Wprowadzenie do finansów firmy
Cele finansowe firmy
W procesie zarządzania firmą finanse odgrywają podstawową rolę. Każda bowiem
decyzja podejmowana w firmie ma swój wymiar finansowy. Dzięki finansom jest możliwe
zbadanie skutków pieniężnych decyzji gospodarczych, przygotowywanych planów
rozwojowych, programów restrukturyzacyjnych. Finanse dostarczają użytecznych narzędzi
służących optymalizacji wykorzystania ograniczonych zasobów oraz podejmowania
racjonalnych decyzji. Znajdując wspólny pieniężny wymiar dla wielu - mogłoby się wydawać
nieporównywalnych - przedsięwzięć, finanse są pomocne w dokonywaniu właściwych
wyborów.
Problematyka zarządzania finansami nabiera coraz większego znaczenia w procesie
zarządzania firmą ze względu na takie czynniki, jak: nasilenie konkurencji, procesy
koncentracji działalności gospodarczej, występowanie wysokiej i zmiennej inflacji, wzrost
znaczenia rynków kapitałowych, globalizacja działalności gospodarczej. Każda firma
bezpośrednio bądz
pośrednio znajduje się w polu oddziaływania tych czynników.
Wszelkie działania podejmowane w firmie powinny służyć osiąganiu jej celów. W
literaturze finansowej podkreśla się, że podstawowym celem jest maksymalizacja majątku
właściciela firmy. Podejmowane decyzje powinny więc uwzględniać przede wszystkim
interes właścicieli. W przypadku spółek akcyjnych, których akcje są obracane na giełdzie,
oznacza to takie działania, które prowadzą do maksymalizacji wartości akcji. Akcjonariusze
osiągają swoje cele przez wzrost ceny akcji oraz otrzymując wypłaty dywidend.
Właściciele oczekują wysokiej stopy zwrotu z zaangażowanego kapitału przy
akceptowanym przez siebie poziomie ryzyka. Od zatrudnionego kierownictwa wymagają
osiągnięcia tak wyrażonego celu, rozpatrywanego w perspektywie krótkiego i długiego
okresu. Niekiedy niższa stopa zwrotu w krótkim okresie prowadzi do zwiększenia możliwości
działania firmy w okresie dłuższym. Odłożenie konsumpcji właściciela w czasie umożliwia
pozostawienie większych środków na inwestycje, pozwalające na poprawę przyszłej pozycji
konkurencyjnej firmy i wzrost jej przyszłych dochodów.
Efektywność przedsięwzięć inwestycyjnych jest poza bezpośrednim zainteresowaniem
właścicieli firmy. Dla nich istotny jest efekt końcowy inwestycji, przejawiający się we
wzroście ceny akcji. Natomiast efektywność inwestycji rzeczowych jest przedmiotem
zainteresowania kierownictwa firmy, które dysponuje ograniczonymi zasobami i
wykorzystuje je w sposób najbardziej efektywny. Właściciel traktuje firmę jak inwestycję. W
bieżącym okresie angażuje swoje kapitały i oczekuje satysfakcjonującej stopy zwrotu, przy
akceptowanym poziomie ryzyka.
Decyzje finansowe w firmie
Maksymalizacja majątku właściciela jest uzależniona od takich czynników, jak:
wielkość korzyści pieniężnych dla właściciela, ich rozkład w czasie oraz ryzyko towarzyszące
tej działalności. W ocenie każdego z tych czynników użyteczne są finanse organizacji
gospodarczych. Ich zadaniem jest planowanie wielkości przepływów pieniężnych i ich
rozkładu w czasie.
Kierownictwo finansowe firmy podejmuje działania, które prowadzą do
maksymalizacji majątku właścicieli, tzn. do wzrostu ceny akcji, a mianowicie:
" Analizuje wyniki ekonomiczne firmy oraz sytuację w jej otoczeniu. Wyniki analiz
stanowią punkt wyjścia w podejmowaniu decyzji.
" Planuje rozkład przepływów pieniężnych w czasie, a także wpływy i wydatki, aby
zapewnić utrzymanie płynności finansowej firmy w krótkim i długim okresie.
" Podejmuje działania mające na celu redukcję ryzyka prowadzonej działalności.
" Określa zapotrzebowanie na środki finansowe niezbędne do realizacji założonych
przedsięwzięć oraz pozyskuje te środki. Stanowi to punkt wyjścia w ustalaniu relacji z
potencjalnymi dostawcami kapitału, takimi jak banki czy rynek kapitałowy.
