ELEKTRODIAGNOSTYKA
Polega na badaniu pobudliwości nerwowo-mięśniowej za pomocą prądu galwanicznego,
modulowanego w impulsy prostokątne lub trójkątne oraz prądu neofaradycznego.
Celem metody jest wykazanie zmian zachodzących w pobudliwości układu nerwowo-
mięśniowego w ró\
nych stanach chorobowych oraz określenie parametrów prądu do
zabiegów elektrostymulacji słu\
ących do pobudzania mięśni do skurczu.
Skurcz mięśni uzyskuje się poprzez bezpośrednie jego dra\
nienie lub pobudzanie nerwu,
który go unerwia.
Metoda dwubiegunowa: bezpośrednie dra\
nienie mięśnia wykonuje się układając
elektrody na końcach brzuśca mięśnia
Metoda jednobiegunowa: punkt motoryczny nerwu (punkt pośredni) odpowiada
miejscu na skórze, w którym nerw znajduje się najbli\
ej jej powierzchni; punkt
motoryczny mięśnia (punkt bezpośredni) to miejsce, w którym nerw wnika do mięśnia
(du\
e mięśnie mogą mieć kilka)
Metoda:
- jakościowa  ocena skurczu mięśnia
Odnosi się do reakcji mięśni na prąd galwaniczny opisanej prawem Du Bois Reimonda:
Prąd w czasie przepływu przez mięśnie poprzecznie prą\
kowane nie wywołuje skurczu,
poniewa\
nie zachodzi wtedy zmiana jego natę\
enia. Skurcz mięśnia uzyskuje się, gdy
zmiana natę\
enia jest dostatecznie du\
a.
Wzór Erba:
KZS>AZS
AOS>KOS
Rozszerzenie wzoru Erba: prawo skurczu
Zastosowanie słabego prądu stałego pozwala uzyskać skurcz mięśnia tylko przy
zamykaniu obwodu, w którym elektrodą czynną jest katoda (KZS).
W celu uzyskania skurczu przy zamykaniu lub otwieraniu obwodu, w którym elektrodą
czynną jest anoda (AZS, AOS) konieczne jest u\
ycie prądu silniejszego. Wywołanie
skurczu przy otwieraniu obwodu prądu stałego, gdzie elektrodą czynną jest katoda (KOS)
wymaga u\
ycia jeszcze silniejszego prądu.
W stanach chorobowych układu nerwowo-mięśniowego występują ró\
nice w pobudliwości
nerwów i mięśni na impulsy elektryczne dotyczące odchyleń od prawa skurczu.
- wzmo\
ona pobudliwość  gdy do wywołania skurczu wystarczy impuls prądu stałego o
natę\
eniu do 0,5 mA,
- obni\
ona pobudliwość  do wywołania skurczu niezbędne jest natę\
enie do 20 mA.
Je\
eli mięsień pozostaje w ciągłym skurczu podczas całego czasu przepływu prądu
przerywanego to wskazuje na nadmierną pobudliwość. Zjawisko to określa się mianem
galwanotonus - występuje w ostrych stanach zapalnych neuronu ruchowego oraz w
tę\
yczce.
Leniwy skurcz mięśnia obserwuje się w uszkodzeniu nerwu ruchowego.
Prąd faradyczny  asymetryczny prąd indukcyjny o częstotliwości 50-100Hz.
- wywołuje skurcz tę\
cowy zdrowego mięśnia, utrzymujący się przez cały czas przepływu
prądu,
- w obni\
onej pobudliwości jego reakcja na prąd faradyczny jest osłabiona,
- brak reakcji na ten prąd świadczy o cię\
kim uszkodzeniu mięśnia.
ELEKTRODIAGNOSTYKA - wykład 1
Badanie pobudliwości mięśnia na prąd neofaradyczny słu\
y do określenia odczynu
zwyrodnienia.
Odczyn zwyrodnienia świadczy o stopniu uszkodzenia mięśnia oraz jego lokalizacji.
Podczas badania pobudza się mięsień do skurczu prądem stałym impulsowym
(prostokątnym) lub prądem neofaradycznym (impulsy trójkątne) układając elektrody
bezpośrednio na krańcach brzuśca mięśniowego lub pośrednio w punkcie motorycznym.
