Zmora wojsk okupacyjnych
wtorek, 27 grudnia 2011 22:35
Partyzantka, bo o niej mowa jest tak stara jak sama wojna. Wiąże się z nią nazwa: wojna
partyzancka  rozumiana jako jedna z form walki zbrojnej, w której jedna ze stron prowadzi
działania nieregularne.
Strona ta ma znaczące poparcie ludności cywilnej. Działania oddziałów partyzanckich można
określić mianem: ZZZ albo  trzech Zet - Zaplanuj, Zaatakuj, Zniknij. To właśnie te trzy
słowa połączone razem najlepiej charakteryzują działania nieregularne, które literatura
definiuje jako rodzaj walki zbrojnej, prowadzonej przez wcześniej przygotowane (w czasie
pokoju) lub doraz
ne zgrupowania stosujące specyficzne sposoby walki w celu zwalczania i
dezorganizacji działań przeciwnika na obszarze przez niego opanowanym.
Do podstawowych forma działań nieregularnych należą:
" dywersja  czyli działania destrukcyjne typu: zasadzki, porwania, dezorganizacja,
wysadzanie;
" rozpoznanie  obserwacja, podsłuch, patrolowanie, rozmowy z ludnością cywilną;
" blokowanie  budowanie zapór, przeszkód, pola minowe;
" likwidacja  pościg, niszczenie, torowanie;
" socjotechnika  walka o serca i umysły, zastraszanie, pomoc.
Ciekawym przykładem historycznym działań nieregularnych może być tzw.  zagon wojsk .
Pojęcie to określa działania wojsk polegające na dynamicznej i nagłej akcji w głębi
ugrupowania przeciwnika. Oddziały tatarskie organizowały takie  zagony w celu zagarnięcia
zdobyczy, dezorganizacji oraz odsunięciu uwagi od działań własnych sił głównych.
Współcześnie określić je można mianem  rajdu . Między innymi miasto Jarosław było
wielokrotnie celem takich ataków w XVI i XVII wieku.
Czambuł tatarski atakujący osadę za linią frontu.
y
ródło: opracowanie własne.
Aby unaocznić działalność oddziałów partyzanckich poniżej przedstawiono przykłady z
historii Polskiej partyzantki.
Porytowe Wzgórze  to tutaj 14 czerwca 1944 oddziały partyzanckie stoczyły
prawdopodobnie największą wojnę partyzancką w tamtym okresie z wojskami niemieckimi.
W owym czasie tereny Lubelszczyzny pełne były polskich oddziałów partyzanckich
spychanych przez front na wschód. Gdy w maju 1944 roku front wschodni zbliżył się do linii
Bugu, Niemcy szykowali się do przeprowadzenia akcji  Sturmwind , celem której było
oczyszczenie zaplecza z partyzantów. Generał Siegfried Haenick mając pod sobą 154 dywizję
gen. Altrichtera, 213 dywizję gen. Goeschena, 174 dywizję gen. Eberhardta, batalion SS, siły
policyjne i wsparcie artylerii miał pokierować akcją oczyszczania. 14. czerwca na Porytowym
Wzgórzy zgromadziło się około 3 tys. polskich i (jak podają z
ródła) radzieckich partyzantów.
Dowodzenie tym zgrupowaniem objął podpułkownik Nikołaj Prokopiuk. W skład tego
zgrupowania wchodziły m.in. 1. Brygada Armii Ludowej pod dowództwem Ignacego
 Wicka Borkowskiego, brygada Armii Ludowej im. Wandy Wasilewskiej pod dowództwem
Stanisława Szelesta oraz oddział Armii Ludowej Leona  Janowskiego Kasmana. O poranku
niemiecka artyleria otworzyła ogień, po czym do boju ruszyła piechota. Oddziałom
partyzanckim udało się powstrzymać pierwszy impet uderzenia, jednak po chwili Niemcy
uderzyli z podwójna siłą. Dopiero nocą ustały walki, zapadła cisza. Podpułkownik Prokopiuk
za namową porucznika Bolesława  Konara Usowa postanowił wymknąć się z okrążenia. Pod
osłoną nocy poszczególne pododdziały wymknęły się przechodząc przez dwupierścieniowy
kordon Niemców. Straty Niemców w tych walkach wyniosły ok. 600 żołnierzy przy
jednoczesnych stratach 120 partyzantów.
