I TWÓJ NIEZWYKŁY UMYSŁ TAKŻE...


The full text of the book written by Andrzej Brodziak
Title: �And your unusual life, and your unusual mind also ..."



The text is in Polish language only.
All copyrights for paper publication by Andrzej Brodziak
Electronic utilization is free.


Mikołaj KOPERNIK
Anna SCHELLING
Galileo GALILEI
Giordano BRUNO
Edwin HUBBLE
Izaak NEWTON
Johann Wolfgang GOETHE
Fryderyk NIETZSCHE
Juliusz SŁOWACKI
Soren KIERKEGAARD
Adam MICKIEWICZ
Ludwig WITTGENSTEIN
Alan TURING
Albert EINSTEIN
Srinivas RAMANUJAN
Wolfgang Amadeus MOZART
Ludwig van BEETHOVEN
Sebastian BACH
Richard WAGNER
Johann STRAUSS
Fryderyk CHOPIN
Piotr CURIE
Maria SKŁODOWSKA
Sigmund FREUD
Carl Gustav JUNG
Sabina SPIELREIN
WITKACY (S.I. WITKIEWICZ)
Stephen HAWKING
Francis CRICK


Fragmenty głównych rozdziałów niniejszej książki zamieścił miesięcznik �Szaman -
Człowiek, zdrowie, natura", 1995, nr 12; 1996, nr 1-8.
Fragment rozdziału 13 wydrukowano także w miesięczniku �Nieznany Świat", 1996,
nr 9.
Redaktorowi Naczelnemu miesięcznika �Nowa Fantastyka" Maciejowi Parowskiemu
składam podziękowanie za zgodę na przedrukowanie fragmentów wypowiedzi: Lecha
Jęczmyka, Marka Oramusa, Adama Wiśniewskiego-Snerga, zamieszczonych w
rozdziałach 2, 4, 5.
Dziękuję także Redakcji miesięcznika �Świat Nauki" za zgodę na przedruk krótkich
fragmentów wywiadu z Kay Redfield Jaminson, zamieszczonych w rozdziale nr 5 oraz
Redakcji Polskiego Wydawnictwa Muzycznego za zgodę na przedruk krótkich
fragmentów biografii Wolfganga Amadeusza Mozarta.


Książkę niniejszą dedykuję R ó ż y , mojej Żonie.
Rozmowy z nią inspirowały dialog, stanowiący
treść tej książki.


Copyrights for literature text by Andrzej Brodziak
Prace edytorskie prowadzono w V Katedrze i Klinice Chorób Wewnętrznych Śląskiej
Akademii Medycznej, 41-902 BYTOM, ul. Żeromskiego 7, tel & fax [phone];
adres INTERNETłowy: klin5chw@ infomed.slam.katowice.pl
Bytom, 1997

Spis treści


Przedmowa
1. Przeczuwanie prawdy w kobietogrodzie
- czyli o człowieku wewnętrznym Mikołaja Kopernika i Anny Schelling 3
2. Ruda dziewczyna
- czyli o wkładzie Galileusza, Giordano Bruno i Edwina Hubbla w debatę o tym czy
wszechświat jest żywym embrionem 11
3. Mene, mene, tekel, uparSin
- czyli o dziedzinach pomocniczych Izaaka Newtona 21
4. Od doktora Faustusa do Fausta Goethego
- czyli jak nieproszony diabeł włazi do duszy człowieka 27
5. Wewnątrzczaszkowe, niezidentyfikowane obiekty świecące
- czyli o twórcach nadwrażliwych, takich jak Nietzsche, Słowacki, Kierkegaard,
Mickiewicz, Wittgenstein i Turing 35
6. Mozart, Beethoven, Bach, Wagner, Strauss i Chopin
- czyli o muzyce i zmysłowych duchach prawostronnych 43
7. Człowiek wielki, człowiek mały
- czyli o prywatnym życiu Alberta Einsteina 51
8. Warunki skutecznej monomanii
- mało znane prawo Alberta Einsteina 57
9. Trzy rodzaje cyborgów
- czyli suche fakty o Srinivasie Ramanujanie 65
10. 100 milionów curie i jedna skłodowska
- próg uranu cywilizacji Io a odwaga cywilna 71
11. Freud, Jung i Sabina Spielrein
- czyli o wglądzie w duszę gatunku 79
12. WITKACY A POLE MORFOGENETYCZNE NASZEJ EPOKI
- czyli o trzech powodach narkotyzowania się 87
13. Stephen hawking
- czyli o wierzeniach I, II i III stopnia 97
14. powieściowo-naukowe sprzężenie zwrotne
- Francis Crick i inni 105
15. CZYŻBY SIEĆ PRYWATNYCH POWIĄZAŃ STEROWANA PRZEZ SAMEGO RA?
- czyli o siatce nadwrażliwców posianej w czasoprzestrzeni
16. posłowie 131
17. lista nowych zjawisk, fenomenów, pojęć i metod zdefiniowanych w niniejszej
książce 139
18. bibliografia 147


PRZEDMOWA


Znaczne wydarzenia życiowe skłoniły mnie niedawno do przeczytania kilku
biografii. W miarę lektury zdumienie moje rosło. Trafiłem na dobry okres. Wydane
ostatnio opowieści o życiu sławnych twórców opracowano w nowym duchu. Po prostu
w biografiach tych opisano życiową prawdę. Okazało się, że najwybitniejsze
postacie całej naszej cywilizacji, twórcy arcydzieł. ci którzy na przestrzeni
wieków stworzyli podwaliny naszej wiedzy, wiedli życie na ogół tak niezwykłe, że
ich życiorysy nie mogą być wzorem.
Okazało się, że tradycyjny sposób prezentacji takich postaci jak Albert
Einstein, Adam Mickiewicz, Maria Skłodowska-Curie, czy też Carl Gustaw Jung
rozmijał się z prawdą, ukrywaną przez ich wcześniejszych biografów.
Uczniom i studentom sugerowano sposób funkcjonowania osobowości tych ludzi,
który zapewne działać nie może. Okazuje się że aby dostrzec coś niezwykłego i
powiedzieć coś odkrywczego trzeba samemu być niezwykłym, odmiennym i
niekonwencjonalnym.
Jednocześnie czytanie tych opowieści o życiu największych twórców ludzkości jest
psychoterapeutyczne, wykazuje bowiem, że ich potężne umysły na ogół nie były w
stanie zabezpieczyć ich przed błędami życiowymi. Byli oni często bezradni wobec
dylematów egzystencjalnych.
Nie można się więc nauczyć od nich rozwiązywania problemów i kłopotów życiowych.

Okazuje się jednak, że zapoznanie się z ich życiem i losem ułatwia posługiwanie
się swoim własnym umysłem. Ich sylwetki dają wskazówki jak dopatrzyć się
niezwykłości w pracy własnego mózgu. Niniejsza książka ma w tym pomóc. Można
wtedy wykorzystać dostrzeżoną w sobie unikalność i zrozumieć jak można ją
powiązać z działalnością własną. Można spróbować także użyć narzędzia ich
umysłów, gdyż któreś z nich może być bliskie naszym upodobaniom.
Co z tego nam przyjdzie. No cóż, rozwiniemy drzewo wiadomości. Przy okazji
rozwiniemy swoje własne oryginalne wnętrze, a może nawet swoją instytucję,
przedsiębiorstwo lub firmę. Może to być sposobem na życie.
Niezależnie od użyteczności praktycznej i własności psychoterapeutycznej rozmów
o życiu tych, którzy najbardziej rozwinęli drzewo wiadomości, chronologiczne
usystematyzo-wanie spostrzeżeń, dotyczących rozwoju drzewa wiadomości pozwala
spostrzec coś ważnego i dziwnego.
Dotyczy to całości naszej ludzkiej cywilizacji i każdego z nas. Książkę tą
napisałem głównie z chęci przekazania tego przesłania. Czytając kolejne
rozdziały, czytelnik powinien spostrzec to samo. Jeśli docierając do końca
książki pozostaną co do tego wątpliwości to ostatecznie w �Posłowiu do książki"
próbuję jeszcze raz postawić czytelnika wobec tej tajemnicy i przedstawić własne
argumenty przemawiające za tą niezwykłą tezą. Wnioskiem praktycznym z tych
rozmyślań jest konkluzja, że warto spisać szczegóły swojego życiorysu.


Autor




1. Przeczuwanie prawdy
w kobietogrodzie
- czyli o człowieku wewnętrznym Mikołaja Kopernika
i Anny Schelling







(A) - Nie wiem czy wiesz, że Kopernik niczego nie odkrył, niczego nie udowodnił.
On spisał tylko intuicyjne przeczucia.
(R) - Czy takie jest przesłanie tej nowej biografii Kopernika, napisanej przez
J. Sikorskiego (*1)?
(A) - Sikorski chyba nie zdaje sobie z tego sprawy, ale on jest bardzo
skrupulatny. To co przeczytałem u niego o Koperniku potwierdza spór pomiędzy
księdzem profesorem J. życińskim a astronomem Jarosławem Włodarczykiem z
Polskiej Akademii Nauk, jaki odnotował "świat Nauki", przed 5-ciu laty, w swoich
pierwszych numerach, tzn. pierwszych polskich zeszytach "Scientific American" z
roku 1991 (*2) i z roku 1992 (*3). Astronom J. Włodarczyk był bardzo wkurzony,
że ksiądz profesor ośmielił się uprzytomnić czytelnikom, że Kopernik w swoim
dziele "O obrotach ..." nie zawarł żadnego dowodu swojej rewolucyjnej wówczas
tezy, że Ziemia się kręci wokół swojej osi i na dodatek lata wokół Słońca.
(R) - Po prostu nie wierzę, że Kopernik nie znalazł dowodów na poparcie swojej
teorii!
(A) - No to przeczytaj, o tutaj, na stronie 111. Ksiądz profesor pisze: "...
byłbym wdzięczny Panu Włodarczykowi za wskazanie, który konkretnie fragment "De
revolutionibus ..." mogłby służyć jako rozstrzygający argument na rzecz modelu
kopernikowskiego. Uważam bowiem za Thomasem Kuhnem, Imre Lakatosem czy Williamem
Wallacem, iż nie istnieje taki fragment. Byłbym jednak wdzięczny, gdyby mój
krytyk wyprowadził mnie z błędu, określając konkretne miejsca, które powinienem
sobie doczytać".
(R) - Skąd więc Kopernik to wziął?
(A) - Po prostu odgadł, miał przeczucie, a raczej, jak pisze J. Włodarczyk,
wziął pod uwagę "argumenty natury fizycznej, filozoficznej, a także logicznej i
retorycznej".
(R) - To znaczy miał dobrą intuicję i zastosował "zasadę wielokierunkowych
uzgodnień", którą Ty stale lansujesz.
(A) - Tak, ale należy go podziwiać, no bo popatrz sama! Gdy wstajesz rano to
widzisz, że Słońce wschodzi, przesuwa się ku górze, jest w zenicie, a potem
pomału zachodzi, czyli "kręci się wokół Ziemi". To samo Księżyc! Każdy widzi, że
kręci się wokół Ziemi! To samo planety widoczne gołym okiem, takie jak Merkury,
Wenus, Mars, Jowisz i Saturn.
(R) - Gwiazdy też zmieniały położenie i przesuwały się względem Ziemi.
(A) - To było Arystotelesowskie "Stellatum", czyli obrót najdalszej tzw. ósmej
sfery, tzn. "nieba gwiaździstego". Za nią było już tylko niewymiarowe, duchowe
"Primum Mobile".
(R) - Być może to był pierwszy fakt wymagający uzgodnienia! Po co komu kręcić
gwiazdami?
(A) - No tak, ale zmieniające się w ciągu doby przypływy i odpływy wód oceanu
popierały tezę, że Ziemia się jednak kręci.
(R) - Księżyc zawsze robił zamieszanie, ale wracając do tematu, czyżby dzieło
Kopernika było wówczas tylko wizjonerskim zapisem jego własnych fantazji?
(A) - Bez wątpienia ksiądz profesor ma rację. ówczesny stan astronomii
planetarnej nie pozwalał na zdobycie dowodów na udowodnienie prawdziwości
systemu heliocentrycznego. Nie należy zapominać przecież, że pierwszą, sprawną
lunetkę skonstruował dopiero Galileusz w roku 1609, a więc 60 lat po śmierci
Kopernika. Co ważniejsze jednak, Kopernik żył i pisał przed J. Keplerem, który
wprowadził koncept orbit eliptycznych. Kopernik był do końca przekonany, że
planety poruszają się po orbitach kołowych. Przy takim założeniu jego
obserwacje, utrwalone w tzw. "tablicach pruskich", nie mogły obalić systemu
Ptolomeusza. Każdy astronom wie zresztą, że działający już później, po
Koperniku! znamienity po wsze czasy astronom Tychon de Brache, profesor
założonego nieco wcześniej w Pradze, pierwszego w Europie uniwersytetu
protestan-ckiego, posiadający już wtedy dość dobre przyrządy optyczne wykrył
niezgodności pomiarowe i odrzucił System Kopernikański. Dlatego sformułował on
swój własny system, według którego Słońce obiega Ziemię, podobnie jak i Księżyc,
natomiast Merkury, Wenus, Jowisz i Saturn obiegają jednak "satelitarnie" Słońce.

(R) - Kiedy więc udowodniono, że Kopernik miał rację?
(A) - Ze sporu księdza profesora z astronomem z PAN-u wynika, iż dopiero
obserwacja, dokonana w roku 1631, przez astronoma Gassendiego, dotycząca
przejścia Merkurego przed tarczą Słoneczną dostarczyła dowodu. Gassendi porównał
wówczas wyniki swoich obserwacji z przewidywaniami wynikającymi ze systemu
Ptolomeusza, Tychona de Brache oraz Systemu Koperni-kańskiego, uwzględniające
poprawkę J. Keplera. Mało kto jednak o tych obserwacjach się dowiedział. Ksiądz
profesor sądzi więc, że surowe stanowisko Inkwizycji w trakcie procesu
Galileusza w roku 1633 miało naukowe uzasadnienie. Wydaje się, że dopiero
zamon-towanie 31 marca 1851 roku, w Panteonie Paryskim wahadła, obmyślonego
przez inżyniera-samouka, Pana Leona Foucaulta lub być może dopiero pierwsze loty
kosmonautów z programu Gemmini przekonało większość niedowiarków.
(R) - A czy ksiądz profesor uwierzył?
(A) - Nie do końca, gdyż swoją wypowiedź polemiczną (świat Nauki, 1992, nr 4, s.
111) kończy zdaniem: "Ciekaw byłbym natomiast opinii P. Włodarczyka, czy
powstanie teorii względności (Einsteina) nie uczyniło przypadkiem
bezprzedmiotowym niektórych problemów podstawowych dla tej kontrowersji".
(R) - Czyżby więc Ziemia latała dookoła Słońca z szybkością światła?
(A) - Nie, wydaje się, że w umysłach ludzi "latają" dwie odmienne postawy
postrzegania świata. Jedna to przywiązanie do tradycji, chęć ich uszanowania
oraz pragnienie pewnej stabilności i spokoju ducha oraz druga, która wychodzi z
prze-konania, iż "porządek, jaki nasz umysł wymyśla sobie, jest niby sieć albo
drabina, którą buduje się by czegoś dosięgnąć. Ale potem trzeba drabinę
odrzucić, gdyż dostrzega się, że choć służyła, była pozbawiona sensu ..." (*4).
(R) - Wynika z tego, że Mikołaj Kopernik patrzał jak Słońce wschodzi i zachodzi,
lecz jakoś bardziej podobała mu się myśl, iż to wszystko jest do góry nogami.
Skąd takie przewrotne myśli rodzą się w człowieku?
(A) - To się bierze z wrodzonej chęci do podważenia porządku zastanego,
wrodzonej przekory i jednoczesnego popie-rania zapatrywań ze strony bliskich
osób.
(R) - Czyżby Kopernik żył w czasach takiego zamieszania duchowego jak teraz?
Skąd wiesz, że był przekorny?
(A) - Myślę, że zamieszanie ideologiczne było wtedy jeszcze większe niż teraz.
(R) - Jak to? Przecież on był spokojnym kanonikiem!
(A) - Poczytaj książkę J. Sikorskiego i poczytaj polemiki księdza profesora i
astronoma Polskiej Akademii Nauk. Wstrząsają nimi te same "Warmińskie siły".
(R) - To prawda, Warmia to blisko Gdańska, a tu zaczynały się rozmaite ważne
ruchy globalne. Nawet w naszym stuleciu były dwa! Ale co w końcu Kopernik ma
wspólnego z salwą "Schlezwig Holstein" i z "Solidarnością"?
(A) - Być może tam lokalnie działa fenomen Freda Hoyla, według którego
przyszłość może czasami oddziaływać na przesz-łość, albo fenomen miejsca
podwyższonej, geomagnetycznej mocy.
(R) - Nie rozumiem?
(A) - Słuchaj cierpliwie przez 5 minut, zaraz Ci wytłumaczę.
(R) - Jeśli uda Ci się wywieść zapatrywania Kopernika z przekonań przeora Zakonu
Krzyżackiego to dostaniesz nagrodę!
(A) - Ano właśnie. Popatrz na mapę historyczną Królestwa Obojga Narodów z połowy
XVI wieku.
(R) - Na mapę Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego?
(A) - Tak, a między nimi były wówczas wciśnięte, luterańskie już wtedy, Prusy
Książęce księcia Albrechta (właśnie spadkobiercy Zakonu Krzyżackiego). Prusy,
które okalały polski, katolicki półwysep, tzn. Warmię z dostępem do Zalewu
Wiślanego w okolicy Fromborka.
(R) - Aha! Przeczytałam już też jeden rozdział tej książki (*1). Zaczęłam od
środka, od rozdziału pt.: "Kobietki fromborskie". Frombork to dialektyczne,
polsko-litewskie przekształcenie niemieckiej nazwy Frauenburg. Kopernik często
tłumaczył je na grecki i pisał "Ex Gynopoli" lub nazywał miasto po polsku, tzn.
"Kobietogród". Tego pogańskiego słowa użył nawet w łacińskim tekście swojego
głównego dzieła.
(A) - To też ma znaczenie, aby zrozumieć skąd wzięły się jego astronomiczne
przeczucia, opublikowane w dziele pt.: "De revolutionibus". Otóż Warmia była w
czasach Kopernika "dziwolągiem prawnym". Władzę świecką sprawował tam biskup
warmiński, który wcześniej odebrał ją od Zakonu Krzyżackiego, ale nie oddał jej
całkowicie ani królowi polskiemu ani księciu pruskiemu, który był lennikiem
Polski. Biskupi warmińscy walczyli do upadłego o zachowanie swojej władzy,
biorąc sobie za sojusz-ników kolejnych władców ówczesnego, rozległego Państwa
Kościelnego, z siedzibą w Rzymie. Jednocześnie Europę ogarniały idee reformacji.
Drogę utorował Jan Hus, dziekan filozofii na Uniwersytecie Praskim. Marcin Luter
był rówieśnikiem Kopernika. Za jego życia w Szwajcarii działał już także Jan
Kalwin. Biskupa warmińskiego wybierało spośród siebie 16 kanoników warmińskich.
Biskupi warmińscy mianowali z kolei nowych kanoników i bardzo cenili sobie ich
wykształcenie. System przejmowania władzy bisku-piej był bardzo skomplikowany.
Diecezję podzielono na kanonikaty, między innymi z siedzibami w Lidzbarku,
Olsztynie i Fromborku. Kanonikaty te biskupi warmińscy próbowali obsadzać
zazwyczaj swoimi krewnymi, tymi jednak, którzy odbyli dłuższe studia za granicą.
Przewielebny Pan Warmii, biskup L. Watzenrode mianował za swojego panowania
kanonikami trzech doktorów: Aleksandra Sculetti, Leonarda Niedorhoffa i Mikołaja
Kopernika.
(R) - No właśnie, okazało się później, że są to koledzy, a nawet przyjaciele i
wszyscy z nich byli pod wpływem swoich kobiet - gospodyń. Utrzymywali swoje
dworki, a dworkami tymi trzęsły trzy kobiety. Dworkiem Kopernika kierowała Anna
Schelling.
(A) - Zdaje się, że z przerwami?
(R) - No tak, widzę, że też zwróciłeś na to uwagę. Kopernik poznał Annę
Schelling w roku 1530, gdy miał już 57 lat. Było to na pogrzebie ich krewnego.
Ona miała wtedy lat 30. Kopernik przyjął ją do pracy. Po półtorarocznej służbie
ona go jednak opuściła, aby poślubić fromborskiego mieszczanina. Na stronie 199
swej książki J. Sikorski pisze dosłownie tak: "... wkrótce jednak uciekła odeń
do Mikołaja, błagając by dopomógł jej, będąc biegłym w prawie kanonicznym w
rychłym i skutecznym przeprowadzeniu rozwodu ze względu na niemoc męża". Sprawę
rozwodową prowadził kanonik Jan Ferber w sposób nieudolny i nieskuteczny. Anna
zamieszkała, tym nie mniej znów w dworku Kopernika. Mieszkała tam 9 lat. Już na
początku jej pobytu przybył tam także ów matematyk z Wittenbergii Jerzy Joachim
Retyk.
(A) - Tak, jego osoba była drugą istotną "soczewką emocjonalną" w tej sprawie.
Widzę, że wspólnymi siłami udaje nam się pomału odtworzyć konstrukcję owego
"tunelu teletrans-misyjnego nad Warmią". Wydaje się, że ów "most transmisji"
mógł działać tylko przez stosunkowo krótki czas. Było to takie "okno w czasie i
emocjach epoki". Potem tunel zatrzaśnięto, na głucho, na jakieś 200 lat.
(R) - Kto zatrzasnął? Znów Ciebie nie rozumiem!
(A) - Bez Anny Schelling, Joachima Retyka i Tiedemana Giese, biskupa
chełmińskiego, przyjaciela Kopernika, jeszcze długo nikt nie ruszyłby systemu
geocentrycznego. Kopernik był geniuszem, więc domyślił się bądź raczej doznał
objawienia (co jest, zdaje się, synonimem słowa geniusz), że okoliczny świat
działa inaczej. Był też na tyle przekorny, aby wszystko to spisać. Napomykał
także o swoich poglądach przyjaciołom. Pracował wytrwale przez wiele lat. Nie
był jednak żądny sławy. Księgę schował więc do drewnianej skrzyni. Wtedy gdy
poznał Annę leżała ona już tam od kilkunastu lat. Od roku 1530 we Fromborku
rozpoczęło się jednak zjawisko "grupowego przeczuwania geniuszu". Osoby z
otoczenia Kopernika odczuwały jakoś, iż mają do czynienia z czymś niezwykłym. To
one wytworzyły owe "soczewkowanie emocji". Zdarzyła się w końcu rzecz w historii
nauki niebywała. Do Kopernika zaczęli zgłaszać się ludzie tylko po to, aby
pozwolił im przeczytać rękopis, który leży w skrzyni. Retyk i inni zaczęli pisać
"księgi o księdze". Dalszy ciąg znają, wydaje się wszyscy obywatele świata.
(R) - Ale co z tym "tunelem nad Warmią", "soczewkami emocjonalnymi" i owym
miejscem podwyższonej mocy?
(A) - Tunel działał tylko 10 lat. Pierwsza fala idei reformacji, jaka dotarła na
Warmię umożliwiła nowy sposób funkcjonowania dworków trzech kanoników
fromborskich, zwanych wówczas "Musejonami". Już wkrótce jednak zaczęła narastać
fala kontr-reformacji. Trzech kanoników - doktorów zaczęto prześladować. Pani z
dworku Leonarda Niederhoffa zmarła. Anna musiała się wyprowadzić do Gdańska, a
Aleksandra Sculettiego wygnano z Warmii, oskarżając go o herezję. Co więcej,
przywódcy reformacji, sam Marcin Luter i jego główny teoretyk Melanchton,
profesor filozofii, stali się nieprzejednanymi wrogami systemu
heliocentrycznego.
(R) - Chcesz więc powiedzieć, że wielkie intuicje mają szansę się przebić, gdy
twórcy pomaga kilka szczególnych osób.
(A) - Chcę także powiedzieć, że kobiece przeczucia dają wskazówki. Istnieją
zresztą różne genialne przeczucia. Kopernik przeczuwał, że jego idee powinny
czekać, powinny leżeć w skrzyni jeszcze 200 lat.
(R) - Dlaczego miałyby tam leżeć? Co to by poprawiło?
(A) - To jest właśnie sprawa przeczucia. Kobiety mają lepsze przeczucia.




2. Ruda dziewczyna
- czyli o wkładzie Galileusza, Giordano Bruno i Edwina Hubbla w debatę o tym czy
Wszechświat jest żywym embrionem





(R) - Siedziałam wczoraj w kawiarni obok kilku młodych ludzi. Byli to
maturzyści, którzy dopiero co zdali maturę. Jeden z nich był absolwentem Liceum
Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika, drugi absolwentem Ogólniaka im. Adama
Mickiewicza, a dziewczyna była studentką trzeciego roku Uniwersytetu im. Marii
Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Wdałam się z nimi w ciekawą dyskusję. Wiesz, oni
twierdzili, że całe wieki rozwoju nauki i kultury to walka pomiędzy zwolennikami
świata małego i płaskiego oraz wszechświata dużego, który jest zwierzęciem.
(A) - Nie rozumiem?
(R) -Oni byli przeładowani wiedzą. Nie tylko że zdawali maturę, ale uczą się do
egzaminów wstępnych na uczelnie. Ładna dziewczyna o rudych włosach namawiała
ich, aby także starali się na Wydział Filozofii ze specjalizacją "Kosmologia".
To ona posta-wiła tezę, że większość woli także obecnie "świat mały i płaski".
Pod naporem jej argumentów przyznali jej rację.
(A) - Że co? Że ziemia jest płaska?
(R) - Niemal zgadłeś. Większość współczesnych ludzi pojmuje świat jako taką
"płaszczyznę - deskę", na której stoją, wystawione na próbę dzieci, które stoją
tam, aby zostać osądzone.
(A) - Jak ona im to wyjaśniła?
(R) - Ruda dziewczyna była biegła w szczegółach dotyczących procesu Galileusza.
Opierała się na artykule astrono-ma Andrzeja Krasińskiego, opublikowanym w
"Postępach Astronomii" (*1). Z jej wywodu wynikało, że komisja powołana w roku
1981 do sprawy "Rehabilitacji Galileusza", po dzie-sięcioletniej pracy ogłosiła
w roku 1992 ekspertyzę, która zdaniem Krasińskiego (cytuję): "sprawia wrażenie
próby ponow-nego usprawiedliwienia XVII-wiecznych fanatyków i intrygan-tów". W
kilkudziesięciostronicowej wykładni podobno jest tylko jedno zdanie
"rehabilitujące", które mówi o �błędnym przekona-niu sędziów Galileusza, że
wydanie zakazu nauczania teorii Kopernika było ich obowiązkiem i że ten sam błąd
kazał im także zastosować wobec Galileusza karę dyscyplinarną, która
przysporzyła mu wielu cierpień".
(A) - Co ruda dziewczyna mówiła dalej?
(R) - Opowiadała jak to Galileusz, mając 34 lata, dowiedziawszy się o
skonstruowaniu przez rzemieślników holenderskich teleskopu, odtworzył taki sam
przyrząd, tyle że lepszy. Opowiadała dalej, że od momentu skonstruowania
teleskopu napadła go jakaś furia. Przez 2 lata większość nocy poświęcał na
obserwacje nieba nocnego. Odkrył dziesiątki nowych obiektów astronomicznych,
które opisał w tekście wydanym w roku 1910 pt.: "Gwiezdny posłaniec" ("Sidereus
nuncius"). Wykryte przez niego cztery księżyce Jowisza wydawały mu się
namacalnym dowodem prawdziwości "idei Kopernikańskiej". Podobno jeździł więc
dwukrotnie do Rzymu, aby zademonstrować przyrząd i umożliwić niedowiarkom
popatrzenie na kratery na Księżycu i jego cztery satelity Jowisza.
(A) - No i co? Księżyce przekonały czy nie?
(R) - Cesare Cremoni, największy wówczas filozof w Pad-wie powiedział:
"Nie wierzę, że ktokolwiek poza nim (Galileuszem) widział je (satelity i
gwiazdy), a ponadto, to patrzenie przez szkła przyprawiłoby mnie o zawrót głowy.
Dość! Nie chcę o tym słyszeć!"
Inni podobno twierdzili, że popatrzyli przez teleskop, ale nic nie zobaczyli.
Byli tacy, którzy napisali, że "obserwacje za pomocą teleskopu są kuglarską
sztuczką i próbą wywołania halucynacji".
(A) - Jak się sprawa skończyła to wiem. Galileusz był uparty. Wbrew zaleceniom
"Urzędu Świętego (inkwizycji)" nie trzymał się zaleceń, aby o pomyśle Kopernika
mówić tylko jako o hipotezie i aby pisać o tej teorii tylko "po łacinie", czyli
w wy-dawnictwach niskonakładowych. Wyrżnął dzieło po włosku, a więc w języku
ludowym pt.: "Dialog o dwóch wielkich syste-mach świata". W rezultacie specjalna
komisja "Urzędu Świętego" oskarżyła Galileusza głównie o następujące
przestępstwa:
- naruszenie nakazu traktowania teorii Kopernika jako hipotezy,
- że wysuwa szkodliwe twierdzenie (...), że (...) istnieje pewna równość między
umysłem boskim i ludzkim (...),
- że błędnie przypisał przypływy oceanu stabilności Słońca i ruchowi Ziemi,
które nie istnieją. (*1).
(R) - No tak, ruda dziewczyna mówiła to samo. W rezul-tacie, jak pisze Andrzej
Krasiński, papież Urban VIII, który wcześniej jeszcze jako kardynał Maffeo
Barberini był przyjacie-lem Galileusza oraz wielu innych intelektualistów i
artystów tej epoki, spisał tekst wyroku, który brzmiał następująco:
�Sanctissimus rozporządził, że rzeczony Galileo ma być przesłuchany co do jego
intencji, nawet z groźbą tortur, a jeśli ją podtrzyma, ma wyprzeć się
podejrzewanej u niego herezji na plenarnym zgromadzeniu Kongregacji Urzędu
Świętego, potem ma być skazany na uwięzienie według upodobania Świętej
Kongregacji i należy mu rozkazać, aby nie rozprawiał nadal, w jakikolwiek
sposób, ani w słowach ani w piśmie, o ruchomości Ziemi i stabilności Słońca, w
przeciwnym wypadku narazi się na kary za recydywę. Książka zatytu-łowana �Dialog
de Galileo Linceo" ma być zakazana" (*1).
(A) - W praktyce wykonanie wyroku wyglądało, o ile wiem, w ten sposób, że
68-letni Galileusz musiał udać się z nie-podległego, formalnie biorąc księstwa
Florencji do Rzymu, przywdziać na siebie białą koszulę, symbol skazanego
heretyka i na klęczkach powtarzać za sędzią Urzędu Świętego (1) formułę
przyznania się do winy, (2) formułę wyparcia się i przeklęcia popełnionych
błędów, (3) przysięgę, że nie popełni takich błędów w przyszłości oraz (4)
przysięgę, że złoży doniesienie do Urzędu świętego na każdego innego heretyka
(cytat za "Postępy Astronomii", 1993, nr 4, s. 188).
(R) - Domyślam się co chcesz powiedzieć. Chcesz powiedzieć, że od każdego
niewdzięcznika należy wymusić te cztery formuły.
(A) - Tak jest! Nie powinno być miejsca na żadną litość wobec faceta, który chce
oszukać przeciwnika intelektualnego!
(R) - Ty bredzisz czy mówisz na złość?
(A) - Nie! Ja chcę tylko powiedzieć, że sprawa Galileusza, prócz problematyki
astronomicznej i prawidłowości dotyczących sprawowania "władzy dusz", wykazała
empirycznie i praktycznie, że nieskuteczna jest "metoda intelektualnego
oszukiwania przeciwnika (MIOP)". Galileusz całe życie, pisząc rozmaite swoje
prace wierzył, że da się "przechytrzyć swoich przeciwników, ukrywając niezbyt
starannie kpinę z ich poglądów pod pozornie wiernopoddańczą deklaracją ... nie
doceniał spostrzegawczości swoich wrogów, ... przeceniał ich tolerancję i
poczucie humoru".
(R) - Jak tu liczyć na poczucie humoru, kiedy to wielo-letnie starania o
unieszkodliwienie Galileusza wszczął kardynał Roberto Bellarmino, jeden z
sędziów w procesie Giordano Bruno, autor oskarżenia na podstawie którego spalono
go 16.II.1600 roku żywcem na stosie na Piazza Campo Dei Fiori w centrum
ówczesnego Rzymu. Kardynał R. Bellarmino został ogłoszony w roku 1623 świętym.
Portret tego świętego wisi do tej pory w kościele św. Ignacego w Rzymie.
(A) - O tym też mówiła ruda dziewczyna?
(R) - Tak, bo ona bezpośrednio po wykładzie o Galileuszu przeszła do opowieści o
Giordano Bruno. Wtedy zresztą przysiadłam się do ich stolika i zacząłem robić
notatki i wypisy ze sterty zeszytów, które oni mieli ze sobą.
(A) - Co mówiła o Giordano Bruno?
(R) - Naśmiewała się, że nie ma ogólniaków im. Giordano Bruno ani ogólniaków im.
Galileo Galilei, ani nawet ogólniaków im. Barucha Spinozy.
(A) - Czy według niej miałby to być przejaw tej samej niechęci do świata
większego niż "Ziemi w środku i osiem otaczających ją kulistych sfer"?
(R) - Wiesz, z tego co ona mówiła to z Giordano Bruno trzeba było postąpić
radykalnie. To co on wygadywał "przecho-dziło ludzkie pojęcie". Myślę, że
dzisiaj spalonoby go na stosie także.
(A) - Żarty sobie stroisz?
(R) - To Bruno stroił sobie żarty! Ściślej mówiąc, nie tyle żarty, ile miał
wyostrzony zmysł i talent prowokacji. W każdym razie osiągnął udowodnione,
namacalne rezultaty. Będąc mnichem, Dominikaninem, został wyklęty i uznany za
heretyka nie tylko przez Kościół Rzymsko-Katolicki, ale także przez Kościoły
Protestanckie, Kościół Kalwiński i Luterański.
(A) - W odróżnieniu do sprawy Galileusza, sprawie Giordano Bruno nie nadawano
zbytniego rozgłosu. Przez 7 lat siedział w ciupie, poddawano go torturom.
Niczego się nie chciał wyprzeć, toteż spalono go na stosie i już.
(R) - Ruda dziewczyna mówiła jednak, że on wcale nie bronił teorii Kopernika.
Mówiła, że on niesłusznie, do tej pory, jest uważany za obrońcę racjonalizmu i
empirycznego weryfi-kowania nowych hipotez naukowych. Odwrotnie, w swoich
licznych pismach wyrażał się on z niechęcią o astronomach - matematykach. Nic
dziwnego zresztą, że przy takich poglądach popełnił on duży błąd w formułowaniu
własnych teorii, dotyczących najbliższego otoczenia kosmicznego. Chciał poprawić
Kopernika i stwierdził, że analogicznie do podwójnej planety Ziemia-Księżyc,
obiegającej Słońce, podwójną planetą jest także para Merkury-Wenus, która
miałaby obiegać także Słońce, ale będąc stale po drugiej stronie epicyklu, czyli
orbity obiegu planet. Sądził on, że wizja świata powinna wynikać z wizji
filozoficznej (*2). Swoje wizje filozoficzne czerpał natomiast od
neoplatończynków i owego egipskiego lekarza Inhotepa, czyli Hermesa
Trismegistosa (*2). Wszystko dokumentował i wydawał drukiem. Inkwizycję
wyprowadziły z równowagi szczególnie jego teksty pt.: "Nieskończoność
wszechświata i inne światy", a zwłaszcza "Wieczerza w środę popielcową".
(A) - Co wynika z tych tekstów?
(R) - To że Świat nie jest mały, lecz odwrotnie, że jest nieskończenie wielki,
że prócz Słońca i Ziemi istnieje we Wszechświecie nieskończenie wiele podobnych
światów i że wiele z nich jest zamieszkałych przez inteligentne istoty podobne
do nas. Twierdził ponadto, że Wszechświat jest żywą istotą, która posiada duszę
i że dusza tej nadrzędnej istoty włazi do środka każdego z nas.
(A) - Wcale się nie dziwię, że św. kardynał R. Bellarmino się wkurzył.
(R) - Zwłaszcza, że mógł odwołać się do uczonych dzieł Ptolomeusza i Kopernika,
które stwierdzały, że planety wykonują epicykle, czyli krążą po orbitach
idealnie kołowych.
(A) - A co Bruno nie uznawał epicykli?
(R) - On jakimś cudem przed Keplerem wykoncypował, że w naturze nie może być
takich idealnych procesów jak orbity kołowe. On mówił przed Keplerem o orbitach
eliptycznych. Z tym, że on mówił jeszcze, że gwiazdy mają duszę, są ożywione i w
zasadzie mogą sobie podróżować po całym nieskończonym Kosmosie, który nie ma ani
początku ani końca.
(A) - Przecież takie poglądy wywracały wszelkie aktualne wyobrażenie o świecie.
(R) - Według rudej dziewczyny Giordano Bruno miał pecha przez to, że nie znano
wtedy jeszcze literatury science-fiction. Gdyby literatura tak już istniała to
uznanoby jego teksty za opowieść science-fiction i nikt by się tym nie
przejmował. Ale akurat Stary Testament zabrania fantazjować i odcina nitki
biegnące z Kosmosu do człowieka.
(A) - Przecież Giordano Bruno był Dominikaninem, a więc szeregowcem armii
intelektualistów walczących w imię Chrys- tusa, piewcy miłości, którego dzieje
opisuje Nowy Testament.
(R) - Tak, ale Bruno przesadził, no bo wiesz, gdyby rzeczywiście było wiele
planet na których żyją inteligentne istoty to być może musiałoby być wiele
Chrystusów, którzy musieliby zbawić tamtejsze narody.
(A) - Masz rację, w numerze 5/1996 "Nowej Fantastyki" Marek Oramus pisze tak,
posłuchaj:
�Bóg musiałby mieć nie jednego, lecz mnóstwo Synów Bożych, by obdzielić nimi
wszelkie planety, które się do tego kwalifikują. Synowie Boży zstępowaliby tam w
milio-nach wcieleń, wchodziliby w te społeczności jak Chrystus "od dołu" i
stopniowo poprzez dawane nauki oraz przykład własny przyczynialiby się do
wylansowania nowej etyki, nowych wzorców postępowania. Kłopotliwą kwestią byłby
rodzaj męczeńskiej śmierci, gdyż zależnie od biologii tych istot musiałaby ona
wyglądać za każdym razem inaczej ..."
�Nie ma się zatem co dziwić, że ortodoksyjna teologia jak ognia unika podobnych
dywagacji ..."
� ... obraz mrowia mesjaszy zstępujących tam i siam, ginących masowo a zgodnie z
doktryną, Boga utrudzonego nad administrowaniem tym wszystkim - jest co się
zowie absurdalny i nie chce mi się wierzyć, aby mógł mieć cokolwiek wspólnego z
rzeczywistością. Albo więc doktryna chrześcijańska nie może rościć pretensji do
kosmicznego uniwersalizmu (teologia - powtarzam - raczej by się z tym nie
zgodziła), albo życie rozumne nie występuje w kosmosie w takiej obfitości, aby
powyższy obraz uzasadnić."
W następnym felietonie Lech Jęczmyk (*4) proponuje zresztą ciekawe rozwiązanie,
posłuchaj:
�Wyobraźmy więc sobie Boga jako komputer o nieogra-niczonym programie. Żeby
nawiązać z nim kontakt, potrzebna jest końcówka kompatybilna z możliwościami
odbiorcy i wspólny język. Taką końcówką - interfejsem doskonałym między Bogiem a
człowiekiem - jest oczywiście Chrystus. (W powieści Oramusa �Arsenał" ludziom,
którzy kontaktują się z bóstwem bezpośrednio, przepalają się bezpieczniki i mózg
się lasuje.) Warto przy-pomnieć, że Chrystus istniał zawsze, przed stworzeniem
świata i człowiek został stworzony na Jego podobieństwo i wyposażony w program
dający możliwość kontaktu z ter-minalem pod nazwą Chrystus. Jest sprawą każdego
człowieka, w jakim stopniu z tej możliwości korzysta, ale wiadomo, że na
zakończenie kursu będzie egzamin ..."
żeby nawiązać z nim kontakt, potrzebna jest końcówka kompatybilna z
możliwościami odbiorcy i wspólny język. Taką końcówką - interfejsem doskonałym
między Bogiem a człowiekiem - jest, oczywiście, Chrystus. (W powieści Oramusa
�Kontynuując tę metaforę można powiedzieć, że pytanie o �teologię kosmiczna",
sprowadza się do jednego: czy - jeżeli inne cywilizacje wśród gwiazd istnieją -
korzystają z tego samego języka, czy też mają inne terminale i języki."
(R) - No tak, ale to jest tylko pismo science-fiction.
(A) - To prawda, od czasów Giordano Bruno tylko tyle się zmieniło, że zwolennicy
tych dwóch opcji, o których mówiłaś na wstępie, nadal są na stopie wojennej, ale
mają swoje oddzielne pisma. Prócz "Nowej Fantastyki" wyróżniłbym nawet trzecią,
oddzielną grupę osób, które czytają pisma neognostyczne, takie jak: "Nieznany
Świat", "Nie z tej Ziemi", "Szaman" i kilka innych.
(R) - Michał, taki jakiś blady, niewyraźny absolwent Ogólniaka im. Adama
Mickiewicza miał ze sobą książkę pt.: �Mickiewicz" i stale wtrącał coś o jakiejś
sekcie towiańczyków, której kierownictwo przejął Adam Mickiewicz (*5). Ruda
dziewczyna ucięła jednak to gadanie, powiedziała, że w poważnej dyskusji,
toczonej w realnej kawiarni, trzeba się trzymać nauki i powiedziała, że dalszy
ciąg rzeczowej polemiki ze Świętymi Urzędami został wznowiony dopiero w roku
1927, wtedy kiedy to Edwin Hubble po długich taktycznych i sprytnych
przygotowaniach ogłosił nagle w kilku pismach jednocześnie, że Wszechświat nie
jest taki nieskończenie wielki, tzn. taki jaki wywalczyli Giordano Bruno, Izaak
Newton i sir Fred Hoyle, lecz że jest skończony, że się rozszerza, że kiedyś
miał swój początek, rozwija się i osiągnął od czasów tzw. "prawybuchu" w chwili
"zero" rozmiary takie, jakie są należne po 15 miliardach lat rozwoju".
(A) - To prawda, historia kołem się toczy, współcześnie po wykonaniu Heglowskiej
spirali rozwoju myślenia, znowu jesteśmy w zasadzie przy koncepcji świata jako
takiej skończonej, ograniczonej hiperkuli.
(R) - Ale raczej żywej, jak embrion, i ostatnio myślącej, a od czasów Hawkinga i
innych popleczników czarnych dziur pojmowanych jako "wszechświaty niemowlęce",
raczej jednak przy koncepcji "piany", odtwarzających się historii w
nieskończo-nej plątaninie wszechświatów - dzieci, rodzących się we wnętrzu
wcześniejszych wszechświatów rodzicielskich (*6).




