INTEGRACJA


Postawa jest bardzo ważna w dzogczen. Nie dlatego, że są reguły dotyczące tego co powinno się robić i czego nie powinno. Uczenie się nauk dzogczen oznacza przejęcie odpowiedzialności za siebie. Nikt nie mówi ci co masz robić. Nauczyciel doprowadza cię do zrozumienia, że musisz być odpowiedzialny za siebie. Jest to aspekt świadomości i obecności świadomości. Dzięki temu możemy zintegrować naszą wiedzę kontemplacji z codziennym życiem. Dlatego postawa jest ważna.

Zasada dzogczen polega na "nie poprawianiu niczego, nie pozostawaniu uwarunkowanym" oraz na byciu w "tym co jest" Ale wiele ludzi błędnie to interpretuje. Zamiast pozostawać zrelaksowanym w stanie obecności, oddają się lenistwu. Wydaje im się, że skoro praktykują dzogczen, to po to, żeby nie być uwarunkowanym, nie wolno im nic robić.

W dzogczen nie trzeba porzucać namiętności ani odmawiać im wartości. Jeżeli zna się naturę namiętności, można ją zintegrować z praktyką. W tantrze, namiętności są przekształcane w mądrość. Podobnie w dzogczen, jeżeli wie się jak być w stanie "dżi szin ła", czyli w "tym co jest", wtedy obecność związana jest ze wszystkimi doświadczeniami. Wszystkie nasze odczucia i okoliczności związane z namiętnościami są doświadczeniami. Nie trzeba negować namiętności, a praktykujący nie musi wcale być nieczułym jak skała. Wręcz przeciwnie - praktykujący musi doświadczyć wszystkich manifestacji tej energii, dostrzec je i zintegrować z kontemplacją. Cała sztuka polega na tym, żeby nie być rozproszonym. Jeżeli chodzi o postawę, integracja kontemplacji z codziennym życiem opiera się na tej obecności. Dlatego tez staramy się być obecnymi w życiu "takim jakie ono jest".

Bardzo ważne powiedzenie w dzogczen mówi: "Staraj się pomóc sobie i współpracuj ze sobą". Można tego dokonać tylko wtedy, kiedy zna się swój własny stan. Jeżeli brakuje mi jakiejś zdolności, staram się ją rozwijać. Kiedy jestem w zamęcie, staram się odnaleźć dla siebie więcej przestrzeni, Kiedy jestem głodny, powinienem jeść. Kiedy jestem zmęczony i podenerwowany, muszę się zrelaksować, odpocząć albo przespać. Oznacza to, że znam swój stan. Nie staram się niczego robić na siłę. W ten sposób rozwijamy odpowiedzialność za siebie, zamiast pozwalać komuś mówić nam co mamy robić.

Powinniśmy obserwować swoją egzystencję i odkrywać jaki jest nasz stan. Kiedy odkrywamy ograniczenia i cechy charakterystyczne swojego stanu, wtedy naprawdę możemy być świadomi swojej egzystencji. Uświadamiamy sobie też jak przez cały czas fałszujemy swoją sytuację oraz to, jak wygląda nasz prawdziwy stan. Ma to największe znaczenie dla praktykującego dzogczen, ponieważ nawet wtedy kiedy ktoś wykonuje formalną praktykę, bez tej świadomości nie jest ona prawdziwa. Mówienie wtedy o integracji nie ma sensu. Wtedy umysł tylko myśli: "Chcę to zintegrować, wydaje się, że wszystko posiada taką sama naturę". Ale to nie odpowiada rzeczywistości.

Wszystkie chwile, wszystkie aspekty naszego ciała, głosu i umysłu powinny zostać zintegrowane z kontemplacją. Spanie, chodzenie, jedzenie, cokolwiek robimy w każdym momencie, powinno zostać zintegrowane z kontemplacją. W ten sposób powinien rozwijać się praktykujący. Udanie się na długie odosobnienie albo zamieszkanie gdzieś w cichym miejscu na dłuższy czas, nie jest ważną rzeczą. Możesz to zrobić, jeżeli odczuwasz taką potrzebę albo szczególnie wtedy, kiedy nie jesteś w stanie zintegrować praktyki z swoim codziennym życiem, ponieważ musisz robić wszystko żeby osiągnąć tę integrację. Ale najważniejszą rzeczą jest uzyskanie bardzo precyzyjnego doświadczenia kontemplacji. Z tego powodu musisz obserwować siebie.

Namkhai Norbu Rinpoche, "Rigbai Kujyug; The Six Vajra Verses" (“KukuÅ‚ka stanu obecnoÅ›ci; Sześć wersów wadżry")