Organizacja Narodów Zjednoczonych – posiedzenie Rady Bezpieczeństwa

działającej na podstawie postanowień rozdziału VII Karty Narodów

Zjednoczonych

Skład:

15 członków (Chiny, Francja, Rosja, Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, państwo A,

państwo B, państwo C, państwo D, państwo E, państwo F, państwo G, państwo H, państwo I,

państwo J)1, w tym wybrany na początku posiedzenia przewodniczący2 (jeśli grupa studentów

jest liczniejsza niż 15-16 osób, przewodniczący może pochodzić spoza grona członków RB,

pełniąc tylko funkcję techniczną), oraz protokolant (spisujący propozycje dotyczące treści

uchwały i sporządzający ją w ostatecznym kształcie)

Procedura podjęcia uchwały:

wymóg uzyskania kwalifikowanej większości dziewięciu głosów, w tym głosów wszystkich

stałych członków

Sposób procedowania:

głosowanie nad poszczególnymi częściami uchwały oraz nad całym jej tekstem

Cel ogólny posiedzenia:

podjęcie uchwały, gdyż tego oczekuje społeczność międzynarodowa (i przedstawiciele

mediów, tłumnie oczekujący na komunikat w sprawie treści podjętej uchwały) – w grę

wchodzi

autorytet

Rady

Bezpieczeństwa

i

całej

Organizacji

jako

strażniczki

międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa – uchwała musi być podjęta, bez względu na jej

treść (!!!)

Cele szczegółowe posiedzenia:

o stwierdzenie/niestwierdzenie dalszego istnienia zagrożenia dla międzynarodowego

pokoju i bezpieczeństwa w wyniku rozwoju sytuacji w państwie X,

o wezwanie/niewezwanie zainteresowanych stron do zastosowania się do zarządzeń

tymczasowych (jakich),

o wybór środków, jakie należy zastosować w myśl art. 41 i 42 Karty NZ w celu

utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa,

o dokładne określenie, jakie środki niewymagające użycia siły zbrojnej/wymagające

użycia siły zbrojnej należy zastosować,

1 W rzeczywistości reprezentowani przez członka rządu lub specjalnie wyznaczonego dla tego celu

przedstawiciela.

2 W rzeczywistości funkcję przewodniczącego sprawują poszczególni członkowie wg alfabetycznej kolejności

nazw państw w języku angielskim przez okres jednego miesiąca.

1

o wezwanie członków Organizacji (wszystkich lub niektórych) do zastosowania tych

środków (bezpośrednio lub przez działalność w odpowiednich organizacjach

międzynarodowych)

Sytuacja w państwie X:

W państwie X, średniej wielkości kraju położonym w północnej Afryce nad Morzem

Śródziemnym i sąsiadującym przez nie z dwoma państwami członkowskimi Unii

Europejskiej, tj. Włochami i Grecją, określającym swój ustrój mianem islamskiej republiki

ludowej (muzułmanie stanowią 97% ludności), od ponad 40 lat faktyczne rządy sprawuje

jeden człowiek (z oficjalnym tytułem Przywódcy Rewolucji – dalej: Przywódca), choć

formalnie, zgodnie z Konstytucją z 1977 r., władza ustawodawcza należy do 178 lokalnych

zgromadzeń i komitetów ludowych, nadrzędnym organem ustawodawczym jest Powszechny

Kongres Ludowy (PKL — 1112 osób), funkcję głowy państwa pełni 5-osobowy Sekretariat

Generalny PKL, a rządu — Generalny Komitet Ludowy PKL (z sekretarzem generalnym jako

premierem). Partie polityczne nie istnieją.

Państwo X jest uznanym i pełnoprawnym uczestnikiem stosunków międzynarodowych,

członkiem wielu organizacji międzynarodowych, m.in. Organizacji Narodów Zjednoczonych

i Unii Afrykańskiej, oraz stroną wielu umów międzynarodowych dotyczących praw

człowieka, m.in. Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych

(przystąpienie 15 maja 1970 r.), Międzynarodowego Paktu Praw Gospodarczych,

Społecznych i Kulturalnych (przystąpienie również 15 maja 1970 r.), Afrykańskiej Karty

Praw Człowieka i Ludów (przystąpienie 26 marca 1987 r.).

