Walsh Mary Caswell: Ukryte źródła nadziei - Wprowadzenie

Znajdować Boga w cierpieniu

Zamysł napisania tej książki powzięłam wkrótce po chorobie i
śmierci kardynałaBernardina. Śpiewam w chórze katedry Świętego
Imienia w Chicago i wraz zwieloma innymi osobami byłam głęboko
poruszona tym, w jaki sposób Kardynałprzyjął Chrystusa i
dzielił się Chrystusem w swoim cierpieniu. Po przebytejoperacji
Kardynał stwierdził, że nie odczuwa pragnienia modlitwy ani nie
masiły, żeby się modlić i powiedział przyjaciołom: "Módlcie
się, gdy jesteściezdrowi, bo w czasie choroby może okazać się
to za trudne". Podczas chorobymodlitwa sprawiała mu trudność,
ale można było dostrzec, że Bóg był bliskoniego, działał przez
niego, poruszał innych, a z cierpienia wyprowadzał pokój.
Gdy rozmyślałam o doświadczeniu Kardynała, zaczęłam lepiej
zdawać sobie sprawęzarówno z trudności, jak i z mocy modlitwy w
czasie cierpienia.
Od ponad dwudziestu lat pracuję jako psychoterapeutka, a
ostatnio ukończyłamstaż szpitalnej opiekunki duchowej.
Uczestniczyłam w cierpieniach, pacjentów,rodziny i przyjaciół.
Widziałam ludzi, którzy rozkwitali na pustyni cierpienia,ale
widziałam również takich, którzy na niej usychali. Dlaczego
jest tak, żejedni rozkwitają, a inni nie? Dlaczego niektórzy
cierpiący szukają pomocy wmodlitwie, a inni modlitwy unikają?
Dlaczego jedni się cofają, podczas gdyinni, jak kardynał
Bernardin, wyciągają ręce i promieniują miłością i pokojemBoga?
Michael Casey, cysters, podpowiada, że "cierpienie jest oknem w
murze,który nasza codzienna rutyna wznosi wokół naszych serc".
Cierpienie jestzarówno wyzwaniem, jak i okazją. Gdy pozwalamy,
aby cierpienie otworzyło nas naobecność Boga, może ono umocnić
nas, pogłębić nasze więzi z rodziną iprzyjaciółmi i pokazać nam
to, co w życiu ma wartość, i to, co jest nieistotne.
Cierpienie przeżywane w zjednoczeniu z miłością Boga staje
się drogą dogłębokiego uzdrowienia duchowego, ale jeżeli
pozwalamy, by cierpienie izolowałonas od bliźnich lub zamykało
na obecność Boga, może nas ono pomniejszyć,skłaniając do
nurzania się w rozżaleniu, złości lub depresji.
Modlitwaumożliwia przeżywanie cierpienia jako źródła jedności,
a więc źródłauzdrowienia.
Jak się modlimy, gdy nie mamy ochoty się modlić? Jak
odnajdujemy drogę do Boga,jeśli wydaje się On daleki? Jak
możemy stać się tymi, którzy rozkwitają, a niewiędną, tymi,
którzy otwierają się na uzdrawiającą obecność Boga, a nie
chowająsię przed nią? Jestem przekonana, że możemy uczyć się od
ludzi, którzy, jakkardynał Bernardin, znaleźli światło w
doświadczeniu ciemności i pokój pośródcierpienia. Ta książka
jest zbiorem prawdziwych opowieści o ludziach, którzyrozkwitli
na pustyni. Ich historie mogą pobudzić odwagę i nadzieję
ukazując, żemożemy zaprosić do naszego cierpienia Ducha Bożego.
Do tych opowiadań dołączamwersety z Pisma Świętego, które od
wieków pocieszały i prowadziły mężczyzn ikobiety, oraz praktyki
duchowe z różnych tradycji religijnych. Proponują oneróżne
sposoby podejmowania modlitwy.
Przypominam sobie taki czas w moim życiu, kiedy to choroba
utrudniała mimodlitwę. Skarżyłam się na to memu kierownikowi
duchowemu. Doradził mi, żebymzaniechała usilnych starań, by się
modlić i pozwoliła Bogu modlić się we mnie.Czuję, że jest to
najlepsza rada, jaką kiedykolwiek otrzymałam. Kiedy zaczęłamsię
uwalniać od swoich idei na temat modlitwy, pozwalając prowadzić
się DuchowiŚwiętemu w moim życiu, modlitwa stała się
łatwiejsza. Św. Teresa z Avili,szesnastowieczna mistyczka i
założycielka zakonu karmelitów, tak pisze o tymstanie: "Jest to
bardzo ważne dla duszy, w wyższym lub niższym stopniu
oddanejmodlitwie, by miała swobodę i jej nie ścieśniała. Niech
sobie przechadza sięswobodnie po tych mieszkaniach i górnych, i
dolnych, i bocznych, należy się jejta wolność, skoro Bóg sam
tak wysoką zaszczycił ją dostojnością. Niech się niekrępuje
przebywać dłużej w jednym mieszkaniu" *.
