Wybrane zagadnienia z zakresu bhp i prawa pracy
Spis treści:
1. Badania lekarskie profilaktyczne
2. Pomiary czynników szkodliwych
3. Wypadki przy pracy
4. Świadczenia z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych
5. Rodzaje wypadków przy pracy
6. Postępowanie powypadkowe
7. Rejestracja wypadków
8. Choroby zawodowe
9. Młodociani
10. Teren zakładu pracy
11. Kobiety
12. Posiłki profilaktyczne i napoje
13. Napoje
14. Podstawowe wymogi bezpieczeństwa i higieny pracy dla budynków
15. Środki ochrony indywidualnej
16. Odzież i obuwie robocze
17. Służba bhp
18. Wymagania kwalifikacyjne służby bhp
19. Uprawnieniu służby bhp
20. Służba bhp
21. Podstawowe zadania służby bhp
22. Służba Medycyny Pracy
23. Pomieszczenia pracy
24. Pomieszczenia pracy- wentylacja
25. Obowiązki pracownika w zakresie bhp
26. Podstawowe obowiązki pracodawcy w zakresie bhp
27. Obowiązki osób kierujących pracownikami w zakresie bhp
28. Badania lekarskie profilaktyczne
29. Stężenie czynników szkodliwych dla zdrowia(związki chemiczne i pyły)
30. Szkolenie w zakresie bhp
31. Szkolenie w zakresie bhp – wstępne
32. Szkolenie wstępne w zakresie bhp – instruktaż ogólny
33. Szkolenie wstępne w zakresie bhp – instruktaż stanowiskowy
34. Szkolenie jest prowadzone
35. Szkoleniew zakresie bhp – okresowe
36. Wykroczenia przeciwko prawom pracownika
37. Pomieszczenia pracy
38. Pomieszczenia higieniczno-sanitarne . Szatnie.
39. Ogólne zasady udzielania pierwszej pomocy
40. Maszyny i inne urządzenia techniczne
41. Obowiązki pracodawcy w stosunku do osób nie będących pracownikami.
42. Ogólne wymogi dotyczące pomieszczeń higieniczno-sanitarnych
43. Prawa pracownika
44. 0gólne wymogi dotyczące pomieszczeń higieniczno-sanitarnych
45. Czynniki rakotwórcze
46. Państwowa Inspekcja Pracy
47. Uprawnienia Państwowej Inspekcji Pracy
badaniom lekarskim profilaktycznym (badania wstępne, okresowe i kontrolne) podlegają wszyscy
pracownicy,
– badanie profilaktyczne kończy się orzeczeniem lekarskim, stwierdzającym brak przeciwwskazań
zdrowotnych do pracy na określonym stanowisku lub stwierdzającym przeciwwskazania,
– badanie profilaktyczne przeprowadza się na podstawie skierowania, wydanego przez pracodawcę,
– pracodawca przechowuje orzeczenia lekarskie, zawierające wyniki badań profilaktycznych, zgodnie z wymaganiami dokumentacji osobowej.
Rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 maja 1996 r. W sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, w zakresie profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U. Nr 69, poz. 332).
2.Pomiary czynników szkodliwych
–pracodawca jest zobowiązany przeprowadzać na swój koszt badania i pomiary czynników szkodliwych dla zdrowia, rejestrować i przechowywać wyniki tych badań i pomiarów oraz udostępniać je pracownikom,
–badania i pomiary czynników szkodliwych dla zdrowia przeprowadza się co 2 lata, raz w roku lub co 6
miesięcy w zależności od stopnia stężenia lub natężenia tych czynników,
–badania i pomiary czynników szkodliwych dla zdrowia, występujących w środowisku pracy, mogą być wykonywane przez laboratoria:
- Państwowej Inspekcji Sanitarnej,
- jednostek badawczo-rozwojowych w dziedzinie medycyny pracy i Centralnego Instytutu Ochrony Pracy,
- akredytowane zgodnie z przepisami o badaniach i certyfikacji,
- upoważnione przez państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego.
Rozporządzenie Ministra Zdrowia i opieki Społecznej z dnia 9 lipca 1996r. w sprawie badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy (Dz. U. Nr 86, poz. 394)
Za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą: :
–podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności albo poleceń
przełożonych,
–podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności w interesie zakładu pracy, nawet bez polecenia,
– w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji zakładu pracy, w drodze miedzy siedzibą zakładu pracy a miejscem wykonywania obowiązku, wynikającego ze stosunku pracy.
USTAWA z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i
chorób zawodowych. (Dz. U. Nr 199, poz. 1673)
4. Świadczenia z. tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych
Z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługują następujące świadczenia:
1) "zasiłek chorobowy" - dla ubezpieczonego, którego niezdolność do pracy spowodowana została wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową;
2) "świadczenie rehabilitacyjne" - dla ubezpieczonego, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy;
3) "zasiłek wyrównawczy" - dla ubezpieczonego będącego pracownikiem, którego wynagrodzenie uległo obniżeniu wskutek stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu;
4) "jednorazowe odszkodowanie" - dla ubezpieczonego, który doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu;
5) "jednorazowe odszkodowanie" - dla członków rodziny zmarłego ubezpieczonego lub rencisty; 6) "renta z tytułu niezdolności do pracy" - dla ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej;
7) "renta szkoleniowa" - dla ubezpieczonego, w stosunku do którego orzeczono celowość
przekwalifikowania zawodowego ze względu na niezdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie
spowodowaną wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową;
8) "renta rodzinna" - dla członków rodziny zmarłego ubezpieczonego lub rencisty uprawnionego do renty z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej;
9) "dodatek do renty rodzinnej" - dla sieroty zupełnej;
10) dodatek pielęgnacyjny;
11) pokrycie kosztów leczenia z zakresu stomatologii i szczepień ochronnych oraz zaopatrzenia w
przedmioty ortopedyczne w zakresie określonym ustawą.
5.Rodzaje wypadków przy pracy
–wypadek śmiertelny - wypadek, w wyniku którego nastąpiła śmierć na miejscu wypadku lub w okresie 6
miesięcy od chwili wypadku,
–wypadek ciężki - wypadek, w wyniku którego nastąpiło ciężkie uszkodzenie ciała, a mianowicie: utrata wzroku, słuchu, mowy, zdolności płodzenia lub inne uszkodzenia ciała, albo rozstrój zdrowia naruszające podstawowe funkcje organizmu, a także choroba nieuleczalna lub zagrażająca życiu; trwała choroba psychiczna, trwała lub znaczna niezdolność do pracy w zawodzie lub trwałe poważne zeszpecenie lub zniekształcenie ciała.
–wypadek zbiorowy - wypadek, któremu w wyniku tego samego zdarzenia uległy co najmniej dwie osoby.
USTAWA z dnia 30 października 2002 r.o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i
chorób zawodowych. (Dz. U. Nr 199, poz. 1673)
6. Postępowanie powypadkowe
–miejsce wypadku pracodawca obowiązany jest zabezpieczyć do czasu ustalenia jego okoliczności i
przyczyn.
–okoliczności i przyczyny wypadków przy pracy bada zespól powypadkowy,
–zespół powypadkowy sporządza protokół nie później niż w ciągu 14 dni od dnia uzyskania zawiadomienia o wypadku.
–protokół powypadkowy zatwierdza pracodawca, nie później jednak niż w ciągu 5 dni od dnia jego
sporządzenia.
–protokół powypadkowy z załącznikami przechowuje się w aktach zakładu przez 10 lat.
Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 lipca 1998 r. w sprawie ustalania okoliczności i przyczyn wypadków przy pracy oraz sposobu ich dokumentowania, a także zakresu informacji zamieszczanych w rejestrze wypadków przy pracy /Dz. U. NR.115,poz.744/
7. Rejestracja wypadków
Zakład pracy obowiązany jest prowadzić rejestr wypadków.
Rejestr wypadków powinien zawierać:
- imię i nazwisko poszkodowanego,
- miejsce i datę wypadku,
- skutki, datę sporządzenia protokołu powypadkowego,
- stwierdzenie, czy wypadek jest wypadkiem przy pracy, krótki opis okoliczności wypadku,
- datę przekazania wniosku do ZUS,
- informację o wypłaconych świadczeniach lub o przyczynach pozbawienia tych świadczeń
oraz
- inne okoliczności wypadku, których zamieszczenie w rejestrze jest celowe,
Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 lipca 1998r. w sprawie ustalania okoliczności i przyczyn wypadków przy pracy oraz sposobu ich dokumentowania, a także zakresu informacji zamieszczanych w rejestrze wypadków przy pracy Dz. U.Nr. 115,poz.744/ .
- choroby zawodowe są to choroby określone w wykazie chorób zawodowych,przy zgłaszaniu podejrzenia, rozpoznawaniu i stwierdzaniu chorób zawodowych uwzględnia się choroby ujęte w wykazie chorób
zawodowych, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z wysokim
prawdopodobieństwem, że choroba została spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy, zwanymi dalej
"narażeniem zawodowym". ;
Zgłoszenia podejrzenia choroby zawodowej u pracownika, u którego podejrzewa się chorobę zawodową, dokonuje:
1) pracodawca zatrudniający pracownika, u którego podejrzewa się chorobę zawodową;
2) lekarz, który podczas wykonywania zawodu powziął podejrzenie choroby zawodowej u pracownika.
Zgłoszenia podejrzenia choroby zawodowej może również dokonać:
1) pracownik, który podejrzewa, że występujące u niego objawy mogą wskazywać na taką chorobę, przy czym pracownik aktualnie zatrudniony zgłasza podejrzenie za pośrednictwem lekarza sprawującego nad nim profilaktyczną opiekę zdrowotną;.
2) lekarz stomatolog, który podczas wykonywania zawodu powziął podejrzenie wystąpienia u pacjenta choroby zawodowej;.
3) lekarz weterynarii, który podczas wykonywania zawodu stwierdził u pracownika mającego kontakt z chorymi zwierzętami objawy mogące nasuwać podejrzenie choroby zawodowej.
Lekarz wydaje orzeczenie lekarskie o rozpoznaniu choroby zawodowej lub o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej na podstawie wyników przeprowadzonych badań lekarskich i pomocniczych,
dokumentacji medycznej pracownika, dokumentacji przebiegu zatrudnienia oraz oceny narażenia
zawodowego.
ROZPORZĄDZENIE RADY MINISTRÓW z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób
zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i
stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach. (Dz. U. Nr 132, poz.
1115)
9. Młodociani
–pracodawca zatrudniający młodocianych przy niektórych rodzajach prac wzbronionych (w celu
przygotowania zawodowego) jest zobowiązany zapewnić szczególną ochronę zdrowia młodocianych, a w szczególności:
–organizować prace i zajęcia młodocianych w taki sposób, by na terenie zakładu pracy znajdowali się zawsze pod opieką wyznaczonej w tym celu osoby;
–organizować przerwy w pracy młodocianych dla ich odpoczynku, w pomieszczeniach izolowanych od
czynników uciążliwych występujących na danym stanowisku pracy,
– przestrzegać stosowania przez młodocianych właściwej odzieży ochronnej i sprzętu ochrony osobistej oraz instruować młodocianych z zakresu prawidłowego użycia i konserwach sprzętu;
–pracodawca, na podstawie wykazu prac wzbronionych młodocianym, określa wykaz stanowisk pracy i
rodzaje prac wzbronionych młodocianym oraz wykaz stanowisk pracy i prac dozwolonych w celu odbycia przygotowania zawodowego;
–wykaz, o którym mowa wyżej, powinien znajdować się w widocznym miejscu w każdej jednostce
organizacyjnej zakładu zatrudniającej młodocianych;
–zabronione jest zatrudnianie młodocianych przy pracach wymienionych w wykazie prac wzbronionych młodocianym,
–dozwolone jest zatrudnianie młodocianych powyżej 16 lat przy pracach wzbronionych, w celu
przygotowania zawodowego. Powinno się ono odbywać pod nadzorem nauczycieli zawodu, instruktorów
praktycznej nauki zawodu lub innych osób uprawnionych do prowadzenia praktycznej nauki zawodu,
–zatrudnianie młodocianych nie może mieć charakteru pracy stałej, lecz powinno się ograniczać do zaznajamiania młodocianych z podstawowymi czynnościami, niezbędnymi do wykonywania zawodu,
–czas zatrudniania młodocianych przy pracach wzbronionych powinien być odnotowany w dokumentacji praktycznej nauki zawodu.
(Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 1 grudniu 1990 r. w sprawie wykazu prac wzbronionych
młodocianym (Dz. U. Nr 85, poz. 500 z późn. zm.)).
10. Teren zakładu pracy
Miejsca w zakładzie pracy, w których występują zagrożenia dla pracowników, powinny być:
–oznakowane widocznymi barwami i/lub znakami bezpieczeństwa, zgodnie z Polskimi Normami. Znaki
bezpieczeństwa powinny być umieszczone odpowiednio do linii wzroku - w miejscu lub w najbliższym otoczeniu określonego zagrożenia, a w przypadku ogólnego zagrożenia - przy wejściu na teren, gdzie występuje takie zagrożenie,
–wyłączone z użytkowania poprzez ich odpowiednie wygrodzenie lub w inny sposób, jeśli oznakowanie
barwami i/lub znakami bezpieczeństwa nie jest wystarczające dla zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracownika,
–zamknięte odpowiednimi pokrywami w przypadku otworów i zagłębień lub jeśli jest to niemożliwe -
właściwie ogrodzone i oznakowane,
–pomalowane barwami bezpieczeństwa (zgodnie z Polskimi Normami), jeżeli występują na przejściach zagrażających potknięciem się upadkiem lub uderzeniem (np. stopnie),
–zagrodzone lub zabezpieczone w inny sposób, jeśli występuje możliwość niespodziewanego wtargnięcia pieszych na drogę.
Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz.U. Nr 129, poz. 844).
–nie wolno zatrudniać kobiet przy pracach szczególnie uciążliwych lub szkodliwych dla zdrowia,
wymienionych w wykazie prac wzbronionych kobietom.
–nie wolno zatrudniać kobiet w ciąży, między innymi przy pracach:
– w których poziom ekspozycji na hałas, odniesiony do 8-godzinnego dnia pracy, przekracza wartość 65 dB,
– w warunkach narażenia na promieniowanie jonizacyjne,
– przy obsłudze monitorów ekranowych - powyżej 4 godzin na dobę,
– na wysokości - poza stałymi galeriami, pomostami, podestami i innymi stałymi podwyższeniami,
posiadającymi pełne zabezpieczenie przed upadkiem oraz przy wchodzeniu i schodzeniu po drabinach i klamrach.
