II SA/Wr 319/00 - Wyrok NSA oz. we Wrocławiu z 2002-10-02

dot. oceny ryzyka zawodowego

Uzasadnienie

Decyzją - nakazem inspektora pracy Państwowej Inspekcji Pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy w O. z 8

grudnia 1999 r., na podstawie art. 9 pkt 1 i 2 w zw. z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 marca 1981 r. o

Państwowej Inspekcji Pracy /Dz.U. 1985 nr 54 poz. 276 ze zm./, po przeprowadzeniu kontroli nakazano

prezesowi Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w R. opracowanie w terminie do 30 czerwca 2000 r.

udokumentowanej oceny ryzyka zawodowego, występującego przy pracach wykonywanych przez

pracowników młodocianych w celu przygotowania zawodowego do zawodu mechanika maszyn rolniczych i

mechanika samochodowego. Jako podstawę prawną wskazano: art. 9 pkt 1 ustawy o Państwowej Inspekcji

Pracy, powołanej wyżej, art. 207 par. 2 pkt 1, 2, 3, art. 226 Kodeksu pracy, par. 39 ust. 1 rozporządzenia

ministra pracy i polityki socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bhp /Dz.U. nr

129 poz. 844/.

W odwołaniu od tej decyzji Rolnicza Spółdzielnia Produkcyjna w R. wniosła o uchylenie nakazu w całości i

umorzenie postępowania w sprawie, zarzucając:

1/ brak podstawy prawnej do wykonania obowiązku w sposób określony nakazem,

2/ brak określenia formy wykonania obowiązku, co prowadzi do dowolności w ocenie jego wykonania.

Spółdzielnia twierdziła m.in., że nakaz opiera się na błędnym założeniu, że pracodawca obowiązany jest do

opracowania udokumentowanej oceny ryzyka zawodowego w stosunku do wszystkich stanowisk pracy.

Zdaniem strony skarżącej opracowania takie są wymagane w razie wykonywania prac w warunkach

związanych z ryzykiem odbiegającym od normalnego doświadczenia życiowego. W przypadku spółdzielni,

młodociani przygotowywani są do wykonywania zawodu mechanika. Nie jest zatem konieczne

opracowywanie specjalnej dokumentacji dla celów wykonywania zawodu o charakterze powszechnym, nie

wiążącego się ze zwiększonym ryzykiem.

Decyzją Państwowego Okręgowego Inspektora Pracy w O., na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o

Państwowej Inspekcji Pracy i art. 138 Kpa postanowiono uchylić decyzję w części dotyczącej treści

/rozstrzygnięcia/ i ustalić nową treść decyzji nr 1: "Opracować ocenę ryzyka zawodowego występującego

przy pracach wykonywanych przez pracowników młodocianych zatrudnionych w celu przygotowania

zawodowego i na tej podstawie poinformować pracowników młodocianych o ryzyku zawodowym

wiążącym się z wykonywaną pracą".

W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Rolnicza Spółdzielnia Produkcyjna w R. wniosła o

uchylenie w całości zaskarżonej decyzji.

Naczelny Sąd Administracyjny, rozpatrując skargę przypomniał, że zgodnie z art. 226 Kodeksu pracy,

pracodawca jest obowiązany informować pracowników o ryzyku zawodowym, które wiąże się z

wykonywaną pracą, oraz o zasadach ochrony przed zagrożeniami. W myśl przepisu par. 39 ust. 1

rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych warunków

bezpieczeństwa i higieny pracy /Dz.U. nr 129 poz. 844/, pracodawca jest obowiązany oceniać i

dokumentować ryzyko zawodowe, występujące przy określonych pracach, oraz stosować niezbędne środki

profilaktyczne zmniejszające ryzyko. W szczególności pracodawca jest zobowiązany: 1/ zapewnić

organizację pracy i stanowisk pracy w sposób zabezpieczający pracowników przed zagrożeniami

wypadkowymi oraz oddziaływaniem czynników szkodliwych dla zdrowia i uciążliwości; 2/ zapewnić

likwidację zagrożeń dla zdrowia i życia pracowników głównie przez stosowanie technologii, urządzeń,

materiałów i substancji nie powodujących takich zagrożeń.

