Opowieść O Indiańskim Stworzeniu Człowieka
Wielki Duch, widział zwady między zwierzętami. Każde z nich chciało rządzić innymi. Gdy
miał już dość tych kłótni wstał ze swej skały i powiedział, że dość ma kłótni między nimi.
Zapowiedział im, że znajdzie im takiego władcę, który będzie sprawiedliwy i który będzie
umiał rządzić całą resztą. Mówiąc to uleciał w górę.
Póz
niej na ziemi, zaczął zbierać kamienie do budowy wielkiego pieca. Następnie przez cztery
noce i dnie znosił chrust. Gdy miał go wystarczająco dużo, położył się spać. Jednak kiedy
spał, grzechotnik dostał się pomiędzy gałęzie i spryskał je jadem. Potem wyślizgnął się
spomiędzy gałęzi i zostawił w nich skórę, a następnie smyrgnął do lasu. Gdy Wielki duch się
zbudził, był tak chętny do pracy, że władował do pieca gałęzie spryskane jadem razem ze
skórką grzechotnika, nic nie zauważając. Póz
niej wsadził do pieca ulepionego z gliny
człowieka i szczęśliwy, że stworzy władcę świata usiadł i zaczął palić kaluti (fajkę).
Postanowił, że gdy wypali kaluti, człowiek gotów będzie do wyjęcia.
Jednak ten człowiek był widać zbyt krótko trzymany w piecu. Był blady, mało wytrzymały, a
skóra i jad gada sprawiły że odznaczał się paskudnym charakterem i podwójnym językiem
węża(gwoli ścisłości: podwójny język dla Indian znaczył tyle co dwulicowość i obłuda).
Manitou rozgniewał się, ponieważ nie takiego władcy chciał dla świata.
Rzucił tą kukłę daleko za Wielką Wodę. I tak powstał człowiek biały.
Raz jeszcze Manitou zabrał się za tworzenie człowieka. Tym razem jednak wybierał tylko
sosnowe gałęzie. Przez całe cztery dni i noce znosił opał do pieca. W końcu postawił
glinianego człowieka do pieca. Nagle poczuł Manitou że łapał go ogromny głód. A że
snickersów jeszcze nie było, to musiał pójść do lasu po owoce leśne. Gdy wreszcie się najadł,
wrócił do swego pieca. Już z daleka czuć było spalenizną. Manitou pobiegł, i zobaczył, że z
pieca unosi się gęsty, ciemny dym. Wyciągnął człowieka i zobaczył, że człowiek był cały
czarny. Drewno żywiczne, spalając się szybko zwęgliło się, i okopciło ciało glinianego
mężczyzny. Wprawdzie ten człowiek był już silniejszy, jednak był tchórzliwy.
Manitou znowu pomyślał, że nie takiego władcy pragnie dla świata. Wyrzucił go zatem poza
Wielką Wodę. Tak powstał człowiek czarny.
A Wielki Duch znowu musiał zabrać się do pracy. Poszedł do puszczy, i wybierał najczystsze,
najlepsze kawałki drzew. Następnie, ulepił z gliny człowieka, który był smukły i miał ciało
pozwalające wytrzymać w trudnych warunkach. Włożył go do pieca. Tym razem starannie
pilnował czasu, w którym figurka przebywała w piecu.
A gdy kukła stała się czerwonym człowiekiem , rzekł do niej - teraz ty będziesz władać tymi
puszczami. Będziesz tworzył z nimi jedną całość, a gdy one wyginą, zginiesz i ty.- mówiąc to
przyglądał się z uznaniem efektowi swej pracy. Nowy człowiek, miał skórę koloru brązu oraz
piękne posągowe kształty. Posiadał wielką siłę i wytrzymałość. Wtedy to Wielki Duch wziął
swego wojownika na szczyt góry i powiedział - Teraz te puszcze i lasy należą do ciebie.
Rządz
nimi sprawiedliwie, kochaj naturę. Nie krzywdz
brata, gdyż wtedy powrócą tu ludzie
których wyrzuciłem za wielką wodę i zniszczą twój kraj. Umrzesz wtedy ty, ta preria, oraz
wszystko co się na niej znajduje. Teraz idz
na dół zbuduj sobie tipi i czekaj do pierwszej pełni
księżyca, kiedy to ześlę ci kobietę która zostanie twą żoną.
Po tych słowach Wielki Duch rozpłynął się w powietrzu.
Uwaga: Mogę się pochwalić spostrzeżeniem:P iż ta legenda musiała powstać za czasów
przybycia człowieka białego do Ameryki. Wtedyż to człowiek biały przybył jako zdobywca
ziem które zaczął zabierać po kawałku Indianom. Nie należy się więc specjalnie dziwić
czemu do ich legendarnego powstania przyczyniła się skóra węża. Byli po prostu niegodziwi.
Z czarnymi, sprawa wyglądała następująco. Przybywali oni z białymi, zazwyczaj jako
niewolnicy. Używani byli więc często jako tragarze. Można więc uznać, że dlatego to,
Indianie nadali im miano silnych, ale tchórzliwych (przecież dla Indian niepojęte było
niewolnictwo i możliwość dania si tak traktować. Każdy Indianin wolałby zginąć niż zostać
niewolnikiem) z tegoż samego powodu, mogło się wziąć podejrzenie białych o słabość.
Przecież ktoś kto do dz
wigania towarów jakichkolwiek potrzebuje niewolnika, to nie moze
być silny. Oczywiście Indianie siebie uznali jako najlepszych w tej legendzie. Nie ma się
zresztą czemu dziwić. Prawidłowo ocenili oni człowieka który przybył kraść im ich własną
ziemię. A czy można się uznać za groszego od niewolnika który nie próbuje odmienić swego
losu? ( wiem że niektórzy próbowali, ale widać to nie przekonywało Indian) W ten sposób
Czerwonoskórzy awansowali na idealne twory wielkiego ducha.
Cóż tak to bywa. Zostaliśmy surowo ocenieni na podstawie zachowań paru białych ludzi,
którzy na nieszczęście przybyli tam pierwsi niszcząc kulturę i życie Indian. Swoją drogą z
tego przychodzi tylko jedna nauka. Zachłanność do niczego nie prowadzi. niestety...