Klasycyzm w sztuce











Piątek, 21 Kwietnia Imieniny obchodzą: Anzelm, Feliks, Bartosz
 



















  Sciaga.pl > Prace
> Renesans >
Home | Reklama | Info
| Mail






Gdzie Cz@T ???



Gdzie jestSciaga.pl
?
















Klasycyzm w
sztuce










kategoria:   J.polski
zakres:   Renesans
dodano:   2000-01-15




Klasycyzm to
kierunek nawiązujący do grecko-rzymskich wzorów antycznych. Pojawiał
się w sztuce europejskiej w różnych okresach, np. w postaci
tendencji klasycznych stanowiących podstawę renesansu. Klasycyzm
występował też jako swoisty nurt w obrębie barokowej sztuki
francuskiej (malarstwo N. Poussina, architektura F. Mansarta i C.
Perrault). W węższym znaczeniu jako kierunek artystyczny wystąpił w
poł. w. XVIII i określany jako neoklasycyzm objął prawie całą Europę
i Amerykę Północną, stanowiąc reakcję na przesadę sztuki późnego
baroku, inspirowany ideologią oświecenia odnoszącą się do
starożytnych praw natury i rozumu, ujętych w zasady uniwersalnego
racjonalizmu. Silne impulsy płynęły z Włoch z odkrytego
Herkulanum (1711) i Pompei (1748) oraz teorii renesansowych A.
Palladia. Głównym teoretykiem klasycyzmu był niemiecki historyk
sztuki i konserwator J.J. Winckelmann - twórca definicji klasycyzmu
opartej na "szlachetnej prostocie i spokojnej wielkości".
Największe znaczenie dla upowszechnienia idei klasycyzmu miała
grafika G.B. Piranesiego z widokami zabytków starożytnego Rzymu oraz
fantazjami architektonicznymi, wydana w cyklach: Vedute di Roma
(1746), Le Antichitą Romane (1756). Pomimo włoskich korzeni głównym
ośrodkiem klasycyzmu była Francja, gdzie styl ten objął fazy: stylu
Ludwika XVI, dyrektoriatu, empire'u. W Anglii odpowiadał mu styl
Gregorian i styl Adamów, w Polsce zaś styl Stanisława Augusta.
Architektura klasycyzmu Architektura okresu klasycyzmu jest
niejednolita, początkowo zachowuje delikatność i umiar rodem z
rokoka, np. Mały Trianon z Wersalu zaprojektowany przez J.A.
Gabriela. Kolejną odmianę stanowił kierunek akademicki (akademizm) z
monumentalizmem palladiańskim oparty na najsłynniejszych budowlach
Rzymu (np. Panteon), operujący planami centralnymi z kopułami,
kolumnadami, np. Panteon w Paryżu (architekt J.G. Soufflot). Jeszcze
jedną odmianę stanowi kierunek hellenistyczny (hellenizm) operujący
wzorami ze starożytnej Grecji, np. kościół Św. Magdaleny i Giełda w
Paryżu. Późny klasycyzm swe najbardziej monumentalne oblicze
osiągnął w czasach Napoleona I jako oficjalny styl cesarstwa i nosi
nazwę empiru. Przykładem twórczość C. Perciera i P.F. Fontaine'a
oraz Łuk Triumfalny w Paryżu na placu de Gaulle'a (architekt J.F.
Chalgrin). W pozostałych krajach do głównych przedstawicieli
należeli: Niemcy - C.G. Langhans (Brama Brandenburska w Berlinie),
K.F. Schinkel (Nowy Odwach i Stare Muzeum w Berlinie), L.von Klenze
(Gliptoteka i Propyleje w Monachium), Anglia - J. Adam, J. Soane
(Bank of England), R. Smirke (British Museum), Rosja - W. Bażenow,
M. Kazakow (gmach Senatu na Kremlu w Moskwie), G. Quarenghi
(Instytut Smolny w Petersburgu), A. Zacharow (gmach Admiralicji w
Petersburgu), Polska - D. Merlini i J.Ch. Kamsetzer (Łazienki i
wnętrza Zamku Królewskiego w Warszawie), S.B. Zug (kościół
ewangelicki w Warszawie), W. Gucewicz (katedra w Wilnie), J. Kubicki
(Belweder), P.Ch. Aigner (kościół Św. Aleksandra w Warszawie), A.
Corazzi (Teatr Wielki w Warszawie). Rzeźba okresu klasycznego
Rzeźbę klasycyzmu tworzono również pod wpływem odkryć
archeologicznych w Italii i fascynacji rzeźbą antyku. Poszukiwano
harmonii proporcji i ideału piękna, dążąc do efektu wirtuozerii
technicznej w ulubionych gatunkach marmuru. Realizowano tematykę
mitologiczną, alegoryczną i portretową, wykonywano monumentalne
kompozycje figuralne, troszczono się o precyzyjny detal
architektoniczny. Najwybitniejszymi mistrzami dłuta byli: Włoch
A. Canova (Paulina Borghese jako Wenus) oraz Duńczyk B. Thorvaldsen,
pracujący w Rzymie twórca nurtu silnie antykizującego (pomnik
księcia J. Poniatowskiego w Warszawie, pomnik Kopernika tamże,
nagrobek W. Potockiego w katedrze na Wawelu). We Francji - J.A.
Houdon, w Niemczech - J.G. Schadow (kwadryga na Bramie
Brandenburskiej w Berlinie), w Anglii - J. Flaxman, w Polsce - A. Le
Brun, G. Monaldi, J. Tatarkiewicz. Malarstwo klasyczne
Malarstwo reprezentowało jasne koncepcje plastyczne i doskonały
rysunek, któremu był podporządkowany kolor. Realizowano tematykę
historyczną, mitologiczną oraz współczesną - aktualną politycznie,
bujnie rozwijał się portret. Niektórym tematom zaczerpniętym z
antyku nadawano współczesny wydźwięk propagandowy, w czym celował
czołowy malarz tego okresu J.L. David (np. Przysięga Horacjuszy
1785), początkowo malujący dla mieszczaństwa francuskiego okresu
Wielkiej Rewolucji, zaspokajając potrzeby patriotyczne i estetyczne
społeczeństwa. Następnie stał się czołowym malarzem Napoleona I,
tworząc akademickie kompozycje na potrzeby dworu cesarskiego oraz
liczne portrety władcy. Przywódcą artystycznym malarzy
klasycyzmu (zwłaszcza w ich sporze z romantykami) był J.A.D. Ingres.
Ponadto we Francji działali - J.B. Greuze, E. Vig�e-Lebrun, F.
Gerard, w Niemczech - A.R. Mengs, w Anglii - J. Reynolds, T.
Gainsborough. W Polsce największe znaczenie miała twórczość M.
Bacciarellego i jego "malarni", głównego dekoratora Zamku
Królewskiego w Warszawie. B. Belotta zwanego Canaletto - autora
widoków Warszawy, portrecistów takich jak: G.B. Lampi, J. Grassi,
ponadto tworzyli w duchu klasycyzmu J.P. Norblin, F. Smuglewicz, A.
Orłowski,A.S. Brodowski.







Autor: Mateusz Masłoń

Ocena : 0.0 








oceń
prace:
1 2 3 4 5 6


Home | Reklama | Info
| Mail


Prace | Pomoc | Książki | Artykuły | News | Katalog | Forum
| Rozrywka






Wszelkie prawa zastrzeżone / All
rights reserved  Sciaga.pl
2000