M.skroniowy (m.temporalis): największy i najsilniejszy m.tej grupy, wypełnia cały dół skroniowy (fossa temporalis). Rozpoczyna się na całej pow.dołu skroniowego i na powięzi skroniowej, sięgając u góry do kresy skroniowej dolnej, zaś u dołu do łuku jarzmowego i grzebienia podskroniowego. Przednie włókna m.biegną pionowo, tylne poziomo. M.kończy się płaskim ścięgnem na wyrostku dziobiastym żuchwy. M.skroniowy ma duży przekrój fizjologiczny, gdyż jest mięśniem typu pierzastego. CZYNNOŚĆ: skurcz całego m.unosi żuchwę, obracając ją nieco na zewnątrz oraz zaciska zęby. Skurcz części poziomej cofa wysuniętą żuchwę. M.żwacz (m.masseter) krótki i gruby m.o kształcie czworoboku. Przykrywa on pow.boczną gałęzi żuchwy. Przyczep początkowy tego m.znajduje się na k.jarzmowej i łuku jarzmowym. Przyczep końcowy m.jest usytuowany na bocznej pow.dolnej części gałęzi żuchwy oraz na kącie żuchwy. Włókna przedniej powierzchownej części tego mięśnia przebiegają skośnie w dół i ku tyłowi, zaś części tylnej- głębokiej kierują się z góry prosto w dół. CZYNNOŚĆ: m.żwacz współdziała z m.skroniowym w unoszeniu i obracaniu żuchwy na zew. Część powierzchowna z uwagi na skośny przebieg włókien m. bierze udział w wysuwaniu ku przodowi. M.szkrzydłowy-przyśrodkowy (m.pterygoideus medialis): położóny po wew.stronie gałęzi żuchwy. Przyczep początkowy znajduje się w dole skrzydłowym k.klinowej i przylegającym do niej małym odcinku k.podniebiennej i k.szczękowej. Przyczep końcowy tego m.znajduje się na pow.przyśrodkowej kąta żuchwy na tzw. guzowatości skrzydłowej. CZYNNOŚĆ: m.skrzydłowy przyśrodkowy współdziała z m.skroniwym i m.zwaczem. M.skrzydłowy boczny (m. pterygoideus lateralis) ma kształt trójściennego graniastosłupa, podstawą skierowanego do czaszki, a wierzchołkiem do stawu skroniowo-żuchwowego. Przyczep początkowy m.ma dwie głowy: górną i dolną. Głowa górna przyczepia się na pow.podskroniowej skrzydła większego k.klinowej, głowa dolna na bocznej pow.wyrostka skrzydłowatego i na pow.podskroniowej szczęki. Włókna biegną poziomo i zbieżnie ku tyłowi, do dołu i w bok. Przyczep końcowy znajduje się w dołku skrzydłowym wyrostka kłykciowego żuchwy oraz w torebce stawu skroniowo-żuchwowego. CZYNNOŚĆ: Obustronny skurcz m.wysuwa żuchwę do przodu. Skurcz jednostronny skręca żuchwę do wew.