Schemat wyjścia pododdziałów z okrążenia.
y
ródło: opracowanie własne.
Atak na statek  Tannenberg - 31 maja 1944 roku żołnierze IV rejony Okręgu Lublin
Batalionów Chłopskich pod dowództwem Jana  Drzazgi Jabłońskiego skoncentrowani byli
we wsi Węgrzyniec. Do dowódcy dotarła informacja o planowanej pacyfikacji niedalekiej
wsi. Informacja przyszła jednak zbyt póz
no, by możliwe było podjęcie walki z niemal 140
osobowym oddziałem Niemców. Do akcji zebrano żołnierzy Batalionów Chłopskich z
Wilkowa oraz oddział Armii Krajowej przebywający w niedalekich lasach.  Drzazga
zdecydował, iż nie będzie nawiązywał walki z przeważającym przeciwnikiem we wsi.
Niemcy biorący udział w pacyfikacji wsi Zastów około godz. 10:30 załadowali się na parowy
statek rzeczny, który miał zabrać ich do pobliskich Chałupek, gdzie stacjonowało w tym
czasie około 400 żołnierzy Niemieckich.
Już w godzinach porannych grupa 47 partyzantów Jana  Drzazgi wykonała okopy i
maskowanie stanowisk ogniowych. Do momentu rozpoczęcia akcji nie było widać posiłków z
AK. Niespodziewanie, gdy statek dopływał do miejsca  zero zmienił kurs i zaczął oddalać
się od stanowisk ogniowych Polaków. W tym samym czasie, co grupa  Drzazgi otworzyła
ogień, na miejsce dotarły posiłki AK, które zajęły pozycje na skrzydłach ugrupowania. Po
trwającej ponad godzinę wymianie ognia partyzanci szybko wycofali się. Po stronie
niemieckiej zginęło 60 żołnierzy i ponad 50 zostało rannych. Zginął również jeden żołnierz
AK a kilku zostało rannych.
Schemat ataku na rzece Wisła 31 maja 1944r.
y
ródło: opracowanie własne.
Poniżej przedstawiono niektóre z Polskich jednostek partyzanckich.
Bataliony Armii Krajowej  w ich skład wchodziły dwa najbardziej znane bataliony
 Zośka i  Parasol . Ponadto do struktur AK zaliczały się m.in.  Ostoja ,  Harnaś ,  Dzik ,
 Gustaw ,  Nałęcz ,  Ruczaj , Uderzeniowe Bataliony Kadrowe i wiele innych.
Oddziały Armii Krajowej  dywizja piechoty AK, 535. pluton Słowaków, Harcerska
Kompania Szturmowa  Jerzyki , Świętokrzyskie Zgrupowanie AK.
Ludowa Straż Bezpieczeństwa.
Oddział Samoobrony Józefa Pawłusiewicza.
W kwestiach wojennych dotyczących stron wojujących prawo międzynarodowe reguluje te
zapisy przy pomocy konwencji haskiej z roku 1907.
Rozdział I  Określenie wojującego.
Art. 1
Ustawy, prawa i obowiązki wojenne stosują się nie tylko do armii, lecz również do
pospolitego ruszenia i oddziałów ochotniczych, o ile odpowiadają one warunkom
następującym:
1. jeżeli mają na czele osobę odpowiedzialną za swych podwładnych;
2. noszą stałą i dającą się rozpoznać z daleka odznakę wyróżniającą;
3. jawnie noszą broń;
4. przestrzegają w swych działaniach praw i zwyczajów wojennych.
W tych krajach, gdzie pospolite ruszenie lub oddziały ochotnicze stanowią armię lub
wchodzą w jej skład, nazwa armii rozciąga się na nie.
