Tadeusz Senda
(artykuł pochodzi z numeru 5/2004 Monitora Podatkowego)
Najważniejszym źródłem prawa celnego w Unii Europejskiej jest Wspólnotowy Kodeks
Celny, tj. Rozporządzenie Rady Nr 2913/92 z 12.10.1992 r. ustanawiające Wspólnotowy
Kodeks Celny (WKC), określane niekiedy jako Konstytucja celna. Od 1.5.2004 r.
regulacja ta stała się prawem obowiązującym w Polsce.
Wstęp
Przystąpienie Polski do Unii Europejskiej wieńczy ponad dziesięcioletni okres dostosowania
prawa celnego do wymogów wspólnotowych. Stanowi jednocześnie nowy etap w
ustawodawstwie dotyczącym obrotu towarowego z zagranicą. Z jednej strony, znikają granice
celne w handlu pomiędzy państwami członkowskimi, z drugiej strony wchodzi w życie nowe,
jeszcze słabo znane, prawo wymagające dalszej absorpcji. Przed polskimi przedsiębiorcami
stoją wyzwania odnalezienia się na Jednolitym Rynku, którego jednym z najważniejszych
elementów jest zasada swobody przepływu towarów, dzięki której może funkcjonować
pomiędzy Państwami Członkowskimi unia celna. Artykuł 23 Traktatu Europejskiego rozciąga
się na całą wymianę towarową wewnątrzunijną i obejmuje zakaz ceł przywozowych i
wywozowych między Państwami Członkowskimi oraz wszelkich opłat o skutkach
równoważnych, jak również przyjęcie wspólnej taryfy celnej w stosunkach z państwami
trzecimi.
Żródła prawa celnego w UE
Do źródeł prawa celnego w Unii Europejskiej, oprócz Traktatów pierwotnych zaliczyć należy
wybrane regulacje prawa wtórnego oraz umowy międzynarodowe dotyczące problematyki
celnej. Najważniejszą wśród nich jest Wspólnotowy Kodeks Celny, tj. Rozporządzenie Rady
Nr 2913/92 z 12.10.1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (WKC), określane
niekiedy jako Konstytucja celna. Oprócz tego są to przepisy wydane w celu WKC stosowania,
czyli Rozporządzenie Rady Nr 2545/93 z 2.7.1993 r. wprowadzające Przepisy Wykonawcze
do Rozporządzenia Rady Nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (RWKC).
Do tej grupy można zaliczyć również Rozporządzenie Rady Nr 918/83 z 28.8.1983 r.
ustanawiające Wspólnotowy system zwolnień celnych. Do przepisów uzupełniających WKC
należy Rozporządzenie Rady Nr 2658/87 z 23.7.1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i
statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej. Zgodnie z systemem prawnym
obowiązującym na obszarze UE regulacje prawne wydane w formie rozporządzenia mają moc
obowiązującą wszystkie państwa członkowskie. Rozporządzenie obowiązuje w całości i
stosuje się je bezpośrednio we wszystkich Państwach członkowskich. Bezpośrednia
stosowalność oznacza, że akty te stają się częścią krajowego systemu prawnego, w
związku z czym nie ma konieczności dokonywania jakichkolwiek czynności
inkorporacyjnych czy transpozycyjnych1. Zgodnie z orzecznictwem ETS uważa się nawet
za niedopuszczalne, aby ustawodawcy państw członkowskich wprowadzali rozporządzenia
wspólnotowe do krajowego porządku prawnego za pomocą ustaw lub innych aktów
normatywnych2. Rozporządzenia muszą być opublikowane w unijnym Dzienniku
Urzędowym tj. w "OfficialJournal" w języku obowiązującym w danym państwie. Oznacza to,
iż unijne przepisy celne wydane w randze rozporządzenia powinny być opublikowane w ww.
dzienniku promulgacyjnym w języku polskim3. W związku z tym, obowiązująca w Polsce
ustawa z 9.1.1997 r. – Kodeks celny (t.j. Dz.U. z 2001 r. Nr 75, poz. 802 ze zm.) zostanie
uchylona. Równocześnie powinny przestać obowiązywać wszystkie akty wykonawcze
wydane na podstawie Kodeksu celnego4, Pozostałe ustawy okołokodeksowe w tym ustawa z
26.9.2002 r. o administrowaniu obrotem towarami z zagranicą (Dz.U. Nr 188, poz.
