03 wstep do ksiegi 4


KANONY WSTPNE
DO NORM DOTYCZCYCH ZADANIA UŚWICANIA
Eklezjologia uczy, że Kościół w swojej działalności dla zrealizowania swojego zbaw-
czego celu wykonuje trzy zasadnicze zadania (munera):
1) zadanie nauczania (munus docendi);
2) zadanie uświęcania (munus sanctificandi);
3) zadanie pasterzowania, zwane również zadaniem rządzenia (munus regendi).
W niniejszej pracy zajmiemy się normami prawnymi dotyczącymi posługi uświęcania.
Kodeks Prawa Kanonicznego dla Kościoła łacioskiego poświęca temu zagadnieniu szereg
kanonów zawartych w IV księdze Kodeksu, jak również rozproszonych w całym Kodeksie.
Kodeks Kanonów Kościołów Wschodnich wspomnianą problematyką zajmuje się w tytule XVI
oraz w kanonach rozproszonych w innych częściach Kodeksu.
Kanony IV Księgi KPK w liczbie 419 (834-1253) podzielone są na trzy części. Po 6 ka-
nonach wstępnych (kan. 834-839) następuje częśd I (kan. 840-1165) dotycząca sakramentów,
po niej częśd II (kan. 1166-1204) omawiająca pozostałe akty kultu i częśd III (kan. 1205-1253) o
miejscach i czasach świętych.
Natomiast 229 kanonów Tytułu XVI KKKW (kan. 667-895), z uwzględnieniem 8
kanonach wstępnych (kan. 667-674), zawartych jest w ośmiu rozdziałach, z których siedem
odpowiada sakramentom w układzie katechizmowym (kan. 675-866), a ósmy rozdział traktuje
o sakramentaliach, miejscach i czasach świętych, kulcie świętych, ślubie i przysiędze (kan. 867-
895)
Kanony wprowadzające (kan. 834-839 KPK; kan. 667-674 KKKW)
Na początku księgi IV KPK i Tytułu XVI KKKW prawodawca zamieszcza kanony, nie
mające odrębnego tytułu. Znajdują się w nich głównie zasady teologiczne zaczerpnięte z
dokumentów Soboru Watykaoskiego II, które stanowią uzasadnienie (ratio legis) dla
następnych norm. Kanony te ukazują:
1) środki, za pomocą których Kościół wypełnia zadanie uświęcania,
2) osoby wykonujące to zadanie,
3) znaczenie liturgii w wypełnianiu tego zadania i w sprawowaniu kultu Bożego,
4) określają władzę uprawnioną do kierowania liturgią.
a. Pojęcie liturgii
KPK KKKW
Kan. 834  ż 1. Zadanie uświęcania wypełnia Kościół Kan. 667  Przez sakramenty, którymi Kościół ma
w szczególny sposób przez świętą liturgię, która też obowiązek szafowad, aby pod znakiem widzialnym
jest sprawowaniem kapłaoskiego zadania Jezusa objawiad tajemnicę Chrystusa, nasz Pan Jezus
Chrystusa; w niej poprzez znaki widzialne ukazuje się Chrystus uświęca ludzi w mocy Ducha Świętego,
i w sposób właściwy każdemu dokonuje się uświę- aby na sobie właściwy sposób prawdziwie odda-
cenie ludzi, a także przez mistyczne Ciało Jezusa wali cześd Bogu Ojcu, i wszczepia ich w siebie sa-
Chrystusa, to znaczy Jego Głowę i członki, jest spra- mego i w Kościół, który jest Jego Ciałem; dlatego
wowany cały publiczny kult Boży. wszyscy chrześcijanie, przede wszystkim zaś święci
Kan. 836  Ponieważ kult chrześcijaoski, w którym szafarze, powinni pobożnie celebrując i przyjmując
realizuje się wspólne kapłaostwo, jest dziełem, które te sakramenty, wiernie zachowywad przepisy
wypływa z wiary i na niej się opiera, święci szafarze Kościoła.
mają pilnie starad się ją wzbudzad oraz wyjaśniad,
zwłaszcza przez posługę słowa, która rodzi i karmi
wiarę.
