Mercor - bezpieczeństwo pożarowe budynków





ContentInit()






WPROWADZENIE

Każdy obiekt budowlany1 wraz ze związanymi z nim urządzeniami budowlanymi należy,
biorąc pod uwagę przewidywany okres użytkowania, projektować i budować w
sposób określony w przepisach, w tym techniczno-budowlanych, oraz zgodnie z
zasadami wiedzy technicznej, zapewniając:


spełnienie wymagań podstawowych dotyczących:


bezpieczeństwa konstrukcji,

bezpieczeństwa pożarowego,

bezpieczeństwa użytkowania,

odpowiednich warunków higienicznych i zdrowotnych oraz ochrony
środowiska,

ochrony przed hałasem i drganiami,

oszczędności energii i odpowiedniej izolacyjności cieplnej
przegród,



warunki użytkowe zgodne z przeznaczeniem obiektu, w szczególności w
zakresie:


zaopatrzenia w wodę i energię elektryczną oraz, odpowiednio do
potrzeb, w energię cieplną i paliwa, przy założeniu efektywnego
wykorzystania tych czynników,

usuwania ścieków, wody opadowej i odpadów,



możliwość utrzymania właściwego stanu technicznego,

niezbędne warunki do korzystania z obiektów użyteczności publicznej i
mieszkaniowego budownictwa wielorodzinnego przez osoby niepełnosprawne, w
szczególności poruszające się na wózkach inwalidzkich,

warunki bezpieczeństwa i higieny pracy,

ochronę ludności, zgodnie z wymaganiami obrony cywilnej,

ochronę obiektów wpisanych do rejestru zabytków oraz obiektów objętych
ochroną konserwatorską,

odpowiednie usytuowanie na działce budowlanej,

poszanowanie występujących w obszarze oddziaływania obiektu,
uzasadnionych interesów osób trzecich, w tym zapewnienie dostępu do drogi
publicznej,

warunki bezpieczeństwa i ochrony zdrowia osób przebywających na terenie
budowy.


Do przepisów techniczno-budowlanych zalicza się w szczególności warunki
techniczne, jakim powinny odpowiadać budynki oraz ich usytuowanie, określone
w drodze rozporządzenia przez ministra właściwego do spraw budownictwa,
gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej. Obecnie są one zawarte w
Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku (Dz. U.
Nr 75, poz. 690 z późn. zm.); ponadto warunki techniczne, jakim powinny
odpowiadać obiekty budowlane inne niż budynki, określone w analogiczny sposób
przez właściwych ministrów, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej; wśród nich wymienić
można: Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 20 września 2000 r. w
sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw
płynnych, rurociągi dalekosiężne do transportu ropy naftowej i produktów
naftowych i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 98, poz. 1067 z późn. zm.),
Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 7
października 1997 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny
odpowiadać budowle rolnicze i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 132, poz. 877),
Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 30 lipca 2001 roku w sprawie
warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe (Dz. U. Nr 97,
poz. 1055), a także rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej:
z dnia 30 maja 2000 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny
odpowiadać drogowe obiekty inżynierskie i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 63, poz.
735) z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny
odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 43, poz. 430)
itd.

Do przepisów techniczno-budowlanych zalicza się także warunki techniczne
użytkowania obiektów budowlanych.

Pod pojęciem "wiedza techniczna" należy rozumieć w szczególności: Polskie
Normy, normy Unii Europejskiej, normy innych krajów, a także wszelkiego
rodzaju źródła tzw. wiedzy inżynierskiej w postaci instrukcji technicznych
lub wytycznych opracowanych przez kompetentne laboratoria i instytuty
badawczo-naukowe, stowarzyszenia firm ubezpieczeniowych itp. Do "wiedzy
technicznej" należy zaliczyć także specjalistyczną literaturę techniczną.