1272)również utraci moc. Oprócz regulacji wydawanych przez organy UE również Państwa
Członkowskie mają prawo stosować własne, uzupełniające regulacje. WKC oddaje do decyzji
Państw członkowskich możliwość swobodnego kształtowania m.in. następujących zagadnień:
– ustalania dróg, po których towary mogą być wprowadzane na obszar celny wspólnoty i
wyprowadzane z tego obszaru (art. 38 i 183 WKC),
– uprawnień agentów celnych (art. 5 WKC),
– kompetencji różnych urzędów celnych (art. 60 WKC),
– sposobów sprzedaży towarów zakazanych lub niewycofanych z obiegu w wymaganym
okresie po ich zwolnieniu (art. 75 WKC i art. 250–252 RWKC),
– kryteriów ustanawiania wolnych obszarów celnych oraz stosowania w nich procedury
kontroli towarów podlegających procedurze uszlachetnienia czynnego, przetwarzania pod
kontrolą celną lub odprawy czasowej (art. 167, 173 WKC),
– egzekwowania długu celnego (art. 232 WKC).
Podkreślić należy, że przepisy krajowe mogą mieć jedynie charakter uzupełniający
przepisy wspólnotowe. Nie mogą być z nimi ani sprzeczne, ani też nie mogą ich powielać. W
związku z tym, większość Państw członkowskich wprowadziła stosowne regulacje krajowe.
Przykładowo Austria, Dania czy Szwecja mają swoje krajowe prawo celne liczące
kilkadziesiąt artykułów. Podobnie jest również w Polsce. Sejm 19.3.2004 r. uchwalił liczącą
ponad 100 artykułów ustawę Prawo celne.
Omówienie najważniejszych regulacji zawartych we Wspólnotowym Kodeksie Celnym
WKC składa się z 9 tytułów liczących łącznie ponad 260 artykułów.
1. W Tytule I WKC zawierającym przepisy ogólne (art. 1–19) znajdują się przede
wszystkim regulacje określające zakres stosowania przepisów WKC. Jedną z podstawowych
zasad wyrażonych w tym Dziale jest zasada zawarta w art. 2, zgodnie z którą "wspólnotowe
ustawodawstwo celne stosuje się w sposób jednolity na całym obszarze celnym
Wspólnoty". W przepisach ogólnych zdefiniowano także podstawowe pojęcia używane w
WKC, w tym pojęcie "obszar celny Wspólnoty" (art. 3 WKC). Ponadto w tytule tym
określono podstawowe zasady przedstawicielstwa (art. 5). Szczegółowa regulacja tej
instytucji została pozostawiona do kompetencji państw członkowskich. Przepisy WKC
wprowadzają także możliwość uzyskania od organu celnego informacji o stosowaniu
przepisów prawa celnego. Uprawnienie do uzyskania takiej informacji przysługuje każdej
osobie zamierzającej dokonać faktycznego przywozu lub wywozu towaru z obszaru celnego
Wspólnoty Zasadą jest, że informacje udzielane są bezpłatnie, jednakże koszty poniesione
przez organ celny, związane z analizami lub ekspertyzami, opiniami biegłych, a także
przechowywaniem, dozorowaniem, ubezpieczeniem, zniszczeniem oraz odesłaniem towarów
do wnioskodawcy podlegają zwrotowi przez wnioskodawcę. Od informacji celnej należy
odróżnić wiążącą informację taryfową (WIT) i wiążącą informację o pochodzeniu towarów
(WIP). WIT to decyzja dyrektora Izby Celnej w Warszawie przyporządkowująca towar do
właściwego kodu nomenklatury taryfowej. WIT jest ważna, poza pewnymi wyjątkami, przez
6 lat od daty jej wydania. Stosowanie WIT jest istotnym ułatwieniem zwłaszcza dla
importerów dokonujących obrotu towarowego na dużą skalę, w ramach prowadzonej
działalności gospodarczej. Jako zalety stosowania WIT uznać należy także: ograniczenie
błędów klasyfikacyjnych, ujednolicenie praktyki w zakresie stosowania klasyfikacji
towarowej, ochronę interesów importera, usprawnienie i przyspieszenie pracy administracji
celnej, przyczynienie się do większej stabilności i pewności sytuacji podmiotów
uczestniczących w obrocie towarowym z zagranicą5. Wiążąca informacja o pochodzeniu
spełnia podobne funkcje co WIT, z tym, że umożliwia ustalenie pochodzenia towarów zanim
towary te zostaną wprowadzone na obszar celny Wspólnoty.