– w wykopach oraz w zbiornikach otwartych
– wewnątrz zbiorników i kanałów
Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 września 1996r. w sprawie wykazu prac wzbronionych kobietom
/Dz.U.Nr114,poz.545/
–nie wolno zatrudniać kobiet przy pracach szczególnie uciążliwych lub szkodliwych dla zdrowia,
wymienionych w wykazie prac wzbronionych kobietom. –nie wolno zatrudniać kobiet w ciąży, między
innymi przy pracach: – w których poziom ekspozycji na hałas, odniesiony do 8-godzinnego dnia pracy, przekracza wartość 65 dB, – w warunkach narażenia na promieniowanie jonizacyjne, – przy obsłudze monitorów ekranowych - powyżej 4 godzin na dobę, – na wysokości - poza stałymi galeriami, pomostami, podestami i innymi stałymi podwyższeniami, posiadającymi pełne zabezpieczenie przed upadkiem oraz przy wchodzeniu i schodzeniu po drabinach i klamrach. – w wykopach oraz w zbiornikach otwartych – wewnątrz zbiorników i kanałów Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 września 1996r. w sprawie wykazu prac wzbronionych kobietom /Dz.U.Nr114,poz.545/
12. Posiłki profilaktyczne i napoje
–pracodawca zapewnia pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych nieodpłatnie:
- posiłki wydawane ze względów profilaktycznych w formie jednego dania gorącego,
- napoje których rodzaj i temperatura powinny być dostosowane do warunków wykonywania pracy,
–jeżeli pracodawca nie ma możliwości wydawania posiłków ze względu na rodzaj wykonywanej przez
pracownika pracy lub ze względów organizacyjnych, może zapewnić w czasie pracy:
-korzystanie z takich posiłków w punktach gastronomicznych,
-przyrządzanie posiłków przez pracownika we własnym zakresie z otrzymanych produktów.
–stanowiska pracy, na których zatrudnieni pracownicy powinni otrzymywać posiłki i napoje, ustala pracodawca w porozumieniu z zakładowymi organizacjami związkowymi lub po uzyskaniu opinii
przedstawicieli pracowników, gdy organizacja związkowa nie działa,
–pracownikowi nie przysługuje ekwiwalent pieniężny za posiłki i napoje.
Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów
/Dz.U.nr.60.poz.279/
– w warunkach mikroklimatu gorącego (wskaźnik WBGT > 25 oC),
– w warunkach mikroklimatu zimnego (wskaźnik WCI > 1000),
– przy pracach na otwartej przestrzeni przy temperaturze otoczenia poniżej 0 oC lub powyżej 25 oC,
– przy pracach związanych z wysiłkiem fizycznym, gdy wydatek energetyczny wynosi powyżej l 500 kcal u mężczyzn i 1000 kcal u kobiet - w ciągu zmiany roboczej.
– na stanowiskach pracy, na których temperatura spowodowana warunkami atmosferycznymi przekracza 28
oC,
Napoje powinny być dostępne dla pracowników w ciągu całej zmiany roboczej.
Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28.maja 1996r.w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów
/Dz.u.Nr 60,poz.279/
14. Podstawowe wymogi bezpieczeństwa i higieny pracy dla budynków
Obiekty budowlane, w których znajdują się pomieszczenia pracy, powinny spełniać wymagania dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy. Pracodawca jest zobowiązany:
–zapewnić, aby budowa lub przebudowa obiektu budowlanego, w którym przewiduje się pomieszczenia
pracy, była wykonywana na podstawie projektów uwzględniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy, pozytywnie zaopiniowanych przez uprawnionych rzeczoznawców, zgodnie z odrębnymi przepisami.
–utrzymywać obiekty budowlane i znajdujące się w nich pomieszczenia pracy, a także tereny i urządzenia z nimi związane w stanie zapewniającym bezpieczne i higieniczne warunki pracy,
–zapewniać pomieszczenia pracy odpowiednie do rodzaju wykonywanych prac i liczby zatrudnionych
pracowników. Ustawa Kodeks pracy z dnia 26 czerwca 1974 r./tekst jednolity Dz.U. z 1998 r Nr.21, poz.94
z późn. zm./
15. Środki ochrony indywidualnej
– pracodawca dostarcza pracownikowi nieodpłatnie środki ochrony indywidualnej zabezpieczające przed działaniem niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników występujących w środowisku pracy oraz informuje o sposobach posługiwania się tymi środkami,
–pracodawca dostarcza środki ochrony indywidualnej, które uzyskały certyfikat na znak bezpieczeństwa, zostały oznaczone tym znakiem oraz posiadała deklarację zgodności z obowiązującymi normami,
–rodzaje środków ochrony indywidualnej, których stosowanie na określonych stanowiskach pracy jest niezbędne, określa pracodawca w porozumieniu z zakładową organizacją związkową lub przy jej braku z pracownikami wybranymi w tym celu przez załogę,
– pracodawca nie może dopuścić pracownika do pracy bez środków ochrony indywidualnej przewidzianych do stosowania na danym stanowisku pracy. Ustawa Kodeks pracy z dnia 26 czerwca 1974 r./tekst jednolity Dz.U.z 1998 r Nr.21, poz.94 z późn. zm./
16. Odzież i obuwie robocze
–pracodawca dostarcza pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania
określone w Polskich Normach:
- jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu
- ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy
–rodzaje odzieży i obuwia roboczego, których stosowanie na określonych stanowiskach pracy jest
niezbędne, określa pracodawca w porozumieniu z zakładową organizacją związkową lub przy jej braku - z pracownikami wybranymi w tym celu przez załogę,
–pracodawca nie może dopuścić pracownika do pracy bez odzieży i obuwia roboczego przewidzianych do stosowania na danym stanowisku pracy.
Ustawa Kodeks Pracy z dnia 26 czerwca 1974r./tekst ujednolicony Dz.U. z 1998 r.NR.21,poz.94 z pózn
.zm./
17.Służba bhp
– § 1 pracodawca zatrudniający więcej niż 100 pracowników tworzy służbę bezpieczeństwa i higieny pracy pełniącą funkcje doradcze i kontrolne w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, przy czym:
§ 2.Jeżeli pracodawca nie jest obowiązany do powołania służby bhp, o której mowa w § 1, obowiązek wykonywania zadań tej służby spoczywa na pracodawcy
§ 3. Pracodawca może powierzyć wykonywanie zadań służby bhp specjalistom spoza zakładu pracy albo pracownikowi zatrudnionemu przy innej pracy. § 4. Właściwy inspektor pracy może nakazać utworzenie służby bhp przez pracodawcę zatrudniającego mniejszą liczbę pracowników niż określona w § 1, jeżeli jest to uzasadnione stwierdzonymi zagrożeniami zawodowymi.
