ROZDZIAA
TRZYDZIESTY
COLE
Nie mogłem się pozbyć woni sarniej krwi z nozdrzy.
Gdy dotarłem do domu, Sama już nie było. Na podjez
dzie brakowało jego samochodu, a dom stał
pusty; po korytarzu niosło się echo moich kroków. Wpadłem do łazienki (chodnik wciąż leżał pofałdowany
po mojej nocnej walce z Samem) i puściłem wodę tak gorącą, jak tylko się dało. Stanąłem pod kojącym
strumieniem i obserwowałem, jak krew znika w odpływie, wirując wściekle. W słabym świetle tłumionym
przez zasłonkę prysznicowa wyglądała, jakby była czarna. Spłukując brud z ramion, starałem się zmyć z
siebie również zapach łani, ale nieważne, jak mocno się szorowałem, wciąż czułem smród. Z każdym
wdechem widziałem w myślach tylko jeden obraz: spoglądające na mnie ciemne oko bezbronnego
zwierzęcia, które łagodnie się poddało.
Potem przypomniałem sobie, z jakim wyrzutem patrzył na mnie Victor, gdy leżał na podłodze w
szopie. A następnie wilk o jego oczach. To też była moja wina.
W tym momencie dotarło do mnie, że rzeczywiście jestem przeciwieństwem ojca. Bo byłem bardzo,
bardzo dobry w niszczeniu różnych rzeczy.
Odkręciłem zimną wodę. Resztki gorącej zmieszały się z nią i przez krótką chwilę strumień miał
temperaturę mojego ciała. Poczułem się tak, jakbym był niewidzialny. A potem woda stała się lodowata.
Przekląłem i zwalczyłem chęć wyskoczenia z wanny.
Na skórze natychmiast pojawiła mi się gęsia skórka, tak szybko, że aż poczułem ból. Pozwoliłem
głowie opaść do przodu; woda pociekła mi po karku.
Przemień się. Przemień się teraz.
Ale prysznic nie był wystarczająco zimny, żeby zmusić moje ciało do transformacji; wywołał tylko ścisk
we wnętrznościach i mdłości. Użyłem stopy, żeby zamknąć dopływ wody.
Dlaczego wciąż byłem człowiekiem?
To nie miało sensu. Jeśli przeistoczenie się w wilka stanowiło problem naukowy, a nie przejaw magii,
to musiało się opierać na logicznych zasadach. A to, że nowe wilki zmieniały się w różnych temperaturach i
o rozmaitym czasie& to kompletny brak jakichkolwiek reguł. W głowie wirowały mi obrazy Victora
przemieniającego się w te i z powrotem, białej wilczycy obserwującej mnie w milczeniu i mnie samego,
krążącego po korytarzach tego domu, czekającego na transformację. Chwyciłem ręcznik i się osuszyłem; po
chwili przerzucałem szafy w poszukiwaniu ubrań. Znalazłem ciemnoniebieską bluzę z napisem  NAVY i
jakieś dżinsy, które były trochę za luz
ne, ale nie spadały. Huczało mi w głowie od rozmyślania nad
logicznymi przyczynami całej tej sytuacji.
Może Beck mylił się co do czynników wywołujących przemianę. Może gorąco i zimno tak naprawdę
nie powodowały transformacji; może były tylko katalizatorami? W takim razie mogły istnieć inne sposoby,
żeby zamienić się w zwierzę.
Potrzebowałem papieru. Nie mogłem jasno myśleć bez notowania tego, co przychodziło mi do głowy.
Z gabinetu Becka wziąłem trochę kartek i jego terminarz. Usiadłem przy stole w jadalni z długopisem
w dłoni. Ciepłe powietrze powoli sączyło się przez kratki wentylacyjne, sprawiając, że robiłem się senny.
Odruchowo powróciłem myślami do stołu w jadalni rodziców. Siadywałem tam każdego ranka z
 notesem burzy mózgów  to był pomysł mojego ojca  i odrabiałem pracę domową albo pisałem teksty
piosenek, albo zapisywałem swoje rozważania na temat tego, co usłyszałem w wiadomościach.
To było jeszcze wtedy, gdy byłem absolutnie pewien, że zmienię świat.
Pomyślałem o Victorze, o wyrazie jego twarzy, gdy odlatywał na jakimś nowym dragu. I o wyrazie
twarzy swojej matki, gdy powiedziałem jej, że ona i tata mogą iść do diabła. O niezliczonych dziewczynach,
które budziły się u mego boku tylko po to, żeby odkryć, że spały z duchem, bo mnie już przy nich nie było 
albo fizycznie, albo dlatego, że właśnie miałem kolejny odlot dzięki zawartości jakiejś butelki lub strzykawki.
O sposobie, w jaki Angie przycisnęła dłoń do mostka, gdy oznajmiłem jej, że ją zdradzałem.
Och tak, zmienianie świata szło mi świetnie.
