MIT O SYZYFIE
Król Syzyf panował w Koryncie. Król Syzyf był ulubieńcem bogów.
Dzeus zapraszał go na uczty olimpijskie. Pomimo lat był wcią\
rześki
i silny, albowiem nektarem i ambrozją odświe\
ał swoje ziemskie ciało.
Lecz miał jedną wadę: lubił plotki. Ilekroć wracał z Olimpu, zawsze coś
niecoś przebąknął o tym, co się tam mówiło. Bogowie puszczali
to płazem, gdy\
były to sprawy dość błahe. Raz jednak wygadał się
Syzyf przed ludz
mi z jakiegoś sekretu Dzeusa. Rzecz była naprawdę
poufna i władca bogów miał z tego powodu przykrości. Rozgniewał się
i posłał plotkarzowi bo\
ka śmierci, Tanatosa, aby go sprzątnął
ze świata. Chyba chytry królik spodziewał się tego, bo urządził
zasadzkę na Tanatosa, uwięził go i mocno zakuwszy w kajdany
zamknął w piwnicy. Ludzie przestali umierać. Hades poszedł ze skargą
do Dzeusa. Wysłano Aresa, by uwolnił boga śmierci. Pierwszy umarł
Syzyf. Ale konając nakazał \
onie, aby zostawiła jego zwłoki
nie pochowane. Tak się stało. Poniewa\
dusza, której ciała
nie pogrzebano, nie mogła wejść do państwa cieniów, Syzyf błąkał się nad brzegami Styksu jęcząc
i narzekając. Tak długo się u\
alał, a\
go zaprowadzono przed Plutona. Z głośnym płaczem opowiadał Syzyf,
\
e ma niegodziwą \
onę, która jego trupa wyrzuciła na śmietnik i nie chce mu sprawić pogrzebu. Pluton
pozwolił mu raz jeszcze wrócić na ziemię, aby ukarać niedbałą i zarządzić, co potrzeba. Król Koryntu
poszedł, ale nie wrócił. Bogowie, którzy rządzą całym wielkim światem, zapomnieli o nim, a on sam
zachowywał się teraz tak cicho i ostro\
nie, \
eby jak najmniej o nim mówiono. śył bardzo długo, lecz
na koniec przypomniano sobie w piekle o przebiegłym uciekinierze. Znienacka zaskoczył go Tanatos, uciął
mu pukiel włosów i krnąbrną duszę zabrał do podziemi. W Hadesie wymierzono mu cię\
ką karę: miał
wynieść wielki kamień na bardzo wysoką i stromą górę. Syzyf natychmiast zabrał się do roboty,
sądząc, \
e z łatwością to uczyni, a potem ju\
będzie miał spokój. Wydz
wignął ów głaz prawie pod sam
szczyt, gdy wtem skała wyśliznęła mu się z rąk i spadła z powrotem na dół. Za drugim razem to samo,
i za trzecim, i za dziesiątym. Tak zawsze. Ju\
jest Syzyf bliski celu i zawsze coś mu kamień z rąk
wyrywa, i musi biedak pracę zaczynać na nowo.
TANTAL
Król Tantalos czuł się szczęśliwy. Bogowie zapraszali go na Olimp i sadzali przy swoim stole. Z początku
zachowywał się nieśmiało, ale po pewnym czasie nabrał na tyle odwagi, \
e kradł nektar i ambrozję
i częstował tymi przysmakami niebieskimi swoich własnych dworzan. Dzeus na to patrzył przez palce,
bo bardzo go lubił. Tantalos nie umiał ocenić tej przyjaz
ni władcy bogów. Rozzuchwalił się tak dalece,
\
e zaczął podejrzewać, czy bogowie są naprawdę bogami. Postanowił o tym się przekonać. Zaprosił
co znaczniejszych Olimpijczyków do swego zamku i ugościł ich sutą wieczerzą. Potraw było wiele
i wszystkiewyborne. Na koniec wniesiono na złotym półmisku pieczeń, którą Tantalos szczególnie
zachwalał. Ale nikt z bogów nie tknął tego mięsa. Poznali bowiem, \
e było to ciało królewicza Pelopsa.
Jedna tylko Demeter, której tęsknota za córką odebrała
zwyczajne bogom jasnowidzenie, zjadła kawałek łopatki.