2. Tytuł II WKC dotyczący elementów kalkulacyjnych obejmuje swoim zakresem art. 21–
36 i składa się z trzech rozdziałów. Pierwszy dotyczy taryfy celnej i klasyfikacji taryfowej
towarów. Drugi omawia reguły pochodzenia towarów, trzeci zaś wartość celną towarów.
Taryfa celna toakt prawny zawierający usystematyzowany wykaz nazw towarów
znajdujących się w obrocie międzynarodowym z przypisanymi do nich kodami cyfrowymi,
jednostkami miar, ogólnymi regułami interpretacji nomenklatury scalonej (CN), a także
notami wyjaśniającymi oraz kolumny stawek celnych stosowanych wraz ogólnymi regułami
dotyczącymi sposobu, warunków i zakresu ich stosowania. Z chwilą akcesji przestanie
obowiązywać polska taryfa celna. Polska przyjmie natomiast Wspólną Zewnętrzną Taryfę
Celną Unii Europejskiej, przygotowywaną przez Komisję Europejską. Będzie to
równoznaczne z:
– eliminacją ceł w handlu między Polską a danymi państwami członkowskimi,
– przyjęciem wspólnotowego poziomu stawek celnych na wszystkie towary w handlu z
krajami trzecimi.
Zgodnie z przepisami unijnymi Taryfa celna na następny rok musi ukazać się najpóźniej
do 30 października roku poprzedzającego. Oprócz tradycyjnej Taryfy celnej w UE
występuje także zintegrowana Taryfa Celna TARIC6. W jej zakres wchodzi sama Taryfa
celna oraz wszystkie stawki taryfowe (również preferencyjne), a także informacje dotyczące
plafonów, kontyngentów taryfowych oraz środków ograniczających przywóz lub wywóz
towarów. TARIC jest elektroniczną bazą danych aktualizowaną codziennie. W Polsce będzie
także dodatkowo dostępna Taryfa celna w formie elektronicznej – "Isztar". Ta baza danych
oprócz informacji ujętych w TARICU będzie wskazywała na obowiązujące w Polsce podatki
związane z przywozem danego towaru oraz krajowe środki pozataryfowe. Przyjęcie unijnych
rozwiązań taryfowych spowoduje obniżenie średniej ważonej stawki celnej. Niesie to z jednej
strony dla przedsiębiorców, a zwłaszcza producentów towarów w Polsce wiele wyzwań
związanych ze wzrostem konkurencji na rynku krajowym. Z drugiej strony, może przyczynić
się do obniżenia kosztów produkcji. Polska stanie się stroną wszystkich umów o wolnym
handlu, które zawarła UE, jak również będzie stosowała wszelkie ograniczenia pozataryfowe
wprowadzone przez UE (cła antydumingowe, opłaty czy kontyngenty ograniczające).
3. Tytuł III obejmuje swoim zakresem postanowienia odnoszące się do towarów
wprowadzanych na obszar celny Wspólnoty do czasu otrzymania przeznaczenia celnego
(art. 37–57). Wprowadzenie towaru na obszar Wspólnoty będzie możliwe w Polsce
wyłącznie przez graniczne przejścia lotnicze i morskie oraz przez graniczne przejścia lądowe
z Białorusią, Ukrainą i Rosją (Obwód Kaliningradzki). Na obecnych przejściach z Litwą,
Słowacją, Czechami i Niemcami nie będzie kontroli celnej. Zgodnie z przepisami WKC i
RWKC towary wprowadzone na obszar celny Wspólnoty podlegają od chwili ich
wprowadzenia dozorowi celnemu. Towary te powinny zostać przedstawione organom celnym
w urzędzie celnym albo innym miejscu uznanym lub wyznaczonym przez organ celny, przez
osobę, która wprowadziła je na obszar celny Wspólnoty lub, która przejęła odpowiedzialność
za przewóz towarów po ich wprowadzeniu.
Towary przedstawione organom celnym powinny otrzymać dopuszczalne dla nich
przeznaczenie celne. Ulegną zmianie terminy nadania towarowi przeznaczenia celnego. W
wypadku towarów przywożonych drogą morską termin ten wynosić będzie 45 dni, a w
pozostałych sytuacjach 20 dni.