Przepisy techniczno-budowlane mają charakter obligatoryjny i wymagają
ścisłego przestrzegania zawartych w nich wymagań. Prawo budowlane2 w szczególnie uzasadnionych przypadkach dopuszcza odstępstwo
od tej zasady, jednak pod warunkiem, iż nie spowoduje ono zagrożenia życia
ludzi lub bezpieczeństwa mienia, a w stosunku do obiektów użyteczności
publicznej i mieszkaniowego budownictwa wielorodzinnego - ograniczenia
dostępności dla osób niepełnosprawnych, ponadto - nie powinno powodować
pogorszenia warunków zdrowotno-sanitarnych i użytkowych, a także stanu
środowiska, po spełnieniu określonych warunków zamiennych.

Kompetencje w zakresie udzielania bądź odmowy zgody na odstępstwo należą do
właściwego organu administracji architektoniczno-budowlanej, po uzyskaniu
upoważnienia ministra, który ustanowił przepisy techniczno-budowlane. Zgoda
na odstępstwo powinna być wydana w drodze postanowienia.

Rysunek 8a. Budynki nowe



W praktyce oznacza to następującą procedurę:


projektant składa odpowiedni wniosek do właściwego organu administracji
architektoniczno-budowlanej,

właściwy organ administracji architektoniczno-budowlanej występuje do
ministra (który ustanowił przepisy techniczno-budowlane) o wydanie
upoważnienia do udzielenia zgody na odstępstwo,

po uzyskaniu upoważnienia ministra właściwy organ administracji
architektoniczno-budowlanej, w drodze postanowienia, udziela zgody na
odstępstwo.


Prawo budowlane wprowadza jednak kilka dodatkowych warunków do opisanej
procedury. Po pierwsze - wniosek do ministra w sprawie upoważnienia do
udzielenia zgody na odstępstwo właściwy organ składa przed wydaniem decyzji o
pozwoleniu na budowę. Po drugie - przedmiotowy wniosek powinien zawierać:


charakterystykę obiektu oraz w miarę potrzeby projekt zagospodarowania
działki lub terenu, a jeżeli odstępstwo mogłoby mieć wpływ na środowisko
lub nieruchomości sąsiednie - również projekty zagospodarowania tych
nieruchomości, z uwzględnieniem istniejącej i projektowanej zabudowy,

szczegółowe uzasadnienie konieczności wprowadzenia odstępstwa,

propozycje rozwiązań zamiennych,

pozytywną opinię wojewódzkiego konserwatora zabytków w odniesieniu do
obiektów budowlanych wpisanych do rejestru zabytków oraz innych obiektów
budowlanych usytuowanych na obszarach objętych ochroną konserwatorską,

w zależności od potrzeb - pozytywną opinię innych zainteresowanych
organów, np. Państwowej Straży Pożarnej.


Minister może uzależnić upoważnienie do wyrażenia zgody na odstępstwo od
spełnienia dodatkowych warunków.

Warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać budynki i związane z nimi
urządzenia, ich usytuowanie na działce budowlanej oraz zagospodarowanie
działek przeznaczonych pod zabudowę, zapewniające spełnienie wymagań
podstawowych, m.in. w zakresie bezpieczeństwa pożarowego, określa
Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. (Dz. U.
Nr 75, poz. 690 z późn. zm.).

Przepisy tego rozporządzenia, zwanego powszechnie "warunkami
technicznymi", stosuje się przy projektowaniu i budowie, w tym także
odbudowie, rozbudowie, nadbudowie, przebudowie i przy zmianie sposobu
użytkowania budynków oraz budowli nadziemnych i podziemnych spełniających
funkcje użytkowe budynków, a także do związanych z nimi urządzeń budowlanych.
Jednocześnie przepisy te w zakresie bezpieczeństwa pożarowego oraz
oświetlenia awaryjnego stosuje się także w odniesieniu do budynków
istniejących, jeżeli zagrażają one życiu ludzi. Podstawą do uznania
użytkowanego budynku istniejącego za zagrażający życiu ludzi w myśl ż12
Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 czerwca
2003 roku w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów
budowlanych i terenów (Dz. U. Nr 121, poz. 1138), jest niezapewnienie przez
występujące w nim warunki techniczne, możliwości ewakuacji ludzi. Warunki te
są tam określone.

