7) SONETY KRYMSKIE
to cykl 18 sonetów, które powstały pod wpływem wrażeń doznanych przez Mickiewicza w czasie podróży na Krym. W sonetach podmiot liryczny jest: wygnańcem, podróżnikiem, pielgrzymem, poetą. Utwory Mickiewicza były pisane trzynastozgłoskowcem,ze średniówką po siódmej sylabie.

BAKCZYSARAJ

Bakczysaraj to nazwa miasta, dawnej stolicy chanów krymskich. Było to miasto licznych meczetów, z ruinami dawnych pałacu. Sonet dzieli się na dwie części: opisową i refleksyjną. Dwie pierwsze zwrotki sonetu zawierają opis opustoszałego i zaniedbanego pałacu chana. Mickiewicz opiera utwór na kontrastowaniu dwu elementów: dawnej świetności i aktualnej ruiny. Poeta za pomocą odpowiednich słów oddaje egzotykę miejsca, obrazuje pustkę pałacowych komnat, stosuje epitety i metafory. Refleksja autora sprowadza się do faktu przemijania i nietrwałości ludzkich dokonań, nawet tak wielkich wartości jak miłość, potęga i sława.
Mickiewicz nawiązuje w tym sonecie do opowieści o Balsazarze (imię proroka Daniela). Król Baltazar był przekonany o swojej potędze, odrzucał prawa boskie, zbezcześcił naczynia zabrane ze świątyni używając ich w czasie uczty, za co został ukarany. Zabito go, został ukarany za swoja pychę, a na czele królestwa stanął Daniel. Ostatnia strofa jest wykrzyknieniem, które kontrastuje zmienną naturę i niewzruszone, stabilne wytwory cywilizacji.


RUINY ZAMKU W BAŁAKŁAWIE
W wierszu mamy ukazaną zniszczoną budowlę, leżącą na Krymie. W sonecie narzucone są nam myśli poety, widzimy w nim refleksje na temat przemijania, kruchości rzeczy materialnych, wyższości natury. Nikt już nie pamięta bohaterów, którzy tu żyli. Zamek ten przed wiekami zbudowali Grecy, później zdobyli go Włosi, a na koniec znalazł się w rękach arabskich. Ostatnim jego właścicielem jest czas, z którym budowla toczy nierówną walkę i przegrywa ją. Mickiewicz pisząc ten sonet był pod wpływem silnych emocji. Możemy wyczuć tutaj wzburzenie ("o niewdzięczny Krymie !") wynikające z przemijalności rzeczy materialnych.

Utwór zawiera personifikacje zamku i natury, hiperbole i porównania. Czytając ten wiersz odnosi się wrażenie, iż poeta główny nacisk kładł na przemijalność, charakterystyczny motyw literatury romantyzmu. Bo to dzieło człowieka odchodzi w niepamięć, a wieczna natura trwa.