Vicki Lewis

Thompson

Seks w Nowym Jorku

Prolog
Trudno, musi pożegnać się ze swoimi planami.
Trudy Baxter wzięła kolejny plastikowy kieliszek

weselnego szampana i obiecała sobie, że nie podda się
ogarniającemu ją przygnębieniu. Cóż, nie będzie już mogła
wynająć mieszkania w Nowym Jorku wspólnie ze swoją
najlepszą przyjaciółką, Meg. Sama będzie musiała stawić
czoło styczniowej przeprowadzce.

Przez sześć miesięcy miała nadzieję, że Meg w końcu

odwoła ślub z „chłopakiem z miasta", Tomem Hennessym.
Jednak odbył się on właśnie dziś rano, w kościele baptystów,
na oczach prawie wszystkich mieszkańców Virtue (Nazwa
miejscowości, z której pochodzi bohaterka jest znacząca.
„Virtue" to cnota, prawość, a określenie „woman of Virtue"
może oznaczać „kobietę z Virtue", jak i „kobietę cnotliwą"
(przyp. tłum.)) w stanie Kansas. A potem ci sami ludzie wzięli
udział we wspaniałym weselu w Grange Hall.

Meg zapewniała ją, oczywiście, że zawsze będzie jej

służyć pomocą w Nowym Jorku, ale Trudy wiedziała, że już
nigdy nie będzie tak, jak to sobie zaplanowały w szkole
ś

redniej, gdy obie zdecydowały się na robienie kariery w

wielkim mieście. Nie było to winą Meg. Przyjaciółka
wyjechała z Virtue już trzy i pół roku temu, tak jak planowały,
i rozpoczęła prawdziwie wielkomiejskie życie. To Trudy się
spóźniła, nie mając serca, ot tak, od razu skończyć z
rodzinnymi zobowiązaniami.

Trudy kończyła więc kurs korespondencyjny i pomagała w

domu, a Meg w tym czasie poznała Toma w trakcie
bożonarodzeniowej wyprawy do Saks. Mimo szytego na miarę
garnituru i mieszkania na Manhattanie stanowił on całkowite
zaprzeczenie wielkomiejskiego modnisia. Trudy sama
widziała, jak dwa dni temu żłopał piwsko w Pizza Palace, a
potem ustawił się wraz ze wszystkimi, żeby odtańczyć

macarenę. Uznała, że Meg najbardziej pociągało w nim
pogodne usposobienie. To, że przy okazji był uzdolnionym
maklerem giełdowym, stanowiło dodatkowy plus.

Jednak, przy swojej pozycji, Tom musiał stykać się z

prawdziwą elegancją i Trudy zastanawiała się, co sobie myślał
o przyjęciu w Grange Hall z jednorazowymi obrusami i
ozdobami z bibuły. Meg twierdziła, że chciał, by wszyscy
czuli się swobodnie. Na weselu podano więc sałatkę owocową
zamiast kawioru i różowego szampana zamiast Dom Perignon.
Wszyscy tańczyli przy muzyce z taśmy, a nie zespołu z
Kansas City, a dzieci częstowano M&M - sami, a nie
czekoladkami z bombonierek Lady Godiva. Tom wydawał się
zadowolony z takiego stanu rzeczy.

Ale Trudy zżymała się, myśląc o tym, jak Tom naprawdę

odbiera to wszystko. Jego rodzice pochodzili z małego
miasteczka w stanie Indiana, więc pewnie im to nie
przeszkadzało, ale Trudy z wyraźną ulgą przyjęła wiadomość,
ż

e drużba Toma, również makler, nie może przyjechać.

Właściwie nie powinna się cieszyć. Wietrzna ospa w wieku
trzydziestu jeden lat musiała być czymś naprawdę okropnym.
Poza tym Tomowi brakowało najlepszego kumpla. Jednak
ktoś taki jak ów Linc Faulkner zupełnie nie pasowałby do tej
małomiasteczkowej tandety. Zwłaszcza że jak dowiedziała się
od Toma, pochodzi z bogatej i ustosunkowanej rodziny.

- Hej, Trudy! Czas na jiga! - zawołał Tom z drugiego

końca sali. - Zatańczysz?

Jej brat, Kenny, parsknął śmiechem.
- Od kiedy to Trudy umie tańczyć jiga? Ponieważ miała

na sobie długą suknię i chciała uniknąć większej awantury,
pogroziła mu tylko pięścią.

- Cicho! - warknęła. - Widziałam, jak to się robi.
Niestety, sama się tym przechwalała po paru piwach w

Pizza Palace. Pomyślała jednak, że powinna sobie poradzić.

Przecież oglądała kasetę z lekcją tańca chyba ze sto razy. A
potem, w stodole, wypróbowała część kroków. Na drewnianej
podłodze brzmiały one dokładnie jak kroki Michaela Flatleya.
Tak jej się przynajmniej wydawało.

- Stara, wideo to nie to samo, co...
- Potrzymaj. - Podała Kenny'emu swój kieliszek. - Zaraz

zobaczysz.

Na szczęście wypiła akurat tyle, żeby nabrać pewności

siebie, a nie stracić jeszcze poczucia równowagi. Poprawiła
więc stroik, który uporczywie zsuwał jej się na jedno oko, i
ruszyła na parkiet.

Kenny'emu wydawało się, że jest taki ważny, ponieważ w

ostatniej chwili musiał zastąpić chorego Faulknera. Dzięki
niewielkim przeróbkom krawieckim zdołał nawet włożyć jego
smoking. A wiadomo, siedemnastolatek w swoim pierwszym
smokingu może być prawdziwym utrapieniem.

Jej prawie trzyletnia siostra, Sue Ellen, zaczęła klaskać i

wołać: „Za - cy - na - my! Za - cy - na - my!"

- Już zaczynam - rzuciła w jej stronę.
Trudy sama ją tego nauczyła. Uwielbiała malucha, chociaż

to właśnie z powodu siostry musiała dłużej zostać w Virtue.
Bez jej pomocy matka zupełnie by sobie nie poradziła z piątką
dzieci poniżej czternastego roku życia. Zwłaszcza że ojciec
dużo pracował, zmuszony zarobić na nich wszystkich.

- Założę się o dziesięć dolarów, że jej się nie uda! -

wrzasnął Clem Hogarth. - Czy ktoś przyjmuje zakład?!

- Nie szkoda ci tych pieniędzy, Clem? - spytała. Pewnie

chciał się na niej odegrać za to, że zerwała z nim pół roku
temu. Powiedział jej wtedy, że ma dla niej niespodziankę.
Myślała, że zdecydował się w końcu na wyprawę do jakiegoś
odległego motelu, on tymczasem zmienił tapicerkę na tylnym
siedzeniu swojego samochodu.

Trudy powiedziała mu wówczas, że nie będzie się z nim

kochać ani tego wieczoru, ani nigdy. Stwierdziła, że w ogóle
nie interesuje jej seks w takich warunkach, co dla dziewcząt z
Virtue oznaczało celibat. Nowy Jork to co innego. Coś
zupełnie innego. Już nie mogła się doczekać.

- Przyjmuję zakład - powiedział Tom. - Jeśli Trudy

twierdzi, że umie tańczyć jiga, to widocznie umie.

- Ja też - dorzuciła Meg.
Uśmiechnęła się do niej i pokazała zaciśnięte kciuki.
Trudy rozpromieniła się, słysząc pierwsze takty skrzypiec.

Od czasów szkoły średniej kierowały się z Meg jedną zasadą:
„Jeśli czegoś nie umiesz, udawaj, że idzie ci to świetnie do
momentu, kiedy się tego nie nauczysz". Jak do tej pory ta
zasada świetnie się sprawdzała.

Rozdział pierwszy
Sześć miesięcy później
- Och, Tommy, masz sos na brodzie. - Meg pochyliła się

czule do męża i wytarła mu twarz serwetką.

Tommy! Linc skrzywił się z niesmakiem, pochyliwszy się

mocniej nad kawałkiem pieczeni. Mógł tylko dziękować
Bogu, że do tej pory się nie ożenił. Obrzydliwe zdrobnienia to
tylko wierzchołek góry lodowej, jaką jest małżeństwo. Tom
kompletnie zwariował, kiedy rok temu poznał Meg i zupełnie
zapomniał o swoim najlepszym przyjacielu. Wyrzekł się
wszystkiego, co dawniej sprawiało mu przyjemność. Przestał
grywać z nim w tenisa, poniechał weekendowych wypraw na
koszykowe zmagania Knicksów, a nawet wspólnych wypraw
na mecze futbolowe. Po sześciu miesiącach małżeńskiej idylli
Tom zaczął powoli normalnieć, ale Meg w dalszym ciągu była
dla niego najważniejsza, co, zdaniem Linca, robiło z
przyjaciela mięczaka.

Tom spojrzał z oddaniem na żonę, która znajdowała się w

widocznej już ciąży.

- Może pobrudziłem się specjalnie... śeby zobaczyć, czy

go nie zliżesz.

Linc odłożył sztućce.
- Jesteście pewni, że nie wolelibyście zostać sarni?

Przecież to, hm, półrocze waszego ślubu.

Do głowy by mu nie przyszło, że ktoś chciałby świętować

coś, co wydarzyło się zaledwie sześć miesięcy temu. Jego
rodzice nie obchodzili żadnych rocznic. Matka mieszkała na
stałe w Paryżu, a ojciec zaszył się w swojej wiejskiej
posiadłości. Linc usłyszał kiedyś określenie „małżeństwo z
wyrachowania" i uznał, że doskonale pasuje ono do jego
rodziców. Zauważył, że to samo dotyczy wielu zamożnych
małżeństw.

- Jeszcze będziemy mieli czas. - Meg mrugnęła do Toma.

- Poza tym zaprosiliśmy cię, bo mamy dla ciebie
niespodziankę.

- Naprawdę? - spytał, zastanawiając się, co im tam

jeszcze zostało. Powiedzieli mu już o dziecku. Chyba że... -
Wiem! Będziecie mieli bliźnięta!

Tom zaśmiał się i pokręcił głową.
- Ten drugi musiałby się dobrze schować.
- Nie, nie spodziewamy się bliźniaków - powiedziała

Meg. - Ale dostaliśmy album ze zdjęciami ze ślubu.

- Naprawdę? - Linc próbował się ucieszyć. Zdjęcia ślubne

działały na niego przygnębiająco. Ci wszyscy zadowoleni
ludzie, którzy tak naprawdę nie wiedzą, na co się decydują,
działali mu na nerwy, - Pomyśleliśmy, że zechcesz je
obejrzeć, skoro nie udało ci się dotrzeć na ślub -
zaszczebiotała Meg.

- Są naprawdę fajne. - Tom poklepał go krzepiąco po

plecach. - Brat Trudy wyglądał zupełnie nieźle w twoim
smokingu.

- Bardzo mi przykro z powodu tej ospy - rzucił skruszony,

gotowy przeglądać nawet setki zdjęć. - Kto by pomyślał, że
zachoruję. -

Wszystko dlatego, że jego rodzice byli nadopiekuńczy w

dzieciństwie. Inaczej przeszedłby ospę w wieku paru czy
parunastu lat i miałby spokój. Chociaż czasami wydawało mu
się, że choroba była zrządzeniem losu, które miało go
uchronić przed koszmarem ceremonii ślubnej.

Już samo przyglądanie się zalotom kumpla nie było dla

niego zbyt przyjemne. Kto wie, czyby się nie załamał, widząc
jak traci go bezpowrotnie. Bo przecież sam nigdy nie
zamierzał się ożenić. Przykład rodziców był dostatecznie
odstręczający.

- Trudy jest na wielu zdjęciach - dodała szybko Meg. -

Myślałam, że zechcesz ją zobaczyć przed jej przyjazdem w
przyszłym tygodniu.

- Ach, tak. - W głowie Linca odezwał się dzwonek

alarmowy.

Meg odsunęła swój talerz i pochyliła się z uśmiechem w

jego stronę.

- Muszę ci coś wyznać.
- Naprawdę? - bąknął Linc.
Dzwonek

przeszedł

nagle

w

ostre

dzwonienie.

Nienawidził wszelkiego rodzaju wyznań. Nie spodziewał się
po nich niczego dobrego.

- Miałam nadzieję, że zaopiekujesz się Trudy, kiedy

przyjedzie do miasta.

Linc patrzył na nią, zastanawiając się jak uprzejmie i

taktownie powiedzieć jej, żeby się wypchała. Tom skorzystał
z chwili przerwy z rozmowie.

- Nigdy mi o tym nie mówiłaś, kochanie - zwrócił się do

ż

ony. - O co ci chodzi?

- Nie mówiłam, bo bałam się, że zaczniesz się w tym

dopatrywać różnych ukrytych intencji - wyjaśniła.

- Co i tak robię właśnie w tej chwili - mruknął. Linc

chrząknął.

- No tak, powinniśmy coś jasno ustalić. Umówiliśmy się

kiedyś z Tomem, że nie będziemy zastawiać na siebie tego
rodzaju pułapek.

- Nie przejmuj się, stary - wtrącił Tom. - Nikt nie będzie

cię próbował usidlić. Rozmawiałem o tym z Meg. Prawda,
kochanie? - spytał zaniepokojony.

- Rozmawiałeś - przyznała.
- O, świetnie. - Tom powoli odzyskiwał pewność siebie. -

Sam widzisz.

- Ale to nie jest żadna pułapka - dodała zaraz Meg. -

Potrzebuję po prostu kogoś, komu można zaufać, żeby się nią
zajął. Trudy nawet nie chce myśleć o jakimś stałym związku,
po tym jak się namordowała ze swoim rodzeństwem -
stwierdziła.

Tom odetchnął z ulgą.
- To prawda, że nie miała lekko. Ile ona ma tego

rodzeństwa? Nie mogłem się ich doliczyć, bo ciągle się gdzieś
kręcili.

- Sześcioro - odparła Meg. - Razem z Trudy siedmioro

dzieci. Ponieważ jest najstarsza, musiała we wszystkim
pomagać. I ma już tego dosyć.

- Siedmioro dzieci! - powtórzył z podziwem Linc.
Nigdy nie znał rodziny z taką liczbą dzieci. Pomijając,

oczywiście, telewizję, gdzie dawniej oglądał „Więzy
rodzinne" i „Bill Cosby Show". Pewnie dlatego, że w
dzieciństwie czuł się bardzo samotny jako jedynak.

- Czy... czy to z powodów religijnych? - spytał po chwili.
Tom mrugnął do niego znacząco.
- To dlatego, że w Virtue trudno o inne rozrywki.
- Ale przecież można się jakoś zabezpieczyć...
- Nie w Virtue. - Tom wskazał żonę. - Oto najlepszy

przykład.

- Na miłość boską! Przecież znamy metody zapobiegania

ciąży i w naszym miasteczku. Rodzice Trudy mają po prostu
bardzo udane dzieci i dlatego nie mogą przestać. A poza tym
podejrzewam, że po cichu liczyli na to, że w ten sposób
zatrzymają w Virtue najstarszą córkę.

- Jak rozumiem, to się nie udało - powiedział Linc.
- Skoro przyjeżdża... - Meg rozłożyła ręce. - Ale byli tego

bliscy. Dobrze, że mieliśmy wejścia w Babcock and Trimball,
inaczej mogła się nie zdecydować.

Tom znowu chrząknął. Głośniej i aż dwa razy.

- Moim zdaniem wystarczy, że załatwiłaś jej pracę jako

public relations. Nie musisz w to jeszcze ładować Linca.

- Nic nie rozumiesz! Trudy jest moją najlepszą

przyjaciółką. Znamy się od trzeciej klasy. Obie marzyłyśmy o
pracy w Nowym Jorku, od kiedy obejrzałyśmy „Pracującą
dziewczynę". To ja miałam jej pomóc, ale w moim stanie to,
niestety, niemożliwe.

- Rozumiem - mruknął jej mąż. - Ale możesz przecież

poprosić o to jakąś koleżankę z biura.

- To delikatna sprawa. Nie wiem, kogo miałabym prosić.

Trudy nigdy nie była na wschód od Misisipi. Zna tylko
chłopców ze wsi. Boję się, że narobi tu sobie jakichś
kłopotów.

Linc zaczął się powoli odprężać.
- Chcesz powiedzieć, że nigdy nie wyjeżdżała poza

granice stanu?

Meg potrząsnęła głową.
- Nie. Kansas City to największe miasto, jakie do tej pory

widziała. Rozumiesz więc chyba, o co mi chodzi?

- Tak. Myślę, że tak.
Ach, więc ta Trudy to jakaś wieśniaczka. Nie powinna

stanowić większego zagrożenia.

- Poczęstuj się jeszcze - zachęciła Meg. - Weź też trochę

ziemniaków i surówki.

- Dzięki. - Linc przeniósł na swój talerz ostatni kawałek

mięsa, wiedząc, że w końcu zgodzi się również zająć Trudy.
Nie chciał tylko tak od razu składać broni. - Muszę
powiedzieć, że cała sprawa jest jednak dosyć podejrzana -
stwierdził po kolejnym kęsie.

Meg potrząsnęła głową.
- Trudy naprawdę nie interesuje stały związek.

Zapewniam cię, że po przyjeździe będzie miała wiele innych
spraw na głowie. Być może jako jej przyjaciółka nie jestem

obiektywna, ale nawet Tom przyzna, że jest fajna i miła,
prawda, kochanie?

- Tak, ale...
- Zaraz przyniosę ten album ze zdjęciami. Kiedy wyszła,

Linc pochylił się w kierunku przyjaciela.

- Posłuchaj, stary, czy to jakaś małpa? - Nie, żeby to

miało jakieś znaczenie, ale wiesz... Pewnie w końcu się
zgodzę, ale chciałabym znać prawdę.

- Nie, nie jest ani brzydka, ani niesympatyczna. Wręcz

przeciwnie - odparł Tom. - Ale nie powiedziałbym też, żeby
była w twoim typie. Ty lubisz wysokie, reprezentacyjne
kobiety, a ona to... - szukał przez chwilę określenia - żywe
srebro.

- Myślisz, że to pułapka?
- Meg mówi, że nie.
Linc wiedział, że Tom musi być lojalny wobec żony.

Postanowił więc zostawić ten temat. W końcu jest w stanie
sam poradzić sobie z dziewczyną z Kansas.

- Dobrze - mruknął. - Skoro jest energiczna, powinna

sprostać obowiązkom public relations.

- Tak. - Tom z ulgą stwierdził, że udało im się wreszcie

zmienić temat. - Na pewno da sobie radę. Meg zmusza ludzi,
by jej słuchali, siłą swego autorytetu, ale Trudy potrafi za to
oczarować i rozśmieszyć.

Tak jak ty, pomyślał Linc i poczuł, że jest już zupełnie

zrelaksowany. Perspektywa spędzenia paru dni z żeńskim
odpowiednikiem Toma wydała mu się nawet interesująca.

- Ma ładne, kręcone włosy, dołeczki w policzkach i

uwielbia gadać. Bez przerwy o czymś nawija.

Linc poczuł, że znowu ma wątpliwości.
- Powiedz szczerze, potrafi wywiercić dziurę w brzuchu,

co?

- Nie, raczej nie. - Tom potrząsnął głową. - Chyba że na

czymś rzeczywiście jej zależy. Wtedy potrafi być bardzo
uparta.

- Energiczna i uparta - westchnął Linc.
- Są zdjęcia! - zawołała triumfalnie Meg od drzwi. Po

chwili położyła przed nimi oprawny w skórę album wielkości
sporej encyklopedii. Linc zaczął przeglądać fotografie.
Natychmiast poczuł, że bolą go zęby, takie były słodkie.
Gdyby jeszcze potrafiły zapewnić szczęście nowożeńcom! A
tak, były jedynie świadectwem rozrzutności i obłudy.

- To ona, idzie za mną do ołtarza.
Linc posłusznie spojrzał na zdjęcie. Dziewczyna, którą

zobaczył zupełnie nie pasowała do takiego starego cynika jak
on. Była zbyt czysta i niewinna. Miała na sobie lawendową
suknię z bufiastymi rękawkami, a jej uduchowione oczy
kierowały się gdzieś w górę. Przypominała raczej księżniczkę
z bajki niż dziewczynę z krwi i kości. Chociaż z drugiej
strony, w jej twarzy było coś wesołego i rzeczywiście miała
dołeczki na buzi i loczki. Wyglądała bardziej na osobę, która
marzy o białym domku z dużym ogrodem, niż kogoś
zainteresowanego seksem w wielkim mieście.

- Widzisz, jest naprawdę ładna. - Meg wskazała kolejne

zdjęcie. - Nie będziesz chyba cierpiał, jeśli zabierzesz ją
gdzieś parę razy.

- Chyba nie - rzekł Linc z ociąganiem, przyglądając się

następnej fotografii.

Na innych zdjęciach nie wyglądała już tak słodko jak w

kościele, a poza tym zauważył, że ma ładny biust i wąskie
biodra. Nie wiedział natomiast nic o jej nogach, ponieważ
suknia druhny sięgała niemal do kostek. Oczywiście nie miało
to większego znaczenia, chociaż łatwiej by mu było ją gdzieś
zabrać, gdyby wyglądała przyzwoicie.

- Więc zgadzasz się? - - spytała jeszcze Meg.

- A czy orientujesz się, na jak długo będzie potrzebowała

wsparcia?

- Sama nie wiem, ale pewnie nie dłużej niż tydzień lub

dwa. Trudy szybko się uczy.

Linc skinął głową. To przecież nie tak długo. Zwłaszcza

ż

e dziewczyna nie stanowi zagrożenia dla jego kawalerskiego

stanu. Skoro nie uległ kobietom, które znały po trzy języki i
nosiły kostiumy znanych projektantów, z pewnością zdoła się
oprzeć komuś, komu słoma wystaje z butów.

- Mówiłaś, że przyjeżdża w najbliższy czwartek?
- Tak - potwierdziła Meg, kartkując album. - W czasie

weekendu będziemy pomagali jej z Tomem w przeprowadzce.
- Zerknęła na Linca. - Gdybyś się do nas przyłączył, szybciej
by poszło. I moglibyście wieczorem wyskoczyć na pizzę.

- Niech będzie - mruknął Linc, nie bardzo uważając na to,

co mówi, ponieważ jedno ze zdjęć w albumie przykuło jego
uwagę. - To ona? - spytał, wskazując palcem.

Meg roześmiała się.
- Tak, we własnej osobie. To było pod koniec przyjęcia i

sporo już wypiliśmy. I Trudy chciała udowodnić, że potrafi
zatańczyć jiga. Robiliśmy nawet zakłady.

- Tańczyła okropnie. - Tom ze śmiechem pokręcił głową.

- Ale facet, który się z nami założył, patrzył tylko na jej nogi,
więc udało nam się wygrać dwadzieścia dolców.

Ze zdjęcia nie wynikało, czy Trudy tańczyła dobrze, czy

ź

le. Natomiast jasne było, że ma wspaniałe nogi. Nic

dziwnego, że zdołała oczarować nimi jakiegoś chłopaka. Linc
poczuł mrowienie na plecach, co mu się wcale nie podobało.
Stroik Trudy opadł jej na jedno oko i wyglądała teraz bardziej
jak zalotny elf niż uduchowiona niewinność. Aż chciał
spojrzeć na pierwsze zdjęcie, żeby upewnić się, że to ta sama
osoba.

Z trudem przełknął ślinę. Zaczynał powoli rozumieć,

dlaczego Meg niepokoiła się o losy przyjaciółki w Nowym
Jorku.

Nowy Jork! Nareszcie! Trudy uśmiechnęła się do Meg i

Toma, kiedy znaleźli się w podniszczonej windzie. Wjechali
na trzecie piętro. Tam, gdzie znajdowało się jej pierwsze
własne mieszkanie. Cały dobytek dziewczyny znajdował się w
torbach, które Tom poustawiał na wypożyczonym wózku.

Co za wspaniała chwila!
- Masz klucz? - zwróciła się Meg do przyjaciółki.
- Jasne! - Trudy sięgnęła po swój plecaczek, który kupiła

wczoraj po tym, jak w końcu dotarło do niej, że torebki już
zupełnie wyszły z mody. - Jest tu, mój skarb. - Ucałowała go
siarczyście po wydobyciu z kieszonki.

- Czy to jakiś rytuał? - spytał Tom.
- Niezupełnie - odparła. - Ale to mój pierwszy klucz do

mojego pierwszego mieszkania. - Otworzyła drzwi na oścież. -
Ojej, jak tu zimno. Trzeba trochę dogrzać.

Podeszła do termostatu i przekręciła go o parę kresek.
Mieszkanie było zimne, puste i dosyć szare, podobnie jak

cały styczniowy dzień. Ale Trudy była cała w skowronkach.
Na pewno sobie poradzi. Zresztą i tak już dokonała
najważniejszego

zakupu:

wspaniałe,

wielkie

łoże

z

baldachimem. Pracownik sklepu obiecał, że dostarczą je
jeszcze tego samego dnia.

Przymknęła na chwilę oczy, zastanawiając się, ile

pieniędzy zostało jej jeszcze na koncie. Postanowiła jednak
nie przejmować się drobiazgami. Gdyby mogła, pokazałaby to
łoże Clemowi Hogarthowi, żeby wiedział, że nie interesuje jej
już szybki seks na tylnym siedzeniu samochodu.

- Będzie tu zupełnie ładnie, jak już się zagospodarujesz -

rzuciła Meg, rozglądając się po pustych kątach.

- Oczywiście. - Nagle zauważyła, że Tom przeniósł już

wszystkie bagaże z wózka. - Dzięki, Tom.

Posłała mu uśmiech. To naprawdę miły facet. Meg dobrze

zrobiła, że za niego wyszła. Zrobiło jej się trochę głupio, że na
początku obgadywała go przed przyjaciółką. Po prostu była
trochę zazdrosna.

Spojrzała na przyjaciółkę. Ciężarną przyjaciółkę.
- Powinnaś usiąść - zauważyła. - Nie mam tu żadnych

krzeseł, ale możesz usiąść na pudle albo walizce. Powinny
wytrzymać twój ciężar.

- Dziękuję ci bardzo - rzekła Meg, siadając. - Też będę ci

dogryzać, jak w końcu wpadniesz.

- Przepraszam, nie chciałam, żeby tak wyszło. Wyglądasz

naprawdę ładnie z tym wielkim brzuchem. - Trudy zakryła
twarz dłonią. - O Boże! Znowu palnęłam! Prawda, Tom, że
bardzo jej z tym do twarzy?

- Tak, chociaż nie chce w to wierzyć.
- No dobra, zejdźcie już z mojego brzucha - westchnęła

Meg. - A w każdym razie, zróbcie coś, żeby go jeszcze
bardziej napełnić. Jestem głodna. Tom, mógłbyś zejść do baru
na dół po kanapki? Zaraz poszukamy jakichś talerzy.

- Tak, na pudle z naczyniami powinien być jakiś napis -

rzuciła Trudy. - Pomyślcie tylko, mój pierwszy posiłek w
moim pierwszym mieszkaniu.

- Mam kupić szampana? - spytał Tom.
- Nie, bo byłoby mi przykro, że Meg nie może pić z nami.

Ale kup może trochę piwa. Będzie ci szkoda piwa, Meg? -
zwróciła się do przyjaciółki.

- Tak, ale nie tak bardzo jak szampana. Zresztą chętnie

napiję się bezkofeinowej kawy.

- Dobrze, kupię kawę i więcej piwa. Linc też się pewnie

napije.

- Linc? - Trudy odniosła wrażenie, że już gdzieś słyszała

to imię. - Kto to taki?

Tom popatrzył ze zdziwieniem na żonę.
- Nic jej nie powiedziałaś?
- Miałam taki zamiar. - Spojrzała na niego niechętnie. -

Jak wyjdziesz. To rozmowa nie dla chłopaków.

- Ale rozmawiałaś przecież z Lincem i wcale nie miałaś...
- Tom, kanapki! Wzruszył ramionami.
- Dobrze. Chcę tylko powiedzieć...
- Poproszę o pastrami na krążkach ryżowych. Co dla

ciebie, Trudy?

Wzruszyła ramionami.
- Może być to samo.
- Już idę. - Tom wreszcie zniknął za drzwiami. Trudy

natychmiast zdjęła kurtkę i usiadła po turecku na podłodze
przed przyjaciółką.

- Dobra, gadaj.
- Wpadłam na wspaniały pomysł!
- Mhm. - Trudy odniosła się do tego dosyć sceptycznie. -

Chodzi o tego Linca, tak?

- Właśnie. To ten facet, który miał być drużbą Toma, ale

zachorował, pamiętasz?

Trudy skinęła ostrożnie głową.
- Tak, przypominam sobie. Lincoln Faulkner. Pamiętam,

ż

e musiałam wykreślić go i wpisać Kenny'ego. Miał ospę.

Podobno jego starzy są bardzo bogaci.

- Tak. - Meg oparła się na kolanach i pochyliła w jej

stronę. - Linc jest naprawdę wspaniały. Ma uśmiech chłopca,
ale jest prawdziwym mężczyzną. Pracuje razem z Tomem.
Jest jego najlepszym przyjacielem.

- Zaczekaj. - Trudy położyła dłoń na jej ramieniu. - Czy

to nie jest zbyt niebezpieczne? Wiesz, że nie chcę się z nikim

wiązać. A temu Lincowi może zależeć na stałej dziewczynie
albo, nie daj Boże, żonie.

- Nie, nie! Nic podobnego...
- Dobrze, ale to przyjaciel Toma. Chcę poznać zupełnie

nowych ludzi. - Potrząsnęła głową, żeby podkreślić wagę
swych słów. - Czy wiesz, od ilu lat nie poznałam nikogo
nowego?! W moim życiu brakuje tajemnicy i przygody.
Zamierzam tego wszystkiego spróbować. Zrobiłam sobie
nawet listę. Na początek chciałabym poznać jakiegoś maklera
z Wall Street.

- To właśnie Linc. Trudy ciągnęła dalej:
- A potem artystę, i inżyniera, i strażaka, i jeszcze...
- Tak, ale przecież miałyśmy to zrobić razem.
- Rozumiem, teraz jesteś zazdrosna, bo nie masz już

takich możliwości jak ja!

- Niczego ci nie zazdroszczę. Boję się tylko, że wpakujesz

się w jakieś tarapaty.

Trudy potrząsnęła energicznie głową.
- Poradzę sobie. Jestem teraz starsza i mądrzejsza.
- A w każdym razie na pewno starsza.
- Chcesz powiedzieć, że sobie nie poradzę? Meg spojrzała

na nią czule.

- Bardzo długo czekałaś na tę przeprowadzkę i wiem, że

chciałabyś teraz sobie użyć. Ale na początek powinnaś
zadowolić się kimś takim, jak Linc. Nowy Jork jest zupełnie
inny niż Virtue. On ci to wszystko pokaże i nauczy, jak się
poruszać w tym mieście.

Trudy zerknęła na nią podejrzliwie.
- Powoli robisz się taka, jak moja matka. Meg roześmiała

się serdecznie.

- Wątpię, czy jakaś matka namawiałaby swoją córkę na

spotkanie z Lincem. Jest bardzo przystojny i seksowny, a przy

okazji potwornie cyniczny i zblazowany. W całym Nowym
Jorku nie znajdziesz większego uwodziciela.

- Naprawdę? - spytała wyraźnie zainteresowana Trudy.
- W dodatku nie chce się angażować w stały związek.
To wszystko brzmiało coraz ciekawiej. Być może wcale

jej nie zaszkodzi, jeśli przez tydzień będzie się spotykać z
maklerem. W końcu i tak zamierzała od tego zacząć.

Musiała się jednak upewnić, czy Linc spełnia wszystkie jej

wymagania.

- Jesteś pewna, że nie szuka żony? Przecież jest

przyjacielem Toma.

- Tak, zgadzają się w większości spraw, ale małżeństwo

to osobna kwestia. Linc jest jego zaciekłym przeciwnikiem.
Czasami mam wrażenie, że tylko czeka, aż coś nam nie
wyjdzie z Tomem.

Trudy wytrzeszczyła ze zdziwienia oczy.
- Ale po co? Przecież widać, że doskonale do siebie

pasujecie!

- Mam wrażenie, że jest to po prostu silniejsze od niego.

Pewnie ze względu na rodzinę, w jakiej się wychował. Jego
rodzice nawet ze sobą nie mieszkają.

- Hm. - Trudy podciągnęła kolana i oparła na nich brodę.

- Przecież nie można tak uogólniać.

- Racja, tyle że Linc tego nie wie.
- To smutne - bąknęła Trudy.
- Nie wszyscy muszą się żenić. Przecież sama

postanowiłaś nie wychodzić za mąż.

- No, przez jakichś parę lat. Ale potem pewnie jednak

zdecyduję się na małżeństwo. - Uśmiechnęła się do Meg. - Jak
się już wyszaleję.

- Wiedziałam, że masz na to ochotę, i właśnie dlatego

pomyślałam o Lincu, Powinien ci pomóc w czasie pierwszych
dni...

- Sama nie wiem. To trochę tak, jakbym potrzebowała

niańki. Chciałabym... - Trudy urwała, ponieważ mieszkanie
wypełnił odgłos dzwonka. Skoczyła na równe nogi. - Mój
dzwonek! - wrzasnęła.

Sięgnęła do klamki.
- Popatrz najpierw przez wizjer! - zawołała Meg.
- Nawet jeśli wiem, że to Tom? - spytała ze zdziwieniem,

a potem sama sobie odpowiedziała: - Ale równie dobrze może
to być jakiś psychopatyczny zabójca albo gwałciciel.

Podekscytowana aż klasnęła w ręce, a potem pochyliła się

w stronę rybiego oczka. Po chwili odskoczyła od drzwi.

- Co się stało? - Meg spojrzała na nią z niepokojem.
- To chyba jednak gwałciciel - szepnęła. - Bardzo

przystojny.

- Ciemnowłosy, wysoki?
- Tak.
- To Linc.
- Moja niańka? - Jeszcze raz wyjrzała na zewnątrz. -

Dżinsy, szara bluza, granatowa kurtka.

- Wpuścisz go czy nie?
- Już wpuszczam. - Przekręciła zasuwę i nacisnęła

klamkę.

Jej pierwszy nowojorski gość w jej pierwszym

nowojorskim mieszkaniu.

Rozdział drugi
Drzwi się otworzyły i Linc stanął twarzą w twarz z Trudy

Baxter z Virtue w stanie Kansas. Z tą jej otwartą, pełną
słonecznego ciepła twarzą na pewno nie wziąłby dziewczyny
za mieszkankę Nowego Jorku. Raczej za dziecko, któremu
ktoś obiecał wycieczkę do Disneylandu. Wyglądała na
niewinną i kruchą, czego można się było spodziewać po kimś,
kto wychował się daleko od cywilizacji. Miała upstrzony
piegami nosek i wielkie zielone oczy. Prawie się nie
malowała. Na jej pięknie wykrojonych ustach zostały jakieś
resztki szminki. Nie miała warkoczy ani końskiego ogona, jak
się spodziewał, ale mimo to wyglądała niezwykle świeżo w
dżinsach i dopasowanym do figury swetrze.

Dżinsy wyglądały na stare, ale sweter był nowy. To

znaczyło, że już zajęła się zakupami. Linc nawet jej trochę
zazdrościł. Nie pamiętał, żeby coś ostatnio sprawiło mu aż tak
wielka frajdę jak tej dziewczynie przeprowadzka do Nowego
Jorku.

- Pewnie jesteś Linc - rzekła. - Meg mówiła mi, że masz

być moją niańką, dopóki nie zadomowię się tu na dobre.

Uśmiechnął się do siebie, słysząc jej akcent. Właśnie

czegoś takiego się spodziewał.

- Czujesz się dotknięta? - spytał. Trudy ukazała zęby w

uśmiechu.

- Trochę.
Tom uprzedzał ją, że Linc to podrywacz, który potrafi

owinąć sobie kobietę wokół palca. Nie odniosła jednak
takiego wrażenia. Wyglądał nawet na nieco zbitego z tropu,
może dlatego, że tak bardzo różniła się od kobiet, które znał.
Nawet Meg, która mówiła z podobnym akcentem,
zachowywała się inaczej. Trudy w pełni zdała sobie z tego
sprawę w czasie przygotowań do jej ślubu.

- Trudy nie ma się o co obrażać - dobiegł do nich głos z

mieszkania. - W głębi duszy wie...

- Jedzenie! - huknął tubalnie Tom. - Możecie się trochę

przesunąć? Trudy, musisz się nauczyć zamykać drzwi, inaczej
będziesz ogrzewać cały ten cholerny korytarz. Cześć, Linc.
Wziąłem dla ciebie pastrami z pieczywem ryżowym na
wszelki wypadek. I kupiłem trzy rodzaje importowanego
piwa, żeby Trudy miała zapas.

- Trzy rodzaje? - powtórzyła Meg. - A widziałeś jej

lodówkę? Nie będzie miała gdzie go trzymać.

Meg podeszła do drzwi i wzięła kanapki z rąk męża.

Położyła je na kontuarze, który oddzielał miniaturową kuchnię
od pokoju.

- Mogę je trzymać w szafkach - wtrąciła Trudy.
- Importowane piwo nie jest złe. Ale zaraz, muszę jeszcze

poszukać talerzy.

Odwróciła się i zaczęła grzebać między pudłami.
- Napij się, stary. - Tom podał butelkę kumplowi.
- Musimy wypić jak najwięcej, żeby Trudy miała gdzie

trzymać jedzenie.

- Co? A, dzięki. - Linc przyjął piwo.
W tym momencie za bardzo interesowała go zawartość

dżinsów Trudy, pochylającej się nad kolejnymi pudłami, żeby
zwracać uwagę na coś innego. W głębi duszy musiał przyznać,
ż

e jest pociągająca.

- Wątpię, żebym gotowała. - Zaczerwieniona Trudy

zerknęła na nich przez ramię. - Wolę raczej kupować jedzenie
na wynos.

- Po jakimś czasie ci się znudzi - stwierdziła Meg.
- Tak, może po paru latach. - Skierowała wzrok na Linca.

- W Virtue nawet do McDonald'sa trzeba jechać trzydzieści
kilometrów.

Powróciła do grzebania wśród pudeł.

- No nie, musiałam zalepić ten napis - westchnęła z

ż

alem. - Nie mogę znaleźć talerzy.

- Daj sobie spokój - powiedział Tom. - Skorzystamy z

serwetek. Przyniosłem je z baru.

- Świetny pomysł - zgodził się Linc.
Nigdy jeszcze nie uczestniczył w czymś takim. Tom był

najbiedniejszym człowiekiem, jakiego znał, ale nawet on
wynajął firmę, która pomogła mu w przeprowadzce.

- Hm, nie pomyślałam o tym, żeby kupić stół i krzesła -

westchnęła Trudy.

- Mogę ci pożyczyć stolik do gry i rozkładane krzesła -

powiedział Linc zupełnie wbrew swojej woli.

Co też najlepszego zrobił? To nie był dobry sposób na to,

ż

eby szybko wyplątać się z tej znajomości.

- Wspaniale, dzięki. - Uśmiechnęła się do niego

ponownie. - Trochę za dużo wydałam na łóżko, więc muszę
teraz oszczędzać.

Więc na tym jej przede wszystkim zależy, pomyślał Linc.

Na łóżku. Na miłość boską, co się z nim dzieje?! Czyżby
zaczęły go podniecać kobiety, które wydają wszystkie
pieniądze na zakup łóżka?!

- A właśnie, kiedy mamy się spodziewać tego maleństwa?

- spytał Tom.

Trudy spojrzała na zegarek.
- Lada moment.
Tom westchnął i spojrzał na Linca.
- Będziesz mógł mi pomóc je złożyć? W sklepie chcieli,

ż

eby za to dopłacać, więc powiedziałem Trudy, że jakoś sobie

poradzimy, skoro ma narzędzia.

- O, z przyjemnością - odparł Linc, chociaż nie miał

najmniejszego pojęcia, jak to się robi.

Sam nigdy nie miał problemów finansowych. Najpierw

korzystał z funduszu powierniczego, który założyli mu

rodzice, a potem, kiedy zaczął pracować, mógł już się sam
utrzymać.

Jednak wcześniej widział, jak Tom i Meg cieszyli się ze

swego sukcesu. Pracowali ciężko, nie mając żadnych
zabezpieczeń finansowych, i w końcu dopięli swego. Miał
nadzieję, że Trudy też to czeka.

W czasie paru lat znajomości z Tomem wypili morze piwa

i parę jezior innych alkoholi, a także grywali w tenisa i
chodzili do różnych klubów, ale nigdy niczego nie składali.
Nawet domku dla lalek. Linc chciał się nawet do tego
przyznać, milczał więc, czekając na dalszy rozwój wypadków.

- Tak sobie pomyślałam, że wy zajmiecie się łóżkiem, a ja

z Trudy zacznę rozpakowywać te wszystkie rzeczy. - Meg
wskazała pudła. - Zanim się obejrzymy, wszystko będzie
gotowe.

- Tak, gotowe - powtórzyła Trudy, wyraźnie z tego

zadowolona. - Nie wiem, czy zauważyłeś, Linc, ale przez to
okno widać drzewa w Central Parku. Na razie są gołe, ale
wiosną będzie tu naprawdę przyjemnie.

- Tak, na pewno - potwierdził.
Nie chciał mówić, że to aż cała przecznica od parku.

Dziewczyna przechyliła trochę głowę.

- Hej, słyszycie?
- Co takiego? - Meg wypiła trochę przyniesionej przez

Toma kawy.

- Samochody! Posłuchajcie, jaki tu ruch uliczny.

Autobusy, taksówki, limuzyny, samochody dostawcze...
Dzisiaj sobota, a mimo to jeżdżą. Słyszałam je nawet w nocy.

Tom westchnął.
- Niestety, nic na to nie można poradzić.
- Przygotuję ci jakieś zasłony. To powinno nieco

wytłumić hałas - dodała Meg.

- Poza tym już niedługo się do tego przyzwyczaisz -

zapewnił ją Linc.

Trudy wytrzeszczyła na nich swoje zielone oczy.
- Wcale nie chcę się do niego przyzwyczaić! Uwielbiam

hałas!

Linc spojrzał na nią z niedowierzaniem.
- Ludzie czasami mówią, że hałas im nie przeszkadza albo

ż

e się przyzwyczaili, ale nie spotkałem jeszcze nikogo, kto by

go lubił.

- Nie powiedziałam, że go lubię, ale uwielbiam.
- Zmrużyła oczy, wpatrując się w Linca. - Czy mieszkałeś

kiedyś na wsi albo w małym miasteczku?

- Oczywiście.
Zarówno we Francji, jak i wzdłuż wybrzeża Hiszpanii. A

także w tych najbardziej malowniczych w północnej
Kalifornii, położonych wśród tamtejszych winnic. Nie mówiąc
już o wioskach w Szwajcarii, które wspominał ze
szczególnym sentymentem. Dorastał w posiadłości położonej
w małym miasteczku koło Nowego Jorku, ale miał w zasięgu
dwudziestu kilometrów wszystkie wielkomiejskie atrakcje.

- Więc powiedz szczerze, czy wolałbyś mieszkać w

małym miasteczku, gdzie znasz wszystkich i gdzie nic się nie
dzieje, czy w mieście?

- W mieście - odparł, chociaż podejrzewał, że z zupełnie

innych powodów.

- A widzisz! - triumfowała dziewczyna.
- A ja chciałbym mieszkać i tu, i tu - wtrącił Tom.
- To moje największe marzenie. Chciałbym mieć tyle

pieniędzy, żeby kupić sobie letni domek z dobrym dojazdem
do Nowego Jorku.

- Ale nie będzie to wówczas takie miasteczko jak Virtue -

dodała Meg, która do tej pory była zajęta swoją kanapką. - U

nas nikt nie dojeżdżał do pracy w mieście. To coś zupełnie
innego.

- Zupełnie. - Trudy odstawiła butelkę z resztką piwa. -

Nikt w Virtue nigdzie nie dojeżdża. Wszyscy mieszkają,
pracują i kochają się na miejscu. Dlatego cieszę się, że
stamtąd wyjechałam.

To musi być jakieś straszne zadupie, pomyślał Linc.
- Virtue wcale nie jest takie złe - łagodził Tom. - Świetnie

się tam bawiłem.

- Tu mam najlepszy dowód. - Meg pogładziła swój

brzuch.

- I te wszystkie boczne drogi są świetne, jeśli ma się

ochotę na seks.

Meg wywróciła oczami.
- Aż mi się nie chce wierzyć, że miałeś na to ochotę. Taka

niewygoda!

- Wiesz, seks na tylnym siedzeniu samochodu jest tak

amerykański, jak Disney i McDonald's - dowodził Tom. - Jest
w tym cała gama uczuć: podniecenie, świadomość, że się
próbuje zakazanego owocu, strach, że cię złapią. Prawda,
Linc?

- Ee, tak.
Linc nigdy nie kochał się z dziewczyną w samochodzie i

teraz zaczynał tego żałować. Domyślił się, że Trudy
próbowała już tego zakazanego owocu. Pewnie złamała serca
paru chłopakom z Virtue. Być może właśnie w tej chwili ktoś
orał pole i tęsknił za jej kształtnym ciałem. Zaraz, czy pola
orze się w styczniu? Linc nie miał o tym pojęcia, ale facet na
traktorze wydał mu się niezwykle malowniczy.

Niestety, cała ta rozmowa o kochaniu się w samochodzie

podsunęła mu obraz półnagiej Trudy na skórzanym siedzeniu
jego luksusowego merca. Fala podniecenia przebiegła przez
całe jego ciało.

A Linc wcale nie chciał być podniecony.
W tym momencie zadzwonił dzwonek i Trudy skoczyła na

równe nogi.

- Łóżko! - krzyknęła, podbiegając do drzwi.
- Najpierw wizjer - przypomniała jej Meg.
- Dobrze... E, otwieram. Już nie mogę się doczekać. Linc

pochylił się do Meg i zniżył głos:

- Czy ona zawsze jest taka?
- To znaczy, jaka? Przysunął się jeszcze bliżej.
- No wiesz, taka... nabuzowana.
- Dzisiaj jest bardzo podniecona z powodu tych bagaży i

łóżka, ale rzeczywiście jest bardzo energiczna. - Spojrzała mu
prosto w oczy. - Mówiliśmy ci, żywe srebro.

Trudy nie mogła uwierzyć swojemu szczęściu. Dopiero się

przeprowadziła do Nowego Jorku, a już miała w łóżku faceta
takiego, jak Linc. Co prawda, wlazł on do tego łóżka, a raczej
do ramy, na której miało być osadzone, po to, żeby pomóc
Tomowi przy jego montażu, ale był to już pierwszy sukces.
Poza tym zakładała, że skoro Linc pojawił się niemal
natychmiast, to w mieście pełno jest facetów jej marzeń.

- Widzę, że ci się spodobał - rzuciła Meg od zlewu.

Płukała właśnie kolejne, podawane jej przez Trudy naczynia i
ustawiała je na suszarce. Zdecydowały, że zrobią to ręcznie,
bo zmywarka i tak nie pomieściłaby tego wszystkiego.

- I pewnie domyślałaś się, że tak będzie. - Trudy wyjęła

już ostatnie naczynia i teraz zabrała się do przecierania
wiszących szafek. - Wygląda jak Harrison Ford w „Pracującej
dziewczynie".

- Powinnaś go zobaczyć w trzyczęściowym garniturze.
Trudy spojrzała w dół i uśmiechnęła się do Meg.
- Nie wiem, czy takie uwagi przystoją mężatce przy

nadziei.

- Przecież wciąż mam oczy. Tyle mojego, co sobie

popatrzę.

- Daj spokój, przyznaj, że jesteś trochę zazdrosna, bo ja

dopiero zaczynam, a ty masz to już za sobą.

- Nic podobnego.
- No, chociaż odrobinę. - Trudy przetarła półkę

papierowym ręcznikiem. - Dlatego tak się pasjonujesz tą całą
sytuacją.

- Wiem, że mi nie uwierzysz, ale jest mi w tej chwili

lepiej w łóżku niż wtedy, kiedy mogłam się kochać z kim
chciałam - odparowała Meg.

- Nie wierzę! - Trudy skończyła przecieranie szafek i

zaczęła schodzić z blatu. - Sprawdźmy lepiej, co robią
panowie - powiedziała, odkładając ściereczkę.

