JAYNE ANN KRENTZ

KOWBOJ

The Cowboy

Przekład Małgorzata Pabianowska

PROLOG

- Margaret, obiecaj mi, że będziesz uważać na siebie - powiedziała z nagłą troską

Sarah Fleetwood Trace. Zajęta była zdejmowaniem strojnej ślubnej sukni. W tej

skomplikowanej czynności pomagały jej dwie najlepsze przyjaciółki. Radosny nastrój Sarah

ulotnił się na moment, a piwne oczy spoważniały, kiedy patrzyła na Margaret Lark.

- Nie martw się o mnie, Sarah - odparła z uśmiechem Margaret, starannie składając

welon.

- Obiecuję, że będę się rozglądała, przechodząc przez jezdnię, liczyła kalorie i nie

wdawała się w rozmowy z nieznajomymi mężczyznami.

Katherine Inskip Hawthorne, pracowicie odpinająca rząd drobnych guziczków na

plecach Sarah, zachichotała.

- Nie daj się zwariować, Margaret. Nic się nie stanie, jeśli pogadasz sobie z paroma

nieznajomymi mężczyznami, zwłaszcza gdyby byli przystojni. Tylko rób to dyskretnie.

Sarah wydała pełen dezaprobaty pomruk, potrząsając głową, aż brązowe włosy

rozsypały się lśniącą falą.

Brylanty osadzone w pięknych, starej roboty kolczykach, słały tęczowe błyski.

- Mówię wam, to nie żarty - powiedziała poważnie. - Mam przeczucie, Margaret... -

urwała i zmarszczyła brwi, usiłując sprecyzować, co dokładnie czuje. - Po prostu proszę,

żebyś przez jakiś czas bardzo uważała, dobrze?

- Kochana, przecież znasz mnie i wiesz, że zawsze jestem ostrożna - zdziwiła się

Margaret.

- I dlaczego miałoby mi się coś przydarzyć właśnie wtedy, kiedy wyjedziesz na

miesiąc miodowy?

- Sama nie wiem, i w tym cały problem - powiedziała cicho Sarah. - Mam tylko

przeczucie, a pamiętaj, że intuicja nigdy mnie nie myli.

- Daj spokój tej swojej intuicji, przynajmniej w dniu ślubu - wtrąciła Kate z błyskiem

w zielonych oczach. - Zresztą nie wyobrażam sobie, by mogła normalnie funkcjonować po

tych radosnych przeżyciach i szampanie.

Margaret uśmiechnęła się, pomagając przyjaciółce wyplątać się z obfitych fałdów

sukni.

Właśnie, skoro już mowa o przeżyciach, to świeżo upieczony małżonek pewnie nie

może się ciebie doczekać. Lepiej pospiesz się, Sarah, zanim Gideon wpadnie tu, by cię

porwać. On jest dobry w odnajdywaniu zaginionych rzeczy.

Sarah wahała się jeszcze, nie spuszczając zatroskanego wzroku z przyjaciółki. Dopiero

po chwili na jej twarz powrócił radosny uśmiech.

Cała ta wystawna ceremonia była pomysłem Gideona.

On nie wygląda mi na kogoś, kto miałby cierpliwość czekać kiedy nie ma na to ochoty

- zauważyła Margaret, wręczając Sarah dżinsy i bluzkę w kolorze pigwy.

- Odnoszę dokładnie takie samo wrażenie - zachichotała Kate. - Pod tym względem

Gideon przypomina Jareda. Sarah, naprawdę zamierzasz spędzić podróż poślubną na

poszukiwaniu skarbów? Nie macie lepszych pomysłów?

- Ten jest najlepszy - oznajmiła pogodnie Sarah, podchodząc do lustra, by umalować

wargi.

Jej spojrzenie spotkało się w lustrze ze spojrzeniem Margaret, pełnym szczerego

zachwytu dla szczęścia przyjaciółki.

- Masz nadzieję odnaleźć kolejny skarb klasy Kwiatów Fleetwood?

Sarah dotknęła brylantowych kolczyków, które ciągle jeszcze miała w uszach.

- Nie ma drugiego takiego skarbu. Przecież kiedy ich szukałam, znalazłam Gideona.

- A co zrobiłaś z pozostałymi trzema parami Kwiatów? - zapytała z zaciekawieniem

Kate.

- Gideon oczywiście ukrył je w bezpiecznym miejscu. A tę parę wybrał dla mnie na

ślub. - Sarah z satysfakcją obróciła się przed lustrem, dopinając guziki bluzki. - No, dobrze,

jestem gotowa - oświadczyła i czułe uściskała przyjaciółki. - Dziękuję wam, dziewczyny. Nie

wiem, co bym bez was zrobiła. Nawet nie zdajecie sobie sprawy, jak bardzo jesteście dla

mnie ważne.

Margaret poczuła dławiący ucisk w gardle. Szybko zamrugała, kryjąc łzy.

- Nie musisz nic mówić. Rozumiemy - powiedziała cicho.

- Tak, nie musisz nic mówić - uśmiechnęła się wzruszona Kate. - Przyjaźń na śmierć i

życie, prawda?

- Prawda. I nic jej nie zniszczy. - Wyrazista twarz Sarah odbijała całą gamę uczuć. -

Nie uważacie, że kobieca przyjaźń jest czymś wyjątkowym?

- Tak, bardzo wyjątkowym - przyświadczyła Margaret. - Mąż taki jak Gideon Trace

jest również kimś wyjątkowym. Dlatego nie każ mu już dłużej czekać - ponagliła, wręczając

przyjaciółce torebkę.

- Dobrze, dobrze, nie będę. - Oczy Sarah zabłysły.

W salonach hotelu kłębił się ciągle tłum weselnych gości, złożony głównie z ludzi,

których wspólną pasją było wszystko, co wiąże się z pisaniem i wydawaniem książek.

Rozmawiali, popijając szampana. Część kręciła się na parkiecie w takt muzyki granej przez

mały, lecz dobry zespół.

Kiedy trzy młode kobiety wyszły z windy, natychmiast ruszyło im na spotkanie dwóch

wysokich, silnych mężczyzn. Jeden z triumfującą miną ujął dłoń Sarah, a drugi, błysnąwszy

białymi zębami w uśmiechu, podał ramię Kate.

Margaret stanęła cicho z boku, przyglądając się mężczyznom, którzy zawładnęli

sercami jej dwóch najlepszych przyjaciółek. Na pierwszy rzut oka trudno było dostrzec, co

Jared i Gideon mogą mieć ze sobą wspólnego.

A jednak czuło się, że byli ulepieni z tej samej gliny. Obaj byli męscy w dawnym,

niemal zapomnianym sensie tego słowa - twardzi jak stal, o niemal aroganckim sposobie

bycia, bujnej naturze, która nie dawała się wtłoczyć w żadne schematy, tak jak nie da się

zamknąć w klatce dzikiego zwierzęcia. Jednocześnie należeli do mężczyzn, na których można

liczyć w każdej rozgrywce z losem.

Margaret spotkała tylko jednego mężczyznę, należącego do tego samego gatunku.

Szaleństwo, jakiemu uległa przed rokiem, i druzgocąca klęska tego związku zniszczyły jej

dobrze zapowiadającą się karierę w świecie biznesu i zostawiły w duszy nie zagojone blizny.

- Wykończyłaś mnie tym czekaniem - powiedział z udawanym wyrzutem Gideon do

żony. - Na całe życie mam dosyć ślubnych uroczystości.

- To był przecież twój pomysł, kochanie - przypomniała słodkim głosem, muskając

wargami jego zdecydowanie zarysowaną szczękę. - Mnie wystarczyłby szybki ślub w Las

Vegas.

- Przyznaję, sam tego chciałem. Ale już przynajmniej teraz nie wystawiaj mnie na

próbę.

- Dobrze, jedźmy, tylko powiedz mi wreszcie dokąd. Gideon uśmiechnął się

tajemniczo.

- Powiem, jak wsiądziemy do samochodu. Pożegnałaś się z rodziną?

- Tak.

- Dobrze. - Zerknął na Jareda. - Urywamy się stąd. Dzięki, że zechciałeś być naszym

drużbą.

- Nie ma sprawy. - Jared krótko uścisnął mu rękę. Obaj mężczyźni popatrzyli sobie w

oczy. - Czekam na was na wyspie Ametyst. Poszukamy tej skrzynki złotych monet, o której ci

mówiłem.

- Załatwione - uśmiechnął się Gideon. - Chodź, Sarah. Pozostała trójka długo

odprowadzała ich wzrokiem.

- Co to za złote monety? - zwróciła się Kate do Jareda.

- Nie mówiłem ci, że mój piracki przodek zakopał gdzieś na wyspie skrzynię ze

skarbem? - zdziwił się.

- Nie.

- Widocznie musiało mi to wylecieć z głowy. Niestety, szanowny Roger Hawthorne

nie raczył zostawić żadnych wskazówek, więc specjalnie się tym nie zajmowałem. Dopiero

kiedy usłyszałem, że Trace jest zawodowym poszukiwaczem skarbów, zaproponowałem mu,

żebyśmy spróbowali odnaleźć te monety.

Kate uśmiechnęła się radośnie.

- W takim razie mamy świetny pretekst, aby ściągnąć do nas Gideona i Sarah. Mam

nadzieję, że ty też przyjedziesz, Margaret?

- Oczywiście. Nie przepuściłabym takiej okazji. Ale teraz wybaczcie, mam

zamówiony taniec z pewnym dżentelmenem.

- Z interesującym dżentelmenem? - zapytała czujnie Kate.

- Bardzo interesującym - zaśmiała się Margaret.

- Szkoda tylko, że jest dla mnie trochę za młody - wskazała ruchem ręki na chłopca,

który przepychał się ku nim przez tłum. Dziesięcioletni David Hawthorne był pomniejszoną

kopią swojego ojca - z tymi samymi ciemnymi włosami, szarymi oczami i zniewalającym,

lekko aroganckim uśmiechem.

- Czy pani już jest wolna, panno Lark? - zapytał, chyląc przed nią uprzejmie głowę.

- Jestem wolna, panie Hawthorne.

* * *

Kilka godzin później Margaret wysiadła z taksówki na Pierwszej Alei, przed

eleganckim budynkiem, gdzie mieścił się jej apartament. Przyspieszyła kroku, idąc ku

wejściu. Lato w Seattle nigdy nie było zbyt upalne, a rześki powiew znad Zatoki Elliott

sprawił, że wieczór był niemal chłodny.

Kobieta w średnim wieku, ze szczekającym pieskiem, kręcącym się jej koło nóg,

otworzyła szklane drzwi.

- Piękny wieczór, prawda, panno Lark? - zagadnęła, uśmiechając się serdecznie.

- Bardzo piękny, pani Walters. Przyjemnego spaceru z Gretchen - powiedziała

Margaret, zerkając na suczkę, przekrzywiającą łepek na dźwięk swego imienia. A jednak

uśmiech przyszedł jej z trudnością. Nagle poczuła się dziwnie zmęczona i osamotniona.

Emocje opadły, weselne przyjęcie skończyło się, obie przyjaciółki wyjechały.

Nieprędko je zobaczy - a kiedy spotkają się znowu, wszystko może wyglądać zupełnie

inaczej, pomyślała melancholijnie.

Jeszcze do niedawna spędzały razem każdą wolną chwilę. Wystarczyło, by po

powrocie z pracy któraś sięgnęła do telefonu, a już po chwili szły na lody. Niemal z

rozrzewnieniem wspominała sobotnie wyprawy do ulubionej kafejki w centrum, gdzie

plotkowały i godzinami dyskutowały o wątkach, intrygach i postaciach swoich nowych

książek. Już nie będzie mogła zadzwonić i pogadać, choćby nawet w środku nocy - teraz,

kiedy Sarah miała swojego poszukiwacza skarbów, a Kate swojego pirata.

Nie, takiej przyjaźni nic nie osłabi, nawet małżeństwo, pomyślała, bojowo potrząsając

głową. Początkowo wszystkie trzy zbliżył do siebie fakt, iż pisały romanse, ale stopniowo

nawiązała się prawdziwa, głęboka przyjaźń, która wytrzymała próbę czasu. Było jednak

oczywiste, że teraz jej formy muszą ulec zmianie.

Zresztą rok temu to ona właśnie była bliska małżeństwa. Do dziś prześladowały ją

myśli, co by było, gdyby została żoną Rafe'a Cassidy'ego.

Odpowiedź nie była prosta. Z pewnością pożałowałaby tego kroku. Być szczęśliwą z

tym człowiekiem oznaczało zmienić jego osobowość, ale to nie udało się jeszcze żadnej

kobiecie. Rafe Cassidy był niereformowalny i sam ustanawiał dla siebie prawa.

Boże, czy musi akurat teraz myśleć o nim? Wszystko przez ślub Sarah, który

przypomniał jej nie spełnione marzenia.

Winda zatrzymała się. Margaret, szperając w torebce w poszukiwaniu kluczy, szła

przez korytarz, wyściełany miękką szarą wykładziną. Przez świetlik koło jej drzwi wpadały

ostatnie promienie słońca, wydobywając piękno bukietu różowawych kwiatów, pyszniącego

się na małym stoliku.

Kiedy tylko otworzyła i weszła do holu, od razu wyczuła, że coś jest nie w porządku.

Zamarła w bezruchu, nasłuchując i czujnie wpatrując się w półmrok salonu. Z początku nie

widziała nic, ale po chwili dostrzegła zarys odzianych w szare spodnie długich nóg,

spoczywających na jej stoliczku do kawy. Zdobiły je wytworne, ręcznie zdobione kowbojskie

buty z szarej skóry. Obok leżał niedbale rzucony perłowoszary stetson.

Drobne włoski na karku Margaret zjeżyły się nagle.

„Obiecaj, że będziesz na siebie uważać” - zabrzmiały jej nagle w mózgu ostrzegawcze

słowa Sarah. Instynktownie cofnęła się o krok.

- Nie uciekaj ode mnie, Maggie. Tym razem nie pozwolę ci uciec.

Zamarła, porażona głębokim, nieco szorstkim i tak boleśnie znajomym brzmieniem

tego głosu. Jeszcze rok temu na sam jego dźwięk drżała w radosnym oczekiwaniu. Jeszcze

rok temu mówił do niej okrutne, bezlitosne słowa, które jak sztylety wbijały się w jej serce.

- Co tu robisz? - wyszeptała zdławionym głosem.

Rafe Cassidy uśmiechnął się lekko, jeszcze dalej wyciągając długie nogi.

- Znasz odpowiedź, Maggie. Jest tylko jeden powód, dla którego mogłem tu przyjść,

prawda? Przyszedłem po ciebie.

ROZDZIAŁ 1

- Jak się tu dostałeś, Rafe?

Nie było to może najmądrzejsze pytanie, ale jedyne, które się jej nasuwało w tych

okolicznościach.

- Twoja sąsiadka z drugiego końca korytarza ulitowała się nade mną, kiedy

powiedziałem jej, jaki szmat drogi przebyłem, by się z tobą zobaczyć. Na szczęście masz

dobry zwyczaj i wychodząc, zostawiasz u niej drugie klucze. Słowem, wpuściła mnie do

środka.

- Żałuję, że nie zostawiłam tych kluczy komuś innemu, kto miałby więcej rozumu -

burknęła Margaret.

- Maggie, przestań się boczyć i wejdź. Musimy porozmawiać.

- Nie, Rafe. Nie mamy już sobie nic do powiedzenia.

Nadal tkwiła w miejscu, podświadomie obawiając się wyjść poza ciepły krąg światła,

padającego z holu.

- Boisz się mnie, Maggie? - Głos Rafe'a był dźwięczny i zarazem aksamitny jak

ciemność. Lekki, południowo - zachodni akcent podkreślał wrażenie, jakie sprawiał Cassidy.

To był głos rewolwerowca, który w samo południe posyła celnym strzałem wroga do piekła.

Margaret milczała uparcie. Już raz miała do czynienia z tym człowiekiem - i przegrała.

Rafe z leniwym i drapieżnym zarazem uśmiechem sięgnął za siebie i zapalił lampkę

przy fotelu. Łagodne światło rozbłysło na ciemnokasztanowych gęstych włosach i uwydatniło

surowe rysy o nieprzejednanym wyrazie. Marynarka szarego garnituru zwisała z oparcia. Z

rozcięcia białej koszuli wyzierała opalona szyja. Szczupłą talię opinał pas z efektowną,

połyskującą srebrem i turkusami klamrą.

- Nie musisz się mnie obawiać, Maggie. Już nie.

Wreszcie wróciła jej zdolność ruchów. Powoli weszła do salonu, zamykając za sobą

drzwi.

- Nie muszę ci chyba tłumaczyć, że nie życzę sobie twojej obecności? - powiedziała

chłodno, rzucając małą, złotą torebkę na biały, lśniący stoliczek.

- Jeszcze zdążysz mnie wyrzucić. Ale najpierw musimy pogadać. Myślę, że powinnaś

zrobić sobie drinka. Kiedy uspokoisz nerwy, będziemy mogli normalnie porozmawiać.

Odruchowo zerknęła na szklankę, którą obracał w dłoni, i z irytacją dostrzegła, że

znalazł jej żelazny zapas szkockiej whisky. Nikt w tym domu nie pił whisky poza Rafe'em

Cassidym i jej ojcem. Przez moment miała ochotę odmówić, ale wiedziała, że wszelki opór

nie ma sensu. O wezwaniu policji nawet nie miała co marzyć. Rafe wyjdzie z jej mieszkania

dopiero wtedy, kiedy będzie miał na to ochotę. W tej sytuacji łyk czegoś mocniejszego dobrze

by jej zrobił.

Może zdołałaby opanować niepokojące dreszcze przebiegające co chwila wzdłuż

kręgosłupa...

Usta mężczyzny drgnęły w pełnym satysfakcji uśmiechu, kiedy dostrzegł, że zamierza

go posłuchać. Miękkim ruchem zdjął nogi ze stolika i kocim krokiem podążył za Maggie do

eleganckiej szaro - białej kuchni. Tam, jak stary bywalec, sięgnął do szafki i wyjął

szklaneczkę.

- Nigdy nie lubiłem tego obrazu - zauważył mimochodem, zerkając na kolaż nad

stołem. - Dla mnie to są oprawione w ramy śmieci z odzysku.

- Różniły nas nie tylko poglądy na temat sztuki, nie uważasz? - rzuciła cierpko.

- Och, nieprawda, mieliśmy wiele wspólnego, Maggie - odparł beztrosko. - Zwłaszcza

w nocy - dodał, obrzucając ją wymownym spojrzeniem złotobrązowych oczu. Zawsze, kiedy

tak na nią patrzył, miała wrażenie, że jest ofiarą wielkiego, drapieżnego kota.

- Owszem, bo tylko wtedy byłeś łaskaw zauważyć, że jesteśmy razem - przypomniała

mu gorzko. - A ile razy nocą budziłam się w pustym łóżku, a potem znajdowałam ciebie,

siedzącego w salonie i przerzucającego papiery.

- Rzeczywiście, trochę za dużo wtedy pracowałem.

- Łagodnie powiedziane! Rafe, miałeś istną obsesję na punkcie „Cassidy and

Company”. Żadna kobieta nie byłaby w stanie odciągnąć cię od spraw firmy.

- Dobrze, ale teraz wszystko się zmieniło. Świetnie wyglądasz, Maggie. Naprawdę.

Margaret zadrżała ręka trzymająca szklaneczkę, tyle było w jego głosie hamowanej

namiętności.

- Niewiele się zmieniłeś, Rafe - powiedziała cicho. Niebezpieczny, uwodzicielski,

męski. Prawdziwy kowboj...

- W końcu minął zaledwie rok - wzruszył ramionami.

- Mam wrażenie, że wszystko działo się wczoraj - szepnęła mimo woli.

- Mylisz się, tak naprawdę to było cholerne wieki temu. Ale teraz przynajmniej jedno

będzie jak dawniej.

Zwinnym ruchem zbliżył się do Maggie i musnął wielką dłonią jej włosy.

Drgnęła i odsunęła się gwałtownie, wycofując się pod okno. W dole lśniły światła

Seattle. Zwykle lubiła ten widok, ale dziś nie przynosił jej ukojenia. Powoli usiadła w białym

skórzanym fotelu. Miała wrażenie, że jeszcze chwila, a osłabłe nogi odmówią jej

posłuszeństwa.

- Nie prowadź ze mną swoich gierek, Rafe. Dosyć ich miałam rok temu. Powiedz, co

masz do powiedzenia, i wyjdź stąd.

Mężczyzna usiadł na wprost, ani na chwilę nie spuszczając oczu z jej twarzy. Prawie

niedostrzegalny uśmiech wykrzywił kąciki jego ust. Nigdy nie potrafił uśmiechać się inaczej.

- Lepiej nie dociekajmy, które z nas grało - ostrzegł. - Wszystko zależy od punktu

widzenia.

- Nieprawda. Fakty mówiły same za siebie.

Potrząsnął głową, dając do zrozumienia, że nie pozwoli się wciągnąć w dyskusję.

- Uważam, że będzie lepiej, jeśli zapomnimy o wszystkim.

- Łatwo ci to mówić - sarknęła. - Nie chodziło o twoją karierę. I nie twoja zawodowa

reputacja ucierpiała.

Brązowe oczy pociemniały.

- Miałaś dość siły, by oprzeć się tej burzy. Zamiast tego wolałaś zrezygnować z

kariery i zajęłaś się pisaniem.

Margaret pozwoliła sobie na lekkie wzruszenie ramion.

- Może masz rację. Ale nie żałuję. To była najtrafniejsza decyzja, jaką podjęłam w

życiu. Uwielbiam pisanie i nie tęsknię do tej dżungli, jaką jest świat interesów. Nie

wróciłabym tam za żadne skarby.

- Skryłaś się przed światem. Zmieniłaś mieszkanie. Wycofałaś swoje nazwisko z

książki telefonicznej - powiedział oskarżycielskim tonem, pociągając duży łyk whisky. -

Musiałem dokonać cudów, żeby cię znaleźć. Twój wydawca odmówił podania adresu, a twój

ojciec również nie chciał mi ułatwić zdania.

- Kiedy zacząłeś mnie szukać?

- Przed paroma miesiącami.

- Dlaczego?

- Myślałem, że wyraziłem się jasno. Chcę, żebyś wróciła do mnie.

Maggie poczuła nagły skurcz żołądka. Jej puls przyspieszył niepokojąco jak sygnał

werbla, dającego hasło do ucieczki lub ataku.

- Nigdy. Nie ma mowy. Nigdy mnie nie chciałeś i nie chcesz. Wykorzystywałeś mnie

tylko, Rafe.

Zacisnął palce na szkle, ale na jego twarzy nie drgnął ani jeden mięsień.

- Kłamiesz, kochana. Nasz związek nie miał nic wspólnego z tym, co działo się

pomiędzy „Cassidy and Company” a firmą Moorcrofta.

- Akurat! Posłużyłeś się mną, by zdobyć zastrzeżone informacje. Gorzej, chciałeś

upokorzyć Jacka Moorcrofta, rozgłaszając, że sypiasz z jego zaufaną współpracownicą. Tylko

nie próbuj zaprzeczać! Oboje wiemy, że taka była prawda. Sam mi to powiedziałeś,

pamiętasz?

Rafe zacisnął szczęki.

- Myślałem, że dostanę szału tego ranka, kiedy dowiedziałem się, że uprzedziłaś

Moorcrofta o moich planach. Byłem przekonany, że mnie zdradziłaś.

Niesprawiedliwość tego oskarżenia ubodła ją do żywego.

- Pracowałam dla Jacka Moorcrofta i odkryłam, że masz ochotę na firmę, którą on

chce przejąć. Odkryłam również, że posłużyłeś się mną, by wymanewrować go z kontraktu.

Czego się w takiej sytuacji po mnie spodziewałeś?

- Miałem nadzieję, że będziesz trzymać się od tego wszystkiego z daleka, zwłaszcza że

nie miałaś z tą sprawą nic wspólnego.

- Byłam twoim pionkiem w grze, prawda? Czy na serio myślałeś, że będę zachwycona

taką rolą?

Rafe wziął głęboki oddech, najwyraźniej starając się nie tracić opanowania.

- Maggie, kochana, uspokój się. Rozumiem, że wówczas byłaś przekonana o swoich

racjach. Przemyślałem tę sprawę wiele razy i dziś, po upływie czasu, widzę, że w gruncie

rzeczy problemem było poczucie lojalności. Miotałaś się, nie wiedząc, komu zaufać. - Jego

wyraziste usta wykrzywił smętny uśmieszek. - W rezultacie wielomilionowy kontrakt

przeszedł mi koło nosa. Ale nic to. Było, minęło.

- Och, nie wiedziałam, że jesteś zdolny tak wielkodusznie wybaczyć, Rafe. Ale

niepotrzebnie się starasz - stwierdziła lodowatym tonem. - Nie chcę od ciebie żadnych

przeprosin. Nie potrzebuję przebaczenia, bo nie zrobiłam niczego złego.

- Maggie, zrozum, próbuję ci tylko wytłumaczyć, że o tym, co wydarzyło się w

zeszłym roku, myślę teraz zupełnie inaczej - powiedział z hamowaną niecierpliwością.

- Jeśli poczułeś choć minimalne wyrzuty sumienia po tym, jak mnie wykorzystałeś,

jestem skłonna rozgrzeszyć cię natychmiast. Ale wierz mi, gdybym znów znalazła się w takiej

sytuacji, zachowałabym się identycznie. Teraz tak jak i wtedy ostrzegłabym Moorcrofta.

Popatrzył na nią uważnie. W jego spojrzeniu błysnęło skrywane napięcie.

- Nie byłaś jego kochanką, prawda? Ani przedtem, ani później? Miała ochotę dać mu

w twarz. Opanowała się nadludzkim wysiłkiem.

- Z jakiej racji miałabym ci odpowiadać? - spytała zaczepnie.

- Moorcroft twierdził, że byliście ze sobą blisko, dopóki nie zorientował się, że mi się

podobasz. Dostrzegł wspaniałą okazję i postanowił ją wykorzystać. Mówił, że kazał ci mnie

uwieść i wyciągnąć ze mnie, ile się da.

Margaret wzdrygnęła się ze zgrozy i obrzydzenia.

- Dranie! - syknęła przez zaciśnięte zęby. - Jeden wart drugiego.

- Kłamał wtedy, tak? Nigdy nie należałaś do niego?

- Nigdy nie należałam do żadnego mężczyzny.

- Przejściowo do mnie - sprostował, pociągając kolejny łyk. - I znów będziesz moja.

- O, niedoczekanie! Nawet gdybyś miał być jedynym facetem na tej planecie.

Rafe zdawał się nie słyszeć tych dobitnie wypowiedzianych słów. W zamyśleniu

zmarszczył brwi, błądząc spojrzeniem po pokoju.

- Z moich informacji wynika, że nigdy już nie spotkałaś się z Moorcroftem po tym, jak

wręczyłaś mu rezygnację. Dlaczego, Maggie? Czy odsunął cię od siebie? Nie chciał, żebyś

pracowała z nim, kiedy wybuchł ten skandal? Czy zmusił cię do odejścia?

- A czy na jego miejscu nie oczekiwałbyś ode mnie tego samego? Gdyby jedna z

twoich współpracownic przespała się z konkurentem, nawet w dobrej wierze, nie uznałbyś jej

za osobę niepewną? - zapytała gorzko Maggie.

- Cholera, jasne, że tak! Każdy, kto u mnie pracuje, wie, że w zamian za godziwą

pensję wymagam bezwzględnej lojalności.

Margaret westchnęła smętnie.

- No, przynajmniej raz byłeś szczery. Kiedy to wszystko się stało, Jack nawet nie

musiał mnie prosić o rezygnację. Po prostu uznałam, że należy ją złożyć. Już wcześniej

zresztą planowałam, że porzucę pracę w firmie na rzecz pisania. Zeszłoroczne wydarzenia

przyspieszyły moją decyzję.

Rafe pokręcił niecierpliwie głową.

- Dobra, dajmy już spokój z tą przeszłością. Nie przyszedłem tutaj, żeby bez końca ją

rozgrzebywać.

- W takim razie po co przyszedłeś? Nadal nie wyrażasz się jasno. Jestem już od dawna

poza światem biznesu, Rafe. Nie mam do sprzedania żadnych tajemnic, które pozwoliłyby ci

podkupić jakąś firmę albo korzystnie pozbyć się takiej, która za chwilę zbankrutuje. Nie

przedstawiam dla ciebie handlowej wartości.

- Och, przestań uważać, że chciałbym wyciągnąć od ciebie poufne informacje -

powiedział z niesmakiem.

- Wiedziałeś, kim jestem, kiedy zaczepiłeś mnie na tamtym przyjęciu, tak?

- Wiedziałem. I co z tego? Podejrzewasz, że zaczepiłem cię celowo, bo już wtedy

knułem intrygę?

- Rafe, czy ty naprawdę masz mnie za kompletną idiotkę? - wybuchnęła. - Jesteś

gotów przysiąc, że nie przyszło ci już wtedy do głowy, by wykorzystać okazję i zbliżyć się do

kogoś, kto był tak blisko Jacka Moorcrofta jak ja wówczas?

- A jakie, do diabła, ma znaczenie, że od razu do ciebie podszedłem? Kiedy cię tylko

zobaczyłem, wiedziałem, że to, co może się zacząć między nami, nie będzie miało nic

wspólnego z interesami. Przecież poprosiłem cię potem o rękę, nie pamiętasz?

Maggie o mało nie zakrztusiła się swoją brandy.

- Pamiętam. Po pierwszym tygodniu znajomości. I nawet zaczęłam się zastanawiać,

naiwna, choć wszystkie dzwonki alarmowe ostrzegały mnie, bym wycofała się natychmiast.

Nie była to cała prawda. Najbardziej pierwotne, kobiece instynkty skrycie

podpowiadały jej, aby powiedzieć „tak” i podjąć ryzyko.

- A teraz mam zamiar poprosić cię po raz drugi, Maggie.

Maggie poczuła nagle dziwną lekkość w głowie, jakby miała za chwilę zemdleć.

- Co powiedziałeś? - zapytała bez tchu.

- Przecież słyszałaś. - Rafe wstał i podszedł do okna. Biała, puszysta wykładzina

tłumiła jego kroki. - Wiem, że muszę dać ci trochę czasu, byś oswoiła się z tą propozycją -

dodał, patrząc w mrok. - Musiała spaść na ciebie jak grom z jasnego nieba. Ale pragnę cię,

Maggie. Nigdy nie przestałem cię pragnąć.

- Czyżby? Doskonale pamiętam, jak wykrzyczałeś, że nie chcesz mnie już więcej

widzieć.

- Byłem nieszczery wobec ciebie i wobec siebie.

Maggie z niedowierzaniem pokręciła głową.

- Tamtego ranka widziałam wściekłość w twoim wzroku. Nienawidziłeś mnie.

- Nie. Nigdy nie czułem do ciebie nienawiści. Wtedy byłem bliski szału, przyznaję.

Nie mogłem uwierzyć, że mogłaś tak po prostu iść do Moorcrofta i ostrzec go przede mną.

Nawet nie zadałaś sobie trudu, by się wytłumaczyć. Zorientowałem się, że zostałem

wrobiony.

- Tak, poszłam do Moorcrofta - przyznała ponuro. - Ale tylko ja ucierpiałam. Ty i

Moorcroft potrafiliście wykorzystać mnie dla swoich celów. To stało się jedną z przyczyn, dla

których porzuciłam tę korporacyjną dżunglę. Zrozumiałam, że brak mi zębów i pazurów, by

się przez nią przebijać. Czułam się paskudnie, Rafe.

- Tak, kochanie, byłaś zbyt miękka i wrażliwa. Wiedziałem to od pierwszego

momentu, kiedy cię spotkałem. Gdybyś wtedy wyszła za mnie, nie musiałabyś mieć z tym

światem do czynienia.

- Bądźmy ze sobą szczerzy, Rafe. Gdybym rok temu wyszła za ciebie, już bylibyśmy

po rozwodzie.

- Nie.

- Możesz zaprzeczać, ale to prawda. Nie zniosłabym małżeństwa w twoim stylu.

Zdawałam sobie sprawę z tego już wtedy. I dlatego zwlekałam z odpowiedzią przez całe dwa

miesiące naszego związku.

Wiedziała również, że gdyby nie zdarzyła się afera z Moorcroftem, w końcu

musiałaby się poddać presji Rafe'a i wyjść za niego. Bowiem zakochała się w tym kowboju i

nie była mu się w stanie oprzeć.

Rafe spojrzał na nią przez ramię. Surowy zarys jego ust złagodniał.

- Nie byłoby nam łatwo, Maggie, ale w końcu doszlibyśmy do porozumienia.

Pracowałem nad tym i niewiele już brakowało. Tym razem na pewno się uda.

Margaret zacisnęła powieki, by nie pozwolić spłynąć łzom. Zamrugała z determinacją,

a kiedy znów spojrzała na Rafe'a, wiedziała, że za żadną cenę nie może pozwolić sobie na

słabość. Ten drapieżnik natychmiast zwęszyłby w niej łatwą ofiarę.

- Zadziwiasz mnie, mój drogi - oświadczyła kpiąco. - Jeśli tak ci zależało na mnie,

czemu zwlekałeś przez cały rok? - Przygryzła wargę, przypominając sobie, jak całymi

miesiącami na próżno czekała, aby się odezwał, nim wreszcie pogodziła się z bolesną prawdą.

- Znam cię na tyle, by wiedzieć, że masz zwyczaj natychmiast sięgać po to, co w twoim

pojęciu ci się należy.

- Masz rację. Ale ta sprawa była wyjątkowa.

Szerokie ramiona mężczyzny zgarbiły siew dziwnym u niego, bezradnym geście. -

Nigdy dotąd nie znalazłem się w podobnej sytuacji. - W zamyśleniu potrząsnął szklanką, aż

zawirował złocisty płyn. Kiedy znów podniósł wzrok na Maggie, ich oczy się spotkały. -

Przez pierwsze kilka miesięcy nie byłem nawet w stanie sensownie myśleć. Byłem tak

wściekły, że wszyscy schodzili mi z drogi. Pracowałem jak wariat przez całe noce, a potem

nieprzytomnie łapałem parę godzin snu. Zapytaj Hatchera albo moją matkę, co się ze mną

wtedy działo. Do dziś wzdrygają się ze zgrozy na samo wspomnienie.

- Cóż, mogę sobie wyobrazić, że byłeś wściekły, kiedy twoje plany nie wypaliły -

powiedziała Margaret z ironicznym uśmieszkiem. - W końcu przeszła ci koło nosa wielka

forsa, a firma Moorcrofta zyskała dzięki mojemu ostrzeżeniu. Przegrałeś w tej rozgrywce, a

wszyscy wiedzą, jak bardzo nie lubisz przegrywać.

W brązowych oczach dojrzała niebezpieczny błysk, ale zgasł równie szybko, jak się

pojawił.

- Potrafię pogodzić się z porażką. Czasami. Ale nie potrafiłem pogodzić się z faktem,

iż okazałaś się zdrajczynią I nie mogłem znieść sposobu, w jaki odeszłaś - nawet nie

oglądając się za siebie.

- A czego oczekiwałeś? Że padnę na kolana i będę błagała, byś mi wybaczył? Z jakiej

racji, skoro byłam niewinna?

- Tak, szczerze mówiąc, coś podobnego sobie wyobrażałem. Dlatego chciałem, żebyś

trochę pocierpiała, a potem wymarzyłem sobie, że przyjdziesz do mnie i okażesz prawdziwą

skruchę, a ja wielkodusznie ci wybaczę. I znów do mnie wrócisz.

- Na twoich warunkach, jak się domyślam? - zaśmiała się gorzko.

- Naturalnie.

- W takim razie musiałam cię srogo zawieść?

- Tak. Szybko zrozumiałem, że nie wrócisz do mnie. Z początku myślałem, że

pocieszasz się z Moorcroftem.

- Cholera, już ci mówiłam, że nie było żadnego romansu! - wybuchnęła.

- Wiem, Maggie, wiem. - Uspokajająco wyciągnął rękę, gestem uciszając jej protest. -

Mówię ci tylko, co myślałem wtedy. Zresztą zostawmy tamte sprawy. Czy sam fakt, że

zjawiłem się tutaj dzisiaj, nie świadczy o moich dobrych intencjach?

Patrzyła na niego czujnie.

- Świadczy jedynie o tym, że masz jakiś ukryty cel. Ale nawet nie chcę zgłębiać jaki.

Na całe życie zapamiętałam lekcję sprzed roku, Rafe. Tylko głupiec drugi raz wsadza rękę do

ognia.

- Daj mi szansę, bym mógł cię odzyskać, Maggie. O nic więcej nie proszę.

- Nie - odpowiedziała, nawet się nie zastanawiając. Tylko taka odpowiedź mogła być

bezpieczna.

Długo milczał. Czuła, że przygląda się jej uważnie, ale nie śmiała podnieść oczu.

Wiedziała, o czym myśli. Jego umysł w błyskawicznym tempie rozważał następne

posunięcia, szukając słabych punktów w jej obronie. Kiedy wreszcie wrócił na fotel i usiadł,

niedbale wyciągnąwszy nogi, czekała w czujnym napięciu.

- Boisz się mnie, kochana? Tylko nie zaprzeczaj.

- Tak, boję się. Potrafisz być bezwzględnym graczem. Nie wiem, jakiego jeszcze asa

masz w rękawie.

- Fakt, jest jeszcze kilka rzeczy, o których nie wiesz.

- I nie chcę wiedzieć.

- Musisz.

- To tylko ty musisz stąd wyjść. Nie chcę mieć z tobą więcej do czynienia, Rafe.