3. MENE, MENE, TEKEL, UPARSIN
- czyli o dziedzinach pomocniczych Izaaka Newtona





(R) - Czy wiesz, że Izaak Newton uparcie przez całe życie chciał przemienić
miedź w złoto?
(A) - Wiem, wiem! Widać czytaliśmy te same biografie (*1,*2,*3). Newton był
nieślubnym dzieckiem, urodził się w dniu Bożego Narodzenia w roku 1642, a jego
rozprawy z zakresu alchemii liczą w sumie około miliona słów. Należał do
licznego jeszcze wówczas w Londynie grona alchemików praktyków. Jak wiadomo
drugie tyle stron swoich zapisów poświęcił analizie przepowiedni Daniela. Sądził
zresztą, że wynika z niej, iż katastrofa globalna nastąpi w roku 2060.
(R) - Ty stale o takiej lub innej katastrofie, jak nie o zda-rzeniu z kometą to
o przepowiedniach Nostradamusa! Czemu tak ludzi straszysz?
(A) - Bo chcę nauczyć naszych czytelników świetnej zabawy, dość podobnej do
rosyjskiej ruletki.
(R) - Jak się w nią gra?
(A) - Po pierwsze, zaraz z rana, po wstaniu z łóżka, należy włączyć radio, a
potem kupić dwie gazety analityczne. Chodzi o spostrzeżenie na ile blisko
jesteśmy tego ranka tzw. globalnego momentu krytycznego. To się zmienia z dnia
na dzień. Na razie minęło 50 lat i ciągle jeszcze mamy szczęście.
(R) - Co to jest globalny moment krytyczny?
(A) - Cywilizacja zerowa, która zbliża się jednak już szybko do przemiany w
cywilizację Io musi przekroczyć niemal jednocześnie trzy niebezpieczne progi.
Jeśli nie zdoła tego zrobić to zginie, ale jej umieranie może wyglądać różnie.
Nagła śmierć może przybrać jedną z trzech dość różnych postaci. To tak jak
umrzeć na zawał serca, na raka lub na wylew krwi do mózgu.
(R) -Co to za progi cywilizacji zerowej?
(A) - Jeden z nich jest związany z Marią Curie-Skłodowską i zdaje się, że księga
Daniela mówi o takiej właśnie katastrofie.
(R) - No właśnie! Wróć do Newtona, co w końcu sądzisz o nim, był twórcą
nowożytnej nauki czy też obskuranckim mistykiem?
(A) - Newton sformułował prawa ciążenia obowiązujące do tej pory. Aby móc opisać
spadanie jabłka i ruch planet, niejako po drodze, stworzył podwaliny rachunku
różniczkowego i całko-wego! Był dobrym matematykiem i pierwszym nowoczesnym
fizykiem (*2).
(R) - No więc, uczony czy ciemniak?
(A) - Jeden z pierwszych jego biografów, niejaki Fran�ois Arago (*1) napisał, że
Newton �często schodził na fałszywą drogę, zajmując się innymi dziedzinami niż
matematyka i fizyka", a inny, niejaki Louis Fiquier pisał, że �Newton często
wychodził poza obszar prawdziwej nauki i filozofii, przechodząc do świata
fantazji i wyobraźni".
(R) - Chcesz powiedzieć, że ci przeciętni biografowie, sami nie znając tajemnicy
tworzenia czegoś wielkiego i nowego, chcą jednak życiorysy każdego większego
twórcy oczyścić z wszelkich nieprzyzwoitości.
(A) - Tak! i wylewają wtedy dziecko z kąpielą, gdyż czytelnik przestaje rozumieć
skąd wzięło się w tych twórcach tyle energii, samozaparcia, odwagi i geniuszu.
(R) - Sądzisz, że da się sformułować receptę na genialne osiągnięcia?
(A) - Nie wiem czy to recepta, ale jeśli przeanalizować całość działań Newtona
to on zdaje się stosował metodę �przyciskania rozdętej dyni do tajemnej ściany".

(R) - Rozdęty arbuz mówisz?
(A) - O właśnie! Znaczony w paski arbuz jest zupełnie dobrą metaforą. W każdym
razie trzeba mieć rozdęty, wielo-sektorowy, pojemny i zasobny zestaw
zainteresowań i poglądów, tzn. rozbudowany system zapatrywać filozoficznych, i
ten zbiornik trzeba przystawić do pewnej tajemnicy. Ludzie przecież lubią stać
wobec intrygującej tajemnicy, lubią kryminały, dreszczowce i przygody. Ekscytuje
ich to i wytwarza motywację do działania. Newton, jak już teraz wiadomo, sądził,
że natura i Wszechświat to jest pewien kryptogram, zagadka, przesłanie
sformułowane przez Boga i że niektórzy myśliciele potrafią obmyśleć lepsze lub
gorsze "klucze mistyczne" umożliwiające rozszyfrowanie tej zagadki. Co więcej,
sądził on, że zagadkę tą odgadnięto już przed wiekami, tyle że wyrażano ją wtedy
mniej precyzyjnie.
Newton wierzył, że już starożytni Babilończycy, Egipcjanie i Grecy przesłanie to
pojęli i tę głęboką wiedzę wyrażali "za pośrednictwem obrazów, alegorii i
różnego rodzaju symboli". Sporządził on nawet listę starożytnych myślicieli,
którzy jego zdaniem "wiedzieli już niejako wszystko". Na liście tej znaleźli się
między innymi Hermes Trismegistos, Pitagoras, Demokryt i Anaksagoras. Sądził, że
tajemnicę tę trzeba odgadnąć na nowo i być może wyrazić ją nieco bardziej
precyzyjnie. Nic dziwnego więc, że Newton wertował i studiował liczne starożytne
zapisy, tzn. księgi Starego Testamentu oraz wcześniejsze pisma hermeneutyczne i
pisma neoplatoników. Szukał w tych pismach owych "kluczy mistycznych".
(R) - I co, znalazł te klucze?
(A) - Nie wiem czy każdy by znalazł, ale w każdym razie Newton dopatrzył się w
rozważaniach alchemików najpierw konceptu "oddziaływania na odległość", potem
konceptu "siły działającej na odległość" i w ten sposób doszedł w końcu do "praw
powszechnego ciążenia", tyle że owe prawa, no cóż, wyraził za pomocą wzorów
matematycznych.
(R) - Tak już wiem do czego dążysz! Znowu chcesz powiedzieć, że w
przeciwieństwie do innych ludzkich stwierdzeń równania matematyczne mają tę
cudowną obiektywną, sprawdzalną cechę, że da się wykazać, iż lewa strona
stwierdzenia rzeczywiście równa się prawej stronie, ale nie wiem czy w sprawie
Newtona masz rację? Nawet lord John Maynard Keynes (*1), pierwszy biograf
Newtona, który wyjawił jego zainteresowania naukami tajemnymi, twierdzi, że to
tylko przejaw epoki przejściowej, czasów kiedy to przechodzono od
średnio-wiecznych, dowolnych spekulacji filozoficzno-teologicznych do czasów
oświecenia, kiedy to zaczęły obowiązywać zasady racjonalnego myślenia i
konieczność dostarczenia doświadczal-nych dowodów. Newton był takim
"mieszańcem". Jedną nogą stał w średniowieczu a drugą już w dobie racjonalnego
oświecenia. Przecież to w końcu Newton wypowiedział to słynne zdanie "Hypotheses
non fingo" ("Nie stawiam hipotez").
(A) - Tak, miał kiedyś taki dzień, chciał zresztą zapewne dodać "Nie stawiam
hipotez bez uzasadnienia". W każdym razie, prócz "Phylosophiae naturalis
principia matematica" (Matema-tyczne zasady filozofii przyrody), napisał także
tekst pt. "Hipoteza dotycząca światła", który przedstawił w roku 1675 na
posiedzeniu Royal Society. Hipoteza ta zresztą była akurat dość słabo
uzasadniona.
(R) - Można się pogubić w końcu w tych niuansach. Można więc stawiać hipotezy
czy nie?
(A) - Podzielam przekonanie Newtona, iż niektórzy starożytni myśliciele
odgadnęli już dawno temu zagadkę Wszechświata, tym nie mniej postęp w rozumieniu
i sposobach formułowania tej zagadki zachodzi. To właśnie Newton wtedy gdy
atakował nieposkromione formułowanie hipotez, popychał ludzkość znacznie do
przodu. Przekonał mianowicie wszystkich poważnych myślicieli i intelektualistów,
że jest czymś nieeleganckim, a nawet jest poważnym błędem "publiczne
przedstawianie niepotwierdzonej hipotezy jako teorii sprawdzonej
doświadczalnie".
(R) - A co zrobić z pięknymi hipotezami, których nie da się sprawdzić
doświadczalnie?
(A) - Trzeba to po prostu wyraźnie podkreślić, a hipotezę tą a nie teorię
przedstawić - jak postulował to Newton - pod osąd kompetentnych specjalistów.
(R) - Jeśli tak, to cóż powiedzieli kompetentni specjaliści na temat
Newtonowskich interpretacji przepowiedni Daniela?
(A) - No cóż, przeczytaj więc sama Księgę Daniela, to tylko 16-cie stron. Jako
obywatel tej planety jesteś kompetentnym specjalistą. Jak zauważysz, napis jaki
�palce ręki ludzkiej pisały naprzeciw świecznika na wapiennej ścianie pałacu
królewskiego" brzmiał �mene, mene, tekel, uparsin", co jak wyjaśnił Daniel
oznacza, że �Bóg policzył dni twojego panowania ... jesteś zważony na wadze i
znaleziony lekkim".
(R) - Nic nie rozumiem!
(A) - No to przeczytaj ostatni fragment Księgi Daniela (D 12.13), tam jest
napisane jasno: " Lecz ty idź swoją drogą, aż przyjdzie koniec; i spoczniesz, i
powstaniesz do swojego losu, u kresu dni".






4. Od doktora Faustusa do Fausta
Goethego
- czyli jak nieproszony diabeł włazi do duszy człowieka




(A) - Wkraczamy w nowe średniowiecze!
(R) - Co Ty wygadujesz!
(A) - Posłuchaj więc, co powiedział niedawno Lech Jęczmyk w poważnej dyskusji
(*1):
"W cywilizacji Nowego średniowiecza nauka traci swoją uprzywilejowaną pozycję,
staje się znów jedną z muz na równi z tańcem czy poezją i ma sens tylko jako
dostarczycielka metafor do lepszego zrozumienia Planu Bożego."
(R) - Co to za tekst?
(A) - A to akurat są rozważania o ewolucji na skalę kosmiczną, wtedy kiedy nie
będzie już chodziło o ludzi, lecz o myślące gwiazdy.
(R) - To są niebezpieczne rozważania, za to spalono Giordano Bruno żywcem!
(A) - To było w średniowieczu.
(R) - Mówisz właśnie, że wkraczamy w Nowe średnio-wiecze!
(A) - Wtedy gdy dyskutowaliśmy o Galileuszu i Giordano Bruno ustaliliśmy, że
mamy jednak teraz lepszą sytuację, bo istnieje literatura science-fiction. Mogę
więc spokojnie przytoczyć fragment z tego samego artykułu Lecha Jęczmyka, który
dotyczy myślących gwiazd. Pisze on tam, że:
�Amerykanin Gregory Benford wydał w roku 1977 z Gordonem Eklundem powieść pt.:
"If Stars are Gods" (Jeżeli gwiazdy są bogami"). Inspiracją były mu rozważania
arabskich myślicieli: Awicenny (właściwie Ibu Sina 980-1037), który twierdził,
że każde ciało niebieskie ma duszę oraz Awerroesa (właściwie Ibu Roszd
1126-1198), który przyznawał ciałom niebieskim rozum. Ten sam pomysł wykorzystał
w roku 1937 Olaf Stapledon w powieści pt.: "The Star Maker", w której świadome
gwiazdy opiekują się życiem na swoich planetach. Czy tak potężne osobowości
kosmiczne można porównywać do bogów? Obaj uczeni byli wyznawcami islamu, chyba
więc nie o to im chodziło ..."
(R) - Teraz przynajmniej wiem skąd Giordano Bruno wziął koncepcję o gwiazdach,
które mają duszę. Nie wierzę jednak w to. Oznaczałoby to, że w cyklu ewolucji
gwiazd, czyli gdzieś w połowie wykresu Hertzsprunga-Russella (*2) gwiazdy ciągu
głównego stawałyby się świadome i tworzyłyby później takie sieci myślące. A
gdzie mechanizm ewolucji, mutacji, selekcji, walki o byt? To raczej
przemawiałoby za jakąś globalną celowością w jakimś "globalnym ewolucjonizmie".
(A) - Przychodzi mi na myśl, że Giordano Bruno mógł się tego dowiedzieć od
doktora Faustusa.
(R) - Czy doktor Faustus był postacią realną?
(A) - Tak. żył w Niemczech w latach 1480-1538. Udzielał porad astrologicznych.
Na ogół były one tak trafne, iż uznano go za czarnoksiężnika. Dopiero później
ulepiono z tego legendę (*3).
(R) - Mam więc pomysł. Skoro żyli na naszej planecie ludzie, którzy byli
jednocześnie artystami, naukowcami, poetami i filozofami przyrody w jednej
osobie, to zgodnie z postulatem Lecha Jęczmyka może rzeczywiście, w ważnych
kwestiach, należy ich najpierw posłuchać.
(A) - A kogo masz na myśli?
(R) - Na przykład Johann Wolfgang Goethe, był poetą, filozofem, był także
przyrodnikiem, biologiem, a nawet po części lekarzem i wniósł swój wkład w
teorię ewolucji, a poza tym, pisząc "Fausta" wyjaśnił jak sprzedaje się duszę
diabłu.
(A) - To prawda. On był także naukowcem. Artur Schopenchauer, który też miał
inklinacje do przyrodoznawstwa napisał dzieło pt.: "O widzeniu w kolorach" (*4).
Wysłał je do oceny J.W. Goethemu. Goethe był widać w tych czasach autorytetem
również w zakresie fizjologii organizmu człowieka. Jego opinia o dziełku
Schopenchauera była zdecydowanie negatywna. Schopenchauer nie mógł tego strawić
do końca życia, nawet wtedy gdy był już sławny.
(R) - No widzisz drugi taki! Z jednej strony filozof według którego "świat dla
nas to przede wszystkim wyobrażenie, jakie o nim potrafimy sobie wytworzyć"
(*4), a z drugiej strony niemal lekarz, który pisze o fizjologii oka.
(A) - Trzeba przyznać jednak, że Goethe w zakresie biologii był wówczas większym
autorytetem. Zabierał się za sprawy zasadnicze. Na długo przed Darwinem
przedstawił zarys teorii ewolucji (*5, *6, *7).
(R) - Co on już też mówił o przypadkowych mutacjach, walce o byt i postępie
poprzez dobór naturalny i selekcję osobników najbardziej dostosowanych?
(A) - Nie! Zupełnie odwrotnie. Mówił o celowości w roz-woju organizmów żywych
(*7). Co prawda używał metafory "ulepiony jak z wosku" (*9), jednak "lepiony jak
z wosku" oznaczało u niego ulepiony według potrzeb Supernadistoty.
(R) - Dlaczego nie mówisz po prostu według potrzeb Boga?
(A) - Bo Goethe, najogólniej biorąc, miał takie zapatrywa-nia jak Baruch
Spinoza, czyli wierzył, że Bogiem jest całość Wszechświata (*8). Właściwie to
nawet inaczej. On swoje zapatrywania przedstawiał często nieco odmiennie, tak że
robił się z tego taki serial teologiczny. Na stronie 394 tomu I swojej
autobiografii (*8) pisze z humorem coś takiego:
�... właściwie każdy człowiek ma swoją własną religię, wydawało mi się rzeczą
całkiem naturalną, abym i ja stworzył swoją własną, co uczyniłem z wielkim
wewnętrz-nym zadowoleniem. Podstawą był tu neoplatonizm; nauki hermetyczne,
mistyczne i kabalistyczne także się do tego przyczyniły; zbudowałem sobie świat
wyglądający doprawdy nieco osobliwe ... Skłonny byłem do wyobrażenia sobie
bóstwa stwarzającego wiekuiście samo siebie ..."
Natomiast na stronie 258 tomu II autobiografii (*8) pisze:
�Wierzyłem w Spinozę, bo tak uspokajająco na mnie działał, a wiara ta wzmogła
się jeszcze, gdy bliskich mi mistyków poczęto oskarżać o spinozyzm ..."
(R) - A propos, nie wiem czy wiesz, że po latach panowania Darwinizmu, nagle
poważne pismo naukowe "La Recherche" wydrukowało w styczniu 1996 roku artykuł
Marcel-Paul Sch�tzenbergera pt.: "Luki w rozumowaniu Darwina".
(A) - To ciekawe, pokaż, przeczytam ... I tak wychodzisz z domu ... O wróciłaś!
Wiesz to niesamowite! Ten Sch�tzen-berger stwierdza nagle w piśmie o zasięgu
światowym, że teoria ewolucji, odwołująca się jedynie do "selekcji poprzez dobór
naturalny w walce o byt" nie jest falsyfikowalna, a więc nie jest teorią
naukową. Twierdzi on, że jest nieprawdopodobne aby najnowszy twór ewolucji, tzn.
"człowieka" powstał w walce o byt. M-P Sch�tzenberger twierdzi, że warunki w
Abisynii przed 100 tysiącami lat nie wymagały, aby nagle rozwinęła się krtań aby
mówić, móżdżek aby trzymać równowagę, myślenie abstrak-cyjne aby wytworzyć
narzędzia oraz świadomość i fenomen miłości, aby docenić partnera i
Supernadistotę.
(R) - Dlaczego więc tak się jednak stało?
(A) - Goethe i Sch�tzenberger tłumaczą to w ten sposób, że nagle zaistniało
jednocześnie kilka "rodzajów cudów", po to aby powstał osobnik, który jest w
stanie sprostać wymaganiom Supernadistoty.
(R) - Jak to przyjęto we Francji?
(A) - Wielu biologów, fizyków i lekarze dostało białej gorączki. Rozgorzała
dyskusja, która trwa do tej pory. Redakcja opublikowała w numerze z marca 1996
roku streszczenia kilku-dziesięciu listów. Ponieważ listy napływały nadal ze
wzbierającą falą, więc Redakcja umieściła je wszystkie pod adresem INTERNETłowym
numer "http://www.LaRecherche.fr" i próbo-wała wstrzymać dyskusję artykułem
wstępnym do numeru z maja 1996 roku pt.: "Darwin i dobry Pan Bóg". Nawet
anglosaski "Scientific Americam (świat Nauki)" wydrukował w numerze 1996/3
wywiad z Christianem de Duve, laureatem nagrody Nobla z medycyny, którego wymowa
jest zbliżona do takiej interpretacji filozofii przyrody (*16).
(R) - No widzisz, a w roku 1990, gdy opublikowałeś swoją książkę pt.: "Jesteś
nieśmiertelny - teza i zapis dyskusji o wnios-kach fizyków, biologów i lekarzy
wynikających z Zasady Antropicznej", której rozdział pierwszy ma tytuł: "Czym
jest organizm żywy", skarżyłeś się, że właściwie to żadna dyskusja pomiędzy
fizykami, biologami i lekarzami nie toczy się.
(A) - To prawda. Ale wtedy taką dyskusję przewidywałem i wreszcie się
rozpoczęła. Jeden z autorów listów do "La Recherche" stwierdził, że wywiad z
Sch�tzenbergerem jest "profetyczny" oraz że to dopiero początek ponownej
integracji nauki z filozofią i teologią.
(R) - No to rzeczywiście na nowo mamy średniowiecze. To jest jednak smutne.
(A) - Dlaczego smutne?
(R) - Nikt nie lubi wpadać z niewoli marksistów w niewolę katechetów, przecież
ten cały "Darwinizm", czyli pomysł, że wszystko powstało przez przypadek, dzięki
przypadkowemu mechanizmowi, to był tylko bunt osób zniewolonych przez
przykazania Jahwe, dotyczące seksu. Stąd cała ta debata, która trwała przez 200
lat i dotyczyła niby to mechanizmu ewolucji. W istocie dotyczyła ona tylko tego
"kto kogo trzyma w ryzach i jakim to przykazaniem"?
(A) - O jej, Ty łamiesz teraz jedno z niepisanych, ale naj-świętszych zasad
obyczajowych, które mówi: "Nigdy nie mów o istocie rzeczy!".
(R) - Skoro dyskutujemy o kimś kto na kanwie legendy o czarnoksiężniku napisał
"Fausta", dramat wszechczasów o opłacalności sprzedania duszy diabłu, to może
ujdzie mi to na sucho.
(A) - No wiesz, chyba że tak jak Goethe potrzebujesz tego po to, aby bronić się
przed depresją?
(R) - Nie rozumiem?
(A) - Goethe większość swoich dzieł napisał z prostej życiowej konieczności. On
cierpiał na "jednobiegunową depresję endogenną". Całe życie borykał się z
"dołkami psychicznymi". Jeden z lekarzy napisał, że był to pierwszy "dobrze
opisany przypadek nerwicy z powodu obawy przed śmiercią". Goethe obmyślił
dziesiątki sposobów na radzenie sobie z obniżonym nastrojem (*10). Jego metody
podstawowe, to długie spanie i wino. Zbierał także skrzętnie wszystkie
pochlebstwa i zaszczyty. Przyjął urząd tajnego radcy dworu książęcego w
Weimarze. Po sześćdziesiątce Goethe musiał się bronić przed przemożnym, potężnym
dołowaniem. Zaczął więc pić na umór. Pił dwa do trzech litrów wina dziennie
(*10). Jego żona i syn stali się z tego powodu nałogowymi alkoholikami. żona
Christiane Vulpius zmarła z powodu marskości wątroby mając 52 lat, a jego syn
zmarł z tego samego powodu mając lat 40. Sposobem na depresję były także
nieustanne podróże. W czasie jednej z tych podróży widział lądujący świecący
obiekt. Jego opis jest niezwykle barwy i wiarygodny (*12).
(R) - To co opowiadasz o Goethe co chwila jest jakieś takie niesamowite.
(A) - To samo wrażenie odnosili także ci co go znali osobiście, na przykład
Polka Maria Szymanowska, znakomita pianistka, jego wielka wydaje się ostatnia
miłość. Goethe miał wtedy 72 lata (*13, *14).
(R) - Maria Szymanowska, ta sama, która znała też blisko Adama Mickiewicza i
wprowadzała go w jakieś nauki tajemne (*15).
(A) - Tak ta sama. Matka Celiny, później żony Mickiewicza.
(R) - Słuchaj! Przywołuję Cię do porządku. Jestem już zdenerwowana. Ja wiem, że
Ty potrafisz ględzić bez przerwy. Stop. Teraz mów. Co to było według Ciebie z
tym Goethe?
(A) - Według mnie doktor F. Nager w swoich rozprawach o chorobach Goethego (*10,
*11) nie dostrzegł, że on cierpiał na charakterystyczne bóle głowy,
przemawiające za tzw. "napadami skroniowymi, częściowymi, złożonymi". W związku
z tym odczuwał on często tzw. "obecność kogoś w sobie", co po angielsku ujmuje
się terminem "sensed presence". Jego tok myślenia ulegał bezustannym, szybkim
zmianom.
(R) - I stąd te wszystkie jego idee?
(A) - Częste zmiany ścieżek myślenia, podobnie jak i u innych osób z tymi
zespołami, były zależne od zmian aktywności Słońca w niektórych dniach. Plamy na
Słońcu, jak wiesz, pojawiają się masowo co 11 lat. Towarzyszą im wtedy tzw.
rozbłyski słoneczne, które powodują tu na Ziemi tzw. burze elektro-magnetyczne.
Każda plama na Słońcu wchodzi w skład dobrze zorganizowanej struktury
składającej się z tzw. "plamy prowadzącej", drugiej plamy głównej o przeciwnej
biegunowości i kilku małych plam półcieniowych. Przy wzmożonej aktywności
cząsteczki biegnące, za dnia, od strony Słońca powodują tzw. ekscesy energii
rezonansu Schumanna. Wrażliwe osoby mają wtedy dziwne pomysły. Przy zwiększonym
polu geomagne-tycznym wrażenie "sensed presence" nasila się (*17, *18, *19).




5. Wewnątrzczaszkowe, niezidentyfikowane obiekty
świecące
- czyli o twórcach nadwrażliwych, takich jak Nietzsche, Słowacki, Kierkegaard,
Mickiewicz, Wittgenstein i Turing