Jednak, zanim zdołały przejść do pokoju, w drzwiach

pojawił się Tom.

- Nic z tego. Nie pasuje.
- Chcesz powiedzieć, że przysłano mi złe części?
Tuż za Tomem pojawił się Linc z śrubokrętem w dłoni.
- Nie, części pasują. - Tom wytarł zroszone potem czoło. -

Są jak najbardziej w porządku, nie, Linc?

- No jasne.
- Ale łóżko nie pasuje do tego pokoju. Jest za duże.
- Pokażcie. - Trudy odepchnęła ich i przeszła do swojej

Sypialni.

Już od progu zauważyła, że Tom ma rację. Szerokie

wezgłowie po prostu nie mieściło się w miniaturowym pokoju.

- Nie rozumiem - powiedziała. - Przecież to jest sypialnia.

Czemu nie chce się tutaj zmieścić zwykłe łóżko?

- Zwykłe pewnie by się zmieściło - mruknął Tom. - Ale to

wygląda tak, jakbyś chciała na nim przenocować całą swoją
rodzinę. Po co ci takie łoże, Trudy?

- Po prostu ładnie wyglądało w sklepie meblowym.

Nie miała zamiaru zdradzać prawdy. Zresztą wątpiła, czy

Tom by ją zrozumiał, skoro tak lubił kochać się w
samochodzie. Ona jednak chciała mieć do tego jak najwięcej
przestrzeni.

Meg spojrzała jej przez ramię.
- Może zadzwonisz do sklepu i spytasz, czy nie mają

czegoś mniejszego w tym samym stylu.

- Nie chcę niczego mniejszego. - Trudy podjęła już

decyzję. - Ustawimy je w salonie.

Wszyscy wyglądali na trochę zdziwionych, ale na

szczęście mężczyźni od razu zabrali się do roboty i nikt nie
kwestionował jej decyzji.

- Możecie je przystawić do tamtej ściany, żeby widać

było drzewa w Central Parku?

- Jasne - odparł Tom. - Chodź, Linc, pójdziemy po

następne części.

Trudy

lubiła

patrzeć

na

pracujących

mężczyzn.

Prawdopodobnie sama poradziłaby sobie ze złożeniem łóżka,
ale bała się, że niektóre części mogą być dla niej za ciężkie.
Poza tym cieszyło ją to, że jej łóżko składały dwa rekiny
nowojorskiej finansjery. Przynajmniej będzie miała o czym
opowiadać w przyszłości.

Cieszył ją też widok bicepsów i pośladków Linca.
Meg stanęła tuż za nią.
- Widziałam, jak na niego patrzysz - szepnęła.
- Chętnie bym go schrupała.
- Nikt ci nie będzie przeszkadzać.
- Podaj mi kombinerki - poprosił Tom przyjaciela.
- Nie sądzę, żeby Linc miał ochotę na dziewczynę ze wsi.

Przywykł pewnie do...

Zaniemówiła, widząc narzędzie, jakie Linc podał Tomowi.

Nie były to wcale kombinerki, tylko wielki klucz francuski.
Tom spojrzał na narzędzie i pokręcił głową. Następnie

narysował coś obłego w powietrzu. Linc natychmiast odłożył
klucz francuski i wyjął kombinerki. Tom skinął z uznaniem
głową.

Trudy wymieniła spojrzenie z Meg. To, co przed chwilą

zobaczyła, wymagało wyjaśnienia. Meg wskazała głową
sypialnię, chcąc jej pokazać, że tam będą mogły spokojnie
porozmawiać. Starannie zamknęły za sobą drzwi.

- To niesamowite! Linc nie odróżnia klucza francuskiego

od kombinerek? - zaśmiała się Trudy. - Nie znałam jeszcze
nikogo takiego.

- Co ważniejsze, nie chce się przed tobą z tym zdradzić.

To znaczy, że zależy mu na twojej opinii.

- I co mam z tym zrobić? - Trudy czuła, jak serce bije jej

z podniecenia.

- Czy muszę ci mówić? - Meg przycisnęła dłonie do

wydatnego brzucha.

- Nie jestem jeszcze gotowa.
- Dlaczego nie? Myślałam, że właśnie na tym ci zależy.
- To prawda, ale nie chciałabym wszystkiego zepsuć od

razu na początku. Zwłaszcza z kimś takim, jak Linc. Z czasem
nabiorę ogłady, ale na razie jestem tym, kim jestem.

- Pamiętasz naszą zasadę? Udawaj, zanim nie zaczniesz

tego robić dobrze. Przecież nie masz nic do stracenia.

- A moja duma, to co? Nie mogłabym ci spojrzeć w oczy,

gdybym skrewiła. - Wyciągnęła ręce na boki. - Jestem
przecież zwykłą dziewczyną z Kansas.

- Nie taką znowu zwykłą. Wykazałaś wielki hart ducha,

ż

e się tu w końcu znalazłaś.

- Być może mam nawet parę zalet, tylko że ich nie widać.

Natomiast doskonale widać to, że nie jestem z miasta.

Meg nie mogła temu, niestety, zaprzeczyć.
- Posłuchaj, przecież to tylko facet.. Wystarczy, że

postarasz się być dla niego miła.

- Wolałabym wypróbować to po raz pierwszy z kimś, kto

nie będzie wiedział, że pochodzę z Virtue w stanie Kansas i że
miałam trzydzieści kilometrów do najbliższego McDonald'sa.
Meg westchnęła ciężko.

- Zaręczam, że Linc w ogóle nie będzie o tym myślał -

rzuciła.

- Dobrze, spróbuję - mruknęła Trudy.

Rozdział trzeci
- Widziała mnie z tym cholernym kluczem francuskim -

mruknął Linc, patrząc na Toma.

- Nic wielkiego. - Tom kończył dokręcanie drugiego boku

do wezgłowia.

- Założę się, że śmieje się ze mnie w kułak - rzekł

płaczliwie Linc. - Jest jedyną kobietą, jaką znam, która ma
skrzynkę z narzędziami.

- A ona nie zna pewnie nikogo, kto ma własny pakiet

akcji, więc się trochę wyluzuj. A poza tym, co się tak nią
przejmujesz?

Tom, jak zawsze, trafił w sedno. Musiał więc kłamać.
- Masz rację, wcale się nie będę nią przejmował.
- To dobrze. Potrzymaj tutaj, muszę to dokręcić.
- Jasne. - Linc kopnął płat styropianu i klęknął przy

wskazanym miejscu. - Chodzi po prostu o to, że mam się nią
opiekować. Trudno opiekować się kimś, kto ma o tobie nie
najlepsze mniemanie. Rozumiesz, o co mi chodzi? - Złapał
wskazany fragment okucia.

- Przecież masz jej pokazać Nowy Jork - odparł Tom. -

To nie kurs majsterkowania.

- Tak, racja.
Rozmowa robiła się coraz bardziej krępująca i dlatego

Linc zmienił temat i zaczął mówić o łóżku wyposażonym w
wysokie kolumny, na których miał zawisnąć baldachim.

Linc poklepał jedną z nich.
- Robi wrażenie - mruknął.
- Nie mam pojęcia, dlaczego Trudy zdecydowała się na

tego mamuta.

- Może chce tu urządzać orgie - rzucił Linc i ta myśl

wcale mu się nie spodobała. W ogóle nie odpowiadało mu to,
ż

e od jakiegoś czasu bez przerwy myśli o seksie.

- Mam nadzieję, że nie - powiedział Tom. - Meg wcale

nie byłaby z tego zadowolona.

- Ja chyba też - dodał Linc, zanim zdołał się zorientować,

ż

e nie powinien tego mówić.

Sam był szalenie konserwatywny w tym względzie i nie

dopuszczał do siebie myśli, że mógłby to robić więcej niż z
jedną partnerką naraz. Nie miał jednak pojęcia, jakie myśli
lęgły się w szalonej głowie Trudy. Wydawało mu się, że zna
kobiety, ale przy niej czuł się zupełnie zagubiony i niepewny.

- Powinieneś wczuć się chyba w jej sytuację - ciągnął

Tom, zabierając się za dokręcanie kolejnych okuć. - Miała
przecież sześcioro rodzeństwa i podejrzewam, że musiała
dzielić

łóżko

z

siostrami.

Co

to

za

ż

ycie

dla

dwudziestoparoletniej dziewczyny!

- Na pewno frustrujące - przyznał Linc.
Pomyślał, że Trudy zechce sobie teraz odbić lata

seksualnej abstynencji, i wcale mu się to nie spodobało.

- W miasteczkach takich jak Virtue nie ma zbyt wielu

okazji, żeby się zabawić we dwoje. Są tylko samochody, o
których mówiłem, ale żadnych hoteli. A nawet, jak coś jest, to
i tak wszyscy cię tam znają.

- To okropne.
- Moi starzy mówili, że Virtue przypomina im lata

pięćdziesiąte. - Tom przesunął się dalej.

Linc wiedział już, co ma robić, dlatego bez dalszej zachęty

podtrzymywał kolejne części łóżka, pomagając kumplowi.

- Chyba nie byłem nigdy w takim miasteczku - westchnął

Linc.

- Ja myślę. Wyobraź sobie, że mogłem spędzić z Meg

dopiero noc poślubną. Wcześniej spałem na rozkładanej
kanapie na dole i w ogóle nie mogłem się do niej zakraść.
Podłoga skrzypiała jak cholera, a podejrzewam, że jej matka
rozmieściła też miny.

- Zadziwiające!
W świecie bogatych nie było takich problemów. Kiedy

Linc zdał egzamin na prawo jazdy, dostał też od rodziców
złotą kartę uprawniającą do wynajmowania domków i
apartamentów w spokojnych pensjonatach. Rodzice w ogóle
się nim nie interesowali. Bardziej zajmowały ich sprawy
rozpadającego się małżeństwa. Czasami na jakiejś potańcówie
ktoś mówił, że starzy kazali mu wcześniej wrócić, a Linc
ż

ałował, że nigdy nie dostał podobnego polecenia.

- To zabawne, że nasze pierwsze dziecko zostało

prawdopodobnie poczęte na tylnym siedzeniu dodge'a
rodziców Meg - ciągnął Tom. - To mi przypomina piątkowe
wieczory po dyskotekach. Ale u ciebie pewnie było podobnie.

Linc spojrzał w stronę zamkniętych drzwi do sypialni i

przysunął się do przyjaciela.

- Nigdy nie uprawiałem seksu w samochodzie - szepnął

konfidencjonalnie.

Tom aż otworzył usta ze zdziwienia.
- śartujesz chyba! Nawet w tej twojej limuzynie?
- Daj spokój! Przecież Cecil siedział za kierownicą.
- Pal licho Cecila. - Tom wrócił do pracy. - Planowaliśmy

nawet z Meg wynajęcie limuzyny. To byłoby lepsze niż
dodge.

- Myślę, że żadna z dziewczyn, z którymi chodziłem, nie

zgodziłaby się na coś podobnego. - Linc wolał to powiedzieć
niż przyznać, że nigdy nawet nie zastanawiał się nad taką
ewentualnością.

- Szkoda. To zupełnie niezwykłe doświadczenie.

Przypomniałem to sobie dokładnie z Meg.

- Cóż, tak się złożyło.
Linc pomyślał o Trudy. Na pewno by na to poszła. Tyle że

on nie planował aż tak bliskiej znajomości.

- Spróbujesz? - Tom wyciągnął w jego stronę kombinerki

i dużą śrubę.

Linc wahał się, ale krótko.
- Może być. - Próbował naśladować Toma i wkrótce śruba

znalazła się na swoim miejscu. Nie sądził, że sprawi mu to aż
taką radość. - Kto by przypuszczał, że pieprzenie się z takim
łóżkiem może dać tyle satysfakcji - westchnął na koniec.

Tom machnął ręką.
- Wolę to robić „w", a nie „z" - mruknął. - Ale skoro tak

ci się podoba, to może podokręcasz szyny łączące te słupy,
ż

ebyśmy mogli na nich zawiesić baldachim.

Linc spojrzał w górę.
- Ba, ale jak to zrobić?!
Tom wskazał na kilka nierozpakowanych pudeł.
- Sądząc po ciężarze, są pełne książek. Musimy je ustawić

jedno na drugim.

- Świetny pomysł. - Lincowi nigdy nie przyszłoby to do

głowy.

Zaraz też zabrał się do dzieła. Poprzesuwał pudła i z

pomocą Toma ustawił jedno na drugim. W końcu sam wdrapał
się na czubek tej piramidy.

- Wystarczy - powiedział, mając nadzieję, że Trudy zajrzy

zaraz do pokoju. Wówczas zobaczyłaby, jaki jest dzielny. -
Podaj mi pierwszą szynę.

- A potem jeszcze zawiesimy baldachim. Myślę, że Trudy

chciałaby zobaczyć całość.

- śaden problem - rzucił Linc, kończąc dokręcanie. -

Nareszcie wiem, jak to się robi i nie jest to wcale takie trudne.
Chociaż trochę głupio, że facet po trzydziestce musi się uczyć
takich rzeczy.

Zlazł na dół i zabrał się do przesuwania pudeł do drugiego

końca łóżka.

- Niby dlaczego? - spytał Tom, pchając książki wraz z

nim. - Ludzie uczą się takich rzeczy z konieczności.
Widocznie do niczego nie było ci to potrzebne. Trudy ma
pewnie własne narzędzia tylko dlatego, że jest najstarszym
dzieckiem. Musiała pomagać ojcu we wszystkim i w końcu
nauczyła się różnych czynności.

Linc szybko skończył dokręcanie i spojrzał w dół.
- Mówisz tak, jakby to nie było nic wielkiego. Mój ojciec

nauczył mnie tylko czytania wyników giełdowych Dow
Jonesa - poskarżył się.

- Dzięki czemu mogłeś zarobić znacznie więcej pieniędzy

niż gdybyś pracował przy składaniu łóżek - odparował Tom.

Znowu zabrali się do przesuwania piramidy. Praca szła im

sprawnie aż do chwili, gdy najwyższe pudło spadło na
podłogę. Taśma zerwała się i zawartość wysypała się na
podłogę.

- Miałeś rację, to jednak książki - rzekł z podziwem Linc.

- Myślałem, że blefujesz.

- Znam się na tym. Przeprowadzałem się ładnych parę

razy.

Linc przykucnął i zaczął podnosić z podłogi kolejne tomy.

Odruchowo zerknął na pierwszy tytuł: „Erotyczne fantazje
współczesnych kobiet". Zaraz też sięgnął po następne:
„Orgazm i jego znaczenie" oraz „Seksualne przygody dla
bezpruderyjnych".

Linc włożył książki do pudła i dokleił odstającą taśmę.
- To nie są takie zwykłe książki - rzekł z tajemniczą miną.
- Co chcesz przez to powiedzieć? Wyglądały zupełnie

normalnie.

- Wszystkie są na temat seksu - szepnął.
- To może powinniśmy je jednak zostawić przy łóżku -

zaśmiał się Tom.

- Ha, ha! Świetny dowcip. - Linc uśmiechnął się

sztucznie. - Czytałeś kiedyś takie książki?

Tom westchnął i położył ręce na biodrach.
- Meg ma parę. Kilka przekartkowałem.
- Znalazłeś w nich coś nowego?
- Parę rzeczy. - Tom wzruszył ramionami.
- Ciekawe - mruknął Linc.
Nie dał się nabrać na nonszalancki ton przyjaciela. Mógł

się założyć, że przeczytał je od deski do deski, ale nie chciał
się do tego przyznać.

- No, bierzmy się do roboty - rzucił Tom.
- Tak, jasne.
Oto spragniona wrażeń młoda osoba przyjechała do

miasta. Przywiozła ze sobą książki na temat seksu i od razu
kupiła sobie to olbrzymie łoże. Zapewne nie miała pojęcia, w
jakie kłopoty może się wpakować, ganiając za mężczyznami.
Zwłaszcza jeśli rzuci się w oczy jakiemuś psycholowi.

Linc myślał o tym wszystkim, zmagając się z wielkim,

gwarantującym szczęśliwe pożycie, materacem. Umieszczenie
go w ramie wcale nie było takie łatwe. W końcu jednak
zdołali tego dokonać.

- Sam mam duże łóżko, ale to jest jeszcze większe -

mruknął Linc.

Tom pokręcił głową.
- To pewnie z powodu tych słupów - rzucił. - Poza tym

ten pokój jest dosyć mały i dlatego wygląda tu jak Guliwer w
kraju Liliputów. I tak ma szczęście, że dostała mieszkanie w
starym budownictwie i ma wysoko sufit.

- Udało się! Hura!
Trudy podbiegła do łóżka, zrzuciła kapcie i wskoczyła na

materac.

- Wspaniałe! - Zaczęła na nim podskakiwać. - Jest jeszcze

lepsze niż myślałam!

Linc miał olbrzymią ochotę skoczyć za nią, ale tylko

odwrócił głowę. Jeśli on, przy całym, swoim opanowaniu, tak
reaguje na Trudy, to co zrobi ktoś, kto ma mniej skrupułów?
Nie chciał nawet o tym myśleć. Łóżko stanowiło jasny i
oczywisty sygnał. Jeśli w przyszłości zdecyduje się zaprosić
faceta na kawę, to nie powinna oczekiwać, żeby na tym
poprzestał. Linc zaryzykował kolejne spojrzenie w stronę
łóżka. Trudy siedziała po turecku na jego środku. Wciąż
wyglądała bardzo pociągająco, ale przynajmniej jej biust nie
falował już w rytm podskoków.

- Dziękuję za pomoc - zwróciła się do obu mężczyzn. - To

łóżko jest cudowne!

- Nie ma za co - rzekł szarmancko Linc. Trudy odwróciła

się w stronę okna.

- Tak jak myślałam! Widać stąd drzewa w Central Parku.

A poza tym będę widziała światła i zawsze będę pamiętać, że
jestem w Nowym Jorku.

- Tak jak chciałaś - podchwyciła Meg, a potem spojrzała

na zegarek i zawołała. - Ojej! Tom, musimy już iść.

Linc wpadł w panikę. Nie chciał pozwolić im odejść.

Wolał nie zostawać sam na sam z Trudy. Tom wytrzeszczył
oczy na żonę.

- Gdzie jedziemy?
- Nie pamiętasz? Koleżanka z pracy obiecała pożyczyć mi

prawdziwą drewnianą kołyskę. Musimy ją odebrać przed
trzecią.

- Ja też już pójdę - dodał szybko Linc. - Mam ważne...ee...
- To miało być dzisiaj? - zdziwił się jeszcze bardziej Tom.

- Myślałem, że dopiero jutro.

Meg pogładziła go delikatnie po barku.
- I co ty byś beze mnie zrobi? Wszystko by ci się

pomieszało! Weź nasze kurtki, dobrze, kochanie? Linc, nie
musisz się wcale spieszyć.

Trudy zaczęła znowu skakać po materacu.
- A może pomóc wam z tą kołyską? Po tym wszystkim,

co dla mnie zrobiliście...

- Poradzimy sobie. - Meg nie pozwoliła jej skończyć. -

Przykro mi tylko, że nie możemy zawiesić baldachimu. Wiem,
ż

e na to liczyłaś.

Tom zaczął rozpinać kurtkę, którą zdążył już włożyć.
- Zajmiemy się tym z Lincem. To zajmie najwyżej parę

minut - stwierdził.

- Niestety, musimy się spieszyć - powiedziała

kategorycznie Meg. - Wiesz, jaką Connie jest dziwaczką.
Jeszcze nie da nam tej malowanej ręcznie kołyski. - Spojrzała
znacząco na Linca. - Założę się, że poradzą sobie we dwójkę.

- Jesteś pewna, że to miało być dzisiaj? - wtrącił Tom,

pocierając czoło. - Założyłbym się, że...

- Dzisiaj! - przerwała mu kategorycznie żona, a potem

spojrzała raz jeszcze na Linca. - No i jak, poradzisz sobie?

- Nie ma takiej potrzeby - powiedziała Trudy. - Linc i tak

bardzo mi pomógł. Baldachim może poczekać. Albo sama się
nim zajmę.

Linc wyobraził sobie, jak balansuje na pudłach pełnych

książek o seksie, a potem spada. W takiej sytuacji nie miałaby
nikogo, kto by jej pomógł.

- Możecie iść - zwrócił się do Meg i Toma. - Zostanę,

ż

eby założyć ten baldachim.

- To wcale nie jest konieczne. Spojrzał na Trudy i

pokręcił głową.

- śaden problem.
- Dobrze, to my idziemy - rzekł Tom i zapiął guziki przy

kurtce.

Popchnął wózek w stronę drzwi.
- Jak byś czegoś potrzebowała, to dzwoń - rzuciła Meg do

przyjaciółki.

- To na razie, do poniedziałku - Linc pożegnał

przyjaciela.

- My też jesteśmy umówione na poniedziałek, prawda? -

Trudy spytała wychodzącą Meg.

- Jasne. Na lunch.
Po chwili państwo Hennessy zniknęli za drzwiami.
Trudy wiedziała, że mogła się tego spodziewać.

Przyjaciółka realizowała swój plan. Zostawiła ją razem z
Lincem, w nadziei że zacznie między nimi iskrzyć.

I iskrzyło. Połączenie Linca ze wspaniałym łożem, które

powoli ukazywało jej się w całym przepychu, bardzo działało
jej na wyobraźnię. Jednak wciąż trwała w swoim
postanowieniu, z którym zdradziła się przed Meg. Jeśli
zdecyduje się na seks, to z kimś, kto nie wie, że pochodzi ze
wsi.

- Myślę, że Meg zrobiła to specjalnie - odezwał się Linc.
- Ja też tak sądzę. Ale nie przejmuj się, nie mam

względem ciebie żadnych planów.

Gdy tylko to powiedziała, zniknęło gdzieś całe

zdenerwowanie. Od razu jej ulżyło.

- Tak? - Wyglądał na trochę rozczarowanego. - To

dobrze, bo nie chcę...

- Wiem. Meg mówiła mi, że jesteś wolnym ptakiem. Ja

też - dodała z uśmiechem.

Pomyślała, że wygląda bardzo pociągająco z tą swoją

zawiedzioną miną. Omal się na to nie nabrała. Wszyscy w
rodzinie wiedzieli, że mogą liczyć na jej czułe serce.

Linc chrząknął.
- Nie powiedziałbym, że jestem, hm, wolnym ptakiem -

mruknął.

- Więc kim?
- Człowiekiem ostrożnym. Przynajmniej staram się nim

być.

Jaka szkoda, że to powiedział. Mieszkańcy Virtue bardzo

cenili sobie ostrożność. Sami byli aż do przesady ostrożni.
Przyjeżdżając do Nowego Jorku, Trudy liczyła na coś innego.
Odrobinę szaleństwa i brawury, których tak bardzo brakowało
jej w rodzinnym miasteczku.

- Pewnie dlatego zostałeś moim opiekunem - westchnęła.
- Możliwe.
Trudy raz jeszcze pochyliła się nad materacem. Pomyślała,

ż

e uwielbia to łóżko. Było ono symbolem jej wolności i

niezależności. Do diabła z ostrożnością i ostrożnymi ludźmi!

- A może jednak po to, żeby mnie uwieść?

Rozdział czwarty
Trudy z przyjemnością patrzyła, jak otwiera coraz szerzej

usta. A potem jego wzrok spoczął na pudłach z książkami.
Czyżby znał ich zawartość?

- Ale nie przejmuj się - rzuciła. - Wcale nie o to mi

chodzi.

- Czemu nie? To znaczy, jasne, że nie. Przecież dopiero

przyjechałaś. W ogóle się nie znamy. - Patrzył uporczywie w
stronę książek.

W końcu zdecydowała się o to spytać.
- Zaglądałeś do środka?
- Nie. To znaczy tak. Używaliśmy tych pudeł przy

zakładaniu szyn. Jedno spadło i musiałem potem pozbierać
książki, które się wysypały - tłumaczył się jak uczniak.

- Dobrze, skoro masz się mną opiekować, to chciałabym

postawić sprawę jasno. Przyjechałam do Nowego Jorku, żeby
nasiąknąć atmosferą wielkiego miasta. To znaczy, że będę się
spotykała z mężczyznami...

- Ale jeśli zaprosisz tutaj mężczyznę, takie łóżko będzie

dla niego wyraźnym sygnałem - wtrącił Linc.

- śe chodzi mi o seks? To bardzo dobrze. Właśnie tego

oczekuję od mężczyzn. Oczywiście, pomijając ciebie.

- To dobrze - rzekł podekscytowany. - Bo wątpię, żeby po

tym, co tutaj zobaczą, mieli ochotę ograniczyć się do kawy.
Nawet jeśli zmienisz zdanie.

- Nie zmienię. Bardzo rzadko zmieniam zdanie. Po to go

tutaj zaproszę, żeby poszerzyć zakres moich seksualnych
doświadczeń.

- Świetnie! Zresztą nie ma tu nawet mebli, więc nie

moglibyście robić nic innego - ciągnął, jeszcze bardziej
czerwony. - To przecież jasne!

- Linc, czy kochałeś się kiedyś na tylnym siedzeniu

małego samochodu?

- Nie, ja...
- No jasne! Meg mówiła, że twoi rodzice są obrzydliwie

bogaci. Ojej! Przepraszam, mam nadzieję, że cię nie
obraziłam.

- Nie, wcale. Rzeczywiście są obrzydliwie bogaci. Prawdę

mówiąc, nigdy nawet nie jeździłem małym autem, nie mówiąc
już o uprawianiu w nim seksu.

- Nie masz czego żałować - zapewniła go z

przekonaniem. - Seks powinien być przyjemny, ale w takich
warunkach wcale nie jest. Można się uderzyć w głowę albo
coś innego. W zimie jest zimno, a w lecie nie można otworzyć
okna, bo zjedzą cię żywcem...

- Kto? Niedźwiedzie? - wpadł jej w słowo. - Nie

wiedziałem, że w Kansas są niedźwiedzie.

- Nie, komary - wyjaśniła. - A poza tym, jest zawsze

możliwość, że w kluczowym momencie pojawi się
przedstawiciel prawa i zaświeci latarką przez szybę. Nie masz
pojęcia, jakie to nieprzyjemne.

- Wyobrażam sobie.
- Właśnie dlatego kupiłam największe łóżko, jakie udało

mi się znaleźć.

Przyglądał jej się przez dłuższy czas.
- Chciałem tylko, żebyś zdawała sobie sprawę z tego, jaki

sygnał wysyłasz.

Miał urzekająco niebieskie oczy. Trudy raz jeszcze

pożałowała, że poznała go tak wcześnie. Kto wie, co by było,
gdyby spotkali się parę tygodni później... Uśmiechnęła się do
niego. Meg miała rację, to miły i sumienny facet.

- Nie przejmuj się, Linc. Będę uważać, kogo wpuszczam

do tego mieszkania. I wcale nie musisz mi pomagać z
baldachimem. Pewnie masz jakieś plany na popołudnie.

- Nie ma sprawy. Chętnie ci pomogę. Gdzie jest ten

baldachim?

- W tym płaskim pudle. Ale naprawdę mogę to zrobić

sama. Wolałabym zachować cię na noc.

Rozkaszlał się gwałtownie.
- Słu... słucham?
Poczuła się nagle jak idiotka.
- Chciałam powiedzieć, że chętnie bym się z tobą wybrała

do jakiegoś klubu. Ale pewnie jesteś już umówiony, prawda? -
spytała smutno.

- Nie, nie jestem. Możemy gdzieś wyskoczyć.
- Mówisz poważnie?! Hura!
Z jakichś powodów Meg i Tom nie zwrócili uwagi na to,

ż

e będzie to jej pierwszy weekend w Nowym Jorku, a ona nie

chciała im o tym przypominać. A może Meg liczyła na to, że
Linc ją gdzieś zaprosi, co właśnie się stało.

Prawdę mówiąc, było jej wszystko jedno, kto ją dzisiaj

zaprasza. Nie chciała po prostu siedzieć w domu. Wolała
przejść się po Broadwayu czy wejść na drinka do jakiegoś
klubu jazzowego. Albo przejechać się windą na szczyt Empire
State Building. Oczywiście pod warunkiem, że Linc nie uzna
tego za zbyt prowincjonalną rozrywkę.

- Na co masz ochotę?
- Na wszystko! - Już nie mogła się doczekać. - Na kluby

muzyczne, kabarety... I założę się, że koło centrum
Rockefellera jest czynna ślizgawka.

- Czy chciałabyś zobaczyć coś na Broadwayu?

Zastanawiała się nad tym przez chwilę.

- Tak, ale nie dzisiaj. Zajęłoby to za dużo czasu. Poza tym

na pewno nie dostalibyśmy biletów na nic naprawdę
ciekawego.

- Nie przejmuj się, mogę załatwić bilety.
- I zapłacisz za nie jak za zboże. Nie, dziękuję.

Zabrakłoby mi pieniędzy na inne rozrywki.

- Wcale nie chciałem, żebyś za nie płaciła. Nagle

zrozumiała, że mają jeszcze jedną sprawę do omówienia.

- Posłuchaj, to bardzo miło z twojej strony, ale wolę

płacić za wszystko sama. Latami oszczędzałam, żeby mieć
pieniądze na różne przyjemności. Jeszcze w Kansas
wymieniłam w banku dziesięć słoików bilonu na szeleszczące
banknoty. Jeśli nie będę szalała, powinno mi na długo
wystarczyć.

- Przecież to nie ma sensu - zaprotestował. - Ja będę płacił

za rozrywki, a ty kup sobie jakieś meble albo coś, czego
potrzebujesz.

Skrzyżowała ręce na piersi. Nie chciała, żeby ktoś, kogo

znała zaledwie od półtorej godziny, mówił jej, co ma, a co nie
ma sensu.

- Chodzi mi o to, żeby mieć jakąś przyjemność z

mieszkania w Nowym Jorku. Mam już mebel, który jest mi do
tego potrzebny. Być może oszczędzanie jest dla kogoś takiego
jak ty pozbawione sensu, ale ja miałam przy tym wielką
frajdę. A będę miała jeszcze większą, kiedy wydam pieniądze
właśnie tak, jak to sobie zaplanowałam.

- Ale...
- I tak wiele dla mnie zrobiłeś, poświęcając mi czas, który

mógłbyś przeznaczyć na randki. To ja powinnam za ciebie
płacić. I naprawdę zamierzam...

- Nawet o tym nie myśl. Robię to dla moich przyjaciół, a

nie po to, żeby się przy okazji nachapać.

- No dobrze - zgodziła się, przyznając w duchu, że trochę

przesadziła.

Podobał jej się jego zdecydowany ton. Linc nagle

wyprostował się, a jego oczy błysnęły gniewnie. Nareszcie
zobaczyła, że ma przed sobą nie tylko kogoś miłego, ale faceta
z klasą.

Niestety, on pewnie uważał ją za prowincjonalną gęś. I

było już za późno, żeby to zmienić. Cóż, stało się. Ale nie
może mu pozwolić, by zawiesił baldachim. Może kiedy
zobaczy skończone łoże, uzna je za zupełnie nową jakość,
mimo że sam pomagał je składać?

- Jeśli mamy dziś wyjść, to muszę wziąć długą kąpiel -

powiedziała. - Zostawmy więc ten baldachim.

- Lepiej od razu załatwić wszystko - stwierdził.
- Potem będziesz miała spokój.
- To nieważne. - Machnęła ręką. - I tak chyba nikogo

dzisiaj tu nie zaproszę.

Linc zgrzytnął zębami.
- Oczywiście! Musimy ustalić jeszcze jedną zasadę. Jeśli

ze mną wychodzisz, to również ze mną wracasz, jasne?

- Tak, oczywiście. To, że jestem z małego miasteczka,

wcale nie znaczy, że nie wiem, jak się zachować. Jeśli
spotkam jakiegoś fajnego chłopaka, to po prostu wymienimy
się telefonami. A jak spyta o ciebie, to powiem, że jesteś
gejem.

- Co takiego?!
- Nie chciałabym, żeby sobie pomyślał, że chodzę z tobą i

jednocześnie kombinuję z kim innym na boku. Jestem
porządną dziewczyną!

Linc miał co do tego pewne wątpliwości.
- Wobec tego powiedz, że jestem twoim bratem lub

kuzynem. - Przeszył ją swymi błękitnymi oczami.

- Nowy Jork jest mniejszy niż przypuszczasz.
- Nie wyglądamy na kuzynów - protestowała słabo.
- Wszystko jedno. Nikt nie zwróci na to uwagi.
- Dobrze, jeśli uważasz, że tak będzie lepiej - zgodziła się

w końcu.

Linc westchnął i zaczął rozcierać sobie szyję.

- Wiesz co, wcale mi się nie podoba, że masz zamiar

wymieniać się numerami telefonów. Czuję się trochę tak,
jakbym był alfonsem.

Patrzyła na niego przez chwilę.
- Więc może powinniśmy dać sobie spokój? Meg na

pewno zrozumie, jak jej powiem, że do siebie nie pasujemy. A
ty będziesz miał spokój. Meg zna moje zwariowane pomysły,
więc wszystko i tak będzie na mnie.

Potrząsnął głową.
- Nie, w tej chwili już nie chodzi o to, żeby nie zawieść

Meg. Nie mogę pozwolić; żebyś sama zaczęła buszować po
Nowym Jorku. I tylko nie mów mi, że zostaniesz w domu, bo i
tak ci nie uwierzę.

- Rzeczywiście chcę się zabawić - przyznała. -

Przyjechałam tu późno w czwartek, a cały piątek spędziłam w
mojej przyszłej pracy. A potem Meg i Tom zabrali mnie do
siebie, więc nie mogłam nigdzie pójść. Nawet tutaj, bo jeszcze
nie było moich bagaży.

- Proponuję kompromis. - Włożył ręce do kieszeni

dżinsów.

- To znaczy? - spytała, podziwiając jego wysportowaną

sylwetkę. Musiała przyznać, że Linc Faulkner mógł być
przedmiotem marzeń niejednej kobiety.

- Musisz obiecać, że tego wieczoru nie będziesz flirtować

i rozdawać na prawo i lewo swoich wizytówek. A ja pokażę ci
parę miłych miejsc i przy następnej okazji będziemy mogli
renegocjować warunki.

- Załatwione - odparła. - Nie mam żadnych wizytówek.
To nie był wcale taki zły pomysł. Nie powinna żądać od

razu zbyt wiele.

- Dobra, więc przyjadę po ciebie o ósmej.
- Będę czekać.

Umówił się z nią na ósmą! Jeszcze jeden dowód na to, że

znajdowała się w dużym mieście. W Virtue randki zaczynały
się zwykle dużo wcześniej. Kończyły się też wcześniej,
ponieważ wszystkie lokale, nie wyłączając kina, zamykano
równo o dziesiątej. Jeśli chciało się wrócić do domu później,
było jasne, że chodzi o seks. O dziewczynie, której zdarzało
się to częściej, natychmiast zaczynano mówić jak o
nimfomance.

- Masz ciepłą kurtkę?
- Jasne. - Skrzywiła się na myśl o jedynej kurtce, którą

przywiozła z Virtue.

- Świetnie. To na razie, do ósmej. - Wziął swoją kurtkę do

ręki i uśmiechnął się do Trudy.

Po chwili miała już przed sobą tylko zamknięte drzwi.
Pięć godzin później Linc zatrzymał taksówkę i podał

kierowcy adres Trudy. Całe popołudnie spędził na
szczegółowym

przygotowywaniu

planów

dzisiejszej

wyprawy. Nieczęsto zdarzało mu się pokazywać swoje
ulubione miasto komuś takiemu jak Trudy, kto całe życie
spędził gdzieś na odludziu, ze stadami komarów atakującymi
wszystko, co się rusza.

Teraz, kiedy wreszcie udało im się ustalić zasady, miał

olbrzymią ochotę na wspólny wieczór. Nie miał pojęcia, że
jest aż tak znudzony swoimi przyjaciółkami, po których
zwykle mógł się spodziewać tego samego. W czasie paru
godzin spędzonych u siebie mógł spokojnie przeanalizować
swoją sytuację. Trudy, w zestawieniu ze swoim olbrzymim
łożem, zrobiła na nim naprawdę wielkie wrażenie. Nigdy
jeszcze nie widział nikogo tak seksownego.

Jaka szkoda, że Trudy jest najlepszą przyjaciółką Meg!

Inaczej wiedziałby, jak wykorzystać tę znajomość. Krótko, ale
intensywnie. A tak ma związane ręce, nie mówiąc o innych
częściach ciała.

Taksówka zatrzymała się przed blokiem Trudy. Sprawdził,

czy wciąż ma w kieszeni kartkę z planem dzisiejszego
wieczoru, i poprosił taksówkarza, żeby na niego zaczekał.
Wiedział, że jeśli licznik będzie cały czas bił, to spędzi mniej
czasu z Trudy w jej mieszkaniu z łożem wielkości połowy
stanu Kansas.

Pojechał rozklekotaną windą, chociaż wydawało mu się,

ż

e schodami byłoby szybciej. Jednak do ósmej zostały jeszcze

trzy minuty. Spodziewał się, że Trudy jest już gotowa i od
ładnego kwadransa czeka na niego przy drzwiach w zapiętej
pod szyję kurtce.

W końcu winda dociągnęła się na żądane piętro. Linc

wysiadł i jak na skrzydłach podbiegł do drzwi Trudy.
Zadzwonił do nich już po raz drugi tego dnia. Za pierwszym
razem był znudzony i trochę zły na Meg, że go w to
wpakowała. Ale teraz po prostu nie mógł się doczekać, kiedy
znowu zobaczy Trudy.

To dlatego, że mam jej tyle do zaoferowania, pomyślał.

Nie tłumaczyło to jednak tego, że serce biło mu
przyspieszonym rytmem.

Tak jak się spodziewał, otworzyła mu od razu po

pierwszym dzwonku. Nie włożyła jednak kurtki. W ogóle
niewiele na sobie miała. Jej minispódniczka bardziej
odsłaniała niż zasłaniała nogi, które wyglądały lepiej niż na
zdjęciach z wesela, a obcisły sweterek podkreślał obfitość
biustu i kruchość dziewczęcej talii. Zapewne mógłby ją objąć
dwiema rękami.

Cóż, Trudy wyglądała na... gotową do akcji. Linc z trudem

złapał powietrze.

- Wejdź, proszę. - Złapała go za rękę. - Pokażę ci łóżko.
Wcale nie chciał go zobaczyć. Trudy powinna czekać na

niego ubrana, tak żeby mogli od razu wyjść. Tymczasem ona

ciągnęła go w głąb pogrążonego w półmroku mieszkania i to
w stronę łóżka.

Na parapecie oraz pudłach, z których zrobiła sobie

tymczasowe stoliki nocne, paliły się świece. Było to jedyne
oświetlenie, które sprawiało, że pokój wyglądał ciepło i
tajemniczo. Na tym tle stało monumentalne łoże Trudy. Aż
otworzył usta, widząc je w całej okazałości.

Więc jednak udało jej się założyć baldachim! Materiał

zasłonił metalowe elementy. Łóżko wyglądało teraz jak
baśniowe posłanie z „Baśni z tysiąca i jednej nocy". Wewnątrz
piętrzyły się poduszki. Satynowa kołdra była lekko odchylona,
jakby zapraszała do środka.

- Co o tym myślisz?
Myśleć? Jaki mężczyzna zdobyłby się na myślenie w

obliczu tego perwersyjnego cudu? Mógł na to jedynie
zareagować, ale miał nadzieję, że ta reakcja pozostanie
niezauważona między fałdami jego rozpiętego skórzanego
płaszcza.

- No cóż... - zaczął, a potem znowu chrząknął, żeby

oczyścić gardło.

Jednocześnie popełnił błąd i spojrzał w jej stronę. Trudy

pochylała się właśnie nad świecami, które zaczęły kapać na
pudła, co podkreślało jeszcze jej niezwykle seksowne kształty.

- Coś ci się nie podoba? - spytała zaniepokojona. - Co

takiego?

- Nie, nic takiego. - Wszystko mu się tu podobało. I to aż

za bardzo. - To piękne łoże.

Trudy od razu się rozpromieniła.
- Chciałbyś się na nim położyć? Możesz nawet wygnieść

prześcieradło.

Czy rzeczywiście jest tak naiwna, żeby prosić go o to z

czystej radości? Może tak. Może nie. Linc przez chwilę szukał
jakiejś wymówki. Wydawało mu się, że nawet coś ma, ale nie

mógł sobie przypomnieć, co to takiego. Dopiero po większym
wysiłku znalazł w końcu odpowiedź. Taksówka! Trudy tak go
oczarowała, że zupełnie zapomniał o czekającej na nich
taksówce.

Z ulgą poinformował ją o tym fakcie.
- Ojej, powinieneś od razu powiedzieć. - Zabrała się

pospiesznie do gaszenia świec. - Wezmę tylko plecaczek i
możemy lecieć.

Trudy pośpieszyła do pomieszczenia, które miało być jej

sypialnią, a stało się teraz czymś w rodzaju garderoby.
Wynurzyła się stamtąd z małym plecaczkiem, który zaczęła
zakładać, prezentując wspaniały biust. Linc poczuł, że jest
chory z pożądania.

Wiedział, że powinien jak najszybciej wydostać się z tego

mieszkania. Tylko to mogło zagwarantować mu spokój.
Chciał uciec od łóżek, które wyglądały jak wyrafinowane
narzędzia pokusy, i świateł, które potrafiły przeistoczyć
zwykłą dziewczynę w księżniczkę. Wreszcie znaleźli się za
drzwiami. Trudy zamknęła je i zdjęła plecaczek, żeby
schować klucz. Kiedy znowu zaczęła go zakładać, Linc
spojrzał w stronę windy.

Rozdział piąty
Stojąc w windzie, Trudy popatrywała z zazdrością na

skórzany płaszcz Linca. Wyglądał w nim niezwykle
tajemniczo. Niczym prawdziwy szpieg. Niestety, płaszcz
musiał kosztować majątek. Mimo to zdecydowała, że kupi
sobie taki za pierwszą pensję. Będzie się w nim prezentować
naprawdę elegancko i, co ważniejsze, nikt nawet nie pomyśli,
ż

e jest ze wsi. Aż zadrżała na myśl o tym.

- Nic dziwnego, że jest ci zimno - stwierdził.
- Przecież nie włożyłaś kurtki. Jak mogłem tego nie

zauważyć?!

Winda stanęła. Jej drzwi otworzyły się powoli. Linc

jeszcze raz wcisnął trójkę.

- Musimy wrócić po coś ciepłego - powiedział.
- Bardzo dzisiaj zimno na dworze.
- Nie potrzebuję kurtki.
Wcisnęła parter, ale już było za późno. Winda zaczęła

posuwać się wolno w górę.

- Nie wygłupiaj się! Nie możesz tak wyjść! Na te słowa

wywróciła oczami.

- Nie po to wyjechałam z domu, żeby wdawać się w

podobne dyskusje. Po prostu nie potrzebuję i już. Mam
dwadzieścia sześć lat i wiem, co robię!

Winda zatrzymała się na jej piętrze. Linc spojrzał na nią

znacząco.

- Popatrz na siebie. Zachorujesz, jak wyjdziesz w samych

rajstopach na taki ziąb. Popatrz na mnie. Mam na sobie
spodnie, koszulę z długim rękawem, marynarkę i płaszcz.
Spódniczka mini i ten skąpy sweterek nie ochronią cię przed
zimnem!

Zrobiło jej się przyjemnie, że zauważył jej strój. Tylko czy

zrobił on na nim odpowiednie wrażenie?

- Potrzebna jest ci długa, ciepła jesionka - dodał Linc

jakby na potwierdzenie jej domysłów.

- Ale ja nie mam jesionki.
- Mówiłaś coś o kurtce. To naprawdę konieczne. Nikt nie

przyjeżdża do Nowego Jorku w styczniu bez czegoś ciepłego -
stwierdził na koniec.

- Owszem, mam kurtkę. Okropną, pomarańczowo -

niebieską, z obrzydliwym zamkiem błyskawicznym. Już
wolałabym wyjść nago!

Zagryzł wargi, ale Trudy zauważyła drżenie kącików jego

ust. Z przerażeniem zrozumiała, że powstrzymuje się od
ś

miechu. Zaczęły się sprawdzać jej najgorsze przewidywania.

Facet z miasta uważał za zabawne to, iż woli sobie odmrozić
tyłek niż pokazać się w Nowym Jorku w swojej
pomarańczowo - niebieskiej kurtce.

Drzwi wciąż były otwarte, a ona myślała tylko o ucieczce.
- Wiesz co, tak naprawdę wcale nie chcę dzisiaj

wychodzić - rzuciła, wyskoczywszy na korytarz.

- Dzięki, że to zaproponowałeś, ale jestem wyczerpana.

Idę spać. To na razie.

Dogonił ją jeszcze przed drzwiami i złapał za ramię.
- Zaczekaj!
Znowu ciarki przebiegły po plecach Trudy, ale tym razem

słabiej. Nie może jej przecież podniecać ktoś, kto się z niej
ś

mieje w duchu. Linc pewnie uważa, że jej wspaniałe łoże też

jest żałosne. Wiadomo, dziewczyny ze wsi mają taki okropny
gust. Pewnie dlatego bez przerwy chrząkał. śeby nie
wybuchnąć śmiechem!

- Jeśli chodzi ci o tę kurtkę, to...
- Wcale nie chodzi mi o kurtkę. - Omdlewającym gestem

złapała się za czoło. - Mam straszną migrenę.

To była niemal prawda. Na myśl o kurtce zaczynała ją

boleć głowa.

- Pewnie masz u siebie jakąś aspirynę. - Wciąż trzymał ją

za ramię. - Chodź, poszukamy.

Kiedy tak szli korytarzem, poczuła nagłe wyrzuty

sumienia.

- Wcale nie boli mnie głowa - przyznała się.
- Chodzi o tę kurtkę. Wiem, że to głupie, ale jest

naprawdę okropna. Powinnam była pomyśleć wcześniej o
czymś porządnym na mróz, ale... tego nie zrobiłam. A teraz
nie mogę sobie na to pozwolić. Wiesz, to łóżko... Pewnie
sobie myślisz, że jest pretensjonalne.

- Nie, nie myślę.
- Podoba ci się? - spytała z nadzieją, zastanawiając się,

czy zauważył, że zaczął gładzić kciukiem jej ramię. Pewnie
robił to mechanicznie. - Wcale się nie obrażę, jak mi będziesz
mówił, co robię źle. Dopiero przyjechałam i minie trochę
czasu, zanim nabiorę wielkomiejskiego sznytu. Poza tym,
muszę mieć pieniądze, żeby kupić sobie coś tak fajnego jak
ten twój skórzany płaszcz. Jak będę szła szybko, to na pewno
nie zmarznę.

Zamrugał oczami i spojrzał na swój płaszcz.
- Podoba ci się?
- Bardzo. Od razu widać, że należy do kogoś z dużego

miasta.

- To upraszcza sprawę. - Zatrzymał się i zaczął ściągać

płaszcz.

- Daj spokój! - Złapała poły płaszcza. - Nie zdejmuj go!
Pokiwał głową.
- Rozumiem. Boisz się, że będziesz głupio wyglądać. -

Przyjrzał się uważnie płaszczowi. - Powinien pasować na
długość, bo sięga mi tylko do kolan, ale musiałabyś podwinąć
rękawy.

- Wcale się tego nie boję - powiedziała, zachwycona

miękkością skóry i miłym satynowym podbiciem.

Płaszcz wyglądał na cienki, ale był chyba jednocześnie

bardzo ciepły. A poza tym, było widać, że musiał kosztować
majątek.

- Więc weź go. - Wyswobodził się z niego ostatecznie i

podał jej uprzejmie.

Zacisnęła dłonie, żeby się oprzeć pokusie.
- To niczego nie rozwiązuje. Teraz tobie będzie zimno.

Moja kurtka na pewno by ci się nie spodobała.

- Obrzuciła wzrokiem jego markowe ubranie. - Zresztą i

tak jest na ciebie za mała.

- śaden problem. Zatrzymamy się na chwilę w moim

mieszkaniu i wezmę sobie coś innego. Przy okazji pokażę ci
ten stolik do gry i krzesła. No, zdejmij plecak i przymierz ten
płaszcz.

Poddała się bez dalszych protestów. Wcześniej zdjęła

plecaczek i położyła go na podłodze. Linc włożył na nią
ciepły, pachnący drogą wodą kolońską płaszcz.

