciężkie straty.

Biblijna lista genealogiczna, którą sporządzili Hebrajczycy, by wykazać się przodkami, jest zbyt

długa i zbyt jawnie pomyślana jako sposób udowodnienia z góry założonej tezy. Jeśli chodzi zaś o
niewiarygodną historię Noego i jego arki, to przeczy jej Biblia egipskich gnostyków. Jest ona
naiwnym kamuflażem faktu, że świat nie został zniszczony całkowicie, lecz uległ zagładzie
częściowej i został ponownie zaludniony.

Od kogo pochodzą Hebrajczycy? Czyżby stanowili pierwotny trzon rasy ludzkiej jeszcze z

czasów przedbiblijnych? Jest to możliwe, gdyż ich pochodzenie okrywa tajemnica.

Na pierwszy rzut oka – czytamy w Wielkim słowniku XIX wieku (Grand Dictionaire du XIX

Siecle) – można by sądzić, że nie ma drugiego narodu, który miałby tak dokładne wiadomości o
swoim pochodzeniu. Kiedy się jednak zastanowimy nad tą mieszanką składników teologicznych i
cudownych opowieści tworzących historię tego ludu, jesteśmy skłonni wyciągnąć wniosek wręcz
przeciwny – że niewiele jest starożytnych tekstów tak bardzo niepewnych i niejasnych.

Wyjątkowe zalety intelektualne Hebrajczyków dawały im niejaką przewagę nad innymi

narodami. Można by sądzić, że ich pochodzenie jest pozaziemskie, zwłaszcza że istoty z Kosmosu
prawdopodobnie wybrały Hebrajczyków, by kontynuowali ich misję. Hipoteza ta znajduje uzasad-
nienie w treści Biblii: „wtajemniczeni przybywają na 'obłokach' (niebiańskich pojazdach) do ludu
Izraela, aby mu podyktować jego Prawo, uczyć go, prowadzić przez pustynię, przeprawiać przez
wody...

Interwencję Hiperborejczyków można dostrzec w wypadku większości głównych wydarzeń

relacjonowanych przez Stary Testament, wiemy także, że wielu bohaterów biblijnych porodziły
matki hebrajskie z ojców, którzy byli „aniołami”, to znaczy mężczyznami przybyłymi z nieba.

Hebrajczycy przeciw Hiperborejczykom

Hebrajczycy nie uznawali dziecka spłodzonego przez „anielskiego” ojca za członka swojej rasy.

Nigdy też nie kryli wrogości wobec ingerowania sił pozaziemskich w ich prywatne życie. Jest też
oczywiste, że utraciwszy przez stulecia poczucie swej misji i świadomość prawdy pierwotnej,
zapragnęli dla swego narodu zaszczytnego miana pioniera całej ludzkości.

W tym też celu przejęli wszystkich bohaterów primohistorycznych. Enoch, Noe, Mojżesz,

Melchizedek i inni stali się w ten sposób czystej krwi Hebrajczykami, „aniołowie” zaś zastygli jako
obraz niewinnej, kultywowanej ”przez tradycję świętości.

Ten ukryty cel uzurpacji, który był powodem okrawania starożytnych tekstów, tłumaczy również

unikanie przez autorów Biblii jakichkolwiek wzmianek na temat Kosmosu i planet. Każdy obiekt na
autentycznym niebie natychmiast wzbudzał nieufność. Poza tym Biblia szczegółowo opisuje to, co
się działo przed przybyciem „aniołów”, milczy natomiast o ważnych zdarzeniach rozgrywających

się później, a więc między tym niezwykłym lądowaniem a potopem. Dziwna to luka...

Kiedy około roku 150 n.e. chrześcijanie pisali Ewangelię, mogli nie pojmować tajnego znaczenia

polityki Hebrajczyków, jednak dzięki aktowi jakiegoś niezwykłego jasnowidzenia przechwycili nić
wiodącą w nieznaną przeszłość.

Jezus narodził się z Marii i z nieznanego ludziom ojca (Boga). Tradycja stopniowo narastała,

Żydzi jednak odmawiali uznania tego Mesjasza. Jego przyjście na świat za bardzo przypominało im
narodziny, których „cudowną” naturę tak mozolnie starano się ukryć. Z punktu widzenia Żydów,
Jezus nie był jednym z nich, nie należał do ich rasy.

Krótko mówiąc, ważne jest, że w tych najdawniejszych, pełnych niepewności i dziwów czasach

rozgrywała się między Hiperborejczykami a Hebrajczykami partia szachów, której stawką było
ustalenie, kto z nich ostatecznie ma stanowić rasę praprzodków. Ponieważ Hebrajczycy jako naród
istnieli dopiero od czasów panowania Mojżesza, zaszczyt uczestniczenia w prapoczątkach musi być
przyznany Hiperborejczykom.

Pewną niedogodnością w odtworzeniu owej historii jest konieczność pogodzenia ruiny cywiliza-

cji Atlantydy i Mu z faktem, że tak bardzo jeszcze przedpotopowe „obłoki” i latające machiny
odegrały również skromną, ale istotną rolę po zakończeniu potopu.

„Operacja Noe”

Jeśli w czasie potopu Hiperborejczycy wciąż jeszcze dysponowali pojazdem kosmicznym, to z

pewnością użyli go do ratowania swojej elity. Była to „operacja przetrwanie”, podobna do tych,
które planowane są w większości cywilizacji dwudziestowiecznych. (Na przykład od 1964 roku w
Wielkiej Brytanii odbywają się spotkania ćwiczebne, mające zapewnić ochronę piętnastu tysięcy
uprzywilejowanych osób w wypadku wybuchu wojny jądrowej. Pierwszymi takim zajęciami
kierował kapitan Rusby, komandor Królewskiego Korpusu Obserwacyjnego, a odbyły się one w
schronie atomowym w Maidstone, w hrabstwie Kent).

Można wziąć pod uwagę co najmniej trzy hipotezy:

1. Posługując się naukowymi metodami, Hiperborejczycy przewidzieli kosmiczny kataklizm i

podjęli kroki zapewniające im możliwość opuszczenia Ziemi w celu uratowania zarówno swej
wiedzy, jak i grupy wybrańców. Można by to nazwać „Operacją Noe”.

2. W ramach „Operacji Noe” Hiperborejczycy wysłali w przestrzeń kosmiczną pojazd na czas

(godziny, dni) trwania gwałtownych wstrząsów kiedy to Wenus otarłszy się o Ziemię, spuściła
na nią deszcz kamieni, ognia, błota itp. Być może przygotowali oni jakieś tym czasowe
schronienie na innej planecie lub na Lilith – naszym drugim satelicie zaobserwowanym przez
kabalistów, albo wreszcie na owej problematycznej anty – Ziemi, którą sytuują oni [kabaliści]
po drugiej stronie Słońca, dokładnie naprzeciwko naszej planety. Na każdym z tych dwóch
ciał niebieskich mógł się znajdować ów Eden, do którego został przeniesiony Melchizedek.
(Wciąż poszukujemy pierwotnego Edenu, owego ziemskiego raju, który równie dobrze mógł
leżeć gdzieś poza Ziemią, może na Wenus. Niezależnie bowiem od stopnia jej degradacji, była
ona przecież ich planetą macierzystą, wciąż jeszcze, po wiekach rozłąki, nostalgicznie
wabiącą ich do siebie).

3. Hiperborejczycy zbudowali na Ziemi schrony, które miały ich osłaniać przed skutkami

kosmicznego kataklizmu i potopu.

Ta ostatnia hipoteza, najbardziej przemawiająca do przekonania, przywodzi na myśl owe ośrodki

wtajemniczonych, o których mówi tradycja: opieczętowane miasto pod egipskimi Piramidami, w
którym znajdą schronienie „wybitne osobistości świata Zachodu”; rozciągająca się pod Himalajami
podziemna Agartha w Tybecie, również zbudowana w kształcie piramidy. Wschodnia tradycja głosi,
że Agarthę zamieszkują mędrcy wszystkich czasów, a także „Gospodarze Świata”.