(A) - Piąty numer "Nowej Fantastyki" poświęcony jest pisarzowi s-f Adamowi
Wiśniewskiemu-Snergowi, który niedawno popełnił samobójstwo.
(R) - Jakoś często przydarza się to pisarzom s-f. Phillip Dick, ten który
napisał "Człowieka z wysokiego zamku" i "Łow-cę androidów", też popełnił
samobójstwo
(A) - Czy znasz teorię nadistot Wiśniewskiego-Snerga?
(R) - Nie. Co to są nadistoty?
(A) - Posłuchaj! Cytuję (*1):
�W pozornym chaosie licznych form życia, jakie występują na Ziemi, możemy
wyodrębnić kolejne jego generacje i nadać im nazwy według specjalności
naukowych, które się nimi zajmują. Oto zestawienie:
Generacja Obejmuje
0. fizyczno-chemiczna - skorupa planety, minerały
1. botaniczna - rośliny
2. zoologiczna - zwierzęta
3. psychologiczna - umysły
Przy drugim oraz trzecim szczeblu życia trzeba zaakceptować fakt, że pod łącznym
określeniem "człowiek" rozpoznajemy z łatwością dwie zasadniczo odrębne istoty
(dwa indywidua). Jedną z nich (bez wątpienia niższą) jest organizm zwierzęcy w
postaci ludzkiego ciała razem z jego mózgiem, toteż tę istotę zaliczamy do
generacji zoologicznej, drugą - jest umysł człowieka (jego jaźń), którą
sklasyfikujemy w generacji psychologicznej."
Dalej Serg pisze, że:
�... żadna istota nie postrzega bezpośrednio organizmu swej nadistoty. Więc
minerały nie postrzegają roślin, te znów nie postrzegają zwierząt, które z kolei
nie postrzegają umysłów ludzkich. Oczywiście zwierzęta widzą nasze ciała, gdyż
ciało człowieka należy do generacji zoologicznej. Lecz żadne zwierzę nie
postrzega istoty z generacji psychologicznej, którą nazwaliśmy umysłem, bowiem
postrzegać umysł to znaczy wejść do obcej świadomości i śledzić w niej przebieg
wszystkich myśli. Trzeba tu jednak odróżnić osobę nadistoty od efektów jej
działalności, które mogą być postrzegane przez istoty stojące na niższych
szczeblach."
Adam Wiśniewski-Snerg pisze dalej:
�...Ewolucja świata organicznego doprowadzi w przy-szłości do powstania na Ziemi
kolejnych generacji życia, przy czym istoty, które wyłonią się z generacji
psychologicznej i zajmą kiedyś czwarty szczebel na drabinie życia, będą
nadistotami w stosunku do umysłów ludzi naszej epoki ..."
�Nie można wykluczyć przypadku, że kiedyś - w dalekiej przeszłości - powstała
już na Ziemi czwarta generacja życia. Gdyby jej przedstawiciele egzystowali
teraz obok nas (równolegle z roślinami i zwierzętami), nie moglibyśmy ich
zobaczyć ani odróżnić efektów ich działalności od zjawisk naturalnych ..."
�Nie ma podstaw do twierdzenia, że życie rozwija się tylko na naszym globie.
Gdzie indziej ewolucja mogła wcześniej doprowadzić do powstania wyższych
organizmów. Istoty z czwartej lub piątej generacji mogłyby już dawno temu
przybyć na Ziemię, lecz nie podejmują one żadnej próby nawiązania kontaktu z
nami, gdyż porozumienie między istotami, które należą do dwu różnych generacji,
jest - co widzimy na niższych szczeblach - całkowicie niemożliwe."
(R) - Aha! teraz już kojarzę to nazwisko. Wiśniewski-Snerg miał całe życie
inklinacje do fizyki. Spisał więc swoją tzw. Jednolitą Teorię Czasoprzestrzeni.
Próbował podważyć nią ustalenia Einsteina. Niestety teorię opracowywaną przez
niego, przez całe życie, fizycy odrzucili. Zniósł to bardzo źle.
(A) - To prawda. Redakcja "Fantastyki" sądzi, że był to jeden z głównych powodów
samobójstwa.
(R) - Nie wiem! Może jakaś nadistota mu przywaliła!
(A) - Żartujesz czy mówisz serio?
(R) - Nietzsche też mówił o nadistotach i jak wiadomo popadł w obłęd. Może
nadistoty są złośliwe.
(A) - Tak też rzecze Zaratustra, zwłaszcza w rozdziale pt.: �O zaświatowcach"
(*9).
(R) - Słuchaj no! Nietzsche mówił o nadczłowieku a nie o nadistocie, a poza tym
po co drwisz z niego, przecież dobrze wiesz, że Twój ulubiony Sigmund Freud
zerżnął większość pomysłów od Nietzsche'go.
(A) - Pierwsze słyszę?
(R) - Ja też umię już posługiwać się MEDLINE'em. Poszłam do budynku rektoratu
Śląskiej Akademii Medycznej i poprosiłam o wyszukanie prac według słowa
kluczowego: "Nietzsche".
(A) - O kurcze! I co "wyskoczyło"?
(R) - Wyskoczyło wiele prac. Między innymi praca A.H. Chapmana pt.: "Wpływ
Nietzschego na koncepty Freuda"(*2). Mówię Ci, Freud nie wiele sam wymyślił.
Czerpał z Nietzschego, ale zarzekał się, że nigdy go nie czytał, co zaprzecza
kilka jego listów, które niedawno opublikowano.
(A) - Wiesz, sprawdzę to, bo to jest niesamowite. Ale wróćmy do nadistot, bo to
wydaje mi się interesujące.
(R) - Nie boisz się, że gdy będziesz o nich debatował to Ci jakaś też przywali?
(A) - To właśnie należy spokojnie rozważyć. Przede wszystkim muszę przyznać Ci
rację, należy chyba odróżnić koncept "nadistot" od konceptu "nadludzi". Jak
wiadomo Nietzsche był potężnym duchem XIX wieku (*3). Fizycznie był jednak
chuderlakiem. Stale lokował swoje uczucia w niewłaś-ciwych osobach. Całe życie
kochał się w Cosimie, żonie Wagnera, córce kompozytora Ferenca Liszta. Potem
zakochał się nieszczęśliwie w żeńskim niezwykłym duchu epoki, Rosjance Lou
Salome'. Stale był odrzucany. Miał hektyczne zmiany nastroju, cierpiał katusze,
był stale samotny i jak sam to wymyślił, co podchwycił zdaje się Freud,
spowodowało to w końcu, jak u wielu innych ludzi o takim losie, reakcję w
postaci megalomanii. Stworzył koncept "nadludzi". Napisał pracę pt.: "Zmierzch
bożyszczy, czyli jak filozofuje się młotem". Pół wieku później, na ogół
przenikliwe idee filozoficzne tego umęczonego chuderlaka podchwycili naziści,
kierowani przez chuderlaka Adolfa Hitlera oraz Stalin, także słaby fizycznie,
zakompleksiony, samotny, złośliwy człowieczek. Tak toczyła się historia nadludzi
pierwszej połowy XX wieku.
Pomysł aby jakimś ludziom przypisywać prawa nadludzkie nie sprawdził się.
Nadludzie Hitlera zapowiadali tysiącletnią Rzeszę, a rządzili tylko 13 lat.
Idea komunizmu, który miał zapanować na zawsze nad światem runęła w gruzach po
80-ciu latach.
Nadistoty Wiśniewskiego-Snerga to jednak coś innego. On mówił o takich bytach,
dla których pojedyncze umysły ludzkie są prostymi elementami, które można
sklejać w większe całości i wykorzystywać w pewnym, określonym celu.
(R) - Czekaj, to trzeba wyświetlić dokładnie. Powiedziałeś wcześniej "ona była,
on był potężnym duchem epoki". Co to za wyrażenie? Co to znaczy być potężnym
duchem?
(A) - Nie wiem dokładnie. Trzeba by pomyśleć. To tacy co potrafią złapać ducha
siedzącego w skrytości i przewlec go do tutejszego świata. Przynajmniej część
tych ludzi, których tak nazywam to byli tacy jacyś "nadwrażliwcy". Niektórzy z
nich cierpieli na chorobę afektywną, czyli psychozę maniakalno-depresyjną!
(R) - Co to jest choroba afektywna?
(A) - Tak się dobrze składa, że nie muszę Ci tego tłumaczyć osobiście. Mogę Cię
odesłać do dwóch wywiadów niejakiej Kay Redfield Jamison (*4,*5). Pani Kay
Jamison, lekarz psychiatra, która utrzymywała początkowo fakt swojej choroby w
tajemnicy, stała się wpierw uznanym, międzynarodowym autorytetem właśnie w
zakresie choroby afektywnej. Potem udzieliła wywiadu, w którym opisuje swoje
dzieje jako osoby nękanej napadami manni, depresji i dziwnych stanów mieszanych.
Ona pierwsza zwróciła uwagę na niezwykłe zjawisko UBO, czyli fakt istnienia w
jej mózgu i w mózgach większości chorych, cierpiących z powodu tej choroby tzw.
"niezidentyfikowanych obiektów świecących" (Unidentified Bright Objects).
(R) - Co im świeci?
(A) - Wykonując badania przy pomocy tomografii kompu-terowej NMR, czyli
tomografii magnetyczno-rezonansowej, jak i również przy pomocy PET, czyli
pozytronowej tomografii emisyjnej, wykrywa się w obrębie mózgu tych chorych
"ogniska nadaktywności". Na monitorach tomografów NMR i PET świecą one jak UFO
na monitorach kontrolerów lotów pasażerskich i wojskowych.
(R) - Co to jest według Ciebie te UBO? Czy normalni ludzie też mają UBO w
głowie?
(A) - Sądzę, że Nietzsche (*3), Kierkegaard (*8), Wittgenstein (*6) i Alan
Turing, twórca teorii komputerów - ich ojciec, który też niestety w wieku 36 lat
popełnił samobójstwo oraz nasz Mickiewicz (*7) i Słowacki mieli je w głowie.
(R) - To jest hipoteza niefalsyfikowalna!
(A) - Zgoda, to nie jest hipoteza naukowa, lecz tylko kawiarniane gadanie. Tym
nie mniej doktor Kay Redfield Jamison ma w głowie UBO!
(R) - Dobrze. Co takie UBO powoduje?
(A) - No to popatrz tutaj, czytaj o tutaj:
�... Pewnego wieczoru wczesną jesienią, obserwując zachód słońca ze swego salonu
w Pasadenie - ... doznałam dziwnego wrażenia światła, dochodzącego spoza oczu, a
jednocześnie ujrzałam wielką czarną wirówkę wewnątrz własnej głowy ... Wysoka
postać, w której z wolna rozpoznała siebie, umieściła w tej wirówce wielką rurę.
... A potem - to było przerażające. Obraz, który najpierw pojawił się wewnątrz
mojej głowy, nagle znalazł się poza nią. ... Wirująca maszyna rozprysła się,
ochlapując krwią ściany, dywany i okno, na którym krew zlała się z barwami
zachodu. ... Zaczęłam krzyczeć. Stopniowo halucynacje ustąpiły. Zadzwoniłam do
kolegi po pomoc, nalałam sobie szklankę whisky i czekałam na jego przyjazd. ...
Kolega nalegał, aby zaczęła się leczyć u psychiatry, namówił do porzucenia na
pewien czas UCLA i przepisał cały zestaw środków antypsychotycznych ..."
(R) - Aha, mniej więcej rozumiem.
(A) - Przeczytaj jeszcze tu:
�W napadzie wściekłości wyrwałam ze ściany łazienkową lampę. ... Czułam, jak
furia przepływa przeze mnie, ale jeszcze mnie nie opuszcza. ęłNa Chrystusałł -
zawołał wbiegając i umilkł, Jezu, muszę być szalona, widzę to w jego oczach:
straszliwa mieszanina troski, przerażenia, zniecierpliwienia i rezygnacji, i
Boże, dlaczego ja. "Nic ci się nie stało?" - pyta. Odwracam głowę i moje
rozbiegane oczy widzą w lustrze, jak krew spływa mi po ramionach i zbiera się w
fałdach pięknego, seksownego negliżu, który zaledwie godzinę temu wprowadził nas
w stan zupełnie innego, cudownego rodzaju opętania. Nic na to nie poradzę, nic
na to nie poradzę - powtarzam sobie, ale nie mogę tego wypowiedzieć. Słowa nie
przychodzą mi przez gardło, a myśli biegną o wiele za szybko. Raz za razem
uderzam głową w drzwi. Boże, niech to się skończy. Nie mogę tego wytrzymać.
Wiem, że znowu oszalałam. Naprawdę troszczy się o mnie, myślę, ale już po
dziesięciu minutach on też krzyczy, a zaraźliwe szaleństwo, niczym iskry
adrenaliny przeskakujące między nami, nadało dziki wyraz także i jego oczom.
"Nie mogę cię zostawić w takim stanie" - mówi, ale ja wykrzykuję jakieś naprawdę
okropne rzeczy i dosłownie rzucam mu się do gardła ..."
(R) - Kto jeszcze miał takie UBO w głowie?
(A) - Według doktor K.R. Jamison miał je kompozytor Robert Schumann, Lord Byron
i Vincenty van Gogh.
(R) - To ponure, Ty wyliczasz tutaj ludzi podziwianych przez wszystkich, ludzi o
których trzeba uczyć się w Szkole Ogólnokształcącej. Masz jakąś osobistą teorię
na temat tych UBO, twórców arcydzieł i wpływu UBO na losy naszej cywilizacji?
(A) - Tak, UBO to jeden z trzech rodzajów implantów. Pierwszy rodzaj implantu
omówiliśmy z okazji rozmowy o Srinivasie Romanujanie, drugi rodzaj implantu miał
Mozart. Nietzsche miał trzeci rodzaj, zapewne ten sam co K.J. Jamison.
(R) - Kto wkłada te implanty?
(A) - Nadistoty.
(R) - Po co im to?
(A) - Mają swoje cele.
(R) - Jakie?
(A) - Przecież Wiśniewski-Snerg powiedział, że nie da się tego przeniknąć.
(R) - Naprawdę sądzisz, że nie ma żadnych szans, aby wiedzieć o co chodzi
nadistotom?
(A) - Nie jest to takie zupełnie beznadziejne skoro Heinlein, wielki duch innej
epoki, który powieścią "Obcy człowiek w obcym kraju" utworzył ruch hippisowski,
w innej swojej powieści pt.: "Hiob, czyli komedia sprawiedliwości" obrazowo
przedstawił motywy działania Kostysza.
(R) - Kostysz, a kto to taki?
(A) - To nadistota piątego rzędu, nadrzędna nawet nad tymi, o których wspomniał
Srinivas Ramanujan, ona upomniała nawet Pana Tutejszego Wszechświata, że gry z
ludźmi powinny spełniać wymogi estetyki.
(R) - Aha, rozumiem. Ale mówić o tym jest chyba niebezpiecznie?
(A) - Zwalimy na Ramanujana i Heinleina. Pierwszy z nich żył krótko, ale drugi z
nich żył długo!




6. Mozart, BeEthoven, Bach,
Wagner, Strauss i Chopin
- czyli o muzyce i zmysłowych duchach prawostronnych







(A) - Jak sądzisz, czym wyróżniali się Mozart, Beethoven, Bach, Haydn, Wagner,
Strauss i Chopin?
(R) - Jak to? Wymieniłeś po prostu największych muzyków wszechczasów.
(A) - To oczywiste, ale chodzi mi o ich życie prywatne.
(R) - Aha, masz na myśli ten artykuł w "Forum" o książce Jilly Cooper pt.:
"Appasionata" (*1). Według mnie to jest pod publikę. Ludzie łakną sensacji
naszpikowanej takimi stwierdzeniami, że Wagner był "notorycznym cudzołożnikiem",
a Haydn "straszliwym kobieciarzem", więc ona im dostarcza pikantnych szczegółów
z życia wielkich muzyków, ale to nie jest regułą. Przecież taki Beethoven to
nigdy się nawet nie ożenił, bo żadna go nie chciała.
(A) - Co do Beethovena, to on po prostu był nieśmiały, ale jak pisze Stefania
Łobaczeska (*2) w jego biografii: �... Kobiet, które go interesowały, które
darzył nierzadko głębszym uczuciem było wiele ... był czuły na wdzięki
niewieście od wczesnej młodości ..." . Nie rozumiem zresztą dlaczego Beethoven
miał kompleksy, bo jedna z jego wielbicielek - Bettina Brentano pisze o nim, że
�... wyprzedza on daleko całą ludzkość, mimo że dziś nikt jeszcze nie zdaje
sobie z tego sprawy. ... wierzę w boski czar, który jest elementem (jego)
duchowości ... Wszystko o czym by Cię w tej materii mógł pouczyć, to czysta
magia, wszystko jest u niego wynikiem organizacji w jakimś wyższym, duchowym
planie ... wierzaj ... żaden król ani cesarz nie ma takiego poczucia swej mocy
jak ten Beethoven".
(R) - No właśnie, to nie zmysłowość i seks a boski czar łączy się z
genialnością.
(A) - W życiu wielkich muzyków działy się jednak zazwyczaj jakieś dziwne rzeczy.
Tak na przykład, Sebastian Bach miał dwadzieścioro dzieci, będąc nie tylko
muzykiem, ale i także mistycznym teoretykiem od spraw śmierci (*3). Na kasie z
filmem pt.: "Impromptu (Improwizacja)", która jest opowieścią o roman-sie George
Sand i Fryderyka Chopina, producent umieścił napis: "skandaliczny, oburzający,
szokujący". Albo weź na przykład takiego Mozarta. Jak pisze jego biograf Alfred
Einstein (*4):
�żadna biografia Mozarta nie byłaby kompletna bez rozdziału ''Mozart i
kobiety'', tak jak żadna biografia Goethego, Byrona czy Wagnera nie mogłaby
pominąć tego ''punctum puncti''... Mozart, dramaturg, który stworzył takie
postacie jak Konstancja i Blonda, Zuzanna i Hrabina, Donna Anna, Donna Elwira i
Zerlina, Fiodiligi i Borabella, Pamina i Papagena - wiedział o kobietach tyle co
Szekspir ..."
Mimo że biograf zauważa dalej, że Mozart:
�był drobny, delikatny, niepozorny i biedny to też jego przeżycia z kobietami to
pasmo rozczarowań ...",
Pisze on jednak także że:
� ... Mozart oświadczył w późniejszych latach, że byłby już po stokroć mężem,
gdyby musiał żenić się z każdą dziewczyną z którą flirtował ..."
(R) - Wiem, wiem, on był wyjątkowo nieodpowiedzialny, cale lata ciągnął romans
ze swoją najbliższą kuzynką Marią Anną Tekli Mozart, która przeszła do historii
ze względu na opublikowanie wyjątkowo wyuzdanej korespondencji do "B�sle", czyli
do niej właśnie.
(A) - Drugą wielką miłością Mozarta była jego szwagierka Alozja Lange, siostra
jego żony Konstancji.
(R) - Zgadza się. życie Mozarta jest wyjątkowo tajemnicze, wieczne podróże,
przynależność do loży masońskiej, owa opera "Czarodziejski flet", uchodząca za
manifest ruchu wolnomularskiego i ten sam duch przeciekający do słynnego
"Requiem" i innych utworów przeznaczonych na religijne uroczystości żałobne,
niesłychana namiętność erotyczna do swojej żony Konstancji, która nie była mu
mimo to wierna, no i ta tajemnicza choroba, śmierć w wieku 36 lat, pochówek w
masowym grobie.
(A) - Każdy widział w "Amadeuszu" (*5), można to sobie dobrze zwizualizować.
(R) - "Amadeusz" nie wszystko wyjaśnia. Kim była owa muzyczna Zuzanna?
(A) - A to, Anna (Nancy) Selina Storace, też wielka miłość Mozarta. Znał ją aż
do śmierci. Podobno osobowość jej dobrze ilustruje utwór zadedykowany jej pt.:
"Ch'io mi scordi di te".
(R) - To niezwykłe, że można w każdej większej muzykotece zażądać dzieła Mozarta
nr KV505, włożyć dyskietkę do kompaktu i zacząć wizualizować sobie tajną
kochankę tego pomyleńca.
(A) - Pomyleńca czy geniusza?
(R) - Popatrz, ten biograf Mozarta (*4) już w pierwszym zdaniu swojej książki
proponuje trzecią możliwość. Pisze, że:
�Istnieje osobliwy rodzaj ludzi, w których rozgrywa się wieczna walka o
przywództwo między ciałem i duszą, między pierwiastkiem zwierzęcym a boskim. Te
przeciwieństwa, uderzające u wszystkich wielkich, w nikim może nie występują tak
dobitnie, jak w Wofgangu Amadeuszu Mozarcie"
O i tutaj nieco niżej, też na pierwszej stronie pisze:
�Jako artysta, jako muzyk, Mozart wydaje się istotą nie z tego świata.",
ale jeszcze trochę dalej pisze wręcz tak:
�... A jednak jest coś z prawdy w tym, że Mozart był tylko gościem na tej ziemi:
zarówno w najwyższym, duchowym znaczeniu ... jak i w zwykłym ludzkim sensie".
(A) - To jest właśnie to. Doszedłem do tego samego wniosku i mogę to nawet
uzasadnić racjonalnie i przyrodniczo, tzn. naukowo.
(R) - Chcesz podać uzasadnienie, że tacy ludzie jak Beethoven, Mozart, Strauss,
Bach i Chopin pochodzą z innej planety?
(A) - Związek genialnej muzykalności ze zmysłowością zaciekawił mnie z tego
powodu, że jak wiesz, jestem na tropie niezwykłości widocznej w psychice twórców
arcydzieł. Sprawę zbadałem więc metodycznie. Zacząłem od MEDLINE.
(R) - Co ma system przeszukiwania prac medycznych do muzyki?
(A) - Użyłem słów kluczowych: seks, mózg, muzyka.
(R) - Co MEDLINE wynalazł?
(A) - Parę prac wyskoczyło. Mówiąc w skrócie, muzycy obdarzeni tzw. słuchem
absolutnym mają zdecydowanie lepiej rozwinięte dwie struktury mózgu, tzn. planum
temporale i corpus callosum (*6,*7).
(R) - Co to oznacza?
(A) - Planum temporale to dodatek do pola słuchowego po lewej stronie mózgu.
Pole to mieści się w płacie skroniowym mózgu, niejako w głębi największej bruzdy
jaka jest widoczna, patrząc na mózg z boku. Tego w zasadzie należało oczekiwać.
Niezwykle ważne jest jednak, że udowodniono poprzez badania tomografii
komputerowej, że wybitni muzycy mają wyraźnie większe owe corpus callosum.
Corpus callosum to po prostu główne złącze pomiędzy prawą a lewą półkulą mózgu.
Oznacza to, że muzycy posługują się w znacznie większym stopniu prawą półkulą
mózgu. Jak wiadomo to prawa półkula jest odpowiedzialna za tzw. "odmienne stany
świadomości", które cechują się odprężeniem, ustąpieniem lęków, utratą poczucia
czasu, koncentracją na postrzeganym, obrazowym fragmencie świata, specjalnym
"mistycznym rodzajem podniecenia", wzrostem zaufania do siebie, jasnością umysłu
a czasami wyraźną przyjemnością.
(R) - Ale co to ma wspólnego z pochodzeniem "nie z tego świata"?
(A) - Powoli, to ma ścisły związek. Trzeba powiedzieć jednak najpierw więcej o
rzutowaniu prawej półkuli mózgu w dwóch odmiennych kierunkach: (1) na papier, na
płótno, na papier nutowy, do wnętrza pokoju, w którym siedzi artysta i o (2)
łączności artysty z hiperprzestrzenią.
(R) - Nie rozumiem?
(A) - Prawa półkula mózgu patrzy na świat jak małe, niesforne, nietresowane
dziecko, któremu nie narzucono zbyt wielu nakazów i regułek. Widzi więc
kompozycje kształtów, konturów, kolorowych plam i cieni oraz nienazwanych
dźwięków. Łączy ona te informacje w sposób intuicyjny w pewne nowe całości.
Tworzy wtedy całościową interpretację postrzeganego powiedzmy akurat przez
geniusza obiektu, będąc w stanie uzupełnić luki, niekompletność danych
wejściowych, dołączając emocje i syntetyzując "pewien produkt".
(R) - Ciągle nie rozumiem do czego zmierzasz.
(A) - To jest już powiedziane dość jasno. Taki człowiek który ma corpus
callosum, tzn. okablowanie pomiędzy prawą a lewą półkulą o 50% większe, np.
geniusz muzyczny albo jakiś inny twórca posługujący się prawą półkulą mózgu może
dostrzec pewien byt, którego inni nie widzą, który dla innych leży niejako w
skrytości i przewieźć go ze skrytości w nieskrytość.
(R) - Mówisz mistycznie!
(A) - Mówimy o geniuszach muzycznych, a oni wszyscy są mistykami. Jeśli mówić
bardziej zrozumiale to będzie to brzmiało zbyt niesamowicie. Tacy jak Mozart
widzą w hiperprzestrzeni pewnego ducha, łapią go i wciskają do tego świata, tzn.
próbują utrwalić go na płótnie obrazu, na papierze nutowym lub na papierze
zwykłym.
(R) - Mówisz, dostrzegają to czego inni nie widzą. Mają więc halucynacje?
(A) - Nie, halucynacje to chorobowe widzenie trójwymia-rowe obiektów, których
nie ma w polu widzenia. Oni zaś widzą hiperprzestrzennie. Mówi się także o
artystach, że "używają oni siebie, przelewając na płótno lub papier część siebie
samego, istotę swojej natury". Należałoby jednak powiedzieć raczej, że są
łącznikiem treści, które są przesyłane przez corpus callosum z hiperprzestrzeni
i wciskane do naszego świata.
(R) - Jeśli sobie przypomnieć, że Konstancja, wdowa po Mozarcie, która przeżyła
go o 50 lat, po kawałku sprzedawała rękopisy 600 jego dzieł, z których za jego
życia odtworzono i wykonano tylko jakieś siedemdziesiąt, to rzeczywiście wydaje
się, że Mozart był jakąś anteną, jakimś terminalem, jakąś stacją przekaźnikową
wiadomości płynących "nie z tego świata".
(A) - To nie tylko kwestia przekazania czegoś być może z jakiegoś innego świata,
to także umiejętność opisania hiperprzestrzennej otoczki, aury unoszącej się nad
pewną osobą współczesną. Taką rejestrację w postaci pięciu arii sporządził on
np. dla Alozji Lange, siostry swojej żony.
(R) - No dobrze, ale dlaczego w takim razie ci ludzie obdarzeni potężnym
okablowaniem, idącym od prawej półkuli mózgu są nastawieni tak erotycznie?
(A) - Widać razem z muzyką lub jakimiś innymi wielo-wymiarowymi obiektami ze
skrytości do tutejszego świata przecieka im zmysłowość. Widać wielowymiarowe
obiekty leżące w hiperprzestrzeni są bardzo zmysłowe.
(R) - Wydaje mi się, że znowu coś naciągasz.
(A) - Przeczytaj więc fragment biografii Richarda Straussa (*8). On był bardzo
stateczny. Nie należy go bowiem mylić z playboy'em Johanem Straussem, który
napisał "Walc nad pięknym modrym Dunajem" i "Walc cesarski".
(R) - Ten walc, który wykorzystał Kubrick w słynnym filmie, według powieści
Arthura Clarke'a "Odyseja kosmiczna 2001", o hipersześcianie sterującym lokalną
cywilizacją?
(A) - Przeczytaj jednak teraz ten fragment o Richardzie Straussie (*8):
�Nie potrafię pojąć ducha muzyki inaczej niż jako ducha miłości - to zdanie
Wagnera zachowuje ważność również dla twórczości Straussa, w której centrum stoi
człowiek dotknięty ręką Erosa. Tylko w nielicznych dziełach w miejsce miłości
umieścił Strauss niepohamowany popęd seksualny. To co rozgrywa się w
''Feuersnot'', balansując na granicy nieprzyzwoitości, co spełnia się w
płomiennych erotycznych manifestacjach ''Salome'' i ''Legendy o Józefie'', co
dzwiękowym wyrachowaniem odmalowuje namiętność kobiety - to wszystko wyszło spod
pióra człowieka, który nigdy nie ulegał zdrożnym pokusom, którego życia nie
znaczyły żadne ''przygody''."
(R) - No wreszcie jakiś przyzwoity muzyk.
(A) - Tak, ale mimo to znowu ze skrytości przeciekła mu zmysłowość. Nic dziwnego
zresztą, bo zmysłowość, miłość, przeżycie seksualne wymaga przetworzenia obrazu
samego siebie, a więc jest podobne do istoty świadomości (*9).
(R) - I pomyśleć, że według Carla Gustava Junga, to właśnie prawa półkula mózgu
łączy nas z jaźnią, czyli bytami nadrzędnymi lub jak niektórzy to nazywają z
Bogiem.




7. CZŁOWIEK WIELKI, CZŁOWIEK MAŁY
- czyli o prywatnym życiu Alberta Einsteina





(A) - Co porabiałaś dzisiaj? Widzę, że jesteś dziwnie poruszona.
(R) - Skończyłam czytać książkę pt. "Prywatne życie Alberta Einsteina" (*1).
(A) - To rekord, 400 stron w dwa dni?
(R) - Ale warto było. Wyjaśniły mi się pewne sprawy z tej poprzedniej książki
pt. "Płeć mózgu".
(A) - No więc, jak to było z tym Einsteinem?
(R) - Nie jest mi łatwo, ot tak, powiedzieć, że był egoistyczny, cyniczny,
przecież wyrastaliśmy w kulcie Einsteina.
(A) - Ale jakim był człowiekiem jako kochanek, mąż? Czy miał przyjaciół?
(R) - Często miałam odczucie, że on wszystkie kobiety traktował instrumentalnie.

(A) - Aż tak?
(R) - Takie odniosłam wrażenie. Pierwsza jego wielka miłość - Mileva, kobietą
wykształconą i w dodatku w tych dziedzinach, które go pasjonowały - matematyka i
fizyka. Różniła się od kobiet z jakimi się dotychczas zetknął.
(A) - Czegoś tutaj nie rozumiem? Mężczyzna jeżeli się zakochuje w kobiecie,
jeśli znajduje z nią wspólne pasjonujące ich tematy to chyba jest wtedy
wspaniale.
(R) - Początkowo tak było wiele razy. To podkreślał. Mówił, że tylko wtedy czuje
się szczęśliwy gdy są razem i przy dzbankach kawy mogą godzinami dyskutować i
snuć teorie na ich wspólne frapujące tematy.
(A) - No właśnie, może właśnie wtedy prowadząc dysputy teoretyczne Einstein
zapożyczył jej koncepty, które wykorzystał potem do sformułowania teorii
względności. Nieraz czytałem, że Mileva w dużej mierze przyczyniła się do
powstania tej teorii, a on najpierw to zatajał, a potem wręcz temu zaprzeczył,
jakoby miała ona coś z tym wspólnego.
(R) - W tym przypadku wierzę Einsteinowi. Mileva była dla niego czymś w rodzaju
ekranu, była jego źródłem inspiracji.
(A) - I co, nie widział w niej kobiety?
(R) - Ależ widział. Ich pierwsze dziecko - córka urodziła się jeszcze przed
ślubem. I tu zaczynają budzić się we mnie kontrowersyjne myśli, czy taki wielki
uczony może być tak mały jako człowiek?!
(A) - I dlatego kojarzy Ci się to z treścią książki pt.: "Płeć mózgu".
(R) - No tak, dowodzą w niej jak wielka różnica jest między kobietą a mężczyzną
w sferze uczuciowej.
(A) - Właśnie pytam, jak układało się między nim a Milevą, jakimi byli
kochankami?
(R) - Można powiedzieć, że dobrze do czasu pierwszej napotkanej przeszkody, tzn.
nieplanowanej ciąży. Tu dopiero zaczyna wyłazić jego egoizm. Patrzę na to z
punktu widzenia kobiety. Najpierw radość, chęć aby związek był jak najszybciej
zalegalizowany. Deklaracje, że gdy tylko znajdzie pracę to będą szczęśliwi.
Pozostawia ją jednak wtedy właśnie samą sobie i wyjeżdża do Włoch do swojej
rodziny, tłumacząc, że musi od rodziców otrzymać zgodę na ich małżeństwo.
Rodzicom nie wspomina nic o tym że Mileva jest w ciąży. Jakoś dziwnie dobrze się
czuje wtedy w tym kurorcie. Jest częstym bywalcem spotkań towarzyskich,
muzykując jest otoczony młodymi, ładnymi panienkami i zdobywaniem ich względów.
Nie zapomina przy tym słać płomiennych listów do Milevy, co zawsze przychodziło
mu z dużą łatwością. A w listach tych są nie tylko wyznania miłosne, ale także
okrutne relacje o stosunkach jego rodziców do ich małżeństwa. Nie omieszkał
napomknąć w nich także o ich zastrzeżeniach do jej serbskiego pochodzenia, o jej
kalectwie.
(A) - Pamiętaj, że Einstein był całkowicie uzależniony finansowo od rodziny, a z
znalezieniem pracy miał spore trudności.
(R) - Toteż Mileva, będąc w skrajnej rozpaczy, wyjeżdża do swoich rodziców do
Nowego Sadu, próbując przygotowywać się mimo to do końcowych egzaminów. Miały
się one odbyć za dwa miesiące. Gdy z listów Mileva dowiaduje się, że w czasie
egzaminów Einstein także przyjedzie na krótki pobyt do Zurychu, prosi go o
spotkanie. Wyobrażasz sobie, że on nie zaczekał, aby się z nią zobaczyć! Nawet
zapomniał przekazać jej konspektu pewnej pracy, o który go prosiła. Nic
dziwnego, że Mileva pozostawiona sama sobie nie zdaje egzaminów i w końcu
studiów nigdy nie kończy. Powraca do Nowego Sadu i czeka tam na rozwiązanie.
(A) - Chcesz mi więc wykazać, że Einstein nigdy Milevy nie kochał i że był
człowiekiem nieodpowiedzialnym.
(R) - Jako kobieta widzę to inaczej. Mileva miała jak każda z nas instynkt
macierzyński. Wszyscy biografowie podkreślają jej stosunek do synów i jakie było
jej wielkie oddanie jako matki.
(A) - Ale co się stało w takim razie z jej córeczką, którą urodziła w Nowym
Sadzie u swoich rodziców?
(R) - No właśnie! Wyparowała! Sądzi się, że oddała ją do adopcji. Pomyśl tylko!
Kobieta, która ma instynkt macierzyński rodzi zdrową dziewczynkę i jest wtedy ze
swoimi najbliższymi, i oddaje ją gdzieś do obcych ludzi. Przecież jeszcze nie
tak starzy jej rodzice mogliby ją wychować.
(A) - Przypuszczasz więc, że to Einstein wymusił na Milevie, aby pozbyła się
dziecka. Przecież to nonsens! Oni się w końcu pobierają, zakładają dom, rodzi im
się dwoje synów.
(R) - Niezrozumiałe jest jednak, dlaczego potem w długo-letniej między nimi
korespondencji nigdy nie pada ani jedno słowo o ich pierwszym dziecku. Myślę
także, że gdyby jego rodzina ją akceptowała, to on by się z nią nigdy nie
ożenił.
(A) - Uważasz, że Einstein potraktował dezaprobatę rodziny jako wyzwanie, gdyż
czuł się dopiero wtedy dobrze, jeżeli musiał sprostać jakimś wyzwaniom.
(R) - Tak myślę. Tym wyzwaniem było poślubienie Milevy, wbrew zakazom rodziny.
(A) - Tym niemniej Einstein właśnie w trakcie małżeństwa z Milevą sformułował
zarówno teorię względności, a potem gdy mieszkali już w Pradze, ogólną teorię
względności, tę która dotyczyła grawitacji, grawitacji pojmowanej jako
zakrzywienie czasoprzestrzeni. Wiadomo przecież, że później mimo iż bardzo się
starał nic już wielkiego nie odkrył.
(R) - Tak, ale te koncepcje chodziły mu już po głowie od dłuższego czasu, a
poślubienie Milevy i narodziny Hansa Alberta, mimo powszechnym przekonaniom
mężczyzn, że rodzina pochłania czas, w jego przypadku zadziałały odwrotnie.
(A) - O już widzę ogień w twoich oczach. Masz zapewne już własną teorię na ten
temat.
(R) - Tak, mężczyzna - pasjonat, bardzo ścisły umysł, dla którego najważniejszą
sprawą w życiu jest nauka, co wtedy robi, po prostu ucieka do swojego
wizjonerskiego świata i tam dopiero sobie folguje. W prostym rozumieniu,
Einstein sądził, że dla rodziny zrobił wszystko, bo ją niejako stworzył, ale
dalsze jej losy oddaje w ręce kobiety - bo przecież ona jest do tego stworzona.
W ich wypadku był nawet w lepszej sytuacji niż inni wielcy odkrywcy i
myśliciele. Mileva pomagała mu także profesjonalnie, przecież ona była zawsze
lepsza od niego w matematyce. Ona właśnie wieczorami, po ciężkich pracach
domowych, bo w czasach gdy urodził się ich drugi syn Eduard, sprawdza jego
równania matematyczne.
(A) - Widzę to trochę inaczej. Mileva była dla Einsteina wzmacniaczem myślenia.
Gdy dyskutowali, ona rozumiała to co on do niej mówił. Ważne było dla niego to,
że Mileva popierała go intelektualnie. Nie chodzi tu o pochwały, lecz dawanie do
zrozumienia przy pomocy gestów, min, krótkich stwierdzeń typu "ym-hym", że tak
właśnie też myślę.
(R) - A na diabła jest to potrzebne mężczyźnie! przecież on i tak wie co robi.
(A) - Właśnie odwrotnie. To nie jest prawda. Mężczyzna, który formułuje jakąś
nową oryginalną teorię, przeciwstawia się wtedy wszystkim innym mężczyznom i
zostaje całkowicie sam. On buntuje się wtedy wobec całej reszty świata. On w tym
momencie nie ma pojęcia, czy ma rację czy nie. Wątpi i jest przestraszony. Jak
powietrza łaknie wtedy potwierdzenia słuszności tego co myśli.
(R) - Chodzi ci o to, że akceptacja jest tylko ważna wtedy, jeżeli pochodzi od
osoby akceptującej ciebie całego, także pod innymi względami.
(A) - Oczywiście. Emocjonalne równanie jest bowiem proste: Skoro ona ze mną
sypia to znaczy mnie akceptuje, więc w takim razie skoro coś mówię a ona kiwa
głową, to znaczy ona to też akceptuje, a skoro sypia i kiwa głową, to w takim
razie mam rację, jestem górą!
(R) - Spłyciłeś to równanie. Mężczyźni jak wiadomo mają inklinacje poligamiczne,
Einstein był też taki, nawet bardziej od innych. W takim razie odczuwał zapewne
potrzebę dużo szerszej akceptacji, tzn. akceptacji nie tylko od jednej Milevy.
Która to kochanka powie "Ty nie masz racji"? Kochanka może tylko powiedzieć: "ja
Ciebie nie rozumiem, ale czuję, że masz rację". Einstein powiedział kiedyś, że
najlepiej czułby się mieszkając w latarni morskiej, bo ludzie nie są mu
potrzebni. Było to przewrotne, wiadomo, że przez cały okres swojej działalności
naukowej musiał mieć audytorium, aby swoje idee gruntownie omawiać, nawet jeżeli
ta dyskusja sprowadzała się często do wysłuchiwania przez zaproszonych gości
jego monologu. Zapewne same słuchanie mu nie wystarczało?
(A) - Dialog jest potrzebny. Posłuchaj! Przeczytam ci krótki fragment książki:
�Od początku z Milevą czytał wspólnie wszystkie książki. Einstein był
człowiekiem, który nie mógł się obejść bez książki i bez kogoś, z kim mógłby o
nich mówić. Nie ulega wątpliwości, że wiele mówili o zagadnieniach, którymi się
zaczął zajmować:"
(R) - No właśnie! Ale to było przed urodzeniem się dzieci. Już od roku 1910
jakoś dziwnie nie były mu potrzebne rozmowy z Milevą. W domu bywał coraz
rzadziej, a kiedy żona robiła mu awantury o niewierność, ten wielki uczony
używał przemocy fizycznej i po prostu ją bił. W tym samym czasie podczas pobytu
w Berlinie nawiązał ponownie bliską znajomość ze swoją cioteczną siostrą, z
którą w dzieciństwie bawił się w piaskownicy. Po powrocie do Zurychu zaczęli
między sobą potajemnie korespondować, potajemnie to znaczy w tajemnicy przed
Milevą. Korespondencja między kuzynką Elzą a Einsteinem była również namiętna
jak kiedyś między nim a żoną. Kiedyś Einstein nie starał się bronić Milevy przed
atakami ze strony rodziny. W listach w dość okrutny sposób potrafił pisać co
myśli o niej jego matka. teraz Einstein zaczął pisać do Elizy, że musi żyć (jak
na razie) z dala od niej, z wrogo usposobioną do niego kreaturą, to znaczy
Milevą.
(A) - A Mileva co?
(R) - Mileva nadal bardzo go kochała. Kochała także swoje dzieci.
(A) - Co się w końcu z nimi wszystkimi porobiło?
(R) - Przeczytaj książkę to będziemy dyskutować jeszcze raz.




8. WARUNKI SKUTECZNEJ MANOMANII
- mało znane prawo Alberta Einsteina
ej monomanii



(R) - Widzę, że stale masz jeszcze w rękach tą książkę (*1) o Einsteinie, nie
skończyłeś jej jeszcze czytać?
(A) - Chcę zrozumieć coś, co mnie uderzyło i co ma związek ze skutecznością
myślenia, bo być może to jest ważne także dla innych ludzi.
(R) - Skąd ta pewność, że Einstein jest taki ważny jako przykład siły tworzenia?
Czy on rzeczywiście dokonał coś tak wielkiego, aby wszyscy o nim tak często
wspominali?
(A) - Po ogłoszeniu ogólnej teorii względności podobno codzienne gazety na
pierwszych stronach zamieszczały takie tytuły jak: "Rewolucja w nauce", "Nowa
teoria Wszechświata", "Idee Newtona obalone", "Zakrzywione światło na niebie". A
gdy zmarł, jedna z gazet zamieściła nazajutrz rysunek Ziemi krążącej wśród
innych planet z masywną, przymocowaną do niej tablicą o treści: "Tutaj żył
Albert Einstein".
(R) - Może to taka jakaś długotrwała moda i snobizm intelektualny, aby często
wspominać o Einsteinie?
(A) - Chyba to jest uzasadnione jednak stanem umysłów współczesnych ludzi. Każdy
z nas "wsadził" Kopernikowski układ planetarny do Einsteinowskiej
czasoprzestrzeni i tak teraz pojmuje świat.
(R) - Przecież to nie jest ważne dla zwykłych spraw życiowych.
(A) - Wiesz, według medycznych definicji, osoba, która traci orientację w czasie
i przestrzeni traci świadomość. Umiejętność wyobrażania sobie "gdzie się jest",
jest więc ważna w każdej chwili. To ma zresztą również znaczenie dla wyobrażenia
sobie swojego stanu po śmierci.
(R) - Wiem, wiem, Ty sądzisz, że całość życia człowieka jest odnotowywana. Po
jego śmierci, ten twór zostaje niejako zamrożony i tkwi nadal we wnętrzu
czterowymiarowej kuli czasoprzestrzeni, czekając na zmartwychwstanie. To jest
jednak tylko taka Twoja interpretacja. Ogłosiłeś ją drukiem, ale nikt się jednak
tym specjalnie nie przejął.
(A) - Sądzę, że tą samą interpretację wszyscy odkrywają intuicyjnie,
samodzielnie i dlatego taki olbrzymi jest wpływ Einsteina na światopogląd, a
właściwie na myślenie religijne.
(R) - Myślenie religijne? On przecież nie był człowiekiem regilijnym!
(A) - Max Born, fizyk, który także dostał Nobla, z pokrew-nej dziedziny fizyki,
uważał całkiem na serio teorię Einsteina za objawienie (*1, s. 154).
(R) - A wiesz jaki Einstein miał pogrzeb?
(A) - Wiem. Dzień po śmierci zwłoki spalono, a popioły rozsypano w pobliskiej
rzece. W ceremonii uczestniczyło dwanaście osób. Trwała ona bardzo krótko.
Zamiast przemówień Otto Nathan odczytał kilka linijek z elegii Goethego do
Schillera. Einstein uwielbiał pisma Goethego.
(R) - Myślę, że odnośnie pogrzebu to warto dodać, że lekarz, który dokonywał
sekcji, niejaki dr Thomas Harvey (*1, s. 326) "bezprawnie ukradł", a raczej
"odprowadził" z ciała zmarłego cały mózg i zatopił go w formalinie i celoidynie.

