NOWENNA PRZED UROCZYSTOŚCI

ŚW. PAWA
A I PUSTELNIKA
Św. Paweł Pustelnik
Urodził się w Tebach - starożytnej stolicy faraonów - w 228 r. Za jego
czasów Teby były już tylko małą wioską. Pierwsze lata spędził szczęśliwie
w domu rodzinnym. Gdy miał około 20 lat, rozpoczęły się prześladowania
Dioklecjana. Dowiedziawszy się, że jego szwagier - poganin z powodu
jego bogactwa planuje wydać go w ręce prześladowców, Paweł porzucił
wszystko, co posiadał, odszedł na pustkowie i zamieszkał w jaskini.
Prześladowanie trwało krótko, bo zaledwie dwa lata, ale Paweł tak dalece
zasmakował w ciszy pustyni, że postanowił tam pozostać na zawsze. Jako
pustelnik spędził samotnie 90 lat!
Przez cały ten czas zanosił do Boga swe gorące modlitwy, żywiąc się tylko
daktylami i połówką chleba, którą codziennie przynosił mu kruk. Kiedy był
bliski śmierci, odwiedził go św. Antoni, pustelnik. Tego dnia kruk miał
przynieść Pawłowi cały bochenek. Nagość swego ciała od znoju i chłodu
chronił Paweł jedynie palmowymi liśćmi. Legenda ta znalazła swoje
odbicie w herbie zakonu paulinów, którzy obrali sobie św. Pawła
Pustelnika za swojego głównego patrona: kruk na palmie z bochenkiem
chleba.
Zmarł mając 113 lat w 341 r. Miał oddać Bogu ducha na ręku św.
Antoniego. Kiedy ten był w kłopocie, jak wykopać grób dla przyjaciela,
według podania miały zjawić się dwa lwy i ten grób wykopać. Dwa lwy
znalazły się dlatego również w herbie paulinów. Paweł jest pierwszym
pustelnikiem, którego imię znamy, dlatego otrzymał zaszczytny przydomek
 Pierwszego Pustelnika . Zakon paulinów czci go jako swego patriarchę.
W ikonografii św. Paweł Pustelnik przedstawiany jest w tkanej sukni z liści
palmowych. Jego atrybuty: kruk, kruk z chlebem w dziobie, lew kopiący
grób, przełamany chleb.
2
HYMN I
OO.:
skryć.
Decyjusza gniew się sroży,
Ciebie w Tebach sława czeka,
By chrześcijańską gubić krew.
Laury tam czekają cię.
A gdzież ci to sługo Boży?
W puszczy zapomnienia rzeka
Nucić Panu wolny śpiew?
Nad twą głową zamknie się .
Pójdę tam gdzie bory sine
Stoją rankiem w srebrnej mgle.
OO.:
Jak w płaszcz w ciszę się owinę, Ale próżne siostry słowa
Ich głąb mroczna skryje mnie. I gwiazd złudnych próżny blask.
Żarem płonie myśl pawłowa
W.:
W upragnieniu Bożych łask.
Tak pustelnik, Paweł święty,
Śmiało wkracza w mroczną
Postanawia, w sercu rad.
knieję,
Depcze już ziemskie ponęty,
Bogu niesie życia kwiat,
Rzuca świat ten, pełen zdrad.
W Bogu składa swe nadzieje,
Nie zwlekając, w puszczę wchodzi
Światu zostawiając świat.
Pod pieczary skalny dach,
Próżno za nim w głos zawodzi
W.:
Siostra, w rzewnych tonąc łzach. Zwróćmy za nim tęskne oczy,
Patrzmy, jako Paweł tam
OO.:
Poświęcenia drogą kroczy
Próżno woła rozżalona:
Mężnym sercem naprzód, sam.
 Bracie, ty serdeczny mój!
Odbiegł wygód tego świata,
Tyś skarb mój moja obrona,
Wyzbył się już miękkich szat,
Stój! Na łzy twej siostry stój!
Z liści palm odzienie splata
O, nie rzucaj tak okrutnie
Owoc ich pożywa rad.
Domu ojców, Pawle nasz,
Znów domową nawiąż lutnię
OO.:
I z rodzinnych pij znów czasz . Jego napój  woda w zdroju,
Co przepływa cichy gaj,
W.:
Pokrzepienie  myśl wśród znoju,
 Jakże ty tam, słaby ciałem,
Że Pan sługom odda raj.
Będziesz mógł w pustyni żyć?
A kiedy go praca zmoże
Godzi-li się sercem małem
I na sen wyznaczy czas,
Cnót swych szatę w puszczy
Chłodną ziemię ma za łoże,
3
Za wezgłowie - twardy głaz. To mieszkanie świętych cnót.
W.: OO.:
Tak się wiek świętemu pełni, Widzi też, jak dróżką złotą
Bóg mu zsyła znaki swe: Dusza Pawła w niebo mknie.
Co dzień kruka do pustelni Więc ze łzami i tęsknotą
Z pół bochenkiem chleba śle. Myśl w modlitwie za nim śle.
Wreszcie znalazł go Antoni. W płaszcz owija umarłego,
O jak wielkim jest nasz Bóg: By w nim już snem wiecznym śnił,
Górnym szlakiem ptak znów W zamian bierze suknie jego,
goni, Co ją sobie z liści zszył.
Cały chleb przynosi kruk.
W.:
Wreszcie wspomniał o mogile,
OO.:
Z łzami gościa Paweł ściska, Niemały to będzie trud.