Tekst kanonu 834 ż 1 KPK jest wzięty prawie dosłownie z numeru 2 soborowej Konsty-
tucji o świętej liturgii. Według tego kanonu, liturgia jest wykonywaniem (a raczej aktualizacją,
urzeczywistnieniem) kapłaoskiej funkcji Chrystusa Pana. Podmiotem liturgii, czyli tym, który ją
sprawuje, jest Chrystus  Kapłan (Głowa Ciała Mistycznego) i Jego członki, a więc cały Kościół
(KL 6). Wykonywanie tej funkcji polega na uobecnianiu w określonym czasie i miejscu
misterium paschalnego, to jest błogosławionej Męki, Śmierci, Zmartwychwstania i
chwalebnego Wniebowstąpienia Chrystusa (KL 5).
Celem wykonywania kapłaoskiej funkcji Chrystusa jest:
1) oddanie czci Bogu czyli kult,
2) uświęcenie człowieka (KL 3).
Oba te aspekty uzupełniają się nawzajem i jeden nie może istnied bez drugiego. Nie ma praw-
dziwej czci Boga bez dążenia człowieka do uświęcenia. Dzieło to wypływa z wiary i na niej się
opiera oraz ma szczególny związek z posługą nauczania (kan. 836 KPK).
b. Warunki uznania kultu za publiczny
KPK KKKW
Kan. 834  ż 2. Tego rodzaju kult dokonuje się wte- Kan. 668  ż 1. Kult Boży, jeśli jest sprawowany w
dy, gdy jest sprawowany w imieniu Kościoła przez imieniu Kościoła przez osoby prawnie do tego wyz-
osoby prawnie do tego wyznaczone i z zastoso- naczone i przez czynności zaaprobowane przez
waniem aktów zatwierdzonych przez władzę koś- władzę kościelną, nazywa się kultem publicznym; w
cielną. innym przypadku jest to kult prywatny.
Kan. 837  ż 1. Czynności liturgiczne nie są czynnoś- Kan. 669  Ponieważ sakramenty są te same dla
ciami prywatnymi, lecz czynnościami samego całego Kościoła i należą do depozytu wiary, tylko do
Kościoła, który jest sakramentem jedności, miano- najwyższej władzy kościelnej należy zatwierdzanie
wicie ludem świętym zebranym i zorganizowanym lub określanie wymogów do ich ważności.
pod przewodnictwem biskupów. Z tej racji należą
one do całego Ciała Kościoła, które też ukazują i
tworzą; poszczególnych zaś jego członków w różny
sposób dotyczą, zależnie od przyjętych święceo,
wykonywanych funkcji i aktualnego uczestnictwa.
ż 2. Czynności liturgiczne, jeśli zgodnie ze swoją na- Kan. 673  Sakramenty, przede wszystkim Boska
turą wymagają wspólnotowego sprawowania, gdzie Liturgia, jako czynności Kościoła, o ile to możliwe,
jest to możliwe, mają byd sprawowane z udziałem i powinny byd sprawowane z czynnym udziałem
czynnym uczestnictwem wiernych. chrześcijan.
Kult oddawany Bogu jest jednym z dwóch elementów liturgii  drugim jest uświęcenie
ludzi. KPK w kan. 834 ż 2 (kan. 668 ż 1 KKKW) określa jaki kult może byd uznany za publiczny:
1) jest to kult sprawowany w imieniu Kościoła: W imieniu Kościoła sprawuje kult ten, kto
otrzymał od Kościoła prawo do wykonywania konkretnej czynności, np. kapłan do spra-
wowania Eucharystii, siostra zakonna do odmawiania Liturgii Godzin, akolita do rozdzielania
Komunii św.
2) sprawują go osoby do tego wyznaczone: Kościół może wyznaczyd kogoś do sprawowania
kultu udzielając mu święceo lub zlecając wykonanie pewnej czynności, np. chrześcijanin
świecki w imieniu Kościoła udziela Komunii św., gdy upoważni go do tego ordynariusz
(hierarcha) miejsca.
3) składają się nao czynności zatwierdzone przez władzę kościelną: Publicznym kultem nie jest
jakakolwiek czynnośd religijna, ale tylko ta, którą Kościół za taką uznaje, np. procesja eucharys-
tyczna odprawiona według ksiąg liturgicznych.