- Zupełnie nieźle. Pozwól jeszcze, że podwinę ci rękawy -

stwierdził.

Wysunęła do przodu ręce i zamknęła oczy, by lepiej

poczuć fizyczny kontakt z Lincem. Na pewno byłby
wspaniałym kochankiem. Uważnym i czułym. Domyślała się
tego, widząc jak ostrożnie zajmuje się płaszczem.

Wolałaby, żeby to nią zajął się w ten sposób.
- Dobrze, zawiąż pasek, weź plecak i idziemy. Otworzyła

oczy i zauważyła, że patrzy na nią z dziwną czułością. Znowu
poczuła ciarki na plecach. Teraz wiedziała, że byłby nie tylko
zręcznym, ale i czułym kochankiem.

Linc wziął ją pod rękę i ponownie ruszyli do windy.
Kiedy wyszli na zewnątrz, poczuła zimny wiatr na twarzy.

Linc miał rację. Bez wierzchniego okrycia zmarzłaby na kość.
Jej poczucie winy pogłębiło się jeszcze, kiedy zobaczyła żółtą
taksówkę zaparkowaną przed domem.

- Zapłacę połowę za taksówkę - rzuciła jeszcze, chcąc

przekrzyczeć zgiełk uliczny.

Otworzył drzwiczki samochodu i pomógł jej wsiąść do

ś

rodka.

- Zastanowię się jeszcze - odezwał się tuż przy jej uchu,

tak że poczuła jego ciepły oddech na skórze.

Owładnęła nią nagła fala ciepła, ale pomyślała, że

specjalnie powiedział jej to do ucha, żeby uniknąć krzyków,
które w Nowym Jorku są pewnie nie na miejscu. Znowu
zrobiło jej się przykro.

Linc wsiadł z drugiej strony i podał taksówkarzowi swój

adres. Ruszyli z piskiem opon. Trudy aż zacisnęła pięści z
emocji. Właśnie czegoś takiego się spodziewała, obejrzawszy
setki filmów z Nowym Jorkiem w tle. Wokół nich wirował
Manhattan. Linc wyjął z kieszeni telefon komórkowy i
wystukał jakiś numer. Trudy czuła się tak, jakby nagle
znalazła się w jakimś nierzeczywistym śnie. Z rozmowy
wywnioskowała, że Linc zamawia właśnie stolik. Zamawia
stolik! Do głowy jej nie przyszło, że można jeść kolację o
godzinie ósmej. Podciągnęła rękaw płaszcza i spojrzała na
swój zegarek. A w zasadzie ósmej trzydzieści.

- Mam nadzieję, że nie jesteś głodna - powiedział,

chowając telefon. - Przesunąłem naszą rezerwację na
dziewiątą.

- Nie, nie - rzuciła, szczęśliwa, że nie powiedziała mu o

kanapkach, które zamówiła i zjadła ponad godzinę temu.

- Gdzie pojedziemy? - Miałaby ochotę na coś znanego,

jak „21" czy „Elaine's", chociaż wiedziała, że nie bardzo może
sobie na to pozwolić.

- Do małej tajskiej restauracji. Cieszy się niezłą opinią.

Zwłaszcza zupa z palczatki cytrynowej jest naprawdę boska.

- Cudownie!

- Na pewno ci się spodoba. Właścicielem jest jeden z

moich klientów. Niedawno udało mi się dobrze zainwestować
jego pieniądze i od tego czasu nalega, żebym przyjechał do
niego z sympatią. Wszystko jest za darmo.

Spojrzała na niego uważnie, zastanawiając się, czy nie

wymyślił tej historyjki specjalnie na jej użytek.

- Czyżbyś nie chciał, żebym płaciła?
- Mówię prawdę. - Jego zęby zalśniły w półmroku.
- Jednak przyznaję, że specjalnie ją wybrałem, żeby

zaoszczędzić ci wydatków. Wiem, że zależy ci na tym, żeby
płacić za siebie, ale nie masz pojęcia, ile mogą kosztować
miejskie rozrywki.

Już to, że mogła siedzieć koło niego, wdychać zapach jego

wody kolońskiej i patrzeć na tajemniczy uśmiech, było
większą rozrywką niż wszystkie wieczorne wypady z
chłopakami z Virtue. Trudy miała zamiar spędzić ten wieczór
najprzyjemniej jak to możliwe, nie przejmując się rachunkiem
za taksówkę.

- Wobec tego powinieneś tam zabrać kogoś innego -

dodała po chwili. - Na prawdziwą randkę.

- To jest prawdziwa randka.
- Och! - Jak to miło, że to powiedział.
- Poza tym chciałem się tam wybrać z kimś, kto by to

docenił. Większość kobiet uznałaby to za jeszcze jeden
posiłek w jeszcze jednej tajskiej restauracji.

- Ja go na pewno tak nie potraktuję - obiecała solennie.
Miała nadzieję, że nie podadzą im ośmiornicy albo czegoś

równie dziwacznego. Nie wiedziała też, czy przypadkiem nie
dostanie sushi, co mogło oznaczać kłopoty. Zdecydowała
jednak, że zje wszystko, nawet gdyby postawiono przed nią
talerz robaków.

- To tutaj.

Wyjrzała przez okno i wstrzymała oddech. Przed

budynkiem, w którym mieszkał Linc, stał portier.

- Coś się stało?
- Nie, nic. - Uśmiechnęła się do niego. - Wszystko w

porządku.

Linc stwierdził, że sytuacja staje się coraz bardziej

niebezpieczna. Trudy zaczynała mu się naprawdę podobać.
Pomagając jej wysiąść, raz jeszcze miał okazję stwierdzić, że
prezentuje się bardzo korzystnie w jego płaszczu. Wysiadając,
odsłoniła aż oba kolana, a on poczuł nagłą erekcję. Co się, u
licha, z nim dzieje?! Czy to dlatego, że widział u niej te
wszystkie książki o seksie? A może dlatego, że jego ostatni
romans skończył się dwa miesiące temu, kiedy to nagi zasnął
przy partnerce, znudzony jej monologiem na temat ciuchów?

Trudy też lubiła mówić o ubraniach, ale wcale nie

wydawała mu się nudna. Słuchał jej z niemal taką samą
przyjemnością, z jaką na nią patrzył. I teraz, kiedy wysiedli,
podał jej rękę, czując, że jest to najlepsza rzecz, jaką może
zrobić. Nigdy wcześniej się nad tym nie zastanawiał, ale teraz
uświadomił sobie, że niektóre kobiety potrafią trzymać
mężczyzn za rękę. Na przykład Trudy - ściskała go mocno, ale
nie za mocno, tak że wyczuwał całą powierzchnię jej dłoni.
Był to uścisk osoby poddanej, ale też partnerki...

Czy tak również uprawiałaby seks? Czy potrafiłaby

przejąć inicjatywę, gdyby to było potrzebne? Instynktownie
czuł, że umiałaby wszystko, a nawet jeszcze więcej.

Linc przywitał się ze stojącym przy drzwiach Ernestem, a

następnie wskazał Trudy przejście do obszernego wnętrza.

- Prawdziwy portier - szepnęła z namaszczeniem.
- Nigdy nie byłam w domu z portierem.
- To bardzo miły facet - poinformował Linc. - Jego córka

stara się zrobić karierę jako tancerka na Broadwayu.

- Popatrz na tę windę. Mogę się cała przeglądać w tych

mosiężnych drzwiach. Czy ktoś je codziennie poleruje?

- Być może nawet dwa razy dziennie.
Linc wiedział to, ponieważ pomoc w domu rodziców bez

przerwy polerowała klamki i metalowe okucia od drzwi.
Chciało mu się śmiać, kiedy przypomniał sobie obawy sprzed
paru dni. Nowe partnerki przestały go obchodzić. Miał
wrażenie, że lata seksualnej potencji ma już za sobą. Teraz
wystarczyło, że spojrzał na Trudy i już czuł ciężar w
spodniach.

- Chciałabym kiedyś kochać się w takiej windzie -

wypaliła Trudy.

- Naprawdę?
- A sam próbowałeś?
- Nie. - Musiał przyznać, że nie próbował wielu rzeczy.
- To pewnie dlatego, że jesteś przyzwyczajony do windy -

rzekła, kiwając głową. - Tak jak inni mężczyźni w mieście.
Muszę się od ciebie uczyć, żeby, kiedy naprawdę zacznę
chodzić na randki z facetami, nie wyjść na ostatnią wiochę.

- Więc to nie jest dla ciebie randka - mruknął, trochę

urażony tą uwagą.

- Coś ty, to się nie liczy. Przecież dopiero tu

przyjechałam. Musisz niestety liczyć się z tym, że jestem
trochę nieokrzesana. Ale za jakiś tydzień lub dwa będę już
taka jak inne dziewczyny z miasta!

Tylko nie to, jęknął w duchu. Nic jednak nie

odpowiedział.

Na szczęście drzwi windy otworzyły się i wyszli na

zewnątrz. Nie musiał nic mówić. Nie musiał też zastanawiać
się, dlaczego Trudy nie chciała zacząć swych miłosnych
przygód właśnie od niego.

Rozdział szósty
- Naprawdę się cieszę, że zdecydowałeś się mną

opiekować - powiedziała Trudy, kiedy zbliżyli się do drzwi
mieszkania Linca. - Meg wiedziała, co robi.

- Miło mi, że mogę ci pomóc. - Otworzył drzwi i wskazał

gestem wnętrze mieszkania. - Proszę.

Weszła do przedpokoju, w którym zobaczyła niewielką

marmurową figurkę, stojącą na zabytkowym stoliku. Była to
naga kobieta z odrzuconą do tyłu głową. Jej włosy trzepotały
na niewidzialnym wietrze. Mimo że nic na sobie nie miała,
wyglądała na odważną i pewną siebie. Nikt w Virtue nie
zdecydowałby się na pokazywanie czegoś takiego w swoim
domu. Co do tego Trudy nie miała żadnych wątpliwości.

Wskazała figurkę.
- Bardzo ładna.
- Mnie też się podoba. Kupiłem ją w czasie pobytu w

Paryżu. Ta rzeźbiarka nie jest jeszcze zbyt dobrze znana, ale
myślę, że będzie sławna.

Przeszedł obok, zmierzając do najbliższych drzwi. Trudy

położyła rękę na piersi.

- W czasie pobytu w Paryżu? To takie eleganckie! Też

będę musiała tam pojechać.

- Przed czy po odbyciu stosunku w windzie? - Otworzył

drzwi, za którymi znajdowała się niewielka garderoba.

Stał odwrócony plecami, więc nie mogła dostrzec jego

miny.

- Chyba się ze mnie nie nabijasz, co?
- Nie. - Zdjął szarą, wełnianą jesionkę z drewnianego

wieszaka. - Po prostu nie spotkałem dotąd osoby, która
miałaby aż tyle różnych planów.

- To dlatego, że nie znasz nikogo, kto mieszkałby na wsi

albo w małym miasteczku.

- Tak, trudno mi to sobie wyobrazić - przyznał,

przymierzając jesionkę.

Trudy aż otworzyła usta, widząc jak zapina posrebrzane

guziki. Uwielbiała patrzeć na dobrze ubranych mężczyzn.
Może dlatego, że w Virtue nikt praktycznie nie nosił
skórzanych płaszczy czy wełnianych jesionek. Wszyscy woleli
ciepłe, pikowane kurtki.

Gdyby planowała z nim flirt, mogłaby zacząć właśnie

teraz. W chwili gdy oboje byli tak wielkomiejsko, wspaniale
ubrani. Nie miała jednak takich planów.

Linc podszedł do niej.
- Możemy już iść?
- Przecież miałeś pokazać mi stolik do gry i krzesła.
- A, prawda. - Wskazał jej wykończone łukiem przejście,

a sam zaczął rozpinać jesionkę. - Przejdź tędy. Trzymam te
rzeczy w sypialni.

Boże, w sypialni, pomyślała. Przeszli szybko przez salon,

w którym dostrzegła jeszcze więcej antyków. Domyśliła się,
ż

e są bardzo cenne. Wyglądały też na zadbane. Brąz mieszał

się tu z ciemną czerwienią. Niektóre okna sięgały aż do
podłogi. Rozpościerał się stąd wspaniały widok na dużą część
Manhattanu. Jednak pomieszczenie wyglądało tak, jakby nikt
z niego nie korzystał. Nawet kominek sprawiał takie wrażenie,
jakby w nim nie palono.

Przeszli

do

sypialni,

która

wyglądała

równie

nieskazitelnie. Na szczęście dostrzegła leżącą grzbietem do
góry książkę, która nadawała pomieszczeniu jakiś bardziej
ludzki charakter. Zaciekawiona przeczytała tytuł: „Strategie
rynkowe nowego tysiąclecia". Szkoda, że nie romans albo coś
jeszcze bardziej erotycznego.

No, ale przynajmniej dobrze mu się przy tym zasypia,

pomyślała.

- Spotkałeś ją? - - spytała. - To znaczy, tamtą rzeźbiarkę.

- Taa... owszem - odparł, rzuciwszy jesionkę na łóżko.
Z nonszalanckiego sposobu, w jaki to powiedział,

domyśliła się, że z nią spał. Położyła na pościeli plecaczek i
zdjęła płaszcz. Jeśli on się rozebrał, nie miała zamiaru
pozostawać w tyle. Zresztą musiała przyznać, że w
mieszkaniu było bardzo ciepło.

Przynajmniej tak jej się wydawało. Zwłaszcza gdy

patrzyła ukradkiem na jego szerokie bary i szczupłą sylwetkę.

- Czy... czy była miła? Ta rzeźbiarka - dodała po chwili,

ponieważ patrzył na nią, nie bardzo wiedząc, o co jej chodzi.

- A, rzeźbiarka - powtórzył. - Tak, bardzo miła.
Linc otworzył drzwi do kolejnej małej garderoby i zapalił

w niej światło. Znajdowała się tu głównie bielizna, koszule i
spodnie.

Linc dał nurka gdzieś głębiej, próbując odszukać stolik i

krzesła, ona tymczasem zaczęła się rozglądać po sypialni.
Dałaby wiele, żeby móc widzieć to, co widziały te ściany.
Wiele mogłaby się wówczas dowiedzieć o seksie w wielkim
mieście.

W powietrzu wciąż czuła zapach wody kolońskiej Linca.

To wystarczało, żeby pobudzić jej wyobraźnię. Gdy zamykała
oczy, widziała nagą siebie i Linca na jego wielkim łóżku. Ale
kiedy je otworzyła, obraz zniknął.

Przede wszystkim, przy łóżku Linca nie było baldachimu,

a pościel wydawała się pozbawiona jakichkolwiek aluzji do
seksu, jakby ten mebel miał służyć wyłącznie do spania. Co
gorsza, na stoliku obok stał laptop, który już zupełnie nie
kojarzył się jej z erotyzmem.

Na krześle obok wisiało kilka krawatów, jakby ich

właściciel nie mógł się zdecydować przed wyjściem, który
wybrać. Podeszła do nich i dotknęła dłonią gładkich
jedwabnych powierzchni. Teraz myślała z większym

dystansem o swoich problemach, w co się ubrać na dzisiejszy
wieczór.

Tak, to była druga ludzka cecha tego pomieszczenia. Poza

tym wydawało jej się ono zupełnie bezosobowe. Tak jakby
właściciel traktował je jak hotelowy pokój, a nie miejsce, w
którym mieszka.

Oczywiście to by się zmieniło, gdyby przyleciała artystka

z Paryża i szepcząc mu do ucha po francusku miłosne
zaklęcia, zaciągnęła Linca na to łóżko. Wszystko dookoła
nabrałoby życia...

- Ty też chyba czekasz na wiele rzeczy - podniosła głos,

ż

eby mógł ją usłyszeć w garderobie.

- Na przykład? - dobiegło do niej zduszone pytanie.
- Choćby na wyjazdy do Paryża - rzuciła jak najbardziej

obojętnie.

- A tak, może powinienem pojechać. Dawno tam nie

byłem.

Dawno? Jak dawno? Rozejrzała się dookoła. Chyba

jednak nie ciągnął romansu z Francuzką, bo gdyby była tutaj
w ciągu ostatnich paru miesięcy, na pewno wyczułaby jej
obecność. Odważną. Bez zahamowań.

Trudy pomyślała z radością, że jej własna sypialnia, czy

raczej pokój dzienny, który zamieniła na sypialnię, ma w sobie
zdecydowanie więcej seksu. A przecież wcale jeszcze nie jest
urządzony.

Jak go urządzę, to Lincowi opadnie szczęka, pomyślała i

zachichotała

nagle,

rozbawiona

dwuznacznością

tego

stwierdzenia.

- Już chyba mam ten stolik - dobiegł do niej głos

gospodarza. - Jeszcze minutka.

- Nie musisz się spieszyć - odkrzyknęła. Korzystając z

nieobecności Linca, zaczęła rozglądać się uważniej dookoła.
Sypialnia była większa od jej . dużego pokoju. Jej łóżko

doskonale by tu pasowało. Pomyślała, że w końcu się gdzieś
przeprowadzi, ale musi przecież od czegoś zacząć.

Nagle zauważyła przeszklone drzwi prowadzące wprost

do łazienki i omal nie podskoczyła z radości. Łazienka en
suite była jednym z jej marzeń. Specjalnie nawet nauczyła się
obcego zwrotu, żeby o niej mówić.

Z ciekawością zajrzała do środka. Było to cudowne

miejsce. Co prawda nie mogła narzekać na własną wannę, w
której mieściła się cała po szyję, ale cała reszta pozostawiała
wiele do życzenia. Natomiast łazienka Linca była wspaniała.
Już chciała do niej wejść, ale zauważyła zdjęcie stojące na
rzeźbionej komodzie.

Jedyne zdjęcie w całej sypialni.
Podeszła szybko do komody i pochyliła się, żeby przyjrzeć

się oprawionej w ciężką ramkę fotografii. Zobaczyła na niej
trzy osoby stojące na pokładzie jachtu. Sama wprawdzie nigdy
nie żeglowała, ale widziała wiele odcinków „Statku miłości".
Niektóre nawet po dwa razy.

Kobieta i mężczyzna wyglądali mniej więcej tak, jak

bogate pary z tego filmu. Oboje byli elegancko ubrani i równie
elegancko opaleni. Chłopiec, który stał między nimi, musiał
być Lincem. Trzymał rodziców za rękę i uśmiechał się,
ukazując dziurę po zębie. Znaczyło to, że miał pewnie
wówczas pięć, sześć lat.

Więc to byli ci bogaci ludzie, którzy teraz, zgodnie z tym,

co mówiła Meg, mieszkali osobno.

- O, tu jest stolik i krzesła.
- Chciałam tylko... - zaczęła, przestraszona tym, że

przyłapał ją na gorącym uczynku.

- Daj spokój. Nie tłumacz się. Przecież to zupełnie

naturalne, że chcesz obejrzeć fotografie w nowym mieszkaniu
- zapewnił ją, opierając duże tekturowe pudło o łóżko.

Fotografię, poprawiła go w duchu. Jedyną fotografię w

całym mieszkaniu. Ciekawe, czy lubi ją dlatego, że
przedstawia całą jego rodzinę?

- Byłeś ładnym chłopcem.
- Mama mówi, że były ze mną same kłopoty - mruknął

niechętnie.

- Kłopoty? - powtórzyła. - Z jednym dzieckiem? A co

powiesz na siódemkę?

Linc wzruszył ramionami.
- Przynajmniej miałaś się z kimś bawić. Matce pewnie

chodziło o to, że trzeba się mną było bez przerwy zajmować.
Zawsze miałem nianię, a potem opiekuna i nauczyciela, ale
ż

adnych przyjaciół. Dzieci, które się nudzą, to kłopot.

- Co, na przykład, robiłeś? - spytała zafascynowana tym

zupełnie nieznanym światem.

- Zauważyłem na przykład, że pokojówka i służący często

ze sobą rozmawiają, więc zacząłem udawać, że są szpiegami
obcego mocarstwa. Wyobrażałem sobie, że jeśli mówią o
czyszczeniu żyrandoli, to tak naprawdę chodzi im o tajną
broń.

Trudy z uśmiechem pokiwała głową.
- A ja udawałam, że nasze pole jest lądowiskiem UFO.

Obcy zamieniali się potem w mieszkańców Virtue. Nie miałeś
chyba kłopotów z tego powodu? - spytała, kładąc akcent na
dwa ostatnie słowa.

- Niestety, posunąłem się o krok dalej i zainstalowałem

magnetofony, żeby zebrać o nich informacje.

- Och! - Trudy instynktownie wyczuła ciekawą historię i

przysunęła się bliżej. - Pewnie nie spodobało się to służbie,
co?

Oparł się o pudło i pochylił w jej stronę.

- Nigdy się o tym nie dowiedzieli. Za to ja dowiedziałem

się, że mieli romans. Nie mogłem zrozumieć, czemu tak dyszą
i jęczą, i mówią słowa, których nie znałem.

Poczuła mrowienie na plecach i brzuchu.
- Ojej! Domyśliłeś się, co się dzieje?
- Nie od razu, chociaż miałem wtedy jedenaście lat i

zaczynałem się już interesować seksem. - Przeszył ją
wzrokiem.

- No tak, to zupełnie naturalne - bąknęła, czując, że jest

coraz bardziej podniecona.

Mogła mieć tylko nadzieję, że Linc tego nie zauważył.
- Kiedy w końcu zrozumiałem, o co chodzi, słuchałem tej

taśmy tak często, że w końcu przyłapała mnie na tym moja
matka - ciągnął opowieść. - Oczywiście nie była zbyt
zadowolona. Możesz sobie wyobrazić, co się działo.
Prawdziwe piekło. Nie chciałem, żeby wylali służących, więc
powiedziałem, że kupiłem tę taśmę w sklepie.

Trudy ucieszyła się, że bronił służącego i pokojówki.
- I nie zwolniła ich? - upewniła się.
- Nie. Na szczęście nie poznała ich po głosie. - Chrząknął.

- Nic dziwnego.

- To musiało być pasjonujące, słuchać tej taśmy, a potem

widzieć ich przy pracy.

- Niesamowite. Zwłaszcza że ta pokojówka była bardzo

ładna. Grała potem główną rolę we wszystkich moich
erotycznych fantazjach. Niestety odeszła, zanim zdołałem tak
naprawdę dojrzeć...

Trudy rozejrzała się dookoła z nowym zainteresowaniem.

To może dlatego jest tu tak czysto i schludnie, pomyślała.

- Założę się, że to zdarzenie tkwi gdzieś głęboko w twojej

podświadomości. - Czytała wystarczająco dużo o seksie, żeby
się tego domyślić. Ta historia mogła mieć na niego różny

wpływ. Nie mógł jednak całkowicie wyprzeć jej ze swego
ż

ycia. - Jak ona miała na imię?

- Belinda.
Wspaniałe imię dla seksownej pokojówki.
- Jak wyglądała?
Rysy mu złagodniały, a wargi lekko się rozchyliły.

Dopiero teraz dotarło do niej, że jest podniecony. Jaka szkoda,
ż

e myślał teraz o Belindzie, a nie o niej. Trudy chciała

koniecznie wiedzieć, jak wyglądała kobieta, która wciąż miała
tak wielką władzę nad Lincem.

- Opowiedz mi o niej - poprosiła raz jeszcze. Patrzył w

przestrzeń. Mina mężczyzny zdradzała, że jego duch krąży
gdzieś daleko.

- Miała bardzo wąską talię, a jej czarno - biały strój

jeszcze pogłębiał to wrażenie. Nosiła krótkie spódniczki, żeby
wszyscy widzieli, jakie ma ładne nogi. Zawsze była zapięta
pod szyję, ale guziki na środku wyglądały tak, jakby miały się
za chwilę urwać.

- Pewnie marzyłeś, żeby tak się stało?
- Jasne.
Trudy poczuła, że sama drży z podniecenia.
- Miała krótkie czy długie włosy? - szepnęła.
- Średniej długości, kręcone. I zielone oczy. Wciąż

pamiętam, jak na mnie patrzyła.

Trudy z trudem przełknęła ślinę. Dopiero wtedy zdołała

wydusić z siebie kolejne pytanie:

- A kolor? Jakiego koloru były włosy?
- Takie... bardziej... brązowe... - Przy tych słowach

popatrzył na nią i otworzył ze zdziwienia usta.

Jej pierś wezbrała pożądaniem.
- Czy... czy jestem do niej podobna?

- Nie, wcale - odparł szybko. - Masz, co prawda, podobne

włosy i takie same oczy, no i taką samą figurę i, ehm, biust,
ale... ogólnie to raczej nie.

- Nie jestem tak ładna - domyśliła się, próbując ukryć

gorycz rozczarowania.

No tak, nie pytała przecież o urodę pokojówki. A zapewne

musiała być śliczna.

- Och, jesteś piękna.
Za późno. Wiedziała, że powiedział to z litości. Po prostu

zauważył jej minę i tyle.

- Nie musisz mi prawić komplementów. Sama wiem, jak

wyglądam.

- To prawda - rzekł z pełnym przekonaniem. Jego ton

sprawił, że spojrzała mu w oczy. To, co w nich zobaczyła,
przyprawiło ją o zawrót głowy. Linc rzeczywiście tak myślał!
Rzeczywiście uważał, że jest piękna.

Nogi się pod nią ugięły i usiadła na jego łóżku. On

natomiast oparł się o kartonowe pudło ze stolikiem i
krzesłami. Przez chwilę trwali tak w milczeniu. Trudy nie
mogła uwierzyć, że ktoś taki uważa ją, prostą dziewczynę z
Virtue, za kogoś godnego uwagi.

Linc chrząknął.
- Prawdę mówiąc, rzeczywiście jesteś bardzo podobna do

Belindy - dodał. - Pewnie dlatego tak zareagowałem... - Urwał
i znowu spojrzał gdzieś w przestrzeń.

- Nieważne.
- Co chciałeś powiedzieć? - dopytywała się. - Jak

zareagowałeś?

- Nic takiego. Miałem taką reakcję, kiedy cię zobaczyłem

- mruknął.

- Seksualną? - Chciała się upewnić.
- Tak - odparł, patrząc na nią swymi błękitnymi oczami.
- Och! - Jej serce biło coraz mocniej.

- Ale popełnilibyśmy błąd, wikłając się w romans - dodał

zaraz.

- Niewątpliwie - zgodziła się, chociaż nie była już o tym

tak mocno przekonana jak godzinę temu.

- To by strasznie skomplikowało sprawy - ciągnął Linc. -

Przecież Tom jest moim najlepszym przyjacielem, a Meg
twoją przyjaciółką i skoro się pobrali, to byłoby głupio,
gdybyśmy im wykręcili taki numer...

- Tak, jasne. - Nie miała zamiaru uprzedzać swoich

posunięć, oczywiście jeśli na cokolwiek się zdecyduje.

- Nawet jeśli wyglądam jak tamta pokojówka, nie

zrobimy nic ze względu na Meg i Toma.

- To świetnie - w jego głosie nie słychać było entuzjazmu.
Patrzył na nią wyczekująco, gotowy zmienić zdanie na jej

pierwsze skinienie.

Trudy wstała, przypomniawszy sobie o zarezerwowanym

stoliku. Gdzieś na dole czekała na nich taksówka. Ciekawe, ile
teraz wynosi ich rachunek?

- Linc, musimy się spieszyć. - Spojrzała na zegar nad

drzwiami. Dochodziła dziewiąta. - I tak spóźnimy się na
kolację, a poza tym wydamy majątek za taksówkę.

Nigdy jej nie przyszło do głowy, że to właśnie taksówki

mogą stanowić problem w wielkim mieście. Linc spojrzał na
nią ze zdziwieniem, jakby zapomniał nie tylko o taksówce, ale
i o kolacji.

- No tak, przecież mamy jechać do restauracji! Pewnie

jesteś już strasznie głodna?

- Bardzo.
Wzięli wierzchnie okrycia z łóżka i zaczęli się ubierać.

Jednocześnie rzuciło im się w oczy wielkie kartonowe pudło.
Trudy była tak pochłonięta historią Belindy, że zupełnie
zapomniała o stoliku i krzesłach. Teraz dotarło do niej, po co
tu w ogóle przyjechali.

- Ten stolik jest chyba bardzo fajny - powiedziała,

wpatrując się w maleńki rysunek, który stanowił instrukcję,
jak go rozkładać.

- A tak, cieszę się, że ci się podoba. Mogę ci go

przywieźć jutro po południu.

Za szybko. Potrzebuje czasu, żeby przemyśleć całą

sytuację. Uwieść go czy nie - to był jej największy problem. I
potrzebowała czasu, żeby podjąć decyzję.

- To bardzo miło z twojej strony - rzekła w końcu. - Ale

obawiam się, że możesz mnie nie zastać. Muszę jutro zrobić
duże zakupy.

- Aa. - Przez chwilę, ale tylko przez chwilę, wyglądał na

rozczarowanego. Potem na jego twarz powrócił wyraz
obojętności. - Nieważne.

Trudy poczuła, że musi podjąć decyzję. Bała się, że będzie

jej później żałować. Może jednak po prostu ograniczyć się do
odebrania stolika. Nie musi robić nic więcej.

- Hm, powinnam być w domu po siódmej. Czy to dla

ciebie nie za późno?

- Nie, wcale - zapewnił ją. - Ale mogę też zaczekać do

przyszłego tygodnia.

Trudy zdecydowała, że nie należy zbyt długo czekać. Być

może do przyszłego tygodnia Linc w ogóle zapomni, że jest
podobna do Belindy. Byłaby głupia, gdyby pozwoliła mu się
wymknąć. Już go przecież prawie ma. Przy tak niewielkim
wysiłku będzie mogła odhaczyć maklera giełdowego na liście
swoich seksualnych podbojów!

Być może wówczas zmieni kurs o sto osiemdziesiąt stopni

i poszuka sobie długowłosego artysty z Greenwich Village? A
może zdecyduje się na policjanta albo strażaka? Możliwości,
które oferował Nowy Jork, wydawały jej się nieograniczone.
Już niedługo stanie się naprawdę światową osobą...

Linc wydawał się doskonały na początek. To, że wiedział,

skąd pochodzi, przestało jej jakoś przeszkadzać. Zwłaszcza że
miała się z nim związać tylko na krótki okres.

- Gdybyś przyjechał na siódmą, moglibyśmy zamówić

pizzę czy coś takiego - rzuciła niezobowiązująco.

Linc rozjaśnił się.
- A może byś coś ugotowała?
- Nie, to takie małomiasteczkowe. W Nowym Jorku

najlepiej po prostu zamówić jedzenie do domu.

Poza tym, będzie musiała przygotować się do roli

pokojówki. Trudy aż zadrżała z podniecenia. To może zająć
jej trochę czasu.

Rozdział siódmy
W czasie kolacji poruszali jedynie bezpieczne tematy.

Mówili o pracy i o zakupach. Jednak Linc przyglądał się
Trudy uważnie i musiał przyznać, że jest ładniejsza od
Belindy. Miała pełniejsze usta, a jej oczy były bardziej
zielone. Nawet jej głos brzmiał przyjemniej.

Za to jadła w bardzo podobny sposób. Kiedy tak teraz na

nią patrzył, miał wrażenie, że już to gdzieś widział. W
dzieciństwie często przychodził do kuchni, gdzie zdarzało mu
się widywać jedzącą Belindę. Wpatrywał się w nią wtedy
jeszcze bardziej intensywnie z nadzieją, że nie zwróci na
niego uwagi.

Gdy się nad tym głębiej zastanowił, dochodził do

wniosku, że Belinda musiała znać jego uczucia. Pewnie
większość domowników wiedziała, że podkochuje się w
pokojówce. Jedynie rodzice mogli się nie domyślać, ale to
dlatego, że nigdy się nim specjalnie nie interesowali.

Na szczęście nauczył się ukrywać swoje prawdziwe

uczucia. Trudy domyśliła się pewnie, że mu się podoba, ale na
pewno nie wiedziała, jak bardzo.

Trudy nie chciała deseru, a on musiał na to przystać,

ponieważ to był jej wieczór. Z niechęcią jednak opuścił
restaurację, oznaczało to bowiem, że muszą wybrać się na
zwiedzanie Manhattanu. Mieli przy okazji zajrzeć do paru
nocnych klubów, w których, Linc doskonale to wiedział, było
sporo facetów czekających na łatwy podryw.

Ponieważ w sąsiedztwie znajdowało się sporo lokali, ruch

pieszy był dosyć spory. Na ulicach pełno też było
samochodów. Pomyślał, że mogą być problemy z taksówką,
co go tylko ucieszyło.

Już jakiś czas temu zauważył, że kobiety uwielbiają

facetów, którzy potrafią zatrzymać taksówkę, kiedy wydaje

się, że nie ma na to najmniejszych szans. Dlatego do perfekcji
wyćwiczył tę umiejętność.

- To wspaniałe. - Trudy rozejrzała się dookoła.
- Uwielbiam uliczne korki.
Uśmiechnął się, ponieważ on też je lubił.
- W Nowym Jorku ci ich nie zabraknie - zapewnił.
- Stań na chwilę tutaj, gdzie mniej wieje, a ja złapię

taksówkę.

Mógłby po prostu po nią zadzwonić, ale to byłoby

oszustwo. Chciał powiedzieć swojej wybrance: „Ja Tarzan, ty
Jane... jechać taksówka".

- Ja to zrobię. - Trudy podskoczyła w kierunku ulicy.
- Posłuchaj, nie wiesz, co mówisz. O tej porze...
- Umiem to zrobić. Ćwiczyłam - pochwaliła się.
- Posłuchaj, nawet jeśli w Virtue są jakieś taksówki, to...
- Ćwiczyłam gwizdanie - przerwała mu po raz drugi.
Zanim zdążył ją powstrzymać, wsadziła palce do ust i

gwizdnęła przeraźliwie. Taksówka zatrzymała się z piskiem
opon przy krawężniku.

- Widzisz. - Popatrzyła na niego z triumfem. - Udało mi

się!

- Nieźle ci poszło - mruknął, próbując ukryć

rozczarowanie. Mógł się domyślić, że Trudy umie gwizdać.
Ktoś, kto ma własne narzędzia, potrafi robić takie rzeczy. -
Dobrze, wsiadamy.

- Gdzie jedziemy? - spytał taksówkarz.
- Na Times Square - rzuciła Trudy, nim Linc zdążył

otworzyć usta.

Taksówkarz wysadził ich przecznicę przed samym

placem. Trudy aż podskoczyła na widok reklam świetlnych na
Allied Towers.

- Widziałeś kiedyś coś tak wspaniałego?! - wykrzyknęła,

patrząc w górę.

Musiał przyznać, że nie. Ani na chwilę nie spuszczał z niej

wzroku. Widział jej pełne wargi. Kształtne czoło, pokryte
brązowymi loczkami, i obłoczek pary, który wydobywał się z
jej ust.

Trudy cała była zaczerwieniona, a wiatr targał jej włosy.

Linc miał ochotę pocałować ją teraz. Podejrzewał, że nie była
cnotką i całowała się z tuzinami chłopaków z Virtue. Ale
nigdy nie robiła tego na Times Square!

Ona jednak nawet na niego nie spojrzała.
- Muszę się szczypać, żeby się upewnić, że to nie sen -

rzekła po chwili.

Linc chciał powiedzieć, że chętnie zrobi to za nią, ale w

końcu bąknął:

- Tak, ładny widok.
- Wiele bym dała, żeby być tutaj na sylwestra. Pewnie

przychodzisz tu regularnie?

- Ee, nie.
Ostatnio na Nowy Rok był na eleganckim przyjęciu z

równie elegancką kobietą. Clarisa chciała go później nawet
zaprosić do swego mieszkania i łóżka, ale zachował się
zupełnie nielogicznie. Uznał, że zaczynanie roku z kobietą, na
której mu zupełnie nie zależało, będzie stanowić złą wróżbę, i
wymówił się bólem głowy. Ale Clarisa i tak się obraziła. Nie
spotkali się później ani razu.

- Ja będę tu na pewno na najbliższego sylwestra -

stwierdziła Trudy. - Szkoda, że muszę czekać cały rok.

- Czas szybko mija - zapewnił ją.
Zaczął się zastanawiać, z kim się tutaj wybierze, i poczuł

ukłucie zazdrości. Nagle odezwała się zaborcza część jego
osobowości. Znał też swoje obowiązki przewodnika, chociaż
nie chciał rozwiewać tak od razu złudzeń Trudy. Cieszył go
entuzjazm, z jakim oglądała Times Square.

- Popatrz, przestało wiać - powiedziała nagle Trudy,

podchodząc do niego tak, że jej płaszcz zaczął się ocierać o
jego jesionkę. - A ja wciąż mam dreszcze.

Linc spojrzał jej w oczy i zadrżał.
- Czy ty też masz dreszcze? - spytała łagodnie.
Nie pamiętał, kiedy wyjął ręce z kieszeni. Wiedział tylko,

ż

e Trudy znalazła się nagle bardzo blisko, i tulił ją mocno do

siebie.

- Tak - szepnął, pochylając się w jej stronę.
Trudy zarzuciła mu ręce na ramiona i wspięła się na palce.

Wydawało jej się, że pocałunek kogoś takiego jak Linc będzie
prawdziwym ukoronowaniem jej przeprowadzki do Nowego
Jorku. Zwłaszcza jeśli miało się to zdarzyć na Times Square.
Mogła nawet udawać, że jest północ i że właśnie nadchodzi
Nowy Rok. Ten wspaniały rok, który przyniósł jej tyle zmian.

Chciała, żeby pocałunek wypadł jak najlepiej, włożyła

więc weń cały swój entuzjazm. Nie wiedziała jednak, jaki
będzie rezultat. Linc z westchnieniem przyciągnął ją do siebie
i poczuła, jak fala gorąca zalała całe jej ciało. Nagle
zapomniała o tym, gdzie się znajduje. Przycichł hałas uliczny.
Była sam na sam z Lincem. To było niesamowite doznanie. I
tylko serce biło jej coraz mocniej.

Linc wziął twarz dziewczyny w dłonie, a potem zagłębił

palce w jej miękkich włosach. Na chwilę oderwał się od
Trudy, żeby zaczerpnąć powietrza. Jęknęła, a potem przywarła
do niego, jakby nie mogła żyć bez tej bliskości. Przyciskała
się do niego, chcąc wyczuć jego erekcję. Niestety, dzieliło ich
zbyt wiele warstw ubrania. W tym momencie zaczęła żałować,
ż

e pożyczyła jego płaszcz. Na pewno nie byłoby jej teraz

zimno w spódniczce i sweterku.

Na szczęście Lincowi udało się poluzować pasek.
Jęknęła raz jeszcze, kiedy poczuła jego dłonie na swoim

ciele. I wtedy zorientowała się, że Linc się od niej oddala.

Zdziwiona otworzyła oczy.
- Co ja najlepszego robię? - szepnął, patrząc na nią

całkowicie oszołomiony.

Dopiero po chwili odzyskała głos:
- Po prostu staramy się upamiętnić tę chwilę. Nowy Jork.

Times Square...

Lincowi było wszystko jedno, gdzie się w tej chwili

znajduje. Puścił jej twarz i spojrzał ze zdziwieniem na swoje
ręce, a potem znowu na nią.

- Zapomniałem, gdzie jesteśmy.
- Ale ja nie - powiedziała, co nie było do końca prawdą.
Pokręcił głową.
- Więc powinnaś mnie była powstrzymać. Nie chciałbym,

ż

ebyś poczuła się zażenowana...

- Kto tutaj jest zażenowany? Wcale się nie wstydzę! To

był wspaniały pocałunek!

Linc poczuł, że cały się czerwieni.
- Pocałunek był rzeczywiście bardzo miły, ale normalnie

nie zachowuję się tak w miejscach publicznych... - Rozejrzał
się dookoła i zacisnął mocniej pasek jej płaszcza.

- Ja też nie. - Zaśmiała się do swoich myśli. - Co prawda

w Virtue już za to nie palą na stosie, ale lepiej się nie narażać.

- Przede wszystkim, w ogóle nie powinienem cię całować

- stwierdził, marszcząc brwi. - Nie mówiąc już o wkładaniu
ręki pod twój płaszcz.

- I sweter - dodała, dumna z tego, że aż tak go rozpaliła.
Linc poczerwieniał jeszcze bardziej i pokręcił głową.
- Sam nie wiem, co mnie opętało.
- Pożądanie.
- To już się nie powtórzy.
Chcesz się założyć? Po tym pocałunku Trudy wiedziała

już na pewno, że pragnie jak najmocniej zadziałać na
wyobraźnię Linca. Nowy Jork wpływał na nią inspirująco.

Być może nie robiła wszystkiego perfekcyjnie, z prawdziwym
wielkomiejskim szarmem, ale Linc nie miał chyba nic
przeciwko temu.

Po tym, jak to nazywał w myślach „wypadku", Linc starał

się być bardzo ostrożny. Pocałunek stanowił dla niego groźne
memento. Wiedział, że nie może więcej doprowadzić do
podobnej sytuacji.

Trudy zaproponowała, żeby przeszli się Piątą Aleją.

Zgodził się, ale starał się w ogóle jej nie dotykać. O trzymaniu
za rękę w ogóle nie mogło być mowy. Raz tylko złapał ją za
ramię, kiedy wydawało mu się, że wpadnie pod samochód, i
natychmiast ją puścił, żeby nie wpadła w jego ramiona.

Doszli do Piątej Alei. Miał nadzieję, że teraz trochę

odetchnie. Nigdy nie widział nic seksownego w oglądaniu
wystaw. Ale też nigdy nie oglądał ich z Trudy! Teraz, kiedy
szli wolniej, ona sama wzięła go pod rękę. Miał wrażenie, że
czuje ciepło jej ciała nawet przez grube warstwy ubrań.
Znowu płonął. Gdy tylko dotarł do niego zapach jej perfum,
przypomniał sobie „wypadek" i znowu się zaczerwienił.

Trudy chyba udzielił się jego nastrój, ponieważ tuliła się

do niego coraz mocniej.

- Och, popatrz na to! - Zatrzymała się nagle przed jedną z

wystaw.

Mógł się domyślić, że wybierze sklep z bielizną.
- Em, ee - mamrotał, starając się nie myśleć o tym, jak

Trudy wyglądałaby w skąpym szlafroczku. Ale kiedy mu się
to udało, zaczął ją sobie wyobrażać bez szlafroczka.

- Właśnie tego potrzebuję.
Nie sądził, żeby chodziło jej o szlafrok frotte, który

spowijał szczelnie manekin na wystawie. Więc zapewne o
czarną piżamkę z satynową lamówką. Rzeczywiście,
wyglądałaby w niej wspaniale. Tak wspaniale, że wolał o tym
nie myśleć.

- Założę się, że nie wiesz, o czym mówię. Spojrzał na nią,

ale szybko odwrócił wzrok, bojąc się

jej rozmarzonych, zielonych oczu.
- Pewnie potrzebujesz piżamy?
- Nie. To znaczy tak, potrzebuję paru rzeczy. Ale przede

wszystkim chodzi mi o parawan. Właśnie taki, jak ten na
wystawie. - Pokazała palcem.

Wciąż trzymała go pod rękę. I teraz poczuł ruch jej piersi.

Tych piersi, których prawie dotknął.

- Nie zapytasz mnie, po co jest mi potrzebny taki

parawan? - nie wytrzymała.

Bał się, że odpowiedź będzie się nieodmiennie wiązać z

seksem. Nie chciał jednak, żeby się tego domyśliła.

- Właśnie, po co?
- Układ mieszkania - odparła, co nie zabrzmiało zbyt

erotycznie. - Teraz, kiedy urządziłam sypialnię w dziennym
pokoju, potrzebuję jakiegoś miejsca, w którym mogłabym się
przebrać.

- A nie możesz tego robić w dawnej sypialni?
- Tak, ale brakowałoby temu dramatyzmu i pieprzyka.

Wyobraź sobie, że przyprowadziłam kogoś do domu...

Prawdę mówiąc, wolał tego nie robić.
- Więc teraz mówię mu, żeby zrobił sobie drinka w

kuchni, a ja zmienię ubranie na wygodniejsze. Ale gdybym
chciała to zrobić w dawnej sypialni, musiałabym dwa razy
przejść obok kuchni. To bez sensu. Powinnam od razu
pokazać mu się w nowym stroju!

- Czy ja wiem...
Sam nie miał nic przeciwko temu, żeby widywać ją jak

najczęściej. W różnych ubraniach, a nawet nago. Najchętniej
nago.

- Właśnie dlatego potrzebuję parawanu. Będę go mogła

ustawić w kąciku i korzystać z jednego z twoich krzeseł do
wieszania bielizny, która będzie czekała na okazję...

- Ach, tak.
- Nie wygląda na to, żeby spodobał ci się ten pomysł -

zauważyła. - Nie uważasz, że jest dobry? Parawany są takie
zmysłowe i dodają blasku całej sprawie. Mogłabym wieszać
nawet na nim pończoszki. To wzmogłoby napięcie. Hej,
dlaczego się krzywisz?

Linc robił wszystko, żeby zapanować nad twarzą.
- Niezły pomysł - rzucił, chcąc odwrócić uwagę Trudy od

swojej miny.

- Tylko niezły? - spytała rozczarowana.
Pomyślał, że jeśli dalej tak będą stali, to znowu ją

pocałuje. Po prostu nie mógł jej się oprzeć. Co w niej takiego
było, że działała na niego bardziej niż inne kobiety?

Rozdział ósmy
Trudy była dumna z tego, że jej opowieść o parawanie i

przebieraniu się za nim tak poruszyła Linca. Jednak jej
pewność siebie minęła, kiedy weszli do pierwszego w jej
ż

yciu nowojorskiego klubu. Elegancko ubrane kobiety

tańczyły tu przy muzyce, której nigdy nie słyszała, albo piły
drinki, które widziała pierwszy raz w życiu. Linc natomiast
czuł się tu jak ryba w wodzie. Od razu zamówił butelkę
szampana, chociaż ona popełniłaby błąd, prosząc o rum z colą.

Wszystko tu było nowe i inne. Od razu zorientowała się,

ż

e ma nieodpowiednią fryzurę i że nikt już nie maluje

paznokci na różowo. Trudy zbyt późno przypomniała sobie, że
zapomniała poprawić makijaż po pocałunku przy Times
Square. A poza tym szła na wietrze, więc pewnie jej fryzura
przypominała teraz stóg siana.

Linc pochylił się w jej stronę.
- Co się stało? Myślałem, że będziesz się bardziej cieszyć

z pierwszego wieczoru w nocnym klubie.

- Nie, nic. Po prostu nie czuję się tu zbyt bezpiecznie -

wyznała.

Spojrzał na nią ze zdziwieniem.
- Tak? Dlaczego?
- Chodzi o to... Nie, nic takiego - poniechała wyjaśnień.
Linc jako mężczyzna i tak by pewnie nic nie zrozumiał.

Czyżby nie widział, że nie pasuje do tego miejsca? Nie miała
się co oszukiwać.

- Może chcesz się wybrać gdzie indziej?
- Nie, tu jest bardzo fajnie.
Przenosiny nie rozwiązałyby problemu. Chyba że trafiliby

na klub dla osób, które przeprowadziły się tu niedawno z
Kansas. Poza tym Linc zamówił butelkę szampana, który
zapewne nie był tani, a ona do tej pory wypiła tylko jeden
kieliszek. W domu zawsze uczono ją oszczędności. Nie może

pozwolić, żeby zmarnowało się tyle alkoholu. Z tą myślą
podsunęła mu swój kieliszek.

- Mogę prosić o jeszcze?
Nalał jej, a potem rozejrzał się dookoła.
- Naprawdę dziwię się, że siedzisz tu tak cicho - nagle

dotarł do niej głos Linca. - Myślałem, że od razu wyciągniesz
mnie do tańca.

- Po prostu chce mi się pić.
Wypiła już pół trzeciego kieliszka i stwierdziła, że musi

nieco zwolnić tempo. Kobiety w klubie sączyły bardzo wolno
swoje drinki. To pewnie z oszczędności, pomyślała. śeby nie
kupować następnych.

- Nie chcesz tańczyć? - upewnił się jeszcze Linc. Nie

miała zamiaru wychodzić na parkiet, dopóki nie nauczy się
nowych kroków i nie skompletuje nowej garderoby, która
nadawałaby się na takie okazje.