Tk.m (textus muscularis) możliwość kurczenia zawdzięcza drobniutkim włókienkom kurczliwym, tzw.miofibrylom. Wchodzi ona w skł.czynnego ukł.ruchu człowieka. Tk.m.gładka: występuje w trzewach, ścianach naczyń krwionośnych, skórze. Unerwiona przez ukł.n.autonomiczny i czynnościowo jest niezależna od naszej woli, kurczy się powoli i powoli wraca do swej początkowej dł. Kom. jej są wrzecionowate, jądro jest owalne i leży w śr. Cytoplazma nazywa się sarkoplazmą i znajdują się w niej mitochondria, aparat Golgiego i cienkie, biegnące podłużnie wł.kurczliwe- miofibryle. Tk.m.poprze.prążkow.serca: wł.tworzą char.rozwidlenia, które służą do połączenia z sąsiednimi wł. Są to połączenia za pomocą wstawek, które są oddzielone od siebie podwójnymi błonkami poprzecznymi. Jądro pośrodku, w sarkoplazmie miofibryle skł.się z odc.izo- i anizotropowych, anizotropowych błonki graniczne oddzielające sarkomery, przyczepiają się do cienkiej sarkolemy. Tk.m.poprze.prązkow.szkieletowa: funkcjonalnie zależna od naszej woli. Grubość wł.wacha się w granicach 10-100 mikrometrów, dł.zaś od 1mm do kilkunastu cm. Wł.otoczone są cienką błoną-sarkolemą. W sarkoplazmie-miofibryle. Mają bardzo złożoną budowę, skł.się na przemian z odc.jaśniejszych, izotropowych, załamujących światło pojedynczo i ciemniejszych anizotropowych, załamujących światło podwójnie. Odc.te leżą we wszystkich miofibrylach na tych samych poziomach dając obraz jasnych i ciemnych prążków położonych w poprzek wł.mięśniowego. W zależności od liczby miofibryli poszczególne wł.mięśniowe mogą być ubogie w sarkoplazmę(wł.białe) lub też bogate w nią(wł.czer.) Sarko.wł.czer. zaopatrzona jest w większą liczbęmioglobiny, w związku z tym wł.czerw. pracują wolniej, ale też wolniej się męczą i odwrotnie. M.szkieletowe: zbudowane z wł.m.poprze.prążko, kurczą się szybko a czynność ich jest uzależniona od naszej woli, bowiem unerw.są poprzez ukł.nerw.somatyczny. Dzięki kostnym przyczepom m.szkiel. podczas skurczu powodują ruchy kośćca lub też ustalają położenie jednych względem drugich, tworzą czynny ukł.ruchu. Wł.połącz.sa tk.łączną tzw.śródmięsną(endomysium) w pęczki mięśniowe. Tk.łącz.wiążaca pęczki to omięsna wew. W większych mięśniach omięsna zew., tworząca grubsze przegrody między pęczkami, w których rozgałęziają się większe naczynia i nerwy. Cały mięsień obejmuje włóknista błona-namięsna(epimysium), która pokrywa często od zew.łącznotkankowa błona zwana powięzią(fascia). W skł.czynnego narządu ruchu wchodzi 300 do 500 m. Wszystkie m.są parzyste oprócz przepony i m.międzykolcowych lędźwi. Łączna masa38 % u dorosłego. Kształt zróżnicowany. Długie(kończyny), krótkie(tułów), płaskie(zakres ruchu nieduży a znaczna siła-kregosłup). Każdy m.conajmniej 2 przyczepy: początkowy i końcowy. Przyczep początkowy bliżej gł.osi (pkt.bardziej stały) ciała, zaś końcowy peryferyjnie(pkt.bardziej ruchomy). M.przymocowany jest do przyczepu za pomocą ścięgna. Ścięgno(mendo) ważny składowy element m.dzięki niemu praca m.zostaje przeniesiona na częśći szkieletu. Kształt mogą mieć: walcowaty, wydłużone taśmy, szer.płaskie błony zwane rozciągami. Zbudowane są tk.łącznej włóknistej zbitej Kolo szary a sprężystości ich ograniczona. Mogą się wydłużać do 4% swej dł.pierwotnej.
M.mostkowo-obojczykowo-sutkowy (m.sternocleidomastoideus): char.m.szyj. Dzieli on szyję właściwą na dwie okolice: przyśrodkową i boczną. Przyczep początkowy. Głowa przyśrodkowa rozpoczyna się na rękojeści mostka. Głowa boczna rozpoczyna się na końcu mostkowym obojczyka. Przyczep końcowy. Obie części mięśnia kierują się ku górze i do tyłu, łączą się ze sobą w połowie wysokości szyi i przyczepiają się do wyrostka sutkowego k.skroniowej i kresy karkowej górnej k.potylicznej. CZYNNOŚĆ: skurcz jednostronny mięśnia przy ustalonej klatce piersiowej powoduje pochylenie głowy w tę samą stronę z jednoczesnym obrotem głowy w przeciwną stronę i uniesieniem twarzy ku górze. Jednoczesny skurcz obu mięśni zwraca twarz ku górze i pogłębia lordozę szyjną. W pozycji leżącej mięsień unosi głowę. Przy ustalonej głowie mięsień unosi mostek, działa więc jako pomocniczy mięsień wdechowy. Unerwienie: Nerw dodatkowy (n.accessorius) i gałązki splotu szyjnego.