4. Tytuł IV – Przeznaczenie celne (art. 58–182). To najobszerniejsza i najważniejsza
merytorycznie część WKC. Zawiera zarówno regulacje dotyczące zgłoszenia celnego jak i
wszystkich przeznaczeń celnych.
a) Zgłoszenie celne może mieć formę zgłoszenia pisemnego, elektronicznego, ustnego lub
może mieć formę każdej innej czynności, przez którą osoba władająca towarami wyrazi wolę
ich objęcia daną procedurą celną. Zgłoszenia celnego należy zasadniczo dokonać w formie
pisemnej na formularzu Jednolitego Dokumentu SAD, zgodnie z zasadami określonymi w
RWKC. Obowiązujące wzory określone zostały w ostatniej nowelizacji RWKC7. W
przepisach ww. rozporządzenia określone zostały także dokumenty, które należy dołączyć do
zgłoszenia celnego towarów do określonej procedury celnej. Ponadto towary do danej
procedury celnej mogą zostać zgłoszone w procedurze uproszczonej, o której mowa w art. 76
WKC. Procedura ta po 1.4.2004 r. ulegnie znacznej liberalizacji i będzie umożliwiła
przesunięcie terminu płatności cła nawet o 45 dni.
b) Procedura dopuszczenia do obrotu nadaje towarowi niewspólnotowemu status celny
towaru wspólnotowego. Wymaga ono zastosowania środków polityki handlowej, spełnienia
wszystkich formalności wymaganych przy przywozie towarów, jak również zastosowania
opłat prawnie należnych. Zgłoszenie celne do procedury dopuszczenia do obrotu może zostać
dokonane w sposób standardowy bądź z zastosowaniem procedury uproszczonej.
c) Procedura tranzytu polega na umożliwieniu przemieszczania towarów przez obszar celny
Wspólnoty bez pobierania należności celnych i podatkowych oraz stosowania środków
polityki handlowej takich jak ograniczenia oraz zakazy obrotu danymi towarami. Procedury
tranzytowe stosowane we Wspólnocie Europejskiej podzielić można na takie, które są
określone w WKC oraz takie, które są realizowane na podstawie umów międzynarodowych.
Tranzyt zewnętrzny regulowany jest przepisami art. 91–97 WKC.
Przemieszczanie towarów w tranzycie zewnętrznym odbywać się może z zastosowaniem
procedury zewnętrznego tranzytu wspólnotowego . W zależności od statusu celnego
towarów zastosowana będzie procedura T1 (dla towarów niewspólnotowych), T2 (dla
towarów wspólnotowych), lub T2F (jeżeli procedurą są obejmowane towary wspólnotowe
niepochodzące z obszaru podatkowego Wspólnoty). Generalnie procedura zewnętrznego
tranzytu wspólnotowego funkcjonuje na bardzo zbliżonych zasadach, jak obecnie stosowana
w Polsce wspólna procedura tranzytowa (WPT). Ponadto przemieszczanie towarów w
tranzycie zewnętrznym odbywać się może także z zastosowaniem karnetu TIR,z
zastosowaniem karnetu ATA jako dokumentu tranzytowego, z zastosowaniem
formularza 302 Konwencji NATO – SOFA, drogą pocztową i
d)
Gospodarcze
procedury
celne
Katalog gospodarczych procedur celnych obejmuje następujące procedury:
– skład celny,
– uszlachetnianie czynne,
– przetwarzanie pod kontrolą celną,
– odprawa czasowa,
– uszlachetnianie bierne.
Gospodarcze procedury celne można podzielić na trzy podstawowe grupy, w zależności od
funkcji, jaką ma spełnić dana procedura8. Funkcję składowaniaumożliwia procedura składu
celnego. Natomiast procedura odprawy czasowej pozwala na realizację funkcji używania
towarów. Ostatnią funkcję gospodarczych procedur celnych – funkcję przetwarzania –
spełniają trzy procedury. Są to procedury uszlachetniania czynnego i biernego oraz
przetwarzania pod kontrolą celną.
Możliwość zastosowania tych procedur jest uzależniona od spełnienia pewnych wymogów
przedmiotowych i podmiotowych. Konieczne jest uzyskanie pozwolenia organu celnego,
który udziela go osobom, które dają wszelkie gwarancje niezbędne do prawidłowego
przebiegu procedury oraz w sytuacji gdy organy celne mogą zapewnić skuteczny dozór i
kontrolę procedury bez konieczności ponoszenia przez administrację nakładów
nieproporcjonalnych w stosunku do istniejącej potrzeby gospodarczej.
