Typowe elementy planu

operacyjno- ratowniczego

Dr n med. Czesław Kamrowski

Organizacja systemu bezpieczeństwa

• Wyznaczona osoba dyżurna i jej zmiennicy
• Funkcje poszczególnych osób i grup
• Numery telefonów ( służbowe i prywatne

kluczowych osób)

Ocena ryzyka na terenie- np. zakładu

• Ilość materiałów niebezpiecznych
• Lokalizacja materiałów niebezpiecznych
• Ich własności np. na podstawie kart charakterystyki

bezpieczeństwa materiału

• Lokalizacja zaworów odcinających
• Specjalne procedury przeciwpożąrowe ( jeśli są)
• Specjalne wymogi postępowania i operowania tymi

materiałami

Ocena ryzyka poza terenem np.

zakładu

• Właściwości niebezpiecznych materiałów w sąsiednich

zakładach

• Pobliskie osiedla mieszkaniowe i skupiska ludności
• Osoby kontaktowe ( nazwiska, nr telefonów w sąsiednich

jednostkach)

• Ustalone procedury powiadamiania

Procedury powiadamiania oraz

systemy łączności

• Systemy alarmowe
• Systemy łączności i przekazu informacji
• Zarządzanie zakładem
• Struktura organizacyjna na wypadek awarii
• Lokalni przełożeni służb ratowniczych
• Obiekty przemysłowe w sąsiedztwie
• Pobliskie strefy mieszkaniowe
• Wykaz osób i nr telefonów z uwzględnieniem zmienników
• Osoby desygnowane do kontaktów z mediami
• Procedura powiadamiania osób rannych pracowników
• Główne centrum sprawozdawcze

Sprzęt do działań operacyjno-

ratowniczych

• Sprzęt przeciwpożarowy
• Sprzęt medyczny na wypadek awarii
• Wykrywacze gazów toksycznych
• Wiatromierze
• Aparaty tlenowe
• Odzież ochronna
• Dodatkowe wyposażenie w zależności od warunków

lokalnych

• Zbiorniki awaryjne

Szkolenia i ćwiczenia

• Wiedza w zakresie chemikaliów ( własności, toksyczność

itp.)

• Procedury sprawozdawcze z działań operacyjno-

ratowniczych

• Znajomość systemów alarmowych
• Lokalizacja sprzętu przeciwpożarowego i umiejętność

posługiwania się nim

• Umiejętność zastosowania środków ochrony osobistej

( maski przeciwgazowe, aparaty tlenowe, odzież ochronna
itp.)

• Sposoby odkażania odzieży ochronnej i sprzętu
• Procedury ewakuacji
• Dokumentowanie symulowanych sytuacji awaryjnych

Procedury operacyjno- ratownicze w

zakresie:

• Łączności i komunikacji
• Ewakuacji lub zapewnienia bezpiecznego schronienia
• Działań medycznych ( łącznie z udzielaniem pomocy dużej

liczbie osób poszkodowanych)

• Specjalnych sposobów postępowania w przypadku uwolnień

gazów toksycznych ( chlor itp.)

• Sposobów postępowania w przypadku braku zasilania w energię
• Sposobów postępowania poszczególnych jednostek

ratowniczych

• Sposobów postępowania w przypadku umyślnego podłożenia

materiałów wybuchowych

• Sposobów postępowania na wypadek sztormów ( tylko na

obszarach przybrzeżnych)

Procedura powrotu do normalnego

funkcjonowania

• Aktualizacja planów
- Częstotliwość
- Regularne testy struktury organizacyjnej i sposobów

postępowania w czasie działań operacyjno-

ratowniczych ( sytuacje awaryjne symulowane, próby

systemu alarmowania, testy sprzętu p/pożarowego,

ćwiczenia w zakresie ewakuacji, komitet do spraw

zapewnienia stałej gotowości operacyjno- ratowniczej)

- Istrukcje szczegółowe działania w zakresie

rozpoczęcia i zakończenia procedur operacyjno-

ratowniczych, analiz potencjalnych awarii, reagowania

na nie i podejmownia działań dla poszczególnych ich

rodzajów

Urzędnicy i agencje odp. za

podejmowanie działań operacyjno-

ratowniczych

• Zapewnienie przestrzegania prawa, praworządności i

porządku publicznego ( komendant policji, przedstawiciel
administracji rządowej, przedstawiciel sił zbrojnych)

