Romantyczne pojmowanie roli poety jako wieszcza narodowego w twórczości Mickiewicza.











Środa, 26 Kwietnia Imieniny obchodzą: Marzena, Maria, Klaudiusz
 



















  Sciaga.pl > Prace
> Romantyzm >
Home | Reklama | Info
| Mail






Gdzie Cz@T ???




Gdzie jestSciaga.pl
?
















Romantyczne pojmowanie
roli poety jako wieszcza narodowego w twórczości
Mickiewicza.










kategoria:   J.polski
zakres:   Romantyzm
dodano:   2000-01-03




PLAN: I WSTĘP:
1. Rola poety w życiu całego społeczeństwa. 2. Co o poezji i
poetach mówili romantyczni filozofowie. II ROZWINIĘCIE: 1.
Czy Pielgrzym jest poetą ? ("Sonety krymskie") 2. Walkę o
wolność narodu podejmuje poeta samotny. (III część "Dziadów") 3.
Cymbalista - piewcą narodowych dziejów. ("Pan Tadeusz") III
ZAKOŃCZENIE: 1. Wspólne cechy poety - wieszcza w romantycznej
twórczości Mickiewicza. Poeci od pokoleń spełniali
wielką rolę w życiu całego narodu. To oni dodawali otuchy
żołnierzom, wzywali do walki o wolność społeczeństwo, wyrażali
własne opinie na temat aktualnych spraw lub przenosili swych
odbiorców w krainę fantazji. Jedno jest pewne - osoba poety przez
wieki pełniła rolę bohatera, herosa - kogoś, kto słowami potrafi
wywalczyć lepsze jutro. Najwięksi filozofowie romantyczni
podkreślali ogromne możliwości poety. Fryderyk Schlegel akt
twórczości porównywał z kreacją boską - w czasie jego trwania
artysta wznosi się ponad rzeczywistość ziemską oraz odrzuca wszelkie
normy i prawa. Gottlieb Fichte możliwości poety stawiał na równi z
możliwościami Boga. Wilhelm Schelling twierdził, iż poezja jest
najwyższym tworem ludzkim, a sztuka - drogą do poznania
rzeczywistości. Natomiast Fryderyk Hegel uważał historię za zjawisko
intelektualne, które nieustannie się rozwija - w rozwoju tym jednak
największą rolę spełniają jednostki wybitne, na przykład poeci,
których przeznaczeniem jest dziejowe posłannictwo. Mickiewicz w
swej twórczość zamieścił różne schematy bohatera pełniącego rolę
poety. Już w "Sonetach krymskich" nasz wieszcz ukazał nam postać
Pielgrzyma, który - jak typowy romantyk - jest samotny,
nieszczęśliwy i rozdarty wewnętrznie z powodu tęsknoty za ojczyzną.
Jednakże tego człowieka cechuje ogromna wrażliwość i podziw wobec
wszystkiego, co go otacza. Pielgrzym jest uosobieniem samego
Mickiewicza, serce jego jest pełne namiętności. W sonecie "Ajudah"
Pielgrzym nazywa siebie "poetą młodym", którego jedyną bronią jest
"bardon", czyli lutnia - to właśnie przedmiot ten od wieków stanowi
symbol poezji. Wreszcie bohater ten świadomie głosi nieśmiertelność
i jednocześnie wielkość swej twórczości: "I nieśmiertelne pieśni za
sobą uroni, Z których wieki uplotą ozdobę twych skroni".
Zupełnie inną rolę głoszenia poezji widzi Konrad z III części
"Dziadów". W swej twórczości nie dostrzega tylko ponadczasowej
sławy, natomiast twierdzi, iż musi przekazać ludziom miłość, piękno
i dobro poezji, gdyż oni sami nie potrafią tego dostrzec; Konrad
właśnie "dla ludzi głos i język trudzi". W utworze tym Mickiewicz
stworzył nowego bohatera - poetę samotnego, którego przeciętni
ludzie nie rozumieją, a który może równać się jedynie z Bogiem,
ponieważ pieśń Konrada to "Boga, natury godne (.) pienie! Pieśń
to wielka, pieśń - tworzenie. Taka pieśń jest siła, dzielność,
Taka pieśń jest nieśmiertelność !" Właśnie od Stwórcy Konrad
