710 - Fragmenty "Åšladami wszechmogÄ…cych" - Erich von Däniken








Wstecz /
Spis treści /
Dalej

Rozdział 10
Zagadkowa technika
Przed Inkami - średniowieczny beton - megality i czarownicy - Puma
Punku, panorama z innego świata - orgia w kamieniu -
najnowocześniejsza technika sprzed tysięcy lat - klamry i kawałki
przewodów - komputerowy mur - skok do Abydos - czołg z British
Museum
 
Tysiące lat temu, w epoce owianej tajemnicą, o której nie
ma żadnych pisemnych świadectw, na ziemi musiały działać wszechmogące
istoty. Nie wiemy, kim były ani skąd przybyły, ale ich ślady istnieją
i są świadectwem niepojętej techniki.
Twierdza Inków Sacsayhuaman jest położona na wysokości
około trzech i pół tysiąca metrów ponad peruwiańskim
miastem Cuzco. Bez wątpienia jej konstruktorami byli Inkowie, gdyż
znamy ich sposób wznoszenia budowli z zaokrąglonych kamieni
ciosowych. Jest on charakterystyczny dla całego państwa Inków.
Ponad twierdzą położony jest potężny krąg kamienny. Może niegdyś
służył jako kalendarz. Mogą to być także fundamenty pod budowę
wielkiej wieży.
Jeśli się odwrócić plecami do twierdzy, to ma się przed
sobą labirynt skał, który nie zasługuje na obiegową nazwę
„ruin". Leżą tam nie zidentyfikowane masy skaÅ‚, mniejsze i
większe kamienie ciosowe, pozostałości nieznanych budów.
Pierwotnie myślano, że chodzi o kamieniołom Inków. Ale to nie
to. Znamy kilka inkaskich kamieniołomów. Pracowano w nich w
zupełnie inny sposób (1).
Przez rozpadliny i jaskinie dostajemy siÄ™ na platformy i
znajdujemy siÄ™ niespodziewanie przed mistrzowsko wyciosanymi
kamiennymi kolosami. Nie ma w nich porządku, nie ułożono z nich
murów, monolity nie zostały poukładane jedne na drugich. Ku
sobie chylą się gołe ściany skalne. Precyzyjnie odmierzone kąty
kończą się raptownie w skale naturalnej.
Masa obrobionych skał to części niepojętej mozaiki. Wszystkie
bloki były poddane obróbce. Nie wmówi mi żaden wędrowny
kaznodzieja-archeolog, że to kochana matka natura wyczarowała
prostokątne krawędzie skał tak dokładnie wyszlifowała ich
powierzchnie i dla czystej rozrywki ustawiła w plenerze olbrzymie
kamienne fotele.
Bezpośrednio za twierdzą Inków znajdują się monolity
poddane takiej obróbce, że zagadka staje się doskonała. Nagle
człowiek staje przed znakomicie dopasowanymi konstrukcjami z kamieni.
Nigdzie nie da się stwierdzić śladu łączenia zaprawą wapienną czy
cementową (2). Bloki zostały przygotowane po mistrzowsku. Gdyby
Inkowie wykonywali tę pracę za pomocą zwykłych kilofów, to
między jednym a drugim kamiennym blokiem nie mieliby nawet dosyć
miejsca, by się zamachnąć narzędziem.
Jest tam blok kamienny wysokości ośmiu metrów, który
wygląda, jakby był odlany z masy betonowej. Można by pomyśleć, że
oszalowanie z desek zdjęto z niego zaledwie przed kilkoma dniami.
Tylko że to nie jest beton. Jak wszystkie pozostałe bloki, ten też
jest z granitu. Skałę naturalną można łatwo rozpoznać. Ostre jak nóż,
wypolerowane stopnie biegną wzdłuż ścian głazu. Potężny blok
ustawiony jest do góry nogami. Stopnie biegną od góry
do dołu. Dowodzi to, że ten kolos skalny był niegdyś częścią
większego obiektu.
Jaki był to obiekt? Tego nie wiemy. Pewne jest tylko, że ktoś tu
bawił się skałami jak my klockami. Stwierdzono także, że te
zadziwiająco obrobione kamienie były tu już wtedy, kiedy na
peruwiańską wyżynę dotarli hiszpańscy zdobywcy.
Nieznani wszechmogący musieli dysponować możliwościami
technicznymi, które pozwalały im na przecinanie całych skał.
Dopiero później, o wiele później, Inkowie wykorzystali
do swoich celów już obrobione masy skalne. Użyli fantastycznie
pociętych skał do wzniesienia swych świątyń, w których
oddawali cześć bogom - nawiasem mówiąc, wszyscy ci bogowie
przybili z kosmosu. Wodza Inków zawsze czczono jako "syna
słońca". Uważał on się za potomka tych tajemniczych istot, które
niegdyś odwiedziły ziemię i nauczały ludzi.

Mur Inków Sacsayhuaman.
(...)