• Ochrona p/pożarowa ( Komendant rejonowy PSP,

komendant Ochotniczej Straży Pożarnej, przedstawiciel
Komendy głównej lub Wojewódzkiej PSP)

• Łączność ( Obrona Cywilna, Siły Zbrojne, Rejonowa/

Wojewódzka Komenda Policji)

• Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej ( lokalne stacje

meteorologiczne)

• Zakłady użyteczności publicznej ( miejscy/ wojewódzcy

inżynierowie zarząd robót publicznych, prywatne i
społeczne zakłady użyteczności publicznej)

Urzędnicy i administracja c.d

• Służba zdrowia i opieka społeczna ( dyrektorzy szpitali

miejskich i wojewódzkich – ZOZ, dyrektorzy miejskich,
wojewódzkich i państwowych ośrodków opieki społecznej,
administrator ośrodków opieki pielęgniarskiej)

• Informacja publiczna- burmistrz/prezydent miasta,

wojewoda, rzecznik

Ocena niebezpiecznych

materiałów

• Obrona cywilna
• Specjalistyczne jednostki straży pożarnej
• Wydziały ochrony środowiska
• Ministerstwo Robót Publicznych

INNI

• Biegli rzeczoznawcy do spraw wyceny szkód
• Usługi transportowe
• Usługi prawne
• Usługi pracownicze i finansowe

Metodyka opracowania planu

zabezpieczenia medycznego

• Zbiór danych wyjściowych ( wytyczne przełożonych,

meldunki podwładnych, meldunki sąsiednich służb)

• Wyjaśnienie czekającego zadania i kalkulacja wstępna czasu

do czasu rozpoczęcia akcji ( ocena położenia-posiadane siły i

środki, środki sąsiadów, teren i warunki meteorologiczne, siły

i środki służby zdrowia)

• Opracowanie planu zabezpieczenia medycznego

( przewidywane straty, organizacja zabezpieczenia leczniczo-

ewakuacyjnego, organizacja zabezpieczenia sanitarno-

higienicznego i p/epidemicznego, organizacja zaopatrywania

medycznego, ochrona sanitarna, kierowanie służbą zdrowia)

• Postawienie zadań podwładnym ( odprawy, wskazówki ustne,

zarządzenia)

• Działalność kontrolna ( kontrola osobista, analiza sprawozdań

i meldunków, precyzowanie zad. w wyniku zmiany sytuacji)

Podsumowanie propozycji

• Przygotowanie i uzgodnienie struktur, procedur i środków

technicznych zanim jeszcze wystąpi sytuacja kryzysowa

• Wszystkie ustalenia dokonane przed kryzysem należy

utrzymać nie zmieniane w czasie akcji, chyba że zaistnieją

zupełnie wyjątkowe okoliczności

• Przygotowania do zarządzania kryzysem nie będą skuteczne

bez regularnych szkoleń i ćwiczeń ( tzw symulacji) , oprócz

personelu technicznego także decydenci powinni uczestniczyć

w tych ćwiczeniach, aby mogli wnieść własny wkład

• Należy utworzyć pełny system informacji i łączności – każda

osoba uczestnicząca w przeciwdziałaniu skutkom kryzysu

wew. I na zew. Władz miejskich musi mieć przy sobie

podręczny informator zawierający wszystkie nazwy

niezbędnych instytucji, nazwiska osób kontaktowych, nr

telefonów itp.