- A ty nie jesteś spragniony po takim długim spacerze? -

odpowiedziała mu pytaniem.

Zauważyła, że Linc prawie nie tknął swojego kieliszka.

Mimo że szampan bardzo jej. smakował, była pewna, iż nie
zdoła wypić sama całej butelki. Już w tej chwili trochę kręciło
jej się w głowie.

- Wygląda na to, że mniej niż ty. - Wypił jeszcze łyk.
Dopiero teraz zrozumiała, że zachowała się niewłaściwie.

Kobiety piły wolno nie z oszczędności, ale dlatego, że tak
wypadało. Była zła na Linca o to, że jej tego nie powiedział.

- Hej, co ci się stało? - Spojrzał na nią z autentyczną

troską. - Czy... czy czymś cię obraziłem?

Potrząsnęła głową i poczuła, jak cały klub zakołysał się w

rytm jej ruchów. Jednocześnie zarumieniła się, myśląc o
swojej sytuacji.

- Może masz alergię na szampana? - zaniepokoił się

jeszcze bardziej. - Jesteś cała czerwona.

- Nie, nic mi nie jest - niemal jęknęła. Znalazła się w

sytuacji nie do pozazdroszczenia.

Klub był naprawdę szykowny, a ona wyglądała jak

delegatka koła gospodyń wiejskich ze swoją potarganą
fryzurą, rozmazanym makijażem i wypiekami na policzkach.
Sięgnęła po swój plecaczek.

- Chciałabym wyjść na chwilę do toalety. Wymamrotała

„przepraszam" pod nosem i pognała przed siebie, sama nie
wiedząc gdzie. W końcu dotarła do miniaturowej kuchni i
spytała zdziwionego kelnera o drogę do toalety.

- Na lewo i w dół po schodach - poinformował ją,

marszcząc brwi.

Pewnie ma mnie za idiotkę, pomyślała Trudy. W końcu

odnalazła wyłożone chodnikiem schody i zeszła, potykając
się, na dół. Chyba jednak przesadziła trochę z szampanem.

Oczywiście w toalecie znajdowało się parę ślicznotek, co

wcale nie poprawiło jej nastroju. Trudy przysięgła sobie, że
nigdy już nie zdecyduje się na wyprawę do klubu nocnego,
zanim sama nie stanie się jedną z nich. Odczekała chwilę,
ż

eby móc skorzystać z lustra. Opłaciło się, jakimś cudem

została sama w toalecie.

Kiedy w końcu spojrzała do lustra, aż jęknęła z

przerażenia. Jedyne, co mogła teraz zrobić, to trochę się
ogarnąć. Wiedziała jednak, że nie będzie wyglądać jak inne
kobiety w klubie. Może powinna wyprostować włosy u
fryzjera. Albo zupełnie je ściąć. Widziała dziewczynę, która
miała włosy wygolone tuż przy skórze i wyglądała
fascynująco.

Sięgnęła do plecaczka i w tym samym momencie

przypomniała sobie, że nie ma grzebienia. Z westchnieniem
rezygnacji zaczęła rozczesywać włosy palcami, przyklepując
je tu i ówdzie. Chciała też odgarnąć niesforne loki z twarzy.
Na szczęście miała parę spinek w kształcie motyli, ale ze

względu na narastający szum w głowie szukała ich przez
dłuższą chwilę.

Skropiła włosy wodą, żeby móc lepiej nad nimi

zapanować, i przypięła je spinkami. Następnie spojrzała na
swoje odbicie. Nie był to szczyt jej marzeń, ale na pewno
wyglądała lepiej niż ze splątanymi loczkami.

Ktoś zapukał do drzwi toalety, co wydało jej się dosyć

dziwne.

- Trudy?! Jesteś tam?!
Linc! przemknęło jej przez głowę.
- Zaraz wychodzę! - odkrzyknęła.
- Muszę sprawdzić, co się z tobą dzieje - stwierdził i

nacisnął klamkę.

Obejrzała się i aż krzyknęła, widząc go w drzwiach. Linc

otworzył usta w wyrazie klasycznego osłupienia.

- O Boże, co ci się stało?!
Mężczyzna wszedł do środka, szybko zamknął za sobą

drzwi i oparł się o nie plecami.

- Nic takiego...
- Przecież widzę, że jednak coś - rzekł z naciskiem. -

Musisz mi powiedzieć, co. Inaczej nie wypuszczę cię z
łazienki. Meg prosiła, żebym się tobą opiekował, i staram się
to robić najlepiej jak potrafię. Czy wymiotowałaś i dlatego
musiałaś umyć głowę? Dlatego masz takie mokre włosy?

Zastanawiała się, czy nie udać chorej. Tylko po to, żeby

jakoś wywinąć się z tej upokarzającej sytuacji. Linc pokręcił
głową.

- Do licha, nie powinienem był pozwolić, żebyś chodziła

po takim zimnie. Pewnie jesteś zmęczona tym wszystkim, a
poza tym nie przywykłaś do takiego jedzenia. Założę się, że w
Virtue nie ma tajskiej restauracji... I wreszcie na koniec
zaserwowałem ci szampana, na którego jesteś uczulona.
Mogłaś mi o tym powiedzieć - zakończył swoją przemowę.

Serce jej się ścisnęło. Od dawna nikt tak o nią nie dbał.

Kiedy upiła się tanim winem na zabawie w domu kultury, jej
chłopak zostawił ją samą w łazience. Co prawda damskiej, ale
przecież Linc zdecydował się wejść tutaj.

Podeszła do niego, żeby mógł zobaczyć, że nic jej nie jest.
- Nie, nie wymiotowałam i czuję się zupełnie dobrze.

Pamiętaj, że pochodzę ze wsi i byle co mnie nie rusza. -
Chyba że dwie butelki owocowego wina. - Być może jesteś
przyzwyczajony do delikatniejszych kobiet, ale mną możesz
się nie przejmować. W dodatku nie zrobiłeś nic złego, a u nas
też potrafi wiać jak jasna cholera.

Nie wyglądał na przekonanego.
- Więc co się stało z twoimi włosami?
W jednej z jej książek był opis stosunku w toalecie.

Bardzo podniecający opis. Oczywiście nigdy nie odważyłaby
się na to w Virtue, ale w Nowym Jorku panowały zupełnie
inne zasady. Tyle że Linc wcale nie wyglądał w tej chwili na
pobudzonego.

Spojrzała w jego pełne troski oczy i zdecydowała, że

najlepsze, co może zrobić, to wyjaśnić mu całą sytuację.

- Kiedy tu przyszliśmy, zorientowałam się, że jestem

nieodpowiednio ubrana - zaczęła. - I że okropnie wyglądam.
Dlatego czułam się nieswojo i zeszłam tu, żeby przynajmniej
poprawić włosy i makijaż.

Przez moment patrzył na nią z niedowierzaniem, a potem

w jego niebieskich oczach błysnęły iskierki, a kąciki ust
zaczęły mu lekko drgać.

- Tylko się ze mnie nie śmiej - rzuciła ostrzegawczo.
- Nie, skądże znowu - powiedział podejrzanie

zmienionym głosem.

- Przecież widzę, że już się śmiejesz.
- Nie, wcale nie. - Chrząknął dwa razy. - Poza tym wolę,

jak masz kręcone włosy.

- Naprawdę?
- Jak najbardziej. Więc na co teraz masz ochotę? Nie

mogła znieść wyrazu rozradowania, który malował się na jego
twarzy. Zrobiłaby wszystko, żeby potraktował ją trochę
poważniej.

Być może seks w toalecie nie był wcale takim złym

pomysłem. Zwłaszcza że po szampanie czuła się lekko i
przestała już myśleć o kobietach na górze.

Przysunęła się więc bliżej do Linca i zarzuciła mu ręce na

szyję.

- Robiłeś to kiedyś w publicznej toalecie? - szepnęła.
- Nie, nigdy. - Wesołe iskierki zniknęły z jego oczu i

zaćmiło je nagłe pożądanie. Jednak Linc zacisnął dłonie, jakby
chciał ją odepchnąć. - I wydaje mi się, że to nie jest najlepszy
pomysł.

- Nieprawda. - Otarła się o niego całym ciałem, wiedząc,

ż

e nie będzie mu się w stanie oprzeć. - Przecież uważasz, że

jest wspaniały!

Linc spojrzał niepewnie na drzwi.
- Ktoś mógłby tu wejść - powiedział, z trudem panując

nad sobą.

Zwłaszcza po tym, jak Trudy zaczęła delikatnie pieścić

jego szyję. Jednocześnie znowu poczuł ten straszliwy wzwód,
którego pozbył się zaledwie na parę chwil.

- Myślisz, że moglibyśmy tego nie zauważyć? - spytała,

wspinając się na palce.

Wystarczyło, że zobaczyła jego minę, a definitywnie

przestała się przejmować swoim prowincjonalnym wyglądem.
Miała jedną przewagę nad tymi wszystkimi ciziami z miasta.
Wyglądała jak Belinda!

- Najlepiej sprawdźmy. - Nadstawiła mu swoje usta. Linc

był najwyraźniej gotowy. Cały drżał, chociaż jednocześnie bał
się, że ktoś może go tu zastać.

- Może jednak wyjdziemy - zaproponował. Pocałunek

przed toaletą wyglądał znacznie bardziej niewinnie.

- Dobrze. Za chwilę. - Przesunęła wargami po jego

ustach, a potem oblizała się znacząco. - Smakujesz
szampanem.

Z trudem przełknął ślinę, chcąc jak najszybciej przywrzeć

do jej warg. Jednak resztki zdrowego rozsądku podpowiadały
mu, że nie powinien tego robić.

- Trudy, jesteś...
Opór zwiększył jeszcze jej podniecenie. Czuła, jak serce

bije jej coraz szybciej, a uda drżą w słodkim podnieceniu.

- Seksowna? Niepoprawna? - Dotknęła jego ust językiem.
- Raczej szalona. - Oddychał coraz szybciej i płycej.
- Wspaniale, a co powiesz na szalony pocałunek?
- Przywarła do niego jeszcze bardziej.
Tego już było za wiele. Linc westchnął głęboko i zaczął

całować ją coraz mocniej. Jego język penetrował wnętrze ust
dziewczyny, a dłonie przesuwały się miarowo po jej ciele.

Trudy poczuła jego wyprężony członek i zaczęła się o

niego ocierać.

- Przestań! - jęknął rozpaczliwie.
- To spróbuj mnie powstrzymać. - Otarła się o niego raz

jeszcze.

Z wysiłkiem wciągnął powietrze.
- Trudy, proszę...
- Myślę, że ci to odpowiada.
Doskonale wiedziała, że tak jest. Nagle odkryła tę prostą

prawdę, że niezależnie od miejsca zamieszkania mężczyźni
pragną mniej więcej tego samego. Szampan sprawił, że
wydało jej się to bardzo podniecające. Szkoda, że Linc nie
wypił tyle co ona. Być może nie miałby wówczas nic
przeciwko pieszczotom w toalecie.

Otarła się o niego raz jeszcze.

- Trudy, przestań... - błagał ją.
- Wobec tego mnie puść.
Dopiero teraz uświadomił sobie, że trzyma ją mocno w

objęciach. Zawstydzony rozluźnił uścisk, a Trudy wyśliznęła
się z jego ramion i uśmiechnęła się do niego uwodzicielsko.
Och, nie zapomni tego do końca życia.

Chrząknął parę razy i poluzował krawat, wciąż jednak

wpatrywał się w nią głodnym wzrokiem.

- Powinniśmy już iść - mruknął, nie ruszając się z

miejsca.

- Nie chcesz nigdzie iść. Wolisz tu zostać... ze mną -

szepnęła zmysłowo.

Nic nie odpowiedział. Wciąż jednak patrzył na nią

głodnym wzrokiem. Dlatego zdecydowała się sięgnąć do
zamka jego spodni.

- Trudy!
- Przecież chcesz tego.
- Ja... - nie mógł wydusić z siebie słowa.
- Będzie ci dobrze.
Potrząsnął głową w niemym proteście.
- Ależ tak, pozwól.
W jego oczach nie było już protestu, a tylko prawdziwa

żą

dza. Trudy rozpięła mu rozporek i opadła na kolana, a Linc

nie próbował jej już powstrzymać. Zaczęła miarowo
przesuwać dłonią, a Linc jęczał przy tym z podniecenia.
Cieszyła się, że może go tak pieścić. Od kiedy zrezygnowała z
tylnego siedzenia samochodu, bardzo brakowało jej
mężczyzny.

Wysunęła cały członek Linca z rozporka. Przez chwilę

patrzyła na niego z fascynacją, a potem dotknęła go lekko
końcem języka. Linc westchnął głucho, a ona poczuła, jak
dreszcz rozkoszy przeszedł po całym jej ciele. Wkrótce miała

już cały członek w ustach. Mężczyzna nad nią oddychał
szybko i płytko, a ona poczuła wilgoć między nogami.

Wyrwał jej się nagle, czując orgazm, który wstrząsnął

całym jego ciałem. Ktoś nacisnął klamkę do toalety. Linc
poczuł lekkie pchnięcie w plecy.

- Zamknięte - usłyszeli cienki, kobiecy głos.
- Jak może być zamknięte? - odezwała się inna kobieta. -

Przecież są tam aż trzy kabiny.

Trudy przełknęła ciepły płyn i wytarła usta wierzchem

dłoni.

- Powinnyśmy pójść po kierownika - zaproponowała

pierwsza kobieta. - Toaleta nie może być zamknięta.

Spojrzała w górę. Linc miał zamknięte oczy i starał się

oddychać jak najciszej. Włożyła jego zwiotczały członek do
spodni i zapięła je, starając się nie robić przy tym hałasu.
Kiedy go pogłaskała przez materiał, penis Linca znowu się
wyprężył.

- Lepiej mocno zastukać. - Usłyszeli walenie do drzwi. -

Jest tam kto?!

Trudy nie czuła się zbyt pewnie, kiedy wstała. Sama

niemal przeżyła orgazm, po prostu pieszcząc Linca. Ktoś
znowu szarpnął za klamkę.

- Wystarczy - odezwała się znowu pierwsza kobieta. -

Lepiej jednak kogoś poszukać.

Usłyszeli zanikające, ciche kroki, które wkrótce stłumił

chodnik na schodach. Linc otworzył wreszcie oczy i spojrzał
na Trudy. Wyglądał jak facet, który przed chwilą uniknął
prawdziwej katastrofy.

- Musimy uciec, zanim przyjdą tu z kierownikiem -

szepnęła.

Linc otworzył usta, poruszył nimi parę razy niczym ryba i

w końcu skinął głowę.

- Musisz odsunąć się od drzwi - dodała, widząc, że się nie

rusza.

- A! - wydobył z siebie tylko tę jedną samogłoskę i

przesunął się na bok.

Trudy wysunęła się na zewnątrz, a następnie skinęła na

Linca.

- Droga wolna.
Bez większych przeszkód udało im się dotrzeć do stolika.

Linc jednak nie usiadł, więc i ona stała. Oczy miał puste i
zupełnie nieobecne.

- Może pojedziemy już do domu?
- Tak.
Wciąż znajdował się w jakimś dziwnym transie, ponieważ

w ogóle się nie ruszał. Musiała go wziąć pod rękę i wtedy
zdołali wyjść. Trudy bez problemu złapała taksówkę. Linc
cały czas milczał. W ciszy zastanawiała się, co teraz sobie
myśli. Być może nie powinna decydować się na pieszczoty w
łazience? Być może posunęła się za daleko?

W końcu taksówka zatrzymała się przed jej blokiem.

Trudy zerknęła w bok.

- Pewnie teraz źle o mnie myślisz.
- Raczej ty o mnie. Nie mogę uwierzyć, że dopuściłem do

czegoś takiego.

Nie, nie chciała, żeby wziął na siebie całą winę.
- Przecież to ja zaczęłam. - Wciąż była z tego dumna,

niezależnie od jego reakcji. - Doskonale potrafię...

- A ja doskonale potrafię oprzeć się wszelkim pokusom -

przerwał jej. - Panowanie nad sobą nie sprawia mi żadnych
problemów. To znaczy, nie sprawiało - dodał po namyśle. -
Niech pan chwilę poczeka - zwrócił się do taksówkarza. -
Zaraz wracam.

Kiedy wysiedli, poczuli zimny, przenikający do szpiku

kości wiatr. Jeszcze gorszy niż poprzednio.

- Nie musisz mnie odprowadzać - rzuciła w jego stronę. -

Poradzę sobie.

- Właśnie, że muszę. - Puścił ją przodem. - Każdy

mężczyzna, z którym się umawiasz, powinien pojechać z tobą
na górę i sprawdzić, czy jesteś bezpieczna.

Dotknęło ją trochę to, że traktował ją jak słabą i

nieodpowiedzialną osobę. Może to z powodu tej łazienki,
pomyślała rozżalona.

- Czy ktoś ci już mówił, że jesteś apodyktyczny? Jesteś

jeszcze gorszy niż Meg!

- A skoro już o niej mowa... - Stanęli przed windą i Linc

potarł czoło. - Do diabła, Trudy! Wykorzystałem cię i czuję
się jak ostatni śmieć. Nie będę mógł spojrzeć jej w oczy.

- Wykorzystałeś mnie?! - aż podniosła głos z irytacji. -

Niby jak mnie wykorzystałeś?!

- Cii... - Rozejrzał się dookoła i jednocześnie wepchnął ją

do windy. - To dlatego, że wypiłaś za dużo szampana. Sam ci
dolewałem.

- Raz - przypomniała mu. - Za drugim razem zrobił to

kelner.

- To mnie nie usprawiedliwia. - Pokręcił głową. -

Powinienem był bardziej uważać, a doprowadziłem do czegoś,
za co mogli nas wsadzić do więzienia.

- Ale nie wsadzili.
Cieszyło ją to, że nie uważa jej za puszczalską, ale z

drugiej strony miała już dosyć roli ofiary. Tak jakby nie
wiedziała, co robi i na co się decyduje.

Drzwi windy się otworzyły, ale oni wciąż stali w środku.

Linc przytrzymał je tylko, żeby się nie zamknęły.

- Posłuchaj - podjęła po chwili - nie wiem, co Meg ci o

mnie naopowiadała, kiedy prosiła, żebyś się mną zajął.
Ustalmy jedno, jestem już duża i wiem co robię.

- Meg przestrzegała mnie, że jesteś bardzo impulsywna.

Dlatego powinienem się spodziewać czegoś takiego. Ale... -
rozłożył dłonie w bezradnym geście - nawaliłem.

Impulsywna? Zdecydowała, że porozmawia o tym z Meg.

I to już jutro. Osoby impulsywne są zwykle mało
odpowiedzialne, a ona przecież w pełni kontrolowała całą
sytuację.

- Tak naprawdę nikt by nas nie aresztował - stwierdziła po

chwili.

- Tak sądzisz? Jestem pewny, że jest jakiś kruczek na

osoby, które uprawiają seks w miejscach publicznych.

- Nikt by nas nie przyłapał na uprawianiu seksu. Byliśmy

zamknięci. Co innego w windzie...

Linc rozejrzał się dookoła, a potem wypchnął ją na

korytarz.

- I ciekaw jestem, jak byś wyjaśniła moją obecność w

toalecie - mruknął.

Tylko wzruszyła ramionami.
- Powiedziałabym, że zemdlałam i zacząłeś się o mnie

niepokoić. Albo że zobaczyłam jakiegoś karalucha i zaczęłam
krzyczeć. Albo...

- Dobrze już, dobrze - przerwał jej. - Wygląda na to, że

jesteś w tym znacznie lepsza ode mnie. Po prostu nie
denerwujesz się tak bardzo w podobnych sytuacjach...

Co znaczyło, że on się denerwuje. Linc nawet nie

podejrzewał, że Trudy uznała to za poważne wyzwanie. Oto
miała przed sobą wspaniałego faceta, który nie potrafił kochać
się w niezwykłych warunkach.

- Mam nadzieję, że wreszcie doszedłeś do siebie - rzuciła,

wyjmując klucz z plecaczka.

- Oczywiście.
Usłyszeli szczęk zamka i Trudy pchnęła drzwi.
- Wejdziesz?

Nie sądziła, żeby to zrobił, ale chciała sprawdzić, na ile

odzyskał panowanie nad sobą. Cofnął się odruchowo.

- Ee, wolę już iść. Byłbym naprawdę wdzięczny, gdybyś

mogła zapomnieć o... - bąknął. - Tak, jakby to się nigdy nie
zdarzyło.

- Spróbuję - obiecała. - To jak, spotkamy się jutro?
- Dobrze. Przywiozę stolik i pizzę.
- Wspaniale.
Linc odwrócił się, ale jeszcze spojrzał na nią przez ramię.
- Jaką chcesz pizzę?
- Wybierz coś dla mnie - powiedziała. - Najbardziej lubię

niespodzianki.

Rozdział dziewiąty
Linc spał jak zabity przez... cztery godziny, a potem

obudził się, jakby czegoś oczekiwał. W zasadzie doskonale
wiedział, na co czeka. Wskazywał na to namiot wznoszący się
w jednoznacznym miejscu cienkiej kołdry.

W końcu wstał i włożył dres oraz adidasy, zadowolony, że

jego sala do ćwiczeń jest otwarta dwadzieścia cztery godziny
na dobę.

Przechodząc, potknął się o pudło ze stolikiem i krzesłami.

Jak to dobrze, że się go pozbędzie. Generalnie miał za dużo
rzeczy, którymi się w ogóle nie interesował. Do urządzenia
swojego mieszkania wynajął architekta wnętrz, który zrobił
wszystko za niego. Z jakichś powodów uznał on, że najlepiej
pasują do niego właśnie antyki. Linc nie miał w zasadzie nic
przeciwko antykom, ale dziś rano jego mieszkanie wydało mu
się pozbawione polotu.

Takie było całe jego życie w porównaniu z paroma

godzinami, które spędził z Trudy. Dopiero przy niej czuł, że
brakuje mu energii i entuzjazmu. Cieszył się jej obecnością,
chociaż jednocześnie obiecał sobie solennie, że będzie
bardziej kontrolował swoje zachowanie.

Jak do tej pory, nie udało mu się zapanować nad sobą. Dał

się ponieść emocjom jak uczniak. Co więcej, miał ochotę na
jeszcze. Niemal jęknął, przypomniawszy sobie sceny z toalety,
i szybko narzucił na siebie ciepłą kurtkę. Musi jak najszybciej
wypocić z siebie całe pożądanie.

Nie poszedł do windy, ale zbiegł schodami pożarowymi aż

na sam dół, do podziemnego parkingu. Cały czas jednak
myślał o Trudy. Prosił ją, żeby zapomniała o tym, co się
zdarzyło, chociaż wiedział, że jemu nigdy się to nie uda.
Wciąż czuł jej palce na swoim penisie i delikatną pieszczotę
jej języka...

Minął swój samochód i po chwili musiał do niego wrócić.

ś

adna kobieta nie podniecała go tak bardzo jak Trudy Baxter.

ś

adna też nie była tak śmiała w sprawach seksu jak ona. Już

opowieści o stosunku na tylnym siedzeniu samochodu wydały
mu się szczególnie ekscytujące, ale seks oralny w damskiej
toalecie był dużo, dużo lepszy!

Mimo to nie powinien był do tego dopuścić. Nawet jego

pierwszy raz nie wstrząsnął nim do tego stopnia.

Otworzył samochód pilotem i usiadł w skórzanym fotelu,

wciąż zastanawiając się nad tym, kiedy popełnił błąd.
Wydawało mu się, że jeśli wejdzie do łazienki, to łatwiej mu
będzie dowiedzieć się, co się z nią dzieje. Myślał, że ją w ten
sposób zawstydzi.

Linc zaczął wyjeżdżać z parkingu.
Musiał przyznać, że zszedł wtedy na dół z mocnym

postanowieniem, żeby zabrać Trudy z klubu. Nie bawiła się
tam dobrze, chociaż nie znał wówczas jeszcze przyczyny. Po
głowie chodziło mu, że mógłby ją zabrać do siebie i
dokończyć to, co zaczęli na Times Square.

Co za dziewczyna! pomyślał. Nie mógł wprost uwierzyć,

ż

e jeszcze w piątek w rozmowie z młodszym kolegą dowodził,

ż

e seks nie jest dla niego czymś istotnym.

I nagle stał się.
Do licha, co ona wyprawiała z moim członkiem, pomyślał,

czując jeszcze silniejszy wzwód. Od wczoraj chodził tak,
jakby spodnie były dla niego za małe. I to z powodu
dziewczyny z Virtue w stanie Kansas.

Trudy obudziła się wyjątkowo wcześnie. Wciąż było

ciemno. Jedyne światło pochodziło z palących się latarni
ulicznych oraz rzadkich w tym rejonie reklam. Wygrzebała się
z łóżka, poprawiając skąpą piżamkę, i przeszła do kuchni,
ż

eby zrobić sobie kawy. Kiedy się w końcu napiła i trochę

oprzytomniała, postanowiła uporządkować swoje książki.

Będzie potrzebowała fachowej literatury, jeśli zdecyduje się
na uwiedzenie Linca dziś wieczorem.

Chciała też skonsultować się z Meg, ale zdecydowała, że

może zadzwonić dopiero po dziewiątej. W Virtue budziły się
wcześnie, ale to były inne czasy... Musiała koniecznie
porozmawiać z nią o swojej rzekomej impulsywności. Za
każdym razem, kiedy o tym myślała, zaciskała szczęki.

O ósmej skorzystała ze swojej nowej książki telefonicznej,

ż

eby odnaleźć adres piekarni, która dostarczała do domu bułki

w sześciu różnych smakach, tak że w okolicach ósmej
czterdzieści, kiedy zjadła już dobre śniadanie, humor znacznie
jej się poprawił i była nawet gotowa darować Meg jej
gruboskórność.

Zwłaszcza że słowo „impulsywna" można było zastąpić

znacznie sympatyczniejszym przymiotnikiem „spontaniczna".
Doskonałą ilustracją tej, jakże miłej cechy charakteru było to,
co wydarzyło się w toalecie. Przecież tego nie planowała. Tak
się po prostu złożyło, więc uległa nastrojowi chwili.

Piętnaście minut po dziewiątej zadzwonił jej pierwszy

nowojorski telefon. Trudy uniosła delikatnie bezprzewodowy
aparat, jakby zrobiono go z kryształu.

Zdecydowała, że jeśli to Linc, to nie ujawni tego, że jest

rześka i ma za sobą poranną gimnastykę. Mieszkańcy Nowego
Jorku na pewno nie są rześcy o tej porze. Prowadzą zwykle
nocne życie i w niedziele chcą sobie dłużej pospać.

- Halooo - rzuciła do słuchawki, przeciągając ostatnią

samogłoskę.

- Co z tobą? - spytała Meg. - Spałaś?
- A, to ty - powiedziała Trudy już normalnym tonem.
- Jasne, że ja. Tom i Linc poszli zagrać w tenisa, więc

jestem jedyną osobą w mieście, która może dzwonić.

- W tenisa? - powtórzyła nieco rozczarowana Trudy.

Wolała wyobrażać sobie, że Linc siedzi w jakiejś kafejce

nad filiżanką smolistej kawy i tęskni za nią całym sercem.

- Tak, czasami grają razem w niedzielę rano.
- A jak tam Linc? - Trudy zabrała się do wybierania

palcem resztek truskawkowego twarożku ze śniadania.

- Właśnie z jego powodu dzwonię - podjęła natychmiast

Meg. - Wydawał mi się dziwny. Jakiś nieswój.

Trudy oblizała palec i uśmiechnęła się do siebie.
- To dobrze.
- Dlaczego? Nie idzie wam?
- Idzie nam zadziwiająco dobrze, wziąwszy pod uwagę to,

ż

e mnie przed nim oczerniłaś. - Zrobiła efektowną przerwę. -

Dlaczego powiedziałaś, że jestem impulsywna?!

- O co chodzi? Przecież jesteś.
Trudy uderzyła plastikowy pojemnik po twarożku i

patrzyła, jak leci przez całą kuchnię.

-

Nie,

Meg.

Jestem

spontaniczna.

Rozumiesz,

spontaniczna. To zasadnicza różnica.

- Skoro tak twierdzisz... - Przyjaciółka nie miała zamiaru

się kłócić. - Ale opowiedz o Lincu.

Trudy zaśmiała się, szczęśliwa, że nareszcie ma się z kim

podzielić szczegółami wczorajszego wypadu. Pobieżnie
opowiedziała o pocałunku na Times Square, a potem rzuciła
się z telefonem na nieposłane łóżko.

- Pamiętasz tę książkę o seksie w niezwykłych miejscach?

- zapytała.

Meg aż pisnęła z podniecenia.
- Chcesz przez to powiedzieć, że się z nim kochałaś?!

Gdzie? Chyba nie w windzie?!

Trudy uśmiechnęła się jeszcze szerzej na myśl o tym, jaką

Meg musi mieć teraz minę.

- A pamiętasz rozdział poświęcony toalecie? Przyjaciółka

pisnęła jeszcze głośniej.

- Co?! Zrobiłaś z nim to?! W damskiej czy męskiej?
- W damskiej - odparła triumfalnie Trudy. Czuła się

naprawdę wspaniale, leżąc w satynowej pościeli i plotkując z
Meg o swoich seksualnych podbojach.

- Widzisz, poszłam tam tylko po to, żeby poprawić włosy

i makijaż. Zajęło mi to trochę czasu, ponieważ wcześniej
wypiłam sporo szampana, i Linc zaczął mnie szukać.

- Nie mogę w to uwierzyć. - Głos przyjaciółki drżał z

podniecenia. - Po prostu go tam zwabiłaś!

- Nie musiałam. Uznał, że źle się poczułam i nie chcę mu

o tym powiedzieć. Był przekonany, że w ten sposób łatwiej
wydobędzie ze mnie prawdę.

- Przerwała, żeby zwiększyć efekt. - No i zrobiłam mu to!

Fantastyczne! Powinnaś kiedyś spróbować z Tomem...

- Niesamowite! - wykrzyknęła Meg. - Prymus z Wall

Street w publicznej toalecie. Założę się, że nigdy czegoś
takiego nie przeżył.

- Sądząc z reakcji, raczej nie. A potem jeszcze mnie

przepraszał - dodała ze śmiechem. - Mam wrażenie, że czuł
się winny.

- Nic dziwnego. Jego przodkowie to podobno pierwsi

purytanie, którzy przybyli do Ameryki na „Mayflower". Ale
powiedz, czy to znaczy, że zaczynasz swoje nowojorskie
przygody właśnie od Linca?

- Tylko nieoficjalnie - zastrzegła Trudy. - Chodzi mi o to,

ż

eby nie wyjść z wprawy.

- Tak, tak, najważniejsze to nie wyjść z wprawy
- poparła ją gorąco Meg. - Wiem coś o tym.
- I mam na niego haka. Okazało się, że jestem podobna do

pokojówki, w której podkochiwał się w dzieciństwie.

- I teraz potrzebny ci jest strój pokojówki - domyśliła się

bezbłędnie Meg.

- Koniecznie! Czy mogłabym go gdzieś wypożyczyć?

Dzisiaj niedziela - dodała na koniec.

Odpowiedź była natychmiastowa i bardzo zachęcająca:
- Bez problemu."
Zaczęło do niej docierać, że jest w Nowym Jorku
- mieście, które nigdy nie zasypia. Wszystko tutaj było

możliwe. Już nie mogła się doczekać, żeby wypróbować
wszystkie

możliwości

metropolii.

Wstała

i

zaczęła

przechadzać się po pokoju, przyciskając telefon do policzka.

- Doskonale. Poza tym chciałabym kupić parawan,

najlepiej jakiś używany.

- Znam świetny sklep z takimi rzeczami. Poza tym

mogłabyś kupić pawie pióra. Są bardzo seksowne. I może
jeszcze jakieś zabawki...

- Ojej! Nie dostałam jeszcze pierwszej pensji.
- Powiedzmy, że to będzie wcześniejszy prezent

urodzinowy - rzuciła Meg.

- O trzy miesiące?
- Pogadamy o tym, jak do mnie przyjedziesz. Kiedy się

zbierzesz? Mamy na dzisiaj bardzo bogate plany...

Trudy spojrzała na zegarek.
- Zaczekaj, niech pomyślę. - Z telefonem w dłoni

pośpieszyła do łazienki. Włosy wciąż miała w nieładzie, ale
przecież mogła je spiąć. Wystarczy, że weźmie prysznic. -
Mówiłaś, że stąd do ciebie jest dziesięć minut autobusem? -
spytała, podniósłszy aparat do ucha.

- Nawet mniej, jeśli go od razu złapiesz. Trudy zaczęła

zdejmować swoją piżamkę.

- Wobec tego będę najpóźniej za dwadzieścia.
Trzy godziny później wyczerpana, ale szczęśliwa Meg

wsadziła obładowaną prezentami na najbliższe urodziny i
Gwiazdkę Trudy do autobusu. Parawan miał dotrzeć do jej
mieszkania nieco później. Udało im się znaleźć śliczny,

ręcznie malowany, za bezcen, ponieważ sklep właśnie się
likwidował.

Najbardziej cieszyło Meg to, że Trudy coraz cieplej

myślała o Lincu. Jej oczy zachodziły mgłą, kiedy o nim
mówiła. Poza tym wymawiała jego imię w charakterystyczny
sposób i uśmiechała się przy tym do siebie. A przecież była
tak pewna, że w nikim się nie zadurzy!

Meg bardzo chciała podzielić się tymi wieściami z

Tomem, ale uznała, że przyjdzie na to czas. Na razie musi być
bardzo dyskretna, jeśli nie chce, żeby jej plany spaliły na
panewce.

W końcu przyjechał jej autobus. Wzięła reklamówkę z

zakupami i wsiadła, wciąż myśląc o Trudy i Lincu. Przy
odrobinie szczęścia zastanie tego ostatniego w swoim
mieszkaniu. Obaj mężczyźni mieli zwyczaj oglądać sport po
wspólnej grze.

Gdy tylko weszła do mieszkania, usłyszała odgłosy meczu

futbolowego. Tak jak sądziła, panowie siedzieli przed
telewizorem, zajadając chipsy i popijając piwo.

- Cześć chłopaki!
- Cześć, złotko. - Tom wstał, żeby ją pocałować.
- Cześć, Meg. - Linc, jako człowiek dobrze wychowany,

też wstał. - Podać ci coś?

- Właśnie zastanawialiśmy się nad lunchem. - Tom

sięgnął po reklamówkę, ale żona schowała ją za plecami. -
Daj, pomogę ci.

- Nie trzeba. Pozwólcie, że zdejmę buty, a potem

będziemy mogli wspólnie pomyśleć, co z lunchem.

- Ja stawiam - stwierdził Linc.
- Daj mi tę torbę - domagał się Tom. - Nie powinnaś nosić

ciężkich rzeczy. Co tam masz? Coś dla mnie?

Meg cofnęła się o krok.

- Tak, coś dla ciebie - powiedziała z dwuznacznym

uśmieszkiem. - Ale obejrzymy to sobie później, dobrze?

Tom w mig pojął, o co jej chodzi.
- Byłaś z Trudy w tym sklepie koło salonu tatuażu? -

szepnął, oglądając się na Linca.

- Może - przymknęła na moment oczy.
- Musimy pogadać. Mam wrażenie, że coś się z nim

dzieje. - Wskazał oczami przyjaciela.

- Niewykluczone, że masz rację - przyznała, a po chwili

dodała już głośniej: - Przebiorę się i zaraz wracam.

Tom chciał powiedzieć coś jeszcze, ale właśnie w tym

momencie któraś z drużyn zdobyła kolejne punkty i Linc
zaczął wrzeszczeć jak opętany. Mąż Meg natychmiast podążył
do telewizora.

Kiedy Meg znalazła się w sypialni, wsadziła torbę do

swojej

szafki

i

zdjęła

buty.

Już

dawniej

chcieli

poeksperymentować, ale dopiero teraz znalazła odpowiednie,
jedwabiście gładkie wiązadła. Trudy zdecydowała, że na razie
niczego nie potrzebuje, ale przynajmniej wiedziała już, gdzie
może się zaopatrzyć w odpowiednie erotyczne akcesoria.

Meg wróciła do salonu i całkowicie pochłoniętych grą

mężczyzn.

- Tom?
- Tak, złotko? - Natychmiast skoczył na równe nogi.
To było takie miłe. Zawsze uważała, że Tom to porządny

facet. Wiedziała, że kochałby ją i szanował nawet wtedy,
gdyby ich życie seksualne zupełnie zamarło w okresie ciąży.
Jednak Meg była przekonana, że mężczyzna powinien też być
szczęśliwy. Dlatego przekonała Toma, że stosunki wcale nie
szkodzą dziecku. Wraz z tym, jak brzuch jej się powiększał,
musieli zmieniać i dostosowywać pozycje, ale było to
ekscytujące doświadczenie.

- Wiesz, nie chce mi się wychodzić. Może zrobiłbyś nam

mini pizze? Jesteś w tym niezrównany.

- Oczywiście, kochanie.
Linc poruszył się na swoim miejscu.
- Może pomogę ci z tą pizzą, skoro nigdzie nie idziemy -

zwrócił się do przyjaciela.

- Niestety, nie mam kombinerek, stary. Linc zrobił

obrażoną minę.

- Przecież wiem, jak się robi pizzę. Widziałem to parę

razy. Kuchnia to było kiedyś moje ulubione miejsce.

- Wcale nie chciałem cię dotknąć. Naprawdę świetnie

radziłeś sobie wczoraj z tym łóżkiem. - Tom starał się go
udobruchać. - Ale pizzą zajmę się sam.

- Tak, byłeś wspaniały - zachwyciła się Meg. - Ale teraz

zostań ze mną, żeby mnie bawić rozmową.

Wiedziała doskonale, że Tom nie chce, żeby powtórzyła

się historia sprzed dwóch tygodni. Linc uparł się wtedy, że
pokroi warzywa. Zaciął się przy tym tak paskudnie, że musieli
z nim jechać na ostry dyżur.

Tom zniknął w kuchni, a Meg zerknęła szybko na Linca.

Miała mało czasu, więc nie zamierzała bawić się w
subtelności.

- Powinniśmy porozmawiać o Trudy. Linc omal nie

zakrztusił się piwem.

- Chciałabym, żebyś coś wiedział, zanim pojedziesz do

niej dziś wieczorem. Otóż Trudy...

- Ehm, Meg... - Zaczął kaszleć i cały poczerwieniał. -

Bardzo mi przykro. - Jeszcze raz zakaszlał i chrząknął. - Czuję
się winny tego, co wczoraj zaszło. Obiecuję, że to się już nie
powtórzy.

- Mam nadzieję, że jednak się powtórzy - powiedziała

Meg, patrząc mu prosto w oczy. - To albo coś podobnego, co
sprawiłoby wam dwojgu dużo radości.

Wybałuszył na nią oczy.
- Myślałem, że chodziło ci o to, żeby nie angażowała się

w jakieś ryzykowne związki.

- Chcesz przez to powiedzieć, że związek z tobą jest

ryzykowny? - Meg potrząsnęła głową. - Nie, nie jesteś
mężczyzną, który mógłby ją skrzywdzić. Moim zdaniem,
ś

wietnie do siebie pasujecie. - Podniosła rękę, chcąc uprzedzić

protest, który jednak się nie pojawił.

- Oboje odrzucacie małżeństwo.
- O tak, oczywiście - potwierdził Linc bez zbytniego

przekonania. - To jednak jest dziwaczne - dodał po chwili. -
Nigdy z nikim nie rozmawiałem w ten sposób.

- Pewnie dlatego, że w ogóle rzadko rozmawiasz o seksie.

A Trudy właśnie o to chodzi. O seks w wielkim mieście. I
chce zacząć właśnie od ciebie.

- Co takiego?!
- Prosiłabym, żebyś ułatwił jej pierwsze kroki. Trudy

tylko udaje twardą, ale wiem, że tak naprawdę jest bardzo
delikatna. Jeśli będzie chciała cię uwieść, a ty jej się oprzesz,
to się załamie. Ale jeśli jej pomożesz, to nabierze pewności
siebie i będzie mogła zacząć samodzielne podboje. Co ty na
to?

- Och, Meg. - Linc miętosił nerwowo swoje ręce.
- Sam nie wiem.
- Uznam to za gest prawdziwej przyjaźni.
- Wobec ciebie czy Trudy? - spytał zmieszany.
- Nas obu.
- Minipizze gotowe. - Tom wkroczył triumfalnie do

salonu.

Meg zerknęła jeszcze na Linca z nadzieją, że skinie głową

albo da jej znak oczami, że przyjmuje propozycję. On jednak
tylko patrzył w przestrzeń.

Rozdział dziesiąty
Na dworze padał lekki śnieg. Delikatne płatki odbijały

ś

wiatło okien i ulicznych latarni. Jednak pozbawione zasłon

okno Trudy było prawie ciemne. Pogasiła prawie wszystkie
ś

wiatła,

ż

eby

ukryć

jakoś

przed

Lincem

swoje

zdenerwowanie.

Nie przypuszczała, że strój pokojówki będzie tak skąpy.

Nie podejrzewała też, że będzie aż tak podniecona, kiedy go
włoży. Być może wystarczyła jej sama świadomość, do czego
ma służyć, żeby wprawić się w taki stan. Jej czarne,
koronkowe majteczki były już wilgotne.

Strój składał się ze skromnej góry, przypominającej

kostium kąpielowy, i minispódniczki. Sprzedawca mówił też,
ż

e fiszbiny u góry powiększają biust i Trudy miała w tej

chwili wrażenie, że w zagłębienie między piersiami mogłaby
włożyć portfel i jeszcze byłoby miejsce na klucze.

Włożyła jeszcze zabawny fartuszek, biały, koronkowy

czepeczek i takież mankiety. Meg kupiła jej też miotełkę do
kurzu z piór, a sprzedawca polecał siatkowe pończochy. Ale
Trudy kupiła je już wcześniej wraz z podwiązkami. Całe życie
czekała, żeby móc włożyć siatkowe pończochy.

Strój uzupełniały czarne pantofelki. Takie, jakie nosiły

wyzywające kobiety, o których w jej domu mówiło się rzadko
i z pogardą. Trudy kupiła je dwa lata temu i ukrywała przez
cały ten czas w swoim pokoju. Teraz trochę żałowała, że nie
wypróbowała ich wcześniej. Na wysokich obcasach chodziło
się zupełnie inaczej niż normalnie.

Meg doradziła jej też, żeby kupiła jakiś kompakt ze

zmysłowym jazzem. Taka muzyka powinna odpowiadać
Lincowi. Wybrała więc coś z saksofonami i klarnetem, co, jak
jej się zdawało, najlepiej nadawało się na tę okazję.

Pozostawał jeszcze jeden problem. Nie chciała otwierać

Lincowi drzwi. Wiedziała, że będzie miał ze sobą pudło ze

stolikiem i krzesłami oraz pizze, i obawiała się, że to wszystko
może wypaść mu z rąk.

Opracowała więc plan. Otworzyła zasuwę i zostawiła

tylko łańcuch. Mogła go zdjąć bez robienia większego hałasu.
Toteż kiedy Linc zadzwoni do drzwi, najpierw sprawdzi, czy
to rzeczywiście on, usunie łańcuch i wycofa się na z góry
upatrzone pozycje. Dopiero wówczas poprosi, żeby wszedł, i
da mu trochę czasu, żeby odstawił pudło i położył gdzieś
pizze.

I wtedy wyjdzie zza parawanu. I zobaczy jego minę na

widok tego stroju.

Nie wiedziała jednak, co potem. Meg uważała, że nie ma

sensu o tym myśleć. Linc z pewnością przeżyje szok, ale
potem powinien zachować się jak normalny mężczyzna, a to
nie będzie wymagać już dalszej inicjatywy Trudy.

Ś

lepy los zrobił już, co miał zrobić. Tak się złożyło, że

łóżko Trudy znajdowało się pod ręką. Nie musi się więc
martwić, czy Linc wpadnie na to, żeby przejść do jej sypialni.
Odsunęła jeszcze tylko trochę satynową kołdrę, żeby posłanie
wyglądało bardziej zapraszająco, i wsunęła pakiecik
kondomów pod poduszkę. Dyktafon, który włączał się na
dźwięk głosu, leżał pod łóżkiem. Podniecenie Trudy wzrosło
na myśl, że nagrają się wszystkie odgłosy, które będą
wydawać. Już ona zadba o to, żeby były jak najdziksze.

Jeśli nie liczyć drobnego preludium w toalecie, miała

przed sobą pierwsze poważne doświadczenie seksualne w
Nowym Jorku. Ale nawet to traktowała tylko jako dobry
początek, ponieważ nie sądziła, żeby ten związek przetrwał
zbyt długo.

Krótkie spojrzenie na zegar przy kuchence uświadomiło

jej, że do siódmej została zaledwie minuta. Linc, jak przystało
na maklera, był człowiekiem punktualnym. Dlatego mogła się

go za chwilę spodziewać. Z trudem przełknęła ślinę,
wyobrażając sobie, jak wjeżdża windą i zbliża się do drzwi.

Były dwie minuty po siódmej, kiedy usłyszała dzwonek.

Ten zegarek się spieszy, pomyślała, przechodząc do dużego
pokoju. Wyjrzała przez wizjer i musiała zatkać sobie usta,
ż

eby nie krzyknąć. To był on! Miał na sobie dżinsy, koszulę

ze stójką i czarną, skórzaną kurtkę. Wyglądał jak James Dean
w „Buntowniku bez powodu".

Ś

nieg stopił się na jego włosach, dodając im połysku.

Niesforne kosmyki opadły mu na czoło, a on nie mógł ich
odgarnąć, ponieważ pod prawą pachą trzymał pudło ze
stolikiem, a w lewej ręce pudełka z pizzą.

Trudy zawahała się, myśląc o tym, co będzie, jeśli ją

odrzuci. Jednak było już za późno. Linc zadzwonił raz jeszcze,
a ona delikatnie zwolniła łańcuch.

Linc wciąż miał problemy z podjęciem decyzji. Stał

właśnie przed drzwiami Trudy, która, jeśli wierzyć Meg, miała
ochotę na wieczór we dwoje.

W jej wspaniałym łóżku!
Oczywiście powinien się na to zgodzić. Tylko idiota nie

przyjąłby podobnej propozycji. Niestety, mógł być właśnie
takim idiotą. Siedząc u Hennessych, myślał wyłącznie o
swoim życiu erotycznym i znajomości z Trudy.

Dopiero wtedy uświadomił sobie pewną zasadę, według

której zawsze postępował. Ponieważ bał się małżeństwa,
wybierał kobiety chłodne i mało uczuciowe. To pozwalało mu
zachować bezpieczny dystans.

Jednak Trudy była inna. Miała olbrzymi temperament i

wielką ochotę na seks. Nie kryła swoich zamiarów. I chociaż
wyrzekała się małżeństwa, Linc bał się, że nie zdoła zachować
do niej dystansu.

Tak, obawiał się jej wybuchowego charakteru i tego, co

może się jeszcze wydarzyć. Dla Meg wszystko było proste:

powinien ulec Trudy, sprawić, że poczuje się pewniej, i
usunąć się, gdy będzie gotowa do dalszych podbojów. Tylko
czy on zdoła się wówczas usunąć? Czy zdecyduje się na
rozstanie? Linc nie miał pojęcia. Między innymi dlatego, że
nigdy nie angażował się w związki z osobami pokroju Trudy.
Być może była ona jedyną osobą, dla której gotów byłby
przemyśleć swoje uprzedzenia dotyczące małżeństwa.

Ale Linc nie miał na to ochoty. Prowadził wygodne życie i

chciał, żeby tak było dalej. Nie potrzebował nimfy z Kansas
wraz z jej książkami i impulsywnym zachowaniem. Bał się, że
za bardzo ją polubi, a ona rzuci się w ramiona innego
nowojorczyka, nawet nie oglądając się za siebie.

Byłoby mu bardzo żal. Sam się zdziwił, kiedy nagle to

zrozumiał.

Z drugiej strony, nie chciał puścić dziewczyny samopas w

wielkim mieście. Obiecał Meg, że się nią zaopiekuje, i
zamierzał dotrzymać słowa. Dlaczego żona Toma sądziła, że
jeśli oprze się Trudy, źle to na nią to podziała? Może
wystarczy, że da dziewczynie znać, jak bardzo jej pożąda? To
będzie

szczera

prawda,

a

jednocześnie

uniknąłby

niebezpiecznego związku. Mógłby jej to powiedzieć przez
telefon, wyjaśniając, że nie może przyjść, bo...