Prawdopodobnie istniały też i inne kryjówki, które poszły na dno wraz z Atlantydą i Mu lub

zostały zmiażdżone jak Tiahuanaco (podziemne miasto, do którego wejście odkrył w dziewiętnas-
tym wieku przyrodnik d'Orbigny).

Jest wszakże rzeczą zupełnie pewną, że naiwna i urocza historia przedsięwzięcia Noego z jego

arką to legenda czystej wody. Nie kłamstwem, oczywiście, a jedynie rodzajem baśni. Niestety,
kosmita Noe i piękna Ormianka nie byli Adamem i Ewą późniejszych czasów, a tylko jednymi
spośród tysięcy, które ocalały.

„Operacja Noe” była łabędzim śpiewem Hiperborejczyków. Ich kontynent pogrążył się w

oceanie, a specjaliści – zdziesiątkowani i rozproszeni – zostali zredukowani do roli biernych
świadków wydarzeń. Ich cywilizacja, już wcześniej rozbita wskutek bezsensownej wojny jądrowej,
uległa teraz niemal całkowitemu zniszczeniu, a wraz z nią zniknęły laboratoria, pojazdy kosmiczne i
inne zdobycze techniczne.

Mizerne resztki ich wyposażenia, które pozostały po potopie, były niewystarczające dla

podtrzymania potęgi niedawnych Gospodarzy Świata. Można sobie wszakże wyobrazić, że dyspo-
nując ostatnim czynnym pojazdem kosmicznym, sterowanym z podziemnych schronów, wciąż
próbowali utrzymywać kontrolę nad ważniejszymi wydarzeniami.

Oto rekonstrukcja przeszłości, w której tajemniczość wiadomości przekazywanych przez tradycję

zostaje rozświetlona wyjaśnieniami – jeśli nie dość prawdopodobnymi, to mającymi przecież pewne
racjonalne uzasadnienie.

Wiele spraw ciągle okrywa tajemnica. Poza niepewnością spowodowaną przez czynnik czasu,

niebezpieczne jest podejmowanie próby rozwikłania intrygi tak cierpliwie i fachowo tkanej przez
siły wielkiej zmowy. Intrygi, której nici wiodą nas do podstawowej prawdy: początek ludzkości był
dziełem „aniołów, którzy zstąpili z nieba”, czyli astronautów z Hiperborei.

Rozdział dziesiąty

Zazdrosny Bóg narodu wybranego

Bez względu na to, czy człowiek stanowi nieodłączną część świata zwierzęcego, czy też został

stworzony niezależnie, jego powstanie musiało być poprzedzone istnieniem innych, rozwijających
się według swoich praw, form żywych, w tym także jakichś prototypów człowieka. Przez cały czas
swojego istnienia, Ziemia poddawana była (i nadal jest poddawana) prawdziwemu bombardowaniu
promieniami radioaktywnymi – już to pochodzenia naturalnokosmicznego, już to sprokurowanymi
przez samego człowieka. („Państwa nuklearne” potajemnie zatapiają radioaktywne odpady w wo-
dach oceanów. Nieuniknioną tego konsekwencją jest zwiększona na skażonych obszarach liczba
dzieci rodzących się z wadami wrodzonymi, a także rosnący na tych terenach wskaźnik mutacji.
Wszystkie te dane trzymane są w tajemnicy).

Pewne gatunki całkowicie zniknęły w niektórych częściach globu (na przykład koń w Ameryce),

inne zaś zaczęły przybierać zwyrodniałe, spotworniałe formy.

Intelektualne możliwości gatunków poddanych napromieniowaniu mogą się nagle i w sposób

niezwykły rozwinąć. Czyżby człowiek był produktem jednej z takich szczęśliwych mutacji? Za taką
teorią przemawia powolny proces prokreacji człowieka, w przeciwieństwie do świata zwierzęcego.
Jednym zaś z pierwszych skutków napromieniowania jest zakłócenie możliwości rozrodczych.

Jeśli pierwszy mężczyzna – Adam, albo pierwsza kobieta – Ewa powstali przypadkowo jako

efekt mutacji i, co za tym idzie, byli stworzeniami jedynymi w swoim rodzaju, to mogli się
reprodukować jedynie poprzez seksualne związki ze zwierzętami tych gatunków, od których
pochodzili, ewentualnie z innymi gatunkami fauny. (Pewien pogląd głosi, że pierwsze istoty ludzkie
były hermafrodytami).

Jeśli istniało kilka ludzkich prototypów człowieka, musiały się one od siebie czymś różnić. W

każdym razie osobniki spotworniałe pochodziły albo od pierwotnych pojedynczych okazów albo od
odmiennych prototypów. Ciekawe, czy potwory te miały jakiś związek ze swymi odpowiednikami z
mitologii: herosami i półbogami, którzy w protohistorii ludzkości odegrali pewną rolę.

Kopulacja między zwierzętami różnych gatunków jest fizycznie możliwa, biolodzy jednak

utrzymują, że nigdy nie może ona zaowocować prokreacją. Ponieważ teoria ta nie ma jednak
niepodważalnej podbudowy, niektórzy kwestionują jej zasadność.

W 1965 r. profesorowi Henry Harrisowi i doktorowi J. P. Watkinsowi z Uniwersytetu w Oxfor-

dzie udało się połączyć komórki ludzkie z komórkami myszy i otrzymać krzyżówkę. Sukcesem
zakończyły się także inne próby kojarzenia różnych gatunków i klas zwierząt. Otóż możliwe jest
krzyżowanie ze sobą ssaków i ryb, a być może także ptaków i roślin – przynajmniej na poziomie
komórkowym.

Wydaje się też możliwe, że kobieta jest zdolna do urodzenia dziecka poczętego z samcem

zwierzęcym. Dowodem mógłby być przypadek Teresy X z departamentu Vichy we Francji.
Szesnastoletnia Teresa wraz z ojcem i małpą mieszkała w przyczepie samochodowej stojącej na
pustej parceli. Pewnego dnia stwierdziła, że jest w ciąży. Policja, podejrzewając kazirodztwo,
wszczęła dyskretne śledztwo. Ojciec dziewczyny, człowiek prosty, ale głęboko religijny, został
szybko oczyszczony z zarzutów, głównie dzięki swemu szczeremu przekonaniu, że za sprawą Ducha
Świętego jego skromna przyczepa na podobieństwo Betlejem (a właściwie dlaczego by nie?) dozna
zaszczytu cudownych narodzin! Ostatecznie poród odbył się bez komplikacji, tylko że jego owocem
okazał się wykazujący wielką żywotność małpio-ludzki potworek. Dziewczyna przyznała wówczas,
że miała stosunki płciowe z małpą. W kilka dni po urodzeniu latorośl ta została uśpiona. Badania

nad nią przeprowadził dr T. z Vichy, a jego sprawozdanie wraz z materiałami śledztwa spoczywa w
miejskim archiwum.

Krzyżówki między zwierzętami są sprawą otwartą. Co jednak sprawdziło się u zwierząt, nie musi

być prawdą w odniesieniu do człowieka, zważywszy na jego uprzywilejowaną sytuację jako istoty o
rozwiniętym systemie emocjonalnym i intelektualnym, a także specyficznych możliwościach
rozrodczych.

Możemy domniemywać, że przybyli z innej planety mężczyźni, którzy mieli dzieci z ziemskimi

kobietami, mogli dysponować nieco innymi warunkami. Nie jest bowiem wykluczone, że posiadali
oni wiedzę naukową umożliwiającą im doprowadzanie do aktu prokreacji między zwierzętami i
ludźmi – być może w celach doświadczalnych.