Podsumowanie propozycji- cd

• Miejskie Centrum Zarządzania Sytuacjami Kryzysowymi powinno

zajmować kilka pomieszczeń specjalnie przeznaczonych do tego celu;

każdemu członkowi zespołu należy zabezpieczyć stanowisko pracy,

które powinno być właściwie oznaczone i wyposażone w materiały

robocze

• Centrum Dowodzenia Sytuacją Kryzysową powinno mieć do swojej

dyspozycji centrum informacyjne; do jego zadań należy analiza

napływających informacji pod katem ich ważności

• Nieodzowne jest przygotowanie decydentom wizualnej prezentacji i

tablicy przebiegu zdarzeń, tak aby każdy decydet miał dostęp do

jednakowej informacji o rozwoju sytuacji

• W pokoju decydentów powinno być jak najmniej telefonów, dostęp do

nich powinien być kontrolowany np. przy użyciu przygotowanych

kolorowych przepustek; każdy decydent, zwłaszcza spoza grona władz

miejskich powinien mieć asystentów, którym zabezpieczono

oznakowane stanowiska pracy, poza pokojem decydentów,

odpowiedzialnych za utrzymanie kontaktów z własnymi organizacjami

Podsumowanie propozycji- cd

• Aby utrzymać , na poziomie minimum, stały personel Centrum

Dowodzenia Sytuacjami Kryzysowymi należy posłużyć się systemem

rezerwistów, których rekrutuje się spośród pracowników władz

miejskich; w sytuacjach niekryzysowych można temu zespołowi

powierzyć inne dodatkowe zadania

• Nieodzowny jest sprawny system alarmowania w celu mobilizacji osób

związanych z Centrum Zarządzania Sytuacją Kryzysową w nagłych

przypadkach

• Plan zarządzania sytuacja kryzysową musi uwzględniać program

organizacji kontaktów ze społecznością , aby zminimalizować

przekazywanie ludności sprzecznych informacji

• W czasie prowadzonej sytuacji kryzysowej jedna osoba powinna być

upoważniona do przeprowadzenia oceny podejmowanych działań, której

celem jest udoskonalenie sposobu kierowania sytuacjami kryzysowymi

w przyszłości w oparciu o zdobyte w praktyce doświadczenia

• Wszystkie praktyczne doświadczenia wyniesione z sytuacji kryzysowej

połączone z oszacowaniem przyszłych m. sytuacji kryzysowych powinny

doprowadzić do opracowania indywidualnych planów postępowania w

sytuacjach nieprzewidzianych, w zależności od specyfiki sytuacji

kryzysowej

Zarządzanie służbą zdrowia w zagrożeniach

specjalnych T3

• Kryzys- sytuacja niekorzystna dla kogoś/czegoś
• Katastrofy spowodowane siłami natury lub zamierzoną lub

niezamierzoną działalnością człowieka stanowią wielkie

wyzwanie dla służb ratowniczych

• Stworzenie spójnego systemu ratowniczego pozwoli na

zmniejszenie strat spowodowanych występowaniem

katastrof, zwiększy szanse uratowania jak największej liczby

ofiar. System taki może funkcjonować pod warunkiem

włączenia w niego wszystkich służb

• Rozwojowi cywilizacyjnemu na przestrzeni wieków

towarzyszyły liczne sytuacje kryzysowe związane z konfliktami

zbrojnymi lokalnymi i międzynarodowymi, o różnym podłożu,

z degradacją środowiska naturalnego oraz katastrofami

spowodowanymi uwalnianiem do atmosfery wykorzystanych

w przemyśle substancji szkodliwych dla człowieka

Zarządzanie służbą zdrowia w

zagrożeniach specjalnych cd

• Intensywność występowania tych zjawisk wymusiła konieczność

dokonania ich klasyfikacji i podjęcia próby przeciwdziałania
negatywnym skutkom oddziaływania na człowieka

• Podział opracowany przez Światową Organizację Zdrowia polega

na odróżnieniu katastrof, których czynnikiem sprawczym jest
człowiek i jego działalność od katastrof spowodowanych siłami
natury;

1. katastrofy wywołane przez siły natury
• trzęsienie ziemi i powodzie (80% wszystkich katastrof

naturalnych)

• powódź ( wysoka fala), przerwanie wałów, gwałtowne przypływy
• lawiny, oberwanie góry, wybuchy wulkanów
• pożąry

cd

• orkany, tajfuny
• susze
2. Katastrofy wywołane przez ludzi( wojny- broń

konwencjonalna, środki masowego rażenia), katastrofy
cywilizacyjne

(

komunikacyjne

- masowe kolizje na autostradach, zderzenia

pociągów, zatonięcia statków;

wypadki przemysłowe i

budowlane-

eksplozje, wycieki substancji trujących,

napromieniowania, zawalenia;

wielkie pożary-

wieżowców,

domów towarowych, szkół i szpitali)