Przytoczone przepisy wchodzą w skład systemu norm prawnych składających się na instytucję ochrony

pracy, rozumianej jako całokształt gwarancji prawnych służących zabezpieczaniu zdrowia i życia ludzkiego

w procesie pracy. Podstawowym składnikiem instytucji ochrony pracy są przepisy dotyczące obowiązków

pracodawców w zakresie ochrony życia i zdrowia pracowników, przybierające postać prawa, którego

przestrzeganie może być egzekwowane środkami przymusu państwowego. Obowiązki pracodawcy w

zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy mają charakter bezwarunkowy /obciążają pracodawcę niezależnie

od sposobu spełniania świadczenia przez pracownika/ oraz niepodzielny /działania i zaniechania innych

podmiotów nie zwalniają pracodawcy od odpowiedzialności za stan bhp w miejscu pracy/.

Przedstawionemu opisowi w pełni podlega obowiązek pracodawcy informowania pracownika o ryzyku

zawodowym oraz obowiązku "oceniania" i dokumentowania ryzyka zawodowego występującego przy

określonych pracach. Realizacja pierwszego obowiązku zawartego w art. 226 Kp powinna polegać na

przekazywaniu pracownikowi wiedzy /np. w ramach szkolenia wstępnego w zakresie bhp, tj. głównie

podczas instruktażu ogólnego i stanowiskowego/ o rodzaju i zakresie występujących zagrożeń w środowisku

pracy oraz o skutkach dla zdrowia i życia jakie może wywołać praca w kontakcie w tymi zagrożeniami. Tak

więc pracownik powinien zostać poinformowany o rodzajach czynników szkodliwych dla zdrowia i

uciążliwych oraz niebezpiecznych, o wypadkach przy pracy i chorobach zawodowych, jakie miały miejsce

na danym lub podobnym stanowisku pracy, o przyczynach i skutkach tych wypadków i chorób. Pracownik

powinien być także poinstruowany o środkach zapobiegających zagrożeniom, w tym w szczególności o

sposobach stosowania środków ochrony indywidualnej i zbiorowej. Realizacja drugiego nakazu obejmuje

powinność szacowania skali, rozmiaru ryzyka zawodowego, rozumianego jako prawdopodobieństwo

wystąpienia niepożądanych zdarzeń związanych z wykonywaną pracą powodujących straty, w

szczególności wystąpienia u pracowników niekorzystnych skutków zdrowotnych w wyniku zagrożeń

zawodowych występujących w środowisku pracy lub sposobu wykonywania pracy /par. 2 pkt 7

rozporządzenia/, oraz jego dokumentowania.

Podkreślić jeszcze raz należy, że interpretacja stosownych unormowań prowadzi do wniosku, że rozważane

obowiązki mają kategoryczny i bezwarunkowy charakter, co oznacza, iż dotyczą one wszystkich stanowisk

pracy, zaś ich wykonanie nie jest uwarunkowane oceną danej pracy jako związanej z ryzykiem

mieszczącym się lub odbiegającym od normalnego doświadczenia zawodowego. Takiej przesłanki przepisy

nie formułują ani też nie pozwalają jej wyinterpretować, natomiast jej przyjęcie byłoby równoznaczne z

pozostawieniem realizacji istotnego obszaru bezpieczeństwa i higieny pracy w sferze uznania pracodawcy.

Rozumienie takie byłoby sprzeczne z bezwzględnym charakterem przepisów bhp, które ze względu na

przedmiot ochrony, jakim jest życie i zdrowie pracownika, nie mogą być uchylone lub zmienione wolą

stron.

Uwzględniając powyższe, sąd nie znalazł podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie

z dnia 7 stycznia 2009 r.

