METODA SPAWANIA ŁUKIEM KRYTYM.

Metoda ta polega na tym, że łuk elektryczny jarzy się pomiędzy elektrodą a spawanym przedmiotem w przestrzeni odizolowanej od powietrza warstwą topnika.
SPOINA
powstaje ze stopniowego drutu elektrodowego i głęboko przetopionego materiału rodzimego.
W skład stanowiska do spawania wchodzą:
1) automat podający drut do sfery stapiania i układania spoiny,
2) źródło prądu (przemiennego lub stałego),
3) szafka sterownicza,
4) oprzyrządowanie stanowiska (jezdnia, wysięgnik, portal itp.),
5) zbierak topnika.

W czasie spawania łuk spawalniczy nie jest widoczny, ponieważ jarzy się w komorze wypełnionej gazami i parami metalu pod warstwą topnika.
Topnik w odróżnieniu od otuliny elektrod, nie może jednak wydzielać zbyt dużej ilości gazów, ponieważ następowałoby przebicie warstwy topnika i dostęp powietrza do ciekłego metalu. Ponieważ doprowadzenie prądu do drutu odbywa się na małej odległości (wylot elektrody:
= 30-60mm), możliwe jest stosowanie dużych natężeń prądu spawania.
Parametry, które możemy zmieniać w następujących granicach:
1) natężenie prądu : J=200-1000 [A],
2) napięcie łuku : U=25-45 [V],
3) prędkość spawania: v
do 200m/h (przeważnie 30-60m/h)
4) średnica elektrod: d
2-6 [mm].
Maksymalna wartość stosowanego natężenia prądu ograniczona jest odpornością cieplną topnika i nie każdy topnik nadaje się do spawania wysokimi prądami. Również przy spawaniu dużymi prędkościami konieczny jest specjalny topnik o dużej szybkości topnienia.
Napięcie łuku dobiera się zazwyczaj proporcjonalnie do wartości natężenia prądu.