- A gdybym zaproponował ci mały wyjazd?

- Co takiego? Nie mam zamiaru nigdzie wyjeżdżać.

- Wyjazd na ranczo - kontynuował nie zrażony, jakby nie słyszał jej uwagi.

- Twoje rancho w Arizonie?

- Nie miałaś okazji go zobaczyć. Spodoba ci się, Maggie.

- Nie, absolutnie nie. Nie znoszę rancz i kowboi. Gdybym miała ochotę na

odpoczynek, wybrałabym się na jakieś egzotyczne wyspy, a nie na pastwiska.

- Tam jest pięknie. - Rafe wysączył whisky do końca i zdecydowanym ruchem

odstawił szklankę. - Ranczo leży koło Tucson. Wychowałem się tam. Odziedziczyłem je po

śmierci ojca.

- Nie.

- Nie obawiaj się, nie będziesz skazana tylko na mnie. Jest tam też moja matka.

- Myślałam, że mieszka w Scottsdale.

- Mieszka, ale teraz przyjechała do mnie. Ma również wpaść moja siostra, Julie.

Mieszka w Tucson.

- Posłuchaj, nie obchodzi mnie, kto tam będzie. Przestań mnie kusić.

- Będzie tam jeszcze ktoś.

- Już ci mówiłam, to mnie zupełnie nie interesuje. Zresztą bądź łaskaw przyjąć do

wiadomości, że obecność twojej matki wcale mnie nie zachęca. Przeciwnie. Ona uważa, że

świat kręci się wokół jej ukochanego synka. Poza tym nigdy nie miała o mnie dobrego zdania,

a po tym co się stało rok temu, musi mnie po prostu nienawidzić. Zresztą dała mi to jasno do

zrozumienia. Wini mnie za to, że straciłeś „Spencer Homes” na rzecz Moorcrofta. I nie

byłabym zdziwiona, gdyby twoja kochana siostrzyczka uważała tak samo.

- Mylisz się, Maggie. Ludzie się zmieniają. Matka bardzo chce cię zobaczyć.

- Nie wierzę. A zresztą, gdyby nawet tak było, ja nie mam ochoty jej widzieć.

- Radzę ci, zrewiduj swoje poglądy - powiedział poważnie. - Ona ma zamiar wziąć

ślub z twoim ojcem.

- Ona... co?! - Maggie miała wrażenie, że ziemia usuwa się jej spod nóg. Kurczowo

zacisnęła palce na szklance.

- Chyba powiedziałem wyraźnie?

- Kłamiesz! Ojciec nic mi o tym nie mówił.

- Nie mówił, bo sam go o to prosiłem. Chciałem załatwić sprawę po swojemu. On

właśnie jest tą trzecią osobą, którą spotkasz na ranczu.

- O Boże! - Maggie była kompletnie roztrzęsiona. - Gdzie... jak... jak oni się poznali?

- Przedstawiłem ich sobie parę miesięcy temu.

- Ale dlaczego?

- Ponieważ miałem przeczucie, że przypadną sobie do gustu. Choć muszę przyznać, że

twój ojciec nie był z początku zachwycony pomysłem spotkania ze mną. Wolałby mnie raczej

powiesić na najbliższej gałęzi. Po tamtej historii uważał mnie za skończonego drania. Dopiero

kiedy spokojnie wyjaśniłem mu, co się naprawdę zdarzyło, i powiedziałem, że nadal chcę się

z tobą ożenić, trochę zmiękł. Potem już poszło gładko, bo poznał matkę i wpadł po uszy.

Margaret słuchała ze zgrozą.

- Nic nie rozumiem. Nigdy nie robisz niczego, na czym nie mógłbyś skorzystać. Co

się za tym kryje?

Rafe uśmiechnął się lekko.

- Nie dowiesz się, jeśli nie wyrwiesz się stąd na kilka tygodni i nie pojedziesz na

ranczo - powiedział i sięgnąwszy do kieszeni marynarki, wyjął bilet lotniczy. -

Zarezerwowałem ci lot do Tucson. Najbliższy poniedziałek, ósma rano - oznajmił, kładąc

kopertę na stoliku.

- Chyba oszalałeś, jeśli myślisz, że tak po prostu rzucę wszystko i pojadę do Arizony,

by sprawdzić, co się dzieje na twoim ranczu? Nigdzie nie jadę. Jeśli mój ojciec oszalał i

zakochał się w twojej matce, to jego sprawa. Jak będzie miał problemy, sam się do mnie

zwróci.

- Tu nie chodzi tylko o nich, Maggie - powiedział spokojnie Rafe. Margaret postukała

w kopertę starannie polakierowanym paznokciem.

- Jasne - warknęła wrogo. - Zawsze masz jakieś interesy, draniu. Lepiej od razu

powiedz mi wszystko.

- Dobrze. Rzeczywiście, twój ojciec i ja myślimy o pewnym wspólnym interesie.

- Na miłość boską, o jakim?

- Chcę kupić „Lark Engineering”.

To musiała być owa tajna broń. Margaret zerwała się z fotela. Chciała znów nazwać

go kłamcą, ale przerażająca świadomość już dławiła jej gardło.

- Ojciec nigdy nie sprzeda ci firmy - powiedziała drżącym z oburzenia głosem. -

Stworzył ją od podstaw, jest całym jego życiem. Zrobiłby to jedynie wtedy, gdybyś zmusił go

do tego swoimi podłymi sposobami. Mów, Rafe, co mu zrobiłeś? Jakim szantażem się

posłużyłeś?

Rafe wstał również, górując nad nią swoją potężną postacią. Zdawało się, że jego

groźny cień rozrasta się, pochłaniając przestrzeń pokoju. Margaret dawno nie czuła się tak

mała i bezbronna. Z trudem wywalczony spokój ducha uleciał bezpowrotnie. Ale

poprzysięgła sobie, że nie cofnie się nawet o krok. Nie da mu tej satysfakcji.

- Musisz mieć o mnie naprawdę fatalną opinię - skrzywił się. - Na szczęście w tym

przypadku jestem niewinny jak nowo narodzone dziecię.

- Chcesz powiedzieć, że nie zmuszałeś go do sprzedaży?

- Skądże! Sama go zresztą zapytaj.

- Oczywiście, że to zrobię!

- Dobrze, tylko aby to zrobić, będziesz musiała przyjechać na ranczo. I od razu

uprzedzam - on nic ci nie powie przez telefon.

- Dlaczego?

- Ponieważ wie, że chcę być z tobą, i zgodził się na ten mały szantaż, żeby ściągnąć

cię do nas.

- A jeśli nie przyjadę?

- Wtedy będziesz siedziała tu, w Seattle, i zamartwiała się na śmierć. Margaret czuła,

że ma już naprawdę dosyć.

- Rafe, powiedz, dlaczego to robisz? - zapytała zmęczonym głosem.

- Już ci mówiłem: bo chcę mieć jeszcze jedną szansę u ciebie. A nie widziałem innego

sposobu, by ją zyskać.

- Nic nie zyskasz. Nigdy bym za ciebie nie wyszła, nawet gdyby nie zdarzyła się ta

historia przed rokiem.

- Potrafię sprawić, że zmienisz zdanie.

- Niemożliwe. Zdążyłam cię dobrze poznać. Twoją pierwszą i jedyną miłością jest

biznes, a podnieca cię tylko robienie pieniędzy.

Rafe westchnął tylko.

- Ależ jesteś niesprawiedliwa! Jakoś nie pamiętam, żebyś narzekała w łóżku. Margaret

z pasją zacisnęła pięści.

- Niesłychanie rzadko zdarzało ci się znaleźć czas, by wziąć mnie do łóżka. Wtedy,

owszem, byłeś niezły.

- To miło, kochanie, że chociaż o tym pamiętasz.

- Nie zmieniaj tematu - syknęła ze złością.

- Nie rozumiem...

- Prawda jest taka, że w twoim życiu w ogóle nie ma czasu na żadne związki. W ciągu

dwóch miesięcy naszej znajomości przylatywałeś do Seattle tylko na weekend, a w

poniedziałek już cię nie było. Albo potrafiłeś dzwonić do moich drzwi w środę w nocy,

zabawić się ze mną w łóżku i zniknąć już o szóstej rano, by zdążyć na konferencję do Los

Angeles.

- Przyznaję, byłem trochę za bardzo załatany, ale potem się to zmieniło.

- A kiedy nie podróżowałeś, na odmianę siedziałeś w biurze. Pamiętasz, ile razy

dzwoniłeś z Tucson, żeby odwołać nasze spotkanie? Było dla ciebie oczywiste, że to ja mam

dostosowywać się i zmieniać swoje plany. A już szczytem wszystkiego było, kiedy wpadałeś

do mnie z teczką pełną papierów i Dougiem Hatcherem u boku i zamykaliście się w salonie

na cały dzień!

- Owszem, kochanie, ale wtedy wyjątkowo dużo się działo.

- U ciebie zawsze coś się dzieje. Taką masz naturę. Twoja kochana mamusia nie

omieszkała mi o tym przypomnieć. Podobno taki sam był twój tatuś.

- Maggie, nie denerwuj się, spokojnie. Wszystko się zmieniło. Oświadczam ci

zupełnie poważnie - chcę się z tobą ożenić.

- Och, wierzę. Pewnie doszedłeś do wniosku, że wreszcie przydałaby ci się żona.

Potrzebny ci ktoś, kto prowadziłby ci dom, z kim można by się pokazać w towarzystwie, bo

tak wypada. Ktoś, kto umiliłby ci noce, jeśli miałbyś na to ochotę, i dyskretnie trzymał się z

daleka, jeśli miałbyś sprawy do załatwienia. Ktoś, kto pokornie przestrzegałby zasad,

narzuconych przez ciebie, i poświęciłby się dla ciebie kompletnie. Słowem, potrzebna ci jest

idealna żona dla biznesmena.

- Maggie, kochana, daj mi kilka tygodni, a udowodnię ci, że potrafię również

zrezygnować z wielu rzeczy i dostosować się do ciebie.

- Nie nazywaj mnie Maggie! - Spiorunowała go wzrokiem. - Nie znoszę tego imienia.

- Twój ojciec tak cię nazywa.

- To zupełnie inna sprawa. Jemu wolno.

- Przedtem nie miałaś zastrzeżeń.

- Ale teraz mam.

- Dobrze - westchnął z rezygnacją. - Spróbuję zapamiętać, że masz na imię Margaret.

- Nie musisz już niczego pamiętać. Nie będziesz miał okazji.

- Nie masz zamiaru ustąpić, co?

- Nie! - Spojrzała na niego wyzywająco.

W oczach mężczyzny mignął gniew, ale natychmiast zastąpiło go coś, czego obawiała

się o wiele bardziej: tęskne pożądanie. Rafe pochylił się ku niej i delikatnie musnął opadające

jej na policzek pasemko włosów. Zesztywniała.

- Jak bardzo się zmieniłaś, Maggie? - zapytał łagodnie. Jego usta znalazły się tuż przy

jej twarzy. - Czy ciągle jeszcze to pamiętasz? - Musnął jej wargi w ulotnej pieszczocie. - Czy

będziesz drżała, kiedy zrobię tak? - szepnął, delikatnie kąsając zębami jej dolną wargę i

puszczając ją natychmiast.

Margaret nawet nie drgnęła, choć nagłe, rozkoszne i bolesne zarazem przypomnienie

ugodziło ją jak ostrze noża. Nie mogłaby się ruszyć, nawet gdyby chciała. Po prostu ogarnął

ją paraliż - jak królika, osaczonego przez rysia.

Usta mężczyzny znów musnęły jej wargi pieszczotą o niespodziewanej czułości. Palce

lekko, drażniąco muskały jej kark. Drżenie przebiegło napięte do ostateczności nerwy,

udzielając się ciału.

- Ach, więc jednak pamiętasz... - mruknął. - Cały cholerny, długi rok. Nie miałem ani

jednego spokojnego dnia, ani jednej nocy. Chwilami myślałem, że zwariuję. Jak mogłaś mi to

zrobić, Maggie?

Była wstrząśnięta mrocznym, bolesnym brzmieniem jego głosu.

- Skoro tak brakowało ci seksu, z pewnością znalazłeś sobie kogoś, kto dał ci

wszystko, czego pragnąłeś - powiedziała, za wszelką cenę siląc się na niedbały ton.

- Nie - zaprzeczył szybko i poważnie. - Nie było nikogo. Od tamtego czasu nie miałem

żadnej kobiety.

Tego się nie spodziewała. Popatrzyła na niego, zdumiona.

- Nie wierzę ci.

- Uwierz - powiedział niskim, gardłowym głosem, znów sięgając ku jej ustom. - Bóg

mi świadkiem, Maggie. Każda noc bez ciebie była męką.

- Rafe, jak możesz? Zniknąłeś na cały rok, a teraz wracasz, jakby nic się nie stało! -

wykrzyknęła Margaret z rozpaczą. - Nie pozwolę ci, rozumiesz?

- Pozwól mi zostać na noc.

- Nie.

Puścił ją, ale nie odsuwał się.

- Dobrze, niech ci będzie - rzekł z dziwnym spokojem. - Czekałem tak długo, mogę

poczekać jeszcze.

- Proszę, czekaj sobie, aż piekło zamarznie - wzruszyła ramionami. - A teraz, skoro już

powiedziałeś wszystko, co miałeś do powiedzenia, idź.

Zawahał się, ale po chwili sięgnął po kapelusz i wcisnął go sobie kowbojską modą

głęboko na oczy. Dopiero wtedy wstał i włożył marynarkę. Zerknął na bilet, leżący na stoliku.

- Nie zapomnij. Poniedziałek, ósma rano - rzucił.

- Nie ma mowy.

- Proszę - powiedział z naciskiem. Margaret aż otworzyła usta w zdumieniu.

- Naprawdę powiedziałeś „proszę”? - wyjąkała.

- Tak. Proszę, przyjedź do Arizony, aby porozmawiać z kobietą, która ma zamiar

zostać żoną twojego ojca, i osobiście sprawdzić, jakim to podstępnym szantażem zmusiłem

go do sprzedania mi firmy. Proszę, przyjedź, żeby przekonać się, jak bardzo się zmieniłem. I

proszę, daj nam obojgu jeszcze jedną szansę.

Mówiąc to, spojrzał na nią po raz ostatni i zdecydowanym krokiem ruszył ku

drzwiom.

- Rafe, nie, nie zrobię tego, słyszysz? - zawołała, podnosząc się z fotela, ale było już

za późno. Zamknął za sobą drzwi cicho, ale stanowczo.

ROZDZIAŁ 2

Dla mnie to był najgorszy rok w życiu, a ona wygląda kwitnąco, jakby spała na

płatkach róż, pomyślał z irytacją Rafe, wychodząc na gwarną ulicę. Machnął na

przejeżdżającą taksówkę. Kazał się zawieźć do hotelu, w którym wynajął pokój. Czuł już tak

dobrze mu znaną, podniecającą atmosferę rozgrywki. Gracze zostali rozstawieni na

pozycjach, wykonano pierwsze posunięcia. Pozostało tylko czekać na następne starcie.

Tylko czekać... Maggie wyglądała równie ponętnie, jak dawniej. Co więcej, była o

wiele bardziej pewna siebie i swoich reakcji niż przed rokiem. I, do licha, o wiele mniej

chętna do podporządkowania się jego woli. Zhardziała, pomyślał z ponurym humorem.

Wóz zatrzymał się na eleganckim podjeździe. Rafe wysiadł i sięgnął po portfel.

- Ładne buty - zauważył taksówkarz, z zadowoleniem chowając suty napiwek.

- Dzięki - burknął Rafe, kierując się do wejścia.

- Hej, jeśli nie ma pan co robić z dzisiejszym wieczorem, mógłbym zaproponować

parę miłych miejsc - zawołał za nim taksówkarz. - Szkoda marnować noc.

- Dlaczego? Ostatnio nie lubię towarzystwa - uciął Rafe i wszedł do holu,

wykładanego marmurami i mahoniem. W myślach towarzyszył mu bezustannie obraz Maggie

takiej, jaką ujrzał pierwszy raz od roku. Smukła sylwetka, ciemne włosy, zaczesane do tyłu,

odsłaniające delikatne rysy. Oczy o odcieniu akwamaryny wydawały się jeszcze większe i

bardziej wyraziste, niż zdołał zapamiętać. Wytworna, jedwabna sukienka miękko uwydatniała

krągłe, rzeźbione kształty. Nie była już tak dziewczęco szczupła jak dawniej, ale kilka

dodatkowych kilogramów rozłożyło się we właściwych miejscach, przydając jej kobiecości.

Najwyraźniej pisarska kariera musiała jej świetnie służyć. Rafe'a niemal drażnił

kwitnący wygląd Maggie. Byłoby sprawiedliwiej, gdyby cierpiała tak jak on. Niestety, nic na

to nie wskazywało.

Raz jeszcze przebiegł w myślach raporty, których dostarczyła mu prywatna agencja

detektywistyczna. Maggie prowadziła spokojne i uregulowane życie. Rzadko umawiała się na

randki i żadna z nich nie wyglądała na poważną. Wolny czas spędzała zazwyczaj w

towarzystwie dwóch innych młodych kobiet, z którymi ostatnio bardzo się zaprzyjaźniła.

Rafe nie znał ani Sarah Fleetwood, ani Katherine Inskip, ale ich nazwiska pojawiały

się w raportach tak czysto, że podświadomie zaczął żywić do nich sympatię jako do

przyzwoitek Maggie. Nie zniósłby bowiem myśli, że w jej życiu pojawił się mężczyzna.

Trzeba przyznać, że miał ogromne szczęście, bo na razie tylko Sarah i Katherine znalazły

sobie partnerów. Nie powinien jednak kusić losu. Maggie należy do kobiet, którym

mężczyźni nie pozwalają długo żyć samotnie. Świadomość, że wkrótce może już być za

późno, popchnęła go do działania.

Poszedł prosto do hotelowego barku, usiadł na wysokim stołku i zamówiwszy whisky,

pogrążył się w rozmyślaniach. Precyzyjnie, krok po kroku, rozpatrywał ich dzisiejszą

rozmowę pod kątem słabych i mocnych punktów - tak samo jak analizował skomplikowane,

ryzykowne negocjacje z punktu widzenia nowych strategii.

Ten plan opracowywał od miesięcy, rozważając wszelkie możliwe warianty. Gotów

był sprzedać duszę diabłu, byleby Maggie wróciła. Dziś wyłożył na stół swoje atuty i mógł

tylko czekać, aż ona podejmie grę. Jednym słowem, modlić się, by w poniedziałek zjawiła się

na lotnisku w Tucson. Cała jego przyszłość wisiała na włosku i wiedział o tym aż za dobrze.

* * *

Sobotnia promocja najnowszej książki udała się wspaniale. Wierne czytelniczki

zjechały ze wszystkich stron Seattle, by spotkać się z autorką „Brutala”. Maggie była im

szczególnie wdzięczna, gdyż miłe rozmowy pozwoliły jej zapomnieć o nieodwołalnie

zbliżającym się terminie podjęcia decyzji.

- Byłam zachwycona „Brutalem”, moja droga - powiedziała z zachwytem młoda

kobieta w zaawansowanej ciąży, ze szkrabem czepiającym się jej spódnicy, podsuwając

Maggie egzemplarz do podpisu. - Twoje książki zawsze poprawiają mi humor, a bohaterowie

są po prostu fantastyczni. Aha, mam na imię Christine.

- Dzięki, Christine, bardzo się cieszę, że podoba ci się książka i że zadałaś sobie trud,

żeby przyjechać - odparła z uśmiechem Maggie, składając zamaszysty podpis pod krótką

dedykacją.

- Nie ma sprawy - rozpromieniła się Christine.

- Przyjechałabym tu nawet z końca świata. Teraz przyszła pora na dzieci, ale przedtem

pracowałam w biurze maklerskim w Seattle. Znam środowisko, o którym piszesz, od

podszewki i łatwo mogę się identyfikować z twoimi bohaterkami. Kiedy wyjdzie następna

książka?

- Mniej więcej za pół roku.

- Och, nie będę się mogła doczekać. Mam nadzieję, że bohater będzie w stylu

Roarke'a, bohatera „Brutala”?

- Jasne - uśmiechnęła się Margaret.

W gruncie rzeczy wszyscy jej bohaterowie niewiele się od siebie różnili i wykazywali

zdumiewające podobieństwo do Rafe'a Cassidy'ego. Fakt, iż zakochała się w nim tak szybko,

potwierdzał tylko jej podejrzenia, że Rafe uosabiał mężczyznę z marzeń, którego tak chętnie

opisywała w książkach.

Jedynie kowbojskie buty, kapelusz stetson oraz pas z ozdobną klamrą nie

przypominały strojów jej bohaterów. Mężczyźni w powieściach Maggie nosili wytworne

garnitury od najlepszych europejskich krawców i włoskie obuwie, najchętniej robione na

miarę.

A jednak oni wszyscy mieli w sobie jakiś niemal prymitywny rys brutalności,

nadzwyczaj pociągający dla bohaterek. Tylko że w finale, w przeciwieństwie do Rafe'a,

dawali się oswoić i zamienić w łagodne baranki.

Następna w kolejce po autograf stała wytworna, zadbana kobieta w prostej, lecz

eleganckiej sukience.

- Christine ma rację - powiedziała, podsuwając Margaret książkę. - Prosimy o

kolejnego bohatera w rodzaju Roarke'a. On był świetny. Uwielbiam takich twardych facetów,

których trzeba dopiero nauczyć miłości. Nazywam ich kowbojami w garniturach.

Margaret uniosła głowę, zaskoczona.

- Kowbojami? Na Boga, czemu? Lubię wielkomiejskich profesjonalistów i tylko o

nich piszę.

Jednak kobieta z przekonaniem pokręciła głową.

- Przecież twoi bohaterowie to przebrani kowboje, nie wiesz o tym?

Margaret popatrzyła na nią w zamyśleniu. Już dawno nauczyła się, że nie należy

lekceważyć zdumiewającej intuicji czytelniczek. Tym razem jednak została kompletnie

zaskoczona.

- Naprawdę tak uważasz? - zapytała z powątpiewaniem.

- Oczywiście. Wierz mi, potrafię rozpoznać kowboja, nawet jeśli nosi garnitur i

koszulę za kilkaset dolarów.

- Ona ma świętą rację, Margaret - poparła ją inna czytelniczka. - Kiedy zaczynam

czytać jedną z twoich książek, od razu dostrzegam w bohaterze kowboja.

- Ale wytłumacz mi dlaczego - wyjąkała zdumiona Margaret. Kobieta zastanowiła się

przez chwilę nad odpowiedzią.

- Myślę, że ma to coś wspólnego z ogólną filozofią życia tych facetów - zaczęła

powoli. - Wiesz, sposobem, w jaki myślą i działają. Mają takie... staromodne zasady

postępowania wobec kobiet, bardzo honorowe. Takie, które kojarzą nam się z dawnym

Dzikim Zachodem.

- Święta prawda - poparła ją kolejna czytelniczka.

- Tylko że tu się pojedynkują w salach zarządów i rad nadzorczych, ale zasady

pozostały te same. A ja mam na imię Rachel.

- Rachel. - Margaret pospiesznie złożyła podpis.

- Dzięki ci - powiedziała, oddając egzemplarz z uśmiechem.

- To ja dziękuję. - Rachel mrugnęła do niej wesoło i zerknęła na inne kobiety. - A

skoro już mowa o kowbojach, to może któregoś dnia uraczysz nas prawdziwym kowbojem -

no wiesz, kapelusz, buty, koń i te rzeczy.

- Tak, tak, będziemy czekać! - zawołały z entuzjazmem. Maggie spoważniała nagle, z

trudem siląc się na uśmiech.

- Może, kiedyś... - mruknęła cicho. Czy miała powiedzieć tym miłym paniom, że

poznała już takiego rewolwerowca z Wall Street, ale nie może się jakoś zdecydować na

szczęśliwe zakończenie?

Z trudem przywołała na twarz uśmiech i wyciągnęła rękę po następny egzemplarz,

kiedy nagle zamarła, rozpoznając pochylającą się nad nią postać. To się nazywa wpaść z

deszczu pod rynnę, pomyślała z rezygnacją.

- Witaj, Jack. Co tu robisz? Nie przypuszczałam, że czytujesz romanse.

Jack Moorcroft odwzajemnił uśmiech. Brązowe oczy patrzyły na nią z pełnym

podziwu zdumieniem.

- Widzę, że naprawdę ci się udało.

- Co, pisanie? Owszem, miałam chyba trochę szczęścia.

- Nie przypuszczałem, że zrobisz w tej dziedzinie prawdziwą karierę.

- Nikt nie przypuszczał, a już zwłaszcza ja sama.

- Czy mogę zaprosić cię na kawę, kiedy skończysz? Chciałbym trochę porozmawiać.

- Poczekaj, niech zgadnę o czym. Nie widzieliśmy się od dnia mojej rezygnacji.

Niedługo potem czytałam w prasie, że przeniosłeś się do zarządu „Moorcroft Industries” w

San Diego. A teraz pojawiasz się jak grom z jasnego nieba w Seattle, w dwa dni po tym, jak

w równie magiczny sposób objawił się tu Rafe Cassidy. Ciekawe, czy to zamierzony zbieg

okoliczności, czy raczej jeden z tych zdumiewających przypadków, które czynią nasze szare

życie tak interesującym?

- Zawsze byłaś wyjątkowo bystra. Dlatego właśnie cię zatrudniłem.

- Zapomnij o pochlebstwach, Jack. Jestem uodporniona. A teraz wybacz, ale inni

czekają - ucięła, oddając mu książkę. Nie wpisała dedykacji.

- Dobrze, Margaret, ale bardzo mi zależy na tej rozmowie. Pozwolisz się zaprosić na

kawę albo na drinka? Chociażby przez pamięć na dobre, stare czasy?

Patrzył na nią z takim wyczekiwaniem, że nie mogła odmówić. Zresztą był zupełnie

dobrym szefem. I przecież nie prosił jej, by złożyła wymówienie. Odeszła z własnej woli.

- Zgoda, może być kawa. Kończę mniej więcej za kwadrans - powiedziała.

- Świetnie, będę czekał.

W dwadzieścia minut później Maggie, pożegnawszy wydawców i czytelniczki, ruszyła

w kierunku Jacka Moorcrofta. Stał przy stojakach z pismami i przeglądał magazyn „Forbes”.

Kiedy zobaczył Maggie, natychmiast odłożył go i podbiegł, by przytrzymać dla niej drzwi.

Jack miał czterdzieści trzy lata i był o pięć lat starszy od Rafe'a. Na pierwszy rzut oka można

go było uznać za o wiele bardziej udane wcielenie jej bohaterów. W jego wyglądzie i

manierach nie było ani śladu kowboja. Był wprost kwintesencją rzutkiego, ogładzonego

menedżera.

Można też go było śmiało nazwać przystojnym. Młodzieńczą, wysportowaną sylwetkę

zawdzięczał codziennemu treningowi w ekskluzywnym klubie odnowy biologicznej.

Jasnokasztanowe włosy były już lekko przerzedzone i poprzetykane siwymi pasemkami, ale

to nadawało mu tylko dystyngowany wygląd. Całości dopełniał nienagannie skrojony

garnitur, oczywiście w europejskim stylu, włoskie buty i najmodniejszy jedwabny krawat.

Jack Moorcroft nosił coś jeszcze - obrączkę. Był żonaty i to sprawiło, że Margaret już

w momencie, gdy go poznała, uznała, że nie ma sensu interesować się nim jako mężczyzną.

Zresztą, nawet gdyby był wolny, nie byłby w stanie doprowadzić jej do takiego szaleństwa

jak Rafe. Maggie wiedziała po prostu, że Jack Moorcroft nie jest mężczyzną jej marzeń, choć

z pozoru spełniał wszystkie warunki.

- Jack, lepiej od razu wyłóż karty na stół - zaczęła bez wstępów, sadowiąc się przy

stoliku w małym barku. - Oboje wiemy, że nie przyjechałeś do Seattle, by wspominać dawne

czasy.

Moorcroft bawił się przez chwilę plastikowym mieszadełkiem, obserwując ją uważnie.

- Zmieniłaś się - stwierdził w końcu.

- Wszyscy się zmieniają - wzruszyła ramionami.

- Możliwe. Lubisz ten pisarski biznes?

- Kocham. Ale chyba nie o tym chciałeś porozmawiać?

- Nie. - Jack pociągnął łyk kawy i oparł się łokciami o stolik. - Mam informacje, że

Cassidy odwiedził cię w tym tygodniu.

- Sama ci o tym powiedziałam. Był u mnie w czwartek wieczorem. Ale jaki to ma

związek z tobą?

- On chce zemsty, Margaret. Znasz go równie dobrze jak ja, a pewnie nawet lepiej.

- Już się na mnie odegrał. Przecież byłeś przy tym, kiedy tamtego ranka kazał mi

zniknąć ze swojego życia.

- Dobrze, ale teraz wrócił, prawda? - Usta Jacka skrzywiły się w gorzkim uśmiechu. -

Wrócił, ponieważ nie zdążył jeszcze odegrać się na mnie. Rozstanie z tobą to za mało, by mi

dokuczyć.

Margaret poczuła, jak płoną jej policzki, ale nie zdradziła zdenerwowania.

- Dlaczego uważasz, że będzie mścił się na tobie? Przecież to mnie uważał za

zdrajczynię.

- Owszem, ale zdradziłaś go dla mnie, nie pamiętasz?

- Do cholery, nie zdradziłam nikogo! Byłam w pułapce i musiałam zrobić to, co

zrobiłam.

- Z jego punktu widzenia to ja byłem tym, który wymagał od ciebie lojalności. Na

swój sposób miał rację, nie uważasz? Ale było jeszcze coś, co go rozwścieczyło. Myślę, że

widział we mnie rywala.

- Skądże, byłeś tylko moim szefem i wiedział o tym. Chociaż... Powiedz mi, Jack, co

mu powiedziałeś?

Moorcroft przygryzł wargę i odwrócił wzrok.

- Tamtego ranka Cassidy zachowywał się jak maniak. Nie przyjmował do wiadomości

żadnych argumentów. Był pewny, że poczułaś się lojalna wobec mnie nie tylko jako

współpracownica, ale również jako kochanka.

Margaret skrzywiła się z obrzydzeniem.

- A więc skłamałeś mu.

- Czy to ważne, że pozwoliłem mu pomyśleć sobie to, o czym i tak był przekonany?

Nieszczęście już się stało. I tak cię rzucił i wiedział, że przegrał ze mną rozgrywkę o firmę

Spencera.

- Wówczas postanowiłeś wykorzystać okazję i jeszcze osłodzić sobie zwycięstwo.

Uśmiech Moorcrofta stał się drapieżny.

- Dobrze, przyznaję, że nie mogłem oprzeć się pokusie, by go dobić. Dwa lata temu

Cassidy rozwalił fuzję, którą szykowałem. Należało mu się to.

- A ja, nieszczęsna, przypadkiem trafiłam w środek waszej rozgrywki.

- Pewnie nie uwierzysz, Margaret, ale szczerze żałuję tego, co się stało.

- Jasne. Może w ogóle o tym zapomnimy, co? Mam naprawdę ważniejsze rzeczy do

roboty, niż wspominanie dawnych, słodkich czasów.

- Niestety, ja nie mogę zapomnieć. - Jack pochylił się ku niej z nagłym ożywieniem. -

Nie mogę, ponieważ Cassidy nie zapomniał. I poluje na mnie.

- O czym ty, do licha, mówisz?

- Od dawna rywalizowałem w interesach z tym przeklętym kowbojem, ale po tym, jak

stanęłaś między nami, cała sprawa stała się dla niego rodzajem wendety. Sto lat temu po

prostu wyzwałby mnie na pojedynek w samo południe albo coś w tym rodzaju. Ale żyjemy

przecież w cywilizowanych czasach, prawda? Cassidy będzie mścił się w sposób bardziej

wyrafinowany.

- Jack, nadal nic nie rozumiem. - Margaret patrzyła na niego zdumiona. Moorcroft

pochylił się jeszcze bliżej. Brązowe oczy błyszczały.

- On coś knuje, Margaret. Z moich prywatnych źródeł wiem, że kroi mu się poważna

transakcja, która mogłaby bezpośrednio zaszkodzić „Moorcroft Industries”. Muszę

dowiedzieć się, o co dokładnie chodzi, zanim będzie za późno. Muszę zdobyć poufne

informacje.

- Jak słyszę, już je masz.

- Mam, ale niepełne. I nie wiem, w jakim stopniu mogę brać je pod uwagę.

- To twój problem, Jack.

- Posłuchaj, Cassidy jest teraz bardziej ostrożny niż przed rokiem i ciaśniej trzyma

karty przy piersi. Cokolwiek organizuje, będzie strzegł, by nie było żadnych przecieków. A ja

muszę wiedzieć. Muszę!

- Ale dlaczego przychodzisz z tym do mnie? Nie pracuję już dla ciebie. Jestem

wolnym strzelcem, Jack, i to mi bardzo odpowiada.

- Owszem, widzę - uśmiechnął się. - Wyglądasz rewelacyjnie, Margaret. I dobrze

wiem, że jesteś już poza środowiskiem, ale znalazłem się w sytuacji podbramkowej i

potrzebuję pomocy.

- Chyba żartujesz? Nie mogę ci pomóc. Jak sam zauważyłeś, zerwałam już z tym

wszystkim. Moorcroft potrząsnął głową.

- Wtedy nie byłaś niczemu winna, ale, niestety, wplątałaś się wbrew swojej woli. A

teraz Cassidy znów cię wplątuje.

Margaret nerwowo wyprostowała się na krześle.

- Dlaczego tak uważasz?

- Już ci mówiłem, nie mam wszystkich informacji, ale jednak coś wiem. To

mianowicie, że widziano twojego ojca z Beverly Cassidy.

- Jesteś lepiej poinformowany niż jak, Jack - skrzywiła się Margaret. - Sama

dowiedziałam się o tym dopiero w czwartek. Ja, córka, wyobrażasz sobie? Z początku nie

mogłam uwierzyć. Tata, jak on mógł...

Przygryzła wargę. - Zresztą, nieważne.

Przez resztę pamiętnego czwartkowego wieczoru usiłowała sobie wmówić, że Rafe

kłamał. Niestety, gosposia ojca potwierdziła w rozmowie telefonicznej, że pan pojechał do

Arizony. Natychmiast wykręciła numer rancza, tylko po to, by dowiedzieć się od kolejnej

gosposi, że pan Lark nie może podejść, ale czeka z utęsknieniem na córkę w poniedziałek.

Zatem Rafe nie kłamał. Zapewne rewelacja o kupnie „Lark Engineering” była także

prawdą. Ogarnął ją nagły niepokój.

- Jedziemy na tym samym wozie, Margaret - zatroskany głos Moorcrofta wdarł się w

jej myśli. - Jesteśmy naturalnymi sojusznikami. Rok temu byłaś w patowej sytuacji. Kochałaś

Cassidy'ego, lecz chciałaś pozostać lojalna wobec mnie. Ale teraz jest inaczej, prawda? Już

nic nie jesteś winna temu człowiekowi. Pora, żeby zapłacił za to, co zrobił.

- Oszalałeś? Nie chcę żadnej zemsty. Chcę mieć tylko święty spokój, nic więcej.

- Nie będziesz miała spokoju i dobrze o tym wiesz. Jeśli twój ojciec poślubi Beverly

Cassidy, będziesz przez resztę życia związana ze słodką rodzinką Rafe'a, a przez to i z nim

samym.

Margaret wzdrygnęła się na samą myśl o tym.

- Pojedziesz do Arizony, prawda? - zapytał Moorcroft, patrząc na nią wyczekująco.

- Najprawdopodobniej - westchnęła. Wiedziała, że musi to zrobić.

- Chcę cię prosić jedynie oto, byś miała oczy i uszy otwarte. Może wyłapiesz coś, co

może się przydać zarówno tobie, jak i mnie. Coś, dzięki czemu będę mógł ocalić skórę.

Odwdzięczę się z nawiązką, Margaret.

Spojrzała na niego ostro.

- Zapomnij o tym, Jack. Jeśli pojadę na ranczo, to nie po to, by szpiegować dla ciebie.

Mam swoje własne powody.

- Rozumiem - odparł - ale wejdź w moje położenie. Mam tego łotra na karku i zrobię

wszystko, by ocalić skórę.

- Aż tak bardzo boisz się Rafe'a? - zapytała z nie skrywanym zdumieniem.

- Już ci mówiłem, że kiedyś rywalizowaliśmy po prostu w interesach. Raz jeden był

górą, raz drugi. Normalne. Na tym polega gra. Ale zasady się zmieniły. To już nie zabawa,

tylko rozgrywka na śmierć i życie - zakończył dramatycznie.

- Cóż, życzę powodzenia - powiedziała bezlitośnie Maggie. Moorcroft powoli obracał

w palcach szklankę.

- Nie pomożesz mi?

- Nie.

- Ponieważ go kochasz, tak?

- Moje uczucia w stosunku do Rafe'a nie mają z tym nic wspólnego. Po prostu nie

chcę znów znaleźć się w nieprzyjemnej sytuacji.

- Margaret, chciałbym cię jeszcze o coś zapytać.

- Słucham? - Jego ton sprawił, że zesztywniała.

- Powiedz mi, czy gdyby wówczas nie pojawił się Cassidy i nie zawrócił ci w głowie,

byłabyś zainteresowana tym, co mógłbym ci zaoferować?

- Niczego nie możesz mi zaoferować, Jack. Chyba zapomniałeś, że jesteś żonaty?

- A gdybym nie był żonaty?