Powyżej podane warunki powinny zostad spełnione jednocześnie, aby zaistniał publicz-
ny kult Kościoła. Dlatego też celebrans może wprowadzad innowacje do sprawowanych czyn-
ności jedynie wtedy, gdy zezwalają mu na to przepisy liturgiczne, a sprawowanie sakramen-
tów (z wyjątkiem pokuty i namaszczenia chorych) odbywa się zwyczajnie z udziałem ludu.
c. Osoby wykonujące zadanie uświęcania
KPK KKKW
Kan. 835  ż 1. Zadanie uświęcania wykonują naj- brak
pierw biskupi, którzy są arcykapłanami, głównymi
szafarzami Bożych tajemnic oraz moderatorami,
promotorami i stróżami życia liturgicznego w powie-
rzonym sobie Kościele.
ż 2. Wykonują je również prezbiterzy, którzy będąc
także uczestnikami kapłaostwa Chrystusowego, jako
jego szafarze pod władzą biskupa, są konsekrowani
do sprawowania kultu Bożego i uświęcania ludu.
ż 3. Diakoni mają udział w sprawowaniu kultu Boże-
go, zgodnie z przepisami prawa.
ż 4. W zadaniu uświęcania mają swój własny udział
również pozostali wierni, uczestnicząc czynnie na
swój sposób w nabożeostwach liturgicznych, zwłasz-
cza w Eucharystii. W szczególny sposób uczestniczą
w tej posłudze rodzice, prowadząc w duchu chrześci-
jaoskim życie małżeoskie i podejmując chrześcijao-
skie wychowanie dzieci.
W wypełnianiu zadania uświęcania uczestniczy cały Kościół. I tak wykonują je:
1) biskupi, którzy jako arcykapłani są głównymi szafarzami Bożych tajemnic (kan. 835 ż 1 KPK):
jako następcy apostołów (kan. 330, 375 ż 1 KPK; kan. 42 KKKW) winni pozostawad w jedności z
Biskupem Rzymu (kan. 333 ż 2 KPK; kan. 45 ż 2 KKKW), któremu służą pomocą w wypełnianiu
jego posługi (kan. 334 KPK; kan. 46 ż 1 KKKW) także na soborze powszechnym, w którym biorą
udział (kan. 339 ż 1 KPK; kan. 52 ż 1 KKKW). Biskupi są głównymi szafarzami liturgii, a przede
wszystkim szafarzami wszystkich sakramentów: udzielają chrztu (kan. 861 ż 1 KPK; kan. 677 ż
1 KKKW); są szafarzami bierzmowania (chryzmacji) (kan. 882 KPK; kan. 694 KKKW); celebrują
Eucharystię (kan. 900 ż 1 KPK; kan. 669 KKKW) i udzielają Komunii św. (kan. 910 ż 1 KPK; kan.
709 ż 1 KKKW); mogą ważnie spowiadad w całym Kościele (kan. 967 ż 1 KPK; kan. 722 KKKW);
są szafarzami namaszczenia chorych (kan. 1003 ż 1 KPK; kan. 739 ż 1 KKKW); są wyłącznymi
szafarzami święceo (kan. 1012 KPK; kan. 744 KKKW); asystują przy zawieraniu małżeostwa,
gdy pełnią urząd, który ich do tego upoważnia lub zostali delegowani (kan. 1110 KPK; kan. 828
ż 1 KKKW). Oprócz sprawowania sakramentów biskupi poświęcają lub konsekrują święte oleje:
Krzyżma (wsch. myron), chorych i katechumenów (kan. 847 ż 1, 880 ż 2, 999 KPK; kan. 693,
741 KKKW), dokonują poświęceo i błogosławieostw (kan. 1169 ż 1 i 2, 1206 KPK; kan. 871 ż 2
KKKW).
2) prezbiterzy, którzy przez święcenia są przeznaczeni do uświęcania ludu (kan. 835 ż 2 KPK)
wspomagają biskupów w wypełnianiu posługi uświęcania: są szafarzami chrztu (kan. 861 ż 1
KPK; kan. 677 ż 1 KKKW); w Kościołach wschodnich są szafarzami chryzmacji (kan. 694 KKKW),
a w Kościele łacioskim, o ile posiadają odrębne upoważnienie (kan. 882, 883 KPK); sprawują
Eucharystię (kan. 900 KPK; kan. 699 ż 1 KKKW) działając in persona Christi i rozdzielają jako
zwyczajni szafarze Komunię św. (kan. 910 ż 1 KPK; kan. 709 ż 1 KKKW); poprzez pokutę, o ile
pełnią określony urząd lub mają specjalne upoważnienie, jednają chrześcijan z Bogiem i Koś-
ciołem (kan. 965, 966 KPK); niosą ulgę chorym poprzez sakrament namaszczenia (kan. 1003
KPK; kan. 739 ż 1 KKKW); asystują przy zawieraniu małżeostw na mocy urzędu lub delegacji
(kan. 1110, 1111 KPK; kan. 828 KKKW); mogą udzielid posług lektoratu lub akolitatu.