No właśnie, co takiego? Co mógłby jej powiedzieć? śe

nagle dostał grypy? Albo że wezwano go do pracy? A może,
ż

e ma alergię na ciemną, satynową pościel?

Myśl o tej pościeli sprawiła, że dreszcz przeszedł mu po

plecach. Znowu poczuł, że ma erekcję. Ostatnio cały czas
chodził z obrzmiałym członkiem, zwłaszcza kiedy Trudy była
w pobliżu.

ś

adna z tych wymówek mu się nie spodobała.

Dziewczyna z pewnością domyśliłaby się, że nie chce jej
powiedzieć prawdy.

Trudy nie otworzyła po pierwszym dzwonku. Od razu

zrozumiał, że coś się święci, i poczuł dreszcz na całym ciele.
Kiedy zadzwonił drugi raz, używając do tego celu łokcia lewej
ręki, odniósł wrażenie, że ktoś się poruszył za drzwiami.

Jakie piekielne, erotyczne gry szykuje dla niego?

Czekając, przestąpił z nogi na nogę.

- Wejdź, Linc! Nie skończyłam się jeszcze ubierać.
Już to wystarczyło, żeby wprawić go w stan najwyższej

ekscytacji. Czy kupiła już sobie parawanik, czy może musi
przebrać się w swojej dawnej sypialni? I do jakiego stopnia
jest ubrana czy raczej... rozebrana?

Wyciągnął łokieć, żeby nacisnąć klamkę. Już, już miał to

zrobić, kiedy z mieszkania dobiegł go pełen bólu okrzyk.
Natychmiast wypuścił pudło ze stolikiem i dzierżąc pizze
niczym tarcze, wtargnął do pokoju.

Trudy leżała na łóżku i jęczała, ukazując minispódniczkę i

czarne, koronkowe majtki, doskonale pasujące do siatkowych
pończoch. Mimo że nie był to jęk rozkoszy, Linc poczuł, że
jego członek stał się jeszcze większy. Osiągnął wręcz
astronomiczne rozmiary. Niedługo nie będzie mężczyzną z
prąciem, ale prąciem z doczepionym do niego mężczyzną.

- Cholerne buty! - mruknęła Trudy i zaczęła masować

sobie kostkę.

Z kolei Linc westchnął i omal nie upuścił pudełek z

pizzami. Dziewczyna uniosła stopę do góry i poruszyła nią, a
on odwrócił wzrok od jej podwiązek.

- Co, do licha, włożyłaś na siebie? - spytał, zerkając na

nią jednak co jakiś czas.

Trudy uniosła nieco brodę i wyprostowała czepek, który

przekrzywił jej się w czasie upadku. Miała zaróżowione
policzki, ale mimo to spojrzała mu odważnie w oczy.

- A jak sądzisz?

Jak

wcielenie

najdzikszych

erotycznych

fantazji,

pomyślał. Belinda do kwadratu! Linc oddychał coraz szybciej,
patrząc na rowek między jej piersiami, a potem niżej, na
frywolny biały fartuszek i uda w siatkowych pończochach. W
tym stroju Trudy stanowiła prawdziwe wcielenie seksu.

Ale były w tym też akcenty humorystyczne. Linc widział

teraz, jak upadła na łóżko. Na jednej nodze miała jeszcze
pantofelek, ale drugi leżał na wykładzinie. Musiała potknąć
się o coś, nieprzyzwyczajona do chodzenia w butach na
wysokim obcasie.

Linc poczuł, że ślinka sama napłynęła mu do ust.

Przełknął ją, myśląc o tym, że żadnej kobiety nie pragnął tak
bardzo jak Trudy. Starał się teraz przypomnieć sobie
wszystkie argumenty przeciwko związkowi z nią, ale jakoś mu
się to nie udawało.

Dziewczyna pokiwała smutno głową.
- No dobra, możesz się ze mnie śmiać - westchnęła

zrezygnowana. - To miała być niespodzianka. Myślałam, że
będę przypominała Belindę i że będziemy się mogli razem
zabawić.

- Rozumiem.
Poczuł gwałtowne pulsowanie w skroniach. Zaczął drżeć z

pożądania. Oszukiwał się tylko, myśląc, że zdoła jej się
oprzeć. Był teraz marionetką w jej rękach.

Jednak Trudy, o dziwo, nie zdawała sobie z tego sprawy.
- Ale skoro mi się nie udało, to możemy się trochę

odprężyć i zjeść te pizze. Założę się, że wyglądam żałośnie.

- Wcale nie! - zaprotestował szczerze.
Aż ćmiło mu się przed oczami z pożądania. Trudy leżała

przed nim w pościeli i wyglądała tak pociągająco, że musiał
zmobilizować wszystkie siły, żeby się na nią nie rzucić. Czuł
się tak, jakby był bohaterem jakiegoś filmu erotycznego i
doskonale znał swą rolę.

- Jesteś bardzo miły, ale wiem, że się zbłaźniłam.

Powinnam wcześniej trochę poćwiczyć w tych piekielnych
butach. - Położyła się na łóżku, prezentując wypiętą pupę, i
sięgnęła po pantofelek. - I pomyśleć, że na Broadwayu tańczą
w czymś takim.

Wstała i pochyliła się, żeby włożyć but.
Linc zdusił jęk. To, co zobaczył, było najbardziej

prowokacyjną pozą, jaką mógł sobie wyobrazić. Jednocześnie
Trudy zupełnie nie zdawała sobie z tego sprawy. Wydawało
jej się, że cały plan spalił na panewce i że nie ma już
najmniejszych szans, żeby go uwieść. On tymczasem z każdą
chwilą był coraz bardziej podniecony.

- Możesz położyć pizze na zmywarce w kuchni - rzuciła,

prostując się. - Jak rozumiem, stolik i krzesła są w dalszym
ciągu na zewnątrz.

- Tak. - Linc zupełnie o nich zapomniał. - Zaraz się nimi

zajmę.

Przeszedł na drewnianych nogach do kuchni i zostawił

tam pizzę. Poruszał się z trudem, bo obrzmiały członek
bynajmniej nie ułatwiał mu ruchów.

Kiedy znowu znalazł się w pokoju, zauważył, że Trudy go

nie posłuchała i sama zaczęła wciągać pudło ze stolikiem do
ś

rodka. Dżentelmen pomógłby jej w takiej sytuacji, ale Linc

był za bardzo zafascynowany jej biodrami i pupą, doskonale
widocznymi pod cienkim materiałem.

Erotoman zapewne wykorzystałby tę sytuację i Linc nie

był pewny, czy za chwilę nie przekroczy cienkiej granicy
między dżentelmenem a erotomanem.

Trudy zamknęła drzwi na zasuwę, a potem obróciła się w

jego stronę.

- Powinniśmy chyba rozstawić ten stolik, zanim pizza

zupełnie nam wystygnie - rzuciła.

Linc zakaszlał parę razy.

- Dobrze.
- Widzę, że z trudem powstrzymujesz śmiech - rzekła ze

łzami w oczach.

- Nie, ja tylko...
- Zapewniam cię, że gdybym zrobiła to, co zamierzałam, i

wyszła zza parawanu z miotełką z piór, to byłbyś napalony jak
nie wiem.

- Masz miotełkę z piór? - zainteresował się. Zwykle

podglądał Belindę, kiedy odkurzała jakieś rzeczy z małej
drabinki. A z tego, co mówiła w czasie pieszczot ze służącym,
wynikało, że korzystali z niej też w zupełnie inny sposób.

- Tak. Myślisz, że to zbyt ograny numer? Mam ją za

parawanem.

- Ee...
- Masz rację, to mało oryginalne. Tak jak ten kostium.

Powinnam raczej poszukać czegoś, co noszą prawdziwe
pokojówki. To byłoby znacznie bardziej podniecające.

Trudy naprawdę nie zdawała sobie sprawy z tego, jak na

niego działa. Belinda rzeczywiście nosiła nieco dłuższą
spódniczkę, ale było to zdecydowanie mniej podniecające.
Może dlatego udało mu się jakoś przetrwać okres dojrzewania
bez poważnych konsekwencji.

- Ten kostium... - zaczął.
- Tak, wiem - przerwała mu. - Wyglądam w nim tak,

jakbym była prostytutką. Tak to sobie przynajmniej
wyobrażam, bo nigdy w życiu nie widziałam prostytutki. A
ty?

- Ja widziałem.
- Bomba! A przy okazji... Wiesz, nie chciałabym zadawać

ci niedyskretnych pytań, ale nigdy nie znałam mężczyzny,
który płaciłby za te rzeczy. Czy może ty...?

Linc pokręcił głową.

- Nie, nigdy się do tego nie posunąłem. - Bo się bałem,

dodał w duchu. Sam nie wiem, czego. - I żeby sprawa była
jasna, ty wcale nie wyglądasz jak prostytutka.

Zamiast się ucieszyć, Trudy wyraźnie posmutniała.
- Wiem, brakuje mi seksapilu. Szkoda było pieniędzy na

ten kostium, skoro zupełnie cię nie podnieca.

- Nie powiedziałem niczego takiego - zaprotestował Linc.
- Bo jesteś dżentelmenem - westchnęła.
Nie był już tego wcale taki pewny. Zwłaszcza gdy mógł

zapuścić wzrok w zagłębienie między jej piersiami.

- Hm - chrząknął raz jeszcze. - Bardzo mi się podoba ten

kostium. I rzeczywiście przypominasz w nim Belindę.

Spojrzała na niego z nadzieją.
- Więc myślisz, że coś by z tego mogło wyjść?
- Hm, ta...ak.
- Dobry z ciebie facet. Jakoś mi teraz lżej. Wiesz co,

spróbuję potem pochodzić trochę w tych butach i kostiumie.
Co prawda, nie sądzę, żeby zrobiło to na tobie wrażenie po
tym nieszczęsnym upadku, ale ten strój kosztował masę
pieniędzy. Może uda mi się skorzystać z niego w przyszłości z
lepszym efektem.

Nie mógł sobie wyobrazić, jaki lepszy efekt miała na

myśli. Chyba że faceta od razu zabiorą do szpitala z zawałem,
co by go, Linca, nie faceta, wcale nie zmartwiło.

Raz jeszcze chrząknął i wydusił z siebie zduszone „tak,

oczywiście".

- Dobrze, rozstaw stolik i krzesła - poleciła Trudy. - A ja

zobaczę, co z tą pizzą. Chcesz takie samo piwo jak wczoraj?

- Może być - mruknął;
Znajdował się w wyjątkowo dziwnej sytuacji. Trudy

chciała go uwieść, ale po tym upadku, który, jak jej się
zdawało, ją ośmieszył, porzuciła ten plan. Oczywiście Linc
pragnął jej teraz bardziej niż kiedykolwiek.

Ale Trudy miała zamiar po prostu zjeść pizzę, więc zdjął

kurtkę i powiesił ją na klamce. Następnie rozpakował stolik i
krzesła.

- Gdzie mam to rozstawić? - rzucił w stronę kuchni.
- Myślę, że w kącie niedaleko okna - powiedziała,

wychylając się. - Chcesz piwo w szklance czy w butelce?

- Może być butelka.
Przeciągnął stolik na drugą stronę łóżka. Nigdy wcześniej

nie jadł kolacji w damskiej sypialni. Odetchnął z ulgą, myśląc
o tym, że tym razem uda mu się po prostu spożyć posiłek i
wypić piwo. Niepotrzebnie przejmował się tym spotkaniem,
na długo zanim tu dotarł.

- Przyniosłam piwo, proszę pana.
Na dźwięk słów „proszę pana" poczuł, jak ciarki przeszły

mu po plecach. Pomyślał, że Trudy po prostu się wygłupia.
Zerknął na nią i omal nie padł trupem.

W rękach trzymała dwa talerze z pizzą, nie mogłaby więc

jeszcze przynieść piwa. Jednak dziewczyna włożyła butelkę w
stanik, między piersi. Materiał, który był napięty już
wcześniej, wyglądał tak, jakby lada chwila miał puścić,
odsłaniając jej nagi biust.

Trudy zatrzepotała rzęsami niczym wcielenie niewinności,

a w zielonych oczach pojawiły się iskierki, jakby zapraszała
go do wspólnej zabawy.

- Zapraszam pana na kolację - rzekła zmysłowo. -

Obawiam się tylko, że piwo może być trochę ciepłe. W tej
chwili jednak jest cudownie chłodne.

Linc poczuł, że zaschło mu w gardle.
- To prawda, że zawaliłam na początku, ale może uda się

uratować resztę wieczoru.

Linc zaczął drżeć z podniecenia. A więc jednak będzie

próbowała go uwieść. Doskonale wiedział, że nie będzie z tym
miała problemów.

- Co mam robić? - spytał jeszcze nieco ochryple.
- Może zechce pan, żebym pana nakarmiła -

zaproponowała, uśmiechając się do niego figlarnie.

- Do...obrze.
Złapała go za koszulę ze stójką i posadziła na krześle.

Sama natomiast usiadła na stoliku i rozsunęła nogi, między
którymi postawiła talerz z pizzą. Linc nie mógł oderwać oczu
od pizzy i... tego, co znajdowało się nieco dalej. Czuł kobiecy
zapach Trudy. Pomyślał, że nigdy w życiu nie zapomni pizzy
garnirowanej koronkowymi majteczkami i udami w
siatkowych pończochach.

- Zaczynamy, proszę pana.
Zamknął oczy, żałując że włożył ciasne dżinsy. Trudy

pochyliła się w jego stronę.

- Może najpierw piwa?
- Tak, poproszę.
Niewiele myśląc, sięgnął po piwo. Jego dłoń niemal otarła

się o krągłą pierś. Wyjmując butelkę, zsunął materiał z lewego
sutka dziewczyny. Niemal jęknął, widząc, że jest sterczący i
zapewne twardy jak kamyk.

- Ojej, co pan zrobił. - Trudy udawała zmieszanie tak

udatnie, że niemal w nie uwierzył.

- Och, przepraszam - szepnął i wyciągnął dłoń, żeby

poprawić jej sukienkę. Jednak Trudy umknęła mu, ocierając
się koniuszkiem piersi o jego dłoń.

Aż syknął z podniecenia.
Przez moment chciał się na nią rzucić, ale zdołał się

opanować. Postanowił grać najdłużej, jak tylko mu się uda,
zimnego i opanowanego właściciela domu, dla którego seks ze
służącą jest czymś zupełnie naturalnym.

Wypił pierwsze łyki piwa.
- Smakuje panu? - spytała niepewnie.

- Może być - powiedział po raz nie wiadomo który tego

wieczoru. - Trochę za zimne.

Dziewczyna pochyliła się w jego stronę, prezentując

wspaniały biust.

- Proszę bardzo.
Wstawił butelkę, dbając o to, żeby odsłonić teraz prawy

koniuszek. Piwo wyglądało tam jak wielki fallus i
przywodziło mu na myśl rzeczy, których nigdy nie próbował.

- Może teraz pizzy? - usłyszał znowu zmysłowy głos

Trudy.

Wzięła kawałek pizzy, obficie polany ketchupem i

wyciągnęła w jego stronę. Jego umysł pełen był erotycznych
obrazów. Jedzenie zupełnie go nie interesowało. W tej chwili
chciał czegoś zupełnie innego.

Pochylił się i dotknął językiem kawałka pizzy, a potem

spojrzał jej w oczy.

- Wołałbym, żeby był gorący.
Zwilżyła wargi i zaczęła szybciej oddychać.
- A nie jest?
- Nie. Możesz go odłożyć.
Kiedy to zrobiła, wziął jej dłoń i zlizał ketchup z jej

palców, a następnie sięgnął po butelkę. Czuł, że Trudy jest
coraz bardziej podniecona.

- Możesz zabrać talerz.
- Jak pan uważa.
Odstawiła go na parapet, ale nie ruszyła się z miejsca.
Linc wypił trochę piwa, udając obojętność. Nawet
nie przypuszczał, jak podniecająca może być taka gra.
- Czy mógłbym spróbować czegoś innego, Trudy? - Po

raz pierwszy użył jej imienia. Dziewczyna natychmiast
zrozumiała, co to znaczy, i aż oczy jej się zamgliły z
podniecenia.

- A na co miałby pan... ochotę?

Potarł butelką jej sutki i zauważył, że jeszcze bardziej

stwardniały i stały się ciemniejsze.

- Chcę czegoś... gorącego, moja droga. Wiesz, że jako

służąca powinnaś spełniać moje polecenia.

- Tak, oczywiście.
- Proszę pana.
- Proszę pana - dodała zaraz. - Na co ma pan ochotę?
- Podnieś fartuszek.
Początkowo widział, że chce zaprotestować, ale potem

skinęła pokornie głową i podniosła ubranie, ukazując czarny
trójkąt majteczek.

Linc wskazał je butelką.
- Zdejmij.
- Ależ, proszę pana, będę wtedy naga.
Skinął głową, patrząc głodnym wzrokiem na ten trójkąt.

Kiedy pochyliła się, zdejmując majtki, jeszcze nad sobą
panował. W końcu jednak odsunął krzesło i pomógł jej się
rozbierać. Oboje drżeli z pożądania. A to, co na niego czekało,
było wilgotne i bardzo, bardzo gorące.

Rozdział jedenasty
Oboje byli rozpaleni. Trudy miała coraz większe problemy

z oddychaniem. Linc oparł ją o stolik i pochylił się jeszcze
bardziej. Dziewczyna gryzła wargi, czując, że ani seks na
tylnym siedzeniu samochodu, ani nawet seks w altance nie
przygotował jej na to, co za chwilę miało nastąpić.

Odruchowo rozsunęła uda, czując między nimi jego

policzki. A potem Linc wysunął język, a ona omal się nie
przewróciła. Złapała tylko stolik, myśląc, że oto znalazła
mężczyznę, który zna się na rzeczy.

I rzeczywiście, wystarczyło parę ruchów jego języka, a

ona niemal doświadczyła orgazmu. Otworzyła usta, dysząc
ciężko. Linc pieścił ją coraz mocniej, z wyraźną wprawą, ale
też przyjemnością. Jęki i zmysłowe westchnienia dziewczyny
mieszały się z zawodzeniem saksofonu i kwileniem klarnetów.

Trudy jeszcze mocniej rozszerzyła uda. Chciała poczuć go

jak najlepiej i najmocniej. Linc się jednak nie spieszył.
Dawkował jej rozkosz, starając się coraz bardziej nasilać
bodźce.

Kolejny dreszcz rozkoszy przeszył jej ciało, a potem...

ucichł. Nigdy wcześniej nie była tak długo na krawędzi.
Rozkosz rozchodziła się wolno po jej ciele i narastała.

- Chcę orgazmu - szepnęła błagalnie. - Już! Teraz!
- Proszę pana - dorzucił z błyskiem w oku. Widać jednak

było, że sam jest bardzo podniecony.

- Tak, proszę pana - powtórzyła posłusznie, czując, że

same te słowa niemal doprowadziły ją do szczytowania. -
Niech pan mnie weźmie najlepiej, jak pan potrafi.

To wystarczyło. Linc poczuł falę gorąca, która przetoczyła

się przez jego ciało. Już chciał dać nurka między uda
dziewczyny, ale jeszcze się powstrzymał.

- Co mam zrobić?
- Chciałabym...

- Powinnaś powiedzieć, że mogę robić, co chcę - pouczył

surowo.

- Tak, niech pan robi, co chce - wyrzuciła z siebie, a

następnie złapała haust powietrza.

Jej piersi uniosły się prowokacyjnie.
- Tak jest lepiej.
Pochylił się, gotowy zaspokoić wszystkie jej pragnienia.

Kolejne pieszczoty języka były coraz silniejsze. Jej drżenie
zaczęło narastać. Trudy jęczała coraz mocniej wraz z
nasilaniem się miarowej pieszczoty i wkrótce przeżyła
najbardziej spektakularny orgazm w swoim życiu.

Cała drżąca opadła na stolik. Poczuła, jak Linc pochyla się

nad nią. Pieścił przez moment jej odsłonięte piersi i szyję, a
potem poczuła, jak łapie ją wpół.

- Przenosimy się na łóżko - zadysponował, - Nie wiem,

czy ten stolik wytrzyma kolejne ekscesy.

Chwyciła go za szyję i po chwili poczuła miękką pościel

pod sobą, a silne ciało Linca tuż nad sobą. Chciała przycisnąć
go jeszcze mocniej, ale on odsunął się od niej niepewnie.

- Masz jakieś zabezpieczenie? A może bierzesz pigułki? -

spytał.

- Mam prezerwatywy... proszę pana - szepnęła. To

właśnie był seks w wielkim mieście. Na to czekała.

- Gdzie?
- Pod poduszką... proszę pana.
- Wiesz, że jesteś bardzo zuchwała. - Odsunął się od niej i

spojrzał gniewnie. - Powinienem ci dać lanie na goły tyłek.
Ale najpierw sam się rozbiorę.

Trudy nie chciała na to pozwolić. Od wczoraj myślała o

tym, jak przyjemnie byłoby go rozbierać.

- Bardzo proszę, chciałabym pana sama rozebrać - rzuciła

błagalnie.

Spojrzał na nią groźnie, a jednocześnie wybrzuszenie na

jego dżinsach powiększyło się trochę.

- Jeśli coś zrobisz źle, zbiję cię jeszcze mocniej -

zapowiedział surowo.

Aż zadrżała z podniecenia. Linc wspaniale wszedł w rolę,

którą dla niego przygotowała. Atmosfera gęstniała z sekundy
na sekundę.

- Oczywiście, proszę pana.
- Dobrze.
Linc zszedł z łóżka i stanął tuż obok. Trudy usiadła na

pościeli, spuszczając nogi w dół. Cieszyło ją to, że nie dosięga
stopami podłogi. Miała wrażenie, jakby łóżko zamieniło się w
wielki statek, który miał ją zabrać w długą erotyczną podróż.

- Możesz zacząć od koszuli - dodał, stojąc sztywno.
Tak, jak prawdziwy pan, który czeka, aż go rozbiorą,

pomyślała.

- Tak, proszę pana. - Wyciągnęła ręce i rozpięła pierwszy

guzik od dołu. Kiedy posuwała się wyżej, Linc musiał się do
niej zbliżać. Czuła go coraz mocniej między swymi nogami.

- Za wolno - rzucił Linc.
Poczuła, że drży, ale ona też miała problemy z

rozpinaniem. Ręce zaczęły jej się trząść i z trudem łapała
oddech.

- Staram się, proszę pana.
W końcu dotarła do końca i wyciągnęła koszulę z jego

dżinsów. Przez chwilę podziwiała jego umięśnioną pierś i
płaski brzuch, a potem pochyliła się, biorąc w zęby jego
obwiedziony ciemnymi włosami sutek.

- Przecież nie pozwoliłem ci tego zrobić - rzekł

gardłowym głosem.

- Nie, proszę pana. - Zaczęła przesuwać językiem po jego

piersi, czując jak Linc się pręży i zaczyna ciężej oddychać.

- Pamiętaj, że czeka cię kara.

- Tak, proszę pana.
- Surowa kara. Chyba że poradzisz sobie lepiej z

dżinsami.

Kiedy na nie spojrzała, przyszło jej do głowy, że trudno

będzie je zdjąć. W ciągu ostatnich paru minut zrobiły się
zdecydowanie za ciasne.

Jednak Trudy zabrała się do dzieła z takim zapałem i

ciągnęła tak mocno, że w końcu udało się je ściągnąć do
kolan. Linc zdjął nogami swoje buty i czekał na to, co miało
nastąpić.

Zawahała się. Pamiętała kształt i rozmiar jego członka, ale

teraz miała ochotę jeszcze to sprawdzić. Przełknęła ślinę,
patrząc na jego bokserki.

- Za wolno - rzucił raz jeszcze Linc i sam zdjął dżinsy. -

Musisz się bardziej starać, moja droga.

Moja droga! Nie każdy mężczyzna wiedziałby, jak

rozegrać tę grę. Ale nie Linc! On był w tym coraz lepszy. Stał
przed nią prawie nagi, ale udawał, że wcale nie robi to na nim
wrażenia.

Sięgnęła do jego bokserek, ale on surowo pokręcił głową.
- Sam skończę.
Po chwili nie miał już na sobie ani skarpetek, ani

bokserek. Stał przed nią nagi ze wspaniałym ptakiem, który
mimo wielkości niemal wzlatywał do nieba. Patrzyła na niego,
nie kryjąc podziwu. Wczoraj nie widziała jego członka w całej
pełni. Teraz mogła mu się przyjrzeć do woli.

Linc zrobił krok w jej stronę.
- A teraz co do twojej kary - zaczął. - Doszedłem do

wniosku, że nie muszę cię bić. Mógłbym się przy tym
zmęczyć, wiesz...

- Więc jak... mnie pan ukarze? - Przełknęła ślinę i

spojrzała na niego głodnymi oczami.

Mimo nagości Linc nadal zachowywał się niczym

arystokrata.

- Masz robić, co ci każę, i o nic nie pytać.
- Tak, proszę pana. - Spuściła oczy. W ten sposób mogła

lepiej widzieć jego członek, którego rozmiary zwiastowały
prawdziwą rozkosz.

- Zdejmij buty.
Zrobiła to z prawdziwą przyjemnością, myśląc, że minie

sporo czasu, zanim przyzwyczai się do obcasów.

- A teraz klęknij na łóżku, twarzą do mnie - wydał kolejne

polecenie.

Kiedy to zrobiła, uświadomiła sobie, że jej piersi znajdują

się dokładnie na wysokości jego twarzy. Pewnie o to mu
chodziło, ponieważ Linc wziął ze stolika butelkę i wylał
trochę piwa na prawą dłoń, a następnie zaczął wcierać
pachnący trunek w jej piersi. Najpierw jedną, a potem drugą.
Trudy do tej pory nie zdawała sobie sprawy z erotycznych
możliwości piwa.

- A teraz je wyliżę - powiedział.
Przełknęła ślinę. Czy uda jej się wytrzymać i nie

przyciągnąć go do siebie?

Zaczął lizać jej piersi, starannie unikając koniuszków.

Najpierw prawą, a potem lewą. Trudy wypięła pierś i jęknęła,
ale bez rezultatu.

Zaśmiał się gardłowo.
- Jeszcze nie, moja droga.
Musiała zrobić bardzo nieszczęśliwą minę, gdyż właśnie

w tym momencie poczuła język Linca na całej piersi.

- Teraz - szepnął.
O dziwo, coś w rodzaju orgazmu szarpnęło jej ciałem.

Pieszczota była niespodziewana i... bardzo podniecająca. Co
też jeszcze zamierza z nią zrobić?

Linc zacisnął wargi wokół jej sutka i zaczął ssać. Coraz

mocniej. Trudy czuła, jak kolejne fale rozkoszy przelewają się
przez jej ciało. Kępka włosów między jej nogami była już
niemal zupełnie mokra. Zaczęła dyszeć i sięgnęła tam dłonią,
doprowadzając się niemal od razu do szczytu.

- Sama nie możesz - upomniał ją surowo.
Nie wiedziała, jak długo jeszcze wytrzyma słodką udrękę

pieszczot. Pragnęła go coraz bardziej. Dłonie dziewczyny
bezwiednie przesuwały się w stronę jej kobiecości lub jego
męskości.

Linc pokręcił głową.
- Wobec tego masz się trzymać słupa. - Wskazał jeden z

czterech.

Posłusznie chwyciła słup, wyobrażając sobie, że jest to

wielki penis Linca. Wypięła jednocześnie prowokacyjnie
pupę, ale on zaczął pieścić od tyłu jej piersi.

- Jesteś niewiarygodna - wyrwało mu się w pewnej

chwili, ale zaraz powrócił do roli: - Masz tak stać, dopóki z
tobą nie skończę, zrozumiano?

- Taaak - jęknęła, przedłużając samogłoskę, bo właśnie

zaczął drażnić kciukiem koniuszek jej piersi.

- Tak, proszę pana.
- Tak, proszę pana - powtórzyła słabym głosem.
- I zrobię z tobą, co będę chciał.
- Tak, proszę pana.
Niemal jęknęła, czując jego dłonie na wnętrzach ud.

Zaczął zsuwać z nich siatkowe pończochy, które i tak
pozjeżdżały już niżej.

Zadarł do góry jej krótką spódniczkę, podziwiając tył.

Trudy wiedziała, że nie może puścić słupa, ale zaczęła coraz
mocniej kręcić pupą. Aż krzyknęła, kiedy poczuła na niej
nagle jego członek. To było niesamowite doświadczenie. Już

myślała, że Linc zagłębi się w niej, ale on wycofał się, chociaż
zapewne wiele go to kosztowało.

Poklepał ją po pupie.
- A teraz na czworaka. Tyłem do mnie.
Z drżeniem puściła słup i oparła się dłońmi o miękką

pościel. Ustawiła się od razu z rozwartymi udami, ale Linc
kazał je zacisnąć.

Był tak apodyktyczny! Tak męski!
- Teraz wypnij pupę - rozkazał jej.
Nie zniosłaby, gdyby któryś z chłopaków z Virtue mówił

do niej takim tonem. Jednak z Lincem było zupełnie inaczej.
Stanowił on ucieleśnienie wszystkich snów o wielkim mieście
i tym, co ją tam czeka.

Linc sięgnął pod poduszkę.
- Aż dziesięć - rzekł z uznaniem. - No, muszę cię

pochwalić.

Usłyszała dźwięk rozdzieranego papieru, a potem szelest

lateksu. Chciała znowu rozsunąć nogi, ale Linc ponownie tego
zabronił. Po chwili poczuła jego członek. Linc przesunął nim
w górę i w dół, a ona odruchowo rozsunęła nogi najszerzej,
jak tylko mogła.

Tym razem nie miał o to pretensji. Poruszał się w niej

wolno, ale kiedy znowu zaczęła poruszać pupą, przyspieszył.
Słyszała tylko jego oddech, a potem oboje zaczęli jęczeć i
krzyczeć z rozkoszy. Ona miauczała jak kotka. Przyszedł
pierwszy orgazm, a potem nagle, nie wychodząc z niej, był
gotowy do następnego.

Trudy nigdy nie kochała się tak wspaniale. Dzięki Lincowi

pofrunęła do gwiazd i z powrotem. Przeżyła coś, czego nigdy
nie udało jej się przeżyć z chłopakami z Virtue. Nie orgazm,
ale kilka orgazmów rozłożonych w czasie najlepiej jak to było
można.

Linc stał oparty o łóżko i dyszał, starając się dojść do

siebie. Nigdy jeszcze się tak nie kochał, chociaż zawsze miał
na to ochotę. Dopiero teraz uświadomił sobie, jak ubogie było
jego życie seksualne. Jak wiele w nim brakowało.

Odsunął się od Trudy, chcąc jej dać chwilę odpoczynku.

Za nic jednak nie pozwoliłby zakończyć gry. Teraz, kiedy
zaczął, nie miał siły przerwać.

- Zaraz... zaraz wracam.
Nogi miał jak z waty, ale mimo to udało mu się przejść

obok kuchni i dotrzeć do łazienki. Jego kondom był pełny. To
cud, że nie pękł. Trudy musiała wybrać dobry gatunek.
Wyrzucił go, spuścił wodę i umył ręce. A potem chwycił
brzeg umywalki, myśląc o tym, co też najlepszego zrobił.

Wystarczyły dwa dni, żeby Trudy owinęła go sobie wokół

palca. Miał niby wyświadczyć jej przysługę, a czuł się jak
małe dziecko, które czeka na bożonarodzeniowy prezent.
Odgrywał rolę pana, a tak naprawdę stał się jej pokornym
służącym, który czeka na każde skinienie swej pani.

Gdyby jeszcze w piątek ktoś mu powiedział, że

uprawianie seksu będzie go tak podniecać, roześmiałby mu się
w twarz. Miał poukładane życie i seks pełnił w nim istotną, ale
drugorzędną rolę.

Teraz to wszystko wywróciło się na opak. Sam nie

wiedział, co jest dla niego najważniejsze. Jakaś siła pchała go
do pokoju obok, gdzie czekała Trudy. To niebezpieczne,
pomyślał. Ktoś, kto chce spędzać tyle czasu w łóżku z jakąś
kobietą, może zaangażować się w poważny związek.

Najlepiej zrobi, jeśli się teraz ubierze i pojedzie do domu.

To pozwoli mu nabrać trochę dystansu do tego, co się stało.
Może zrozumie wtedy, że Trudy nie jest taka znowu
wyjątkowa i że to głupie wciąż jej pożądać. A o tym, że
pożądał, świadczył jego nabrzmiały członek, który stał niczym
ż

ołnierz gotowy do dalszych akcji dywersyjnych.

- Nic z tego, stary - powiedział, grożąc mu palcem. Jego

penis na pewno uśmiechnąłby się na te słowa, gdyby tylko
umiał się uśmiechać. A może nawet wybuchnąłby głośnym
ś

miechem. Jednak teraz podniósł się tylko wyżej niczym ptak,

który zrywa się do lotu.

Linc westchnął, widząc niesubordynację narządu, który

przecież był jego częścią. Niestety, prawda przedstawiała się
tak, że wciąż pragnął Trudy. Chciał poczuć jej ciało i jeszcze
raz móc w nią wejść, a potem jeszcze raz i jeszcze...

Westchnął głośno i skierował się w stronę dużego pokoju.

Trudy nie było na łóżku. Przez chwilę przyglądał się mu,
myśląc, że może zapodziała się gdzieś w pościeli, a potem
rozejrzał się po całym pomieszczeniu.

- Trudy!
Zajrzał do kuchni i pokoju obok, ale tam też jej nie było.
- Trudy, gdzie jesteś?! - zawołał głośniej.
- Przebieram się.
Jej głos dobiegał zza parawanu. W chwilę później na jego

brzegu pojawiła się rzucona wprawną ręką siatkowa
pończocha. Po chwili dołączyła do niej druga.

Linc

chrząknął

zakłopotany,

przypominając

sobie

zdarzenia sprzed paru minut. Pomyślał, że jest teraz naga za
parawanem, i ślinka napłynęła mu do ust. O, jakże chętnie by
na nią teraz zerknął, choćby przez szpary w parawanie.
Niczym mały chłopiec, który podgląda siostrzyczkę w
toalecie.

- W co się przebierasz? - wydobył z siebie w końcu głos.
- Nieważne - odparła.
O nie, to było bardzo ważne. Wiedział o tym nie tylko on,

ale i jego członek.

Obok pończoch pojawiły się podwiązki.
- Linc...
- Tak, słucham? - Cały drżał z emocji.

- Chyba powinieneś już iść.
Iść? Do swego samotnego mieszkania? Za nic w świecie!
- Czy uważasz, że przesadziłem...?
- O, nie! Byłeś cudowny! Przeżyliśmy wspaniałe chwile.
- Więc dlaczego...? - Chciał powiedzieć „mnie

wyrzucasz", ale nie dokończył zdania.

- Wiesz, nie chciałabym od razu wyczerpać wszystkich

możliwości.

Cała Trudy! On trzęsie się z podniecenia, a ona opowiada

mu o jakiejś tajemnicy! Jednak tak naprawdę nie mógł się na
nią gniewać. Przecież jeszcze przed chwilą myślał o tym
samym. Może jak się przebierze i przestanie przypominać
Belindę, będzie mu trochę łatwiej się z nią rozstać?

Mógłby się z nią kochać do białego rana, a jeszcze nie

miałby dość. Było to raczej dziwne, zważywszy, że gdy
poszedł do łóżka z poprzednią partnerką, to zasnął nie po, ale
przed stosunkiem. Przy Trudy chyba nigdy nie udałoby mu się
zasnąć. Pomyślał z niechęcią o swoim nudnym, luksusowym
mieszkaniu i podszedł do łóżka, żeby zebrać swoje ubrania.

- Dobrze - mruknął. - Powinniśmy się trochę przespać.

Jutro przecież jest dzień pracy.

Wcale się tym nie przejmował. Pomyślał jednak o tym, że

Trudy powinna być wyspana i przytomna swojego pierwszego
dnia w pracy.

- Będziesz o mnie jutro myślał? - spytała. Przez cały

dzień, zapewnił w duchu.

- Pewnie tak - rzekł zdawkowym tonem. - Przecież nie

zawsze zdarza mi się kochać ze służącą. Prawdę mówiąc,
nigdy tego nie robiłem.

- Na pewno?
Linc uśmiechnął się i zaczął wkładać bokserki. Trudy

miała przesadne wyobrażenia o jego życiu erotycznym. A

może wydawało jej się, że wszyscy w Nowym Jorku pieprzą
się jak króliki? śe na tym właśnie polega wielkomiejski styl?

- Naprawdę, z nikim nie było mi tak dobrze jak z tobą -

powiedział wiedziony impulsem.

Na drugi raz musi bardziej uważać, żeby tak się nie

odsłaniać.

- Jak zwykle starasz się być szarmancki - próbowała

ż

artować, ale wyczuł ciepło w jej głosie. - Dziękuję.

- To raczej ja powinienem podziękować. Słowo

„podziękować" nie wyrażało do końca jego uczuć. Linc był jej
dozgonnie wdzięczny, że wprowadziła go w swój świat
erotycznych fantazji. Było to najwspanialsze doświadczenie
jego dorosłego życia. Dałby wiele, żeby móc to raz jeszcze
przeżyć.

- Więc chciałbyś jeszcze raz... kiedyś..? Dobry Boże, i to

jak najszybciej!

- Może...
- Kiedy?
Choćby teraz, odparł w duchu. Mogę się do ciebie wybrać

za ten parawan.

- Kiedy tylko będziesz miała ochotę - odpowiedział

uprzejmie.

- Jutro wieczorem? - spytała z nadzieją. Tak!!! krzyczał w

duchu.

- Wydaje mi się, że jestem wolny - rzekł z namysłem. -

Powiedzmy, że jesteśmy umówieni. Gdyby coś się działo, to
dam ci znać.

- Świetnie. Przyjdziesz o siódmej? Oczywiście, jeśli

będziesz mógł - zastrzegła zaraz.

Nie chciało mu się wierzyć, że umawiają się z takim

brakiem zaangażowania. Jakby oboje się czegoś bali. On
doskonale wiedział, o co mu chodzi. Ale Trudy... No cóż, to
jej pierwsze podboje w Nowym Jorku. Pewnie uznała, że musi

być ostrożna. Albo że taki właśnie ton obowiązuje przy tego
rodzaju rozmowach...

- Tak, siódma będzie dobra.
- Cieszę się. I Linc... chciałam ci podziękować za to, że

się mną zająłeś.

- Nie ma za co.
- Wiesz, nie byłam pewna, czy będziesz miał ochotę na

seks przy odsłoniętych oknach. Nie zdążyłam jeszcze kupić
zasłonek... Ale to oczywiście nie mogło odstraszyć tak
obytego faceta jak ty.

Linc wybałuszył oczy, patrząc w stronę ciemnych

prostokątów okien. Zupełnie o tym zapomniał!

- Tak, nie mogło - bąknął. - Zresztą przy tych świecach

niewiele pewnie było widać.

- Pewnie niewiele - potwierdziła.
Jednak po pierwszym szoku myśl o tym, że ktoś mógłby

ich widzieć, nie wydała mu się już tak przykra. Czyżby, dzięki
Trudy, odkrył w sobie coś z ekshibicjonisty? Gdyby był
mądrzejszy, zakończyłby ten związek, zanim odkryje kolejne
dziwne rzeczy.

- Nie musisz kupować zasłonek - dorzucił. - Będę o

siódmej.

- Na pewno? Nic ci nie wypadnie?
- Nie, nic - odparł z niezmąconą pewnością.

Rozdział dwunasty
W poniedziałek Meg przez cały ranek zastanawiała się, jak

też poszło przyjaciółce. Zastanawiała się nawet, czy nie
zadzwonić, ale Trudy musiała być bardzo zajęta pierwszego
dnia pracy w Babcock and Trimball i Meg nie chciała jej
przeszkadzać. Cała się jednak gotowała, żeby dowiedzieć się
czegoś o przystojnym Faulknerze.

Postanowiła doczekać do lunchu i zabrać Trudy do małego

baru, unikanego przez innych pracowników firmy, gdyż ich
zdaniem serwował on posiłki dla „chłopa od kosy". Być może,
ale tłuczone ziemniaki i tłusty sos do mięsa przypominały jej
rodzinne Virtue. A poza tym będą tam mogły spokojnie
porozmawiać.

W końcu udało się. Meg odebrała przyjaciółkę wprost z

biura i wyciągnęła na zaśnieżoną ulicę. Już na wstępie
ucieszyło ją to, że Trudy miała na sobie skórzany płaszcz
Linca, a nie starą kurtkę, jak przy zakupach. Gdyby to od niej
zależało, byłaby to pierwsza z ich wspólnych rzeczy.

Do baru przeszły pieszo, a następnie Meg wpuściła Trudy

do środka.

- Wiem, że to niezbyt modne miejsce - powiedziała, kiedy

zasiadły przy pokrytym ceratą stoliku w jednej z lóż. - Ale za
to można tu spokojnie porozmawiać. A ja chcę się dowiedzieć
wszystkiego o wczorajszym wieczorze!

- Myślisz, że nie przyjdzie tu nikt z mojej pracy? Czyżby

ktoś się tutaj zatruł?

Meg pokręciła głową.
- Nie, ale wszyscy uważają to jedzenie za zbyt wiejskie. -

Podsunęła jej wydrukowane na jednej kartce i zafoliowane
menu. - Zajrzyj do karty, to tak jakbyś się znowu znalazła w
domu.

Trudy zaczęła przeglądać listę potraw, a potem parsknęła

ś

miechem.

- Masz rację, dania te same co u Hansona. Nawet pachnie

tu tak samo, mocną kawą i smażoną cebulą.

- Wskazała jedną z potraw. - Klopsiki w sosie

chrzanowym. Myślałam, że jak tu przyjadę, to już nie będę
miała ochoty na klopsiki.

- Wcale nie musisz. Pieczony indyk też jest dobry.

Posłuchaj, jak ci poszło z Lincem?

- Dzień dobry, czym mogę służyć? - spytała kelnerka, na

którą Meg nawet nie zwróciła uwagi.

- Poproszę klopsiki w sosie chrzanowym i kawę -

powiedziała Trudy.

Meg z przyjemnością stwierdziła, że przyjaciółka wygląda

na zadowoloną z życia. Wszystko więc musiało być w
porządku. Jednak teraz potrzebowała szczegółów.

- A dla pani? - kelnerka spojrzała na Meg.
- To samo, tylko proszę o ziołową herbatę zamiast kawy -

rzuciła szybko. - No, gadaj - zwróciła się do Trudy, kiedy
tylko kelnerka zniknęła na zapleczu. - Spodobał mu się strój
służącej?

Trudy położyła dłonie na ceracie i skinęła głową.
- Mhm.
- Świetnie, opowiedz mi wszystko - ściszyła głos,

ponieważ nie chciała zgorszyć siedzącego obok, starszego
małżeństwa.

Trudy zaczęła mówić, zaczynając od gafy, a kończąc na

wspaniałym stosunku, jaki w końcu odbyli. Opowiadała ze
smakiem i wieloma szczegółami, tak że sama Meg poczuła się
w końcu podniecona.

- I coś? Został na noc? Trudy potrząsnęła głową.
- Wcale tego nie chciałam - westchnęła. - Byłam

naprawdę zadowolona, kiedy wyszedł do łazienki i mogłam...
- Wciągnęła powietrze nosem. - Mm, co za zapach!

Kelnerka postawiła przed nimi niemal pływające w sosie

klopsiki.

- Proszę uważać, są bardzo gorące - ostrzegła.
- Dobrze - odparła Trudy i nie wiedzieć czemu się

zaczerwieniła.

Meg miała na tyle zdrowego rozsądku, żeby nie pytać o

powód. Wiedziała, że nie musi znać wszystkich szczegółów.
To właśnie one tworzyły niepowtarzalną atmosferę każdego
zbliżenia, którą chciało się zachować tylko dla siebie. Była
jednak trochę rozczarowana tym, że Linc nie został na noc.
Miała nadzieję, że zwiążą się ze sobą bardziej już na początku.
Wtedy wiedziałaby, że wszystko idzie według jej planu.

Zjadły ze smakiem, a po posiłku usiadły wygodnie, każda

ze swoim napojem w ręku.

- Dobrze, teraz możesz dokończyć. Trudy zaczerpnęła

powietrza.

- Więc po tym, jak Linc wyszedł do łazienki, schowałam

się za parawanem.

Meg zrobiła wielkie oczy.
- Ale... po co?
- Nie chciałam, żeby znalazł mnie w łóżku - padła

odpowiedź.

- Dlaczego nie, na miłość boską?! Wyobraziła sobie, jak

musiał się poczuć Linc, kiedy

Trudy zaczęła się z nim bawić w chowanego. Na pewno

nie był zadowolony. Być może uznał ją wręcz za dziwaczkę.

Trudy spojrzała na nią zupełnie szczerze i otwarcie.
- Chciałam zostawić mu wrażenie niedosytu i...

tajemnicy.

Wypiła łyk kawy.
- Daj spokój, pewnie przestraszył się, że wyskoczyłaś

przez okno.

- Zastanów się, Meg. - Odstawiła kawę. - Odgrywaliśmy

jakieś role i było nam wspaniale, ale to się nagle skończyło.
Pokojówka musiała zniknąć, a ja nie mogłam mu stawić czoła
jako ja.

- Więc mogłaś się rozebrać i wskoczyć do łóżka. W czym

problem?

- Ale z kim wówczas kochałby się Linc? Ze mną czy z

pokojówką?

- A co to za różnica?
- Zasadnicza. Dlatego, że ja nie chcę po prostu się kochać.

Na tylnym siedzeniu samochodu nie mogłam być ani
królewną, ani nawet pokojówką. Teraz chcę spróbować
różnych ról, a do tego potrzebuję tajemnicy. Tak jak aktorka.

- Och - westchnęła tylko Meg i napiła się trochę ziołowej

herbaty. - Rozumiem.

Sama wierzyła w urozmaicenia, ale nigdy nie posunęła się

do odgrywania różnych ról. Bardzo ciekawe, pomyślała. A
skoro Trudy uważa, że jest to jej potrzebne, to pozostaje
zgodzić się z tą opinią.

Przyjaciółka uśmiechnęła się do niej.
- Widzisz, to było jedyne wyjście. Dobrze, że udało nam

się kupić ten parawan!

Meg pokiwała głową i oparła się łokciami o stół.
- No dobrze, a co było później? Linc cię zawołał i co?
- Nie odpowiedziałam.
- Dobrze, że nie zadzwonił na policję.
- Po co? Okno było zamknięte. Drzwi też. A ja

odpowiedziałam, kiedy zawołał po raz drugi. Zawsze trzeba
trochę zaniepokoić faceta. To lepiej działa. A potem zaczęłam
się rozbierać za parawanem, tak żeby mógł widzieć moje
pończochy i podwiązki.

- I nie wtargnął za parawan, żeby cię stamtąd zabrać? -

zaciekawiła się jeszcze Meg.

- Nie, bo powiedziałam, że powinien już iść.
Jej przyjaciółka omal nie zakrztusiła się swoją ziołową

herbatą.

- Co takiego?! Sama odesłałaś go do domu?! Pewnie się

obraził? - dopytywała się zmartwiona.

- Nie, bo zapewniłam go, że było mi wspaniale. I umówił

się ze mną dzisiaj na siódmą.

Meg odetchnęła z ulgą. Jednocześnie sięgnęła po

serwetkę, żeby ukryć triumfalny uśmieszek. Niepotrzebnie się
martwiła, gdyż wszystko szło doskonale.

- Świetnie! Chcesz uraczyć go nową fantazją?
- Mhm. - Trudy skromnie spuściła oczy. - Ale opowiedz

mi o tych wiązadłach, które kupiłaś w sex - shopie.
Wypróbowaliście je z Tomem?

- Em, tak. - Meg nagle zdała sobie sprawę z tego, że

starsze małżeństwo w loży obok przestało jeść i mężczyzna
wyciera coś ze stolika. - Mów ciszej, zdaje się, że ci starsi
ludzie za nami podsłuchują.