Jeśli astronauci wylądują któregoś dnia na jakiejś planecie, gdzie natrafią na poważne przeszkody

dla prowadzenia normalnego życia, nietrudno sobie wyobrazić, że spróbują poprzez sztuczne
zapłodnienie stworzyć żywe organizmy będące skrzyżowaniem istot ludzkich z istotami pochodzą-
cymi z tamtej planety. Nauka przyszłości z pewnością upora się z tym, co dziś zdaje się być nie do
przezwyciężenia.

Wyjaśnieniem zagadki potworów mitologicznych może być tajemnicza wiedza naukowa hiperbo-

rejskich astronautów. Ludowe przekazy andyjskie powiadają, że ziemska rasa ludzka pochodzi od
związku tapira z wenusjańską astronautką o imieniu Orejona. Z twierdzeniem tym zgadza się
hiszpański biolog Garcia Beltran.

Prapoczątki według Księgi Enocha

W tradycji, zwłaszcza egipskiej i greckiej, stosunki płciowe między kobietami i zwierzętami

zajmują ważne miejsce. Znalazłszy się w kleszczach niepohamowanej żądzy, piękna Pazyfae oddała
się białemu bykowi, wskutek czego została matką Minotaura. Propoeitides prostytuowała się z
każdym przybyszem, wzbudzając również bez żenady pożądanie u zwierząt. To samo mówi się też o
Ormiankach i Lidyjkach, które oddawały się bezwstydnej formie czczenia boginki Anaitis (Anahid u
mieszkańców Orientu). W jaskini z epoki magdaleńskiej w Lussac-les-Chateaux we Francji
znaleziono kamienne rzeźby przedstawiające ludzi z wyraźnie psimi głowami.

Należy też zwrócić baczniejszą uwagę na ustęp z Księgi Enocha, w którym autor nawiązując do

pewnej wizji, opisuje dziwne sceny prokreacyjne. W rozdziale 85, część 17, wers 2-4 czytamy:

„Ujrzałem wychodzącego spod ziemi byka, który był biały. Potem przyszła jałówka, a z nią dwoje

cieląt – jedno czarne, drugie czerwone”.

Biały byk (kolor sprawiedliwości) symbolizuje Adama, jałówka – Ewę, czarnym cielęciem jest

Kain, a czerwonym Abel. W rozdziale 85 Enoch opisuje proliferację byków i jałówek:

„Patrzyłem na to wszystko ze zdumieniem, a podniecone byki pokrywały jałówki. Jałówki stawały się

cielne i rodziły słonie, wielbłądy i osły”.

Dalej mamy opowieść o bitwie stoczonej przez słonie, wielbłądy i inne zwierzęta, następnie o

budowie wieży Babel, poprzedzającej ogromny chaos na Ziemi, i wreszcie – historię Noego i
potopu.

Ta wersja prapoczątku, jakże odmienna od biblijnej, podbudowuje linię mitologii, w której

występowały zagadkowe powiązania ludzi i byków. Jakiekolwiek znaczenie przypisane jest w tej
historii bykowi i jałówce, Enoch powiada, że z nich to właśnie zrodziły się inne zwierzęta, których
matką była albo jałówka, albo (co znacznie bardziej prawdopodobne) kobieta.

Przytoczone przez księdza Charlevoix podanie północnoamerykańskich Indian mówi, że kiedy

cała rasa ludzka została zniszczona w wyniku wielkiego kataklizmu, Bóg – pragnąc na nowo

zaludnić Ziemię – pozamieniał zwierzęta w ludzkie istoty.

Nie daję oczywiście żadnej wiary wszystkim tym opowieściom, interesujące jest wszakże to, że

starożytni – słusznie czy nie – nie uznawali jednak aktu prokreacji między zwierzętami różnych
gatunków za niemożliwy.

Oannes, bóg-ryba

Nie wiadomo, czy Chaldejczycy i Hebrajczycy należą do tej samej rasy – wydaje się to mało

prawdopodobne. Jednakże ich przekazy mogłyby sugerować, że za pierwotnego praprzodka mają
oni dziwaczny stwór, ni to człowieka, ni zwierzę – Oannesa, boga i twórcę cywilizacji sumeryjskiej.
(Oannes, Oan = Ogen, Okean, Okeanos = Oceanus. Jest on odpowiednikiem rzymskiego Janusa, a
także Prometeusza Greków.) Opisywany jako potwór, pół-człowiek, pół-ryba (czasem pół-żaba),
który przybył z Morza Erytrejskiego, to znaczy Zatoki Perskiej i Morza Czerwonego. Miał dwie
głowy – ludzką i rybią – oraz wyrastające z ogona nogi. Potrafił mówić. Każdego ranka wychodził z
morza, szedł między ludzi i uczył ich przyrody, sztuk pięknych, literatury i rolnictwa. W syryjskim
Oannes znaczy „obcy”, co niewiele nam mówi o pochodzeniu tego uczonego boga. Może to strój
Oannesa nadawał mu wygląd ryby, a może też wskutek jakiegoś niewiarygodnego cudu był on
produktem potwornej krzyżówki?

1 listopada 1964 r. we francuskiej miejscowości Courthezon pewna suka urodziła siedmioro

szczeniąt, z których sześć dziwnie przypominało ryby. Wydłużone pyski, brak uszu, płetwiaste łapy,
wysmukłe korpusy zwężające się w tylnej części jak u ryby. Nawet ich skóra pobłyskiwała niczym
łuski. Czy były one wynikiem monstrualnej krzyżówki, czy też niesamowitej mutacji? Jak by nie
było to zagadkowe, jednak zdarzyło się naprawdę.

Logika każe mi widzieć w Oannesie (założywszy, że rzeczywiście istniał) istotę z Kosmosu,

przybyłą na Ziemię w pojeździe, który mógł mu później służyć jako podwodny dom.

Tak czy inaczej, ważne jest, że starożytnych najwyraźniej nie przerażał widok ludzi o

powierzchowności odbiegającej od normy, jakby potworność nie była zjawiskiem niezwykłym, lecz
czymś powszechnym.

Niezależnie od tego, jak głęboko w przeszłość mogą sięgać te podania i legendy, pozwalają

zrozumieć nieznaną historię człowieka; nawet jeśli przekazy te zdają się przeczyć naukowym
prawom powszechnej ewolucji, która dziś nadal jest koncepcją dość ryzykowną. Jeśli bowiem świat
był kilkakrotnie niszczony, jeśli potopy pochłaniały ludzką rasę, to czy ewolucja mogła przebiegać
bez głębokich zmian jej kierunków? Znaleźć je możemy we wszystkich formach życia.

Potwory, fantastyczne zwierzęta i niezwykli ludzie są logicznym i racjonalnym składnikiem

rozwoju materii, intelektu i ducha; postępu zmierzającego ku ostatniemu ogniwu tego łańcucha,
którym jest człowiek.

Czy jest czymś nierozsądnym wiara w to, że w czasie gdy pojawiali się pierwsi ludzie, niektóre

obdarzone inteligencją, choć zdegenerowane mutanty, angażowały się w nieprzejednaną walkę
przeciw Homo sapiens, walkę, której stawką była dominacja na Ziemi?

Fantastyczna Bestia

Przekazy ludowe wszystkich krajów opowiadają o olbrzymach, potwornych bestiach, czasem na

wpół ludzkich, czasem zupełnie zwierzęcych, żądających danin w postaci młodych chłopców czy
dziewic. Może nas zdumiewać, do jakiego stopnia te wszystkie potwory – Minotaur, Sfinks, Volta,
olbrzymy, demoniczne kreatury – uwieczniły pamięć o pladze czasów starożytnych.