Ponieważ jednak występowanie wspomnianych warunków nie oznacza automatycznie,
że budynek zagraża życiu ludzi, w każdym przypadku niezbędne jest całościowe
rozpatrzenie czynników mających wpływ na ewakuację, zwłaszcza zaś
uwzględnienie wszystkich okoliczności i zastosowanych ponadstandardowych
rozwiązań zwiększających bezpieczeństwo.

Tak więc, ponaddwukrotne przekroczenie dopuszczalnej długości dojścia
ewakuacyjnego (wymienione w ż12 ust. 1 pkt 2 cytowanego rozporządzenia MSWiA)
będzie przeważnie - ze względu na niezapewnienie możliwości ewakuacji ludzi z
powodu nadmiernego wydłużenia czasu niezbędnego do jej przeprowadzenia -
powodować konieczność usunięcia zagrożenia. Można wyobrazić sobie jednak
sytuacje szczególne, np. w budynku koszarowym, w którym pełniona jest stała
służba wewnętrzna, lub innym, wyposażonym ponadstandardowo w system
sygnalizacji pożarowej, w którym ewakuacji podlegaliby jedynie nieliczni,
stali pracownicy. Wymienione przekroczenie długości dojścia ewakuacyjnego nie
będzie tam musiało zagrażać życiu użytkowników budynku.

Oceny, czy budynek faktycznie zagraża życiu ludzi, dokonuje komendant
powiatowy (miejski) Państwowej Straży Pożarnej po przeprowadzeniu czynności
kontrolno-rozpoznawczych. W razie stwierdzenia takiego zagrożenia w budynku
powinny zostać zastosowane rozwiązania zapewniające spełnienie wymagań
bezpieczeństwa pożarowego. Rozwiązania te polegają:


na takiej zmianie sposobu użytkowania budynku, że ze względu na zmianę
funkcji poszczególnych pomieszczeń lub na zmniejszenie liczby ich
użytkowników, zostanie osiągnięte spełnienie przepisów rozporządzenia w
zakresie bezpieczeństwa pożarowego oraz oświetlenia awaryjnego albo

na spełnieniu wymagań bezpieczeństwa pożarowego w sposób inny niż
podany w rozporządzeniu, za pomocą rozwiązań zamiennych, stosownie do
wskazań ekspertyzy technicznej właściwej jednostki badawczo-rozwojowej albo
rzeczoznawcy budowlanego oraz do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych,
zgodnie z ż2 ust. 23.


Wskazania ekspertyzy technicznej podlegają uzgodnieniu z właściwym
komendantem wojewódzkim Państwowej Straży Pożarnej (dla budynku na terenie
zamkniętym4 - z właściwą służbą odpowiadającą za bezpieczeństwo
pożarowe), a dla budynków i terenów wpisanych do rejestru zabytków lub
obszarów objętych ochroną konserwatorską na podstawie ustaleń miejscowego
planu zagospodarowania przestrzennego - również z wojewódzkim konserwatorem
zabytków.

Rysunek 8b. Budynki istniejące



Ponieważ w budynku zagrażającym życiu ludzi czas potrzebny na ich
ewakuację jest dłuższy niż czas, w którym warunki wynikające z rozwoju pożaru
(zadymienie, temperatura, promieniowanie cieplne, spadek stężenia tlenu)
zaczynają zagrażać życiu, rozwiązania zamienne mają na celu:


skrócenie czasu trwania ewakuacji (np. skrócenie pewnych odcinków drogi
ewakuacyjnej, odpowiednie oświetlenie awaryjne) lub

przyspieszenie wykrycia pożaru i zaalarmowania ludzi (np. poprzez
zastosowanie systemu sygnalizacji pożarowej i dźwiękowego systemu
ostrzegawczego) albo

spowolnienie rozwoju pożaru (np. poprzez zastosowanie stałych urządzeń
gaśniczych, zwiększenie odporności ogniowej niektórych elementów budynku),
względnie

zmniejszenie możliwości oddziaływania pożaru na ewakuujących się ludzi
(np. poprzez polepszenie ochrony dróg ewakuacyjnych przed
zadymieniem).