- Przykro mi, ale nie.

- Możesz mi przynajmniej zdradzić dlaczego?

- Zawsze wyznawałam zasadę nie zadawania się bliżej z szefami, nawet jeśli byli

wolni. Uważałam, że karierę powinnam zawdzięczać swoim zdolnościom i umiejętnościom, i

niczemu więcej. A poza tym...

- A poza tym?

- Powiedzmy, że nie jesteś mężczyzną moich marzeń.

* * *

Rafe czekał w holu lotniska. Margaret z początku go nie zauważyła. Ciągnąc torbę na

kółkach, przepychała się przez tłum, wypatrując ojca. Była wściekła, kiedy stwierdziła, że nie

wyjechał po nią. Nie dość, że Connor Lark wprowadził zamęt w jej życiu, to jeszcze nie był

na tyle przyzwoity, by przywitać ją na lotnisku!

Omal nie krzyknęła, kiedy ktoś stanął przy niej i wyjął jej torbę z ręki.

- Pomogę ci, kochanie. Samochód stoi przed wejściem.

Wściekle spojrzała na bezczelnie uśmiechniętego Rafe'a i z naburmuszoną miną

ruszyła przed siebie. Zdążyła jednak zauważyć, że był ubrany w białą koszulę z podwiniętymi

do łokci rękawami, dżinsy i pokazowe buty z brązowej skóry, pięknie wyszywane turkusową i

czarną nicią. Kapelusz miał obowiązkowo wciśnięty na oczy.

- Sądziłam, że tata domyśli się, że wypadałoby po mnie wyjechać - burknęła.

- Nie wiń Connora. Powiedziałem mu, że sam się tym zajmę. - Rafe objął ją wolnym

ramieniem, przyciągnął do siebie i mocno pocałował w same usta. Zrobił to tak szybko, że

nawet nie zdążyła zaprotestować.

Na ogół zbyt późno odgadywała jego zamiary, co zawsze doprowadzało ją do pasji.

Jednak nie należało okazywać, że traci kontrolę nad sobą.

- Byłabym wdzięczna, gdybyś więcej tego nie próbował - wycedziła lodowatym

tonem, gwałtownie uwalniając się z jego objęć.

- Miałaś dobry lot? - zagadnął beztrosko, idąc tak szybko, że ledwie mogła za nim

nadążyć w wąskiej, krótkiej spódnicy i na wysokich obcasach. Kolejną denerwującą cechą

tego człowieka było ignorowanie wszystkiego, z czym w danym momencie nie chciał mieć do

czynienia.

- Boże, tu jest jak w piecu! - wykrzyknęła, kiedy na ulicy ogarnęła ją fala wilgotnego,

dusznego upału. Szybko wyciągnęła z torebki ciemne okulary i nałożywszy je, zaczęła się

rozglądać.

Bezlitosny, rozpalony błękit pustynnego nieba zdawał się przytłaczać cały krajobraz.

Pod nim słały się płowe piaski pustyni, spotykając się z majaczącym na horyzoncie pasmem

gór.

- Cóż, to właśnie jest pustynne lato - stwierdził sentencjonalnie Rafe. - Czego się w

końcu spodziewałaś? Zresztą, szybko się przyzwyczaisz.

- Nigdy, nawet za milion lat!

- Wiem, dziecino, że ta nie jest Seattle. - Rafe podszedł do srebrzystego mercedesa,

zaparkowanego blisko wejścia. - Na szczęście wóz jest klimatyzowany. Zaraz zacznie działać.

- Otworzył drzwiczki i zaprosił ją gestem. Syknęła z bólu, kiedy rozpalona skóra siedzenia

sparzyła ją przez cienki materiał spódnicy.

Rafe wrzucił torbę do bagażnika i usadowił się za kierownicą. Silnik zaczął pracować

z cichym pomrukiem, lecz duże dłonie mężczyzny spoczywały nieruchomo na kierownicy.

Odwrócił się powoli i spojrzał na Margaret. Dostrzegła w jego oczach mroczne, tłumione

pożądanie. Pogratulowała sobie, że włożyła ciemne okulary.

- Jak daleko do rancza?

- Och, tylko kilkanaście kilometrów - odparł roztargnionym głosem. Wyraźnie myślał

o czymś innym. - Wiesz, nadal trudno mi uwierzyć, że tu jesteś. A to już najwyższy czas,

moja pani.

Nie podobał się jej ten ton.

- Swoim zwyczajem nie pozostawiłeś mi wyboru?

- Nie.

- Powinnam wiedzieć, że nie należy oczekiwać od ciebie przeprosin.

- A za co?

- Za bezczelne, podstępne i podłe wmanewrowanie mnie w ten przyjazd - warknęła.

- Och, o to ci chodzi. Rzeczywiście, nie masz co liczyć na przeprosiny. Zrobiłem to,

co musiałem zrobić. - Włączył bieg i srebrzysty wóz cicho wytoczył się z parkingu. - Nie było

innego sposobu, żeby cię tu ściągnąć, Maggie.

- Tracisz tylko czas, Rafe. I prosiłam cię, żebyś nie mówił do mnie Maggie.

- Spróbuję. Ale ostatnio mam zbyt wiele spraw na głowie, by pamiętać o takich

drobiazgach. Margaret zacisnęła dłonie w poczuciu bezsilności.

- Zawsze taki byłeś. To są według ciebie nieistotne drobiazgi. I jak mam uwierzyć,

kiedy mówisz, że chcesz, abym do ciebie wróciła.

- Naprawdę tego chcę. Gdyby było inaczej, czemu miałbym posuwać się aż do

szantażu?

- Nie wiem. - Zmarszczyła brwi. - Dużo o tym myślałam i jedyne wytłumaczenie,

jakie mi się nasunęło, to twoja urażona ambicja. Co prawda powiedziałeś, że mam się

wynosić, ale w gruncie rzeczy to ja porzuciłam cię, odchodząc bez słowa, bez jednego

spojrzenia. Mam rację?

- Masz - przyznał niechętnie. - Po tym, co się stało, nie jestem już taki jak dawniej.

- A więc dlatego to zrobiłeś? Żeby szukać zemsty? - Wzdrygnęła się, przypominając

sobie słowa Jacka Moorcrofta.

- Nie bądź śmieszna, gdybym chciał się mścić, to z pewnością nie proponowałbym ci

małżeństwa. Nie jestem masochistą. Ściągnąłem cię tutaj, żeby dać sobie samemu szansę

naprawienia szkód, które wyrządziłem rok temu.

- Te szkody są nie do naprawienia.

- Mylisz się. Jesteśmy w stanie sobie wybaczyć i zacząć nowe życie.

- Jestem całkiem zadowolona ze swojego i nie potrzebuję zmian - oświadczyła sucho.

- Zazdroszczę. Ja przeżyłem piekło.

- Rafe, przestań mówić w ten sposób. Oboje wiemy, że nie należysz do tych, którzy

wybaczają zdradę i nielojalność, a to mi przecież zarzuciłeś. Motyw zemsty pasuje do ciebie o

wiele bardziej. I podejrzewam, że dlatego planujesz zagarnięcie firmy mojego ojca.

- Nie chcę jej zagarnąć. On sam chce mija sprzedać. To zyskowna operacja, która

dobrze wpasowuje się w inne interesy „Cassidy and Company”.

- Nie wierzę ci.

- Uwierzysz, kiedy porozmawiasz z Connorem. Przyjechałaś, bo wydaje ci się, że

musisz ocalić ojca. To podobne do ciebie, Maggie. Jednak wątpię, czy zdołasz go wyrwać z

rąk mojej matki. Kiedy zobaczysz, jak im jest ze sobą dobrze, zmienisz zdanie.

- To wszytko jest częścią spisku, który uknułeś. Powiedz mi wreszcie, o co naprawdę

chodzi?

- Kochanie, czy nie cierpisz na manię prześladowczą?

- Bzdura, po prostu jestem ostrożna. Rafe skwitował jej słowa uśmieszkiem.

- Gdybyś była ostrożna, kotku, nie przyleciałabyś tutaj - powiedział po chwili.

Rozmowa zaczęła przybierać niewygodny dla niej obrót, więc Margaret wolała zamilknąć.

Nie widzącym wzrokiem wpatrywała się w surowy krajobraz, gorączkowo usiłując wymyślić

jakikolwiek plan działania. Jednak brak pewności co do prawdziwych intencji Rafe'a okazał

się przeszkodą nie do pokonania.

Nie wierzyła bowiem ani przez moment, że naprawdę chce ją poślubić. Poza tym

pozostawał jeszcze Moorcroft. Maggie było obojętne, co stanie się z Jackiem i jego firmą, ale

zaczęła się obawiać, czy Rafe nie zechce jej wykorzystać w rozgrywce z rywalem. Wreszcie

sprawa ojca. Sytuacja była skomplikowana i potencjalnie niebezpieczna.

Typowa operacja w stylu Rafe'a Cassidy'ego, pomyślała ponuro Margaret.

ROZDZIAŁ 3

- To jest twój dom, Rafe? - Maggie nie mogła ukryć zdumienia na widok

wyłaniających się przed nimi zabudowań.

Siedziba Cassidych, malowniczo położona u podnóża pasma wzgórz, była naprawdę

piękna. U końca długiego, krętego podjazdu wznosił się gustowny dom w klasycznym

kolonialnym stylu. Ściany z płowej cegły adobe miały ciepły, naturalny odcień pustynnej

ziemi, a czerwona dachówka dopełniała wyglądu całości. Monotonię pustynnych kolorów

przełamywała wypielęgnowana zieleń, zwartą masą otaczająca budowlę. Tło tworzyły stojące

w pewnym oddaleniu białe, nowoczesne budynki gospodarcze i zielone pasma pastwisk,

rozdzielone białymi płotami.

- Wtedy nasza znajomość skończyła się zbyt szybko, bym miał okazję cię tu zaprosić -

powiedział Rafe nie bez żalu. - A miałem taki zamiar. Tym bardziej cieszę się, że mogę

zrobić to teraz.

Margaret rozglądała się z ciekawością.

- Słuchaj, a gdzie są krowy? - zagadnęła nagle. - Zawsze myślałam, że musi ich być

pełno na pastwiskach.

- O tej porze roku bydło przeganiane jest na wzgórza.

- Za to masz wiele koni. Tylko jakoś nie wyglądają na kowbojskie.

- Nie, to są araby. Dochowaliśmy się pięknych okazów. W sumie zysk jest pewniejszy

niż przy hodowli bydła. Zastanawiam się nawet, czy nie zrezygnować z krów.

- Słusznie. Może byś się przestawił na kurczaki?

- Kurczaki? - zapytał ze świętym oburzeniem kowboja, który nie widzi świata poza

bydłem i końmi.

- Jasne. Czerwone mięso staje się niemodne, Rafe. Nie znasz najnowszych tendencji w

dziedzinie zdrowej żywności? Modne są kurczaki, ryby i warzywa. Ach, i jeszcze indyki. To

podobno bardzo opłacalne.

- Daj mi spokój z tym drobiem - burknął zniecierpliwiony.

- Dobrze, rozumiem. Najwyraźniej podstawą rodzinnej fortuny jest nie farma, a

„Cassidy and Company”, tak? Hodowla to tylko rodzaj kowbojskiego hobby.

Rafe zatrzymał wóz na podjeździe, rzucając jej niechętne spojrzenie.

- Widzę, że uwzięłaś się, żeby wszystko komplikować.

- Oczywiście - przyznała bezczelnie. - Jak się tylko da. Gdzie jest mój ojciec?

- Pewnie nad basenem. Pływał, kiedy odjeżdżałem na lotnisko.

Zaledwie wysiedli z wozu, pojawił się młody człowiek w czarnych dżinsach i pasiastej

koszuli.

- Tom, to jest Maggie Lark. Maggie, poznaj Toma - przedstawił ich krótko Rafe. -

Tom jest naszym ogrodnikiem i przysłowiowym chłopcem do wszystkiego. Stary, weź bagaże

i zanieś do południowego skrzydła, do pokoju gościnnego, dobrze?

- Już się robi, Rafe. Witam, panno Lark. Jak minęła podróż?

- Dobrze, dziękuję. Powiedz mi, Tom, gdzie jest basen?

- Basen? Na terenie patia, w głębi. Nie zechciałaby pani najpierw przebrać się w

pokoju?

- Najpierw chciałabym zobaczyć się z ojcem - ucięła. - Nie przyjechałam tu na

wypoczynek, tylko w interesach.

- Ach, rozumiem, interesy. - Chłopak był wyraźnie zaskoczony.

Margaret energicznie ruszyła we wskazanym kierunku, nie czekając na zaproszenie

gospodarza. Czuła jednak na plecach jego kpiące spojrzenie. Szybkim pchnięciem otworzyła

szerokie, ciemne drzwi i wkroczyła do chłodnego holu. Klimatyzacja działała bez zarzutu.

Zdjęła okulary i rozejrzała się z nie skrywaną ciekawością.

Południowo - zachodni styl budowli konsekwentnie utrzymany był we wnętrzu.

Dominowały naturalne odcienie beżu, terakoty i brzoskwini, podkreślane bladym turkusem.

Tu i ówdzie uwydatniała się czernią jakaś waza czy lampa. Potężne, belkowane sufity i

indiańskie kilimy o geometrycznych wzorach nadawały całości rustykalny wygląd, nie burząc

ogólnej harmonii.

Za ogromnymi rozsuwanymi szybami, wypełniającymi całą ścianę salonu, Margaret

dostrzegła basen. Zajmował środek pięknie urządzonego patia, zamkniętego czterema

skrzydłami domu. Pod parasolem, na brzegu, racząc się mrożoną herbatą z termosu, siedzieli

Connor Lark i Beverly Cassidy, najwyraźniej w znakomitych humorach. Margaret

obserwowała ich przez moment, przejęta dręczącym poczuciem niepewności. Jej ojciec

wyglądał na szczęśliwego - prawdę mówiąc, nie widziała go tak szczęśliwym od czasu

śmierci matki przed kilkunastu laty. Wiedziała już, że misja ratunkowa, której się podjęła,

może być trudniejsza, niż sądziła.

- Co jest, Maggie? Obawiasz się, że nie będzie to jednak takie proste? - zagadnął Rafe,

przystając obok. - Mówiłem ci, że są dla siebie stworzeni.

- Jakoś nie mogę wyobrazić sobie ciebie jako swatki - odparowała.

- Myślisz, że zaaranżowałem ich miłość tylko po to, by łatwiej zagarnąć „Lark

Engineering”? - zapytał z wyraźnym rozbawieniem. - Jestem dobry w kombinacjach, Maggie,

ale nie aż tak. Przyznaję, poznałem ich ze sobą, ale na tym moja rola się skończyła. Zakochali

się bez mojej pomocy.

- Uważasz, że jesteś taki sprytny, co?

- Gdybym był naprawdę sprytny, nie stracilibyśmy całego roku. Maggie, czy

naprawdę nie mogłabyś pójść nam wszystkim na rękę i uznać związku Connora i Beverly za

ich osobistą sprawę? Nie możesz obsesyjnie pojmować wszystkiego w kategoriach zdrady i

zemsty. To obłęd.

Margaret kurczowo zacisnęła palce na pasku torebki. Najbardziej złościło ją, że Rafe

w gruncie rzeczy miał rację. W głębi duszy najzupełniej się nim zgadzała.

- Maggie, proszę! - Rafe podszedł bliżej i uspokajającym gestem położył jej dłoń na

ramieniu. Strząsnęła ją z irytacją. Zaklął cicho. Dostrzegł nadchodzącego Toma i zapytał

głośno: - Nie przywitasz się z ojcem, kochanie?

Nie było wyjścia. Rozsunęła szklane drzwi i weszła do patia. Ojciec natychmiast

odwrócił ku niej głowę.

- Maggie, dziecinko, wreszcie jesteś - rozpromienił się. - Najwyższy czas. Bev i ja

czekaliśmy, aż przybędziesz i uwolnisz mnie z łap Cassidy'ego. Cieszę się, że będziemy

mogli sobie porozmawiać.

- Moglibyśmy porozmawiać sobie już wczoraj, gdybyś raczył podejść do telefonu -

odparła cierpko.

- Koteczku, proszę, tylko nie zaczynaj. Zrobiłem to, co uznałem za najlepsze. Przecież

wiesz! - Popatrzył na nią z tak rozbrajającym uśmiechem, że nie mogła się dłużej gniewać.

Błysk radości i humoru w jego oczach świadczył aż nadto wyraźnie, że przybył tutaj z

własnej woli i w przeciwieństwie do niej, bawi się świetnie.

Connor Lark był postawnym mężczyzną, niemal tak wysokim jak Rafe. Trzymał się

świetnie jak na swój wiek, choć nad slipkami zaznaczał się niewielki brzuszek. Ciemne włosy

już dawno posiwiały, ale oczy koloru morza, tak podobne do jej własnych, patrzyły bystro jak

dawniej.

Matka Margaret zawsze mówiła o nim jako o surowym diamencie, który pracowicie,

przez lata, szlifowała. Obróbka, której tak chętnie się poddawał, przyniosła rezultaty. Z

prostego, prowincjonalnego ranczera stał się utalentowanym przedsiębiorcą, który od podstaw

stworzył nowoczesną, świetnie prosperującą firmę.

- Wiem, tatku. Widzę, że jesteś całkiem zadowolony z tej niewoli. - Maggie

uśmiechnęła się do ojca serdecznie, jak za dawnych, dobrych czasów. Powitalny uśmiech,

który posłała siedzącej obok niego kobiecie, był oficjalny. - Witaj, Bev. Miło cię znów

widzieć.

Matka Rafe'a była przystojną, energiczną kobietą, prawie w tym samym wieku co

Connor, choć wyglądała młodziej. Krótkie, świetnie uczesane włosy miały dyskretny odcień

złocistego szampana. Na kostium kąpielowy zarzuciła czarno - białe wdzianko, a

wypielęgnowane stopy wsunęła w skórzane sandałki. Choć przyoblekła twarz w uprzejmy i

przyjazny wyraz, jasnoszare oczy zachowały wyraz czujności, podobnie jak u Margaret.

- Witaj, Margaret. Ja też się cieszę, że cię widzę.

Maggie pochyliła się, by ucałować ojca w policzek, myśląc jednocześnie, że obie z

Bev z łatwością kryją swe uczucia pod towarzyską ogładą. Pamiętała aż za dobrze, że rok

temu nie zrobiła zbyt dobrego wrażenia na Beverly Cassidy. Bev nie uważała jej za

odpowiednią kandydatkę na żonę dla jej ukochanego jedynego syna. Margaret była skłonna

przyznać jej rację.

- Usiądź, moja droga - zachęciła Beverly, stawiając przed nią szklankę zimnego

napoju. - Musisz być zmęczona po podróży. Twój ojciec i ja właśnie wyszliśmy z basenu.

Musisz szybko się wykąpać. Parę skoków do wody postawi cię na nogi. O, jesteś, Rafe. -

Odwróciła się z uśmiechem na widok syna, wchodzącego przez szklane drzwi. - Napijesz się?

- Dzięki. - Rafe wziął z jej rąk szklankę i usiadł w fotelu koło Maggie. Umięśnione

udo musnęło jej nogę. Odsunęła się nerwowo.

Zachłannie upiła zimny, ożywczy łyk mrożonej herbaty, przyglądając się spod oka

całej trójce. Ojciec i Bev zdawali się czekać na jej następny ruch. Rafe siedział swobodnie,

nie przejawiając zbytniego zainteresowania rozwojem sytuacji. Margaret zmarszczyła brwi.

- Może przestalibyśmy udawać i przeszli do konkretów - zasugerowała, mając

nadzieję, że jej głos nie zdradza wewnętrznego napięcia. - Przecież wszyscy wiemy, że nie

jest to miłe rodzinne spotkanie.

- Mów za siebie, córeczko - stwierdził lekkim tonem Connor. - Jeśli o mnie chodzi,

jestem szczęśliwy.

- Sięgnął ponad stołem i przykrył swoją wielką dłonią rękę Beverly - Bev też, jak

myślę. Czy Rafe zdradził ci dobrą nowinę?

- Że ty i Bev macie się ku sobie? Owszem. Connor speszył się lekko.

- Nie bardzo wiem, co to ma oznaczać. Czy tak w dzisiejszych czasach nazywa się

planowanie małżeństwa?

Margaret gwałtownie przełknęła ślinę. Rafe miał rację. Sprawa była poważna.

- Więc zamierzacie się pobrać?

- Tak, zamierzamy. - Bev spojrzała na nią z lekka wyzywająco. - Sądzę, że nie

będziesz się sprzeciwiać.

- Skądże, życzę wam wszystkiego najlepszego.

- Maggie usiłowała być miła. - Musicie zrozumieć, że taka wiadomość z początku była

dla mnie szokująca. Nie miałam nawet pojęcia, że się poznaliście, dopóki Rafe mnie o tym

nie poinformował.

- Nie przejmuj się tak, dziecino - powiedział łagodnie Connor. - Były powody, dla

których nie chciałem zdradzić ci wcześniej tego faktu.

- Jakie powody? - zesztywniała natychmiast.

- Kotku, przecież wiesz, o czym mówię. Stosunki pomiędzy tobą i Rafe'em były do

niedawna, delikatnie mówiąc, napięte.

- Napięte? - Maggie obdarzyła Rafe'a długim, uważnym spojrzeniem. Niczego takiego

nie zauważyłam, przynajmniej jeśli chodzi o mnie. A ty, Rafe?

- Przeżyłem złe chwile.

Przytaknęła z pełnym ubolewania zrozumieniem.

- Cóż, przecież ostrzegałam cię przed stresem, pamiętasz? Powtarzałam aż do

znudzenia, że nie widzisz niczego poza pracą, siedzisz po nocach i zapomniałeś, jak wygląda

wypoczynek.

- Owszem, pamiętam, że kilka razy o tym wspominałaś.

- Och, Rafe, masz okazję, żeby wreszcie być szczery. Twoja mama i mój tata zapewne

nie znają całej prawdy. Powiedz, że pod koniec naszej znajomości zamieniałam się w jędzę,

gdy tylko wspomniałeś coś o firmie i obowiązkach. Mało tego, zaczęłam ci grozić, że jeśli nie

znajdziesz tyle samo czasu dla nas, ten związek się skończy.

Bev poprawiła się nerwowo w fotelu, zerkając na Connora. Ojciec Margaret gwizdnął

cicho.

- No, no! A więc było aż tak źle?

Rafe posłał Maggie mordercze spojrzenie.

- Tamtego roku, kiedy się poznaliśmy, miałem bardzo gorący okres w pracy.

Manewrowałem kilkoma firmami, których wartość liczyła się w grubych milionach. Ale to

dawne czasy. Teraz wiele zmieniłem w swoim życiu.

- Doprawdy trudno w to uwierzyć - stwierdziła zgryźliwie Margaret.

- Jak to, przecież jestem w Arizonie, razem z tobą - oznajmił z dumą. - Dwa pełne

tygodnie, a może nawet trzy, jeśli będzie mi dopisywało szczęście. Będę absolutnie do twojej

dyspozycji, kochanie.

- No, nie całkiem. Przecież jesteś w trakcie negocjacji z moim ojcem.

- I tu cię zażyła, synu! - zachichotał Connor. - Właśnie, przecież mieliśmy rozmawiać

o interesach.

- Wyjaśnij mi w takim razie, tatusiu, dlaczego masz zamiar sprzedać firmę, którą

budowałeś w pocie czoła przez całe życie - poprosiła słodkim głosem Maggie, jednocześnie

przygważdżając ojca spojrzeniem.

- Cóż ci mogę powiedzieć? - Connor wzruszył ramionami. - To jest prawda. Jeśli

oferta Cassidy'ego będzie korzystna, „Lark Engineering” przejdzie w jego ręce.

- Ależ, tato, nigdy mi nie mówiłeś, że planujesz pozbyć się firmy!

- Uznałem, że nadeszła wreszcie pora, bym zaczął się cieszyć pieniędzmi, które, jak

mówisz, zarabiałem przez lata w pocie czoła. Bev i ja postanowiliśmy podróżować i miło

spędzać czas. Rozglądam się nawet za jakimś gustownym jachtem. Uważasz, że ten cały

żeglarski szpan to nie dla mnie?

- Ale firma była zawsze dla ciebie ważna.

- I nadal jest. Będę z tobą szczery, córeczko. Gdybyś pozostała w świecie biznesu,

pasjonowała się nim, teraz właśnie przekazałbym ją tobie. Ale powiedzmy sobie prawdę: nie

jesteś do tego stworzona. Na szczęście powiodło ci się na innym polu i czujesz się w

pisarskim środowisku jak ryba w wodzie. Bardzo się z tego cieszę, ale problem „Lark

Engineering” pozostaje nie rozwiązany. Muszę coś zrobić z firmą, sama rozumiesz. - Ale

dlaczego oddajesz ją Rafe'owi?

- Dlaczego zaraz „oddaję”? - włączył się Rafe.

- Twój ojciec dosłownie przystawił mi pistolet do głowy. Szkoda, że nie słyszałaś,

jakie mi narzucił warunki.

- Rozumiem. - Margaret poczuła, jak ulatnia się jej bojowy nastrój. Sytuacja

wymykała się jej spod kontroli, a Rafe był jak zwykle spokojny i opanowany.

Ogarnął ją nastrój ponurej rezygnacji. Pora było się wycofać.

- A gdzie jest wszechobecny Hatcher? - zagadnęła z udawanym ożywieniem,

rozglądając się wokół.

- Chyba nie zwolniłeś swojego najwierniejszego i najbardziej lojalnego pracownika na

całe dwa tygodnie?

- Hatcher wpadnie tu na chwilę, żeby zdać mi raport, jak mają się sprawy w firmie. I

tylko tyle. Zapowiedziałem, by mi nie przeszkadzali, chyba że zdarzyłaby się jakaś katastrofa

- wyjaśnił spokojnie Rafe. - Zadowolona?

- Już nie musisz się martwić o moją akceptację. Możesz robić, co zechcesz.

- Och - skrzywił się Connor.

- Właśnie - mrugnął do niego Rafe. - Ona wsadza mi szpile, kiedy tylko nadarzy się

okazja. Ale obiecałem sobie, że będę wyrozumiały, spokojny i tolerancyjny. Przecież chyba

wreszcie się jej znudzi?

- Nie licz na to. - Margaret wstała z fotela. - Nabrałam ochoty na pływanie. Pozwolisz,

że pójdę się przebrać, Bev?

- Ależ naturalnie, kochanie. Woda jest cudowna.

Beverly powitała jej odejście z wyraźną ulgą. Maggie zauważyła jednak w jej

spojrzeniu jeszcze coś - skrywaną troskę. Idąc do pokoju, zastanawiała się, co to może

oznaczać. Dobrze pamiętała, co Bev powiedziała jej przed rokiem.

Kochanka... to słowo zapiekło boleśnie, kiedy je usłyszała. Tak jak i pozostałe:

„Bardziej nadajesz się na jego kochankę niż na żonę”.

- Koktajle o szóstej, przy basenie, kochanie - zawołała za nią Beverly. - A około wpół

do ósmej Connor i Rafe mają nas uraczyć stekami z grilla.

- Zgadza się - oznajmił radośnie Connor. - To będą największe i najbardziej krwiste

steki, jakie zna ludzkość.

Po raz pierwszy od czwartkowego wieczoru Margaret szczerze parsknęła śmiechem.

Przystanęła i odwróciła się do całej trójki.

- Właśnie, nie wspomniałam wam jeszcze o kilku ważnych zmianach, które zaszły w

moim życiu w ciągu tego roku.

- Na przykład jakich? - zapytał czujnie Rafe.

- Nie tykam czerwonego mięsa - oznajmiła i odwróciwszy się na pięcie, zniknęła za

szklanymi drzwiami.

* * *

Minęła północ. Maggie wyszła z pokoju i ruszyła długim korytarzem w stronę patia.

Kiedy uznała, że nie będzie w stanie zasnąć, przebrała się w kostium i postanowiła popływać.

Ciągle jeszcze rozgrzane powietrze było przesycone balsamicznymi woniami ogrodu.

Pustynne, wygwieżdżone niebo wyglądało jak naszywany klejnotami aksamit. Maggie

nasłuchiwała podświadomie, czy z pobliskich wzgórz nie rozlegnie się ponure wycie kojota.

Podwodne światła basenu mrugały zapraszająco. Zdjęła sandały i cicho wsunęła się do

wody. Przez moment unosiła się nieruchomo, patrząc w niebo, a potem zaczęła płynąć.

Napięcie w mięśniach stopniowo ustępowało.

To był naprawdę ciężki dzień...

Choć nie było słychać żadnych odgłosów, jednak Margaret znieruchomiała w wodzie i

spojrzała na drugi koniec basenu. Z cienia wyłonił się Rafe, ubrany tylko w slipki. Światło

księżyca kładło się na jego szerokich ramionach i odbijało w oczach.

- Nie mogłaś spać? - zapytał miękko.

- Nie. - Leżała spokojnie na wodzie, ruszając tylko lekko nogami. Zastanawiała się,

czy nie powinna wyjść i schronić się w zaciszu swojego pokoju, ale jakaś siła zatrzymywała

ją w basenie.

- Ja też nie. Leżałem w łóżku i zastanawiałem się, jakbym został przyjęty, gdybym

przyszedł do twojej sypialni.

- Bardzo chłodno.

- Tak myślisz? Nie byłbym pewien. Ta niepewność nie pozwala mi zasnąć. -

Bezszelestnie wsunął się do wody i podpłynął ku niej.

Margaret instynktownie przywarła do krawędzi basenu, chwyciwszy się poręczy jedną

ręką. Rafe zatrzymał się tuż przed nią.

- Rafe, mam ochotę być sama.

- Nigdy już nie będziesz sama - powiedział cicho, chwytając poręcz po obu jej bokach

i zamykając ją ramionami jak w klatce. Ale trzymał się na odległość wyciągniętych rąk.

- Próbujesz mnie zastraszyć? - zapytała nerwowo. Wspomnienie dawnej namiętności

wróciło, przenikając ją dreszczem.

- W żadnym razie, kochanie. Chciałbym ci tylko przypomnieć kilka chwil. Kilka

wspaniałych chwil.

- Przysunął się bliżej, aż drobna fala załaskotała ją w szyję. - Maggie, od czasu gdy

odeszłaś, pragnąłem cię każdej nocy. Każdej cholernej nocy. Czy to nic dla ciebie nie znaczy?

Zadrżała, choć woda była ciepła.

- A więc to prawda, co mówiłeś w czwartek? Że nie miałeś nikogo od... naszego

rozstania?

- Absolutna prawda. Nie zwariowałem tylko dlatego, że wiedziałem, iż twoje łóżko

również jest puste.

- Skąd wiedziałeś? - Poszukała w mroku jego oczu.

- Nieważne.

- Nie jesteś przecież jasnowidzem. Musiałeś mieć konkretne informacje, że z nikim się

nie spotykam. Ty draniu, pewnie wynająłeś kogoś, żeby mnie śledził!

- Kochanie, daj spokój, to już naprawdę nieważne.

- Nieważne? Rafe, jak śmiałeś?

- Wybacz mi, najdroższa. - Otoczył szyję Maggie ramieniem i pocałował ją leciutko w

usta. - Byłem straszliwie zdesperowany.

- Doprawdy? Ciekawe, co byś zrobił, gdyby okazało się, że w moim życiu ktoś się

pojawił?

- Czy moglibyśmy porozmawiać o czymś innym? Podnosisz głos i za chwilę obudzisz

mamę i swojego ojca. Ich sypialnie wychodzą na patio.

Maggie natychmiast zniżyła głos do szeptu. Ta rozmowa nie była przeznaczona dla

niczyich uszu, a już zwłaszcza Bev i Connora.

- Co byś więc zrobił, Rafe? - powtórzyła pytanie.

- Postarałbym się, żeby nasze dramatyczne pojednanie odbyło się wcześniej -

stwierdził poważnie.

- Jesteś niemożliwy. - Maggie ani na moment nie uwierzyła, że na tym by się

skończyło. Było jasne, że Rafe Cassidy nigdy nie przestał uważać jej za swoją własność.

Tylko świadomość, że przez wzgląd na to żył jak mnich przez cały rok, hamowała jej irytację.

- Powiedz, że za mną tęskniłaś, choć trochę.

W milczeniu pokręciła głową, wstrzymując oddech. Rafe był coraz bliżej.

- Pamiętasz, jak nam było dobrze, kochana? - Pocałował ją znowu i tym razem

przylgnął do niej całym ciałem. - Nawet nie próbowałem szukać nikogo innego, bo

wiedziałem, że to nie ma sensu. Ty też wiedziałaś, że nikt mnie nie zastąpi, prawda?

- Och, Rafe. - W tym cicho wypowiedzianym imieniu zawarła wszystko: żal, protest i

przyznanie się do prawdy, której nie można było zaprzeczyć.

- O, tak, Maggie... Pamiętasz, prawda? Cały rok, najdroższa. Cały cholerny rok.

Koszmar. Poczuła, jak noga Rafe'a wsuwa się pomiędzy jej uda. Twardy męski tors

przygniótł jej piersi.

Chciwe wargi szukały jej ust. Gorący, słodki dreszcz ożywił ciało Margaret, spływając

rwącą strugą w dół brzucha. Rafe był jedynym mężczyzną, któremu wystarczyło dotknięcie

czy pocałunek, by wprawić ją w szaleństwo.

Wszystko mogło się zmienić, ale nie to. Nadal było im cudownie ze sobą. Ponownie

zaczęła ulegać magii zmysłów.

- Pozwól, bym cię kochał, Maggie. Pozwól mi cię mieć, tak jak kiedyś.

- Kiedy byłam twoją kochanką? Gwałtownie potrząsnął głową.

- Nigdy nie uważałem cię za kochankę. Jesteś kobietą, którą chcę wziąć za żonę.

Wiedziałem o tym od pierwszego dnia, kiedy cię spotkałem.

- Twoja matka powiedziała, że bardziej nadaję się na twoją kochankę niż na żonę - i

chyba miała rację.

- O czym ty, do licha, mówisz? - zapytał ostro.

- Nic, nieważne.

- Maggie...

- Mam lepszy pomysł - zaproponowała z uśmiechem. - W ogóle nic nie mówmy. - Już

podjęła decyzję. Zarzuciła mu ramiona na szyję. Nie miała siły, by zabronić sobie nocy w

ramionach tego mężczyzny. Musnęła ustami jego wargi. Dreszcz, który wstrząsnął potężnym

ciałem, wystarczył za odpowiedź.

- Maggie, najdroższa. - Głos Rafe'a przybrał niskie tony. - Chcesz mi powiedzieć, że

czekanie się skończyło?

- Pragnę cię, Rafe. Ani na moment nie przestałam cię pragnąć.

Znów zawładnął jej ustami, tym razem gwałtownie i zaborczo, z pożądaniem, które

teraz szaleńczo domagało się ujścia. Wodził pod wodą dłońmi po ciele Maggie, jakby chciał

sobie od nowa przypomnieć jego kształty. Gwałtownie wciągnęła powietrze, kiedy palce

wślizgnęły się pod stanik, drażniąc napięte sutki.

- Rafe?

- Nie tutaj - szepnął. - Za dużo uszu naokoło, i Zabieram cię do swojej sypialni.

Bez wysiłku podciągnął się do góry, a potem pochylił się i wyciągnął Maggie z wody.

Spojrzała w jego ciemne oczy i zobaczyła w nich nie skrywaną namiętność. Maggie ogarnęła

fala gorąca. Przekonała się, że nadal kocha Rafe'a Cassidy'ego.

„Bardziej nadajesz się na jego kochankę niż na żonę.”

Słowa Bev Cassidy dźwięczały jej w uszach, kiedy Rafe unosił ją w ramionach do

sypialni.

ROZDZIAŁ 4

Półmrok sypialni obiecywał rozkosz. Kobieta, którą Rafe tulił w ramionach, była

miękka, ciepła, chętna!

Jego kobieta... Wreszcie powróciła tam, gdzie było jej miejsce.

- Tak długo - wyszeptał, sięgając po ręcznik. - Tak cholernie długo, Maggie.

Wycierał ją starannie,, powoli. Osuszył jej ociekające wodą włosy i miękkim gestem

zgarnął je z twarzy. Drobne, kochane rysy miały błogi wyraz. Uśmiechnęła się do niego i

pocałowała leciutko.

Otarł kropelki wody z gładkiej skóry ramion i ukląkł, by wytrzeć smukły brzuch i

długie nogi. Dotykał jej, rozkoszując się narastającym, radosnym pragnieniem.

Kiedy skończył, błyskawicznie wytarł się sam i odrzucił ręcznik.

- Maggie, kochana. Moja słodka, cudowna Maggie. - Przygarnął ją do piersi, aż jej

głowa spoczęła ufnie na jego ramieniu i niespiesznie zaczął rozpinać stanik kostiumu.

Nabrzmiałe sutki czekały na jego dotknięcie. Przypływ pożądania był tak gwałtowny, że

przeraził się, iż nie opanuje go w porę.

Musiał przywołać całą siłę woli, by pozostać przy rozmyślnie powolnej pieszczocie.

Gładził Maggie tak, jak gładziłby jedną ze swoich ślicznych, delikatnych klaczy - miękko i

czule. Odpowiedź nadeszła natychmiast - gwałtowna i żarliwa, tak jak niegdyś. Kiedy

przesunął wargami po nagiej, gorącej skórze Margaret i objął ją w pasie, zadrżała.

- Tak za tobą tęskniłam, Rafe.

To ciche wyznanie rozpaliło go do białości.