Otworzyłem terminarz i zacząłem go przeglądać. Nie wczytywałem się, tylko przebiegałem wzrokiem
kartki w poszukiwaniu wskazówek. Były tam krótkie fragmenty, same w sobie bez znaczenia, ale mnie
mogły się przydać:  Znalazłem dziś martwą wilczycę; spojrzałem w jej oczy, ale była dla mnie nikim. Paul
powiedział, że przestała się zmieniać jakieś czternaście lat temu. Miała krew na pysku. Cuchnęła jak diabli.
(& ) Derek przemienił się w wilka na dwie godziny w samym środku upalnego lata; Urlik i ja próbowaliśmy to
rozgryz
ć przez całe popołudnie. (& ) Dlaczego Sam dostał o tyle lat mniej niż reszta sfory? Przecież on jest
najlepszy z nas wszystkich. Dlaczego życie musi być takie niesprawiedliwe? .
Spojrzałem na swoją dłoń. Pod paznokciem kciuka zauważyłem jeszcze trochę krwi. Podejrzewałem,
że mogła przetrwać na skórze tylko po transformacji, a to oznaczałoby, że dostała się tam już po tym, jak
zmieniłem się w człowieka. W ciągu tych kilku minut, gdy znów miałem ludzkie ciało, ale jeszcze nie stałem
się Cole em.
Położyłem głowę na stole; drewno zdawało się lodowate w zetknięciu z moją skórą. Wyglądało na to,
że rozgryzienie logiki wilkołactwa wymaga zdecydowanie za dużo wysiłku. Nawet gdybym& nawet gdybym
odkrył, co tak naprawdę sprawia, że się przemieniamy, i gdzie znajduje się nasz umysł, kiedy nie podąża za
ciałem  jaki to miałoby sens? Skoro i tak nadejdzie dzień, w którym stanę się wilkiem na zawsze& Cały ten
trud tylko po to, żeby zachować życie, którego nie będę pamiętał. Moje życie niewarte, żeby je
zapamiętać&
Wiedziałem, że przecież są sposoby na definitywne pozbycie się takich myśli. I znałem jeden,
ostateczny, ale aż do tej pory byłem zbyt tchórzliwy, żeby go wykorzystać.
Kiedyś powiedziałem o tym Angie. To było chyba jeszcze, zanim mnie znienawidziła. Akurat wróciłem
do domu z pierwszej trasy; cały świat leżał u moich stóp, jakbym był jednocześnie jego królem i zdobywcą.
Angie nie wiedziała, że zdradzałem ją na wyjez
dzie. A może zdawała sobie z tego sprawę? Brzdąkałem na
keyboardzie, a gdy wreszcie przerwałem, obwieściłem:
- Myślałem o tym, żeby popełnić samobójstwo.
Angie siedziała w starym fotelu, który trzymaliśmy w garażu. Nawet nie podniosła na mnie wzroku.
- Taa, tak sądziłam. I jak ci idzie?
- Widzę zdecydowane zalety takiego rozwiązania. Do głowy przychodzi mi tylko jedna wada.
Milczała przez dłuższą chwilę, a potem rzuciła:
- A tak w ogóle, to czemu mi o tym mówisz? Chcesz, żebym ci to wyperswadowała? Jedyną
osobą, która może to zrobić, jesteś ty sam. W końcu jesteś geniuszem, więc na pewno dobrze
o tym wiesz.
- Bzdura!  obruszyłem się.  Naprawdę chciałem twojej rady. Ale nieważne.
- A spodziewałeś się, że co ci powiem?!  Jesteś moim chłopakiem, ale, dalej, zrób to. Śmierć to
niezły sposób ucieczki . O coś takiego ci chodziło?
Wróciłem myślami do jednego hoteli na trasie, gdzie pozwoliłem jakiejś dziewczynie o imieniu
Rochelle, której już nigdy nie zobaczę, zsunąć mi spodnie tylko dlatego, że miałem taki kaprys. Zamknąłem
oczy i poczułem odrazę do samego siebie.
- Nie wiem, Angie. Nie wiem. Nie zastanawiałem się nad tym. Po Prost powiedziałem, co myślę,
okej?
Przygryzła wargę i przez krótką chwilę wpatrywała się nieobecnym wzrokiem w podłogę.
- Okej, a co powiesz na to? Zbawienie. To największy argument przeciw samobójstwu, jaki
przychodzi mi do głowy. Gdy się zabijesz, to koniec, zero zbawienia. No i zostajesz
zapamiętany jako totalny słabeusz, który nie udz
wignął ciężaru sławy. To oraz piekło. Czy
wciąż w nie wierzysz?
Zgubiłem swój krzyżyk gdzieś w trasie. A
ańcuszek się zerwał i teraz pewnie leżał gdzieś, w jakiejś
łazience na stacji benzynowej albo zaplątany w hotelowej pościeli, albo wziął go sobie na pamiątkę ktoś,
komu wcale nie chciałbym go zostawić.
- Tak  przyznałem, bo wciąż wierzyłem w piekło; to istnienia nieba nie byłem już pewien.
Nie wspomniałem jej o tym nigdy więcej. Bo miała rację: jedyną osobą, która mogłaby mnie od tego
odwieść, byłem ja sam.