3. Wtórne skutki katastrof: głód, choroby zakaźne, epidemie,

epizoocje, zniszczenie środowiska naturalnego

Zarządzanie służbą zdrowia w

sytuacjach specjalnych cd

• Analiza przedstawionej klasyfikacji pozwala na stwierdzenie, iż

w chwili obecnej obszar RP ze względu na powstałą w Europie i

na świecie sytuację polityczną nie jest zagrożony konfliktem

zbrojnym z użyciem broni masowego rażenia; również globalny

konflikt konwencjonalny jest mało prawdopodobny

• Pozostałe wymienione grupy zagrożeń stwarzają realne

niebezpieczeństwo dla ludzi i środowiska; istnieje zatem

potrzeba stworzenia spójnego systemu reagowania w

sytuacjach kryzysowych.

• NIK 1999 r. – w raporcie oceniającym akcję przeciwpowodziową

z 1997 r. postulowała , aby w system zabezpieczenia

kryzysowego włączyć wszystkie służby posiadające odp. siły i

środki w tym też służby wchodzące w skład Sił Zbrojnych,

gdzie istnieją określone możliwości i potencjał, który powinien

być uwzględniony w tworzeniu systemu zabezpieczenia

sytuacji nadzwyczajnych

Zarządzanie służbą zdrowia w

sytuacjach specjalnych cd

• Posiada ona możliwości pozwalające na włączenie jej we wszystkie

etapy planowania zabezpieczenia medycznego oraz

bezpośredniego udziału w akcjach ratowniczych i zabezpieczeniu

kolejnych faz akcji ratunkowych. Infrastruktura administrowana

przez wsz stwarza szansę na wydzielenie pomieszczeń

magazynowych niezbędnych do gromadzenia sprzętu i materiałów

medycznych wykorzystywanych w akcji ratunkowych oraz

właściwy nadzór nad zgromadzonym sprzętem

• Siły i środki wsz powinny stanowić zalążki szybkiego reagowania

ratowniczego. W ramach współdziałania służb zdrowia w zakresie

zabezpieczania medycznego katastrof i sprawnie funkcjonującego

systemu stanowiłby z pracownikami cywilnej służby zdrowia

odpowiednio wcześniej przeszkolonymi personel medyczny

kierowany jako kwalifikowane wzmocnienie rozwiniętych punktów

opatrunkowych. Punkty opatrunkowe rozwijane w czasie katastrofy

w zależności od miejsca ich lokalizacji w systemie ratowniczym

oraz pododdziału je rozwijającego spełniają następujące funkcje:

cd

1.

Punktu Zbiórki Poszkodowanych na granicy strefy
marginalnej i filtracyjnej

2.

Punktu Pomocy Medycznej w strefie filtracyjnej

3.

Pośredniego Punktu Ewakuacji odp. etapowi ewakuacji
rozwijanemu przez OPPMB na granicy strefy filtracyjnej i
pomocy krajowej i międzynarodowej

Poważnym problemem stojącym przed służbami ratowniczymi

jest zapewnienie płynnej i szybkiej ewakuacji rannych/
poszkodowanych, gdyż leczenie w polowych urządzeniach
może być realizowane w sytuacjach szczególnych i nie
jest w stanie zapewnić leczenia w placówkach
specjalistycznych.

cd

• Należy zdać sprawę, iż podczas katastrof i wypadków

masowych istnieją znaczne dysproporcje między potrzebami i
możliwościami służby zdrowia, stąd należy się liczyć z
występowaniem braków w zakresie zabezpieczenia środków
transportowych

• Transport sanitarny pozostający w dyspozycji cywilnej służby

zdrowia pozwala na przewóz w jednym rejsie 1-2 rannych, co w
znacznym stopniu wydłużą czas oczekiwania na udzielanie
kwalifikowanej i specjalistycznej pomocy medycznej, natomiast
posiadane przez woskową służbę zdrowia nowe modele
pojazdów sanitarnych pozwalają na przewiezienie w 1 rejsie w
pozycji leżącej od 4 do 12 rannych. Włączenie tego transportu
w system zabezpieczenia medycznego katastrof pozwoliłoby na
znaczne wzmocnienie potencjału ewakuacyjnego służby
zdrowia

cd

•

W wielu krajach dla potrzeb narodowego systemu
zabezpieczenia przed katastrofami wojskowa służba zdrowia
bierze udział w szkoleniu cywilnych kadr oraz dostarcza
specjalistyczny sprzęt do ewakuacji poszkodowanych

•

Zakres szkolenia obejmuje:

1.

