KASEY MICHAELS

FLIRT Z PANNĄ MŁODĄ

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Wygrałam, wygrałam, wygrałam!

Amanda Elisabeth Tremaine chwyciła ręce przyjaciółki i poderwała

zdziwioną kobietę na nogi. Pociągnęła ją, tańcząc szaleńczo po pokoju,

śmiała się i krzyczała na przemian.

- Mandy! Opamiętaj się - błagała Jeanne Tisdale, starając się

desperacko złapać oddech. Równocześnie poprawiała kok, który omal nie

rozsypał się podczas pląsów młodszej kobiety. - Co takiego wygrałaś?

Główną nagrodę w totka? Skaczesz tu w kółko jak obłąkana. Poczekaj.

Pozwól mi usiąść. Mam już dość tych szaleńczych pląsów. Twoje

wariactwo potrzebne mi jak dziura w moście.

Po chwili roześmiana Mandy trochę się uspokoiła.

- Przepraszam, Jeanne - wysapała z rozbrajającą szczerością - chyba

mnie przed chwilą trochę poniosło. Po czym natychmiast zniszczyła

ledwie co podjętą próbę usprawiedliwienia się. - Ale naprawdę wygrałam!

- krzyknęła, gestykulując szaleńczo.

Jeanne Tisdale była dyrektorką przedszkola dłużej, niż chciała

pamiętać. Przywykła już do impulsywności swojej młodej asystentki, teraz

więc usiadła spokojnie za biurkiem czekając, aż energia trąby powietrznej,

którą była w tej chwili wypełniona Mandy, zwyczajnie się wyładuje.

Jeanne nie wiedziała, co spowodowało tak gwałtowną reakcję młodej

rudowłosej dziewczyny. Domyślała się tylko, że ma to jakiś związek z

telefonem, który właśnie wyciągnął Mandy z zajęć z przedszkolakami.

Włożyła okulary, udając zainteresowanie leżącym przed nią

sprawozdaniem finansowym. Ignorując zupełnie jej wybuch, Jeanne

potraktowała swą koleżankę zgodnie ze sprawdzonymi regułami dziecięcej

psychologii.

To podziałało. Po chwili Mandy stała przed nią, trzymając dłonie

spokojnie oparte na biurku.

- No więc? Nie jesteś szczęśliwa? Po prostu dziko, oszałamiająco

szczęśliwa? Mówię, że wygrałam, mając szansę jedną na milion, no, może

jedną na kilka tysięcy, a ty nie tańczysz radośnie?

- Amando, dziecko drogie - powiedziała Jeanne łagodnie, patrząc na

szeroko uśmiechniętą twarz młodszej kobiety. - Ja mam czterdzieści trzy

lata. Spędziłam właśnie trzy godziny z Justinem Brosiousem, Toddem

Terrence'em Tilsonem, Seanem Szalonym O'Connorem i tuzinem innych

małych diabłów. Nie tańczyłabym radośnie, nawet gdyby sam Robert

Redford padł właśnie do mych stóp. Może byś wreszcie powiedziała, co

tak naprawdę mamy świętować?

- Bardzo przepraszam - stwierdziła pokornie Mandy, przyczesując

ręką swe krótkie, błyszczące loki. - Chyba rzeczywiście mnie trochę

poniosło.

- To prawda - Jeanne nie mogła opanować uśmiechu widząc, jak

Amanda próbuje przybrać stropioną minę.

W końcu, z głębokim, teatralnym westchnieniem, Mandy siadła na

krześle naprzeciw biurka.

- Myślę, że chcesz, bym zaczęła od początku?

- To tak samo dobre miejsce, jak każde inne.

Mandy zwęziła swe szmaragdowozielone oczy, próbując nadać sobie

groźny wygląd.

- Dziwaczeje pani na stare lata, panno Tisdale, wie pani o tym? -

Potrząsnęła ze smutkiem głową, choć nie udało jej się ukryć uśmiechu,

który wykwitł na jej policzkach. - A może powinnaś dodać trochę kiełków

do swojej diety?

- A może powinnam zadbać o stałe, dodatkowe zajęcie dla pewnej

panny Amandy Tremaine - zasugerowała Jeanne. Odchyliła się i spojrzała

uważnie na młodą nauczycielkę przez swoje rogowe okulary.

Amanda podniosła ręce w geście poddania i zrezygnowała z dalszej

walki.

- Pamiętasz, jak w zeszłym miesiącu zepsuło się nasze stereo i nie

mogłyśmy sobie pozwolić na nowe - wtrąciła szybko, zanim Jeanne

mogłaby pomyśleć o jakiejś poważniejszej karze.

Jeanne skinęła głową i skrzywiła się. Permanentny brak funduszy w

przedszkolu był jej odwieczną bolączką.

- No więc, dokładnie dzień później, kiedy nasze stereo padło na

dobre, usłyszałam o takim tam konkursie w WFML, wiesz, w tej nadającej

głównie hard - rocka radiostacji, której ciągle słuchają w kawiarni

naprzeciwko. No i zgadnij, no proszę, zgadnij, jakie były nagrody? - Na

chwilę zawiesiła głos. - Płyty, koszulki i cała masa innych, a pierwszą

nagrodą była oczywiście wspaniała wieża stereofoniczna. Jak widzisz,

było to przeznaczenie.

Mandy zaczęła wiercić się niecierpliwie na krześle i wyglądało na to,

że znów wybuchnie.

- I ja wygrałam pierwszą nagrodę!

Jeanne zatkało. Było to jak spełnienie modlitwy. Wiedziała, że na

wymianę stereo musiałaby czekać miesiącami.

- Ależ, Mandy, kochanie - zapytała, zebrawszy po chwili myśli - nie

chcesz tej nagrody dla siebie? No wiesz, to wspaniale, że chcesz zrobić tak

hojny dar dla przedszkola, ale nawet się nad tym nie zastanowiłaś.

- Wieża jest bardzo duża - wtrąciła Mandy, oddalając ręką sprzeciw -

i tak nie miałabym jej gdzie postawić. Poza tym, gdybym tylko nastawiła

ją nieco głośniej od szeptu, pani Thorton wyrzuciłaby mnie natychmiast z

domu. Po prostu rezerwuję sobie prawo do słuchania własnych płyt po

godzinach.

Jeanne obserwowała uważnie szczerą twarz Amandy i zorientowała

się, że dziewczyna mówi serio. Po tym jak zdecydowała się wziąć udział w

konkursie z myślą o przedszkolu, teraz, gdy wygrała pierwszą nagrodę, za

nic nie zmieniłaby swoich planów.

- Co musiałaś zrobić, żeby wygrać? - zapytała w końcu. - Mam

nadzieję, że nie było to nic głupiego. Wiem coś na temat tych radiowych

konkursów. Pamiętasz tę aferę z listą przebojów sprzed kilku lat? Jeśli

masz zamiar wystąpić jako dziewczyna tygodnia w magazynie „People”,

to nie wiem, czy wzbudzisz tym entuzjazm u naszych przełożonych.

Mandy zachichotała. Wyobraziła sobie natychmiast ich zgorszenie,

gdyby wzięła udział w jednym z tych konkursów, których uczestnicy, by

wygrać nowy samochód, jeżdżą przez trzy dni na koniu na biegunach lub

nurkują w basenie wypełnionym galaretką.

- Och nie - upewniła ją szybko - nie musiałam robić nic szczególnego

poza dokończeniem zdania. Wiesz, jedna z tych zabaw na dwadzieścia

pięć czy ileś tam słów.

Jeanne zauważyła, że Mandy opuściła swe ciemne rzęsy, jakby

chciała zasłonić oczy, w których nie potrafiła ukryć kłamstwa. Poczuła

dziwne, nerwowe mrowienie w żołądku.

- Co to było za zdanie, Amando? - naciskała ją delikatnie,

podświadomie czując, że wcale nie chce usłyszeć odpowiedzi.

- No więc - Mandy zaczęła tak cicho, że Jeanne musiała dobrze

nastawić ucha, by ją zrozumieć - było to jedno z tych głupawych pytań.

No wiesz, na przykład... no... na przykład: jem właśnie te płatki,

ponieważ..., albo: najbardziej lubię ten samochód bo..., najchętniej

kochamy się przy muzyce, bo... No wiesz, takie sprawy. W końcu, jakie to

ma znaczenie, o czym to zdanie było - przyśpieszyła nagle, tak, że

zdawało się, iż połamie język - to było tylko takie głupie...

- Co?! - starsza kobieta nie mogła powstrzymać się od krzyku.

Wyprostowała się gwałtownie na krześle, narażając swoje okulary na

poważne niebezpieczeństwo zsunięcia się z końca nosa.

- To był konkurs dla nowożeńców - Mandy pośpieszyła z

wyjaśnieniami. - Po prostu zwykły głupi kawał. Napisałam różne bzdury i

wysłałam. Naprawdę nie spodziewałam się, że wygram. - Przechyliła

lekko głowę i uśmiechnęła się na samo wspomnienie. - Choć z drugiej

strony nie było to wcale takie złe. Wiesz, wszystkie te bzdury o księżycu i

niedźwiedzich skórach.

- Wielkie nieba, ona jest jeszcze z tego dumna. Przecież ty nawet nie

jesteś mężatką, Mandy. - Jeanne potrząsnęła z niedowierzaniem głową. -

Mam nadzieję, że przynajmniej użyłaś zmyślonego nazwiska?

- Jeanne - tym razem niewinne, zielone oczy patrzyły wprost na

swoją szefową i przyjaciółkę - przecież to by było oszustwo. - Mandy

przybrała teraz ton, jakim zwykle upominała nieznośne dzieci złapane na

jakimś wykroczeniu. - Oczywiście, że nie użyłam fikcyjnego nazwiska.

Jakże bym mogła coś takiego zrobić? Poza tym w takim wypadku nie

mogliby mnie odnaleźć, gdybym wygrała - podkreśliła rezolutnie. - Ja

tylko po prostu nieco zniekształciłam słowo panna, tak że wyglądało jak

pani.

- Ach tak, taka niewinna nieuczciwość - stwierdziła głucho Jeanne,

przyciskając palce do skroni, które nagle zaczęły pulsować. Mandy była

wspaniałym, radosnym człowiekiem, dobrą nauczycielką i przyjemnie

było mieć ją koło siebie. Miała jednak też rzadką umiejętność widzenia

najbardziej oburzających rzeczy w taki sposób, że wydawały się do

przyjęcia.

- Och, nie zwalaj wszystkiego na mnie - poskarżyła się Mandy, nagle

bardzo zajęta wygładzaniem fałdek na swojej drelichowej spódnicy. -

Napisałam najlepiej, jak potrafiłam i kropka. Jutro odbiorę w radiu

nagrodę i na tym koniec. Poza tym, czy nie masz już dosyć słuchania

„Ring Around a Rosie”, która na naszym starym, zużytym gramofonie

brzmi jak pieśń żałobna? - Na dowód tego Mandy uklękła na jedno kolano

i zaczęła chrypieć straszliwie - R - i - n - g - g - g a - r - r - o - u - n - d... -

dopóki Jeanne nie przerwała jej kolejnym argumentem.

Obie kobiety spierały się jeszcze przez chwilę. Jeanne starała się

wskazać możliwe niebezpieczeństwa z tym związane, a Mandy była po

prostu Mandy. W końcu wzruszająca interpretacja „Ring Around a Rosie”

wygrała ten pojedynek. Stereo zostanie potraktowane jako dar od hojnego,

anonimowego sponsora, a fakt, że nie będą musiały angażować żadnych

własnych funduszy w nabycie nowego sprzętu na pewno zostanie

przychylnie przyjęty przez zarząd.

- I tak mam jutro wolne - stwierdziła Mandy, kiedy wszystko zostało

już ustalone. - Muszę tylko pójść tam, potwierdzić swą tożsamość jako

pani Amanda Tremaine i odebrać nagrodę. Prawda, że proste?

Biura WFML - zarówno radia, jak i telewizji - mieściły się w

jednym, średniej wielkości budynku, położonym na niewielkim wzgórzu

na przedmieściu Allentown. Był to nowoczesny budynek, zauważyła

Mandy, parkując swój podstarzały samochód na parkingu dla gości, ale

nawet w połowie nie wyglądał tak wystrzałowo, jak zawsze sobie

wyobrażała siedzibę mass mediów.

Szybko oceniła w lusterku wstecznym swój lekki makijaż, mając

nadzieję, że wygląda wystarczająco niewinnie na to, żeby jej plan się

powiódł. Po bezsennej nocy, spędzonej na ocenie swojej uczciwości,

postanowiła teraz powiedzieć całą prawdę. Uznała, że nie ma w sobie

wystarczającej tolerancji dla drobnych grzeszków, by mogła zaakceptować

oszustwo na taką skalę.

Wyjaśni, dlaczego dopuściła się drobnego oszustwa przy

wypełnianiu formularza, a potem zda się na łaskę disc jockeya. On na

pewno wszystko zrozumie, a stereo i tak będzie dla niej. Przecież w końcu

to właśnie jej historia była najlepsza.

Wysiadając z samochodu, jeszcze raz oceniła krytycznie swój „strój

młodej mężatki”. Składała się na niego: poliestrowa bluzka Jeanne z

kokardą w kolorze marynarskiego granatu, biała, poliestrowa, plisowana

spódnica, białe pantofelki na niskich obcasach i biała torebka na ramię ze

skaju. Tylko jej jasnorude włosy, nastroszone przez wiejący na wzgórzu

wiatr, psuły wyraźnie to wrażenie klinicznej czystości. Miała nadzieję, że

powstrzyma ono Vika Harrisona, disc jockeya, którego miała zaraz

spotkać, od jakichkolwiek sprośnych komentarzy na temat jej opowieści.

Mandy zwilżyła wysuszone nagle wargi, wzięła głęboki oddech i

weszła. Podwójne szklane drzwi wprowadziły ją do małego holu

recepcyjnego. Pomieszczenie wykończone było mieszaniną szkła i

chromu, stała tam kanapa ze skaju w kolorze burgunda, pusty stojak na

parasole oraz imponująco wyglądające biurko z drzewa tekowego z równie

imponującą osobą za nim, którą Mandy wzięła albo za recepcjonistkę, albo

strażniczkę.

- Przyszłam... zobaczyć się z panem Vikiem Harrisonem - zaczęła

pośpiesznie, ze złością myśląc o drżeniu, które słyszała w swoim głosie. -

To naprawdę głupio, że trzeba robić z tym takie zamieszanie. Mówię serio,

przecież można było to równie dobrze wysłać pocztą, prawda? W końcu...

- Pani nazwisko - wtrąciła bezceremonialnie recepcjonistka, a jej

głęboki baryton skutecznie przerwał paplanie Amandy.

- Ach tak - Mandy wydęła usta, przygotowując się do odparcia ataku.

- Nazwisko? - zaśmiała się krótko, jakby było w tym coś zabawnego. -

Słusznie. Moje nazwisko. - Przechyliła się przez biurko, próbując zajrzeć

do papierów, które recepcjonistka trzymała w ręku. - Wydaje mi się, że

jestem tutaj na liście jako pani Tremaine. Sądziłam, że pan Harrison

potraktuje to jako kawał, ale wygląda na to...

- Amanda Tremaine. Pani Amanda Tremaine - powstrzymała ją

zimno recepcjonistka, wskazując pomalowanym na czerwono paznokciem

jedną linijkę na długiej liście nazwisk.

- W lewo, tym holem w dół, aż znajdzie pani windę towarową.

Winda osobowa jest w konserwacji. Drugie piętro, trzy korytarze w prawo,

trzecie wejście. Nie wchodzić, jeśli pali się czerwone światło.

- Tak, ale - Mandy próbowała protestować, ale recepcjonistka

najwyraźniej przestała się już nią zajmować.

Podniosła słuchawkę telefonu i wykręciła numer wewnętrzny.

- Pani Tremaine jest w drodze - powiedziała bez wstępów.

Odkładając słuchawkę na widełki, spojrzała sowim wzrokiem na

ociągającą się Mandy, która natychmiast, stukając głośno obcasami,

pośpieszyła w dół pochylonego lekko korytarza.

- Co za opryskliwa baba - mruczała gniewnie pod nosem, rozglądając

się w poszukiwaniu windy towarowej. - Nie znoszę wind. Nigdy nie

znosiłam wind. W końcu to tylko drugie piętro, mogłabym pójść piechotą.

Ale ludzie dziś tacy już są. Leniwi. Powinnam wrócić do tej Żelaznej

Damy i zażądać odpowiedzi na pytanie, gdzie są tu jakieś cholerne schody.

A przede wszystkim powinnam przestać mówić do siebie głośno, zanim

mnie ktoś stąd zabierze.

Musiała chwilę poczekać, aż duże drzwi windy otworzyły się,

odsłaniając drugie, podobne do wejścia do klatki, które trzeba było

otworzyć ręcznie. Mamrocząc z wściekłości musiała użyć całej siły, by je

odsunąć. Kiedy wreszcie się jej to udało, wśliznęła się do wnętrza wielkiej

windy i szybko zasunęła drzwi za sobą. Nie rozglądając się wcale,

wyciągnęła rękę do guzika z narysowaną dwójką, wpatrując się jak

zafascynowana w tablicę sterowniczą.

Winda szarpnęła i rozpoczęła mozolną wspinaczkę w górę. Mandy

patrzyła jak zahipnotyzowana, kiedy światełko zgasło pod cyfrą jeden i

wstrzymała oddech z nadzieją, że zaraz zapali się dwójka, a drzwi się

otworzą. Światełko zapaliło się, jednak równie szybko zgasło. Winda

szarpnęła ponownie, wydała z siebie głośny zgrzyt i usadowiła się mocno

między piętrami.

- O Boże - jęknęła Mandy całkiem głośno - karzesz mnie teraz za

kłamstwo. - Po czym spojrzała w sufit, podniosła ręce i poskarżyła się: -

Przecież już przyrzekłam, że się poprawię, nie zrozumiałeś mnie chyba?

Opierający się leniwie o tylną ścianę windy mężczyzna uniósł nieco

brwi w cichej aprobacie dla stojących przed nim kobiecych kształtów.

Zbyt zajęty swymi myślami, zwyczajnie zapomniał wysiąść na pierwszym

piętrze, a teraz dźwig znowu był w ruchu.

Zlustrował kobietę od stóp do głów, zatrzymał się na chwilę na jej

kształtnych kostkach, po czym powędrował wzrokiem w górę do

rozwichrzonych loków, które - był tego pewien - przyczyniły się w szkole

do przezwiska Rudzielec.

Ale przecież nie była to jakaś szkolna miss, powiedział do siebie i

cień uśmiechu pojawił się natychmiast na jego opalonej twarzy. Widać

zadała sobie sporo trudu, by ukryć interesującą zawartość pod takim

opakowaniem. Zastanawiał się leniwie, co jest powodem jej stroju. Może

szuka pracy i ma nadzieję, że w ten sposób wyglądać będzie kompetentnie

i profesjonalnie?

Rozważania te przerwane zostały gwałtownym szarpnięciem, po

którym winda zaraz stanęła w bezruchu, a kobieta głośno krzyknęła.

- Nie ma się czym denerwować - rozpoczął pocieszającym tonem i

natychmiast został zgaszony wściekłym sykiem Mandy.

- A pan skąd się wziął? - spytała, obracając się zdumiona, że w

windzie jest jeszcze inny pasażer.

- Tak w ogóle? - uśmiechnął się krzywo, a w kącikach jego

niebieskich oczu pojawiły się drobne fałdki. - Moi przodkowie pochodzą z

Basking Ridge, małego miasteczka w New Jersey, o którym pani pewnie

nigdy nie słyszała, ale od czasów ukończenia college'u mieszkałem zawsze

w Nowym Jorku albo w Pensylwanii. A pani?

- Przecież wie pan, że nie o to pytam! - wypaliła Mandy, patrząc w

twarz stojącego przed nią mężczyzny. Pomimo że sama miała dobrze

ponad pięć stóp wzrostu, musiała jeszcze spoglądać do góry. - Nie pytałam

o pana pochodzenie, tylko o to, skąd pan się wziął?

Mężczyzna uniósł brwi i wzruszył ramionami.

- Ach, jeszcze wcześniej? No więc na początku, przynajmniej tak

słyszałem, nie byłem niczym więcej, tylko błyskiem w oczach mojego

ojca. Potem...

- Niech pan przestanie! - Dlaczego zawsze muszę trafiać na takie

dziwne sytuacje jak ta, zadawała sobie pytanie Mandy. Nerwowo

przyczesała ręką włosy, rujnując resztki starannie ułożonej wcześniej

fryzury. - Chodzi mi tylko o to, że nie zauważyłam pana, kiedy wsiadłam.

Czy utknęliśmy tu na długo? Nie cierpię wind.

Boże, ta to ma wygląd. Mężczyzna po raz pierwszy mógł wyraźnie

przyjrzeć się małej, interesującej twarzy Mandy, a to, co zobaczył,

sprawiło mu przyjemność. Najbardziej podoba mi się jej zadarty nosek,

pomyślał. No i piegi, tak, piegi świetnie tu pasują. Na pewno byłaby w

pierwszej piątce z dziesięciu kobiet, z którymi najbardziej chciałbym

zablokować się w windzie. Może nawet w trójce.

Ruszył od ściany do tablicy kontrolnej, umieszczonej z przodu

windy.

- Przepraszam, ale chcę zobaczyć, czy uda mi się kogoś tu

sprowadzić.

Otworzył drzwi szafeczki i wyciągnął stamtąd słuchawkę telefonu

awaryjnego. Mandy zrobiła do jego pleców minę. Drobnomieszczański,

zadowolony z siebie męski szowinista, oskarżyła go w myślach.

Po kilku bezowocnych „halo” odłożył słuchawkę na widełki,

odwrócił się do niej i oświadczył radośnie:

- Nie ma nikogo w domu. Mam nadzieję, że jadła już pani lunch?

- To wszystko za karę - zdecydowała Mandy, rozglądając się

rozpaczliwie naokoło.

Nie zobaczyła zbyt wiele poza czterema ścianami, pomalowanymi

obłażąca farbą koloru groszku, i współwięźniem - pierwszej klasy

gogusiem. Zamknęła oczy i westchnęła w poczuciu bezsilności.

- Powinnam przewidzieć, że tak się właśnie stanie - jęknęła, oddając

się po raz kolejny swojej największej słabości, to jest głośnemu myśleniu.

- Teraz winda się zaraz urwie, ja zginę, a szef firmy pogrzebowej pomyśli,

że uwielbiam ciuchy, które mam na sobie. Boże, nie pozwól, żebym była

pochowana w poliestrach.

- Wpadła pani w histerię czy też ten wybuch ma być dowodem

czegoś znacznie głębszego? - Jej towarzysz niedoli zadał to pytanie,

opierając ponownie swe szerokie ramiona o ściany windy. Zupełnie

przestał myśleć o połączonym z lunchem spotkaniu, na które właśnie się

wybierał, a jego dobry humor rósł w miarę, jak obserwował błazeństwa

Amandy.

Mandy zignorowała zupełnie jego dokuczliwy sarkazm.

- Pracuje pan tutaj? - spytała, rejestrując jego celowo rozbielane

dżinsy i podkoszulkę. Ciasne, seksowne dżinsy i dopasowana do ciała

podkoszulka, przyznała w myślach, wbrew sobie rumieniąc się trochę.

- Kto, ja? - odpowiedział pytaniem, równocześnie wskazując na

siebie palcem.

- Nie - eksplodowała Mandy, czując, że jest więcej niż lekko

zdenerwowana. - Miałam na myśli tego różowego hipopotama w rogu.

Oczywiście, że pan!

Mężczyzna sięgnął ręką do szyi i poprawił nie istniejący krawat.

- Tak, jestem tu w zarządzie.

- Wspaniale! Nareszcie coś do siebie pasuje! - Mandy z oburzeniem

machnęła ręką.

Czuł, że ogień płonie pod łaszkami tej harcerki. Widok podnoszącej

się i opadającej gwałtownie piersi, w miarę przyspieszonego irytacją

oddechu, sprawiał mu wyraźną przyjemność.

- Nie spodziewała się chyba pani, że wyjdę stąd przez dach windy i

dokonam jakichś bohaterskich czynów? Jak pani wie, łatwo się przy tym

skaleczyć.

- Dlaczego nie mógł pan być tu woźnym? - zapytała, świdrując go

wzrokiem.

- Prawdę mówiąc - odpowiedział jej przekornie - to chciałem być

kowbojem, ale mama uparła się na college...

Odwróciła się szybko, żeby nie widzieć jego uśmiechniętej

szelmowsko twarzy. Nie mogła nic zrobić, żeby nie słyszeć jego głosu, ale

mogła przynajmniej na niego nie patrzeć. Wzdychając głęboko,

fatalistycznie mruknęła pod nosem:

- Jaka to w końcu różnica. Tak czy owak zostanę ukarana. A przecież

miał to być tylko niewinny żart, niewarty, na Boga, zatrzymania całej

windy. Jeanne miała rację, oj, miała. Czy kiedykolwiek nauczę się

najpierw myśleć, a potem robić?

Mężczyzna, który najwyraźniej wcale nie zwrócił uwagi na jej aluzję,

podszedł i zatrzymał się tuż przed nią.

- Teraz już nie ma pani wyboru: albo ozięble pocałuję panią, albo

chlusnę pani w twarz zimną wodą. Co pani wybiera?

- Cooo?

- Ma pani atak histerii, madame - powiedział spokojnie. - Nie była

pani nigdy w kinie? Przecież to hollywoodzki standard. Do pani należy

wybór kuracji. Albo niech pani przestanie mówić o tym, że Bóg panią

pokarał i powie, o co naprawdę chodzi. Nie ma się czego wstydzić, a

prędzej upłynie nam czas, zanim przyjdą mechanicy i naprawią to całe

urządzenie.

A właściwie dlaczego nie? - zadecydowała Mandy. Lepiej zrzucić z

siebie ten ciężar, zanim lina, na której wiszą, urwie się i oboje twardo

wylądują w piwnicy. W końcu on nie był częścią roli i znalazł się tu tylko

przez przypadek. A skoro mają spadać razem, to dobrze, żeby

przynajmniej wiedział, za co.

Mandy spojrzała znów na wysokiego, ciemnowłosego i szalenie

przystojnego mężczyznę, który właśnie się do niej uśmiechał. Próbowała

sobie wyobrazić, że stoi przed nią ojciec Mulligan, ksiądz z parafii w jej

rodzinnym mieście. Bezskutecznie. On nadal wyglądał bardziej na

muskularnego Kevina Costnera - a która kobieta przy zdrowych zmysłach

mogłaby wziąć go za księdza?

W końcu na bezrybiu i rak ryba, trzeba więc umieć się dostosować

do okoliczności. Amanda podała mu rękę i pozwoliła pomóc sobie w

zajęciu miejsca na podłodze, nie zważając wcale na ryzyko, na jakie

narażała białą spódnicę Jeanne. Odczekała, aż on również usiadł i

przedstawiła skróconą wersję swego upadku.

- To wszystko? - spytał z niedowierzaniem, kiedy skończyła. -

Wielkie nieba, jeśli za to miałaby pani wylądować w piekle, to gdzie pani

zdaniem powinien trafić Al Capone?

- Niech pan nie próbuje mnie pocieszać - stwierdziła Amanda,

wywołując u swego sąsiada gwałtowny atak śmiechu. Potrząsnęła z

dezaprobatą głową. - Poza tym nie wiem, czy zdaje pan sobie z tego

sprawę, że jak winda się urwie, to pan również w niej będzie.

- Winda wjedzie na drugie piętro - zapewnił ją ponownie, czując, że

w głębi serca już mu uwierzyła. - Ponadto - chciał dodać jej otuchy - w

pani przypadku byłyby pewne okoliczności łagodzące.

- Na przykład jakie? - spytała Mandy, z nadzieją rozgrzeszenia.

- Na przykład takie, że nie robiła pani tego wszystkiego dla siebie,

tylko dla biednych, upośledzonych muzycznie dzieciaków w żłobku

dziennym.

- W przedszkolu - poprawiła Mandy - w przedszkolu prowadzonym

przez siostry zakonne.

- Obojętnie gdzie - zgodził się. Puścił palce Mandy i splótł ręce na

swoich kolanach. - Po prostu niech pani idzie do tego Harrisona i załatwi

sprawę. Jaka to w końcu różnica, czy nagięła pani trochę do siebie zasady

konkursu, czy nie. Przecież to nie jego stereo. I niech pani pomruga trochę

swoimi wspaniałymi rzęsami. Na pewno dorzuci wtedy jeszcze parę płyt

gratis.

Mandy zaczęła się rozluźniać.

- Naprawdę pan tak myśli? - spytała, chwytając go pod wpływem

nagłego impulsu za atletyczne ramię.

Mężczyzna popatrzał najpierw na jej rękę na swoim ramieniu, a

potem na nią.

- O tak - westchnął łagodnie - naprawdę tak myślę.

Nie mogła nic na to poradzić. Jej policzki spłonęły i z trudem

oderwała wzrok od fascynujących ją niebieskich oczu.

- Pewnie uważa mnie pan za idiotkę pierwszej klasy - paplała

nerwowo. - Wie pan, tak naprawdę to wcale nie myślałam, że ta winda

spadnie. Naprawdę nie. Ja po prostu mam taką dziwaczną wyobraźnię.

Dzieciaki to uwielbiają. Mówią, że opowiadam im fantastyczne historie.

I założyłbym się o rancho, że wszyscy są potem bardzo szczęśliwi,

pomyślał, uśmiechając się nieznacznie.

Spojrzała na niego i skonstatowała, iż nadal się na nią gapi w ten

sam, zbijający ją z tropu, sposób.

- W końcu - musiała znowu odwrócić oczy i zajęła się zaraz paskiem

torebki - nie była to próba zrabowania skarbów czy coś w tym rodzaju.

Albo chęć wyłudzenia czegoś dla siebie. Przecież to wszystko dla dzie...

Mocna ręka ujęła ją za podbródek i odwróciła w jego stronę, ich

spojrzenia spotkały się, nie mogąc oderwać się od siebie.

- Panienko, czy ktoś kiedyś powiedział ci, że mówisz za dużo? -

szepnął zduszonym głosem. Potem pochylił się nieco, a ich usta lekko się

spotkały.

Był to tylko najdelikatniejszy cień pocałunku. Wyraźnie domagał się

czegoś więcej niż lekkiego dotknięcia ust, na które mu pozwoliła. Mandy

jednak poczuła, że ziemia zaczyna wirować pod jej nogami.

Dopiero kiedy rozbawiony męski głos wdarł się w jej roztargnione

myśli, zdała sobie sprawę, iż winda zakończyła wreszcie swą podróż na

drugie piętro.

- Hej tam, witajcie - zawołał ktoś figlarnie. - Zastanawiałem się już,

gdzie się podzialiście. Helen nic nie mówiła, że prowadzi pani ze sobą

szczęśliwego mężusia, pani Tremaine. Nic dziwnego, że uśmiecha się w

ten sposób, to dopiero był list!

- Słu...słucham? - zająknęła się Mandy, widząc, jak mężczyzna, który

mógł być tylko Vikiem Harrisonem, otwiera wewnętrzne drzwi windy. -

To nie jest tak, jak pan... to znaczy ten mężczyzna nie jest... pan myślał, że

to? Och nie, widzi pan...

- Lepiej, żeby on był panem Tremaine, proszę pani. - Disc jockey

przerwał jej bezskuteczne próby wymyślenia jakiejś stosownej historii. -

Jeśli nie jest, to z pewnością do pani należy rekord oszukiwania w

najkrótszym czasie po zawiązaniu węzła małżeńskiego.

Siedzący obok niej na podłodze windy mężczyzna, opierając

niedbale ręce na podkurczonych kolanach, ten sam, który niedawno słyszał

jej wyznanie, a jeszcze później skorzystał z jej poruszenia i pocałował ją,

teraz wstał i wyciągnął rękę do patrzącego chytrze Harrisona.

- Pan Harrison? - powiedział kordialnie swym głębokim, mocnym

głosem - Nazywam się Tremaine. Proszę wybaczyć mojej żonie, ale

jesteśmy małżeństwem dopiero od niedawna, a ona zawsze trochę traci

głowę, kiedy ją całuję. Wie pan, jak to jest - zakończył, mrugając

porozumiewawczo do Harrisona w taki sposób, że Mandy miała ochotę

udusić ich obu.

Disc jockey spoglądał przez chwilę to na zarumienioną Mandy, to na

jej zadowolonego męża, w końcu zdecydował, że trzeba podać im rękę i

nadać sprawie dalszy bieg. Za piętnaście minut miał znowu wejście na

antenę.

- Państwo Tremaine, pozwólcie, proszę, za mną - powiedział i ruszył

w dół korytarza. - Próbowałem się rano z panią skontaktować, żeby

powiadomić o zmianie naszych planów, ale potem zdecydowałem zrobić

to osobiście. Wygląda na to, że mamy dla was obojga małą niespodziankę!

Mandy rzuciła swemu pseudomężowi pytające spojrzenie, ale on

tylko wzruszył ramionami i wziął ją za rękę.

- Tylko trzymaj język za zębami i uśmiechaj się, pani Tremaine. Od

tej chwili ja prowadzę całą sprawę. A tak przy okazji - szepnął, pochylając

się tak blisko, że poczuła w uchu ciepło jego oddechu - to jak ci w ogóle

na imię?

- Mandy - syknęła, czując, jak pułapka ruchomych piasków wciągają

bezpowrotnie. - Amanda Elisabeth Tremaine.

- Bardzo pięknie, Amando Elisabeth. - Ścisnął porozumiewawczo jej

rozdygotaną dłoń. - A tak dla porządku, jak ja mam na imię?

Mandy zamarła. Jak on mógł mieć na imię? Ani razu nie używała

przecież męskiego imienia w swoim opowiadaniu.

- Nie wiem - wyszeptała bezradnie i wyglądała, jakby miała zaraz

wszystko zepsuć gwałtownym wybuchem płaczu.

- Nie ma żadnego problemu, Amando Elisabeth - odpowiedział

uprzejmie, co wcale nie złagodziło jej drżenia ani o włos. - Mów mi po

prostu Joe i wszystko będzie w porządku. Zaufaj mi.

Mandy jęknęła i pozwoliła prowadzić się dalej korytarzem na

spotkanie swego losu.

- Gdzie się wybierasz?

Mandy pchnęła delikatnie Jeanne z powrotem na krzesło, prosząc, by

nie zapominała o tym, że jest już starszą kobietą w wieku czterdziestu

trzech lat.

- Już ci mówiłam, że jadę na miesiąc miodowy.

- Wiem, że tak powiedziałaś, Amando - wypaliła Jeanne - chciałam

się tylko dowiedzieć, dlaczego tak powiedziałaś. Przecież nie możesz

jechać na miodowy miesiąc, dziecinko. Nie jesteś nawet mężatką!

- No jasne. I chcesz, żebym teraz to powiedziała Vikowi Harrisonowi

i wszystkim innym w WFML? - spytała sarkastycznie Mandy. - Kiedy tam

poszłam, byłam zdecydowana wyznać panu Harrisonowi całą prawdę,

mając nadzieję, że i tak dostanę to stereo. A wtedy, no wiesz, pojawił się

Joe i sprawy zaraz wymknęły mi się spod kontroli.

- Kto to jest Joe? - spytała Jeanne słabo.

- Joe uważa, że mogłabym zostać oskarżona o oszustwo, nawet

gdybym nie przyjęła nagrody. Niezgodne z prawem przyjęcie towaru

przed zaistnieniem upoważniających do tego okoliczności lub coś w tym

rodzaju, a w ogóle to nie chcę pamiętać, o co jeszcze mogłabym zostać

oskarżona. Joe mówi...

- Kto to jest Joe? - wrzasnęła Jeanne, czując się, jakby weszła do kina

pod sam koniec projekcji.

- Joe Tremaine - wyjaśniła Mandy, zdając sobie sprawę, jak

zabawnie musi to zabrzmieć.

Jeanne potrząsnęła głową, jakby chciała wszystko wyjaśnić.

- Zaraz, zaraz, przecież ty nie znasz żadnego Joe'ego Tremaine'a.

Mandy, to wszystko nie trzyma się kupy.

Mandy podeszła do wspaniałego stereo, które stało na honorowym

miejscu w największej sali w przedszkolu, i strzepnęła nie istniejącą

drobinkę kurzu. Wzięła głęboki wdech i odwróciła się do

zdezorientowanej pracodawczyni.

- Ugrzęzłam w radiu, w windzie - powiedziała pośpiesznie. - Jak

wiesz, nie znoszę wind. A w tej samej windzie był właśnie ten mężczyzna,

spytał mnie dlaczego nie chcę być pochowana w poliestrach,

powiedziałam mu o stereo, a on mnie pocałował. A wtedy zobaczył to pan

Harrison i pomyślał, że on jest moim mężem. A on nie robi nic innego,

tylko przedstawia się jako Joe Tremaine. Jak jakiś rycerz w błyszczącej

zbroi, galopujący na ratunek.

- Wygląda na to, że zaraz mi głowa pęknie - wtrąciła Jeanne.

- Ale wtedy - kontynuowała Amanda tak, jakby chciała mieć te

wyjaśnienia jak najszybciej za sobą - zjawia się pan Harrison i mówi nam

o tym miodowym miesiącu: że radio funduje nam pięć dni w Atlantic City,

że sfilmuje to telewizja i że zostanie to pokazane w ich nocnym

magazynie. Widzisz, nieco wcześniej odebraliśmy już stereo i było za

późno, żeby się wycofać. Należało tylko uśmiechnąć się i stwierdzić: „To

fenomenalnie, bardzo dziękujemy”. Teraz Joe mówi, że jeśli się

kiedykolwiek przyznamy do kłamstwa, to wezmą mnie do aresztu, a jego

pewnie też, więc muszę przez to przejść. Jestem pewna, że wszystko

zrozumiesz i dlatego jadę na miodowy miesiąc.

Wzięła kolejny głęboki oddech, rozłożyła bezradnie ręce i dodała:

- Widzisz Jeanne, tak jak ci wcześniej powiedziałam, to takie proste.

Jeanne Tisdale nie rzekła nawet słowa. Nie patrząc ani w lewo, ani w

prawo wstała i poszła do swej klasy pełnej okropnych dzieci. Z dwojga

złego wolała już zająć się nimi.

ROZDZIAŁ DRUGI

Pokerowe zagranie przed Jeanne, która dała się przekonać, że nic

specjalnego nie może się wydarzyć w Atlantic City - w dodatku pod

opieką kamerzysty, technika i reżyserującej całość kobiety - nie było

specjalnie trudne. Czym innym jednak pozostawało przekonanie samej

siebie, że pięć dni spędzonych z facetem takim jak Joe można będzie

uznać za niewinną i nieszkodliwą rozrywkę.

Mandy i tak miała jechać na wakacje, dlatego fakt, że oderwie się od

przedszkola nie martwił jej wcale. Nie przejmowała się też nadmiernie

reakcją przełożonych. Tak jak wcześniej powiedziała Jeanne, lokalna

stacja telewizyjna stanowiła tylko jeden z trzydziestu trzech kanałów,

które można było w okolicy oglądać we własnej telewizji kablowej. Nie

było też tajemnicą, że mało kto oglądał Kanał 76, z wyjątkiem powtórek

ulubionego programu „Leave it to Beaver”.

Szanse na to, że któryś z przełożonych w ogóle zobaczy Mandy w

telewizji, a dodatkowo skojarzy ją z przedszkolem, były bliskie zeru.

