Obraz inteligencji i mieszczaństwa w literaturze Młodej Polski i
dwudziestolecia międzywojennego

Po rewolucji przemysłowej, a najbardziej po powstaniu styczniowym zaczęła w
Polsce wzrastać liczba mieszkańców miast oraz rola mieszczaństwa i inteligencji
w społeczeństwie. Myśląc o przyszłej, niepodległej Polsce szuka się warstwy
społecznej, która mogłaby objąć władzę i sprawować rządy. Dlatego też tworzy
się coraz więcej utworów, gdzie jest pokazany styl życia i postawa inteligencji
i mieszczaństwa.
W dramacie Zapolskiej "Moralność pani Dulskiej" przedstawiona jest warstwa
mieszczaństwa, na przykładzie rodziny Dulskich. Tytułowa pani Dulska jest
właścicielką kamienicy, która jest jej źródłem dochodu. Lokatorów traktuje
podmiotowo, jest wobec nich bezwzględna, podnosi czynsze kiedy chce, a kiedy
wokół jej lokatorki wybuchnął skandal i pod jej dom przyjechały trzy karetki,
wyrzuciła ją. Sama pani Dulska jest skąpa, dwulicowa, egoistyczna, ubiera się
na pokaz, gdy wychodzi na ulicę. Nie jest osobą wykształconą, używa słów,
których znaczenia nie rozumie. Mieszczanie są zakłamani, obłudni.
W "Weselu" Stanisława Wyspiańskiego ukazana jest inteligencja, do której
należą: Lucjan Rydel (Pan Młody), Kazimierz Przerwa-Tetmajer (Poeta),
(Radczyni) Domańska, Rudolf Starzecki (Dziennikarz) oraz Zosia i Haneczka. Tu
także ludzie z miasta, inteligencja jest przedstawiona krytycznie. Ma ona
lekceważący stosunek do chłopów, nie rozumie problemów wsi i chłopów. Widoczna
jest u nich ludomania, są tylko powierzchownie zainteresowani wsią, ciągle też
panuje wśród nich przekonanie, że wieś jest miejscem szczęśliwości, spokoju,
harmonii. Zarzuca się inteligencji, że boi się chłopów, gardzi nimi, nie chce
ani współpracy, ani pojednania z chłopami, jest między nimi przepaść, nie
umieją się porozumieć: "Wyście sobie, a my sobie, każdy sobie rzepkę skrobie".
Wyspiański uważa, że inteligencja miała poczucie misji, lecz nie nadawała się
do poprowadzenia chłopów do walki, do przewodzenia.

W XX - leciu międzywojennym także pisze się o mieszczaństwie i inteligencji.
W wierszu Tuwima "Mieszkańcy" mieszczanie są przedstawieni krytycznie. Klasę tę
cechuje materializm, troska o dobra doczesne i strach przed ich utratą. Ich
życie jest nudne, monotonne, bezmyślne, trzymają się schematów życiowych. W "14
lipca" tego samego autora jest także mowa o zachowaniu się i życiu mieszczan.
Kiedyś była ta klasa aktywna, podejmowała działanie, teraz z wygodnictwa,
tchórzostwa jest bierna, niechętna działaniu i popiera program, który w danej
chwili jest dla nich najlepszy. Są oni ograniczeni, nie mają jednego stałego
poglądu i przez tę ich postawę, wg. Tuwima nastąpi kolejna rewolucja, ale
skierowana przeciw mieszczanom.
U innego poety, Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, występuje krytyka
inteligencji.
W wierszu "Tatuś" przedstawiony jest obraz owego tatusia, który choć jest
znudzony życiem, jego nudą, to jednak nie chce zmiany trybu życia, bo jest mu
wygodne. Jest on uległy, często idzie na kompromis, jest bojaźliwy. Gałczyński
chce pokazać, że inteligencja upodobnia się do mieszczaństwa. W wierszu "Ludowa
zabawa" inteligencja ma przekonanie o swojej wiedzy, intelekcie, inteligencji i
posłannictwie, ale nie wykorzystuje tego, jest bezczynna i to przekonanie o
własnej doskonałości nic nie znaczy: "pozostał po nim smród jak po toniku
wierszy" - podsumowanie inteligencji. "Wciąż uciekamy" to kolejny wiersz o tej
klasie społecznej. Marzy się inteligencji: wielkie ideały, ucieczka od życia, a
wszystko okazuje się szarą smutną rzeczywistością.
W wierszu "Śmierć inteligenta" inteligent "chciałby, mógłby, gdyby" czyli
chciałby i mógłby dokonać zmian, czegoś wielkiego, ulepszyć świat, gdyby ...
Wszystkie wiersze Gałczyńskiego ukazują klasę inteligencką w negatywnym
świetle.
W powieści Zofii Nałkowskiej "Granica" klasa mieszczan jest ukazana na
przykładzie Cecylii Kolichowskiej. Jest ona właścicielką kamienicy,