Dzeus wrócił chłopcu \
ycie, a w miejsce nadjedzonej łopatki
wstawił płytkę z kości słoniowej. Odtąd wszyscy z rodu
Pelopsa mieli białe znamię na łopatce.
Okrutnego Tantalosa strącono do Tartaru i przykładnie
ukarano. Postawiono go w sadzawce, nad którą rosło
drzewo pełne cudnych owoców. Tantal czuje głód
i pragnienie, lecz zaledwie wyciągnie rękę po jabłko, gałąz

odchyla się gwałtownie, jakby wichrem szarpnięta  chce
się napić wody, wśród której stoi, natychmiast woda gdzieś
znika. A dla większej jeszcze męki zawieszono nad nim
skałę, która ustawicznie chwieje się, jakby miała upaść.
W strachu, głodzie i pragnieniu dręczy się przez wiek
wieków zbrodniczy król.
DEDAL I IKAR
śona króla Minosa urodziła Minotaura. Miał on kształt byka i człowieka
i był groz
nym potworem. Król obawiając się, aby straszydło nie szkodziło
jego poddanym, postanowił je zamknąć w jakimś bezpiecznym miejscu.
W tym celu wybudowano wspaniały gmach, labirynt, o niezliczonej liczbie
pokoi, z których gmatwaniny Minotaur wyplątać się nie mógł. Budowę
labiryntu prowadził Ateńczyk Dedal (Dajdalos). Był on mistrzem
we wszystkich sztukach. Miasta zamawiały u niego posągi bogów
i bohaterów i ludzie zje\
d\
ali się z daleka, na uroczyste święta,
aby podziwiać kunszt tego artysty, o którym mówiono, \
e umie w drzewo
lub kamień tchnąć duszę \
ywą, tak i\
ma się wra\
enie, jakby postacie jego
ruszały się, chodziły, patrzyły. W niektórych świątyniach kapłani
przywiązywali jego statuy łańcuchami w obawie, \
eby nie uciekły. wynalazł
mnóstwo rzeczy po\
ytecznych, np. świder, grundwagę. Król kochał
go tak bardzo, \
e nie chciał się z nim rozstać nawet wtedy, gdy Dedal,
trapiony tęsknotą za ojczyzną, usilnie prosił o pozwolenie wyjazdu. Król
nie pozwolił. Miał w tym trochę słuszności, gdy\
Dedal zbyt długo był jego powiernikiem i zbyt dobrze znał
ró\
ne tajemnice państwowe: taki człowiek za granicą mógł łatwo stać się niebezpieczny. Wówczas Dedal
wymyślił nowy i niesłychany sposób ucieczki. Z piór ptasich, sklejonych woskiem, sporządził olbrzymie
skrzydła dla siebie i dla swego syna, Ikara. Obaj przytwierdzili sobie skrzydła do ramion, a zanim ruszyli
w drogę, rzekł ojciec do syna:  Pamiętaj, synu, \
ebyś zawsze latał środkiem, między morzem a niebem.
Nie wolno ci zbyt wysoko szybować, gdy\
gorąco promieni słonecznych roztopi wosk, który spaja skrzydła;
ani nie zlatuj zbyt nisko, aby wilgocią wody nie nasiąknęły pióra". Dedal leciał pierwszy i pokazywał drogę
synowi. Rybak, który zakładał sieci wśród sitowia, pasterz idący za swymi trzodami, oracz postępujący
za pługiem  wszyscy podnosili zdziwione oczy ku niebu, gdzie w obłokach szybowali ci dwaj
niezwyczajni latawcy. Zdumienie ogarnęło ludzi na widok czarodzieja, który ptakom wydarł tajemnicę lotu
i pokonał powietrze, dotychczas niedostępne dla mieszkańców ziemi. Minęli wkrótce wyspę Samos, Paros
i Delos. Lecz Ikar, uniesiony
zachwytem nad potęgą wynalazku,
zapomniał o przestrogach ojca
i coraz wy\
ej wzbijał się w błękitne
przestworza. I wówczas stało się to,
co przewidywał Dedal.
Pod wpływem \
aru słonecznego
wosk stopniał i pióra, jedno
po drugim, zaczęły opadać. Ikar, jak
gromem ra\
ony runął z wysokości
na ziemię i zabił się na miejscu.
Po długich poszukiwaniach odnalazł
ojciec \
ałosne szczątki syna. Wyspę,
na którą spadł Ikar, nazwano Ikarią,
a morze dookoła niej  Morzem
Ikaryjskim.