Ostatecznie, przemykając w labiryncie śmierci, zwykli ludzie zatriumfowali nad Fantastyczną

Bestią. Od tej chwili ewolucja człowieka mogła przebiegać w sposób nieskrępowany, a świat
zaludnił się w sposób naturalny. Czy Fantastyczna Bestia starożytnych była symbolem, mutantem,
rzeczywistą bestią czy też śmiertelną zarazą?

Pod otoczką baśni i legend kryje się prawda, którą strach nazwać. Człowiek potrafi zachować

swe wspomnienia w stanie nie zdeformowanym przez okres około czterdziestu lat. Później fakty
zaczynają się zacierać, tworząc stopniowo legendę. Wojny napoleońskie stałyby się nią już dawno,
gdyby nie zachowane dokumenty związane z tamtymi czasami.

A zatem pamięć o na poły ludzkich potworach przeistoczyła się w zdumiewające baśnie i teraz

problemem jest wyłuskanie tkwiącej w nich cząsteczki pierwotnej prawdy.

Straszliwa Bestia z Gvaudan nie była nawet zwykłym wilkiem, lecz dużym kotem albo rysiem!

Nadludzka walka Rolanda stoczona z Saracenami w Roncesvalles była w istocie co najwyżej
potyczką!

Wpływ czasu zazwyczaj wyolbrzymia wydarzenia ze starożytności, w niektórych jednak wypad-

kach ich wielkość została pomniejszona. Na przykład wojna Tytanów z Zeusem, która miała
wstrząsnąć Olimpem i wprawić w drżenie bogów, była najprawdopodobniej ogólnoświatowym
kataklizmem, który starł z powierzchni Ziemi ogromną część rasy ludzkiej.

Jak więc w ramach tych dwóch krańcowości interpretować opowieści o takich starożytnych

potworach jak: Cyklopi, Minotaur, Tytani, Gorgony, satyry, aniołowie, wilkołaki, Hydry, Lewiatan i
Behemoth – pochodzących z mitologii i ludowej tradycji?

Immanuel Velikovsky pragnął udowodnić, że potop nastąpił około 1500 r. przed Chrystusem i że

cała nasza planeta została dokładnie zniszczona przez kataklizm spowodowany prawdopodobnie
bliskim przejściem komety.

Arystoteles utrzymywał, że Układ Słoneczny był systematycznie nękany, a następnie przywraca-

ny do porządku w „nad-roku”, który zawierał w sobie wielką zimę zwaną kataklusmos (powódź,
katastrofa) i wielkie lato, czyli ekpyrosis (pożar). Zgadza się to z tezą Velikowsky'ego dotyczącą
ogólnoświatowej pożogi i powodzi.

Czyżby mitologiczne potwory pochodziły z okresu ostatniego potopu, będąc skutkiem promie-

niowania wywołanego przez przelatującą obok Ziemi kometę?

Ponieważ w Biblii nie znajdujemy żadnych wzmianek o rozmnażaniu się niezwykłych bestii,

jestem przekonany, że chwilę ich pojawienia się musimy umieścić w okresie przedpotopowym, w
czasie bliżej nie sprecyzowanym (mówiono o dziewięciu tysiącach lat), kiedy to – według mojej
hipotezy – Ameryką i pustynią Gobi wstrząsnęły wybuchy jądrowe. W ich następstwie garstka ludzi,
która uniknęła zagłady, cierpiąc na chorobę popromienną, mogła spłodzić potwory, by później z
nimi walczyć o prawo do przeżycia. A jeśli tych rozbitków było bardzo niewielu, to chcąc
podtrzymać rasę, mogli być zmuszeni do kopulowania ze zwierzętami.

A może potwory są jeszcze starsze? Może pochodzą z czasów pńmohistorycznych, w których

człowiek kształtował się na drodze wyjątkowych mutacji? Trudno w to uwierzyć, ponieważ
wydarzenia te byłyby zbyt odległe w czasie, by zostawić jakikolwiek ślad w ludzkiej pamięci.

Jeśli nie chcemy popaść w błąd konwencjonalnego myślenia, którego podstawą jest przekonanie,

że Ziemia stanowi ośrodek Wszechświata – spróbujmy pokusić się o ciekawsze wyjaśnienie.

Olbrzymi

A gdyby przyjąć, że Ziemia służyła kiedyś ludzkim istotom pozaziemskim jako rodzaj zwierzyń-

ca lub ogrodu botanicznego? Jest to logiczne i spójne. Oto grupy istot z innej planety wylądowały na
naszym globie, przynosząc z sobą cywilizację, a także nasiona nieznanych roślin i okazy zwierząt w
nadziei przystosowania ich do innych warunków życia. Przybysze spotkali także ziemskich tubyl-
ców, próbując ich skolonizować albo też zintegrować się z nimi, co jednak nie było pozbawione
ryzyka, polegającego na skażeniu rasy, bowiem astronauci byli inni biologicznie. Ich związki z
ziemskimi kobietami zaowocowały potomstwem okazalszym niż dotychczas, które z perspektywy

czasu zapamiętano jako olbrzymy. Wszyscy starożytni zaświadczają o istnieniu olbrzymów przed
potopem. (Podczas prac wykopaliskowych w 1964 r. w Algueca niedaleko Manglisu [tereny byłego
ZSSR – przyp. tłum.] znaleziono w jaskini szkielety ludzi o wzroście od dwóch osiemdziesięciu do
trzech metrów).

Tradycja Indian Czolula, spisana w rękopisie znajdującym się teraz w Watykanie, powiada, że

przed wielkim potopem, który nastąpił w 4008 r. po stworzeniu świata, kraj Anahuac zamieszkiwali
olbrzymi. Ci z nich, którzy ocaleli, zostali pozamieniani w ryby. W Egipcie zaś utrzymują, że
olbrzymi stoczyli wojnę z ludźmi, a następnie wyemigrowali, przyjąwszy uprzednio postać zwierząt.

Rabini żydowscy próbowali dowieść na podstawie świadectw zbyt odległych, by były dokładne,

że pierwszy człowiek liczył sobie ponad sto metrów wzrostu.

Biblia opowiada o olbrzymach dość szczegółowo, zwłaszcza o ostatnim z nich – Ogu, królu

Basaanu, który zginął w walce z Mojżeszem. Ów na poły legendarny Og musiał mieć następców,
gdyż Hebrajczycy wciąż prowadzili przeciw nim wojny. Starożytna Thais utrzymywała, że ludzie
byli potężnych rozmiarów, a Skandynawowie, nawiązując do przekazów hiperborejskich, twierdzili,
że pierwsze ludzkie istoty dorównywały wzrostem górskim łańcuchom.

Biorąc poprawkę na wyobraźnię, upływu czasu oraz naturalną dla wszystkich legend skłonność

do wyolbrzymiania, możemy przyjąć, że wzrost tych starożytnych olbrzymów niewiele przekraczał
dwa metry.

Olbrzymi z Hiperborei

Jeden aspekt greckiej mitologii zdaje się potwierdzać domysły, że mężczyźni z Kosmosu

przewyższali Ziemian zarówno wzrostem, jak i inteligencją: olbrzymi byli tak mocarni, że nawet
bogowie pokonywali ich tylko dzięki pomocy zwykłych śmiertelników. Pomijając tkwiącą w tym
przesadę, można domniemywać, że chodzi tu o istoty wyżej cywilizowane niż mieszkańcy Ziemi, a
co za tym idzie – nieosiągalne dla ciosów przeciwnika.

By jeszcze bardziej podbudować tę koncepcję, dodam, że Skandynawowie lokalizowali kraj

olbrzymów w okolicach Thule, które uważano za miejsce lądowania pierwszych ludzi z innej
planety, ponieważ zgodnie z tradycją celtycką i skandynawską Hiperborea była ojczyzną ludzi
wyższej rasy, którzy wraz ze swym kontynentem ulegli zagładzie w atomowym kataklizmie, jaki
nastąpił w Azji i Ameryce.