" Planuje optymalną strukturę finansowania, służącą minimalizacji kosztów kapitału i
maksymalizacji wartości firmy.
" Dokonuje alokacji środków miedzy najbardziej efektywne przedsięwzięcia
inwestycyjne.
" Projektuje zyski na akcję oraz przygotowuje propozycje dotyczące podziału zysków:
na część dywidendową i część pozostawioną w firmie, zwiększającą jej kapitały. Jest
to istotne dla właściwego ułożenia współpracy z właścicielami.
" Kontroluje w wymiarze finansowym realizację zadań podjętych w firmie.
Zaobserwowane odchylenia stanowią sygnały ostrzegawcze. Na ich podstawie można
odpowiednio wcześnie skorygować plan oraz podjąć działania przystosowawcze.
W procesie ogólnego zarządzania finanse pozwalają odpowiedzieć na pytania:
" Jaki poziom wzrostu można w firmie realizować?
" Jakie specyficzne aktywa należy utrzymać, a jakie nowe powinno się pozyskać?
" Jaka jest całkowita wielkość funduszy, które powinny być zaangażowane w firmie?
" Jakie środki firma powinna pozyskać dla osiągnięcia celów?
Przedstawiona sekwencja pytań wskazuje, że finanse są traktowane w sposób instrumentalny.
Mają określić sposób pozyskania kapitału oraz sposób jego alokacji między różne
konkurencyjne przedsięwzięcia. Podejmowane działania powinny służyć osiąganiu celów
firmy i jednocześnie nie powodować wzrostu ryzyka powyżej poziomu określonego przez
właścicieli.
Odpowiedzi na postawione wyżej pytania prowadzą do podjęcia czterech grup decyzji o
skutkach finansowych:
" operacyjnych - o poziomie kosztów i w zakresie bieżącego zarządzania finansami (np.
płynności);
" inwestycyjnych - o alokacji kapitału;
" finansowych - o wyborze z
ródeł finansowania;
" dywidendowych - o podziale wyniku finansowego.
Do grupy decyzji operacyjnych zalicza się:
" Ustalenie programu sprzedaży, produkcji oraz zakupów materiałów i towarów.
" Zaplanowanie poziomu rentowności sprzedaży.
" Ustalenie sposobu spłaty zobowiązań operacyjnych (wobec dostawców).
" Ustalenie zasad kredytowania odbiorców (podział na sprzedaż gotówkową i
kredytową).
" Określenie przejściowych nadwyżek środków pieniężnych, które są inwestowane w
sposób krótkoterminowy.
Do grupy decyzji inwestycyjnych zalicza się:
" Decyzje o inwestycjach w zakresie zakupów rzeczowego majątku trwałego.
" Decyzje o inwestycjach w zakresie zakupów finansowego majątku trwałego.
" Decyzje o krótkookresowych inwestycjach w papiery wartościowe przeznaczone do
obrotu. Muszą one być poprzedzone analizą, w jakim stopniu nadwyżki pieniężne
mają charakter przejściowy, jak są wysokie i jak długo są do dyspozycji.
Do grupy decyzji finansowych zalicza się:
" Decyzje o pozyskaniu dodatkowych kapitałów własnych na drodze emisji akcji,
udziałów lub dopłat do kapitału.
" Decyzje o zaciągnięciu kredytów, pożyczek, zobowiązań. Kwestią o podstawowym
znaczeniu jest, czy firma będzie w stanie spłacić zobowiązania oraz czy działalność
uruchamiana dzięki pozyskanym środkom finansowym jest odpowiednio efektywna.
Do grupy decyzji dywidendowych zalicza się:
" Decyzje właścicieli o podziale zysku na dywidendy oraz na część zainwestowaną w
firmie (wzrost kapitałów własnych, np. kapitału zapasowego). Decyzja ta powinna
uwzględniać preferencje akcjonariuszy co do korzyści w krótkim lub długim okresie.
W każdym z tych obszarów decyzyjnych finanse dostarczają użytecznych narzędzi służących
zapewnieniu płynności finansowej, wyborowi najkorzystniejszych projektów inwestycyjnych
oraz wyborowi optymalnego z
ródła finansowania. Wszystkie wymienione decyzje powinny
prowadzić do maksymalizacji majątku właściciela, co oznacza maksymalizację wartości
firmy.
