1. "Jak żyć?" Omów pieśni J. Kochanowskiego, które są odpowiedzią poety - humanisty na to pytanie.

Pieśń jako klasyczny typ wiersza lirycznego ukształtowała się jeszcze w starożytności. Odznaczały się różnorodnością pod względem tematu, postawy filozoficznej, stylu, tonacji i metryki. W epoce renesansu najwybitniejszym dziełem inspirowanym twórczością Horacego były "Pieśni" Jana Kochanowskiego. Zbiór ten zawiera 49 utworów napisanych w duchu humanistycznym, renesansowym. Tworzony był w ciągu ponad 20 lat - w okresie dworskim i czarnoleskim. W pieśniach refleksyjnych poeta przedstawił swój pogląd na świat, oparty na filozofii stoickiej i epikurejskiej. Zdaniem poety, człowiek powinien dążyć do szczęścia, które zależy od czystego sumienia. Dlatego należy zachować umiar i poprzestać na małym, a radości i niepowodzenia znosić ze spokojem. Wypowiadając swe poglądy na życie, Kochanowski chciał jednocześnie oddziaływać wychowawczo, pouczać, przekonywać i zachęcać do kształtowania cnót, co uważano wówczas za główne zadanie poety. Pieśń II z Księgi I przedstawia proces przemian przyrody w następstwie pór roku. Wpływa to na stan ducha i uczucia człowieka - odradzanie się życia napełnia go radością, utwierdza go w poczuciu harmonii wewnętrznej i harmonii z otaczającym światem. Następnie poeta nawiązuje do filozofii stoickiej. Według niej cnota jest jedynym i wystarczającym warunkiem osiągnięcia pełnego szczęścia. Życie powinno być przede wszystkim zgodne z naturą samego człowieka, co spowoduje, że będzie ono zgodne z naturą w ogóle. Właśnie na tej zgodności opiera się cnota. Koniecznym warunkiem osiągnięcia szczęścia jest także czystość sumienia. Pieśń IX z Ks. I należy do pieśni biesiadnych, nawiązujących do filozofii epikurejskiej. Zgodnie z nią najwyższym dobrem i szczęściem człowieka jest doznawanie przyjemności, korzystanie z uciech, zabawy, muzyki, biesiad, wina i towarzystwa. Wobec zmienności losów człowieka, ulotności szczęścia i przemijających momentów radości, należy nadarzające się okazje do zabawy w pełni wykorzystać, nie oglądając się na przeszłość i nie zastanawiając się nad przyszłością. Po tych słowach następuje jednak napomnienie, aby korzystać z tego, co się nadarza, w sposób umiarkowany i rozważny. Ślepy los, Fortuna, jest zmienna i ratunkiem przed jej działaniem jest taki stan umysłu, w którym człowiek będzie umiał zachować równowagę ducha zarówno w szczęściu, jak i w nieszczęściu. Pieśń IX z Ks. II wyraża zachętę do zachowania nadziei bez względu na okoliczności. Postawa taka uzasadniona jest świadomością podmiotu lirycznego, że koleje losu ludzkiego są zmienne i "po złej chwili piękny dzień przychodzi". Tak w szczęściu, jak i w nieszczęściu należy zachować równowagę ducha i spokój. Taka postawa pomaga uniknąć rozczarowań i tragedii, gdy szczęście odwróci się od człowieka. "Pieśń świętojańska o Sobótce" jest cyklem 12 pieśni wkomponowanych w obrzęd obchodu tzw. sobótki, przypadającej w wigilię św. Jana, zawierającym opis i pochwałę życia na wsi. Panna XII wygłasza pochwałę życia wiejskiego. Człowiek żyje tam w sposób uczciwy, pobożnie, bezpiecznie, praca na roli daje mu utrzymanie i dostatek. Można tam odpocząć wesoło, a przyroda jest dla mieszkańca wsi przyjazna i pożyteczna. Może on upolować w lesie jakąś zwierzynę, łowić w rzece ryby, słuchać śpiewu ptaków. W tym czasie gospodyni szykuje wieczerzę, wykorzystując produkty pochodzące z własnego gospodarstwa. Młodzież uczy się tutaj szacunku dla starszych i pielęgnowania cnót. Pieśni Kochanowskiego są prezentacją poglądów i przekonań poety, podkreślają radość istnienia i zachęcają do korzystania z życia.