Niewykluczone że hiperborejscy olbrzymi mają swych potomków w Japonii. Zapaśnicy sumo

(sumotori), którzy cieszą się w swoim kraju niezwykłą popularnością i prestiżem, niewiele tylko
ustępują pod tym względem bogom i cesarzowi. Są fantastycznie silni; niektórzy ważą około dwustu
kilogramów i mają ponad dwa metry wzrostu.

Historyk Pierre Darcourt pisze (Le Monde et la Vie, luty 1965 r.):

„Początkowo sumotori rekrutowali się spośród jasnoskórych olbrzymów Ainu. Byli to wywodzący się

z Kaukazu biali emigranci, którzy podobno przewędrowali całą Syberię. Ich bóg Kamu łączył w sobie
słońce, wiatr, ocean i naturę niedźwiedzia. Ci lubiący alkohol górale z Hokkaido, włochaci, potężni i
mocarni, byli wspaniałymi zapaśnikami”.

Inni Japończycy, o ciemniejszej skórze, pochodzili podobno z wysp polinezyjskich, Malezji i

Chin. Zwyciężali oni olbrzymów wykorzystując swą przewagę wiedzy i wojennego sprzętu.
Zwycięzcy – ciągnie Pierre Darcourt – odjechali zabierając z sobą piękne białe kobiety swych
wrogów. Ze związków z nimi narodzili się olbrzymi azjatyccy, z których sformowano pierwszą
cesarską straż przyboczną.

W tym ujęciu można by północną Japonię z jej hiperborejskimi tubylcami uznać za Daleki

Zachód naszego globu lub też za zachowaną część starożytnego kraju Mu, którego mieszkańcy
należeli do tej samej rasy kosmitów co Hiperborejczycy. Mamy tu do czynienia z jednym z wielu

tropów, który sprzyja hipotezie o naszych pierwotnych praprzodkach, przybyłych z Wenus lub innej
planety Układu Słonecznego. Z owych pozaziemskich Hiperborejczyków mogą się wywodzić:
olbrzymi opisani w Biblii jako „przesławni mocarze zamierzchłych czasów”, a także – wskutek
degrengolady i niesamowitych krzyżówek (lubieżni „synowie Boga” z Księgi Rodzaju) i
niszczącego promieniowania – na wpół ludzkie potwory z legend oraz olbrzymi o ciałach zwierząt,
którzy podobno wyemigrowali do Egiptu.

Jeśli nikt jednoznacznie nie zaprzecza istnieniu starożytnych olbrzymów i potworów – a

musiałby w konsekwencji odrzucić Biblię, apokryfy i całą tradycję – to dla powyższej interpretacji
nie widzę żadnej rozsądnej alternatywy.

Olbrzymi biblijni

Według Biblii olbrzymi byli istotami wyższego rzędu, ponieważ to oni zrodzili królów,

bohaterów i uczonych. W Księdze Rodzaju (6:4) czytamy:

„W owych czasach byli na świecie olbrzymi – a także i potem – kiedy to synowie Boga współżyli z

córkami człowieczymi, a one rodziły im synów. Byli to przesławni mocarze zamierzchłych czasów”.

Informacja dotycząca olbrzymów, którą wystarczy tylko odnieść do świata zwierzęcego, by

otrzymać klucz do tajemnicy.

A więc czy owi „synowie Boga” – którzy przybyli na Ziemię, by wykraść ludziom córki lub

zgwałcić ich żony – nie cudzołożyli z pewnymi zwierzętami? Takie nienormalne praktyki wciąż
jeszcze zdarzają się wśród seksualnych maniaków, którzy przez dłuższy czas pozbawieni są
kontaktów płciowych. Astronauci mogli z powodzeniem spłodzić potworne potomstwo: pół-ludzi,
pół-koni albo pół-ludzi, pół-krowy...

Przywieźli oni ze sobą na Ziemię zwierzęta, które puścili wolno. Zwierzęta te – zanim wyginęły

lub się przystosowały do nowych warunków w wyniku naturalnych krzyżówek lub niezwykłych
sparzeń – musiały przejść przez nieunikniony etap spotwornienia. To właśnie może tłumaczyć
istnienie ludzkich olbrzymów, byków-ludzi (Minotaur), koni-ludzi (centaury), kozłów-ludzi (satyry),
lwów-ludzi (sfinksy), Gorgon, syren itp.

Potwory przeciw ludziom

Potwory mogły być mutantami powstałymi w wyniku wystawienia się na działanie promienio-

wania, a ich zniekształcenia z pewnością zostały przez legendę wyolbrzymione. Na przykład
Minotaur był najprawdopodobniej jedynie olbrzymem o twarzy przypominającej byka.

Wydaje się, że próbowały one pełnić pewną rolę w społeczeństwie i znalazły się w konflikcie z

normalnymi ludźmi gotowymi bronić swych praw. Następnie doszło do niemal bratobójczej walki,
która wstrząsała ludzkością przez długie lata. Potwory przeważały siłą i bezwzględnością, ich
inteligencja zaś pozostawała w tyle. Przeciwnicy byli słabsi, lecz mądrzejsi, a także mieli przewagę
liczebną. „Mitologiczne bestie” zebrały bogate żniwo wśród młodzieży, nazwane później krwawymi
ofiarami. Ostatecznie jednak „bohaterowie” (to znaczy „olbrzymi” – potomkowie kosmicznych
ojców i ziemskich matek) przełamali tyranię potworów.

Być może w celu upamiętnienia wielkiej bitwy z czasów starożytnych zwycięzcy ustawili tysiąc

sześćset tajemniczych potworów w świątyni w Karnaku, a na zachód od Wielkich Piramid – Sfinksa
w Gizie. Cóż to za wspaniały temat dla epiki starożytnych piewców i jak łatwo jest zrozumieć ich
powodowane uniesieniem przeinaczanie faktów! Zwycięscy herosi urastali do miana półbogów,

prawda leżała jednak gdzieś pośrodku – między tymi wszystkimi upiększeniami.

Zazdrosny Bóg napomina

W Biblii znajdujemy znamienny ustęp. W Księdze Wyjścia (34:15) Pan, który sam mieni się

„zazdrosnym Bogiem”, tak przemawia do narodu hebrajskiego:

„Nie zawieraj przymierza z mieszkańcami tej ziemi”.

Dalej zaś (34:24):

„Ja bowiem wypędzę przed wami narody i poszerzę twoje granice...”.

Intencją tekstu jest ukazanie przymierza Pana z plemieniem Izraela; w dalszym jednak ciągu, w

Księdze Kapłańskiej (18:22-24) Bóg wymienia dziwne kryteria decydujące o Hebrajczykach jako
Narodzie Wybranym:

„Nie będziesz obcował z mężczyzną, tak jak się obcuje z kobietą, bo to jest obrzydliwość! Nie

będziesz też obcował z żadnym zwierzęciem, bo przez to stałbyś się nieczysty. Kobieta też nie podda się
zwierzęciu w celu obcowania z nim, bo to rzecz haniebna! Nie kalajcie się niczym takim, bo tym
wszystkim kalały się narody, które Ja wyrzucam przed wami”.

Jest to sformułowanie jednoznaczne i niezwykle wręcz ważne w kontekście procesu ludzkiej

ewolucji. Był oto bowiem czas, już po potopie, w którym stosunki seksualne ludzi ze zwierzętami
praktykowano powszechnie. Czy istnienie potworów należy uznać jako wynik tego zjawiska? Biblia
na ten temat milczy, jednak mitologia grecka zdaje się potwierdzać realność takiej prokreacji.

Tajemnica Narodu Wybranego?