Prezbiterzy mogą także dokonywad poświęcenia oleju chorych i oleju katechumenów (kan.
999 n. 2 KPK; kan. 741 KKKW), dokonywad konsekracji, poświęceo i błogosławieostw (kan.
1169 ż 2, 1206, 1207 KPK), dokonywad egzorcyzmów (kan. 1172 ż 2 KPK).
3) diakoni, mający udział w sprawowaniu kultu odpowiednio do przepisów (kan. 835, ż 3 KPK):
są wyświęceni  nie dla kapłaostwa, ale dla posługi (kan. 1009 ż 3 KPK). Według przepisów
prawa wypełniają posługę uświęcania poprzez: asystowanie biskupowi lub prezbiterowi w
czasie nabożeostw liturgicznych według przepisów ksiąg liturgicznych; udzielanie sakramentu
chrztu w Kościele łacioskim (kan. 861 ż 1 KPK); przechowywanie (kan. 943 KPK) i udzielanie
Eucharystii sobie i innym (kan. 911 ż 1 KPK) oraz zanoszenie Wiatyku (kan. 911 ż 2 KPK),
udzielanie błogosławieostwa eucharystycznego (kan. 943 KPK); asystowanie na podstawie
delegacji przy zawieraniu małżeostwa przez katolików obrządku łacioskiego (kan. 1111 KPK);
udzielanie sakramentaliów, przewodniczenie pogrzebowi (kan. 1169 ż 3 KPK).
4) pozostali wierni, uczestnicząc w liturgii, a szczególnie rodzice poprzez chrześcijaoskie życie
małżeoskie i wychowanie dzieci. Akolici (kan. 835 ż 4 KPK) to mężczyzni, którym w Kościele
łacioskim udzielono (na stałe) tej posługi. Są oni nadzwyczajnymi szafarzami Komunii św. (kan.
910 ż 2 KPK), przygotowują ołtarz i kielich podczas sprawowania Eucharystii, dokonują
puryfikacji, dokonują wystawienia Najświętszego Sakramentu, ale bez prawa udzielania
błogosławieostwa (kan. 943 KPK). Lektorzy i pozostali chrześcijanie świeccy uczestniczą w
posłudze uświęcania przez prowadzenie życia chrześcijaoskiego, a małżonkowie szczególnie
przez chrześcijaoskie wychowanie dzieci.
Należy więc stwierdzid, że obowiązek wykonywania posługi uświęcania w kościele jest
powszechny, tak, jak powszechne jest powołanie do świętości.
d. Kierowanie liturgią
KPK KKKW
Kan. 838  ż 1. Kierowanie świętą liturgią należy w Kan. 668  ż 2. Kompetentną władzą dla organizo-
sposób wyłączny do władzy kościelnej, którą jest wania kultu publicznego jest władza, o której Mowa
Stolica Apostolska oraz, zgodnie z prawem, biskup w kan. 657, z zachowaniem kan. 199 ż 1; nikt inny
diecezjalny. nie może względem postanowieo tej władzy niczego
dodad, ująd ani zmienid.
ż 2. Do Stolicy Apostolskiej należy kierowanie litur- Kan. 657  ż 1. Zatwierdzanie tekstów liturgicznych,
gią w całym Kościele, wydawanie ksiąg liturgicznych i po uprzednim zbadaniu przez Stolicę Apostolską,
potwierdzanie ich przekładu na języki narodowe, a zarezerwowane jest: w Kościołach Patriarchalnych
także czuwanie nad tym, by zarządzenia liturgiczne Patriarsze za zgodą Synodu Biskupów Kościoła pat-
były wszędzie wiernie przestrzegane. riarchalnego, w Kościołach metropolitalnych sui iuris
ż 3. Do Konferencji Biskupów należy przygotowywa- Metropolicie za zgodą Rady Hierarchów, w pozosta-
nie tłumaczeo ksiąg liturgicznych na języki narodo- łych Kościołach prawo to przysługuje jedynie Stolicy
we, po dokonaniu odpowiednich przystosowao w Apostolskiej, a w granicach przez nią ustanowionych
granicach określonych w samych księgach liturgicz- Biskupom i ich zebraniom prawnie ustanowionym.