Ponadto Vic Harrison uprzedził ją, że jej opowieść będzie tylko jedną z

dwóch przedstawionych w półgodzinnym programie. Odliczając czas na

reklamy, Mandy wyliczyła sobie z dokładnością do kilku sekund, że

będzie to około dziesięć minut czasu antenowego. Jeśli założy okulary, a

włosy, kiedy się tylko da, ukrywać będzie pod chustką lub kapeluszem, to

w takim czasie nie poznałaby jej nawet własna rodzina.

W tym sęk - Mandy przede wszystkim nie chciała być rozpoznana.

Gdyby był choćby cień szansy, że program zostanie wyemitowany poza

Allentown, przyznałaby się od razu do fałszerstwa, nie zważając na

konsekwencje. Pracowała nad swoją pozycją od trzech lat i nawet

wspaniałe stereo nie wystarczało, żeby z własnej woli miała zniszczyć tak

trudno wypracowaną wolność.

W końcu pomyślała o Joe'em Tremaine'ie. Kiedy disc jockey

zaskoczył ich swoją „niespodzianką”, Mandy była pewna, że Joe przerwie

grę. W końcu, nawet gdyby był ostatnim samarytaninem po tej stronie

Missisipi, są jakieś granice dobrosąsiedzkich uprzejmości. Czym innym

było przecież wybawienie Mandy z opresji, w jakiej znalazła się wtedy w

telewizji, a czym innym będzie poświęcenie pięciu dni swojego życia po

to, by utrzymać jej sekret w tajemnicy.

Czy on nie miał swojej pracy, do której musiał chodzić? Z całą

pewnością nie był ubrany jak ktoś, kto może sobie pozwolić, by wziąć

wolne, kiedy tylko wyda mu się to potrzebne.

Mimo wszystko Mandy nie mogła uwierzyć, że Joe Tremaine był

człowiekiem, który potrafiłby potraktować wyjazd do Atlantic City jako

kupon na darmowy posiłek. W jego wyglądzie kryło się zbyt wiele

sprzeczności. Jego włosy były świetnie ostrzyżone. Mógłby nosić zwykłe

tenisówki, ale to, co miał na nogach, to były najlepsze, markowe buty

sportowe. No i ten jego zegarek - płaski i złoty, w którym Mandy

rozpoznała tę samą szwajcarską markę, którą najbardziej lubił jej bajecznie

bogaty dziadek. Nie, pieniądze nic tu nie wyjaśniają.

Więc co go naprawdę interesuje?

Wychodząc z wielkiej, starodawnej wanny z nóżkami w kształcie

pazurów - nawiasem mówiąc stanowiącej jeden z ważniejszych powodów,

dla których zdecydowała się na mieszkanie na trzecim piętrze bez windy -

Mandy rzuciła okiem na swe odbicie w dużym, wiszącym na drzwiach

łazienki lustrze. Przez chwilę zastanawiała się nad tym, co zobaczyła.

- Nieważne, o co mu chodzi, ale aż tak spłukany chyba nie jest -

stwierdziła w końcu, przypominając sobie, jak przystojny jest Joe...

Tremaine.

Mężczyzna, którego Mandy znała jako Joe'ego Tremaine'a, przeszedł

rześko przez wyłożony kafelkami korytarz i właśnie minął drzwi

prowadzące do biur zarządu WFML. Było to po normalnych godzinach

urzędowania, a sekretarka, która zwykle strzegła zza dużego biurka

prywatności właściciela, poszła już do domu.

Nie troszcząc się o to, by zapukać w podwójne drewniane drzwi,

wszedł do siedziby zarządu. Skierował się prosto do połączonej z biurem

łazienki, pozostawiając po drodze w nieładzie adidasy, dżinsy i

podkoszulkę.

Zwykle nie był takim bałaganiarzem, ale dzisiaj się bardzo spieszył.

W końcu miał randkę z własną żoną.

Kiedy w niecały kwadrans później znalazł się ponownie w biurze,

ubrany był już w białe, marynarskie spodnie i zielonkawą bluzę bez

kołnierzyka, harmonizującą dobrze z jego opalenizną. Wsunął bose stopy

w mokasyny, które znalazł pod biurkiem, i właśnie wkładał portfel do

kieszeni, kiedy otworzyły się drzwi od sekretariatu.

- Wychodzisz do miasta, Josh? - spytał starszy mężczyzna, sadowiąc

się z rozmachem na krześle. - Powinienem był przewidzieć, że nie zajmie

ci więcej jak jeden dzień, żeby zaprzyjaźnić się z którąś z miejscowych

piękności. Kim ona jest? Boże, ale dzisiaj miałem dzień. Jestem

wykończony. Pomyślałem, że wpadnę na chwilę, by na gorąco wysłuchać

twojej opinii, zanim wrócę do hotelu. No więc? Myślisz, że zrobiliśmy

dobry interes? Zawsze chciałem mieć własną stację telewizyjną. Radio

było tylko dodatkiem.

Przez cały czas, kiedy starszy mężczyzna mówił, młodszy, zwany

Joshem, był bardzo zajęty. Uczesał włosy przed lustrem, które wisiało nad

kredensem w dalszej części gabinetu, wsunął koszulę w spodnie i zapiął

pasek na swoich wąskich biodrach. Na koniec przepisał z leżącego na

biurku notesu adres na małą karteczkę, którą wyrwał z biurowego

kalendarza.

- Bardzo mi się podoba ta stacja telewizyjna, tato - stwierdził.

Obszedł biurko i usiadł na krześle naprzeciw ojca. - Ale tak naprawdę, to

najbardziej się cieszę z twojego „dodatku”.

- Tylko nie mów mi proszę, Josh, iż zawsze w skrytości marzyłeś,

żeby zostać disc jockeyem. Już dość, że twoja biedna matka i ja

musieliśmy przez wiele lat znosić rozlegający się z twojego pokoju hałas

tych „Skipping Rocks” i innych.

- „Skipping Rocks”? - Josh spojrzał zdumiony na ojca, po czym

roześmiał się. - To „Rolling Stones”, tato. Nadal zresztą kupuję ich płyty.

Ale nie, nie chcę wcale zostać disc jockeyem. Prawdę mówiąc, wygląda na

to, że będę musiał wyjechać na parę dni z miasta. Czy dasz sobie sam radę

z wszystkimi papierami związanymi z tym projektem?

Starszy mężczyzna, który wyglądał niemal dokładnie tak samo jak

jego syn, z wyjątkiem przyprószonych siwizną skroni i nieznacznego

brzuszka, wstał teraz szybko, poruszony ostatnimi słowami Josha.

- Prowadziłem wszystkie sprawy sam grubo wcześniej, zanim

pojawiły się u ciebie mleczne zęby, ty impertynencki szczeniaku. Wziąłem

cię tu tylko dlatego, że odwiedziny w stacji radiowo - telewizyjnej

wyglądały interesująco. Ta cała inwestycja to dla mnie drobiazg, jak

wiesz. Wydawało mi się po prostu, że potrzebuję nowego hobby, to

wszystko.

Josh rozejrzał się po urządzonym kosztownie biurze.

- Hobby. Dobrze, że nie wymyśliłeś inwestowania w kolej. Z tego

tutaj nawet koncern Philipsa nie wyciągnąłby zysków. A tak poważnie, to

myślę, że przy odrobinie starania to miejsce będzie zarabiało na siebie za

parę lat. Mógłbyś zacząć od tej dziewczyny z wiadomości o szóstej

wieczorem, przekazującej prognozę pogody.

- No, teraz widzę, że zeszło na twoje hobby, Joshua. Kobiety. Ale nie

odpowiedziałeś mi na pytanie, kto jest szczęśliwą wybranką na dziś

wieczór?

Joshua Philips wstał z krzesła i ruszył w kierunku drzwi. Po drodze

zarzucił na ramię swą jedwabną sportową kurtkę. Spojrzał na ojca z ukosa

z krzywym uśmiechem i odrzekł:

- Naprawdę nie odpowiedziałem? Zapal lepiej w oknie świeczkę, bo

mogę późno wrócić.

Mandy ustawiała właśnie wentylator w ten sposób, aby dmuchał

dokładnie na nią podczas oglądania telewizyjnych wieczornych

wiadomości. Nagle usłyszała głośne pukanie do drzwi. W pierwszej chwili

pomyślała, że to ktoś do naprawy klimatyzacji i krzyknęła:

- No nareszcie, już myślałam, że ugotuję się tu żywcem.

Josh Philips opierał się o framugę drzwi, z kurtką przewieszoną przez

ramię, lekko zdyszany po wspinaczce na trzecie piętro. W jego niebieskich

oczach pojawił się wyraz uznania, kiedy zobaczył Mandy otwierającą mu

drzwi, ubraną w drelichowe szorty, bluzkę bez rękawów zawiązaną na

brzuchu i niewiele więcej.

- Też zawsze chciałem być strażakiem - powiedział, odrywając się od

framugi. Schylił głowę i wszedł pod ramieniem Mandy do mieszkania. -

Została mi jeszcze tylko zabawa w doktora i wszystkie moje marzenia

zostaną spełnione.

Mandy zatrzasnęła drzwi i odwróciła się do swego gościa, który

zatrzymał się na środku pokoju, uśmiechając się szeroko.

- Czy jesteś ze swej natury pozbawiony ogłady, czy też nad tym

specjalnie pracujesz? - zapytała, wziąwszy się pod boki. - Myślałam, że

jesteś z ekipy remontowej. Akurat nawaliła mi klimatyzacja.

- Nie wiem, kto miał ci to naprawić, ale myślę, że może mówić o

szczęściu, iż jeszcze żyje. Wiesz, gdyby wzrok mógł zabijać, to już bym

nie żył, pomimo że tylko zapukałem do twoich drzwi. - Nie czekając na

zaproszenie, przeszedł przez pokój do zepsutego urządzenia. - Co się

konkretnie zepsuło?

Mandy opuściła z rezygnacją ręce. Najwyraźniej nie było szans na

pozbycie się tego człowieka.

- Nie da się na tym dalej robić dobrych grzanek - stwierdziła,

siadając z rozmachem na kanapę.

Bardzo się starała zachować pozory, że nawet w takim upale da się

żyć. Na najwyższej kondygnacji trzypiętrowego budynku nie było żadnego

miejsca, gdzie można by się schronić przed falą gorąca. Zimna kąpiel,

którą wzięła zaraz po przyjściu do domu, dawno już straciła swój

zbawienny efekt.

- Jesteśmy dziś w odrobinę wrednym nastroju, co? - spytał Josh,

patrząc na naburmuszoną twarz Mandy. - Bądź grzeczna i daj mi

śrubokręt, dobrze?

- Śrubokręt? - powtórzyła zniecierpliwiona. - A po co?

Josh posłał jej spojrzenie, które nie wróżyło niczego dobrego, gdyby

odmówiła.

- Śrubokręt Philipsa - wyjaśnił, uśmiechając się dziwnie.

- Chyba trochę grasz do jednej bramki. Poza tym - dodała, spełniając

niechętnie jego żądanie - mówiłeś, zdaje się, że jesteś w zarządzie. Jedyny

śrubokręt, którego będziesz umiał używać, składa się prawdopodobnie z

wódki i soku pomarańczowego.

- A teraz ubierz się, bo wychodzimy - powiedział, kiedy podała mu

do ręki śrubokręt w taki sposób, jakby był chirurgiem i właśnie poprosił o

skalpel. - Nie, żebyś nie wyglądała ponętnie w takim stroju, żono, ale nie

mam ochoty odganiać pałką od ciebie każdego spotkanego mężczyzny.

Mężatki nie powinny ubierać się w taki wyzywający sposób. - Odwrócił

głowę i skupił się na odkręcaniu płyty czołowej z urządzenia

klimatyzacyjnego.

Mandy otworzyła i zamknęła usta kilka razy, zanim zdała sobie

sprawę, że zachowuje się jak ryba chwytająca powietrze, po czym

spojrzała na swoją bluzkę i szorty. Nie ubrała się wyzywająco, po prostu

chciała być na luzie. W końcu była przecież we własnym domu! Za kogo

on się do Ucha uważa?

Otworzyła ponownie usta, żeby mu powiedzieć, gdzie może sobie

schować te swoje komentarze, a śrubokręt pewnie też, kiedy niski szum

klimatyzacji przykuł jej uwagę.

- No i proszę - odezwał się Josh, zacierając z satysfakcją ręce. - Po

prostu luźny kabel. Poza tym powinnaś co jakiś czas przeczyścić filtr. To

urządzenie jest paskudne.

Mandy zacisnęła z wściekłością pięści. Już mu miała podziękować za

naprawę klimatyzacji, a ten pozwala sobie na komentarze na temat jej

gospodarstwa.

- Jeszcze tu jesteś? - spytał, gdy płyta czołowa klimatyzatora była już

na miejscu. - Dalej, raz, raz. Mam rezerwację na siódmą w Hiltonie.

- Nie obchodzi mnie, czy masz rezerwację na dziewiątą czy na

północ! - Mandy odzyskała wreszcie głos. - Ja nigdzie z tobą nie idę.

Josh potrząsnął głową z uśmiechem politowania.

- Owszem idziesz, żono. A może zapomniałaś, że wyjeżdżamy na

miodowy miesiąc w najbliższą sobotę? Powinniśmy się trochę naradzić, by

nasze opowiadania nie różniły się zbytnio w przyszłym tygodniu.

- Och, to - powiedziała tym razem całkiem cicho.

- Tak, to. Z równym skutkiem możemy zresztą zostać tutaj i

zadzwonić po pizzę - zaproponował, celowo taksując ją wzrokiem i

podkręcając nie istniejącego wąsa. - Nie upieram się.

Mandy nie zwlekała już ani chwili dłużej.

- Nie mieszkasz tu, prawda? - spytała Mandy, widząc jak Josh

przegląda składaną mapę, którą wziął z przedniego siedzenia swojego

samochodu, zanim ruszyli Piątą Ulicą w kierunku Hamilton Mail.

Rozejrzała się po wnętrzu samochodu, po czym dodała szybko: - To

wynajęty samochód, prawda? Mógłbyś być przecież wielokrotnym

mordercą, czyż nie? Co ja do Ucha robię, wsiadając z tobą do samochodu?

Zatrzymaj się tu na rogu, chcę natychmiast wysiąść.

Josh posłał jej szybkie spojrzenie, włączając się płynnie do ruchu.

- Wielokrotnym mordercą? Czy ja wyglądam jak wielokrotny

morderca?

Mandy obejrzała go sobie dokładnie spod przymkniętych powiek.

Wyglądał jak facet z reklamy drogich gatunków szkockiej whisky.

Wyglądał kosztownie. Wyglądał pociągająco. Wyglądał...

- Skąd u diabła mam wiedzieć, jak wyglądają notoryczni mordercy -

zaprotestowała, rumieniąc się nieznacznie, kiedy zdała sobie sprawę ze

swoich myśli. - Gdyby ludzie wiedzieli, jak oni wyglądają, to nie

wsiadaliby z nimi do samochodów, po to, by skończyć martwi gdzieś na

bezdrożach. Nie słyszałeś, co mówię, wypuść mnie tutaj!

Aby zademonstrować, że mówi poważnie, zaczęła się szarpać z

rączką drzwi. Ale samochód był jednym z tych modeli posiadających

zabezpieczenia od wewnątrz przed przypadkowym otwarciem przez dzieci

i próby te zakończyły się fiaskiem. Poddając się, z bezsilną wściekłością

uderzyła w drzwi i mruknęła:

- Tak, dbają w Detroit o bezpieczeństwo. I co ja mam teraz zrobić?

Josh obserwował ją, jak walczyła z drzwiami z miną dziecka,

któremu odebrano ciasteczko i potrząsnął głową.

- Przestaniesz w końcu, Amando Elisabeth? Nie jestem żadnym

mordercą. Usiądź teraz jak grzeczna dziewczynka i powiedz mi, gdzie

mam skręcić.

Mandy trzymała dalej spuszczoną głowę, spojrzała jednak przez

szybę, by zorientować się, gdzie są.

- Na skrzyżowaniu w lewo - powiedziała niechętnie. - I nie nazywaj

mnie dziewczynką. To poniżające.

Josh wjechał na parking i zatrzymał się w miejscu wskazanym przez

obsługę. Wyłączając silnik odblokował drzwi i oświadczył:

- Proszę, kobieto. Jesteś już wolna i możesz robić z tym, co chcesz.

Ale błagam, nie oczekuj ode mnie, że kiedyś potrzymam ci drzwi. Nie

chcę, żebyś pomyślała, iż nie wierzę w równouprawnienie.

- To nie równouprawnienie, tylko zwykła kurtuazja - podkreśliła

Mandy i rozsiadła się wygodnie, ze skrzyżowanymi demonstracyjnie

rękoma. - Równe prawa nie oznaczają, że mężczyźni muszą się cofnąć w

rozwoju do poziomu jaskiniowców.

Udając rozczarowanie, Josh stwierdził:

- Szkoda, bo właśnie miałem nadzieję, że wciągnę cię za włosy do

swojego legowiska. Oznacza to, iż będę musiał wrócić do koncepcji

obiadu, o ile oczywiście zdecydowałaś, że nie jestem jakimś obłąkanym

mordercą, który proponuje najpierw obiad, a potem zabójstwo.

Mandy wstrzymała się z odpowiedzią, aż Josh obszedł samochód

dookoła i pomógł jej wysiąść.

- Przepraszam, chyba naoglądałam się za dużo filmów. Ale wiesz

przecież, że mam rację. Naprawdę nic o tobie nie wiem.

Josh objął ją w talii i podprowadził do chodnika.

- Więc w takiej sytuacji nie pozostaje ci nic innego, jak tylko

zawierzyć własnemu sądowi, tak? Chyba mogłem się postarać o jakieś

zaświadczenie od mamy, tylko kto by za nią gwarantował?

- Przecież powiedziałam, że mi przykro - zjeżyła się Mandy. - Nie

musisz się nade mną znęcać. Chodźmy już, bo jestem głodna.

Nie czekając na jego zgodę, Mandy popchnęła drzwi i weszła do

środka. Josh zwlekał jeszcze przez chwilę, podziwiając, jak prosta żółta

sukienka podkreślała jej kształtne nogi i szczupłe kostki, po czym mruknął

do siebie:

- No, Joshu Philipsie, właśnie przekraczasz Rubikon. Nie denerwuj

się i pozwól się ponieść jego falom.

W ciągu paru minut siedzieli w przytulnym zakątku, oddzielonym

draperiami od reszty sali, przeglądając rozłożone przed nimi karty dań.

- Płacimy naturalnie każdy za siebie - oznajmiła Mandy, spoglądając

na ceny.

- Dlaczego naturalnie? Ja ciebie zaprosiłem.

- Bo jest to spotkanie w interesach - powiedziała Mandy rozsądnie,

nastawiając się psychicznie na pieczonego kurczaka, choć miałaby ochotę

na soczysty stek. - Masz rację, musimy przedyskutować tę głupią aferę, w

którą nas wpakowałeś.

- Ja nas wpakowałem, JA NAS WPAKOWAŁEM! No, no, podoba

mi się to! - Josh podniósł głos tak, że kilka głów zwróciło się w ich stronę.

- Pani, jesteś genialna.

- Ciii... nie róbmy sceny - ostrzegła szeptem. Popatrzyła na niego

oskarżycielsko. - To była również i twoja wina. Przyszłam do telewizji

tylko po to, żeby wszystko wyjaśnić. Nigdy nie zamierzałam nikogo

oszukać ani wyłudzić czegoś, czy jak ty to tam nazywasz. To ty

wyskoczyłeś z tym swoim okropnym uśmiechem i słowami: „Cześć,

nazywam się Tremaine”, a potem mrugałeś obleśnie, porozumiewawczo,

jakbyś miał z Vikiem Harrisonem jakieś brudne tajemnice.

- Jest jeszcze jedna rzecz - Josh przerwał szybko. - Co takiego

napisałaś w tych dwudziestu pięciu, czy ilu tam, słowach prozy, że

Harrison spoglądał na ciebie jak na łakomy kąsek po długiej diecie

warzywnej. Znam cię ledwie od kilku godzin, a już twoja wyobraźnia

przeraża mnie śmiertelnie.

- Nie zmieniaj tematu. - Mandy zgrzytnęła zębami.

Brwi Josha uniosły się odrobinę.

- Dobre, co? Przypomnij mi, żebym zapytał o to reżysera, kiedy

spotkamy się w sobotę rano.

Mandy przymknęła oczy i starała się skoncentrować na wspomnieniu

rozradowanych dzieci, które tańczyły i śpiewały, kiedy uruchomiła nowe

stereo. Dla nich warto było się poświęcić, powtarzała sobie wielokrotnie w

duszy.

- Nie warto było się poświęcać - stwierdziła głośno, a w jej oczach

odbijał się strach.

- Och, daj spokój - zapewnił przekonany, że mówi o tym, co napisała

na konkurs - na pewno nie było to takie złe. Nie zaniżaj swojej wartości,

Mandy, w końcu przecież to ty wygrałaś.

Potrząsnęła głową z niechęcią.

- Przestań przez chwilę być monotematyczny i posłuchaj mnie. Nie

miałam na myśli tego, co wysłałam. Chodziło mi o to, że ta cała sprawa

nie warta była poświęcenia. - Odłożyła kartę na stół, podejmując

jednocześnie decyzję. - Odpadam z tej całej gry. Przepraszam.

Josh spojrzał szybko na Mandy, w której oczach błysnęły łzy, i

gestem odprawił kelnera, chcącego właśnie przyjąć zamówienie. To, co

zaczęło się wczoraj od głupiego psikusa, przerodziło się teraz u niego w

śmiertelnie poważne przedsięwzięcie. Nie, na pewno nie pozwoli

Amandzie teraz, ot, tak sobie, się wykręcić.

Odkładając menu na stół, ujął ją delikatnie za rękę.

- Amando, pomóż mi, proszę - zaczął miękko. - Spójrz na mnie,

Amando. Zdałem sobie sprawę, że będę musiał się z tobą czymś podzielić.

Przechyliła lekko głowę, spoglądając na niego, zdziwiona nagłą

powagą w jego głosie.

- Potrzebujesz mojej pomocy? Jak? Dlaczego? O czym ty w ogóle

mówisz?

Josh pocierał przez chwilę czoło, potem rozejrzał się wkoło,

upewniając się, że nikt ich nie usłyszy.

- Są pewne sprawy, niezbyt chlubne, które zdarzają się w radiu i

telewizji. Sprawy badane później przez takie grupy jak FCC.

Mandy przygryzła wargę i rozejrzała się szybko. Nie bardzo

wiedziała, czego ma właściwie szukać, wiedziała tylko, że musi być

ostrożna.

- Jesteś agentem rządowym? - spytała szeptem, czując, jak ogarniają

dreszczyk emocji. - Coś jest nie tak w WF... to znaczy, wiesz gdzie?

- Posłuchaj, Amando - ostrzegł ją z namaszczeniem. - Nie daj się

wywieść w pole. Nigdy nie mówiłem, że jestem rządowym agentem,

dobrze?

Odchyliła się w krześle, posyłając mu pełen wyższości uśmiech.

- Nie dam się zbyć tak łatwo, panie Joe Tremaine. Nie urodziłam się

wczoraj. Od razu zauważyłam, że ten Vic Harrison miał coś dziwnego w

oczach. O co chodzi: łapówki, lewe pieniądze, podatki?

Mój Boże, ta to ma wyobraźnię, pomyślał Josh, zachowując jednak

kamienną twarz. Nie powiedział jej przecież, że jest agentem, stwierdził

tylko, iż są pewne delikatne sprawy w rozgłośniach radiowych i

telewizyjnych. Musiał jednak przyznać, że balansuje na bardzo cienkiej

linie pomiędzy subtelną prawdą a jawnym łgarstwem. Gdyby nie fakt, że

miał bardzo poważny powód do takiego zagrania, uznałby to za zwykłe

łajdactwo.

Ściszył głos do gardłowego szeptu i nachylił się do niej

konfidencjonalnie.

- Wszystko razem, Mandy, wszystko razem.

Nie zważając na poważne argumenty, a były one wszelakiej maści,

jakimi Mandy starała się skłonić go do mówienia, Josh nie dał z siebie

wycisnąć nic więcej. Przypomniał jej tylko, że tajni agenci rządowi

działają zawsze w oparciu o zasadę „wiedz tylko to, co musisz”. Prawdę

mówiąc, odmówił nawet zdawkowych komentarzy na temat FCC.

Ale Mandy potrafiła się z tym pogodzić. Dużo trudniej było jej

przejść do porządku dziennego nad tym, że nie zna jego prawdziwego

nazwiska. Był dla niej tylko Joe'em Tremaine'em i Joe'em Tremaine'em

miał pozostać.

- Będzie dużo mniejsza szansa na to, że wpadniesz, jeśli dalej

będziesz o mnie myślała jako o Joe'em - powiedział jej przy deserze.

Posiłek był wspaniały, podawany w przerwach pomiędzy potyczkami

na każdy temat, poczynając od jego prawdziwego imienia, a kończąc na

roli, jaką ma odegrać podczas fałszywego miesiąca miodowego.

Na koniec Josh pozwolił sobie na stwierdzenie, że zwykle w takich

małych stacjach telewizyjnych kamerzyści wyjeżdżający z ekipą

wymagają specjalnej obserwacji. To natychmiast natchnęło Mandy

kolejnym pomysłem, a Josh w duchu współczuł biednemu kamerzyście,

który na pewno będzie stropiony czujną opieką Mandy.

- Ledwo znalazłam miejsce na to ciasto - oznajmiła Mandy, siadając

wygodniej w fotelu. - Stek był tak fenomenalny, iż zjadłam do ostatniego

kawałka. Cieszę się, że mnie na niego namówiłeś.

- Mamy specjalny fundusz reprezentacyjny - podkreślił ponownie

Josh. - Skorzystajmy z niego. Chociaż, szczerze mówiąc, nie mogłem

patrzeć, jak jadłaś to mięso. Za każdym razem, kiedy podnosiłaś widelec,

myślałem, że wyda głośne „muuu”.

- Nazywa się to specjał pittsburski - poinformowała go Mandy,

zlizując resztkę bitej śmietany z widelca. - Spieczony z wierzchu i prawie

surowy w środku. Tutejszy szef kuchni przyrządził go perfekcyjnie. Mój

dziadek zawsze mówił, że jestem kanibalem, ale tylko takie steki lubię.

- Dziadek? - powtórzył Josh machinalnie. - Czy on mieszka w tym

mieście?

Mandy natychmiast przybrała pozycje obronne.

- Dlaczego o to pytasz? Przecież prowadzisz śledztwo w sprawie

WFML, a nie w mojej.

Spokojnie, Philips, spokojnie. Nie denerwuj się.

- Chciałem tylko wiedzieć, czy nie znajdę się przypadkiem na

muszce pistoletu, zanim skończy się nasz miodowy miesiąc. W końcu,

niektórzy dziadkowie dbają bardzo o swoje niezamężne wnuczki.

Widać było, jak z ulgą rozluźniła ramiona.

- Masz rację, chyba trochę przesadzam - Mandy uśmiechnęła się z

przymusem. - Nie, dziadek nie mieszka tutaj. A gdyby mieszkał, to nie

tylko ty byłbyś w niezłych tarapatach. Nie dlatego, żeby się denerwował z

powodu stereo przyjętego nie całkiem uczciwie. O nie, dokładnie

odwrotnie. Krew zawrzałaby w nim na wieść, że pomagam w wykryciu

czegoś nielegalnego w rozgłośni.

- Bałby się, że ktoś może cię skrzywdzić? - Josh zapłacił już

rachunek i pomógł jej wyjść zza stolika. - Rozumiem to, ale przyrzekam

ci, że będziesz bezpieczna.

Mandy zaśmiała się krótko, kręcąc przecząco głową.

- Zacząłeś od złej strony Joe. Powiedzmy, że w biznesie mój dziadek

hołduje zasadzie „w miłości i na wojnie wszystkie chwyty dozwolone”.

- Twardy facet, co? - Wyszli już z restauracji i skierowali się w

kierunku samochodu.

- Wygląda na to, że będzie padać - skomentowała Mandy

ciemniejące wyraźnie niebo. - Może się przynajmniej trochę ochłodzi.

Już się ochłodziło, pomyślał Josh, pomagając Mandy zająć miejsce

na przednim siedzeniu samochodu. Najwyraźniej temat dziadka jest już

zakończony. Twój wysiłek tego popołudnia najwyraźniej się opłacił,

pogratulował sobie w myślach. Dwa plus dwa nadal jest cztery. Mandy

musi być zaginioną wnuczką Alexandra Tremaine'a. Zemsta nie jest

najładniejszym słowem, a wykorzystanie do niej tak niewinnej

dziewczyny, jak Mandy, nie jest może zbyt szlachetne, ale stary Tremaine

zasłużył sobie na to, za wszystko co zrobił Dave'owi. Rysy Josha

natychmiast stwardniały, kiedy przypomniał sobie swego przyjaciela i w

jak bezlitosny sposób Alexander Tremaine zniszczył najpierw jego interes,

a potem jego samego.

Josh nie przerywał ciszy, która zapadła w samochodzie, gdy

wyjechał z parkingu i skierował się na zachód. Włączył radio i nastawił je

na nie absorbującą uwagi stację. Nie chciał zmącić sobie nastroju, kiedy

wyjechali z centrum i skierowali się w stronę przedmieść.

- Gdzie jedziemy? - spytała w końcu Mandy. - Myślałam, że

odwieziesz mnie do domu.

Mandy ledwo widziała profil Josha w słabym świetle wczesnego

wieczoru.

- Chyba nie chcesz jeszcze wracać do swojego gorącego mieszkania.

Pozwól klimatyzacji, żeby mogła wychłodzić trochę pomieszczenia. Poza

tym chciałbym zobaczyć trochę miasta, kiedy już tu jestem. Na przykład,

co jest tam?

- To Królestwo Dzikiej Wody, tereny do wszelkich zabaw z wodą.

Różne zjeżdżalnie, a nawet basen z prawdziwymi falami.

Przyprowadziłam tam kiedyś dzieciaki z przedszkola, ale myślę, iż ja

miałam z tego więcej frajdy niż one. Spiekłam się tak, że bolało mnie

przez tydzień - dodała.

Josh odwrócił głowę, by na nią spojrzeć.

- Delikatna skórka, co, Rudzielcu?

- Nie nazywaj mnie w ten sposób - ostrzegła, chwytając go za ramię.

- To grozi śmiercią lub kalectwem.

Josh podjechał na parking i wyłączył zapłon.

- I gorący charakterek też - wiedział, że igra z ogniem, ale wciągało

go to strasznie. - Nigdy cię nie martwiło, że mogą cię uznać za stereotyp?

- A ciebie nie martwiło nigdy, że możesz ugryźć swoją ładną buzią

więcej, niż będziesz mógł zjeść? - odcięła się natychmiast, zastanawiając

się, jak mogła sądzić, że wytrzyma w towarzystwie tego człowieka prawie

przez tydzień, niezależnie, jak szlachetne byłyby intencje.

Opierając się o drzwi samochodu, Josh gwizdnął cicho.

- Wielkie nieba, widzę, że dotknąłem czułej struny. Przecież wcale

nie chciałem cię urazić.

- Nie, wcale nie - zgodziła się gorąco. - U ciebie to przychodzi w taki

naturalny sposób, prawda?

- Spokojnie, ja po prostu lubię rude włosy. Lubię też piegi. -

Przysunął się w jej stronę i objął ją ramieniem. - Nawet mógłbym polubić

zielone oczy, gdybym miał choćby cień szansy.

Mandy nie przestawała wyglądać przez okno. Nie chciała odwrócić

głowy, pomimo że siedział tak blisko niej, iż czuła ciepło jego ciała.

- Każdy lubi zielone oczy - powiedziała, przymykając swoje tak, by

nie musiała spoglądać w jego błękitne. - I nie jestem stereotypowa. Jestem

sobą. To ty jesteś stereotypowy.

Josh odsunął się trochę, po to tylko, by przejechać delikatnie palcem

po białej szyi Mandy.

- Ja? Stereotypowy? Dlaczego tak uważasz?

Przesunęła się na siedzeniu, by go lepiej widzieć, i wyjaśniła:

- Spójrz na siebie. Koszula bez kołnierzyka, białe spodnie, sandały

na bosych stopach. Nie widziałam ciebie przypadkiem w ostatnim

wydaniu telewizyjnego pokazu mody? - Widziała, jak się lekko skrzywił i

wiedziała, że zaliczyła dla siebie parę punktów. To małe zwycięstwo

dodało jej odwagi i postanowiła pójść na całość. W końcu, biorąc pod

uwagę wszystkie okoliczności, miała bardzo męczący dzień, a raczej kilka

ostatnich dni. - No i te twoje włosy - zakończyła bezlitośnie.

- Co z moimi włosami? - spytał Josh oschle, czując nagle, że palce

przeszkadzają mu w sandałach.

- Nic, są doskonałe. Twoje zęby są doskonałe. Twoja opalenizna jest

doskonała. Twoje wszystko jest doskonałe. - Podniosła ręce, jakby

nadmiar jego doskonałości był zupełnie nie do zniesienia. - Jesteś

cholernie zbyt doskonały, żeby być prawdziwy. To jest właśnie to. Gdybyś

nie był takim skończonym gogusiem, to prawdopodobnie jeździłbyś volvo.

- Mandy wyraźnie się rozkręcała. - I jeszcze jedno...

ROZDZIAŁ TRZECI

- Do diabła! Gdzie się nauczyłaś takich paskudnych sztuczek? Od

jednego ze swoich bachorów? - Josh usiadł głębiej, rozmasowując

delikatnie szyję w miejscu, gdzie kończyły się włosy. - To boli.

- Miało boleć - poinformowała go Mandy, poprawiając delikatnie

spódnicę na kolanach. - Radzę ci teraz uruchomić samochód i zawieźć

mnie z powrotem do miasta, zanim rozeźlę się na dobre.

Nie próbowała nawet ukryć uśmiechu zadowolenia. W duchu

dziękowała telewizji za wspaniałe programy edukacyjne w zakresie

samoobrony, starając się sobie przypomnieć, z którego nauczyła się tego

konkretnego chwytu.

- Wiesz, Joe, myślę, że już najwyższy czas, żeby omówić niektóre

szczegóły naszego miodowego miesiąca.

Josh wyjechał już na autostradę, nadal mrucząc wściekle pod nosem.

- Ciekaw jestem, ile mi wyrwałaś włosów. Czuję się tak, jakby miało

mi to zaraz zacząć krwawić.

Mandy wyciągnęła w jego kierunku prawą rękę, przyglądając się z

uwagą swoim palcom.

- Czy to nie zabawne, że takie delikatne kobiece ręce mogą zrobić

takie spustoszenie tylko dlatego, że trochę pociągnęły za włosy z tyłu

głowy. O wszystkim decyduje nadgarstek - dodała. A po chwili, z nagłym

współczuciem, spytała: - Naprawdę jeszcze cię boli? Nigdy tego wcześniej

nie próbowałam, nie wiedziałam więc, jak mocno ciągnąć.

- Przyjmijmy lepiej, że te twoje delikatne, kobiece dłonie są

śmiercionośną bronią, jak ręce karateki. - Przestał w końcu masować

szyję, która rzeczywiście bardzo go bolała. - A co do zasad między nami,

to sam czuję, że musimy je ustalić. W przeciwnym razie będę musiał

wziąć ze sobą rewolwer.

- Och nie, nie rób tego. Miałbyś wtedy takie nieładne wybrzuszenie

pod swoją śliczną kurtką - zażartowała.

- Czy zasady te będą obejmować również ochronę osobistą? Jeśli nie,

to chciałbym mieć coś do powiedzenia na temat twojej garderoby.

- Na przykład co? - wyrzucił z siebie sarkastycznie. - Co moje stroje

mają z tym wspólnego? Nie są wystarczająco szykowne dla ciebie? A

może wolałbyś coś krótkiego i przetykanego złotem?

Josh posłał jej długie spojrzenie, jakby się zastanawiał nad jej

propozycją.

- A jak krótkiego?

- Nieważne. Powiedz lepiej, co ci się nie podoba w moich ciuchach?

- Ubierasz się jak nastolatka, jeżeli to, co masz na sobie, jest

reprezentatywne dla zawartości twojej szafy - powiedział bez ogródek. - I

tak dobrze, że nie nosisz podkolanówek.

Mandy obejrzała swoją sukienkę tak, jakby widziała ją po raz

pierwszy. Miała już ponad trzy lata i została jej jeszcze z czasów

studenckich, jak zresztą większość ubrań. Nie kupowała sobie zbyt dużo

od tamtej pory, z wyjątkiem najpotrzebniejszych rzeczy. Nie było ani

szczególnego powodu, ani przede wszystkim pieniędzy na wymianę

garderoby. Może rzeczywiście stroje te nie przystawały już do jej

dwudziestu czterech lat.

- No i co? Żadnej szermierki słownej? Żadnego kontrataku, że

wyglądam jak powtórka ze starego magazynu mody? No, dalej Mandy,

wylej na mnie swą złość. Czekam na to.

Spuściła cicho głowę.

- Och, zamknij się, dobrze? Powiedziałeś swoje i kropka.

Przepraszam, że cię zaatakowałam. Ogłośmy zawieszenie broni. - W żaden

sposób nie mogła przyznać się przed nim do mankamentów swojej

garderoby.

- Przykro mi, ale nie mogę na to przystać. Masz wyglądać jak

szczęśliwa młoda żona. Jeśli reszta twoich ciuchów wygląda tak

dziewczęco, jak ta sukienka, to natychmiast ktoś zwęszy tu jakiś smród.

Założę się nawet, że śpisz w jakiejś długiej koszulce z wydrukowanym

misiem Yogi. Myślę, że musimy się wybrać na zakupy, zanim pojedziemy

do Atlantic City.

Mandy zaczęła wiercić się niespokojnie, nienawidząc go za to, że

miał rację.

- Ziggy - mruknęła po chwili milczenia.

- Co takiego?

- Na mojej koszuli nocnej jest Ziggy, no wiesz, ten mały, tłusty, łysy

facet z komiksów. Ma wielki nochal i na głowie szlafmycę - dodała dla

porządku. Mając za sobą to wyznanie, czuła, że wraca jej odwaga. - Ale

jeśli myślisz, że będziesz miał coś wspólnego z wybieraniem moich

szlafroków, to jesteś w grubym błędzie. Równie chętnie poszłabym po

zakupy z markizem de Sade.

Josh zgodził się na to małe zwycięstwo.

- W porządku, Mandy, pod warunkiem, iż będziesz pamiętać, że

moim ulubionym kolorem jest czarny, choć może niezbyt pasuje na

miodowy miesiąc.

- Nie interesuje mnie to. I tak nie będziesz oglądać moich nocnych

koszul. Skręć tu w lewo.

Wykonując jej polecenie, Josh uświadomił sobie, że niechcący

otworzył puszkę Pandory, którą trudno już teraz będzie zamknąć.

Najwyraźniej Mandy nie wzięła pod uwagę w swoim scenariuszu

wspólnych nocy. Patrząc w jej szeroko otwarte oczy zrozumiał, że

rozważa to teraz.

- A co do reguł między nami...

- Tak, żono? - spytał z uśmiechem.

Jej oczy zwęziły się, kiedy wpatrzyła się w niego w ciemnościach

samochodu.