- Och, dziecino - wyjąkał wzruszonym głosem, wsuwając drżące palce pod ciasny

paseczek majtek. Kiedy opadły na podłogę, Maggie z wdziękiem odrzuciła je nogą.

Rafe odstąpił o krok i ogarnął ją palącym spojrzeniem.

- Jesteś o wiele piękniejsza niż w moich snach. A wierz mi, były tak gorące, że dziwię

się, jak mogłaś nie czuć tych płomieni tam, w Seattle.

- Ja miałam swoje sny, Rafe.

Zielone oczy lśniły w ciemności, kiedy zanurzyła palce w gęste włosy na jego piersi.

Drobne dłonie zaczęły badać rzeźbę ramion.

Nie był w stanie dłużej czekać. Uniósł ją i posadził na łóżku. Czuł w sobie narastającą

moc. Jednym ruchem ściągnął slipki i ułożył się u boku Maggie. Położył płasko dłoń na jej

brzuchu i natychmiast zsunął ją niżej, ku złocistemu trójkątowi, ale nagle znieruchomiał.

- Co się stało? - zapytała łagodnie.

- Nic. Nic takiego - zapewnił, pochylając głowę i smakując różowy sutek. Wrażenie

było cudowne.

- Po prostu teraz, kiedy znów jesteś w moim łóżku, najchętniej wziąłbym cię zaraz.

Ale nie mogę się spieszyć. Zbyt długo czekałem, żeby teraz wszystko popsuć.

Zaśmiała się gardłowo, uwodzicielsko.

- Rafe, zawsze było dobrze, obojętnie jak to robiliśmy - szybko czy wolno. Dzisiaj nie

musisz się tym przejmować.

Rafe westchnął, przymykając oczy, pełen wyczekiwania.

- Dotykaj mnie, dziecino. Sama zobacz, jak bardzo cię chcę.

Kiedy smukłe palce dotknęły go delikatnie, gwałtownie wciągnął oddech i zacisnął

powieki.

- Masz rację. Zawsze było dobrze, a tej nocy nie mogę czekać - stwierdził, sięgając do

szufladki nocnej szafki. Umieścił tam wcześniej pakiecik z prezerwatywą. Otworzył go jedną

ręką, niecierpliwie pomagając sobie zębami. Drugą pieścił wnętrze ud Margaret, nie chcąc

rozdzielać się z nią ani na chwilę.

Po chwili już zagarnął Maggie pod siebie z energią dzikiego rumaka. Jeszcze usiłował

się kontrolować, ale sama dała mu znak, obejmując go mocno za szyję. Rozsunął jej nogi

udem. Poruszyła biodrami. Jej oddech przyspieszył gwałtownie.

- Tak, Rafe. Proszę.

Czuł, jak jedwabista skóra ud pieści jego biodra. Zaczął wnikać w miękkie, wilgotne

ciepło. Już nie myślał. Z westchnieniem runął w rozkoszną głębię. Maggie krzyknęła cicho i

wbiła mu paznokcie w ramię.

- Boli? - wykrztusił.

- Och, nie. Jest cudownie. Tylko... to było tak dawno.

- Za długo czekaliśmy, kochana.

- Tak. - Znów poruszyła biodrami, narzucając mu odwieczny, miłosny rytm.

Rafe nie potrzebował innej zachęty. Trzymał ją tak mocno, że obawiał się, iż

zmiażdży to szczupłe ciało. Lecz Maggie odwzajemniała uścisk z równą pasją. Powtarzał

miłosny rytm raz po raz, do samego końca, aż poczuł, że zaczyna napinać się pod nim, tak jak

dawniej.

- Rafe...

- Tak, cudzie - wymruczał jej do ucha. - Teraz! Szalej dla mnie.

Zadrżała i znów krzyknęła. Zagarnął ustami jej usta i wyssał z niej ten słodki,

rozkoszny dźwięk. Wiła się i prężyła pod nim, ciężko dysząc. Nic tak nie podniecało Rafe'a,

jak poczucie narastającego w niej spełnienia.

Odczekał do ostatniej chwili, a potem ostatnim ruchem wyniósł się na wyżyny, gdzie

eksplodował i zamienił się w nicość. Opadł ciężko na Maggie, wciskając ją w wilgotne

prześcieradła.

Na wpół świadomie odczuł radość, że nie trzeba już czekać ani planować. Znów miał

Maggie przy sobie. Żadna inna kobieta nie była w stanie zapewnić mu takich przeżyć.

Minęło wiele czasu, nim wreszcie niechętnie zaczął się budzić. Maggie bezskutecznie

usiłowała zsunąć go z siebie.

- Co się stało? - wymamrotał sennie.

- Zrobiłeś się okropnie ciężki.

- Oho, już wymówki. - Zsunął się z niej i położył na wznak. - Teraz dobrze? - zapytał,

przytulając ją czule.

- Uhm... - Musnęła wargami jego policzek. - Wiesz, lepiej będzie, jeśli wrócę do

siebie, zanim znów zasnę.

- Nie - zaprotestował natychmiast, czujnie otwierając jedno oko. - Spisz tutaj.

Uśmiechnęła się, ale pokręciła głową.

- Rafe, nie jesteśmy sami w tym domu.

- Przecież nie jest tajemnicą, że byliśmy wcześniej ze sobą. Poza tym zarówno moja

matka, jak i twój ojciec wiedzą, z jakiego powodu cię tu ściągnąłem. Jestem pewien, że nie

będą pytać, dlaczego spędziłaś noc w moim pokoju. Zresztą sami spędzili razem niejeden

weekend. Wcale nie byłbym zaskoczony, gdybym się dowiedział, że twój tatuś prze kradł się

tej nocy do mojej mamy.

- Dobrze, ale jeśli nawet to zrobił, założę się, że wróci do swojego pokoju przed

świtem. To pokolenie przestrzega konwenansów.

- Naprawdę? Cóż, w takim razie nasze jest inne - wzruszył ramionami.

Margaret spoważniała.

- Rafe, mówię serio. Uważam, że będzie lepiej, jeśli wrócę do swojego pokoju. Byłoby

mi głupio rano, gdyby... - urwała nagle i odwróciła wzrok.

Rafe uśmiechnął się wyrozumiale i przeczesał palcami jej włosy.

- Chciałaś powiedzieć, że byłoby ci głupio, gdyby domownicy zobaczyli, iż poddałaś

się już po jednej nocy spędzonej pod moim dachem, tak? Fakt, mogłoby to urazić twoją

ambicję.

Margaret dała mu solidnego kuksańca w żebra.

- Nie poddałam się. I dobrej nocy, Rafe.

Uważnie obrzucił wzrokiem jej twarz. Miał wrażenie, że chciała powiedzieć coś

innego, ale zrezygnowała w ostatniej chwili.

Nie był zachwycony, ale tym razem postanowił się nie spierać, by nie zepsuć wrażeń

tej cudownej nocy. Zresztą, sprawy były już na dobrej drodze.

- Wiesz, w gruncie rzeczy jesteś staromodną, wstydliwą dziewczyną. Ale zgoda, nie

będę cię zmuszał do naruszenia zasad - powiedział, przyciągając Maggie do piersi. Potem

delikatnie uniósł ją z łóżka i postawił na nogi. Sam również zmusił się do wstania. Przeciągał

się długo, prężąc mięśnie. Już od dawna nie czuł się tak wspaniale. Dokładnie mówiąc od

roku.

- Nie musisz mnie odprowadzać do pokoju. To niedaleko. Przejdę przez patio i już

będę u siebie.

- Margaret szybko włożyła stanik od kostiumu i owinęła biodra ręcznikiem.

Jej usta były ciągle jeszcze nabrzmiałe. Delikatna, podniecająca woń jej ciała zdawała

się emanować ze skłębionych prześcieradeł na cały pokój. Rafe zastanawiał się, czy w ogóle

będzie w stanie zasnąć.

- Jesteś pewna, że musisz już iść?

- Tak, Rafe.

- Trudno. Poczekam. Potrafię być cholernie cierpliwym facetem, kochanie. Ale

pozwolisz, że cię jednak odprowadzę. Nie tylko ty jesteś staroświecka. Ja też. Jak każdy

kowboj zresztą. Zawsze odprowadzałem swoje sympatie do domu, jeśli nie chciały zostać na

noc - powiedział z rozbrajającym uśmiechem i ująwszy ją za rękę, poprowadził przez patio.

Margaret wstała bardzo wcześnie. Mało spała tej nocy. Chaotyczne myśli nie dawały

jej spokoju. Radość z miłosnej sielanki nie mogła całkowicie przesłonić spodziewanych

kłopotów.

Nadal zbyt wiele spraw pozostało nie rozwiązanych. Nad teraźniejszością ciążyła

przeszłość. Rafe pozostał Rafe'em.

Nie, jednak coś się zmieniło - tego ranka uzmysłowiła sobie, że po raz pierwszy może

pomyśleć z nadzieją o związku z Rafe'em. Poczucie, że nie ma drugiego takiego mężczyzny

jak on, zamieniło się w pewność.

Margaret z rozmysłem wybrała zgrabne, obcisłe dżinsy, które uwydatniały jej szczupłą

talię i smukłe nogi. Jeszcze tylko wydekoltowana czerwona bluzeczka oraz sandały - i mogła

pojawić się w patiu, gdzie chłód nocy błyskawicznie ustępował pustynnemu upałowi.

- Dzień dobry, Margaret. Siadaj, napijesz się ze mną kawy.

Maggie zdziwił widok pani Cassidy, siedzącej pod parasolem o tak wczesnej porze.

Kobieta około pięćdziesiątki ustawiała koło niej tacę ze srebrnym dzbanuszkiem, rogalikami i

owocami. Widząc Maggie, pozdrowiła ją z uśmiechem.

- Maggie, to jest Ellen. Ellen zajmuje się domem w ciągu dnia.

- Dzień dobry, Ellen.

- Miło mi panią poznać, pani Lark. Jestem wielbicielką pani książek.

- Dziękuję.

- Siadaj, kochanie - zachęciła Beverly. Ellen zabrała tacę i zniknęła.

- Jesteś rannym ptaszkiem, Bev - zażartowała Maggie, zmuszając się do lekkiego tonu.

Już lecąc tutaj, wiedziała, że nie uniknie konfrontacji z matką Rafe'a. Najwyraźniej ten

moment nadszedł. Sprężyła się wewnętrznie.

- Uwielbiam poranki na pustyni. - Bev nalała filiżankę kawy i postawiła ją przed

Maggie.

- Dobrze spałaś, moja droga?

- Znakomicie, dziękuję.

Po tej wymianie uprzejmości Beverly postanowiła przejść do rzeczy.

- Przykro mi, że musiałaś jako ostatnia dowiedzieć się o planach swojego ojca. Rafe

bardzo nalegał, abyś poznała całą prawdę dopiero wtedy, gdy...

- - gdy wpadnę w pułapkę, którą na mnie zastawił, tak? - dokończyła spokojnie

Maggie.

- To cały Rafe. Przebiegły jak wąż.

Pani Cassidy pozwoliła sobie na lekkie westchnienie.

- Bardzo mu na tobie zależy, Margaret. Nie zdawałam sobie nawet sprawy jak bardzo,

dopóki go nie rzuciłaś.

- Chciałabym coś wyjaśnić. To nieporozumienie - otóż to nie ja go rzuciłam, tylko on

kazał mi natychmiast zniknąć ze swego życia.

- I zniknęłaś?

- Tak.

Matka Rafe'a uważnie spojrzała jej w oczy.

- Cóż, nie będę zaprzeczać, że w owym czasie uważałam to za najlepsze wyjście.

- Domyślałam się. Wiem, co sądziłaś o mnie jako o kandydatce na żonę swego syna -

powiedziała Maggie, uśmiechając się, by złagodzić wymowę swych słów. - Ale nie przejmuj

się tym. Ostatnio doszłam do wniosku, że miałaś rację.

Bev spojrzała na nią wyraźnie zaskoczona.

- Co takiego?

- Nie pamiętasz, jak mówiłaś, że bardziej nadaję się na jego kochankę niż żonę?

- Och, powiedziałam tak, ponieważ obawiałam się, że będziesz próbowała go zmieniać

w kogoś, kim i tak nigdy nie będzie. Margaret, proszę, uwierz mi, nie żywiłam do ciebie

żadnych uprzedzeń. Przeciwnie, bardzo cię lubię i podziwiam. Nawet zaczęłam czytać twoje

książki - wyznała Bev z nieśmiałym uśmiechem. - „Brutal” jest znakomity.

- Widzę, że znasz autorów i wiesz, jak są łasi na pochlebstwa - skrzywiła się Maggie. -

Jesteśmy gotowi wszystko wybaczyć ludziom, którzy chwalą nasze utwory.

- Świetnie, może w takim razie wybaczysz mi to, co powiedziałam rok temu?

- Obie wiemy, że miałaś rację, Bev. Gdybym wyszła za Rafe'a, stałby się

nieszczęśliwy, sfrustrowany, a potem wściekły i agresywny. Aż w końcu to on by mnie rzucił.

- Tak sądziłam, ale ostatnio coraz bardziej jestem skłonna zmienić zdanie.

- A ja nie. Już wtedy nalegałam, żeby nasz związek traktował równie poważnie, jak

swoje interesy. Gdyby doszło do małżeństwa, wymagałabym oczywiście, aby znalazło się na

pierwszym planie. I zrobiłabym wszystko, żeby zmusić go do bardziej ustabilizowanego

życia, w którym znalazłoby się miejsce i na pracę, i na wypoczynek, i na rodzinę. A już na

pewno nie zgodziłabym się pełnić roli żony menedżera, która poświęca wszystko dla kariery

męża. Bev z westchnieniem pokiwała głową.

- Takie właśnie odniosłam wrażenie, kiedy cię poznałam. Ja sama poświęciłam się

całkowicie dla męża i rodziny. Pragnęłam, aby Rafe ożenił się z kobietą tego pokroju.

- Zapewne masz rację. On potrzebuje biernej, uległej kobiety. Ja nie mogłabym tak

żyć, Bev. Szybko stałabym się drażliwa i nieszczęśliwa. Chcę męża, który kochałby mnie

bardziej niż swoją firmę, mężczyzny, który stawiałby mnie na pierwszym miejscu. A obie

wiemy, że dla Rafe'a interesy są najważniejszą rzeczą w świecie.

- Margaret, posłuchaj, Rafe bardzo się zmienił. Sprawiłaś to swoim odejściem.

- To nie ja odeszłam od niego!

- Dobrze, nieważne, jak to nazwiemy. - Bev uspokoiła ją gestem. - Nie uwierzyłabym,

że tak się może stać, gdybym nie zobaczyła tego na własne oczy. Przedtem miał obsesję na

punkcie sukcesu tak jak jego ojciec - a nawet bardziej, gdyż po śmierci Johna konkurencja się

zaostrzyła.

- Twoim zdaniem Rafe pragnął udowodnić, że jest w stanie dorównać ojcu?

- Nie, on po prostu próbował wyciągnąć nas z finansowych kłopotów, które zostawił

nam w spadku John. - Na twarzy Beverly pojawił się gorzki wyraz. - Mój mąż był dobrym

człowiekiem, ale liczyły się dla niego tylko interesy. Dosłownie jadł, spał i oddychał swoją

„Cassidy and Company”. Ale tuż przed jego śmiercią firma poniosła ogromne straty. Jeśli

spytasz Rafe'a, to wyjaśni ci dokładnie, o co chodzi. W każdym razie o jakieś ryzykowne

transakcje, które nie wypaliły.

- Czy Rafe był w nie zaangażowany?

- Nie, prowadził swoje własne. Pod wieloma względami przypominał Johna i wiedział

o tym. Już na studiach zrozumiał, że nie będzie mógł pracować u ojca. Natychmiast

skoczyliby sobie do gardeł. Obaj byli inteligentni, ekspansywni i niezwykle uparci. W firmie

nie było miejsca dla dwóch takich indywidualności.

- Czy twój mąż to akceptował?

- Tak, trzeba przyznać, że John wykazał wyjątkowe zrozumienie. Bardzo życzliwie

odnosił się do pierwszych samodzielnych kroków Rafe'a w interesach. Ale postanowił, że

kiedy skończy sześćdziesiąt pięć lat, przekaże „Cassidy and Company” w ręce syna. A potem

zginął.

Margaret obserwowała BeVerly znad filiżanki kawy.

- I Rafe przejął firmę, prawda? Tak jak sobie tego życzył ojciec.

- Oczywiście, tylko po to, by przekonać się, że firma jest na krawędzi bankructwa.

Harował, żeby ją ocalić. I ocalił, choć wszyscy wróżyli mu klęskę. Jakoś przeżyliśmy,

przedsiębiorstwo rozkwitło, ale po tym doświadczeniu Rafe stał się innym człowiekiem.

- Co masz na myśli?

Beverly nalała sobie nową porcję kawy.

- Widzisz, cała ta szaleńcza praca Rafe'a dla ocalenia „Cassidy and Company”

przypominała hartowanie się stali w ogniu. Musiał stać się twardy, inaczej by nie przeżył.

Okazało się, że stał się zbyt twardy, zbyt bezwzględny i zbyt zamknięty w sobie. Jego siostra

Julie nazwała go rewolwerowcem, tak bezlitośnie rozprawiał się z przeciwnikami.

Margaret nie miała dotychczas okazji poznać Julie, lecz była jej bardzo ciekawa. Z

tego, co o niej słyszała, wynikało, że potrafiła utrzeć nosa swemu bratu.

- Rafe niełatwo przełknął utratę firmy Moorcrofta rok temu - zauważyła.

- Owszem, - Bev zaśmiała się krótko. - I możesz być pewna, że któregoś dnia

powetuje sobie tę stratę.

Margaret poczuła niemiły dreszcz w krzyżu. Znów przypomniała sobie rozmowę z

Jackiem Moorcroftem.

- Cieszę się, że nie mam już z tym nic wspólnego - powiedziała szczerze.

- Och, w sumie nie jest ważne, co Rafe zrobi z Moorcroftem. O wiele bardziej martwi

mnie przyszłość waszego związku. Rafe ma już prawie czterdzieści lat, a czas ucieka. Myślę,

że zdaje sobie z tego sprawę. Chcę, żeby mój syn był szczęśliwy, Margaret. I po tym

ostatnim, tak ważnym roku, dochodzę do wniosku, że jesteś jedyną kobietą, która może dać

mu szczęście.

Margaret wpatrywała się w nią zdumiona.

- Ależ, Bev, to niemożliwe. Przecież ja go nie uszczęśliwię. Przynajmniej nie jako

żona. Mogę najwyżej posłuchać twojej rady i zostać jego kochanką.

Beverly popatrzyła na nią kompletnie oszołomiona.

- Więc nie zamierzasz za niego wyjść? - wyjąkała.

Nim jednak Maggie zdążyła odpowiedzieć, w patiu zadudnił głos Connora:

- Co to, do licha, znaczy, że za niego nie wyjdziesz? Przecież Cassidy obiecał, że się z

tobą ożeni. Tylko dlatego zgodziłem się na ten wariacki pomysł ściągnięcia cię tutaj. Co on

znowu kombinuje?

- Tato, poczekaj chwilę, zaraz ci wszystko wyjaśnię.

- Ty mi masz wyjaśniać? To ten drań powinien się tłumaczyć! Niech sobie nie

wyobraża, że może bezkarnie zwodzić moją córkę.

- Usiądź, tatku, proszę.

- Tak, kochanie, usiądź i posłuchaj, co ma ci do powiedzenia córka - wtrąciła Beverly

z łagodnym uśmiechem. - Nie znasz całej historii.

- A po co? Wystarczyło mi to, co usłyszałem - oznajmił wyraźnie zły, lecz usiadł

wreszcie i nawet przyjął od Beverly kawę. - Nie martw się, Maggie. - Poklepał córkę po

ramieniu. - Zrobię z nim porządek, choćbym nawet miał go związać jak byczka i dać mu

posmakować rozpalonego żelaza.

Zaledwie wypowiedział te słowa, pojawił się Rafe. Maggie patrzyła, jak nadchodzi

swobodnym krokiem, i wspomnienia nocy wdarły się w jej myśli. Był tak niezmiernie męski i

zmysłowy w obcisłych dżinsach i rozpiętej pod szyją koszuli, z ciemnymi włosami, jeszcze

wilgotnymi po niedawnym prysznicu. Kiedy dostrzegł, że skrycie mu się przygląda,

uśmiechnął się i mrugnął do niej uwodzicielsko.

- Dzień dobry wszystkim - oznajmił radośnie. Pochylił się ku Margaret i pocałował ją

w same usta, a potem usiadł i sięgnął po kawę. Był w tak doskonałym humorze, że nie

zauważył ani zatroskanej miny matki, ani wściekłego spojrzenia Connora.

- Piękny dzionek, prawda? Wiesz, Maggie, po śniadaniu pójdziemy do stajni. Pokażę

ci najpiękniejsze konie, jakie widziałaś w życiu.

- Zaraz, zaraz, Cassidy. - Krzaczaste brwi Connora zbiegły się groźnie w jedną linię. -

Nie będziesz nigdzie zabierał mojej córki, dopóki nie wyjaśnimy sobie paru spraw.

Rafe rozparł się w fotelu, wyciągając długie nogi.

- Co się ugryzło, Connor? Masz jakiś problem?

- Ty za chwilę będziesz miał. I to duży.

- Tak? A mianowicie jaki?

- Oświadczyłeś, że zamierzasz wziąć ślub z moją Maggie. Tylko dlatego wybaczyłem

ci sposób, w jaki ją potraktowałeś, i pomogłem ściągnąć ją tutaj.

- Powiedziałem, i co z tego? - Rafe wzruszył ramionami i zabrał się do rogalika.

- A ona właśnie oznajmiła, że nie weźmiecie ślubu.

Rafe znieruchomiał. Natychmiast poszukał wzrokiem oczu Margaret. Dobry nastrój

ulotnił się bezpowrotnie.

- Nie wierzę - powiedział powoli.

- Sam słyszałem, Cassidy. I żądam wyjaśnień. Natychmiast!

- Nie ty jeden - mruknął Rafe, przeszywając Maggie spojrzeniem. Margaret

westchnęła. Bev popatrzyła na nią ze współczuciem.

- Nie powinieneś podsłuchiwać, tato. Wszystko przekręciłeś.

- Jak to? - Connor zaczął tracić rezon. - Przecież słyszałem, jak mówiłaś do Bev, że

nie weźmiecie ślubu. I jeszcze jakieś bzdury, że masz być jego kochanką.

- To prawda? - zapytał Rafe tonem nie wróżącym niczego dobrego. - Maggie?

Margaret gwałtownie podniosła się z fotela, świadoma, że trzy pary oczu wpatrują się w nią z

napięciem. Czuła się jak zwierzę osaczone przez myśliwych.

- Powiedziałam, że nie będę dobrą żoną dla Rafe'a. Co nie znaczy, że nie mogę być

jego kochanką. Chętnie wrócę do stanu sprzed roku.

- Przed rokiem byliśmy zaręczeni - przypomniał jej chłodno Rafe.

- Nie, mój drogi. Pytałeś mnie tylko kilka razy, czy wyszłabym za ciebie. Mimo to

myślałam o twojej propozycji, ale wtedy wybuchła afera i kazałeś mi odejść. Już wówczas

ogarnęły mnie wątpliwości, czy stworzylibyśmy szczęśliwe stadło. Dlatego oficjalnie

proponuję ci niezobowiązujący romans. Zdecyduj się.

- Nie ma mowy!

- Rafe, twoja matka miała rację. Naprawdę bardziej uszczęśliwię cię jako kochanka

niż jako żona - powtórzyła Margaret i nie czekając na odpowiedź, ruszyła do swojego pokoju.

Jednak nie uszła daleko. Rafe zerwał się, dogonił ją w paru susach, chwycił wpół i

bezceremonialnie przerzucił sobie przez ramię jak uparte dziecko.

Nie zważając na wściekłe protesty i wierzgania, w milczeniu przeszedł przez hol i

wyniósł Maggie przed dom, pod palące promienie słońca.

ROZDZIAŁ 5

- Przestań, Rafe! Zachowujesz się skandalicznie. Nie będę tego tolerowała.

- Zachowuję się jak typowy kowboj, bo przecież sama wiesz, że nim jestem - odparł

nie zrażony i poniósł ją w kierunku pastwisk.

- Jesteś wstrętnym arogantem - zasyczała, lecz nagle ucichła, kiedy zorientowała się,

że nie są sami. Tom i jakiś mężczyzna w roboczym ubraniu przyglądali im się zza płotu,

radośnie szczerząc zęby. - Rafe, puść mnie, przecież ludzie patrzą!

- Za chwilę, kotku, tylko doniosę cię w jakieś ustronne miejsce.

- Jesteś nieprawdopodobnie bezczelny.

- Zgadza się. I zwykle dostaję to, czego chcę.

Wniósł ją do przestronnej, cienistej stajni i tam dopiero postawił na ziemi. Z boksów

wysunął się ku nim rząd końskich pysków z ciekawie nastawionymi uszami. Margaret

spiorunowała swojego prześladowcę wściekłym wzrokiem i zaczęła doprowadzać do

porządku zmierzwione włosy.

- Powinnam żądać przeprosin, ale wiem, że ich nie usłyszę. Wątpię, czy choć raz w

życiu kogoś przeprosiłeś.

- Maggie, porozmawiajmy spokojnie. Wydaje się, że zaszło drobne nieporozumienie -

powiedział pojednawczo.

- Po pierwsze, przestań mówić do mnie Maggie. Mówiłam ci już tysiąc razy, ale ty jak

zwykle nie słuchasz. Typowe. Uważasz, że wszyscy mają się dostosowywać do ciebie, a

reszta cię nie obchodzi. Twoja matka usiłowała mnie dziś rano przekonać, jak bardzo się

zmieniłeś, ale nie uwierzyłam. I słusznie. Właśnie udowodniłeś, że jesteś takim samym jak

zawsze gruboskórnym i zadufanym w sobie kowbojem, który traktuje ludzi jak bydło.

- Dosyć! - Rafe wyprostował się groźnie, opierając ręce na biodrach. W jego

spojrzeniu pojawił się niebezpieczny błysk.

- A co, może nie jesteś? - powiedziała zaczepnie, choć głos jej drżał. - Świetnie

pasujesz do swojej stajni, zwłaszcza z tym, co masz na butach.

Odruchowo zerknął na stylowe, haftowane buty i schylił się, by wytrzeć czubek

jednego z nich wiechciem słomy.

- Dobrze wiesz, że to normalna sprawa na farmie - powiedział, prostując się. -

Przestań udawać wydelikaconą panienkę z miasta, która nigdy nie widziała gnoju. Wiem co

nieco o tobie, szanowna damo. Porozmawiałem sobie szczerze z Connorem.

- Czyżby? - prychnęła.

- Tak, kotku. Wiem, że urodziłaś się na ranczu i wychowywałaś się tam do trzynastego

roku życia, dopóki twój ojciec nie sprzedał go i nie przeniósł się do miasta. Dopiero w San

Francisco zaczęłaś nabierać wielkomiejskiego szlifu.

- Owszem, chciałam jak najszybciej zapomnieć o wsi - przyznała. - I udało mi się to

bardzo szybko. Przyjmij do wiadomości, że jako kobieta na pewnym poziomie oczekuję od

mężczyzny odpowiedniego zachowania.

- Kobieta na poziomie? - szydził. - Chyba żartujesz. Zachowujesz się jak

rozhisteryzowana primadonna, która myśli, że może bezkarnie wodzić mnie za nos. Masz to,

na co zasłużyłaś, wielkomiejska damo.

- Jesteś niesprawiedliwy.

- Czyżby? W takim razie po co były te wszystkie bzdury, które przed chwilą plotłaś?

Jak mogłaś powiedzieć naszym staruszkom, że nie zamierzasz za mnie wyjść?

- Bo nie zamierzam. Byłaby to najgłupsza rzecz, jaką zrobiłabym w życiu.

Rafe zacisnął szczęki i przymrużył oczy. Margaret cofnęła się w popłochu. Koń w

najbliższym boksie zarżał zaniepokojony.

- Dobrze wiesz, że nie ściągnąłem cię tutaj, byś została moją kochanką - wycedził

Rafe. - I może mi wyjaśnisz, dlaczego się ze mną kochałaś?

- Chciałam odnowić romans sprzed roku.

- Problem w tym, że nie było żadnego romansu.

- Co? A fakt, że żyliśmy ze sobą przez całe dwa miesiące nic nie znaczy?

- Owszem, uważałem ten okres za wstęp do małżeństwa - oświadczył.

Margaret na chwilę odebrało mowę. Zamrugała powiekami, sama już nie wiedząc, czy

ma śmiać się, czy płakać. Jednak Rafe miał śmiertelnie poważną minę.

- Wszystko jedno zresztą, jak to nazwiesz - zbagatelizowała. - I tak nie doszło do

ślubu, więc nie ma o czym mówić.

- Ten ślub się odbędzie, do licha!

Maggie westchnęła z rezygnacją. Nagle poczuła się zmęczona rozmową.

- Niemożliwe. Przed chwilą wytłumaczyłam wszystkim, że nie nadaję się na żonę dla

ciebie. Dlaczego nikt mnie nie słuchał, a zwłaszcza ty?

- Bo gadałaś bzdury.

- Zdaje się, że najlepiej będzie, jeśli w ogóle stąd zniknę - nachmurzyła się Maggie. - I

to zaraz.

Już chciała się odwrócić, kiedy Rafe gwałtownym gestem pochwycił ją za ramię. W

jego wzroku błyszczała ponura determinacja.

- Nie odejdziesz. Teraz już cię nie puszczę.

- O, nie, Rafe. To prawda, pozwoliłam się tu zwabić, ale nie zatrzymasz mnie wbrew

mojej woli. Zresztą nie mam tu już nic do roboty. Sama widzę, że Connor jest szczęśliwy z

twoją matką i wyrządziłabym mu tylko krzywdę, gdybym próbowała się wtrącać. A jeśli chce

ci sprzedać „Lark Engineering”, to jego sprawa. Mnie wystarczy świadomość, że go do tego

nie zmuszasz.

- Nie ściągnąłem cię tu po to, żebyś zadbała o tatusia. Oboje doskonale wiemy, że da

sobie radę. Mówiłem ci już, że chcę, abyśmy zaczęli od nowa. Zresztą bądź choć raz szczera i

przyznaj, że bilet, który ci podsunąłem, był świetnym pretekstem. W każdym razie ochoczo

go wykorzystałaś.

Miał rację, i to było najgorsze.

- Dlaczego musisz mnie tak upokarzać?! - wykrzyknęła, zaciskając pięści.

- Pociesz się, że tam, na lotnisku, czułem się jak żałosny idiota. Czekałem, nawet nie

wiedząc, czy przylecisz. Nie zadzwoniłem do Seattle, bo bałem się usłyszeć twój głos w

słuchawce. Zadowolona?

Gorzka nuta w głosie Rafe'a poruszyła Margaret. Powoli, z wahaniem, wyciągnęła

rękę i dotknęła jego dłoni. Zaledwie jednak spojrzał w dół, wycofała się błyskawicznie.

- Nie, Rafe, nic z tego nie wyjdzie, najwyżej niezobowiązujący romans. Zapomnij o

małżeństwie. Twoja matka miała rację.

Już gotów był wybuchnąć po raz kolejny, ale opanował się z widocznym wysiłkiem.

- Maggie, posłuchaj, chyba powinienem wyjaśnić jeszcze jedną sprawę. Matka uważa,

że mój sposób bycia jest - a raczej był - skutkiem tej całej sytuacji po śmierci ojca.

Tymczasem prawda jest taka, że miałem trudny charakter od początku, nim jeszcze przejąłem

„Cassidy and Company”. Ojciec wiedział o tym i zawsze powtarzał, że wrodziłem się w

niego.

- Racja. Nie uratowałbyś jego spółki, gdybyś już wcześniej nie był twardy,

bezwzględny i agresywny - podsumowała smutno Margaret.

- Ale to już przeszłość, Maggie. Zmieniłem się. Daj mi szansę.

- Łudziłam się, że dałam ci ją ostatniej nocy.

- Propozycję romansu nazywasz szansą? - zapytał z kpiącym niedowierzaniem.

- Tak - przytaknęła poważnie. - W moim pojęciu jest to sposób, byśmy spróbowali się

zmienić, nie narzucając sobie zobowiązań. Potrzebujemy czasu, żeby poobserwować się

nawzajem i jeszcze raz wszystko przemyśleć.

- Do diabła, Maggie, nie potrzebuję już więcej czasu - powiedział udręczonym

głosem, bezradnym gestem przeczesując czuprynę. - Przez pół roku nie robiłem nic innego,

jak tylko przemyśliwałem tę cholerną sytuację.

- Dobrze, ale ja potrzebuję czasu.

- Nie chodzi ci tylko o moje podejście do pracy. Ciągle nie jesteś w stanie wybaczyć

mi tego, co stało się rok temu, prawda?

- Nigdy nie prosiłeś, żebym ci wybaczyła, Rafe. - Margaret uśmiechnęła się blado. -

Jesteś na to zbyt dumny. Dla ciebie wszystko jest czarno - białe. To ty miałeś rację, a ja

totalnie się myliłam.

- Myliłaś się. Poczucie lojalności sprawiło, że zagubiłaś się zupełnie.

- Ciekawe, bo ja widzę to zupełnie inaczej. Kiedy zacząłeś ze mną romansować,

wiedziałeś już, że pracuję dla Jacka Moorcrofta, prawda?

- Tak, ale...

- Ja zaś, nie mając pojęcia, że ty i Moorcroft od dawna konkurujecie w interesach, nie

posiadałam tej przewagi - ciągnęła. - Nie wiedziałam, że się w ogóle znacie. Zataiłeś przede

mną tę istotną informację, Rafe.

- Bo doskonale zdawałem sobie sprawę, że znając prawdę, będziesz się wzdragać

przed nawiązaniem bliższej znajomości. Później nie chciałem cię utracić. Obawiałem się, że

będziesz czuła się winna, zadając się ze mną. I nigdy nie próbowałem wyciągnąć z ciebie

informacji.

- Przecież to nieprawda - powiedziała oskarżycielsko. - Interesowałeś się moimi

projektami. Interesowałeś się wszystkim, co robię, a to mi cholernie pochlebiało. Zgroza mnie

ogarnia, kiedy pomyślę, że dałam się na to złapać.

- Maggie, bądźże rozsądna. Gdybym usiłował ci sugerować, że za dużo mówisz o

swojej firmie, bardzo szybko nabrałabyś podejrzeń. Nie mogłem się zdekonspirować.

- Nie mogłeś, ponieważ potrzebowałeś poufnych informacji, żeby sprzątnąć

Moocroftowi kontrakt sprzed nosa.

- Stek bzdur! - uciął bezceremonialnie. - Jeśli chcesz wiedzieć, byłem już w

posiadaniu wystarczających informacji i twoje opowieści na nic mi się nie przydały.

- Rafe...

- Jeśli już się komuś przysłużyłaś, to Moorcroftowi. Przecież dzięki twojemu

ostrzeżeniu zdążył zareagować na tyle szybko, by sprzątnąć mi firmę Spencera sprzed nosa. A

ja przegrałem, bo żyłem z kobietą, która czuła się lojalna wobec innego mężczyzny.

- Rafe, czy naprawdę tak było? - Bardzo chciałaby mu uwierzyć, ale czuła, że nie

powinna. - Informacje, które przypadkiem uzyskałeś ode mnie, wcale ci się nie przydały?

Uśmiechnął się gorzko.

- Tak było. Gdybyś wiedziała wszystko od początku, uznałabyś, że spotykam się z

tobą wyłącznie z powodu Moorcrofta i natychmiast wycofałabyś się z naszego związku. I nie

próbuj zaprzeczać. Znam cię.

Margaret znów poczuła się bezsilna i osaczona. Miał rację, jak zwykle.

- I naprawdę nie potrzebowałeś ode mnie poufnych informacji?

- Mówiłem ci, że właściwie już nimi dysponowałem. Zresztą przypomnij sobie - w

sumie bardzo mało mówiłaś o firmie. O wiele więcej o planach związanych z pisaniem.

Zamierzałaś popracować jeszcze dwa lata w biznesie, a potem zostać prawdziwą pisarką.

- Chciałabym ci wierzyć - westchnęła, przypominając sobie poczucie winy, które ją

wówczas dręczyło. - Czułam się jak idiotka, czułam się wykorzystana. Bez końca

odtwarzałam w myśli wszystkie nasze rozmowy, usiłując sobie uświadomić, co istotnego

zdradziłam. I wiedziałam, że muszę iść do Moorcrofta, bo mi ufał, a ja nadużyłam jego

zaufania.

- Chroniłaś jego, a skrzywdziłaś mnie - warknął Rafe.

- Nic dziwnego, bo ty myślałeś tylko o sobie.

Łzy napłynęły Margaret do oczu. Zamrugała bezradnie i przysiadła na beli siana. Ta

rozmowa ją zmęczyła.

- Byłam zdezorientowana - wyszeptała. - A kiedy chciałam postąpić zgodnie z

sumieniem i ostrzegłam Moorcrofta, rzuciłeś się na mnie jak wściekłe zwierzę. Mówiłeś mi

takie rzeczy... Nie przypuszczałam, że kiedykolwiek zdołam się po tym pozbierać.

- Nie tylko ty nie mogłaś się pozbierać. - Usiadł obok niej, opierając ręce na kolanach.

Duże dłonie zwisały bezwładnie. - Też byłem w kompletnej rozsypce - powiedział cicho,

patrząc na śliczną, drobną klaczkę, która wysuwała ku nim kształtny łeb. - Bev twierdzi, że to

najlepsza rzecz, jaka zdarzyła mi się w życiu.