Trudy uśmiechnęła się figlarnie.
- Opowiedz mi o tym koniecznie - rzuciła jeszcze

głośniej.

- Masz na mnie zły wpływ.
- Tak jak ty na mnie.
Meg wybuchnęła śmiechem, czując się znowu jak

szesnastolatka, a następnie zerknęła do sąsiedniej loży.
Mężczyzna i kobieta wyglądali tak, jakby przykuto ich do
siedzeń. Może chcą jeszcze wzbogacić swoje życie erotyczne?
A może doświadczyli więcej niż przypuszczają?

- Tomowi wydawało się, że to on mnie przywiąże do

łóżka - zaczęła Meg. - W końcu jednak namówiłam go na to,
ż

eby spróbował pierwszy.

- Było ciężko?

- Jasne. Musiałam mu obiecać, że odwiążę go na pierwsze

żą

danie. Zabawne, że potem wcale o to nie prosił - dodała po

chwili.

Oczy Trudy zalśniły z ciekawości.
- Czy to znaczy, że dobrze się bawił?
- Twierdził, że przeżył najwspanialszy orgazm w swoim

ż

yciu. Mam wrażenie, że faceci boją się takich sytuacji, bo są

przyzwyczajeni do dominacji. Ale kiedy raz się zdecydują, to
mają olbrzymią frajdę. - Zamilkła na moment, jakby się nad
czymś zastanawiała. - Jeśli taki spokojny facet jak Tom miał
fantastyczny orgazm, to wyobraź sobie, co stanie się z
Lincem...

Trudy cała się rozpromieniła.
- Też o tym myślałam i stwierdziłam, że warto

spróbować. Ale z tego wniosek, że muszę pójść jeszcze raz do
tego sklepu. Możesz podać mi adres?

Meg skinęła głową, widząc jak Trudy wyjmuje swój notes.

Zapisała go i schowała notes do plecaczka. Już chciały
wychodzić, kiedy usłyszały lekkie chrząknięcie.

- Przepraszam, czy może pani powtórzyć numer domu? -

spytała starsza kobieta.

Meg spełniła prośbę, myśląc o tym, że małżeństwo obok

wcale nie było zaszokowane ich rozmową. W każdym razie
nie żona, ponieważ mąż siedział trochę sztywno i był
czerwony na twarzy.

- Ale nie powiedziałaś mi jeszcze, co planujesz na dzisiaj

dla Linca? Czy chcesz go związać, czy też pozwolisz, żeby on
to zrobił? - zagadnęła Meg, kiedy wychodziły.

- Chyba pójdę za twoim przykładem, ale zamierzam też

skorzystać z kasety.

- Jakiej kasety? - Meg na chwilę przystanęła w drzwiach.

- Och, zapomniałam ci powiedzieć. - Trudy uśmiechnęła

się przebiegle. - Miałam wczoraj pod łóżkiem dyktafon, który
uruchamia się na dźwięk głosu.

- Cudownie!
Mogła się założyć, że Linc nigdy nie słyszał swego głosu

w takich chwilach. Najwyższy czas, żeby to się stało.

Wystarczyło, że Linc podszedł do drzwi Trudy, a poczuł,

jak jego członek unosi się coraz wyżej. Tym razem włożył
luźne spodnie, ale wcale nie mógł powiedzieć, że był to dobry
pomysł. Nie umawiali się na kolację, więc wziął tylko butelkę
czerwonego wina, ser i krakersy. Nie, żeby miał ochotę na
jedzenie, ale nie chciał też sprawiać wrażenia, że chodzi mu
tylko o seks.

Ale czy nie było to całkowicie jasne?
Jednak wino i ser stanowiły tu jakąś wymówkę. Czuł się

dzięki temu bardziej cywilizowany. Jednocześnie wyobrażał
sobie, jak mógłby skorzystać z sera i wina w kolejnych
miłosnych grach.

Niestety, od wczoraj myślał wyłącznie o seksie. Nawet

najbardziej niewinne przedmioty kojarzyły mu się z Trudy.
Tom wyczuł, że coś z nim jest nie tak, i chciał porozmawiać,
ale Linc zbył go jakąś wymówką. Czuł się jak człowiek, który
się topi i zdecydował, że nikt mu w tym nie może
przeszkadzać. Chciał już na zawsze utonąć w ramionach
Trudy.

Zadzwonił do drzwi. Uchyliła je, ale wciąż były zamknięte

na łańcuch. Ze - środka dobiegał zapach orientalnych
kadzidełek i seksu. Zobaczył też mocno umalowane oczy
Trudy. Jej twarz zasłaniał lawendowy welon, który sięgał aż
do zdobionego cekinami biustonosza.

Jego członek niemal wzniósł się w powietrze.
- Kto przychodzi? - spytała dramatycznym tonem, a jej

welon uniósł się wraz z oddechem.

- Twój pan i władca. - Zakładał, że Trudy będzie dziś jego

niewolnicą.

Jej kapiące od tuszu rzęsy zatrzepotały ze zdziwienia.
- Nie mam pana, a tylko wielu niewolników - rzekła. -

Czy gotów jesteś mi służyć?

Linc zadrżał od stóp do głów, zauroczony jej wizją.

Jednocześnie zastanawiał się, czy może dać jej władzę nad
sobą.

- Tak, pani - szepnął w końcu.
- Dobrze, mój niewolniku. - Spojrzała mu prosto w oczy.

- Za chwilę zamknę drzwi. Będziesz mógł wejść po minucie.
Rozkazy dla ciebie leżą na stoliku.

- Jak sobie życzysz, pani.
- Spuść oczy, kiedy do mnie mówisz - poleciła ostro.
Linc spojrzał na swój członek, który wprost chciał się

wyrwać ze spodni. Gdyby nie on, pewnie odwróciłby się na
pięcie i odszedł. Był jednak ciekawy, co też Trudy
przygotowała dla niego na dzisiaj.

Po chwili zauważył jej bose stopy, co podnieciło go

jeszcze bardziej. A potem drzwi się zamknęły. Z
niecierpliwością patrzył na zegarek i po pięćdziesięciu ośmiu
sekundach wszedł do pokoju.

Zamknął drzwi i podszedł do stolika. Położył na nim torbę

z zakupami i spojrzał w stronę parawanu. Trudy na pewno się
za nim skryła. Chociaż może była w łóżku, które było całe
okryte baldachimem? Trzeba to sprawdzić... Jednak wcześniej
chciał spełnić jej polecenie, sięgnął więc po instrukcje.

Leżały obok małego dyktafonu. Zdjął skórzaną kurtkę i

jednocześnie zaczął czytać:

Mój niewolniku!
Pozbądź się swego odzienia i włącz tę magiczną skrzynkę.

Kiedy już będziesz gotowy, możesz ubiegać się o przyjęcie do
mego łoża.

Każde słowo było przesycone seksem. Zrozumiał, że ten

wieczór należy do Trudy i to ona będzie rządzić, ale...
zupełnie mu to nie przeszkadzało. Był gotów spełnić każde jej
żą

danie.

Tylko po co ma jeszcze słuchać dyktafonu? Orientalna

muzyka, która rozbrzmiewała w pokoju, dostarczała im już
odpowiedniego tła.

Cóż, nie zamierzał protestować. Zaczął się rozbierać, a

ż

eby zaoszczędzić czasu, włączył dyktafon. Usłyszał najpierw

jakieś dziwne rzężenie czy coś w tym rodzaju. Jego ciało
rozpoznało te dźwięki szybciej niż mózg i poczuł gwałtowny
dreszcz rozkoszy.

Kiedy usłyszał błagalny szept „chcę orgazmu", a potem

swoje „proszę pana", nie miał już wątpliwości. Trudy nagrała
to, co wczoraj między nimi zaszło. Nie potrzebował żadnych
przygotowań. Już w tej chwili gotów był z nią odbyć
parogodzinny stosunek z całą serią gwałtownych orgazmów.
Cały drżał w oczekiwaniu tego, co miało nastąpić.

Teraz jednak było mu trudniej się rozbierać. Ręce drżały

od nietajonej żądzy, zwłaszcza że szeptała do niego teraz z
dyktafonu: „Mam prezerwatywy, proszę pana". Do licha,
dawno nie był tak nabuzowany. Ta dziewczyna wiedziała, jak
podniecić faceta.

W końcu udało mu się rozebrać. Musiał przyznać, że to

nagranie było bardzo śmiałe. Znacznie śmielsze niż to, co
robili Belinda ze służącym. Już prawie zaczął zazdrościć temu
facetowi, kiedy przypomniał sobie, że to przecież on sam. Aż
trudno mu było uwierzyć, że przeżył coś takiego.

Chciał posłuchać tego jeszcze raz i przewinął nagranie.

Kiedy wcisnął klawisz ponownie, dźwięki, które wydobyły się
z dyktafonu, były jeszcze dziksze. Jakby spółkowały ze sobą
dwie papugi.

- Cholera, znowu klapa - usłyszał głos Trudy od strony

łóżka.

Dopiero teraz zauważył, że wraz z odtwarzaniem wcisnął

guzik przewijania. To dlatego, że tak bardzo mu się spieszyło.

Trudy wytknęła głowę zza baldachimu.
Linc przez chwilę walczył z atakiem śmiechu. W końcu

udało mu się go powstrzymać i spojrzał na dziewczynę.

- Witaj, o pani.
- Nie wstawiaj głodnych kawałków. Nastrój prysł, nie ma

o czym gadać.

- Nie wydaje mi się. - Spojrzał na swój członek. -

Pozwolisz, pani, że raz jeszcze włączę dyktafon.

Rozdział trzynasty
Trudy próbowała się skupić na wspaniałej męskości Linca

i zapomnieć o swojej porażce. Potwornie było jej żal, że nie
wyszło to tak, jak wyjść powinno. Nawet jej do głowy nie
przyszło, że Linc wciśnie zły guzik.

- Zaczęliśmy od wczorajszej nocy - przypomniał jej,

widząc że jeszcze nie doszła do siebie.

- Dobrze już, włącz ten dyktafon - zgodziła się. - Skoro

się rozebrałeś, nie ma powodów, żebyś znowu się ubierał.

Odwrócił się, żeby to zrobić. Cóż za widok! Dotąd nie

miała okazji, żeby przyjrzeć mu się od tyłu.

- Wobec tego przewinę do początku.
Przy moim szczęściu zaraz wyczerpią się baterie,

pomyślała, chociaż zmieniała je tuż przed wyjazdem. To miał
być profesjonalny sprzęt, z którego zamierzała korzystać w
pracy.

- Gdzie go miałaś wczoraj? - zapytał jeszcze Linc,

pochylając się, przez co zobaczyła w pełnej krasie jego mocne
pośladki.

- Pod łóżkiem. Włącza się na dźwięk głosu.
- Raczej jęku - zaśmiał się.
Spojrzał jej w oczy i dopiero teraz zobaczyła, jak bardzo

jej pożąda. Ona też była coraz bardziej podniecona. Muzyka i
wschodnie zapachy sprawiały, że zaczęła zapominać o tym, co
się stało. Nie wiedziała tylko, czy jej początkowy plan się
udał.

- Zanim znowu wciśniesz zły guzik, powiedz

przynajmniej, czy to nagranie zrobiło na tobie wrażenie? -
spytała nieśmiało.

- Olbrzymie. Właśnie na tym polegał problem. Po prostu

ręce mi się trzęsły - wyznał. - A powiedz, ile razy słuchałaś
tego nagrania?

- Parę - bąknęła.

Straciła już zupełnie rachubę.
- Więc pewnie masz go już dość.
- Nie - wyrwało jej się.
Prawdę mówiąc, błaganie o orgazm niemal za każdym

razem doprowadzało ją do szczytu. A potem jeszcze te jęki i
westchnienia...

- Możemy więc posłuchać tego razem?
Z trudem przełknęła ślinę. Wyobraziła sobie, jak to by

było, gdyby nagrane dźwięki zmieszały się z odgłosami
prawdziwego stosunku. A gdyby tak jeszcze raz to nagrać i
wszystko zwielokrotnić? Poczuła, że robi jej się gorąco.

- Tak - szepnęła omdlewającym głosem.
Linc przyklęknął przy łóżku i podał jej dyktafon.
- Oto podarunek od twego niewolnika, pani. Nie mogła

uwierzyć własnym uszom. Linc powrócił do gry. Wzięła
dyktafon i spojrzała na pochyloną głowę tego, który pomagał
jej w nagraniu. To było wprost niesamowite, że mogli znowu
pogrążyć się w świecie erotycznych fantazji. Tak, jeszcze raz!

- Będziesz mógł przyjść do mnie, kiedy cię zawołam,

niewolniku - rzekła władczo.

Schowała się znowu za baldachimem i położyła dyktafon

obok poduszki. Następnie sama ułożyła się w zachęcającej
pozie, tak by zdobiony cekinami stanik jak najlepiej
podkreślał jej biust. Szarawary, które włożyła na tę okazję,
miały dziurę w kroku, ale ze względu na bufiasty krój nie było
tego widać. Kupiła to wszystko za prawdziwy bezcen na
wyprzedaży i był to jeszcze jeden szczęśliwy zbieg
okoliczności.

Nabyte w sex - shopie wiązadła były już przygotowane.

Dokładnie przemyślała sobie wszystko. Cztery słupy łoża
doskonale nadawały się do przywiązywania niewolników.
Linc będzie pierwszym z nich, ale zapewne nie ostatnim.

Włączyła dyktafon. Nastąpiły ciche szepty, potem

gwałtowne oddechy i jęki.

- Możesz wejść - krzyknęła, już nie mogąc się doczekać.
Dokładnie to sobie przemyślała. Linc patrzył podniecony

tylko na nią i nie widział przymocowanych do słupów
wiązadeł. To będzie dla niego niespodzianka.

Na taśmie dał się słyszeć ich pierwszy orgazm. Linc trwał

z pochyloną głową. Czuła, że chce się na nią rzucić, ale
brakuje mu na to odwagi.

Jest przecież tylko niewolnikiem, pomyślała.
Nagle podniósł na nią wzrok.
- Jesteś zbyt zuchwały, niewolniku - powiedziała.
- Muszę cię ukarać. Chodź.
Sięgnęła po jedno z wiązadeł. Przez chwilę patrzył na nią,

nic nie rozumiejąc, a potem zrobił zbuntowaną minę.

- Nie ma sensu się opierać - stwierdziła chłodno.
- Inaczej każę cię wtrącić do lochu.
Przysunął się do niej niechętnie, a kiedy kazała mu się

położyć na plecach, sprawiał wrażenie, jakby chciał przerwać
grę. Jednak jego członek wyprężył się jeszcze bardziej i
widziała, że Linc jest coraz bardziej podniecony.

Legł w końcu. Posłała mu pełen okrucieństwa uśmiech zza

półprzezroczystego welonu, ale potem stwierdziła, że nie
może go tak dręczyć.

- Nie zrobię ci krzywdy, niewolniku - rzekła już nieco

cieplej. - Uwolnię cię, kiedy tylko sobie tego zażyczysz...

Linc odetchnął z ulgą i chętniej wyciągnął rękę w stronę

pierwszego słupa. Przywiązała ją, starając się go nie dotykać.
Bała się, że podnieci się jeszcze bardziej i straci panowanie
nad sobą. Serce biło jej coraz mocniej.

Wiązadła były gładkie i miłe w dotyku, ale tak naprawdę

nie można ich było zerwać. Oboje to czuli. Trudy przywiązała

drugą rękę Linca i zyskała nad nim znaczną przewagę. Efekt
był piorunujący. Nagle stał się jej prawdziwym niewolnikiem.

Związała mu jeszcze nogi i teraz był zupełnie od niej

zależny. Leżał płasko, a jego członek sterczał w górę niczym
piąty słup, tyle że nieco przekrzywiony.

Linc przełknął ślinę. Patrzył na nią głodnymi oczami,

wiedząc, że zacznie się z nim teraz drażnić. Był zdany na jej
łaskę i niełaskę i to podniecało ich jeszcze bardziej.

Na początek włożyła mu poduszkę pod głowę, żeby miał

lepszy widok. Jego penis był olbrzymi i piękny. Widziała
ż

yłki, które w nim pulsowały.

- A teraz musisz zapłacić za wszystkie swe zuchwalstwa -

rzekła, sięgając do zapięcia stanika.

Oblizał się na widok jej nagich piersi. Ona jednak zakryła

je welonem. Dopiero kiedy usłyszała jego narastający oddech,
zaczęła je odsłaniać, ruszając całym ciałem. Po chwili nie
miała już welonu.

Linc jęknął.
- Czy chcesz pieścić moje piersi? - spytała.
- Tak - z trudem wydobył z siebie głos.
- Tak, pani.
- Tak... pani - poprawił się.
- Ale dzisiaj możesz tylko patrzeć - powiedziała ze

złośliwym uśmiechem.

Pośliniła palec i dotknęła nim ciemnej obwódki wokół

sutka. Koniuszek jej piersi stwardniał. Jednocześnie Linc
wydobył z siebie coś w rodzaju natchnionego bełkotu.

Kiedy na niego zerknęła, zauważyła, że ma zamknięte

oczy.

- Masz patrzeć, niewolniku - rozkazała.
Na taśmie przeżywali właśnie kolejny orgazm. To jeszcze

bardziej ich podniecało.

Trudy zaczęła pieścić drugą pierś, czując jednocześnie, że

wilgotnieją jej uda. Zastanawiała się, jak długo jeszcze będą
ciągnąć tę grę.

- Tak mi dobrze - jęknęła. - Naprawdę cudownie. Linc

szarpnął się na uwięzi.

- Ale wiem, że może mi być nawet lepiej. Wiesz, o co mi

chodzi, niewolniku?

Przymknęła oczy, gdyż jęki na kasecie stały się jeszcze

bardziej intensywne. Jednocześnie przesunęła dłoń w stronę
krocza, odsłaniając dziurę w szarawarach.

- Ale obawiam się, że nie będziesz mógł mi w tym pomóc

- szepnęła jeszcze.

Pragnęła, żeby mógł to zrobić. śeby poczuć jego

obrzmiały członek w sobie.

Linc znowu się szarpnął. Tym razem mocniej. Zaczęła się

bać, czy czegoś sobie w ten sposób nie zrobi.

- Nie jesteś w stanie przyjąć kary, niewolniku? - spytała

surowo. - Odwiązać cię?

Wzrok Linca był wprost do niej przykuty.
- Nie, wytrzymam - jęknął i poruszył biodrami. Tak, tylko

czy jej się to uda.

- To dobrze. - Zaczęła pieścić swój srom. - Bardzo

dobrze.

Być może trwałoby to dłużej, gdyby nie kolejne ruchy

bioder Linca. Były tak znaczące i... pociągające, że
wystarczyło popatrzeć i natychmiast przeżyła orgazm.

Głuchy jęk wydobył się z jej gardła. Nie bardzo wiedząc,

co się z nią dzieje, rzuciła się na łóżko. Chciała pieścić Linca,
dotykać go, mieć. Chciała go poczuć w sobie.

Linc czuł orgazm, który go porywał. Trzymał się

resztkami woli, ale wiedział, że nie da rady. Jednak jakimś
cudem udało mu się.

Uśmiechał się triumfalnie. Tym razem zdołał wytrzymać,

ale nie wiedział, jak przetrzyma kolejne „kary". Samo
patrzenie na Trudy było wystarczająco podniecające.
Zwłaszcza kiedy to ona szczytowała, wijąc się na pościeli i
krzycząc na całe gardło.

ś

adna kobieta nie podniecała go dotąd tak bardzo. Trudy

pokazała mu rzeczy, o których nie miał pojęcia, których
istnienia nawet nie podejrzewał.

Być może to wszystko wynikało z wyobraźni. Trudy po

prostu miała ją bardzo rozwiniętą. Na tyle, że potrafiła nią
obdzielić również swoich partnerów. W tej chwili gotów był
przysiąc, że znajduje się na dworze jakiejś orientalnej
władczyni.

Wystarczyła

odpowiednia

muzyka,

parę

kadzidełek, żeby całkowicie zmienić codzienność.

Kto by pomyślał?
Dyktafon się wyłączył. Nie wiedział, czy specjalnie zgrała

to z końcem swego przedstawienia, czy też był to przypadek.
Z taką dziewczyną jak Trudy nic nie było do końca jasne.

Odetchnęła głęboko i spojrzała na jego wciąż uniesiony

członek.

- Masz niezwykłą siłę, niewolniku. - Linc wyczuł w jej

głosie niekłamany podziw.

Najpierw parę razy chrząknął, zanim wydobył z siebie

głos:

- Dziękuję... pani.
- Nie ciesz się przedwcześnie. Mam sposoby, żeby złamać

takich jak ty.

Linc zamarł, czując jak dreszcz rozkoszy przenika całe

jego ciało. Zabrzmiało to niezwykle groźnie i... obiecująco.
Jeśli Trudy szykowała następny test, nie wiedział, czy
przejdzie go zwycięsko.

- Wiesz, niewolniku, że w każdej chwili mogłabym

skończyć twą mękę - powiedziała, przesuwając dłoń w
powietrzu w wyimaginowanej pieszczocie członka.

- Tak, pani - rzucił przez zaciśnięte zęby. Trudy sięgnęła

po swój welon i przesunęła nim nad

jego członkiem. Poczuł dotyk delikatnego materiału.

Welon pieścił mu żołądź, a potem przesunął się niżej w stronę
jąder. Tego już było mu za wiele.

- To nieuczciwe... pani - sapnął, z trudem powstrzymując

wytrysk.

- Myślisz, że to mogłoby doprowadzić cię do... orgazmu?

- spytała szeptem, unosząc nieco welon.

- O tak, pani.
- Wobec tego przestanę - zgodziła się łaskawie. - Wcale

mi nie zależy na twoim orgazmie.

To stwierdzenie tylko jeszcze bardziej go podnieciło. Ale

dlaczego? Co się z nim tak naprawdę działo?

- Dziękuję, pani.
Pokiwała głową, przyglądając mu się uważnie. Znowu się

szarpnął, chcąc być jak najbliżej niej, a potem skarcił siebie w
duchu za ten mimowolny gest.

- Podobasz mi się nagi - powiedziała. - Ale może jesteś

zbyt nagi, niewolniku.

Sięgnęła pod poduszkę. Linc mógłby przysiąc, że

specjalnie otarła się o niego przy tym piersią. Ponieważ się
tego nie spodziewał, pieszczota była jeszcze bardziej
dojmująca.

Trudy wyjęła paczuszkę prezerwatyw.
- Poznajesz to, niewolniku? Chcę cię teraz osiodłać, żeby

odbyć na tobie małą przejażdżkę. - Linc znowu się szarpnął,
wyrzucając w górę biodra. - Narowisty z ciebie rumak -
dodała z uśmiechem.

- To może być krótka przejażdżka, pani. Wyjęła kondom

z zadziwiającą wprawą.

- Zobaczymy. Chciałabym cię trochę pogonić, ale nie

zajeździć.

Słowa o zajeżdżeniu sprawiły, że cały zaczął drżeć.

Jednocześnie patrzył, jak Trudy radzi sobie z prezerwatywą.

- Dobrze ci idzie, pani - zauważył.
- Ćwiczyłam. - Zerknęła na niego figlarnie. - W

zamorskiej prowincji, z której pochodzę, pełno jest ogórków.
Porządne dziewczyny nie mają tam wibratorów, ale mogą
ć

wiczyć na ogórkach. I... z ogórkami. Niektóre są naprawdę

długie.

Linc oddychał jeszcze szybciej. Trudy wiedziała, jak

wprowadzić mężczyznę w stan pełnego podniecenia
oczekiwania, ale tego już było za wiele jak na jego słabe barki
czy też inną część ciała...

Kiedy poczuł jej palce na swoim penisie, omal nie

krzyknął. Trudy wyczuła, co się z nim dzieje, i wycofała się
na chwilę.

- Wyglądasz tak, jakbyś na coś czekał. - Jej głos dobiegał

do niego jakby z oddali.

Dopiero kiedy otworzył oczy, zobaczył ją tuż nad sobą.
- Wiesz, na co czekam, pani.
- Wiem. - Uśmiechnęła się złośliwie. - Ale musisz mnie o

to błagać.

- Błagam, pani... - z trudem wydobył z siebie głos.
- Błagasz o coś -
- śebyś raczyła mnie dosiąść. Przyrzekam, że cię nie

zawiodę i dowiozę do nieba najszybciej, jak tylko umiem.

Trudy przymknęła oczy. Na moment zakręciło jej się w

głowie.

- To za wysoko - wyrzuciła z siebie.

- Dowiozę cię, gdzie tylko będziesz chciała. Dotknęła

czubka jego przystrojonego prezerwatywą penisa.

- Na tym?
Linc wyrzucił w górę biodra.
- Na tym!
Nie mogła już czekać. Nie mogła już dłużej się mu

opierać.

- Dobrze, dosyć.
- Trudy!
- Cierpiałeś dużo, niewolniku. To wystarczy. Ostrzegano

mnie, żeby się za bardzo nad tobą nie znęcać. - Oswobodziła
jego pierwszą rękę.

Linc przestraszył się, że gra już skończona. On jednak

wcale tego nie chciał. Pragnął być przy niej, choćby tylko
miała go tak niemiłosiernie pieścić.

Trudy rozwiązała drugą rękę i nogę. Chciał sam zająć się

ostatnim wiązadłem, ale go powstrzymała.

- Jesteś wolny - powiedziała, klękając nad nim okrakiem.
- Trudy, jeśli nie przestaniesz, to zaraz...
- Tak, wiem, Linc - jęknęła. - I bardzo tego pragnę.

Chwycił jej pupę i posadził na sobie. Czuł, że jest wilgotna i
szeroko otwarta. Ją też to drażnienie musiało wiele kosztować.
Jednak efekt był taki, że gdy się zwarli, nie chcieli już się
rozdzielić. W ciągu minuty lub dwóch dotarli do nieba, tak jak
jej obiecywał, ale potem wcale go nie opuszczali. Orgazm
narastał w nich po orgazmie.

Sam nie wiedział, ile to mogło trwać. W końcu jednak

opadł bez tchu na poduszki. Myślał, że Trudy do niego
dołączy, i wyciągnął w jej stronę ręce, ale ona tylko
potrząsnęła głową.

- Leż spokojnie - zakomenderowała.
Po chwili zobaczył, że wylewa na jego ciało wonny olejek,

który działał na niego uspokajająco. Z przyjemnością prężył

się i przeciągał, czując jej dłonie na swoim ciele. Na końcu
zaczęła go wycierać papierowym ręcznikiem. Był zupełnie
zrelaksowany i zaspokojony seksualnie. Nawet manipulacje
wokół jego penisa nie zdołały go już podniecić.

Nagłe spostrzegł, że Trudy gdzieś odeszła. Kiedy wróciła,

położyła na jego brzuchu coś, co wydawało mu się znajome.

- Twoje ubranie - powiedziała łagodnie. - Możesz już iść.
Otworzył oczy ze zdziwienia. Iść?! Dlaczego miałby to

zrobić?! Chciał zaprotestować, ale Trudy znowu się gdzieś
wymknęła.

- Hej, gdzie jesteś? - Usiadł i rozejrzał się dookoła. Jego

ubrania zsunęły się niżej. - Tylko nie próbuj znowu tych
sztuczek z parawanem! Czy nie mogłabyś przyjść i mnie
popieścić?

Odpowiedziała mu głucha cisza. Wziął ubrania w garść i

odsunął baldachim, żeby wyjść na zewnątrz.

- Trudy, to nie ma sensu.
Przyciskając ubrania do piersi, podreptał w stronę

parawanu. Do tej pory nie zdawał sobie sprawy z tego, jak
ważne są dla niego pieszczoty. W magazynach dla mężczyzn
pisano jedynie o tym, że trzeba pieścić kobiety.

A kto będzie pieścił jego?
Zajrzał za parawan, pewny, że znajdzie tam półnagą

Trudy. Nic podobnego! Rozczarowany rozejrzał się po
mieszkaniu. Gdzie też mogła się schować?

To było dziwne, że fizycznie czuje się całkowicie

zaspokojony, ale brakuje mu samej obecności Trudy. Nigdy
wcześniej tego nie czuł. W końcu usłyszał pluskanie
dobiegające od strony łazienki. Szybko więc pospieszył w
tamtą stronę.

- Trudy!
- Przepraszam, jestem w wannie.

W wannie? To zabrzmiało bardzo zachęcająco. Jego ciało

natychmiast zareagowało na tę erotyczną podnietę. Linc
nacisnął klamkę, ale drzwi pozostały zamknięte. Może była na
niego zła, bo nawet nie zaproponował, że natrze ją olejkiem.

- Gniewasz się na mnie? - spytał w chwili, kiedy pluski

stały się nieco cichsze.

- Jasne, że nie! - odparła natychmiast. - Byłeś

fantastyczny!

- Więc dlaczego zamknęłaś drzwi?
- Mówiłam ci, chodzi mi o to, żeby zachować tajemnicę.

Zobaczysz, jeszcze mi za to podziękujesz.

Teraz jednak był od tego bardzo daleki. Zmełł

przekleństwo w ustach i pomyślał, że czas się ubierać.

Stwierdził tylko, że nie zostawi jej w otwartym

mieszkaniu.

- Dobrze, wyjdę - zgodził się w końcu. - Ale dopiero,

kiedy skończysz.

Zastanawiała się moment nad odpowiedzią.
- Zgoda. Daj mi jeszcze pięć minut.
Ubrał się w tym czasie, zastanawiając się, czy powinien

zaproponować kolejne spotkanie. Nie chciał, żeby wyglądało
to tak, że się narzuca, ale cholernie mu na nim zależało.
Choćby dlatego, że jego członek znowu się podniósł niczym
posłuszny żołnierz.

Trudy oznajmiła wreszcie, że może wyjść.
- Dobrze, już się zbieram - mruknął, podchodząc do

drzwi. Czekał parę sekund, ale bez rezultatu. - Hm, czy
spotykamy się jutro o siódmej? - zapytał najobojętniejszym
tonem, na jaki mógł się zdobyć.

- Niestety, nie.
Więc pewnie umówiła się z innym facetem, pomyślał

przybity.

- Jedna z pracownic Babcock and Trimball odchodzi na

emeryturę - dodała zaraz. - Urządzamy dla niej przyjęcie i
Meg mówiła, że może się przeciągnąć. Ale jestem wolna we
ś

rodę.

- Więc umówmy się na siódmą - powiedział bez wahania.
- Fajnie, zgoda.
Te słowa zabrzmiały w jego uszach jak najcudowniejsza

muzyka. W podskokach dotarł do windy i nacisnął przycisk.
Nie zastanawiał się przy tym, dlaczego tak bardzo zależy mu
na kolejnym spotkaniu.

Rozdział czternasty
Trudy usłyszała trzask zamykanych drzwi i dopiero wtedy

wyszła z łazienki. Już w tym momencie zaczęła tęsknić za
Lincem i musiała bardzo wysilić wolę, żeby go nie zawołać.
Zamknęła drzwi na zasuwę i oparła się o nie plecami. Trzeba
uważać, żeby się do niego nie przywiązać. Linc jest co prawda
fantastycznym kochankiem, ale powinna pamiętać, że po nim
przyjdą następni, jeszcze lepsi.

Tak to już jest w Nowym Jorku.
Na razie wszystko szło zgodnie z planem. Miała wrażenie,

ż

e całkowicie panuje nad sytuacją. I, co najważniejsze,

potrafiła się wycofać w odpowiednim momencie.

Mężczyzna nie powinien czuć się zbyt pewnie. Stąd

zostaje już tylko krok do nudy. Tak jest naprawdę
znakomicie... Dlaczego więc jest jej tak żal, że Linc sobie
poszedł?

Otrząsnęła się z tego uczucia i podeszła do łóżka.
Rozejrzała się dookoła. To mieszkanie należało tylko do

niej. Musi pozbyć się żalu i uważać, żeby żaden facet nie
zostawił tu swojej bielizny czy szczoteczki do zębów.

Wstała i zabrała się do gaszenia mocno nadpalonych

ś

wiec. Kiedy skończyła, jedyne światło w pokoju pochodziło z

zewnątrz. Podeszła do okna i oparła się łokciami o parapet.

Przylgnęła czołem do zimnej szyby. Widziała stąd kawałek
Central Parku, a także tę część Manhattanu, w której mieszkał
Linc. Ciekawe, czy dotarł już do siebie? Czy znalazł się w
swojej chłodnej sypialni?

Oboje za chwilę pójdą spać. Zupełnie sami. Wydało jej się

to trochę głupie. Przecież było im ze sobą tak dobrze! Mogliby
spędzić razem jeszcze część nocy... Jednak prowadziło to do
sytuacji, której się bała. Nie, to wcale nie było lepsze
rozwiązanie. A ona wcale nie czuła się samotna. Jeszcze raz
spojrzała na swoje mieszkanie. Przecież właśnie o tym
marzyła.

Linc postanowił dostosować się do wymagań Trudy. Jeśli

chciała, żeby od razu wychodził po tych nieziemskich
wyczynach erotycznych, to miała do tego prawo. Oferowała
mu tak dużo, że nie śmiał protestować. Zresztą, gdyby
zdecydował się zostawać u niej na noc, mogłoby to znaczyć,
ż

e za bardzo zaangażował się w ten związek.

Wolał więc ograniczyć się do spotkań o siódmej, w czasie

których zapuszczał się w fascynujący świat erotycznych
fantazji.

Trudy

była

niezrównaną

przewodniczką.

Jednocześnie wypadki, które jej się przytrafiały, czyniły ją
bardziej ludzką. Dzięki nim mógł myśleć o niej jak o
normalnej kobiecie, a nie demonie seksu.

Raz, na przykład, w czasie striptizu zaczęła się wachlować

strusimi piórami i rozkaszlała się tak mocno, że musiała
przerwać. Innym razem planowała wspaniałe wyjście zza
parawanu, ale wcześniej go przewróciła. Olejek do ciała, który
kupiła gdzieś okazyjnie, okazał się nieświeży i tak dalej.
Wszystko to sprawiało, że podobała mu się jeszcze bardziej.

Jednocześnie wciąż bardzo jej pragnął. Niemal śnił o niej

na jawie. Początkowo myślał, że mu szybko zobojętnieje, ale
jego fascynacja erotyczna wcale nie mijała. Wręcz przeciwnie,
nasilała się...

Nie pragnął też innych kobiet, chociaż Trudy kupiła

nadmuchiwaną lalkę w sex - shopie, żeby symulować seks we
troje. Jednak w jakiś sposób zrobili w niej dziurę i lalka
przeleciała siłą wyrzutu przez cały pokój, zanim opadła przy
jednej ze ścian.

To zdarzenie powiedziało mu o niej więcej niż sądziła.

Mimo że chciała dać mu posmak perwersji, nie była gotowa
dzielić się nim z inną kobietą. Lubiła się bawić, ale nigdy nie
przekraczało to pewnych granic. Linc zaczął jej ufać bardziej
niż jakiejkolwiek innej kobiecie. Tak, mogło to prowadzić do
niebezpiecznego zauroczenia. Na szczęście Trudy doskonale
znała reguły gry i sama wyrzucała go ze swego mieszkania.

Pojawiły się jednak inne niepokojące sygnały. Na

przykład Linc niechętnie rozmawiał o niej z Tomem, który
bardzo interesował się Trudy. A ponieważ Linc opowiadał mu
o innych swoich dziewczynach, oczekiwał teraz tego samego.

Tom przyszedł do niego do biura w poniedziałek, półtora

tygodnia po przeprowadzce Trudy do Nowego Jorku. Linc od
razu zauważył, że ma ochotę na poważną rozmowę. Toma
martwiło to, że odwołał ich niedzielny mecz tenisowy, Zaczął
od jakichś głupstw, ale bardzo szybko przeszedł do sedna:

- Martwię się o ciebie, stary.
- Masz rację, niepotrzebnie kupowałem akcje tej firmy

komputerowej, ale... - Linc udawał, że nie rozumie, o co mu
chodzi.

- Nie, nie - przerwał mu Tom. - W interesach sobie

poradzisz. Rozmawiałem ostatnio z Meg i przyznała, że
planowała jednak coś w rodzaju pułapki na ciebie. Czułbym
się odpowiedzialny, gdybyś dał się w nią złapać.

Linc od samego początku podejrzewał Meg o niecne

zamiary. Kiedyś nawet go to irytowało, ale teraz zupełnie nie
zwracał na to uwagi.

- Nie przejmuj się - zaczął pocieszać kumpla. - Nie

możesz przecież odpowiadać za swoją żonę. A mnie
wystarczy to, że Trudy niczego nie planuje.

Linc był tego pewny. To raczej on sam zaczął poddawać

rewizji swoje poglądy dotyczące małżeństwa.

Tom patrzył na niego tak, jakby chciał coś powiedzieć, ale

potem tylko spojrzał przez okno.

- Znowu chmury - mruknął.
To zabawne, ale Linc od dłuższego czasu nie zwracał

uwagi na pogodę. Teraz też niespecjalnie go ona obchodziła,
ale ucieszył się, że przyjaciel chce zmienić temat.

- Tak, pewnie będzie padać - stwierdził.
- Masz stąd piękny widok na Statuę Wolności - zauważył

błyskotliwie Tom.

- Tylko musiałbym przestawić biurko, żeby częściej ją

widzieć. - Wręcz czuł walkę wewnętrzną, jaką Tom toczył ze
sobą, myśląc, co jeszcze mu powiedzieć. Linc wolał osobiście,
ż

eby trzymał buzię na kłódkę.

- Powinniśmy chyba wracać do pracy. Inwestorzy

czekają...

- Chciałbym cię tylko uprzedzić Linc chrząknął.
- A może ja nie chcę tego usłyszeć...
- Mam wrażenie, że traktujesz Trudy zupełnie inaczej. -

Tom nie zwrócił uwagi na jego słowa.

- Wydaje ci się.
- Nie sądzę. Przykro mi to powiedzieć, stary, ale...
- Więc tego nie mów! - wtrącił szybko i poklepał Toma

po plecach. - Nic się nie stanie. Po prostu świetnie się z Trudy
bawimy. W końcu przecież jednak się rozstaniemy...

Linc sam się zdziwił, że tak bezbarwnie mówi o swoich

erotycznych doświadczeniach. Miał wrażenie, że jest to
niemal świętokradztwo.

Tom zmarszczył brwi jeszcze mocniej, żeby było widać,

ż

e naprawdę się martwi.

- Mówisz dokładnie tak samo, jak ja po dwóch

tygodniach spotkań z Meg. Jak długo znacie się z Trudy?

Linc poczuł lekkie ukłucie niepokoju.
- Tydzień i dwa dni - odparł.
- Widzisz, jesteś szybszy... Linc próbował się roześmiać.
- Nie przejmuj się, stary. Jestem odporny na małżeństwo -

zapewnił kumpla.

- Też tak twierdziłem - westchnął smutno Tom.
- Widzisz, jest coś w twoich oczach...
Tym razem Linc poklepał go po plecach tak mocno, że

Tom niemal się zakrztusił.

- Nie przejmuj się. - Uderzył go ponownie. - Nic mi nie

będzie. To tylko trochę seksu i tyle... A skoro już o tym
mówimy, czy planowałeś przejażdżkę limuzyną z Meg?

- Zabawne, że pytasz. Zamówiłem gablotę właśnie na

jutrzejszy wieczór. Udało mi się dostać sporą zniżkę, bo to
ś

rodek tygodnia.

Linc chciał poklepać go jeszcze raz, ale spojrzał na swoją

dłoń i zrezygnował.

- Bawcie się dobrze.
- Dzięki. - Tom zaczął się zbierać do wyjścia.
- Jesteś pewny, że nie przeszkadza ci ta sytuacja z Trudy?
- Zupełnie.
- To świetnie. - Tom machnął mu ręką na pożegnanie i

zniknął za drzwiami.

Linc stwierdził, że przyjaciel przesadza. Pamiętał

doskonale, że kiedy poznał Meg, wciąż się za nią ciągał. W
oczach miał dziwną mgłę i zrezygnował ze wspólnych
wypadów w różne miejsca.

Na przykład na tenisa!

Nie, to się nie liczy. Przecież zrezygnował wczoraj z gry

tylko po to, żeby uniknąć rozmowy o Trudy. Wcale nie
planował wizyty u niej, na którą i tak pewnie nie dostałby
zgody.

Spotykali

się

zwykle

raz

dziennie,

przeważnie

wieczorami.

Nie, Linc wcale nie przypomina Toma z okresu

narzeczeństwa. To zupełnie wykluczone. Przede wszystkim
nie jest tak pogrążony we własnych myślach i zwraca uwagę
na świat zewnętrzny.

Głośne pukanie do drzwi wdarło się w jego rozmyślania.
- Proszę - zawołał.
W drzwiach stanęła kształtna recepcjonistka firmy,

Michelle.

- Dzwoni twoja matka - poinformowała. - Usiłowałam się

z tobą połączyć przez interkom, ale nie odpowiadałeś. Chce
mówić z tobą osobiście.

Poprawił kamizelkę, jakby to dawało mu pełną kontrolę

nad sytuacją. To dziwne, zamyślił się tak głęboko, że nie
słyszał sygnału interkomu.

- Tak, oczywiście, Michelle. Możesz mnie połączyć.

Przepraszam, że musiałaś się tu fatygować.

Blondynka uśmiechnęła się do niego i potrząsnęła głową.
- Nie ma sprawy.
Michelle pracowała tu zaledwie od paru miesięcy, ale

odniósł wrażenie, że go lubi. Chętnie by się z nim pewnie
umówiła. Przed przyjazdem Trudy zastanawiał się nawet, czy
gdzieś jej nie zaprosić, ale teraz zupełnie o tym zapomniał. To
też było trochę niepokojące.

No, przynajmniej rozmowa z matką pozwoli mu wrócić na

ziemię. Dzięki niej przypomni sobie, czym tak naprawdę jest
małżeństwo.

Podszedł więc do biurka, podniósł bezprzewodowy telefon

i wcisnął odpowiedni guzik.

- Cześć, mamo - rzucił.
- Już się zaczęłam się zastanawiać, czy nie zrobiłeś się

zbyt ważny na rozmowy ze mną.

- Przepraszam, ale wiesz, jak to jest w pracy...
Jakość połączenia między Paryżem a Nowym Jorkiem

była wprost fantastyczna. Miał wrażenie, że matka mówi mu
wprost do ucha. Oto współczesna technika!

- Tak, kiedy twój ojciec pracował, też nigdy nie mogłam

się z nim porozumieć - rzekła cierpko. - Będę się streszczać.
Przyjechałam na parę dni do kraju i chciałam cię dziś zaprosić
na rodzinne przyjęcie.

Linc aż się skrzywił. Matka zawsze zapraszała go w

ostatniej chwili na spotkania, których „rodzinność" polegała
na tym, że siedzieli we trójkę przy wielkim stole w jakiejś
eleganckiej restauracji.

Zwykle się na to godził, zakładając, że raz w roku może

poświęcić rodzicom trochę czasu. Być może liczył też po
cichu na to, że staną się rodziną. Oczywiście były to mrzonki.
Matka mieszkała w Paryżu już od dwunastu lat i nic nie
wskazywało na to, że zamierza wrócić do kraju.

- O ósmej - dodała, zakładając, że już się zgodził. -

Zupełnie zapomniałam, że dziś poniedziałek, i miałam
straszne problemy ze znalezieniem odpowiedniej restauracji.
W końcu okazało się, że ta nowa, libańska w Village jest
otwarta. Co ty na to?

Znał to miejsce. Od kiedy ją otwarto, zaczęła tam

przychodzić połowa nowojorskich znakomitości, co z
pewnością odpowiadało jego matce. Problem polegał na tym,
ż

e był już umówiony z Trudy.

- Mógłbym zabrać znajomą? - spytał, nie wierząc

własnym uszom.

Chyba po raz pierwszy spytał matkę, czy może przyjść nie

sam. Ona też musiała być zaszokowana, ponieważ milczała
przez dłuższą chwilę.

- Ee, tak. Będzie mi bardzo miło. Możesz powiedzieć, jak

nazywa się ta osoba?

- Trudy Baxter.
- Baxter? Baxter... Z tych Baxterów z Long Island?

Pamiętam, że twój ojciec chodził do szkoły...

- Nie, mamo. Z Baxterów z Kansas.
- Z Kansas? - matka powiedziała to tak, jakby pierwszy

raz słyszała tę nazwę. - Co oni tam robią?

Linc zaśmiał się cicho.
- Uprawiają ogórki, mamo. W Kansas uprawia się dużo

ogórków...

- I tym właśnie zajmuje się jej rodzina? - spytała takim

tonem,

jakby

było

to

coś

równie

ohydnego

jak

stręczycielstwo.

- Nie mam pojęcia, ale będziesz ją mogła sama zapytać -

rzucił lekkim tonem. - Chyba nikt z naszych znajomych nie
zajmuje się uprawą ogórków. To byłaby miła odmiana,
prawda?

Linc nie wiedział, czy Trudy zgodzi się przyjść. Miał

nadzieję, że tak. Dzięki niej ten wieczór nie byłby całkiem
stracony.

- Dobrze, zapytam - powiedziała grobowym głosem

matka. - Czasami dobrze jest wiedzieć coś więcej o osobie, z
którą się spotykasz. Muszę już kończyć, bo jestem umówiona
u Elisabeth Arden. Do zobaczenia wieczorem.

- Pa, mamo.
Linc rozłączył się i od razu wystukał numer do firmy

Babcock i Trimball. Nigdy wcześniej tam nie dzwonił, ale
znał ten numer na pamięć. Parę razy miał ochotę zaprosić

Trudy na lunch, ale zawsze w końcu rezygnował. Nie znali się
przecież tak dobrze. To dziwne, że zapamiętał jej numer.

- Babcock i Trimball - usłyszał wysoki głos

recepcjonistki. - Z kim mam połączyć?

Chrząknął, zanim odpowiedział. Nie przypuszczał, że

będzie aż tak zdenerwowany. A przecież nie chciał
proponować Trudy jakichś perwersji, ale zwykłą kolację ze
swoimi rodzicami.

-

Tak,

słucham?

-

Recepcjonistka

zaczęła

się

niecierpliwić.

- Poproszę Trudy Baxter.
Trudy ucieszyła się, że ktoś do niej dzwoni. Jak do tej

pory to ona wydzwaniała do kolejnych osób, promując
przyjazny wizerunek firmy. Najwyższy czas, żeby zaczęli też
do niej dzwonić spragnieni informacji żurnaliści i oficjele.
Mogłaby wtedy dostać podwyżkę, awansować, może
przenieść się do innego biura...

Nie, tak naprawdę wcale nie miała ochoty się przenosić.

Bardzo polubiła to miejsce.

- Tu Trudy Baxter - powiedziała wyraźnie najbardziej

profesjonalnym tonem, na jaki mogła się zdobyć. - Czym
mogę służyć?

- Chciałbym, żebyś wybrała się ze mną na kolację z

moimi rodzicami.

- Linc? - Natychmiast poznała jego głos.
- Pewnie dziwisz się, że dzwonię w środku dnia.
- Trochę - przyznała.
Rzeczywisty świat oddalił się od niej. Niemal nie słyszała

biurowych odgłosów. Nagle znalazła się w wyimaginowanym
ś

wiecie, który sobie stworzyli. Świecie seksu i erotycznych

doznań.

- Przed chwilą dzwoniła moja mama, żeby zaprosić mnie

dzisiaj na kolację - wyjaśnił. - Byłoby mi bardzo miło, gdybyś
zgodziła się ze mną pójść.

Musiała się skupić, żeby zrozumieć sens jego słów.
- Nie musisz się przejmować naszym dzisiejszym

spotkaniem - powiedziała po chwili, myśląc, że tylko dlatego
chce ją zaprosić. - Oczywiście powinieneś przede wszystkim
myśleć o rodzicach.

- Nie, źle mnie zrozumiałaś. Ja naprawdę chcę tam pójść z

tobą. Będzie mi łatwiej znieść to całe udawanie, że jesteśmy
normalną rodziną.

Trudy była bardzo ciekawa jego rodziców. Wiedziała, że

Linc za nimi nie przepada, i chciała się dowiedzieć, dlaczego.

- Dobrze, ale powiedz, jak mam się ubrać... Ubieranie i

rozbieranie było dla nich szczególnym tematem. Różne stroje
stanowiły nieodłączny element ich erotycznych gier. I teraz,
myśląc o tym, zacisnęła mocniej uda. Linc chrząknął.