- Podoba ci się to, co? Najpierw pakujesz mnie w cały ten bałagan, a

potem, kiedy chcę się z tego wycofać, opowiadasz mi bajki o tym, jak to

potrzebujesz mojej pomocy do zbadania jakiś ciemnych interesów w

telewizji...

- Nie mówiłem nigdy, że prowadzę śledztwo - przerwał jej,

włączając kierunkowskaz przed zakrętem.

Popatrzyła na niego przez chwilę, zanim podjęła swoją kwestię.

- Wiem, że jestem zbyt łatwowierna, Jeanne powtarzała mi to

wielokrotnie, ale teraz czuję, iż zaczyna padać śnieg, a koło mnie siedzi

bałwan. I nawet nie chcesz mi się przedstawić. - Wyprostowała się

zdecydowanym ruchem. - Żądam okazania jakiegoś dowodu tożsamości. I

zatrzymaj się. Jesteśmy w domu.

Podczas wspinaczki na trzecie piętro Josh Philips szukał w myślach

pretekstu, by nie pokazać jej prawa jazdy, dowodu tożsamości, jakiego się

domagała. Nie wiedział, czy przypadkiem nie skojarzy jego nazwiska,

chociaż sprawa przejęcia WFML przez jego firmę nie dostała się jeszcze

do gazet. Był jednak pewien, że adres uruchomi w jej głowie kilka

dzwonków alarmowych.

Odczekał spokojnie, aż otworzyła drzwi i weszła do środka zapalając

po drodze światła. Chłodne powietrze w mieszkaniu było przyjemną

niespodzianką po długiej wspinaczce w dusznej klatce schodowej.

Zostawiła go zresztą od razu samego. Podeszła do klimatyzacji i zaczęła

chłodzić sobie włosy w strumieniu zimnego powietrza, mrużąc przy tym

zabawnie oczy. Spokojnie wykorzystał ten moment, by wyciągnąć z

portfela prawo jazdy i przełożyć je do tylnej kieszeni.

- Czy karta kredytowa nie wystarczyłaby, inspektorze? - zapytał

rozsądnie, podając jej cały plik kart, wyciągniętych właśnie z portfela. -

Musiałem zostawić prawo jazdy w innych spodniach.

- Philips, Inc. - przeczytała, marszcząc nos, kiedy przejrzała

wszystkie karty po kolei. - Z tego nic nie wynika. Wszystkie są kartami

firmy. Nawiasem mówiąc, co to za firma? Taka sama nie istniejąca

korporacja, jakiej używają agenci CIA? Nie masz nic, gdzie byłoby twoje

nazwisko, grupa krwi itp.? Zgodziłabym się nawet na twoją kartę

biblioteczną. A co by było, gdybyś miał wypadek? Nikt nie mógłby cię

zidentyfikować.

- Wiem o tym - odpowiedział, siadając wygodnie na sofie. - Myślę,

że intuicyjnie unikam teraz noszenia zbyt wielu dokumentów

identyfikacyjnych, po tym jak na wszelkiego rodzaju obozach zawsze

miałem przyszyte nazwisko nawet do kąpielówek. Poza tym nadal

uważam, że to niezły pomysł, żebyś mówiła do mnie Joe. I tak mam dosyć

problemów na głowie i nie chcę się jeszcze dodatkowo martwić, czy się

przypadkiem głupio nie sypniesz i wszystko się wyda.

- Dzięki za zaufanie. I tak jestem zdziwiona, że w ogóle uwzględniłeś

mnie w swoich planach. - Kręcąc z dezaprobatą głową, Mandy zniknęła w

małej kuchni, skąd wynurzyła się za chwilę, trzymając w rękach dwie

wysokie szklanki mrożonej herbaty. - Uważaj - ostrzegła go, podając mu

jedną z nich - może być zatruta.

Josh napił się, odstawił szklankę i trzymając ręce za głową, rozsiadł

się wygodnie.

- To jest życie. Obiad w mieście, potem miła przejażdżka

samochodem, a teraz przytulny wieczór ze swoją kobietą. Czy brzmi to

wystarczająco dobrze w ustach młodego małżonka, by przekonać ekipę

telewizyjną?

Mandy spojrzała tęsknie na kanapę, jedyny wygodny mebel w całym

mieszkaniu, nie licząc łóżka, które z oczywistych względów nie wchodziło

w grę. W końcu usiadła na wyściełanym krześle, które kupiła kiedyś w

komisie meblowym.

Patrząc na Josha, który tymczasem wertował magazyn telewizyjny,

mrucząc coś o jakimś wielkim meczu, czuła, jak rośnie w niej złość.

Jak do tego doszło, że znalazła się w tak trudnej sytuacji? W jednej

chwili była królową całego świata, wygrywając wspaniałe stereo, by zaraz

potem ściągnąć na siebie całą masę problemów i niedomówień. Jak mogła

się zgodzić na ten wyjazd na miodowy miesiąc? Czy naprawdę postradała

zmysły?

Sama popatrz na niego, jak się rozgościł w twoim pokoju. Jeśli

jeszcze powie, że zawsze marzył o cieple domowego ogniska, to chyba nie

wytrzymam.

- Dobrze, Joe, zabawa skończona - powiedziała głośno. - Stereo jest

już w przedszkolu, a ja zdecydowałam się zakończyć tę grę. Choć może

lepiej przedstawić to tak: stereo jest w przedszkolu, a ja powinnam

zakończyć grę.

Josh podniósł na nią oczy znad programu.

- Naprawdę myślałem, że ci pomagam. Wiesz przecież o tym,

prawda, Mandy?

Wyglądał tak przekonująco, patrząc jej z niezmąconym spokojem w

oczy, że Mandy z ociąganiem dała się udobruchać.

- Myślę, że serce miałeś na miejscu. - Uśmiechnął się i zrobił

wyraźny ruch w jej stronę. Natychmiast powstrzymała go stanowczym

gestem. - Szkoda tylko, że musiałeś tak paskudnie skończyć.

Jego uśmiech zbladł trochę, ale potem znów się ożywił.

- Niespecjalnie, Mandy. Mój pierwotny plan, by przekonywać ludzi,

że jestem z zarządu, nie jest nawet w połowie tak dobry, jak ten z

miodowym miesiącem.

To niesamowite, pomyślał spuszczając oczy, jak można prawdę

dopasowywać do sytuacji, jeżeli się tylko chce nad tym popracować.

- Z zarządu? - prychnęła Mandy. - Nie, żebym chciała ci robić

przykrość, Joe, ale mniej wyglądasz na zapracowanego biznesmena niż

kaczor Donald. Poza tym masz poważniejszy problem. Co się stanie, jeśli

pojedzie z nami jakiś inny kamerzysta?

- Powiedziałem ci już, że to będzie ten właściwy - zapewnił ją,

myśląc gorączkowo, jak by tu zmienić niepostrzeżenie temat. Fakt, że

Mandy nie była na tyle głupia, by wpadać w zastawiane na nią pułapki bez

cienia wątpliwości, tylko uatrakcyjniał całą zabawę. - Nie wyobrażam

sobie lepszego miejsca jak Atlantic City, żeby go choć trochę poznać,

przyjrzeć się jego zwyczajom. On i tak wpadnie prędzej czy później,

biorąc pod uwagę informacje, które już mam o nim.

- Uprawia hazard? - Mandy czuła, że wypowiada oczywisty wniosek.

Josh potrząsnął przecząco głową.

- Pije jak smok - zmyślił na poczekaniu. Nie chciał, by Mandy łaziła

w kasynie za rzekomo podejrzanym kamerzystą, licząc wszystkie żetony,

które wyda. - Poza tym lubi kobiety, musisz więc uważać, by nie

poświęcać mu zbyt dużo uwagi. W końcu nie mogę być z tobą przez cały

czas.

Stwierdzenie to natychmiast przywołało wcześniejsze obawy Mandy,

spychając na plan dalszy kamerzystę i własne plany kariery detektywa.

- No i przede wszystkim trzeba ustalić nasze zasady - zaczęła,

ryzykując szukanie papieru i długopisu, żeby zrobić listę. - Pozycja numer

jeden: ustalenia w sprawie spania.

Josh usiadł wygodnie z rękoma skrzyżowanymi na piersiach.

- Zanim posuniesz się dalej, panno Tremaine - przerwał jej sztywno -

przyjmij do wiadomości, że ja nie jestem z tych facetów. Mam zamiar spać

na kozetce, nie rozwijaj więc tego tematu.

Mandy posłała mu długie, trzeźwe spojrzenie, potem pochyliła się i

zaczęła pisać.

- Dobrze. Pozycja numer jeden: Joe śpi na kozetce. Pozycja numer

dwa: publiczne okazywanie emocji. - Popatrzyła na niego, a jej twarz

przybrała wyraz powagi. - Nie martwię się o publiczne obejmowanie.

Telewizja chce zrobić film o parze przeżywającej miodowy miesiąc,

wnioskuję więc, że zależy im na trzymaniu się za ręce i robieniu do siebie

maślanych oczu, ale na tym koniec. Pamiętaj, iż mam opanowane również

inne chwyty, a nie tylko ciągnięcie za włosy.

Josh odruchowo dotknął obolałego miejsca i skinął głową.

- Punkt numer trzy: zdrobnienia - powiedział, wskazując na jej rękę i

wyrażając w ten sposób wolę przelania swych myśli na papier. - Zgadzam

się na „kochanie”, „najdroższy”, no, w ostateczności „mój miły”. Nie

zgadzam się na żadne „słoneczko”, „słodziutki”, czy coś w tym rodzaju.

Mandy zapisała skrupulatnie każde słowo, po czym zdecydowanym

ruchem podkreśliła to ołówkiem.

- W porządku. Żadnych denerwujących zdrobnień. Wiadomość

przyjęta i zrozumiana, Laleczko.

- To świetnie, Rudzielcu - odparował Josh bez zmrużenia oka. -

Widzisz, wiedziałem, że potrafimy wypracować jakąś metodę ku

obustronnemu zadowoleniu. - Powiedział to z tym swoim krzywym

uśmieszkiem, do którego Mandy zaczynała się powoli przyzwyczajać.

- Naprawdę? - spytała, podchodząc do drzwi wejściowych.

Otworzyła je zaraz, dając tym samym niezbyt może grzeczny, ale wyraźny

znak, że uważa rozmowę za zakończoną. - W takim razie powiedz mi,

dlaczego czuję się, jakbym wylądowała z trzaskiem w samym środku

starego filmu z Doris Day? - dodała, kiedy przechodził obok niej.

Zanim mogła zaprotestować, pochylił się szybko nad nią i dał jej

całusa w sam czubek noska.

- Bo ona też miała piegi - przypomniał jej. - Jednak Doris była

blondynką. A twoje rude włosy podobają mi się bardziej. Do zobaczenia

jutro wieczorem, Amando Elisabeth.

Chciała chwycić go za ramię, by go zatrzymać, ale nie zdążyła. Był

już prawie na półpiętrze, kiedy krzyknęła za nim:

- Przecież do Atlantic City wyjeżdżamy w sobotę. A jutro jest

dopiero piątek.

Zatrzymał się na schodach, by się do niej uśmiechnąć, ale tym razem

zdecydowała, że ten uśmiech wcale się jej nie podoba.

- Tak, wiem o tym. Wstąpiłem dzisiaj do telewizji i Vic Harrison dał

mi szczegółowy plan wyjazdu. Ich ekipa odbierze nas tutaj w sobotę o

siódmej trzydzieści, więc najlepiej będzie, jak wprowadzę się tu w piątek

wieczorem. Nie chcemy chyba zepsuć wszystkiego, zanim jeszcze się coś

zaczęło, prawda?

- Zapomnij o tym - krzyknęła Mandy, po czym natychmiast ściszyła

głos, przypominając sobie o swej wścibskiej gospodyni. - Nie możesz tu

zostać na noc - wyszeptała - pani Thorton by się chyba okociła!

- W takim razie dostanie się do księgi rekordów Guinessa. - To

musiało wystarczyć Mandy za cały komentarz.

Posłał jej całusa, odwrócił się na pięcie i zniknął, zostawiając

osłupiałą dziewczynę samą na schodach.

- No i mamy pięknie zawiązaną sieć intrygi - stwierdziła Jeanne

Tisdale następnego dnia rano, obserwując Mandy chodzącą nerwowo tam i

z powrotem po małym gabinecie w przedszkolu. - Mówiłam ci przecież,

żebyś na samym początku powiedziała całą prawdę. Co dalej, Amando?

Czy naprawdę sądzisz, że ten osobnik, Joe, jest agentem rządowym, czy

jak go tam przedstawiłaś?

Mandy zaprzestała swej wędrówki i opadła ciężko na krzesło.

- Wiem, że brzmi to idiotycznie, jak wszystko inne, co się ostatnio

zdarzyło, ale wyglądało na to, że mówił szczerze. Joe musiał wiedzieć, że

ten kamerzysta, którego śledzi, jedzie z nami, wiedział również tyle innych

rzeczy. Z całą pewnością bardzo się w to zaangażował, wrócił przecież do

telewizji pogadać z Vikiem Harrisonem i tak dalej. Ach, zresztą sama nie

wiem już, co o tym wszystkim myśleć.

- To pozwól mi w takim razie na małą wskazówkę. Myślę, że

powinnaś pójść po zakupy - podpowiedziała spokojnie Jeanne.

- I ty, Brutusie, przeciwko mnie?

- Jeśli oznacza to, że twój pseudomąż zgadza się ze mną, to popieram

jego dobry smak. Wygląda na to, że twoja koncepcja ubierania się

sprowadza się tylko do zakładania na siebie dżinsów. Czy kiedykolwiek

miałaś suknię koktajlową?

Mandy miała i to bardzo wiele. Zostawiła je wszystkie, zanim

przeniosła się do Allentown, bo nie chciała zabierać ze sobą zbyt wielu

wspomnień. Ale to teraz i tak nieważne.

- Joe bardziej interesował się moimi szlafrokami.

Jeanne zastanowiła się przez chwilę.

- To racja, myślę, że będziesz potrzebowała zestawu skromnych,

białych peniuarów. Wiesz, śniadania nowożeńców, itp.

- Joe woli czarne.

- To wspaniale.

- Też tak myślę. Kupię sobie jakiś peniuar, aby mieć w czym

występować przed kamerami, ale na pewno nie taki, żeby coś przez niego

przeświecało. Przez resztę czasu będzie musiał polubić moją koszulkę z

Ziggym i mój stary płaszcz kąpielowy. W końcu nie jadę tam przecież po

to, by na nim robić wrażenie.

- W jakim hotelu się zatrzymacie? - spytała Jeanne, czując, że już

najwyższy czas, by zmienić temat. Amanda była już pełnoletnia i miała

swoje własne życie.

- W Hotelu Tropicana. Leży tuż przy promenadzie. Słyszałaś o nim?

Jeanne zastanowiła się przez chwilę, starając się sobie przypomnieć

ten hotel z jedynej autobusowej wycieczki do Atlantic City, którą odbyła

razem z kościelnym zespołem matki.

- O tak, pamiętam go. Chyba wygrałam tam wtedy dwadzieścia

dolarów. Oczywiście później przegrałam je gdzie indziej.

- Nie, hazard mnie nie bierze. - Mandy wyglądała na przestraszoną. -

Uważam, że to głupie. Czy myślisz, że ktokolwiek pozwoliłby sobie na

zbudowanie tylu kasyn, gdyby hazardziści wygrywali więcej, niż

przegrywają? Poza tym stanie w ciemnym, zadymionym pomieszczeniu,

wrzucanie żetonów i oglądanie wirujących owoców jest śmiertelnie nudne.

- Święte słowa - zażartowała Jeanne i sięgnęła po książkę

telefoniczną, szukając numeru do swojego ulubionego sklepu. - Zadzwonię

do Marion i powiem, że jesteś w drodze. I nie przejmuj się, w jej sklepie są

nie tylko poliestry. Wybierz sobie przynajmniej dwie suknie wieczorowe i

kilka prostych sukienek na dzień. Kup to na mój rachunek, a później

oddasz mi w ratach. O.K.?

- Tak, matko - zgodziła się Mandy uroczyście. Wiedziała, że w

takich przypadkach lepiej nie dyskutować z przyjaciółką. Obeszła biurko,

przytuliła Jeanne, po czym zabrała jej portmonetkę i podskoczyła do

drzwi. - Wyślę ci kartkę, Jeanne. I założę się, że będzie to jedyna kartka z

podróży poślubnej panny młodej ze słowami: „chciałabym, żebyś tu ze

mną była”!

Josh sam wybrał się po małe zakupy tego popołudnia. Kupił dwie

pary kąpielówek, trochę przyborów toaletowych i coś, czego nigdy

wcześniej nie nosił: piżamę. Bawił się przez chwilę pomysłem kupienia

jedwabnej z sercami przebitymi strzałą Kupidyna, ale bał się trochę o

reakcję Mandy. Skończyło się więc na dwóch jedwabnych wprawdzie, ale

za to prostych piżamach koloru ciemnoczerwonego i pasującym do nich

płaszczu kąpielowym.

Potem wrócił do WFML na kolejne spotkanie z ojcem, który miał do

niego tym razem już kilka konkretnych pytań.

- Rozmawiałem z mamą, która mówiła, że nic nie słyszała o twoich

planach wyjazdu do domu - rozpoczął Philips senior. - Twoja sekretarka

też o niczym nie wie. Więc gdzie się w końcu wybierasz, synu? Na jakieś

zwariowane żagle na Karaibach?

- Tato, mam trzydzieści dwa lata - powiedział Josh, potrząsając ze

smutkiem głową. - Mam nadzieję, że zawsze byłem dobrym synem,

lojalnym, pilnym i pracowitym. Dlaczego więc wciąż robisz ze mnie Don

Juana?

Matt Philips przysiadł na rogu biurka i uśmiechnął się.

- Ponieważ sam wtedy czuję się młodszy. Poza tym razem z matką

musieliśmy odpierać ataki różnych młodych panienek, które miały ochotę

na twoje ciało, od kiedy skończyłeś drugą klasę.

- Cóż mogę na to poradzić, skoro przejąłem w tym względzie

legendę po swoim sławnym ojcu? - Josh z przyjemnością obserwował jego

zakłopotanie. - Ale tym razem nie trafiłeś. To tylko czysty biznes.

- Popraw mnie, jeśli się mylę, ale wydaje mi się, iż robimy interesy

razem. Jak to wiec możliwe, że ja o niczym nie wiem? - Matt chciał, by

zabrzmiało to beztrosko, ale czuł, że coś wisi w powietrzu i wiedział, że to

mu się nie podoba. - Nie zasłużyłem na twoje zaufanie?

Josh, krzywiąc się nieznacznie, zaczął rozcierać sobie bolącą szyję.

- Przykro mi, tato, ale to nie jest mój sekret i nie mogę go ujawnić.

Chciałbym jednak poprosić cię o dwie przysługi, O.K.?

- Słucham, ale nic nie obiecuję, dopóki nie będę wiedział, o co

chodzi.

Josh napisał nazwisko i adres na kawałku papieru i podał go ojcu.

- Pierwsza, to mały, techniczny drobiazg, który odkryłem

poprzedniego dnia. Sam bym to załatwił, ale nie mam już czasu. Po prostu

powiedz Vikowi Harrisonowi, disc jockeyowi z popołudniowej zmiany,

aby przygotował duplikat wieży stereo i wyjazdu na miesiąc miodowy,

jako nagrody dla zwycięzcy konkursu z ubiegłego tygodnia. Niech powie

na antenie, że to z uwagi na remis czy coś takiego.

- To wygląda dość prosto. A druga przysługa?

Josh ponownie coś napisał i wręczył ojcu.

- Tu jest numer telefonu, pod którym będzie mnie można znaleźć. To

hotel. Ale proszę, tato, skorzystaj z niego tylko w naprawdę awaryjnej

sytuacji. Jak będziesz dzwonić, pytaj o Joe'ego Tremaine'a, i na Boga, nie

podawaj swojego nazwiska, jeżeli telefon odbierze kobieta.

- Źle to zaplanowałeś, synu. Oznacza to bowiem, że jeżeli odbierze

mężczyzna, powinienem odłożyć słuchawkę. - Matt popatrzył najpierw na

numer telefonu, a potem na siedzącego z niewinną miną syna. - Kto to, do

licha, jest Joe Tremaine?

- To ja, tato, przynajmniej przez najbliższe pięć dni.

Oczy starszego mężczyzny zwęziły się, a próba zrozumienia całej

sytuacji zakończyła się fiaskiem.

- Jesteś w jakichś tarapatach, synu?

Josh skończył rozcierać szyję.

- Można by tak powiedzieć, tato. Pamiętasz faceta o nazwisku

Alexander Tremaine?

- Alexander Tremaine, Alexander Tremaine - powtórzył w

zamyśleniu Matt, po czym ponownie spojrzał na trzymaną w ręku kartkę. -

Joe Tremaine. No jasne! Teraz wiem, dlaczego to nazwisko zabrzmiało mi

znajomo. Przecież to już było tak dawno, trzy lub cztery lata temu.

Paskudny interes. - Poczuł dziwne ssanie w żołądku, gdy przypomniał

sobie, jak Josh wtedy zareagował. - Josh, co u licha się dzieje?

- Tylko drobny rewanż, tato. Długo czekałem na to, by zobaczyć

Alexa Tremaine'a na kolanach. A teraz myślę, że znalazłem sposób.

- Dave Benjamin był twoim dobrym przyjacielem i wiem, jak ciebie

to załamało. Rozumiem, jak się czujesz, ale czy naprawdę myślisz, że

nawet Dave by pochwalił to, co planujesz?

Twarz Josha spoważniała.

- Chcę to zrobić dla Dave'a. Nie, żebym specjalnie szukał, jakby się

tu odgryźć, ale okazja sama wpadła mi w ręce. Dostanę go, tato, wiem o

tym.

- Zgodnie z prawem?

- Zgodnie z prawem, tato, naprawdę.

- Moralnie?

Josh odwrócił oczy od nieustępliwego spojrzenia ojca.

- Nic nie jest do końca czarne lub białe, wiesz o tym. - Josh...

- Rety, która godzina! - Josh złapał za kurtkę, tym razem była to

sportowa bluza z białego jedwabiu, i popędził w stronę drzwi. - Muszę

pędzić. Ucałuj ode mnie mamę. Będę w kontakcie.

- Joshua!

Wzdychając ciężko, Josh zawrócił i stanął ponownie przed ojcem.

Matt spoglądał na niego przez chwilę, próbując wyczytać coś z jego oczu.

W końcu machnął ręką.

- Dobrze, idź, jeśli uważasz, że musisz. Ale pamiętaj o jednym, synu.

Zemsta bardzo często jest bronią obosieczną. Uważaj, żebyś nie skończył

wśród pokonanych.

Nagle, bez ostrzeżenia, stanęła mu przed oczami niewinna twarz

Mandy.

- Tak, tato. Powoli zaczynam zdawać sobie sam z tego sprawę. Ale z

powodów, które nie mają absolutnie nic wspólnego z Alexandrem

Tremaine'em jest już za późno na zmianę planów.

Była już prawie dziesiąta wieczorem, a Joe jeszcze się nie pojawił.

Mandy zaciągnęła zasłony, wyglądając przez okno chyba z dziesiąty raz w

ciągu ostatnich kilku minut, i bardzo starała się nie denerwować.

Omiatając ponownie spojrzeniem pokój, poukładała raz jeszcze w myślach

pościel i poduszkę, skrzętnie złożone w jednym rogu krótkiej kanapy.

Może powinnam rozłożyć i pościelić kanapę, zanim tu przyjdzie,

pomyślała, przygryzając wargę. Nie, bo wtedy by wyglądało, że czekałam

na niego. Zebrała z kanapy pościel i odniosła ponownie do sypialni, by

sprawić wrażenie, że w ogóle się go nie spodziewa.

- I w ten sposób narażę się na złośliwe komentarze o tym, gdzie

zaplanowałam spędzenie przez niego nocy - powiedziała do siebie głośno.

- Nie ma mowy. - Pościel ponownie wylądowała na kanapie.

Opuszczając swój posterunek obserwacyjny w pokoju, udała się do

sypialni i po raz ostatni poddała inspekcji zawartość swojej walizki.

Czarna sukienka, którą sugerowała Jeanne, leżała na samym wierzchu,

staranie zawinięta w delikatny papier.

- Podstawowa, niezastąpiona czarna suknia - podsumowała Marion,

kiedy Mandy aż zaniemówiła na jej widok. Była bardzo seksowna, z

jedwabistego, lejącego się materiału, na cienkich ramiączkach.

Wiedziała od razu, że na jej widok Joe zwariuje. Na myśl o tym

uśmiechnęła się i pod wpływem nagłego impulsu stwierdziła krótko:

- Biorę to!

Teraz jednak, gdy stała sama w sypialni i czekała na rzekomego

męża, który miał spędzić noc na kanapie w sąsiednim pokoju,

wcześniejsza odwaga opuściła ją całkiem.

- Musiałam zupełnie postradać zmysły. - Wyciągnęła rękę po

sukienkę z zamiarem powieszenia jej w szafie, by potem oddać do sklepu.

Ledwo jednak dotknęła opakowania, usłyszała głośne pukanie do drzwi

wejściowych i cofnęła rękę jak oparzona.

- O Boże, zaczyna się - wyszeptała, chwytając się za nagle

rozdygotany żołądek. Spojrzenie w lustro zajęło jej tylko ułamek sekundy.

Zdążyła jednak zauważyć, że zjadła prawie całą szminkę i sięgnęła

natychmiast po pomadkę, by to naprawić.

- Juuuhuuu, Mandy! Twój chłopak wrócił do domu!

Otwarta szminka wypadła jej z ręki, łamiąc się na pół, kiedy

wylądowała na toaletce.

- Zabiję go. - Zawrzało w niej i popędziła, by otworzyć mu drzwi,

zanim zdąży powiedzieć coś jeszcze. Zrobiła to akurat w chwili, kiedy

miał już zapukać ponownie, tym razem pewnie byłaby to improwizacja

solo na perkusji. - Mógłbyś zachowywać się trochę ciszej - zasyczała ze

złością. - Jeżeli obudzisz panią Thor...

- Panno Tremaine! - wyraźnie wrogi głos dobiegł ich z dołu klatki

schodowej. - Myślałam, że rozumie pani reguły tego domu. Nie ma

żadnych wizyt panów po godzinie jedenastej wieczorem.

- On nie zostaje u mnie, pani Thorton - zawołała Mandy słabym

głosem, nadeptując mocno na palec Josha, który już otwierał usta, by temu

zaprzeczyć. - I przepraszam za hałas. Naprawdę. Mój kuzyn Harry zawsze

lubił robić takie kawały.

- Pani kuzyn? - Pani Thorton bardzo chciała zobaczyć z dołu, co się

tam na górze dzieje.

- Tak, kuzyn Harry - powtórzyła Mandy, na próżno próbując

wciągnąć Josha do środka. - Harry, hmm, Higgenbottom.

- Higgenbottom? - zdumiał się Josh. - Ty to masz wyobraźnię,

Mandy. Każdy inny powiedziałby Jones.

- Nie wiedziałam, że ma pani jakichś krewnych - zauważyła

gospodyni, stawiając stopę na pierwszy stopień.

- Czy ona myślała, że wyklułaś się z jajka? - spytał scenicznym

szeptem Josh, narażając się na niechybną śmierć, gdyby Mandy potrafiła

zabijać wzrokiem.

- Panno Tremaine, jest prawie wpół do jedenastej - oznajmiła pani

Thorton. - Proszę powiedzieć panu Higgenbottomowi, że musi nas

wkrótce opuścić. - Usłyszeli, jak jej pantofle szurają cicho po schodach,

gdy gospodyni wchodziła na drugie piętro, chcąc koniecznie spojrzeć na

kuzyna Mandy.

Josh pomógł jej w tym, wychylając się przez barierkę.

- Witam, pani Thorton. Ooo, jaki ładny szlafroczek. Gospodyni

bąknęła coś niezrozumiale i przyciskając do siebie różową podomkę z

włóczki, popędziła w dół schodów. Mandy musiała mocno zagryźć usta,

by nie wybuchnąć głośnym śmiechem, kiedy usłyszała trzaśniecie drzwi

na dole.

- Jedenasta wieczorem? - Josh powtórzył raz jeszcze, kiedy już

weszli do mieszkania. - Ale surowe życie towarzyskie musi pani

prowadzić, panno Tremaine.

- Jakoś sobie radzę - powiedziała z ulgą, ale zaraz jej oczy ponownie

rozszerzyły się ze strachu, gdy zobaczyła w jego ręce walizkę. - Musiałeś

to ze sobą przynieść? A co będzie, jeśli widziała to pani Thorton?

- To jeden z powodów, dla których nie przyjechałem tu wcześniej -

wyjaśnił, stawiając walizkę pod ścianą. - Mogłem tak zrobić albo

próbować przekonywać ją, że włóczę się po nocach jako komiwojażer

szczotek. No więc, żonko - powiedział, rozglądając się po pokoju - gotowa

do łóżka?

Mandy cofnęła się o dwa kroki i spojrzała na niego szyderczo.

- No dalej, żartuj sobie ze mnie. Powoli zaczynam się do tego

przyzwyczajać.

- Co ja takiego powiedziałem? - spytał Josh obojętnie. - Jestem

niewinny, przysięgam.

- O, tak. Wszyscy mówią tak samo - strzeliła Mandy, robiąc zwrot na

pięcie.

- Co ci wszyscy mówią? No i jacy wszyscy? Dokąd się teraz

wybierasz? - Stała już teraz w sypialni z ręką na klamce. - Mandy, znowu

robisz to samo - podkreślił, potrząsając głową. - Powiedz, czy często

odgrywasz sceny balkonowe?

To powstrzymało ją na chwilę.

- O co ci chodzi? Czy insynuujesz, iż pozuję na uwodzicielkę? A

może spodziewasz się, że mam tu stale jakichś mężczyzn, co? Może trzech

z nich właśnie schowało się w klozecie, nie pomyślałeś o tym? Wiesz co,

powiem ci coś, Joe Tremaine'ie, czy jak ciebie tam zwą...

Josh podszedł do niej szybko i złapał ją ręką za podbródek, unosząc

jej głowę tak, że musiała na niego spojrzeć.

- No, no, Doris, kochanie, nie musisz wcale robić tak dalej.

Przyrzekam, że będę grzeczny. Naprawdę nie daj się ponosić swej

fantastycznej wyobraźni, po to, by mnie przekonać, że jesteś tylko

niewinną ofiarą intrygi, w dodatku uknutej przez kogoś innego.

Mandy zlustrowała go od stóp do głów, po czym odsunęła się od

niego.

- To możesz jednym uchem wpuszczać, a drugim wypuszczać,

kowboju - warknęła. Zrobiła dwa kroki do tyłu i zatrzasnęła drzwi tak, że

musiał uskoczyć, żeby nie dostać nimi w nos.

- Wnoszę z tego, że śpię na kanapie, prawda? - zawołał przez grube,

ciężkie drzwi.

Później, z uśmiechem zadowolenia, wszedł do kuchni, by wziąć

sobie szklankę mrożonej herbaty.

Z sypialni, stojąc z metr od drzwi, Mandy zawołała miękko:

- Kanapa rozkłada się w łóżko, Joe. Nie chciałabym, żebyś spał na

nie rozłożonej, bo rano mógłbyś obudzić się z bolącymi plecami, biedaku.

- Teraz, kiedy jej samopoczucie na temat całego przedsięwzięcia

zdecydowanie się poprawiło, sięgnęła po swoją koszulkę nocną z Ziggym.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Mandy budziła się wolno i wbrew własnej woli. Jej ręka zaczęła po

omacku poszukiwać guzika, którym miała nadzieję wyłączyć budzik,

tymczasem głowa była nadal szczelnie przykryta poduszką. W końcu

niechętnie podniosła jeden jej róg i mrużąc oczy starała się skoncentrować

na podświetlonej tarczy.

- Szósta - jęknęła, opuszczając poduszkę na miejsce.

Miała nadzieję, że pośpi jeszcze ze trzy godziny, zanim będzie

musiała stawić czoło rzeczywistości. W końcu to sobota, dzień wolny w

przedszkolu. Nie było więc żadnego powodu, by zrywać się o tej

barbarzyńskiej godzinie.

W pokoju zaległa cisza, nie dłużej jednak niż na dziesięć sekund. Po

chwili poduszka poleciała w powietrze, a Mandy siadła z przerażeniem na

łóżku. Wielkie nieba, już szósta. Mam więc zaledwie, próbowała zmusić

mózg do wykonania prostych obliczeń, nieco ponad godzinę, by się

całkiem przyszykować!

Gdybym jeszcze nie spędziła paru bezsennych godzin ostatniego

wieczoru, pomyślała ze złością. Przypomniała sobie, jak jej satysfakcja,

kiedy zatrzasnęła Joshowi drzwi przed nosem, szybko zniknęła. Odcięła

się w ten sposób również od klimatyzacji, która szumiała sobie spokojnie

w sąsiednim pokoju. Było już dobrze po północy, kiedy wiaterek wiejący

przez otwarte okno sypialni wychłodził w końcu pomieszczenie do tego

stopnia, że mogła zasnąć.

Wzięła do ręki szlafrok i przez małą szparkę w drzwiach wyjrzała do

sąsiedniego pokoju. Josh spał jeszcze. Odpowiadało jej to, bo chciała

najpierw wykąpać się i ubrać, zanim będzie zmuszona się z nim spotkać.

Nie mogła powstrzymać uśmiechu, kiedy zobaczyła, że kanapa została nie

rozłożona, a Josh, nadal w tym samym stroju co wczoraj, leży rozwalony

w połowie na podłodze.

- Ciiicho, dziecinko - szepnęła, uśmiechając się szerzej.

Po raz pierwszy od trzech lat, jak tu mieszkała, zamknęła na klucz

drzwi od łazienki i po dziesięciu minutach leżenia w swej ulubionej kąpieli

z bąbelkami czuła się znakomicie odświeżona. Potem umyła włosy i

wysuszyła je suszarką. Następnie wzięła się za makijaż. Gdy skończyła,

założyła szlafrok, pozbierała do plastikowej torby przybory toaletowe,

które chciała z sobą zabrać, i podeszła do drzwi łazienki.

Przekręciła gałkę w jedną, potem w drugą stronę.

- Zacięły się - powiedziała do siebie i nacisnęła mocniej. - Nadal są

zablokowane - stwierdziła, tym razem odrobinę głośniej. Musiała się ubrać

i dokończyć pakowanie, najchętniej zanim jej nieproszony gość się obudzi.

Poczuła mdłości, kiedy wyobraziła sobie ekipę telewizyjną,

czekającą na nią zablokowaną w łazience, w dodatku w starym szlafroku.

- Joe powie im wtedy jeszcze raz, że jestem nieco nerwową panną

młodą i znowu zaczną się kpiny na mój temat - zwróciła się do drzwi,

które nadal były tak samo zamknięte, jak przedtem. - No pewnie, wy też

jesteście po jego stronie, co? - Czując, że znów stała się ofiarą przypadku,

Mandy z wściekłością je kopnęła.

- Ałłła! - wrzasnęła i zaczęła dziko skakać na jednej nodze. Dopiero

po chwili usiadła i zaczęła rozmasowywać bolący palec. - Zapomniałam,

że jestem bez butów.

- Masz zamiar siedzieć tam przez cały dzień? - dobiegł do niej

głęboki głos. - Pozbierałem już prześcieradła i schowałem pościel do

szafki. Teraz chcę wziąć szybki prysznic i się ogolić. Dalej

7

Mandy,

pospiesz się.

- Typowy facet - powiedziała Mandy do umywalki, kiedy w końcu

udało się jej wstać. - Absolutnie błyskotliwy od rana. Dziwię się, że nie

zażądał jeszcze kawy.

- A gdzie jest kawa? - zabrzmiała skarga Josha jak na zawołanie. -

Nic nie mogę znaleźć w tej twojej kuchni. Mandy? Jesteś tam? -

Przycisnął ucho do drzwi i usłyszał tylko niezrozumiałe mruczenie. -

Amando Elisabeth! No dalej, wychodź, gdziekolwiek jesteś.

- Zablokowałam drzwi - krzyknęła Mandy głośno, zwijając ręce w

trąbkę, żeby mógł ją usłyszeć przez grube drewno. Odczekała chwilkę i

zapukała mocno pięścią w drzwi. - Słyszysz mnie?

Josh odskoczył, chwytając się za ucho.

- Słychać cię aż w Filadelfii, kobieto - odkrzyknął. - Otwórz!

- Już ci mówiłam, że je zablokowałam - powtórzyła Mandy

cierpliwie.

Mężczyźni są naprawdę tępi, pomyślała.

Josh miał fatalną noc. Rano obudził się, czując się jak precelek. Poza

tym nie wypił jeszcze kawy. Jego matka powiedziałaby Mandy, że Josh

zanim nie wypije kawy, nie stanowi zbyt pięknego widoku. Niestety

Mandy nie znała matki Josha.

- Brawo Mandy, że zamknęłaś drzwi. To teraz je otwórz, do licha.

- Kiedy nie mogę - poskarżyła się, a w jej głosie pojawiło się lekkie

zdenerwowanie. - Ten durny zamek się zaciął.

Upłynęła prawie minuta, podczas której Mandy słyszała męski głos,

mruczący przeróżne przekleństwa.

- Dlaczego więc zamykałaś się w środku, Amando Elisabeth, skoro

wiedziałaś, że zamek się zacina? - W brzmieniu głosu Josha natychmiast

rozpoznała ten sam ton, którego używała, kiedy starała się dowiedzieć od

trzylatka, dlaczego wrzucił kanapkę z kiełbasą do akwarium.

Jej nastrój natychmiast stał się bardziej wojowniczy.

- Bo brałam kąpiel, kiedy, być może, jakiś maniak seksualny spał w

sąsiednim pokoju. Dlatego! - odszczeknęła gniewnie.

- Zmień to na potencjalnego mordercę, idio... - Impulsywna tyrada

Josha została nagle przerwana, kiedy uświadomił sobie istotę sytuacji, w

której się znaleźli. Jeśli nie uda mu się otworzyć szybko tych drzwi, ekipa

telewizyjna przyjedzie, by ich odebrać i zobaczy pannę młodą zamkniętą

w łazience. - Gdzie masz skrzynkę z narzędziami? - starał się nadać

swemu głosowi spokojny i pocieszający ton.

- Nie mam skrzynki z narzędziami. Mam tylko śrubokręt, którego

poprzednio używałeś, i inne drobiazgi w szufladzie koło zlewu. Co chcesz

zrobić? - Usłyszała, jak odchodzi. - Joe? - Przyłożyła głowę do drzwi, ale

nic nie usłyszała. - Joe! - zawołała jeszcze raz, czując się nagle

opuszczona.

Głośny huk dochodzący od kuchni i wściekły okrzyk, który nastąpił

zaraz po tym, przerwały te dywagacje. Mandy przyłożyła szybko rękę do

ust. Zapomniała mu powiedzieć, że szuflada w kuchni jest złamana i spada

zawsze, kiedy się ją zbyt mocno wyciągnie.

- Joe? Co się stało? - spytała nerwowo, słysząc odgłosy dochodzące z

pokoju.

- Ta cholerna szuflada spadła mi na nogę, tak jakbyś o tym nie

wiedziała. To mieszkanie jest pełne wszelkich pułapek - odkrzyknął ze

złością, oglądając podrapaną kostkę.

