Polacy i Polska w "Weselu".
























Sciaga.pl > Prace > MlodaPolska >
Home | Reklama | Info | Mail

















» PRACE | POMOC | KSIĄŻKI | ARTYKUŁY | NEWSY | FORUM | CZAT



































Polacy i Polska w
"Weselu".










kategoria:   J.polski
zakres:   Młoda Polska
dodano:   1999-08-17




Genezą utworu
stało się wesele Lucjana Rydla z chłopką Jadwigą Mikołajczykówną w
pod-krakowskich Bronowicach w listopadzie 1900r. Postaci można
podzielić na osoby (rzeczywiste) i osoby dramatu (zjawy). Głównymi
osobami są: Pan i Panna Młoda, Gospodarz (Włodzimierz Tetmajer),
Gospodyni, Dziennikarz (ze stańczykowskiego, konserwatywnego pisma
"Czas"), Poeta (Kazimierz Przerwa-Tetmajer), Czepiec (wójt, starosta
wesela), Klimi-na, Radczyni (Antonina Domańska - autorka książek dla
dzieci), Rachela (córka karczmarza Singera), Jasiek (brat Panny
Młodej). Weselnicy wywodzą się z inteligencji bądź z chłopstwa.
Akt I ma charakter realistyczny i jest obserwacją
społeczeństwa. Chłopi interesują się życiem społecznym - Czepiec
pyta Dziennikarza - "Cóż tam, panie, w polityce?". Inteligenci
lekcewa-żą to jednak - uważają stan za ograniczony do zasięgu
parafii. Traktują chłopów jako skansen obyczajów i wartości,
urzeczywistniających ideę "wsi spokojnej" Kochanowskiego. Chłopów
cechuje patriotyzm i zapał, ale potrzeba im przywódcy - Czepiec
wspomina tradycję udziału chłopów w powstaniu kościuszkowskim.
Inteligencja nie rozumie obyczajów, nie wie nic o pracy na roli - w
rozmowie z Radczynią Klimina mówi - "Wyście sobie, a my sobie ..." -
Po-eta - "My do Sasa, wy do lasa". Gospodarz wytyka artystom, że
popadają w chłopomanię, pseudofascynację wsią i pijaństwo - Nos.
Dialog Poety i Racheli wzywający na weselę Chochoła
zapowiada zmianę konwencji - Akt II ma charakter fantastyczny,
symboliczny i związany jest z osobami dramatu. Zjawy są
personi-fikacją rozterek wewnętrznych, myśli, marzeń i odczuć osób
realnych. Marysi ukazuje się Widmo, Dziennikarzowi - Stańczyk,
Poecie - Czarny Rycerz, Panu Młodemu - Hetman, Dzia-dowi - Upiór,
Gospodarzowi - Wernyhora. Widmo symbolizuje tęsknotę miłosną chłopki
do zmarłego narzeczonego. Stańczyk jest alegorią troski o losy
kraju. Dziennikarz stwierdza, że Polacy są bezczynni, również i on;
bez walki zmierzają ku zatraceniu. Błazen krytykuje dzia-łalność
lojalistów. Daje dziennikarzowi kaduceusz - symbol władzy - mówi
"mąć tę narodową kadź, serce truj, głowę trać". Dziennikarz przeżywa
rozterkę, ale rezygnuje z podjęcia postę-powych działań. Rycerz
Zawisza Czarny jest wcieleniem marzeń artystów Młodej Polski o sile
i potędze ducha. Ukazuje Poecie jego pustkę jako dekadenta i nicość
w czasach gdy społe-czeństwo potrzebowało literatury tyrtejskiej.
Hetman Branicki, targowiczanin jest symbolem zdrajcy ojczyzny i
ideałów. Ukazuje Panu Młodemu, że jego ślub jest wyrazem ludomanii,
nie zaś faktycznego zbratania się chłopów i inteligencji. Upiór to
Jakub Szela, który był przywód-cą rabacji galicyjskiej. Stwierdza,
iż między chłopami, a inteligencją nie może istnieć porozu-mienie.
Upiór symbolizuje mściciela krzywdy chłopskiej i nosi ciężar
morderstwa popełnione-go na szlachcie. Wernyhora to legendarny Kozak
z II poł. XVIII, który wieszczył wojny na-poleońskie, rozbiory i
wyzwolenie Polski. Przekazuje on gospodarzowi złoty róg oraz misję
zorganizowania wśród chłopów zrywu narodowego. Ten okazuje się
nieodpowiedzialny - od-daje róg Jaśkowi i znużony zabawą zasypia.
Akt III łączy dwie płaszczyzny utworu. Gospodarz przypomina
sobie o "niepodległościowym zleceniu". Okazuje się, że Jasiek zgubił
róg schylając się po czapkę z piórami. Nie ziściły się marzenia o
wolności. Zebrani tańczą w błędnym kole niemocy i zapomnienia w rytm
śpiewu chochoła. Wyspiański ukazał przygnębiający obraz
społeczeństwa. Wykazał podział stanowy, którego nie zmieniają
chłopomańskie gesty inteligentów. Chłopi czują niechęć do szlachty z
powodu zatargów historycznych i braku faktycznego zainteresowania
losami kraju. "Wesele" jest kry-tyką teraźniejszości i przeszłości.
Stanowi sąd nad biernością, egoizmem i pychą inteligencji.
Wyspiański potępiał postawy dekadenckie. Obalił mit wspólnoty
narodowej i mit arkadyjski. Konkluzję dramatu zawiera symboliczny
"chocholi taniec".












ocena / komentarz /
sprawdzał: ???

Merytoryczny:Praca
jeszcze nie została
oceniona





Autor: Nieznany


Ocena : 3.7 







oceń prace:
1 2 3 4 5 6






Home | Reklama
| Info | Mail


Prace | Pomoc | Książki | Artykuły | News | Forum







O nas
| Filozofia/Prywatność | Napisz do nas | Reklama |
copyright 2000/2001 IO.pl