(A) - Tak wiem! Dzięki temu do dziś dysponujemy materiałem genetycznym tego
człowieka. Umożliwiło to w roku 1993 pewnej kobiecie otrzymanie orzeczenia
sądowego umożliwiającego przeprowadzenie, w 32 lata po śmierci, testu
genetycznego, który miał wykazać, iż jest ona córką Einsteina (*1, s. 351).
(R) - Pierwsze dochodzenia, a właściwie obronę przed sprawą o nieślubne ojcostwo
Einsteina prowadzili na jego wniosek jego przyjaciele Frederick Lindenmann i
Janos Plesch w roku 1935 (s. 120). Testów genetycznych oczywiście wtedy jeszcze
nie było.
(A) - Tak, to dwa najbardziej namacalne zastrzeżenia co do obyczajności
prywatnego życia Einsteina. Inne informacje na ten temat podane przez R.
Highfielda i P. Cartera nie oparły się o sądy.
(R) - No, jeżeli nie liczyć konieczności przyznania się Einsteina w dniu 14
lutego 1919 roku przed sądem w Zurichu do tego iż zdradzał żonę, kiedy to
orzekano rozwód (s. 236).
(A) - Dużo tych dziwnych szczegółów z życia człowieka, który "doznał
objawienia", człowieka, którego pewna dziewczynka, uznając go za bóstwo,
zapytała w liście: "Czy on naprawdę istnieje?".
(R) - Zdaje się, że ów Otto Nathan razem z Helen Dukas, wieloletnią sekretarką
Einsteina byli owymi "strażnikami pamięci", jak nazwali ich autorzy ostatniej
biografii, którym przez 40 lat udawało się uchronić przed zaglądnięciem w
tajniki prywatnego życia swojego mistrza.
(A) - Moim zdaniem ci "strażnicy pamięci", próbując wybielać osobowość Einsteina
źle przyczynili się światu. Gdyby się im to udało nigdy nie dowiedzielibyśmy się
na czym polegała "recepta na siłę tworzenia".
(R) - A na czym ona według Ciebie polegała?
(A) - Na umiejętności emocjonalnego odsunięcia się od ludzie, po to aby się
zatopić w zupełnie niezależnych konceptach. Inaczej nigdy nic nowego się nie
odkryje. Trzeba "zmontować" zupełną wręcz niezależność myślenia!
(R) - Przecież to wredne! Co miałoby to dawać? Poza tym nie sądzę, aby była to
prawda!
(A) - To przeczytaj fragment listu, jaki Einstein wysłał do swojego syna Hansa
Alberta, wtedy gdy był już on uznanym inżynierem hydrotechnikiem. Popatrz tu, na
stronie 320 Einstein napisał:
�Rób dalej to samo, co robiłeś do tej pory. Niech dobry humor cię nie opuszcza,
bądź dobry dla ludzi, lecz nie zważaj na ich słowa i czyny. Twój ojciec".
(R) - Rzeczywiście trochę to cyniczne!
(A) - To nie cyniczne. To sposób zabezpieczenia się przed złym losem. Popatrz
tutaj, na stronie 319, w cytowanym tu innym fragmencie tego samego listu,
Einstein wyjaśnia to dokładnie, bo pisze:
�Bardzo się cieszę, że mam syna, który odziedziczył główną cechę mojego
charakteru: zdolność wznoszenia się ponad ziemską egzystencję, przez poświęcenie
się na długie lata celom ponadosobowym. Jest to najlepszy i w samej rzeczy
jedyny sposób, w jaki możemy uniezależnić się od naszego człowieczego losu i
innych ludzi".
(R) - Jak wiadomo z książki, którą trzymasz w ręce, Einstein nigdy nie zdołał
uniezależnić się od swojej matki, która całymi latami zabraniała mu ożenić się z
Milevą, a potem psuła cały czas jego małżeństwo, zawarte wbrew jej woli. Co
więcej, w Elzie, w swojej ciotecznej siostrze zakochał się chyba dlatego, iż
łudząco przypominała mu jego matkę, zarówno pod względem fizycznym jak i
psychicznym. Zresztą już po kilku latach tego nowego małżeństwa Elza
przeistoczyła się w "kobietę matczyną". Matkowała mu w pełnym zakresie,
poczynając od kuchni i innych czynnościach domowych aż do matczynego traktowania
innych kobiet, jakie starały się wtedy wedrzeć w życie mistrza, który wymyślił
"klucz do wszystkich tajemnic Wszechświata" (*1, s. 321).
(A) - Jak wiadomo była w tym względzie tak tolerancyjna, że gdy do ich domku w
Caputh nad jeziorem Wansee i rzeką Hawela przyjeżdżała Pani Margarete Lebach,
jasnowłosa, młoda Austriaczka, to ona wyjeżdżała na cały dzień do miasta (*1,
s.263). Z prywatnych listów Elzy wynika także, że bardzo starała się ona nie
przejmować niewiernością męża. W każdym razie, próby analizy postępowania
Einsteina dokonywane przez nią i jego przyjaciół z tzw. "okresu Berlińskiego"
były "daremne i nieprzyjemne".
(R) - To prawda, mistrz ułożył wtedy regulamin małżeński. życie domowe było tak
zorganizowane, aby nie musiał kontaktować się on ze swymi bliskimi częściej niż
uznawał to za stosowne. on i elza mieli oddzielne sypialnie w przeciwległych
końcach mieszkania. Dzienne miejsce odosobnienia urządził sobie na poddaszu.
Einsteinowi zależało wtedy na całkowitym odosobnieniu, a więc chyba na owej
niezależności. Służąca mogła odkurzać książki raz w tygodniu, lecz Elzie wstęp
do pracowni był całkowicie wzbroniony (*1, s.244). Ale jednocześnie, w tym samym
czasie, Einstein był od Elzy całkowicie zależny! Z zapi-sów jego przyjaciela
Plescha wyłania się obraz: "bezradnego dziecka, na każdym kroku zależnego od
matki". Plesch pisze:
�Tak jak jego umysł nie zna żadnych ograniczeń, jego ciało nie trzyma się
żadnych ustalonych reguł. Śpi, dopóki się go nie obudzi, kładzie się spać
dopiero wówczas gdy mu się każe iść do łóżka, chodzi głodny aż dostanie coś do
jedzenia ... trzeba się nim opiekować jak dzieckiem ... Miał wielkie szczęście,
że trafił na taką osobę jak jego druga żona ...".
Wyglądało na to, że Einstein był najszczęśliwszy, gdy pogrążał się w transie,
pozwalając
�by inni prowadzili go poprzez niedogodności codziennego życia. wyglądało to
tak, jak gdyby jego umysł błąkał się gdzieś daleko, nie zdążywszy powrócić do
ciała. w tym czasie ciało to znajdowało się pod wyłączną opieką Elzy".
(A) - Postępowanie takie wyjaśnia być może zdanie, jakie Einstein powiedział
kiedyś do studentki Esther Salman. Powiedział:
�Nie znoszę przebywania z ludźmi. Nie jestem człowiekiem rodzinnym. Potrzebuję
spokoju. Chcę zrozumieć, w jaki sposób Bóg stworzył świat" (*1, s.201).
(R) - Tym nie mniej, po śmierci Elzy Einstein odtworzył jednak szybko kobiece
matkowanie. Domem zajmowała się wtedy jego siostra Maja, pasierbica Margot oraz
słynna sekretarka Helen Dukas.
(A) - Przy czym, wydaje się, że tak zwanym kobieciarzem pozostał całe życie, co
wyłazi teraz z jego różnych ujawnianych listów.
(R) - Jakie wyciągasz więc wnioski? To chyba bardzo egoistyczne podejście do
życia.
(A) - Czy egoistyczne? W każdym razie, z biografii Einsteina wynika, jakie są
początkowe warunki skutecznego myślenia!
(R) - A jakież to są warunki?
(A) - Zapytała o to Einsteina Bice, córka Michele'a Besso, tego przyjaciela,
który pomógł mu sformułować matematycznie ogólną teorię względności poprzez
rachunek tensorowy i który prócz tego wiódł spokojne, długie i szczęśliwe życie.
Córka Besso była rozżalona jednak, że jej ojciec nie dokonał nigdy tak wielkich
odkryć jak Einstein. Einstein wyjaśnił jej to następująco:
�Aber Frau Bice: to dobra oznaka. Michele jest typem humanisty, ma uniwersalny
umysł i interesuje go jednocześnie zbyt wiele rzeczy, by miał zostać monomanem.
A tylko monoman może dojść do czegoś, co nazywamy potocznie wynikami" (*1,
s.323).
(R) - Treść owej monomanii to zapewne owe "objawienie". Widać świat jest tak
urządzony, że raz na kilkaset lat pojawia się na naszej planecie geniusz. To
zapewne za sprawą Boga!
(A) - Być może, ale ową zaszytą w głowie, zapewne od urodzenia, ideę trzeba
rozruszać. Więcej, trzeba być niepodatnym na przeszkody i stwierdzenia: "Ty nie
masz racji". Trzeba być niezależnym duchowo, swobodnie poruszającym się
monomanem, który ma jednocześnie stabilne zaplecze emocjonalne. Sama kiedyś
powiedziałaś przecież pewnemu uzdolnionemu, ale leniwemu artyście, że dzwon, aby
głośno dzwonił musi mieć rozkołysaną duszę.
(R) - Mówiłam mu, żeby sam rozkołysał dzwon!
(A) - Zdaje się, że jest to trudne. Einstein stosował inne metody. Chyba dlatego
wypsnęło mu się znane jego stwierdzenie, że �Dar osiągnięcia harmonii w życiu
rzadko idzie w parze z błyskotliwą inteligencją".
(R) - A Imanuel Kant, a Józef Maria Bocheński.
(A) - No tak, bywają chyba wyjątki! Jakkolwiek nie wiem, czy istnieją wiarygodne
biografie? Może nad pisemną spuścizną ich życia czuwają także jacyś "strażnicy
pamięci"? Nie jest to jednak kłopot, bo i tak wszystko zostaje odnotowane we
wnętrzu kuli czasoprzestrzeni!




9. trzy rodzaje cyborGów
- czyli suche fakty o Srinivasie Ramanujanie





(A) - Czy widziałaś film "Johnny Mnemonic" (*1)? Wiesz ten, który pokazuje
przerażające czasy niedalekiej przyszłości, kiedy to ludzie będą się podłączać
przez bezpośrednie złącza do sieci komputerowej.
(R) - Mówisz o tej wieruntej bajdzie o cyborgach? Któż to pozwoli zrobić sobie
implant do mózgu tylko po to, aby lepiej współpracować z siecią komputerową?
Poza tym to niewykonalne!
(A) - Do niedawna też tak myślałem. Nie ruszył mnie nawet artykuł o
współczesnych możliwościach wszczepiania implantów mózgowych (*2). Dopiero gdy
przeczytałem fragment książki Michio Kaku (*3) to się przeraziłem.
(R) - Przeczytaj mi, bo kończę obiad.
(A) - Posłuchaj:
�Po gwałtownej, pełnej euforii wrzawie wokół teorii strun, w końcu lat
osiemdziesiątych, gdy wydawało się ... że nagrody Nobla posypią się tuzinami,
nadszedł czas ostrożnego realizmu ... ironia tkwi w tym, że rozwiązanie wymaga
technik, które wykraczają poza umiejętności jakiegokolwiek fizyka żyjącego
współcześnie. Okropność! mamy przed sobą doskonale zdefiniowaną teorię
wielowymiarowej przestrzeni ... ale nikt nie wie jak wybrać poprawne rozwiązanie
spośród milionów odkrytych możliwości. Dla teoretyka strun wina nie tkwi w
teorii, lecz w naszej prymitywnej matematyce ..."
Dalej jest o jakimś geniuszu matematycznym, który zmarł w roku 1920, mając
jedynie 33 lata, na jakąś dziwną chorobę.
(R) - Mówisz o Srinivasie Ramanujanie. Znam tą historię. Czytałam o niej kiedyś
w "Problemach" (*4). To jest fascynująca sprawa. Facet przeleżał prawie całe
życie na macie z trzciny. żona przynosiła mu niewielkie porcje ryżu i jarzyn, bo
on, wiesz, był wegetarianinem. Mieszkali na południu Indii, w pobliżu Madrasu.
Pod wieczór, gdy trochę się ochłodziło, zaczynał pisać wzory matematyczne. Pisał
zazwyczaj do rana. W swoim życiu zapisał ich tysiące. Wszystkie okazały się
prawdziwe.
(A) - żarty sobie stroisz. Co to znaczy prawdziwe?
(R) - No cóż, po prostu, lewa strona równania, po wyliczeniach, do których
trzeba było zaprzęgnąć później potężne komputery, rzeczywiście zawsze równała
się prawej.
(A) - Nigdy o tym nie słyszałem. Opowiedz mi więcej o nim.
(R) - życie miał krótkie, więc i historia jest krótka. Urodził się w kumbakonam
koło Madrasu, tam gdzie wierzą w reinkar-nację i możliwość kontaktu z duchem
zmarłego poprzez hinduską boginię Namagirii. podobno to ona dyktowała mu do ucha
te wzory.
(A) - Mów poważnie!
(R) - O Srinivasie Ramanujanie zawsze będzie brzmiało niepoważnie, bo to zakrawa
na jakieś cuda. W Kumbakonam rozwinął się nawet kult o religijnym niemal
charakterze.
(A) - Ale co wiesz jeszcze o jego życiu?
(R) - Ze szkoły go wylali, bo poza matematyką nic więcej go nie interesowało.
Już jako dziecko zaczął spisywać setki wzorów. Później okazało się, że odkrywał
całą przeszłą matematykę na nowo, nic o tym nie wiedząc.
Wyrzucał z siebie twierdzenia matematyczne na ogół bez etapów pośrednich. Gdy w
wieku 16 lat przyjaciel podarował mu pierwszą europejską książkę z zakresu
matematyki to bardzo się zdenerwował, gdy zobaczył, że jeden z najpiękniejszych
wzorów matematycznych eip+1=0, gdzie i jest pierwiastkiem równania, x2 = -1,
tzn. i2 = -1, odkrył Leonhard Euler (*5). Ramanujan podobnie jak Euler zauważył,
że eip =cos p + sin p = -1+0=-1.
Nikt by o nim nigdy się nie dowiedział, gdyby nie jego szef z zarządu portu w
Madrasie, gdzie Ramanujan podjął swoją pierwszą płatną pracę. Dyrektor zarządu
portu namówił go do wysłania niektórych jego prac do kilku matematyków
brytyjskich. Tylko jeden z nich, G.H. Hardy odpowiedział na list. Było to w roku
1914. Doszedł do wniosku, że 100 twierdzeń matema-tycznych podanych bez dowodu
musi być prawdziwych, bo "... po prostu nikt nie miałby tyle wyobraźni, aby je
wymyślić". Hardy zaprosił Ramanujana do przyjazdu do Cambrige. Został on tam
ciepło przyjęty i zaczął tworzyć olśniewające prace. Wymyślił tzw. funkcje
theta, które po latach przyczyniły się do rozwoju komputerów. Niestety Anglia
była wtedy w stanie wojny i brakowało jarzyn, a Ramanujan był wegetarianinem.
Ciężko zachorował na dziwną chorobę. W roku 1918 ciężko chory wrócił do Indii.
Jeszcze przez rok, leżąc na brzuchu na macie z trzciny pisał dalej. W jedynym
liście, jaki wysłał wtedy do Hardy'ego do Anglii zawiadomił go, że odkrył nową
klasę funkcji, którą nazwał "funkcjami niby-theta". Nikogo to jednak wtedy nie
zainteresowało. Wkrótce wszyscy o nim zapomnieli. Dopiero w roku 1974
matematycy, przyciśnięci przez fizyków, dążących do teorii wielkiej unifikacji
natrafili na tzw. problem podziału. Przypomnieli sobie pewnego Hindusa i po
dużych trudach odnaleźli zapiski, nazwane obecnie tzw. "Zaginionym notatnikiem
Ramanujana".
Współcześnie matematycy, analizując ten notatnik, nie mogą pojąć jak możliwe
było, aby jeden człowiek zaproponował 3000 nowych twierdzeń matematycznych o
niezwykłym poziomie trudności. Jeden z nich, Wiliam Gosper pracujący w Silicon
Computer Co. powiedział, że każde donioślejsze odkrycie należy oznaczyć
wartością 1000 mili-Ramanujanów. Inni zdolni matematycy w ciągu życia mają kilka
osiągnięć rzędu 700 mili-Ramanujanów, używając często komputerów o dużej mocy.
(A) - No właśnie! To jest to samo zjawisko co z Mozar-tem. Całemu otoczeniu
także wydawało się, że to nie jego praca, lecz że ktoś przekazuje mu strumień
nut, w szybkim tempie, wprost do jego mózgu, jakby miał tam jakiś specjalny
implant.
(R) - No tak! Można się z tym zgodzić, że geniusze matematyczni, tacy jak Georg
Riemann, Srinivas Ramanujan, Alan Turing, i wielcy muzycy, jak Mozart,
Beethoven, Bach czy Strauss są w pewnym sensie nieludzcy, gdyż zwykłych ludzi
przerastają dzięki jakimś specjalnym właściwościom ich mózgów. Oni są takimi
naturalnymi cyborgami. Zresztą szkodzi im to na zdrowie. Wcześnie umierają.
Podobnie zresztą jak ci hakerzy z hardwarowymi implantami z filmu Johnny
Mnomonic, którym wspomnienia z dzieciństwa wykasowano, aby zrobić miejsce na
zadania specjalne. Przeraża mnie to, iż sądzisz, iż cyborgów II-go rodzaju,
takich z żelastwem (hardwerem) w głowie, wkrótce będzie wielu. Jak mówiłam, nie
wierzę zresztą w to!
(A) - Nie stawiam przewidywań bez pokrycia. Niepokoi mnie nawet, że zbyt wiele z
nich sprawdza się, a żyję już długo. Mogę wyliczyć Ci te, które się już
sprawdziły.
(R) - Innym razem. Wróć do cyborgów. Dlaczego według Ciebie ludzie wszczepią
sobie wkrótce elektroniczne układy scalone do własnego mózgu, nie czekając aby
zrobili im to ci z UFO?, o czym kiedyś pisałeś.
(A) - Ludzie jak dotąd nigdy nie cofnęli się przed dokonaniem heroicznych i
niebezpiecznych wysiłków; przed rzuceniem na szalę życia własnego, a nawet życia
wielu innych ludzi, jeśli zaświtała im nagroda specjalnego typu.
(R) - Nie wiem o czym mówisz?
(A) - To przypomnij sobie awanturników z żaglowców Krzysztofa Kolumba, czy
korwety Magellana. Przypomnij sobie zdobywców bieguna północnego i południowego,
zdobywców Mount Everest i mikrobiologów, którzy wstrzykiwali sobie już nie raz
zarazki, celem sprawdzenia swojej własnej hipotezy. Po prostu to byli zawsze
ludzie ciekawi tego, czy mają rację oraz żądni nagrody na wypadek wygranej. Tak
jak w pokerze. Wszystko inne przestaje się wtedy dla nich liczyć. A tym razem
zaświtała nagroda niezwykle wysoka. Chodzi o pokerowe przebicie na poziomie
"karety".
(R) - Kareta? Co tym fizykom świta w głowie?
(A) - To że zostaną władcami hiperprzestrzeni. Oznacza-łoby to, że ludzie
mogliby poruszać się szybciej niż światło, przenikać do innych wszechświatów,
wracać w czasie do początku swoich narodzin, brać udział przy narodzinach nowych
wszechświatów, stać się wpółudziałowcami stworzenia.
(R) - Widzę, że rozważania biografii zwariowanych naukowców prowadzą do
niebezpiecznych wniosków.
(A) - To nie biografie są niebezpieczne, ale raczej to co się usiłuje wydarzyć.
Poza tym przekonałem się już o pewnej prawidłowości. Każdy z tych
nieprzeciętnych badaczy fizyki czy biologii czyni na ogół także pewien wkład do
prostej, użytecznej na codzień psychologii klinicznej. Każdy z nich, prócz
swoich odkryć zasadniczych przekazuje pewną mądrość praktyczną. Na ogół jest to
jedno celne, krótkie zdanie, które ma właśnie wartość 1000 mili-Ramanujanów.
(R) - Masz rację! Srinivas Ramanujan coś takiego zrobił!
(A) - Tak? A co powiedział?
(R) - Ano wiesz! Wpierali mu cały czas, że to bogini Namagirii szepcze mu do
ucha wzory. Robili z niego bóstwo. On tego nie lubił, gdyż nie miał czasu
chodzić do lokalnej świątyni. Wierzył poza tym głównie we wpływy gwiazd i
planet, jak stwierdza to teraz w licznych wywiadach wdowa po nim Pani Janaki.
Zdenerwował się więc kiedyś i powiedział, że "wszystkie religie są mniej więcej
tak samo prawdziwe".
(A) - Niech no chwilę pomyślę! W ustach hinduskiego matematyka oznacza to iż
sądzi on, że buddyzm i stwierdzenia innych religii uzupełniają się oraz że ich
przesadne stwierdzenia kasują się. Wiesz chyba masz rację! To jest odkrywcze! To
odnajduje się u nich wszystkich, tzn. u wszystkich tych cyborgów I-go rodzaju.
Oni stale to mówią. Oni zresztą wskazują przez to na "cyborgów minusowych".
(R) - Co to jest "cyborg minusowy"?
(A) - To proste, to taki człowiek co tego nie rozumie! Taki człowiek nie ma
"wkładki mózgowej", takiego "pojęciowo-metodologicznego implantu", który
umożliwia rozpatrzenie własnych procesów myślowych, rozpatrzenie mechanizmów
powstawania nienawiści, a więc mechanizmów psychologicznych prowadzących do
wojny. Jak wiesz, dawno temu już zauważono, że wszystkie wojny to bitwy, aby
udowodnić, że własny sposób myślenia jest lepszy niż cudzy.




10. 100 milionów Curie i jedna
Skłodowska
- próg uranu cywilizacji Io a odwaga cywilna





(R) - Przeczytaj te oto dwie linijki: "Ta kobieta dumna, namiętna i pracowita
odcisnęła piętno na naszych czasach ponieważ ... istnieją bezpośrednie związki
między Marią Curie-Skłodowską i energią atomową ... tak zresztą silne, że
spowodowały jej śmierć". To fragment napisu wyrytego na nagrobku Skłodowskiej.
Wypisałam to z książki o jej życiu (*1). Przeczytałam ją wkrótce po tym gdy
dyskutowaliśmy o Newtonie. Mówiłeś wtedy o raczkujących cywilizacjach, które
zbudowały już bombę atomową i które muszą przekroczyć tzw. "próg uranu" (PU).
Jak wiadomo Skłodowska w pewnej szopie zagotowała w kubłach całe tony smółki
uranowej, aby wyekstrahować pierwiastki bardziej radioaktywne niż uran. Wtedy
nie uwierzyłam Ci, ale teraz jest X rocznica wybuchu w Czarnobylu. Wszyscy o tym
piszą. Widziałam taki film dokumentalny. Podobno tereny napromieniowane,
niebezpieczne dla życia obejmują obszar wielkości połowy Polski, a wybuch
spowodował emisję 150 milionów Curie, tzn. radioaktywność 5 tysięcy razy większą
niż bomba zrzucona na Hiroshimę. Przejęłam się więc tym twoim "progiem uranu".
Wytłumacz mi to jeszcze raz. Dlaczego mówiłeś wtedy o jakimś nieuchronnym
"globalnym momencie krytycznym". Czy to jest wyssane z palca, czy to jest jakoś
racjonalnie uzasadnione?
(A) - Gdy zacznę Ci tłumaczyć to znowu wpadniesz w zwątpienie, gdyż koncept jest
uzasadniony czymś co zazwyczaj ludzi nie obchodzi, a mianowicie tym, że
prowadząc nasłuch radiowy sąsiedniego regionu galaktyki nic nie słychać.
(R) - Co to ma wspólnego z bombą atomową i Czarno-bylem?
(A) - To jest powiązane poprzez słynny wzór Drake'a na odległość do najbliższej
inteligentnej cywilizacji (*2,*3,*4). Wzór uzależnia tą odległość od
umiejętności i czasu jej przeżycia. Jeśli założyć, że inteligentne cywilizacje
trwają w czasie, tzn. mają długą historię, to powinny od dawna nadawać audycje
radiowe i telewizyjne, które powinny docierać do nas. Skoro nic nie słychać, to
widać wyginęły. Zapewne wynalazły bombę atomową i w końcu zrobiły z niej użytek,
nie przetrwały "progu uranu".
(R) - To jest naciągane. To tylko taka teoria. Zapewne ten wzór Drake'a jest
błędny. Zapewne pojawienie się istot inteligentnych jest czymś unikalnym albo
jednorazowym. Ten próg uranu to teoria niesprawdzalna!
(A) - Nad wzorem Drake'a zastanawiam się często. To mój konik. Ze względu na
delfiny zaproponowałem nawet poprawkę do szóstego współczynnika (*5).
(R) - Co mają do tego delfiny?
(A) - Drake szacuje, że na planetach, na których powstało życie biologiczne,
inteligencja pojawia się rzadko. Ja twierdzę natomiast, że skoro na naszej
planecie mamy aż dwie różne formy wysoko rozwiniętej inteligencji, tzn. "ludzką"
i "zabawowo-rozrywkową inteligencję delfinów", to szansa na pojawienie się istot
inteligentnych na planetach ożywionych jest większa niż oszacował to Drake.
(R) - Ale mimo to nic nie słychać, mówisz? Zauważ jednak, że nasz sygnał
radiowo-telewizyjny jest nadawany dopiero od roku 1936, tzn. od czasu transmisji
z otwarcia Olimpiady w Berlinie. Na trybunie stał wtedy Hitler (*7). Sygnał ten
dotarł więc dopiero na odległość 60-ciu lat świetlnych. Tylko w tym promieniu
ktoś go mógł odebrać.
(A) - No właśnie, jeśli przeżyjemy kilkaset lat, jakie mijają od krytycznego
momentu odkrycia rozpadu pierwiastków promieniotwórczych, to będziemy sygnał
nadawać dalej. Jeśli chodzi o innych to wokół nas, tzn. w obwodowym regionie
ramienia Oriona naszej Galaktyki, nikt nie przeżył.
(R) - Czyli wszystkiemu jest winna nasza Maria Curie-Skłodowska?
(A) - Nie sądzę. W końcu zawsze się taka znajdzie. Jakkolwiek trzeba przyznać,
że w dziedzinie promieniotwórczości była ona wyjątkowo zacięta i nieprzejednana.
W okupowanej przez Rosjan Warszawie wytworzono w niej taki napęd do pracy
pozytywistycznej, że jako pierwsza kobieta obroniła doktorat na Sorbonie, jako
pierwsza kobieta dostała nagrodę Nobla, trzecią z rzędu zresztą, pod równą datą
10 grudnia 1903 roku. Łatwo zapamiętać, zwłaszcza iż pierwszego Nobla odebrał
Roentgen w roku 1901, także za śmiercionośne promieniowanie X. Od tego czasu
zaczął tykać zegar odmierzający czas do "globalnego momentu krytycznego".
(R) - śmiercionośne? Przecież diagnostyka medyczna w dużej mierze opiera się na
promieniowaniu Roentgenowskim, a dzięki radowi, odkrytemu przez Marię
Curie-Skłodowską leczymy raka.
(A) - Warto rozpowszechniać tą symbolikę. Trzeba ją uzupełnić. Maria
Curie-Skłodowska nie zdawała sobie sprawy z tego czym jest promieniowanie radu,
miała więc poparzenia skóry i przez kilkanaście lat słaniała się z powodu
choroby popromiennej. W końcu na nią umarła, tak jak tysiące tzw.
"likwidatorów", przywiezionych "dobrowolnie" do Czarnobyla, którzy także nie
wiedzieli na czym polega awaria reaktora.
(R) - Jak to! nie poinformowano ich?
(A) - Przewieziono 600 tysięcy ludzi, tak aby każdy wszedł do tzw. strefy tylko
jeden raz i tylko na chwilę. Trzysta tysięcy ludzi ze strefy oraz spośród
likwidatorów otrzymało jednak dawkę chorobotwórczą. Częstość zachorowań na raka
tarczycy wzrosła na Białorusi 100-krotnie. A wszystko wynikło z ciekawości kilku
nieznanych do tej pory osób, którzy chcieli wiedzieć co się stanie z reaktorem
jeśli go przegrzać, tzn. jeśli podwyższyć jego moc o 20% w stosunku do mocy
przewidywanej przez inżynierów energetyków.
(R) - Ty chyba żartujesz? Inżynierowie energetycy zbudowali reaktor
energetyczny, a ktoś chciał wiedzieć czy można go przemienić w bombę atomową,
czy tak?
(A) - Tak właśnie było! Eksperyment się udał, niektóre reaktory można przemienić
w duże bomby atomowe, przez wydanie kilku rozkazów, jeśli tylko zostaną one
wykonane bezkrytycznie. Dlatego, jak pisze Jurij Szczerbakow w "świecie Nauki",
reaktory typu RBMK-1000 nie powinny stać w rejonach, które są politycznie
niestabilne (*11, *12).
(R) - Przecież większość reaktorów uruchamiają kraje niestabilne polityczne.
(A) - Tak! Pokonanie "progu uranu" zależy więc od pewnej konkretnej zmiennej
psychologicznej.
(R) - Czyżby wynikało to także ze wzoru Drake'a?
(A) - Pośrednio! We wzorze brakuje siódmego współ-czynnika. Współczynnika na
szansę osiągnięcia przez większość obywateli planety, dostatecznej dozy odwagi
cywilnej, świadomości i wglądu w tzw. "globalny mechanizm krytyczny" zanim jacyś
terroryści odpalą 1/3 zgromadzonego uranu i plutonu (PU) oraz zanim Ziemia
przekroczy górną nośność demograficzną (GND), co zależy z kolei od debaty
teologiczno- filozoficznej. Po odpaleniu takiej ilości materiałów
rozszczepialnych dym i pył zakryje Słońce na kilkaset lat, co sprawi, że
większość gatunków żywych wymrze. W tym drugim wypadku większość potopi się w
ciepłej wodzie.
(R) - Jaki jest ten współczynnik teraz?
(A) - Cieszę się, że złapałaś "wgląd"! Teraz wynosi on 1:10 na przeżycie przez
następny rok, gdyż trzeba uwzględnić próg "GND-EKO" i próg "PPP", tzn. "próg
pozornie przypadkowych planetoid".
(R) - To jest druga pochodna. Ty mówisz o zmieniającej się w czasie wartości
współczynnika, który określa szansę na przeżycie tylko do pewnego momentu w
czasie.
(A) - Tak! Tylko w ten "rozmyty" sposób "fuzzy-flou", jak mówią współcześni
matematycy i fizycy da się określić ową szansę na przeżycie.
(R) - Znowu naciągasz! Ty coś kombinujesz! Powiedz, jakie jest twoje prywatne
zdanie. Przeżyjemy progu PU, GND-EKO i PPP czy nie?
(A) - O jej! Gdybyśmy to wiedzieli to byśmy nie budowali stacji "Alfa".
(R) - Mówisz o międzynarodowej inicjatywie zbudowania orbitującego statku
kosmicznego już od roku 2010, w którym ma zamieszkiwać na stałe kilkudziesięciu
ludzi. Co to ma wspólnego z PU i GND-EKO?
(A) - Jeśli zostaną odpalone ładunki nuklearne to ludzie na "Alfie" przeżyją.
(R) - Nigdy nie słyszałam, aby w "Scientific American" ("świecie Nauki") albo
�La Recherche" uzasadniano, w ten właśnie sposób, wydatek 100 miliardów dolarów,
potrzebnych na wybudowanie stacji alfa, co zresztą my podatnicy wszystkich
krajów finansujemy.
(A) - Tak, bo cele umieszczenia na orbicie stacji Alfa nie są w pełni
uświadamiane. To są zamierzenia realizowane przez ludzkość w sposób podświadomy.

(R) - Chcesz powiedzieć, że są dwie małe szanse. Albo większość mieszkańców
planety uzyska wgląd w globalny mechanizm krytyczny (WGMK) albo uratuje się
tylko kilkudziesięciu ludzie ze stacji Alfa.
(A) - Tak! Jeśli ci z Alfa będą mogli polecieć już w przestrzeń. Wymaga to
jednak także około kilkudziesięciu lat pracy w miarę znośnych warunkach. Trzeba
jednak pamiętać, że w roku 2050 ilość ludzi na naszej planecie osiągnie już
raczej "nieznośny pułap" rzędu 15 miliardów.
(R) - Ponownie wychodzi nam na to, że wszystko zależy od następnych
kilkudziesięciu lat. Progi PU i EKO akurat za życia naszych wnuków?
(A) - Tak! Ale na płaszczyźnie technologicznej może się to rozegrać poprzez
stację Alfa, co da kilkadziesiąt uratowanych osób albo na płaszczyźnie
psychologicznej i wtedy zostanie uratowanych 8 miliardów ludzi.
(R) - Poszukiwanie rozwiązania psychologicznego jest chyba tańsze niż budowa
stacji Alfa?
(A) - Tak! Rozwiązanie już znaleziono, da się je wysłowić na kilkunastu
stronach, a sposobem symbolicznym da się je zapisać na jednej kartce papieru.
Znała je także, sądząc z analizy życiorysu, Maria Curie-Skłodowska. Proponuję
nawet, aby tyle wglądu WGMK i odwagi cywilnej, ile miała ta kobieta oznaczać
jednostką o nazwie "jednej Skłodowskiej".
(R) - Co w jej życiorysie świadczy o odwadze cywilnej? Ona była po prostu
naukowcem. Wiele jest odważnych kobiet.
(A) - Jednostka odwagi cywilnej musi dotyczyć zachowań w różnych sytuacjach.
Skłodowska potrafiła sobie poradzić z nagonką wysokonakładowej pracy, która
uczepiła się jej romansu z profesorem Langevin. Odwagę wykazała także tworząc z
Małgorzatą Borel zalążki ruchu feministycznego.
(R) - A któż to taki ta Małgorzata Borel?
(A) - To ciekawa postać! Pisała książki. Posłuchaj, co ma do powiedzenia o niej
Fran� oise Giraud, autorka biografii Marii Skłodowskiej:
� Emil Borel jest wspaniałym matematykiem, pięknym mężczyzną, brunetem o złotych
oczach. Młodziutka Małgorzata, którą poślubił, żywa i pikantna, jest córką
dziekana nauk ścisłych Paula Apella ...", �... ta mała bezwstydnica niczego się
nie boi i mając dziewiętnaście lat wodzi za nos kwiat nauki francuskiej."
�... Maria tak nietolerancyjna wobec wszelkiego szczebiotu również ulega urokowi
tej zuchwałej, młodej osoby, zagorzałej feministyki, która potem poświęci się
redagowaniu pisma �Revue de Mois" i namówi nawet do pisania Piotra Curie, nim
sama zacznie publikować powieści pod nazwiskiem Camille Marbo, uzyskując
rozgłos..."
�Borelowie mają werwę, styl, stosunki, a także klasę i odwagę. Później, gdy
Maria będzie przedmiotem skandalu, Borel odważy się pięknym gestem udzielić jej
schronienia".
(R) - Dlaczego więc nawet odwaga feministki z dwiema nagrodami Nobla nie
wystarcza, aby wylansować WGMK?
(A) - Opowiadanie o rozwiązaniu jest niebezpieczne dla autorów, a więc na
dłuższą metę nie jest to skuteczne. Dlatego właśnie rozwiązania nie działają.
Jeśli nie można mówić jasno to nikt nie zrozumie. Jeśli powiedzieć dobitnie to
jest to niebezpieczne. Współplemieńcy, mieszkańcy planety zamykają autorom usta
i koło także się zamyka. Dobrą ilustracją są wydarzenia, jakie się przytrafiły
Jessice Lang w filmie "Błękit nieba" (*8). Jessica Lang osiąga tam właśnie
odwagę myślenia rzędu "jednej Skłodowskiej".
(R) - Nie wierzę Ci! Przecież teraz wszystko można wydrukować.
(A) - To o czym mówię można wydrukować tylko w bar-dzo małym nakładzie. Jeśli
nie wierzysz to przeczytaj niskonakładową powieść biograficzną Karsten Alnaes
pt.: "Sabina", o kochance C.G. Junga, którą w Rosji zamordowali hitlerowcy (*9).
To jest w końcu o pojęciu wglądu. Przeczytaj także obwolutę książki Wilhelma
Reich'a pt.: "Mordercy Chrystusa". Jak pisze Jacek Santorski wydawca obydwóch
tych książek - Reich zmarł w więzieniu federalnym w Lewisburgu w stanie
Pensylwania w roku 1957 (*10).
(R) - Wiem, czytałam. Co zrobić, aby zamieszkać na stacji Alfa?
(A) - Najlepiej zostać specjalistą od najsilniejszych rodzai promieniowania, np.
takich jak kosmiczne rozbłyski gamma lub cząsteczki zetta.