- Co takiego?

- Według niej potrzebny był wstrząs, który uświadomiłby mi, że istnieje jeszcze coś

innego poza interesami. I miała rację. Po tym, co się stało, myślałem wyłącznie o tobie.

Straciłem mnóstwo czasu i energii, usiłując wybić sobie ciebie z głowy. Z powodzeniem

mógłbym je poświęcić na przeprowadzenie jakiejś intratnej transakcji.

Margaret czuła, że za chwilę wybuchnie płaczem.

- Rafe, nie wiem, co powiedzieć - szepnęła bezradnie. Natychmiast odwrócił się ku

niej. Oczy mu zalśniły.

- Powiedz, że dasz mi szansę, prawdziwą szansę. Zacznijmy wszystko od nowa,

Maggie. Podaruj mi siebie na dwa tygodnie. I nie szukaj wykrętów ani sposobów ucieczki.

Pozwól mi tylko działać.

Uczucie, które usiłowała stłumić, ogarnęło ją ze zdwojoną siłą. Spojrzała w przepastne

brązowe oczy i poczuła, że daje się wciągnąć w wir, z którego z takim trudem wydobyła się

rok temu.

- Jesteś bardzo niebezpieczny, Rafe. Nie mogę sobie znów pozwolić na takie

przeżycia. Pochwycił jej twarz w obie dłonie i uniósł ku sobie, by nie mogła uniknąć jego

wzroku.

- Nie tylko ty nie przeżyłabyś tego po raz drugi. Dlatego nie będzie drugiego razu.

- Skąd ta pewność?

- Z dwóch powodów. Po pierwsze: tamten kryzys wiele nas nauczył. Oboje się

zmieniliśmy. Nie jesteśmy już tymi samymi ludźmi, co przed rokiem. Po drugie: nie pracujesz

już dla Moorcrofta ani dla nikogo.

- A co z twoją lojalnością? - zapytała bez złośliwości. Czar tego człowieka zaczynał

już na nią działać.

Rafe czułym gestem odgarnął jej włosy z czoła.

- Jesteś jedną z najważniejszych osób w moim życiu, Maggie. Jestem lojalny przede

wszystkim wobec ciebie.

- A gdybyś jednak musiał wybrać pomiędzy naszym związkiem a twoimi interesami,

co by zwyciężyło?

- Maggie, przecież wiesz.

Objęła palcami jego silne przeguby. Całym sercem chciała mu wierzyć. Wiedziała, że

stawia wszystko na jedną kartę. Gdyby miała choć odrobinę rozsądku, powinna uciec stąd jak

najszybciej.

- Rafe...

- Powiedz to, kochana. Powiedz, że zostajesz tutaj i dajesz mi szansę. Przymknęła

oczy i głęboko odetchnęła.

- Dobrze.

Krzyknął z radości i impulsywnie przyciągnął ją ku sobie.

- Nie będziesz żałować, Margaret - szeptał wzruszony, muskając wargami jej włosy. -

Tym razem wszystko pójdzie wspaniale. Zobaczysz. I nie rozmawiajmy już o przeszłości,

dobrze? Zacznijmy od nowa.

- Tak, Rafe - wyszeptała.

Długo siedzieli na sianie, tuląc się do siebie w milczeniu. Margaret trwała w

zachwycie, rozkoszując się chwilą cudownego spokoju w ramionach ukochanego. Zacznijmy

od nowa...

- Szefie? - zawołał Tom z drugiego końca podwórza. Był wyraźnie niepewny i

zakłopotany. - Przyjechał Hatcher. Mówi, że ma ważną sprawę.

Rafe wolno wypuścił Margaret z ramion.

- Powiedz mu, że za chwilę przyjdę.

- Dobrze.

Rafe spojrzał na nią przepraszająco.

- Przykro mi, kochanie. Hatcher słynie z braku wyczucia. Chcesz się z nim przywitać?

- Mogę. Ale wątpię, czy on będzie chciał przywitać się ze mną.

- Nie przesadzaj. Zresztą nie musisz się nim przejmować. Pracuje dla mnie i musi być

uprzejmy.

Maggie z powątpiewaniem pokręciła głową, ale wstała posłusznie. Rafe władczo

ogarnął ją ramieniem i wyprowadził przez wrota. Zamrugała, oślepiona jaskrawym blaskiem

słońca.

Doug Hatcher stał na podjeździe z teczką w ręku. Pierwszy zastępca Rafe'a niewiele

się zmienił od czasu, gdy widziała go po raz ostatni, towarzyszącego swojemu szefowi w

Seattle.

Ten trzydziestoparoletni mężczyzna miał wąską twarz o ostrych rysach i wyblakłe,

przenikliwe oczy. Jasny, letni garnitur był szczytem urzędniczej elegancji. Krawat, pomimo

upału, był nienagannie zawiązany. Nie wydawał się zbyt zdziwiony na widok Margaret u

boku Rafe'a.

- Dzień dobry, panno Lark - powitał ją z powściągliwą uprzejmością. - Miło mi znów

panią widzieć.

- Mnie również, Doug - odparła, choć domyślała się, jakie są jego prawdziwe uczucia.

Hatcher był niewolniczo lojalny wobec swego szefa i najprawdopodobniej obwiniał ją za

niepowodzenie sprzed roku.

- Co się urodziło, Hatcher? - zagadnął swobodnie Rafe. - Pamiętasz chyba, że jestem

na urlopie?

- Tak, ale potrzebuję twojej akceptacji w kilku sprawach - wskazał na teczkę. -

Kazałeś meldować, jak rozwija się sytuacja z Ellingtonem. Jest parę nowych rzeczy, o

których powinieneś wiedzieć. Poza tym dobrze by było, gdybyś zerknął sam na ostatnie

notowania.

Rafe puścił Maggie. Jego dobry nastrój natychmiast się ulotnił. Aż za dobrze znała te

oznaki. Oczami wyobraźni widziała, jak włączają się kolejne mechanizmy wprowadzające go

w stan podwyższonej gotowości. Stan, który mógł trwać całe godziny, a nawet dni, dopóki

interes nie zostanie załatwiony do końca. Wówczas nie liczyło się nic. Kobieta u jego boku

również.

- Dobrze - powiedział Rafe. - Chodźmy do domu. Maggie, może byś tak sobie

popływała?

Jej pierwszą reakcją był gniew. Nie znosiła Cassidy'ego w tym wcieleniu. Kiedy

jednak dostrzegła, jak bardzo niepewną ma minę, złagodniała. Rok temu nawet nie

dostrzegłby jej dezaprobaty. A już na pewno by się nią nie przejął.

- Nie bardzo mam ochotę pływać.

- Kotku, to nie potrwa długo, obiecuję. Zrobiłem, co mogłem, by oderwać się od

pracy, ale zrozum, pewnych rzeczy nie mogę zaniedbać. Muszę się troszczyć o swoją rodzinę,

ranczo i powodzenie „Cassidy and Company”. Bądź rozsądna, proszę.

- Wiem, Rafe. I rozumiem. Już wam nie przeszkadzam, pójdę do siebie.

Uśmiechnął się do niej z wyraźną ulgą i skinął na Hatchera. Maggie powoli ruszyła za

mężczyznami. Nie wymagała od Rafe'a tłumaczeń, a tym bardziej zaniedbania interesów.

Chciała tylko, by dostrzegł hierarchię ważności i nadał ich związkowi właściwe znaczenie. I

wiedziała, że próbuje. Pierwszy krok został zrobiony.

Już miała zamiar skręcić do swojego pokoju, kiedy zza szklanych drzwi patia wyłonili

się Bev i ojciec. Oboje popatrzyli z niepokojem najpierw na Rafe'a, a potem na Margaret.

- Czy doszliście już do porozumienia w sprawie małżeństwa? - zapytał bez wstępów

Connor. - Pojutrze mamy jechać z Bev do Sedony, ale nie ruszymy się stąd, dopóki nie

będziemy pewni, że wszystko jest w porządku.

- Nie martw się, Connor, panuję nad sytuacją - zapewnił go spokojnie Rafe.

- Jesteś pewien?

- Oczywiście. A teraz wybaczcie, ale muszę zamienić parę słów z Hatcherem. Maggie

popływa sobie przez ten czas. Tak, Maggie?

- Nie pozostaje mi nic innego - uśmiechnęła się. Bev impulsywnie złapała ją za rękę.

- Słuchaj, Margaret, mam lepszą propozycję. Nie wybrałabyś się ze mną na małe

zakupy? Przydałoby ci się chyba coś na jutrzejsze przyjęcie zaręczynowe?

Maggie zamarła i w popłochu zerknęła na Rafe'a.

- Jakie przyjęcie? - wyjąkała. Wściekłość narastała w niej w przyspieszonym tempie. -

Przecież nie było mowy o oficjalnych zaręczynach. Rafe, jak mogłeś? Znów knujesz za

moimi plecami?

Hatcher, Connor i Beverly wymienili zakłopotane spojrzenia. Tylko Rafe miał dziwnie

rozbawioną minę.

- Mama mówi o przyjęciu, które wydaje jutro z Connorem z okazji oficjalnych

zaręczyn - wyjaśnił uprzejmie. - Ich, nie naszych - powtórzył z naciskiem.

- To moja wina, Maggie - wtrąciła szybko Bev. - Wybacz, ale w tym całym

zamieszaniu zapomniałam ci o nich powiedzieć. Oprócz domowników zaprosiliśmy na jutro

paru przyjaciół. A pojutrze wybieramy się w małą podróż.

Margaret miała ochotę zapaść się pod ziemię.

- Och - wykrztusiła, rumieniąc się po uszy. - Oczywiście, Bev, to wspaniały pomysł.

Zupełnie nie mam co włożyć na wasze przyjęcie.

ROZDZIAŁ 6

Margaret przystanęła nad brzegiem basenu i rozejrzała się wokół. Grupki elegancko

ubranych gości rozproszyły się po patiu i salonie. Kiedy dostrzegła ojca, znikającego za

szklanymi drzwiami, szybko odłożyła talerzyk z zakąskami i pospieszyła za nim.

- No, wreszcie cię dopadłam, tatku - oznajmiła z triumfalnym uśmiechem, łapiąc

zaskoczonego Connora za rękę.

- Dobrze się bawisz, dziecinko? - zapytał, niecierpliwie zerkając w stronę kuchni. -

Bev wie, jak urządzić miłe party, nie uważasz? To właśnie w niej lubię. Ta kobieta umie się

dobrze bawić. Na pierwszy rzut oka powiedziałabyś, że nosi się jak wielka dama, ale to równa

babka. I ma poczucie humoru.

Maggie omal nie parsknęła śmiechem na widok jego zachwyconej miny.

- Cieszę się, że spotkałeś taki ideał - powiedziała, krzyżując ręce na piersi i skutecznie

blokując mu drogę odwrotu. - Ale nie szukałam cię po to, by wysłuchiwać zachwytów nad

Bev. Przyznaj, że unikasz mnie, odkąd tutaj przyjechałam.

- Unikam cię? - Connor był zdumiony. - Jak możesz tak mówić? Przecież jesteś moją

małą Maggie, moją jedyną córeczką, krwią z mojej krwi.

- Tato, daj spokój.

- Ależ to czysta prawda! Nie wyobrażasz sobie, jak się cieszę, że jesteś na moim

zaręczynowym przyjęciu. Jedyna i ukochana córka musi dodawać ducha ojcu, kiedy ten

decyduje się na ponowny ożenek.

- Doceniam twój heroiczny wyczyn, ale nie o tym chciałabym porozmawiać.

- Naturalnie, Maggie, zawsze cię chętnie wysłucham.

- To świetnie, bo właśnie masz okazję się wykazać.

- Kochanie, jestem do twojej dyspozycji, ale może nie w tej chwili. - Connor zrobił

minę pełną żalu. - Obiecałem Bev, że podkręcę obsługę kuchni. Zaczyna brakować lodu.

Może pogadalibyśmy rano?

- Nie pamiętasz, że Rafe zapowiedział, iż rano zabiera mnie na przejażdżkę?

- Ach, znakomity pomysł. Dawno nie siedziałaś w siodle, prawda? Ale nie przejmuj

się, dasz sobie radę. Tego się nie zapomina, tak jak i jazdy na rowerze. Rafe ma wspaniałe

konie, prawda?

- W każdym razie robi na nich doskonały interes. Za chwilę może je zmienić na coś

innego, na przykład świnie - stwierdziła zgryźliwie. - Tato, proszę, nie próbuj mnie zagadać.

Musimy porozmawiać.

Connor westchnął ciężko, widząc, że nie zdoła się wymigać.

- Coś mi się wydaje, że masz mi cały czas za złe, że trzymam z Rafe'em. Ciągle jesteś

na mnie wściekła, że przyczyniłem się do sprowadzenia cię tutaj? Sądziłem, że już doszliście

do porozumienia.

- Powiedzmy, że jesteśmy w trakcie dyskusji nad pewnymi sprawami.

- Uhm... - Connor skrzywił się sceptycznie. - To ma być prosta odpowiedź na proste

pytanie? Wy, pisarze, umiecie się pokrętnie wysławiać.

- Tato, zrozum, po tamtych doświadczeniach stałam się ostrożniej sza. Connor

spoważniał nagle.

- Tak, rozumiem. Powiem ci, że sam chciałem się z nim rozprawić, dopóki nie

zaświtało mi, o co naprawdę chodzi.

- Doprawdy?

- Parę miesięcy temu, kiedy po raz pierwszy od tamtych wydarzeń spotkaliśmy się z

Cassidym, myślałem, że go naleję.

- Naprawdę?

- Serio. Niewiele wiedziałem od ciebie o waszym rozstaniu. Wspomniałeś tylko, że

już po wszystkim i że Cassidy na koniec powiedział ci parę niemiłych słów. Potem sam

widziałem, co się z tobą działo, więc kiedy przyszedłem na tę rozmowę, byłem naprawdę zły.

Margaret w zamyśleniu gładziła palcami podbródek.

- I jak wyglądało wasze spotkanie?

- Z początku nieciekawie. - Connor wzruszył szerokimi ramionami. - Facet pozwolił,

żebym się na nim wyżył i wyzwał go od najgorszych. A kiedy się wreszcie zmęczyłem, nalał

mi solidną porcję whisky i opowiedział, jak wyglądała cała historia z jego strony.

- A ty mu od razu wszystko wybaczyłeś, tak?

- Skądże. - Uspokoił ją gestem. - Przecież jesteś moją ukochaną córeczką, Maggie.

Wiesz, że zawsze będę bronił cię do upadłego.

- Dzięki, tatku.

- Ale - ciągnął z naciskiem - bardzo chciałem wysłuchać również i drugiej strony.

Kiedy rok temu przedstawiłaś mi Cassidy'ego, bardzo mi się spodobał. Pomyślałem sobie, że

to świetna partia dla ciebie. Dlatego potem, kiedy wybuchła awantura, było mi głupio, że tak

się pomyliłem w ocenie. Ulżyło mi dopiero, kiedy wszystko wyjaśnił, bo zrozumiałem, że

tylko dla ciebie sytuacja była oczywista i jednoznaczna. W rzeczywistości było inaczej. Po

paru głębszych wyjaśniliśmy sobie z Rafe'em to i owo. Muszę ci powiedzieć, że zacząłem

pojmować punkt widzenia tego chłopaka.

- Rafe potrafi być bardzo przekonujący - mruknęła z przekąsem Margaret.

- A ty, córuchno, czasami zadzierasz nosa zbyt wysoko, by nie widzieć pewnych

drobiazgów.

- Może jeszcze powiesz, że wszystko to moja wina? - nadąsała się.

- Nie, i nie próbuj wkładać mi w usta swoich słów. Mówię tylko, że opowieść

Cassidy'ego dała mi dużo do myślenia. A kiedy przekonałem się, że traktuje cię poważnie i

chce, żebyś wróciła, uznałem, iż facet jest wart, by mu pomóc. - Connor popatrzył na nią z

uśmiechem. - No, a kiedy przedstawił mnie Bev, zacząłem się wprost palić do pomocy.

- Twój ojciec - oznajmił Rafe, pojawiając się w drzwiach patia - jest człowiekiem,

który jasno określa swoje cele. Chciałby, żebyśmy zrobili to samo.

Margaret obejrzała się za siebie. Rafe wkroczył do pokoju ze szklaneczką w ręku. Jego

ubranie - szare, stylowe spodnie, czarna koszula i wąski krawat z białej skórki - było

szczytem teksaskiej elegancji. Buty miał tym razem białe, z zawiłym kwietnym deseniem,

wyszywanym srebrną i czarną nicią.

- Dawno już tak podsłuchujesz? - zapytała, mając niemiłe poczucie, że wygląda przy

nim jak Kopciuszek.

- Nie, niedawno. - Zaborczym gestem otoczył ją ramieniem w talii i mrugnął do

Connora. - Zastanawiałem się, kiedy Maggie oderwie się od stada i dopadnie cię, żądając

wyjaśnień. Potrzebujesz pomocy?

- Dam sobie radę.

- Świetnie. A skoro już sobie porozmawialiście, może poradzicie mi, co mam zrobić z

tym artystycznym przyjacielem Julie. Poznaliście go już? - Pokręcił głową z przejętą miną. -

Obawiałem się, że kiedy moja siostrzyczka zacznie zarządzać sklepem z materiałami dla

artystów, wpadnie w złe towarzystwo.

To wystarczyło, by wprowadzić Margaret w bojowy nastrój.

- Poznałam Seana Wintersa, kiedy zostałam dziś przedstawiona twojej siostrze, i

muszę ci powiedzieć, że bardzo mi się spodobał. Robi dobre wrażenie i traktuje ją jak rycerz

swoją królową. Nie rozumiem, w czym problem.

- Jak to w czym? - Rafe łypnął na nią niechętnie, pociągając drinka. - Przecież

powiedziałem, że to artysta.

- I co z tego? Ja jestem pisarką. Czy ma pan coś przeciwko ludziom, którzy żyją z

pracy twórczej, panie Cassidy?

- Och, Maggie, nie bierz tego do siebie. Po prostu nie wyobrażam sobie, by moja

siostra mogła poślubić faceta, który zarabia malowaniem obrazków.

- Dlaczego nie?

- Jest to niepewne źródło utrzymania, nie gwarantujące stałego dochodu, nie mówiąc

już o awansach i karierze, która może skończyć się w każdej chwili.

- Podobnie jak pisanie - zapewniła go radośnie.

- A co jest pewnego w innych zawodach? Pracując w firmie, również możesz zostać w

każdej chwili wylanym albo zmuszonym do rezygnacji. Nie trzeba daleko szukać, mój

przykład wystarczy.

- Zostawmy ten temat - ostrzegł.

- Dobrze, ale w każdym razie musisz przyznać, że nigdy nie masz gwarancji, iż

określony zawód zapewni ci byt na całe życie. Ileż to razy fuzja dwóch firm, gwarantowana

dżentelmeńską umową obu stron, kończyła się czystką, po której ludzie wylatywali na bruk?

- No, owszem, ale...

- Założę się, że sam nieraz się do tego przyczyniłeś.

- Daj spokój, mieliśmy przecież nie dyskutować o mnie, tylko o przyjacielu mojej

siostry. Ten Winters należy do zupełnie innego świata. Nie mają ze sobą nic wspólnego. Julie

skończyła szkołę zarządzania, choć jeszcze niewiele zdążyła w tym fachu zdziałać. Na pewno

nie jest osobą, która buja w obłokach. Zastanawiam się, co ona w nim widzi.

- Rafe, przecież ty myślisz, jakbyś miał móżdżek macho o grubym karku. Potrzebujesz

argumentu przeciwko Seanowi i wymyśliłeś jedyny, na jaki było cię stać - że jego zawód jest

niepewny i niedochodowy. Doprawdy, trudno o większą bzdurę.

- Rany boskie, żałuję, że w ogóle się odezwałem.

- Rafe spojrzał znacząco na Connora.

- Nie licz na mnie, biedaku - zachichotał Connor. - Ja już dostałem swoją lekcję parę

lat temu, kiedy Maggie spotykała się z pewnym artystą. Próbowałem zrobić jej podobny

wykład i gorzko tego pożałowałem. Ale nie mogłem patrzeć, jak moja córka włóczy się z

jakimś nieudacznikiem, który przylepia zgniecione puszki po piwie na płótna.

Rafe wzdrygnął się z obrzydzeniem i spojrzał badawczo na Maggie.

- Jak długo chodziłaś z tym typem?

- Jon był już wtedy bardzo obiecującym twórcą multimedialnym - wyjaśniła urażonym

tonem. - Jeśli chcesz wiedzieć, zbiera obecnie więcej forsy za jeden obraz niż ja za książkę.

Jedna z jego prac wisi w moim salonie, pamiętasz?

- Te resztki z przerobu śmieci w ramie? - Skrzywił się. - Pamiętam aż za dobrze. Więc

jak długo z nim chodziłaś?

- O, czyżbyś był zazdrosny?

- Jak cholera.

- Nie musisz - zapewniła ze śmiechem. - Jon był uroczym człowiekiem, ale od

początku było wiadomo, że tak naprawdę do siebie nie pasujemy.

- Skąd ta pewność?

- On był nocnym markiem, a ja rannym ptaszkiem, on żył w nocy, ja w dzień. Na

dalszą metę tacy ludzie rozmijają się zupełnie. Ale zaznaczam na twój użytek - to

niedopasowanie nie miało nic wspólnego z naszym życiem zawodowym. I nie powinieneś z

góry spisywać na straty przyjaciela Julie tylko dlatego, że wybrał inną karierę niż twoja.

Zresztą ona jest dorosłą kobietą i sama może decydować o swoich związkach z mężczyznami.

- O, właśnie, on jest dla niej za stary.

- Bzdura. Ma trzydzieści pięć lat. Różnica wieku między nimi jest podobna jak w

naszym przypadku, Rafe.

- Dobrze, zostawmy już tę dyskusję. W końcu mamy dzisiaj przyjęcie, prawda? - Rafe

poszukał wzrokiem oparcia u Connora. - Może pójdziemy do kuchni i zobaczymy, co z tym

lodem?

- Chodźmy, bo Bev urwie mi głowę - podchwycił ochoczo Connor i uśmiechnąwszy

się przepraszająco do Maggie, ruszył korytarzem.

- Zobaczymy się za kilka minut, kochanie. - Rafe szybko ją pocałował.

- Uciekaj. - Popchnęła go lekko. - Ale nie zapomnij, co powiedziałam o tolerancji

wobec artystów.

Margaret wróciła do patia, by pogawędzić z gośćmi i wzmocnić się nową porcją

sałatki. Właśnie odpowiadała na kolejne pytania dotyczące pisania i wydawania książek,

kiedy pojawiła się Julie ze swoim przyjacielem. Maggie przedstawiono oboje już wcześniej i

bardzo się jej spodobali, choć w zachowaniu siostry Rafe'a wyczuwała skrywaną rezerwę.

Julie była ładną dziewczyną o kasztanowych włosach, smukłej, odziedziczonej po matce

figurze i ciemnych, inteligentnie patrzących oczach.

Sean Winters, wysoki i szczupły, powitał Maggie swoim uroczym, zaraźliwym

uśmiechem.

- Jak się masz, Margaret? Cassidy cię znalazł? Niedawno cię szukał.

- Tak, znalazł. Teraz jest z moim ojcem w kuchni. Miłe przyjęcie, prawda?

- Mało przypomina imprezy, w których gustuje artystyczna bohema. Bez rozbieranych

numerów, dymków i rocka jest trochę nudno, ale ostatecznie da się wytrzymać - oświadczył z

komiczną wyższością Sean. Margaret zachichotała, ale Julie pozostała poważna.

- Nie mów tak - skarciła swego towarzysza.

- Kocie, przecież i tak wszyscy wiedzą, że twój braciszek nie jest zachwycony

perspektywą posiadania artysty w rodzinie.

Julie przygryzła wargę.

- Nie będzie miał wyboru, więc lepiej niech się przyzwyczaja. I nie zniosę, żeby cię

obrażał.

- On mnie nie obraża. Po prostu uważa, że nie jestem ciebie godny.

- Od czasu śmierci ojca Rafe usiłuje go zastąpić - wyjaśniła Julie przepraszająco. -

Wiem, że ma dobre chęci, ale taka już jest jego natura, że nie wyczuwa, kiedy należy się

wycofać i pozwolić innym decydować o sobie. Bez przerwy wydaje polecenia i jest

przekonany, że bez tego świat nie będzie funkcjonował. Rafe oczekuje, że inni będą skakać

tak, jak on zagra. A kiedy ktoś odmawia - tak jak rok temu Margaret - jest zdumiony i

wściekły.

- Mylisz się - powiedziała spokojnie Margaret.

- Rok temu posłuchałam jego rozkazu, bo Rafe kazał mi wynosić się ze swego życia.

- Owszem, ale miałaś wrócić.

- Tak. Na klęczkach. Julie westchnęła.

- Jeszcze długo po tym, jak odeszłaś, mój brat był w fatalnym stanie. Nigdy dotąd aż

tak nie cierpiał. Nie znałam cię, Margaret, ale wówczas nienawidziłam za to, co mu zrobiłaś.

Julie nie spuszczała wzroku z Margaret. W jej spojrzeniu była powaga i napięcie.

Teraz Maggie zrozumiała, skąd brała się owa skrywana rezerwa.

- Siostra zwykle martwi się o brata - stwierdziła pojednawczo.

- To był pojedynek woli. I Rafe go przegrał. A on nie lubi przegrywać, Margaret -

ciągnęła Julie, jakby nie słyszała jej uwagi.

- Dlaczego uważasz, że Rafe przegrał? Nie rozumiem.

- Bo w końcu pojął, że ma szansę odzyskania ciebie jedynie wtedy, gdy powściągnie

swoją dumę i zrobi pierwszy krok. Była to prawdopodobnie jedna z poważniejszych decyzji

w jego w życiu. Mama mówi, że wyszło mu to na dobre, ale ja nie jestem tego taka pewna.

- Nie, Julie, nie wierzę. Nie chcę już o tym opowiadać, ale zostałam właściwie

zmuszona i porwana. Nawet mi do głowy nie przyszło, że jego duma mogła doznać z tego

powodu choćby najmniejszego uszczerbku.

- W takim razie nie znasz dobrze mojego brata - odparła Julie, przysuwając się do

Seana.

- Ale to już sprawy między wami dwojgiem. Być może mama miała rację - Rafe

potrzebował wstrząsu i ty tego dokonałaś. Ale nic nie zmienia faktu, że cierpi jak każdy inny

człowiek. I jest bardzo wrażliwy na punkcie lojalności.

- Chyba nie musisz się aż tak martwić swoim starszym braciszkiem - mruknął

sceptycznie Sean.

- Wydaje mi się, że świetnie da sobie radę sam.

- Masz rację - przyznała niechętnie Julie. - A jeśli chodzi o ciebie, Margaret, to

zaczynam coraz bardziej cię rozumieć. Rafe potrafi być niesamowicie uparty, jeśli w grę

wchodzą jego opinie. Dlatego nie śmiałam mu nawet powiedzieć, że mamy z Seanem

poważne zamiary. On się łudzi, że to tylko przelotna znajomość, a my tymczasem chcemy się

pobrać, i zrobimy to bez względu na jego zdanie.

- Daj mu szansę, by lepiej poznał Seana. - Maggie uśmiechnęła się do sympatycznego

artysty. - Jeśli wszystko mu spokojnie wytłumaczysz, na pewno będzie rozsądny.

- Chciałabym w to wierzyć.

- Przecież wiesz, jakie trudności mają ludzie biznesu ze zrozumieniem ludzi sztuki.

- Racja - odezwał się Sean, wyraźnie rozbawiony.

- A fakt, że Cassidy jest kowbojem, który przypadkiem ma talent do interesów, jeszcze

pogarsza sprawę. Może powinienem zaprosić go na swój wernisaż? Jeśli już mnie krytykuje,

to niech przynajmniej wie za co.

- Ależ Rafe nie znosi współczesnej sztuki! - wykrzyknęła Julie, wyraźnie przerażona

pomysłem.

- Będzie w stanie ją pojąć, jeśli tylko się postara - zapewniła z przekonaniem Maggie,

przypominając sobie pewne dyskusje, jakie prowadziła kiedyś z Rafe'em przy winie i

świecach.

- Rzeczywiście, ma duszę kowboja, ale potrafi bardzo dobrze radzić sobie w różnych

światach, kiedy mu na tym zależy.

- Masz rację - przyznała w zamyśleniu Julie.

- Mój braciszek lubi odgrywać kowboja, kiedy jest mu to potrzebne, ale słyszałam

również, jak dyskutuje o polityce europejskiej z biznesmenami z Niemiec. Widziałam też, jak

jadł sushi z japońskimi menedżerami.

Margaret zerknęła na Seana.

- Kiedy odbędzie się twoja najbliższa wystawa? Zanim zdążył odpowiedzieć,

odezwała się Julie.

- Otwarcie w poniedziałek po południu, w galerii w Tucson, z którą jest związany.

Myślisz, że zdołasz namówić Rafe'a, żeby przyszedł?

- Spróbuję - uśmiechnęła się Margaret. - Bądźcie dobrej myśli. Oboje spojrzeli po

sobie i uśmiechnęli się.

- Znów zaczęli grać. Zatańczymy? - zapytał Sean.

Przez chwilę Maggie patrzyła, jak przystojna para tuląc się do siebie, wkracza w krąg

tańczących. Zaczęła się zastanawiać, gdzie może być Rafe, kiedy dostrzegła, że stanął przy

niej Doug Hatcher. Odwróciła się ku niemu z wymuszonym uśmiechem, przekonana, że chce

poprosić ją do tańca. Ale gdy tylko się odezwał, zrozumiała, jak bardzo się myli.

- Szybko się tu pani zaaklimatyzowała - zauważył. Musiał sporo wypić, gdyż

wymawiał słowa z przesadną starannością, jakby z obawy, że popłacze mu się język. Ponadto,

choć dawniej byli na „ty”, użył formy oficjalnej.

- Cześć, Doug. Dobrze się bawisz? - zagadnęła, czując się coraz bardziej nieswojo.

- Wrosła pani w klan Cassidych - ciągnął, wspomagając się solidnym łykiem z

trzymanej w ręku szklanki. - I zaczyna pani wpływać na pewne sprawy.

- Ja?

- Niech pani nie będzie tak skromna, panno Lark - powiedział, kiwając głową. - O, tak.

On jest teraz zupełnie inny.

- Rafe? Dlaczego?

- Jest bardziej miękki.

- Nie, to niemożliwe. - W głosie Maggie zabrzmiało niekłamane zdumienie.

- Niestety, możliwe - potwierdził Hatcher, marszcząc brwi. - Kiedy przejął firmę, był

bezlitosny jak stalowe ostrze. Ciął wszystko, co stanęło mu na drodze. Ale rok temu zmienił

się całkowicie. Och, udało mu się parę posunięć w dawnym stylu, ale to nie był już ten sam

Rafe. Pomyślałem sobie, że przejdzie mu po paru miesiącach, ale on zdecydował, że pragnie

pani powrotu.

- Rozmawiał o tym z tobą?

- Nie, nie musiał. Znam go. Wiedziałem, o czym myślał. Niestety, nie o interesach.

Jak mówiłem, zmiękł, stracił pazur. Dzisiaj myśli tylko o jednym. Niestety, nie o tym, co

trzeba.

Doug odwrócił się gwałtownie i chwiejnym krokiem zniknął w tłumie gości.

Margaret miała nadzieję, że Rafe myśli o niej, choć nie miała złudzeń, że będzie tak

przez cały czas. Zbyt dobrze zdawała sobie sprawę, co znaczy kierowanie ogromną

korporacją. Jednego była pewna - jeszcze rok temu Doug nie wygłosiłby takiej uwagi.

- Wyglądasz, jakbyś się świetnie bawiła, moja słodka Maggie. - Rafe zjawił się nagle

tuż przy niej i natychmiast poprowadził ją na parkiet.

Uśmiechnęła się, gdy silne ramiona objęły ją zaborczym uściskiem, zręcznie

prowadząc w takt muzyki. Uwielbiała sposób, w jaki ten potężny mężczyzna potrafił trzymać

w ryzach swoją siłę, nie tracąc przy tym uwodzicielskiego wdzięku.

- Cudownie się bawię - przyznała.

- Wkrótce urządzimy tu nasze zaręczynowe party - oznajmił z niezachwianą

pewnością, która przejęła ją dreszczem.

- Naprawdę? - wyszeptała bez tchu.

- Tak, kochanie. Przecież zauważyłaś, że zawsze wiem, czego chcę i osiągam to -

powiedział, przystając na środku parkietu. - A teraz zwolnij mnie na chwilę, bo przypadł mi w

udziale zaszczyt ogłoszenia zaręczyn.

- Czy to nie dziwne, że syn ogłasza zaręczyny matki?

- Cóż, żyjemy w dziwnych czasach - roześmiał się i pocałował ją w czoło. - Zaraz

wracam.

Z tłumu gości zerwały się oklaski i okrzyki, kiedy Rafe pochwycił szampana i stanął

na samym końcu trampoliny. Uniósł butelkę w górę, czekając, aż wszystko ucichnie.

- Zapewne wszyscy wiecie, dlaczego zebraliśmy się tutaj, ale mnie przypadł zaszczyt

powiadomienia was o tym oficjalnie - zaczął z zabawną powagą.

- Dlatego z ogromną przyjemnością spełniam prośbę mojej matki i ogłaszam wszem i

wobec jej zaręczyny z pewnym złotoustym kowbojem, który nazywa się Connor Lark!

Wiwaty wybuchły ze zdwojoną siłą. Rafe odczekał kilka chwil, a potem znów dał

znak i zapadła cisza.

- Chcę wam powiedzieć, moi kochani, że nie mam innego wyboru, jak tylko całą

duszą poprzeć ten związek. I wcale nie dlatego, że zdążyłem już sprawdzić Larka i wiem, że

zadba o Bev jak należy...

Tłum przerwał mu oklaskami.

... ani nie dlatego, że tych dwoje świata poza sobą nie widzi - ciągnął z uśmiechem

Rafe. - Nie, moi drodzy. Otóż błogosławię temu związkowi z całego serca, ponieważ Lark dał

mi do zrozumienia, że jeśli tego nie zrobię, to wywiezie mnie na pustynię i przy wiąże w

mrówczym kopcu. A ponieważ wiecie, że jestem rozsądnym człowiekiem, oznajmiam wam,

że nie mogę się wprost doczekać, kiedy Connor Lark poślubi Beverly Cassidy.

Głośny śmiech zmieszał się z hukiem wystrzelających korków. Connor, stojący z Bev

nad brzegiem basenu, uśmiechał się promiennie, gdy Rafe napełniał im kieliszki.

Błyskawicznie wypił swojego szampana i nie czekając na zachętę, pocałował narzeczoną.

Oklaskom i toastom nie było końca.

Wreszcie zagrała orkiestra i wszyscy ruszyli do tańca. Maggie, upojona szampanem,

wirowała w ramionach Rafe'a w rytmie westernowego walca.

Po raz pierwszy od roku pozwoliła sobie namyśl, że jest... że może być szczęśliwa z

tym człowiekiem. W każdym razie tego wieczoru czuła się jak najszczęśliwsza kobieta na

świecie.

* * *

Dopiero kiedy wychodzili ostatni goście, Rafe dostrzegł Hatchera, stojącego pod

ścianą. Spojrzał na niego bystro, zastanawiając się, czy asystent wziął sobie do serca radę,

jakiej udzielił mu przed dwiema godzinami, i odstawił drinki.

- Wytrzeźwiałeś na tyle, żeby usiąść za kierownicą? - zapytał.

- Tak, w porządku - burknął Hatcher. - Ostatnio dolewałem sobie tylko wody sodowej.

Chciałem ci powiedzieć, że materiały na temat Ellingtona zostawiłem w twoim gabinecie.

Dobrze by było, żebyś zajrzał do nich jak najszybciej.

Rafe spojrzał na niego uważnie.

- Coś nowego?

Doug przytaknął, śledząc wzrokiem ostatnich gości, wsiadających do samochodów.

- Nie chciałem mówić o tym wcześniej, żeby ci nie psuć zabawy.

- A od kiedy to stałeś się aniołem stróżem, chroniącym mnie od złych wieści? Przecież

nie za to ci płacę - rozgniewał się Rafe.

Hatcher zagryzł wargi.

- Wiem, ale tym razem to inna sprawa.

- Co znajdę w tych materiałach?

- Podejrzenie, że możemy mieć przeciek.

- A niech to szlag! Jesteś pewien?

- Nie do końca. Mogło być tylko zbiegiem okoliczności, że Moorcroft ogłosił takie a

nie inne notowania, ale musimy być czujni.

- Ktoś sprzedał mu informacje... - powiedział z zastanowieniem Rafe, wpatrując się w

światła odjeżdżających wozów. - Doug, musimy zachować to dla siebie.

- Jasne.

- A kiedy już dojdę, kto mnie oszukuje, upuszczę mu trochę krwi. Mam nadzieję, że

ten ktoś wie, ile ryzykuje.

- Rafe, ale nie wiemy nic na pewno - szybko zastrzegł Hatcher. - To może być równie

dobrze czysty przypadek. Tak czy nie, musimy szybko skontrować ostatni ruch Moorcrofta.

- Dziś w nocy przejrzę papiery i rano dam ci odpowiedź.

- Dobrze. - Hatcher kiwnął głową i wyciągnął z kieszeni kluczyki. - Czekam na

telefon. Rafe stał w mroku, patrząc, jak światła wozu znikają w dali. Chęć zemsty to dziwne

uczucie, pomyślał. Potrafi opętać duszę mężczyzny z taką samą siłą jak miłość.