- Może to, co w sobotę? - zaproponował. Postanowiła

trochę się z nim podrażnić, żeby sprawdzić, czy on też jest
podniecony.

- Więc myślisz, że strój pokojówki nie byłby odpowiedni?
Linc przez chwilę milczał, jakby musiał dojść do siebie.
- Nigdy nie rozmawialiśmy o tym przez telefon, prawda?

- spytał nabrzmiałym z emocji głosem.

- Nie wiem, o co ci chodzi - szepnęła omdlewająco. Linc

westchnął głęboko.

- Wiesz, wiesz... - Nie przypuszczał, że sama rozmowa z

Trudy może okazać się podniecająca. Ta dziewczyna nie
przestawała go zadziwiać. - Co teraz robisz?

Tak jak przypuszczał, natychmiast podjęła grę.
- Właśnie włożyłam rękę do majteczek - zaczęła szeptem.

- Jest wilgotna, Linc. A ty? Co robisz?

- Rozpiąłem rozporek.

- I masz wzwód?
- Jak stąd na Alaskę - odparł. - I to od momentu, kiedy cię

usłyszałem.

- Też cię to podnieciło? - zdziwiła się.
- Tak. Zawsze będziesz mi się kojarzyć z seksem. Z

niebezpiecznym seksem - dodał, patrząc na swoje drzwi.

- Nie jesteś sam? _ spytała zaniepokojona.
- Nie, zupełnie sam. Ale chciałbym być z tobą...
- Mogłabym cię wtedy pieścić - podjęła. - A potem wziąć

go w usta i poczuć całego, jak... jak...

- Och, Trudy! - jęknął tylko.
Zacisnęła zęby na rękawie swojego kostiumu, żeby nie

zacząć krzyczeć. Szczytowali w tym samym momencie.

- Och, Trudy - szepnął. - Nikt na mnie tak nie działa.
- Wiem, na mnie też...
Linc powoli dochodził do siebie.
- Przyjadę po ciebie za kwadrans ósma - powiedział.
- Nie wcześniej?
- Gdybym przyjechał wcześniej, to nigdy byśmy na tę

kolację nie dotarli!

Rozdział piętnasty
Trudy nie wiedziała, czy po kolacji znajdą jeszcze czas,

ż

eby do niej zajrzeć, ale na wszelki wypadek przygotowała

swoją niespodziankę. Od Meg dowiedziała się o wyprzedaży
lekkich luster w plastikowych ramach. Dawały one trochę
zniekształcony widok, ale i tak nadawały się do jej celów.

Kupiła aż trzy, a potem przytwierdziła do spodu

baldachimu, co nie było wcale łatwym zadaniem. Linc nie
powinien ich zauważyć, dopóki nie znajdzie się w łóżku. Ale
ż

eby nie ryzykować, ubrała się, jeszcze zanim zadzwonił do

drzwi.

- Chodźmy - rzuciła od razu.
Wydawał się trochę zdziwiony tym, że nawet nie wpuściła

go do mieszkania.

- Nie pozwolisz mi odpocząć? Pokręciła głową.
- Raczej nie pozwolę ci się zmęczyć - stwierdziła. - Sam

mówiłeś, że nie chcesz być wcześniej.

Zamknęła drzwi na klucz i ruszyła w stronę windy.

Zdążyła jednak zauważyć, że Linc wygląda naprawdę świetnie
w cudownym garniturze i wełnianej jesionce. Z daleka
pachniał Wall Street. Może lepiej, że od razu wyszła, bo z całą
pewnością nie byłaby w stanie mu się oprzeć.

Linc pospieszył za nią.
- Tak, ale... - chciał zaprotestować.
- O, mamy już windę. - Weszła do środka. - Jedziesz ze

mną, czy czekasz na następny kurs? To bardzo złośliwa bestia.
- Klepnęła urządzenie po obudowie.

Linc natychmiast wskoczył do wnętrza.
- Wiem, walczę z nią prawie codziennie. - Odchrząknął. -

A prawdę mówiąc, co noc.

Patrzył na nią tak, że nawet góra lodowa stopniałaby pod

tym gorącym spojrzeniem. Trudy odruchowo wcisnęła guzik
parteru.

- Z wyjątkiem wtorku i piątku - przypomniała mu.

Przysunął się bliżej.

- Powinienem był odwołać to piątkowe spotkanie - rzekł

zduszonym głosem.

Tylko pokręciła głową.
- Skoro sam szef zaprosił cię na mecz hokejowy, to w

zasadzie nie miałeś wyboru.

Musiała przyznać, że Linc wygląda fantastycznie w

szarym, trzyczęściowym garniturze. Rozbieranie go powinno
jej zająć trochę czasu. To byłoby nowe doświadczenie.

Linc pochylił się w jej stronę.
- Chciałbym cię pocałować - szepnął.
Ona też tego pragnęła.
- Nic z tego - westchnęła. - Zniszczyłbyś mi makijaż i

fryzurę.

Nie chciała, żeby rodzice Linca pomyśleli, że jest jakimś

czupiradłem. I tak była trochę zdenerwowana perspektywą
tego spotkania. Miała za mało czasu, żeby się do niego
przygotować.

- Spotykacie się tylko raz w roku? - spytała zaraz,

przypomniawszy sobie to, co jej wcześniej mówił.

- Tak, zwykłe w ciągu pierwszego półrocza. - Założył

jeden z loków za jej ucho. - Cudownie nam się dzisiaj...
rozmawiało, prawda?

Przymknęła oczy, a dreszcz podniecenia przeszedł przez

całe jej ciało.

- Tak.
- Czuję się tak dziwnie, będąc z tobą i nie mogąc nic...

zrobić - szepnął jeszcze.

- Rozumiem...
- Wcale nie musimy iść. - Włożył rękę pod jej płaszcz i

otarł się o pierś dziewczyny. - Mogę zadzwonić do restauracji
i zostawić wiadomość, że zachorowałem... z pożądania.

Odsunęła się troszkę od niego.
- Nie chcesz się spotkać z rodzicami? - spytała zdziwiona.

- Przecież widujesz ich tak rzadko! Czy zwykle chodzisz na te
spotkania z jakąś dziewczyną?

Wyglądał na nieco zdziwionego tym pytaniem i cofnął

rękę.

- Nie - odrzekł po chwili wahania.
Nagle poczuła, że z jakichś powodów jest to dla niej

ważna informacja.

- To znaczy, że jestem pierwsza? Cała jego twarz stężała.
- Tak, ale...
- Nic takiego! - Machnęła ręką. - Po prostu chciałam

wiedzieć...

Wystarczyło jej to, czego się dowiedziała. Nie zamierzała

przecież wystraszyć Linca.

- Po prostu nigdy się tak nie złożyło - mruknął niechętnie.
- Jasne. A teraz pewnie chcesz ich zaszokować,

sprowadzając dziewczynę ze wsi.

Całe napięcie zaczęło z niego powoli odpływać. Linc

rozluźnił się, a nawet uśmiechnął.

- Nie myślałem o tym, ale rzeczywiście może to być

zabawne - rzekł zamyślony. - Muszę cię uprzedzić, że
powiedziałem matce o tych ogórkach.

- Co?! Zamiast wibratorów?! - przestraszyła się. Linc

otworzył szeroko oczy. Wyobraził sobie, jak matka by na to
zareagowała, i parsknął śmiechem.

- Nie, że uprawiacie je w Kansas. - Znowu sięgnął pod

skórzany płaszcz, a jego oczy zalśniły pożądaniem. -
Zapewniam, że nie potrzebowałabyś w tej chwili żadnego
ogórka.

- Masz coś lepszego?

- O wiele! - Poprowadził jej dłoń w dół, aż w końcu

poczuła jego nabrzmiałą męskość. - Wydawało mi się, że
mówiłaś coś kiedyś o seksie w windzie.

Trudy westchnęła głęboko. Sytuacja zaczęła jej się

wymykać z rąk w chwili, kiedy znalazł się w nich penis Linca.
Być może spóźnią się jednak na kolację...

- Sama nie wiem - jęknęła, zaciskając mocniej dłoń.
- Najpierw powinniśmy nacisnąć przycisk „stop" -

powiedział Linc.

- Wolałabym raczej nacisnąć przycisk z napisem

„jeszcze" - westchnęła.

Linc wyciągnął dłoń, żeby zatrzymać windę. Za późno.

Drzwi zaczęły się powoli otwierać, ukazując starszą kobietę z
torbą z zakupami.

Trudy cofnęła rękę. Była szybka niczym rewolwerowiec,

ale kobieta spojrzała na nią ze zdziwieniem.

- Dzień dobry, jestem Trudy Baxter z czterysta sześć, a to

jest Linc Faulkner.

Wyciągnęła w jej stronę dłoń.
Kobieta uścisnęła ją z wyraźnym zdumieniem. Linc

wypchnął Trudy na zewnątrz i zaraz sam wysiadł. Kobieta
zajęła ich miejsce.

- A pani? - spytała jeszcze Trudy.
- Millicent Hightower z trzysta sześć - odparła kobieta, a

Trudy zdała sobie sprawę z tego, że może niepotrzebnie
informowała ją o numerze swego mieszkania. - Skoro mieszka
pani nade mną, może wyjaśni mi pani te dziwne hałasy, które
dobiegają z góry. Zaczynają się zwykle...

Drzwi windy zaczęły się zamykać, co przerwało rozmowę.

Trudy spojrzała na Linca i zachichotała.

- Nie jestem przyzwyczajona do bloków - rzekła, ciągnąc

go do wyjścia.

- Właśnie widzę.

- Zupełnie zapomniałam o tym, że ktoś pode mną mieszka

i może nas słyszeć - ciągnęła. - A powinno mi to przyjść do
głowy, bo sąsiad czasami nastawia głośną muzykę i wtedy
sama czuję się jak na koncercie.

Zatrzymała się i spojrzała mu w oczy.
- A czy ty myślałeś o tym, że ktoś może nas słyszeć? -

spytała niewinnie.

Linc spuścił wzrok.
- Prawdę mówiąc, kiedy już się kochamy, zupełnie

zapominam, gdzie jesteśmy.

- Ja też. Właśnie na tym polegają erotyczne fantazje. -

Znowu poczuła mrowienie na udach. - Szkoda, że nam się nie
udało w tej windzie.

Jego oczy zabłysły niczym dwie gwiazdy.
- Jak sądzisz, jak byśmy to zrobili?
- Na stojąco - odparła. - Mógłbyś wziąć mnie od tyłu.

Zadarłbyś płaszcz i już byś mnie miał. Nie nałożyłam majtek -
szepnęła mu do ucha Trudy.

To była prawda. Mróz trochę zelżał, a jej wydawało się, że

tak będzie znacznie bardziej podniecająco. Nie myliła się,
sądząc z reakcji Linca.

Wyszli na ulicę.
- Chcesz sama zatrzymać taksówkę, czy pozwolisz mi to

zrobić? - spytał nieco ochrypłym głosem.

Zrobiło jej się miło, że pamięta, jak bardzo to lubi. Poza

tym uderzyło ją to, że Linc prosi ją o pozwolenie. Tak, jak
Tom żonę. Meg mówiła jej kiedyś, że Linc jest bardzo
delikatny, ale nie chciała jej wówczas wierzyć.

Do niedawna interesował ją głównie jako źródło

seksualnych rozkoszy. Musiała przyznać, że był w tym
niezrównany. Ich ciała pasowały do siebie tak, jakby
stanowiły jedno. Ale coraz częściej myślała o Lincu również
jako o człowieku. Zaczęło ją interesować, co myśli o różnych

sprawach i jakie są jego upodobania. Odkryła też, że coraz
bardziej angażuje się w ten związek.

Meg byłaby zadowolona.
- Teraz twoja kolej - powied2iała, widząc jak Linc nagle

się rozjaśnił.

Sprawiło jej to sporą przyjemność. Jednocześnie

pomyślała, że będzie najlepiej, jeśli pomoże mu w czasie tego
wyraźnie dziwnego spotkania. Sama zawsze uwielbiała
rodzinne posiłki. Inna sprawa, że nie odbywały się one raz do
roku, więc cała rodzina była do siebie przyzwyczajona i mieli
o czym gadać.

Jednak o czym można rozmawiać z matką, którą widuje

się raz do roku? O pogodzie? A może o innych członkach
rodziny, których widuje się jeszcze rzadziej?

Gdy tylko wsiedli do taksówki, zapytała Linca o imiona

jego rodziców.

- Mama ma na imię Glenda, a tata Lincoln Trzeci, ale

wszyscy mówią do niego L.C.

- Czy to znaczy, że ty jesteś Lincoln Czwarty?
- Obawiam się, że tak.
- Nigdy nie znałam nikogo z liczebnikiem przy imieniu -

powiedziała, zastanawiając się, czy rodzice nie pytają go już o
Lincolna Piątego. - L to Lincoln, a C?

- Carlyle.
Aż otworzyła usta, słysząc to dziwne imię.
- Więc ty jesteś Lincoln Carlyle Czwarty, prawda?
- Tak, chociaż to potwornie pretensjonalne - mruknął,

krzywiąc się, jakby jadł cytrynę.

- Nie rób min. To brzmi bardzo seksownie.
- Naprawdę?£ Mnie się zawsze wydawało sztywne i bez

wdzięku.

- Nie, nieprawda. - Wzięła go za rękę. - To bardzo

romantyczne imiona. Moglibyśmy wykorzystać je w naszych
grach.

Chyba po raz pierwszy w życiu był zadowolony z tego, że

nazywa się tak, jak się nazywa. Dzięki Trudy. Zrobiłby w tej
chwili wszystko, żeby być bliżej niej.

- Naprawdę nie masz majtek? - spytał szeptem.
- Przestań. Chciałam porozmawiać o twoich rodzicach,

ale... naprawdę - dodała na koniec.

Dreszcz rozkoszy przeszył jego ciało.
- Nie chcę rozmawiać o rodzicach. Chcę rozmawiać o

twoich majtkach.

- Przecież ich nie mam - zauważyła logicznie. - Jacy są?
- Raczej: jakie - poprawił ją. - Półprzezroczyste i miłe w

dotyku. Widać przez nie włosy łonowe, a kiedy się je zsunie...

- Linc - upomniała go, czując falę gorąca, która zaczęła

obejmować jej ciało.

- Jak uważasz. Ojciec podzielił fortunę rodzinną na trzy

części. Matka usiłuje ją przepuścić, ale i tak wiadomo, że
nawet ona nie zdoła tego zrobić. Rodzice spotykają się tylko
raz w roku. Prawie ze sobą nie rozmawiają. Ich życie
seksualne ogranicza się do pocałunku w policzek na powitanie
i przy rozstaniu. Nie rozwiedli się pewnie dlatego, że nie chcą
oddać prawnikom sporej części majątku.

Mimo że mówił to wszystko obojętnym tonem, wyczuła

gorycz w tych słowach.

- Muszą cię bardzo kochać, skoro decydują się na takie

spotkania - zauważyła.

Linc pokręcił głową.
- Sądzę, że chodzi im o coś innego.
- Niemożliwe! Więc dlaczego to robią?

- Z poczucia obowiązku - odparł, patrząc przed siebie, na

ulice Nowego Jorku. - Pewnie uznali, że dzięki tym
spotkaniom wciąż stanowimy rodzinę.

- I stanowicie - stwierdziła z mocą. - Gdyby chcieli się

rozwieść, na pewno by to zrobili, bez względu na koszty. A
poza tym, twoi rodzice mają ciebie... Dlatego właśnie jesteście
rodziną.

Linc spojrzał przez okno. Minę miał znudzoną, ale Trudy

wiedziała, że to tylko maska.

- Jesteś niepoprawną optymistką. Ale mogę cię zapewnić,

ż

e moi rodzice już nigdy nie będą razem - powiedział smutno.

- Jeśli tak myślisz, to dlaczego trzymasz w sypialni

zdjęcie całej waszej trójki?

Milczał. Milczał pięć sekund, a potem dziesięć i

piętnaście.

- Przepraszam - bąknęła. - Nie chciałam się wtrącać w nie

swoje sprawy.

Uścisnął lekko jej dłoń.
- W porządku - szepnął.
- Jeśli nie chcesz, żebym z tobą poszła, mogę wrócić tą

samą taksówką - powiedziała.

Potrząsnął głową, a na jego zaciśniętych ustach na

moment pojawił się nikły uśmiech.

- Za późno - orzekł, gdy samochód zatrzymał się przed

restauracją. - Chodź, przedstawię cię moim rodzicom.

Przez dwie następne godziny obserwował zafascynowany,

jak Trudy bez najmniejszych problemów oczarowuje jego
rodziców. Nie pamiętał, kiedy ostatnio ojciec śmiał się tak
serdecznie, jak przy jej opowieści o konkursie jedzenia ciastek
na Dzień Niepodległości.

Co prawda matka nie wyglądała wtedy na zachwyconą, ale

Trudy szybko znalazła jej czuły punkt. Dowiedziała się, że
Glenda maluje, i zaczęła rozmowę na ten temat. Linc po raz

pierwszy usłyszał, że miała parę wystaw w Europie i jedną w
kraju oraz że jej obrazy można znaleźć w paru książkach. Jego
matka stała się artystką. Co więcej, zarabiała pieniądze,
chociaż jemu wydawało się, że tylko je wydaje.

Okazało się, że ojciec też nic nie wiedział o obrazach.

Chyba po raz pierwszy od lat zwrócił uwagę na żonę. I na to,
co mówiła. Do tej pory, kiedy się spotykali, rozmawiali
głównie o nim. Tak, jakby bali się poruszyć jakiś
delikatniejszy temat.

Trudy niczego się nie bała i jej obecność wyraźnie

poprawiała atmosferę. O dziwo, Linc poczuł, że nawet nieźle
się bawi. Gdyby mógł zapraszać Trudy na te spotkania, byłyby
one nawet do zniesienia.

Niestety, było to niemożliwe. I tak naruszył już pewne

zasady, z czego doskonale zdawał sobie sprawę. Piękność z
Virtue w stanie Kansas zaczynała odgrywać coraz większą
rolę w jego kawalerskim życiu.

Pod koniec posiłku Trudy przeprosiła wszystkich i udała

się do toalety. Linc aż za dobrze pamiętał, co się stało, kiedy
znalazł się z nią w tym ustronnym miejscu. Zastanawiał się
nawet, czy nie ruszyć za dziewczyną, ale matka położyła dłoń
na jego przedramieniu.

- Czy to poważne?
Udał, że nie rozumie pytania.
- Co takiego?
- Twój związek z Trudy - odparła matka. - Innymi słowy,

czy planujesz z nią małżeństwo?

Pytanie nie należało do łatwych. Nawet gdyby sam chciał

się żenić, Trudy miała pod tym względem zupełnie inne plany.

- Mamo, mówiłem ci już przecież, że małżeństwo

zupełnie mnie nie interesuje.

- Pamiętam, ale przecież nigdy na żadne z naszych

spotkań nie przyprowadzałeś dziewczyn. - Matka wzięła

głębszy oddech. - Poza tym, obserwowałam cię przy stole.
Bardzo ci na niej zależy.

- To prawda, ale to nic nie znaczy...
- Posłuchaj, synu - ojciec włączył się do rozmowy - takiej

dziewczynie ze wsi może chodzić tylko o trzy rzeczy: forsę,
forsę i jeszcze raz forsę.

- Co takiego?! - Linc aż nadął się z oburzenia.
- Twój ojciec przynajmniej raz się nie myli - stwierdziła

Glenda. - Ta Trudy jest naprawdę czarująca i nic dziwnego, że
dałeś się nabrać, ale...

- Na nic nie dałem się nabrać! - Linc zdał sobie sprawę z

tego, że powiedział to za głośno, i zaraz zniżył głos: - Jak
ś

miecie oskarżać o coś Trudy?! Przyszła tu tylko dlatego, żeby

zrobić mi przyjemność, i wypruwała sobie flaki, żeby was
rozerwać. A wystarczyło, żeby wstała od stołu, a wy chcecie
ją rozerwać na strzępy!

- Hej, wcale nie powiedziałem, że jest zła - starał się go

uspokoić ojciec. - To zupełnie naturalne, że chce upolować
bogatego męża. Większość kobiet... - Spojrzał na swoją żonę i
urwał.

Linc wstał od stołu.
- Przepraszam, ale musimy już iść.
Chciał wydostać się stąd, zanim powie coś, czego będzie

ż

ałował. Nie miał złudzeń co do swoich rodziców, ale nie

zamierzał pozwalać, by obrażali Trudy.

- Och, Linc, zostań - westchnęła matka. - Chodzi nam

przecież tylko o twoje dobro.

- Trudy jest najfajniejszą osobą, jaką kiedykolwiek

spotkałem - stwierdził Linc. - I gdybym chciał się ożenić, nie
znalazłbym lepszej żony. Ale nie musicie się przejmować.
Sama Trudy nie planuje małżeństwa.

Ojciec potrząsnął głową.

- Być może tak mówi, ale widziałem też, jak na ciebie

patrzy...

Linc wiedział, o co mu chodzi. Znał to spojrzenie. Nie

musiał jednak informować rodziców, że to tylko seks i nic
więcej.

- Nie będę z wami roztrząsał tego tematu. - Spostrzegł

Trudy wracającą z łazienki. - O, jesteś. Chodź, zaczerpniemy
ś

wieższego - spojrzał na rodziców - powietrza.

Dziewczyna zmarszczyła brwi.
- Wygląda na to, że się pokłóciliście - zauważyła. - Czy

poszło o mnie?

Linc wziął ją za ramię.
- Chodźmy już. Nie ma sensu o tym gadać.
- Nie, jeszcze nie. - Wyrwała mu się. - Chciałabym

wiedzieć, o co chodzi.

- Nie sądzę... - Linc próbował wziąć ją za rękę.
- Glendo, czy możesz mi powiedzieć, skąd to całe

zamieszanie? I dlaczego Linc stara się mnie wypchnąć z
restauracji?

Jego matka chrząknęła i spojrzała gdzieś w bok.
- Oboje z... mężem uważamy, że dzieli was różnica

pochodzenia, co może być problemem przy poważnym
związku - wydusiła wreszcie.

- A kto tu mówi o poważnym związku? - Dziewczyna

popatrzyła na nich pytająco.

Linc machnął ręką.
- Nie o to chodzi. Moi rodzice nie są w stanie powiedzieć

niczego jasno. Po prostu uważają, że polujesz na mój majątek.

Ku jego zaskoczeniu Trudy wybuchnęła śmiechem.
- Ja?! Na majątek?!
- Linc, przecież wiesz, że nie to mieliśmy na myśli -

zaprotestowała matka.

- A właśnie, że to! Chodź, Trudy!

- Nawet nie wiem, jak mam zareagować - powiedziała,

wciąż dusząc się śmiechem. - Wcale nie poluję na jego
majątek.

- Nie, Trudy, wcale nie powiedzieliśmy... - L. C.

próbował się tłumaczyć, ale ona go nie słuchała.

- Jedyne, o co mi chodzi, to jego wspaniały, olbrzymi,

nabrzmiały jak dorodny ogórek penis! - ciągnęła coraz
głośniej. - I właśnie dlatego musimy już iść. Czas do łóżka.
Cześć!

Wyszła, kołysząc biodrami. Jego rodzice wyglądali na

zaszokowanych. Z otwartymi ustami patrzyli za Trudy,
podobnie jak większość osób w restauracji.

Rozdział szesnasty
Pomysł z lustrami był naprawdę świetny. Trudy nie mogła

sobie wyobrazić większej przyjemności niż oglądanie
pośladków Linca w czasie stosunku. Specjalnie ustawiła kilka
lamp wokół łóżka, żeby mogli widzieć siebie w gładkich
szklanych powierzchniach umocowanych pod baldachimem.
Nalegała, żeby Linc wypróbował je pierwszy. Położył się na
plecach, a ona przykucnęła nad nim, odginając co jakiś czas
ciało do tyłu. Efekt był piorunujący. Dopiero kiedy sama
zajęła jego miejsce, zrozumiała, dlaczego miał orgazm za
orgazmem. Ona też nie potrzebowała wiele, żeby dojść do
kresu podniecenia.

- Fajnie? - szepnął jej do ucha.
Z trudem złapała oddech, obejmując go od tyłu i widząc to

jednocześnie w lustrze.

- Nie masz pojęcia... jak...
- Mam. - Zaczął szybciej oddychać. - Te lustra są

wspaniałe. Działa na mnie nawet sama świadomość, że teraz
mnie widzisz.

Chciała coś powiedzieć, ale z jej ust wydobył się tylko jęk.
- Linc, ja...
A potem ogarnął ją ocean rozkoszy. Ruchy Linca nasiliły

się i po chwili po raz kolejny oboje szczytowali. Piąty czy
szósty. Już nawet nie chciało im się liczyć.

Łóżko zadrżało i zapewne sufit na dole zatrząsł się trochę.

Oboje legli w pościeli wyczerpani, lecz szczęśliwi.

- Och, Linc... - Trudy sama nie wiedziała, czy to dlatego,

ż

e przedtem była tak spięta, czy też z powodu luster, ale seks

miał dziś na nią dobroczynny wpływ. - Tak mi dobrze.

Zaczął ją pieścić i znowu poczuła, że ma na niego ochotę.

Sięgnęła w dół, tam gdzie był jego członek. Czy to możliwe,
ż

e już zdołał się podnieść po kolejnej bitwie? Linc był

naprawdę niesamowity.

Po raz kolejny poczuła go na sobie. Spojrzała w lustra,

szukając dodatkowej podniety, która tak naprawdę wcale nie
była jej potrzebna.

W samą porę. Jedno z luster obluzowało się i zaczęło

opadać wprost na głowę Linca. Na szczęście zdołała je
przytrzymać wyciągniętą do góry nogą.

- Trudy, czy coś się stało? - spytał zaniepokojony.
- Nie, nic takiego - odparła, nie chcąc go za bardzo

niepokoić. - Tylko jedno z luster za chwilę może ci się rozbić
na głowie.

Zamiast jej pomóc zaczął się śmiać. Aż cały trząsł się na

jej ciele.

- Wiesz, że to bardzo dziwne, kiedy mężczyzna się

ś

mieje, chociaż wciąż masz go w sobie - zauważyła cierpko.

Uniósł nieco głowę.
- Powinnaś się przyzwyczaić. Coś mi mówi, że to nie po

raz ostatni.

- Przyczepiłam je naprawdę mocno - broniła się.
- Musiałeś za bardzo rozhuśtać łóżko.
Linc zaśmiał się raz jeszcze.
- Czy masz coś przeciwko temu? - spytał, kryjąc

rozbawienie.

- W sumie chyba nie. - Odwzajemniła jego uśmiech. -

Biedna Millicent.

Linc westchnął głęboko.
- Zupełnie o niej zapomniałem. W ogóle zapomniałem o

istnieniu

innych

ludzi.

Przydałby

nam

się

jakiś

dźwiękoszczelny pokój. Albo domek gdzieś na odludziu.

Gdyby wiedział, jak to zabrzmi, na pewno by tego nie

powiedział.

- Musisz ze mnie zejść, bo puszczę to lustro - ostrzegła.
Natychmiast się usunął, a ona złapała gładką powierzchnię

dwiema stopami. Lustro zwisało teraz tylko na jednym drucie.

- Interesująca pozycja - rzekł, patrząc na nią w

zamyśleniu. - Może spróbowalibyśmy się tak kochać?

- Wolałabym nie. Jest mi bardzo niewygodnie. Szybko

chwycił lustro. Trzymał je, a jednocześnie spoglądał w stronę
łazienki.

- Możesz na mnie chwilę zaczekać? - spytał.
- Zaraz wrócę.
Trudy wzięła lustro. Jeden z drutów po prostu się

obluzował. Poradzi sobie sama. Nie potrzebuje do tego
pomocy Linca.

- Jasne, idź.
- Tylko mi nie zniknij - uprzedził, zeskakując z łóżka.
Trudy wiedziała, że będzie chciał porozmawiać o

dzisiejszej kolacji. Większość osób oczekiwałaby na pewno
wyjaśnienia sytuacji. Być może Lincowi zależało na tym, żeby
przeprosiła jego rodziców za swoje zachowanie. Chociaż nie
miała na to ochoty, gotowa była na to przystać. To prawda, że
trochę ją poniosło.

Właśnie dlatego zdecydowała się nie uciekać dziś przed

nim jak Kopciuszek.

- W porządku, zaczekam.
- Świetnie. - Linc złapał swoje ubrania i ruszył do

łazienki.

Wstała i naga zabrała się do przyczepiania lustra. Nie było

to takie łatwe, jak się wydawało. Kiedy wrócił, wciąż stała z
wyciągniętymi ramionami i usiłowała mocniej zacisnąć drut.

- Proszę, scena jak z „Playboya" - stwierdził.
- A ty wyglądasz jak facet z magazynu dla kobiet -

stwierdziła. - Możesz potrzymać lustro?

Linc zdjął buty i wszedł na łóżko w samych skarpetkach.

Kiedy już zaczepili lustro, doszło do tego, co w zasadzie było
nieuniknione, i znowu znaleźli się w pościeli. Linc

zaproponował, żeby zrobili to tym razem na boku, tak by
oboje mogli patrzeć.

Nastąpił kolejny cudowny orgazm i Linc raz jeszcze

musiał udać się do łazienki. A w końcu nasyceni położyli się
na łóżku i Trudy oparła się o niego wygodnie. Nie mogła się
powstrzymać, żeby nie zacząć rozczesywać palcami jego
włosów. Było to miłe. Zbyt miłe.

A jak dopiero będzie z innymi, pomyślała. Przecież Linc

jest dopiero pierwszy.

To jej przypomniało kolację i rodziców Linca. No tak,

przecież muszą porozmawiać, chociaż wcale jej się nie chce.
A potem, oczywiście, będą musieli się rozstać.

- Nigdy nie powtarzaliśmy tego w ciągu jednego

spotkania - zauważył.

- Nie, chyba nie.
- Ten drugi raz był inny. Kochaliśmy się wolniej. To było

naprawdę wspaniałe.

- Tak, bałam ci się wygnieść garnitur - stwierdziła, chcąc

przeciąć rozmowę na temat seksu.

Oczywiście miała na nią ochotę, ale bała się tego, do

czego mogła doprowadzić. Zaczęła więc z innej beczki:

- Zdaje się, że obraziłam dzisiaj twoich rodziców, ale

naprawdę nie mogłam się powstrzymać. Mam nadzieję, że się
na mnie nie gniewasz. Kiedy ich spotkasz, możesz
powiedzieć, że mi przykro i że jestem... bardzo impulsywna.

Linc przyciągnął ją bliżej.
- To raczej ja powinienem cię przeprosić. Wiedziałem,

jacy są, a mimo to zabrałem cię na to spotkanie. To był błąd.
Mogłem się spodziewać właśnie takiego wyskoku.

- śaden problem - powiedziała. - Tak mnie to

rozśmieszyło, że nawet nie poczułam się dotknięta. Poza tym,
mieli wyjątkowo zabawne miny.

- To prawda. - Linc skinął głową. - Wyglądali wyjątkowo

głupio.

Przez moment milczał, a potem odezwał się ponownie:
- Gdybym ich słuchał, ożeniłbym się pewnie z jakąś

bogatą dziewczyną z dobrej rodziny. Tak jak w
ś

redniowieczu!

- Ale nie musisz tego robić - zauważyła. - Na szczęście

ż

yjemy w innych czasach.

- Masz rację - westchnął. - Ale, tak naprawdę, do

niedawna nie miałem nawet większego wyboru. Obracałem
się wciąż w tych samych kręgach. Pieniądze jednak potwornie
izolują. Nie chciałbym, żeby moje dziecko czuło się tak
samotne jak ja. Gdybyś doświadczyła tego wszystkiego,
zrozumiałabyś, dlaczego wolę się nie żenić.

Trudy odsunęła się trochę od niego i oparła na łokciu,

ż

eby go lepiej widzieć.

- Tak sądzisz? A co byś powiedział, gdybyś żył w małym

domku, którego właściciele chcą spłodzić po jednym dziecku
na metr kwadratowy powierzchni?

- Wolałbym to niż dwadzieścia pięć pustych pokoi - rzekł

twardo.

- To dlatego, że nie wiesz, o czym mówisz! Moi rodzice

nigdy nie byli tak naprawdę swobodni. Urodziłam się niedługo
po ich ślubie. Potem było trochę spokoju, bo ojciec pracował
jako akwizytor, ale kiedy kupili farmę, dzieci zaczęły się
pojawiać jedno po drugim. Drugie, trzecie, czwarte... -
Uderzała go w pierś przy każdym kolejnym noworodku.

Linc pokręcił głową.
- Przynajmniej nie czułaś się osamotniona.
- O, nie! - Rozejrzała się po swoim mieszkaniu. - Dopiero

tutaj czuję się swobodnie, chociaż czasami mam wrażenie, że
któreś z rodzeństwa wyskoczy za chwilę zza baldachimu i

krzyknie: „a ku - ku!". Będę się długo zastanawiać, zanim
zdecyduję się na małżeństwo. To niewolnictwo na całe życie!

- Widzisz, a moi rodzice wyglądają na zupełnie

swobodnych. - Mina mu zrzedła. - Nigdy nie musieli mi
poświęcać zbyt dużo czasu, bo mieli pieniądze na niańki i
opiekunki. Robili, co chcieli. Moim zdaniem, pieniądze mogą
zniszczyć wszelkie więzy.

- Ale ich brak również! - Trudy ponownie pokręciła

głową. - Przepraszam, ale nie wiesz, o czym mówisz.
Powinieneś pojechać do Virtue i zatrzymać się u moich
rodziców. - Aż zadrżała na tę myśl. - Pewnie byś tam
zwariował.

Kiedy już to powiedziała, poczuła się pewniej. W ten

sposób utwierdziła się jeszcze bardziej w swoim przekonaniu,
ż

e tylko Nowy Jork może jej dać to, czego potrzebuje.

Pieszczoty z Lincem jakoś wytrąciły ją z równowagi.

- Na pewno czułbym się świetnie - rzucił Linc, patrząc jej

wyzywająco w oczy.

- Jak cholera! Możesz sobie tak gadać, bo masz własne

mieszkanie i zero pojęcia o tym, jak żyje moja rodzina...

- Zaraz! Co ty sobie wyobrażasz?! Nie jestem jakimś

zepsutym bogaczem, który dostaje wysypki, kiedy mu zaczyna
brakować kawioru.

- Brakować?! - Zaśmiała mu się w nos. - W Virtue nikt

nigdy nawet nie widział kawioru!

- Myślisz, że jestem snobem i rozpieszczonym bachorem?

- spytał, unosząc się nieco na poduszkach.

Trudy widziała, że jest wściekły, i pomyślała, że powinna

trochę bardziej na niego uważać.

- Nie, uważam, że jesteś najseksowniejszym facetem,

jakiego znam. Najodważniejszym i najwspanialszym. - Pewny
siebie uśmieszek, który pojawił się na jego ustach, zaczynał ją

już drażnić. - Ale zwiałbyś z krzykiem, gdybyś musiał spędzić
choć jeden dzień w Virtue w stanie Kansas.

- Nie uciekłbym - upierał się.
- Tylko tak mówisz. Spojrzał jej głęboko w oczy.
- Co robisz w najbliższy weekend? Zamrugała, nie bardzo

wiedząc, dlaczego zmienia temat.

- Chciałam kupić jakieś półki i porozstawiać wreszcie

moje książki - wyznała.

- W każdym razie nie masz niczego poważnego, typu

pogrzeb szefa?

- O ile wiem, to nie - odparła. - Widziałam go dziś przed

wyjściem z pracy i wyglądał kwitnąco.

- Wobec tego jedźmy do Virtue.
Trudy uśmiechnęła się, myśląc, że się z nią drażni.
- Nabierasz mnie, co?
Linc patrzył na nią poważnie. Ani jeden muskuł nie drgnął

na jego twarzy.

- Nie, wcale.
- Przecież nie możemy jechać, ot tak, do Virtue!
- Czemu nie? Zapłacę za samolot. Zatrzymamy się u

twoich rodziców, żeby ci udowodnić, że tam wytrzymam. I
tak pewnie wydam mniej niż gdybym został w Nowym Jorku.
I co, zgoda?

Trudy nie miała pojęcia, co o tym wszystkim myśleć.
- Dlaczego wiercisz mi dziurę w brzuchu? Pogładził ją po

gładkiej skórze tuż nad linią włosów łonowych.

- Nieprawda. Raczej staram się zatkać tę, którą już masz -

zażartował.

Trudy od razu zareagowała na jego dotyk.
- Mm, przestań. Przesunął dłoń niżej.
- Tylko jeśli zgodzisz się na wyjazd do Virtue.
- Chyba masz jakąś obsesję na tym punkcie. Aa...
- Jego palec dotarł do łechtaczki. - Nie przestawaj!

- Virtue - powtórzył nagląco.
Trudy po raz kolejny tego wieczoru rozłożyła uda.
- Dobrze, niech będzie. Tylko chodź bliżej.
- To było nieziemskie - szepnął Tom do ucha żony, kiedy

już się ubrali i rozsiedli wygodnie w limuzynie.

- Jesteś pewna, że nic ci nie będzie?
- Z całą pewnością. Ciąża wcale nie uniemożliwia

stosunków. W każdym razie do pewnego momentu.

Potem pozostaje jeszcze cała masa pieszczot i innych

rzeczy, które można robić we dwoje, dodała w duchu.
Uśmiechnęła się do niego w półmroku wozu. Za
przyciemnionymi szybami pojawiały się rzędy sklepów i
restauracji Nowego Jorku. Od kierowcy odgradzała ich
szczelna, nieprzezroczysta przegroda.

Tom ścisnął jej kolano.
- Powinniśmy to jeszcze kiedyś powtórzyć.
- To będzie jeszcze droższe, bo będziemy potrzebowali

niańki do dziecka - zauważyła.

Nie mogła się już doczekać porodu, ale z drugiej strony

starała się patrzeć realistycznie na swoją sytuację.

- Trudy doskonale się do tego nadaje.
- Wiem. Nawet deklarowała, że będzie to robić za darmo,

ale chciałabym jej zapłacić. Na pewno potrzebuje pieniędzy.

Tom milczał przez chwilę, ale widziała, że coś go męczy.

Najlepsze, co mogła zrobić, to czekać. Nie trwało to jednak
długo.

- A skoro już mówimy o Trudy, to nie wydaje ci się, że

ten jej wyjazd z Lincem jest... trochę dziwny?

Meg uśmiechnęła się do siebie. Czuła się szczęśliwa i

usatysfakcjonowana. Nie tylko wspaniałym orgazmem, który
przed chwilą przeżyła, ale też tym, co działo się z Trudy i
Lincem. Wystarczyło tylko wspomnieć, że Linc jest bardzo

delikatny, albo podsunąć Trudy pomysł z lustrami, a wszystko
szło jak po maśle.

Nie sądziła tylko, że wyjazd nastąpi tak szybko i że będzie

tak niespodziewany.

- Dlaczego? Po prostu chcą gdzieś razem wyskoczyć.
- I poznać jej rodzinę? Jak na krótki romans, to jednak

trochę niezwykłe, sama przyznasz.

- Pewnie Linca zaciekawiło to, co mówiliśmy o Virtue.

Pamiętasz, przecież nie mógł przyjechać na nasz ślub.

- Nie, nie wierzę. To mało prawdopodobne.
- Spojrzał uważnie na żonę. - Poza tym wyglądasz tak,

jakbyś coś przede mną ukrywała.

- Wydaje ci się. Po prostu przypominam sobie to, co

robiliśmy razem.

Tom poczuł dreszcz podniecenia, ale nie dał się tak łatwo

zwieść.

- Powiedz prawdę. Uważasz pewnie, że Linc już

poważnie związał się z Trudy, co?

Meg westchnęła.
- A gdybym ci powiedziała, czy potrafiłbyś dochować

tajemnicy? - spytała, patrząc mu przenikliwie w oczy.

- Oczywiście.
- I nikomu nic byś nie chlapnął? Nawet Lincowi?
- Pod warunkiem, że nie ukartowałyście tego wszystkiego

i że Trudy nie szuka bogatego męża - zastrzegł się. - Muszę
być lojalny wobec kumpla.

- Nie, Trudy w dalszym ciągu nie wie, że chce wyjść za

mąż.

Tom odetchnął z ulgą.
- Uff, na szczęście.
- Natomiast Linc powoli zaczyna mięknąć - ciągnęła. -

Wydaje mi się, że ostatnio myśli dość intensywnie o
małżeństwie jako takim.

- Pewnie nasz przykład tak na niego działa. - Tom wypiął

pierś. - Ale, jak sądzisz, dlaczego jadą do Virtue? Czyżby Linc
chciał ją lepiej poznać?

Meg potrząsnęła głową.
- Linc nie wie, po co tam tak naprawdę jedzie. Oboje

utrzymują, że chodzi o jakiś głupi zakład.

- Zaśmiała się wyraźnie rozbawiona. - W życiu nie

słyszałam podobnej bzdury! Moim zdaniem, Linc jedzie tam,
bo chce poznać rodziców swojej przyszłej żony.

- No tak, ja też to zrobiłem - rzekł Tom w zamyśleniu. -

Ale skoro Trudy nie myśli o małżeństwie, może to być dla
niego przykre doświadczenie.

- Nie przejmuj się. Już ja z nią sobie poradzę, kiedy

przyjdzie właściwy moment. Do tej pory idzie im lepiej niż
sądziłam.

- Więc jesteś zadowolona ze swojej pułapki! - zaczął się z

nią drażnić.

- To wcale nie była pułapka.
- A co takiego?
Jego żona wyciągnęła w górę dłoń i rozejrzała się dookoła

natchnionym wzrokiem. W tej chwili wyglądała niemal jak
anioł.

- Chcę im pomóc. Chcę naprawić ich życie. Sprawić, żeby

popatrzyli na świat innymi oczami. - Opuściła dłoń i
pogłaskała jego wciąż wyprężony pod materiałem członek. -
Dać im radosny seks.

- Mówisz prawie jak Pan Bóg - westchnął. - A co będzie,

jeśli Trudy złamie mu serce? Albo, co gorsza, jeśli się pobiorą
i okaże się, że zupełnie do siebie nie pasują?

- Pasują, pasują - zapewniła, rozpinając jego rozporek. -

Zobaczysz, że wszystko będzie dobrze.

- Oj, Meg, jeszcze się doigrasz.

- Bardzo dobrze, bo właśnie chodzi mi o igraszki. Czy

jesteś gotowy na ich drugą część?

Jego członek był twardy jak skała.
- Tak jak widzisz. Ale naprawdę uważaj, żeby nie

posunąć się za daleko.

- A mogę na twoje kolana? Tom wykonał zapraszający

gest.

- Zawsze i wszędzie.

Rozdział siedemnasty
Mimo natłoku wrażeń związanych z przyjazdem do Virtue

w piątek po południu Linc wiedział, że nigdy nie zapomni
dwóch rzeczy: ciągnących się aż po horyzont, płaskich pól
uprawnych i łez w oczach Sary Baxter, która wybiegła w
samej sukience przed dom, żeby powitać córkę. Tuż za nią
pojawił się, machając ogonem, stary labrador.

Matka nie widziała Trudy zaledwie dwa tygodnie, a tuliła

ją tak, jakby od rozstania minęły całe lata. Jego uwagi nie
umknęło też to, że Trudy witała Sarę równie radośnie. A
potem przykucnęła i objęła ciemną głowę psa, który od razu
zaczął ją lizać po rękach.

Linc poczuł dławienie w gardle. Trudy może mówić co

chce, ale to jasne, że tęskniła za domem.

Sara wytarła fartuchem oczy, patrząc jak córka głaska psa,

a następnie skierowała wzrok na Linca.

- Przepraszam, ale Trudy nigdy tak naprawdę nie

wyjeżdżała z domu - powiedziała po prostu. - Nie wiedziałam,
ż

e tak bardzo będzie jej nam brakować. Prince też się stęsknił.

- Rozumiem - rzekł Linc, chociaż wszystko to było dla

niego nowe. Jego rodzice nigdy nie zachowywali się w ten
sposób.

Kiedy Trudy się podniosła, zauważył, że też ma nieco

wilgotne oczy.

- Linc, to moja mama. Ma na imię Sara. A to nasz pies,

Prince. Mamo, to jest Linc Faulkner.

- Bardzo mi miło. - Linc przełożył obie torby do lewej

ręki i wyciągnął prawą.

- To pan jest przyjacielem Toma? - spytała, patrząc na

niego śmiejącymi się oczami. - Jaka szkoda, że nie mógł pan
przyjechać na ślub.

- Ja też żałuję.

Kiedy Sara puściła jego dłoń, Prince zaczął obwąchiwać

jego wełnianą jesionkę.

- Cześć, Prince - rzucił.
Na dźwięk swego imienia pies zamachał parę razy

ogonem. W ten sposób zawarli znajomość. Linc poczuł się
więc upoważniony, by podrapać go za uchem. W dzieciństwie
zawsze chciał mieć psa, ale rodzice bali się o czystość domu.

- Bardzo się cieszę, że przywiózł nam pan Trudy - Sara

odezwała się znów swoim ciepłym głosem. - To prawdziwy
cud, że udało jej się wyrwać w piątek po niepełnych dwóch
tygodniach pracy.

- To zasługa Meg - wtrąciła Trudy. - Podobno obiecała

naszemu szefowi, że odda mu swoje dziecko do terminu. Ale
nie sądzę, żeby była aż tak okrutna...

Sara spojrzała uważnie na córkę, ale od razu zauważyła, że

tylko żartuje.

- Zobaczycie, że nikomu nie pozwoli go dotknąć. -

Zamyśliła się na chwilę. - W każdym razie jestem jej bardzo
zobowiązana. No, chodźcie do środka.

Linc klepnął jeszcze Prince'a po głowie i wstał. Od razu

poczuł sympatię do Sary Baxter. Z siedmiorgiem dzieci w
domu nie miała czasu zadbać o siebie, ale była schludna i aż
pachniała czystością. Twarz miała świeżą, a zmarszczki
porobiły jej się tylko koło oczu i ust. Od śmiechu. Przyjemnie
było pomyśleć, że za jakieś dwadzieścia pięć lat Trudy będzie
wyglądać jak jej matka. I że będzie miała to samo pogodne
usposobienie.

Jeśli, jak twierdziła Trudy, małżeństwo złamało jej życie,

to wcale tego nie okazywała. Sara miała zielone oczy i wciąż
pokazywały się w nich figlarne iskierki, które Linc znał tak
dobrze. Teraz już wiedział, skąd pochodzi optymizm Trudy.

- Jestem teraz sama w domu - powiedziała, prowadząc ich

do środka. - Wszyscy mają jakieś zajęcia. A ojciec pojechał z

Sue Ellen po ciepłe, zimowe buty. Pamiętasz, te twoje
brązowe w końcu się rozsypały, a Sue Ellen była pewna, że
zabierzesz ją na sanki.

- No jasne.
- Oboje ją zabierzemy - wtrącił Linc.
To był doskonały przykład tego, czego mu brakowało w

dzieciństwie. Nigdy nie mógł się doprosić, żeby ktoś mu
pomógł ulepić bałwana. Belinda zrobiła to tylko raz, zaraz po
przyjeździe, a potem miała już za dużo pracy. Właśnie wtedy
zaczął się w niej podkochiwać.

Sara wprowadziła ich do małego, ale przytulnego

saloniku. W kominku palił się ogień. A jakby tego było mało,
powietrze przesycone było wonią jakichś smakołyków. Jeśli
się nie mylił, zapach pieczeni mieszał się ze słodkim
zapachem szarlotki.

Linc poczuł, że ślinka mu cieknie na samą myśl o

jedzeniu.

- Linc będzie musiał spać z Kennym i Joshem -

powiedziała Sara. - A ty, Trudy, zajmiesz swój stary pokój.
Należy teraz do Lindy, Marcie i Deeny. Wnieście teraz swoje
rzeczy, a potem napijemy się kawy.

Widać było, że ma ochotę pogadać, ale najpierw chciała,

ż

eby goście poczuli się wygodniej.

- Myślałam, że przenieśliście Sue Ellen do pokoju

dziewcząt - zauważyła Trudy.

- Tak, ale przeprowadziła się do nas na weekend, żeby nie

było ci ciasno. - Matka uśmiechnęła się do niej.

