Streszczenie









POWRÓT DO POPRZEDNIEJ STRONY



WARTOŚĆ NIEINWAZYJNYCH PROCEDUR DIAGNOSTYCZNYCH W OCENIE ROKOWANIA U CHORYCH PO ZAWALE SERCA
Andrzej Dąbrowski, Leszek Kubik, Elżbieta Kramarz,
Instytut Medycyny Wewnętrznej CSK WAM w Warszawie
Obserwacje kliniczne wskazują, że zwiększona dyspersja odstępu QT przedwczesnych pobudzeń komorowych (QTdV) jest wskaźnikiem złego rokowania po przebytym zawale serca.
Celem pracy było porównanie wartości QTdV oraz 4 innych wskaźników rokowniczych, zmienności rytmu serca (wskaźnik SDNN), EKG uśrednionego (szerokość zespołu ORS), frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) i dyspersji odstępu QT pobudzeń rytmu zatokowego (OTdS) w przewidywaniu incydentów arytmicznych w grupie 184 osób (60+/-9 lat, 121 mężczyzn) po zawale serca, z przedwczesnymi pobudzeniami komorowymi w rutynowym EKG,
Podczas obserwacji przez okres 37+/-15 m-cy incydent arytmiczny (trwały częstoskurcz komorowy, migotanie komór lub nagły zgon sercowy) wystąpił u 32 osób (17%). Analiza zagrożenia incydentem arytmicznym, wykonana metodą Coxa, wykazała, że uśredniony QRS >114 ms był najlepszym wskaźnikiem złego rokowania (wskaźnik zagrożenia [HR] = 3.9; 95% przedział ufności [CI] = 2.3 do 12.4); mniejszą wartość prognostyczną miały:
wskaźnik SDNN <30 ms (HR = 3.1; CI = 1.8 do 12.9), QTdV >=100 ms (HR = 2.7; CI = 1.4 do 7.2), LVEF <40% (HR = 2.3; CI = 1.1 do 2.9) i QTdS >=80 ms(HR=1.8;CI=0.9 do 2.7).
W przewidywaniu incydentów arytmicznych wartość QTdV jest większa niż LVEF i QTdS, natomiast QTdV ma mniejszą wartość rokowniczą w porównaniu z uśrednionym EKG i oceną zmienności rytmu serca.




POWRÓT DO POPRZEDNIEJ STRONY



© Copyright by Polskie Towarzystwo Kardiologiczne 1998-2000