- Rafe?

Odwrócił się natychmiast w kierunku, z którego dobiegał słodki, cichy głos. Maggie,

stojąca na podjeździe w kręgu świateł, wyglądała jak zjawisko. Jego śliczna, dumna Maggie.

Potrzebował jej bardziej niż wypalona pustynia jesiennych deszczy. Bez niej czuł się pusty i

jałowy.

- Już idę, kochanie. - Zaczął iść powoli ku drzwiom. Wiedział, że nie może jej

powiedzieć, co ma zamiar zrobić z Moorcroftem. Nie wybaczyłaby mu tego. Sprawy swojej

zemsty musi załatwić sam. - Czy narzeczeni jeszcze tańczą nad basenem?

- Bez muzyki? - zaśmiała się Margaret. - Nie, sądzę, że poszli już spać, przecież rano

wyjeżdżają do Sedony.

- Niezły pomysł - podchwycił Rafe.

- Słucham?

- Pora, żeby położyć się. Sam to zrobię i tobie też radzę. Dobranoc, kochana. - Objął ja

mocno i ucałował.

W godzinę później patrzył, jak po drugiej stronie patia gasną światła w pokoju

Maggie. Zaczął się zastanawiać, czy jednak nie pójść do niej.

Ale na biurku czekały ważne papiery. Przecież obiecał Dougowi, że już rano da mu

odpowiedź.

ROZDZIAŁ 7

Sen nie nadchodził. Margaret przewracała się na łóżku, nasłuchując odgłosów nocy.

Nie wracała myślą do udanego przyjęcia. Nie cieszyła się szczęściem Connora i Bev. Sprawy,

które zwykle byłyby w stanie wybić ją ze snu, odpłynęły w niepamięć.

Mogła myśleć tylko o jednym: o zdaniach wypowiedzianych przez Julie na temat

dumnej natury Rafe'a.

Leżała wpatrzona w sufit i przypominała sobie, ile razy w ciągu tych kilku miesięcy

po rozstaniu była bliska sięgnięcia po słuchawkę i zatelefonowania do niego. A jednak

rezygnowała, gdyż nie pozwalała jej na to własna duma. Tymczasem Rafe ugiął się, zrobił

pierwszy krok. Teraz rozumiała, ile go to musiało kosztować.

Tylko dlaczego trzeba było uwag Julie, by zrozumiała ukryty sens ostatnich

wydarzeń? Obsesyjne myśli o szantażu i manipulacji nie pozwoliły jej ujrzeć postępowania

Rafe'a we właściwym świetle. Teraz dopiero zaczęła postrzegać jego szorstkie, bezwzględne

zachowanie jako wynik boleśnie zranionej dumy.

To prawda, do tej pory nie przyznał, jak wielkie błędy popełnił rok temu. Nadal

uważał, że to Maggie zdradziła go, choć miał na tyle wyczucia, by przeprosić ją za ostre

słowa i brutalne zachowanie.

Nic nie było jeszcze do końca jasne, ale jeden fakt pozostał bezdyskusyjny - Rafe był

tym, który pierwszy wyciągnął rękę do zgody. I poważnie mówił o małżeństwie.

Co więcej, musiała przyznać, że naprawdę stara się zmienić swe przyzwyczajenia i

ograniczyć czas, poświęcony firmie i interesom. To nie był już ten sam Rafe co przed rokiem.

Tamten nie byłby w stanie zaangażować się do tego stopnia w organizację przyjęcia

zaręczynowego matki ani też spędzać całych dni z kochanką.

Kochanką...

To słowo dryfowało w burzliwym strumieniu myśli Margaret. Bez względu na to, kim

naprawdę był Rafe, jedno wiedziała z pewnością - był kochankiem z jej snów.

Wyobraziła go sobie, śpiącego nago wśród białych prześcieradeł. Leżał na brzuchu, a

blask księżyca uwydatniał rzeźbione mięśnie potężnych ramion. Kiedy wyczuł jej obecność,

odwrócił się sennie na plecy i wyciągnął ku niej ramiona. Już po chwili tuliła się do niego,

czując, jak bardzo jej pragnie. Znajoma, rozkoszna tęsknota przeniknęła jej ciało.

Maggie, powodowana nagłym impulsem, odrzuciła prześcieradło i wstała z łóżka. Nie

wahała się dłużej. Włożyła powiewną, domową suknię z cienkiej białej bawełny, którą kupiła,

gdy była w mieście z Bev, i cicho wyszła z pokoju.

Jednak Rafe'a nie było. Przez szparę w drzwiach dostrzegła nie rozesłane łóżko.

Rozglądając się ze zdziwieniem, ruszyła wzdłuż korytarza. Natychmiast dostrzegła smugę

światła padającą spod drzwi gabinetu. Ogarnęło ją poczucie winy. Biedak, pomyślała, próbuje

za wszelką cenę pogodzić pracę z miłością.

Cicho otworzyła drzwi. Blada poświata komputerowego ekranu nasycała pokój

nierealnym blaskiem. Rafe siedział, rozparty na krześle, z nogami w kowbojskich butach

opartymi na biurku. Nawet nie zmienił ubrania, tylko zdjął krawat i podwinął rękawy koszuli.

Ciemne włosy były zmierzwione.

Na ekranie jarzyły się kolumny cyfr, a biurko było zaścielone papierami. Słysząc

skrzypnięcie drzwi, Rafe odwrócił głowę. W zimnym świetle ekranu komputera surowe rysy

jego twarzy stały się jeszcze ostrzejsze.

Margaret przystanęła i uśmiechnęła się niepewnie.

- Wiem, że się narzucam, ale nie w takim sensie jak myślisz - powiedziała cicho.

- A co mam według ciebie myśleć? - zapytał, szybkim ruchem zbierając papiery do

teczki i chowając ją do szuflady.

- Kiedy powiedziałam, że powinieneś więcej czasu poświęcać naszej znajomości niż

pracy, nie przypuszczałam, że będziesz potajemnie harował nocami. Ja naprawdę wiem,

czego wymagają od ciebie interesy, Rafe. Nie zapominaj, że jeszcze nie tak dawno sama się

nimi zajmowałam.

Rafe niedostrzegalnie przygryzł usta.

- Kochanie, wierz mi, nasz związek jest na pierwszym miejscu. Tu - niedbałym gestem

wskazał na ekran - mam tylko kilka danych, które podrzucił mi wczoraj Hatcher, żebym je

szybko przeanalizował. Nie chciało mi się spać, więc pomyślałem, że popracuję teraz i rano

będę miał sprawę z głowy. - Nagłym ruchem opuścił nogi na podłogę i wystukawszy kilka

komend, wstał. Ekran zgasł. - Jak mnie znalazłaś? - zapytał, odwracając się ku niej.

Margaret uśmiechnęła się w ciemności, czekając, aż się zbliży.

- Odmawiam odpowiedzi, żeby uniknąć posądzeń.

Jego śmiech był gardłowy i namiętny. Stanął przed Maggie i musnął palcami jej

odkryte ramiona. Uśmiechnął się z satysfakcją, kiedy odpowiedziała mu znajomym

dreszczem.

- Poszłaś do mojej sypialni, tak?

- Aha.

- Szukałaś mnie. Cudownie, tak powinno być. - Pocałował ją leciutko w sam czubek

nosa. - Obiecaj mi, że zawsze będziesz mnie szukać - powiedział z niespodziewanym

naciskiem. - Bez względu na to, co się będzie działo. Nie odchodź już ode mnie, kochanie.

Drżącą ręką pogładziła go po policzku.

- Nawet jeśli mi każesz?

- Och, byłem idiotą. Już nie zrobię tego błędu. Dostałem dobrą lekcję. Obiecaj mi,

Maggie. Przysięgnij. Powiedz, że nie odejdziesz, nawet jeśli między nami byłoby coś nie w

porządku. Walcz ze mną, wyzywaj mnie od najgorszych, daj mi w gębę, trzaśnij drzwiami ale

nie odchodź.

W pierwszym momencie myśli w głowie Maggie zawirowały w popłochu, ale po

chwili pojawiła się pewność, a wraz z nią ciche, łagodne słowa, które tak chciał usłyszeć.

- Nie odejdę.

Przyciągnął ją do siebie tak mocno, że na moment zabrakło jej tchu. Czuła usta Rafe'a,

zachłannie całujące jej włosy i palce, błądzące po szyi i karku.

Otoczyła ramionami jego szyję i wdychała zmysłowy męski zapach. Przylgnęła ustami

do gorącej skóry w wycięciu rozchylonej koszuli i z radością poczuła, jak zadrżał z

pożądania.

- Maggie, najdroższa, jesteś wspaniała - wyszeptał gardłowym głosem. Cofnął się,

usiadł w fotelu i posadził ją przed sobą na biurku.

- Poczekaj, nie tutaj. Przecież to twój gabinet - zaśmiała się.

- Dlaczego nie? Będzie zabawniej.

- A jeśli ktoś nas usłyszy?

- Och, nawet jeśli usłyszy, na pewno zostawi nas w spokoju - odparł beztrosko.

Zadrżała, kiedy poczuła jego dłonie, gładzące wewnętrzną stronę ud. Zaśmiał się cicho,

triumfalnie, gdy się przekonał, że nie ma nic pod spodem.

- Ach, frywolna Maggie, widzę, że ubrałaś się wizytowo - skomentował.

- Rafe, ty stary lubieżniku!

- Nie, moja pani, jestem tylko kowbojem, który lubi proste uciechy. Nie ma nic

wspanialszego niż wspólna nocna przejażdżka przy księżycu.

- Nocna przejażdżka? Tak to nazywasz?

- Aha. Tylko wolałbym, żebyś była całkiem naga - powiedział, pochylając się do

przodu. Dotarł do źródła rozkoszy i zaczął ją pieścić.

- Rafe, och, Rafe... - Maggie wygięła się w łuk, kurczowo wbijając paznokcie w jego

ramiona. Zaciskała powieki, wciągając głęboko powietrze, w miarę jak pocałunki stawały się

coraz bardziej intymne.

- Jesteś cudowna. Słodka, seksowna i gorąca jak ogień - wyszeptał. Margaret

krzyknęła, a potem opadła na plecy, kładąc się na biurku.

- Tak, kochanie. Mów, co czujesz. Chcę wiedzieć.

- Doprowadzasz mnie do szaleństwa, Rafe - wykrztusiła rozdygotanym głosem,

wczepiając palce w jego włosy.

- Pięknie. - Rafe wstał, przesunął ręce ku piersiom Maggie i jednym ruchem zdjął jej

sukienkę przez głowę. Lekka tkanina powoli spłynęła na dywan.

Margaret wyprężyła się na biurku w niecierpliwym oczekiwaniu, obejmując rękami

nabrzmiałe piersi. Słyszała szczęk rozpinanej klamry i zgrzyt suwaka. Tylko tyle.

- Nie zdejmiesz spodni ani butów? - zapytała chrapliwym szeptem.

- Nie. Tak jest dobrze.

Uniosła się na łokciach i spojrzała uważnie. Rzeczywiście, było bardzo dobrze.

- A co... z zabezpieczeniem?

- Mam - uśmiechnął się, sięgając do bocznej kieszonki. Zręcznie otworzył mały

pakiecik.

- Nosisz to stale ze sobą? - zdumiała się.

- Przez cały czas, odkąd tu przyjechałaś. Jestem gotowy do kochania się z tobą w

każdej chwili. Cóż, czy mogę zacząć urzędowanie? - zapytał z błyskiem w oku, pochylając się

nad biurkiem.

- O, tak, Rafe, proszę - wydyszała, pozwalając, by sam ułożył ją w najbardziej

zmysłowej pozie. Jak zwykle kiedy Rafe się z nią kochał, czuła, że odpływa w inny,

magiczny świat - tam gdzie mogła być dzika, wolna i szalona.

Rafe oparł dłonie płasko na blacie i poruszał się odwiecznym rytmem, coraz szybciej i

głębiej. Oplotła go nogami, poddając się narastającemu pragnieniu. Patrzyła na ostre, jak

wykute z kamienia rysy jego twarzy. Tylko oczy, świecące fanatycznym blaskiem zdradzały,

jaka burza szaleje w jego ciele i duszy. Maggie odwróciła głowę na bok, upajając się tymi

cudownymi chwilami.

- Rafe...

- Tak, kochana. Tak - szepnął i jego ciało wykonało spazmatyczny ruch. Wargi

uniosły mu się, odsłaniając drapieżną biel zębów, kiedy w szczytowym spazmie osunął się na

krzesło, porywając Margaret za sobą.

Wczepiła się w niego kurczowo. Rafe trwał z głową odrzuconą na oparcie krzesła,

machinalnie głaszcząc jej ciało. Oczy miał zamknięte.

- Ty szalona, przewrotna kobieto - szepnął. - Wodzisz mnie na pokuszenie w środku

nocy, kiedy usiłuję grzecznie pracować, i każesz mi się kochać na moim biurku.

Margaret uśmiechnęła się, rozbawiona nagłą myślą.

- Wiesz, Rafe, rok temu nie śmiałabym tego zrobić. Czujnie otworzył oczy.

- Nie śmiałabyś wejść do mojego biura i uwieść mnie? Dlaczego? Poszłoby ci bardzo

łatwo. Przecież od początku szalałem za tobą.

- Nie wierzę. Zawsze kochaliśmy się według rozkładu. Kiedy pracowałeś, musiałam

czekać, aż skończysz. Nawet nie przyszło mi do głowy, żeby przyjść, tak jak dzisiaj, i liczyć

na to, że schowasz papiery i wyłączysz komputer. A gdybym nawet próbowała to zrobić,

sądzę, że pogłaskałbyś mnie po główce i kazał grzecznie czekać, aż skończysz.

- Jesteś pewna?

Margaret uniosła głowę i ze zdumieniem zobaczyła, że Rafe się uśmiecha.

- Jasne, że tak. Mam bardzo dobrą pamięć.

- W takim razie byłem kompletnym idiotą. Teraz nie mogę sobie wyobrazić, że

odesłałbym cię, nagą pod tą przezroczystą suknią. Wiesz, co sobie pomyślałem?

- Co?

- Problem w tym, że rok temu w ogóle nie próbowałaś. Czekałaś, aż skończę swoje

zajęcie. Wtedy byłaś doskonale opanowaną, chłodną kobietą interesu. Pisanie romansów

doskonale ci zrobiło. Sprawiło, że zaczęłaś żądać i wymagać.

- I twoim zdaniem tak jest lepiej? - dociekała Maggie. Rafe westchnął i wyraźnie

spoważniał.

- Prawdopodobnie tak powinno być. Masz rację, kiedy wyzywasz mnie od arogantów,

twardogłowych i tyranów.

- Przyznajesz się?

- Przyznaję. Od tak dawna rządzę i wydaję polecenia, że przyjąłem to jako rzecz

naturalną. I tak jak nauczył mnie ojciec, zawsze na pierwszym miejscu stawiałem pracę. A

matka to szanowała. Ale ty jesteś inna.

- I nie przeszkadza ci to?

- Powiedzmy, że zdołam się przyzwyczaić - wyznał z nieco męczeńskim uśmiechem.

- Rafe, twoja praca wcale nie jest mi obojętna i doskonale rozumiem, czego od ciebie

wymaga - powiedziała poważnie Margaret. - Jeszcze niedawno sama obracałam się w twoim

świecie i wiem, że bywają momenty, kiedy trzeba rzucić się w to z głową, a pewne terminy są

nieprzekraczalne. Zrozum mnie dobrze - nie chcę tylko, by twoja praca zrujnowała nasze

życie, tak jak rok temu.

Zagłębił palce w jej splątane włosy. W ciemności jego spojrzenie było intensywne i

głębokie.

- Ja też tego nie chcę, Maggie. Jeśli dawne przyzwyczajenia powrócą, będziesz już

wiedziała, co masz zrobić.

- Wkroczyć do twojego gabinetu i uwieść cię?

- zapytała z zachwytem.

- Drzwi stoją dla ciebie zawsze otworem, słodka Maggie. - Rafe pocałował ją czule i

zsadził sobie z kolan.

- Mam rozumieć, że już mnie wyrzucasz? - westchnęła, sięgając po swoją białą suknię.

- Nie, ale oboje potrzebujemy snu. Pamiętaj, że mamy wstać rano, żeby pożegnać Bev

i Connora przed wyjazdem do Sedony.

- Rzeczywiście, byłabym zapomniała - ziewnęła Margaret. - Odprowadzisz mnie do

pokoju?

- Wiesz, wolałbym nie, bo natychmiast zboczylibyśmy do mojej sypialni. A ty masz

zasady i dopóki są rodzice, wolisz budzić się we własnym łóżku, prawda?

- Wydaje mi się, że znów chcesz się wykraść do komputera.

- Nie, nie muszę. Mam już odpowiedź dla Douga. Cierpliwości, kochana. Już jutro

będziemy mieli cały dom dla siebie.

Margaret obudziła się na moment w środku nocy. Odruchowo zerknęła na uchylone

drzwi sypialni Rafe, oświetlone smugą księżycowego blasku. Nie była pewna, ale zdawało się

jej, że nikt tam nie śpi.

* * *

Connor i Beverly wyjeżdżali zaraz po śniadaniu. Margaret stała z Bev na podjeździe,

czekając, aż bagaż zostanie załadowany do samochodu.

- Znikamy na cały tydzień, moja droga - oznajmiła szczęśliwa narzeczona. - Najpierw

zatrzymamy się w Scottsdale, gdzie ostatnio przebywam najczęściej. Ranczo Rafe'a jest

trochę zbyt odizolowane od świata jak na mój gust. A tam mam przyjaciół, którym

chciałabym przedstawić Connora. Potem pojedziemy do Sedony. O tej porze roku w górach

jest o wiele chłodniej. Jest tam też kilka galerii, które z przyjemnością odwiedzę.

- W takim razie baw się dobrze, Bev. Beverly popatrzyła na nią badawczo.

- Zostajesz?

- A nie masz nic przeciwko temu?

- Przeciwnie, bardzo się cieszę. Prawdę mówiąc, bałam się, że wrócisz do Seattle.

Nawet mówiłam Connor owi, że powinniśmy opóźnić wyjazd, żeby zachęcić cię do

pozostania.

- Co też ona wygaduje, przecież mówiłem, że to bez sensu - wtrącił się Connor,

taszczący wraz z Tomem kolejne torby. - Pomogłem Cassidy'emu ściągnąć cię tutaj, ale dalej

niech radzi sobie sam. Zresztą muszę się zająć swoją kobietą.

- Boże, ci mężczyźni! - Bev wzniosła oczy do nieba. Connor zachichotał i wrzucił

torby do bagażnika.

- Hej, Cassidy - zawołał do Rafe'a, który pojawił się w drzwiach z ostatnią walizką. -

Powiedz swojej mamusi, że dasz sobie radę z moją córką. Ona się boi, że Maggie ucieknie,

kiedy tylko znikniemy za zakrętem.

- Maggie, naprawdę masz takie plany? - zapytał podejrzliwie Rafe.

Margaret poczuła, że się czerwieni pod wyczekującym spojrzeniem trzech par oczu.

- Liczyłam się z tym, że zostanę kilka dni dłużej, ale decyzja może ulec zmianie, jeśli

naciski będą zbyt wielkie - oświadczyła sucho.

- Naciski? - Rafe zrobił minę urażonego niewiniątka. - Nie ma mowy o żadnych

naciskach. Po prostu przyjmij za pewnik, że nie zdążysz daleko odjechać, bo dopadnę cię

najwyżej w ciągu kwadransa i zawrócę.

- W takim razie i tak nie mam wyjścia. Pragnę tylko zawiadomić, że umówiłam się na

poniedziałek po południu w Tucson.

Tym razem ona była górą. Trzy pary oczu zamrugały ze zdumieniem.

- Z kim się umówiłaś? - zapytał Rafe. - Przecież nie znasz tu nikogo oprócz mnie.

- Nieprawda. Znam twoją siostrę i jej przyjaciela Seana Wintersa. Zostałam

zaproszona na jego wernisaż. Mam nadzieję, że będziesz mi towarzyszyć - powiedziała

Maggie ze słodkim uśmiechem.

Ciemne brwi Rafe'a zbiegły się w jedną linię. Z łomotem zatrzasnął klapę bagażnika.

- Co za cholerny pomysł - burknął. - Zresztą pogadamy o tym później.

- Wiesz, moja droga, mam przeczucie, że dzieci nie będą się nudziły bez nas - odezwał

się Connor do Bev.

- Chyba masz rację, Connor - pokiwała głową.

Rafe i Margaret długo odprowadzali samochód wzrokiem. Kiedy wreszcie zniknął,

Rafe wziął ją za rękę i poprowadził do domu.

- No, teraz mi powiedz, co to za sprawa z tą wystawą Wintersa? - zapytał, opierając się

plecami o ścianę holu i krzyżując ręce na piersi.

- Po prostu Julie i Sean zaprosili mnie, kiedy wychodzili z przyjęcia, a ja się z chęcią

zgodziłam. W imieniu nas obojga - dodała z naciskiem.

- Co ty, do diabła, kombinujesz?

- Zapewne chcę cię tak urobić, żebyś w końcu zaakceptował wybór siostry -

zażartowała, pragnąc rozproszyć ponurą atmosferę.

- Dobrze, że chociaż szczerze się przyznajesz. Znasz mnie i powinnaś wiedzieć, że nie

znoszę być manipulowany, nawet przez ciebie. I co rozumiesz przez „wybór” mojej siostry?

Czyżby ci powiedziała, że chce wyjść za tego pacykarza?

- Owszem. Jestem przekonana, Rafe, że zrealizują swoje plany bez względu na to, czy

je łaskawie zaaprobujesz, czy nie. Dlatego radzę ci, abyś zawczasu zmienił front, jeśli chcesz

zachować dobre stosunki z siostrą.

- A niech to szlag trafi! - wykrzyknął Rafe i wczepił palce we włosy, jakby chciał je

rwać z głowy. - Julie i ten palant. Nie przypuszczałem, że ona traktuje go poważnie. Zawsze

miała adoratorów na pęczki.

Margaret zaczęła mu niemal współczuć.

- Za długo się o nią troszczyłeś, Rafe, i nawet nie zauważyłeś, że jest już dorosłą

kobietą. Julie ma prawo do własnego wyboru.

- Jakiego wyboru? - prychnął. - Ona nie potrafiła sobie nawet wybrać pracy, w której

zostałaby dłużej niż pół roku. Po co jej artysta? Nie mogła sobie znaleźć jakiegoś miłego,

porządnego... - urwał nagle i zerknął z ukosa na Margaret.

- ...miłego, porządnego biznesmena, to, zdaje się, chciałeś powiedzieć? Takiego, który

nosi krawaty i garnitury z kamizelką i każdego miesiąca dwa tygodnie spędza w rozjazdach,

tak? Takiego, który potrzebuje uległej i atrakcyjnej żony, aby była ozdobą przyjęć, które

wydaje z okazji sfinalizowania korzystnych transakcji?

- Czyżbyś się obawiała, że będę chciał zmienić cię w żonę szefa? - zapytał czujnie.

- Owszem, tego się między innymi obawiam.

- Powinnaś mnie uprzedzić.

- Próbowałam, ale nie słuchałeś.

- Ale słucham teraz - powiedział poważnie. - Wierzysz mi?

- Tak - przytaknęła, choć z wahaniem. - Chyba tak.

- Dobrze, w takim razie wiedz, że przyjąłem uwagę do wiadomości. Nie znaczy to

jednak, że zaaprobuję Wintersa.

- Rafe, nie bądź śmieszny, oni nie potrzebują twojej aprobaty. I bez tego wezmą ślub.

- Czyżby? - zakpił. - Wintersowi może się odechcieć, kiedy okaże się, że Julie nie ma

w posagu portfela z plikiem kart kredytowych i dostępu do wielocyfrowego konta.

- Nie sądzę, żeby żenił się z nią dla pieniędzy.

- Skąd ta pewność? Przecież widziałaś go tylko raz.

- Ale od razu go polubiłam. Zresztą, nawet gdyby miał takie zamiary, nic na to nie

poradzisz. Najrozsądniej zrobisz, jeśli będziesz starał się zachować dobre stosunki z siostrą

bez względu na słuszność jej decyzji.

- Mogę jeszcze próbować przekupić Wintersa, żeby zrezygnował ze ślubu - powiedział

w zamyśleniu.

- Niezbyt mądry pomysł, Rafe. Julie znienawidziłaby cię za to. Mówię ci, daj Seanowi

szansę, zanim zaczniesz działać po swojemu. Pojedź ze mną do tej galerii.

- I co to da?

- Spotkasz się z nim w jego środowisku, nie w swoim. Jeśli ma wejść do twojej

rodziny, powinieneś lepiej go poznać.

- Przestań mówić o ich małżeństwie, jakby to było już ustalone - zirytował się.

- Rafe, chyba specjalnie się na nich uwziąłeś. Każdemu trzeba dać szansę. Czy nie o

tym mówi fundamentalna zasada Kodeksu Zachodu?

- Co mnie obchodzą jakieś głupie kodeksy rodem z westernów? - rzucił wściekle.

Margaret uśmiechnęła się z niezmąconym spokojem.

- Jestem pewna, że ojciec przekazał ci te mądrości, kiedy siedziałeś mu jeszcze na

kolanach, tak jak przekazał mu to jego ojciec, i tak dalej. Założę się, że była tam również

mowa o różnych drobiazgach, które cenią sobie kowboje, jak honor, zemsta, sprawiedliwość i

czysta gra dwóch przeciwników.

Rafe skrzywił się i zaklął, po czym oderwał się od ściany i zaczął wielkimi krokami

przemierzać hol. Nagle zatrzymał się przed Margaret.

- Chcesz, żebym przestrzegał zasad Kodeksu Zachodu? - zapytał, opierając ręce na

biodrach. - Dobrze. Na początek zastosujemy sobie prościutką regułę „coś za coś”. Jeśli

chcesz wmanewrować mnie w ten cholerny wernisaż, będziesz musiała zapłacić cenę.

- Jaką? - zapytała z niepokojem.

Drapieżny uśmiech Rafe'a nie wróżył nic dobrego.

- Zgodzę się tam iść, a ty zgodzisz się, żebym ogłosił nasze zaręczyny. Oficjalnie,

Maggie. Nie chcę więcej niespodzianek.

Margaret wzięła oddech, jak ktoś, kto rzuca się w głęboką wodę.

- Dobrze.

Teraz on był zaskoczony.

- Powiedziałaś: „dobrze”?

- Czyżbyś nie dosłyszał, kowboju?

Rafe wydał dziki okrzyk triumfu, porwał Maggie na ręce i zaniósł do najbliższej

sypialni. Tym razem jednak zdjął buty.

ROZDZIAŁ 8

Rano Rafe osiodłał swego najlepszego ogiera - potężnego kasztana. Dociągając

popręg, z satysfakcją zerkał na Maggie krzątającą się z wprawą przy siwej klaczy. Connor

miał rację. Jego córka była prawdziwym dzieckiem rancza.

Rok temu spędził z nią dwa miesiące i nawet nie wiedział, że potrafi jeździć konno.

Nie było okazji. Nieliczne wolne chwile spędzali, w jego zdaniem, bardziej interesujący

sposób.

Pieniądze i miłość to niebezpieczna kombinacja, pomyślał. Szkoda, że wcześniej nie

nauczył się ich rozdzielać. Teraz był już mądrzejszy.

- Gotowa? - zapytał.

- Gotowa - odparła Maggie i wyprowadziła klacz ze stajni.

- Pojedziemy w stronę wzgórz. Pokażę ci ziemię, którą ewentualnie chciałbym

sprzedać. - Rafe wyprowadził kasztana na oświetlony porannym słońcem dziedziniec i lekko

wskoczył na siodło. Nie mógł oderwać wzroku od kształtnej pupy Maggie w obcisłych

dżinsach. Świetnie wyglądała na koniu. Rafe ścisnął wierzchowca kolanami i ogier ruszył

rączo do przodu.

Przez dłuższy czas jechali w milczeniu, ciesząc się urokiem poranka. Zapowiadał się

gorący dzień. O tej porze, kiedy pustynia nie była jeszcze rozpalona słońcem, można było

podziwiać pierwotne piękno tego surowego krajobrazu. Ten widok nieodmiennie poruszał

ukryte struny w duszy Rafe'a. Wiedział, że podobnych uczuć musieli doznawać jego ojciec i

dziadek.

Dojechali do pastwisk. Widać było pojedyncze sztuki bydła pasące się na wielkiej

przestrzeni. Zatrzymał konia i poczekał, aż Margaret przykłusuje do niego. Stanęła obok i

przysłoniwszy oczy ręką, patrzyła na pasmo łagodnych wzniesień.

- Ile z tej ziemi należy do Cassidych? - zapytała.

- Prawie wszystko, co widzisz, łącznie z częścią wzgórz. Większość miał już mój

pradziadek. Dziadek i ojciec dokupili jeszcze trochę. Hodowali bydło i eksploatowali surowce

w górach. Ta ziemia dobrze służyła naszemu rodowi.

- Dlaczego w takim razie chcesz ją sprzedać?

- Tylko część. To byłoby rozsądne posunięcie. Hodowla nie opłaca się już tak jak

dawniej i pewnie nie będzie lepiej. Kopalnie zostały wyeksploatowane. Gdybym był bardziej

przewidujący, już pięć lat temu pozbyłbym się stada i sprzedał nadmiar ziemi - na przykład na

pola golfowe.

- Dlaczego więc tego nie zrobiłeś?

- Sam nie wiem. Przecież nie potrzebuję tych hektarów pustyni. Zarabiam, kupując i

sprzedając firmy. Hodowla bydła i koni to tylko rodzaj kosztownego hobby. Ale nie byłem w

stanie podjąć decyzji.

- Może dlatego, że jakaś cząstka ciebie wcale tego nie pragnie. Ta, w której

zakodowane są rodzinne sentymenty i tradycja, która każe zachować tę ziemię dla przyszłych

pokoleń Cassidych.

Trafność tej diagnozy poruszyła Rafe'a.

- To brzmi trochę feudalnie, nie uważasz? - zaśmiał się.

- W każdym razie staroświecko - przyznała. - Ale ma w sobie ukryty sens. Kiedy

objeżdżasz swoje włości, zaczynasz myśleć w bardziej ponadczasowych kategoriach, prawda?

- O, tak. Kiedy byłem młodszy, często tu przyjeżdżałem, żeby rozmyślać w

samotności. Potem przestałem, ale w tym roku poczułem potrzebę, by znów do tego wrócić.

- Z mojego powodu?

- Tak.

Margaret z roztargnieniem mięła wodze w palcach.

- Powiedz, Rafe, czy potrzebujesz jeszcze więcej pieniędzy?

- Nie, niekoniecznie - wzruszył ramionami.

- W takim razie nie sprzedawaj ziemi. Przynajmniej nie teraz. - Popatrzyła na niego z

tym promiennym uśmiechem, który sprawiał, że miał ochotę natychmiast porwać ją w

ramiona. - Zapewne następna generacja Cassidych odziedziczy rodzinne talenty do interesów

i twoi następcy będą potrzebować tych terenów bardziej niż ty. Trudno przewidzieć

przyszłość, ale ziemia zawsze uchodziła za dobrą, długoterminową lokatę. Trzymaj ją więc i

niech młodsi się martwią, co z nią zrobić.

Rafe milczał wpatrzony w daleki horyzont. Prosta logika Maggie nagle nabrała dla

niego głębokiego sensu. Świadomość, że sprzedaż gruntu nie jest konieczna i zależy

wyłącznie od jego woli, przyniosła mu niespodziewaną ulgę.

- Tak zrobię - powiedział z przekonaniem. - Dziwię się, że wcześniej na to nie

wpadłem.

- Widocznie jak zwykle myślałeś wyłącznie o zysku. Są jednak i inne zyski, mniej

wymierne. Na przykład zachowanie rodzinnej tradycji. Mój ojciec sprzedał ranczo, gdyż nie

miał innego wyjścia. Zresztą okazał się lepszym inżynierem i biznesmenem niż hodowcą. Ale

wiem, że w głębi duszy zawsze tego żałował. Ty zaś nie jesteś do niczego zmuszony.

Rafe pchnął konia, aż ten znalazł się tuż przy siwej klaczy i objąwszy Maggie za szyję,

pocałował ją mocno. Za chwilę musiał ją puścić, by uspokoić ogiera. Ostro ściągnął go

wodzami i uśmiechnął się do Maggie.

- W przyszłości będę zgłaszał się do ciebie po rady, kochanie. Podoba mi się twój

sposób myślenia.

- Czuję się zaszczycona. Dzisiaj po raz pierwszy zasięgnąłeś mojej opinii w

interesach.

- Stanowczo powinienem to robić częściej - przyznał roztargnionym tonem,

zastanawiając się, w jaki sposób poruszyć sprawę zaręczyn.

- Maggie, chciałbym porozmawiać o układzie, który zawarliśmy - zaczął z wahaniem.

- O jakim układzie? - spytała zaskoczona. To go momentalnie zirytowało.

- Nie udawaj, że nie pamiętasz. Mówię o układzie, który zawarliśmy wczoraj.

Zgodziłem się pójść na wystawę Wintersa pod warunkiem, że pozwolisz mi ogłosić nasze

zaręczyny. Zapomniałaś już?

- Nie, ale specjalnie się nad tym nie zastanawiałam - odparła, zaskoczona jego

napastliwością. - O co ci właściwie chodzi, Rafe?

Rafe sklął się w duchu, że w ogóle poruszył ten temat. Było już za późno.

- Nie chcę, żeby to była transakcja wiązana. Nie chcę również, byś podejmowała

decyzję pod wpływem przymusu.

- Rafe, tak nie jest.

- Wszystko jedno. W każdym razie mówię ci, że pójdę na tę cholerną wystawę i dam

Wintersowi szansę, a ty nie musisz mi w zamian nic obiecywać. Będę czekał cierpliwie,

dopóki sama, bez żadnych nacisków nie zdecydujesz, kiedy mamy ogłosić zaręczyny.

- Zdumiewasz mnie, Rafe.

- Widzę - mruknął. Ciągle jeszcze był poirytowany. - Czemu się tak na mnie patrzysz?

Ja też mogę być tolerancyjny, jeśli zechcę.

- Dobrze, ale jeśli już mam być szczera... Natychmiast uciszył ją gestem.

- Nie kończ. Wiem, że daleko mi jeszcze do ideału. Ale pozwól mi się starać, zgoda?

- Zgoda - uśmiechnęła się łagodnie.

Rafe odwrócił się w siodle i spojrzał na nią z powagą.

- Marzę o tym, żebyś za mnie wyszła, Maggie. Ale pragnę, żebyś uczyniła to z własnej

woli, a nie dlatego że cię do tego popchnąłem. - Zawahał się, lecz słowa popłynęły szybciej,

nim zdążył pomyśleć. - Daję ci tyle czasu, ile będziesz potrzebowała, aby podjąć decyzję.

- Właściwą decyzję, prawda? - mrugnęła znacząco.

Rafe przytaknął z wolna i wcisnął kapelusz na oczy, zbierając wodze. Rozpalone

słońce zawisło już wysoko nad horyzontem, trawiąc pustynię żarem. Zawrócili konie i

pokłusowali w kierunku odległych budynków.

* * *

Galerię wypełniał tłum dobrze ubranych ludzi, popijających szampana i dyskutujących

ze znawstwem o współczesnej sztuce. Margaret dostrzegła niechętną aprobatę w oczach

Rafe'a i uśmiechnęła się do siebie.

- Oczekiwałeś czegoś innego, co, kowboju?

- Fakt, widać, że ten facet już wszedł na rynek. Tam, na ścianach, to pewnie jego

dzieła? Chodź, zerkniemy na nie, zanim Julie odkryje, że tu jesteśmy.

Prace Seana Wintersa nosiły na sobie wyraźne piętno szkoły południowo - zachodniej.

Dominowały nasycone słoneczne tony pustyni. Styl, przeważnie abstrakcyjny, miał też

interesujące związki z surrealizmem. Lecz jego charakterystyczną cechą była zadziwiająca

szorstkość i prostota, przywołujące na myśl pierwotną naturę tej krainy. Winters oczarował

Maggie od pierwszego momentu.

- One są cudowne - wykrzyknęła z entuzjazmem. - Popatrz tylko na ten kanion. Rafe

przyjrzał się uważnie wskazanemu dziełu.

- Jesteś pewna, że to kanion? Ja widzę tylko jakieś pofalowane linie.

- Ma tytuł „Kanion”, gapo. Przestań udawać nieokrzesanego kowboja. Ten obraz jest

świetny i dobrze o tym wiesz. Przyznaj.

- Ma też dobrą cenę. - Rafe z zainteresowaniem zerknął na karteczkę przyczepioną do

ramy. - Jeśli Winters rzeczywiście to sprzedaje, musi mieć niezłe zyski. - Rafe skrzywił się

nagle, widząc, że Julie przepycha się ku nim przez tłum.

- Och, Margaret! Tak się cieszę, że udało ci się go przyprowadzić - powiedziała z

entuzjazmem i odwróciła się do Rafe'a. - Hej, braciszku, dzięki, że przyszedłeś.

- Podziękuj Margaret. Spętała mnie jak cielę i przywiozła tutaj. Wiesz, że nie

przepadam za tymi różnymi bohomazami.

- Rafe, uważaj, co mówisz - ostrzegła Julie z apodyktyczną miną, podobną do miny

swego brata. - Sean to bardzo utalentowany twórca, więc spróbuj się przynajmniej

zachowywać uprzejmie.

- Dobrze, siostrzyczko, nie denerwuj się. Przecież przyszedłem tu, nie? Chcę dać temu

facetowi szansę.

