Gr.3

studia stacjonarne I stopnia
WYDZIAŁ BUDOWNICTWA rok II

Prowadząca: mgr inż. Urszula
Brudkiewicz

Materiały
Budowlane II

Wodą zarobową nazywamy wodę
użytą:

-

do produkcji zapraw i betonów (spełnia
rolę niezbędną dla procesu wiązania
(woda chemicznie aktywna);

-

dla uzyskania przez zaprawę czy
mieszankę betonową odpowiedniej
konsystencji (woda bierna).

Jako wodę zarobową można stosować

każdą wodę zdatną do picia oraz wodę z

rzek, jezior i innych miejsc, pod

warunkiem , że odpowiada ona

wymaganiom normowym (PN-EN

1008/2004).

W zależności od zastosowania

rozróżnia się dwie odmiany wody

zarobowej:

1)

Do mieszanek, w których jest spoiwo

cementowe lub cementowo-wapienne,

2)

Do mieszanek, w których jest inne

spoiwo niż w odmianie 1.

-

Barwa wody używanej do celów budowlanych
powinna odpowiadać barwie wody
wodociągowej, woda nie powinna wydzielać
zapachu gnilnego, nie powinna zawierać
zawiesiny, np. grudek, kłaczków,

-

Ilość wody zarobowej powinna być podana
przez producenta na opakowaniu produktu,

-

Należy pamiętać również, że suchą mieszankę
wsypuje się do wody, a nie odwrotnie.



Woda pitna- wodę tę uznaje się za

przydatną do stosowania w betonie. Woda

pitna nie wymaga badania.



Woda odzyskana z procesów produkcji

betonu- woda ta będzie zazwyczaj

przydatna do stosowania w betonie, powinna

jednak spełniać określone wymagania.



Woda ze źródeł podziemnych- woda ta

może być przydatna do stosowania w

betonie, jednakże powinna być badana



Woda z kanalizacji- woda ta nie nadaje się

do stosowania w betonie



Naturalna woda powierzchniowa i

woda ze ścieków przemysłowych- woda

ta może być przydatna do stosowania w

betonie, jednakże powinna być badana.



Woda morska lub woda zasolona- woda

ta może być stosowana do betonów

niezbrojonych i nie zawierających innych

elementów metalowych, natomiast jest

zasadniczo nieodpowiednia do wytwarzania

betonu zbrojonego i betonu sprężonego. W

przypadku betonu zawierającego stalowe

zbrojenie lub elementy metalowe

decydującym czynnikiem jest dopuszczalna

całkowita zawartość chlorków w betonie



Chlorki- zawartość chlorków w
wodznie, badana zgodnie z EN-
196-21 i wyrażona jako Cl

-

, nie

powinna przekraczać poziomów
podanych w tabeli.



Siarczany- zawartość siarczanów w wodzie,

badana zgodnie z EN 196-2 i wyrażona jako

SO

42-

, nie powinna przekraczać 2000 mg/l.



Alkalia- Jeżeli przewiduje się zastosowanie

w betonie kruszyw reaktywnych wobec

alkaliów, należy sprawdzić zawartość

alkaliów w wodzie zgodnie z EN 196-21.

Równoważna zawartość tlenku sodu w

wodzie normalnie nie powinna przekraczać

1500 mg/l.

Przeprowadza się badania jakościowe
dotyczące występowania cukrów,
fosforanów, azotanów, ołowiu i cynku.
Woda powinna spełniać wymagania
podane w tabeli:

Szkodliwe

zanieczyszczenia

Szkodliwe

zanieczyszczenia

Czas wiązania i

wytrzymałość

Czas wiązania i

wytrzymałość



czas początku wiązania, wyznaczony na próbkach

wykonanych z użyciem badanej wody podczas

badania przeprowadzonego zgodnie z EN 196, EN

12390, nie powinna być krótsza niż 1 godzina i

nie powinien różnić się o więcej niż 25% od czasu

początku wiązania próbek wykonanych z użyciem

wody destylowanej lub dejonizowanej.