Całkowity odczyn zwyrodnienia  mięsień nie reaguje na prąd galwaniczny przerywany i
prąd neofaradyczny. Jeśli elektroda uło\
ona jest w punkcie motorycznym. Brak reakcji na
prąd neofaradyczny świadczy o cię\
kim uszkodzeniu mięśnia.
Metody ilościowe elektrostymulacji
Metody te pozwalają na liczbowe określenie zmian pobudliwości nerwowo-mięśniowej.
Pozwolą określić parametry prawidłowej stymulacji.
Miary pobudliwości:
- kąt nachylenia prostej narastania,
- czas u\
yteczny i natę\
enie,
- reobaza, chronaksja i wyznaczanie krzywej I/t,
- wartość prądowa akomodacji,
- współczynnik i iloraz akomodacji.
Kąt nachylenia prostej narastania  kąt zawarty pomiędzy krzywą wyznaczającą
narastanie natę\
enia w impulsie a osią czasu.
Czas u\
yteczny  najkrótszy czas trwania impulsu, który potrzebny jest do wywołania
skurczu mięśnia
Natę\
enie prądu  ma charakter odwrotnie proporcjonalny do czasu trwania impulsu
Reobaza  jest miarą pobudliwości tkanki. Odpowiada najmniejszemu natę\
eniu I
potrzebnemu do wywołania minimalnego, czyli progowego skurczu mięśnia prądem
prostokątnym o czasie trwania impulsu  1000 ms.
Du\
e wartości reobazy świadczą o małej pobudliwości tkanki i odwrotnie.
Wartość progowa akomodacji  reobaza dla prądu trójkątnego.
Jest to najmniejsze natę\
enie I prądu trójkątnego o czasie trwania impulsu 1000ms,
które wywołuje skurcz mięśnia (reobaza dla prądu trójkątnego).
Ró\
nice, jakie się obserwuje w reakcji mięśnia na impulsy trójkątne i prostokątne są
podstawą do określenia współczynnika akomodacji.
Chronaksja  miara pobudliwości tkanki pobudliwej wyra\
ająca się w najkrótszym czasie
impulsu [ms] prądu stałego, prostokątnego, który powoduje reakcje tkanki w postaci
skurczu mięśnia lub powstania impulsu w nerwie.
Wartość chronaksji wyra\
a się w milisekundach. Im wartość chronaksji jest większa tym
pobudliwość jest mniejsza.
Mięśnie zginacza mają 2 razy mniejszą chronaksję ni\
prostowniki.
Krzywa I/t  krzywa zale\
ności natę\
enia prądu od czasu trwania impulsu
wywołującego skurcz progowy mięśnia
Współczynnik akomodacji określa zdolność przystosowania się mięśnia do wolno
narastającego natę\
enia w impulsie trójkątnym.
ELEKTRODIAGNOSTYKA - wykład 2
Współczynnik akomodacji  określa stopień zmian degeneracyjnych w układzie
nerwowo-mięśniowym.
V  w nerwicach wegetatywnych > 6
V  dla mięśni zdrowych ~3-6
V  dla mięśni uszkodzonych < 3
V  pełny odczyn zwyrodnienia  1, zniesiona zdolność akomodacji, zdolność do reakcji
na wolno narastające natę\
enie w impulsie.
Iloraz akomodacji  oblicza się, gdy nie jest mo\
liwe określenie wartości progowej
akomodacji reobazy oraz ma zastosowanie na okolicach wra\
liwych na działanie prądu
impulsowego (okolica głowy i szyi).
Obrazuje zdolność przystosowania mięśnia do wolno narastającego natę\
enia w impulsie.
Stosuje się impulsy trójkątne i prostokątne o czasie trwania impulsu 500ms.
Iloraz akomodacji
1  całkowita utrata zdolności do akomodacji
1,1-1,5  zmniejszona zdolność
1,6-2,5  prawidłowa zdolność
3-4  podwy\
szona zdolność
ELEKTRODIAGNOSTYKA - wykład 3