W przypadku nadbudowy, przebudowy i zmiany sposobu użytkowania budynków
istniejących lub ich części, "warunki techniczne" także dopuszczają możliwość
spełnienia wymagań przepisów techniczno-budowlanych w sposób inny niż podany
w tym rozporządzeniu z zachowaniem opisanego powyżej trybu5.

Przepisów rozporządzenia nie stosuje się natomiast, za wyjątkiem
opisanych powyżej sytuacji, jeżeli przed dniem wejścia w życie
rozporządzenia:


został złożony wniosek o pozwolenie na budowę lub odrębny wniosek o
zatwierdzenie projektu budowlanego i wnioski te zostały opracowane na
podstawie dotychczasowych przepisów,

zostało dokonane zgłoszenie budowy lub wykonania robót budowlanych w
przypadku, gdy nie jest wymagane uzyskanie decyzji o pozwoleniu na
budowę.


Zgodnie z postanowieniami tego rozporządzenia budynek i urządzenia z nim
związane powinny być zaprojektowane i wykonane w sposób zapewniający w razie
pożaru:


nośność konstrukcji przez czas wynikający z rozporządzenia,

ograniczenie rozprzestrzeniania się ognia i dymu w budynku,

ograniczenie rozprzestrzeniania się pożaru na sąsiednie budynki,

możliwość ewakuacji ludzi,

a także uwzględniający bezpieczeństwo ekip ratowniczych.

Wymagania dotyczące bezpieczeństwa pożarowego budynków lub ich części,
wynikające z ich przeznaczenia i sposobu użytkowania, wysokości lub liczby
kondygnacji, a także położenia w stosunku do poziomu terenu oraz do innych
obiektów budowlanych, zawarte zostały w dziale VI rozporządzenia.

Stosując przepisy rozporządzenia, uwzględnia się również przepisy ustawy o
ochronie przeciwpożarowej i aktów wykonawczych do niej.

Zasady oceny zagrożenia wybuchem i wyznaczania stref zagrożenia wybuchem,
wykaz rodzajów obiektów objętych obowiązkiem wyposażenia w stałe urządzenia
gaśnicze, systemy sygnalizacji pożarowej i dźwiękowe systemy ostrzegawcze
oraz wymagania, jakim powinna odpowiadać instalacja wodociągowa
przeciwpożarowa, są zawarte w Rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i
Administracji z dnia 16 czerwca 2003 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej
budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz. U. Nr 121, poz.
1138).

Obowiązek dokonania oceny zagrożenia wybuchem dotyczy tych pomieszczeń i
przestrzeni zamkniętych, w których w wyniku magazynowania lub przetwarzania
określonych materiałów może wytworzyć się mieszanina wybuchowa. Ocena ta
obejmuje wskazanie pomieszczeń zagrożonych wybuchem, a także wyznaczenie w
pomieszczeniach i przestrzeniach zewnętrznych odpowiednich stref zagrożenia
wybuchem.

Jako pomieszczenie zagrożone wybuchem określa się pomieszczenie, w którym
może wytworzyć się mieszanina wybuchowa, powstała z wydzielającej się takiej
ilości gazów, mgieł lub pyłów, której wybuch mógłby spowodować w tym
pomieszczeniu przyrost ciśnienia przekraczający 5 kPa. Załącznik do
wskazanego rozporządzenia zawiera wytyczne w zakresie określania przyrostu
ciśnienia w pomieszczeniu, jaki mógłby zostać spowodowany przez wybuch.

Zakwalifikowanie pomieszczenia do grupy pomieszczeń zagrożonych wybuchem
wpływa na wymagania dotyczące jego usytuowania i konstrukcji, dopuszczalnej
długości i sposobu przeprowadzenia przejścia ewakuacyjnego oraz sposobu
otwierania się drzwi stanowiących wyjście ewakuacyjne, a także funkcjonowania
i sposobu prowadzenia w nim instalacji wentylacji i klimatyzacji.
Występowanie pomieszczenia zagrożonego wybuchem w strefie pożarowej wpływa na
jej dopuszczalną powierzchnię, na dopuszczalną długość dojść ewakuacyjnych,
sposób prowadzenia i wydzielenia dróg ewakuacyjnych, a także wymagane
odległości między budynkami.