otrzymał boską moc tworzenia. To uczucie wielkości poezji i poety
sprawiło, iż bohater wyzwał Boga na pojedynek, uważając się za osobę
rozumiejącą lepiej miłość i szczęście - osobę zdolną do kochania.
Uważa, iż "rządu dusz" wymaga zbawienie i wyzwolenie całego narodu;
sam czuje, iż jest za to w pełni odpowiedzialny, utożsamia się ze
wszystkimi swymi rodakami, jednak w walce o wolność nie chce
niczyjej pomocy: "Ja i ojczyzna to jedno. Nazywam się
Milijon - bo za milijony Kocham i cierpię katusze (.). Czuję
całego cierpienia narodu, Jak matka czuje w łonie bóle swego
płodu". Słowa Konrada - poety były wypowiadane z potrzeby serca,
wyzwalały w nim nadprzyrodzoną energię. Myślę, iż E. Dembowski
najpełniej opisał osobowość Konrada w momencie tworzenia: "Poeta w
chwili natchnienia jest jak Samson, jest to mędrzec, jest to anioł
przypominający swoje boskie utworzenie na obraz i podobieństwo Boga.
Wszystkie władze skupione w sercu nadają mu moc jakąś nieziemską".
Mickiewicz w "Konradzie Wallenrodzie" podkreślił szczególne
znaczenie poezji w dziejach narodu. To właśnie ona staje się "arką
przymierza między dawnymi i młodszymi laty". W utworze tym rolę
poety - śpiewaka pełni Halban, który swe życie podporządkowuje
narodowi, lecz nie pragnie umierać za swą ojczyznę. Twierdzi, iż
jego powołaniem jest sławienie czynów bohaterskiego Konrada
Wallenroda, a także zagrzewania swych rodaków - Litwinów do dalszej
walki w obronie kraju. Uważam, że Halban zdecydowanie ma cechy
romantycznego poety, gdyż wyróżnia go ogromny patriotyzm oraz
tworzenie poezji tyrtejskiej; strzeże on tradycji i świadomości
narodowej - jest duchowym przywódcą narodu. Sądzę, iż po części
na miano poety - wieszcza narodowego zasługuje także Żyd Jankiel z
"Pana Tadeusza". Nie tworzy on dzieł pisanych, nie opowiada historii
o chwalebnych czynach przodków, lecz dzieje narodu zamieszcza w
koncercie na cymbałach. Jankiel w swym wystąpieniu dowodzi, iż do
sławienia historii kraju nie jest konieczne używanie słów - przecież
on sam opowiedział o Konstytucji Trzeciego Maja, Targowicy oraz
rzezi Pragi przy pomocy odpowiedniej siły dźwięku cymbałów i
"włożeniu" całego serca w grę. Jankiela - tak, jak poetę
romantycznego - cechował wielki patriotyzm oraz szacunek dla
ojczystej kultury. On także był przewodnikiem, wieszczem narodowym
wśród społeczności soplicowskiej. Myślę, iż głównym zamierzeniem
Adama Mickiewicza było ukazanie w swych utworach bohaterów - poetów,
którzy na pierwszym miejscu stawiają patriotyzm i tradycję ojczystą.
Poeta został podniesiony do rangi Stwórcy: "Non merito nome di
creatore, se non Iddio ed il Poeta" ("Nie zasługuje na imię twórcy
nikt poza Bogiem i poza poetą"; Torquato Tasso). Poznając kolejne
utwory Mickiewicza można zauważyć różne wcielenia poety: raz jest
nim obłąkany Konrad, który "działa instynktownie, ponieważ rządzi
nim siła wyższa" (Mikołaj Gogol); innym razem jest to Halban lub
Jankiel, pełniący rolę historyka. Jedno jest pewne - dzieła
Mickiewicza pokazują, jak ważna i potrzebna jest poezja w naszym
życiu, a także pomagają nam obdarzać poetów szacunkiem za ich
wrażliwość oraz dar tworzenia.







Autor: YodeeGirl

Ocena : 0.0 








oceń
prace:
1 2 3 4 5 6


Home | Reklama | Info
| Mail


Prace | Pomoc | Książki | Artykuły | News | Katalog | Forum
| Rozrywka






Wszelkie prawa zastrzeżone / All
rights reserved  Sciaga.pl
2000