Art. 2
Ludność terytorium niezajętego, która przy zbliżeniu się nieprzyjaciela dobrowolnie chwyta
za broń, aby walczyć z wkraczającymi wojskami i nie miała czasu zorganizować się zgodnie z
art. 1, będzie uważaną za stronę wojującą, jeżeli jawnie nosi broń i zachowuje prawa i
zwyczaje wojenne.
Art.3
Zbrojne siły stron wojujących mogą składać się z walczących i nie walczących, w razie
zagarnięcia ich przez nieprzyjaciela zarówno tym, jak i tamtym przysługuje prawo być
traktowanymi jak jeńcy wojenni.
Do najpopularniejszych organizacji partyzanckich w Świecie zaliczyć można:
" Brygada  Liberte - działająca w okresie II wojny światowej partyzantka międzynarodowa
w Jugosławii.
" Czarna Gwardia  powstała w 1918r. W Moskwie, sformowana przez rosyjskich
anarchistów.
" Demokratyczna Armia Grecji  działała w czasie Greckiej wojny domowej w latach 1946-
1949, związana była z Komunistyczną Partią Grecji.
" ELN  czyli Armia Wyzwolenia Narodowego, lewicowa organizacja paramilitarna
działająca w Kolumbii.
" FARC  Rewolucyjne Siły Zbrojne Kolumbii, najstarsza i największą kolumbijska
organizacja partyzancka, działająca jako zbrojne skrzydło Kolumbijskiej Partii
Komunistycznej.
" Guerillas  to zbiór nielegalnych oddziałów militarnych przeciwko reżimowi państwa.
Najczęściej spotykane w: Kolumbii, Brazylii, Panamie, Peru, Wenezueli.
" Narodowa Armia Wyzwolenia Jugosławii  komunistyczna partyzantka Jugosławii
działająca w latach 1941-1945, walczyła przeciwko okupantom niemieckim i włoskim.
" Werwolf  organizacja i zarazem plan dywersji i walki podziemnej na ziemiach utraconych
przez Wermacht po roku 1943.
" Świetlisty Szlak  organizacja partyzancka Peru pochodzenia maoistycznego, która jednak
więcej wspólnego ma z działalnością terrorystyczną niż partyzancką.
W tym miejscu warto się zatrzymać i przyglądnąć sprawie bliżej, bowiem między partyzantką
a terroryzmem jest niezwykle cienka granica. Nie ma, rzecz jasna żadnych przepisów i
wytycznych, które określały by ramy działania tych dwóch (patrz na artykuł: Zagrożenia
współczesnej Europy  terroryzm), jednak nawet laik rozpozna kiedy mamy do czynienia z
terrorystą, a kiedy z partyzantem.
Przykładem pewnej grupy, organizacji, czy zgrupowania, które stąpa po raz po stronie
terroryzmu, a raz partyzantki są Mudżahedini oraz Talibowie. W gruncie rzeczy są to dwie
różne grupy.
Mudżahedinem (arab. święty wojownik) jest osoba biorąca udział w ruchu religijnym,
społecznym i wyzwoleńczym w krajach muzułmańskich. Prowadzą oni walkę przeciwko
okupantowi lub nieakceptowanej władzy w danym kraju. Ciekawy przykład płynie z
Afganistanu, kiedy Stany Zjednoczone wspierały mudżahedinów w walce z reżimem
komunistycznym. Jednak w roku 2001 po zamachach na WTC same musiały im się
przeciwstawić. Wśród tego zgrupowania można wymienić różne frakcje w zależności od
poglądów, a są to m.in. stronnictwa tradycjonalistyczne, monarchistyczne, czy republikańskie.
W roku 1985 powołano Islamski Sojusz Mudżahedinów Afgańskich skupiający w sobie
siedem najważniejszych ugrupowań:
" Hezb-i Islam (35 tys. bojowników) pod dow. Gulbuddina Hekmatier
" Hezb-i Islam (10 tys. bojowników) pod dow. Junis Chalisa
" Dżamiat-i Islam (20 tys. bojowników)
" Ittehad-i Islam Baraj Azadi-je Afghanistan (15 tys. bojowników)
" Mezah-i Melli-je Islam (20 tys. bojowników)
" Dżebhe-i Melli-je Nejat (35 tys. bojowników)
" Harakat-i Inqilab-i Islam (35 tys. bojowników)
(Warto zaznaczyć, ze wartości podane zostały w przybliżeniu i określają stan na 1985r.)