Grupy interesów w firmie
W firmie można wyróżnić wiele grup interesów. Są to m.in.:
" właściciele (akcjonariusze, udziałowcy),
" kierownictwo firmy,
" pożyczkodawcy,
" otoczenie społeczne,
" pracownicy,
" dostawcy,
" odbiorcy.
Rys.1. Otoczenie firmy
W sposób graficzny przedstawiono to na rysunku 1.
W literaturze finansowej podkreśla się, że firma ma wiele celów właściwych dla różnych grup
interesów. Każda z tych grup ma inne oczekiwania. Dlatego też powstają między nimi
konflikty.
Właściciele firmy oczekują satysfakcjonującej stopy zwrotu. W zależności od swoich
indywidualnych preferencji oczekiwania te realizują w długim bądz
krótkim okresie. Swoje
dochody osiągają poprzez otrzymywane dywidendy lub wzrost cen akcji.
Wśród właścicieli wyróżnia się dwie grupy: inwestorów strategicznych, którzy mają znaczący
wpływ na podejmowanie decyzji, oraz inwestorów posiadających mniejsze udziały.
Drobniejsi i niejednokrotnie rozproszeni inwestorzy często muszą akceptować decyzje
podjęte przez inwestorów strategicznych. Konflikt między tymi dwiema grupami może
przybrać na sile, gdy jest przeprowadzana emisja akcji, ogłasza się publiczne wezwanie do
sprzedaży akcji, gdy jest planowana fuzja lub przejęcie. Strategiczny właściciel ma większe
możliwości oddziaływania na poziom cen akcji, gdyż w większym stopniu uczestniczy w
zarządzaniu firmą. Te dwie grupy inwestorów oczekują korzyści w różnych okresach.
Kierownictwo firmy jest zatrudniane przez właścicieli. Patrzy na firmę z perspektywy
swojego okresu zatrudnienia czy kontraktu menedżerskiego. Jest to zdecydowanie krótszy
okres niż w przypadku właściciela.
Zgodność interesów kierownictwa firmy z interesami właścicieli próbuje się zapewnić za
pomocą systemów motywacyjnych. Kierownictwu oferuje się udziały w tytułach własności
lub możliwości zakupu akcji po relatywnie niskich cenach (tzw. opcje menedżerskie).
Warunkiem skorzystania z tych możliwości jest wykonanie przez kierownictwo
wyznaczonych zadań. Sprowadzają się one do osiągnięcia określonego poziomu zysku,
wzrostu ceny akcji, osiągnięcia założonego udziału w rynku. Na realizację tych zadań
wyznacza się ściśle określony czas. Osiągnięte wyniki nie mogą być przejściowe, lecz
powinny być stabilne.
Pożyczkodawcy (wierzyciele) domagają się satysfakcjonującej stopy zwrotu z
zaangażowanych (pożyczonych) kapitałów. Dążą również do minimalizacji ryzyka swojej
inwestycji pożyczkowej, ograniczając ryzyko kredytowe. Poziom ryzyka kredytowego
wyznacza koszt kredytu. Wartość aktywów, które mają stanowić zabezpieczenie udzielonych
kredytów, musi być odpowiednio duża. Ogranicza to skalę działania wielu firm. Często
ryzyko kredytowe jest określane przez bank w sposób subiektywny, zgodny z polityką banku.
Otoczenie społeczne oczekuje osiągnięcia celów z zakresu infrastruktury, ochrony
środowiska, zapewnienia utrzymania bądz
wzrostu zatrudnienia. Może tu powstać konflikt z
zamierzeniami właścicieli i kierownictwa firmy co do sposobu prowadzenia procesu
gospodarczego. W krótkim okresie realizacja tych przedsięwzięć oznacza dla firmy
dodatkowe koszty, które zmniejszają jej efektywność, uszczuplają dochody właścicieli,
zmniejszają możliwości wielu innych przedsięwzięć nastawionych na zysk. Natomiast w
dłuższym okresie przedsięwzięcia te mogą okazać się bardzo korzystne.
Pracownicy z kolei oczekują wysokich płac. Ich nadmierne, w relacji do możliwości
finansowych firmy, roszczenia mogą spowodować wzrost kosztów, wzrost ryzyka
kredytowego i obniżenie stopy zwrotu dla właściciela. Długoterminowe zaangażowanie
pracowników określa możliwości działania firmy, stanowi tzw. kapitał ludzki. W niektórych
branżach i firmach określa ich faktyczną wartość rynkową.