18.Wymagania kwalifikacyjne służby bhp
– inspektor do spraw bhp:
- wyższe wykształcenie i co najmniej 2-letni staż zawodowy,
- zawód technika bezpieczeństwa i higieny pracy lub
- średnie wykształcenie i co najmniej 4-letni staż zawodowy,
– starszy inspektor do spraw bhp:
- wyższe wykształcenie i co najmniej 4-letni staż zawodowy lub
- zawód technika bezpieczeństwa i higieny pracy oraz co najmniej 3-letni staż zawodowy lub
- średnie wykształcenie i co najmniej 6-letni staż zawodowy,
– specjalista do spraw bhp:
- wyższe wykształcenie o specjalności, ,bezpieczeństwo i higiena pracy" lub studia podyplomowe z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy,
- wyższe wykształcenie i co najmniej 3-letni staż pracy w służbie bhp lub
- zawód technika bezpieczeństwa i higieny pracy oraz co najmniej 5-letni staż w służbie bhp,
– główny specjalista do spraw bhp:
- wyższe wykształcenie o specjalności,, bezpieczeństwo i higiena pracy" lub studia podyplomowe z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy oraz co najmniej 2-letni staż pracy w służbie bhp,
- wyższe wykształcenie i co najmniej 6-letni staż pracy w służbie bhp,
pod warunkiem ukończenia szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy dla pracowników służby bhp. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 2 września 1997r. w sprawie służby bhp /Dz .U. Nr
109,poz.704/
19.Uprawnieniu służby bhp
Pracownicy służby bhp:
– przeprowadzają kontrolę stanu bezpieczeństwa i higieny pracy, a także przestrzegania przepisów oraz zasad w tym zakresie w zakładzie pracy i w każdym innym miejscu wykonywania pracy,
–występują z zaleceniami usunięcia stwierdzonych zagrożeń wypadkowych i szkodliwości zawodowych
oraz uchybień w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy,
–wstrzymują niezwłocznie pracę maszyny lub innego urządzenia technicznego w razie bezpośredniego zagrożenia zdrowia lub życia pracownika albo innych osób,
–odsuwają niezwłocznie pracownika zatrudnionego przy pracy wzbronionej,
–odsuwają niezwłocznie pracownika, który swoim zachowaniem lub sposobem wykonywania pracy stwarza bezpośrednie zagrożenie życia lub zdrowia własnego albo innych osób,
–wnioskują do pracodawcy o niezwłoczne wstrzymanie pracy w zakładzie pracy, w jego części lub w innym miejscu wyznaczonym przez pracodawcę do wykonywania pracy, w wypadku stwierdzenia bezpośredniego zagrożenia życia lub zdrowia pracowników albo innych osób.
Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 2 września 1997 r. w sprawie służby bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz.U. Nr 109, póz. 704).
20. Służba bhp
–służba bhp podlega bezpośrednio pracodawcy; u pracodawcy będącego jednostką organizacyjną służba bhp podlega bezpośrednio osobie zarządzającej tą jednostką lub osobie wchodzącej w skład organu
zarządzającego, upoważnionej przez ten organ do sprawowania nadzoru z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy,
–liczbę pracowników służby bhp ustala pracodawca, biorąc pod uwagę zatrudnienie, warunki pracy i związane z nimi zagrożenia, a także uciążliwości pracy, z tym że:
– pracodawca zatrudniający od 100 do 600 pracowników tworzy wieloosobowa lub jednoosobowa komórkę albo zatrudnia w tej komórce pracownika służby bhp w niepełnym wymiarze czasu pracy,
– pracodawca zatrudniający ponad 600 pracowników zatrudnia w pełnym wymiarze czasu pracy co najmniej jednego pracownika służby bhp na każdych 600 pracowników,
–w zakładach pracy zatrudniających od 600 do 5000 pracowników należy zatrudnić minimum jednego
pracownika bhp na 600 zatrudnionych, a w zakładach zatrudniających powyżej 5000 pracowników - co najmniej jednego pracownika bhp na 800 zatrudnionych. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 2 września 1997 r. w sprawie służby bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz.U. Nr 109, poz. 704).
21. Podstawowe zadania służby bhp
– sporządzanie co najmniej raz w roku okresowych analiz stanu bezpieczeństwa i higieny pracy
zawierających propozycje przedsięwzięć technicznych i organizacyjnych mających na celu zapobieganie zagrożeniom życia i zdrowia pracowników oraz poprawę warunków pracy,
– bieżące informowanie pracodawcy o stwierdzonych zagrożeniach zawodowych wraz z wnioskami
zmierzającymi do usuwania tych zagrożeń,
– przeprowadzanie kontroli warunków pracy oraz przestrzegania zasad i przepisów dotyczących
bezpieczeństwa i higieny pracy,
– prowadzenie rejestrów i gromadzenie dokumentów dotyczących wypadków przy pracy chorób
zawodowych i badań środowiska pracy. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 2 września 1997r. w
sprawie służby bhp (Dz.U. Nr. 109, poz.704).
22. Służba Medycyny Pracy
– pracodawca zawiera umowę na przeprowadzenie świadczeń zdrowotnych (badania wstępne, okresowe i kontrolne pracowników oraz inne świadczenia zdrowotne),
– okres, na który została zawarta umowa, nie może być krótszy niż rok,
– pracodawca jest zobowiązany wobec podstawowej jednostki służby medycyny pracy do:
- przekazywania informacji o występowaniu czynników szkodliwych dla zdrowia lub warunków
uciążliwych wraz z aktualnymi wynikami badań i pomiarów tych czynników,
_ zapewnienia udziału w komisji bezpieczeństwa i higieny pracy działającej na terenie zakładu pracy,
- zapewnienia możliwości przeglądu stanowisk pracy w celu dokonania oceny warunków pracy
- udostępnienia dokumentacji wyników kontroli warunków pracy, w części, odnoszącej się do ochrony zdrowia, Ustawa z dnia 27 czerwca 1997 r. o służbie medycyny pracy (Dz. U. Nr96,poz.593).
– w pomieszczeniach pracy, w których występują czynniki szkodliwe dla zdrowia (wysoka temperatura, hałas, drgania, promieniowanie, gazy, pyły, pary itp.) powinny być zastosowane rozwiązania techniczne uniemożliwiające przedostawanie się tych czynników do innych pomieszczeń pracy oraz do pomieszczeń higieniczno-sanitarnych,
– w pomieszczeniach pracy należy zapewnić temperaturę odpowiednią do rodzaju wykonywanej pracy
(metod pracy i wysiłku fizycznego niezbędnego do jej wykonania) nie niższą niż 14 C (287 K), chyba że względy technologiczne na to nie pozwalają; w pomieszczeniach pracy, w których jest wykonywana lekka praca fizyczna i w pomieszczeniach biurowych temperatura nie może być niższa niż 18 C (291K),
– na każdego z pracowników jednocześNie zatrudnionych w pomieszczeniach stałej pracy powinno
przypadać co najmniej 13 m3 wolnej objętości pomieszczenia oraz co najmniej 2 m2 wolnej powierzchni podłogi (nie zajętej przez urządzenia techniczne, sprzęt itp.),
– w pomieszczeniu przeznaczonym na pobyt ludzi stosunek powierzchni okien, liczony w świetle ościeżnic do powierzchni podłogi powinien wynosić co najmniej 1:8, natomiast w innym pomieszczeniu, w którym oświetlenie naturalne jest wymagane ze względów na przeznaczenie
- co najmniej 1:12. Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej dnia 26 września 1997r.
24. Pomieszczenia pracy - wentylacja
–w nie klimatyzowanych pomieszczeniach pracy niezależnie od wymiany powietrza, wynikającej z potrzeb użytkowych i funkcji tych pomieszczeń, bilansu ciepła oraz zanieczyszczeń stałych i gazowych - powinna być zapewniona stała wymiana powietrza, nie mniejsza niż 0,5-krotna w ciągu godziny; za stałą wymianę nie uważa się wymiany uzyskiwanej wyłącznie w drodze wentylacji mechanicznej,
– urządzenia lub ich części, z których mogą wydzielać się szkodliwe gazy, pary lub pyły, powinny być zhermetyzowane; w razie niemożliwości zhermetyzowania urządzenia te powinny być wyposażone w
miejscowe odciągi,
– strumień powietrza pochodzący z urządzeń wentylacji nawiewnej nie powinien być skierowany
bezpośrednio na stanowisko pracy.
