ROZEZNANIE

DUCHOWE

Rozeznanie w Piśmie św.

•

„Nie dowierzajcie każdemu
duchowi, ale badajcie duchy, czy
są z Boga” (1 J 4, 1),

•

„Ducha nie gaście, proroctwa nie
lekceważcie! Wszystko badajcie, a
co szlachetne – zachowujcie” (1
Tes 5, 19-21),

Szukanie woli Bożej

•

Podstawą rozeznawania duchowego jest

przekonanie o nieustannym działaniu Boga w

naszym życiu.

•

Wola Boża objawia się stopniowo w naszym

życiu. Na każdym etapie życia mamy jej

szukać, być wyczulonymi na wezwania Boga.

•

Wola Boża jest dynamiczna, jest procesem,

wymaga nieustannego dialogu człowieka z

Bogiem. Bóg nie ma wobec nas sztywnego

planu! Jesteśmy współtwórcami tego planu!

•

Pełnienie woli Ojca było największym

pragnieniem Jezusa. Jezus w trudzie odkrywał

wolę Ojca. Wiedząc to, nie oczekujmy łatwego

rozeznawania!

Konieczność

rozeznawania

•

Dlaczego mamy rozeznawać? Bo grozi nam, że

coraz bardziej będziemy żyli poza sobą, w

świecie zewnętrznym, daleko od swego serca,

w iluzjach, w oszukiwaniu siebie i innych.

•

Rozeznanie duchów ma mi pomóc żyć pełnią

swojego życia, odnajdywać wolę Boga, trwać w

prawdziwej rzeczywistości, pozbywać się

swoich iluzji.

•

Bóg objawia się nam przez znaki, które mają

ścisłe powiązanie z tym, czego doświadczamy

w sercu. Miejscem rozeznawania jest nasze

serce. Znaki zewnętrzne mają naprowadzić

nas na to, co się dzieje w naszym sercu.

Poruszenia wewnętrzne

•

W każdym z nas istnieje walka duchowa: dobrego

ducha ze złym duchem. Oni posługują się tym, co

jest w nas – tzw. poruszenia wewnętrzne.

•

Jakie są poruszenia: myśli, uczucia, pragnienia,

poruszenia woli, obrazy, zdarzenia (z przeszłości,

przechowywane w pamięci).

•

Poruszenia mówią prawdę o nas samych. Mogą być

kanałami komunikacyjnymi, przez które przemawia

Bóg – „SMSY” OD BOGA!

•

W życiu duchowym trzeba być wrażliwym na te

poruszenia. Nie należy czuć się winnym swoich

poruszeń. Należy je dopuszczać je i rozeznawać.

Trzeba uczyć się ich słuchania.

•

Istnieją trzy źródła tych poruszeń: moje „ja”, Duch

Święty, zły duch.

Co jest potrzebne do
rozeznania

•

znajomość siebie, swoich mocnych i słabych

stron, słabości, zranień, kompleksów,

•

otwartość i szczerość w poznawaniu swoich

poruszeń,

•

akceptacja swojego życia, takim jakie jest,

•

prawdziwy obraz Boga Ojca który chce tylko

mojego dobra,

•

otwartość na wolę Bożą,

•

wewnętrzne uspokojenie,

•

dłuższa modlitwa,

•

pomoc kierownika duchowego – obiektywizacja

swych poruszeń,

Znaki woli Bożej

•

zewnętrzne: przykazania Boże i kościelne,
słowo Boże zawarte w Biblii, nauczanie
Kościoła, nakazy życia chrześcijańskiego,
obowiązki wynikające z powołania,
odpowiedzialności za Kościół, państwo,
rodzinę, innych,