Praprzodkiem Chaldejczyków był rybi protoplasta Oannes; Egipcjanie pysznili się pochodzeniem

od bogów z głowami szakali, sępów, ibisów, kotów, byków itp.; Grecy nie mieli oporów w
przyznawaniu się do swych zwierzęcych praojców – i tylko Hebrajczycy wydawali się wolni od
jakiegokolwiek powinowactwa ze zwierzętami. Bóg Izraelitów przyrzekł, że obdarzy ich
panowaniem na Ziemi z różnych powodów – jednym z nich było to, że „niczym się nie skalali”.

Jestem przeciwnikiem wszelkich uproszczeń, jednak sądzę, że warto podsumować wszystkie te

okoliczności.

Potwory mitologiczne pozostają nadal problemem nie rozwiązanym; jest jednak oczywiste, że

Hebrajczycy przedstawiali siebie jako potomków nieznanej, lecz czystej rasy, której pochodzenie
możemy uznać za ziemskie. Czy jest to tajemnicą Narodu Wybranego?

Hebrajczycy zawsze okazywali wielką niechęć do krzyżowania się zarówno z istotami pozaziem-

skimi, jak i z rasami, które uznawali na nieczyste. Jakiż to mroczny atawizm, jaki tajemniczy powód
sprawiał, że – podobnie jak Cyganie i ludzie Północy – Hebrajczycy uważali siebie za „naród
wyjątkowy”?

Już samo to wystarcza, by podjąć badania sięgające odległych i dziwnych początków tego ludu –

a więc czasów Mojżesza, którego objawioną misją było tchnąć w Hebrajczyków duszę, dać im
Boga, ojczyznę oraz stworzyć strukturę społeczną. Jednak ów wybitny patriarcha, ojciec Narodu
Wybranego sam nie był Hebrajczykiem, o czym już wspominałem w rozdziale siódmym,
nawiązując do pracy Zygmunta Freuda. Tę samą koncepcję, podbudowaną niezwykle przekonującą

argumentacją, przedstawia wielu historyków: Józef Flawiusz, Yahuda, E. Mayer, O. Rank, J. H.
Breasted i inni.

Echnaton – faraon monoteistyczny

Tajemnica bierze swój początek z Egiptu sprzed ponad trzech i pół tysiąca lat, czyli końca pano-

wania osiemnastej dynastii, kiedy to faraon Amenofis IV wprowadził reformę religijną, ogłaszając,
że jedyną oficjalną religią jest czczenie Atona, boga słońca. W szóstym roku panowania żarliwie
oddany swemu nowemu bóstwu faraon zmienił imię na Echnaton („Światłość Atona”) i porzucił
Teby na rzecz nowej stolicy, którą wybudował w miejscu dzisiejszego Tell el-Amarna.

Faraon był jednocześnie wysokim kapłanem. Celebrował nabożeństwa przy obelisku oraz

komponował hymny, które jednoznacznie określały tożsamość Stwórcy: „Jedyny Boże, poza którym
nie ma żadnych innych...”

Podobnie jak w religii wyznawanej później przez Hebrajczyków, tu również nie wolno było

rysować ani rzeźbić postaci boga Atona, którego można było przedstawiać jako słoneczny krąg z
rozchodzącymi się promieniami. Wiara w innych bogów została zakazana, ich figury zburzono,
zdewastowano płaskorzeźby, a nawet wymazywano słowo „bóg”, jeśli występowało ono w liczbie
mnogiej.

Nowa religia odrzuciła koncepcję piekła i zakazała uprawiania magii i czarów. Jej podstawowe

przykazania znajdujemy w Biblii:

„Nie będziesz miał żadnych innych bogów poza mną. Nie uczynisz sobie rzeźby, żadnej

podobizny tego, co jest w górze w niebiosach, czy tego, co jest na dole na ziemi, ani tego, co jest
w wodach i pod ziemią”. (Księga Powtórzonego Prawa, 5:7-8)

„Nie zostawisz przy życiu czarowników”. (Księga Wyjścia, 22:17)

Główne zaś przykazanie współbrzmi z przykazaniem Kościoła katolickiego: „Czcij Boga

jedynego i miłuj Go bez reszty”.

Należy koniecznie podkreślić te ścisłe związki między religią Atona a późniejszą wiarą

Hebrajczyków.

Egipcjanie byli niezwykle silnie przywiązani do swoich tysiącletnich wierzeń. Mimo że od czasu

do czasu powodowani chciwością łupili świątynie Amona, to kult boga Atona uznali tylko pod
przymusem i gdy w 1358 r. przed Chrystusem Echnaton zmarł, natychmiast powrócili do swych
dawnych bogów.

Nefretete i Mojżesz

Mojżesz przypuszczalnie mieszkał na dworze faraona (niewykluczone że był członkiem rodziny

królewskiej) i został nawrócony na religię Atona. Echnaton, poza tym jedynym bogiem, czcił
również – w inny sposób – swą piękną żonę Nefretete, która podobno pochodziła z Syrii. Czyżby
przyniosła ona z sobą bakcyl religii monoteistycznej? Pisarz i egiptolog Jean-Luis Bernard twierdzi,
że tak właśnie było, choć w swojej książce l’Egypte et la Gense de Surhomme pisze o ojcu
Echnatona, faraonie Amenofisie III, że ten wykazywał niejaką słabość do tego boga, ponieważ
nazwę „Światłość Atona” nadał spacerowemu statkowi, którym obwoził po jeziorze swą żonę Tiy.

Nefretete była nie tylko promienna, ale i zniewalająca – pisze Bernard – była wytworna,

inteligentna i pełna godności, ale też wyniosła i uparta. W jej kobiecości było coś przesadnego, jakaś
nieugiętość i aberracja.

W kult Atona zaangażowane były więc trzy osoby: Nefretete jako czynnik doradczy, Echnaton –

niefortunny władca i Mojżesz – człowiek czynu, który miał zostać wyzwolicielem i prawodawcą
Hebrajczyków, niosąc im nową, gotową już religię.

Czy Mojżesz marzył o objęciu sukcesji po Echnatonie, czy też był jego misjonarzem szerzącym

kult Boga Jedynego? Musiał sobie wkrótce uświadomić, że tego zadania nie uda mu się wypełnić
wśród zamożnych Egipcjan i podobnie jak wszyscy reformatorzy – jako przedmiot swego nauczania
wybrał sobie najuboższy, najnieszczęśliwszy i najbardziej uciskany naród.

Hebrajczycy, niszczeni i pogardzani przez egipską arystokrację, stanowili znakomity materiał do

obróbki i Mojżesz wykorzystał tę okazję. Oto błyskawicznie został ich przywódcą i zabrał ich z
Egiptu – jak się wydaje, bez jakichkolwiek sprzeciwów – i zawiódł do Ziemi gościnniejszej niż
dolina Nilu.

Egipska religia i egipski przywódca

Według Biblii, w ucieczkę Hebrajczyków z Egiptu zaangażowanych było około miliona ludzi.

Liczba ta jednak jest zupełnie nie uzasadniona. Milion Hebrajczyków nie byłoby w stanie przetrwać
na pustyni, ani też przejść między falami Morza Czerwonego. Nie jesteśmy w stanie określić ich
liczby. Mogło ich być kilkuset, a co najwyżej kilka tysięcy.

Freud ocenia, że exodus odbył się w latach 1358-1350 przed Chrystusem, po śmierci Echnatona i

około sto lat przed datą podawaną przez Kościół katolicki.

Dopiero po przezwyciężeniu ogromnych trudności z tą barbarzyńską hordą, udało się Mojżeszo-

wi zastąpić boga Adonaja bogiem Jahwe. Stało się to prawdopodobnie w żyznej oazie Meribat
Quades, a nie na Górze Synaj. W ten sposób Hebrajczycy otrzymali egipską religię z rąk egipskiego
misjonarza. Obrzezanie, ów „znak porozumienia” między Izraelem i Bogiem, był obyczajem
egipskim. Istnieją egipskie płaskorzeźby pokazujące ten obrzęd, a archeolodzy często ekshumują
mumie, które mają wyraźne ślady po tej operacji, którą Egipcjanie ogromnie się szczycili.