nych oraz ich wydawanie, po sprawdzeniu przez Sto- ż 2. Tym samym władzom przysługuje także prawo
licę świętą. zatwierdzania wersji ksiąg przeznaczonych do użyt-
ż 4. Do biskupa diecezjalnego w Kościele mu powie- ku liturgicznego, po zdaniu relacji, jeśli chodzi o Koś-
rzonym należy, w ramach przysługującej mu kom- cioły patriarchalne lub metropolitalne sui iuris, Sto-
petencji, wydawanie w sprawach liturgicznych licy Apostolskiej.
norm, które obowiązują wszystkich. ż 3. Do ponownego wydania ksiąg liturgicznych lub
Kan. 839  ż 2. Ordynariusze miejsca powinni trosz- ich przekładów na inny język, przeznaczonych do
czyd się, by modlitwy oraz pobożne i święte dwicze- użytku liturgicznego, lub ich części, wymaga się i
nia ludu chrześcijaoskiego w pełni odpowiadały wystarczy potwierdzenie zgodności z wydaniem zat-
przepisom Kościoła. wierdzonym przez Hierarchę miejsca, o którym w
kan. 622 ż 1.
Jedynie władza kościelna jest uprawniona do kierowania liturgią (kan. 838 ż 1 KPK;
kan. 668 ż 2 KKKW). Zgodnie z kan. 2 KPK i kan. 3 KKKW, przepisy zawarte w księgach
liturgicznych stanowią ius speciale w stosunku do przepisów kodeksowych, chyba że, w odnie-
sieniu do przepisów przedkodeksowych, są one sprzeczne z normami zawartymi w
odpowiednich kodeksach.
1. Kompetencje Stolicy Apostolskiej
Stolica Apostolska ma najwyższą i pełną władzę w całym Kościele, a więc także w dzie-
dzinie prawa liturgicznego. Do niej należy kierowanie liturgią w całym Kościele, wydawanie
ksiąg liturgicznych i potwierdzanie ich przekładów na języki narodowe, a także czuwanie nad
tym, aby zarządzenia liturgiczne były wszędzie wiernie przestrzegane. Do wyłącznej zaś
kompetencji Stolicy Apostolskiej należy m.in. określanie wymogów ważnego sprawowania
sakramentów (kan. 841 KPK; kan. 669 KKKW), ustanawianie oraz znoszenie sakramentaliów w
Kościele łacioskim, jak również ich zmiana i autentyczna interpretacja (kan. 1167 ż 1 KPK),
ustanawianie w całym Kościele dni świątecznych i dni pokuty oraz ich znoszenie i przenoszenie
(kan. 1244 ż 1 KPK; kan. 880 ż 1 KKKW).
2. Kompetencje Konferencji Biskupów
Kodeks wyraznie przyznaje prawo do urzędowego tłumaczenia na języki narodowe i
wydawania ksiąg liturgicznych, po ewentualnym przystosowaniu ich do miejscowych warun-
ków w granicach dopuszczonych przez Stolicę Apostolską. Ponadto Stolica Apostolska upo-
ważnia Konferencje Biskupów na podstawie delegacji kodeksowej lub specjalnego zlecenia do
wydawania norm o charakterze ogólnym z własnej inicjatywy na prośbę samej Konferencji
(kan. 455 ż 1 KPK).
W szczególności prawodawca w KPK upoważnił Konferencje Biskupów do wydania norm w
następujących sprawach:
- katechumenatu dorosłych (kan. 851, n. 1 KPK);
- sposobu udzielania chrztu (kan. 854 KPK);
- sposobu wpisania do aktu chrztu danych o przysposobieniu (adopcji) ochrzczonego (kan. 877
ż 3 KPK);
- zasad dotyczących communicatio in sacris (kan. 844 ż 4 i 5 KPK);
- sporządzania ksiąg parafialnych (kan. 535 895 KPK);
- wieku wymaganego od kandydata do bierzmowania oraz spisania aktu bierzmowania (kan.