11. Freud, Jung i Sabina Spielrein
- czyli o wglądzie w duszę gatunku





(R) - A więc dzisiaj będziemy rozmawiać o Freudzie i Jungu, dwóch sławnych
lekarzach, których nazwiska znają chyba wszyscy mieszkańcy naszej planety.
(A) - Oraz o Sabinie Spielrein, ich przyjaciółce, która jednemu i drugiemu
podsunęła idee, które później stały się ich najważniejszymi konceptami (*1,
*2,*3,*4).
(R) - Dlaczego właśnie ta trójka?
(A) - Trudno aby w naszych rozmowach o twórcach największych dokonań nie było
nic o jakimś lekarzu.
(R) - To dziwne! Na ogół zapomina się o tym, że Freud i Jung byli praktykującymi
lekarzami. Te nazwiska kojarzą się wprost z psychologią.
(A) - Większość pacjentów sądzi, że lekarz powinien pytać tylko o dolegliwości
ze strony jelit i wątroby.
(R) - Wiesz, ta powieść biograficzna o Sabinie Spielrein (*1), przyjaciółce
Junga, to gorzej niż horror, to jest przejmujący zapis o najbardziej
makabrycznych wydarzeniach, jakie zrealizował "ludzki ród". Wydarzenia takie
zresztą wcale nie ustały.
(A) - Ciąg dalszy rzeczywiście nastąpi, a więc konstrukcja powieści jest
odpowiednia. Autor naprzemiennie, w kolejnych rozdziałach opisuje jak rozwijał
się romans oraz wiedza o pędzie ku śmierci i siłach destrukcji drzemiących w
każdym z nas, opisując jednocześnie wyczyny hitlerowców zbliżających się do
Zagłębia Donieckiego i makabryczne sceny rozgrywające się na oczach Sabiny,
która jak wiadomo już od początku powieści zginie w końcu z ich rąk. Taka
naprzemienna "historia" toczy się przecież dalej.
(R) - Wniosek jest więc smutny. Teorie Freuda i Junga nie są skuteczne. Ludzie
tak jak się zabijali tak mordują się dalej. Wystarczy wspomnieć Wietman,
Kambodżę, Jugosławię, Rwandę, Tamilów ze Sri Lanki, Tybet, terroryzm, mafijne
porachunki itp.
(A) - Sądzę, że teoria Sabiny Spielrein i Junga jest wystar-czająco silna, aby
wstrzymać większość wojen z innowiercami, ale trzeba byłoby zadbać, aby była ona
znana każdej osobie. Jak na razie większość mieszkańców tej planety oraz
przywódcy głównych nurtów ideologicznych nie chcą zgodzić się nawet z tym, że
istnieje podświadomość oraz wyparty ze świadomości, bo niegodny nam, cień, czyli
"diabeł wewnętrzny", którego się przepędzić nie da.
(R) - Dlaczego tak mówisz? Przecież każdy już słyszał o podświadomości. Nic to
nie daje?
(A) - Słyszał, ale wypiera, bo szczegóły są nieprzyjemne. Na dowód przeczytaj
głośno w jakimś towarzystwie fragmenty powieści, które dotyczą owego słynnego
środowego zebrania Towarzystwa Psychoanalitycznego (*6), które odbyło się w
mieszkaniu Freuda 29 listopada 1911 roku, na którym Sabina Spielrein
przedstawiała swoją rozprawę pt.: "Destrukcja jako praprzyczyna stawiania się"
(Die Destruktion als Ursache des Werdens), czytaj dla próby głośno choćby ten
fragment (*1):
�My lekarze wiemy oczywiście, że neurotyk ma skłonności do dręczenia,
umniejszania i szydzenia z siebie, nawet do potępiania swego ego z nieubłaganą
surowością. Z kolei udręka zadana własnej osobie wywołuje przyjemność i
dostarcza patologicznego rodzaju rozkoszy ..."
Są to słowa włożone w usta S. Freuda. Inny uczestnik dyskusji nad referatem
Sabiny dodaje:
�... potrzeba autodestrukcji łączy się ściśle ze skłon-nością do niszczenia
innych ludzi. Innymi słowy między samobójstwem a morderstwem może zachodzić
duchowe pokrewieństwo ..."
Jeszcze ktoś inny dodaje:
�... ascetyczne skłonności człowieka dają się z powo-dzeniem pogodzić z
okrucieństwem wobec innych. Pogarda dla samego siebie ulega przeniesieniu na
innych lub przeobraża się w nienawiść ..."
(R) - Daleko jest, aby od takiego kawiarnianego gadania można byłoby coś
zaradzić na konflikty narodowościowe, religijne, interesy mocarstw, walkę o
dostęp do ropy naftowej, chęć panowania nad światem. Nie widzę przejścia.
(A) - W mojej książce pt.: "Funkcja Ewy" w tabelce "Model partnerstwa" jest
podchwytliwe pytanie. Trzeba wybrać pomiędzy dwoma ewentualnościami: "Dość
często oglądam filmy brutalne", bądź odpowiedź alternatywna: "Nie znoszę
brutalnych filmów, prezentujących pastwienie się nad kimś bezbronnym,
zdominowanym. Wyłączam natychmiast program zawierający sceny sadystyczne". Co
się okazuje. W anonimowym badaniu, w którym udział wzięło 300 studentów uczelni
medycznej, niemal połowa, tzn. 120 osób, stwierdziła, że woli ewentualność
pierwszą, tzn. "lubi oglądać filmy brutalne". U wielu osób satysfakcja seksualna
nie jest jak widać oddzielona od chęci poniżenia, a nawet pastwienia się na
kimś. Wydaje się, że w naturze ludzkiej, na poziomie genetycznym Eros nie został
oddzielony od Tanatosa.
(R) - Nie trzeba chyba robić statystyk według tej tabeli. Wystarczy oglądać
program telewizyjny przez tydzień, aby przyjąć do wiadomości, że jest to faktem.

(A) - Freud ujął to słowami:
�Bliźni jest nie tylko potencjalnym obiektem seksualnym, lecz także kuszącym
celem naszej agresji, naszej potrzeby wykorzystania go ... potrzeba niszczenia
ma charakter instynktowny ... wrogość czyha na okazję..." (*1).
(R) - Tylko ciągle nie mówimy o skutecznym remedium, ciągle nie mamy recepty.
(A) - Pierwszym składnikiem recepty jest uświadomienie ludziom, że "Homo sapiens
sapiens" od strony genetycznej został ukształtowany jakieś 100 tysięcy lat temu
i od tego czasu nie zmienił się. Przez 90 tysięcy lat żył w mało konfliktowej
społeczności zbieracko-łowieckiej, tzn. w hordach będących luźną federacją kilku
rodzin (*2). Był wtedy także głęboko religijny, jakkolwiek wtedy sacrum
wyznaczały przyroda i gwiazdy oraz uświadamianie sobie tego, że ... istnieje
śmierć. Hordy nie walczyły ze sobą, bo nie było o co. Polowały na zwierzynę.
Jeśli komuś nie podobało się w jego grupie, to mógł przenieść się do innej
hordy. Agresywność ludzi była potrzebna tylko po to, aby coś upolować. Jak pisze
prof. Tadeusz Bielicki: �... Polowanie na grubego zwierza wymusiło kolektywizm
działania. Tego nie dało się już robić w pojedynkę. trzeba było działać w
zgranym, kilku a nawet kilkunasto osobowym zespole, a także dzielić się łupem.
Od około 10 tysięcy lat całym gatunkiem zaczęły jednak wstrząsać wyniki "mutacji
memowych", tzn. znaczne innowacje kulturowe. Rozpoczęcie uprawy roli, hodowli
zwierząt i osiadły tryb życia w sadybach i miastach sprawił, że było o co
walczyć. Zaczęto więc polować również na ludzi. Ponieważ wyglądało to nieładnie
zaczęto formułować zasady moralne, spisywane na "kamiennych tablicach". Zasady
te nie były w stanie zmienić genów ludzkich. Mogły jedynie wepchnąć część natury
ludzkiej do podświadomości i nazwać ją szatanem. Oczywiście gdy nadarzy się
okazja, ów diabeł wyłazi z "zacienionego" rejonu mózgu.
(R) - Jaki jest drugi składnik recepty?
(A) - W paczce elementarnych wiadomości, które powinien znać każdy mieszkaniec
planety trzeba by umieścić wiadomość, że �ten kto nienawidzi, usiłuje
kontrolować i zdominować innych, nie był kochany w dzieciństwie i najczęściej
nie potrafi nawiązywać prawdziwie intymnych kontaktów". Mówiąc krótko, "ma
deficyt miłości". Jeszcze gorzej, jeśli okazywano mu pogardę i wykazywano, że
jest gorszy niż inni. Będzie on wtedy próbował, podświadomie właśnie, odegrać
się na innych. Co gorsza, całość swojego cienia przypisze domniemanym wrogom,
będzie widział w nich samo zło, tylko zło, wszystkie odrażające cechy wydobędzie
ze swojego wnętrza właśnie. Wynika z tego także, że aby przerwać łańcuch aktów
zemsty i odgrywania się, to w pewnych regionach świata, takich jak Rwanda, Sri
Lanka, Bliski Wschód, Kaukaz, potrzebne byłoby wymazanie z pamięci rodziców
wychowujących dzieci tkwiących drzazg. Wymagałoby to zmian w wychowaniu na
przestrzeni kilku pokoleń.
(R) - To się robi skomplikowane. Teoria jest dobra, ale nie działa. Jeśli na
przeciwko stoi ktoś z nożem i chce na Ciebie napaść, to Ty wiesz, że nie był
kochany przez mamę, ale co Ci z tego przyjdzie. Sabinie Spielrein, mimo że
tworzyła tą teorię też nic ona nie pomogła.
(A) - Nawet gorzej, w jej przypadku wystąpił efekt częsty u intelektualistów,
którzy będąc marzycielami często dają się uwieść jakimś obietnicom zrealizowania
"nowego, wspaniałego świata". Jej mąż, także psychoanalityk, na wieść o wybuchu
Rewolucji Październikowej wpadł w euforię i zdołał ją namówić do przeniesienia
się ze Szwajcarii do Moskwy. Już po 3 latach został aresztowany, po
przesłuchaniach na Łubiance już nigdy nie odzyskał zdrowia psychicznego. Całej
rodzinie zabrano paszporty. Jesienią 1936 roku specjalnym dekretem uznano
psychoanalizę za terapię nielegalną i zapowiedziano, że ktokolwiek będzie się
nią zajmował zostanie uznany za zdrajcę ojczyzny (*1).
(R) - Politycznym ślepcem okazał się także jednak Twój ulubiony C.G. Jung, który
przy całej swojej przenikliwości nie zrozumiał początkowo ku czemu zmierza
nazizm. Spotykał się nawet z Goebelsem.
(A) - Tak, ale wycofał się w porę i nazizmu nie popierał. Zresztą osobiste
koleje życia każdego z obgadywanych przez nas tutaj intelektualistów przemawiają
właśnie za tym, że rozwiązania trudnych dylematów ludzkich leżą poza zasięgiem
jakiejś jednej pojedynczej osoby. Receptę trzeba składać z "ustaleń sprawdzonych
niejako doświadczalnie na ludziach", tzn. przez bieg historii. Inaczej można się
pomylić. Receptą może być, jak się okazuje, tylko próba rozwiązania całego
układu równań a nie znalezienia jednej niewiadomej.
(R) - Jakie są elementy tego układu równań?
(A) - Na przykład, takie stwierdzenie:
[1] �Najbardziej toksyczne są kłamstwa przekazywane dzieciom w najwcześniejszym
dzieciństwie, wtedy gdy są one jeszcze nieświadome, a więc wtedy kiedy są one
wobec kłamstw zupełnie bezbronne."
(R) - Co jest kłamstwem?
(A) - Każde stwierdzenie podane jako prawdziwe, mimo że nigdy tego nie
udowodniono, bądź nigdy nie da się tego sprawdzić.
(R) - Przecież większość wierzeń religijnych, większość nakazów i zakazów
obyczajowych to takie właśnie stwierdzenia!
(A) - Toteż należy je przekazywać jako tezy, hipotezy, bądź przypuszczenia.
(R) - Podaj inny przykład z tego układu równań.
(A) - No na przykład takie stwierdzenie:
[2] �Wyeliminowanie w jakiejś społeczności sacrum, tzn. umiejętności
spostrzegania nadrzędnego planu i sił łączących człowieka z naturą, kosmosem
jest śmiertelnie niebezpieczne."
(R) - Kiedy na nowo mówisz o religijności!
(A) - Tak, ale o religijności naturalnej, do której mogą się odwołać hierarchie
wszelakich kościołów, a w trybie natychmiastowym wszystkie pojedyncze osoby, co
mogłoby pogodzić innowierców w taki sposób, który dobrze funkcjonował jeszcze 10
tysięcy lat temu.
(R) - Jeszcze jedno stwierdzenie z Twojego układu równań.
(A) - [3] �Każdy z nas pragnie jednocześnie miłości i wolności."
(R) - Przecież na ogół są to pragnienia sprzeczne. W ogóle wydaje się, że
wymieniane przez Ciebie stwierdzenia układu są ze sobą sprzeczne. Ile ich jest?
(A) - Jest ich kilkanaście i nie są one sprzeczne, jeśli realizując je nie
przesadzamy. Jednym z tych stwierdzeń jest bowiem przekonanie, że
[4] �Każda znaczna przesada wywoła jakąś chorobę."
Co więcej, społeczeństwo jest zdrowsze im więcej tych prostych praw uwzględnia.
(R) - Toż to cała wyrafinowana i skomplikowana wiedza. Przewidujesz, że bandyci,
malwersanci, przestępcy się jej nauczą i wezmą ją sobie do serca?
(A) - To nie jest spis zakazów, to jest lista rad, które mają sprawić, aby
poczuć się lepiej. Sądzę więc, że każdy chętnie poczytałby o owych poradach we
własnym interesie, zwłaszcza że większość z nich daje natychmiastową ulgę,
(R) - No to dlaczego takiej wiedzy się nie rozpowszechnia?
(A) - Bo jedno z równań układu stwierdza, że
[5] �Większość rozmów, działań i przedsięwzięć ludzkich jest tak prowadzona, aby
omijać sedno sprawy."
(R) - Nie wierzę! Dlaczego miałoby tak być?
(A) - Bo mówienie o istocie problemu na ogół jest niebezpieczne. Powoduje
narażenie się komuś z aktualnych szkół myślenia. Ludzie są zazdrośni o posiadane
dobra. Są zazdrośni zwłaszcza o cudze idee. Jeśli czytałaś o życiu Sabiny
Spielrein to rozumiesz dlaczego tak zazwyczaj jest, nawet wśród
najwybitniejszych lekarzy, nawet wśród najwybitniejszych twórców.




12. WITKACY A POLE MORFOGENE-
TYCZNE NASZEJ EPOKI
czyli o trzech powodach narkotyzowania się





(R) - Posłuchaj przeczytam Ci coś (*1):
�Palił Pan kiedyś marihuanę?
- Tak, ale nie zaciągałem się (śmiech), jak prezydent Clinton. Spróbowałem też
innych narkotyków z ciekawości w młodości.
A gdyby pana córka spróbowała?
- Zależy od wieku, teraz jest stanowczo za młoda, na siedem lat. Kiedy będzie
miała 18 lat i spyta mnie: Tatusiu, co jest mniej groźne: marihuana, papierosy
czy alkohol. Powiem marihuana. Alkohol sprawia, że ludzie stają się bardziej
agresywni, powodują wypadki, z papierosami bardzo trudno zerwać. Oczywiście, nie
będę chciał, żeby paliła codziennie lub rano. Ale nie chcę też, żeby patrzyła na
policjanta jak na wroga, który może ją aresztować, chcę, żeby czuła, że kiedy ma
problem, może się do niego zwrócić i nie zaaresztuje jej dlatego, że ma przy
sobie narkotyk."
(A) - Kto to powiedział?
(R) - Ethan A. Nadelmann, szef nowojorskiego instytutu, badającego problemy
narkomanii, który przyjechał do Polski, aby przekazać doświadczenia zebrane w
USA w trakcie niedawnej batalii wypowiedzianej ludziom uzależnionym.
(A) - Co wykazują te doświadczenia?
(R) - Między innymi, że używanie tzw. narkotyków lekkich jest łatwo wykryć. Na
przykład, obsługa hotelowa od razu wyczuwa zapach marihuany, mimo otwartych
okien i koca położonego u wejścia do pokoju. Turyści przechodzą więc podobno na
cracks, czyli syntetyczną kokainę. Podobno jeśli ktoś raz weźmie cracks, to małe
są szanse, aby nie sięgnął już później do tzw. twardych narkotyków.
(A) - Podobne stanowisko, dotyczące pochodnych canabi-su prezentował niedawno w
telewizji ponownie profesor Kozakiewicz, znany socjolog, postulujący już od lat
legalizację zażywania marihuany. To samo pisze ostatnio �La Recherche" (*2).
(R) - Dlaczego ludzie biorą narkotyki?
(A) - Z trzech różnych powodów: (1) bo jest im źle, (2) bo świat jest dla nich
szary, zwykły i nudny oraz część z nich po to, (3) aby ułatwić sobie zadanie
złapania hiperprzestrzennego ducha, siedzącego w skrytości, �złapać go za rogi i
przewlec na siłę do tutejszego świata", to znaczy w nieskrytość, jak powiedział
to Marcin Heidegger (* ).
(R) - Ty ciągle wymieniasz nazwiska jakichś podejrzanych filozofów. Heidegger
poprzez swoje dzieło pt.: �Sein und Zeit" zdobył olbrzymi autorytet, a potem
piastując stanowiska uniwer-syteckie w czasach nazizmu, popierał niepotrzebnie
Hitlera.
(A) - Podobnie jak Werner Heisenberg, jeden z współ-twórców fizyki kwantowej,
autor tzw. zasady nieoznaczoności, popierał Hitlera aż do końca, to znaczy do
czasu aresztowania go przez szefa specjalnego batalionu US Army, który wkroczył
na wiosnę 1945 roku do tajnej bazy naukowców niemieckich, próbujących ciągle
uparcie wyprodukować bombę atomową.
(R) - Żartujesz?
(A) - Nie! Czytałem nawet, że odbyła się następująca, niezwykła rozmowa między
amerykańskim oficerem a aresztowa-nym Noblistą:
�- Panie Doktorze. Co pan tu robi jeszcze? Czyż Pan nie wie, że Rzesza od dawna
leży już w gruzach?
- Kapitanie, przecież nie chodzi mi tutaj o to, aby Rzesza miała bombę atomową,
ale o kwestię " Czy rzeczywiście da się to zrobić?" "
(R) - Zaraz, zaraz, jak chciałam porozmawiać sobie dzisiaj o narkotykach. Wiesz,
ten Nadelmann z Nowego Yorku stwierdził w wywiadzie, o którym mówiłam, że
(cytuję):
�... narkotyki towarzyszą ludziom od wieków i nigdy nie będzie społeczeństw
wolnych od nich".
Co Ty na to?
(A) - Święta prawda! Takie lub inne narkotyki są nieuchronną koniecznością wobec
zaistnienia serii cudów lub jak kto woli mutacji, które doprowadziły do
powstania tak potężnego mózgu, jaki posiada nasz gatunek �Homo sapiens,
sapiens".
(R) - Mów jaśniej!
(A) - Mózg człowieka co chwilę, co dnia jest na skraju rozpaczy lub na skraju
szaleństwa i trzeba wypić piwko, jak mawiał Witkacy!
(R) - Mów poważnie!
(A) - Słuchaj! Przyjrzyj się ciągowi sklepów wzdłuż jakiejś ulicy takiego lub
innego miasta na całym świecie. Sprzedają albo piwko albo wino albo sznaps.
Prócz sklepów są bary, puby, kafejki i herbaciarnie.
(R) - Ty mówisz o alkoholu i kofeinie. Tu przyznaję Ci rację. Wino, piwo i wódkę
pędzono od zarania ludzkości, ale alkohol to nie jest narkotyk.
(A) - Etanol, CH2OH jest substancją modyfikującą stan umysłu w ten sposób, iż
przez kilka godzin jesteśmy w stanie euforycznym, pozbywamy się lęku, jesteśmy
pewni siebie, mamy dobre mniemanie o sobie, wszystko wydaje się nam łatwe, a
niebezpieczeństwa nie istnieją. Wada alkoholu polega jednak na tym, że trzeba
wypić ilości niemal kilogramowe, a na drugi dzień mamy kaca, nie mówiąc o
uszkodzeniu wątroby. Zmiana pracy mózgu jest poza tym oszukańcza. Po alkoholu
jesteśmy zadowoleni z siebie, nic nie chcemy jednak dodać, nic nie chcemy
tworzyć, wkrótce chcemy spać.
(R) - Tak, co po marihuanie?
(A) - Marihuana, czyli chemicznie biorąc pochodne canabisu, to tylko miligramy a
nie kilogramy substancji, które wątroba musi rozłożyć. To że na drugi dzień nie
ma się kaca oraz to że nie wpływa ona niekorzystnie na stan organów wewnętrznych
organizmu nie jest najważniejsze. Istotne jest to, że zmodyfikowana praca mózgu
idzie w kierunku odmiennych stanów świadomości, stanów na poły mistycznych,
zmiany nawyków myślowych, poznania siebie i stanów sprzyjających twórczości (*3,
*4). Przede wszystkim nie boimy się wtedy mówić szybko całej prawdy. Nie boimy
się mówić o istocie dylematu. Mamy łączność z naturą, z duszą wszechświata.
(R) - To jest gołosłowne!
(A) - Przeczytaj więc kilka poważnych tekstów (*2, *4). Canabis zwalnia rytm
zegara procesów myślowych mózgu. Wszystko toczy się na zwolnionych obrotach,
przy pod-wyższonym nastroju, poczuciu bezpieczeństwa, niezależności. Euforia,
żarty i odległe skojarzenia sprzyjają nowym pomysłom. Sądzę, że jest niemal
pewne, iż rozwój komputerów, biologii molekularnej i innych nowych idei w
�dolinie krzemowej" wokół San Francisco wynika w dużej mierze z tego, że
większość wykształconych ludzi co wieczora pali tam marihuanę.
(R) - Czy nie można byłoby po prostu usiąść przy biurku, rysować nowy projekt
procesora albo zacząć pisać nową powieść?
(A) - Przy biurku można usiąść i można zacząć pisać, tyle że wtedy napiszesz
farmazony, po prostu to co już było, będziesz się powtarzać jak mechaniczna
lalka. Chwila oryginalności to rodzaj cudu. Trzeba to jakoś okupić. To zawsze
wymaga użyczenia swojej energii życiowej rzędu jednej megatony oraz łączności z
nadprzestrzenią.
(R) - A po jakiego licha nam ciągle nowe rzeczy?
(A) - Nowe rzeczy nie są potrzebne nam osobiście. One są potrzebne istocie
nadrzędnej, która steruje rozwojem myślenia na kuli ziemskiej. To ona przesuwa
�głowę", tzn. �centrum myślące" z jednego rejonu świata w inny. Najpierw był to
Egipt i Mezo-potamia, potem Grecja i Rzym, potem postcesarska, postimperialna
Europa z Paryżem, Londynem, Szwajcarią, Warmią, Królewcem i Krakowem w środku, a
teraz głowa jest w Kalifornii. Nadistota stale napędza ludzi do pracy, bo ludzie
są po prostu jej mózgiem.
(R) - Coś mi się kojarzy! To rzeczywiście są kraje leżące w pasie szerokości
geograficznej 30o ą 10o. Głowa myślenia planety Ziemi przesuwa się na ogół
jednak wzdłuż tego pasa, tzn. tam gdzie te wspominane przez Ciebie stale
rezonanse Schumanna są dopompowywane przez owe ekscesy magnetosferyczne.
(A) - To prawda, zmienne na przestrzeni historii obyczaje, dotyczące zażywania
substancji modyfikujących pracę mózgu, są sprzęgnięte z oddziaływaniami
magnetosferycznymi oraz oddzia-ływaniem Słońca.
(R) - Nie rozumiem?
(A) - Z narkotycznego punktu widzenia na Ziemi istniały trzy rodzaje
cywilizacji: �cywilizacja grzybków", �cywilizacja alkoholu" i �cywilizacja
canabisu". Każdej z nich odpowiada inne zasilanie spirytualne, inna koncepcja
ideologiczna. Te różne zasilania, być może, są koniecznymi fazami rozwoju.
(R) - Co to jest �cywilizacja grzybków"?
(A) - Nasz gatunek �Homo sapiens sapiens" powstał jakieś 100 tysięcy lat temu.
Przez 90 tysięcy lat nie uprawialiśmy jeszcze roli, nie budowaliśmy osiedli.
Ludzie sprawni umysłowo tak samo jak Ty i ja żyli w hordach
zbieraczo-łowieckich. Jeśli się powtarzam, to robię to celowo, bo chcę
uzasadnić, że nie pędzili jeszcze wtedy wina, piwa i wódki, gdyż nie zaczęli
jeszcze siać i orać. Natomiast wokół rosły grzyby. Między innymi na obszarach
dzisiejszego Maroka, Libii, Egiptu i Mezopotamii rósł grzybek �Stropharia
cubensisi" zawierający psylocybinę (*4, *5). Wtedy, w tych czasach ludzie
wieczorem, po polowaniu wypijali wywary z �Stropharia". Świat sawanny, puszczy
oraz skał oświetlonych księżycowym światłem gwiazd stawał się jeszcze bardziej
magiczny. W zmysłowy sposób ludzie czcili rodzącą się już wtedy �duszę świata".
(R) - Sądzisz, że wtedy gdy zaczęli uprawiać rolę zmieniły się ich zwyczaje.
Zamiast zjadania grzybków zaczęli fermentować winogrona i napadać na sadyby w
celu zdobycia złota.
(A) - No tak, po zwycięskiej bitwie upijali się winem lub wódką. Chcieli
zagłuszyć osąd samego siebie. Chcę jednak zaznaczyć, że to nie ja wymyśliłem
rozróżnienie �cywilizacji grzybków" od �cywilizacji alkoholu". Zrobił to Rupert
Sheldrake w książce pt.: �Zdążyć przed Apokalipsą" (*5).
(R) - Kto to jest Rupert Sheldrake?
(A) - Masz rację, pisanie o grzybkach i winie byłoby bez znaczenia gdyby nie
rozpoczął tego ktoś o dużym autorytecie. Rupert Sheldrake jest twórcą pojęcia
tzw. pola morfogene-tycznego (*6, *7). Już w 1990 roku, w czasach kiedy to do
naszego kraju zaczęły docierać świeże idee, wydawnictwo �Pusty Obłok" wydało
zbiór wywiadów Renee Weber ze znaczącymi osobowościami naszej epoki pt.:
�Poszukiwanie jedności - nauka i mistyka (Dialogues with Scientists and Sages -
The search for unity" (*6). Zamieszczono w niej wywiady nie tylko z wybitnymi
fizykami, takimi jak David Bohn i Ilya Prigogine, ale i także z Sheldrakełm.
Ostatnio na nowo pisze o nim pismo �Nieznany Świat" (*7). Posłuchaj, piszą oni
tam tak:
�A tym czasem? Tymczasem rodzi się wizja wszech-świata, który nawet śpiąc
pracuje na swoje zbawienie. Wizja wszechświata, który wciąż pulsuje zarzewiem
Nowego i brzemienny jest innowacją. To coś więcej niż tylko pusta i zimna
czasoprzestrzeń. To Wszechświat, w którym każdy może odcisnąć swoje piętno.
Zachęcający i ponętny - wszechświat, który nieustannie się rozwija. Który
rozumie. Który wciąż i wciąż się uczy ..."
�... Odpowiedzialne za taki stan rzeczy miałyby być nie uwzględniane dotąd w
analizie naukowej pola morfogenetyczne Ruperta Sheldrakeła, które można porównać
do sprawczej pamięci nie słabnącej ani w czasie ani w przestrzeni. Pola te
miałyby ponoć powodować, iż wszystkie raz zaistniałe systemy zostawałyby w nich
utrwalone i niejako �odciśnięte", wytwarzając specyficzną predyspozycję do
powstawania analogicznych lub zbliżonych do nich systemów w przyszłości ..."
Konsekwencją konceptu pola morfogenetycznego, zdaniem Ruperta Sheldrakeła jest
to, iż zdobycie pewnej wiedzy pewnych doświadczeń przez pewnych ludzi przenosi
się do umysłów innych poprzez takie właśnie pole.
(R) - A nie po prostu przez napisane książki lub namalowane obrazy?
(A) - Ano właśnie! Sheldrake próbował udowodnić to w doświadczeniach na
szczurach. Ale szczury to nie ludzie. Nikt nie znalazł jeszcze niezbitego dowodu
na istnienie takiego pola, chyba że zaczniemy je utożsamiać z czasoprzestrzenią
albo polem elektromagnetycznym, czego Rupert Sheldrake nie chce. Masz jednak
rację, że Sheldrake swoje własne, nowe koncepty powierza jednak raczej książkom
niż polu morfogenetycznemu. swoje przekonania o powiązaniu cywilizacji grzybków
z moż-nością kontaktu z naturą lansuje we wspomnianej książce. Książka ta jest
zapisem dyskusji, jaką prowadził publicznie na żywo przed kamerami ze znanym
matematykiem Ralphem Abrahamem i znanym pisarzem i etnografem Terence McKenna.
(R) - Przyjęłam do wiadomości. Istnieje możliwość, że nie tylko nam w głowach
przybywa wiedzy, ale że także na zewnątrz nas istnieje pole morfogenetyczne,
które gromadzi wiedzę i wpływa na nasz rozwój. Ale wróćmy do narkotyków.
Powiedziałeś, że teraz to nie grzybki a Canabis. Dlaczego?
(A) - Dlatego, że teraz zaistniała przemożna potrzeba na wyrywanie ze
�skrytości" coraz to nowych duchów. Pakuje się je potem do pamięci komputerów i
wytwarza takie filmy jak �Bliskie spotkania IIIo ", �E.T.", �Gwiezdny przybysz",
�Łowca androidów", �Nieśmiertelny (Highlander) I, II i III", �Milenium",
�Kosiarz umysłów I i II", �W sieci", �System", �Dwanaście małp", itd. Te filmy
tworzą ci, którzy palą marihuanę. Dlaczego tak się dzieje to nie wiem.
(R) - Ja wiem. Witkacy to zrozumiał. Przeczytałam jego �622 upadki Bunga", jego
�Z podróży do tropików", jego �Nienasycenie", jego dzieło pt.: �Nikotyna,
alkohol, kokaina, peyotl, morfina, eter + Apendix", a w szczególności �Niemyte
dusze - Studium psychologiczne nad kompleksem niższości (węzłowiskiem
upośledzenia) przeprowadzone metodą Freuda, ze szczególnym uwzględnieniem
problemów polskich" i teraz już rozumiem.
(A) - Co uchwyciłaś?
(R) - Że Witkacy przewidział to wszystko, wywlekał te duchy, wsadzał je na
płótno, konstruował takie pole morfo-genetyczne, no i teraz jesteśmy już w
cywilizacji Canabisu.
(A) - Spokojnie! Stanisław Ignacy Witkiewicz, Polak, ale też dobrowolny oficer
wojska rosyjskiego (*8), który po powrocie w roku 1918 z Petersburga przybrał
pseudonim Witkacy i który w chwili zajęcia Lwowa przez armię radziecką popełnił
samobójstwo, był przez swojego ojca trenowany specjalnie do łapania duchów
hiperprzestrzennych. Jego ojciec, malarz realistycznych zakopiańskich
krajobrazów chciał, aby jego syn przewyższył go. Nie pozwolił mu więc chodzić do
szkół. zatrudniał najwybitniejszych znanych mu prywatnych nauczycieli, aby
uczyli jego syna według obmyślonych przez niego wytycznych. Miał dużo czytać,
urządzono mu prywatne laboratorium, namawiano aby gromadził własną kolekcję
roślin, owadów i kamieni. Jego nauczyciele wpajali mu, aby nigdy nie przyjmował
jakiegoś poglądu jako całkowicie oczywistego.
(R) - No właśnie i Witkacy te nauki wykorzystał. Do nauczania podstawowego
dołożył swoje metody. Zaczął eksperymentować na sobie. Jak wiadomo wypróbował
wszystkie znane narkotyki. Gdy malował kolejny portret lub kolejne monstrum w
rogu obrazu odnotował symbolami rodzaj użytego narkotyku.
(A) - Najlepiej czuł się po peyotlłcie i meskalinie, uzyskiwanej z kaktusa
Lophophera williamsii. Ah! Widziałaś ten rysunek pt.: �Mała astralna pół-żaba".
Pod nieziemskim zamczyskiem astralna pół-żabusia z innej planety �przysięga się,
że nikt dotąd nie zginął w torturach w jej prawie urojonych zamkach".
(R) - Widzisz jaki kosmita z przyszłości. Jego malarstwo, jego teoria sztuki,
nakazująca artyście uchwycić tzw. głęboką, istotową, czystą formę oraz jego
dzieła filozoficzne, twierdzące, że życie to �teatr wydarzeń własnych" była
wtedy całkowicie nową sprawą. Już po 50-ciu latach okazało się, że przewidział
on �virtual reality" (sztuczną rzeczywistość), cyfrowo-komputerowe poszukiwanie
niezmienników piękna czystej formy ludzkiej ciała, tzw. efekt lustra oraz
ponowne zainteresowanie astronomią (vide jego obrazy z serii �astronomical
compositions") oraz inne fenomeny tej naszej zwariowanej postmodernistycznej
epoki kulturowej. Szkoda tylko, że popełnił samobójstwo, bo to zawsze podważa
wartość dorobku całego życia.
(A) - Wiem, wiem. Tacy pisarze jak Hemingway i psychia-tra Betheleim, ale
Witkacy popełnił samobójstwo z powodów wyłącznie filozoficznych i teatralnych.
Przewidywał koniec epoki, a więc w 3 tygodnie po wybuchu II wojny światowej
odnotował, że koniec świata jest już blisko. Doszedł więc do wniosku, że dalsze
życie w tym świecie nie ma sensu. Pojechał więc nad jezioro w miejscowości
Jeziory i zabił się.
(R) - W Jeziorach nie ma zdaje się jeziora.
(A) - Trzeba byłoby sprawdzić własności geofizyczne w tej miejscowości. Przecież
o coś Witkacemu w tym ostatnim akcie �teatru wydarzeń własnych" chodziło.
(R) - Być może był to tylko początek końca cywilizacji alkoholu.