Wyszukiwania poszkodowanych i rannych w rejonie
katastrofy

2.

Zasad udzielania pierwszej pomocy med.

3.

Prowadzenia segregacji w warunkach masowego napływu
chorych i rannych

4.

Zapoznania się z zasadami wykorzystania specjalistycznego
transportu ewakuacyjnego w czasie klęsk

PODSUMOWANIEM SZKOLENIA jest udział w ćw. I praca w

mobilnych urządzeniach wsz

cd

• Ćw. praktyczne należy prowadzić w wykorzystaniem pozoracji med.;

ćw. sytuacja nie powinna być wcześniej znana kadrze med. Takie
ćw. pozwoliłyby na zbliżenie sytuacji do tego co może spotkać
kadrę med. w czasie zabezpieczenia med. katastrof

• Na wyrobienie nawyków szybkiego podejmowania decyzji,

właściwej oceny położenia oraz takim kierowaniem służbą zdrowia,
aby w możliwie krótkim czasie zabezpieczyć powstałe straty
sanitarne;

• W wielu państwach przedstawiciele wojska zajmują wysokie

stanowiska decyzyjne w strukturach kierowania zabezpieczeniem
sytuacji kryzysowych dzięki czemu możliwe jest max skrócenie
procesów związanych w wykorzystaniem posiadanych sił i środków

• W Polsce natomiast potencjał wojska wykorzystywany jest w sposób

ograniczony

cd

• Problematyka psychiatryczna medycyny katastrof jest traktowana

marginesowo, a przez wielu niedoceniana i

niezauważana

• Najważniejsze

zagadnienia związane są z reakcją na ciężki stres i

zaburzeniami adaptacyjnymi

• Przykładem potwierdzającym słuszność takiego stanowiska są

problemy psychiatryczno- psychologiczne, które wyst. np. w

następstwie powodzi

• Ostra reakcja na stres to przemijające zab. O znacznym nasileniu, które

rozwija się jako reakcja na wyjątkowy stres fiz./psych. U osoby nie

przejawiającej do tej pory zab. psychicznych wyst. zazwyczaj w ciągu

kilku godzin/dni; stresorem może być druzgocące przeżycie pociągające

za sobą poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa danej osoby lub osoby

jej bliskiej. Ryzyko wystąpienia tego zab. Gdy współistnieje wyczerpanie

fiz. lub czynniki organiczne. Objawy- początkowy stan oszołomienia ze

zwężenie pola świadomości i zawężeniem uwagi , niemożność

rozumienia bodźców i zab. orientacji. Następnie może wyst. dalsze

wyłączenie się z sytuacji albo pobudzenie i nadmierna aktywność;

często wyst. autonomiczne objawy panicznego lęku; objawy pojawiają

się zazwyczaj w ciągu kilku min po zadziałaniu bodźca i zanikają w

ciągu 2-3 dni. Może wyst. całkowita/ częściowa niepamięć.

Zaburzenia stresowe pourazowe

• Powstaje jako opóźniona i przedłużona reakcja na stresujące

wydarzenie; cz. predysponujące: dekompensacje nerwicowe, które
mogą obniżać próg reakcji przy pojawianiu się tego zespołu lub
zaostrzyć przebieg zaburzeń

• Typowe objawy, obejmujące epizody powtarzanego przeżywania

urazu na nowo w natrętnych wspomnieniach lub snach występują
na tle uporczywie utrzymującego się poczucia odrętwienia i
otępienia uczuciowego. Nie reagowanie na otoczenia, anhedonia,
oraz unikania działań i sytuacji, które mogłyby przypominać
przeżyty uraz. Niekiedy mogą pojawiać się dramatyczne, ostre
wybuchy strachu, paniki lub agresji. Zazwyczaj występuje stan
nadmiernego pobudzenia układu autonomicznego ze wzmożonym
stanem czuwania, odruchem orientacyjnym oraz bezsennością. Z
powyższymi objawami często wiążą się lęk i depresja. Nierzadko
występują też myśli ,, S’’. Początek zaburzenia występuje po
urazie, ale po okresie utajenia może trwać do kilku miesięcy.