W 2003 roku wykaz rodzajów obiektów objętych obowiązkiem stosowania
stałych urządzeń gaśniczych, zawarty w przywołanym rozporządzeniu MSWiA,
uległ modyfikacji, w ramach której zharmonizowano go z przepisami "warunków
technicznych". Z kolei nazwę "instalacja sygnalizacyjno-alarmowa", jako
niejednoznaczną, bo odnoszącą się nie tylko do ochrony przeciwpożarowej, ale
m.in. także do kontroli dostępu, zastąpiono nazwą "system sygnalizacji
pożarowej". Wykaz rodzajów obiektów, dla których jest wymagany system
sygnalizacji pożarowej został tylko minimalnie zmodyfikowany, z tym że część
z tych obiektów, objęto obowiązkiem wyposażenia w dźwiękowy system
ostrzegawczy - system do rozgłaszania sygnałów ostrzegawczych i komunikatów
głosowych dla potrzeb bezpieczeństwa osób przebywających w budynku,
nadawanych automatycznie po otrzymaniu sygnału z systemu sygnalizacji
pożarowej, a także przez operatora. Szczegóły w tym zakresie zawiera
Suplement6.

Wymagania, jakim powinna odpowiadać instalacja wodociągowa
przeciwpożarowa, zawarte w omawianym rozporządzeniu, są zmodyfikowanymi w
niewielkim stopniu, dotychczasowymi wymaganiami zawartymi w odnośnej Polskiej
Normie7. Składają się na nie wymagania dotyczące: pompowni
przeciwpożarowych, miejsc usytuowania w budynkach hydrantów wewnętrznych
"25"" i "52" oraz zaworów hydrantowych, minimalnych wydajności poboru wody,
minimalnych i maksymalnych wartości ciśnień w instalacji oraz sposobów
zasilania instalacji.

Zasady przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę i wymagania dotyczące dróg
pożarowych są zawarte w nowym Rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i
Administracji z dnia 16 czerwca 2003 roku w sprawie przeciwpożarowego
zaopatrzenia w wodę i dróg pożarowych (Dz. U. Nr 121, poz. 1139). Zasady te
są zmodyfikowanymi w niewielkim stopniu dotychczasowymi wymaganiami zawartymi
w odnośnym rozporządzeniu MSWiA oraz Polskich Normach8 i dotyczącymi: rodzajów obiektów, w stosunku do których jest
wymagane zapewnienie zaopatrzenia w wodę do zewnętrznego gaszenia pożaru,
sposobów określania wymaganej ilości wody do celów przeciwpożarowych, wymagań
przeciwpożarowych dla sieci wodociągowych i hydrantów zewnętrznych oraz
źródeł wody do zewnętrznego gaszenia pożaru.

Wykaz rodzajów obiektów budowlanych, do których droga pożarowa powinna być
doprowadzona, oraz wymagania, jakie powinna ona spełniać, są w stosunku do
stanu dotychczasowego dość znacznie zmodyfikowane. Wykaz ten został
rozszerzony, a możliwe sposoby doprowadzenia drogi pożarowej do obiektu -
zróżnicowane. Szczegóły w tym zakresie zawiera Suplement.

Stosowanie "warunków technicznych" wymaga także uwzględnienia wymagań
Polskich Norm dotyczących w szczególności zasad ustalania:


gęstości obciążenia ogniowego pomieszczeń i stref pożarowych,

klas odporności ogniowej elementów budynku,

stopnia rozprzestrzeniania ognia przez elementy budynku,

niepalności materiałów budowlanych,

stopnia palności materiałów budowlanych,

dymotwórczości materiałów budowlanych,

toksyczności produktów rozkładu spalania materiałów.