13. STEPHEN HAWKING
- czyli o wierzeniach I, II i III stopnia




Pod kopułą Planetarium działy się tym razem niezwykłe rzeczy. Z okazji 40-lecia
działania tej dydaktyczno-naukowo-rozrywkowej Instytucji jej dyrektor zafundował
zaproszonym gościom dwa dziwne spektakle.
Wpierw zgaszono światła i puszczono "machinę świetlną" w ruch. "Dwugłowa
maszyna", która wytwarza na kulistym suficie kopuły swymi punktowymi
reflektorkami iluzję gwiaździstego nieba, wyprodukowana w NRD, tzn. w Jenie
przed 40-tu laty, dzisiaj obracała się tak szybko, że zgromadzeni goście
odbierali przemieszczanie się gwiazdozbiorów tak jak gdyby byli pasażerami nisko
zawieszonego sputnika. Jednocześnie działało dwóch artystów. Jeden z bujną
czupryną o długich włosach, grał na elektronicznym klawesynie. Muzyka była jak
"kosmiczny huragan". W krótkich przerwach, jego kolega, poeta deklamował wiersze
Wergiliusza.
Wszyscy byli poruszeni. W drugim rzędzie widowni koło mnie usiedli jacyś młodzi
ludzie. Dziewczyna i dwóch chłopaków. Profesorowie astronomii rozpoczęli swoje
wykłady. Pierwszy z nich wyświetlał wspaniałe zdjęcia, tyle że niestety nie
swoje, bo amerykańskie, nadesłane przez sondę Galileo, obrazujące jak to kometa
Shoemaker-Levy najpierw rozczłonkowała się na 9 kawałków, a potem bombardowała
półpłynną powierzchnię Jowisza. Ponoć katastrofa na tamtym globie była
"wstrząsająca".
Następny referat nosił tytuł: "Czy komety zagrażają Ziemi?" Pokazano nam
powierzchnię Księżyca i innych ciał niebieskich, pokrytych kraterami wywołanymi
uderzeniami meteorytów i lżejszych asteroidów. Wśród zdjęć, zaniepokojony jak
widać takimi bombardowaniami, astronom pokazał także zdjęcia krateru w Arizonie
oraz podwodne zdjęcia brzegów największego znanego krateru na Ziemi, położonego
200 metrów pod powierzchnią morza w pobliżu Chixculub na Jukatanie. Jak wiadomo
uderzyła tam asteroida o średnicy ok. 1 km. Było to zapewne przed 70 milio-nami
lat. Obecnie większość paleonto-logów zgadza się z tym, iż kolizja ta
spowodowała zmiany atmosferyczne, klimatyczne i radiacyjne tak znaczne, iż
nastąpiło coś w rodzaju potopu. Wyginęły wtedy dinozaury i wiele innych gatunków
zwierząt.
Później był referat o tym "Czy warto w Polsce prowadzić obserwacje
astronomiczne?" W trakcie zastanawiania się nad tym dylematem mój sąsiad, młody
chłopak, burknął: "... przecież kometę, która przemieni nas w roku 1997 odkryło
dwóch amatorów, jeden lunetką, a drugi lornetką".
Jest to prawda. Było to 23 lipca 1995 roku. Alan Hale i Thomas Bopp zadzwonili
do dyżurnego, publicznego "Central Bureau For Astronomical Telegrams" w
Cambridge (Massachusetts) w odstępie 120 minut. Obydwaj zauważyli, że w rzucie
gwiazdozbioru Strzelca znajduje się dość jasny punkt świetlny, którego być tam
nie powinno. Dziś wiadomo, że "Hale-Bopp" jest kometą, która odwiedza nas co
jakieś 2000-3000 lat po orbicie prostopadłej do ekliptyki, co jest zjawiskiem
rzadkim. Podobno na wiosnę 1997 roku będzie widoczna gołym okiem także w dzień
(*1,2,3).
Następny referat pt.: "Hipoteza prawybuchu" wygłosił prof. Konrad Rudnicki.
Profesor Konrad Rudnicki jest jednym z kilku na świecie poważnych, utytułowanych
astronomów, którzy nie wierzą w teorię Wielkiego Big-Bangu. Referat spodobał mi
się. Od razu wyczułem ową przekorę osoby spod znaku Raka, czy też może Panny lub
Koziorożca, w każdym razie enneagramicznie biorąc osoby spod znaku "adwokata
diabła".
Nie jestem astronomem. Nie jestem kosmologiem. Jako lekarz jestem jednak
żywotnio zainteresowany tym sporem, gdyż chodzi o to, w jaki to sposób człowiek
został wsadzony do czasoprzestrzeni. ściślej biorąc, nikt go tam jeszcze na
dobre nie wsadził. Fizycy od czasów Einsteina rozprawiają o cztero-wymiarowej
kuli czasoprzestrzeni, pokazując na sektor przeszłości i czoło ekspansji. O
człowieku jednak zapomnieli.
Niektóre osoby skłonne do filozofowania, zwłaszcza te, które są pod wpływem
prądów nadciągającej nowej ery, czyli postimperialnej wioski globalnej, mówią,
że "człowiek jest dzieckiem Wszechświata". Ale jeśli tak, to w jaki sposób?
Problem "wynikania człowieka ze struktury Wszechświata" jest ściśle związany z
nagminnym "deficytem sensu", prowadzącym do nagminnej depresji!
Nastawiłem więc uszu, czekając na burzliwą dyskusję. Sam zabierając głos,
powiedziałem, iż wobec szerzących się przekonań o istnieniu wielości
wszechświatów, wszechświatów równoległych oraz tzw. wszechświatów niemowlęcych
[vide książki: M. White'a pt.: "Stephen Hawking - życie i nauka" - (*4) i M.
Kaku pt. "Hiperprzestrzeń" - (*5)], najbardziej przekonywująca wydaje się jednak
kompromisowa teoria "Little big bang" sir Freda Hoyle'a.
Profesjonaliści nie zabrali jednak głosu. Problem poruszył jednak młodych ludzi,
siedzących koło mnie. Okazało się, iż byli to członkowie Katowickiego Klubu
Miłośników Astronomii.
Siedząca koło mnie dziewczyna, która jak się później okazało ma na imię Łucja,
powiedziała do swojego kolegi:
- Przecież według Stephena Hawkinga to jest jeszcze gorzej, bo każda czarna
dziura to jest nowy wszechświat, mamy więc miliony wszechświatów niemowlęcych.
- Nie powtarzaj jak papuga za tym aroganckim megalomanem - powiedział jej
kolega.
- Marku! Słuchaj! Wiemy, że nie znosisz Hawkinga, ale jak nie jego "dziury -
wybuchy w pęcherzu powstałym po wcześniejszym Wielkim Wybuchu", to i tak grozi
Ci model metawszechświata Andrieja Lindego i Aleksandra Starobińskiego w postaci
"zupy bąbelkowej", takiej musującej wody mineralnej. Stary ma więc rację, że
gadanie o "Wielkim Wybuchu", w zasadzie jest już przestarzałe.
- Michał, kiedy on nie jest arcynowoczesny, jak Linde czy Fahri i Guth, którzy
wierzą nawet w to, że każdy następny to wynik działania wysokiej cywilizacji z
poprzedniego wszechświata, która ścisnęła garść materii, aby zapoczątkować
"fenomen czarnej dziury". Ten profesor Rudnicki jest przed Gamowem i Penziasem,
on nie wierzy nawet w to, że wszechświat �Giordano Bruno - Newtona" to jest już
model przestarzały!
- Słuchajcie, każdy może się w tym wszystkim pogubić, to za szybko idzie do
przodu!
- Tylko przez takich durni, jak ten Hawking, którzy zaraz z rana, jak się
obudzą, to piszą nowe równania, i to są według nich od razu fakty. Fakty,
których nikt i nigdy nie jest w stanie sprawdzić!
- Ale taka jest cała kosmologia. Kosmolodzy, to tak jak agenci szpiegujący Pana
Boga. Pierwszej żonie Stephena Hawkinga też się to nie podobało.
- Toteż żaden kosmolog nigdy nie dostanie Nobla, a Hawking to już w
szczególności na pewno nie!
- Dobrze wiesz, że to przez zastrzeżenie w testamencie Alfreda Nobla, któremu
jakiś astronom uwiódł żonę (*4, s. 204).
- Zastrzeżenie Nobla jest, ale Królewska Akademia w Sztokholmie już dwa razy się
złamała i dała jednak Nobla: Hawish'owi za pulsary i Chandrasekhar'owi za teorię
ewolucji gwiazd.
- Bo to jest sprawdzone!
- A byłeś przy jakiejś gwieździe i widziałeś jej ewolucję? Przecież to też jest
niesprawdzalne!
- Są wierzenia I, II i III stopnia.
Łucja, ponownie się zdenerwowała i warknęła:
- Kiedy są III stopnia?
- Wierzenie I stopnia to wtedy, gdy każdy może usiąść za jakimś przyrządem
pomiarowym i samemu sprawdzić, że to tak rzeczywiście jest. Nie robi tego
jednak, bo przyrząd jest dla niego osobiście niedostępny, albo zbyt drogi.
Jakkolwiek sprawa jest wykonalna.
- Rozumiem! W ten sposób każdy z nas wierzy, że Ziemia kręci się wokół własnej
osi i lata dookoła Słońca. Wierzymy wtedy w Kopernika! A wierzenie II stopnia to
kiedy?
- Wtedy gdy ktoś wierzy w ogólną teorię względności. W chwili sformułowania tej
teorii była ona niesprawdzalna. Wiele osób jednak uwierzyło w nią od razu.
Teoria przewidywała jednak zjawiska, które później odkryto jako namacalne dowody
jej prawdziwości, takie jak: soczewkowanie grawitacyjne, czarne dziury itp.
- Zaraz, zaraz! Byłeś przy czarnej dziurze, widziałeś czarną dziurę? Kto i czym
może tam polecieć?
- No to weź "Wiedzę i życie" numer 1/1996 i na stronie 21 przeczytaj o odkryciu
masera wodnego w centrum galaktyki NGC4258, czyli w galaktyce Messier 106.
- To też jest tylko taki wykres!
- To prawda ... Wierzenia II stopnia płynnie przechodzą w wierzenia III stopnia.
W każdym razie wierzenie III stopnia to jest przekonanie w prawdziwość
racjonalnego, uzasadnionego logicznie wnioskowania, którego nie można w chwili
obecnej jednak sprawdzić eksperymentalnie.
- Nastały takie czasy, że coraz więcej ludzi wyznaje coraz większą ilość wierzeń
III stopnia. Ludzie wierzą w teorię Freuda, w ewolucję, w koncepty Junga, w
koncepty Hawkinga.
Łucja znowu się poruszyła i postawiła denerwujące pytanie:
- No dobrze, a wierzenie religijne, to na waszej skali to jaki mają stopień?
- To są także wierzenia III stopnia. Mają taki sam status, żadnej różnicy. Tyle
że niektórzy poprzedzają je myślowo zdaniem: �wierzę, że odbywało się to z całą
pewnością ... tak, a tak", a u innych ludzi taka fraza sterująca brzmi: "jest
wielce prawdopodobne, że ... Pan Nowego Wszechświata, współistotny swojemu Ojcu,
musiał się kiedyś przedstawić innym świadomym mieszkańcom "czarnej dziury -
pęcherza" i zrobił to na wzór i podobieństwo Melchizedeka ...".
- Rozumiem Cię! Ale Ty czytasz dużo powieści science fiction, takich jak "Dune"
Herberta Franka.
- Czemu skupiliście się do licha na tych wydumanych rzeczach. Czy Wy nie
widzicie, że tych trzech pierwszych referentów ma realnego pietra, że coś
wkrótce trzaśnie w naszą kochaną Geę.
- To jest taki odwieczny lęk przed kometami! Nie bój się!
Teraz ja się wtrąciłem. To nie jest zabobon, to jest uzasadnione racjonalnie.
Asteroida nie musi nawet uderzyć w Ziemię. Wystarczy, że przejdzie w bliskiej
odległości. Zawsze spowoduje zamieszanie społeczne, jakkolwiek czasami ujawnia
się ono dopiero po kilku, a nawet kilkunastu latach.
- A to dlaczego? - zapytała Łucja
- Ziemia, jeśli oglądać i oszacować ją z daleka jest takim kilkuwarstwowym
pęcherzykiem. Nad powierzchnią planety roztacza się tzw. jonosfera. Ziemia ma
prócz tego własne pole magnetyczne, które wyznacza tzw. magnetosferę. Co więcej,
między powierzchnią planety a jonosferą tworzy się rodzaj kondensatora, który
wpada w dość regularne drgania. Drgania te to fale elektromagnetyczne, jakie
obiegają cały glob ziemski po każdym wyładowaniu burzowym z przeciętną
wznawiania 1-2-3 razy na sekundę. Powstawanie takich drgań jest powodowane
wzbudzaniem fal elektromagnetycznych odbijających się miarowo pomiędzy
powierzchnią Ziemi a jonosferą. Większość wyładowań burzowych powstaje w
tropiku, w pobliżu równika. Każde takie wyładowanie oddziaływuje na całej
powierzchni globu. Długość tych fal jest wyznaczona przez obwód kuli ziemskiej.
Stąd podstawowe składowe tych tzw. rezonansów Schumanna mają częstotliwość 8Hz i
14Hz, tzn. tyle ile wynoszą częstotliwości najintensywniejszych składowych fal
mózgu ludzkiego. Wydaje się więc, że w stacjonarnych, spokojnych warunkach,
zwłaszcza za dnia, rezonanse Schumanna przyczyniają się do synchronizacji fal
alfa, które pojawiają się nad czaszką w chwili spokoju, relaksu i odpoczynku
(*7).
Wiadomo poza tym, że mózg ludzki, a zwłaszcza szyszynka jest wrażliwa właśnie na
słabe zmiany pola magnetycznego otaczającego człowieka. Co więcej, szyszynka,
będąc zegarem i kalendarzem organizmu człowieka, a nawet tak jak mówił
Kartezjusz, będąc odbiornikiem "duszy człowieka", wpływa na stan hormonalny
wnętrza organizmu (*7).
Jeśli więc zmienić gwałtownie oddziaływanie elektro-magnetyczne, część populacji
ludzkiej "wykaże się" znacznymi zmianami zachowania, czasami zrobi wręcz
rewolucję.
Asteroida, kometa jest w stanie zmienić parametry kondensatora utworzonego wokół
Ziemi. Powoduje to zazwyczaj znaczne przemiany społeczne. Rozpoczynają się one
kilka lat po przelocie asteroidy. To zależy zresztą od rozmiarów i rodzaju
asteroidy. Trzeba przecież pamiętać, że meteoryt Tunguski rąbnął 30 kwietnia
1908 roku, a kometa Halley'a przeleciała w pobliżu Ziemi w roku 66, w roku 1910
i w roku 1986.
- Ten Pan ma rację - odezwał się Marek - Bogdan Maciesowicz w artykule pt.:
"Komety ostatnich lat" (*5) pisze, że są wyjątkowe lata kiedy nadlatuje kilka
tzw. jasnych komet. Tak było w roku 1910 oraz w latach 1989-1990. Nie dziwię się
nawet, że ostatnia powieść sędziwego już Arthura C. Clarke'a, dotycząca astroid
nosi tytuł "Młot Boga" (*8).
- Proszę Pana przecież na rezonanse Schumanna wpływają mikropulsacje
magnosferyczne lub, mówiąc prościej, cząsteczki dochodzące do magnetosfery Ziemi
od strony Słońca, zwłaszcza w czasie tzw. rozbłysków, które powstają wtedy kiedy
plam słonecznych jest dużo - odezwał się tym razem Michał.
- Jak już, to weźcie pod uwagę, że aktywność słoneczna nasila się co 11 lat. -
wtrącił Marek.
- Trudno jest jednak przewidzieć jak znaczna będzie taka aktywność. Poznano poza
tym falowanie tych zmian aktywności w okresach dłuższych.
- żeby było śmieszniej, to nikt nie potrafi, jak do tej pory, wytłumaczyć,
dlaczego Słońce jeden jedyny raz, a mianowicie w latach 1645-1715 "przestało
nadawać", opuściło 6 kolejnych cykli wzrostu aktywności. Panował wtedy Ludwik
XIV - król Słońce, a w Europie niemal w ogóle nie prowadzono wojen.
- Można wpaść więc w paranoidalne przypuszczenie, że Słońce steruje ewolucją
biologiczną i rozwojem społecznym planety oraz że przyczynia się do istnienia
świadomości.
- Proszę Pana! Czy to są wierzenia III stopnia? - odezwała się Łucja.
- Nie proszę Pani! To są wierzenia II stopnia! Aby jednak przekonać Panią o tym,
musiałbym powołać się na kilka dalszych faktów, dotyczących tzw. "homo
eletromagneticus". Francis Crick znalazł już argumenty, że świadomość wymaga
zsynchronizowania fal EEG w zakresie 35-70 Hz. Wyjaśnienie tego wymaga jednak
warunków do spokojnej rozmowy. Wyjdźmy spod tej kopuły. Idziemy do baru.




14. Powieściowo-naukowe
sprzężenie zwrotne
- Francis Crick i inni





(A) - Czy wiesz, że Stephen Hawking napisał przedmowę do poważnej książki
naukowej profesora Lawrence'a Kraussa pt.: "The Physics of Star Trek" ("Fizyka
statku Star Trek"). Mówi o tym astrofizyk Hubert Reeves w wywiadzie udzielonym
"Przekrojowi" (*1).
(R) - I to ma być poważna książka naukowa. Książka o statku kosmicznym
"Enterprise", przenoszącym się w hiper-przestrzeni z szybkością większą niż
światło, a więc podróżującym w czasie i zaglądającym do innych wszech-światów?
Przecież to jest wszystko sprzeczne z nauką! Przecież nie można przekroczyć
szybkości światła!
(A) - Od kilku lat zapanowała moda wśród niektórych naukowców, aby pisać
patetyczne książki naukowe złożone z trzech części, tzn. z poważnego wstępu,
beletrystycznego i popularnego środka oraz dodatku zawierającego trudny wywód
matematyczny, fizyczny i chemiczny. Pierwszym był znany fizyk Paul Davies ze
swoją książką pt.: "Umysł Boga" (*2), a drugim Frank Tipler profesor
Uniwersytetu w Tulane na Florydzie, który napisał "The physics of mortality:
Modern cosmology - God and the ressurection of the dead" ("Fizyka śmiertelności
- czyli o nowoczesnej kosmologii, Bogu i możliwości wskrzeszenia zmarłych")
(*2).
(R) - Zdaje się, że pierwszą taka �nieznośną" książkę napisał jednak Francis
Crick, laureat nagrody Nobla za odkrycie podwójnej spirali DNA, człowiek o
największych dokonaniach naukowych spośród wszystkich żyjących współcześnie
naukowców. Mam na myśli jego książkę pt.: �Istota i pocho-dzenie życia" (*16).
(A) - To prawda. Kolej rzeczy w tym wypadku była podobna. Najpierw Francis Crick
wraz z Jamesłem Watsonem opisali w roku 1953 budowę podwójnej spirali kwasu
dezoksy-rybonukleinowego, owego DNA, które jest nośnikiem informacji
genetycznej, stanowiącej genom, czyli �przepis na człowieka", potem w roku 1954
dostali za to Nobla, a dopiero w roku 1981 Francis Crick w ramach osobistych
złośliwości albo osobistych przeczuć napisał książkę o tym, że życie na Ziemi
zostało zapoczątkowane przez przybycie pojemnika z bakteriami, wysłanego przez
inną rozumną cywilizację.
(R) - Dlaczego według Ciebie osobistych złośliwości albo osobistych przeczuć?
(A) - No wiesz, wszystko to jest niesamowite. Podobno Crick odkrycie DNA ogłosił
wpadając pewnego wieczoru do pubu �Eagle" w Cambridge z okrzykiem �odkryliśmy
tajemnicę życia!!!". Parę lat później, gdy rozstał się z Watsonem, zajął się
nieco inną dziedziną, co jest jednak tutaj ważne. Mianowicie, już od 1968 roku
bada w Salk Institute for Biological Studies funkcjonowanie jądra komórkowego w
neuronach oraz próbuje zgłębić czym jest świadomość.
Przed 15-tu laty wydawało się, że publikując wspomnianą książkę Francis Crick
nieodwołalnie podważy swój autorytet, mimo iż dokonał jednego z największych
odkryć wszechczasów. Pisano o nim źle, sugerując iż postradał rozum. Francis
Crick naraził się środowisku naukowemu tym, że odważył się w swojej książce
zebrać dziesiątki argumentów, uzasadniających tezę, iż życie nie mogło powstać
na powierzchni Ziemi drogą walki o byt i selekcji naturalnej. Zarodki życia, jak
twierdzi, zostały wysłane na Ziemię w pojemnikach przez wysoko rozwiniętą
cywilizację.
Książkę Francisa Cricka poprzedza przedmowa A. Hoffmanna, która rozpoczyna się
od zdania:
�Cztery miliardy lat temu na planecie, krążącej wokół odległej gwiazdy, technicy
pracowicie krzątają się przy ustawionej na kosmodromie rakiecie. Start. Sto
tysięcy lat później rakieta dociera na orbitę Ziemi ..."
Hipotezę tę jej autor wraz z współtwórcą Leslie Orgelłem nazwał koncepcją
�panspermii ukierunkowanej".
W jednym z końcowych rozdziałów tej książki pisze on o randze swojej koncepcji
następująco:
�Wydaje się, że wpada ona w zbyt wiele pułapek banalnej powieści fantastycznej -
wyższa cywilizacja gdzieś w Kosmosie, rakieta o niezwykłej mocy (symbol
falliczny?), pracowite drobnoustroje zasiedlające dziewiczą Ziemię. Jak można
poważnie traktować taką historię? Cała ta koncepcja z daleka pachnie UFO,
rydwanem bogów i tym podobnymi przejawami współczesnej głupoty ... Żeby odeprzeć
ten zarzut, mogę jedynie powiedzieć, że jej korpus spoczywa na o wielu
solidniejszych podstawach. Każdy szczegół naszego scenariusza oparty jest na
"stosunkowo mocno podbudowanej przesłance współczesnej nauki"".
(R) - Wspomniałeś, że Francis Crick ostatnio zajmuje się problemem świadomości.
(A) - Tak, on tak jak by chciał rozwiązać wszystkie najważniejsze problemy tego
świata, a zagadnienie świadomości jest rzeczywiście kluczowe, ma także związek z
podróżami w czasie.
(R) - No więc jak! Da się według tych naukowców podróżować w czasie czy nie?
(A) - To intelektualny klops, problem i dylemat dla ludzi żyjących pod koniec
tego tysiąclecia, gdyż coraz więcej ludzi z tytułami naukowymi (zawiadującymi
prestiżowymi instytucjami, chociażby takimi jak: "Lucassian Cathedra" prowadzona
teraz przez Hawkinga, ale kiedyś przez Izaaka Newtona, czy też pracownia Michio
Kaku, prowadzona kiedyś przez Einsteina; (*3,4,5) twierdzi, że da się podróżować
w czasie, tzn. że istnieją pętle czasowe w hiperprzestrzeni, a nawet że istnieją
wszechświaty równoległe.
(R) - Jak wiesz, to oznacza, że dałoby się przeszkodzić własnym rodzicom w
zawarciu małżeństwa. To oznacza możność naruszenia łańcucha przyczynowo-
skutkowego. To oznacza możność zmartwychwstania, i jest przyczynkiem do problemu
reinkarnacji. To oznacza, według mnie, załamanie się zasad racjonalnego
myślenia, bo to wszystko przeczy zdrowemu rozsądkowi!
(A) - Rzeczywiście, to jest klops? Hawking twierdzi nawet, że UFO to argument
przemawiający za tym, że podróże w czasie rzeczywiście odbywają się. Według
niego UFO to odbierane przez nas obrazki, takie ślady po temponautach, czyli
istotach zdolnych do przemieszczania się w czasie poprzez hiperprzestrzeń, czyli
5-ty wymiar, tak właśnie jak Enterprise z Star Trek (*6).
(R) - Czyli UFO to statki z przyszłości?
(A) - Niezupełnie! To tylko obrazki, ślady, takie nasze impresje po przelocie
statku, który podróżuje w przestrzeni o większej ilości wymiarów niż nasze trzy
przestrzenne i jeden czasowy.
(R) - Nie rozumiem?
(A) - Michio Kaku (*3) tłumaczy to przez analogię do świata płaszczaków, takich
wyobrażeniowych istot, posiadających tylko dwa wymiary przestrzenne, czyli
żyjących na płaszczyźnie, powiedzmy na kartce papieru. Jeśli istota
trójwymiarowa powoli położy na takiej kartce palce swojej dłoni to płaszczaki
będą obserwować zjawiające się stopniowo różnokolorowe, większe i mniejsze
plamy, odpowiadające opuszkom naszych palców, dotykających i odrywających się
stopniowo od owej kartki papieru.
UFO dla nas to co widzimy po "wetknięciu dłoni "istoty pięciowymiarowej" do
naszego trójwymiarowego świata.
(R) - Aha rozumiem! Można by jednak przyszpilić takie UFO. Nawet płaszczaki
mogłyby przebić igłą palec dotykający kartki papieru, tzn. ich świata!
(A) - Toteż ostatnio jest właśnie taka sprawa, tzw. afera dystrybutora filmu
Santilliego, czy też raczej afera francuskiego dziennikarza Jaceque'a Pradela
prowadzącego na kanale I-szym telewizji francuskiej znaną audycję pt.: "Zgubione
z oczu". Otóż ludzie ci zdołali zaznajomić pół świata z filmem nakręconym
rzekomo w roku 1947 w amerykańskiej bazie wojskowej, gdzie odbywała się sekcja
zwłok UFO-ludka, po katastrofie jego statku w pobliżu miejscowości Roswell (*8).

(R) - O ile wiem Ty rozróżniasz jednak trzy rodzaje relacji o UFO. Relacje o
statkach ze Związku Plejadańskiego (*10), czyli o realnych przybyszach z
najbliższej okolicy planety Ziemi, takie właśnie jak choćby ten statek, który
się rozbił w pobliżu Roswell. Czym innym są jednak dla Ciebie UFO Jungowskie
(*14) i UFO hiperprzestrzenne (*6).
(A) - To jest dobra klasyfikacja. Z tym że, jak wiesz, UFO realne może przybywać
z bliskiej odległości, takiej jak Plejady lub z innej galaktyki, albo może być
to tzw. �szalony lot w nieskończoność" (*18).
(R) - Wiem, wiem! Tak jak chociażby Twój TIME-CRAFT, który przybył tu z
najbliższej nam galaktyki, czyli M31 (Messier 31), opisany w Twojej powieści
�M31".
(A) - Powieść �M31" napisał Adrian Bread (*11).
(R) - Wiem, wiem! Tylko dlatego, że na TIME-CRAFT-cie panuje tzw. B-moralność.
(A) - Zawsze można w końcu zaliczyć taką powieść s-f jak �M31" w całości do
relacji o UFO typu Jungowskiego i wtedy nie musimy się martwić o to czy istnieje
B-moralność prócz A-moralności. Wtedy takie statki widziane na niebie, jak
chciał to C.G. Jung, to tylko życzeniowe projekcje dawnych mitów i osobistych
marzeń. My oboje wiemy już zresztą, że są to projekcje osób o szczególnym typie
osobowości, na przykład takich jak spod znaku Strzelca lub spod Enneagramicznego
znaku �PERFORMER" (*12, *13).
(R) - Słuchaj, można się w tym wszystkim pogubić. Nikt nie jest już autorytetem.
Uczeni fizycy mówią o zmartwych-wstaniu, wszechświatach równoległych i podróżach
w czasie do społu z dziennikarzami pierwszego narodowego kanału TV dużego kraju
w środku Europy. Co z tym wszystkim mają zrobić zwykli obywatele, którzy nie
potrafią się do tego wszystkiego ustosunkować. Przecież to musi powodować
zamieszanie w umysłach i szkodzić na zdrowie psychiczne. Ty jesteś od zdrowia
psychicznego, więc powiedz, jak to jest według Ciebie!
(A) - Według mnie problem orientowania się w tym wszystkim nie jest taki
zupełnie beznadziejny, jeśli zechcieć przyjąć do wiadomości, iż istnieje tzw.
"powieściowo-naukowe sprzężenia zwrotne".
(R) - To jakieś prawo natury czy co?
(A) - Rzeczywiście, to sięga dość głęboko. Założeniem wyjściowym jest, że:
LUDZIE, jako najbardziej cudowny efekt Wszechświata, stanowiący zresztą wczesną
postać "władców hiperprzestrzeni", czyli cywilizacji III stopnia, jak ujmuje to
Michio Kaku (*3), mogą osiągnąć wszystko co chcą, tzn. wszystko co się im
wymarzy, byle podążali do tego stopniowo i spokojnie ścieżkami wyznaczonymi, nie
tyle przez fizyków, ile przez aktualną znajomość "fizyczności Wszechświata".
(R) - Mówisz mętnie! Ludzie to bogowie, czy jak?
(A) - Nie bogowie, bo nie mogą osiągnąć wszystkiego natychmiast za pstryknięciem
palców. Muszą zacząć od sformułowania pewnego marzenia i pozostawić jego
realizację swoim potomkom.
(R) - Domyślam się. Sądzisz, że takie marzenia formułują ustami pewnego pisarza,
dość często pisarza literatury fantastyczno-naukowej, a potem filmuje to pewien
reżyser, taki jak Spielberg lub Kramer i powstaje serial "Star Trek".
(A) - Tak właśnie, ale co jest tu istotne. Taki film to tylko wytyczna dla
naukowców, którzy muszą wchłonąć ją do podświadomości, a potem zaczął nad nią na
serio i ciężko pracować.
(R) - Dlaczego na serio i ciężko?
(A) - Sądzę, że ludzie mogą osiągnąć wszystko co chcą, ale muszą liczyć się z
ograniczeniami tego co umożliwia im wiedza posiadana aktualnie. Jeśli chcą coś
nowego, to muszą swoją wiedzę rozwinąć, a to wymaga czasu, pracy i pieniędzy.
(R) - Jakoś nic nie mówisz o ograniczeniach ze strony praw fizyki, czyżby ich
zupełnie nie było?
(A) - Sądzę, że prawa natury są niesłychanie proste i skąpe. Jest ich niewiele.
Łatwo je obejść. Większość "niemożności" to nasze własne wcześniejsze teorie.
(R) - No dobrze, ale mów konkretnie! Czy dało się już obejść teorię Einsteina,
aby podróżować w czasie?
(A) - W roku 1996 stan wiedzy rzeczywiście coraz bardziej zgadza się z
postulatem H.G. Wellsa, sformułowanym w roku 1984 w jego powieści pt.: "Wehikuł
czasu". W Polsce powieść wydano niedawno ponownie. Natchnienie do pomysłu
podróży w czasie czerpało z niej dziesiątki pisarzy s-f na całym świecie, a
fanowie serialu "Star Trek" stanowią w USA poważne lobby polityczne, które
wymusza przydzielanie finansów na NASA i programy dalekosiężnego nasłuchu typu
SETI. Tym nie mniej, jako biolog i lekarza mam pewną wątpliwość.
(R) - A cóż tu ma biologia i medycyna do rzeczy? Przecież tu chodzi o prawa
fizyki!
(A) - No tak, ale przecież mówimy o podróżach w czasie ludzi a nie kamieni!
(R) - Co za różnica?
(A) - Mówiąc krótko, sądzę że życie jest możliwe jedynie w czole ekspansji
czasoprzestrzeni. Jeśli opuścimy ten region czasoprzestrzeni i przeniesiemy się
niejako do jej wnętrza, to nie zastaniemy tam form żywych. Co więcej, nie wiem,
czy aby nie stracimy wtedy świadomości.
(R) - Co to jest świadomość?
(A) - Jest to odczucie tego typu, jak na przykład miłość. Świadomość powstaje w
mózgu wtedy gdy wyobrażamy sobie samego siebie na tle modelu świata, swojego
życiorysu, łącznie z przywołaniem swojej wizji przyszłości (*21, *22, *23).
(R) - Czy jest to fenomen chemiczny, fizyczny albo taki jakiś elektroniczny?
(A) - Nie, to jest fenomen softwarełowy, czyli zjawisko umysłowe powstające w
trakcie operacji przetwarzania danych szczególnego typu, tzn. danych dotyczących
samego siebie. Najpierw trzeba być, potem trzeba to odczuwać, a później trzeba
umieć wyobrazić sobie w swoim mózgu samego siebie (*19, *20, *21, *22, *23).
(R) - Czy Francis Crick i Roger Penrose to wiedzą?
(A) - Skąd wiesz, że Roger Penrose jest też �mocny" w rozmyślaniach na temat
świadomości?
(R) - Przechodziłam wzdłuż tych kiosków z książkami, które są czynne całą dobę w
holu dworca w Katowicach. W każdym z tych kiosków nastawionych na zmęczonego
podróżnego mają przedostatnią książkę R. Penrose pt.: �Umysł Cesarza".
(A) - Rozumiem, a więc co sobie myśli Crick i Penrose w tej chwili to nie wiem,
bo oni nie wpuszczają jeszcze swoich rozwiązań na bieżąco do sieci INTERNET.
Mogę się oprzeć jedynie o ostatni dostępny artykuł, referujący jego poglądy
(*17). W każdym razie widać, że trudno jest im dostrzec to, że wtedy gdy ktoś
wyobraża sobie samego siebie to �odczuwa", że jest zły czyli �brzydki" albo że
jest dobry, wspaniały, czyli �piękny". Wzorzec na dobro i zło, brzydotę i piękno
to idee Platońskie, o których mówiło się zawsze, że są odnotowane poza
cztero-wymiarową czasoprzestrzenią. Co prawda tkwią one w którymś z wyższych
wymiarów, tam gdzie prawa matematyki i muzyki, ale są niejako dostępne na
krawędzi czterowymiarowej czasoprzestrzeni, tam gdzie są umiejscowione myślące
głowy żyjących ludzi. Działająca sieć neuronalna fałduje tą krawędź (*23), ale
ona musi być już wystarczająco płaska. Krzywizna krawędzi czasoprzestrzeni
wpływa także na ewolucję układów biologicznych. W każdym razie chwilę po
prawybuchu świadomości nie da się wytworzyć. Gdy się cofać w czasie to
świadomość musimy utracić.
(R) - A jakby to wyglądało?
(A) - Sądzę, że byłoby to tak jak z tym kapitanem łodzi podwodnej z filmu pt.:
"Ostatni brzeg" (*9), który po globalnym ataku nuklearnym dotarł w desperackim
rejsie z żyjącej jeszcze Australii do wymarłych już brzegów wokół San Francisco.
Już przez peryskop zobaczył, że na brzegu stoją kamienne budowle, ale nie ma już
śladu po jakimkolwiek życiu.
(R) - Twierdzisz tym samym, że powierzchnia, czoło ekspansji rozszerzającej się
czterowymiarowej czasoprzestrzeni dostarcza jakiejś energii niezbędnej, aby
życie istniało i aby istniała świadomość.
(A) - Tak, bo to przecież jest trywialna prawda, że życie istnieje tylko w
chwili aktualnej bądź też w wąskim przedziale czasoprzestrzeni, który obejmuje
ostatnie kilkadziesiąt lat. Za tą warstewką pozostają tylko umarli. Tylko Frank
Tipler twierdzi, że aby wskrzesić umarłych trzeba wygiąć krzywiznę
czaso-przestrzeni albo zacząć czasoprzestrzeń kurczyć, czyli czoło ekspansji
cofać.
(R) - Słuchaj! Sądzę jednak, że mam rację! Takie rozważania powodują zamieszanie
w umysłach współczesnych telewidzów i czytelników gazet i szkodzą na zdrowie
psychiczne.
(A) - Tak jest! W dużej mierze to powoduje ów stan rozbicia psychicznego, bo
pojedynczego człowieka różni mędrcy ciągną w różne strony, ale to jest
przejściowe, to zachodzi tylko do czasu uświadomienia sobie pochodnej od prawa
powieściowo-naukowego sprzężenia zwrotnego.
(R) - Uwierzyłam już w istnienie sprzężenia zwrotnego między powieściami a
rozwojem nauki. Co może jednak ludzi uspokoić w tej zwariowanej sytuacji.
Przecież dawniej, gdy ktoś umierał, to pozostawiał świat mniej więcej taki sam
jaki zastał. Teraz w ostatnich dwóch pokoleniach ludzie na starość nie poznają
już sytuacji, w której się narodzili. Urodzili się w czasach radia i parowozów,
a opuszczają świat w dobie telewizji satelitarnej, insuliny produkowanej
metodami inżynierii genetycznej, teleskopu Hubbla, podróży międzyplanetarnych i
końcówek sieci INTERNET.
(A) - Uspokoić może wgląd w umysł nadistoty rodzącej się tutaj na tej planecie.
Jeśli ktoś posiada wgląd w myślenie nadistoty Ziemi to zrozumiał, że przestało
już być ważne pomnażanie majątku, kariera naukowa, a nawet kariera
powieściopisarza. Biznesmeni są od mrówczej pracy nad zarządzaniem kapitałem,
uczeni od mrówczego powiększania zasobów wiedzy, a powieściopisarzy jest
tysiące. Multimedia typują niektórych, ale niekoniecznie tych najciekawszych.
(R) - Co jeszcze mówi wgląd w umysł nadistoty Ziemi?
(A) - To że szalone tempo rozwoju elektroniki, telekomunikacji i inżynierii
genetycznej z naszego ludzkiego punktu widzenia jest dla nadistoty tylko
normalnym i spokojnym rozwojem elementarnych podstaw do tego co chce i co musi
niejako uczynić, aby się przemienić w cywilizację II stopnia. Ona po prostu cały
POSTĘP, PRZYROST WIEDZY, a potem rozwój takich sieci, jak INTERNET potrzebuje
tylko po to, aby zapewnić sobie złącza pomiędzy organizmami i umysłami ludzi,
tzn. komórek swojego ciała ze swoim własnym myśleniem, który jest ponad nami.
(R) - No dobrze, ale co wynika z tego, że gwiezdny embrion zaczyna łapać swoją
świadomość dla każdego z nas, prostych, pojedynczych ludzi?
(A) - Unikać jakiejkolwiek przesady. Pomnażanie majątku, tytaniczna praca dla
kariery, heroiczne wysiłki ideologiczne to nie praca dla Ciebie, ale dla
nadistoty, która i tak sobie poradzi bez Ciebie, na swój zresztą sposób. Ty
bowiem z Twoimi współwyznawcami możesz się mylić. Ona natomiast, ucząc się na
błędach, wie w końcu lepiej. Jeśli harujesz i pot leje Ci się z czoła to tylko
dlatego, że nie znasz, nie poznałeś żadnego innego sposobu na życie.
(R) - Ale co w takim razie robić?
(A) - To co nadistota niezbędnie potrzebuje! Ona oczywiście chce istnieć! Jej
istnienie opiera się na współdziałaniu naszych organizmów i współdziałaniu
naszych umysłów. Ona potrzebuje żywych, pogodnych, przyjaznych interakcji
między-osobowych. Ona potrzebuje dużej ilości miłości i odważnego myślenia, bo
inaczej �zdechnie", dlatego wysyła takie �wewnętrzne sygnały", �sterowanie
hormonalne" poprzez takich ludzi jak Budda, Zaratustra, Goethe, Ramanujan,
Mozart, Strauss i Chopin. Jej grożą być może inne nadistoty, które obmyśliły
sobie odmienne zasady współdziałania wewnętrznych podelementów. Nasza nadistota
stawia, jak widać, jednak na fenomen miłości, oryginalności i szybkie ustalanie
nowej prawdy.