Warto zwrócić uwagę, iż udzielenie pozwolenia na gospodarczą procedurę celną poprzedzone
zostanie sprawdzeniem przez organy celne, czy spełnione zostały warunki ekonomiczne.
Sprawdzenie to będzie miało na celu ustalenie ekonomicznej opłacalności wykorzystania w
procedurze zasobów wspólnotowych.
Znacznym ułatwieniem będzie możliwość uzyskania pozwolenia w ramach składanego
zgłoszenia celnego. Przyjęcie zgłoszenia przez organ celny będzie oznaczać wydanie
pozwolenia, a także przyjęcie zgłoszenia do procedury. Nowością będzie także możliwość
wydawania pojedynczego pozwolenia, które umożliwiać będzie realizację gospodarczej
procedury celnej na terytoriach kilku (przynajmniej dwóch) państw członkowskich.
e) Procedura wywozu pozwala na wyprowadzenie towaru wspólnotowego poza obszar celny
Wspólnoty. Dokonanie wywozu wymaga spełnienia formalności dla niego przewidzianych, z
uwzględnieniem środków polityki handlowej i należności wywozowych, o ile znajdują
zastosowanie. Zgłoszenie celne do procedury wywozu może zostać dokonane w sposób
standardowy albo z zastosowaniem procedury uproszczonej. Zgłoszenie wywozowe musi
zostać złożone w urzędzie celnym właściwym dla nadzoru miejsca, gdzie osoba dokonująca
wywozu ma swoją siedzibę lub gdzie towary zostały zapakowane bądź załadowane do
transportu wywozowego. Wyjątki od tej zasady określane są w przepisach wykonawczych do
WKC. Zwolnienie do wywozu udzielane jest pod warunkiem, że towary opuszczą obszar
celny Wspólnoty w tym samym stanie, w jakim znajdowały się w chwili przyjęcia zgłoszenia
wywozowego.
f) Wolne obszary celne i składy wolnocłowe to miejsce, do którego mogą być wprowadzane
zarówno towary niewspólnotowe jak i wspólnotowe. Zwrócić uwagę należy, iż wprowadzanie
towarów do wolnego obszaru celnego nie wymaga, z nielicznymi wyjątkami, dokonywania
zgłoszenia celnego przedstawiania towaru organowi celnemu ani też składania
zabezpieczenia. W 2001 r. w Unii Europejskiej został wprowadzony nowy rodzaj WOC
bardzo zbliżony do składu celnego. Warto tez zwrócić uwagę na funkcjonowanie sklepów
dutyfree. Od 1 maja podróżni dokonujący w nich zakupu i udający się do któregoś z państw
członkowskich nie będą mogli nabyć towarów bez akcyzy VAT-u.
5. Tytuł VI – Operacje uprzywilejowane (art. 184–188 oraz Rozporządzenie Nr 918/83).
Zakres zwolnień celnych obowiązujących we Wspólnocie jest w zasadzie taki sam jak ten,
który obowiązywał dotychczas w Polsce. Drobne zmiany będą dotyczyły np. zwolnienia od
cła tzw. mienia przesiedlenia. Po akcesji będzie można korzystać z tego zwolnienia po
każdych dwunastu miesiącach legalnego pobytu poza granicami Wspólnoty (obecnie tylko raz
na 3 lata). Z dniem uzyskania członkostwa zostanie uchylone rozporządzenie Rady Ministrów
w sprawie określenia dodatkowych zwolnień celnych. W akcie tym wymienionych jest
kilkanaście wypadków, w których przywóz do Polski jest zwolniony od cła, w tym zwolnienie
dotyczące tzw. środków trwałych.
