15.10.2014
Ćwiczenia
I.
Okres ojców apostolskich i pierwszych apologetów do 175 r.
Nie na wtedy oficjalnego spisu ksiąg natchnionych i nie ma wątpliwości które księgi są natchnione
W pismach ojców i apologetów znajdujemy cytaty ze wszystkich ksiąg Nowego Testamentu z wyjątkiem listu św. Jana. O tym liście wspomina po raz pierwszy św. Klemens Aleksandryjski (zm. Ok. 215)
W połowie II w. Uważano za natchnione i kanoniczne wszystkie księgi protokanoniczne i deuterokanoniczne.
Były jednak wyjątki.
Marcion – uważał że tylko św. Paweł jest prawdziwym tłumaczem słów Jezusa, stworzył swój kanon do którego zaliczył Ewangelię Łukasza , 10 listów św.
Pawła (bez listów pasterskich i listu do Hebrajczyków). Dokonał rewizji ksiąg wyrzucając wszystko co nawiązywało do Starego Testamentu, który odrzucił w sposób kategoryczny. Kanon Starego Testamentu na taki autorytet jak kanon Nowego Testamentu.
II.
Okres wątpliwości i wahań co do ksiąg deuterokanonicznych trwa do
pierwszej połowy V w.
Powstawały inne teksty budzące wątpliwości i herezje odwołujące się do nowych objaśnień.
Nauczycielski urząd kościoła nie wypowiedział się co do kanonu, słaba komunikacja z centrami ortodoksji.
Pojawienie się coraz większej liczby apokryfów.
Herezje Marciona i montanistów powołujących się na nowe objawienia i własnowolnie układający spis ksiąg.
Teodor z Mopsywesty odrzucił listy katolickie i apostolskie.
Zachód miał wątpliwości co do listu do Hebrajczyków ale uznał listy apostolskie. Wschód na odwrót, miał problemy z przyjęciem listów apostolskich.
Wyrazem ustania wątpliwości w Kościele syryjskim jest przykład Starego Testamentu (VI w.) którego dokonał Polikar na polecenie Filoksena, biskupa monofizyckiego z Mabug, przekład ten został nazwany filoksenianum (syrpn).
Ten przekład zawiera wszystkie Księgi Starego Testamentu i Nowego Testamentu.
Kanon ksiąg zawarł w swojej historii kościelnej Euzebiusz z Cezarei (najsłynniejszy z historyków w kościele). Gdyby nie jego wahania co do Apokalipsy jego kanon był by już kanonem Soboru Trydenckiego.
Święty Atanazy patriarcha Aleksandrii w 367 roku tworzy kanon w porządku innym niż kanon Soboru Trydenckiego ale identyczny co do Treści ( Księgi te same ale w innej kolejności).
Dekret Pseudo-Gelazego w IV w. kończy na zachodzie dyskusje wokół kanonu Ksiąg Świętych.
III.
Okres powrotu do jednomyślności ( od polowy V w.)
OZRECZENIA SOBORÓW
Pierwszym soborem który podaje oficjalny spis Ksiąg jest Sobór Florencki.
4 lutego 1441 r. wydaje dekret.
Dekret ten jest wyznaniem wiary i oficjalnym wykładem doktryny katolickiej.
Drugim ważnym soborem jest Sobór Trydencki 8 kwietnia 1546 r. podaje wykaz ksiąg, kryterium kanoniczności i anathemy.
Trzecim soborem jest Sobów Watykański I 24 kwietnia 1870 r. ,daje miarodajne określenia natchnienia biblijnego.
II Sobór Watykański 18. Listopada 1965 r. – Konstytucja o objawieniu (KO lub DV) – powtarza nauki poprzednich soborów.