W cierpieniu, czy jest ono fizyczne, umysłowe, psychiczne,
czy też są to tetrzy rodzaje cierpienia naraz, modlitwa może
sprawiać trudności. Może się onastać łatwiejsza i bardziej
owocna wtedy, kiedy spróbujemy znajdować Boga naróżne sposoby:
w modlitwie prośby i modlitwie dziękczynienia, w słowach i
wmilczeniu, w Piśmie Świętym i w sakramentach, we wspólnocie i
w samotności,modląc się na różańcu i przed ikonami. Czasami gdy
cierpimy, praktykowane odlat zwyczaje modlitewne są pociechą i
źródłem siły, ale czasami cierpieniewymaga od nas, byśmy
przemierzali różne mieszkania w naszej duszy i odkrywaliinne
oblicze Boga. Te opowieści, słowa Pisma Świętego i praktyki
religijneukazują różne pokoje, w których borykająca się dusza
może doświadczyć nowejwolności i głębszego odczucia obecności
Boga.
Zdaję sobie sprawę z tego, że zacytowanie zaledwie paru
wersetów Pisma Świętegomoże szkodzić integralności tekstu.
Przedstawienie praktyki pochodzącej zjakiejś tradycji
religijnej może dać tylko ograniczone i powierzchowne
poznanietej tradycji. Trzeba jednak od czegoś zacząć. Gdy
wchodzimy do nowego pokoju,nie możemy oczekiwać, że będziemy
się w nim czuli lub znali go tak dobrze, jakpokój, w którym
mieszkamy już od lat. Starałam się złagodzić trochę ten
problemprzez podanie odnośników do tekstów, które oferują
głębsze podejście do danejpraktyki. Czytelników, którzy uznają
jakieś podejście religijne za pomocnezachęcam, by zapoznali się
z nim szczegółowiej.
Na koniec muszę przyznać, że nie czuję się w pełni
kompetentna do napisaniaksiążki o cierpieniu, modlitwie i
uzdrowieniu. Nie jestem ekspertem w zakresiemodlitwy, ale
przeszłam w życiu przez rozmaite choroby i nauczyłam się
polegaćna modlitwie jako źródle łaski, głębszego zrozumienia i
siły. Byłam obdarzonaprzewodnictwem prawdziwie świętych ludzi i
dzięki modlitwie dostąpiłamuzdrowienia. W ciągu minionych
dwudziestu lat miałam również przywilej pracowaćz setkami
dzielnych osób, które mówiły mi o swych zmaganiach i
zwycięstwach,swym cierpieniu i uzdrowieniu, swym strapieniu i
pocieszeniu. Mam nadzieję, żeich historie będą dla innych osób
tym, czym były dla mnie: źródłem siły,nadziei i natchnienia,
upewniając ich, że miłość Boga jest niezawodna idostępna.
Na pustyni łatwo się zagubić, poczuć się samotnym i
wyczerpanym, ale każdapustynia ma swoje ukryte źródła. Modlitwa
jest drogą do uzdrawiających wódmiłości Boga. Jest drogą dobrze
wytyczoną przez tych, którzy już ją pokonali.Modlę się, aby
każdy z nas odnalazł swoją drogę do Boga. Modlę się, żeby
każdyz nas rozkwitał na pustyni swego cierpienia.

------------------------------------------------------------
--------------------Kard. Joseph Louis Bernardin, metropolita
Chicago. W latach 1974-77przewodniczący Krajowej Konferencji
Biskupów USA, kawaler Medalu WolnościStanów Zjednoczonych,
przyznawanego za walkę z ubóstwem oraz za wkład na
rzeczpojednania między różnymi grupami społecznymi, zdecydowany
przeciwnik karyśmierci (z jednym ze skazanych spędził w celi
noc poprzedzającą egzekucję) ieutanazji. Zmarł 14 listopada
1996 roku na raka trzustki (przyp. red.).