Julie popatrzyła zdumiona na niego, a potem na Maggie.

- Naprawdę?

- Jasne. Wiesz, Kodeks Zachodu i tak dalej.

- O czym ty mówisz, Rafe?

- Nieważne - uśmiechnął się.

Julie, której wyraźnie ulżyło, wskazała gestem obrazy wiszące najbliżej.

- Powiedz mi, braciszku, co sądzisz o twórczości Seana? Jest wspaniała, prawda?

Czujna Margaret w samą porę odczytała z miny Rafe'a odpowiedź.

- Rafe właśnie mówił mi, że jest pod wrażeniem - wtrąciła szybko. - Prawda,

kochanie? - zapytała, dając mu sójkę w bok.

- No, taak... - mruknął. - To właśnie mówiłem.

- Rozejrzał się wokół, jakby szukał dalszej inspiracji.

- Straszne tutaj tłumy, nie?

- Och, na każdą nową wystawę Seana przychodzi mnóstwo gości. Ma stałych

klientów, a ostatnio zaczęto o nim dużo pisać. Jego kariera rozwija się coraz lepiej.

Rafe przytaknął ze zrozumieniem.

- W świecie sztuki również jest hossa i bessa. Takie samo ryzyko jak na giełdzie.

Artysta może być rozrywany jednego roku, a w drugim już przestanie być modny, prawda?

- W ogóle nie ma nic pewnego na tym świecie - odezwał się chłodno Sean Winters,

który wyłonił się niespodziewanie zza pleców Julie. - Dlatego gdy tylko sprzedałem pierwsze

obrazy, zadbałem o inwestycje.

- Ach, tak? - Rafe wziął kieliszek szampana z podsuniętej mu tacy i spojrzał

wyzywająco na malarza. - I w czym ulokowałeś pieniądze, Winters: w farbach?

- Domyślałem się, że tak zareagujesz. Owszem, jestem właścicielem magazynu z

materiałami dla artystów, którym zarządza Julie. W tym kwartale mieliśmy ćwierć miliona

obrotu - tyle samo, co w ciągu całego zeszłego roku. Przynajmniej tak powiedziała mi Julie,

bo jej powierzyłem sprawy finansowe.

Rafe omal nie zakrztusił się szampanem. Margaret chciała pospieszyć z pomocą.

Spojrzał na nią niechętnie. Odpowiedziała mu niewinnym spojrzeniem. Rafe znów odwrócił

się do Wintersa.

- Julie pracuje u ciebie? - zapytał z niedowierzaniem.

- Tak, i jest najlepszym menedżerem, jakiego miałem.

- A ilu ich w ogóle masz?

- Na razie dwoje. W przyszłym miesiącu otwieramy nowy sklep w Phoenix. Julie

będzie nadzorowała oba. Nie lubię spraw związanych z prowadzeniem interesu, więc

scedowałem wszystko na twoją siostrę. Ma nie gorszy talent od ciebie.

- Cieszę się. - Rafe pociągnął łyk szampana i rozejrzał się wokół. - Właśnie

oglądaliśmy twoje dzieła. Bardzo podobają się Margaret.

- Dzięki, Margaret - ucieszył się Sean.

- Są cudowne. A zwłaszcza „Kanion”. Gdybym tylko mogła, natychmiast bym go

kupiła. Niestety, nie jest na moją kieszeń.

Winters pokiwał głową.

- Znam ten ból. To zabawne, ale przez długi czas nie stać mnie było na swoje własne

obrazy, wyobrażasz sobie? Zostawiłem wycenę Cecilowi.

- Kim jest Cecil?

- Znanym marszandem, który ma własną galerię w Scottsdale. Muszę ci powiedzieć,

Rafe, że to prawdziwy rewolwerowiec. Spodobałby ci się. Chciałbyś sobie z nim pogadać?

- Czemu nie? Bardzo jestem ciekaw kulis handlu sztuką - powiedział Rafe i

odstawiwszy kieliszek, podążył za Seanem.

Obie młode kobiety odprowadziły ich wzrokiem, a potem Julie spojrzała na Margaret.

- Mam przeczucie, że teraz dopiero Rafe ruszy do ataku - zauważyła z niepokojem.

- Przesadzasz. Przecież widzisz, że Sean świetnie daje sobie radę.

- Masz rację - przyznała Julie. - Chyba jestem przewrażliwiona. Od lat musiałam

ukrywać swoje sympatie przed Rafe'em, bo każdego chłopaka chciał od razu wyrzucać za

drzwi.

A teraz, kiedy wreszcie zdecydowałam się na ślub z Seanem, podświadomie boję się,

że mój brat go odstraszy.

- Nie obawiaj się - zapewniła ją Margaret. - Winters na to nie pozwoli. - Jeszcze raz

popatrzyła na „Kanion”

- Dlaczego nie powiedziałaś Rafe'owi, że pracujesz dla Seana?

- Najpierw chciałam odnieść sukces na własną rękę. I udało mi się. Widzisz, od dnia,

w którym skończyłam studia, Rafe trzymał dla mnie posadę. Mówił, że to w nagrodę za

dyplom. Kiedy po jakimś czasie rezygnowałam z jednej z tych posad, od razu załatwiał mi

następną.

- Ach, rozumiem, to cały Rafe. Chciał prowadzić cię za rączkę.

- Właśnie - westchnęła Julie. - Pół biedy, gdy chodzi o interesy, bo ma do tego

prawdziwy talent. Gorzej, jeśli zaczyna w ten sam sposób kierować czyimś życiem

osobistym.

- Znam to - zaśmiała się Margaret.

- Ale on nie jest złym człowiekiem. Bardzo pragnę, żeby był wreszcie szczęśliwy.

Wiele przecierpiał przez ten rok. Chciałabym podziękować ci za to, co dla mnie zrobiłaś,

Margaret. Pewnie nie było to proste.

- Nie, ale jakoś sobie poradziłam. Do Rafe'a trzeba umieć trafić. Zresztą on zrobił to

dla ciebie. Przecież jesteś jego siostrą.

- O, nie - uśmiechnęła się Julie. - On zrobił to dla ciebie, Margaret.

Rafe wyprężył się gwałtownie, a potem opadł ciężko na ciało Maggie. Powietrze

sypialni jeszcze wibrowało od jej zmysłowych okrzyków. Przez długą chwilę leżeli

bezwładnie, zmęczeni i zachwyceni szaleństwem swojej miłości. Wreszcie Rafe zsunął się z

Maggie i położył na plecach, zaborczym gestem przygarniając ją do siebie, aż oparła mu

głowę w zagłębieniu ramienia.

Czuł się wspaniale. Kochanie się z Maggie znów skojarzyło mu się z konną galopadą

Uśmiechnął się do siebie, rozbawiony ciągiem skojarzeń.

- Co cię tak cieszy? - zapytała, przeciągając się leniwie i kładąc mu rękę na piersi.

- Nic takiego. Po prostu zawsze kiedy się kochamy, mam wrażenie, że to tak,

jakbyśmy jechali razem konno - jak wtedy, o świcie.

- No, no, tylko bez kowbojskich dowcipów na temat rodeo o północy - ostrzegła ze

śmiechem. - Ale muszę przyznać, że jesteś fantastyczny w siodle.

- Ja się po prostu w nim urodziłem - powiedział z udawaną skromnością.

- Lepiej powiedz mi, o czym rozmawialiście z Seanem Wintersem?

- Och, takie męskie rozmówki - rzucił niedbale, ale Maggie natychmiast dała mu

kuksańca w bok. - Dobrze, już będę grzeczny. Rozmawialiśmy o interesach.

- O interesach?

- Tak. Ten światek sztuki to taka sama sadzawka z rekinami, jak świat moich

korporacji. Poza tym oświadczył mi, że zamierza poślubić Julie. Bez względu na moje zdanie.

- A ty próbowałeś go przekupić? - zapytała z nagłym przerażeniem.

- To już nie twój interes.

- Próbowałeś? - Maggie usiadła i popatrzyła na niego gniewnie. - Ostrzegałam, żebyś

tego nie robił.

Rafe podziwiał jej piersi w świetle księżyca. Były śliczne, krągłe i wprost stworzone

dla jego dłoni.

- Nie musisz się martwić. Obrazy Wintersa są na sprzedaż, ale on sam - nie. Maggie

opadła z ulgą na poduszki.

- Widzisz, mówiłam ci to od początku.

Rafe czule pogładził ją po biodrze i przeciągnął się z rozkoszą.

- Zgoda, znasz się na ludziach. Cóż, będę musiał się pogodzić z myślą, że do klanu

Cassidych wejdzie artysta.

- Chyba zaczynasz lubić Seana?

- Facet jest w porządku.

- I powiesz Julie, że go lubisz i nie masz nic przeciwko ślubowi?

- Pewnie tak. - Rafe znów się przeciągnął. Było mu zbyt dobrze, by psuć sobie humor

kłótnią.

- Wiesz, uwielbiam, kiedy jesteś taki rozsądny - zachichotała Maggie.

Dobry humor Rafe'a natychmiast się ulotnił. Pomyślał o teczce w swoim gabinecie i

instrukcjach, jakie dał tego ranka Hatcherowi. Uniósł się na łokciu i spojrzał na Margaret.

Natychmiast wyczuła zmianę.

- Co się stało, kochany?

- A jeśli będę rozsądny, ale nie według twoich kryteriów, Maggie? - zapytał w

napięciu. - Czy będziesz mnie nadal kochać?

- Tak - odpowiedziała z prostotą.

Rafe odetchnął z ogromną ulgą. W miarę jak opadało z niego napięcie, wracał dobry

nastrój.

- Czy to znaczy, że możemy ogłosić zaręczyny?

- Czemu nie? - Popatrzyła na niego z uśmiechem.

- Jesteś pewna? - naciskał. - Chcesz, żebym ustalił datę?

- Tak. Jeśli jesteś naprawdę pewien, że chcesz się ze mną ożenić.

- Niczego tak nie byłem pewny w życiu! - wykrzyknął, bezceremonialnie zatapiając

palce we włosach Maggie i przyciągając jej głowę do pocałunku. Rozchyliła wargi, dając mu

znak. Wydał z siebie namiętny pomruk, czując, że znów jest gotowy do miłości. Zachichotała

nagle, zbijając go z tropu.

- Z czego się śmiejesz, wesołku?

- Bo przypominasz mi wielkiego kocura. Przekręcił się, pociągając ją za sobą.

- Hej, co robisz?

- Idziemy popływać - oświadczył, unosząc ją w ramionach.

- Przecież jest druga w nocy.

- Zdążymy się wyspać.

- Ale jesteśmy nadzy!

- Widzę.

- Wiesz, jesteś niemożliwy.

- Ale kochasz mnie, prawda? - zapytał, niosąc ją przez patio. Nagle pojęła, co ma

zamiar zrobić.

- Chyba nie zamierzasz wrzucić mnie do wody?

- Przecież nie jest zimna.

- Dobrze, ale nie lubię być wrzucana do basenów.

- To zemsta kowboja, zgodna z zasadami Kodeksu. Teraz zrozumiała.

- Przecież zgodziłeś się pojechać do galerii i polubiłeś Seana - zaprotestowała,

bezskutecznie usiłując się wyrwać.

- Nie o to chodzi. Próbowałaś manipulować mną, żeby osiągnąć swój pokrętny cel,

koteczku. Jeśli grasz w ryzykowne gry, musisz się liczyć z kosztami - powiedział z

przewrotnym uśmiechem i bez ceregieli wrzucił ją do wody.

Z krzykiem i pluskiem zanurkowała na dno. Kiedy się wynurzyła, Rafe był już koło

niej.

Śmiejąc się, baraszkowali w wodzie jak para rozbrykanych dzieciaków. Rafe

uzmysłowił sobie, że ta noc jest najszczęśliwsza w jego dotychczasowym życiu.

ROZDZIAŁ 9

Rafe odczekał, aż Margaret zniknie w głębi księgarni i niedbałym krokiem podszedł

do stojącej przy wejściu półki. Przez dłuższą chwilę przebiegał wzrokiem dziesiątki tytułów

romansów w krzykliwych, kolorowych okładkach, aż wreszcie trafił na ten, o który mu

chodziło: „Brutal”.

Szybki rzut oka upewnił go, że Maggie nie wyszła jeszcze z sąsiedniego działu.

Przyjrzał się okładce. Przedstawiała parę, tulącą się w namiętnym uścisku. Elegancka

marynarka mężczyzny zwisała przerzucona niedbale przez oparcie krzesła. Rękawy

wytwornej koszuli miał zawinięte do łokci, a krawat rozluźniony. Jedną ręką obejmował

kobietę w talii, a drugą śmiałym gestem rozpinał jej z tyłu suwak wieczorowej sukni.

Tło tej sceny stanowiło wyrafinowane wnętrze jakiegoś wytwornego apartamentu. W

panoramicznym oknie, na tle nocnego nieba, rysowały się sylwety wieżowców i lśniły światła

wielkiego miasta.

Rafe otworzył „Brutala” na pierwszej stronie i zaczął czytać.

„Anne, ten facet to po prostu rekin - ludojad. Spytaj kogokolwiek, kto pracował w

spółkach, które Roarke Cody ratował w ciągu ostatnich pięciu lat. Owszem, stawiał te firmy

na nogi, ale najpierw wyrzucał połowę zarządu i kierownictwa. Za tydzień wszyscy

znajdziemy się na bruku, jeszcze wspomnisz moje słowa.

Anne Jamison przerwała porządkowanie papierów na biurku i zerknęła na swojego

zmartwionego asystenta.

- Nie panikuj, Brad. Cody został wynajęty, by poprawić sytuację spółki, a nie po to,

żeby dokonywać rzezi wśród załogi. Musi być dobry, skoro osiągnął taką sławę. A teraz

wybacz, ale muszę iść. Mam spotkanie w biurze za pięć minut.

Anne szła korytarzem swoim zwykłym, energicznym krokiem, ale ostrzeżenia Brada

nie dawały jej spokoju. Równie dobrze jak on znała plotki na temat Cody'ego - a może nawet

lepiej, gdyż zdążyła już zrobić mały wywiad.

Brutal - ten przydomek celnie określał styl działania słynnego specjalisty, który

zainstalował się w siedzibie spółki Seaco Industries. Roarke Cody, gdziekolwiek się pojawił,

zostawiał za sobą tłumy ludzi zwolnionych ze stanowisk w trybie natychmiastowym. Był

niczym innym, jak tylko zawodowym rewolwerowcem, oddającym swoją broń na usługi

każdej firmy, którą było stać na jego wynajęcie.

Kilka minut później Anne była już w jaskini lwa. Choć uniosła dumnie głowę, skrycie

wstrzymała oddech, gdy wysoki, ciemnowłosy mężczyzna stojący przy oknie, odwrócił się ku

niej. Złotobrązowe oczy patrzyły bezlitośnie w surowej twarzy o ostrych rysach.

- Dzień dobry, panie Cody - powiedziała z wystudiowaną uprzejmością wielkiej damy,

która wkracza na szafot. - Zapewne zaczął już pan polowanie i większość zarządu podana

zostanie na kolację.

- Nie, zadowolę się tylko panią, panno Jamison. - W niskim, głębokim głosie

Roarke'ego pobrzmiewał rozwlekły, teksaski akcent. - Siódma wieczorem. - Uśmiechnął się

bez humoru. - Myślę, że powinniśmy porozmawiać o pani najbliższej przyszłości.

Anne zamarła.

- Panie Cody, ja...

- Być może powinienem wyrażać się ściślej. Otóż porozmawiamy nie tylko o pani

przyszłości, ale i o przyszłości pani pracowników.

Teraz zrozumiała, co czuje zwierzyna, gdy zostanie oddzielona od stada i osaczona.

* * *

- Na Boga, Rafe, co ty wyprawiasz? - usłyszał nad uchem sceniczny szept Margaret.

- Czytam twojego „Brutala” - odparł z uśmiechem, zamykając książkę. - Ten Roarke

mi kogoś przypomina, wiesz?

Ku jego zdumieniu Margaret zarumieniła się.

- Masz zbyt bujną wyobraźnię. Lepiej odłóż to z powrotem i zaproś mnie na kawę.

- Nie, kupię tę książkę - powiedział, wyciągając portfel. Margaret chwyciła go za

łokieć.

- Daj spokój, przecież nie będziesz czytał romansu. To nie jest literatura dla ciebie.

- Nie jestem wcale taki pewien.

Widząc, że nic nie wskóra, powstrzymała się od dalszych uwag. Po chwili usiedli w

małej kafejce. Rafe natychmiast wyjął książkę z torby i położył ją na stoliku.

- Skąd to nagłe zainteresowanie moją twórczością? - zapytała z przekąsem Maggie.

- Kochanie, po prostu chciałbym wiedzieć wszystko o tobie. A poza tym jestem

ciekaw, czy uda mi się ocalić „Seaco Industries”.

- Tobie? - wykrztusiła, sztywniejąc. - Rafe, tylko nie wyobrażaj sobie, że jesteś

pierwowzorem bohatera.

- Maggie, przecież to oczywiste. - Popukał palcem w okładkę. - Jasnobrązowe oczy,

ciemne włosy i teksaski akcent. Wystarczy.

- Taki opis pasuje do tysięcy mężczyzn.

- Owszem, ale ty znasz tylko jednego w tym typie - odparł, dając znak przechodzącej

kelnerce. - Zresztą powiedz mi jedną rzecz: czy twoja bohaterka kochała się z Roarke'em,

licząc na to, że nie zwolni jej ani jej ludzi?

- No wiesz! - Maggie była oburzona. - To byłoby wysoce nieetyczne. Żadna z moich

bohaterek by tak nie postąpiła.

- Hm... ale Cody jej to niedwuznacznie sugeruje. Margaret wyniośle uniosła

podbródek.

- Roarke Cody jest z początku bezwzględny i cyniczny. Próbuje zdobyć Anne

nieuczciwymi i podstępnymi metodami.

- No właśnie, a czyjego nieuczciwe i podstępne metody nie okażą się równie

skuteczne jak te, z pomocą których ściągnąłem cię do Tucson?

Maggie Spiorunowała go wzrokiem.

- Nie będę ci opowiadać akcji.

- Maggie, mam w takim razie propozycję nie do odrzucenia. Dopij swoją kawę i

przejdź się na zakupy. A ja przez ten czas poczytam. - Przysunął sobie wolne krzesło i

położył na nim nogi, po czym zagłębił się w lekturze.

* * *

Margaret przez całą godzinę buszowała po sklepach. Kiedy objuczona paczkami

weszła do kafejki, miała nadzieję, że Rafe czeka już na nią, śmiertelnie znudzony.

Pomyliła się. Był tak pochłonięty czytaniem, że nawet nie zauważył, kiedy usiadła. To

zainteresowanie powinno jej pochlebiać, a tymczasem wprawiało ją w zakłopotanie. Rafe

słusznie domyślił się, że jest bohaterem „Brutala”, tak jak i innych jej książek.

- Jeszcze nie skończyłeś? - zagadnęła.

Powoli uniósł głowę i zamrugał oczami, wracając do rzeczywistości.

- Nie, ale możemy iść. - Wstał i wrzucił książkę do torby. - Wiesz, Roarke ładnie

zaczął - powiedział z zastanowieniem. - Miał dobry pomysł, jak postawić na nogi „Seaco”. W

takich sytuacjach należy wyrzucić za burtę zbędny balast. Ale wróżę mu fatalny koniec.

- Koniec będzie szczęśliwy, jak się chyba domyślasz. Rafe poważnie pokręcił głową.

- Facet popełnił błąd, pozwalając, by hormony zaczęły sterować jego decyzjami. W

łóżku - zachichotał - radzi sobie świetnie. Natomiast stracił nerw do interesów i popsuje sobie

całą robotę.

- To miłość go odmieniła - zauważyła chłodno Margaret.

- Ogłupiła, chciałaś powiedzieć.

- Rafe, to tylko romans.

- Prawdziwy świat biznesu wygląda zupełnie inaczej - stwierdził.

- Przesadnie przejąłeś się tym czytadłem.

- Wiesz, twój ojciec miał rację - kontynuował, skręcając na parking. - Ty nie nadajesz

się do tego świata, Maggie. Nie jesteś dość stanowcza.

- Zamorduję tego Connora!

- A może kobiety w ogóle nie nadają się do interesów - filozofował dalej Rafe. - Jeśli

ktoś nie potrafi w razie potrzeby być brutalny i bezwzględny, zostanie rozszarpany. A

kobiety, zwłaszcza takie jak ty, nie potrafią. Mówiąc obrazowo, brakuje im kłów i pazurów.

Tego już było za wiele. Margaret zastąpiła mu drogę na środku parkingu i wyzywająco

oparła ręce na biodrach.

- Ty szowinistyczny, tępogłowy kowboju! - zaczęła z furią. - Wreszcie zdradziłeś, co

naprawdę myślisz. Według ciebie i innych tak zwanych mężczyzn kobiety nie nadają się do

interesów, bo nie są dość twarde i brutalne, tak? No to posłuchaj, Rafe Cassidy, bo mam dla

ciebie wieści. Przyjdzie taki dzień, kiedy kobiety nie tylko opanują świat wielkiego biznesu,

ale i zmienią zasady jego funkcjonowania.

- Jesteś pewna? - Rafe głębiej nasunął kapelusz na oczy.

- Jestem cholernie pewna. Wy, faceci, rządziliście nim zbyt długo. Zrobiliście sobie z

niego barbarzyńską rozrywkę. Mamy już dosyć tej gry, stworzonej na użytek waszego ego.

Kiedyś dawaliście ujście swojej agresji, polując i wyruszając na wojny. Teraz urządzacie

sobie zastępcze krwawe jatki.

- Takie są prawa dżungli, Maggie, i niczego się tu nie zmieni.

- Czyżby? Twoja siostra jest właśnie przykładem nowego typu menedżera. A Sean

Winters miał doskonałego nosa, powierzając jej zarządzanie swoimi sklepami.

- Czyżbyś sugerowała, żebym przekazał ci „Cassidy and Company”? - uśmiechnął się

Rafe.

- Jasne, że nie. Już ci mówiłam, że nie chcę mieć z tym nic wspólnego. Ale gdybyśmy

mieli córkę, która odziedziczyłaby twój talent do interesów, powinieneś zrobić to bez

wahania.

- Układ stoi - powiedział powoli Rafe, patrząc na Maggie spod przymrużonych

powiek. - Jedźmy szybko do domu, żeby go dopracować.

- O czym ty mówisz? - dopytywała się, gdy wziął ją za rękę i szybko poprowadził do

samochodu.

- O naszej córce. Musimy ją mieć jak najszybciej, nie uważasz? Nie mogę się

doczekać tego nowego, wspaniałego świata biznesu, rządzonego przez kobiety.

Maggie poczuła nagłą słabość w kolanach.

- Rafe, czy ty mówisz o dziecku?

- Tak. Masz jakieś zastrzeżenia?

Odchrząknęła, chcąc pokryć zmieszanie. To była nowa jakość. Dziecko. Dziecko

Rafe'a. Mała dziewczynka, dziedziczka imperium Cassidych. Szok mijał powoli, zamieniając

się w radość.

- Czemu nie, kowboju - powiedziała z uśmiechem. - Jedźmy.

* * *

Dwa dni później Rafe szedł, pogwizdując, przez hol do swojego gabinetu. Dawno nie

był już tak szczęśliwy. Teraz, kiedy mieli dom tylko dla siebie, mogli cieszyć się luksusem

budzenia się w jednym łóżku. Uwielbiał te poranki, kiedy leżeli wśród pachnących miłością

prześcieradeł, patrząc, jak wschodzące słońce złoci dalekie wzgórza.

Zerknął na zegarek. Przez dwa dni „Cassidy and Company” dawała sobie radę bez

niego, ale dziś zjawił się Hatcher z nowymi danymi. Przejrzeli już prawie wszystko i zrobili

sobie małą przerwę. Teraz pozostały tylko ostateczne ustalenia - i wreszcie będzie mógł zająć

się Margaret.

Zdziwiły go otwarte drzwi. Czyżby Hatcher zdążył wrócić przed nim? Cicho zajrzał

do środka.

To nie Doug Hatcher stał przy komputerze, wpatrując się w dane na ekranie i wydruki.

To była Maggie. Rafe'owi wystarczył jeden rzut oka na jej twarz, by wiedzieć, że zobaczyła

za dużo.

- Co tu robisz, kochanie? Myślałem, że poszłaś pływać.

Patrzyła na niego szeroko rozwartymi oczami. W ich niebieskawej głębi narastała

burza.

- Doug powiedział, że tu jesteś, więc przyszłam, bo chciałam z tobą pomówić. I

zobaczyłam to - wskazała gestem ekran. - O co chodzi, Rafe? Co masz wspólnego z

przejęciem spółki Ellingtona? Skąd te odniesienia do Moorcrofta?

- Maggie, są pewne sprawy, które muszę załatwić. Przecież rozmawialiśmy o tym i

powiedziałaś, że rozumiesz.

- Teraz rozumiem, co robiłeś, gdy przyszłam do ciebie w nocy, i czemu Hatcher ciągle

tu przyjeżdża. Powiedz, współzawodniczysz z Jackiem o przejęcie Ellingtona?

- Maggie, skąd te podejrzenia?

- Z połączenia faktów. Zobaczyłam nazwisko Moorcrofta w tych dokumentach. Wiem,

że go nie lubisz. Wiem także, że jesteś zdolny do zemsty. Dlatego powiedz mi prawdę, Rafe.

Rafe zaczął nerwowo przerzucać papiery, unikając jej przenikliwego spojrzenia.

Uznał, że lepiej będzie przeczekać tę burzę.

- Posłuchaj, to tylko moje sprawy, które ciebie absolutnie nie dotyczą.

- Owszem, ale pod warunkiem, że nie jest to wyrachowana zemsta na Moorcrofcie.

Rafe zabębnił palcami po biurku. Początkowe zmieszanie minęło, ustępując miejsca

narastającemu zniecierpliwieniu.

- Czyżbyś uważała, że powinnaś chronić Jacka? Tak jak zrobiłaś to rok temu?

- Nie, skąd - zapewniła nerwowo. - Nie pracuję już dla niego i nie jestem mu nic

winna, ale...

- Właśnie, nie jesteś mu nic winna. Tym razem sprawa jest jasna. Więc zostaw go,

niech sam sobie radzi.

- Rafe, nie podoba mi się to. Jeśli coś knujesz, lepiej mi o tym powiedz. Muszę... -

urwała gwałtownie, wpatrzona w coś poza jego ramieniem.

Rafe odwrócił się i zobaczył Hatchera niepewnie stojącego w progu.

- Przepraszam, Rafe, trochę się spóźniłem.

- Nie szkodzi, chodź. Maggie i ja właśnie skończyliśmy rozmawiać. Margaret

zawahała się na moment, ale postanowiła nie robić sceny przy Hatcherze.

- Porozmawiamy później, Rafe - rzuciła i wyszła sztywnym krokiem.

- Czy ona wie o sprawie Ellingtona? - zapytał z niepokojem Doug.

- Weszła tutaj i przypadkiem zobaczyła te cholerne dane. Hatcher zbladł.

- Bardzo mi przykro, ale nie wiedziałem, że trzymasz to przed nią w tajemnicy.

- To nie twoja wina. Zresztą, nieważne. Pogadam z nią o tym później. Wracajmy do

roboty. Hatcher milczał długą chwilę, a potem wziął głęboki oddech.

- Rafe, jest coś, co powinieneś wiedzieć - oświadczył wreszcie.

- Co takiego?

- Był następny przeciek. Rafe drgnął.

- Poważny?

- Ostatnie wyniki Ellingtona. Te z zeszłego tygodnia. Mam informacje, że Moorcroft

je ma.

- Tym razem musimy być bardzo, ale to bardzo ostrożni, Doug - powiedział cicho

Rafe. - Tylko ty i ja znaliśmy te dane. I wymazaliśmy je z pamięci komputera po dokonaniu

obliczeń.

Hatcher westchnął i wbił wzrok w biurko. Kiedy znów spojrzał na Rafe'a, wyglądał na

zdesperowanego.

- Wiem, że zapłacę głową za to, co teraz powiem.

- Wal śmiało, Doug, przecież pracujemy ze sobą od trzech lat.

- Jest ktoś jeszcze w tym domu, kto mógł mieć dostęp do danych. Wierz mi, bardzo

bym nie chciał o tym mówić, ale przecieki zaczęły się, kiedy ona tu przyjechała.

Rafe był kompletnie zaskoczony. Spodziewał się wszystkiego, tylko nie oskarżenia

Margaret o zdradę.

Długo wpatrywał się w Hatchera, a potem znienacka przyskoczył do swego asystenta,

chwycił go garścią za węzeł eleganckiego krawata i przyparł do ściany.

- Co chcesz mi powiedzieć, draniu? - wychrypiał drżącym z wściekłości głosem. W

oczach Hatchera błysnął lęk.

- Rafe, naprawdę mi przykro, ale uważałem, że musisz to wiedzieć. A nawet jeszcze

więcej.

- Więcej? - Rafe zacisnął chwyt.

- Doniesiono mi - wykrztusił Hatcher - że spotkała się z nim tuż przed przyjazdem do

ciebie.

- Przysięgam, że połamię ci kości, jeśli kłamiesz!

- Nie, mówię prawdę, tylko bałem się wcześniej cię o tym poinformować. Ale skoro

teraz oskarżasz mnie o zdradę, muszę bronić swojej reputacji. Zresztą spytaj ją - mówił coraz

szybciej, z obawą zerkając na potężną pięść. - Spytaj, czy Moorcroft nie zaproponował jej

okrągłej sumki w zamian za wysondowanie, jakie są nasze plany. Chcesz namierzyć przeciek,

to rozejrzyj się po swoim własnym domu, Rafe. Dobrze wiesz, że ja byłem zawsze wobec

ciebie lojalny.

- Hatcher, ostrzegam cię po raz ostatni.

- Nigdy nie płaciłeś mi za to, żebym ci przytakiwał. Ceniłeś moje szczere opinie.

Dlatego mówię ci: ta kobieta już raz cię zdradziła i teraz znów cię zdradza.

Rafe czuł, że za chwilę straci kontrolę nad sobą. Ostatni raz był w takim stanie rok

temu, gdy zastał Margaret z Moorcroftem. Niechętnie zwolnił uścisk i puścił Hatchera. Doug

odskoczył, łapiąc oddech i zaczął poprawiać na sobie ubranie.

- Spływaj stąd, Hatcher.

- Zaraz, a co ze sprawą Ellingtona? Przecież za czterdzieści osiem godzin musimy

zrobić decydujący ruch.

- Powiedziałem, spływaj stąd! - warknął Rafe.

Hatcher pochwycił teczkę, zawahał się jeszcze, a potem zniknął za drzwiami.

Rafe przez długą chwilę stał nieruchomo, a potem powoli podszedł do barku i nalał

sobie solidną porcję whisky. Wypił jednym haustem i usiadł w fotelu, czekając na efekt.

Znów był panem siebie. Założył nogi na biurko.

- Rafe?

- Wejdź, Maggie - powiedział, nie odwracając głowy.

- Widziałam, że Doug odjeżdża - zaczęła, przysuwając sobie krzesło i siadając obok. -

Chciałabym porozmawiać teraz, Rafe. Chcę wiedzieć, co planujesz w związku z

Moorcroftem, bo jeśli...

- Maggie.

- Co takiego? - Ostro ściągnęła brwi.

- Pozwól, że najpierw zadam ci kilka prostych pytań. Odpowiadaj tylko: tak lub nie.

- Rafe, czy wszystko jest w porządku?

- Nie, nic nie jest w porządku, ale najpierw odpowiedz.

- Dobrze, pytaj.

- Czy spotkałaś się z Jackiem Moorcroftem w Seattle, przed odlotem do Tucson? Czy

chciał, żebyś zorientowała się w sytuacji?

Wyraz nagłego przerażenia w pięknych oczach wystarczył mu za odpowiedź. Rafe

zaklął i dolał sobie whisky.

- Skąd o tym wiesz? - zapytała cicho.

- Nieważne.

- Owszem, cholernie ważne! - wybuchnęła znienacka, waląc pięścią w biurko. - Chcę

wiedzieć, o co tu chodzi i kto mnie szpiegował. Chcę wiedzieć, o co właściwie się mnie

oskarża.

- Ktoś dostarczał Moorcroftowi informacji na temat naszej strategii wobec spółki

Ellingtona. Tylko ty, ja i Doug mieliśmy dostęp do danych w moim komputerze. Powiedz mi,

kochanie, jak bardzo nienawidzisz mnie za to, co zdarzyło się rok temu? Czy tak bardzo, by

wrócić tu i mścić się?

- Jak śmiesz?! - krzyknęła Margaret, podrywając się na równe nogi.

- Siadaj, Maggie.

- Nie usiądę, ty draniu, ty... - Aż się zachłysnęła z wściekłości. - Nie pozwolę, żebyś

mnie wykończył po raz drugi. Słyszysz? Nie pozwolę! Nie musisz mnie wyrzucać, Rafe.

Sama odejdę.

Odwróciła się i pędem wybiegła z pokoju. Rafe wypił do dna i cisnął pustą szklankę o

ścianę, aż rozprysnęła się z hukiem.

ROZDZIAŁ 10

Wściekłość, nieopanowana, paląca wściekłość targała Mar gar et. Wybiegając z

gabinetu, słyszała trzask tłuczonego szkła, ale mało ją to już obchodziło. Wpadła do sypialni i

trzasnąwszy drzwiami, rzuciła się na tapczan.

Gorące łzy płynęły jej po policzkach, a ciałem wstrząsały spazmy. Za chwilę jednak

zerwała się i zaczęła krążyć po pokoju jak zranione zwierzę.

Jak mógł zrobić jej to po raz drugi? - nawracała dręcząca myśl. I dlaczego przestał jej

ufać?

Nie może tu zostać. Nie wytrzyma z nim ani chwili pod jednym dachem. Wyszarpnęła

walizkę z szafy i zaczęła wrzucać do niej rzeczy na chybił trafił.

Wszystko przez tego piekielnego Moorcrofta. Po co poszła z nim na kawę? Ale nie,

nawet gdyby nie zdarzył się ten głupi incydent, Rafe prędzej czy później znalazłby pretekst,

by pokazać, że jednak jej nie ufa.

Teraz już była pewna, że coś knuje. Inaczej nie zareagowałby z taką furią na

wiadomość o przecieku do Moorcrofta. Znów znalazła się w potrzasku pomiędzy nimi

dwoma. Boże, jak mogło to się wydarzyć po raz drugi?

Weźmie mercedesa. Kluczyki leżą zawsze na stoliku w holu. Rafe znajdzie sposób, by

go sobie ściągnąć z lotniska. Wrzuciła jeden sandał do walizki i przyklękła, by rozejrzeć się

za drugim.

I wtedy, ku jej przerażeniu, łzy znowu popłynęły.

Atak płaczu skończył się równie szybko, jak zaczął. Margaret ciężko podniosła się z

podłogi i chwiejnym krokiem poszła do łazienki, żeby umyć twarz. Wykrzywiła się do swego

odbicia w lustrze i sięgnęła po szczotkę. Czesząc włosy, zastanawiała się, czy Rafe jest

jeszcze w gabinecie. Czy mógłby przyjść do niej po raz drugi? Nie, niemożliwe, uznała. Już

raz pokonał swoją dumę i drugi raz tego nie zrobi. Przecież w głębi duszy jest szorstkim,

aroganckim kowbojem, twardym i nieustępliwym.

A przecież takim go kochała.

Margaret patrzyła na swoje odbicie w lustrze i wiedziała, że jeśli teraz odejdzie, nie

będzie już odwrotu. Była tylko jedna szansa uratowania sytuacji. Kobieca intuicja

podpowiadała jej, że tym razem to ona musi zapomnieć o własnej dumie.

Zmusiła się by trzeźwo przemyśleć ostatnie dni. Świadomość, że Rafe tak bardzo się

zmienił, dawała nadzieję. Starał się, jak mógł, by ją zadowolić, próbował sprawić, by go

pokochała. I na swój sposób chciał udowodnić, że ją kocha.

Margaret odłożyła szczotkę na toaletkę i wyszła z sypialni. Żeby przejść kilka

pierwszych kroków korytarzem, musiała zmobilizować całą siłę woli. Najchętniej

zawróciłaby i uciekła.

Kiedy wyłoniła się zza rogu, dostrzegła, że Rafe stoi w otwartych drzwiach gabinetu,

oparty o framugę, z kciukiem wsuniętym za pas. W drugiej ręce trzymał kluczyki od

mercedesa, kołysząc nimi niedbale. Dostrzegł ją, lecz wyraz twarzy miał nieodgadniony.

Przez chwilę patrzyli na siebie w napięciu.

- Szukasz tego? - zagadnął, pokazując jej kluczyki.

- Nie, nie potrzebuję wozu.

- Więc jak zamierzasz się dostać na lotnisko? Liczysz, że cię podwiozę?

- Nie musisz. Nigdzie się nie wybieram.

- Czyżby? Przecież chcesz uciec, tak jak rok temu.

- Wtedy zostałam wyrzucona - powiedziała z naciskiem.

- Ty tak uważasz.

- Nie, to jest fakt. - Margaret zatrzymała się tuż przed nim i gwałtownie chwyciła go

za rozpięty kołnierzyk koszuli. Musiała stanąć na palcach, by spojrzeć mu w oczy. -

Posłuchaj, kowboju, jest jeszcze kilka innych faktów, o których chcę ci powiedzieć. I tym

razem mnie wysłuchasz.

- Tak?