Budynki oraz części budynków stanowiące odrębne strefy pożarowe dla
ustalenia wymagań z zakresu bezpieczeństwa pożarowego, dzieli się z uwagi na
przeznaczenie i sposób użytkowania, na: ZL (mieszkalne, zamieszkania
zbiorowego i użyteczności publicznej), charakteryzowane kategorią zagrożenia
ludzi, PM (produkcyjne i magazynowe) oraz IN (inwentarskie -
służące do hodowli inwentarza). Podkreślić należy, że nowa klasyfikacja, w
przeciwieństwie do dotychczasowej, nie odnosi się do poszczególnych
pomieszczeń, a obejmuje natomiast wszystkie rodzaje budynków oraz ich części
stanowiące odrębne strefy pożarowe.

Dotychczasowa klasyfikacja była niepełna, gdyż dotyczyła jedynie tych
budynków, które spełniały funkcję: mieszkalną, zamieszkania zbiorowego lub
użyteczności publicznej. Budynki spełniające inne funkcje, w tym produkcyjne
i magazynowe, nie miały żadnych specjalnych oznaczeń. Rezygnacja z
obejmowania klasyfikacją pożarową poszczególnych pomieszczeń związana jest z
faktem, że z punktu widzenia możliwości rozprzestrzeniania się pożaru podział
budynków na pomieszczenia nie musi odgrywać istotnej roli. Rolę taką odgrywa
natomiast podział na strefy pożarowe, a więc przestrzenie, z których przez
ustalony czas pożar nie może wydostać się na zewnątrz, ani też do których nie
może dostać się on z zewnątrz. Aby więc pożar występował w budynku w więcej
niż jednej strefie pożarowej, musiałoby pojawić się w nim kilka niezależnych
źródeł ognia, co jest niezwykle mało prawdopodobne.

Klasyfikacja pożarowa stref pożarowych i budynków odgrywa zasadniczą rolę
przy określaniu dotyczących ich wymagań w zakresie bezpieczeństwa pożarowego,
w szczególności odnośnie:


klas odporności pożarowej budynków i ich części oraz związanych z tym
klas odporności ogniowej elementów budynku,

dopuszczalnej powierzchni stref pożarowych,

dopuszczalnej długości przejść i dojść ewakuacyjnych,

sposobów wydzielenia i zabezpieczenia przed zadymieniem klatek
schodowych,

elementów wykończenia wnętrz i wyposażenia stałego,

odległości między budynkami.


Części budynków o odmiennym przeznaczeniu, będącym podstawą do
zakwalifikowania ich do ZL, PM i IN, powinny w zasadzie stanowić odrębne
strefy pożarowe. Wyjątki od tej zasady przedstawiono w ż212 ust. 8 i w ż285
"warunków technicznych". Dotyczą one odpowiednio takich części budynków,
które mając odmienne przeznaczenie, są jednak powiązane funkcjonalnie, oraz
części mieszkalnej i gospodarczej budynku inwentarskiego, jeżeli spełniają
one określone warunki techniczne.

Pojęcie
powiązania funkcjonalnego odnosi się do eksploatacji pomieszczeń i
powinno być rozumiane bardzo konkretnie: hala produkcyjna jest powiązana
funkcjonalnie z pomieszczeniem biurowym kierownika hali nadzorującego
przebieg produkcji; magazynek pościeli i środków czystości na piętrze
hotelowym - z pokojami gościnnymi, do których zaopatrywania jest
przeznaczony; sala sprzedaży w sklepie - ze swym zapleczem magazynowym.

Wymienione, powiązane ze sobą funkcjonalnie pomieszczenia, nie muszą być od
siebie przeciwpożarowo oddzielone.

Z drugiej strony, hala produkcyjna nie jest powiązana funkcjonalnie z
księgowością zakładu, bo do zapewnienia bieżącej działalności hali nie jest
konieczne stałe przemieszczanie się jej pracowników do pomieszczenia
księgowości i z powrotem. Podobnie jest z pomieszczeniami magazynowymi w
budynku hipermarketu, wynajmowanymi firmie zewnętrznej i niesłużącymi
bieżącemu zaopatrywaniu sal sprzedaży. Oddzielenie przeciwpożarowe tych
pomieszczeń jest niezbędne.