Średnia wytrzymałość na ściskanie po 7 dniach

próbek betonu lub zaprawy, przygotowanych z

użyciem badanej wody, powinna wynosić co

najmniej 90% średniej wytrzymałości na

ściskanie odpowiednich próbek przygotowanych z

użyciem wody destylowanej lub dejonizowanej

Woda odzyskana z procesów produkcji

betonu obejmuje:



Wodę, która była częścią niewykorzystanej

mieszanki;



Wodę użytą do czyszczenia wnętrza

betoniarek stacjonarnych,

samochodowych i pomp do mieszanek

betonowych;



Wodę użytą do cięcia, szlifowania i obróbki

strumieniowej powierzchni betonu;



Wodę odzyskaną z mieszanki betonowej

podczas jej wytwarzania.



Zbiorników zaopatrzonych w odpowiednie

wyposażenie umożliwiające równomierne

rozprowadzenie części stałych w wodzie;



Zbiorników sedymentacyjnych lub

podobnych instalacje, pod warunkiem, ze

woda pozostaje w zbiorniku przez czas

wystarczająco długi, aby nastąpiło

zadowalające osadzenie się części

stałych.

Woda mieszana - to mieszanina

wody odzyskanej z procesów produkcji
betonu i wody z niektórych innych
źródeł.

Resztkowy beton i zaprawa- jest to

świeża mieszanka pozostała po
układaniu lub wypłukana z betoniarki
podczas jej czyszczenia w wytwórni
betonu.

Ze względu na:



obecność olejów i tłuszczy,



detergenty,



barwę,



zawiesiny,



zapach,



substancje humusowe.

Metody badania wody:

Metody badania wody:

Czyli sprawdzamy obecność zapachu innego niż

czystej wody, w przypadku wątpliwości badamy

ją ze względu na poziom zapachu zgonie z

krajowymi przepisami wody pitnej. Poziom

zapachu powinien być niższy niż maksymalny

poziom dopuszczalny dla wody pitnej.

Obserwujemy czy na powierzchni nie robi się

piana. Sprawdzamy obecność olejów i tłuszczy.

Po 30 min. obserwujemy barwę i osad wody,

następnie mierzymy pH za pomocą papierka

wskaźnikowego lub pehametru. Po dodaniu

0,5ml kwasu chlorowego mieszamy i

sprawdzamy zapach lub badamy obecność

siarkowodoru.

•

dla wody pitnej – nie bada się,

•

dla wody odzyskanej z procesów produkcji betonu –

badana zgodnie z normą.

•

dla wody ze źródeł podziemnych, naturalna woda

powierzchniowa i woda ze ścieków przemysłowych –

badana przed pierwszym użyciem a następnie co

miesiąc, aż do czasu ustalenia zmienności składu wody.

Następnie można zastosować mniejszą częstotliwość

badania.

•

dla wody morskiej lub zasolonej – badanie przed

pierwszym użyciem a następnie raz na rok i jeśli to

konieczne.

Częstotliwość badania:

Częstotliwość badania:

Substancje humusowe

Substancje humusowe

doprowadzić temperaturę próbki z 5 ml wodą

do poziomu pomiędzy 15 a 25

0

C. Następnie

dodać 5ml 3% roztworu wodorotlenku

sodu, wstrząsnąć próbówką i odstawić na 1

godz. następnie zaobserwować barwę

próbówki.

Twardość wody:

Twardość wody:

Obecność w wodzie składników mineralnych, głównie

węglanów, wodorowęglanów, chlorków i

siarczanów wapnia i magnezu. Rozróżnia się

twardość wody:



węglanową (pochodzącą przede wszystkim od

węglanów, wodorowęglanów i wodorotlenków wapnia

i magnezu, które podczas gotowania są wytrącane

w postaci osadu węglanów)



niewęglanową (spowodowaną obecnością

siarczanów i chlorków wapnia i magnezu).



twardość wapniową – wywołaną rozpuszczalnymi

solami wapnia.



twardość magnezową – wywołaną solami magnezu.



twardość ogólną – stanowiącą sumę twardości

węglanowej i niewęglanowej.