– maksymalna temperatura nawiewanego powietrza nie powinna przekraczać 70 o C (343 K) przy nawiewie powietrza na wysokości nie mniejszej niż 3,5 m od poziomu podłogi stanowiska pracy i 45oC (318 K) w pozostałych przypadkach.
Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września1997 r.w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy(Dz.U.Nr.129,poz.844)
25. Obowiązki pracownika w zakresie bhp
– znajomość i przestrzeganie przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy,
– branie udziału w szkoleniu i instruktażu z zakresu bhp oraz poddawanie się egzaminom sprawdzającym,
– wykonywanie pracy w sposób zgodny z przepisami i zasadami bhp
– stosowanie się do wydawanych w tym zakresie poleceń i wskazówek przełożonych,
– dbanie o należyty stan maszyn, urządzeń, narzędzi i sprzętu oraz o porządek i ład w miejscu pracy,
– stosowanie środków ochrony zbiorowej, a także używanie przydzielonych środków ochrony
indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, zgodnie z przeznaczeniem,
– poddawanie się wstępnym, okresowym i kontrolnym badaniom lekarskim,
– niezwłoczne zawiadomienie o zauważonym w zakładzie wypadku albo zagrożeniu życia lub zdrowia
ludzkiego oraz ostrzeganie współpracowników, a także innych osób, znajdujących się w strefie zagrożenia, o grożącym im niebezpieczeństwie,
– współdziałanie z pracodawcą i przełożonym w wypełnianiu obowiązków dotyczących bhp. Ustawa
Kodeks pracy z dnia 26 czerwca 1974 r. (tekst jednolity . Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.).
26. Podstawowe obowiązki pracodawcy w zakresie bhp
– ochrona zdrowia i życia pracownika przez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i techniki,
– organizowanie pracy w sposób zapewniający bezpieczne i higieniczne warunki pracy,
– zapewnianie przestrzegania w zakładzie pracy przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy,
– wydawanie poleceń usunięcia uchybień w zakresie bhp oraz kontrolowanie wykonania tych poleceń,
– zapewnianie wykonania nakazów, wystąpień, decyzji i zarządzeń wydawanych przez orany nadzoru nad warunkami pracy,
– zapewnianie wykonania zaleceń społecznego inspektora pracy. Ustawa Kodeks pracy z dnia 26 czerwca 1974 r. (tekst jednolity: Dz. U. Z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.)
27. Obowiązki osób kierujących pracownikami w zakresie bhp
–organizowanie stanowisk pracy zgodnie z przepisami oraz zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy,
–dbanie o sprawność środków ochrony indywidualnej oraz ich stosowanie zgodnie z przeznaczeniem,
–organizowanie, przygotowywanie i prowadzenie prac z uwzględnieniem zabezpieczenia pracowników
przed wypadkami przy pracy, chorobami zawodowymi i innymi chorobami związanymi z warunkami
środowiska pracy.
–dbanie o bezpieczny i higieniczny stan pomieszczeń pracy i wyposażenia technicznego, a także o spraw mość środków ochrony zbiorowej i ich stosowanie zgodnie z przeznaczeniem,
–egzekwowanie przestrzegania przez pracowników przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy,
–zapewnianie wykonania zaleceń lekarza sprawującego opiekę zdrowotną nad pracownikami, Ustawa
Kodeks Pracy z dnia 26 czerwca 1974 r. (tekst ujednolicony Dz.U.z1998 r.Nr.21,poz.94 z późn. zm.) 28. Badania lekarskie profilaktyczne
– badania lekarskie profilaktyczne przeprowadzane są na koszt pracodawcy,
– pracodawca zatrudniający pracowników w warunkach narażenia na działanie substancji i czynników rakotwórczych lub pyłów zwłókniających jest obowiązany zapewnić tym pracownikom okresowe badania lekarskie także:
- po zaprzestaniu prac w kontakcie z tymi substancjami, czynnikami lub pyłami.
- po rozwiązaniu stosunku pracy, jeśli zainteresowana osoba zgłosi wniosek o objęcie takimi badaniami,
- – pracodawca nie może dopuścić do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego
stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku. Ustawa Kodeks pracy z dnia 26
czerwca 1974 r
29. Stężenie czynników szkodliwych dla zdrowia(związki chemiczne i pyły)
– Najwyższe Dopuszczalne Stężenie (NDS) - ustalone jako średnie ważone- którego oddziaływanie na pracownika w ciągu 8-godzinnego czasu pracy 42-godzinnego tygodniowego wymiaru czasu pracy, przez
okres jego aktywności zawodowej nie powinno spowodować ujemnych zmian w stanie jego zdrowia i w stanie zdrowia jego przyszłych pokoleń.
– Najwyższe Dopuszczalne Stężenie Chwilowe (NDSCh) - ustalone jako wartości średnie - które nie
powinny spowodować ujemnych zmian w stanie zdrowia pracownika oraz w stanie zdrowia jego przyszłych pokoleń, jeżeli utrzymuje się w środowisku pracy nie dłużej niż 30 minut w czasie zmiany roboczej.
– Najwyższe Dopuszczalne Stężenie Pułapowe (NDSP) - stężenie, które nie może być, ze względu na
zagrożenie zdrowia lub życia pracownika ,przekroczone w żadnym momencie. Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 17 czerwca 1998 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy /Dz.U.Nr.79,poz.513/
Na podstawie Kodeksu pracy Art. 2373 . § 1. Nie wolno dopuścić pracownika do pracy, do której
wykonywania nie posiada on wymaganych kwalifikacji lub potrzebnych umiejętności, a także dostatecznej znajomości przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy.
§ 2. Pracodawca jest obowiązany zapewnić przeszkolenie pracownika w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy przed dopuszczeniem go do pracy oraz prowadzenie okresowych szkoleń w tym zakresie.
§ 3. Szkolenia, o których mowa w § 2, odbywają się w czasie pracy i na koszt pracodawcy.
Na podstawie Kodeksu pracy Art. 2374. § 1. Pracodawca jest obowiązany zaznajamiać pracowników z
przepisami i zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy dotyczącymi wykonywanych przez nich prac.
§ 2. Pracodawca jest obowiązany wydawać szczegółowe instrukcje i wskazówki dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowiskach pracy.
§ 3. Pracownik jest obowiązany potwierdzić na piśmie zapoznanie się z przepisami oraz zasadami
bezpieczeństwa i higieny pracy.
Szkolenia przeprowadza sie zgodnie z ROZPORZĄDZENIEM MINISTRA GOSPODARKI I PRACY1)z
dnia 27 lipca 2004 r.w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy2)(Dz. U. z dnia 18 sierpnia 2004 r.) 31.Szkolenie w zakresie bhp - wstępne
Szkolenie wstępne jest przeprowadzane w formie instruktażu według programów opracowanych dla
poszczególnych grup stanowisk i obejmuje:
1) szkolenie wstępne ogólne, zwane dalej "instruktażem ogólnym";
2) szkolenie wstępne na stanowisku pracy, zwane dalej "instruktażem stanowiskowym".
32. Szkolenie wstępne w zakresie bhp – instruktaż ogólny
Instruktaż ogólny powinien zapewnić uczestnikom szkolenia zapoznanie się z podstawowymi przepisami bezpieczeństwa i higieny pracy zawartymi w Kodeksie pracy, w układach zbiorowych pracy lub w
regulaminach pracy, z przepisami oraz zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy obowiązującymi w danym zakładzie pracy, a także z zasadami udzielania pierwszej pomocy w razie wypadku.