II SA/Rz 478/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym:

Przewodniczący NSA Maria Zarębska-Kobak Sędziowie WSA Zbigniew Czarnik /spr./ NSA Małgorzata

Wolska Protokolant st. sekr. sąd. Anna Mazurek-Ferenc

po rozpoznaniu w Wydziale II Ogólnoadministracyjnym na rozprawie w dniu 7 stycznia 2009 r. sprawy ze

skargi A. Sp. z o.o. na decyzję Okręgowego Inspektora Pracy z dnia [...] maja 2008 r. nr [...] w przedmiocie

nakazu dokonania oceny ryzyka zawodowego:

I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Inspektora Pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy z

dnia [...] marca 2008 r. nr [...];

II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego

wyroku.

Uzasadnienie

Opis sprawy

Inspektor Pracy Państwowej Inspekcji Pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy w Rz. /dalej: Inspektor Pracy/

nakazem z dnia [...] marca 2008 r., Nr rej. [...] nałożył na Prezesa Zarządu I. H. Se. Sp. z o.o. we W.

obowiązek dokonania oceny ryzyka zawodowego związanego z wykonywaną pracą w Ośrodku „Cz.” w Cz.

dla poszczególnych stanowisk pracy. W podstawie prawnej nakazu wskazano art. 11 pkt 1 ustawy z dnia 13

kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy /Dz.U. nr 89, poz. 589, art. 226 pkt 1 ustawy z dnia 26

kwietnia 1974 r. Kodeks pracy /Dz. U. nr 21, z 1998 r., poz. 94 ze zm./ oraz § 39a ust. 1 rozporządzenia

Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów

bezpieczeństwa i higieny pracy /Dz.U. nr 169, z 2003 r., poz. 1650 ze zm./.

Od nakazu odwołanie złożyła spółka I. H. S., w którym wskazała, że osoby wykonujące czynności

porządkowo-czystościowe w Ośrodku „Cz.” nie są pracownikami spółki zatem nie ma podstaw do

sporządzania oceny ryzyka zawodowego. Osoby świadczą usługi na podstawie umowy cywilnej, z tego też

powodu nie ma do nich zastosowanie art. 226 pkt 1 Kodeksu pracy. Z tych powodów Spółka uznała, że

odwołanie jest zasadne, zwłaszcza, że nakaz został wydany bez należytego wyjaśnienia statusu prawnego

osób świadczących pracę na rzecz Spółki.

Okręgowy Inspektor Pracy w Rz. rozpoznając odwołanie spółki I. H. S. sp. z o.o. we W. decyzją z dnia [...]

maja 2008 r., Nr [...] utrzymał w mocy nakaz co do treści oraz uchylił nakaz w części dotyczącej terminu

jego wykonania ustalając nowy termin do dnia 30 czerwca 2008 r. W uzasadnieniu decyzji organ

odwoławczy podzielił stanowisko Inspektora Pracy wskazując, że spółka nie dokonywała i nie

dokumentowała ocen ryzyka zawodowego związanego z wykonywaniem prac na stanowiskach, na których

wykonywana była praca przez osoby objęte kontrolą. Zgodnie z art. 226 § 1 kodeksu pracy pracodawca

ocenia i dokumentuje ryzyko zawodowe oraz stosuje niezbędne środki profilaktyczne zmniejszające ryzyko.

Z ustaleń kontroli wynika, że umowy cywilne na podstawie, których osoby świadczyły pracę na rzecz

Spółki noszą znamiona umów o pracę, a to oznacza, że do nich art. 226 § 1 Kodeksu pracy ma zastosowanie

wprost. Poza tym pracodawca stosownie do treści art. 304 § 1 Kodeksu pracy ma obowiązek zapewnić

bezpieczne i higieniczne warunki pracy, na które wskazuje art. 207 § 2 kodeksu wszystkim osobom, które

wykonują pracę nawet na innej podstawie niż stosunek pracy. Na tej podstawie pracodawca jest

zobowiązany do oceny ryzyka zawodowego występującego przy wykonywaniu określonych prac, zaś

udokumentowana ocena ryzyka jest istotnym źródłem informacji dla pracowników o rodzajach i stopniu

ryzyka. Brak takich działań jest naruszeniem § 39a rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia

26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy. Wskazując na powyższe

Okręgowy Inspektor Pracy w Rz. nie znalazł podstaw do uchylenia w całości decyzji Inspektora Pracy.