15. CZYŻBY SIEĆ PRYWATNYCH POWIĄZAŃ STEROWANA PRZEZ SAMEGO RA?
czyli o siatce nadwrażliwców posianej w czasoprzestrzeni





(R)
Wiesz, przeczytałam wszystkie rozdziały tej książki jeszcze raz,
poczynając od Mikołaja Kopernika i Giordano Bruno aż do Francisa Cricka i
Stephena Hawkinga. Przeczytałam to, a potem sprawdziłam kilka faktów w kilku
książkach i wykryłam coś niezwykłego!
(A)
Cóż takiego?
(R)
Ty opisałeś sieć, taką siatkę ludzi, którzy się znali osobiście!
(A)
Trudno aby Einstein umówił się na kawę z Koper-nikiem, gdyż tkwią oni w
różnych punktach czasoprzestrzeni.
(R)
Posłuchaj więc proszę kilka wybranych przeze mnie fragmentów z tych
książek:
�W Weimarze w domu matki (A. Schopenhauera) gromadzą się tymczasem ludzie o
głośnych nazwiskach. Prym wiedzie Goethe, poeta, przyrodnik, minister, stały
bywalec salonu pani Schopenhauer."
(R)
I posłuchaj jeszcze koniecznie trzech innych fragmentów książki o
Schopenhauerze. Sam dostrzeżesz ten niezwykły fenomen. Słuchaj!
�... entuzjazmował się wczesną powieścią romantyczną, której pozycjami
sztandarowymi były �Lucynda" - Fryderyka Schlegla i �Lovell" Ludwika Tiecka,
powieści zaliczane do tzw. romantycznego nihilizmu, gdzie życie przedstawiano
jako teatr marionetek lub dom wariatów, gdzie bohatera cechowało znudzenie i
pogarda wobec świata - a zatem �czarną literaturę" owej epoki ..."(*1).
�Przychodzą lata najpłodniejsze. Schopenhauer, który tymczasem poznał również
filozofię indyjską osiada w 1814 roku w Dreźnie, wówczas stolicy romantyzmu, by
pisać dzieło życia. W życiu kulturalnym i towarzyskim uczestniczy w minimalnym
stopniu, przyjaźni ani nawet stosunków towarzyskich nie nawiązuje, jeśli pominąć
przelotne zbliżenie z Tieckiem. Jak zwykle jest samotny." (*1).
�... W 1818 roku, po czterech pracy, �Die Welt als Wille und Vorstellung" ...
jest gotowy ... Goethe powiadomiony o ukończeniu dzieła i o zamiarze podróży do
Włoch, przesyła kilka miłych słów, dołączając list polecający do bawiącego w
Wenecji Byrona.
Wyjazd do Mekki romantyków - do Włoch - nastąpił zanim jeszcze dzieło się
ukazało. Schopenhauer wiele sobie po tej podróży obiecywał ... nie wątpił
bowiem, że jego dzieło skupi na sobie powszechną uwagę i zaćmi wszystko co
napisano w filozofii po Kancie ... W Wenecji spotyka Byrona, niestety przebieg
spotkania nie odpowiada marzeniom."
(A)
Tak, i co chcesz przez to powiedzieć?
(R)
Na razie tylko tyle, że to Goethe miał ustawiczne bóle głowy i właśnie
według Ciebie cierpiał na syndrom napadów częściowych, złożonych, nasilających
się pod wpływem zwiększonej aktywności Słońca i podwyższenia natężenia pola
geomagnetycznego. W innym rozdziale napisałeś z kolei, że według Pani Doktor Kay
Redfield Jamison lord Byron, podobnie jak Van Gogh i Robert Schuman, cierpieli
na psychozę maniakalno-depresyjną, co tłumaczyłoby ich nieznośnie, niepohamowane
zagrania (*2, *3), zwłaszcza w niektórych okresach ich życia. Ja z kolei chcę
wykazać przez odwołanie się do wiarygodnych źródeł, że na dodatek oni znali się
prywatnie!
(A)
No dobrze, ale dlaczego jest to takie ważne?
(R)
Zrozumiesz jak posłuchasz jeszcze trochę konkretnych danych o tego typu
znajomościach. Proponuję, abyś posłuchał trochę o prywatnych powiązaniach
Fryderyka Nietzschego z Ryszardem Wagnerem oraz powiązaniach Ryszarda Wagnera z
szalonym królem bawarskim. Przeczytam Ci tutaj wybrane przeze mnie fragmenty z
książek, omawiających ich życie i dzieła (*4, *5, *7, *8).
�... Odkrywa filozofię Artura Schopenhauera już w 1865 roku, czyta główne jego
dzieło �Świat jako wola i wyobra-żenie". Jest to okres, kiedy myśl Schopenhauera
zyskuje w Niemczech coraz szerszą popularność" (*4, s. 13).
�W listach do przyjaciół otwarcie przyznawał się do najpełniejszej sympatii dla
Schopenhauera" (*4, s. 14).
�Jesienią 1868 roku wraca do Lipska ... W tym czasie ma okazję poznać Ryszarda
Wagnera, którego wiele kompozycji znał i cenił. Wagner odwiedził w Lipsku swą
siostrę Otylię, żonę profesora orientalistyki, Hermana Brockhausa, którego
Nietzsche znał z czasów studiów" (*4, s. 15).
�Wagner okazał się entuzjastą Schopenhauera, o którym mówił, że �jest jedynym
filozofem, który poznał istotę muzyki"" (*4, s. 15).
�Inne, nie mnie istotne pobudki rozmyślań pochodziły od Wagnera, który mieszkał
w Szwajcarii, w pięknym domu na półwyspie Hibschen koło Lucerny wraz z młodszą o
ponad dwadzieścia lat żoną Cosimą, córką znanego kompozytora Ferenca Liszta,
która rzuciła dla Wagnera swego pierwszego męża, pianistę Hansa von B�lowa" (*4,
s.18).
�Nietzsche ulega czarowi towarzyskiemu Wagnera i jego żony, w której jak sądzą
niektórzy, był platonicznie zakochany i wierny tej miłości do końca" (*4, s.
18).
�Już w 1972 roku Wagner angażuje się wyraźnie po stronie nowego państwa
niemieckiego. Przenosi się do Bawarii, do Bayereuth, gdzie - dzięki składkom
publicznym i subwencjom rządowym pochodzącym od bawarskiego króla Ludwika i od
rządu cesarskiego - buduje teatr muzyczny, aby wystawiać swoje opery i utworzyć
centrum życia kulturalnego Niemiec" (*4, s. 22).
�W 1882 roku przeżywa Nietzsche ostatni przyjemniej-szy okres swego życia, kiedy
w Rzymie u dobrej znajomej - Malvidy von Meysenburg - poznaje młodą Rosjankę,
osobę wykształconą, wrażliwą na sztukę i rozumiejącą filozofię - Lou de Salom�,
w której się kocha. Wraz z nią i z Paulem Ree wspólnie podróżują do Szwajcarii i
Niemiec, gdzie Lou poznaje siostrę Nietzschego" (*4, s. 30).
�Sympatią Ludwika Bawarskiego cieszyły się wagnerowskie hasła odnowienia sztuki
przez sięgnięcie do starogermańskiej tematyki i przeciwstawienie tradycyjnej
operze włoskiej nowego typu przedstawienia, tzw. dramaty muzyczne, w których
muzyka i aktorstwo służyły przedstawieniu akcji i uczuć bohaterów, a cała
melodyka podporządkowana była treści utworu. Ludwik był rozmiłowany w muzyce
Wagnera. Rząd cesarski z aprobatą patrzał na działalność Wagnera, nie tylko ze
względu na jego artystyczne nowatorstwo, ile na szerzenie nastrojów
nacjonalistycznych - tak w wypowiedziach prasowych, jak i przez sztukę" (*4, s.
22).
(A)
Przepraszam, że Ci przerywam, ale przecież król Bawarii Ludwik II był
chory umysłowo (*5). Nakładał coraz większe podatki na poddanych i za te
pieniądze budował coraz to bardziej bajkowe, coraz bardziej zwariowane zamki
(*5). Projekty podsuwał mi właśnie Wagner. Poddani w końcu się zdenerwowali.
Musiał abdykować. Osadzono go w jednym z wybudowanych przez niego zamków. Jeśli
nie wierzysz to mogę Ci przeczytać fragment pewnej książki. Jest to wzięte z
�Letłs go" - przewodnika po Niemczech, który mieliśmy ze sobą będąc w Monachium
(*6):
�Jezioro polodowcowe Starnbergersee stanowi ulubione miejsce wypadów mieszkańców
Monachium. Niedaleko, za odnogą jeziora, zajduje się Berg, zamek, w którym
umieszczono Ludwika II wkrótce po jego abdykacji. Krótko po tym utonął w
tajemniczych okolicznościach, a miejsce na brzegu Starnbergersee, gdzie
odnaleziono jego ciało, jest oznaczone krzyżem" (*6).
(R)
No właśnie. Dziwaczny podróżnik Schopenhauer, który stworzył podwaliny
teoretyczne pod tzw. �sztuczną rzeczywistość", a potem szalony Lord Byron (*2,
*3) i szalony Nietzsche (*7, *8), a potem Wagner, który inspirował chorego na
schizofrenię króla Ludwika II (*5). Przy czym ów król Bawarii zainspirował z
kolei myśl polityczną następnych władców Niemiec. Hitler przejął te właśnie
myśli polityczne. Ideologię swą podbudował konceptami filozoficznymi
Nietzschego, a swoje parady i ceremonie oparł na nowatorskim wkładzie do teorii
i praktyki arcydzieł muzyki i dramaturgii Wagnera.
(A)
Rzeczywiście ułożyło Ci się to w taką cyniczną, przejmującą, bo prawdziwą
układankę. Ale nie wiem czy nie jest to trochę naginane.
(R)
Czy naginane to zastanowimy się nad tym później. Zapoznaj się wpierw
jednak ze ścieżką �ciągu znajomości prywatnych podążających w kierunku
teologiczno-psychologicznym".
(A)
A co? Znowu przytoczysz kilka cytatów ze znanych, opublikowanych książek?
(R)
A jakże, przecież inaczej byłoby to wyssane z palca. To Ty tego mnie
uczyłeś, że nowatorskie tezy trzeba uzgodnić z historycznymi faktami. Słuchaj
więc uważnie:
�Franza Antona Mesmera (1734-1815) często się dzisiaj dyskredytuje, mówiąc o nim
jako o ekscentrycznym szarlatanie, wykorzystującym podatne na sugestię kobiety,
którego kariera dała początek tzw. Erze Naiwności, zakończonej spirytualizmem i
Christian Science. Niektórzy nawet obarczają go odpowiedzialnością za, jak to
określają, powszechny nawrót do średniowiecznego obskurantyzmu, guślarstwa i
czarnej magii.
Ale Mesmer nie był ani okultystą ani szarlatanem. Miał pełne wykształcenie w
dziedzinie medycyny i filozofii i wystarczające przygotowanie muzyczne, aby
zrobić wrażenie na Mozarcie; życie zaś poświęcił leczeniu chorób. Bardziej niż
ktokolwiek inny usiłował �odokultyzować" niezwykłe metody leczenia, wydobywając
je na światło dzienne i zapraszając każdego uczonego, który zechciałby poświęcić
temu czas, do ich sprawdzenia.
Aby uzyskać na Uniwersytecie Wiedeńskim stopień doktora nauk medycznych, napisał
rozprawę �O wpływie planet na ciało ludzkie". Wysunął w niej hipotezę, że
przestrzeń jest wypełniona uniwersalnym fluidem, czyli eterem, w którym na
skutek oddziaływania planet zachodzą pływy. Od pływów tych uzależnione jest
zdrowie; przyczyną choroby jest zaś przerwanie przepływu naturalnej siły
życiodajnej ...".
(A)
Przepraszam, że Ci przerywam, ale właśnie przeczytałem, że Wolfgang Pauli,
fizyk który dostał Nobla, przyjaciel Junga, do końca życia bronił konceptu
eteru, twierdząc, że jest nim �suma właściwości fizycznych związanych z
przestrzenią pozbawioną materii" (*9, s. 68).
(R)
Nie przerywaj, słuchaj dalej:
�Mesmer zaczął działać jako uzdrawiacz za radą jezuity o nazwisku Maximillian
Hell, a być może także pod wpływem księdza J.J. Gassnera, innego znanego
uzdrowi-ciela, który łącząc medycynę z egzorcyzmami i leczeniem przez
�nakładanie rąk" zyskał sobie wielu zwolenników. Sam Mesmer nie przypisywał
sobie niczego poza odkryciem, jak sam to określił, �czynnika" oddziaływu-jącego
na układ nerwowy i metody posługiwania się nim w leczeniu najbardziej
kłopotliwych rodzajów chorób. Nazywał ten czynnik magnetyzmem zwierzęcym i
uważał go za fluid, który można przyrównać do elektryczności i grawitacji.
Ludzie, którzy się nim posługują (�magnetyzerzy"), mogą go gromadzić i
przekazywać materii ożywionej i nieożywionej.
Tak czy inaczej, Mesmer musiał w końcu parę osób wyleczyć. Aby leczyć ściągające
do jego domu tłumy, zbudował słynne baquets, duże wanny wypełnione wodą, którą
magnetyzował wzdłuż typowych linii, wrzucając kawałki magnetytu; pacjentom zaś
dawał do trzymania bursztynowe lub szklane pręty. Rozgłos, jaki powstał wokół
osoby Mesmera, wynika z faktu, że posługiwał się on jednocześnie dwiema
metodami: terapią elektro-magnetyczną i leczeniem przez sugestię. Pierwsza z
nich została w pełni zrehabilitowana dopiero po upływie blisko dwustu lat, druga
rozwinęła się w tym czasie pod maską hipnotyzmu i �spirytualistycznego
uzdrawiania" poprzez �passy magnetyczne", na gruncie metody Mesmera. Metoda ta
polegała na przesuwaniu ręką w odległości kilku centymetrów od ciała pacjenta, w
kierunku od głowy do stóp. Spirytualiści nazywają to oczyszczaniem emanacji. Od
Mesmera wywodzi się zarówno leczenie jedynie wiarą, jak i psychoterapia.
Psychoterapię jako metodę leczenia stosował jeden z amerykańskich zwolenników
Mesmera, Phineas Quimby, a zainspirowana tym Mary Baker Eddy stworzyła Christian
Science. Metody popularyzowane przez Quimbyłego wywarły wpływ na wielu lekarzy o
bardziej naukowym nastawieniu: od Braida, Esdaileła i Elliotsona do Charcota,
Bernheima, Li�beaulta, Breuera i Freuda." (*9)
(A)
Wydaje mi się, że gubisz wątek. Co ma Mesmer do tego wszystkiego?
(R)
Czy Ty słuchałeś uważnie, Mesmer znał prywatnie Mozarta. Mozart znał
prywatnie Goethego. Phineas Quimby znał prywatnie Mary Baker Eddy. Freud czytał
zaś uważnie Quimbyłego, Mesmera i Nietzschego, mimo że się tego wypierał.
(A)
Co z tego? Któż to taki Mary Baker Eddy?
(R)
No cóż, a jakie to wielkie religie świata, liczące przynajmniej
kilkanaście milionów wyznawców, zaistniały niedawno?
(A)
Mormoni!
(R)
Mormoni i Christian Science! W znanych, łatwo dostępnych książkach
wypowiada się na ten temat Erich van D�niken (*10).
(A)
Wiesz dobrze, że on działa jako płachta na byka i lepiej omijać jego
nazwisko.
(R)
Tym nie mniej posłuchaj go:
�Mary Baker-Eddy urodziła się 16 lipca 1821 roku w Bostonie i tam zmarła 3
grudnia 1910 roku. Można ją nazwać wielką twórczynią religii nowych czasów. W
roku 1866 założyła kościół Christian Science. Społeczność ta, zorganizowana w
kościele macierzystym z własnym obrządkiem, posiada ponad 3000 gmin na pięciu
konty-nentach, wydaje znakomicie redagowaną gazetę �Christian Science Monitor",
ma kilka milionów wyznawców i własną biblię �Science and Health (Nauka i
Zdrowie)", której wydania osiągnęły astronomiczne nakłady.
Mother Mary - matka Mary, gdyż tak się mówi o córce farmera z New Hampshire,
jest przykładem, jak dzięki niesłabnącej energii, ogromnej ambicji i niezawodnej
umiejętności oddziaływania na masy, a także słabości do brzęczącej monety, można
nawet w tak rzekomo oświeconym, naszym stuleciu stać się twórcą nowiutkiej
religii z całą jej pompą, obrządkiem i obietnicą zbawienia (pewnie łącznie z
cudami!).
Zdaniem lekarzy Mary Baker była �przypadkiem" psychopatologicznym. Siódme
dziecko w purytańskiej rodzinie było �obcym ciałem". Dziewczynka na każde
skarcenie, czy wypowiedzianą nieco głośniej wymówkę reagowała histerycznie -
poznaliśmy symptomy histerii - rzucała się wtedy na podłogę ..."
�... Qiumby wcale nie dokonał cudu. Mary wybrała się w tę ostatnią podróż w
takim stanie psychicznym, jak pielgrzymujący do cudownych miejsc. Oto ostatnia
stacja, teraz albo nigdy dokona się cud uzdrowienia. A Quimby nie robił nic
innego niż Emile Cou� (1857-1926), który dawał chorym sugestywne rozkazy, że
powinni, że muszą wyzdrowieć ..." (*19).
(A)
Teraz Cię zrozumiałem. Ścieżka od takich masonów jak Goethe i Mozart
prowadzi poprzez Mesmera do założycieli nowoczesnych ideologii, takich jak
Mormoni, Christian Science, psychoanaliza, hipnoza, bioenergoterapia i cały ten
Jungizm.
(R)
Jungizm, a co to?
(A)
Ano przypomnij sobie! Carl Gustaw Jung, chcąc zrobić na pierwszej randce
wrażenie na Sabinie Spierlein, stwierdził ni stąd, ni zowąd że jego dziadkiem
był Goethe (*11). Z opowieści o Sabinie wynika także, że kilku pierwszych
psycho-analityków znało ową niesamowitą Lou de Salom�, w której kochał się
Nietzsche. W książce o Sabinie, kochance C.G. Junga jest też przejście do
powiedziałbym ścieżki naukowej.
(R)
Ścieżki naukowej?
(A)
Skoro zaakceptowałem już Twój koncept �ścieżki prywatnych znajomości", to
widzę dalsze następstwa. Ta ścieżka przechodzi także na pole nauki. Spróbuję Ci
to wykazać! Trzeba by zacząć od Rogera Bacona, filozofa, logika i matematyka,
który żył w latach 1220-1292. Jak pisałem już kiedyś (*12) wydaje się że,
przejął on pradawne teksty pochodzące być może nawet z czasów biblioteki
aleksandryjskiej. Nawiązuje do niego Kopernik, Newton i Kepler. Wspominany
przeze Ciebie Guy Lyon Playfair, w swoje książce �Cykle nieba" (*9) na stronie
387 pisze:
� Nie będzie broszurowanych wydań �Dzieł zebranych" Hermesa Trismegistosa.
Zamiast jednak ubolewać nad stratą wiedzy starożytnych, powinniśmy raczej
spróbować ją odzyskać (chodzi tutaj o spalenie Biblioteki Aleksandryjskiej).
Jeśli oni potrafili ją zdobyć to i my potrafimy. Dotyczy to również wiedzy
�współczesnych starożytnych", takich jak Kepler i Newton, dwu najbardziej
wpływowych ludzi wszystkich czasów, których olbrzymia liczba dzieł nie została
jeszcze dotąd wydana ..."
(R)
Dalej jest jeszcze cytat Keplera, który też tu przytoczę:
�Wiara we wpływ Słońca i konstelacji licznych gwiazd i planet na ludzi wywodzi
się przede wszystkim z doświad-czenia, które jest na tyle przekonujące, że
przeczyć mu mogą tylko ci, którzy tego nie badali".


(A)
To są słowa dotyczące astrologii, wkładane w litera-turze zazwyczaj w usta
Newtona, ale Newton był uczniem Keplera, on go tak często czytał, że mu w końcu
się myliło, czy to Kepler czy on właśnie! Sądzę także, że łatwo znaleźć
�przejście personalne" od Newtona do Einsteina. A Einstein znał z kolei
prywatnie Marię Curie-Skłodowską. Einstein był kobieciarzem. Maria
Curie-Skłodowska nie podobała mu się jednak, o czym pisze także Karsten Alnaes
(*11). Kobieta ta spodobała się natomiast trzem wybitnym fizykom: Piotrowi
Curie, zapalonemu zwolennikowi seansów spirytystycznych oraz byłemu laborantowi
Jeanowi Perrin i Paulowi Langevin. Pierwsze naukowe prace Maria rozpoczęła od
�badań nad magnetyzmem" (*13, s. 72), pracując jeszcze w Szkole Fizyki, której
dyrektorem był niejaki Papa Sch�tz, czyli doktor Sch�tzenberger. To właśnie jego
syn Paul Sch�tzenberger wywołał niedawno skandal naukowy, udzielając wywiadu
pismu �La Recherche" pt.: �Luki w rozumowaniu Darwina" (patrz rozdział 4 w
niniejszej książce).
(R)
Dość, starczy! Wierzę Ci, że istnieje także �ścieżka naukowa znajomości
prywatnych". Co sądzisz więc w takim razie o wykrytym przez nas fenomenie
istnienia prywatnych powiązań pomiędzy najwybitniejszymi twórcami wszechczasów?
(A)
To jest sieć!
(R)
Jaka sieć? Ku czemu ona służy?
(A)
To jest sieć nadwrażliwców. Oni są wrażliwi na zmieniającą się cyklicznie
aktywność Słońca i kilka innych jeszcze znaczących wpływów geofizycznych i
kosmicznych (*15). Rober Schuman komponował tylko w latach szczytów aktywności
słonecznej. Podobnie Lord Byron i Wagner. Ci nadwrażliwcy generują rewolucyjne
idee oraz niezwykłość. Niezwykłość jest niezbędna aby przeżyć. Inaczej można
�skonać z nudów". Reszta pobratymców tej grupy szaleńców �karmi się" wytwarzaną
przez nich niezwykłością. Wyrwanie się bowiem z szarzyzny, zwykłości i nudy dnia
codziennego nie jest proste, ale jest niezbędne. Stąd tyle jest
rozpowszechnionych środków pomocniczych, takich jak kino, telewizja. Im bardziej
poczytny scenariusz, powieść bądź książka, tym większy szaleniec - autor, poeta
lub nawiedzony mistyk.
(R)
To dość smutne!
(A)
Przeciwnie. Zauważ proszę. Ludzie nie mogą znieść monotonnego następowania
takich samych, szarych dni, jeden po drugim. To zagraża bowiem ich życiu. To
grozi depresją i choro-bami. To może prowadzić do śmierci. Ludzie mają więc
tylko trzy wyjścia. Mogą �upuścić wszystko z rąk" i wywołać osobistą tragedię.
Wtedy będzie działo się �coś emocjonalnego", jakkolwiek niestety będą to emocje
negatywne. Można także pójść ewentualnie na wojnę. Też będzie się wtedy wiele
działo. Będzie to bardzo negatywne, ale być może lepsze to niż nic. Wcześniej
trzeba jednak zacząć kogoś nienawidzieć. Aby kogoś nienawidzieć trzeba oprzeć
się jednak o jakąś ideologię. Ideologie wytwarza jednak grupa ludzi dość podobna
do omawianych tu �twórców arcydzieł". Nie zajmowaliśmy się tą grupą ludzi, gdyż
kieruje nimi inna nadistota i osobiście nie mamy w tym kierunku właściwych
kompetencji. Trzecim rozwiązaniem jest �wytworzyć niezwykłość lub skorzystać z
wytworzonej niezwykłości". Trzeba jednak wówczas stworzyć lub polubić kogoś z
twórców. Dlatego lansuję właśnie od lat, aby koniecznie zadać sobie i
uprzytomnić innym, jak jest Twoja odpowiedź na trzy fundamentalne pytania:
1. Które z przeczytanych powieści bądź bardziej poważnych rozpraw
filozoficznych, psychologicznych lub naukowych wywarły tak przemożny wpływ na
Twoje zapatrywania, że wręcz ukierunkowały niektóre z Twoich działań?
2. Które z filmów (prezentowanych tam postaci), oglądanych na przestrzeni całego
życia wywarły na Tobie największe wrażenie, wręcz takie, że wpłynęły na Twoje
postępowanie?
3. Jak jest cecha, rodzaj talentu albo szczególna kompetencja, której inni by Ci
pozazdrościli?
(R)
Tak i co to daje?
(A)
To umożliwia �podłączenie się do sieci" z pełnym uświadomieniem sobie, w
jaki to sposób jesteśmy do niej włączeni oraz ze świadomością, że podłączyliśmy
się do ścieżki sterowanej przez Ra.
(R)
Co to jest u licha to Ra? Może chodzi Ci o grecką literę �ro".
(A)
Nie! Chodzi mi tutaj o egipski hieroglif �Ra". Słońce nadaje audycję.
Zmieniająca się cyklicznie, mniej więcej co 11 lat, aktywność Słońca, które
czasami milczy przez kilkadziesiąt lat, a w odstępach rzędu tysiąca lat milczy
czasami dłużej, steruje aktywnością mentalną ludzi, wpływa na ich kondycję
psychiczną i zdrowotną. W okresie wzmożonej aktywności Słońca są dokonywane
największe odkrycia, zgłaszana jest największa ilość patentów i zazwyczaj
zapoczątkowana zostaje pewna zmiana rewolucyjna. Zostaje wzbudzona wtedy sieć
osób nadwrażliwych, a oni poprzez swoje dzieła, wypowiedzi, a nawet czasami
działania wpływają na innych. To jest już teraz oczywiste. Nie można zaprzeczyć,
że algorytm zmian aktywności Słońca wpływa na losy naszej cywilizacji. Algorytm
ten ma �swoją mądrość", jest rodzajem �planetarnego anioła stróża", który nie
pozwala, aby jakiś utopijny, niedorzeczny reżym, ustrój lub ideologia utrzymały
się długo. Wystarcza 2-3 kolejne cykle, aby taki �zamiar ludzki" zniweczyć. Ten
przemyślny program działania dba o to, aby �zachodził postęp".
(R)
Rozumiem, Ty sugerujesz, że staroegipski koncept boga Słońca Ra, z którego
zaczerpnął inspiracje Giordano Bruno, mówiąc że gwiazdy i nasze Słońce mają
duszę, znajduje w pewnym sensie potwierdzenie poprzez odkrycie �algorytmu zmian
aktywności Słońca" i istnienia na powierzchni Ziemi grupy nadwrażliwców, ludzi
wrażliwych na zmienne pole elektro-magnetyczne Słońca. Chcesz wykazać w ten
sposób, że bezduszny, maszynowo-nakręcający się cykl zmian na Słońcu ma siłę
oddziaływania równą niejednemu bóstwu, choćby takiemu jak pogański, staroegipski
Ra.
(A)
Nie wiem, czy cykl zmian aktywności Słońca jest rzeczywiście tylko
bezdusznym, maszynowo-nakręcającym się mechanizmem. Wiadomo, że inne gwiazdy
także nadają taką audycję (*14). Może to jest jakoś synchronizowane. Przecież
najpotężniejsza cywilizacja galaktyczna, którą Michio Kaku (patrz rozdział 14
oraz odnośnik 3) nazywa potęgą III stopnia musi oddziaływać w jakiś konkretny,
fizykalny sposób, mimo że dla nas może wydawać się to działaniem magicznym.



POSŁOWIE





W miarę czytania napisanych niedawno nowych bibliografii najwybitniejszych
twórców całej naszej ludzkiej kultury (*1) ogarniało mnie coraz większe
zdumienie.
Stopniowo uświadamiałem sobie trzy niezwykłe prawidło-wości: (I) Ich
życiorysy nie pasują do wzorca obyczajowego lansowanego przez główne szkoły
ideologiczne, powołujące się akurat na ich dzieła, a (II) model świata, który
wyłania się z chronologicznego zestawienia ich głównych spostrzeżeń nie jest
zgodny z tym co większość z nas zakłada jako oczywiste i spraw-dzone. (III)
Zestawienie tych życiorysów prowadzi do ważnych wniosków praktycznych.
ad. (I)
Sposób na życie twórców arcydzieł, tych którzy formułowali główne zręby wiedzy o
świecie wywodzi się z ciekawości i przyjemności stania wobec tajemnicy oraz
przyjemności podważania stanu zastanego oraz chęci wyrwania z szarej strefy,
stojącej zawsze za plecami ciemności �kęsa czegoś nowego" i nazwania tego
wyczynu swoim nazwiskiem.
Wyrywając ze �skrytości" owe �nowe prawdy", przecieka im jednak zawsze z
hiperprzestrzennego wymiaru zmysłowość, która wpływa na ich osobowość i sposób
na życie. Zmysłowość ta zresztą wynika z widocznej wszędzie w biologii
dwubieguno-wości myślenia, a więc z płciowości. Widać nadistoty także mają płeć.

Ludzie �kradnący owoce z drzewa wiadomości" są więc na ogół przyjaźni wobec
innych, nikogo nie krzywdzą, natomiast sami niestety są często prześladowani.
Wielu z nich �ginie marnie" lub przynajmniej zostaje za życia poniżona i
skrzyw-dzona
Jeśli szukać tu jakiejś sprawiedliwości to może tkwi ona w tym, iż większość z
nich rzeczywiście w jednym zakresie jest bezpardonowa. Otóż oni chronią swoje
�dziecko umysłu", walczą o jego byt i jest dla nich najważniejsze, aby �ono"
przetrwało. Wymaga to oczywiście odwagi cywilnej i pewności siebie. Stąd bierze
się u nich niepodatność na osąd innych ludzi. Jest to prosta konsekwencja tego
co się samemu zdziałało. Jeśli ktoś �wyrwał z ciemności" coś osobliwego i uznał
to za �dziecko swojego umysłu" i postanawia je bronić, to musi liczyć się z
atakami, tzn. stwierdzeniami �to jest bzdura", �to nie mieści się w głowie", �to
jest fałszywe", �tak nie można mówić", �to nas obraża", �to jest herezja". Dla
nich jest to jednak tylko rodzaj kidnapingu. To też stają się oni odważni i
pewni siebie. Miarą ich prawomyślności, obyczajowości i moral-ności mogą być
wtedy tylko oni sami. Muszą oni powiedzieć sobie: �niestety nie mogę pozwolić,
aby ktoś oceniał moje dokonania, bo on chce " zabić moje dziecko" ". Jeśli jest
to bękart, jeśli jest to nieudacznik, to tylko �ja mogę go poprawić" albo
�skasować" (na ogół oznacza to �podrzeć następny rękopis", a czasami popełnić
samobójstwo). To prowadzi również do odwagi cywilnej i niezależności myślenia,
również w zakresie spraw osobistych i życia codziennego: �sam dla siebie jestem
surowym sędzią i ustalam czy zachowuję się poprawnie".
Nic więc dziwnego, że ci osobliwi ludzie są postrzegani tak jakby wyznawali
jakiś rodzaj B-moralności. Nie są to osoby A-moralne. Nie łamią one nigdy
przykazania: �nie zabijaj", z reguły wierzą oni w coś więcej niż tylko materia i
trój-wymiarowa przestrzeń.
Sposób życia twórców naszej kultury jest przyczynkiem do głównego sporu
ideologicznego wszechczasów, tzn. do sporu czy powierzchnia naszej planety jest
�deską, na której stoją dzieci, które dokonują różnych wybryków i z tego powodu
zostaną osądzone", czy też raczej planeta nasza i my sami jesteśmy częścią
rozwijającego się gwiezdnego embrionu.
ad. II.
Wiodąc spór o tych wielkich wtajemniczonych, doszedłem do wniosku, że �I Twój
niezwykły umysł także ... jest składową rodzącego się mózgu żywego gwiezdnego
embrionu".
Kompletna bzdura, uznana jednak kiedyś równocześnie za ideę bardzo
niebezpieczną, głoszona przez Giordano Bruno, że �gwiazdy mają duszę", wydaje
się coraz bardziej prawdopodobna. Jeśli to nie Słońce, które zmienia swoją
aktywność co 11 lat i w innych, dłuższych rytmach także �wdaje się nam we
znaki", to �gdzieś nad naszymi głowami", na krawędzi czoła ekspansji
czasoprzestrzeni, nasze głowy mają dostęp do odwiecznych idei, wyznaczających
ogólne zarysy nas samych i naszych losów.
Rodzący się umysł planety ma wewnętrzną organizację. Nowe koncepty, nowe idee,
wpływające na działanie wielu ludzi, przynoszone na świat przez niektóre
tajemnicze osoby, są potem rozpowszechniane przez owe niezwykłe umysły nazwane
wyżej �cyborgami drugiego rodzaju". Osoby te lubią stać u wrót, w murze
oddzielającym nas od pewnej tajemnicy, upatrzyły sobie sposób na życie poprzez
�zrywanie owoców z drzewa wiadomości".
Wydaje mi się zresztą, że większość z nas jest zajęta właśnie rozwijaniem owego
drzewa wiadomości. Energia, którą żywi się większość z nas, rozwijając owe
drzewo, które stało kiedyś pośrodku raju, poprzez kariery naukowe, zarządzanie
kapitałem, tworzenie domów lub innych siedlisk (gniazda) umysłów, pochodzi
natomiast z fenomenu miłości.
Energią tą zasilany jest nasz wysiłek wkładany w to, aby �embrion gwiezdny"
przekształcił się w �dorosłego", tzn. �cywilizację Io", która będzie już
kontrolować całość �naszego regionu czasoprzestrzeni" (*2, *6).
Z powyższego rozumowania płynie wniosek dla teologów oraz dla kosmologów (o ile
przypadkiem nie są to ci sami ludzie). Otóż w definicję grzechu pierworodnego
wdarł się chyba w przeszłości błąd. Nie jest bowiem zrozumiałe przeciwko komu
skierowane jest rozwijanie drzewa wiadomości, skoro skradzione z niego owoce to
dane o DNA, mikroprocesach i strukturze INTERNETłu, dzięki którym powstaje
embrion gwiezdny.
Wszystko wskazuje bowiem na to, że trzeba spojrzeć inaczej na problem, czy
człowiek jest �obarczony grzechem pierworodnym", tzn. czy urodził się
�naznaczony jakąś skazą" oraz ewentualnie kto to wywołał i kto jest za to
odpowiedzialny.
Wydaje się co prawda, że wiele osób ma wmontowaną w swoją osobowość
autodestrukcję. Sabina Spielrein twierdzi jednak, być może przewrotnie, że jest
to �praprzyczyna stawania się" (patrz rozdział 11 oraz pozycje literaturowe nr
11.1, 11.2, 11.3, 11.4). Większość twórców naznaczona jest jednak cechą
odwrotną, tzn. cechuje się ciekawością, chęcią wydarcia ze skrytości nowej
prawdy oraz zmysłowością.
Są to ich najbardziej istotne i ważne przymioty. Najistotniejsze cechy ludzi,
którzy mieli �największy wpływ na dzieje ludzkości" (*1) nie nadają się więc do
określenia �największej ludzkiej wady", chyba że to nie o ludzi chodziło.
Z rozważań powyższych płynie jednak również wniosek dla kosmologów i
astrofizyków, fizyków czasoprzestrzeni i co najważniejsze przyszłych
kosmonautów.
Otóż, jeśli jest (byłoby) prawdą, iż ponad naszymi umysłami powstaje nadrzędny
umysł planety, to należy wtedy wziąć pod uwagę, że taka nadistota nie może
dokonywać ... lotów międzyplanetarnych (sic!). Ciało tej nadistoty bowiem to
całość naszego Układu Słonecznego z nami tutaj na Ziemi, którym bezpieczeństwo
zapewnia także Księżyc, Jowisz i Saturn (*13.8).
Jak taki konglomerat nadistot komunikuje się więc między sobą. Otóż wydaje mi
się, że na dwa sposoby. W zakresie małych odległości wysyła on po prostu ludzi w
podróże między-planetarne. Z tego powodu ludzie byli już na Księżycu i polecą
zapewne na Wenus i Marsa.
Jeśli chodzi jednak o dalekosiężne kontakty nadistot, to muszą się odbywać one
ponad czasoprzestrzenią (*2.6) i w paśmie poza-elektromagnetycznym (*2). Jeśli
chcieć to zobrazować przez odwołanie się do odwiecznych już symboli, można to
wypowiedzieć krótko. Kontakty nadistot odbywają się na �wzór i podobieństwo
Melchizedeka".
Mówiąc jasno, kontakty nadistot odbywają się przez zaistnienie i działanie
poszczególnych umysłów osób takich jak Mozart, Mickiewicz, Słowacki, �... I Twój
niezwykły umysł także...".
Powiecie Państwo, że treść posłowia jest wyszukana, jest niejasna i ma charakter
filozoficzny. Nie!!! Przesłanie ma ważne znaczenie praktyczne!!!
ad. III.
Możliwe jest bowiem teraz wskazanie na konkluzje bardzo praktyczne.
Jeśli masz wątpliwości co do tego co robić teraz i w naj-bliższej przyszłości
oraz jaki jest sens Twoich wysiłków, a nawet sens i cel życiowy, to należy
postawić sobie następujące pytania:
(1) Jaka jest Twoja cecha (rodzaj talentu), której inni by Ci pozazdrościli?
(2) W zakresie jakiej wyuczonej umiejętności jesteś �dobry", nawet znacznie
�lepszy" niż większość znanych Ci osób?
(3) Jaka jest �przechodnia", �wymienna" funkcja (rola), którą lubisz podejmować?