Mudżehedini byli częścią tzw. Doktryny Reagana, który nazywał ich  bojownikami o
wolność . Ich głównym zadaniem było prowadzenie świętej wojny z bezbożnym
komunizmem. Przez żołnierzy radzieckich nazywani byli dość pieszczotliwie  duszmenami
lub  duchami albo po protu  małpami .
Podobną grupą działająca w tym samym kraju są Talibowie. Z języka arabskiego  talib
oznacza  student, uczeń w rozumieniu jako student szkoły koranicznej. Talibowie, to
fundamentalistyczne ugrupowanie islamskie o korzeniach sunnickich powstałe w 1994 roku
w Kandaharze. Jej twórca był mułła Muhammad Omar. Ruch ten powstał dzięki złym
nastrojom po obaleniu komunizmu. Ruch ten popierany był również przez pakistańskie służby
specjalne, które chciały zyskać większe wpływy w Afganistanie. Talibowie rozpoczęli, więc
wojnę domową. Przy pomocy 25 tysięcy bojowników w marcu 1995 roku kontrolowali już
1/3 kraju. We wrześniu 1996 roku Talibowie zdobyli Kabul. W roku 1996, kiedy to Osama
bin Laden ponownie przyjechał do Afganistanu rządzący tym krajem Talibowie udzielili mu
schronienia. Od tamtej pory rozpoczął się nierozłączny związek Talibów z organizacją Al-
Kaida. Po atakach z 11 września 2001 roku Stany Zjednoczone wspierane siłami NATO
wkroczyły do Afganistanu. Wojska sojusznicze krok po kroku zdobywały Afganistan. Część
Talibów podjęła bezpośrednią walkę z okupantem, jednak spora ich liczba przeczekała
ofensywę wojsk NATO i Sojuszu Północnego po to, by wykorzystując nieprzyjazne tereny
górskie zorganizować się w głębokim ugrupowaniu przeciwnika.
Przegrupowanie części Talibów w głąb ugrupowania wojsk NATO.
y
ródło: opracowanie własne.
Na przykładzie taktyki działania terrorystów w Afganistanie przedstawiono przykładowe
formy działalności oddziałów partyzanckich, również podpowiedz
metod ich zwalczania.
Działania terrorystów charakteryzują się tym, że jego ofiarami są często osoby, które według
prawa międzynarodowego nie powinny być. Chodzi tu o:
" atakowanie osób cywilnym nie będących stroną w konflikcie;
" branie zakładników, groz
by, zabijanie ich;
" atakowanie korpusu dyplomatycznego;
" atakowanie celów neutralnych.
W tym momencie powróćmy do wcześniejszego wywodu na temat rozróżnienia między
partyzantem a terrorystą. W miejscu tym należy stwierdzić, iż w wypadku Afganistanu i
każdego innego konfliktu mianem partyzanta określać będziemy osobę, która przestrzega
zapisów prawa międzynarodowego, ze szczególnym uwzględnieniem doborów celów swoich
ataków.
Określenie strategii terrorystów różni się zasadniczo od strategii opracowywanej przez
wojskowych. Strategia terrorystów obraca się głównie wokół:
" decyzji o podjęciu lub zaprzestaniu działań;
" określenia celu ostatecznego;
" sposobu jego osiągnięcia;
" określeniu wrogów i sojuszników.
Dlaczego terroryści sięgają po środki przemocy w postaci działań terrorystycznych?
Odpowiedz
na to pytanie można znalez
ć w jednej lub kilku z poniższych przyczyn:
" nieskuteczność środków legalnych;
" odrzucenie środków legalnych ze względu an ich sprzeczność z założeniami
ideologicznymi;
" niemożliwość wykorzystania legalnych środków.