Herodot opowiada o nich, że pierwsi zaczęli praktykować obrzezanie, które przyjęli ze względów

higienicznych. Czuli również wstręt do świń, ponieważ Set, przyjąwszy postać tego zwierzęcia,
zranił Horusa [...] Powodowani dumą uważali się za najwyżej stojący, najczystszy i najbliższy Boga
naród.

Wszystko to w niczym nie umniejsza geniuszu Hebrajczyków, jest jednak oczywiste, że podsta-

wy religii, a nawet swoje prawa zawdzięczają Egipcjanom, od których zapożyczyli również
przesądy i zasady higieny.

Izrael stał się narodem w pełnym tego słowa znaczeniu z chwilą zlania się plemienia, które

wyszło z Egiptu, z plemionami pustynnymi. Religia Mojżeszowa okrzepła ostatecznie około 550 r.
przed Chrystusem, kiedy to rabini napisali Biblię. Ponieważ w chwili, gdy były spisywane słowa i
czyny Mojżesza, on sam nie żył już od ośmiuset lat – zabity, jak twierdzą niektórzy historycy, przez
Hebrajczyków – łatwo sobie wyobrazić stopień dokładności tych relacji!

Analiza ta sprawia, że czuję się nieswojo, jak świętokradca, ponieważ moje dociekania prowadzą

do zniszczenia legendy, która w dzieciństwie była mi tak bliska i do której dziś jeszcze jestem
szczerze przywiązany. Historia nie może się jednak składać z powodowanych sentymentem
ustępstw, wobec czego muszę powiedzieć, jak według mnie wygląda prawda.

Jest to wszakże prawda domniemana – mimo że niewątpliwie dotyka niezbitych faktów, to

jednak również zawiera w sobie dużą dozę niepewności. Aby jednak prowadzić dalej pościg za
prawdą, musiałem przypuścić atak na tę twierdzę, tak jak byłem zmuszony niszczyć – dręczony o
wiele mniejszymi wyrzutami sumienia – poronione doktryny prehistorii.

Śmierć egipskich bogów

Egipt ze swymi wspaniałymi świątyniami, niezliczonymi bogami o głowach krów, wilków lub

byków, z heretyckimi faraonami – porzucił pochodnię cywilizacji, którą podjęli skromni hebrajscy
pasterze. Bardzo duże niegdyś zaludnienie w regionie Morza Śródziemnego wybitnie się zmniej-
szyło. Od tysiąca lat pustynia stopniowo pochłaniała orne pola i starożytne miasta. Abydos, Teby i
Memfis były już tylko własnymi cieniami z czasów wspaniałej przeszłości.

Niełatwo dziś odmalować obraz świata tamtych czasów, jeśli jednak wierzyć świętym tekstom, to

skutki potopu były dla ludzkości katastrofalne. Pośród tego ogólnego upadku, kiedy to starożytne
cywilizacje załamywały się wskutek jakiejś tajemniczej, przewlekłej choroby – tylko naród żydo-
wski miał świadomość śmiertelnego zagrożenia.

Wielki misjonarz o imieniu Mojżesz położył nadzwyczajne zasługi, wyprowadzając i ratując

Hebrajczyków, by ich następnie przysposobić do wypełnienia wzniosłych celów. Biblia dokładnie
opisuje chwilę narodzenia się Narodu Wybranego. Czy dokonało się to dlatego, aby narzucić światu
tyranię uprzywilejowanej rasy? Niektórzy tak właśnie sądzili i ten tragiczny błąd zaciążył na
historii, nie przysparzając nikomu ani zaszczytu, ani korzyści.

Misja Narodu Wybranego

Po zdziesiątkowaniu rodzaju ludzkiego przez potop, który prawdopodobnie zniszczył również

możliwości reprodukcyjne ludzi, stało się konieczne powtórne zaludnienie świata wybraną rasą
zrodzoną przez Hebrajczyków i istoty pozaziemskie. Ci ostatni już zdążyli sobie zapewnić
potomków, najpierw w Armenii i na Kaukazie, jednak z ludźmi pustyni chcieli prawdopodobnie
stworzyć rasę mutantów czy też istot wyżej rozwiniętych, zdolnych do przekazywania ich wiedzy i
najbardziej skomplikowanych tajemnic, bez obawy o ich zniekształcenie.

Niestety Hebrajczycy wypaczyli te intencje albo niewłaściwie wykorzystując swą uprzywile-

jowaną sytuację, albo zatracając ezoteryczne znaczenie swych przewag, mając o nich niejasne tylko
pojęcie.

Jak wskazuje Księga Ozeasza, misja ta zakończyła się w czasie panowania Jeroboama, syna

Johoasza i króla Izraela w ósmym wieku przed Chrystusem. Mówi w niej Bóg do Ozeasza:

„Idź, pojmij za żonę nierządnicę i miej dzieci nierządu! Bo opuszczając Jahwe, kraj oddaje się

nierządowi”. (1:2)

I dalej:

„Wino i moszcz odbierają rozum. Lud mój pyta o radę swego drewna, laska jego wróżbiarska udziela

mu odpowiedzi, bo duch niewierności go zaślepił; Boga swego opuszczają, by się oddać nierządowi. Na
szczytach gór składają ofiary i palą kadzidło na wzniesieniach, pod dębem, topolą i terebintem, bo jest im
miły ich cień. Przeto i córki ich oddają się nierządowi, a ich synowie dopuszczają się cudzołóstwa. Na
córki ich nie ześlę kary za to, że uprawiają nierząd, ani na ich synowe za to, że cudzołożą, bo oni sami
obcują z wszetecznymi, składają ofiary z nierządnicami świątyń”. (4:11-14)

Z takich oto powodów powstało pojęcie Narodu Wybranego, a także bez wątpienia i zadziwia-

jąca zagadka Kabały, z której – już po nadejściu chrześcijaństwa – niedostatecznie wtajemniczeni
Hebrajczycy czerpali wiedzę o swojej genealogii, doznając przy tym uczucia frustracji. Mogli
bowiem sądzić, że są jedynie uszlachetnionymi nieco, dzięki krzyżówkom, morskimi świnkami, a
nie czystą rasą – pragnąc więc za wszelką cenę zyskać sobie prawo do pierwszego wtajemniczenia,
postanowili na swą przeszłość zarzucić nieprzeniknioną zasłonę.

Kabalistyczne Maasseh Merkabad stało się zatem państwową tajemnicą, przekazywaną tylko

ustnie i tylko w kręgu najwyżej wtajemniczonych rabinów. Plan kosmitów poszedł w zapomnienie,
a Żydzi dążyli do usunięcia wszelkich jego śladów poprzez włączenie do swojej rasy wszystkich
obcych mędrców i patriarchów żyjących w czasach opisywanych w Księdze Rodzaju i Księdze
Wyjścia. Ten wielki kamuflaż sprowadził ciemności, które spowiły historię ludzkiej rasy.

Przypisy

Wszystkie cytaty biblijne zaczerpnięto z Biblii, Wyd. św. Wojciecha, Poznań 1973.
W drugim rozdziale książki „100.000 lat nieznanej historii człowieka” przedstawiłem pogląd, że

nasi praprzodkowie spowodowali ogólnoświatową katastrofę jądrową, taką jaką i my możemy
wywołać, oraz że tragicznie zdziesiątkowani ludzie zmuszani byli ponownie wspinać się po drabinie
ewolucji w celu odbudowania swego gatunku.