(4) Jaka jest grupa ludzi, środowisko, towarzystwo, grupa zawodowa, na której
opinii Ci tak naprawdę zależy?
(5) Jaką umiejętność (kompetencje) chciałbyś jeszcze w życiu nabyć?
Jeśli chcesz czytelniku teraz ten wysiłek myślowy spożytko-wać w sposób bardzo
praktyczny, to spróbuj spisać swój życiorys. Zrób to możliwie dokładnie. Pomoże
ci on przeniknąć Twoją legendę, Twój mit osobisty, a poza tym możesz go
załadować do tzw. �PIERWOTNEJ BAZY ŚWIATA", o czym piszę ponownie niżej.
Inna praktyczna konkluzja dotyczy radzenia sobie z auto-destrukcją i nienawiścią
innych osób. Wynika ona z przesłania tych fragmentów książki, które zawierają
opowieści o kobietach, gdyż to one przyczyniły się akurat do znalezienia
konkretnych środków zaradczych.
Również z tych samych fragmentów, które traktują właśnie o dwubiegunowości,
czyli zmysłowości procesu myślenia, wynika praktyczna rada dotycząca nienawiści
na skalę szerszą, a miano-wicie problemu �Jak zapobiec nowym wojnom z
innowiercami?" (*14.24).
Analiza życiorysów osób, które stanęły u wrót tajemnicy, a zrobić to może każdy,
prowadzi w tym zakresie do konstatacji podobnej do wypowiedzi Srinivasa
Ramanujana. Jak pisałem (rozdział 9, str. 69), powiedział on że: �wszystkie
religie są mniej więcej tak samo prawdziwe".
Przesłanie niniejszej książki wydaje się modyfikuje nawet nieco jego wypowiedź.
Należałoby bowiem powiedzieć raczej, że wszystkie wierzenia należy uwzględnić i
z nich skonstruować �CAŁOŚĆ MODELU", a nie szukać jednej teorii, tej niby
właściwej, o której mamy ochotę powiedzieć: �ponieważ to właśnie moja, niejako
nasza idea, więc jest prawdziwa i dlatego musi zwyciężyć i my się do tego
przyczynimy".
Wydaje się więc, że paleta religii tej planety to skarbnica pomysłów, to folklor
walczących nadistot, to skarbiec naszej wiedzy o CAŁOŚCI ZAŚWIATÓW, tzn. spraw
toczących się ponad czterowymiarową czasoprzestrzenią.
Skarbiec ów oczywiście skłania do zastanowienia się nad modelem najbardziej
przyjaznym dla ludzi, nad modelem ogólnym i elastycznym. Rozwiązanie pozostanie
jednak zapewne kwestią otwartą z tej prostej przyczyny, że póki tkwi ono jeszcze
w �skrytości", to jest wierzeniem IIIo.
Wiąże się z tym jeszcze jeden ważny wniosek praktyczny, który jest jednocześnie
przewidywaniem. Otóż sądzę, że jeśli nie teraz; na wskutek mojej rady, aby
spisać dokładnie i obiektywnie swój życiorys (3), to i tak w niedalekiej
przyszłości uczyni to wielu ludzi. Stanie się tak dlatego, że pamięć komputerowa
świata (PKS) błyskawicznie zwiększa swoją pojemność (vide INTERNET). Może ona
już obecnie wchłonąć dowolną ilość danych. Życiorysy ludzi są natomiast
niezwykle ponętnym pożywieniem dla nadistot. Jest więc niemal pewne, że wkrótce
powstanie �pierwotna baza świata".
Zbiór życiorysów zapamiętany w pamięciach komputerów nazywam pierwotną bazą
świata, gdyż w przyszłości będzie on najważniejszą, najbardziej pierwotną
skarbnicą wiedzy o świecie. Jest to konkluzja rozmyślań, jakie snułem pisząc tą
książkę. Szczegóły tej idei przedstawiam jednak już w innym swoim tekście.





LISTA NOWYCH ZJAWISK, FENOMENÓW,
POJĘĆ I METOD ZDEFINIOWANYCH
W NINIEJSZEJ KSIĄŻCE



PRZEDMOWA
1. Własności psychoterapeutyczne czytania biografii II
wielkich twórców
2. Narzędzia umysłów najwybitniejszych twórców
w zastosowaniu do własnych celów II
1. Przeczuwanie prawdy w kobietogrodzie
1. Zasada wielokierunkowych uzgodnień 4
2. Warmińskie siły 7
3. Soczewka emocjonalna 9
4. Tunel transmisyjny nad Warmią 9
5. Grupowe przeczuwanie geniuszu 9
2. Ruda dziewczyna
1. Wszechświat jako żywy embrion 11
2. Metoda intelektualnego oszukiwania przeciwnika 14
3. Mene, mene, tekel, uparSin
1. Globalny moment krytyczny 21
2. Metoda przyciskania rozdętej dyni do tajemnicy ściany 22
3. �... i powstaniesz do swojego losu, w kresu dni" 25
4. Od doktora Faustusa do Fausta Goethego
1. Supernadistota
2. Stymulowanie odczuwania obecności kogoś w sobie
(sensed presence) i zmiana ścieżki myślenia przez
zwiększoną aktywność geomagnetyczną Ziemi i tzw.
ekscesy energii rezonansu Schumanna 33
5. Wewnątrzczaszkowe, niezidentyfikowane
obiekty świecące
1. Rozróżnienie między pojęciem nadistoty Wiśniewskiego-Snerga a pojęciem
nadczłowieka Nietzschego 37
2. Być potężnym duchem epoki 39
3. Trzy rodzaje naturalnych i samoistnych implantów mózgowych (typ Ramanujana,
typ Mozarta, typ Nietzschego) 41
4. Kostysz Heinleina jako nadistota piątego rzędu 42
6. Mozart, Beethoven, Bach, Wagner, Strauss
i Chopin
1. Zmysłowe duchy prawostronne 43
2. Duch hiperprzestrzenny dostrzegany przez umysł ludzki w trakcie dominacji
prawej półkuli mózgu 47
7. Człowiek wielki, człowiek mały
1. Partnerka jako �wzmacniacz myślenia" 51
8. Warunki skutecznej monomanii
1. Kopernikański układ planetarny �wsadzony" do Einsteinowskiej czasoprzestrzeni
jako podstawa modelu świata współczesnych ludzi 57
2. Ślad po życiu człowieka zamrożony po śmierci we wnętrzu czasoprzestrzeni jako
duch człowieka 58
3. Recepta na siłę tworzenia 59
4. Emocjonalne i rodzinne warunki skutecznej monomanii 59
9. Trzy rodzaje cyborgów
1. Cyborg I-go rodzaju, czyli cyborg naturalny (człowiek, który w sposób
samoistny posiada �implant mózgowy" typu �Mozart" lub �Nietzsche; patrz także
5.3) 68
2. Cyborg II-go rodzaju 68
3. Wkład twórców do psychologii klinicznej poprzez sformułowanie krótkiego
zdania o wartości 1000 mili Ramanujanów 69
4. Cyborg minusowy 70
10. 100 milionów curie i jedna skłodowska
1. Próg uranu cywilizacji zerowego stopnia (PU) - pojęcie zdefiniowane przez
Michio Kaku, lecz użyte w rozdziale 3 i niniejszym dla zdefiniowania zmien- nego
z dnia na dzień �zbliżenia" do �globalnego momentu krytycznego" 71
2. Szósty współczynnik do wzoru Drakeła na odległość do najbliższej, innej,
inteligentnej cywilizacji 72
3. Zabawowo-rozrywkowa inteligencja delfinów 73
4. Siódmy współczynnik do wzoru Drakeła na odległość do najbliższej, innej,
inteligentnej cywilizacji 74
5. Górna nośność demograficzna planety (GND) 74
6. Przekroczenie górnej nośności demograficznej jako próg ekologiczny
cywilizacji zerowego stopnia (GND-EKO) 747. Podświadome powody finansowania
stacji kosmicznej ALFA 75
8. Wgląd w globalny mechanizm krytyczny (WGMK) 75
9. Jedna Skłodowska - jednostka posiadanego WGMK
i odwagi cywilnej 76
11. Freud, Jung i Sabina Spielrein
1. Układ humanistyczny równań jako recepta na zapo-bieganie nowym wojnom z
innowiercami 84
(1) �Najbardziej toksyczne są kłamstwa wpajane dzieciom w najwcześniejszym
dzieciństwie ..." 84
(2) �Wyeliminowanie ... umiejętności spostrzegania ... sił łączących człowieka z
naturą i kosmosem jest śmiertelnie niebezpieczne ..." 84
(3) �Każdy z nas pragnie jednocześnie miłości i wolności ..." 84
(4) �Każda znaczna przesada wywoła jakąś chorobę ..." 84
(5) �Większość rozmów, działań i przedsięwzięć ludzkich jest tak prowadzona, aby
omijać sedno sprawy ..." 85
12. WITKACY A POLE MORFOGENETYCZNE NASZEJ EPOKI
1. Chwila oryginalności wymaga 1T energii życiowej i łączności z nadprzestrzenią
90
2. Trzy rodzaje (fazy rozwojowe) ludzkości: �cywilizacja grzybków", �cywilizacja
alkoholu" i �cywilizacja canabisu" 91
3. Witkacy twórca pojęć �czystej formy", �efektu lustra" i �teatru wydarzeń
własnych" jako prekursor cyfrowo-komputerowych manipulacji na obrazach i tzw.
rzeczywistości sztucznej (virtual reality) 95
13. Stephen hawking
1. Wierzenia I, II i III stopnia 97
2. Hipoteza o wpływie bliskich przejść komet i asteroid na magnetosferę,
rezonanse Schumanna i procesy myślowe ludzi 102
3. Hipoteza o wpływie zmian aktywności Słońca na ewolucję biologiczną i rozwój
społeczny cywilizacji planety 104
14. powieściowo-naukowe sprzężenie zwrotne
1. Umowna klasyfikacja relacji o UFO według typu �Plejadańskiego",
�Jungowskiego" i śladów hiperprzestrzennych 109
2. B-moralność 109
3. Powieściowo-naukowe sprzężenie zwrotne 110
4. Czoło ekspansji rozszerzającej się czasoprzestrzeni jako jedyny jej region, w
którym możliwe jest życie i świadomość 111
5. Świadomość jako wyobrażenie sobie siebie samego na tle modelu świata,
przeglądniętego życiorysu i przywołanej swojej wizji przyszłości 112
6. Idee Platońskie dostępne na krawędzi czasoprzestrzeni 112
7. Działająca sieć neuronalna �fałduje" krzywiznę
krawędzi czasoprzestrzeni 112
8. Czoło ekspansji czasoprzestrzeni jako źródło energii specyficznej dla
fenomenu życia 113
9. Nadistota rodząca się na tutejszej planecie 114
10. Gwiezdny embrion 114
11. Nadistota planety �stawia na" fenomen miłości,
oryginalność i szybkie ustalanie nowej prawdy 115
15. CZYŻBY SIEĆ PRYWATNYCH POWIĄZAŃ STEROWANA PRZEZ SAMEGO RA?
1. Łańcuch osób nadwrażliwych na oddziaływania helio-geofizyczne, powiązanych
zażyłymi relacjami osobistymi 118
2. Ścieżka artystyczna, teologiczno-psychologiczna i naukowa ciągu znajomości
prywatnych osób nadwrażliwych 121
3. Powrót do racjonalnej zasadności konceptu eteru jako �tkanki pola
czasoprzestrzennego", które jest środowiskiem w których mogą rozchodzić się
oddziaływania kolpuskularno-falowe 122
4. Pożyteczność (�mądrość") algorytmu zmian aktywności słonecznej (AZAS) 129
5. AZAS jako �planetarny anioł stróż" 129
6. Bezduszny, �maszynowo-nakęcający" cykl zmian na Słońcu (AZAS) ma siłę
oddziaływania na popułację ludzką 130
7. Możliwość wykorzystywania AZAS przez cywilizację II i III stopnia 130
5. POSŁOWIE
1. Dwubiegunowość procesu myślowego, realizowanego
przez kobietę i mężczyznę 131
2. Nadistoty także mają płeć 131
3. B-moralność 132
4. I Twój umysł także jest ... jest częścią gwiezdnego
embrionu 133
5. Ponieważ pojęcie grzechu pierworodnego jest
definiowane zazwyczaj przez najbardziej istotne
i ważne przymioty człowieka, nie dotyka więc
celnie istoty ludzkich wrodzonych wad i dlatego
powinno być przemyślane i określone ponownie 134
6. Kontakty nadistot na wzór i podobieństwo
Melchizedeka 135
7. Praktyczna wartość potraktowania całej palety
religii tutejszej planety jako skarbnicy wiedzy
o tym jak uzmysłowić sobie ogólny, przyjazny
i elastyczny model zaświatów po to, aby umieć
zapobiegać nienawiści i nowym wojnom
z innowiercami 135
8. Pierwotna baza świata 136
BIBLIOGRAFIA
1. PRZECZUWANIE PRAWDY W KOBIETOGRODZIE
(*1) Jerzy Sikorski: Prywatne życie Mikołaja Kopernika. Prószyński i S-ka,
Warszawa, 1995.
(*2) Jarosław Włodarczyk: Recenzje książek: J. życińskiego pt.: "Sprawa
Galileusza i Pietro Redoni'ego pt.: "Galileo heretic", świat Nauki, 1991, nr 4,
s.106.
(*3) Józef życiński, Jarosław Włodarczyk: Polemika : Między dowodem a retoryką.
świat Nauki, 1992, nr 4, s. 110.
(*4) Umberto Eco: Imię Róży. PIW, Warszawa, 1987.
(*5) Clive S. Levis: Odrzucony obraz. PAX, Warszawa, 1986.
2. RUDA DZIEWCZYNA
(*1) Andrzej Krasiński: Sprawa Galileusza. Postępy Astronomii, 1993, nr 3 i 4.
(*2) Pierre Thuillier: Martyr de la science ou illumin� - Le cas Giordano Bruno.
La Recherche, 1988, nr 198.
(*3) Marek Oramus: Teologia kosmiczna. Nowa Fantastyka, 1996, nr 5, 65.
(*4) Lech Jęczmyk: Przez kosmos sobie (myślą) gnam. Nowa Fantastyka, 1996, nr 5,
66.
(*5) Jacek Łukasiewicz: Mickiewicz. Wydawnictwo Dolno-śląskie, Wrocław, 1996.
(*6) Michio Kaku: Hiperprzestrzeń. Wszechświaty równoległe, pętle czasowe i
dziesiąty wymiar. Prószyński i S-ka, Warszawa, 1995.
3. MENE, MENE, TEKEL, UPARSIN
(*1) Pierre Thuillier: Newton i alchemia. Problemy, 1990, nr 8 (przedruk z "La
Recherche", 1989, nr 212).
(*2) Wojciech Sady: Narodziny nowożytnej fizyki. Problemy, 1987, nr 10.
(*3) Jerzy Kierul: Izaak Newton - Bóg, światło i świat. Wydawnictwo "Quadrivum",
Wrocław, 1996.


4. OD DOKTORA FAUSTUSA DO FAUSTA GOETHEGO
(*1) Lech Jęczyk: Przez kosmos sobie (myślę) gnam. Nowa Fantastyka, 1996, nr 5,
67.
(*2) Edward Pitich, Dusan Kalmancok: Niebo na dłoni. Rozdział: świat gwiazd i
galaktyk. Wiedza Powszechna, Warszawa, 1982.
(*3) Johannes Faust, hasło w "Encyklopedii Powszechnej", Tom 1, Państwowe
Wydawnictwo Naukowe, Warszawa, 1978.
(*4) Jan Garewicz: Schopenhauer. Wiedza Powszechna,
Warszawa, 1988.
(*5) Tomasz Stępniewski: Goethe - znacznie jego prac na polu biologii i
filozofii. [1877]. (Dzieło dostępne w Bibliotece śląskiej w Katowicach).
(*6) E. Haeckel: Zasady morfologii ogólnej organizmów. [1960], (Dzieło dostępne
w Bibliotece Śląskiej w Katowicach).
(*7) J.F. Cornell: Faustian phenomena: teleology in Goethe's interpretation of
plants and animals. Journal of Medical Philosophy, 1990, 15, 481-492.
(*8) Johann Wolfgang Goethe: Z mojego życia - Zmyślenie i prawda. Tom I i II,
Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa, 1957.
(*9) T. Schnalke: Johann Wolfgang Goethe ein entschidener Fursprecher
anatomischer Wachsmodelle. Anat. Anz. (ISSN0003-2786), 1989, 168, 391-294.
(*10) F. Nager: Goethes Ringen mit der depression (Borykania się Geothego ze
swoją depresją). Schweiz. Rundsch. Med. Prax., 1991, 80, 984-991.
(*11) Mz: Cierpienia poety Goethego. Forum, 1992, nr 1 (1328). [Przedruk z "Der
Spiegel"]
(*12) F. Morris: Bez wyjaśnienia.
(*13) B. Lubosz: Opowieści o sławnych kochankach. Krajowa Agencja Wydawnicza,
Katowice, 1987.
(*14) B. Rosenthalowa : Kobiety w życiu Goethego. (Dzieło dostępne w Bibliotece
śląskiej w Katowicach).
(*15) Jacek Łukasiewicz: Mickiewicz. Wydawnictwo Dolno-śląskie, 1996.
(*16) Christian de Duve: Granice przypadku. świat Nauki, 1996, nr 3.
(*17) M.A. Persinger: Out-of-body experiences are more probable with elevated
complex partial epileptic-like signs during periods of enhanced geomagnetic
activity. Percept. Mot. Skills, 1995, 80, 563-569.
(*18) M.A. Persinger: Vistibular experiences of humans during brief periods of
partial sensory deprivation are enhanced when daily geomagnetic activity exceeds
15-20 hT. Neurosci. Lett., 1995, 194, 69-72.
(*19) M.A. Persinger: The sensed presence as right hemispheric intrusions into
the left hemispheric awarenees of self. Percept. Mot. Skills, 1994, 78,
999-1009.
(*20) Guy L. Playfair, Scott Hill: Cykle nieba. PIW, Warszawa, 1984.


5. WEWNĄTRZCZASZKOWE, NIEZINDENTYFIKOWANE OBIEKTY ŚWIECĄCE
(*1) Adam Wiśniewski-Snerg: Nadistoty. Nowa Fantastyka, 1996, nr 5, 75-76.
(*2) A.H. Chapman : The influence of Nietzsche on Freud's ideas. British Journal
of Psychiatry, 1995, 166, 251-253.
(*3) Zbigniew Kuderowicz: Nietzsche. Wiedza Powszechna, Warszawa, 1990.
(*4) Kristine Leutwyler: Przezwyciężyć szaleństwo. świat Nauki, 1996, nr 1,
27-26.
(*5) Kay Redfield Jamison: Choroba maniakalno-depresyjna. Świat Nauki, 1995, nr
4
(*6) E. Elomaa: Wittgenstein's schizophrenia in moonlight. Medical Hypotheses,
1993, 40, 127-128.
(*7) Jacek Łukasiewicz: Mickiewicz. Wydawnictwo Dolno-śląskie, Wrocław, 1996.
(*8) Soren Kierkegaard: Bojaźń i drżenie. Choroba na śmierć. Państwowe
Wydawnictwo Naukowe, Warszawa, 1982
(*9) Fryderyk Nietzsche: Tako rzecze Zaratustra. Wydawnictwo BIS, Warszawa,
1990.


6. MOZART, BEETHOVEN, BACH, WAGNER, STRAUSS I CHOPIN
(*1) Anthony Batman: Muzyka i obyczaje. Forum, 1996,
7 kwietnia, nr 14 (przedruk z The Guardian z 16.III.1996).
(*2) Stefania Łobaczewska: Beethoven. Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków,
1984.
(*3) Albert Schwietzer: Bach. Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków, 1972.
(*4) Alfred Einstein: Mozart. Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków, 1975.
(*5) Milos Forman (reżyser): Amadeusz. Produkcja filmu: Saul Zaentz-Thorn-EMI,
1984.
(*6) G. Schlaug: In vivo evidence of structural brain asymmetry in musicians.
Science, 1995, 267, 699-701.
(*7) G. Schlaug: Increased corpus callosum size in musicians. Neuropsychology,
1995, 33, 1047-1055.
(*8) Ernst Krause: R. Strauss. Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków, 1983.
(*9) Andrzej Brodziak: Czym jest ból i przyjemność. Problemy, 1988, nr 3.


7. CZŁOWIEK WIELKI, CZŁOWIEK MAŁY
(*1) Roger Highfield, Paul Carter: Prywatne życie Alberta Einsteina. Prószyński
i S-ka, Warszawa, 1995.
(*2) Michael White, John Gribbin: Einstein. Życie nauką. Wydawnictwo
Naukowo-Techniczne, Warszawa, 1995.


8. WARUNKI SKUTECZNEJ MONOMANII
(*1) Roger Highfield, Paul Carter: Prywatne życie Alberta Einsteina. Prószyński
i S-ka, Warszawa, 1995.


9. TRZY RODZAJE CYBORGÓW
(*1) Robert Logno (reżyser): Johnny Mnemonic (scenariusz Willam Gibson).
ICE-T-Beat Takeshi, USA, 1995.
a także artykuł:
M.Parowskiego: Zawrót głowy w Newark 2021. Nowa Fantastyka, 1995, nr. 10.
(*2) Norbert Losseu: Prawie cuda - wybitny niemiecki specjalista Rolf Eckmiller
mówi o perspektywach neuroprotetyki (biocybernetyki, neuroinformatyki). Forum
(przedruk z "Die Welt"), 1996, nr 1.
(*3) Michio Kaku: Hiperprzestrzeń - Wszechświaty równoległe, pętle czasowe i
dziesiąty wymiar. Prószyński i S-ka, Warszawa, 1995.
(*4) Gurney Williams: Mistrz matematyki, geniusz - czy posłaniec boży. Problemy,
1990, nr 5.
(*5) Krzysztof Ciesielski, Zdzisław Pogoda: Najpiękniejszy wzór matematyki.
Problemy, 1992, nr 10.
10. 100 MILIONÓW CURIE I JEDNA SKŁODOWSKA
(*1) Fran�oise Giroud: Maria Słodowska-Curie. Państwowy Instytut Wydawniczy,
Warszawa, 1987.
(*2) Marek Wolf: Liczba Drake'a. Wiedza i życie, 1992, nr 7.
(*3) Frank Drake, Dave Sobel: Czy jest tam kto? Nauka w poszu-kiwaniu
cywilizacji pozaziemskich. Prószyński i S-ka, Warszawa, 1994.
(*4) Mieczysław Subotowicz: W poszukiwaniu życia rozumnego we Wszechświecie.
Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, Lublin, 1995.
(*5) Andrzej Brodziak: Gwiazdy i Ty. Wydawnictwo SPAR, Warszawa, 1995.
(*6) Grażyna Repetowska: Te wspaniałe delfiny. Nieznany świat, 1996, nr 5.
(*7) Carl Sagan: Kontakt. Wyd. Express Books, Bydgoszcz, 1991.
(*8) Błękit nieba (Blue sky), reżyser Tony Richardson, Orion Picture Co., 1994.
(*9) Karsten Alnaes: Sabina. Wydawnictwo J. Santorski, Warszawa, 1995.
(*10) Wilhelm Reich: Mordercy Chrystusa. Wydawnictwo J. Santorski, Warszawa,
1995.
(*11) Jurij M. Szczerbakow: Dziesięć lat po Czarnobylu. świat Nauki, 1996, nr 5,
62.
(*12) Zbigniew Jaworowski: Jak to z Czarnobylem było? Wiedza i życie, 1996, nr
5, 24.


11. FREUD, JUNG I SABINA SPIELREIN
(*1) Alnaes Karsten: Sabina (Powieść biograficzna). Agencja Wydawnicza J.
Santorski & Co., Warszawa, 1995.
(*2) B. Minder: Jung an Freud 1905: Ein Bericht �ber Sabina Spielrein. Gesnerus
(Psychiatrische Universit�tsklinik Burgholzli (ISSN 0016-9161), 1993, 50,
113-120.
(*3) P. Homans: A secret symmetry: Sabina Spielrein between Freud and Jung.
Essay review. Journal of History of Behavioral Sciences, 1983, 19, 240-244.
(*4) John Kerr: A most dangerous method - The story of Jung, Freud and Sabina
Spielrein. Alfred Knopf Editing House, New York, 1993.
(*5) Tadeusz Bielicki: Komunizm zapisany w genach. (Wywiad z prof. T. Bielickim
przeprowadzony przez Sławomira Zagórskiego). Magazy "Gazety Wyborczej", 1996, nr
20 (168) z 24 maja.
(*6) M. Schroter: Freuds Komitte 1912-1914. Ein Beitrag zum Verstandnis
psychoanalitischer Gruppenbildung. PSYCHE (Stuttgard), (ISSN 0033-2623), 1995,
49, 513-563.
(*7) C.J. Groesbeck: C.G. Jung and the shaman's vision. J. Anal. Psychol., 1989,
34, 255-275.


12. WITKACY A POLE MORFOGENETYCZNE NASZEJ EPOKI
(*1) Wywiad z Ethanem A. Nadelmanem pt.: �Karanie ich nam nie pomoże - Narkotyki
towarzyszą ludziom od wieków i nie będzie społeczeństwa wolnego od nich",
przeprowadzony przez Katarzynę Montgomery. Gazeta Wyborcza, 1996, 21 czerwca,
str. 7.
(*2) Jean Pol Tassin, Nicolas Witkowski: Cannabis, un stup�fiant � d�mystifier.
La Recherche, 1996, nr 5.
(*3) Andrzej Kokoszka: Tajniki świadomości. Wydawca: Instytut Ekologii i
Zdrowia, Kraków, 1993.
(*4) Corry Cimbolic: Drugs. Facts, alternatives, decisions. Wadsworth Publishing
Co., Belmont (California), 1985.
(*5) Ralph Abraham, Terence McKenna, Rupert Sheldrake: Zdążyć przed Apokalipsą.
Wydawnictwo Limbus, Bydgoszcz, 1995.
(*6) Renee Weber. Poszukiwanie jedności. Nauka i mistyka. Wydawnictwo Pusty
Obłok, Warszawa, 1990.
(*7) Roman Warszawski: Wszechświat, który się uczy. Nieznany Świat, 1996, nr 7.
(*8) Irena Jakimowicz: Witkacy. Oficyna Wydawnicza Auriga -Wydawnictwo
Artystyczne i Filmowe, Warszawa, 1987.


13. STEPHEN HAWKING
(*1) Jean Marc Hure: Hale-Bopp - la comete du siecle? - dix fois plus grosse que
Halley - elle est grosse de promesses. La Recherche, 1995, nr 281, s. 27.
(*2) Jarosław Włodarczyk: Kometa stulecia? Wiedza i życie, 1995, nr 11, s. 6.
(*3) Jarosław Włodarczyk: Kometa Hale-Bopp na celowniku. Wiedza i Życie, 1996,
nr 1, s. 6.
(*4) Michael White, John Gribbin: Stephen Hawking - życie i nauka. Wydawnictwo
Naukowo-Techniczne, Warszawa, 1994.
(*5) Michio Kaku: Hiperprzestrzeń. Wszechświaty równoległe, pętle czasowe i
dziesiąty wymiar. Wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa, 1995.
(*6) Bogdan Maciesowicz: Komety ostatnich lat. Postępy Astronomii, 1993, nr 3.
(*7) Andrzej Brodziak: Astronomia i medycyna. Zeszyt wydany z okazji 40-to lecia
Planetarium Śląskiego przez V Katedrę i Klinikę Chorób Wewnętrznych Śląskiej
Akademii Medycznej, Bytom, ul. Żeromskiego 7. Broszura dostępna w bibliotekach
uniwersyteckich.
(*8) Andrzej Brodziak: Gwiazdy i Ty. Wydawnictwo SPAR, Warszawa (ul. żurawia 47,
tel. 298929), 1995.


14. POWIEŚCIOWO-NAUKOWE SPRZĘŻENIE ZWROTNE
(*1) Lesław Peters: Zamieszać Słońce - rozmowa z astrofizykiem Hubertem Reeves.
Przekrój, 1996, nr 2.
(*2) Peter Lennon: Bóg istnieje - wśród fizyków, zapanowała moda na tropienie
Boga. Przedruk z "The Guardian" w Forum, 1995, nr 22.
(*3) Michio Kaku: Hiperprzestrzeń - Wszechświaty równoległe, pętle czasowe i
dziesiąty wymiar. Prószyński i S-ka, Warszawa, 1995.
(*4) Stephen Hawking: Czarne dziury i wszechświaty niemowlęce. Wydawnictwo Alfa,
Warszawa, 1993.
(*5) Igor Nowikow: Czarne dziury i wszechświat. Prószyńki i S-ka, Warszawa,
1995.
(*6) Roman Warszawski: Sensacyjna wypowiedź dla prasy wybitnego fizyka Stephena
Hewkinga o UFO i innych niezwykłych zjawiskach - NOLE i ich piloci przybywają do
nas z naszej własnej przyszłości lub innych istniejących równolegle
Wszechświatów - twierdzi autor "Czarnych dziur i wszechświatów niemowlęcych".
Nieznany świat, 1995, nr 3.
(*7) Pierre Lagrange: Extraterrestres, scientifiques et m�dias. La Recherche,
1995, nr 280.
(*8) Kazimierz Bzowski: Incydent w Roswell. Szyderczy chichot historii. Nieznany
świat, 1996, nr 1.
(*9) S. Kramer (reżyser filmu): "Ostatni brzeg". Adaptacja powieści Nevila
Shunte'a pt.: "On the beach", 1959.
(*10) Andrzej Brodziak: Rozdział pt.: �Zdjęcia przestały być dowodem, co nie
znaczy, że Związek Plejadański nie istnieje" w książce pt: Gwiazdy i Ty.
Wydawnictwo SPAR, Warszawa, 1995.
(*11) Andrzej Brodziak: Fantazje, które leczą. Wydawnictwo: Komitet
Organizacyjny Konferencji PSYCHO-MEDYCY-NAł93 - V Katedra i Klinika Chorób
Wewnętrznych Śl. Akad. Med., Bytom, ul. Żeromskiego 7 (Książka dostępna w
głównych bibliotekach naukowych).
(*12) Andrzej Brodziak: System wydarty z brzucha historii. Szaman - Człowiek,
zdrowie, natura, 1995, nr 8.
(*13) Andrzej Brodziak: Jaka jesteś, jaka chciałabyś być - czyli windowanie
enneagramiczne. Szaman - Człowiek, zdrowie, natura, 1995, nr 10.
(*14) C.G. Jung: Rozdzial pt.: �Nowoczesny mit o rzeczach, które widuje się na
niebie" w książce pt.: �Archetypy i symbole", Wydawnictwo Czytelnik, Warszawa,
1981.
(*15) G�rard Klein: Arch�ologie des soucoupes volantes. Les recits concenant les
extraterrestres sont issus de sain es lectures. La Recherche, 1996, nr 5.
(*16) Francis Crick: Istota i pochodzenie życia. Państwowy Instytut Wydawniczy,
Warszawa, 1992 (w oryginale �Life itself, its origin and nature", 1981).
(*17) John R. Searle: Deux biologistes et un physicien en quete de lłame -
Crick, Penrose et Edelman passes au scalpel de la critique philosophique. La
Recherche, 1996, nr 5.
(*18) Andrzej Brodziak: Szalony lot w nieskończoność. Szaman - Człowiek,
zdrowie, natura, 1993, nr 7.
(*19) Andrzej Brodziak: Pamięć neuronalna i istota wyobrażeń. Pol. Tyg. Lek.,
1986, 41, 771.
(*20) Andrzej Brodziak: Pojęcia łączące neurofizjologię i psycho-logię lekarską.
Przeg. Lek., 1987, 9, 655.
(*21) Andrzej Brodziak: Engram pamięciowy i istota wyobrażeń. Problemy, nr 6.
(*22) Andrzej Brodziak, Marianna Ryś: The unit of neural networks modelling
recall of mental images by oscillations of feedback, caused by change of
set-point signal. Problemy Techniki Medycznej, 1990, 21, 30.
(*23) Andrzej Brodziak: Czym jest ból i przyjemność. Problemy, 1988, nr 3.
(*24) Andrzej Brodziak: Czy integrowanie nauk o mózgu jest nam potrzebne? -
czyli jak uniknąć nowych wojen z inno-wiercami? Przegląd Lekarski, 1994, 51, 6.


15. CZYŻBY SIEĆ PRYWATNYCH POWIĄZAŃ STEROWANA PRZEZ SAMEGO RA?
(*1) Jan Garewicz: Schopenhauer. Wiedza Powszechna, Warszawa, 1988.
(*2) Robert Nye: Pamiętnik Lorda Byrona. Wydawnictwo Marabut, Gdańsk, 1996.
(*3) Jerzy Jarniewicz: Kamerdynerzy historii (Omówienie biografii w g. p. *2).
Dodatek �Książki" (nr 9(54)) do �Gazety Wyborczej", 1996, 19 czerwca.
(*4) Zbigniew Kuderowicz: Nietzsche. Wiedza Powszechna, Warszawa, 1990.
(*5) Ludwig H�ttel: Ludwig II - K�nig von Bayern. Goldmann Verlag (Bertelsmann),
M�nchen, 1990.
(*6) Letłs go - Przewodnik turystyczny �Niemcy, 1994, Letłs Go-Co.
(*7) Joachin K�hler: Tajemnica Zaratustry - Fryderyk Nietzsche i jego
zaszyfrowane przesłanie. Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław, 1996.
(*8) Tadeusz Komendant: Ten pedał Nietzsche (Omówienie biografii w g. p. *7).
Dodatek �Książki" (nr 9(54)) do �Gazety Wyborczej", 1996, 19 czerwca.
(*9) Guy Lyon Playfair, Scott Hill: Cykle nieba. PIW, Warszawa, 1984.
(*10) Erich von D�niken: Objawienia. Wydawnictwo Prokop, Warszawa, 1995.
(*11) Karsten Alnaes: Sabina (Powieść biograficzna). Agencja Wydawnicza J.
Santorski & Co., Warszawa, 1995.
(*12) Andrzej Brodziak; Gwiazdy i Ty. Wydawnictwo SPAR, Warszawa, 1995.
(*13) Fran�oise Giroud. Maria Skłodowska-Curie. PIW, Warszawa, 1987.
(*14) Elisabeth Nesme-Ribes, Sallie L. Baliunas, Dimitrij Sokołow: Gwiezdne
Dynamo. Świat Nauki, 1996, nr 10, s.30.
(*15) F.J. Lucatelli, E.J. Pane: [Is there a correlation between cosmophysical
factors and emergence of manic-depressive psychosis?] Biofizyka, 1995,
40(5):1020-1024.


16. POSŁOWIE
(*1) Michael Hart: 100 postaci, które miały największy wpływ na dzieje ludzkości
- ranking. Wydawnictwo PULS (Świat Książki). Warszawa, 1992.
(*2) Andrzej Brodziak: Rozdział pt.: �Narodziny człowieka jako zakończenie
teletransmisji w paśmie (poza)elektromagne-tycznym" w książce pt.: �Gwiazdy i
Ty", Wydawnictwo SPAR, Warszawa, 1995.
(*3) Andrzej Brodziak: Kartusze osobiste. Szaman - Człowiek, zdrowie, natura,
1995, nr 6.


Kliknij aby
powrócić do planszy początkowejttutaj
przejść do menu szczegółowegotutaj
wrócić tam skąd przyszedłeśtutaj