Zaburzenia adaptacyjne

• Rozpoczynają się zwykle w ciągu 1 miesiąca od stresującego

wydarzenia z wyj. przedłużonej reakcji depresyjnej nie

przekracza 6 miesięcy

• Objawy: nastrój depresyjny, lęk lub zamartwianie się, poczucie

niemożności poradzenia sobie oraz w pewnym stopniu

ograniczona zdolność do skutecznego wykonywania

codziennych czynności. Osoba może przejawiać skłonność do

dramatycznych zachowań czy wybuchów , zachowań

gwałtownych. Może przybierać różnorodne i zróżnicowane

formy kliniczne.

• Przy opracowaniu zasad, polityki i parametrów planowania

zabezpieczenia psychiatrycznego należy uwzględnić aktualny

stan zdrowia psychicznego społeczeństwa.

• Przyjmuje się, że wielkość strat sanitarnych profilu

psychiatrycznego kształtować się będzie w granicach 0,1-1%.

Organizacja i praca w war. masowego

napływu rannych i chorych

•

Katastrofy powodują duże straty materialne i osobowe, z których wynikają

liczne następstwa: duża liczba rannych z mnogimi obrażeniami, niewydolność

związana ze szczupłością personelu med., sprzętu i śr. transportu, opóźnienie

w ewakuacji i leczeniu, stałe zagrożenie epidemią. Wystąpienie masowych

strat wymaga uproszczenia i schematyzacji postępowania obejmującego

etapy:

1.

Ratowniczo- ewakuacyjny- gdzie udzielana jest pierwsza pomoc med. w formie

samopomocy pomocy wzajemnej, pomoc przedlekarska przez pomocniczy

personel med. oraz pierwsza pomoc lek. w punktach pomocy med.

2.

Transportowo- ewakuacyjny

3.

Leczniczy- pomoc kwalifikowana i specjalistyczna, przybycie rannych i chorych

bezp. do szpitala z rejonu katastrofy wymusza w organizacji uwzględnienie

następujących elementów: miejsca dla PTS, miejsca wydzielonego na plan

wstępnej segregacji, miejsca pracy zespołów segregacyjnych zachowawczych i

zabiegowych dla ciężko i lekko rannych, miejsca rejestracji przybyłych

rannych, miejsca do prowadzenia intensywnych zabiegów pomocy med.,

miejsca magazynowania pojemników z odzieżą. Do prowadzenia wstępnej

segregacji – będzie pracował doświadczony lekarz, który będzie podejmował

decyzje o skierowaniu rannego do jednego z dwóch ciągów

cd

• W skład zespołu segregacyjnego wchodzi: lekarz ( 1chirurg

lub internista) 1-2 pielęgniarki, 1 rejestrator

• Do zadań zespołów segregacyjnych należy ocena stanu

ogólnego, rejestracja, założenie dokumentacji, skierowanie
do właściwego toku. W sytuacji wytworzenia się kolejki
należy przewidzieć możliwość wzmocnienia zespołów
segregacyjnych brygadami segregacyjnymi. Ze względu na
to, że część rannych będzie nieprzytomna należy prowadzić
rejestrację numeryczną. Tym rannym i chorym, z którymi
można nawiązać kontakt lub posiadają dokumenty przy
rejestrze trzeba odnotować dane personalne. Po
zarejestrowaniu rannych i chorych przebiera się w odzież
szpitalną, a ubrania składa się do worków posiadających
numerację przypisaną im przy rejestracji.