Z rozstrzygnięciem Okręgowego Inspektora Pracy w Rz. nie zgodziła się Spółka I. H. S.. W skardze do

Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie zarzuciła skarżonej decyzji naruszenie przepisów

prawa materialnego i procesowego. W szczególności wskazała na naruszenie art. 66 Konstytucji RP oraz art.

226 § 1, art. 304 i art. 11 Kodeksu pracy, a także § 39 ust. 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki

Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy. Nadto

uznała, że skarżona decyzja narusza art. 10 § 1, art. 77 i art. 80 k.p.a. oraz art. 138 § 2 k.p.a.

Z tych powodów strona skarżąca wniosła o uchylenie skarżonej decyzji w całości oraz zasądzenie na jej

rzecz kosztów postępowania sądowego.

W odpowiedzi na skargę Okręgowy Inspektor Pracy w Rz. wniósł o jej oddalenie wskazując na

argumentację jak w uzasadnieniu własnej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie, zważył co następuje:

Argumentacja

Stosownie do treści art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami

administracyjnymi /Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm./ dalej p.p.s.a. sądy administracyjne sprawują kontrolę

działań administracji i stosują prawem określone środki. Zakres kontroli sprawowanej przez sądy wynika z

treści art. 134 § 1 p.p.s.a. Zgodnie z tym przepisem sąd rozpoznając skargę nie jest związany jej zarzutami,

podstawą prawną ani formułowanymi przez stronę wnioskami. Sąd rozpoznaje skargę w granicach danej

sprawy.

Dokonując oceny zaskarżonej decyzji Sąd stwierdza, że skarga zasługuje na uwzględnienie, a to oznacza, że

skarżona decyzja i poprzedzająca ją decyzja Inspektora Pracy podlegają usunięciu z obrotu prawnego.

Zdaniem Sądu poza sporem pozostaje stwierdzenie, że decyzja Okręgowego Inspektora Pracy w Rz.

utrzymuje w mocy rozstrzygnięcie skierowane do osoby nie będącej stroną postępowania. Przepisy prawa

materialnego, na które w podstawie decyzji wskazuje Inspektor Pracy oraz organ odwoławczy wskazują

jako podmiot zobowiązany do określonych działań w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy pracodawcę.

Zatem adresatem jakichkolwiek nakazów może być tylko pracodawca, a nie osoba pełniąca funkcję organu

reprezentującego. Ten podmiot działa za spółkę, ale nie jest spółką, co wydaje się oczywiste. Wskazanie

prezesa zarządu lub innej osoby reprezentującej pracodawcę byłoby możliwe tylko przy założeniu, że

przepisy prawa pozwalają nałożyć obowiązek na kierownika zakładu pracy. W rozważanym przypadku

sytuacja taka nie zachodzi, zatem nie ma podstaw do wskazania w decyzji pierwszoinstancyjnej piastuna

organu zarządzającego jako podmiotu zobowiązanego do opracowania ocen narażenia zawodowego.

Nakaz Inspektora Pracy jest decyzją administracyjną. Stosownie do treści art. 107 § 1 k.p.a. każda decyzja

ma posiadać uzasadnienie faktyczne i prawne. Zwolnić z tego obowiązku może tylko przepis ustawy i taki

wyjątek jest przewidziany dla decyzji, która odpowiada żądaniu strony. W sprawie rozpoznawanej przez

Sąd orzeczenie Inspektora Pracy nie jest zgodne z żądaniem strony, a przepisy ustawy o Państwowej

Inspekcji Pracy nie wprowadzają ogólnej reguły nieuzasadniania decyzji. Zresztą istnienie takiego przepisu

nie byłoby możliwe w demokratycznym państwie prawnym. Zatem wydanie decyzji przez organ I instancji

bez uzasadnienia, powinno skutkować jej uchyleniem w instancji odwoławczej. Uchylenie powinno

dotyczyć całej decyzji jako wadliwej. Okręgowy Inspektor Pracy w Rz. uchylił jednak decyzję tylko w

części i to tej, która dotyczyła terminu wykonania nałożonego obowiązku.