Powiązanie funkcjonalne, o którym tu mowa, odnoszące się do pomieszczeń, nie
jest brane pod uwagę, jeżeli dotyczy wyłącznie instalacji i urządzeń
znajdujących się w tych pomieszczeniach. W związku z tym zwolnienie z
obowiązku utworzenia odrębnych stref pożarowych nie odnosi się do pomieszczeń
takich, jak wentylatornia czy kotłownia.

Wymaganą klasę odporności ogniowej elementów oddzielenia przeciwpożarowego
pomieszczeń produkcyjnych, magazynowych i technicznych, o których mowa wyżej,
określa się w następujący sposób. W oparciu o tabelę z ż212 ust. 4 "warunków
technicznych" ustala się klasę odporności pożarowej, jaką powinien mieć
budynek o takiej samej wysokości, jak rozpatrywany, i o takiej samej
maksymalnej gęstości obciążenia ogniowego strefy pożarowej, jak rozpatrywane
pomieszczenia. Klasa odporności ogniowej omawianych elementów oddzielenia
przeciwpożarowego powinna być zgodna z wymaganiami ż232 ust. 4 dla wyżej
ustalonej klasy odporności pożarowej budynku. Wyjątek stanowią elementy
magazynów oleju opałowego, dla których klasa odporności ogniowej jest
określona w ż220.

Wymagania dotyczące bezpieczeństwa pożarowego budynków oraz części
budynków stanowiących odrębne strefy pożarowe, określanych jako PM, odnoszą
się również do garaży, hydroforni, kotłowni, węzłów ciepłowniczych,
rozdzielni elektrycznych, stacji transformatorowych, central telefonicznych
oraz innych o podobnym przeznaczeniu.

Także budynki lub ich części stanowiące odrębne strefy pożarowe, użytkowane
jako archiwa, można traktować jak magazyn o określonej gęstości obciążenia
ogniowego, zawierający zbiory archiwalne, jednak pod warunkiem, że nie będzie
on bezpośrednio służyć udostępnianiu zbiorów osobom z zewnątrz. Możliwe jest
przy tym przyjęcie w takim magazynie przy obliczaniu gęstości obciążenia
ogniowego ilości 20% rzeczywistej masy składowanych materiałów palnych - tj.
odpowiednio do zasad określonych w PN-B-02852. Jednakże wówczas akta powinny
być składowane na niepalnych regałach w sposób zwarty, tj. ustawiając
szczelnie na półkach wypełnione w całości pojemniki - segregatory a ponadto
archiwum powinno być wyposażone w system sygnalizacji pożaru, umożliwiający
jego szybkie wykrycie. (Na podstawie pisma KGPSP z dnia 09.06.2003 roku,
znak BZ-IV-0262/74/2003)

Wymagania dotyczące bezpieczeństwa pożarowego budynków oraz części
budynków stanowiących odrębne strefy pożarowe, określanych jako IN, odnoszą
się również do takich budynków w zabudowie zagrodowej o kubaturze brutto
nieprzekraczającej 1500 m3, jak stodoły,
budynki do przechowywania płodów rolnych i budynki gospodarcze.

Części budynku wydzielone ścianami oddzielenia przeciwpożarowego w pionie
- od fundamentu do przekrycia dachu - mogą być traktowane jako odrębne
budynki. Zwrócić należy przy tym uwagę na wymagany sposób połączenia ścian
oddzielenia przeciwpożarowego z dachem i ścianami zewnętrznymi budynku:


w przypadku dachu rozprzestrzeniającego ogień - ściany oddzielenia
przeciwpożarowego należy wyprowadzić ponad pokrycie dachu na wysokość co
najmniej 0,3 m lub zastosować pas z materiału niepalnego o szerokości co
najmniej 1 m i klasie odporności ogniowej EI 60, równolegle do połaci
dachu, bezpośrednio pod pokryciem, które na tej szerokości powinno być
nierozprzestrzeniające ognia,

w przypadku ścian zewnętrznych - ściany oddzielenia przeciwpożarowego
należy wysunąć na co najmniej 0,3 m poza lico ściany zewnętrznej budynku
lub na całej wysokości ściany zewnętrznej zastosować pionowy pas z
materiału niepalnego o szerokości co najmniej 2 m i klasie odporności
ogniowej EI 60.