Maria Valtorta - Ewangelia, jaka została mi objawiona (Księga
I.21)



 
 









Ewangelia według
św. Mateusza
Ewangelia według
św. Marka
Ewangelia według
św. Łukasza
Ewangelia według
św. Jana













Maria Valtorta


Księga I  
–  Przygotowanie




–
  POEMAT BOGA-CZŁOWIEKA  –






21. «JÓZEF ZOSTAŁ
POSTAWIONY
JAK “PIECZĘĆ NA PIECZĘCI”, JAK ARCHANIOŁ NA PROGU RAJU»
Tego
samego dnia. A,
3559-3564
Jezus
mówi:
«Co mówi
Księga Mądrości,
wyśpiewując jej pochwały? “W Mądrości naprawdę jest duch zrozumienia:
święty,
jedyny, wieloraki i przenikliwy...” Księga wylicza następnie różne
cechy [tego
ducha], po czym kończy słowami: “...który wszystko potrafi i wszystko
przewiduje,
rozumny, czysty, wzniosły. Mądrość rozumie dzięki swej czystości. Jest
tchnieniem
doskonałości Bożej... dlatego nie ma w niej nic nieczystego. Jest
obrazem Bożej
dobroci. Chociaż jedna jest, wszystko potrafi. Pomimo swej
niezmienności odnawia
wszystko, oddaje się duszom świętym i kształtuje przyjaciół Boga i
Proroków.”
Widziałaś,
jak Józef – nie z powodu
ludzkiego wykształcenia, ale dzięki nadprzyrodzonemu pouczeniu – umiał
czytać w
zapieczętowanej księdze Niepokalanej Dziewicy. Przeczuwał on prorockie
prawdy dzięki
“spojrzeniu”, które zdolne było dostrzec ponadludzką tajemnicę tam,
gdzie inni
widzieli tylko wielką cnotę.
Przeniknięty
tą mądrością – która
jest tchnieniem mocy Bożej i niezawodnym oddziaływaniem Wszechmocnego –
[Józef]
kieruje się z niezachwianym duchem ku temu morzu misterium łaski,
którym jest Maryja.
Jednoczy się z Nią przez duchową łączność, w której bardziej niż wargi
rozmawiają ze sobą duchy, w świętej ciszy dusz. Głosy te słyszy tam
jedynie Bóg, a
rozumieją je ci, którzy są Bogu mili – jego wierni słudzy, Nim
napełnieni.
Mądrość
Sprawiedliwego – wzrastająca
dzięki jedności z Pełną Łaski i dzięki Jej bliskości – przygotowuje go
do
wniknięcia w najwyższe tajemnice Boga i do tego, żeby umieć je chronić
oraz bronić
ich przed zasadzkami człowieka i demona. W międzyczasie [mądrość]
odnawia Józefa:
sprawiedliwego czyni świętym, a świętego – opiekunem Małżonki i Syna
Bożego.
Czysty
Józef – wznoszący teraz swą
czystość do anielskiego heroizmu – może odczytywać słowa ukryte, pełne
żaru,
wyryte palcem Bożym na dziewiczym diamencie, bez odrywania Bożej
pieczęci. Czyta tam
coś, czego jego roztropność nie wypowiada, a co znacznie przewyższa to,
co odczytał
Mojżesz na kamiennych tablicach. I aby niegodne oko nie tknęło tej
tajemnicy, sam staje
się pieczęcią postawioną na pieczęci, jak płomienny archanioł na progu
Raju, w
którym znajduje Swą Rozkosz Przedwieczny, “przechadzając się przy
wieczornym
wietrze...”, rozmawiając z Tą, która jest “Jego Miłością, Lasem
kwitnących
lilii, wonną Bryzą, porannym świeżym Wiatrem, piękną Gwiazdą, Rozkoszą
Boga.”
Nowa Ewa nie jest przed Józefem “kością z jego kości ani ciałem z jego
ciała”,
lecz – towarzyszką życia, żywą Arką Bożą, nad którą zlecono Józefowi
opiekę i
którą musi oddać tak samo czystą, jak nieskalaną Ją otrzymał.
“Małżonka
Boga” – napisane było w tej Mistycznej Księdze o niepokalanych
stronicach... Kiedy w
godzinie próby podejrzenie zasyczy w udręce Józefa, on – jako
człowiek i jako
sługa Boga – będzie cierpiał jak nikt dotąd, z powodu
świętokradzkiego
przypuszczenia (por. Mt 1,19).
Jednak to będzie
dopiero przyszłym doświadczeniem. Teraz, w tym czasie łaski, widzi
i oddaje
siebie na najprawdziwszą służbę Bogu. Potem nadejdzie nawałnica próby,
jak [w
życiu] wszystkich świętych, aby zostali doświadczeni i stali się
współpracownikami
Boga.
Co
czytacie w Księdze Kapłańskiej?
“Powiedz Aaronowi, twemu bratu, by nie wchodził o każdej porze do
Miejsca Świętego,
znajdującego się za Zasłoną, przed przykrywającą Arkę Przebłagalnię,
żeby nie
umarł, gdy Ja zjawię się obłokiem ponad Wyrocznią, zanim najpierw nie
uczyni tych
rzeczy: złoży w ofierze za grzechy cielę i barana na całopalenie,
przedtem zaś niech
się odzieje w lnianą tunikę i lniane spodnie, by okryć swoją nagość.”
Józef
naprawdę wstępuje do Bożego
Sanktuarium wtedy, kiedy Bóg tego chce, i na ile Bóg chce. Wchodzi za
zasłonę
ukrywającą Arkę, nad którą unosi się Duch Boży, i składa siebie w
ofierze. Złoży
też w ofierze Baranka: ofiarę całopalną za grzech świata i dla
wynagrodzenia za ten
grzech. Czyni to odziany w len, umartwiając swe ciało mężczyzny, aby
usunąć z niego
zmysłowość. Zatryumfowała ona bowiem kiedyś, na początku czasów, godząc
w prawo
Boga do człowieka. Aby człowiek odzyskał Łaskę, a Bóg – Swe prawo do
człowieka,
zmysłowość zostanie teraz zdeptana w Synu, w Matce i w przybranym ojcu,
Józefie,
który czyni to swą stałą czystością.
Czy
Józef był na Golgocie? Wydaje się
wam, że nie było go wśród uczestników dzieła odkupienia. Tymczasem
powiadam wam, że
naprawdę należał do nich jako jeden z pierwszych i dlatego jest wielki
w oczach Boga.
Jest wielki dzięki ofierze, cierpliwości i stałości w wierze. Czy
istnieje większa
wiara od tej, którą ma człowiek wierzący, chociaż nigdy nie widział
cudów Mesjasza?
Chwała
Memu przybranemu ojcu! Jest on
bowiem dla was przykładem tego, czego najbardziej wam brakuje:
czystości, wierności i
doskonałej miłości. Chwała niech będzie wspaniałemu czytelnikowi
zapieczętowanej
Księgi! Został on pouczony przez Mądrość, aby zrozumieć tajemnice
Łaski. Został
wybrany do strzeżenia Zbawienia świata od zasadzek każdego
nieprzyjaciela.»


 
 



Przekład: "Vox Domini"