Ballada

To ballada o zabitej,

Która nagle z krzesÂÅ‚a wstaÂÅ‚a.



UÂÅ‚oÂżona w dobrej wierze,

W Å“wietle lampy rzecz siê miaÂÅ‚a.



KaÂżdy, kto chciaÂÅ‚, widzieÃÅš mógÂÅ‚.



Kiedy siê zamknêÂÅ‚y drzwi

I zabójca zbiegÂÅ‚ ze schodów,

Ona wstaÂÅ‚a tak jak Âżywi

NagÂÅ‚ÂÄ… ciszÂÄ… obudzeni.



Ona wstaÂÅ‚a, rusza gÂÅ‚owÂÄ…

I twardymi jak z pierœcionka

Oczami patrzy po kÂÄ…tach.



Nie unosi siê w powietrzu,

Ale po zwykÂÅ‚ej podÂÅ‚odze,

Po skrzypiÂÄ…cych deskach stÂÄ…pa.



Wszystkie po zabójcach œlady

Pali w piecu. AÂż do szczêtu

Fotografii do imetu

SznurowadÂÅ‚a z dna szuflady.



Ona nie jest uduszona.

Ona nie jest zastrzelona.

Niewidoczna Å“mierÃÅš poniosÂÅ‚a.



MoÂże dawaÃÅš znaki Âżycia,

PÂÅ‚akaÃÅš z róÂżnych drobnych przyczyn,

Nawet krzyczeÃÅš z przeraÂżenia

Na widok myszy.

Tak wiele

Jest sÂÅ‚aboÅ“ci i Å“miesznoÅ“ci

Nietrudnych do podrobienia.



Ona wstaÂÅ‚a, jak siê wstaje.



Ona chodzi, jak siê chodzi.

Nawet Å“piewa czeszÂÄ…c wÂÅ‚osy,

Które rosnÂÄ….