Uchylenie decyzji w tym zakresie i wskazanie nowego terminu też nie jest rozwiązaniem właściwym jeżeli

termin określany jest datą konkretną bez związania jej z ostatecznością lub wykonalnością decyzji.

Zauważyć wypada, że w polskim systemie prawnym może być wykonywana decyzja, która jest ostateczna

lub ta, której nadano rygor natychmiastowej wykonalności albo wykonalność taka wynika z przepisów

prawa. Dlatego organy wskazując termin wykonania obowiązku powinny te okoliczności uwzględniać i

jednoznacznie określać od jakiego momentu ma być liczony ów termin, na który wskazują w swoim

rozstrzygnięciu.

Z treści art. 107 § 1 k.p.a. wynika także, że decyzję podpisuje osoba upoważniona do jej wydania. Jeżeli

decyzję wydaje /piastun/ organ, to ten fakt musi być w podpisie wskazany. Inspektor Pracy zgodnie z

regulacją zawartą w ustawie jest organem. Wprawdzie istnieją wątpliwości, czy może być organem

pozostając w nadzorze i pracownikiem okręgowego inspektoratu pracy, jednak skoro ustawa wskazuje na

ten podmiot jako organ, to decyzja powinna być podpisana przez osobę będącą organem, przy czym z

pieczęci ma to wynikać, że decyzję wydaje inspektor pracy. Znajdującą się w aktach sprawy decyzja tego

wymogu nie spełnia, gdyż decyzję podpisuje osoba wskazująca na stanowisko pracy, a nie pełnioną funkcję

organu.

Wreszcie wskazać trzeba, że przepis art. 138 Kodeksu postępowania administracyjnego normuje

rozstrzygnięcia organu odwoławczego i wobec tego organ ten może podejmować tylko decyzje w tym

przepisie przewidziane, czyli decyzję, w której:

- utrzymuje w mocy zaskarżoną decyzję,

- uchyla zaskarżoną decyzję w całości albo w części i w tym zakresie orzeka co do istoty sprawy bądź

uchylając tę decyzję - umarza postępowanie pierwszej instancji, albo umarza postępowanie odwoławcze /§ 1

pkt 1 - 3/.

Organ odwoławczy może też podjąć decyzję przewidzianą w art. 138 § 2 K.p.a., tj. uchylić zaskarżoną w

całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji.

Nie ulega zatem wątpliwości, że wydanie decyzji z powołaniem się jednocześnie na przepisy art. 138 § 1 pkt

1 i 2 K.p.a. ocenione być musi jako wadliwe. Wspomniane wyżej przepisy zamieszczono w podstawie

prawnej zaskarżonej decyzji, co nie może uzyskać akceptacji Sądu, bowiem wadliwość taka dyskwalifikuje

procesowo tę decyzję.

Z ustaleń dokonanych zaskarżoną decyzją wynika, że umowy cywilnoprawne zawarte przez stronę skarżącą

z osobami wykonującymi czynności sprzątania w Ośrodku „Cz.” w Cz., noszą znamiona stosunku pracy

określone w art. 22 § 1 i § 11 Kodeksu Pracy i w związku z tym do prac wykonywanych przez w/w osoby

ma bezpośrednio zastosowanie art. 226 Kodeksu Pracy. Wymieniony ostatnio przepis stanowi, iż

pracodawca:

1) ocenia i dokumentuje ryzyko zawodowe związane z wykonywaną pracą oraz stosuje niezbędne środki

profilaktyczne zmniejszające ryzyko,

2) informuje pracowników o ryzyku zawodowym, które wiąże się z wykonywaną pracą, oraz o zasadach

ochrony przed zagrożeniami.

