Interpretacja utworów A. Mickiewicza - "Sonety krymskie" (analiza wybranego utworu) oraz "Polały się łzy".











Środa, 26 Kwietnia Imieniny obchodzą: Marzena, Maria, Klaudiusz
 



















  Sciaga.pl > Prace
> Romantyzm >
Home | Reklama | Info
| Mail






Gdzie Cz@T ???




Gdzie jestSciaga.pl
?
















Interpretacja utworów
A. Mickiewicza - "Sonety krymskie" (analiza wybranego
utworu) oraz "Polały się łzy".










kategoria:   J.polski
zakres:   Romantyzm
dodano:   1999-08-17




Jest cykl 18
utworów, których treść wiąże się z wrażeniami z wycieczki
Mickiewicza na Krym w 1825; zostały opublikowane rok później w
Moskwie; gatunkowo, sonety Mickiewicza oparte są na klasycznej
kanwie, ale nowością jest połączenie sonetów w tematyczny cykl;
także technika odbiega nieco od standardu: jest tu połączenie
epickiego opisu, lirycznej, wewnętrznej narracji oraz dramatyzmu;
język "Sonetów..." jest bogaty w środki artystyczne i wyróżnia się
bogatym słownictwem, zahaczającym nawet o lokalny język; wszystkie
prawie sonety łączy postać bohatera, który jest pod. lir. tych
utworów; jest nim turysta, wędrowiec który wyróżnia się wielką
wrażliwością na piękno natury; jest świetnym obserwatorem i potrafi
wszystko co zobaczył przekazać czytelnikowi; ważna jest również jego
świadomość: doświadczona przez ból, zaplątana w sieć pamiątek;
bohater jest nieco byroniczny: samotny, w obcym dla siebie miejscu -
wyobcowany; jest także pielgrzymem, wygnanym z miejsc rodzinnych, z
tym wiąże się uczucie tęsknoty, które powoduje wiele skojarzeń z
ojczyzną (daleką Litwą); Najciekawszym z sonetów, pod
względem siły przekazywanych uczuć, wg mojej oceny, jest "Burza";
autor postawił sobie właśnie za zadanie przekazanie poczucia grozy
towarzyszącej burzy, podczas przebywania na statku na pełnym morzu;
udaje mu się to przez opis ruchu, dynamiki i żywiołu; gromadzi
czasowniki, równoważniki zdań aby stworzyć wrażenie tempa i
chaotyczności zdarzeń; duże znaczenie mają dźwięki dobiegające z
różnych stron, które ostrzegają przed niebezpieczeństwem; do pewnego
momentu wszystko jest pozbawione barw, ale na końcu części opisowej
pojawia się jedna taka: krwawy blask zachodzącego słońca, z którym
odchodzą resztki nadziei na uratowanie statku (jest to pewna
nieścisłość: albo widać krwawe słońce, albo jest burza!); w drugiej
zwrotce zmienia się nieco sposób opisu na bardziej metaforyczny:
rozbicie statku jest porównane do szturmu śmierci-żołnierza, na
fortecę, która ma już rozbite mury; w części refleksyjnej narrator
zmienia się w pod. lir. który stoi na boku i obserwuje reakcje i
działania innych ludzi na statku: jedni umierają, inni są i załamują
ręce, ktoś żegna się ze swoimi bliskimi w obliczu śmierci, jeszcze
inni modlą się, aby ją odstraszyć; natomiast jest jeszcze ktoś, u
kogo odezwały się tylko cierpiąca jaźń i przeszywająca samotność,
które powodują, że burza wobec tego jest niczym; chociaż jest ta
osoba opisywana w 3 osobie, to jednak wiemy iż jest to na pewno sam
Mickiewicz oraz podmiot liryczny; widzimy, że osoba, która uważa za
szczęśliwych ludzi, którzy słabną ze strachu, sama nie może znaleźć
ukojenia w modlitwie i jest samotna musi być skrajnie nieszczęśliwa!
Widzimy więc, że Mickiewicz zawarł w ostatnich linijkach
kwintesencję postawy skłóconego ze światem romantyka; Jak
ciekawostkę, możne tu przytoczyć fakt, iż rzeczywiście Mickiewicz
odbył taka podróż statkiem podczas burzy i że istniało realne
niebezpieczeństwo zatopienia tegoż; poeta był też jedyna osobą,
która nie bojąc się burzy i nie cierpiąc na chorobę morską
przypatrywała się tylko z fascynacją temu przedstawieniu natury;
jedyną przypadłością, na jaką cierpiał podczas podróży morskiej był
zdwojony apetyt, którego nie mógł jedynie zaspokoić, gdyż burza
zalała kuchnię okrętową; "Polały się łzy..." jest
najkrótszym z najdokładniej przebadanych wierszy Mickiewicza;
pochodzi on z tomiku "Liryki Lozańskie", który praktycznie zamyka
twórczość poety, a powstał on w czasie kryzysu twórczego poety,
wynikającego z problemów emigracyjnych oraz rodzinnych; wiersz ten
posiada bardzo wiele różnorakich interpretacji, dzięki swojej
wielkiej pojemności znaczeniowej, którą Mickiewicz się tutaj
popisał; cała struktura artystyczna jest zamknięta w klamrę
tytułowego stwierdzenia; między nimi poeta zawarł krótkie, treściwe
i jednocześnie głębokie znaczeniowo opisy trzech kolejnych etapów
swojego życia: dzieciństwo było sielskie, spokojne, radosne,
niewinne (anielskie), czyste; młodość, jak u wielu innych, była
"górna i durna", czyli pełna marzeń o wielkich czynach, wzlotów, ale
wszystko to było głupie i lekkomyślne; wiek dojrzały powinien być
okresem zbierania owoców młodości, ale ostatecznie okazał się być
klęską (widać to wyraźnie w życiu Mickiewicza i wielu innych
wielkich ludzi, np. Einsteina, który po wielkich sukcesach naukowych
w wieku 20-30, potem odżegnywał się od różnych nowości naukowych,
nawet tych wypływających z jego własnych teorii); przyznanie się do
własnej klęski życiowej powoduje właśnie ten płacz; przy środkach
artystycznych, poza klamrową strukturą podkreślającą stan uczuciowy
pod. lir., trzeba zwrócić uwagę na rymy wewnątrzwersowe, które
podkreślają opis każdego okresu życia;







Autor: Nieznany

Ocena : 4 








oceń
prace:
1 2 3 4 5 6


Home | Reklama | Info
| Mail


Prace | Pomoc | Książki | Artykuły | News | Katalog | Forum
| Rozrywka






Wszelkie prawa zastrzeżone / All
rights reserved  Sciaga.pl
2000