Podstawowym determinantem funkcjonowania oddziałów partyzanckich jest istnienie trudno
dostępnych obszarów, umożliwiających bytowanie oddziałów, utrudniających ich zwalczanie,
a także obszaru zamieszkałego przez przychylną partyzantom ludność. W odróżnieniu od
partyzantów, terroryści walczący w imię skrajnej ideologii lub jakiejś sprawy zmuszeni są
zaadaptować się do istniejących warunków i tworzyć w głębokiej konspiracji struktury
bojowe, logistyczne, wywiadowcze i ważne propagandowe. W przeciwieństwie do
partyzantów walczących o terytorium, wolność etc. głównym zadaniem terrorystów jest
zdobycie rozgłosu, dzięki któremu ich sprawa, idee dotrą do jak największej liczby
odbiorców. Dlatego też terroryści przyjmują następujące założenia strategiczne:
" prowadzenie działań na terenach zurbanizowanych  łatwość ukrycia, dostęp do większej
liczby celów;
" tworzenie siatki działającej w konspiracji mającej na celu organizowanie magazynów broni,
kanały pozyskiwania pieniędzy i sprzętu;
" nieużywanie mundurów lub oznak rozpoznawczych  tym samym terroryści rezygnują z
ochrony prawa międzynarodowego;
" używanie siły w sposób jak najbardziej spektakularny mający na celu zwrócenie uwagi i
wywołanie określonych emocji  najczęściej strachu;
" nieprzestrzeganie prawa międzynarodowego w zakresie atakowanych celów.
Struktura bojówki uzależniona jest od jej rodzaju. W przypadku niemieckiej organizacji RAF
ich strukturę można opisać na zasadzie pierścieni jak an poniższym obrazku.
Struktura RAF
y
ródło: opracowanie własne.
W przypadku RAF tzw. rdzeń tworzy wyselekcjonowana, wąska grupa terrorystów
wykonujących zadania typu: tworzenie struktur bojowych i dowodzenia, a także budowa sieci
wywiadowczej i stanowisk propagandowych.
W organizacjach opartych na luz
nych strukturach ( m.in. z powodu swej rozległości) mamy
do czynienia z odejściem od hierarchizacji na rzecz sieciowych powiązań przypominających
franczyzę.
W tym wypadku kilka, kilkanaście lub kilkaset samodzielnych grup terrorystycznych
powiązanych jest wspólnym działaniem i ideologią. Mniejsza jest rola dowództwa, które
zajmuje się nadawaniem ogólnej strategii i form działania całości.
Przykład zorganizowania działalności m.in. Al-Kaidy.
y
ródło: opracowanie własne.
Która forma działalności jest lepsza? Trudno powiedzieć. Zazwyczaj jest ona dopasowana do
aktualnych warunków i zależy też od możliwości samej organizacji. Za wyborem struktur
sieciowym przemawia łatwość działania, duża samodzielność i mniejsze ryzyko rozbicia
organizacji. Wpadka poszczególnych bojówek składających się z kilku lub kilkunastu osób
nie doprowadzi do rozbicia całej organizacji. Co więcej, na jej miejsce mogą powstać nowe.
B. Hoffman wyróżnił jakby pięć etapów działalności terrorystów:
1. zwrócenie na siebie uwagi;
2. uznanie ich istnienia;
3. uznanie ich praw;
4. pełnomocnictwo w strukturach rządowych;
5. rządzenie.
W ten sam sposób może odbywać się agonia organizacji przechodząc od 5-1 aż do
ostatecznego rozbicia.
Taktyka terrorystów formułuje cele i sposoby ich osiągnięcia na podstawie przyjętej
wcześniej strategii. Szczególną uwagę zwraca się na sposób dokonania zamachu
terrorystycznego. Sam zamach, gdyby nie jego brutalność i zaangażowanie ofiar postronnych
nosił by znamiona operacji specjalnej w myśl amerykańskiej definicji wojskowej.
Główną bronią terrorystów w swej działalności jest zaskoczenie. Może ono mieć różne formy
np.
" zaskoczenie przeciwnika nieznaną dotąd formą ataku;
" zaskoczenie w niespodziewanym miejscu lub czasie;
" zaskoczenie w formie mylenia przeciwnika (np. dla uśpienia czujności).