891, 895 KPK);
- konfesjonału (kan. 864 ż 2 KPK);
- określenia wyższego wieku niż wymaga prawo powszechne przy święceniach prezbiteratu i
diakonatu stałego (kan. 1031 ż 1 KPK);
- przeprowadzania badania narzeczonych przed ślubem i ogłaszania zapowiedzi (kan. 1067
KPK);
- ustalania wieku do godziwości małżeostwa (kan. 1083 ż 2 KPK);
- dopuszczania świeckiego do asystowania przy zawieraniu małżeostwa (kan. 1112 KPK);
- opracowania własnego obrzędu zawarcia małżeostwa (kan. 1120 KPK);
- sposobu złożenia oświadczeo i przyrzeczeo przed zawarciem małżeostwa mieszanego (kan.
1126 KPK);
- prowadzenia ksiąg zaślubionych (kan. 1121 ż 1 KPK);
- udzielania dyspensy od formy prawnej zawarcia małżeostwa mieszanego (kan. 1127 ż 2 KPK);
- określania materiału, z którego ma byd wykonana mensa ołtarzowa w przypadku, gdy nie jest
to kamieo naturalny (kan. 1236 ż 1 KPK);
- wysokości stypendium mszalnego (kan. 1265 ż 2 KPK);
- sposobu zachowania postu i wstrzemięzliwości (kan. 1251, 1253 KPK);
- zniesienie lub przeniesienie na inny dzieo święta nakazanego w prawie powszechnym (kan.
1246 ż 2 KPK);
- okoliczności zastosowania ogólnej absolucji sakramentalnej (kan. 961 ż 2 KPK);
- sporządzania tłumaczenia ksiąg liturgicznych na języki narodowe (kan. 838 ż 3 KPK);
- dokonywania adaptacji ksiąg liturgicznych (kan. 838 ż 3 KPK);
- publikowania zatwierdzonych tłumaczeo ksiąg liturgicznych (kan. 838 ż 3 KPK).
Konferencja Episkopatu Polski, korzystając z powyższych uprawnieo, wydała własne
przepisy, które zostały zawarte w następujących dokumentach:
- Instrukcja duszpasterska Episkopatu o udzielaniu sakramentu chrztu świętego dzieciom
(1975);
- Instrukcja dla duchowieostwa w związku z wprowadzeniem obrzędów chrześcijaoskiego wta-
jemniczenia dorosłych (9.05.1989);
- Instrukcja duszpasterska dotycząca sakramentu bierzmowania (16.01.1975)
- Przepisy wykonawcze do Instrukcji Kongregacji do Spraw Sakramentów i Kultu Bożego
 Inaestimabile donum z 3.04.1980 (11.12.1980);
- Instrukcja Episkopatu Polski w związku z wydaniem nowego mszału ołtarzowego
(11.03.1987);
- Uchwała w sprawie Komunii świętej pod dwiema postaciami w zgromadzeniach zakonnych i
wspólnotach życia konsekrowanego (8.02.1979);
- Postanowienie konferencji Episkopatu Polski odnośnie nadzwyczajnego szafarza Komunii
świętej (2.05.1990);
- Instrukcja w sprawie formacji i sposobu wykonywania posługi nadzwyczajnych szafarzy
Komunii świętej (22.06. 1991);
- Zarządzenie księży biskupów wydane w związku z Instrukcją Świętej Kongregacji Obrzędów o
kulcie tajemnicy eucharystycznej  Eucharisticum misterium (11.11.1967);
- Instrukcja Episkopatu Polski o kulcie Tajemnicy Eucharystii poza Mszą świętą (11.12.1987);
- Wskazania Konferencji Episkopatu Polski odnośnie do nadzwyczajnego szafarza Komunii
świętej (9.03.2006);
- Wskazania Konferencji Episkopatu dla diecezji polskich dotyczące sprawowania Mszy św.