Instruktaż stanowiskowy powinien zapewnić uczestnikom szkolenia zapoznanie się z czynnikami
środowiska pracy występującymi na ich stanowiskach pracy i ryzykiem zawodowym związanym z
wykonywaną pracą, sposobami ochrony przed zagrożeniami, jakie mogą powodować te czynniki, oraz
metodami bezpiecznego wykonywania pracy na tych stanowiskach.
Instruktaż ogólny odbywają, przed dopuszczeniem do wykonywania pracy, nowo zatrudnieni pracownicy, studenci odbywający u pracodawcy praktykę studencką oraz uczniowie szkół zawodowych zatrudnieni w celu praktycznej nauki zawodu.
Instruktaż ogólny prowadzi pracownik służby bezpieczeństwa i higieny pracy lub osoba wykonująca u pracodawcy zadania tej służby albo pracownik wyznaczony przez pracodawcę posiadający zasób wiedzy i umiejętności zapewniające właściwą realizację programu instruktażu.
33. Szkolenie wstępne w zakresie bhp – instruktaż stanowiskowy
1. Instruktaż stanowiskowy przeprowadza się przed dopuszczeniem do wykonywania pracy na określonym stanowisku:
1) pracownika zatrudnianego na stanowisku robotniczym oraz innym, na którym występuje narażenie na działanie czynników szkodliwych dla zdrowia, uciążliwych lub niebezpiecznych;
2) pracownika przenoszonego na stanowisko, o którym mowa w pkt 1;
3) ucznia odbywającego praktyczną naukę zawodu oraz studenta odbywającego praktykę studencką.
Pracownik wykonujący pracę na kilku stanowiskach pracy powinien odbyć instruktaż stanowiskowy na każdym z tych stanowisk.
W przypadku wprowadzenia na stanowisku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, zmian warunków techniczno-
organizacyjnych, w szczególności zmian procesu technologicznego, zmian organizacji stanowisk pracy, wprowadzenia do stosowania substancji o działaniu szkodliwym dla zdrowia albo niebezpiecznym oraz nowych lub zmienianych narzędzi, maszyn i innych urządzeń - pracownik zatrudniony na tym stanowisku odbywa instruktaż stanowiskowy przygotowujący go do bezpiecznego wykonywania pracy w zmienionych warunkach. Tematyka i czas trwania instruktażu stanowiskowego powinny być uzależnione od rodzaju i zakresu wprowadzonych na stanowisku zmian.
Czas trwania instruktażu stanowiskowego powinien być uzależniony od przygotowania zawodowego
pracownika, dotychczasowego stażu pracy oraz rodzaju pracy i zagrożeń występujących na stanowisku pracy, na którym pracownik ma być zatrudniony.
Instruktaż stanowiskowy przeprowadza wyznaczona przez pracodawcę osoba kierująca pracownikami lub pracodawca, jeżeli osoby te posiadają odpowiednie kwalifikacje i doświadczenie zawodowe oraz są
przeszkolone w zakresie metod prowadzenia instruktażu stanowiskowego.
Instruktaż stanowiskowy kończy się sprawdzianem wiedzy i umiejętności z zakresu wykonywania pracy zgodnie z przepisami oraz zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy, stanowiącym podstawę dopuszczenia pracownika do wykonywania pracy na określonym stanowisku.
34. Szkolenie jest prowadzone jako szkolenie wstępne i szkolenie okresowe.
35. Szkolenie w zakresie bhp – okresowe
Szkolenie okresowe ma na celu aktualizację i ugruntowanie wiedzy i umiejętności w dziedzinie
bezpieczeństwa i higieny pracy oraz zaznajomienie uczestników szkolenia z nowymi rozwiązaniami
techniczno-organizacyjnymi w tym zakresie.
Szkolenie okresowe odbywają:
1) osoby będące pracodawcami oraz inne osoby kierujące pracownikami, w szczególności kierownicy, mistrzowie i brygadziści;
2) pracownicy zatrudnieni na stanowiskach robotniczych;
3) pracownicy inżynieryjno-techniczni, w tym projektanci, konstruktorzy maszyn i innych urządzeń technicznych, technolodzy i organizatorzy produkcji;
4) pracownicy służby bezpieczeństwa i higieny pracy i inne osoby wykonujące zadania tej służby; 5) pracownicy administracyjno-biurowi i inni niewymienieni w pkt 1-4, których charakter pracy wiąże się z narażeniem na czynniki szkodliwe dla zdrowia, uciążliwe lub niebezpieczne albo z odpowiedzialnością w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy.
Szkolenie okresowe pracowników zatrudnionych na stanowiskach robotniczych przeprowadza się w formie instruktażu, nie rzadziej niż raz na 3 lata, a na stanowiskach robotniczych, na których występują szczególnie duże zagrożenia dla bezpieczeństwa lub zdrowia pracowników, nie rzadziej niż raz w roku.
Szkolenie okresowe osób wymienionych w § 14 ust. 2 pkt 1 i 3-5 powinno być przeprowadzane w formie kursu, seminarium lub samokształcenia kierowanego nie rzadziej niż raz na 5 lat.
Pracodawca ustala, po konsultacji z pracownikami lub ich przedstawicielami, częstotliwość i czas trwania szkolenia okresowego pracowników zatrudnionych na określonych stanowiskach, biorąc pod uwagę rodzaj i warunki wykonywania prac na tych stanowiskach.
Pierwsze szkolenie okresowe osób zatrudnionych na stanowiskach wymienionych w § 14 ust. 2 pkt 1
przeprowadza się w okresie do 6 miesięcy od rozpoczęcia pracy na tych stanowiskach, natomiast osób zatrudnionych na stanowiskach wymienionych w § 14 ust. 2 pkt 2-5 - w okresie do 12 miesięcy od
rozpoczęcia pracy na tych stanowiskach.
Ze szkolenia okresowego, o którym mowa w ust. 4, może być zwolniona osoba, która:
1) przedłoży aktualne zaświadczenie o odbyciu w tym okresie u innego pracodawcy wymaganego
szkolenia okresowego;
2) odbyła w tym okresie szkolenie okresowe wymagane dla osoby zatrudnionej na stanowisku należącym do innej grupy stanowisk, jeżeli jego program uwzględnia zakres tematyczny wymagany programem
szkolenia okresowego obowiązującego na nowym stanowisku pracy.
Szkolenie okresowe kończy się egzaminem sprawdzającym przyswojenie przez uczestnika szkolenia wiedzy objętej programem szkolenia oraz umiejętności wykonywania lub organizowania pracy zgodnie z
przepisami i zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy. Egzamin przeprowadza organizator szkolenia.
Organizator szkolenia potwierdza odbycie szkolenia okresowego, wydając zaświadczenie, którego wzór określają odrębne przepisy. Odpis zaświadczenia jest przechowywany w aktach osobowych pracownika.
Ukończenie w okresie, o którym mowa w § 15, szkolenia, dokształcania lub doskonalenia zawodowego związanego z nauką zawodu, przyuczeniem do zawodu albo podnoszeniem kwalifikacji zawodowych,
uwzględniającego program szkolenia okresowego wymagany dla określonego stanowiska pracy, uważa się za równoznaczne z odbyciem takiego szkolenia.