Kolejnym ważnym elementem działalności jest rozpoznanie przeciwnika. Dobre rozpoznanie
jest warunkiem zaskoczenia. Atakujący muszą mieć podstawowe informacje na temat
zwyczajów celu, jego struktur, szybkości reakcji i jej sposobu.
Podsumowując tę część, a mianowicie rozważania nad strategią i taktyką należy podać prosty
przykład zamachów z 11. września 2001r. W tym przypadku celem strategicznym było
wywołanie wojny między światem Zachodu a Islamem. Natomiast celem taktycznym było
dokonanie jak największych zniszczeń i strat ludzkich i materialnych. W tym wypadku cel
taktyczny (zadanie jak największych strat) zdeterminował całą działalność terrorystyczną po
2001 roku.
Aby szczegółowo przedstawić działalność terrorystyczną, która może być wykorzystana
również nie rzadko przez oddziały partyzanckie poniżej przedstawiono kilka sposobów
działania.
Działalność terrorystyczna i partyzancka może opierać się w głównej mierze na
wykorzystaniu środków wybuchowych. Czy to konwencjonalnych, czy IED (improwizowane
ładunki wybuchowe). Wykorzystując do swych zadań środki konwencjonalne jednym z
najczęściej używanych sposobów jest podkładanie min z wykorzystaniem miny typu TM-
62M.
Ogólny widok miny TM-62M:
1 - kadłub miny; 2 - zapalnik w położeniu bojowym; 3  uchwyt.
Sposób ustawienia miny TM - 62M:
1 - mina; 2 - zapalnik; 3 - ankier; 4 - jarzmo; 5  przetyczka.
Używane mogą być również wyskakujące miny odłamkowe o nazwie PSM-1 zbudowanej z
kadłuba wraz z zespołem inicjującym, zapalnika MUW-2 M, zapalnika MWN-2 M, zapalnika
elektrycznego i trójnika.
Umieszczenie miny:
a) w gruncie, b) w śniegu.
30 listopada 1989 roku terroryści RAF (Frakcja Czerwonej Armii) dokonali zamachu na
Alfreda Herrhausena, prezesa zarządu Deutsche Banku. Był to jeden z ciekawszych (o ile
można tak nazwać) zamachów w owym czasie, bowiem wykorzystano innowacyjną metodę
odpalenia bomby, za pomocą fotokomórki. W momencie, gdy pierwszy pojazd ochrony miną
czujnik, uruchomił on bombę stojącą wcześniej ukryta w torbie przypiętej do roweru. W
torbie oprócz ładunku wybuchowego znajdowała się metalowa płyta grubości ponad 1cm,
która wylatując z ogromną siłą uderzyła w Mercedesa powodując jego wyrzucenie na 2-3m
do góry.
Schemat zamachu na Herrhausena.
y
ródło: opracowanie własne.
(kliknij aby powiększyć)
Mercedes ofiary po zamachu.
y
ródło: Die Welt
Również w Afganistanie i Iraku stosowane są podobne metody z wykorzystaniem materiałów
IED.
Agenci CIA przebywający w Afganistanie podczas wojny z ZSRR przekonywali afgańskich
mudżahedinów by odstąpili od wysadzania samochodów pułapek i przeszli na bardziej
konwencjonalne metody walki. Pewnego dnia grupa Afgańczyków podprowadziła pod
kantynę, w której siedzieli radzieccy żołnierze wielbłąda, w żołądku którego umieścili
materiał wybuchowe z zamiarem ich zdetonowania. Po dokonaniu zamachu przyznali
agentom CIA  przecież odstąpiliśmy z używania samochodów pułapek . To pokazuje jak
pomysłowym i fanatycznym przeciwnikiem może być terrorysta, czy partyzant. I w tym
właśnie m.in. kryje się siła walczących obecnie w Afganistanie Talibów i terrorystów.