- Jesteś pomylony, Joe Tremaine'ie, czy jak cię tam zwą - zawyła w

odpowiedzi, dotknięta do żywego.

Wstał i podszedł do drzwi łazienki, utykając lekko, z

przygotowanym młotkiem i śrubokrętem.

- Jak tylko zdejmę te nieszczęsne drzwi z zawiasów, zamorduję cię,

Amando Elisabeth Tremaine - warknął. - Chcę, żebyś o tym wiedziała.

Mandy usłyszała skrzypienie. Musiała zatkać usta ręcznikiem, by nie

wybuchnąć śmiechem, kiedy zdała sobie sprawę, w jak absurdalnej

sytuacji się znalazła.

- Wygląda na to, że jesteś nieco zdenerwowany. Czy to oznacza

koniec miodowego miesiąca, Serduszko? - zapytała, zanim usiadła na

brzegu wanny, opanowana niekontrolowanym chichotem.

Josh siedział niedbale, wbity w tylny, pluszowy fotel niebieskiej

limuzyny, lecząc w ciszy rany tego poranka. Tak jak się rozpoczęło, tak

trwało już pechowo dalej. Kiedy w końcu udało mu się usunąć drzwi od

łazienki, Mandy powitała go obrażonym spojrzeniem i poleciła

natychmiast założyć je z powrotem, strasząc przy tym panią Thorton. Po

czym poszła boso do sypialni, by się ubrać, zostawiając go z drzwiami w

rękach.

Zanim sam wziął kąpiel, nie mógł sobie przypomnieć, kiedy ostatni

raz kąpał się w wannie, chyba w dzieciństwie, z gumowymi kaczkami.

- Kto do diabła słyszał, żeby pod koniec XX wieku mieć łazienkę bez

prysznica? - spytał z pretensją w głosie, kiedy w końcu wyszedł z łazienki,

z papierem toaletowym poprzyklejanym w miejscach, gdzie się pozacinał.

- A twoje lustro jest nie do wytrzymania. Nie widać w nim nic.

Przypomniał sobie teraz, że Mandy nic na to nie odpowiedziała,

uśmiechnęła się tylko i zaprosiła na kawę do kuchni. Kawa była już

zresztą zimna.

Potem pojawiła się ekipa filmowa, dziesięć minut wcześniej niż

planowano, radosna jak skowronki. Miał ochotę powoli udusić całą trójkę

lub czwórkę, jeśli dodać Mandy.

Natychmiast zapanował nieopisany chaos. Technik zaczął narzekać

na brak gniazdek elektrycznych dla swojego wspaniałego sprzętu, a

reżyser, smutna blondynka, która przedstawiła się jako Lois Lamour,

rozsiewając zapach tandetnych perfum, powtarzała w kółko, jak

fascynujące będzie filmowanie w Atlantic City.

- Zrób mi kawę - powiedział Josh, kiedy w końcu udało mu się na

chwilę przykuć uwagę Mandy.

- Przecież już dostałeś kawę, kochanie - powiedziała słodko, jak na

żonę przystało.

Uśmiechała się przy tym do kamerzysty, który oglądał ją przez

złożone dłonie, udające w ten sposób obiektyw.

- Ale jest zimna, aniołku - odparował Josh przez zaciśnięte zęby,

uśmiechając się przy tym do kamerzysty.

Tej kawy w końcu nie dostałem, przypomniał sobie teraz, kiedy

patrzył na Mandy po drugiej stronie szerokiego siedzenia. Rozmawiała

właśnie z reżyserem.

Rozmyślając, przypomniał sobie stwierdzenie Mandy, iż Bóg karze

ją za to, że chciała zrobić coś złego. Czy to możliwe, żeby on również miał

być ukarany za to, co zaplanował? Będzie to musiał jeszcze przemyśleć.

- Od dawna jesteś reżyserem, Lois? - spytała Mandy. - To chyba

wspaniałe zajęcie.

Lois, która wyglądała na trzydzieści pięć lat, choć starała się

wyglądać na dwanaście, wypięła z dumą płaską pierś.

- Jestem w WMFL już od trzech lat. Oglądałaś może „Z kuzynką

Sussie”?

- To taki program z zabawnie ubraną kobietą? - spytała Mandy,

udając zainteresowanie. - Wokół niej siedzą dzieciaki i słuchają ciekawych

opowieści, a kuzynka Sussie śpiewa piosenki, które sama napisała,

akompaniując sobie na akordeonie? - Niech mnie diabli, pomyślała

Mandy, najgorszy show w całej telewizji. Posłała Lois promienny

uśmiech. - Uwielbiam ten program. Chcesz powiedzieć, że reżyserujesz go

w całości?

Lois promieniała, zadowolona, że jej talent został rozpoznany.

- Jestem również jego producentem. O tak, to moje dziecko od

początku do końca - przyznała skromnie i lekki rumieniec zaczerwienił jej

ziemistą cerę. - Reżyseruję też prognozę pogody w wieczornych

wiadomościach. Mam nadzieję, że mój zastępca poradzi sobie z tym

podczas mojej nieobecności.

A więc to Lois Lamour odpowiadała za pogodę, pomyślał Josh ze

złością. Pochylił się trochę do przodu, by zwrócić na siebie jej uwagę.

- To bardzo dobry program, Lois. - Zarobił tym samym na

promienny uśmiech. Uśmiech ten zbladł jednak zaraz, kiedy dodał:

- Szkoda tylko, że prezenterka jest beznadziejna. Zawsze robi koło

siebie tyle szumu.

- To moja siostra, Lena - odparła Lois, a jej dolna warga zaczęła

drżeć niebezpiecznie. - Sama ją wybrałam. Nazwisko Lena Lamour

oznacza w Allentown pogodę.

Mandy natychmiast pospieszyła jej z pomocą. Położyła rękę na dłoni

Josha, wbijając mu boleśnie paznokcie w skórę.

- Mój Joe już taki jest, że czasami lubi komuś dokuczyć. Teraz tylko

tak głupio palnął. - Spojrzała na Josha, którego oczy były szeroko otwarte i

niewinne, jak u chłopców z chóru kościelnego. - Tak ci się tylko wyrwało,

prawda, Joe, kochanie?

- Wyrwało mi się? - spytał, mrugając ze zdziwienia. - O tak,

rzeczywiście, wyrwało mi się. Oderwał oczy od Mandy, która sztyletowała

go wzrokiem, i przeniósł swe spojrzenie cherubinka na Lois. - Tylko

żartowałem, Lois - powiedział z obowiązku. - Tak naprawdę to lubię tę

dziewczynę od pogody. - Widząc, że reżyser nie bardzo się udobruchała,

brnął dalej: - Ba, ja ją wręcz kocham. Zawsze miałem słabość do wielkich

bioder. Powiedziałbym nawet...

- Joe jest trochę skrępowany tym miodowym miesiącem, Lois -

przerwała mu Mandy, zanim zdążył dodać coś więcej. - Wiesz, jacy są

mężczyźni, zawsze nerwowi, kiedy coś tylko trąci romantyzmem. To ich

onieśmiela, czują od razu, że ich wizerunek jest zagrożony, czy coś w tym

stylu. Będziesz musiała mu wybaczyć - zakończyła, naciskając mocniej na

rękę, aż w końcu zareagował.

- Tak, Lois. Chyba jestem trochę zdenerwowany całą tą telewizją.

Mandy wzięła udział w konkursie nie uzgadniając tego ze mną i naprawdę

nie wiem, czy mi się to spodoba. No wiesz, filmowanie miesiąca

miodowego. Wszystko robi się takie publiczne.

- Ale uwielbiamy nasze stereo, prawda, najdroższy? - wtrąciła

szybko Mandy, widząc, że Lois krzywi się jeszcze bardziej.

- A właśnie, gdzie stało to stereo? - spytała, a jej nastrój zmienił się

momentalnie. - Powinniśmy je sfilmować. Będziemy musieli zrobić to po

powrocie. Chyba jednak nie pamiętam, żebym widziała je w pokoju.

- Nie, naprawdę nie widziałaś? - Josh odezwał się natychmiast, kiedy

tylko zobaczył u Mandy pierwsze objawy paniki. Miał teraz okazję, by

odpłacić jej za zimną kawę i nie zamierzał wcale z tego zrezygnować. - To

dlatego, że jest w naszej sypialni. Tuż koło skóry białego niedźwiedzia. -

Odwrócił się do Mandy, ciesząc się, że drży ze zdenerwowania. - Czytałaś

chyba to, co napisała na konkurs? Chyba nie muszę mówić nic więcej.

Chuck, technik, który narzekał na niewłaściwe przyłącza elektryczne,

nastawił uszu na przednim siedzeniu.

- Tak, słyszałem o tym od Vika. Mówił, że to prawdziwa bomba.

Powiedział nawet, że mógłby list w całości odczytać na antenie.

- Wcale tak nie było - zaprotestowała Mandy, spoglądając to na

Chucka, to na męża. Mężczyźni tymczasem wymienili uśmiechy, jeden ze

zrozumieniem, drugi z wyraźną satysfakcją. Josh stwierdził w końcu, że

będzie się musiał postarać o kopię tego listu.

- Tak, to był wspaniały, romantyczny list.

Kamerzysta, o imieniu Herb, podniósł wzrok znad światłomierza,

który właśnie sprawdzał i spytał:

- O czym był ten list, Chuck? Uciekł mi jakoś.

Josh spojrzał na Mandy, która gapiła się na niego w bezsilnym

zawstydzeniu, i podniósł brwi.

- Chyba mam jakąś kopię w płaszczu, Herb - powiedział usłużnie. -

Chciałbyś zobaczyć?

- Będę zawsze zamawiać wielki dzbanek gorącej kawy, ledwo tylko

otworzysz oczy - Mandy przyrzekła pośpiesznie półgłosem. - I nigdy

więcej nie zamknę się już w łazience.

Josh spojrzał na nią, rozważając, czy zadowala go to drobne

zwycięstwo.

- Dobra, może ubijemy interes - powiedział cicho, sięgając po

płaszcz.

- Załatwione - Mandy nie traciła czasu. Kiedy Josh bezskutecznie

przeszukiwał kieszenie, nie mogła powstrzymać westchnienia ulgi.

- Wygląda na to, że nie mogę znaleźć. Przykro mi. - Usiadł

wygodniej w fotelu i objął Mandy. - Ale wierz mi na słowo, że list był

wspaniały. Zaraz, zaraz - dodał, zmieniając celowo temat - jesteśmy na

miejscu. Lois, mówiłaś zdaje się, że Tropicana jest tuż przy promenadzie?

Kiedy reżyser zaczęła czytać małą broszurę o hotelu, Mandy

przysunęła się do Josha i wyszeptała mu prosto do ucha.

- Rozejm?

Josh spojrzał na nią. Dostrzegł coś na kształt zrozumienia w jej

niewinnych, zielonych oczach. Zrozumienia i czegoś więcej. Jeśli nie

myliły go przeczucia, Amanda Elisabeth Tremaine lubiła go wbrew sobie

samej. Po raz pierwszy poczuł wyrzuty sumienia.

To, co zaczęło się od żartu, szalonego figla, urosło szybko do szansy

zemsty za stare rany. I kiedy z jednej strony był przekonany, że ma pełne

prawo zrobić to, co zamierza, z drugiej czuł, że równocześnie skrzywdzi tę

niewinną dziewczynę.

Musiał za wszelką cenę zadbać, by nie połączyło ich coś głębszego.

Lepiej więc, by Mandy walczyła z nim, niż miałaby wziąć go za jakiegoś

porządnego faceta.

- Rozejm? - powtórzył jej cicho do ucha. - Na to nie ma szans.

Widząc, jak posmutniały jej zielone oczy, Josh nie potrafił jej

wyjaśnić, że sam poczuł się tym lekko dotknięty.

Apartament w Tropicanie miał wszystko, czego Mandy oczekiwała, a

nawet więcej. Był dwupoziomowy, część dzienna połączona była z

sypialnią krętymi schodami. Na dole stała wielka kanapa, a na górze

królewskich rozmiarów łóżko, Mandy nie spodziewała się więc żadnych

problemów, jeśli tylko Josh będzie chciał dotrzymać warunków umowy.

Jak dotychczas nie było z tym większych problemów. Mandy

rozważała to, co się stało, oglądając równocześnie apartament. Bardzo się

jej podobały dywany w roślinne wzory i obrazy w salonie. Rozpakowała

się już, zanim Joe w ogóle zdążył wejść na górę i obejrzeć sypialnię.

Kiedy jednak w końcu to zrobił, pokój nagle strasznie zmalał i

Mandy zbiegła na dolny poziom, mamrocząc coś, że chce przejrzeć kartę

hotelową.

Poczekaj, aż zobaczy łazienkę, powiedziała sobie w duchu, stojąc

przed ogromnym oknem z widokiem na promenadę. W wannie można by

się bawić okrętem wojennym. Bała się, żeby nie zrobił jakiejś idiotycznej

aluzji na temat wspólnej kąpieli pod pretekstem oszczędności wody, czy

czegoś takiego.

- Nie szukaj problemów, Mandy - powiedziała głośno do siebie. - Z

tego, że nie zgodził się na zawieszenie broni, wcale nie wynika, iż czekał

tylko na wyjście ekipy telewizyjnej, by się na ciebie rzucić. A zresztą

prawie przez cały czas zachowuje się tak, jakby cię nawet nie lubił, więc

nie ma o czym mówić.

Podeszła do kredensu, by obejrzeć tacę z owocami i powitalną

butelkę wina, przysłane przez kierownictwo hotelu.

- Chyba zjem jabłko - powiedziała po zbadaniu imponującej

piramidy owoców. - Może jedno jabłko dziennie zrobi ze mnie gwiazdę.

- O tak, Amando Elisabeth, a może jedno jabłko dziennie zrobi damę

ze mnie? - Rozbawiony głos dobiegł ją od strony schodów właśnie w

chwili, gdy dotknęła ręką dużego, czerwonego jabłka. Odwróciła się

gwałtownie na dźwięk tego głosu. Trzymany w ręku owoc zahaczył jednak

o tacę i misternie ułożona piramida rozsypała się gwałtownie.

- Popatrz, co przez ciebie zrobiłam! - Jedna z pomarańczy zatrzymała

się dopiero pod nogami Josha. - Musisz się w ten sposób skradać?

- Wcale się nie skradam, tylko wchodzę normalnie do pokoju. To nie

moja wina, że byłaś tak zajęta rozmową z sobą, że mnie nie raczyłaś

usłyszeć.

- Przyznajesz więc, że podsłuchiwałeś? - Zdecydowała, że w

kontaktach z Joshem najlepszą obroną jest atak. - Głupie pytanie.

Oczywiście, że podsłuchiwałeś. Z jakiego powodu byś się do mnie

podkradał, gdybyś nie był jednym z tych dziwaków ekscytujących się

podsłuchiwaniem cudzych rozmów?

Josh nie mógł opanować uśmiechu, słysząc jej ostatnie słowa.

- Po prostu Mandy miała małą pogawędkę z Mandy, co? Czy

zastanawiałaś się kiedyś nad leczeniem? Mówienie do siebie pachnie

paranoją. - Potrząsnął głową w zadumie. - Nie wiem, Amando Elisabeth,

po prostu nie wiem.

- Ale przynajmniej nie jestem Don Juanem i Jamesem Bondem w

jednej osobie - ucięła Mandy. - Zresztą mniejsza o to. Następnym razem

chrząknij, albo inaczej daj mi znać, kiedy będziesz podchodzić od tyłu.

- A może przydałyby się fanfary i trąbki? - zasugerował. Podniósł

pomarańczę i stanął przed Mandy. - To chyba twoje?

Mandy wzięła pomarańczę i z impetem cisnęła na tacę. Pech chciał

jednak, że trafiła akurat na krawędź i duża srebrna taca fiknęła

efektownego kozła. Zanim wylądowała na podłodze, uderzyła w obolałą

kostkę Josha.

- Co robisz, do diabła - zaklął, przewracając się na podłogę tuż u jej

stóp. - Chcesz mnie zabić, czy co?

Mandy zaczęła zbierać porozrzucane owoce.

- No? Chcesz czy nie? - powtórzył Josh. Spojrzała na niego,

mrugając w zmieszaniu swymi zielonymi, szeroko otwartymi oczami.

- Och, czekasz na odpowiedź? Przepraszam, ale myślałam, że to

pytanie retoryczne.

Josh zmrużył oczy, a na jego twarzy odmalował się wyraz szacunku.

Zdał sobie sprawę, że chyba był dla niej zbyt szorstki przez cały dzień.

- Spokojnie, Amando. Chyba za dużo od ciebie wymagam, co? Ale

przecież wiesz, że robię to tylko dla twojego dobra.

Przysiadła na piętach, patrząc na niego rozbawiona.

- Oczywiście, że tak - powiedziała drwiąco. - Dla zasady wprawiana

jestem w zakłopotanie, obrażana i wykpiwana, to bardzo dobrze robi na

charakter. Dziękuję, Joe, bardzo dziękuję. - Podniosła z podłogi ostatnie

owoce i postawiła tacę na stole.

Josh z trudem wstał na nogi, zanim Mandy udało się dojść do

schodów.

- Hej, poczekaj. Nie rozumiesz wcale, o co mi chodzi. Nie chciałem

o tym mówić, ale muszę, żeby nie wyjść na jakiegoś zarozumiałego

bałwana. Przecież wszystko zaczęło się od głupiego kawału, prawda?

Niewinnego podania się za kogoś innego, by pomóc przedszkolu...

- Nieprawda - przerwała mu, wchodząc na schody. - Zaczęło się od

tego, że szłam do Vika Harrisona, by mu powiedzieć całą prawdę. Potem

zostałam zepchnięta do roli drugoplanowej, to jest od czasu, jak weszłam

do tej cholernej windy towarowej. I jeszcze jedno.

Josh podniósł do góry obie ręce, prosząc o ciszę.

- Dobrze, już dobrze. To wszystko moja wina. Wykorzystałem twój

dylemat do swojego śledztwa w WMFL, tak? Oszczędź mi proszę

wyliczania listy moich grzeszków, O.K.? I wróć tutaj, bo nie znoszę robić

ze swojej szyi żurawia, żeby z tobą porozmawiać.

- Dlaczego nie? Ja to zawsze robię, kiedy z tobą rozmawiam. Zmiana

ról jest chyba fair. - Mandy powiedziała to z wyraźną wrogością,

zawróciła jednak i stanęła przed nim. - Dobrze, Joe - zakomenderowała,

jak generał do podwładnego. - Mów do mnie.

Popatrzył prosto w te zielone, cholernie niewinne oczy. Jak mógł jej

powiedzieć, że zaplanował być dla niej niemiły w każdy możliwy sposób,

by ich losy nie związały się ze sobą? Jak mógł powiedzieć, że jej oczy,

ogniste włosy i wspaniałe piegi mają na niego taki wpływ, że nie ręczy za

siebie, jeżeli zostaną sami na noc, a raczej na następne cztery noce.

- No? Czekam nadal. Mów, wyrocznio.

Josh na chwilę przymknął oczy, przygotowując się na to, co musiało

być powiedziane.

- Nie chcę, żebyś mnie polubiła - powiedział wreszcie, kiedy Mandy

wzdychając z rozczarowaniem właśnie się od niego odwracała.

Dwie rzeczy udało mu się osiągnąć z całą pewnością. Po pierwsze,

Mandy zamarła na moment, po drugie zaś, zwrócił na siebie niepodzielnie

jej całą uwagę. Bardzo powoli odwróciła się na pięcie, by na niego

spojrzeć. Wkrótce na jej twarzy pojawił się nieśmiały uśmiech.

- Przeceniasz się, Joe - powiedziała w końcu, zastanawiając się, czy

roześmiać mu się w twarz, czy raczej go spoliczkować. - Może

rzeczywiście ubieram się jak nastolatka, jak to trafnie zauważyłeś, ale

histeryczne zachowania tego wieku mam już dawno za sobą. Możesz mieć

bardzo dobre mniemanie na swój temat, że zostawiasz za sobą złamane

serca. Twoje ego rzeczywiście do tego pasuje, nie wspominając o

garderobie. Jednak jeśli idzie o mnie, to możesz spać spokojnie. Takie

numery, to nie ze mną, kowboju.

Z tymi słowami Mandy podeszła niespiesznie do schodów i weszła

na górę. Po chwili Josh usłyszał, jak zamykają się cicho drzwi od łazienki.

Dopiero wtedy odetchnął.

- Nieźle to rozegrała - powiedział do obrazu na ścianie. - Wielkie

nieba! - wykrzyknął po chwili, kiedy zdał sobie sprawę, że tym razem on

zaczął mówić do siebie głośno. - Teraz złapała mnie na tym samym.

Unikając karcących go oczu, które - tak mu się przynajmniej wydawało -

spoglądały na niego z obrazu, Josh opuścił po cichu apartament w

poszukiwaniu jakiegoś miejsca, gdzie mógłby zebrać myśli. Niedługo

mieli wszak udać się znów z ekipą telewizyjną na spóźniony nieco lunch.

Na górze Mandy stała w progu łazienki, kiedy usłyszała głośne

trzaśniecie drzwi. Podeszła do lustra i zaczęła analizować swoje odbicie,

zastanawiając się, co w niej jest takiego, co sprawiło, że Josh pozwolił

sobie na takie właśnie stwierdzenie.

Może ma zbyt rozmarzone oczy? A może to jakieś nienaturalne

rumieńce na policzkach? Po dokładnym badaniu odrzuciła obie hipotezy.

- A może wyglądam na zdesperowaną? - zasugerowała głośno. -

Stara panna, wychowawczyni z przedszkola, uwiedziona przez

prowadzącego śledztwo playboya, ośmiesza się, ofiarowując mu swe

spragnione miłości ciało. Nie - zdecydowała. - Taki tytuł jest za długi,

nawet jak na prasę brukową, żeby mógł na kimś zrobić wrażenie. Poza

tym, czy wydaje mu się, iż jest jakimś pogańskim bożkiem miłości,

któremu nie oprze się żadna kobieta? Zresztą powinna mu powiedzieć, że

to w końcu on pocałował ją wtedy w windzie, a nie odwrotnie.

Im dłużej Mandy mówiła do siebie, tym bardziej była wściekła. Na

Josha, za jego nieprawdopodobną arogancję, i na siebie, że była na tyle

głupia, by lubić go bardziej niż powinna. A przecież mógłby być taki miły.

Zastanowiła się jednak zaraz, czy to przypadkiem, aby nie jego arogancja

pociągała ją najbardziej?

Nawet ich poprzednie utarczki sprawiały jej w końcu przyjemność,

uznała, napuszczając wodę do wanny.

Kiedy właśnie badała palcami temperaturę wody, uderzyła ją dziwna

myśl.

- Jeżeli nie chce, bym się zaangażowała w jakieś uczucie, to

powinien raczej starać się o mnie, a nie ze mną walczyć. Całą tę sprawę

rozgrywa z gruntu źle!

Woda była dokładnie w sam raz i Mandy zanurzyła się w niej po

szyję, wielce zadowolona, bo zdała sobie sprawę, że wie coś, czego Josh

nawet nie podejrzewa.

- A ja mu tego na pewno nie powiem - rzekła uradowana. - Nie

powiem ani jednego słóweczka, które mogłoby temu skunksowi pomóc!

ROZDZIAŁ PIĄTY

- Nie będziemy was już potrzebować przez resztę dnia - powiedziała

Lois do Mandy i Josha, kiedy kelner wręczał wszystkim menu w hotelowej

restauracji. - Chuck i Herb sprawdzą nagłośnienie i światło, a ja wybiorę

się na poszukiwanie odpowiednich miejsc.

- Widziałem tę górę sprzętu, Chuck - zwrócił się Josh do technika,

który przecierał właśnie okulary, żeby przyjrzeć się lepiej karcie dań. - Nie

wierzyłem własnym oczom, że to zmieściło się w bagażniku naszej

limuzyny. Co to była za aparatura, którą pomagałem ci wyciągnąć?

Niektóre ze wskaźników przypominały mi bardzo mój domowy

odtwarzacz wideo.

- To przenośne urządzenie do playbacku. - Chuck udzielił tej

odpowiedzi, szczęśliwy jak zawsze, gdy mógł podzielić się swą fachową

wiedzą z zainteresowanym amatorem. - Możemy obejrzeć to, co

nagraliśmy.

- A później wysyłacie materiał do rozgłośni, gotowy do emisji? To

takie proste! - Josh nie mógł uwierzyć własnym uszom, tym bardziej, że

dostęp do gotowych taśm bardzo pasował do jego planów. - To wspaniale.

- No, nie do końca - poprawiła go Lois, zadowolona, że może się

popisać przed człowiekiem, który obraził jej ukochaną siostrę, Lenę. - W

ciągu najbliższych dni będziemy robić wywiady z każdym z was, byśmy

mogli potem podłożyć wasz głos pod zmontowany materiał. Ja oczywiście

poprowadzę narrację, ale w niektórych miejscach widz będzie miał

wrażenie, że to ty lub Mandy komentujecie daną scenę.

- Wywiady z nami? - Mandy zrozumiała przynajmniej część tych

wyjaśnień. - Oddzielnie? - Zwróciła się przestraszona w stronę Josha. -

Zgadzamy się na coś takiego?

Najwyraźniej Mandy była zmartwiona, że jak zostaną rozdzieleni, to

nie uda im się utrzymać jednej wersji wydarzeń. Josh zastanawiał się przez

chwilę, czy jest to kolejny dogodny moment, by ustawić Mandy w pionie,

ale widząc błagalny wyraz jej oczu, porzucił ten zamiar.

- Sam nie wiem, Lois - powiedział z rozwagą. - W końcu to przecież

nasza podróż poślubna i może byłoby lepiej, gdybyśmy występowali

razem. Moglibyśmy się wtedy wzajemnie uzupełniać.

Ku zdziwieniu wszystkich okazało się, że to kamerzysta Herb podjął

decyzję.

- Mnie to się podoba - stwierdził, nie odrywając oczu od menu. - A

poza tym zaoszczędzi nam też masę czasu.

- Masz jeszcze jakieś inne plany, Herb? - wtrąciła Mandy, zanim

Lois mogłaby zaprotestować. - Może chcesz się poopalać? Bo ja tak.

Chyba jestem strasznie blada jak na połowę sierpnia.

Josh skrzywił się wyraźnie. Och, nie, Mandy już bawi się w

detektywa, choć są w Atlantic City dopiero niepełne trzy godziny. A w

dodatku patrzyła na niego wzrokiem, który zdawał się mówić: „No, nie

zadasz sam paru pytań, skoro już przetarłam ci drogę?”

Może i lepiej byłoby z tego skorzystać, pomyślał, zastanawiając się,

jakie zadać pytanie.

- Czy będziecie mieli tu trochę wolnego czasu? - Pytanie to skierował

do Lois, która najwyraźniej nie mogła się doczekać na swoją kolej.

- Niestety, wątpię w to - stwierdziła, zarabiając natychmiast na

pogardliwe prychnięcie Chucka, który najwyraźniej uważał inaczej. - Pięć

dni to niby dużo dla ciebie, Joe, ale dziś pół dnia już minęło, a ostatni

poświęcony będzie na przygotowania do powrotu do Allentown. Zostają

nam więc tylko trzy dni i cztery noce na filmowanie.

- To zależy od reżysera - mruknął Chuck na boku do Josha.

- Wyobrażam sobie, iż kamerzysta jest tu piekielnie ważny -

naciskała Mandy, kopiąc Josha porozumiewawczo pod stołem. - To

znaczy, że wszystko by wzięło w łeb, jeśliby kamerzysta nie umiał ująć

dokładnie tego, co wskaże reżyser.

Herb spojrzał na Mandy, a jego twarz pozbawiona była zupełnie

wyrazu.

- Taak - powiedział krótko i rozejrzał się za kelnerem. - Hej, jak się

tu zamawia drinka?

Niech cię Bóg błogosławi, pomyślał Josh, słysząc kamerzystę. Cała

zabawa skończyłaby się szybciej, niż się rozpoczęła, gdyby Herb był

abstynentem.

- Nie powinnaś dręczyć pytaniami spragnionego, nie dając mu szans

na zwilżenie gardła, kochanie - zwrócił się do Mandy, która najwyraźniej

zlekceważyła poprzednie ostrzeżenie.

- A na razie będziemy jeść, pić i bawić się - wtrąciła Lois radośnie,

kiedy sama zdecydowała się już na stek. - Mamy przed sobą pięć

wspaniałych dni na cudzy rachunek, więc powinniśmy z tego skorzystać.

Ojciec byłby purpurowy z wściekłości, gdyby wiedział, jak jego

lojalni pracownicy traktują firmowe pieniądze. Zamówienia całej trójki

były więcej niż nieskromne.

- A ty co weźmiesz, Mandy - spytał, widząc, jak się zmarszczyła,

kiedy spojrzała na ceny. - Trzeba skorzystać z okazji, jak mówi Lois.

Wybierzesz sama, czy ja mam dla ciebie coś zamówić?

Nie mając szczególnej ochoty na gulasz wołowy, który był najtańszą

pozycją, jaka znajdowała się w karcie, zgodziła się na ten drugi wariant,

mając nadzieję, że Josh wybierze coś pysznego.

- Jak mogłeś mi to zrobić!

Ledwo drzwi zamknęły się za ekipą telewizyjną, Mandy przystąpiła

do szturmu.

- Co znowu zrobić? - spytał Josh niewinnie, podchodząc do stojącego

w rogu telewizora.

- Co zrobić? Jeszcze się pytasz? - Była wyraźnie wściekła. -

Zamówić dla mnie dobrze wypieczony stek. Był jak podeszwa z buta.

- Wcale taki nie był - zaprzeczył, zmieniając programy w

poszukiwaniu sportu. - Jadłem to samo co ty i wiem, że było wyśmienite.

Po prostu nie jesteś przyzwyczajona do cywilizowanego jedzenia, to

wszystko.

- A ja musiałam to wszystko zjeść, prawda? Albo Lois i reszta

dowiedziałaby się od razu, że mój kochany mąż nie ma pojęcia, jakie steki

lubię. - Mandy zrobiła dwa kroki do przodu i rzuciła się na kanapę. - Ale

już wiem, o co ci chodziło!

Josh spojrzał na nią pytająco.

- No, o co? Naprawdę wiesz?

- No jasne, cwaniaczku, wiem.

Mandy w swojej wściekłości była wspaniała. Jej oczy zdawały się

miotać szmaragdowe błyski, a piegowata twarz była pełna wyrazu.

- W porządku. Wal więc ze swoją teorią, żeby mi wykazać, jaka

jesteś sprytna.

- Nie! - Miała ochotę podąsać się trochę, podenerwować go. Ale

kiedy się uśmiechnął, coś w niej w środku pękło. - Dobrze, powiem ci.

Chciałeś mnie ukarać za to, że starałam się wyciągnąć coś z Herba. To

przecież o nim miałeś się tu czegoś dowiedzieć. O co więc chodzi? Nie

przypuszczałeś, że potrafię go podpytać, nie zdradzając się niczym przy

okazji?

- Czujesz się trochę obrażona, co, Amando Elisabeth? - podsumował

Josh. - Biedne dziecko. Jak mogę ci to wynagrodzić? - Potarł czoło, jakby

głęboko się zamyślił. - Już wiem! - oświadczył radośnie. - Zejdę na dół do

sklepów hotelowych i kupię ci trencz. Podoba ci się taki pomysł? - Przez

chwilę zastanawiał się nad tym. - Nie - stwierdził w końcu, widząc, jak

Mandy zabija go wzrokiem. - Nie wyglądałabyś dobrze z tymi

wypchanymi ramionami i pagonami. Miałabyś wtedy wybrzuszenia

zupełnie nie tam, gdzie trzeba. A mnie się podobają twoje wypukłości tam,

gdzie są.

Mandy zerwała się na równe nogi i zaczęła gwałtowną wędrówkę po

pokoju, wymachując przy tym dziko rękoma.

- No dalej, żartuj sobie ze mnie. Cha, cha, bardzo śmieszne.

Powinieneś występować w kabarecie, Joe, czy jak ci tam na imię, wiesz o

tym?

Josh podszedł do niej i chwycił ją mocno za ręce, przerywając w ten

sposób gwałtownie jej tyradę.

- Znowu popadasz w histerię, tak jak wtedy w windzie - powiedział

jej, kiedy próbowała się wyswobodzić.

- No to co? Co zamierzasz z tym zrobić, wielki człowieku? Nie masz

pod ręką nic nowego do zaproponowania.

Czuł, że ruch jej ciała obraca wniwecz wszystkie jego dobre intencje.

- Ach tak? Naprawdę tak myślisz? - burknął i nie dał jej czasu na

odpowiedź. Schylił się, objął ją i bez żadnego wysiłku podniósł do góry.

Trzy szybkie kroki w kierunku kanapy i po chwili oboje wylądowali na jej

miękkich poduszkach. Kiedy się przewracali, Mandy objęła go kurczowo

rękami za szyję. - Może to posłuży za nowatorskie myślenie? - zapytał,

zanim przykrył jej usta własnymi.

Wszystkie jego wcześniejsze postanowienia, wszystkie plany legły

natychmiast w gruzach, kiedy tylko poczuł po raz pierwszy prawdziwy

smak jej warg. Mandy była jedną wielką słodyczą i jednym wielkim

ogniem zarazem, była jak mocny drink, odurzająca, nie pozwalająca się od

siebie oderwać. W miarę jak jej ciało wiło się pod nim, najpierw

protestując, potem w szaleńczej pasji, poczuł, że jego skóra, pomimo

ubrania, jest rozpalona jak węgiel. Chciał więcej, jeszcze więcej. Chciał

wszystko, wszystko co chciała mu dać.

Ona zaś dawała, dawała i brała w zapamiętaniu, na jakie pozwalały

jej rude włosy i ognista natura. Robiła to bez opamiętania. Kiedy poczuła

jego ciasno przylegające ciało, straciła poczucie rzeczywistości. Jej plany i

postanowienia, wszystko to prysło jak bańka mydlana, gdy tylko znalazła

się w jego objęciach.

- Wyprowadzasz mnie z równowagi, panienko - przyznał Josh, kiedy

w końcu się opamiętali.

Mandy spojrzała mu w oczy. Były tak blisko, że wyraźnie widziała

swe odbicie. Co się właściwie stało? Czy ta wyglądająca na

zdeprawowaną dama to naprawdę ona? Nie, to chyba niemożliwe. Musi

szybko znów odzyskać kontrolę nad całą sytuacją.

- Ja wyprowadzam cię z równowagi? - zażartowała, odwracając

głowę. - Pochlebiało by mi to, gdybym nie wiedziała, że to tylko taka

krótka przygoda.

Irytujący uśmieszek powoli pojawił się na twarzy Josha, kiedy w

końcu oderwał się od Mandy i usiadł na drugim końcu kwiecistego

dywanu.

- Szybko się opanowujesz, kochanie - powiedział z podziwem. Nie

sposób było nie zauważyć drżenia rąk, kiedy przygładzał swe ciemne

włosy. - Niestety, nie mogę tego samego powiedzieć o sobie. Mam

nadzieję, że wybaczysz mi, jeśli zostawię cię na chwilę samą.

- Dokąd się wybierasz? - spytała Mandy z niecierpliwością, widząc,

jak Josh zbiera się do wyjścia. Spłonęła rumieńcem wstydu, dostrzegając,

że dziwnym trafem koszula wysunęła mu się ze spodni, a nie mogła się

oprzeć wrażeniu, iż sama miała z tym coś wspólnego.

- Muszę wziąć prysznic. Zimny prysznic.

Patrzyła, aż jego nogi zniknęły na szczycie schodów, potem usiadła i

z poczuciem winy zaczęła wygładzać bluzkę i spódnicę.

- Dobra lekcja - mruknęła głośno. Jej wzrok zatrzymał się na butelce

powitalnego wina, które nadal chłodziło się w wiaderku z lodem. Nie piła

często, ale zdecydowała, że teraz jest taki sam dobry czas jak każdy inny

na leczniczą dawkę alkoholu.

Mandy stała cicho przed wielkim oknem, oczarowana widokiem

słońca wschodzącego nad Atlantykiem. Chciała być teraz na zewnątrz, na

piaszczystej plaży, a może nawet na koniu galopującym po wybrzeżu. To

już było tak dawno.

Przymknęła oczy i wyobraziła sobie zapach piasku i morza, poczuła

nawet na policzkach wiatr, baraszkujący w jej włosach. Minęło przecież

już dobrze ponad trzy lata od czasu, kiedy galopowała po plaży na swojej

klaczy o imieniu Emma. Wierzyła wtedy niezachwianie, że ma szczęście

żyć w najlepszym z możliwych światów.

Pojedyncza łza wypłynęła spod jej ciemnych rzęs i powoli zaczęła

spływać po policzku. Wzdrygnęła się, kiedy poczuła, że męska ręka

wytarła ją delikatnie.

- Melancholia o wschodzie słońca? - Josh zadał to pytanie szeptem,

który wywołał przyjemny dreszczyk na jej plecach.

Mandy cofnęła się gwałtownie, przestraszona, że jeśli nie zapanuje

nad swym nastrojem, to zaraz rzuci mu się w ramiona, szlochając jak

dziecko.

- Raczej wschód słońca w oczach - poprawiła, pociągając delikatnie

nosem, zanim opuściła draperie i pokój pogrążył się ponownie w

półmroku.

- Zgodnie z umową zamówiłam już u obsługi hotelowej kawę, mój

panie. Pełny dzbanek. Zaraz tu będzie, może więc teraz weźmiesz szybki

prysznic.

Josh czuł, że Mandy chce się go pozbyć, ale zdecydował się nie

naciskać, przynajmniej nie w tej chwili.

- To wspaniale, żono. Wiesz, chyba bym się szybko przyzwyczaił do

takiej obsługi. - Dał jej krótki, mężowski pocałunek w policzek i skierował

się w stronę schodów. - Ale kanapę trzeba będzie stąd zabrać.

- Pod warunkiem, że razem z tobą. - Mandy spojrzała teraz na Josha

po raz pierwszy i zauważyła, że jeszcze jest w piżamie i płaszczu

kąpielowym. - Wyglądasz w tym jak facet z reklamy w magazynie „Life”.

- Widzę, że sporo wiesz, ty moje uosobienie niewinności - odparł,

unosząc odrobinę brwi. - Myślałem, iż bardziej nadaję się do reklamy w

„Playboyu”.

Mandy udała, że się przez chwilę nad tym zastanawia i potrząsnęła

głową.

- O nie, w „Playboyu” musiałbyś występować w towarzystwie dwóch

skąpo odzianych blondynek.

- Bardzo bym chciał wiedzieć, skąd ty to wiesz?

Udając lekko obrażoną, Mandy odpowiedziała stanowczo:

- Nie spędzam całego czasu na czytaniu o królewnie Śnieżce w

przedszkolu. Wiem co nieco również o prawdziwym świecie.

Josh spojrzał najpierw na jej pozbawioną makijażu twarz, potem

białą bawełnianą bluzkę, drelichową spódnicę i płaskie sandały.

- O tak, jasne, że wiesz. Ale tylko trochę. I wiesz co? To mi się

właśnie w tobie najbardziej podoba.

Mandy odwróciła się z powrotem do okna. Przymknęła oczy, udając,

że rozkoszuje się wschodem słońca, ale tak naprawdę to zabolały ją bardzo

ostatnie słowa Josha. Gdyby tylko wiedział to wszystko co ona, pomyślała

fatalistycznie, to uciekłby od niej natychmiast. Podobnie jak ona uciekała

bez opamiętania przez ostatnie trzy lata.