Oznacza to właściwie ludzi stworzonych z drewna. Może to być symbol podkreślenia przewagi

ducha lub intelektu nad ciałem, którego funkcja uważana była za znacznie bardziej bierną. Opisane
w Popol Vuh ery składają się na cykl Pięciu Słońc: Słońca Tygrysa, Słońca Wielkiego Wiatru,
Słońca Ognia z Niebios, Słońca Potopu i Słońca dzisiejszego, które będzie trwało aż do końca
świata.

Tradycjonaliści reprezentują pogląd, że w tym czasie Jukatan był połączony z Ameryką Północną

lądem, który teraz znajduje się pod Zatoką Meksykańską. Obszary, na których występowały
gwałtowne huragany, to zapewne południowo-zachodnie tereny Stanów Zjednoczonych albo Flory-
da, gdzie również dziś pojawiają się bardzo często.

Jeśli mamy wierzyć specjalistom badającym UFO, z okręgiem Sinciang łączy się jakaś tajemnica.

W każdym razie jest to częściowo zamknięta strefa wojskowa i być może znajduje się tam baza
zaopatrzeniowa „Czarnego Księcia, zagadkowego satelity rosyjskiego wystrzelonego w 1957 r.

Na temat Wielkiej Piramidy wypowiedziano już chyba wszystkie możliwe niedorzeczności.

Mówi się, że jej wymiary dają liczbę Pi, obwód kuli ziemskiej, odległość od Ziemi do Słońca itd.
itp. Jeśli jednak wymiary Wielkiej Piramidy sumują się nam dziś w odległość od Ziemi do Słońca,
to mamy tu już błąd w założeniu, ponieważ zgodnie z prawem powszechnej ekspansji Ziemia
nieustannie oddala się od środka naszego układu, tak że obecnie znajduje się ona dalej od Słońca,
niż było to w czasach starożytnego Egiptu. A zatem liczba ta albo była błędna wówczas, albo jest
błędna teraz [przyp. Autora].

Powyższa krytyka tzw. piramidologii jest nader słaba (pomijając już słabości samej piramido-

logii), ponieważ nawet gdyby planety Układu Słonecznego zamieniały się miejscami – co jest
twierdzeniem nie do przyjęcia – to okres kilku tysięcy lat, jaki minąłby od czasu wybudowania
piramid, a nawet kilkuset tysięcy lat, byłby zbyt krótki, by nastąpiło znaczące odsunięcie się orbity
Ziemi od Słońca. Ponadto: nie jest znana dokładna wysokość Wielkiej Piramidy, odległość zaś od
Słońca Ziemi poruszającej się wszak po orbicie eliptycznej, a nie kołowej jest zmienna (średnia
arytmetyczna tej odległości wynosi ok. 150 min km. Mówienie więc, że wysokość Piramidy
Cheopsa stanowi odwzorowanie odległości Ziemi od Słońca jest niejednoznaczne i mało sensowne
[przyp. red. pol.].

R. Charroux opiera się tutaj na nader egzotycznej teorii nie uznawanej przez naukę. Toteż jego

wnioski formułowane w następnym podrozdziale należy traktować jako bezpodstawne, inaczej
fałszywe [przyp. red. pol.].

Nie ujrzymy – przynajmniej przybyłych z rejonu tej gwiazdy. Doniesienia, o których pisze tu

autor okazały się być odkryciami nowego typu superszybko wirujących gwiazd neutronowych,
nazywanych pulsarami [przyp. red. pol.].

Człowiek z Piltdown – słynna mistyfikacja antropologiczna. We wsi Piltdown znaleziono w 1912

r. szczątki czaszki ludzkiej o niezwykłej grubości oraz szczęki ssaków: polioceńskiego słonia,
mastodonta i hipopotama, co mogło świadczyć, że właścicielem czaszki był człowiek żyjący od 200
tys. do miliarda lat temu. Odkrycie to poruszyło świat naukowy i spowodowało dyskusję trwającą
50 lat. Dokładne badania (w 1950 r.) wykazały, że naukowcy padli ofiara oszustwa: czaszka
pochodziła ze starego globu, żuchwa od samicy orangutana a szczęki ssaków sprowadzono z

wykopalisk tunezyjskich [przyp. red. pol.].

Spośród przytoczonych tu sześciu twierdzeń, pierwsze jest nieprawdziwe, gdyż powiedzenie, że

człowiek pochodzi od małpy jest swego rodzaju skrótem myślowym. W istocie ewolucjonizm głosi
powstanie człowieka i małp od wspólnego im przodka. Gorzej już gdy autor robi zamach na
podstawy teorii ewolucji – gorzej oczywiście dla niego, gdyż podstawy tej teorii są nader przeko-
nujące. A co z pozostałymi? No cóż, są szokujące. [przyp. red. pol.]

Sprawa eteru, substancji mającej rzekomo wypełniać przestrzeń kosmiczną była popularna w

XIX w. Obecnie od wielu lat jest już zarzucona [przyp. red. pol.].

Istnieje kilka teorii pochodzenia Księżyca, jednakże koncepcja, iż Księżyc jest oderwaną od

Ziemi bryłą materii ma najmniej zwolenników w nauce [przyp. red. pol.].

Według najnowszych badań wiek Ziemi wynosi około 4,5 miliarda lat [przyp. red. pol.]
Z podobną teorią (ale tylko pod pewnym względem!) wystąpił przed kilku laty biolog James

Lovelock twierdząc, że można rozpatrywać Ziemię jako coś żywego [przyp. red. pol.].

Spotyka się też wersję: Samjase [przyp. red. pol.].
Palimpsest – stary rękopis na pergaminie, z którego usunięto dawne pismo i użyto ponownie jako

materiału piśmiennego. Słownik wyrazów obcych, PWN 1962 [przyp. red. pol.].

Velikovsky podaje następujące daty: pierwszy kataklizm miał miejsce między 1500 r. a 1700 r.

przed Chrystusem, drugi pięćdziesiąt dwa lata później (podczas ucieczki Żydów z Egiptu. Twierdzi
również, że Mars zderzył się z Ziemią w ósmym wieku przed Chrystusem, powodując odchylenie
ziemskiej osi. Zgadzam się z tym, lecz nie bezkrytycznie. Nie było to bowiem zderzenie
bezpośrednie (w przeciwnym bowiem wypadku Ziemia rozpadłaby się na kawałki!), lecz tylko
lekkie muśnięcie. Globalny kataklizm zaś musiał nastąpić znacznie dawniej. W każdym razie ani
Egipcjanie, ani Hebrajczycy nie byliby w stanie odrodzić się i odbudować swych cywilizacji w
ciągu pięćdziesięciu dwóch lat.

Pogląd jakoby atom był odpowiednikiem Układu Słonecznego, jest przestarzały i odrzucony

przez współczesną naukę [przyp. red. pol.].

Oficjalna archeologia stoi na stanowisku, że cywilizacje egipska i sumeryjska powstały mniej

więcej w tym samym czasie [przyp. red. pol.].

W jaki sposób mamy ustalać dokładne daty, jeśli czas jest elementem elastycznym jak guma,

która się rozciąga i kurczy? Rok w trzeciorzędzie może sie równać naszemu stuleciu. Norma
czasowa jest funkcją ziemskiej rotacji, a ta zmienia się nieustannie.

Oto porywająca myśl: Piramidy są być może znakami rozpoznawczymi, nieomal wiecznymi,

gdyż piasek nie jest ich w stanie zasypać , wskazującymi przyszłym pokoleniom, że właśnie w tym
miejscu pogrzebane są tajemnice „początku, środka i końca wszystkiego”. Jeśli ludzie zechcą
zbudować pomnik nauki dwudziestowiecznej, będą musieli wskazać to miejsce za pomocą znaku,
który przetrwa tysiąclecia. Czy ponownie posłużą sie piramidami? Czy też może jakimś
pojemnikiem z materiałem radioaktywnym, którego promieniowanie będzie rozpoznawalne przez
tysiące lat?