Wykorzystanie IED w zamachu na patrol wojskowy może być bardzo proste. Opiera się w
pierwszej fazie na rozpoznaniu, czyli: zwyczajów kolumny, odległości między pojazdami,
reakcji za zagrożenie itp. Mając te i inne informacje można dokonać zamachu o
przykładowym schemacie jak poniżej.
(kliknij aby powiększyć)
Poniżej przedstawiono przykładowy schemat z wykorzystaniem kilku rodzajów ognia:
ładunku IED, granatnika RPG-7 oraz ognia broni maszynowej. Takie połączenie zapewnia
bardzo dużą skuteczność w zaskoczeniu i sile ognia. A
adunek IED wybucha obok lub pod
pierwszym pojazdem w kolumnie, w tym momencie reszta pojazdów zatrzymuje się.
Zadaniem grupy zamachowców jest ostrzelanie z broni RPG-7 reszty pojazdów. Żołnierze po
otrzymaniu rozkazu desantu zostają ostrzelani przez ogień z broni maszynowej.
(kliknij aby powiększyć)
Przykładowy schemat zamachu na patrol.
y
ródło: opracowanie własne.
Również w sytuacji, gdy patrol zatrzymuje się np. w pobliskiej wiosce, czy na punkcie
kontrolnym.
Dokonanie ataku odbywa się zazwyczaj z ukrycia, szybko i z natychmiastowym wycofaniem.
W tym celu bardzo często używany jest ostrzał moz
dzierzowy, jednak ma on pewną wadę,
bowiem na otwarty terenie jak np. pustynia, pola itp. jest od stosunkowo łatwy do wykrycia.
Od momentu wystrzelenia do momentu uderzenia pocisku w cel mija około 20-3-sekund (w
zależności od dystansu) co powoduje, iż możliwe jest natychmiastowe ukrycie się, a nawet
szybka lokalizacja miejsca wystrzału dzięki słuchowi i obserwacji chmury pyłu lub dymu.
Natomiast wykorzystując granatnik typu RPG-7 patrol nie ma szans na szybkie ukrycie, czy
wykrycie pozycji ogniowej z uwagi na krótki czas lotu granatu około 2-3 sekundy.
Poniżej schemat połączonych rodzajów ognia na patrol w zatrzymaniu.
(kliknij aby powiększyć)
Schemat ataku na patrol w postoju z wykorzystaniem różnego rodzaju ognia.
y
ródło: opracowanie własne.
W przypadku ataku na dobrze uzbrojony patrol konieczne jest szybkie wycofanie się w
niedostępne miejsca np. góry. Afgańscy terroryści często po dokonaniu ataku na terenach
pustynnych uciekają w góry, by tam ukryć się w przygotowanych wcześniej kryjówkach.
Jednak ta niedostępność dla osób postronnych umożliwia siłom, które zostały zaatakowane
przeprowadzić ostrzał artyleryjskich pobliskich wzgórz z moz
dzierzy lub za pomocą
lotnictwa.
Przykładowy schemat odwrotu po ataku.
y
ródło: opracowanie własne.
Podsumowując: niezależnie od tego jaki model działania przyjmie partyzantka, czy
organizacja terrorystyczna, faktem jest, że dobrze zorganizowany ruch oporu, nawet średnio
wyposażony, ale z pomysłem, będzie spędzał sen z powiek wojskom okupacyjnym. Ze świata
płynie wiele przykładów, a najlepszym jest Afganistan. Inwazja Związku Radzieckiego oraz
problemy w utrzymaniu stabilizacji przez NATO zmuszają do przemyśleń, w czym tkwi ich
siła? Myślże, że najlepszą odpowiedzią jest... fanatyzm. To dzięki niemu bojownicy znajdują
siłę do dalszej walki.
Bibliografia:
S. Koziej: Teoria sztuki wojennej. Warszawa: "Bellona", 1993.
A. Kowalczyk, Afganistan 79-89, Warszawa 1994.
B. Hoffman, Oblicza terroryzmu, wyd. Bertelsmann Media, Warszawa 2001.
Za stroną internetową: www.konflikty.pl
Opracował:
sierż. ZS Piotr Socha
z-ca d-cy ds. szkolenia JS20