Spojrzała dokoła nie widzącym wzrokiem, celowo koncentrując się

na wydarzeniach ostatniego wieczora, by zatrzymać bieg poprzednich

myśli. Po wspólnym, późnym obiedzie z ekipą telewizyjną w restauracji

„Regent Court” Mandy wykręciła się bólem głowy i mogli razem z

Joshem odrzucić propozycję Lois, by odwiedzić jeden z miejscowych

kabaretów.

Nawet teraz, w świetle dnia, Mandy wzdrygnęła się na wspomnienie

porozumiewawczych spojrzeń wymienianych pomiędzy Lois a Chuckiem,

kiedy Josh odprowadzał ją do windy.

Trudno by im było uwierzyć w to, że dziesięć minut później Mandy

leżała już w łóżku zupełnie sama, a Josh, popijając piwo, oglądał, jak

Lakersi z Los Angeles starli na proch chicagowskie Byki.

Mandy była trochę zaskoczona. Zaskoczona i, chcąc być ze sobą

szczera, odrobinkę rozczarowana. Po szalonych chwilach na kanapie

czekała na wieczór z mieszaniną niepokoju i nadziei.

Jednak Josh miał rację, starając się nie angażować. Kiedy podróż

poślubna i jego dochodzenie się skończą, będzie mógł odejść z czystym

sercem i bez wyrzutów sumienia.

W końcu jednak powiedział jej przecież, że jest nią zafascynowany,

nawet gdyby to miała być tylko fizyczna fascynacja. Zresztą cóż by to

mogło być innego, myślała smutno, biorąc pod uwagę fakt, że nie ukrywał

swojej opinii o niej. Ludzie nie zakochują się w melodramatycznych

histeryczkach, czy jak ją tam jeszcze określał.

Wyraźne pukanie do drzwi przerwało ciąg myśli Mandy. Niechętnie

poszła otworzyć.

- Dzień dobry! - zawołał radośnie kelner, wnosząc ciężką srebrną

tacę, którą z teatralnym gestem ustawił na stoliku. - Piękny dzień dziś

mamy, prawda?

Mandy spojrzała na niskiego kelnera, który był niemal w jej wieku.

Uśmiechał się szeroko, miał śnieżnobiałe zęby i wyglądało na to, że nie

ma żadnych zmartwień. Poczuła, iż to trochę nie fair, skoro ona była w tak

opłakanej sytuacji.

Uśmiech kelnera zbladł, ale tylko na chwilę.

- To wy jesteście tymi nowożeńcami, co wygrali konkurs? - Strzelił

palcami, przypominając sobie ten fakt. - Widziałem wczoraj z wami ekipę

telewizyjną. Ale fart. Ja też jestem aktorem, mimo że chodzę teraz w takim

uniformie. Sam zrobiłbym coś głupiego z Sylwią, moją dziewczyną,

gdybym wiedział, że tak łatwo dostanę się do telewizji. A tak przy okazji,

mam na imię Rollie. Rollie Estrada. Nazwisko zresztą będę musiał

zmienić, bo jest zbyt trudne dla mas.

Jego entuzjazm okazał się zaraźliwy i Mandy stwierdziła ze

zdumieniem, że też się uśmiecha.

- To jest to - ciągnął Rollie. - To może być przełom w twoim życiu,

jeśli to dobrze rozegrasz. Z tą czerwoną czupryną i takimi nogami na

pewno będziesz gwiazdą. Umiesz zrobić padaczkę?

- Padaczkę? - Mandy była wyraźnie stropiona. - Nie jestem pewna. A

co to takiego?

Rollie podniósł palec, jakby chciał powiedzieć: „Jedną sekundkę,

zaraz wracam”. Przeszedł szybko przez pokój i wbiegł kilka stopni na

górę. Poprawił marynarkę, a jego twarz przybrała wyraz wielkiej powagi.

Zaczął wolno schodzić z podniesioną głową, dopiero na trzecim stopniu

wyraźnie się potknął, fiknął niebezpiecznego kozła i wylądował u stóp

Mandy.

- Nic ci się nie stało, Rollie? - Mandy była wyraźnie przestraszona,

ale zanim zdołała mu pomóc się pozbierać, ten stał już przy niej.

- Oczywiście, że nie. To właśnie padaczka. - Rollie promieniał. -

Dobre, co? Powinnaś zobaczyć, jak to robię, kiedy jestem rozgrzany.

Nagle Mandy usłyszała odgłos zbiegających po schodach stóp, a po

chwili pojawił się Josh, owinięty tylko ręcznikiem kąpielowym, z twarzą

całą wysmarowaną kremem do golenia.

- Mandy! - krzyczał z daleka. - Słyszałem, że upadłaś. Nic ci się nie

stało?

Mandy otworzyła już usta, by mu odpowiedzieć, gdy nagle Josh na

ostatnich stopniach też stracił równowagę i powtórzył nieświadomie to

samo, co przed chwilą zrobił Rollie. Krem do golenia miał już teraz

rozmazany po całej twarzy i na ramionach, a na całym ciele widać było

jeszcze błyszczące kropelki wody po nie dokończonym prysznicu.

- Och, Joe! - Mandy uklękła przy nim, kładąc ręce na jego nagim

torsie. Modliła się, żeby tylko sobie nic nie złamał. - Na pewno nic ci się

nie stało?

- Mniejsza o mnie, do Ucha. Miałem mokre nogi i poślizgnąłem się. -

Ujął jej rękę i zaczął się jej przyglądać. - Ważne tylko, czy tobie się nic nie

stało?

Był przy tym tak poważny i tak zatroskany, że Mandy poczuła

delikatne ukłucie w sercu. Pech jednak prześladował ją od rana: z

rozmazanym wszędzie kremem, niezbyt starannie założonym ręcznikiem i

przerażeniem w oczach Josh stanowił najśmieszniejszy widok, jaki

zdarzyło się jej oglądać od lat.

Nie mogła na to nic poradzić. Choć wiedziała, że ściąga w ten sposób

na siebie burzę, przysiadła na piętach i zaczęła się śmiać. Gorzej, dotknęła

ręką twarzy, robiąc sobie nieświadomie białe placki z kremu do golenia, a

drugą ręką chciała mu pokazać bez słów, co w tym było takiego

zabawnego.

Josh zmarszczył brwi, starając się zrozumieć, o co jej chodzi.

- Co w tym takiego zabawnego? - spytał, co tylko wywołało u

Mandy nowy, niepohamowany atak śmiechu. - Do licha, Mandy, z czego

się właściwie śmiejesz?

- Myślałeś, że to... a potem sam... - Mandy bezskutecznie starała się

coś powiedzieć. - To nie ja... to on. - Wybąkała wreszcie w przerwach

pomiędzy kolejnymi spazmami śmiechu.

- Co za on? Kto taki? - Josh rozejrzał się i nagle zdał sobie sprawę,

że nie są w pokoju sami. Rollie, który bezskutecznie starał się wtopić w

podłogę, przywitał się teraz i uśmiechnął szeroko. - Kim jesteś, u diabła? -

wybuchnął Josh.

Mandy czuła, że musi interweniować, zanim Josh urwie biednemu

Rollie'emu głowę. Wzięła więc swego domniemanego męża pod ramię:

- To Rollie Estrada, chociaż ma zamiar zmienić swoje nazwisko,

żeby go nie mylili z kim innym. Musisz przyznać, że jego białe zęby mogą

wprawić ludzi w zakłopotanie.

Josh zamknął oczy i policzył do dziesięciu. Chyba miał rację: Bóg

naprawdę postanowił go ukarać.

- Poza tym Rollie chce zostać aktorem. - Mandy wytarła ręką twarz z

kremu. - I powiedział mi, że mogę zostać gwiazdą, wiesz, dzięki włosom i

nogom, a potem pokazał mi padaczkę. Ten hałas, który słyszałeś, to

właśnie była padaczka Rollie'ego. - Na chwilę przestała mówić, by

spojrzeć na Josha. - Zrobiłeś to dokładnie tak, jak on. A może powinieneś

też wybrać karierę filmową? - spytała ze śmiechem, świadoma, że porusza

się po bardzo cienkim lodzie.

Josh zaczął obiema rękami wycierać krem. Odwrócił się do niej na

moment, rozważając, czy nie rozsmarować jej tego wszystkiego na twarzy.

- Mandy, myślę, że jednak skończę się teraz golić, jeśli nie masz nic

przeciwko temu. - Zwrócił się do kelnera i wyciągnął w jego kierunku

lepką od kremu rękę. - Rollie, miło było cię poznać. Życzę powodzenia w

karierze.

Rollie spojrzał na wyciągniętą rękę i wiedział, że przyjdzie teraz za

wszystko zapłacić. Przez niego mogę przecież wylecieć z pracy, pomyślał.

Jeśli teraz chce załatwić całą sprawę, to trzeba z tego szybko skorzystać.

Rollie ujął mocno dłoń Josha w swoją, czując, jak zimny krem

przecieka mu między palcami.

- Cała przyjemność po mojej stronie - powiedział.

Josh popatrzył na Rollie'ego, teraz też już upapranego kremem.

- No, może niecała, Rollie - powiedział, czując, że poprawia mu się

nastrój. - Oj, niecała. Wpadnij później, przedstawię cię reżyserowi, może

znajdzie dla ciebie jakieś zajęcie w filmie, O.K.?

Rollie otworzył usta ze zdumienia.

- Pan chyba żartuje. - Nie mógł uwierzyć swojemu szczęściu. - Nie,

nie żartuje pan. Na pewno nic się panu nie stało? - W pokłonach podszedł

do drzwi, odmawiając napiwku, który przygotowała mu w międzyczasie

Mandy. - Przyjdę później. I naprawdę bardzo dziękuję.

Kiedy tylko drzwi zamknęły się za kelnerem, Mandy spojrzała na

Josha, który tymczasem zaczął już wchodzić po schodach.

- Hej, mężu - zawołała za nim.

Spojrzał na nią, zastanawiając się, czy będzie się starała zarobić

jeszcze parę punktów dla siebie na jego opłakanym wyglądzie.

- Tak? - Chciał już mieć to wszystko za sobą.

Mandy przechyliła lekko głowę, a jej szmaragdowe oczy łagodnie

błyszczały, kiedy na niego spojrzała.

- Wiesz, że jesteś w porządku? Pod twymi szykownymi ubrankami

bije serce ze szczerego złota.

Josh odetchnął z ulgą. Słowa Mandy sprawiły, iż spojrzał inaczej na

cały incydent. Może warto było się poświęcić, by zasłużyć na jej

pochwałę.

- Też jesteś O.K., Amando Elisabeth - powiedział miękko. Jednak

kiedy zobaczył, że jej oczy robią się trochę mgliste, dodał zaraz: - Ale

lepiej nie bierz zbyt serio pomysłów Rollie'ego. I postaraj się, by kawa nie

wystygła, dobrze? Zejdę za chwilę na dół.

Mandy owinęła dzbanek z kawą w białą, lnianą ściereczkę i

przemierzyła pokój, by ponownie wyjrzeć przez okno. Tym razem

zobaczyła oczami wyobraźni dwa konie i dwóch jeźdźców, galopujących

obok siebie po plaży. Wizja ta sprawiła, że zaraz poczuła się lepiej.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Późnym popołudniem Mandy nie miała już żadnych złudzeń co do

cudowności świata filmu i to nie tylko dlatego, że nigdy nie pragnęła

zostać aktorką, od czasów kiedy wystąpiła w roli kapusty w szkolnym

przedstawieniu.

Filmowanie, co odkryła z pewnym rozczarowaniem, składało się

głównie z czekania i przyglądania się, a nie występowania przed kamerą.

Z jednego powodu: Herb i Chuck spędzili prawie dwie godziny na

zakrywaniu ich wielkiego okna arkuszami białego papieru.

Wyjaśnili, że chociaż chcieli mieć zasłony rozsunięte do zdjęć, to

światło słoneczne i sztuczne mają dwa różne cienie, jedno zielony, drugie

niebieski. Dlatego trzeba było przesłonić światło zewnętrzne.

Kiedy już problem światła został ku zadowoleniu Chucka

rozwiązany, Lois wpadła na pomysł, by przesunąć kanapę pod okno.

Obawiała się, że obecność obrazów na ścianach sprawi, iż scena będzie

przeładowana. To spowodowało, że trzeba było znów zmienić oświetlenie,

co zajęło kolejną godzinę. Mandy zdecydowała się więc, dla zabicia czasu,

wziąć kąpiel.

Miała wielką ochotę wybrać się na spacer promenadą. Chciała pójść

na plażę i obserwować, jak małe dzieci bawią się w piasku. Miała też

ochotę pobawić się z nimi, czuć chłód piasku pod stopami, zbudować

zamek, a potem patrzeć, jak rozmywa go fala.

Najbardziej zaś pragnęła, żeby Josh zobaczył ją w jej nowym,

jednoczęściowym stroju kąpielowym w kolorze szmaragdowozielonym.

Marion mówiła, że wygląda w tym, jakby miała nogi pod samą szyję.

Marzyła, aby klęknąć nad nim, kiedy by leżał na kocu na rozgrzanej

słońcem plaży, i wcierać powoli olejek do opalania w jego muskularne

ramiona. Bardzo tego pragnęła, naprawdę bardzo, każdą najmniejszą

komórką swego ciała.

To z całą pewnością dużo lepsze niż spędzanie czasu w wannie,

pomyślała, obserwując Josha zatopionego w rozmowie z Herbem. Może

nawet lepsze niż zimny prysznic.

- Idę na chwilę na górę - poinformowała Lois, która właśnie

rozmyślała nad kolejnym przeniesieniem kanapy w róg pokoju, tak by

zmieściła się jeszcze lampa i stolik. Uważała, że w ten sposób będzie

mniej scenicznie, a bardziej po domowemu.

- Dobry pomysł, Mandy - zgodziła się Lois, nie odwracając nawet

głowy. - I tak będziesz musiała zrobić sobie mocniejszy makijaż. Cieszę

się, że sama to zauważyłaś.

- Masz na myśli więcej szminki? - spytała, pamiętając, że z uwagi na

dzisiejsze filmowanie nałożyła na siebie więcej makijażu niż

kiedykolwiek.

Lois zaśmiała się.

- Więcej wszystkiego, kochanie, chyba że chcesz wyglądać później

jak duch. I zrób coś ze swoimi włosami, bo takie jak teraz wyjdą na

zdjęciu zbyt płasko. A może byśmy je podtapirowali, co o tym myślisz,

Joe?

Josh uznał, że skromny wygląd jest raczej zaletą Mandy. Ponadto nie

służyło to wcale jego planom, aby Lois zmieniła ją do tego stopnia, że nie

poznałby jej nawet własny dziadek.

- Myślę, że moja żona i tak wygląda wspaniale, Lois - powiedział

powoli.

- Chcesz powiedzieć, że tak jak ty, najdroższy, kiedy dzisiaj rano

spadłeś ze schodów. Aha, Lois, czy mówiłam ci już, jaką Joe zrobił rano

padaczkę? Cały był w kremie do golenia i...

- Dobrze, już dobrze, poddaję się - przerwał Josh pospiesznie,

starając się uniknąć triumfalnego wzroku Mandy. - Jak sądzisz, Herb, czy

moja żona potrzebuje więcej makijażu? - Uznał teraz, że spytanie

kamerzysty o zdanie będzie najbezpieczniejszym wyjściem z tej sytuacji.

Jeśli szło o niego samego, to Mandy wyglądała apetycznie jak

zwykle. Nigdy nie lubił specjalnie wymalowanych kobiet. A szczególnie

zbyt perfekcyjnie, bo bał się, że im zepsuje makijaż w jakiejś intymnej

sytuacji.

- Herb! - zawołał, widząc, że ten ignoruje go zupełnie i majstruje coś

przy kamerze.

Herb w końcu niechętnie wstał, podniósł do oczu kamerę, mierząc z

niej do Mandy jak myśliwy do nie spodziewającej się niczego ofiary.

- Wygląda jak flądra wyrzucona na piasek - powiedział bez ogródek.

Wyłączył kamerę i schował ją z powrotem do walizeczki, zanim usiadł

obok Josha.

- Dzięki, Herb - mruknął Josh. - Bardzo nam pomogłeś. Przypomnij

mi, żebym poprosił cię o opinię, jak ja będę w podobnym kłopocie.

- Nakładaj makijaż tak długo, aż będzie ci się wydawało, że

wyglądasz jak dziwka. - Chuck najwyraźniej chciał dodać jej otuchy,

kiedy zauważył, iż młoda dziewczyna jest bliska płaczu. - Kiedy dojdziesz

do wniosku, że wyglądasz, jakbyś miała się udać pod latarnię, to będzie

akurat tyle, ile trzeba, by występować przed kamerą.

- A co z nim? - Mandy zaprotestowała, słysząc jak Josh zaśmiał się

cicho. - Mężczyźni nie muszą robić makijażu? Dlaczego wszyscy uwzięli

się na mnie?

Lois spojrzała taksująco na Josha i potrząsnęła głową.

- On ma taką urodę, że jedyne, co trzeba będzie zrobić, to

przypudrować trochę twarz, ręce i szyję. Przykro mi Mandy, ale blada

cera, jak twoja, wymaga najwięcej starania.

Widząc triumfalny uśmiech Josha, Mandy zaprzestała dalszej walki i

poszła wziąć kąpiel. Ostatecznie dokończenie makijażu i tak wzięła na

siebie Lois, ponieważ uważała, że jej policzki nie są wystarczająco

różowe. Samo filmowanie było już bajecznie proste. Składały się na to

głównie różne ujęcia pokoju, Josh i Mandy siedzieli przy tym na kanapie,

trzymali się za ręce i uśmiechali jak wiejskie przygłupy.

- To wszystko? - syknęła Mandy z niedowierzaniem, kiedy rozgrzane

światła zostały w końcu wyłączone. - Tyle przygotowań dla marnych

pięciu minut filmu? Dochodzi szósta wieczorem, prawie czas na obiad, a

to jest wszystko, co zrobiliśmy przez cały dzień? Nie do wiary.

- Spokojnie, kochanie, nie denerwuj się - uspokajał ją Josh, równie

wściekły jak ona, że stracili na próżno tyle czasu. Wiedział jednak, iż tego

nie uniknie i lepiej dla wszystkich będzie załagodzić całą sprawę. - Idź na

górę, jak przystało na pannę młodą, i zmyj to świństwo z twarzy, żebym

mógł cię zaraz wziąć na obiad. Zamówiłem dla nas miejsca w „II Verdi”,

tu w hotelu, bo wiem, jak uwielbiasz włoskie jedzenie.

- A ja anulowałam tę rezerwację - wtrąciła stanowczo Lois. -

Będziemy was filmować, jak jecie hot - dogi na promenadzie. Mandy, nie

zmywaj więc makijażu, tylko weź zamiast tego ze sobą jakiś sweter.

Filmowanie potrwa do pozna, więc może być zimno.

- Joe! - zawołała Mandy błagalnie, patrząc na niego z wyraźną

nadzieją. Jeśli ustawienie wszystkiego na zewnątrz zajmie tyle samo czasu

co w pokoju, to nie mają szans, by coś zjeść przed północą. Poza tym

trudno było znaleźć większego miłośnika włoskiej kuchni niż ona. -

Naprawdę musimy?

W tym momencie zadzwonił telefon. Lois uważała, że to na pewno

do niej w jakiejś ważnej sprawie z telewizji.

- Zostawiłam ten numer w recepcji - wyjaśniła z dozą

samouwielbienia, która zaczynała działać Mandy coraz bardziej na nerwy.

Zanim podniosła słuchawkę, zdążyła jeszcze wyciągnąć z ucha wielki,

różowy kolczyk.

Telefon był jednak do Joe'ego Tremaine'a.

- Pędź na górę, kochanie, i zabierz sweter - powiedział w drodze do

telefonu. - Coś i tak musimy zjeść, więc lepiej wykonujmy rozkazy. Może

Lois da nam jutro wolne przedpołudnie, jeżeli dziś będziemy posłuszni.

Prawda, Lois? - W głosie jego zabrzmiał teraz nie znoszący sprzeciwu ton,

aż poruszony tym Chuck oderwał na chwilę oczy od swego sprzętu, by

spojrzeć na pana młodego.

Lois, nawet gdyby zauważyła tę zmianę tonu, musiałaby jeszcze

wykazać się wystarczającą inteligencją, by ją odpowiednio zinterpretować.

Zamiast tego zaczęła rozważać coś zupełnie innego. Mając nadzieję, że

właściwie odczytała sygnały, które Chuck dawał jej dziś przez cały dzień,

szybko zgodziła się na kompromis. Kto wie, co noc przyniesie, jeśli

dobrze rozegra swoją partię. Może późniejsze rozpoczęcie jutrzejszych

zajęć okaże się bardzo dogodne dla wszystkich.

- No dobrze - zgodziła się Mandy niechętnie. - Postaram się załatwić

to szybko. - Pokonała już ponad połowę schodów, kiedy usłyszała, jak jej

mąż mówi do słuchawki:

- Tu Joe Tremaine. - Poczuła nagle przemożną chęć, by dowiedzieć

się, kto dzwoni. Przebiegła błyskawicznie ostatnie schody, jednym susem

znalazła się na łóżku, wzięła głęboki oddech i powolutku podniosła

słuchawkę drugiego telefonu.

- No więc, Joe, jak ci tam leci? - Pytanie to zostało zadane głębokim,

sceptycznym głosem. Ze sposobu artykulacji „Joe” zorientowała się

natychmiast, że nie jest to prawdziwe imię. Poczuła przypływ satysfakcji,

że nie zawiodły ją przeczucia. Zauważyła zresztą wcześniej, że nigdy nie

reaguje natychmiast, kiedy się go zawoła po imieniu. To na pewno

telefonuje jakiś jego przełożony, żeby wysłuchać świeżego sprawozdania

na temat kamerzysty Herba.

- Pogoda jest piękna, tato, ale myślę, że dopiero potem będzie

gorąco.

Mandy prychnęła zdegustowana. Tato! Też coś. Mógł przecież

wymyślić coś bardziej oryginalnego.

- Jak długo jeszcze chcesz tam urzędować? - spytał mężczyzna

zwany tatą. - Jeden z pracowników, nazwiskiem Vic Harrison, zadaje tu w

studiu bardzo dociekliwe pytania. Prawdę powiedziawszy, to sam bym

dorzucił do tego parę własnych, panie Tremaine.

- Daj mi jeszcze parę dni, tato, a będę miał wszystko, czego

potrzebuję, żeby załatwić pewną sprawę, o której mówiliśmy ostatnio w

biurze. Jeżeli nie zdarzyło się nic nadzwyczajnego, miałeś nie dzwonić. -

Głos Josha był niewiele głośniejszy od szeptu, tak jakby się starał, żeby

nikt w pokoju nie usłyszał, o czym rozmawiają. - Pozdrów mamę. - A

potem, już dużo głośniej, dodał na zakończenie: - Dziękuję za telefon, no

to do widzenia.

- Nie waż się odkładać słuchawki, łajdaku! - Krzyk z drugiej strony

sprawił, że Mandy musiała odsunąć się od aparatu. Usłyszała stuknięcie

odkładanej na dole słuchawki. - A to co znowu? Jesteś tam jeszcze? -

grzmiał podenerwowany głos, ponieważ jak długo Mandy słuchała,

połączenie nie było przerwane. - Josh? Odpowiedz do licha! Josh!

Mandy odłożyła po cichu słuchawkę i powtórzyła w myślach imię,

które właśnie usłyszała. Josh. Joshua? Uśmiechnęła się nieśmiało, gdy

zdała sobie sprawę, że odniosła swój pierwszy sukces jako wywiadowca,

nawet jeśli nie dotyczyło to sprawy Herba.

- Josh - wymruczała cichutko. - Podoba mi się.

Opustoszała plaża rozciągała się pod nimi, kiedy spoglądali w stronę

okrytego mrokiem morza. Filmowanie zostało zakończone jakieś dwie

godziny temu, po tym jak Mandy oświadczyła, że nie przełknie już ani

kawałka hot - doga, nawet gdyby jej ktoś przystawił pistolet do skroni.

Lois powtarzała scenę przy budce z hot - dogami dwanaście razy,

domagając się za każdym razem świeżych kiełbasek dla obojga. Jeśli

nawet nie zatrzymał się przy nich żaden przechodzień, wymachując coś do

kamery, to sprzedawca, po sekretnych pouczeniach Josha, zawsze musiał

coś zepsuć.

Natychmiast kiedy żadne z tych zdarzeń nie miało miejsca, to albo

hot - dog Mandy był za gorący i tak sparzył ją w usta, że musiała

natychmiast wszystko wypluć, albo Josh upaskudził sobie koszulę

musztardą, albo działo się jeszcze coś innego, co zmuszało Lois ponownie

do krzyku: „Stop!”. Kiedy w końcu wszystko się udało tak, jak

zaplanowano, Herb przypomniał sobie, że zapomniał wymienić taśmę w

kamerze. Tak czy owak, nie były to zbyt udane dwie godziny dla żadnego

z nich, z wyjątkiem może sprzedawcy hot - dogów, któremu całe

filmowanie bardzo się podobało.

Nawet spacer dwojga nowożeńców, patrzących sobie czule w oczy i

mijających nielicznych o tej porze przechodniów, wymagał godziny

przygotowań i siedmiu powtórzeń.

W końcu jednak wszystko była skończone, a ekipa wróciła do

Tropicany. Lois pomogła Chuckowi z jego sprzętem, a Herb, jak zawsze

małomówny, mruknął coś, że najpierw zajrzy do kasyna, zanim pójdzie

spać.

Josh pomachał im na pożegnanie, po czym wziął Mandy pod rękę i

skierował się w przeciwną stronę.

- Myślałem, że już nigdy sobie nie pójdą - powiedział z uśmiechem,

przyciągając ją nieco do siebie.

- Amen - skwitowała Mandy z westchnieniem ulgi, przytulając

policzek do jego ramienia. Czuła się z nim w tej chwili bezpieczniej i

pewniej niż kiedykolwiek wcześniej. - Dokąd idziemy? - spytała,

spoglądając na mijanych ludzi, którzy gdzieś się bezustannie spieszyli.

- To przecież całkiem naturalne, żono. Nie powinnaś się martwić,

gdzie idziemy, dopóki idziemy razem.

Mandy podniosła głowę.

- Podaruj sobie te teatralne gesty. Kamera jest już wyłączona, panie

Tremaine. Możesz skończyć z udawaniem.

Był tak blisko, że czuła jego oddech na policzku.

- Chcesz już wracać do hotelu? Tylko potem mi nie mów, że nie

mam zgodnego charakteru.

Mandy przymknęła na chwilę oczy, rozkoszując się jego bliskością.

- Nie - odpowiedziała, podejmując decyzję, że będzie musiała trochę

ustąpić, bez względu na konsekwencje. - Mam ochotę na spacer

promenadą z tobą, mój mężu. - Powiedziała to z nadzieją, że nie odsunie

się od niej.

Spacerowali więc, podziwiając rozświetlone kasyna i robiąc złośliwe

komentarze na temat co ciekawszych spotykanych ludzi. Kilka razy

zatrzymywali się przy wystawach, wybierając zabawne prezenty dla

wszystkich znajomych. Przy jednym ze straganów, który właśnie

zamykano na noc, Mandy urządziła istny cyrk, zmuszając Josha, by kupił

dla niej karmelki, a dla siebie orzeszki.

W końcu, dobrze po północy, stanęli na chwilę przy balustradzie nad

opustoszałą plażą, rozkoszując się chwilą ciszy nad oceanem. Przez chwilę

nie mówili nic, była to jakby ich wspólna, uspokajająca cisza.

- O czym myślisz? - spytał w końcu półgłosem Josh, zastanawiając

się, dlaczego przerywa taki nastrój.

Mandy rozważała właśnie, czy powiedzieć mu, że odkryła jego

prawdziwe imię, a przynajmniej jego część. Chciała jednak upewnić się

najpierw, jaka będzie jego reakcja na to, czego się dowiedziała, zaczęła

więc z innej strony.

- Dowiedziałeś się czegoś ciekawego na temat Herba? Widziałam, że

dziś rano spędziliście razem dużo czasu. Wygląda na to, że nie jest zbyt

rozmowny. A w dodatku nawet na mnie nie spojrzał, pewnie nie interesują

go mężatki.

Więc jednak wróciliśmy do tego, pomyślał Josh z niechęcią. Pretekst

śledzenia Herba zaczynał mu już trochę doskwierać. Gdyby jeszcze facet

okazał się choć odrobinę interesujący. Jednak kamerzysta Herb był

najbardziej nudnym człowiekiem, jakiego Josh kiedykolwiek spotkał.

- Myślę, że wpadłem na coś - skłamał gładko. - Ale Herb jest tylko

płotką. Będę musiał wrócić do Allentown, zanim dowiem się czegoś

więcej.

Tak, pomyślał, to powinno położyć kres tej idiotycznej historii z

Herbem. Stawianie przez niego tego cholernego filmowania na pierwszym

miejscu zaczynało mu już przeszkadzać. Dlaczego myślę o tym akurat

teraz, zadawał sobie pytanie, kiedy uświadomił sobie, że przypomnienie o

własnych planach związanych z filmem sprawia, iż czuł się jak ścierka do

podłogi.

- Czy znaczy to, że musisz jutro wyjechać? - Wyczuł przestrach w jej

głosie, co, ku własnemu zaskoczeniu, sprawiło mu przyjemność.

- O, nie. Nie pozbędziesz się mnie tak łatwo, żono. Nie miałem

żadnych wakacji już od bardzo dawna, Mandy - zapewnił ją. - Nie widzę

powodu, dla którego nie miałbym zostać tu i przyjrzeć się dokładnie całej

sprawie. W końcu stereo dla twoich dzieciaków jest bezpieczne.

Stereo! Mandy aż zamrugała z wrażenia. Wielkie nieba, jak mogła o

tym zapomnieć.

- Jeżeli ślad Herba nie prowadzi donikąd, to kim się teraz zajmiesz? -

Spytała szybko, by pokryć zmieszanie. - To znaczy, że grube ryby muszą

być w Allentown, prawda? - Teraz zniżyła głos do konspiracyjnego szeptu.

- Czy po rozmowach z kamerzystą myślisz, iż Vic Harrison jest w to też

zamieszany? Wiem, że wcześniej temu zaprzeczyłeś, ale teraz...

Znowu ponosi ją niepohamowana wyobraźnia, pomyślał Josh,

ukrywając uśmiech. Nagle zdał sobie sprawę, że Mandy przestała mówić i

to w połowie zdania.

- Mandy? - Zobaczył jej kurczowo zaciśnięte usta i w jednej chwili

zrozumiał wszystko. - A więc to tak? Podsłuchiwałaś moją rozmowę z

aparatu w sypialni, kiedy rozmawiałem z...

- Ojcem? - zadrwiła. - Mówiąc szczerze, to mogliście wymyślić

lepszą ksywę dla niego. Ta jest beznadziejna.

Josh uniósł brwi, nie mogąc uwierzyć własnemu szczęściu. Niech ją

Bóg błogosławi za jej pokrętną logikę, dzięki której widziała wszystko,

poza rzeczami najbardziej oczywistymi.

- Wiesz, że nie wszyscy możemy być agentami. Ale nie zmieniaj

tematu. Dlaczego tak cię zainteresowała moja rozmowa telefoniczna?

Nieładnie grasz, moja panno.

Mandy powstrzymała się od riposty, którą miała na końcu języka.

Czuła się i tak winna, że poznała jego prawdziwe imię, nawet jeśli on o

tym nic nie wiedział.

- Jak myślisz, Joe, co Lois przygotowała dla nas na jutro? - Mandy

mówiąc to odwróciła się, dając w ten sposób do zrozumienia, że nie

usłyszy od niej żadnego usprawiedliwienia. - Powiedziała coś, że

chciałaby nakręcić sekwencję tańca i to w naszym pokoju dziennym, bo

tam będzie najłatwiej zrobić właściwe oświetlenie, ale nie wyobrażam

sobie, w jaki sposób będziemy tańczyć na dywanach, przecież...

Jej szybki potok słów został nagle przerwany śmiechem Josha.

- Boże, jak ja uwielbiam te twoje zmiany tematów, kiedy mówisz

około sześciuset słów na minutę. Czy nie boisz się, że w tym tempie

możesz złamać język?

Zamykając nagle usta, Mandy wykonała gwałtowny zwrot do tyłu, w

nadziei, że uda się jej pójść, gdzie oczy poniosą, ale Josh był szybszy.

- Chwileczkę, żono, dokąd to się wybieramy?

- Na policję, gdzieżby indziej - mruknęła przez zaciśnięte zęby. -

Może uda mi się ich namówić, by cię aresztowali za to, że jesteś

społecznie nie przystosowany. - Spojrzała najpierw na przytrzymującą ją

rękę, potem na niego. - Puść, kowboju, zanim będę musiała ci pokazać

drugą lekcję z kursu samoobrony. Możesz mi wierzyć, że nie jest to

przyjemne.

- Nie wierzę, że mogłabyś kogokolwiek celowo skrzywdzić. - Josh

powiedział to z nagłą powagą w głosie. - Nie ma w tobie za grosz zła.

Założę się, że nie potrafisz zabić nawet robaka.

- Pająka - szepnęła, urzeczona ciepłem zawartym w jego słowach.

- Czego? - zapytał automatycznie, zastanawiając się, jak ktoś może

mieć tak błyszczące, zielone oczy. Nawet w panującym półmroku można

było bez trudu rozpoznać ich kolor.

- Mówiłam o pająkach. One są najgorsze z tymi paskudnymi,

owłosionymi nogami. Nie potrafię zabić pająka, ale nie dlatego, że mi go

szkoda, tylko dlatego, że się go boję. Wołam zawsze w takich razach panią

Thorton, ale ta tak się do tego przykłada, że najbardziej bym chciała, żeby

znalazł sobie jakąś szparkę i sobie poszedł.

- Ostrzegałem cię, żebyś nie zaczęła mnie zbytnio lubić - powiedział

Josh i wziął ją w ramiona. - A teraz myślę, że zaczynam się w tobie

kochać, Amando Elisabeth Tremaine. Co o tym sądzisz?

- Ja, ja nie wiem, co o tym myśleć - stwierdziła Mandy uczciwie. -

Przecież ty nic o mnie nie wiesz, no a ja wiem jeszcze mniej o tobie. -

Czuła, jak dobrze mieć jego mocne ramiona dokoła siebie. - Może to tylko

nasza bliskość sprawia, że wydaje nam się, iż coś do siebie czujemy, a

potem wszystko pryśnie. Tak się przecież zdarza.

- Naprawdę tak myślisz?

- Naprawdę - brnęła dalej. Przymknęła oczy wzdychając. - O tak,

bardzo ciebie lubię. Ale nie wiem, ani gdzie mieszkasz, ani co robisz. Ty

zresztą też niewiele o mnie wiesz. Przecież nie urodziłam się jako

wychowawczyni w przedszkolu. Żyję już przez prawie ćwierć wieku.

- Jak tak mówisz, to wydaje mi się, że jesteś starsza ode mnie, a ja

mam trzydzieści dwa lata. - Dotknął delikatnie ustami jej szyi, co sprawiło,

że natychmiast zapragnął jej ust. Wszystkie plany zemsty na dziadku

odrzucił od siebie natychmiast. Bez żalu. - Wiesz, że nie jestem

notorycznym mordercą, a ja wiem, że jesteś wspaniałą, niewinną

dziewczyną, która lubi kąpiel w wannie i słodycze. Czy musimy wiedzieć

coś więcej?

Poczuł, jak sztywnieje nagle w jego ramionach, zanim lekko, ale

zdecydowanie odsunęła się od niego, oplatając w obronnym geście ręce

dookoła siebie.

- Co się stało? - spytał ze ściśniętym gardłem, kładąc jej rękę na

ramieniu. - Czuję się, jakbym niechcący nacisnął niewłaściwy guzik.

Kiedy odwróciła się ponownie do niego, w kącikach jej oczu

błyszczały łzy.

- Bardzo jestem poruszona wyznaniem, że zaczynasz mnie kochać.

Bądźmy jednak całkowicie szczerzy, Joe. Myślę, że lepiej, by zostało

między nami tak, jak było. - Głos drżał jej trochę, ale twarz miała pełną

determinacji.

Josh poczuł bolesne ukłucie w sercu. Jednak Mandy miała rację.

Wszystko odbywało się zbyt szybko. To tylko nastrój chwili, noc i

księżyc, próbował siebie okłamać. Wiedział jednak, że nie jest ze sobą

szczery, tak jak nie był od początku, kiedy pod wpływem nagłego impulsu

stanął po stronie Mandy, pierwszego dnia w WMFL.

Dlaczego akurat ona musiała się okazać Mandy Tremaine? Dlaczego

on musiał być tak cholernie sprytny i powiązać ją z Alexandrem

Tremaine'em? Dlaczego zdecydował się na ten idiotyczny plan zemsty?

No i najważniejsze, co Mandy ukrywa? Nie tylko jego przeszłość była

tym, co ją trapiło, tego był zupełnie pewien. Może popadła w podobny

konflikt z własnym dziadkiem jak on? W końcu uciekła z domu ponad trzy

lata temu, nie zostawiając po sobie żadnego śladu. Mówiło się o tym w

mieście przez jakiś czas. O tym oraz o przypadku Dave'a Benjamina, który

zdarzył się w tym samym tygodniu.

Dlaczego on nic nie mówi? Mandy czuła, że zaraz zacznie krzyczeć,

jeśli nie powie lub nie zrobi czegoś. Josh jednak tylko gapił się na ocean,

zatopiony głęboko w swoich myślach.

- Joe? - Nie usłyszał jej nawet i musiała powtórzyć jeszcze raz. - Joe?

Chyba się na mnie nie gniewasz, co? Proszę, nie gniewaj się...

Było coś takiego w jej tonie, co natychmiast utkwiło w nim głęboko,

tak że oderwał wzrok od ciemnego oceanu i spojrzał jej w oczy.

- Twardy z ciebie orzech do zgryzienia, Amando Elisabeth - wyznał

łagodnie. - Ale masz rację. Myślę, że czas spać. To co, rozejm? -

zaproponował, tak jak ona dzień wcześniej w limuzynie.

Tym razem Mandy uśmiechnęła się przewrotnie.

- Rozejm? Och nie, bez szans!

Mandy leżała pośrodku ogromnego łóżka, patrząc, jak światło

księżyca układa się w przedziwne wzory na pościeli. Minęła prawie

godzina, a ona wcale nie była bliżej snu, o którym tak marzyła, niż w

momencie, kiedy położyła głowę na poduszce.

„Myślę, że zaczynam się w tobie kochać”, powiedział Josh. Nadal

słyszała jego głos powtarzający wielokrotnym echem te same słowa.

Zamknęła ciasno, aż do bólu, powieki.

A gdyby on wiedział wszystko o mnie i o moim dziadku? Odważyła

się zadać sobie to pytanie tylko dlatego, że leżak samotnie w

ciemnościach. A co z Dave'em? Co by Josh powiedział, gdyby usłyszał,

jak bardzo byłam zaangażowana w związek z nim? Czy nadal by uważał,

że mnie kocha? Łza spłynęła powoli po jej policzku i wsiąkła w poduszkę.