Dostawcy oczekują satysfakcjonujących cen na swoje produkty, tak by zapewnić
żądaną przez siebie stopę zwrotu. Zbyt wysokie ceny prowadzą do wzrostu kosztów i
obniżenia rentowności firmy. W krańcowych warunkach mogą prowadzić do strat, które
mogą się stać podstawą podjęcia decyzji o zaprzestaniu działalności.
Odbiorcy oczekują dokonania zakupów po niskich cenach przy satysfakcjonującym
poziomie jakości. Oczekiwania firmy-sprzedawcy są w tym zakresie diametralnie różne. W
ten sposób są ograniczane wielkości przychodów ze sprzedaży, wpływów pieniężnych i
rentowność.
Zadaniem kierownictwa firmy jest zapewnienie ciągłości jej funkcjonowania oraz
współdziałania różnych grup interesów, tak by mogły zgodnie uczestniczyć w działalności
firmy. Wymaga to osiągnięcia wielu kompromisów. Sprowadzają się one przykładowo do:
odroczenia wypłat dywidend, ograniczenia tempa wzrostu płac, ograniczenia poziomu
rentowności, ograniczenia wzrostu cen, odroczenia w czasie zapłaty dostawcom. Wszelkie te
propozycje powinny być ustalone w drodze negocjacji między zainteresowanymi stronami.
Powinny one być zgodne z przyjętą przez firmę długookresową stabilną polityką finansową.
Zasady podejmowania decyzji finansowych
W praktyce finansowej w podejmowaniu decyzji kierujemy się licznymi zasadami. Jak
wynika z badań, zgodnie z tymi zasadami postępują inwestorzy oraz kierownictwo firm.
Stanowią one uogólnienie zachowań inwestorów i przedsiębiorców. Te ogólne zasady dotyczą
specyficznych problemów zarządzania rozpatrywanych w kategoriach finansowych.
Znajomość tych zasad pozwala lepiej zrozumieć decyzje finansowe, a także zachowania
innych podmiotów, które uczestniczą w konkretnej transakcji i często odmiennie ją oceniają.
Zasada egoizmu
Inwestorzy kierują się w podejmowanych decyzjach swoim partykularnym interesem
finansowym. Biorą pod uwagę utracone korzyści, które mogliby osiągnąć, podejmując inne
przedsięwzięcia. Utracone korzyści wycenia się jako różnicę między rzeczywistymi
korzyściami osiągniętymi w wyniku realizacji danego działania a teoretycznymi korzyściami
wynikającymi z podjęcia najkorzystniejszego projektu. Koszty tych sposobności nie mają
swojego księgowego wymiaru, nie przenoszą się na sprawozdania finansowe, należy je jednak
uwzględniać we wszelkiego rodzaju decyzjach ekonomicznych.
Jak już wspomniano, te różnorodne i sprzeczne interesy stanowią pole do konfliktów. Dlatego
też, proponując konkretne praktyczne rozwiązania, należy rozważyć skutki podejmowanych
decyzji dla poszczególnych grup interesów. Uwzględnienie tego faktu w analizach i
negocjacjach prowadzi do skuteczniejszej realizacji podjętej decyzji.
Zasada awersji do ryzyka
Inwestorzy preferują przedsięwzięcia o wyższej stopie zwrotu i mniejszym ryzyku. Zależność
między stopą zwrotu i ryzykiem zależy od indywidualnych preferencji inwestora. Znając
awersję lub skłonność do ryzyka kontrahentów, można wcześniej przewidzieć ich reakcje.
Zasada dywersyfikacji
Ogólnie zakłada się, że dywersyfikacja jest korzystna. Zasada ta jest podstawą budowy
portfela inwestycyjnego, w którym dąży się do maksymalizacji stopy zwrotu i minimalizacji
ryzyka. Uzyskuje się w ten sposób pewien efekt kompromisowy. Dywersyfikacji dokonuje się
przez odpowiednie łączenie papierów wartościowych o różnej stopie zwrotu i ryzyku. W
budowie portfela pojawiają się dwa problemy. Po pierwsze: jaki graniczny poziom ryzyka jest
do zaakceptowania przez inwestorów? Po drugie: w jaki sposób dokonać dywersyfikacji?
Oceniając konkretny sposób dywersyfikacji, należy wyjaśnić, czy jest on najbardziej
efektywny i czy założone cele można osiągnąć w inny tańszy i być może skuteczniejszy
sposób. Przykładem w tym zakresie mogą być przejęcia firm dokonywane w celu
dywersyfikacji prowadzonej działalności gospodarczej dla zmniejszenia jej ryzyka.