według ogłoszonego przez papieża Benedykta XVI listu apostolskiego w formie motu
proprio  Summorum Pontificum (3.10.2007);
- Nota w sprawie udzielania Komunii św. chorym na celiakię (21.05.2009);
- Zmodyfikowana instrukcja w sprawie posług oraz święceo udzielanych w seminariach
duchownych (4.05.1982);
- Instrukcja Episkopatu Polski w sprawie udzielania posługi lektora i akolity świeckim mężczyz-
nom (2.10.2007);
- I Instrukcja Episkopatu Polski dla duchowieostwa o przygotowaniu wiernych do sakramentu
małżeostwa i o duszpasterstwie rodzin (12.02.1969);
- II Instrukcja Episkopatu Polski dotycząca przygotowania do małżeostwa i życia rodzinnego
oraz wprowadzenia nowego obrzędu sakramentu małżeostwa (11.03.1975);
- Instrukcja Episkopatu Polski w sprawie duszpasterstwa małżeostw o różnej przynależności
kościelnej (14.03.1987);
- Instrukcja Episkopatu Polski o przygotowaniu do zawarcia małżeostwa w Kościele katolickim
(13.12.1989);
- Instrukcja dla księży dotycząca małżeostw konkordatowych (12.11.1998);
- Instrukcja liturgiczno-duszpasterska Episkopatu o pogrzebie i modlitwach za zmarłych (5.05.
1978);
- Instrukcja Episkopatu Polski o obrzędach błogosławieostw (25.11.1993);
- Drugi Polski Synod Plenarny (25.01.2001);
- Zasady postępowania w sprawie formalnego aktu wystąpienia z Kościoła (29.09.2008);
- Instrukcja: Ochrona danych osobowych w działalności Kościoła Katolickiego w Polsce (23.09.
2009);
- Kongregacja do Spraw Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, Dekret dotyczący świąt znie-
sionych w Polsce (4.03.2003; KEP 11.03.2003, obowiązywanie od 30.11.2003).
3. Kompetencje biskupa diecezjalnego (eparchialnego)
Biskup diecezjalny (eparchialny) wykonując swoje zadanie przewodniczy liturgii w po-
wierzonym mu Kościele partykularnym (kan. 837 ż 1 KPK) oraz czuwa nad tym, by nie
dochodziło do nadużyd w zakresie sprawowania sakramentów, sakramentaliów oraz kultu
Bożego i kultu świętych (kan. 392, ż 2 KPK). Dla zapewnienia należytego sprawowania liturgii
w swoim Kościele partykularnym biskup ma prawo wydawad obowiązujące wszystkich na
terenie diecezji normy w sprawach liturgicznych (kan. 838, ż 4 KPK).
4. Kompetencje Synodów katolickich Kościołów wschodnich
Synody katolickich Kościołów wschodnich są najwyższą władzą prawodawczą w dzie-
dzinie prawa liturgicznego w całym Kościele sui iuris, tzn. zarówno na terytorium własnym, jak
i poza nim (kan. 150 ż 2 KKKW).
e. Pozaliturgiczne praktyki religijne
KPK KKKW
Kan. 839 - ż 1. Zadanie uświęcania wypełnia Kościół brak
także przy pomocy innych środków, czy to przez
modlitwy, w których prosi Boga o uświęcenie wier-
nych w prawdzie, czy to przez dzieła pokuty i miłoś-
ci, które przyczyniają się bardzo do zaszczepienia i
umocnienia Królestwa Chrystusa w duszach oraz do
zbawienia świata.
Kościół spełnia posługę uświęcania nie tylko w liturgii, ale także przy pomocy innych
środków. W modlitwie prosi Boga, aby uświęcał chrześcijan w prawdzie, a poprzez pokutę i
dzieła miłosierdzia przyczyniał się do zakorzenienia i umocnienia w chrześcijanach królestwa
Bożego i do zbawienia świata.
Zasady dotyczące pobożności ludowej zostały zawarte m.in. w Dyrektorium o
pobożności ludowej i liturgii. Zasady i wskazania, wydanych przez Kongregację do Spraw Kultu
Bożego i Dyscypliny Sakramentów w dniu 9 kwietnia 2003 r. (wydanie polskie: Pallotinum
2003).


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
BT Wstęp do Księgi Mądrości
BT Wstęp do Księgi Amosa
BT Wstęp do Księgi Jeremiasza
BT Wstęp do Księgi Powtórzonego Prawa
BT Wstęp do Księgi Rodzaju
BT Wstęp do Księgi Ezechiela
BT Wstęp do Księgi Malachiasza
BT Wstęp do Księgi Sofoniasza
BT Wstęp do Księgi Nahuma

więcej podobnych podstron