Czy Josh nadal by mnie kochał tak, jak ja go kocham? Ponieważ wiem, że

go kocham i to bardzo. Cieszyłby się z mojej miłości, czy raczej uciekł,

gdzie pieprz rośnie? Dlaczego wszystko musi być tak skomplikowane?

W czasie gdy Mandy staczała na górze walkę z sobą, Josh, leżąc na

rozłożonej kanapie w pokoju dziennym, starał się zdecydować, co

powinien teraz zrobić.

- Może jasne wyznanie wszystkiego nie byłoby wcale takie złe,

Philips - powiedział do siebie półgłosem, zdając sobie sprawę, że przejął

od Mandy ten zwyczaj.

Wzdrygnął się na myśl, iż mówienie do siebie było najmniej ważnym

z jego problemów. Doszedł do kolejnego wniosku, że z równym skutkiem

mógłby oddać sprawy własnemu biegowi i zobaczyć, co z tego

wszystkiego wyniknie.

- Dobrze, Philips, zacznij mówić. Zobaczymy, co z tego będzie.

Powiedz najpierw: „Mandy, muszę ci coś zakomunikować. Nie nazywam

się Joe. Jestem Josh, a dokładniej Joshua Philips”.

Powoli potrząsnął głową. To nie byłaby dla niej żadna nowina.

Wyczuła już pismo nosem po telefonie. A może powinienem jej

powiedzieć, że tak jak ona, jestem z Southampton, choć to z pewnością by

ją zirytowało. Przecież mieszkamy tam dopiero od pięciu lat, a ona w tym

czasie albo była w college'u w Szwajcarii, albo zwyczajnie zaginęła.

- Więc co dalej, Philips? Nawet jeśli ona ani nie zasłabnie z

wrażenia, ani nie ucieknie, to z pewnością zorientuje się, że wiedziałeś o

wszystkim już od dawna i będziesz musiał jej też opowiedzieć o swoich

planach zemsty na starym Tremaine'ie za Dave'a Benjamina. Jak w takim

razie wyślesz mu kasetę video pokazującą ciebie i jego zaginioną

wnuczkę, tarzających się w grzechu w Atlantic City, żeby pękł z

wściekłości w swoim pałacu z widokiem na morze? Jak można planować

zrzucenie tej bomby i równocześnie przekonać Mandy o swojej miłości?

Josh przewrócił się wściekle na drugi bok.

- Mandy może i jest idealistycznym, naiwnym aniołkiem, Philips, ale

jeśli sądzisz, że nie wyładuje się na tobie po tym, jak to wszystko usłyszy,

to nie znasz swojego rudzielca nawet w połowie tak dobrze, jak ci się

zdaje.

Z takimi słowami Josh wstał, by zapalić światło i włączyć telewizor

w nadziei, że będzie jeszcze jakiś spóźniony film, na tyle zły i nudny, by

ukarać go za wszystkie grzechy.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

- Nie, nie i jeszcze raz nie! Mandy, dalej robisz wszystko źle. Jesteś

zbyt spięta. - Lois Lamour machała z wściekłością rękoma, pokazując

Herbowi, by wyłączył kamerę. Przysiadła teraz w rogu wielkiego łóżka i

powiedziała twardo: - Mandy, masz się cieszyć z tego, że jesz śniadanie ze

swoim przystojnym, dopiero co poślubionym mężem. Przecież nie jesz... -

Nagle Lois zabrakło stosownego określenia.

- Nie jesz swojego ostatniego posiłku, składającego się z czerstwego

chleba i wody z kałuży, stojąc przed plutonem egzekucyjnym. - Chuck ujął

to może nawet zbyt obrazowo, ratując Lois z opresji.

- Dzięki, Chuck - skwitowała chłodno Lois, posyłając technikowi

znaczące spojrzenie, zanim skupiła swoją uwagę ponownie na Mandy. -

No, uwaga, powtarzamy ujęcie. Tym razem, Mandy, rozluźnij się.

Pamiętaj, że mamy jeszcze w planie zdjęcia w kasynie.

Mandy zamknęła oczy i policzyła do dziesięciu. Wiedziała, że musi

się uspokoić, by nie chlusnąć stojącym przed nią sokiem grejpfrutowym w

twarz zadowolonej z siebie Lois Lamour.

- Bardzo mi przykro, Lois - powiedziała zamiast tego, z trudem

opanowując wściekłość. - Tylko że to wszystko jest takie strasznie

sztuczne. To znaczy nie wiem, jak młoda para może cieszyć się sobą przy

śniadaniu w łóżku z kelnerem stojącym im nad głową.

- Zaraz, zaraz, ja gram swoją rolę zgodnie z planem! - Rollie

zaprotestował, poprawiając muszkę. W ręku trzymał w pogotowiu dzbanek

z kawą. - Zresztą to pan Tremaine przyrzekł mi tę rolę. Proszę jej

powiedzieć, panie Tremaine. To moja wielka szansa.

- To prawda, kochanie - stwierdził Josh. Siedząc wyprostowany na

środku wielkiego łóżka, tuż obok usztywnionej Mandy, położył jej

delikatnie rękę na plecach. - To naprawdę życiowa szansa dla Rollie'go.

Uśmiechnij się więc do niego, jak będzie ci nalewał kolejną filiżankę

kawy, a nie zachowuj się, jakby podawał ci truciznę.

Mandy rzuciła towarzyszącemu jej w łóżku mężczyźnie jadowite

spojrzenie, po którym powinien spalić się ze wstydu. Zapewniła też

Rollie'go, że przy następnym ujęciu wszystko pójdzie dużo lepiej.

- Nadal jednak nie rozumiem, dlaczego nie możemy zjeść śniadania

przy stole, na tle tego wspaniałego okna. Wiem naturalnie, że miss

Ameryki fotografowana jest każdego roku przy śniadaniu w łóżku, ale to

zupełnie inna sprawa. Ona ma koronę i wspaniały bukiet róż koło siebie, a

nie ubranego w jedwabną piżamę mężczyznę, który w dodatku uśmiecha

się szeroko, zadowolony z siebie. Poza tym pokazywanie nowożeńców

jedzących śniadanie w łóżku jest takie banalne, nie sądzisz, Lois?

Lois oczywiście nie podzielała tego poglądu, pomimo że Mandy

starała się ją przekonać wszelkimi możliwymi sposobami od blisko

godziny. Intymny poranek w łóżku, w piżamach, po wspaniałym

śniadaniu, to było właśnie to.

- Trzeba będzie poprawić światło do tej sceny - wtrącił Herb,

spoglądając ponownie na Mandy przez obiektyw.

- Dziękuję bardzo za tę fascynującą informację, Herb - odgryzła się

Mandy. - To będziesz musiał wyciąć!

Josh wyciągnął spod kołdry rękę, którą właśnie dał jej sójkę w bok.

- Niby co wyciąć? - spytał z miną niewiniątka. Czuł łaskotanie w

palcach po dotknięciu delikatnej, aksamitnej skóry Mandy. Nawiasem

mówiąc, jego zdaniem był to najlepszy pomysł, na jaki jak na razie wpadła

Lois i bawił się świetnie przez cały ranek. - Lois? Gdybyśmy zostali na

chwilę z Mandy sami, to myślę, że znalazłbym sposób, by ją przekonać.

Chuck wstał pierwszy, wyłączył kamerę i skierował się w stronę

schodów do pokoju.

- Chodź, Lois - zawołał przez ramię. - Zostawmy ich na parę minut

samych. Herb, Rollie!

Rollie ruszył za nim. Również Herb przypomniał sobie, że w pokoju

na dole zostały jeszcze różne smakołyki. Lois, nie mając wyboru, poszła w

ich ślady.

- Tylko nie zepsuj jej makijażu - Mandy powtórzyła bezmyślnie jej

ostatnie słowa. - Zaczynam nie znosić tego całego towarzystwa - dodała,

kiedy ekipa już zniknęła.

- No, nareszcie sami. - Josh odsunął w nogi tacę ze śniadaniem. -

Powiedz mi teraz, żono, o co chodzi?

Mandy spojrzała na niego. Wyglądał na bardziej przystojnego, niż

powinien był wyglądać w swojej jedwabnej piżamie. Nie mogła opanować

wybuchu, pomimo że ograniczyła się do ognistego szeptu:

- Siedzę w łóżku, ubrana w szlafrok, obok faceta w piżamie, który

nie jest moim mężem, Rollie Estrada skacze wkoło łóżka, cała reszta

wydaje mi przeróżne dyrektywy, a ty mnie pytasz, o co chodzi? Dziwię się

tobie, Joe. Ty nie wiesz, dlaczego jestem zdenerwowana? Poza tym

złamałam paznokieć i każdy głupi by to zauważył.

- Myślałem, że jesteś rannym ptaszkiem - odparł bez związku Josh,

starając się ukryć rozbawienie. - Może gdybyś wypiła jeszcze filiżankę

kawy...

- Jak wypiję jeszcze jedną kawę, to zacznę wrzeszczeć - odpaliła

Mandy twardo. - A ty jesteś najgorszy z nich wszystkich z tą swoją

usłużnością. Oczywiście, Lois, to fenomenalny pomysł, Lois, masz świętą

rację, Lois... Musisz zgadzać się ze wszystkim, co ta idiotka wymyśli?

Pocałunki przy kawie! Myślałam, że pęknę z wściekłości.

- Przecież to część układu, Mandy - przypomniał jej. - Nie zapominaj

o swoich dzieciakach i o tym, że od ciebie zależy, czy zatrzymają swoje

stereo. Zrób to dla nich.

Mandy rozważała to przez chwilę, po czym odwróciła się w jego

stronę.

- Dobrze, ale pod warunkiem, że przestaniesz robić te rzeczy pod

kołdrą.

- Te rzeczy? - Josh udawał przestraszonego. - Co masz na myśli?

- Omal nie udławiłam się jajecznicą, kiedy zacząłeś mi jeździć stopą

po nodze. Myślałam, że Lois dostanie spazmów.

- Przesadzasz, Mandy. Lois niczego nie zauważyła. Poza tym

podobało mi się to.

Usta Mandy wydęły się drwiąco.

- To co, przyrzekasz, czy nie? - W głębi duszy Mandy była

wdzięczna Joshowi za to, że pozwolił im gładko wejść w swoje,

uzgodnione wcześniej, role i nie traktować tego zbyt serio.

Josh przyglądał się grze uczuć na pełnej wyrazu twarzy Mandy.

Musiał się powstrzymać całą siłą woli, by nie wejść do niej na górę

poprzedniego wieczora i nie wziąć tego, co ona chciałaby mu dać. O tym,

że chciałaby, był dziwnie przekonany. Jednak logika, wsparta trzema

beznadziejnymi filmami, w końcu wygrała. Postanowił wytrzymać,

wytrzymać do czasu, gdy będzie gotowa przyjąć całą prawdę i mimo to

nadal go kochać.

- No więc? Umowa stoi? Czy może zdałeś sobie sprawę, że mam

rację i zejdziesz teraz na dół powiedzieć Lois, iż może się wypchać razem

ze swoimi fantastycznymi pomysłami?

Josh spojrzał na zarumienione policzki Mandy i pałające zielone

oczy.

- A Rollie? Nie możemy pogrzebać jego szans na nagrodę Akademii

Filmowej - stwierdził, uśmiechając się nieznacznie. - Bylibyśmy bez serca,

rozczarowując go teraz. Dobrze, przyrzekam, będę się porządnie

zachowywać, pod warunkiem, że ty mi też coś przyrzekniesz. Zagrasz to

tak, żebyśmy mogli już z tym skończyć i ubrać się wreszcie. Nie podoba

mi się sposób, w jaki Lois na mnie patrzy. Chuck powiedział mi, że nie

mógł się jej pozbyć ostatniego wieczora. Denerwuje mnie paradowanie w

piżamie przed spragnionymi miłości kobietami.

- Jesteś dopiero co po ślubie, Joe, dlatego jesteś bezpieczny -

przypomniała mu Mandy, pomagając umieścić tacę z powrotem na

kolanach. - Zauważyłam jednak, że ona patrzy na Rollie'ego. Jak myślisz,

czy nasz kelner bardzo chce się dostać do telewizji?

- Na pewno nie aż tak bardzo. No, może byśmy już zakończyli ten

show. Daj mi buzi, na szczęście.

Mandy odsunęła się odrobinę, nareszcie czując się wystarczająco

zrelaksowana, by trochę pożartować.

- Pod warunkiem, że przyrzekniesz nie zniszczyć mi makijażu.

- Mamy tu tysiąc czterysta siedemdziesiąt dwa automaty do gry.

Nazywa się to Miastem Automatów i wybraliśmy nawet swego burmistrza,

choć jest to funkcja wyłącznie honorowa. To ten pan w smokingu i

kapeluszu. - Młoda, atrakcyjna kobieta oprowadzała właśnie nowożeńców

i towarzyszącą im ekipę telewizyjną po siedzibie hazardu.

- Spójrz, Joe - zauważyła Mandy, czytając ulotkę, którą wzięła w

drodze do kasyna - Miasto Automatów jest tak duże, że trzeba je było

podzielić na ulice. To niewiarygodne.

Josh spojrzał na rozradowaną Mandy, czując się w części

odpowiedzialny za jej rozpromienioną twarz. Na pewno przyczynił się do

tego delikatny, ale bardzo czuły pocałunek, tuż przed tym, jak wezwali

ponownie Lois, by dokończyła zdjęcia. On pierwszy, choć nie bez

wysiłku, oderwał się od niej, zostawiając Mandy z przymkniętymi

powiekami i rozmarzonym uśmiechem.

Samo filmowanie poszło już potem jak z płatka. Odrzucili zgodnie

zaproszenie Chucka na wspólny lunch, a zamiast tego wybrali się z

Rollie'm na hamburgery do hotelowej restauracji. Czas upłynął im szybko

przy bezmyślnej paplaninie kelnera i Josh stwierdził ze zdumieniem, że

czeka już na kręcenie scen w kasynie.

Wziął od niej broszurę i niespiesznie ją kartkował, podziwiając

wielopoziomowe ulice w Mieście Automatów.

- Piszą tu, że gdzieś w pobliżu Alei Wygranych jest Owocowy Rynek

z żyrandolami w kształcie śliwek, wiśni, mandarynek i...

- Arbuzów! - wykrzyknęła, wybuchając śmiechem Mandy, która

czytała mu przez ramię. - To muszę zobaczyć. Nie ma nic lepszego na

świecie niż nasze amerykańskie tendencje do przesady. Świeczniki w

kształcie arbuzów i automaty do gry, co za kombinacja.

Lois zgodziła się, że Owocowy Rynek wygląda na idealne miejsce

do nakręcenia zaplanowanej przez nią sceny i wkrótce oboje stali przed

dwoma automatami do gry, zaopatrzeni w pokaźny stosik żetonów.

- Uważaj, żebyś nie nabawiła się tenisowego łokcia od ciągnięcia za

tę rączkę - szepnął Josh w momencie, kiedy Chuck starał się powstrzymać

jakiegoś przechodnia, by nie wchodził Herbowi w kadr.

- To idiotyczne - poskarżyła się Mandy, wrzucając żetony jeden po

drugim. - Najpierw pozbywasz się pieniędzy, a potem obserwujesz, jak

wirujące obrazki mieszają się w sałatkę owocową. Nie rozumiem, jak

ludzie mogą uczciwie twierdzić, że sprawia im to przyjemność.

- Jak wspomniała wcześniej nasza urocza przewodniczka, jeden facet

wygrał tu ponad dwa miliony dolarów. Zapewniam cię, że byłabyś też

zadowolona, a mnie na pewno sprawiłoby to przyjemność.

Mandy obróciła się rozbawiona do Josha.

- Dwa miliony dolarów? - spytała, z trudem łapiąc oddech. - Grając

w taki sposób? To ohydne.

- O tak - zgodził się Josh, wkładając pięć żetonów naraz. - Ten krzyk,

błysk świateł i wycie syren, burmistrz w swym błyszczącym smokingu

składający gratulacje, uściski od zupełnie obcych ludzi i zdjęcia do gazet.

To rzeczywiście paskudne.

Mandy odpłaciła mu stosowną miną i odparła ironicznie:

- Nie mówię przecież, że zrezygnowałabym z dwóch milionów

dolarów. Nie jestem idiotką. Ale mało kto wygrywa tyle pieniędzy. A to

co takiego?

Uwagę jej zwrócił dzwonek i żółte światło w automacie, informujące

o wygranej. Potem dał się słyszeć brzęk spadających monet, a tacka na

dole zaczęła się powoli napełniać.

- Wielkie nieba! - wykrzyknęła ogarnięta nagłym podnieceniem. -

Wygrałam, sam zobacz, że wygrałam. Czy to nie cudowne?

Mówiąc to, zaczęła zbierać monety trzęsącymi się z emocji palcami.

- Rety, nawet ich nie policzyłam. Ciekawe, ile wygrałam.

- Nie tyle, ile byś mogła, gdybyś nie wrzucała za każdym razem

tylko po jednym żetonie. Popatrz na mnie. - Mandy jednak nie słyszała

wcale, co do niej mówił, wrzucając kolejne żetony do automatu.

- Czekaj, nie teraz. Czuję, że jestem na fali. - Pochylała się do

przodu, by lepiej widzieć wirujące owoce. - No dalej, arbuzy, ustawcie się

jak należy. Mandy musi sobie kupić nowe buty.

- O nowych butach mówi się przy grze w kości - poprawił ją Josh,

widząc, że Mandy zaczyna ponosić.

- Obojętnie, co by to było. Widzę, że zazdrość cię zżera - odparła z

ironią w głosie. - Mówisz tak, bo sam jeszcze nie wygrałeś. Jeśli myślisz,

że podzielę się z tobą moimi żetonami, to jesteś w błędzie. Lepiej więc

sam zacznij grać, może dopisze ci szczęście. - Uśmiechnęła się do niego

radośnie i wrzuciła kolejne żetony do automatu.

- Wydawało mi się, że mówiłaś, jaki to hazard jest nudny, że tylko

głupcy tracą tak czas, a ty sama byś nigdy nie zagrała. - Josh wyraźnie

drażnił się z nią. - Ale to tylko taki głupi żart.

- Cha, cha, ale śmieszne. A ty będziesz chodził i powtarzał: „A nie

mówiłem?” To tylko dowód na to, jak bardzo można się pomylić w ocenie

innych. Hej! Popatrz, znowu wygrałam! Czy myślisz, że zmieści mi się

wszystko do jednego pojemnika?

Mandy i Josh grali w automaty na Owocowym Rynku, dopóki Lois

nie zadecydowała, że ma już dosyć dobrych ujęć i przerwała filmowanie.

- Mandy - ponaglał Josh, widząc, że ta najwyraźniej nie zauważyła

przerwania zdjęć. - Możesz już przestać udawać zainteresowanie, kamera

jest wyłączona. Mandy. Mandy?

Ale Mandy albo wcale nie słuchała, albo nie okazywała tego po

sobie. Cała była skupiona na wrzucaniu żetonów w nadziei wielkiej

wygranej. Wygrała znów, potem przegrała wszystko i teraz była gdzieś na

zero. Spodziewała się, że jeszcze tylko chwilka i trzy melony ustawią się

obok siebie, spełniając jej marzenia.

- Połknęła bakcyl - stwierdził Chuck, wyłączając dodatkowe

oświetlenie. - Pod każdym pozorem trzymaj ją z dala od tego miejsca, bo

wsiąknie tu na dobre.

Pomachał technikowi na pożegnanie, po czym wziął delikatnie

Mandy pod rękę.

- Mamy jeszcze trochę czasu na parę gemów w tenisa - zasugerował

delikatnie. Tenis bowiem był jednym z tuzina innych rzeczy, które Mandy

podsuwała wcześniej Lois, byle unikać filmowania młodej pary podczas

gry w kasynie.

- Tenis? - Mandy zmarszczyła z niesmakiem nos. - Jak wpadłeś na

tak idiotyczny pomysł? Kto by chciał uganiać się w taki upał za jakąś

głupią piłką? Nie, chcę zostać w kasynie. W końcu nie widzieliśmy nawet

połowy.

- Sugerujesz więc, żebyśmy przeszli się po kasynie? - spytał

sceptycznie. - Ale zdajesz sobie sprawę, że będziesz musiała przeciąć

więzy łączące cię z tym automatem?

Mandy spojrzała na niego z irytacją.

- Przecież jest tu tysiąc innych maszyn. Spróbuję tylko niektórych,

jak będziemy przechodzić. Poza tym ta przestała mnie chyba lubić.

Josh pozbierał żetony i ruszyli. Przeszli chyba wszystkie alejki w

kasynie, oznaczone dla orientacji określoną kombinacją świateł.

Spacerując grali równocześnie w grę, polegającą na dobieraniu najbardziej

niezwykłych profesji do spotykanych i niczego nie podejrzewających

przechodniów.

Mandy grała od czasu do czasu na różnych maszynach, śmiejąc się z

niektórych rysunków zabawnie przedstawiających owoce lub żartując z

„maszyn dla leniwych”, które pozbawione były rączek do pociągania.

- Tak łatwo traci się tu pieniądze - zdecydowała w końcu, kiedy

przegrała kolejne parę dolarów w elektronicznego pokera. - Chyba

zaczynam tęsknić za swoimi arbuzami.

- Zamówię ich całą ciężarówkę na twoje urodziny. - Josh wziął ją

delikatnie pod rękę i poprowadził szybko do Dzielnicy Teatralnej, gdzie

kolorowe neony i lustra zostały tak skonstruowane, by stworzyć nastrój i

atmosferę Broadwayu.

W końcu, gdy Josh zaczął się już obawiać, czy nie zgubią się na

dobre w Mieście Automatów, trafili na tak zwany Górny Pokład. Pełno

było tam wszelkiego rodzaju balonów, malowanych tęczy i chmur, no i

oczywiście wszechobecnych automatów do gry.

- Masz dosyć, moja hazardzistko, czy chcesz jeszcze spróbować

swego szczęścia w black jacka przy stoliku w głównej części kasyna? -

Proponując to, Josh mocno zaciskał kciuki, by pomysł ten nie został

przyjęty. Jedno, na co miał ochotę, to wycofać się w zaciszne miejsce i

usiąść razem przy drinku z lodem.

Mandy po cichu kończyła opowieść o swoich sukcesach.

- Zaczęłam na Owocowym Rynku z dziesięcioma dolarami, a

skończyłam teraz z trzynastoma. Grałam całe popołudnie i wygrałam trzy

dolary. Nigdy bym nie przypuszczała, ze hazard tak wciąga. - Mandy

rozejrzała się wokół. - Popatrz, Joe, to wygląda na prawdziwy balon na

gorące powietrze. Ale sprytne. Ciekawa jestem, jak oni go tu wprowadzili.

- Wcale go nie wprowadzali - wycedził wolno, obejmując ją. -

Kasyno zostało zbudowane dokoła niego.

Mandy dopiero teraz spojrzała z uwagą na Josha.

- Masz już dosyć, co? Dlaczego nie powiedziałeś nic wcześniej?

- Ponieważ sprawiało mi wielką przyjemność patrzenie, jak się

świetnie bawisz, kochanie. Nie zrezygnowałbym z tego za skarby świata.

Zadowolona?

- Nawet bardzo - odparła. - Uczciwie mówiąc, to od dawna nie

bawiłam się tak dobrze. Ostatnio chyba w zeszłym roku, na targach w

Allentown. Wygrałam wtedy na jednym ze stoisk wypchanego jednorożca.

- Mówiłaś, zdaje się, że nie uprawiasz hazardu - wytknął jej Josh,

zsypując wszystkie monety razem.

- Miałam na myśli, że nie dla pieniędzy. W końcu przecież nie

można do hazardu zaliczyć gry o jednorożca.

Josh potrząsnął tylko głową, całkiem pokonany specyficzną logiką

Mandy.

- Nie mogę uwierzyć, że nigdy nie wybrałaś się do Atlantic City,

mieszkając tak blisko. Przespacerować się promenadą lub popływać.

Słyszałem reklamy o tym, że autobusy z Allentown do kasyna jeżdżą

codziennie.

- Wiesz, byłam bardzo zajęta przez ostatnie lata - mruknęła pod

nosem, bardziej do siebie niż do niego. Widząc jednak pytający wzrok

Josha, dodała szybko. - To znaczy, chciałam powiedzieć, że miałam

bardzo dużo zajęć w przedszkolu, rozumiesz...

- Tak bardzo, że nawet rzekomy miesiąc miodowy w towarzystwie

męża na słowo honoru, zaprawiony sekretnym śledztwem i wszechobecną

ekipą telewizyjną, może być traktowany jako wypoczynek. - Uśmiech

Josha gdzieś zamarł.

Na pewno nie był jeszcze przygotowany, by usłyszeć, dlaczego

zdecydowała się na życie w tak prymitywnych warunkach w Allentown,

kiedy mogła żyć, jak pączek w maśle, z Alexandrem Tremaine'em w

Southampton. Lepiej, żeby wiedział o Mandy Tremaine mieszkającej na

trzecim piętrze w domu czynszowym, która pracuje jako wychowawczyni

w przedszkolu.

- No i te ostatnie dni też nie zrelaksowały cię zbytnio. Niestety ja też

nie jestem bez winy i często wtykałem ci szpilki...

- I mówiłeś mi, że czujesz, jak budzi się w tobie miłość - dodała

Mandy ze ściśniętym gardłem. Położyła mu delikatnie palce na ustach,

kładąc kres dalszej przemowie. Stali na środku jednego z przejść, tak że

inni gracze i personel kasyna musieli ich omijać. Zapatrzeni w siebie

nawet tego nie zauważyli. - Nie chciałabym być teraz w żadnym innym

miejscu na ziemi ani też mieć u boku innego mężczyzny.

Josh uśmiechnął się słabo.

- Słowo honoru?

- Słowo honoru, Josh. - Jej szmaragdowe oczy były szeroko otwarte,

gdyż zżerała ją ciekawość, jaka będzie jego reakcja.

Pochylił głowę nad nią tak blisko, że mógłby z łatwością policzyć

wszystkie piegi na jej kształtnym nosku.

- Więc wiesz już, kim jestem? - Wyczuła dziwne napięcie jego

ramion.

- Wiem zaledwie połowę tego, kim jesteś - poprawiła go,

przekrzywiając kokieteryjnie głowę. - Po tym, jak odłożyłeś słuchawkę

wczoraj po południu, mężczyzna, do którego zwracałeś się per tato,

powiedział twoje imię, a mówiąc ściślej, wykrzyczał je do słuchawki.

Myślę zresztą, że teraz nie jest on tobą nadmiernie zachwycony -

zakończyła, obejmując go rękoma za szyję.

- Dlaczego mi nie powiedziałaś?

- A dlaczego miałabym ci powiedzieć? Ty też taktownie nie pytałeś o

moje sprawy. Ale chciałabym mówić do ciebie Josh, oczywiście tylko

wtedy, gdy nie będzie z nami naszej kochanej ekipy.

- Oczywiście - zgodził się chętnie, oddychając z ulgą. Wygląda na to,

że nie będzie go naciskać, by powiedział jej wszystko to, czego jej

powiedzieć nie chciał. - Jesteś fenomenalną dziewczyną, Amando

Elisabeth Tremaine - wyszeptał niemal z uwielbieniem.

Mandy zacisnęła powieki, powstrzymując łkanie. Wcale taka nie

jestem, chciała wykrzyczeć z siebie. Robiła tak dlatego, że w przeciwnym

wypadku ona sama w rewanżu musiałaby mu opowiedzieć o sobie. O

swojej przeszłości, o tym, co dziadek zrobił Dave'owi Benjaminowi lub o

tym, jaką ona odegrała rolę w tych wszystkich wydarzeniach. Och, Josh,

dlaczego nie możemy zatrzymać czasu i zostać na zawsze w Atlantic City.

- Ty też nie jesteś najgorszy, koleś - wymruczała wsparta o jego

ramię, wstrzymując cisnące się do oczu łzy.

Pocałowali się mocno, zapominając natychmiast o Górnym

Pokładzie, mijających ich ludziach i błyskających światłami automatach.

Stali później chwilę cicho, rozkoszując się atmosferą tego miejsca,

zarezerwowanego zwykle dla zakochanych w sobie nowożeńców, za

jakich cały świat ich uważał.

Spędzili całe popołudnie spacerując ręka w rękę po olbrzymim

kasynie Tropicana. Odwiedzili przelotnie kilka hotelowych sklepów,

chłonęli przy zimnych drinkach atmosferę Ogrodów Tarasowych, na

koniec wyszli na chwilę na promenadę, wystawiając twarze do gorącego

sierpniowego słońca.

Mieli jeszcze czas na odwiedzenie „II Verdi” ze wspaniałym

włoskim jedzeniem, które oboje bardzo lubili. Wreszcie gotowi byli stawić

czoło ekipie telewizyjnej, by odegrać sekwencję tańca, zaplanowaną w ich

własnym pokoju hotelowym.

Po przybyciu Lois i jej towarzyszy Josh stanął w kącie pokoju, by

nikomu nie przeszkadzać i stamtąd obserwował całą krzątaninę. Od czasu

do czasu spoglądał w stronę schodów. Wyglądało na to, że Mandy

potrzebuje całej wieczności aby się ubrać. Po raz kolejny spojrzał z

niepokojem na swój płaski, złoty zegarek.

Wprawdzie mówiła, iż chciałaby zostać w wannie na zawsze, ale

teraz to już chyba przesadza. I właśnie wtedy, gdy zdecydował się, że

pójdzie po nią, zobaczył na najwyższym stopniu nogę w czarnych

szpilkach.

Mandy schodziła powoli i ostrożnie, ciemne pończochy podkreślały

szczupłość jej kształtnych łydek. Zniknęła na moment na zakręcie

schodów, po czym pojawiła się tuż przed nim. Nabrał gwałtownie

powietrza w płuca, jakby w obawie przed prawdziwym, fizycznym bólem.

Prosta czarna sukienka, którą miała na sobie, więcej zakrywała niż

odsłaniała, dawała jednak wyraźne wskazówki, jakie bogactwo kryje się

pod nią. Josh poczuł, jak tężeją mu mięśnie w podświadomej reakcji. Nie

powiem już nigdy, że ubiera się jak nastolatka!

Uwagę jego przykuła jednak najpierw jej rozpromieniona twarz,

otoczona łagodnie opadającymi, miedzianoczerwonymi lokami. Oczy

błyszczały spod długich rzęs jak dwa wielkie szmaragdowe klejnoty, a

pomalowane czerwoną szminką usta nęciły swą wilgocią. Nawet jej piegi,

których nie sposób było przykryć żadną ilością makijażu, wyglądały

bardzo pociągająco.

Kość słoniowa, to określenie najbardziej pasowało do jej cery.

Spojrzenie Josha omiotło jej kształtny podbródek, wysmukłą szyję,

zatrzymało się na chwilę na jej odkrytych ramionach, po czym wróciło do

poważnej, niemal zalęknionej twarzy.

- Chciałbym cię ugryźć w szyję - mruknął do siebie. Nie potrafił

ukryć przed sobą zdziwienia, jakie szaleńcze uczucia budzi w nim ta

drobna i delikatna kobieta.

Nie mogę powiedzieć, że zaczynam się w niej podkochiwać,

poprawił siebie w duchu. Ja już ją kocham. Ja, Joshua Mark Philips, jestem

do szaleństwa, beznadziejnie zakochany w Amandzie Elisabeth Tremaine.

No więc dobrze, zgodził się ze sobą po chwili. Zakochałeś się. I co

masz zamiar z tym zrobić, kowboju?

Powiem jej prosto z mostu, kim jestem, doszedł nagle do

przekonania. Powiem też, jak wymyśliłem na poczekaniu głupawą historię

z Herbem, by być bliżej niej. Zupełnie jak w filmach z Doris Day, z

których sobie żartowaliśmy.

A co dalej? Potem wezmę ją na ręce i zaniosę do najbliższego urzędu

stanu cywilnego. Tak właśnie zrobię, zadecydował.

Co wobec tego zrobisz ze swoimi planami w sprawie kasety wideo,

sumienie najwyraźniej nie dawało mu spokoju. Powiesz jej teraz, że

planowałeś wysłać ją do Alexandra Tremaine'a, aby widział, jak jeden z

przyjaciół Dave'a urzęduje w łóżku z jego wnuczką?

O nie, zmienił szybko zdanie, kiedy poszedł szybko przez pokój i

wyciągnął rękę do Mandy, aby pomóc jej zejść z ostatniego stopnia

schodów. A potem będę kłamał jak diabli i trzymał kciuki, by się o tych

planach nie dowiedziała.

To znaczy, że nigdy jej nie powiesz i wszystko chcesz zbudować na

kłamstwie? Lepsza połowa jego sumienia ani myślała się poddać tak

Łatwo.

Może jak już będę starym i zgrzybiałym dziadkiem, Josh wyraźnie

grał na zwłokę, to coś tam bąknę o tym, trzymając rudowłose prawnuki na

kolanach, ale na pewno nie wcześniej. Ale teraz daj mi już spokój, bo moja

żona czeka, bym z nią zatańczył.

- No, warto było trochę poczekać, madame. Kochanie, wyglądasz jak

świeża, apetyczna bułeczka - rzekł tak, by usłyszała tylko Mandy. - A co

byś powiedziała, jakbym teraz rozgonił to całe towarzystwo, tak byśmy

zostali tylko ty i ja?

- Joe, ciszej trochę, na Boga - wyszeptała Mandy zaaferowana,

rozglądając się, czy nie słyszał tego ktoś z ekipy telewizyjnej. Stanęła

teraz na palcach jednej nogi i mruknęła mu konspiracyjnie do ucha: - Ale

możemy to zorganizować, tylko trochę później.

Josh włożył ręce głęboko w kieszenie i z uśmiechem Kuby

Rozpruwacza podążył zaraz za Mandy. Po drodze pogwizdywał radośnie

jedną z najbardziej romantycznych piosenek z filmu „West Side Story”.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Pokój tonął w półmroku, choć jego oświetlenie zostało dobrane z

najwyższą starannością. Cztery czarne skrzynki rozmieszczono w

strategicznych miejscach, tak by ich błyskające w takt muzyki światła

tworzyły w pełni romantyczny nastrój.

Josh i Mandy stali tuż obok siebie, pośrodku tego, co zdaniem Lois

miało służyć za parkiet do tańca. Mandy zdjęła już swoje pantofle na

wysokich obcasach, żeby mogła się łatwiej poruszać po pokrytej

dywanami podłodze. Oparła wygodnie głowę na piersi Josha. Czuła

mocny zapach jego wody po goleniu, a nawet, przez śnieżnobiałą koszulę,

słyszała wyraźnie bicie jego serca.

Josh obejmował ją bardzo delikatnie. Lekkie łaskotanie jej włosów

sprawiało mu wyraźną przyjemność, gdy opuszczał głowę w ich aksamitne

ciepło. Niespiesznie wyplótł z uścisku lewą rękę i odszukał nią zaraz dłoń

Mandy. Z nabożeństwem podniósł ją do ust, akurat w momencie, gdy

Chuck dał znak Lois, że znalazł piosenkę, o którą jej chodziło.

- Doskonale, absolutnie rewelacyjnie - Lois dziwnie wylewnie

zwróciła się do Herba, który burknął tylko coś w odpowiedzi, nie chcąc

odrywać swej uwagi od kamery. - Myślę, że załatwimy to w jednym

ujęciu.

„Z tobą, tylko z tobą, na zawsze”, słowa romantycznej piosenki,

którą Lois wybrała jako podkład do tej sceny, zaczęły powoli wypełniać

pomieszczenie. Josh bez problemu dostosował krok do rytmu melodii,

prowadząc Mandy w wolnym, zmysłowym tańcu. Oboje skupili się na tym

małym kawałku podłogi, który był teraz dla nich ich własnym, prywatnym

kawałkiem nieba, przytulnym kokonem, wypełnionym ciepłem wzajemnej

miłości.

Reszta pokoju właściwie przestała istnieć. Był tylko taniec i

prowokująca muzyka. „Oddaj mi skarb, jakim jesteś”, domagały się słowa

piosenki, unosząc wirującą parę coraz dalej i dalej.

„Siła i cudowne piękno miłości!”. Ta piosenka jest napisana właśnie

dla nich, pomyślała w rozmarzeniu Mandy, dla tańczącej w uniesieniu

pary kochanków, w maleńkim kręgu wyznaczonym przez pulsujące

światła. Spleceni w ciasnym uścisku przeżywali piękno wspólnego ruchu,

pełnego zespolenia w takt rytmu muzyki.

Josh podniósł rękę Mandy tak, by objęła go za szyję, sam zaś otoczył

ramionami jej biodra. Mandy uniosła nieco i przechyliła głowę w jego

objęciach, spoglądając mu głęboko w niebieskie oczy. Poczuła rosnące w

niej dzikie podniecenie, które w niezrozumiały dla niej sposób zakłócało

płynność jej oddechu.

Melodia narastała, coraz bardziej zbliżając się do finałowej

kulminacji, światła rozcinały ciemność różnokolorowymi błyskami, oni

zaś, zapatrzeni w siebie, tańczyli, wirując powoli w swojej cząstce

wszechświata.

Mandy czuła, że jej głowa zrobiła się ciężka, jak kwiat na delikatnej

łodyżce, kołysany podmuchami łagodnego, letniego wiatru. Czuła dotyk

ciała Josha i instynktownie sama przytulała się mocniej. Szukała jego

ciepła, podobnie jak pączki kwiatów otwierające się pod wpływem

letniego słońca.

Była odurzona, wiedziała jednak, że nie ma to nic wspólnego z

tańcem. O nie, odurzenie to związane było najwyraźniej z jej sercem, które

trzymało ją w swej żelaznej niewoli. Nie potrafiła i nie chciała z tym

dłużej walczyć, bez względu na konsekwencje. Mandy zakochała się,

miłość ta wyglądała bezwstydnie z każdego spojrzenia jej oczu, z każdego

uśmiechu jej wilgotnych, karminowych ust.

Josh też wiedział, że przepadł bezpowrotnie. Jego cały świat składał

się z pięknej kobiety, którą tak czule trzymał w ramionach: zielonookiej

Mandy, o ufnym i niewinnym sercu. Mogliby być zupełnie sami w

centrum zatłoczonego Times Square, w centrum wszechświata. Otoczenie

nie miało dla nich znaczenia, dalej byliby tylko we dwoje, chronieni tarczą

ich gorącej miłości.

Chciał, żeby muzyka zakończyła się tak, by mógł przycisnąć ją

mocno do siebie i całować bez opamiętania. Równocześnie pragnął, aby

muzyka ta nie skończyła się nigdy, aby uczucia, które go wypełniały,

trwały wiecznie.

- Piosenka się skończyła - stwierdził Herb prozaicznie, opuszczając

kamerę. - Czy tę też chcesz filmować? - spytał, kiedy następna melodia

popłynęła z włączonego magnetofonu.

Chuck potrząsnął głową zdegustowany. Wyłączył już cały swój

sprzęt z wyjątkiem magnetofonu i zsynchronizowanego z nim systemu

świateł.

- Nie czujesz, że jesteśmy tu zbędni, idioto? - wyszeptał, biorąc Lois

pod ramię i popychając ją w stronę drzwi. - No dalej, przecież to ich

miesiąc miodowy, zostawmy więc ich samych.

- Ale... - Lois próbowała protestować, zahipnotyzowana jeszcze

widokiem wirującej wolno pary, zakochanej w sobie bez pamięci.