6. Tytuł VII – Dług celny (art. 189–242). Po akcesji Polski do Unii Europejskiej nie ulegną
zmianie formy, w jakich można będzie składać zabezpieczenie kwot długu celnego. W
dalszym ciągu zabezpieczenie będzie można złożyć w formie depozytu w gotówce lub
gwarancji bankowej albo ubezpieczeniowej. Nie będzie także zmian w stosunku do obecnego
stanu prawnego, jeśli chodzi o określenie momentu powstawania długu celnego oraz
wypadków, po zaistnieniu których powstaje dług celny oraz krąg osób będących dłużnikami
lub mogących się nimi stać. W tym zakresie przepisy obecnie obowiązujące są zgodne z
regulacjami zawartymi we WKC. Ponadto zgodnie z przepisami WKC każda kwota
należności wynikająca z długu celnego powinna zostać obliczona przez organ celny z chwilą
uzyskania niezbędnych danych i zostać zarejestrowana. Kwota należności powinna zostać
zarejestrowana niezwłocznie po jej obliczeniu i nie później niż w ciągu 2 dni, licząc od dnia,
w którym towar został zwolniony. Nie ulegnie także zmianie termin płatności. Jeżeli dłużnik
nie będzie korzystał z ułatwień płatniczych, to płatność powinna zostać dokonana nie później
niż w terminie 10 dni, licząc od dnia powiadomienia dłużnika o kwocie należności. Kolejnym
elementem istotnym dla przedsiębiorców są odroczenia płatności, które mogą dać
przesunięcie terminu płatności nawet o 45 dni.
7. Tytuł VIII – Odwołania (art. 243–246). Zgodnie z art. 245 WKC tryb postępowania
odwoławczego określają kraje członkowskie, co oznacza, że w sprawach celnych będą
stosowane przepisy Ordynacji podatkowej oraz krajowego prawa celnego.
PRAWO CELNE PO 1.5.2004 r.
1. Wspólnotowy Kodeks Celny oraz inne podstawowe akty z zakresu wspólnotowego
prawa celnego stają się po przystąpieniu Polski do UE częścią krajowego systemu
prawnego.
2. Z dniem przystąpienia Polski do Unii Europejskiej obowiązująca w Polsce ustawa z
9.1.1997 r. – Kodeks celny (Dz.U. z 2001 r. Nr 75, poz. 802 ze zm.) zostanie uchylona.
3. Ujednolicone teksty wspólnotowych aktów prawnych z zakresu prawa celnego
znajdują sie na stronie www.mf.gov.pl.
* Autor jest prawnikiem, wykladowcą Wyższej Szkoły Przedsiębiorczości i zarządzania im. L.
Koźmińskiego.
1 Zob. C. Mik, Zasady ustrojowe europejskiego prawa wspólnotowego a polski porządek
konstytucyjny PiP 1998, Nr 1, s. 26.
2 Por. orzecz. ETS 34/73 Variola v AdministrazionedellaFinanze, Zb. Orzecz. 1973, s. 981.
3 Nie są to jednak teksty ujednolicone, a jedynie tłumaczenia tekstu podstawowego i
przyjętych w terminie późniejszym zmian do tych przepisów. Brak oficjalnego tekstu
ujednoliconego stanowi niewątpliwie pewną przeszkodę w posługiwaniu się przepisami
celnymi. Dotyczy to zwłaszcza przepisów RWKC, które były zmienianie już 24 razy. Z
dniem akcesji wejdzie w życie WKC i pozostałe akty prawne wskazane wyżej.
4 Przepis przejściowy zawarty w art. 37 ustawy z 19.3.2004 r. – Przepisy wprowadzające
ustawę Prawo celne (Dz.U. Nr 68, poz. 623) umożliwia dalsze funkcjonowanie wybranych
rozporządzeń pod warunkiem, że nie są sprzeczne z regulacjami unijnymi do czasu wydania
nowych regulacji.
5 Zob. P. Hanclich, R. Olszewski, C. Szczepaniak, Prawo celne. Komentarz, C.H. Beck,
Warszawa 1999, s. 41 i n.; F. Prusak, Kodeks celny z komentarzem, Warszawa 2000, s. 54 i
n.
6TarifIntégré des Communautéseuropéennes – IntegratedTariffoftheEuropeanCommunities
Podstawa prawna Tarica to rozporządzenie Rady (EWG) Nr 2658/87 z 23.7.1987 r. w sprawie
nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.Urz. L 256 z
7.9.1987).
7 Rozporządzenie Komisji Nr 2286/2003 z 18.12.2003 r. zmieniające Rozporządzenie Nr
2454/93/EWG ustanawiające przepisy w celu wykonania Rozporządzenia Rady (EWG) Nr
2913/92 ustanawiającego WKC (Dz.Urz. WEL 343 z 31.12.2003 r., s. 1 i n.).
8 W. Czyżowicz (red.), M. Borkowski,J. Janke, T. Kołłątaj, E. Komorowski, J. Kosonoga, T.
Senda, C.H. Beck, s. 165.
Tadeusz Senda