W pierwszym kwartale 2011 r. doszło w państwie X do:

o sformułowania przez nieformalną opozycję żądania rezygnacji przez Przywódcę ze

sprawowania faktycznej władzy w państwie, zniesienia rządów autorytarnych i

przeprowadzenia reform demokratycznych, gwarantujących przestrzeganie praw

człowieka i podstawowych wolności;

o odrzucenia przez Przywódcę żądań opozycji i skierowania przeciwko niej oraz

przeciwko popierającym ją obywatelom sił wojskowych, stosujących gwałtowne i

brutalne represje wobec uczestników pokojowych demonstracji antyrządowych

(sytuacja poważnego i systematycznego naruszania praw człowieka, domniemanie

popełnienia zbrodni przeciwko ludzkości);

o wybuchu ostrych walk między siłami opozycji (wkrótce uznanej przez niektóre

państwa i organizacje międzynarodowe za powstańców) i siłami wiernymi

Przywódcy, a zarazem wybuchu kryzysu humanitarnego w regionie w związku z

ucieczką tysięcy obywateli państwa X i obywateli państw trzecich przez granicę

państwa X z państwami Y i Z;

o atakowania przez siły Przywódcy żołnierzy państw trzecich (państw członkowskich

Unii Europejskiej), dokonujących ewakuacji obywateli tych państw;

o ignorowania

przez Przywódcę wezwań społeczności międzynarodowej do

zaprzestania ataków na ludność cywilną (w tym powstańców) oraz do podjęcia

rozmów z Tymczasową Radą Narodową i innymi zainteresowanymi stronami na temat

przyszłego ustroju państwa i wyboru nowych władz.

Zgodnie z rezolucją Rady Bezpieczeństwa nr 1234 (2011) z końca marca 2011 r., grupa

państw (początkowo pod rotacyjnym dowództwem narodowym, a następnie pod

dowództwem NATO) rozpoczęła największą międzynarodową akcję militarną od 2003 r. w

2

celu ustanowienia strefy zakazu lotów nad państwem X w związku z dążeniem do

zapewnienia ochrony ludności cywilnej przed atakami sił Przywódcy. Rezolucja Rady

Bezpieczeństwa nie tylko ustanowiła strefę zamkniętą dla lotów, ale także dopuściła

atakowanie sił wiernych Przywódcy, jeśli podejmują ofensywę przeciwko ludności cywilnej,

w tym powstańcom, jednakże z wyłączeniem użycia „obcych sił okupacyjnych w

jakiejkolwiek formie w jakiejkolwiek części terytorium państwa X”.

Operacja była prowadzona przy użyciu sił powietrznych i morskich (bez sił lądowych)

koalicji i wymierzona wyłącznie w obiekty wojskowe pozostające pod kontrolą Przywódcy

(stanowiska obrony przeciwlotniczej, lotniska oraz magazyny broni i sprzętu wojskowego) z

zamiarem szybkiego całkowitego zniszczenia sił powietrznych i w razie potrzeby również

potencjału obronnego państwa X w pozostałym zakresie. Przyjęto, że operacja zakończy się

wówczas, gdy ludność cywilna będzie bezpieczna i chroniona przed groźbą ataku oraz gdy

osiągnięte zostaną cele rezolucji Rady Bezpieczeństwa. Założono, że nastąpi to szybko.

Walki między siłami powstańczymi a siłami Przywódcy toczyły się ze zmiennym

powodzeniem. Część ludności nadal popierała Przywódcę, podobnie Unia Afrykańska jako

całość. Wskutek tragicznych pomyłek samoloty NATO kilkakrotnie ostrzelały powstańców

(ludzi, czołgi, ciężarówki, wyrzutnie rakiet itp.), powodując wśród nich ofiary śmiertelne.

Piloci coraz częściej nie byli w stanie odróżnić wroga od sojusznika z powodu podobieństw

między siłami reżimowymi i powstańczymi co do używanego sprzętu i metod walki.

Powstańcy byli zniecierpliwieni i rozczarowani opieszałością i nieskutecznością NATO,

zaczynali widzieć w nim źródło problemów, a nie pomocy, której oczekiwali. Wrogowie

reżimu Przywódcy zaczęli demonstrować przeciwko takiej formie „pomocy”, obwiniając

NATO o niepowodzenie rewolucji 2011 oraz pytając, dlaczego nie realizuje rezolucji Rady

Bezpieczeństwa i żądając zdecydowanej i skutecznej ochrony cywilów. NATO odpowiadało,

że rezolucję Rady Bezpieczeństwa realizuje. Faktem było, że potencjał obronny reżimu nie

został zniszczony, operacja przeciągała się wbrew pierwotnym założeniom, rosła liczba ofiar

nalotów i walk na lądzie, pogłębiał się kryzys humanitarny, a część państw biorących udział

w operacji wyraziła zamiar wycofania się z niej.

Dlatego też po trzech tygodniach od dnia rozpoczęcia operacji Rada Bezpieczeństwa zebrała

się ponownie, by podjąć uchwałę w sprawie sytuacji w państwie X i ewentualnych dalszych

środków.

3