Zasada dwustronności transakcji
W każdej transakcji finansowej biorą udział przynajmniej dwie strony. Cena rynkowa
wymaga akceptacji sprzedawcy i nabywcy. W czasie negocjacji strony te często dysponują
różnymi siłami przetargowymi. Korzystniejsze warunki dla jednej strony mogą oznaczać
straty dla drugiej.
Zasadę dwustronności (lub wielostronności) transakcji należy uwzględniać w podejmowaniu
decyzji finansowych, które mogą być ocenione w różny sposób przez inne podmioty.
Przykładowo kierownictwo spółki, podejmując decyzję o przejęciu jakiejś firmy, musi się
liczyć z reakcją rynku kapitałowego i reakcją akcjonariuszy. Zamierzenia te mogą oni
bowiem ocenić negatywnie i zareagować na nie spadkiem ceny akcji. Niezależnie od
racjonalności tego rodzaju ocen i zachowań akcjonariuszy kierownictwo firmy powinno je
uwzględnić w swoich planach.
Zasada przyrostu zysków
W rachunku efektywności nie uwzględnia się wszystkich kosztów i korzyści związanych z
daną działalnością, lecz jedynie wielkości przyrostowe. Oznacza to, że z rachunku
ekonomicznego powinny być wyeliminowane koszty, które są powiązane z przedsięwzięciem,
lecz na ich wielkość inwestor nie ma wpływu. Są to tzw. koszty nieistotne,  utopione . Mają
one charakter stały, niezależny, nie wpływa na nie fakt podjęcia lub odrzucenia danego
projektu. Korzyści również wycenia się na poziomie przyrostowym. Uwzględnia się jedynie
przyrost zysków spowodowany podjęciem danego przedsięwzięcia. W ocenie efektywności
przedsięwzięcia poza pomiarem pozostają nakłady i korzyści, które firma osiąga niezależnie
od tego, czy projekt został odrzucony, czy też zaakceptowany. Podejście takie stanowi
podstawę podejmowania wszelkich decyzji finansowych.
Zasada sygnałów
Każde działanie gospodarcze generuje informacje. Są one odbierane w różny sposób przez
uczestników rynku finansowego. Przykładem są zapowiedzi wypłat dywidend, zapowiedzi
podjęcia znaczących kontraktów. Stanowią one podstawę do wnioskowania o przyszłych
wynikach ekonomicznych firmy, o jej przyszłej kondycji. Wpływają też na ceny akcji spółki.
Należy sobie zdawać sprawę, iż w warunkach realnego rynku nie wszystkie podmioty
gospodarcze mają jednakowy dostęp do informacji. Mogą one w różny sposób odczytać
pojawiające się sygnały, gdyż poszczególni inwestorzy charakteryzują się różną skłonnością,
lub awersją, do ryzyka. Kolejne niebezpieczeństwo jest związane z interpretacją podawanych
informacji. Wynika to z faktu, że firmy w pewnych krytycznych okresach, np. wejścia na
rynek publiczny, prezentują informacje, szczególnie te prognostyczne, które nie zawsze są w
pełni realne. Zadaniem analityka jest ich odpowiednie  przefiltrowanie .
Zasada efektywnego rynku
Zakłada się, że rynek kapitałowy jest efektywny. Oznacza to, iż uczestnicy rynku mają równy
dostęp do wszystkich istotnych informacji i natychmiast reagują na te sygnały. Informacje
dotyczące sytuacji w określonych sektorach mają wpływ na ceny w innych sektorach i
działach gospodarki. Zadaniem analityka jest znalezienie tych związków. Czasami są one
trudne do wykrycia, gdyż wymagają dużej wiedzy interdyscyplinarnej.
Zasada zależności ryzyko-stopa zwrotu
W podejmowanych decyzjach gospodarczych dokonywany jest wybór między ryzykiem a
zyskiem. Zależności między ryzykiem a stopą zwrotu wynikają z indywidualnych preferencji
inwestorów. Kierownictwo finansowe, zmierzając do celów określonej grupy inwestorów,
powinno znać rozkład tych preferencji, tj. wiedzieć, jaką skłonnością do ryzyka
charakteryzują się inwestorzy. Powinno to być uwzględniane przy przedstawianiu
właścicielom projektów zamierzeń rozwojowych. Znając ich preferencje, można przedstawić
propozycje, które mają szansę być przez nich zaakceptowane. Ponadto sposób argumentacji
może być bardziej dopasowany do oczekiwań konkretnych inwestorów.