- Nie ma żadnego ale - syknął Chuck, wskazując Herbowi, by się

ruszył. - My jesteśmy już historią. A teraz jazda stąd.

Drzwi zamknęły się za nimi cicho, a Mandy i Josh zostali sami. Sami

z muzyką, błyskającymi światłami i miłością.

Josh kątem oka zauważył wychodzącą ekipę telewizyjną i lekkim

skinieniem głowy odpowiedział na wyciągniętą w jego kierunku rękę

Chucka, z palcami rozsuniętymi na znak zwycięstwa.

Sięgnął za siebie po rękę Mandy, ścisnął mocno i przytulił ją jeszcze

bardziej.

- Nareszcie sami - wyszeptał jej do ucha. Ich ekstatyczny taniec

powoli ustawał. Zatrzymał ją w końcu w bezruchu, w pełni ufną w siłę

jego ramienia.

Jej usta, lekko rozchylone z emocji, wyszeptały w końcu:

- Czy zamierzasz w tej sytuacji przeprowadzić swój niegodziwy plan,

mój książę?

Dobrze znany uśmiech, który nauczyła się już kochać, powoli

wykwitł na twarzy Josha. Puścił już jej rękę i chwytając łagodnie pod

kolanami podniósł w górę.

- Zamilknij kobieto i kieruj mnie w stronę schodów - odpowiedział,

wtulając się w jej szyję.

Policzki Mandy płonęły.

- Kocham cię, Josh, czy jak ci tam w końcu na imię.

Josh zatrzymał się na najniższym stopniu spiralnych schodów,

prowadzących na górę do sypialni.

- Jestem Josh Philips, panno Amando Elisabeth Tremaine, a wkrótce

również Philips. Kocham cię bardziej, niż myślałem, że można kogoś

pokochać.

- Jeśli to propozycja, panie Philips, to przyjmuję ją - stwierdziła

cicho Mandy. Pochyliła się nieco i pocałowała go delikatnie i

uwodzicielsko, uśmiechając się z zadowoleniem.

Josh stał tak jeszcze przez chwilę, dając Mandy ostatnią szansę na

zmianę swej decyzji. W końcu pokonany pragnieniem, by znaleźć się koło

niej, wziąć wszystko, co będzie mu chciała dać i ofiarować to, co chciał jej

od dawna podarować, zaczął powoli wchodzić po schodach.

- Co tu się do Ucha dzieje? Joshua! Niech cię piekło pochłonie, Josh,

gdzie jesteś?

Josh zamarł nagle w bezruchu, z nogą uniesioną nad kolejnym

stopniem. Tato! Jego mózg nie przyjmował tego do wiadomości, kiedy

podświadomie potrząsał przecząco głową. To nie może być jego ojciec, po

prostu nie może. Nie w tej chwili, na Boga, to niemożliwe.

- Josh? - Mandy odchyliła nieco głowę, by spojrzeć w oczy, które tak

kochała. - Josh, puść mnie. To boli.

Dopiero po chwili Josh zdał sobie sprawę, że instynktownie

przycisnął Mandy mocniej do siebie, jakby w ten sposób mógł zapobiec

temu, co miało zaraz nastąpić. Zrobił krok do tyłu, aż stanął znowu na

dywanie.

- Przepraszam za wszystko - wyszeptał. Opuścił ją delikatnie na

dywan, tuż koło siebie. Mandy zaś poczuła przedziwną pustkę

niespełnienia.

W końcu Matthew Philips znalazł wyłącznik i pokój został zalany

jasnym światłem. Rozejrzał się dokoła. Najpierw zwrócił uwagę na

mrugające, kolorowe światła i romantyczną muzykę, na koniec zatrzymał

wzrok na wyraźnie zaniepokojonej, młodej, rudowłosej dziewczynie,

przytulonej bojaźliwie do jego syna.

- Wygląda na to, że w czymś przeszkodziłem, prawda, synu? -

powiedział ze złością. Przeszedł szybko przez pokój i wyłączył

magnetofon, likwidując resztki romantycznego nastroju, który Lois z

takim trudem stworzyła. - Mam tylko nadzieję, że przyjechałem na czas.

Mandy potrząsnęła głową, czując dziwnie niepokojące mrowienie na

plecach.

- Na czas? Kim jest ten człowiek, Josh? Dlaczego zwraca się do

ciebie per synu? Josh, powiedz wreszcie, o co tu chodzi!

- Nazywam się Matthew Philips, panno Tremaine - przedstawił się,

podchodząc do nich z wyciągniętą ręką. Mandy, z uprzejmości,

wyciągnęła automatycznie swoją. - Z przykrością muszę powiedzieć, że

jestem ojcem Josha. Może usiądziemy na kanapie, bo wygląda na to, że

nie unikniemy małej pogawędki.

Mandy spojrzała pytająco na swego partnera.

- Josh? - Obejmująca ją ręka zesztywniała wyraźnie, a oczy

zamknęły się z rezygnacją.

- Zróbmy lepiej tak, jak mówi, Mandy. Nie tylko ty masz tendencje

do dramatyzowania. Wygląda na to, że ojciec zdecydował się zagrać tu

główną rolę. Prawda, tato? - Posłał ojcu złe spojrzenie.

- Zamknij się, Josh - odciął się ojciec. - Panno Tremaine... Mandy? -

zachęcił, wskazując ręką kanapę.

Mandy pierwsza podeszła do kanapy, omijając po drodze

dyskotekowy sprzęt i plątaninę kabli. Przysiadła nerwowo w samym rogu.

- Josh? - W jej oczach malowała się prośba, by usiadł koło niej i

pocieszył ją, że wszystko będzie w porządku. On jednak, z rękoma

wciśniętymi mocno w kieszenie, wpatrywał się tylko nie widzącym

wzrokiem w szczelnie zasłonięte okno.

Matt także nie usiadł, spacerował tam i z powrotem, z lekko

przechyloną głową, jakby studiował roślinne motywy na dywanie.

Podobieństwo między nimi jest uderzające, pomyślała Mandy w

odrętwieniu. Więc tak będzie wyglądał Josh za trzydzieści lat? Ta myśl

zrodziła od razu następną: czy ja będę go jeszcze za trzydzieści lat

oglądać?

- No dalej, tato, załatwiaj całą sprawę, oboje na ciebie czekamy. -

Usłyszała głos Josha, dziwnie obcy i napięty.

- Daruj sobie impertynencje, Joshua! - ojciec uciął krótko, nie

przerywając swej wędrówki po dywanie.

- Panie Philips - wtrąciła nerwowo. - Wygląda na to, że jest pan

bardzo zdenerwowany na syna. Czy ma to coś wspólnego z prowadzonym

przez niego śledztwem?

- Ze śledztwem? - Matt zamarł nagle, wpatrując się w zgarbione

plecy syna.

- No, tak - pospieszyła z pomocą Mandy. - Wiem, że sprawy nie

posunęły się nadmiernie tu, w Atlantic City, ale Josh naprawdę się bardzo

starał.

- Tego jestem zupełnie pewien - wtrącił Matt nieprzyjemnie.

Mandy, nie zrażona tym wcale, mówiła dalej: - Josh uważa, że Herb

jest tylko płotką w całej aferze i zaraz jak tylko wróci do Allentown, to

namierzy również i grube ryby. Prawda, Josh? - Odwróciła się do niego w

nadziei, że coś powie, cokolwiek, co sprawi, że wreszcie jego ojciec

wszystko zrozumie. W końcu przecież prowadzili śledztwo.

- Śledztwo, co, Josh? - Ojciec w końcu opadł na krzesło. - Widzę, że

rzeczywiście byłeś bardzo zajęty, co, synu?

Mandy reagowała może zbyt wolno na obecność starszego

mężczyzny, ale na pewno nie była kompletną idiotką. Poczuła, jak serce

ucieka jej w pięty.

- Nie było żadnego śledztwa, prawda, Josh? - spytała złamanym

głosem. - Herb jest tylko zwyczajnym kamerzystą, tak?

- Kto to jest Herb? - wtrącił Matt, ale zaraz machnął ręką. - Mniejsza

o to. Chyba nawet nie chcę tego wiedzieć.

Josh odszedł wreszcie od zasłoniętego okna, usiadł koło Mandy i

wziął jej zimne ręce w swoje.

- Ja to wszystko wymyśliłem, kochanie. Bałem się, że nie pojedziesz

na ten miesiąc miodowy i musiałem zrobić coś, żeby cię przekonać. -

Uścisnął szybko jej ręce. - Czy przebaczysz mi to, Amando Elisabeth.

Naprawdę byłem zdesperowany.

Mandy spojrzała tęsknie w oczy Josha, ciesząc się w duchu, że

skłonny był zrobić cokolwiek, nawet wymyślić tę głupią historię z

Herbem, byle tylko powstrzymać ją od wycofania się ze wspólnego

wyjazdu. Przebaczyć mu? Jak mogłaby mu nie przebaczyć, biorąc pod

uwagę fakt, że zrobił to po to tylko, by być blisko niej.

- Jesteś idiotą, Joshua, wiesz o tym? - powiedziała, uśmiechając się

pobłażliwie. Oparła głowę na jego ramieniu. - Oczywiście, że ci

przebaczam.

- Mandy! - Josh pochylił się nad nią, w nadziei że uda mu się

pocałować roześmiane usta.

- Chyba już czas przerwać tę rozkoszną scenę - odezwał się Matt,

ponownie wstając. - Wiem, że to wszystko cudowne, ale nie przyjechałem

tu przecież w sprawie wyimaginowanego śledztwa. Josh? Nie uważasz, że

już najwyższy czas, żebyś poinformował o wszystkim to biedne dziecko?

- Nie teraz, tato. - Głos Josha był jak zgrzyt piasku po szkle. - Nie

widzisz, że chcemy być sami? Na wyjaśnienia przyjdzie czas później.

- Wyjaśnienia na jaki temat? - Mandy zadała to pytanie, zdając sobie

sprawę, iż musi to być jakaś bardzo ważna informacja, skoro sprawiła, że

ojciec Josha przejechał tyle kilometrów do Atlantic City, by z nim

pomówić. - No więc? O czym jeszcze nie wiem?

- Może zabrałbyś stąd swoje godne politowania, kłamliwe ciało i

pozwolił mi przejść?

Josh zrobił krok do tyłu, przepuszczając Mandy na schody

prowadzące do sypialni.

- Na Boga, Mandy, przestań się tak zachowywać! - Obszedł łóżko i z

impetem zatrzasnął otwarte wieko walizki. - Czy nie zdajesz sobie sprawy,

że w ten sposób niczego nie rozwiążemy?

Mandy wynurzyła się właśnie z łazienki, z rękoma pełnymi

kosmetyków. Rzuciła wszystko niedbale na łóżko, otworzyła ponownie

walizkę i wrzuciła w nieładzie rzeczy do środka. - Nie musimy wcale

niczego rozwiązywać i kropka - odpowiedziała zimno, wracając do

łazienki.

Kiedy tylko wyszła, Josh odwrócił walizkę dnem do góry, rozsypując

buteleczki szamponu, szminki i inne drobiazgi po całym łóżku.

- Przecież chciałem ci o wszystkim powiedzieć, kochanie,

przysięgam.

Mandy wysunęła na chwilę głowę z łazienki.

- Naprawdę? A niby kiedy? Przed wzięciem mnie do łóżka czy po?

Josh skrzywił się, bo strzał był bardzo celny.

Wróciwszy ponownie do pokoju, Mandy spokojnie podniosła

walizkę z podłogi i od nowa zaczęła wrzucać do niej swoje rzeczy.

- Powiedz mi, panie Philips z Southampton, Allentown i wszystkich

miejsc na wschód, czy przekonałeś Herba, by zainstalował gdzieś tu ukrytą

kamerę, tak żeby nie uronić ani kawałka akcji? - Rozejrzała się dokoła,

jakby spodziewała się zobaczyć kamerę zwisającą z sufitu.

- Wiesz dobrze, że nigdy bym tego nie zrobił!

- Skąd mam to wiedzieć? Możesz przecież mieć tendencje do

ekshibicjonizmu. W końcu i tak prawie nic nie wiem o tobie, prawda,

Josh? - Otworzyła szafę i wyciągnęła z górnej szuflady swoją bieliznę.

- To nieprawda. I nie udawaj, że nie zdajesz sobie z tego sprawy -

zaprotestował, czując, że traci grunt pod nogami.

- Pozwól mi w takim razie na ostatnią uwagę - odcięła się, wrzucając

rzeczy do walizki. - Jednak trochę o tobie wiem, może nawet aż za dużo.

Jesteś podłym, paskudnym, kłamliwym...

Josh chwycił w obie ręce jej bieliznę i z całej siły rzucił nią przez

pokój, tak że jedna z jedwabnych halek w kolorze kości słoniowej zawisła

na kinkiecie i wyglądało to, jakby wisiała w powietrzu.

Mandy wyprostowała się i spojrzała zimno na Josha. Podeszła do

ściany, by zdjąć halkę. Zagrodził jej drogę.

- Albo w jedną, albo w drugą stronę, kowboju - syknęła wściekle, a

jej oczy rzucały szmaragdowe ognie.

Josh ustąpił, wiedząc, że Mandy i tak nie ma szans na zapełnienie

walizki nawet przez całą noc, ponieważ postanowił opróżniać jej

zawartość szybciej, niż ona będzie ją pakować.

- Mandy, kochanie, posłuchaj proszę moich argumentów. Miałem

swoje powody, by tak postąpić - błagał, gdy tymczasem ona zajęta była

zbieraniem z podłogi swojej garderoby.

- Nie interesują mnie twoje powody. „Powody to tylko to, co ktoś

chce komuś powiedzieć”, Oskar Wilde. Jak wiesz, odebrałam staranne

wykształcenie w Szwajcarii, dzięki pieniądzom mojego dziadka.

- Szkoda, że cię nie znałem, gdy mieszkałaś w Southampton -

stwierdził w zadumie Josh, zastanawiając się nad ujawnionym właśnie

kolejnym obliczem Mandy. - Moglibyśmy się wtedy spotkać jak dwoje

normalnych ludzi i uniknąć tego całego cyrku. - Wskazał ręką

rozbebeszony pokój, myśląc również o wszystkim innym, co się

wydarzyło od czasu, gdy się poznali.

Mandy zamknęła powieki aż do bólu.

- Nie - odparła, odwracając się tyłem. - Wcale byś tego nie chciał,

Josh, wierz mi na słowo. A ja wolałabym, żebyśmy się nigdy nie spotkali.

- Widzę, że dalej mi nie wierzysz, prawda? - Zrobił dwa impulsywne

kroki w jej stronę, zanim zdrowy rozsądek nie podpowiedział mu, iż lepiej

jej teraz nie dotykać. Odwrócił się i uderzył wściekle pięścią w ścianę. -

Miałem ochotę zabić ojca za sposób, w jaki ci to powiedział, że nie

wspomnę już o tym, jak wtargnął tutaj niczym Don Kichot, kiedy tylko

wydawało mu się, iż poskładał puzzle w jedną całość. Gdyby tylko do

mnie zadzwonił i skonfrontował ze mną swoje przemyślenia, to

powiedziałbym mu od razu, że nigdy bym nie wykorzystał tej taśmy.

Przede wszystkim był to idiotyczny pomysł, ale widać zabrakło mi wtedy

rozumu. Nigdy bym cię przecież świadomie nie skrzywdził, uwierz

wreszcie w to, Mandy, proszę.

Wyciągnęła z szafki drugą szufladę, wrzucając jej zawartość do

walizki. Pusta szuflada omal nie spadła mu na nogę.

- Uwierzyć w to? - potrząsnęła głową z dezaprobatą. - Właściwie to

dlaczego nie? Jest przecież naiwna, ufna Mandy. Po prostują poproś, ona

uwierzy we wszystko. - Odwróciła się szybko, wychodząc do garderoby.

Josh wyciągnął teraz z walizki kilka par szortów i strojów

kąpielowych i jednym ruchem schował je pod poduszkę.

- Przynajmniej powiedz, dokąd się wybierasz - poprosił, uskakując z

drogi, gdy drelichowa spódnica przypięta jeszcze do wieszaka przeleciała

tuż obok, lądując pewnie w walizce.

- Najdalej od ciebie, jak tylko się da! - dobiegło zza drzwi.

Po chwili wleciały do pokoju dwie bluzki, po nich para białych

spodni i błękitna kamizelka.

- Na pewno nie pojedziesz w takim stroju! - Josh zaatakował z

impetem, zdając sobie sprawę, że nie może jej puścić samej w tej

oszałamiającej, czarnej kreacji.

Mandy wypadła z garderoby, rozglądając się pospiesznie po pokoju,

aż znalazła to, czego szukała. Chwytając w locie białe spodnie i sweter w

morskim kolorze, który wzięła na wypadek, gdyby było zimno podczas

nocnych spacerów po promenadzie, zniknęła ponownie w garderobie,

zamykając za sobą drzwi. Po chwili otworzyła je znowu.

- Zostań tu, gdzie jesteś. Nie waż się nawet oddychać. - Ostatnim

słowom towarzyszył trzask zamykanych znowu drzwi.

Kiedy Mandy się przebierała, Josh ponownie wypróżnił walizkę,

chowając jej zawartość pod łóżkiem. Na koniec wsunął tam również samą

walizkę. Nie pójdzie teraz nigdzie, zanim się z nią nie rozmówi.

Przekonają, że ich miłość jest dużo ważniejsza niż powzięty pod wpływem

nagłego impulsu plan rewanżu.

Musi go wysłuchać. Od chwili, kiedy ojciec opowiedział, jak

połączył ze sobą jego wyjazd i podwójną pierwszą nagrodę w konkursie,

Mandy przestała zupełnie myśleć. Zamiast tego zaczęła działać. Nie

potrafił jej potępić, nie mógł tego zrobić, jeżeli chciał być ze sobą szczery.

Prawie siłą wypchnął ojca z pokoju i popędził, skacząc po dwa

stopnie, na górę za Mandy, która znalazła się tam zaraz, jak tylko pełny

sens słów Matta dotarł do niej z całą siłą. Zanim zdążył złapać oddech na

szczycie schodów, ona już się zaczęła pakować.

Drzwi garderoby otworzyły się teraz z impetem, uderzając mocno o

ścianę sypialni. Mandy wypadła ubrana już w spodnie i sweter. Jej rude

włosy opadały na wszystkie strony w plątaninie loków, kiedy rozpoczęła

poszukiwanie sandałów. Przyjrzała mu się przez dłuższą chwilę, po czym

dała nura pod łóżko, skąd, po wyrzuceniu wszystkich poupychanych tam

rzeczy, wynurzyła się z parą sandałów w ręce.

Usiadła na łóżku tylko na ułamek sekundy, by nałożyć buty i

ponownie zniknęła w garderobie, skąd wyfrunęła zaraz czarna sukienka,

lądując prosto na twarzy Josha. Jeszcze jedno krótkie spojrzenie i z

torebką w ręce zbiegła jak burza po schodach do pokoju, zostawiając na

górze osłupiałego Josha.

- Halo, obsługa hotelu? Tu mówi Tremaine. Prosiłabym, żeby pani

przysłała natychmiast do mojego pokoju Rollie'go Estradę. - Mandy

zdążyła to już powiedzieć, zanim Josh znalazł się w zasięgu jej głosu.

Upłynęła chwila ciszy, po czym odezwała się ponownie.

- Dobrze więc, rozumiem. W takim razie proszę o przysłanie butelki,

nie, dwóch butelek najlepszego szampana, dobrze schłodzonego, i

odpowiedniej ilości importowanego kawioru na party dla... - zastanawiała

się przez moment nad tym, ile Josh powinien zapłacić - na party dla

sześciu osób - dokończyła po chwili. W czym problem, pomyślała. Josh

będzie mógł zaprosić całą ekipę telewizyjną i zrobią sobie bal. - Proszę

tylko dopilnować, by przyniósł to Rollie Estrada, dobrze?

- Mandy - rozpoczął Josh, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. -

Cholera jasna! - Nie mógł powstrzymać się od przekleństwa. - Żaden

serwis nie może być tak szybki!

- Otwieraj drzwi, Joshua! - dobiegł ich stłumiony krzyk z korytarza.

Josh uniósł powoli ręce do góry i otworzył szeroko drzwi.

- Nie wiem, jak to się stało, że zostawiłem was dwoje samych. - Matt

Philips wpadł do pokoju, lekko rozwichrzony. - Joshua, mam nadzieję, iż

nie skrzywdziłeś tego dziecka?

- Nie, tato. Związałem ją tylko i drażniłem bambusem pod

paznokciami. To w końcu nic strasznego. - Josh przeczesał nerwowo

włosy i opadł ciężko na krzesło. - A swoją drogą, to co ciebie ponownie do

nas sprowadza? Nie uważasz, że zrobiłeś już dzisiaj dosyć? A może

wpadłeś tylko, żeby obejrzeć skutki?

- Przestań się nad sobą rozczulać - zakomenderował Matt. Jeden rzut

oka na Mandy upewnił go, że młoda dziewczyna z trudem panuje nad

swoimi emocjami. - Mandy - powiedział miękko, kierując się w jej stronę -

czy mógłbym coś dla ciebie zrobić? Może mam cię gdzieś odwieźć?

Mandy spojrzała po kolei na obu Philipsów. Zwężone wściekłością

szmaragdowe oczy były lodowate.

- Nie chciałabym nawet przejść przez ulicę z żadnym z was -

wybuchnęła.

Tymczasem rozległo się pukanie do drzwi i Mandy pospieszyła

otworzyć Rollie'emu, który wtoczył przed sobą wózek z dwoma

wiaderkami z szampanem i tacą pełną smakołyków.

- Dobry wieczór, Mandy i Joe - zaczął kelner jowialnie, kłaniając się

również trzeciej osobie w pokoju. - Proszę, oto sześć szklaneczek do

szampana. Wygląda na to, iż będzie małe party, co? Tylko nie mówcie ml,

że już skończyliście z filmowaniem. Hej, a gdzie ta wasza blondyna? Jak

jej na imię? Lena? Lori? Chciałem z nią pomówić.

Matt spojrzał na Josha, nie wierząc własnym uszom, że jego syn

może być po imieniu z kelnerem z Tropicany.

- Kto to jest Lena? - syknął wściekle.

- Nieważne, tato - powiedział Josh wstając. Chwycił rękę Mandy,

która założyła przed chwilą torebkę na ramię, zbierając się najwyraźniej do

wyjścia. - Mandy, nie możesz mnie zostawić w taki sposób - powiedział,

starając się nie podnosić głosu.

- To się okaże, kowboju - odcięła się, strząsając z siebie jego rękę. -

Uczta zamówiona przez waszą ofiarę. Bawcie się dobrze.

Obejmując jej sztywne, opierające się ciało, Josh mówił nie zważając

na nic:

- Zrezygnowałem z pomysłu zemsty zaraz po tym, jak na niego

wpadłem, Mandy, przyrzekam. Wcale nie chciałem ciebie skrzywdzić.

Kocham cię. W głębi duszy, mimo upokorzenia, którego doznałaś, wiesz

przecież, że cię kocham. Proszę, Mandy, nie odchodź, błagam.

Stała cichutko w jego objęciach z zamkniętymi oczami i lekko

przygryzioną wargą, żeby nie wybuchnąć płaczem. Chciała z nim zostać,

chciała, żeby trzymał ją w objęciach i przekonał o tym, że jednak ją kocha.

Chciała tego z całego serca.

- Wiedziałem od początku, że to wariactwo. - Josh mówił

gorączkowo, czując, z jakim oporem ustępuje w niej napięcie. - Musiałem

na chwilę postradać rozum. To tylko dlatego, że twój dziadek stał się dla

mnie wiecznym wyrzutem od czasu, gdy dowiedziałem się, iż on był

powodem tego, co stało się Dave'owi Benjaminowi. Potem spotkałem

ciebie i myślałem...

Z przeraźliwym szlochem Mandy wyrwała się z objęć Josha i

popędziła do drzwi.

- Rollie! - wrzasnęła do kelnera, który właśnie otwierał pierwszą

butelkę szampana. - Zaprowadź mnie na najbliższy przystanek

autobusowy. Proszę!

Kelner spojrzał najpierw na starszego pana, który wyglądał całkiem

podobnie jak Joe Tremaine, a potem na męża Mandy.

- Co się dzieje? - zapytał zmieszany. - Kłótnia kochanków, czy co?

Drzwi holu zamknęły się już za Mandy i Josh wiedział, że ona nie

wróci, nawet gdyby miała szukać przystanku bez pomocy Rollie'ego.

Sięgnął do kieszeni i wręczył kelnerowi garść banknotów.

- Zostań z nią aż do odjazdu autobusu, a potem wróć do mnie

powiedzieć, dokąd pojechała. Możesz to dla mnie zrobić, przyjacielu?

Rollie otworzył już usta, żeby powiedzieć jakiś kawał o

nowożeńcach, kiedy jednak zobaczył ból malujący się w oczach Josha,

rozważnie nie powiedział nic.

- Nie ma sprawy - zapewnił solennie. - Nie spuszczę z niej oka nawet

na minutę, przyrzekam.

Josh stał, wpatrując się w drzwi, po czym wolno skierował się w

stronę schodów.

- Widzę, że naprawdę jesteś tym załamany, co, synu? - spytał ojciec,

nalewając sobie szampana. - Rozważałem to, kiedy wcześniej wyrzuciłeś

mnie z pokoju. Telefonowałem nawet do mamy do Southampton. Jej

zdaniem wygląda na to, że rzeczywiście kochasz tę dziewczynę. Miała

mama rację, Josh? Kochasz Mandy Tremaine?

Josh odwrócił się wolno do ojca. Jego oczy błyszczały podejrzanie.

- A jak ci się wydaje, tato? - powiedział miękko. - Jak ci się wydaje?

Matt podszedł do syna i położył mu rękę na ramieniu.

- Wydaje mi się, że mamy przed sobą długą noc. Proszę, Mandy

chyba zamówiła to dla ciebie - powiedział, podając mu szklaneczkę

szampana. - I jeszcze jedno. Przepraszam za to, co się stało.

Josh spojrzał w sufit, a kiedy się odezwał, chciał, żeby jego głos

zabrzmiał stanowczo.

- Tak, tato - wyszeptał przez ściśnięte gardło, przypominając sobie,

jak jeszcze godzinę temu, przy przyćmionych światłach, tulił do siebie

Mandy. - Kocham ją.

Z tyłu autobusu było ciemno. Tak ciemno, że tylko kilku pasażerów

zauważyło młodą kobietę, wciśniętą z podkurczonymi nogami w fotel przy

oknie, która od czasu do czasu wycierała nos chusteczką.

Autobus pełen był gości kasyn, którzy teraz, w miarę jak posuwali

się wzdłuż Atlantic City Expressway, dzielili się ze sobą wrażeniami o

sukcesach i porażkach.

- Hej, panienko - odwrócił się jeden z zadowolonych z siebie graczy,

starając się zwrócić uwagę Mandy. - Nie ma się w końcu czym martwić.

Przecież wystarczyło ci na autobus powrotny do domu. A zresztą, ile może

taka dziewczyna stracić podczas jednego tylko wyjazdu?

- Niezbyt wiele - wyszeptała Mandy, zbyt cicho, by ktoś mógł ją

usłyszeć. - Tylko serce.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

- A to łajdak! - Jeanne Tisdale nie mogła się powstrzymać i pluszowa

zabawka, którą akurat trzymała w ręku, poleciała z rozmachem na

najbliższą ścianę. - Boże, chciałabym dostać tego drania w swoje ręce.

Mandy skończyła właśnie opowiadać swojej przyjaciółce o

zakończonym przedwcześnie miodowym miesiącu w Atlantic City i

planach Josha Philipsa związanych z nagraniem z wyjazdu kaset video.

Jeanne zareagowała, jak przystało na dobrą przyjaciółkę, z pełnym

oburzeniem i wściekłością. Mandy, siedząc na jednym z wielkich stołów w

sali zabaw, czuła teraz, że powinna jakoś obronić Josha przed jej

gwałtowną reakcją.

- On powiedział, że tak naprawdę to wcale nie miał zamiaru tego

zrobić, Jeanne - wyjaśniła, machając nerwowo nogami, jak dziecko

złapane przez nauczycielkę na jakimś wykroczeniu. - Przyznał, iż to był

idiotyczny pomysł i że wiedział o tym od samego początku.

- No tak, teraz nastąpi apoteoza Joshuy Philipsa. - Jeanne podniosła z

podłogi zabawkę i oczyściła z kurzu, zanim odstawiła ją z powrotem na

półkę.

- Uważał, że ma bardzo ważny powód, żeby to zrobić, czy

przynajmniej próbować zrobić. - Mandy zeskoczyła ze stołu i podeszła do

dużej, zielonej tablicy. Zaczęła ścierać gryzmoły, namazane przez któreś z

dzieci podczas porannych zajęć. - Uważam, iż nie można go aż tak winić.

Jeanne odwróciła się gwałtownie, wyciągając rękę w geście protestu.

- O nie, co to, to nie, Mandy Tremaine. - Jeanne wiedziała, co teraz

nastąpi. - Na to się zwyczajnie nie zgadzam. Najpierw przychodzisz do

mnie z płaczem i opowiadasz, jakie paskudne sztuczki ten facet na ciebie

szykował, a kiedy już płonę świętym oburzeniem, ty zmieniasz front i

zaczynasz go bronić.

- Ale...

- Nie ma żadnego ale! - Jeanne nie dała sobie tak łatwo przerwać. -

Jak cię znam, to zaraz powiesz, że w końcu to twoja wina, a tego nie chcę

usłyszeć. Rozumiemy się? Jesteś słodką i kochaną dziewczyną, Mandy, ale

czasem stajesz się tak cholernie fajna, że aż mnie to przeraża.

- Nie, Jeanne - Mandy potrząsnęła przecząco głową. - Wcale taka nie

jestem. Tak się tylko tobie wydaje. Pamiętaj, że pozory mylą. Szczerze

mówiąc, to ty przecież prawie nic o mnie nie wiesz.

Jeanne usztywniła się, wyraźnie obrażona.

- Przyszłaś do mnie trzy lata temu, ze znakomitymi referencjami z tej

szkoły w Szwajcarii. Nikt nie może udawać kogoś innego przez całe trzy

lata. Jesteś dobra i nikt mnie nie przekona, że jest inaczej. Świetnie

zajmujesz się dziećmi, jesteś obiektywna, nikogo nie faworyzujesz. Nie

narzekasz nigdy na niskie wynagrodzenie i zawsze jesteś gotowa do

pomocy. Co jeszcze powinnam wiedzieć?

- Mogło cię zainteresować, skąd pochodzę, co robiłam, zanim

przeprowadziłam się do Allentown, kim są moi rodzice - zasugerowała

Mandy, rysując na tablicy figurkę z kresek.

Jeanne zmarszczyła brwi w skupieniu, obserwując narysowaną przez

Mandy postać, która zdawała się być obciążona niewidzialnym ciężarem.

- Facet rzeczywiście chciał ci zrobić świństwo. Ale mówiłaś, zdaje

się, że chodziło mu o twojego dziadka, a taśma miała być użyta jako forma

zemsty na nim za coś, co miało miejsce parę lat wcześniej. Ty sama nie

brałaś w tym bezpośrednio udziału. Nie próbuj, proszę, teraz przenieść

winy swojego dziadka na siebie. To tylko jego problem, jego i tego

Philipsa.

Mandy spojrzała na swoje palce, jakby zastanawiała się, skąd wzięła

się na nich kreda, a po chwili zaczęła wycierać je drugą ręką.

- Precz z tego przeklętego miejsca - mruknęła, czując, jak łzy cisną

się jej do oczu. To zabawne, bo już myślała, że wszystkie łzy dawno

wypłakała.

Jeanne stanęła blisko przyjaciółki z sercem przepełnionym

współczuciem.

- Mandy? Czy jest coś, co ukrywasz przede mną? Dalej, kochanie,

zrzuć z siebie ten ciężar, nie ma nic tak złego, czego nie dałoby się

naprawić.

Trzymając dłoń przy ustach, Mandy daremnie starała się

powstrzymać szloch. Odwróciła się teraz do przyjaciółki, która otoczyła ją

matczynym uściskiem.

- No, już dobrze - pocieszała ją, kołysząc tak, jak rozżalone dziecko.

- Najlepiej się teraz wypłacz. Na rozmowy będziemy miały jeszcze

mnóstwo czasu później, dobrze?

Mandy siedziała w kącie małego placu zabaw, obserwując radosną

zabawę trzylatków. Minęły już dwa dni od jej powrotu do przedszkola i

pięć dni od czasu szaleńczej ucieczki z Atlantic City, a ona dalej czekała.

Czekała na każdy telefon, który zadzwonił w biurze, z nadzieją, że

będzie skierowany do niej.

Czekała każdego dnia, kiedy drobiazgowo sprawdzała pocztę,

zastanawiając się, czy nie mógłby napisać usprawiedliwiającego listu.

Czekała na znajomy dźwięk jego kroków na schodach, wierząc

wbrew sobie, że przyjdzie, choćby tylko po to, by poprosić ją o

przebaczenie. Nie interesował ją zresztą powód, ważne, żeby przyszedł.

Ale jedyny telefon, do jakiego została wezwana, był od Lois, która

powiedziała jej, że na prośbę Josha zapakowała jej rzeczy i teraz wysyła

jej walizkę przez umyślnego posłańca.

Jedyna poczta, jaka przyszła, to zabawna kartka od Rollie'ego z

podziękowaniami za to, że został włączony do filmu. Wyrażał w niej też

nadzieję, iż udało się jakoś wyjaśnić konflikt z mężem.

Jedynym zaś dźwiękiem, który mącił samotność jej nocy, było

własne chlipanie, kiedy zdała sobie sprawę z tego, że Josh nie przyjedzie

już nigdy.

Próbowała zapełnić nieliczne godziny wieczorne, przeglądając

gazety, których zebrał się cały stos podczas jej nieobecności. Dzięki temu

na stronach poświęconych finansom znalazła zdjęcie patrzącego na nią z

pełnym zadowolenia uśmiechem Matthew Philipsa. „Philips Inc. inwestuje

w media”, głosił tytuł, a artykuł poniżej opisywał transakcję kupna

WMFL. Zarówno Matt, jak i Josh przedstawieni byli jako główni

akcjonariusze nowej firmy.

Jak wynikało z dat, publikacja ta musiała się ukazać już podczas ich

pobytu w Atlantic City. Zrozumiała teraz, dlaczego Josh Philips nie chciał

podać jej swego prawdziwego nazwiska. Na pewno obawiał się, że

informacja o transakcji może ukazać się przed ich wyjazdem, a nie chciał,

żeby skojarzyła te fakty.

Wycięła artykuł i przeczytała go bardzo dokładnie. Dowiedziała się

między innymi, że firma „Philips Inc.” jest właścicielem spółek

holdingowych w Basking Ridge, Southampton, Long Island i w wielu

innych miastach na terenie stanów Nowy Jork, Pensylwania i New Jersey.

WMFL jest jednym z wielu posiadanych przedsiębiorstw, a Josh pracuje z

ojcem od czasów, kiedy uzyskał absolutorium w Yale.

Dave Benjamin również uczęszczał do Yale, ale wykruszył się

stamtąd już po pierwszych dwóch latach studiów. Może to właśnie wtedy

spotkali się z Joshem po raz pierwszy. Nie było w tym nic dziwnego, że

Dave nigdy nie wspomniał, iż jeden z jego kolegów z uczelni przeniósł się

do Southampton w czasie jej pobytu w Szwajcarii.

Do późna w nocy Mandy analizowała różne możliwe scenariusze

spotkania Josha. Odbywało się to zwykle na plaży, niedaleko posiadłości

dziadka. Spotykali się, miłość ogarniała ich ze szczętem i żyli długo i

szczęśliwie. W ten sposób trzy ostatnie koszmarne lata były zamieniane w

piękny czas spędzony jako mąż i żona. No, a czasem, dla pełnej radości,

dodawała również dziecko.

Wszystkie te marzenia znikały jednak w świetle dnia, obnażając

tylko gorzką prawdę, że Josh miał już dosyć czasu, by się z nią

skontaktować. Gdyby tylko chciał, mógł zapukać do jej drzwi,

udowadniając tym samym, że nie kłamał, gdy wyznawał jej miłość.

Nie wiadomo jednak, czy miłość ta byłaby tak wielka, żeby

przetrwać wyznanie, które ona musiałaby w rewanżu uczynić. Powinna

bowiem przyznać, że jego przyjaciel, dla poniszczenia którego wymyślił

przecież cały plan zemsty, omal nie umarł z jej powodu. Mandy zamyśliła

się głęboko.

- Kolejny problem naszej planety został rozwiązany? - Jeanne

zaskoczyła ją najwyraźniej. Przez chwilę razem obserwowały bawiące się

na huśtawkach dzieci, które próbowały je rozbujać najbardziej, jak się

tylko dało. - Czujesz się już teraz lepiej? Od razu to po tobie widać.

- Jakoś to przeżyję. A tak przy okazji, to przepraszam za moje

wczorajsze paplanie. Myślałam, że najgorsze mam już za sobą, inaczej nie

wróciłabym jeszcze do pracy.

- Miałaś pełne prawo do tego, żeby paplać, jak ty to nazywasz. -

Jeanne pocieszyła ją, poklepując po ramieniu dla dodania otuchy. - Ale i

tak myślę, iż umiałabym cię przekonać, że patrzysz na całą sprawę

niewłaściwie. Gdybyście tylko mieli szansę spotkać się z Joshem i omówić

całą sprawę, to na pewno potrafilibyście ten problem rozwiązać.

Mandy spojrzała z uśmiechem na przyjaciółkę.

- Wydawało mi się, że wczoraj miałaś ochotę wysmarować Joshuę

Philipsa smołą i pierzem i wysłać go na targ na pośmiewisko. Skąd taka

zmiana nastrojów?

Jeanne klasnęła w dłonie kilka razy, dając dzieciom znak, że zabawa

skończona i czas na obiad.

- Ponieważ wydaje mi się, że ten facet naprawdę cię kocha. Dzwonił

już dwa razy w tym tygodniu, dopytując się, czy już wróciłaś do pracy.

Kiedy dzisiaj zadzwonił po raz trzeci, powiedziałam mu, że tak.

- Dzwonił do ciebie? Dlaczego mi nie powiedziałaś? - Mandy

rozejrzała się po placu zabaw, jakby spodziewała się, że Josh stoi gdzieś za

ogrodzeniem i obserwuje ją. - Myślałam, że teraz to już na pewno wrócił

do Southampton z ojcem.

Jeanne pokiwała głową.

- Obaj są tutaj i, jak mi się zdaje, pracują w telewizji. Josh najpierw

tylko pytał, czy jesteś. Nie wiedziałam wcale, że to on. Myślałam, iż nadal

jesteś w Atlantic City. Ale kiedy zadzwonił dzisiaj, poprosiłam, by się

przedstawił i rozpoznałam głos.

Od razu chciałam mu wygarnąć, co o nim myślę, ale powiedział mi,

że chciał ci dać trochę czasu na przemyślenie wszystkiego, zanim się

znowu z tobą skontaktuje. Doszedł do wniosku, iż nie wrócisz wcześniej

do pracy, nim się nie uspokoisz. Uznał, że wtedy będzie większa szansa, iż

nie zrzucisz go ze schodów. Mężczyźni uważają widać, że masz

temperament, kochanie. Ciekawe, jak wpadli na taki pomysł? - Jeanne

zakończyła swą długą przemowę.