odziedziczonej po mężu. Cecylia jest starzejącą się kobietą żyjącą w świecie
przedmiotów, które gromadzi wokół siebie i ma ich żądzę posiadania. Zagracony
salon ukazuje brak gustu właścicielki, a w jej postawie widać stanowczość, a
czasem nawet bezwzględność. Pani Kolichowska ma świadomość, że świat jest źle
urządzony i ona mogłaby go pomóc zmienić, czy choć spróbować, lecz z
wygodnictwa nie chce się jej tego robić: "Ja ci wcale nie powiadam, że świat
jest dobrze urządzony i że każdy ma co mu trzeba, ja tylko nie chcę sama jedna
cierpieć za to, że jest urządzony źle".
"Nocy i dnie" Marii Dąbrowskiej ukazują rodowód polskiej inteligencji,
przyczyny i przebieg procesu przemiany ziemiaństwa w inteligencję na
przykładzie rodzin Niechciców i Ostrzeńskich. Niechciowie stracili majątek
podczas konfiskat, jakie nastąpiły po powstaniu styczniowym.
Ojciec Bogumiła za udział w powstaniu został zesłany, a matka pojechała z mężem
i Bogumiła wychowywali krewni. Ucieka on jednak od nich i przeżywa ciężkie
chwile. W końcu jednak ustatkował się i ożenił z Barbarą. Ostrzeńscy, z których
wywodzi się Barbara, stracili majątek przez hulaszczy tryb życia Jana
Ostrzeńskiego. Jego syn, a ojciec Barbary, Adam przeniósł się do miasta i
ożenił z Jadwigą. Hipolit Niechcic nie mogąc sobie poradzić po uwłaszczeniu
sprzedaje majątek i żyje w Warszawie z procentów.
Tak więc ziemiaństwo, które poprzez uwłaszczenie, powstanie styczniowe lub
nieudaczność, nie mogło sobie poradzić, utrzymać majątku czy też go straciwszy
przenosi się do miast w poszukiwaniu lepszych warunków życia. Zazwyczaj nie
mieli dużego majątku i pieniędzy, ale byli wykształceni i poprzez intelekt
starali się sobie zapewnić dobre warunki życia. Taki jest rodowód polskiej
inteligencji. Należy również wspomnieć o twórcy "Doktora Piotra", "Siłaczki",
"Ludzi bezdomnych" oraz "Przedwiośnia" - Stefanie Żeromskim. Pisał on w okresie
Młodej Polski i stworzył wzorzec zachowania polskiego inteligenta.
Tytułowy Piotr Cedzyna jest synem Dominika, zubożałego szlachcica, który

okrada robotników chcąc zapewnić wykształcenie. Kiedy Piotr dowiaduje się o tym
fakcie, chce przyjąć pracę z dala od ojca, by spłacić dług zaciągnięty wobec
robotników. Staje się on przez to okrutny i bezwzględny wobec ojca. Piotr
przedkłada obowiązek względem społeczeństwa nad życie osobiste, za wszelką cenę
chce być uczciwy. Nie interesują go sprawy materialne i podobnie jak romantycy
ma poczucie misji, którą musi spełnić. "Siłaczka" to Stanisława Bozowska, która
trafia do Obrzydłówka jako nauczycielka. Jest ona zestawiona z Pawłem Obareckim
na zasadzie kontrastu. Stasia jest idealistką, poświęca się dla ludu i przez to
żyje w nędzy, choć mogłaby jak Obarecki ulec presji środowiska, zdławić ideały
i żyć dostatnie. Stanisława Bozowska chce pisać "Fizykę dla ludu", nieść ludowi
dar swojej pracy.
Głównym bohaterem w "Ludziach bezdomnych" jest doktor Tomasz Judym. Jest to
postać rozwinięciem postaci z "Siłaczki" i "Doktora Piotra". Bohaterowie
Żeromskiego mają cechy bohaterów romantycznych i pozytywistycznych, są
spotkobiercami tych dwóch epok.
Judym jest idealistą z wewnętrznego nakazu pomocy poświęcającym się dla
niższych klas społecznych, z których się sam wywodzi. Judym musi wybrać drogę
życiową albo biedną i pełną poświęceń. Wybiera tą drugą, chcąc służyć ludziom.
Zajmuje się biednymi chłopami, robotnikami, poświęcając dla nich szczęście
prywatne, miłość i walcząc z przeciwnościami. Tomasz jest uparty, nigdy nie
idzie na kompromis, uważa, że ma dług do spłacenia wobec warstw, z których się
wywodził. Uważa się, że los Judyma jest związany z mitem, losem Chrystusa.
W "Przedwiośniu" są ukazane losy Cezarego Baryki, który wraz z ojcem jedzie do
Polski, po wybuchu rewolucji w Baku. Po drodze do wymarzonej niepodległej
Polski ojciec Cezarego umiera. Cezary Baryka jest tu przedstawiony jako młody
intelektualista, poszukujący właściwej drogi, idei, której można by służyć.
Szymon Gajowiec pomaga mu urządzić się w Warszawie. Cezary poznaje

sytuację różnych klas społecznych i stwierdza, że żadna z nich nie nadaje się
do rządzenia krajem. Czuje się zawiedziony, gdyż tej idei, której szukał nie
znalazł.