Metody usuwania twardości

wody:

Metody usuwania twardości

wody:

•

termiczna – polega na gotowaniu wody w
rezultacie czego wytrąca się tzw. kamień kotłowy.

•

sodowo-wapienna – do wody dodaje się
dokładnie określoną ilość wodorotlenku wapnia i
sody.

•

fosforanowa – twardość usuwana jest przy
pomocy ortofosforanu(V) sodu.

•

jonitowa – polega na zastosowaniu jonitów
(kationitów i anionitów).

•

przy pomocy kalgonu.

Jednostka twardości wody:

Jednostka twardości wody:

Twardość wody wyrażana jest najczęściej
 miligramorównoważnikach (mval)
substancji wywołującej twardość wody na dm

3

lub

w stopniach niemieckich (1° niemiecki = 10 mg
CaO na dm

3

wody = 0,357 mval CaO na dm

3

wody).

Woda o twardości poniżej 7° niemieckich nosi
nazwę miękkiej, powyżej tej wartości
-twardej.Woda twarda utrudnia pienienie się
środków piorących oraz powoduje powstawanie
kamienia kotłowego lub korozję kotłów parowych.

Twardości wody do picia: wg norm polskich 500 mg

CaCO

3

/dm

3

dzieli się następująco:

•

bardzo miękka to <75 mg CaCO

3

/dm

3

•

miękka 75-150 mg CaCO

3

/dm

3

•

średnio twarda 150-300 mg CaCO

3

/dm

3

•

twarda 300-500 mg CaCO

3

/dm

3

•

bardzo twarda >500 mg CaCO

3

/dm

3

Do oznaczania twardości wody, także jonów wapnia i

magnezu stosuje się metody kompleksometrycznego

miareczkowania, które w stosunku do innych metod

analitycznych wykazują szereg zalet, takich jak prostota,

możliwość szybkiego wykonania oznaczeń, dokładność, itp.

Badanie miareczkowe twardości

wody:

Badanie miareczkowe twardości

wody:

Odmierzyć po 100cm

3

badanej wody

odbarwionej i sklarowanej do dwóch kolb
stożkowych na 200cm

3

. Do pierwszej kolby

dodać oranżu metylowego i miareczkować
kwasem solnym do zmiany zabarwienia z
żółtego na pomarańczowe. Zanotować ilość
zużytego na zmiareczkowanie kwasu.

Tw= 28

*

c

*

v

c- stężenie kwasu solnego
v-objętość kwasu solnego zużyta do miareczkowania

Badanie twardości wody za

pomocą paska testowego:

Badanie twardości wody za

pomocą paska testowego:

1.

Napełniamy zlewkę o pojemności 50ml
wodą i zanurzamy w niej pasek testowy do
określania całkowitej twardości wody.

2.

Po 3 sekundach wyciągamy pasek z wody,
odczekujemy ok. 2 minuty i oceniamy
stopień zabarwienia paska poprzez
porównanie go ze skala barw pasków
testujących.

3.

Odczytujemy wynik i przeprowadzamy
ocenę jakościową pomiaru całkowitej
twardości posługując się skalą

Do 100ml badanej wody wlewamy 2

krople 0,1% roztworu oranżu metylowego

i miareczkuje 0,1 n roztworem HCL do

pierwszej dającej się zauważyć zmiany

barwy.

Twardość węglanową Xw w stopniach

oblicza się ze wzoru:

Xw=2,8V* k

V – ilość ml zużytego 0,1 n HCL

k- miano roztworu HCL

2,8- współczynnik przeliczeniowy

Odczyt twardości wody

Odczyt twardości wody

Twardość wody wyraża się w stopniach

niemieckich (°n lub °d) - 1 °n = 10,00 mg

CaO w 1 litrze wody oraz 1 °n = 17,9 mg

CaCO

3

w 1 litrze wody.

Ocena twardości wody:

0-5- woda bardzo miękka

5-10- woda miękka

10-15-woda średniej twardości

15-20-woda o znacznej twardości

20-30-woda twarda

Ponad 30-woda bardzo twarda

Oznaczenia zawartości jonów siarczanowych

Dziękujemy za

uwagę

Dziękujemy za

uwagę