Rozdział trzynasty
Sam
Nie byłem wilkiem, lecz Samem również jeszcze nie.
Mój umysł ociekał obietnicą przytomnych myśli: zmarznięte lasy daleko za mną, dziewczynka
na huśtawce, dz
więk palców na metalowych strunach. Przyszłość i przeszłość, obie takie same, śnieg,
potem lato, i znów śnieg.
Zniweczona pajęcza sieć wielu kolorów, roztrzaskana przez lód, niezmiernie smutna.
- Sam  powiedziała dziewczyna.  Sam.
Była przeszłością, teraz
niejszością i przyszłością. Chciałem odpowiedzieć, lecz byłem cały
połamany.