Wstęp do Tradycyjnej Medycyny Chińskiej




Ogromne zainteresowanie medycyną chińską, adaptowanie różnych klasycznych metod do współczesności nie jest sytuacją charakterystyczną tylko dla naszego kraju.
Istniejące od kilku lat otwarcie Chin na świat powoduje, że kultura, filozofia, medycyna są jak gdyby na nowo odkrywane. Stosunkowo najszybciej we współczesnej medycynie zdobyła sobie miejsce i uznanie akupunktura.
Ale też stosunkowo szybko zauważono, że akupunktura to zaledwie ułamek procentu prawdziwej chińskiej medycyny. Stąd też ogromne zainteresowanie diagnostyką wizualną, badaniem pulsu, dietetyką i ziołolecznictwem, masażem i akupresurą, ćwiczeniami oddechowymi i ruchowymi. W medycynie chińskiej próbuje się znaleźć odpowiedzi na najpoważniejsze problemy medyczne naszych czasów, mowa o AIDS i nowotworach.

Chińska medycyna jest przekazem ustnym. Nie była podawana za pomocą książek, lecz przekazywana była od mistrz do ucznia.

Wielu ludzi na Zachodzie zaniedbuje to, co jest istotą chińskiej medycyny, skupiając się tylko na akupunkturze. W istocie akupunktura jest tylko wprowadzeniem do medycyny chińskiej. W Chinach prawidłowym sposobem postępowania w przywracaniu zdrowia jest najpierw praca z żywnością, gdy to nie skutkuje z ziołami. Jeśli i to nie przynosi rezultatów, wtedy należy dojść do akupunktury. Wszystko opiera się na prawidłowym rozpoznaniu.
Jeżeli rozpoznanie zostało błędnie przeprowadzone, to każdy rodzaj leczenia staje się bez znaczenia, szczególnie jeśli pracujecie z igłami, może stać się wręcz niebezpieczny.

Chińczycy posiadają bardzo ciekawy sposób rozpoznawania i diagnozowania, składający się z wielu elementów.
Pierwszym z nich jest rozpoznawaniem tętna.
Drugim - język.
Trzecim elementem są barwy twarzy.
Czwartym - sposób zadawania pytań.
Musimy też zrozumieć, że medycyna chińska jest medycyną zapobiegawczą. Lekarz w Chinach bardziej zainteresowany jest leczeniem ludzi zdrowych, bo gdy pojawi się choroba, jest już za późno na podejmowanie jakichkolwiek działań. W przeszłości chińskiemu lekarzowi płacono za to, że człowiek pozostawał w zdrowiu. Gdy ktoś zachorował przestawał płacić za leczenie.
Znaczy to, że najważniejszą rzeczą było prowadzenie profilaktyki. Zadaniem lekarza było badać w taki sposób, by przewidywać następstwa faktów i odpowiednio do tego postępować.
Ważną rzeczą w chińskiej medycynie było również to, że w przeszłości nie było tam stwierdzanych przez lekarzy chorób, gdyż były one leczone w studium wstępnym, zatem nie mogły się rozwinąć.

Na początku warto powiedzieć o tym, co oznaczało dla Chińczyków pojęcie "zdrowy człowiek". Dla nas na Zachodzie stwierdzenie, że ktoś jest zdrowy, oznacza, że nie jest chory (np. na anginę lub grypę), że jego ciało jest w porządku. W Chinach rozumiano to nieco inaczej, ale aby to wyjaśnić trzeba poznać i zrozumieć TAO.