•

wewnętrzne: poruszenia, natchnienia,
osobiste wezwania Ducha,

•

człowiek – jego potrzeby (np. wezwanie do
miłosierdzia, pomocy, opieki),

•

świat i to co z sobą niesie – tzw. znaki czasu,

Autentyczne Boże

natchnienia

•

poznajemy je w czasie po ich owocach:

pokoju, radości, miłości,

•

towarzyszy im wolność wewnętrzna, która

jest jednym z najważniejszych kryteriów

do rozpoznawania ich autentyczności: Bóg

zaprasza, nigdy nie zmusza,

•

nie ma w nich zamieszania, niepokoju, nie

budzą wyrzutów sumienia (natchnienie

Boże może w pierwszej chwili nas

zaniepokoić ale z czasem jak się na nie

otwieramy wnosi pokój i radość w nasze

życie),

•

prowadzą do stałości i życia w pokorze,

Autentyczne Boże
natchnienia

•

prowadzą do posłuszeństwa Bogu i

Kościołowi (zalecane jest poddanie

natchnienia ocenie wspólnoty Kościoła),

•

ich cechą jest altruizm, ukierunkowanie

na miłość, na dar z siebie. Czujemy

wezwanie do pokonania egoizmu,

lenistwa, poszukiwania wygody,

•

wymagają nieustannego oczyszczenia

(można je pomylić z potrzebami

wynikającymi najczęściej ze zranień

wyniesionych z domów rodzinnych),

Złe podejście do

rozeznania

•

bierne posłuszeństwo – ślepe
posłuszeństwo autorytetowi (np. w
sektach albo u osób lękliwych),

•

odwoływanie się tylko do działania
Boga (wyłączony rozum i krytyczne
myślenie),

•

odwoływanie się tylko do działania
ludzkiego (myślenie, że Bóg ma
pobłogosławić ludzkim planom).

Etapy rozeznania

•

zbieranie informacji,

•

modlitwa i refleksja nad decyzją,

•

zbadanie co się dzieje w sercu,

•

rozmowa z kierownikiem duchowym (w
ważnych sytuacjach życiowych),

•

podjęcie decyzji. Należy powierzyć
decyzje i jej skutki Bogu. Być
cierpliwym. Dać sobie i Bogu czas.
Badać owoce swej decyzji. Jeśli będą złe,
należy zmienić swą decyzję.

Reguły rozeznania w

strapieniu

•

jest to czas próby, oczyszczenia naszej miłości,

szkoła pokory i zawierzenia,

•

nie ulegać smutkowi i zniechęceniu – rozeznawać

przyczyny smutku,

•

bardziej badać swoje sumienie i wpływ uczuć na

wybory i postępowanie,

•

nie zmieniać decyzji wcześniej podjętych (np. stanu

życia),

•

zmieniać samego siebie przez częsty rachunek

sumienia,

•

porozmawiać z kierownikiem duchowym,

•

w pokorze szukać woli Bożej a nie swojej,

•

wytrwać w cierpliwości,

•

więcej modlić się, wzbudzać akty ufności, wiary (np.

z Pisma św.)

Reguły rozeznania w

pocieszeniu

•

dzięki niemu wzrasta wiara, miłość, pokój, jasność,

duszy, cierpliwość, wolność,

•

dziękować Bogu za łaski, ale nie przywiązywać się

do nich,

•

cieszyć się będąc obdarowanym przez Boga,

•

być pokornym czyli wiedzieć, że ten dar zniknie, że

nie jest dany na zawsze,

•

być czujnym by nie wpaść w pychę i zaślepienie,

kim ja teraz nie jestem i co mogę uczynić,

•

nie działać spontanicznie bez rozeznania (diabeł

przybiera postać anioła światłości by zmylić

człowieka),

•

mieć cały czas świadomość swej grzeszności,

słabości,

•

pytać się: czy pocieszenie otwiera mnie na Boga czy

też zamyka w sobie?

Pomocne pytania przed

decyzją

•

Czy jest we mnie gotowość dostosowania
mojego życia do woli Bożej?

•

Która decyzja zbliża mnie do Boga?

•

Co by Jezus uczynił na moim miejscu?

•

W której decyzji jest więcej miłości, ofiary z
siebie, wyrzeczenia?

•

Co bym radził swojemu najlepszemu
przyjacielowi?

•

Co bym uczynił, gdybym był w obliczu
swojej śmierci?

DZIĘKUJĘ

ZA UWAGĘ

Opracował ks. Marcin Kozyra