- Wszyscy tak się ucieszyli z twojego przyjazdu, że

gotowi byli spać w szopie na sianie.

Tak, tego też mu brakowało: wzajemnego poświęcenia dla

innych członków rodziny. Zapewne Trudy robiła to samo.
Starała się pomagać rodzicom, a także braciom i siostrom.
Najważniejsze zaś było to, że atmosfera w tym domu była

przyjazna i miła. Nikt nie robił kwaśnych min i nie wzdychał z
powodu niewygód.

Jednak Linc rozumiał, dlaczego Trudy chciała wyjechać.

Dzielenie pokoju z czterema młodszymi siostrami z pewnością
było krępujące. Dom Trudy, nawet pod nieobecność większej
części rodziny, wyglądał na dosyć ciasny. Okazało się, że sam
będzie spał na dole piętrowego łóżka w pokoiku wielkości
swojej kuchni.

To posłanie należało do Kenny'ego. Dwunastoletni Josh

miał spać na górze, a Ken w czasie weekendu urządził sobie
posłanie na podłodze. Linc rozejrzał się po oblepionych
plakatami ścianach i półkach zastawionych książkami i
plastikowymi modelami samolotów. To było kolejne marzenie
jego dzieciństwa, ale jego pokój został zaprojektowany przez
architekta wnętrz, więc rodzice nie pozwalali w nim na żadne
zmiany.

- Hm, to łóżko może być trochę za małe - powiedziała

Sara. - Nawet Kenny się ostatnio skarżył, a jest przecież dosyć
niski.

- Będzie świetne, pani Baxter.
- Mów mi po imieniu. Tak będzie chyba wygodniej,

prawda?

- Oczywiście. - Raz jeszcze wymienili uściski dłoni. -

Dziękuję, że pozwoliłaś mi przyjechać, Saro.

- Och, wszyscy chcieli cię poznać. - Matka Trudy

podeszła do otwartych drzwi. - Najbliższa łazienka jest po
lewej stronie. Jedna z dwóch - dodała zaraz

- więc rano może być trochę tłoczno. Stan, czyli mój mąż,

chciał nawet wprowadzić specjalne karty do kontrolowania
czasu zajmowania łazienki. Maruderzy pod koniec miesiąca w
ogóle nie mogliby z niej korzystać.

Trudy spojrzała na niego, żeby sprawdzić, jak to przyjął.
- Najlepiej wstać wcześnie rano, przed wszystkimi

- dodała zaraz. - Ale musisz pamiętać, że chłopcy wstają o

piątej trzydzieści, żeby zabrać się do pracy w gospodarstwie, a
i Sue Ellen lubi się wcześnie budzić. Linc uśmiechnął się
przebiegle.

- Więc może zagramy z chłopcami w karty o to, kto

pierwszy będzie korzystał z łazienki.

- Na pewno chętnie to zrobią. - Sara aż klasnęła w dłonie.

- Nie mogli się doczekać, żeby poznać kogoś, kto był w
Madison Square Garden. Mam nadzieję, że kibicujesz
Knicksom.

- Tak, właśnie im. - Wyciągnął kciuk w górę, chcąc

pokazać Trudy, że świetnie się czuje w jej środowisku, ale ona
zrobiła minę, która mówiła: „czekaj no!".

Była w tej chwili tak pociągająca, że chciał ją pocałować.

Prawdę mówiąc, nigdy wcześniej nie zdarzyło mu się być z
nią tak długo bez uprawiania seksu. A przecież wciąż czuł
pożądanie, mając ją ciągle obok, dotykając jej, czy też
ocierając się o jej ubranie. Jednak przy takim układzie sypialni
mieli niewiele szans na wspólną noc. Ale Linc nie był
rozczarowany. Tom uprzedził go, że tak będzie.

- Dobrze, rozpakujcie się - powiedziała Sara już z

korytarza. - I zejdźcie na dół, jak będziecie gotowi.

Odprowadziła jeszcze Trudy do jej dawnego pokoju. Pies

posunął za nimi. Obie kobiety były pogrążone w rozmowie o
ludziach, których zupełnie nie znał.

Linc pomyślał o spotkaniach ze swoimi rodzicami. Mimo

ż

e często nie widzieli się cały rok, nie mieli sobie zbyt wiele

do powiedzenia. Zwykle omawiali jakieś wydarzenia
polityczne albo interesy. Kiedy przyszedł z Trudy, rozmowa
potoczyła się żywiej niż zwykle. Wszystko szło świetnie do
momentu, kiedy rodzice wysunęli swoje bzdurne oskarżenia.
Linc wciąż się zżymał na myśl o tym.

Ciągle jednak nie miał pojęcia, jak to się stało, że znalazł

się w Virtue. Miał wrażenie, że to zupełny przypadek i że
oboje dali się ponieść emocjom.

Wsunął walizkę pod łóżko i zdjął jesionkę. Musiał

przyznać, że chciał też lepiej poznać Trudy. Była to
instynktowna i do niedawna nieuświadomiona potrzeba. Tylko
skąd mu się mogła wziąć?

Trudy podejrzewała, że Linc będzie pasował do jej

rodziny jak wół do karety. Rzeczywiście, bardzo się od nich
różnił, ale obie strony czerpały z tego niekłamaną
przyjemność. Jednocześnie Linc wydawał się nie dostrzegać
tego, że dom i meble są w nie najlepszym stanie i że panuje tu
nieustający rozgardiasz.

Oczywiście

stanowił

największą

atrakcję

obiadu.

Wszyscy, z wyjątkiem Sue Ellen, wypytywali go o Nowy
Jork. Nikomu nie przyszło do głowy, że Trudy też może coś
wiedzieć! Przecież mieszkała tam zaledwie dwa tygodnie.

Być może dlatego nie zwracał uwagi na poobtłukiwane

talerze. A może też dlatego, że obiad był naprawdę świetny.
Oczywiście w Nowym Jorku można było wszystko kupić na
wynos, ale Trudy musiała przyznać, że nie znalazła tam nic
lepszego od domowego obiadu. Zwłaszcza że na koniec
wszyscy dostali po wielkim kawałku posypanej cukrem
pudrem szarlotki.

Ponieważ Linc brylował przy stole, ona mogła rozejrzeć

się po twarzach domowników. Dopiero teraz dotarło do niej,
ż

e ma bardzo ładne siostry i przystojnych braci.

Czternastoletnia Deena już w tej chwili była prawdziwą
pięknością, dwie kolejne dziewczynki były może trochę za
chude, ale już pełne wdzięku. Od matki dowiedziała się, że
Kenny ma nową dziewczynę, a do Josha już teraz dzwonią
dziewczynki z jego klasy.

Tak, Trudy zawsze uważała, że matka jest ładna, a Stan,

chociaż trochę przytył, wciąż wyglądał bardzo dobrze.
Zwłaszcza teraz, z włosami przyprószonymi siwizną.

Linc też będzie dobrze wyglądał z siwizną, zdecydowała.

Bardziej nobliwie, co jest zupełnie zrozumiałe... Coś nagle
chwyciło ją za gardło. Dlaczego myśli o czasach, kiedy Linc
będzie już stary? Przecież nie będą się wówczas znali.

Po obiedzie Linda, która miała dziesięć lat, pobiegła na

górę i przyniosła powycierane, stare warcaby.

- Zagramy? - spytała podekscytowana.
- Najpierw zmywanie - zarządził Linc.
Sara spojrzała na niego z wdzięcznością, a Trudy zrobiło

się głupio, że w domu nie ma zmywarki.

- Możecie zagrać - powiedziała matka. - Zajmę się

naczyniami.

- Nic podobnego - zaprotestował Linc, który był już na

„ty" ze wszystkimi członkami rodziny. - My to zrobimy. Kto
chce mi pomóc?

Oczywiście, wszyscy. Trudy z otwartymi ustami patrzyła

na prawdziwą procesję pomywaczy. Zgłosił się nawet Kenny,
który nienawidził kuchni i wszystkiego, co się z nią wiązało.

- Bardzo mi się podoba. - Sara trąciła skamieniałą córkę

łokciem.

- Miły chłopak - zgodził się ojciec, zerkając łakomie na

resztki szarlotki. - Nie sądziłem, że tak szybko znajdziesz
sobie kogoś odpowiedniego, ale to w końcu przyjaciel Toma.
Wezmę kawałek - dodał szybko i wyciągnął rękę w stronę
dużego talerza. - Szkoda, żeby się zmarnowało.

Matka dobrotliwie pokiwała głową. Trudy chrząknęła.
- Linc jest po prostu moim znajomym - rzekła niepewnie.

- Tyle się nasłuchał o Virtue od Meg i Toma, że koniecznie
chciał je zobaczyć.

Sara uśmiechnęła się pobłażliwie.

- Nie, Linc nie jest po prostu twoim znajomym. I Virtue

wcale go nie interesuje. Przyjechał tu, żeby się spotkać z nami.
- Odsunęła talerz, widząc, że mąż wciąż patrzy pożądliwie w
jego kierunku. - Twoimi rodzicami.

Trudy zastanawiała się, jak mogłaby uprzejmie temu

zaprzeczyć.

- Nie, mamo. Jesteśmy tylko przyjaciółmi. Trochę

tęskniłam za domem, a on to zauważył i zaproponował mi tę
wycieczkę. Jest bardzo bogaty.

Matka tylko pokręciła głową.
- Jak uważasz. Nie oczekujemy przecież żadnych

deklaracji, dopóki nie jesteście gotowi.

- Właśnie, to nie nasza sprawa - zawtórował ojciec, który

porzucił już chyba myśl o szarlotce. - Ale nawet, jeśli jest
bogaty, to i tak nie szarpnąłby się na bilety samolotowe,
gdyby nie miał w tym jakiegoś celu.

- Mamo! - wrzasnęła ośmioletnia Marcie, wbiegając do

salonu. - Potrzebujemy więcej ściereczek!

Trudy zerwała się ze swego miejsca.
- Ja to załatwię.
Niemal uciekła do przedpokoju i stając na stołku,

otworzyła drzwiczki pawlacza. Po chwili weszła do kuchni z
dwiema świeżymi ściereczkami.

Linc, cudowne dziecko nowojorskiej finansjery, stał z

rękami po łokcie w pianie nad zlewem. Obok podskakująca na
krześle malutka Sue Ellen podawała mu brudne naczynia. Po
drugiej stronie odbywał się odbiór i płukanie czystych. A
Kenny dowodził brygadą wycieraczy.

- Im szybciej skończymy, tym szybciej będziemy mogli

pograć - usłyszała głos Linca.

Trudy otworzyła usta ze zdziwienia. Nawet nie zwróciła

uwagi na to, że Marcie niemal wydarła jej ściereczki z rąk i
podała jedną Lindzie.

- Hej, maluchy, tylko niczego nie stłuczcie! - wrzasnął

Kenny.

- Znalazł się wielkolud - prychnęła Marcie.
- Uważajcie, uważajcie! - wystarczyło, że Linc podniósł

nieco głos, a wszyscy zamilkli. - Jeśli coś stłuczemy,
będziemy musieli to odkupić waszej mamie.

- Ja mam świnkę - skarbonkę - pochwaliła się Sue Ellen.
- To dobrze. - Linc poważnie skinął głową. - Jak

uzbierasz

trochę

więcej

pieniędzy,

pomogę

ci

je

zainwestować.

To wywołało prawdziwą burzę. Wszyscy chwalili się

swoimi oszczędnościami, chcąc zrobić na nim jak największe
wrażenie.

Trudy pokręciła głową i wycofała się do salonu. Myślała,

ż

e zna Linca. Powinien przecież zachowywać się jak makler

giełdowy, a nie ojciec wielodzietnej rodziny!

Po przenosinach do salonu Linc rozegrał parę partii

warcabów, a potem zaczął podziwiać karty z Pokemonami i
inne przynoszone mu skarby. Zrobiło się późno. Sara
próbowała zagonić młodsze dzieci do łóżka, ale bez
powodzenia.

- Wiecie co - Linc zwrócił się do zebranych - chciałbym,

ż

eby Trudy przewiozła mnie po miasteczku. Ciekaw jestem

okolic Virtue.

Kenny wzruszył ramionami.
- Wszystko już pozamykane. - Spojrzał na zegarek.
- Ostatni film w kinie kończy się za pół godziny. Byłem

na nim dwa razy - pochwalił się.

- Nieważne - ciągnął Linc. - Po prostu chcę rozejrzeć się

po okolicy.

- Widziałam ten samochód, który wynajęliście.
- Deena spojrzała na niego pełnymi oddania oczami.
- Fajowy! .

- Chętnie wezmę was na przejażdżkę. Ale jutro
- dodał, widząc ich rozpromienione twarze. - Kto będzie

chciał pojechać?

- Ja! Ja! I ja!
Linc spojrzał na las rąk.
- Wszyscy się nie zmieścicie - stwierdził ze smutkiem.
- Będziemy jeździć na zmiany - podsunęła mu Marcie. -

Zawsze wszystko robimy na zmiany.

- Nie, głupia, do kościoła chodzimy razem - mruknął

Josh.

- No, chyba już pojedziemy. - Linc spojrzał na Trudy. -

Gotowa?

- Tak, tylko musimy wziąć kurtki. W jesionce będzie ci

niewygodnie - dodała znacząco.

Wcale nie była pewna, czy zdecydują się na seks. Cała

sytuacja zaczęła ją przerastać. To, że Linc tak doskonale
pasował do jej rodziny, powodowało, że zaczynała myśleć o
rzeczach, o których chciała zapomnieć na ładnych parę lat. To
nie było uczciwe z jego strony.

Musimy o tym koniecznie porozmawiać, pomyślała.
Mieli problemy z wydostaniem się na zewnątrz, ponieważ

wszystkie dzieciaki chciały zadać Lincowi jakieś ostatnie
pytanie. W końcu jednak zostali sami. Powietrze było chłodne
i czyste.

- Zachowujesz się tak, jakbyś wychował się gdzieś tu w

sąsiedztwie. Jakim cudem? - zapytała od razu.

- Myślisz, że dobrze mi idzie?
- Zadziwiająco. Moi rodzice są tak samo oczarowani, jak

dzieciaki, chociaż tego nie okazują. Gdzie się podział Lincoln
Carlyle Czwarty? I skąd wiesz, jak radzić sobie z dziećmi?

Zaśmiał się i machnął ręką.

- To ostatnie pytanie jest akurat bardzo łatwe. Ponieważ

zawsze czułem się samotny, oglądałem filmy i programy o
dużych rodzinach.

Zrobiło jej się przykro, gdy zobaczyła, że nagle

posmutniał.

- I dlatego chciałeś tu przyjechać"? śeby poznać dużą

rodzinę?

- Możliwe - przyznał. - Sam myślę o tym, dlaczego

znalazłem się w Virtue, i chyba już znam przyczynę...

Trudy nie chciała o tym nawet słyszeć.
- A naczynia? Gdzie nauczyłeś się myć naczynia?

Wzruszył ramionami.

- Nigdzie. Dzieciaki mi pokazały... Robiłem to po raz

pierwszy w życiu i muszę przyznać, że nigdy tak dobrze się
nie bawiłem. Sam nie wiem, czy nie zrezygnować ze
zmywarki.

Popatrzyła na niego, a potem pokręciła głową.
- Myślałam, że wpadniesz w przerażenie na widok

naszego domu - westchnęła.

- Co znaczy, że nie znasz mnie zbyt dobrze...
- Masz rację. - Skinęła głową. Może widok miasta sprawi,

ż

e przynajmniej trochę zrzednie mu mina. - Chodź,

pojedziemy przez centrum - powiedziała, siadając na miejscu
dla pasażera.

- Poprowadzisz mnie? - spytał, znalazłszy się za

kierownicą.

- Ostrzegam, że nie jest tam zbyt ciekawie.
- Ale chyba nas nie pobiją?
- Coś ty! W Virtue bójki zdarzają się raz na parę łat.

Miejscowy szeryf jest tak gruby, że nie może się ruszać.

- Miła odmiana po Nowym Jorku.
- Chodziło mi o to, że centrum jest szare i nieciekawe -

wyjaśniła. - Teraz skręć w lewo.

Wjechali na główną ulicę.
- Powiesz mi, co mijamy?
- Mm, po lewej masz malutki bank, a po prawej mały

sklep samoobsługowy. To wielkie, to punkt obsługi
miejscowych farm. A to małe, to kino. Jest tu jeszcze stacja
benzynowa i apteka. Jak zauważyłeś, centrum Virtue jest o tej
porze puste. Nasz samochód jest jedyny na głównej arterii
miejskiej. Masz jeszcze jakieś pytania?

- Tak. Jak dojechać na jakąś boczną drogę?

Rozdział osiemnasty
Linc nie był przyzwyczajony do spędzania czasu z ubraną

Trudy. Tom powiedział mu, że ma w zasadzie tylko jedną
szansę na seks. Właśnie dlatego wypożyczył elegancką
limuzynę, a nie jakiś sportowy wóz. Nie wiedział jednak, czy
Trudy się na to zgodzi. Miała przecież nadzieję, że już nigdy
nie będzie się kochać na tylnym siedzeniu samochodu.

- Nie mogę uwierzyć, że masz ochotę na coś takiego. -

Spojrzała na niego krytycznie.

- Zgódź się. Nigdy wcześniej tego nie robiłem.
- No tak, dla ciebie to nowość. Ale powinieneś pamiętać,

ż

e silnik musi cały czas pracować. Inaczej zmarzniemy na

kość. - Zerknęła na wskaźnik.

- Nie przejmuj się. Zatankowałem do pełna.
- A więc to było zaplanowane!
- Niezupełnie. Bałem się raczej, że gdzieś staniemy -

odparł szczerze. - Rzadko jeżdżę poza miasto. Nie miałem
pojęcia, że jest tu tyle śniegu.

Te słowa i wyraz bezradności na jego twarzy sprawiły, że

poczuła się udobruchana.

- No dobra, przynajmniej mamy fajny samochód. Poza

tym, przy takich zaspach, policja nie będzie szukać par po
drogach.

- Widzisz, żywioły się sprzysięgły, żebyśmy mogli

kochać się w samochodzie.

Uśmiechnęła się do niego.
- Dobrze, skręć w pierwszą w prawo.
- Więc zgadzasz się? - Od razu poczuł się podniecony.

Zwieńczone drutem kolczastym ogrodzenie zdawało się
ciągnąć w nieskończoność. - Długo jeszcze?

Trudy posłała mu dwuznaczny uśmiech.
- Bardzo długo. Aż będziesz dyszał z podniecenia i

myślał, że za chwilę wyskoczysz ze spodni.

- To nie fair. Przecież widzisz, że muszę prowadzić. Nie

mogę cię nawet dotknąć - skarżył się.

- Ale ja mam wolne ręce. - Poruszyła się na swoim

miejscu.

- Co... co robisz?
- Zdejmuję kurtkę i buty - poinformowała, unosząc biodra

nad siedzenie. - A teraz jeszcze spodnie i majtki. Czy możesz
zwiększyć ogrzewanie? Mm, te skórzane siedzenia są bardzo
miłe...

Linc spojrzał na nią i omal nie wjechał w sam środek

zaspy. Trudy krzyknęła ze strachu.

- Patrz na drogę, bo zaraz się ubiorę - zagroziła. - Od razu

widać, że nie masz wprawy.

Linc siedział teraz sztywno na swoim miejscu i prowadził.

Jednak niemal naga Trudy wyciągnęła dłoń i rozpięła jego
kurtkę, a potem zaczęła się dobierać do jego rozporka.

- Trudy, bo zaraz spowoduję wypadek!
- Założę się, że nikt cię nie pieścił, kiedy prowadziłeś -

powiedziała, przesuwając dłoń dalej.

- Nie. I boję się, że mogę tego nie wytrzymać.
- Prawdziwy mężczyzna wytrzyma wszystko. Zresztą

możesz zwolnić.

- Ale wtedy nigdy nie dojedziemy w to cholerne miejsce!

- jęknął.

- Zaraz tam będziemy - uspokoiła go. - A ja chcę, żebyś

poznał prawdziwy seks na tylnym siedzeniu samochodu. Ale
tak się składa, że wszystko zaczyna się na przednim.

Ś

ciągnęła mu slipy i poczuła wyprężony członek.

- Ojej, widzę, że jesteś już gotowy.
- Od ładnych paru minut - powiedział ze ściśniętym

gardłem.

To co się z nim działo, było jednocześnie cudowne i

zatrważające. Chciał poddać się pieszczocie, ale bał się

odwrócić uwagę od drogi. Pragnął zamknąć oczy, ale
wiedział, że w ten sposób najszybciej wylądują w zaspie.

- Czy... czy inni też tak robią? - spytał zaintrygowany.
- Jasne.
- W czasie jazdy? - dziwił się jeszcze bardziej.
- Tak, ale tylko po bocznych drogach. - Spojrzała na

szybkościomierz. - Jedziesz zaledwie dziesięć kilometrów na
godzinę.

- Ale moje ciało zasuwa sto dziesięć.
- Nikt nie twierdzi, że to bezpieczny seks. - Zaczęła go

gładzić.

- Trudy, przestań! Gdzie jest to cholerne miejsce?!
- Tu, niedaleko. - Wskazała wolną dłonią. - Po prawej

stronie znajdziesz mały parking, jeżeli ktoś go odśnieżył.

- A jeśli nie?
- To mamy następny jakieś trzydzieści kilometrów stąd -

pocieszyła go.

- O, nie!
Na szczęście miejsce parkingowe było odśnieżone. Linc

zatrzymał się tam, ale nie wyłączył silnika. Otaczała ich
nieprzenikniona ciemność. Nigdy nie sądził, że na zewnątrz
może być tak ciemno. Nawet gwiazdy i księżyc były zakryte
chmurami. Świeciła jedynie stacyjka samochodu. Serce biło
mu coraz mocniej z podniecenia.

Trudy odpięła swój pas bezpieczeństwa.
- Cóż, ja jestem na tyle mała, że mogę przepełznąć

między siedzeniami, ale ty musisz wysiąść, żeby dostać się do
tyłu. I uważaj, bo pewnie jest ślisko.

- Dobrze. - Ręce tak mu się trzęsły, że miał problemy z

rozpięciem pasa.

Kiedy w końcu mu się udało, spojrzał w bok i... oniemiał.

Tuż obok miał cudowną, wypiętą pupę Trudy. To było
niesamowite doświadczenie.

- Możesz tak zostać? - spytał.
- Nic podobnego - odparła zdyszana. - śeby móc

uprawiać seks na tylnym siedzeniu samochodu, musisz się
najpierw dostać na to tylne siedzenie.

Jej głos brzmiał bardzo pewnie, ale Linc znał sposób, żeby

ją zmiękczyć. Wystarczyło przesunąć dłonią między jej
rozwartymi lekko udami, a cała zadrżała.

- Zostań tak, proszę.
- No... dobrze - powiedziała już mniej pewnie.
Nie wiedział, czy mu się to uda, ale chciał spróbować.

Uniósł się i rozsunął jeszcze mocniej jej uda. Najpierw
przesunął między nimi dłonią.

- Och! - jęknęła. - Tak się nie robi...
Po chwili dotarł językiem do miejsca, gdzie mógł osiągnąć

największy efekt, i z ust Trudy popłynęło dzikie miauczenie
kotki.

- Ale bardzo mi to odpowiada - wyznała, kiedy w końcu

złapała oddech.

Przepełzła na tylne siedzenie samochodu i czekała na

niego z rozwartymi udami. Linc sięgnął jeszcze po pakiecik
prezerwatyw, które włożył do skrytki zaledwie parę godzin
temu, i przeskoczył szybko do Trudy. Nawet nie poczuł
panującego na dworze zimna.

- Zdejmij kurtkę - poprosiła, drżąc. - I spodnie. Z tym

drugim było więcej problemów, gdyż spodnie

zaplątały mu się wokół butów. Musiał więc zdjąć jedno i

drugie. Po chwili oboje mieli na sobie tylko górne części
garderoby. Oboje dyszeli pożądaniem, ale Trudy odzyskała
już panowanie nad sobą.

- Połóż się z podkurczonymi nogami - zakomenderowała.

- Chcę być na wierzchu.

Za bardzo jej pragnął, żeby się spierać. Włożyła mu

prezerwatywę i usiadła wprost na jego wyprężonym członku.

To było cudowne. Jak zwykle. Chciał trwać z nią tak cały czas
i czuć jak najmocniej jej gorące, zaciskające się przy każdym
ruchu w dół wnętrze.

Po chwili uniósł dłonie i włożył je pod jej bluzkę.

Wyprężyła się, czując pieszczotę.

- Chcesz, żeby było szybko, czy wolno? - spytała

przyciszonym głosem.

- A mam wybór?
W mroku panującym z tyłu samochodu prawie nie widział

jej twarzy. Wyobrażał sobie jednak, że uśmiecha się do niego
z góry. Tak jak zawsze.

- Zrobię wszystko za tę poprzednią pieszczotę. Jeśli

chcesz, możemy się kochać na śniegu.

- Podobało ci się? - drażnił się z nią.
- Jasne. Już nigdy nie będę mogła normalnie myśleć o

przestrzeni między przednimi fotelami... Więc na co masz
ochotę?

Na ciebie! Na zawsze! Niewypowiedziane słowa

rozbrzmiewały wyraźnie w jego głowie. Dopiero teraz zdał
sobie sprawę z tego, czego pragnie i o co mu chodziło, kiedy
zdecydował się tu przyjechać.

Miał jednak na tyle zdrowego rozsądku, żeby jej o tym nie

mówić. Nigdy nie spotkał dziewczyny takiej jak Trudy i
wiedział też, że nie zdarzy się to w przyszłości. Cofnął dłonie,
które trzymał na jej piersi.

- Wolno, proszę - szepnął tylko. - Chcę cię czuć jak

najlepiej.

Zaczęła wolno i delikatnie. Linc wyczuwał ją coraz lepiej.
- Zdejmij bluzę - poprosił.
Kiedy to zrobiła, zaczął znowu przesuwać dłonie w górę

po jej ciele.

- Nie mogę uwierzyć, ale znowu jestem podniecona -

powiedziała, przyśpieszając nieco. - Myślałam, że zupełnie
wyczerpał mnie ten wstęp.

- Nic nie jest w stanie nas wyczerpać.
To była prawda. Trudy nie mogła już się dłużej

powstrzymywać. Jej ruchy stały się gwałtowniejsze, a z ust
popłynęły najpierw jęki, a potem okrzyki. Linc dyszał ciężko,
starając się za nią nadążyć. Szczytowali dokładnie w tym
samym momencie, a potem Trudy opadła na jego pierś.

W uszach miał jakiś dziwny dźwięk.
- Co to? - spytał.
- Wiatr. - Od razu domyśliła się, o co mu chodzi. -

Pamiętaj, że jesteśmy w środku pustkowia, a nie w wygodnym
łóżku w Nowym Jorku.

Tak, zupełnie o tym zapomniał. Jednak w tej chwili kochał

ją bardziej niż kiedykolwiek. Teraz, z daleka od ludzi,
należała tylko do niego. Mógł się założyć, że w promieniu
dwudziestu kilometrów nie ma żadnego spragnionego seksu
faceta.

Miał ją tylko dla siebie.
Okazało się, że było to ich jedyne erotyczne

doświadczenie w czasie wyjazdu. Linc był całą sobotę zajęty
rodzeństwem Trudy, a wieczorem rodzice wydali przyjęcie na
jej cześć.

Trudy nie żałowała tego. Miała wrażenie, że ten wyjazd

zmienił bardzo wiele w jej stosunkach z Lincem. Nagle
okazało się, że stanowi on poważne zagrożenie dla jej planów.
Sama nie wiedziała, jak to się stało. Przecież na początku
oboje zgadzali się, że ma to być seks bez żadnych
zobowiązań. Jeśli tylko zaczynali się za bardzo angażować w
ten związek, ona mogła schować się za swój parawan.

Ale potem on zaprosił ją na kolację z rodzicami, a ona, nie

wiedzieć czemu, skłoniła go do wizyty w Virtue. Wszystko się

zmieniło. Zaczęli się w sobie zakochiwać, a przecież właśnie
tego chciała uniknąć. Tak długo czekała na wymarzone
mieszkanie w Nowym Jorku i całkowitą swobodę działania!
Była pewna, że wszędzie dookoła czekają na nią wspaniali
mężczyźni. Tak jak w sadzie rodziców: wystarczyło tylko
wyciągnąć rękę i... rwać.

Nie obchodziło jej to, że rodzeństwo przepadało za

Lincem, a matka i ojciec naprawdę go polubili. Nie
obchodziły jej własne uczucia. Wiedziała, że musi z nim jak
najszybciej zerwać!

Nie mogła jednak tego zrobić przed wyjazdem do Kansas

City. Zarówno Linc, jak i cała jej rodzina wyglądali na zbyt
szczęśliwych. A potem, na lotnisku i w samolocie, Linc mówił
jej, jak wspaniale się bawił i że wszyscy byli dla niego bardzo
mili, więc nie miała serca zacząć rozmowy o rozstaniu.

Dopiero kiedy wysiedli na lotnisku Kennedy'ego, poczuła,

ż

e musi to zrobić. Zwłaszcza kiedy zadowolony Linc wsiadł

do taksówki i powiedział:

- Chyba zamówimy sobie coś na kolację.
Skąd pomysł, że zjedzą ją razem? Skąd pomysł, że w

ogóle będą jeszcze razem?!

Chciała zaprotestować, ale coś zatarasowało jej gardło.

Chrząknęła raz, a potem drugi. Wiedziała, że nie mogą zjeść
razem kolacji, bo potem przyjdzie czas na ich ulubione
zajęcie.

- Trudy, czy coś się stało? - spojrzał na nią z niepokojem.
- Nie. Tak. - Spojrzała mu w oczy. Jeśli się nie myliła,

Linc czuł do niej to samo, co ona do niego. To będzie
najgorsze rozstanie w jej życiu. - Zdecydowałam, że nie
możemy się już spotykać.

Wyglądał tak, jakby uderzyła go w twarz.
- Przepraszam - szepnęła. - Nie przypuszczałam, że oboje

aż tak zaangażujemy się w ten związek.

Ból w jego oczach się nasilił. Patrzył na nią jak

skrzywdzone dziecko.

- Naprawdę bardzo mi przykro - tłumaczyła się. - Kiedy

zaczynaliśmy, nie sądziłam, że to się zrobi takie poważne...

Zacisnął pięści.
- Skąd pomysł, że traktuję ten związek poważnie?

Zmarszczyła brwi, poważnie zastanawiając się, czy

się nie pomyliła. Być może tylko jej się wydawało, że

Linc się w niej zakochał. Może jednak chodzi mu wyłącznie o
seks?

- Nieźle się z tobą bawiłem, Trudy - rzekł zimnym

głosem. - Poza tym cieszę się, że mogłem pojechać do Virtue.
To było bardzo pouczające.

Pouczające? Mogłaby przysiąc, że jej rodzina zupełnie go

oczarowała! śe stracił dla niej głowę! Sama musiała przyznać,
ż

e ma wspaniałą rodzinę. Stało się to dla niej jasne zwłaszcza

teraz, po wyjeździe.

- Przepraszam, widocznie źle cię zrozumiałam.
- Mówiłem ci, że nie interesuje mnie poważny związek.

Jeśli chcesz się przestać ze mną spotykać, to w porządku. Ale
prawdę mówiąc, szkoda tego wszystkiego, czego moglibyśmy
jeszcze spróbować...

- Wbił w nią wzrok. - Chyba że ty sobie nie radzisz?
- Przykro mi, ale rzeczywiście sobie nie poradzę -

westchnęła. - Musimy się przestać spotykać.

Cos błysnęło w jego oczach. Gniew albo cierpienie,

pomyślała. Za bardzo pochłaniały ją własne emocje, żeby
jeszcze wnikać w to, co on czuł. Siedzieli obok siebie w
milczeniu. Kiedy taksówka zatrzymała się przed jej blokiem,
pożegnała go sucho. I dopiero kiedy próbowała zapłacić za
taksówkę, złapał jej rękę, aż zabolało, i warknął: „Nie!".

Nie chciała się z nim spierać. Wysiadła i pobiegła w

stronę budynku.

Koniec. Linc wypuścił ze świstem powietrze z płuc i oparł

się o siedzenie. Wciąż nie mógł uwierzyć w to, że Trudy tak
nagle zniknęła z jego życia. Nie, pewnie zaraz obudzi się na
tym ciasnym łóżku w Kansas i okaże się, że to był tylko senny
koszmar.

W ciągu następnych dwóch tygodni Linc dzielił swój czas

między pracę, kort tenisowy i siłownię. Grał zwykle z
Tomem, któremu nie pozwalał mówić o Trudy. Niestety,
przyjaciel nie miał zbyt wiele czasu, więc Linc szukał nowych
przeciwników. Bezwstydnie zagadywał nieznanych graczy.
Pod koniec drugiego tygodnia był już tak dobry, że wszyscy
bali się z nim grać.

Dlatego na sobotę i niedzielę przerzucił się na siłownię.

Ć

wiczył tak zaciekle, że nawet trener radził mu, żeby dał

spokój. Ciekawe, czy chodziło mu o jego dobro, czy o całość
klubowego sprzętu? W końcu na niedzielę wieczorem
wyciągnął Toma na kolejny mecz.

W poniedziałek rano wpadła do niego do pracy

rozzłoszczona Meg.

- Dość tego! - Zamknęła drzwi i położyła ręce na

biodrach. - Zabijesz mi męża. Przecież jest twoim najlepszym
przyjacielem!

Linc wstał i uśmiechnął się do niej.
- Też się cieszę, że cię widzę - powiedział. Tylko

pokręciła głową.

- Co się z tobą dzieje? Myślisz, że wszystkie te sportowe

wyczyny coś ci dadzą?!

- Tak, zdrowie i tężyznę fizyczną - odparł.
- Raczej połamane kości - parsknęła. - Wiem, co cię

gryzie, tylko nie rozumiem, dlaczego nie próbujesz pogadać z
Trudy.

- A niby po co? - Skrzywił się. - Wiem, że nie chce mnie

więcej widzieć. Sama mi to powiedziała.

- A ty jej uwierzyłeś? - spytała z niedowierzaniem.
- Jasne, Dlaczego nie.
Meg rozejrzała się dookoła i opadła na skórzane krzesło z

poręczami.

- Pozwolisz, że usiądę. Musimy porozmawiać.
Rozdział dziewiętnasty
Po

ośmiu

beznadziejnych

randkach

z

ośmioma

beznadziejnymi facetami Trudy była zupełnie zniechęcona.
Gdzie się podziali wspaniali nowojorscy mężczyźni? Każdy z
jej wybranych wydawał się atrakcyjny, ale już po pierwszej
spędzonej razem godzinie wiedziała, że to nie to. Ich oczy nie
były tak niebieskie jak Linca, a ramiona nie tak szerokie. Nie
mieli poczucia humoru albo śmiali się z każdej bzdury. Gadali
bez przerwy o sobie albo milczeli jak zaklęci.

Trudy nie mogła się nawet zdobyć na to, żeby któregoś

pocałować, nie mówiąc już o zapraszaniu do swego
mieszkania. Dlatego jej łóżko wciąż stygło. Meg starała się ją
namówić, żeby zadzwoniła do Linca i zaprosiła go do siebie,
ale Trudy była na to zbyt dumna. Poza tym w grę wchodziło
coś jeszcze. Doskonale wiedziała, że sam seks jej nie
wystarczy, a ona naprawdę nie zamierzała jeszcze wychodzić
za mąż.

Sny o małżeństwie prześladowały ją jednak coraz częściej.

Chętnie nazwałaby je koszmarami, gdyby nie to, że czuła się
w nich... zupełnie dobrze. Wiedziała jednak, że to nic nie
znaczy. I cóż z tego, że czuła się coraz bardziej samotna w
swoim mieszkaniu? Co z tego, że patrzyła z rosnącą
zazdrością na Meg i Toma?

Kiedy w poniedziałek wieczorem zadzwonił telefon, miała

nadzieję, że to nie żaden z tych matołów, z którymi się
ostatnio umawiała. W Nowym Jorku był tylko jeden
mężczyzna, z którym by chętnie pogadała...

- Cześć, Trudy. Jak się miewasz?

- Cześć, Linc - szepnęła tylko.
Zamilkli na chwilę. Trudy zastanawiała się, dlaczego

dzwoni, i do głowy przychodził jej tylko jeden powód. W tej
chwili gotowa jednak była zgodzić się na wszystko.

- Chciałem... - chrząknął - chciałem zapytać, czy możesz

zwrócić mój skórzany płaszcz?

Poczuła się dogłębnie rozczarowana. Więc chodziło mu

tylko o płaszcz. Już wcześniej zastanawiała się, czy go nie
zwrócić, ale jakoś nie mogła. Ten płaszcz znaczył dla niej zbyt
wiele. Był praktycznie jedyną pamiątką, jaka jej została po
Lincu. No, niezupełnie...

- A co ze stolikiem i krzesłami? - spytała, nie mogąc

ukryć sarkazmu. - Też mam je oddać?

- Nie, możesz to wszystko zatrzymać. Na zawsze. -

Jeszcze jedno chrząknięcie. - Ale potrzebuję płaszcza.

- Dobrze. - Odda go tak, żeby się z nim nie spotkać. -

Przekażę go Meg i Tom przyniesie ci go do pracy.

- Nie chcę tak długo czekać. Czy mogłabyś przywieźć mi

go dzisiaj?

- Dzisiaj? - Cóż to za żądania?
- Tak, najszybciej, jak to tylko możliwe - rzekł ostrym

tonem.

Skrzywiła się z niesmakiem. Wstrętny despota! Teraz

przynajmniej widzi, że dobrze zrobiła, rozstając się z nim przy
pierwszej okazji.

- Dobrze, zaraz ci go przywiozę. - Na szczęście nie

dodała „wasza wysokość". Nie chciała, żeby wiedział, jak
bardzo zdołał ją zdenerwować. - Cześć.

Odłożyła z trzaskiem telefon i przeszła zamaszystym

krokiem do garderoby. Wydobyła płaszcz z szafy. Dopiero
wtedy trochę się uspokoiła i zaczęła rozmyślać nad całą
sytuacją. To niemożliwe, żeby Linc nagle tak bardzo
potrzebował tego płaszcza. Miał przecież parę innych.

Pozostawała więc druga ewentualność: chciał się z nią

zobaczyć.

Nie powinno to być dla niej niespodzianką. Przecież już w

czasie jazdy z lotniska mówił, że chciałby spotykać się z nią
tak jak dawniej. Ale czy to możliwe, że teraz chodzi mu o
seks?

Trudy poczuła dreszcz, który przeniknął całe jej ciało.

Kiedy pomyślała o swoich ostatnich marzeniach o ślubie,
sytuacja stawała się niebezpieczna. Cóż, zaryzykuje. Przecież
już wcześniej stwierdziła, że zrobi wszystko, żeby być bliżej
Linca.

Sięgnęła po płaszcz, drżąc z podniecenia. To łóżko Linca

wcale nie było gorsze od jej własnego. Musi tylko pamiętać,
ż

eby wyjść od razu, kiedy skończą. Inaczej może ją czekać

gorzkie rozczarowanie.

I, przede wszystkim, nie powinna się spieszyć.
Jak na skrzydłach wybiegła do przedpokoju. Narzuciła na

siebie kurtkę i ściskając pod pachą płaszcz Linca, zaczęła ją
zapinać w drodze do windy.

Szybko złapała taksówkę. Siedząc z tyłu, starała się

uspokoić i pozbierać myśli. Nie może dać się ponieść
emocjom. Musi być chłodna i opanowana.

W końcu westchnęła parę razy głęboko i zadzwoniła do

drzwi Linca. Sama nie wiedziała, dlaczego serce wali jej jak
oszalałe.

Drzwi się otworzyły, ale w środku dostrzegła jedynie

rozedrgane cienie.

- Linc?
- Wejdź do środka.
Wciąż go nie widziała, ale to był z pewnością jego głos.

Weszła więc, zamykając za sobą drzwi. Figurka, która tak jej
się bardzo spodobała, stała na podłodze, otoczona płonącymi

ś

wieczkami. To miejsce wyglądało jak ołtarz do składania

seksualnych ofiar.

Trudy zadrżała.
- Dziękuję, że przyszłaś. - Wyszedł z cienia.
Aż westchnęła. Linc miał na sobie czarne, sznurowane

spodnie ze skóry, a także skórzaną kamizelkę i maskę.
Spodnie opinały go dokładnie i widziała jego coraz większą
erekcję. Miała rację. Chodziło mu o seks. Jej reakcja
wskazywała, że go dostanie i to w dużych ilościach. Ponieważ
to on kreował sytuację, nie znała jeszcze swojej roli.

- Przyniosłam ci płaszcz - powiedziała.
- To dobrze. - Spojrzał na nią swoimi niebieskimi oczami.

- Masz teraz się rozebrać i go włożyć. Będę czekał obok. -
Wskazał sąsiedni pokój.

- A... a jeśli go nie włożę?
- Przecież widzę, że mnie pragniesz - rzucił tylko. - Nie

zdołasz mi się oprzeć.

Nie myślała już o przyszłości i ślubie. Wiedziała tylko, że

odziany w skóry kochanek czeka na nią tuż obok. Jak w
transie zaczęła zdejmować kolejne części garderoby. Weszła
do salonu. Rozglądając się dookoła, usiłowała zdecydować,
który z długich cieni jest jej wybranym mężczyzną. Atmosfera
wydawała się przesiąknięta erotyzmem.

Linc wynurzył się z mroku. Tajemniczy i potężny.
- Usiądź tam. - Wskazał sofę.
Trudy przeszła boso po perskim dywanie i zrobiła, co jej

kazał.

- A teraz rozpinaj płaszcz. Ale bardzo powoli. Drżącymi

palcami rozwiązała pasek, a potem zaczęła rozpinać kolejne
guziki.

- Za szybko - powiedział nieco ochrypłym głosem.

Rozchyliła na moment poły płaszcza i zobaczyła,

ż

e zadrżał. Wcale nie był tak zimny, jak jej się na

początku wydawało. Powoli odsłaniała swoje piersi i biodra, a
potem rozłożyła nogi, gładząc wewnętrzne części ud.

Jego oddech stal się coraz głębszy, coraz bardziej

ś

wiszczący.

- Tak, tak...
Kiedy Trudy niemal osiągnęła orgazm, nie mógł już dłużej

wytrzymać. Zbliżył się do niej, rozpinając spodnie. Po chwili
zarzucił sobie jej nogi na ramiona i pochylił się nad nią. Nie
wszedł w nią, chociaż czuła go bardzo blisko.

- Spójrz na mnie, kochana.
Kochana? Czyżby się przesłyszała? Nie, to niemożliwe.

Próbowała coś wyczytać z jego twarzy, ale była ona
nieprzenikniona za czarną maską.

- Wiem, że chcesz wielu mężczyzn - ciągnął Linc.
- Postaram się być nimi wszystkimi. Powiedz, kogo

pragniesz, a będziesz go miała. Kocham cię, Trudy. Daj mi
szansę, żebym mógł to udowodnić.

Nie mogła z siebie wydusić słowa.
- Być może ty mnie jeszcze nie kochasz, ale na pewno się

tego nauczysz. Ale Meg mówi, że tak...

- Meg ci to powiedziała? - spytała, zastanawiając się czy

udusić, czy raczej utopić przyjaciółkę. - Ona lubi dużo gadać.

- Więc myliła się?
- Nie, miała rację. - Wyciągnęła dłoń, żeby go pogładzić

po twarzy. Nigdy nie znała nikogo tak miłego i delikatnego.

- Więc może nie kłamała też w innych sprawach?
- Puścił ją, żeby mogła się wygodnie położyć, a on

przyklęknął przy niej.

- Na przykład?
- Mówiła również, że chcesz wyjść za mnie.
- Skąd mogła to wiedzieć?! Sama uświadomiłam to sobie

zupełnie niedawno!

- A więc jednak chcesz?
- Tak. - Trudy postanowiła poddać się temu, co

nieuniknione. Niech Meg triumfuje. Nic poza Lincem nie
miało dla niej w tej chwili znaczenia. - Chciałabym tylko,
ż

ebyś zawsze mnie kochał. Poczuła jego usta koło ucha.

- Zawsze - szepnął.
Było to cudowne i podniecające. Trudy przyciągnęła go

mocniej do siebie.

- O, jesteś gotowy - zauważyła. - Ale wciąż masz na sobie

te spodnie.

- Są tak obcisłe, że same trzymają się na nogach. Nie

przeszkadza ci to?

- Skądże.
Był już bardzo blisko, ale się powstrzymał.
- Pamiętaj, że mogę spełnić każde twoje marzenie -

przypomniał jej swoją wcześniejszą deklarację. - Powiedz
tylko, czego byś chciała.

- Więc bądź moim... wymarzonym mężem - powiedziała,

tuląc go do siebie.

Trudno, musi pożegnać się ze swoimi planami.
Trudy Faulkner chwyciła plastikowy kieliszek z weselnym

szampanem i spojrzała na męża, tańczącego z Deeną. Kiedy
wyjeżdżała do Nowego Jorku, nawet przez myśl jej nie
przeszło, że za sześć miesięcy będzie piła szampana na
własnym weselu w Grange Hall.

I nie sądziła, że będzie aż tak szczęśliwa.
O dziwo, jej arystokratyczni teściowie zgodzili się

przyjechać na ślub. Prawdę mówiąc, trochę się rozluźnili po
scenie, jaką im zrobiła podczas pamiętnej kolacji. Ojciec
Linca wziął udział w konkursie picia piwa, a Glenda
zagrzewała męża okrzykami do dalszej walki.

Teraz tańczyli oboje przytuleni na parkiecie i o czymś ze

sobą rozmawiali. Wiele wskazywało na to, że nie omawiają
pogody ani wyników giełdowych.

Stojąca obok Meg skinęła głową.
- Trochę się rozruszali, coś -
Skąd, na miłość boską, mogła znać jej myśli?
- Tak, bardzo się cieszę.
- To ty tak na nich działasz - stwierdziła Meg.
- Nie, pewnie raczej cała atmosfera wesela. Zresztą Linc

mówi, żebym nie liczyła na zbyt wiele.

- Może ma rację, a może... nie.
- Takie jak ty palili kiedyś na stosie! - Trudy zerknęła z

podziwem na przyjaciółkę.

- Wzięłam tylko odwet za to, że naśmiewałaś się ze mnie

i Toma - ' wyjaśniła Meg, dotykając swego płaskiego brzucha.
Powoli zaczynała się do niego przyzwyczajać. - Poza tym, to
było oczywiste, że doskonale pasujecie do siebie z Lincem.

- Może i oczywiste, ale nie dla mnie i Linca.
- Zaśmiała się, a potem spojrzała na Toma, tulącego w

potężnych ramionach maleńkie dziecko. - A to, że nie
pozwalacie nam się zajmować Meredith, to też jakaś zemsta?

- Nie, raczej rodzicielska zaborczość - odparła Meg.
- Zresztą możecie sobie zrobić własne. Twój mąż bardzo

lubi dzieci...

Linc właśnie do nich podszedł, więc nie zdążyła zapytać,

skąd to wie.

- Czas na taniec nowożeńców - oznajmił radośnie. Trudy

przytuliła się do niego mocno.

- Czy nie rozmawiałeś ostatnio z Meg o... - zawiesiła głos

- dzieciach?

- Jasne. Okazało się, że też oglądała „Więzy rodzinne" i

„Bill Cosby Show". Powiedziała, że powinniśmy mieć jak
najwięcej dzieci.

Trudy otworzyła usta, ale zaraz je zamknęła. Nie było

sensu zaczynać tej, skazanej z góry na przegraną, batalii. Poza
tym wcale nie była pewna, czy Meg nie ma jednak racji.

- A jak ty uważasz? - spytała tylko.
- Przecież wiesz...
- Moim zdaniem powinniśmy poczekać... - westchnęła, a

potem pomyślała, jak wspaniale byłoby kochać się bez
ż

adnych zabezpieczeń.

- Tak, oczywiście... - zaczął.
- Przynajmniej do podróży poślubnej - dokończyła.

Uszczęśliwiony Linc pocałował ją mocno na oczach
wszystkich gości.

- To będzie moje marzenie. Mój sen o szczęściu w

Nowym Jorku - powiedział.