Segregacja medyczna

•

Polega na rozdziale rannych i chorych na grupy wymagające
jednorodnych zabiegów leczniczo- profilaktycznych, ewakuacji
zgodnie ze wskazaniami lekarskimi oraz rodzajem i zakresem
pomocy, która może być udzielona na danym etapie ewakuacji

•

Rozróżniamy segregację: diagnostyczną, transportowo-
ewakuacyjną, wawnątrzpunktową i prognostyczną.

•

Kwalifikowana segregacja dzieli rannych i chorych o profilu
zabiegowym na 3 grupy:

a)

U których istnieje konieczność wykonania zabiegów chirurgicznych
ze wskazań życiowych; odroczenie ich wykonania zagraża śmiercią

b)

Należy wykonać zabiegi chirurgiczne w ograniczonym zakresie,
które w złożonej sytuacji medycznej muszą być czasowo
odroczone, choć nie wykonanie ich grozi ciężkimi powikłaniami,
którym nie można zapobiec poprzez wykonanie jakichkolwiek
innych czynności leczniczych

cd

c)

U których można odroczyć wykonanie zabiegów chirurgicznych

do czasu przybycia do szpitala bez zagrożenia ciężkimi
powikłaniami.

Chorych profilu zachowawczego dzielimy na 2 grupy:
- U których zabiegi muszą być wykonane ze wskazań

życiowych, nie wykonanie ich grozi śmiercią lub trwałym
kalectwem

- Wykonanie zabiegów internistycznych może być odroczone

do czasu ich wykonania bez zagrożenia życia

cd

• Segregacja medyczna jest sztuką tworzenia priorytetów,

właściwie przeprowadzona pozwala na udzielenie pomocy
med. jak największej liczbie potrzebujących w warunkach
znacznej dysproporcji między możliwościami służby zdrowia
a potrzebami w zakresie niesienia pomocy

Ewakuacja medyczna

• Ważnym czynnikiem współczesnego systemu zaopatrzenia

medycznego jest właściwy czas udzielenia pomocy medycznej.

Pomoc ta powinna być udzielona w czasie, który zapewnia ( po

urazie lub chorobie) szybki powrót do zdrowia

• Właściwy czas udzielania pomocy osiąga się poprzez zapewnienie

dobrej organizacji zbierania i wywożenia rannych ze strefy

zagrożonej, szybką ewakuację do punktów opatrunkowych a także

prawidłową pracę tych punktów

• Celem ewakuacji medycznej jest: szybkie dostarczenie rannych i

chorych do etapów ewakuacji, w których może być udzielana

niezbędna pomoc medyczna. Zapewnienie koniecznej

manewrowości siłami i środkami służby zdrowia poprzez

uwolnienie od przebywających w nich rannych

• Ewakuacja medyczna jest czynnością wymuszoną, spowodowaną

ograniczonymi możliwościami leczenia w pobliżu miejsca

powstania choroby czy zranienia. Nie jest ona obojętna dla stanu

zdrowia, dlatego też powinno się dążyć do jej ograniczenia łącząc

ewakuację z leczeniem, prowadząc ją w sposób możliwie jak

najbardziej oszczędzający ewakuowanych

cd

• Do ewakuacji wykorzystuje się różnorodne środki

transportowe. Personel pojazdów sanitarnych jest
odpowiednio przeszkolony i wyposażony w sprzęt i środki
medyczne do udzielania aktywnej pomocy medycznej

• W trakcie ewakuacji medycznej udzielana będzie pomoc

taka jak: podawanie leków, tlenu, płynów krwiopochodnych
oraz podtrzymanie podstawowych funkcji organizmu.

Dobowe możliwości leczniczo- ewakuacyjne,

sanitarno- higieniczne i przeciwepidemiczne

• Czas trwania na jednego rannego tj. 1 patrol pieszy od 6 do

8 chorych, zmotoryzowany 48

• Segregacja: czas trwania na 1 rannego dla lekko rannych 1-

2 min., dla średnio- i ciężko rannego 4-5 min.

• Kwalifikowane segregacja: średnio- i ciężko ranny z

udzielaniem pomocy ze wskazań życiowych 6-7 min.,
średnio- i ciężko ranny- 4-5 min.

• Postępowanie przeciwwstrząsowe trwa 2 godziny, zabiegi

operacyjne 1-2 godziny