Zauważyć należy, że w przepisie tym nie określono sposobu, w jaki pracodawca ma informować

pracowników o ryzyku zawodowym wiążącym się z wykonywaną pracą. Ujednolicenie sposobu

informowania pracowników o ryzyku zawodowym nie było bez wątpienia uzasadnione ze względu na

różnorodność zakładów pracy - pracodawcy zobowiązań do wydania regulaminu pracy określają w nim

sposób informowania o ryzyku zawodowym /art. 1041 § 1 pkt 8 KP/, natomiast pracodawcy, którzy nie

wydają regulaminów pracy czynią to w sposób, który uznają w danym konkretnym wypadku za najbardziej

skuteczny.

W szczególności też art. 304 § 1 Kodeksu Pracy - wg organu orzekającego w drugiej instancji - dla

zapewnienia bezpieczeństwa i higienicznych warunków pracy osobom wykonującym pracę na innej

podstawie niż stosunek pracy, wymaga dokonania i udokumentowania oceny ryzyka zawodowego

związanego z wykonywaną pracą oraz poinformowania o ryzyku osób w/w, czyli świadczących pracę na

innej podstawie niż stosunek pracy.

Otóż niezależnie od tego, że strona skarżąca nie zgadza się z ustaleniami organu orzekającego w drugiej

instancji - wywodzi bowiem konsekwentnie, że ze zleceniobiorcami łączy ją stosunek cywilnoprawny i

wobec tego nie ma obowiązku prawnego sporządzenia kart oceny ryzyka zawodowego - to przede

wszystkim nie znajdują one potwierdzenia w dołączonej do akt dokumentacji sprawy.

Trzeba przypomnieć, że jeśli organ administracji nie zebrał i nie rozpatrzył w sposób wyczerpujący całego

materiału dowodowego, do czego zobowiązuje go art. 77 § 1 K.p.a., to nie wykazał należnej dbałości o

dokładne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy, jak tego wymaga art. 7 K.p.a. i w tej sytuacji nie mógł też

zawrzeć w decyzji uzasadnienia odpowiadającego wymaganiom stawianym przez art. 107 § 3 K.p.a. W

ocenie Sądu organ orzekający w drugiej instancji zaniedbał obowiązki proceduralne określone w/w

przepisami K.p.a. Słusznie też zarzucono w skardze naruszenie art. 10 § 1, a także art. 80 i 81 K.p.a.

Jak już wspomniano ustalenia dokonane zaskarżoną decyzją nie znajdują wsparcia w dołączonej do akt

dokumentacji sprawy. W szczególności nie zawiera ona skontrolowanych przez inspektora pracy umów

zlecenia zawartych z osobami wykonującymi czynności sprzątania, kart szkolenia tych osób w zakresie bhp,

ani też ich oświadczeń o zapoznaniu z ryzykiem zawodowym związanym z wykonywanymi czynnościami

sprzątania. Nie jest więc możliwe z weryfikowanie stanowiska organu, że faktycznie nie zapoznano tych

osób z ryzykiem zawodowym oraz zasadami ochrony przed nim. Nie znajduje też odzwierciedlenia w

dokumentacji fakt przeprowadzenia dowodu z przesłuchania w/w osób, o czym strona skarżąca - jak wynika

z twierdzeń skargi - nie była informowana, ani też nie miała możliwości wypowiedzenia się przed

podjęciem zaskarżonej decyzji.

W takiej sytuacji przedwczesną byłaby ocena zaskarżonej decyzji w aspekcie zgodności z normami prawa

materialnego. Niezbędne jest przeprowadzenie postępowania z zachowaniem wymogów określonych

przepisami postępowania administracyjnego, w tym wskazanych wyżej. Trzeba przy tym podkreślić, że Sąd

nie ma możliwości dokonywania ustaleń, które mogłyby służyć merytorycznemu rozstrzygnięciu sprawy

załatwionej zaskarżoną decyzją.

Z tych względów na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit.c i art. 152 cytowanej ustawy - Prawo o postępowaniu

przed sądami administracyjnymi orzeczono jak w sentencji. Wskazania co do dalszego postępowania organu

wynikają wprost z powyższych rozważań.