nośne (konstrukcyjne), które przekazują obciążenia od ścian wszystkich kondygnacji,
stropów, dachu, wiatru bezpośrednio na fundamenty lub pośrednie konstrukcje podpierające;
Ściana charakteryzuje się dużą paroprzepuszczalnością i zalecana jest w rejonach o dużej
wilgotności powietrza. Materiałem warstwy nośnej są pustaki ceramiczne MAX lub UNI
stawiane na grubość 19 cm. Układanie ich w tradycyjny sposób (na 25 lub 29 cm), to w
niskim budownictwie jednorodzinnym strata materiału. Ze względu na nierówną
powierzchnię od wewnątrz pokrywamy je tradycyjnym tynkiem lub przyklejamy płyty
gipsowo-kartonowe, które muszą być mocowane do ściany specjalnymi kotwiami z
talerzykami dociskowymi. Wełna mineralna o grubości 12 cm zapewnia współczynnik
przenikania ciepła k = 0,27 W/m2K, ale można zastosować i grubszą jej warstwę. Od
zewnętrznej strony wełny zaleca się założenie folii wiatrochronnej, która zapobiega
wydmuchiwaniu cząsteczek ogrzanego powietrza i chroni ją przed zamoknięciem. Między
izolacją cieplną i warstwą elewacyjną musi być pustka wentylacyjna o szerokości 3 cm.
Swobodny przepływ powietrza i odprowadzenie kondensującej się pary wodnej zapewnić
muszą otwory wentylacyjne (puste spoiny pionowe) w dolnej i górnej części ściany. Elewację
z cegły klinkierowej można zastąpić znacznie tańszą cegłą wapienno-piaskową lub pustakami
pokrytymi tynkiem.
Ceramiczne  jeden z najpopularniejszych materiałów budowlanych. Produkowane są z gliny
z dodatkiem środków modyfikujących, formowane, suszone i wypalane. Występują w kilku
rodzajach: cegła pełna  5 klas (klasę cegły określa wytrzymałość na ściskanie w MPa);
stosowana do budowy ścian podziemnych, zewnętrznych oraz działowych; dziurawka  2
klasy; stosowana jest do ścian zewnętrznych (musi być mrozoodporna) i do wznoszenia
ścianek działowych; cegła kratówka, w zależności od wymiarów produkowana w trzech
typach i 4 klasach; stosowana jest do wznoszenia murów o dużych obciążeniach (ściany
zewnętrzne i wewnętrzne); nie używana do wykonywania fundamentów i murów
kominowych; cegła klinkierowa  produkowana bez otworów lub z otworami skierowanymi
prostopadle do powierzchni  2 klasy; stosowana do budowy ścian na gruntach nasyconych
wodą i licowania ścian budynków.
Pustaki ceramiczne są również wyrobem wypalanym z gliny, w kształcie prostopadłościanu
z przelotowymi otworami skierowanymi prostopadle do podstawy. Pustaki ceramiczne
ścienne pionowo drążone typu S2, U, U2 występują w 4 klasach i są stosowane do
naziemnych ścian w budownictwie. Pustaki ceramiczne ścienne typu K-065 przeznaczone są
do budowy ścian zewnętrznych nośnych i wewnętrznych w budownictwie mieszkaniowym.
Wszystkie pustaki powinny być mrozoodporne. Z elementów ceramicznych wykonuje się
ściany dwu- i trójwarstwowe, charakteryzujące się dużą odpornością na uszkodzenia
mechaniczne i trwałością oraz zdolnością akumulacji ciepła. Wadą ich jest natomiast znaczny
ciężar elementów, znaczna grubość wykonanej ściany oraz większe zużycie materiałów w
porównaniu ze ścianą jednowarstwową.
Ciepła ceramika różni się od tradycyjnej mikroporowatą budową. Efekt ten osiąga się na
etapie wytwarzania pustaków ceramicznych poprzez dodanie mączki drzewnej lub trocin,
które w procesie wypalania spalają się, tworząc pęcherzyki gazu. Dzięki temu pustaki
odznaczają się lepszą izolacją termiczną w porównaniu do tradycyjnej ceramiki, co umożliwia
wykonywanie z nich także ścian jednowarstwowych bez konieczności stosowania dociepleń.
Posiadają one wyprofilowania na bocznych ściankach, umożliwiające układanie ich na pióro i
wpust (zaprawę układa się wówczas w spoinach poziomych), lub wyposażone są we wpusty
na bocznych krawędziach (zaprawą wypełnia się kieszenie powstałe po ułożeniu elementów).
Pustaki z ceramiki poryzowanej są lżejsze, umożliwiają łatwą obróbkę piłą, lepiej izolują
akustycznie, ale są bardziej kruche. Dlatego należy zadbać o odpowiednie warunki w trakcie
transportu, załadunku i rozładunku.
powered by GeX3M - strona 1/1