Miedz

Cu - cuprum (greckie kypros = Cypr, nazwa łacińska pochodzi od wyspy Cypr, ponieważ
w starożytności stamtąd otrzymywano większe ilości miedzi). W przyrodzie występuje w
stanie rodzimym i w połączeniu z innymi pierwiastkami. Największe znaczenie mają
minerały: chalkozyn, chalkopiryt, kupryt.
Miedz
należy do metali najwcześniej poznanych i użytkowanych przez człowieka.
Umiejętność wytapiania i odlewania przedmiotów z miedzi spotykamy u starożytnych
ludów Małej Azji, Egiptu i Europy. w Egipcie sztuka otrzymywania miedzi znana była już 7
tysięcy lat p.n.e. Około 2800 lat p.n.e. nauczono się utwardzać miedz
przez dodanie do
niej cyny i wytwarzać brązy. W latach 5500 p.n.e. Egipcjanie potrafili otrzymywać drut
miedziany, a w 1600 roku p.n.e. odlewali wyroby brązowe w formach sporządzonych z
piasku. w okresie 2000 - 1500 lat p.n.e. umiano tam także barwić szkło za pomocą
związków miedzi. Pylony postawione przy wejściu do świątyń w starożytnym Egipcie
(1500 rok p.n.e.) były zaopatrzone w ostrza wykonane z miedzi i prawdopodobnie
spełniały rolę piorunochronów.
Odkrycie i wykorzystanie złóż miedzi na Cyprze nastąpiło około 1500 roku p.n.e.
Starożytni Rzymianie nazywali miedz
otrzymywaną stamtąd aes cyprium.
W Europie średniowiecznej górnictwo miedzi rozwinęło się stosunkowo wcześnie (np. 922
rok w Saksonii).
W związku z rozwojem techniki militarnej wystąpiło w Europie duże zapotrzebowanie na
metale kolorowe, głównie na miedz
i cynę, dzięki czemu zwiększyła się produkcja tych
metali. W póz
niejszych czasach zapotrzebowanie to wzrosło jeszcze bardziej wskutek
rozwoju przemysłu elektrotechnicznego. Do najważniejszych stopów miedzi należą
mosiądz i brąz oraz konstantan i nikielina. Zastosowanie miedzi jest obecnie bardzo
szerokie.