1. zawieranie umowy cywilnoprawnej w warunkach, w których zgodnie z art. 22 Kodeksu pracy powinna być zawarta umowa o pracę,
2. niepotwierdzanie na piśmie, w terminie 7 dni, zawartej z pracownikiem umowy o pracę,
3. wypowiadanie lub rozwiązywanie z pracownikiem stosunku pracy bez wypowiedzenia, naruszając w
sposób rażący przepisy prawa pracy,
4. stosowanie wobec pracowników innych kar niż przewidziane w Kodeksie pracy,
5. naruszenie przepisów o czasie pracy lub przepisów o ochronie pracy kobiet i zatrudnianiu młodocianych, 6. nieprowadzenie dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz akt osobowych
pracowników,
7. niewypłacenie w ustalonym terminie wynagrodzenia za pracy lub innego świadczenia przysługującego pracownikowi albo uprawnionemu do tego świadczenia członkowi rodziny pracownika,
8. bezpodstawne obniżanie lub dokonywanie bezpodstawnych potrąceń z wynagrodzenia lub innych
świadczeń,
9. nieudzielenie przysługującego pracownikowi urlopu wypoczynkowego
10. lub bezpodstawne obniżanie wymiaru tego urlopu,
11. niewydanie pracownikowi świadectwa pracy,
12. niewykonywanie podlegającego wykonaniu orzeczenia sadu pracy lub ugody zawartej przed komisją pojednawczą lub sądem pracy
13. dostarczanie pracownikowi środków ochrony indywidualnej, które nie uzyskały wymaganego
certyfikatu na znak bezpieczeństwa i nie zostały oznaczone tym znakiem albo nie posiadają deklaracji zgodności,
14. niezawiadomienie inspektora pracy, prokuratora lub innego właściwego organu o śmiertelnym, ciężkim lub zbiorowym wypadku przy pracy,
15. niezgłoszenie choroby zawodowej albo podejrzenia o taką chorobę
16. nieujawnienie wypadku przy pracy lub choroby zawodowej albo przedstawienie niezgodnie z prawdą informacji, dowodów lub dokumentów dotyczących takich wypadków i chorób,
17. niewykonanie w wyznaczonym terminie nakazy inspektora pracy,
18. utrudnianie działalności organu Państwowej Inspekcji Pracy,
19. w szczególności uniemożliwienie prowadzenia wizytacji zakładu lub nieudzielanie informacji
niezbędnych do wykonywania jej zadań. Ustawa Kodeks pracy z dnia 26 czerwca 1974 r. (tekst jednolity: Dz. U. Z 1998 r. nr 21,poz.94 z późn. zm.).
– pomieszczenia pracy to pomieszczenia przeznaczone na pobyt pracowników, w których wykonywana jest praca. Nie uważa się za przeznaczone na pobyt pracowników pomieszczeń, w których:
- łączny czas przebywania tych samych pracowników w ciągu jednej zmiany roboczej jest krótszy niż 2
godziny, a wykonywane czynności mają charakter dorywczy bądź praca polega na krótkotrwałym
przebywaniu związanym z dozorem lub konserwacją urządzeń albo utrzymaniem czystości i porządku,
- mają miejsce procesy technologiczne nie pozwalające na zapewnienie odpowiednich warunków
przebywania pracowników celu ich obsługi, bez zastosowania środków ochrony indywidualnej i zachowania specjalnego reżimu organizacji pracy,
- jest prowadzona hodowla roślin lub zwierząt niezależnie od czasu przebywania w nich pracowników zajmujących się obsługą,
– pomieszczenia stałej pracy - w których przebywanie tego samego pracownika w ciągu jednej doby
przekracza 4 godziny,
– pomieszczenia czasowej pracy -- w których łączny czas przebywania tego samego pracownika w ciągu jednej doby trwa od 2 do 4 godzin. Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy ( Dz. U. Nr 129, poz. 844).
38.Pomieszczenia higieniczno-sanitarne. Szatnie.
– Szatnie odzieży własnej pracowników- przeznaczone do przechowywania odzieży należącej do
pracowników(domowej), jeżeli ze względów higienicznych odzież ta nie powinna się stykać z odzieżą robocza i środkami ochrony indywidualnej.
– Szatnie odzieży roboczej i ochronnej – przeznaczone do przechowywania odzieży i obuwia roboczego oraz środków ochrony indywidualnej. Szatnia odzieży roboczej i ochronnej powinna być urządzona –
niezależnie od szatni odzieży własnej pracowników- dla pracowników zatrudnionych przy pracach
powodujących znaczne zabrudzenie odzieży.
– Szatnie podstawowe – przeznaczone do przechowywania odzieży własnej pracowników oraz odzieży
roboczej i środków ochrony indywidualnej. Szatnia podstawowa może być urządzona zamiast osobnych szatni odzieży własnej pracowników oraz szatni odzieży roboczej i ochronnej dla zatrudnionych przy pracach, podczas których zabrudzenie odzieży i środków ochrony indywidualnej występuje w tak małym stopniu , że nie stwarza ryzyka zanieczyszczenia odzieży własnej pracowników. Szatnia ta powinna mieć bezpośrednie połączenie z umywalnią.
– Szatnie przepustowe – składające się z części przeznaczonej na odzież własną pracowników, części przeznaczonej na odzież roboczą i środki ochrony indywidualnej oraz przepustowego zespołu sanitarnego z natryskami łączącego obie te części. Szatnia przepustowa powinna być urządzona dla pracowników
zatrudnionych przy pracach związanych ze stosowaniem lub wydzielaniem substancji trujących, zakaźnych, promieniotwórczych , drażniących lub uczulających oraz innych substancji o nieprzyjemnym zapachu, a także przy pracach pylących, w wilgotnym i gorącym mikroklimacie lub powodujących intensywne
brudzenie. Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy(Dz. U. Nr 129 , poz . 844)
39. Ogólne zasady udzielania pierwszej pomocy
– ocena zdarzenia, podjęcie działania,
– jak najszybsze usunięcie czynnika działającego na poszkodowanego,
– ocena zaistniałego zagrożenia dla życia poszkodowanego:
- sprawdzenie tętna,
- sprawdzenie oddechu oraz drożności dróg oddechowych,
- ocena stanu przytomności,
- ustalenie rodzaju urazu (rany, złamania itp.),
– zabezpieczenie chorego przed możliwością dodatkowego urazu lub
innego zagrożenia
– wezwanie fachowej pomocy (lekarza, pogotowia ratunkowego itp.)
– zorganizowanie transportu poszkodowanego
40. Maszyny i inne urządzenia techniczne
– maszyny i inne urządzenia techniczne powinny być tak konstruowane i budowane, aby zapewniały
bezpieczne i higieniczne warunki pracy, szczególności zabezpieczały pracownika przed urazami, działaniem niebezpiecznych substancji chemicznych, porażeniem prądem elektrycznym, nadmiernym hałasem,
szkodliwymi wstrząsami, działaniem wibracji i promieniowania oraz szkodliwym i niebezpiecznym
działaniem innych czynników środowiska pracy - a także uwzględniały zasady ergonomii,
– niedopuszczalne jest wyposażanie stanowisk pracy w maszyny i inne urządzenia techniczne, a także narzędzia, które nie uzyskały wymaganego certyfikatu na znak bezpieczeństwa i nie zostały oznaczone tym znakiem albo nie posiadają deklaracji zgodności (ten przepis wchodzi w życie z dniem 3 czerwca 1997 r.).