Zasada wartości pomysłów
Przeciętne pomysły zapewniają zwykle przeciętne zyski. Natomiast nadzwyczajne zyski
uzyskuje się dzięki realizacji nowych pomysłów. Towarzyszy im ryzyko większe od
przeciętnego. W ocenie planowanego przedsięwzięcia należy to uwzględnić, wymagając
wyższej stopy zwrotu. Z doświadczeń wynika, że gdyby te nowe pomysły były analizowane
w tradycyjny sposób, to wiele z nich nie zostałoby podjętych i z powodzeniem
zrealizowanych.
Zasada wyboru
Zwiększenie możliwości wyboru przyszłych działań i większa elastyczność w tym względzie
mają swoją cenę. Przykładem może być prawo do wcześniejszej spłaty kredytu, za które bank
zwykle żąda dodatkowej opłaty. Innym przykładem związanym z wyborem mogą być
transakcje opcyjne. Sprowadzają się one do nabycia prawa do zakupu lub odsprzedaży
określonego aktywu po wcześniej ustalonej cenie. Jest to prawo posiadacza opcji, a nie
konieczność. Nabywca opcji korzysta ze swojego prawa, gdy na realizacji danej transakcji
może osiągnąć zysk. Kolejnym przykładem może być wycena prawa do prowadzenia lub
kontynuowania określonej działalności. Problem ten pojawia się zwykle w inwestycjach
wieloetapowych i stwarza poważne trudności w analizie finansowej i w wycenie wartości
firmy. Uelastycznienie działania firmy wiąże się z koniecznością poniesienia dodatkowych
nakładów.
Zasada behawioralna
W prowadzonej działalności gospodarczej warto skorzystać z doświadczeń innych firm, które
z powodzeniem prowadzą taką działalność. W ten sposób można uzyskać informacje o
praktycznych, sprawdzonych rozwiązaniach. Należy jednak zdawać sobie sprawę z
ograniczoności tego podejścia. Firma korzystająca z obcych rozwiązań jest jedynie
naśladowcą. Rozwiązania te mogły być właściwe w konkretnych, wcześniejszych warunkach.
W nowych warunkach rynkowych być może nie da się ich z powodzeniem wdrożyć. Ponadto
przy wprowadzaniu podpatrzonych obcych rozwiązań istnieje ryzyko pominięcia czynników,
które mają zasadnicze znaczenie dla skuteczności przyjętych rozwiązań.
Zasada  czas to pieniądz
Pieniądz ma różną wartość w czasie. Pieniądze otrzymane wcześniej mają większą wartość ze
względu na możliwości zrealizowania dodatkowego dochodu z inwestycji, mniejszego ryzyka
oraz większej siły nabywczej. W tym zakresie istnieje problem porównywania kwot
pieniężnych realizowanych w różnych okresach.
Wszystkie wymienione zasady podejmowania decyzji finansowych należy uwzględniać w
praktycznych analizach i decyzjach. Ich znajomość pozwala dokładniej rozważyć decyzje
finansowe w kontekście firmy oraz jej otoczenia. Umożliwia też szersze rozpatrzenie zarówno
uwarunkowań, jak i konsekwencji podjętych decyzji finansowych.
Finanse odgrywają coraz większą rolę w procesach zarządzania firmą. Każda podjęta
decyzja ma swój wymiar finansowy, może być wyrażona językiem wpływów i wydatków
pieniężnych.
Zadaniem kierownictwa firmy jest osiągnięcie celu właściciela, a mianowicie
maksymalizacja jego majątku, czyli wzrost wartości jego firmy. Wszelkie działania
podejmowane w firmie powinny być temu podporządkowane. W przedsiębiorstwach
występują różne grupy interesów, które dążą do odmiennych celów. Między tymi grupami
istnieje wiele konfliktów. W praktyce kierownictwo, wynajęte przez właściciela firmy,
prowadzi działalność w sposób kompromisowy, godząc cele różnych grup interesów. Cele te
można wyrazić w sposób finansowy, w pieniądzu. Finanse umożliwiają dokładniejsze
spojrzenie na pole konfliktu. Pozwalają odpowiedzieć na pytanie, w jakim stopniu realizacja
określonych działań prowadzi do wzrostu wartości firmy.
W procesie kierowania firmą pomocne są ogólne zasady podejmowania decyzji finansowych.
Dzięki nim można pełniej ocenić uwarunkowania i skutki decyzji finansowych.