Mówiąc:  Bracie, oto już Nagle Bóg, co zdziałał tyle,
Śmierć moją oglądam z bliska, Nowy działać raczy cud:
Kres żywota czuję tuż.
Idą w skokach lwy straszliwe
Spełń więc prośbę niegodnego, Ofiarować służbę swą,
Tę grzesznemu łaskę zrób: Ze czcią chylą płową grzywę,
Idz
po płaszcz Atanazego, Na drób ziemię w płaty rwą.
W płaszczu tym niech legnę w
OO. i W. razem:
grób .
Pawle święty, coś już w niebie
Spojrzeć chciej na synów twych,
W.:
Idzie więc Antoni w drogę I pociągnij nas do siebie,
Z świętą szatą wraca znów, Skutecznością modłów swych.
Śpieszy, dziwną czując trwogę,
Drogą cnoty prowadz
stale,
Pełen przeczuć złych i snów.
Daj od złego pewny lek,
A gdy odbył drogę całą, Byśmy Boga w wiecznej chwale
Staje u pustelni wrót, Czcili z tobą w wieków wiek.
Widzi martwe Pawła ciało,
K.: Módl się za nami święty nasz ojcze Pawle, Pierwszy Pustelniku.
W.: Abyśmy się stali godnymi obietnic Chrystusowych.
4
K.: Módlmy się
Boże, Ty sprawiłeś, że święty Paweł, nasz Ojciec, na pustyni osiągnął
świętość; daj przez jego wstawiennictwo, abyśmy rozwijając w sobie
ducha modlitwy i służby, * zbliżali się w miłości do Ciebie. Przez
naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, który z Tobą żyje i
króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg przez wszystkie wieki
wieków.
W.: Amen.
HYMN II
OO.:
U niebiańskiej czeka,
Śpiewajcie synowie
U zorzy.
Ducha pawłowego.
Niech nam żywot jego
OO.:
Pobożne pienie Gdzie serce człowieka
Opowie. W świętej trwając ciszy
Boże głosy słyszy
W.:
I Boża je strzeże
Każde zgromadzenie
Opieka.
W wierności wytrwałe,
Niech mu niesie chwałę, W.:
Pieśń świętą, głos duszy, W miłości i wierze,
Serc drżenie. W samotni szczęśliwy,
Paweł nam wzór żywy,
OO.:
Jak żyć mają ducha
Oto w leśnej głuszy
Rycerze.
Paweł wiek swój pędzi,
U skalnej krawędzi, OO.:
Bogu tam się korzy Drzemie puszcza głucha.
I kruszy. Paweł liście splata,
Z liści jego szata,
W.:
Tak każe prostota
Uczy nas mąż Boży,
I skrucha.
Uciekać od świata,
Tam, gdzie nas zapłata
5
W.: OO.:
We wieczności wrota, Na znak Bożej dłoni
Duch prowadzi ciało. Nowy cud się czyni:
Garść daktyli małą Idą lwy z pustyni
Co dzień miesza z łzami Kopać grób, co ciało
Tęsknota. Tu schroni.
OO.: W.:
W dole pod skałami Za spuściznę całą
Cichy zdrój wytryska, Wziął Antoni ową
Więc i woda bliska, Sukienkę palmową,
Czerpie ją bez dzbana Z liści tkaną, lichą,
Rękami. Spłowiałą.
W.: OO.:
Aż z rozkazu Pana Pokornie i cicho
Staje się nowina. Paweł Bogu służył.
Oto kruk poczyna Służbą się nie znużył
Przynosić pół chleba W ciągłej walce z ciałem
Co rana. I pychą.
OO.: W.:
A gdy było trzeba, Po życiu wytrwałym
I dla gościa strawy, Jego duch skrzydlaty
Leci ptak łaskawy Wyzbył się i szaty,
I podaje cały Co mieniem się stała
Chleb z nieba. Mu całym.
W.: OO. i W. razem:
Wreszcie do swej chwały, Obyśmy, jak skała,
Woła Bóg świętego, Trwali w służbie Bożej,
W płaszcz Atanazego Aż nam śmierć otworzy
Kładzie go Antoni Raj, gdzie Bogu wieczna
Zbolały. Cześć, chwała.
K.: Módl się za nami święty nasz ojcze Pawle, Pierwszy Pustelniku.
6
W.: Abyśmy się stali godnymi obietnic Chrystusowych.
K.: Módlmy się
Boże, Ty sprawiłeś, że święty Paweł, nasz Ojciec, na pustyni osiągnął
świętość; daj przez jego wstawiennictwo, abyśmy rozwijając w sobie
ducha modlitwy i służby, * zbliżali się w miłości do Ciebie. Przez
naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, który z Tobą żyje i
króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg przez wszystkie wieki
wieków.
W.: Amen.
ŚWI
TY PAWLE PUSTELNIKU
tekst: Korneliusz Marko Glogović OSPPE
muzyka: Marcin Ciechanowski OSPPE
Ref.: Święty Pawle Pustelniku, Boga czcić i kochać Jego
Boży nasz Orędowniku sensem życia Twego.
Do Ciebie wołamy,
Wstawiaj się za nami! 3. Dla Kościoła jesteś światłem,
naszym jesteś Pawle Bratem,
1. Ojcze Pawle, nasz Patronie, prowadz
do życia wiecznego,
uświęciłeś Ty pustynię ucz kochać bliz
niego.
niosąc Panu swoje dary,
modły i ofiary. 4. Twoją drogą my kroczymy,
też tę walkę dziś toczymy,
2. Świat miłością obejmujesz, w górę serca chciejmy wznosić
jego grzech i nędzę czujesz, i o świętość prosić.
7
8