GDY UCZNIÓW SWYCH

1. Gdy uczniów swych posyłał Pan, e D
By nieśli wieść radosną. C e
Żegnając ich dał swoją moc e D
I mówił tak z miłością. C e (e D)

Nie warto na drogę tę G C
Sandałów i płaszcza zabierać. D G (C D)
Nie trzeba nam srebra brać, G C
O dach nad głową zabiegać. D e

2. Nowinę tę głosili więc e D
Po czterech stronach świata. C e
Bogaci tak, nie mając nic, e D
Bo miłość jest tak bogata. C e (e D)

Nie warto na drogę tę G C
Sandałów i płaszcza zabierać. D G (C D)
Nie trzeba nam srebra brać, G C
O dach nad głową zabiegać. D e

3. Gdy ukończyli żniwo swe
W ostatnią drogę ruszali.
Patrzyli w niebo na Ojca dom
I tak z ufnością wołali