Ustawa Kodeks pracy z dnia 26 czerwca 1974 r. / tekst jednolity: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm/
41. Obowiązki pracodawcy w stosunku do osób nie będących pracownikami
– zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy osobom fizycznym wykonującym pracę na
innej podstawie niż stosunek pracy w zakładzie pracy lub w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę,
– zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków zajęć odbywanych na terenie zakładu pracy przez studentów i uczniów nie będących jego pracownikami,
– zastosowanie środków niezbędnych do zapewnienia ochrony życia lub zdrowia osobom nie biorącym
udziału w procesie pracy, a mającym dostęp do miejsca, w którym wykonywane są prace,
– przydzielanie niezbędnej odzieży roboczej i środków ochrony indywidualnej osobom wykonującym
krótkotrwałe prace albo czynności inspekcyjne czasie których ich własna odzież może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu, a także ze względu na bezpieczeństwo wykonywania tych prac lub czynności.
Ustawa Kodeks pracy z dnia 26 czerwca 1974 r.: (tekst jednolity : Dz U. z 1988 r. Nr 21, poz. 94 z późn.
zm.)
42. 0gólne wymogi dotyczące pomieszczeń higieniczno-sanitarnych
- pracodawca jest obowiązany utrzymywać pomieszczenia higieniczno-sanitarne oraz znajdujące się w nich urządzenia w stanie zapewniającym bezpieczne i higieniczne korzystanie z nich przez pracowników
– pomieszczenia higieniczno-sanitarne powinny znajdować się w budynku w którym odbywa się praca, albo w budynku połączonym z nim obudowanym przejściem, które w przypadku przechodzenia z ogrzewanych
pomieszczeń pracy powinno być również ogrzewane,
– pomieszczenia higieniczno-sanitarne powinny być usytuowane w sposób uniemożliwiający pracownikom korzystającym z nich przechodzenie przez pomieszczenia w których stosowane są substancje trujące lub materiały zakaźne albo wykonywane są prace szczególnie brudzące, jeżeli nie pracują oni w kontakcie z tymi czynnikami,
– pomieszczenia higieniczno-sanitarne powinny być ogrzewane, oświetlane i wentylować zgodnie z
przepisami techniczno-budowlanymi i Polskimi Normami
– wysokość pomieszczeń higieniczno-sanitarnych nie powinna być w świetle mniejsza niż 2,5 m (z
wyjątkiem łaźni ogólnie dostępnej, której wysokość powinna wynosić co najmniej 3,0 m); dopuszcza się zmniejszenie wysokości do 2,2 m w świetle - w przypadku usytuowania ich w suterenie, piwnicy lub na poddaszu (z wyjątkiem ogólnie dostępnych ustępów i łaźni), Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26września 1977 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy
(Dz.U..Nr 129,poz. 844)
– pracownik ma prawo powstrzymać się od pracy, zawiadamiając o tym niezwłocznie przełożonego, w razie gdy warunki pracy nie odpowiadam przepisom bhp i stwarzają bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia lub życia pracownika albo wykonywana przez niego praca grozi takim niebezpieczeństwem innym osobom
pracownik i ma prawo oddalić się z miejsca zagrożenia, zawiadamiając o tym przełożonego, jeżeli
powstrzymanie się od wykonywania pracy me usuwa zagrożenia, o którym mowa powyżej,
– pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia za czas powstrzymania się od wykonywania pracy lub
oddalenia się z miejsca zagrożenia. Ustawa Kodeks pracy z dnia 26 czerwca 1974 r.: (tekst jednolity : Dz U.
z 1988 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.)
44. 0gólne wymogi dotyczące pomieszczeń higieniczno-sanitarnych
– pracodawca jest obowiązany utrzymywać pomieszczenia higieniczno sanitarne oraz znajdujące się w nich urządzenia w stanie zapewniającym bezpieczne i higieniczne korzystanie z nich przez pracowników
– pomieszczenia higieniczno sanitarne powinny znajdować się w budynku w którym odbywa się praca, albo budynku połączonym z nim obudowanym przejściem, które w przypadku przechodzenia z ogrzewanych
pomieszczeń pracy powinno być również ogrzewane,
– pomieszczenia higieczniczno sanitarne powinny być usytuowane w sposób uniemożliwiający
pracownikom korzystającym z nich przechodzenie przez pomieszczenia w których stosowane są substancje trujące lub materiały zakaźne albo wykonywane są prace szczególnie brudzące, jeżeli nie pracują oni w kontakcie z tymi czynnikami,
– pomieszczenia higieniczno sanitarne powinny być ogrzewane, oświetlane i wentylować zgodnie z
przepisami techniczno-budowlanymi i Polskimi Normami,
– wysokość pomieszczeń higieniczno sanitarnych nie powinna być w świetle mniejsza niż 2,5 m (z
wyjątkiem łaźni ogólnie dostępnej, której wysokość powinna wynosić co najmniej 3,0 m); dopuszcza się zmniejszenie wysokości do 2,2 m w świetle - w przypadku usytuowania ich w suterenie, piwnicy lub na poddaszu (z wyjątkiem ogólnie dostępnych ustępów i łaźni), Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26września 1977 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy
(Dz.U..Nr 129,poz. 844)
45. Czynniki rakotwórcze
– w razie zatrudniania pracownika w warunkach narażenia mi działanie substancji i czynników
rakotwórczych pracodawca jest zobowiązany zastępować te substancje i czynniki mniej szkodliwymi dla zdrowia lub stosować inne dostępne środki ograniczające stopień tego narażenia,
– pracodawca jest obowiązany rejestrować wszystkie rodzaje prac w kontakcie z substancjami i czynnikami o działaniu rakotwórczym, a także o prawdopodobnym działaniu rakotwórczym. Ustawa Kodeks pracy z dnia 26 czerwca 1974 r.: (tekst jednolity : Dz U. z 1988 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.)
46. Państwowa Inspekcja Pracy
– Państwowa Inspekcja Pracy nadzoruje i kontroluje przestrzeganie prawa pracy przez pracodawców w szczególności w zakresie przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy,
– Państwowa Inspekcja Pracy podlega Sejmowi RP,
– inspektorzy PIP uprawnieni są do przeprowadzania bez uprzedzenia kontroli przestrzegania przez zakłady przepisów prawa pracy, w szczególności bhp, o każdej porze dnia i nocy - po okazaniu legitymacji służbowej. Ustawa z dnia 6 marca 1981 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (tekst jednolity : Dz.U. z 1981 r. Nr 54, poz. 276 z późn. zm.)
47. Uprawnienia Państwowej Inspekcji Pracy
W razie stwierdzenia naruszenia przepisów prawa pracy inspektorzy pracy uprawnieni są do stosowania następujących środków prawnych:
– nakazu (decyzji administracyjnej) usunięcia stwierdzonych uchybień w ustalonym w nakazie terminie,
– nakazu wstrzymania robót wykonywanych przez pracowników w bezpośrednim zagrożeniu ich zdrowia
lub życia (nakaz ten podlega natychmiastowemu wykonaniu),
– nakazu skierowania do innych robót pracowników zatrudnionych przy pracach wzbronionych,
szkodliwych lub niebezpiecznych, a także przy robotach niebezpiecznych bez wymaganych uprawnień i kwalifikacji (nakaz ten podlega natychmiastowemu wykonaniu),
– sprzeciwu wobec uruchomienia wybudowanego lub przebudowanego zakładu pracy, jeśli dopuszczenie do eksploatacji mogłoby spowodować bezpośrednie zagrożenie życia lub zdrowia pracowników,
– karania winnych wykroczeń przeciwko prawom pracownika- w postępowaniu mandatowym do 500 zł, lub wnioskowanie o ukaranie karą grzywny do Kolegium ds. Wykroczeń przy Sadzie Rejonowym.