KARDYNAŁ JOSEPH BERNARDIN, Dar pokoju. Refleksje osobiste,
tłum. ANETA NOWAK,Wydawnictwo WAM - Księża Jezuici, Kraków
1999, s. 92.W tym miejscu warto przytoczyć kontekst wypowiedzi
Kardynała: "Chciałem sięmodlić, ale ból fizyczny był zbyt duży
[...]. Moje słowa spotkały się z wielkimzdziwieniem, więc
dodałem: "Tak bardzo źle się czuję, że nie potrafię skupićsię
na modlitwie. Nie zachwiałem się w wierze, trudność sprawia mi
tylkomodlitwa, ponieważ zbytnio pochłania mnie ból. Teraz już
wiem, że muszę sięmodlić, gdy nic mi nie dolega". Od tamtego
dnia modlitwa stała się dla mnieznacznie ważniejsza niż
kiedykolwiek wcześniej. Z radością oddaję się jej,kiedy tylko
ból ustępuje. Mogę wówczas całym umysłem, ciałem i
duchemwsłuchiwać się w Boga i mówić do Niego. Powinniśmy
pamiętać, że modlitwa toniezwykle ważny element życia
chrześcijańskiego. Tymczasem na drodze modlitwywciąż napotykamy
na różne przeszkody i nie umiemy modlić się całym sercem
iumysłem. Bardzo często przeszkadzają nam zwykłe wydarzenia
dnia codziennego.Kiedy zaś zapadamy na zdrowiu, wszystko ulega
zmianie. Obecnie bardzo częstozachęcam księży oraz parafian do
rozwijania życia modlitewnego wówczas, gdydobrze się mają, bo
siła płynąca z modlitwy podtrzyma ich w chwilach
słabości"(tamże - przyp. red.).
MICHAEL CASEY, Toward God: The Ancient Wisdom of Western
Prayer ("W stronęBoga: Dawna mądrość modlitwy Zachodu"),
Triumph Books, Liguori, MO 1996, s. 8.
ŚW. TERESA OD JEZUSA, Twierdza wewnętrzna. Mieszkanie
pierwsze, 2, 8, w: TAŻ,Dzieła, t. 2, przeł. ks. bp HENRYK PIOTR
KOSSOWSKI, wyd. 3, Wydawnictwo OO.Karmelitów Bosych, Kraków
1987, s. 234�235. M. C. Walsh przytacza wypowiedź św.Teresa za:
KIERAN KAVANAUGH OCD, OTILIO RODRIGUEZ OCD, The Collected Works
ofSt. Teresa of Avila ("Dzieła zebrane św. Teresy z Avili"),
tom II, Institute ofCarmelite Studies, Washington, DC 1980, s.
291. Należy zwrócić uwagę na to, żeistnieje rozbieżność między
polskim tłumaczeniem ostatniego zdania powyższegocytatu,
dokonanego z języka hiszpańskiego, a tłumaczeniem angielskim,
co niecozmienia sens wypowiedzi św. Teresy. W wersji
angielskiej zdanie to brzminastępująco: "Don't force it to stay
a long time in one room alone" ["Niezmuszajcie duszy do
pozostawania przez długi czas w jednym tylko pokoju" -tłum.
MAGDALENA RUSIECKA]. Doskonałym komentarzem do Twierdzy
wewnętrznej jestdzieło WILFRIDA STINISSENA OCD, Wędrówka
wewnętrzna. Śladem św. Teresy z Avili,przeł. JUSTYNA
IWASZKIEWICZ, W drodze, Poznań 2001. Ciekawe wątki na
tematmodlitwy w ujęciu św. Teresy przedstawia praca THOMASA H.
GREENA SJ, Kiedystudnia wysycha. Modlitwa poza początkami,
przekł. ROBERT WIĘCEK SJ, MAGDALENADOBRZYNIAK, Wydawnictwo WAM,
Kraków 2000 (przyp. red.).
Na temat modlitwy różańcowej zob. m.in.: HANS URS VON
BALTHASAR, Różaniec.Zbawienie świata w modlitwie maryjnej,
przeł. JAN KOŹBIAŁ, Wydawnictwo KsiężyMarianów, Warszawa 1998;
DAVID BURTON BRYAN, Medytacyjna modlitwa Zachodu.
Nowespojrzenie na różaniec, przekł. IRENEUSZ DZIASEK,
Wydawnictwo WAM, Kraków 1998; RAINER SCHERSCHEL SJ, Różaniec.
Modlitwa Jezusowa Zachodu, tłum. EDMUNDMISIOŁEK, W drodze,
Poznań 1988 (przyp. red.).