- Tak! - Popchnęła go do gabinetu i zmusiła, by usiadł na krześle. Sama stanęła po

drugiej stronie biurka i pochyliła się nad nim, opierając dłonie na blacie. - Gdyby wszystko

działo się w moim romansie, ta scena byłaby zbędna. Bo tam kochalibyśmy się tak bardzo, że

ufałbyś mi bez zastrzeżeń. Wiedziałbyś, że jeśli już wróciłam do ciebie, na pewno nie będę

cię szpiegować i donosić Moorcroftowi.

- Nigdy nie mówiłem, że jestem jednym z tych nowoczesnych, wrażliwych facetów,

którzy wiedzą wszystko, jakby byli jasnowidzami - odparł.

- Dobrze, ja też wiem, że to nie romans, a ty nie grzeszysz nadmiarem subtelności i

intuicji. Wiem również, że jeśli teraz odejdę, już nie będziesz mnie szukał. Dałeś nam obojgu

drugą szansę, a teraz nadeszła moja kolej, by dać nam trzecią. Jednym słowem, chciałam ci

oświadczyć, że nie zawierałam żadnego układu z Jackiem Moorcroftem.

Odpowiedziało jej milczenie. Margaret straciła nieco rozpęd, ale dzielnie nadrabiała

miną.

- Od czasu tamtych wydarzeń nie miałam pojęcia, co się dzieje z Jackiem

Moorcroftem. Zniknął mi z oczu na cały rok, aż nagle odnalazł mnie w Seattle tuż przed

odlotem do Tucson.

- Taka przyjacielska wizyta?

- Przecież dobrze wiesz, że nie. Twierdził, że prawdopodobnie knujesz coś przeciwko

niemu. I mówił, że się boi, bo w ciągu ostatniego roku nabrał pewności, że się na niego

zawziąłeś.

- Zawsze uważałem, że Moorcroft to niegłupi facet. Ma świętą rację.

- Powiedział również, że wiele dałby za to, żeby poznać twoje zamierzenia.

- A dlaczego, kiedy przyjechałaś tutaj, nie wspomniałaś mi o tym drobnym

incydencie?

- Chyba żartujesz! Mam jeszcze resztki instynktu samozachowawczego. Wyobrażam

sobie, co by było, gdybym wspomniała ci o Moorcrofcie. Wolałam to przemilczeć, zwłaszcza

że postawiłam wobec niego sprawę jasno. Powiedziałam mu, że skoro nie pracuję już w jego

firmie, nie mam żadnych zobowiązań. Jadę do Tucson prywatnie i w żadnym razie nie będę

bawić się w szpiega.

- I Jack przyjął to do wiadomości?

- Rafe, przysięgam, że od tej pory się nie kontaktowaliśmy. Zresztą nie mogłabym mu

zdradzić twoich bezcennych tajemnic, bo ich nie znam.

- Widziałaś dane na temat przejęcia Ellingtona.

- To był kompletny przypadek. Dzisiaj zobaczyłam je po raz pierwszy. - Margaret z

rozpaczą zacisnęła powieki, a potem wpatrzyła się desperacko w twarz mężczyzny. - Rafe,

nie mam niczego na potwierdzenie moich słów. Mogę tylko błagać, żebyś mi uwierzył. Jeśli

był przeciek do Moorcrofta, musiał to zrobić ktoś inny. Rafe, za bardzo cię kocham, żebym

mogła cię zdradzić.

- Nie, Maggie...

- Poczekaj - przerwała mu nerwowo. Wiedziała, że musi być szczera aż do bólu. -

Julie powiedziała mi, jak ciężką próbą dla twojej dumy było odnalezienie mnie po roku. Teraz

wiem, że miała rację. Wiem, bo sama przed chwilą zmagałam się ze sobą. Proszę, nie rujnuj

tego, co już odbudowaliśmy. Jest zbyt piękne i zbyt cenne. Zaufaj mi. Ja cię nie zdradziłam.

- Kochasz mnie?

- Kocham cię, Rafe.

- W takim razie to musiał być Hatcher.

- Co takiego? - Maggie na moment straciła wątek.

- W tej sytuacji tylko Hatcher mógł przekazać moje tajne dane Moorcroftowi.

Wydawało mi się, że przez ostatnie kilka miesięcy był jakiś dziwny, ale nie miałem pewności.

Jednak na wszelki wypadek wprowadziłem do komputera kilka fałszywych danych,

dotyczących Ellingtona. Teraz trzeba tylko czekać.

Maggie słuchała go z rosnącym roztargnieniem.

- Poczekaj - przerwała nagle. - Czegoś w tej rozmowie nie rozumiem.

- Przecież sama ją zaczęłaś - wzruszył ramionami.

Jeszcze czekała, niepewna jego nastroju. Nie przeżyłaby, gdyby zaczął z niej kpić.

- Powiedziałeś, że mi wierzysz?

- Maggie, uwierzyłbym ci, nawet gdybyś twierdziła, że grałaś w śnieżki na pustyni.

- W takim razie, skoro wierzysz mi teraz, dlaczego nie wierzyłeś mi wcześniej, kiedy

pytałeś o spotkanie z Moorcroftem?

- Maggie, ile razy mam cię zapewniać? - zapytał cierpliwie. - Przypomnij sobie, jak to

było. Pytałem, czy widziałaś się z nim przed odlotem, a ty po prostu odpowiedziałaś, że tak.

- Nie mogłam niczego wytłumaczyć, bo żądałeś tylko najprostszej odpowiedzi.

- Fakt, przyznaję, to był błąd. Powinienem wiedzieć, że u ciebie nic nie jest proste. Ale

przyznaj, co miałem sobie pomyśleć, kiedy wybiegłaś bez słowa, nawet nie próbując się

usprawiedliwić?

- Że nie przyjechałam tu po to, żeby się zemścić, bo zemsta nie leży w mojej naturze.

Myślałam, że lepiej mnie znasz. Pewnie powinnam zostać i dopóty wykrzykiwać ci w oczy,

że jestem niewinna, dopóki byś uwierzył - odparła z gorzką kpiną.

- Nie musiałabyś krzyczeć. Zawsze jestem gotów cię wysłuchać.

- Tak jak słuchałeś w zeszłym roku? - szydziła. Rafe westchnął, usiłując nie tracić

cierpliwości.

- Maggie, z zeszłym roku mówiłaś mi najgorszą prawdę i nie uroniłem ani jednego

słowa. Teraz mogę ci powiedzieć, że marzyłem wprost, byś uraczyła mnie paroma

kłamstewkami. Ale nie, ty byłaś szczera aż do bólu. I musiałem uwierzyć, że jesteś lojalna

wobec Moorcrofta, a nie wobec mnie.

Margaret przymknęła oczy. Szumiało jej w głowie.

- Czy będziesz zdolny mi wybaczyć, Rafe? Nie wiem, czy uda nam się być ze sobą,

jeśli nie zrozumiesz, dlaczego zrobiłam to, co zrobiłam.

- Do licha, jasne, że ci wybaczam. - Rafe wyjął z barku dwie szklanki i nalał w nie

whisky. Jedną podsunął Maggie. Zacisnęła ją w dłoniach.

- Ciężko mi to wyznać, kochanie, ale rok temu zachowywałem się jak kompletny

idiota - przyznał ze skruchą. - I wiesz co?

- Co takiego? - zapytała ostrożnie.

- Pewnie się zdziwisz, gdy powiem, że bardzo cię podziwiam za to, co wtedy zrobiłaś.

Zachowałaś się bez zarzutu. Obowiązywała cię lojalność wobec Moorcrofta jako szefa, który

ufał ci i dobrze płacił. Martwiłaś się, czy rozmawiając ze mną zbyt swobodnie, nie

zaszkodziłaś jego interesom i uczciwie postanowiłaś mu się przyznać. Mógłbym sobie tylko

życzyć, by moi pracownicy do tego stopnia przestrzegali etyki zawodowej.

W pierwszej chwili Margaret nie mogła uwierzyć w to, co usłyszała. A potem

ogarnęła ją fala szalonej, radosnej ulgi. Impulsywnie odstawiła szklankę, obeszła biurko i

usiadła na kolanach Rafe'a.

- Jesteś niereformowalnym, szowinistycznym, zacofanym kowbojem, ale i tak cię

kocham - wyszeptała, wtulając głowę w zagłębienie jego ramienia.

- Wiem, Maggie - powiedział niskim, wibrującym głosem, który zawsze wywoływał w

niej drżenie. - Byłem tego prawie pewien, ale ostateczne potwierdzenie uzyskałem, gdy

złapałaś mnie za koszulę, zawlokłaś na fotel i zaczęłaś błagać o wysłuchanie.

- No, może niekoniecznie błagać.

- Dobrze, Maggie, daj spokój tym ambicjom. Najważniejsze, że ja też cię kocham.

Bardziej niż kogokolwiek na świecie, wiesz? A na dowód, że nie jestem pozbawiony

wrażliwości, powiem ci, że doskonale rozumiem, co czułaś, kiedy zdecydowałaś się tu

przyjść.

- Naprawdę?

- Kotku, przecież to ja pierwszy musiałem schować swoją dumę do kieszeni, nie

pamiętasz?

- Pamiętam - uśmiechnęła się. - Lepiej, żeby żadne z nas nie musiało już tego robić. A

co z Hatcherem? - przypomniała sobie nagle.

Rafe przytulił ją mocniej i musnął wargami szyję.

- Nie martw się o niego. Nie zrobił mi szkody, bo zabezpieczyłem się w porę,

podsuwając mu fałszywe dane.

- Dobrze, ale jakie były właściwie jego motywy?

- Czy pytałabyś, dlaczego grzechotnik kąsa?

- Rafe...

- Kochana, daj spokój. - Zamknął jej usta długim pocałunkiem. - No, teraz lepiej -

stwierdził z satysfakcją, kiedy zaczęła drżeć w jego ramionach. - Będziesz myśleć tylko o

mnie, prawda?

Nie czekając na odpowiedź, starym zwyczajem porwał ją na ręce i zaniósł do sypialni.

* * *

Margaret przeciągnęła się leniwie w skłębionej pościeli i otworzyła oczy, mrużąc je w

ostrym blasku słońca. Nie odwracając głowy wyczuła, że Rafe już nie śpi.

- Myślisz o Hatcherze, prawda? - zapytała.

- Tak.

- Co masz zamiar z nim zrobić?

- Zwolnię go.

- A co z Ellingtonem?

- Sam doprowadzę sprawę do końca.

- Po to, żeby pogrążyć Moorcrofta?

- Nie.

- Rafe, powiedz, co właściwie planujesz. Muszę wiedzieć, czy ta transakcja ma dla

ciebie specjalne znaczenie.

- Maggie, mówiłem już, że to cię nie dotyczy. Usiadła, odruchowo podciągając

prześcieradło do piersi.

- Dotyczy, Rafe. Mam przeczucie. Proszę, powiedz mi prawdę. Bez względu na to,

jaka ona jest.

Patrzyła na niego w takim napięciu, że wreszcie z rezygnacją wzruszył ramionami.

- Dobrze, powiem. Tylko nie miej pretensji, bo cię ostrzegałem. Ta transakcja jest

pierwszą kostką domina, która upadnie, popychając inne - aż upadnie „Moorcroft Industries”.

Margaret zamarła ze zgrozy.

- Wyjaśnij dokładniej.

- Grałem na ambicji Moorcrofta i podpuszczałem go, aż zadłużył się po uszy.

Ellington to już za duży kąsek dla niego. Wykończy się, a wtedy go dopadnę.

- Chcesz wyeliminować go z rynku? Zniszczyć jego firmę? Rafe, przecież nie możesz

tego zrobić.

- Dlaczego? Sama zobaczysz.

Margaret kurczowo chwyciła go za nagie ramię.

- To przeze mnie, tak? Chcesz zrujnować Moorcrofta w odwecie za tamte sprawy

sprzed roku. Jack miał rację. Wasza normalna rywalizacja w interesach zmieniła się w

rozgrywkę na śmierć i życie.

- Ona dotyczy tylko jego i mnie. Ty nie masz z tym nic wspólnego.

- Oszalałeś? Jak mogę pozostać obojętna, skoro wiem, że stałam się przyczyną tej

walki?

- Musisz.

- Rafe, pozwolisz, że zadam ci proste pytanie: gdyby nie wydarzenia sprzed roku, nie

knułbyś teraz wykończenia Moorcrofta, prawda?

- Prawda - przyznał niechętnie.

- W takim razie robisz to ze względu na mnie.

- Maggie, niepotrzebnie się tak podniecasz. Po prostu nie rozumiesz wielu rzeczy.

- Rozumiem aż za dobrze. Jesteś opętany myślą o zemście.

- On musi zapłacić. W ten czy inny sposób, ale musi - powiedział twardo.

- Nie możesz go winić tylko dlatego, że byłam wobec niego lojalna. To nie fair, Rafe.

Powinieneś ukarać mnie - nie ustępowała.

- Nie, ty postąpiłaś uczciwie. Zresztą nie winię też Moorcrofta. A przynajmniej nie z

powodu twojej lojalności.

- Dlaczego w takim razie chcesz go zniszczyć? - zapytała, zaciskając palce.

- Bo nie mogę mu darować tego, co mówił o tobie, gdy wyszłaś z jego biura. Margaret

nie wierzyła własnym uszom.

- O Boże, przecież on tylko chciał ci dokuczyć, kłamiąc, że jestem jego kochanką.

- O to właśnie chodzi - kłamał i obrażał cię.

- Czyżbyś zamierzał bronić mojego honoru?

- Możesz to i tak nazwać. Ten facet cię obraził, Maggie.

Margaret, całkowicie oszołomiona, wstała z łóżka i narzuciła na siebie pierwszą rzecz,

jaka wpadła jej w ręce. Była to koszula Rafe'a. Podwinęła zwisające rękawy i ciężko usiadła

na krześle, opuszczając głowę. Myśl o okrutnej i absurdalnej zemście, dokonanej w imię jej

honoru, była porażająca.

- Rafe, nie możesz tego zrobić - wyszeptała wreszcie.

- No wiesz? Kodeks Zachodu w czystej postaci. Mam absolutne prawo.

- Rafe, na litość boską, przestań wreszcie widzieć świat w czarno - białych barwach! -

wybuchnęła. - Ojciec opowiadał mi o pierwszej rozmowie z tobą. Pomyśl, co by było, gdyby

myślał podobnie jak ty? W ogóle byśmy się nie spotkali!

- Moorcroft musi zapłacić, Maggie, i nie ma o czym dyskutować. Trzymaj się od tego

z dala - powtórzył Rafe z tępą zajadłością.

- Zastanów się, co chcesz zrobić. Jack nie zasłużył na tak okrutną karę. Przecież

„Moorcroft Industries” to dzieło jego życia, tak jak dla ciebie „Cassidy and Company”. A

przecież są jeszcze ludzie, którzy tam pracują. W wyniku tej rozgrywki znajdą się na bruku.

Czy nic cię to nie obchodzi?

- Do cholery, nie próbuj budzić we mnie wyrzutów sumienia z powodu tego drania i

jego firmy - warknął.

- Dobrze, w takim razie pomyśl o mnie i moim sumieniu. Przez całe życie będę się

dręczyć, że niewinni ludzie ucierpieli z mojego powodu.

- Czego w takim razie ode mnie oczekujesz? - wycedził, z trudem hamując wściekłość.

- Żebym spaprał interes jak ten otumaniony Roarke Cody w twoim „Brutalu” i pozwolił, by

miliony dolarów przeszły mi koło nosa tylko dlatego, że dama tak sobie życzy?

Margaret zerwała się z krzesła i stanęła przed nim z rękami wyzywająco opartymi na

biodrach.

- Tak, żebyś wiedział, dokładnie tego oczekuję - wypaliła, patrząc mu prosto w oczy.

Rafe mierzył ją spojrzeniem spod zmrużonych powiek.

- A jeśli się nie zgodzę?

- Będę wściekła.

- To mi nie przeszkadza. Ważniejsze jest, czy będziesz chciała ode mnie odejść?

- Nie. Przecież powiedziałam ci już, że nie odejdę i dotrzymam słowa. Ale będę

naprawdę bardzo, bardzo wściekła i dam ci to odczuć na każdym kroku.

- Udowodnij - prowokował.

- Udowodnić? Że jestem wściekła? A co mam zrobić, żebyś był zadowolony - rzucić

się na ciebie z pięściami? Rozbić ci lampę na głowie? Jeśli chcesz, proszę bardzo.

- Udowodnij, że nie masz zamiaru mnie zostawić.

- Nie mogę, bo warunkiem musiałaby być akceptacja twojego diabelskiego planu. A

na to nigdy się nie zgodzę. Będę walczyć, Rafe. Będę dotąd zatruwała ci życie, aż odstąpisz

od zemsty. Przysięgam!

Rafe wyglądał na coraz bardziej zrelaksowanego. Z uśmiechem opadł na poduszki i

podłożył sobie ręce pod głowę.

- Nadal nie rozumiesz, Maggie. Chcę, żebyś za mnie wyszła. Teraz. Zaraz. Polecimy

do Vegas.

Margaret gwałtownie wciągnęła powietrze i odstąpiła krok do tyłu.

- Ślub z tobą? Teraz? Dlaczego? Co to ma udowodnić? Przecież wiesz, że cię kocham,

więc po co ten pośpiech?

Uśmiech Rafe'a był niebezpieczny. Tak mógłby się uśmiechać tygrys na widok ofiary.

- Powiedzmy, że nie jestem tak zupełnie ciebie pewny. Powiedzmy, że chciałbym

wiedzieć, czy tym razem kochasz na tyle mocno, by wyjść za mnie, choć miałabyś ochotę

rozbić mi lampę na głowie...

Tłumiona furia Margaret znalazła wreszcie ujście.

- Ty wredny, podstępny draniu - Nie panowała już nad sobą. - Nie wystarczyło ci, że

przyszłam tu na kolanach, korząc się przed tobą? Teraz chcesz jeszcze, żebym wdeptała swoją

dumę w pustynny piach?

Rafe spokojnie pokręcił głową.

- Nie. Chcę być tylko pewien, że jesteś gotowa mnie poślubić, nawet jeśli wiesz, że

nie zdołasz mnie zmienić i że nie wszystko w moim postępowaniu będzie ci się podobać.

Margaret westchnęła i rozłożyła ręce w wymownym geście rezygnacji.

- Dobrze, wyjdę za ciebie.

- Teraz? Zaraz?

- Niech ci będzie. Ale nie myśl, że po ślubie nie przestanę ci wiercić dziury w brzuchu

na temat nieszczęsnego Moorcrofta.

- Zgoda, układ stoi. A teraz szykuj się. Zaraz zadzwonię na lotnisko i sprawdzę, kiedy

mamy samolot.

ROZDZIAŁ 11

Dwa dni po swoim ślubie Rafe wpadł do gabinetu Moorcrofta, nie zważając na protest

dwóch sekretarek. Jack uniósł głowę znad papierów i na jego twarzy pojawił się natychmiast

wyraz czujności.

- Witam, Cassidy. Co sprowadza cię do San Diego?

Zamiast odpowiedzi Rafe cisnął mu na biurko teczkę z dokumentami na temat

Ellingtona. Potem zdjął swego eleganckiego szarego stetsona i niedbałym gestem powiesił go

na stylowej stojącej lampie. Wreszcie rozsiadł się w czarnym, skórzanym fotelu i położył nogi

w kowbojskich butach na biurku Moorcrofta.

- Nie dokończony interes - oznajmił.

Jack spojrzał na niego z wahaniem, ale otworzył teczkę. Szybko przeglądał

dokumenty, błyskawicznie szacując szanse. Kiedy skończył, jego usta były zaciśnięte w

wąską linię.

- Więc przez cały czas wiedziałeś o wtyczce w twoim biurze, tak? Wiedziałeś, że

Hatcher informował mnie na bieżąco?

- Niezupełnie. Raczej domyślałem się, że coś jest nie w porządku. W końcu

pracowałem z Dougiem parę lat i był naprawdę świetny. Ale zauważyłem, że ostatnio się

zmienił.

- Prawdopodobnie dlatego, że ty się zmieniłeś. - Moorcroft odchylił się na oparcie

fotela. - A on nie lubi zmian.

- Tak twierdzisz? Co mu się nie podobało?

- Nie rozumiesz? - zapytał Jack ze złośliwą satysfakcją. - Przecież byłeś jego idolem,

Cassidy. Najszybszym rewolwerowcem na Dzikim Zachodzie. Doug myślał, że pracuje dla

najlepszego, a on lubi być po stronie, która wygrywa. Rok temu uznał, że zaczynasz

wymiękać.

- Nie żartuj...

- Niestety, tak mówił. Twierdzi, że dostałeś obsesji na punkcie pewnej kobiety i to cię

osłabiło. Młody i marzący o karierze człowiek zawsze szuka swego idola i czuje się

rozczarowany, gdy widzi, że ten idol ma swoją piętę achillesową. Nie byłeś już tym

szybkostrzelnym twardzielem, dla którego pracował z poświęceniem przez trzy lata.

- Tak, chyba rozumiem - pokiwał głową Rafe.

- W ciągu ostatnich sześciu miesięcy zajmowałeś się wyłącznie knuciem intrygi

przeciwko mnie i obmyślaniem sposobów ściągnięcia panny Lark do swego łóżka. Doug

mógł jeszcze zrozumieć chęć zemsty, ale zaniedbywanie interesów dla jakiejś baby uważał za

hańbę.

- Zawiodłem go?

- Najprawdopodobniej. I muszę ci powiedzieć, że bardzo go to podłamało. Kiedy

nawiązałem z nim kontakt, chcąc wysondować, czy uda się go skaptować, był już po prostu

gotowy.

- I natychmiast dałeś mu zadanie, by mógł wykazać się wobec nowego pracodawcy?

Moorcroft wzruszył ramionami.

- A czego się spodziewałeś?

- Właśnie tego.

- Zrobiłbyś to samo na moim miejscu. Nasze być albo nie być w biznesie zależy od

takich informacji, Cassidy. Wiesz o tym równie dobrze jak ja. Kiedy mamy okazję je zdobyć,

korzystamy z niej.

- Fakt, trudno zaprzeczyć. A przyjmiesz Douga, kiedy ja go wyrzucę?

- W żadnym razie. Facet udowodnił, że jest sprzedajnym typem, który zdradzi

każdego szefa. Zresztą nie będzie mi już potrzebny.

- Tak też myślałem.

Moorcroft jeszcze raz zerknął do teczki.

- Ale w tym przypadku mam wrażenie, że Hatcher się trochę pospieszył, spisując cię

na straty. Od dawna podsuwałeś mu fałszywki, prawda?

- Tak, prawie od początku.

- A zwłaszcza w ciągu ostatnich dwóch tygodni. Teraz jest już za późno, żebym

nadrobił straty. Gratuluję, Cassidy. Tym razem wygrałeś ty. - Moorcroft odkręcił się razem z

fotelem i otworzył ukryty w szafie barek. - Hatcher mówił, że lubisz whisky. Napijesz się?

- Jasne.

Jack nalał whisky w ciężkie kryształowe szklanki i wręczył jedną Rafe'owi. Sam

uniósł swoją w toaście.

- Za twoje zwycięstwo - oznajmił. - Teraz jesteśmy jeden do jednego, prawda? Rok

temu ja przejąłem Spencera, a teraz ty - Ellingtona.

- To nie jest takie proste, jak ci się wydaje, Moorcroft. Przejrzyj dokładnie wydruk na

samym końcu.

Moorcroft z wahaniem otworzył teczkę. Znalazł ostatnią stronę, zawierającą

szczegółowe prognozy finansowe i wydruk. Przeczytał ją dokładnie i spojrzał na Rafe'a.

- Przejrzałem. I co?

- Ellington był dopiero pierwszym krokiem.

- Aha. Potem ma być Brisken.

- A potem Carlisle. Jack drgnął.

- Carlisle? - Moorcorft powolnym gestem zamknął teczkę. - Carlisle ma obecnie

największe udziały w „Moorcroft Industries”. Wystarczy, że przejmiesz nad nimi kontrolę, a

będę ugotowany.

- Dokładnie, mój drogi.

Moorcroft jednym haustem wypił swoją whisky. Palce, kurczowo ściskające szklankę,

zbielały. Mimo to spokojnie odstawił ją na miejsce.

- Słowem, miałem rację - stwierdził miękko. - Polowałeś na mnie.

- Owszem - przyznał Rafe, w zamyśleniu wpatrując się w niebo za oknem. - Ellington,

Brisken, Carlisle, a potem Moorcroft. Kostki domina upadną w równiutkim szeregu.

- Dlaczego mi to już teraz mówisz? W ten sposób dajesz mi czas do podjęcia działań.

- Ponieważ zrezygnowałem ze swoich planów. W ogóle zmieniłem sposób myślenia.

Nie puszczę w ruch tego domina. Chciałem tylko, żebyś wiedział, co mogło się stać. Ta

satysfakcja będzie musiała mi wystarczyć. - Rafe uśmiechnął się nieco zgryźliwie.

- Czemu zawdzięczam tę niespodziewaną wielkoduszność? - zapytał czujnie

Moorcroft, wyraźnie węsząc podstęp.

- Nie czemu, tylko komu. Mojej żonie. Bardzo się jej nie spodobało, że tak potężne

imperium jak twoje upadnie z jej powodu. Pod pewnymi względami ma anielską duszę -

uśmiechnął się Rafe. - Ale i charakterek. Potrafi być kąśliwa jak osa. Wyobrażasz sobie,

jakim przeżyciem jest noc poślubna z kobietą, która robi ci wykład na temat etyki

biznesmena?

- Jak rozumiem, mówisz o Margaret Lark? Ożeniłeś się z nią? - Moorcroft usiłował

ukryć zaskoczenie.

- Przedwczoraj.

- Moje gratulację - powiedział oschle Jack. - Jesteś szczęściarzem, Cassidy. Ja też,

jeśli ona rzeczywiście zdołała odwieść cię od zemsty. Coś mi się zdaje, że ocaliła moją skórę.

Ciekawe - aż tak się o mnie martwiła, że urabiała cię nawet w noc poślubną. Czemu?

- Nie wyobrażaj sobie za dużo, mój drogi - zgasił go Rafe. - Nie o ciebie jej naprawdę

chodziło, tylko o dziesiątki niewinnych ludzi, którzy mieli przy tej okazji wylecieć z pracy.

Przecież sam wiesz, jakie są czystki przy wymuszonym przejęciu, prawda?

- I Margaret nie chciała mieć tego na sumieniu?

- Właśnie.

- Jest kobietą z klasą, prawda?

- O, tak. Szkoda, że zapomniałeś o tym rok temu. Moorcroft przytaknął bez wahania.

- Przyznaję, że nie powinienem był mówić wielu rzeczy.

- Nie powinieneś - powiedział cicho Rafe, nadal wpatrując się w okno.

- A wiesz, dlaczego je powiedziałem?

- Jasne. Pragnąłeś jej i wiedziałeś, że nigdy nie będziesz jej miał.

- Nigdy. Przez ten czas, kiedy pracowała u mnie, ani razu nie dała mi znaku zachęty.

Całkowicie ignorowała każdą próbę nawiązania bliższej znajomości. A potem na scenie

pojawiłeś się ty i wszyscy mężczyźni przestali dla niej istnieć.

- Tak, bo jeśli chcesz wiedzieć, miałem w sobie coś, czego tobie, niestety, brakowało.

- Co mianowicie? - Moorcroft spojrzał z niesmakiem na haftowane buty na swoim

biurku.

- Okazałem się mężczyzną z jej snów. I bohaterem jednej z jej książek.

- Och, kobiety...

- Taak... - Rafe odstawił szklankę i uśmiechnął się szeroko. - Maggie powiada, że

któregoś dnia kobiety zapanują nad światem biznesu i zmienią nasze okrutne prawa.

- Nie mogę się doczekać - stwierdził Jack ironicznie. Zerknął jeszcze raz na teczkę, a

potem na Rafe'a.

- Czy skończyliśmy już interesy ze sobą, Cassidy?

- Prawie. - Rafe zdjął nogi z biurka i wstał. Zdjął marynarkę i podwinął rękawy.

- Co robisz? - zaniepokoił się Jack, wstając również.

- Kończę transakcję - uprzejmie poinformował go Rafe. - Możesz zatrzymać sobie

swoją spółkę, ale nie pozwolę, żebyś bezkarnie obrażał moją żonę. Wiesz, Kodeks Zachodu i

tak dalej...

- Nie ma sensu, jak sądzę, uwaga, że wówczas nie była jeszcze twoją żoną? - upewnił

się Moocroft.

- Żadnego sensu. Ta kobieta należała do mnie od chwili, kiedy ją poznałem, choć

jeszcze o tym nie wiedziała. Radzę ci, zdejmij marynarkę. Szkoda, żeby taki ładny materiał

się poplamił.

Jack Moorcroft popatrzył na niego przeciągle, a potem ze smętnym westchnieniem

zdjął marynarkę i zaczął rozpinać złote spinki przy mankietach.

Rafe podszedł do drzwi i zamknął je starannie.

Kiedy w dziesięć minut później wychodził z gabinetu, zatrzymał się na moment, by

kowbojskim zwyczajem wcisnąć kapelusz na oczy. Uśmiechnął się na pożegnanie do dwóch

sekretarek.

- Wasz szef odwołuje resztę spotkań na dzisiaj, miłe panie - oznajmił.

* * *

- Co takiego? Wzięłaś ślub? - wykrzyknął Connor, wyskakując z samochodu, by

otworzyć drzwi po stronie Bev. - Ładne rzeczy, jeszcze niedawno skakałaś Cassidy'emu do

oczu, a kiedy zniknęliśmy na parę dni, już pognałaś z nim do Vegas. Nie mogliście

przynajmniej poczekać na nas?

- Przykro mi, tatku, ale bardzo się nam spieszyło. Cześć, Bev. Jak tam było w

Sedonie?

- Cudownie, jak zwykle. - Beverly uścisnęła Maggie serdecznie, a potem z uśmiechem

przyjrzała się swojej synowej. - Czy ten mój straszny synek naprawdę się z tobą ożenił?

- Naprawdę, choć ślub był zupełnie wariacki - zaśmiała się Maggie. W głębi duszy

ciągle nie była jednak pewna akceptacji matki Rafe'a. „Bardziej nadajesz się na jego

kochankę niż żonę.” Nie zapomniała tych słów.

- Kochani, nie mogliście mi sprawić większej radości - powiedziała miękko Beverly. -

Wiem, że będziesz dla niego wspaniałą żoną. A Rafe wiedział to zawsze. I nie przejmuj się,

że było tak skromnie. Zaraz to nadrobimy. Już nie mogę się doczekać, kiedy zaczniemy

organizować przyjęcie.

- Och, nie spiesz się tak. Pan młody już zdążył wyjechać.

- A dokąd go poniosło? - zaniepokoił się Connor, wyjmując walizkę z bagażnika.

- Wyjechał o świcie i raczył mi tylko powiedzieć, że musi zdążyć na samolot do

Kalifornii - oznajmiła Maggie. - Od tej pory nie dał jeszcze znaku życia. Wyobrażacie sobie?

Najpierw przysięgał na wszystkie świętości, że będę dla niego zawsze na pierwszym miejscu

- a kiedy tylko złożyłam podpis na akcie ślubu - zniknął. Tak krótki miesiąc miodowy

powinien się znaleźć w księdze Guinnessa.

- Co ja słyszę? - Bev zmarszczyła brwi. - Znów te interesy? Nie mogę uwierzyć, że

mógł zrobić coś takiego.

- A ja mogę - stwierdziła Maggie z dziwnym spokojem. - I w tym przypadku nie

zamierzam się przejmować. Domyślam się, dokąd pojechał.

- Serio? - Connor przekrzywił głowę, nasłuchując. Z oddali gwałtownie narastał

znajomy odgłos silnika. - A dokąd?

- Musiał sfinalizować pewien interes w San Diego - powiedziała Margaret, z

satysfakcją patrząc, jak mercedes hamuje z piskiem opon na podjeździe.

Rafe wyskoczył z wozu i w tym samym momencie Maggie rzuciła mu się w ramiona.

- Nie mogłam się doczekać - wyszeptała, tuląc się do niego.

- Już dobrze, kochanie. - Czule pogładził ją po włosach.

- Rafe, czy wszystko w porządku? - zaniepokoiła się nagle.

- Jak najbardziej - uśmiechnął się i zachłannie pocałował ją w usta.

- Bałam się, że dzisiaj nie przyjedziesz.

- No wiesz, przecież jestem teraz poważnym, żonatym mężczyzną. Mam obowiązki w

domu - oświadczył z komiczną powagą, po czym zwrócił się ku matce i Connorowi. - No i co,

kocham? - zagadnął z uśmiechem. - Zdaje się, że od dzisiaj będziemy dużą, szczęśliwą

rodzinką. Ale nie miejcie żalu, jeśli powiem, że marzę o odrobinie prywatności. Rozumiecie,

miesiąc miodowy...

- Nie martw się, Cassidy, nie będziemy wam siedzieli na głowie - zapewnił go

Connor. - Mamy jeszcze w planie Kalifornię. Wpadliśmy tu tylko na chwilę, żeby zobaczyć,

czy nie zrobiliście sobie krzywdy.

- Jak widzisz, udało nam się uzgodnić wspólny punkt widzenia, choć negocjacje nie

były łatwe. Ach, byłbym zapomniał! - wykrzyknął nagle.

Puścił Margaret, otworzył bagażnik mercedesa i wyjął z niego duży, płaski pakunek.

- Co to jest? - zapytała z zaciekawieniem.

- Prezent ślubny.

Szybko wyjęła mu go z rąk i niecierpliwymi ruchami zaczęła rozdzierać papier. Bev i

Connor zaglądali jej przez ramię.

Margaret popatrzyła na Rafe'a rozpromieniona. W wyciągniętych rękach trzymała

obraz Seana Wintersa „Kanion”.

- Jest piękny, Rafe. Dziękuję.

- Ja tam nie widzę w nim nic poza poplątanymi liniami. Ale uznałem, że należy

inwestować w przyszłego szwagra - stwierdził szczerze.

W środku nocy Maggie przytuliła się mocniej do męża. Uśmiechnęła się w półmroku,

rysując palcem na piersi Rafe'a zawiłe wzory.

- Pojechałeś, żeby zobaczyć się z Jackiem Moorcroftem? - zapytała. Rafe

unieruchomił jej palce i całował po kolei.

- Aha... - mruknął.

- Czy powiedziałeś mu, że może spać spokojnie, bo już na niego nie polujesz?

- Tak, kochanie.

Margaret uniosła się na łokciu, by lepiej widzieć twarz męża.

- Rafe, nie masz pojęcia, jak się cieszę, że potrafiłeś załatwić tę sprawę w rozsądny,

dojrzały i cywilizowany sposób.

- Bo jestem dojrzałym, rozsądnym i cywilizowanym mężczyzną, kochanie -

oświadczył z dumą, teraz z kolei całując wnętrze jej dłoni.

Coś w sposobie, w jaki pochylał głowę, unikając jej wzroku, zaniepokoiło Maggie.

- Iw taki właśnie cywilizowany sposób zachowałeś się, kiedy rozmawiałeś z

Moorcroftem? - upewniła się.

- Oczywiście, kotku. - Już całował jej ramię i popychał ją łagodnie na poduszki.

- Żadnego Kodeksu Zachodu i temu podobnych bzdur? - nalegała, walcząc ze

zmysłową pokusą.

- Rafe, chcę wiedzieć, czy przypadkiem nie narozrabiałeś? Wreszcie uniósł głowę i

spojrzał jej w oczy.

- Maggie, moja słodyczko, przecież jestem biznesmenem, a nie rewolwerowcem -

oświadczył solennie.

- Chyba ponosi cię twoja pisarska romantyczna wyobraźnia.

- Nie jestem taka pewna. Moja romantyczna wyobraźnia sprawdza się doskonale, jeśli

chodzi o ciebie - szepnęła Maggie, zarzucając mu ramiona na szyję.

- Ach, przypomniałam sobie, że rano muszę wysłać telegram do przyjaciółek.

- Naturalnie, kotku. Wszystko, co zechcesz. Ale na razie - co byś powiedziała na

kolejną nocną przejażdżkę?

- Z chęcią. - Przeciągnęła się prowokująco.

* * *

Telegram zastał Katherine Inskip Hawthorne na wyspie Ametyst, kiedy jadła z mężem

papaje na śniadanie. Sarah Fleetwood Trace dostała swój w momencie, gdy wróciła do domu

po miodowym miesiącu, spędzonym na poszukiwaniu skarbów.

„WYSZŁAM ZA KOWBOJA. ABSOLUTNIE STAROŚWIECKI TYP. KODEKS

ZACHODU, ITD. TROCHĘ NIEOKRZESANY, ALE FANTASTYCZNY W SIODLE.

MUSICIE GO JAK NAJSZYBCIEJ POZNAĆ. PROPONUJĘ WSPÓLNE

WAKACJE NA WYSPIE AMETYST.

CAŁUJĘ - MAGGIE”

Sarah natychmiast sięgnęła po słuchawkę i połączyła się z wyspą Ametyst.

- Wyobrażasz sobie? - zaczęła bez wstępów. - Pozwoliła, żeby nazywać ją Maggie! Z

drugiego końca linii dobiegł chichot Katherine.

- Widać, że dziewczyna się zakochała. Jak ci się podoba pomysł z wakacjami?

- Jest boski - powiedziała z entuzjazmem Sarah, zerkając na Gideona. - Będziemy

razem szukać skarbu.

- Wszystko wskazuje na to, że już znalazłyśmy swoje skarby - stwierdziła refleksyjnie

Katherine.

- Chyba masz rację, kochana.