- I tak bym go nigdy nie zrzuciła ze schodów - mruknęła Mandy.

Uświadomiła sobie jednak, że pewnie nie przyjęłaby go też z

otwartymi ramionami, gdyby pojawił się u niej w ciągu pierwszych dwóch

dni po powrocie.

Obie panie zajęte były teraz ustawianiem dzieci i wprowadzaniem

ich do przedszkola, jednak Jeanne znalazła sposobność, by szepnąć Mandy

do ucha:

- On ciebie naprawdę kocha, Mandy. Kiedy przyjdzie, to pogadaj z

nim szczerze. Na pewno zrozumie.

Mandy spojrzała na przyjaciółkę i oczy jej posmutniały, gdyż

wiedziała, że tamta nie zna całej prawdy o jej ucieczce z Southampton. Tej

prawdy zresztą nikt nie znał, prócz niej samej i dziadka.

- Dzięki, Jeanne, będę o tym pamiętać, gdyby się pojawił -

przyrzekła. - On jednak nic nie zrozumie - mruknęła pod nosem, kiedy

Jeanne nie mogła jej już słyszeć. - A już na pewno nie potrafi przebaczyć.

Mandy siedziała spięta w kącie kanapy, bębniąc nerwowo palcami o

oparcie. Popędziła z przedszkola do domu, by wziąć kąpiel i umyć głowę.

Na obiad zjadła tylko płatki, bo była zbyt zdenerwowana, by pomyśleć o

czymś poważniejszym.

Przebierała się trzy razy. W końcu zdecydowała, że ubierze się tak,

jak zwykle, w podkoszulkę i drelichową spódnicę, żeby Josh przypadkiem

nie pomyślał, iż na niego czekała. Poza tym wcale na niego nie czekała -

modliła się, żeby przyszedł.

Zaczęła oglądać telewizję i ze zdumieniem stwierdziła, że wieczorne

wiadomości zakończyły się kilka godzin wcześniej niż zwykle.

Bezskutecznie próbowała oglądać powtórkę jakiejś komedii, a kiedy w

studiu telewizyjnym zadzwonił telefon, podskoczyła na równe nogi w

przekonaniu, że to u niej w domu.

Zgasiła w końcu telewizor i pobiegła do radia, nastawiając je dosyć

głośno, aby wypełnić czymś ciszę, która zapadła w mieszkaniu.

Nie mogła opanować gonitwy myśli. Zobaczyła, że w walizce są

jeszcze słodycze, które kupowała z Joshem, i sceny w Mieście Automatów

stanęły przed nią jak żywe. Kręciła się po mieszkaniu bez wyraźnego celu.

W kuchni pozbierała papierki od cukierków i wrzuciła je do kosza.

Opadające na miejsce wieczko kosza wydało jakiś głuchy odgłos.

Dziwne. Zawsze zdawało jej się, że brzmi to inaczej, bardziej metalicznie.

Nacisnęła kontrolnie pedał kilka razy i znowu wszystko brzmiało tak, jak

dawniej. Chyba z nerwów ma już halucynacje.

Zrobiła kilka kroków w stronę pokoju i ten sam głuchy odgłos

powtórzył się. W nagłym olśnieniu palnęła się ręką w czoło. Przecież to

pukanie do drzwi. A on na pewno już sobie poszedł, myśląc, że nie ma jej

w domu.

- Moment! Już otwieram! - krzyknęła, potykając się w pośpiechu o

różne przedmioty.

Otworzyła szeroko drzwi i zaraz oparła się o nie dysząc ciężko, jakby

przed chwilą podjęła próbę bicia rekordu świata w biegu na jedną milę.

- Josh - wysapała, zamykając oczy z mieszaniną obaw i ulgi. -

Przepraszam, że tak długo nie otwierałam, ale usłyszałam dopiero twoje

drugie pukanie.

Wygląda tak, że mógłbym ją zaraz zjeść. Josh musiał skupić całą siłę

woli, żeby nie wziąć jej od razu w ramiona. Dla niepoznaki rozpoczął od

zaczepki:

- Skąd wiedziałaś, że moje drugie pukanie nie było pierwszym

pukaniem, skoro wcześniej nic nie słyszałaś?

Mandy zamrugała szybko powiekami i potrząsnęła głową.

- Widzę, że nauczyłeś się czegoś ode mnie. - Zaprosiła go gestem, by

wszedł i usiadł na kanapie. - A odpowiadając na pytanie, słyszałam twoje

pierwsze pukanie, tylko nie wiedziałam, że to jest pukanie. Wzięłam cię za

klapę kosza na śmieci.

Rozsiadając się wygodnie na kanapie, Josh spojrzał na nią smutno.

- Wydaje mi się, że Zygmunt Freud straciłby cały dzień na

wyjaśnianiu tego porównania.

Mandy wbiła oczy w podłogę, kopiąc nerwowo bosą stopą brzeg

dywanu.

- Cieszę się, że cię znowu widzę, Josh - powiedziała miękko. - Lois

odesłała mi walizkę.

- Próbowałem ją sam zapakować, ale nie mogłem sobie poradzić z

tymi jedwabnymi ciuchami - powiedział, jakby to miało wszystko

wyjaśnić. - Zresztą oni wszyscy polubili cię tam bardzo, a Rollie o mało

mi głowy nie urwał za to, iż przeze mnie uciekłaś. Herb prosił, żeby ci

przekazać, że wyglądasz świetnie na taśmie.

Wspominanie o filmie to było rzeczywiście genialne posunięcie,

panie Philips, powiedział do siebie Josh z wściekłością, widząc, jak

gwałtowny rumieniec oblewa twarz i szyję Mandy. Dlaczego jeszcze nie

powiesz jej, jak ojciec stwierdził, że „ta dziewczyna opanuje twoje

wyskoki, synu” i dasz się stąd wyrzucić na zbity pysk, zanim będziesz

miał szanse, żeby ją przeprosić za wszystkie kłamstwa?

- Czy powiedziałeś Herbowi, że wykorzystałeś go do nieświadomego

odgrywania roli jakiegoś przestępcy? - spytała, siadając w końcu.

- Tato zatroszczył się o wyjaśnienia - powiedział, obracając się

nieznacznie, tak by widzieć ją w całości, kiedy już usiadła na krześle koło

kanapy. - Nie wiem dokładnie, co powiedział, ale cała trójka wie, że ich

dalsza praca zależy od tego, czy potrafią się wykazać odpowiednią dozą

amnezji na temat całej eskapady. - Wziął głęboki oddech, zanim przeszedł

do sedna sprawy. - Posłuchaj, Mandy. Nie przyjechałem tu wcale po to,

żeby rozmawiać z tobą o ekipie filmowej. Przyjechałem, żeby cię za

wszystko przepro...

- Tak, przeprosić, wiem o tym - wtrąciła Mandy pospiesznie. - Ale

wcale nie musisz mnie przepraszać, Josh. Rozumiem, dlaczego zrobiłeś to,

co zrobiłeś. Szkoda tylko, że wszystko na próżno. Dziadkowi jest

dokładnie obojętne zarówno co robię, jak i z kim to robię. Widzisz, on

mnie wydziedziczył ponad trzy lata temu.

Josh zamarł w zdumieniu.

- Wydziedziczył cię? O czym ty, u licha, mówisz, Mandy? Nie mógł

cię przecież wydziedziczyć. Zniknęłaś bez śladu, a Tremaine robił wielki

raban, mówił nawet, że rozesłał za tobą prywatnych detektywów.

Mandy głośno się roześmiała.

- On świetnie wiedział, gdzie ja jestem, Josh. Dlatego nie

zatroszczyłam się nawet o zmianę nazwiska. Ponadto mój dyplom i listy

rekomendacyjne są też na moje prawdziwe nazwisko. Jedyni ludzie, z

którymi unikałam kontaktu, to dziennikarze i to też tylko na początku. Od

dzieciństwa byłam uczona, jak unikać rozgłosu, a teraz już nikomu nie

zależy na Amandzie Elisabeth z rodu Tremaine w Southampton. Nawet

tobie, Josh. Zainteresowałeś się mną, bo myślałeś, że pomogę ci odegrać

się na dziadku.

Josh przygładził ręką włosy, próbując usilnie zrozumieć, o co chodzi.

- Nie łapię tego. Alexander Tremaine wydziedziczył swoją jedyną

wnuczkę? Dlaczego? Przecież to nie ma sensu.

Mandy wiedziała, że będzie musiała mu powiedzieć całą prawdę.

- Dziadek wydziedziczył mnie, bo oskarżyłam go o to, że próbował

zabić Dave'a Benjamina, choć wiedziałam, iż to nie do końca jest prawdą.

- Wzięła teraz głęboki oddech i wyrzuciła z siebie resztę słów: - Widzisz,

Josh, to ja zniszczyłam Dave'a, to tak, jakbym ja zniszczyła jego firmę.

Mandy wstała gwałtownie i podeszła do okna. Nie mogła teraz

spojrzeć na Josha, teraz, kiedy zostało powiedziane wszystko, co musiało

być powiedziane. Przez kilka minut w pokoju zalegała cisza. Później,

kiedy pomyślała, że nie potrafi dłużej powstrzymać się od łez, poczuła

delikatne dotknięcie na ramieniu.

- Mandy... kochanie - zaczął z wahaniem. - Dave Benjamin próbował

popełnić samobójstwo, kiedy okazało się, że interesy idą fatalnie. Twój

dziadek wykupił wszystkie jego długi i właśnie miał przejąć

przedsiębiorstwo, więc wybrał rozwiązanie, które wydawało mu się

najłatwiejsze. Bardzo lubiłem Dave'a, ale nie uważam tego, co zrobił, za

przejaw silnej osobowości. Nie miałaś nic wspólnego z jego decyzją, by

targnąć się na własne życie, nie mogłaś mieć, sama chyba teraz to widzisz.

Odwróciła się gwałtownie, by spojrzeć mu prosto w twarz,

zostawiając jego rękę zawieszoną w powietrzu.

- Nie mogłam? A jak myślisz, dlaczego dziadek zrobił wszystko,

żeby zniszczyć Dave'a? Mój dziadek nie jest może najsympatyczniejszą

osobą na świecie, ale na pewno nie zajmuje się niszczeniem ludzi na

chybił trafił jako jakieś wyrafinowane hobby. Celowo skupił się na tym,

jak zniszczyć Dave'a, bo uważał, że nie jest on wystarczająco dobrą partią

dla jego cennej wnuczki. Dave powiedział mi o tym wszystkim. - Zaśmiała

się histerycznie, zanim dokończyła: - Niestety, to wszystko było na

próżno. Nigdy nie kochałam Dave'a i nigdy nie chciałam wyjść za niego za

mąż.

Potrząsnęła głową i zamknęła oczy, żeby nie widzieć potępienia na

twarzy Josha, które spodziewała się tam ujrzeć.

- Nie mogłam temu sprostać, dlatego wzięłam ogon pod siebie i

uciekłam, gdzie pieprz rośnie. Dziadek w ostatnich słowach ostrzegł mnie,

żebym nie ważyła się wracać, zanim nie dorosnę. O, Boże!

Nie opierała się wcale, kiedy Josh przytulił do siebie jej wstrząsane

szlochem ciało. Nie zdawał sobie z tego sprawy, nie mógł uwierzyć

własnym uszom. Dave nic nigdy nie mówił o Mandy, kiedy spotykali się

czasami na lunchu. Jedyne, o czym rozmawiali, to było to, jak do

szaleństwa żądny władzy Alexander Tremaine doprowadza jego

przedsiębiorstwo do bankructwa.

Z całą pewnością Mandy obwiniała się za coś, do czego nie

przyłożyła nawet ręki. W dodatku żyje z takim przekonaniem już od ponad

trzech lat. Teraz, kiedy się już jakoś pozbierała, ja wchodzę na arenę i

wciągam ją we wszystko ponownie, i to w najgorszy możliwy sposób. Nie

ma się co dziwić, iż ode mnie uciekła, i tak się dziwię, że nie dostałem w

nos.

Obejmując ją mocno, podprowadził ją do kanapy i ostrożnie

posadził.

- Mandy - bezskutecznie próbował podnieść jej głowę. - Nie zrobiłaś

krzywdy Dave'owi. Nie zrobiłaś krzywdy nikomu. Czy to nie ty mówiłaś

mi, że nie możesz nawet nadepnąć pająka? To był tylko zbieg

okoliczności, iż spotkałaś się z Dave'em akurat w tamtym czasie. Dave

próbował wtedy każdej szansy, jak tonący, który chwyta się brzytwy.

Dlatego tak tobie powiedział. A co na to twój dziadek, kiedy go o to

spytałaś?

Mandy siedziała chwilę pociągając nosem i szukając w kieszeniach

chusteczki.

- Nie pytałam go o to nigdy - wybąkała, wydmuchując nos. -

Spotkałam go tylko raz po tym, co zrobił Dave'owi i powiedziałam, że

wiem, do czego doprowadził. A on nie zaprzeczył, Josh - wyjaśniła,

patrząc na niego przez łzy.

- Dlatego też uciekłaś - dokończył za nią Josh, wycierając jej oczy

swoją chusteczką. - A stary Alex pewnie teraz czeka na ciebie, żeby

wyrównać rachunki, kiedy do niego wrócisz. - Rozejrzał się po czystym,

choć niezbyt kosztownie urządzonym pokoju. - Założę się, iż skręca go ze

złości, że urządziłaś się sama, bez jego pomocy.

- Nie jestem tak całkiem bezradna. - Mandy czuła, jak wraca jej

zwykły wigor, kiedy okazało się, że Josh nie uciekł jeszcze od niej po tym,

jak mu wszystko powiedziała. - Od dziadka uciekłam trzy lata temu, a od

ciebie pięć dni temu. Przynajmniej w tym jestem konsekwentna. Prawda?

Zobaczyła, jak powoli pojawia się ten jego charakterystyczny

uśmieszek, co sprawiło, że jej serce zaczęło żywiej bić.

- A ja właśnie zastanawiałem się, jakby tu wrócić do tematu bez

konieczności oddawania własnej głowy pod topór. Czy wiesz, Amando

Elisabeth, że najwyższy czas, by przestać uciekać?

- To znaczy? - zapytała, znając już odpowiedź.

- To znaczy najdroższa, że jutro jedziemy do Southampton do starego

Alexandra Tremaine'a. Czas odpędzić stare strachy i rozpocząć życie od

nowa. Razem. Zgoda?

Wracać do Southampton? Była to ostatnia rzecz, na jaką Mandy

miała ochotę. Josh nie zgadzał się wprawdzie z jej teorią na temat śmierci

Dave'a, ale co będzie, jak się okaże, że nie ma racji? Co będzie, jak

dziadek zgodzi się z nią? Wiedziała, że nie zniesie potępiającego wzroku

Josha.

- Mandy, przestań dramatyzować, dobrze - ostrzegł ją, przyciągając

do siebie. - Już sobie wyobrażam ten turkot w twojej główce. Kocham cię i

nic nie może tego zmienić. Zrozumiano?

Mandy skinęła wolno głową, po raz kolejny bliska płaczu.

- Też cię kocham, Josh. A co będzie, jak się okaże, że to ja mam

rację, a dziadek potraktuje ciebie tak, jak Dave'a. Nie zniosłabym tego.

Ujął ją delikatnie za podbródek, unosząc go tak, że musiała mu

spojrzeć prosto w oczy.

- Ja też jestem mocny i poradzę sobie z dziadkiem. A teraz chodź do

mnie. Zdaje się, że mamy coś do załatwienia. Robiliśmy chyba

niezmiernie poważne rzeczy, kiedy mój kochany ojciec przerwał nam

ostatnio...

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

- Naprawdę chcesz tam jechać? A co będzie, jeśli stary Tremaine nie

przyjmie tego do wiadomości? Z tego co o nim słyszałem, nie zdziwiłbym

się wcale, gdyby cię poszczuł psem.

- Dzięki za okazane zaufanie i dobre rady, tato - odparł sucho Josh,

pakując jakieś papiery do skórzanej teczki. - Ale o jedno cię proszę. Jak

przyjedzie tu Mandy, to zachowaj swoje komentarze dla siebie. Na

przekonanie jej, że powinna się tu zjawić, straciłem prawie całą ostatnią

noc.

- A co z resztą nocy? - Starszy mężczyzna obrócił się na krześle z

uśmiechem zrozumienia na twarzy. - Nic nie mówiłeś, co robiliście

ostatnio. Może dla zabicia czasu przerabialiście ponownie jakieś lekcje z

miesiąca miodowego?

Josh posłał ojcu wymowne spojrzenie.

- Mama musiała mieć z tobą sporo roboty, by utrzymać cię w ryzach.

Rozmawialiśmy, tato. O jej i mojej młodości. - Podszedł do szafy i wziął

stamtąd jakieś papiery. - Wiesz, że jej rodzice zginęli w wypadku, kiedy

miała zaledwie trzy lata?

- Więc wychowywał ją dziadek? Musiała mieć czarujące

dzieciństwo.

Josh zamyślił się.

- Wiesz, co mówią eksperci o zapominaniu nieprzyjemnych rzeczy?

Mandy przysięga, że nie pamięta nic z wieku poniżej dwunastu lat, za

wyjątkiem paru oderwanych zdarzeń.

- Jakich nieprzyjemnych rzeczy? - ponaglił Matt.

Nie znał Mandy Tremaine prawie wcale, ale zrobiła na nim bardzo

dobre wrażenie. Nie chciał myśleć, że miała nieszczęśliwe dzieciństwo.

- Od czasu pogrzebu rodziców było tego bardzo dużo.

Matt zamyślił się, jego wargi zacisnęły się w cienką linię.

- Może ja bym pojechał z wami, synu - stwierdził w końcu. - Chętnie

bym sam dowiedział się czegoś więcej o dziadku.

- Mandy może się na to nie zgodzić. Ona go kocha - odparł Josh w

zamyśleniu. - Nadal też bardzo się Uczy z jego opinią. Myślę, że całe

życie spędziła na próbach zaspakajania jego oczekiwań. Ekskluzywne

szkoły w Szwajcarii i tak dalej.

- A potem wraca do domu i natychmiast wiąże się z Davem

Benjaminem, który nie podoba się dziadkowi?

Josh zdjął płaszcz z wieszaka.

- Niezupełnie. Najpierw sam do niej zachęcał Dave'a, ale

bezskutecznie. Mandy lubiła go, ale wiedziała, że związek ten do niczego

nie prowadzi.

- Ale jednak wini siebie za to, co się stało. Dlaczego? Pokłócili się,

czy co? - zastanawiał się Matt.

Josh potrząsnął głową.

- Nie, nie pokłócili się. To ona pokłóciła się z dziadkiem. Stary jej

powiedział, że Dave nie ma charakteru i że nie chce, by się spotykali.

Dave jednak dzwonił do niej często, błagając o spotkanie. Wtedy właśnie

powiedział jej, iż dziadek chce go zrujnować z uwagi na jego uczucie do

niej. Od tej chwili wszystko się strasznie skomplikowało.

Matt skinął głową, przewidując już resztę opowieści.

- Mandy poszła z tym do dziadka i doszło do pierwszej prawdziwej

kłótni, tak? To musiało wywrzeć na niej trwałe piętno. A potem Dave

próbował popełnić samobójstwo i wszystko wzięło w łeb. Dobrze mówię?

- Trzeba przyznać, że Dave załatwił to w bardzo spektakularny

sposób, robiąc to na frontowych schodach ich domu. Mandy usłyszała

strzał i pierwsza znalazła go leżącego w kałuży krwi. Potem nastąpiła

tylko gwałtowna scena z dziadkiem i pospieszny wyjazd z Southampton.

Jej samochód zepsuł się pięć mil stąd, dlatego uznała to za omen i została

w Allentown. Nie ruszała się stąd nigdzie.

- Dopóki nie wzięła udziału w konkursie radiowym, który zakończył

się lewym miesiącem miodowym ze starym kumplem Dave'a z uczelni. -

Dokończył spokojnie Matt. - Biedna dziewczyna. Dzwoniłem już do

mamy i uprzedziłem, żeby spodziewała się dziś ciebie razem z gościem.

Myślę, że mama otoczy ją troskliwą opieką, dokładnie taką, jakiej jej

potrzeba.

- Mama na pewno ją pokocha, ty zresztą też. Tamtej nocy nie

poznałeś jej z najlepszej strony, co zresztą było moją winą.

- To ostatnie, to prawda, synu - powiedział Matt, uśmiechając się na

to wspomnienie. - Ale i tak nie mogę powiedzieć, żeby Mandy nie zrobiła

na mnie wrażenia. Przypominała mi twoją matkę z tych czasów, kiedy...

zresztą, mniejsza o to.

Josh przechylił głowę, nasłuchując, co dzieje się za drzwiami.

- Jest już Mandy, rozmawia właśnie z sekretarką. Tylko proszę, nie

daj po sobie poznać, że ci cokolwiek powiedziałem, O.K.?

- Na to się nie zgadzam - zaprotestował Matt. - Byłem z wami w

Atlantic City, pamiętasz? Ona wie, że ja wiem, ty wiesz, że ja wiem, jak

więc mogę udawać, że nic nie wiem, nie wychodząc przy tym na głupka?

O Boże, Josh, wygląda na to, że miłość padła ci na mózg. Ja...

- Mandy! Chodź, kochanie, zobacz, kto ze mną jest. - Josh szybko

przeszedł pokój, by ją gorąco przywitać. - Tato? Pamiętasz chyba Mandy,

prawda? - Spojrzał przy tym ostrzegawczo na ojca.

- Oczywiście, że pamiętam Mandy - stwierdził Matt jowialnie,

wstając zza swojego biurka z wyciągniętą ręką. - Szampan i kawior były

wyśmienite, dziękuję bardzo, ale największą radość sprawiło mi oglądanie

miny Josha, kiedy płacił za to rachunek. - Uścisnął mocno jej rękę. - Siadaj

z nami na chwilę. Josh mówił mi właśnie...

Josh odchrząknął głośno, zarabiając na drwiący uśmieszek ojca.

- Josh mówił mi właśnie - podjął nie zbity z tropu Matt - że jedziecie

dzisiaj do Southampton, a ja zaproponowałem, żebyście zostali na noc u

nas w domu. Moja żona nie może się wręcz doczekać, by ciebie poznać. -

Po czym, zwracając się do syna, zakończył: - No i jak? Mój nauczyciel

zadowolony, czy dostanę po łapach?

Mandy spoglądała przez chwilę to na jednego, to na drugiego i

uśmiechnęła się ze zrozumieniem.

- Musi pan wybaczyć Joshowi, panie Philips. On uważa, że jestem

bardziej delikatna, niż jestem naprawdę. Spodziewam się, iż wszystko

panu opowiedział?

Matt podprowadzi Mandy do krzesła.

- Szczerze mówiąc, wydusiłem to z niego. - Zdecydował się chronić

syna na wypadek, gdyby Mandy się zdenerwowała, jakkolwiek nic na to

nie wskazywało. - W jednym zgadzam się z nim zupełnie. Musisz

pojechać i załatwić całą sprawę z dziadkiem. Tylko w ten sposób możesz

mieć to raz na zawsze z głowy.

- Widzę, że nie tylko podobnie wyglądacie, ale również podobnie

myślicie. Mam nadzieję, iż się nie mylicie - przyznała szczerze Mandy. -

Nie mam też nic przeciwko temu, że Josh opowiedział, dlaczego

zniknęłam ze sceny, w tym samym czasie, kiedy Dave'owi zdarzyło się to

nieszczęście. Potem dzwoniłam raz do dziadka z Allentown, ale on chyba

nie uznał za stosowne mówić komukolwiek, gdzie jestem. Pewnie myślał,

że wrócę do niego w ciągu miesiąca.

- Sądzę, że twoje zniknięcie wywołałoby większe poruszenie, gdyby

nie nastąpiło tuż po próbie samobójstwa Dave'a - podsunął Matt w

zamyśleniu.

- To prawda. Dodatkowo zaważyło na tym, że właściwie nie miałam

przyjaciół w Southampton. - Mandy spojrzała na trzymaną na kolanach

torebkę. Zdała sobie sprawę, że od dobrej chwili machinalnie otwierała ją i

zamykała. - Przepraszam - powiedziała, kładąc ręce na oparciu krzesła. -

Takie głupie przyzwyczajenie.

Josh odezwał się pierwszy, żeby przerwać krępującą ciszę, która

zapadła po ostatnich słowach Mandy.

- Hej, spójrzcie na zegarek. Mandy, jeśli nie chcemy utknąć w korku

w godzinach szczytu, to lepiej zbierajmy się. Odwrócił się do ojca,

mrugając porozumiewawczo. - Mam nadzieję, tato, że poradzisz sobie ze

wszystkim, jak nas nie będzie?

- Myślisz, że jesteś taki spryciarz, co? - odciął się Matt, udając złość.

- Mandy, będziesz musiała coś zrobić z tym jego kompleksem wyższości.

Bóg mi świadkiem, że razem z jego matką też próbowaliśmy, ale...

Mandy wstała i podeszła do starszego mężczyzny. Stając na palcach,

pocałowała go lekko w policzek.

- Niech się pan nie martwi, panie Philips - wyznała miękko. - Mam

przeczucie, że wyrośnie na takiego samego dżentelmena, jak pan. Nie

chciałabym zmieniać go ani na jotę.

Josh stał w szeroko otwartych drzwiach.

- Tylko nie podrywaj mojej dziewczyny, dobrze, tato? Nie

zapominaj, że masz już swoją - mruknął radośnie.

- To tylko dla sportu. - Matt pochylił się i szepnął Mandy prosto do

ucha: - I mów mi Matt, proszę.

Kiedy drzwi zamknęły się za nimi, Matt podszedł do telefonu, aby

zadzwonić do żony. Chciał jej powiedzieć, że Josh nareszcie znalazł dla

siebie odpowiednią kobietę.

Mandy drzemała słodko na siedzeniu dla pasażera, podpierając ręką

głowę. Wyglądała jak mała dziewczynka z pasem przepiętym przez prostą,

żółtą sukienkę. Ale Mandy nie była już dzieckiem, pomyślał z ulgą Josh.

Spojrzał na nią czule i wzrok jego zatrzymał się na chwilę na łagodnych

krągłościach unoszących się rytmicznie piersi.

Jak ona sobie poradzi, jeśli Alexander Tremaine nie będzie chciał jej

widzieć albo, jeszcze gorzej, jeśli potwierdzi jej przypuszczenia, że była

powodem tego, co się stało. Mandy znajdzie się wtedy w równie tragicznej

sytuacji, jak trzy lata temu.

Tym razem jednak nie może się to powtórzyć. Obojętnie, jaki będzie

rezultat spotkania z dziadkiem. Nie pozwoli, by Mandy wyjechała

gdziekolwiek. I na pewno nie zostaniesz sama, przyrzekł jej w myślach.

Jechał niemal automatycznie od pewnego czasu, aż zauważył, że

prawie dojeżdżają do Southampton. W powietrzu czuć już było zapach

morza.

Lepiej, żeby Mandy miała trochę czasu na zebranie myśli,

zadecydował, dotykając ją delikatnie.

- Mandy, kochanie, czas już wstawać. - Oderwał na chwilę wzrok od

drogi i zobaczył, że wygląda zdumiona przez okno, nie wierząc własnym

oczom, iż tak długo spała.

- Przepraszam, ale nie zdawałam sobie sprawy, że jestem tak

zmęczona. - Starała się nadać jakiś porządek rozwichrzonym lokom. -

Widzę, że jesteśmy już prawie na miejscu.

Alexander Tremaine zbudował swoją posiadłość na przedmieściach

Southampton i Josh skręcił wkrótce na szosę, która miała ich doprowadzić

do prywatnej drogi Tremaine'a.

- Nadal jednak uważam, że powinniśmy najpierw zadzwonić -

powiedział, spoglądając na zegarek, który pokazywał godzinę czwartą po

południu. - Może przecież go nie być w domu.

Mandy zachichotała nerwowo.

- Nie martw się - powiedziała z nagłą powagą w głosie. - Dziadek

będzie w domu. Ma swoje przyzwyczajenia. Od śmierci moich rodziców

nie był nigdy w pracy dłużej niż do wpół do trzeciej. Teraz musisz skręcić

w prawo, Josh.

Chociaż miała wszelkie powody do zdenerwowania, Mandy wcale

tego nie okazywała. Przeciwnie, w miarę jak się zbliżali do miejsca

przeznaczenia, siedziała coraz pewniej, a jej twarz miała wyraz

determinacji.

Alexander Tremaine ścigał kiedyś przestraszoną i speszoną

dziewczynę. Teraz wracała do niego dojrzała kobieta, gotowa w każdej

chwili odpłacić pięknym za nadobne. Poczucie dumy ogarnęło Josha, bo

czuł, że przyłożył do tego swoją rękę.

- Jest! - Mandy nie mogła opanować westchnienia. - Zapomniałam

już, że jest taki wielki.

Aleksander Tremaine rzeczywiście zbudował sobie pałac, pomyślał z

podziwem Josh, parkując samochód przed wielkimi dębowymi drzwiami.

Wyciągnął już kluczyki ze stacyjki, kiedy zauważył, że Mandy nie odpięła

jeszcze nawet pasa bezpieczeństwa. Siedziała jak skamieniała, wpatrując

się w betonowe stopnie przed domem.

- To tu znalazłam Dave'a - stwierdziła cicho. - Rana była

powierzchowna, ale było tak dużo krwi. Przez moment wyobrażałam

sobie, że on jeszcze tu leży. Głupie, co?

Josh wysiadł z samochodu i otworzył Mandy drzwiczki z drugiej

strony.

- Panna Amanda... - Mężczyzna w średnim wieku, którego Josh

wziął za lokaja, nie okazał wcale zdziwienia na jej widok po tak długiej

nieobecności. - Pan Tremaine jest w swoim gabinecie.

- Dziękuję, Fransworth - odpowiedziała, biorąc Josha za rękę.

Ruszyli przez wielkie, trzypiętrowe foyer w kierunku zaplecza domu.

- Trochę jak cielęta prowadzone na rzeź, co? - szepnął jej do ucha,

kiedy szli za lokajem, który wysforował się naprzód. Rozglądając się po

ścianach, na których wisiały stare płótna olejne, dodał: - Nie mogę się

oprzeć wrażeniu, że zaraz pojawią się kapłani, by przeprowadzić całą

ceremonię.

Żarty te osiągnęły spodziewany efekt. Mandy ścisnęła mocniej jego

rękę i uśmiechnęła się.

- Zamknij oczy i wyobraź sobie, co się stało, kiedy pewnego dnia

chciałam zostawić skateboard w tym foyer. Fransworth nigdy mi tego nie

wybaczył.

W końcu doszli do końca holu i przez otwarte dla nich drzwi weszli

do pracowni. Mandy zrobiła tylko kilka kroków, a Josh zatrzymał się tuż

za nią. Widząc, że lokaj ociąga się z wyjściem, odwrócił się do niego i

rzekł surowo:

- To wszystko, Fransworthy. Możesz odejść.

- Fransworth, proszę pana - poprawił go lodowato.

Josh zmierzył go wzrokiem, dając mu do zrozumienia, że celowo

przekręcił jego imię.

- Obojętnie jak - odparł niedbale.

Widząc złość za twarzy lokaja, poczuł mściwą satysfakcję, że choć

trochę odpłacił za krzywdy Mandy. Teraz Josh przyjrzał się przez chwilę

wnętrzu pokoju. Obejrzał szybko pełne książek ściany, skórzaną kanapę i

dopasowane do niej krzesła, w końcu wzrok jego zatrzymał się na

wielkim, mahoniowym biurku, ustawionym naprzeciwko jednego z okien.

Mężczyzna, który siedział za tym biurkiem, nie wyglądał

imponująco. Był po prostu stary, pomarszczony i zmęczony. Nie podniósł

głowy, kiedy weszli, najwyraźniej zainteresowany papierami, leżącymi

przed nim na biurku. Wygląda groźnie jak basset, zdecydował Josh.

- Mówiłem już, że nie chcę tego diabelskiego lekarstwa, Fransworth.

- Stary człowiek nadal nie podnosił głowy. - Zabierz więc je z powrotem,

skądkolwiek je wziąłeś. Zrozumiano?

- To nie Fransworth, dziadku - wyjaśniła Mandy, robiąc nieśmiało

jeszcze krok. - To ja, Mandy. Przyjechałam z tobą porozmawiać, jeśli nie

masz nic przeciwko temu.

Alexander Tremaine spojrzał znad okularów w kierunku, skąd

dobiegł go głos wnuczki, świdrując wzrokiem panujący w pokoju

półmrok.

- Kto tam jest z tobą? - spytał zimno. - O co chodzi, dziecko, bałaś

się, że urwę ci głowę, gdybyś przyszła sama?

- Nazywam się Joshua Philips, proszę pana - wyjaśnił spokojnie Josh.

Podszedł energicznie do biurka i wyciągnął rękę. Trzymał ją przez

chwilę, po czym spokojnie opuścił.

- Wiem, kim jesteś, Philips, i co robiliście z moją wnuczką. -

Tremaine poinformował ich o tym, odchylając się do tyłu w swym

wielkim, skórzanym fotelu. Jego głośne skrzypienie przy każdym ruchu

sprawiało mu wyraźną satysfakcję. - Amanda Elisabeth nigdy nie była

poza moją kontrolą, obojętnie, co by o tym sama sądziła. Z raportu, który

mam przed sobą, wynika, że nadal jest tak samo naiwna i głupia jak w

dniu, kiedy stąd wyjechała. - Zmierzył taksującym spojrzeniem Josha. - Ty

miałbyś prowadzić śledztwo? Śmiechu warte. Zabawiałeś się z moją

wnuczką, co? Ciekawe, ile tym razem będzie mnie to kosztować?

Zapominając o strachu, Mandy pospieszyła Joshowi z pomocą. Bała

się, żeby on sam nie powiedział czegoś, czego by potem żałował.

- Josh i ja chcemy się pobrać, dziadku - powiedziała stanowczo. - I

nie pozwalam ci się tak do niego zwracać, słyszysz?

- Ty mi nie pozwalasz, panienko? - Tremaine nie wytrzymał i zerwał

się na nogi. - Czy zdajesz sobie sprawę, ile mnie to kosztowało ostatnim

razem? Dokładnie pół miliona dolarów, a potem, jakby tego było mało, ten

tchórzliwy głupiec udaje samobójstwo na schodach mojego domu. Ja płacę

od trzech lat rachunki za jego leczenie w jednej z prywatnych klinik, a on

ugania się za pielęgniarkami. Trzeba przyznać, że. wyciągnął ze mnie

trochę pieniędzy.

Mandy stała z szeroko otwartymi oczami, kręcąc z niedowierzaniem

głową, kiedy dotarła do niej w pełni treść tego, co przed chwilą usłyszała.

- Płaciłeś Dave'owi Benjaminowi, żeby trzymał się ode mnie z

daleka? A ja myślałam, że ty doprowadziłeś go do bankructwa. Nic z tego

nie rozumiem, dziadku.

Josh stał cicho tuż obok Mandy, głęboko zamyślony.

- Dave okłamywał wszystkich, prawda, panie Tremaine? Pana

okłamywał, mówiąc, jak bardzo kocha pańską wnuczkę, a Mandy

okłamywał, zrzucając na pana powód swoich finansowych kłopotów. A

kiedy okazało się, że pieniądze, które pan mu dał, również były

niewystarczające, udał publiczne samobójstwo. W ten sposób mógł

znaleźć się w miejscu, w którym odizolował się od roszczeń wierzycieli.

Co to było, hazard?

Alexander Tremaine spojrzał na Josha z rosnącym respektem.

- Dokładnie tak. Bardzo to dobrze ująłeś, Philips. Może nie jesteś

taki głupi, na jakiego wyglądasz, kochasiu. Chociaż tylko kobieta mogła

uwierzyć, że ktoś strzela sobie prosto w łeb, a kończy się to tylko na

powierzchownej ranie, na którą nawet nie trzeba było zakładać szwów!

Dave Benjamin jest sprytny jak lis.

- Mimo to płaci pan nadal za jego leczenie w klinice - zauważył Josh.

- Zdaje mi się, że nie jest pan wcale taki zły, jak przedstawia pana prasa.

- Moje źródła mówią, że stanowisz połowę „Philips Inc.” -

powiedział Tremaine, zmieniając temat. - Przyznaj się, czy masz tam coś

do powiedzenia, czy jesteś tylko zausznikiem tatusia?

Josh uśmiechnął się szeroko, przyciągając do siebie Mandy.

- Mogę się z panem zmierzyć każdego dnia, jeżeli tylko mnie pan

sprowokuje. Czy to jest odpowiedź na pana pytanie?

Starszy człowiek odchylił do tyłu głowę i zaczął się śmiać. Śmiech

był trochę oschły i sztywny, jakby nie było już nic takiego w życiu, co

mogłoby go naprawdę rozbawić.

- Myślę, że możesz go sobie zatrzymać, Mandy - powiedział z

aprobatą.

Tymczasem Mandy gorączkowo starała się zrozumieć, co dokładnie

się stało trzy lata temu. Zorientowała się równie szybko jak Josh, że Dave

nabrał ich wszystkich. Nie mogła jednak zrozumieć, dlaczego dziadek

zgodził się na jej wyjazd w przekonaniu, że miała coś wspólnego z tą

próbą samobójstwa.

- Dlaczego pozwoliłeś mi wyjechać? - spytała w końcu, werbalizując

swe myśli. - Wiedziałam, że nie przepadałeś za mną nigdy, ale nie

wiedziałam, że mnie nienawidziłeś. To było dla mnie bolesne, dziadku.

Bardzo bolesne.

- Dąsałaś się wtedy, dziecko, jak zwykle zresztą, zmieniając to co się

stało w tani melodramat. - Zwrócił się dobrodusznie do Josha. - Zawsze

była marzycielką, pełną wszelkich fantazji. Ja byłem uosobieniem

czarnego charakteru. Ale ma dobrze poukładane w głowie. Wiedziałem, że

do mnie wróci, jak tylko dorośnie.

Mandy obeszła biurko i stanęła oko w oko z dziadkiem.

- Powiedz mi - spytała cicho - czy kiedykolwiek kochałeś mnie choć

trochę?

Josh pomyślał, że Alexander Tremaine wygląda teraz jak basset

bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Pogłaskał Mandy po policzku.

- Kocham cię tak, że chcę być obdarzony gromadką rudowłosych

prawnuków, jeśli cię to zadowala, Amando Elisabeth. Hej, daj spokój -

zaprotestował radośnie. - Jestem już za stary na takie traktowanie,

złamiesz mnie zaraz, słyszysz, co do ciebie mówię?

- Pana lekarstwo, proszę. - Głos Franswortha dobiegł ich gdzieś zza

pleców Josha.

Josh spojrzał na wyprężonego lokaja z lekarstwami na małej srebrnej

tacy, potem na Mandy i dziadka, nadal czule przytulonych do siebie.

Odwrócił się do Franswortha ze smutnym uśmiechem.

- Pan Tremaine dostał swoje lekarstwo przed chwilą. Nie sądzę, by

cię teraz potrzebował.

Rollie Estrada zamknął za sobą cicho drzwi apartamentu w hotelu

Tropicana. Uśmiechnął się szeroko, wciskając do kieszeni słony napiwek,

który dostał przed chwilą od Josha.

- Lubię, jak coś się kończy happy endem. - Pogwizdując radośnie,

zawiesił na klamce tabliczkę z napisem: „Nie przeszkadzać”.